't Pallieterke van 24 augustus 2023

RACISME EN GEWELD IN LINKS ZELZATE

2

VRIJE MENINGSUITING

Iedereen mag zeggen en schrijven wat hij of zij wil. “Maar Dries Van Langenhove moet straks op zijn woorden letten.” De IJzerwake mag plaatsvinden in Ieper, met het voormalige Kamerlid als gastspreker, maar burgemeester Emmily Talpe (Open Vld) waarschuwt hem wel dat ook hij de inhoud van het ‘vredescharter’ moet naleven en dus op zijn woorden moet letten.

TOXISCHE ALLIANTIE

BRUSSEL EN DRUGSBENDES

DE SPLITSING VAN TSJECHOSLOWAKIJE

ZELENSKY PLEIT VOOR REALISME 3 9 5

GESCHIEDENIS

Op voorhand al bepalen wat iemand wel of niet mag zeggen, is niet toegelaten. Als stadsbestuur proberen in te grijpen omdat er een gecontesteerde gastspreker wordt uitgenodigd op een evenement, getuigt van weinig respect voor de vrije meningsuiting.

Op 9 en 10 september organiseren Geneeskunde voor het Volk en Solidair, beide verbonden aan de communistische PVDA, ManiFiesta in Oostende. Het festival biedt een podium aan verschillende controversiële gasten en er wordt door partners openlijk gedweept met een massamoordenaar zoals Che Guevara.

ManiFiesta

Vorig jaar werden er op het PVDA-festival toespraken gegeven door Poetin-propagandist Anna Kolotova, russo- en sinofiel Jörg Kronauer en Chen Weihua. Die

laatste is hoofdredacteur van China Daily, een Engelstalige krant die eigendom is van de Chinese Communistische Partij (CCP). Een letterlijke woordvoerder van het Chinese regime dus.

De Oostendse burgemeester Bart Tommelein (Open Vld) zei vorig jaar niet op voorhand dat Kolotova, Kronauer of Weihua op hun woorden moesten letten. Gelukkig maar: de vrijheid van meningsuiting geldt óók voor communisten. Die geldt óók voor mensen die het Chinese regime, hoe onbegrijpelijk ook, verdedigen. Die geldt zelfs voor mensen die ervan overtuigd zijn dat Vladimir Poetin in Oekraïne het juiste doet.

Onvoorwaardelijke vrije meningsuiting

Ironisch genoeg bestaat er een grote overlap tussen diegenen die de afgelopen

weken hoopten dat de IJzerwake verboden zou worden en diegenen die op 9 en 10 september gaan luisteren naar allerlei communistische, antiwesterse nonsens. En diegenen die een dikke maand terug naar Cuba afreisden, een land dat door de groep PVDA-jongeren omschreven wordt als “een democratische maatschappij zonder armoede”. De waarheid is anders: plek 139 in de jaarlijkse democratie-index, een communistische dictatuur vol armoede. Echte verkiezingen bestaan er niet, vrije media zijn niet toegestaan en politieke tegenstanders durven er geregeld te verdwijnen.

En toch mogen er ook Cubanen komen spreken op ManiFiesta en organiseert ook dit jaar de gecontesteerde organisatie Che Presenté, naar Che Guevara, opnieuw mee het festival. Laat ons hopen dat Bart Tommelein ook dit jaar geen grenzen stelt aan de vrije meningsuiting op het communistische festival. Dat ze daar niet op hun woorden moeten letten. En misschien moet Emmily Talpe ondertussen maar eens herbekijken wat vrije meningsuiting precies inhoudt.

WANNES NEUKERMANS

BRECHT WARNEZ VLAAMS PARLEMENTSLID (cd&v)

100 JAAR GELEDEN: DE GRIEKSE EXODUS

“Nationalisme is de oplossing voor de crisis”

“Niet elke gemeente moet het nieuwe Mechelen worden”

Racisme en geweld in het linkse Zelzate

De beelden van Zelzate hebben het wereldnieuws gehaald. Een huilende blanke jongen wordt mishandeld door een bende allochtone jongeren en ook nog eens verplicht hun voeten te kussen. Via Tom Van Grieken raakten de beelden bij Geert Wilders, zo tot bij Elon Musk en dan verder naar Fox News in de VS. Wat je erop ziet is schokkend, maar helaas niet uitzonderlijk. Het aantal gevallen van intimidatie, geweld en publieke vernedering door vooral allochtone jongerenbendes neemt toe. De daders zetten de filmpjes zelf op sociale media.

Liliana Casagrande van Het Belang Van Limburg vertolkte deze week de houding van het grootste deel van de Vlaams pers tegenover dit soort zaken. Ze ergert zich in haar redactioneel veel meer aan het feit dat het filmpje werd gedeeld, dan aan wat erin te zien is. Ze doet de gebeurtenissen zelf af met de dooddoener dat “pesten van alle tijden is” - zaak afgehandeld - en zet dan een klaagzang op over “partijpropaganda” en het delen van filmpjes waarop je veel te duidelijk kan zien dat het slachtoffer blank is en zijn beulen niet. Hierdoor wordt de “toxische sfeer in het echte leven gekopieerd” en zo krijg je een “verhaal zonder einde”, zegt ze.

Laat ons de rollen even omdraaien. Indien een allochtone jongen was afgetuigd en vernederd door een groep blanke jongeren, die daarna hun heldendaden nog eens trots op sociale media hadden gezet, zouden HBVL en andere kranten er liefst zo weinig mogelijk over spreken, omdat dit ertoe kan leiden dat “de toxische sfeer wordt gekopieerd”?

Het wegkijken van dit soort geweld is ronduit walgelijk. Zonder verspreiding van het filmpje zouden we zelfs nooit geweten hebben dat dit is gebeurd en dat dit gedrag helemaal niet uitzonderlijk is. En ja, je moet ook de gezichten van de daders tonen. Hoe wil je een beleid ontwikkelen om dit probleem aan te pakken, als je weigert te weten welke de doelgroep is? Overal lees ik nu psychologische analyses over waarom ‘jongeren’ graag leeftijdsgenoten vernederen. Telkens wordt daarin koppig voorbijgegaan aan het gegeven dat de daders in grote meerderheid allochtonen zijn.

PVDA aan de macht

En wat met het evidente racisme? Indien de etnische rollen omgedraaid waren, zouden racistische motieven worden vermoed, zonder enige ruimte voor twijfel of weerlegging. Waarom blijft men dan hardnekkig blind voor het racisme van allochtonen tegen Vlamingen? En waar blijven de verontwaardigde reacties van het hele politieke bestel?

De pers heeft ook bijzonder weinig aandacht voor het feit dat Zelzate de enige gemeente is waar de communistische PVDA mee in het bestuur zit. Dankzij de filmpjes heeft een deel van de pers nu ontdekt dat er al lang problemen zijn in deze gemeente, met regelmatige pesterijen en geweld vanwege jongerenbendes.

“De jeugd doet wat ze wil. En als je hen erop aanspreekt, riskeer je klop”, getuigt een inwoner aan het Nieuwsblad. De voormalige liberale burgemeester van Zelzate en het

VB hebben terecht het lakse beleid aangeklaagd dat deze sfeer van straffeloosheid en intimidatie heeft gecreerd. Moeten we echt geloven dat de extreemlinkse machtsdeelname daar geen enkele rol in speelt?

JURGEN CEDER

TOOGPRAAT

GELD VOOR MEER BEVOEGDHEDEN:

NIET ZO SIMPEL

Een backbencher van de PS opent plots de deur naar een nieuwe staatshervorming na 2024. Het is te zeggen: meer geld voor Wallonië in ruil voor extra Vlaamse bevoegdheden. Goed nieuws voor de N-VA? Niet zeker. Vraag is over welke bevoegdheden het hier gaat, want men komt al snel bij de voor de PS heilige sociale zekerheid terecht. Om nog maar te zwijgen over waar dat geld met een armlastige federale staat vandaan moet komen.

EDITORIAAL

“Ik ben geen tegenstander van een grote institutionele hervorming die aan de Vlamingen toelaat om meer autonomie te krijgen. Het kan dienen voor een grote economische omslag in Wallonië en Brussel op basis van een diepgaand project van herindustrialisering.” Dat zijn de woorden van PS-kamerlid Malik Ben Achour vorige week in de Franstalige krant L’Echo. In mensentaal: die PS-backbencher is gewonnen voor een staatshervorming na 2024 waarbij meer Vlaamse bevoegdheden worden ingeruild voor meer geld voor Wallonië. Een opening naar de confederale omslag die de N-VA bepleit? Zoals Rik Van Cauwelaert terecht stelde in De Tijd, werd Ben Achour niet openlijk teruggefloten door de top van zijn partij. Akkoord, het is nog vakantie én eigenlijk telt enkel wat een kopstuk als PS-voorzitter Paul Magnette of Waals minister-president Elio Di Rupo zegt, maar het is toch een opvallende evolutie. Een goed jaar geleden zei Magnette dat “een zevende staatshervorming in 2024 noch wenselijk noch noodzakelijk is”.

www.palnws.be

Redactie & beheer: Uitgeverij ’t Pallieterke Lagesteenweg 5 bus 1, 1850 Grimbergen Tel. : 03-232 14 17

Abonnementen/administratie: secretariaat@pallieterke.net

Lezersbrieven: lezersbrieven@pallieterke.net

Abonnementen binnenland Abonnement buitenland:

3 maanden: 52 euro Tarieven afhankelijk van de

6 maanden: 104 euro bestemming. Alle inlichtingen

1 jaar: 208 euro op de kantoren.

Steunabo 1 jaar: 300 euro

Het abonnementsgeld kan overgeschreven worden op volgend

rekeningnummer met vermelding van uw naam en adres: BE82 4096 5194 9168 BIC KREDBEBB

Elke week op donderdag in uw krantenwinkel

Oud-hoofdredacteurs:

Bruno De Winter (1945-1955, stichter), Jan Nuyts (1955-2000), Leo Custers (2000-2010), Karl Van Camp (2010-2020)

Kernredactie:

Jurgen Ceder, Stijn Derudder (eindredacteur), Wannes Neukermans, Anton Schelfaut, Michaël Vandamme, Pieter Van Berkel (hoofdredacteur), Karl Van Camp

Verantwoordelijke uitgever: Wart Van Schel

Foto's: Belga, Photonews, Shutterstock

Het ziet er niet naar uit dat de PS straks een uitgesproken anti-N-VAcampagne voert

Het lijkt erop dat de PS de kar aan het keren is, maar ten tijde van de nu al lopende verkiezingscampagne wil ze niet te veel in de eigen kaarten laten kijken. De voorzichtige aanpak geniet de voorkeur. Al ziet het er niet naar uit dat de Franstalige socialisten straks een uitgesproken anti-N-VA-campagne zullen voeren.

Daar zijn de regionalisten weer

De figuur van Ben Achour is in deze in elk geval niet onbelangrijk. De zoon van een Tunesische vader en Franstalig-Belgische moeder is geen Brusselaar, zoals zijn familienaam al doet vermoeden. Hij is afkomstig uit Verviers en is dus een Waal. 44 jaar oud en regionalist. Dus niet de groep van “oude heren” zoals Di Rupo ze noemde wanneer Bart De Wever hem in 2010 vroeg waar de Waalse regionalisten zijn.

Malik Ben Achour behoort tot een nieuwe generatie die weinig heeft met het belgicisme van de PS-top, al geeft men de voorkeur aan een België met genoeg transfers en een federale sociale zekerheid. Dat geldt als enige bindmiddel. Het is de manier van denken van onder andere Waals minister Christophe Collignon (54), federaal vicepremier Pierre-Yves Dermagne (42) of Nicolas Martin (46), de burgemeester van Bergen. Ook de Waalse veugel van de socialistische vakbond FGTB denkt regionalistisch. Zijn het die figuren die straks eerste viool spelen bij regeringsonderhandelingen met de N-VA?

Niet zo snel, het is nog altijd Paul Magnette die de eerste viool speelt. Bovendien moet die rekening houden met een balorige Brusselse PS-afdeling voor wie de N-VA en het Vlaams Belang amper verschillen van elkaar. Als er moet gesproken worden over een PS-N-VA-regeerakkoord moet men de Brusselaars overtuigen en dat wordt niet eenvoudig. Al is in Franstalige journalistieke kringen te horen dat men de PS-achterban aan het warm maken is om een soort van “onvermijdelijke coalitie” met de Vlaams-nationalisten te vormen.

Hoe fiscaliteit en sociale zekerheid splitsen?

Maar daarmee is de N-VA nog niet thuis. We gaan even abstractie maken van de rekenkundige oefening dat een tweederdemeerderheid nodig is voor een staatshervorming en dat dit met een verdeeld politiek landschap, de sterkte van de radicale partijen en de anti-Vlaamse haat van de groene partijen verre van evident is.

De eerste vraag die men moet stellen is: welke bevoegdheden worden gesplitst? Als nationalistische partij is het gemakkelijk te zeggen dat elke regionalisering welkom is. Bijvoorbeeld ook die van politie en justitie zoals die naar verluidt ook in 2010 op tafel lag. Maar ligt daar de prioriteit?

Wanneer we het over een staatshervorming of omslag naar confederalisme hebben, dan moet gekeken worden naar de sociale zekerheid en de fiscaliteit. Wat de belastingen op zich betreffen, is de PS al zeer op haar hoede. Het is ondertussen duidelijk geworden dat met een minimaal geregionaliseerde personenbelasting elke federale belastingverlaging deels wordt betaald door de regio’s om-

dat die opcentiemen heffen op de personenbelasting. Een verdere splitsing van die fiscaliteit zou wellicht Wallonië benadelen omdat het de band tussen verantwoordelijk beleid en fiscale inkomsten zal versterken. Anders is het niet met de sociale zekerheid. Men kan eventueel nog delen van het arbeidsmarktbeleid splitsen. Maar de werkloosheidsverzekering?

De Walen kunnen dat niet zelf betalen. Tenzij men zich inderdaad beperkt tot de officiële werklozen op zich en het legioen van meer dan 500.000 langdurig zieken voor de uitkering aan het federaal infuus en dat van Vlaanderen dus doet hangen. Zoals bekend is dat systeem van langdurig zieken voor velen een ontsnappingsroute door het strengere systeem van de werkloosheidsverzekering met onder andere een snellere degressiviteit of daling van de uitkeringen. Kortom, er is weinig marge om nog delen van de sociale zekerheid te splitsen zonder dat de PS nerveus wordt.

Malik Ben Achour behoort tot een nieuwe generatie die weinig heeft met het belgicisme van de PS-top

Geen federale pasmunt meer

Ten slotte is er het aspect van de financiële middelen dat Wallonië over de streep moet trekken richting staatshervorming. Het is al meer dan 30 jaar een beproefde truc, namelijk meer bevoegdheden voor Vlaanderen en meer geld voor Wallonië of voor armlastige deelregeringen. In 1988, 1993 en 2000-2001 moest het Franstalige onderwijs worden gered. In 2011 volgde een zogenaamde “herfinanciering” van Brussel en kreeg de federale overheid ademruimte. Meer bepaald door delen van het arbeidsmarkt- en gezondheidsbeleid naar de deelstaten over te hevelen, maar de middelen slechts gedeeltelijk toe te kennen. Vraag is wie straks het geld moet ophoesten dat richting Wallonië en Brussel gaat. Alvast niet de federale overheid die in zeer slechte papieren zit met een ontspoorde begroting. Idem voor Vlaanderen dat weliswaar richting begrotingsevenwicht fietst, maar zich geen ‘foliekes’ meer kan permitteren. Kortom, het geld voor de staatshervormingen is op. En voor al de rest ook eigenlijk.

DE UITKOMST VAN DE OORLOG IS NOG STEEDS ONZEKER

Twee maanden na het begin van het tegenoffensief, heeft het Oekraïense leger wel wat terreinwinst kunnen boeken, maar is er geen grote doorbraak geforceerd. In het Westen leidt dat tot ontgoochelde commentaren, maar die berusten op een vertekend beeld van wat er aan de gang is. Op de oorlogskaart lijkt er wel niet veel te bewegen, maar de krachtsverhoudingen op het terrein worden nog dagelijks op de proef gesteld.

Het is geen algemeen bekend gegeven en je ziet het ook zelden uitgebeeld in films, maar artillerie (kanonnen, houwitsers, mortieren) is veruit de grootste doder in moderne oorlogvoering. We hebben meestal wel een idee van de belangrijke rol die artillerie heeft gespeeld in de loopgravenstrijd van de Eerste Wereldoorlog, maar weinigen zullen weten dat ook in de veel beweeglijkere Tweede Wereldoorlog meer dan de helft van de slachtoffers getroffen werd door de inslag van kanonvuur. Er wordt geschat dat 75 procent van de geallieerde verliezen op D-Day het gevolg was van vuur van Duitse mortieren. Oekraïense dokters kunnen aan de verwondingen van soldaten zien door welk wapen ze zijn getroffen. Ze berekenden dat meer dan 80 procent van de gewonde en gesneuvelde soldaten het slachtoffer was van artillerievuur.

Voor een belangrijk deel bestaat de oorlog in Oekraïne momenteel uit kanonnen die op andere kanonnen schieten

De koningin van het slagveld

Napoleon besefte het enorme potentieel van kanonnen al. Hij bundelde ze op het slagveld graag in ‘grandes batteries’, waarmee hij op een beslissende punt een gat in de vijandelijke lijn kon slaan. In die tijd liepen de kanonniers steeds het gevaar onder de voet gelopen te worden door een plotse tegenaanval van het voetvolk of de ruiterij. Moderne kanonnen staan ver genoeg van het slagveld om dat risico niet te lopen. Het enige gevaar voor hedendaagse kanonnen komt vanuit de lucht (vliegtuigen, nu ook drones) en van andere kanonnen. Oekraïne heeft geen luchtoverwicht en moet dus rekenen op zijn eigen artillerie om de Russische artillerie uit te schakelen.

Voor een belangrijk deel bestaat de oorlog in Oekraïne momenteel uit kanonnen die op andere kanonnen schieten. Een batterij vuurt en verplaatst zich dan snel om geen tegenvuur te krijgen. Wie onopgemerkt kan blijven, zich vlot kan verplaatsen en het snelst kan terugschieten, wint het pleit. Door hun grote artillerieovermacht hadden de Russen - altijd al een natie van kanonniers - op dat vlak lang het overwicht, maar de komst van de Amerikaanse HIMARS-systemen hebben daar verandering in gebracht. Ook de door het Westen geleverde artillerieradars blijken zeer behulpzaam bij het vinden en vernietigen van Russische batterijen. Oekraïne is nu zijn eigen langeafstandskanonnen aan het bouwen, met nog groter bereik dan de westerse wapens.

Aleksandr Khodakovsky, een commandant van de Russischgezinde separatisten, beklaagt er zich op sociale media over dat de verouderde Russische kanonnen de artillerieduels aan het verliezen zijn. Ivan Popov, een Russische generaal, werd vorige maand ontslagen na openlijke kritiek op de legerleiding, in het bijzonder over de zware verliezen die de artillerie-eenheden ondergaan door het vuur van hun Oekraïense tegenhangers.

Amerikanen willen een snellere beslissing

Het uitschakelen van Russische batterijen lijkt momenteel een wezenlijk onderdeel van de Oekraïense strategie. De Amerikanen hadden aangeraden alles in te zetten op een grote doorbraak, maar aanzienlijke verliezen in de eerste twee weken hebben de Oekraïense legerleiding op andere gedachten gebracht. De Russen hebben de wintermaanden goed gebruikt om een verdediging in de diepte uit te bouwen. Achter elke verdedigingslijn ligt een andere verdedigingslijn, en daarachter nog een andere. De Russische soldaten hebben zich goed ingegraven. Uitgebreide mijnenvelden bemoeilijken alle aanvallen op hun stellingen.

Dat de Amerikanen de voorkeur gaven aan een andere strategie, met snellere resultaten, heeft twee redenen. De eerste heeft te maken met de NAVO-doctrine die aanraadt snelle doorbraken te forceren door het gebruik van gecombineerde wapens. Denk maar aan de razendsnelle opmars naar Bagdad in de Eerste Golfoorlog. Niet alleen ontbreekt het Oekraïne aan het benodigde luchtoverwicht, de Russen zijn ook meesters in verdedigingsoorlog, zoals ze in het verleden al meermaals hebben aangetoond.

De tweede reden is politiek. In tegenstelling tot wat soms in Europese rechtse kringen wordt gemompeld, willen de Amerikanen dat deze oorlog niet te lang meer aansleept. De kosten lopen hoog op. Er wordt ook gevreesd dat de Republikeinen, waar de onvoorwaardelijke steun voor Oekraïne steeds meer kritiek krijgt, in 2024 de macht zullen overnemen.

Zelensky pleit voor realisme

Het oorspronkelijke plan van het lenteoffensief was het bereiken van de havenstad Melitopol tegen eind augustus. Dat zou de oorlog ontegensprekelijk een andere wending geven. De Krim en de regio van Cherson zouden dan enkel nog bevoorraad kunnen worden over zee en via de fel belaagde Krimbrug over de Straat van Kertsj. Dat zou de Russen voor een onoplosbaar logistiek probleem stellen.

Het uitschakelen van Russische batterijen lijkt momenteel een wezenlijk onderdeel van de Oekraïense strategie

Dat doel zal deze maand niet meer gehaald worden. De Oekraïense troepen rukken wel op, maar dat verloopt traag. Er is lichte terreinwinst rond Bachmoet en ten zuiden van Zaporizja. Het Oekraïense leger is nu bezig het stadje Robotyne in te nemen, maar vandaar is het nog 75 km naar de kust van de Zwarte Zee. Dat zijn 75 km vol loopgraven en mijnenvelden.

Zelensky beseft dat het gebrek aan doorbraak het geloof in een Oekraïense overwinning kan ondermijnen en is deze maand begonnen aan een PR-offensief om westerse regeringen en pers tot realisme aan te zetten.

