't Pallieterke van 7 december 2017

73ste jaargang • nummer 49 • donderdag 7 december 2017

Weekblad P608721 Afgiftekantoor 2099 Antwerpen X

€ 2,30

Voor mensen met een goed hart en een slecht karakter...

Vallen de federale en gemeenteraadsverkiezingen in 2018 samen?

Zal Charles Michel genade tonen voor de gepluimde kalkoen van Laken?

Een peiling die goed nieuws is voor de Antwerpse N-VA. De MR die in Wallonië standhoudt. De federale regering die de komende maanden niets meer gedaan krijgt. Al deze elementen doen een aantal politici in de Wetstraat denken aan een originele piste: waarom de federale verkiezingen van 2019 niet vervroegen en plaatsen bij de gemeenteen provincieraadsverkiezingen van 14 oktober 2018?

Vlamingen kiezen voor de winnaars, dat is bekend. Daarom is het voor de N-VA van cruciaal belang dat de kaart van Vlaanderen op de avond van de gemeente- en provincieraadsverkiezingen van 14 oktober 2018 vooral geel kleurt. Als uitloper daarvan kan de partij scoren tijdens de federale, Vlaamse en Europese verkiezingen van 2019.

Maar er is nu in de Wetstraat een andere piste die de ronde doet: de federale verkiezingen vervroegen. De datum van de Vlaamse en Europese verkiezingen staat vast en kan niet wijzigen. Het Vlaams Parlement is een legisla-

Dag 36 Sinds 2 november zitten Oriol Junqueras, vicepremier van Catalonië

en Joaquim Forn, minister van Binnenlandse zaken in een Spaanse gevangenis.

Dag 53 Sinds 16 oktober zitten Jordi Sanchez, voorzitter Catalaanse Nationale Vergadering

en Jordi Cuixart, voorzitter Omnium Cultural in een Spaanse gevangenis met instemming van Wouter Beke!

tuurparlement en moet de vijf jaar uitdoen. Het federale parlement ontbinden kan wel vroeger.

Dus kan de federale regering perfect beslissen om ergens in 2018 federale verkiezingen te laten plaatsvinden.

Op 14 oktober samen met de lokale stembusslag. Of een paar weken of maanden later.

Een gedurfde gok, maar er zijn elementen die maken dat dit nog niet zo’n gek idee is.

De federale regering is in lopende zaken; de sp.a is doodziek De eerste reden is al vermeld: de N-VA zou een bonus van de gemeenteraadsverkiezingen snel kunnen verzilveren bij de federale verkiezingen. Een paar weken geleden zag het er nog problematisch uit voor Bart de Wever. Het filmpje van het Antwerpse schepencollege dat de inwendige mens ging versterken op een feest van de omstreden bouwondernemer Erik van der Paal zorgde voor heel wat heisa. Er werd gesproken van collusie en belangenvermenging tussen politici en vastgoedmakelaars.

Maar sp.a-kopstuk Tom Meeuws, die felle kritiek had geuit op De Wever, kreeg de boemerang pal in zijn gezicht. Ook hij tafelde met vastgoedmogols. De gevolgen konden niet uitblijven: binnen het kartel Samen werd de sp.a door Groen onder curatele geplaatst. En voor wat het waard is: een peiling toonde aan dat de hele zaak De Wever geen windeieren legde.

Integendeel, de N-VA zou in Antwerpen stevig op tram drie zitten en zelfs zicht hebben op tram vier. 40 procent van de stemmen dus.

Neen, Antwerpen lijkt niet meteen naar links over te hellen, en dat is cruciaal in de aanloop naar federale verkiezingen. Vandaar de piste van vervroegde of samenvallende verkiezingen: een Antwerps plebisciet voor De Wever zou de N-VA overal in Vlaanderen een “boost” geven.

Een andere reden om de verkiezingen te vervroegen, is dat de federale regering toch niets meer gerealiseerd krijgt. Iedereen zit al in verkiezingsmodus. Er moet volgend voorjaar een begrotingscontrole komen, maar niemand gelooft dat er nog relevante besparingsmaatregelen worden genomen.

Als de regering-Michel zich nog met iets onledig moet houden, dan is het met het uitwerken van de punten en komma’s van het Zomerakkoord. Aan de hervorming van de vennootschapsbelasting, de invoering van de effectentaks en een aantal flexibiliseringsmaatregelen op de arbeidsmarkt zitten nog wat losse eindjes, en er gaat geen dag voorbij of de Raad van State oppert kritiek. Volgens sommigen onder impuls van voorzitter Roger Stevens, iemand met een sp.a-achtergrond.

Hij zou dan de enige efficiënte Vlaamse socialist zijn, want de partij zit in slechte papieren.

Als oppositiepartij kan ze niet scoren, ze blijft in de schaduw van Groen en voorzitter John Crombez moet het ene brandje na het andere blussen. De sp.a is doodziek en wil mordicus de electorale schade beperken.

Naar een Waalse PS-PTB-coalitie?

Ten slotte is er de dreigende politieke chaos in Wallonië, die vervroegde federale verkiezingen legitimeren. Premier Charles Michel wil kost wat kost voortregeren en wil niet dat de formatie van een Waalse, Brusselse en Franse Gemeenschapsregering in 2019 de federale regeringsvorming komt verstoren.

Lange tijd werd ervan uitgegaan dat een Waalse MR-PS-coalitie het meest aangewezen is, weliswaar met de liberalen in een dominante positie. Maar de voorbije weken is de PS onder Elio di Rupo zo fel naar links opgeschoven (hogere uitkeringen, 32 urenweek,…) dat de partij zich in een coalitie met de liberalen alleen kapot kan regeren. Vandaar dat een PSPTB-coalitie in Wallonië, eventueel aangevuld met Ecolo, geen politieke utopie meer is. Het zou misschien de enige logische coalitie zijn in een versnipperd politiek landschap.

De MR wil in de lente of de zomer van 2019

in Wallonië niet voor voldongen feiten worden geplaatst: een radicaal-linkse Waalse regering die ook in de federale wil binnendringen.

Waarom die federale verkiezingen niet loskoppelen, denken ze bij de MR. Dit zou de partij van Charles Michel geen windeieren leggen.

In de aanloop naar de gemeenteraadsverkiezingen kan de MR waarschuwen voor de PSPTB-alliantie. Men vergeet in Vlaanderen vaak dat de MR in Wallonië meer burgemeesters telt dan de PS, vooral dankzij de verankering in landelijke gemeenten. In de peilingen blijft de MR stabiel. Een lichte winst is mogelijk indien het schrikbeeld wordt opgehangen van lokale extreemlinkse coalities van PS en PTB. Waarom dit discours ook niet hanteren als federale verkiezingen vlakbij zijn, denkt de MR. Een schrikbeeld dat ook de N-VA zeker zal kunnen gebruiken tijdens haar campagne. Want zich opwerpen als dam tegen een rode Waalse golf, het behoort tot het DNA van de Vlaamsnationalisten.

2

Actueel

7 december 2017

Andere taal op school “U spreekt thuis toch wel Nederlands met uw kind? ”, vroeg de lerares Nederlands hautain aan de moeder van een Joegoslavische klasgenoot. Het was in 1982, en de lerares was nog bezig haar studie Nederlands af te ronden – een pijnpuntje voor de vrouw die op het gymnasium lesgaf onder voorwaarde dat ze haar doctoraal examen zou halen.

De moeder van de klasgenoot was een afgestudeerde biologe. En echtgenote van een arts. Vloeiend in meerdere talen – maar niet in het Nederlands. Toch zette ze de lerares op haar plek: “Mijn echtgenoot en ik spreken thuis met onze dochter de taal waarin wij zijn afgestudeerd.” En die taal was niet het Nederlands. Exit lerares.

Het is het domste wat je van migranten kunt eisen: dat ze thuis een taal spreken met hun kinderen die ze zelf niet beheersen. Hoe kun je communiceren met je kind, als je zelf geen basiswoordenschat hebt in wat ook voor jou een vreemde taal is? Als je het verschil tussen ‘hebben’ en ‘zijn’, ‘de’ en ‘het’ niet weet? Kinderen leren met gemak meerdere talen tegelijk, maar als ze die leren met de hulp van mensen die zelf de taal niet beheersen, wordt er meer kwaad dan goed gedaan. Het leren van de taal moet je overlaten aan de plek en de mensen waar die foutloos geleerd kan worden: op school, door kundige leraren. Tot mijn schrik woedt in Vlaanderen de discussie of vreemde talen een plaats moeten krijgen op het schoolplein en zelfs in het klaslokaal. De verplichting om op school Nederlands te spreken, zou contraproductief werken. Je vraagt je af of mensen die dit soort waanideeën ontwikkelen, enig verstand van communicatie hebben. Of ze niet misschien toch contactgestoord zijn? Dé manier om te communiceren, dé manier om te integreren, dé manier om succesvol te zijn, is door de taal van het land waarin men woont, te beheersen. Het is een misdaad dat kinderen grootgebracht worden zonder dat ze die taal foutloos spreken en behendig zijn in het vinden van woorden, het maken van zinnen en het communiceren met hun landgenoten. Voor de goede orde: met landgenoten bedoel ik niet alleen mede-migrantenkinderen maar ook andere Vlamingen.

In Nederland valt het iedereen op, zelfs politici van migrantenpartijen, dat de jonge generatie migrantenkinderen slechter Nederlands is gaan spreken. Je kunt er trots op zijn dat je de taal van je ouders’ land van herkomst goed beheerst en ‘schijt’ hebben aan je Nederlandse taalbeheersing, maar het helpt je niet voort in de maatschappij.

Dat kinderen en hun ouders daar niet bij stilstaan, is één ding. Dat politici en onderwijzers daarin meegaan in plaats van te hameren op correcte en voldoende beheersing van het Nederlands, is een schande. Sterker nog, ik durf te stellen dat het kindermis-

Ebru Umar

handeling is om je kind de Nederlandse taal niet bij te brengen. Hoe moet hij/zij later in de samenleving functioneren? Hoe gaat hij/zij een opleiding volgen? Hoe denkt hij/ zij later een baan te vinden? Meertaligheid is een zegen. ‘Elke taal die je spreekt maakt dat je een extra mens bent’ luidt een Turks gezegde. Nou ja, iets in die trant in ieder geval. Elke Europeaan ervaart hoe fijn het is om het Duits, Frans of Engels te beheersen alleen al als je in die landen met vakantie bent. Is het dan niet vanzelfsprekend dat je op school de taal leert spreken die de voertaal is van het land waarin je woont? Hoe kan het dat in het onderwijs besloten wordt om ook andere talen in het klaslokaal te onderrichten? Hoe kan het dat leraren niet ferm optreden tegen dit besluit? Hoe kan het dat politici zelfs maar denken hier goed aan te doen? In Nederland kregen migrantenkinderen in de jaren zeventig OETC – oftewel Onderwijs in Eigen Taal en Cultuur. Dit omdat er een veronderstelling heerste dat migranten ooit zouden teruggaan naar hun land van herkomst; we weten allemaal wat de werkelijkheid is geworden. OETC is afgeschaft. In plaats daarvan hadden migrantenkinderen natuurlijk extra Nederlandse taallessen moeten krijgen. Dat was in die jaren niet nodig, we leerden het vanzelf wel. Er was nog geen satelliet-tv die de hele dag Turks het huis in straalde, er was geen internet dat Turkije dichterbij bracht en er waren gewoon geen andere kinderen met wie je Turks zou kunnen spreken. Mijn generatie is goed terechtgekomen – ik beheers deze taal dusdanig dat ik er zelfs mijn brood mee kan verdienen. Ook de jongere generatie verdient die kans. En die kans krijgt ze alleen als op de enige plek waar kinderen Nederlands kunnen leren, op school, alleen Nederlands wordt gesproken.

Ebru Umar

BAUDET WINT, WILDERS VERLIEST Zouden er nu verkiezingen zijn, zou Forum voor Democratie flink groeien en de partij zo ongeveer de PVV van Geert Wilders inhalen.

De partij van Thierry Baudet zou volgens de jongste peiling van Maurice de Hond uitkomen op 14 zetels (+12), terwijl Geert Wilders er 15 zou halen (-5). De wekelijkse peiling van De Hond laat zien dat ook de sociaaldemocraten van de PvdA weer beter zouden scoren, met 15 zetels (+6). De liberale regeringspartij VVD van Marc Rutte zou – ondanks verlies - met 26 zetels (-7) de grootste blijven. Ook het CDA zou verliezen (-5). Er zal de komende maanden fel gedebatteerd worden over onder meer de sleepwet, waarover op 21 maart tegelijk met de gemeenteraadsverkiezingen een referendum wordt gehouden. Die Wet (Wiv) geeft de veiligheids- en inlichtingendiensten ruimere bevoegdheden om via de kabel internet- en telefoongegevens van burgers af te tappen.

ren’ zijn met een deradicaliseringscursusje, of twee, is onwaarschijnlijk.

Niet alleen IS-kinderen zijn levensgevaarlijk, ook terugkerende vrouwen zijn voor geen haar te vertrouwen. Het is niet omdat ze in het kalifaat niet aan het front zaten maar gewoon thuis, zoals de islam het voorschrijft, dat ze niet even radicaal zijn als hun vechtende mannen.

Volgens Maassen lopen alleen al in Duitsland minstens 700 gestoorde islamfanatici (m/v) rond die bereid zijn aanslagen te plegen. Als je dat aantal over West-Europa extrapoleert, krijg je het bijzonder benauwd. En intussen blijven onze grenzen wagenwijd openstaan.

IS-VROUWEN EN -KINDEREN Het hoofd van de Duitse inlichtingendienst, Hans-Georg Maassen, is doodsbang dat kinderen van Syriëgangers binnenkort terugkeren naar Duitsland. Dat is immers het logische gevolg van het feit dat IS zowel in Irak als in Syrië bijna verslagen is.

Het probleem met die kinderen en jongeren is, aldus Maassen, dat ze “in ‘scholen’ van IS zijn gehersenspoeld en in hoge mate geradicaliseerd, en zo de ideologie van IS steunen”. Ergo: “Die kun je dus beslist ook jihadisten noemen. Dat stelt de Duitse binnenlandse veiligheidsdienst voor problemen, omdat die kinderen en jongeren erg gevaarlijk kunnen zijn.” Of die hellekinderen snel weer te ‘beke-

Virtuele munten zijn nog zo slecht niet

Uit de smalle beursstraat

Momenteel is een hevige discussie aan de gang over de rol van virtuele munten of cryptomunten in onze economie. Zeker nu de waarde van de bekendste virtuele munt, de bitcoin, exponentieel gestegen is, voorbij 11.000 euro.

Een koerswinst op een jaar tijd van 1.000 procent. Is er een nieuwe beleggingszeepbel in de maak? De kans is groot, maar toch hebben virtuele munten voordelen.

Wantrouwen tegenover overheid

Er was een tijd dat je 700 euro betaalde voor een bitcoin, ondertussen is die meer dan 11.000 euro waard. De virtuele munt is aan een nooit geziene opgang bezig en is momenteel één van de meeste interessante beleggingsinstrumenten. De bitcoin is een elektronische munt die kan worden opgeslagen in de vorm van het portfoliobestand of kan worden beheerd door een derde partij, een portemonneedienst. Deze zogenaamde cryptomunt, die ooit bedoeld was om ‘fysieke’ valuta als euro’s en dollars te vervangen, lijkt ondertussen meer een speculatieve belegging dan een handig betaalmiddel geworden.

Wie zijn winst omzet in euro’s of dollars, kan op een paar jaar tijd zeer rijk geworden zijn. Sommige analisten vergelijken de gekte rond bitcoins met de tulpenmania in de zeventiende eeuw. In Amsterdam werden tulpenbollen destijds voor steeds hogere prijzen verhandeld, tot de waarde ineenstortte en de bollen niets meer waard waren.

Zeepbel?

Een zeepbel dus, en meteen doet dit bij economen een belletje rinkelen. Wat te denken van een beleggingsproduct dat de koerswinst op een jaar tijd met 1.000 procent heeft zien toenemen? Wat als iedereen plots bitcoins op de markt wil verkopen? Dan barst de zeepbel en stort de prijs ineen.

Meteen rijst de vraag wat de impact op de reële economie zal zijn. De bitcoinhandel omvat zo’n 100 miljard euro. Dat is meer dan de waarde van veel beursgenoteerde bedrijven. Al moet dit in perspectief worden geplaatst. Een bitcoin-crash zal niet leiden tot een ineenstorting van de reële economie. Om te beginnen is de omvang van tal van beursgenoteerde bedrijven veel groter. Als Apple (800 miljard euro) of Amazon (meer dan 400 miljard euro beurswaarde) failliet gaat, is de impact veel groter. Bovendien opereert de bitcoin in een parallel economisch circuit.

Veel eigenaars van bitcoins maken er een spelletje van en blijven in deze aparte realiteit verhandelen. Bitcoins gebruiken om kleren of zelfs een auto te kopen kan, maar dan moet je de waarde eerst omzetten in euro’s of dollars. Wat de virtuele munt op dat moment ook in het vizier van de fiscus brengt en waarop je dan belastingen moet betalen. Zo ontwrichtend voor de economie is de bitcoin dus niet. Het is ook geen manier om zwart geld wit te wassen, zeggen experts, omdat het bij een omzetting naar reëel geld toch boven water komt. De bitcoin als crimineel betaalmiddel is beperkt, tenzij voor hackers die losgeld in bitcoins eisen om een geblokkeerde webstek weer los te krijgen. Maar in dit geval kan de opbrengst slechts gedeeltelijk worden verzilverd.

Het zwellende succes van de bitcoin heeft de filosofie achter virtuele munten naar de achtergrond verschoven, en dat is jammer. Men vergeet dat bitcoins aanvankelijk populair waren door het toenemende wantrouwen tegenover de overheid.

Overheden, regeringen en centrale bankiers hebben controle over de geldcreatie en kunnen dat instrument ten nadele van de bevolking gebruiken.

Er zijn genoeg voorbeelden uit de geschiedenis die aantonen dat geld bijdrukken een geliefde manier was voor vorsten, presidenten, ministers en regeringen om schulden weg te werken.

Dat gebeurde onder de Franse koning Filips de Schone in de 14de eeuw. Dat gebeurde in de Duitse Weimarrepubliek van 1923. Het is de burger die het gelag betaalt, want bij geldcreatie piekt de inflatie en is opgepot spaargeld plots niets meer waard. De voorbije jaren was er veel kritiek op het beleid van de centrale banken die de geldpers laten draaien om geld in de economie te pompen. Met als gevolg dat de rente op spaargeld – de rente is de prijs van het geld – al jaren historisch laag staat. Wie dit monetaire beleid wantrouwt, kon vroeger met zijn geld enkel vluchten naar goud, maar nu zijn er de cryptomunten. De Brits-Oostenrijkse econoom Friedrich Hayek (1899-1992) voorspelde ooit dat er privémunten zouden ontstaan, al wist hij niet op welke manier. De internettechnologie en de recente blockchaintechnologie heeft daarbij geholpen.

De bitcoin is zo’n privémunt. Als die ineenstort, staan andere privémunten klaar, zoals de ether en de litecoin. Virtuele munten zijn dus blijvers.

Angélique Vanderstraeten

Actueel

7 december 2017

3

Briefje aan monseigneur Laurent

De aangekondigde dood van Vlaanderen Het is december, dus de jaaroverzichten komen eraan. Nieuwsmedia en BV’s gaan ons weldra verblijden met wat hen is bijgebleven uit 2017. Er is nog een maand te gaan, maar voor mij staat het belangrijkste nieuwsfeit reeds vast. Als u het niet zou opgepikt hebben uit de eerder karige berichtgeving: vorige week maakte het Pew Research Center de resultaten bekend van een uitgebreide studie over de te verwachten aanwas van de islamitische aanwezigheid in Europa.

Pew berekende dat tegen 2050 de moslimbevolking in Europa meer dan zal verdubbelen. Dat is dan nog een voorzichtige schatting. Bij aanhoudende migratie, zoals gekend tijdens de laatste jaren, stevenen we zelfs af op een verdriedubbeling.

De immigratie van niet-islamitische allochtonen werd niet in de studie opgenomen.

Vele experten verwachten in de toekomst immers een zeer zware immigratiedruk vanuit zwart Afrika.

Niet of, wel wanneer Momenteel telt Europa al 5 procent moslims. Maar dat cijfer is kunstmatig laag, omdat in die berekening de vrijwel moslimvrije landen van Midden-Europa (voormalig Oostblok) worden meegerekend. In de kernlanden van de EU (Benelux, Frankrijk, Duitsland) zitten we al ruim boven 7 procent. België bekleedt, met 7,6 procent, een twijfelachtige derde plaats in de rangschikking van moslimrijke landen (na Frankrijk en Zweden). Een bronzen medaille voor ons opengrenzenbeleid, dus.

Volgens de studie van Pew mogen we verwachten dat deze aanwezigheden op drieëndertig jaar zullen verdubbelen. Minstens.

Voor België betekent dit dat we in 2050 in het gezelschap van 15 à 22 procent moslims zullen verkeren. In absolute cijfers: tussen twee en drie miljoen. Dat is de bevolking van twee gemiddelde Vlaamse provincies.

Pew is een Amerikaanse onderzoeksinstelling met een uitstekende internationale reputatie. We mogen ervan uitgaan dat ze met hun alarmerende studie niet over één nacht ijs zijn gegaan. Andere onderzoeken zien de toekomst nog islamitischer in. De Franse topeconoom Charles Gave berekende twee maanden geleden dat in zijn land de moslims binnen veertig jaar de meerderheid zullen verwerven. De cijfers van Gave werden door sommigen betwist. Maar in de disputen werd vooral het tijdstip in twijfel getrokken, niet het eindresultaat.

Het is niet meer een kwestie van “of”, wel van “wanneer”. Want, ook indien men de situatie na drieëndertig jaar nog beheersbaar acht: wat komt er na 2050? Zelfs de meest optimistische voorspellingen weten ons lang voor het einde van de eeuw een minderheid in eigen land.

Verboden te tellen Inzake klimaat is het voluntarisme zo groot dat op basis van twijfelachtige studies draconische plannen worden uitgevoerd die pas in 2100 in een futiele vermindering van 0,05° kunnen uitmonden. Maar inzake de islamisering roept men ons zelfs op om niet te zwaar te tillen aan de voorspelde effecten in 2050.

En om ons vast te klampen aan optimistische scenario’s die in de feiten geen enkele staving vinden.

Demograaf Patrick Deboosere sust ons in Het Belang van Limburg: “In een periode van 30 jaar kan er nog veel veranderen. De fertiliteit onder moslims kan afnemen.” Le Soir geeft ons de gelukzalige onzin van ULB-prof Corine Torrekens mee: “Het is niet onmogelijk dat de jonge generaties terugkeren naar Tunesië, Marokko, Egypte en Turkije, om daar de economische kansen te gaan grijpen.” De “wetenschapster” laat daarna in haar politieke kaarten kijken: “Waarom is dat tellen ook nodig? Tenzij om de hersenschimmen over de islamisering te voeden?” Dat is wat ideologie aanricht met wetenschappers: ze zijn al in staat om “tellen” als een vies woord uit te spreken.

De commentaren van linkse academici waren uiteraard voorspelbaar. Maar waarom komen er zo weinig reacties van de andere segmenten van de samenleving? Denkt men dat de cijfers niet echt zijn? Of dat er zich plots wonderbaarlijke politieke of maatschappelijke evoluties zullen voordoen die de trend

zullen ombuigen? Of ligt 2050 te ver in de toekomst om ons druk te maken? Of is het overleven van onze volkeren en culturen gewoon geen prioriteit meer? Waarschijnlijk spelen al die redenen, bij verschillende mensen in verschillende mate.

De grootste vijanden in deze kwestie zijn geleidelijkheid en hoop. De geleidelijkheid die ons toelaat om moedige stellingnames te vermijden en politieke beslissingen uit te stellen: de kikker die langzaam wordt gekookt, waar ik in een vorig artikel naar verwees.

En dan is er ook de vage hoop die ons laat veronderstellen dat het allemaal wel goed komt, terwijl alle feiten in de andere richting wijzen. Elke nieuwe generatie jonge moslims zorgt voor meer problemen en staat vijandiger tegen haar gastsamenleving dan de vorige. Er is ook geen merkbare ontkerkelijking, zodat de illusie dat de islam dezelfde evolutie als het christendom doormaakt, ook mag opgeborgen worden. En er ontwikkelt zich al helemaal geen Europese islam, zoals die verschijnt in de dromen van Geert Bourgeois.

De taal is niet gans het volk De Vlaamse Beweging mag ook stilaan wakker worden. Ze treuren daar nog steeds over het terrein dat verloren ging tijdens twee eeuwen België, maar halen de schouders op bij het zeer realistische vooruitzicht dat Vlaanderen in de komende eeuw volledig verloren gaat.

Als er een trend zou zijn naar een verdriedubbeling van de Franstalige bevolking in de Brusselse Rand in de komende decennia, zouden we ons mogen verwachten aan memoranda van het Davidsfonds, het OVV en de VVB. Maar een betrouwbare schatting van een gelijkaardige stijging van het aantal islamieten over heel Vlaanderen lokt in die kringen geen beweging uit. Hoopt men dat de nieuwelingen het Nederlands zullen omarmen?

En, indien dat al zou lukken, dat de taal echt gans het volk is, zoals Prudens van Duyse ons in een romantische dichtregel voorhield?

