't Pallieterke van 5 oktober 2023

SIHAME EN ELIZABETH VERHALEN VAN BEDROG 3

OPEN VLD EN GROEN BENEDEN ALLE PEIL

10 -11 2  8 6

DE MAROKKAANSE GEMEENSCHAP IN VLAANDEREN

RAAD VAN STATE TORPEDEERT HET STIKSTOFDECREET

De Raad van State heeft heel wat vragen bij de programmatische aanpak stikstof (PAS) die door N-VA en Open Vld in het Vlaams Parlement werd ingediend. De ‘impactscore’, hét centrale element dat als toetssteen gebruikt wordt, is volgens de Raad van State onvoldoende transparant. Een week nadat de Vlaamse ministers broederlijk naast elkaar zaten tijdens de septemberverklaring, werden dinsdag de activiteiten van alle ministers geannuleerd voor een extra overleg.

Het waren vooral Open Vld en N-VA die uitkeken naar het advies van de Raad van State. Zij hadden gehoopt dat hun PAS overeind zou blijven, maar dat valt tegen. De Raad van State vindt de manier waarop de impactscore berekend wordt onduidelijk en bovendien stelt de Raad zich, net zoals cd&v, vragen bij het verschil in waarden tussen industrie en landbouw.

Dat kan volgens de Raad enkel als dat wetenschappelijk onderbouwd wordt. Ook het gebruik van drempelwaarden die bepalen wanneer er een vergunning kan verleend worden, is volgens de Raad van State juridisch twijfelachtig, net als het concept van een ‘piekbelaster’.

Geen zekerheid

Voor cd&v is dat een overwinning. Nadat de Raad voor Vergunningsbetwistin-

gen (RvVB) een vergunning voor de Ineos-ethaankraker had vernietigd, besloten Open Vld en N-VA om zonder hun coalitiepartner een voorstel van decreet over de stikstofaanpak in te dienen. Na advies van de Raad van State wilden de twee partijen doorgaan met het decreet, eventueel zelfs met een wisselmeerderheid. Maar de Raad van State stuurt de Vlaamse regering terug naar de tekentafel.

Week na septemberverklaring

Dat zorgt ervoor dat Ineos geen zekerheid krijgt over de ethaankraker. CEO Jim Ratcliffe gaf al aan dat, als er geen akkoord gevonden wordt, hij de ethaankraker elders zal bouwen. Ook de verschillende landbouwers die al jaren wachten op rechtszekerheid, zullen nog wat langer moeten wachten.

Minister-president Jan Jambon (N-VA) was er handig in geslaagd om de septemberverklaring zonder incidenten te laten verlopen. Ook over de kinderopvang werd er een akkoord gesloten met cd&v. Maar ook toen al zei iedereen dat stikstof nog als een zwaard van Damocles boven de regering bleef hangen.

Dat zag ook oppositiepartij Groen, die ook zag dat stikstof geen deel uitmaakte van de septemberverklaring. “Er is geen akkoord, er is geen decreet en ik vraag me sterk af of er überhaupt nog een Vlaamse regering is”, stelt fractieleider Mieke Schauvliege. Vlaams Belang vindt dat de regering opnieuw moet onderhandelen. “Wij roepen alle Vlaamse regeringspartijen op om met een schone lei te herbeginnen”, klinkt het bij Chris Janssens. Volgens Vooruit ligt de uitspraak van de Raad van State in lijn met die van de Raad voor Vergunningsbetwistingen.

De komende dagen zullen de Vlaamse regeringspartijen reageren en kijken wat moet gebeuren om tot een stikstofakkoord te komen. Het is afwachten geblazen, maar misschien zal cd&v zich inschikkelijker opstellen nu er tijdens de septemberverklaring toegevingen werden gedaan over de kinderopvang.

WANNES NEUKERMANS

LAWRENCE URBAIN AUTEUR

“Brussel bezorgt ons nogal wat kopbrekers”

“We sukkelen als maatschappij van crisis naar crisis en snakken naar houvast”

Connerieën II

Op het moment dat u dit blad in uw bus krijgt, zit Rousseau bij de politie om verhoord te worden over zijn vermeend racistische uitlatingen bij een dronken woordenwisseling met agenten van Sint-Niklaas. Als we hem mogen geloven, zal hij dan pas weten wat hij zelf heeft gezegd.

HLN en VTM wilden publiceren wat in het pv staat, maar Rousseau liet dat verhinderen via een procedure op eenzijdig verzoekschrift. Dat de rechter inging op zijn verzoek heeft kenners verbaasd. Er is inderdaad het geheim van het onderzoek, maar de Belgische grondwet verbiedt ook preventieve censuur. DPG Media heeft nu verzet aangetekend. Specialisten maken zich sterk dat Rousseau dat kort geding zal verliezen.

Het is ook niet duidelijk wat hem bezielt. Het is onmogelijk dat zijn uitspraken, die zijn opgenomen door een bodycam en dus niet ontkend kunnen worden, nooit zullen uitlekken. Op sociale media circuleren zijn woorden trouwens al.

Wat ik daar lees, klinkt redelijk geloofwaardig. Rousseau heeft niets gezegd dat uitzonderlijk is in een cafégesprek, maar zijn woorden gaan wel volledig in tegen wat nog toelaatbaar wordt geacht door de linkse catechismus. De socialisten worden gebeten door hun eigen luizen. Indien de gebruikte termen zouden zijn uitgesproken door bijvoorbeeld een politieagent, dan zouden die tot diens ontslag leiden, nog meest op vraag van Rousseau en zijn partij. Op 11 februari 2021 vroeg Rousseau trouwens op Facebook het ontslag van een politieagent die in een privégesprek op WhatsApp racistische termen had gebruikt.

De val van @kingconnah

De top van Vooruit sluit voorlopig de rangen rond de voorzitter. Men kan ook niet anders. Rousseau is hun ‘wunderwaffe’, de enige hoop om het tij, dat al jaren tegen het partijsocialisme ingaat, te keren. Dat de inhoud helemaal naar de achtergrond verdween, was een kleine prijs voor sterke peilingen. Rousseau liet zich gewillig ‘King Connah’ noemen en dook zelfs als konijn op in ‘The Masked Singer’. Het was hij die alles inzette op persoonlijk imago. Nu toont hij zich geschrokken dat zijn eigen gedrag dat imago en zijn partij beschadigt.

Vooruit klampt zich wanhopig vast aan de uitleg dat hun voorzitter het slachtoffer is van duistere krachten. Willy Claes en Louis Tobback hebben het over bewuste campagnes van rechts om hun boegbeeld te beschadigen. Een complot zowaar.

Wat tot nu toe is gebeurd, lijkt nochtans eerder op het tegendeel. Drie klachten tegen Rousseau werden geseponeerd. Een ongewoon inschikkelijke rechter legde HLN en VTM een publicatieverbod op. Volgens het Nieuwsblad (NB) heeft Rousseau ook contact gehad met de korpschef van de politie waarmee “op zijn minst de indruk wordt gewekt” dat hij de garantie wilde krijgen “dat er in de toekomst niets met het incident zou gebeuren”. Wie suggereert dat Rousseau het slachtoffer is van een rechts complot, moet er niet moeilijk over doen dat anderen eerder een complot zien om hem te beschermen. In werkelijkheid heeft Rousseau alles wat hem overkomt over zichzelf afgeroepen. Zijn recente pogingen om “almaar driester controle te houden over zijn imago” (NB) helpen daarbij geenszins. In de laatste peiling deed Vooruit het nog goed, maar er was wel een lichte daling tegenover de vorige peiling. Zo werkt traumaverwerking. Eerst volgen de fases van ontkenning en protest, pas een hele tijd later de fase van aanvaarding van de waarheid

JURGEN CEDER

TOOGPRAAT

IN 2024 IS ER SOWIESO EEN PARTIJ ‘TE VEEL’

N-VA-voorzitter Bart De Wever droomt van een politieke herverkaveling op centrumrechts. Voor de verkiezingen van 9 juni 2024 zit die er niet aan te komen. Het is de kiezer die zal herverkavelen. Op twee manieren. Ten eerste kan na de verkiezingen een partij uiteenvallen. Ten tweede valt bij de vorming van een federale regering een partij ‘te veel’ af. De namen die vallen zijn die van Open Vld en MR.

Het is hier al meermaals geopperd: indien peilingen bewaarheid worden en één of meerdere traditionele partijen na de verkiezingen van 9 juni 2024 in bepaalde provincies met de kiesdrempel flirten, dan dient zich een politieke herverkaveling aan. Dat gebeurt dan door het uiteenvallen van één of meerdere partijen naar analogie met de Volksunie in 2001

Open Vld is een louter persoonlijk vehikel geworden van Alexander De Croo en een aantal baronieën

te behouden. Inhoudelijk gaapt de leegheid. En dus zal de partij verder verschrompelen met een aantal kandidaten die net niet verkozen zijn en andere oorden gaan opzoeken. De vraag is echter waar ze terechtkunnen. In het verleden was er een bijna directe lijn richting N-VA. Vlaamsgezinde liberalen met een sociaaleconomisch rechtse reflex keken naar die partij omdat die de waarden vooropstelde van bij de oprichting van VLD in 1992. Maar de huidige groep malcontenten, of zij die voor hun zetel moeten vrezen, hebben die Vlaamse reflex totaal niet.

MR vreest door het balorige gedrag van voorzitter Georges-Louis Bouchez afgestraft te worden

EDITORIAAL

Wie komt in het vizier en zal moeten vechten om te overleven? Dat hangt natuurlijk af van de verkiezingsuitslag. De peilingen geven in deze slechts een bepaalde tendens aan. N-VA-voorzitter Bart De Wever opperde even een politieke herverkaveling net voor de verkiezingen, maar dat was eigenlijk een relatief doorzichtig maneuver. Het leek erop dat hij vooral zocht naar ontevreden figuren bij Open Vld en cd&v, die eieren voor hun geld zouden kiezen en overstappen naar de N-VA. Maar de politicologische literatuur leert dat herverkavelingen er steevast ná de verkiezingen komen, namelijk wanneer een of andere partij een zware mokerslag heeft gekregen en men ideologisch ook intern sterk verdeeld is. Vandaar dat de partij die het meest voor de toekomst moet vrezen Open Vld is. Gedaan met het ‘liberaal familiebedrijf’

De partij is ondertussen een louter persoonlijk vehikel geworden van premier Alexander De Croo en een aantal baronieen zoals de familie-De Gucht en de clan-Van Quickenborne, die er enkel op uit zijn de eigen zetel

www.palnws.be

Redactie & beheer: Uitgeverij ’t Pallieterke Lagesteenweg 5 bus 1, 1850 Grimbergen Tel. : 03-232 14 17

Abonnementen/administratie: secretariaat@pallieterke.net

Lezersbrieven: lezersbrieven@pallieterke.net

Abonnementen binnenland Abonnement buitenland:

3 maanden: 52 euro Tarieven afhankelijk van de 6 maanden: 104 euro bestemming. Alle inlichtingen

1 jaar: 208 euro op de kantoren.

Steunabo 1 jaar: 300 euro

Het abonnementsgeld kan overgeschreven worden op volgend rekeningnummer met vermelding van uw naam en adres: BE82 4096 5194 9168 BIC KREDBEBB

Elke week op donderdag in uw krantenwinkel

Oud-hoofdredacteurs:

Bruno De Winter (1945-1955, stichter), Jan Nuyts (1955-2000), Leo Custers (2000-2010), Karl Van Camp (2010-2020)

Kernredactie:

Jurgen Ceder, Stijn Derudder (eindredacteur), Wannes Neukermans, Anton Schelfaut, Karl Van Camp Verantwoordelijke uitgever: Wart Van Schel

Foto's: Belga, Photonews, Shutterstock

Els Ampe maakte zich op een 11 juliviering in het Brusselse stadhuis ooit belachelijk door de speech van Vlaams Parlementsvoorzitter Jan Peumans te onderbreken. En het was niet omdat hij niet Vlaams-radicaal genoeg was. Andere parlementsleden van Open Vld (Maurits Vande Reyde) zijn sociaaleconomisch centrumrechts, maar hebben vaak kritiek op het Vlaamse niveau. Naar N-VA overstappen is geen optie. Misschien lonkt gewoon het einde van de politieke loopbaan voor een hele reeks Open Vld-mandatarissen. Iemand als Willem-Frederik Schiltz zou perfect bij de groenen thuishoren, net als Gentse burgemeester Mathias De Clercq.

De Open Vld zal dus verschrompelen en irrelevant worden. Tenzij om net voldoende zetels aan te leveren, zodat een regering een meerderheid heeft.

Ecolo is redding voor Groen

Het kan wat vreemd klinken dat Open Vld in haar voortbestaan bedreigd is, terwijl Groen er nog slechter aan toe is. Van alle Vlaam-

Ecolo is de redding of levensverzekering van Groen

se partijen haalt Groen de laagste score en nu al lijkt het bijna vast te staan dat ze volgend jaar in één of meerdere provincies de kiesdrempel niet haalt. Dreigt een scenario zonder zetels zoals in 2003? Is Groen ‘de partij te veel’? Zover zijn we nog niet. En zelfs in dat geval van onder de kiesdrempel te duiken, zal de partij niet verdwijnen. Een redding of levensverzekering van Groen, is de Franstalige zusterpartij Ecolo. Samen vormen ze een fractie in de federale kamer. Groen zal zich op de verkiezingsavond van 9 juni vastklampen aan Ecolo, zoals ze het in 2019 gedaan heeft. De Vlaamse groenen trappelden eigenlijk ter plaatse, Ecolo won. Nu zou het ook kunnen dat de politieke herverkaveling er niet komt direct na de verkiezingen, maar wel wanneer de verschillende regeringen zijn gevormd. Omdat een bepaalde partij zit weg te kwijnen in de oppositie en zich al te graag als beleidspartij profileert. Dat is een bedreiging voor de cd&v, die ondanks een verschrompeling nog altijd als dé beleidspartij in de markt wordt gezet. Een oppositiekuur heeft weinig opgeleverd. Cd&v niet meer aan de knoppen, betekent een verdere leegloop van de partij.

Niemand wil MR

Geldt dat ook voor de Vlaamse liberalen indien ze uit de boot van de regeringsvorming vallen? Dat kan in theorie, al is er een ontsnappingsroute. De Vlaamse liberalen kunnen als oppositiepartij herleven op twee voorwaarden. Ten eerste moet de huidige top met De Croo, Van Quickenborne en co definitief baan ruimen. Ten tweede moet de partij resoluut gaan voor een rechtsliberaal programma. Weinig plausibel dat dat gebeurt.

Waar ze in elk geval wel zenuwachtig zijn over een mogelijke oppositiekuur is bij de Franstalige liberalen. MR vreest door het balorige gedrag van voorzitter Georges-Louis Bouchez afgestraft te worden. Federaal als PS en N-VA elkaar vinden in hun aversie voor Bouchez, Waals (en eventueel Brussels) van zodra de PS merkt dat een meerderheid met Ecolo en de centristen van Les Engagés mogelijk is.

Laatstgenoemde centristische ex-christendemocratische partij heeft een aantal Waalse bedrijfsleiders aangetrokken en hoopt gematigde liberalen voor zich te winnen. De nervositeit bij MR is groot, want een partijbureau vorige maandag duurde tot 14 uur en ging over de rol van Bouchez in de campagne. Opnieuw werd de piste geopperd dat de voormalige interimpremier zou terugkomen om campagne te voeren en de scherpe kanten van de MR af te vijlen. Kwestie niet ‘de partij te veel’ te worden bij de volgende regeringsvorming.

Vincent Van Quickenborne

Sihame en Elizabeth

twee verhalen van bedrog en goedgelovigheid

Sihame El Kaouakibi heeft deze week haar rentree in het Vlaams Parlement gemaakt. Daar wachtte haar een ijzige ontvangst. “Zelfs Roger Vangheluwe zou warmer onthaald zijn”, merkte Jan Segers met enige overdrijving op in HLN. Die houding is begrijpelijk. Velen hebben zich laten inpakken door El Kaouakibi. Door de latere onthullingen voelen ze zich voor schut gezet. Een van hen is Jan Jambon.

Na de tussenkomst van El Kaouakibi haalde die zwaar uit: “De laatste van wie wij lessen te ontvangen hebben in dit halfrond, dat bent u.” Hij kreeg een lang applaus van het gehele halfrond. De Vlaamse premier is zelf ook een bedrogen partner. Jambon had er persoonlijk voor gezorgd dat de Brusselse VZW van El Kaouakibi, WeLoveBXL, 200.000 euro heeft gekregen. Misschien moet hij ook wat boos zijn op zijn eigen goedgelovigheid en daar wél lessen uit trekken?

Het klinkt surreëel, maar in haar toespraak beschuldigde El Kaouakibi haar collega’s ervan het vertrouwen in de politiek te ondermijnen. Het was alsof Sven Pichal een pleidooi kwam houden tegen kinderporno. Niemand heeft de laatste jaren meer gedaan dan El Kaouakibi om het geloof in de politiek aan te tasten, maar dat belette haar niet in het Vlaams Parlement een oproep te doen om het vertrouwen van de burger te herstellen. Ze lijkt werkelijk te geloven dat ze zichzelf kan heruitvinden als strijder tegen de antipolitiek.

Theranos

Met dat sociopathische gedrag deed El Kaouakibi mij eens te meer denken aan Elizabeth Holmes. Terwijl haar op bedrog gebouwde zakenimperium al volop in elkaar aan het storten was, poogde die nog nieuwe investeerders te ronselen alsof er niets aan de hand was. Holmes is intussen veroordeeld voor georganiseerde fraude en is in mei begonnen aan haar gevangenisstraf van 9 jaar.

Het is niet het enige punt van gelijkenis. Het verhaal van Holmes is fascinerend, omdat het, net als het verhaal van El Kaouakibi, veel leert over de onwaarschijnlijke bereidheid van mensen om te geloven wat ze willen geloven. Haar leven is al het onderwerp geweest van een sterke documentaire (‘The Inventor - Out for Blood in Silicon Valley’) en sinds vorig jaar ook van een dramaserie (‘The Dropout’).

Modieuze, maar uiterst vage woorden waren het mistgordijn voor bezigheidstherapie en persoonlijke verrijking van El Kaouakibi

Elizabeth Holmes was de oprichter van het bedrijf The ranos. Ze beweerde een revolutionair proces te hebben ontwikkeld om snel bloed te testen op een veelheid van aandoeningen. Hoewel de uitvinding enkel in haar hoofd bestond, slaagde ze er verbazend snel in investeerders voor haar project te vinden.

Dat ze nooit diep inging op de wetenschap pelijke details van haar uitvinding, had nochtans het eerste waarschuwingssig naal moeten zijn. Later gingen nog meer alarmbellen af, maar heel wat investeerders bleven in haar ge loven. Ze bleven haar financiële middelen toestoppen, lang nadat het duidelijk had moeten zijn - kan kerpatiënten kregen bijvoorbeeld de diagnose van diabetes en omge keerd - dat de uitvinding van Holmes gewoon niet werkte. Die blindheid had te maken met het verhaal waarin zove len wilden geloven.

Een onweerstaanbaar verhaal

Holmes is knap en welbespraakt. Met de zwarte rolkragen die ze altijd droeg, imiteerde ze Steve Jobs. Net als de oprich ter van Apple was Holmes een ‘college drop-out’, iemand die de universiteit niet heeft afgemaakt. Dat speelde in haar voor deel. Amerika, ‘the land of opportunity’, is gek op verhalen van mislukkelingen die dankzij talent en doorzettingsvermogen toch nog de top halen.

Ook de aard van haar uitvinding droeg bij om wat Holmes aanbood onweer staanbaar te maken. Die zou bloedtes ten sneller en goedkoper maken. De investeerders konden in een project stappen dat hen rijk zou maken en te gelijk de warme gedachte koesteren dat ze daarmee de gezondheidszorg toegankelijker maakten voor armen.

Het sterkste element in het verhaal was dat Holmes een jonge vrouw was die, tot gejuich van velen, het ‘glazen plafond’ had verbrijzeld in de mannenwereld van de commerciële technologie. Ze werd de jongste vrouwelijke miljardair ooit. Ze ging om met de rijken en de machtigen. Haar gezicht sierde de voorkant van ‘Fortune’. Ze had zichzelf geleerd met een lagere stem te spreken, om zakelijker en dominanter te klinken. De investeerders zagen in haar de zelfverzekerde, nuchtere vrouw die ze wilden zien.

De verleiding om mee te kunnen stappen in een verhaal van ‘girl power’ bleek groter dan het gezond verstand

Blanke mannen in blauwe pakken

In films en televisiedrama’s zijn het vaak oudere mannen die de loopbaan pogen te saboteren van de jonge vrouw die in hun wereld binnendringt. In werkelijkheid waren zij de meest enthousiaste supporters van Holmes. Het waren ook de laatsten die in haar bleven geloven. De bekendsten waren ex-generaal Mattis en voormalige buitenlandministers Henry Kissinger en George Schultz. Allen zijn het zeer intelligente figuren, met tonnen ervaring, mensen van wie men dus een grote dosis waakzaamheid, zelfs flink wat cynisme, had mogen verwachten. De verleiding om mee te kunnen stappen in een verhaal van ‘girl power’ bleek groter dan het gezond verstand.

Ook daar zie je de gelijkenis met het verhaal van El Kaouakibi. “Een minderheid van blanke mannen in blauwe pakken draait aan de knoppen”, klaagde die ooit. Dat klopte alvast in haar verhaal. Het waren vooral oudere, blanke mannen in blauwe pakken die haar het meest hebben geholpen: Peter De Keyzer, Geert Noels, Karel Van Eetvelt, Jan Denys, Jan Jambon, Patrick Janssens, Bart Somers en vele anderen.

terlijk en levenswandel waren die van een vrijgevochten, westerse vrouw. Ze vertegenwoordigde dus tegelijk geslaagde integratie en allochtoon en vrouwelijk succes in de zakenwereld, allemaal met een bedrijfsactiviteit die er dan ook nog eens in bestond andere allochtonen klaar te stomen voor een productieve rol in de samenleving. Het was een verhaal waar zovelen in het bestel naar smachtten. Ze werd gehuldigd met titels en prijzen en kreeg zowel van de overheid als de privésector grote sommen aan subsidie. Wat er nooit kwam, was een kritische blik op haar activiteiten en rekeningen.

