't Pallieterke van 14 september 2023

DANSEND

NAAR DE AFGROND

SAMMY MAHDI

BIDEN vs TRUMP II

SUPERSTAAT ONTSTAAN UIT SEPARATISME

10 -11 2 2 3 9

CULTUUR CAESARFEESTEN IN VELZEKE

EEN AANVAL OP HET POLITIEKE SÉRIEUX

Proficiat, cd&v! Uw voorzitter, Sammy Mahdi, won vrijdagavond de dragqueenwedstrijd ‘Make Up Your Mind’. Een aangename verrassing voor de Vlaamse christendemocraten die de afgelopen maanden vergeten waren hoe een overwinning precies voelde. Alle gekheid op een stokje: deze deelname van Mahdi is een zoveelste aanval op het sérieux van het politieke ambt.

‘Make Up Your Mind’ heet het programma. Het is vooral ook iets dat cd&v al heel lang had moeten doen. Ook onder voorzitter Sammy Mahdi blijft de partij besluiteloos flipfloppen. De ene dag profileren de Vlaamse christendemocraten zich als de oerdegelijke, traditionele partij voor de Vlaamse, conservatieve plattelandsbewoner. Op de andere dagen kan cd&v niet progressief en stedelijk genoeg zijn.

Make Up Your Mind had cd&v al lang moeten doen

Opvallend na de passage van Mahdi waren de weinige reacties van collega-politici op zijn deelname, zowel in positieve als in negatieve zin. Peter De Roover (N-VA) merkte op dat het vroegere principe van ‘volksverheffing’ is omgeruild voor ‘eliteverzakking’. Tom Van Grieken (VB) oor-

deelde dat politici die zichzelf in plaats van hun ideeën in de belangstelling proberen te zetten, weinig indrukwekkende ideeën hebben. Het is een moderne strategie: eerst bekend worden bij het grote publiek, nadien pas zeggen waarvoor je als politicus staat.

Weinig kritiek

Bij andere partijen bleef het oorverdovend stil na de overwinning van Mahdi. Opvallend, want na zijn deelname aan ‘The Masked Singer’ werd op Conner Rousseau (Vooruit) geschoten als op een konijn in het wild. Na de mislukte veldtocht van Georges-Louis Bouchez in ‘Special Forces: wie durft wint’, stond er een leger aan politieke militanten klaar om de ‘luie’ MR-voorzitter met de grond gelijk te maken. Ook toen Bart De Wever (N-VA) uit een pandapak kroop, in ‘De Slimste Mens’ passeerde of zich als Romeinse legioensoldaat verkleedde, kwam er van andere partijen heel wat kritiek. Ook Zuhal Demir (N-VA) was het mikpunt van spot na

haar deelname aan ‘BV Darts’. Nu komt er geen kritiek van andere partijen en dat kan verschillende redenen hebben. In veel tv-programma’s is het heden ten dage moeilijk om het verschil nog te zien tussen een politicus en een ‘gewone’ Bekende Vlaming.

Een andere reden waarom de kritiek nu uitblijft, kan het specifieke format van het televisieprogramma zijn. Kritiek hebben op een dragqueenshow kan al snel als discriminerend beschouwd worden en politici zijn er als de dood voor om ‘gecanceld’ te worden. Kritiek hebben op de deelname aan een zangprogramma of een legerbootcamp is geen probleem, maar een partijvoorzitter bekritiseren omdat die zich als dragqueen verkleedt, ligt duidelijk gevoeliger.

Lijstvorming

Ook binnen cd&v blijft de kritiek uit. Nochtans zal de conservatievere oude garde de wenkbrauwen gefronst hebben toen ze doorhadden dat hun voorzitter in een oranje kousenpak met naaldhakken op het podium stond. Zij zwijgen omdat de lijstvorming volop bezig is en ze hun voorzitter niet voor de borst willen stoten, met het oog op die enkele verkiesbare plaatsen die nog overblijven voor cd&v. Of ze beseffen dat het kalf al lang verdronken is.

WANNES NEUKERMANS

MATHIAS VANDEN BORRE

BRUSSELS PARLEMENTSLID (N-VA)

“Wie wil er een Zimbabwe aan de Maas?”

“Straffeloosheid is in Brussel de dagelijkse realiteit”

Dansend naar de afgrond

Het is niet nieuw dat politici ver durven te gaan in hun pogingen om aandacht te krijgen en evenmin dat ze daarbij al eens de grens van het belachelijke overschrijden. Recent gaat het toch allemaal wat verder dan Dehaene die op een mechanische stier kruipt en “Let the beast go!” roept. Conner Rousseau werd de nieuwe kampioen aandachtzoekerij als konijn in ‘The Masked Singer’, nadat Bart De Wever ook al ergens als panda was opgedoken. Hij is nu zijn titel kwijt aan Sammy Madhi. De voorzitter van de christendemocraten won een televisiewedstrijd, verkleed als ‘dragqueen’ in ‘sm-pak’ (niet mijn woorden).

Mannen die verkleed als vrouwen optreden, zijn helemaal niet nieuw in onze beschaving. Ten tijde van Shakespeare werden de vrouwenrollen door mannen gespeeld. Er kon ook seksueel getinte subversiviteit aan te pas komen, zoals bij de burleske podiumdansen van als vrouw verklede soldaten, die lang populair waren bij sommige legers, onder andere in de Eerste Wereldoorlog. En net daarom waren die zo amusant, omdat ze ingingen tegen de geldende normen. Ondanks die normen bestond er meestal grote verdraagzaamheid voor de praktijken van wat men vandaag ‘dragqueens’ noemt.

Dat is nu anders. Nu is het in vraag stellen van het bestaan van geslachten de norm geworden. Vaste tv-shows met travestieten zijn het nieuwe normaal in Angelsaksische landen. Dat fenomeen komt ook naar ons. Die hebben niet alleen meer de bedoeling amusement te verschaffen, maar passen ook in een ideologie die de verschillen tussen de geslachten wil ontkennen. De laatste variant is ‘drag queen story hour', waarbij travestieten, vaak in pikante kleren, voorleesuurtjes houden voor kinderen. Het is een initiatief van activisten die zeggen ‘inclusiviteit en diversiteit’ te willen promoten. Het is met andere woorden een propagandamiddel voor het verspreiden van transgenderideologie bij kinderen.

Hamtramck

Mahdi zegt met zijn optreden te willen strijden voor verdraagzaamheid. Hij verwijst daarbij naar een verbod in Tennessee op dragshows. Dat is een leugen. Het enige wat Tennessee verbiedt, zijn die travestietenshows voor kinderen. Mahdi vecht dus tegen een stropop en negeert intussen, net als alle anderen die het luidst roepen dat ze strijden voor de rechten van homo’s en aanverwanten, de reële dreiging voor die groep vanuit de islam en andere achterlijke opvattingen die hier op permanente wijze worden geïmporteerd. Hamtramck in Michigan is de eerste gemeente in de VS waar moslims de meerderheid hebben behaald in de gemeenteraad. Het is ook de eerste gemeente die de regenboogvlag heeft verboden.

Het is de in essentie zelfde sloganeske ideologie rond ‘diversiteit’ en ‘inclusiviteit’, die verbiedt de voornaamste bedrijvers van discriminatie tegen homo’s en aanverwanten te benoemen. Sammy Mahdi geeft dus geen snars om de LGBTQ-gemeenschap. Hij is enkel bezig met het verzamelen van deugpunten voor zichzelf.

Mahdi gaf heel even de indruk een frisse wind door cd&v te laten waaien en misschien zijn partij opnieuw aansluiting te laten vinden bij wat er leeft in de samenleving. Die hoop is verdwenen. Denkt hij echt dat de West-Vlaamse boer ook maar één seconde per dag bezig is met de (vermeende) discriminatie van travestieten in Tennessee? De christendemocratie danst verder naar de afgrond.

JURGEN CEDER

TOOGPRAAT

BOUCHEZ EN DE MR ZIJN IN PANIEK

MR-voorzitter Georges-Louis Bouchez heeft zoveel andere partijvoorzitters en topministers tegen zich in het harnas gejaagd dat hij op minder dan 9 maanden van de verkiezingen totaal geïsoleerd staat. Een exit uit de Waalse regering lijkt volgend jaar onvermijdelijk. Federaal is de N-VA paradoxaal genoeg een laatste reddingsboei voor de MR. Al is ook dat verre van zeker.

zijds zou Reynders nog altijd proberen om op verschillende paarden te wedden en ziet hij een verlengd verblijf in de Europese Wijk ook als een mogelijkheid

www.palnws.be

EDITORIAAL

Even terug in de tijd naar 2014. Na de federale en regionale verkiezingen neemt de PS alles en iedereen in snelheid. Terwijl N-VA-voorzitter Bart De Wever voorzichtig aan zijn federale informatieopdracht werkt, beslissen de Franstalige socialisten al de basis te leggen voor een Waalse en Brusselse regering. Die zal bestaan uit socialisten en centristen van cdH (nu Les Engagés) en in Brussel komt FDF/DéFI erbij. Charles Michel, nummer één van de Franstalige liberalen, is woest. In die mate dat hij na verloop van tijd van zijn hart een steen maakt en op federaal niveau een coalitie vormt met onder andere de N-VA. Kuiperijen van cd&v maken dat hij het premierschap in de schoot geworpen krijgt

Bouchez heeft door zijn kritiek op het beleid meer vijanden dan vrienden gemaakt

Redactie & beheer: Uitgeverij ’t Pallieterke Lagesteenweg 5 bus 1, 1850 Grimbergen Tel. : 03-232 14 17

Abonnementen/administratie: secretariaat@pallieterke.net

Lezersbrieven: lezersbrieven@pallieterke.net

Abonnementen binnenland Abonnement buitenland:

3 maanden: 52 euro Tarieven afhankelijk van de

6 maanden: 104 euro bestemming. Alle inlichtingen

1 jaar: 208 euro op de kantoren.

Steunabo 1 jaar: 300 euro

Het abonnementsgeld kan overgeschreven worden op volgend

rekeningnummer met vermelding van uw naam en adres: BE82 4096 5194 9168 BIC KREDBEBB

Elke week op donderdag in uw krantenwinkel

Oud-hoofdredacteurs:

Bruno De Winter (1945-1955, stichter), Jan Nuyts (1955-2000), Leo Custers (2000-2010), Karl Van Camp (2010-2020)

Kernredactie:

Jurgen Ceder, Stijn Derudder (eindredacteur), Wannes Neukermans, Anton Schelfaut, Karl Van Camp, Pieter Van Berkel (hoofdredacteur)

Verantwoordelijke uitgever: Wart Van Schel

Foto's: Belga, Photonews, Shutterstock

De Vlaams-nationalisten als reddingsboei voor de Franstalige liberalen, het is iets waar huidig MR-voorzitter Georges-Louis Bouchez ook van droomt. Bij de MR beseffen ze dat ze in de verschillende coalities op de wip zitten. Bouchez heeft door zijn kritiek op het beleid van de verschillende regeringen meer vijanden dan vrienden gemaakt. PS-voorzitter Paul Magnette heeft een afkeer van Bouchez. In Namen is de PS nu al bezig met de dag na de verkiezingen van 9 juni 2024. Concreet zal men zo snel mogelijk proberen een regering te vormen met de groenen van Ecolo en de centristen van Les Engagés. De MR mag sudderen in de oppositie. Idem in Brussel, waar de Franstalige liberalen al jaren aan de zijlijn staan.

Geen Vlaming wil Zweeds II

Vandaar dat Bouchez hoopt dat hij met zijn rechts economisch discours een partner is voor de Vlaamse regeringspartijen op federaal niveau. En dus ook voor de N-VA. In De Zevende Dag werd opnieuw een poging ondernomen om de Vlaamse middenklasse te

verleiden: minder belastingen, meer besparingen, minder uitgaven, een strenger justitie- en veiligheidsbeleid. Al lang probeert hij contact te zoeken met Bart De Wever. Maar die houdt de deur dicht. Daar zijn verschillende redenen voor. Dat Bouchez ondanks zijn belgicistische liefdesverklaringen nog altijd geen Nederlands spreekt, is niet de hoofdreden. Wel dat De Wever het gevoel heeft dat de Vlamingen niet zitten te wachten op een tweede Zweedse coalitie, ook al denkt de meerderheid in Vlaanderen centrumrechts en heeft de regering-Michel het door de band genomen nog niet zo slecht gedaan. Feit is gewoon dat er ook negatieve ervaringen waren met de Zweedse coalitie. Een cd&v die zich te links opstelt bijvoorbeeld. Bovendien is de kans dat de Zweedse coalitie een meerderheid in de Kamer haalt zeer klein. Zelfs met de Franstalige Les Engagés erbij. De grootste hinderpaal voor een deal met Bouchez is en blijft echter dat de man totaal onbetrouwbaar is. Het is die ‘donkerblauwe liberaal’ die in 2020 de PS-N-VA-deal kelderde door achter de rug met de groenen een akkoordje te sluiten. De basis voor Vivaldi was gelegd. Naar verluidt zou gewezen premier in lopende zaken Sophie Wilmès het veld worden ingestuurd om toenadering te zoeken tot de N-VA. Maar ook op haar zitten de Vlaams-nationalisten niet te wachten. Met een politieke pedigree in de Brusselse Rand is Wilmès allergisch voor alles wat Vlaams-nationalistisch is, zelfs voor alles wat Vlaams is. “Van deze boer geen eieren”, zegt de N-VA. De enige die het ijs tussen N-VA en MR zou kunnen doen breken, is ex-minister en huidig Europees Commissaris Didier Reynders. Sommigen zien hem over een aantal maanden terugkeren naar de Belgische politiek. Ander-

De grootste hinderpaal voor een deal met Bouchez is en blijft echter dat de man totaal onbetrouwbaar is

De laatste strohalm voor Bouchez is dat de radicale partijen zoveel stemmen halen dat men niet zonder de MR kan

Laatste bedenking hierbij: zelfs als een Reynders de facto de nummer één wordt van de MR, dan moet er een ‘oplossing’ gevonden worden voor de balorige Bouchez. Of beter: voor het ongeleide projectiel Bouchez. Minister in een regering? Waals zal de MR er niet bij zitten, dus dat wordt moeilijk. Dan toch federaal, terwijl hij Nederlandsonkundig is? Of toch partijvoorzitter blijven? Dan blijft hij bazooka’s afschieten op de regering.

Een regering van ‘nationale eenheid’

Vandaar dat Bart De Wever en Paul Magnette het naar verluidt over één zaak wel al eens zijn: als er maar een waterkans bestaat dat de MR niet nodig is voor een regeringsvorming, dan vliegen de Franstalige liberalen naar de oppositie. Vooral dat veroorzaakt paniek bij de MR. De laatste strohalm voor Bouchez is dat de radicale partijen zoveel stemmen halen dat men niet zonder de MR kan. Maar zelfs in een nieuwe Vivaldi-coalitie wil de PS een partij minder aan boord. En dat zullen de Franstalige liberalen zijn. Idem voor de andere constellatie van desnoods een regering ‘van nationale eenheid’ met christendemocraten, socialisten, N-VA en Open Vld. Een vreemde combinatie, maar in België is weinig uitgesloten. Lange tijd werd de zogenaamde Bourgondische coalitie als enig alternatief gezien voor Vivaldi. Socialisten, liberalen en de N-VA. Maar is dat nog zo? Vertrekbasis zou een Vlaamse regering zijn met die samenstelling, maar wellicht haalt die geen meerderheid en moet cd&v erbij. Dat zien als opstap naar een federale ploeg, is dus een illusie. En vooral: wie federaal paars en N-VA zegt, zegt Bouchez mee aan tafel. Daar gaat De Wever zich met hand en tand tegen verzetten.

Georges-Louis Bouchez

BIDEN-TRUMP: HET WORDT STEEDS

MOEILIJKER DE TERUGWEDSTRIJD TE VERMIJDEN

Bij zijn bezoek aan Vietnam vorige week was het weer zover. President Biden moest nog eens tegen zichzelf beschermd worden door zijn persverantwoordelijke. Terwijl hij nog vragen van journalisten aan het beantwoorden was, maakte zijn babysit, Karine Jean-Pierre, abrupt een einde aan de persconferentie. De antwoorden van de wauwelende president waren zo onsamenhangend geworden, dat ze besloot in te grijpen voor hij zichzelf verder voor schut kon zetten.

In een van zijn antwoorden had hij het over klimaatsceptische politici. Hij noemde ze “lying dog-faced pony soldiers”. Aan de journalisten legde hij uit dat hij die uitdrukking heeft uit een film met John Wayne. Het is niet de eerste keer dat hij die bizarre bewoordingen gebruikt. Niemand heeft die uitdrukking echter al kunnen terugvinden in enige film, met of zonder John Wayne, zelfs niet bij benadering. Het is één van die vele verhalen die Biden, de Baron von Münchhausen van de Amerikaanse politiek, zichzelf heeft wijsgemaakt. Nog gênanter werd het toen hij aan de journalisten de niet-bestaande filmscène, volgens hem een gesprek tussen John Wayne en een Indiaanse verkenner, in detail begon te beschrijven.

De tragische keukenbrand

Toegegeven, het was niet gemakkelijk nog te ontwaren wat Biden precies aan het zeggen was. Hij sprak zijn woorden zo onduidelijk uit als een man die al minstens een volle fles wijn opheeft. Helaas had hij niet gedronken. Bidens probleem is niet tijdelijk van aard. Hij was nooit een begenadigde spreker, maar het is vooral de intredende seniliteit die hem vaak tot onverstaanbaarheid herleidt.

De voorsprong van Trump is groot, maar helemaal gerust kan hij nog niet zijn

Vorige maand was Biden in Hawaï om daar de gevolgen te aanschouwen van de dodelijke natuurbranden. Hele dorpen werden in de as gelegd. Minstens 115 mensen kwamen om. In een toespraak aan de getroffen inwoners legde de president uit dat hij hun verdriet kon begrijpen, want dat hij zelf bijna zijn vrouw had verloren in een huisbrand. Toen de pers daarover de lokale brandweer contacteerde, bleek dat die ‘levensgevaarlijke’ brand nooit verder dan de keuken was geraakt en al na 20 minuten was geblust. Het is moeilijk uit te maken of Biden bewust liegt dan wel hij zijn verzonnen verhalen zelf gelooft. Het was hoe dan ook ongepast zijn ongelukje te vergelijken met wat de Hawaïanen is overkomen.

Corrupte Hunter

Ondertussen hangt ook nog de schaduw van de vervolging van zijn zoon over Bidens nieuwe kandidatuur voor het presidentschap. Hunter Biden wordt vervolgd wegens drugmisdrijven, wapenbezit en fiscale fraude. Er loopt ook nog een onderzoek naar corruptie, vooral rond zijn schimmige zaakjes in China en Oekraïne. Er zijn onvoldoende bewijzen van directe betrokkenheid van papa Joe, maar er kan moeilijk ontkend worden dat Biden wist dat zijn zoon de familienaam gebruikte om veel geld binnen te rijven van corrupte bedrijven en vijandige buitenlandse mogendheden. Hij greep er nooit tegen in. Ook de pers wilde er liefst zo weinig mogelijk van weten. Bij de verkiezingen van 2020 was er zelfs een duidelijke afspraak om er niets over te schrijven, wat een vrij flagrante poging was om met die zelfcensuur de verkiezingen te beïnvloeden.

Alles wat andere kandidaten onmiddellijk zou onderuithalen, heeft op Trump geen enkel effect

Schizofrene Democraten

Het is onwezenlijk, maar het lijkt erop dat de Democraten echt met die oude, verwarde man opnieuw naar de verkiezingen zullen trekken. Het electoraat van die partij is daar behoorlijk schizofreen over. Aan de ene kant blijkt uit een opiniepeiling in opdracht van CNN, een zender die Biden nochtans goedgezind is, dat twee derde van de Democratische kiezers het mandaat van de zetelende president liefst niet willen verlengen. Veruit de belangrijkste reden is bezorgdheid over zijn gevorderde leeftijd en de steeds duidelijkere tekenen van mentale achteruitgang.

Maar wanneer ze zich dan moeten uitspreken over de drie politici die zich momenteel hebben ingeschreven voor de Democratische voorverkiezingen, geniet Biden bijna 10 keer zoveel steun als zijn twee uitdagers, Robert ‘RFK’ Kennedy (neefje van JFK) en Marianne Williamson. Nog nooit is een presidentskandidaat zo zwak geweest in eigen rangen als Joseph Robinette Biden. En toch zal hij weer kandidaat voor zijn partij zijn, omdat de enigen die hem durven uitdagen nóg minder populair zijn.

Rampscenario

Wie zelfs binnen de eigen partij niet geliefd is, moet ook niet hopen op veel steun bij de rest van het volk. Nog slechts 35 procent van de Amerikanen vindt dat Biden zijn job goed doet. Bijna de helft wil hoe dan ook voor de andere partij stemmen, wie daar ook wordt voorgedragen, ook als dat Trump is. Bij een nieuw duel tussen de twee zou Trump een goede kans maken om te winnen, zeggen de opiniepeilers.

Daarmee wordt de hele strategie van de Democraten doorkruist, die met Biden wilden doorgaan net omdat ze hoopten op een nieuw duel met Trump. Dat is ook de reden waarom er geen enkele rem werd gezet op processen tegen Trump. Men hield er rekening mee dat die hem populair zouden maken bij zijn eigen partij, maar men had wel verwacht dat de processen hem nog minder verteerbaar voor andere kiezers zouden maken. Het rampscenario - dat Biden verliest en dan nog van Trump - lijkt nu toch mogelijk. De paniek groeit over het lamme paard dat ze naar de race hebben gestuurd. Trump is dan slechts drie jaar jonger dan Biden, maar aan de oude vechtjas valt dat niet te merken, terwijl zijn tegenstander steeds meer het imago van geriatrische patiënt meesleept.

Donald Duck

Trump ligt nu duidelijk op kop in het Republikeinse kamp. 52 procent van de Republikeinen zegt hem te steunen in de voorverkiezingen. Zijn voornaamste uitdager, Ron DeSantis, komt maar aan 18 procent. DeSantis,

kandidaat van de rechterzijde van zijn partij, verloor een deel van zijn aanhang aan Trump door de processen. Trump wordt daar gezien als het slachtoffer van politiek gemotiveerde vervolgingen, een indruk die niet helemaal onterecht is. Hij krijgt ook de kans niet om met Trump in debat te gaan. Die voelt zich te verheven om deel te nemen aan de kandidatendebatten. Met gebruikelijk gebrek aan bescheidenheid legde Trump op zijn eigen sociaal mediaplatform uit waarom: “Iedereen weet hoe succesvol ik als president was. ... IK GA DAAROM NIET AAN DE DEBATTEN MEEDOEN (zijn eigen hoofdletters, red.)”.