De huidige militaire strategie van het Oekraïense leger lijkt erin te bestaan de eigen strijdmacht intact te

houden en de voorwaarden te creëren voor een latere doorbraak, in de herfst, mogelijk zelfs in de winter. Zwakkere punten in de Russische linie worden afgetast en aangevallen met kleine eenheden. Je kan daar op Twitter indrukwekkende beelden van terugvinden. Die lijken, ik verzeker het u, in niets op de oorlogsacties die je in films ziet. Intussen is, zoals gezegd, het uitschakelen van vijandelijke artillerie een prioriteit geworden. Hoe ziet een overwinning eruit?

Een gunstige ontwikkeling is ongetwijfeld dat de Russen het initiatief zijn kwijtgespeeld aan de Oekraïners, mogelijk definitief. De terreinwinst van de Oekraïners is klein, maar de Russen lijken dat zelfs niet meer te proberen. Op zich is dat een klein mirakel. Bij het begin van de oorlog was het Oekraïense leger een vijfde van het Russische, het defensiebudget minder dan een tiende. Toch kon het legertje van generaal Valerii Zaloezjni de Russische oorlogsmachine tot staan brengen, nog voor de westerse hulp op gang kwam. Het Oekraïense leger toonde zin voor initiatief, pure moed en snelle aanpassing aan oorlogvoering in de 21ste eeuw, onder andere door het inzetten van drones.

Het is duidelijk dat Oekraïne nog steeds gelooft dat het Poetin beslissend kan verslaan

De Oekraïners hebben al de hele tijd blijk gegeven van een zeer goede inschatting van hun vijand en de beste manier om hem te verslaan. Als ze nu voorzichtig zijn, heeft dat goede redenen. Het is eveneens duidelijk dat ze tegelijk nog steeds geloven dat ze Poetin beslissend kunnen verslaan.

Maar hoe ziet een Oekraïense militaire overwinning er dan uit? En, omgekeerd, hoe denkt Rusland nog te winnen? Poetin lijkt vooral te rekenen op het afnemen van de westerse bereidheid om de Oekraïense krijgshandelingen te financieren. Puur op kracht kan het Oekraïense leger momenteel niet doorheen de Russische linies breken om de Zwarte Zee te bereiken. Het poogt vooral het Russische leger te verzwakken en rekent op demoralisering, waarbij lokale paniek kan omslaan naar grotere paniek en daarmee naar een beslissende doorbraak. Onmogelijk is het niet. Rusland heeft sinds het begin van de oorlog naar schatting een kwart miljoen soldaten verloren, door verwonding, dood of gevangenname. Dat is evenveel als het aantal soldaten waarmee Oekraïne aan de oorlog begon. Dat is meer dan de Russische slachtoffers van alle oorlogen sinds 1945 samen.

De onzekere uitkomst van elke oorlog

Anderhalf jaar na het begin van deze oorlog is het nog steeds onduidelijk wie die zal winnen of wat de meest waarschijnlijke uitkomst is. Zoals ik in het laatste hoofdstuk (‘De verhalende vertekening’) van mijn boek heb betoogd, duiken de theorieën over de onvermijdelijkheid van historische gebeurtenissen altijd pas achteraf op. De reden is dat niets onvermijdelijk is.

De bekendste theoreticus van oorlogvoering, Carl von Clausewitz, was zich zeer goed bewust van de onzekere uitkomst van alle krijgsverrichtingen. In ‘Vom Kriege’ schreef hij: “In oorlog, meer dan in wat ook ter wereld, gebeuren de dingen anders dan we hadden verwacht, en zien ze er dichtbij anders uit dan op afstand.” Twee belangrijke waarheden.

China economisch op de sukkel

Economen voorspellen dat het voor China dit jaar moeilijk wordt om een groei van 5 procent te halen. Elk westers land zou daar blij mee zijn, maar de Chinese groei dreigt de laagste te worden in jaren. Reden is een verzwakt consumentenvertrouwen, het deflatiespook en oplopende schulden.

export krimpt, het consumentenvertrouwen is laag door dalende vastgoedprijzen en er heerst een hoge graad van jeugdwerkloosheid. Ook de internationale handelsactiviteit blijft dalen, wat de groeiperspectieven voor het derde kwartaal van 2023 onder druk zet. Daar waar in de rest van de wereld, en zeker in het Westen, het bestrijden van inflatie het grootste doel is, kampt China zowaar met deflatie, dalende prijzen dus. Dat lijkt leuk voor de consument, maar is het niet. Bij dalende prijzen stelt men bestedingen uit in de hoop dat de prijzen nog verder zullen dalen. Alleen leidt dat tot een nog sterkere economische vertraging met minder bedrijfsactiviteit tot gevolg en meer werklozen die op hun beurt hun bestedingen neerwaarts aanpassen. Dat is een negatieve economische spiraal waar men moeilijk uitraakt. Bovendien verhoogt deflatie de intrinsieke waarde van een schuld, daar waar zo’n schulden bij stijgende prijzen worden weggeïnflateerd.

Chinese interventie

telandsgebieden krijgen subsidies voor renovatiematerialen om de energie-efficientie te verbeteren en verdere consumptie te bevorderen. Het is duidelijk: China wil het herstel via de consumptie realiseren. Daarnaast zouden hypotheekrentes worden verlaagd om besteedbaar inkomen te verhogen. Tevens worden de interne migratieregels versoepeld, om migratie naar steden te bevorderen en zo de groei aan te jagen.

Schuldenberg

Alleen stelt zich nog een ander probleem. China kampt met relatief hoge schulden. Dat roept de vraag op of er nog wel financiele ruimte is voor stimulusmaatregelen. De huidige totale schuld (huishoudens/bedrijven/overheden) in China staat op 281 procent van het bbp.

Voor alle duidelijkheid: de Verenigde Staten omvatten nog steeds de grootste economie ter wereld. Als daar een recessie optreedt, zijn de gevolgen voor de wereldeconomie het grootst. Maar zoals bekend, is China de voorbije decennia een belangrijke actor geworden in het economische spel. Eerst als goedkope fabriek van de wereld en nu als producent van meer kwaliteitsvolle producten. Ondertussen zijn de Chinezen ook aan het consumeren geslagen en is er een middenklasse ontstaan die een belangrijke afnemer is van westerse producten. Maar sinds de coronapandemie is China op de sukkel. Opvallend genoeg zijn het de latere coronagolven die de grootste impact hebben gehad. Terwijl de westerse landen

dankzij een combinatie van lockdowns, vaccinaties en onvermijdelijke besmettingen langzaam een groepsimmuniteit konden opbouwen, duurde het in China, door enkel te kiezen voor lockdowns, zeer lang vooraleer het virus zich als een relatief stabiele factor door de samenleving kon beweging. Het jojocoronabeleid met lockdowns en versoepelingen woog op de Chinese groei en maakte het herstel moeilijk.

Grimmige groeiperspectieven

Nu is het duidelijk geworden dat hoge groeicijfers boven de 5 procent niet voor direct zijn. Integendeel zelfs. De Chinese economie staat voor grote uitdagingen. De

Nu is China natuurlijk een kapitalistische economie die door communisten wordt geleid, wat dus betekent dat de overheid kan tussenkomen om een slabakkende economie weer aan te zwengelen. De druk voor beleidsinterventie neemt inderdaad toe. Vraag is of men dat snel genoeg en op de juiste manier zal doen. Chinese autoriteiten oefenen nu ook druk uit op lokale economen om negatieve trends zoals deflatie niet te bespreken. Erover zwijgen zal de economische problemen niet oplossen.

Interessanter zijn de subsidies voor het inruilen van oudere auto’s voor nieuwere modellen om de consumentenbestedingen te stimuleren. Ook huishoudens in plat-

Het zou dus nog een tijdje kunnen duren vooraleer China opnieuw met economische groei zoals in het verleden kan aansluiten. Sommigen vrezen al voor geopolitieke gevolgen met een agressiever Peking op het internationale toneel. Laten we misschien eerst aandacht hebben voor de economische impact voor ons. Cruciaal wordt de mate waarin de Chinese problemen leiden tot minder export vanuit Duitsland naar het ‘Land van de Draak’. Dat kan in Europa een recessie veroorzaken. Anderzijds is er een verschil met enkele decennia geleden: nu zijn er andere groeilanden dan China alleen, die handelspartners van het Westen zijn. India dat qua bevolking de Chinezen is voorbijgestoken. Vietnam en de buurlanden als belangrijke landen voor industriële assemblage. En tenslotte de grote infrastructuurprojecten in Saoedi-Arabië dat de eigen economie onafhankelijk wil maken van fossiele brandstoffen en daarvoor ook rekent op westerse investeerders en handelspartners.

ANGÉLIQUE VANDERSTRAETEN

Landbouwers protesteren tegen N-VA en “ongelijke behandeling” van industrie

Honderden ontevreden landbouwers protesteerden vrijdag met hun tractoren op de parking van Spoor Oost in Antwerpen. De actie van Farmers Defence Force (FDF) viseerde Antwerpen en de N-VA. De landbouwers beschuldigen de Vlaamse regering ervan hemel en aarde te willen bewegen voor de ethaankraker van Ineos, terwijl de landbouw al jarenlang wacht op een juridisch robuust vergunningsreglement rond stikstof. Om moeilijkheden voor de Septemberverklaring te vermijden, wil N-VA nu de onderhandelingen over stikstof uitstellen.

De FDF vindt dat de landbouw en de industrie ongelijk behandeld worden in het stikstofdossier. “Geen probleem met de industrie zelf, wel met de regering”, legde voorman Bart Dickens uit bij Radio 1. Volgens hem wil N-VA de landbouwsector “kapotmaken”. Nu ook de ethaankraker van Ineos geen vergunning krijgt, omdat er geen duidelijk stikstofkader is, schiet de Vlaamse regering wél in actie, klinkt het verwijt van FDF.

Belang van industrie

“Gelijke situaties moet je gelijk behandelen, sowieso”, reageert Antwerpse havenschepen en Vlaams Parlementslid Annick De Ridder. “Maar als je ongelijke situaties - en dat is hier volgens ons het geval - gelijk zou behandelen, dan creëer je opnieuw ongelijkheid.”

Wel toont de Antwerpse schepen begrip voor de frustratie van de landbouwers. “Zij zijn jaren voorgelogen geweest. De kern van het probleem is dat dit probleem door de voorgangers van minister Demir nooit naar behoren is opgepakt.”

“Ik word echt kwaad van de tegenstelling die men probeert te stoken tussen onze landbouw en ander ondernemerschap. De boeren met wie wij praten, willen ook rechtszekerheid. Een solide juridisch kader is onontbeerlijk voor omgevingsvergunningen”, vervolgt De

Ridder haar uitleg. “Daarom dienden we vorige maand als N-VA samen met regeringspartner Open Vld het stikstofdecreet in het Vlaams Parlement.” De Ridder betreurt het feit dat “ondanks de nodige gemaakte afspraken” cd&v uiteindelijk afhaakte. “Het decreet is nu vertrokken naar de Raad van State, die zestig dagen de tijd heeft om een advies te formuleren.” Nadien zal er in het parlement onderhandeld worden over het uiteindelijke decreet.

Cd&v hoopt nog steeds een onderhandelde oplossing te kunnen bereiken, maar wil daar zo snel mogelijk aan beginnen. Dat terwijl N-VA liever wacht tot na de Septemberverklaring, de vierde maandag van september. Cd&v zegt echter dat het de “verdomde plicht” van de regeringspartijen is om daar zo snel mogelijk aan te beginnen.

Op bevel van ’t Schoon Verdiep

“Al van in het begin gaan wij hand in hand met de boeren, dus uiteraard steunen we dit protest”, reageerde Vlaams fractievoorzitter Chris Janssens (VB).

Dat betekent weliswaar niet dat zijn partij tégen Project ONE van Ineos is.

“Integendeel: wij willen dat de Vlaamse regering alle regeltjes die ondernemen moeilijk maken, zowel voor landbouwers als voor de industrie, laat vallen.”

“De vernietiging van de omgevings-

vergunning voor Ineos toont wel dat minister Demir (N-VA) met haar stikstofregeltjes heel wat schade aanricht, zowel voor de landbouw als voor de industrie”, besluit Janssens. “En de inspanning die de Vlaamse regering nu doet om toch een omgevingsvergunning te forceren, toont aan hoe ongelijk de behandeling tussen landbouw en industrie is”, voegt zijn collega Stefaan Sintobin eraan toe. “Op bevel van ’t Schoon Verdiep kan er plots heel veel.”

Cd&v

“Het beeld dat er voor Ineos zaakjes geregeld kunnen worden, terwijl de landbouw maar moet wachten, mag niet blijven bestaan”, reageerde Bram Bombeek, de woordvoerder van minister van

Landbouw Jo Brouns (cd&v). Al begrijpt hij wel dat het gevoel van ongelijkheid leeft bij de landbouwer. “We kunnen begrijpen dat er tot 2025 een stolp blijft over de landbouw, maar als de ongelijkheid nadien blijft duren, is dat evidente discriminatie.”

Ook cd&v vindt de grote chemie-investering belangrijk en het kabinet-Brouns benadrukt dat er geen beeld van industrie versus landbouw mag ontstaan. “We spreken in Vlaanderen elke dag met landbouwers en we snappen dat dit op hun lever ligt. Maar ook de industriele sector begint zich vragen te stellen: “Hebben we hier nog een toekomst: energiekosten, de kost van grondstoffen, rechtszekerheid…?”

WANNES NEUKERMANS

Bart De Wever en Annick De Ridder bij

Beurs Peking

Kontrimo opgelicht: Van Den Brande heeft een punt

Het is een straf verhaal: Michel Van Den Brande van Kontrimo werd naar eigen zeggen opgelicht. Van Den Brande (63), bekend uit ‘The Sky is the Limit’, is slachtoffer geworden van een oplichter. De zakenman nam eind vorig jaar de 42-jarige F.M. in dienst bij zijn stellingbouwbedrijf Kontrimo.

F.M. leek volgens Van Den Brande “gestuurd door de goden”. F.M. zou ervoor zorgen dat de ondernemer minder moest afdragen aan de fiscus en hij werkte initieel van 6 uur ’s ochtends tot 22 uur ’s avonds. Tot er plots bijna niks meer op de rekening van Kontrimo stond... F.M. kreeg in de loop van de eerste helft van dit jaar steeds meer bevoegdheden en zou de firma van Michel uiteindelijk voor grote bedragen hebben opgelicht. Dat is toch de versie van Michel.

Van Den Brande kan het zelf nog niet geloven. In HLN: “Ik ben 63 jaar en heb zoveel ervaring in het vak, maar ik ben er met open ogen ingetuind. F.M. was dan ook een vlotte mooiprater. Ik ben zelf maar tot mijn 13 jaar naar school geweest en heb geen kaas gegeten van boekhouding en fiscaliteit. Vier bedienden waren al de revue gepasseerd omdat ze hun werk niet goed deden en dan komt plots deze man op de proppen. Hij zag meteen de fouten van zijn voorgangers en zou er meteen ook voor zorgen dat ik minder btw moest betalen.”

Binnen het bedrijf werd F.M. uiteindelijk verantwoordelijk voor alle werven in Oost-Vlaanderen. Hij ging langs om offertes op te stellen en maakte ook de facturen. F.M. bleek de juiste man op de juiste plek. Dat was toch de mening van de zakenman.

werd. Een extern kantoor is nu met drie boekhouders bezig om alles uit te pluizen. Ik kan alleen maar hopen dat er geen grote sommen geld verduisterd zijn.” Op Facebook reageerde ook een technisch tekenaar die naar eigen schrijven niet betaald werd door Kontrimo. Dat is een andere kant van het probleem.

Michel kon naar eigen zeggen maar net op tijd ingrijpen. Van Den Brande: “Ik heb zelfs twee auto’s moeten verkopen en 90.000 euro moeten lenen bij mijn eigen zoon, zo nijpend was de situatie.” F.M. werd op staande voet ontslagen en intussen wordt een strafklacht voorbereid. Van Den Brande: “Mijn grootste vrees is dat hij de facturen heeft opgemaakt met een ander rekeningnummer en er zo met het geld vandoor is.”

Aan de schandpaal op Facebook

Michel is boos en plaatste naam, adres en foto van F.M. op Facebook. Dat is ongebruikelijk en volgens juristen zelfs strafbaar. De ondernemer ligt er naar eigen zeggen niet wakker van. Van Den Brande heeft wel een punt. Wat wij over een F.M. vonden, is een recente veroordeling in eerste aanleg en bij verstek. In het Staatsblad is (nog) niets te vinden over F.M. Op Facebook is F.M. wel te vinden. Er is een oud bericht over zijn twee kinderen. De moeder van die kinderen, N.D.B., ging on

Toxische alliantie tussen drugsbendes en Brusselse overheden

Sophie Dutordoir van de NMBS trekt in verband met de onhoudbare situatie in en rond het Zuidstation aan de alarmbel. Voordien werden al de noodklokken geluid in verband met het toenemende drugsgeweld in de metro en in en rond het Noordstation. De drugsmaffia vindt in de laksheid en de lafheid van de Brusselse overheden een bondgenoot. In een brief aan een reeks ministers en burgemeesters kaart gedelegeerd bestuurder Sophie Dutordoir van de NMBS de verfoeilijke omstandigheden aan: “De situatie in en rond het Zuidstation is dramatisch wat betreft overlast en asociaal gedrag.” Rond het Zuidstation worden er evenveel misdrijven gepleegd als in de dertien Vlaamse centrumsteden samen.

Escalerend drugsgeweld

Brussel-Zuid is een internationaal knooppunt voor het treinverkeer. Het beeld dat Brussel oproept bij de reizigers is vernietigend. Het openlijk gebruik van crack is spectaculair toegenomen. Dealers slijten onverhuld hun producten. De overlast, de agressie en het vandalisme spreken tot de verbeelding. Reizigers worden lastiggevallen en klagen over een onveilige situatie. Daarom vraagt Sophie Dutordoir om een politiecommissariaat in de buurt van het Zuidstation onder te brengen. Maar ook in het Noordstation gaat het al jaren van kwaad naar erger. Vorig jaar wijdde Le Soir een reportage aan het verval van de Brusselse Noordwijk, die af te rekenen heeft met drughandel onder migranten. De burgemeesters van Brussel, Sint-Joost en Schaarbeek lieten toen al duidelijk verstaan dat ze de toestand niet meer onder controle hebben. Ook het Brussels Gewest zag zich geen meester meer over de situatie en riep de hulp in van de federale politie. Het escalerende drugsgeweld in Brussel heeft vooral te maken met de ongecontroleerde massamigratie en de duizenden illegalen die door de straten slenteren.

Dit jaar zijn er in Brussel al zes mensen door druggerelateerde geweld omgekomen en raakten twintig mensen zwaargewond. Dat is veel meer dan vorige jaren. “De situatie is veel ernstiger dan in Antwerpen”, vertelden verschillende leden van de gerechtelijke politie in Le Soir. Op klaarlichte dag zijn er tussen drugsbendes schietpartijen met oorlogswapens. Huurmoordenaars worden ingeschakeld. En bij ontvoeringen worden vingers geamputeerd.

De politie krijgt het steeds moeilijker om de orde te handhaven. Het beeld dat de politie na een arrestatie in Sint-Gillis met hun wagen moesten vluchten, terwijl ze belaagd werden door allochtone jongeren, blijft op het netvlies gebrand. Niet alleen ordehandhavers, maar ook hulpverleners moeten op straat op hun hoede zijn omdat ze door al dan niet gedrogeerde allochtone jongeren met messen kunnen worden aangevallen.

Vorig jaar maakte de MIVB bekend dat het aantal meldingen van drugsgebruik met ruim 70 procent gestegen was. Net als in het Noord- en het Zuidstation lieten de reizigers weten zich niet meer veilig te voelen.

De voedingsbodem van het stijgende drugsgebruik en het toenemende bendegeweld is deels te wijten aan de toenemende verpaupering van het gewest: het aantal daklozen en illegalen stijgt exponentieel. De hoeveelheid leefloners spreekt tot de verbeelding. Brussel heeft meer leefloners dan Vlaanderen. De schooluitval in het Brussels Gewest is al even spectaculair. Heel wat jongeren missen de aansluiting met de arbeidsmarkt en verzeilen zo in alternatieve, misdadige circuits.

De laksheid van de Brusselse overheid is al even hemeltergend. Een flink deel van de linkerzijde verwijst graag naar de (kans)armoede als oorzaak van de vele wantoestanden, maar durven de problemen niet bij naam te noemen. Daar komt natuurlijk een flinke portie electoraal opportunisme bij kijken. De Brusselse politici zijn er als de dood voor om hun electoraat voor het hoofd te stoten en kijken liever de andere kant uit. De laksheid van de verschillende overheden in Brussel werken de drugsbendes in de hand. Daarbij komt nog de onwil van de verschillende Brusselse overheden om een institutionele hervorming door te voeren. De lang aangekondigde Staten-Generaal waarbij de institutionele vragen over de organisatie van de gemeenten, OCMW’s, politiezones en het Gewest moeten besproken worden, draait uit op een regelrechte flop.

“Door het Brussels institutioneel doolhof is er een gebrek aan een uniform en geharmoniseerd beleid omtrent netheid en veiligheid... Er wordt zelfs geen begin gemaakt met het ontwarren van de institutionele knoop. Het wanbeleid dat in Brussel eerder de norm lijkt, blijft bestaan”, aldus Mathias Vanden Borre. Daardoor ontstaat er een toxische alliantie tussen de drugsbendes, het gespuis en de lakse Brusselse overheden, waardoor de openbare veiligheid wordt ondermijnd.

Als de Brusselse overheden niet (willen) inzien dat de grenzen van het toelaatbare al lang zijn overschreden en in een aantal wijken de wetteloosheid dreigt, dan is hier sprake van schuldig verzuim.