Hoewel het eindresultaat van de voortschrijdende islamisering voor de achterban onaanvaardbaar is, slaagt ook de N-VA niet in het formuleren van een standpunt over het gegeven. De partij doet wel aan symptoombestrijding (verbod onverdoofd slachten, controle moskeeën, ban op de boerkini, uitwijzing radicale imams…), maar liefst zonder de islamisering zelf als een probleem te benoemen.

Daarmee hoopt ze de kool en de geit te sparen: de stemmen én de politieke respectabiliteit. Maar die evenwichtskunsten blijven niet eeuwig lukken.

De vreemde dood van Vlaanderen Ik moet iedereen het boek “The Strange Death of Europe” (de vreemde dood van Europa) aanraden, dat in mei dit jaar verscheen. Douglas Murray (*) beschrijft daarin, op intelligente en doordringende wijze, hoe het neurotische schuldgevoel over racisme en kolonialisme de Europese elites verhindert nog de gevolgen te zien van de vernietigende immigratiepolitiek, of een beleid te voeren dat hun eigen volkeren van de ondergang kan redden. Wacht misschien tot na de feestdagen, want je wordt er niet vrolijk van.

“Een volk zal nooit vergaan”, luidt een regel van de tweede strofe van ons volkslied. De geschiedenisboeken staat echter vol volkeren die wel zijn vergaan, meestal ten gevolge van oorlog en onderwerping. Wij lijken eerder voor zelfmoord te kiezen.

Jurgen Ceder

(*) uitgeverij Bloomsbury (London); te koop via Bol.com, aan de prijs van 18,99 euro.

Balsturigaard Mijnheer de mensenrechtenactivist, Gij doorluchtige hebt gemeend ons allemaal nog eens voor schut te moeten zetten met een brief van zeven bladzijden waarin gij compleet wereldvreemd en zelfs arrogant meent iedereen de les te moeten lezen en als aangeschoten wild een reeks jammerklachten te moeten uiten. Alsof gij een grote sukkelaar zijt die door iedereen wordt uitgesloten en gemarginaliseerd. Ge moet het toch maar durven, zo’n grote bek opzetten en zo spuwen in de handen van zoveel burgers die u voeden en die het allemaal met veel minder moeten doen. Wie denkt gij eigenlijk dat gij zijt?! Omdat de regering binnenkort een beslissing moet nemen over de maat van de straf die gij opgelopen hebt na uw omstreden aanwezigheid in uniform op een feest van het Chinese leger in Brussel, slaat gij nu wild in het rond. Niet alleen hadt gij u een tijdje geleden al ziek gemeld toen de premier u op het matje riep, gij vindt het gewoon niet meer nodig uit uw kot te komen om met wie dan ook te praten. Gij laat uw advocaat dan maar brieven schrijven, waarin gij peroreert dat de regering uw mensenrechten – jawel!

– schendt omdat gij toestemming moet vragen om bepaalde dingen te mogen doen.

Meer nog, gij schruwelt dat de regels voor dat alles zo vaag zijn dat gij veroordeeld wordt tot sociaal isolement. Er is geen enkele reden om in uw dotatie te knippen, zegt gij.

Het moet nu toch niet gekker worden?! In de Wetstraat en daarbuiten was enkel hoongelach te horen op uw briefschrijverij. Meteen werdt gij spottend gecatalogeerd als mensenrechtenactivist. Sommigen, waaronder zelfs een staatssecretaris, spoorden u aan om dan maar klacht neer te leggen bij het onvolprezen antidiscriminatiecentrum UNIA. Zelfs brave Belgische ministers als Didier Reynders vinden dat er spelregels zijn voor leden van de koninklijke familie en dat die moeten gevolgd worden. Een regeringsbron zegt zelfs: “Wij gaan ons niet laten opjagen door deze quatsch van Laurent. Wij zijn altijd constructief geweest, en nu krijgen we dit.” Iedereen kijkt in de richting van premier Michel, die de zaak zal moeten beklinken. Dat ziet er niet goed uit voor

Uedele. Zeker nu uw oudste broer, die naar verluidt de koning aller Belgen is, zijn pollen van heel die zaak aftrekt en duidelijk te kennen geeft geen bemiddelaar te willen zijn in de beslechting van de gevolgen van uw prinselijke capriolen. Zelfs hij weet niet wat met u aan te moeten, en wat er zal moeten gebeuren om u tot redelijk inzicht en normaal menselijk gedrag te brengen. Voor Philippe is het allemaal een zaak tussen de regering (de politiek) en uzelf. Hij wil duidelijk voorkomen dat de negatieve beeldvorming waarvan gij de schuld zijt nog meer gaat afstralen op de koninklijke familie, die steeds minder ernstig wordt genomen door de bevolking. Haar dotaties steken al de ogen uit van de gewone man, die gebukt gaat onder een hoge belastingdruk op alles wat hij doet en koopt.

Of het niet triestig en bizar genoeg is, hebt gij ook nog het lef om in uw prinselijk epistel er een schep bovenop te doen. Gij vraagt zonder verpinken ook een financiële regeling voor uw eega Claire wanneer gij komt te overlijden. “Voor zover de wet er niet expliciet in voorziet dat de dotatie van de prins aan zijn overlevende partner toekomt, is het logisch dat zij erop mag rekenen dat de Belgische staat aan de wettelijke verwachtingen voldoet zoals tot nu toe het geval was voor andere leden van de koninklijke familie”, laat gij optekenen. Daarmee wordt overduidelijk waar het u in wezen om te doen is: geld. Gij zoudt echter moeten beseffen, monseigneur, dat iemand die elk jaar 308.000 euro uit de staatsruif mag weggrissen op zijn minst iets mag terugdoen. Zich houden aan een reeks afspraken, bijvoorbeeld. En vriendelijk zijn tegenover het plebs. Moest gij weten wat werken is van ’s morgens tot ’s avonds en dat minstens 43 jaar in uw leven, gij zoudt wellicht een andere toon aanslaan.

Kom dus maar rap uit uw stresstoestand en probeer een en ander eens juist in te schatten. Daal neer uit uw ivoren toren, rotverwend nest. Stop met iedereen tegen u in het harnas te jagen, Calimero Laurent.

Uw paljasserij heeft lang genoeg geduurd.

Onnozel manneke!

UW DAK WORDT GEFOTOGRAFEERD Steeds meer gemeenten laten een thermografische luchtfoto van het bewoonde deel van hun grondgebied maken. Op zo’n foto is te zien wie zijn dak goed geïsoleerd heeft, en wie niet.

De foto wordt steevast in de winter gemaakt, en de gespecialiseerde bedrijfjes die dat kunnen, verdienen er goed (belasting)geld aan. Uiteraard kadert dit alles in het ‘klimaatbeleid’ dat onze gemeenten voeren. Uiteraard dienen de foto’s ‘louter ter informatie’ van de burgers. Althans, voorlopig. Helemaal gerust zijn we er niet op. Eigenlijk gaat het een openbaar bestuur helemaal niets aan of wij een dak slecht of goed isoleren. En welke info zou de gemeente ons kunnen verstrekken? Verreweg de meeste burgers weten drommels goed of hun dak wel of niet geïsoleerd is, en of dat twintig jaar geleden gebeurde, of zeer recent. Daar hebben wij die warmtefoto’s niet voor nodig. Ondertussen delen de gemeenten ieder huis op hun grondgebied wel op in verschillende schalen. En dat ruikt verdacht veel naar … bijkomende belastingen.

In het zicht van de verkiezingen zal geen gemeentepolitieker daarover met een woord reppen, maar wacht tot de nieuwe besturen gevormd zijn en weer naarstig op zoek wordt gegaan naar centjes om de begrotingen rond te krijgen. Vroeg of laat haalt de bevoegde schepen dan de map met warmtefoto’s uit de schuif. Daarna wordt een retributiereglement gestemd, en de kassa rinkelt. Met als ultiem excuus dat het goed is voor het klimaat. Denk daar maar eens aan, als deze winter een helikopter bij nacht en ontij boven uw huis cirkelt…

4

Dossier

7 december 2017

De Vietnamoorlog (slot) Vanaf eind 1969 verdeelt Vietnam de Verenigde Staten in twee kampen die elkaar verketteren met een haat die de huidige verdeeldheid op een meningsverschilletje laat lijken.

My Lai In december 1969 ontploft figuurlijk een bom. Achttien maanden eerder is een Amerikaanse compagnie in een hinderlaag gelopen: 28 gesneuvelden. Dat roept om wraak en de compagnie roeit in een dollemansroes de inwoners van het dorp My Lai uit. De vrouwen worden eerst verkracht vooraleer 467 Vietnamezen worden afgeslacht. Een Amerikaanse helikopter landt ter plaatse en slaagt erin een einde te maken aan de moordpartij. De piloot meldt het aan het opperbevel en de doofpot wordt bovengehaald, tot het geheim openbaar wordt. Soldaten bekennen op tv hun misdaden, maar alleen een luitenant wordt veroordeeld (3 ½ jaar huisarrest in de praktijk).

Links Amerika heeft nu een gruwelijk dossier om een einde aan de oorlog te eisen.

Veteranen die afzwaaien, lopen op de luchthavens spitsroeden tussen hysterische tegenstanders. Bij rekruteringscentra van het leger staan heel de tijd betogers met borden: “Word oorlogsmisdadiger”. Dienstplichtigen worden aangemoedigd te deserteren en naar Canada te vluchten. 30.000 jongemannen doen dat ook; evenveel als er Canadezen vrijwillig in Vietnam vechten. Aan de universiteiten is geen discussie meer mogelijk. Wie nu de ouders zijn van de huidige politiek correcten, verhinderen ieder debat.

Ze hullen zich in idealistisch anti-oorlogspacifisme om de eigen belangen te verbergen, want de studenten zijn niet langer vrijgesteld van dienstplicht.

De National Guard schiet aan de universiteit van Kent in Ohio vier studenten dood, en nadien wordt er dag en nacht betoogd. 400 universiteiten sluiten de deuren. Nu, tientallen jaren later, spreken bejaarde mensen over de scheuring in hun familie en in hun kennissenkring, en nog altijd zijn de oude wonden niet overal geheeld. Nixon laat zich niet intimideren. Hij rekent op de “silent majority” (58 procent van de Amerikanen steunt zijn politiek van geleidelijke terugtrekking).

Nixon speelt zijn troeven uit In Vietnam verslechtert de situatie. Een tegenoffensief van het Zuid-Vietnamese leger eindigt in een ramp en dat laat het ergste vrezen voor de zogenaamde “Vietnamisering”. Het moreel van de Amerikaanse soldaten is slecht. Iedereen wil zo vlug mogelijk naar huis. 1 op de 4 soldaten gebruikt inmiddels drugs. 40.000 Vietnamveteranen worden drugsverslaafd. Nixon versnelt het tempo en iedere maand vertrekken 10.000 soldaten naar huis. Velen voegen zich in de VS bij de antioorlogsbetogers. In juni 1971 ontploft een nieuwe informatiebom. Een hoge ambtenaar speelt geheime documenten (de Pentagon Papers) door aan de New York Times en daarin staat zwart op wit dat noch Kennedy, noch Johnson, noch Nixon ooit in een Amerikaanse overwinning geloofden. Heel de tijd hebben ze de Amerikanen voorgelogen. Maar Nixon speelt een troefkaart uit. Hij kondigt totaal onverwacht een bezoek aan communistisch China aan; de Volksrepubliek China en de VS onderhouden geen diplomatieke betrekkingen. In Hanoi, de hoofdstad van Noord-Vietnam, geloven ze hun oren niet. China is hun bondgenoot, maar ook een historische vijand die Vietnam altijd als een satellietstaat heeft bekeken, en het wantrouwen tussen Peking en Hanoi is nooit verdwenen. Dus lanceert politiek leider Le Duan gauw een massale aanval op het Zuiden, op drie fronten tegelijk. Soldaten uit het Noorden met slechts drie maanden opleiding moeten in de vuurlinie. Toch breekt het ZuidVietnamese leger in stukken en de ineenstorting dreigt. De Amerikaanse luchtmacht stopt het offensief met de meest intense bombardementen van de oorlog en doodt en verwondt bijna 100.000 Noord-Vietnamezen.

Tijdens de duizenden “sorties” wordt 1 op 5 Amerikaanse vliegtuigen uit de lucht gehaald.

Kim Phuc Nixon speelt zijn volgende troefkaart uit.

Hij tekent met de Sovjet-Unie een eerste ont-

wapeningsakkoord en zowel de Sovjets als de Chinezen beginnen achter de schermen Noord-Vietnam te bewerken.

Eén foto zet de politiek van Nixon op losse schroeven. In juni 1972 gooit een Amerikaans vliegtuig napalm uit en treft vluchtende mensen en kinderen. Een fotograaf maakt een foto van het naakte 8-jarige meisje Kim Phuc, dat met een verbrande rug huilend met de armen gespreid vlucht.

De foto haalt aanvankelijk de kranten niet, omdat het kind naakt is, maar tenslotte publiceert men toch. Het is het strootje dat de rug van de kameel breekt. De hele wereld krijgt het beeld te zien en excuses helpen niet. De al jaren aanslepende onderhandelingen in Parijs tussen de Amerikanen en de NoordVietnamezen, zonder Vietcong en Zuid-Vietnam, geraken in een stroomversnelling. Eén week voor de presidentsverkiezingen van 1972 is er een doorbraak. De Amerikaanse gevangenen worden vrijgelaten binnen twee maanden na de Amerikaanse militaire terugtrekking (niet burgerpersoneel of CIA-agenten) en de in het Zuiden aanwezige NoordVietnamese soldaten mogen daar blijven.

Nixon wint met glans de verkiezingen, en ontdekt dat de Noord-Vietnamezen extra troepen naar het Zuiden zenden. Hij stuurt weer bommenwerpers naar het Noorden. Nieuwe enorme betogingen in de VS en West-Europa, maar China en de Sovjet-Unie houden woord en zeggen Noord-Vietnam de wacht aan.

Op tweede kerstdag 1972 is voor de Amerikanen de oorlog voorbij. In januari 1973 komen de eerste Amerikaanse krijgsgevangenen thuis. Namen gaf Noord-Vietnam meestal niet vrij en het Rode Kruis mocht hen nooit bezoeken.

Na dertig jaar vrede Natuurlijk woedt de burgeroorlog in al zijn wreedheid voort, zij het zonder Amerikanen.

Nixon heeft duidelijk gesteld dat hij weer Amerikaanse soldaten zal sturen indien het Noorden een slotoffensief riskeert. Maar in augustus 1974 moet hij door het Watergateschandaal ontslag nemen, en onmiddellijk intensiveren de Noord-Vietnamezen de oorlog. Het Amerikaanse congres laat Zuid-Vietnam vallen en weigert alle verdere hulp. In december begint de Noord-Vietnamese aanval.

Massaal vluchten mensen altijd dieper zuidwaarts; overal deserteren Zuidelijke soldaten waarbij ze uniformen en foto’s verbranden. Eind april 1975 is de dertigjarige oorlog voorbij. De communisten hebben gewonnen.

In de VS vieren linkse actiegroepen de definitieve nederlaag van hun land en ze spuwen op de 58.000 gesneuvelde landgenoten.

De communisten fusilleren duizenden ZuidVietnamese tegenstanders en beginnen met een heropvoedingsprogramma (feitelijk een gevangenisregime) voor miljoenen anderen: tot negen jaar. Tegelijkertijd start het regime in het Zuiden een gedwongen collectivisering in de beste stalinistische traditie.

Gevolg: een economische ramp en zelfs hongersnood. Bijna 1 miljoen wanhopige mensen vluchten vanaf 1978 per bootje naar betere oorden. De helft onder hen sterft op zee. Kim Phuc is inmiddels een icoon, maar tijdens een propagandavlucht van Cuba naar Moskou vlucht ze tijdens een tussenstop in Canada, waar ze nu woont. De keiharde Le Duan sterft in 1986. In de jaren negentig begint de dooi tussen Vietnam en de VS. De Vietnamezen plooien als knipmessen voor de Amerikaanse eis dat ieder botje van iedere gesneuvelde Amerikaanse soldaat moet terugkeren en ze graven zich gek. Ze bidden de Amerikanen om hulp bij de ruiming van mijnenvelden en bij de herbebossing. De Amerikanen komen over de brug.

Meer en meer Amerikaanse veteranen (en toeristen) bezoeken het terrein van hun nachtmerries. Ze zijn met hun dollars meer dan welkom. Vijfentwintig jaar duurt de les van Vietnam, tot George W. Bush zijn land in 2003 weer in een rampzalige oorlog stort.

Jan Neckers

Roddels uit de Wetstraat Korte dagen, korte weken De donderdagse werkdag duurde vorige week slechts 2 uur en 37 minuten. En dan nog waren er 18 Kamerleden niet op post, om diverse maar niet altijd duidelijke redenen. Het vragenuurtje nam het grootste deel in beslag, gevolgd door enkele kleinere stemmingen en dat was het.

Om 16 u. 57 kon het weekeinde beginnen, en dinsdag zijn er pas weer de eerste commissies, waar lang niet iedereen moet zijn. Ja, zo vliegen de weken voorbij. De doorsneeburger moet veel meer doen voor een veel kariger loon.

Eigen rechtbank eerst!

Dat Hendrik Vuye (ex-N-VA) en Barbara Pas (VB) minister van Justitie Geens gingen aanpakken over de opmerkelijke vonnissen van een Franstalige strafrechter in Brussel - die zwaar uithaalde naar de Nederlandstaligen -, lag voor de hand. Maar ondanks de communautaire stilstand en de belofte van N-VA aan de MR om op de tong te bijten, sloot Kristien van Vaerenbergh van N-VA zich aan bij de kritiek op die strafrechter die de politie in de Vlaamse Rand beschuldigde van racisme tegen Franstaligen en het parket in Halle-Vilvoorde in het gezicht smeet dat het hen ontbreekt aan een minimum aan verstand. Een en ander is natuurlijk het gevolg van de splitsing van het kiesarrondissement Brussel-Halle-Vilvoorde en de daarbij horende manke splitsing van hetzelfde gerechtelijk arrondissement waarbij Halle-Vilvoorde geen eigen Vlaamse rechtbank kreeg.

De drie nationalisten uit de drie Vlaamsnationale groepen zaten dan ook – eindelijk – eens op dezelfde golflengte toen zij unisono een eigen Vlaamse rechtbank eisten.

Vuye stelde vast dat Hans Bonte, sp.a-burgemeester van Vilvoorde, dit momenteel lijkt in te zien. Maar hij liet niet na Bonte onder de neus te wrijven dat hij de zesde staatshervorming integraal mee heeft goedgekeurd en dat zijn verontwaardiging enigszins potsierlijk is. Het antwoord van Geens, toen hij het over die vraag naar een Vlaamse rechtbank had, was 18 karaat tsjeverij: “Ik denk daar dus niets van, want dat staat niet in het regeerakkoord, en net zoals ik de scheiding der machten niet mag beoordelen, moet ik het regeerakkoord uitvoeren.”

Na zoveel ministeriële prietpraat, schoot brave Hendrik toch uit zijn sloffen en sneerde naar Geens dat de Vlamingen het kotsbeu zijn door de Franstaligen altijd weer voor racisten uitgemaakt te worden. Aan hen richtte hij een duidelijke boodschap: “Niemand verplicht u om in één land samen te leven met die racistische Vlamingen! Wees logisch, wees consequent, richt uw eigen paradijs op!” België barst! Vlaanderen onafhankelijk!

Kwade wil Vorige woensdag interpelleerde Barbara Pas minister van Binnenlandse Zaken Jambon voor de zoveelste keer over de kwestie van de illegale aanwerving van politieambtenaren door de Brusselse politiezones wegens

het gebrek aan kennis van de tweede taal.

Immers, hij had in juni beloofd het coördinatiecomité voor het Brussels Hoofdstedelijk Gewest bijeen te roepen om het probleem van de tweetaligheid op te lossen. Bovendien had hij in september eveneens beloofd dat hij een brief zou sturen naar de hoge ambtenaar over haar schorsingsbeleid en de Brusselse politieambtenaren.

Omdat we een half jaar verder zijn, wilde het ongeduldige Kamerlid uit Dendermonde weten hoever men daar nu eindelijk mee staat.

Het antwoord was ontnuchterend. De minister deelde koudweg mee dat de Brusselse regering haar vertegenwoordigers in het coördinatiecomité nog steeds niet heeft aangesteld … en dat de hoge ambtenaar heeft laten weten dat niet zij het toezicht op de naleving van de taalwetten op zich neemt, maar de ministerpresident. Als klap op de vuurpijl hoorde Barbara Pas hem zeggen dat de korpschefs van de zes zones de vraag kregen om de dossiers van alle aanstellingen over te maken, wat tot op heden nog niet gebeurd is. Wat haar deed besluiten dat het begrip ‘kwade wil’ vanuit Brussel hier op zijn plaats is. Zij eist dat Jan Jambon de druk op de ketel opvoert en zo nodig de controlebevoegdheid weghaalt bij de toezichthoudende overheid, als zij haar controlewerk niet doet. Waar wacht men eigenlijk op?

Geldkraan dicht?!

Karin Lalieux, PS-furie en schepen te Brussel, die mee de oorzaak is van de bestendiging van de Brusselse laksheid inzake de toepassing en naleving van de taalwetgeving, is wakker geworden. Nooit heeft zij zich als Kamerlid iets aangetrokken van die kwestie. Integendeel, zij trok altijd haar neus op voor de Vlamingen, vertikte het één woord Nederlands te spreken en haalde spottend haar schouders op als Vlamingen in Brussel op hun strepen gingen staan. Maar nu is Jan Jambon van plan de terugbetaling van de taalpremies stop te zetten, op grond van het verslag van de vicegouverneur van het Brussels Gewest, als daaruit blijkt dat een en ander niet in orde is met de tweetaligheid. Hij zou dat dan van jaar tot jaar bekijken en telkens via een koninklijk besluit regelen. Hoewel een totale omvorming van het systeem beter zou zijn door de sanctionering automatisch te maken of de vernietigingsbevoegdheid bij de vicegouverneur te leggen, is het initiatief van de minister om druk te zetten op de diensten een kleine stap in de goede richting. Karin Lalieux, die hoorde dat het om veel geld zou gaan dat men in Brussel zou kunnen kwijtspelen, namelijk 25 miljoen, kwam in de bevoegde Kamercommissie met een uitgestreken gezicht en met enige pathos meedelen dat men in Brussel echt alles doet om de tweetaligheid te respecteren en dat men alles nogal zwart-wit voorstelt. De Vlamingen fronsten terecht de wenkbrauwen. Gelukkig werd ze erop attent gemaakt dat ze toch eens de moeite moet doen om het jaarlijkse verslag van de vicegouverneur te lezen. Geld! Daar zijn ze in Brussel altijd gevoelig voor. Het is wachten op het eerste koninklijk besluit van Jambon dat de kraan dichtdraait.

Actueel

7 december 2017

Ook Corsica wil meer autonomie Na de eerste ronde van de regionale verkiezingen op het Franse eiland Corsica kan er geen twijfel over bestaan: het eiland wil meer autonomie. Dat blijkt uit de overwinning van de lijst Pè a Corsica (Voor Corsica) die met 45 procent van de stemmen in de buurt komt van een absolute meerderheid. De Corsicanen verlieten het revolutionaire pad en kozen voor een democratische overgang naar meer autonomie en minder Parijs. Met succes, bleek al bij de regionale verkiezingen van 2015 en de parlementsverkiezingen van 2017.

De eenheidslijst ‘Pè a Corsica’ is het samenwerkingsplatform van het nationalistische ‘Corsica Libera’ van Jean-Guy Talamoni (voor onafhankelijkheid) en de regionalistische ‘Femu a Corsica’ van Gilles Simeoni. Beide partijen zijn het nu eens over een stap naar meer autonomie en zetten zich in voor het behoud en het versterken van de Corsicaanse identiteit.

Pè a Corsica werd in 2015 al de grootste partij, toen met 35,34 procent van de stemmen, goed voor 24 van de 51 zetels. Verenigd links van toenmalig president Paul Giacobbi (pro Frankrijk) behaalde toen 28,5 procent en 12 zetels, en de pro-Franse verenigde rechtse

lijst 27,1 procent en 11 zetels. Daarnaast was er nog Front National (9,1 procent).

Dat plaatje werd nu nog verscherpt.

Omwille van lokale hervormingen moesten de Corsicanen dit jaar opnieuw naar de stembus, omdat het eiland vanaf 1 januari een nieuw statuut krijgt. De twee departementen smelten samen, het eiland krijgt één bestuur met meer bevoegdheden, onder meer over wegen, economische ontwikkeling en sociale actie.

Het succes van Pè a Corsica (nu 45 procent) is overweldigend. De andere partijen scoren matig tot slecht. La droite régionaliste van Jean-Martin Mondoloni zou net geen 15 procent halen, La République en marche (LRM)

van Jean-Charles Orsucci maar 11,3 procent.

Les Républicains van Valérie Bozzi 12,8 procent. Het FN (3,3 procent) en de linkse lijst CIPCA-Ensemble (5,7 procent) scoren minder dan 7 procent en zijn er komende zondag niet bij, en derhalve ook niet in de assemblee. Een zwanenzang voor het FN en Links, die samen 12 zetels kwijtspelen.

