't Pallieterke van 5 april 2018

74ste jaargang • nummer 14 • donderdag 5 april 2018

Weekblad P608721 Afgiftekantoor 2099 Antwerpen X

€ 2,30

Voor mensen met een goed hart en een slecht karakter...

Hypocrisie over politici, pers en privéleven Het verhaal van Knack, dat Antwerps sp.a-kopstuk Tom Meeuws moest bloeden voor de stukgelopen relatie met N-VA-kopstuk Liesbeth Homans, is onzin. Maar hun ex-romance was wel een publiek geheim geworden, zodat het afwachten was wanneer de pers daar gewag zou van maken. Veel journalisten die nu uithalen naar Knack hadden het verhaal wat graag zelf gepubliceerd. Wanneer het over het privéleven van politici gaat, is de vierde macht vaak hypocriet.

“Knack heeft zich op het niveau van een boulevardblad gezet, en daar zal ik rekening mee houden.” Uit deze woorden van N-VAvoorzitter Bart de Wever blijkt een grote verontwaardiging. Knack-journalist Walter Pauli had vorige week in een artikel melding gemaakt van een oude romance tussen N-VAminister Liesbeth Homans en Antwerps sp.akopstuk Tom Meeuws. Een relatie die ongeveer van 2013 tot 2015 duurde. Volgens Pauli zijn de recente aanvallen van de N-VA op Tom Meeuws een wraakoefening omdat die relatie spaak is gelopen. Vandaar dat nu allerlei beschuldigingen opduiken van gesjoemel waaraan Meeuws zich schuldig zou hebben gemaakt.

Afgezien van het feit dat het verband als belachelijk wordt afgedaan door de N-VAvoorzitter, vindt De Wever het niet kunnen dat aspecten van het privéleven van politici via de pers op de straatstenen terechtkomen.

Tot op zeker niveau heeft De Wever gelijk. Hier bestaat geen Angelsaksische traditie om privé en politiek met elkaar te vermengen.

Toch is de ergernis van de N-VA-voorzitter en veel andere partijkopstukken overdreven. Op zijn minst moeten een aantal zaken in perspectief worden geplaatst. Met zijn aanval op Knack scoort De Wever natuurlijk bij de achterban, die het gehad heeft met linkserige media als De Standaard, De Morgen, Humo, VRT en Knack. Aan de geschreven pers geeft De Wever amper nog interviews en dat zal niet snel veranderen. Het militantisme dat deze media aan de dag leggen, waarbij ze op bepaalde momenten veel weg hebben van agitprop, is een blamage voor de stiel van journalist.

De loyauteit van de voorzitter Wat de feiten betreft: de ex-relatie tussen Meeuws en Homans was allang bekend. Niet alleen in journalistieke kringen. In Antwerpen en omstreken werd er vaak over gefluis-

terd. De vraag was niet of het verhaal ooit zou worden uitgebracht, wel wanneer en door wie. Knack schoot de hoofdvogel af, al werden in het verleden al hints gegeven door De Standaard-schrijvelaar Bart Brinckman (meer bepaald op Terzake) en de onnavolgbare Koen Meulenaere, ook bekend als Kaaiman in De Tijd.

De relatie was een feit, en men kan de vraag stellen of die politiek relevant was. Dat kan wel degelijk, maar heeft weinig te maken met de campagne voor de gemeenteraadsverkiezingen van oktober. De enige vraag die men zich dan kan stellen is hoe we de relatie moeten zien tussen een minister en een kaderlid van de Lijn (waar Meeuws toen werkte), een vervoersmaatschappij die onder voogdij van de Vlaamse regering staat.

In elk geval is het verhaal dat de N-VA wraak wil nemen op Meeuws fel overdreven, ook al zegt Knack deze info te hebben van een kopstuk van de partij (Siegfried Bracke volgens ‘Kaaiman’ in De Tijd van dinsdag). Wel is het zo dat Homans bij veel N-VA’ers niet meer in de bovenste schuif ligt. Ze functioneert steeds slechter als minister. Binnen de Antwerpse N-VA is ze allang niet meer de leading lady.

Wellicht is De Wever één van de laatsten die haar steunt. Loyauteit uit de studententijd gaat niet snel stuk.

Zwijgen over overkokende hormonen Maar wat moeten we nu denken over het gedoe hierover in de pers? Media-experts spraken schande over de tabloidaanpak van Knack, onder anderen professor mediarecht Leo Neels. Vreemd dat zo’n figuur, een lobbyist bij uitstek, een forum krijgt om de pers de les te spellen. Eigenlijk was er bij andere journalisten vooral jaloezie omdat zij niet met de primeur hebben uitgepakt. Dat verklaart onder andere de frustratie van Jan Segers van Het Laatste Nieuws.

De hele zaak is een unieke kans om aan zelfkritiek te doen, maar daar heeft niemand bij de vierde macht een boodschap aan. De pers gaat in zo’n zaken natuurlijk niet vrijuit. Journalisten zijn zeer goed op de hoogte van het doen en laten van politici in de privésfeer, dat is zo. Wanneer op dat vlak problemen opduiken (relatiebreuk, overspel…) wordt meestal zedig gezwegen. Tenminste, als de politicus de sympathie van het eerder linkse journaille geniet. In het andere geval dreigt men snel aangeschoten wild te worden. De vele schandalen rond wijlen Steve Stevaert (er was sprake van seksueel geweld) werden doodgezwegen of gerelativeerd. Zou dat ook het geval zijn geweest indien de man aan de rechterzijde van het politieke spectrum had gestaan?

Zoeken we spijkers op laag water? Niet echt.

Even terug in de tijd. Het is bekend dat de periode van de paarse regeringen er één van vrijheid-blijheid was, met veel overkokende hormonen. Dat mag. Er werd meer dan eens goed gelachen onder journalisten, aan de toog, als bepaalde verhalen opdoken. Zoals de reden waarom Patrick Dewael op skivakantie een been brak. “En dat verhaal van de premier en de deurwaarder, wie gelooft dan nu?,” schreef Koen Meulenaere ooit in Knack. ’t Scheldt noemde het ooit bij naam: premier Guy Ver-

hofstadt was in overspel betrapt. De pers wist wat bedoeld werd, maar zweeg. Want die case was niet relevant, en dat klopt.

Maar een aantal zaken die de wenkbrauwen doen fronsen en toch politieke relevantie hadden, werden moedwillig verzwegen.

Het duurde zeer lang tot bekend raakte dat Vlaams vicepremier Bart Tommelein (Open Vld) na zijn scheiding werd opgevangen in het buitenverblijf van toen nog partijgenoot JeanMarie Dedecker. Op zich is dat geen bijzonder feit, maar Dedecker kreeg later van Tommelein wel een ezelsstamp. Het typeert de persoonlijkheid van de politici Dedecker (een bullebak met een gouden hart) en Tommelein (een weinig dankbare arrivist). Dat Hilde Vautmans haar Europese carrière te danken heeft aan Guy Verhofstadt is dankzij de stukken van Koen Meulenaere een publiek geheim.

Freya Vandenbossche (sp.a) werd in de politiek omhooggestuwd, maar van het feit dat ze daarvoor een emotioneel zeer instabiele periode had meegemaakt, om het zacht uit te drukken, werd amper melding gemaakt.

Die instabiliteit wekte vragen over haar ministeriële capaciteiten. Opnieuw was het Koen Meulenaere die - weliswaar via een satirisch stuk - de kat de bel aanbond. De rest van de pers zweeg.

2

Actueel

5 april 2018

Zimbabwe imiteren?

Sinds op het ANC-congres in december het onteigenen van grond zonder vergoeding werd goedgekeurd, is de hele zaak in een stroomversnelling gekomen. Niet alleen zou men in dat verband de grondwet willen wijzigen, hier en daar waren er zelfs al grondbezettingen, waarbij geweld niet werd geschuwd. Vraag is waar dat uiteindelijk allemaal zal op uitdraaien.

In gang gezet Het is duidelijk dat de aanvaarding in december door het verkiezingscongres van het ANC, de Zuid-Afrikaanse regeringspartij, van het principe om grond zonder vergoeding te onteigenen, de zaak in beweging heeft gebracht.

In feite is het een uitvloeisel van de pogingen vorig jaar van ex-president Zuma – die daarmee zijn besmeurd blazoen wou opfleuren en tevens zijn ex-vrouw die zich kandidate had gesteld voor het partijleiderschap een duwtje in de rug wilde geven – om het thema op de agenda te plaatsen. Immers, volgens officiële bronnen was de overdracht van grond van blank naar zwart in het kader van het “gewillige koper – gewillige verkoper”-programma geen succes gebleken, en moest de politiek er dus iets aan doen.

Dit kon echter niet zomaar, vermits dan een wijziging van grondwetsartikel 25 vereist is; artikel dat zegt dat onteigening enkel kan gebeuren omwille van het algemeen belang en er alleszins een billijke vergoeding tegenover moet staan. Gelet op de overgrote meerderheid van zwarten in het parlement moesten hier geen problemen worden verwacht. Eind februari dienden de extreemlinkse Economische Vrijheidsvechters (EFF) van Julius Malema een motie in om het grondwetsartikel aan te passen welk, na amendering door het ANC, werd aanvaard met 241 tegen 83 stemmen.

Het is nu de taak van het grondwetgevend herzieningscomité van het parlement om de grondwet in overeenstemming te brengen met betrokken motie, waarbij ten laatste op 30 augustus e.k. een verslag moet worden ingeleverd.

Het staat vast dat na twee decades ANCbestuur die partij onder toegenomen druk is

komen te staan, door de raciale ongelijkheid inzake landbezit zoals dat door een groot deel van de zwarte bevolking wordt aangevoeld.

Temeer omdat volgend jaar verkiezingen voor de deur staan.

Het probleem is dat de betwisting een grote emotionele ondertoon heeft. Van zwarte zijde wordt immers gesteld dat de blanken zich destijds als koloniale overheersers hebben gedragen en dat ze de grond van de autochtone bevolking hebben afgepakt. Volgens een onderzoek bezat de blanke bevolking in 1994 inderdaad 85,1 procent van de landbouwgrond, een cijfer dat in 2016 tot 73,3 was teruggelopen. De 26,7 procenten die nu in gekleurde handen zijn, houden wel 46,5 procent van ’s lands beste landbouwgrond in. Komt nog bij dat van blanke kant het ANC-bestuur ervan beschuldigd wordt weinig te hebben gedaan met de 4.000 bedrijven die het in de voorbije twintig jaar heeft overgenomen. Dit is trouwens niet verwonderlijk.

Het sluit goed aan bij cijfergegevens waaruit blijkt dat in 93 procent van de gevallen de zwarte eisers bij een overname de voorkeur gaven aan een uitbetaling in geld en slechts 7 procent werkelijk de grond in bezit nam. Waaraan moet worden toegevoegd dat in het laatste geval de zaak meestal mislukte. Dit wordt impliciet door president Ramaphosa erkend, die wel zal beseffen dat Zuma hem met de zaak een pad in de korf heeft gezet. Weliswaar maakte hij in zijn Staat van de Natie (SONA) bekend dat er vaart zou worden gezet achter de overdracht van gronden naar de zwarte bevolking en dit zonder vergoeding voor de blanke eigenaars, maar, voegde hij eraan toe, dit zou wel moeten gebeuren zonder dat de landbouwproductie eronder lijdt.

Bezwaren En daar wringt het schoentje. Volgens de Banking Association of South Africa (BASA), die haar bezorgdheid over de voorgenomen plannen uitsprak, is landbouw in het land zeer kapitaalsintensief en vraagt het moderne technologie. Vraag is dan of boeren – die bedreigd worden met onteigening – nog zullen willen investeren (en de banken desgevallend nog geld zullen willen lenen). Nog gezwegen over de onzekerheid – die jaren kan aanhouden – wanneer zo’n onteigening voor het gerecht zal worden aangevochten. Een onteigening die, wanneer ze enkel door politieke motieven wordt ingegeven, kan leiden tot Zimbabwaanse toestanden.

Tevens wordt gevreesd dat de eventueel door de staat doorgevoerde inbeslagname van landbouwgrond niet enkel de voedselvoorziening zal verstoren, maar dat het ook een voorbode zou kunnen zijn van nationalisatie in andere sectoren, zoals de mijnbouw. Welke invloed dat dan zal hebben op toekomstige buitenlandse investeringen, is niet moeilijk te raden. En volgens het Instituut voor Rassenrelaties (IRR) zou grondonteigening gewoon kunnen betekenen dat deze gronden voorgoed staatsbezit worden waarna ze achteraf aan zwarte boeren zouden worden verpacht.

Waarna toekenning van pachtrechten wel eens zou kunnen afhangen van de mate van sympathie van de betrokkenen voor de regeringspartij. Het Zimbabwe-scenario dreigt te worden herhaald.

Vraagtekens Hoe dan ook, de sfeer waarin dit alles verloopt, heeft ertoe geleid dat op diverse plaatsen in het land – niet zelden onder impuls van het EFF - reeds tot illegale grondbezetting werd overgegaan waarbij de politie niet altijd ingreep. Climax was voorlopig Hermanus in de West-Kaap, waar die bezetting zeer brutaal verliep, en waar zelfs een politiekantoor werd verwoest, een bus in brand werd gestoken en winkels werden geplunderd. Voor Ramaphosa betekent dit de vuurproef. Intussen stelde analist Leopold Scholtz zich de vraag hoe het Grondwetgevende Hof na een even-

tuele klacht zou reageren als tevoren onteigening zonder vergoeding door de vereiste tweederdemeerderheid in de twee huizen van het parlement en door vertegenwoordigers van minstens zes provincies in de Raad van Provincies zou zijn goedgekeurd. Daar bestaat geen zekerheid over. In het verleden is dat Hof, onder leiding van hoofdrechter Mogoeng Mogoeng, verscheidene malen tegen ex-president Zuma ingegaan toen deze van zijn macht misbruik maakte. Anderzijds, dat Hof steunde de beslissing van de universiteit van de Vrijstaat om het Afrikaans als onderrichttaal in de instelling grotendeels buitenspel te zetten. En in 2013 nam ze een omstreden beslissing in een zaak tegen Agri SA over mineraalrechten. Scholtz koestert dan ook niet veel hoop dat de meerderheid van de (zwarte) rechters in de toekomst begrip zal tonen voor klachten van onteigende grondbezitters.

Opinieonderzoek In afwachting wil men alleszins de hele zaak een democratisch en sereen tintje geven. Zo zal het parlementair comité ter herziening van de grondwet in de komende maanden een opinieonderzoek uitvoeren in de diverse provincies. Dit alles met het oog op het eindverslag dat voor eind augustus voorzien is. Echter, tekenen wijzen erop dat de regering misschien niet zoveel geduld zal hebben. Zo heeft Maite Nkoane-Mashabane, minister van Landelijke Ontwikkeling en Grondhervorming aangekondigd dat zij wil starten met grondonteigeningen zelfs voor het hele parlementaire proces afgehandeld is. Ondertussen heeft de zaak al een rel veroorzaakt met Australië. Daar had de minister van Binnenlandse Zaken, Peter Dutton, verklaard dat zijn departement een onderzoek zou instellen in welke mate blanke Zuid-Afrikaanse boeren konden geholpen worden om naar Australië te emigreren. Dat leidde alleszins tot een rel met Zuid-Afrika’s minister van Buitenlandse Betrekkingen, Lindiwe Sisulu, waarop een verontschuldiging van haar Australische collega volgde. Mogelijk kunnen reacties vanuit het buitenland een zekere matiging bevorderen, maar het is afwachten hoe Ramaphosa zal reageren, mocht de boel escaleren.

Jan van Aerschot

Links én rechts hebben boter op het hoofd Als links ergens de politieke macht wordt ontnomen, zijn wetenschappelijke feiten niet veilig. Dat schrijft De Groene Amsterdammer. Er kan over gediscussieerd worden in welke mate president Trump antiwetenschappelijk denkt over de opwarming van de aarde. Er kan over gediscussieerd worden in welke mate conservatieve, rechtse politici omgaan met criminaliteit (“meer blauw op straat”) of de fileproblematiek (“meer asfalt”), maar ook progressieve of linkse mensen zijn geneigd om onwelgevallige wetenschappelijke kennis te verwerpen, stelt de krant. Dat is zo in het debat over vaccinaties, genetische modificatie van

gewassen (Roundup-verhalen), alternatieve geneeskunde, kernenergie (Fukushima-histerie) en genderverschillen (“het onbeschreven blad”)...

Het wetenschapswantrouwen zit aan beide kanten, maar het zijn toch vooral progressieven die afstand namen van de wetenschap, dat “Groot Verhaal dat gebruikt wordt om de witte oudemannenmaatschappij in stand te houden” (links postmodernisme).

Beide kampen hebben in het debat boter op het hoofd, besluiten Hidde Boersma en Jop de Vrieze.

Nog even, en het politieke debat tussen links en rechts wordt weer interessant.

Jacht op het Waalse Telenet

Uit de smalle beursstraat

Zowel het Amerikaans-Vlaamse Telenet als de Belgische poot van het Franse Orange heeft het oog laten vallen op het Waalse telecombedrijf VOO, één van de takken van de geplaagde intercommunale Nethys/Publifin. Wie haalt de trofee binnen? Telenet ziet een overname als een stap naar een sterke positie bezuiden de taalgrens. Maar de PS wil de Vlaamse ‘indringer’ wellicht buiten houden.

dan voorbij zijn, hij is nog altijd invloedrijk bezuiden de taalgrens. Als hij neen zegt, is het neen. Blijkbaar zou hij broeden op een plan om VOO met het eigen management in te kopen.

Telenet ziet hij niet zitten. Moreau staat bekend om zijn antiVlaamse standpunten, al kan hij daar soms zeer pragmatisch in zijn. Om indertijd aan de controle van de Waalse overheid te ontsnappen, nam hij de Limburgse gemeente Voeren op als partner van Nethys/Publifin. Hoe dan ook, de kans is groot dat er een anti-Vlaams front komt tegen een overname van VOO door Telenet. Het ‘Waalse Telenet’, zoals VOO wel eens wordt genoemd, zou dan in handen komen van Orange Belgium. Het is in elk geval een melkkoe, want kabelmaatschappijen maken mooie winsten, zelfs al liggen die in Wallonië lager door de hogere kosten van de kabelverbindingen in landelijk gebied met verspreide woningen. Nu is het zo dat Telenet in Wallonië eigenlijk al actief is. Eind 2016 nam het SDR Belux over van de Franse telecomgroep Altice (overnameprijs 400 miljoen euro).

Maar dat kreeg minder aandacht omdat het een kleinere overname was. Bovendien stond men toen bezuiden de taalgrens niet zo wantrouwig tegenover Vlaamse investeerders.

Dat veranderde pas toen Marc Coucke met veel getrompetter Durbuy inpalmde, een participatie nam in Pairi Daiza en de in de ogen van velen de ‘francofone’ voetbalploeg Anderlecht aankocht. Het scheelt niet veel of de Franstalige pers spreekt over een ‘Vlaams kapitalistisch complot’.

De Waalse telecom- en kabelmaatschappij VOO zou te koop staan, meldden verschillende media vorige week. In Vlaanderen is die firma zo goed als onbekend, maar wanneer we zeggen dat het een dochter is van de intercommunale Nethys, die gelinkt is aan Publifin, zal bij velen een belletje beginnen rinkelen. Publifin is de Luikse intercommunale waar tal van bestuurders – veel van PS-signatuur – royale vergoedingen opstreken voor bestuursvergaderingen die amper iets voorstelden.

De graaicultuur bij Publifin duwde de PS in de peilingen naar beneden. De spin in het web van Publifin, Stéphane Moreau, werd door de PS naar de uitgang geduwd, ook al staat hij nog aan het hoofd van Nethys.

In de etalage Nu zijn er plannen om de Publifin-constructie te ontmantelen en de verschillende activiteiten (ICT, media, telecom en pensioenfonds, maar ook vastgoed met een link naar het Antwerpse Land Invest Group) te verkopen. Zo zou telecom- en kabelmaatschappij VOO in de etalage worden gezet.

Meteen bleek Orange Belgium, het vroegere Mobistar en lokale poot van het Franse Orange, geïnteresseerd. De mobiele

activiteiten van Orange en de kabel-tv-activiteiten van VOO zijn complementair. Maar ook Telenet uit Mechelen is geïnteresseerd. Het Vlaams-Amerikaanse bedrijf (via Liberty Global) heeft een sterke positie in Vlaanderen, maar moet vaststellen dat grote concurrent Proximus dominant is in Wallonië met internet, telefoon en tv. Via een overname van VOO kan Telenet zich in Wallonië verankeren en de strijd met Proximus aangaan. De kostprijs van VOO zou 1 tot 1,5 miljard euro zijn.

Komt er een verkoop? En nog voor de verkiezingen? Niets is zeker. Wellicht wordt het dossier over 2018 en zelfs de verkiezingen van 2019 getild. Maar zelfs dan zou het kunnen dat de lokale overheden in Wallonië een verkoop tegenhouden.

De PS mag dan niet meer in de Waalse regering zitten, via allerlei structuren van parastatalen en intercommunales heeft ze de touwtjes bij Publifin/Nethys nog strak in handen. Wil men daar verkopen aan een bedrijf als Telenet, dat een Vlaams imago heeft?

Anti-Vlaams front Dat is hoogst onzeker. Stéphane Moreau zwaait bij moederbedrijf Nethys nog altijd de plak. En zijn politieke carrière mag

Angélique Vanderstraeten

Actueel

5 april 2018

Het Tellkamp-incident: “Ik kan niet langer zwijgen!”

3

Nieuwsfeit van de week

Op zoek naar zware beroepen

Succesauteur Uwe Tellkamp werd samen met zijn collega Grünbehn op donderdag 15 maart aan de tand gevoeld in het cultuurpaleis in Dresden. De avond ging door onder het thema “Strijdbaar! Hoe komen we voor onze meningen uit? ”. Uwe Tellkamp uitte zich bepaald kritisch over de vluchtelingenpolitiek van de verschillende Duitse regeringen.

Politiek correct Duitsland schoot onmiddellijk in een onvermijdelijke kramp. Meteen na de uitlatingen van Tellkamp twitterde zijn uitgever, Suhrkamp Verlag: “Aan iedereen: de houding, die uit de uitlatingen van de auteur van onze uitgeverij tot uitdrukking kwam, is niet die van de uitgever.”

Tellkamp werd m.a.w. zonder pardon neergesabeld. Opnieuw mag een befaamd auteur in het bruine hoekje zijn straf uitzitten.

Tellkamp kiest kamp Uwe Tellkamp, auteur van onder meer het boek “Der Turm” (dat in het Nederlands werd vertaald), heeft met zijn stellingen duidelijk kamp gekozen. Het gaat om een fundamentele keuze, want ook bij deze auteur gaat het om een Duitse overheid die in toenemende mate vijandig staat tegenover haar eigen bevolking.

Een staat, aldus de auteur, die met belastingen, afdrachten en een nulprocentrente onteigent en het vrijgekomen geld gebruikt om hun leefwereld en hun zekerheid te ondermijnen.

Tellkamp heeft met zijn uitspraken over vluchtelingenpolitiek en vrijheid van meningsuiting een nieuw hoofdstuk geopend in de literaire scène. Schrijvers die over dit soort gevoelige thema’s kritiek formuleerden, waren de pensioenleeftijd genaderd of allang voorbij.

Want er is een behoorlijke dosis moed nodig om tegen de stroom in te roeien, en het risico te lopen geen uitgever meer te vinden voor zijn of haar boeken.

Suhrkamp vroeger en nu Ooit was het anders bij de Duitse uitgeverij Suhrkamp Verlag. Oprichter Peter Suhrkamp heeft in een concentratiekamp gezeten, omdat hij achter zijn auteurs bleef staan… ook al drong het nationaal-socialistische regime hard aan om afstand te nemen van zijn auteurs.

Van die moedige houding blijft weinig over.

Suhrkamp Verlag heeft allang het politiek correcte kamp gekozen, en alle regimekritische stemmen worden onmiddellijk weggezet in het ‘bruine hoekje’.

In het oostelijke deel van Duitsland – auteur Tellkamp is afkomstig uit het weerbarstige Saksen – is intussen een solidariteitsgolf ten voordele van Tellkamp op gang gekomen. De reactie van Suhrkamp Verlag en enkele Duitse media heeft het vertrouwen in de pers in grote delen van Duitsland zo fel aangetast, dat de meeste media nu vooral onbegrip publiceren over het gebrek aan loyaliteit van de uitgeverij Suhrkamp. Het politiek-ideologische kader van de reactie van Suhrkamp blijft spijtig genoeg onderbelicht.

Moreel ‘goeden’ tegen moreel ‘slechteriken’?

Het gaat over een discussie waarbij tegenstanders van een laks vreemdelingenbeleid steeds in het moreel ‘verkeerde’ kamp worden geplaatst. Want ‘goede mensen’ kunnen nu eenmaal niet anders zijn dan voorstanders van open grenzen.

Maar Tellkamp kan als ijsbreker de weg wijzen voor andere auteurs. Tellkamp nam vooral stelling tegen “de normatieve taal van de media en de politiek, die als een dreigend ‘Ueber-Ich’ een loodzware schaduw werpt op elke openbare discussie. Een taal die de ene hanteerde vanuit de zekerheid machttechnisch aan de ‘goede’ kant te staan, en de andere vanuit een gerechtvaardigde vrees door een sociale hakbijl te worden afgemaakt”, aldus een indringend commentaar van filosoof Thorsten Hinz in het conservatieve weekblad Junge Freiheit.

“De 2018-verklaring” Klap op de vuurpijl: de “2018-verklaring”. De woede en ontzetting over de arrogante migratiepolitiek, die volledig aan de realiteit voorbijgaat, heeft eindelijk een uitlaatklep gevonden in een gemeenschappelijke verklaring. Een klap in het gezicht van gans politiek correct Duitsland.

Opgesteld en ondertekend door onder anderen Uwe Tellkamp, publicist Henryk M. Broder, Thilo Sarrazin (auteur van het boek “Deutschland schafft sich ab”), Jörg Friedrich, Vera Lengsfeld, Matthias Mattussek, Heimo Schwilk en Ulrich Schacht, verklaren daarin meer dan 2.000 professoren, wetenschappers, dokters, ingenieurs, artiesten, journalisten, leraars en auteurs hun solidariteit met het democratische protest tegen het beleid van een ongecontroleerde illegale massamigratie. De ondertekenaars eisen “dat de orde van de rechtsstaat opnieuw aan de grenzen van ons land wordt ingesteld”.