Nochtans produceerde El Kaouakibi van bij de aanvang alleen gebakken lucht. “Let's Go Urban brengt jongeren met diverse achtergronden bij elkaar om elkaars passie te ontdekken en naar een hoger niveau te tillen”, zo beschreef de GvA El Kaouakibi’s activiteiten. Het klink geweldig, maar wat betekent het? De hele tijd gebruikten El Kaoaukibi en haar supporters begrippen als ‘empowerment’, ‘urban culture’, ‘urban media’, ‘een open sfeer met internationale vibes’, ‘werken met young potentials’,... Modieuze, maar uiterst vage woorden waren het mistgordijn voor bezigheidstherapie en persoonlijke verrijking van El Kaouakibi.

Fake it till you make it

Ondanks hun daden van bedrog, zie ik Holmes en El Kaouakibi niet als ordinaire oplichters. Ze geloofden zelf in hun verhaal. Holmes dacht dat ze de uitvinding die ze eigenlijk nog niet had gedaan later kon verwezenlijken. “Fake it till you make it” was tot voor de onthullingen rond Theranos een populair adagium in Silicon Valley. El Kaouakibi gelooft ook nu nog dat ze eigenlijk veel heeft verwezenlijkt en dat haar “inschattingsfouten” het gevolg zijn van haar “panische ambitie om het goede te doen”, zoals ze het zelf uitdrukte.

El Kaouakibi lijkt werkelijk te geloven dat ze zichzelf kan heruitvinden als strijder tegen de antipolitiek

Holmes en El Kaouakibi zijn toevallig vrouwen, maar uit statistieken blijkt dat vooral mannen zich schuldig maken aan witteboordencriminaliteit. Hun vrouwelijkheid was wel een belangrijk element in hun verhaal, in

Sihame El Kaouakibi Elizabeth Holmes eind

Interne verschuiving lost Franstalige financiële problemen niet op

Door te schuiven met bevoegdheden, intern af te slanken en met minder ministers te werken hoopt men bezuiden de taalgrens de budgettaire problemen de baas te kunnen. Maar dat is wellicht ijdele hoop.

Vlaanderen boekt volgend jaar een begrotingstekort van 2,7 miljard euro en een miljard euro extra indien we er de investeringen voor de Oosterweelverbinding en de relancemaatregelen van Vlaamse Veerkracht na de corona- en energiecrisis bijtellen. De Waalse regering liet bij monde van minister-president Elio Di Rupo (PS) via een omweg weten dat Wallonië er eigenlijk niet zoveel slechter voor staat. Het boekt een tekort van 3 miljard euro dat voor een belangrijk deel te verklaren is door de extra uitgaven en steunmaatregelen voor het aanpakken van de coronacrisis en de overstromingen in de zomer van 2021. De Franse Gemeenschap, steevast het zwakke broertje van de deelregeringen, heeft een begrotingstekort van goed één miljard euro. Ook minder dan Vlaanderen dus. Toch is er geen reden tot euforie, laat staan tevredenheid. Je moet die tekorten bekijken in verhouding tot het totale budget.

Het relatief deficit

En daar scoren de Franstalige deelregeringen zeer slecht. Vlaanderen heeft inderdaad een te groot tekort, maar kan gemakkelijker richting begrotingsevenwicht werken, indien gewenst tenminste. Het deficit valt al bij al nog mee in verhouding tot het totale budget dat in de buurt van 60 miljard euro zit. Wallonië heeft eenzelfde deficit, maar op een totale begroting van 18 miljard euro. En wat de Franse Gemeenschap betreft, is het tekort van goed 1 miljard er één op een totaalbudget van 10 miljard euro. Verhoudingsgewijs dus een stuk hoger dan in Vlaanderen. En vooral: de Franse Gemeenschap moet het vooral van dotaties hebben en kan het tekort niet wegwerken door belastingen te heffen zoals de gewesten.

Gevolg: de Franstalige politici maken zich ook al zorgen omdat de schuld van de deelregeringen blijft stijgen. Behalve bij die van Vlaanderen, stijgt de schuld tot 200 procent of meer van de totale inkomsten. Nu is een faillissement van die deelregeringen niet voor morgen. Ten eerste kijkt Europa, maar ook de internationale markten doen dat, voor het lenen van geld naar de nationale staten. Het zijn de Belgische cijfers die tellen. Een groot Waals begrotingstekort kan zo deels gemaskeerd worden. Al is een precaire budgettaire situatie nooit goed nieuws. Het doet de schuldrating van de regio’s dalen, wat de rente op de schuld kan doen stijgen. Maar de beleggers in staatspapier gaan er - ook voor de regio’s - altijd van uit dat er een derde betaler is. Iemand die de Franstalige rekeningen ophoest of de tekorten rechtstreeks of onrechtstreeks zal aanzuiveren. Desnoods via een staatshervorming zoals in het verleden is gebeurd. Concreet is het Vlaanderen dat voor de redding zorgt als rijkste regio.

Afslanking van de Franse Gemeenschap

En zo komen we bij het politieke scenario dat de Franstaligen gaan vragen om geld, waarbij er in ruil extra bevoegdheden naar Vlaanderen gaan. Maar zie, 8 maanden voor de verkiezingen wil men dat signaal niet uitsturen richting noorden. Neen, de partijvoorzitters van PS, MR en Ecolo hebben besloten om al zeker te besparen op de Franse Gemeenschap. Door te werken met minder ministers. Zo zouden de excellenties van de Franse Gemeenschap gewoon overkomen van Wallonië en van de Brusselse regering. Enkel de minister-president zou een opzichzelfstaande functie zijn. Verder moet het aantal parlementsleden worden beperkt en de administratie afgebouwd. En vooral: een aantal gemeenschapsbevoegdheden (gezondheidzorg, jeugdbeleid,…) worden overgeheveld naar de gewesten. De Franse

Gemeenschap blijft dan bevoegd voor onderwijs, cultuur en radio en televisie.

Gaat dat helpen om de financiële problemen op te lossen? Het valt te betwijfelen. Om te beginnen blijft de Franse Gemeenschap als aparte entiteit bestaan en heeft ze nog altijd het onderwijs onder haar vleugels, en dat is nu eenmaal de grootste kostenpost op dat beleidsniveau. Wordt daarop bespaard? Wellicht niet. Ten tweede zijn de aangekondigde afslankingen in het overheidsapparaat beperkt. Ten derde is er geen reden om aan te nemen dat de Franstalige overheden financieel sterker staan als ze bevoegdheden gewoon overhevelen naar het gewest. Dat kost ook geld. Het enige verschil is dat de Waalse regering dat kan opvangen door de eigen regionale belastingen te verhogen, wat de Franse Gemeenschap niet kan. Maar daarmee is de kans zeker niet verkleind dat de Franstaligen straks toch bij Vlaanderen moeten aankloppen…

ANGÉLIQUE VANDERSTRAETEN

Steeds meer gepensioneerden actief als zelfstandige Extra inkomen niet hoofdreden

Steeds meer gepensioneerden kiezen ervoor om als zelfstandige bij te verdienen. Dat blijkt uit een analyse van hr-dienstengroep Liantis. In de laatste vijf jaar is hun aantal met 26,5 procent toegenomen. Een teken dat heel wat gepensioneerden iets bovenop hun pensioen kunnen gebruiken - of zelfs nodig hebben.

geworden hun patiënten blijven helpen. Zij zullen hun patiëntenbestand na verloop van tijd wel zien dalen, maar willen wel bezig blijven.”

“Er zullen er zeker zijn die als zelfstandige blijven werken om een extra inkomen te hebben”, verduidelijkt de expert van Liantis. “Maar in de meeste gevallen gaat het om bezig blijven als zelfstandige, in andere gevallen gaat het over mensen die na een lange carrière nog even willen bijverdienen als consultant.”

Rusthuisprijzen

De kloof tussen het pensioen en de rusthuisfactuur wordt steeds groter. Dat komt omdat de dagprijzen in woonzorgcentra gekoppeld zijn aan de consumptie-index, terwijl de pensioenen gekoppeld zijn aan de gezondheidsindex, die trager stijgt. Vlaamse oppositiepartijen Groen, Vooruit en Vlaams Belang pleiten voor een maximumfactuur. Dat is volgens Vlaams minister van Welzijn Hilde Crevits (cd&v) niet mogelijk.

Koepelorganisatie Zorgnet-Icuco stelt dat er meer overheidsgeld naar de zorg moet gaan. Normaal gezien moet de overheid de zorgkost financieren en de dagprijzen die bewoners betalen, dienen voor woon- en leefkosten. “Maar de bijdrage van de overheid dekt hoe langer hoe minder de reële zorgkost”, klinkt het daar.

WANNES NEUKERMANS

Het aantal zelfstandigen ‘actief na pensioen’ blijft toenemen en intussen is zelfs bijna 1 op de 10 zelfstandigen met pensioen. “Denk maar aan huisdokters die verder patiënten ondersteunen na hun 65ste”, reageert Karel Van den Eynde, expert zelfstandig ondernemen bij Liantis. De meeste gepensioneerden mogen sinds 2015 onbeperkt bijverdienen.

Bezig blijven

Tegelijkertijd is de gemiddelde rusthuisfactuur gestegen tot meer dan 2.100 euro, ver boven het gemiddelde pensioen in ons land. Het is al lang geen uitzondering meer dat mensen hun huis verkopen om hun rusthuisfactuur te kunnen betalen. Daardoor is het ook logisch dat mensen na hun pensioengerechtigde leeftijd nog bijverdienen. Gemiddeld verdienden gepensioneerden nog 17.320,6 euro bij per jaar en waren ze 70 jaar oud.

Toch is dat extra inkomen niet de hoofdreden voor gepensioneerden om als zelfstandige actief te blijven of te worden. “Want dat extra inkomen wordt voor een groot deel wegbelast. Als het puur om de inkomsten gaat, zijn flexi-jobs een beter model”, legt Karel Van den Eynde uit. Hij stelt dat het bij vrije beroepen vooral gaat over het ‘bezig blijven’. “Als we het voorbeeld van dokters nemen: zij willen ook nadat ze 65 of 67 zijn

Elio Di Rupo

NIEUWE DRUGSCLANS TEISTEREN BRUSSEL

Volgens nationaal drugscommissaris Ine Van Wymersch staat de integriteit van ons land het spel. “Geen enkele organisatie, zij het van de overheid of privé, is in België vrij van het risico op infiltratie door de onderwereld”, waarschuwt Van Wymersch in het BRUZZ-programma ‘A La Carte’.

“Al onze alarmbellen zouden moeten afgaan”, stelt de nationaal drugscommissaris. “Wanneer het criminele milieu de legale structuren infiltreert, dan staat de integriteit van het land op het spel.” Het risico op infiltratie werd tijdens de politieoperatie ‘Sky-ECC’ ontdekt. Iedereen die een telefoon had met de applicatie ‘Sky’ kon aan het crimineel circuit worden gelinkt. Bovendien neemt het aantal zware wapens en het geweld de laatste vijf jaar toe.

Sinds kort manifesteren er zich in Brussel nieuwe drugsclans met oorlogswapens, die het geweld niet schuwen. Dit jaar vielen er al negen doden. Vorige week vond een schietpartij plaats in de Matonge-wijk waarbij twee mensen gewond raakten. De bewoners vrezen hun wijk te verliezen aan het drugsgeweld. Burgemeester Christos Doulkeridis (Ecolo) trok aan de alarmbel en zegt de situatie niet meer de baas te kunnen.

De Matonge-wijk is al jaren gekend omwille van het dealen van drugs, maar de laatste tijd moet de politie vaststellen dat er ook cocaïne en crack worden verkocht. Dit wordt door de politie als bijzonder verontrustend beschouwd, omdat het gepaard gaat met toenemend straatgeweld. Het zou om een territoriumoorlog gaan. “We kunnen niet uitsluiten dat het aantal schietpartijen nog zal toenemen”, liet korpschef Michel Goovaerts zich onlangs ontvallen.

Steeds driester

De publieke afrekening in Anderlecht, waarbij een man in zijn wagen met zeventien kogels werd doorzeefd, spreekt tot de verbeelding. De politievakbond wijst erop dat dit soort praktijken uit Zuid-Amerika komt overgewaaid. “We zien dat ze geen schrik hebben. Als het nodig is, dan doden ze mensen op straat”, laat Stephane Goossens van de NSPV weten. Vorig jaar waren er in Brussel reeds 46 schietpartijen. Volgens de politie gaat het in vele gevallen om drugsgeweld. De criminelen gaan steeds driester te keer. De politie is onvoldoende voorbereid op dit soort geweld. De politievakbonden vragen dan ook om beter materiaal en bijkomend personeel.

Nationaal drugscommissaris Ine Van Wymersch pleit voor een geïntegreerde aanpak van OCMW’s, scholen, de belastingdienst en andere organisaties. “Ik heb vandaag de indruk dat ik meer zorg moet dragen voor de privacy van criminelen dan dat er middelen zijn om hun illegale vermogensvoordelen af te nemen”, laat ze aan BRUZZ weten. Of het veel zal uithalen, is zeer de vraag. De echte criminelen blijven buiten beeld. Jongeren zonder toekomst verrichten voor een habbekrats het vuile werk.

Ook de versnippering van de bevoegd-

heden en de politionele diensten speelt de drugsbendes in de kaart. Het nieuwe politiecentrum van politiezone Brussel Hoofdstad - Elsene moest daar deels een antwoord op bieden, maar de bouw ervan laat op zich wachten. Aanvankelijk was het de bedoeling dat het nieuwe politiecentrum nog voor 2024 operationeel zou zijn, maar nu zal het ten vroegste tegen 2028 klaar zijn. “Het zou eigenlijk de politieke ambitie moeten zijn dat dit het nieuwe hoofdkantoor wordt voor álle Brusselse politiezones- en diensten. De versnippering in Brussel moet stoppen en een nieuw modern hoofdcommissariaat zou een bijkomende garantie bieden op een performant veiligheidsbeleid”, besluit Mathias Vanden Borre (N-VA).

Politiek probleem

Vanden Borre waarschuwt al jaren voor het oprukkend gevaar van de stadsbendes in Brussel, maar zijn bekommernissen werden als fantasie weggezet. Volgens de N-VA’er is het drugsgeweld in Brussel in eerste instantie een politiek probleem: “Het versnipperd Brussels veiligheidsbeleid, een minister-president die uitblinkt in passiviteit op het vlak van veiligheid en een parket in crisismodus creëren een gunstige omgeving voor stadsbendes.” De strijd tegen de criminele stadsbendes is prioritair. “We mogen geen wijken meer verliezen aan stadsbendes”, besluit Vanden Borre.

Het Brussels Hoofdstedelijk Gewest heeft nood aan een doorgedreven gecoördineerde aanpak. De afzonderlijke prikacties van de politie verschuiven enkel het probleem. Veertig Brusselse wijkcomités trokken vorige week ook al aan de alarmbel. De buurt rond het Zuidstation mag dan al opgekuist zijn, de problemen zijn naar andere wijken verschoven. “Er wordt openlijk drugs gedeald. Er is veel meer sprake van agressie en inbraken. Er lopen mensen rond die zichzelf niet meer onder controle hebben en het buurtleven zeer moeilijk maken”, getuigt Eric Vandezande. “De basisveiligheid om de buurten te laten functioneren, is er niet meer.”

Het toenemende drugsgeweld in Brussel is niet alleen het gevolg van een falend gerecht en de politie die in het defensief wordt gedrongen. Dagelijks wordt er in Brussel op agenten geweld gepleegd. Brussel wordt steeds meer een internationale en multiculturele stad die duizenden nieuwkomers en illegalen per jaar aantrekt. Net als de stad wordt ook de drugscriminaliteit internationaler. Om dit boeltje op orde te krijgen, is een bestuurlijke klasse met ruggengraat nodig. Anders dan nu.

JULIEN BORREMANS

Minister Verlinden voor schut gezet door seminarie in Israël

Van 8 tot 14 juli 2023 hebben de politiezones Antwerpen, Grens, HEKLA, Oostende, Westkust, Rivierenland en Damme/Knokke-Heist deelgenomen aan een seminarie in Jeruzalem (Israël). Het ging in totaal om 35 agenten.

De uitnodiging ging uit van het Israëlische ministerie van Diaspora en de Strijd tegen Antisemitisme, in samenwerking met het Coördinatiecomité van de Joodse gemeenschap in Antwerpen. In december al heeft de EU volgens een Kamerlid van PVDA-PTB “het partnerschap tussen Europol en de Israëlische politie voorlopig stopgezet”. Ze verwijst daarbij naar de ongerustheid over het beleid van de huidige regering.

Het seminarie handelde over huidige en toekomstige dreigingen ten gevolge van haatmisdrijven en wereldwijde terreur, en over de wijze waarop in een stedelijke context aan zulke dreigingen het hoofd kan worden geboden. Een bezoek aan de Israëlische nationale politie maakte deel uit van het programma.

Israel Military Industries

In de Commissie voor Binnenlandse Zaken, Veiligheid, Migratie en Bestuurszaken werd eind september minister Annelies Verlinden (cd&v) aan de tand gevoeld over dat seminarie door enkele Kamerleden van PVDA-PTB en Ecolo-Groen. Zo wilden ze ook weten wat de exacte rol was van de wapenfabrikant Israel Military Industries (IMI), waar de opleiding georganiseerd werd.

Israel Weapons Industries (IWI), officieel Israel Military Industries Ltd., ook wel Taas, is een Israëlische wapenfabrikant van de overheid.

Het bedrijf vervaardigt vuurwapens zoals pistolen en geweren, hoofdzakelijk voor Israëlische overheidsinstellingen zoals politie en defensie. Wapens van de IMI zijn populair over de hele wereld. Het bekendste voorbeeld is de uzi. De uzi-pistoolmitrailleur, kortweg uzi, is een machinepistool dat zeer geschikt is voor gevechten op korte afstand. Het wordt geproduceerd door IMI. Tussen 1960 en 1983 werd de uzi door FN Herstal in licentie geproduceerd.

Niet op de hoogte

Minister Verlinden: “Ik werd niet vooraf op de hoogte gebracht van het bezoek. Het werd mij pas bekend nadat de deelnemende politiezones daarover hadden gecommuniceerd op de sociale media.” Het seminarie zou volgens de minister “integraal gefinancierd zijn door het Israëlische ministerie”. De deelnemende

zones beroepen zich op hun autonomie, zowel voor de deelname als voor de eventuele bijkomende financiering. Volgens haar informatie waren de federale politie noch de Vaste Commissie van de Lokale Politie op de hoogte van deze vorming.

Verlinden nog: “IMI verkoopt wapens aan de Israëlische politie en defensie, maar ook aan andere landen. Het bedrijf verstrekt opleidingen aan de Israëlische politie en aan politiediensten van andere landen.”

“De informatie-uitwisseling met Israel verloopt voornamelijk via Interpol en overeenkomstig artikel 3 van de ‘Constitution of the ICPO-INTERPOL’ mag er geen politieke, religieuze, raciale of militaire informatie behandeld worden. Europol heeft een werkovereenkomst met Israël gesloten en de samenwerking werd in dit kader niet opgeschort.”

Verlinden tot slot: “Op grond van artikel 218 van het EU-Verdrag zijn de onderhandelingen tussen de Europese Commissie en Israël mislukt, omdat er geen overeenstemming bereikt werd over de formulering van de territorialiteitsclausule van de bezette gebieden. Bij gebrek aan overeenkomst kan Europol derhalve geen persoonsgegevens met Israël uitwisselen.”

Schieten met scherp

De Kamerleden zijn vooral verbaasd dat de minister een dergelijke ‘excursie’ niet op voorhand moet goedkeuren. Vlaams Belang reageerde al eerder op het seminarie. De partij maakte begin juli vooral van de gelegenheid gebruik om met scherp te schieten op PVDA en Groen. “Hebben we PVDA eigenlijk al eens serieus gehoord over het moorddadige islamitische terreurregime van Iran? Nee”, benadrukte Antwerps gemeenteraadslid Sam van Rooy (Vlaams Belang) in de media toen. “Maar als het gaat over de enige Joodse staat ter wereld, dan gaan alle - leugenachtige - remmen los en krijg je met PVDA een islamo-communistisch anti-Israëlfeestje.” Tegenover Groen ging Van Rooy nog een stap verder: “Groen zou geen traan laten mochten haar islamitische vriendjes de jihadistische daad bij het woord kunnen voegen.”

Annelies Verlinden

“De integriteit van ons land staat op het spel”

© PHOTONEWS 5 oktober 2023 5 Binnenland

CATASTROFALE SEPTEMBERPEILING VOOR GROEN EN OPEN VLD

De resultaten van de septemberpeiling van Het Laatste Nieuws, VTM, Le Soir en RTL TVi sloegen in als een bom. Van een echte verrassing, laat staan een trendbreuk, was er nochtans geen sprake. Integendeel zelfs, het is precies de voortzetting van de trends van de laatste peilingen die bij enkele partijen voor dramatische toestanden zorgen.

VLAAMS BELANG GROTE WINNAAR

De ontegensprekelijke winnaar van deze peiling was het Vlaams Belang. Met 25,8 procent staat de partij afgetekend op kop en behaalt het beste resultaat sinds meer dan twee jaar. De sprong voorwaarts vergeleken met de laatste verkiezingen bedraagt meer dan zeven procent, een resultaat waar de andere partijen alleen maar van kunnen dromen. Enige minpuntje voor het Vlaams Belang aan deze peiling: door het mindere resultaat van de N-VA komen de twee nationalistische partijen samen waarschijnlijk een paar zetels te kort voor een V-meerderheid, of blijft de V-meerderheid in het beste geval erg krap.