Die weigering leverde hem al de bijnaam Donald Duck op (‘to duck’ betekent ook ‘duiken’), maar zoals steeds glijden de verwijten van hem als water van een, euh, eend. Trump speelt in een eigen categorie. Alles wat andere kandidaten onmiddellijk zou onderuithalen, heeft op hem geen enkel effect. Het doet er niets meer toe wat kranten over hem schrijven of wat de rechtbanken zouden beslissen. Zijn aanzienlijke aanhang gelooft er niets van. Dat hebben de pers en zijn politieke vijanden vooral aan zichzelf te danken. In hun weigering om hem na de schokverkiezing van 2016 te aanvaarden als legitieme president hebben ze zelf de politieke spelregels afgeschaft, met ongegrond gebleken samenzweringstheorieen (‘Russiagate’ en ‘Ukrainegate’), twee pogingen hem af te zetten via ‘impeachment’, bespottelijk eenzijdige berichtgeving en het negeren van alle ongemakkelijke waarheden over Biden bij de verkiezingen van 2020 (en daarna).

Nikki Haley

Buiten DeSantis komt geen enkele andere Republikeinse kandidaten met enige naam (Mike Pence, Chris Christy, Tim Scott, ...) boven de 10 procent uit. Een van de interessantere figuren is Nikki Haley, de voormalige gouverneur van South Carolina en ambassadrice bij de VN. Hoewel verre van een centriste, wordt ze als meer aanvaardbaar dan Trump en DeSantis gezien. In de Republikeinse peilingen zit ze op slechts 7 procent, maar tegelijk is ze degene die een eindduel met Biden met de grootste voorsprong zou winnen. Ze blijft ook, in een partij waarin steeds luidere kritiek komt op de onvoorwaardelijke steun voor Oekraïne, voorstander van die politiek. Ik heb het gevoel dat we van haar nog gaan horen.

Nog nooit is een presidentskandidaat zo zwak geweest in eigen rangen als Joseph Robinette Biden

De voorsprong van Trump is dus groot, maar helemaal gerust kan hij nog niet zijn. De meeste Republikeinen geven aan dat ze nog steeds overwegen een andere kandidaat te steunen. Veel zal afhangen van het verloop van de processen tegen hem. De eerste procesdatum is op 4 maart 2024. Dat is welgeteld één dag voor ‘Super Tuesday’, zo genoemd omdat dat vaak een beslissend moment bij de Republikeinse voorverkiezingen is. Er zijn weinig scenario’s denkbaar waarin dat in Trumps nadeel kan zijn.

En zo stevenen we, tegen de zin van het grootste deel van Amerika, af op een heruitgave van de verkiezingen van 2020, tussen bullebak Donald, nog arroganter dan 4 jaar geleden, en slome Joe, intussen 4 jaar senieler. Die race zal niet worden gewonnen door de meest geliefde, maar de minst gehate.

JURGEN CEDER

© PHOTONEWS

Een nieuwe denktank die meer dan welkom is

Econoom Ivan Van de Cloot verlaat de denktank Itinera om zelf een nieuwe denktank op te richten en te leiden, Merito. Goed nieuws, want in Vlaanderen is de ‘denktankcultuur’ veel te weinig ingeburgerd. Van de Cloot is dan ook een stem die in de klassieke media te weinig wordt gehoord. uitgeoefend om hem een toontje lager te doen zingen.

Er deden al een tijdje geruchten de ronde over een carrièreswitch van Ivan Van de Cloot. Zijn publicaties vanuit de denktank Itinera (waar hij 15 jaar lang hoofdeconoom was) waren niet zo talrijk meer. De komst van Ignaas Devisch als CEO van de denktank zou door Van de Cloot niet echt op applaus zijn onthaald. Moraalfilosoof Devisch hoeven we niet in het hokje van de weldenkende linkerzijde te duwen, dat zou overdreven zijn. Maar zijn standpunten sluiten toch wel zeer nauw aan bij het denkkader van de links-liberale elitaire kringen. Origineel en vooral kritisch aankijken tegen een aantal politieke en economische keuzes die in dit land gemaakt worden, leek bij Itinera geen prioriteit meer.

Democratisch debat voeden en ondersteunen

Ja, er is de expert arbeidsrecht Marc De Vos die nog altijd aan Itinera verbonden is en enigszins donkerblauwe standpunten vertolkt, maar De Vos is eigenlijk een denktank op zich geworden. Om terug te komen op het geruchtencircuit: Ivan Van de Cloot werd af en toe in verband gebracht met nieuws- en opiniesite Doorbraak. Maar een overstap kwam er dus niet. Met de steun van een aantal (ex-)ondernemers zoals John Dejaegher (ex-BASF) en Bart Van Malderen richt hij een eigen denktank op: Merito. Voor alle duidelijkheid: met Itinera zal nog worden samengewerkt. Van de Cloot: “Ik wil visies en analyses brengen die het democratische debat voeden en ondersteunen. Omdat meer inzicht leidt tot goed bestuur, meer welvaart en meer welzijn.”

Hij wil ook meer Vlaamse accenten leggen, iets wat bij Itinera (te) weinig gebeurde, waarbij ook kritisch wordt gekeken naar het Vlaamse beleid. Van Ivan Van de Cloot is bekend dat hij gewonnen is voor een echt kerntakendebat en het gehad heeft met de Vlaamse regering die kwistig met subsidies allerhande rondstrooit. In gesprekken met de econoom komt ook vaak naar voren dat België nood heeft aan een omslag met een beter begrotingsbeleid en echte aandacht voor de vergrijzinsproblematiek. Een responsabilisering van de deelstaten staat eveneens hoog op de agenda.

Kritiek op het coronabeleid

Of Ivan Van de Cloot nu meer uitgenodigd zal worden op de duidingsprogramma’s van vooral de openbare oproep, is echter verre van zeker, ook al zal hij in het debat sowieso zichtbaarder zijn. Een paar keer mocht hij mee aanschuiven bij De Afspraak, waarna hij voor maanden of zelfs niet meer werd uitgenodigd. Omdat Ivan Van de Cloot natuurlijk dingen zegt die men daar niet graag hoort. Ooit had hij in aanwezigheid van viroloog Marc Van Ranst bedenkingen bij het coronabeleid. Dat viel bij de VRT niet in goede aarde.

In het verleden kreeg Van de Cloot ook in andere functies de wind van voren. Het is hij die in 2007 eindelijk het malgoverno blootlegde van de regeringen Verhofstadt, met onder andere het bedrog van het Zilverfonds. Dat werd hem in de paarse regering niet in dank afgenomen. Van de Cloot was toen hoofdeconoom van de bank ING en er werd zeker vanuit de Open Vld druk

Gebrek aan denktankcultuur

ook al omdat de ‘denktankcultuur’ in Vlaan deren veel te weinig ingeburgerd is. In de Angelsaksische wereld zijn die denktanks bijna niet bij te houden. En dat is ook een goede zaak voor het maatschappelijke, politieke en economische debat. Politici kunnen niet zomaar met belachelijke of on betaalbare voorstellen komen. Die worden door een denktank snel neergesabeld. De enige instelling die hier tot nog toe een rol in vervulde, was het Federaal Planbureau, zij het dat het hier wel om een overheids orgaan gaat. In de aanloop naar de vorige verkiezingen werd de financiële impact en dus de haalbaar

Commotie over “marktconform” loon van nieuwe CEO bpost

Na bijna een jaar heeft bpostgroup eindelijk een nieuwe CEO. Chris Peeters stapt in november over van Elia, nadat Philippe Dartienne negen maanden lang interim-ceo was bij bpost. Dirk Tirez moest eind 2022 opstappen omdat hij op de hoogte was van illegale prijsafspraken met concurrenten. Over het loon van de nieuwe CEO is nog wat discussie, omdat hij fors meer zou verdienen dan zijn voorgangers.

Bpost zou een deal gesloten hebben met concurrent-krantenbedeler PPP over de kranten- en tijdschriftenbedeling. Op die manier zouden ze de aanbesteding voor het nieuwe overheidscontract binnengehaald hebben en die afspraken zorgden ervoor dat de prijs kunstmatig opgedreven werd. De federale overheid betaalde daardoor jaarlijks gemakkelijk 50 miljoen euro te veel, zo bleek uit een interne audit van bpost. Drie voormalige toplui, waaronder CEO Dirk Tirez, waren hier zeker van op de hoogte.

Manager van het jaar

Een extern analysebureau, het federaal parket en de Belgische Mededingingsautoriteit onderzoeken de zaak. Naast een terugvordering van het teveel aan subsidies, riskeert bpost een boete van maximaal 10 procent van de jaarlijkse omzet van het bedrijf. Dirk Tirez moest opstappen, financieel directeur Philippe Dartienne werd tijdelijk CEO. Ook de twee andere topmannen bij bpost vertrokken intussen. Nu krijgt het postbedrijf dus een nieuwe CEO.

Chris Peeters (58) is momenteel nog topman van netbeheerder Elia en werd in 2022 verkozen tot ‘manager van het jaar’ door weekblad Trends. Hij staat sinds 2015 aan het hoofd van de netbeheerder. De voltallige raad van bestuur van bpost staat achter zijn aanstelling als CEO.

Transparantie

Peeters ontvangt een eenmalige tekenbonus van 250.000 euro, ter compensatie van wat hij verliest bij zijn huidige werkgever Elia. Dat bedrag komt bovenop het basisbrutoloon van 585.000 euro en nog enkele andere bonussen. Voorganger Dirk Tirez verdiende op jaarbasis 550.000 euro. Een “marktconform” bedrag, benadrukt het postbedrijf. Volgens Le Soir zou het om zo’n 1,2 miljoen euro per jaar gaan. Bij netbeheerder Elia verdient hij momenteel 1,35 miljoen euro op jaarbasis. De loonvoorwaarden moeten door de algemene vergadering van bpost-aandeelhouders nog goedgekeurd worden.

N-VA-Kamerlid Michael Freilich heeft het over een gebrek aan transparantie. Dat komt volgens hem omdat de groenen en socialisten jarenlang pleitten voor loonsverlagingen bij CEO’s van overheidsbedrijven. “Dat is de reden waarom

bpost in vergelijking met private bedrijven geen kleppers kon aantrekken voor de CEO-positie en bijgevolg miljarden aan winst zag verdampen”, legt hij uit. “Maar men is te laf om te willen erkennen dat de eigen recepten op niets trokken.” Ook de Partij van de Arbeid vraagt tekst en uitleg van bevoegde minister Petra De Sutter (Groen). Vlaams Belang-Kamerlid Nathalie Dewulf noemt de verloning van Peeters “buiten alle proportie”. “Falende instellingen als bpost vinden voor de uitoefening van beleidsfuncties blijkbaar enkel nog bereidwilligen wanneer daar absurd hoge bedragen tegenover staan”, stelt ze.

Werk aan de winkel

Hoe dan ook zal Peeters als grote postbaas heel wat werk hebben. Hij zou de pagina van de schandalen willen omslaan. “Een behoorlijk grote uitdaging”, zegt hij daar zelf over. Verschillende oppositiepartijen willen dit najaar nog een onderzoekscommissie organiseren over de overheidssubsidies die bpost krijgt en het postbedrijf is opnieuw kandidaat om de subsidies voor de krantenbedeling binnen te halen. Ook bij Elia is er nog werk aan de winkel. Chris Peeters laat het bedrijf achter terwijl het dossier rond de Ventilus-hoogspanningslijn nog op tafel ligt. Na het aangekondigde vertrek van Peeters wordt Catherine Vandenborre, de huidige financiële directeur, CEO ad interim.

Ivan Van de Cloot

WANNES NEUKERMANS

Chris Peeters

Budgettaire ontsporing België doet het slechter dan Club Med-landen

Door de tegenvallende economische groeivooruitzichten voor dit en volgend jaar loopt volgens het Federaal Planbureau het begrotingstekort voor alle Belgische overheden volgend jaar op tot zowat 30 miljard euro. Door de verwachte stijging van de energieprijzen wordt de groei van de economie teruggeschroefd tot 1,3 procent. Premier De Croo bagatelliseerde in De afspraak op vrijdag het begrotingstekort. “We kunnen het aan”, stelde hij, maar volgens Bart Van Craeynest (Voka) is er “geen reden tot euforie”.

Door de economische afkoeling kan het begrotingstekort oplopen tot 5 procent van het bbp, terwijl ons land aan de Europese Commissie beloofde om het tekort te beperken tot 4,2 procent. Dat betekent dat de overheden in dit land volgend jaar 5 miljard euro extra zullen moeten besparen, wat door De Tijd als “een utopie” wordt omschreven.

Hangmatsocialisme

Bij de federale, de Waalse en Brusselse regeringen ontbreekt iedere vorm van urgentie, terwijl daar nu net de verschillende begrotingen ontsporen. De schulden per inwoner liggen in Wallonië meer dan twee keer zo hoog dan in Vlaanderen. Terwijl de schuld van de federale overheid tot tien keer hoger ligt dan de Vlaamse. De spilzucht in het zuiden van het land en op federaal niveau wordt door de Vlamingen betaald.

De miljardentransfers van noord naar zuid maken de problemen alleen maar erger. “Ze verdoezelen namelijk de eigen bestuurlijke onkunde en binden een verpauperde bevolking aan de machthebbers door grootschalig cliëntelisme”, besluiten Barbara Pas en Lode Vereeck.

Het systeem België houdt een pervers, corrumperend en spilzuchtig hangmatsocialisme in stand. Meer zelfs, staatssecretaris voor Relance Thomas Dermine (PS) omschreef de transfers van Vlaanderen naar Wallonië als een “politieke fabel” van N-VA-voorzitter Bart De Wever. “Het gebied dat het meeste profiteert van de transfers, is de Belgische kust, omdat daar veel gepensioneerden wonen”, liet hij in La Dernière Heure optekenen. Het is duidelijk dat de enorme geldstroom naar Wallonië werkt als een opwekkende en hallucinerende drug die de gebruiker ervan ieder contact met de realiteit doet verliezen.

1 miljoen banen te weinig

Ondanks de dramatische cijfers gaan er bij de bevolking geen knipperlichten branden. Door de automatische indexering blijven de lonen stijgen en blijft de koopkracht behouden. Bovendien zijn er genoeg jobs voorhanden. Wie wil en kan werken, kan zich van een inkomen verzekeren. De ontsporende begroting wordt als ver-van-mijn-bed ervaren. Maar

Geert Noels (Econopolis) is minder euforisch:

“Als België vandaag niet in een recessie zit, komt dat alleen, omdat we onze eigen groei gekocht hebben.”

De ondersteuning van de koopkracht is een eindig verhaal als er geen diepgaande hervormingen komen. “Om ons systeem van herverdeling te kunnen blijven dragen, heeft België 1 miljoen banen te weinig en 100.000 jobs te veel bij de overheid”, laat Noels in De Tijd optekenen.

Maar ondanks de enorme krapte op de arbeidsmarkt neemt het aantal inactieven toe. In absolute cijfers betekent dat dat er 1.315.000 Belgen tussen de 25 en 64 jaar zijn die noch werken, noch zoeken naar werk. Bij vreemdelingen met een nationaliteit van buiten de EU loopt de inactiviteitsgraad op tot 44,2 procent. Ook op dat vlak is België de slechtste leerling van de klas. Nog niet de helft van de laaggeschoolden is aan de slag. Daarmee doet België het ruim 10 procent slechter dan het Europese gemiddelde.

Achter de façade van de stijgende koopkracht van de gezinnen schuilen nog andere uitdagingen. De vergrijzing komt stilaan op toerental en zal voor extra uitgaven voor zowel de pensioenen als de gezondheidszorg zorgen. Bovendien zal de stijgende rentelast van de Belgische schuldenberg extra miljarden kosten.

Brutaal ontwaken

In 2024 ligt het Belgische begrotingstekort dubbel zo hoog als het Europese gemiddelde. Als we de budgettaire situatie afzetten tegenover de broodnodige investeringen, dan zijn we er slechter aan toe dan de Club Med-landen, aldus Bart Van Craeynest. Toch maakt staatssecretaris voor Begroting Alexia Bertrand (Open Vld) zich geen al te grote zorgen. De begroting van 2024 beperkt zich immers tot het bij elkaar harken van 1,2 miljard euro. De hete aardappel wordt naar de volgende regering doorgeschoven.

Op 10 juni 2024 wacht ons een zware kater, want er zal geen geld meer zijn om de dure facturen van de sociale zekerheid te betalen en om het land weer op de rails te krijgen. Het wordt brutaal ontwaken voor de burger.

JULIEN BORREMANS

PENSIOENAKKOORD

Ministerraad keurt zogenaamde pensioenhervorming goed

PS komt als winnaar uit de bus

De federale ministerraad heeft vrijdag in eerste lezing het wetsontwerp over de zogenaamde pensioenhervorming goedgekeurd. Dat meldt bevoegd minister Karine Lalieux die voor haar partij (PS) een grote slag binnenhaalt met deze hervorming. Zoals Fouad Gandoul verder in dit nummer zegt: “De enige echte baas van Vivaldi is altijd al de PS geweest.”

Ten eerste zal de pensioenbonus opnieuw vanaf 1 juli 2024 meetellen voor wie met pensioen gaat vanaf 1 januari 2025. Werknemers, zelfstandigen en ambtenaren die minstens zes maanden langer werken dat hun vroegst mogelijke pensioendatum, worden op die manier beloond. “De regering bevestigt hiermee haar ambities om werknemers zo snel mogelijk te laten profiteren van de progressieve bonus”, klinkt het bij Lalieux. De pensioenbonus loopt op tot maximaal 22.650 euro over drie jaar.

Lage voorwaarden voor minimumpensioen

Bovendien wordt deeltijds werken opgewaardeerd bij de berekening van het pensioen. Langs de andere kant komt er een bovengrens voor de perequatie (automatische stijging van het pensioen wanneer de lonen stijgen) voor de hoogste pensioenen van ambtenaren en de invoering van een voorwaarde van effectief werken voor toegang tot het minimumpensioen.

Wie werkloos is, komt dus niet in aanmerking voor het minimumpensioen. Een lijst van verlofperiodes (ouderschapsverlof, borstvoedingsverlof, tijdskrediet voor palliatieve zorg, tijdelijke werkloosheid,...) wordt opgesteld voor verlofperiodes die als effectief werk worden beschouwd.

Wie in aanmerking wil komen voor het minimumpensioen, moet echter slechts twintig jaar effectief gewerkt hebben. Bovenstaande uitzonderingen worden als ‘gelijkgestelde periodes’ beschouwd en tellen dus mee als effectief werk. Op een gemiddelde Belgische levensverwachting van 81,7 jaar is dat uiteraard veel te weinig.

Geen oplossing voor vergrijzingskost

Eerder deze legislatuur bedong de PS al de verhoging van de mini-

mumpensioenen. Het pensioenakkoord dat de federale regering nu in eerste lezing goedkeurde, zou de vergrijzingskost doen dalen met zo’n 2,5 miljard euro, of 0,481 procent van het bbp. Véél te weinig om de stijgende kosten door de vergrijzing op te vangen.

De grootste impact op de totale pensioenkost komt van de plafonnering van de perequatie van de ambtenarenpensioenen. Dat is het mechanisme waardoor de ambtenarenpensioenen bovenop de index meestijgen met de lonen van de ambtenaren. Een zeer kleine aanpassing zorgt voor een besparing van 2,4 miljard euro, of 80 procent van de hele pensioenhervorming. Het toont alleen maar aan hoe zwaar de kosten van ambtenarenpensioenen doorwegen.

PS als winnaar

De afgelopen jaren klagen alle Vlaamse partijen over de financiele houdbaarheid van ons pensioensysteem. Van alle in het verleden voorgestelde maatregelen (het wegwerken van de verschillen tussen ambtenaren, werknemers en zelfstandigen, effectief werken meer doen lonen,...) komt niets in huis.

De enige winnaar van deze onderhandelingen is de PS. Aan het begin van deze legislatuur waren de andere partijen naïef genoeg om akkoord te gaan met de verhoging van de minimumpensioenen tot 1.630 euro. De rest van de pensioenhervorming zou later volgen. Quod non, want sindsdien staan de Franstalige socialisten op de rem.

Europa verplichtte België om een ernstige pensioenhervorming door te voeren, want anders zou het de 300 miljoen euro aan relancegeld niet uitbetalen. Het is vooralsnog onduidelijk of deze pensioenhervorming voldoende is voor Europa. Dat er van een fiscale hervorming weinig in huis komt, zal alleszins niet helpen. WANNES NEUKERMANS

Thomas Dermine

© PHOTONEWS

Karine Lalieux

OPINIE © BELGA

Het knelpuntberoep ‘Vlaamse partijvoorzitter’

Recent zagen we in Nederland de ene partijvoorzitter na de andere de handdoek in de ring werpen. Kijken we naar hun Vlaamse evenknieën, dan blijkt slechts een minderheid van hen min of meer comfortabel in de voorzitterszetel te zitten. Bij sommige partijen is de interne verdeeldheid echter zo groot dat men het zich eenvoudigweg niet meer kan voorstellen: een partijvoorzitter met de brede steun van mandatarissen en partijleden.

Laten we beginnen met de partijvoorzitter die - voor zover we weten - op dit ogenblik het meest comfortabel aan het hoofd van zijn partij staat: Tom Van Grieken. De partij maakte bij de vorige verkiezingen winst en gaat er sindsdien in

de peilingen nog verder op vooruit, een omstandigheid die zijn werk natuurlijk enorm vergemakkelijkt. Maar tot nog toe doorliep Van Grieken een redelijk vlekkeloos parcours. Daar kan je natuurlijk tegen opwerpen dat de partij de laatste jaren de wind in de zeilen heeft gehad, en dat hij dus nog niet echt getest werd. Maar een ander gegeven dat het Vlaams Belang van de meeste andere Vlaamse partijen onderscheidt, is dat er aan de top talent aanwezig is om de huidige partijvoorzitter op te volgen. Niet alleen Van Grieken zit dus in een comfortabele positie wat het voorzitterschap betreft, maar ook de partij zelf.