Democratie blijft spannend. Links (en daar rekenen we voor het gemak even Mutti Merkel bij) heeft het echter bijzonder moeilijk te erkennen dat meningen in de loop van decennia kunnen veranderen. Het is voor vele progressieven blijkbaar onaanvaardbaar dat ze de rol van intellectuele torenwachters van de publieke opinie verliezen en dat “andere politieke ideeën” stilaan de overhand halen.

Er roert wat in Duitsland. De “Erklärung 2018” kan de lezer terugvinden op www. erklaerung2018.de.

Piet van Nieuwvliet

Controversiële vzw Aksahum nog steeds actief in België De Al-Aqsastichting werd in 2003 door de Verenigde Staten als mondiale terroristische entiteit bestempeld. De organisatie verzamelt wereldwijd geld in voor de Palestijnen in de Gazastrook. Aangenomen wordt dat dit geld ook richting Hamas gaat. De bijkantoren van de Al-Aqsastichting werden volgens parlementslid Georges Dallemagne (cdH) overal verboden. De Belgische tak – de vzw Aksahum in Verviers - werd toen in ons land niet verboden en is nog steeds actief.

Rond de vzw Aksahum, die voorheen de naam “Al-Aqsa Humanitaire” droeg, werd in 2002 - volgens minister Geens - een reactief dossier geopend waarin een groot aantal onderzoeksdaden werden verricht. Dat onderzoek bracht volgens de minister geen strafrechtelijke feiten aan het licht. Het dossier werd in juni 2007 zonder gevolg geklasseerd.

Het parket van Luik deelde Geens onlangs mee dat de vzw haar jaarrekeningen heeft neergelegd zoals dat op grond van haar omzet verplicht was. De laatste jaarrekening van de vzw is die van 2015.

Dat jaar werd een groot negatief resultaat (verlies) van ruim 1,3 miljoen euro opgetekend. Hierdoor namen de beschikbare middelen van de vzw af met een gelijkaardig bedrag.

Het kan een boekhoudkundige truc zijn om liquide middelen uit de vzw weg te sluizen.

Human Smile Aangezien de vzw problemen heeft om een bankrekening te openen en te behouden in ons land (de banken zijn uiteraard niet van gisteren), maakt de vzw voor het inzamelen van geld gebruik van de bankrekening van een bevriende zusterorganisatie in Brussel, de vzw Human Smile. “Die heeft haar doelstelling wat breder geformuleerd en laat de vermelding van Palestina wijselijk achterwege”, noteerde De Standaard vorig jaar. Volgens Dallemagne moet de overheid de vzw Aksahum (die nog altijd fondsen werft in België) scherp in de gaten blijven houden. Volgens het Kamerlid moet het gerechtelijk dossier zelfs herbekeken worden in het licht van alles wat we sinds 2002 te weten zijn gekomen over het radicale Thierry Debels islamisme in België.

Briefje aan Jinnih Beels

Kamikaze-lijsttrekster Mevrouw de redster van ’t stad, Nu Tom Meeuws, troosteloos zittend op een spoorstaaf – het lijkt wel het Wilde Westen –, bedekt met pek en veren, bukkend voor het vuil dat hem nog wordt toegeworpen, de koekenstad wordt uitgedragen tussen het stilstaand verkeer door, moogt gij de ondankbare klus komen klaren als ‘onafhankelijke’ lijsttrekster van sp.a in Antwerpen. Onafhankelijk, jawel. Als ik het goed begrijp, komt dat neer op de verantwoordelijkheid dragen voor een partij voor de verkiezingen en daarna mogelijk ook als verkozene, maar er toch geen lid van willen zijn.

Het is een gedachtekronkel die niet te vatten is. Ook niet van de sp.a, alhoewel, daar zijn we al wel meer van gewoon.

Maar kom, gij lijkt, na de bewogen weken na de opgeblazen samenwerking met Groen en de complete afgang van Tom Meeuws, alle moed bijeen geschraapt te hebben en u te willen smijten op een aartsmoeilijke, ondankbare en besmeurde opdracht. Het siert u dat gij redeneert in de zin van: iemand moet het doen. En gij pakt meteen uit met een hilarische uitsmijter: “Beter doen dan het huidige stadsbestuur is niet zo moeilijk.” Dat toont dat gij een neofiet zijt die een en ander iets te licht inschat. Ik garandeer u dat gij rap zult ondervinden dat tussen droom en daad vele wetten en praktische bezwaren zullen blijken te staan. En gij haalt uit: de stad staat volledig stil, de hele stad is een bouwwerf, de auto’s blijven toestromen, voetgangers en fietsers wagen elke dag hun leven, mensen voelen zich niet aanvaard en worden niet gehoord, er zijn te weinig kansen voor jongeren en zij moeten op de arbeidsmarkt geraken… Als klap op de vuurpijl wilt gij een “stad waar geen huizen ontploffen omdat ze niet veilig zijn”. Ik heb dat laatste goed gehoord, jawel. On-waar-schijn-lijk!

En gij raast door: de politie loopt achter de feiten aan en is niet op de hoogte van op til zijnde rellen tussen ‘jongeren’. Uw oplossing? Jongeren veel meer betrekken. Als het maar dat zou zijn… “Dat begint al op school”, zegt gij, “want het is hallucinant hoeveel kinderen in Antwerpen de school verlaten zonder diploma. Waarom proberen we hen niet

meer over die lat te trekken?” Gij zijt dan ook voorstander van brede scholen waarin kinderen niet in hokjes worden gestopt. Dat zullen ze graag horen in de vele Antwerpse scholen waar leerkrachten al jaren, vaak met vrees voor lijf en leden, vele tandjes bijsteken en al hun verbeelding en creativiteit uit de kast halen om iedereen te betrekken en onderwijs op maat te geven.

Intussen vechten jeugdbendes hun vetes uit met messen en boksijzers. Bepaalde straten worden minder en minder toegankelijk voor autochtonen en dan vooral westers geklede jonge vrouwen. De drugmaffia heeft een ‘thuis’ gevonden in uw stad tijdens het sp.a-bestuur. Haatpredikers vinden hun weg in de vele moskeeën. Grote en kleine criminaliteit neemt hand over hand toe. De kleine maatschappelijke problemen zijn groot geworden, in de loop der jaren. Het zijn allemaal toestanden waarvoor een verdoemde partij al heel lang geleden waarschuwde én oplossingen aanreikte. Vandaag is er een grote partij aan de macht die heel voorzichtig daaraan iets probeert te doen en soms de zaken eindelijk eens bij naam begint te noemen, zoals vorig jaar de burgemeester over de problemen in Borgerhout: “Je mag het licht van de zon niet ontkennen.

Islam, ramadan, Marokkaans en Borgerhout.

Die vier factoren veroorzaken telkens ongeregeldheden. Men kan mij etnische profilering verwijten, maar het zij zo.”

Over al die dingen heb ik u nog niets horen zeggen. Ge moet mij eens komen uitleggen hoe gij het beter gaat doen dan het door u uitgespuwde stadsbestuur. Wat zullen uw wondermiddelen zijn om van de stad een veilige, vreedzame, tolerante, drugvrije, mobiele en nette stad te maken? Heel Antwerpen en iedereen in de verre omtrek kijkt ernaar uit hoe gij dat in een handomdraai gaat oplossen.

Ik ben voorzichtig in mijn uitspraken, maar ik vrees dat de Antwerpse kiezer de mooie liedjes van u en uw ‘diverse’ lijst niet gaat kunnen pruimen. Uw doortocht zal dan ook zonder glorie en vol kommer en kwel zijn.

Courage, kamikaze-lijsttrekster!

4

Dossier

5 april 2018

De geboorte van het EU-monster Omdat iets gebeurt, betekent dat nog niet dat het ook moest gebeuren. Geen naoorlogse Europese leider heeft er ooit aan gedacht in de jaren veertig en vijftig een leugenachtig en zelfgenoegzaam bureaucratisch monster te scheppen.

Het is goed op die naoorlogse periode terug te blikken. In mijn dorpsbibliotheek ontleende ik het recent verschenen “De geboorte van Europa” van gewezen politiek journalist Rolf Falter die zelf een overbetaalde baan heeft bij een van de misbaksels van de EU: het politiek correcte nepparlement. Overigens van harte aanbevolen dat boek (niet dat parlement).

Je moet het doen: 600 pagina’s schrijven over diplomatieke telefoontjes, nota’s en reizen, vergaderingen en notulen zonder de lezer te vervelen. Ik ga het chronologische verhaal niet vertellen, wel signaleer ik een paar opvallende leidraden.

Vastklampen aan het Verenigd Koninkrijk Voor ons, die de afloop kennen, is het makkelijk oordelen, maar de tijdgenoten hebben niet dat voordeel. Het valt op hoe de West-Europese politici na de Duitse capitulatie zich vastklampen aan het Verenigd Koninkrijk. Na het ontslag van de jaloerse Franse eerste minister, Charles de Gaulle, in 1946 kijken zelfs de Fransen naar Londen.

Paul-Henri Spaak - de eentalige PS’er die Buitenlandse Zaken in dit land bijna monopoliseert tussen 1936 en 1950 (en opnieuw tussen 1954 en 1957) - is na de oorlog bereid in alles de enig overgebleven Europese wereldmacht te volgen.

Het duurt jaren vooraleer hij en vele anderen begrijpen dat het Verenigd Koninkrijk zichzelf geruïneerd heeft en er erger aan toe is dan de meeste door Duitsland in de oorlog bezette landen. De Britten zelf kunnen en willen het niet geloven. Eerst einde 1948 gooien ze voor het eerst de handdoek in de ring, wanneer ze de Amerikanen vragen hun rol over te nemen in de Griekse burgeroorlog. Dan begint overal hun terugtocht, nadat ze al in 1947 Indië opgaven.

Tot in de jaren vijftig staan in het VK voedingsmiddelen op de bon. De voormalige wereldmacht is voorstander van een samenwerking tussen de West-Europese staten, maar alleen als derde westerse wereldmacht, naast de VS en het eigen Empire en de Commonwealth (het Gemenebest).

De Amerikaanse eis De echte aanjagers achter die Europese eenheid zijn de Amerikanen. Zij kennen dankzij hun soldaten de ellende van het oude continent, met zijn hongersnoden, vernietigde infrastructuur, miljoenen ontheemde mensen, en de gruwelijk koude winter van 1947. De Amerikanen hebben er economisch belang bij dat de chaos eindigt, al heeft de bekende Marshall-hulp wel degelijk ook een ideële achtergrond. Wat heeft het voor zin de Europese staten te helpen als die allemaal de hulp weer verspillen met hun grenzen, hun import- en exportbelastingen. Ze verwijzen voortdurend naar hét voorbeeld in hun ogen: de Benelux. Dat nu in onze ogen lachwekkend fossiel, is het zeker niet na de oorlog.

Voor de Amerikanen is deze beginnende douane-unie de te volgen weg. Obama en Trump kunnen waarschijnlijk dit land niet op een blinde kaart aanwijzen, maar dat is niet het geval voor de presidenten Truman en Eisenhower. Tussen 1952 en 1960 hebben de VS een president die jaren in Europa had verbleven, als opperbevelhebber van de geallieerde legers.

Voor Eisenhower zijn Europese steden niet louter namen op een kaart, maar realiteiten.

Brieven, nota’s en permanente ontvangsten op de koffie bewijzen hoe ernstig de VS Spaak en zijn Nederlandse collega Beyen nemen. De NAVO is een logische uitbreiding van het militaire Pact van Brussel, dat vijf West-Europese staten sluiten na de communistische staatsgreep in Praag van 1948.

Angst voor het Duitse revanchisme Een andere aanmoediging voor Europese samenwerking is angst; aanvankelijk niet voor de Sovjet-Unie, maar voor Duitsland.

Wij kennen de beelden van het gebombar-

deerde land, van de vluchtelingenstromen, van de miljoenen gestorven Duitsers (11 procent van de bevolking) zo goed, dat dit ons vreemd lijkt. Maar de overwinnaars zijn er zeker van dat het Duitse revanchisme voor de deur staat. Het eerste naoorlogse militair verdrag wordt in 1947 in Duinkerke gesloten tussen het VK en Frankrijk, en dat is niet gericht tegen de Sovjet-Unie, wel tegen een nieuwe Wehrmacht, die het kapotte Duitsland ongetwijfeld ooit zal oprichten.

Wanneer de Fransen met hun minderwaardigheidscomplex aarzelend een stapje in de richting van een verenigd Europa zetten, dan is dat maar voor één reden: Duitsland eronder houden. Pijnlijk accuraat zijn de argumenten van de toenmalige Franse politici.

Dat kapotte Duitsland herrijst ooit. Dan zullen de Fransen met hun bekende Franse slag na een tijdje niet meer kunnen concurreren, want ze ontberen nu eenmaal de discipline en de doelmatigheid van de Duitsers.

Frankrijk heeft dankzij zijn kolonies grondstoffen, terwijl Duitsland buiten steenkool niets heeft, en toch vinden de Fransen zich geen partij. Ze proberen onmiddellijk de linkeroever van de Rijn te annexeren (een oude Franse droom), maar tevergeefs. Ze botsen op een Amerikaans veto. Ze nemen genoegen met het Saarland en liggen twaalf jaar lang dwars omdat ze ook die buit moeten opgeven. De Europese Gemeenschap voor Kolen en Staal (EGKS) die in 1950 de foetus is van de latere instellingen, dient in hun ogen alleen maar om Duits steenkool naar Franse fabrieken te brengen. Dat Franse complex leidt tot het debacle van de Europese Defensiegemeenschap.

De Amerikanen willen niet de volledige last dragen van de Europese verdediging en eisen een Duitse herbewapening. De Bondsrepubliek heeft autonomie gekregen en eist dat Duitse soldaten Duitsland mogen verdedigen. Een geïntegreerd Europees leger (met hoogstens Duitse regimenten, dus geen Duitse generaals) sneuvelt in het Franse parlement. Goed te begrijpen in de tijdgeest, amper negen jaar na de oorlog. Het resultaat is het omgekeerde van de Franse wensen.

Een maand later nemen de Amerikanen de Duitsers wel met een eigen leger op in de NAVO. De Duitse bondskanselier Adenauer neemt veel wantrouwen weg door, tot woede van zijn partijgenoten, af te zien van een Duitse atoombom. Eerst in de jaren negentig ontdekt Europa dat het geen leger heeft dat in de Joegoslavische heksenketel kan optreden. En wanneer het asielprofitariaat de Europese grenzen bestormt, staan de Europese politici erbij en kijken ernaar; ze hebben geen middelen om de oplichters buiten te houden.

De EEG Hoe komt het uiteindelijk tot de Europese Economische Gemeenschap in 1957? De Amerikanen blijven voortdurend druk zetten, want Eisenhower ziet anders geen toekomst voor het continent.

Tot zijn grote woede gaat het niet vooruit, ondanks alle argumenten pro. In 1956 proberen de Fransen en de Britten nog eens een ouderwets koloniaal oorlogje te voeren rond het genationaliseerde Suezkanaal. Hij fluit hen terug, en eindelijk beseffen de Fransen dat ze niet meer dan een Europees landje zijn, dat daarenboven een bloedige oorlog voert in Algerije. Zelfs de Britten begrijpen dat ze uit de Amerikaanse hand eten.

Dan kan er eindelijk over een geleidelijke vrijhandelsunie gesproken worden, inbegrepen een harmonisering van douanetarieven.

Dat is het gloriemoment van Spaak, die de onderhandelingen succesvol voert (het Frans is nog de diplomatieke taal) die naar het verdrag van Rome leiden.

Wel gaan de zes deelnemers aan die EEG akkoord zo weinig mogelijk supranationale diensten te creëren en aan die Europese Commissie slechts beperkte bevoegdheden te geven. Hun mond zou openvallen als ze het huidige monster zouden zien.

Jan Neckers

Roddels uit de Wetstraat Laurents saga Het dossier over de eenmalige aftrek van 15 procent van de dotatie van Laurent lag donderdag ter stemming in de Kamer. Ook al had Monseigneur een klaag- en huilbrief naar de Kamer gestuurd over wat voor droevig leven hij wel leidt, dat compleet gestuurd wordt door zijn familie en door de politiek, toch werd het voorstel tot schrapping van die 15 procent goedgekeurd. Het werd een geheime stemming, zodat de royalisten pur et dur alsnog zonder erop aangekeken te worden ‘neen’ konden stemmen. Barbara Pas (VB) en Veerle Wouters (ex-N-VA, nu V&W) lieten in hun stemverklaringen duidelijk horen dat heel de voorbije procedure eigenlijk een schertsvertoning en een knoeiboel is geworden, en dat het bijgevolg goed mogelijk is dat de brokkenprins voor de rechtbank alsnog zijn gelijk zou kunnen halen. Voor hen hoeft het dotatiesysteem dan ook niet meer en zij vragen de afschaffing ervan. Maar zover durven de anderen niet gaan. Ook Peter Buysrogge van N-VA niet. Voor hem moeten er aan de bestaande wet ‘aanpassingen en verfijningen’ komen. Wat dat precies mag inhouden, vertelde hij er niet bij.

Barbara Pas eindigde haar betoog bijzonder scherp: “Ik rond mijn betoog af met de bedenking dat onze huidige koning Filip zich geen betere Vlaams-nationalisten kan bedenken.”

De wet? Pfff…

Veerle Wouters ging toch wat dieper in op de procedure en ze stelde dat ook de koning zijn boekje is te buiten gegaan door te zijn tussengekomen als hoofd van de familie. Zij vroeg zich af wat die man te zoeken had in de procedure, waardoor artikel 88 van de Grondwet werd geschonden. Ook haalde ze de door de Kamer gehanteerde werkwijze inzake het horen van Laurents advocaat door de mangel, omdat niet alle Kamerleden die nu moeten stemmen niet gehoord mochten worden in de bijzondere commissie. Dat is in strijd met de vaste rechtspraak van de Raad van State inzake de werking van tuchtraden, vindt zij.

Verder wees ze op het ‘prejugeren’ van regeringsleden die voor elk debat reeds een sanctie aankondigen. En wat doen de andere fracties na het aanhoren van deze niet zomaar weg te wuiven juridische scherpslijperij? Juist: ze wuiven ze weg. Over tot de orde van de dag.

Het is een aan zekerheid grenzende waarschijnlijkheid dat de familie in Laken met tevredenheid dit schouwspel-à-la-Belge zal aanzien.

Eigen voorstel laatst Vlak voor de stemmingen – het was al laat geworden – zorgde Barbara Pas (VB) voor een opmerkelijk ‘incident’. Zij had een wetsvoorstel opgediept van Karolien Grosemans (N-VA) waarin er voor gepleit wordt dat militairen zich niet alleen voor de gemeente- en provinciera-

den zouden mogen kandidaat stellen, maar dat dat ook zou moeten kunnen voor de parlementsverkiezingen. Pas stelde blij te zijn met dit ‘voortschrijdend inzicht’ van N-VA, want ze herinnerde de Kamer eraan dat zij vorig jaar exact dezelfde tekst had ingediend als een amendement op een ontwerp inzake defensie. Dat dat idee nu in een heus wetsvoorstel gegoten werd door de grootste regeringspartij, kon zij alleen maar toejuichen. Opdat de bepaling zeker voor de volgende verkiezingen geldig zou zijn, vroeg zij daarom de urgentie, zeg maar de stemming over de dringende behandeling. Haar vraag werd echter niet op handgeklap onthaald, want ze werd weggestemd ‘met zitten en opstaan’. Voor alle duidelijkheid: N-VA en Grosemans stemden dus mee tégen de snelle behandeling van hun eigen voorstel… Moet er nog zand zijn?!

Een punt Peter de Roover van N-VA verbaasde zich op Twitter - met een grote grijns dat in het federaal adviescomité in de Kamer geen (linkse) oppositie aanwezig was toen premier Michel verslag kwam uitbrengen over de EU-top. Hij vroeg zich af of er geen belangstelling meer is voor EU-aangelegenheden, of dat er misschien te weinig camera’s aanwezig waren? Toen na een tijdje de media neerstreken in de vergaderzaal, twitterde hij opnieuw schertsend: “Oproep aan de oppositie: haast je, camera’s aangekomen.” Ja, Peter heeft ‘wel een punt’!

Brief aan Rajoy Kamerlid Peter Luykx van N-VA blijft op de bres staan voor zaken die de interesse en belangstelling in de brede Vlaamse Beweging opwekken. Denk bijvoorbeeld aan de ‘Plaasmoorde’ tegen blanke boeren én hun personeel in Zuid-Afrika, maar ook aan de droevige, maar gore Spaanse repressie tegen democratisch verkozen Catalaanse leiders. Luykx lag dan ook mee aan de basis van het initiatief om een Vlaams-Catalaanse vriendengroep op te richten en vanuit Vlaanderen een bezorgde brief te schrijven aan de Spaanse premier Rajoy. De brief werd ondertekend door meer dan vijftig Vlaamse parlementsleden uit alle parlementen. N-VA’ers, CD&V’ers, spa.’ers, groenen en ook enkele VB’ers leverden graag hun handtekening om aan Rajoy wederzijds respect en dialoog te vragen, én om de verkiezingsuitslag van vorig jaar in Catalonië te respecteren, én om de toepassing van het beruchte artikel 155 in te trekken. Wel moet gezegd worden dat de groene en rode parlementsleden (Bert Anciaux) dezelfde brief apart hebben verstuurd, omdat ze niet op dezelfde brief wilden staan als de Vlaams Belangers…

Alleen de liberalen deden helemaal niet mee.

Misschien moet Peter maar eens langs de Melsenstraat passeren, om aan de liberalen uit te gaan leggen wat ‘vrijheid’ en ‘vrij denken’ betekent.

Actueel

5 april 2018

5

Veel “fake news” in het debat over economisch herstel “Aandacht, aandacht! De werkloosheid daalt zienderogen. We zijn goed bezig!”…

Verhofstadt zei het, toen hij premier was. Michel zegt het tien jaar later. De N-VA zegt het. Pluimen op de hoed steken, ze doen het allemaal graag. Alleen overdrijven ze zo graag, die toppolitici.

Het mag allemaal wat genuanceerder, maar zonder taboes. De “Belgische economie” kent in 2018 een groei van “slechts” 1,18 procent. De buurlanden doen het een stuk beter. En aan die “heropleving” komt weer een einde, al weet niemand wanneer. Is dat de verdienste van de federale regering? “De overheid heeft nauwelijks iets gedaan, de economie doet het voor haar”, relativeert Paul de Grauwe in De Morgen.

De polsslag van de economie wordt goed geregistreerd in cijfers over actieven en werklozen. Jobs, jobs, jobs. Ook met die statistieken wordt flink gezwaaid. Terecht?

Vakbond Het woord is eerst aan de vakbond: in februari van dit jaar waren er “geen 365.000 werklozen, zoals de RVA stelt, maar wel 524.000”, stelde het ABVV. Volgens Christophe Callewaert in DeWereldMorgen worden een paar honderdduizend werklozen uit het verhaal geschrapt. Dat gaat dan over de afgestudeerden, die het eerste jaar geen recht hebben op een uitkering (48.000), over de groeiende groep verplicht ingeschrevenen zonder recht op een uitkering (70.000, vooral leefloners), over de vrijwillig ingeschreven werkzoekenden zonder recht op uitkering (42.000), over geschrapten zonder recht op leefloon (die bv. bij hun ouders of partner met inkomen leven), over deeltijds werklozen die een bijpassing van de RVA krijgen (38.000). En over ‘werkzoekenden’ die een opleiding volgen of studies hernamen (36.000).

FRANSE INTELLIGENTSIA LUIDT NOODKLOK OVER ISLAMISME Honderd Franse intellectuelen, waaronder oud-minister Bernard Kouchner van de sociaaldemocraten, filosoof Alain Finkielkraut en historicus Pierre Nora, reageerden in een opiniestuk in Le Figaro tegen de toenemende invloed van de politieke islam in het maatschappelijk debat. Onder de initiatiefnemers zowel figuren van links als van rechts. “De republiek ondergaat stokslagen… Nee tegen het islamitisch separatisme”, klinkt het. “We worden niet verenigd door onze standpunten, maar door het gevoel voor bedreiging van onze algemene vrijheid, en in het bijzonder de vrijheid van gedachten… Islamisme is het nieuwe totalitarisme.”

Actiegroepen tegen ‘islamofobie in Frankrijk’ moeten het ontgelden, omdat “witten” er niet meer welkom zijn op bijeenkomsten over het zogenaamde “staatsracisme”. Dat leidt tot een nieuw soort ‘apartheid’ in Frankrijk. De opstellers willen dat Frankrijk vasthoudt aan de kernwaarden van de republiek. “Dezelfde wetten gelden voor iedereen, dat is de garantie voor de republiek… Het nieuwe separatisme is gemaskerd”, luidt de conclusie van het stuk. “Het wil goedwillend overkomen, maar het islamisme wil een uitzonderingspositie, en het verwerpt andere geloven, en ook moslims die niet dezelfde waarden delen. De politieke islam voelt zich vernederd als hij niet dominant is. Dat kunnen we niet accepteren. We willen in een wereld leven waarin geen enkele religie ons de wet voorschrijft”.

FURIA, PAR EXEMPLE… Gaan sommige progressieve “koepels” en actiegroepen bij ons dezelfde toer op? Ook Furia, de “feministische en pluralistische organisatie”, die hier op 11 november de Vrouwendag organiseert, is uit op een uitzonderingspositie voor islamitische gebruiken. In een reactie op een uitspraak van Bart de Wever over de “vrijheid” om geen hoofddoek te dragen pleiten ze – de zaken omkerende - voor het “recht” (niet de plicht) om de hoofddoek te dragen.

Dat vinden ze iets helemaal anders dan die hoofddoek “omarmen als symbool van gelijkwaardigheid” (sic), want het gaat om het zelfbeschikkingsrecht van vrouwen”, luidt het. Zou het? Als de samenleving dat anders wil, en dat is zo, dan had een politieke meerderheid het recht om daar anders over te oordelen en heeft ze dat vandaag nog om die beslissing te handhaven.