De goede uitslag van de autonomisten zou deels een gevolg zijn van corruptieaffaires die de oude eilandbestuurders van de gevestigde partijen in diskrediet brachten. Maar ook het besluit in 2014 van de gewapende tak van het Corsicaanse verzet om het geweld af te zweren, heeft een stem voor de nationalisten aanvaardbaarder gemaakt.

Simeoni en Talamoni mikken vooral op nog meer autonomie. (De Tijd spreekt van een soort confederalisme.)

Dat de Franse president resoluut de kant koos van Spanje in het conflict met de Catalanen, was geen toeval.

Anja Pieters

Brusselse olievlek Een derde van de relschoppers in Brussel bleek uit Vlaanderen te komen, deels uit de Denderstreek. Sommigen hebben het meteen over de ‘nieuwe banlieues’ van Groot-Brussel, dat zich met drie miljoen inwoners uitstrekt van Aalst tot Leuven, van Mechelen tot Charleroi. We dachten dat het nauwelijks mogelijk was, maar radicaal-links wordt met de dag gekker. In een stroom van dwaasheden zwieren ze de Brusselse rellen als een verwijt in het gezicht van de Vlamingen.

Hoewel ze als hardnekkige positivo’s hun geliefde hoofdstad zonder grenzen zo aantrekkelijk vinden, want multicultureel, stellen ze vast dat almaar meer Brusselaars toch liever richting Vlaanderen en Wallonië trekken. In 2008 waren dat er 20.000 naar Vlaanderen en 14.566 richting Wallonië. In 2016 waren het er al 23.844 richting Vlaanderen en 15.280 naar Wallonië. Vooral naar de beide Brabantse provincies, maar stilaan ook verderop. Aalst kreeg er tussen 2010 en 2016 zo’n 4.300 inwoners bij (veel migranten uit Brussel), Vilvoorde groeide van 39.628 naar 43.017 inwoners. De exodus is er niet alleen naar de kleinere centrumsteden Dendermonde, Denderleeuw, Mechelen, Tienen en Diest. Vooral armere migranten verhuizen verderop, naar het Pajottenland en Charleroi. De “upper class” nestelt zich in de ‘universitaire’ driehoek Brussel, Leuven, Louvain-la-Neuve en in het hele Hageland dat daartussen ligt. Die demografische migratie is een realiteit. Volgens de “experten” (VUBdemograaf Patrick Deboosere en professor emeritus geografie en prominente trotskist Eric Coryn) gaat het om een “normaal verschijnsel”, omdat de Brusselse bevolking sinds 2000 weer fors groeit, met circa 10.000 inwoners extra per jaar, door meer geboortes en meer buitenlandse migratie.

ERGER DAN GEDACHT Toen onze medewerker van Buitenlands Spervuur een stukje instuurde waarin melding werd gemaakt van rellen bij het bezoek van Trump aan Parijs op 14 juli dit jaar, fronsten we even de wenkbrauwen.

Het leek ons vooral ongeloofwaardig dat daarbij 897 auto’s in brand waren gestoken. Daar hadden we toch iets over moeten lezen in onze media? Was er misschien een vergissing in het spel? We hebben het nog nagekeken via Google en via de internetbladzijden van verschillende “Vlaamse” kranten.

Die hadden allemaal over de ontmoeting tussen Trump en Macron en zijn echtgenote geschreven. Maar niet één had melding gemaakt van het massale geweld dat toen de Parijse banlieues teisterde. We weten al lang dat de media ons beliegen en bedriegen, en dat zij massaal nieuwsberichten censureren en in de doofpot stoppen.

Maar als ze zelfs rellen en het in brand steken van honderden auto’s kunnen doodzwijgen, dan is het nog veel erger dan we al dachten….

Dus moeten we de hoofdstad en de banlieues volgens Coryn zien als een “groot metropolitaan gebied”, met inmiddels ongeveer drie miljoen ‘Groot-Brusselaars’. Een nogal provocerende nieuwe omschrijving van een expansief Brussels Hoofdstedelijk Gewest. Het Federaal Planbureau verwacht nog meer groei tot 2020. Van De Panne tot Maaseik, misschien?

Verrijking En dan komen de bizarre verwijten: “Je ziet nu vooral een defensieve reactie, zeker bij de Vlaamse gemeenten. Maar het is een feit dat Vlaanderen multicultureel en meertalig wordt.

We kunnen dat beter als een verrijking gaan zien en er het beleid op afstemmen.” Je moet een kierewiet van een marxist zijn om de komst van nieuwe proletariërs meteen een “verrijking” te noemen.

Misschien in de hoop dat de Verelendung van het proletariaat nog wat scherper wordt, zodat de verworpenen der aarde in een glorieuze proletarische revolutie de macht grijpen en een standbeeld van de onzin optrekken voor hun sympathisanten.

Bart Eeckhout, opiniërend hoofdredacteur bij De Morgen, soms groen, soms donkerrood, deed er in zijn commentaarstuk van maandag nog een schepje bovenop. Het negatieve beeld

dat de Vlaming creëert van de Brusselse relschoppers “vertekent de werkelijkheid”, want de nieuwkomers zorgen in Aalst en Mechelen voor … een nieuwe “hipheid”. Er is wel een probleempje.

De centrumsteden lijden nu al onder ruimtelijke rommel, verkeersonveiligheid, fileleed, vuile lucht, economisch verlies en groene kaalslag. Er moet dus nog maar eens veel geld worden gevonden. Uit welk doosje? Dat zegt Eeckhout er niet bij, maar geld moet er zijn.

Eeckhout beperkt zijn toelichting over meer geld tot middelen voor investeringen in een betaalbare woon- en werkomgeving en efficiënt openbaar vervoer. Over alle andere kosten van migratie (onderwijs, culturele problematiek, identiteitsconflicten, etc.) zwijgen hij en de experten in alle talen.

Dat die zoveelste investeringen er nu niet komen, is de schuld van de Vlamingen die de Brusselse ‘olievlek’ willen indammen en op de metropolitane druk reageren “door de gewestgrenzen harder te trekken”. Doodzonde, want “er is voor Vlaanderen (en Wallonië) geen zinnige toekomst zonder Brussel”, besluit Eeckhout.

Zelden is links zo driftig geweest in het negeren van de problemen die het zelf, door de opengrenzenpropaganda, heeft gecreëerd. Zelden zal links meer beteuterd kijken dan naar de uitslag van de komende verkiezingen. Coryn moet dan nog maar eens op bezoek gaan bij Eeckhout, voor een koffie en een babbel over hun emmer van verontwaardiging, die nooit gevuld raakt.

Anja Pieters

5

Echo’s uit de Koepelzaal Stemmingmakerij In een onzalig verleden zijn bloed, zweet en tranen vergoten om Vlaanderen met onderwijs in het Nederlands toe te rusten. Tot op de huidige dag heeft dat sporen nagelaten. Vandaag kunnen we zeggen dat Nederlands de voertaal is in Vlaanderen en de vanzelfsprekende onderwijstaal.

Wie het daar moeilijk mee heeft, moet maar andere oorden opzoeken, zoals zekere Franstaligen die een aantal Brabantse gemeenten bewonen. In de privésfeer bezigt men om het even wat, maar in het openbare leven gebruikt men de landstaal. Nergens ter wereld is dat voorwerp van discussie.

Alleen hier vind je af en toe lieden van twijfelachtig allooi met een aparte visie op dergelijke dingen. U heeft kunnen vernemen dat “ons” gemeenschapsonderwijs het intussen al belegen en al heel lang ontkrachte idee om de “thuistaal” een plaats te geven op school weer heeft opgedolven. Met dergelijk gevoelig thema is het natuurlijk meteen raak, en zo ontbrandde een uitgebreide palaver onder de koepel die wij zo goed kennen. Niet verwonderlijk dat vooral N-VA en Vlaams Belang stevig in hun wiek waren geschoten.

De gebruikelijke voorvechters van het gemeenschapsonderwijs speelden de vermoorde onschuld. “Stemmingmakerij” is het, volgens Betje Meuleman (Groen).

Doorzichtig Het kon niet worden ontkend dat de stemming er goed in zat. Meuleman vond dat we “taalsensitief” moesten zijn; het is toch zo prettig en verrijkend als de eigen taal van de kinderen even aan bod kan komen. De N-VA stelde dat zeker geen verkeerd “signaal” mag worden gegeven.

Zo werd het allemaal een beetje te gortig voor Koen Daniëls, die met hand en tand het principe van het Nederlands als onderwijstaal verdedigde, want voor je het weet worden alle scholen faciliteitenscholen. Het is al erg genoeg dat zoveelste-generatieleerlingen nog steeds met taalachterstanden kunnen kampen, wat niet opgelost zal worden door ze de eigen taal op school te laten gebruiken. Jo de Ro (Open Vld) vond dat niet mag worden vastgehouden aan “monolinguaal” denken.

Heel mooi gezegd, maar De Ro en zijn collega’s van sp.a en Groen leken iets te gemakkelijk het vreemdetalenonderwijs en de diverse thuistalen waarmee het onderwijs worstelt op één hoop te gooien.

Want niemand kan toch tegen meertaligheid zijn? Heel doorzichtig allemaal. Daniëls bleef zich ook afvragen of er een lerarentekort zou zijn in de grote steden als het daar allemaal even fantastisch zou zijn zoals de blauwroodgroene hipsters zich inbeelden. Om te onthouden is zeker dat figuren als De Ro, Meuleman en Caroline Gennez (sp.a) maar al te graag de deur op een kier willen zetten, hoe modieus ze hun praatjes ook verpakken.

Gennez citeerde ergens een cijfer van 20 procent anderstalige leerlingen. Zou dat echt zoveel zijn?

Beste bedoelingen Aan onderwijsminister Crevits de taak om olie op de golven te gieten. Aan de status van het Nederlands kan niet worden getornd.

Bovendien is het al dramatisch genoeg gesteld met de taalachterstand in ons onderwijs (nochtans het beste ter wereld, volgens het Vlaamse dogma).

Om taalversterking en niets anders moet het gaan, en misschien, eventueel, mogelijks, kan de thuistaal daar een beetje bij worden betrokken. Crevits wilde zich niet verbranden aan het doen en laten van het gemeenschapsonderwijs (wat als “vijandig” CD&Vminister aan te bevelen is), maar dat moet zich uiteraard wel aan de bestaande regelgeving houden. Vooralsnog ging ze uit van de beste bedoelingen van dat onderwijsnet.

Tenslotte heeft zij ons Nederlands zeer lief, en kunnen er niet genoeg “hefbomen” zijn om onze taal te versterken.

Wij dachten meteen aan een spreekwoord dat leert waartoe sommige goede bedoelingen zoal kunnen leiden.

6

Dwars door Vlaanderen Deontologie à la PS

Eén (groot?) Brussel

ingebed zit in de politieke praxis. Maar goed, het heeft zijn ‘merites’.

Wat te verwachten viel, gebeurde: een unanieme Franstalige afwijzing. “Geen sprake van” (Laurette Onkelinx); “Laat me niet lachen” (Benoît Cerexhe); “Niets meer dan traditionele slogans” (Olivier Maingain); “Brussel moet niet herdacht worden tegen de Brusselaars in” (Vincent Dewolf). Op gegeven ogenblik zijn we gestopt met het verzamelen van reacties. “Je moet dit generationeel bekijken”, benadrukt Smet voor wie “opportunity” inderdaad een “moral duty” is.

De jongere generatie ziet dat anders. Nu ja, uitgezonderd de MR-jongeren en de Ukkelse burgemeester Boris Dilliès, die een zekere openheid voor de idee aan de dag leggen, is de reactie van de ‘jongeren’ unisono negatief.

Stellen dat de Brusselse politiek geen al te beste reputatie heeft, is een open deur intrappen. Zeker na het Samusocial-schandaal is de geloofwaardigheid van de hoofdstedelijke excellenties naar een dieptepunt gezakt. Om daar wat aan te remediëren, stemde het hoofdstedelijk parlement een rist maatregelen die de openbaarheid van bestuur ten goede moeten komen.

Maar goed bestuur is niet enkel het toepassen van regels, het is ook een ingesteldheid.

Hoe de PS middels politieke benoemingen haar macht binnen de Brusselse administratie tracht uit te breiden, toont aan dat alvast bij die partij nog niets veranderd is, aldus N-VA-fractievoorzitter Van den Driessche.

Volgens zijn collega en Vlaams Belanger Dominiek Lootens nam het hele deontologieverhaal een valse start. Naar aloude politieke cultuur werd alles bekokstoofd in het besloten kringetje van de traditionele machtspartijen, en werd de kritische oppositie van zowel de linker- als de rechterkant van het politieke spectrum (Vlaams Belang en PvdA) er opnieuw angstvallig buitengehouden. Qua openbaarheid en transparantie was dat weer een statement dat kon tellen!

Wie blijkbaar ook overtuigd is van een schaalvergroting in Brussel, is sp.a-minister Pascal Smet. Hij hield een pleidooi voor 1 Brusselse politiezone, 1 Brussels OCMW en een fusie van de 19 gemeenten. Een pleidooi dat hem op banbliksems van de PS kwam te staan.

Zelfs Laurette Onkelinx kwam zich nog een keer moeien, vanuit het mondaine Lasne. Ze verweet Smet een haat voor de hoofdstad. Of de demarche van Smet enig politiek gevolg zal krijgen, is maar de vraag. Smet was al de koning van de aankondigingspolitiek, en met de verkiezingen in het vooruitzicht zal dat er niet op beteren. En zoals vaak is er bij Smet tussen woord en daad een meer dan hemelsbreed verschil.

Verwachting van VOKA

Pepperspray voor de brandweer

Politieke vaandelvlucht Dat een sp.a-plan voor Brussel een unanieme Franstalige afkeuring opleverde, lag geheel in de lijn van de verwachting. Het is de gekende reactie; zo eentje waarin de viervoeter van Pavlov zijn meerdere moet erkennen. Wanneer echter de decibels zijn weggedeemsterd, ontwaart men een verantwoordelijkheid die al veel te lang ontlopen wordt.

Wie zoals Brussels staatssecretaris voor Mobiliteit Pascal Smet (sp.a) de wat ergerlijke gewoonte heeft (spreekwoordelijk) te schieten op alles wat beweegt, loopt het risico dat zinvolle ideeën wel eens door de mazen van het net glippen. Te vaak tekent hij voor de waan van de dag, waarna zijn idee/opmerking/suggestie gegarandeerd in de plooien van de geschiedenis verdwijnt, en in vele gevallen gelukkig maar.

Neem nu zijn plan om in het hele Brussels Gewest een snelheidsbeperking van 30 km/ uur in te stellen (met collega Bianca Debaets (CD&V) als coauteur). “Het zal nog lang duren alvorens dit plan beleid wordt”, lezen we in La Libre Belgique. “Het voorstel is door de regering naar de Griekse kalender verwezen”.

Wat verder wordt ook de term “doodgeboren” gebruikt. Enkele dagen geleden was het weer prijs. We zitten in een “fin de régime, een aflopende periode” verklaarde de rode excellentie op een debat. Mooi, want al jaren is dat ook ons aanvoelen. Maar voor Smet betekent dit niet dat de traditionele instrumenten van de rechtsstaat niet opgewassen zijn tegen vele problemen die de samenleving teisteren (zoals ondergetekende het ziet), maar hij heeft het over ... de auto. “Over twintig jaar zullen de privéwagens verdwenen zijn”, voorspelt hij. Werkelijk? We durven de hoop uitspreken dat vooral zijn aanwezigheid op het politieke forum een aflopend verhaal is.

Moge hij snel dat oude idee van een B&B in Brazilië terug uit de kast halen.

Weense inspiratie Laten we intellectueel eerlijk blijven. Hoewel veel van zijn ideeën bedenkelijk zijn, soms zelfs ronduit bespottelijk, moet erkend worden dat er uitzonderingen bestaan die de regel bevestigen. Het plan van de sp.a voor Brussel heet #onebrussels. Het begint bij een aantal vaststellingen, als daar zijn: het is allemaal te complex, er zijn te veel politieke mandaten en de bevoegdheden zijn eindeloos versnipperd, wat aan het kafkaiaanse beleid dat zelfs een blinde ziet iets deterministisch geeft. Maar een oplossing is in de maak. Fuseren, vereenvoudigen, verminderen, enzovoort. Men moet over de grenzen durven kijken, benadrukt de sp.a. Voorbeelden als Wenen of Berlijn kunnen ons inspireren. Het is zo’n plan dat je zou verwachten van een buitenaardse consultant van de planeet Zork, pas neergestreken voor een missie. Niet een plan van iemand die al jaren

Moslimtelevisie De VRT gaat vanaf 10 december ook islamitische erediensten uitzenden. De VRT ziet dat als een service voor mensen die niet naar de vieringen kunnen gaan. En zo kunnen mensen elkaars geloof ook beter begrijpen, klinkt het. Dat hoort bij onze opdracht. Genk krijgt de primeur. De eerste islamitische uitzending zal opgenomen worden in de Hasaan Ebno Tabit Moskee in Genk. Waarschijnlijk zal het niet over onze democratie gaan en de vele ongelovigen, zoals Aboe Yoesoef Abdoellaah, een in Nederland predikende moslim, zegt: “Democratie is koefr (ongeloof).” Wij moslims geloven niet in democratie, maar onderzoeken het wel. We moeten weten waarom er in de islam geen plaats is voor democratie, waarom dit systeem niet werkt en wat de gevaren ervan zijn. “Democratie is het einde van de beschaving zoals we dat kennen.”

Vreemde berichten “Genkenaar aangehouden voor dieselfraude van 230 miljoen euro.” Het is almaar meer de gewoonte personen van vreemde origine die iets uitgespookt hebben als Genkenaar, Hasselaar, Tongenaar te benoemen. De journalistieke code eist dat. Het heeft blijkbaar geen meerwaarde om man en paard en kar te noemen. Zoiets met vier poten en daarachter twee of vier wielen, moet voldoende zijn. Dat de lezers van deze kranten ondertussen een reflex hebben van “het zal weeral ne vreemde zijn”, doet eigenlijk die vreemden onrecht aan, want het zijn natuurlijk niet altijd vreemden

7 december 2017

Ondertussen gaat de stad erop nagenoeg alle vlakken met rasse schreden op achteruit.

Terecht merkte Leuvens hoogleraar Rik Torfs enkele maanden geleden in De Standaard op dat Brussel de enige Europese hoofdstad is die er de voorbije twee decennia niet op is vooruitgegaan.

Smet moet in de tweet van Dilliès echter een lichtpuntje zien: “Altijd maar afwijzen (…) Het is hoog tijd dat de Franstalige Brusselaars ook met VOORSTELLEN om Brussel te verbeteren voor de dag komen.” Ergens raakt de prille veertiger de kern van de zaak.

Nog duidelijker is VOKA-baas Hans Maertens.

“Rudi Vervoort of zelfs Charles Michel zou dit debat over de toekomst van Brussel moeten dragen”, stelt hij in Le Soir. “Het zou interessant zijn aan de Franstalige partijen te vragen hoe zij de toekomst van Brussel zien. We hebben ze nog niet gehoord. Op dit moment hoor ik enkel non, non, non. (…) Ik verwacht van de Belgische politieke verantwoordelijken dat ze zeggen dat Brussel een sleutelrol in Europa te vervullen heeft. (….) er is een globaal actieplan nodig.”

Tiens, zei Bart de Wever niet ooit dat VOKA zijn baas was? Iets zegt ons dat Brussel een gemiste kans is geweest voor deze regering, inmiddels overgegaan in de modus ‘lopende zaken’. Intussen tikt de klok, groeit de (gespeelde) verontwaardiging, deint de stad uit (en exporteert vooral de minder prettige zaken die ze huisvest) en wordt ze de exponent van een écht ‘fin de régime’. Tijd is in deze geen bondgenoot.

KNIN.

Na de golf van vreemdelingengeweld die Brussel de jongste weken overspoelde, hield het Vlaams Belang een persconferentie waarop de partij acht voorstellen lanceerde om Brussel veiliger te maken.

Zo werd het voorstel gelanceerd om hulpdiensten, zoals ambulanciers en brandweerlieden, het recht te geven zichzelf te verdedigen met pepperspray. Ook stelden Lootens en Van Grieken onder meer voor om in Brussel een jeugdgevangenis te bouwen. Het eenmaken van de Brusselse politiezone kwam uiteraard ook ter sprake.

Trouwens, de Brusselse N-VA had hierover een motie ingediend in het Brussels Parlement.

Die motie kreeg weliswaar de steun van het Vlaams Belang, maar niet zonder een sneer naar Jambon. Dat Jambon in de Kamer weigert het nodige te doen om de politiezones te fuseren, en dat de week erna de N-VA in Brussel zo’n motie indient, dat kan er bij Lootens niet in.

Burgermars tegen geweld De rellen in Brussel, daar moeten we u niets meer over vertellen. De beelden spraken voor zich.

Een Brusselaar wilde daarom aanstaande zondag een “burgermars” organiseren, tegen stedelijk geweld. Het initiatief was eveneens bedoeld om de politiediensten en de hulpdiensten een hart onder de riem te steken.

Ook de getroffen handelaars van de Lemonnierlaan zouden aan de mars deelnemen en er het woord voeren.

De initiatiefnemer van de mars, ene Frédéric Erens, wilde reageren omdat hij in Brussel werkt en zijn zoontje er naar school gaat, op een boogscheut van de Lemonnierlaan. Opzet was dat iedereen welkom was, over elke partijpolitieke of maatschappelijke grens heen.

Maar, Frédéric Erens is ook een gekend Vlaams Belanger in Brussel. In een vorig leven was hij gemeenteraadslid en lid van het Brussels Parlement. Vandaag is hij minder actief in de partij, voornamelijk door zijn professionele activiteiten, al zit hij nog in het bestuur van het Vlaams Belang in Brussel. Hij benadrukte dat de burgermars een persoonlijk initiatief is, los van eender welke partij. Zo had de linkse vereniging “Bruxelles Zone Antifasciste” het niet begrepen. De antifascisten riepen onmiddellijk op om tegen te betogen. Resultaat… Burgemeester Close (PS) heeft de burgermars van Erens verboden. De antifascisten, die verzamelen zondag om 12.30 uur aan de kantoren van het Vlaams Belang op het Madouplein.

die het rechte pad verlaten. De dieselfraude werd georganiseerd door een Turkse bende die op het industrieterrein in Opglabbeek met een ontkleuringsinstallatie ruim 100.000 liter rode stookolie ontkleurde. De Turkse Genkenaar moest in oktober voor de rechter in het Duitse Regenburg verschijnen, omdat men bij hem 147 kilo heroïne gevonden had. Hij is voortvluchtig.

Brugge in nood Het gaat niet goed met de Breydelstad, de hoofdstad van de kustprovincie. Toenemende (kinder)armoede, jongens- en meisjesbendes verpesten de stationsbuurt, veelvuldig spijbelen wordt vastgesteld en te weinig aangepakt, het aantal wietplantages stijgt ieder jaar, de mobiliteit zelfs na aanpassingen, neemt af met files zelfs buiten de spitsuren als gevolg, 80 procent van de ondernemers is niet tevreden over het beleid, voorziene werkzaamheden zoals nieuw(e) voetbalstadion(s), fietsersbruggen aan de Boeveriepoort, tijdelijke brug Kruispoort, nieuw sas, verbetering ringvaart, Steenbruggebrug … blijven vertraging oplopen. De begroting is in evenwicht, dat wel, maar enkel door de verkoop van stadsgebouwen. Burgemeester Renaat Landuyt gebaart van krommenaas; hij vindt het niet zo erg. Anderen zullen het wel oplossen. Zijn partijgenoot André van Nieuwkerke weet te vertellen dat het allemaal de schuld is van de blanke haatpredikers van de partij die wij niet mogen, kunnen of durven noemen en die sedert 1980 onze maatschappij vergiftigt!

Boontje komt om zijn loontje Zelden Het Nieuwsblad met zoveel genoegen opengeslagen als toen op de voorpagina werd aangekondigd dat Bart de Wever in het Latijn juichte om een overwinning.

Hij gebruikte daarvoor een spreuk van filosoof Cicero: “Accipere quam facere praestat iniuriam.” Het is beter onrecht te ondergaan dan te begaan. Met andere woorden, “boontje komt om zijn loontje”. Het Nieuwsblad (tegenwoordig de echte stadskrant van Antwerpen) had een peiling gedaan over het stemgedrag dat de sinjoren zouden vertonen nadat uitkwam dat bijna het voltallige Antwerpse college op een verjaardagsfeestje was geweest van een bouwondernemer. De sp.a en Groen die, samen met “onafhankelijken”, een kartellijst vormen voor de gemeenteverkiezingen van volgend jaar, dachten dat ze hiermee De Wever en zijn aanhang grandioos konden vloeren. Niets is minder waar.

Stel dat die verkiezingen vandaag plaatsvin-

den, hoe zouden de Antwerpenaars dan stemmen? En kijk, de sinjoren straffen gewoon de aanklagers af. Zijnde groene Wouter van Besien, die de lijst trekt, en roodhuid Tom Meeuws, derde op de lijst. Meeuws tafelde zelf al een half dozijn keren met de lobbyist van de bouwonderneming.

De keuze van de Antwerpenaren is duidelijk: N-VA krijgt bijna 40 procent van de stemmen, terwijl haar tegenstrever “Samen” het moet hebben van een schamele 25,2 procent.