Natuurtalent Bart De Wever

Als partijvoorzitter kan Bart De Wever met één woord omschreven worden: de man is gewoonweg een natuurtalent. Tegen zijn droge humor, zoals ook dit weekend ook weer op de familiedag in Plopsaland (“Smeer u zeker goed in. Ik zou niet willen dat u morgen rood wakker wordt”), kan geen enkele andere partijvoorzitter of politicus op. Maar één van de grootste problemen van de N-VA is en blijft wie hem ooit zal kunnen opvolgen. Tot nu toe is de oplossing op korte termijn steeds geweest dat hij er nog maar eens een voorzittersperiode bovenop doet. Maar op lange termijn maakt dat de taak voor zijn uiteindelijke opvolger waarschijnlijk alleen maar moeilijker. Dat zijn echter zorgen voor later, en vergeleken bij wat enkele andere partijen op dit ogenblik moeten doorstaan eigenlijk niet meer dan een luxeprobleem.

Bij de PVDA zit men een beetje met een gelijkaardig verhaal. De overgang van Peter Mertens naar Raoul Hedebouw lijkt redelijk goed gelukt, en daarmee zit de partij nog zeker een enkele jaren goed. Maar de vraag is wie hem op termijn zal kunnen opvolgen. Het was een godsgeschenk dat Hedebouw, die uit Wallonië komt, perfect tweetalig is. We zijn echter benieuwd of de unitaire partij PTB/PVDA over enkele jaren opnieuw een tweetalige Waal (of Brusselaar) tevoorschijn zal kunnen toveren, dan

wel een Vlaming aan het hoofd zal kunnen aanvaarden, ook als de partij in Vlaanderen niet zou doorbreken.

Rousseau verloor glans

Conner Rousseau is erin geslaagd een wat zieltogende sp.a om te vormen naar Vooruit, een socialistische partij die er weer staat. Vraag is toch of de partijvoorzitter nog even zelfzeker in zijn schoenen staat als enkele maanden geleden. Ook al werden alle klachten geseponeerd, Rousseau heeft toch een deel van zijn glans verloren. Eerder liet hij ook al een steek vallen in verband met het ontslag van Meryame Kitir en Frank Vandenboucke blijft een tikkende tijdbom in de federale regering. Erger is dat de partijtop van Vooruit niet bepaald overloopt van het talent en we dus niet meteen een opvolger voor Rousseau zien klaarstaan. Anderzijds: Rousseau dook zelf ook op vanuit het niets. Je weet dus maar nooit.

Dat laatste geldt ook voor het voorzittersduo van Groen: Nadia Naji en Jeremie Vaneeckhout. We kunnen ons voorstellen dat het duo populair is bij de eigen achterban, maar hebben er onze twijfels over dat dat tweetal de partij in juni van volgend jaar naar een klinkende overwinning zal kunnen loodsen. Maar ook voor die partij geldt dat er weinig of geen alternatieven zijn, wat trouwens ook bleek uit voorzittersverkiezingen die veel weg hadden van miserie op tafel.

Partijen in verval

Blijven nog over: twee partijen die in verval zijn en die dat ook duidelijk illustreren met hun strubbelingen rond het voorzitterschap. De manier waarop Sammy Mahdi uiteindelijk toch voorzitter van de cd&v werd, is niet meteen een teken van sterkte, noch voor hem, noch voor de partij. Zijn balans ziet er voorlopig ook niet helemaal positief uit, om het zacht uit te drukken. Dat een voorzitter in zulke omstandigheden tijd vrijmaakt om deel te nemen aan een tv-show zoals ‘Make Up

Francken (N-VA) waarschuwt voor politieke islam:

worden, Europa”

N-VA-Kamerlid Theo Francken heeft maandag een toespraak gegeven op de World Summit on Counter-Terrorism in de Israëlische kuststad Herzilya. Daarin somde hij vier zaken op waarop het Westen volgens hem moet focussen om de oorlog tegen het islamisme - de politieke

22 jaar na de aanslagen op het World Trade Center of WTC in New York vecht het Westen nog steeds een oorlog uit, “met wisselend succes”. Dat heeft Theo Francken (N-VA) maandag in zijn hoedanigheid van Belgisch delegatieleider in het NAVO-parlement gezegd in een toespraak op de World Summit on Twee levensvisies, de westerse seculiere democratie en het islamisme - de politieke islam met goddelijke aanbidding en moraal als samenlevingsconcept - strijden volgens hem om de wereldmacht. Hoewel Francken ervan overtuigd is dat het Westen de voorbije twintig jaar zijn les heeft geleerd, ziet hij toch enkele grote zwakke plekken.

Zwakke plekken

Ten eerste waarschuwt Francken voor het tanende succes van de democratie als samenlevingsvorm. “Voor het eerst sinds de Tweede Wereldoorlog daalt het aantal democratieën wereldwijd. Ons hoogtepunt lijkt bereikt. Verlichte despoten, militaire junta’s en illiberale schijndemocraten rijzen als

Your Mind’ roept vraagtekens over zijn prioriteiten op. Zijn verantwoording dat het hem vooral om de maatschappelijke impact te doen was trouwens ook. Blijkbaar beseft men aan de top van cd&v nog steeds niet dat het soortelijk gewicht van die partij gekrompen is tot quasi nihil. Maar goed, Open Vld bewijst elke dag dat het nog altijd erger kan. Voor die partij maakt het zelfs niet eens meer uit wie er straks voorzitter wordt: is het niet de top van de partij die hem of haar verwerpt en tegenwerkt, dan is het een belangrijk deel van de basis. Zelfs miserie op tafel, zoals bij Groen, lijkt tegenwoordig voor die partij te hoog gegrepen.

paddenstoelen uit de grond. Dat is de ideale voedingsbodem voor islamisten.”

Ten tweede betreurt het N-VA-Kamerlid de interne verdeeldheid in het Westen, en vooral binnen Europa. “Door interne geopolitieke concurrentie slagen we er niet in om op één lijn te gaan staan tegenover een regime als dat van de ayatollahs in Iran. In mijn ogen komt vanuit Teheran de grootste bedreiging vanuit islamitische hoek, want het is sterk en staatsgeorganiseerd.”

In de naïeve immigratiepolitiek ziet Francken de derde zwakke plek van het Westen. “Met een te verwachten Europees asielcijfer voor 2023 van 1 miljoen asielzoekers, tiert de illegale migratie weliger dan ooit”, schetst hij. “Afghanen, Syriërs, Somaliërs, Palestijnen - allemaal afkomstig uit streng islamitische landen - migreren massaal naar West-Europa. Onze grootsteden transformeren aan een hels tempo. België vergrijst, maar haalt een demografisch groeicijfer van meer dan 1 procent door de massale immigratie. Onhoudbaar.”

Oplossingen

Om die zwakke plekken weg te werken en het islamisme in zijn nieuwe gedaanten te verslaan, moet het Westen volgens Francken focussen op vier zaken. Zo moet het de democratie als samenlevingsvorm actief verdedigen en uitdragen, op uniforme wijze handelen ten aanzien van terroristische organisaties, en alle Europese terreursatellieten en -ngo’s in kaart brengen en volledig droogleggen. Daarnaast wil Francken de illegale immigratie naar Europa onmogelijk te maken. Daartoe pleit hij voor een onmiddellijke sluiting van de Europese asielloketten. “Europa, het is tijd om wakker te worden”, besluit hij.

FILIP VAN LAENEN

“Tijd om wakker te

Bart De Wever

Tom Van Grieken

Theo Francken

Luc Terlinden

Nadat genadeloos en onchristelijk werd afgerekend met de behoudsgezinde aartsbisschop André Léonard - een topintellectueel, maar een eenvoudig en minzaam man - door hem na grof lobbywerk geen kardinaal te laten worden, werd Jozef De Kesel op het schild gehesen. De trouwe vriend van Jorge Bergoglio, paus Franciscus, knoopte aan bij wat Godfried Danneels had nagelaten: een kerk die wilde breken met alle tradities en zich op de wereld en de mensen wilde richten, met God als het kan en zonder God als het echt moet. De resultaten: lege kerken, massale geloofsafval, ontgoochelde mensen, geen priesters meer, verlies van heiligheid en houvast, kerken die worden omgebouwd tot supermarkten of concerthallen. Na het ‘intermezzo De Kesel’ is het nu de beurt aan Luc Terlinden (55), zoon uit een Belgisch adellijk geslacht, Franstalig en ‘synodalist’, en vooral: Bergoglio-adept pur sang.

Jozef De Kesel was een zachtgekookt eitje, maar toch niet te beroerd om in de grootste stilte en met de grijnzende glimlach op het gelaat alle initiatieven van André Léonard van de aardbol te doen verdwijnen. Het was dan ook tekenend dat Luc Terlinden bij zijn aanstelling tot aartsbisschop vorige week in de kathedraal te Mechelen in zijn dankwoord aan zijn voorgangers Léonard vakkundig ‘vergat’ te vernoemen. De inclusie van de nieuwe ‘synodalen’ in de kerk is wel erg selectief… Paus Franciscus verstaat dat als samen op weg gaan en elkaar begeleiden op de geestelijke weg om in verbondenheid met elkaar onze roeping tot zending te beleven. Met iedereen dus die in dezelfde zin denkt, behalve met de traditionele katholieken die nochtans loyaal in een pluralistische en dus diverse geest vasthouden aan oude riten en gebruiken, zoals herkenbaar geklede priesters, God en niet de mens centraal stellen, en het vrij gebruik van de liturgie van voor Vaticanum II. Zij staan in de weg van de synodalen.

Op naar ‘meer’

Luc Terlinden werd kandidaat-handelsingenieur aan de UCL en licentiaat economie aan de KU Leuven. Tijdens zijn militaire dienst was hij reserveofficier. In 1993 trok hij naar het seminarie van het aartsbisdom Mechelen-Brussel. Hij behaalde bachelorsdiploma’s in filosofie en theologie. Op 18 september 1999 werd hij door kardinaal Danneels tot priester gewijd. Daarop volgde hij nog studies in de moraaltheologie in Rome, waar hij in 2005 doctoreerde. Ondertussen werd hij in 2003 hulppriester in een parochie in Louvain-la-Neuve en in 2010 pastoor in Elsene. Zijn dynamiek bij initiatieven voor jongeren en zijn spontane goedlachsheid vielen op, en alles wees op ‘meer’. In 2017 werd hij derhalve president van het Franstalige diocesaan seminarie, lid van de bisschopsraad van het aartsbisdom en kanunnik van het Sint-Romboutskapittel en doceerde hij moraaltheologie aan het Grootseminarie van Namen. Op 1 september 2021 werd hij vicaris-generaal van het aartsbisdom en verhuisde hij naar Mechelen. Hij is lid van de priesterbroederschap Charles de Foucauld en geestelijk adviseur van een spiritualiteitsbeweging voor echtparen. Als oud-scout is hij ook aalmoezenier bij een Franstalige scoutsgroep in de Vlaamse Rand rond Brussel.

Zijn grote voorbeeld

Op 22 juni 2023 werd Luc Terlinden benoemd als opvolger van kardinaal De Kesel, die met pensioen ging, wat vorige week geformaliseerd werd in Mechelen. Ongewild gebeurde dat onder een slecht gesternte, want diezelfde dagen pakte de VRT uit met een reeks over de misbruikschandalen in de kerk, waarin een van de allerdonkerste bladzijden van de Kerk opnieuw in de schijnwerpers werd geplaatst en waarin toenmalige kardinaal Danneels - naar eigen zeggen zijn grote voorbeeld - verre van onbesproken is als het om toedekken en negeren van wantoestanden gaat. Hoewel hij steeds eloquent en joviaal overkwam, was hij altijd de man om zijn paraplu open te trekken en mensen met zorgen en fundamentele vragen af te wimpelen. Hij was ook de man die in de Sankt-Gallengroep van progressieve bis schoppen mee de weg baande voor Jorge Bergoglio. Even zat Jozef Ratzinger nog in de weg, maar diens ontslag opende de ‘afslag naar links’. Het was geen verrassing dat Danneels bij de voor stelling van Bergoglio als paus mee op het balkon stond… De erfenis van Luc Terlinden is loodzwaar. De kerk die hij over neemt, is beladen met schandalen en zoekt nu een uitweg in de progres sieve moderniteit. Het is een teken dat de kritiek van links op Rome is stilgevallen. Ze zijn ‘compagnons de route’ geworden. Zal Terlinden definitief de deuren sluiten na het laatste kumbayamo ment bij het uitdovende kampvuur?

©

CITAAT VAN DE WEEK

Eric Adams: “Migratiecrisis zal New York verwoesten”

Eric Adams, de Democratische burgemeester van New York, slaakt een noodkreet. Hij ziet geen einde komen aan de toestroom van duizenden vluchtelingen die iedere maand aankomen in de grootste stad van de Verenigde Staten. In anderhalf jaar tijd kwamen er meer dan 110.000 migranten aan in de stad. Adams vraagt meer steun van de federale Amerikaanse overheid.

Dit jaar dreigen 58.000 vreemdelingen de Belgische nationaliteit te verwerven. Althans, daarvoor waarschuwt Vlaams Belang-voorzitter Tom Van Grieken op basis van de nieuwste cijfers van Statbel. Dat zou het hoogste aantal in ruim twintig jaar zijn.

In totaal verwierven in de eerste jaarhelft van 2023 net geen 29.000 vreemdelingen (28.851 om precies te zijn) het Belgische staatsburgerschap. Als die trend zich doorzet, zullen er dit jaar in totaal bijna 58.000 ‘nieuwe Belgen’ bijkomen. Dat is niet alleen meer dan vorig jaar, toen 47.561 vreemdelingen de Belgische nationaliteit verwierven, maar meteen ook het hoogste aantal in ruim twintig jaar.

Drie op de vier vreemdelingen die in de eerste jaarhelft de Belgische nationaliteit verwierven, zijn afkomstig uit niet-EU-landen. Marokko, Syrië en Afghanistan beho-

ren tot de voornaamste herkomstlanden.

“Hoe men het ook draait of keert: de ‘Belgenfabriek’ draait op volle toeren”, hekelt Vlaams Belang-voorzitter Tom Van Grieken. Hij maakt de vergelijking met de situatie in 2000 en 2001. Toen werden als gevolg van de ‘Snel Belg’wet meer dan 60.000 vreemdelingen tot ‘Belg’ gebombardeerd.

Voordeelkaart

Van Grieken ziet een eenvoudige verklaring voor het hoge aantal ‘nieuwe Belgen’. “Om de nationali-

teit te verwerven, zijn de vereisten inzake economische zelfredzaamheid veel te laks en de inburgeringsvoorwaarden te vrijblijvend”, oordeelt hij.

Het Vlaams Belang is van oordeel dat het staatsburgerschap pas mag toegekend worden wanneer men hier minstens tien jaar legaal en ononderbroken verblijft, zich niet heeft bezondigd aan criminele feiten, een loyaliteitsverklaring aflegt, economisch actief bijdraagt aan onze samenleving en slaagt in een burgerschapsproef die onder meer de kennis van de streektaal toetst.

“Het staatsburgerschap is iets dat moet verdiend worden”, besluit Van Grieken. “Een identiteitskaart moet méér zijn dan een voordeelkaart van de nv België waarop men zomaar aanspraak kan maken en die enkel gebruikt wordt wanneer ze voordelen oplevert.”

ANTON SCHELFAUT

Buitenlandse media drijven spot met ‘pipigate’

Protest tegen lessen seksuele opvoeding in Franstalig onderwijs

Vlaams Belang wil “razendsnelle omvolking”

Vlaamse Rand halt toeroepen

Meer dan miljoen asielaanvragen tegen eind 2023

Dalle (cd&v) kritisch voor Brusselse toekomstplannen DéFI: “Communautaire hallucinaties”

PHOTONEWS

Luc Terlinden aangesteld als aartsbisschop

Van Grieken (VB) luidt alarmbel:

“Op weg naar hoogste aantal ‘nieuwe Belgen’ in meer dan 20 jaar”

Asielzoekers aan het Klein Kasteeltje

PHOTONEWS

REIS NAAR DE JURIDISCHE TOEKOMST:

HET HOF VAN BEROEP IN BRUSSEL PLANT

BELASTINGZITTINGEN VOOR 2038!

Tijd is kostbaar, zeggen ze. Maar op justitieel gebied, in Brussel, lijkt tijd niet langer te bestaan. Stelt u zich eens voor: u dient in 2021 een belastingzaak in bij het hof van beroep in Brussel en u krijgt te horen dat de geschatte datum voor de pleidooien... maart 2038 is.

Maart, niet april! Ja, u leest het goed, dat is maar liefst 17 jaar. De officiële website van het hof van beroep van Brussel biedt een dienst aan waarmee rechtzoekenden en hun advocaten kunnen nagaan hoelang het waarschijnlijk gaat duren voordat hun zaak wordt behandeld. Die pagina, met de welluidende naam ‘Wachtlijsten’ (in het meervoud, dat is een must!), geeft een duidelijke - zij het voor een rationele geest nauwelijks voorstelbare - indicatie van de doorlooptijden.

Louter indicatief

Volgens de informatie op de site is de aangegeven termijn “louter indicatief en onderhevig aan verandering, met name afhankelijk van de vereisten van de dienst”. Met andere woorden, zelfs als de aangekondigde termijn buitensporig lang lijkt, is het mogelijk dat die naar boven of beneden wordt bijgesteld.

Hoe is het mogelijk om bijna twee decennia op gerechtigheid te wachten?

Dat is duidelijk geen op zichzelf staand geval. Zaken die in 2023 ‘in orde’ zijn - dat wil zeggen beoordeeld in eerste aanleg, beroep ingesteld, administratief dossier in orde - zullen vastliggen tot na... 2040. Hallo, sciencefiction! Denk eens aan de impact van dergelijke verwachtingen op het leven van de betrokkenen, om nog maar te zwijgen van de mogelijke juridische, economische en fiscale veranderingen die in die periode zullen plaatsvinden.

Anomalie?

Die abnormale, krankzinnige vertraging, die oneerlijk is voor beide partijen, roept een aantal vragen op. Hoe kon een dergelijke situatie ontstaan? Is dat een anomalie of een ‘normale’ vertraging in Brussel? En vooral, hoe is het mogelijk om bijna twee decennia op gerechtigheid te wachten? Maar die vragen zijn

De situatie is duidelijk in het voordeel van de regionalisering van justitie

puur retorisch, want terwijl alles op het justitiële front in Brussel escaleert tot groteske proporties, zijn die problemen in feite al twee decennia oud. De gigantische achterstand van zaken in Brussel is één van die problemen - zoals schuldenwaar politici over praten, discussiëren en debatteren, zonder ooit toe te komen aan een oplossing. De minister van Justitie, Vincent Van Quickenborne, heeft andere prioriteiten, zoals bevestigd door de internationale pers deze week.

Om efficiënt en eerlijk te zijn, moet recht worden gesproken binnen een redelijke termijn, staat in artikel 6 van het Europees Verdrag voor de Rechten van de Mens. Lang wachten leidt tot angst, frustratie en een gevoel van onrechtvaardigheid. Bovendien zijn op fiscaal gebied, waar de belangen soms kolossaal zijn, de gevolgen van een dergelijke wachttijd soms absoluut rampzalig voor de betrokken partijen.

Er moet ook aan worden herinnerd dat het instellen van beroep schorsende werking heeft. Als de belastingplichtige het betwiste bedrag niet betaalt en uiteindelijk toch wordt veroordeeld - na 17 jaar! -, dan moet hij betalen met de wettelijke rente. Voor een initieel betwist bedrag van 50.000 euro en een jaarlijkse rentevoet van 5 procent, zal de gelukkige belastingbetaler na 17 jaar geduld 114.600 euro betalen, ruim twee keer zoveel! Als de belastingbetaler nu betaalt, moet de staat hem terugbetalen, óók met astronomische rente.

Rechtspraak binnen een redelijke ter mijn

Interessant genoeg werd België deze week nog veroordeeld voor het schenden van artikel 6 (redelijke termijn). “Het is in de eerste plaats de taak van de nationale rechtbanken om ervoor te zorgen dat de rechten die door het (Europees) Verdrag voor de Rechten van de Mens worden gegarandeerd, worden nageleefd”, aldus het Europees Hof voor de Rechten van de Mens. “Dit systeem kan niet goed functioneren als er geen binnenlandse rechtspraak binnen een rede-

lijke termijn plaatsvindt.” Het arrest benadrukt ook de “structurele” problemen van het Brusselse rechtssysteem. Het Hof stelt vast dat “de problemen met betrekking tot de buitensporig lange duur van de procedures in het gerechtelijk arrondissement Brussel van structurele aard zijn en niet uitsluitend verband houden met de persoonlijke situatie van de verzoeker”.

Het Hof is van oordeel dat de Belgische Staat de nodige maatregelen dient te nemen om het recht om binnen een redelijke termijn te worden berecht in het gerechtelijk arrondissement Brussel te waarborgen, voegt de uitspraak daaraan toe. De Belgische Staat moet de verzoeker, in het geval van vertraging 5.000 euro per zaak betalen voor immateriële schade. Het Belgische systeem is uitgeput, ontredderd, overweldigd, vernietigd, aan het eind van zijn Latijn.

Zal het hof van beroep te Brussel binnenkort zaken in de 22ste eeuw behandelen?

Er zijn tweetalige eisen voor rechters in Brussel. Het moet gezegd worden dat veel Franstaligen te lui en te minachtend (of te dom) zijn om Nederlands te leren. De situatie is duidelijk in het voordeel van de regionalisering van justitie.

Heel wat vragen

De vraag rijst echter wat er in de tussentijd zal mogen gebeuren. Zal het hof van beroep te Brussel binnenkort zaken in de 22ste eeuw behandelen? Is een versoepeling van de taalvereisten voor de behandeling van Franstalige zaken denkbaar (Franstalige zaken vormen de overgrote meerderheid van de Brusselse rechtspraak van het hof van beroep)? Dat zijn vragen waar de genieën die ons op onze kosten besturen eens over na moeten denken, als het behandelen van ‘Pipigate’ hen daartoe de kans geeft… Laten we voorzichtig zijn. Wanneer de staat aan zijn fundamentele missie - gerechtigheid! - verzaakt, vallen burgers altijd en overal terug op particuliere wraak.