“Het zou de regering en zeker de overheid sieren, mochten ze elke maand de echte cijfers geven over het aantal werkzoekenden en het aantal werklozen”, aldus Callewaert. Het zou het ABVV sieren, mocht ze toegeven dat de uitkeringsgerechtigde volledig werklozen (365.106) veruit de belangrijkste categorie vormen (70 procent), belangrijkst ook voor het budget. En dat de daling van het aantal werkzoekende uitkeringsgerechtigde volledig werklozen onmiskenbaar is. In 2007 telde de RVA er afgerond 404.000, vijf jaar geleden 432.000 en vandaag 345.000. De jongste vijf jaar gaat het dus om een daling van 87.000. Je moet van kwade wil zijn om dat niet toe te geven.

Maar in het discours over ‘jobs, jobs, jobs’ steekt de regering onterecht veel pluimen op haar hoed. Uit statistieken van Eurostat blijkt dat de daling van de werkloosheid in dit land iets groter is dan in Frankrijk, maar kleiner dan in onze andere buurlanden, Nederland, Duitsland en het Verenigd Koninkrijk. En bijzonder veel kleiner dan in pakweg Polen, Ierland en Spanje. Een daling van de werkloosheid is er overal in Europa. Ons land profiteert netjes mee van de economische heropleving. Is het zo moeilijk dat toe te geven? En er is meer…

Communautair Het zou de linkse oppositie en de regeringspartijen sieren als ze toegaven dat de werkloosheids- én leefloonstatistieken erg duidelijk de communautaire kloof in dit land illustreren. Dat is politiek bijzonder relevant.

Tien jaar geleden schreven we hier en elders dat Wallonië met iets meer dan half zoveel inwoners als Vlaanderen toch meer werklozen telde. De jongste cijfers van de RVA (februari 2018) geven 153.000 werklozen in het Vlaams Gewest, tegen 148.000 in het Waals Gewest, en 64.000 in het Brussels Gewest. In Vlaanderen is 2,3 procent van de inwoners volledig uitkeringsgerechtigd werkloos. In Wallonië is dat 4,1 procent, in Brussel zelfs 5,4 procent.

Leefloon Het zou zowel de linkse oppositie als de regeringspartijen sieren, mochten ze in hun analyse toegeven dat de daling van de werkloosheid veel te maken heeft met de “overloop” van werklozen naar het leefloonstelsel. Een vestzak-broekzakoperatie is dat grotendeels.

Het aantal leefloners steeg van afgerond 148.000 vijf jaar geleden naar 192.000 vorig jaar. En ook hier een communautaire noot: Brussel telde vorig jaar 26 procent van de Belgische leefloners, Vlaanderen 28,5 procent en Wallonië 46,4 procent. Iets concreter? Zo’n 0,8 procent van alle Vlamingen is leefloner, tegenover 2,5 procent van alle Walen en 4,2 procent van alle Brusselaars. Ook rechts blijft merkwaardig stil over de transitie van werkloosheid naar leefloon.

Samengevat: vanaf 2008 – sommigen nog vroeger - wezen Franstaligen en wat Vlaamse bondgenoten met al premature blijdschap op het krimpen van de werkloosheidskloof.

Dat fenomeen bleef beperkt (a), was tijdelijk en ondertussen uitgewerkt (b, zie recentste cijfers) en was “fake news”, omdat vooral Waalse en Brusselse werklozen – veel meer dan Vlaamse – alleen maar uit beeld verdwenen omdat ze verschoven naar het leefloon.

Nieuwkomers Het zou de regeringspartijen en de linkse oppositie sieren, mochten ze toegeven dat de werkloosheids- én leefloonstatistieken in dit land wel erg goed illustreren wat de gevolgen zijn van een bijzonder grote instroom van nieuwkomers. Die blinde vlek is er niet alleen in het discours van links. Ook de Vlaamse meerderheidspartijen omzeilen die realiteit.

Noem het gerust een “Vlaams gedoogbeleid” in de federale bollenwinkel.

Dat geldt ook voor de communautaire kloof.

Franstalige politici noemen die situatie steevast historisch “verklaarbaar”. Hoelang al wordt verwezen naar het “verouderde industrieel weefsel” van Wallonië? Dat zou na meer dan een halve eeuw stilaan toch tot “verandering” moeten leiden?

2019 Dat de N-VA er in 2014 voor koos te besturen met de Franstalige liberalen, die dat probleem toch enigszins erkennen, is begrijpelijk.

Vermoedelijk wordt dat in 2019 niet anders. We zijn aanbeland in een periode van communautaire wapenstilstand, waarin een economisch drama mag blijven duren.

En wat als de N-VA in 2019 door het federale spel dan toch buitenspel wordt gezet? Recentelijke peilingen geven aan dat de PS in Franstalig België niet is uitgeteld.

Een overhaast enthousiasme over ‘jobs, jobs, jobs’ is vooral voorbarig. En lichtjes ongeloofwaardig. Om een beetje geloofwaardig te zijn, moet men het debat over hypermigratie en werkgelegenheid openen. De communautaire kant van het verhaal, denken we toch, moet voorwerp vormen van “verandering”. We zijn er nog lang niet.

Anja Pieters

Vilvoorde de twintigste gemeente van Brussel?

Het weekblad Bruzz bracht vorige week een opmerkelijke reportage over Vilvoorde en over de verBrusseling die zich in de Zennestad voltrekt. Voor de redacteur van Bruzz zijn de cijfers dermate onthutsend, dat hij zijn reportage brengt onder de titel “Vilvoorde, de twintigste gemeente van Brussel.”

Voor een goed begrip: Bruzz is de stadskrant die door de Vlaamse overheid gesubsidieerd wordt en die naar ettelijke tienduizenden Nederlandstalige adressen in de hoofdstad wordt gestuurd. Het medium is samengesmolten met de Nederlandstalige stadszender Bruzz TV. Door die samensmelting is het gezag van beide Brusselse media toegenomen. Precies daarom is het opmerkelijk dat zoveel aandacht wordt geschonken aan een fenomeen dat zich buiten Brussel afspeelt.

900 per jaar erbij De jaarlijkse migratie vanuit Brussel richting Vilvoorde is enorm: zo verhuisden in 2016 bijna 1.500 inwoners van Brussel naar Vilvoorde. Een kleine 600 maakten de omgekeerde beweging, zodat je kan spreken van een Brusselse aanwas van ruim 900 mensen in amper één jaar.

Het gaat om het hoogste migratiesaldo van het hele land. Op een stad van amper 43.000 inwoners is dat ontzettend veel. Wanneer deze trend aanhoudt (en alles wijst erop dat ze nog zal toenemen), betekent dit dat de komende kwarteeuw de Vilvoordse bevolking zal worden aangevuld (of vervangen) door meer dan 20.000 uitgeweken Brusselaars. En dan spreken we nog niet over alle Brusselse inwijkelingen die er al wonen.

We hoeven er geen tekeningetje bij te maken

en ook Bruzz verbloemt de feiten niet. Het gaat voor het overgrote deel om allochtonen: Marokkanen, Congolezen, Oost-Europeanen…

We schreven er reeds over in een stukje op 16 november: vandaag is al bijna 70 procent van de Vilvoordse minderjarigen van allochtone afkomst. Dat aandeel zal de komende jaren alleen maar toenemen.

Woonbeleid Een van de belangrijkste oorzaken van de aanhoudende instroom blijkt de kostprijs van de woningen te zijn. Een gemiddeld woonhuis met tuin kost in Vilvoorde ongeveer 250.000 euro, terwijl je in Brussel makkelijk 100.000 euro extra betaalt. Dit toont aan dat je de verBrusseling van de Vlaamse Rand in de eerste plaats moet tegengaan via een actieve ingreep in de vrije markt. Vandaag worden de oudere huizen in Vilvoorde en op vele andere plaatsen in de Vlaamse Rand systematisch opgekocht door allochtonen uit Brussel. De Vlaamse overheid zou deze evolutie kunnen counteren door zelf een opkoopbeleid te voeren, gekoppeld aan een grootschalig renovatieprogramma en een woonbeleid voor Nederlandstalige gezinnen.

Maar dat vergt een veel grotere inzet van mensen en middelen, en daartoe lijkt binnen de Vlaamse regering niemand bereid. De

Vlaamse meerderheidspartijen zien er nog steeds de urgentie niet van in. De stad Vilvoorde voert vandaag zelf een woonbeleid via een grootschalig stadsvernieuwingsproject langs het kanaal. In die voormalige industriële zone wordt momenteel druk gebouwd aan een nieuwe stadswijk met een paar duizend woningen, in eerste instantie bedoeld voor een Nederlandstalig publiek. Maar het gaat vooral om appartementen, die vaak door de eigenaars verhuurd zullen worden. Ook hier is dus op termijn geen garantie op een demografisch tegengewicht tegen de razendsnelle instroom vanuit Brussel.

Horecareglement Een fenomeen dat samengaat met de toenemende verBrusseling van de Zennestad is de ontnederlandsing van het uitgaansleven. De Vilvoordse cafés zijn de voorbije jaren geleidelijk in handen gekomen van buitenlanders, die vooral anderstaligen tewerkstellen. Hierdoor kunnen autochtone Vilvoordenaars er vaak niet meer in het Nederlands bediend worden. Sommige caféuitbaters zijn zelfs het Frans en Engels niet machtig. De situatie is zover doorgeslagen dat het Vilvoordse stadsbestuur een horecareglement heeft goedgekeurd dat elke horecazaak verplicht om tijdens de openingsuren permanent iemand in dienst te hebben die Nederlands spreekt. Een primeur voor Vlaanderen. Nu hopen dat die “discriminatoire maatregel” niet door een of andere idioot wordt aangevochten.

BL

6

Dwars door Vlaanderen

De Geuzenberg

Onderwijs Voor vele Nederlandstalige ouders is de inschrijving van hun kind in een Vlaamse Brusselse school op een sisser uitgedraaid. Er mag dan een voorrangsregeling bestaan, als naar de eindresultaten gekeken wordt, blijkt die op tal van vlakken tekort te schieten. Hoewel, in de Vlaams-Brusselse politieke zoölogie lopen lui rond die het helemaal anders zien. Weg met die voorrang, leve de capaciteitsuitbreiding voor alle Brusselaars. Eén kind, één plaats. Wie op zoek is naar een loepzuivere vorm van populisme maakt een goede kans om in de VGC aan zijn trekken te komen.

Is het een voorteken dat de zomer in aantocht is? Vorig jaar ging begin juni Brussels Parlementslid Jef van Damme (sp.a) door het lint en begon uitzinnig te tieren tegen collega Dominiek Lootens (VB). Het was de tirade van “zwarte” en “bruine rakker”. Het volstaat die termen te googelen om te genieten van het nummer dat, zelfs in een parlementaire traditie waar men inzake spektakel wat gewoon is, toch niet alledaags is. En zie, we zijn een goede zwangerschap later en daar komt oud-staatssecretaris Bruno de Lille met het verwijt dat de N-VA’ers “zwarte racisten” zijn. Het “ontglipte” hem. Vrij snel trok hij die woorden weer in, het was allemaal niet zo bedoeld, het moet over de essentie gaan, enzovoort.

Zwarte racisten, bruine rakkers… Freud zou er een vette kluif aan hebben. Maar goed, laten we ons niet meesleuren door deze commedia del arte, te meer omdat toen N-VA-raadslid Liesbet Dhaene door De Lille onderbroken werd - wat al verschillende keren daarvoor gebeurde, maar zonder micro – het ging over een serieuze aangelegenheid: het Nederlandstalig onderwijs in de hoofdstad.

Rapport van de burgemeester In Genk vreest men niet dat de CD&V buitenspel gezet wordt na 14 oktober. Burgemeester Wim Dries geniet de steun van Jo Vandeurzen en Ali Caglar, om de grootste partij van Genk te blijven. Zuhal Demir bij N-VA en Meryame Kitir bij sp.a lijken geen partij voor Dries. Sp.a en Groen wagen apart hun kans, en Vlaams Belang en PVDA+ zullen te licht wegen. Maar alles kan beter. De grote school- en taalachterstand blijft een probleem. 30 procent van de in Genk geboren, overwegend, migrantenkinderen groeit op in kansarme gezinnen. De hoge werkloosheidsgraad is een uitkeringsindustrie geworden en de islamisering van Genk gaat razendsnel. De leegstand in shoppingcenters 2 en 3, die krijgt CD&V niet opgelost. CD&V trok zelf de stekker uit de ondertunneling van de Europalaan, waardoor fietsen en wandelen door het centrum een gevaarlijke onderneming blijft. CD&V is ook verantwoordelijk voor het desastreuze veiligheids- en mobiliteitsbeleid.

Ergo, er zijn kansen voor de oppositie.

Rondvraag Ze zullen het geweten hebben. De Krant van West-Vlaanderen polste zijn lezers over de staat en de veiligheid van hun fietspaden.

Meer dan vijfhonderd meldingen kwamen binnen van mensen die er bijna dagelijks gebruik van maken, of fietsend in een ongeval verwikkeld geraakten. Het meest merkwaardig waren de reacties van “verantwoordelijken” van wantoestanden. Burgemeester Renaat Landuyt van fietsstad Brugge wist te vertellen dat Vlaanderen hem tegenwerkt: “De stad is voorstander van fietsoversteekplaatsen in een andere kleur, maar op bevel van het Vlaams Gewest werden de bestaande rode verflagen weer afgeschraapt!” “Omdat de fietser er zich te veilig op voelt”, luidde de tegenreactie. Minister van Mobiliteit en Openbare werken, en dus van de gewestwegen, Ben Weyts (N-VA) klaagt vooral de “historische achterstand” aan, verwezenlijkt door zijn voorgangers, en wil in 2019 in WestVlaanderen 64 fietstrajecten aanpakken.

5 april 2018

Nu ook transfers via politiezones berekend Het Aktiekomitée Vlaams Sociale Zekerheid (AK-VSZ) onderzoekt al jaren de geldstroom (transfers) van Vlaanderen naar Wallonië en Brussel. In een recent verschenen document voegen ze daar een nieuw element aan toe. Ze gingen er op zoek naar transfers via de federale financiering van de lokale besturen: de politiezones en de hulpverleningszones (brandweer, ambulancediensten,…). Vooraf dit: geldtransfers tussen de drie gewesten in dit land ontstaan als een gewest voor bepaalde activiteiten binnen een bepaalde periode meer bijdraagt dan het ontvangt. De organisatie van politie- en hulpverleningszones is maar één van die activiteiten. De geldstroom valt te meten via een vergelijking van inkomsten en uitgaven van die gewesten.

Hoe zit het met de financiële inbreng van de gewesten in de inkomsten? Het Vlaams Gewest betaalt afgerond 610.000 euro, het Waals Gewest 281.000 euro, het Brussels Hoofdstedelijk Gewest 97.500 euro. Hoe zit het met de uitgaven (federale dotaties) voor de politiezones? Die liggen per inwoner veruit het hoogst voor het Brussels Hoofdstedelijk Gewest (149 euro per inwoner) en voor het Waals Gewest (99 euro). Het Vlaams Gewest krijgt per inwoner veel minder (amper 70 euro per inwoner). Vergelijkt men die inkomsten en uitgaven, dan komt men tot de intergewestelijke geldtransfers. In euro becijferd, stroomt er vanuit Vlaanderen 156 miljoen euro weg, waarvan 76 miljoen naar Wallonië en 80 miljoen naar Brussel. Dat komt neer op een transfer van 24 euro per Vlaming.

Eenzelfde berekening maakte het AK-VSZ voor de transfers via de hulpverleningszones. Dit komt neer op een transfer van 8,7 miljoen euro of 1,3 euro per inwoner in het Vlaams Gewest.

Op die manier werd voor het eerst duidelijk dat ook in dit al bij al beperkte deel van onze federale financiering voor twee specifieke doelen elke Vlaming ongeveer 25 euro per jaar transfers betaalt. Per doorsneegezin komt dat op zo’n 100 euro per jaar. Voor het Vlaams Gewest gaat het om een geldtransfer voor politie- en hulpverleningszones van 165 miljoen euro per jaar.

De kernuitstap Tieltenaar Bart Biebuyck, directeur van de Europese FCH-JU, is dagelijks bezig met de promotie van waterstof als brandstof van de toekomst. Hoever staat men daarmee? We hoorden er heel weinig over toen voor de zoveelste maal besloten werd om de kerncentrales te sluiten, in 2025. De West-Vlaamse Ontwikkelingsmaatschappij is nochtans bezig met een programma om alle transport op waterstof - de milieuvriendelijkste brandstof, want uitstoot nul - mogelijk te maken en aan te moedigen.

Zou het dan toch eenvoudiger zijn als men laat uitschijnen? Kleinschalig misschien wel. Met vrij recent ontwikkelde duurzame technolo-

Spaanse herberg De voorbije dagen werd duidelijk tot welke resultaten de inschrijvingsmodaliteiten geleid hebben. De ene had geluk, de andere kreeg het deksel op de neus, soms meermaals. We zullen de laatsten zijn om de complexe onderwijsrealiteit in Brussel te miskennen, maar in wezen is de kernvraag niet ingewikkeld. Het Nederlandstalig onderwijs in Brussel is tot een heuse Spaanse Herberg uitgegroeid. De plaatsen zijn gegeerd, met als gevolg dat, geheel in de lijn van de demografische en sociologische evolutie van de stad, je er leerlingen met een erg diverse achtergrond aantreft.

Het positieve hieraan is dat die kennis van onze taal vergaren, wat in een Franstalige school nooit zou gebeuren, maar er zijn ook keerzijdes. Het niveau, bijvoorbeeld, dat op sommige vlakken vrij problematisch is (ook hier speelt vooral die evolutie van de stad).

Kernvraag Vooral de plaats die Nederlandstaligen in het verhaal krijgen is een pijnpunt. Want als de vraag het aanbod overtreft, wordt de vraag wat je aan wie aanbiedt pertinenter. Er bestaan voorrangsregels, maar in bepaalde scholen blijken die niet te volstaan. De vaststelling, en nu komen we tot de kern van het debat, past in de veronderstelling dat voor dit ‘eigen publiek’ haast een rode loper moet worden uitgerold.

Misschien zijn ‘autochtone Nederlandstaligen’ (we willen best flexibel omspringen met het concept) allang geen meerderheid meer in deze scholen, ze blijven de groep waar het aanbod in eerste instantie voor bedoeld is. Of toch niet? Dit is de splijtzwam in de politiek.

Figuren als Bruno de Lille zien maar niets in dat voorrangsprincipe. Voor hen primeert het meertalige en multiculturele gegeven, en daar moet het onderwijs maar op inspelen, ongeacht alle praktische implicaties.

Een tweeledige opdeling, dat is niet meer van deze tijd. En dan krijg je het resultaat dat we vandaag zien. Tijdens het afgelopen weekend spraken we met een jonge vader, wonend in Elsene, die op zoek is naar een kleuterschool voor zijn zoontje. Voor geen enkele van de vijf opgegeven voorkeurscholen werd hij weerhouden. Het gezin overweegt Brussel de rug toe te keren. De frustratie bij die mensen is begrijpelijk. Zeker als ze met het discours van nulliteiten à la De Lille geconfronteerd worden. KNIN.

gie wordt overschot aan windenergie omgezet in elektriciteit. Men werkt aan een project met zelfrijdende bussen in de Westhoek en de eerste testen zijn voor dit jaar voorzien.

De Block wil minder Vlaanderen In De Tijd heeft Maggie de Block nog eens in haar Vlaamse kaarten laten kijken. Veel troef zit daar niet in. Toch niet voor wie deze staat verder wil sturen in de richting van confederalisme of daar voorbij.

Veel feller dan nogal wat andere liberalen met een Vlaamse reflex beklemtoont ze dat haar partij “geen communautaire agenda” heeft. Ze is er niet van onder de indruk dat ook Margot Cloet, topvrouw van Zorgnet-Icuro (de grootste zorgkoepel van het land) wees op de problemen binnen dit versnipperde land en suggereerde om dat uit te klaren via een nieuwe staatshervorming. “Ja, het land is ingewikkeld en we steken veel tijd in overleg. Maar het is de keuze van onze voorvaders geweest om via staatshervormingen allerhande bevoegdheden op te knippen… En kijk waar we staan.

De zesde staatshervorming heeft tot meer versnippering geleid.” De Block betreurt dat, niet alleen voor de zorg, maar ook voor het klimaat- en mobiliteitsbeleid: “Kijk eens hoeveel ministers daarvoor bevoegd zijn. Voor elke kleine hervorming moeten we een kleine diplomatieke conferentie organiseren.” Op het eerste gezicht lijkt De Block rationeel. Maar precies de terughoudendheid van haar liberale partij heeft ervoor gezorgd dat de zesde staatshervorming een draak was.

Zoals Guy Verhofstadt en met hem de belgicisten tien jaar geleden al bepleitten, gelooft ook De Block niet in verdere regionalisering, maar in het omgekeerde (herfederaliseren).

Bevoegdheden (zoals het preventiebeleid) opnieuw naar het federale niveau … omdat het efficiënter zou zijn. Er zal nog werk zijn aan die liberalen in 2019.

Een Zuid-Afrikaan wordt Maritieme Man van het Jaar “Ik voel me zeer vereerd met deze award”, zei Rob Harrison aan journalisten die hem opzochten nadat bekend werd dat ESPA (Vlaamse Vereniging van Maritieme en Logistieke Journalisten en Publicisten) hem de titel Maritieme Man van het Jaar had toegekend. Harrison is 51. Hij is van oorsprong een Engelstalige Zuid-Afrikaan die, zoals zijn soortgenoten, vlot Afrikaans spreekt en vrij goed Nederlands.

Hij studeerde aan de Wits, de universiteit van Witwatersrand en haalde daar een masterdiploma Financiën en Boekhouden. Hij studeerde ook in Londen en in Michigan. Negen jaar geleden vestigde hij zich in het Antwerpse als financieel directeur van Maerskdochter Safmarine België. Daarvoor werkte hij onder meer in Denemarken en Nigeria.

Sinds mei 2012 staat hij aan het hoofd van DP World Antwerp, de uitbater van de Antwerp Gateway-terminal in de Waaslandhaven, aan het Deurganckdok. De reuzencontainerschepen kunnen daar haast moeiteloos binnenvaren vanuit de Schelde, terwijl ze op de rechteroever de sluizen van Zandvliet of Berendrecht moeten passeren, wat vele uren tijdverlies met zich brengt.

Op de linkeroever kampen de rederijen dan weer met mobiliteitsproblemen die onoplosbaar lijken. De meeste containers gaan immers in oostelijke richting en moeten bijgevolg de Schelde passeren. Het uitblijven van de Oosterweelverbinding speelt een grote rol.

Mensen als Harrison trachten daar iets aan te doen. Hij lanceerde de idee van de nachtopening van containerterminals. Zo kan er gewerkt worden op “stillere” uren, met veel minder verkeerschaos. Rob onderstreept dat dit niet enkel zijn werk is, maar het resultaat van teamwerk binnen DP World Antwerp in samenwerking met organisaties als Alfaport-Voka en Cepa. Hij stond ook achter de inspanningen van NxtPort, de gegevensbank die opgericht werd door particulie-

ren, maar waarin ook het Havenbedrijf onder impuls van CEO Jacques Vandermeiren een grote rol speelt. Samenwerking is het leidmotief van deze Zuid-Afrikaan, die als geen ander van Antwerpen houdt.

Hij woont met zijn gezin in Brasschaat, waar je hem kan aantreffen in sport- en andere clubs, en waar hij deelneemt aan het sociale leven van die luxegemeente. Hij stimuleert ook de Internationale School, waarvan hij beheerder is. Op de opendeurdagen van deze instelling kan je hem aantreffen in de Zuid-Afrikaanse stand, meestal aan de braai, waar hij die boerewors, sosatie, varkens- en lamsvlees heerlijk weet te bereiden.

Met een glas “Groot Geluk” (de eerste wijn die aan de Kaap werd gebotteld) is hij dan de gelukkigste mens van de wereld.

De uitreiking van de medaille vindt plaats op dinsdag 24 april in de Internationale School te Brasschaat.

Pagadder

7

Onze naaste buren

5 april 2018

Den Vaderlandt ghetrouwe

Vermoeiend

Iedere week zoek ik een ander onderwerp dan de ellende die over Nederland uitgestort wordt door de aanhangers van een onfrisse ideologie, maar het lukt zelden. Dus nog maar eens hetzelfde. Wel vermoeiend.

Laat één ding duidelijk zijn, de misdadige islam heeft geen kans als Nederland niet wordt geleid door laffe aanhangers in de politiek en het gerecht. De “Gleichschaltung” bij de media is hen uiteraard een grote steun, met de NOS op kop. De zender deelde mee dat de moordpartij in Trèbes gepleegd was met “religieuze motieven”. Het woord islam kregen ze daar niet uit hun bek. Het is dan ook de Nederlandse pendant van “Sender Brüssel” aan de Reyerslaan. Wie waren de vorige weken “die Täter”?

Te weinig “bicullige” rechters Daar is de onvermijdelijke Leendert Verweij die afzwaait als president van het Haagse Gerechtshof (zoiets als de eerste voorzitter van een hof van beroep). Dat is een van de hoogste functies in de magistratuur. Daarenboven is dat heerschap voorzitter van de Landelijke Selectiecommissie Rechters. Hij heeft jaren zijn best gedaan “biculturele” rechters te vinden, maar “het gaat moeizaam”. Nauwelijks vijftig van de 2.300 Nederlandse rechters zijn “bicullig”.

Dat leidt tot helse wantoestanden, en Verweij beschrijft zelf zo’n afschuwelijke gebeurtenis. Een rechter zei tegen een mohammedaan: “Jij gaat zeker niet naar de vrijdagmiddagborrel, hè?” Verweij heeft gelukkig een oplossing voor deze mensonterende situaties: “We moeten niet hen, maar onze eigen zienswijze veranderen.” Uw columnist gaat niet helemaal

akkoord met Verweij. Tel bij het aantal “biculturele” rechters het aantal allochtonen op dat voor een rechtbank verschijnt en ik ben zeker dat de diversiteit helemaal niet ondervertegenwoordigd is. Hetzelfde verhaal als het de gevangenissen betreft. Ook daar kunnen autochtone Nederlanders terecht klagen dat ze met te weinigen mogen genieten van hotel De Houten Lepel (een uitdrukking die de oudere lezers graag nog eens lezen).

