't Pallieterke van 29 maart 2018

74ste jaargang • nummer 13 • donderdag 29 maart 2018

Weekblad P608721 Afgiftekantoor 2099 Antwerpen X

€ 2,30

Voor mensen met een goed hart en een slecht karakter...

Het populisme van pers en politici betreffende het F-16-dossier

F 16’s versleten? Zolang de schietstoel maar werkt…

De grote woorden werden niet geschuwd : “Putsch van het leger” (Kristof Calvo), “staatsgreepachtig” (Kristien Hemmerechts), ”junta” (Hendrik Vuye). De aanleiding was een intern document waarmee John Crombez deze week uitpakte om aan te tonen dat het leger of minister Vandeput – mogelijk allebei – het parlement hadden voorgelogen over de mogelijkheid om de F-16’s langer in dienst te houden en de aankoop van nieuwe toestellen uit te stellen.

Ivan de Vadder trok een gezicht alsof hij een beroerte kreeg (inclusief vertrokken mondhoek) toen Peter de Roover in “De Afspraak” verklapte dat het leger een eigen cultuur en een eigen agenda heeft. Ik zou zo blij geweest zijn als de NVA-fractieleider dat moment had gekozen om om eraan toe te voegen: “Net zoals de VRT, trouwens”.

Alle overheidsdiensten hebben de gewoonte om, in hun communicatie met pers en politiek, de eigen belangen te verdedigen, subtiel of minder subtiel. Zolang geen belangrijke informatie bewust wordt achtergehouden of leugens worden verteld, is dat een normale praktijk.

Overheidsdiensten en hun belangen Daarenboven zijn ze best wel selectief met de waarheid. Het jaarverslag van de VRT aan het Vlaams Parlement leest als een propagandapamflet. Als UNIA een alarmerend rapport over “toenemend racisme” uitbrengt, valt niemand erover dat dit steeds uiterst selectieve gegevens bevat die erop gericht zijn het politieke debat op onoorbare wijze te beïnvloeden (de leugenachtige berichten over een “golf van racisme”, na de verkiezing van Angeline Flor Pua tot Miss België, konden al volstaan om Els Keytsman een C4 te bezorgen). Maar wanneer het leger voor zijn belangen opkomt, duikt plots de connotatie op van sinistere militaristen die samenzweren tegen de democratie.

In het leger circuleren jaarlijks duizenden documenten en rapporten. Slechts een kleine minderheid wordt ooit doorgestuurd naar de minister. Niet omdat die andere gevoelige informatie bevatten, maar omdat daar niets instaat dat voor die man nuttig of belangrijk genoeg is.

Het rapport waarmee John Crombez al een week staat te zwaaien, is een uitermate technisch document waarin de vliegtuigbouwer uitlegt hoe de F-16’s langer kunnen beschermd worden tegen het specifieke probleem van metaalmoeheid (zonder enige uitspraak te doen over andere aspecten van het verder functioneren, laat staan over de algemene prestaties van dit verouderende vliegtuig).

Het is best mogelijk dat een aantal officieren binnen de luchtmacht dit soort technische documenten niet aan het politieke dossier heeft willen toevoegen. Men is zich bewust van het gevaar dat politici er selectief en demagogisch gebruik kunnen van maken om de aankoop van de F-35 te ondermijnen.

De laatste week heeft ons geleerd dat hun zorg terecht was. Als het van parlementaire dramakoninginnen als Kristof Calvo en Dirk van der Maelen afhing, zou de luchtvloot nog uit tweedekkers en zeppelins bestaan.

Politique politicienne Helaas heeft de terughoudendheid van de top van de luchtmacht voor een boemerangeffect gezorgd. Niets zo onweerstaanbaar voor een oppositiepoliticus als een “geheim document”, waarmee hij de pers kan verleiden om spektakelwaarde te verlenen aan

zijn aanval op de regering. Niet dat de pers veel aanmoediging nodig heeft om een N-VAexcellentie in verlegenheid te brengen en de linkse oppositie een handje te helpen.

Dat was al gebleken in het dossier van de uitzettingen door Francken. Hoewel het vanaf het begin duidelijk was dat de verhalen over mishandelde Soedanezen op zeer weinig gebaseerd waren (bij ‘t Pallieterke kunnen we dit zonder enige schroom zeggen, gezien dit blad dit onmiddellijk en als eerste heeft gemeld), gaf de pers zich over aan een wekenlange heisa die – zoals sommigen hoopten – tot een regeringscrisis had kunnen leiden.

Men heeft zich daar niet voor verontschuldigd. En er zijn ook geen lessen uit getrokken, dat is vandaag wel heel duidelijk. “Hoe de SP-A zichzelf in het F-16-dossier weer op de kaart zet”, meldde Bart Eeckhout triomfantelijk in De Morgen. “Hoe wij de SP-A weer op de kaart pogen te zetten”, ware een correctere titel geweest. Een op hol geslagen pers klopte een collectie van halve waarheden, onjuistheden, speculaties en vage beschuldigingen uit de wereld van de “politique politicienne” op tot een belangwekkend politiek voorval. Er waren wijze buitenstaanders nodig (de professoren Jonathan Holslag, Herman Matthijs, Luc de Vos, Alexander Mattelaer…) om uiteindelijk toch enige redelijkheid en zin voor proportie in het debat te brengen.

Populisme Uiteindelijk was er niets “geheim” of “ongekend” aan de inhoud van het stuk. Het is reeds lang geweten dat de F-16’s in theorie langer in dienst kunnen gehouden worden.

Rik van Cauwelaert vond die gegevens zelfs op het internet.

De beslissing om de F-16 toch te vervangen is zowel ingegeven door de nood aan een modernere luchtcomponent als door de meerkost die aan blijvend onderhoud aan de F-16’s zou verbonden zijn. België heeft al eens een kortzichtige beslissing genomen en veel compensaties mislopen door niet, zoals Nederland wel deed, in de ontwikkelingsfase van opvolger F-35 te stappen. Nog langer wachten heeft geen zin.

Onze pers, anders waakzaam genoeg om “populisme” op te sporen, kneep een oogje dicht toen Crombez via Facebook aan zijn achterban de vraag stelde wat ze willen: “nieuwe scholen of F-16’s?”. Kristien Hemmerechts – die om onduidelijke redenen over deze kwestie op “De Afspraak” werd gevraagd – vindt het niet fatsoenlijk om gevechtsvliegtuigen te kopen wanneer men beter aandacht zou schenken aan vervuilde oceanen, smeltende ijskappen en het uitputten van de aarde. Karikaturaler wordt progressieve domheid niet.

De slechtste leerling België is al bijna dertig jaar bezig met het afbouwen van zijn defensieapparaat. Onmiddellijk na de Koude Oorlog werd dat gerechtvaardigd als de eenmalige inning van een “vredesdividend”. Probleem is dat men dit dividend elk jaar opnieuw is gaan innen. Als er tekorten zijn, bespaart landsverdediging

het meest. Als er overschotten zijn, gaan die naar iedereen behalve landsverdediging. Op dit moment bedragen de Belgische uitgaven voor defensie nog slechts 0,9 procent van het bbp. Dat is minder dan de helft van de NAVO-norm.

België doet het daarmee het slechtst van alle lidstaten van de NAVO (met uitzondering van Montenegro, dat pas vorig jaar lid werd). Het overgrote deel van dat budget gaat dan nog eens naar personeelskosten.

België is legendarisch in de NAVO omdat een derde van zijn officiële defensiebudget eigenlijk naar militaire pensioenen gaat.

Aankopen van nieuw materieel zouden volgens de norm 20 procent van de totale militaire uitgaven moeten bedragen, maar België haalt niet eens 5 procent. Steven Vandeput kondigde een trendbreuk aan, maar ook onder zijn leiding bleef het relatieve budget krimpen, wat een grotere smet op zijn blazoen is dat zijn onwetendheid over bepaalde technische rapporten.

De Belgische gevechtsvliegtuigen zijn veruit het belangrijkste element van de Belgi-

sche bijdrage aan de NAVO. Als het land zelfs dat niet meer kan opbrengen, zullen er gevolgen zijn. Donald Trump vertegenwoordigt een nieuwe en ongeduldigere visie van de Amerikanen op de NAVO. Men vindt het aan de andere kant van de oceaan niet langer normaal dat de VS, met een kleiner economische draagvlak dan de EU, nu al drie vierde van de totale uitgaven doet voor een alliantie die de Europese veiligheid uiteindelijk meer dient dan de Amerikaanse. Wij grenzen aan Rusland en het Midden-Oosten, zij niet.

De president heeft al een paar keer aangegeven dat hij het parasitaire gedrag van de Europeanen beu is. België, dat het hoofdkwartier van de NAVO huisvest, en de rest van de Europese lidstaten kunnen er maar beter niet van uitgaan dat de Amerikaanse president aan het bluffen is.

Wachten tot 11 juli wanneer de volgende NAVO-top plaatsvindt in de stad die Trump een “hellhole” noemde: op onze verjaardag, in onze hoofdstad.

2

Actueel

29 maart 2018

Capituleren voor of ageren tegen islam Afgelopen week werd de tweedeling in de Nederlandse grote steden duidelijk: voor het eerst deed de islamitische partij DENK mee aan de gemeenteraadsverkiezingen.

Niet overal, alleen in Rotterdam en Amsterdam, maar in beide steden won DENK vier zetels. Vier zetels. Uit het niets. Tel daarbij op dat er in Rotterdam nóg een islamitisch georiënteerde partij is die twee zetels heeft gewonnen en dat het totaal aan islamitische zetels dus zes is - van de 45 die in Rotterdam te behalen zijn - en je weet: de tweedeling in de Nederlandse samenleving is geïnstitutionaliseerd. Moeten we onszelf nu feliciteren of condoleren?

Eerlijkheidshalve moeten we vaststellen dat de sociaaldemocratie haar werk heeft gedaan: we hebben buitenlandse werknemers binnengehaald, gestimuleerd dat ze niet zouden integreren, ze voorgehouden dat ze ooit terug zouden gaan, maar gezinsherenigingen desondanks doorgevoerd, ‘culturele’ instellingen van ze gesubsidieerd, het belijden van hun geloof gestimuleerd, segregatie toegejuicht, eigen woonwijken en winkelstraten ontwikkeld. Wie beseft dat ze niet weggaan, aanvaardt dat de integratie mislukt is. En dat genereert een pertinente vraag, namelijk: “Wat is het plan voor de komende veertig jaar?” Chapeau!

We oogsten wat we gezaaid hebben De enige politici die daar wél over nadenken, zijn de islamitische. Het is “payback time”.

Payback voor … ja, voor wat eigenlijk? Wat zij de Nederlandse overheid kunnen verwijten, écht kunnen verwijten, is dat ze niet geëist heeft dat nieuwkomers zouden integreren, dat ze de taal zouden leren. Dat ze nieuwkomers

met z’n allen samen in wijken heeft gestopt, ver weg van Nederlanders. Want waarom zou je Nederlanders mixen met buitenlanders?

Dat die kinderen allemaal schooladvies onder hun niveau hebben gekregen, dat ze allemaal harder hebben moeten werken om uiteindelijk wél hun potentieel eruit te halen en dat ze daar niet slechter van zijn geworden. Dat het de Nederlandse samenleving, onder aanvoering van politici die dit land al een halve eeuw besturen, niet gelukt is om Nederlanders van nieuwkomers te maken omdat de Nederlandse samenleving dat helemaal niet wilde.

En nu we precies krijgen wat we wilden mensen die niet één van ons worden - zitten we te kankeren over mislukte integratie.

We oogsten precies wat we gezaaid hebben, alleen valt die oogst bitter tegen. Het is een oogst waar politici veertig jaar geleden blind voor waren en waar de huidige lichting realistische politici, ook wel aangeduid als rechtste politici, wél tegen wil optreden. Niemand is gebaat bij een bevolking waarbij de ene helft, die in de grote steden, volgens eigen nor-

Crevits beloont scholen die optreden tegen radicalisering

Ebru Umar

men en waarden afgezonderd leeft van de andere helft. Zeker niet als die helft agressief is en eist dat de andere helft zich aanpast, erger nog onderwerpt, aan hun achtergebleven normen en waarden, waarbij mannen de baas zijn, vrouwen ondergeschikt en de islam overheerst. Maar wee je gebeente als je dit benoemt. Wee je gebeente als je het in je hoofd haalt dat het niet goed is als winkelstraten overwegend bestaan uit Turkse groentewinkels, Turkse belwinkels, Turkse bakkerijen en Turkse slagerijen. Niet goed voor de integratie, niet goed voor de samenhorigheid, niet goed voor de stad. Afscheiding is nooit goed, zeker niet als daar ook nog in hoge mate indoctrinatie bij komt kijken die gevoed wordt door ‘the old country’: Turkije. En waag het vooral niet dit te benoemen.

Tijd voor daden Precies dit hebben onze politici decennia-

lang toegejuicht. “Ze” zouden wel integreren.

“Ze” zouden wel Nederlander worden. “Ze” zouden daar zelf voor kiezen, want wie wil dat nou niet? “We” vergaten uit wat voor cultuur “ze” kwamen. Nee, “we” negeerden dat de islam als onkruid is. “Ze” vertrokken dan wel uit een beklemmende en verstikkende cultuur, “we” stimuleerden dat ze die juist cultiveerden en behielden. “We” gaven ruimte aan de islam op eigen bodem, “we” openden de poorten wagenwijd voor Diyanet, het Turkse ministerie dat wereldwijd godsdienstzaken voor Turken reguleert. “We” zaaiden.

De Nederlandse gemeenteraadsverkiezingen van afgelopen week tonen dat er een angstaanjagende scheiding is tussen “hen” en “ons”. Er zijn nu twee opties mogelijk: we leggen ons erbij neer dat zij zich afscheiden van onze samenleving, met als gevolg dat wij over nog eens veertig jaar met zijn allen zullen capituleren voor hun normen, waarden en islam.

Tegen hun geweld, dat niet bij woorden blijft, kunnen we immers niet op. Wat een oogst.

Of we besluiten dat ook wij overgaan tot daden. Dat het tijd is om mensen die menen dat ze op Nederlandse dan wel Europese bodem een afscheidingsbeweging, geleid door de islam, kunnen oprichten niet alleen te vertellen dat dat niet gaat gebeuren, maar hen dat ook te tonen. Of zoals we in Rotterdam zeggen: hou op met het gelul, het is tijd voor daden.

Ebru Umar

GOED DAT ER ROYALS ZIJN Prins Laurent moet het met 47.100 euro minder doen. Moeten onze belastingen ook prinsen dienen? Het was de paarsgroene regering van Guy Verhofstadt die ook prinses Astrid en prins Laurent maandelijks een loon plus werkingskosten uitkeerde. Voor elk meer dan 300.000 euro. In ruil een beetje uitleg over “representatieve taken” aan het Rekenhof bezorgen, volstaat. De Morgen vindt dat nog zo gek niet.

De krant liet historicus en koningshuiskenner Mark van den Wijngaert “toelichting” geven. Prinselijke missies openen deuren voor onze bedrijven en onze verenigingen kunnen prinselijke bezoekjes echt niet missen. Ook VBO-voorzitter Bernard Gilliot vindt dat prinselijke economische zendingen naar het buitenland “niet te onderschatten” zijn. Cijfers hierover heeft hij niet. Zo kunnen we het ook. Het merkwaardigste argument voor de monarchie komt echter van Van den Wijngaert. “Een president kun je wel democratisch aanduiden, maar in een land als het onze wordt dat onvermijdelijk een communautair verhaal”, en het is goed bij een regeringsvorming “ten minste nog één neutrale figuur te hebben”. De Belgische koningen “neutrale” figuren? Lang geleden dat we nog zo’n goeie grap hoorden.

Regering-Michel heeft geluk met de begroting

Uit de smalle beursstraat

Er is amper aandacht voor de begrotingscontrole die net voor het weekend werd afgerond. De federale regering klopt zichzelf op de borst met een begrotingscontrole zonder noemenswaardige besparingen. Feit is dat de verdere sanering van de overheidsfinanciën vooral een kwestie is van geluk.

door een jaarlijkse factuur van 400 miljoen euro aan te komen.

Sommigen, zoals Joël de Ceulaer van De Morgen, zien in de hoeraberichten van de regering-Michel over het afronden van de begrotingscontrole zowaar een afleidingsmanoeuvre voor de heisa rond de legeraankopen en de vervanging van de F-16, die ervoor gezorgd hebben dat minister van Defensie Steven Vandeput (N-VA) in het oog van een politieke storm terechtkwam.

Een ernstig mens weet dat dit onzin is. Niemand is, in de aanloop naar de gemeenteraadsverkiezingen van oktober en de grote stembusgang van 2019, echt geïnteresseerd in de begroting. Het zal over veiligheid, immigratie en jobcreatie gaan.

Er wordt wel eens een vergelijking gemaakt met de regeringMichel en de paarse periode. In beide gevallen had het saneren van de begroting veel weg van knoeiwerk. Maar er is een verschil. Onder paars werd een buffer van 25 miljard euro, die tijdens de Dehaene-jaren was aangelegd, opgesoupeerd. Zo bont heeft de regering-Michel het nooit gemaakt. Er werd zelfs echt bespaard. Onder andere in 2015 daalden de uitgaven echt.

Maar het was niet genoeg. De sanering van de overheidsfinanciën was vooral een kwestie van geluk. Als we straks richting evenwicht gaan, is dat het gevolg van externe omstandigheden. Zoals de sterke en positieve groei en de dalende rentelasten. De economische groei spurt dit jaar richting 2 procent. Dat zorgt voor extra overheidsinkomsten. Tegelijk moet er minder uitgegeven worden. Daar heeft de regering geen verdienste aan. Ook blijven de rentelasten dalen. Dat zijn de intresten die moeten worden betaald op de staatsschuld. In 2014 en 2016 was de sanering van de begroting integraal te danken aan de daling van de rentelasten. In 2015 en 2017 was dat voor de helft het geval. Om een of andere reden beschouwt de Europese Commissie dit als een zogenaamde ‘structurele sanering’ van de begroting, terwijl dit gewoon een meevaller is.

Begroting in evenwicht?

Er is bij de pers ook desinteresse voor de materie. Gewoon omdat de regering-Michel, gehaat door het journaille, het op het vlak van de overheidsfinanciën plots een stuk beter doet dan gedacht. Vorig jaar bleek plots dat het begrotingstekort was teruggebracht tot 1 procent van het bbp. Nu blijft het de doelstelling om het begrotingstekort tegen het einde van 2018 te beperken tot 0,68 procent van het bbp. Aan het begin van de legislatuur bedroeg het tekort nog 3 procent van het bbp.

Toch een mooie realisatie? Op zich wel, al had de regering

zich aanvankelijk voorgenomen al in 2018 een begrotingsevenwicht te bereiken. Een doelstelling die Charles Michel en co snel hebben laten varen. Ze kreeg er toen terecht veel kritiek voor. Onder andere N-VA-voorzitter De Wever werd te hulp geroepen om alles te duiden: lagere lasten op arbeid waren belangrijker om zo jobs te kunnen creëren. En vooral: te veel belastingen verhogen om de begroting te doen kloppen, is niet moeilijk, maar is een slecht idee. Tenslotte zijn het de Vlamingen die 70 tot 80 procent van de belastingen ophoesten.

Maar zie, nu lijkt het erop dat dit begrotingsevenwicht misschien haalbaar is. Onder andere Herman Matthijs, professor overheidsfinanciën en lid van de Hoge Raad van Financiën, voorspelde al meermaals dat een paar begrotingstrucs voldoende zouden zijn om een evenwicht te bereiken. In 2019, net voor verkiezingen. Qua perceptie is dat natuurlijk altijd interessant. Denk maar aan de obsessie van paars onder Verhofstadt om toch een begrotingsevenwicht te bereiken. Er werden schandalige trucs voor gebruikt, zoals het aanslaan van het pensioenfonds van Belgacom/Proximus. We betalen vandaag nog altijd een deel van die factuur om de overheid de pensioenen van het Proximus-personeel te laten uitbetalen, terwijl het geld uit het pensioenfonds al is opgesoupeerd. Er zit daar-

Dalende rentelasten en aantrekkende economie

Angélique Vanderstraeten

Actueel

29 maart 2018

Peiling TNS

Sp.a in de touwen, Groen krijgt vleugels Dinsdag publiceerden De Standaard, VRT, La Libre Belgique en RTBf de resultaten van een peiling uitgevoerd door TNS. Die peiling plaatst N-VA in Vlaanderen opnieuw op 32,4 procent, precies hetzelfde resultaat als bij de federale verkiezingen van 25 mei 2014.

Daarmee is de huidige regering alvast geen kamikazeregering voor de partij van Bart de Wever. Nog belangrijker dan het resultaat van de N-VA is wat er achterop gebeurt.

Het is immers door de achtervolgers van de N-VA dat de volgende Vlaamse en federale regering gevormd zal worden.

Als de resultaten van deze peiling kloppen want het blijft toch oppassen geblazen -, dan zal de hoofdrol bij de volgende regeringsvorming vast niet door de sp.a gespeeld worden.

De partij zakt onder de tien procent en wordt daarmee pas de vijfde partij in Vlaanderen. De peiling zal ongetwijfeld als een mokerslag aangekomen zijn bij de kameraden van John Crombez, want er gaapt een gat van maar liefst vier procent met de concurrent op links, Groen.

De sp.a sterft uit Daar komt nog bij dat het kiezerspubliek van de sp.a in ijltempo uitsterft, aldus De Standaard. Ook de hooggeschoolden haken meer en meer af. De partij verliest zelfs kiezers aan Vlaams Belang. Kleine troost: de peiling werd afgesloten vlak vóór het “succesrijke” congres van de partij. Het zou bijgevolg kunnen dat de partij intussen weer een derde of een kwart procent hoger zit … toch als het aan de media ligt. Ach, waar is de tijd dat de slechte peilingresultaten van de sp.a aan de figuur van ex-voorzitter Bruno Tobback te wijten waren?

Groen groter dan zichzelf Bij Groen leven ze dan weer op wolkjes. De commentaar van Bart Brinckman in De Standaard is veelzeggend en om duimen en vingers af te likken: “Steeds meer voelt Groen zich de uitdager van de N-VA.” Hij heeft het over de vierde partij van Vlaanderen, met amper iets meer dan een derde van de aanhang van de N-VA. Kristof Calvo en Meyrem Almaci zullen het zeker niet aan hun hart laten komen, bij hun volgende televisieoptreden.

Open Vld verliest “maar” een procent en zit daarmee in het peloton van de middenklassers op de derde plaats. De tweede plaats blijft

DE ANDERE KANT VAN HET VLIEGMACHIEN Wat Dieter Dujardin in Het Laatste Nieuws schrijft, zul je in de progressieve media (De Standaard, De Morgen, VRT) niet vaak lezen of horen.

Zijn interview met professor Luc de Vos, die vorige week al in De Afspraak aan bod kwam, is een pijl in het hart van fake nieuws. “De mensen wijsmaken dat nieuwe vliegtuigen 15 miljard kosten, is puur populisme. Dat gaat over de totale som die België wil uitgeven om 34 nieuwe gevechtsvliegtuigen gedurende 40 jaar te laten vliegen.” De aankoop kost 3,5 miljard, de rest zijn kosten voor opleiding en training, onderhoud, infrastructuur, en de lonen van al wie met dat vliegtuig bezig is.

Volgens De Vos zou de aankoop 34 euro per Belg kosten. De huidige toestellen in de lucht houden (op termijn de facto onmogelijk) zou 25 euro per Belg kosten. “We spreken over een verschil van 9 euro. Dat zijn nogal cijfers, hé?

De indruk wekken dat je daarmee de pensioe-

voor CD&V voorbehouden, met een verlies van twee procent tegenover de verkiezingen van 2014. De christendemocraten blijven wegzinken, maar het is moeilijk zich in Vlaanderen een coalitie voor te stellen waar de CD&V geen deel van uitmaakt. In de praktijk blijft de partij, met minder dan de helft van de stemmen van de N-VA, dus incontournable.

In zetels uitgedrukt schommelt de N-VA volgens deze peiling tussen 40 en 47 zetels, tegenover 43 vandaag. CD&V behoudt 17 tot 24 van de huidige 27 zetels, terwijl Open Vld kan rekenen op 17 tot 23 zetels (19 vandaag). Groen stijgt van 10 zetels naar 15 tot 23 zetels. Sp.a verliest minstens 4 van de huidige 18 zetels, en kan zakken tot 8 zetels. Vlaams Belang behoudt haar 6 zetels, maar kan groeien tot 10 zetels.

We kunnen ons voorstellen dat Tom van Grieken toch nog iets beter dan dat zal willen doen.

PVDA zou haar intrede in het Vlaams Parlement doen met 2 tot 5 zetels.

De kiezer wikt, maar Beke beschikt Deze zetelverdeling betekent dat de coalitie van Geert Bourgeois rustig kan voortdoen met 79 tot 88 zetels. Maar, een anti-N-VA-coalitie met CD&V, Open Vld, Groen en sp.a is ook mogelijk, met 67 tot 73 zetels. Een regering met alleen N-VA en CD&V behoort statistisch tot de mogelijkheden, maar is lang niet zeker.

Dat N-VA en Open Vld samen een meerderheid zouden halen, is nog minder waarschijnlijk, maar valt niet helemaal uit te sluiten. Maar tenzij N-VA en Open Vld voor een coalitie met Groen of sp.a zouden kiezen, is het toch weer de CD&V van Wouter Beke die zal beslissen hoe de volgende Vlaamse regering eruit zal zien. En weer ondanks verder verlies.

Fv L

nen kan verhogen, is pure ophitserij. Of moeten we misschien de luchtmacht opdoeken?”, stelt De Vos. Interessant is dat de defensiespecialist ook spreekt over een “communautaire” rivaliteit.