PHOTONEWS

Laurence Massart, 'Eerste voorzitter' hof van beroep Brussel

Vincent Van Quickenborne, minister van Justitie

Hof van beroep in Brussel

© PHOTOSHOP

ECONOMISCHE SUPERSTAAT ONTSTAAN UIT SEPARATISME

Singapore werd op 9 augustus 1965 een onafhankelijke republiek, nadat het Maleisische parlement er unaniem voor had gekozen om het overwegend Chinese landsdeel af te stoten. De aanleiding daarvoor waren de botsingen tussen de islamitische Maleisers en de Chinese bevolking van de nieuwe stad- en eilandstaat.

De Republiek Singapore bestaat uit 63 eilanden, waarvan Singapore het grootste is. De Straat van Singapore en de Straat van Johore scheiden het land van respectievelijk Indonesië in het zuiden en Maleisië in het noorden. Een dijk, de Johor-Singapore Causeway, en een brug, de Malaysia-Singapore, vormen de verbinding tussen Singapore en het vasteland van Maleisië.

Aziatische Tijger

In de jaren ’80 en ’90 was Singapore een van de Aziatische Tijgers, naast Zuid-Korea, Taiwan en Hongkong. Die landen werden zo genoemd omwille van hun snelle economische ontwikkeling. Op economisch vlak is Singapore, dat de grootste overzeese investering in Antwerpen achter zijn naam mag schrijven, vooral afhankelijk van zijn export.

De 6,2 miljoen inwoners wonen op een oppervlakte van slechts 716 vierkante kilometer, waardoor de bevolkingsdichtheid in het land de op twee na hoogste is. Daarnaast beschikt Singapore over de op twee na hoogste koopkrachtpariteit (kkp) per hoofd, scoort het hoog op de Human Development Index (HDI) en beschikt het over de op een na grootste haven ter wereld. Singapore had op het moment van zijn onafhankelijkheid geen infrastructuur, water, grondstoffen of toekomst, en was omringd door vijandige moslimstaten. Onder lei-

ding van premier Lee Kuan Yew groeide het in enkele decennia tijd uit tot een economische grootmacht. Op 18 maart 2023 kwam N-VA-voorzitter en Antwerps burgemeester Bart De Wever de succesformule van Singapore toelichten op een ledenvergadering van Pro Flandria.

Performant leger

De eerste verklaring voor het succes van Singapore is zijn performante leger. Omdat het wordt omringd door moslimlanden, moet het op militair vlak voldoende sterk staan om afgunstige buren af te schrikken. Dat uitgangspunt vertaalt zich in hoge militaire uitgaven: die bedragen 3,2 procent van het bruto binnenlands product (bbp). Ter vergelijking: in België bedraagt het defensiebudget dit jaar 1,19 procent van het bbp. Slechts twee andere NAVO-lidstaten, Spanje (1,09 procent) en Luxemburg (0,62 procent), geven nog minder uit aan defensie. De regering besliste in de zomer van 2022 om het defensiebudget pas tegen 2035 op te trekken naar 2 procent van het bbp, zoals afgesproken binnen de NAVO.

België mag zich dus gelukkig prijzen dat het kan schuilen onder de paraplu van de NAVO en niet omringd wordt door vijandige landen. De populaire militaire blog Oryx verweet België in juni dat het zich gedraagt als een “vrijbuiter”. “België voert een absolute shitshow op. (…) Drijf je inspanningen op of vertrek (uit de NAVO, red.)”, luidde de niet mis te verstane boodschap.

Daarnaast wil Singapore een gezond natiegevoel bij de bevolking stimuleren. Dat staat in schril contrast met de strijd tegen de eigen identiteit en het verleden, die in het Westen volop aan de gang is. “Met woke nonsens houdt men zich daar niet bezig”, aldus De Wever.

Strijd tegen drugs

Singapore voert een hardnekkige strijd tegen drugs. Het bezit of gebruik ervan wordt bestraft met lange gevangenisstraffen of zelfs de doodstraf. Buitenlanders die bij hun aankomst in Singapore een positieve drugstest afleggen, kunnen volgens de lokale wetgeving worden vervolgd en gestraft, ook al werden de drugs in een land waar dat legaal is geconsumeerd.

Singapore is een van de vier landen, naast China, Iran en Saudi-Arabië, waar in 2022 executies plaatsvonden voor druggerelateerde misdrijven. Afgelopen zomer executeerden de Singaporese autoriteiten nog een 39-jarige man die in 2019 veroordeeld werd voor het bezit van 55 gram heroïne met als doel die te verhandelen.

Een week eerder werd voor het eerst in 20 jaar een vrouw opgehangen nadat ze was veroordeeld voor drugshandel. De 45-jarige Singaporese had ongeveer 30 gram heroïne verhandeld. Twee dagen daarvoor was ook al een 57-jarige man opgehangen voor het verhandelen van 50 gram heroïne.

Vanuit internationale hoek komt er heel wat kritiek op de doodstraf voor het bezit en gebruik van drugs. Onder meer de Verenigde Naties (VN) en Amnesty International hebben de praktijk veroordeeld en het land opgeroepen om een moratorium op de doodstraf in te stellen. Singapore blijft erbij dat de doodstraf een effectief afschrikkingsmiddel is tegen drugshandel.

Lage belastingdruk

De belastingdruk ligt in Singapore een pak lager dan in België. Waar het overheidsbeslag in België ongeveer 50 procent bedraagt, is dat in Singapore amper 15 procent. Daarmee staat België steevast in de top 3 van landen met het hoogste overheidsbeslag, terwijl Singapore pas op de 135ste plaats staat. Belgen werken tot in oktober voor Vadertje Staat, Singaporezen tot in februari.

De dienstverlening die Vlamingen daarvoor terugkrijgen, staat volgens De Wever niet in verhouding tot de hoge belastingdruk. “België faalt volledig op de kerntaken van justitie en veiligheid”, oordeelt hij.

Eerlijke sociale zekerheid

Het Singaporese socialezekerheidsstelsel dient enkel als een tijdelijk vangnet voor mensen in moeilijke omstandigheden en streeft naar een evenwicht tussen competitie en gelijkheid. Dat evenwicht is volgens Lee Kyan Yew noodzakelijk om een succesvolle samenleving uit te bouwen.

“We hebben hulp geregeld, maar op zo'n manier dat alleen diegenen die geen andere keuze hebben die hulp zullen zoeken. Dat is het tegenovergestelde van de houding in het Westen, waar liberalen mensen actief aanmoedigen om zonder schaamte aanspraak te maken op hun rechten, waardoor de kosten voor sociale voorzieningen explosief stijgen”, schrijft Lee Kyan Yew in zijn boek ‘The Grand Master’s Insights on China, the United States and the World’. De Wever wijst erop dat de Westerse sociale zekerheid ondoorzichtig is geworden en gekaapt door belangengroepen. Daarnaast is ze volgens hem ‘overstretched’: “De welvaartsstaat ontspoort: na sociale uitgaven en schuldaflossing is er in dit land niks meer over om nog beleid te voeren.”

Daardoor is er volgens de N-VA-voorzitter nauwelijks geld om de bestaande infrastructuur op peil te houden, laat staan om nieuwe te bouwen. “We zijn niet alleen het zwaarst belaste, maar ook het meest investeringsarme land van Europa.”

Gezonde begroting

Een andere economische richtlijn van Singapore is dat de begroting structureel gezond moet blijven, maar dat is in België allerminst het geval. Vorige week verlaagde het Federaal Planbureau zijn economische groeivooruitzichten. Daardoor zal het begrotingstekort van alle Belgische overheden samen volgend jaar stijgen naar 5 procent van het bruto binnenlands product (bbp) of 29,9 miljard euro. Daartegenover wil de Vivaldi-regering een begrotingsinspanning van 1,2 miljard euro plaatsen. N-VA-mandatarissen laten geen kans onbenut om erop te wijzen dat de Vlaamse regering - in tegenstelling tot de federale - haar begroting wél op orde heeft. De afkoelende economie en vastgoedmarkt duwen de Vlaamse begroting volgend jaar 3 miljard euro in het rood. Dat is 1 miljard euro meer dan oorspronkelijk werd begroot. De Vlaamse regering streeft naar een begrotingsevenwicht in 2027.

Succesformule

De economische succesformule van Singapore is gestoeld op vier elementen: een begroting die structureel gezond is, een eerlijke sociale zekerheid, een lage belastingdruk en investeringen in innovatie. België schiet op al die vlakken tekort. Ook op vlak van defensie, de creatie van een identiteitsgevoel en de strijd tegen drugs en druggebruik kan België nog heel wat leren van de Aziatische eilandstaat.

Onder leiding van oud-premier Lee Kyan Yew is Singapore erin geslaagd om na zijn onafhankelijkheid in amper enkele decennia tijd uit te groeien tot een economische superstaat. Wat is de economische succesformule van de Aziatische eilandstaat?

Lee Kuan Yew in 1975

Bart De Wever op de World Cities Summit in Singapore, 2022

Meer dan 2.000 mensenwaarschijnlijk loopt het dodenaantal nog veel hoger op - lieten het leven bij de aardbeving in het Atlasgebergte, op zo’n 70 kilometer van Marrakesh. Er is ook sprake van meer dan 2.500 gewonden en heel wat afgelegen bergdorpjes zijn nog niet bereikt door de hulpverlening.

Heeft u zelf familie die getroffen is door de aardbeving?

“De groottante van mijn vrouw is helaas overleden. Dat zijn dingen die gebeuren, want die huisjes in Marokko staan er al eeuwen en zijn niet modern. Ze zijn niet geïsoleerd, stromend water en elektriciteit zijn er nog maar vijftig jaar en de aardschok was zo gigantisch van aard (kracht van 6,8 op de schaal van Richter) ... dat het logisch is dat heel wat huizen zijn ingestort.”

De hulpverlening verloopt moeizaam, ook omdat Marokko niet alle hulp toelaat. Hoe komt dat?

“Er is iets heel eigenaardigs aan de hand. Men wil eerst een evaluatie maken van welke hulp noodzakelijk is, om nadien te kijken welk land wat kan aanbieden. Bijvoorbeeld Tunesië, een buurland, wil dokters en verplegers sturen. Zelfs daarover wil men eerst vergaderen, het voorstel in overweging nemen, talmen,... Daardoor verlies je heel veel tijd en blijven er mensen sterven, die niet dood zouden gaan als Marokko alle beschikbare hulp gewoon zou toelaten. De mensen die onmiddellijk na het drama sterven, dat is overmacht. Maar alle mensen die door het talmen van de regering sterven, daarover zijn mensen boos.”

“Je merkt wel dat er op die 48 uur al heel wat kritiek is gekomen op het systeem. ‘Waarvoor dient de koning als wij toch aan ons lot worden overgelaten?’, klinkt het bij veel Marokkanen. Als die kritiek aanhoudt, komen we in een gevaarlijke situatie. Die kan heel snel escaleren, vooral als straks blijkt dat het niet om 2.000, maar om 10.000 overleden mensen gaat. Want hoeveel van die mensen hadden er gered kunnen worden als Marokko van in het begin alle hulp had toegelaten?”

Er wordt gesproken van een afwezige staat.

“Dat klopt, zeker op de boerenbuiten. Terwijl die toch een heel belangrijke rol in de voedselvoorziening van Marokko speelt. Als dat verandert, wordt het een importland, terwijl het vandaag een exportland is. En de groep mensen die instaat voor de landbouw, is nu letterlijk aan het sterven. Heel de machinerie staat stil nu, want er wordt onder meer niet geoogst, en dat komt ook omdat de staat afwezig is. De rurale gebieden missen elementaire gezondheidszorg binnen een aanvaardbare straal... Het land zal hier nog lang onder lijden.”

“Marokko is ook geen democratie, want democratie is gebaseerd op verantwoording van het beleid door de gezagsdragers naar de kiezers toe. In een democratie kan de kiezer de onverantwoordelijke of onbekwame politici wegstemmen. In Marokko is er een koningshuis dat er zit van 1666 en een politieke macht aanstuurt die democratisch verkozen is, maar die een eigen agenda heeft. Een geliberaliseerde autocratie dus. De mogelijkheid om de absolute machthebber weg te stemmen, is er niet.”

Hoe gaat de Marokkaanse gemeenschap in België hiermee om? Komen er grootschalige steunacties zoals dat ook het geval was na de aardbeving in Turkije?

“De Turken waren toen bijzonder goed en efficiënt georganiseerd, en op een

Fouad Gandoul (45) is rechter in sociale zaken, fiscaal specialist bij ACV Limburg en politicoloog. Hij is geboren in Genk als kind van Marokkaanse ouders en we treffen hem twee dagen nadat Marokko getroffen werd door een aardbeving. Gandoul trekt de vergelijking tussen Marokko en Franstalig België en ziet de toekomst niet rooskleurig in: “Ik ben een realist, maar de realiteit is pessimistisch.” Zowel de Vlaamse als de federale regering presteren wat hem betreft ondermaats en hij vreest dat het systeem zoals het nu bestaat, komt vast te zitten.

“Wie wil er een Zimbabwe aan de Maas als buurland?”

week tijd hadden ze hier in Limburg een miljoen euro verzameld om naar Turkije te sturen. Bijzonder lovenswaardig en bij de Marokkanen gebeurt nu eigenlijk hetzelfde. Het enige verschil is dat, terwijl Turkije alle hulp vanuit de diaspora liet komen, Marokko daar iets terughoudender in is. Geld wordt natuurlijk makkelijk overgeschreven, maar de import van hulpgoederen is moeilijker.”

Dan over naar de Belgische politiek. Na wat research gedaan te hebben, kan ik alleen maar tot de conclusie komen dat u de toekomst niet rooskleurig inziet.

“Ik ben geen pessimist, ik beschrijf mezelf eerder als een realist. Maar de realiteit is wel pessimistisch, omdat ik de trends waarneem. De politieke stilstand door de grondwettelijke configuratie van dit land, de demografische groei, de economische groei, de vierde industriele revolutie met alle gevolgen voor de democratie,... Wie kan daar nog optimistisch over zijn?”

Het parlementaire jaar in België komt weer dichterbij, maar zowel het Vlaams Parlement als de federale Kamer hebben hun zomervakantie moeten onderbreken, respectievelijk over de vernietigde omgevingsvergunning voor de INEOS-kraker en over de vrienden van minister van Quickenborne, die tegen een politiecombi plasten. In welke regering heerst nu juist de grootste crisissfeer?

“Ik vind ze allebei slecht, om verschillende redenen.”

Laat ons beginnen met federaal.

“De manifeste tegenstelling tussen de Waalse en de Vlaamse agenda. Je kan daar niet naast kijken en iedereen die dat wél doet, kiest ervoor om de realiteit niet te zien. Op de achtergrond speelt het budgettaire huishouden en de verschillen daarin. 257 procent staatsschuld in Wallonië, meer dan 150 procent in Brussel en Vlaanderen zit tegen de 70 procent aan. Maar bij ons is er tenminste nog een visie op welke manier we terug naar een begroting in evenwicht en een lagere schuldgraad gaan.”

dingen te doen die we zouden moeten doen.”

Niet splitsen, maar is het redelijk om van Vlaanderen te verwachten dat het Franstalig België nog langer overeind houdt?

“Het zou gek en idioot zijn om het land te splitsen en hen in de steek te laten. Trouwens, wie wil er een Zimbabwe aan de Maas als buurland hebben? Je moet een noodzakelijk compromis sluiten, met geresponsabiliseerde solidariteit. Dat wil zeggen dat je niet meer aan het infuus van de Vlaamse belastingbetaler kan blijven hangen, maar dat je een systeem ontwikkelt waarbij hoe beter een regio het economisch doet, hoe hoger de federale solidariteitssteun wordt. Nu doen we het omgekeerde, waardoor Franstalig België achterover blijft leunen. Hier geldt hetzelfde als wat ik daarnet over Marokko vertelde: als er geen verantwoordelijkheidsgevoel is, dan blijf je aanmodderen.”

Een pleidooi om het land te splitsen?

“Nee, want dat zou ons bijzonder veel geld kosten. Maar zoals het nu is, werkt het ook niet. Je zou naar een verdere federalisering van het land moeten gaan, waarbij een aantal homogene bevoegdheden ofwel naar Vlaanderen, ofwel naar het federale niveau moeten gaan. Dat moet gebeuren op basis van het subsidiariteitsprincipe: zet de bevoegdheden op het niveau waarop ze het best en het meest efficiënt beheerd kunnen worden en waar ze niet constant de communautaire ruis op de achtergrond hebben, die ons ervan zou kunnen weerhouden de

De federale regering telt maar liefst zeven partijen. Is ook dat een probleem?

“Die verliezen dan nog eens allemaal in de peilingen, waardoor je naar een verdamping van het midden gaat. Je gaat in een situatie terechtkomen waarin er niet zeven, maar acht partijen nodig zijn. En hoe meer partijen, hoe slomer de besluitvorming. De enige echte baas van Vivaldi is altijd al de PS geweest.”

Waarom bent u teleurgesteld in de Vlaamse regering?

“Het B-team zit op Vlaams niveau. De partijen lijden daar wat aan bloedar-

Je kan niet naast de manifeste tegenstellingen tussen de Waalse en Vlaamse agenda kijken

moede. Ik ben niet onder de indruk van de kwaliteit van het politieke personeel dat daar de lakens uitdeelt.”

Een Jan Jambon of een Hilde Crevits zullen het graag horen.

“Sorry, maar Jan Jambon had nooit minister-president moeten worden. Hij was beter op Binnenlandse Zaken gebleven, waar ik vermoed dat hij een betere rol had kunnen spelen ten opzichte van de politie. Dat past meer bij zijn profiel, want als minister-president heeft hij 0,0 geloofwaardigheid.”

“En het ‘wonder Crevits’, dat is eigenlijk alleen maar politieke communicatie. Daar is ze heel sterk in. Maar je kan niet anders dan zien dat haar departement vandaag, en dat van haar voorgangers, verantwoordelijk is voor de situatie in de kinderopvang. Wie heeft er de afgelopen twintig jaar op die stoel gezeten? Cd&v.”

Is dat een probleem van de hele partij?

“Er zijn te weinig Martensen, Dehaenes en Tindemansen in die partij die ooit staatsdragend was, maar vandaag eerder een last vormt. De oplossingen komen niet uit die hoek, hun electoraat is letterlijk aan het uitsterven en ideologische scherpte is er niet meer. Enerzijds, anderzijds is letterlijk hun levensvisie geworden.”

In bepaalde dossiers is de scherpte er toch wel? Ik denk aan hun dwarse houding in het stikstofdossier.

“Wacht, dat is niet zo! Wie heeft het vorige stikstofakkoord getekend? Ook cd&v, hé.”

De ‘nieuwe’ cd&v dan.

“Er is geen nieuwe cd&v, er zijn enkel wat personeelswijzigingen geweest. Men heeft de samenstelling van de regering aangepast omdat er bijzonder veel frustratie was bij de boeren. Die boeren zijn of waren een belangrijke strategische doelgroep voor de partij, zeker in de rurale provincies Limburg en West-Vlaanderen. Als je die doelgroep ook nog zou verliezen, wat overigens al gebeurd is, betekent dat de doodsteek voor de partij.”

“En eigenlijk zijn ze die doelgroep al voor een stuk verloren, want heel wat leden van de Boerenbond stemmen nu al voor Vlaams Belang.”

Hoe komt dat?

“Omdat die partij kan zeggen: ‘Wij zijn tegen het systeem, want dat deugt niet en je wordt er arm van.’ Die boeren zien en horen dat, en denken: ‘Godverdomme, je hebt gelijk.’ Vlaams Belang zat niet in een positie om te kunnen teleurstellen, het capteert wel het ongenoegen veroorzaakt door het wanbeleid van de centrumpartijen. En cd&v heeft dat wel gedaan, door met de eerste versie van het stikstofdecreet akkoord te gaan.”

“Hilde Crevits heeft dat akkoord getekend. Nadien komt er een recast met Jo Brouns en krijg je een meer harde, consequente houding. Maar in godsnaam, waarom heb je dan dat eerste akkoord getekend? Dan had je tenminste nog wat credibiliteit gehad. Want er is niets zo ergerlijk als een partij die niet consequent en niet geloofwaardig is.

“Het enige wat een oppositiepartij zou moeten doen, is alle beslissingen en niet-beslissingen van deze partij op een rijtje zetten. Cd&v noemt zichzelf een gezinspartij. Crèches die niet ‘bollen’, waar mensen aan te lage lonen moeten werken, slecht bemand zijn, controle die ‘op geen ballen trekt’... En vergeet de coronacrisis niet, met de woonzorgcentra. Dan hoef je toch niet verbaasd te zijn dat mensen teleurgesteld zijn in die partij? En dan helpt het ook niet om vandaag op televisie te komen in een dragqueenpakje als Cindy Envy.”

Stoort u zich daaraan?

“Dat frustreert mij mateloos. Dat is een zoveelste signaal van de verkleutering van de politiek. Die politici gaan ervan uit dat mensen dom zijn. Plezier maken, op televisie komen, grappen en grollen,... in de veronderstelling dat ze daarmee populair worden en daarna hun politiek programma kunnen uitleggen.”

Sammy Mahdi legde uit dat aan zijn deelname een maatschappelijke boodschap vasthing.

“Dat gelooft toch niemand. Een uitleg als een ander om gewoon te zeggen: ‘Ik mik op een bepaald publiek om een progressieve boodschap uit te dragen.’ Maar eigenlijk gaat het gewoon over sympathiek overkomen. Eerst bekend worden, nadien pas zeggen waarvoor je staat. Dat is ook de strategie van bijvoorbeeld Conner Rousseau.”

Hij komt daar misschien beter mee weg.

“Inderdaad, het witte konijn. Let op: hij heeft daar ook heel wat kritiek op gekregen, onder andere van mij. Moet dat nu? Moet je als partijvoorzitter in zo’n stom konijnenpak kruipen? Misschien ben ik te oud... Mijn oudste zoon is 18 jaar. Ik heb hem gewaarschuwd: als hij gaat stemmen op iemand omdat die met zijn lomp gezicht in de belangstelling is gekomen, onterf ik hem (lacht). Wat heeft een politicus gezegd, wat heeft hij ge-

daan? Als dat consequent en consistent is, dan mag je erop stemmen. Anders niet. Aan dat ‘Joepie-gehalte’ van de politiek kan ik me mateloos ergeren.”

Wat zijn voor u de grootste bedreigingen van de democratie?

“Twee zaken: teleurstelling en vervreemding. Een politiek bestel bestaat bij gratie van vertrouwen. Als dat vertrouwen wegebt, dan komt de teleurstelling daarvoor in de plaats. Als er te veel teleurstelling is, komt de vervreemding. En mensen die zeggen dat ze niet meer geloven in de politiek. In extreme gevallen leidt dat zelfs tot afscheiding: ‘Ik moet iets tégen die democratie ondernemen.’