Oproep tot moord niet strafbaar Ook nog even de activiteiten vermelden van de hoofdofficieren (procureurs) Hofstee en Nieuwenhuizen. U hebt misschien gelezen of gehoord dat de mohammedaanse haatprediker Fawaz (Nederlands paspoort sinds 1996) heeft betoogd dat de Rotterdamse burgemeester Aboutaleb een afvallige is.

Volgens de mohammedanenleer is dat dus een oproep om de Rotterdammer de keel over te snijden. Abou wordt dan ook beveiligd. (Overigens, u moet niet veel meelij hebben. Hij is niet verkozen maar aangesteld door de regering, en hij zei onlangs - wel correct - dat iedere mohammedaan “een beetje salafist” is. Hij dus ook.) Heeft één van deze hoge magistraten een vinger uitgestoken? Natuurlijk niet. Het Openbaar Ministerie struikelde over de eigen voeten om een dik dossier samen te stellen over het “Minder, minder” van Wilders en kijkt nu naar de lucht. Hoofdofficier Hofstee zei ter gelegenheid van

de Amsterdamse gemeenteraadsverkiezingen dat hij snel zou ingrijpen “als je gaat bedreigen”. Nu er een oproep tot moord is, doet hij … niets. Hoofdofficier Nieuwenhuizen deelde mee “dat zulke sites geen recht van leven meer hebben”. Ah, toch iemand die mohammedaanse haatsites wil aanpakken? Vergeet het, hij bedoelde GeenStijl, waar mohammedaanse haatpredikers voortdurend ontmaskerd worden.

Fatwa staat boven de Nederlandse wet De nieuwe minister Grapperhaus is een dappere in de echte CDA-traditie (denk aan de vroegere minister Hirsch Ballin, die een peloton politie de woning van een cartoonist liet bestormen omdat die een anti-islamitische tekening had gemaakt). De minister kan niet optreden, want de haatprediker heeft niets fout gezegd. “Tiens, waarom wordt Aboutaleb dan beschermd?”, vroegen sommige Kamerleden zich af. En wat zal de minister doen als hij vindt dat zo’n moordoproep er toch een beetje over is. Wel, daar heeft de minister een oplossing voor. “Als we met zijn allen een stukje vrijheid willen opgeven”, past hij dolgraag de wet aan. Met andere woorden, we gaan de vrijheid van mening beperken zodat we theoretisch de haatbaard kunnen aanpakken, terwijl in de praktijk schoften als Hofstee en Nieuwenhuizen de wet kunnen misbruiken om de tegenstanders van een misdaadleer aan te pakken.

Graag citeer ik de titel van de column van Nausicaa Marbe in De Telegraaf over deze zaak: “Het Openbaar Ministerie verheft fatwa boven de wet”.

Willem de Prater

Eenzaam in Cannes Dit jaar ging Sven Taeldeman (sp.a), schepen van Ruimtelijke Ordening, als enige schepen naar de vastgoedbeurs MIPIM in Cannes. Een groot contrast met de jaren voor de Optima-heisa toen de helft van het schepencollege meeging (drie schepenen, de burgemeester en de stadssecretaris). Met het faillissement van de Optima bank kwamen er vragen over de band tussen Piqueur en Termont.

Omwille van Termonts povere geheugen vergaderde de gemeenteraad avondenlang over de vraag wanneer hij in Cannes was, met wie, op welke boot, in welk vliegtuig en vooral wie de rekeningen betaalde. Sindsdien blijven de Gentse schepenen thuis, al moet er onmiddellijk bij gezegd dat ze wel kabinetsmedewerkers meesturen. Tijdens de Optimacommissie legde Termont uit hoe belangrijk het was voor de stad Gent dat hij en de schepenen op MIPIM waren en dat het geen plezierreisje was: “Ik weet in ieder geval dat daar veel gewerkt wordt, veel contacten gelegd worden, en er zijn daar zeer vele recepties in die omgeving.

Ik heb daar bijna om het halfuur een afspraak.

Ik fiets daar in Cannes rond van het een naar het ander om die afspraken te kunnen waarmaken: de ene afspraak is in dat hotel, de andere afspraak is op de beurs, dan moet je daar zijn, enzovoort.” Met ons slecht karakter vragen we ons af hoe dat nu gaat met die éne schepen die alle afspraken op zich moet nemen, Taeldeman superman?

De Tijd bracht een verslag van de toespraak van Taeldeman in Cannes, “Gents schepen in Cannes: er is een wooncrisis in Gent” (15 maart 2018). Voor een publiek van projectontwikke-

laars en investeerders zei hij dat er in Gent een wooncrisis is. De situatie op de Gentse huizenmarkt is de voorbije tien jaar verslechterd, woningen worden schaarser en duurder. Hij vroeg de ontwikkelaars om een tandje bij te steken, om hun winstmarges te laten zakken, om meer woningen onder de marktprijs te verkopen en om te verkopen volgens nieuwe formules, zoals huizen zonder de grond. Kortom, een pleidooi dat eerder investeerders uit onze stad zal wegjagen dan dat het interessante projecten zal aantrekken… Het is kras dat na jaren socialistisch bestuur nota bene een socialist komt uitleggen hoe slecht het gesteld is met de woningmarkt in Gent.

Hij neemt daarmee gewoon het discours van de PVDA over. Wie even in Gent rondkijkt, zal meteen zien dat het ook niet klopt. Er wordt ontzettend veel gebouwd in onze stad. Als woningen duur zijn, heeft dat alles te maken met de hoge eisen die het stadsbestuur oplegt bij bouwvergunningen en het feit dat voortdurend gesleuteld wordt aan de stedenbouwkundige reglementen. De overdreven regelgeving vereenvoudigen zou al een stap vooruit zijn, maar zolang roodgroen aan de macht is, zal dat niet gebeuren.

Keizer-kosters Het progressieve Gentse stadsbestuur bepaalt nog niet welke kaarsen in de kerk mogen branden, maar wel de punten en komma’s van fietsenstallingen. Bij een bouwaanvraag van een grote firma geeft zij kritiek omdat de aanvraag het heeft over dubbeldeksfietsenstallingen: “Er worden 163 fietsenstallingsplaatsen voorzien, samen met douches en omkleedfaciliteiten. In de stalling wil men een dubbeldekssysteem installeren, naast een ruimte voor afwijkende fietstypes. Dubbeldeksstallingen worden echter niet geaccepteerd bij tewerkstelling, aangezien ze niet zo gebruiksvriendelijk zijn. Er is, zelfs bij de moderne types

Jonge PS-wolven in het gareel houden De Parti Socialiste wil een groep van kritische jongeren in de partij onder controle krijgen. De beweging ‘Groupons-nous et demain!’ zou binnen de partij een eigen statuut krijgen. PS-voorzitter Di Rupo wil op die manier het interne debat blijven controleren. En tevens de ambities temperen van een aantal jonge carrièristen, zoals de stiefzoon van Laurette Onkelinx.

We schrijven juni 2017. Een aantal jonge Franstalige socialisten maakt zich zorgen. De schandalen rond Publifin en Samusocial hakken er zwaar in bij de PS. In de peilingen zakt de partij weg. Zelfs de extreemlinkse PTB zou in bepaalde rode bastions groter worden dan de PS. Partijvoorzitter Elio Di Rupo aarzelt om op te treden tegen de sjoemelaars in de partij.

Gevolg is dat de jonge wolven van de PS, een aantal rode topambtenaren en syndicalisten de beweging ‘Groupons-nous et demain!’ uit de grond stampen. De naam verwijst naar de tweede zin in de Franstalige versie van de Internationale. De jongeren zijn van oordeel dat de PS komaf moet maken met de scandalitis en een meer linkse koers moet volgen.

Leidende figuren zijn Grégor Chapelle, topman van de Brusselse arbeidsbemiddelingsdienst Actiris, Brussels Parlementslid Julien Uyttendaele (de stiefzoon van Laurette Onkelinx), Christie Morreale, Patrick Prévot, Anne Lambelin en Véronique Jamoulle.

De jonge PS’ers ontkennen dat het om een dissidente stroming in de partij gaat. Maar ze zorgen wel voor nervositeit bij de partijtop aan de Brusselse Keizerslaan. Wat als de PS de volgende twee verkiezingen verliest? Zullen ze dan binnen de partij geen putsch organiseren?

Uitgeblust Elio Di Rupo mag dan een uitgebluste indruk maken, hij wist dat hij snel moest optreden om te vermijden dat ‘Groupons-nous et demain!’ binnen de partij een tegenmacht zou worden. Hij werd daarbij weliswaar geholpen door een paar gunstige gebeurtenissen. Dat de PS in de zomer van 2017 uit de Waalse regering werd gebonjourd door de cdH heeft een mogelijke partijrebellie in de kiem gesmoord. De PS moest uit het Élysette van Namen vertrekken, waardoor het veel gemakkelijker werd om de partijrangen te sluiten.

Het keerpunt was november 2017, met een partijcongres waar Di Rupo voor volle kracht links koos. Concreet pleitte hij voor hogere uitkeringen, hogere pensioenen terwijl de wettelijke pensioenleeftijd weer werd verlaagd, extra belastingen (die natuurlijk uitsluitend door de Vlamingen zouden worden betaald) en een arbeidsduurvermindering zonder loonverlies.

De leden van ‘Groupons-nous et demain!’ konden weinig anders dan akkoord gaan met de nieuwe partijkoers. Maar daarmee was de beweging nog niet geneutraliseerd. Ze telt ondertussen meer dan duizend leden en verankert zich in Brussel en in de rode provincies Luik en Henegouwen.

De PS doet het in de peilingen momenteel wat beter, waar-

stallingen, nog steeds wat kracht nodig om een fiets op het hoogste niveau te stallen, wat niet voor iedereen een evidentie is. Daarnaast is een dubbeldeks hoog-laagsysteem ingewikkeld om de fiets aan vast te maken, en krijgt men al snel een veeg op de kledij, wat niet wenselijk is in werksituaties.” Het schepencollege besluit dat de fietsen allemaal op rekken op de grond moeten gestald worden en dat de bouwheer het gebouw maar groter moet maken. Met ons slecht karakter vrezen we dat er na de wooncrisis straks ook een economische crisis dreigt voor Gent, tenzij de Gentenaars bij de volgende verkiezingen protesteren in het stemhokje.

Mathildis

Li bia bouquet door de interne kritiek nog meer verstomt, maar wat als die trend de komende maanden keert? En wat als de PS in oktober van dit jaar of bij de parlementsverkiezingen van 2019 een slecht resultaat voorlegt? Di Rupo is vastbesloten om zelf mogelijke regeringsonderhandelingen te leiden en wil geen interne revolutie.

Statutaire erkenning Vandaar dat hij een paar weken geleden samenzat met kopstukken van ‘Groupons-nous et demain!’. De beweging zou binnen de PS een aparte statutaire erkenning krijgen. Binnen de ondeelbare partij wordt dus een zekere autonomie toegekend. Maar tegelijk kan Di Rupo een oogje in het zeil houden; hij wil het interne debat blijven sturen.

Naar verluidt zijn het vooral Grégor Chapelle en Julien Uyttendaele die Di Rupo zorgen baren. Ze zouden de beweging willen gebruiken voor hun eigen ambities en via dat kanaal doorstoten naar de partijtop. Chapelle werkt binnen Actiris enkel nog aan zijn politieke carrière. En Julien Uyttendaele wil met de steun van stiefmoeder Laurette Onkelinx proberen op termijn de sterke man van de PS te worden. Di Rupo is wantrouwig, want ondanks haar aankondiging zich uit de politiek terug te trekken (na de verkiezingen van 2019) lijkt Onkelinx binnen de PS nog altijd een zeer machtige positie in te nemen.

Ze verschijnt ook meer en meer in de Franstalige pers, waarbij ze haar geplande politieke exit slechts zijdelings vermeldt.

Picard

8

De wereld rond

5 april 2018

Diplomatieke valies

Doordachte Turkse middenweg De relaties tussen Turkije en de EU zijn op zijn zachtst gezegd behoorlijk vertroebeld, net zoals de band tussen Ankara en Washington op een historisch dieptepunt zit. Tegelijk kenmerkt pragmatisme de Turkse verhoudingen met Rusland en Iran. Nochtans is deze Turkse koerswijziging minder resoluut dan op het eerste zicht lijkt. Het gevolgde plan is ouder dan het Erdogan-tijdperk en bovendien eigen en zelfs enkel mogelijk door de unieke geopolitieke ligging van het land.

Er zijn van die ontmoetingen waarbij het behoud van het status quo als een heus succes wordt gezien. Zoals bij een treffen - in se slechts een halve dag - vorige week aan een Bulgaarse badplaats. Voor de eerste keer sinds de ‘mislukte’ staatsgreep van 2016 zaten vertegenwoordigers van Turkije en de EU recht tegenover mekaar, in deze sombere tijden een bijzonder hachelijke evenwichtsoefening. Een incident dat de relaties nog verder zou verslechteren, is een immer aanwezige vrees. Het beste wat dan kan gebeuren, is een aaneenschakeling van beleefdheidsformules, wat holle frasen en een stevige handdruk op het einde. En zo geschiedde.

Topoverleg over Syrië Boeiender is een ontmoeting die deze week woensdag – na het in druk gaan van dit nummer - plaatsvond. Ook hier schoof een delegatie van Ankara aan (de Turken waren gastheer van het gebeuren), maar dan wel samen met Rusland en Iran. Slechts één belangrijk punt op de agenda: welke toekomst voor Syrië? Die drie landen zijn ze de belangrijkste protagonisten in het conflict gebleken. In die mate dat de Turkse militaire operatie die nog steeds aan de gang is de facto een Turkse gebiedsuitbreiding aan het bewerkstelligen is.

De symboliek van beide ontmoetingen, en zeker het feit dat ze mekaar snel opvolgen, is groot. Enerzijds zie je die slabakkende kandidaat-lidstaat van de EU (straks al bijna twee decennia formeel kandidaat om bij de club te geraken), maar een week later ontwaar je een ambitieuze republiek vol neo-Ottomaanse gedachten die zich tot regionale speler wil ontpoppen.

Wat dit laatste betreft, moet erkend worden dat de gevolgde lijn niet zonder slag of stoot loopt, toch doet de afstand tussen theorie en praktijk geen afbreuk aan het contrast.

In diplomatie schuilt wel vaker een stevige dosis hypocrisie, het is inherent aan de gilde. Want als de EU-coryfeeën rond de tafel zitten met ‘kandidaat-lidstaat’ Turkije, hoort men achter

de schermen dat het toetredingsproces zo dood als een pier is. De vraag is niet of Euro-Brussel de stekker uit zal trekken, eerder wanneer. Maar vandaag spelen heel wat belangen in de relatie van de Europese staten met Turkije (we komen erop terug), dus moddert men wat aan.

Einde van het traject De formele voorwaarden waaraan Ankara moest voldoen, waren altijd al een probleem, de vele ronkende verklaringen ten spijt. Maar sinds sultan Erdogan de dubieuze poging tot staatsgreep twee jaar geleden aanwendde om vooral zijn eigen staatsgreep uit te voeren, ging het helemaal fout. Want hoe kan men, met de morele welwillendheid eigen aan het Schumanplein, zijn pijlen richten op Polen en Hongarije, maar toetredingsgesprekken blijven voeren met een land dat tienduizenden mensen om politieke redenen in de gevangenis stopt en de onafhankelijke rechtsmacht volledig ontmantelt? De vraag klinkt niet alleen retorisch, ze is het ook.

Erdogan en co weten goed waar ze aan toe zijn. Ostentatief liet hij verstaan géén Russische diplomaten te zullen uitwijzen, wat veel zegt over hoe de solidariteit met EU-landen ingekleed wordt. En ook Ankara ziet hoe de EU het over een toetredingsproces heeft van de “Westelijke Balkan”, een term die in het leven werd geroepen om het onderscheid aan te stippen tussen het traject van deze landen en het Turkse. Ook bij de modale Turk is het besef doorgedrongen. Uit peilingen blijkt dat een meerderheid van hen nog steeds overtuigd is van de meerwaarde van EU-lidmaatschap, maar er is een forse krimp bij de groep die gelooft dat dit daadwerkelijk zal gebeuren.

Case closed, denk je dan. Turkije heeft een keuze gemaakt.

Het keert zich af van het Westen, richt zich op het MiddenOosten en zoekt bondgenootschappen die hiervoor dienstig kunnen zijn, al zijn ze historisch misschien onnatuurlijk. Doorheen de eeuwen hebben Turken en Russen wel vaker een rob-

bertje gevochten. Ottomaanse belangen botsten nu eenmaal met de tsaristische drang naar het zuiden, richting ‘warme zeeën’, zoals dat in het geopolitieke jargon heet. Enkele jaren geleden vertroebelden de relaties nogmaals toen een Russisch gevechtsvliegtuig door Turken werd neergehaald, maar de Syrische realiteit noopt tot pragmatisme.

Pragmatisme De keuze om S-400-luchtafweergeschut (‘Made in Russia’) te kopen, is een duidelijk statement van een land dat veruit het tweede grootste NAVO-leger heeft. Anderzijds, de bestelling van honderd F-35’s (!) wordt onverminderd gehandhaafd. Het Turkse besluitvormingsproces verloopt alvast iets efficiënter dan het onze, dit terzijde. Erdogan wil beste maatjes zijn met Poetin, maar tegelijkertijd beseft hij maar al te goed dat, enkele mooie projecten ten spijt, Turkije economisch nog altijd het meest verweven is met de EU. Vandaar komen de goederen en daar gaan ze ook heen. Bovendien heeft Europa hen nodig voor de vluchtelingenkwestie. Als de ene partij een chequeboek heeft, terwijl de andere een cruciale geopolitiek ligging heeft, dan is een lucratieve deal geen verrassing.

In academische kringen legt menig analist er de nadruk op dat de Turkse politiek beduidend doordachter is dan het Westen vaak aanneemt. Onlangs merkte Alexander Clarkson van King’s College op dat het land “zijn belangen in Syrië niet op het spel wil zetten door een verslechterde relatie met Moskou, maar anderzijds ook geen onherroepelijke precedenten wil creëren in het overdreven provoceren van het Westen”. Dat neemt niet weg dat de ergernis bij westerse diplomaten ten aanzien van Ankara steeds groter wordt. “Ergens vergelijkbaar met hoe we dit zagen evolueren jegens Moskou”, voegt Clarkson eraan toe. “Versterk de banden met Rusland en gebruik deze als hefboom tegenover het Westen”, vat Dimitar Bechev van de Atlantic Council de beleidslijn samen. “Deze politiek is trouwens uitgewerkt eind jaren negentig”, benadrukt hij, “voor Erdogan of Poetin op het toneel verschenen.” De vorig jaar overleden grijze eminentie Zbigniew Brzezinski noemde Turkije ooit een “geopolitieke scharnierstaat”. Het is precies en enkel uit dat gegeven dat een dergelijke ‘Sonderweg’ kan voortvloeien.

Michaël Vandamme

Buitenlands spervuur Digitaal terreurgeld Na de aanslagen van 11 september 2001 werd in de VS een commissie opgericht om lessen te trekken uit de gemaakte fouten. Eén van de aanbevelingen van die commissie was dat men moest trachten de geldstromen voor terreurgroepen als Al Qaeda in kaart te brengen en af te snijden. Het ging om relatief eenvoudige methoden van fondsenwerving, via imams en moskeeën en via het informele, op vertrouwen gebaseerde systeem van overboekingen dat ‘hawala’ wordt genoemd. IS maakt daarvan nog steeds gebruik. Bij het ontmantelen van zulke vrij primitieve en laagtechnologische geldstromen werden slechts beperkte successen geboekt. Maar zelfs die dreigen volledig ongedaan gemaakt te worden door de invoeringen van ‘cryptocurrency’ of digitaal geld. Bitcoin is het bekendste voorbeeld.

De ontwikkeling van Telegram Open Network Blockchain kan nog veel meer mogelijkheden bieden voor de financiering van criminele of terroristische groepen. De versleutelingsapp van Telegram wordt al frequent gebruikt door jihadisten om gecodeerde berichten door te geven en aanslagen voor te bereiden.

Onder andere de aanslagen van 2015 in Parijs en de onlangs verijdelde Cubaanse aanslag op Amerikaanse diplomaten in een restaurant in Bogota waren met die app gecoördineerd.

Handelsoorlog tussen China en VS

Op 23 maart gebruikte IS die app om de aanslag in het Franse stadje Trèbes op te eisen.

Pavel Durov, een Rus die in Turijn woont, is niet alleen bezig met de ontwikkeling van digitaal geld, hij is ook de oprichter van het socialemediaplatform VK, dat veel wordt gebruikt door Russischtalige jihadisten. Overigens, Roberto Escobar, de broer van de beruchte drugbaron Pablo Escobar, heeft een eigen ‘cryptocurrency’ in het leven geroepen, die hij ‘Diet Bitcoin’ heeft genoemd.

Staatsgijzelaars Gijzeling is voor de Turkse regering een politiek wapen geworden. Begin deze maand verdwaalden twee Griekse soldaten in een dicht bos in de sneeuw en de mist en ze liepen enkele meters in de “verboden militaire zone” tussen de Griekse en de Turkse grensposten, die daar vlak bij elkaar liggen. Ze werden gearresteerd wegens spionage en ze zitten nog steeds in een Turkse cel. Andere mensen die door de Turken als gijzelaars gevangen werden gehouden zijn de Duits-Turkse journalist Deniz Yücel, de Franse journalist Loup Bureau en de Amerikaanse dominee Andrew Brunson.

Ze waren allemaal gearresteerd op beschuldiging van spionage. Bureau werd na vijftig dagen vrijgelaten, Yücel pas na een jaar. De dominee zit nog steeds in de cel, al sinds oktober 2016, maar er is niet eens een officiële aanklacht tegen hem ingediend. Erdogan maakte geen geheim van zijn bedoelingen: hij stelde al openlijk voor de dominee vrij te laten in ruil voor de uitlevering van Fethullah Gülen, die na zijn verbanning uit Turkije in de VS woont.

Gülen was een oude medestander van Erdogan, maar hij viel in ongenade. Vergelijk het met Trotski en Stalin…

Met de voeten Volgens het persbureau TASS is de emigratie uit Rusland vanaf 1999 elk jaar afgenomen.

Nog steeds volgens TASS, zette de emigratie vanaf 2012 een stijgende trend in. De cijfers worden door niemand betwist, de interpretatie ervan wel. In 2012 begon Poetin aan zijn derde ambtstermijn, maar dat detail vermeldde TASS niet. In dat jaar verlieten 122.751 Russische onderdanen hun vaderland, bijna vier keer meer dan het jaar tevoren. In 2014 zochten in acht maanden tijd maar liefst 203.000 Russen een betere toekomst in het buitenland. Een

absoluut record sinds 1999. Niemand beweert dat al die mensen politieke vluchtelingen of dissidenten zijn, zelfs de Russische oppositie niet. Maar het zijn aantallen die boekdelen spreken.

Orwelliaanse ommekeer “We moeten constateren dat we te maken hebben met parallelle samenlevingen waar andere normen en waarden heersen dan die van de meeste Denen. […] Dit is het dilemma van sociaaldemocraat zijn. Je wilt een goed mens zijn, een voorvechter van mensenrechten en je wilt geen enkele verdenking van xenofobie of racisme op je laden.

Dus zwijgen veel sociaaldemocraten daar instinctief over omdat het de agenda is van rechts en extreemrechts. Wie de islam bekritiseerde, op wat voor manier dan ook, raakte aan dat taboe.” Een kritiek van een politieke tegenstander op de Deense sociaaldemocraten? Nee, een zeldzaam voorbeeld van een sociaaldemocratische partij die toegeeft dat ze een vergissing heeft gemaakt en die nu het roer omgooit.

Dit is een citaat van Henrik Sass Larsen, parlementslid en fractievoorzitter van de sociaaldemocraten. Hij is zelfs ooit minister geweest.

Hij pleit nu namens zijn partij voor een véél

strenger immigratie- en asielbeleid en voor het terugsturen van asielzoekers naar opvangkampen in Noord-Afrika. Als zelfs zulke mensen het licht zien… Zo’n ommekeer is er niet meer geweest sinds George Orwell zich in Catalonië in 1937 van het stalinisme afkeerde. Denemarken alleen zal de ondergang van Europa niet tegenhouden. Maar als dit voorbeeld bij andere linkse partijen navolging vindt…

Keiharde meerderheid Een opiniepeiling van Odoxa-Dentsu over veiligheid en terrorisme, uitgevoerd in opdracht van Le Figaro en France Info, leverde verbluffende resultaten op. “Slechts” 61 procent wil opnieuw de noodtoestand invoeren. Er bestaat een brede consensus over een keiharde aanpak van de terreurverdachten met een fiche S, die door de veiligheidsdiensten “geobserveerd” worden. Maar liefst 83 procent wil iedereen met een “fiche S” uit het land laten zetten en 87 procent wil dat de gevaarlijkste individuen met een “fiche S” preventief geïnterneerd worden.

88 procent wil een verbod op het salafisme.

Nog merkwaardiger is het feit dat die drie maatregelen zelfs bij ondervraagden met linkse sympathieën door een ruime meerderheid worden goedgekeurd. Maar bij ons is daarover niet eens een politiek debat mogelijk.

Het nabije buitenland

5 april 2018 MIREILLE KNOLL (1932-2018) De moord op Holocaustoverlevende Mireille Knoll door haar buurman schokte heel Frankrijk. Eindelijk wordt stilaan het debat gevoerd over het antisemitisme met een nieuw gelaat, geïnspireerd door de islam.

“Omdat ze geld had.” Dat zou volgens de vermoedelijke daders het motief zijn geweest van de moord op de 85-jarige Mireille Knoll op 23 maart jongstleden in het 11de arrondissement van Parijs. Een roofmoord dus, maar dat bleek al snel niet te kloppen. Knoll werd vermoord door haar moslimbuurman en zijn kompaan. Ze hebben haar negen messteken toegediend, waarna ze het lijk probeerden in brand te steken. In hun verklaringen staat dat één van de moordenaars ’Allah Akbar’ riep.

Voor de Parijse speurders is het duidelijk: het ging om een antisemitische moord.

Mireille Knoll overleefde de Holocaust. Op 10-jarige leeftijd ontsnapte ze aan ‘la rafle du Vel’d’Hiv’, toen talloze Joden naar concentratiekampen werden gedeporteerd. Na de oorlog trouwde Knoll met een overlevende van Auschwitz. Het koppel woonde enige tijd in Canada maar keerde naar Frankrijk terug.