Alle chefs die in opspraak komen, zijn Vlamingen, en de minister is een N-VA’er. “Wetende dat aan Franstalige kant de idee-fixe leeft dat het leger aan het vervlaamsen is, is dat volgens mij geen toeval. Laat de Franstalige politici kiezen en de meesten gaan blind voor de Franse Rafale. Geen discussie.”

Natuurlijk zijn er grote fouten gemaakt in de communicatie over het dossier. Voor de verkiezingen komt er wellicht geen aankoop meer. Niet alleen de oppositie, maar ook de concurrenten van de N-VA zullen zo’n uitgave wellicht liever uitstellen. Dat geldt ook voor de MR, besluit De Vos. Ondertussen heeft de leugen allicht zijn werk gedaan. Bijna de helft van de ondervraagden (47 procent) in de politieke barometer van De Standaard/VRT vindt niet dat ons land nieuwe gevechtsvliegtuigen moet kopen.

Slechts 36 procent is wel voor de aankoop.

3

Lokale partijen grote winnaars in Nederland De klassieke ideologieën zijn dood. Althans op het lagere bestuursniveau. Bij de Nederlandse gemeenteraadsverkiezingen, vorige week woensdag, kwamen de lokale partijen als grote overwinnaars uit de bus. De sociaalliberalen van D66 verloren zwaar aan GroenLinks. Op rechts stelde de PVV van Geert Wilders teleur, terwijl Leefbaar Rotterdam met een straatlengte voorsprong de grootste partij in Rotterdam blijft.

In 164 van de 335 Nederlandse gemeenten werd een lokale partij de grootste. De opmars van de plaatselijke politieke bewegingen is al langer bezig. Zij groeiden vorige week verder of hielden stand, terwijl de klassieke partijen vaak moesten inleveren. In Tilburg was er champagne voor Hans Smolders, de vroegere chauffeur van Pim Fortuyn, die zich afzet tegen de regentenkliek in Den Haag. Lijst Smolders springt in de Brabantse studentenstad van 5 naar 10 zetels.

In Den Haag, berucht voor problemen in de multiculturele Schilderswijk, trok Richard de Mos aan het langste eind. De Mos, ex-PVV, steeg van 3 naar 8 zetels, terwijl de PVV klappen incasseerde en van 7 naar 2 verkozenen tuimelde. Ook in Rotterdam presteerde Wilders zwaar onder de maat. De anti-islampartij haalt er amper 1 zetel. Een afgang voor Wilders, die eerder nog zwaar uithaalde naar Leefbaar Rotterdam. Volgens de geblondeerde politicus is Joost Eerdmans, de voorman van Leefbaar, ‘een slapjanus’ en zou Leefbaar Rotterdam van de PVV wel eens ‘een lesje krijgen’. Quod non.

Leefbaar Rotterdam blijft ruim de grootste partij in de Maasstad (11 zetels, -3). De houding van Wilders is pijnlijk, omdat Leefbaar de enige partij was in de Maasstad die tijdens de campagne geen cordon rond de PVV legde en aangaf samen te willen besturen.

Doffe dreun Helemaal pijnlijk werd het toen daags na de verkiezingen bleek dat de PVV haar tweede zetel kwijtspeelde aan de Turkije-knuffelaars

van DENK, die vanuit het niets 4 verkozenen mogen afleveren in de gemeenteraad. Gezien de versnippering zal het lastig zijn voor Leefbaar Rotterdam om een rechts bestuurscollege te vormen. In Amsterdam deed het Forum Voor Democratie voor het eerst mee aan de stembusslag. Thierry Baudet stuurde de grofgebekte columniste Annabel Nanninga de arena in als lijsttrekster. FvD haalt 3 zetels, wat op zich, in een linkse stad als Amsterdam, geen slechte prestatie is. Toch werd op veel meer gehoopt; er werden (minstens) 4 zetels verwacht.

Het dagblad De Telegraaf kopte op haar voorpagina, de ochtend na de verkiezingen: “Doffe dreun D66”. De progressieve liberalen verloren zwaar in de centrumsteden. De kosmopolitische, hogeropgeleide bakfietskiezers liepen in trossen over naar GroenLinks. Hier speelde mogelijk een Jesse Klavereffect.

Klaver - die door Groen naar Mechelen werd gehaald om op een congres Bart de Wever uit te schelden - oogt frisser dan D66-leider Alexander Pechtold. De politieke dagen van Pechtold lijken onderhand geteld. De sociaalliberaal kwam enkele maanden terug in opspraak toen bleek dat hij van een bevriende ambassadeur een appartement cadeau gekregen heeft. Een schenking die bij menigeen vragen oproept.

Evenmin was er goed nieuws voor het ‘socialisme-light’ van PvdA en ‘socialisme-extreem’ van SP. De uitslag in Amsterdam vat het algemene landelijke beeld goed samen: GroenLinks (van 6 naar 10) wint, PvdA (van 10 naar 5), D66 (van 14 naar 8) en SP (van 6 naar 3) verliezen.

SD

Briefje aan Meyrem en Kristof

Verdelende verbinders Groene troepenleiders, Jullie hebben vorige zaterdag een congreske gehouden in Mechelen om in dialoog te gaan met gelijkgezinden. Dat oogt natuurlijk altijd mooi en het zijn altijd goed georkestreerde pogingen om de zogenaamde ‘basisdemocratie’ weer eens in de verf te zetten. En in gunstige politieke tijden met oppeppende peilingen lukt dat altijd. Er is dan weinig kritiek en weinig fundamentalisme omdat aan de verkiezingshorizon hoopvolle winst gloort.

Iedereen valt dan in iedereens armen en het sfeertje is opperbest.

Omdat de gemeenteraadsverkiezingen in Nederland vorige week waren meegevallen voor GroenLinks, al moet dat door de klassieke media toegejuichte succes enigszins gerelativeerd worden, hadden jullie de Noord-Nederlandse ‘wonderknaap’ Jesse Klaver uitgenodigd.

Jesse is de man die vorig jaar lang mee onderhandelde voor een nieuwe Nederlandse regering, maar het uiteindelijk afbolde omdat hij het weigeren van meer vluchtelingen niet wilde en omdat hij een deal met Noord-Afrikaanse landen om de vluchtelingencrisis op de eerste plaats ginder aan te pakken, niet zag zitten. Voor hem mocht Nederland geen exclusieven stellen en de poorten voor vluchtelingen niet op een kier zetten, laat staan sluiten. Meer nog: Nederland zou er jaarlijks zo’n 25.000 moeten opnemen. Hij ging daarmee in tegen de algemene trend in de Nederlandse samenleving die stelt dat de grenzen letterlijk en figuurlijk bereikt zijn, én hij wilde daarmee aantonen dat hij de humaanste en meest medelijdende aller Nederlanders is in een hardvochtige samenleving… Geeuw!

Klaver kwam op jullie congres wat vertellen over de polarisatie in de samenleving en ook dat de groenen te veel in het identiteitsdebat verzeild zijn geraakt. Jawel. En dan rolde het hoge woord over zijn radde tong: “Onze taak moet zijn te proberen mensen bij

elkaar te brengen.” Precies de mantra die jullie de jongste tijd altijd maar weer herhalen.

Maar tegelijk vergeten jullie dat jullie – bijvoorbeeld in de Kamer – altijd weer proberen partijen en mensen uit elkaar te spelen en tegen elkaar op te zetten. Gij, Kristof, zijt daar een grootmeester in. Alle andere partijen zijn het erover eens dat gij een kwalijke destructieve politieke rol speelt, gestoeld op afbraak en tomeloze negatieve kritiek. Zelfs in linkse rangen slagen jullie er niet in te verbinden. Denk maar aan de Samen-klucht in Antwerpen.

Als kers op de taart kwam Jesse Klaver ook even een potje schelden tegen de Antwerpse burgemeester, terwijl gij, Meyrem, ons onophoudelijk komt zeggen dat ‘de mensen de bullebakkerij beu zijn’. Klaver noemt hem ongezouten de ‘grootste schreeuwlelijk van de Belgische politiek’. Is dat het ‘verbindende’ niveau dat jullie willen? Is dat de stijl en de taal van een partij die zegt de polarisering te willen bestrijden?

Zo’n taalgebruik en zo’n stijl werken dat mijns inziens precies lijnrecht in de hand. Jullie moeten mij toch eens uitleggen wat jullie eigenlijk bedoelen met ‘verbinden’, want als ik jullie bezig hoor, dan hoor ik eerder verdelende uitspraken en stellingen. Ik zie dan ook niet hoe jullie met zo’n standpunten ooit nog compromissen kunnen sluiten om besturen of regeringen te vormen. Of willen jullie enkel ‘verbinden’ met hen die hier om een of andere reden komen aanwaaien, om zo jullie electoraat te versterken?

Zo’n congres met een opvallende blikvanger is goed voor de achterban, maar het verraadt perfect dat het jullie alleen om jullie persoontje te doen is. Jullie tegen de rest, dus.

En wie niet met jullie wil samenwerken, zullen jullie dan culpabiliseren met termen als onverdraagzaam en verdelend.

4

Dossier

29 maart 2018

Roland Freisler Het regent nog altijd Hitlerdocumentaires op alle mogelijke zenders, want Hitler verkoopt.

Topper in de kijkcijfers Dat is een oude waarheid. Kijkcijfers bij de VRT toonden indertijd aan dat de Führer op twee- tot driemaal meer kijkers kon rekenen dan zijn vrienden Stalin of Mao, want “eigen misère eerst”. Het is zelfs een oud verschijnsel. Toen Hitler in de vroege jaren twintig nog een bierhallenspreker was, hingen daar affiches voor meetings van zijn vijanden.

Om volk te lokken, drukten zij zijn naam in “Waarom Hitler liegt” in drie keer grotere letters dan die van de sprekers. In de Hitlerdocumentaires komt altijd de aanslag van 20 juli 1944 ter sprake en daarbij duiken dan geregeld beelden op van een van de gruwelijkste schurken van die tijd: Roland Freisler.

De “bolsjewiek” die nazi-jurist werd Freisler studeerde rechten toen de Eerste Wereldoorlog begon. Hij nam vrijwillig dienst in het leger. De Russen namen hem krijgsgevangen en hij werd een van de bazen in het zelfbestuur van het officierenkamp.

Na de Russische nederlaag mochten de officieren naar huis, maar Freisler bleef nog twee jaar; waarschijnlijk omdat hij sympathiseerde met de keiharde nieuwe communistische heersers. Na zijn terugkeer naar Duitsland hernam hij zijn studie en opende een advocatenkantoor, samen met zijn broer Oswald. Met zijn harde en autoritaire mentaliteit ging hij al in 1925 bij de jonge nazipartij, die toen nog een links-revolutionaire vleugel had.

De partij kon een uitstekende jurist goed gebruiken en hij verdedigde geregeld SAmannen na gewelddadige incidenten. Freisler werd Pruisisch volksvertegenwoordiger voor de NSDAP. Na de “Machtübernahme” in 1933 zetelde hij in de Reichstag en ging zijn carrière stijl de hoogte in. Hij werd staatssecretaris in het Pruisisch Ministerie van Justitie en nadat Hitler de federale structuur van Duitsland in de praktijk had geliquideerd, kreeg hij dezelfde taak in de rijksregering.

Freisler werd zoiets als de praktijkman van het Derde Rijk.

De wetten veranderen zodat de rechtsbescherming vermindert of zelfs totaal verdwijnt als de wet een belemmering is voor de ideologische agenda van de partij en haar leider. Berucht is zijn Polenwet, waarbij iedere Pool (en Jood) in de door Duitsland geannexeerde gebieden bijna alle rechten verloor. Freislers opgang werd echter geremd door zijn broer Oswald. Die man was ook een overtuigde nationaal-socialist, maar nog meer een overtuigde advocaat. Hij verdedigde een paar katholieke tegenstanders van de nazi’s en slaagde erin een vrijspraak te krijgen.

Hitler schopte hem uit de partij en Oswald Freisler pleegde zelfmoord (of werd gezelfmoord) in 1939. Broer Roland moest altijd iemand laten voorgaan als minister van Justitie en Hitler noemde hem “onze bolsjewiek”.

Het “Volksgerichtshof” In 1942 werd Freisler benoemd tot voorzitter van het “Volksgerichtshof”. Dat was een rechtbank met zes kamers en honderden juristen. Ze was opgericht als uitzonderingsrechtbank in 1934 nadat drie Bulgaarse communisten waren vrijgesproken van de beschuldiging dat ze samen met de Nederlandse communist Marinus van der Lubbe de Rijksdag in brand hadden gestoken.

Voortaan werden alle politieke misdrijven naar het “Volksgericht” verwezen waar een beroepsrechter zetelde met een paar burgers. De beklaagde kon niet zelf een advocaat kiezen en kreeg meestal pas de dag voor de zitting de beschuldiging te lezen. De verdachte mocht nauwelijks iets zeggen en er was geen beroep mogelijk.

Geregeld vielen er doodvonnissen en lange gevangenisstraffen. Mensen die vrijspraak kregen, werden dikwijls opnieuw door de Gestapo gearresteerd. Op het moment dat Freisler de baas werd, was de oorlog niet langer een onvoorwaardelijk succes en hij ging er met de vuile voeten door.

Grappen maken over Hitler, luisteren naar verboden buitenlandse radiouitzendingen, twijfelen aan de “Endsieg”, het waren allemaal zware misdrijven. Vanaf Freisler betekende een verschijning voor het “Volksgerichtshof” zo goed als een doodvonnis. In zijn eigen kamer veroordeelde hij in drie jaar tijd 2.500 mensen ter dood; soms na een proces dat vijftien minuten duurde waarbij hij zowel aanklager als rechter speelde.

Hij had twee voorbeelden voor ogen: Fouquier-Tainville van de terreurrechtbanken tijdens de Franse Revolutie en de door hem zeer bewonderde Andrei Wyschinski, de boef die de absurdste beschuldigingen tijdens de Moskouse showprocessen uitte en iedere tegenstander van Stalin naar het vuurpeloton zond.

Freisler nam de methodes van Wyschinski over: beschuldigden uitschelden, vulgariteiten vertellen, weigeren iemand langer dan een paar zinnen aan het woord te laten.

“Verräter vor dem Volksgerichtshof” Voor Freisler verschenen veel mensen die voor hun verzet tegen de nazi’s na de oorlog door de Duitse media heilig werden verklaard om de indruk te geven dat er wel degelijk goede Duitsers bestonden. In werkelijkheid stelde hun dappere verzet zeer weinig voor en beroerde het nauwelijks andere Duitsers. Freisler veroordeelde veel leden van de groep Weisse Rose, zoals Hans en Sophie Scholl, ter dood. Hij liet ook de zus van Erich Maria Remarque onthoofden.

Maar echt bekend werd hij in Duitsland na de processen over de aanslag op Hitler van 20 juli 1944.

Goebbels gaf de opdracht de processen te filmen voor de bioscoopfilm “Verräter vor dem Volksgerichtshof”. Dat ging niet door, want niet iedere verdachte liet zich vernederen, al had men hen opzettelijk in veel te grote broeken gekleed zonder bretellen zodat ze heel de tijd letterlijk die broek moesten ophouden. Veldmaarschalk von Witzleben snauwde dat Freisler hem weldra in de dood zou volgen. De rechter brulde en tierde zo hard dat de microfoons het niet altijd registreerden en het proces op een parodie geleek.

Wel werden delen van de mislukte film getoond in de “Wochenschau”. Zes maanden later kwam de voorspelling van von Witzleben uit. Bij een zitting van het Volksgericht verschenen Amerikaanse bommenwerpers boven Berlijn en Freisler rende te laat naar de schuilkelder. Naargelang de versie kreeg hij een dodelijke granaatscherf in zijn lichaam of werd hij onder puin bedolven.

Oorlogsslachtoffer Freisler werd het symbool van de rechtsverminking. Maar daar hield het dan ook op.

Op één uitzondering na werd geen enkele van de 570 magistraten van het “Volksgericht” na de oorlog vervolgd in de Bondsrepubliek. Verscheidene rechters mochten in gewone rechtbanken hun loopbaan voortzetten. Ze hadden “alleen maar” de in de nazitijd geldende wetgeving toegepast. Eerst in 1984 werd nog een bijzitter van Freisler verontrust. Hij stierf voor het tot een proces kwam. In de DDR werden wel een paar rechters veroordeeld, maar zij die hun kar keerden, ontsnapten ook. De naam Freisler kwam weer in de actualiteit toen bleek dat zijn weduwe een beroepsschadevergoeding kreeg omdat ze getrouwd was met een oorlogsslachtoffer die in geval van overleven zijn loopbaan had voortgezet.

Ze kreeg ook nog een verzorgingsvergoeding. De bekendmaking leidde tot veel ophef, maar niet tot maatregelen. Eerst na haar dood in 1997 werd een wet goedgekeurd die medewerkers aan misdaden tegen de menselijkheid uitsloot van alle voordelen.

Die waren inmiddels bijna allemaal overleden. De stoffelijke resten van Freisler liggen begraven op een Berlijns kerkhof, maar zijn zonen namen hun voorzorgen. Er staat geen naam op het graf.

Jan Neckers

Roddels uit de Wetstraat Weeral prijs Dat Barbara Pas van het VB een lastige tante is, die al eens nijdige tussenkomsten houdt in het parlement, is genoegzaam bekend. Maar dat ze ook al eens het fileermes durft te hanteren door behoorlijk vervelende schriftelijke vragen te stellen teneinde de minister of de staatssecretaris het schaamrood op de wangen te doen krijgen of in verlegenheid te brengen, is minder bekend. Hoewel…

Vorige week was het weer prijs. Theo Francken (N-VA) moest door het stof. Zo kwam ze te weten dat de kans dat een illegaal of een uitgeprocedeerde asielzoeker een uitwijzingsbevel straffeloos kan negeren in dit land vier keer groter is dan dat hij effectief wordt uitgewezen. Van de 45.601 uitwijzingsbevelen - die betrekking hadden op 38.441 personen - die in 2017 werden uitgeschreven, zijn er slechts 8.536 uitgevoerd.

Minder dan 1 op 5 dus. De overige personen die een bevel om het grondgebied te verlaten hebben ontvangen, werden verondersteld hun vertrek zelf te organiseren. Hoeveel dat ook effectief deden, blijft gissen. Bijzonder veelzeggend, volgens het Vlaams BelangKamerlid, is dat het in 19.551 gevallen ging om illegalen die eerder al dergelijk bevel hadden gekregen – en dat vervolgens aan hun laars lapten. Haar conclusie: “Sinds het aantreden van Francken is er amper 20 procent kans dat een uitwijzingsbevel ook effectief wordt uitgevoerd. Die eenvoudige vaststelling is diep doorgedrongen in het illegalencircuit.” Vreemd toch dat Francken op dit soort zaken nooit commentaar geeft. En zeker niet als ze uit de radicale hoek komen…

Gelukkig nog ’n debat De bijzondere commissie die in de Kamer was opgericht om de mogelijke intrekking van een deel van de dotatie van prins Laurent te onderzoeken, hoorde de advocaat van Monseigneur. Hijzelf was niet opgedaagd, natuurlijk, want het is vreemd dat een lid van een niet-democratisch gekozen gezelschap zich moet verantwoorden bij de vertegenwoordigers van het plebs. Maar met die commissie was ook iets niet in de haak. In de commissie mochten alleen leden van de zogenaamde erkende politieke fracties zetelen. Dus VB, V&W, DéFi, PTB, PP vielen erbuiten, zonder spreek- en stemrecht. Ze mochten enkel aanwezig zijn… In andere, gewone commissies zijn zij wél toegelaten en mogen ze vragen stellen en tussenkomsten houden. Dat probeerde nu ook Hendrik Vuye te doen, maar scherpslijper en Kamervoorzitter Siegfried Bracke die zelf deze commissie voorzat, verbood het hem. Deze week spreekt de voltallige Kamer zich nog uit met een publiek debat en een geheime stemming. Wellicht zal de spreektijd erg gelimiteerd zijn, maar we durven er een bak KLAUW op verwedden dat de

‘kleine Vlaams-nationale fracties’ elke seconde die ze krijgen zullen gebruiken om de oude eis tot afschaffing van de dotaties – waar de N-VA ook altijd voor was, toch?! – kracht bij te zetten. Wij zetten ons alvast op het puntje van onze stoel.

Waar zijn ze?

Uiteraard stond vorige week tijdens het vragenuurtje de kwestie van de opvolging, maar ook de manipulaties rond de opvolging van de F-16’s op het programma. De meeste partijen kwamen daarover hun zegje doen, meestal voorspelbaar en obligaat. Het viel op dat het VB – dat ooit nog het voorzitterschap van de commissie Defensie in handen had – in dit debat, zowel technisch als politiek, afwezig bleef. In de tijd toen Luc Sevenhans, Filip de Man en Annick Ponthier als defensiespecialisten hun rol speelden, was dat andere koek. Toen spraken ze over álles mee en werd er minstens met aandacht – en bijwijlen met instemming - naar hen geluisterd. Is defensie geen prioriteit meer voor het VB?

Tijdbom Heel dat F-16-dossier lijkt een flinke staart te krijgen, en het staat in de sterren geschreven dat daar de volgende dagen en weken nog flink over gepalaverd gaat worden. Ook de al dan niet gemanipuleerde of achtergehouden informatie is voer voor een stevig debat. Aartsdiaken Dirkie van der Maelen van de sp.a ziet alvast sporen van bendevorming en samenzwering, en valsheid in geschrifte. Peter de Roover spreekt daarentegen van lekken van rapporten naar de sp.a en wil de naam van de militair die de lekken organiseerde. Want, zegt Peter terecht, een militair die informatie heeft, moet daar niet mee naar de sp.a lopen, maar naar de minister. De tijdbom staat op scherp!

Kloof met de burger Donderdag was het exact twee jaar geleden dat de islamistisch geïnspireerde terreuraanslagen plaatsvonden in de luchthaven van Zaventem en het metrostation Maalbeek. Het lag dan ook voor de hand dat in de Kamer een minuut stilte in acht werd genomen ter nagedachtenis van de vele slachtoffers en dat men zichzelf even bewierookte naar aanleiding van de werkzaamheden in de terrorismecommissie (waarin de kleine oppositiepartijen niet mochten meedoen). Allemaal goed en wel, maar op datzelfde moment was het toch wrang om in de pers te lezen dat er nog altijd overlevende slachtoffers zijn die herstellende zijn, al dan niet in een ziekenhuis, maar die sindsdien van ‘de politiek’ geen woord hebben gehoord. Misschien had een parlementaire delegatie eens kunnen langsgaan bij zo’n slachtoffer. Het zou zo’n gedenkmoment alvast meer zin hebben gegeven, en een klein, kloofversmallend signaal aan de burger zijn geweest.

Actueel

29 maart 2018

Puigdemont?

We gaan de Duitsers leren kennen…

De Spaanse regering zendt niet alleen robuuste robocops van de Guardia Civil naar Catalonië. Ook de geheime dienst onderschept graag al eens een Catalaantje. Vorig weekend werd de verkozen minister-president Carles Puigdemont in Duitsland aangewezen en opgepakt. De intimidatie gaat door. Het Duitse gerecht beslist over zijn lot.

Puigdemont verliet ons land voor een lezing voor Finse studenten. Of dat slim was? Twaalf Spanjaarden zaten hem op de hielen, zo blijkt.

Op de lange terugweg naar België (met de auto, want dat leek veiliger nu een Europees aanhoudingsbevel was uitgevaardigd) werd hij, volgens de Duitse media, gearresteerd na een tip van de Spaanse geheime dienst aan een rechter van de deelstaat Sleeswijk-Holstein, waar hij werd aangehouden. Een hogere rechtbank moet nu beslissen of Puigdemont aan Spanje wordt uitgeleverd of niet.

Best mogelijk dat het Schotse gerecht binnenkort een gelijkaardige beslissing moet nemen over Clara Ponsati, die vanuit België naar Schotland vertrok om opnieuw les te geven aan de St. Andrews Universiteit in Schotland.

Nog drie Catalaanse ministers verblijven in België, en anderen zitten in de Spaanse kerkers.

Reacties Kort nadat het nieuws over Puigdemont Catalonië bereikte, kwamen tienduizenden Catalanen in Barcelona en andere Catalaanse steden op straat om hun steun uit te spreken aan Puigdemont, die velen als hun president beschouwen.

Opvallend: de sfeer wordt grimmiger. “Dit is nog maar het begin”, luidt het in sommige Catalaanse kringen. Dat was al het geval na de jongste arrestatie van leiders van de onafhankelijkheidsbeweging. Deze keer werden tien-

tallen betogers gewond en er waren veel arrestaties. Ook bij de robocops vielen gewonden.

De hele Catalaanse problematiek (zie kaderstukje voor een beknopt overzicht) werd nu in Duitsland gedropt, de grootste EU-lidstaat. Is dat een voordeel of niet? In Duitsland bestaat er iets als ‘hoogverraad’, en Spanje en Duitsland werken goed samen, aldus Rop Zoutberg, de (Nederlandse) correspondent van de VRTredactie in Spanje.

Feit is dat rechters in Duitsland behoorlijk autonoom oordelen. Maar die rechter (en Merkel met hem) heeft slechts twee opties. Eerste optie: Puigdemont uitleveren (een nare herinnering aan de Duitse uitlevering van de gevangengenomen Catalaanse president Lluis Companys in 1940, die leidde tot zijn executie).

Tweede optie: Puigdemont niet uitleveren. Dat zou slecht nieuws zijn voor de Spaanse premier Rajoy, Merkels “collega” en “bondgenoot” in de Europese Volkspartij.

Zal N-VA in Europa een vuist maken tegen die gang van zaken? Een standpunt innemen?

Het antwoord van Lorin Parys in ‘De Ochtend’ was totaal naast de kwestie.

Bekaert Met Zoutberg moet je opletten, want zijn duiding komt soms erg dicht bij fake news. Zelden heeft hij het in zijn duiding over de democratische betekenis van Catalaanse referenda en verkiezingen. Wie de jongste maanden de “klopgeesten” in de straten van Barcelona aan het werk zag, denkt er allicht het zijne van.