PROBLEMATISCHE

REGERINGSVORMING VOOR N-VA

Voor de N-VA is deze peiling te slecht om er tevreden over te zijn, maar ook niet zo slecht om er echt over te kunnen klagen. De partij blijft net boven de psychologische drempel van de twintig procent, maar gaat vergeleken met de laatste verkiezingen wel vijf procent achteruit. Ze blijft daarmee met voorsprong de tweede partij van Vlaanderen, na het Vlaams Belang, en wordt in principe de spelverdeler van de volgende Vlaamse regeringsvorming. Door een afwezige of te krappe V-meerderheid blijft de N-VA het dilemma bespaard of ze in een regering met het Vlaams Belang zou moeten stappen. Het probleem is echter dat het alternatief er ook niet aanlokkelijk uitziet, want voor een werkbare meerderheid met de traditionele partijen zullen er waarschijnlijk vier partijen nodig zijn.

In het Vlaams Parlement dreigt men een ware gordiaanse knoop te zullen ontdekken

VOORUIT: ZUCHT VAN VERLICHTING

Bij Vooruit zal men waarschijnlijk een zucht van verlichting geslaakt hebben bij het lezen van de resultaten van deze peiling. Met 15,4 procent gaat de partij weliswaar lichtjes achteruit tegenover de vorige peiling, maar blijft op een stevige winst staan vergeleken met 2019. Met de klachten tegen partijvoorzitter Conner Rousseau in het achterhoofd had men veel erger kunnen vrezen, ook al is de vraag of het niet te vroeg is om daar al het volle effect van te kunnen meten. Bovendien loopt er ondertussen een nieuw onderzoek tegen Rousseau, deze keer omwille van mogelijke racisti-

sche uitlatingen, met daarbovenop nu ook een conflict met Het Laatste Nieuws en VTM. Afwachten dus wat de decemberpeiling voor Vooruit zal brengen.

CD&V: TEVREDEN MET MINDER VERLIES?

Lichte winst voor de christendemocraten zorgt ervoor dat cd&v alweer wat verder boven de tien procent klimt. Dat kan de partij na de problemen van de laatste maanden en jaren in een ‘winning mood’ brengen, maar vergeet niet dat 12,2 procent nog steeds een verlies van twee procentpunten betekent vergeleken met de laatste verkiezingen. De partij staat voorlopig wel stevig op de vierde plaats in Vlaanderen en heeft door het zwakke resultaat van Open Vld goede uitzichten op een plaats in de volgende Vlaamse en federale regering. Meer dan dat hoeft het voor de cd&v misschien ook niet te zijn.

Vivaldi kijkt in de Kamer tegen een licht verlies aan, maar behoudt dankzij de winst van Vooruit en MR wel een krappe meerderheid

PVDA: OPNIEUW VIJFDE PARTIJ IN VLAANDEREN

De communisten boeken tegenover de vorige peiling een licht verlies, maar staan nog steeds op stevige winst tegenover de laatste verkiezingen. Met bijna tien procent van de stemmen staan ze op de vijfde plaats, met een kleine voorsprong op Open Vld en een ruime voorsprong op naaste concurrent Groen. Ook in Wallonië doet de PTB het in deze peiling goed en kan er bijna één op vijf van de kiezers bekoren. Daarmee kaapt ze net voor de neus van de MR de tweede plaats weg. Ook in Brussel blijft de partij het goed doen, met ruime winst vergeleken met 2019, ondanks een klein verlies tegenover de vorige peiling.

SLECHTSTE RESULTAAT OOIT VOOR OPEN VLD

Voor Open Vld is deze peiling ronduit catastrofaal. De junipeiling bracht al een historisch laagterecord voor de partij, en daar ging nog eens een tiende van een procentpunt van af. Sommige commentaren wijten deze slechte uitslag aan het gerommel rond de verkiezing van de partijvoorzitter. Wij denken echter dat zowel het ene als het andere twee symptomen van hetzelfde probleem zijn. Indien de partij of de huidige voorzitter een geloofwaardig ideologisch verhaal zouden hebben, dan waren die voorzittersverkiezingen waarschijnlijk ook niet zo gecontesteerd geweest, ongeacht welke procedure er gevolgd werd. Maar de laatste maanden heeft de partij zich laten omvormen tot een instrument in de handen van Alexander De Croo, die bij gebrek aan uitzicht op een internationale functie zijn zinnen gezet heeft op een verderzetting van zijn verblijf in de Wetstraat 16 na de volgende verkiezingen.

Tenzij Alexander De Croo en Tom Ongena er de komende maanden alsnog in slagen een ideologisch min of meer samenhangend verhaal op poten te zetten, denken we dat Open Vld de bodem nog niet bereikt heeft. Het is daarom nog lang niet zeker dat De Croo in juni van volgend jaar effectief naar de federale regeringsonderhandelingen zal kunnen trekken met maar één echte eis, namelijk opnieuw eerste minister te mogen worden. Met een uitslag van 8,2 procent of minder zal het electorale gewicht om die eis te kunnen ondersteunen er immers gewoonweg niet zijn.

GROEN: ONDER DE EFFECTIEVE KIESDREMPEL

Voor Groen hoeven we niet meer dan tien jaar terug in de tijd te gaan om een peiling te vinden met een slechter resultaat dan 6,4 procent, maar dat is waarschijnlijk maar een magere troost voor die partij. Groen begint gevaarlijk dicht in de buurt van de wettelijke kiesdrempel van vijf procent te komen. Voor de Kamer, waar er minder zetels per kieskring te winnen vallen, zakt ze in minstens één Vlaamse kieskring nu al onder de effectieve kiesdrempel. Zelfs als lijsttrekker ben je bij Groen dus niet meer zeker van een zitje in de Kamer. De vraag is of het huidige voorzittersduo in staat zal zijn deze trend om te buigen.

VIVALDI II: WORDT MOEILIJK

Ook voor de federale regering in zijn geheel is dit een slechte peiling. Voor het eerst sedert 2019 zakt ze in een projectie voor de Kamer tot amper 76 zetels, de krapst mogelijke meerderheid. Voor een werkbare meerderheid heb je minstens ook Les Engagés nodig. Wie zoals Paul Magnette de MR buiten wil werken, moet er dan ofwel de N-VA ofwel

PTB/PVDA bijnemen. Ook op het federale niveau belooft de volgende regeringsvorming dus aartsmoeilijk te worden.

Johan Bonny

Sprekend namens de bisschoppen inzake de schandalen aangaande het seksueel misbruik in de Katholieke Kerk, beleeft hij niet zijn vrolijkste dagen. Na een beklijvende vrtreeks over de problematiek, met indringende getuigenissen, moesten de bisschoppen spreken. Johan Bonny (68) die los van alle feiten staat, heeft noodgedwongen zijn nek uitgestoken en een toon aangeslagen die in de kerk ongewoon is. Het was nodig, eindelijk. Alleen jammer dat er gewacht is tot een tv-reeks de onwaarschijnlijke toestanden opnieuw onder de aandacht bracht.

Het instituut ‘kerk’ komt belabberd uit heel het verhaal, ook al moet men durven zeggen dat doorheen de tijden een grote meerderheid aan geestelijken zich wél uitstekend heeft gekweten van de taken die hen werden toebedeeld. Het zijn de rotte appels die heel de mand hebben geteisterd. Mutatis mutandis geldt dat ook voor de hufters in de sportwereld, de zorg, de jeugdbewegingen, de families. Het kind met het badwater (of het doopwater?) weggieten, is niet verstandig.

Naar hogere sferen

Als jonge West-Vlaming meldde Johan Bonny zich meteen na zijn humaniora in het Brugse Grootseminarie, waarna hij in 1980 priester werd gewijd. Dat hij geen gewone priester zou blijven, bleek na voltooiing van een doctoraat aan de Gregoriana in Rome, en toen hij professor werd aan het grootseminarie, waar hij in 1991 directeur van de afdeling theologie werd. In 1997 werd hij benoemd tot staflid van de Pauselijke Raad ter Bevordering van de Eenheid van de Christenen en in hetzelfde jaar benoemden de Belgische bisschoppen hem ook tot rector van het Belgisch Pauselijk College in Rome. Het leek alsof hij nooit meer zou terugkeren, zeker ook omdat hij op januari 2002 benoemd werd tot kapelaan van paus Johannes Paulus II. Hoewel Johan Bonny vandaag tot de progressieve vleugel van de kerk wordt gerekend, gelet op zijn standpunten over bijvoorbeeld het zegenen van homofiele relaties, in-vitrofertilisatie, de synodale hervormingen, de leer over het huwelijk en het gezin, werd hij in 2008 door de conservatieve paus Benedictus XVI benoemd tot bisschop van Antwerpen.

Schandpaal

Na het bekend worden van de schandalen in 2010 na het ontslag van Roger Vangheluwe, daverde de kerk op haar grondvesten en bleven de bisschoppen stil. In de parlementaire commissie daarover zaten ze er als geslagen honden (‘door de hand Gods’?) bij. Langzaam, maar zeker bleek dat de kerkelijke top onder leiding van Godfried Danneels zijn verantwoordelijkheid nooit had genomen om de gruwel te stoppen, maar integendeel vaak probeerde een en ander onder de mat te vegen of plat te relativeren. Rome bewoog ook niet. Het tolereren dat Vangheluwe priester-bisschop kon blijven, zij het ‘ondergedoken’ in een Franse abdij, is daar een stuitend voorbeeld van. Of anderen die ‘verplaatst’ werden, om daar opnieuw te beginnen met hun praktijken… In 2022 zou Luc Van Looy, oud-bisschop van Gent, door de paus tot kardinaal benoemd worden. Hij zou echter onvoldoende initiatief genomen hebben in misbruikzaken, waardoor hij toch maar verzaakte aan de kardinaalstitel. Naar verluidt zou Johan Bonny dat bij de paus ter sprake hebben gebracht. Toch zou Franciscus in alle stilte nadien de kardinaalsring aan Van Looy hebben geschonken. Begrijpe wie kan. Tot vorige week was Vangheluwe door Rome nog steeds niet in de lekenstand teruggeplaatst, zeg maar: uit de kerk gezet, ondanks de vraag van de Belgische bisschoppen. Die laatsten zijn zich ondertussen wel bewust van de impact die heel de zaak op hun kerk en zelfs op hun eigen functioneren heeft. Vandaar dat Johan Bonny eindelijk de vlucht naar voren neemt en zijn oude professoren Danneels en Vangheluwe, en zelfs Rome publiek aan de schandpaal en onder druk zet. Hoe zouden bij de recente aanstelling van de nieuwe aartsbisschop Luc Terlinden diens woorden “Danneels is mijn grote voorbeeld” hem in de oren hebben geklonken?

Veel te laat

Maar Bonny weet goed dat als hij nu doorzet, hem dat ook op een ander vlak geen windeieren zal leggen, namelijk als hij voor hervormingen van zijn kerk in de geest van de Duitse synode pleit. Hij komt er dan als ‘rechtlijnige’ en durvende hervormer uit, waarmee hij niet alleen de linkervleugel van de kerk meekrijgt, maar ook niet-kerkelijke critici. Maar fundamenteel blijft hoe dan ook het punt: de druk op Vangheluwe kwam veel

CITAAT VAN DE WEEK

De Morgen: “Conner Rousseau is de controle kwijt”

Voor de tweede keer in enkele maanden gebruikt Vooruit-voorzitter Conner Rousseau een rechterlijk publicatieverbod om lastige artikels over zijn persoon tegen te houden. Deze keer gaat het over mogelijk racistische uitspraken tijdens een nachtje stappen in Sint-Niklaas. Nu hebben ook klassieke media kritiek op dat publicatieverbod. “Conner Rousseau lijkt de regie even kwijt”, schrijft De Morgen in een analyse

Overheid kan voortaan ook reisbeperkingen opleggen als

Pandemiewet niet van kracht is

Vandenbroucke

De plenaire Kamer heeft donderdag een wetsontwerp goedgekeurd dat ervoor zorgt dat reisbeperkingen opgelegd kunnen worden buiten een periode waarin de Pandemiewet van kracht is. De oppositie stemde tegen, met uitzondering van enkele onthoudingen. Het kabinet-Vandenbroucke geeft aan dat de bedoeling van die wetswijziging is om in te kunnen grijpen als er reizigers vanuit een land waar een epidemie aan de gang is, terugreizen richting België.

Tijdens de coronapandemie werd het ‘Passagier Lokalisatie Formulier’ (PLF) ingezet om de gezondheidstoestand te controleren van mensen die in België aankwamen. Daarop moesten reizigers onder meer aanduiden hoe ze gereisd hadden, waar ze verbleven, enzovoort. De wettelijke basis van dat controlemiddel werd ingebeiteld in de Pandemiewet, maar die is niet meer van kracht sinds maart 2022.

Ebola

De federale regering vond het nodig om het gebruik van dat PLF ook mogelijk te maken wanneer de Pandemiewet niet geactiveerd is. “Ook buiten het kader van een epidemische noodsituatie kan het echter noodzakelijk zijn of blijven om reisbeperkende maatregelen in te voeren”, klinkt het in het wets-

ontwerp. (…) “Zo kunnen maatregelen nodig zijn ten aanzien van personen die naar het Belgische grondgebied reizen.”

Het kabinet van minister van Volksgezondheid Frank Vandenbroucke (Vooruit) legt uit waarom het volgens de regering nodig is om het PLF ook te kunnen gebruiken wanneer de Pandemiewet niet actief is. Zo was er bijvoorbeeld eind 2022 sprake van een ebola-epidemie in Oeganda. België zou voortaan kunnen beslissen om reizigers die van Oeganda naar België komen, reisbeperkingen op te leggen. De toepassing van het PLF wordt echter ook mogelijk gemaakt voor landen binnen de EU.

Tegenstemming

Alle parlementsleden van de regeringspartijen (Groen-Ecolo, Vooruit, PS, MR, Open Vld, cd&v)

stemden voor het wetsontwerp. DéFI-Kamerleden François De Smet en Sophie Rohonyi onthielden zich, net als Josy Arens, Vanessa Matz en Georges Dallemagne van Les Engagés. Ook Maria Vindevoghel (PVDA) onthield zich. De rest van de PVDA/PTB-fractie stemde samen met de fracties van N-VA en Vlaams Belang tegen. De uitbreiding van het PLF roept vragen op bij de N-VA-fractie. “In welke omstandigheden zou dat wettelijk kader kunnen worden geactiveerd? En hoe zullen toekomstige besmettelijke ziektes zich manifesteren? Niemand die het weet”, klinkt het. “Het PLF-wetsontwerp van de regering beperkt zich eveneens niet tot reizen vanuit derdewereldlanden maar kan ook worden toegepast op reizen binnen Europa. Met Europese reisbeperkingen mag toch niet lichtzinnig worden omgesprongen?”

WANNES NEUKERMANS

Sam van Rooy (VB) plaatst pancarte El Kaouakibi in Vlaams Parlement

Vraag van de Week: Is het goed dat het gebruik van het PLF wordt uitgebreid?

Geweld tussen hooligans RWDM en Union

Van Grieken (VB) over keuze Dedecker voor N-VA: “Minst slechte scenario”

Verdachte opgepakt na schietpartij in ziekenhuis Rotterdam

Frank

Ik heb enkele lessen getrokken uit de interessante Ipsos-Le

Soir-RTL Info-Het Laatste

Nieuws-VTM peiling van vrijdag 29 september. DéFI is op sterven na dood, Magnette zal de PS onder de 20 procent brengen, Groen zal onder de kiesdrempel vallen en Bart De Wever zal zijn arrogantie gedag moeten zeggen. En het Vlaams Belang wordt veruit de grootste partij van het land.

De eerste les van die interessan te peiling is de geprogrammeer de ondergang van de racistische DéFI-partij. Als erfgenaam van het anti-Vlaamse racisme van het FDF, zet de DéFI-partij on der het voorzitterschap van François De Smet haar afda ling richting het niets voort.

François De Smet is een interessant geval van een (Belgische) intel lectueel die in de politiek is gegaan. François De Smet is links, wat aan de Franstalige kant een beetje vanzelfspre kend is.

Zo is hij bijvoorbeeld com promisloos wanneer het om migranten gaat. Het doet er niet toe dat België al veel meer migranten opvangt dan zijn buurlanden, het doet er niet toe dat de riante opvang capaciteit van België reeds verzadigd is, het doet er niet toe dat een substantieel deel van die asielzoekers niet als vluchteling zal worden erkend. Het doet er zelfs niet toe dat een even substantieel deel van henveel meer dan in Nederland bijvoorbeeld - permanent in de bijstand terechtkomt, François De Smet vindt dat alle kandidaten voor Belgisch asiel - de Rolls-Royce van het wereldwijde asiel - onmiddellijk onder de best mogelijke voorwaarden moeten worden opgevangen. En wanneer staatssecretaris Nicole de Moor de zaak op een rationele manier probeert aan te pakken, wordt ze behandeld als een slet en bijna als een nazi.

De goedlachse François De Smet is ook één van wat Raymond Aron minachtend de ‘schone zielen’ heeft genoemd, te weten: zij die ontkennen dat terroristen infiltreren tussen ‘migranten’; wat natuurlijk inmiddels bewezen is. Tot slot is het FDF van Olivier Maingain altijd onverzettelijk geweest als het gaat om secularisme. DéFI van François

De Smet daarentegen valt van de ene communitaristische afvalligheid in de andere; neem bijvoorbeeld de kwestie van het onverdoofd slachten, wat in Brussel legaal blijft. De kiezers volgen duidelijk niet. In Wallonië verdwijnt DéFI definitief onder de kiesdrempel. In Brussel is het verlies groot en in de Kamer zakt DéFI van 2 naar 1 zetel. Kortom, DéFI, nu een kleine, uiterst linkse partij met communitaristische sympathieen, heeft haar langste tijd gehad.

DéFI van François

De Smet valt van de ene communitaristische afvalligheid in de andere

MISLUKKELING MAGNETTE

De Waalse PS op 20 procent. De krater is immens. De oplettenden onder ons kenden de PS van Di Rupo op 35 procent aan Franstalige kant (2010). Toen ik vijf jaar geleden durfde te voorspellen dat Paul Magnette degene zou zijn die de PS in Wallonië onder de 20 procent zou brengen, werd ik uitgela-

LESSEN UIT EEN PEILING

chen. Zou de getalenteerde Paul Magnette, de briljante en charmante doctor in de (politieke) wetenschappen, niet voorbestemd zijn voor een duizelingwekkend succes in de politiek? Ondanks de onwrikbare steun van de zwaar gesubsidieerde pers hebben mensen niks met Paul Magnette. Di Rupo is daarentegen wel geliefd. Waalse kiezers zijn erg emotioneel. De waarheid is dat Paul Magnette een politieke mislukkeling is. Volgens de opiniepeilingen zal de PS nog eens drie zetels in de Kamer verliezen en van 19 naar 16 zakken, slechts één meer dan... de liberale partij MR die Magnette met heel haar ziel haat. Want Georges-Louis Bouchez is alles wat Magnette nooit zal zijn: een selfmade politiek talent met een bescheiden achtergrond.

Vlaamse kiezers zijn rationeler en minder gemakkelijk te manipuleren dan de Walen

GROEN FLIRT MET DE KIESDREMPEL

Groen stort in. Vlaamse kiezers, die rationeler en minder gemakkelijk te manipuleren zijn dan Waalse, hebben de rampzalige mislukking van Tinne Van der Straeten in de energieportefeuille gezien en geweten. Groens huidige staat van dienst op het gebied van energie behelst het saboteren van kernenergie, zonder met alternatieven te komen. De recente grafische en persoonlijke heruitvinding van de partij helpt niets, want als Groen de huidige curve volgt, zal de groene partij in juni 2024 onder de kies-

drempel vallen. Dat zou de hele ‘ecologistenfamilie’, gereduceerd tot Ecolo - zelf in zwaar weer -, in een positie van onmacht op federaal niveau achterlaten. Strikt programmatisch gezien biedt Groen/Ecolo momenteel het meest extremistische aanbod binnen het Belgische politieke spectrum - veel meer dan bijvoorbeeld het programma van het Vlaams Belang. Die verschrompeling is dan ook toe te juichen.

DE WEVERS MASTERPLAN

Tot slot is er de nieuwe klap in het arrogante gezicht van Bart De Wever: 20 procent. Maar, laten we eerlijk zijn, Bart De Wever is geen Paul Magnette. Bart De Wever leidde zijn partij immers zelf van 0 naar 30 procent en het was hij die de N-VA oprichtte. Toch zal hij ook degene zijn die de N-VA naar de 20 procent zal leiden en misschien zelfs nog lager dan dat. De afgelopen tien jaar heeft Bart De Wever veel gepraat en weinig bereikt. Op dit moment is Bart De Wever met al zijn dikdoenerij een goede burgemeester van Antwerpen geweest. Meer niet. Op federaal niveau heeft hij absoluut niets bereikt op het vlak van bevoegdheden voor Vlaanderen. Niets, nul, geen paragraaf speciale wetgeving.

Wellicht is het nuttig voor Bart De Wever om terug te keren naar bescheidenheid? Zijn

‘masterplan’ voor een groots institutioneel akkoord met de PS in 2024 komt immers volgens de peilingvooruitzichten uit op 35 van de 150 zetels. Vergeet niet dat je er 100 nodig hebt (als iedereen aanwezig is) om een bijzondere wet aan te nemen. We mogen daarbij niet vergeten dat het de obsessie voor een akkoord met Magnette washet ergste van het Europese socialisme - die leidde tot de instelling van Vivaldi, waar-

schijnlijk de meest catastrofale Belgische regering sinds 1831. De MR weigerde over zich heen te laten lopen door de Antwerpse visionair. Niets wijst erop dat Bart De Wever ook maar de minste les heeft getrokken uit die mislukking, na zovele andere. Kiezers zijn waakzaam. Bart De Wever zal gepaste nederigheid leren omarmen, of hij zal uiteindelijk op zoek moeten naar een job die niet gesubsidieerd wordt door de belastingbetaler, in de privésector

De Wever is met al zijn dikdoenerij een goede burgemeester van Antwerpen geweest, meer niet

Als het Vlaams Belang, dat volgens de peiling veruit de grootste partij van het land is, zijn programmatische heroriëntering voortzet, zal het aanspraak kunnen maken op een zetel in de volgende Vlaamse regering. De PTB daarentegen blijft, ondanks haar vooruitgang in Wallonië, vasthouden aan een extremistisch fantasieprogramma: Wallonië zou een eenzijdige hervorming van de verdragen van de Europese Unie moeten eisen, de euro moeten verlaten, enzovoort. ‘Lucy in the sky with diamonds’, denken we dan. De opkomst van die circuspartij in de Waalse regering zou Wallonië binnen drie maanden effectief bankroet maken. Het zijn interessante tijden.