De man van Mireille Knoll overleed begin deze eeuw. Zij leefde sindsdien wat teruggetrokken in haar appartement in het 11de arrondissement; ze leed al enige tijd aan Parkinson.

Die Parijse wijk telt zo’n 17.000 Joden. De voorbije decennia kwamen er ook steeds meer moslims wonen. En dat leidt tot spanningen. Joden durven op straat niet langer hun keppeltje dragen. Ze worden in het openbaar uitgescholden en bedreigd.

Het Palestijns-Israëlische conflict laat zich voelen tot in Parijs.

Het aantal antisemitische incidenten neemt al jaren toe. En die incidenten hebben niet alleen een geopolitieke oorsprong. Ook het klassieke antisemitisme van de moslims heeft een impact.

Meer nog, de incidenten dragen de kenmerken van een mengeling van religieus antisemitisme en de klassieke anti-Joodse vooroordelen. Zoals de stelling dat Joden rijk zijn omdat ze bedriegers zijn. In dezelfde wijk waar Mireille Knoll aan haar einde kwam, woonde in 2006 een jongeman van Joods-Marokkaanse origine, Ilan Halimi. Die werd in januari van dat jaar door jonge moslims ontvoerd en een kleine maand later dood teruggevonden. De ontvoerders eisten lange tijd een losgeld van 450.000 euro, ervan uitgaand dat de joodse gemeenschap dat bedrag gemakkelijk op tafel zou leggen. Het herdenkingsmonument voor Ilan Halimi werd ondertussen al meermaals beschadigd.

Vorig jaar werd de gepensioneerde arts Sarah Halimi door haar buurman ineengeslagen en van drie hoog van het balkon gegooid. De moordenaar – een moslim - verklaarde achteraf: “Ik heb de demon gedood.” Ook zei hij dat ervan uitging dat Halimi veel geld had. En dan is er nog de aanslag van Mohamed Merah op een joodse school in 2012. En de aanslag op een joodse winkel kort na de moordpartij op de redactie van Charlie Hebdo in 2015.

De vlucht uit Frankrijk De dramatische gebeurtenissen kregen enige aandacht, maar dat was in weinig te vergelijken met het eerbetoon dat Mireille Knoll kreeg. Er werd een witte mars ter ere van haar georganiseerd, en tal van politici waren aanwezig. Plots is er een bewustwording ontstaan rond het nieuwe antisemitisme dat uit moslimhoek komt. Nu duiken de cijfers over antisemitische incidenten eindelijk op in de pers: tot eind de jaren negentig

DE ITALIANEN KOMEN … EN GAAN

werden jaarlijks minder dan honderd incidenten geregistreerd.

Na de eeuwwisseling schoten ze de hoogte in, met 800 tot 900 incidenten per jaar. Sindsdien zijn ze niet meer gedaald.

Meer en meer Franse Joden zijn het beu. Op tien jaar tijd zijn er 60.000 vertrokken uit Frankrijk, naar Israël. Er blijft nog een gemeenschap van 500.000 Joden. Als het zo voortgaat, zijn er aan het einde van de eeuw geen Joden meer in Frankrijk.

De tijd van Dreyfus is voorbij In het debat over het nieuwe antisemitisme wordt de bladzijde van de oude Franse Jodenhaat omgedraaid. Het wordt wel eens vergeten, maar Frankrijk heeft een sterkere antisemitische traditie dan Duitsland. Denk maar aan de Dreyfus-affaire eind 19de eeuw. Of het succes van een beweging als de Action française. De sterke katholieke en landelijke traditie van Frankrijk maakt dat de bevolking lange tijd openstond voor de klassieke joodse stereotypen, zoals dat van de godsmoordenaars en stedelijke sjacheraars. Volgens onderzoek zou nog 10 procent van de Fransen er nog zo’n klassieke antisemitische standpunten op na houden. Maar dat aantal daalt. Toch zijn er opiniemakers die al te vaak teruggrijpen naar dat oude antisemitisme om zo de nieuwe Jodenhaat van moslims weg te moffelen. Het was pijnlijk dat politici als Jean-Luc Mélenchon (La France Insoumise) en Marine Le Pen (Front National) op de witte mars voor Mireille Knoll werden uitgefloten en volgens sommige joodse prominenten niet welkom waren. Mélenchon wegens zijn kritiek op Israël, Le Pen omwille van het anti-Joodse verleden van haar partij. Maar de waarheid gebiedt te zeggen dat Marine Le Pen nooit enige antisemitische uitspraak heeft gedaan. De critici van Le Pen vergissen zich van vijand.

Salan

ENGELAND

RIGHT OR WRONG

Wie aan Groot-Brittannië in culinaire termen denkt, komt al snel uit bij overdadig ontbijten, inclusief bonen in tomatensaus en worsten. Paarden daarentegen dienen enkel om op te rijden, niet om te verorberen zoals op het Europese vasteland. De jongste jaren zijn de Britten steeds meer in de ban geraakt van de mediterrane keuken. De Italiaanse restaurants zitten maar al te vaak in slechte papieren.

Schrijver dezes wil graag beginnen met een anekdote. Uw dienaar zat eens in een chic restaurant te dineren met een groepje Britten. Een van hen ging de wijn proeven. De ontkurkte fles was volgens de Brit zonder smaakpapillen ‘uitstekend’. Maar al gauw bleek dat die wijn in wezen niet te drinken was en ronduit slecht was geworden. Engelsen denken al snel dat ze hooggestemd zijn, maar in realiteit is het met hun culturele en culinaire kennis vaak pover gesteld. Dit hebben zij gemeen met Amerikanen, die alles zo ‘fantastisch’, ‘briljant’ en ‘geweldig’ vinden dat charmezanger Eddy Wally zaliger erbij zou verbleken.

ter alras uit naar de rest van Groot-Brittannië. Culinaire bladen gebruikten in dit kader de afkorting ‘YAFI’ (‘yet another f*cking Italian’), ‘alweer een verdomde Italiaan’. De ergernis draait veelal rond de grote ketens, zoals ‘Prezzo’ (200 restaurants in Engeland), ‘Zizzi’ (150 restaurants in Groot-Brittannië) en ‘Franco Manca’ (47 restaurants in de hoofdstad Londen). Van waar het succes van deze Italianen? Het concept lijkt op het eerste gezicht overal verschillend, maar komt in praktijk op hetzelfde neer.

In die eethuizen ben je welkom voor gestandaardiseerde en tamelijk goedkope pasta’s en pizza’s. De productiekost voor de ketens lag aanvankelijk laag, waardoor de restaurants lange tijd laagdrempelig bleven. Een bezoekje aan de Italiaan gold vanaf de crisisjaren (2008-2012) als een ideale en betaalbare ontspanning voor de Britse middenklasse. Door de typische Italiaanse flair van de obers kreeg je de indruk in een luxueuze mediterrane tempel te vertoeven. In realiteit concurreerden die eethuizen niet zozeer met de dure restaurants, maar wel met de goedkope brasseries en zelfs hamburgerketens als het Amerikaanse ‘McDonalds’.

De ‘epidemie’ breidde uit

Het sprookje is ten einde

Reeds jaren geleden werd in Britse week- en dagbladen gewag gemaakt van een heuse Italiaanse ‘epidemie’. Er zouden in de stad Manchester, op korte tijd, enorm veel Italiaanse restaurantjes zijn bijgekomen. Het gros van die eettenten zou bovendien van tamelijk povere kwaliteit zijn. De situatie was vergelijkbaar met de drieste opmars die Arabische kebab- en shoarmatenten in Vlaamse steden maakten. Trouwens, wist u dat zowat 80 procent van alle Italiaanse restaurants in Antwerpen en Brussel wordt uitgebaat door moslims?

De opkomst van de Italiaanse ketens breidde van Manches-

De groei van de Italiaanse ketens - of nauwkeuriger, de restaurantketens die pretenderen een authentieke Italiaanse keuken te serveren – lijkt stilaan ten einde. De markt lijkt verzadigd te zijn. De economische crisis ligt grotendeels achter ons en een aanzienlijk deel van de Britten bezoekt opnieuw een duurder segment van restaurants en bistro’s.

De klanten blijven vaker weg, terwijl de kosten (huurprijzen, ingrediënten, personeelskosten) toenemen. De aandelenkoers van ‘Franco Manca’ daalde in de afgelopen maanden met wel 40 procent. De keten is van plan om heel wat eetgelegenhe-

BERLIJN ANDERS BEKEKEN Berlijn is meer dan een voorschootje groot. Eerder zo groot als onze provincie Antwerpen. De toerist die de stad op een drafje wil verkennen, vergist zich schromelijk. Hij zal zich snel beperken tot wat zijn reisorganisator hem heeft voorgeschreven: een tocht langs de historische mijlpalen.

FRANKRIJK

SI LA FRANCE M’ÉTAIT CONTÉE Oud en nieuw antisemitisme verenigd

den te sluiten. Ook de concurrenten ‘Prezzo’ en ‘Strada’ kampen met hetzelfde fenomeen sedert het najaar van 2017. ‘Prezzo’ sluit één op de drie brasseries. Zelfs de Italiaanse keten waar de bekende en populaire Jamie Oliver – zeg maar de Jeroen Meus van Groot-Brittannië – achter schuilgaat, is in vrije val.

Een recent verschenen onderzoek van het adviesbureau Deloitte laat zien hoezeer de Britse culinaire markt uit balans is geraakt. Het Italiaanse overaanbod is gigantisch. Zes van de negen restaurantketens met meer dan honderd restaurants, die focussen op het middensegment van de consumentenmarkt, bieden Italiaans aan. De tweede oorzaak die we al aanhaalden om de neergang te verklaren, namelijk de stijgende kosten, is minstens even zorgelijk. De sterke daling van het pond, samenhangend met de dreigende ‘Brexit’, maakt het invoeren van voeding en ingrediënten een pak duurder.

Winsten smelten weg Zoals de kaarten nu liggen, wijst weinig erop dat het pond snel en veel aan sterkte ten overstaan van de euro zal winnen.

Daarnaast weegt eveneens het recent ingestelde minimumloon in de horeca op de kostenstructuur. Cijfermateriaal toont aan hoe zorgelijk de situatie is. Vorig jaar daalden de winsten van de honderd grootste restaurantketens in Groot-Brittannië met niet minder dan 60 procent, berekende boekhoudkantoor ‘UHY Hacker Young’. Het aantal faillissementen steeg in dezelfde periode met een vijfde. In de vorige vijf jaren vonden heel veel overnames plaats. Restaurants werden duur aangekocht en vervolgens stapelden de ketens bijkomende schulden op. Dat levert nu een strop om de nek op. Een strop die steeds sterker aangespannen wordt.

SD

BEI UNS IN DEUTSCHLAND

Uitgaande van dat gloednieuwe Hauptbahnhof wordt hij door de vernieuwde Reichstag geperst: daar zetelt de Bundestag – het Duitse parlement, en kan hij de ‘nieuwe’ regering van Angela Merkel bewonderen, of verwensen, zoals veel Ossi’s nog doen.

Het einde van zijn vierdaagse eindigt, flanerend langs ‘Unter den Linden’, bij het bijna ‘heropgebouwde’ Stadtschloss, een namaakversie van het slot van waaruit ooit de Pruisische vorsten regeerden.

De ware reiziger wil af van die platgetreden paden, van wat langs die winkelwandellanen die ‘Unter den Linden of ‘Kurfürstendamm’ heten, te rapen valt. En heeft van ‘horen zeggen’ of ‘net gelezen’ … dat je in Berlijn ook van die oorden vindt die verlaten zijn, vergeten, zo niet verwaarloosd. Ondanks hun roemrijk of roemrucht verleden! Net daarom kan je hier ruim honderd jaar Berlijnse en Duitse geschiedenis opdoen, in resten, relicten of ruïnes! Ik zocht en vond er één in elke windrichting.

zoveelste liefje te versieren. Nu steken die palmbomen door het glas van dat terras, bladderen de vele kleuren van de negen meter hoge balzaal af en kan je het bord ‘Toiletten’ beter niet volgen. Het moet voor zowat elke muzikant een eer geweest zijn hier te spelen, ook ten tijde van de DDR, tot disco deze grandioze ruimten vulde. De hereniging van de twee Duitslanden luidde voorgoed de doodsklok over Grünaus Ballhaus. De ‘Treuhand’, de maatschappij die het DDR-vermogen regelde, vond nooit een overnemer, zodat de sloop dreigt voor het gebouw.

Minder onfortuinlijk verging het het olympisch dorp uit 1936, weliswaar 18 km noordwestelijk gelegen van het Olympisch Stadion, even buiten Berlijn, in het stadsdeel Elstal. De spelen van 1936 moesten elke bezoeker tot de verbeelding spreken, op sportief vlak maar nog meer uit politiek oogpunt. Het sportgebeuren moest aantonen dat het Arische ras verheven was boven alle andere. Had Hitler toch wel pech dat net een niet-Ariër vier keer goud won, met name de zwarte spurtbom Jesse Owens.

Die Spelen waren de eerste die live uitgezonden werden!

In het olympisch dorp logeerden 4.800 atleten, trainers en verzorgers uit 50 landen, gehuisvest in 136 luxueuze bungalows, tot en met sauna. Het dorp heeft ook nadien dienst gedaan, al was het na de oorlog een kazerne voor Russische soldaten. De oorspronkelijke gebouwen vallen sinds 1992 onder monumentenzorg.

Riviera

Schnellbahn

In het zuidoosten, in het dorp Grünau – Berlijn is net als Brussel een amalgaam van dorpen -, vind je, aan de oevers van de Dahme, een zijriviertje van de Spree, het Ballhaus Riviera. Hier kwam, van 1890 tot 1991, elk fuifbeest of partyschuimer wel eens langs om op het waterterras, onder de palmbomen, zijn

Toen het bedrijf Siemens per 1 januari 1914 van Kreuzberg in het zuiden naar een onbewoond gebied in het noordoosten verhuisde, werd Siemensstadt geboren. Maar niet alle 23.810 medewerkers konden mee verhuizen, en daarom liet Siemens een stuk S-Bahn, Schnellbahn, bovengronds tot in zijn Stadt

9

DUITSLAND

aanleggen, met liefst drie haltes. De bouw van zijn stuk metrolijn was een huzarenstuk. Baanbrekend, dit stalen viaduct, over de rivier en dwars door Siemensstadt! Bovendien noodzakelijk, want met zoon Carl aan het roer kende Siemens zijn hoogdagen: 67.000 werknemers die om de vijf minuten op een metro in beide richtingen konden rekenen. De bouw van de Berlijnse Muur sneed dit traject af van het westelijke net, zodat de treinstellen enkel nog door Siemens’ stations mochten flitsen zonder te stoppen. Een nieuwe ondergrondse metrolijn (U-Bahn 7) maakte een latere heropening van Siemens’ S-Bahn helemaal overbodig. Een waar curiosum vormt de bakkerij van de SS, aan de Lehnitzsluis, in het noordelijke Oranienburg. Nu is het een ruïne, maar tijdens de oorlog bakten ongeveer 80 gevangenen elke dag zo’n 10.000 broden voor hun lotgenoten in het naburige concentratiekamp van Sachsenhausen.

Toen ook de kampen van Mittel-Bora (rakettenbouw) en Ravensbrück (vrouwenkamp) beleverd werden, verviervoudigde de productie: 42.000 ‘commiesbroden’ of soldatenbroden, halfbakken zuurdesembroden, die je beter met een lepel kon uitscheppen: “pain Adolf” noemde mijn grootmoeder zaliger dat.

Steun

Gilbert Druant

STEUN BE39 7390 1640 4519BE63 (BIC KREDBEBB) 7360 1247 8308 (BIC KREDBEBB)

10

Beeldspraak

5 april 2018

MEDIALAND

FILM

The Rider

Je wordt geboren op de prairie en groeit op tussen paarden met een cowboyhoed op je hoofd, dus je hebt maar één doel in het leven. Zelfs het zeer reële risico op een vroegtijdige dood houdt je niet tegen. Je bent geboren om te rijden. Het lijkt een onwaarschijnlijk bestaan, iets van vervlogen tijden, primitief.

Roddelblad Knack Er is een tijd geweest dat het weekblad Knack nog enige standing had in het Vlaamse medialandschap. We herinneren het ons als de dag van gisteren dat de artikels en de columns in Knack het lezen waard waren, of je het nu eens was met de teneur van de column of de redactionele lijn van het blad of niet. Er is een tijd geweest dat je Knack gelezen moest hebben om mee te zijn met wat er zich in politiek Vlaanderen afspeelde.

Met die status volgde enige arrogantie, die in zekere mate op de verknochte lezers oversloeg. Die laatsten vonden van zichzelf dat ze als Knack-lezers per definitie de intellectuele bovenlaag van Vlaanderen waren.

Maar wat blijft er over van die reputatie? Erg veel fut zat er al lang niet meer in Knack, en na de “onthulling” van verleden week over de liefdesaffaire tussen Liesbeth Homans en Tom Meeuws is het blad zelfs vervallen tot de graad van ordinair roddelblad. Het spreekt voor zich dat het weekblad het nu volledig verkorven heeft bij partijvoorzitter Bart de Wever en bij uitbreiding de hele N-VA. Die wat langere interviews waarin een leuke N-VA-primeur verborgen zit, kunnen ze bij Knack voortaan wel vergeten, en naar dat zomerinterview om het blad in augustus toch maar gevuld te krijgen, zullen ze ook mogen fluiten.

“Waarom de N-VA de sp.a aanvalt” Dit alles neemt niet weg dat het ook bij de rest van de pers in Vlaanderen niet helemaal snor zit als het over de N-VA en de sp.a gaat. Het Knack-verhaal is het enige “achtergrondartikel” niet dat de laatste weken verschenen is om de lezer uit te leggen waarom de N-VA de sp.a toch zo hard aanvalt. Het Knackverhaal was alleen maar de grootste misser.

De vraag is: waarom voelt de pers zich geroepen haar lezers te moeten uitleggen waarom de N-VA de sp.a zou aanvallen?

De N-VA noemt zich een conservatieve partij, en de sp.a noemt zich een socialistische partij: ziedaar de verklaring. Alleen wie vindt dat de sp.a nog niet links genoeg is, en er intellectueel niet toe in staat is zich in het standpunt van een niet-linkse in te leven, kan niet begrijpen waarom iemand de sp.a zou aanvallen omwille van haar socialistische gedachtegoed. Telkens een journalist een artikel schrijft met als titel iets in de trant van “waarom de N-VA weer eens uithaalt naar de sp.a”, schrijft dan in de eerste plaats voor zichzelf een brevet uit van onbekwaamheid om politieke commentaar of duiding te geven.

Let trouwens eens op: waar las u laatst een duidingsartikel met als titel “waarom de sp.a de N-VA aanvalt”? Nergens, natuurlijk, omdat in de ogen van de gemiddelde Wetstraatjournalist de sp.a de N-VA niet aanvalt, doch zich slechts “verdedigt” tegen de (volgens hen achterbakse) aanvallen van de N-VA. De N-VA heeft voor hen hoe dan ook geen verdedigbaar partijprogramma, dus behoeft het geen uitleg waarom de sp.a de N-VA zou aanvallen. Volgens hen zou iedereen de N-VA nog veel meer moeten aanvallen. Politicoloog (in naam) Dave Sinardet kwam het ons verleden week nog met zoveel woorden zeggen, als commentaar bij de laatste peiling die de N-VA terug boven de dertig procent plaatste!

Cambridge Analytica of de Russen?

Ja, wie zou er nu écht achter de verkiezing van Donald Trump zitten: het duivelse Cambridge Analytica, of die dekselse Russen? Meer zelfs, nu blijken ze zelfs achter de Brexit te zitten. Je hoort ze in Brussel én Westminster al denken dat het een voldoende reden is om maar meteen een nieuw Brits referendum te organiseren, en desnoods zelfs twee, of drie, tot eindelijk de gewenste uitslag bekomen wordt.

Men kan er niet naast kijken: nu meer en meer duidelijk wordt dat het gewoonweg niet te bewijzen valt dat de Russen achter de verkiezing van Trump zaten, dient volgens de pers een andere boeman gezocht te worden. De verklaring dat Trump verkozen werd omwille van, wel ja, zijn programma en zijn campagne, en dat de kiezer Hillary Clinton niet lustte, is blijkbaar totaal onaanvaardbaar voor nogal wat journalisten.

De vraag is: zelfs als de Russen en/of Cambridge Analytica een aantal kiezers over de streep richting Trump en Brexit getrokken hebben, over hoeveel procenten zou dat dan gaan?

Want hoe je het draait of keert, van een kletterende overwinning voor superheldin Hillary Clinton of de – volgens de weldenkende pers – enige echte rationele keuze in het Brexit-referendum zou dus blijkbaar nooit echt sprake geweest zijn. In plaats van allerlei spoken na te jagen, zouden de vele commentatoren misschien toch maar eens beter daarover nadenken.

Politiek crisistoerisme naar Griekenland Kleine miskleun bij The Guardian, die weer eens iets nieuws probeerde. De krant had een overeenkomst gesloten met ‘Political Tours’, een bedrijf dat zich, zoals de naam laat vermoeden, wil toeleggen op politiek toerisme. Eén van hun aanbiedingen was een trip naar Griekenland in het voorjaar van 2019, om er onder meer de gevolgen van de financiële crisis van enkele jaren geleden te gaan bekijken, maar ook om te gaan spreken met een ngo in de haven van Piraeus waar vluchtelingen opgevangen worden. Helena Smith, correspondente van The Guardian in Athene, had weliswaar persoonlijk toegezegd om een lezing te doen voor de toeristen, maar verder was er geen afspraak tot samenwerking tussen ‘Political Tours’ en de krant.

De problemen begonnen toen een advertentie voor de trip opdook op de webstek van de krant met als etiket “crisistoerisme”, en op die manier ook op de sociale media gedeeld werd.

In se is dit natuurlijk een correcte omschrijving van de inhoud van de trip, maar erg kies kon je dit toch niet noemen. En al zeker niet voor een anders zo politiek correcte krant als The Guardian.

Daarmee zat er voor de krant niet veel anders op dan de advertentie meteen te verwijderen van haar webstek, haar verontschuldigingen aan de lezers aan te bieden, en de overeenkomst met ‘Political Tours’ met onmiddellijk gevolg op te zeggen.

O ja, het reisje had 2.500 Britse pond moeten kosten, exclusief de vliegtuigreis. Voorwaar een proletarische prijs om wat armen en vluchtelingen aan de Middellandse Zee te gaan bezichtigen. Mochten er lezers geïnteresseerd zijn, willen we voor een percentje wel contact proberen op te nemen met ‘Political Tours’ om alsnog iets te organiseren…

“Terrorisme van eigen bodem”?

Dat was de koptitel van De Morgen vorige woensdag. Volgens een rapport van Thomas Renard van het Egmont Instituut vonden er in 2017 op het Europese vasteland 16 aanslagen plaats, waarvan geen enkele is gepleegd door een teruggekeerde Syriëstrijder. Best mogelijk. Meestal gaat het om daders die alleen handelen. Renard spreekt zelfs van “een positieve evolutie”. Ook dat zal met de implosie van IS wel waar zijn… En daders zouden eerder handelen vanuit “psychologische problemen” dan vanuit een ideologische overtuiging. Ook dat willen we nog geloven.

Maar die duiding over terrorisme “van eigen bodem” is merkwaardig. “Eigen bodem” is een erg rekbaar begrip. Heeft met migratie allicht niets te zien…

Luidkeels stilzwijgen In een interview met De Zondag zei aartsbisschop De Kesel enkele verstandige zaken over het christendom als fundament van onze beschaving. Maar hij debiteerde ook ergerlijke gemeenplaatsen over “tolerantie” en religie in het algemeen, zonder man en paard te noemen. “Als een vrouw zich beter voelt met een hoofddoek, waarom niet?” Tja. Als iemand zichzelf als slaaf wil verkopen – wat voor de afschaffing van de slavernij soms gebeurde – waarom dan niet? En wat als een vrouw zich niet beter voelt met een hoofddoek, maar met intimidatie en geweld wordt gedwongen er een te dragen? Over dat probleem gaf hij geen kik. Al die praatjes over “religie” waren afleidingsmanoeuvres om niets concreets te moeten zeggen over de islam. Dat woord kwam in zijn antwoorden niet één keer voor. Evenmin het woord “terrorist”. Wat men niet durft zeggen, klinkt soms luider dan de vrome woorden. De Kesel zal nooit verdacht worden van dapperheid of duidelijke stellingnamen.

Maar “The Rider” leert dat de fundamentele relatie tussen man en paard in sommige delen van de wereld nog steeds nadrukkelijk het leven beheerst. Echte cowboys staan iedere morgen op met maar één verlangen: hun vingers klemmen om de zadelknop en hun mannelijkheid bewijzen door het temmen van de meest wilde paarden.

Ik ben “The Rider” gaan zien zonder enige voorkennis over de film. Slechts een klein voorgevoel dat me iets intiems en gevoeligs te wachten stond, door een trailer die ik eerder in de week voorgeschoteld had gekregen. De film begint met een kennismaking met Brady, een jonge cowboy met een vreselijke hoofdwond, die hij heeft opgelopen na een zware val tijdens de rodeo, waarna het paard met zijn volle gewicht op zijn hoofd is gaan staan. Hij vertelt uitgebreid aan zijn autistische zusje, Lilly, dat de dokters een metalen plaat in zijn hoofd hebben moeten stoppen om zijn hersenen bij elkaar te houden. Die keer is Brady duidelijk de dans ontsprongen, maar als hij tegen het advies van de dokters en zijn vader in toch terug in het zadel zou klimmen, zou dat zomaar de laatste keer kunnen zijn.

We krijgen prachtige cinematografie. De uitgestrekte prairie, galopperende paarden... We ontmoeten Brady’s vrienden, die rond een kampvuur met gitaarmuziek herinneringen ophalen aan hun gezamenlijke vriend Lane Scott, die door een ongeluk niet kan rijden. Maar iedereen is ervan overtuigd dat hij snel terug in het zadel zal klimmen. Wanneer we Lane Scott ontmoeten, worden we echter door de realiteit getroffen. Lane zal waarschijnlijk nooit meer kunnen lopen, praten of zelfstandig eten. Laat staan op de rug van een wild paard zitten.

Het besef volgt dat we niet te maken hebben met acteurs, maar met echte cowboys in een semifictionele versie van hun leven. De beelden die we zien op een videocamera van de 18-jarige rodeoster Lane Scott vóór het ongeluk zijn echt.