Catalonië kort

• 1714: na de val van Barcelona (Spaanse Successieoorlog) wordt Catalonië bij Spanje gevoegd. De Catalanen kregen later een zeer wisselende mate van autonomie.

Weinig van Franco, meer na hem.

• 1979: er komt een ‘autonomiestatuut’.

• 2010: het Spaanse Hooggerechtshof trekt een streep door die overeenkomst.

• 2012: de Catalaanse regeringsleider Artur Mas organiseert een campagne voor een referendum over de afsplitsing.

• Januari 2014: het Catalaans Parlement vraagt aan Spanje groen licht voor zo’n bevraging, maar een motie hierover werd in april door het Spaans Parlement verworpen. De Spaanse premier Mariano Rajoy liet het Spaanse Grondwettelijke Hof de zaak “onderzoeken”.

• 29 september 2014: het licht slaat op rood.

• 9 november 2014: de Catalanen organiseren toch een officieus (“niet-bindend”) referendum (“Wil je dat Catalonië een staat wordt?” en “Zo ja, moet het een onafhan kelijke staat zijn?”). Ongeveer de helft van de stemgerechtigden doet mee.

Tachtig procent stemt voor onafhankelijkheid; dat zijn 1,6 miljoen Catalanen.

Een succes voor wie de Catalaanse kant kiest, maar vervelend toch dat een meerderheid van de 5,4 miljoen geregistreerde kiezers toen niet ging stemmen.

• 25 februari 2015: het Grondwettelijk Hof verklaart de Catalaanse wet waarop het referendum gebaseerd was ongrondwettelijk.

• 27 september 2015: verkiezingen in Catalonië. Artur Mas en de coalitiepartij Junts pel Sí behalen 62 van de 135 zetels, geen meerderheid, maar die komt er wel via een c oalitie met de radicaal-linkse partij CUP. Ook die coalitie spreekt zich uit voor onafhankelijkheid. Mas zet een stap opzij en het Catalaans Parlement kiest met 70 tegen 63 stemmen Carles Puigdemont als nieuwe minister-president.

• 9 november 2015: het Catalaans Parlement beslist dat de afscheiding van Spanje tegen het voorjaar van 2017 rond moet zijn.

• 2 december 2015: het Spaanse Grondwettelijk Hof vernietigt het afscheidingsbesluit.

• 1 oktober 2017: tweede referendum. Nu stemt de Catalaanse bevolking, op initiatief van Puigdemont in een (door Spanje illegaal genoemd) referendum over de vraag of het onafhankelijk van Spanje wilde zijn. De Spaanse leider Rajoy stuurt zijn klopgeesten.

• 27 oktober 2017: het Catalaanse parlement stemt (anoniem) over de onafhankelijkheid.

82 van de 135 parlementsleden brachten een stem uit: 70 voor onafhankelijkheid, tien leden stemden tegen en twee leden stemden blanco. De rest verliet de zaal. De Spaanse senaat zet artikel 155 van de Spaanse grondwet in werking (Spanje neemt Catalaanse autonomie over) • 30 oktober 2017: Spanje daagt Catalaanse leiders voor rechter wegens rebellie.

De afgezette Carles Puigdemont en vier andere ministers, uit Spanje op de vlucht, komen aan in België.

• 2 november 2017: De niet gevluchte Catalaanse ministers worden opgepakt en opgesloten.

• 21 december 2017: nieuw referendum, met de goedkeuring van Madrid.

De voorstanders van onafhankelijkheid behalen opnieuw een meerderheid, de Partido Popular van Spaans premier Rajoy wordt herleid tot een minipartijtje.

• 7 april 2018: dit is de uiterste datum dat een nieuwe minister-president dient ingezworen. Is dit niet mogelijk, dan volgen er nieuwe verkiezingen tegen eind mei, begin juni.

Puigdemonts advocaat Paul Bekaert, ook al in De Ochtend, was vernietigend voor de journalistieke duiding bij de VRT: “Ik denk dat uw correspondent, zoals vele correspondenten in de media, de zijde kiest van de Spanjaarden, en hun anti-Catalaanse wensen voor werkelijkheid nemen.”

Volgens Bekaert moet het Europees aanhoudingsbevel worden afgewezen om meerdere redenen.

• Een minister-president en leden van een (regionale) regering genieten immuniteit in het buitenland • De feiten waarvoor Spanje jacht maakt op Puigdemont zijn niet strafbaar in Duitsland • Het gaat om een schending van de mensenrechten • Het gaat om misbruik van een aanhoudingsmandaat De Duitse justitie staat volgens Bekaert dus voor een “zuiver politieke kwestie”. “Ideologie weegt in die zaak zwaar door. Ook een rechter heeft zijn opvattingen… Maar ik geloof in de onafhankelijkheid van de Duitse justitie.”

Wettig?

De – al dan niet – uitlevering is één zaak, het verdere verloop van de Catalaanse kwestie is een andere.

Tegenover het Spaanse nationalisme, dat zich beroept op de Spaanse grondwet en met al zijn rigiditeit hard uithaalt naar autonomie, staat het Catalaanse nationalisme.

Dat laatste spoort deels met het internationale recht op zelfbeschikking (politiek, economisch, sociaal, cultureel), zij het dan wel dat het gaat over zelfbestuur ‘binnen’ de bestaande staatsgrenzen. Het spoort ook met de democratische overtuiging dat afscheiding (secessie, separatisme) in bepaalde gevallen mogelijk moet zijn (vergelijk het met dekolonisatie).

Ook de weg naar Vlaamse autonomie botst op de rigiditeit van de Belgische grondwet.

Het wordt wellicht de Brexit die zal bewijzen dat een democratie met grote drang naar soevereiniteit sterker kan zijn dan welke politieke grens ook.

Zijn (grond)wetten er niet om te gepasten tijde gewijzigd te worden? Hoeveel hedendaagse Europese staten zijn niet ontstaan vanuit nieuwe inzichten? In de negentiende eeuw, maar ook in de voorbije decennia.

Verkiezingen wijzen uit dat binnen Catalonië een aanzienlijk deel van de bevolking radicaliseert (zie massademonstraties, maar vooral referenda en verkiezingen). Toch blijft het onvoorspelbaar wat de toekomst zal brengen. Volgens een recente peiling van het Centrum voor Opinieonderzoek van de Catalaanse regering (CEO, januari) zou het aantal separatisten sinds oktober met acht procent gedaald zijn naar 40,8 procent. Het aantal Catalanen dat wil dat de regio bij Spanje blijft, zou gestegen zijn naar 53,9 procent. Maar tegelijk heeft meer dan 60 procent van de Catalanen zich uitgesproken voor meer autonomie van de regio.

Waar ligt voor de Catalanen het haalbare?

De grootste afwijzing van de soevereiniteitsgedachte zit ingebakken in de bijna reactionaire repliek van een deel van het Kapitaal (economische en financiële instanties).

Dat ondervonden eerder al de Vlamingen, de Schotten, de Britten en nu de Catalanen. Dat uit zich bij elke opstoot van autonomiestreven in het gehuil van behoudsgezinde ondernemers en bankiers, en in de rigide reflexen van hun belangrijkste bastion, de EU. In die kringen, en zeker in Europa, zou men moeten beseffen dat de uitbouw van welvaart en welzijn niet gehinderd werd door een wonderbaarlijke vermenigvuldiging van staten. Het aantal onafhankelijke landen in Europa is in honderd jaar tijd verdubbeld. Onder de achtentwintig lidstaten van de EU zijn er zeven die in 1990 nog niet eens bestonden.

Betogers van Barcelona tot Brussel uitten vorig weekend felle kritiek op de houding van de Europese Unie. Als Europa – met Duitsland op kop – daar geen rekening mee houdt, kan de EU maar beter verdwijnen in de geschiedenis. Politiek, economisch en cultureel samenwerken kunnen we ook wel zonder die kaste van de Commissie.

Anja Pieters

5

Echo’s uit de Koepelzaal Groothertogdom Het Vlaams Parlement ontvangt graag vooraanstaande gasten uit de vier windstreken.

“Parlementaire diplomatie” heet dat en dat is zeker geen slechte aanpak om Vlaanderen internationaal te profileren. Op bezoek was ditmaal Xavier Bettel, eerste minister van het Groothertogdom Luxemburg. Dat is dat charmante landje waar basisbehoeften zoals drank, brandstof en tabak nog betaalbaar zijn. De banden met Luxemburg zijn nauw, in die mate zelfs dat voorzitter Peumans het enkele keren bij Limburg annexeerde, maar kunnen altijd nog wat meer worden aangehaald. Bettel hield een vrij uitgebreide toespraak die vanzelfsprekend ging over Benelux, regionale samenwerkingsverbanden en de rol van kleinere landen. Tussendoor kon worden vernomen dat Luxemburg wereldtop is qua satellieten en voortrekker van de toekomstige mijnbouw op asteroïden. Dat zijn zo van die leuke weetjes.

Vooral echter het hoofdstukje “Europa” was veelzeggend.

EU-paladijn Luxemburg is een van de fanatiekste EUpaladijnen. Bettel stak dan ook het bekende riedeltje af over vredesproject en democratie en vrij verkeer en dergelijke aardigheden.

Toch gaf hij toe dat niet alles goed ging, voor de migratietoestand is “nog geen oplossing” gevonden. Maar kijk: Luxemburg was vroeger een fort en het is rijk en welvarend geworden door het “neerhalen van de muren”. Een tikje hypocriet was de premier over de Brexit.

Men moet de Britten niet teveel pesten, maar ze moeten wel hun nieuwe plaats kennen.

Londen mag geen economisch “offshore-centrum” worden. Een veelzeggende uitspraak die Luxemburgse concurrentie-angst verried. De fiscale vrijbuiterij mag dan wel niet meer zijn wat ze is geweest, maar er blijven toch nog wat lucratieve zaken over. Ook geheel volgens de Europese geloofsbelijdenis was Bettel voorstander van “transnationale lijsten”. Wij zouden alvast niet op de man stemmen. De Vlaamse volksvertegenwoordiging reageerde daarentegen grotendeels in de meest lyrische termen op de spreekbeurt van de Luxemburger. Gezellig was het alleszins.

Duaal leren De kogel lijkt dan toch door de kerk te zijn.

Economie en Onderwijs vinden elkaar in het “duaal leren”. De term slaat op een soort veredelde vorm van wat men vroeger “leercontract” placht te noemen. Wie kan daar op tegen zijn en wat kan daar zo moeilijk aan zijn? Toch had Koen Daniëls (N-VA) het over een “historisch” gebeuren. “Schoolmoe” betekent niet “leermoe” en het is heel wenselijk dat er leermogelijkheden op de werkvloer bestaan. Zelfs de onderwijsmoloch lijkt nu rijp te zijn voor het verhaal. Positieve geluiden ook bij CD&V en Open Vld. Bart van Malderen (sp.a) bleef bedenkingen houden. Het systeem is misschien minder ideaal voor “kwetsbare jongeren”. Wat hij eigenlijk bedoelde bleef vrij vaag.

Minister Crevits zag het duaal leren ook helemaal zitten en stond natuurlijk open voor verdere bijsturingen die zich nog zullen kunnen aandienen. Ons lijkt het spul goed op de sporen te staan en het is vreemd dat iets zo vanzelfsprekends zo veel voeten in de aarde moet hebben. Het is wel jammer dat onze geliefde Elisabeth Meuleman (Groen) haar licht niet over de zaak deed schijnen.

6

Dwars door Vlaanderen

De Geuzenberg Socialistische partij afgevoerd (sp.a) ‘Hoeveel divisies heeft de paus? ’, vroeg Stalin in 1935 aan de Franse minister van Buitenlandse Zaken Laval. Mutatis mutandis kan hetzelfde gevraagd worden over de Brusselse sp.a. De manier waarop Pascal Smet zich tegen de PS keert, doet vermoeden dat hij over een ‘grande armée’ beschikt, toch in gedachten. Misschien wordt het stilaan tijd voor Smet om die oude droom – een B&B in Brazilië – waar te maken. Een suggestie, de Casa Potemkin.

Ach, peilingen. Er is er toch maar een die telt, de stemming zelf, enfin, we kennen het cliché. Feit is dat een positieve trend in ‘de peilingen’ ervoor kan zorgen dat men met een gerust(er) gemoed naar de kiezer trekt. Of omgekeerd. En net dat moet zowat het gemoed zijn van menig Brussels sp.a’er. Nationaal lijkt het niet mee te zitten, maar in de hoofdstedelijke microkosmos is het helemaal een ramp. Ruw samengevat: mochten vandaag gewestverkiezingen plaatsvinden, zou dat wel eens voor een Brussels Parlement zonder Vlaamse socialisten kunnen leiden. Het zou een unicum zijn, en dat precies dertig jaar na de oprichting van de assemblee. Nu ja, de rode roos is niet onze obediëntie. Geen traan zullen we laten voor die kroniek van een aangekondigde catastrofe.

Toch bekijken we met belangstelling de neergang, zeker in een Brussel dat de sociologische omwenteling onderging die we kennen. Nicht ärgern, nur wundern, om het in de taal van Goethe te zeggen.

Attila de Hun Maar voor de slachtbank van 2019 moet nog een andere horde genomen worden: de gemeenteraadsverkiezingen van dit jaar.

In regel komt de sp.a “samen” met de PS op, zoals dat dan heet, wat concreet betekent dat ze bij gratie van de PS enkele plaatsen aangeboden krijgt. De machtsverhoudingen zijn gekend, ongeacht met welk mooi verhaal men deze samenwerking inpakt. Naar Vlaamse verzuchtingen, voor zover die ooit ter sprake komen, heeft de Keizerslaan geen oor. Le vote etnique, daar draait het om. En zoals we weten, weegt op dat vlak in de getormenteerde hoofdstad de ene etnie al wat zwaarder door dan de andere. Als je dan een voorman (sic) hebt die verklaart dat hij “niet de schoothond van de PS is”, tja, dan dreigt dat roet in het eten te strooien. Meerdere PS’ers lieten al verstaan dat ze in oktober wel eens zonder de sp.a naar de verkiezingen zouden kunnen trekken. Tot vandaag blijft het voornamelijk bij dreigementen, maar de verklaringen zijn veelzeggend. De ergernis is nu eenmaal groot bij de PS. En stilaan is men ook aan sp.a-zijde gaan beseffen dat de fratsen van Smet erg kwalijke gevolgen voor de partij kunnen hebben. Pascal Smet in de politiek, het is een beetje alsof je Attila de Hun in House of Cards loslaat.

Hendrik Fayat Wie de bui ziet hangen, is Fouad Ahidar, die al jaren als fluitende rattenvanger van Hamelen door de Brusselse politieke zoölogie paradeert. Hij wist destijds Bert Anciaux te beheksen, en nog steeds is de bezwering niet opgeheven. Maar waar Anciaux nog een verhaaltje bedenkt bij zijn ongemeen interessant parcours van Vlaams-nationalist tot socialist, heeft Ahidar geen behoefte aan fabels. De man rijdt enkel voor zichzelf, en “sa communauté” zoals hij openlijk zegt (rara welke dat is?) en trekt er zich voor de rest niet veel van aan. Voor zover de kassa blijft rinkelen. Zopas bleek dat hij jaarlijks 181.000 euro verdient als parlementslid, iets minder dan minister-president Vervoort die op 216.000 euro uitkomt.

Ahidar is immers ook ondervoorzitter van het Brussels Parlement, wat zijn riant loon verklaart (zelfs 1.300 euro meer dan de voorzitter). Maar als de fratsen van Smet tot het worstcasescenario leiden, zoals dit zich vandaag aftekent, zou aan die Brusselse droom snel een einde kunnen komen.

Hendrik Fayat moet de voorbije jaren in zijn graf al heel wat gewoeld hebben. KNIN.

Ontslagvergoeding Pascale Peraïta, de PS-passionara van de daklozenorganisatie Samusocial, heeft nog eens van zich laten horen. Ze denkt er om te beginnen niet aan de meer dan 100.000 euro ten onrechte geïnde zitpenningen terug te betalen.

Eerlijk verdiend door hard te werken, zegt ze, dus geen geblondeerd haar op haar hoofd dat er maar aan denkt het geld terug te storten. Meer nog: op haar beurt eist ze nu 280.000 euro van Samusocial als ontslagvergoeding.

De daklozenorganisatie had Peraïta in oktober 2017 om dringende reden ontslagen, zonder opzegtermijn of ontslagvergoeding, nadat bleek dat Peraïta en voormalig Brussels burgemeester Yvan Mayeur zich hadden verrijkt met zitpenningen voor vergaderingen waarvan geen verslagen bestaan.

Een onterecht ontslag, zegt Paraïta, want er was geen reden om haar te ontslaan. Zeg nu zelf: stelen op de kap van daklozen, als dat al niet meer mag.

Brussel tegen woonstbetredingen Enkel N-VA-fractievoorzitter Van den Driessche nam de verdediging van de federale regering en zijn partijgenoot Francken op zich, toen de hoofdstedelijke praatbarak resoluties besprak om zich te verzetten tegen de zogenaamde ‘woonstbetredingen’ in de zoektocht naar illegalen.

Hij hekelde daarbij de misleidende en vaak incorrecte bewoordingen in de resolutie van de linkerzijde. Die spreken bijvoorbeeld over “het wetsontwerp van de federale regering tot machtiging van ‘huiszoekingen”, daar waar in het wetsontwerp ‘woonstbetredingen’ staat.

Dit zijn misleidende technieken van het ergste soort waartoe populisten en antidemocraten zich bedienen om de publieke opinie te manipuleren, aldus de N-VA’er.

Vlaams Belanger Dominiek Lootens stemde uiteraard ook tegen de linkse resoluties, maar niet zonder eerst brandhout te maken van de

29 maart 2018 opengrenzenpolitiek van Francken, waarbij hij de tweets van de N-VA stelde tegenover het effectieve regeringsbeleid.

Hij begrijpt niet waarom verzameld links zo gebeten is op Francken. Met zijn opengrenzenpolitiek zou hij net de natte droom van iedere multikuladept moeten zijn, aldus Lootens.

11 juli op de Grote Markt Het parlement van de Brusselse Vlamingen, de VGC, staat achter de idee om op 11 juli een grote volksreceptie te organiseren op de Brusselse Grote Markt, in plaats van een chique bijeenkomst voor de hoogwaardigheidsbekleders op het stadhuis. N-VA-fractievoorzitter Johan van den Driessche drong daar op aan. Ondanks de toezegging van de VGC kreeg de N-VA’er toch de wind van voren.

Het was namelijk de N-VA die een paar jaar geleden nog tégen een volksfeest op de markt was in plaats van een bijeenkomst op het stadhuis. Dat N-VA-senator Karl Vanlouwe nu beweert dat de bijeenkomst op het stadhuis er enkel is voor de ‘fine fleur’, viel bij VGC-collegelid Pascal Smet (sp.a) dan weer in slechte aarde.

Smet wees er fijntjes op dat die ‘fine fleur’ voor het overgrote deel uit … N-VA’ers bestaat, en doopte de Brusselse N-VA-senator prompt om tot Karl de Flauwe. Het niveau tijdens de zittingen van het miniparlement is dan ook niet altijd even hoog.

Brusselse kieslijst: man/vrouw/ transgender/onzeker?

Alsof er nog niet voldoende politiek correct geraas was voor één zitting, diende verzameld links ook een voorstel in om bij de lijstvorming voor de gewestverkiezingen een verplichte pariteit op de kieslijsten op te leggen. En niet enkel evenveel vrouwen als mannen, maar ook verplicht afwisselend op de lijst: plaats 1-3-5-enzovoort voor hetzelfde geslacht.

Vanuit het Vlaams Belang werd te elfder ure een amendement ingediend om dit hele

systeem van verplichte quota in het belachelijke te trekken.

Zo wees Dominiek Lootens erop dat het man-vrouwverhaal 20ste-eeuws is, en dat een echt progressief parlement minstens aandacht en plaats moet hebben voor transgenders, crossdressers, dragqueens en dies meer.

Fijntjes wees hij erop dat de stad New York tegenwoordig meer dan 30 verschillende genders erkent, en dat het Brussels Parlement dus niet mag achterblijven.

Om de grote democraten helemaal te jennen, voegde hij eraan toe: “Met dit amendement wil het Vlaams Belang dan ook een revolutionair idee voorstellen waarbij het de partijen vrij staat om op hun lijsten te zetten wie ze willen, en de kiezer middels een stemming hierover te laten oordelen. Dit nieuwe revolutionaire idee noemen we ‘democratie’.”

Verbaast het u dat het amendement door diezelfde grote democraten werd weggestemd?

Infrax wil geheime deal Infrax wil een geheime deal met ondernemer en Genks sp.a-politicus Angelo Bruno, ter waarde van 4,6 miljoen euro.

“Een deal die het zonlicht niet mag zien”, ook al betreft het onterecht toegewezen subsidies met groenestroomcertificaten voor het zonnepanelenpark van Mobility Center in Munsterbilzen. In 2011 investeerde de vennootschap Bruno Invest 8 miljoen euro in een grote installatie met 13.000 zonnepanelen.

De subsidies via groenestroomcertificaten (GSC’s) zouden aan de geldende tarieven (330 euro/GSC) jaarlijks 847.110 euro opbrengen.

Of een totaalbedrag van 17 miljoen euro over twintig jaar. Uit het gerechtelijk dossier blijkt dat er politieke inmenging is geweest bij de VREG van toenmalig voogdijminister Freya van den Bossche (sp.a). Angelo Bruno reageert: “Ik wil gewoon het geld waar ik recht op heb.”

Dat de burgers deze groenestroomcertificaten moeten betalen, blijkt die socialisten niet te deren.

Meeuwen aan de pil In Venetië hebben ze een duivenprobleem opgelost, terwijl onze kuststeden al jaren blijven kampen met een overvloed aan steeds agressievere meeuwen.

Waarom niet eens over het muurtje kijken?

Blankenberge trof reeds heel wat maatregelen, onder andere het ophalen ‘s nachts van huisvuil. Staan nog op het programma: niet meer voederen op straffe van boete, vuilniszakken kort voor de ophaling buitenzetten, nestvorming tegengaan, oude nesten verwijderen en opsporen met drones van nieuwe.

Waarom de brandweer de gevonden eieren eerst moet prikken om ze dan toch te vervangen door namaakeieren begrijpt onze deskundige redacteur niet.

Hij weet enkel iets af van eieren schudden.

Wat wel kan, is het voorbeeld van Venetië volgen en anticonceptiva invoeren. Of burgemeester Ivan de Clerck dat ingrijpend goedje persoonlijk zal toedienen, misschien in de vorm van een prikpil, moet in de gemeenteraad beslist worden, want er liggen altijd kapers op de kust.

Delwaidedok werd wachtdok voor lichters Er was een tijd dat een brede beweging tot stand kwam rond het Duwvaartkanaal.

Die zou van Oelegem naar Zandvliet lopen, waar het aansluiting zou vinden met de Schelde-Rijnverbinding en de zeesluizen. Een aftakking was gepland naar Berendrecht, waar ten zuiden van de dorpsdijk een wachtdok voor lichters zou aangelegd worden.

Uiteindelijk zwichtte de politiek voor de massa en kwam van de plannen niks in huis.

Inmiddels was, in het raam van de havenuitbreiding, het kanaaldok B1-B2 gebouwd, dat van Kruisschans naar Zandvliet loopt.

Ook het Delwaidedok kwam tot stand. Het werd genoemd naar vader Leo Delwaide, maar beheerd door de gelijknamige zoon die havenschepen was zoals zijn papa. Lange tijd was het dok het centrum van de containerbehandeling en de aanvoer van ertsen en kolen uit Zuid-Afrika. Het fijn stof, toen nog niet uitgevonden, waaide overvloedig over de Polderdorpen Berendrecht, Zandvliet en Stabroek.

Dreigende wateroorlog Met de uitbreiding van de haven op de Linkeroever (zoals die kant van de Schelde wordt genoemd op het stadhuis; in het Waasland spreekt men van de Waaslandhaven) verloor het Delwaidedok aan betekenis. Met de

komst van de containerreuzen, die zonder gebruik van sluizen het Deurganckdok kunnen binnenvaren, bleven steeds meer rederijen weg van de Rechteroever. Daar moesten de schepen hoe dan ook gebruik maken van de Berendrecht- en/of Zandvlietsluis, wat een tijdverlies van minstens zes uren inhield. Het gevolg was dat het Delwaidedok steeds meer verlaten werd. Ook de ertsen- en steenkoolschepen bleven weg door het feit dat hoogovens en staalfabrieken steeds minder produceerden. Op dit ogenblik ligt het ooit zo drukke dok er verlaten bij. Verlaten door de oceaanreuzen, maar niet door binnenschepen. Die komen steeds meer naar “het wachtdok voor lichters”, dat overschoot van het Delwaidedok. Men probeert nu de ingenomen terreinen van de terminals te gebruiken voor de bouw van olie- en andere tanks, maar dat schijnt niet zo goed te lukken.

Wie bij dit alles garen blijft spinnen, is een bepaalde natuurvereniging die erin geslaagd is om de polder van Berendrecht in te nemen, die ze door het Havenbedrijf liet omvormen tot een zogenaamd natuurgebied.

De bewoners van de Polderdorpen kunnen ervan meespreken. Door het onder water zetten van de vroegere polders van Berendrecht en Stabroek stijgt het grondwater steeds meer. Het gevolg is dat bewoners steeds meer water in hun kelders krijgen, met alle gevolgen en kosten van dien. Dat belet de “natuurliefhebbers” niet om verdere vernietiging te eisen van de laatste polders tussen Berendrecht en Stabroek. Iets waar het Havenbedrijf willens nillens op ingaat, ook al lopen de kosten op tot meer dan dertig miljoen euro. In Berendrecht en Stabroek dreigt een wateroorlog.

Met de verkiezingen in het vooruitzicht zal die steeds erger worden. Maar de groene maniakken wijken voor niets. Een zeldzame vogel, pad of vlinder is hen meer waard dan bewoners die last hebben van beschimmelde kelders.