En dan kom je tot gevaarlijke situaties. Democratie is nooit een verworven systeem, jamais.”

“Op een gegeven moment ontaardt de democratie in een smeltkroes van individuen, waarvan het eigenbelang het enige belang is: ‘Zolang ik het goed heb, je m’en fous wat er met mijn buurman gebeurt.’ ‘Zolang ik op mijn 65ste met pensioen kan, is het goed. Dat de komende generatie daarmee in de problemen komt, is haar zaak.’ Dat is gevaarlijk: mensen zouden meer moeten gaan stemmen met de gedachte: ‘Wat is er beter voor ons?’ In plaats van: ‘Wat is er het beste voor mij?’”

Ook over het onderwijsniveau maakt u zich zorgen.

“Je ziet de kwaliteit zienderogen dalen en de kloof tussen kennen en kunnen wordt groter. De polarisering die er in de samenleving is rond diversiteit, zou normaal gezien geneutraliseerd moeten worden op school. Daar leer je om samen te leven en samen te werken. Maar ook dat gebeurt niet meer. Leerkrachten vallen constant uit. Het prestatiegericht onderwijs dat heeft plaats moeten maken voor welzijnsonderwijs, is ook een drama voor een volk als het onze, dat het moet hebben van de kennis van de mensen. Wij verspillen talent op de schoolbanken op een manier die u zich niet kan voorstellen. Omwille van etnische diversiteit, van taalproblemen en omwille van de economische kloof.”

Speelt die economische kloof zo’n grote rol?

“In 1996 verscheen er een boek van de hand van onder meer Mark Elchardus. Dat heet ‘Voorspelbaar ongeluk’. Daar keek men naar de slaagkansen van kinderen, op basis van de scholing, werkzaamheid en sociale achtergrond van de ouders. Hoe lager de sociale komaf, hoe groter het risico was dat die kinderen in eenzelfde situatie terecht zouden komen.

Dat was Vlaanderen in de jaren 50, 60 en 70. De diversiteit is daar eigenlijk in gestrompeld en dezelfde evolutie maken zij nu mee. En we kunnen dat voorkomen, maar je moet daaromtrent verstandig beleid voeren. En dat zie ik vandaag helaas niet.”

De toenemende diversiteit vormt ook een uitdaging voor de samenleving. Hoe ga je daarmee om?

“Dat is een gigantische uitdaging. Men heeft niet geleerd uit de fouten van het verleden. Er is een verandering gekomen toen N-VA aan de macht kwam met het verhaal van de inburgeringscursussen. Herinner u hoe men daartegen gefulmineerd heeft alsof het een racistische, xenofobe aanpak van nieuwkomers was. Krankzinnige onzin. Als je mensen niet verplicht om de taal van de gemeenschap waarin ze terechtkomen te leren, veroordeel je hen per definitie tot de armoede. Dat wil natuurlijk niet zeggen dat ze hun eigen taal moeten afzweren. Maar je moet nu eenmaal een gemeenschappelijke taal hebben om het maatschappelijk debat mee te kunnen voeren. Je kan onmogelijk functioneren in een land als je de taal niet beheerst.”

“Waar ik het niet mee eens ben, is dat die taalcursussen betalend worden. Dat is idioot. Je moet het gewoon verplich-

ten en je kan de definitieve verblijfspapieren afhankelijk maken van een deelname aan die cursussen. Eigenlijk zouden die cursussen, wanneer mogelijk, bijvoorbeeld voor volgmigratie, al in het land van herkomst moeten doorgaan.”

Ook het asiel- en migratiebeleid zal een grote rol spelen in de aanloop naar de verkiezingen van 2024.

“Als de nood zich voordoet en België voelt zich als democratische staat geroepen om een humanitaire rol te spelen, dan heb ik daar alle begrip voor. Maar niet onbeperkt. Als klein landje kunnen we niet de hele wereld opvangen. Ik zou liever zien dat men in het parlement kwantitatief én kwalitatief definieert hoe en hoeveel humanitaire hulp we gaan leveren.”

Er is niet alleen vluchtelingenopvang, maar ook bijvoorbeeld arbeidsmigratie. Is dat volgens u nodig?

“De demografie in Europa gaat achteruit. We zijn niet aan het uitsterven zoals Japan, maar we gaan wel sterk achteruit. Zo’n demografische krimp is zeer slecht voor de economie: meer uitgaven, denk aan ouderenzorg en minder inkomsten, want er zijn minder mensen aan het werk. Een selectieve migratie om dat op te lossen zal nodig zijn. Alle landen met een robuuste economie hebben dat ooit moeten doen, of doen dat nog steeds.”

“In Vlaanderen associeert men migranten veelal met armoedzaaiers. Maar dat is niet zo, want migratie kan zeer verrijkend zijn en kan een katalysator zijn voor de economie. Maar wij zijn het gewoon om dat zo te zien, omdat de ervaring in Vlaanderen dat ook was. Toen de migratie vanuit het Middellandse Zeegebied kwam, eerst van Italië en Griekenland, nadien van Turkije en Marokko, hebben die landen de onderste schuif opengetrokken en leeggekapt in de boot of trein richting ons land.”

“Ze hebben toen niet hun beste mensen weggestuurd. Hoe kan je een schapenherder van Anatolië in Turkije of uit de Marokkaanse gebergtes die nu getroffen zijn door de aardbeving, weghalen en neerzetten in een postmodern Vlaanderen, waar de vrouw vrijgevochten is, waar de democratie verankerd is, waar het eigenlijk vrij goed leven is en waar het ‘vrijheid, blijheid’ is zolang je je aan de wet houdt? Dat is letterlijk alsof je een marsmannetje neerzet in een samenleving die voor hem totaal vreemd is. De mensen die vandaag vanuit rurale gebieden in Marokko naar de steden verhuizen, krijgen al te maken met zo’n cultuurschok. Wat moet dat dan niet zijn als ze opeens in West-Europa terechtkomen?”

WANNES NEUKERMANS

“Meer dan 30 jaar zijn wij lid van het Vlaams & Neutraal Ziekenfonds ... de ruggengraat van de Vlaamse beweging ... jong, dynamisch en zeer aanspreekbaar ... een evidente keuze.”

Bart Fierens, voorzitter ANZ

Hoofdzetel: Hoogstratenplein 1 2800 Mechelen

Voor een Vlaamse sociale zekerheid!

DE ENIGE ECHTE BAAS VAN VIVALDI IS ALTIJD DE PS GEWEEST

ZUID-AFRIKA

Mangosuthu ‘Gatsha’ Buthelezi: de laatste Zoeloenationalist?

Vorige zaterdag overleed op de leeftijd van 95 jaar Zoeloeleider ‘Gatsha’ Buthelezi. Buthelezi werd geboren uit de koninklijke Zoeloefamilie. Hij studeerde rechten aan de (zwarte) universiteit in Fort Hare, werd lid van het ANC, maar werd van de universiteit verwijderd na deelname aan boycotacties tegen de politiek van de toenmalige blanke regering. Aldus kwam Buthelezi in de politiek terecht.

Alhoewel hij zich verzette tegen de thuislandenpolitiek van premier Verwoerd, werd hij in 1976 leider in Kwazulu waar hij naar zo ruim mogelijke autonomie streefde zonder onafhankelijkheid te aanvaarden. In 1975 nam hij de Inkatha-beweging over, een Zoeloe culturele organisatie, die in de jaren ’90 een politieke partij werd. Door het ANC, dat zich steeds als enige vertegenwoordiger van de zwarte bevolking zag, werd hij echter bestempeld als een collaborateur met de blanke regering en een ontmoeting tussen Buthelezi en ANC-toplui in Londen in 1979 liep op niets uit. De Zoeloeleider was een anticommunist en alhoewel hij toen nog voor een Zuid-Afrikaanse eenheidsstaat was, had hij begrip voor het Afrikanernationalisme en meende hij dat het land op federale basis moest worden ingericht.

Geweld

Toen het ANC tot geweld overging en voorstander was van een volledige boycot van Zuid-Afrika, werd de breuk volledig. De machtsstrijd tussen het ANC en Inkatha, die tijdens de onderhandelingen tussen de blanke regering en het ANC verderging, kostte in 1985-1995 aan 20.000 mensen het leven. Buthelezi’s Inkatha was maar op de val-

FRANKRIJK

reep bereid deel te nemen aan de algemene verkiezingen in april 1994. Die leverden 10,5 procent van de stemmen op, zodat de partij samen met de Nasionale Party (NP) van De Klerk zitting nam in de regering van nationale eenheid. Buthelezi kreeg daarbij de post van Binnenlandse Zaken. Uiteindelijk ondervonden zowel NP als Inkatha dat ze weinig macht hadden. De Nasionale Party verliet de regering in 1996 en toen de vraag voor grotere autonomie voor Kwazulu genegeerd bleef, volgde Inkatha in 2004. In 2005 zal Buthelezi zich trouwens afvragen of diegenen die ooit pleitten voor een aparte Zoeloestaat het toen niet bij het rechte einde hadden.

Achteruitgang

De partij ging intussen achteruit. Van de 10,5 procent landelijk (en 50,3 in Kwazulu-Natal) in 1994 bleef in 2014 nog amper 2,4 procent (10,9 in Kwazulu-Natal) over. Inkatha moest het vooral van landelijke stemmen hebben en meer en meer trokken plattelanders naar de steden waar het ANC overheerste. Die evolutie leidde tot kritiek op Buthelezi die een gebrek aan politiek gevoel en een autoritaire houding werd verweten. In het voorbije decennium was er zelfs een afscheiding met tijdelijk succes. Achteraf

WEST-EUROPA

Rechters versus aartsengel Michaël

Het stadje Sables-d’Olonne zag zich genoodzaakt een christelijk standbeeld te verwijderen. Dit onder het mom van de scheiding tussen kerk en staat. De plaatselijke burgemeester en priester vonden echter een slimme oplossing, zodat de Heilige Michaël niet uit het straatbeeld verbannen werd.

Voor dit gekke verhaal trekken we naar een stad aan de Franse oostkust. Sables-d’Olonne ligt niet toevallig in de regio Vendée. Hier leefde in de 16de en 17de eeuw een grote protestantse minderheid. Vele volgelingen van Calvijn vluchtten later naar Nederland. Vanaf 1789 waren het op hun beurt de katholieken die zich als contrarevolutionaire krachten bijzonder fel en lang verzet hebben tegen de bloedige Franse Revolutie. Meer dan tweehonderd jaar later moeten christenen in deze regio nog steeds op zoek naar oplossingen voor onzinnige, atheïstische problemen. Zo bleek een standbeeld van de aartsengel Sint-Michaël een steen des aanstoots te zijn voor verschillende rechtbanken die de scheiding van kerk en staat tot in het absurde wensen door te trekken. Religieuze standbeelden mogen officieel niet op publieke grond staan.

De bal ging reeds in december 2021 aan het rollen. Burgemeester Yannick Moreau tekende verzet aan. Volgens hem fungeert het beeld van de aartsengel als een geschiedkundige erfenis, hierbij verwijzend naar het christelijke karakter van de Vendée-regio. Moreau zetelde in het verleden voor het centrumrechtse Les Republicains in het parlement en behoorde ook enkele jaren tot Mouvement pour la France, de partij van de uitgesproken katholieke en islamkritische Philippe de Villiers. Tamelijk recent nodigde de burgemeester trouwens De Villiers uit op zijn stadhuis, samen met

de voormalige presidentskandidaat en eveneens islamcriticus Eric Zemmour.

Christelijk verzet

Afgelopen maand was de maat voor Moreau vol. Na keer op keer in het ongelijk te zijn gesteld door verschillende rechters, tot aan de Raad van State aan toe, ging hij over tot een ‘plan B’. Een pietlullig stukje grond werd door Sables-d’Olonne verkocht aan de plaatselijke kerkfabriek, waardoor het standbeeld slechts enkele meters dient op te schuiven en zodoende in het straatbeeld kan blijven staan. De burgervader spreekt over een “overwinning tegen de ayatollahs van de laicité”.

herpakte Inkatha zich en bij de lokale stembeurt in 2021 haalde ze opnieuw 26,5 procent in Kwazulu-Natal. Alhoewel Buthelezi in 2019 als partijleider opgevolgd werd, bleef hij toch politiek belangrijk. Met zijn dood verdwijnt een der laatste politieke figuren uit de apartheidstijd.

JAN VAN AERSCHOT

West-Europa verliest controle

“Migratie gaat onze krachten zwaar te boven”

Terwijl het draagvlak voor nog méér migratie in West-Europa zienderogen afneemt en de verontruste burger vaststelt dat West-Europa de greep op illegale migratie verloren heeft, lijkt het wel alsof de EU-elite van geen ophouden weet. Het draagvlak in Frankrijk komt verder onder druk te staan nadat cijfers van de vereniging ‘Contribuables associés’ (Verenigde belastingbetalers) in de Franse krant Le Figaro werden gepubliceerd. Daaruit blijkt dat de multiculturele verrijking de Franse burgers 53,9 miljard per jaar kost.

Maar de financiële last is maar een van de factoren. De multiculturele druk op de samenhang in een gemeenschap, de stijgende onherkenbaarheid van de eigen leefomgeving voor autochtonen en de druk op gemeenten en platteland wegen ook in het debat. In Duitsland stapelen de incidenten en discussies zich op. Zo riep Jens Spahn, voormalig tegenkandidaat voor het CDU-voorzitterschap, op tot een “pauze in de asielmigratie, die totaal aan onze controle dreigt te ontsnappen”. Spahn stelt een herziening voor van de Vluchtelingenconventie van Genève. De voormalige voorzitter van de Duitse sociaaldemocraten, Sigmar Gabriel, wil dan weer dat de (strenge) Deense migratiemaatregelen door de Duitse regering worden overgenomen.

Ondanks controleverlies: verkrijgen Duitse nationaliteit gemakkelijker!

‘Waar tafelen een hoffelijke bezigheid wordt’ Huwelijken - Recepties - Banketten -

Het was Antoine Nouwav, plaatselijke priester, die met het originele voorstel kwam. “Dit is een vredevol stadje, wij laten ons hier niet verdelen omwille van een standbeeld”, aldus de geestelijke. De beslissing om een stukje grond over te dragen aan de Katholieke Kerk zal burgemeester Moreau alvast geen problemen opleveren. Uit een opiniepeiling blijkt dat maar liefst 94 procent van de plaatselijke bevolking van mening is dat de aartsengel Michaël thuishoort in het straatbeeld. Moreau is amper een week later al aan een andere strijd begonnen. Hij wil vanaf nu vrouwen in boerkini niet enkel uit publieke, maar tevens uit private zwemgelegenheden bannen. Gelden religieuze rechten dan niet voor moslims? De politicus is van mening dat er zich in dit specifieke dossier dan weer een ‘hygiënisch probleem’ stelt. LVS

Halverwege augustus 2023 zat de minister van Binnenlandse Zaken van de Duitse deelstaat Brandenburg, Michael Stübgen (CDU), samen met 12 burgermeesters uit het district Uckermark. In de gemeente Prenzlau wenst de regering een kantoorgebouw om te bouwen tot opvangcentrum voor minstens 300 migranten. Op enkele dagen tijd tekenden 13.000 lokale inwoners er een petitie om die plannen ongedaan te maken. Stübgen verklaarde aan Bild Zeitung: “De mensen voelen aan dat wij de controle aan het verliezen zijn over de legale migratie. Het verwijt van de bevolking: men doet niets aan massamigratie.” Stübgen vreest dat de migratie “onze krachten zwaar te boven gaat”.

Ook in de Duitse deelstaat Sachsen-Anhalt sprong het alarm op rood. Minister-president Reiner Haseloff (CDU) zit vaak samen met burgemeesters: “In de gemeenten is de belastinggrens intussen bereikt. Blijkbaar heeft men het in Berlijn nog niet door.” De

krant Augsburger Allgemeine publiceerde cijfers waaruit blijkt dat vorig jaar via familiehereniging 117.000 visa door Duitsland aan buitenlanders werden uitgereikt en dat naast de 244.000 asielzoekers. Tot nu toe was familiehereniging alleen mogelijk voor erkende asielzoekers, maar Grünen en SPD willen dat recht uitbreiden tot alle vreemdelingen.

Nog dit: er is een nieuwe wet op de Duitse nationaliteit in de maak. ‘Nieuwe’ Duitsers zullen gemakkelijker hun oude nationaliteit kunnen behouden. Burgers van landen waar men de nationaliteit niet kan opzeggen, zullen ook gemakkelijker de Duitse nationaliteit kunnen verkrijgen. En tot slot zouden de eisen inzake kennis van de Duitse taal worden verlaagd. Buitenlanders moeten gemakkelijker Duitser kunnen worden. Waar eindigt dat horrorverhaal, dames en heren?

Mangosuthu Buthelezi in 1983

Michael Stübgen

Standbeeld aartsengel Michaël in Sables-d'Olonne

Bashar al-Assad tegen wil en dank

Verschillende keren werd zijn ondergang onafwendbaar verklaard, maar nog steeds zit Bashar al-Assad op zijn troon in Damascus. Met dank aan Moskou en Teheran. Stilaan raakt zijn land uit het diplomatieke isolement waarin het een decennium verstrikt zat, maar toch is meer nodig om de puinhoop weg te werken. En net dat ontbreekt. De eigen macht primeert nu eenmaal op de noden van de bevolking, een trekje dat we wel vaker zien bij alleenheersers.

De tol is zonder meer hoog na zoveel jaren van conflict in Syrië. Naar schatting schommelt het dodental rond de kaap van de 500.000, en van de ruim 22 miljoen inwoners die het land telde voor het fout liep, is zowat de helft verhuisd, waarvan miljoenen naar het buitenland, Turkije op kop. De waarde van de export daalde met 90 procent en waar men vroeger zo’n 50 Syrische ponden ontving voor één dollar, zit die curve nu ergens rond de 6.500. En ja, er is nog elektriciteit, maar voor de meeste mensen slechts enkele uren per dag. Wat wel floreert, is drugshandel, een business waarin Damascus de voorbije jaren een belangrijke rol is gaan spelen. Rusland en Iran hebben jaren geleden de positie van president Assad gered, wat blijvende gevolgen heeft voor het land. Moskou heeft vandaag andere prioriteiten, maar Teheran laat er geen twijfel over bestaan zijn aanwezigheid in Syrië te bestendigen. En dat doet het open en bloot, tot spijt van wie het benijdt. Die Syrische realiteit zorgt in het buitenland, en zeker in de regio, voor een mix van medelijden en vooral ergernis. Zoals de dingen nu lopen, kan het niet verder. Daar is zowat iedereen het over eens. Over wat concreet moet gebeuren om de patstelling te doorbreken, is echter geen consensus.

Diplomatiek isolement

Diplomatiek gesproken was het voorbije decennium een eenzame periode voor het regime van Assad, maar toch was het isolement nooit volledig. Algerije, bijvoorbeeld, weigerde altijd de banden helemaal door te knippen. Egypte deed dat aanvankelijk wel, maar kwam daar na een autoritaire machtswissel snel op terug. De troon van Assad wankelde, maar Rusland en Iran snelden te hulp, overigens niet zonder succes. Inmiddels zette de dooi in. Vorig jaar bracht hij een bezoek aan de Verenigde Arabische Emiraten, het eerste van dat genre aan een Arabisch land. En, vooral symbolisch, kreeg Syrië zijn zitje terug aan de tafel van de Arabische Liga. De aardbeving die Syrië (net als Turkije) een tijdje geleden teisterde, werd dan ook aangegrepen door verschillende

Het Poolse referendum

Op 15 oktober vinden er in Polen parlementsverkiezingen plaats. De regering organiseert dan eveneens een referendum, onder meer over de verplichte spreiding van ‘asielzoekers’.

landen om onder het humanitaire voorwendsel de contacten met Damascus terug te activeren. Toch is het pad van de normalisatie nog lang en liggen enkele stevige hindernissen op de weg.

Vluchtelingen

Onder Russisch toezicht werden inmiddels gesprekken met Turkije opgestart. Evident is dat niet. Vanaf dag één zette de Turkse president Erdogan alles in op het verdwijnen van Assads regime. Turkse militairen trokken het land in met een eigen agenda. De Koerden, die aloude Turkse obsessie, werden hun doelwit, ook als dat betekende dat men het op een akkoordje met IS moest gooien, wat meer dan eens gebeurde. Zopas nog liet Assad zich ontvallen dat het “terrorisme op Syrisch grondgebied door Turkije ingevoerd wordt”. Hij voelt zich ook niet geroepen de gevluchte landgenoten terug te verwelkomen. Assad weet precies in welke soennitische kringen het verzet tegen zijn regime begonnen is. ‘Bon débarras’, denkt deze alawitische machiavellist.

Westerse sleutel

De belangrijkste sleutel ligt echter in het Westen. Uit vrees tegen de afgekondigde sancties te botsen, houden verschillende Arabische landen de boot af om in Syrië te investeren. Ooit zag het ernaar uit dat Rusland een belangrijke rol in de heropbouw kon spelen, maar dat was voor de oorlog in Oekraïne losbarstte. Voor de VS is het een uitgemaakte zaak: Syrië moet zich schikken naar eerder afgekondigde VN-resoluties en vrije verkiezingen organiseren. Gebeurt dat niet, dan blijft men het land als een pariastaat behandelen. En wellicht is dat de prijs die Assad bereid is te betalen. Sinds 1971 is het land in de greep van zijn familie. Hoever hij bereid is te gaan om dit te bewaren, bewees de manier waarop hij de stormen van het voorbije decennium trotseerde. Wat de gevolgen voor de eigen bevolking zijn, is van ondergeschikte orde.

GdD

Er wonen ongeveer 15.000 Afrikanen in Polen. Zij worden ‘Afropolacy’ genoemd. Dat is minder dan 0,1 procent van de bevolking. Onder hen zijn ook moslims. Op enkele heel schaarse uitzonderingen na zijn die Afropolacy geen recente immigranten of asielzoekers. Zij zijn de nakomelingen van Afrikaanse studenten die in de jaren 50, onder het communistische regime, in Polen kwamen studeren in het kader van de steun van het Oostblok aan de strijd tegen het kolonialisme. De meesten keerden na hun studies naar Afrika terug, maar enkelen bleven in Polen hangen en kregen de Poolse nationaliteit.