Schuldig verzuim

Michel Van Den Brande

Sophie Dutordoir © PHOTONEWS

Vegetarische haring braadt niet aan UGent

Opmerkelijk nieuws uit de studentenrestaurants van de UGent: het overdreven aanbod aan vegetarische maaltijden zorgt er vooral voor extra kosten en afval. Als gevolg daarvan zag de Sociale Raad van de universiteit zich genoodzaakt om het vegetarische aandeel op de menukaart terug te schroeven van de helft naar een kwart. Blijkbaar lukt het niet om de Gentse studenten -letterlijk - herop te voeden van alleseters naar klimaatangstige vegetariërs.

Wie de gemiddelde krant openslaat, krijgt al snel de indruk dat je al reactionair bent als je nog steeds een sneetje kaas op je boterham durft te leggen of al eens een omelet achter de kiezen slaat. Zeker als het over de eetgewoonten van jongeren gaat lijkt een streven naar veganisme uit angst voor klimaatveranderingen tegenwoordig de norm te zijn, en een biefstuk op een barbecue een donderende vloek in de kerk.

Overgrote meerderheid studenten eet vlees

De werkelijkheid blijkt toch wel even anders te zijn. We citeren Vince Leeman, voorzitter van de Sociale Raad van de UGent: “Uit een enquête onder de studenten bleek dat minder dan drie op de tien voor een veggiemaaltijd kiezen, ook al is de helft van de gerechten vegetarisch.” Of anders gezegd: meer dan zeven op de tien blijft voor vlees kiezen, ook al doen de studentenrestaurants nog zo hun best om studenten toch maar vegetarisch te doen eten.

Het aantal echte vegetariërs zit waarschijnlijk nog een eindje onder die drie op tien studenten. Het is niet omdat een kwart van de maaltijden vegetarisch is, dat ook een kwart van de studenten vegetariërs zijn, laat staan klimaatvegetariërs. Een alleseter kan immers ook eens een slaatje, een groentesoep of een broodje met kaas kiezen als de worsten hem niet aanstaan. We zijn er daarom redelijk zeker van dat ondanks alles meer dan acht op de tien studenten in Gent niet vies is van vlees.

UAntwerpen volhardt in de boosheid

De UAntwerpen lijkt daarentegen minder last te hebben van geldproblemen of vegetarische afvalbergen. Daar willen ze tegen 2030 het aandeel vegetarische of veganistische maaltijden in de studentenrestaurants opdrijven naar tachtig procent, omwille van het klimaat. Rood en bewerkt vlees zal er verbannen worden, maar ter compensatie zal er meer varkensvlees aangeboden worden. Of dat laatste ook volledig doorgesproken werd met de diversiteitsambtenaar durven we sterk te betwijfelen, doch dat terzijde.

Opmerkelijk is wel dat bewerkt vlees verbannen wordt, maar niet bewerkt voedsel in het algemeen. Er is immers geen voedsel dat zo doelgericht bewerkt wordt om echt niet meer te smaken, voelen of ruiken naar de bestanddelen waaruit het gemaakt wordt als, inderdaad: de vegetarische of veganistische vleesvervanger. Ondanks de permanente promotie ervan in de media is het ironisch genoeg toch bij die blinde vlek in de al even hysterische kruistocht tegen industriële voedselverwerking dat de economische problemen

De Vreese (N-VA):

zich stilaan toch laten voelen. Verleden week kwamen we immers ook te weten dat de verkoopcijfers van vleesvervangerproducent Beyond Meat in het tweede kwartaal van dit jaar gekelderd waren. De jeugd van tegenwoordig…

Eerder deze zomer was er in de media dan weer consternatie over scouts die met het vliegtuig naar Zuid-Korea gereisd waren voor een wereldjamboree. Hebben die dan niet allemaal klimaatbetoogd en -gestaakt, was de teneur in sommige commentaarstukjes, om nog maar te zwijgen over de suggesties dat die steenkoppen eigenlijk niet beter verdiend hadden dan ginder met een tyfoon geconfronteerd te worden.

Maar dankzij de Sociale Raad van de UGent kunnen we het beeld dat de media schetsen van de jeugd van vandaag stevig bijstellen. De grote meerderheid ligt alvast niet zozeer wakker van het klimaat dat ze er vlees voor willen laten, zelfs niet als hun universiteit hen letterlijk probeert herop te voeden. De scouts in Zuid-Korea en verder zo ongeveer elk vakantieoord

aan de Middellandse Zee leerde ons eerder al dat die jeugd al evenzeer zonder veel complexen nog steeds het vliegtuig neemt, als het er financieel maar even af kan.

Marginale minderheid als mediatiek boegbeeld

Het is trouwens geen toeval dat PAL NWS met de primeur mocht gaan lopen van het nieuws over de vegetarische maaltijden in de studentenrestaurants van UGent. Dat is immers ongewenst nieuws dat men liever stilhoudt.

Klimaatklevers en -stakers krijgen veel plaats in de media, maar zijn eigenlijk een marginale minderheid. Dat zal volgend jaar tijdens de avond van de verkiezingen nog maar eens blijken wanneer de stemmen geteld worden. En het zou ons niet verbazen als dat binnenkort ook zal blijken uit tegenvallende verkoopcijfers voor de film “How to Blow up a Pipeline”, ook onder jongeren. Naar een onvoorwaardelijk afkeuring van terrorisme, en dus ook ecoterrorisme, is het ver zoeken in de lovende recensies in de pers. Wanneer produceert Hollywood trouwens eens een film over hoe je de constructie van een asielcentrum kan saboteren? En zou de pers daar dan even weinig problemen rond maken?

Om een antwoord te bieden op de krappe arbeidsmarkt in West-Vlaanderen, denkt Voka aan ‘talentmissies’ naar Mexico en India. Voor Vlaams Parlementslid Maaike De Vreese (N-VA) kan arbeidsmigratie “een deel van de oplossing, een laatste redmiddel” zijn, op voorwaarde dat die gestoeld is een op een degelijke beleidsvisie.

Volgens werkgeversorganisatie Voka zullen er tegen 2030 meer dan 50.000 arbeidsmigranten nodig zijn in West-Vlaanderen, ook al schurkt de werkzaamheidsgraad van de provincie vandaag al tegen de 80 procent aan.

De werkgeversorganisatie verwacht dat de komende jaren zo’n 12.000 van de 140.000 inactieven die West-Vlaanderen telt, geactiveerd kunnen worden. “Als we daarnaast nog 10.000 werklozen naar een baan kunnen leiden, zullen we tegen 2030 nog altijd meer dan 50.000 handen extra nodig hebben”, klinkt het in De Standaard.

Maatschappelijke gevolgen

Hoewel Vlaams Parlementslid Maaike De Vreese (N-VA) het een goede zaak vindt dat werkgeversorganisaties en bedrijven buitenlandse ‘talentmissies’ organiseren, waarschuwt ze voor de maatschappelijke gevolgen van arbeidsmigratie. Zo is het volgens haar belangrijk dat arbeidsmigranten vooraleer ze naar Vlaanderen komen de taal leren en een cursus maatschappelijke oriëntatie volgen. Daarop heeft ze al aangedrongen bij bevoegd minister Bart Somers (Open Vld).

“Het aanvaarden van onze waarden en normen is essentieel om hier te kunnen inburgeren en integreren”, legt ze uit. “Ook een verstrenging van de regels rond gezinshereniging is nodig, aangezien arbeidsmigratie passieve migratie van gezinsleden in de hand kan werken.”

Hangmat

Vooraleer er sprake kan zijn van arbeidsmigratie, wil De Vreese eerst de werklozen en 140.000 inactieven in West-Vlaanderen activeren. “Maar de Vivaldi-regering maakt hun hangmat alleen maar comfortabeler. Werken is niet aantrekkelijk genoeg, waardoor mensen er bewust voor kiezen om van een leefloon of uitkering te leven.”

Daarnaast betreurt De Vreese dat Voka niet pleit voor de activering van buitenlanders die hier al zijn, onder wie de Oekraïense vluchtelingen. “Het is cruciaal dat ook zij naar de arbeidsmarkt worden geleid.”

Interregionale arbeidsmobiliteit

Tot slot wil De Vreese ook de interregionale arbeidsmobiliteit versterken. Vandaag werken slechts 6.800 Walen in West-Vlaanderen, ten opzichte van 13.500 mensen uit het noorden van Frankrijk. “Men spreekt over arbeidsmigratie, maar ook binnen België is er nog heel wat werk aan de winkel. Ik zou niet weten waarom een Roemeen naar Vlaanderen kan komen om in de bouwsector te werken, maar iemand uit Wallonië niet.” De reden waarom er vandaag zo weinig interregionale arbeidsmobiliteit is, is volgens De Vreese dat werken niet aantrekkelijk genoeg is. Ook worden er te weinig gegevens uitgewisseld tussen de VDAB, Forem en Actiris. “N-VA West-Vlaanderen is recent een kijkje gaan nemen net over de taalgrens: de lokale bevolking kent de VDAB zelfs niet. Dat is problematisch”, besluit ze.

FILIP VAN LAENEN

“Arbeidsmigratie is slechts een deel van de oplossing”

Studentenrestaurant De Brug aan UGent

© BEELDBANK UGENT

Maaike De Vreese

© BELGA

IN DE KIJKER

Frank Vandenbroucke

“Geen rancuneuzer mens dan Frank Vandenbroucke. En er heeft in dit land ook geen slechtere minister rondgelopen dan hij. Frank Vandenbroucke was minister van Pensioenen en heeft het Zilverfonds uitgevonden. Hij was minister van Onderwijs en heeft het gelijke kansen- en uitkomstenonderwijs opgestart, waardoor kennis opgeofferd werd voor vaardigheden. De problemen met de onderwijskwaliteit zijn het gevolg van het beleid van Vandenbroucke. Vandenbroucke, die beschouwd wordt als de redder tijdens corona? We waren wereldkampioen in het aantal doden per capita in Vlaanderen.” Zo omschreef Jean-Marie Dedecker Frank Vandenbroucke in februari nog. De kans is klein dat hij en veel anderen van mening veranderd zijn, want Vandenbroucke blijft controverse oproepen.

Zijn al te pedante houding, zijn denigrerende houding tegenover politieke tegenstrevers en zijn weinig democratische ingesteldheid als minister doen mensen zich van hem afkeren. Recente feiten: hij weigert al meer dan een jaar om zijn e-mails over de coronacrisis vrij te geven. Het betreft de communicatie tussen Vandenboucke, GEMS-voorzitter Erika Vlieghe en coronacommissaris Pedro Facon. Hij veegt de Wet op Openbaarheid van Bestuur aan zijn laarzen, ondanks positief advies van twee bevoegde instanties. Tegelijk blijft hij zich verzetten tegen de openbaring van het aantal coronadoden per ziekenhuis. Zelfs parlementsleden krijgen de cijfers niet te zien in een gesloten commissie.

“He’s back, bitches!”

Sinds Vandenbroucke in 1985 volksvertegenwoordiger werd, heeft hij een heel parcours afgelegd. Partijvoorzitter, vice-eersteminister, minister van Buitenlandse Zaken, na het Agustaschandaal (toen hij de geschiedenis inging als de geldverbrander) drie jaar studies op kosten van de Kamer in Oxford, dan opeenvolgend minister van Sociale Zaken, van Pensioenen en van Werk om dan Vlaams minister van Onderwijs te worden. Ten slotte heel even nog Vlaams Parlementslid en senator om uiteindelijk in 2011 de politiek tot in Scherpenheuvel-Zichem vaarwel te zeggen en professor te worden aan KU Leuven, UAntwerpen en Universiteit van Amsterdam. In 2014 kwam hij opnieuw in beeld, zij het dan als een van de auteurs van het rapport van de zogenaamde ‘pensioencommissie’. In al die jaren bouwde hij een imago op van - ogenschijnlijk kalme - betweter die alle anderen per definitie als minkukels klasseerde. Hij werd opnieuw vernoemd toen de Zweedse regering-Michel I aankondigde zijn rapport als handleiding te nemen bij haar pensioenhervorming. En hij was helemaal terug toen jeugdkampleider ‘King Connah’ bij de vorming van de Vivaldi-regering op de proppen kwam met de uitsmijter “He’s back, bitches!”. Hij werd opgeroepen als een orakelende en profetische geest om in de corona-tijden op het departement Volksgezondheid orde op zaken te komen stellen, na de onwaarschijnlijke mismeestering van zijn voorgangster. Maar tegelijk moest hij ook het rode zwaargewicht in de regering worden waarmee rekening moest gehouden worden. Hij was dus terug van eigenlijk nooit weggeweest. En hij glunderde, want het streelde zijn onwaarschijnlijk grote ego.

Autoritair

Over zijn coronabeleid is het laatste woord nog niet gezegd. Het geeft dan ook te denken waarom de regering alles in het werk stelt om een grondige evaluatie ervan tegen te houden en de vrijgave van gegevens te verhinderen. Over de gegrondheid van bepaalde stringente maatregelen, over de besteding van (te) veel miljoenen, over de communicatie tussen de minister en de ‘specialisten’, over de rol die sommige ‘specialisten’ speelden, over mogelijke vaccinatieschade,… Vandenbroucke geeft geen krimp. Maar ook in andere dossiers speelt hij zonder tegenstand in de regering ‘cavalier seul’: de financiële discriminatie van patiënten van niet-geconventioneerde zorgverstrekkers zoals kinesisten wordt niet weggewerkt, hij geeft toe aan de Franstaligen inzake de artsenquota door hun obstructie en onwil uit het verleden te ‘regulariseren’, de degradatie van de toekomstige HBO5-verpleegkundigen, het gemis aan stimulering om het aantal langdurige zieken terug te dringen, het vasthouden aan de geheime, en dus niet transparante, farmadeals,… En dan willen we het nog niet hebben over bepaalde karakteriële kernmerken als ongeduld, koppigheid, geïrriteerdheid en zelfs fysieke agressie.

Frank Vandenbroucke was ooit lid van de trotskistische ‘Revolutionaire Arbeidersliga’. Het autoritaire communisme zonder verantwoording aan het plebs… Het zit blijkbaar nog in ‘zijn systeem’.

CITAAT VAN DE WEEK

Bart De Wever:

In een openhartig vakantie-interview met Het Laatste Nieuws heeft N-VA-voorzitter en Antwerpse burgemeester Bart De Wever toegegeven dat hij een oude, zure zaag is geworden. De interviewer wierp hem voor de voeten dat veel mensen, ook binnen zijn eigen partij, die mening zijn toegedaan. “En het is helaas nog waar ook. Erg, hé?”, antwoordde De Wever instemmend. “Ik ben gewoon al veel te lang bezig in de politiek. Het zou mogen stoppen. Als ik heel eerlijk ben, dan zeg ik: ‘Ik ben het beu.’ Niet het werk op zich, maar alles errond. Dat tast je aan op den duur.”

Meer dan 10.000 buitenlandse artsen actief in België

Uit cijfers van de Organisatie voor Economische Samenwerking en Ontwikkeling (OESO), waarover Het Laatste Nieuws en De Morgen berichtten, blijkt dat in België voor het eerst meer dan 10.000 buitenlandse artsen actief zijn. N-VA en Vlaams Belang willen hen onderwerpen aan een verplichte taaltest.

14 procent van de artsen die vandaag in België actief zijn, genoot zijn opleiding in het buitenland. Begin deze eeuw was dat nog 4 procent. De meeste buitenlandse artsen zijn afkomstig uit Frankrijk (1.620 artsen) en Nederland (1.590 artsen). Roemenië vervolledigt de top drie met 1.558 artsen. Ook het aantal artsen dat afkomstig is uit andere Oost- en Zuid-Europese landen, neemt toe. Velen van hen zijn de taal niet machtig, wat niet zonder gevaar is voor de patiënten.

Verplichte taaltest

Vlaams Belang-Kamerlid Dominiek Sneppe sluit zich aan bij het pleidooi van professor huisartsgeneeskunde Dirk Devroey (VUB) voor een verplichte taaltest voor buitenlandse dokters, zoals die ook in Nederland bestaat. Ook voor N-VA-Kamerlid Kathleen Depoorter is een dergelijke taaltest een vanzelfsprekendheid. “De kwaliteit van de zorg in de eigen taal van de patiënt is primordiaal”, schrijft ze op X, het voormalige Twitter. “Ons voorstel werd in elk geval al ingediend.”

Devroey pleit er eveneens voor om de quota voor Belgische studenten geneeskunde op te trekken, maar die oplossing is volgens Sneppe niet zaligmakend. Zij wil dat er naast een taaltest ook een quotum komt voor buitenlandse artsen.

Reglementaire aanpassingen

Federaal minister van Volksgezondheid Frank Vandenbroucke (Vooruit) kondigt in een reactie op de nieuwe cijfers aan dat hij een sluitend voorstel zal indienen om te garanderen dat artsen de taal van de patiënt spreken. Hij benadrukt dat een patiënt het recht heeft om in de eigen taal behandeld te worden. Door middel van reglementaire aanpassingen, die de administratie sinds juni voorbereidt, wil hij de kennis van een van de landstalen kunnen afdwingen.

Elon Musk reageert op beelden van aangevallen jongen in Zelzate: “Messed up”

Waait antiblank geweld over uit Verenigde Staten?

Poolse UEFA-official denkt dat vlag Blankenberge racistisch spandoek is Brussels postkantoor tweetalig Duits en Frans

Els Ampe toont vuil in Terkamerenbos: “Dagelijkse kost”

Straffe beelden in Oekraïense Humvee tijdens gevecht

ANTON SCHELFAUT

“Als ik heel eerlijk ben, dan zeg ik: Ik ben het beu.”

Dominiek Sneppe

© PHOTONEWS

Salwan Momika is een Iraakse man die beweert christen te zijn en die in april 2018 als vluchteling naar Zweden kwam. Op 28 juni 2023 verbrandde hij een exemplaar van de Koran buiten de grootste moskee van Stockholm op de eerste dag van het moslimfeest Eid. Die actie veroorzaakte boze reacties onder moslims. Momika had de scène gefilmd en ook plakjes ham op de koran gelegd, een daad die door de Zweedse minister van Buitenlandse Zaken als “islamofoob” werd beschouwd. Hij had de Zweedse autoriteiten om toestemming gevraagd om de actie uit te voeren en hoewel de politie het aanvankelijk verbood, gaf een rechter hem het recht om door te gaan, onder verwijzing naar de principes van de vrijheid van meningsuiting in Zweden.

Er doken video’s op van Momika in Irak, waarop te zien was dat hij lid was geweest van een pro-Iraanse Iraakse militie die beschuldigd werd van oorlogsmisdaden. Die video’s circuleerden onder de Iraakse immigranten- en vluchtelingengemeenschap in Zweden.

Momika beschrijft zichzelf op Facebook als een “atheïst en verlicht politicus, denker en auteur”, maar al zijn sociale netwerkactiviteiten werden gecreëerd nadat hij zijn vluchtelingenstatus in Zweden had verworven. Er werd onthuld dat hij banden had met een Zweedse nationalistische partij en het Zweedse staatsburgerschap had aangevraagd, maar zijn aanvraag was afgewezen vanwege zijn criminele achtergrond en de veiligheidssituatie in zijn thuisland.

Momika heeft ontkend banden te hebben met de Iraakse ‘Volksmobilisatie Strijdkrachten’, maar er zijn videobeelden online geplaatst die het tegendeel bewijzen. Hij gaf ook aan van plan te zijn zijn acties te herhalen door de Iraakse vlag en de Koran te verbranden buiten de Iraakse ambassade in Stockholm. De Zweedse autoriteiten hebben geweigerd informatie te verstrekken over de reden waarom Momika asiel kreeg in Zweden, en hij wordt momenteel onderzocht voor ‘aanzetten tot haat’.

De afgelopen weken werd het zomernieuws gedomineerd door het verbranden van korans in de Scandinavische landen Zweden en Denemarken. Laten we eens kijken naar het geval Zweden. De brandstichter is geen Zweed, maar een politieke vluchteling, Salwan Momika. Wie is hij en wat zijn zijn motieven?

KORANS VERBRANDEN: WAT IS HET NUT?

WAT ZIJN DE MOGELIJKE MOTIEVEN?

Mijn minachting voor alle vormen van samenzweringsdenken is bekend genoeg om het bij dit onderwerp te doen. De waarheid is dat we de echte motieven nog niet kennen.

Een mogelijk motief is haat tegen de islam. Dat motief lijkt onwaarschijnlijk in het geval van een man, Momika, die heeft samengewerkt met de meest extreme Iraanse sjiitische islamistische milities. Een ander mogelijk motief is het uitlokken van wrijvingen tussen moslims en niet-moslims. In feite is het beschuldigen van het Westen van islamofobie gebruikelijk bij veel moslimregimes, maar ook bij islamistische haatorganisaties zoals de Moslimbroederschap. Wat Zwedens zogenaamde ‘islamofobie’ betreft, is het zo dat Turkije dat roept sinds Zweden zich kandidaat heeft gesteld voor toetreding tot de NAVO. Het is te hopen dat de Zweedse regering, met haar rechtse meerderheid, snel meer precieze informatie geeft over de echte motieven achter die zinloze provocaties. Het is duidelijk dat het verbranden van korans de spanningen tussen bepaalde sectoren van de Europese moslimgemeenschappen en de meerderheid van onze bevolking niet zal verminderen. Het is ook mogelijk dat de heer Salwan Momika alleen handelde, zonder sponsor.