Pagadder

7

Onze naaste buren

29 maart 2018

Den Vaderlandt ghetrouwe

Kies een ander volk

Elders leest u meer over de resultaten van de Nederlandse gemeenteverkiezingen, hier bespreek ik verschijnselen die even ernstig zijn als de resultaten.

Nieuw en ander volk Herinnert u zich de tekst van Bertold Brecht toen in 1953 in de (on)Democratische Duitse Republiek de arbeiders in opstand kwamen? Een toenmalig pamflet van de politiek correcte communistische Schrijversbond stelde dat “het volk het vertrouwen van de regering verspeeld had”. Brecht reageerde zo: “Zou het in dit geval niet eenvoudiger zijn dat de regering het volk ontbond en zich een ander verkoos?” Hij kon zich niet inbeelden dat dit exact was wat tientallen jaren later gebeurde, toen een combinatie van linkse racistische politici en laffe centrumpolitici de deur wijd openzette om dit te realiseren. Dit in afwachting dat het nieuwe volk geleidelijk en consequent zijn misdadigersideologie opdringt en de democratie gebruikt om ze af te schaffen.

Stemhokjes in de moskeeën In Nederland doen linkse ambtenaren er alles aan om medewerking te verlenen. Dat zijn meestal dames en heren die dank zij de nu haast verdwenen PvdA en het in de verkiezingen verpletterde D66 carrière gemaakt hebben. Ze stellen voortdurend maatregelen voor die “diversiteit” en andere linkse leugens promoten. Uit onderzoek blijkt dat de wethouders die

de verantwoordelijke politici zijn, niet durven tegengas geven.

Eén voorbeeld: de oversteekplaatsen. Menig Vlaams chauffeur kijkt verbaasd als ie in veel Nederlandse gemeenten zo’n zebrapad in regenboogkleuren ziet. Mag hij/zij daar wel over rijden? Moeten dat geen witte strepen zijn, zoals het verkeersreglement in beide landen voorschrijft? Neen, want de ambtenaar wil bewijzen hoe ie homo’s, lesbo’s, transgenders en de hele reutemeteut liefheeft. Maar nog meer moet de allochtoon verwend worden. In Vlaanderen kunnen we ons niet indenken stemhokjes te openen in een kerk, laat staan in een moskee. In Nederland is dat laatste geen probleem. In Nijmegen hing aan de ingang een Turkse vlag. In Amsterdam viel de mond van een linkse VARA-medewerker open toen hij zag dat een “waarnemer” van de mohammedaanse partij Denk mee het stemhokje in stapte om Turken te tonen voor wie ze moesten stemmen.

Dat bleek al een hele tijd aan de gang en de “waarnemers” van de andere partijen durfden hun mond niet opendoen omdat ze zich in die Turkse haattempel niet op hun gemak voelden.

Het succes van Denk bij dat nieuwe volk had meteen gevolgen. In Amsterdam eiste Denk-lijsttrekker Taimouni onmiddellijk hoge subsidies voor salafistische organisaties die de sharia propageren. Nausica Marbe herinnerde haar lezers in De Telegraaf eraan dat Denk bestaat uit “ploerten die destijds in de

PvdA-Kamerfractie hun vrouwelijke collega’s bedreigden, die filmpjes over stemgedrag van collega’s maakten en aan Turkije doorspeelden”. Het vuil stroomde opnieuw uit de riolen en kwam na de verkiezingen direct terecht in de mailbox van Geert Wilders. Leest u even mee: “Hoerenmoeder als ik hé maar een keer tegen kom ik maak jou helleemaaaal dood vuile vieze Kkr jood hoerenzoon ook al zijn er miljoenen bewaker jij zal dood gaan.” Of nog: “Als ik je ooit op straat zou tegen komen ik zou je kkr hard dood steken en ook levend verbranden en ook ga je in de hel branden…” Uiteraard doet justitie geen enkele moeite de daders te zoeken.

Duracell-konijn Toch wil ik dit zoveelste stukje over de Nederlandse koortszweren met een positieve noot afsluiten. Ooit verdedigde Femke Halsema als politiek leider van GroenLinks in de Tweede Kamer het spreekrecht van Geert Wilders. De huidige nummer één van die partij, het Duracell-konijn Jesse Klaver, stond nog meer dan anders te huppelen na de overwinning in Amsterdam en Utrecht. Vorig jaar schreef hij het boekje “De empathische samenleving”, waarin hij betreurt dat hij Wilders ooit “xenofoob” noemde. Over de rechtsstaat zegt hij: “Daarom hoort Geert Wilders bij mij, zoals ik bij hem hoor en Ajax bij Feyenoord.” Kunt u zich indenken dat politici als Van Besien of Meeuws zo’n zin zouden schrijven over Van Grieken of Dewinter?

Willem de Prater

Alweer een prijs voor Gent Gentenaars, we hebben weer een prijsje gewonnen. De “UN SDG Action Award”. De wat? Geen Gentenaar die weet waarover dit gaat. Gent kreeg een prijs van de Verenigde Naties. Waarom? Heeft Gent dan bijgedragen aan het verminderen van de honger in de wereld of een ander nobel doel? Neen, Gent organiseerde een paar ludieke wedstrijdjes met andere steden (beste veggiestad, iedereen feminist, een lesmarathon…), waar enkel een beperkt publiek op afkwam (en waarvoor de stad 20.000 euro subsidies kreeg van de federale overheid).

Daarnaast mocht binnen de stadsdiensten uitleg gegeven worden en nagedacht over de ontwikkelingsdoelen van de VN. Al dat nadenken heeft geen korreltje eten voor een hongerige opgeleverd, en niet één schoolboek voor een kind, maar wel een mooie prijs om in een kast in het stadhuis te zetten.

Zo valt Gent in de prijzen De Gentse jacht op onderscheidingen is op zich een prijs waard. Gent heeft ambtenaren die zich bezighouden met het uitpluizen van wat in de aanbieding is. Anderen schrijven dan mooie aanvragen. Dan volgt de grote lobbyoperatie. Al wie van dicht of van ver voor de stad werkt, wordt opgetrommeld om te “stemmen op Gent”. Een voorbeeld geplukt uit een dienstmelding deze week: “Gent Fietsstad 2018?!

Gent werd genomineerd voor de titel van Fietsstad 2018. Dat is bijzonder straf, vooral omdat we de vorige editie in 2015 met vlag en wimpel wonnen. Help jij ons ook dit jaar mee aan de overwinning? Breng je stem uit en kroon Gent tot Fietsstad 2018! Moedig ook je collega’s, vrienden, familie, fiere Gentenaars aan om te stemmen.”

Als Gent “fietsstad 2018” wordt, dan heeft dat niets te maken met veilige fietspaden of tevreden fietsers, het is gewoon het personeel dat braaf geluisterd heeft en op Gent gestemd

heeft. Met het stevige ambtenarenkorps dat Gent rijk is - meer personeel per hoofd van de bevolking dan enige andere stad in Vlaanderen - mag het niet verbazen dat regelmatig een prijs binnengehaald wordt. Daar hangt wel een prijskaartje aan. Werkuren zijn kosten voor de stadskas en via hun belastingen betalen de Gentenaars mee. ***

NTGent heeft lak aan kritiek “Ik wil er nog één keer over praten en dan moet het gedaan zijn.” Artistiek leider Milo Rau van NTGent hield deze week een “open hour” waar pers en publiek vragen mochten stellen.

Pers was er wel, mensen uit de toneelwereld ook, publiek niet. Aan de deur stond security, want het theaterhuis voelt zich bedreigd. Voor wie zouden ze bang zijn?

Hij las een verklaring voor, de laatste die hij aan de IS-strijder-ophef wil vuil maken. Zelfbeklag was er ook bij. Volgens Rau is het NTGent slachtoffer van vuile politieke spelletjes. Hoe te verklaren, vraagt hij, dat twee uur na het artikel in De Morgen (andere kranten lezen ze niet) al gevraagd werd om de subsidies te schrappen?

Rau zei dat hij zich aan de wet houdt. Criminelen komen niet op het toneel: “België is, zoals we allemaal weten, een rechtsstaat en

alle misdadigers zitten, als het onderzoek hun schuld heeft bewezen, in de gevangenis.” Wie terug is uit Syrië en niet in de gevangenis zit, komt voor hem wel in aanmerking om als vrijwilliger mee te doen. Letterlijk: “Waarom zouden teruggekeerden die na negatief onderzoek onschuldig zijn verklaard - die uit de gevangenis zijn, die van gedachten zijn veranderd, die spijt hebben en die hun verhaal van radicalisering willen vertellen: Waarom zouden ze niet deel uitmaken van een theaterproject over geloof, schuld en misdaad?” Kortom, een extremist die niet in de cel zit, dat kan wel.

Hij eindigde met een waarschuwing: “Als

Mathildis

Li bia bouquet

Is de MR te links?

Laten de Franstalige liberalen zich onder druk van linkse opiniemakers vervreemden van hun rechtse electoraat?

Waardoor de N-VA-kopstukken in Wallonië plots populair worden? Feit is dat de partij van premier Michel bezuiden de taalgrens voor een centrumkoers kiest. Want straks moeten daar wellicht coalities met de PS worden gevormd.

In Vlaanderen kreeg het weinig aandacht, maar in Wallonië woedde de voorbije maanden een hevig debat over de opvang van zogenaamde ‘transmigranten’ door privépersonen. Daarbij namen een aantal topfiguren van de Franstalige liberalen opvallende standpunten in. Het beleid van de federale regering steunt op een terugkeer van illegalen die via België naar het Verenigd Koninkrijk proberen te trekken. Toch liet Senaatsvoorzitter Christine Defraigne (MR) weten dat ze geen graten ziet in de opvang van illegalen in privéwoningen en had ze bedenkingen bij de geplande huiszoekingen om die illegalen op te sporen. Meer nog, Hervé Jamar, gouverneur van Luik, liet zelf weten illegalen te hebben opgevangen. Jamar is nu als ambtenaar politiek neutraal, maar het feit dat hij ooit MR-minister van Begroting was, bracht de Franstalige liberalen in een moeilijk parket. Peilingen tonen aan dat steeds meer rechtsliberale kiezers zich aangetrokken voelen door het beleid van de vicepremier en minister van Binnenlandse Zaken Jan Jambon en staatssecretaris voor Asiel en Migratie Theo Francken.

De N-VA’ers scoren goed in de populariteitspolls bezuiden de

artistieke vrijheid wordt beperkt door zelfverklaarde rechters van goede smaak, door openbare hysterie en haat, zijn we terug in de donkere Middeleeuwen, terug in de 16e eeuw.” Ons lijkt dit zout in de wonde strooien.

Het spelletje dat NTGent opzet met het “Lam Gods”, hun zogezegde vertaling naar het Gent van nu met IS-sympathisanten, slagers, broedermoordenaars, enzovoort, heeft veel mensen geschokt. Geen greintje begrip hebben ze daarvoor. Integendeel, wie kritiek heeft, verwijten ze haatzaaier te zijn of een barbaar uit donkere tijden.

taalgrens. In die mate zelfs dat bepaalde politieke waarnemers voorspellen dat een N-VA-lijst in Wallonië tot 20 procent zou kunnen halen. Kortom, in de geesten van veel Franstaligen vertegenwoordigt de N-VA een rechtse, liberaal-conservatieve stroming die men bij de MR steeds minder terugvindt.

Het gaat hierbij niet alleen om het migratiebeleid. In sociaaleconomische discussies binnen de federale regering neemt de partij van premier Charles Michel als vanouds een middenpositie in. Ze kiest bij de zoveelste ruzie tussen enerzijds N-VA/ Open Vld en anderzijds CD&V zeker geen partij. De MR, die met 25 procent eigenlijk een groot deel van de rechterzijde vertegenwoordigt, komt daardoor meer en meer als een centrumpartij over. Sommige liberalen vrezen dat dit de partij bij de verkiezingen zuur zal opbreken. Brussels Parlementslid Alain Destexhe pleit al langer voor een meer uitgesproken liberaalconservatieve reflex. Hij wordt daarin gesteund door een aantal rechts-liberale Franstalige intellectuelen, zoals Drieu Godefridi en Corentin de Salle. Zij verwijzen graag naar de jaren tachtig, toen de Franstalige liberalen van de PRL onder Jean

Gol onder meer rond veiligheid en migratie een uitgesproken rechtse koers volgden. In de Franstalige pers krijgt die oproep voor meer rechts Franstalig liberalisme veel tegenstand. Men zou de erfenis van Jean Gol, die meer een centrumfiguur was dan gedacht, zo stellen meerdere journalisten en opiniemakers, misbruiken. Feit is dat de linkse druk vanuit de Franstalige media nog groter is dan in Vlaanderen. En politici blijven daar gevoelig voor. Voor MR-voorzitter Olivier Chastel is er geen sprake van dat de MR meer naar rechts opschuift, al blijft hij in interviews het beleid van de regering - ook op het vlak van migratie - verdedigen. Didier Reynders, de politieke zoon van Jean Gol, zwijgt. Daar zit duidelijk een politieke strategie achter met het oog op de naderende verkiezingen. De MR hoopt in oktober op lokaal vlak zoveel mogelijk coalities met de PS te vormen. De Franstalige liberalen zijn ervan overtuigd dat de PS dankzij bekende lokale gezichten de electorale schade zal kunnen beperken. En voor de Waalse regeringsvorming na de verkiezingen van 2019 denkt men bij de MR ernstig aan een coalitie met de PS, die nog altijd de Waalse administratie controleert. Vandaar dat de MR haar centrumkoers niet snel zal verlaten. Dat moet de partij voor de PS ‘aanvaardbaar’ maken.

Picard

8

De wereld rond

29 maart 2018

Diplomatieke valies

Macedonische kiezelsteen Kleine landen kunnen soms voor grote moeilijkheden zorgen. Want wat voor een buitenstaander een akkefietje lijkt, is voor een klein land (of een buurland) een groot probleem. Bekijk dat in een breder internationaal perspectief, en die patstelling slaat de brug naar waar het begon: dat kleine land en een op zijn minst vervelend probleem.

Ons aandachtspunt deze week: Macedonië.

Noem het een nieuwe koude oorlog, of omschrijf het als een ‘great game’, punt is dat de fricties met Rusland toenemen. We laten ons niet verleiden, hoe interessant ook, tot het uitpluizen van de oorzaken (ongelukkige afwikkeling van de Koude Oorlog, geopolitieke gegevens), maar stellen gewoon het feit vast. Terwijl Rusland investeert in zijn invloed op de Balkan, tracht het Westen – de VS op kop – daar een antwoord op te formuleren. In de ogen van Moskou is die regio de ‘weke onderbuik’ van Europa, dus een plek om de tentakels naar uit te spreiden. Servië, een traditionele orthodoxe bondgenoot, is doelwit nummer één. Maar er zijn ook kleinere entiteiten, waar het Westen dan weer meer oog voor heeft. In belangrijke mate wordt hier het antwoord op de Russische politiek geschreven. Toen Montenegro in mei vorig jaar toetrad tot de NAVO was dat niet voor zijn militaire gewicht. Met een bevolking van 620.000 inwoners kent het land een verwaarloosbaar leger, met niet meer dan 3.000 man. Alles draaide echter rond de strategische ligging en, daarop bouwend, de perceptie die dit lidmaatschap in Rusland teweegbrengt. Door Montenegro in de alliantie op te nemen, is de hele Adriatische kust in handen van NAVO-lidstaten (Italië, Slovenië, Kroatië, Albanië, en Montenegro voltooide het rijtje). Een gelijkaardige redenering schuilt achter de gedachte dat ook Macedonië bij de NAVOclub moet gaan behoren. Het zou de ‘omsingeling’ van Servië een feit maken, en de Russische invloed in de regio indijken.

Althans, dat is de redenering. De theorie. Er is nog zoiets als de praktijk, de Macedonische kwestie zeg maar.

Wilde horde Nu weten we, Montenegro indachtig, dat een strategische ligging andere tekortkomingen compenseert, maar er zijn gren-

zen. De geschiedenis van dat land met twee miljoen inwoners is sinds zijn onafhankelijkheid in 1991 een aaneenschakeling van crisissen. De corruptie tiert welig in Macedonië. De laatste jaren leek elke hervorming zelfs helemaal te zijn stopgezet. Vorig jaar bestormden 200 gemaskerde mannen het parlementsgebouw; dat voorval overtrof de stoutste dromen van liefhebbers van operettepolitiek. Een problematisch palmares voor een land dat tot de NAVO-club wil toetreden. Lezen we niet in de preambule van het Verdrag uit 1949 dat lidstaten “de vaste wil [hebben] de vrijheid, het gemeenschappelijk erfgoed en de beschaving van hun bevolking, welke zijn gegrondvest op de beginselen van democratie, persoonlijke vrijheid en rechtsorde te beschermen.” En dan krijg je dit. Een wilde horde die gewapenderhand het kloppend hart van de democratie bestormt. Maar zie, na regen komt zonneschijn. Op zijn minst breken de eerste straaltjes door de wolken. Met Zoran Zaev als eerste minister worden dan toch enkele hervormingen ingezet. In het licht van de tumultueuze jaren die het land gekend heeft, oogt het vandaag haast stabiel. Een rode loper zal voor Skopje nog niet uitgerold worden, maar stappen in de goede richting worden gezet.

Historische erfenis Alleen, de Balkan is een plek waar de geschiedenis de feiten wel vaker inhaalt. De naam Macedonië verwijst naar de staat, maar ook naar veel meer. Macedonië is ook een regio in het noorden van Griekenland, de naam die aan een plek in Bulgarije wordt toegekend en de historische geboorteplek van Alexander de Grote. Dat de Macedoniërs (die van het land) de naam claimen, wekt al sinds dag één ergernis bij de Grieken, voor wie de naam onlosmakelijk met hun eigen geschiedenis

verbonden is. Er wordt hen ook verweten onrechtmatig gebruik te maken van op en top Griekse symbolen. Hoe dan ook, in 1993 werd in de schoot van de VN een compromis bereikt over de officiële naam van het land. Dat werd niet Macedonië zoals gangbaar gebruikt, wel – hou u vast – de ‘Voormalige Joegoslavische Republiek Macedonië’. Uiteindelijk hebben 130 van de 190 VN-leden die benaming erkend. De wortels van het conflict zitten diep. Lange tijd maakte het gebied deel uit van het Ottomaanse Rijk, maar toen de ‘zieke man van Europa’ aan het wankelen ging, werd het verdeeld over Bulgarije, Griekenland en Servië. Door latere ontwikkelingen op de Balkan ging Servië deel uitmaken van Joegoslavië, waarvan we weten hoe verscheurend de epiloog was.

Luchthavenpolitiek Het dispuut tussen Athene en Skopje leidde de voorbije jaren tot hilarische taferelen. Een opbod rond afbeeldingen van Alexander de Grote, bijvoorbeeld. In 1992 werd Kavala’s Airport, in Griekenland, tot Alexander the Great omgedoopt, waarna de Grieken de luchthaven van Thessaloniki kortweg ‘Macedonia’ gingen noemen. Ook de luchthaven van hoofdstad Skopje werd dan (ook) maar Alexander the Great genaamd. En een woekering aan afbeeldingen van Alexander leverde een kitscherig en rommelig stadscentrum op.

Men kan de amusementswaarde ervan inzien, maar dergelijke conflicten dragen altijd het risico op escalatie in zich. Erg vervelend is dat die hun weerslag hebben op andere domeinen. In het verleden gebruikte Griekenland al zijn veto tegen een toetreding van Macedonië tot de NAVO (net zoals ze in de EU op de rem staan). En wanneer op de hoofdzetel in Brussel 2018 als een sleuteljaar beschouwd wordt in de indamming van Rusland op de Westelijke Balkan, is dit dispuut meer dan bijzonder ergerlijk. De twist doorkruist de NAVO-strategie. Het deblokkeren van de situatie zal heel wat diplomatiek kapitaal vergen.

Michaël Vandamme

Buitenlands spervuur Catalaanse vlag verboden?

Een eigenaardig incident onlangs in de Stade de France in Parijs, de voetbaltempel van Frankrijk. En tegelijk helemaal niet vreemd, gelet op de ontroerende solidariteit van verschillende EU-lidstaten met Spanje. ‘Catalonië’ als het voorbeeld van het streven van vele Europese volkeren naar eigen staatsstructuren, wordt door de officiële EU zo ongeveer uitgespuwd.

Naar aanleiding van de voetbalwedstrijd op zaterdag 10 maart tussen Frankrijk en GrootBrittannië trok een supporter met een Catalaanse vlag om de schouders het stadion binnen, zoals hij al jaren deed. Steeds mét de Estelada. Maar nu werd de vlag door de veiligheidsdiensten afgenomen.

De supporter werd aangeklampt door een journalist van de krant “L’Indépendant” en kon zijn verhaal kwijt. “Reeds twintig jaar kom ik voor de Bleus supporteren en steeds met de Estelada. Daarom dacht ik eerst dat men een grapje maakte. Ik drapeer de vlag steeds om de schouders, en heb dus nooit een ijzeren staaf bij, want dat zou men inderdaad als een wapen kunnen beschouwen. Waarom dus dit verbod? De politieman die de vlag afnam, zei me dat ik niet het recht had, punt aan de lijn. Ik wind mij op, vraag zijn naam en zeg dat ik een klacht wens neer te leggen en dat ik zijn meerdere wens te spreken. Ik zie hem een gesprek voeren via zijn oortje, misschien met zijn hiërarchisch overste. Hij wijzigt zijn houding niet en weigert mij verdere uitleg.”

Dat incident roept vragen op. Waarom een vlaggenverbod tijdens sportmanifestaties waar

sowieso altijd bijzonder véél vlaggen te zien zijn? Wie beslist over zo’n vlaggenverbod?

Waarom juist een verbod op de Catalaanse vlag? Zit er een politieke agenda achter? Is dat een richtlijn van de EU? Tot nu toe kreeg noch de supporter, noch de journalist enige uitleg.

Het wordt boeiend dit op te volgen. Komen er bijvoorbeeld ook in België incidenten? Blijft het bij dit ene (toevallige) incident, of wordt dit een trend?

40.000 illegalen in Berlijn In de Duitse hoofdstad leven meer dan 40.000 afgewezen asielzoekers die het land moeten verlaten. 11.754 onder hen hebben al een bevel gekregen om het land ‘onmiddellijk’ te verlaten. Dat blijkt uit cijfers na een parlementaire vraag van het liberale parlementslid Marcel Luthe in het Berlijnse stadsparlement.

Het aantal afgewezen asielzoekers is sinds april vorig jaar met ruim 3.000 gestegen, en het aantal mensen dat een bevel heeft gekregen om het land te verlaten, steeg met 300. Eigenlijk zouden die mensen het land moeten worden uitgezet, want het bevel komt er pas als er geen juridische of andere bezwaren meer zijn om de uitzetting uit te voeren.

Ook het aantal Afghanen dat Duitsland moet verlaten, blijft sterk stijgen. Einde januari waren niet minder dan 14.592 asielaanvragen van Afghanen afgewezen, ongeveer 1.770 hebben het bevel gekregen het land onmiddellijk te verlaten. Velen waren van de weigering op de hoogte gesteld, maar blijven vooralsnog in het land, ondergedoken en illegaal.

Het aantal illegalen in Duitsland neemt toe, zoals ook duidelijk het geval is in een pak andere West-Europese landen. En steeds minder burgers lijken dit gedoogbeleid van de opeenvolgende centrumrechtse of centrumlinkse regeringen nog te gedogen. Hier groeit een nieuwe explosieve mix. Het draagvlak voor méér migratie neemt zienderogen af. Voorlopig zijn er echter geen politieke aanwijzingen dat het beleid volgt…

Foltercentra Iedereen kent Sabra en Shatila, want die konden gebruikt worden tegen Israël en de christenen in Libanon. Iedereen kent Abu Ghraib en Guantanamo, want daarmee kon propaganda gevoerd worden tegen de VS. Maar wie kent Tadmur of Saydnaya (soms Sednaya gespeld)? Dat waren nochtans twee beruchte folter- en moordcentra van het Assad-regime.

Daar zijn tienduizenden mensen doodgemarteld en geëxecuteerd. Oorlogspropaganda?

Nee, zeker niet. De rapporten, onder andere

van Amnesty International en Syrische mensenrechtenorganisaties, dateren al van 2001 voor Tadmur en van 2004 voor Saydnaya. Lang voor de oorlog uitbrak, toen velen in het Westen, in Israël en in Libanon nog tegen beter weten in hoopten dat met Assad junior een nieuw tijdperk zou aanbreken. Tadmur is door IS veroverd en opgeblazen, maar Saydnaya is nog steeds in bedrijf. De enigen die dat ontkennen zijn de Syrische en de Russische regering. Als er echt een “leugencampagne” of een “hetze” tegen de Assad-dynastie werd gevoerd, dan zouden de media die namen nu luid uitbazuinen en telkens opnieuw herhalen. Ze zouden zelfs niets moeten verzinnen of overdrijven. Gewoon de waarheid zou genoeg zijn geweest. Maar dat behoort bij de “poco”-mentaliteit: als Israëli’s, Amerikanen of christenen een paar terroristen doodschieten of met een drone opblazen, dan is dat een oorlogsmisdaad. Maar als Afrikaanse of Arabische tirannen hun onderdanen bij tienduizenden tegelijk laten creperen, dan is dat normaal. Zij zorgen voor “stabiliteit”. En niet zeuren, want dat speelt de “racisten”, de “zionisten” en de CIA in de kaart.