Polen laat vele immigranten toe, maar die komen meestal uit Europese landen. Tussen 2016 en 2021 werden in de eerste plaats tijdelijke verblijfsvergunningen uitgereikt aan Oekraïners, op ruime afstand gevolgd door Wit-Russen, Duitsers, Britten en… Russen. De eerste niet-blanke landen op die lijst zijn Vietnam op plaats zeven en India op plaats acht. Het is maar één voorbeeld, maar het geeft wel een goed beeld. Polen laat wel degelijk migranten en asielzoekers toe, maar slechts zelden moslims of Afrikanen.

Spreidingsplan

Polen weigert ook de door de EU opgelegde spreidingsregels voor zogenaamde asielzoekers toe te passen. Landen kun-

nen weigeren ‘asielzoekers’ op te vangen, maar dan moeten ze enorme afkoopsommen betalen aan de EU. In vele landen is er geen democratisch draagvlak voor zo’n spreidingsplan, maar alleen in Polen wordt er een referendum over gehouden. Er zijn ook vragen over de verkoop van staatsbedrijven aan buitenlandse kopers, “wat ertoe leidt dat Polen de controle verliest over strategische sectoren van de economie”, de verhoging van de pensioenleeftijd (…) tot 67 jaar, het weghalen van de grensversperringen tussen Polen en Wit-Rusland…

Maar de vierde vraag luidt: ‘Steunt u het toelaten van duizenden illegale immigranten uit het Midden-Oosten en Afrika in overeenstemming, met het mechanisme van gedwongen hervestiging dat wordt opgelegd door de bureaucratie van de EU?’ Dat is er voor de EU natuurlijk te veel aan.

Niet naar de zin van de EU

In Polen zijn geen zwarte of islamitische jeugdbendes. In de meeste West-Europese landen wel. Er zijn nooit islamitische terreurdaden gepleegd. Er waren nooit massale aanrandingen door immigranten zoals in Duitsland - herinner u de nieuwjaarsnacht in Keulen! - en in Zweedse steden, nooit islamitische ‘grooming gangs’ die jarenlang ongestraft honderden meisjes konden verkrachten en prostitueren zoals in Groot-Brittannië, nooit dagenlange golven van brandstichtingen, plunderingen en aanvallen op politiemensen zoals in Groot-Brittannië (2005, 2011) en Frankrijk (2005, 2023). In Zweden hebben er sinds 2000 tien grootschalige muiterijen van moslims plaatsgevonden, telkens met rellen in meerdere steden.

Dat de Polen die lichtende voorbeelden niet willen volgen, dat is voor de Brusselse potentaten onaanvaardbaar. Alle landen moeten gelijkelijk kunnen genieten van de zegeningen van de multiculturele en multi-etnische samenleving. En dat de Polen denken dat ze nog op een democratische manier hun stem mogen uitbrengen als de niet-verkozen EU-potentaten iets hebben beslist, dat vindt de EU ook onaanvaardbaar. Er is nochtans niets democratischer denkbaar dan een referendum.

Democratische parel

Inderdaad, Polen is geen volmaakte democratie, maar in vergelijking met de EU wel een democratische parel. De presidenten van Polen worden verkozen. De voorzitters van de Europese Raad en de Europese Commissie niet. Is de formulering van de vragen een tikje suggestief? Natuurlijk wel. Maar dat is een heel klein euvel vergeleken met de leugenachtige orwelliaanse ‘doublespeak’ van het politieke Europa dat IS-vrouwen, Syriëstrijders, economische gelukzoekers en moslims met kindbruidjes allemaal “vluchtelingen” en “asielzoekers” noemt, ook al komen ze uit landen waar geen oorlog is en geen genocides worden gepleegd

PAUL BÄUMER

Poolse premier Mateusz Morawiecki

© PHOTONEWS

© SHUTTERSTOCK

MATHIAS VANDEN BORRE (N-VA) BRUSSELS PARLEMENTSLID

“Straffeloosheid is in Brussel de dagelijkse

Brussels Parlementslid Mathias Vanden Borre (N-VA) verhuisde tien jaar geleden naar Brussel. Hij zag de criminaliteit de afgelopen jaren sterk toenemen, maar denkt er vooralsnog niet aan om de hoofdstad opnieuw te verlaten. “Brussel is een dynamische stad met veel opportuniteiten, maar op de manier waarop ze wordt bestuurd, ben ik absoluut niet trots”, klinkt het.

De federale regering, de Brusselse regering, de gemeenten Anderlecht en Sint-Gillis, en de NMBS hebben vorige week een actieplan voorgesteld om de criminaliteit, de drugsoverlast en de daklozenproblematiek rond het station van Brussel-Zuid aan te pakken. 22 maatregelen, waaronder de installatie van een politiecommissariaat in of nabij het Zuidstation, moeten de orde en de veiligheid herstellen. Het actieplan kwam er nadat de verschillende beleidsniveaus wekenlang de hete aardappel hadden proberen door te schuiven. Uiteindelijk nam het Nationaal Crisiscentrum de coördinatie op zich.

Volgens Brussels Parlementslid Mathias Vanden Borre (N-VA) ligt het wanbeleid van de afgelopen jaren aan de basis van de chaos die vandaag zichtbaar is in onze hoofdstad. Dat vertelt hij in een gesprek met uw verslaggever in het hoofdkwartier van de Brusselse N-VA-fractie op het Albertinaplein. Een dakloze die de nacht voor de ingang van het gebouw heeft doorgebracht, is slechts een van de vele voorbeelden van die chaos.

Aan het Zuidstation ziet Vanden Borre verschillende problemen, waaronder armoede, dakloosheid en illegaliteit, samenkomen. “Het Europese migratiebeleid botst op zijn grenzen en dat leidt in Brussel tot grote maatschappelijke problemen”, schetst hij. “Toch wordt het illegaliteitsvraagstuk in Brussel gewoon doodgezwegen.”

In Brussel voel ik me niet altijd en overal even veilig

Om de chaos op het terrein aan te pakken, kwam Vanden Borre eerder al met een stationsplan op de proppen. Dat bevat verschillende maatregelen, zoals een bedel-, alcohol- en samenscholingsverbod, een stopzetting van het gedoogbeleid ten aanzien van drugs, politiepermanentie en een versterking van het parket.

Is het een goede zaak dat de coördinatie nu in handen is van het Nationaal Crisiscentrum?

“Ik ben tevreden dat er eindelijk actie wordt ondernomen, maar mijn grote vraag is: waarom treedt minister-president Rudi Vervoort niet op? Hij beschikt sinds 2020 over een eigen Gewestelijk Crisiscentrum dat de Brusselse veiligheidsdiensten moet coördineren. Daarin zijn miljoenen geïnvesteerd, onder meer in hoogtechnologische toepassingen. In tegenstelling tot

Brussel beschikken Vlaanderen en Wallonië niet over een eigen Gewestelijk Crisiscentrum. Maar toch zegt Rudi Vervoort dat hij niks kan doen aan de situatie in het Zuidstation en wijst hij met een beschuldigende vinger naar de federale regering. Waar is die man mee bezig? Wat heeft hij de afgelopen jaren eigenlijk gedaan?”

Wat had hij volgens u moeten doen?

“We moeten een gecoördineerd en eengemaakt antwoord proberen te formuleren op alle Brusselse problemen. Sinds de zesde staatshervorming heeft Vervoort de taak om orde te scheppen in de chaos en het veiligheidsbeleid van de 19 gemeenten en zes politiezones te coördineren. Het Brussels Hoofdstedelijk Gewest krijgt jaarlijks minstens 55 miljoen euro van het federale niveau om de veiligheidsproblemen aan te pakken, maar die middelen worden helaas niet goed aangewend.”

“Het financieringsmechanisme dat is uitgebouwd in Brussel, is louter een doorgeefluik voor de 19 gemeenten en de zes politiezones. Er is geen eengemaakt beleid. Ik heb dat ook zelf ervaren nadat ik in 2021 werd aangevallen. Dat gebeurde op de grens tussen twee politiezones en twee gemeenten, waardoor de informatiedoorstroming stroef verliep. Er moeten bijvoorbeeld complexe procedures gevolgd worden om pv’s uit te wisselen. In de praktijk stopt het beleid aan de gemeentegrenzen.”

Dreigt de sterke focus op BrusselZuid er niet voor te zorgen dat de criminaliteit op andere plaatsen zal toenemen?

“Dat is helaas al het geval. In Brussel is de criminaliteit de afgelopen jaren sterk toegenomen. Ik luid al sinds het begin van deze legislatuur de alarmbel over de onveiligheid in onze hoofdstad. Toen ik 10 jaar geleden in Brussel kwam wonen, bleef de overlast beperkt tot een aantal beruchte wijken, zoals Kuregem, en enkele metrostations. Vandaag zijn er in vrijwel elk Brussels metrostation veiligheidsproblemen.”

Voor veel buitenlandse toeristen is Brussel-Zuid het eerste wat ze van Brussel te zien krijgen. Bent u beschaamd om Brusselaar te zijn?

“Ik schaam mij soms wel voor het beleid. Ik woon al tien jaar in Brussel en durf mezelf een fiere Brusselaar te noemen. Op veel vlakken is deze stad echt wel uniek en fijn om in te wonen. Het is een dynamische stad met veel opportuniteiten, maar op de manier waarop ze wordt be-

stuurd, ben ik absoluut niet trots. Ik probeer steeds een onderscheid te maken tussen de stad Brussel en haar inwoners enerzijds, en het beleid anderzijds. Ik ben kwaad op het beleid en probeer mijn woede te kanaliseren door zelf tegenvoorstellen te lanceren in het Brussels Parlement, de problemen blijvend onder de aandacht te brengen en de verantwoordelijken tot actie aan te sporen. Ik probeer ervoor te zorgen dat mijn liefde voor de stad Brussel daar niet al te veel onder lijdt, maar er zijn natuurlijk grenzen. De omvang van sommige problemen maakt het soms moeilijk om van Brussel te houden.”

Voelt u zich veilig als u door de stad wandelt?

“Meer dan vroeger denk ik na over hoe ik me verplaats en of ik op mijn bestemming veilig zal zijn. Op bepaalde momenten kies ik bewust voor andere vervoersmiddelen dan de metro. Er zijn veel mensen die ’s avonds niet meer durven buitenkomen en het openbaar vervoer mijden. Ik ken de stad redelijk goed, maar er zijn buurten waar ik liever niet naartoe ga. Dat zou niet mogen. Openbare veiligheid is een kerntaak van de overheid, maar ik kan niet zeggen dat ik mij altijd en overal even veilig voel in Brussel.”

Heeft u al overwogen om te verhuizen uit Brussel?

“Nee, niet meteen. Ik ben hier zoals veel Brusselaars toegekomen als buitenstaander. Ik woon in een aangename buurt en heb hier een heel leven opgebouwd. Mijn kinderen zijn hier geboren, alle winkels zijn eenvoudig bereikbaar en ik heb hier een redelijk groot netwerk uitgebouwd.”

In april 2021 werd u op straat aangevallen door een groep allochtone jongeren. Bent u in Brussel al vaker het slachtoffer geworden van geweld?

“Dat was gelukkig een alleenstaand geval. Als ik erop terugblik, was dat wel een betreurenswaardig incident. Mijn zoontje was op dat moment een week oud en we werden verwacht bij een fotograaf in de buurt. Ik was een luchtje aan het scheppen toen ik plots - op klaarlichte dag - werd

aangevallen door een 8-tal ‘jongeren’. Ik maakte hen duidelijk dat ik een volksvertegenwoordiger was, maar dat maakte geen enkele indruk. Het verbaasde me dat de situatie zo snel kon escaleren. Binnen een halve minuut hadden ze mij omcirkeld en begonnen ze klappen uit te delen, zonder enige aanleiding.”

Heeft het onderzoek naar de feiten iets opgeleverd?

“Ik heb een klacht ingediend bij de politie. Die was snel ter plaatse en heeft mij goed geholpen. Ik heb nadien ook enkele daders kunnen identificeren. De politie vond het een goede zaak dat ik het incident had gefilmd, omdat er sprake was van meerdere getuigenissen van buurtbewoners die op dezelfde plaats waren aangevallen. Op basis van mijn beelden konden ze twee daders identificeren. Een van hen werd opgesloten in een gesloten instelling, maar ik weet niet wat er nadien met hem is gebeurd. Over de andere daders heb ik geen nieuws.”

Mijdt u de omgeving nu?

“Ja, in zekere zin ben ik altijd op mijn hoede, veel meer dan vroeger het geval was. Als ik in de buurt moet zijn om boodschappen te doen, verplaats ik me met de wagen. Nu is mijn angstgevoel een beetje weggeëbd, maar ik heb me toch zeker een jaar onveilig gevoeld.”

Door een groot personeelstekort kan het parket van Brussel niet meer alle misdrijven vervolgen. Een aankondiging van straffeloosheid?

“Absoluut, het zou een beleidsprioriteit van de federale regering moeten zijn om het Brusselse parket van voldoende mensen en middelen te voorzien. We stellen al jaren vast dat justitie mank loopt, maar nergens is het falen zo groot als in Brussel. Straffeloosheid is in Brussel dagelijkse realiteit. Wanneer agenten iemand arresteren, is de verdachte in kwestie alweer op vrije voeten nog voor het proces-verbaal is afgewerkt. Justitie moet veel harder op treden.”

De omvang van sommige problemen maakt het soms moeilijk om van Brussel te houden

realiteit”

Mathias Vanden Borre

In deze nieuwe rubriek maken we kennis met Wim Vanraes (°1980). Hij zal ons wekelijks onder andere vertellen over hoe hij het leven als Vlaming in de VS ervaart, wat hij als familieman met vrouw en vier kinderen allemaal meemaakt in het dagelijkse leven en wat zijn band nog is met Vlaanderen.

HET LEVEN ALS VLAMING IN DE VS

Culinaire band met Vlaanderen

In mijn stuk over oude en nieuwe wortels heb ik maar heel kort de culinaire rijkdom van Vlaanderen aangehaald. Voor mijn kinderen is de keuken de grootste en sterkste band met Vlaanderen: frietjes, stoofvlees, wafels, pannenkoeken, bier, spuitwater (raar genoeg wordt dat hier echt niet gedronken: mijn oudste vertelt me hoe vrienden op school beleefd weigeren als hij hen spuitwater aanbiedt) en een reeks andere recepten uit het kookboek van de Boerinnenbond.

hoe mensen na ons een tafel krijgen en nog voor wij met het hoofdgerecht klaar zijn, al vertrekken. Toekomen, bestellen, eten, en weer weg.

Stammtisch

Ja, juist, dát kookboek. Prijkend in de keukens van zowat elk Vlaams gezin. Mijn moeder gaf het aan ons, als extra trouwcadeau. Met een wel bijzondere opdracht, gericht aan mijn vrouw: “Liefste Melissa, ik dacht: een man die kookt, is een magnifiek geschenk. Dus een Vlaams kookboek voor Wim, als mijn geschenk aan jou.”

We gebruiken het dikwijls. Het gaat niet zozeer om de recepten zelf, maar om een heel andere houding naar voedsel, eten, en tafelen toe. Het is een sociaal gebeuren, waar in de VS maaltijden al te dikwijls als heel transactioneel gezien worden. Hoe dikwijls merk ik niet, als ik met mijn vrouw op restaurant uit eten ga,

BOEK

Neen, een maaltijd is zoveel meer. Het is een ontmoetingsplaats, waar niet alleen onze lichamen zich voeden, maar ook onze harten en geest. Gastvrijheid is veel meer dan enkel eten op tafel. En dat geldt ook voor alledaagse maaltijden. Een beetje een Bourgondische kijk. Sneukelen doen we ook graag en om dezelfde redenen. Als kleine snack tussen maaltijden door, of als voorgerecht, of om een maaltijd met heel goede gesprekken nog wat te rekken. Allemaal heel on-Amerikaanse manieren van doen, maar wel een manier waar ze van houden wanneer ze er hier mee in contact komen. Mijn keuken is bekend onder mijn vrienden en daar ben ik best wel trots op. Het is iets dat mijn ouders me hebben gegeven en ik nu verder kan doorgeven. Niet alleen aan mijn eigen kinderen, maar eveneens aan mijn vrienden en gasten in mijn huis. Allemaal samen rond de tafel. De ‘Stammtisch’.

Identiteit

Voor mijn kinderen is onze familiehouding rond maaltijden en eten de meest duidelijke uiting van onze Vlaamse eigenheid. Anders dan bij hun vrienden, iets dat ook van henzelf is. Als iemand bijvoorbeeld friet ter sprake brengt, in het Engels hier vaak gewoon ‘French fries’ genoemd, en dan de Fransen lof toezingt omwille van deze bijdrage aan de mensheid, wordt die door mijn zoons

Hoe het verleden macht verschaft

Elke geschiedkundige is vertrouwd met het onderwerp van dit boek, de macht van het verleden: het politiek gebruik van de geschiedenis. De Nederlandse historicus Ivo van de Wijdeven heeft enkele goede vaktechnische studies op zijn naam, en ook dit werk van algemeen belang bevat een origineel feitenrelaas. Naast algemene beschouwingen en beknopte stukken over andere landen wijdt het forse hoofdstukken aan geschiedenismanipulatie in Rusland, Polen, Turkije, China en het Verenigd Koninkrijk. Wie de politiek gevoelige hoofdstukken uit de geschiedenis van die landen wil leren kennen, kan hier zeker terecht.

Verhelderend is onder meer de soms spitsvondige aaneenschakeling van antieke en recente geschiedenis, vooral in het vijfduizendjarige China. De Communistische Partij belichaamde destijds een radicale breuk met het verre confuciaanse en modernere Guomindang-verleden, maar beklemtoont vandaag juist de continuïteit van de nationale geschiedenis.

Voor Turkije en China is het verhaal objectief en voor niet-specialisten gewoon heel leerrijk. Geen kwaad woord over communisten en moslims, zo wil de tijdsgeest. De toon is echter onbeschroomd partijdig voor de Europese landen (en India), een inbreuk op de vakregel ‘sine ira nec studio’, ‘zonder afkeer noch voorkeur’. Weinigen zullen er moeite mee hebben dat Vladimir Poetin hier als grote boze wolf neergezet wordt, en ook Slobodan Miloševic, Jaroslaw Kaczynski en Viktor Orbán blijven hier boemannen.

Samenvallende kritieken

Aandachtige lezers zullen echter opmerken dat een aantal geschiedkundige kritieken door Poetin op zijn buurlanden eigenlijk samenvallen met Van de Wijdevens eigen kritieken. Zo geeft hij toe dat Poetin een aantal documenten uit de Hitlerjaren gebruikt om aan te tonen dat Polen

toen heus niet zo onschuldig was (bijvoorbeeld deelname aan Hitlers verdeling van Tsjechoslowakije, of pogroms zelfs na de Bevrijding), iets wat zich slecht verhoudt tot de door hemzelf zwartgemaakte geschiedenisvisie van de huidige Poolse nationaal-conservatieve regeringspartij. Die is hier één van de kleine boze wolven, en als zij iets positiefs zegt over Polens rol in de jaren 1930-1940, zoekt de auteur daar meteen boze bedoelingen achter.

Ook het subhoofdstuk over Hongarije is in dat bedje ziek. Van de Wijdeven gaat zijn boekje ver te buiten waar hij bijvoorbeeld (als een echte Donald Trump) insinueert dat de Hongaarse verkiezingen gemanipuleerd worden: “De illiberale staat Hongarije is inmiddels zo ingericht dat Orbán aan verkiezingsuitslagen niet hoeft te twijfelen.”

Dat hij Orbáns opeenvolgende stembuszeges niet kan verkroppen, tot daartoe, maar niet met een geschiedkundige studie. Veel instrumentaliseringen van de geschiedenis zijn onwenselijk, maar niet onwaar. Dat Oekraïne de bakermat was van het christelijke tsarenrijk, mag geen voorwendsel voor een wederaanhechting zijn, maar is wel een geschiedkundig feit.

De Servische nationalisten motiveerden rond 1900 de anti-Ottomaanse oorlogen als een herstel van hun ‘gouden tijd’, schampert de auteur. Nochtans is de woordkeuze

heel redelijk: in vergelijking met de Otto maanse slavernij (vaak letterlijk) was louter onafhankelijkheid zeker een gouden tijd, zonder aanhalingstekens. Miloševic ver heerlijkte Servië aldus: “‘Zes eeuwen gele den verdedigde Servië niet alleen zichzelf bij Kosovo, maar ook Europa’, beweerde hij.” Tja, dat is gewoon waar: de Ottomanen stopten niet in Beograd, maar veroverden ook Hongarije en tweemaal bijna Wenen, en hadden tot de Noordkaap willen doorgaan. Dat overeenkomstig de Koran zelf (60:4), waar Allah oproept om de hele wereld te is lamiseren, goedschiks of kwaadschiks.

India

Door mijn specialisme heb ik met bijzon dere aandacht de passus over India gelezen. Daarin beweert hij, voorspelbaar, dat Narendra Modi sinds 2014 “drukdoende is met het uitrollen van een eigen visie op het verleden van India”. Bewijs is met name Modi’s uitspraak dat India “al 1.200 jaar” geleden gekoloniseerd is. Het precieze jaartal kan naargelang de Indiase provincie eeuwen verschillen, maar in wezen wordt bedoeld: vóór de Europeanen kwamen, was er al een kolonisatie.

Onze historicus slikt hier echter de gemanipuleerde geschiedenisversie alsof de moslims als iets anders dan buitenlandse veroveraars gekomen zijn, en doet bovendien het herstel van de echte geschiedenis af als een “manipulatie”. Dat ook hij zich laat vangen aan de wijdverspreide antihindoepropaganda (bijvoorbeeld dat de beklagenswaardige moslims er vervolgd worden, reden waarom ze bij miljoenen uit Bangladesj en Myanmar naar India migreren en er bevoorrecht worden) is niet ongewoon, maar uitgerekend in een tekst

heel streng aangekeken en prompt verbeterd. Ze weten ook dat ze nooit ‘Belgian Waffles’ moeten bestellen (toch niet als ik in de buurt ben, zullen ze grappen). Ze weten hoezeer een echte Brusselse of Luikse wafel superieur is aan gelijk welke andere in de VS verkrijgbare wafel. De liefde gaat door de maag, zegt men. Zo is het ook bij zelfs de Vlaanderlandsliefde.