Paul Magnette François De Smet

Bart De Wever © PHOTONEWSBELGA

Tijdens het interbellum kwamen er kleine groepen Marokkanen uit Frankrijk naar België, maar vooral vanaf de jaren 1960 werden grote aantallen Marokkanen als gastarbeiders naar België gehaald. Intussen vormt de gemeenschap een van de grootste migrantengroepen in het land, door de natuurlijke groei en de gezinshereniging. Zo migreerden er vorig jaar nog 2.720 Marokkanen richting Vlaanderen.

Een groot deel van de Marokkaanse gemeenschap woont in Brussel, maar ook in bijvoorbeeld Vilvoorde, Antwerpen en Mechelen. Tegenwoordig verspreiden de jongere generaties zich

meer, waardoor er minder dan vroeger sprake is van een groot ‘gemeenschapsgevoel’. Ons land verzamelt geen etnische statistieken, waardoor er geen exacte aantallen zijn. De Marokkaanse

gemeenschap in België wordt geschat op ongeveer 800.000 mensen. Heel wat Marokkaanse Belgen onderhouden nog een sterke band met hun vaderland, ook als ze daar niet geboren

zijn. Jaarlijks gaan duizenden gezinnen op vakantie naar Marokko en die verbondenheid is regelmatig terug te zien. Denk aan de grootschalige steunacties na de aardbeving van 8 september: in Brussel werd er op één dag tijd meer dan een half miljoen euro opgehaald. Maar ook aan het feestgedruis en de zware rellen na de wedstrijden op het wereldkampioenschap voetbal afgelopen winter. WANNES NEUKERMANS

De Marokkaanse gemeenschap in Vlaanderen

Kansen en uitdagingen Politiek

Volgens verschillende onderzoekers was het voor de Marokkaanse gemeenschap moeilijk om zich volledig te integreren. Het was niet altijd duidelijk of de gastarbeiders zich definitief in België zouden komen vestigen. De gebrekkige taalkennis van vooral de eerste generaties, werkte die segregatie in de hand. Bovendien spreekt de Marokkaanse gemeenschap zelf ook verschillende talen: Marokkaans-Arabisch, het Tarifit, Tamazight en Tachelhti. Wanneer er rellen uitbreken in Belgische steden, zijn er bovendien vaak jongeren van Marokkaanse afkomst bij betrokken. Denk aan de rellen tijdens het WK voetbal, maar ook onder andere tijdens oudejaarsnacht. “Trouwfeesten, oudejaar, sportwedstrijden... Elk excuus is goed om keet te schoppen”, klinkt het bij experten.

In totaal werden er in Antwerpen 250 mensen opgepakt tijdens het WK. Volgens sociologisch onderzoek zijn dergelijke rellen het gevolg van slechte sociaaleconomische omstandigheden, amper omkadering en ouders die weinig contact hebben met scholen. Het autoritaire leven thuis kan doorbroken worden door ‘spanning’ op te zoeken op straat.

MOSLIMFUNDAMENTALISME

Toen er uit Brussel en Vilvoorde verschillende mensen vertrokken om voor IS te gaan vechten in Syrië, ging het voor ruim 80 procent over mensen van Marokkaanse origine. Dat komt deels omdat de andere grote islamitische gemeenschap in België, de Turkse, vooral gestuurd wordt vanuit de Turkse overheid. Misnoegde Marokka-

30.590 MENSEN MET MAROKKAANSE NATIONALITEIT

nen konden veel minder terecht in een gemeenschap en kwamen in de plaats daarvan in contact met het online islamisme.

ONDERWIJS

Volgens een studie in opdracht van het Agentschap Opgroeien (het vroegere Kind en Gezin) zijn Marokkaanse ouders tevreden met de kansen die hun kinderen krijgen in Vlaamse scholen. Ze vinden dat het onderwijsniveau hier veel hoger ligt en hebben veel respect voor de scholen waar hun kinderen les volgen.

De ouderparticipatie verloopt moeilijker. Veel Marokkaanse ouders zijn de taal niet machtig en het onderwijssysteem is relatief ingewikkeld. Bovendien spelen er ook culturele verschillen. In Marokko is het de school die alles regelt en beslist. Ouders worden enkel uitgenodigd bij zware problemen.

Waar Marokkaanse ouders het soms wel moeilijk mee hebben, zijn de ‘verlichte zeden’ in het onderwijs. Zo organiseerden ook verschillende moskeeën protest tegen het EVRAS-decreet. Politici van Marokkaanse origine die voor het decreet stemden, werden tijdens protesten uitgescholden voor verraders. De traditionele verhoudingen tussen jongens en meisjes spelen tegenwoordig al veel minder in Marokkaanse gezinnen en ouders willen dan ook dat zowel hun dochters als hun zonen een goed diploma behalen. Wat ze bijvoorbeeld wel jammer vinden, is dat de zwemlessen gemengd zijn. Dat blijven ze als “hchouma” (ongepast) beschouwen.

HET MERENDEEL (BIJNA 60 PROCENT) VOELT ZICH EVENZEER MAROKKAAN ALS BELG

De overgrote meerderheid van de Belgen van Marokkaanse afkomst zullen op linkse politieke partijen of kandidaten stemmen. Dat blijkt uit een onderzoek door het Centrum voor Sociologisch Onderzoek van de KU Leuven naar de kiesintenties bij de federale, Vlaamse en Europese verkiezingen in 2014 en de gemeenteraadsverkiezingen van 2012.

Eén van de redenen zou kunnen zijn dat Marokkanen stemmen op mensen van Marokkaanse origine, die, vooral tien jaar geleden, nog vooral op progressievere lijsten stonden. Zeker in Brussel is er sprake van een soort ‘cliëntelisme’, bijvoorbeeld bij de stemmingen over het onverdoofd slachten. De afkomst van kandidaten blijkt echter niet vaak doorslaggevend te zijn bij het stemgedrag van Marokkaanse Belgen. Al zijn er in Vlaanderen wel wat politici van Marokkaanse afkomst. Denk bijvoorbeeld aan Vlaams Parlementsleden Imade Annouri (Groen), Sihame El Kaouakibi (Onafhankelijk) en Nadia Sminate (N-VA), senator Fourat Ben Chikha en voormalig minister Meryame Kitir (Vooruit).

Marokkanen stemden in 2014 vooral op PVDA en cd&v, terwijl ze sp.a (nu Vooruit) links lieten liggen. N-VA, Vlaams Belang en Open Vld kregen amper stemmen vanuit de Marokkaanse gemeenschap. De afgelopen jaren zou met name N-VA echter aan populariteit winnen binnen de Marokkaanse gemeenschap. Vlaams Belang vindt daarentegen weinig aanhangers.

DE GEMEENSCHAP TELT IN BELGIË ZO’N

800.000 MENSEN

Marokko-expert Fouad Gandoul legt uit

Politicoloog Fouad Gandoul werd geboren in Genk als kind van twee Marokkaanse ouders. Gandoul wordt geregeld gevraagd te reageren op zaken die de Marokkaanse gemeenschap aanbelangen. Hij legt uit wat er leeft binnen de gemeenschap en op welke partijen er gestemd wordt.

“De Marokkaanse gemeenschap stemt niet op één partij. Eigenlijk is het vrij duidelijk: het gros van de gemeenschap leeft rond de armoedegrens en stemt dus automatisch op linksere partijen. Tegenwoordig is dat zelfs vooral PVDA, omdat ze het vertrouwen in de politiek verloren zijn. Ze stellen zich de vraag wat er in die twintig jaar veranderd is. En als een voorzitter van een linkse partij dan nog eens generaliserende uitspraken doet, is het logisch dat ze zich richting PVDA wenden.”

“Dan heb je een groep ondernemers, vooral in Antwerpen en Brussel, die groter wordt. Zij behoren tot de hogere middenklasse en zullen veel pragmatischer stem-

men. Ze willen een kleinere overheid, minder belastingen... en zullen daardoor op Open Vld en N-VA stemmen. Het zijn dus vooral de socio-economische omstandigheden die bepalen waarvoor de mensen stemmen. Mensen uit de Marokkaanse gemeenschap die nog een conservatieve opvoeding gekregen hebben en zich daar ook in kunnen vinden, zullen ook op de cd&v stemmen.”

CONSERVATIEF

“Qua normen en waarden bevindt de Marokkaanse gemeenschap zich op hetzelfde punt als het christendom in de jaren 1950. Conservatief, met het gezin als de hoeksteen van de samenleving. Ze zien wat zij de ‘teloorgang van de zeden’ noemen. Kijk bijvoorbeeld naar het protest tegen EVRAS, dat heel erg leeft binnen de Marokkaanse gemeenschap. Mensen geloven het fake news dat daarrond verspreid wordt en vinden bij radicaal rechts een opvallende bondgenoot. Een kleine fractie van de Marokkaanse gemeenschap stemt

daarom op het Vlaams Belang.”

“Het zijn dus vooral de socio-economische omstandigheden die spelen, met daarrond dan die normen en waarden. Maar ook door de Marokkaanse gemeenschap loopt een communautaire breuklijn. Vlaamse Marokkanen kijken volledig anders naar hoe de samenleving georganiseerd moet worden dan Franstalige Marokkanen. Een Vlaamse Marokkaan is er even gevoelig voor dat hij in Brussel onmiddellijk in het Frans wordt aangesproken. Daarom dat een deel expliciet voor N-VA stemt.”

“Er zitten weinig politici van Marokkaanse afkomst in het parlement, maar kleur alleen mag geen factor zijn. Er zijn in het verleden te veel alibi-Fatima’s en alibi-Ali’s geweest, bij alle partijen. Als er iemand omwille van zijn kwaliteiten in het parlement komt of burgemeester of minister wordt: prima. Ik denk dan bijvoorbeeld aan een Mohamed Ridouani (de burgemeester van Leuven, red.). Hij zou een prima parlementslid kunnen zijn.”

zitten in de schaduw van de hoofdstad, wat ons nogal wat kopbrekers bezorgt”

Walter De Donder (62) is sinds 2011 burgemeester van Affligem, maar de meeste mensen kennen hem daarvoor al lang als de burgervader in ‘Samson en Gert’. Als acteur is hij nog niet uitgespeeld en als burgemeester van een gemeente die gebukt gaat onder druk vanuit de hoofdstad, heeft hij ook genoeg te doen.

Volgens De Donder krijgt zijn gemeente onvoldoende middelen om die uitdagingen onder controle te krijgen en sinds vorige week is hij dan ook nog eens provincieraadslid. Op een van die minst zichtbare niveaus in de politiek gaat De Donder “ruimtelijke ordening, huisvesting en toerisme opvolgen, en het algemene beleid, uiteraard. Maar uiteindelijk is dat slechts voor een korte periode, tot aan de provincieraadsverkiezingen in oktober 2024. Tegen dat ik ingewerkt ben, moet ik alweer weg.”

Of u blijft nog wat langer.

“Dat kan ook (lacht). Al is het niet meteen mijn ambitie om daar nog grote carrière te maken. Er is op Vlaams en federaal niveau heel wat werk, maar de provincies zijn volgens mij aan het einde van hun Latijn. Er is nogal wat discussie over wat ze nog te betekenen hebben.”

Er is dan sinds de ‘interne staatshervorming’ nog een niveau bijgekomen: de Vlaamse regio’s.

“Dat is nog een extra niveau, zonder daar echt inhoud aan te geven. Tja... wie doet dan wat nog? Wat doen de intercommunales, wat doen de provincies, wat doen de regio’s...? Er zijn te veel lagen, zeker voor het kleine land dat we zijn.”

U zegt dat er op Vlaams en federaal niveau werk aan de winkel is. Doet u dat met uw eigen gemeente Affligem in het achterhoofd?

“Ja, we hebben elke dag te maken met de Vlaamse overheid, soms ook met de federale. Wat er daar gebeurt, raakt ook ons beleid. Soms vragen we ons wel af waar we ons precies toe moeten wenden bij problemen. Die bevoegdheidsverdelingen zijn niet altijd klaar en duidelijk.”

Blijft u burgemeester?

“Dat is alleszins de bedoeling. Men heeft mij gevraagd om in 2024 opnieuw de lijst te trekken en ik ga daar met plezier op in.”

Geen nationale ambities meer?

“Niet onmiddellijk. In 2014 was ik kandidaat voor het Vlaams Parlement en in 2019 ben ik kandidaat geweest voor de Kamer. Dat was vooral om de partij te steunen en om iets te proberen voor de regio hier. Want die heeft het echt wel moeilijk.”

Wat zijn de uitdagingen voor Affligem?

“Mensen van buiten Halle-Vilvoorde snappen dat niet zo goed, maar wij zijn een heel specifieke regio. We zitten in de schaduw van de hoofdstad, wat ons nogal wat kopbrekers bezorgt. Ik denk bijvoorbeeld aan migratie, integratie, onderwijs, huisvesting, mobiliteit en veiligheid.

“We zijn op het vlak van welzijn een van de meest achtergestelde gebieden in Vlaanderen. We moeten veel problemen van Brussel oplossen, terwijl we niet in Brussel zitten en er de middelen ook niet voor krijgen.”

“Ik zit in het Toekomstforum Halle-Vilvoorde, een stuurgroep van de intercommunale Haviland. Daar proberen we de 33 gemeenten op de kaart te zetten, door hier en daar op deuren te gaan kloppen. We hebben wel wat problemen door Brussel en toch worden we niet erkend als centrumregio.”

Wat zou zo’n erkenning teweegbrengen?

“Er zijn dertien centrumsteden in Vlaanderen. Die krijgen meer middelen, omdat ze zogezegd met een aantal problemen zitten waar andere gemeenten niet mee te kampen hebben. Maar ik kan u vertellen dat wij hier, in de schaduw van Brussel, toch wel andere katten te geselen hebben dan pakweg Turnhout of Roeselare.”

U vindt dat u te weinig middelen krijgt vanuit Vlaanderen?

“Ik vind van wel. Wij hebben het laagste aantal zorgvoorzieningen, het grootste aantal anderstaligen in de scholen... Jonge mensen die hier geboren en getogen zijn moeten uitwijken, omdat het hier onbetaalbaar wordt. De Brusselse mobiliteit zorgt voor veel overlast. Er is echt

wel een scheeftrekking in de middelen die we krijgen. We proberen dat als Toekomstforum op te lossen en ik probeer dat als burgemeester aan te kaarten... Om met een lange bocht te antwoorden op uw vraag: ik was in het verleden twee keer kandidaat voor een nationaal mandaat omdat ik vind dat er wel eens iemand op tafel mag kloppen voor onze streek.”

In 2019 was u ook kandidaatvoorzitter van cd&v. Toen heeft u die randstedelijke problemen ook proberen aankaarten.

“Ik vond dat het tijd was om eens aan de boom te schudden. In die periode lagen er weinig mensen wakker van deze regio en van de toekomst van cd&v. Niemand stond recht, de kopstukken lieten hun kop in het zand. Via Haviland en dergelijke heb ik nogal wat contacten in de regio en er werd vaak aan mijn mouw getrokken. Nu is de slogan ‘meer Dorpsstraat in de Wetstraat’ door wel wat mensen overgenomen, maar wij hebben dat toen gelanceerd. Er moet meer geluisterd worden. De politieke structuren moeten ook meer aandacht hebben voor wat er aan de basis gebeurt. Dé steunbalk van elke partij is het lokale niveau. En zeker van cd&v, die lokaal nog zo sterk staat.”

Staat, of stond?

“Nog altijd staat. Hoeveel burgemeesters hebben wij, 122 of zo?”

Van wie er heel wat met een andere naam naar de kiezer zullen trekken.

“Nogal wat en dat is ook te begrijpen. Als je een bakker bent, schrijf je niet op uw vitrine: ‘Ik heb slechte pistolets.’ Dan gaat er niemand meer komen. Maar dat geldt voor alle politieke partijen in het centrum, N-VA inbegrepen. Die lokale afdelingen hebben niets te maken met de hogere niveaus. En mensen herkennen zich minder en minder in de federale en regionale politiek. De metaalmoeheid die er op de politiek zit, bij Vooruit, Open Vld, N-VA en cd&v, die hebben ze zichzelf aangedaan. Door voortdurend op zoek te gaan naar schuldigen, door op zoek te gaan naar wat ons verdeelt, in plaats van naar wat ons verbindt.”

Terwijl die Vlaamse centrumpartijen voor een groot deel overeenkomen met elkaar.

“Vraag aan tien mensen wat voor hen het verschil is tussen Open Vld, cd&v en Vooruit. Er zal lang nagedacht worden over het verschil. Bij N-VA misschien nog een beetje duidelijker, omdat zij zich blijven focussen op het communautaire. Al is dat tot nog toe zonder veel resultaat.”

De partij blijft het moeilijk hebben in de peilingen.

“Als je naar de hele geschiedenis van de partij kijkt, klopt dat. We zien in de laatste peiling nu wel een lichte groei. Ik hoop dat die zich voortzet, maar ik kan me niet voorstellen dat we terug richting 25 of 28 procent gaan. Er moet toch eens goed nagedacht worden over dat politieke centrum.”

Hoe bedoelt u?

“Een herbronning, maar dat is al zo vaak gezegd. Wat is het centrum? En hoe groot is dat? Hoe vullen we dat centrum in? Iedereen heeft dat centrum verlaten door zich geprofileerd en hard op te stellen. Het centrum was leeg en N-VA heeft geprobeerd om die nieuwe centrumpartij te worden. Herinner u ook de pogingen van Verhofstadt indertijd, met de vergaderingen in zaal F van de Senaat. Dat is ook niet gelukt.”

Nu pleit Bart De Wever opnieuw voor een herverkaveling van het centrum.

“Dat klopt, maar hij is natuurlijk, en ik zeg het even grof, besmet door het verleden van zijn partij. Hij staat al meer

“We

AFFLIGEM IS OP HET VLAK VAN WELZIJN EEN VAN DE MEEST ACHTERGESTELDE GEBIEDEN IN VLAANDEREN

waar die mensen collectief opgevangen konden worden. Dat inzicht had De Wever wel goed gezien. In die nooddorpen konden ze elkaars leed meedragen en de hulp, bijstand en ondersteuning was er veel meer gestructureerd.”

Intussen lijkt het wel duidelijk dat die oorlog nog even zal duren en die Oekraïners dus zullen moeten integreren.

“Een groot deel zal inderdaad hier blijven en dat is logisch. Voor gebieden die in oorlog zijn, moeten we zoveel mogelijk solidariteit aan de dag leggen en moeten we onze deuren wagenwijd openzetten. En die integratie moet gestructureerd gebeuren. Al vrees ik wel dat het volloopt, om het oneerbiedig te zeggen. We zitten stilaan op de grens van wat we aankunnen, zeker in de landelijke gebieden. Maar dat is een Europees probleem.”

centrum. Wat niet wil zeggen dat je de problemen niet mag omschrijven zoals ze zijn.”

Zal het afschaffen van de opkomstplicht iets veranderen voor de gemeenten?

“Ik weet het niet. Maar ik ben ervan overtuigd dat dit de grootste fout is die de politiek heeft gemaakt. Ik vind dat je mensen mee naar hun verantwoordelijkheid moet leiden. Nu zeggen dat het plaatselijke niveau er niet toe doet, is een schande.”

Vindt u het afschaffen van een verplichting hetzelfde als zeggen dat de gemeente er niet toe doet?

dan tien jaar op de barricaden om het land te splitsen, de communautaire punten komen op plek één bij N-VA. Dan van een wit blad beginnen om een nieuwe centrumpartij op te richten... Die communautaire rugzak zal hij altijd met zich meedragen.”

Bart De Wever kan volgens u niet de initiatiefnemer van zo’n nieuw centrum zijn?

“Dat kan volgens mij niet De Wever zijn, want in zijn agenda zal altijd op punt één staan: ‘Ik wil het land splitsen.’ Gaan we daar een meerderheid voor vinden? Er zou iemand anders moeten rechtstaan, iemand die onbesproken is en zegt: ‘Ik vul het centrum in.’”

U zetelt al sinds 2001 in de gemeenteraad van Affligem. Vindt u dat lokale niveau belangrijker dan wat er zich in Brussel afspeelt?

“Ja. Ik vind dat het belangrijkste niveau. Mensen hebben daar nog het meeste vertrouwen in. Regionaal en federaal loert wantrouwen om de hoek en lokaal is dat veel minder het geval. Het zijn clichés, maar dat komt omdat ze de waarheid zijn: er is direct contact, je kan meteen reageren en zaken realiseren, je impact is veel meer zichtbaar...”

“Ik heb er vroeger al voor gepleit. Om de regionale en federale politiek te helpen, zou er een soort senaat van de burgemeesters moeten zijn. En niet een senaat die bestaat uit een aantal mensen die al in een andere assemblee zitten.”

“De ‘gewone’ burgemeesters moeten meer zeggenschap krijgen. Want nu zijn het Antwerpen, Gent en de dertien centrumsteden die de plak zwaaien. Zij krijgen het meeste geld vanuit het Gemeentefonds. Minder dan de helft blijft over voor de rest van de gemeenten. Maar niemand durft daar aan raken.”

Waarom niet?

“Ik heb geen idee, dat is veel te delicaat. Er zou toch een billijke verdeling van de middelen mogen zijn. Gent krijgt per inwoner 1.689 euro. In Antwerpen is dat 1.684 euro. En in Affligem ongeveer 600 euro? Waarom is een inwoner van Affligem duizend euro minder waard?”

Omdat grootsteden meer uitdagingen kennen.