Merkwaardig is dat Vlaams Belang uit de peiling komt met 12,1 procent, en dat CD&V en Open Vld elk amper boven 6 procent uitkomen. De extreemlinkse PVDA blijft met 9,4 procent onder de eigen verwachtingen. Houden zo!

Pagadder

7

Onze naaste buren

7 december 2017

Den Vaderlandt ghetrouwe

File

Een goede raad van ome Willem. Blijf uit de buurt. Ze lachen hier met de files van 400 kilometer bij de zuiderbuur: een eitje. 900 kilometer file wordt hier de nieuwe norm.

Unesco te laten erkennen. Maar om de A8 en de A9 te verbinden, moet die Stelling doorbroken worden en de Unesco weigert mordicus toestemming te verlenen.

24 uurseconomie

Stelling van Amsterdam

Verkeersdeskundigen verwachten nog deze winter 1.000 kilometer file. Dat wordt iets voor januari, want net als november is dat een drukke maand. Weinig mensen zijn met vakantie en door de duisternis en het gure weer gebeuren veel ongelukken. Maar dat zijn niet de enige oorzaken. Trots melden politici dat de werkloosheid smelt als sneeuw voor de zon. Dat klopt, maar dat betekent ook dat meer auto’s de weg opgaan en dat het asfalt dichtslibt. In dat opzicht is de 24-uurseconomie een echte ramp. Nederlanders kopen veel meer op het internet dan Vlamingen. Zeker de jonge generaties bestellen maar lukraak jurken, broeken en schoenen. Als het wat knelt of de kleur is net iets anders dan op het pc-scherm zenden ze alles maar terug. Dag in dag uit worden hier tienduizenden pakjes besteld en weer geretourneerd. Met alle gevolgen van dien op de wegen. De ANWB (de Nederlandse evenknie van de VAB) verwacht in de volgende jaren een stijging van de filekilometers met 70 procent. Gruwelweg nummer 1 is de autosnelweg tussen Amsterdam en Almere. Daar heb ik al bumper aan bumper gereden eind juli en begin augustus, als half Nederland in het buitenland vakantie viert. Maar ook de A4 Rotterdam-Den Haag-Leiden-Amsterdam en de West-Oostverbinding Den Haag-Gouda-Utrecht-Amersfoort zijn autofuiken.

Zoals overal in de wereld is de verkeerssituatie rond de hoofdstad penibel. De A10 is een snelweg en tezelfdertijd een ringweg rond Amsterdam, en concurreert probleemloos met de Brusselse Ring. De belangrijkste partij van de hoofdstad, D66, pleit daarom voor een regionaal tolsysteem. Waarschijnlijk zonder succes, want de Nederlanders zijn zeer anti. Ze haten de Franse péage en ze worden hysterisch bij de gedachte aan tol op Vlaamse wegen. De directe omgeving van de hoofdstad heeft nog een ander leuk probleem. Noordoostelijk boven Amsterdam gaat de autosnelweg A8 over in een gewone weg.

Er is dringend een verbinding nodig met de A9 in het westen (Haarlem-Alkmaar), maar Nederland heeft zich twintig jaar geleden in de voet geschoten. Naar analogie met de Antwerpse fortengordel liet de Nederlandse regering tussen 1880 en 1920 een 135 kilometer lange watergordel rond de hoofdstad optrekken, bewaakt door 45 forten. In 1914 beslisten de Duitsers op het laatste ogenblik toch niet door NederlandsLimburg te trekken, dus bleef het land uit de oorlog. In 1940 capituleerde Nederland na nauwelijks vier dagen; op 15 mei trokken de Duitsers probleemloos Amsterdam binnen, zonder dat één fort één schot gelost had. De “Stelling van Amsterdam” moest dan maar toeristisch uitgebaat worden en in 1996 slaagde Nederland erin die gordel als werelderfgoed door de

EU-satrapen en 100.000 nieuwe Amsterdammers Nog verkeersproblemen. Door de Brexit is Nederland erin geslaagd het Europees Medicijnenagentschap binnen te halen dat in Londen gevestigd was. Amsterdam won bij … lottrekking van Milaan. Dat betekent 900 overbetaalde bureaucraten, die uiteraard een splinternieuw kantorencomplex eisen (kosten 215 miljoen euro), al zijn er meer dan genoeg lege kantoorgebouwen. Die eurocraten moeten ook wonen, dus rijzen de huizenprijzen binnenkort nog meer uit de pan. Die dames en heren zijn niet geneigd de fiets te nemen, dus, nog meer auto’s, nog meer vluchten van en naar Schiphol. Maar Amsterdam heeft een oplossing voor het woningentekort. De stad laat vijf reusachtige woontorens van 125 meter hoog bouwen, goed voor 5.500 appartementen. En in het westelijk havengebied wordt gedacht aan de bouw van ongeveer 50.000 woningen (u leest dat goed) voor 100.000 nieuwe Amsterdammers op vroegere bedrijfsterreinen. Neem “nieuw” maar letterlijk, want veel van die “nieuwelingen” zullen nauwelijks een woord Nederlands kennen. En het verkeer dan? Geen groot probleem.

Er worden nauwelijks parkeerplaatsen voorzien, want in tegenstelling tot de EU-satrapen moet het gewone volk zich maar te voet, per fiets of met het openbaar vervoer verplaatsen.

Willem de Prater

De Nederlandse taal verbindt ons allemaal “De Nederlandse taal verbindt ons allemaal. En sluit 4 op 10 leerlingen uit, maar dat interesseert de N-VA geen fluit!” Rijmelaar van dienst is niemand minder dan de Gentse schepen van Onderwijs, en boegbeeld van Groen, Elke Decruynaere.

Hiermee toont ze niet alleen haar misprijzen voor N-VA, maar ook wat ze denkt over het Nederlands: een taal die vier op de tien kinderen uitsluit! Wie het met de jongedame niet eens is, is bovendien een slecht mens, geen fluit geïnteresseerd in het welzijn van kinderen. In het echte leven, mevrouw de schepen, kunnen mensen met de beste bedoelingen heel verschillende standpunten innemen.

Wie zichzelf het monopolie van ‘weldenkende’ geeft, bewijst alleen maar bekrompen of onvolwassen te zijn.

De kritiek van N-VA op het voornemen van GO! om leerlingen hun thuistaal te laten spreken op de speelplaats en in de klas, deed onze groene schepen reageren als door een wesp gestoken. Al drie jaar geleden voerde ze het gebruik van de thuistaal in de Gentse stadsscholen in. Daar is ze bijzonder trots op. Ook vertelde zij toen dat kinderen straf kregen als ze een woordje Turks of Arabisch durfden spreken.

Ze kregen zelfs plakband op hun mond geplakt (alsof een leerkracht die zoiets zou doen niet op staande voet zou worden ontslagen, en terecht). Ze zwaaide met hetzelfde wetenschappelijk onderzoek dat kinderen zich beter voelen op school als zij hun moeder-

taal mogen spreken. Daaruit volgde dan dat kinderen ook beter zouden leren. Probleem is dat uit het onderzoek helemaal geen leerwinst blijkt, en ook geen betere kennis van het Nederlands. Wat zou na bijna vier jaar het resultaat zijn? Halen de anderstalige kinderen in Gent betere schooluitslagen? Daarover hebben we onze schepen nog niets horen zeggen.

Vreemd, toch?

Met ons slecht karakter vinden wij dit bijzonder amusant. Nog maar enkele maanden geleden stonden Gentse rode schepenen de loftrompet te steken over de sterke Gentse Turkse gemeenschap, die een nieuwe supermoskee meer dan verdiende. Was dat dan geen segregatie?

Een eigen Gents-Turkse partij, dat verdienen ze blijkbaar niet. Ze moeten netjes dank u wel zeggen, in de rode schaapsstal blijven en braaf op de vreemde namen op de rode lijst stem-

men. Geen wonder dat een jongere generatie Turken dat paternalisme beu is. Ook het circulatieplan heeft brokken gemaakt. Net in een aantal Turkse wijken treft het de handelaars flink in hun portemonnee. De onvrede over het fanatieke anti-autobeleid van onze groene schepen straalt af op zijn rode kartelpartner.

Het ziet ernaar uit dat bij de komende verkiezingen flink zal gevochten worden om de stem van de Turkse Gentenaars.

Mathildis

Vechten om de Turkse kiezers Volgend jaar komen er in Gent bij de gemeenteraadsverkiezingen misschien zelfs twee “multiculturele partijen” op. De Limburger Ahmet Koç zegt dat hij al enkele BGT’s (bekende Gentse Turken) heeft kunnen strikken. Ook Abou Jahjah zou samen met Meryem Kaçar, ex-senator voor Groen, proberen een lijst uit de grond te stampen.

Of het met die partijen iets wordt, moeten we afwachten. Feit is dat dit de socialisten bijzonder zenuwachtig maakt. Schepen Tapmaz, Turk van dienst, mocht reageren. Volgens hem is de tijd voorbij dat Turken enkel stemden voor politici met een vreemde naam.

Die nieuwe partijen doen aan segregatie, in tegenstelling tot zijn eigen partij die een inclusief beleid voert.

Ambras bij de Waalse Lijn De Waalse MR-cdH-regering wil de TEC, de Waalse vervoersmaatschappij en tegenhanger van De Lijn in Vlaanderen, afslanken. Daarnaast moet er een minimumdienstverlening komen. De Waalse vakbonden vinden dat niet kunnen, en dan vooral de rode overheidsvakbond CGSP. Zes dagen op zestig werkdagen, dat is het aantal dagen dat de Waalse busvervoermaatschappij TEC sinds begin september het werk heeft neergelegd. De stakingen bij de TEC zijn klassiekers. Of het nu om Waalse besparingen gaat of ingrepen door de federale regering, na wapenbouwer FN Herstal is het rode bastion van de TEC één van de eerste om syndicale druk te zetten.

Besparen Dat is de voorbije weken duidelijk geworden, nu de Waalse MR-cdH-regering van plan is op een aantal beleidsdomeinen een andere koers te varen. De doelstelling van de Waalse regering-Borsus houdt in dat er serieus mag worden bespaard op de Waalse overheidsadministratie en dus ook de SRWT (Société régionale wallonne de transport). Dat is de overkoepelende organisatie van de regionale Waalse transportmaatschappij TEC, de Waalse tegenhanger van De Lijn. De Waalse regering wil de TEC naar Vlaams model omvormen. Om te beginnen betekent dat een minder zware administratieve structuur.

De verschillen tussen het noorden en het zuiden van de taalgrens vallen op. In Vlaanderen zijn er 11 bestuurders voor De Lijn, in Wallonië zijn dat er 107. De Lijn telt in Vlaanderen vijf regionale directeurs. De TEC heeft vijf aparte provinciale

beheerders waarbij het erop neerkomt dat er vijf aparte Waalse busmaatschappijen zijn met tientallen directeurs. Volgens de Waalse regering is dat een absurde situatie.

Maar in haar poging om te rationaliseren botst ze snel op een muur. De vakbonden voeren sinds eind november de druk op om elke fusie en beperking van het aantal structuren tegen te houden. Vooral in Charleroi, Luik en Verviers volgt de ene staking de andere op, in de hoop de herstructurering tegen te houden. Maar Waals minister van Mobiliteit Carlo Di Antonio (cdH) blijkt vastbesloten. De TEC wordt afgeslankt. Bovendien wordt voor de Waalse busmaatschappij ook een minimumdienstverlening ingevoerd. In april 2018 moet het systeem worden ingevoerd. Concreet komt het erop neer dat werknemers van de TEC tijdig laten weten of ze al of niet gaan staken.

Op die manier kan een dienstverlening gegarandeerd worden met de werknemers die het werk niet neerleggen. Voor de vakbonden is dat echter een aantasting van het stakingsrecht.

Maar de Waalse regering, de eerste in bijna dertig jaar zonder de PS, is niet van plan om in te binden.

Staken Vooral de Waalse socialistische overheidsvakbond CGSP, de tegenhanger van de ACOD, hoopt met stakingen het tij toch

Li bia bouquet te kunnen keren. De rode vakbond probeert de christelijke en liberale vakbond mee te krijgen door de aandacht te vestigen op andere dossiers.

Zoals de plannen om de arbeidsduurvermindering voor werknemers ouder dan 60 jaar bij de TEC in te perken. Ook de overgang van het contractueel naar een statutair contract zou moeilijker verlopen. Maar het enthousiasme bij de andere vakbonden blijft minder groot dan bij de CGSP. Toch is het niet zeker dat de besparingen effectief worden doorgevoerd. Kan de MR-cdH-ploeg deze sanering nog opleggen in het anderhalve jaar dat de regering aan de macht is? De kans is klein, zeker omdat de vakbonden van de ambras bij de TEC gebruik zullen maken om de onderhandelingen te rekken.

Ook hopen ze dat de stakingsgolf overslaat naar de rest van de Waalse overheidsadministratie.

Maar de MR en de cdH geven niet op. De Waalse regering zou kunnen scoren in de aanloop naar de verkiezingen van 2019. Minister-president Willy Borsus zou kunnen zeggen: de vakbonden van de TEC houden elke hervorming tegen en zij zijn verantwoordelijk voor de stakingen. Dit raakt de Waalse publieke opinie, sinds in de lente van vorig jaar studenten en scholieren omwille van een staking niet eens wisten of ze tijdig op school zouden raken voor hun examens. De ‘goodwill’ ten opzichte van de syndicaten is sindsdien zelfs in de rode delen van Wallonië fel verminderd.

PICARD

8

De wereld rond

7 december 2017

Diplomatieke valies

Hard border Net toen optimisme opborrelde in de Brexit-onderhandelingen liep het grondig mis. Het was al een poos duidelijk dat de Ierse noot hard om kraken was, toch was een compromis in de maak. Premier May zat in Brussel met de hoge omes van de EU, toen ging het gebeuren, maar die ene partij uit Ulster, klein maar noodzakelijk voor de Torymeerderheid, trok er de stekker uit. En nu? Ja, wat nu?

De stemming over de zogenaamde Brexit, inmiddels al 18 maanden geleden, kwam voor velen als een donderslag bij heldere hemel. Maar ondanks de verrassing, wist elke waarnemer van zodra het eindresultaat bekend raakte dat dit een pak moeilijke dossiers op tafel zou gooien. De meeste waren overigens al gekend. Maar alsof dat nog niet volstond, groeide één kwestie, een non-issue waar niemand aan dacht, uit tot het te ontgrendelen dossier om een nieuwe fase van de Brexitgesprekken te kunnen aansnijden. De voorbije maanden werden verschillende benamingen bedacht. Van Ierse knoop tot Ierse kwestie, maar in werkelijkheid is het niet ingewikkeld.

De zelden prettige Ierse geschiedenis zorgde ervoor dat het Noorden geen deel uitmaakt van de Ierse republiek die de soevereiniteit over de rest van het eiland uitoefent. Noem het Noord-Ierland of Ulster, feit is dat de six counties een onderdeel zijn van het Verenigd Koninkrijk en dus als gevolg van de Brexit-beslissing uit de EU gelicht zullen worden. En dat heeft zo zijn gevolgen voor de 500 km lange grens die het Noorden van de Republiek scheidt.

De betekenis van de Goede Vrijdagakkoorden van 1998 kan niet miskend worden. Er bleek dan toch een einde te kunnen komen aan het verscheurende conflict van vele jaren. Meer nog, zowel de radicale Unionistische dominee Ian Paisly als de voormalige IRA-leider Martin McGuinness traden toe tot één gemeenschappelijke regering. Beide zijn inmiddels niet meer (Paisly overleed in 2014; McGuinnes in maart dit jaar), en het boeltje flakkerde ondanks verschillende provocaties niet op.

Londonderry Op zijn minst zo belangrijk was de rol die het Europese eenmakingsproces speelde. Door de simultane toetreding van zowel de Ierse Republiek als het Verenigd Koninkrijk tot de

EEG in 1973, kwamen beide delen van Ierland in die eengemaakte markt te liggen. Het kader dat door de Goede Vrijdagakkoorden geschapen werd, zorgde ervoor dat de economische mogelijkheden ten volle benut konden worden. Steeds minder werd de grens als dusdanig ervaren. De cijfers liegen er niet om. 40 procent van de ondernemingen van het Noorden wordt via het Zuiden bevoorraad. Er is ook een dagelijkse trek van duizenden arbeiders naar zowel Noord als Zuid. Nog eentje: zomaar even 25 procent van de export van het Noorden vertrekt richting Republiek. Maar nog belangrijker dan de economische indicatoren is de psychologische ervaring. Wat ooit een lijn vol checkpoints was, oogt vandaag als de BelgischNederlandse grens zoals we die al lang kennen, een half mensenleven voor Schengen een feit werd.

En toen was er de Brexit-stemming Democratie heeft zo zijn keerzijde. Het resultaat kan tegenvallen, dat is het permanente risico, maar een grondige doorlichting van het stemgedrag kan een aanzienlijke verdeeldheid aan het licht brengen. De protestantse bevolking in het Noorden (nog steeds licht in de meerderheid) stemde overtuigend voor een vertrek uit de EU, terwijl de katholieke bevolking net andersom deed. In de stad Derry (Londonderry voor de Unionisten) stemde 78 procent van de bevolking tegen de Brexit, niet toevallig ongeveer het aandeel katholieken in de bevolking. Uiteindelijk zou in de regio 55,8 procent tegen stemmen, ruim 440.000 kiezers. Een fractie van de 15,2 miljoen die een vertrek uit de EU verkozen (het remain-kamp behaalde 13,26 miljoen stemmen).

Na die beruchte junidag in 2016 werd duidelijk dat de spoken uit het verleden wel eens terug konden opdoemen. Want die grens die er geen meer leek te zijn, zou er opnieuw één

worden. En niet zomaar eentje: onmiddellijk ook een buitengrens van de EU. De vrees voor de terugkeer van een hard border deed de Ierse regering in actie schieten. De Britten hebben het zelf gezocht, dat ze maar een oplossing bedenken, was de boodschap. Dat de relatie tussen beide premiers stroef zat, hielp niet echt. Geen oplossing, geen steun voor om het even welk Brexit-akkoord, was de opinie van Dublin. Een vetorecht is er nu eenmaal niet enkel om te dreigen.

DUP Afgelopen maandag was D-day. Van de drie pijnpunten, centen, de bevoegdheid van het Hof van Justitie en de ‘Ierse kwestie’, blijkt net dat laatste voor de grootste moeilijkheden te zorgen. Of hoe een non-probleem van weleer de bananenschil van het moment kan worden.

Zeker wanneer men de kwestie in historisch perspectief plaatst, hoeft er geen probleem te zijn. In het verleden werden wel meer handelsakkoorden gesloten tussen het VK en Ierland, een logisch gevolg van de nauwe economische verstrengeling. In 1938 deden ze het, en nog eens in 1965. Op dat moment ging 70 procent van de Ierse export naar het VK en de helft van wat ingevoerd werd kwam ook uit die hoek.

Dublin wou absoluut bij de EEG, maar gezien die economische realiteit kon dit enkel samen met het VK. Maandag zag het ernaar uit dat een compromis bereikt kon worden. Londen engageerde zich dat niets zou wijzigen aan de handelsvoorwaarden tussen Noord-Ierland en de Republiek. Het VK stapt uit de EU, Noord-Ierland dus ook, alleen zou voor dat stukje een aparte regeling gelden.

En dan loopt het fout. De Democratic Unionist Party (DUP) uit Noord-Ierland verzet zich. Het is heel het VK, met dezelfde regels en zonder uitzondering, of niet, klinkt het. En niet onbelangrijk, de partij van Paisly maakt met tien zetels – beste resultaat ooit – in Westminster niet alleen deel uit van de meerderheid van premier May, ze is onontbeerlijk voor het overleven van de coalitie. Zo’n realiteit verschaft een politieke hefboom die ze dan ook gebruikt. Wordt vervolgd. Michaël Vandamme

Buitenlands spervuur Officiële no-gozone

Oude zondebokken

In Seine-Saint-Denis, een geïslamiseerde voorstad van Parijs, heeft de pakjesbezorgingsdienst Chronopost haar dienstverlening gestaakt omdat de veiligheid van het personeel niet langer gehandhaafd kan worden. Chronopost is een onderafdeling van La Poste, de officiële Franse posterijen, en het is voor 73,7 procent in bezit van de Franse staat. Niet zo lang geleden moest de redactie van Fox News zich verontschuldigen omdat ze had beweerd dat er in Frankrijk “no-gozones” waren. Volgens de politiek correcte versie van de feiten bestaan “no-gozones” alleen in de propaganda van islamofoben en rechtse extremisten. Nu geeft de Franse overheid dat onrechtstreeks maar openlijk toe, door een deel van haar postdiensten te schrappen. Overigens, president Macron heeft het probleem al erkend. Tijdens het bezoek van president Trump aan Parijs voor de jaarlijkse viering van de Bastilledag werden in Seine-Saint-Denis en soortgelijke banlieues 897 auto’s in brand gestoken en raakten 13 politiemensen gewond bij aanvallen van “jongeren.”

Nicolaas II, de laatste tsaar van Rusland, werd in 1918 samen met zijn familie, zijn dokter en zijn bedienden door bolsjewieken vermoord in het Ignatiev Huis. De Sovjet-Unie was nog niet volgroeid en de moordpartij verliep zeer chaotisch en amateuristisch. Veel slachtoffers overleefden de eerste schietpartij en werden daarna afgemaakt met bajonetten en geweerkolven. Enkele daders hebben hun misdaad in detail en met schaamteloze trots beschreven. Er zijn nauwelijks historici die de feiten in twijfel trekken. Russische onderzoekers konden in 1991 en nogmaals in 2007 met behulp van DNA-onderzoek de lichamen identificeren.

Maar de Russische Orthodoxe Kerk bleef die wetenschappelijke analyses in twijfel trekken.

Zij wilde absoluut “bewijzen” dat de tsarenfamilie door Joden was vermoord en onthoofd, volgens een kabbalistisch ritueel. Uit de skeletten blijkt nochtans dat van onthoofdingen geen sprake was. Ja, er waren joodse bolsjewieken, maar er is niet één geval bekend van religieuze joodse bolsjewieken, en al helemaal niet van kabbalistische bolsjewieken. De kabbalisten hebben nooit rituele moorden gepleegd en er waren toen nauwelijks Russische kabbalisten. De boze geest achter deze complottheorie is bisschop Tikhon, “biechtvader” en vertrouweling van Poetin. Het is onwaarschijnlijk dat een intelligente KGB’er als Poetin zo’n verhaal gelooft, maar het past in zijn politieke kraam. Als hij de moorden op de tsarenfamilie in de schoenen schuift van de Joden, blijven zijn communistische voorlopers buiten schot, wordt zijn geliefde Sovjet-Unie niet in diskrediet gebracht en krijgt hij tegelijk de steun van miljoenen antisemitische Russen en de nog slaafsere trouw van de Russische Orthodoxe Kerk. Winst aan alle kanten!

Afwijzingsfront Een grootschalige internationale opiniepeiling uitgevoerd door het Nézöpot Instituut toont aan dat 74 procent van de ondervraagden in Bulgarije, Roemenië, Servië, Slovakije, Kroatië, Tsjechië, Oostenrijk Hongerije, Polen en Duitsland negatief staat tegenover het immigratiebeleid van de EU. Bij de Slovaken en de Hongaren is dat zelfs 89 procent, bij de Tsjechen 88 procent. Zelfs Duitsland scoort nog altijd 58 procent afwijzende reacties. Een vergelijkbaar onderzoek wees uit dat ook in Griekenland, Italië en Frankrijk een meerderheid van de bevolking negatief oordeelt over immigratie. Het zegt iets over het desastreuze democratische deficit in die genoemde landen… In goed functionerende democratieën zou er niet zo’n diepe kloof mogen gapen tussen het beleid van de politici en de opvattingen van de kiezers. In Groot-Brittannië heeft de politiek correcte indoctrinatie beter gewerkt.

De meningen zijn daar zeer verdeeld: slechts 34 procent van de ondervraagden vond de effecten van de immigratie negatief, iets minder dan de 35 procent die ze positief vond. En dan blijven er 31 procent die niet wilden of durfden zeggen wat ze ervan vonden. Begrijpelijk, want je kunt voor het minste vervolgd worden wegens islamofobie of aanzetting tot haat.

Trump, red ons!

Jayda Fransen van Britain First heeft de hulp ingeroepen van president Trump voor de bevrijding van Groot-Brittannië. Zij had enkele islamkritische video’s gepost en president Trump had die via Twitter verspreid. Dat leidde bij de Britse bestuurselite tot een aanval van politiek correcte razernij. Theresa May en de aartsbisschop van Canterbury veroordeelden de video’s. Sadiq Khan, de Pakistaanse burgemeester van Londen, en de Schotse premier Sturgeon wilden dat een gepland staatsbezoek van Trump (februari 2018) afgezegd zou worden. Een parlementslid van Labour eiste dat Trump gearresteerd zou worden als hij ooit

voet op Britse bodem zette. Een Schots parlementslid, ook van Labour, vond dat Trump een misdaad had gepleegd door “aan te zetten tot raciaal-religieuze haat”. President Trump is veilig voor al die kleine tirannetjes, maar Jayda Fransen niet. Zij riskeert een langdurige gevangenisstraf.

FSB = NKVD De zogenaamde “Poolse operatie” maakte deel uit van Stalins grote terreur in de jaren 1937 en 1938. De NKVD, de voorganger van de KGB en de huidige FSB, arresteerde toen 140.000 mensen die zogezegd deel uitmaakten van een Pools spionagenetwerk. Daarvan werden er 100.000 geëxecuteerd. Iets uit een ver, beschamend verleden? Iets waarover nu vrijuit gesproken en geschreven kan worden?