DE ONGELOOFLIJK LAKSE

HOUDING VAN EUROPA

TEGENOVER VLUCHTELINGEN

Waar het hier echt om gaat, is opnieuw de oneindige laksheid van de Europese autoriteiten. Als iemand asiel krijgt, is het minste wat we mogen verwachten dat hij niet binnen een uur hectoliters benzine op de vlammen van de internationale betrekkingen gooit. Op die belediging aan het adres van Zweden zou een onmiddellijke uitzetting en een levenslange verbanning van Europees grondgebied moeten volgen. Wat vervolgens de vraag oproept over het lot van het Europees Hof voor de Rechten van de Mens en diens de facto

Een mogelijk motief is het uitlokken van wrijvingen tussen moslims en nietmoslims

‘open grenzen’-jurisprudentie, die verder gaat dan laksheid en extremisme, en een soort geïnstitutionaliseerd anarchisme nastreeft. Meer in het algemeen roepen die provocaties de vraag op naar de inmenging van buitenlandse mogendheden in het Westen. China en Rusland mengen zich voortdurend in het informatieproces in het Westen. Rusland maakt hier geen geheim van. Arabisch-islamitische landen hebben permanent toegang tot de instellingen van de Europese Unie, waarvan het recente onderzoek door rechter Claise de omvang van de corruptie heeft aangetoond.

ISLAMOFOBIE IS EEN RECHT

Vrijheid van meningsuiting is van vitaal belang; het is het levensbloed van de westerse beschaving. Ik heb geen principieel probleem met zogenaamde islamofobie en de afwijzing van welke religie of sekte dan ook. Islamofobie is een recht, net als de afwijzing van iedere andere doctrine. Persoonlijk ben ik een viscerale anticommunist. Maar we moeten ophouden naïef te zijn in internationale betrekkingen. Niet al onze buren hebben het goed met ons voor. Het is tijd om onze strijdlust te hervinden en, indien nodig, geweld te gebruiken.

Het is niet aan een vluchteling die praat als een idioot om te beslissen over het lot van de internationale betrekkingen van Zweden.

DRIEU GODEFRIDI © SHUTTERSTOCK

Salwan Momika

Salwan Momika

DE SPLITSING EN BOEDELSCHEIDING VAN TSJECHOSLOWAKIJE

Vlaams-nationalistische politici kwamen mee op de barricaden staan toen de Catalaanse onafhankelijkheidsbeweging onder vuur kwam te liggen. Ze oordeelden dat het belangrijk was om welwillendheid te creëren bij internationale onafhankelijkheidsbewegingen, opdat ook zij zich ooit druk zouden maken over de Vlaamse zaak. Uit wetenschappelijke literatuur blijkt echter dat die vergelijking moeilijk opgaat en dat de Vlamingen misschien ook eens zouden moeten kijken naar een ander voorbeeld: Tsjechoslowakije.

Vlaams Belang beweert dat een 50+1-meerderheid in het Vlaams Parlement voldoende is om de onafhankelijkheid eenzijdig uit te roepen. Nadien zou er dan over de praktische modaliteiten onderhandeld kunnen worden met Wallonië. Dat is ongeveer hetzelfde als wat er in Tsjechoslowakije is gebeurd. Alleen was de situatie toen helemaal anders.

Tweeledige landen

Uit wetenschappelijke literatuur blijkt dat het voor tweeledige landen veel makkelijker is om te splitsen dan voor één deelstaat die zich wil afscheiden van de centrale staat. Denk aan Tsjechoslowakije en ook aan Soedan, twee landen die relatief makkelijk gesplitst zijn. “In Spanje, met zijn vele deelstaten, is het veel moeilijker voor één deelstaat om zich af te splitsen, omdat de centrale staat een domino-effect en een desintegratie vreest”, legde professor Bart Maddens (KU Leuven) enkele maanden geleden uit in een interview met ’t Pallieterke. Het is net daarom dat het interessant is om naar de casus van Tsjechoslowakije te kijken.

“De bijdrage van de Tsjechen was tien keer groter dan die van Slowakije”

Tsjechoslowakije ontstond na het uiteenvallen van Oostenrijk-Hongarije na de Eerste Wereldoorlog. Bij de eerste volkstelling in 1921 woonden er 6,8 miljoen Tsjechen (51,5 procent), 3,2 miljoen Duitsers (23,4 procent), 2,3 miljoen Slowaken (14 procent) en 884.000 Hongaren (6,7 procent). Net voor en tijdens de Tweede Wereldoorlog gebeurde er net zoals in Europa heel wat met het land, maar na de oorlog werd de staat hersteld tot een parlementaire democratie. Het werd echter nooit een stabiele staat en in 1948 grepen de communisten met steun van het Rode Leger de macht en vestigden er hun dictatuur. Economische hervormingen waren na de val van het communisme overal volop bezig, maar Tsjechoslowakije bleef achter. Terwijl de Tsjechen voor privatisering en een streng financieel beleid waren, gingen de Slowaken voor een eerder links-economische koers. De bijdrage van de Tsjechen in het federale budget was overigens tien keer groter dan dat van Slowakije. De Slowaken op hun beurt vonden dat de Tsjechen te weinig deden om hun economische problemen op te lossen en eisten ‘transfers’.

Draagvlak

Na de val van de Berlijnse Muur werden er in 1990 voor het eerst sinds lang opnieuw parlementaire verkiezingen gehouden en drie jaar later eisten de Slowaken de onafhankelijkheid na een Tsjechisch ultimatum. De Tsjechen wilden dat Slowakije meeging in hun strenge financieel beleid. Deden ze dat niet, wilde men eventueel nog een soort confe-

derale structuur overwegen. Uiteindelijk verklaarden de Slowaken zich dan onafhankelijk.

Opvallend: de meeste Tsjechoslowaken, zowel aan Tsjechische als aan Slowaakse zijde, vonden een volledige splitsing van het land helemaal niet noodzakelijk. Het was uiteindelijk een kleinere politieke elite die besloot dat het land zou ophouden te bestaan. Dat werd zonder veel problemen geaccepteerd door de bevolking. Zelfs Vaclav Havel, de laatste president van Tsjechoslowakije en de eerste van Tsjechië en een van de grootste tegenstanders van de splitsing, gaf later toe dat de splitsing het beste was. Enkele jaren na de splitsing was 75 procent van de gecombineerde bevolking ervan overtuigd dat het inderdaad de juiste keuze was.

“De boedelverdeling gebeurde in minder dan één jaar”

Verschillen

Toen Tsjechië en Slowakije gevormd werden, bestond het land al uit twee deelstaten met elk een eigen minister-president. Die deelrepublieken hadden elk een eigen afgebakend grondgebied en samen met een eigen rechtsstaat is dat onmisbaar om onafhankelijk te worden. Ook Vlaanderen en Wallonië hebben een eigen minister-president. Maar ook Brussel, de Franse Gemeenschap en de Duitstalige Gemeenschap hebben een minister-president. En dan is er nog de federale premier. België bestaat dus grondwettelijk niet louter uit Vlaanderen en Wallonië, maar uit drie Gemeenschappen, drie Gewesten en drie Gemeenschapscommissies, omhuld door een federale entiteit. Het was voor Vlaanderen dus misschien makkelijker geweest om te splitsen vóór al die verschillende staatshervormingen.

Grondwet

De grondwet in Tsjechoslowakije was er eigenlijk al op voorzien dat het land ooit uit elkaar zou vallen. Het voorzag in een soort zelfbeschikkingsrecht van de deelstaten, waardoor toen Slowakije zichzelf onafhankelijk verklaarde, er eigenlijk weinig tegen in te brengen was. In België bestaat dat niet. Wel zijn er verschillende internationale arresten die stellen dat eenzijdig uitgeroepen onafhankelijkheden niet illegaal zijn. Voorbeelden zijn de (niet-bindende) opinie van het hoogste gerechtshof van de Verenigde Naties, dat stelt dat de eenzijdig uitgeroepen onafhankelijkheid van Kosovo geen inbreuk vormt op het internationaal recht. Die grondwettelijke verschillen tussen Tsjechoslowakije en België zijn in principe dus niet onoverkomelijk. De historische en geografische verschillen zijn echter ook niet onbelangrijk. In 1993 wilde men een nieuw drama vermijden, want de Joegoslavische burgeroorlog was toen volop bezig. Daarnaast zal het voor de internationale gemeenschap moeilijker zijn om te aanvaarden dat een stichtend EU-lid zou ophouden te bestaan, dan dat een land vlak na de val van de Muur eindelijk in zijn juiste plooi belandde.

“Vlak na de splitsing besloten Tsjechië en Slowakije om economisch nog samen te werken”

Opdeling achteraf

De Tsjechen wilden niet meegaan in het economische beleid van Slowakije en stelden hen voor een keuze: “Willen jullie een links economisch beleid voeren? Roep dan de

onafhankelijkheid uit”. En zo geschiedde. En terwijl het eigenlijk de Slowaken waren die het meest pro-onafhankelijkheid waren, zijn de Tsjechen nadien het best geëvolueerd. Tsjechië veranderde snel in een vrijemarkteconomie terwijl het in Slowakije nog steeds moeilijk loopt met de economie.

Het is vandaag ondenkbaar, maar de boedelverdeling tussen Tsjechië en Slowakije gebeurde in minder dan één jaar. Die verdeling gebeurde op basis van twee principes: het territorialiteitsprincipe en de bevolkingsratio.

De verhouding tussen de Tsjechische en de Slowaakse bevolking was ongeveer 2 op 1. Al het federale onroerend goed, denk aan treinstations, overheidsgebouwen en loodsen, werd eigendom van het land waarin het zich bevond.

De meeste andere activa, zoals financiële reserves, goudreserves, kunstcollecties en staatsschuld, werden verdeeld met een 2:1-verhouding (Tsjechië:Slowakije).

Dat gebeurde zonder al te veel problemen. Het enige waarover achteraf nog discussie is geweest, is de uitwisseling van twee dorpjes langs de grens tussen de twee nieuwe republieken. Uiteindelijk kwamen Tsjechië en Slowakije in 1997 overeen om de dorpen te ruilen.

“De meerderheid van de bevolking was geen voorstander van een splitsing”

Samenwerking ná splitsing

De twee landen besloten dan wel te splitsen, maar al vlak na die splitsing besloten ze om op economisch vlak toch samen te werken. Vlak na de splitsing sloten de toenmalige leiders, de Tsjech Vaclav Klaus en de Slowaak Vladimir Meciar, al nieuwe bilaterale overeenkomsten. De filosofie erachter was dat de twee samen in een land vastzaten waarin ze niet hun eigen weg konden gaan, maar dat er ondanks dat nog gelijkenissen en overlappende belangen waren. Dankzij die vreedza me echtscheiding werden Tsjechië en Slowakije op 1 januari 1993 volledig onafhankelijk. Ze wer den onmiddellijk er kend door 68 landen, de Europese Gemeen schap, het IMF, de We reldbank, de Europese Bank voor Wederop bouw en Ontwikkeling en de toenmalige Ame rikaanse veiligheids dienst CSCE. Amper een half jaar nadien werden beide landen tegelijkertijd lid van de Raad van Europa.

Het is de eerste keer dat het voormalige Kamerlid voor Vlaams Belang komt praten op de IJzerwake. De huidige IJzerwake vindt al sinds 2002 plaats in Steenstrate, Ieper, en Van Langenhove vindt de heisa dan ook “artificieel”: “Volgens mij is er eigenlijk helemaal niet veel heisa over de IJzerwake. Die gaat al twintig jaar door in Ieper. De gemiddelde Ieperling vindt dat geen enkel probleem. Velen van hen zijn zelfs aanwezig. Dan lijkt het mij bizar dat de media en de politiek doen alsof daar heisa rond is.”

“Enkele journalisten zijn in de komkommertijd naarstig op zoek naar wat nieuws”, volgens de nationalistische activist. “Ze kloppen aan bij politici en porren hen aan of die niets kunnen doen tegen de IJzerwake, zodat zij nieuws kunnen brengen. Sommige politici gaan daar dan in mee, in de hoop om toch nog een beetje politiek relevant te kunnen blijven in de aanloop naar de komende gemeenteraadsverkiezingen. Zo creëert men dan artificiële heisa. Ik wist gewoon op voorhand al dat de IJzerwake zou mogen doorgaan, zelfs als men die verboden zou hebben. Ze hebben immers geen juridische poot om op te staan.”

De IJzerwake mag plaatsvinden, maar de Kameraadschapsavond niet, volgens burgemeester Talpe.

“De Kameraadschapsavond is een traditie die al vele jaren meegaat, maar opnieuw zijn journalisten gewoon naarstig op zoek om de IJzerwake toch maar als één of andere extremistische bijeenkomst te kunnen afschilderen. Daarom trekken ze alles uit de context en liegen ze gewoon. De journalisten en de politici die de organisatoren en de sprekers van de IJzerwake ‘extremisten’ noemen, zouden die soldaten die daar allemaal begraven liggen ook ‘extremisten’ genoemd hebben, mochten ze de kans gekregen hebben. Die zouden zich dus gewoon beter niet moeien. Dat was ook mijn reactie op burgemeester Emmily Talpe die tegen een journalist zei dat “de IJzerwake mag doorgaan”, alsof zij daar iets over te zeggen heeft, ‘maar Dries Van Langenhove moet op zijn woorden letten’. Ik moet juist niets. De burgemeester van Ieper is de allerlaatste persoon die mij moet komen zeggen wat ik al dan niet mag zeggen op de grootste nationalistische bijeenkomst van de Lage Landen. Dus ik ga me zeker niet de mond laten snoeren, niet de afgelopen jaren en nu ook niet.”

Je bent voor de eerste keer gastspreker op de IJzerwake. Is er een specifieke reden waarom dat net nu is? Is het omdat je niet meer in de politiek zit?

“Ja, dat heeft er veel mee te maken. De IJzerwake wil geen kant kiezen in de partijpolitiek. Ik ben blij met de uitnodiging, want ik heb me de afgelopen jaren toch ook hard ingezet, samen met Schild & Vrienden (S&V) en veel andere verenigingen, om een verjonging van de IJzerwake in te zetten. Die verjonging is toch aan het slagen. Zelfs De Morgen schreef dat S&V voor veel nieuwe, jonge mensen had gezorgd op de IJzerwake. Die trend zullen wij verderzetten de komende jaren. Als gastspreker hoop ik een ‘trekker’ te zijn voor jonge mensen.”

“Nationalisme is de oplossing voor de crisis waarin we ons momenteel bevinden”

Dit jaar is er opnieuw heel wat heisa rond de jaarlijkse IJzerwake. Iepers burgemeester Emmily Talpe (Open Vld) verbood de Kameraadschapsavond, vindt het “schandalig” dat Dries Van Langenhove gastspreker is en zwaait met het zogenaamde ‘vredescharter’ dat “onvoorwaardelijk” ondertekend moet worden door elke organisator van een evenement. We praatten met Dries Van Langenhove om eens te polsen wat hij van de situatie vindt.

Waarover zal jouw speech gaan?

“Ik wil nog niet te veel verklappen, want ik wil natuurlijk de Open Vld-burgemeester van Ieper nog eens goed laten zweten over mijn aankomende speech (lacht). Maar ik ben van plan om het vooral te hebben over de basisprincipes van de IJzerwake en de Frontpartij. Die zijn vandaag zeer actueel.”

Word jij de volgende voorzitter van de IJzerwake?

“Dat zal niet meteen voor mij zijn, aangezien ik al vier tot vijf grote projecten lopen heb die al mijn aandacht en tijd opslorpen. Ik ben gestopt met mijn parlementaire mandaat om een beetje meer zuurstof en tijd te hebben voor mijn andere projecten. De IJzerwake daar volledig bijnemen, zal niet voor mij zijn. Maar kijk, laat dit interview een opportuniteit zijn om de boodschap te lanceren naar de brede Vlaamse Beweging dat als er jonge, gemotiveerde, ambitieuze mensen zijn die in de grote schoenen van Wim De Wit willen treden, zij zich altijd kunnen aanmelden (lacht).”

Nog even voor alle duidelijkheid: mochten ze jou vragen om voorzitter te worden, dan zou je ‘nee’ zeggen?

“Dat klopt.”

Wat is de stand van zaken in het S&V-proces?

“Dat is een heel moeilijke zaak die intussen al bijna zes jaar aansleept en gigantisch veel geld kost. Ik vermoed dat

de zaak nog een hele tijd zal aanslepen, vooral ook omdat onze tegenstanders er blijkbaar een sport van maken om keer op keer voor uitstel te zorgen om alles telkens nog duurder te maken. Een mogelijke uitspraak komt ook alsmaar dichter bij de verkiezingen. Mocht ik een complottheoreticus zijn, zou ik denken dat ze het opzettelijk doen. Maar gelukkig ben ik dat niet (lacht).”

Hoeveel rechtszaken lopen er ondertussen tegen jou?

“Ik kan ze op den duur bijna niet meer tellen. Gelukkig hebben we daarvoor advocaten. Alleen jammer dat ze zoveel geld kosten. Onze tegenstanders beseffen zeer goed dat rechtszaken een heel effectief middel zijn. Ik moet daar niet flauw over doen. Momenteel is dat de allergrootste bedreiging voor ons activisme. Het is een uitputtingsslag en wij vechten met zeer beperkte middelen, terwijl zij vechten met oneindig veel middelen. Die organisaties die klacht indienen tegen ons, krijgen waanzinnig veel subsidies en uiteindelijk is er ook de staat die mij enorm aan het tegenwerken is. De staat heeft miljarden euro’s ter beschikking. Dat is een ongelijke strijd, maar het zal niet de eerste keer in de geschiedenis zijn dat een ongelijke strijd gewonnen wordt door de underdog.”

Je krijgt geen toegang tot de meeste crowdfundingplatformen, ook word je geweigerd bij heel wat banken. Hoe denk je dat te kunnen oplossen?

“Ja, dat is natuurlijk een probleem waarmee heel veel activisten geconfronteerd worden. Nationalistische dan, want linkse activisten hebben daar geen last van. ‘De-banking’ en ‘de-platforming’ zijn zeer kwalijke fenomenen. Wij hebben al hoge kosten door al die rechtszaken, maar door die fenomenen is het nog moeilijker voor ons om ook aan fondsen te geraken. Veel mensen willen ons wel steunen, maar kunnen het dan uiteindelijk niet, ook door beperkingen op platformen waar we wel toegelaten worden. Gelukkig zijn er ook wel nog Vlamingen die dan rechtstreeks overschrijven en dergelijke. Ook dankzij hen kunnen wij ons activisme vandaag verderzetten.”

Sinds die Pano-reportage, de rechtszaak daarrond en de nieuwe rechtszaken tegen jou, lijkt er wel een permanente controverse te zijn rond jou.Hoe schadelijk is die voor jouw en S&V’s ambities?

“Die controverse is vooral artificieel en in de mainstreammedia. Bij de gemiddelde Vlaming speelt dat niet zozeer. Ik merk dat ook door de bijna uitsluitend positieve reacties die ik overal krijg wanneer ik buitenkom. Er is wel een duidelijk breekpunt geweest door die Pano-reportage. Voor die reportage was S&V een overkoepelende organisatie, met cd&v’ers tot en met VB’ers, maar dat is nu wel anders. Toen hadden we meer de rol van bruggenbouwer over partijen heen, terwijl we nu eerder de rol hebben van ijsbreker in het maatschappelijke debat. Nu hebben we een radicaler en rechtser imago dan vroeger. Dat is niet noodzakelijk erg, want dat laat ons nu toe om ook wel wat gedurfdere standpunten in te nemen. Wij zijn nu een beweging

De controverse rond mijn persoon is vooral artificieel en in de mainstreammedia

AANGEZIEN IK AL VIER TOT VIJF GROTE PROJECTEN LOPEN HEB, ZAL HET VOORZITTERSCHAP VAN HET IJZERWAKECOMITÉ NIET VOOR MIJ ZIJN

Op recente foto’s valt het op dat sommige S&V’ers het ‘oké-symbool’ met de hand maken, een symbool waarvan ondertussen gezegd wordt dat het een ‘white power’-symbool is of zou zijn. Waarom komt dat handgebaar de laatste tijd nogal wat terug op S&V-foto’s?

“Dat handgebaar is eigenlijk iets van een viertal jaar geleden. Toen hebben een aantal rechtse Amerikaanse activisten beslist om eens de draak te steken met een aantal journalisten. Het is immers zo dat journalisten achter alles altijd heel veel zoeken: achter ieder cijfer, iedere afkorting, ieder gebaar. Die rechtse activisten hebben dan het oké-symbool, dat ook door een chef-kok of duiker gebruikt wordt, verspreid als zou het een ‘white power’-symbool zijn, om eens te lachen met de journalisten en te kijken of ze het zouden geloven. En zowaar, een aantal journalisten is er dan ingetrapt. In de Amerikaanse media is er dan later verschenen dat die journalisten zich laten foppen hebben en dat het allemaal opgezet spel was. Dat handgebaar is helemaal geen haatspraaksymbool of ‘white power’-symbool. Maar blijkbaar is die boodschap zeer traag doorgesijpeld tot in Vlaanderen. Een tijdje geleden heeft immers een journalist van De Morgen dat symbool dan opgepikt als zou het een ‘white power’-symbool zijn. Enkele mensen van S&V vonden dat zo hilarisch dat ze nu de draak steken met die journalist van De Morgen en dat handgebaar op een aantal foto’s hebben gemaakt.”

QIA-propaganda. Dat tegengewicht komt trouwens van bijna nergens anders. We hebben dat succesvol gedaan en heel wat van onze video’s gingen viraal. In de perceptie kan het lijken alsof we ons dan vooral op dat thema hebben toegelegd, maar in realiteit maken wij video’s over allerlei onderwerpen. Het is gewoon zo dat weinig andere mensen over dat specifiek onderwerp spreken.”

Is die LGBTQIA-ideologie de gevaarlijkste ideologie voor onze maatschappij volgens jou?