Dat het hoofdpersonage Brady echt een gigantische wond in zijn schedel heeft. Het heftige gevoel dat dit besef achterlaat, is moeilijk te beschrijven. Gelukkig wordt dat afgelost met een hartverwarmende scène waarin Brady een wild paard aan het temmen is. Terwijl de camera loopt, wint Brady, volledig op intuïtie en gevoel, het vertrouwen van het onwennige dier.

Om zijn dagen zonder rodeo te vullen, zorgt Brady voor zijn vriend Lane door hem te bezoeken in het ziekenhuis met een zadel en teugels. Samen doen ze spieroefeningen voor wanneer Lane terug zou kunnen rijden. Zonder (zelf) medelijden, zonder wanhoop. Het enige dat telt is dat Lane zijn droom om te rijden niet opgeeft, en de liefde die Brady heeft voor zijn vriend, door hem te helpen die droom levend te houden. Het contrast tussen de videobeelden van de ooit zo zelfverzekerde Lane en het aanzicht van de verlamde en onderworpen jongen in een rolstoel is ontroerend en ontwapenend.

“The Rider” werd geschreven en geregisseerd door de Chinees-Amerikaanse Chloé Zhao, die Brady leerde kennen tijdens het filmen van haar vorige film, “Songs My Brothers Taught Me”, en werd geproduceerd door het Belgisch productiehuis Caviar. De film, sinds vorige week te zien in de Belgische zalen, wist internationaal al veel lof te verzamelen met ruim tien prijzen en elf nominaties, waaronder de hoofdprijs in de nevensectie ‘Quinzaine des Réalisateurs’ tijdens het filmfestival van Cannes. Zhao heeft met “The Rider” een intiem en levensecht portret gecreëerd over het rodeomilieu in South Dakota, waarbij we met de neus op de keiharde feiten worden gedrukt, de vluchtige aard van het leven. Het fraaie camerawerk (veel close-ups) zet dit extra kracht bij.

Hoewel het verhaal van “The Rider” niet iedereen zal aanspreken, gaat de film over universele thema’s waarmee iedereen zich kan identificeren: passie, verlies, vriendschap, familie, leven en de onvermijdelijke dood.

Thirza Nerissa

Op de praatstoel

5 april 2018

Praten met historicus Pieter Serrien

11

Tranen over Mortsel, en Syrië Op 5 april is het 75 jaar geleden dat Mortsel martelaar werd van de Tweede Wereldoorlog. Op een zonnige lentedag vielen vijf bommen op de Erla-vliegtuigfabriek, het militaire doelwit, en bijna zeshonderd bommen herschiepen vreedzaam Mortsel tot een inferno. De Britten en Amerikanen lieten 936 doden en 1.342 gewonden achter.

Slechts de voorbije tien jaar groeit de nationale en internationale belangstelling voor die oorlogsdaad en dat heeft alles te maken met historicus Pieter Serrien en zijn “Tranen over Mortsel”. De derde aangevulde editie van zijn boek verscheen zopas.

Pieter Serrien stapelt boeken op de tafel, want naast de geschiedenis van het bombardement van 5 april 1943 schreef hij “Oorlogsdagen” (2013), over het leven onder de bezetting tijdens de Eerste Wereldoorlog, “Zo was onze oorlog” (2014), getuigenissen over de Tweede Wereldoorlog, en “Van onze jongens geen nieuws” (2015), over onze piotten in 1940, en “Elke dag angst” (2016) over de V-bommenterreur aan het einde van de Tweede Wereldoorlog. Mondelinge getuigenissen zijn de goudmijn van de auteur. Pieter Serrien omschrijft zichzelf lachend als halftijds schrijver en twee derde geschiedenisleraar aan het Sint-Ritacollege in Kontich. Bruno de Wever in een voorwoord van de derde editie: “Het bombardement op Mortsel wordt niet vermeld in de grote geschiedenissen van de Tweede Wereldoorlog. Het is een ‘fait divers’ in de bloedige geschiedenis van de twintigste eeuw, met zwarte bladzijden als de Holocaust en de atoombommen op Hiroshima en Nagasaki, die als schrikbarende mijlpalen van rampen aangebracht door mensen in het collectieve geheugen zijn opgeslagen.” ‘t Pallieterke: hoe werd dat geallieerde luchtbombardement op Mortsel uw passie?

Pieter Serrien: “Ik studeerde hedendaagse geschiedenis aan de KU Leuven en schreef een thesis over herinneringen aan bombardementen, hoe mensen wat zij meemaken onthouden en verwerken. Ik deed een Erasmusjaar aan Exeter University in het Verenigd Koninkrijk en liep cursus bij professor Richard Overy, een pionier in het onderzoek naar de Tweede Wereldoorlog en de bombardementen. ‘Social History of Bombing’ heette die cursus, en de titel alleen al opende mijn ogen.

In 2008 kon ik een project begeleiden van jongeren in Mortsel die ik in contact bracht met overlevenden van 5 april 1943. Uit die gesprekken is het boek ‘Tranen over Mortsel’ gevolgd, uitgegeven bij Standaard Uitgeverij.

Op 21 maart verscheen de derde editie, met nieuwe feiten, getuigenissen en foto’s, en nu bij het Davidsfonds.” ‘t Pallieterke: het luchtbombardement vond 75 jaar geleden plaats, maar de historische studie van die gruwel is veel jonger.

Pieter Serrien: “Twee plaatselijke mensen hielden de herinnering hoog. Achille Rely, een voormalig piloot, publiceerde twee boeken over het bombardement. Daarnaast bestonden er notities van een ex-politiecommissaris. Verder was er belangrijk werk van de lokale heemkundige kring. Dat was in feite alles. De hoofdvraag die tot dan opgeworpen werd, luidde: waarom is dat bombardement mislukt? Van de zeshonderd (door B-17’s en B-24’s) uitgeworpen springtuigen vielen er vier of vijf op het doelwit: de Erla-fabriek aan de Vredebaan, waar vanaf de bezetting Duitse jachtvliegtuigen werden gerepareerd.

Meer dan 200 ton explosieven vernietigden

de kern van Mortsel, de wijk Oude God. Voor ‘Tranen over Mortsel’ had nooit een gevormde historicus dat terrein betreden. Mortsel was een plaatselijke ramp, werd gedacht. Daardoor was er weinig aandacht voor het feit dat die aanval met bommenwerpers een internationale dimensie had. Mortsel was een van de eerste zware luchtbombardement van de Tweede Wereldoorlog met veel burgerslachtoffers. Later volgden nog geallieerde luchtbombardementen op België; op het vormingsstation van Merelbeke, op Luik, Kortrijk en Brussel. Tot in 1943 was grootschalig bombarderen de uitzondering, maar vanaf 1944 werd het een vast onderdeel van de oorlogen. Tot vandaag. Denk aan Syrië en de deelname aan de bombardementen daar.” ‘t Pallieterke: is Mortsel internationaal bekend?

Pieter Serrien: “Ja en neen. ‘Tranen over Mortsel’ is naar het Engels vertaald door een getuige die in de VS woont en haar Engelstalige kleinkinderen wilde informeren. Die vertaling heb ik bezorgd aan mijn Britse oud-professor in Exeter, Richard Overy, en die heeft zich gebogen over 5 april 1943 en het betrokken bij zijn vakterrein. Tot Overy de vertaling in handen kreeg, was er, ten onrechte, geen buitenlandse belangstelling voor Mortsel, hoewel het aantal burgerslachtoffers hoger lag dan bij het meer bekende bombardement op Rotterdam, met 800 slachtoffers.” ‘t Pallieterke: Mortsel noemt u een vergissingsbombardement?

Pieter Serrien: “Ja. Uiteraard was het niet de bedoeling van de anti-Duitse coalitie om 936 doden en honderden gewonden te maken en dat zonder het legitieme doelwit, een militaire fabriek, hard te raken. Twee weken na het bombardement waren delen van Erla opnieuw operationeel. Het was een vergissingsbombardement, in tegenstelling tot latere terreurbombardementen, zoals de massale luchtaanval op Dresden in februari 1945. Een ander voorbeeld is Bremen, dat bewust bestookt werd omdat die stad veel houten gebouwen telde die in de ontketende vuurstorm zouden branden als toortsen. In Dresden vielen 29.000 burgerslachtoffers, in Hamburg in juli 1943 waren het er 40.000. Het opzet van die raids was het breken van de oorlogswil van de burgers, wat overigens niet lukte. Er werd ‘s nachts gebombardeerd, dus met minimale zichtbaarheid, en daarom werden bommen als tapijten uitgeworpen, met een allesverwoestend gevolg.” ‘t Pallieterke: de Britse luchtmaarschalk Arthur Harris, bekend als Bomber Harris, kreeg na de oorlog zware kritiek op zijn bommentapijten op Duitse steden?

Pieter Serrien: “Ook voor Mortsel was hij de hoogste bevelhebber. Inderdaad werd na 1945 de vraag vaak gesteld of die bommen-

Pacifist, en nooit meer oorlog ‘t Pallieterke: bent u door uw onderzoek pacifist geworden?

Pieter Serrien: “Militair optreden kan soms niet vermeden worden. Mijn diepe overtuiging is echter geworden dat oorlogen niets oplossen. Bovendien vallen er steeds veel onschuldige slachtoffers. Dat zie je bij elk gewapend conflict, zowel voor als na de Tweede Wereldoorlog.

Ik wil de 936 doden, waaronder 250 kinderen, van Mortsel een gezicht geven door elk van hen met een foto, hun naam en een korte biografie op de webstek www.5april1943. be te zetten. Dat verpersoonlijkt het leed en het is een waarschuwing.

Het is na het boek bovendien mijn mening dat historici zich vaker opiniërend zouden moeten melden in de media. Er is zoveel dat bedekt blijft en ongeweten of weinig geweten verdwijnt. Een besluit uit mijn studiewerk is dat de daders vaak heel weinig wisten over wat zij hebben aangericht. Vooral bombardementen hebben iets zeer afstandelijks, zeker vandaag met elektronica-snufjes en drones. Artilleristen zitten ver weg. Piloten droppen vanop grote hoogte hun lading en verdwijnen. Vermorzelde lichamen, dode kinderen, radeloze ouders en vernietigde culturen, dat zien en ruiken zij niet.”

terreur noodzakelijk was, en of die het einde van de oorlog heeft bespoedigd. Het historische antwoord luidt: neen. Duitsland is niet door de knieën gegaan door de duizenden vluchten van het RAF Bomber Command en de US Army Air Forces, wel door de nederlaag van de Duitse troepen in de USSR. Arthur Harris werd van oorlogsheld een man die nadien kritisch is beoordeeld.” ‘t Pallieterke: waren luchtbombardementen een nieuwigheid?

Pieter Serrien: “In 1914-’18 waren er de eerste pogingen tot luchtaanvallen en amateuristisch werden bommen met de hand uit laagvliegende tweedekkers geworpen. De luchtkrijg werd belangrijker in de Spaanse Burgeroorlog, denk aan de verwoesting van Guernica, een voorspel van de Tweede Wereldoorlog, waarbij nieuwe wapens en nieuwe tactieken werden uitgetest. De overtuiging won veld dat de volgende oorlog gewonnen zou worden door overwicht in de lucht. De Tweede Wereldoorlog werd ingezet met zware bombardementen op Polen, met 10.000 doden tot gevolg. Ook in Rotterdam vielen snel 800 doden. De Blitzkrieg tegen Engeland verwoestte Coventry en Londen, en dat verhevigde de haat van de Britten, die de bommen op Duitse steden als een gerechtvaardigde straf zagen. De Blitz op Londen begon in september 1940 en maakte 30.000 doden, vernietigde 100.000 huizen en een derde van de stad, hoofdzakelijk de volksbuurt East End. De V-bommen, vliegende raketten met een springlading, waren eveneens vehikels voor terreurbombardementen. De V2-bom op Cinema Rex in Antwerpen in december 1944 doodde 567 van de duizend toeschouwers.

Van de ravage in Cinema Rex mochten geen foto’s verschijnen, want men wilde verbergen voor de Duitsers dat hun raketten succesvol waren. Een tegeltje is alles dat herinnert aan die misdaad.” ‘t Pallieterke: begint Mortsel internationaal stilaan bekend te geraken?

Pieter Serrien: “Het bombardement op Rotterdam is alom bekend, maar dat op Mortsel amper. Mijn belangrijkste resultaat tot vandaag is dat ik het drama in Mortsel internationaal en nationaal op de kaart heb gekregen.” ‘t Pallieterke: waarom werd Erla geviseerd?

Pieter Serrien: “Erla was een Duitse vliegtuigfabriek ondergebracht in de ex-autofabriek Minerva langs de Vredebaan. Die was bijzonder goed gelegen, bij het treinstation Luithagen. Onderdelen werden opgeslagen in de forten in de omgeving en de luchthaven van Deurne was vlakbij om proefvluchten te maken. Erla was een legitiem oorlogsdoelwit, maar de uitwerking was catastrofaal.” ‘t Pallieterke: wat liep er fout?

Pieter Serrien: “Meteen circuleerden, en dat tot vandaag, verklaringen die vaak meer te maken hadden met fantasie dan met feiten. De piloten zouden dronken geweest zijn; Mortsel was een Vlaams-nationale gemeente, met veel “zwarten” en moest daarom afgestraft worden; een rookcirkel die het doelwit moest aanduiden voor de piloten zou afgedreven zijn, enzovoort. Betreffende dat laatste, voor dergelijke bombardementen werden nooit rookcirkels getrokken. De eerste twee zogezegde redenen mag je ook klasseren bij de mythes. Eerlijk gezegd, een sluitende en wetenschappelijke verklaring van de vergissing is heel moeilijk tot onmogelijk te maken.

Op de missie was een leidinggevende hoge officier mee. Het eskader van meer dan honderd toestellen - wat veel was voor een relatief klein doelwit - met standaardbommen van 250 en 500 kilogram, werd op grote hoogte aangevallen door Duitse jachtvliegtuigen. Er werd gevlogen op 7.000 meter, waar het luchtafweergeschut weinig schade kon aanrichten. De chef van de missie wist dat hij een bevriende omgeving kon raken, met burgerslachtoffers als gevolg. Toch nam hij het risico om door te gaan, hoewel zijn briefing voorzag dat hij mocht uitwijken naar een tweede doelwit, de Fordfabriek in de haven van Antwerpen. Speelde psychologische druk mee? Het

Pieter Serrien was de vijftigste missie van het team en nadien was er verlof. De bommenrichters dachten trouwens dat ze succesvol geweest waren. De hoge officier van het commando werd nadien overgeplaatst naar de Stille Oceaan, en Mortsel is een geallieerde doofpotoperatie geworden. De legerleiding was niet fier op wat zij had veroorzaakt. De Belgische overheid heeft nooit genoeg vragen gesteld, noch verantwoording geëist van de geallieerden.” ‘t Pallieterke: er volgde een propagandaslag tegen de geallieerden…

Pieter Serrien: “De bekende Duitse fotograaf Otto Kropf werd meteen naar Mortsel gestuurd om foto’s te nemen van de menselijke en de materiële ravage. De Duitsers lieten posters maken van de beelden. Uit Mortsel vertrokken nadien jonge mannen naar het oostfront uit afkeer voor het geallieerde bombardement. Twee gevangengenomen Amerikanen werden op een vrachtwagen door Mortsel gereden, en een lynchpartij was niet ver weg.

De Vrijwillige Arbeidsdienst in uniform, dus Vlaamse medestanders van de bezetter, hielp bij de reddingsoperatie naast Duitse hulpverleners. Een plunderaar die gouden ringen van de vingers van de doden haalde, werd door een Duitse infanterist neergeschoten. De Duitse propaganda vertelde ten onrechte dat de dag na het bombardement Erla opnieuw aan de slag was. Een non in het ziekenhuis kneep een patiëntje om een extra dramatische foto te kunnen maken. Een boek in het Frans verscheen, ‘L’Hécatombe d’Anvers’, om de gruwelijkheden internationaal te tonen. Carlo Gevaert, baas van Gevaert en beschouwd als collaborateur, hielp materieel en financieel zijn werknemers en de bewoners van Mortsel. In 1945 werd hij opgepakt als oorlogsprofiteur, waarop in Mortsel groot protest losbrak over het optreden van het repressiegerecht.” ‘t Pallieterke: Belgische militaire vliegtuigen waren boven Irak en Syrië actief…

Pieter Serrien: “Amerika vroeg in 2016 officieel aan België om mee IS-doelwitten in Syrië te bombarderen. Onze minister van Buitenlandse Zaken leek toen gretig te willen ingaan op die vraag van onze machtige bondgenoot.

Bommen smijten zonder VN-mandaat is een militaire daad. Zonder het te willen, zou het ook wel eens een misdaad kunnen zijn. Bommen droppen blijft een militaire gemakkelijkheidsoplossing, zonder al te grote risico’s voor onze militairen. Elke luchtaanval, zo illustreerde ons Mortsel, kan onschuldigen treffen, want bombarderen is nooit precisiewerk.” ‘t Pallieterke: u hebt door Mortsel een andere kijk op vluchtelingen…

Pieter Serrien: “Absoluut, en dat schrijf ik ook op mijn blog. Je mag hen niet zien als abstracties. Als ze je pad kruisen na hun helletocht naar een veilig oord, behandel hen dan als mensen die alles, en vaak hun dierbaren, kwijt zijn, en die liever in hun land van oorsprong gebleven waren. De Eerste en Tweede Wereldoorlog en hun stromen vluchtelingen maakten ons tot ervaringsdeskundigen betreffende het schuilen voor oorlogsgeweld. Dat moet meewegen in onze politiek ten aanzien van de vluchtelingen vandaag, vluchtend voor bommen.”

Frans Crols www.pieterserrien.be

12

Cultuur

5 april 2018

Het afscheid van Carette? Nieuwe ‘Klank van de stad’ Met een kwinkslag durft de in Schaarbeek residerende Bruggeling Hendrik Carette zich al eens “de laatste Dietse dichter” noemen. Recent verscheen van hem als 48ste nummer in de Bordeauxreeks van de Dordrechtse uitgeverij Liverse “Panorama’s en Portretten”, een bundeling gedichten onderverdeeld in uiteenlopende categorieën, waaronder de twee die de titel vormen. Van die gedichten werden er al heel wat gepubliceerd in tijdschriften als Poëziekrant, Het Liegend Konijn en Tekos.x

Na een opfrisbeurt opende Museum Vleeshuis in Antwerpen vorige week opnieuw de deuren. Op zondag 8 april wordt dat gevierd met een groot muziekfeest voor jong en oud.

ling van Carette tot havendichter van Zeebrugge. Net het opnemen van deze twee aparte kleine cycli bevestigt het vermoeden dat Carette met deze bundel tot een, steeds voorlopige, slotsom van zijn dichterschap komt. Maar dan zijn er nog de afdelingen “Poëmen” en “Portretten”.

Uitgezongen?

Reizen In zijn inleiding stelt de dichter dat hij tot op het laatste ogenblik is blijven schrijven en schrappen aan zijn teksten en laat hij uitschijnen dat dit werk niet af is en nooit af zal zijn. Op een bepaald moment moet wel de knoop doorgehakt worden en met de publicatie gestart, anders blijft slechts een eeuwige schim rondwaren, zonder enige substantie. Voor de poëzieliefhebber is dat een goede zaak. Carette oogstte in het verleden waardering van collega’s met naam zoals Benno Barnard, Geert van Istendael en de wat omstreden Chrétien Breukers.

In het eerste deel van de bundel, Panorama’s, verplaatst de dichter zich naar de Abruzzen, naar de Aleoeten, naar de Donau, naar Moravië, Siberië en Griekenland; te veel locaties om op te noemen. Hij ziet “wemelingen en wervelingen / en ook witte ijsgeisers en ijsfonteinen / blauw lichtende gassen, kraters en zwarte gaten”, maar waadt binnen de kortste keren weer door “een ontzettende waterplas / voor de Vlielanders en Amelanders / voor de trekvogel in de trektijd / en voor de spartelende drenkeling / bij het vluchthuisje op de Vliehors / even zichtbaar aan de oppervlakte der zee.”

In de kleinere onderdelen “Nescio” en “Vier brieven” wordt de oneindige waardering voor de dichter Nescio uitgesproken en krijgt de lezer de vier gedichten onder ogen die een gevolg zijn van de eertijdse aanstel-

Hendrik Carette, “Panorama’s en Portretten” , Dordrecht 2018, Uitgeverij Liverse, 21,95 euro, 132 blz.

ISBN 978 94 92519 24 5

‘Klank van de stad’, de permanente opstelling van Museum Vleeshuis, was sinds 2006 onveranderd gebleven. Hoog tijd voor een opfrissing en die is er gekomen. De presentatie op de gelijkvloerse verdieping is serieus onder handen genomen.

Zoals vele musea die hun permanente collectie in een nieuw kleedje hebben gestoken, kiest ook Museum Vleeshuis om minder objecten te tonen, waardoor de verhalen veel helderder klinken. De unieke stukken uit de Vleeshuisverzameling zijn veel beter uitgelicht en krijgen meer ruimte. Een opmerkelijk nieuw te zien werk is het metersgrote zicht op het zestiende-eeuwse Antwerpen met een dominante plaats voor de kathedraal en het Vleeshuis. Een aantal opstellingen in het museum zijn niet te missen, zoals de oude klokkengieterij en de danszaal van weleer.

Het verhaal dat Museum Vleeshuis in ‘Klank van de stad’ vertelt, blijft ongewijzigd. Het is een reis door zeshonderd jaar muziek en dans in Antwerpen. Het gaat om alle vormen van stadsmuziek, van torenblazers, speelmannen en beiaardiers, van muziek aan de hoven, in de kerken, de theaters en in de eerste dansen concertzalen. Zonder instrumenten en partituren geen muziek en daarom belicht het museum ook de muziekdruk en de instrumentenbouwateliers, waarin Antwerpen lange tijd een toonaangevende rol heeft gespeeld. En uiteraard is in het Vleeshuis heel veel muziek te horen.

Duarte in de schatkamer De ruimte achteraan in het museum is nu ingericht als een schatkamer waar tijdelijke tentoonstellingen een plaats krijgen. De eerste focusexpo over de familie Duarte zet alvast de juiste toon.

Sinds einde februari, met de opening van het Snijders&Rockoxhuis, kunnen we al kennismaken met de Duartes, de meest muzikale familie uit het zeventiende-eeuwse Antwerpen. Het Vleeshuis heeft in dat museum de muziekkamer van Gaspar Duarte ingericht. Schitterende instrumenten, illustrerende schilderijen en de

muziek van Gaspars dochter Leonora Duarte laten deze markante muzikale familie ontdekken. Ontdekken is het juiste woord, want de Duartes zijn in de vergetelheid geraakt. Het is goed dat het Vleeshuis in het eigen museum extra verdieping biedt bij de muziekkamer in het Snijders&Rockoxhuis.

De familie Duarte was een Joods-Portugese familie. Nadat in 1492 de Joden uit Spanje waren verdreven, moesten ze in 1497 ook Portugal verlaten of zich bekeren tot het katholicisme. De Duartes kozen voor het tweede.

Toch bleef de Portugese Inquisitie deze ‘conversos’ vervolgen. Omstreeks 1570 trok Diego Duarte naar Antwerpen. Hij bouwde er een succesvolle handel in juwelen en edelstenen op. Zijn oudste zoon, Gaspar, zette de zaak voort. De juwelen die de Duartes verkochten, waren gewild aan de Europese vorstenhoven.

De schilderijen die ze verzamelden zijn vandaag topstukken in de collecties van het Prado en The National Gallery. De concerten die ze in Antwerpen gaven, trokken muziekliefhebbers uit heel Europa. Daarom is het opmerkelijk dat de geschiedenis van deze zeventiendeeeuwse Antwerpenaren zo goed als vergeten werd. Museum Vleeshuis doet daar nu wat aan.

Het toont luxeobjecten uit de leefwereld van de familie Duarte, heel wat partituren en als pronkstuk een Joannes Ruckers-virginaal uit 1611, één van de oudste klavierinstrumenten uit de collectie (zie afbeelding).

Reden genoeg om de vernieuwde permanente presentatie en de eerste tijdelijke focustentoonstelling in het Museum Vleeshuis te bezoeken. Zondag 8 april (van 10 tot 17 uur) is het ideale moment. Dan viert het museum een muziekfeest. Er zijn workshops voor jong en oud en er staan diverse muziekoptredens op het programma. Van april tot september organiseert Museum Vleeshuis op woensdag, zaterdag en zondag beklimmingen van de toren van de Onze-Lieve-Vrouwekathedraal.

MMMV

Museum Vleeshuis, Vleeshouwersstraat 39, 2000 Antwerpen, www.museumvleeshuis.be

TRUMP WEER POPULAIRDER Volgens de recentste peiling van de Associated Press-NORC Center for Public Affairs Research is de alom verguisde Amerikaanse president Trump aan een remonte bezig. Na een historisch slechte peiling (35 procent) haalt hij weer 42 procent, wat nog laag is voor een president. Een kleine helft (47 procent) van de Amerikanen staat achter Trumps economische visie. Een procent minder achter zijn fiscaal beleid. Minder steun is er voor zijn relatie met Noord-Korea (42), zijn aanpak van de buitenlandse handel (41), het wapengeweld (39) en het handelstekort (35 procent).

Toch moet je met die percentages opletten, omdat de groep onbeslisten soms vrij groot is. In een peiling van NORC (Universiteit Chicago) is “maar” 38 procent van de Amerikanen voorstander van Trumps importheffingen op staal en aluminium. Niet de helft dus. Maar daartegenover staat dat de groep tegenstanders (29 procent) nog kleiner is. Met 32 procent “onbeslisten” kan het bij volgende verkiezingen nog alle kanten uit.

72ste

15 april 2018 Merksem 11.30u

Mis in de Sint-Franciscuskerk (Bredabaan 547 - Merksem) m.m.v. E. P. Herman Dupré

Vu: Lieve Van Onckelen, Volksstraat 30, Antwerpen

Dat doet enigszins denken aan wat Carette in een vorig ‘t Pallieterke schreef over de bundel “Balans” van zijn leeftijdgenoot Leonard Nolens: een bundel van verspreide of nog resterende gedichten. Toch is “Panorama’s en Portretten” geenszins een laatste poëtische kramp.