Niet volgens de FSB van Poetin. Eind november was de bekende Poolse historicus Henryk Glebocki, gespecialiseerd in Pools-Russische relaties, in Sint-Petersburg om in de archieven te werken. Hij gaf er ook een lezing over de “Poolse operatie” en niemand legde hem een strobreed in de weg.

Maar toen hij naar Moskou reisde, werd hij daar prompt gearresteerd, overgedragen aan de FSB en op de eerste trein terug naar Polen gezet. Hij had nog geluk. Hij werd niet opgesloten, niet mishandeld, niet door “onbekenden” vermoord. Alleen maar het land uitgezet.

In Poetins Rusland is dat geluk hebben. Glebocki mag nooit meer Rusland binnen. Kritiek leveren op de Stalinterreur… Hoe durft hij? Hij moet wel een CIA-agent zijn. Het is maar een

incidentje, maar het bewijst hoezeer de FSB van Poetin zich identificeert met de NKVD. Hoezeer Rusland nog steeds niet de draden heeft doorgesneden met de terreur en de massamoorden van de Sovjet-Unie.

Twee bloedige dynastieën De voorbije zes maanden werden twee vrachtschepen onderschept die vanuit NoordKorea onderweg waren naar Syrië met een lading chemische wapens. Dit gebeurde in het kader van de samenwerking tussen het Syrische Scientific Studies and Research Centre en het Noord-Koreaanse KOMID, dat zich officieel met mijnbouw bezighoudt, maar in werkelijkheid met wapenexport. Voor Noord-Korea is wapenexport één van de weinige inkomstenbronnen. Voor Syrië is dit een kans om zijn voorraad massavernietigingswapens aan te vullen, nadat het in 2015 een deel daarvan – maar natuurlijk niet alles! – onder internationale controle had laten vernietigen, waardoor een Amerikaanse militaire interventie op het nippertje werd vermeden. Die wapenleveringen zouden niemand mogen verbazen. In 1995 kocht Syrië al Scudraketten in Noord-Korea en in 1997 materiaal voor de ontwikkeling van ballistische raketten. Het geheime Syrische kernwapenprogramma liep ernstige vertraging op toen de Israëlische luchtmacht in 2007 een door Noord-Koreanen gebouwde nucleaire onderzoeksreactor nabij de stad Deir ez-Zor platbombardeerde. Noord-Korea leverde overigens eerder al ballistische raketten aan Hezbollah en Hamas, met Syrië als tussenstation.

Het nabije buitenland

7 december 2017 MACRON IN AFRIKA

SI LA FRANCE M’ÉTAIT CONTÉE

De tijd dat Frankrijk in Afrika zijn invloed liet gelden via allerlei obscure netwerken is voorbij, liet president Macron vorige week in Ouagadougou weten. Niet zozeer omwille van morele principes is Frankrijk terughoudender.

Parijs heeft niet meer de middelen om Franstalig Afrika als de economische en politieke achtertuin te beschouwen.

Eind november kwamen zo’n 5.000 vertegenwoordigers van Afrikaanse en Europese regeringen bijeen op een AfrikaansEuropese top in Abidjan (Ivoorkust). Centrale thema’s waren de migratie, de slavenhandel in Noord-Afrika en de demografische uitdaging van het zwarte continent. De Franse president Emmanuel Macron deed er alles aan om zich in de kijker te werken. Niet alleen omdat hij aan een ronde van Afrika bezig was, ook omdat Frankrijk lange tijd een deel van Afrika, meer bepaald de Franstalige landen, als zijn economische en politieke achtertuin heeft beschouwd, zelfs nadat het dekolonisatieproces op gang was gekomen.

Iedereen keek uit naar het discours van Macron. Ging hij voort op de lijn van zijn voorgangers, waarbij een sterke Franse betrokkenheid in Afrika als een onderdeel van de ‘raison d’état’ werd beschouwd?

reerde naar het koloniale verleden: “Er zijn fouten en misdaden geweest, grote dingen en gelukkige. Maar de misdaden van de Europese kolonisering zijn onweerlegbaar.” Een politiek correct en links-liberaal discours, al was het een succes dat Macron de positieve elementen van de kolonisering vermeldde. Maar het belangrijkste was dat Macron benadrukte dat “er geen Franse Afrikapolitiek meer is”. Versta: bemoeienissen van Frankrijk in zwart Afrika zijn niet meer van deze tijd.

De bedoeling van Macron is in de regio een meer neutrale houding aan te nemen. De Afrikanen moeten hun zaken meer onder elkaar regelen. En als hier en daar in Afrika nog Franse troepen zijn, dan voor tijdelijke ordehandhaving, niet om een regime te steunen.

Als Frankrijk geïnteresseerd is in Afrika, dan is het omwille van morele principes van vrijheid en rechtvaardigheid, aldus Macron. De Franse president bezoekt op zijn reis door het continent ook Ghana, een Engelstalig land. Als teken dat Macron verder kijkt dat de francofone achtertuin ten zuiden van de Sahara.

Die ethische principes, volgens dewelke Europese grootmachten hun neus niet langer in de Afrikaanse zaken moeten steken, verbergen een diepere malaise: Frankrijk heeft gewoon de middelen niet meer om militair sterk aanwezig te zijn in Afrika. Wil Macron de Franse staatsfinanciën saneren, dan betekent dat minder avonturen in de regio rond de evenaar. En met de hoge terreurdreiging zijn de Franse troepen veel meer nodig op het thuisfront. Het is het einde van het aloude ‘Françafrique’.

Een boodschap aan de jeugd Meer nog werd uitgekeken naar Macrons toespraak in Ouagadougou, de hoofdstad van Burkina Faso. Het werd een trendbreuk. Ten eerste, Macron sprak er niet voor een groep oude Afrikaanse leiders. Neen, zijn toehoorders waren universiteitsstudenten. Niet onbelangrijk als we weten dan 60 procent van de Afrikaanse bevolking jonger is dan 30 jaar.

Macron gaf een duidelijke boodschap mee toen hij refe-

Van de Gaulle tot Hollande Het is bekend dat Frankrijk zijn voormalige Afrikaanse kolonies nooit echt heeft willen loslaten. President Charles de Gaulle

VERZWAKTE ONDERHANDELINGSMACHT

sitie (meer). Immers, de Britse regering heeft ingestemd met het betalen van een rekening, zonder dat ze daar iets voor in ruil heeft gekregen. De eindafrekening voor de scheiding wordt namelijk niet gekoppeld aan toekomstige akkoorden over vrijhandel en meer specifiek de toegang tot de Europese binnenmarkt. De eurosceptici van de harde lijn steigeren bij zoveel toegeeflijkheid vanuit Britse hoek.

Al dienen er wel kanttekeningen gemaakt te worden. Het is niet zo dat de Britten deze rekening als ‘straf’ opgelegd krijgen.

Het Verenigd Koninkrijk ging in het verleden verplichtingen aan, waarvan een deel nog doorwerken na maart 2019, datum wanneer het VK formeel uit de Europese Unie treedt. Ook moet een rekensom gemaakt worden wat betreft de pensioenen van de Britse onderdanen die als Europees ambtenaar werkzaam zijn of waren. Bovendien is het zo dat Theresa May de som van minstens 50 miljard pond niet in één klap dient over te maken. Naar alle waarschijnlijkheid wordt de ‘Brexit Divorce Bill’ uitgesmeerd over een periode van zo’n vijfentwintig jaar, wat de pil draaglijker maakt. Er zal dan twee miljard op jaarbasis overgemaakt worden, en door de inflatie zal dit bedrag ook steeds makkelijker op te hoesten zijn.

Prijs voor vrijheid

Hoe het vrijhandelsakkoord er zal uitzien, moet de komende maanden duidelijk worden. Doch, een sluitend verdrag rond de toekomstige handelsrelaties krijgt men quasi onmogelijk tegen maart 2019 tot de laatste letter uitgewerkt. Theresa May dringt er daarom op aan een bijkomende overgangsperiode van twee jaar in te lassen. Vanaf maart 2019 zal het Verenigd Koninkrijk formeel uit de EU treden, maar tot 2021 zouden de bestaande

Het dagblad ‘The Telegraph’ merkte op dat de ‘Brexit Divorce Bill’ al met al een kleine prijs is die betaald dient te worden voor het verkrijgen van vrijheid en soevereiniteit. Die toegeeflijkheid en dat positivisme zijn opmerkelijk, zeker voor een rechtse en doorgaans eurokritische krant. De Britten hebben, sedert vorige week, helemaal geen sterke onderhandelingspo-

BERLIJN EN BRUSSEL, ROMMELSTEDEN In 2016 denderde de moslimextremist Anis Amri met een vrachtwagen over 11 winkelende Berlijners op een kerstmarkt aan de Gedächtniskirche. De politie had drie weken voor de aanslag verwittigingen over hem binnengekregen, maar reageerde niet.

Waarom? Berlijn is arm - en de politie overwerkt - en sexy.

Dat eerste kan je over Brussel nog beweren, het tweede hoegenaamd niet. Onze hoofdstad is een vieze puinhoop en de bestuurders en hun onderdanen van de 19 gemeenten van het hoofdstedelijk gewest maken het ernaar. De kern van de rommelhoop die beide hoofdsteden zijn, is gelijk.

Berlijn heeft ambras met zijn voorsteden, de stad Brussel heeft ambras met de buurgemeenten. Er is voor die hoofdsteden geen centraal bestuur. Centrum en Rand bevechten mekaar in Berlijn en in Brussel de tent uit over de vuilnisbeurten, de veiligheid, het onderhoud van wegen en verkeersborden, het openbaar vervoer.

Voor Berlijn schaadt dat het imago van de stad, wat niet belet dat die aantrekkelijk blijft voor ‘trendy’ jonge mensen. Wat voor Brussel niet opgaat; wie voorbij zijn tienertijd is en behoort tot de millennials, vlucht naar het ommeland.

Slecht bestuur Berlijn is de hoofdstad van de meest succesvolle economie van Europa, maar wordt opvallend slecht bestuurd. De nieuwe luchthaven, een prestigeproject, moest al tien jaar geopend zijn, in 2007. De nieuwe vooropgestelde datum is 2021. De werkloosheid in Berlijn is bij de hoogste in Duitsland.

De scholen, zoals in Brussel, zijn godvergeten gebouwen met

Tot 2021 vrije migratie

ENGELAND regels aangaande het vrij verkeer van diensten, goederen, kapitaal en personen in voege blijven. Hoe zal de Britse publieke opinie hierop reageren?

Een tijdelijk, verlengd lidmaatschap van de interne markt omvat automatisch personenverkeer. De Britten hebben een broertje dood aan de ongecontroleerde immigratie. De opendeurpolitiek die de Duitse bondskanselier Angela Merkel heeft gevoerd op het Europese continent heeft heel wat Britten naar de uitgang gedreven. Hoe moet het verder met May wanneer blijkt dat de grens vanaf 2019 nog niet dicht kan getimmerd worden? De rechtspopulist Nigel Farage (UKIP) spreekt in dit kader van ‘het grote verraad’. Keer op keer zou de huidige regering de kiezers in de steek laten en gedane beloftes inslikken.

Er valt veel voor te zeggen.

Zo wilde de Britse regering, bij monde van Brexit-minister David Davis, parallelle onderhandelingen over de te betalen rekening enerzijds en een toekomstig handelsakkoord anderzijds. Hij haalde nul op het rekest en gaf dit punt al op dag één van de onderhandelingen uit handen. David Davis stelde in maart 2017 dat het Verenigd Koninkrijk geen overgangsperiode wil na 2019. “Brexit betekent Brexit!” Opnieuw: nul op het rekest. In juli zei Boris Johnson, minister van Buitenlandse Zaken, dat de Britten helemaal geen financiële verplichtingen meer dienen na te komen vanaf 2019. Nu valt het toch wel hoge prijskaartje van meer dan 50 miljard pond uit de lucht.

En dan is er nog de tegenwerking vanuit Schotland en NoordIerland. Voor een analyse van de gevolgen die de Brexit zal hebben voor Noord-Ierland en de Ierse Republiek, verwijzen we graag naar de ‘Diplomatieke Valies’, op de hiernaast gelegen bladzijde.

LvS

BEI UNS IN DEUTSCHLAND ongemotiveerde leerkrachten en scholieren. Op de te innen boetebonnen staan honderden miljoenen euro die niet in de kassa geraken van de politie en de gerechtshoven. The Economist publiceert pijnlijke cijfers over de economie van Berlijn. De hoofdstad maakt het land armer.

Zonder Berlijn zou het bruto binnenlands product per hoofd van de bevolking 0,2 procent hoger zijn. Indien het Verenigd Koninkrijk de hoofdstad Londen zou verliezen, dan zakt dat bbp per hoofd met 11,1 procent. Frankrijk zonder Parijs zou zelfs 14,8 procent armer zijn. Matthias Diermeier van het Keulse Instituut voor Economisch Onderzoek, de bron van de cijfers, beweert dat de Berlijnse situatie uniek is onder de Europese hoofdsteden. Cijfers over Brussel heeft hij niet, maar de lokale economie zit langs de positieve kant van nul.

De miserie in Berlijn is alom zichtbaar: sommige straten, zelf gezien, liggen beladen onder vuilnis, andere straten zijn onverklaarbaar geblokkeerd door wegenwerken die nooit eindigen of waar amper vooruitgang is. Wie een nieuwe auto wil laten registreren, moet weken wachten op een nummerplaat, wat de eigenaar doet terugvallen op het openbaar vervoer en de autohandels opscheept met exemplaren die niet afgehaald geraken uit de showroom.

Tijdens de zomer trokken huwelijkskoppels naar het platteland rond Berlijn om daar hun trouw te laten registreren, want de diensten van de burgerlijke stand van de hoofdstad konden slechts data voor de plechtigheid opgeven maanden in de toekomst. De stadsredacteur van Tagesspiegel, de lokale Gazet van Antwerpen, zegt desgevraagd ironisch dat hij zich niet van de indruk kan ontdoen dat de Berlijnse overheden lak hebben aan hun burgers.

FRANKRIJK

slaagde erin, via zijn adviseur Jacques Foccart, om de vroegere kolonies in zwart Afrika te sturen. Jarenlang waren daar obscure netwerken op de grens tussen bedrijfsleven en politiek aan het werk. Parijs besliste ook welke dictator kon aanblijven en welke niet.

Veel van die machthebbers in het netwerk dat ‘Françafrique’ werd genoemd waren bruikbaar tijdens de Koude Oorlog. Zij waren een dam tegen het communisme. En niet alleen de exFranse kolonies, ook de vroegere Belgische kolonie Congo/ Zaïre. Mobutu was niet alleen de man van de VS en de CIA in Centraal-Afrika, ook van Parijs. Wanneer in bepaalde streken van Zaïre anti-Mobutukrachten aan het werk waren, kwamen de Fransen graag tussen. Denk aan de interventie van Franse para’s (samen met Belgische collega’s) in Kolwezi in 1978, toen daar een anti-Mobuturebellie aan de gang was.

De opvolgers van de Gaulle zetten de interventiepolitiek voort. Onder de socialist François Mitterrand was het niet anders, al werd elke Franse bemoeienis overgoten met een mensenrechtensausje. Ook Jacques Chirac, Nicolas Sarkozy en François Hollande hielden Françafrique in stand. In 2011 weigerde Laurent Gbagbo, president van Ivoorkust, af te treden na de verkiezingen te hebben verloren.

Hij werd met de hulp van Franse militairen opzijgeschoven.

In 2013 kwam het Franse leger tussen in Mali en de CentraalAfrikaanse Republiek. In die tijd onder andere een tactiek van François Hollande om de aandacht af te leiden van de problemen in eigen land. Emmanuel Macron heeft beloofd dat hij minder energie in zo’n Franse militaire operaties zal steken. Al blijft het afwachten of de president dat principe van non-interventie zijn hele mandaat zal kunnen aanhouden.

Salan

RIGHT OR WRONG

Plots lijkt er vaart te komen in de Brexit-onderhandelingen. Brussel en Londen vonden een akkoord over het financiële plaatje. Theresa May en haar ministers zullen minstens vijftig miljard pond overmaken. De onderhandelingspositie van de Britten is er alvast niet sterker op geworden.

Anderhalf jaar na het referendum blijkt in de jongste weken plots een ferme vooruitgang te zijn geboekt aangaande de uittreding van het Verenigd Koninkrijk uit de Europese Unie. De EU-onderhandelaars hebben vanaf dag één aan de regering in Westminster duidelijk gemaakt dat eerst een financieel akkoord dient gesloten te worden vooraleer kan worden gesproken over een toekomstig handelsverslag. En Theresa May gaat plat op de buik voor de EU. Hoe anders was het onder aanvoering van Margaret Thatcher! Zij haalde destijds geld terug uit Brussel. Herinner u haar uitspraak “I want my money back!” (ik wil mijn geld terug), waarbij ze met haar handtasje op tafel sloeg. De huidige Conservatieve Prime Minister doet het omgekeerde. Nadat May in eerste instatie 20 miljard pond aan Brussel wilde schenken, verhoogde ze in een tweede bod dit bedrag tot 40 miljard pond, om uiteindelijk uit te komen op een som tussen 50 tot 55 miljard pond, omgerekend zo’n 57 à 62 miljard euro.

9

DUITSLAND

1945 De oorzaak van de Berlijnse puinhoop is de Tweede Wereldoorlog, die de aard van de stad ten gronde heeft aangetast. Voor 1940 was de stad een industrieel bolwerk, met de grootonderneming Siemens als symbool. Nadat de geallieerde overwinnaars de stad in vieren deelden en gezamenlijk, met horten en stoten, bestuurden, vertrokken heel wat bedrijven met pak en zak naar West-Duitsland. Siemens verankerde in München. West-Berlijn werd zwaar betoelaagd na het uiteenvallen van het geallieerde bewind over de hele stad, de Sovjets bouwden hun stadsdeel uit tot een communistische vitrine, de westelijke verbondenen maakten van hun drie stadsdelen een anticommunistisch bolwerk. Dat bolwerk werd een magneet voor een unieke beat- en punkscène. Leuk voor de jonkies, maar daar lok je geen ondernemingen, en arbeidsplaatsen, mee terug. Wie na de hereniging de kans kreeg opnieuw voor Berlijn als financiële of industriële vestigingsplaats te kiezen, liet die kans aan zich voorbijgaan, want wat was de toegevoegde waarde van een herlokalisering?

Wie wel viel voor de bevrijde stad was de bohème, de betere hippie, die de lage huren en de overdaad aan lege fabrieken en opslagplaatsen naar waarde schatte. Die lege ruimten waren ideale studio’s voor schilders, beeldhouwers, klankenmakers.

Die hippe residenten verdienen echter weinig en betalen amper belastingen. Is Berlijn blijvend veroordeeld tot de bedelstaf? De stadseconomie toont beterschap na ingrijpende besparingen. Startende hoogtechnologische ondernemingen werden de opvolgers van de fuivende twens in de lege fabriekshallen.

Zover is Brussel nog lang niet.

Kurt Ruegen

10

Beeldspraak

7 december 2017

MEDIALAND Afzetting president Trump “dichterbij dan ooit” Zaterdagochtend was het weer prijs: voor dag en dauw deed Björn Soenens ons vanuit de Verenigde Staten kond dat de afzetting van president Donald Trump dichterbij dan ooit was.

Michael Flynn, de voormalige adviseur van de president, had namelijk bekend tegen de FBI gelogen te hebben over zijn contacten met Rusland. Björn Soenens, met een gespeeld verontruste stem die niet kon verhullen dat hij een opperbest humeur had, meende in het nieuws van de dag meerdere gronden te kunnen zien voor een spoedige afzetting van Trump.

Wie zaterdagochtend voor de eerste keer Björn Soenens hoorde, moet ongetwijfeld gedacht hebben dat het maar een kwestie van dagen meer zou zijn voor de president zijn biezen zou moeten pakken uit het Witte Huis. Echter, Soenens voorspelt ongeveer elke week, indien al niet meerdere keren per week, het nakende ontslag van president Trump, en dat al vijftig weken aan een stuk. Het probleem van Björn Soenens is dat die afzetting er maar niet komt.

Niet alleen heeft Donald Trump ondanks de duistere voorspellingen van Soenens waarschijnlijk nog zo’n dik honderdvijftig weken te gaan als president van de Verenigde Staten, als we de peilingen mogen geloven, is de kans reëel dat hij herkozen wordt en dat het er nog zo’n tweehonderd meer kunnen zijn. Is het niet stilaan tijd dat iemand bij de VRT Soenens tegen zichzelf in bescherming neemt, en hem op ander nieuws zet dan de Amerikaanse politiek? Vijftig weken met fake news is wel genoeg geweest.

ABC schorst journalist wegens “fake”-nieuws In de marge van het nieuws over de bekentenissen van Michael Flynn ging een journalist van ABC ferm over de schreef.

Brian Ross, jarenlang onderzoeksjournalist voor die Amerikaanse tv-zender, beweerde namelijk op vrijdag rechtstreeks op antenne dat volgens zijn bronnen Michael Flynn bekend had dat Trump hem instructies had gegeven om al tijdens de verkiezingscampagne contact te zoeken met de Russen. Het nieuws deed de Dow Jones even kelderen met 350 punten (bijna anderhalve procent), tot bleek dat het bericht niet helemaal waar was. Tijdens de verkiezingscampagne zou Trump zijn campagnemedewerkers alleen maar gevraagd hebben hoe de relatie met Rusland hersteld kon worden, en pas nà zijn verkiezing zou Flynn opdracht gekregen hebben contacten te leggen met Rusland om te kunnen samenwerken in Syrië.

ABC heeft ondertussen het kwakkelbericht rechtgezet, en Brian Ross vier weken geschorst zonder loon. Zo’n explosief nieuwsbericht rechtstreeks op antenne lanceren zonder voldoende nagetrokken te hebben of het klopt, is een zware deontologische fout. Ross en ABC zullen al blij mogen zijn als niemand hen een proces aandoet voor geleden verliezen op de beurs. Een mens denkt dan, fake news dat de beurs met meer dan een procent doet kelderen, misschien is dat wel even aandacht in de pers waard? Niets daarvan. Op het ogenblik dat we dit schrijven, vonden we alleen bij De Morgen een afgemeten berichtje over deze affaire. Daar kan tegen de tijd dat u dit nummer in handen heeft verandering in komen, maar het valt toch op: in de week waarin Trump nog luid veroordeeld werd voor het verspreiden van “fake news” omwille van de retweets van drie filmpjes van Britain First, bedekken de media een veel ernstiger geval van fake news met de mantel der liefde. Verkeerde dader, en verkeerd slachtoffer, weet je wel. We willen toch niet riskeren dat lezers wel eens de indruk zouden kunnen krijgen dat fake news echt niet het monopolie van Donald Trump en zijn acolieten is?

Islamitische erediensten bij de VRT Het zat eraan te komen: islamitische erediensten bij de VRT. De eerste zal komende zondag al uitgezonden worden, en op termijn zouden er twee uitzendingen per jaar moeten komen.

Ter vergelijking: per jaar zendt de VRT ongeveer dertig katholieke erediensten uit, terwijl de andere christelijke gemeenschappen ieder twee erediensten krijgen, net als de joodse. Louter geïsoleerd bekeken, is dit geen grote zaak, al zorgde ze voor beroering op de sociale media. De islam is immers een erkende godsdienst in België, en wordt nu door de VRT gelijkgeschakeld met de andere erkende godsdiensten. De vraag is hoelang het bij

Van onze hofdichter

Proeve van nieuw vaderlands lied als inspiratiebron van niet te vermijden vorstelijke toespraak tot de natie, la nation une et indivisible.

O dierbaar belgië, o wingewest der Walen die belgen zijn omwille van ’t profijt.

Zij spelen baas en de Vlaming mag betalen, solidair tot in de eeuwigheid.

Vlamingen, laat de poen naar ’t zuiden stromen, zodat er daar royaal mee kan gemorst.

Riskeer het niet van zelfstandigheid te dromen, maar blijf verknocht aan vaderland en vorst, maar blijf verknocht aan vaderland en vorst, maar blijf verkocht (…) aan vaderland en vorst!

Hector van Oevelen

“maar” twee erediensten per jaar voor de moslims zal blijven.

Er bestaat weinig twijfel over dat de andere erediensten vooral door de eigen geloofsgemeenschappen bekeken worden, terwijl de islamitische erediensten als uitstalramen voor de islam voor niet-moslims zullen dienen. We betwijfelen of veel moslims naar de islamitische erediensten op de VRT zullen kijken.

Waarschijnlijk kijken die veel liever via satellietzenders of het internet naar een eredienst uit hun thuisland, bovendien dan nog op de correcte dag – vrijdag – in plaats van met twee dagen vertraging op zondag.

Maar er dreigt een ander gevaar: Gwendolyn Rutten van de Open Vld nam naar aanleiding van deze aankondiging meteen de gelegenheid te baat om te pleiten voor een volledige afschaffing van het uitzenden van religieuze erediensten op de VRT. Als u dacht dat de strijd tegen het katholicisme, zoals verleden week treffend beschreven werd in onze Frankrijk-rubriek (“Een Frankrijk zonder kruisbeelden”), uitsluitend een Frans fenomeen zou zijn, dan vergist u zich. Ook Gwendolyn Rutten gruwelt meer van brave katholieken in de zondagsmis, zeker als die dan nog door de openbare omroep in beeld worden gebracht, dan van radicale moslims in een groezelige moskee die nooit in beeld komt.