“Dat hangt allemaal samen met elkaar. Het verval van het Westen is niet aan één ideologie te wijten, maar komt door een geheel van heel wat samenvallende zaken. Die LGBTQIAXYZ-nonsens is niet alleen de genderideologie, maar vloeit voort uit het liberalisme en het individualisme. Als je echt een individualist en dus een liberaal bent, dan vind je dat iedereen voor zichzelf mag bepalen wat hij is, hoe hij denkt, hoe hij zich gedraagt ‘tot het de vrijheid van een ander beperkt’. Maar dat is natuurlijk een heel vaag principe. Als je meegaat in dat liberale denkkader, wie ben jij dan om tegen te spreken dat iemand zegt dat hij een houten bank is? Of een dolfijn? Of dat hij binnenkort mag trouwen en seks mag hebben met zijn Perzische kat bijvoorbeeld. Dat is het uiteindelijke, logische resultaat van dat doorgedreven liberalisme en individualisme. De genderideologie en bijhorende LGBTQIAXYZ-waanzin zijn daar gewoon een exponent van. Dat heeft dan ook weer een impact op de totale demoralisering van de samenleving én de fysieke en mentale degeneratie ervan, die ervoor zorgen dat heel veel jongeren depressief zijn en eenzaam zijn. Zulke jongeren zoeken dan hun heil in randfenomenen zoals de transgendergemeenschap, waar men juicht wanneer ze van geslacht veranderen. Voor mij hangt dat allemaal samen: één heel groot gevaar dat we moeten bestrijden.”

Sommigen noemen dan weer nationalisme de gevaarlijkste ideologie.

video die ik heb uitgebracht over mijn beslissing om uit het parlement te stappen (lacht).”

Je bent onlangs getrouwd. Hoe bevalt het leven als getrouwde man?

“Het is zeer aangenaam (lacht).”

Je bent een boek aan het schrijven. Waarover gaat het?

“Over de manier waarop ik de afgelopen vijf jaar ben aangepakt door de media en door de staat, de staatterreur en waarom ik desondanks beslis om toch rotsvast met alles verder te doen.”

Wanneer mogen we je boek verwachten?

“Wel, een paar jaar geleden was eigenlijk de bedoeling (lacht). Ik moet er eens dringend werk van maken om dat af te werken.”

Allerlaatste vraag: een onafhankelijk Vlaanderen of een Vlaams België?

“Voor mij zal een onafhankelijk Vlaanderen ervoor moeten zorgen dat ons volk een toekomst heeft in ons eigen land. Dat het land van onze voorouders het land blijft van onze nakomelingen. Dat we die ketting van generaties, waarvoor onze voorouders zoveel offers hebben gebracht, kunnen sterker maken dan ooit tevoren. Een onafhankelijk Vlaanderen moet voor mij dus een Vlaams Vlaanderen zijn en als het dat niet zou kunnen zijn in uw hypothetische vraag, dan zou ik kiezen voor een Vlaams België. ”

met een heel radicale perceptie en we hebben dat geaccepteerd. Ik kan in een hoekje gaan zitten huilen over het verloren potentieel of ik kan gewoon het beste maken van de situatie. We hebben van dag één na Pano gekozen om dat tweede te doen en sindsdien is onze impact alleen maar gestegen. Werkelijk heel links en de mainstreammedia worden ’s nachts nog altijd badend in het zweet wakker als ze denken aan S&V en Dries Van Langenhove. Dat toont onze relevantie echt wel aan. Dat we dan nu een radicalere rol spelen, wel, daar lig ik zeker niet wakker van (lacht).”

Is het de bedoeling van S&V om bijvoorbeeld in bepaalde besturen van andere verenigingen te gaan zetelen en op die manier een impact te hebben?

“Nee, niet zozeer. Ik ben wel een grote voorstander van dubbele lidmaatschappen. Dat is met S&V altijd al de filosofie geweest, omdat men in de Vlaamse Beweging te vaak een beetje afgunstig naar elkaar kijkt en men te veel concurreert met elkaar in plaats van samen te werken. Wij werken samen met verenigingen zoals VNJ, KVHV en NSV, zonder te concurreren met elkaar. Zij bieden zaken aan die wij niet kunnen aanbieden en daarom raden we aan om ook van die verenigingen lid te worden. Het is zeker niet de bedoeling van S&V om in gelijk welke vereniging mensen te gaan zetten om daaruit de boel te kunnen beïnvloeden of wat dan ook. Maar als nu bijvoorbeeld het IJzerwakecomité vraagt om samen te werken, of enkele mensen af te vaardigen, dan gaan wij daar graag op in natuurlijk, want dat is een mooi initiatief. Hoe meer verenigingen hun schouders zetten onder de IJzerwake, hoe beter.”

Je bent gestopt als politicus, dus op dat vlak heb je geen inkomsten meer. Hoe gaat het met je mediakanaal? Verdien je daar genoeg mee?

“Ons aantal abonnees blijft groeien. We hebben een heel boeiende groep van mensen die daar mee hun schouders onder hebben gezet. Ook met de financiële inkomsten van het mediakanaal gaat het goed, ook al is dat niet gemakkelijk natuurlijk in een Vlaams medialandschap dat overgesubsidieerd is. Ook onze boksclub draait prima, maar dat is zeker geen project waar we grote financiële inkomsten uit zullen halen of waar we rijk mee zullen worden. De club is zeer laagdrempelig en goedkoop, want het is de bedoeling om onze Vlaamse jeugd weerbaar te maken en niet om onze kas te spijzen. Mocht de boksclub op termijn financieel zelfbedruipend worden, zal ik al heel blij zijn. We hebben natuurlijk ook onze S&V-webshop en die draait uitstekend. Wij verkopen nog altijd heel veel nationalistische, kwaliteitsvolle kledij, boeken en gadgets. Die shop is wel een belangrijke vorm van inkomsten voor ons.”

Op jouw mediakanaal en sociale media lijkt er een opvallend grote focus te zijn op de LGBTQIAideologie. Vanwaar die focus daarop?

“Een paar maanden geleden was het ‘Pride’-maand. Die mensen hebben een ‘Pride’-dag, ‘Pride’-maand, een ‘Transgender Visibility’-dag, ‘Non-binary’-dag, enzoverder. Die hebben zich de helft van de kalender toegeëigend en tijdens die ‘Pride’-maand wou ik wel wat tegengewicht bieden voor die constante LGBT-

“Nationalisme is helemaal niet de gevaarlijkste ideologie. We hebben de afgelopen decennia gezien wat er gebeurt als je nationalisme gaat wegduwen, namelijk een totaal verval van de maatschappij. Er is meer onveiligheid, meer criminaliteit, er zijn meer depressieve mensen, meer overdosissen en meer oorlog. De afgelopen decennia werd er een experiment uitgevoerd door de natie te gaan negeren en nationalisme aan de kant te schuiven. Nationalisme is net de oplossing voor de crisis waarin we ons momenteel bevinden en is zeker niet het probleem.”

Net als Thierry Baudet heb je het al over ‘parallelle samenlevingen’ gehad. Waarom zou je die creëren en hoever sta je daarmee?

“Dat is belangrijk omdat we om meerdere redenen zien dat de huidige samenleving een aantal mensen uitspuwt, bijvoorbeeld nationalisten en conservatieven. Zij mogen niet meer bij de bank, mogen niet meer naar bepaalde scholen, komen niet aan bod in bepaalde media. Op termijn moeten we onze eigen media hebben, eigen scholen, eigen sportclubs, eigen voedselvoorziening, eigen banken. Voor onze toekomst zal dat een heel belangrijke component zijn, want de staat zoals die er nu is, gaat totaal vervallen, totaal incompetent worden. Als burgers moeten we gaan beseffen dat we het misschien gewoon zelf zullen moeten doen. Mijn mediakanaal en boksclub zijn daar alvast een voorbeeld van.”

Binnenkort zijn er ook verkiezingen voor het Europees Parlement. Mocht Baudet vragen aan jou om daar te zetelen voor zijn partij, wat zou je dan antwoorden?

“Dat hij eens goed moet kijken naar mijn

Populaire Pieter Omtzigt start partij

De kogel is door de kerk. Parlementslid Pieter Omtzigt heeft aangekondigd met een eigen partij te zullen deelnemen aan de landelijke verkiezingen.Verwacht wordt dat de voormalige christendemocraat zowel bij links als op rechts een hoop stemmen kan wegkapen.

liefst vierhonderdduizend mensen van de voedselhulp leven.

Niet met Wilders of Baudet

Opiniepeiler Maurice De Hond onderzocht enkele weken terug de populariteit van Omtzigt. Nieuw Sociaal Contract kan vanuit het niets goed zijn voor tientallen zetels in de Tweede Kamer. Interessant om zien is dat de partij het potentieel in zich draagt om kiezers vanuit alle windrichtingen aan te trekken, van de socialistische SP tot de rechts-nationalistische PVV van Geert Wilders. Dit is nieuw. Partijen die in het verleden een explosieve groei kenden, zoals de Lijst Pim Fortuyn en Forum voor Democratie van Thierry Baudet, visten immers vooral in de rechtse vijver. Ondanks dat dagblad NRC Omtzigt als rechts van het midden portretteerde, zal Nieuw Sociaal Contract toch vooral een centrumkoers gaan varen. Omtzigt kondigde immers meteen aan dat hij samenwerking met Wilders of Baudet in een volgende regering niet ziet zitten.

nister te willen worden. Omtzigt ziet zichzelf als toekomstig fractieleider. Het doet denken aan voormalig VVD-leider Frits Bolkestein, die in de jaren negentig fractieleider van de liberalen bleef en geen minister(-president) werd in de toenmalige paarse kabinetten.

Geschikte kandidaten vinden

Er doet zich intussen een interessant fenomeen voor. De kiezer die een afkeer koestert tegen de gevestigde partijen, kan niet alleen bij Nieuw Sociaal Contract terecht. Er is immers ook nog de BoerBurgerBeweging (BBB). De politieke beweging van Caroline van der Plas positioneert zich wat rechtser dan Omtzigt en vormt daardoor een grotere bedreiging voor FvD en PVV. De komende tijd moet duidelijk worden in hoeverre de BBB-aanhang alsnog overstapt naar Omtzigts Nieuw Sociaal Contract.

Vorige week stonden wij reeds stil bij de rampzalige toestand waarin het CDA zich bevindt. De partijkopstukken verlieten in de afgelopen maanden een voor een het politieke toneel. Deze crisis breidt nog verder uit, nu Pieter Omtzigt - voorheen lid van de christendemocraten - beslist heeft om in november met een eigen lijst te zullen deelnemen aan de verkiezingen. Nieuw Sociaal Contract, zo heet de pas opgerichte partij. Enkele jaren geleden

DUITSLAND

bracht de Twentenaar al een boek uit onder die noemer. Omtzigt wil de kloof tussen burger en politiek verkleinen door in te zetten op een meer transparant beleid en minder achterkamertjespolitiek. Bestuurlijke vernieuwing, door het creëren van een ander kiesstelsel en de oprichting van een Grondwettelijk Hof dat wetgeving kan gaan toetsen. Ook op sociaal vlak wil Omtzigt een ander beleid. Hij wijst er fijntjes op dat in het rijke Nederland maar

Verkrachter in Duitsland op vrije voeten, want…

Mohammed M. verscheen wegens verkrachting en vijf andere daden van seksueel overschrijdend gedrag voor de rechtbank. De migrant, die sinds 2015 in Duitsland woont, werd evenwel op vrije voeten gesteld, omdat hij “goed geïntegreerd” was. Het gebeurde in de rechtbank van Regensburg: hoewel hij dus de verkrachting en de vijf anderen inbreuken heeft toegegeven, moet Mohammed M. niet naar de gevangenis.

Wel zal hij een anti-agressietraining moeten volgen en er in het vervolg beter op letten dat hij niet meer alcohol in het bloed heeft dan 0,5 promille. De man stond bij de politie bekend voor meerdere feiten. Zo dwong hij voortdurend vrouwen tot seks. Zo verplichtte de Afghaanse migrant onder een brug in Regensburg op gewelddadige wijze een vrouw om hem oraal te bevredigen. Een andere vrouw, een 16- jarig meisje, verkrachtte hij, omdat ze zijn toenaderingspogingen afwees.

Mohammed haalde schooldiploma in Duitsland. Dus…

De strafbare feiten deden zich voor tussen april 2019 en maart 2022. Omdat hij op het moment van de strafbare feiten de leeftijd van 21 jaar nog niet had bereikt, werd hij naar het Jugendschöffengericht gestuurd (jeugdrechtbank). Het meisje van 16 jaar, dat hij 4 jaar geleden verkrachtte, bevindt zich momenteel nog steeds in therapie en heeft nog steeds traumatische aanvallen.

Mohammed liet zich door twee advocaten verdedigen.

Eén vertelde aan de Duitse krant

Bild-Zeitung: “De rechter zei dat hij eigenlijk een paradepaardje van integratie in Duitsland was.”

De tweede advocaat voegde

daaraan toe: “Hij is eigenlijk totaal geïntegreerd.” Hij volgde een opleiding mechanica en haalde het schooldiploma. Bij de beslissing van de rechter stond de idee van opvoeding voorop. Daarom moet hij aan anti-agressietraining volgen en moet hij zich laten behandelen voor zijn alcoholgebruik. De 23-jarige Afghaan, die zegt vervolgd te worden in Afghanistan, ging tijdens de jaarwisseling op vakantie naar zijn vaderland. Einde januari 2023 werd hij op de luchthaven van München door de Duitse politie aangehouden. Nu volgde dus de beslissing van de rechtbank en bevindt hij zich terug op vrije voeten. Steeds meer Duitsers kijken met stijgend ongeloof naar dat soort beslissingen van de Duitse rechtbanken.

Heel wat partijleiders feliciteerden Omtzigt met de nieuwe stap in zijn politieke loopbaan. Wel erg opvallend waren de reacties van CDA-politici. Heel wat voormalige partijgenoten wensten hem op X, het vroegere Twitter, ‘veel wijsheid’. Georkestreerd zou je dit als een soort verkapte bedreiging kunnen beschouwen.

Uit een peiling van televisiezender RTL blijkt intussen dat, van alle lijsttrekkers, Omtzigt bij de brede bevolking beschouwd wordt als betrouwbaarste politicus van Nederland. Toch laat de doctor in de econometrie weten geen eerste mi-

Het is denkbaar dat Omtzigt en Van der Plas in een klap meer dan vijftig zetels bemachtigen. Aangevuld met onder andere de liberale VVD, zou dit meteen de deur openzetten voor het meest rechtse kabinet in lange tijd. Grote vraag is nu: waar gaan Nieuw Sociaal Contract en BBB in enkele maanden zoveel geschikte kandidaten halen? Bij zowel Van der Plas als Omtzigt leeft de angst voor het scenario dat zich voltrok bij de rechtspopulisten. Zowel FvD als Lijst Pim Fortuyn gingen door snelle groei en interne ruzies ten onder. Het klinkt bizar, maar de kans is reeel dat Omtzigt opzettelijk niet in iedere kieskring een lijst zal indienen, om zo te voorkomen dat hij een leger aan onervaren politici, overlopers en opportunisten naar de Tweede Kamer moet afvaardigen.

SENEGAL Senegal stelt strijdplan op tegen illegale migratie

De Senegalese regering wil komaf maken met het vertrek van haar ingezetenen naar de Canarische eilanden en vandaar naar Europa, en bindt de strijd aan met illegale migratie. Verschillende media, waaronder Africanews, maakten melding van die ambities van de regering. Op 27 juli stelde de Senegalese minister van Binnenlandse Zaken, Antoine Felix Abdoulaye Diome, een plan voor, een ‘Stratégie nationale de lutte contre la migration irrégulière (SNLMI)’.

De strategie focust op 5 centrale punten: preventie, beheer van de grenzen, repressiemaatregelen (tegen mensensmokkelaars), hulpmiddelen en re-integratie van migranten. Dezelfde 27 juli verklaarde eerste minister Amadou Ba dat illegale migratie “een multidimensionaal fenomeen” is. “Armoede, conflicten, vervolging, ongelijkheden en het gebrek aan economische opportuniteiten zijn factoren die sommige mensen het risico doen nemen om elders een leven op te bouwen”, aldus Amadou. Senegal, dat in West-Afrika aan de Atlantische Oceaan ligt, is niet alleen een plaats van vertrek van eigen onderdanen, maar vangt ook veel mensen op, en dit “omwille van zijn gunstige geografische ligging, zijn politieke stabiliteit en zijn niveau van economische ontwikkeling”.

Senegal vist nu al migranten op

De Senegalese minister van Buitenlandse Zaken liet verstaan dat zijn diensten het vertrek van Senegalezen via de zee naar de Spaanse Canarische eilanden nu al nauwlettend in het oog houden en waar mogelijk verhinderen. Tussen 28 juni en 9 juli bijvoorbeeld werden 260 ingezeten in “Marokkaanse territoriale wate-

ren opgevist”. Op 19 juli haalden Spaanse diensten 82 Senegalese migranten op voor de kusten van de Canarische eilanden. De Senegalese krant Sud Quotidien publiceerde op 25 juli cijfers van de woordvoerder van de Senegalese regering, Adbou Karim Fofana, die stelde dat sinds het begin van 2023 “de nationale dienst tegen illegale migratie 530 personen heeft opgepakt, waarvan 47 mensensmokkelaars en 9 roeiboten, en 5 motorboten heeft aangeslagen”. Ook de Senegalese gendarmerie pakte 173 illegale migranten op, en Marokko en Mauritanië stuurden 478 illegale Senegalese migranten terug naar het thuisland. Volgens Fofana moet Senegal hard inzetten om een ingebeeld El Dorado bij veel Senegalezen uit het hoofd te krijgen. Alle begin is moeilijk, ook in Senegal, maar er is een plan en er wordt werk van gemaakt. Niet elk betrokken Afrikaans en Aziatisch land is al zover… PIET VAN NIEUWVLIET

“goed geïntegreerd"

Pieter Omtzigt

Macky Sall, president van Senegal

DIPLOMATIEKE VALIES

Nicolas Sarkozy in de bres voor Poetin. Of toch een beetje

Oud-president van Frankrijk Nicolas Sarkozy veroorzaakte heel wat ophef met een interview waarin hij begrip toonde voor de Russische president Vladimir Poetin. Volgens Sarkozy moet Oekraïne een neutrale bufferstaat worden en is de Krim verloren voor de regering in Kiev. Er kwamen veel negatieve reacties. Tegelijk wordt de historisch ambigue verhouding tussen Frankrijk en Rusland nog maar eens duidelijk.

In een interview met Le Figaro Magazine op 16 augustus jongstleden ging ex-president van Frankrijk Nicolas Sarkozy (2007-2012) dieper in op de oorlog in Oekraïne en zijn relaties met de Russische president Poetin. Sarkozy geeft meer dan eens zijn mening over de politieke actualiteit, zowel nationaal als internationaal, en hij schuwt daarbij geen controverse. Ook nu niet, want eigenlijk springt hij in de bres voor de Russische president. Of toch een beetje.

Praten met Poetin

Voor alle duidelijkheid: de Russische invasie in Oekraïne beschouwt Sarkozy als een vergissing. Maar die stelling werd volledig ondergesneeuwd door andere standpunten van het ex-staatshoofd. Aangezien het front gestabiliseerd is en de Russen zowat 20 procent van Oekraïne in handen hebben, is het volgens Sarkozy stilaan tijd om over vrede te praten. En de westerse landen zouden opnieuw toenadering moeten zoeken tot Moskou. De Krim is verloren voor Kiev en vooral: Oekraïne moet geen lid worden van de EU of de NAVO. Het “heeft de roeping een brug te zijn tussen Oost en West en moet dat blijven”. En dus is een neutraal statuut de oplossing voor het conflict. Sarkozy stelt dat er met Poetin te praten valt en dat hij als president van Frankrijk veel gedoe heeft voorkomen door dat daadwerkelijk te doen. Hij verwijst dan naar de crisis in april 2008 toen Sarkozy en de Duitse bondskanselier Angela Merkel hebben vermeden dat landen als Georgië en Oekraïne lid werden van de NAVO, wat volgens hem tot grote spanningen zou hebben geleid. Alleen vergeet Sarkozy erbij te zeggen dat dit niet heeft verhinderd dat de Russen dat jaar Georgië zijn binnengevallen en er ondertussen, sinds de invasie van de Krim in 2014, een constante staat van oorlog is tussen Moskou en Kiev.

“Sarkozy moet worden beschouwd als een Russische influencer”, zei Julien Bayou, een parlementslid van de Franse ecologisten die het interview “krankzinnig” en “schokkend” noemde. Dat was niet de enige verontwaardigde reactie. Edward Hunter Christie, een voormalige NAVO-adviseur en expert in internationale betrekkingen, stelt dat “Sarkozy niets begrepen heeft van het veiligheidsprobleem dat Poetin en Rusland stellen.

Tadzjikistan: dictatuur, armoede en heroïne

Hij komt niet verder dan gemeenplaatsen en dat terwijl Sarkozy zelf ooit een verbale pandoering gekregen heeft van Poetin”.

“Ik zal je verpletteren”

Hier wordt verwezen naar begin juli 2007. We zijn op de G8-top in het Duitse Heiligendamm aan de Oostzee. Nicolas Sarkozy is net verkozen tot president en komt aan met zijn typische ‘Sturm und Drang’-houding. Aan iedereen die hij ziet, benadrukt Sarkozy dat hij Poetin met een aantal gevoelige thema’s zal confronteren. De oorlog in Tsjetsjenië, de moord op de dissidente journaliste Anna Politkovskaïa in 2006, de mensenrechten, enzovoort.

In een gesprek met Poetin kaart Sarkozy die thema’s inderdaad aan, maar hij krijgt het deksel op de neus. Op een intimiderende manier zegt Poetin dat zijn land vele malen groter is dan Frankrijk en dat hij Sarkozy “zal verpletteren als je zo verder doet. Of je luistert naar mij en ik maak je de baas van Europa”.