Kiem van hongersnood De blanke boeren in Zuid-Afrika zullen zonder schadevergoeding onteigend worden. Met die nieuwe wet werden de voorbije week de

kiemen gelegd voor hongersnoden die ZuidAfrika de komende jaren zullen teisteren. Het schrikbarendste precedent is Zimbabwe, waar dezelfde politiek van verdrijving, landroof en plundering van blanke boeren het gebied heeft veranderd van een graanschuur in een hongerland. Het meest moordende voorbeeld dateert uit het Stalintijdperk, toen de boeren in Oekraïne werden “ontkoelakt” en alle landbouwgrond staatseigendom werd. Met het voorspelbare gevolg: zelfs op de vruchtbare zwarte aarde van Oekraïne brak een hongersnood uit die zes miljoen slachtoffers maakte. Het weinige voedsel dat in de staatsboerderijen werd geproduceerd, werd manu militari weggehaald, zodat de “klasse van landeigenaren” volledig verhongerde.

Ideale adviseur De media hebben een ware hetze ontketend tegen John Bolton, maar wij zijn zeer tevreden met zijn benoeming. We kennen hem niet persoonlijk, maar uit de vele artikels en dossiers die hij liet publiceren als directeur van Gatestone Institute weten we dat hij een ideale veiligheidsadviseur is om af te rekenen met het noodlottige buitenlandbeleid van Obama, die alleen de belangen diende van de vijanden van Amerika en het Westen. Hij zal zeker niet beweren dat “terrorisme niets met de islam te maken heeft”.

HET ISLAMITISCH SEPARATISME Vorige week publiceerden 100 Franse intellectuelen een vrije tribune in Le Figaro waarin ze waarschuwden voor het islamitisch separatisme waarbij radicale moslims een parallelle gemeenschap willen creëren in Frankrijk. Stigmatisering, riep links in koor. Een paar dagen later sloeg de moslimterreur nog maar eens toe.

Zes maanden, zo kort heeft het geduurd dat in Frankrijk geen moslimterrorist een aanslag pleegde. De Fransman van Marokkaanse afkomst Redouane Lakdim (26), uit Carcassonne, noemde zich een “soldaat van Islamitische Staat” en begon aan een moordende tocht door de Zuid-Franse stad, met als sluitstuk een gijzeling in een supermarkt. Er vielen vier doden en de terrorist schoot er ook het leven bij in.

Het is opvallend hoe snel de Franse overheid de feiten probeerde te relativeren. Lakdim zou enkel bekend geweest zijn voor een paar kleinere misdrijven. Terwijl hij bekend stond als zijnde geradicaliseerd. Bovendien, die man kreeg de Franse nationaliteit nadat hij voor een aantal misdrijven was veroordeeld.

Emmanuel Macron noemde de aanslagpleger “endogeen”. Tja, als men de Franse nationaliteit zo gemakkelijk toekent, dan is iedereen zeer snel endogeen.

De politiek correcte elite in Frankrijk probeert de zaak af te doen als de zoveelste kleine crimineel bij wie de stoppen doorslaan. Waarna de man zich beroept op Islamitische Staat en aan een moordpartij begint. De zoveelste in een lange rij ‘lone wolfs’, ook al bleek snel dat een paar kennissen van Lakdim door de gendarmerie werden opgepakt. Het was geen commandooperatie zoals op 13 november 2015 met de reeks aanslagen in Parijs, maar dat maakt de zaak niet minder erg.

SI LA FRANCE M’ÉTAIT CONTÉE Terrorisme is niet nieuw In Frankrijk lijkt stilaan sprake te zijn van een zekere gewenning voor terroristische aanslagen. Feit is dat het land al meermaals slachtoffer is geweest van moslimterreur. De aan ISgelinkte acties zijn niet nieuw. Halverwege de jaren tachtig was de cel van Fouad Saleh in Frankrijk actief, gesteund door de Hezbollah en Iran. Tien jaar later waren het Algerijnse moslimterroristen die toesloegen, gevolgd door de terreurcel van Roubaix.

En recentelijk waren er Mohamed Merah, de gebroeders Koauchi, Amédy Coulibaly…

Geen ander Europees land heeft sinds de Tweede Wereldoorlog, in vredestijd, zoveel te lijden gehad onder aanslagen als Frankrijk. En zeggen dat de voorbije jaren tientallen aanslagen verijdeld werden. Door het efficiënte werk van de politie, maar ook door het geknoei van de aanslagplegers. Men kan op basis daarvan toch niet anders dan erkennen dat Frankrijk een structureel probleem heeft. Een oorzaak is natuurlijk de sterke aanwezigheid van moslims: 8,4 miljoen of 1/8 van de bevolking.

Men schat dat een derde daarvan moslimfundamentalisten zijn.

Bovendien is er de onderhuidse frustratie over het bloedvergieten tijdens de Algerijnse Onafhankelijkheidsoorlog van meer dan vijftig jaar geleden.

Een parallelle samenleving De invloed van die fundamentalisten wordt steeds groter in Frankrijk. En vooral, die zijn op een slinkse manier bezig een parallelle samenleving te creëren met radicale moslimgetto’s.

Een soort apartheid, om zich af te zetten tegen de Franse staat.

De andere moslims in die getto’s staan onder steeds grotere druk om zich te onderwerpen aan de radicale islam. Via cultu-

PRIVACY 50 MILJOEN KEER GESCHONDEN Het Verenigd Koninkrijk en de Verenigde Staten zijn in de ban van een schandaal. Hoe is het gesteld met onze privacy op het internet? Bijzonder slecht, blijkt nog maar eens. Gigant Facebook gaat met de billen bloot nu Christopher Wylie, een voormalige medewerker van Cambridge Analytica, uit de schoot klapt. Het verhaal van een Brits-Amerikaans bedrijf dat verkiezingen stuurt.

Zeepbellen in de economie zijn van alle tijden. De jongste jaren wordt een nieuwe zeepbel aangeblazen. De aandeelkoersen van met name technologiebedrijven stegen sterk, de waarderingen van dit soort bedrijven overstijgt vlotjes de magische grens van een miljard dollar ... terwijl in werkelijkheid vaak geen winst gemaakt wordt. Dit kan niet goed blijven gaan. Blijkbaar zijn er geen lessen getrokken uit de internetzeepbel, tussen 1997 en 2001. Toch lijkt het er steeds meer en meer op dat Facebook zijn beste tijd heeft gehad. De kritiek aan het adres van Mark Zuckerberg klinkt steeds luider. Zeker nu zijn socialemediaplatform wordt meegesleurd in een schandaal rond Cambridge Analytica.

Brits moederbedrijf Cambridge Analytica is de Amerikaanse tak van de Britse SCL Group. De afkorting SCL staat, in het Nederlands vertaald, voor ‘strategische, communicatie laboratoria.’ Deze private firma houdt zich bezig met gedragsonderzoek en strategische communicatie. Denk hierbij aan het in kaart brengen van consumentengedrag op het internet. Eveneens kan de statistische analyse van SCL Group gebruikt worden voor het analyseren van politieke voorkeuren. Nog interessanter wordt het, voor opdrachtgevers, als deze voorkeuren via het internet bijgestuurd kun-

Pruisen De passie van Bach past in een piëtistische traditie in Pruisen. Wie het woord piëtist hoort, denkt meteen aan dames die een paternoster afratelen of kaarsen aansteken bij een plaasteren beeld.

Het piëtisme - een scheldwoord van de tegenstanders, en de

ENGELAND wel 50 miljoen Facebookgebruikers in handen. Simon Milner, directeur bij Facebook in het Verenigd Koninkrijk, ontkende dit echter met klem, voor de ogen van de Britse parlementsleden.

Indien Milner zou toegeven dat de gegevens in de handen van derden zijn gevallen, dan zou dit een groot perceptieprobleem opleveren voor Facebook. Wie wil immers nog een sociaal netwerk gebruiken dat zomaar gehackt kan worden of waarvan de directie, willens en wetens, ongevraagd data doorspeelt aan andere bedrijven?

Inval van speurders Vorige week vrijdag vielen twintig speurders van de Britse privacy-waakhond binnen in de Londense kantoren van Cambridge Analytica. Zowel de waakhond als de parlementaire onderzoekscommissie buigen zich nu over de vraag of Facebook genoeg deed om de gegevens van haar gebruikers te beschermen. Mark Zuckerberg, eigenaar van Facebook, zag zich afgelopen weekeinde genoodzaakt om te reageren. In zowat alle Britse kranten verschenen plots paginagrote advertenties waarin de CEO van Facebook zich verontschuldigde bij de Britse bevolking. Zuckerberg spreekt Simon Milner dus duidelijk tegen. Er zijn wel degelijk data ongevraagd in de handen van derde partijen gevallen.

Of miljardair Zuckerberg met zijn advertenties het wantrouwen heeft doen keren, is nog maar de vraag. Zijn platform op sociale media lijkt al langer over zijn hoogtepunt heen. Sinds het losbarsten van dit schandaal zit de aandeelkoers van Facebook in een neerwaartse spiraal. Raakt Facebook het vertrouwen van zowel gebruikers als investeerders kwijt? We zullen zien. Klokkenluider Christopher Wylie is alvast met zijn persoonlijk profiel sinds kort van Facebook verwijderd.

SD

BEI UNS IN DEUTSCHLAND

beweging werd bekend onder die slappe geuzennaam - was echter een vinnige hervormingsbeweging tegen het droge en technische lutheranisme.

Het piëtisme wilde het christendom niet leerstellig of rationeel benaderen, maar vanuit een authentieke ervaring van het goddelijke, het bovenaardse. Het piëtisme verwierp strakke formules en verkoos expressie. Het piëtisme bracht in de Pruisische ambtenarij, het onderwijs en het leger een hoogstaande ethiek binnen. Christopher Clark in zijn “IJzeren Koninkrijk” (Pruisen) - hij is bekend omwille van zijn “Slaapwandelaars”, over de oorsprong van de Eerste Wereldoorlog - ziet het zo: “In het officierenkorps, waar de piëtistische beweging een aantal invloedrijke sympathisanten had, hebben piëtisten met hun morele gestrengheid en hun heilige zin voor roeping er waarschijnlijk toe bijgedragen het oude imago van de officier als een roekeloze, losbandige gokker in diskrediet te brengen en in plaats daarvan een gedragscode in te voeren die gebaseerd was op ingetogenheid, zelfdiscipline en plichtsgetrouwheid, dat later werd beschouwd als typisch Pruisisch.” Die ommekeer ging op voor meer delen van Pruisen, dus ook in het schoolwezen, bij de ambtenarij en de cultuur in het algemeen.

Laten wij het hebben over de taal van Bach. Die is krachtig, beeldend en ontroerend. Duits op zijn best, een taal die hoe langer hoe meer stiefmoederlijk wordt behandeld op de middelbare scholen en in het hoger onderwijs. De jaarlijkse Mattheusmomenten zijn aanroepingen om die verwaarlozing te stoppen.

Taal Wat kan beter zijn om het Duits te (her)ontdekken dan het magistrale boek van Günter Grass van 2010, “Grimms Wörter,

FRANKRIJK

rele organisaties en moskeeën hebben de fundamentalisten zich maatschappelijk verankerd in bepaalde wijken en steden.

Tegelijk onderhouden ze nauwe contacten met criminele bendes. Op die manier worden delen van het Franse grondgebied onttrokken aan elke overheidscontrole. Die gebieden – ‘zones de non-droit’ – worden duidelijk afgebakend: het zijn die wijken waar dagelijks meer dan 80 auto’s in brand worden gestoken. Er wordt geschat dat in Frankrijk jaarlijks 40.000 auto’s in de fik gaan. Vernielingen die vaak gericht zijn tegen concurrerende moslimbendes.

Voor 100 Franse intellectuelen is de maat vol. Zij publiceerden vorige week in Le Figaro een vrije tribune waarin ze waarschuwen voor het islamitisch separatisme. Een radicale moslimgemeenschap gedraagt zich als verdrukte minderheid. Tot ze de meerderheid heeft. Dan wordt de aanval ingezet op nietgelovigen, christenen, joden en gematigde moslims. In Sarcelles, ten noorden van Parijs, controleren salafisten de straten. Daar komen enkel nog gesluierde vrouwen naar buiten. Wanneer er een schooluitstap is, zorgen de salafisten ervoor dat moeders die kinderen begeleiden. Moeders die zich volledig bedekken. In Trappes, ten zuiden van Parijs, is het niet anders. Vrouwen zonderen zich af en komen zelfs niet meer naar speciale vrouwenavonden. Muziek op hun bijeenkomsten is verboden.

De Franse intellectuelen die nu halt zeggen, komen uit uiteenlopende milieus. Denkers als Pascal Bruckner, Elisabeth Lévy en Alain Finkielkraut. Ex-politici als Bernard Kouchner en Luc Ferry. Maar links heeft al een antwoord klaar: de oproep is stigmatiserend voor moslims. Dalil Boubakeur, hoofd van de Grote Moskee in Parijs, wil met de intellectuelen zelfs niet in debat treden. Het toenemende moslimfundamentalisme aankaarten, dat blijft taboe.

Salan

RIGHT OR WRONG

nen worden in een voor hen gewenste richting. SCL verzamelt via het internet allerhande gegevens en verkoopt deze vervolgens door aan derden.

Het bedrijf is erg omstreden en wordt vaak gelinkt aan begrippen als ‘desinformatie’ en het verspreiden van ‘fake news’. De directie van SCL werkte dit imago zelf in de hand, door in het verleden te verklaren dat de communicatiestrategie van SCL op verschillende plaatsen in de wereld opstanden en burgeroorlogen heeft uitgelokt (sic). In 2015 huurden de Republikeinen in de Verenigde Staten SCL in. Ook zou het bedrijf data over duizenden Britten aangeleverd hebben, aan groepen verbonden aan de campagne pro-Brexit. De Amerikaanse tak van SCL, Cambridge Analytica, komt nu in zwaar weer terecht. Christopher Wylie werkte vroeger als directeur bij Cambridge Analytica en trekt als klokkenluider nu zelf aan de alarmbel. Wylie stelt dat miljoenen persoonlijke gegevens van Facebookgebruikers, onder valse voorwendsels, in handen van Cambridge Analytica zijn gekomen. Deze data zijn gebruikt om zowel de publieke opinie in Amerika (pro-Trump) als in het Verenigd Koninkrijk (pro-Brexit) te bespelen. Het was Steve Bannon, tot voor kort adviseur van Donald Trump, die destijds boven Wylie stond binnen de bedrijfshiërarchie. Aan de krant ‘The Guardian’ deed Christopher Wylie zijn verhaal. Ondertussen kreeg dat Britse dagblad een brief in de bus, uitgestuurd door de advocaten van Cambridge Analytica, waarin gesteld wordt dat de krant aangeklaagd wordt voor laster.

Wat vervolgens ontstond is een welles-nietesspelletje. In het Britse Lagerhuis werd een onderzoekscommissie in het leven geroepen die moet achterhalen hoe het precies zit met de datalekken waarvan gewag wordt gemaakt. Volgens Wylie kreeg Cambridge Analytica, op onrechtmatige wijze, de gegevens van

DUITS IS WONDERMOOI, VOORAL DEZE WEEK Wereldwijd ontdekken of herontdekken honderdduizenden mensen tijdens de paasweek het Duits. Zij luisteren naar de Mattheuspassie, in het Westen als compensatie voor en uit heimwee naar het tanende geloofsleven, op verre continenten als ontdekking van een van de meest muzikaal-menselijke lijdensverhalen ooit.

In 68 recitatieven en aria’s wordt de martelgang van Jezus bezongen: “Mache dich, mein Herze, rein/Ich will Jesum selbst begraben/Denn er soll nunmehr in mir/für und für/Seine süsse Ruhe haben/Welt, gebt aus, lass Jesum ein.” Vertaald door Johan Nowé: “Mijn hart, maak je nu rein/Ik wil Jezus zelf begraven/Hij moge voortaan in mij/in alle eeuwigheid/Rust en vrede vinden/ Wereld: ga, laat Jezus in mij zijn!” Je hebt twee soorten vertolkingen van deze Bach in de paastijd.

De eerste is die van Collegium Vocale en Philippe Herreweghe, een absoluut muzikaal hoogtepunt telkens, echter, er zit iets gewrongens aan: een overval van een sympathieke agnost, en dat is Herreweghe, op een christelijk icoon. Proper maar zielloos. Geef mij maar wat ik hoorde in een volle Sint-Gilleskerk in Brugge, van het koor en orkest met gemotiveerde amateurs, Collegium de Dunis, onder de leiding van dirigent en priester Ignace Thevelein. Er waren twee meezingkoralen, en de Brugse bisschop gaf tussendoor een mooie interpretatie van deze passie.

9

Het nabije buitenland

29 maart 2018

DUITSLAND

vertaald in het Nederlands in 2015, en dat op een onnavolgbaar creatieve manier. Dat boek is een wervelende ode aan de taalkracht van de gebroeders Grimm, ingedeeld in de letters van het alfabet met hoogstaande bedenkingen, doorgewoven met herinneringen, over de schoonheid van het Duits.

In januari 2009 kwam Grass in Lübeck samen met zijn vertalers uit de hele wereld, bijeenkomsten die hij organiseerde vanaf de jaren zeventig. Tijdens de tafelrede kondigde Grass aan dat het de laatste samenkomst zou zijn, want zijn volgende, en naar hij veronderstelde laatste, boek zou onvertaalbaar worden. De Duitse taal zou centraal staan, aan de hand van het Deutsches Wörterbuch (1840-1960), in gang gezet door de gebroeders Grimm. De Nederlandse vertaler Jan Gielkens bracht vijf jaar na de Duitse editie een geslaagde en amusante Nederlandse boreling van het boek uit bij Meulenhoff. Een krachttoer.

Nu we het hebben over de Duitse taal en, in afgeleide orde, letteren, graag uw aandacht voor “Gute Nacht, Freunde” uit 2016 van de Nederlandse uitgever Cossee. Die specialiseert zich in het opnieuw op de markt brengen van klassiekers. In “Gute Nacht, Freunde, Duitsland in vijfentwintig boeken”, mag de bevriende Duitse uitgever Christoph Buchwald vertellen over zijn persoonlijke keuze van Duitse literaire hoogtepunten uit de afgelopen honderd jaar. Mooie vignetten in het Nederlands.

Ik verlaat met deze hulde aan het Duits, en enkele tips, “Bei uns in Deutschland”. Onze hoofdredacteur heeft een nieuwe pen ontdekt die mij, met mijn volle goesting, zal vervangen na vele jaren – sinds 2014 – deze teksten verzorgd te hebben.

Wat niet betekent dat mijn rol in deze rubriek volledig is verdwenen.

Kurt Ruegen

10

Beeldspraak

29 maart 2018

MEDIALAND

FILM Het ultieme sprookje voor de ‘geek’ in ons allemaal

Twitter censureert Tom van Grieken Ooit werd het ‘cordon médiatique’ uitgevonden om het succesrijke Vlaams Blok uit de traditionele media te weren. Dat ‘cordon médiatique’ dicteerde dat het Vlaams Blok doodgezwegen diende te worden, tenzij het echt niet anders kon. Enige uitzondering: als de partij in een lastig parket terechtkwam, bijvoorbeeld omdat iemand wat vuile was wou buitenhangen, mocht wel over het Vlaams Belang bericht worden. En liefst zo uitvoerig mogelijk.

Dat ‘cordon médiatique’ is nog steeds springlevend, en blijft tot vandaag het Vlaams Belang treffen. Maar de laatste maanden wordt dat ‘cordon médiatique’ meer en meer uitgebreid naar een soort van ‘cordon social-médiatique’. Het is nog niet zo lang geleden dat sociale media zoals Twitter en Facebook een vrijhaven waren voor (onder meer) Vlaams Belang. Via de sociale media kon de partij haar boodschap eindelijk ongefilterd kwijt, niet alleen bij de achterban, maar via ‘likes’ en ‘retweets’ ook bij de rest van de bevolking. Maar zowel Twitter als Facebook passen de laatste tijd steeds vaker censuur toe op partijen en personen die buiten de politiek correcte lijntjes kleuren.

Zo verloren in de herfst van verleden jaar Vlaams Belang en zijn partijvoorzitter Tom van Grieken op Twitter hun “blauw vinkje”. Zo’n “blauw vinkje” is een aanduiding dat de eigenaar van het Twitteraccount op echtheid gecontroleerd werd, waardoor gebruikers van Twitter het account kunnen onderscheiden van parodieën. Als reden voor het verwijderen van dat “blauw vinkje”, liet Twitter weten dat Vlaams Belang en Tom van Grieken “indruisen tegen het gebruikersbeleid van Twitter”. Ter vergelijking: PVDA België heeft wel nog zo’n “blauw vinkje”.

Blijkbaar druist het verdedigen van de Cubaanse en Noord-Koreaanse regimes niet in tegen het gebruikersbeleid van Twitter.

Ondertussen ging Twitter nog een stapje verder. Sinds kort worden ook de advertenties van Tom van Grieken door Twitter geblokkeerd. Deze keer laat Twitter weten dat Tom van Grieken “niet in aanmerking komt om deel te nemen aan het advertentieprogramma van Twitter op basis van ons beleid inzake haatdragende inhoud”. In het bijzonder zou Twitter aanstoot nemen aan “haatdragende taal” tegenover “een beschermde groep”. Over welke “beschermde groep” het precies gaat, laat Twitter niet weten. Vraagje aan Twitter: vallen de burgers van Cuba en Noord-Korea volgens jullie dan niet onder de noemer “beschermde groep”?

Wie pleegde de aanslagen van 22 maart?

Verleden donderdag was het precies twee jaar geleden dat de aanslagen in Zaventem en in Brussel plaatsvonden. Het spreekt voor zich dat de media bij die verjaardag stilstonden en terugblikten, maar het viel op dat de media de thema’s voor de herdenking zorgvuldig hadden uitgekozen. Zo was er - terecht - veel aandacht voor de slachtoffers en de lijdensweg die zij de afgelopen twee jaar hebben moeten ondergaan. Het is hemeltergend dat de verschillende instanties er maar niet in slagen de slachtoffers op een gepaste manier op te vangen en bij te staan.

Maar wat, naar onze bescheiden mening, toch ook enige aandacht verdiend had, waren de daders van de aanslag, en in het bijzonder hun beweegredenen. Vooral naar dat laatste was het weer ver zoeken in de vele beschouwingen naar aanleiding van 22 maart. Nogal wat media deden alsof de aanslagen van 22 maart een soort natuurcatastrofe waren geweest, waar vooral geen achterliggende oorzaak voor gezocht dient te worden. Anderen spraken over één of andere radicalisering, zonder te vermelden wat voor radicalisering het alweer betreft.

Om het moslimterrorisme in het Westen volledig uit het geheugen van de bevolking te wissen, is het volgens de media blijkbaar nog een beetje te vroeg. Maar men probeert het alvast te vervagen tot een onbestemd terrorisme door “geradicaliseerden”, dat zomaar plotseling kan toeslaan als een donderslag bij heldere hemel.

Wie pleegde de aanslag in Carcassonne en Trèbes?

De berichtgeving over de gijzelingsactie in Carcassonne en Trèbes in Zuid-Frankrijk verleden week was niet veel beter. Uiteraard, want ook die aanslag werd gepleegd door een “geradicaliseerde”. Een geluk bij een ongeluk: door de heldendaad van politieman Arnaud Beltrame – je kan alleen maar hopen dat je in dezelfde situatie op dezelfde manier zou reageren – hoefde de berichtgeving deze keer niet te veel over de dader en zijn motieven te gaan. Oef!

Ready Player One Slechts twee maanden na de release van “The Post” - een historisch drama met Meryl Streep, als uitgeefster van ‘The Washington Post’, en Tom Hanks - is er al een nieuwe film van Steven Spielberg in de zalen. Spielberg kennen we van klassiekers als “E.T.: The Extra Terrestial”, “Jaws”, “Indiana Jones”, en “Jurassic Park”.

“Ready Player One” is de langverwachte verfilming van de gelijknamige bestseller van de Amerikaanse schrijver Ernest Cline.

Sp.a wast witter dan wit Wat een soap rond de vervanging van de F-16’s. De media hebben samen met de rode oppositie N-VA-bloed geroken, en geven volle gas. Alleen hebben wij een vermoeden dat de rake opmerking van partijvoorzitter Bart de Wever dat de socialisten wat legeraankopen betreft niet bepaald het beste ‘track record’ kunnen voorleggen in veel Vlaamse huiskamers op instemmende knikjes onthaald werd. Die opmerking werd in de media meteen geduid als een “zware uithaal naar de sp.a”, soms vergezeld van een korte verwijzing naar de affaires rond Agusta en Dassault. Niet veel media voelden zich geroepen daar dieper op in te gaan, en het stinkende potje van de socialisten nog eens open te trekken. Dit keer geen Willy Claes of Frank Vandenbroucke die in de studio uitleg moesten verschaffen over de miljoenen aan omkoopgeld die in de kas van de Vlaamse SP werden gestort door Agusta en Dassault.

Dat de meeste media doen alsof de sp.a op Defensie witter dan wit zou wassen, is te gek voor woorden, maar tegelijk bijzonder tekenend en volledig in de lijn der verwachtingen. Maar kiezers die te jong zijn om zich de affaires rond Agusta en Dassault te kunnen herinneren, worden hiermee door de media natuurlijk wel grandioos om de tuin geleid.

Verboden reclame doorspoelen!

Het ideetje is de laatste jaren al een paar keer opgedoken: zou men niet op één of andere manier kunnen verhinderen dat mensen die uitgesteld naar een tv-programma kijken de reclame gewoon zouden doorspoelen? Op die manier zouden de reclameblokken op tv hun waarde niet verliezen, en daardoor de opbrengsten voor de tv-kanalen en dus ook de productiehuizen kunnen verzekeren. Vlaams minister van Media Sven Gatz liet verleden week optekenen dat hij wel brood ziet in dat idee, al was het maar om op die manier een paar jaar respijt te kunnen winnen voor de Vlaamse productiehuizen. Daarmee geeft hij meteen toe dat zo’n maatregel uiteindelijk niet veel meer zou zijn dan uitstel van executie.

Zijn partijvoorzitster Gwendolyn Rutten reageerde meteen verbolgen op de uitspraak van Sven Gatz. Zij maakt er een punt van dat het bij de liberalen verboden is te verbieden, en dat de mensen zelf moeten kunnen kiezen of ze naar reclame kijken of niet.