WIM VANRAES

over geschiedkundige propaganda is het ongelukkig. Alleszins had Modi’s uitspraak geen gevolgen voor het onderwijsbeleid. De bevoegde minister heeft fier verklaard dat er in de geschiedenishandboeken geen letter veranderd is - want de BJP is tevergeefs doodsbenauwd om als militante hindoe beschreven te worden. Je kan het best vergelijken met de N-VA die in Vlaanderens canon voor echt Vlaamse accenten terugdeinst uit even vergeefse angst voor haar Vlaams-nationale schaduw.

Veel nuttige feiten dus om in te passen in het definitieve boek over het politiek gebruik van de geschiedenis. Maar zelf kan het dat maar voor een deel zijn.

KOENRAAD ELST

Ivo van de Wijdeven, ‘De Macht van het Verleden. Geschiedenis als Politiek Wapen’, Spectrum, Amsterdam, 2022, 320 p., ISBN 9789000374205.

Zelfgemaakte Luikse wafels

Goed bier delen met goede vrienden, als zelf-aangestelde bier-diplomaat

Caesarfeesten in Velzeke

Die grotere schouwspelen waren de blikvangers, maar ook het dagelijkse leven werd uitgebeeld. Ook heel interessant uiteraard, vindt professor Laes: “Mijn blik gaat vooral naar het dagelijkse leven. Hoe sliepen deze soldaten? Wat aten ze? Hoe brachten ze hun dagen volgens routine door? Hadden ze soms toch gezinnen? Hoe klonk hun Latijn en hoe combineerden ze dit met het gebruik van lokale talen? Het project Velzeke besteedt ook veel aandacht aan dergelijke aspecten; dat maakt het des te meer lovenswaardig.”

Het hele weekend lang waren in het Gallo-Romeinse kamp doorlopend ambachtslieden aan het werk te zien, zoals wevers, houtbewerkers, bronsgieters, steenbewerkers, smeden, pottenbakkers en juwelenmakers. Ook internationale glasblazers demonstreerden hun kunsten en trotseerden daarvoor hete temperaturen. Voor de kinderen was er animatie in de vorm van onder andere leren vechten met zwaard en schild, en leren marcheren als een legioen.

Na een kwarteeuw was het weer zover: de Caesarfeesten in Velzeke. Sinds 1873 vinden die om de 25 jaar plaats en ze zijn genoemd naar de Romeinse veldheer Julius Caesar. De grote blikvangers op deze editie waren de optocht van het Romeinse legioen, het gladiatorengevecht en een demonstratie van de Romeinse cavalerie. De feesten lokten zo’n 20.000 mensen naar de zonovergoten deelgemeente van Zottegem, ondertussen ook bekend van de passage in ‘Het verhaal van Vlaanderen’.

Op de vorige editie, in 1998, was er van zon geen sprake. Het regende zodanig veel dat ‘regenweer’ in Velzeke bekend staat als ‘Caesarweer’. Toen werd op het Romeins Plein het standbeeld van Julius Caesar ingehuldigd. Niet in 1873 dus, wat dikwijls gedacht en geschreven wordt. Kunstenaar Philippe Timmermans maakte er een 2,3 meter groot, levensecht beeld van dat hij op een voetstuk plaatste. Het standbeeld werd gemaakt op vraag van vereniging Het Vergeten Legioen, opgericht in 1994 om Velzeke te promoten tijdens de toen aankomende Caesarfeesten.

Dat Julius Caesar na 2.000 jaar nog altijd tot de verbeelding spreekt, heeft onder andere te maken met “zijn verwezenlijkingen en veroveringen”, vertelt professor oude geschiedenis Christian Laes. “Die zijn natuurlijk cruciaal om de verdere geschiedenis van onze regionen te begrijpen. Uiteraard gingen die gepaard met onnoemelijke aantallen slachtoffers en menselijk leed. Het is goed dat we ons daar ook van bewust blijven.”

‘Nationaal gevoel’

Velzekes keuze voor Julius Caesar had ook te maken met het ontstaan van België. Om een ‘nationaal gevoel’ te creëren, werd gekozen om historische figuren met enig belang voor de ‘vaderlandse geschiedenis’ letterlijk en figuurlijk op een voetstuk te plaatsen. In Gent kan men zo sinds 1863 op de Vrijdagmarkt het standbeeld van Jacob Van Artevelde bewonderen.

Brussel heeft tal van dergelijke standbeelden, bijvoorbeeld dat van kruisvaarder Godfried Van Bouillon op het Koningsplein (1848). Zottegem wou er ook zo eentje en het kwam terecht bij generaal Lamoraal van Egmont. In september 1566 verhuisde hij van Brussel naar Zottegem. Twee jaar later werd hij samen met de graaf Van Horne onthoofd op de Grote Markt in Brussel wegens vermeend verraad. De Zottegemnaren plaatsten een standbeeld van Egmont in 1873 midden op hun markt.

De Velzekenaren wilden hun Zottegemse buren eens een loer draaien door ook een standbeeld te plaatsen, niet van een of andere graaf - die hadden ze immers niet -, maar wel van iemand met eeuwenoude wereldfaam: Julius Caesar. Een standbeeld hadden ze toen nog niet, alleen een harnas dat ze bij een antiquair in Gent haalden. Dat harnas werd dan plechtig ingehuldigd op de Velzeekse dorpplaats. Alles en iedereen uit Velzeke was aanwezig bij het plechtige moment en men zwoer toen om de 25 jaar Julius Caesarfeesten te houden. In 1898 en 1923 kwam er veel volk op af, maar door de gevolgen van WO II werd het feest van 1948 afgelast. 25 jaar later waren er wel weer Caesarfeesten en in 1998 kreeg Julius Caesar dan eindelijk zijn standbeeld.

Vicus Velzeke

De keuze voor Julius Caesar in Velzeke is sowieso geen gekke keuze. Het kleine Oost-Vlaamse dorp heeft een rijke Romeinse geschiedenis. Onder keizer Augustus, die regeerde van 27 v.C tot 14 n.C., werd er een Romeins legerkamp gebouwd en Velzeke groeide uit tot een ‘vicus’ in de Gallo-Romeinse periode. De term ‘vicus’ was een verzamelbegrip dat voor de Romeinen een brede betekenis had, gaande van ‘stadswijk’ tot wat we nu een ‘provinciestad’ zouden noemen.

De vicus van Velzeke lag op het kruispunt van de heirbanen Boulogne-Asse-Tongeren en Velzeke-Bavay. De sporen van een Romeins legerkamp duiden erop dat Velzeke een van de vroegste Romeinse legerplaatsen in het noorden van Gallië huisvestte. Daarrond ontwikkelde zich dan een

kleine handelskern en later de vicus. De nederzetting werd meer en meer het economische en godsdienstige centrum van de regio, op een ideale plaats langs het Romeinse wegennet gelegen. De vicus strekte zich uit over maar liefst 30 hectare en werd gekenmerkt door een rudimentair stratenpatroon met een open bebouwing. Aanvankelijk waren de meeste gebouwen in hout opgetrokken, maar vanaf de tweede helft van de eerste eeuw deed ook steenbouw zijn intrede.

In Velzeke werden niet alleen lokale goederen, maar ook tal van importgoederen verhandeld. Voorbeelden zijn vaatwerk, maal- en slijpstenen, glas, sierraden en allerlei voedingswaren, waaronder wijn, vissaus en olijf olie. Bovendien werden bij verschillende opgra vingen sporen teruggevonden van talrijke am bachtelijke activiteiten. Onder meer timmerlui, meubelmakers, bronsgieters, ijzerbewerkers, leerbewerkers en wevers vestigden zich in Velzeke. Heel wat waardevolle archeologische vondsten zijn te bekijken in het Archeocentrum.

Liefhebbers van de Romeinen konden genieten van schouwspelen met legionairs, gladiatoren en cavalerie

Evenementen

In het Archeocentrum kon men het voor bije weekend terecht voor rondleidingen en in het bijzonder voor foto’s met historische Romeinse kledij. Op en rond de erfgoedsite van het Archeocentrum konden liefhebbers van de Romeinen genieten van schouwspe len met legionairs, gladiatoren en cavalerie. Allemaal re-enactments (het naspelen of uit beelden van historische gebeurtenissen) door zo’n 300-tal mensen uit Vlaanderen en heel Europa. Zowel op zaterdag als zondag be gonnen de activiteiten met de intrede van het Romeinse legioen. De mars ging van het Gallo-Romeinse kamp op de erfgoedsite via de Molenlos en de Paddestraat naar de Doolbosweg. Juist, die Paddestraat, die van de Ronde van Vlaanderen.

In het dorpscentrum was er ook heel wat te doen. Zo waren er volksspelen en een ambachtenmarkt met interactieve workshops, onder andere glasschilderen en houtbewerken. Muzikale optredens waren er natuurlijk ook. Een programma met Keltische muziek bijvoorbeeld, maar ook de lokale Velzeekse fanfare was van de partij.

Eten en drinken

Op goede feesten, en zeker tijdens bijzonder warm weer, mogen drank en spijs natuurlijk niet ontbreken. In de feestzone vlak aan het muziekpodium vond je de bar van Middenstand Velzeke. Daar kon je onder meer ‘Caesarbier’ drinken in een glas dat speciaal aangemaakt was voor deze editie van de feesten.

Romeinse vissoep, Romeins varken aan het spit en Romeinse hamburger met warme beenhesp waren te krijgen langs de Penitentenlaan. Er was zowaar ook een Caesarijsje, eentje van vanille en vijgensorbet met coulis van pruim, rode wijn en amandel. Op het terrein van het Archeocentrum Velzeke, waar de Romeinse re-enactment plaatsvond, was er een Romeinse wijnbar.

De feesten werden georganiseerd door Archeocentrum Velzeke, provincie Oost-Vlaanderen, stad Zottegem, Middenstand Velzeke en de Vlaamse Overheid. Vlaams minister van Onroerend Erfgoed Matthias Diependaele (N-VA) en titelvoerend burgemeester in Zottegem, was zaterdag van de partij en vond het niet meer dan terecht dat de Vlaamse overheid het evenement mee heeft helpen sponsoren. Het verhaal van Vlaanderen

Dat Velzeke een rijke Romeinse geschiedenis heeft, kwam televisiekijkend Vlaanderen begin januari van dit jaar al te weten. Zo kreeg het pittoreske dorpje al heel wat aandacht in de tweede aflevering van ‘Het verhaal van Vlaanderen’. We praatten over die aflevering bovendien met professor oude geschiedenis Laes in een van onze podcasts en Velzeke kwam eveneens ter sprake in onze videoreportage met Else Hartoch en Alain Vanderhoeve van het Gallo-Romeins Museum in Tongeren. Onze podcasts kan u beluisteren via palcast.be en onze video’s vindt u terug op youtube.com/@PALNWS.

STIJN DERUDDER

Intrede van het Romeinse legioen

De Velzekenaren wilden hun Zottegemse buren eens een loer draaien

het Romeins Plein vanop Doolbosweg

Romeinse cavalerie

Standbeeld Julius Caesar op het Romeins Plein

Brevier van Geraardsbergen terug thuis

vent tot Pinksteren) beëindigde hij op 1 juli 1450.

Minstens vijf miniaturisten volgden elkaar op om het manuscript te versieren. Het brevier is prachtig geïllustreerd met gehistoriseerde initialen, verluchte woorden, margeversieringen en miniaturen. De belangrijkste religieuze feesten kregen de rijkste illustraties. De scènes zijn vaak ontleed aan de Bijbel en er is ook veel aandacht voor de feestdagen van de heilige Adrianus. Heel bijzonder is een aantal spontaan geschetste tekeningen in de marge. De motieven zijn heel divers: echte of fantasiedieren (ook Reinaert de Vos duikt op), menselijke figuren uit alle lagen van de bevolking, personages ontleend aan de folklore of volksverhalen.

Naar Maredsous en even terug

LEZERSBRIEVEN

DRAGQUEEN

SAMMY (1)

Pallieterke,

Als het de bedoeling is om je meest wansmakelijke gedrag op te dringen, dan is dragqueen Sammy daar perfect in geslaagd. Het transgendergedoe en de verheerlijking van alles dat haaks staat op wat de natuur ooit als doel heeft gesteld, vergiftigen onze maatschappij. De natuur heeft zich van in het prille begin gericht op de instandhouding van welke soort dan ook door een verbinding tussen mannen en vrouwen. De natuur heeft alles bij de geboorte meegegeven om dat ideale doel, de voortplanting, te verwezenlijken, samen met de ingebouwde zorg voor het nageslacht. Dat jonge kinderen op deze onnatuurlijke wijze gestimuleerd worden om zich anders te gedragen, is een schande en een misdaad tegen onze samenleving. De voorbestemde ontwikkeling van kinderen wordt verstoord door uitwassen en uitzonderingen die zich opdringen als het ideale en te bereiken doel.

ken al te dikwijls zo slecht onderwezen worden dat de leerlingen niet alleen weinig bijleren, maar zich ook doodvervelen. Vrijheid en enthousiasme zijn bijna uit den boze! Zo mocht ik bijvoorbeeld niet meer kiezen voor interessante teksten en vragen, mocht ik niet meer écht praten met mijn leerlingen en moest ik ‘de regels volgen’. Daarom ben ik drie jaar te vroeg met pensioen gegaan... Nu help ik leerlingen op vrijwillige basis. Ik boek nu veel meer succes en amuseer mij! Zonder kennis van de taal zijn wetenschappelijke vakken Chinees. Mia Vossen, Rochefort

PIPIGATE

Roger Gielens, Bredene

DRAGQUEEN SAMMY (2)

Monnikenwerk

Het ‘Brevier van Geraardsbergen’ dateert van rond 1450, toen het graafschap Vlaanderen in handen was van de Bourgondische hertog Filips de Goede. Tijdens diens bestuur kenden de Zuidelijke Nederlanden een ongeziene culturele bloei, met onder andere vernieuwende en invloedrijke schilders als de gebroeders van Eyck en Rogier van der Weyden. In hun voetsporen ontwikkelden scribenten en miniaturisten hun talenten om manuscripten van een ongezien hoge kwaliteit te produceren. Het indrukwekkende ‘Brevier van Geraardsbergen’ is daar een schitterend voorbeeld van. Het bestaat uit vier delen met in totaal meer dan 1.700 pagina’s, waaraan gedurende twee jaar is gewerkt.

De abdij en de Bourgondiërs

Het brevier behoorde toe aan de Sint-Adriaansabdij in Geraardsbergen. Die benedictijnenabdij werd gesticht in 1096. In de 12de eeuw ontving ze relieken van de heilige Adrianus die werd vereerd als pestheilige. Dat lokte een grote stroom pelgrims en de abdij werd een van de meest drukbezochte bedevaartsoorden in de Nederlanden. Financieel ging het de abdij voor de wind.

Ook de Bourgondische hertogen bezochten meermaals de abdij. Dat die belangrijk was, blijkt ook uit het feit dat de hertogen zich moeiden met de benoeming van abten. Dat was in 1440 het geval bij de aanstelling van Adriaan de Kimpe, waarvoor Filips de Goede zelfs de paus had ingeschakeld. De Kimpe werd niet alleen abt, maar ook raadsheer van Filips.

In die context ontstond rond 1450 het prestigieuze ‘Brevier van Geraardsbergen’. Dat de opdracht gegeven werd door de abt van de Sint-Adriaansabdij, lijkt meer dan waarschijnlijk. Het manuscript bevat miniaturen met de afbeelding van een abt. Wie heeft dat dure project gefinancierd? De abdij was rijk genoeg, of heeft Filips de Goede in zijn nog diepere geldbeugel getast?

Is er nog onzekerheid over de opdrachtgever en de financier van het brevier, de kopiist kennen we wel: Wilhelmus de Predio. Hij heeft zijn werk gesigneerd, en dat is heel uitzonderlijk in een tijd waarin anonimiteit de regel was. De Predio heeft de honderdduizenden letters van de 1.700 pagina’s een na een zelf geschreven. Er kwam geen andere scribent aan te pas, en ook dat is uitzonderlijk voor zo een gigantische opdracht. De Predio heeft in het brevier genoteerd hoelang dat monnikenwerk heeft geduurd. De eerste twee volumes met de liturgie voor de zomer (van tweede Pinksterdag tot de Advent) heeft hij voltooid op 23 december 1449, de twee winterdelen (van de Ad-

Tijdens de Franse bezetting werden de gebouwen van de Sint-Adriaansabdij openbaar verkocht en grotendeels gesloopt. Wat er met de omvangrijke bibliotheek is gebeurd, blijft onduidelijk. De laatste monniken hebben allicht boeken en manuscripten meegenomen. Het ‘Brevier van Geraardsbergen’ kwam in 1912 in de abdij van Maredsous terecht. Specialisten van de KU Leuven en het Koninklijk Instituut voor het Kunstpatrimonium hebben het brevier onderzocht en volledig gedigitaliseerd. Het is online tot in de kleinste details te bewonderen. Maar er gaat niets boven het ‘echte’ brevier, waarvan twee delen nu te zien zijn in de Sint-Bartholomeuskerk. Op weg naar de schatkamer van de kerk krijgt de bezoeker de nodige informatie over de Sint-Adriaansabdij, de liturgie in het brevier, de scribent De Predio, de verluchters en de technieken die zij hanteerden. Ook die introductieteksten zijn mooi geïllustreerd met goed gekozen details uit het brevier.

Als Sammy het goed vindt in een dergelijk programma op te treden in zijn hoedanigheid als voorzitter van cd&v, misrekent hij zich. Men weet toch vrij goed dat het kiespubliek eerder conservatief en wat ouder is? Met zijn optreden bij VTM promoot hij enkel een uiterst linkse en liberale agenda. Dat had hij toch moeten weten? De voorzitter van cd&v gooit zijn geloofwaardigheid te grabbel op een ongeziene manier. Ik besef wel dat hij eigenlijk de stunt van konijn Conner wilde evenaren, maar die vergelijking gaat niet op. Conner Rousseau mag in deze wat meer van zijn overwegend jonger publiek en bovendien was hij een onschuldig goedzingend konijn.

Louis Lavrysen, Schoten

Pallieterke, “Verschillende mensen plasten tijdens het verjaardagsfeest dus tegen de combi en kropen erin om selfies te nemen. Ook VVQ opende de deur, al had hij daar een goede reden voor: ‘Ik heb de politiecombi geopend en gesloten omdat die niet goed in het slot hing’.” Nog maar eens een mes in de rug van de gewone politieagent die de wagen kwam parkeren. De politie sensibliseert burgers om auto’s goed af te sluiten en geen waardevolle spullen achter te laten, maar vergeet dan zelf haar combi op slot te doen? We leven in een maatschappij waarin respect voor de politie ver te zoeken is, aldus de NSPV-voorzitter. Is het de maatschappij? Of zijn het net justitie en de wetgever die geen respect hebben voor hun eigen mensen?

B. Van Vaerenbergh, Denderleeuw ZIJ-INSTROMERS

MMMV

Expo ‘Het Brevier van Geraardsbergen terug thuis’, nog t.e.m. 5 november 2023, Sint-Bartholomeuskerk, Geraardsbergen, www.visitgeraardsbergen.be Digitale versie van het brevier: www.maredsousbreviaire.be

Het ‘Brevier van de heilige Adrianus van Geraardsbergen’ is een uniek en prestigieus 15de-eeuws manuscript dat vandaag bewaard wordt in de abdij van Maredsous. Tot begin november is het Bourgondische handschrift te zien in de Sint-Bartholomeuskerk in zijn thuisstad Geraardsbergen. Een

WEES NIET BANG

Pallieterke, De verkiezingen van 2024 naderen met rasse schreden. Vivaldi zal alles uit de kast halen om verder te blijven aanmodderen. Waarom durven we in 2024 niet met een revolutionair kiesprogramma onze laatste kans te grijpen? Het voorstel zou kunnen zijn dat zowel de N-VA als het Vlaams Belang - en waarom ook niet Lijst Dedecker?zich apart aan de kiezer presenteren, maar met de afspraak dat elke partij zich steeds met dezelfde Vlaamse programmapunten, zowel in dagbladen, folders, brieven als tv-debatten, aan de kiezer presenteert. Durf de kiezer eindelijk te zeggen dat jullie komaf willen maken met onze verdeeldheid en stel een gezamenlijk programma voor! Wees niet bang om dat samen, open en bloot aan de kiezer te melden: de resultaten zouden wel eens verbluffend kunnen zijn. Een eigen Vlaamse staat zou wel eens om de hoek kunnen komen kijken.

Mathieu Meuwis, Opoeteren

ONDERWIJS

Pallieterke, De VRT vreest dat “taalvakken er minder toe doen dan STEM”. Jammer genoeg weet ik dat taalvak-

Pallieterke, Ik besef dat ik er (te) laat mee afkom, maar door omstandigheden loop ik wat achter met mijn lectuur. Desalniettemin wil ik toch even mijn persoonlijk licht laten schijnen over de anciënniteit die zij-instromers kunnen meenemen en waar hypocriet Weyts mee opschept. Ikzelf heb in 2018 de overstap gemaakt, na 8 jaar in de privésector. Ik kon mijn anciënniteit niet meenemen, maar goed, ik legde me daarbij neer. Toen later geruchten de kop opstaken over de overname van anciënniteit, was ik daar uiteraard wel enthousiast over. Maar wat bleek?

Enkel de nieuwe zij-instromers krijgen die anciënniteit. Het gevolg is dat ik nu collega's heb die én jonger zijn én minder lang aan het werk zijn (in welke sector dan ook) en, hoewel ze nog geen seconde in het onderwijs hadden gewerkt, toch honderden euro’s per maand meer verdienen dan ik. En zullen blijven verdienen, ook wanneer ze met pensioen zijn. Weyts vindt zoiets “billijk” en meent dat de toekenning van de anciënniteit met terugwerkende kracht geld kost zonder iets op te leveren. Puur rekenkundig klopt dat natuurlijk. Maar het is mijns inziens allerminst een teken van respect of appreciatie voor wie de stap zette in minder gunstige omstandigheden. Wat is de volgende stap? Dat nieuwe instromers vroeger met pensioen mogen dan wie nu al leerkracht is?

Erik De Boeck

laamse volkssporten zoals wipschieten, kegelen en het bolspel bleven behouden, net als de folkloristische reuzenommegangen. Het uitzicht van de steden, hun aanleg en bouwtrant met grote marktpleinen, hallen en belforten, hun begijnhoven en beiaarden doen onmiddellijk aan Ieper, Gent of Brugge denken. Het is nog niet zo lang geleden dat schilders, beeldhouwers, bouwmeesters en componisten uit dat gebied tot de Vlaamse Scholen werden gerekend. En vergeet ook niet dat tot in de 19de eeuw er verschillende bloeiende rederijkerskamers bestonden die nauwe betrekkingen onderhielden met hun noordelijke evenknieën.