Na het gesprek was Sarkozy van zijn melk en raakte hij op een persconferentie amper uit zijn woorden. In die mate dat journalisten dachten dat hij dronken was, terwijl Sarkozy geen alcohol drinkt. Het was uiteraard een typische ontmoeting tussen twee alfamannetjes, maar het blijft toch vreemd dat Sarkozy daarna altijd goede relaties heeft onderhouden met Poetin, ook toen hij president-af was. “Ik ben altijd een vriend geweest van Vladimir”, zo verklaarde hij tijdens een goed betaalde causerie in Moskou. Dat was in 2018, dus na de inval van de Krim, toen Poetin voor het Westen al een paria was geworden.

Een oude Frans-Russische alliantie

Dat Sarkozy graag naar Moskou trok, had uiteraard te maken met de financiële tegemoetkomingen die hij eruit haalde. Maar er is hier ook iets diepgaanders aan de gang. Frankrijk is er altijd vanuit gegaan dat men de Russen niet als de baarlijke duivel moest zien. In de 19de en aan het begin van de 20ste eeuw beschouwde Parijs Moskou als een bondgenoot in enerzijds de concurrentie met de andere grote koloniale grootmacht, Groot-Brittannië, en anderzijds speelde Rusland ook een rol in het machtsevenwicht waarbij het steeds machtigere Duitsland onder de knoet moest worden gehouden. Toen de Balkan in de aanloop naar WO I in brand stond, had Frankrijk altijd veel sympathie voor de Slavische bondgenoten van Rusland, zoals Servië.

Tijdens de Koude Oorlog (1945-1991) was het voor Parijs zaak zich niet te veel te laten meeslepen in het West-Oostverhaal waarbij de VS en de Europese bondgenoten tegenover Rusland of de Sovjet-Unie werden geplaatst. Onder andere onder president Charles de Gaulle werd meer ingezet op een soort van embryonale Euraziatische coalitie, eerder dan op het Atlantische conflictmodel. Een houding die we trouwens ook terugvinden bij huidig president Emmanuel Macron, die al te graag met Poetin op de foto stond en hem met de nodige toeters en bellen uitnodigde op het paleis van Versailles. Maar sinds de inval in Oekraïne staat Parijs diplomatiek toch wel dichter bij de rest van de westerse landen die Poetin weinig bewegingsruimte gunnen.

Tadzjikistan, Kirgistan en Oezbekistan lijken op de kaart met elkaar verstrengeld te zijn en dat is geen toeval. Het is het werk van Stalin, die daarmee wilde voorkomen dat die landen zich ooit uit de Sovjet-Unie zouden losmaken. Ze zouden dan onmiddellijk verwikkeld raken in een ingewikkeld kluwen van grensconflicten, doorvoerrechten en wederzijdse economische afhankelijkheid.

De economie van Tadzjikistan is zeer afhankelijk van de export van slechts twee producten: katoen en aluminium. Daardoor is het land zeer kwetsbaar voor prijsschommelingen op de internationale markten. Er is een gigantische zwarte markt. Zo’n tien jaar geleden was de doorvoerhandel van heroïne officieus goed voor 30 tot 50 procent van het bbp. Op microniveau zijn vele families afhankelijk van geld dat gastarbeiders in Rusland naar huis sturen. Maar de koers van de roebel is niet alleen ineengestort tegenover de dollar, tot zelfs onder de psychologische grens van 100 roebel per dollar, de roebel van het machtige Rusland - niet lachen! - is zelfs ineengestort tegenover de nederige Tadzjiekse munt, de somoni. Dat is een ramp voor die uitgebuite, vernederde en dikwijls mishandelde gastarbeiders uit Tadzjikistan en de andere voormalige Sovjetrepublieken in Centraal-Azië. Dat zijn meestal moslims, maar als ik lees hoe zij mishandeld worden - de vrouwelijke arbeidsters nog meer dan de mannen -, krijg zelfs ik medelijden. Hun karige loontje wordt uitbetaald in roebels, maar ze moeten die in hun thuisland inruilen voor de plaatselijke munt. Zelfs als zij twee baantjes combineren, is dat niet meer voldoende om een gezin te onderhouden.

Onvrijwillige indiensttreding

In die wanhopige toestand zijn zij natuurlijk soms gemakkelijke slachtoffers voor de rekruteerders van Wagner of het geregelde Russische leger. Een Tadzjiek die zijn baan was kwijtgeraakt, getuigde hoe hij samen met anderen naar het bezette deel van Oekraïne werd gelokt met de belofte van een goed loon en Russisch staatsburgerschap. Ze zouden niet aan gevechten moeten deelnemen, maar ze zouden alleen in ‘veilig gebied’ moeten helpen met het aanleggen van loopgraven. De mannen, ook uit andere voormalige Sovjetrepublieken, waren terecht achterdochtig en weigerden. Toen werden ze met het geweer in de rug gedwongen in

een bus te stappen. Ze werden naar Loehansk gereden. Daar kregen ze drie dagen militaire training - drie hele dagen! - en toen werden ze naar Bachmoet gestuurd. Hij zag vele van zijn landgenoten in lijkzakken naar Tadzjikistan terugkeren en hij deserteerde. Hij durft niet terug naar zijn vaderland. Hij zit nu ondergedoken in een niet nader genoemd buurland. Eén verhaal uit duizenden…

Emomalii Rachmon

Het zijn niet alleen de Russen of de oorlog in Oekraïne die van Tadzjikistan een hoogst onaangename plaats maken. Zoals in bijna alle islamitische landen is de democratisering er grandioos mislukt. President Emomalii Rachmon is ondanks één burgeroorlog (1992-1997) met 100.000 doden, één moordpoging en twee mislukte staatsgrepen al sinds 1994 onafgebroken aan de macht. Qua personencultus en meedogenloze onderdrukking van alle oppositie is hij een soort kruising tussen Poetin en Assad. Tadzjikistan staat op plaats 44 in de ‘Open Doors’-lijst van landen met de hardnekkigste christenvervolgingen. Ter oriëntatie: Noord-Korea staat op 1, Pakistan, Iran en Afghanistan op 7,8 en 9, Syrië en Saoedi-Arabië op 12 en 13, Turkije op 41. Sinds 2011 mogen geen nieuwe kerken meer geregistreerd worden. De deelname van jongeren onder de 18 aan kerkdiensten en religieuze bijeenkomsten is verboden. Slechts 1,8 procent van de populatie bestaat uit christenen.

Intussen hebben de Chinezen in Tadzjikistan vlakbij het strategische drielandenpunt met Afghanistan en Oezbekistan een hoogtechnologisch observatiecentrum gebouwd voor technologisch en klimatologisch onderzoek. Het is niet voor spionage bedoeld, echt waar niet. Het is alleen om het klimaat te redden. Zoals al die ballons die soms boven de VS worden neergehaald. En dat zegt dan het meest vervuilende land ter wereld.

PAUL BÄUMER

Kaart Centraal-Azië

Een minister die vanuit Brussel de kaart van Vlaanderen hertekent, speelt een beetje keizer-koster

Brecht Warnez

Vlaams Parlementslid (cd&v)

Uit een analyse van De Tijd bleek begin juni dat Brecht Warnez (cd&v) het ijverigste Vlaams Parlementslid is. De 34-jarige Wingense schepen stelde deze legislatuur al 1.492 parlementaire vragen, waarvan 90 procent schriftelijk.

Warnez is blij met die erkenning. “Parlementsleden verrichten veel werk achter de schermen. Het is leuk dat ons inhoudelijk werk af en toe toch eens de nodige aandacht krijgt”, aldus de christendemocraat.

U combineert uw mandaat als Vlaams Parlementslid met een schepenmandaat in Wingene en bent gastprofessor aan de UGent. Hoe krijgt u al die jobs gecombineerd?

“Ik sta ’s ochtends om half 6 op en beëindig mijn dag ’s avonds om 10 of 11 uur. Ik doe mijn werk heel graag en heb het gevoel dat ik een meerwaarde kan bieden. Ik kom niet op voor Antwerpen en Gent, maar voor landelijk Vlaanderen. Als schepen van een landelijke Vlaamse gemeente vind ik het belangrijk om hier in Brussel op tafel te kunnen slaan.”

Niet elke gemeente moet het nieuwe Mechelen worden

In het Vlaams Parlement volgt u de dossiers Binnenlands Bestuur, Leefmilieu en Onderwijs op. Minister Bart Somers (Open Vld) denkt aan een verplichting voor gemeentefusies vanaf 2024, maar daar bent u geen voorstander van. Waarom niet?

“Een minister die vanuit Brussel de kaart van Vlaanderen hertekent, speelt een beetje keizer-koster. Dat is een slecht idee. Je moet altijd van onderuit vertrekken. De laatste verplichte fusies zijn ondertussen al bijna 50 jaar oud, maar op veel plaatsen zijn ze nog altijd niet verteerd. Als je mensen in het huwelijksbootje wil laten treden, moet dat op een vrijwillige basis gebeuren en niet onder dwang. In de vorige legislatuur is een aantal gemeenten vrijwillig gefuseerd. Dat zijn succesvolle huwelijken gebleken.”

“Minister Somers streeft naar mastodonten van gemeenten. Iedereen moet volgens hem in een soort van stadsdistrict wonen. Cd&v is ervan overtuigd dat er nog altijd een plaats is voor het platteland. Daar kunnen mensen die niet in de stad willen wonen zich thuis voelen. Niet iedereen heeft nood aan grote cultuurzalen of

cinema’s. Voor velen volstaan een bakker, een slager en basisdienstverlening. In Vlaanderen moet er ruimte zijn voor steden én plattelandsgemeenten, maar vandaag ligt de focus te veel op die eerste groep. De minister komt zelf uit de stad en beschouwt Mechelen wellicht als hét model. Hij verwijst daar ook veel naar in het parlement. Niet elke gemeente moet het nieuwe Mechelen worden.”

Vindt u dat het beleid van sommige ministers te veel wordt ingegeven door lokale belangen?

“Bart De Wever (N-VA-voorzitter en burgemeester van Antwerpen, red.) klaagt altijd over de transfers van Vlaanderen naar Wallonië, maar we mogen het ook wel eens hebben over de transfers van ‘de parking’ naar Antwerpen. Sommige ministers lobbyen in de regering om zoveel mogelijk geld voor Antwerpen binnen te halen. Antwerpen krijgt per inwoner 1.400 euro uit het gemeentefonds, terwijl dat voor andere Vlaamse steden en gemeenten gemiddeld 200 à 300 euro is. Dat spanningsveld is veel te groot. Het is gewoon absurd. 30 procent van het gemeentefonds stroomt vandaag naar Gent en Antwerpen. De overige 70 procent wordt verdeeld over alle andere steden en gemeenten - inclusief Antwerpen en Gent - op basis van een aantal objectieve parameters. Daardoor passeren Antwerpen en Gent vandaag twee keer langs de kassa en krijgen ze 40 procent van de middelen, terwijl er helemaal niet zo veel Vlamingen in die steden wonen.”

Een argument dat minister Somers vaak aanhaalt vóór gemeentefusies is dat sommige lokale overheden niet in staat zijn om zich te kwijten van bepaalde taken, zoals cyberveiligheid, omwille van de kleine schaal.

“Dat is een terecht argument als je niet durft samen te werken met andere gemeenten. Wingene, een gemeente van 15.000 inwoners, werkt vandaag samen met Roeselare in het kader van ICT-diensten. Vlaanderen heeft centrumsteden nodig - Wingene heeft bijvoorbeeld geen ziekenhuis nodig -, maar de basisdienstverlening moet wel op maat van de inwoners zijn. Ik geloof heel sterk in het principe van de 15 minutenstad. Daarin zijn alle basisdiensten, zoals de bank, de bakker en het gemeentehuis, binnen de 15 minuten bereikbaar. Die ambitie moeten we realiseren in de grootstad én in landelijke steden en gemeenten.”

In de hoop zo veel mogelijk gemeenten te overtuigen vrijwillig te fuseren, beloofde de Vlaamse regering om schulden over te nemen van fusiegemeenten. Hoe meer inwoners, hoe meer schuld Vlaanderen overneemt. Waarom bent u geen voorstander van de huidige regeling?

“Fusies kosten nu eenmaal geld. Ze verbeteren de dienstverlening in de betrokken gemeenten, maar daartoe is een transitieproces vereist. Als Vlaanderen fusies wil stimuleren, moet je de kosten voor een stuk dekken. Een fusie tussen twee kleine plattelandsgemeenten is veel moeilijker dan een fusie tussen Antwerpen, waar een heel staatsapparaat klaarstaat, en Borstbeek. Het is compleet van de pot gerukt dat Antwerpen voor die fusie 50 miljoen euro krijgt, terwijl andere gemeenten slechts 4 miljoen euro krijgen omdat er maar 20.000 mensen wonen. De enige reden waarom Antwerpen fuseert met Borsbeek, is om 50 miljoen euro ‘in the pocket’ te steken. Als Zuienkerke morgen met Brugge fusioneert, krijgt het 50 miljoen euro. Dat is ronduit belachelijk. 10 miljoen euro is meer dan voldoende om de transitiekost te dekken en nog een extraatje over te houden. Dat bedrag is voor welke gemeente dan ook hoog genoeg.”

Sommige ministers lobbyen in de regering om zoveel mogelijk geld voor Antwerpen binnen te halen

Kunnen steden en gemeenten ook te groot worden?

“Als we vandaag de kaart van Vlaanderen zouden mogen hertekenen en daarbij geen rekening moeten houden met emoties, zouden we geen gemeenten van 1.000 inwoners tekenen, maar ook geen steden van 400.000. Dat zijn grote organisaties. Die staan verder van de burger dan het bestuur van een kleine plattelandsgemeente. Het is niet omdat een stad of gemeente groter is, dat haar bestuurskracht groter is. Op een bepaald moment bots je op de limiet. Antwerpen is veel te groot. Het zou moeten nadenken over defusies.”

Trekken ook de Vlaamse en de federale overheid te veel

bevoegdheden - die eigenlijk niet tot de kerntaken behoren - naar zich toe?

“Vlaanderen en België zijn vandaag te groot. Ze beschikken over te veel bevoegdheden die te ver weg van de burger worden uitgeoefend. Vlaanderen moet veel meer bevoegdheden overdragen aan de steden en gemeenten. De Antwerpse districten en de buitengemeenten van Gent zouden meer autonomie moeten krijgen. Antwerpen is een multinational die de kmo’s - zijn districten - onder de knoet probeert te houden.”

In Vlaanderen haakte al een op de zeven gemeenteraadsleden af sinds de verkiezingen van 2018. Ook 65 burgemeesters en 469 schepenen beëindigden hun mandaat. Waarom geven steeds meer lokale politici er de brui aan?

“Uit een enquête bij 800 van de ongeveer 8.000 gemeenteraadsleden in Vlaanderen blijkt dat twee op de drie meer impact willen hebben. Ze willen over meer bevoegdheden beschikken en meer kunnen wegen op het beleid. Ten tweede hebben gemeenteraadsleden vandaag te weinig tijd om hun mandaat te vervullen. Ambtenaars hebben het geluk dat ze politiek verlof kunnen nemen en dat ze geen deel van hun loon verliezen, maar werknemers en zelfstandigen hebben dat geluk niet. Daarom moet er een speciaal statuut komen voor gemeenteraadsleden. Vaders of moeders krijgen ouderschapsverlof omdat ze een engagement opnemen ten aanzien van hun kind. Politici nemen een engagement op ten aanzien van de maatschappij en zouden daarvoor politiek verlof moeten krijgen. Ze zouden zich op z’n minst één dag per maand vrij moeten kunnen maken om hun dossiers op te volgen.”

“In Nederland kunnen gemeenteraadsleden een beroep doen op een raadsgriffier. Die legt hen uit hoe bepaalde beslissingen tot stand zijn gekomen of hoe ze raadsvoorstellen moeten formuleren. We moeten erover waken dat niet alle gemeenteraadsleden juristen zijn. Dat zou een vreselijke wereld zijn (lacht). Je moet ervoor zorgen dat de doorsnee Vlaming vertegenwoordigd is in de gemeenteraad. Dat betekent dat je voor een aantal zaken ook ondersteuning moet aanbieden. Die ontbreekt vandaag compleet.”

In deze nieuwe rubriek maken we kennis met Wim Vanraes (°1980). Hij zal ons wekelijks onder andere vertellen over hoe hij het leven als Vlaming in de VS ervaart, wat hij als familieman met vrouw en vier kinderen allemaal meemaakt in het dagelijkse leven en wat zijn band nog is met Vlaanderen.

HET LEVEN ALS VLAMING IN DE VS

Denken en dromen in twee talen

Een vraag die ik zo nu en dan krijg, gaat over in welke taal ik denk. Dat is een goede vraag en het is een interessant onderwerp. Dit is wat ik gemerkt heb in de voorbije 20 jaar: ik denk (en droom) over onderwerpen in de taal waarin ik voor het eerst die onderwerpen leerde kennen of deed.

Frieten en frituren? Allemaal in het Nederlands. Maar het gebruiken van vuurwapens? In het Engels. Bepaalde onderwerpen hangen af van het subtype.

Geschiedenis in het algemeen is doorgaans in het Nederlands, maar als ik denk over de oorlog tussen Rusland en Oekraïne, is dat in het Engels. Niet onverwacht, omdat het overgrote deel van de artikels die ik hierover lees, en de gesprekken die ik erover voer, in het Engels zijn.

Nieuwe synapsen

Het wordt echt interessant als ik voor het eerst die taalbarrière doorbreek en in een andere taal spreek over een onderwerp dat ik voor het eerst leerde/ervaarde in de ene taal. Bijvoorbeeld toen ik het in een gesprek met mijn vader had over gaan schieten en hoe dat verliep. Die gedachten en herinneringen waren in het Engels, dat ik goed beheers, en ik vertelde daarover in het

Nederlands, dat ik nagenoeg perfect beheers. Maar toch, heel eigenaardig, worstelde ik met zelfs heel gewone woorden, zoals ‘eergisteren’. Mijn verhaal aan mijn vader ging stroef en ik moest constant naar woorden zoeken. Niet eens de technische woorden, heel specifiek over bepaalde soorten geweren of munitie, maar alle soorten woorden.

Maar als ik dan een week later met mijn broer sprak over datzelfde onderwerp, was dat totaal geen probleem meer. Blijkbaar moeten onze hersenen die eerste keer plots verbindingen leggen tussen ons geheugendeel over dat onderwerp in de ene taal en de delen in onze hersenen waar die andere taal opgeslagen is.

Meertaligheid

Ik heb dat nooit echt ervaren met andere talen, hoewel ik ook Frans, Duits en Spaans spreek. Zelfs tijdens mijn jaar in Mexico heb ik daar mijn tijd, en dus mijn activiteiten, gedachten en herinneringen, blijkbaar nooit als Spaanstalige doorgebracht, maar eerder als Nederlandstalige/Engelstalige in een Spaanstalige omgeving. Ik leerde de Spaanse taal gaandeweg, maar nooit tot dat onbewuste niveau waar het kon doordringen in mijn herinneringen en zo in mijn denken en dromen. Ik blijf versteld staan van hoe complex en mooi onze hersenen werken.

WIM VANRAES

Hoe Poetin zijn tanden stukbeetRussische invasie & Oekraïens verzet

BOEK De televisieserie ‘Langs de nieuwe zijderoute’ brengt een impressie van hoe het communistische imperialisme zowel van uit het noorden (Sovjet-Unie) als het oosten (China) de traditie en de cultuur van Centraal-Azië probeerde (en nog steeds probeert) te fnuiken. Een van de afleveringen focust op Kazachstan, de oud-Sovjetrepubliek met een grote Russische min derheid. Sinds de mobilisatie van Poetin vluchten heel wat jonge Russen de grens over. Ook Ardy Beld meldt die exodus in zijn nieuwste boek en weet dat intussen de teller waarschijnlijk al op 100.000 staat. Dat zijn heus niet allemaal tegenstan ders van Poetin of overtuigde pacifisten.

Na ‘Met Hitler tegen Stalin’ en ‘Donbas’ wordt de Nederlandse tolk Russisch-Duits intussen al voor de derde maal besproken in dit blad. Opnieuw drijft zijn interesse hem richting de moeizame relatie tussen Rusland en Europa, met een onderwerp dat helaas letterlijk en figuurlijk brandend actueel is. De auteur koos ervoor om het boek op 24 februari van dit jaar uit te brengen, symbolisch een jaar na de Russische inval in Oekraïne.

De wijde alliantie tegen Poetin

Wie zoekt naar een historisch overzicht van het conflict, is bij Beld aan het verkeerde adres. Veeleer focust het boek op de spitante aspecten van die inter-Slavische oorlog. Zo heeft de schrijver een bijzonder oog voor Russen en Wit-Russen die de zijde van Oekraïne kiezen, Russische punkgroepen die hun verzet tegen de man in het Kremlin uitschreeuwen via diverse kanalen of politici van bijvoorbeeld de kleine Libertarische Partij, maar ook mannen die zich bij het

Oekraïense leger aansluiten en zo de facto hun eigen land gaan bekampen. Wit-Russen vormen er zelfs een apart regiment, genoemd naar de Wit-Russische nationalist Konstanty Kalinowski.

Opvallend is dat de bevraagden aan Oekraïense zijde - ondanks alle zware omstandigheden - hoopvol zijn dat de strijd met Moskou gunstig zal verlopen. De sfeer langs de kant van het Kremlin en de geallieerde volksrepublieken Donetsk en Loegansk is grimmiger, deels ook door de auteur zijn keuze aan onderwerpen en personages. Nog nadrukkelijker dan in ‘Donbas’ kiest hij partij in het conflict. Zo zoomt hij in op de corruptie van het Russische leger en de huurlingen van de Wagnergroep, die zich niet onderhevig weten aan het oorlogsrecht.