Zij heeft natuurlijk een punt, overigens net zoals Sven Gatz, maar ze geven tegelijk allebei blijk van een stuitende intellectuele luiheid.

Het probleem is niet dat de fundamentele vrijheden van de kijkers worden aangetast wanneer ze technisch verhinderd worden om reclame door te spoelen, en het gaat er ook niet om de Vlaamse productiehuizen enkele jaren extra respijt te geven. Het probleem is dat de huidige Vlaamse productiehuizen op zoek moeten naar een ander inkomstenmodel, en liefst zo snel mogelijk. Slagen zij daar niet in, dan zullen zij uiteindelijk vervangen worden door andere productiehuizen, die zich wel weten aan te passen aan de technologische vooruitgang.

Meer zelfs, Gatz speelt met zijn voorstel in de kaart van de huidige marktspelers, die liever lui zijn en hun marktmodel van verleden jaar per wet beschermd willen zien, in plaats van te moeten vechten tegen de concurrentie van innovatieve nieuwkomers. Trouwens, er is geen enkele reden om aan te nemen dat als de Vlaamse productiehuizen ten onder zouden gaan, er geen nieuwe Vlaamse productiehuizen zouden ontstaan om Vlaamse inhoud te produceren. De behoefte om lokaal geproduceerde programma’s en series te bekijken zal blijven bestaan.

Op de keper beschouwd is Woestijnvis maar pas twintig jaar oud, en is Koeken Troef (van Bart de Pauw) zelfs geen tien jaar oud. Waarom zouden dat de laatste productiehuizen moeten zijn die op Vlaamse bodem opgericht werden? En zeggen dat ze zich bij Open Vld toch zo graag voordoen als “progressief”!

Naar verluidt werden de filmrechten van het boek al in 2010 gekocht door productiehuizen Warner Bros en De Line Productions, nog voor het boek officieel werd uitgegeven.

Het filmscript werd geschreven door Cline en Zak Penn, en de film was jarenlang in de maak. Spielberg beweerde in een interview dat “Ready Player One” één van de moeilijkste films was die hij ooit heeft gemaakt, naast “Jaws” (1975) en “Saving Private Ryan” (1998). Één van de redenen waarom we zo lang op de film hebben moeten wachten, is ongetwijfeld het feit dat de prent boordevol referenties naar oude videogames en films zit. Spielberg moest eerst alle rechten verkrijgen voordat hij ze in de film kon verwerken. De film werd aangeprezen als een nostalgische explosie van popcultuur, en ik moet zeggen dat ik niet teleurgesteld ben. Integendeel.

OASIS De film speelt zich af in een dystopische toekomst. Het is 2045, de Aarde is overbevolkt en men kampt met de nasleep van diverse crises. “Er zijn zoveel problemen dat men niet meer probeert ze op te lossen, maar ze te overleven”, zegt de 18-jarige Wade (Tye Sheridan), de hoofdpersoon. Hij woont in een achterbuurt, in een toren van opgestapelde campervans en trailers. Om te ontsnappen aan de dagelijkse kwelling en verveling vlucht Wade, samen met de rest van de bevolking, naar OASIS, een digitale virtuele wereld gebouwd door oprichter James Halliday (Mark Rylance).

Halliday schiep een wereld waar mensen naartoe kunnen gaan, zonder echt ergens naartoe te gaan. Een wereld waarin de enige beperking de limiet van je eigen fantasie is. Een wereld die zijn eigen economie (met munteenheid!) heeft ontwikkeld en waar iedereen, ongeacht afkomst, een eerlijke kans maakt. De enige regel? Nooit je ware identiteit aan een andere speler bekendmaken. Wade speelt onder de naam Parzival, naast zijn beste vriend Aech, die hij alleen binnen de OASIS kent.

Paasei Wanneer Halliday overlijdt, uploadt hij een video waarin hij een wedstrijd aankondigt. De speler die als eerste de drie sleutels en een paasei vindt die Halliday ergens in het spel heeft verstopt, zal de nieuwe eigenaar zijn van zijn imperium. Dit ontaardt meteen in een gigantische competitie tussen de spelers, maar ook het miljoenenbedrijf IOI (Innovative Online Industries) van snoodaard Noland Sorrento (Ben Mendelsohn) strijdt om de titel. Ondanks het feit dat Parzival en Aech amateurs in de strijd zijn, doen zij hun uiterste best om ervoor te zorgen dat de OASIS niet in de handen valt van Sorrento, die geen goede bedoelingen heeft met de toekomst ervan. Tijdens deze missie ontmoet Parzival andere gelijkstemden, zoals Art3mis, een meisje waarvoor hij een gigantische “cybercrush” ontwikkelt.

Totaalpakket Spielberg heeft een film gemaakt waarin alle elementen voor vermaak aanwezig zijn: spanning, actie, nostalgie, romantiek, humor (veel humor!) en verrassing. Er is zelfs een deel van de film waarin we kort horror mogen ervaren.

Ik was omvergeblazen na het zien van de film. Ik denk zelfs dat ik mij in een heel lange tijd niet zó heb vermaakt tijdens een film, vooral dan een film van meer dan twee uur. Critici mogen voor mijn part alles zeggen wat ze willen, maar niemand kan ontkennen dat Spielberg met “Ready Player One” een meesterwerk heeft gemaakt dat, op zijn minst, door iedereen die is opgegroeid tussen 1970 en 2010 gewaardeerd zal worden. “Ready Player One” is een achtbaanritje door een gestructureerde chaos, zoals alleen Spielberg dat kan. Intens van de eerste seconde tot de laatste, en daarbovenop een geweldige 80’s-soundtrack. Tip: bekijk vooraf Thirza Nerissa geen trailers. Laat u verrassen.

Actueel

29 maart 2018

Eurostadion voorgoed begraven Sneller dan verwacht heeft de stad Brussel definitief de stekker uit het Eurostadion getrokken. Het schepencollege kreeg van de gemeenteraad de opdracht de erfpachtovereenkomst van 99 jaar met Ghelamco op te zeggen. Daarmee eindigt het dossier waar het begonnen was: bij een Brussels stadsbestuur dat, net als het Brussels Gewest, gedreven werd door grootheidswaanzin.

PS-burgemeester Close heeft blijkbaar ingezien dat met dit absurde project geen eer meer te behalen valt bij de komende gemeenteraadsverkiezingen en koos voor de enige correcte beslissing. Er zal nog een stevig robbertje gevochten worden met Ghelamco over de kostprijs van heel dit verhaal.

Zullen de West-Vlaamse betonboeren vergoed worden voor de miljoenen euro’s die ze investeerden in erelonen van architecten en advocaten, in de opkoop van woningen en in grootschalige archeologische opgravingen? En op wiens kosten zal het terrein weer helemaal opgeruimd worden? Of zullen de indrukwekkende bergen en sleuven van deze neparcheologie gewoon blijven liggen?

Overwinning voor het verzet van onderuit In ieder geval zijn we bijzonder verheugd dat het dossier voorgoed van de baan is.

Laten we vooral het positieve onthouden.

Dit dossier heeft aangetoond dat het vandaag nog steeds mogelijk is om grootschalige projecten te bekampen, ook al heeft het hele establishment én Koning Voetbal zich erachter geschaard.

We mogen niet vergeten dat dit dossier in september 2013 de uitdrukkelijke steun kreeg van het Brussels Gewest, premier Di

Rupo én de toenmalige Vlaamse regering (CD&V, N-VA en sp.a) van Kris Peeters. Het verzet is van onderuit gekomen, van lokale politici, een handvol parlementsleden, de VVB en enkele kritische media, waaronder uw Pallieterke en het blad De Zes. En natuurlijk de 2.500 brave burgers die gemotiveerde bezwaarschriften hebben ingediend.

Ik noem graag de namen van Walter Vansteenkiste, de dappere burgemeester van Wemmel, van de Brusselse parlementsleden Johan Vandendriessche en Arnaud Verstraete en de Vlaamse parlementsleden Axel Ronse en Stefaan Sintobin. Ook Ben Weyts, Bart Verhaeghe en enkele bestuursleden van RSC Anderlecht deden hun duit in het zakje, vooral dan achter de schermen.

Eén naam wil ik een bijzondere ereplaats geven. Deze van wijlen Joris van Hauthem. Hij was degene die in het Vlaams Parlement de kat de bel aanbond en die de ministers Kris Peeters en Philippe Muyters het vuur aan de schenen legde. Joris stond toen moederziel alleen. Hij was lange tijd een roepende in de woestijn. Maar hij had over de hele lijn gelijk, en alle argumenten die hij toen gebruikte, werden nadien door de anderen overgenomen. Heel graag wil ik deze overwinning dan ook opdragen aan de veel te vroeg gestorven Joris van Hauthem.

BL

Antwerpen subsidieert moskeegidsen Op 16 februari 2018 is er een college van burgemeester en schepenen in Antwerpen.

Er staan twee opvallende punten op de agenda. Zo wordt voor 2018 een afsprakennota afgesloten met “Al Umma vzw” voor het uitvoeren van het project ‘Open moskee’ voor een bedrag van 12.000 euro. En er wordt voor 2018 een afsprakennota afgesloten met “Motief vzw” voor het uitvoeren van het project “Moskeegidsen” voor een bedrag van liefst 27.800 euro. De toelagen zijn nominatief vastgelegd bij budgetopmaak 2018 van de stad Antwerpen.

Het besluit past volgens het college in de realisatie van de doelstelling “Harmonieuze stad”: iedere Antwerpenaar kan zijn eigen levensbeschouwing in optimale omstandigheden beleven met respect voor andere Antwerpenaren, voor het seculiere karakter van de overheid en voor de scheiding van religie en overheid. De vzw Al Umma werd opgericht op 17 juni 2009. Artikel 3 van de oprichtingsakte bepaalt dat de doelstelling van de vzw “het beheren en organiseren van een islamitische (sic) gebedshuis is”. ‘Umma’ betekent wereldgemeenschap van de moslims. De webstek van de vzw is verouderd en bevat nauwelijks recente informatie.

Motief Een subsidie van 27.800 euro gaat naar de vzw Motief. Het adres van die vzw is, volgens het besluit van de stad Antwerpen, Boomsesteenweg 269 te 2020 Antwerpen. Er is echter

een probleem. Volgens de officiële gegevens van de kruispuntbank is op dat adres geen vzw meer gevestigd. Op de algemene vergadering van 11 januari 2018 van de vereniging werd immers beslist om de vzw te verhuizen naar Mechelen. Aangezien het besluit van de stad Antwerpen ruim een maand later genomen werd (op 16 februari), moet de vraag gesteld worden of die vzw nog wel recht heeft op deze subsidie van de stad. Officieel verschijnt de adreswijziging pas op 7 maart in het Staatsblad. Overigens, in de balanscentrale van de Nationale Bank vinden we slechts één jaarrekening van de vzw: die van 2007. Niet echt actueel en relevant. En ja, ook van de Vlaamse regering ontvangt die vzw jaarlijks een subsidie, van ongeveer 130.000 euro.

Salafisten steeds sterker Eerst de cijfers. Het Duitse Bundeskriminalamt telt op het Duits grondgebied steeds meer salafisten, radicale islamisten. In 2014 ‘nog maar’ 7.000, vandaag 10.300, een stijging op vier jaar met 48 procent. Op een totaal van 24.000 islamisten (mensen die naast de religieuze invulling van de islam ook de politieke invulling wensen) een steeds hoger aandeel. Alle deradicaliseringscursussen, sociaal assistenten, begeleidingsprogramma’s, centen en investeringen ten spijt.

Het Bundeskriminalamt schat de potentieel gewelddadige salafisten in Duitsland op 730 personen. 890 personen trokken sinds het begin van de Syrische burgeroorlog in 2011 naar het Midden-Oosten en daarvan kwam ongeveer een derde (300) terug naar Duitsland, geradicaliseerd en militair geschoold. Die feiten zijn in ons onzalige land ongeveer identiek.

Het radicalisme groeit … in alle stilte Het radicaliseringsproces gaat onverminderd en in alle stilte voort. Meestal achter weinig opvallende muren, en meestal in een grootstedelijke omgeving. Maar ook in kleinere gemeenschappen, zoals Hildesheim. Een van de belangrijkste salafistische netwerkers en ronselaars voor IS was Ahmad Abdulaziz Abdullah A., beter gekend als prediker Abu Walaa.

Een manusje-van-alles die een bovenregionaal salafistisch netwerk uitbouwde, compleet met terreurfinanciering en bijstand ter voorbereiding van strafdaden.

Anis Amri, de spil van de aanslag op 19 december 2016 op de Berlijnse Weihnachtsmarkt aan de Keizer Wilhelm-Gedächtniskirche, was een van zijn aanhangers. Ook de uitvoerders van de aanslag van Essen in april 2016 kan men gerust als Walaa-leerlingen bestempelen.

Als verspreider van haatboodschappen was Walaa werkzaam voor het intussen verboden “Deutschsprachigiger Islamkreis” in Hildesheim. Bewoners waren bijzonder verrast toen ze het nieuws vernamen, want in de buurt had niemand iets gezien of opgemerkt

Vereniging verboden, probleem opgelost Brave burgers, die persberichten gemakkelijk voor waar nemen, zouden kunnen denken dat eens die vereniging ontbonden was, het probleem ook opgelost was. Helaas voor de goedgelovigen! Verschillende Arabische families trokken weg en zochten een nieuwe vestigingsplaats.

Irfan Peci (als veldwerker actief voor de Verfassungschutz in het Duits-islamitisch milieu, en die zich in de problematiek heeft vastgebeten), vertelt: “Na de arrestatie van enkele lei-

Besluit Vraag is, uiteraard, of de stad Antwerpen een project zoals ‘moskeegidsen’ moet subsidiëren.

Naast die inhoudelijke vraag, is aan deze subsidie een technisch aspect verbonden. De vzw die deze toelage ontvangt, is op het moment van de toekenning van de subsidie niet meer gedomicilieerd in Antwerpen, wel in Mechelen. Twee punten om over na te denken. TD

dende figuren zoekt men een nieuwe richting, men verhuist naar een andere stad en zet daar het werk onder een nieuwe hiërarchische (islamitische) overste gewoon verder.” Vooral roodgroen bestuurde steden worden door de islamisten geviseerd om er te werken (Hamburg, Bremen en het Ruhrgebied).

Voorbeelden te over Neem nu de Al-Quds-moskee in Hamburg.

Na de aanslag van 11 september 2001 was de moskee in het vizier van de veiligheidsdiensten geraakt, omdat ze bezocht werd door drie van de vier zelfmoordpiloten. Een van de bekendste haatpredikers was imam en terrorist Mohammed Fazazi. Al-Quds werd gesloten, en een nieuwe vereniging zag het levenslicht, eveneens in Hamburg, “Masjid El Iman”. Na de sluiting van Al-Quds fungeert die vereniging als aantrekkingspool voor salafisten.

In Bremen alleen al leven 500 salafisten. Daar werd een zogenaamde Kultur- und Familienverein verboden wegens heel sterke betrokkenheid bij terrorisme. Maar de salafisten zijn er nog en ze blijven bijzonder actief.

In Nordrhein-Westfalen ziet de toestand er even dramatisch uit. Een vierde van alle jihadisten komt uit dat Bondsland. Vooral Bonn heeft een groot probleem. Daar alleen al wonen zo’n 320 salafisten, waaronder een 40-tal ronduit gevaarlijke kerels. Toen Bonn nog de hoofdstad was van West-Duitsland, richtte SaoediArabië op uitnodiging van de Duitse bondsregering daar de Koning Fahd-academie op, een school voor Arabische diplomatenkinderen. De bondsregering trok naar Berlijn, en de ambassades sloten daar hun deuren. Maar die academie bleef, en daarrond ontstonden islamitische scholen, gemeenschappen en moskeeverenigingen. Kortom, de ideale infrastructuur voor radicale moslims.

Uit alles blijkt dat het beleid geen controle krijgt op dit bedreigende fenomeen. Even merkwaardig, of juist niet: in het conservatieve Beieren krijgt de radicale islam weinig of geen voet aan de grond, en ook niet in het “rechtse”, en volgens sommige verlichte commentatoren zelfs “reactionaire”, oostelijke deel van Duitsland.

Piet van Nieuwvliet

Stille NSV!-mars voor blanke boeren in Zuid-Afrika In Gent organiseerde studentenvereniging NSV! op donderdagavond 22 maart een stille mars om aandacht te vragen voor de problematiek van de plaasmoorde in Zuid-Afrika. Linkse activisten organiseerden een tegenbetoging.

Moskeegidsen Op de webstek van vzw Motief staat meer informatie. Voor het project “Welkom in onze moskee” zoekt Motief nog ‘een aantal gemotiveerde jongeren die bezoekers willen gidsen in een Antwerpse moskee’. Met het project “Welkom in onze moskee” worden de deelnemers volgens de vzw aangespoord ‘zelf een spiegel voor te houden en stil te staan bij de eigen positie en de eigen bril waarmee ze naar de samenleving kijken’.

Als moskeegids geef je volgens Motief geen snelcursus ‘Islam voor dummies’, maar vertel je vanuit je eigen ervaring en kennis over je eigen geloofsbeleving.

11

Sedert het einde van de apartheid in 1994 en de machtsovername door het ANC zijn de ‘plaasmoorde’ schering en inslag in ZuidAfrika. Tussen 1994 en 2010 zouden volgens niet-officiële statistieken - de Zuid-Afrikaanse regering weigert statistieken daaromtrent bij te houden – 3.770 blanke boeren vermoord zijn. Naast de moorden vinden ook dagelijks gruwelijke overvallen en verkrachtingen plaats op blanke boeren en hun families.

“Mainstream media negeren de kwestie” Het NSV! organiseerde de stille mars om de kwestie onder de aandacht te brengen. In

onze media wordt namelijk amper tot geen aandacht besteed aan de problematiek in Zuid-Afrika. “De noodkreten van de ZuidAfrikaanse boeren vallen in dovemansoren.

De mainstream media negeren de kwestie”, luidt het. “Slechts weinig mensen zijn zich ervan bewust dat in Zuid-Afrika een genocide aan de gang is.”

Zo’n 250 manifestanten trokken daarom de straat op om in stilte te protesteren en aandacht te vragen voor de problematiek.

“Het anti-blank racisme en de genocide moeten stoppen in Zuid-Afrika”, aldus Dennis Bels van NSV!. Volgens de demonstranten is er wel degelijk een genocide aan de gang op de blanke minderheid in Zuid-Afrika en hebben de roofovervallen, verkrachtingen en moorden een racistisch motief.

Vanuit linkse hoek werd een tegenbetoging georganiseerd om de stille mars te boycotten. Zij vinden de stille antiracismemars “een provocatie van fascisten”. “De ervaring leert ons dat indien er geen sterke tegenreactie komt op deze provocaties, de fascisten steeds verder zullen gaan”, klonk het bij de organisatoren van de tegenbetoging, ‘Syndicalisten TEGEN Fascisme’.

Tom L allemand

12

Cultuur

29 maart 2018

Vanitas, vanitatum

In herinnering

Hans de Belder (1938 - 2018) Nooit eerder werd ik, zoals op de eerste dag van de lente, bij een begrafenisdienst in een kerk door de pastoor verwelkomd in niet minder dan vijf talen: het Nederlands, het Frans, het Engels, het Duits en het Italiaans (helaas niet in het Afrikaans, het Catalaans of het Fries). In de kleine doch mooie Sint-Pancratiuskerk in Kraainem hoorde ik geen orgelmuziek, wel pianomuziek.

En een goed koor dat gelukkig ook nog Vlaamse liederen ten gehore bracht. Onder de tientallen meestal grijze en wijze aanwezigen waren een aantal bekende politici, maar Mark Eyskens (ooit als minister zijn chef) en mevrouw Dorothée Cardon de Lichtbuer (burgemeesteres van de faciliteitengemeente Kraainem) schitterden door hun opvallende afwezigheid. Tussen zielenadel en lokaal ingeplante Franstalige landadel gaapt in Belgenland nog altijd een diepe kloof.

Hans de Belder (Lier, 10 januari 1938 – Leuven, 13 maart 2018) was gehuwd met een Ierse dame en leek in alle opzichten op een wat mysterieuze maar minzame altijd glimlachende aristocraat (een rijke en voorname persoon met een zeer hoge maatschappelijke positie). Hij was de zoon van de zeer Vlaamsgezinde dichter, bloemlezer, vertaler en uitgever (Colibrant-uitgaven) Jozef de Belder en van de lerares en schrijfster Line Lambert die zeer actief was in de Dietse meisjesbeweging, en hij was de broer van voormalig journalist (redacteur van De Standaard) Hein de Belder. Hans was een topdiplomaat, een kunstliefhebber (bewonderaar en kenner van Pieter Breughel de Oude), een verwoed zeiler (vanuit de haven van Breskens) en van 1987 tot 1991 was hij senator voor de Volksunie. En sedert 1991 was hij directeur-generaal van de Vlaamse Dienst voor Buitenlandse Handel. De rest is voor de annalen van de ambtenarij en de geschiedenis. Maar een paar jaar later verraste hij ons met zijn wonderlijk boek “Het wonder van de Blaskets” (uitgeverij Contact, 1993) waarin Hans de Belder de verlaten eilandengroep The Blaskets ten westen van Ierland in de Atlantische Ocean evoceert. Dat boek werd opgedragen aan zijn zoon met de typisch Ierse naam Brandaan, en ik citeer een paar zinnen uit het eerste deel van dat zeer merkwaardige boek: “De Ieren hebben de merkwaardige gave om hun cultuur op een ongedwongen, zelfzekere wijze te promoten via de vreemde taal, het Engels. In tegenstelling tot de Vlamingen, die traditioneel huiverig staan tegen het Frans als instrument van verspreiding van Vlaamse poëzie, bespelen de Ieren meesterlijk het Engels.” Nog een uitspraak van de voormalige topambtenaar die zijn verleden en zijn volk nooit verloochende: “Neen, het gaat hier over een cultureel fenomeen dat volledig uit de eigen bodem is gegroeid en dat langs de pen van de autochtoon, de gewone, in armoede levende mens, met ongeziene kracht naar de oppervlakte is geperst.” Laten we dus zijn weduwe Una en familie veel sterkte en vertroosting wensen.

Hendrik Carette

Gerd Laureyssens (1959 - 2018) “Een leven van goedheid en eenvoud” Op 20 maart overleed Gerda Laureyssens – Gerd voor de vrienden – op veel te jonge leeftijd, na een moedig gedragen ziekte. Vlaamsgezindheid kreeg Gerd al van jongsaf ingelepeld, met een doortocht bij de Dietse Blauwvoetvendels in Hove als gevolg. Ze bleef actief in VVB en Vlaams Blok/Belang, waar ze vooral achter de schermen haar mannetje stond. Het hoeft niet te verbazen dat haar zoon – Tom van Grieken – in dezelfde politieke richting evolueerde.

Zelf leerde ik Gerd kennen in de Marnixring Max Wildiers, waar ze een twaalftal jaren geleden lid van werd. Op Gerd kon je altijd rekenen. Moesten er brieven verstuurd worden naar de leden, je hoefde het Gerd maar te vragen. Moest er iemand aan de kassa zitten, of was er iemand nodig achter de toog, Gerd stak de handen uit de mouwen voor de vereniging. Of het nu de Marnixring was, of de Debatclub, of het Vlaams Belang, op de inzet van Gerd kon je rekenen. De jaarlijkse fietstocht van onze Marnixring eindigde meermaals in de tuin van Gerd, waar we de dag afsloten met een braai met bijhorende zangstonde.

En de buren mochten gerust horen welke Vlaamse liederen we zongen… Ze kwam eerlijk voor haar Vlaamse overtuiging uit. Iedereen mocht dat weten. Elk jaar wapperde de leeuwenvlag op 11 juli aan haar gevel. En bij de jongste verkiezingen plantte ze een groot verkiezingsbord van het Vlaams Belang in haar voortuin, wat natuurlijk tot vandalisme leidde.

In een interview in Het Nieuwsblad (verschenen eind augustus 2017, in de reeks ‘moeders van partijvoorzitters’) vertelde ze hoe politieke tegenstanders haar de huid vol kwamen schelden in haar bloemenwinkel in Mortsel. Gerd had het daar moeilijk mee, want zelf respecteerde ze andere ideeën. Ze ergerde zich aan het feit dat Ingrid Pira (Groen), toen burgemeesteres van Mortsel, wel iedereen een hand kwam geven op een feestje van de gemeente, maar niet aan de tafel waar Gerd aan haar zoon (toen gemeenteraadslid in Mortsel) hadden plaatsgenomen. “Ik ben wie ik ben. Ik geef iedereen een hand, wars van hun overtuiging. En ik schaam me niet voor Tom en zijn partij. Integendeel”, liet ze optekenen in dat interview.

Vorig jaar kondigde ze in onze oktobervergadering haar afscheid aan, de diagnose was toen al onomkeerbaar. Vijf maanden later moeten we afscheid van haar nemen.

Voor Gerd geldt zeker deze afscheidszin: “Als gij morgen valt en ik blijf alleen, kameraad, ‘k blijf trouw en ik vecht voor twee.”

Vaarwel, Gerd, je was in onze Marnixing een voorbeeld van inzet en Vlaamse overtuiging. We wensen namens onze redactie heel veel sterkte aan Tom en familie.

Karl van Camp

Hotels en restaurants waar Vlamingen thuis zijn

Het nationaal museum Kasteel van Gaasbeek kiest dit jaar voor het thema ‘vanitas’.

Een eerste tentoonstelling brengt twee kunstenaars samen, Félicien Rops en Thomas Lerooy, die in hun werk vaak de vergankelijkheid in de verf zetten.