“Ja, omdat er meer vreemdelingen zijn, omdat de problematiek qua huisvesting er groter is... Maar ik heb het u net al verteld: in de schaduw van Brussel hebben wij ook die problemen.”

Drie weken geleden heeft staatssecretaris voor Asiel en Migratie Nicole de Moor (cd&v) opnieuw een oproep gedaan om extra lokale opvanginitiatieven (LOI) te openen. Heeft Affligem een LOI?

“Ja, we hebben het oude gemeentehuis van een deelgemeente verbouwd en

daar verblijven zes alleenstaande mannen. Dat wisselt snel, want die mensen zitten te wachten op een uitspraak in hun procedure. Die capaciteit is al vele jaren altijd opgevuld.”

Gaan jullie nog extra opvangplaatsen creëren?

“Ik zou niet weten waar of met welke middelen. Het is gemakkelijk om vanop het hogere niveau te zeggen: los het maar op. Moeten wij dan huizen beginnen te kopen om asielzoekers in op te vangen? Ons OCMW kan die capaciteit nu ook al moeilijk aan. Om vanaf morgen plots 20 extra mensen te moeten begeleiden... Dat lukt niet zomaar.”

“We hebben dat ook gezien met de #PlekVrij-campagne. Los het maar op op het lokale niveau. Maar hoe? Dat heeft niet gewerkt. Enkele burgers hebben hier mensen uit Oekraïne opgevangen, maar dat was geen succes.”

Hoe kwam dat?

“We hebben op het terrein gezien dat terwijl die mensen met open armen zijn ontvangen door gezinnen, er toch snel frustraties waren. Als er ’s ochtends iemand in de badkamer stond op het moment dat zij het niet graag hadden, bijvoorbeeld. Maar vooral het taalprobleem. Als bewoners zelf hun eigen taal spraken tegen hun kinderen, dachten die Oekraïners dat het over hen ging. Maar het omgekeerde gebeurde ook.

Ze hadden beter, en dat is in Antwerpen wel goed gelukt, nooddorpen gebouwd

Een gelijkaardige uitspraak lokte in het verleden al eens controverse uit.

“Toen is de linkse intellectuele pers daarop gesprongen. Zij dachten dat ik het over ‘omvolking’ had, maar dat is niet zo. Ik antwoordde op de vraag wat we moesten aanvangen met de problematiek die vanuit Brussel overwaait. Ik kon niet op het woord ‘stadsvlucht’ komen, dus gaf ik aan dat er een soort ‘ontvolking’ aan de gang was. Er is daar toen heel wat heisa over geweest, ‘Dedonder heeft het licht uitgedaan in Vlaanderen’, enzoverder. Ik denk dat ik eerder het licht heb doen branden.”

“Een tijdje nadien heeft minister Dalle gezegd dat er 20.000 mensen vanuit Brussel richting de Rand verhuisden. Ik verwees in mijn antwoord op hetzelfde cijfer. Dat is een probleem. Ik heb dus eigenlijk hetzelfde gezegd als minister Dalle, maar iets directer.”

Dat filmpje dook op voor de voorzittersverkiezingen waaraan u deelnam. U werd toen omschreven als de ‘rechtsere’ kandidaat. Klopt dat?

“Ik denk niet dat ik links of rechts ben. Er is onderzoek naar geweest: mensen voelen zich buiten de verkiezingsperiode het meest geborgen en veilig in het centrum van de politiek. Daar waar wordt gezorgd voor elkaar, waar men niet te scherp is... Voor de verkiezingen verruwt dat en dan zie je dat de mensen toch die extremen opzoeken. En dat betreur ik. Ik voel me zelf ook meer geborgen in het

SUCCESVOLLE ACTEURSCARRIÈRE

Er zijn weinig burgemeesters die tot hun vijftiende naar school zijn gegaan. Walter De Donder ging op zijn vijftiende als bakkersgast werken. “School interesseerde me niet en in die tijd kon dat nog.” Na enkele jobs bij de Spoorwegen en een financiële staatsinstelling was De Donder al actief als acteur. In 1995 ging hij in loopbaanonderbreking om voltijds acteur te worden. Zijn eerste grote rol, als burgemeester in ‘Samson en Gert’, was onmiddellijk een gigantisch succes. “Ik ken geen enkele artiest nu die het succes kende dat wij toen hadden.”

Had u liever ook nog andere rollen gespeeld dan Kabouter Plop en de burgemeester?

“Liever is veel gezegd. Ik had graag daarnaast nog andere rollen gespeeld. Maar dat was van in het begin zo’n bom van een succes. Dan ben ik in de rol van Kabouter Plop gestapt en ook dat was onmiddellijk een gigantisch succes. Ik heb twintig jaar in Nederland mogen werken en dat bleef duren. Dat succes, het aantal werkdagen en draaidagen, is heel wat minder, maar het is er nog steeds. We hebben voor Vlaanderen en Nederland wel iets betekend, hé. Er was gewoon geen tijd voor. Maar ik zou nu exact hetzelfde doen.”

Wat zijn uw ambities nog?

“Ik zou nog graag een andere rol willen spelen, al besef ik dat mijn tijd tikt. Ik heb nog veel energie en zin om iets te doen. Als er zich iets aandient, ga ik het zeker in overweging nemen. Ik zou nog eens graag in een musical willen staan. Misschien eens iets met een volledig ander productieteam, dat lijkt me ook leuk.”

Uw dochter Julie heeft een tijdlang geworsteld met anorexia en begint nu aan haar zangcarrière.

“Klopt, we hebben nu een eerste lied uitgebracht, ‘Voltooid verleden tijd’. Een sterke tekst en een goed nummer; ze heeft daar zelf de aanzet voor gegeven en we hebben dat professioneel laten afwerken. Ik heb de productie en regie van de eerste videoclip gedaan. De radio’s zijn nog niet gelukt, want daarvoor moet je over een Berlijnse Muur geraken. Die wachten af, maar op de sociale media hebben we al zeker 28.500 views. Dat is gigantisch. Ze is er goed in en het is zo goed als haar enige drijfveer. We gaan er dus zeker mee verder.”

“Ik vind van wel. Blijf maar lekker thuis. Eigenlijk hoef je niet te komen. Als ik me niet vergis, komt in Nederland 30 tot 40 procent van de mensen naar de stembus. Dat wil zeggen dat 60 tot 70 procent zijn mening niet geeft. Dat afschaffen is het wegduwen van de mensen van de verantwoordelijkheid van de maatschappij. Als het dan toch een goede keuze was, hadden ze het toch ook regionaal en federaal kunnen invoeren?”

Zit dat er in een volgende fase niet aan te komen?

“Waarom hebben ze dat dan niet onmiddellijk gedaan? Vreemd, hé? Dat die politieke klasse om zichzelf in stand te houden de opkomstplicht zal aanhouden, maar voor het lokale niveau niet, vind ik heel vreemd.”

Vreest u dat de mensen die normaal voor het centrum stemmen, zullen thuisblijven?

“Ik weet niet wie er gaat thuisblijven. De iets ouderen met mobiliteitsproblemen zullen makkelijk thuisblijven. Ook als het slecht weer is, zal de opkomst lager zijn. En als het goed weer is, zullen de jongere mensen met een gezin een uitstap maken, in plaats van aan te schuiven. En de jongeren die te lang in hun bed blijven liggen, omdat het de dag voordien te plezant was, zullen hun wekker ook niet zetten. Wie blijft er dan nog over? Ik denk dat een aantal mensen die deel uitmaken van het verenigingsleven, wel zullen blijven gaan. Die mensen hebben ervaring met de lokale politiek en weten wat het is om verantwoordelijkheid te nemen. Mensen in adviesraden, jeugdbewegingen,... zijn zich bewust van de waarde van hun stem.”

Voor die lokale verenigingen en groepen zijn de gemeenteraadsverkiezingen véél belangrijker dan de federale of Vlaamse verkiezingen.

“Dat is de hoogdag van de democratie en de participatie. En die wordt nu gedesavoueerd.”

WANNES NEUKERMANS

Betaalt jouw ziekenfonds brillen tot 100 euro terug?

DUITSLAND Zwartrijders op Duitse treinen niet meer vervolgd?

Duitsland, het land dat decennialang model stond voor een moderne rechtsstaat, met infrastructuur, sociale zekerheid en veiligheidssystemen die andere EU-lidstaten benijdden, lijkt in sneltreinvaart af te glijden. Grünen, SPD, de uiterst-linkse Die Linke en de liberale FPD hebben in het deelstaatparlement van Nordrhein-Westfalen in Düsseldorf besloten dat zwartrijders op het spoor voortaan niet meer worden vervolgd. Wordt dat straks ‘bundesweit’ de nieuwe realiteit?

Het spoorwegbedrijf Rheinbahn heeft dat besluit nu omgezet in maatregelen en zal dus geen klacht meer neerleggen tegen veelvuldige zwartrijders, aldus een woordvoerder van dat openbaar vervoer op het Portal 24Rhein. Men ziet met andere woorden af van de strafvervolging van zwartrijders. “Wel zullen we in de toekomst verder proberen een verhoogde ticketbijdrage van de overtreder in te vorderen, een boete van 60 euro”, aldus dezelfde woordvoerder.

Grünen willen nog verder gaan…

Tot hiertoe viel zwartrijden in de strafwet onder “het ontwijken van inspanningen”. Daarop stonden vrijheidsstraffen tot één jaar en geldboetes. En in Duitsland gold de regel dat wie op één jaar tijd driemaal

wordt betrapt, moet rekening houden met een strafzaak. Dat valt nu weg door de beslissing in Düsseldorf. Voorstanders van die wijziging kunnen dan wel aanvoeren dat zwartrijders nog steeds een geldboete boven het hoofd hangt. Hun bezwaar kan men eenvoudig weerleggen, want het niet betalen van die geldboete, leidt gewoon tot het seponeren van de rechtszaak.

Grünen en Die Linke lobbyen momenteel in het Duitse federale parlement, de Bundestag, om de betroffen paragrafen over “het ontwijken van inspanningen” uit het strafwetboek te schrappen. Als die partijen hun zinnetje doorzetten, is het zwartrijden over het hele Duitse grondgebied geen strafbare daad meer. Op welke manier de Duitse overheden de gewone Duitse belastingbetaler willen overhalen om wél nog een ticket te kopen, wordt er door de linkse prietpraatverkopers van Grünen en Die Linke niet bij verteld.

ZUID-AFRIKA

Afrikaans onderwijs in de branding

In Zuid-Afrika zette de ANC-regering de laatste weken een stapje verder richting centralisering van het onderwijs. In Afrikaanstalige ogen is het de zoveelste poging om het Afrikaans op school terug te dringen. Sommige waarnemers vermoeden er echter ook politieke bedoelingen achter.

Het proces om het onderwijssysteem te herzien, dateert al van 2013. Pas eind ’21 werd de zaak afgerond. De zogenaamde Basic Law Amendment Act (BELA) houdt in dat het schoolbestuur van de plaatselijke oudergemeenschap naar het hoofd van het provinciaal onderwijsdepartement wordt overgeheveld. Dat zou inhouden dat over het taal- en toelatingsbeleid van de school elders wordt beslist. Zo kreeg een instelling in Pretoria met 1.505 leerlingen te horen dat er gerust 2.703 kinderen konden worden ingeschreven.

Aanval op Afrikaans?

Van Afrikaanstalige kant verdenkt men er echter de regeringspartij van onder het voorwendsel van lege plaatsen in Afrikaanstalige scholen het onderwijs verder te willen verengelsen. Dat ondanks een eerdere verklaring van Angie Motshekga, nationaal basisonderwijsminister, die zich pro-moedertaalonderricht had uitgesproken. Opvallend is ook dat toen de materie eind september in de parlementscommissie basisonderwijs met steun van de uiterst-linkse

Economische Vrijheidsvechters (EFF) werd goedgekeurd, deze laatsten pleitten voor beheer op nationaal niveau. In de provincie West-Kaap is immers de Democratische Alliantie aan de macht en deze zou weleens kunnen dwarsliggen.

Politieke motieven

Feit is dat het tekort aan plaats op de scholen eerder te wijten is aan het tekort aan gebouwen, zwak onderricht en pover bestuur. Waarnemers geloven dan ook dat het ANC met de BELA-wet met het oog op de verkiezingen in ’24 in de eerste plaats bij het eigen zwarte kiespubliek wil scoren. Vraag is alleen of de wet daartegen van kracht is.

JAN VAN AERSCHOT

FRANKRIJK

Marseille, laboratorium van de catastrofe

Naar aanleiding van de schietpartij in Anderlecht, waarbij een man met migratieachtergrond met 17 kogels werd afgemaakt, werd in de pers gewag gemaakt van Marseille. “Als het zware werk moet worden gedaan, wordt beroep gedaan op mannen uit de Franse havenstad Marseille”, konden we hier en daar lezen. In Frankrijk gingen een tijd geleden de alarmbellen al af, want Marseille glijdt in sneltempo af naar een hotspot van de zware criminaliteit.

Franse politici zoals president Emmanuel Macron en minister van Binnenlandse Zaken Gérald Darmanin, en zelfs de paus, verdringen zich om hun opwachting te maken in de Zuid-Franse metropool. Op 23 september bezocht paus Franciscus de stad samen met de Franse president, en op 12 september kwam Darmanin in Marseille de oprichting van een nieuwe CRS (bijzondere politie-eenheid) voorstellen, waarbij

Heksenjacht door translobby op dokters?

Er gebeuren vreemde dingen om ons heen. Gynaecoloog Victor Acharian in het Franse Pau kan intussen meepraten over de maatschappelijke heksenjacht die geopend lijkt door de translobby. Zo weigerde de dokter de consultatie van een ‘transvrouw’ en kreeg hierna een reeks beledigingen op sociale media te slikken. Sindsdien is hij de geprefereerde schietschijf geworden van SOS Homophobie die al aangekondigd heeft klacht tegen hem te zullen indienen.

De dokter verdedigt zich intussen fel en laat weten “geen enkele medische competentie te hebben om mannen te behandelen, zelfs als ze hun baard hebben geschoren en ons komen vertellen dat ze vrouwen geworden zijn”. Wat behelst een vereniging als SOS Homophobie om zo hard van stapel te lopen?

Over het voorval in de Franse krant Le Figaro ondervraagd, laat professor Philippe Deruelle, gynaecoloog en algemeen secretaris van de CNGOF (Collège National des Gynécologues et Obstétriciens Français) verstaan dat

zijn collega niets verkeerds heeft gedaan, maar dat hijzelf “het aangenaam zou vinden om zich over een zwangere man te ontfermen”. De professor stelt voor “verdere opleiding te voorzien voor de behandeling van transpersonen”.

Transvereniging loopt storm, terwijl materniteiten sluiten

Incidenten zoals die met dokter Victor Acharian worden door verenigingen als SOS

hij zichzelf even bejubelde: “Nooit werden meer politiemensen en magistraten in Marseille ingezet als vandaag en we noteren nu al indrukwekkende resultaten.”

Slechte resultaten

Indrukwekkende resultaten? Sinds het begin van dit jaar vielen bij het drugsgeweld in Marseille 43 doden, en telde men er 109 zwaargewonde slachtoffers. In 2022 waren er ‘slechts’ 32 drugsmoorden. Duidelijk is dat Marseille het Franse laboratorium van de catastrofe is: als havenstad is het sowieso de eerste stopplaats van golven migranten en Marseille werd het eerste slachtoffer van het falen van de overheid inzake veiligheid en migratie, gecombineerd met drugshandel die via de zeehaven het land binnenstroomde.

Homophobie opgeblazen tot nationale rampen, terwijl de echte rampen zich op het terrein voordoen en veel substantiëler zijn. Tijdens de bespreking van een wetsvoorstel van een socialistisch parlementslid in Frankrijk bleek dat tussen 2000 en 2017 niet minder dan 221 materniteiten in Frankrijk de deuren sloten en dat wegens een gebrek aan voldoende medisch personeel. In de voorbespreking van het wetsvoorstel was te horen dat daardoor “ongeveer 900.000 vrouwen die op leeftijd zijn om kinderen te krijgen, op die manier verplicht zijn langer dan een half uur te rijden voor de bevalling. Veel van die vrouwen zouden er zelfs langer dan 45 minuten over doen. Dat verdubbelt de kans op het overlijden van de baby”.

PIET VAN NIEUWVLIET

PIET VAN NIEUWVLIET

Rel tussen Canada en India vervelend voor VS

Het had binnenskamers kunnen blijven, maar de Canadese premier Trudeau koos ervoor alles in de openbaarheid te gooien. India zou achter een aanslag op Canadese bodem tegen Sikhactivisten zitten. Dat die info uit de VS komt, maakt de situatie ingewikkeld. Want plots zit daar een haar in de boter in de voor de Amerikanen zo cruciale relatie met India.

Dat het tot een diplomatieke rel kwam tussen Canada en India was onverwacht, maar in het licht van hetgeen zich de voorbije weken heeft afgespeeld ook weer niet. Kort over de aanleiding: een Sikh-activist, wettelijk woonachtig in Canada - het land telt een gemeenschap van zo’n 800.000 Sikhs binnen zijn grenzen -, werd vermoord. Vrij snel kwam onomstotelijk vast te staan dat de instructie hiervan ‘made in India’ was. Niet onbelangrijk in dat verhaal is dat net die informatie via Amerikaanse diensten op de regeringstafel in Ottawa terechtkwam. In de marge van de G20-top bracht de Canadese premier Trudeau het voorval discreet ter sprake bij zijn Indiase collega Modi. Dat volstond voor die laatste om openlijk te fulmineren over de “anti-Indiase activiteiten” en “extremistische elementen” in Canada. De manier waarop New Delhi met een ‘discrete’ benadering omspringt, spreekt boekdelen. Het is dan ook niet verwonderlijk dat wanneer de kwestie officieel gehekeld wordt, de reactie navenant hevig is. Wellicht is dat de eerste keer dat een westers land op een zodanig scherpe manier India met de vinger wijst, overigens met uitdrukkelijke steun van de oppositie. Dat het aan Amerikaanse zijde vrij stil bleef, was opmerkelijk, maar ook begrijpelijk. Beide landen hebben immers sinds jaar en dag een bijzondere relatie, overigens natuurlijker dan die van Washington met Londen, waar blijkbaar systematisch aan herinnerd moet worden.

Eerder incident

Dat Canada in een diplomatieke rel terecht komt, mede dankzij informatie die door de VS aangebracht is, maar Washington vervolgens afzijdig blijft, zet kwaad bloed bij de noorderbuur. De herinnering aan het Meng Wanzhou-incident is er immers nog vers. Zo’n vijf jaar geleden werd de Chinese zakenvrouw op de luchthaven van Vancouver gearresteerd. Meng, toen CFO van Huawei, werd beschuldigd van zakelijke betrekkingen met Iran. Op zich stond dat los van Canada, maar Ottawa kwam tegemoet aan de vraag van de Amerikanen om het door hen uitgevaardigde sanctieregime rigoureus toe te passen. Peking was in alle staten en een batterij tegenmaatregelen werd uitgevaardigd (diplomaten werden gearresteerd of het land uitgezet, het verstrekken van visa werd

verstoord,…). De saga sleepte ettelijke maanden aan, maar genereerde weinig aandacht ten zuiden van de langste grens ter wereld. En dan krijg je dit; de rel met India dus.

De mis van Hendrik IV

De VS bevindt zich tussen hamer en aambeeld. Uiteraard is het onaanvaardbaar dat buitenlandse mogendheden aanslagen plegen op mensen die wettelijk in een ander land verblijven (ook al hebben vele, de VS op kop, op dat vlak boter op het hoofd), maar er is ook meer, namelijk het ruimere strategische plaatje waarin China een centrale positie bekleedt. De oorlog in Oekraïne ten spijt, blijft ‘het rijk van het midden’ de hoeksteen van het Amerikaanse buitenlands beleid. Allianties worden in functie hiervan gesloten. Vandaag is India het land met de grootste bevolking ter wereld, bovendien ook een staat met een groot leger en een sterk groeiende economie. Met al die kenmerken is het een cruciale hefboom voor Washington in de strategische rivaliteit met China. Akkoorden met New Delhi worden gesloten, in die mate - zoals wel eens lacherig in diplomatieke kringen klinkt - dat de tel niet meer kan worden bijgehouden. En dan krijg je dit. De keuze van de Canadese premier om de kwestie in de openbaarheid te brengen, was politiek geïnspireerd. Evengoed hadden de contacten achter de schermen kunnen gebeuren, quod non. Dat de essentiële informatie vanuit de VS kwam, is op zich niet zo verwonderlijk, maar het plaatst Washington in een moeilijk parket ten aanzien van New Delhi. ‘Paris vaut bien une messe’. Moeten keuzes gemaakt worden voor een groter doel, dan is dat maar zo. Canada is een essentiële partner, maar tegelijkertijd ook verworven. In het grotere geopolitieke verhaal speelt India een sleutelrol, wat voorrang krijgt. Koelen zonder blazen zal niet lukken, maar met diplomatieke inspanningen hoopt de VS de plooien glad te strijken. Met Peking én Ottawa. Want als die spreekwoordelijke ‘mis voor Hendrik IV’ zo belangrijk was, dan zijn de strategische uitdagingen van China dat ook voor Biden, Trump of wie ook zijn intrek neemt in het Witte Huis. Ook Trudeau, of zijn opvolger/opvolgster/X, moet dit beseffen.

GdD

Nagorno-Karabach in de schaduw van de Armeense genocide

Toen de USSR begon te verkruimelen, braken in Azerbeidzjan goedgeorganiseerde anti-Armeense pogroms uit, in Sumgait in 1988, in Bakou in 1990. Daar liet Gorbatsjov de moslims een week lang ongestraft moorden, plunderen en verkrachten. Pas op de achtste dag arriveerden er eenheden van het Rode Leger in Bakoe.