De boodschap van de IJzertoren

Het is opmerkelijk dat zelfs de streng-ideologische Stalin bij de Duitse inval van 1941 de communistische retoriek liet vallen en alle burgers over gezindten

heen opriep te vechten in de ‘Grote Patriot tische Oorlog’. Poetin daarentegen laat niet na om Oekraïne en zijn bondgenoten con tinu weg te zetten als ‘fascisten’ en ‘nazi’s’. Behoorlijk absurd in het geval van Biden, Macron en Scholz. Een wat goedkope pro pagandatruc waar zelfs de westerse media en politiek (nochtans gespecialiseerd in het ‘reductio ad Hitlerum’) niet in tuimelen.

Een belangrijke vraag is: welke uitweg uit dit conflict? Rusland beschikt over een aan tal militaire bondgenoten zoals Wit-Rusland en Iran. Daarnaast zijn er landen als China en India die de westerse hegemonie maar wat graag tergen. De oorlog kan nog wel een hele tijd blijven aanslepen. De auteur eindigt met een typering van de Oekraïense president Volodymyr Zelensky. Hij wijst op diens grote verdienste de corruptie uit het leger te hebben verdreven. Maar tegelijk hangt een duistere, wraakzuchtige aura boven de man. Wordt hij hierdoor verblind en dreigt hij hiermee in de voetsporen van Hannibal te treden? Diens generaal Maharbal riep volgens de Romeinse historicus

Livius uit: “Je weet wel hoe te overwinnen, maar niet hoe de overwinning te gebruiken.” Met de nucleaire dreiging die af en toe komt opflakkeren en de tienduizenden Europese levens die dagelijks op het spel staan, snakt niet enkel de Slavische wereld naar een ‘nooit meer oorlog’.

PIETER VANDERMOERE

Ardy Beld, ‘Hoe Poetin zijn tanden stukbeet - Russische invasie & Oekraïens verzet’, 2023, Doorbraak, 284 bladzijden, 25 euro, ISBN 9789493306301

Op jacht

Wim Vanraes

Hoe zagen dino’s er echt uit?

dig en actief, zoals vogels. Latere vondsten van gevederde dinosaurussen leken die vermoedens alleen maar te bevestigen. De wetenschappelijke consensus geeft de ketters vandaag grotendeels gelijk: vogels worden als afstammelingen en een subgroep van dinosauriërs beschouwd.

Die paradigmashift bracht ook een ware revolutie in de paleokunst teweeg. Dino’s werden actiever voorgesteld, als sociale dieren in plaats van solitair. Hun staarten sleepten niet langer over de grond. Ze werden kleurrijker afgebeeld, in plaats van met een saaie grijze of donkergroene huid. Soms waagden artiesten zich zelfs aan veren(dons).

Het is deze afbeelding die je ook grotendeels terugvindt in Jurassic Park - en die nog vele jaren later bepalend zou zijn voor onze hedendaagse voorstelling van dinosaurussen. Zelfs in musea worden dino’s meestal nog altijd op deze manier afgebeeld.

Speculatieve paleoartiesten

Maar ook vandaag beweegt er heel wat in de wereld van de paleokunst. Doorgaans baseren paleontologen en paleoartiesten zich op wat we weten: we hebben versteende botten, soms hebben we versteende schubben- of veerafdrukken, we weten dat dino’s verwant zijn aan reptielen en vogels. Eigenlijk is dat niet zoveel. De nieuwe generatie paleoartiesten omarmt echter expliciet wat we niét weten: ze zijn speculatief.

Wellicht zagen dino’s er heel wat gekker en fascinerender uit dan in Jurassic Park

Wie is er nu niet gek van dinosauriërs? Telkens opnieuw weten die uitgestorven wezens nieuwe generaties te boeien. Ze zijn eng en ontzagwekkend, fascinerend en mysterieus, anders dan het huidige leven op aarde en toch gelijkaardig. We weten niet voor de volle 100 procent hoe ze eruitzagen - ze doen tot de verbeelding spreken - en toch heeft iedereen een bepaald ‘beeld’ in zijn hoofd wanneer het over die dieren gaat.

De kans is groot dat je een soort logge grote krokodil of hagedis in gedachten hebt als het woord ‘dinosaurus’ (wat zoveel als ‘verschrikkelijke hagedis’ betekent) valt. Nog groter is de kans dat je je slanke, wendbare, actieve en warmbloedige dieren voor de geest haalt; zo werden ze in de jaren 90 immers voorgesteld in ‘Jurassic Park’ en ‘Walking with Dinosaurs’. Of misschien ben je mee met de ontdekkingen van de afgelopen decennia en ‘weet’ je intussen dat heel wat dino’s bedekt waren met veren.

Eind jaren 60 vond er opnieuw een heuse paradigmashift plaats in de beeldvorming rond dino’s

Logge hagedissen

Hoe we naar dino’s kijken en hoe we ze voorstellen, heeft dus veel te maken met de tijdgeest en wetenschappelijke ontwikkelingen. Toen men in de eerste helft van de 19de eeuw voor het eerst begon te spreken over ‘dinosaurussen’, had men weinig bewijs voorhanden. Op basis van botten, kaakfragmenten, tanden of klauwen ging men ervan uit dat ze groot waren en dat ze veel weg hadden van reptielen. Zoals hagedissen zouden ze voortkruipen op vier poten.

beeld dat men van dinosaurussen had al snel - iets wat ook zijn weerslag vond in de ‘paleokunst’. Dat is het op basis van de wetenschap afbeelden van prehistorisch leven.

Een verwijt dat die speculatieve artiesten de vorige generaties voor de voeten werpen, is het feit dat hun dino’s worden afgebeeld alsof ze verpakt zijn in krimpfolie: hun vel wordt als het ware over de beenderen gedrapeerd, met nog een laagje spieren en weefsel eronder. Men baseert zich in dit opzicht nog altijd op reptielen, van wie het skelet in grote mate overeenkomt met hoe ze er voor de waarnemer uitzien. Voor vogels, die er dankzij hun veren vaak heel wat gezwollener uitzien dan hun skelet zou doen vermoeden, is dat veel minder het geval.

Vogels worden als afstammelingen en een subgroep van dinosauriërs beschouwd

Bij de traditionele voorstelling van dino’s houdt men veelal geen rekening met kraakbeen (dat verloren gaat doorheen de miljoenen jaren), huidzakken en allerlei andere mogelijke ornamenten. Men hield evenmin zelden rekening met hoe dieren vandaag kleur gebruiken, in een paringsdans of om roofdieren af te schrikken.

Provocatief kunstboek

Een van de eerste dinosauriërs die werd voorgesteld, was de iguanodon(t). De naam, ‘leguanentand’, verraadt waar men indertijd dacht mee te maken te hebben. Beroemde standbeelden in het Londense Crystal Palace Park beelden de iguanodon uit als een reusachtige, dikke leguaan, met scherpe tanden en een hoorn op de neus. Toen men in 1878 in een mijn in het Henegouwse Bernissart een heleboel bijna-complete skeletten terugvond, bleek dat de dieren er heel wat anders uitzagen: de dieren konden op hun achterpoten staan, hadden in sommige opzichten meer weg van een koe dan een leguaan, de hoorn op de neus bleek een duim te zijn.

Dankzij andere gelijkaardige ontdekkingen van complete skeletten, waarvan er een heleboel in het Wilde Westen van de Verenigde Staten gevonden werden, veranderde het

Heel wat dinosaurussen werden voortaan rechtopstaand afgebeeld. Ze waren nog imposanter en vreemder dan eerst werd aangenomen. Tegelijkertijd gaf de kunst veelal een trage, logge, koelbloedige en ‘domme’ indruk van de dieren. Ze waren grijs en hoewel ze vaak op hun achterpoten stonden, sleepten ze hun staart nog altijd voort over de grond. Ze waren een evolutionair dood spoor. Anders zouden ze immers niet uitgestorven zijn; dat hadden ze wellicht aan zichzelf te danken. Ook vandaag nog kan het woord ‘dinosaurus’ naar iemand verwijzen die niet mee is of wil met de tijd.

Actieve vogels

Eind jaren ’60 vond er opnieuw een heuse paradigmashift plaats in de beeldvorming rond dino’s, met de ontdekking van de deinonychus. Die naam zegt je misschien niets, maar zowat iedereen kan hem voor de geest halen. Die dinosaurus verwierf immers bekendheid op het witte doek, zij het onder een andere naam: velociraptor. Er bestaat een dinosaurus die velociraptor heet, maar die is een stuk kleiner dan die in Jurassic Park.

In 2012 zorgde het kunstboek ‘All Yesterdays’, van John Conway, C.M. Kosemen en Darren Naish, voor een kleine sensatie in de wereld van de paleontologie en de paleokunst. Het boekje was provocatief: het toont dino’s die er raar uitzien, met tal van gekke ornamenten en kleuren. Het toont dino’s die een breed scala aan gedragingen vertonen: parende dino’s, dino’s die in een boom slapen, camouflage gebruiken, spelend in de modder rollen,… Allemaal gedragingen en uiterlijke kenmerken die we ook bij hedendaagse dieren waarnemen, maar tot voor kort zelden toeschreven aan dino’s.

De deinonychus had heel wat weg van een vogel. Ook andere, oudere ontdekkingen, zoals de gevederde archaeopteryx (oervogel), kregen hernieuwde aandacht. Heel wat ketterse paleontologen opperden dat dinosaurussen niet koelbloedig en log waren, zoals reptielen, maar warmbloe-

Om hun punt te maken, tonen de artiesten in de tweede helft van hun boek hedendaagse dieren die op basis van hun geraamte gereconstrueerd worden, zoals dat met dino’s gedaan werd. Een kat zonder oren, lippen of snorharen… Het ziet er griezelig uit, maar zo keek men dus ook naar dino’s.

Dus, hoe zagen dino’s er echt uit? We zullen het wellicht nooit helemaal weten, maar wellicht heel wat gekker en fascinerender dan in Jurassic Park. Moedig kinderen (zowel de volwassen als de onvolwassen soort) dus gerust aan om hun fantasie te gebruiken als je ze een dinosaurusgeraamte toont.

Iguanodons in Crystal Palace Park

Een triceratops zoals afgebeeld in 1904

Therizinosaurus

Deinonychus wordt tegenwoordig doorgaans met veren afgebeeld

Een kat gereconstrueerd zoals een dinosaurus

Subsidies voor hedendaagse kunst en Memling

LEZERSBRIEVEN STIKSTOFBELEID

Minister van Cultuur Jan Jambon heeft vorige maand subsidies toegekend aan twaalf pilootprojecten rond het behoud van nalatenschappen van hedendaagse Vlaamse kunstenaars. De Vlaamse overheid heeft ook steun verleend aan het onderzoek en de publieke ontsluiting van het oeuvre van de Vlaamse primitief Hans Memling.

Een hele generatie kunstenaars uit de twintigste eeuw heeft haar oeuvre afgesloten. Een aantal van hen is de voorbije jaren overleden. Daarom besliste minister van Cultuur Jan Jambon om projectsubsidies toe te kennen aan kunstenaars, erfgenamen en organisaties met als doel om de archieven en praktijken van deze kunstenaars voor de toekomst te bewaren. Dit jaar werd een oproep gedaan om pilootprojecten in te dienen. Uit het vijftigtal aanvragen selecteerden experten er twaalf

Lucien De Roeck (1915-2002) begon op jonge leeftijd met ontwerpen van affiches voor de pakketboten Oostende-Dover en de stad Antwerpen. Het meest bekend is hij door het embleem en de affiche voor Expo 58 in Brussel, met de iconische asymmetrische ster.

Een ander geselecteerd project is dat van het Hermes-ensemble, een Antwerps collectief voor hedendaagse muziek en kunst, dat zich bekommert om de nalatenschap van componist, muzikant en muziekpedagoog Wim Henderikx (1962-2022). Fotografie is vertegenwoordigd door de nalatenschap van Julien Coulommier (1922-2014), dat een beeld geeft van de naoorlogse experimentele fotografie, vier decennia archieven van Marie-Françoise Plissart (°1954) en er is Dirk Braeckman (°1958), onze meest gerenommeerde fotograaf die zijn werk mag archiveren.

Verder is er steun voor onder andere het Nationaal Circus van Vlaanderen dat het erfgoed van Circus Ronaldo bewaart en voor Bloet, het Brusselse theatergezelschap rond Jan Decorte om met diens archief aan de slag te gaan.

Memling doorgronden

Musea Brugge kreeg van de Vlaamse overheid ruim 800.000 euro voor diverse projecten rond hun unieke collectie met negen

werken van Hans Memling (ca. 1435-1494), een van de belangrijkste Vlaamse primitieven. Zeven ervan zijn beschermd als Topstuk van de Vlaamse Gemeenschap.

Begin dit jaar sloot het Sint-Janshospitaal, waar de Memlings te zien zijn, voor een grondige herinrichting. Dit biedt Musea Brugge de kans om de werken diepgaand te onderzoeken met de modernste technieken. Niet alleen de kunstwetenschappers wrijven zich in de handen. De nieuwe verhalen die uit de onderzoeken voortvloeien, vormen de basis van de vernieuwde ontsluiting voor het grote (internationale) publiek. Einde dit jaar kunnen we de werken van Memling opnieuw beleven op de indrukwekkende zolder van het middeleeuwse Sint-Janshospitaal.

MMMV

Pallieterke, Professor Hanekamp, scheikundige aan onder andere de Universiteit van Utrecht, stelt dat de huidige stikstofnormen in Nederland en Vlaanderen volslagen onwetenschappelijk zijn. Ze steunen namelijk, zowel in Nederland als in Vlaanderen, op het computermodel AERIUS/OPS dat volgens prof. Hanekamp niet deugt en notoir onbetrouwbaar is. Ik citeer: “Je kan niet met enige relevante precisie berekenen hoeveel stikstof er door bedrijf X wordt bijgedragen aan de achtergronddepositie. In Vlaanderen gebruiken jullie met VLOPS dezelfde rekenkern, met een paar kleine verschillen. De conclusie blijft dezelfde.” Volgens prof. Hanekamp, die in 2020 deel uitmaakte van het Nederlandse Adviescollege Meten en Berekenen Stikstof, wist de Nederlandse regering al 20 jaar dat het model niet deugde. Er werd destijds namelijk een validatiestudie uitgevoerd die een verpletterende conclusie bevatte. Alles kwam echter aan het licht na een vraag van een landbouwer die, steunend op de wet van Openbaar Bestuur, een onderzoek had geëist. Duizenden mensen worden dus in hun professionele bestaan bedreigd door een Vlaamse overheid die haar beleid steunt op een onbetrouwbaar computermodel en daarvan vermoedelijk al 20 jaar op de hoogte was. Is dit pure kakistocratie of zit hier een bewust verborgen, groene antilandbouwagenda achter? Is het niet dringend tijd dat de Boerenbond en alle verwante organisaties gezamenlijk via een gerechtelijke procedure onmiddellijk alles op pauze laten zetten, in afwachting van een echt wetenschappelijk onderzoek naar de grondslagen van het fameuze ‘stikstofbeleid’?

Raf Verschueren, Wilrijk

GELDVERSPILLING

TROEF

doni (Pallieterke, 10 augustus) bevestigt het: de verloedering van onze politieke zeden. Destijds vroegen de socialisten op grote affiches om voor Freya te stemmen, omdat ze mooie benen heeft! Straks zullen onze parlementairen en volksvertegenwoordigers enkel nog getatoeëerde, met piercings versierde Tomorrowlandbezoekers en voetballiefhebbers zijn, gekend van en populair door optredens in spelletjesprogramma’s, die zich gaan afvragen waarom zij geen ‘gezag’ hebben.

Marc Bertrand, Antwerpen

2024: HET MOMENTUM?

Pallieterke, Door het Belgische beleids- en kiessysteem blijft nog steeds een kleptocratische minderheid haar wil opdringen ten nadele van de Vlaamse meerderheid. De vruchteloze confederale blufpoker van De Wever en Francken is gekakel en boerenbedrog. Enkel een federale stem voor het Vlaams Belang is geen verloren stem, waarbij in deze postkoloniale tijden met monetaire crises een Annemans-momentum zal aanbreken. Het Belgische probleem zal onder de internationale voogdij van een publieke financiële curator opgelost worden!

Felix Goedseels, Bertem VERSTRIKT

IN EIGEN IDEOLOGIE

die ondersteund worden voor een totaalbedrag van 519.300 euro.

Diversiteit

De oproep heeft een diversiteit aan projecten aangetrokken, zowel wat betreft aanvragers als kunstdisciplines. Er is steun voor een fysieke en digitale ruimte voor het bewaren en publiek ontsluiten van het archief van Philippe Van Snick (1946-2019). De kunstenaar hanteerde uiteenlopende media, zoals schilderkunst, film, fotografie en installaties, waarbij hij een eenvoudige vormentaal ontwikkelde.

Het Fonds Lucien De Roeck ontvangt subsidies voor het beheer van het ontwerpersarchief van deze typograaf. De carrière van

Pallieterke, Ik verneem in de media dat de tegenpool van federaal minister van Justitie Vincent Van Quickenborne (Open Vld), namelijk Vlaams minister van Justitie Zuhal Demir (N-VA), het wiel heeft heruitgevonden en een nieuwe soort enkelband voor delinquenten heeft gelanceerd. Die laat toe hun gedrag van dichtbij op te volgen, zodat de politie vlugger en doeltreffender kan optreden. Op zichzelf is dat oké, maar zal dat niet leiden tot extra werk voor de politie? In een ander persbericht verneem ik dat de politie een nieuw uniform zal krijgen, meer aangepast aan de noden van deze tijd, want het huidige is al meer dan 20 jaar oud. Een topman van de politie die in aan het woord werd gelaten, vergelijkt het huidige politie-uniform met dat van fanfaremuzikanten. Het nieuwe design bevat meer geel dan blauw, wat meer moet opvallen. In de toekomst dus meer geel in plaats van blauw op straat. Wat een geldverspillende ‘farce majeure’ is dat? Zijn er dan geen andere prioritaire noden bij de politie?

Eddy Verpoten, Mechelen

KLEDING

Pallieterke, Het interview met Tommaso Bor-

Pallieterke, Die Linke hebben in de Frankfurtse Stadtrat een wetsvoorstel ingediend om eigenaars van SUV’s niet langer een bewonersparkeerkaart te geven. Maar omdat SUV’s geen gedefinieerd voertuigtype zijn, moest het via een omweg. Daarom krijgen bewoners met een zeer zware auto geen parkeerkaart meer. Jammer voor de weldenkenden, maar niet alleen SUV’s zijn zwaar: elektrische auto’s wegen gemiddeld ook een pak meer dan normale. Of hoe de rood-groenen in hun eigen ideologie verstrikt zijn geraakt…

Dirk Cornelis, ’t Lant van Waes

DE WET IS DE WET, MAAR NIET VOOR FRANK VDB

Pallieterke, Ondanks herhaalde vragen in het federaal parlement, de wet op de Openbaarheid van Bestuur, het grondwettelijk recht met betrekking tot de nodige transparantie over de werking van de overheid en tégen het advies van de Commissie voor Toegang tot Bestuursdocumenten in, weigert de zelfverklaarde specialist en minister van Folksgezondheid Frank Vandenbroucke (Vooruit) nog steeds koppig om zijn mailverkeer met Erika Vlieghe (voorzitter GEMS) en Pedro Facon (commissaris) met betrekking tot zijn coronabeleid openbaar te maken. Waarom? Welke duistere praktijken wil hij koste wat het kost voor zowel het parlement als de media verborgen houden? Dergelijke dubieuze figuren zouden eigenlijk onmiddellijk en permanent ontzet moeten worden uit hun openbare functies.

André Clerbout, Scherpenheuvel-Zichem

Een lezersbrief insturen?

Stuur uw bericht naar lezersbrieven@pallieterke.net. Opgelet, brieven mogen maximaal 1.000 karakters tellen (inclusief spaties). Dat zijn een 30-tal lijnen in ’t Pallieterke of zo’n 160 woorden. We houden ons het recht voor om

verantwoording uw (te lange) brief niet te publiceren of in te korten. Uw

Memling, Drieluik met de bewening van Christus, 1480

Hans Memling, Reliekschrijn van de Heilige Ursula, 1482-1489

Hans Memling, Annunciatie, ca. 1467

Lucien De Roeck, Affiche voor de stad Antwerpen

De Griekse aanwezigheid in wat vandaag bekend staat als Turkije, is veel ouder dan die van de Turkse volkeren en dateert uit de late bronstijd toen Griekse kolonisten de regio begonnen te bevolken. De Griekse dichter Homerus woonde rond 800 voor onze jaartelling in de regio. De geograaf Strabo verwees naar Smyrna - het huidige Izmir - als de eerste Griekse stad in Klein-Azië, en tal van oude Griekse historische figuren waren inwoners van Anatolië, onder wie de wiskundige Thales van Milete, de presocratische filosoof Heraclitus van Efeze en de grondlegger van het cynisme, Diogenes van Sinope.

MET HET VERDRAG

VAN LAUSANNE IN 1923 WERD TURKIJE OP INTERNATIONAAL NIVEAU ERKEND

Toen de Turkse volkeren zoals de Seltsjoeken en het sultanaat van Rum hun laatmiddeleeuwse verovering van Klein-Azië begonnen, vormden Byzantijns-Griekse burgers daar de grootste bevolkingsgroep. Zelfs na de Ottomaanse veroveringen van het binnenland bleef de bergachtige Zwarte Zeekust van Klein-Azië het hart van een dichtbevolkte Grieks-christelijke staat, het rijk van Trebizonde, tot de uiteindelijke verovering door de Ottomanen in 1461. In de loop van de volgende vier eeuwen werden de Griekse ingezetenen van Klein-Azië geleidelijk een minderheid onder de nu dominante Ottomaans-Turkse cultuur.