Net sluit rond Woody Allen en Roman Polanski In de nasleep van de affaire-Weinstein begint het net rond Woody Allen en Roman Polanski zich te sluiten. Beide sterren aan het linkse filmfirmament hebben één en ander op hun kerfstok. Woody Allen wordt ervan beschuldigd zijn kinderen seksueel misbruikt te hebben, beschuldigingen die weliswaar deel uitmaken van zijn vechtscheiding met Mia Farrow; hij is getrouwd met Mia Farrows adoptiedochter.

Roman Polanski wordt internationaal gezocht door de Verenigde Staten omwille van misbruik van de minderjarige

Bert Renette Toen ik een tijd geleden voor onze Praatstoel een gesprek met hem had over zijn belevenissen aan het oostfront, wenste Bert daarin niet bij naam genoemd te worden, wat ik uiteraard gerespecteerd heb. Als knaap van 17 had hij zich vrijwillig voor het oostfront gemeld, en hij zal wel een van de laatst levenden zijn geweest van die merkwaardige generatie van offervaardige bevechters van het “goddeloze bolsjewisme”.

Bert is op 23 november zachtjes heengegaan, na een bewogen en boordevol leven van 94 jaar, maar zijn afscheid is beslist niet onopgemerkt gebleven. Op zijn rouwbrief prijkte onbeschroomd het witte berkenkruis in het geel-zwarte leeuwenschild, en aan de binnenkant werden vrank en vrij als eretitels vermeld: Oud-Oostfronter – Lid van Sint-Maartensfonds – Lid van Vlaams Belang.

Tegen zijn trouwe gewoonte in, had Bert dit jaar verstek moeten laten gaan voor de herdenking van de gevallen kameraden op het Erepark van Stekene, maar op de IJzerwake deed hij zich eind augustus nog wél opmerken! Beste lezers, ik moet jullie zeggen dat ik zelden zo’n “persoonlijk” afscheid van een echtgenoot, vader, grootvader, overgrootvader en een afgeladen volle aula vrienden heb meegemaakt als vorige vrijdag op de Sint-Niklase begraafplaats Heimolen!

De toon werd al bij het binnenkomen gezet, met de gezongen Vlaamse geloofsbelijdenis “Mijn Vlaanderen heb ik hartelijk lief”. Een heel persoonlijke Belijdenis kregen de massaal opgedaagde kameraden ook op Berts doodsprentje te lezen. Ontwapenend in zijn oprechtheid en dat Bert niettemin naar het Erepark en de IJzerwake ging mét katholieke

Samantha Gailey in de jaren zeventig. Tot nu toe kon hij aan een uitlevering ontsnappen omdat hij voornamelijk in Frankrijk en Polen verblijft, landen zonder uitleveringsverdrag met de VS. Maar in 2009/2010 zat Polanski een tijd in huisarrest in Zwitserland, dat wel een uitleveringsverdrag met de VS heeft, maar hij werd uiteindelijk toch vrijgelaten. Zijn arrestatie in Zwitserland zorgde in 2009 nog voor een golf van protest in de filmwereld.

Of Roman Polanski vandaag op evenveel sympathie zou kunnen rekenen van allerlei figuren in de filmwereld, indien hij weer gearresteerd zou worden in Zwitserland of een ander land met een uitleveringsverdrag met de VS, is zeer de vraag. In de filmwereld vragen steeds meer mensen zich openlijk af of Polanski niet iets te goedkoop van de beschuldigingen van seksueel misbruik afkomt. Andere sterren zien hun carrière volledig gekraakt omwille van wat handtastelijkheden tegenover volwassen vrouwen, terwijl hij niet bepaald veel verantwoording diende af te leggen voor de verkrachting van een minderjarige. Bovendien doken eerder dit jaar nieuwe beschuldigingen van misbruik op, maar wel vóór de affaire-Weinstein losbarstte. Voor Woody Allen ziet het er nog beroerder uit. Zijn ster is al langer aan het tanen omdat zijn films steeds meer in herhaling vallen. Op zich hoeft dat geen probleem te zijn, ware het niet dat de kwaliteit erop achteruit gaat. En het waas van misbruik rond zijn persoon doet almaar meer mensen afstand van hem nemen. Sommigen verkondigen al luidop dat ze de films van Woody Allen eigenlijk nooit hebben kunnen smaken. En dat is dodelijk voor een ijdeltuit als Woody Allen (zoals bijna iedereen in de filmwereld per definitie een ijdeltuit is). Ziedaar twee sterregisseurs, met beide voeten stevig in de linkse helft van het politieke spectrum geplaatst, die als het ware in slow motion van hun voetstuk aan het vallen zijn. Eén nieuwe onthulling of beschuldiging, en hun carrière ligt finaal aan diggelen.

In herinnering geloofsbelijdenis, tekende hem als mens.

Als mens met duidelijk hèèl veel vrienden. Nadat dochter Marianne een warmhartige getuigenis had afgelegd over de merkwaardige levensloop van haar vader, werden er lovende woorden uitgesproken door oud-voorzitter Eddy Baert over Berts talenten als zanger en toneelspeler bij Sint-Lutgardis in Grembergen, waarvan hij 45 jaar lid en 35 jaar bestuurslid was geweest. Ernst Klein richtte zich tot Berts echtgenote Maria namens Gesang Verein Sängerlust uit het Duitse Nieder-Liebensbach, waarmee Bert een jaarlijkse verbroedering tot stand had weten te brengen, die tot een hechte vriendschap heeft geleid. Vandaar de Duitse afvaardiging in Heimolen, waar de kameraden, niet zonder ontroering, ook Berts eigen stem te horen kregen als zanger van zijn lijflied “Limburg allein” (Neeroeteren was zijn geboorteplaats, vandaar).

Lovende woorden klonken er ook over de man van eer en trouw, rechtlijnigheid en eerlijkheid, samengevat in de slotzin van Jan de Beules afscheid namens Jongerenactief: “Bert was een van de trouwsten van de getrouwen!” Na Wahre Freundschaft, door niet weinigen ontroerd meegezongen, en een warmhartig afscheidsgedicht van dochter Marianne (“Jouw dochter te zijn, vake, dat was een gunst”), bracht strijdmakker Herman Appels een laatste groet als aanloop naar het Gebed voor het Vaderland en de door ieder meegezongen nationale liederen.

Voorwaar, een afscheidsdienst om niet licht te vergeten!

Dank voor je inzet, in jouw geest en met jouw talenten, voor Vlaanderen-ons-vaderland, kameraad Bert, en … ware vriendschap zal niet wankelen. hvo

Op de praatstoel

7 december 2017

11

Praten met Jens de Rycke, onderzoeksjournalist en Syriëkenner

“Het alternatief voor Assad is chaos en geweld.”

Op de Boekenbeurs was ’t Pallieterke getuige van een debat waaraan onderzoeksjournalist Jens de Rycke (°1989) deelnam. Hij was er om zijn boek ‘Het dagboek van granaten in Damascus’, uitgegeven door Uitgeverij Polemos, te promoten. Nadien hadden we een gesprek met hem over dat boek en over zijn verwachtingen met betrekking tot de oorlog in Syrië.

’t Pallieterke: hoe bent u ertoe gekomen om Syrië tot uw reisdoel te maken?

Jens de Rycke: “Ik ben aan mijn eerste Syriëreis begonnen vanuit zin naar avontuur, maar eigenlijk is alles begonnen met een toevallige ontmoeting. Op het vliegtuig na een reis ontmoette ik Samuel, een priester uit het Midden-Oosten. Hij vertelde over de Syrische oorlog en de vreselijke verhalen die eruit voort kwamen. Na de ontmoeting met priester Samuel ben ik me in de Syrische oorlog gaan verdiepen. Toen ik een jaar later de unieke kans kreeg om naar Damascus af te reizen, kon ik die niet laten voorbijgaan. Die reis is het startschot van mijn boek geweest, want na mijn terugkomst en de vele verhalen die ik meebracht, werd de idee me ingefluisterd dat het interessant was die verhalen neer te schrijven. Het doel van mijn tweede reis was om meer verhalen te verzamelen om zo de lezers van het boek een ander beeld over Syrië te geven dan het eenzijdige verhaal dat hen de afgelopen jaren is voorgeschoteld.” ’t Pallieterke: wat waren de eerste indrukken op je eerste reis?

Jens de Rycke: “Mijn eerste indruk van Damascus was dat ik al mijn ideeën over die stad in oorlog overboord mocht gooien. Ik had me aan kraters en chaos verwacht, maar in plaats daarvan zag ik mensen die naar hun werk gingen, politieagenten die het drukke verkeer in de stad in goede banen probeerden te leiden, kraampjes en winkels die vol koopwaar lagen… In iedere straat zag ik posters en afbeeldingen van president Assad. Het was duidelijk dat men de indruk wilde geven dat de hoofdstad nog steeds stevig in handen van de regering was.

De wijken waar hevig werd gevochten, zoals Yarmouk, zouden we niet te zien krijgen. Ze wilden ons een functionerende stad laten zien, niet het land in oorlog dat we van de televisiebeelden kenden. Ook al zag het leven in Damascus er voor mij veel te normaal uit, het was wel waarneembaar dat er in de gebieden die in regeringshanden waren ondanks alles toch een openbaar leven was.” ’t Pallieterke: wat zijn de belangrijkste verschillen tussen de beeldvorming van het conflict in de westerse media en de Syrische?

Jens de Rycke: “Bij ons werd in de media meteen partij gekozen voor de strijders die tegen Assad en het Syrische leger vechten.

De misdaden van de Syrische regering werden terecht benoemd, maar men heeft nooit stilgestaan bij de misdaden van de oppositiegroepen.

Ook werd de vraag niet gesteld waarom een groot deel van de Syrische bevolking Assad steunt en waarom zoveel Syriërs nog steeds in het Syrische leger vechten. Er werd enkel geluisterd naar de verhalen van de Syriërs die tegen Assad waren. Diegenen die de Syrische regering steunen, worden nog steeds afgedaan als marionetten en gehersenspoelde burgers. De realiteit is uiteraard meer genuanceerd.

Ik heb gereisd door het deel van Syrië dat in handen van de Syrische regering was, en het beeld dat de mensen daar over de oorlog hadden was totaal anders dan dat van de Syriërs die wij in onze media zagen. Velen steunden de Syrische regering, en doen dat nog steeds. Ieder met zijn eigen argumenten. Sommigen behoren tot religieuze minderheden en hebben niets te winnen bij steun aan de gewapende extremisten, omdat die worden gekenmerkt door radicaal islamitische ideeën.

Anderen steunen de regering en de president omdat ze denken dat ze geen andere keuze hebben. Het alternatief is chaos en geweld.

Dat wil niet zeggen dat ze blij zijn met hun regering of het beleid ervan volledig steunen.

Vaak zijn het zelfs Syriërs die in 2011 tegen de corruptie en het wanbeleid van de Syrische regering op straat kwamen, die nu om pragmatische redenen de regering steunen.” ’t Pallieterke: hoe is de oorlog in Syrië begonnen?

Jens de Rycke: “We kennen allemaal het verhaal van het vooroorlogse Syrië. Er was een dictatuur die werd geleid door een corrupte elite. Iedereen met een andere politieke visie, of die zich tegen de macht verzette, kon in een donkere cel verdwijnen. Echter, het Syrië van Assad bood de burgers die zich bij het status quo neerlegden een seculiere staat met een zekere welvaart. Het land kende na de machtsoverdracht van vader op zoon Al-Assad een economische opgang, maar het was vooral de rijke elite die profiteerde. Het land kende naast de economische ook een demografische opgang.

Al die jonge mensen degelijk werk en een comfortabel leven bieden, dat was een enorme uitdaging. De arme bevolking in de landelijke gebieden voelde zich achtergesteld tegenover de rijkere klassen in de steden.

Dat zorgde voor frustraties. Een snel groeiende bevolking, dat bracht mee dat velen zich vestigden in de randsteden, met als gevolg overbevolking, gebrekkige infrastructuur, armoede, werkloosheid en misdaad. De Syrische regering verwaarloosde haar overheidstaken, waardoor broeihaarden van onrust ontstonden.

Personen en groeperingen met afwijkende politieke ideeën voelden zich benadeeld in de éénpartijstaat, geleid door de Ba’ath-partij. Ze zochten steun bij mensen die hetzelfde ondervonden. De islamitische stroming vertegenwoordigd door de Moslimbroeders is het meest bekende voorbeeld. De Syrische overheid probeerde die problemen aan te pakken, met weinig succes. Dus gebruikte ze tegelijkertijd een enorm veiligheidsapparaat om door middel van repressie de vrede te bewaren.

Dat, in combinatie met een lange traditie van corruptie en een repressief veiligheidsapparaat, zorgde ervoor dat de Syriërs in 2011 op straat kwamen om een beter leven te eisen.

De protesten escaleerden door geweld aan beide zijden. De spiraal van geweld werd gebruikt door buitenlandse machten om door middel van oorlog hun belangen in Syrië te behartigen.”

’t Pallieterke: was er een verschil tussen de eerste en de tweede keer dat je naar Syrië afreisde?

Jens de Rycke: “De eerste keer dat ik naar Syrië afreisde, was september 2015. Op dat moment was nog geen sprake van Russische luchtsteun aan het Syrische leger; die begon pas nadat ik uit Syrië was vertrokken. Ik herinner me nog heel goed dat veel Syriërs angst hadden. IS stond na de inname van Palmyra aan de poorten van Damascus, en het Syrische leger was overal in het defensief. De angst bij veel Syriërs was dat er een groot onheil naderde.

Toen ik een half jaar later terug het land bezocht, heerste er een gevoel van opluchting. Er was nog steeds veel angst voor de oorlog en onzekerheid over de toekomst, maar het gevoel van het onvermijdelijke onheil was verdwenen.” ’t Pallieterke: wat met het erfgoed dat in Syrië wordt vernietigd of geplunderd, zoals het christelijk erfgoed?

Jens de Rycke: “Syrië is een land met een rijke en prachtige geschiedenis. De tastbare elementen van die geschiedenis zijn dan ook veel geld waard. Veel antiquiteiten werden geplunderd door islamitische strijders, die daarmee hun strijd financieren. Via Turkije werden ze dan vaak op de zwarte markt verhandeld. Of die antiquiteiten ooit terug hun rechtmatige plaats in de Syrische musea zullen krijgen, is twijfelachtig.

Over het vernielde erfgoed heb ik een mooie quote van Khalil al-Hariri, archeoloog in Palmyra en de schoonzoon van de vermoorde archeoloog Khaled al-Asaad: “We gaan proberen om wat IS vernietigd heeft, te herbouwen.

We hebben de technologie en de middelen om dit te doen, maar deze bouwwerken zullen helaas niet meer historisch zijn.

Ze zullen een ziel ontberen, maar toch zullen we er zo voor zorgen dat de komende generaties zich een idee kunnen vormen van wat hier ooit stond.”

len wel met minder zijn.” ’t Pallieterke: hoe denkt u dat de oorlog zal eindigen?

Jens de Rycke: “Assad heeft in zekere zin de oorlog gewonnen. Men is er niet in geslaagd een regeringswissel in Syrië te bewerkstelligen. Stap voor stap is hij het grondgebied dat hij de voorbije jaren aan IS en verschillende rebellengroeperingen is verloren, aan het heroveren. Maar zijn overwinning is een pyrrhusoverwinning. Syrische steden zijn tot puin herleid, er zijn honderdduizenden doden gevallen, er zijn miljoenen vluchtelingen…

Niemand kan zich na deze oorlog de echte winnaar noemen.

Ik heb geen glazen bol, maar zodra de strijd tegen IS is beslecht, zal de volgende zet van het Syrische leger zijn om de rebellengroeperingen te bevechten die buiten het vredesakkoord vallen dat tussen Turkije, Iran en Rusland is gesloten. Nadien zullen - misschien al ergens volgend jaar - onderhandelingen beginnen over een nieuw Syrië. Rusland en Iran zullen de Syrische regering steunen. Het Westen, de Koerden, Turkije en de Golfstaten zullen de verschillende soennitische rebellengroeperingen steunen.

De Syriërs zelf zullen weinig over hun toekomst te beslissen hebben, vrees ik. Eén ding is zeker: Syrië kan na dit conflict niet meer terug naar de oude toestand. Er zal een herverdeling van het land en/of van de macht zijn.”

K.V.C.

’t Pallieterke: in het boek staat ook jouw kennismaking met de lokale christenen.

Heeft het christendom in Syrië nog een toekomst?

Jens de Rycke: “Het eindwerk dat ik dit jaar heb gemaakt in het kader van mijn opleiding tot researchjournalist en eerder dit jaar in ’t Pallieterke verscheen, behandelde deze vraag.

Syrië wordt niet onterecht het land genoemd dat de wereld het christendom gaf, aangezien Paulus zijn bekeringsreizen vanuit Syrië startte.

Voor de oorlog was ongeveer 10 procent van de Syrische bevolking christelijk. Door het oorlogsgeweld en het feit dat zij door verschillende extremistische rebellengroepen geviseerd werden, is hun aantal aanzienlijk gekrompen. Toch geloof ik dat er voor hen nog steeds een plaats is in Syrië, maar zij zul-

Het dagboek van granaten in Damascus’ is te koop via de webwinkel van Uitgeverij Polemos (www.polemos.be) voor 15 euro, nog tot einde 2017 zonder verzendingskosten. U kunt ook gewoon 15 euro overschrijven op rekening BE15 7340 3409 7630 met vermelding ‘Dagboek van granaten’ en het verzendadres.

12

Cultuur

7 december 2017

biografie van Pol de Mont

Boek

“Altijd Vlaming zijn, altijd”

Rubens inspireert Terwijl in Wenen een grote tentoonstelling loopt over Rubens en diens inspiratiebronnen, werd het programma onthuld van het culturele stadsfestival ‘Antwerpen Barok 2018’, met als ondertitel ‘Rubens inspireert’

De thans vergeten flamingant en Vlaams-nationalist Pol de Mont (1857-1931) was een veelschrijver in de goede betekenis van het woord. Hij schreef gedichten, toneelstukken, kritieken, novellen en essays over literatuur, heemkunde, muziek en kunst. De man moet een onvoorstelbare energie en werkkracht gehad hebben.

Maar voor alles was hij Vlaming.

Samen met anderen was Pol de Mont voorstander van stevige banden tussen Vlaanderen en het Duitse keizerrijk. Zonder meer was hij een germanofiel te noemen. Hij getuigde dat hij graag in Duitsland was geboren: “Ik liet geerne twee mijner vingeren afsnijden om in Duitschland geboren te zijn en er te mogen leven.” Al in 1879 was voor de jonge dichter Duitsland een eldorado. Zo was hij een intieme vriend van Klaus Groth, die leiding gaf aan de Nederduitse beweging.

De Mont beschouwde Duitsers en Vlamingen als één volk, maar dan uitsluitend op cultureel vlak en stellig niet op politiek vlak. In die zin was voor hem de Vlaamse Beweging ook een Germaanse beweging.

Hoofdredacteur

Zijn Vlaming-zijn kwam voor alles, zodat we over hem moeten spreken en schrijven in de zin van Vlaming en dichter, Vlaming en criticus, Vlaming en folklorist… Over hem verscheen een stevige, allesomvattende en lezenswaardige biografie van de hand van Ludo Stynen, die als biograaf al ruimschoots zijn sporen verdiend heeft met werken over onder meer Anton Bergmanns en Jan-Frans Willems.

Germanofiel Dichten ging Pol de Mont - niet te verwarren met de Vlaamse rexistenleider Paul de Mont, die een neef van hem was - haast zo vlot af als spreken voor een ruim publiek.

Hij beschouwde zich graag als een ‘volkstribuun’. Zonder probleem kon hij voor de vuist weg een publiek meer dan een uur onderhouden over een of ander onderwerp. De Mont was dan ook een veelgevraagd spreker.

Vanaf zijn aantreden rond 1877 profileerde hij zich als Vlaming en als democraat. Hij wilde zijn volk verheffen en dat doel streefde hij een leven lang op diverse terreinen na.

Zo was hij op jonge leeftijd vanuit Mechelen de initiatiefnemer en de stuwende kracht van de eerste overkoepelende studentenbeweging. De jonge De Mont, die overigens nooit een diploma behaalde, deed dat in nauwe samenwerking met Albrecht Rodenbach, met wie hij een tijd nauw bevriend was. Later ontstond onenigheid tussen de vrienden. Het blijft nog altijd gissen naar de ware reden van de vervreemding tussen beiden. De Mont had een grote verering voor de mens en de dichter Guido Gezelle. Buiten West-Vlaanderen was hij de grootste promotor van diens werk in de Lage Landen.

Als leraar in Doornik en in Antwerpen was de dichter van “Mijn Pajottenland” een van de grootste pleitbezorgers van de vernederlandsing van de Gentse universiteit en engageerde hij zich volop voor de stambroeders in Zuid-Afrika tijdens de Boerenoorlog. Hij organiseerde onder meer benefietavonden ten voordele van de Boeren. Voor de Eerste Wereldoorlog verdedigde hij de unitaire Belgische staat tegen Waalse politici als Jennissen en Destrée toen die opkwamen voor een bestuurlijke scheiding.

In de acht hoofdstukken tellende biografie, met daarin ook ruime aandacht voor zijn privéleven, vertelt Stynen over De Monts zware ontgoocheling toen de Eerste Wereldoorlog uitbrak en de Duitsers, zijn toch uitverkoren broedervolk, massaal België binnenrukten. Hoe Antwerpen leed onder de beschietingen en hoe hij als conservator van het Museum voor Schone Kunsten alles deed om de Antwerpse kunstwerken in veiligheid te brengen.

Veel dank hiervoor kreeg hij niet, want de franskiljonse pers viel over hem heen en bekladde zijn naam waar mogelijk. Hij had immers de naam Duitsgezind te zijn, en dat imago bleef aan hem kleven. Er werd tijdens de bezetting voortdurend over hem geroddeld. Nochtans hield hij zich ver van het activisme. Hij beperkte zijn rol tot het houden van voordrachten over culturele onderwerpen. Dat her en der in de activistische pers gedichten van hem verschenen die al voor de oorlog geschreven waren, daar kon hij niets aan doen. Zijn toestemming werd niet gevraagd.

Na de bevrijding werd Pol de Mont als conservator afgezet. Hij kreeg enkel een officiële berisping, maar dat was voldoende om een einde aan zijn loopbaan te maken. Nog jarenlang diende hij te wachten op de uitbetaling van zijn pensioen. Om te overleven, aanvaardde hij de functie van hoofdredacteur van het Vlaams-nationale dagblad “De Schelde” (tot september 1923). Als dagbladschrijver schreef hij honderden artikels, werd hij voorstander van Vlaams zelfbestuur en nam hij Vlaams-radicale standpunten in.

Zowel als studentenleider, leraar, conservator, dichter, schrijver en hoofdredacteur was De Mont zich bewust van zijn eigen kunnen en van zijn belang binnen de Vlaamse literatuur en de Vlaamse Beweging, maar die plaats kwam hem rechtmatig toe. Tot nu toe werd zijn rol en betekenis voor de Vlaamse ontvoogdingsstrijd onderschat. Ludo Stynen heeft met zijn biografie Pol de Mont zijn plaats binnen de galerij van Vlaamse Bewegers gegeven die hem toekomt. Het verzorgd uitgegeven boek is zonder meer een aanwinst en een aanrader voor wie zich interesseert voor de geschiedenis van de Vlaamse Pieter Jan Verstraete Beweging.

Ludo Stynen, “Pol de Mont: een tragisch schrijversleven”, Antwerpen, uitg.

Polis, 2017. Ill., 512 blz. gen. (met flappen), 34,99 euro. Te koop in de webwinkel van ’t Pallieterke.

ISBN 978 94 6310 084 7

VERBODEN VOOR BLANKEN Op de webstek van de rechts-nationalistische partij Britain First vonden we een petitie gericht tegen het anti-blanke racisme van de BBC. Die plaatste een personeelsadvertentie voor de aanwerving van een leerling-journalist, waarbij alleen sollicitanten aanvaard worden die afkomstig zijn uit een “zwarte, Azia-

tische of niet-blanke etnische minderheid”.

Het omgekeerde zou natuurlijk racisme en discriminatie zijn, en waarschijnlijk ook nog aanzetting tot haat. Overigens, een advertentie waarin openlijk wordt gesteld dat alleen blanken een kans maken, zou niet eens gepubliceerd worden. Maar blanken mogen openlijk gediscrimineerd worden.

Midden oktober waren Vlaams ministerpresident Geert Bourgeois en Vlaams minister van Toerisme Ben Weyts te gast in Wenen.

Ze mochten mee de grote Rubenstentoonstelling in het gerenommeerde Kunsthistorisches Museum openen. De titel van de expo, ‘Rubens. De kracht van verandering’, moet de N-VA-ministers als muziek in de oren klinken.