De opluchting van de Armenen was van korte duur. De troepen organiseerden een militair bewind om de greep van het Kremlin op Azerbeidzjan te herstellen, maar ze deden niets om de pogroms te stoppen. Integendeel, die werden nog erger en kregen navolging in de stad Kirovabad. 200.000 Armenen zijn toen uit Azerbeidzjan gevlucht. De schaduw van de Armeense genocide viel weer over hen…

Uitstapregeling

Een Sovjetwet uit 1990 regelde een ‘uitstapregeling’ voor voormalige lidstaten van de USSR. Daarin was bepaald dat autonome republieken en dichtbevolkte gebieden met nationale minderheden afzonderlijk moesten kunnen stemmen in referenda over zelfbeschikking. Dat was in de laatste optimistische jaren, toen men nog hoopte op een geweldloze ontbinding van de USSR. Maar helaas werd die wet nooit toegepast… Ook niet in Nagorno-Karabach, waar een referendum zeker een duidelijke Armeense meerderheid zou hebben opgeleverd. Niet dat zo’n wet in de context van de uiteenvallende USSR alles zou hebben opgelost, want in bijna alle autonome republieken waren intussen zoveel Russische immigranten neergepoot, dat de oorspronkelijke inwoners er nog slechts een kleine minderheid uitmaakten. In andere regio’s waren niet-Russische volkeren gedecimeerd door deportaties en massamoorden. Die mensen kunnen natuurlijk nooit meer voor onafhankelijkheid stemmen. De zes miljoen doodgehongerde Oekraïners bijvoorbeeld. Of de tienduizenden Krim-Tataren die de deportaties van Stalin niet overleefden. Toen het Rode Leger in 1945 Koningsbergen veroverde, waren daar nog 150.000 Duitsers in leven. Daarvan zijn er 130.000 gecrepeerd van honger of vermoord tijdens Russische wraakacties. De stad heet nu Kaliningrad en fungeert als Russische enclave. De Russen zouden daar een referendum met gemak winnen. Maar zou dat ook maar enige morele legitimiteit hebben?

Westerse impasse

Alle argumenten die u vorige week in het voortreffelijke artikel over Nagorno-Karabach las, zijn juist. Natuurlijk heeft Von der Leyen de Armenen verkocht in ruil voor Azerisch aardgas. Maar daaronder gaat een dieperliggende impasse schuil: de krampachtigheid waarmee men vasthoudt aan bestaande grenzen, zelfs als die door Stalin zijn getrokken. Daarmee heeft de hele westerse diplomatie zich in een hoek gemanoeuvreerd. Het Westen is slechts twee keer van dat ‘heilige’ principe afgeweken, namelijk bij de erkenning van Kosovo, dat een islamitische schurkenstaat is geworden, en bij de erkenning van een onafhankelijk Zuid-Soedan, die volkomen gerechtvaardigd was en gelegitimeerd werd door een referendum waarbij niet de islamitische daders van de genocide een meerderheid behaalden, maar de christelijke en animistische overlevenden. In vele gevallen zijn zo’n referenda zinvol. Denk maar aan Catalonië in 2019 of Ierland in 1921. Maar in landen met een voorgeschiedenis van deportaties en massamoorden zijn ze ondanks de democratische schijn zeer problematisch. Hoe telt men de stemmen van de doden?

Wat kan het Westen nog doen? Een militaire interventie is helaas niet realistisch. Maar men kan wel het tweede beste doen en dat is de Armenen redden die nu vastzitten in een fuik vol bloeddorstige moslims. Organiseer een luchtbrug of een vluchtroute over land, liefst met een sterke militaire escorte - iets voor de Britse SAS bijvoorbeeld - om zoveel mogelijk Armenen naar het Armeense hartland te evacueren. Nee, niet naar Europa, en nee, niet onder de ‘bescherming’ van de VN, die in Srebrenica, Rwanda en Libanon volkomen nutteloos bleek te zijn. En álle Europese landen, ook de kleintjes, zouden dan moeten bijdragen aan een fonds om voor al die Armeense vluchtelingen woningen en voorzieningen te bouwen in hun oude vaderland.

Justin Trudeau

PAUL BÄUMER

Michail Gorbatsjov © PHOTONEWS

Het geloof - en vooral de Katholieke Kerk - krijgt vanuit de politiek en de publieke opinie veel te verduren de jongste tijd. De documentairereeks ‘Godvergeten’ is daar een uiterst recent voorbeeld van. De kerkbanken worden leger, terwijl de wachtzalen bij de psychologen en therapeuten overvol zitten.

ok vandaag zoekt de mens dus nog naar antwoorden op de grote levensvragen. “Niets nieuws onder de zon”, zo stelt Lawrence Urbain (33) in zijn nieuwste boek ‘Toevlucht & Genade’, daarbij Prediker uit het Oude Testament parafraserend, laat hij weten. “Het huidige tijdsgewricht wordt gekenmerkt door een verzameling bevreemdende en onoverzichtelijke gebeurtenissen. We sukkelen als maatschappij van crisis naar crisis en snakken naar houvast”, vertelt Urbain.

‘Toevlucht & Genade’ omvat een verzameling bezielende essays waarbij een protestants-christelijk antwoord wordt geformuleerd op hedendaagse maatschappelijke vraagstukken. Inspiratie puttend uit de gereformeerde theologie, wordt er stilgestaan bij actuele thema’s als oprukkend nationalisme, woke en de kloof tussen massa en bestuurlijke elite. De auteur vertrekt steevast vanuit de vraagstelling hoe vast te houden aan de gereformeerde orthodoxie en toch midden de maatschappij staan in een wereld die zowel geseculariseerd als pluralistisch is. Theologische analyses worden aangevuld met politiek-sociologische beschouwingen, waarbij in sterke mate het communitarisme bepleit wordt.

Waarom zou men gelovig moeten zijn, zeker in deze tijd waarin de Kerk onder druk staat?

“Ik stel vast dat de wachtkamers bij de psychiaters en allerhande therapeuten overvol zitten, terwijl de kerkbanken leger worden. Psychiater Dirk De Wachter stelde ooit dat het overgrote deel van de vragen waarmee personen naar de psychiater trekken, vroeger besproken werden met de pastoor of de dominee. De zoektocht naar antwoorden op grote levensvragen is springlevend en het is mijn stellige overtuiging dat het christendom bijzonder goede papieren in handen heeft om ook in 2023 mensen richting en houvast in hun leven te bieden.”

“Toch besef ik dat de boodschap van het christendom anno 2023 lastig over te brengen valt. Er zijn veel spirituele mensen, maar zij zoeken het in yoga, het boeddhisme of bijvoorbeeld de islam. Mijn boek is er daarom ook voor de grote middengroep, zij die geen atheïst zijn, maar momenteel evenmin de kerken bezoeken. Mijn oproep aan hen is om het kind niet met het badwater weg te gooien.”

In uw boek behandelt u actuele thema’s, waaronder woke.

“De samenleving wordt enerzijds minder kerkelijk en anderzijds pluriformer. Een rode draad in mijn boek is de vraag hoe als christelijke gelovige - in mijn geval als

LAWRENCE URBAIN (°1990)

protestant - zich te verhouden tot die maatschappelijke trend.”

“Woke is, naar ik meen, een gedrocht, een denktrant die iedere logica ontbeert en artificieel conflicten in stand houdt of ze juist creeert. Mijn oproep aan kerken is om woke geen wortel te laten schieten op zondagmorgen. Net als de doorgeschoten klimaatagenda is woke een soort van seculier geloof. Het is een illusie om te denken dat wanneer religies meestappen in deze agenda’s, de kerken plots vol zullen zitten. Wel integendeel. Het hysterische wokegeroep heeft weinig te maken met de bevrijdende kracht die uitgaat van het christendom en het omzien naar de naaste, net zoals het huidige klimaatalarmisme maar weinig te maken heeft met het christelijke begrip van ‘rentmeesterschap’.”

Een doorleefd geloof kan juist zorgen voor een sterke mate van mentale vrijheid en onthechting

“Ik bekamp in ‘Toevlucht & Genade’ woke overigens door te putten uit het denken van de Franse edelman Alexis de Tocqueville. Deze politieke socioloog voorspelde meer dan anderhalve eeuw terug al in welke losgeslagen toestand we vandaag terecht zouden komen. ‘Niks nieuws onder de zon’, zou Prediker uit het Oude Testament zeggen.”

Vanwaar uw pleidooi voor ‘communitarisme’?

“In de coronaperiode is er een verandering in mijn denken beginnen te ontstaan. De samenleving is onderhand zo gepolariseerd en zo verhit geraakt, dat ik geloof dat we terug de menselijke maat moeten zoeken, een doorgedreven gemeenschapsdenken dat van onderuit gestalte krijgt. In dit denken zie ik een ruimte weggelegd voor geloofsgemeenschappen.”

“Tijdens een congres, vorig jaar in Wenen, boog een dertigtal jonge theologen zich over de verhouding nationalisme versus kosmopolitisme. Onze conclusie luidde toen dat zowel een krampachtig staatsnationalisme, waarbij de kerk een instrument van een politieke agenda wordt, denk aan hoe Poetin omgaat met de Russisch-Orthodoxe Kerk, als een ontworteld kosmopolitisme, beide een heilloze weg vormen voor geloof en samenleving.”

U bespreekt in uw werk ook de thema’s ‘vrijheid’ en ‘de kloof tussen de elite en de massa’.

“De vraag wie volgend jaar met wie gaat besturen op Vlaams of federaal niveau, is

onderhand zo oninteressant geworden. De aversie bij de brede bevolking is totaal. Een essay in het boek gaat inderdaad over de gigantische kloof die er heerst tussen de zogenaamde ‘elite’ en de ‘gewone’ burger en hoe we als christen ons op een gezonde manier kunnen verhouden tot deze maatschappelijke kloof.”

“Een tamelijk prominente plek is er in ‘Toevlucht & Genade’ voor wijlen Karel Van Isacker. Deze Vlaamsgezinde priester en voormalige hoogleraar aan UFSIA, nu UAntwerpen, beschreef een halve eeuw geleden al op zeer pakkende wijze de onherbergzaamheid die de moderne maatschappij oproept en hoe deze moderniteit, buiten groeiende welvaart, ons terzelfdertijd aan vrijheid deed inboeten. Terwijl een doorleefd geloof juist kan zorgen voor een sterke mate van mentale vrijheid en onthechting.”

In de Verenigde Staten lijken politiek en religie sterk met elkaar verweven. In Amerika kan Donald Trump rekenen op de steun van conservatieve katholieken, maar ook van andere christelijke groepen. Hoe ziet u dat fenomeen in Vlaanderen?

“Mij valt op dat met name de twee Vlaams-nationalistische partijen het al jaren hebben over de zogenaamde christelijke kernnormen en -waarden van onze westerse cultuur. De vraag is wat dat dan concreet betekent. Sinds mijn bekering - zo’n vier jaar geleden - is mij steeds meer beginnen opvallen dat, indien je zou doorvragen, je zult zien dat een behoudsgezinde christen onderhand meer raakpunten heeft met een moslim dan met een progressieve atheïst. De betoging in Franstalig België aangaande de EVRAS-richtlijnen betreffende seksuele voorlichting op school, is daarvan een voorbeeld.”

Het geloof - en vooral de Katholieke Kerk - krijgt vanuit de politiek en de publieke opinie veel te verduren de jongste tijd, niet?

“De Katholieke Kerk krijgt dezer dagen zware klappen te verduren, inderdaad. Echter, wat we vandaag zien, gaat veel breder dan schrijnende verhalen van seksueel misbruik. In de afgelopen jaren kwam, bij golven, ook steeds de discussie terug over het blijven inrichten van levensbeschouwelijke vakken in het gemeenschapsonderwijs. Heel wat politici herhalen om de zoveel tijd de roep om een vak ‘burgerschap’ hiervoor in de plaats te stellen. Ik zie hierin een sterke drang naar een Frans model van ‘laïcité’, het tot in het extreme doortrekken van de scheiding van kerk en staat. Wat is er eigenlijk gebeurd met het actief pluralisme van weleer?”

Studeert aan de Faculteit voor Protestantse Theologie en Religiestudies te Brussel en behaalde voordien onder meer een master in internationale betrekkingen en diplomatie (Universiteit Antwerpen, 2013). Hij maakt deel uit van Forum Young Theology, een Europese denkgroep van jonge theologen en beginnende predikanten. Zij buigen zich over de toekomst van het protestantisme. Van Urbains hand verschenen eerder het theologische ‘Tussen Hoop en Genade’ (2021) en het politiek-economische ‘De Chrono-Crisis’ (2017).

“Een ander belachelijk argument dat steeds terugkeert luidt: ‘Ik ga niet naar de kerk, dus waarom moet ik daarvoor betalen?’. De libertair in mij komt dan boven. Laten we dan gelijk de lijn doortrekken: waarom moeten mensen die zeventig kilo wegen en haast iedere dag sporten dan nog betalen voor de maagverkleiningen van zwaarlijvige, ongezonde mensen? Waarom moeten burgers die nooit het openbaar vervoer nemen, toch belastinggeld afdragen aan maatschappijen als de NMBS of De Lijn? Waarom moeten Vlamingen die nooit naar de VRT kijken daar onrechtstreeks aan bijdragen? De roep om de dotaties aan erkende levensbeschouwingen stop te zetten, vind ik daarom zeer selectief en over het algemeen gestoffeerd met een erg povere argumentatie.”

Mijn oproep aan kerken is om woke geen wortel te laten schieten op zondagmorgen

“Overigens gaat het hier al lang niet meer alleen om het willen ‘wraak’ nemen op de Katholieke Kerk, alle geloofsgemeenschappen moeten kennelijk bloeden. Het wegvallen van de dotaties zou ook voor de protestantse kerken zware gevolgen hebben. En dan gaat straks de politiek verbaasd reageren als blijkt dat bijvoorbeeld bepaalde moskeeën hun geld bijkomend gaan halen bij radicalen in het buitenland.”

LAWRENCE URBAIN - AUTEUR ‘TOEVLUCHT & GENADE’

“We sukkelen als maatschappij van crisis naar crisis en snakken naar houvast”

In deze rubriek maken we kennis met Wim Vanraes (°1980). Hij zal ons wekelijks onder meer vertellen over hoe hij het leven als Vlaming in de VS ervaart, wat hij als familieman met vrouw en vier kinderen allemaal meemaakt in het dagelijkse leven en wat zijn band nog is met Vlaanderen.

HET LEVEN ALS VLAMING IN DE VS

Onderwijs in de Verenigde Staten

Zoals we uit onze ervaring in Europa al weten, is onderwijs overal anders, maar blijft de ervaring grotendeels gelijk. Dat is voor mij nu niet anders. Het voorbije jaar was wel een topjaar wat de invloed van onderwijs op ons leven betrof.

Mijn vrouw heeft een ‘bachelor’s in Elementary Childhood Education Pre-K to 8’ en een ‘Master’s in education leadership’. Die bachelor is te vergelijken met de educatieve bachelor lager onderwijs in Vlaanderen en het twee jaar geleden behaalde masterdiploma is om in aanmerking te komen voor directiefuncties in het onderwijs. Ze geeft ondertussen nu al bijna 25 jaar les in het lager onderwijs. De voorbije jaren gaf ze het vak BSI. Dat staat voor ‘basic skill instruction’, waarbij ze leerlingen helpt met hun leesvaardigheden wanneer ze achterstand hebben opgelopen, om welke reden dan ook. Ze is ook gecertificeerd in een programma om kinderen met dyslexie te helpen lezen en schrijven. Ik ben dit jaar begonnen met les te geven in het middelbaar onderwijs, in dezelfde school waar mijn oudste, Luc, een ‘junior’ was. Als je ‘junior’ bent, zit je in het ‘elfde leerjaar’. Men blijft hier immers tellen vanaf het zesde. Wat wij het eerste middelbaar noemen, is hier het zevende leerjaar. Mijn tweede zoon, Aendrik, ging naar wat ze hier de ‘middle school’ noemen, in het achtste leerjaar, en Wolf, de jongste, zat in het zesde leerjaar, in een ‘intermediate school’. En onze kleine Sophie ging naar een peuterschool/kinderdagverblijf. We hadden op de zijkant van de koelkast dus vijf verschillende schoolkalenders, elk met verschillende beginuren, vakantiedagen, halve dagen, enzovoort.

Yellow School Bus

Aendrik en Wolf gaan naar school met de bus. Typisch Amerikaans, in zo’n gele schoolbus die je zeker al in films of series gezien hebt. Met het rode stopbord dat naar buiten klapt wanneer de bus bij een huis of halte stopt om kinderen veilig op en van de bus te laten gaan.

BOEK

Het is verboden om zo een schoolbus, met bord uitgeklapt, voorbij te rijden: men is verplicht om te stoppen. Als je in de ochtendspits achter zo’n bus zit, moet je telkens mee stoppen en wachten tot elk kind in de bus is. Je leert snel wat de busschema’s zijn, hoor, zodat je ze net telkens voor bent of pas erna de baan opkomt. Je wint er zoveel tijd bij, dat kan ik je garanderen…

‘School choice’

In Vlaanderen is er leerplicht, maar in de VS is er schoolplicht. Onderwijs is hier vooral een staatsaangelegenheid. Zaken zoals de leeftijd tot wanneer men verplicht naar school moet, verschillen per staat, namelijk van 14 tot 18 jaar. Wat er gebeurt in scholen, valt onder zowel federale, staats- als plaatselijke wet- en regelge-

ving. Onderwijs is dus helemaal niet uniform. Het is best interessant om dat wat dieper te bekijken, maar voor nu gewoon even dit: de meeste scholen zijn staatsscholen, betaald met belastinggeld en geleid door de plaatselijke overheid (per gemeente). Elke gemeente heeft één schoolsysteem, voor grotere steden verdeeld in meerdere districten.

Daarnaast zijn er de private scholen: alle scholen die niet door de overheid geleid worden. Daaruit volgt dat ze geen geld krijgen van de overheid en vooral door de families van de leerlingen zelf betaald moeten worden. Dat wordt al snel heel duur. Als alternatief, om de invloed van door de overheden opgelegde leerplannen te vermijden, is er een snelgroeiende groep die voor ‘homeschooling’ - huisonderwijs - kiest, met even snel verbeterende en gedeelde lessenplannen om toch een degelijk onderricht te kunnen bieden.

Luc was het halfweg ‘high school’ grondig zat. Zijn leerkracht geschiedenis in het tiende leerjaar begon, in haar eerste les, met het uitleggen waarom George Washington niet alleen een slechte president, maar ook een slechte mens was. Dat leidde later dat jaar tot de ironie dat ik, als flamingant, mijn zoon hielp om Leopold II en zijn beleid in Congo te verdedigen tegen bepaalde volkomen overdreven aantijgingen. Dat deed ik met het boek ‘Mijn “waarheid” over Leopold II: nepnieuws ontkracht door een Congolese jurist in Congo’ van de Congolees Marcel Yabili in de hand, en eigen demografisch onderzoek om dat te ondersteunen. De enige oplossing voor Luc: hem naar een plaatselijke private katholieke school sturen. Het was de beste keuze die ik kon maken. Aendrik is ondertussen begonnen aan ‘high school’ en heeft ervoor gekozen om naar dezelfde school als Luc te gaan, om dezelfde redenen. De overheid maakt het heel moeilijk om die overstap te maken en ‘school choice’ - schoolkeuze - is een politiek heel zwaarbeladen begrip. Maar dat is voor later.

WIM VANRAES

Pax Oorlog en vrede in Romes gouden eeuw

Vrede is een hoog goed, maar mag nooit een doel op zich vormen. Menig Romeinse keizer was trots de poorten van de Janustempel te kunnen sluiten, symbool van vrede in het Rijk. Maar Rome wist verduiveld goed dat de pijlers daarvan be staan uit een vaak brutale diplomatie en een strijdvaardig leger. ‘Si vis pacem, para bellum’ (‘Wanneer je vrede wil, bereid je je best voor op oorlog’) om het in de eigen taal in een notendop te gieten. Gedurende de eerste twee eeuwen na Christus slaagde de eerste lading keizers erin om die orde en rust te brengen in en rond de Middellandse Zee.

Samen met Anthony Everitt, Peter Heather en Adrian Goldsworthy, maakt Tom Holland deel uit van een groep Britse historici die in razende vaart de Romeinse geschiedenis in kaart brengen. Twee vorige werken van Holland focusten op de nadagen van de Romeinse republiek (‘Rubicon’) en de keizerlijke afstammelingen van Julius Caesar (‘Dynastie’). De auteur pikt met dit boek de draad op waar hij die met Dynastie liet liggen. Daarbij neemt hij nog net even de tijd om de waanzinnige Nero te typeren. Typisch is dat hij daarbij zowel oog heeft voor de beslissingen op hoog niveau als voor de meest platte roddels die in de achterbuurten van Rome rondwaarden. De historicus is dus niet vies zijn boek wat door te peperen, zodat het nooit verveelt en de menselijke drang naar voyeurisme weet te prikkelen.

Hoezeer Rome zuchtte van opluchting bij het bericht van Nero’s zelfmoord, zo snel vulde het politieke vacuüm zich met een mengsel van politieke paranoia en een gebrek aan troonopvolger. De pretoriaanse garde (de keizerlijke lijfwacht) was uitgegroeid tot een cruciale factor. Op hetzelfde moment snoven recent onderworpen volkeren de geur van Romeinse verdeeldheid. Het moge duidelijk zijn dat het Romeinse Rijk eerst nog door haar donkerste uur heen moest. In 69 na Christus droegen er niet minder dan vier de keizerstitel. Rebellie dook op van de Rijn tot in Judea. De bestuurlijke seismograaf maakte overuren, maar het Romeinse

Capitool bleek stevig gestut dankzij een leger met een ijzeren discipline en een bevolking die besefte hoezeer haar welvaart onder chaos zou lijden.