DE GROTE OORLOG

Het was echter niet alleen een zelfbewuste en vooral rijke regio, maar het gebied vormde ook de kwetsbare onderbuik van de Nederlanden. Eeuwenlang probeerden de Engelse en vooral de Franse koningen er dan ook hun invloed uit te breiden en het gebied te annexeren. Het gevolg was dan ook dat het de reputatie kreeg het slagveld van Europa te zijn. Weinig streken in West-Europa werden zo door conflicten getekend als die regio. Een belangrijk deel van het historische militaire erfgoed is rechtstreeks aan de Grote Oorlog gerelateerd. De Franse en bij uitbreiding de Europese geschiedschrijvers van de Eerste Wereldoorlog hebben zich begrijpelijkerwijze vooral op de grote ijkpunten zoals de Marne, Verdun, de Somme en de Chemin des Dames geconcentreerd, waarbij een groot deel van het drama dat zich in Le Nord, Artesië en Picardië, zeg maar tussen de Somme en Ieper, heeft afgespeeld, in de schaduw van de Grote Geschiedenis is verdwenen. Sommige historici gebruiken nu zelfs, overigens niet geheel ten onrechte, de term ‘het Vergeten Front’ om dat stuk van het Westelijke Front te omschrijven. Nochtans is er geen sector aan het Westelijke Front geweest waar de gruwelijke fiasco’s zo werden opgestapeld, waar zo intens, zo verbeten werd gestreden en waar zo werd geleden als hier. Namen als Neuve-Chapelle, Notre Dame de Lorette, Aubers, Fromelles, Vimy, Arras, Loos en Cambrai getuigen van nauwelijks te bevatten gruwelen, diepe tragiek en onmenselijk lijden, net zoals de talloze militaire begraafplaatsen en monumenten die de herinnering levendig dienen te houden over wat er zich daar, meer dan een eeuw geleden, heeft afgespeeld…

LOUIS LOUCHEUR

Het is dit jaar precies honderd jaar geleden dat de onthulling van een van die monumenten voor behoorlijk wat opschudding en een fikse politieke rel zorgde. Op 22 Juli 1923 werd op de begraafplaats van het plaatsje Petite-Synthe of Klein-Sinten - nu een deelgemeente van Duinkerke - een monument onthuld voor de meer dan 150 mannen uit de gemeente die tijdens ‘La Grande Guerre’ waren gesneuveld. Het was een grootse dag, want de hele bevolking, fanfare op kop, was samengestroomd om hulde te brengen aan de gesneuvelden en hun families. Eregast op de herdenking was de Franse minister van Arbeid Louis Loucheur. Die politicus van de rechts-conservatieve Fédération républicaine was in 1873 in het Frans-Vlaamse Roubaix (Robaais) geboren. Hij had een achtergrond in de wapenindustrie en was gedelegeerd bestuurder bij de koperfabriek ‘Tréfileries et Laminoirs du Havre’ in Le

HET

Een monument in Frans-Vlaanderen….

Voor de ene is het FransVlaanderen, voor de andere Zuid-Vlaanderen of zelfs de Zuidelijkste Nederlanden.

Historisch gezien behoorden grote gebieden in wat nu het uiterste noordwesten van de Franse republiek is, tot nog niet zo lang geleden bij de Lage Landen.

Zuid-Vlaanderen, Artesië en Picardië waren ooit parels aan de kroon van de Zeventien Provinciën. Drie eeuwen van ingrijpende verfransingspolitiek lieten ontegensprekelijk hun sporen na, maar konden de historische identiteit van de regio niet volledig uitroeien. Overal zijn er nog sporen van terug te vinden. Een simpele blik op de landkaart leert dat heel wat plaatsnamen, ondanks de oppervlakkige verfransing, Vlaams zijn gebleven.

Havre toen hij in 1917 de socialist Albert Thomas opvolgde als minister van Bewapening in het Franse oorlogskabinet. Hij ontpopte zich tot de belangrijkste economische adviseur van premier Georges Clemenceau en het was dan ook niet echt verwonderlijk dat hij een paar dagen na de Wapenstilstand, op 29 november 1918 om precies te zijn, tot minister van Wederopbouw was benoemd.

VLAANDEREN DEN LEEUW

Het was echter niet de aanwezigheid van Loucheur die voor enige commotie zorgde, maar de toespraak van dokter Louis Dewevre, de burgemeester van PetiteSynthe. Dat dokter Dewevre in zijn toespraak de mond vol had over ‘Het Vaderland’ was te verwachten, dat hij ook een lans brak voor ‘respect voor de moedertaal’, was al iets minder vanzelfsprekend. Toen het monument plechtig met het nodige trommelgeroffel werd ontdaan van de blauw-wit-rode tricolore zeildoeken die het bedekten, was er sprake van enige beroering onder de talrijke aanwezigen. In het graniet van de grote triomfboog - een ontwerp van de burgemeester - was het opschrift ‘Vlaanderen den Leeuw’ uitgehakt. Alsof dat niet vol-

“LATEN WE ONS

VERHEUGEN DAT HET

FRANS STILAAN HET

VLAAMS VERDRINGT OP ONS FRANSE

PLATTELAND”

stond, lag boven op het monument een levensgrote leeuw als symbool van de regionalistische gehechtheid van de gemeente aan Vlaanderen.

Dat er ook ‘France Toujours’ en ‘ProPatria’ op het monument was uitgebeiteld, werd gemakkelijkheidshalve vergeten door een aantal rabiate Franse nationalisten die, aangevoerd door de Duinkerkse arts Louis Lemaire, zware druk uitoefenden op de onderprefectuur in Duinkerke en op Arnaud Poivert, de secretaris-generaal van de prefectuur van het departement Nord, om in te grijpen en het ‘provocerende’ Nederlandstalige opschrift stante pede te verwijderen. Lemaire was tijdens de Eerste Wereldoorlog bataljonsdokter en later chirurg in een militair hospitaal geweest. Hij was daarnaast ook een gerespecteerde lokale historicus die een reeks publicaties op zijn naam had staan en - net als burgemeester Louis Dewevre - actief was in de Commission Historique du Nord. Het was daarom vreemd dat Lemaire, blijkbaar niet echt gehinderd door enige

historische feitenkennis, het volgende schreef: “De zogenaamde regionalisten hebben in onze provincie niets minder tot doel dan de Vlaamse taal daar te herstellen, het gebruik ervan te veralgemenen, haar in onze scholen te onderwijzen... Dat spoor volgen zou een anti-Frans werk zijn... Bewust of niet, de regionalisten die pleiten voor het gebruik van het Vlaams werken voor de Duitsers… Hun campagne is dan ook uiterst gevaarlijk. Laten we ons daarom verheugen dat het Frans stilaan het Vlaams verdringt op ons Franse platteland. Laten we in die richting voortwerken door onszelf altijd en overal voor te houden dat we Fransen uit Vlaanderen zijn en geen Vlamingen uit Frankrijk...” De talloze Vlaamse familienamen op het monument vertelden echter een ander verhaal…

JAN HUIJBRECHTS

DAT ER OOK ‘FRANCE TOUJOURS’ OP HET MONUMENT WAS UITGEBEITELD, WERD VERGETEN DOOR EEN AANTAL FRANSE NATIONALISTEN

UITZICHT VAN DE STEDEN MET GROTE MARKTPLEINEN, HALLEN EN BELFORTEN

Welkom Vlaming!

Elke maand struinen we door de media op zoek naar de grote verschillen tussen Wallonië en Vlaanderen. Want hoe je het ook draait of keert, de regelgeving in beide regio’s volgt meer een meer een eigen weg. Wat we uiteraard toejuichen.

Vorige week werd in het Waals Parlement een hervorming goedgekeurd van de verkeersbelasting. In de media, gespecialiseerd in transport, lazen we volgende samenvatting: “Laten we eerlijk zijn: deze hervorming is een totale mislukking geworden”. Reden: de onlogica in de regelgeving.

De berekeningsformules zijn nochtans opgesteld door het kabinet van minister van Mobiliteit Philipe Henry (Ecolo), een groene jongen dus. Vanaf 1 juli 2025 verandert de eenmalige BIV, de Belasting op Inverkeerstelling, te betalen bij het inschrijven van een voertuig. Die BIV wordt dan berekend op basis van het aantal pk én op basis van het gewicht. Dat laatste is best opmerkelijk, want elektrische wagens wegen meer dan ‘gewone’ auto’s.

In het geval van hybride wagens daalt het BIV wel. De eigenaar van een BMW 3 hybride betaalt in 2025 nog maar 109 euro in plaats van nu 1.239 euro. Dat is een aanzienlijke vermindering. Maar voor een volledig elektrische wagen, zoals een Tesla, betaal je dan 1.588 euro in plaats van nu 61,50 euro. Voor een Volvo C40 (300 kW) zal de BIV in Wallonië toenemen van 61,50 euro tot 544,5 euro. De jaarlijkse verkeersbelasting voor dezelfde auto stijgt ook: van 85 euro naar 260 euro.

Eigenaardig

Zoals de lezer weet, worden zowel particulieren als bedrijven in de richting geduwd van de elektrische wagens. Elektrische wagens zijn zogezegd ‘de toekomst’. Persoonlijk ben ik op ecologisch vlak niet overtuigd, maar laat dat een andere discussie zijn. Maar dat een groene minister in Wallonië dan afkomt met een gevoelige toename van de BIV en de autobelasting op elektrische wagens, is toch als eigenaardig te bestempelen. In sommige gevallen is het zelfs goedkoper om een dieselwagen in te schrijven dan zijn elektrische variant.

Dat is ook het opmerkelijke verschil met Vlaanderen: hier betalen eigenaars van elektrische wagens géén autobelasting en géén BIV. Al is daarbij de vraag hoelang Vlaanderen dat (financieel) nog kan volhouden met de toename van het aantal elektrische voertuigen enerzijds en de daling van het aantal betalende diesel- en benzinewagens anderzijds. Maar dat zijn zorgen voor later.

Opgestoken vinger

Ik zag een berichtje langskomen op Facebook dat ik graag deel met onze lezers. De Vlaamse overheid heeft - uiteraard - een eigen webstek: www.vlaanderen.be. U vindt er alle informatie over mobiliteit, gezin, gezondheid, toerisme, cultuur, enzovoort. En voor zij die het Nederlands niet machtig zijn: de webstek is ook beschikbaar in het Frans, het Duits en het Engels.

Ook de Waalse overheid heeft een gelijkaardige webstek: www. wallonie.be. Ook die webstek kan in meerdere talen geraadpleegd worden: u kunt kiezen tussen Frans, Duits of Engels. Een versie in het Nederlands ontbreekt volledig. Zou dat een vergetelheid zijn of zou dat met opzet gebeurd zijn? Natuurlijk is het geen vergetelheid. Het is een bewuste keuze om de Vlamingen gewoon te negeren. Het is niet meer of niet minder dan een opgestoken vinger naar het noorden, als dank voor de miljaren euro’s aan transfers.

Welkom Vlaming.

Wielerclub ‘De Flandriens’ fietst van Komen naar Voeren

Onder de noemer ‘De taalgrens opgezadeld’ organiseert wielerclub ‘De Flandriens’ in het laatste weekend van september een taalgrenstocht van Komen naar Voeren. Die staat volledig in het teken van het 60-jarige bestaan van de taalgrens en de bijhorende faciliteiten.

Op zaterdagavond staat een overnachting in Overijse op het programma, waarna burgemeester Inge Lenseclaes en schepen Jan De Broyer (N-VA) de deelnemers de volgende ochtend uitwuiven. Vanuit Overijse gaat het vervolgens over Borgloon naar Riemst, waar de renners worden ontvangen door Jan Peumans, voormalig voorzitter van het Vlaams Parlement, en oud-beroepsrenner en Vlaams-nationalist Yvo Molenaers.

De laatste etappe brengt de deelnemers in Voeren, de gemeente van voormalig burgemeester en provincieraadslid voor N-VA in Limburg Huub Broers. Hij zal de deelnemers als laatste toespreken.

Volgens Erik Vranken, de voorzitter van De Flandriens, zijn er nog steeds Franstaligen die dromen van een uitbreiding van Brussel of van een zogenaamde ‘corridor’ tussen het Brusselse en Waalse gewest. “Daarom willen wij op een sportieve manier duidelijk maken dat de taalgrens een staatsgrens is waaraan niet meer wordt geraakt”, aldus Vranken.

De Flandriens doen in twee dagen tijd alle 31 taalgrensgemeenten aan. Iedereen die dat wenst, kan deelnemen aan de eerste etappe van Komen naar Ronse. Hetzelfde geldt voor de laatste etappe van Riemst naar Voeren.

Van Komen naar Voeren

Om het volledige programma tijdig te kunnen afwerken, zijn de overige etappes enkel voorbehouden voor geoefende wielerliefhebbers. “Als er mensen met eens stadsfiets zouden meerijden, lopen we het risico om pas laat op de avond aan te komen. Dat is niet de bedoeling”, legt Vranken uit. De Flandriens vertrekken op zaterdag

30 september om 9 uur ’s ochtends aan ‘De Taalkoffer’, de Nederlandstalige school in Komen. Daar worden ze uitgewuifd door een woordvoerder van de Marnixring. Die serviceclub levert nog steeds financiële ondersteuning aan de school, omdat de Franse Gemeenschap tot op vandaag weigert om die te erkennen en te subsidiëren.

ANTON SCHELFAUT

Wens je na het lezen van dit artikel graag mee te fietsen? Inschrijven kan via de website van de Vlaamse Volksbeweging (VVB) tot 18 september.

HORIZONTAAL

A. Boekenliefhebbers

B. Lichaamsdelen - Familielid

C. Keurmerk op gewichten - Lidwoord

D. Groot water in Nederland

E. Plantaardig vocht - Telwoord - Terreurbeweging die een islamitische staat nastreeft

F. Het feitelijke gezicht van de rechtspraak bij de burger

G. Naaldboom - Planeet

H. Laag tij - Inhoudsmaat - Verlies in aantal

I. Inwoner van de eeuwige stad - Akkergrond

J. In tegenstelling tot - Deel van een tennisbaan - Aansporing

K. Neon - Polaire hutten - Gemakzuchtig

L. Werktuig van een etser

VERTICAAL

1. Argumentatie

2. Internetlandcode voor IsraëlTreiter - Zuivelproduct

3. Toneelgenre - Meitnerium

4. West-Vlaams dorp - Omgekomen persoonRomeinse cijfer vier

5. Informaticabeheer - Schoolkind

6. Voornemen - Meisjesnaam

7. Fungerend - Zekere - Insect

8. Broze - Horecabedrijf - Stoomschip

9. Voegwoord - Barbadiaanse zangeres van o.m. 'Umbrella'

10. Nauwsluitend - Lithium

11. Zoogdier - En dergelijke meer - Leerkracht

12. Vochtig - Uitvoerig

KARL VAN CAMP

X van de week!

Hoe moeilijk kan het zijn om te oordelen of iemand zich volgens de wetgeving schuldig heeft gemaakt aan racisme? De memes zijn er, de verdachten zijn bekend en er is godbetert 5 jaar onderzoek naar gedaan. Hoe moeilijk? Heel moeilijk als je de Belgische rechtbanken moet geloven. Dat komt de geloofwaardigheid - of wat daarvan overblijft - niet echt ten goede.

Het had een feestje moeten worden voor de journalistiek. Op het menu stond ‘Dries Van Langenhove à la flamande’ op een bedje van Schild & Vrienden. Als dessert waren er Vlaams Belang-mandatarissen voorzien in een assortiment van schandalige hapjes. De pers zou zich geen moment vervelen. Er was ook niks aan het toeval overgelaten. Het parket had er vijf jaar over gedaan om Dries Van Langenhove en co voor de rechter te dagen. Daar was een excuus voor. Er waren dan ook zeer veel prentjes te bekijken. En zodra iemand spontaan in de lach schoot bij een meme, diende hij vervangen te worden in het onderzoek wegens fascistische sympathieën.

Maar dat lange wachten had ook zijn voordeel. In een verkiezingsjaar is het altijd meegenomen om Vlaams Belang in de hoek te zetten. Zo lijkt het toch. En daar valt wat voor te zeggen. Als Justitie dat niet zo had gewild, hadden ze sneller kunnen werken. Of het hele dossier na de verkiezingen voor de rechter brengen. Het nu doen, vlak voor de heropening van de Wetstraat, ruikt naar bijbedoelingen. Nu moet je bijvoorbeeld uitleggen waarom het 5 jaar duurt om memes te bekijken van Van Langenhove en slechts een paar weken om Conner Rousseau te vrijwaren van drie klachten van grensover-

schrijdend gedrag. Dat is niet makkelijk als je onafhankelijk wil lijken.

Pretbederver

De pers kreeg ruimschoots de tijd om voorbeschouwingen te maken over de zaak, de VRT kon de reportage desnoods heruitzenden en voor de groene vrienden van Apache was er alvast een extraatje: exclusief inzicht in het dossier. Wat zou het kwaad kunnen dat de extreemlinkse website onder de noemer ‘onderzoeksjournalistiek’ alvast een galgje aan het klaarzetten was? Niets toch? Het geeft de andere media iets om over te pennen en over een paar dagen zou alles achter de rug zijn.

Alleen liep het even anders. Pretbederver Hans Rieder, een meester in het onderuithalen van een proces op basis van procedures, had maar een paar minuten nodig om het aangekondigde feest terug naar de werktafel te sturen. Het was een beetje gênant zelfs. Als mensen hun vertrouwen in de rechtstaat verliezen, ligt dat niet in geringe mate aan justitie.

OOK VERKRIJGBAAR IN JARRETELS…

Le nouveau

cd&v est arrivé

Conner, het konijn, was een opwarmertje. Niet meer dan een aperitiefje met een klein toastje kaviaar zoals dat gaat in die kringen. Laat ons eerlijk zijn: een socialist die rare dingen doet om het publiek af te leiden van zijn politieke visie? Zo nieuw is dat niet. Het was hoogstens verrassend dat hij er ook een konijnenpakje voor wilde aantrekken. En toen? Wel, toen dacht Sammy Mahdi bij zichzelf: “Wat we zelf doen, doen we beter. Schat, waar liggen uw bh’s hier ergens?”

Wie herinnert zich nog Johan Van Hecke?

De CVP-voorzitter die een revolutie binnen zijn partij ontketende in de jaren negentig. Zijn slogan was: ‘Le nouveau CVP est arrivé’. Maar toen hij van zijn vrouw scheidde, werd hij door de conservatieve krachten binnen zijn partij aan de deur gepest. Scheiden als boegbeeld van de christendemocratie? Dat was een overduidelijke no-gozone voor de erfgenamen van de politieke waarden in het christendom. Ze hadden verdorie nog maar net de euthanasiewetgeving te verwerken gekregen. Een overspelige voorzitter die het niet stiekem deed zoals zijn voorgangers, was een brug te ver. De Van Rompuys triomfeerden als nooit tevoren. Maar de tijden veranderen. Had iemand in die dagen aan Herman gezegd dat nog in zijn levensjaren de voorzitter van de christendemocratie ongehuwd zou samenhokken met een moslima, hij was waarschijnlijk gestikt in zijn haikucollectie.

Maar tsjeven zijn flexibel. Mahdi is nu voorzitter en heeft de bakens nog een stukje verlegd door als allereerste Belgische voorzitter ooit in een dragqueenpakje te kruipen, zijn tong blauw te verven en een liedje te zingen. Le nouveau CVP is nu echt helemaal gearriveerd. Wij sprokkelden enkele reacties bij diepgelovige kernfiguren.

Herman Van Rompuy: (loopt rood aan) “Mnngnnen.”

Erik Van Rompuy: “Nnnngnnn nondenonde (loopt wat blauw aan).”

Hou deze gedachte vooral even vast, we komen zo bij u terug….

Mark Eyskens (oud-premier): “U gaat mij niet horen beweren dat ik hetzelfde zou gedaan hebben in mijn tijd, maar ik vond het op zijn zachtst gezegd een verrassende politieke zet. En laat ons maar eerlijk zijn: onze voorzitter heeft de mooiste benen die we binnen de christendemocratie ooit geëtaleerd hebben. En dat mag toch ook eens gezegd. Het is in deze ‘Me Too’-tijden niet gepermitteerd natuurlijk, maar bij mij mag hij altijd eens examen komen doen in dat kleedje. Daar doe ik niet flauw over. Als u mij hierop citeert, zal ik dementie inroepen te mijner verdediging.”-

Marc Van Peel (oud-voorzitter): “Zoals u weet, heb ik mijn partijkaart teruggestuurd naar de partij wegens verregaande stommiteiten en een antistedelijk beleid. Ik vond dat de partij als een kip zonder kop in haar ongeluk loopt. Ik bedoelde dat uiteindelijk figuurlijk, maar blijkbaar vonden sommige van mijn opvolgers het noodzakelijk om dat ook letterlijk te nemen. Ik wou dat ik nog een partijkaart had om terug te sturen.”

Jean-Luc Dehaene: (Geen commentaar)

Monseigneur Léonard (voormalig Belgisch kerkvorst): “Toen de Messias kwam, verwachtten de gelovigen een sterke vorst of zelfs een legerleider. Niemand kon vermoeden dat Hij zou komen in de vorm van een zoon van een eenvoudige timmerman uit Nazareth. Dat is een les die we moeten meenemen in dit verhaal. Gods wegen zijn soms ondoorgrondelijk (fel). Dat gezegd zijnde, lijkt het mij sterk dat de christelijke waarden gaan heropleven door een - neem het mij niet kwalijk - een oranje janet met een blauwe tong die 11 van de 10 geboden schendt. Onder de kiesdrempel duiken is een vorm van immanente gerechtigheid! Brandstapel!”

Kris Peeters: “Ik heb altijd gezegd dat het een verkeerde beslissing was om mij naar Europa te sturen. Ik had premier moeten worden. Ze mogen mij altijd bellen.”

Heren Van Rompuy?

Erik: “Enerzijds is dit een zeer gewaagde zet van onze voorzitter, anderzijds ga ik op het hoogste punt van het land beginnen aan de bouw van een Ark. Er hangt regen in de lucht.”

Herman: (bijt op zijn tong) “Hij is tenminste geen echte vrouw, moet je maar denken. Ik ga het daarbij laten.”