Het Kunsthistorisches Museum werd gebouwd door de Habsburgers om er hun gigantische kunstcollectie in onder te brengen. Daarin zitten een veertigtal werken van Rubens, zoals de altaarstukken die hij schilderde voor de Carolus Borromeuskerk en die na de opheffing van de jezuïetenorde naar Wenen verhuisden. Het Kunsthistorisches Museum heeft die rijke Rubensverzameling voor de tentoonstelling aangevuld met belangrijke bruiklenen, onder andere uit het Prado en de Hermitage. Ze zijn opgesteld naast de inspiratiebronnen van de Antwerpse meester. Een schitterend voorbeeld daarvan is de ‘Venus Frigida’ uit de collectie van het Koninklijk Museum voor Schone Kunsten Antwerpen.

Het werk dat voor de gelegenheid is gerestaureerd, pronkt naast de ‘Hurkende Venus’, een populair beeld uit de oudheid dat Rubens had gezien tijdens zijn Italiëreis. Rubens nam de houding van het antieke beeld over, maar hij bracht op een sublieme manier leven in de kouwelijke Venus. Je voelt de rillingen die hij op de goddelijke huid heeft geschilderd. Het is een perfect voorbeeld van de ‘kracht van verandering’ waar Rubens met zijn uitzonderlijk talent voor tekende.

Bourgeois en Weyts mochten in Wenen de lintjes doorknippen omdat de Vlaamse overheid mee investeert in de tentoonstelling. De twee ministers onderstreepten dat Vlaamse meesters zoals Rubens perfecte hefbomen zijn om buitenlandse kunstliefhebbers naar Vlaanderen te lokken. Ze verwezen daarbij naar het grootse project ‘Vlaamse Meesters’ van Toerisme Vlaanderen (met een budget van bijna 25 miljoen euro) dat vanaf volgend jaar zal lopen, met drie grootmeesters als kapstokken: Rubens in 2018, Bruegel in 2019 en Van Eyck in 2020.

Parel weggegooid Enkele dagen na de vernissage van de Rubensexpo in Wenen werd in Antwerpen het programma van het culturele stadfestival ‘Antwerpen Barok 2018: Rubens inspireert’ voorgesteld, althans het deel van het project dat Toerisme Vlaanderen mee subsidieert. Ben Weyts zei in zijn openingstoespraak dat de overeenkomst tussen de stad Antwerpen en Toerisme

Vlaanderen in de maak is. Hoezo, er is nog geen overeenkomst op minder dan een jaar voor de opening van het stadsfestival? Het gaat toch om een groots project dat 15 miljoen euro zal kosten en waarvan Toerisme Vlaanderen 5,8 miljoen voor zijn rekening neemt. Wat is er aan de hand?

Begin dit jaar werd gefluisterd dat het Antwerpse Barokjaar zijn mooiste parel had weggegooid. In het oorspronkelijke plan staat dat de altaarstukken van Rubens, Van Dyck en Jordaens, door de stad in bruikleen gegeven aan het KMSKA, zouden terugkeren naar de SintAugustinuskerk. De reünie van topstukken van de drie tenoren van de Vlaamse barok op de plek waarvoor ze zijn geschilderd, werd door internationale specialisten terecht aangekondigd als een kunsthistorisch monument van wereldformaat. Maar dat gaat niet door. In plaats van de altaarstukken komt nieuw werk van nog maar eens Jan Fabre. Peter de Wilde, directeur-generaal van Toerisme Vlaanderen, reageerde in de media zeer boos op dit nieuws en het Fabre-project zal het zonder subsidies van zijn dienst moeten doen. De Wilde vroeg ook meer duidelijkheid over de rol van Teju Cole, de Nigeriaans-Amerikaanse kunsthistoricus die als curator van het Antwerpse Barokjaar was aangesteld. Wat later kwam die duidelijkheid: Teju Cole gooide de handdoek in de ring. En dan waren er nog de perikelen rond het nieuwe Rubens Experience Center, als uitbreiding van het Rubenshuis. Aangekondigd als sluitstuk van het Barokjaar 2018 werd de opening eerst uitgesteld tot najaar 2019 en nu is het 2020 geworden.

Michaelina Is het allemaal kommer en kwel? Gelukkig niet. Iets om zeker naar uit te kijken, is de tentoonstelling over Michaelina Wautier (16141689) die het Rubenshuis in het MAS zal organiseren. Voor het eerst zal het uitzonderlijke talent van deze ten onrechte vergeten kunstenares volledig belicht worden. Zelfs haar monumentale doek ‘Bachusstoet’ (zie afbeelding) zal overkomen uit het Kunsthistorisches Museum.

Vorige week werd dan het aanvullende programma van het festival, enkel door de stad gefinancierd, voorgesteld. Het is een lange en bonte stoet met muziek, theater, literatuur, fotografie, dans, wandelingen… Ook hier zitten pareltjes verborgen in het grote aanbod.

Volgend jaar vissen we die op.

Informatie over het programma van het stadsfestival: www.antwerpenbarok2018.be.

MMMV

Actueel

7 december 2017

Sceptr.net: eerste verjaardag Net een jaar geleden lanceerden we een digitaal nieuwsplatform: www.sceptr.net.

Niet zonder ambitie (maar ambitie mag er zijn), maar ook met heel veel realiteitszin, met oog voor de eigen beperkingen. We wilden geen kopie zijn van bestaande opiniesites, we wilden iets nieuws brengen: een nieuwssite met feiten en artikels die een andere invalshoek hebben dan het alledaagse nieuws.

Want daar zat het probleem: ’t Pallieterke is een weekblad, wat zoveel betekent dat we maar één keer per week artikels brengen voor de lezers. Maar in een veranderende – steeds snellere – mediawereld moet je als weekblad ook kunnen inspelen op de dagelijkse waan.

Dat is net de reden waarom we met sceptr. net zijn gestart. En zo wordt het aanbod verdeeld: ’t Pallieterke is er meer voor analyse en achtergrondinformatie, terwijl www.sceptr. net dan weer sneller én dagelijks inspeelt op nieuws. Een tweede realiteit: met papier (lees, ’t Pallieterke) is het niet gemakkelijk om Vlaamse jongeren te bereiken. De leefwereld van jongeren wordt immers beheerst door sociale media en daar is geen plaats voor papieren uitgaven.

Sceptr.net wil op een moderne manier inspelen op deze noden. Eén jaar na onze start zijn onze eerste doelstellingen gehaald.

Sceptr.net wordt ondertussen door bijna 9.000 mensen gevolgd op Facebook. Elke maand trekt onze webstek gemiddeld 150.000 unieke bezoekers.

Het voorbije jaar werd verschillende malen een nieuwsfeit van sceptr.net opgepikt door de reguliere media. Om enkele voorbeelden te noemen: als eerste medium bracht

sceptr.net het nieuws over het grensoverschrijdend gedrag van Tom Barman. Dat anarchisten brand hebben gesticht bij drie bedrijven in de Belgische defensie-industrie, kon u als eerste bij Sceptr.net lezen. Een filmpje over sp.a’er Jef van Damme werd op YouTube door 225.000 mensen bekeken. Medewerkers waren op missie in Irak en in Barcelona. Volgend jaar trekt een medewerker voor zes dagen naar Syrië. Het voorbije jaar werd ook professioneel foto- en videomateriaal aangekocht.

In 2018 willen we nieuwe stappen zetten, maar daarover in een volgend nummer meer.

Sceptr.net krijgt geen subsidies en leeft uitsluitend van donaties. Wilt u ook een steentje bijdragen aan ‘rechts’ nieuws op internet?

Dat kan door een grote of kleine bijdrage te schenken, via de webstek van sceptr.net, of via het rekeningnummer (zie bladzijde 14) van ’t Pallieterke (gelieve wel te vermelden: steun Sceptr).

De (jonge) ploeg medewerkers van sceptr. net wil een dam opwerpen tegen de eenzijdige progressieve berichtgeving waarmee iedereen dagelijks geconfronteerd wordt. Met uw steun zetten we die strijd ook in 2018 voort.

K arl van C amp

ZIMBABWE: UIT HET OUDE VAT?

VASTGOEDKLOOF GROEIT

Op vrijdag 24 november werd zoals verwacht Emmerson Mnangagwa (75) als opvolger van Robert Mugabe in Zimbabwe ingehuldigd. Het valt nu te bezien of in dat land veel gaat veranderen. In zijn kabinet heeft Mnangagwa twee militairen opgenomen. Zo wordt Sibusiso Moyo, de man die de machtsgreep door het leger bekendmaakte, minister van Buitenlandse Zaken. Heel wat personaliteiten die onder Mugabe dienden, behouden hun ministerspost. Bovendien, niemand uit de oppositie wordt bij het beleid betrokken. Mnangagwa zelf maakte zich indertijd berucht bij de onderdrukking van de rellen na de gefraudeerde verkiezingsoverwinning van Mugabe in 2008 en het neerslaan van de Matabele-opstand in het begin der jaren ’80 van vorige eeuw.

We schreven het hier al vaker: de kloof tussen Gewesten en Gemeenschappen in dit land zit werkelijk in alle aspecten van ons maatschappelijk weefsel. Uit cijfers van de FOD Economie blijkt dat een woonhuis in Vlaanderen in 1992 zo’n 27,8 procent meer kostte dan een gelijkaardig huis in Wallonië. In 2005, was dat verschil opgelopen tot 38,4 procent. En dit jaar (eerste helft) gaat het al om een verschil van 45,3 procent.

De vastgoedmarkten in beide landsdelen groeien steeds verder uit elkaar. Woningen zijn in Vlaanderen niet alleen duurder, ze stijgen ook sneller in prijs. “Wie in Vlaanderen een woning koopt, krijgt maar half zoveel waar voor zijn geld als wie in Wallonië hetzelfde bedrag besteedt”, stelde vastgoedmakelaar Century 21 vast.

13

Eurostadion

Haaien verslinden mekaar De strijd rond het Eurostadion begint het karakter te krijgen van een soap. Nu zijn ook de voorstanders onderling in een bitse strijd verwikkeld geraakt.

Zoals bekend, wordt op de Brusselse Heizelsite momenteel het Neo-project voorbereid.

Het gaat om een zeer grootschalig vastgoedproject, met een groot winkelcentrum, kantoren, hotels en 700 woningen. Zowel Mini-Europa als Kinepolis zullen in dit complex geïntegreerd worden, en er komt ook een enorm congrescentrum, waar 5.000 congresgangers tegelijk kunnen opgevangen worden.

Centrale afrit Voor al dat fraais wordt in de toekomst een dagelijkse opkomst verwacht van een slordige 40.000 bezoekers, los van alle plannen op Parking C. Om dit verkoopbaar te maken aan Vlaanderen (de Ring ligt hier volledig op Vlaams grondgebied), wordt met één centrale afrit gewerkt. Concreet zal alle verkeer voor Parking C én voor Neo passeren via de grote ondergrondse parking van Ghelamco (10.000 wagens) en wordt alles gecontroleerd via hetzelfde ‘ingenieuze’ slagboomsysteem. Om Neo te bereiken via de Ring, moet je dus onvermijdelijk passeren via Ghelamco.

Nu hebben ze bij Ghelamco al een tijdje gesnapt dat dit moeilijk verenigbaar is met de eigen ambities op Parking C. Zeker bij grote wedstrijden, bij concerten en beurzen wil men vermijden dat Neo veel extra bezoekers zou aantrekken. In hun aanvraagdossier bij de Vlaamse regering behoudt Ghelamco zich het recht voor om de toegang voor Neo gedurende maar liefst 180 dagen per jaar af te sluiten. Vanzelfsprekend kunnen de ontwikkelaars van Neo dit niet pruimen. Ze hebben bijgevolg zelf een bezwaarschrift ingediend tegen hun ‘vrienden’ van Ghelamco. Zowel Neo als Ghelamco werken in opdracht van de stad Brussel, maar blijkbaar is de hoofdstad niet meer bij machte de ruzies tussen de discipelen binnenskamers te houden.

Valse Courtois Zo verslinden de haaien mekaar, wat niet alleen spektakel oplevert, maar tevens het laatste greintje geloofwaardigheid wegneemt bij het aanvraagdossier van Ghelamco. De krant L’Echo bracht afgelopen dinsdag uit dat Ghelamco deze beperkingen had doorgevoerd om te voldoen aan de Vlaamse eisen inzake mobiliteit, maar dat de Brusselse schepen Alain Courtois (MR, naast Guy Vanhengel dé grote spin achter het Eurostadion-project) al een oplossing voorziet: “D’abord le permis stade, confiait lundi soir Alain Courtois, mais il faudra que Neo soit relié au Ring.” Alain Courtois wil met andere woorden eerst de vergunning voor het Eurostadion binnenhalen - met valse voorwendsels inzake mobiliteit - en zal vervolgens ijveren voor een aparte afrit voor Neo, zodat er geen enkele rem komt op de toegang voor Neo, zelfs niet op zeer drukke momenten in het Eurostadion. We gaan ervan uit dat ze op het kabinet-Schauvliege Franstalige kranten lezen, of dat er ten minste iemand ’t Pallieterke onder de neus van de minister schuift.

Negatief verslag Intussen heeft de Vlaamse administratie Wegen en Verkeer een uitgebreid negatief advies uitgebracht bij het mobiliteitsdossier van Ghelamco. Zo worden er grote vragen gesteld bij het onvoorstelbare gegoochel met cijfers over de verwachte verkeersstroom en de vele functies die Ghelamco op Parking C wil combineren. Het aanvraagdossier blijkt vol tegenstrijdigheden en nalatigheden te zitten. Zo ‘vergeet’ men toevallig te vermelden dat de geplande pendelparking van 3.000 voertuigen onder Parking C zal leiden tot 6.000 extra voertuigbewegingen per dag op de Ring tijdens de spitsuren.

Zeer terecht stel de Vlaamse administratie vast dat Ghelamco veel te weinig onderzocht heeft wat voor effect de vele geplande activiteiten kunnen hebben op de Ring en de A12 en de moeilijkheden die automobilisten zullen ondervinden om de bewuste afrit te bereiken.

Anderzijds worden een hele reeks technische en concrete vragen opgeworpen, die Ghelamco zou moeten beantwoorden ter verduidelijking. Het lijkt wel of Wegen en Verkeer toch nog een kleine kans wil geven aan Ghelamco om zijn aanvraagdossier bij te spijkeren.

Vreemd en jammer is dat in dit advies met geen letter wordt gerept over de grootschalige verbredingswerken die vanaf 2019 zullen plaatsvinden op de Noorderring. Die werken zouden zeven jaar kunnen duren en zullen een aanzienlijke impact hebben op de capaciteit van de Ring.

Minder verkeer in plaats van meer Onlangs werd in de media door Vlaamse ambtenaren verklaard dat het aantal voertuigen tijdens deze werken gedurende lange tijd drastisch zal moeten dalen. Dit kan onmogelijk rijmen met de bouw van een overbevraagd stadioncomplex én een reeks bijkomende aantrekkingspolen, uitgerekend langs het drukst bereden punt van de Ring.

We hadden verwacht dat de Vlaamse administratie duidelijkheid zou brengen bij de geplande werken en de gevolgen daarvan voor de Ring, maar nu lijkt het wel alsof die werken geen enkele relevantie hebben voor het Ghelamco-dossier.

Vlaams Parlementslid Axel Ronse (N-VA), die het advies van Wegen en Verkeer naar buiten bracht, sprak van een nieuwe ‘mokerslag’ voor het Eurostadion. We hopen het met hem, maar zien toch zeker één gemiste kans. Wegen en Verkeer kan dit nog altijd rechtzetten en hierover bijkomende informatie bezorgen aan minister Schauvliege.

Graag melden we nog dat de kranten van De Persgroep maandag als “primeur” het verslag van de hoge ambtenaar van Vlaams-Brabant naar buiten brachten, die in juli had vastgesteld dat het Eurostadion dubbel zo groot zou worden als wettelijk toegelaten. Wij brachten die primeur al in onze editie van 2 november.

BL

Beierse horeca is migranten beu Al eens gedacht aan een geschenkbon?

De feestdagen komen er weer aan. Hoog tijd om te beginnen nadenken over geschenkjes en geschenken. Aan u de keuze: of u duikt straks in de winkelende, wriemelende massa, op zoek naar de zoveelste kaars, het zoveelste zeepje of alweer een fotokadertje, of ... u maakt het zich stukken makkelijker. Bestel de enige, echte geschenkbon van ‘t Pallieterke.

Maak uw vrienden, uw vriendinnen en uw kennissen blij met een abonnement op ‘t Pallieterke.

U kunt kiezen uit een abonnement voor drie maanden, zes maanden of een heel jaar. Zo maakt u iemand niet éénmaal, maar wekenlang blij. Bestel tijdig, zo kunnen we u nog een mooie geschenkbon opsturen. Om van dit aanbod gebruik te maken, kunt u ons telefoneren tijdens de kantooruren: 03.232.14.17. Of stuur een e-post naar: secretariaat@pallieterke.net.

U als gulle schenker van een geschenkbon, wordt door ons beloond. U ontvangt een kortingbon van 15 procent voor aankopen in de webwinkel van www.polemos.be. Wie dus een abonnement voor drie maanden schenkt, krijgt een kortingbon ter waarde van 5 euro, en een jaarabonnement is goed voor een kortingbon van 20 euro. De kortingbon is geldig van 1-1K arl van C amp 2018 tot 31-12-2018.

Mutti Merkel zette de Duitse deuren wagenwijd open. Stilaan worden de gevolgen in de realiteit merkbaar en tegelijk worden ze steeds minder beheersbaar. In Augsburg, een Beierse stad met ongeveer 280.000 inwoners, is vooral bij de lokale horeca de onrust bijzonder groot. Eén herberg, Kreuzweise, heeft zelfs aangekondigd geen vreemdelingen meer te willen, een beslissing die er komt na talloze incidenten en agressie.

De uitbater postte hierover een bericht op Facebook, met als gevolg dat zijn profiel op Facebook onmiddellijk geschrapt werd. Zo gaat dat in de ‘beste van alle werelden’…

Een lokale krant, Augsburger Allgemeine, berichtte over de problemen, en stelde dat de oorzaak van de problemen bij grote groepen asielzoekers uit Gambia ligt.

Groepen van 10 à 25 asielzoekers slenteren door de straten. Op 18 november barstte de bom: na talrijke diefstallen en daden van seksuele agressie tegen de dienstmeisjes ontaardde de situatie helemaal. Toen de eigenares besloot geen alcohol meer te serveren, begonnen de asielzoekers erop los te slaan. Niet alleen het café moest eraan geloven, ze sloegen ook op elkaar.

Dit fenomeen van doelloos rondslenterende migranten is zo algemeen dat de onrust bij bewoners en handelaars hand over hand toeneemt. Temeer omdat de groepen steeds groter en talrijker worden. Vooral Afrikaanse, meestal jonge, asielzoekers proberen cafés, restaurants en gelagzalen binnen te geraken.

Progressieven van alle slag scharen zich emotioneel graag achter slogans als “legaal, illegaal, allemaal mensen”. Ach, het klinkt allemaal zo werkelijkheidsvreemd, zo naïef en zo dom, eens je met de harde en concrete werkelijkheid wordt geconfronteerd. In Augsburg ontdekt men de grenzen van de Willkommenskultur. Steeds meer Duitsers hebben hun buik vol van migranten!

Piet van Nieuwvliet

14

Brieven

7 december 2017 Syrië

Bestellen via

www.klauw.be of telefonisch 03 232 14 17

Nederlands thuistaal Pallieterke, Zonder me te willen mengen in de discussie over de voorstellen van het G.O. wou ik u toch mijn persoonlijke ervaringen vertellen. Toen één van mijn zonen naar Edinburgh , Schotland, verhuisde was zijn oudste dochter 5 jaar oud.

Zij ging naar een uiteraard Engels sprekende school, en werd daar opgevangen door haar klasgenootjes en de lerares. Na één maand, ik herhaal één maand, was ze bekwaam de lessen te volgen en zich te amuseren met haar klasgenootjes. Toen later een andere zoon naar Nieuw Zeeland verhuisde, met zijn 3 kinderen van 5, 8 en 11 jaar oud, gebeurde exact hetzelfde. Eén maand was voldoende om, met de hulp van een (vrijwilliger) aangeduide klasgenoot, zich linguïstisch te integreren. Dit zijn feiten, geen mooie onbewezen theorieën. Zij hadden daarvoor geen Nederlands sprekende klasgenoten nodig. Maar zij wilden wel zelf zo spoedig mogelijk integreren.

Jan Peremans - Mortsel

Herverdeling Pallieterke, Zonder ze direct te betichten van ‘fake news’, is het opmerkelijk dat 80 procent van onze media kiest voor collaboratie met links. Wie zeker gelijk haalt, is dr. Sigmund Freud (met zijn projectietheorie). De mens projecteert zijn eigen geaardheid op zijn omgeving. Volgens Freud waant een dief zich omringd door dieven. Een leugenaar weet zeker dat iedereen liegt. Een fraudeur ziet overal sjoemelaars.

Het is lang geleden dat Groen tijd besteedde aan groene thema’s (tijdens het Charlottaleidebacle sliepen ze). Groen vertoont steeds meer rode symptomen, en rood staat voor … graaien. Marx noemde het … herverdelen.

Onder Lenin werd het … onteigenen. Mitterrand noemde het le partage (uiteraard in één richting). Vandaag heet het belastingen.

Rood is progressief in het bedenken van belastingen om met de opbrengst hun kiezers te pamperen: op het loon van hardwerkende ‘early birds’ die bij zonsopgang in de files staan, terwijl het electorale cliënteel van rood nog in bed ligt of zich opmaakt voor het OCMW (50% belasting op werk is flagrante diefstal), op eigendom, op patrimonium en op ondernemen. Ondertussen spekt links de partijkas en/of de privérekeningen via fraude. Dit blad is te kort voor de lijst van rode schandalen: van de VISA-doofpot in Antwerpen tot de recente teloorgang van de PS. Freud had gelijk. Links heeft een oog voor fraude.

Pallieterke, Graag wil ik even reageren op het briefje van Jan Mevis in ’t Pallieterke van 30 november over Syrië. Bij het begin van de burgeroorlog aldaar heerste de clan van Assad al verscheidene decennia over dat land, ondanks het feit dat de Alawieten, een sjiïetische sekte waartoe zij behoort, slechts 15% van de totale bevolking uitmaakte. Ook vóór de burgeroorlog uitbrak, werden opstanden van de soennieten, die 65% van de toenmalige bevolking uitmaakten, bloedig onderdrukt. De vader van Assad heeft ooit een opstandig stadje met 40.000 inwoners laten platgooien, er daarna zijn bulldozers op afgestuurd en alles dicht gesmeten, inwoners dood of levend inbegrepen… De 20 procent van de inwoners die geen sjiïet of soeniet waren – en dus ook de christenen werden inderdaad gedoogd. Dat had niets te maken met verdraagzaamheid, maar kwam Assad goed uit om het soennietische overwicht wat te compenseren. In Irak is onder Saddam, die daar met een minderheid van soennieten de sjiïeten onderdrukte, hetzelfde gebeurd. De regering van Sadam kende zelfs een christelijke minister, Tariq Azziz. Het is weinig waarschijnlijk dat het Syrië van na de burgeroorlog nog hetzelfde zal zijn. De huidige grenzen behouden, die nog stammen uit de tijd van de val van het Ottomaanse Rijk en werden vastgelegd door Frankrijk en Groot-Brittannië, zal niet veel oplossen. Als men daar ooit tot een blijvende vrede wil komen, zal men Zuid-Irak aan de sjiïeten moeten laten, Noord-Irak en Zuidoost Syrië aan de soennieten, Oost-Syrië aan de Koerden en wat ervan overblijft aan de Westkust aan de Alawieten met of zonder Assad. Of de christenen er nog zullen meetellen valt te betwijfelen en dat is, zeker historisch gezien, heel jammer. Ook voor pater Daniël (Maes), Norbertijn, die er nog steeds werkt en die af en toe naar hier komt om de batterijen weer bij te laten. De man verblijft dan in de abdij van Postel, waar ik hem dan ’s zondags zie in de hoogmis en ik lees af en toe ook zijn brieven in ’t Pallieterke.

Guido van Alphen - K asterlee

Expo 58 Pallieterke, Expo 58… Toen was Brussel een bruisende stad. Het was geen droom, maar ik ben eens op het gedacht gekomen een oude koe uit de gracht te halen. Toen was het plezant om in Brussel te komen feesten. Vele mensen uit heel de wereld kwamen er bijeen. We werden bijna allen broeders. Dat vrolijke België van toen komt nooit terug. Brussel is nu een stad van aanslagen, vechtpartijen en vernielingen.

Is er echt niemand die dat zootje vernielers en brokkenpiloten wil stoppen? Hoop doet soms Robert de Mol - Ninove leven.

Lampernisse 2017 Pallieterke, Op 4 december wijdde de VRT (met veel gretigheid) een “item” aan de stilaan massale kerksluitingen in Vlaanderen. In die kringen stelt men de deelname aan de christelijke godsdienst liefst zo marginaal mogelijk voor.

Bijzonder stuitend is het nieuws dat de kerk van Lampernisse aan de eredienst zou onttrokken worden, vanaf 1 januari a.s. Het is wellicht begrijpelijk dat hier en daar een kerk niet meer in functie kan blijven. In dit geval gaat het om een iconische site, de kerk samen met het dorpje. Reeds ten tijde van Zannekin zal daar een kerkje in gebruik geweest zijn; voor hun opstanden werden de Kerels van Vlaanderen trouwens geëxcommuniceerd.