Opkomst van de Flavische dynastie

Het is een onderschat gegeven hoezeer de joodse opstanden talrijke Romeinse generaals kopzorgen baarden. Het boek wijst erop hoezeer de joodse diaspora voor agitatie zorgde in het Rijk. Vergis u niet, Rome was op zich begripvol voor de andere religies, maar het eiste wel trouw aan het wereldlijke gezag. De vernieling van de Tempel in Jeruzalem en het verlaten fort van Massada zijn de stille getuigen van de vastberadenheid en meedogenloosheid waarmee de legioenen de joodse opstand smoorden. Het is in de Levant dat de toekomstige keizers Vespasianus en Titus naam maakten. Als stichters van een nieuw geslacht van keizers (het Flavische) speelden ze de populaire kaart: vroom voorkomen, een stabiele munt en meer vertier. Sceptici waren echter bevreesd dat de volle magen en decadente feesten de viriele Romeinse ziel zouden bezoedelen. De auteur poneert terzijde het weetje dat het Colosseum ook de ronde doet als het Flavische amfitheater. Maar niet enkel het bloed van gladiatoren diende vergoten. Aan de grenzen tevens dat van de barbaren en in

de Romeinse wandelgangen dat van poli tieke tegenstanders. De prijs van vrede is hoog, maar wel een die een door chaos en burgeroorlog vermoeide bevolking bereid was te betalen.

De ambitie van Trajanus, het realisme van Hadrianus

Waar de grenzen dreigden te bezwijken onder grimmige opstanden, handelde ‘de beste keizer’ Trajanus het snelst en meest efficiënt. De Rijn en de Donau werden niet alleen beveiligd. Trajanus vestigde een bruggenhoofd in Germania en pacificeerde Dacia (het huidige Roemenië en Oost-Hongarije). Als kers op de taart versloeg hij de Parthen, waardoor Mesopotamië tevens in de Romeinse schoot viel. Toen Trajanus plots ziek werd, had hij de rekbaarheid van de buitengrenzen op de proef gesteld. Gelukkig was hij zo alert een bekwame troonopvolger aan te duiden om nieuwe chaos af te wenden.

Ondanks de enorme uitdagingen die Hadrianus te wachten stond, kon hij een beroep doen op een wijd netwerk aan heirbanen, legioenen en natuurlijke grenzen om de orde te handhaven. Maar wat als het geheel te complex, te uitgestrekt wordt?

De militaire vraatzucht van Trajanus inspireerde Hadrianus om het rijk op een dieet te zetten. Bijzonder politiek incorrect naar hedendaagse normen besloot hij links en

men. De bekendste is natuurlijk de muur van Hadrianus, maar ook in Afrika werden er gebouwd. De keizer met een kloppend hart voor de Griekse cultuur ontpopte zich tot een nieuwe Augustus, bekwaam in het organiseren en stabiliseren van dit immense rijk. Hij zou zijn volk ermee nog enkele decennia van relatieve rust kopen. Vrij naar Tolstojs Anna Karenina lijken alle gelukkige imperia op elkaar: welvarend, levend in vrede. De Britse historicus bevestigt ons dat zelfs tijdens de Pax Romana de strak starende blik van de legionair over het Romeinse Rijk diende te waken. Het is de verdienste van de schrijver dat hij zelfs deze periode van relatieve rust boeiend weet te brengen. En eveneens de rol als Romeinse keizer wat weet te ‘deromantiseren’. Zelfs in kalme tijden waren er weinigen die in bed op gezegende leeftijd de geest gaven.

PIETER VANDERMOERE

Tom Holland, ‘Pax – Oorlog en vrede in Romes gouden eeuw’, 2023, Athenaeum. 432 p., 32,50 euro ISBN 9789025316488

© WIKIMEDIA

Wil

Regisseur Tim Mielants’ WO II-film ‘Wil’, gebaseerd op de gelijknamige roman uit 2016 van Jeroen Olyslaegers, is een hoopgevend genoegen voor fans van de Vlaamse productie. Een provocatief en vakkundig schouwspel met sterke acteerprestaties.

van Amerikaanse films benadert, bereiken de gewelddaden in ‘Wil’ bovendien een shockeffect dat we niet gewoon zijn bij producties van eigen bodem.

Geen breedbeeldformaat

Net als de historisch oorlogsfilms van Netflix, bedient de film zich van een kleurenpalet met grijze en aardse tonen, maar lijdt gelukkig niet aan die typerende smetteloze omgevingen die geen enkel teken van bewoning en gebruik vertonen. Mielants koos verder voor een 4:3- beeldverhouding in plaats van het gebruikelijke breedbeeldformaat dat al sinds midden vorige eeuw de standaard uitmaakt. Vermoedelijk dient de keuze niet om de kijkers die thuis nog een beeldbuis uit de jaren 80 koesteren te behagen, maar eerder om gebeurtenissen weer te geven zoals een contemporaine film dat zou gedaan hebben.

Vlaamse acteersterren

De grootste troefkaart van ‘Wil’ is ons herinneren - voor wie het zou vergeten zijn - dat we hier in Vlaanderen bijzonder veel sterke acteurs voortbrengen. Aerts en Simoni worden vervoegd door veteranen als Jan Decleir, Koen De Bouw, Els Dottermans en Dirk Roofthooft. Vooral die laatste

vullen de kijker met hetzelfde ongemak als het hoofdpersonage. Mielants haalde hiervoor misschien inspiratie bij de beruchte SS-kolonel Hans Landa, de sluwe jodenjager uit Quentin Tarantino’s ‘Inglourious Basterds’ (2009).

De prijs van overleven

Zonder uit te weiden met verdere plotdetails, kan ik vertellen dat de film een vrij eenvoudige opzet kent, maar desondanks nooit verveelt en geleidelijk de inzet en belangen verhoogt. Verwacht geen filosofische overpeinzingen zoals de betekenis van schuld en onschuld in de WO II-roman ‘De Aanslag’ van Harry Mulish, maar de film presenteert wel andere prangende dilemma’s. Welke offers zijn het waard om te doen wat juist is? Is geweten een luxe in tijden van overleving? Dat zijn de vragen waarmee ik de cinemazaal verliet.

In 1942 treedt Wilfried Wils (Stef Aerts) samen met slagerszoon Lode (Matteo Simoni) in actieve dienst als hulpagent in Antwerpen ten tijde van de Duitse bezetting. Terwijl de onervaren knapen wezenloos door de regenval nabij het commissariaat staan te turen, marcheert een ruige ‘Feldgendarm’ in hun richting. Zoals de procedures dat stipuleren, dient de Duitser door een politie-escorte begeleid te worden wanneer hij een joods gezin ‘werkweigeraars’ aan de tand wil voelen. Hoewel Wilfried en Lode hem aanvankelijk zwijgzaam volgen, escaleert de situatie en de Feldgendarm komt om het leven wanneer het duo hardhandig voorkomt dat hij een joodse vrouw afranselt. Hoe gaan ze hier mee weggeraken?

Duitse gruweldaden

Zoals te verwachten reageert de bezetter met het typerende Duitse gevoel voor humor op de verdwijning. Executies en folterpraktijken volgen, waardoor Wilfried langzaam het net rond zich voelt sluiten. De film kijkt niet weg wanneer die gruweltaferelen aan bod komen, doch vindt daar evenmin genoegen in. Dankzij maquillage die het niveau

DE WERELD DRAAIT DOOR

vult feilloos de schoenen van de joviale, doch moreel dubieuze advocaat Verschaffel. “Als dat hier uitkomt… dat is tegen de muur eh”, merkt hij fijntjes op wanneer hij op de hoogte gebracht wordt van de dood van de Feldgendarm. Enkel de relatief onbekende Annelore Crollet, die de zuster van Simoni vertolkt, lijkt niet volledig opgewassen tegenover de omvang van haar rol.

Hans Landa

En dan resteren nog de Duitsers. Het viel mij in het bijzonder op hoe wezenlijk de dreiging van de nazi-officieren aanvoelt. Doordringende blikken en venijnige opmerkingen die een vermoeden over Wils betrokkenheid bij de verdwijning van de Feldgendarm schijnen te insinueren,

‘Wil’ is naar alle waarschijnlijkheid de beste Vlaamse film van het jaar. Trek allen richting uw lokale bioscoop!

SIMON SEGERS

Het mysterieuze proces-verbaal van Conner

De aanklachten van grensoverschrijdend gedrag tegen Vooruit-voorzitter Conner Rousseau waren nog maar net geseponeerd, of hij stond begin vorige maand alweer in het oog van de storm. Gelukkig voor ‘kingconnah’ bleek het gerecht wederom zijn trouwste bondgenoot.

DPG Media kreeg door de rechtbank van kortgeding in Dendermonde een verbod opgelegd om Rousseaus uitspraken uit een proces-verbaal te citeren, op straffe van dwangsommen van 1.000 euro per uur. Tijdens een avondje drinken in zijn thuisstad Sint-Niklaas zou de partijvoorzitter zich in een gesprek met politieagenten ‘racistisch’ hebben uitgelaten betreffende bepaalde probleemwijken in de buurt. Toen Het Laatste Nieuws en VTM Nieuws de inhoud van het pv konden verifiëren en Rousseau contacteerden voor een reactie, diende die laatste een eenzijdig verzoekschrift in om

de publicatie te voorkomen. Volgens zijn advocaat zou dat namelijk een schending van het geheim van het onderzoek betreffen. “Je kan niet zomaar zaken uit een dossier lekken waar de betrokkene zelf nog niet van op de hoogte is”, brak partijgenoot Frank Vandenbroucke een lans voor zijn voorzitter.

Het grootste mysterie blijft echter het proces-verbaal zelf. Dat werd namelijk pas 10 dagen na de interactie met de agenten opgesteld. Volgens Bert Heyrman, hoofdredacteur van VTM Nieuws, heeft zijn journalist de inhoud van de passages die zouden geciteerd worden bovendien wel degelijk meegedeeld aan Rousseaus advocaat Christine Mussche.

Preventieve censuur

Koen Lemmens, professor Grondwettelijk Recht aan de KU Leuven, meent echter dat hier sprake is van censuur die in strijd is met artikel 25 van de Belgische Grondwet.

“Dat betekent dat, wat betreft de geschreven media, een rechter een publicatie niet vooraf kan verhinderen”, sprak de professor op Radio 1. Preventief ingrijpen is met andere woorden uit den boze.

Instagram

Vrijdag verscheen op Instagram een satirische video van gebruiker Elisabeth Lucie Baeten. Een jonge schrijfster die regelmatig schertsende filmpjes plaatst waarin ze als ‘politieke pr-verantwoordelijk’ gespeelde telefoongesprekken voert met politici. “Wat in dat pv staat kan toch moeilijk erger zijn dan wat de mensen zich nu inbeelden?”, vraagt ze lacherig aan de Vooruit-voorzitter.

“Dat woordje ‘censuur’ is nu toch wel een paar keer gevallen en dat is nu toch wel iets waar wij liever redelijk ver van wegblijven… (fluisterend) net zoals van racisme trouwens”. Op Instagram vergaarden de beelden ruim 15.000 likes.

Weinig zin voor humor

Onder de vele commentatoren bij het filmpje bevond zich onder meer acteur Sven De Ridder. Hoewel zijn eerste reactie het uitschreeuwde van hilariteit, plaatste hij later een vervolg waaruit bleek dat Rousseau hem persoonlijk gecontacteerd had.

“Stuur je ‘rare’ reactie - waaruit blijkt dat je weinig zin voor humor, ironie en/of zelfreflectie hebt - eens naar hier, dan kan iedereen meelezen (en/of meelachen)”, schreef de acteur. SIMON

Josef

Hoffmann

In de ban van de schoonheid

LEZERSBRIEVEN

LIBERAAL KLASSEGERECHT

De Kesel zelf voor de migratie?

Het Museum Kunst & Geschiedenis presenteert een mooie afsluiter van het Brusselse art-nouveaujaar. De tentoonstelling over architect en designer Josef Hoffmann biedt een unieke gelegenheid om deze kunstenaar te ontdekken die schoonheid zag als een essentiële vereiste voor individuele en sociale verandering.

Josef Hoffmann (1870-1956) was net als Victor Horta en Henry van de Velde een baanbreker in de evolutie van het moderne design. Hij werd geboren in Brnice, dat toen deel uitmaakte van het Oostenrijks-Hongaars keizerrijk en vandaag behoort tot Tsjechië. Hoffmann volgde een opleiding aan de Weense Academie voor Schone Kunsten. Hij werd architect en een veelzijdig designer.

Handwerk en vakmanschap

Hoffmann was een vernieuwer. Hij behoorde in 1897 tot de oprichters van de Wiener Secession, een vereniging van avant-gardekunstenaars in het Wenen van het fin de siècle, en in 1903 stond hij mee aan de wieg van de Wiener Werkstätte, een productiegemeenschap die handwerk creeerde. De leden maakten zowel meubelen en kleding als siera-

den en keramiek, allemaal ontworpen met een geometrische vormgeving en minimale decoratie. Hoffmann verkoos toen vooral vierkanten, zwarte en witte vlakken omdat “deze vormen voor iedereen begrijpelijk zijn en nooit eerder in de kunst zijn voorgekomen”.

De Wiener Werkstätte verzette zich tegen “het onbegrensde onheil dat door de slechte massaproductie en de blindelingse navolging van oude stijlen op het gebied van de kunstnijverheid is losgebarsten. Het handwerk is vervangen door de machine en het vakmanschap door het koopmanschap”. Ook elders in Europa waren er rond de eeuwwisseling architecten, designers en kunstenaars actief die zich afzetten tegen de banale, smaak- en stijlloze producten die de fabrieken aan de lopende band produceerden. Deze avant-gardekunstenaars wilden een nieuwe kunst creëren, een ‘art

nouveau’ die voor iedereen toegankelijk is, zoals dat hoort in een democratie.

De combinatie van handwerk en gedurfde nieuwe kunst viel niet in de smaak bij het brede publiek. Hoffmann concludeerde: “Als het niet mogelijk is om voor de hele markt te werken, dan concentreren wij ons op degenen die het kunnen betalen.”

Stocletpaleis

Een van degenen die het konden betalen, was Adolphe Stoclet, de gefortuneerde erfgenaam van een Belgische bankiersfamilie.

Hij gaf aan Hoffmann de opdracht voor de bouw van een luxueuze villa aan de Tervurenlaan in Sint-Pieters-Woluwe. De architect kreeg van Stoclet carte blanche en een ongelimiteerd budget. Het huis, omgedoopt tot Stocletpaleis, is gebouwd tussen 1905 en 1911.

Het valt op door het verfijnd samenspel van geometrische lijnpatronen en zijn kubusvormige volumeopbouw. Voor de afwerking deed Hoffmann een beroep op verschillende kunstenaars en ambachtslui van de Wiener Werkstätte, zoals Gustav Klimt. Deze architecturale parel is een perfect voorbeeld van een ‘totaalkunstwerk’ en is een van de meest representatieve gebouwen van het fin de siècle.

Veelzijdig

Het is onder meer dankzij het Stocletpaleis dat Josef Hoffmann faam verwierf in de architectuurwereld. De expo in het Museum Kunst & Geschiedenis focust evenzeer op zijn werk als designer en toont de tijdloze schoonheid van zijn creaties die generaties kunstenaars hebben geïnspireerd. Er zijn bekende werken te zien, naast zeldzame stukken uit Oostenrijkse verzamelingen. Elk onderdeel van de tentoonstelling is opgebouwd rond een of meerdere architectuurmaquettes, die dienstdoen als referentiepunten voor objecten die elk aspect van Hoffmanns artistieke productie belichten. Er gaat ook veel aandacht naar zijn kleurgebruik, want Hoffmann was veel meer dan de man van de zwarte en witte vierkanten.

MMMV

Tentoonstelling ‘Josef Hoffmann: in de ban van de schoonheid’, van 6 oktober 2023 t.e.m. 14 april 2024, Museum Kunst & Geschiedenis, Brussel, www.artandhistory.museum

Pallieterke, Conner Rousseau (Vooruit) laat de publicatie van zijn mogelijk racistische uitspraken tegenhouden door een rechter in kortgeding. Een eenzijdige eis zonder tegensprekelijk debat. Het standpunt van de socialistische partijleider primeert voor de rechter op de grondwet die censuur verbiedt en negeert het recht op verdediging van de krant Het Laatste Nieuws en tv-zender VTM. Het is niet de eerste maal dat het gerecht in Vlaanderen zijn masker van onafhankelijkheid en onpartijheid afgooit. Slachtoffers van pedofiele priesters weten er ook alles van. Amper 0,5 procent van de seksuele misdrijven gepleegd door katholieke geestelijken, tot en met bischoppen, genieten strafrechterlijke en kerkelijke straffeloosheid, zo getuigde een Kamerlid vorige week. Een Vlaamse katholieke bisschop pleit voor dialoog, terwijl hij het woord ‘gerechtigheid’ blijkbaar irrelevant vindt. Gerechtigheid begint met juridische en morele erkenning van het onrecht en het misdadige karakter van de schendingen van de menselijke integriteit. Gerechtigheid betekent de strafrechtelijke veroordeling van de daders en de toekenning van een schadevergoeding aan de slachtoffers. De geestelijken moeten uit hun ambt ontzet worden en een levenslang verbod om nog een religieuze functie uit te oefenen of eretitel te dragen, opgelegd krijgen. Werden die geestelijke perverten ooit, op bevel van het gerecht of bisdom, medisch onderzocht op symptomen van persoonlijkheidsstoornissen die antisociaal gedrag veroorzaken? Een psychopaat is toch iemand die lijdt aan een persoonlijkheidsstoornis die antisociaal gedrag veroorzaakt? Een psychopaat kent nauwelijks het verschil tussen goed en kwaad, is impulsief, gedurfd en moeilijk te beheersen. Een psychopaat is ook een expert in het manipuleren van de emoties en de onzekerheden van anderen, en voelt geen empathie, schuldgevoel of spijt. Eenieder die beweert dat dergelijke profielen spijt kunnen betuigen, dwaalt of neemt een loopje met de waarheid.

Thomas Boyle, Zaventem

KATHOLIEKE KERK

Pallieterke, Tot de perverten die jarenlang de Katholieke (?) Kerk hebben geleid, graag langs deze weg het volgende. In 1958 was stemmen voor de Volksunie zwaar zondig, maar stemmen voor een politieke partij die zich christelijk durft te noemen, maar wel de abortuswet niet liet vallen, was dat helemaal niet. Maar wat er de laatste jaren naar boven is gekomen, grenst aan het ongelooflijke. De heren vinden dat blijkbaar allemaal normaal. Het is alleen blijkbaar ‘een relatietje’. Kortom, een bende Pontius Pilatussen van het ergste allooi. Een bende geile machtswellustelingen en eminente geldwolven. Het is het enige wat telt. Iedere week hetzelfde riedeltje: we moeten allemaal meer doen voor de migranten en meer voor het klimaat. Wat deed

Waar was de Katholieke Kerk in september 1944? Een bende witgekalkte graven. De woorden van Bruno De Winter zaliger zijn nog altijd brandend actueel. “Laat het aan onze Lieve Heer over om te oordelen wat goed en wat slecht is en wie het etiket christen tot een waarheid of een leugen maakt.” Een stal die dringend uitgemest moet worden.

Frank Masschelein, Poperinge

GEEF KERKELIJKE GOEDEREN TERUG

Pallieterke, “Meer belastinggeld naar kerk dan naar VRT”, blokletterde De Standaard op zijn voorpagina van de krant op vrijdag 29 september. Jaarlijks vloeien honderden miljoenen euro’s belastinggeld naar de Katholieke Kerk in België. Wat een tendentieuze berichtgeving! De VRT als linkse kerk krijgt ocharme nog niet de helft. Wat een schande! De Standaard is verworden tot een rioolkrant. Mensen opjutten tegen de Kerk, tweedracht zaaien en ondertussen het kind samen met het badwater weggooien. Op pagina 2 is Bart Brinkman iets eerlijker. Hij schreef over het belastinggeld voor de katholieke clerus: “Dat was een compensatie voor de kerkelijke tegoeden die tijdens de Napoleontische periode werden genationaliseerd.” Welnu, als men toch grondige voorstander is van de scheiding tussen kerk en staat, geef dan die geconfisqueerde goederen terug aan de Kerk en we zwijgen erover. De staat is dan definitief gescheiden van de Kerk.

Guy Van Rysseghem, Lochristi

GODVERGETEN

Pallieterke, De gretigheid waarmee de media continu blijven inhakken op de Kerk en de geestelijken naar aanleiding van de documentaire ‘Godvergeten’ is opvallend. Bepaalde BV’s laten zich zelfs ‘ontdopen’ om nog wat meer B te worden. Goed zo, durf ik te zeggen. Er gaan ook politieke en mediatieke stemmen op om de financiële toelage die de Kerk in België verkrijgt af te schaffen. Daarom deze historische herinnering voor die gutmenschen. Naar aanleiding van de Franse Revolutie werden onze contreien in 1794 door de Fransen bezet. De Kerk werd meteen afgeschaft en zonder pardon werden al haar bezittingen afgenomen. Dus een heleboel landerijen en ander vastgoed, naast een onschatbare hoeveelheid religieuze kunst die nog steeds in Franse musea prijkt. Nadien wilde de Kerk haar bezittingen terug. Bij de stichting van het koninkrijk België was dat een probleem en er werd beslist dat de staat via het ministerie van Justitie de Kerk hiervoor zou vergoeden door haar geestelijken een loon uit te betalen. Als je die ‘deal’ opzegt, dan kan de Kerk haar bezittingen weer opvragen. Een interessant grondwettelijk probleem en een juridisch koude douche voor die ‘zedenprekers’.

Gunter Deleyn, Mariakerke

Een lezersbrief insturen?

Stuur uw bericht naar lezersbrieven@pallieterke.net. Opgelet, brieven mogen maximaal 1.000 karakters tellen (inclusief spaties). Dat zijn een 30-tal lijnen in ’t Pallieterke of zo’n 160 woorden. We houden ons het recht voor om zonder verantwoording uw (te lange) brief niet te publiceren of in te korten. Uw naam en gemeente dienen doorgegeven worden voor publicatie bij uw brief.