WO I

Na de nederlaag van het Ottomaanse rijk in de Eerste Wereldoorlog, resulteerden Griekse pogingen om delen van Turks Anatolië te annexeren in een oorlog tussen de twee landen. Het was een smerig conflict met gruwelijke bloedbaden aan beide kanten en de gewelddadige verdrijving van Grieks-orthodoxe christenen uit Turkije. Na de overwinning van de Turkse nationalisten, die met verve werden geleid door Mustafa Kemal Atatürk, kwamen de Europese mogendheden en de Balkanregeringen bijeen om te onderhandelen over een nieuwe orde in de wijde regio. Die gesprekken resulteerden in het Verdrag van Lausanne dat op 30 januari 1923 werd afgesloten. Met dat verdrag werd Turkije op internationaal niveau erkend en werden de grenzen van de prille staat vastgelegd. Turkije behield het toezicht op de, vanuit geostrategisch oogpunt erg belangrijke Dardanellen en de Bosporus, en erkende in ruil daarvoor de Britse soevereiniteit over Cyprus en het Italiaanse eigendomsrecht over een deel van de Dodekanesos, een eilandengroep in de oostelijke Egeïsche Zee. Het verdrag regulariseerde in artikel 1 ook de verdrijving van Griekse christenen uit Turkije en de wederzijdse verdrijving van een kleiner aantal moslims uit Griekenland om zo plaats te maken voor de opvang van de Griekse verdrevenen.

GENOCIDE

Maar tegen 1 mei 1923, de datum waarop de overeenkomst van kracht zou worden, had het grootste deel van de vooroorlogse Griekse bevolking van Egeïsche Turkije al de benen genomen. Bij de uitwisseling waren de overgebleven Grieken van centraal Anatolië (zowel Grieks- als Turkssprekend), Pontus en Kars, betrokken. De Grieken van Constantinopel - die op dat ogenblik ongeveer 30 procent van de bevolking uitmaakten - en de Egeïsche eilanden Imbros en Tenedos werden vrijgesteld van de uitwisselingsplannen. De Grieken die die regio's, en met name Constantinopel, tijdelijk waren ontvlucht voordat het Turkse leger de gebieden had bezet, mochten evenwel daarna niet meer naar hun huizen terugkeren.

100 jaar geleden:

de Griekse exodus

In de 20ste eeuw, toen multiculturele rijken uiteenvielen en machthebbers her en der naar de vorming van nieuwe, etnisch homogene landen streefden, waren gedwongen en bijgevolg vaak door drama’s getekende bevolkingsverschuivingen niet ongebruikelijk. De wederzijdse uittocht van Palestijnen en Joden tijdens de oprichting van de staat Israël in de jaren 40 is bekend, net zoals de verdrijvingen van miljoenen etnische Duitsers uit Oost-Europa na de Tweede Wereldoorlog en de massale overbrenging van hindoes en moslims tussen Pakistan en India na de deling van Brits-Indië in 1947.

Een veel minder bekende volksverhuizing - want een inmiddels quasi compleet uit het Europese collectieve geheugen verdwenen dramaspeelde zich precies een eeuw geleden af: de Griekse exodus uit Turkije.

De Griekse bevolking in Turkije had het de laatste jaren - net zoals de andere etnische minderheden - bijzonder moeilijk gehad. Berucht is de frase die Ismail Enver, de toenmalige Ottomaanse minister van Oorlog, zich in oktober 1915 had laten ontvallen dat “het Griekse probleem zou moeten worden opge-

DE HISTORICUS HATZIDIMITRIOU SCHRIJFT DAT “HET VERLIES AAN MENSENLEVENS ONDER ANATOLISCHE GRIEKEN TIJDENS WO I EN DE NASLEEP ERVAN ONGEVEER 735.370

BEDROEG”

lost, op de manier waarop het Armeense probleem was opgelost…” Op 31 januari 1917 meldde de Duitse rijkskanselier Theobald von Bethmann Hollweg: “Er zijn aanwijzingen dat de Turken van plan zijn het Griekse element als staatsvijanden uit te schakelen, zoals ze eerder met de Armeniërs hebben gedaan. De door de Turken toegepaste strategie bestaat erin mensen naar het binnenland te verdrijven zonder maatregelen te nemen om te overleven door hen bloot te stellen aan dood, honger en ziekte. De verlaten huizen worden vervolgens geplunderd en in brand gestoken of vernietigd. Wat de Armeniërs is aangedaan, wordt herhaald met de Grieken.”

DE GRIEKSE AANWEZIGHEID IN WAT VANDAAG BEKEND STAAT ALS TURKIJE, IS VEEL

HALLUCINANTE CIJFERS

Zowel de genocide die tijdens WO I op die minderheden was gepleegd als de Grieks-Turkse Oorlog die van 1919 tot 1922 woedde, hadden ervoor gezorgd dat het Griekse aandeel in de Turkse bevolking dat voor 1914 naar schatting tussen de 2.100.000 en 2.400.000 inwoners bedroeg, drastisch was afgenomen. De laagste ramingen van de omgekomen Grieken gewagen van 289.000 slachtoffers, maar verschillende academici verwerpen dat cijfer als zijnde veel te laag. Rudolph Rummel bijvoorbeeld verzamelde cijfermateriaal uit verschillende studies om de onder- en bovengrenzen voor het dodental tussen 1914 en 1923 zo realistisch mogelijk in te schatten. Hij schat dat tussen 1914 en 1918 niet minder dan 384.000 Grieken werden uitgeroeid en 264.000 van hen tussen 1920 en 1922, of een totaal van 648.000. De historicus Constantine Hatzidimitriou schrijft dat “het verlies aan mensenlevens onder Anatolische Grieken tijdens de Eerste Wereldoorlog en de nasleep ervan ongeveer 735.370 bedroeg”…

Volgens de meest betrouwbare bronnen waren er in de herfst van 1922in de eindfase van de Grieks-Turkse Oorlog - al ongeveer 900.000 Griekse vluchtelingen en verdrevenen in Griekenland aangekomen. Fridtjof Nansen, de Noorse Hoge Commissaris voor de Vluchtelingen van de Volkerenbondde voorloper van de Verenigde Naties - bevestigde dat cijfer in zijn rapporten. Volgens zijn gegevens kwam een derde van die 900.000 vluchtelingen uit Oost-Thracië en de andere twee derde uit Klein-Azië. In totaal moest Griekenland, met een bevolking van iets meer dan 5.000.000 mensen, als gevolg van het Verdrag van Lausanne niet minder dan 1.221.489 nieuwkomers die uit Turkije waren verdreven opnemen. Een bijzonder heikele taak, temeer daar de nieuwkomers niet écht overal met open armen werden ontvangen… Aan de andere kant van dat drama was er de moslimbevolking in Griekenland. Na het in werking treden van het Verdrag van Lausanne, trokken 354.647 Griekse moslims noodgedwongen naar Turkije. En ook die volksverhuizing verliep niet zonder slag of stoot…

JAN HUIJBRECHTS

n Mustafa Kemal Ataturk (midden), Griekse soldaten trekken zich terug, Turks leger in loopgraven, Griekse aanval in de rivier Gediz

n Het koninkrijk Griekenland en de Griekse diaspora volgens een Griekse kaart ingediend op de Vredesconferentie van Parijs in 1919

© SHUTTERSTOCK

De soap van Ieper

Wat ik verleden week voorspelde, is uitgekomen. Zowel de IJzerwake als de Kameraadschapsavond mogen plaatsvinden. De ijdele hoop van het stadsbestuur van Ieper (meerderheid van Open Vld, Vooruit en N-VA) om beide evenementen te verbieden, werd door een uitspraak van Raad van State tenietgedaan.

Even samenvatten: het stadsbestuur van Ieper was ontstemd omdat de IJzerwake het ‘vredescharter’ had ondertekend met bijvoeging van een voorbehoud. Dat voorbehoud vraagt dat rekening gehouden wordt met de grondbeginselen van de rechtsstaat, waaronder vrijheid van meningsuiting en vergadering. Dat voorbehoud kon niet voor het stadsbestuur en IJzerwake moest uiterlijk tegen 16 augustus het charter onvoorwaardelijk ondertekend hebben en het voorbehoud intrekken. Het stadsbestuur beweert nu dat IJzerwake het voorbehoud heeft ingetrokken, terwijl de organisatie net het omgekeerde beweert. Of hoe een brief van een advocaat op een verschillende manier kan geïnterpreteerd worden. Dat het stadsbestuur uiteindelijk weinig juridische gronden had om een verbod uit te vaardigen, was al van in het begin duidelijk. Maar het Ieperse stadsbestuur staat nu eenmaal onder druk van het extreemlinkse ‘burger’platform ‘Vredescollectief Ieper’.

Dries

Was het een goed idee om Dries Van Langenhove te vragen als gastspreker? Dries roept controverse op en niet iedereen binnen de Vlaamse Beweging is even blij met de man in kwestie. Maar Dries heeft ook een achterban en hijzelf stond al een tijdje op de lijst van mogelijke gastsprekers. Alleen is de regel bij IJzerwake: geen spreker met een politiek mandaat. Nu Dries geen Kamerlid meer is, bood zich de mogelijkheid aan om hem dit jaar als spreker te vragen. Men kon ook nog een jaartje wachten, maar op 12 september begint het proces tegen Dries Van Langenhove. En de kans dat hij veroordeeld wordt voor racisme en/of negationisme is niet onbestaande. En laat nu net het ‘vredescharter’ van Ieper bepalen dat personen of organisaties die veroordeeld zijn voor genoemde feiten niet mogen spreken op het grondgebied van de stad. Of zoals burgemeester Emmily Talpe het verwoordde: “Hij (Dries) zal op zijn woorden moeten passen.” Wees dus maar zeker dat elk woord van zowel de toespraak van Wim als die van Dries, door een overijverige ambtenaar van de Staatsveiligheid zal genoteerd worden.

Zingen

En dan was er nog de commotie over de Kameraadsschapsavond. Daar wordt door IJzerwake al openlijk over gecommuniceerd sinds begin februari. Kom me dus niet vertellen dat het stadsbestuur van Ieper niet op de hoogte was. Op 22 april werd trouwens formeel een officiële aanvraag voor de Kameraadsschapsavond ingediend. Ruim op tijd, maar niettemin werd geen vergunning verleend door het schepencollege. Een van de argumenten tot verbod was “het niet op voorhand kenbaar maken van de lijst van liedjes die zouden gezongen worden” en ook de dj had een lijst moeten indienen van de liedjes die hij zou draaien. Kan het nog absurder?

Resultaat: de Raad van State maakte brandhout van die argumenten en stelde de stad Ieper in het ongelijk. Die uitspraak van de Raad van State was voorspelbaar. Maar de ‘Gedankenpolizei’ van Ieper heeft nu eenmaal haar principes. Mijn vraag: gaan we in de toekomst nog ‘Auf der Heide blüht ein kleines Blümelein’ mogen zingen of niet? Ter informatie van mevrouw Talpe: in de Bundeswehr mag het nog…

’t Pallieterke organiseert: zesde sponsordiner

Het is een jaarlijkse traditie: het sponsordiner van ’t Pallieterke. Het sponsordiner is niet enkel een avond voor fondsenwerving. Het is een netwerkavond waar lezers met elkaar en met leden van onze redactie kunnen kennismaken.

En elk jaar plannen we ook een gerenommeerde gastspreker. Dit jaar geven we graag het woord aan Prof. dr. Frank Fleerackers. Deze laatste doceert rechtsdenken. Met meer dan 20 jaar ervaring als Brusselse zakenadvocaat en universiteitsprofessor werd hij in 2008 benoemd lid van de Hoge Raad voor de Justitie. Frank Fleerackers is voltijds hoogleraar aan de Leuvense Faculteit Rechtsgeleerdheid. Het onderwerp van zijn uiteenzetting is minstens uitdagend te noemen: “Volk! Een filippica.” (En ja, wij hebben het ook moeten opzoeken wat daarmee bedoeld wordt). De spreker wordt ingeleid door Jurgen Ceder.

Uiteraard wordt er u ook een uitgebreide receptie en diner aangeboden. Deze sponsoravond gaat door op woensdag 13 september Om 19 uur starten we met een receptie. Plaats van afspraak: Affligem.

Voor verdere informatie en inschrijvingen: bel (03.232.14.17) of mail ons (secretariaat@ pallieterke.net). Ik hoop u die avond te mogen verwelkomen.

HORIZONTAAL

A. Wijzigingen op decreetvoorstellen

B. Sprookjesachtig mooi

C. Doodzenuwachtig - Voorzetsel

PAL op de IJzerwake

Het heeft heel wat voeten in de aarde gehad, maar de Kameraadschapsavond op zaterdag 26 en de IJzerwake op zondag 27 augustus kunnen dit jaar gewoon doorgaan. Dat betekent dat ook ’t Pallieterke net zoals tijdens de voorgaande edities een standje zal uitbaten in het IJzerwakedorp. U kan er onder meer terecht voor stickers en pennen van PAL NWS en ’t Pallieterke. Wilt u liever kennismaken met onze journalisten? U kan hen ter plaatse aanspreken. Ook opiniemaker en auteur Jurgen Ceder is aanwezig om zijn nieuwe boek ‘Beter Begrip’ te signeren. Kom dus zeker eens een kijkje nemen, onze jonge en enthousiaste medewerkers staan u graag te woord!

D. Cerium - Rode Duivel die acteert in de Premier League

E. Griekse dappere halfgod - Herkenningsdeuntje

F. Samenwerkingsverband - Leerzame ervaring - Kwaliteitslabel op wijnflessen

G. Vervoermiddel

H. En volgende - Dichterlijk verhaal - Havenstad in Jemen

I. Hardhandig losmaken - Windrichting

J. Koude toetjes - Heel vertrouwelijk

K. Ontkennend voorvoegsel - Knapte op

L. Loofboom - Echtgenote van Odysseus

VERTICAAL

1. Misselijkmakende

2. Direct - Hondachtig roofdier

3. Roem - Aaneengeschakelde rijLoop slepend

4. Limburgse gemeente

5. Doctorandus - Werk van een componist

6. Bedingt - Bolgewas - Pers. vnw.

7. Megaelektronvolt - Watersport

8. Olieveld in het Noorse deel van de NoordzeeWoord om een aarzeling aan te geven

9. Computer netwerkOnbepaalde hoeveelheid

10. Eb en vloed - Blijk van hoogachtingInter nationaal keurmerk voor kwaliteit

11. Europese hoofdstad - Bepaalde

12. Deel van een sportschoenLeer van de staathuishoudkunde

KARL VAN CAMP

Tweet van de week

Respect! Respect is een woordje dat politici graag gebruiken. Het betekent niet dat ze minder loonbeslag willen leggen om hun ‘beleid’ te financieren. Het betekent niet eens dat ze rekening willen houden met waar de bevolking wel mee bezig is. Het betekent hoogstens dat u ondanks dat alles toch uw plan trekt in het leven.

Cd&v-voorzitter Sammy Mahdi is één van die politici die graag op geregelde tijdstippen een blik respect opentrekt voor de medemens. Voor de politie, boeren, de eigen geldverslindende zuilen, mensen die ’s morgens uit hun bed komen… U kan het zo gek niet bedenken of Sammy heeft er respect voor. Het holt het woord respect zowat uit tot een lege huls, maar woorden uithollen is een geplogenheid in de politiek. Dat was afgelopen dinsdag niet anders toen hij een tweet de wereld instuurde om de lancering van de jongste staatsbon in de verf te zetten. “Respect voor mensen die elke dag hard werken en elke maand wat spaargeld opzij proberen te zetten om later te gebruiken. Voor een eigen huis, een auto of de kinderen later. @vincent_v_p doet het ”, tweette Sammy. Waarmee hij dus blijkbaar zijn respect betuigt aan zijn minister van Financiën. Moet kunnen. Waarom ook niet? Maar wat heeft u er aan dat Vincent spaart voor een eigen huis, auto of de kinderen later? En hoe zit het met de mensen die helemaal niks kunnen sparen, omdat ze overbelast worden of na 40 jaar werken moeten rondkomen met een prutspensioen? Maak u geen zorgen. Ook voor die mensen heeft Sammy respect. Maar dat wordt vast duidelijk in een volgende, nietszeggende tweet. Vooral blijven kijken.

Heeft u nog wat geld?

En hoe zit het met u? Heeft u nog respect voor de overheid nu ze nog geld bij u komen lenen, bovenop wat ze van u afnemen? Er zit toch een zekere ironie in zo’n staatsbon. Een rendement van 2,81 procent, dat is meer dan u bij de bank krijgt, maar u betaalt het natuurlijk wel zelf met uw belastinggeld?! En u zadelt uzelf natuurlijk op met de meerkost van de uitbetaling van die 2,81 procent. Lenen bij de overheid, is als lenen bij een vriendin. Een slechte vriendin. Eigenlijk zijn we niet blij met een dode mus, maar met het denken aan een dode mus. Ik kan me niet van de gedachte ontdoen dat het grote lawaai rond de staatsbon vooral het falen van structurele hervormingen in de belastingen moet maskeren. “Het is vooral om de banken aan te zetten om u hogere interesten te geven”, is het Vivaldi-credo vandaag. Dat klinkt zoveel beter dan wat het werkelijk is: “Heeft u ondanks alles nog een potje geld over? Mogen we dat lenen? U betaalt het terug. Echt waar”. Respect daarvoor. Maar niet echt.

KENT U DE BOOM VAN BELGIË?

Ironisch genoeg, de kleine van de ‘bonzai van Brussel’

Het is komkommertijd en dan haalt de pers graag wat nieuws uit de kast dat op andere dagen meteen in de vuilbak wordt gekeerd. Zo is er een nieuw onderzoek gestart naar het monster van Loch Ness, blijkt er een en ander niet in de haak met ons zomerklimaat (moet u beslist eens bekijken) en worden bladzijden volgeschreven over sportende vrouwen. Maar deze week pakte de pers uit met de 20ste verjaardag van de ‘Boom van België’. Onder die naam kent iedereen hem, volgens Het Laatste Nieuws.

Indien u de ‘Boom van België’ niet kent, moet u niet panikeren. U hebt geen gat in uw cultuur. Hier is hij niet zo vreselijk bekend. Niemand is sant in eigen land. Dat weten we al langer. Maar in de internationale pers kunnen ze - volgens de ‘royalty watcher’ van HLN - niet over hem zwijgen. Als u nog naar het buitenland vertrekt, moet u niet schrikken als wildvreemden u doen stoppen omwille van die ‘B’ op uw wagen en u vragen hoe het nog met de ‘Boom’ is. Dat zou ons alvast niet verbazen. Hij is dan ook de meest begeerlijk vrijgezel die we hier lopen hebben. U weet het nog steeds niet? Wel, het gaat over prins Gabriël. De tweede van Flip en zijn Mathilde. Eerst was er Elisabeth die volgens de koning reeds ‘een echt vrouwtje’ was bij de geboorte. Een uitspraak die toen nog net door de vingers werd gezien, maar waar u vandaag voor uitgescholden wordt door de redacties van Knack, De Morgen en De Standaard. U mag nu eenmaal mensen niet zomaar in een bepaald gender duwen zonder dat ze het bestaan van hun genitaliën als ‘correct’ bevestigd hebben. En toen kwam dus Gabriël. “Met grote handen en grote voeten”, omschreef Flip de tweede worp. Dat was al een stuk veiliger qua omschrijving. Wel, die uit de kluiten gewassen baby is uitgegroeid tot dé Boom van België. Gabriël moet nu tegenaan de 2 meter lopen. Het is dat hij het zo druk heeft met prins te zijn, of hij was beginnen te basketten om den brode. Als tweede in lijn voor de troon, heeft hij geen echt nut, maar hij is dus wel heel lang. En dat lusten Europese prinsessen en roze prinsen dus wel, zo’n lange Belg. Die stikt in het geld en als hij vervelend wordt, kan je hem gewoon in de hof zetten bij de andere treurwilgen. Ja, hij is nu al een stuk nuttiger dan de papa. Dat is meer de ‘bonzai van Brussel’.

Dotatietje?

Het valt op hoe prins Gabriël in de media wordt gepusht door mama en papa. Deze zomer met een foto in militair kostuum, compleet met dode kip op het hoedje. “Ter ere van zijn 20ste verjaardag”, zegt het paleis. Maar zou het niet ter ere kunnen zijn van een dotatietje? Sinds prins Laurent (merci, tonton débile!) zichzelf en de familie onsterfelijke belachelijk maakte, heeft de politiek namelijk beslist dat alleen de troonopvolger nog een dotatie krijgt. Alleen Elsje dus. Gabriël, Emmanuel en Eléonore moeten zelf werken voor de kost of leven van het familiefortuin. Twee opties die in adellijke kringen als onaanvaard-

baar worden beschouwd. En zeker bij die van Saksen-Coburg, van wie de laatste werkende telg dateert van 1597. En dat was dan nog per ongeluk. Sindsdien is het hele geslacht met betaald verlof. Door Gabriël naar voren te schuiven als een ernstige jongen die niet prins Laurent is, maar in tegenstelling nuttige ‘boom’ speelt, hoopt de koninklijke familie de politiek op andere gedachten te brengen. En dan zit er misschien wel nog een paar honderdduizend euro per jaar met indexatie in. Geef toe, bij Vivaldi hebben ze al zottere dingen gedaan. Bovendien is dat een wel redelijke prijs voor het dragen van een dode kip op het hoofd op een officiële, door het paleis zelve vrijgegeven, foto. En dan hoeft niemand naar de vermaledijde arbeidsmarkt. En dan kan iedereen nog geloven dat ze zich opofferen voor de plicht en het vaderland. Kijk naar wat er gebeurt met nutteloze prinsen die zelf hun weg zoeken in het leven. In Engeland pappen die aan met Hollywoodactrices en hangen even later de vuile was buiten over de bomma. Voor Gabriël zou dat dus een Hollandse rondborstige Big Brother-deelneemster zijn met een drugprobleem. En dat kunnen we hier niet hebben. Let op mijn woorden: “Als het paleis de Boom preekt, burger let op uw centen!”.

Emmily Talpe heeft zo haar eigen versie van 'vrede'