Wie de dichter enigszins wil doorgronden, vindt in Poëmen bij “Het trivium” een eerste aanzet: “Mijn grammatica spant als het want / en kraakt als het beendergestel onder mijn vel. / Mijn dialectica is zeer springerig / en springt van bijzin naar bijzin tot aan de hoofdzin.”

Of het nu over de kunst van het citeren gaat, over zijn gevangenschap in de nacht of zijn geheime leven, een gedicht dat werd opgedragen aan Hubert Herreweghen, steeds kijkt de auteur om zich heen, observeert en bestudeert om daarna te zorgen voor een hoogst erudiete en bespiegelende weergave van wat zijn aandacht mocht trekken.

Met het aan Koenraad Tinel opgedragen “Macte animo” wordt niet alleen duidelijk dat de schrijver zijn klassiekers kent, maar ook dat hij niet te beroerd is om zich in de Vlaamse traditie te situeren: “Smelt al uw smout. / … / Las de metalen smart aan het lood van uw leed. / … / Kook uw vervuilde kleren in een grote koperen ketel / en sticht brand in het hele Belgenland.”

In “Portretten” zijn het (bijna) allemaal mensen die de revue passeren en die Carette beschrijft in hun grote en kleine geschiedenis. Hier duiken Charlotte Mutsaers en Memlinc op, Dzjengis Khan en ene Adolf H. “met een huppeltje”, Ida Gerhardt en Renaat Ramon, Borges en de bewonderde Amélie Nothomb: “Haar gelaat is wit, helwit door het smeren / van een blanketsel op haar bleke wangen / en zij draagt zwarte kleren en een zwarte hoge hoed.” Het laatste gedicht van cyclus én bundel heet toepasselijk “Het einde”, maar had ook “Twintig manieren om te sterven” kunnen heten. Het voedt de indruk dat Carette hier een soort van laatste woord heeft gesproken, alleen klinkt het elders naar des dichters eigen credo: “Ik geloof in de overwintering / en in de dwaling en vluchtigheid van mijn bestaan / tussen de aardkorst en het hemelse hemelruim. / En ik belijd mijn geloof in de taal waarin ik het belijd.” Het valt niet aan te nemen dat deze dichter al uitgezongen is.

KR

12.30u

Plechtigheid aan het graf van August Borms (kerkhof Van Heybeeckstraat) Spreker: Jan van Malderen

©

Bormshuis vzw Volkstraat 30 2000 Antwerpen 03 238 33 99 info@bormshuis.org www.bormshuis.org

Aansluitend mogelijkheid tot bezoek Bormshuis (tot 16u.)

Actueel

5 april 2018

Winnie Mandela, de kat met negen levens Enige dagen geleden overleed Winnie Madikizela-Mandela in Johannesburg aan een slepende ziekte. De 81-jarige vrouw die 38 jaar getrouwd was met Nelson Mandela was een anti-apartheidssymbool, maar tegelijk zeer omstreden.

13

Financiële steun voor moskee

De Essalam Moskee in Rotterdam is de grootste moskee van Nederland, met een koepel van 25 meter doorsnede en 2 minaretten van 50 meter hoog. De moskee werd ontworpen naar de architectuur van de grote moskee in Medina en werd in 2010 in gebruik genomen.

De “Maktoum Foundation” uit de Verenigde Arabische Emiraten heeft in de bouw van de moskee zo’n 8 miljoen euro gestopt. Sinds 2010 steunde het fonds de moskee jaarlijks met nog een half miljoen. Dit weekend raakte bekend dat de Arabische geldschieters de geldkraan hebben dichtgedraaid.

Voor die financiële steun vroeg Al Maktoum wel een tegenprestatie en dat zorgde al enkele jaren voor een aanslepend conflict. De Arabische financiers wilden namelijk enkele vertrouwelingen in het bestuur van de moskee droppen. En dat kon niet, want om de Rotterdams-Marokkaanse identiteit van de moskee te waarborgen, staat in de statuten dat alle bestuurders afkomstig moeten zijn uit Rotterdam. Onder druk van de Arabische geldschieter werd die voorwaarde door de toenmalige bestuursvoorzitter van de Essalam Moskee enige tijd geleden aangepast, tot onvrede van andere bestuursleden en moskeegangers. Van de rechter kregen zij gelijk: die oordeelde al in december vorig jaar dat de wijziging onrechtmatig was. Sindsdien zit de grootste moskee van Nederland officieel zonder bestuur.

Vrijdag raakte bekend dat acht betaalde medewerkers van de moskee ontslagen zijn, waaronder adjunct-directeur Jacob van der Blom, een bekeerde Nederlander. Jacob van der Blom is van christelijke huize maar bekeerde zich in 1998 tot de islam. Sindsdien is hij een spilfiguur in de moslimgemeenschap in Nederland. Hij is oprichter van de webstek “Ontdek Islam”, waar ook de meer salafistische strekking van de islam aan bod komt. Ook zijn er duidelijk contacten met de Moslimbroederschap in Nederland. Van der Blom is regelmatig aanwezig op congressen in het buitenland, en hij laat zich fotograferen met (geestelijke) leiders van de Moslimbroederschap.

De moskee in Rotterdam blijft ondertussen “draaien”, maar nu op vrijwilligers. Vraag is hoe de gemeenschap dat financieel kan volhouden, zonder hulp vanuit de Verenigde Arabische Emiraten. Tweede vraag: zullen de Arabische geldschieters hun invloed laten gelden in het bestuur? Het ligt voor de hand dat ze hun investering van in totaal zo’n 12 miljoen euro niet zomaar uit handen zullen geven.

KvC

De verborgen agenda van het Energiepact Strijd tegen blank bewind In 1958, het jaar dat ze met Nelson Mandela trouwde, kwam Winnie Mandela voor de eerste maal in botsing met de blanke regering, toen ze werd aangehouden in het kader van het verzet tegen de pasjeswetten. Maar ze bleef volharden, ook na de aanhouding en veroordeling van Mandela. In de jaren zestig en zeventig was er dan ook een opeenvolging van arrestaties en opsluitingen. In 1977 werd ze onder huisarrest geplaatst in Brandfort in de Oranje Vrystaat. Intussen was in 1976 het binnenlandse verzet tegen de regering volop in gang gekomen en ook daar liet ze zich gelden. Berucht was haar toespraak in Munsieville (bij Krugersdorp in Gauteng) in 1986, toen ze de zwarte bevolking opriep zich “te bevrijden met lucifers en halsbanden”, een allusie op de talrijke lynchpartijen waarbij vermeende “collaborateurs” werden omgebracht door ze een brandende autoband rond de nek te hangen.

Controversieel Maar daar stopte haar negatieve palmares niet. Eind jaren tachtig, begin jaren negentig was er heel wat te doen rond de Stompie Seipei-affaire, waarbij Stompie en drie andere jongeren dagenlang in haar huis werden vastgehouden en geslagen. Stompie overleed later aan zijn verwondingen. Hiervoor werd ze veroordeeld, maar ze ontkende steeds toen aanwezig te zijn geweest, en in beroep ontsnapte ze aan straf. Toch bleef er twijfel. Later moest ze het in de Waarheids- en Verzoeningscommissie, die na 1994 werd opgericht, ontgel-

REMIGRATIE WERKT IN DE …

DOMINICAANSE REPUBLIEK De effectieve uitdrijving van duizenden illegale vluchtelingen in enkele dagen tijd, het kan, zelfs door een land dat geen wereld- of supermacht is. De Dominicaanse Republiek bewees het, door van 9 tot 16 maart 2018 niet minder dan 3.000 illegale Haïtianen daadwerkelijk over de grens te zetten. De beslissing werd in het kader van een veiligheidsoperatie genomen en uitgevoerd in opdracht van de minister van Landsverdediging, generaal Ruben Dario Paulino Sem. De grens tussen de Dominicaanse Republiek en Haïti, een van de armste landen van de wereld, is al jaren het toneel van zwaar geweld tussen autochtone bewoners en Haïtiaanse migranten. De aanleiding tot deze veiligheidsactie, waarbij duizenden vluchtelingen terug over de grens werden gedreven, was een

den. Desondanks bleef ze populair. Haar populariteit piekte toen ze in 1990 zij aan zij naast haar man stond na zijn vrijlating. De daaropvolgende jaren spaarde ze haar kritiek op het ANC niet. En in 1996 kwam het met Nelson tot een echtscheiding.

Sindsdien kende haar carrière hoogtes en laagtes. Rees haar ster weer eind jaren negentig, dan was ze in 2001 betrokken bij een schandaal rond fraude en diefstal, waarvoor ze in 2003 vijf jaar cel kreeg, wat weer ongedaan werd gedaan in beroep, maar toch leidde tot haar terugtrekking als ANC-parlementslid, als hoofd van de Vrouwenliga en als lid van het Uitvoerend Comité. Om in 2007 terug in de partijtop te geraken en in 2009 terug in het parlement te zetelen. Daar eindigt het verhaal niet. In 2013 werd de zaak terug opgehaald van twee mannen die 25 jaar voordien op haar bevel zouden zijn vermoord omdat ze inlichtingen over ANC-guerrilla’s aan de politie zouden hebben doorgegeven. En in 2014 beweerde ze dat haar echtscheiding helemaal niet volgens de regels was verlopen en dat Nelson Mandela zich zelfs wederrechtelijk een stuk grond in Qunu in de Oost-Kaap had toegeëigend. Opmerkelijk, Nelson Mandela liet na om zijn ex-vrouw Winnie in zijn testament, dat openbaar werd na zijn overlijden in 2013, te vermelden. Uiteindelijk maakten toenemende gezondheidsproblemen een eind aan het leven van deze controversiële vrouw die door de ene werd verguisd en door de andere op de handen werd gedragen, en die politiek gezien wel negen levens had.

Jan van Aerschot bijzonder bloederige moord door migranten op een Dominicaanse boerenfamilie.

Het is niet de eerste maatregel die de Dominicaanse Republiek heeft moeten treffen om de veiligheid van het land en zijn bewoners te verdedigen. In september 2013 werd de Dominicaanse nationaliteit ontnomen aan kinderen die uit Haïtiaanse ouders in de Dominicaanse Republiek waren geboren. Ook die maatregel kaderde in een terugkeer- en uitwijzingsprogramma. De Dominicaanse Republiek, die de voorbije decennia een bepaalde rijkdom heeft vergaard, trok steeds meer Haïtiaanse vluchtelingen aan, die op zoek waren naar een beter leven. Economische vluchtelingen, net wat u zegt. Maar de spanningen door confrontaties tussen de (meestal illegale) nieuwkomers en de autochtone bewoners deed de autoriteiten noodgedwongen naar een aantal radicale middelen grijpen om greep op het fenomeen te krijgen.

Op dit ogenblik is één van de meest polariserende discussies ongetwijfeld de noodzaak tot transitie van onze energiesector. De impact van deze transitie zal immers zwaar wegen op de concurrentiële slagkracht van de Vlaamse industriële ondernemingen en op het investeringsbeleid in hernieuwbare energie van binnen- en buitenlandse ondernemingen.

Hebben we een oplossing die de tewerkstelling, de levensstandaard en dus de welvaart van de komende generaties in stand kan houden, op een betaalbare, duurzame en maatschappelijk verantwoorde manier?

De uitdagingen op technologisch gebied zijn gigantisch. Vele alternatieven voor hernieuwbare energie komen in de media nauwelijks aan bod. Op het colloquium zullen drie pertinente en veelal onderbelichte thema’s door een panel van internationaal gerenommeerde experten worden toegelicht.

Als eerste spreekt de heer Juha Ven over “Hernieuwbare energiebeleid bij marktleider China”. Op wereldvlak wordt de transitie van traditionele naar hernieuwbare energievoorziening thans gedomineerd door China.

Wat kunnen we leren van de marktleider China en hoe passen we dat toe in Vlaanderen? De Vlaming Juha Ven is reeds twee decennia actief in China en is er bijzonder succesvol in de hernieuwbare energiesector. Hij is eigenaar en CEO van HuiYin Limited, en winnaar van prestigieuze prijzen voor zijn bijdrage aan de hernieuwbare energietechnologie aldaar. Als tweede spreker komt dr. Jeroen Büscher aan het woord: “Opslagmogelijkheden: ontwikkelingen en uitdagingen”. Welke ook de oplossing is voor de energiewereld in transitie, bevoorradingszekerheid, betaalbaarheid en duurzaamheid van de energievoorziening zullen hand in hand moeten gaan. Energieopslag is meer en

STEEDS MEER VLIEGENDE VLUCHTELINGEN De Beier Horst Seehofer kondigde als kersverse minister van Binnenlandse Zaken en Heimat aan dat hij een ‘masterplan’ zal ontwikkelen om asielprocedures sneller te laten verlopen en sneller af te sluiten. Inzake migratiebeleid kondigt zich dus een verstrenging aan. Minister Seehofer (CSU) liet ook al verstaan dat de controles aan de Duitse grenzen zullen doorgaan zolang de controles aan de EU-buitengrenzen geen feit zijn. Die grenscontroles zullen nog niet onmiddellijk worden afgeschaft, zo laat zich aanzien. Maar we hebben het hier wel over het migratieverkeer via de weg. En ondanks die controles aan de landsgrenzen kwamen nog steeds ongeveer 200.000 mensen binnen die een asielaanvraag indienden. Maar er is ook het vluchtelingenverkeer via de lucht. “Via de lucht?”,

meer een stukje van de puzzel dat hieraan bijdraagt: waar, wanneer en hoe kan energieopslag precies die rol vervullen?

Jeroen Büscher is sinds 2016 productmanager en activiteitenleider binnen het thema elektrische opslag van de energietechnologie unit van VITO, partner van KU Leuven, IMEC en U Hasselt binnen EnergyVille. Na zijn doctoraat in de experimentele kernfysica maakte hij de overstap naar de energiesector.

Als laatste spreekt prof. dr. Eric van Walle over “Kernenergie vandaag en morgen”.

Kernenergie als bron van elektriciteit staat momenteel centraal in het maatschappelijk debat in België. Zonder de politieke beslissing van kernuitstap te betwisten, worden een aantal elementen in kaart gebracht die wereldwijde trends aangeven. Eric van Walle is sedert 2006 directeur-generaal van het SCK (Studiecentrum voor Kernenergie) en is een internationaal gewaardeerd deskundige.

Het colloquium heeft plaats op donderdag 19 april. Plaats van afspraak: promotiezaal van de KU Leuven, Naamsestraat 22, 3000 Leuven.

Voorafgaandelijk inschrijven is verplicht en kan door overschrijving van 50 euro pp. op het rekeningnummer BE85 9730 7806 2806 van Pro Flandria met de vermelding “Energie” en de naam van de in te schrijven persoon.

Het colloquium start om 19 uur en eindigt met een netwerkreceptie. Voor meer informatie: www.proflandria.be KvC hoor ik u zeggen. Alsof vluchtelingen het vliegtuig nemen om asiel aan te vragen. En toch is het zo! Want toen AfD-volksvertegenwoordiger Leif-Erik Holm aan de minister vroeg hoeveel asielzoekers via de luchthavens Duitsland zijn binnengekomen, volgde prompt het antwoord: ongeveer 30 procent. Opmerkelijk, want er zijn bijzonder weinig rechtstreekse lijnvluchten van de grote crisisgebieden en herkomstlanden zoals Syrië en Afghanistan richting Duitsland. De vraag stelt zich dus: waar nemen die asielzoekers het vliegtuig?

De ondervraagde minister liet via zijn diensten antwoorden dat de meeste vliegtuigen mét asielzoekers vertrekken vanuit Griekenland, Italië en Turkije. De plaatselijke overheden hebben de migranten geen strobreed in de weg gelegd. Bovendien, die asielzoekers beschikten blijkbaar allemaal over voldoende financiële middelen om de vliegreis te betalen, en over de nodige papieren!

14

Brieven

5 april 2018

¡Si no, no!

N-VA is geen anti-islampartij

Pallieterke, Dank voor het overzicht van de geschiedenis van Spanje en Catalonië. Maar naar veler inschatting is de éénmaking van Spanje begonnen in 1492 ten gevolge van de val van Granada, die de reconquista door de reyes catolicós afsloot. Voorafgaand was de éénmaking naar goede Habsburgse gewoonte voorbereid tussen de lakens ingevolge het huwelijk (1469) tussen Isabella van Castilië en Ferdinand van Aragon, waartoe het graafschap Barcelona behoorde. De benaming Catalonië (12de eeuw) voor de landstreek met eenzelfde cultuur en taal was toen nog niet politiek in gebruik, maar zal vanaf dan meer aan belang winnen. Het graafschap Barcelona was de rijkste regio van Aragon en waarschijnlijk daardoor ook een “vrijgevochten” onderdaan van de koning van Aragon. Een vergelijking met het Graafschap Vlaanderen en de koning van Frankrijk lijkt mij best verdedigbaar. Door de éénmaking werd het Castiliaans de officiële taal van Spanje. Merk op dat er geen taal bestaat die “Spaans” genoemd kan worden, zoals er ook geen “Belgisch” bestaat. Maar zelfs Wikipedia bestaat het te vertalen naar “Español”, terwijl de Spaanse overheid spreekt van “Castellano”. De tekst van de grondwet is echter wel zeer verwarrend: “El castellano es la lengua española oficial del Estado”. Van het koninkrijk Valencia (Catalaans sprekend) is de tekst van de eed bewaard (Castillaans) die werd afgelegd tegenover de nieuwe “heersers”. Lees goed en verslik u niet: “Nosotros, que somos tan buenos como vos, juramos a vuestra merced, que no es mejor que nosotros, aceptamos como rey y señor soberano, siempre que respetéis todas nuestras libertades y leyes; si no, no.”

Poging tot hertaling: “Wij, die even zo goed zijn als U, zweren U, die niet beter zijt dan Wij, te aanvaarden als Koning en Soeverein Heerser, gesteld dat U al onze vrijheden en wetten eerbiedigt; indien niet, niet.” Hiermede werd de basis gelegd voor het begrip “comunidades autónomas” dat tot vandaag in de grondwet van Spanje is opgenomen. Het “si no, no” is echter vergeten in de nieuwe teksten… Nochtans is het mijn inziens toch minstens een morele legitimatie voor een onafhankelijkheidsstreven van Catalonië dat evenals Vlaanderen binnen de Belgische staat - gebukt gaat onder torenhoge transfers.

Luk Sermeus - Kontich

Puigdemont Pallieterke, ‘Den Coninck van Hispangien heb ick altijt gheeert’, klinkt het in het Wilhelmus. Welnu, de huidige Spaanse koning Felipe VI is een rechtstreekse afstammeling van de laatste Duitse keizer Wilhelm II. Zijn grootmoeder was een kleindochter van deze verguisde Hohenzollern die in november 1918, vlak na het einde van de WO I, asiel verkreeg in Nederland en daar rustig als houhakker nog ruim twee decennia van zijn pensioen mocht genieten. Hij had nochtans wel wat meer op zijn kerfstok dan Puigdemont. Dat konden we onlangs nog eens treffend aanschouwen op de televisiebeelden van Gent-Wevelgem. Dat Puigdemont uitgerekend in Duitsland zonder pardon werd opgepakt doet zonder meer de wenkbrauwen fronsen.

Onderschat de invloed van de Spaanse vorst op zijn regering niet. Zijn toespraken van 3 en 20 oktober 2017 logen er niet om. En oh ja, via zijn vader erfde hij ook nog de titel van Graaf van Vlaanderen omdat onze prins en regent Charel geen kinderen naliet. Waar wacht Vlaanderen op om hem die titel prompt te ontnemen?

Herman Van Driessche - Zele

Kruisende woorden oplossing 1102

Pallieterke, In ’t Pallieterke nr.10 van 8 maart vindt An Witters uit Hasselt het onbegrijpelijk dat de meeste politici niet begrijpen dat de islam een politieke ideologie is, die strijdig is met onze democratie. Ze noemt daarbij heel wat feiten op. Ik kan dit 100 procent beamen en wil er toch nog wat aan toe voegen. De islam zegt ook van zichzelf dat ze de “Religie van de Vrede” is. Verleden jaar hebben een aantal vooraanstaande imams een rondreis gedaan doorheen de grote steden van Europa. In Brussel stonden ze hun waarheid te verkondigen op de trappen van het Beursgebouw. En wie stond er bij met veel bla-bla op tv? Onze N-VA-minister Jan Jambon. Die man beweerde dat de islam inderdaad de “ Religie van de Vrede” is, en dat de terroristen niets te maken hebben met dit mooi geloof.

Erger nog: ze misbruiken de islam voor hun criminele activiteiten.

Toch enige verduidelijking. Verdeelt de Islam de wereld niet in twee delen? Dar Al- Harb tegenover Dar Al- Islam? Of beter gezegd: Het Huis van de Oorlog tegenover het Huis van de Vrede. Heeft hun profeet Mo niet gezegd: “Aan de grenzen van de islam zal er steeds oorlog zijn”? Wanneer de grenzen van de islam elkaar raken in een wereldwijd Kalifaat dan zal er dus vrede zijn. Alle beschavingen ten spijt. Weten zij niet dat Islam ‘onderwerping’ betekent?

Heeft de opvolger van Mo niet gezegd: “Lach in hun gezicht, terwijl je ze haat in uw hart“?

Kennen Jan Jambon en al onze andere politiekers, van welke partij of slag ook, de betekenis van ‘Taqiyya’ niet ? Wat ‘jihad’ betekent? Of ‘Djizyah’? Waar hebben zij hun inzicht over de islam opgedaan? Of liegen ze ons voor tegen beter weten in?

Bekijk de islam eens als een speer. De harde stalen punt zijn de moslims die geheel volgens hun qur’an de ‘Verzen van Medina’ letterlijk toepassen. De geradicaliseerden dus, of de soldaat-strijders van het Kalifaat van Allah.

De lange houtensteel zijn dan alle andere moslims. Wat zal er gebeuren als de speer geworpen wordt? Gaat de houten steel zich dan afscheiden van de stalen punt? Staat immers bij hen op ‘Murtadd’ en ‘Ridda’ niet de doodstraf?

Welk rechtschapen en democratisch weldenkend mens, die dit alles beseft, kan nog zijn stem uitbrengen op zulke politiekers? Een vraag stellen is ze (soms) beantwoorden. Ik hoop dat onze politieke elite ‘t Pallieterke leest.

Zie de feiten zoals ze zijn en benoem ze dan ook zo. Hou uw kies vee niet voor volslagen dommeriken a.u.b.

Henri-Victor - Geraardsbergen

Albanezen en Georgiërs Pallieterke, Best grappig te horen dat staatssecretaris Theo Francken (N-VA) de stroom asielzoekers uit Albanië en Georgië beu is, wetende dat eind 2010 zijn partijgenoten van N-VA in het Europees Parlement voor de afschaffing van de visumplicht voor Albanië en Bosnië stemde.

Weet Theo niet beter of denkt hij dat alle kiezers onnozelaars zijn?

H E

R

T

A C

I

A

K H A N X

E

X G

I

C H X

R

X

X

A R M

E

K

E

K O X

X

E

I

S

E

L

S

X

N A M E E

X

E

R

Pallieterke, Onder de titel “Molenbeekoise victime d’une agression islamphobique à Ostende” doet de Francofone krant La Capitale het verhaal van een man die een blank koppel op de dijk van Oostende beschuldigt van geweld tegen haar hoofddoek dragende dochter. De man zou op het breedste stuk van de dijk, aan het Kursaal, opzettelijk tegen die 16-jarige zijn gebotst, haar hebben geduwd, hoofddoek afgetrokken, haar “vreemde” genoemd hebben en met de dood bedreigd hebben. En zijn vrouw zou intussen een vriendinnetje hebben vastgehouden. Geef toe, je zou voor minder over racistisch geweld op de Oostendse dijk schrijven. En het ook veroordelen.

Het artikel werd echter neergepend door Fransdol Vlaamshatend journaille, want heel wat getuigen deden tegenover de politie een heel ander verhaal. Die meiden blokkeerden pardoes provocerend het wandelende koppel en wilden niet opzij gaan, en dat op breedste stuk Zeedijk. De wandelaar zou dan dat meisje “een duw” gegeven hebben, waarop die wegliep en het koppel op een scheldtirade trakteerde. En dat is lang niet alles. Haar vriendin riep de rest van hun groep en de leiders op. Vervolgens en werd het paar, dat intussen op het strand verder wandelde, door die meute jongeren in mekaar geslagen.

De man hield er een gebroken rib, dito neus en oogletsel aan over. Gelukkig was de Oostendse politie vlug ter plekke. Die stelde pv’s op tegen de ineengetimmerde man voor duwen én tegen de vrouw. Vier pv’s ook tegen die bende jongeren voor “tussenkomst”. En opmerkelijk nuttig, ad rem en nodig - de Oostendse poltie bezorgde “La Capitale” de vaststellingen, de feiten.

Maar de moeder van die tiener blijft erbij: waarom zou haar “dochtertje van 16, die nauwelijks 47 kg weegt, een veel sterkere man op die dijk geprovoceerd hebben, de weg belemmerd hebben? Als je bijna dagelijks op die Oostendse dijk wandelt en ziet hoe vaak uitgelaten francofone ‘korankids’ te midden van de wandelaars scheeuwerig te keer gaan en erger, dan weet je wel beter wie provoceert.

Reddy De Mey - Oostende

Helaas voor sp.a Pallieterke, Het mag niet baten. Ondanks de populistische prietpraat van professor in de krijgskunde John Crombez en de linkse kliek. Het mag niet baten ondanks het gespartel van Tom Meeuws.

Men had gehoopt op beterschap binnen de sp.a. Jazeker, zelfs na de vertoning rond het F-16 dossier van sp.a vond De Morgen dat sp.a terug op de kaart stond.

Het mag niet baten. Opnieuw komt Tommeke Fornuis in het oog van de storm. Ja meer zelfs, nu wordt hij ook in verdenking gesteld van gesjoemel bij De Lijn. Tom heeft er zijn buik van vol. Het moet stoppen!

Wat wil hij daar eigenlijk mee zeggen? Verklaar u nader Tom. Mag er geen gerechtelijk

12 dagen in een Duitse gevangenis Carles Puigdemont, minister-president van Catalonië

155 dagen in een Spaanse gevangenis: Oriol Junqueras, voorzitter van ERC en Joaquim Forn, minister van Binnenlandse zaken

172 dagen in een Spaanse gevangenis:

Jordi Sanchez, voorzitter Catalaanse Nationale Vergadering en Jordi Cuixart, voorzitter Omnium Cultural

met stilzwijgende instemming van Wouter Beke en Gwendolyn Rutten onderzoek gebeuren naar uw praktijken? Lap het eruit, dan weten wij het. Tja Tom, het is niet meer zoals vroeger toen de tradi’s overal en in alles de plak zwaaiden en alles toedekten wat hen slecht uitkwam.