Josef Hoffmann, Stocletpaleis, 1905-1911

Josef Hoffmann, tekening voor een reeks van twaalf broches voor de Wiener Werkstätte, 1926

Precies 400 jaar geleden, op 9 oktober 1623 om precies te zijn, werd Ferdinand Verbiest in het West-Vlaamse Pittem geboren als vierde kind in het gezin van baljuw en belastinggaarder Judocus of Joost Verbiest en Ann Van Hecke. De jonge Ferdinand bleek een erg pientere knaap wiens honger naar kennis niet te stillen was. Hij studeerde met verve geesteswetenschappen in Brugge en Kortrijk, filosofie in Leuven en theologie en astronomie of sterrenkunde in Sevilla en Rome. In september 1641 was hij als novice toegetreden tot de Sociëteit van Jezus en in 1655 werd hij tot priester gewijd. De jezuïeten stimuleerden Verbiest om zijn kennis te verruimen. In Rome was hij in contact gekomen met zijn ordegenoot Athanasius Kircher, een allroundgeleerde die onder meer over geologie en geneeskunde publiceerde, maar ook beschouwd wordt als de eerste Egyptoloog en daarnaast ook nog eens had bedacht dat de pest veroorzaakt werd door micro-organismen. Kircher moedigde Verbiest aan om zich op de natuurwetenschappen in het algemeen en de astronomie in het bijzonder te focussen.

Verbiest droomde ervan missionaris te worden in Latijns-Amerika, maar uiteindelijk ging het richting het Verre Oosten. De Katholieke Kerk was de laatste decennia in Europa heel wat gelovigen verloren aan het protestantisme en de Oriënt was in de ogen van de jezuïeten een nieuw werkterrein voor de jacht op zieltjes. Op 4 april 1657 vertrok Ferdinand vanuit Lissabon naar het mysterieuze China in een bont gezelschap waarvan niet alleen 35 van zijn ordegenoten, maar ook de Portugese vicekoning van India deel uitmaakten. Het werd een - op z’n zachtst gezegd - bewogen reis over een van de gevaarlijkste zeeroutes van die dagen met een poging tot kaping, zware stormen en niets of niemand ontziende ziektes. Toen het schip op 17 juli 1658 in Macau afmeerde bleek het gros van de passagiers - onder wie de vicekoning en de meeste jezuïeten - bezweken en waren er nog slechts 10 passagiers in leven.

NAN-HUAI-ZJEN IN SAN-AN FO

Verbiest kreeg een missiepost toegewezen in San-an fo en nam de Chinese naam Nan-huai-Zjen aan. Het waren moeilijke en gevaarlijke tijden voor jezuïeten in China. Door de dood van de Shunzhi-keizer in 1661 zat zijn 7-jarige zoon Kangxi op de troon. Het land werd in zijn naam bestuurd door vier regenten, die niet alleen een hekel hadden aan de jezuïeten, maar ze ook hinderden in hun missioneringswerk en zelfs hier en daar actief vervolgden. Het verblijf van Verbiest in de missie was overigens van korte duur. Na een paar maanden werd hij naar Peking geroepen om er Adam Schall von Bell, het hoofd van de jezuïetenmissie, bij te staan als astronoom aan het keizerlijke hof. De aanwezigheid van die jezuïeten aan het hof wekte niet alleen de jaloezie en na-ijver op van een aantal hooggeplaatste mandarijnen, maar ook van de Chinese islamitische confucianistische astronoom Yang Guangxian. Het gevolg was dat de jezuïeten verwikkeld raakten in een reeks van intriges en conflicten die uiteindelijk in 1664 escaleerden toen Gaungxian pater Adam Schall von Bell uitdaagde voor een openbare astronomiewedstrijd aan het hof

DE VRIENDSCHAP TUSSEN VERBIEST EN DE CHINESE KEIZER DUURDE 20 JAAR

Yang won de wedstrijd en dat was niet bepaald in het voordeel van de jezuïeten. Schall von Bell en de meeste andere jezuïeten van de Chinese missie - onder wie Verbiest - werden beschuldigd van het onderwijzen van een valse religie, prompt ter dood veroordeeld en in afwachting van hun executie in de gevangenis gegooid. Als toemaatje werd het christendom met onmiddellijke ingang verboden in het hele keizerrijk.

Ferdinand Verbiest:

jezuïet, astronoom, diplomaat en mandarijn

Gelukkig voor de jezuïeten vonden er, terwijl ze achter de tralies zaten, kort na elkaar drie onverklaarbare natuurlijke verschijnselen plaats: een aardbeving, een onbekende meteoor en een grote brand. Die onrustwekkende gebeurtenissen werden door hoogste Chinese gezagsdragers gezien als voortekenen en de jezuïeten werden vrijgelaten, hoewel het christendom verboden bleef…

VERTROUWELING VAN DE KEIZER

In 1669 was de keizer Kangxi oud genoeg om de macht over te nemen en ontdekte hij ernstige fouten in de kalender van het volgende jaar, die was opgesteld door de oude tegenstander van de jezuïeten, Yang Guangxian. Er werd opnieuw een openbare test gehouden om de verdiensten van de Europese en Chinese astronomie te vergelijken en het was nu de beurt aan Verbiest om oog in oog te staan met Yang. De test omvatte het doen van drie voorspellingen: de lengte van de schaduw die wordt geworpen door de arm van een zonnewijzer van een bepaalde hoogte op het middaguur van een bepaalde dag, de absolute en relatieve posities van de zon en de planeten op een bepaalde datum en het exacte tijdstip van een verwachte maansverduistering. Verbiest slaagde met glans in alle drie de tests, de kalender werd aangepast en Yang werd terechtgesteld… Verbiest had zijn eigen leven gered - en dat van zijn jezuietencollega’s -, maar de gevolgen waren nog verstrekkender. Hij won het vertrouwen van de jonge keizer en zijn maanberekeningen en voorspellingen ondersteunden de legitimiteit van de Manchu-dynastie in het Rijk van het Midden. De vriendschap tussen Verbiest en de keizer duurde 20 jaar, tot aan de dood van Verbiest. De jezuïet werd vaak ontboden om met de keizer te praten in de Verboden Stad, waar hij hem meetkunde, filosofie en muziek leerde en Kangxi vergezelde op zijn reizen door zijn rijk. Het keizerlijke vertrouwen in hem was zelfs zo groot dat hij belast werd met een aantal gevoelige diplomatieke zendingen.

HOMO UNIVERSALIS IN CHINA

De volgende prestatie van Verbiest was het samenstellen van een tabel van alle zons- en maansverduisteringen voor de komende 2000 jaar. Verrukt gaf de keizer hem de volledige leiding over het keizerlijke astronomische observatorium. Verbiest verplaatste het en herbouwde het. Vervolgens ontwierp en bouwde hij zes nieuwe grootschalige astronomische instrumenten, waaronder een kwadrant, een azimutkompas en een sextant, die nog steeds te zien zijn in Peking. Maar daar hield het niet bij op. Hij publiceerde in het Chinees een aantal gezaghebbende theologische, astronomische, wiskundige en geografische studies en hij schreef bovendien ook nog eens de eerste systematische grammatica van de Mandsjoe-taal.

VERBIEST ONTWIERP EN BOUWDE ZELFS WAT WORDT BESCHREVEN ALS HET EERSTE WERKENDE STOOMVOERTUIG

Toen hij de leiding kreeg over het keizerlijke Bureau voor Openbare Werken, bouwde hij een aquaduct, tekende de plannen voor thermometers, wateruurwerken, een camera obscura en goot 300 verschillende soorten kanonnen voor het keizerlijke artilleriepark. Hij ontwierp en bouwde zelfs wat wordt beschreven als het eerste werkende stoomvoertuig: een zelfbewegend karretje met een schoepenrad.

Verbiest stierf in Peking in 1688 aan verwondingen die hij had opgelopen toen hij van zijn paard was gevallen. Hij werd opgevolgd als de belangrijkste wiskundige en astronoom van het Chinese rijk door de Waalse jezuïet Antoine Thomas.

JAN HUIJBRECHTS

n Jezuïetenastronomen met Chinese keizer Kangxi, 1690-1675

n Johan Adam Schall von Bell n pater Ferdinand Verbiest

n Standbeel van Ferdinand Verbiest te Pittem

Karel Luyckx, vaarwel

In de nacht van maandag op dinsdag overleed onze oud-medewerker Karel Luyckx. Als freelancejournalist schreef hij voor meerdere tijdschriften uit binnen- en buitenland. Daarnaast publiceerde hij ook meerdere boeken.

dragen van o.a. Bart De Wever, Bob Cools, Manu Ruys, Rik Coppens, Lex Molenaar, Gerolf Annemans en… ondergetekende.

Zoon Gert

Helena, Klaartje Brouwers - Thijs Rommens Auke Kwinten Brouwers zijn kleinkinderen en achterkleinkinderen De kinderen en kleinkinderen van Tore. Lucie Luyckx Juliette en Dirk (†) Luyckx - Wolfs, en familie Fons (†) Luyckx, en familie zijn zussen, broer, schoonbroer, neven en nichten De aanverwanten van de families Luyckx, Schollen en Van Schoor.

Met onze waardering voor: huisarts Dr. Koen Steel, de medewerkers van verpleegdienst De Kustwacht.

Rouwadres: Uitvaartzorg Ackaert - Vanheste, t.a.v. familie Luyckx Blankenbergse Steenweg 14 8000 Brugge Online condoleren: www.uitvaartzorg-ackaert-vanheste.be

Karel vervoegde onze redactie vanaf 1982 en hij verzorgde tot 2020 een groot stuk van de sportpagina, in samenwerking met een andere collega. Want sport, en dan hoofdzakelijk voetbal en wielrennen, was zijn ding. En vooral die sporten, want het waren die twee sporten waar de gemiddelde Vlaming ook mee bezig was, zo poneerde hij telkens opnieuw op de redactievergaderingen. Hij was daarbij een trouwe bezoeker en hevige supporter van ‘den Antwerp’ en hij kende Jan en klein Pierke in het Vlaamse sportwereldje. Zijn wekelijkse stukjes in ’t Pallieterke getuigden van een grote kennis terzake en hij kon die verhaaltjes ook op een geestige en satirische, half sarcastische wijze neerpennen.

Vlaamsgezind

Het spreekt bijna voor zich dat Karel opgroeide in een

Vlaams nest. Zijn vader, schrijnwerker van beroep, belandde omwille van die Vlaamsgezindheid in het leeuwenkot van de Antwerpse dierentuin. Het waren kwade jaren voor de familie en de toen driejarige Karel. Jaren later trad de jonge en Vlaamsbewuste Karel toe tot de rangen van de Vlaamse Militanten Organisatie van Wim Maes. Hij zal er in 2015 nog een boekje over schrijven onder de titel: ‘De mannekens van Wim Maes’. Regelmatig kwamen we elkaar tegen tijdens een of andere Vlaamse manifestatie.

Beroepshalve was hij eerst actief als expediteur in de haven van Antwerpen. Begin jaren ’80 neemt zijn leven een wending en start hij als freelancejournalist. Hij levert kopij aan verschillende tijdschriften in binnen- en buitenland. Ook boeken schrijven is een passie: in 1985 is hij de auteur van het boek ‘Een eeuw sport in Antwerpen’, uitgegeven bij Standaard Uitgeverij. In 2014 verschijnt bij Pelckmans het boek ‘Liefdesbrieven aan Antwerpen’ met bij-

In december 2005 krijgt Karel een mokerslag te verwerken wanneer zijn 37-jarige zoon Gert vermoord wordt in Duitsland. De moord veroorzaakt ook in ons land enige opschudding. De dader beweerde dat hij Gert per vergissing dood de, maar dat kan vader Luyckx moeilijk aanvaarden. Hij is van mening dat zijn zoon met opzet vermoord is. Over deze trau matische ervaring scheef hij in 2009 een boek ‘De moord op Gert Luyckx’, verschenen bij het Davidsfonds. Enkele maanden geleden verscheen zijn laatste boek: ‘Het grote misverstaan; nadenken over de hereniging van de Nederlanden’. Het artikel met de recensie van dat boek was in de maak en zou

binnenkort in ’t Pallieterke verschijnen. In dat boek gaat Karel Luyckx op zoek naar de mening van bekende Nederlanders en Vlamingen over dit onderwerp. Hij kon daarbij rekenen op bijdragen van o.a. Derk Jan Eppinck, Kees Middelhof, Matthias Storme, Jan Peumans, Jan Neckers en nog vele anderen. Het adressenboekje van Karel Luyckx oogde dan ook indrukwekkend.

Normaliter zou hij eind september ’23 huwelijksverjaardag gevierd hebben met zijn vrouwtje Inge. Maar zijn toestand liet het niet meer toe sinds hij enkele maanden met zijn gezondheid begon te sukkelen. Aan Inge en familie bied ik, namens alle medewerkers van ’t Pallieterke, mijn oprechte deelneming

De uitvaartplechtigheid zal plaatsvinden op zaterdag 7 oktober 2023 om 11.00 uur in de kerk van Stella Maris, Bastenakenstraat te Zeebrugge.

27ste Historische Beurs Vlaamse Beweging

Zondag 15 oktober 2023 van 9 tot 16 uur.

Halfdiep, Duffelsesteenweg 145, Kontich Meer info: www.wiesmoens.be

HORIZONTAAL

A. Afkeurende uiting

B. Loofboom - Luiaard - Persoon met een kind

C. Bestek - Helium - Bloeimaand

D. Koffievariant - Na de middag

E. Dwarsligger - Oneindig getal

F. Document, vereist bij verhuur of verkoop van een woning - Bepalingen in de wet

G. Aarden kruik - Voegwoord - Internetlandcode voor Italië

H. Een of ander ding - Bedreiger

I. Sine loco - Niets - Gelijk van waarde (beursterm)

J. Goede raad - Meubelstuk

K. Vervelend mens - Financieringshuur

L. Zachtjes neerleggen - Oude lengtemaat

VERTICAAL

1. Postzegelverzamelaars

2. Grondsoort - Groep van voorname mensen

3. BokstermVoorvoegsel betreffende voorrang

4. Roem - Sociale zekerheidsinstelling - Daar

5. Beweging van radicale moslims in Afghanistan - Europese Commissie

6. 101 in Romeinse cijfersMet betrekking tot de hersenen

7. Commando - Lange tijdsduur

8. Deel van de dag - Fragiel - Engels bier

9. Koper - Beter maken

10. En dergelijke meer - Pers. vnw.Griekse aardgodin

11. Langwerpige strook - Vlaamse stad - Seleen

12. Driemaandelijks

X van de week!

Zijn eigen laatste post dateert alweer van 11 maart toen hij zijn bewondering uitsprak voor Paul Magnette, maar op X is Conner Rousseau de meest ‘trending man’ van de jongste weken en maanden. Hij hoopte misschien op beterschap nu de beslommeringen over grensoverschrijdend gedrag zijn gaan liggen, maar dat was buiten een glas of twee te veel gerekend én zijn advocate.

Minister Q heeft onbedoeld een bekentenis gelanceerd in de Belgische politiek waar velen al langer het bestaan van vermoeden. Zijn woorden zouden best wel de verklaring kunnen zijn voor het bestaan van dit land en zijn bijna 200 jaar durende kater: “Ik weet het niet meer, ik had te veel gedronken”. Nauwelijks een paar weken later was Conner aan de beurt om hetzelfde excuus te gebruiken toen hij verdacht werd van lelijke dingen te zeggen over de gekleurde medemens: “Sorry, ik weet het niet meer. Ik had te veel gedronken”. Opvallend daarbij is dat beide politici zich niets meer menen te herinneren, maar toch zeer overtuigd zijn dat ze niet gedaan hebben waarvan ze verdacht werden. Dat is een beetje vreemd.

Maar terwijl Q zelf de beelden tevoorschijn toverde om te bewijzen dat hij luchtgitaar speelde ter hoogte van zijn geslachtsdeel (kan je voor hebben als je gedronken hebt), blokkeerde Conner de pers van zijn taak te doen via

de rechtbank. “Ikke eerst weten wat ik gezegd heb, jullie later”, was zijn redenering. Nochtans wist hij dat best. Nauwelijks een paar uur na zijn scheldpartij belde hij de korpsoverste van de politie op om vriendelijk te vragen daar nu geen spel van te maken. Dan moet er toch al ergens een lampje gaan branden zijn… Dat lampje ging in het rood toen zijn advocate in de media toeterde dat het allemaal al geregeld was onder ‘hooggeplaatste mensen’. Klassenjustitie, iemand?

Slachtoffer

Het inspireerde X-man Torfs tot een zeer mooie samenvatting: “Conner Rousseau belt na racisme-incident naar korpschef, zijn advocate contacteert ‘hooggeplaatsten’, de pers moet zwijgen. Een ‘doofpotoperatie’ van het zuiverste water. En toch slaagt de voorzitter van Vooruit erin zich niet als ‘dader’, maar als ‘slachtoffer’ te profileren.” Het is meteen de reden waarom chronisch narcisme en politiek altijd hand in hand zullen gaan. In deze stiel gaat het om wie je kent en hoe goedgelovig je achterban is. Zolang dat snor zit, heb je vrij spel. Zelfs al duw je een heel land mijlendiep in de schulden ter meerdere eer en glorie van jezelf, met de steun van genoeg idioten mag dat. En zo zijn we aan Verhofstadt gekomen. En straks Conner?

OPEN VLD EN DE STRIJD TEGEN DE KIESDREMPEL

De Croo: “Belt u gerust Tom Olala”

De jongste peilingen zijn vooral een ramp voor de Open Vld. Toch als u Groen buiten beschouwing laat, maar die hebben zich inmiddels verzoend met de kiesdrempel. De liberale partij beleeft een ware existentiële crisis. Wij peilden naar een reactie van de voorzitter.

Ongena: “Lange leve Alexander, Tom Ongena hier.”

Dag meneer Ongena, wij hadden graag uw reactie gevraagd naar de jongste peiling. Uw partij staat er niet zo heel goed voor.

Ongena: “De partij? Oh, ik zou daar liever niet op ingaan. De partij mag niet te veel aandacht trekken. Wij zijn niet zo heel goed bezig, weet u. Maar Alexander wel. Dus de partij moet niet te veel meningen verspreiden. Wij moeten herbronnen en zwijgen.” Dus geen reactie op de peiling?

Ongena: “Ik zou u iets kunnen zeggen maar misschien kan u het toch beter vragen aan ons ‘Lichtend Pad’ en verheven communicator Alexander De Croo. Ziet u, ik ben hier vooral neergezet omdat Paul Magnette vond dat Alexander geen voorzitter en premier kon zijn. Wat natuurlijk onzin is. Maar af en toe doet ons ‘Lichtend Pad’ wat kleine, pietluttige toegevingen aan de PS. Zoals daar zijn: het compleet in de gracht rijden van de overheidsfinanciën, een knotsgek migratiebeleid, een Belgisch-nationalistische politiek, voor de rest niet te veel in de weg lopen en mezelf uiteraard. Maar dat zijn natuurlijk listige listen om straks opnieuw de kroon te grijpen. Dat mag u niet verder vertellen, natuurlijk. Belt u maar met Alexander. Mijn rol is op een stoel zitten en zwijgen. Dat is mij heel duidelijk gemaakt. Lang leve Alexander, meneer Pallieter.”

Hallo, meneer De Croo. Kan u even reageren op de jongste peiling voor Open Vld. U lijkt vervaarlijk richting kiesdrempel te gaan.

De Croo: “Is dat zo? Lieve onderdaan, ik kan mij daar niet mee bezighouden hoor. Ik geloof dat we onlangs één of andere stroman hebben neergezet in ons hoofdkwartier. Dat lijkt me meer een vraag voor hem. Mij mag u lastigvallen met de grote ideeën en toekomstvisioenen voor dit land. Maar peilingen? Alstublieft zeg. Heeft Caesar zich ooit beziggehouden met peilingen? Werd Napoleon ooit geconfronteerd met de wil van het klootjesvolk? Welaan, ik ook niet. Bel dinges… euh… Tom Olalala. Zijn juiste naam ontsnapt mij even even.”

Ongena, premier. Tom Ongena.

De Croo: “Dat is hem inderdaad. Stevige jongen. Ideaal om te gebruiken als opstapje wanneer je het paard van de overwinning bestijgt.”

Hij verwees ons door naar u, premier. Volgens hem was zijn enige taak op een stoel blijven zitten en zwijgen.

De Croo: “Hahaha, zijn bescheidenheid siert hem. Daar is hij absoluut de beste in. De juiste man op de juiste plaats. Alleen, mag hij best meer doen. Het is op een stoel blijven zitten en incasseren. Belt u hem gerust terug. Dat komt in orde.”

Meneer Olalala?

Ongena: “Lange leve Alexander, met Tom Ongena. Ik hoor dat u ons ‘Lichtend Pad’ ge-

sproken heeft. Ik moet mij excuseren. Stel uw vraag nog eens.”

We zijn op zoek naar een reactie op de peiling die toch wel zeer pijnlijk is voor de partij?

Ongena: “Ja, dat is zeer pijnlijk. Maar we moeten allemaal schouder aan schouder staan rond ‘Lichtend Pad’. Als we hem vertrouwen, komt alles goed. U moet echt niet te veel belang hechten aan verkiezingen hoor. Dat doen wij in de partij ook niet.” Maar uw voorbestaan hangt toch af van die verkiezingen?

Ongena: “In de oude, achterhaalde democratie misschien wel. Maar dat is het verleden. Alexander -zijn naam zij geprezen - heeft toch bewezen dat je als zevende partij van het land toch de absolute macht kan grijpen. U hoeft zich geen zorgen te maken. De partij is klein, maar de premier is groot. Lang leve Alexander!”

Hallo mevrouw Rutten, mogen wij u als voormalige voorzitter een reactie vragen op de peiling. Sinds uw leiderschap, gaat de partij toch de verkeerde kant op?

Rutten: “Lang leve Alexander! Weet u, tot voor kort dacht ik dat ik gek aan het worden was. Bleek dat ik gewoon in de overgang zat. Dat zijn toestanden, hé. Maar dank dat u kwam peilen naar mijn gemoed. Het is goed nu. Lang leve Alexander!”

Meneer Van Quickenborne…

Van Quickenborne: “Ik was luchtgitaar aan het spelen! (haakt in en belt meteen terug)”

Daar bent u terug. Mogen wij…

Van Quickenborne: “Excuseer. Ik was nog wat vergeten: Lang leve Alexander! (haakt in)”