De titel van de tentoonstelling in het Kasteel van Gaasbeek, ‘Vanity Fair’, verwijst naar de roman uit 1847 van William Thackeray, een satire op de hypocrisie in de Britse samenleving in de vroege negentiende eeuw. Het is ook een knipoog naar het Amerikaanse modeen lifestyleblad met dezelfde titel. De expo gaat bijgevolg over ijdelheid en vluchtigheid.

Dan ligt de keuze voor Félicien Rops (18331898) voor de hand, met zijn karikaturen, bijtende aanklachten en vele voorstellingen van de negentiende-eeuwse vrouw in al haar verleidelijke schoonheid. IJdelheid, schone schijn en vergankelijkheid zitten in veel van Rops’ provocerende werken, die destijds veel ophef hebben gemaakt.

Veel zachter en minder cynisch is het werk van Thomas Lerooy (°1981), de tweede gastkunstenaar in het Kasteel van Gaasbeek. Thomas Lerooy kent de westerse kunst, zowel van de antieke wereld (Griekenland en Rome) als van de renaissance, het classicisme en het maniërisme. Een bekend werk in brons van Lerooy is ‘Niet genoeg hersenen om te overleven’ (zie afbeelding), dat in 2015 te zien was op zijn expo ‘Schoonheid in de schaduw van de sterren’ in het Petit Palais in Parijs. Het toont een perfect gesculpteerd antiek beeld dat tegelijk ‘mismaakt’ is, met een veel te groot hoofd.

De bronzen man heeft er duidelijk een zwaar hoofd in: zoveel hersenen, maar toch niet genoeg om het te redden. De antieke beeldhouwers waren meesters in het creëren van perfecte proporties en poses. Lerooy kan dat ook, maar hij ironiseert het idealiseren van het perfecte menselijke lichaam, iets wat wij vandaag met de Romeinen en de Grieken delen.

Een thema dat in Lerooy’s werk (vooral in zijn tekeningen) vaak terugkomt, is ‘memento mori’, erg geliefd in de schilderkunst van de zeventiende eeuw. Hij sluit aan bij die traditie en mengt ze met de groteske humor zoals die te vinden is bij recentere kunstenaars als James Ensor en Francisco Goya.

Lerooy ligt betreffende technische perfectie en zin voor monumentaliteit dicht bij de klassieke kunst, die de eeuwen heeft overleefd, en tegelijk verwijst hij naar het verval en de vluchtigheid van die kunst en van de mens. De tentoonstelling laat goed zien hoe het werk van Lerooy getuigt van een ambachtelijkheid die klassiek aandoet, van een goede kennis van de beeldcultuur en van een eigenzinnig omgaan met de tradities. Zo treedt hij in de voetsporen van iets oudere kunstenaars zoals Berlinde de Bruyckere, Johan Tahon, Philip Aguirre Y Otegui en Sven ’t Jolle.

In den Naeme ons Heeren In de zomer pakt het Kasteel van Gaasbeek uit met een nieuwe tentoonstelling. ‘In den Naeme ons Heeren amen’ zal opgebouwd worden rond twee topstukken uit het kasteelarchief: het huwelijkscontract met Helena Fourment en het laatste testament van Peter Paul Rubens. Beide documenten worden, in samenwerking met het Rubenianum, omkaderd, om een beeld te geven van Rubens’ tweede huwelijk, van zijn legaat en hoe er na zijn dood over zijn aardse bezittingen en voor zijn zielenheil gezorgd moest worden.

In de Fruitkamer van het kasteel is nog enkele maanden een selectie te zien uit de verzameling van het gesloten Museum voor Schone Kunsten in Antwerpen. Het gaat om werken uit de negentiende eeuw, vooral historiestukken en stillevens van enigszins vergeten kunstenaars als Alfred Stevens, Henri Leys, Henri de Braekeleer, Victor Lagye en Jan Stobbaerts.

Een mooi werk is ‘Gevallen kariatide’ van Auguste Rodin. Ook in dit tijdelijk kunstsalon zit heel wat vergankelijkheid.

Tentoonstelling ‘Vanity Fair: Thomas Lerooy en Félicien Rops’, van 1 april t.e.m. 10 juni, Kasteel van Gaasbeek, www.kasteelvangaasbeek.be.

MMMV

Geen die ’t kan verstaan In België, lekkerland, gaat nooit teloor het evenwicht, want sedert achttiendertig wil het zo de minderheid en voor die minderheid is steeds de meerderheid gezwicht, wat door historici werd afgedaan als “Belgisch feit”.

Het hele buitenland keek zich daarbij de ogen uit, want snapte niet hoe zich een meerderheid kon laten doen, zodat de minderheid zich meester maakte van de buit en niet voor even, maar voor eeuwen teerde op de poen.

“This must be Belgium”, werd gegrijnslacht in het buitenland, want waar ter wereld tref je nog zo’n situatie aan waarin de meerderheid die zingt te klauwen, bijt in ’t zand?

Het buitenland kijkt toe, maar niemand die dit kan verstaan.

Terwijl in ‘t noorden klauwt de Leeuw, kraait zuidelijk de Haan.

Een toontje hoger kraait de Haan, al staat hij onderaan, maar is de meerderheid niet braaf de koelkast in gedaan?

Het buitenland breekt zich het hoofd, maar geen die ‘t kan verstaan.

Hector van Oevelen

Boeken

29 maart 2018

Ook zij wilde de liefde De familie en de vrienden van Magda Buckinx (Lommel, 1932 - Schoten, 1997) gaven haar beste gedichten uit in een mooi boekje met haar zeer naïeve maar soms ontroerende gedichten. De korte commentaren van kenners en liefhebbers als Simon Vinkenoog, Victor Vroomkoning en Anton van Wilderode verhogen deze kleine bibliofiele uitgave. En niet te vergeten: in 1987 ontving zij de Dr. Ferdinand Snellaertprijs. Een prijs die vermoedelijk niet meer zal worden uitgereikt. De laatste laureagrgs ten waren Lucienne Stassaert, Wido Bourel, Jean-Pierre Rondas en ondergetekende.

Het eerste wat mij opvalt, is dat deze gedichten zeer goed zouden dienen als de gezongen woorden van levensliedjes. Trouwens, op pagina 43 vond ik een “Verjaardagsliedje voor Herman van Veen”. Haar soms zacht rijmende langwerpige (slanke) gedichten zouden inderdaad het best worden gezongen of gefluisterd. De meeste van haar versregels bevatten niet meer dan twee of drie woorden en haar eenvoud is zeker geen literaire pose en geen zwaartillendheid, maar ontroert en ontwapent. Het gedicht “Magdalena heet ik” begint zo:

Het ADJV: een historische benadering Na de Tweede Wereldoorlog ontstond uit enkele losse jeugdverenigingen het Jeugdverbond der Lage Landen. In 1949 zag het meer centralistisch geleide Algemeen Diets Jeugdverbond (ADJV) het daglicht, met Staf Vermeire als leidende figuur.

Magdalena heet ik Magdalena is mijn naam wat dat wil zeggen weet ik ik zit soms even bij het raam (…)

Zij verwijst hier naar de Bijbelse Magdalena, maar uiteraard ook naar haar eigen voornaam.

Park Vordenstein Het commentaar van Jan Gerits kan ons verder helpen om de woorden van Magda Buckinx, nota bene een moeder van zes kinderen, alsnog beter in haar natuurlijke omgeving te plaatsen. Even een lang citaat van deze man: “Sommige gedichten lijken wel foto’s van levensmomenten. Een sprekend voorbeeld is het gedicht ‘Hol maar verder’. Het gedicht nodigt uit om in het leven alles eens stil te zetten. De versregels ‘Ik sluit de poort en zit alleen in de schaduw van een boom en droom’ werden dan ook door de kunstenares Lutgarde Maebe prachtig uitgekapt in een zitbank in het Schotense Park Vordenstein.”

Hier komen we bij de kern van de zaak: dichters dienen om de lege doodse momenten een zin te geven of om de grauwe harde werkelijkheid een kleur te geven, ook al is het dan soms een herfstkleur. Tot slot: mij persoonlijk heeft vooral het lange gedicht “Ballade van Jan Palach” overtuigd van de noodzaak van dit keurig uitgegeven boekje. Want hoewel er in Praag een monument staat voor die student, zijn wellicht velen deze jongeman al vergeten.

Jan Palach stierf in 1969 door zelfverbranding uit protest tegen de bezetting van zijn land door de Warschaupacttroepen die toentertijd heel Oost-Europa in een rode wurggreep hielden. Dit gedicht is dus een zeer mooie ontroerende hommage van vijf bladzijden voor deze jonge man, die zo nauw verweven blijft met de nog recente geschiedenis van de gouden stad Praag en met de opstand van zijn bewoners tegen de tanks van het Warschaupact. En ook hier kunnen de ouderen onze jongeren nog veel vertellen en leren over waargebeurde (geen fake news) feiten en gebeurtenissen.

Hendrik C arette

* Heb mij lief, verzamelde gedichten van Magda Buckinx, uitgegeven door de familie P. Bocken te Schoten, 111 blz., 2017, ISBN 97894 92639 07 3 Meer info: hbocken@skynet.be

13

Aan het ADJV werden twee historische studies gewijd. Enerzijds het boek van Marijke van Hoorebeeck, verbonden aan de Leuvense universiteit, dat in 1986 onder de titel “Oranjedassen 1944-1961: geschiedenis van het Algemeen Diets Jeugdverbond” verscheen, en anderzijds in 2006 de ongepubliceerde licentiaatsverhandeling “De Vlaams-nationalistische jeugdbewegingen voor en na de Tweede Wereldoorlog: doorstart of nieuw begin?” van de hand van Jeroen Belis van de Antwerpse universiteit. Twee oudgedienden van het ADJV, Rik Nauwelaerts en Maurits Cailliau, namen het initiatief om kritische en ellenlange recensies te wijden aan beide geschriften. Nauwelaerts wijdde 73 bladzij-

NEGATIONIST NOGMAALS VEROORDEELD Siegfried Verbeke, 76 ondertussen en Vlaanderens bekendste negationist, is nog maar eens veroordeeld. Nu mag hij zes maanden naar de cel en een boete betalen van 8.000 euro. Verbeke is niet aan zijn proefstuk. Al tientallen jaren verkondigt hij negationistische theorieën en dat leverde hem al celstraf op.

Zo werd hij in 2005 gearresteerd en uitgeleverd aan Duitsland omdat daar een aanhoudingsbevel liep wegens ontkenning van de Holocaust. Hij zat toen in totaal zo’n 9 maanden in de cel voor vooronderzoek, maar werd dan vrijgelaten. Zonder proces of veroordeling.

Nu werd hij voor andere feiten veroordeeld door de Mechelse correctionele rechtbank. Zijn misdrijf: hij stuurde een dvd naar de Dossinkazerne in Mechelen waar het Holocaustmuseum gevestigd is. In die dvd wordt uitgelegd waarom er getwijfeld moet worden aan de gaskamers in Auschwitz-Birkenau. Die ene dvd opsturen naar de Dossinkazerne wordt door de rechtbank geïnterpreteerd als “verspreiding van de holocaustontkenning”. De verdediging van Verbeke poneerde dat van zo’n verspreiding geen sprake was, want het museumpersoneel had het pakje met die ene dvd niet opengedaan toen ze zagen wie de afzender was. Geen enkele historicus wil met Verbeke in discussie gaan over het thema omdat niemand hem een forum wil geven. Trouwens, de omstreden wet op het negationisme (1995) maakt elk debat onmogelijk.

OPINIEONDERZOEK ILLUSTREERT SPLITSING Uit de jongste politieke barometer van De Standaard blijkt nog maar eens hoe verschillend Vlamingen en Franstaligen oordelen over veel politieke dossiers. Over de woonstbetreding bijvoorbeeld (het recht van de politie om een privéwoning te betreden bij een vermoeden dat er zich mensen zonder papieren bevinden). Een meerderheid van Franstaligen was

den aan het meer dan dertig jaar geleden verschenen boek van Marijke van Hoorebeeck, en Cailliau schreef zestig bladzijden omtrent het proefschrift van Jeroen Belis, dat ongepubliceerd bleef en enkel op internet raadpleegbaar is.

De stukken van het auteursduo CailliauNauwelaerts werden gebundeld onder de titel “’Een tegenstand van weinigen...’: Oranje Dassen doorgelicht”. Van Hoorebeeck krijgt te horen dat ze zich heeft laten overschaduwen door Staf Vermeire en nauwelijks aandacht besteedt aan de Antwerpse regio. Belis ziet de naoorlogse nationale jeugdbeweging veeleer als een ‘doorstart’ dan wel als een “nieuw begin”. Cailliau is het daar helemaal niet mee eens en weerlegt resoluut de ‘doorstart’-thesis.

We kunnen natuurlijk lang discussiëren over het nut van dergelijke publicatie. Heeft het zin thans recensies te wijden aan een boek dat zolang geleden verschenen is en een proefschrift dat nooit het publiek bereikte?

De recensies werden daarenboven al eens gepubliceerd in de “ADJV-Schriften”. We zullen er geen antwoord op geven; we wijzen enkel op de talloze aanvullingen en persoonlijke herinneringen van beide protagonisten van het Oud-ADJV. Hun beschouwingen en herinneringen worden door middel van deze verzorgde uitgave opgeslagen en bewaard, en dat is het belangrijkste.

Pieter Jan Verstraete

Rik Nauwelaerts en Maurits Cailliau, “’Een tegenstand van weinigen…’: Oranje Dassen doorgelicht – omtrent het ADJV”, ISBN 978 90 7605 720 0 Te bekomen door overschrijving van 20 euro (verzendingskosten inclusief) op rekeningnr. BE74 0001 5866 3607 van Stuurgroep Oud-ADJ(o)V, 8900 Ieper. tegen (nipt in Wallonië met 45 procent tegen 42 procent voor, Brussel 52 procent). Een uitgesproken meerderheid van Vlamingen (71 procent) volgt Theo Francken. De federale regering heeft over het dossier nog altijd geen beslissing genomen. De peiling is om meer redenen een opsteker voor staatssecretaris voor Asiel en Migratie Theo Francken (N-VA), want ook 65 procent van de Vlamingen zegt de manier te steunen waarop hij zijn beleid over asiel en migratie verdedigt. Slechts 23 procent is tegen. Pijnlijk voor links Vlaanderen. Een kleine meerderheid van de Vlamingen (55 procent ja, 30 procent neen) vindt wel dat de overheid transmigranten op weg naar Groot-Brittannië opvang moet bieden in de vorm van bed, bad en brood.

WITTE KASSA OKÉ, VOORAL IN VLAANDEREN 12 procent van de Belgische restaurants gebruikt zijn witte kassa niet of niet altijd. In Brussel en Wallonië zijn er meer inbreuken dan in Vlaanderen, lezen we onder meer in De Tijd. Zwartwerk blijft een probleem in de horeca, ondanks de invoering van de witte kassa in 2016. Uit cijfers van de federale overheidsdienst Financiën blijkt dat 12 procent van de zaken die vorig jaar willekeurig werden gecontroleerd, zondigde tegen de regels.

Brusselse en Waalse restaurantuitbaters overtreden de regels meer dan hun Vlaamse collega’s. In Vlaanderen werd bij 10 procent van de gecontroleerde zaken minstens één inbreuk vastgesteld. In Wallonië lag het percentage op 14,5 procent, in Brussel op 19,35 procent.

De horecafederaties Horeca Brussel en Horeca Wallonië zijn lakser dan de Vlaamse, aldus Steven Rosseel van de Belgian Restaurants Association (BRA). Franstalige organisaties vechten de witte kassa nog altijd aan bij de Raad van State. Ook minister van Financiën Van Overtveldt (N-VA) wijst op de verschillende houding en de soms verkeerde informatieverstrekking. De minister heeft de administratie uitdrukkelijk gevraagd iets te doen aan de regionale scheeftrekking.

14

Brieven

29 maart 2018 Doelbewuste misleiding

Leerkrachten zorgverstrekking

IS-vrouwen willen terugkeren Pallieterke, Aansluitend op de lezersbrief ‘Vranckx en de VRT’ van 22/03/2018, kan ik het volgende toevoegen. In ‘Ter Zake’, op 19/03/2018, was er een reportage van Rudy Vranckx over een kamp in Syrië, waar Belgische IS-vrouwen verblijven, samen met hun kinderen. Daar verklaren ze dat ze willen terugkomen naar België met als argument: ‘Ja, wij hebben een fout begaan door naar ISIS te komen, maar iedereen maakt fouten.’ Toen Kathleen Cools aan Peter de Roover vroeg of ze van hem mochten terugkeren, antwoordde hij als volgt: “Mag ik een Facebookbericht van één van die dames van 2015 citeren, en er één zin uithalen? “Jullie einde nadert, jullie nederlaag nadert, dit is het begin als trotse inwoners van Islamitische Staat, jullie systeem heeft gefaald.””

Mijn vraag aan die vrouwen van IS-strijders is: indien IS de oorlog gewonnen had, zouden jullie dan eveneens tot het ‘inzicht’ gekomen zijn dat jullie een fout hebben begaan?

Luc Vandeputte - Ledegem

Kerkverlaters Pallieterke, De ontkerkelijking op het veelkleurige protestantse erf en bij de Rooms-Katholieke Kerk blijft toenemen. De huidige afval begint met het gevaar van “progressief-christelijk” denken en de valse oecumene rond de islamisering van onze maatschappij. De Kerk heeft de plicht haar gelovigen te beschermen en de problemen niet te verdoezelen, maar is van de wijs.

Toenemende verharding aan de linkerkant van het religieuze spectrum hebben nog meer kritiek en Kerkverlating tot gevolg. De vertrekkers kregen problemen met respectievelijk kritische vragen en negatieve ervaringen betreffende het multireligieuze gedoe van hun Kerk, die een andere God nalopen.

Laat ons er toch van bewust worden als christen dat een ethische en morele herbewapening dringend nodig is, waarbij iedere vorm van Bijbelkritiek en moderniteit wordt afgewezen. Waar zijn de conservatieve vertrekkers in de Kerk? Ik vernam naar aanleiding van mijn zoektocht zeer graag - eventueel via deze lezersrubriek - of deze Kerkverlaters nog regelmatig een religieuze groep bezoeken of anders ‘kerken’, waar het “Woord Gods” nog trouw wordt verkondigd en onze identiteit nog wordt bewaard.

Jan D.S. – Dilbeek

Kruisende woorden oplossing 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 A O L I V E R N A E S E N B M I E R X A X L X I X O C S E D E N T A I R X T O D C R E D O X F X A A R D E H X R E X R T B F X E V F A D E L A A R X F A D O G K L E I N Z E R I G X O H E X N E X E K X N O O R I L S X V E R P L E G E R J I N F E R N O X R E X A K N E E N X I J S J E X V A L G E R D A X T A N E N D

Paus Franciscus en de Fransen Pallieterke, Het vergelijkend onderzoek in Le Figaro waarnaar uw medewerker Salan verwijst - met betrekking tot de populariteit van de recente pausen heeft een merkwaardig resultaat opgeleverd. Dat de populariteit van de minzame Franciscus tanende is, kan weliswaar niet als een verrassing beschouwd worden. Al geruime tijd heb ik de indruk dat met de huidige paus ‘iets’ aan de hand is. Zie in dit verband mijn lezersbrieven van 04/05/2017 (Heilige Stoel op drift?) en 31/08/2017 (Paus op glad ijs).

Ook in Le Figaro (19/03 jl.) wordt een boekje opengedaan omtrent de censuur door het Vaticaan van een recente brief van Benedictus XVI. Aan de vorige paus werd gevraagd een voorwoord te voorzien voor de publicatie van 11 theologische werkstukken van Franciscus.

Benedictus blijkt daarvan afgezien te hebben en de reden waarom werd verduidelijkt in de litigieuze brief. Bij de publicatie werden aanvankelijk een paar paragrafen ‘gecamoufleerd’... Een handige Italiaanse journalist slaagde er evenwel in de hele tekst te onthullen (o.a. het feit dat een medeauteur van de werken ene professor Hünermann is, die notabene het leergezag van de paus aanvalt). Overigens, het is merkwaardig dat Benedictus XVI amper 3 procent haalt in een populariteitspoll.

Tijdens zijn pontificaat publiceerde hij het werk “Gesù di Nazaret” . Ik nam dat vrij lijvige boek - dat toen ruime internationale belangstelling genoot - even terug ter hand. Het werd zelfs in het Nederlands vertaald (volgens uitgever Lannoo werden meer dan 11.000 exemplaren verkocht). In dezelfde editie van Le Figaro stond tevens een zéér merkwaardige reportage over de belevenissen van een jonge Algerijnse priester (bekeerde moslim), o.a. het feit dat hij zich buiten de kerkelijke terreinen niet in soutane kan vertonen. Voorwaar verplichte lectuur voor alle ‘pleitbezorgers’ van de multiculturele integratie!

R aymond Bries - Heist-op-den-Berg

Groen en Klaver Pallieterke, De Nederlander Jesse Klaver (GroenLinks) was eregast op het Next!-congres van Groen in Mechelen. Hij bestempelde Bart de Wever als een schreeuwlelijk. En Almaci vond dat blijkbaar heel leuk, want ze stond vrolijk te lachen, bijna te dansen. Als die nitwit ooit in debat zou (durven) gaan met De Wever, zou er geen spaander heel blijven van Jesse Klaver.

Schreeuwlelijk? Volgens mij is de kapper van Jesse dood en begraven, vlak naast zijn kleermaker...

Eddy de Waerhert - Schilde

Pallieterke, In het nieuws op de VRT en de VTM van 24 maart over de gijzelingsactie in een grootwarenhuis in de buurt van Carcassonne door een terrorist werd in elke nieuwsuitzending - waarschijnlijk doelbewust - een zwaar gesluierde moslima opgevoerd die maar bleef jammeren dat dergelijke terreurdaad niets te maken heeft met haar godsdienst. Nu eens zijn het vrouwelijke asielzoekers met kinderen (vooral afkomstig uit islamitische landen) die uitdrukkelijk worden getoond om medelijden op te wekken, dan weer zijn het moslims of moslima’s die na een terreurdaad op het scherm verschijnen om altijd datzelfde afgezaagde refrein te herhalen dat de islam daar niets mee te maken heeft.

Wat dit laatste betreft, zijn er maar twee mogelijkheden: ofwel liegen zij (liegen tegen ongelovigen is volgens de islam geoorloofd), ofwel zijn zij volledig gehersenspoeld en weten zij niet beter. In dat geval wordt hen stellig aangeraden hun ‘heilig boek’ eens grondig te lezen.

De Koran bulkt van verzen die oproepen tot terreur (ongelovigen bestrijden, doden, vernederend kastijden, in het hellevuur gooien...) en tot discriminatie tussen gelovigen en ongelovigen en tussen mannen en vrouwen (ongelovigen zijn doof, stom en blind, de vrouw van wie gij ongehoorzaamheid vreest wijst haar terecht en tuchtigt haar). Dat deze tv-zenders dat spelletje kwaadwillig meespelen en zo hun eigen volk opzettelijk misleiden, tart elke verbeelding, want persvrijheid is een belangrijke pijler van de westerse beschaving en door dergelijk gedrag spelen zij onder één hoedje met een cultuur die haaks staat op onze beschaving.

Eigenlijk zou elke rechtgeaarde burger deze beide zenders permanent moeten boycotten.

Willy van der Meulen - Ternat

Wie manipuleert?

Pallieterke, Met veel trompetgeschal beweren de heren Crombez, Calvo etc. dat de vervanging van de F-16 vijftien miljard euro zal kosten. Daarin bijgetreden door zogezegde journalisten en linkse intellectuele betweters genre H. Camps, L. Huyse en Devos. Waar halen ze dat vandaan?

Die nieuwe vliegtuigen zijn begroot op 3,5 miljard. Met 3,5 miljard kun je ook veel scholen en hospitalen bouwen, maar toch heel wat minder dan met 15 miljard.

Hoe kom je nu aan een verschil van 15 - 3,5 = 11,5 miljard, namelijk 8 miljard. Professor Luc de Vos, legt het allemaal uit in Het Laatste Nieuws van 24 maart, bladzijde 10, “Bombardement van Fake News”. Die 3,5 miljard, zegt hij, is de aankoopprijs van de vliegtuigen; die andere 11,5 miljard, dat zijn kosten voor ‘opleiding, training, onderhoud, infrastructuur van de twee basissen en alle lonen van de manschappen die zich [de volgende 40 jaar] met de straaljagers [gaan] bezighouden.’. Ik heb begrepen die 11,5 miljard ‘verschil’, dat is de som die we ook moeten uitgeven als we met de veertig jaar oude F-16-toestellen blijven vliegen.

Elk departement, ook landsverdediging, heeft een Inspectie van Financiën die elke aankoop moet analyseren en hierover advies uitbrengt. Dit gebeurt heel grondig en onafhankelijk. Bij de aankoop vroeger van de F-104, en de F-16, heeft de Inspectie van Financiën buitengewoon werk verricht.

Het is dan ook hoogst merkwaardig dat al onze politici en journalisten die nu met populistische en demagogische prietpraat afkomen blijkbaar onwetend zijn van het bestaan van die dienst. Het is onmogelijk en onbestaand dat die Inspectie van Financiën geen rekening zou hebben doen houden met de mogelijke levensduur van de F-16! Is men onwetend, dom of van heel slechte wil?

Dany Bauwens - Erps-Kwerps

ABONNEMENTEN

1101

Redactie & beheer: Uitgeverij ’t Pallieterke Cuperusstraat 41 2018 Antwerpen Tel. : 03-232 14 17

Abonnementen en administratie: secretariaat@pallieterke.net Lezersbrieven: lezersbrieven@pallieterke.net

• BINNENLAND 3 maanden € 29,90 6 maanden € 59,80 1 jaar € 119,60 1 jaar steunabonnement € 250 • BUITENLAND Tarieven afhankelijk van de bestemming.

Alle inlichtingen op de kantoren.