Tijden veranderen. En wat gebeurt er deze week? Een peiling van de aartsvijanden van N-VA moet met lede ogen vaststellen dat de sp.a nog verder achteruit boert en de N-VA erop vooruit gaat. De consternatie op de linkerflank is onbeschrijfelijk. Dit ondanks de hoopgevende berichtgeving in De Morgen. Het mag allemaal niet baten...

Erwin De Mulder - Geraardsbergen

F-16 Pallieterke, Sp.a’er Van der Maelen en Groene Calvo zwaaien met allerlei geheime nota’s die op onverklaarbare wijze enkel in hun handen terecht komen en die inhouden dat vliegtuigbouwer Lockheed verklaart dat het koetswerk van de Belgische F16’s het nog veel jaren kan volhouden. Over de gevechtsparaatheid hebben ze het niet…

Ze kunnen nog lang vliegen en dat volstaat voor hen. Maar dat onze piloten weerwerk zouden moeten bieden aan meer geperfectioneerde tegenstrevers is voor die twee populisten niet van belang.

En als men de logica van die twee politieke onbenullen doortrekt naar De Lijn in Antwerpen, dan hoeven ze daar die stokoude trams op lijn 24 en 7 ook niet te vervangen, want die rammelkasten rijden ook nog perfect en kunnen nog vele jaren dienst doen.

Hubert Buysse - Deinze

De Vlaamse vakman

Pieter Huybrechts - Berlaar

Rafale is Mirage 2 Pallieterke, De hele vaudeville rond de houdbaarheid van de F-16 is, mijn inziens, doorgestoken kaart om tijd te winnen. Tijd te winnen zodat de aanbestedingstijd van de Amerikanen en de Britten voorbij gaat en men toch de Franse (brol) Rafales voor het leger aan kan kopen. Herinner u destijds de aankoop van de Bombardier-jeeps.

€

Antoon P ype - Zillebeke

ABONNEMENTEN

1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12

A V L I E G E N D B I E P E R X A C C C V X S I A M X D T E S T E N X S E O R E X K O N T F R E N T E N I E G I N T X N I E L H A X I E L E X L I M A M M A M I A J E R E X N X E G K E X N E D E R E L R O T S X A S S

Agression islamphobe à Ostende

Redactie & beheer: Uitgeverij ’t Pallieterke Cuperusstraat 41 2018 Antwerpen Tel. : 03-232 14 17

Abonnementen en administratie: secretariaat@pallieterke.net Lezersbrieven: lezersbrieven@pallieterke.net

• BINNENLAND 3 maanden € 29,90 6 maanden € 59,80 1 jaar € 119,60 1 jaar steunabonnement € 250 • BUITENLAND Tarieven afhankelijk van de bestemming.

Alle inlichtingen op de kantoren.

Het abonnementsgeld kan overgeschreven worden op volgende rekeningnummer met vermelding van uw naam en adres: BE82 4096 5194 9168

BIC KREDBEBB

Lees nu ook digitaal op www.pallieterke.net Elke week op donderdag in uw krantenwinkel Stichter: Bruno de Winter: 1945-1955 Hoofdredacteur Jan Nuyts: 1955-2000 Hoofdredacteur Leo Custers: 2000-2010 Hoofdredacteur: Karl Van Camp Verantw. uitgever: Karl Van Camp

Sport

5 april 2018

Nog veel werk op de plank Geen Vlaming op het podium van de Ronde van Vlaanderen en een Nederlander die wint, dat is geen aprilgrap, maar de harde realiteit. Tom Boonen had het nochtans voorspeld: “Niki Terpstra gaat winnen.” Duidelijker kon het niet!

Als Terpstra vertrekt, dan moet men mee zijn of men ziet die hardrijder niet meer terug, dat bewees hij al in de E3 Harelbeke. In de ‘Ronde’ probeerde Peter Sagan het gat dicht te rijden maar hij beet zijn tanden stuk.

Terpstra had ook veel te danken aan zijn ploegmaats Stybar en Gilbert, die de boel achter hem controleerden. Philippe Gilbert, de Nederlandssprekende Waal, is mijn favoriet voor Parijs-Roubaix. Met de hulp van Terpstra moet dat mogelijk zijn, maar hij moet oppassen, want Niki blijft een linke Hollander.

De openbaring van deze Ronde van Vlaanderen was Wout van Aert. Klasse! Hij wordt een grote, dat kan ik zelfs zien.

Dikke nek Verleden zondag was er niet alleen de ‘Ronde’. Mijn oude club moest in play-off 1 ook aan de bak, tegen AA Gent. Een cruciale match voor Anderlecht. Het was dan ook verrassend dat Hein Vanhaezebrouck koos voor de 18-jarige Alexis Saelemaekers als rechtsback. Het beloofde geen gemakkelijke namiddag te worden voor de debutant. Ik was benieuwd wat deze jongeman ervan ging bakken tegen de snelle en dribbelvaardige Moses.

Een ding is zeker: dit debuut gaat hij nooit vergeten. Ik kan ervan meespreken, ik was ook 18 jaar toen ik voor het eerst mocht debuteren in het eerste elftal van Anderlecht. Het was een uitwedstrijd tegen KV Mechelen.

De zaterdag gingen we met de ploeg op afzondering in Keerbergen. Ik zat volop in de examens en had enkele boeken meegebracht,

Voetbalschimmen Gille van Binst

Voormalig Anderlechtcoryfee

maar van studeren kwam niets in huis, ik was te nerveus. Ik had als kamergenoot Yves Herbet, een Franse international die door Anderlecht werd binnengehaald, een toffe gast. ‘s Avonds zat ik aan tafel met al die vedetten, en ik durfde niets zeggen. Dat is later wel veranderd. Die zondag had het gesneeuwd.

Ik speelde met handschoenen. Gans de wedstrijd werd ik uitgemaakt voor dikke nek. Ik heb al plezantere dingen meegemaakt. Over de match tegen Gent kan ik kort zijn. De Buffalo’s verdienden de overwinning. Voor paarswit is het over en uit wat het kampioenschap betreft. Voor het einde van de wedstrijd liepen de tribunes al leeg, en dat is geen goed teken.

Het zal schade beperken worden voor de rest van het van het seizoen. Alexis Saelemaekers geef ik 6 op 10. Hij heeft nog veel werk op de plank, maar hij is zeker niet de enige...

Gilles Van Binst

Roskammen

Gevaarlijk spel Objectief bekeken delen we de mening van de meeste journalisten, analisten, oudinternationals en de publieke opinie dat Radja Naingolan een van de 23 voor het WK te weerhouden Rode Duivels moet zijn.

Niet omdat hij bij zijn invalbeurt tegen de Saoedi’s een staande ovatie kreeg van het publiek, eerder omdat zijn aanwezigheid op het veld spelverdeler Kevin de Bruyne toeliet om “hoger” te spelen, met gunstig gevolg: de wondermooie assist richting Michy Batshuayi en een eigen treffer. Of dat volstaat om bondscoach Martinez zijn aversie voor “speelvogel” Naingolan in affectie om te zetten, is onzeker. Het zou kunnen dat hoe groter de druk vanuit alle hoeken, hoe meer de bondscoach zich terugplooit op het eigen grote gelijk. Martinez is niet bepaald het type dat zich laat gebruiken als boksbal voor uit alle hoeken afgevuurde meningen.

De media zouden er goed aan doen de man met rust te laten, en hem in eer en geweten zijn werk als bondscoach te laten doen.

Uiteindelijk is het alleen hij die moet en zal beslissen. Voortborduren op de dwanggedachte “Radja moet mee” heeft veel van een potje “gevaarlijk spel”, met uiteindelijk een slachtoffer.

U mag een keer raden wie. Stephan Keygnaert, chef voetbal van Het Laatste Nieuws, heeft dat begrepen. In een uitstekend geargumenteerd opiniestuk oordeelt hij de selectie van “kwajongen” Ninja als normaal, niet als absoluut noodzakelijk voor de “duivels” om in Rusland het verschil te maken. Die mening delen en over “ja” of “neen” zwijgen tot de beslissing valt, lijkt ons het beste voor de betrokken speler en de bondscoach. lander moesten erkennen. De grote namen in het uitgedunde pelotonnetje zagen het gebeuren, maar konden de hen toegemeten favorietenrol niet waarmaken.

Tegen de klok Een halve minuut voorsprong op vijf kilometer van de streep volstond voor Terpstra om de achtervolgers op afstand te houden. Sagan deed nog een poging om weg te glippen, maar moest uiteindelijk passen.

Dat Niki Terpstra een tijdrijder van formaat is, wisten we al, en is nog maar eens bewezen.

Quizvraag: hoelang was het geleden dat een Nederlander nog eens de Ronde van Vlaanderen won? Antwoord: van 1986, met Adri van der Poel in de hoofdrol.

Pluimen

Reuzenkermis Tweehonderdzestig kilometer, tweehonderdzevenenveertig deelnemers, achttien venijnige hellingen en een niet te schatten aantal toeschouwers langs de omloop, dat moet de Ronde van Vlaanderen zijn. Een wielerklassieker die mettertijd is uitgegroeid tot een veredelde Vlaamse kermis met alles erop en eraan. Dan hebben we het niet enkel over de koers en de sfeer errond, maar tevens over de massa leeuwenvlaggen die het parcours zwart en geel kleurden. De regenvlagen die ons probeerden af te koelen, namen we er met de glimlach bij. Onze zalige paasdag kon niet meer stuk.

Fabeltje Overdrijven is ook een kunst. Een optimist uit het geboortedorp van Wout van Aert voorspelde dat zijn favoriet veel kans maakte om de Ronde van Vlaanderen te winnen. Dat zou pas straffe toebak geweest zijn. Het is al fraai geweest, laat ons aller Wout eerst nog maar wat leergeld betalen. Waarop baseerde onze goedgelovige kennis zich om de wereldkampioen veldrijden gewonnen spel te geven in Oudenaarde? “Omdat het miezerig weer is en Van Aert zich in zijn sas voelt in wind en regen”, kregen we te horen. ‘Ik weet niet wie u dat probeert wijs te maken’, antwoordde Van Aert. ‘Ik ben wel gewend om in weer en wind te rijden,

maar als ik mag kiezen verkies ik de zon.” Dat weten dan ook weer.

Vallen en opstaan De elf die koude en wind trotseerden en zich probeerden op te warmen door vroeg in de wedstrijd ervanonder te trekken, zijn bedankt voor de moeite. Niemand in het achtervolgende peloton die zich zorgen maakte.

Ze zagen het als een aprilgrap van een stel mindere goden. Het bleek nog waar ook toen de misbakken ontsnappingspoging vroegtijdig eindigde. Dat op dat moment al veel renners tegen de vlakte waren gegaan en er met blutsen en builen vanaf kwamen, is intussen een vertrouwd beeld geworden. We zien het liever niet gebeuren, maar het hoort erbij zeker?

Solo De winnaar van Milaan-Sanremo, Nibali, vond op de Kluisberg de tijd gekomen om het vuur aan de lont te steken. Niki Terpstra, die eerder al bewezen had bij de pinken te zijn als het juiste moment gekomen is, zag zijn kans schoon en sprong mee.

Die Italiaans-Nederlandse alliantie hield niet lang stand. Nibali kon het tempo van zijn medemaatje niet aan. Waarop Terpstra er dan maar solo op uittrok, op zoek naar drie vluchters, die op hun beurt het meesterschap van de Neder-

15

We mogen niet vergeten een dikke pluim te geven aan de 22-jarige Deen Mads Pedersen. De jeugdige knaap speelde het klaar om het jagende groepje vedetten achter zich te houden en tweede te eindigen. Hij mocht met opgeheven hoofd op het erepodium plaatsnemen.

Die troostprijs is hem van harte gegund.

Ook een pluim voor Wout van Aert, die zijn debuut op de weg niet gemist heeft en felicitaties in ontvangst mocht nemen van alle kenners die hij de voorbije weken bleef verbazen, en dat zijn er veel. Daarmee hebben we het gehad met deze 102e Ronde van Vlaanderen en mogen we vol verwachting uitkijken naar Parijs-Roubaix.

Droevige start Zover zijn we dan, de play-offs zijn van start gegaan. Kwestie van het niveau van het vaderlandse voetbal op te tillen, volgens de uitvinders ervan. Als we dat niet geloven, proberen ze ons wel iets anders wijs te maken. De toeschouwers die in Sclessin de ouverture meemaakten van de play-off 1 zagen Standard op de valreep winnen van Charleroi, maar voor het overige was het een vertoning om vlug te vergeten. Van dat opgetilde niveau was niets te merken. Beneden alle peil.

Dreun Akkoord, Anderlecht moest noodgedwongen een aantal kernspelers missen in de thuiswedstrijd tegen AA Gent.

Daarover mekkeren alsof trainer Hein Vanhaezenbrouck met moeite elf man bijeen heeft gekregen, vinden we nogal goedkoop.

We begrijpen dat de thuisnederlaag tegen Gent

Arrogantie

De affaire-Naingolan is niet de enige waarin voetbaljournalisten zich bezondigen aan gevaarlijk spel. Ze zouden zich beter gedeisd houden. Algemeen wordt aangenomen dat in de groep met Tunesië, Panama en Engeland, de eilandbewoners van over het Kanaal als enigen roet in het eten van de “duivels” kunnen strooien. Het getuigt van zelfoverschatting en arrogantie om via een “analyse” het “Elftal van de Roos”, zoals de Britten hun nationale ploeg noemen, met de grond gelijk te maken. De voetbalredactie van Het Nieuwsblad dacht met een analyse over weinig anders dan een troepje tweedeklassers te moeten uitpakken. Of men met dat soort stemmingmakerij een dienst bewijst aan de troepen van Roberto Martinez is maar de vraag. Engelsen zijn niet alleen nationalisten, ze beschikken ook over een olifantengeheugen. Het kan dat op het WK de kaarten zo geschud worden dat de wedstrijd tussen de “duivels” en Engeland beslissend wordt voor een “op naar de kwartfinale” of een “roemloos naar huis”. Een zekere analyse vanuit Belgische hoek zou dan wel eens voor een Engels voetbalwonder kunnen zorgen. De tabloid “The Sun” besteedde twee volle bladzijden om te benadrukken dat “de Belgen Engeland genadeloos uitlachen”. Meer hoeft dat niet te zijn om, mocht het erop aankomen, de opvolgers van David Platt tot navolging van diens kunstje te stimuleren. Platt was degene die in de 1/8ste finales van het WK 1990 in Italië de “duivels” in de slotminuut van de verlengingen uitschakelde. Als dat niet voor herhaling vatbaar is, werk je vooraf beter niet aan die mogelijkheid mee. hard aangekomen is en dat de titelambities een fameuze deuk hebben gekregen.

Er volgen nog negen wedstrijden om de geleden schade goed te maken. Of erger te maken. De keuze is aan de spelers van mauvewit.

Aangeslagen Waar is het guitige snuitje van Hein Vanhaezenbrouck toen hij nog trainer was van AA Gent naartoe? Bij Anderlecht heeft hij nog niet veel plezier beleefd, en dat is eraan te zien. Het wil maar niet vlotten.

De ploeg draait vierkant. Zoveel ellende zijn ze niet gewend in het Vanden Stockstadion. De toon die Vanhaezenbrouck aansloeg tijdens de persbabbel na de verloren match tegen Gent sprak boekdelen. Niet bitsig, maar we hebben al vrolijker trainers bezig gehoord.

Bedankt voor de eer Tot voor kort zag het er twijfelachtig uit voor Westerlo in de Proximus League (1B). Inmiddels overwegen ze in ’t Kuipje om hun trainer Bob Peeters een standbeeld te gunnen na negen matchen zonder nederlaag en als toemaatje de deugddoende uitoverwinning tegen Tubeke.

Het ziet ernaar uit dat Westerlo de kloof van zeven punten met rode lantaarn Tubeke niet meer gaat prijsgeven. Allemaal goed en wel, Peeters blijft toch met zijn vijfenveertigers op de begane grond. “Er volgen nog vier wedstrijden. Alles blijft mogelijk. Als mijn pupillen voor het maximum blijven gaan en iedere wedstrijd proberen te winnen, zal ik al dik tevreden zijn en mogen ze hun standbeeld houden.” Doe dan al eens een geste.

Splits zelf de sociale zekerheid!

Bel gratis 0800 179 75 of surf voor ons kantorennetwerk even naar vnz.be Voor een Vlaamse sociale zekerheid!

Hoofdzetel: Hoogstratenplein 1 2800 Mechelen

Word lid van het VNZ

16

Wat niet lachend kan gezegd worden, is de waarheid niet

5 april 2018

Het leven zoals het is: Knack

“Relevantie is relatief” Knack heeft toegeslagen waar Dag Allemaal en Story de grens trekken. Vorige week gooide Knack het privéleven van Liesbeth Homans en Tom Meeuws op straat onder de noemer ‘politiek relevant’. Zelfs veel relevanter dan de grijpgrage handjes van wijlen Steve Stevaert, wat gewoon onder de noemer ‘enthousiaste jongen’ viel.

Het kan de beste overkomen al eens een inschattingsfout te maken in de pers. Het is ook altijd drukdruk in het medialandschap en nog voor het eigenlijk gebeurd is, moet het al op de webstek staan. Een beetje zoals in het Gent – het voetbalstadion - en zijn ommeland. Eerst bouwen en champagne slurpen in de loge van de stad, en dan pas kijken of hier en daar geen foutje is gemaakt ten voordele van deze of gene dikke vriend van de burgemeester. Die hij achteraf nauwelijks blijkt te kennen, behalve van die paar feestjes in een privéjet, op een luxeplezierboot en een eenmalige speech op zijn huwelijk. Pfff, als de pers daar al over valt, dan heeft die echt niet begrepen waar het burgemeesterschap over gaat. In Gent.

“Ik breng het liever niet.”

Terug naar de beslissing van de wijze Knackhoofdredacteur Bert Bultinck om de vuile lakens van Tom en Liesbeth uit te hangen in het belang van de democratie en ons allen.

Daar is flink over gedebatteerd alvorens tot actie werd overgegaan. Iedereen mocht er zijn zeg over doen in een geest van journalistieke deontologie en verantwoordelijkheid.

“Je kan toch niet rond de vaststelling dat het in Antwerpen wel heel hard wordt gespeeld?”, stelde Bert op de speciaal bijeengeroepen redactievergadering. “Indien we daar een andere oorzaak aan kunnen verbinden dan

liefdesverdriet en hartzeer van die trut van een Homans, dan brengen we het niet. Zo niet zie ik niet hoe we onze verantwoordelijkheid kunnen ontlopen.”

Er werd dieper dan anders nagedacht op de redactie. “Wel, je zou kunnen zeggen dat sp.a en Groen het een beetje zelf gezocht hebben door beelden te verspreiden van het schepencollege op een feestje en te insinueren dat daar aan vriendjespolitiek werd gedaan?”, stelde iemand. Bert streelde zijn baard. “Nee, dat is te dunnetjes. We hebben niet veel nodig. Het mag zeer klein zijn. We moeten hier zeer omzichtig mee omgaan. Ik breng het liever niet.” Een andere medewerker opperde: “Of zou het kunnen liggen aan het feit dat wijlen ‘Samen’ van bij het begin verklaarde dat ze er alles voor over hebben om De Wever te nekken?”

Bert keek even boven zijn bril uit, om aan te tonen dat hij alleen naar ernstige tussenkomsten wenste te luisteren. Dat leidde ertoe dat de man die opmerkte dat Tom Meeuws de burgemeester openlijk beschuldigd had van corruptie in een column in De Morgen, al snel terug in zijn schulp kroop. Met een blaam aan zijn broek en drie keer het overschrijven van het sp.a-programma in schoonschrift. Net als degene die de beschuldiging van racisme, verwijten van politiegeweld en omkoperij had aangehaald.

Kruisende woorden 1103

1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12

A B C D E F G

J K L

DE OPLOSSINGEN VAN HET KRUISWOORDRAADSEL NUMMER 1102 VINDT U OP BLZ. 14

KRAAKSTER Tijdens een debat in Gent hield Mieke Van Hecke een warm pleidooi voor de krakers. Het kraken van bewoonde huizen vindt ze te verregaand, maar inbreken in leegstaande panden acht ze duidelijk niet zo erg: “Ik moet eerlijk zeggen dat ik het soms begrijp, als ik zie in welke situaties jongeren op zoek zijn naar een dak boven hun hoofd.” Nochtans komt Van Hecke voor de CD&V op, niet voor de maoïsten, de anarchisten of de socialisten. Maar het verschil is soms onzichtbaar klein. Vlaams Belang en N-VA trokken scherp van leer tegen haar vergoelijkende uitspraken. Van Hecke is een bijzonder nefaste figuur, zelfs naar CD&Vnormen. Ze is een echte dhimmi. In naam van de “gelijkheid” steunt ze alle voorstellen voor een niveauverlaging van het onderwijs, zodat blanke, zwarte en islamitische leerlingen allemaal even slecht onderwijs krijgen.

Ze is enthousiast over de islamisering van het katholiek onderwijs en ze vindt dat het tijd is om de pedofiele en homoseksuele monseigneur Van Gheluwe “vergiffenis” te schenken.

Alleen over de vrijlating van Dutroux heeft ze nog geen uitspraken gedaan.

In het propagandablaadje “Gent Stadsmagazine” verscheen een lofzang op het succes van het circulatieplan. Het wordt als een overwinning beschouwd dat er minder autoverkeer is. 58 procent minder in woonstraten! 29 procent minder op verkeersassen! Maar zelfs als we de cijfers mogen geloven, leidde dat slechts tot een stijging van het aantal passanten in de winkelstraten Veldstraat en Mageleinstraat met 5 tot 7 procent. Er is duidelijk een wan-

I

HORIZONTAAL

“We zijn een ernstig blad”, sprak Bultinck dreigend, “de volgende die nog domme opmerkingen maakt, moet Dirk van der Maelen interviewen over de F-16’s. Nog iemand een idee?”

Meteen viel in het redactielokaal een ijzige stilte.

Je kon een gsm-berichtje horen binnenkomen. “Bert”, sprak senior writer Walter Pauli,

“breaking news man. De Lijn heeft klacht ingediend tegen Tom Meeuws omdat hij in een interview zelf toegaf de wet gebroken te hebben. Misschien dat we daar iets over…”

Bert sprong recht. “Meeuws beschuldigd van wanpraktijken nadat hij zichzelf beschuldigd heeft? Dat is de druppel. Hier kan geen andere verklaring voor zijn dan liefdesverdriet van Homans. Pauli, gij gaat dat schrijven.”

verhouding tussen de massale verbanning van automobilisten en een héél kleine winst in het aantal passanten. Men schrijft heel subtiel dat zes op tien Gentenaars “het gevoel hebben” dat fietsen nu veiliger is en vijf op tien heeft hetzelfde “gevoel” voor voetgangers, maar men geeft niet één cijfer – aantal ongelukken, aantallen gewonden – om dat objectief aan te tonen. Volgens “computersimulaties” zou de luchtkwaliteit op 22 van de 29 onderzochte plaatsen verbeterd zijn. Maar waarom “simulaties”? Zijn er geen echte metingen om dat te bewijzen? Volgens computersimulaties zouden Amsterdam en Rotterdam allang onder water moeten staan door de opwarming van de aarde. En niet één cijfer over het aantal faillissementen of de dalende omzet van de horeca. Niet één cijfer over de massa “knipboetes” die de Gentse roverheid van automobilisten afperst.

Slimme Vlamingen kiezen Reisfamilie

CIRCULATIE

H

A. Doel om voordeel te behalen B. Slotwoord - Familielid C. Echtscheiding door onderlinge toestemming - Met betrekking tot de neus D. Speelgoed E. Observators F. Muzieknoot - Koninklijk Technisch Atheneum - Neon - Maanstand G. Wederkerend voornaamwoord Nanogram - Plaatsvervangend (Lat.) H. Dieronvriendelijk gokspel I. Engels telwoord - Appelsoort J. Internetlandcode voor Oeganda Regionaal TV-station - Gehucht van Ravels K. Limburgs dorp - Vervelend persoon L. Rangtelwoord - Sint

Geen andere verklaring mogelijk

VERTICAAL 1. Feitelijk 2. Internetprotocol - Hit uit 1973 van The Rolling Stones 3. Pas ontstaan - Letters op een kentekenplaat van een Montenegrijnse auto - Doctor 4. Europees land - Dorp in Vlaams-Brabant 5. Niet langer dan - Nummer - Onzes inziens 6. Onderofficier - Pronkserre 7. Franse rivier - Herkauwende dieren 8. Germaanse goden - Politieke partij die in 1933 door Staf de Clercq werd opgericht 9. Primitieve sporenplant - Strijdgewoel - Nederlandse waterloop 10. Oppervlaktemaat - Een groepje van acht 11. Instelling die waakt over het recht op werkloosheidsverzekering - Personen die deel uitmaken van de zittende magi stratuur 12. Vleesgerecht

Luikersteenweg 62 • 3800 Sint-Truiden 011 705 500 • info@deblauwevogel.be

www.deblauwevogel.be

Van onze hofdichter

Kijken en zwijgen Hij geeft niet op, zegt hij, en onverbeten verder gaat zijn strijd ondanks de treiterij – tijaja, tijaja, tijaja hoi! – voor ’t volk van Catalunya en voor onafhankelijkheid, voorgoed bevrijd van tijaja, tijaja, tija Rajoy, Rajoy.

Hij geeft de strijd niet op aleer de Catalanen zijn bevrijd en op de tonen van tijaja, tijaja, tijaja hoi de nieuwe Catalaanse president zal worden ingewijd tot spijt vooral van tijaja, tijaja, tija Rajoy, Rajoy.

De strijd wordt voortgezet tot eindelijk zijn volk de vrijheid krijgt maar eer dat volk al zingend van tija, tijaja, tijaja hoi het juk afwerpt van tijaja, tijaja, tija Rajoy, Rajoy, kan nog wel effe duren, want Europa kijkt ernaar en… zwijgt.

Hector van Oevelen