Het abonnementsgeld kan overgeschreven worden op volgende rekeningnummer met vermelding van uw naam en adres: BE82 4096 5194 9168

BIC KREDBEBB

Pascale Peraïta Pallieterke, Na zich jarenlang schaamteloos van het daklozengeld te hebben bediend, probeert Peraïta nu via de rechtbank 280.000 euro extra binnen te halen, omdat er “procedurefouten” zouden gemaakt zijn bij haar ontslag. Leg dat eens uit aan kiezers die veertig jaar of langer in de privé gewerkt hebben en het mogen stellen met 1.200 euro pensioen, zónder ontslagvergoeding. En dan verschieten de sossen ervan dat hun partij erop achteruit gaat? Wel, dat hebben ze aan zichzelf te danken. Dit land is één gigantische procedurefout. Maar dolle pret voor advocaten! Marc Bertrand - Edegem

Passieverhaal Pallieterke, Jaren geleden streden de progressieven, met de steun van de media, voor een seculiere samenleving. Nu de wortels van het christendom onder de mat geveegd zijn, staat de Europese poort open voor de islamisering van het continent. Daarom is het passieverhaal (Lier, 24 maart) meer dan ooit actueel. Denk maar aan Petrus, een man ‘recht door zee’, die de eerste is om, als het moeilijk wordt, mee te huilen met de wolven in het bos. Pilatus, de twijfelaar die geen stelling durft in te nemen, zich achter de wet verbergt en niet voor zijn ideeën durft uit te komen. En Judas, de verrader. Omwille van een ‘gerechtvaardigde’ vorm van zelfbehoud, durven wij ook weleens verraad plegen als het ons beter uitkomt. Maar Maria staat daar als een ‘echte’ moeder met oprechte smart. Maak het maar mee dat uw kind u de rug toekeert als ‘bekeerde’ Vlaming en strijdt voor de jihad. Heer vergeef het hun .... want ze weten niet wat ze doen.

An Witters - Hasselt

‘Nationale’ betoging tegen racisme Pallieterke, Op zaterdag 24 maart was er in Brussel een ‘nationale’ betoging tegen racisme. Met moeite telde de politie 3.000 betogers. Deze betoging werd gesteund en/of gesponsord door méér dan 120 organisaties! Als je mag veronderstellen dat elke organisatie toch minstens 20 à 25 leden zou kunnen afgevaardigd hebben (voor sommige organisaties is dat misschien hun ganse ledenbestand...), dan kom je aan ongeveer 2.500 betogers. Gooi daar wat Groen-politici tussen, met een aantal PVDA’ers en overgiet dit alles met een licht sausje van ABVV’ers en dan benader je misschien dat getal van 3.000, want er liepen ook Koerden en Palestijnen mee. Dan rest nog de vraag: waar was de rest van de ‘nationale’ bevolking?

Wim Peeters - Turnhout

Taallessen Pallieterke, Wist u dat in de Catalonië Russische lessen gegeven worden? En dit al enkele jaren. Om de vele Russen die daar komen wonen en de mooiste huizen opkopen te plezieren. Ik ga tweemaal per jaar voor enkele maanden naar een kustdorpje daar, en ik erger me meer en meer aan die toestanden!

Anita Janssens - Oostende

Prins Woef Pallieterke, Mijn geest was niet kneedbaar genoeg om rechten te studeren. Ik ben in deze dus een volslagen leek! En een fan van prins Woef ben ik al evenmin. Maar hoe zit dat met de scheiding der machten als de wetgevende macht, het parlement, de prins een sanctie oplegt? Speelt ze dan niet de facto voor rechterlijke macht?

Dirk Cornelis - Stekene

Lees nu ook digitaal op www.pallieterke.net Elke week op donderdag in uw krantenwinkel Stichter: Bruno de Winter: 1945-1955 Hoofdredacteur Jan Nuyts: 1955-2000 Hoofdredacteur Leo Custers: 2000-2010 Hoofdredacteur: Karl Van Camp Verantw. uitgever: Karl Van Camp

Sport

29 maart 2018

Weg met de dopingzondaars Het is aftellen naar de belangrijkste sportdag in Vlaanderen. Zondag is het weer zover, gans Vlaanderen maakt zich op voor de ‘Ronde’. Nu maar hopen op regen en veel wind! Dat kan alleen maar een voordeel zijn voor onze flandriens. Ik heb eenmaal de Ronde van Vlaanderen gevolgd in een volgwagen. Dat is ideaal om de sfeer langs onze Vlaamse wegen op te snuiven, maar men heeft dan een klein probleem: men ziet niets van de koers.

Voortaan blijf ik thuis voor de buis zitten met een ‘Duvel’ binnen handbereik. Wat kan een mens zich nog meer wensen? Als men het heeft over wielrennen, dan is het woord doping nooit ver. Ik heb het verschrikkelijke epotijdperk nog meegemaakt. Ik herinner mij de beelden van een gebroken Herwig van Hooydonck, die al wenend verklaarde: “Ik train mij te pletter en leef als een kluizenaar, maar word er gewoon afgereden door renners die aan het spul zitten. Ik ben het beu, ik stop ermee.”

Motortjes Toen ik hoorde dat Lance Armstrong, die aan de basis lag van al die ellende, zijn opwachting zou maken in onze ‘Ronde’, was ik daar niet goed van. De man die de wielersport bijna kapotmaakte, heeft hier niets te zoeken.

En dat geldt voor alle dopingzondaars. Ja, ook voor Johan Museeuw. Geen uitzonderingen!

Ik ben niet zo naïef om te denken dat heel het peloton nu clean is, maar er is beterschap.

Soms valt er nog een lijk uit de kast. Vandaag is er de soap rond Froome. Er moet zo vlug mogelijk klaarheid komen in die zaak. Is dat niet het geval, dan houd ik mijn hart vast wanneer de Engelsman in de Ronde van Frankrijk een col op moet peddelen dwars door een hysterische menigte. Froome is al niet de populairste bij onze zuiderburen en er lopen overal gekken rond.

Er is een nieuw soort doping in het peloton.

Toen Cancellara tijdens onze ‘Ronde’ Boonen

Voetbalschimmen Gille van Binst

Voormalig Anderlechtcoryfee

op de Muur van Geraardsbergen meedogenloos uit het wiel reed, werd door de supporters van Tom al lachend geopperd: “Die Zwitser heeft een moteurke in zijn fiets.”

Het kon waar geweest zijn ook! Deze week las ik in de krant dat de UCI apparatuur heeft aangeschaft waarmee een ingebouwde elektrische motor met meer succes kan worden gedetecteerd. Er moet een aanleiding zijn geweest voor die aankoop, anders had de UCI die maatregel niet genomen.

Wie zal dit jaar de Ronde van Vlaanderen winnen? Na de E3 Harelbeke beweerden een paar tooghangers dat het zeker Peter Sagan niet zou zijn, want die is niet in vorm. Het bleken halfbakken kenners te zijn: twee dagen later won Sagan Gent-Wevelgem. Mij kan het niet schelen, als het maar een Vlaming is … en liefst zonder een moteurke!

Gille van Binst

Roskammen

Leve Nibali Wat een heerlijke winnaar van Milaan-Sanremo was Vincenzo Nibali toch! Hij verwees de geringschattende dooddoener “de Primavera is een loterij” - een reputatie die de grote Italiaanse seizoenopener niet past - met bravoure naar de prullenmand.

“Vincenzo was in het peloton de enige met ballen!”, wist Peter Sagan. De wereldkampioen zag het goed, en oneindig beter dan deze generatie journalisten, analisten en organisatoren, verenigd in het promoten van “gespecialiseerd wielrennen”. Lees “modern” koersen, zoals Chris Froome en anderen, piekend naar hooguit twee “grote” wedstrijden op jaarbasis. Met of zonder puffen. Vincenzo Nibali won én de Giro, én de Tour én de Vuelta. Met dat palmares als echte ronderenner in de herfst van zijn loopbaan – hij is 34 – ook nog “de loterij” op de Via Roma winnen, bewijst dat “specialisatie” meer een modefenomeen is dan realiteit.

“Wat Merckx en Hinault bewezen kan blijkbaar ook nog in 2018. Moge het na Nibali ook anderen op ideeën brengen!”

Aldus wielerscribent Wim Vos in Het Nieuwsblad. Hij was de enige mediaman die met de titel “weg met de hyperspecialisatie” blijk gaf van een visie die verder reikt dan wat zijn collega’s, een meerderheid in de pelotons, de meeste ploegleiders en organisatoren als het alfa en omega van het wielrennen promoten. “Weg met het conservatisme” is de slogan. Tot plots Vincenzo Nibali opduikt, die dat allemaal van tafel veegt, in een klassieker buiten categorie koerst en wint zoals “in de goede oude tijd”. Een ware kampioenen op meerdere fronten.

“Zuiverste sport ter wereld” Kampioen wielersporthervormer in Vlaanderen is Wouter Vandenhaute. Als zakenman scheert hij de hoge toppen waarvan hij als bescheiden sportjournalist niet kon dromen. Vandaar dat zijn creatie “Flanders Classics” – klinkt internationaler en dus commercieel beter dan “Vlaanderen klassiek” – meer te maken heeft met geldcircuits

Kasseivreter De blutsen en builen die Sep Vanmarcke opliep in de E3 Harelbeke vallen nog mee.

Het ergste leed is geleden. Hij heeft er in aanloop naar de Ronde van Vlaanderen en ParijsRoubaix extra de pees op gelegd, en hij voelt zich goed in zijn vel, verzekert hij ons. We hebben geen reden om daaraan te twijfelen nadat we hem bezig zagen op de Vlaamse kasseien, waarop Vanmarcke zich te allen tijde in zijn sas voelt. Als het hem plezier kan doen, het zal de komende weken niet ontbreken aan kinderkopjes. Wat wil hij nog meer? U vraagt, wij draaien, zeggen de organisatoren.

Straffe Wout

Iedereen is in vorm Als we de E3 Harelbeke als waardemeter mogen nemen, dan staan de mannen van Quick-Step Floors er goed voor in het vooruitzicht van de Ronde van Vlaanderen. De Nederlandse lefgozer Niki Terpstra stak er met kop en schouders bovenuit, en hij vergat achteraf zijn ploegmaats niet te bedanken voor bewezen diensten. Terecht. Wij op onze beurt zijn dank verschuldigd aan Oliver Naesen en Sep Vanmarcke, die bewezen dat ze de vorm te pakken hebben. Zonder Greg van Avermaet te vergeten, die zich weerde als een duivel in een wijwatervat in de achtervolging op de QuickSteppers. Zonder succes, maar dat is bijkomstig. Hij toonde vechtlust, en dat belooft voor komende zondag.

Lepe Sagan Dat Peter Sagan zich geroepen voelde om in de E3 Harelbeke verstoppertje te spelen, is zijn volste recht. Wie dacht of hoopte dat de drievoudige wereldkampioen op de Patersberg geplaagd werd door een appelflauwte

en gebrek aan conditie, was van het goede jaar. Als ze het Slovaakse woelwater niet kennen in Wevelgem, dan kennen ze hem nergens.

Het is al voor de zesde keer dat hij daar op het podium staat en de derde keer dat hij op het hoogste schavotje mocht plaatsnemen. Al is Gent-Wevelgem een heel andere koers dan de Ronde van Vlaanderen, de overige favorieten weten aanstaande zondag welk wiel ze niet uit het oog mogen verliezen.

Goede benen Met Sagan naar de loopgraven, maar er zijn meer kapers op de kust. Om het dicht bij huis te houden, hoe zou het met Greg van Avermaet zijn? In Gent-Wevelgem zagen we hem als veertiende over de meet bollen. Dat kon beter, maar we moeten ons geen zorgen maken. “Mijn benen zijn dik in orde”, vernamen we. Goed om weten. Dat betekent dat hij geen enkel excuus heeft om volgende zondag zijn favorietenrol niet waar te maken. Al zullen er meer zijn met goede benen, vrezen we. We zijn benieuwd.

15

Als ze in het peloton dachten dat een 23-jarige veldrijder niets zou kunnen uitrichten tussen de grote namen van de weg, weten ze intussen beter. Wat Wout van Aert de voorbije weken heeft laten zien, was straffe kost. Op het podium in de Strade Bianche, een gedenkwaardige start in de Omloop Het Nieuwsblad, en nu ook in Gent-Wevelgem in de top tien. Gedaan met meewarig neerkijken op die jeugdige crosser. Zijn naam is gemaakt binnen de groep. We zijn ervan overtuigd dat hij het leergeld dat hij nu betaalt vroeg of laat zal verzilveren. Ons aller Wout heeft nog een zee van tijd. We geven op een briefje dat we van hem, met zijn karakter en doorzettingsvermogen, het laatste nog niet hebben gezien.

Gouden punten Het winnende flodderdoelpunt dat Jens Naessens in de Proximus League (1B) scoorde tegen Union kwam niet voor een schoonheidsprijs in aanmerking. Zo geschift kan de jury niet zijn. Die goal bracht Westerlo wel drie punten op. Die komen goed van pas in de Parel van de Kempen. Wie het moest ontgaan zijn, er zijn vier ploegen in actie die onderling moeten uitmaken wie bij het scheiden van de markt naar de Amateurklasse gaat tuimelen. Playdowns, noemen ze die bitsige onderonsjes tussen Westerlo, Union, Roeselare en hekkensluiter Tubeke.

Bikkelhard vervolg “Goed begonnen is half gewonnen”, zagen

dan met het wielrennen. Voluit geholpen door de media, de VRT met haar onverzadigbare wielerredactie op kop, lijkt het of elke aanloopkoers in Flanders Classics richting Ronde van Vlaanderen een klassieker is. We hoorden Niki Terpstra na zijn solo in de E3 Prijs vertellen hoe blij hij wel was met “winst in een echte Vlaamse klassieker”. Hij zou beter moeten weten. Want Niki won in 2014 Parijs-Roubaix, een van de vijf échte klassiekers naast de Primavera, Ronde van Vlaanderen, Luik-Bastenaken-Luik en Ronde van Lombardije.

Geen andere koers komt qua traditie en uitstraling zelfs maar in hun buurt. Ook niet de koersen van “Flanders Classics”, ongeacht hoe kwistig media, ploegleiders, renners en organisatoren het woord “klassieker” debiteren. Wouter Vandenhaute stelt vast “dat de conservatieve krachten in het wielrennen heel groot blijven”. Zoals het erkennen van hooguit vijf echte klassiekers, en geen dozijn zoals hij en anderen zouden willen? Of past het ook in zijn hervormingsdrang dat hij met een stalen gezicht komt beweren dat “wielrennen de zuiverste sport ter wereld is” (sic!). Een quote om u tegen te zeggen, mocht ze niet oliedom zijn.

En hoewel wielerconservatisme bestreden moet worden, grijpt Vandenhaute er graag naar terug. Door straks, voor de start van de Ronde van Vlaanderen, de echte klassieker in de schoot van Flanders Classics, Lance Armstrong een podium te geven. Allicht om de zuiverste sport ter wereld van zijn tijd te beschrijven. Op de valreep toonde Armstrong zich verstandig, bedankte voor de eer door familiale redenen. Vandenhaute voor schut gezet maar geen zinnig mens die erom treurt. we Westerlotrainer Bob Peeters na afloop denken. We kunnen hem geen ongelijk geven, maar het is wat vroeg om al victorie te kraaien in ‘t Kuipje. “Er volgen nog vijf finales op het scherp van de snee”, merkte Peeters terecht op. En wat mochten we nog noteren? “Voetballend was het vandaag iets minder. De eerste helft combineerden we bij momenten niet slecht. Na de rust waren mijn spelers wat uitgeblust en hadden we het heel lastig. Dat wil ik hen wel vergeven.” Uiteraard. Hebben is hebben en krijgen is de kunst.

Patattenveld Begrijpelijk dat ze in Westerlo en omgeving gespannen uitkeken naar de schermutseling tussen Roeselare en Tubeke. Winst voor de West-Vlamingen betekende dat Tubeke al een kloof van vijf punten moest dichten met de discipels van Bob Peeters. Dat het anders liep en de rode lantaarn een punt pakte in Schiervelde, maakt dat Westerlo, dat nu vrijdag op bezoek gaat bij Tubeke, op zijn tellen zal moeten passen. Het zal er stuiven op het gerenommeerde en zware patattenveld van de thuisploeg. De matchwinnaar tegen Union, Jens Naessens, heeft zicht op de zaak. “Of we iemand moeten sturen om het gras af te rijden? Als er al gras opstaat.” Scherp gezien.

Smeerlappen gevraagd De Rode Duivels zijn veel te braaf. Als de sportredactie van Gazet van Antwerpen een handje kan toesteken om de nationale ploeg wat ‘potiger’ te maken, zal ze het niet laten.

“Meer smeerlappen worden” is volgens de gazet het ontbrekende puzzelstuk voor succes. Ieder zijn mening. Dus mochten een aantal duiveltjes van weleer hun zeg doen over die ‘potige’ kwestie. Van René Vandereycken hadden we niet anders verwacht dan dat hij het principe ‘oog om oog, tand om tand’ zou verdedigen. Geef ons dan maar de visie van Eric Gerets. Wat hij in zijn binnenste denkt, gaat ons niet aan, maar voor de galerij gaat hij ervan uit dat de huidige generatie genoeg talent heeft om het voetballend op te lossen. Dat zullen ze bij Gazet van Antwerpen niet graag horen, nadat ze juist het ontbrekende puzzelstuk hadden ontdekt.

16

Wat niet lachend kan gezegd worden, is de waarheid niet

29 maart 2018

Die ochtend op de Grasmarkt

“We hebben onderschat wat voor smeerlap de Vlaming is” In de jongste peiling staan de Vlaamse socialisten er niet bepaald riant voor. Er staat nog maar één cijfer voor de komma en niet eens zo heel ver in de verte ligt een kiesdrempel flirterig te lonken naar de partij. Het noopte voorzitter John Crombez om een statengeneraal van het socialisme samen te roepen aan de Grasmarkt.

Werkelijk iedereen die iemand was in het hedendaags socialisme, was komen afzakken: De Morgen, De Standaard, de VRT, Kris Peeters… Niemand ontbrak. Of toch. Vader en zoon Tobback werden gevraagd om het bureau van de voorzitter te verlaten nadat ze een spandoek met de tekst “Den John kan het niet aan” ontrolden. Bert Anciaux volgde snel toen hij aanbood om zijn verantwoordelijkheid te nemen in het hele debacle in ruil voor de positie van lijsttrekker. Of anders om een ideeëntank op te richten die aan de basis zou liggen van een verruimingsoperatie die hem terug op de kaart zou zetten. “Want”, sprak Bert, “het zou best wel eens kunnen dat ik een groene jongen ben geworden.”

“Oorzaak bij onszelf?”

Maar al snel werd er echt doorgedrongen tot de kern van het probleem. Ondanks maandenlange beschuldigingen aan het adres van de Vlamingen dat het dikke, vette racisten zijn die te weinig belastingen betalen, blijven de positieve resultaten voor de socialisten uit. “Wat kan een mens meer doen dan de

kiezers achterlijke, hebzuchtige, islamofobe idioten noemen?”, riep John Crombez vertwijfeld uit op zijn bureau aan de Grasmarkt.

“Ik begrijp er ook niks meer van”, zuchtte de opiniërende hoofdredacteur van De Morgen, “Voorpagina na voorpagina schrijven we over hoe slecht en verdorven we wel niet zijn. En toch blijft de verkoop dalen. Als ik niet beter wist, ik zou me beginnen afvragen of we de oorzaak niet bij onszelf moeten zoeken.” Een lichte schokgolf ging door het bureau. Wat een boude stelling. Maar niet geheel zonder grond. Tenslotte hadden de Deense socialisten van pure ellende net het roer omgegooid. Ze hadden zich verontschuldigd bij de kiezer dat zij degenen waren die kortzichtig waren geweest en dat uiteindelijk niet iedere nieuwkomer een pot goud aan meerwaarde en cultuur meebracht in zijn koffertje. Er viel een doodse stilte waarbij iedereen mekaar in angst aankeek. Het was voorzitter Crombez zelf die het momentum zou aangrijpen om inderdaad de retoriek van zijn partij bij te sturen. Hij schraapte de keel, maar werd abrupt onderbroken.

Kruisende woorden 1102

“Uitgesloten! Jamais! De enige mogelijkheid...”, zei Bart Blinkman van De Standaard gedecideerd, “de enige mogelijkheid is dat we onderschatten wat een ongelooflijke smeerlappen de Vlamingen wel zijn en dat we hen daar toch nog onvoldoende aan herinneren.

Ik stel voor dat we nog een speciale editie maken over discriminatie en brutaal recht-

Absurdistan

1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12

A B C

Wel of niet?

Heeft Steven Vandeput een kans gemist om af te treden, of niet? In een opinieartikel in De Morgen van zowat acht jaar geleden, toonde Hendrik Vuye aan dat in België ministerieel alles kan en niets moet. Het zal misschien wat pikken bij N-VA om te moeten verwijzen naar een stuk van Vuye.

AI

D

G

Een mens moet al buitenlandse kranten lezen om te vernemen dat Amnesty-kopstuk John Dalhuisen bij die organisatie is opgestapt, omdat hij, kort samengevat, het steeds moeilijker kreeg met het onbuigzame moralisme. Dalhuisen toonde zich inzake open grenzen een realist en was bereid tot compromissen, en dat viel in het wereldje der moraalridders niet al te goed. Zo gaat dat.

H

Liever onveilig

E F

Het is ook nooit goed! De organisatoren van de talrijke festivals die dit land rijk is, mogen hun bezoekers niet meer doorlichten, want dat is “disproportioneel”. Iedereen welkom, zonder aanzien des persoons. Maar als vroeg of laat een terrorist door de mazen glipt en vodden aanvangt, zal het wel de schuld van de organisatoren zijn. Begrijpe wie kan.

I J K L HORIZONTAAL A. Grote kever B. Vlaamse stad - Vlinderachtige plant C. Vennootschapsvorm - Voormalige naam van Thailand - Mongoolse leider D. Controleren E. Scandinavische munt - Antwerpse gemeente F. Man die teert op zijn vermogen Internationaal kampioenschap G. Ontvangt - Antwerpse gemeente - Lichaamsdeel H. Broze - Voetbalcoach bij een ploeg uit Eerste Klasse A I. Uitroep van schrik - Zeer krachtig verzoek J. Deelgemeente van Doornik - Zoogdieren K. Oost-Vlaams dorp L. Grote ruwe steen - Gemeente in Vlaams- Brabant - Erbium

opstaand plassen in de nabijheid van transgenders. Dat zal ze leren en de stemmen en lezers weer tot ons laten komen.” Er steeg luid gejuich op, her en der gevolgd door een overtuigd “hear, hear”. Zijn hoofdredacteur vond het een prima plan, maar besloot voor de veiligheid toch ook een gratis iPad cadeau te doen. “Kunnen wij geen iPads uitdelen?”,

Zwijgen als vermoord

VERTICAAL 1. Groot Afrikaans zoetwatermeer 2. Zorg dragen voor de aanvoer van iets - Vervoermiddel 3. Numerieke code waarmee netwerk apparaten worden geïdentificeerd - Gevoel 4. Droogoven - Emeritus - Loofboom 5. Europees land 6. Zonder naam - En andere 7. Pakte - Duitse nooit - Keltische taal 8. Gelijkstroom - Bouwsteigers 9. Deel van een schoen - Ingenieur Zeker iemand 10. Mislukking - Hoofdleider van een welpentak bij de Scouts 11. Meisjesnaam - Heldendom 12. Gereedschap met twee hefbomen - Afstandsmaat - Internetlandcode voor Eritrea

DE OPLOSSINGEN VAN HET KRUISWOORDRAADSEL NUMMER 1101 VINDT U OP BLZ. 14

Over de arrestatie van Carles Puigdemont in Duitsland wordt verteld dat die er is gekomen na een tip van de Spaanse inlichtingendiensten. Heel raar. Dat wil dus zeggen dat Spaanse geheim agenten operationeel zijn in Scandinavië en Duitsland. Fraai, die EU.

Ultiem argument

goed als dood, nu ook Brussel officieel overstag is gegaan en het idee heeft opgegeven.

Dat is vooral te danken aan het verzet van heel veel kleine mensen die zich verenigden in een actiecomité, en veel minder aan het officiële politieke wereldje. Hulde!

Verklaring De Bond van ’t Pallieterkepennenlikkers en de Liga der Lieftallige Secretaressen laten u gezamenlijk weten dat ten kantore niemand eraan dénkt om op te stappen wanneer genaamde Martin Selmayr uit de ambtenarij van de EU wordt geflikkerd. En nog minder wanneer Juncker hem volgt.

Intocht of uittocht?

Sinterklaas, in de lente? Jawel. In Nederland vindt men geen gemeente meer bereid om de volgende nationale intocht te organiseren en dat door de op hol geslagen beveiligingskosten. Met dank aan het anti-Pietengeteisem, dat zijn zin dreigt te krijgen.

Consequentie In Antwerpen vond een duurzaamheidscongres van en voor havens plaats, waarbij meer dan 1.000 havens zich akkoord verklaarden om maritiem vervoer en havenindustrie milieuvriendelijker te maken. Wij wachten nu op de verklaring van het Antwerps Havenbedrijf dat Doel niet zal verdwijnen, logischerwijze. Hallo, iemand thuis?

Slimme Vlamingen kiezen Reisfamilie

Niemand minder dan eeuwige soixantehuitard Paul Goossens pleitte voor het naar hier terughalen van de kinderen van IS-strijders. Dat alleen al is zeker een argument dat daar uitdrukkelijk tégen pleit.

Platte praktijken EU-apparatsjik Martin Selmayr mag zijn wat raar bekomen toppositie niet kwijtspelen, of commissievoorzitter Juncker stapt mee op. Zover is het al gekomen: het kopstuk van de Europese democratie pleegt chantage om kromme toestanden in stand te houden. Dat belooft!

Verbetenheid loont Het megalomane Eurostadionproject is zo

Luikersteenweg 62 • 3800 Sint-Truiden 011 705 500 • info@deblauwevogel.be

www.deblauwevogel.be