De kerk zou voortaan dienst doen als urnenruimte en vergaderzaal. Indien Vlaanderen enig zelfrespect heeft, dan kan men toch niet anders dan bij het bisdom aandringen deze kerk niet te herbestemmen. Nog in 2010 werd door het stadsbestuur van Diksmuide aangedrongen op een klassering; nu is de meerderheid blij met het verdwijnen van een christelijke functie; alleen de lokale partij IDEE2016 pleit voor behoud!

In dit verband kunnen we het hebben over het kerkje van Kuttekoven (bij Borgloon).

Daar werd een godslasterlijke tentoonstelling gehouden: een gekruisigde koe werd in de kerk opgesteld! Diegenen die protesteerden, zoals de groep van Dries Goethals, worden als achterlijke fundamentalisten voorgesteld.

In Vlaanderen is stilaan een sluipende vorm van kerkvervolging begonnen. In vrijwel alle media wordt zeer laatdunkend over de nog trouwe christenen bericht. Inderdaad zijn velen in stilte of met slaande trom vertrokken. De “völkische” christenen (de Vlaamsbewusten) bevinden zich in een enorme spagaat: gegijzeld tussen de trouw aan het AVV-VVK en het steeds arrogante belgicisme en linkserigheid

van de bisschoppen en de oudsten.

Zoals de oproep van veeltaligheid in de scholen een “voorbereide provocatie” is, zo is het dumpen van iconische kerk(jes) meer dan een brug te ver. Vlaanderen was met Ierland en Polen een bakermat van oorspronkelijke christelijke cultuur. Dit kan en mag niet ongedaan gemaakt worden!

Jos Wouters - Boom

Naïviteit troef Pallieterke, Een nieuwe vorm van faciliteiten komt eraan. Blijkbaar zijn de leidende figuren van het onderwijs niet vatbaar voor lessen uit het verleden. Vooral als het gaat om faciliteiten.

Het Gemeenschapsonderwijs (GO) wil voortaan dat anderstalige kinderen hun taal op de speelplaats en in de klas mogen spreken. Ook het Katholiek Onderwijs kijkt in die richting.

“Door positief met die vreemde talen om te gaan, voelen leerlingen zich beter op school en leggen ze gemakkelijker de brug naar het Nederlands.” Dat is de uitleg van het GO. Dat die vreemde leerlingen zich beter op school zullen voelen wanneer zij hun moedertalen mogen spreken, daar twijfel ik niet aan. Maar of ze daarom meer aandacht voor het Nederlands zullen opbrengen, daar geloof ik niets van. Kijk naar de randgemeenten rond Brussel met faciliteiten. Franstaligen voelen zich goed in hun vel. Ze kunnen met hun taal overal terecht. Waarom zouden ze Nederlands leren? Niet fair van hen, maar wie ligt daar wakker van? Zij zeker niet.

Iedere zinnige Vlaming en Belg met een beetje gezond verstand en vooruitziendheid, beseft dat het Nederlands nog meer zal verdrongen worden. Ik denk dat de leidende figuren van het GO en het Katholiek Onderwijs één gedachte meedragen in hun geest, één gedachte die nooit wijkt: hoe kunnen we het onderwijs nog ingewikkelder maken?

Hotels en en Hotels restaurants waar waar Thomas Triphon - Antwerpen restaurants Vlamingen thuis thuis zijn zijn Vlamingen Hotels en restaurants waar Vlamingen thuis zijn Verliefd op op de de natuur-? natuur-?

Verliefd Kom ze ze eens eens proeven proeven te te Achouffe-!

Achouffe-!

Kom

HOTEL HOTEL

Achouffe 19 19 -- 6666 6666 Houffalize Houffalize Achouffe

De keuken keukenNu is enkel enkel open voor voor hotelgasten hotelgasten ook restaurant De is open TeMiddagmenu bereiken via via Namen, Marche, Laroche reeds te verkrijgen vanafLaroche E19,50 Te bereiken Namen, Marche, gesloten op donderdagmiddag richtingKeuken Houffalize (afslag Nadrin) of of via via Luik Luik richting Houffalize (afslag Nadrin)

Wij zijn Vlaamstalig Tel. 061-28 061-28 81 82 82 Fax 061-28 061-28 90 90 82 82 Tel. 81 -- Fax Tel. 061-28 81zijn 82 Nederlandstalig-!) www.lespine.be (Wij (Wij zijn Nederlandstalig-!)

€ nu!

Heerlijk aan aan de de kust kust nu!

Heerlijk

HOTEL DIE DIE PRINCE PRINCE HOTEL

zal u u extra extra verwennen. verwennen. zal Albert I-Wandeling I-Wandeling 41-42 41-42 -- OOSTENDE OOSTENDE Albert Tel. 059-70 059-70 65 65 07 07 Tel.

Bob Emmers - Dubai

Kruisende woorden oplossing 1085

ABONNEMENTEN

1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12

A K I E Z E B N E V E N C I D E E E D K E R F X E K R X D R F E E N R U G B E R U S H O N X K L I L X O X A J L E V E N K E L A N D L N I M F X

L

S

T

R A N D

X

F

R

E

S

N X O N S

I

A

X D

O R

E O X G

I

O E

V

I

G X

Z

I

T

E

R

X

B

E

T

E N X

C

E

L

X N X

V A

L

E

C

X M G X

T

A

D

I

G H E

I

X

E

I

E

R

E N

I

S O L

A

X

D A

Redactie & beheer: Uitgeverij ’t Pallieterke Cuperusstraat 41 2018 Antwerpen Tel. : 03-232 14 17

Abonnementen en administratie: secretariaat@pallieterke.net Lezersbrieven: lezersbrieven@pallieterke.net

• BINNENLAND 3 maanden € 29,90 6 maanden € 59,80 1 jaar € 119,60 1 jaar steunabonnement € 250 • BUITENLAND Tarieven afhankelijk van de bestemming.

Alle inlichtingen op de kantoren.

Het abonnementsgeld kan overgeschreven worden op volgende rekeningnummer met vermelding van uw naam en adres: BE82 4096 5194 9168

BIC KREDBEBB

Lees nu ook digitaal op www.pallieterke.net Elke week op donderdag in uw krantenwinkel Stichter: Bruno de Winter: 1945-1955 Hoofdredacteur Jan Nuyts: 1955-2000 Hoofdredacteur Leo Custers: 2000-2010 Hoofdredacteur: Karl Van Camp Verantw. uitgever: Karl Van Camp

Sport

7 december 2017

15

Club Brugge heeft een keepersprobleem!

Roskammen

Het is voor iedereen duidelijk dat Club Brugge een keepersprobleem heeft! Zowel Horvat, Hubert als Butelle zijn gebuisd. Deze laatste heeft men nog vlug uit de lappenmand moeten halen na het mistasten van zijn collega’s. Zijn optredens tegen Zulte Waregem en Eupen waren echter niet overtuigend.

In de eretribune van Anderlecht schudde voorzitter Roger vanden Stock het hoofd.

Niet voor het gebrek aan spektakel tegen “erfvijand” Standard, en evenmin voor een al snel dreigende en later voltrokken uitschakeling in de bekercompetitie. Wel voor het gedrag van de eigen aanhang, die bierbekertjes het veld in kogelde als waren het rozenblaadjes. “Wat zit ik hier nog te doen? ”, stond op zijn gezicht af te lezen.

Club moet dringend op zoek naar een nieuwe doelwachter. Men wint geen prijzen met een grabbelaar onder de lat. Een goede doelman wint punten voor zijn ploeg op momenten dat het elftal het eens laat afweten. De keeper is een sleutelfiguur in het geheel. In de Europese glorieperiode van de Bruggelingen hadden ze een kanjer in het doel staan. Birger Jensen, Biba voor de vrouwen, was het legendarische sluitstuk van blauwzwart in de jaren zeventig en begin tachtig.

In 1978 speelde Club op Wembley, in het hol van de leeuw, de finale van de Europese Beker der Landskampioenen, nu de Champions League. Birger Jensen hield gedurende tachtig minuten de 0-0 op het scorebord. Een door blessures geteisterd Club Brugge werd door Liverpool overspeeld. De Deen stond in een schiettent, maar hij hield stand. Uiteindelijk scoorde Kenny Dalglish het winnende doelpunt. Ik blijf erbij, zou blauw-zwart gespeeld hebben met een volledig fitte ploeg, was een stunt mogelijk geweest, vooral met zo’n doelman!

Black & Dekker Tijdens mijn Brugse periode (1981-1983) trok ik veel op met Birger Jensen. Men noemde ons in het Venetië van het Noorden Black & Dekker, omdat we altijd aan de toog tegen elkaar bleven ‘zagen’ over voetbal. Dat gezaag vond gewoonlijk plaats in de Chalet, het café van Henk Houwaart, de toenmalige trainer van Cercle Brugge.

Birger hield wel van een grapje. Zo vertelde hij mij dat hij Jean-Marie Pfaff eens duchtig had laten schrikken. Hij kwam Pfaff tegen in

Nog zotter, dat wordt moeilijk

Voetbalschimmen Gille van Binst Voormalig Anderlechtcoryfee

een discotheek in Kopenhagen, na de interland Denemarken-België.

Onze nationale doelman vertelde hem, fier, dat Bayern München hem had gecontacteerd voor een eventuele transfer. Waarop Jensen repliceerde: “Jou ook? Mij hebben ze een week geleden gebeld met een voorstel en ik heb gezegd dat ik naar München wilde komen op voorwaarde dat jij tweede keeper werd.” JeanMarie schrok zich een bult en droop af.

Jensens afscheid bij Club Brugge was in mineur! Na veertien jaar bij blauw-zwart kreeg hij gewoon een aangetekend schrijven in zijn brievenbus, met de woorden: bedankt voor bewezen diensten. En op het einde van de brief: “Wij wensen u veel succes met uw verdere loopbaan.” Dat was het dan!

Dat heeft hem verschrikkelijk pijn gedaan.

Biba is vier jaar weggebleven op Jan Breydel.

Nu zijn de plooien gladgestreken.

Zolang zijn pacemaker werkt, zal zijn hart voor Club Brugge blijven kloppen, vrees ik.

Gille van Binst

Het beste moest toen nog komen, met de onwaarschijnlijke vertoning die de heer Ricardo Sa Pinto op de grasmat legde nadat zo’n bekertje naast zijn been was beland en niet erop, zoals hij, minutenlang, als quasi “dodelijk getroffen slachtoffer” veinsde. De camera’s bleven in gebreke door al die tijd na te laten Vanden Stock opnieuw in beeld te brengen.

Door zo’n momenten brengt de neutrale toeschouwer alle begrip op dat de voorzitter van “de grootste club van het land” besloten heeft het godganse boeltje te verkopen. Sa Pinto wacht een stevige schorsing, tot frustratie van het bestuur van de Rouches dat zich unaniem achter het Grote Gelijk van zijn coach schaarde! Tja... Advies om toch eens bij een psychiater langs te gaan, bleef uit.

Mogelijk uit vrees dat, op grond van bepaalde gedragingen, wel eens het woord collocatie zou kunnen vallen. Hoe dan ook, het gedrag van Sa Pinto, in en buiten de “dug-out”, kan moeilijk nog gekker worden.

Hallelujah Ondanks een als zeer gunstig beoordeelde loting voor het WK voor de Rode Duivels de en heeft toch paniek toegeslagen bij de elite van het voetbaljournaille dat zich in Rusland in het zog van de spelers zal bewegen “om u geen detail van het WK-gebeuren te laten missen”.

Dat ondanks, aldus “gezaghebbende” stemmen binnen die elite, “dat het decorum van een WK zoals ze dat kennen, niet is wat de gemiddelde bemiddelde westerse voetballer, fan én journalist gewoon zijn”.

Voor wie het moest ontgaan zijn, de Rode Duivels werden op hun wenken bediend tijdens de loting voor het WK in Rusland. Als we de voorbeschouwingen in acht nemen is de overwinning tegen Engeland al in de valies, gaan de lichtgewichten uit Panama de pandoering van hun leven tegemoet en kunnen de Tunesiërs beter thuis blijven, want die zijn toch maar een vogel voor de kat. Waarom er dan nog moet gespeeld worden is een goede vraag.

Loodzwaar Alles koek en ei dus in het vaderlandse kamp. Met als enige schaduwzijde de verre verplaatsingen die de Rode Duivels te wachten staan. Stel u voor, twee en een half uur in het vliegtuig zitten, dat is allicht geen onoverkomelijk probleem voor gewone stervelingen, maar dat ze zoiets vedetten durven aandoen is godgeklaagd. Er is geen ontkomen aan, die marteling moeten ze in koop nemen. Op ons medeleven kunnen ze rekenen.

Erop en erover In het vooropgestelde scenario zijn de zestiende en de achtste finales sowieso al gewonnen spel voor de duiveltjes. Dan volgt de

kwartfinale. Dat is andere koek. Zonder merkwaardige verrassingen is het dan aan Brazilië of Duitsland om tegen de rode demonen in het strijdperk te treden. De ‘gouden generatie’ is tot veel in staat, en we willen hun supporters niet belezen, maar de kans is niet denkbeeldig dat ze op dat moment met hun tricolore attributen in affronten gaan vallen. We hopen uiteraard het tegenovergestelde, want de eer van het vaderland staat op het spel. Vooruit met de geit, voor Vorst, voor vrijheid en voor recht. Als ge dat niet gelooft zullen ze ons wel iets anders proberen wijs te maken.

Povere opkomst Trainer Ivan Leko van Club Brugge schoot in een Kroatische colère na de erbarmelijke wanprestatie van zijn ploeg in Eupen. Terecht.

De Brugse aanhang vergiste zich geen beetje als ze gerekend hadden op een afgetekende overwinning tegen de rode lantaarn. Hadden de spelers iets verkeerd te eten gekregen? Niet eens twintig minuten bezig stond de fiere leider in de rangschikking al met twee nul in het krijt. Dan mocht hij zich nog gelukkig prijzen dat hij in de allerlaatste minuut nog een gelijkspel uit de brand konden slepen. Met de hulp van de videoref die, streng maar rechtvaardig, een terechte strafschop toekende. Het posi-

Geen bijrolletje Over wielrenners gesproken. Het staat vast dat viervoudig Tourwinnaar Chris Froome aan de start van de Ronde van Italië zal komen, in … Israël, om na de Giro in hetzelfde seizoen ook de Tour te winnen en post te vatten in de galerij der allergrootsten.

Zijn ploeg, hijzelf en de media hebben het alleen daarover; ze zwijgen in alle talen over de twee miljoen euro die de organisatoren van de Giro graag ophoesten om de Brit ertoe te bewegen naar Jeruzalem te komen.

Het is maar dat u weet dat een wielervedette die zijn programma uitstippelt poen niet eens een bijrolletje laat spelen.

tieve aan het verhaal, dat ze in Brugge zo snel mogelijk willen vergeten, is dat er amper drieduizend toeschouwers in het stadion waren die het konden verder vertellen.

er niet veranderen binnen het Lierse huishouden. Met of zonder diploma, voor de supporters van geel en zwart is en blijft Will Still de revelatie van het jaar.

Raadsel

Daar komt Lierse

Wat is er aan de hand met Zulte-Waregem?

Met amper drie puntjes uit de laatste negen wedstrijden kunnen we niet zeggen dat ze goed aan het boeren zijn. Na de eerste acht speeldagen in de competitie stond Essevee fris en vrolijk op een derde plaats te pronken in de rangschikking. Daarop volgde de vrije val.

Als zelfs een door de wol geverfde trainer als Francky Dury het niet meer weet, moeten wij ook passen. Wie zich geroepen voelt om dat raadsel te ontcijferen mag het altijd komen uitleggen aan de Gaverbeek, waar ze hem of haar met open armen zullen ontvangen.

In dezelfde Proximusreeks is er nog een trainer die door de supporters op handen gedragen wordt. Dan hebben we het over Marc Brys, oefenmeester van Beerschot-Wilrijk, dat goed was voor een thuisoverwinning tegen Roeselare en nog altijd aan de leiding staat in 1B. We willen niet op de feiten vooruitlopen, want er zal nog veel water door de Schelde lopen voor het zover is, maar als Lierse op zijn elan blijft doorgaan, zoals in de tweede periode, maakt het veel kans op de finaleplaats tegen de Mannekens. Alles onder voorbehoud. We hebben nog een ploeg gekend die in de Proximus League een riante kloof sloeg met de achtervolgers om bij het scheiden van de markt naast de prijzen te vallen. Op de Bosuil weten ze er meer over.

Hoopvol Het vel van de beer

In Het Laatste Nieuws hoopte voetbalchef Stephan Keygnaert dat de Rode Duivels in “de gevreesde groep G” zouden terechtkomen. Omdat de daaraan gekoppelde verre verplaatsingen de voetbalbond ertoe zouden bewegen alsnog een andere uitvalbasis te kiezen dan het vijfsterrenetablissement Country Club Hotel, in de groene omgeving buiten Moskou.

Misschien kon nog, hallelujah, uitgeweken worden naar Petersburg! Keygnaert duimde dus nadrukkelijk voor groep G. Het heeft geholpen. Of duimen ook zal helpen om Moskou voor Sint-Petersburg in te ruilen, is niet zeker. De tijd van Steven Martens als CEO van de bond ligt al ver achter ons. Pech voor Keygnaert, die men, samen met andere verwende journalistieke toppers, eens drie weken in de Tour de France zou moeten droppen om daar elke dag in een hotel zonder sterren te overnachten.

Is KV Mechelen het dieptepunt voorbij? De recente overwinning op het veld van Genk moet, om het met een cliché te zeggen, alleszins goed geweest zijn voor het vertrouwen.

Onze Limburgse correspondent, die het van nabij meemaakte, zegt dat we niet mogen vergeten met bloemen te gooien naar het duo Nicklas Pedersen en Hassane Bandé, die beiden de show stalen. Wat hiermee gebeurd is, in de hoop dat ze blijven volhouden. Malinwa ten bate.

Grote onderscheiding zonder diploma Hij is amper vijfentwintig en de benjamin onder de trainers. Zijn naam is klein maar zijn daden benne groot. Will Still heeft met zeven opeenvolgende overwinningen en met tweeëntwintig punten op zevenentwintig het pierewaaiende Lierse opnieuw leren voetballen.

Het is hem geoorloofd om met dat indrukwekkend palmares, borst vooruit buik ingetrokken, onder de mensen te komen. Zoveel vakkennis verdient een staande ovatie. Maar dat is zonder de bureaucraten van de Licentiecommissie gerekend. De jeugdige trainer beschikt niet over het vereiste UEFA-A diploma. Reglement is reglement. Bijgevolg wordt voormalig assistent David Colpaert vanaf nu hoofdtrainer van Lier. Bijgestaan door... jawel. Veel zal

Recht geschied Nu we het toch over ‘den Antwerp’ hebben.

We konden de supporters van de liefdevolle kleuren die meegereisd waren naar Sclessin horen knarsetanden tot op de Place Saint Lambert toen de scheidsrechter een onterechte strafschop tegen de Great Old floot in de toegevoegde tijd. Het verdiende gelijkspel om zeep, zagen we hen denken. Het is anders afgelopen dankzij de kattensprong van doelman Bolat, die zich tot held van de namiddag kroonde.

Een eretitel die we scheidsrechter Vertenten niet kunnen toekennen. Missen is menselijk en een akte van berouw zou al veel goed maken.

Want er is vreugde in de hemel…

Verandering van spijs De twee smaakmakers van de cross, Van der Poel en Van Aert, zijn ergens in het buitenland hun conditie aan het opkrikken. In afwachting dat ze ons opnieuw gaan verblijden, mochten enkele minder bekende gezichten op het ereschavotje staan. In Hasselt zorgde Corné Van Kessel voor de zege, in Mol mocht David - broer van Mathieu - Van der Poel de palm in ontvangst nemen. Oranje boven! Koning Willem Alexander zal het graag hebben zien gebeuren.

16

Wat niet lachend kan gezegd worden, is de waarheid niet

7 december 2017

Dubbelinterview Jahjah en Laurent

“We slaan terug! Abou Jahjah en Von Sachsen Coburgh: één strijd!”

Het eerste politieke dubbelinterview van Prins Laurent van België en Dyab Abou Jahjah. Een week geleden had niemand het voor mogelijk gehouden. Vandaag zitten we in de woonkamer van de prins voor een goed gesprek. Dyab speelt samen met Aymeric en Nicolas ‘verbrand het Imperialistje’. Ze stoken het portret van Leopold II op in het haardvuur terwijl zusje Louise wordt ingepakt met WC-rollen. Een gezellig moment om het eens goed uit te leggen.

“Ik heb het eerste telefoontje gepleegd”, lacht Aboubou, terwijl hij arme Aymeric met het hoofd eerst in de toiletpot dopt als een theezakje. Een eerste noodzakelijke stap in het boete doen voor blank en mannelijk te zijn. “Ik las de brief van de prins aan premier Michel en werd diep geraakt door het onrecht dat de prins dagelijks treft. Zijn pleidooi voor radicale gelijkheid en mensenrechten bezorgden me een krop in de keel. U weet, ik ben geen doetje, maar ik huilde bijna als een klein meisje. Zo compromisloos rechtvaardig. Radicaal rechtlijnig. Dat is wat we zoeken in de partij. Mensen die hun rechten kennen en niet bang zijn om ze op te eisen.”

Vive le roi Laurent!

Dyab heeft Aymeric ondertussen neergezet. Onverstoorbaar zet hij zijn betoog verder terwijl hij de prins in het gezicht slaat met een WC-borstel om de laatste restjes ‘white privilege’ te verwijderen. “Weet u, ik ben zelf van een generatie allochtonen die net als de prins nooit heeft mogen werken,” gaat Dyab verder, “we hebben nooit de kans heeft gekregen om ons te bewijzen. En waarom? Omwille van onze achternaam! Omwille van wie we zijn! Onze achtergrond, onze cultuur! Maar we pikken het niet meer. We slaan terug! Abou Jahjah en Von Sachsen Coburgh: één strijd!”

“Mijnheer Jajacques heeft gelijk. Het is niet eerlijk dat wij moeten blijf verdragen de discriminatie. De prins Laurent is de ‘nigger of the world’. ‘Laurent, ga niet naar feestje van Chi-

Absurdistan Rechtsleer Belangrijk bericht voor alle rechtsfilosofen en juristen! Eerstdaags wordt er in de strafwet een nieuw misdrijf opgenomen: het schenden van prinsenrechten! Nog niet duidelijk is of het als financieel misdrijf zal worden gekwalificieerd.

De linkse totalitairen Uitgeverij Lemniscaat bracht in 2007 een zeer gesmaakt kinderkijkboek “Sinterklaas” voor kleine kinderen uit. Op vraag van schrijfster Charlotte Dematons zal het niet meer worden herdrukt. De Nederlandse werd bij schoollezingen zo dikwijls uitgemaakt voor racist, dat ze het beu is. Of hoe een kleine groep linkse hardroepers een meerderheid kan fnuiken met het toverwoord “racisme”.

Graag of niet Draai het of keer het hoe je wil, maar als Carles Puigdemont op de nacht van De Standaard te gast mag zijn, kan je er niet buiten dat er naar de man wordt geluisterd. Wat ze daar in Spanje ook over mogen denken.

De opportunist Onze goede vriend de Libanees die samen met de Erdogansocialist Koç zou opkomen bij de verkiezingen, is alweer aan een nieuw avontuur begonnen. Vaarwel Koç, hallo Kaçar. Hij blijft wel mikken op de Turken, zo te zien. Er zijn nu eenmaal niet zoveel Libanezen hier te lande.

nees leger. Laurent, ga niet speel de golf met mijnheer Kabila van de Congo. Laurent, niet zwanzen met de president van Zimbabwe’. Het is, ik ben het beu. Jajacques begrijpt dat. Hij mocht ook niet spelen met de Hezbollah en de Hamas. Altijd commentaar en het is nooit goed. Radicale gelijkheid. Behalve voor mijn broer, de koning. Wij geven hem 72 uur om te vertrekken. ‘La Valise ou le Cercueil.’ De valies of het graf. Vive le roi Laurent. Het zijn altijd dezelfde die priviligeren. Het moet maar eens gedaan zijn met die discriminatie.”

De uithaal van Laurent deed Aboubou even opschrikken. Dood aan Zwarte Piet, dood aan de jood, dood aan wie niet “heil Erdogan” roept, dood aan racisten… Dat stond allemaal in de ontwerp-programmatekst. Maar over de koning stond geen letter. Blijkbaar had de prins hier en daar zijn eigen accent gelegd.

“En we zijn ook voor de radicale opgraving van tante Fabiola en een publieke brandstapel voor de Spaanse heks! En maman en papa, die verraders van ergste soort, gooien we radicaal gelijk van de Sint-Goedele kathedraal. En Mathilde, die duivelse Jezebel! Aymeri jongen, kom eens aan mijnheer Pallieter tonen wat we met Mathilde van plan zijn!” Uit de garage komt Aymeric met een blond voodoopopje aanzetten. In de ander hand heeft hij een kleine guillotine klaar. “Het mes is heel bot”, zegt hij trots.

Aboubou koos ondertussen het hazenpad.

Even later liet hij per sms weten dat het lidmaatschap van prins Laurent misschien niet helemaal voldoet aan de statuten van de partij.

Grapjas De artistiek directeur van de Opera van Vlaanderen, Aviel Cahn, nodigde zowel Carles Puigdemont als de Spaanse ambassadeur uit om de voorstelling van Le duc d’Albe bij te wonen, over de Spaanse bezetting van de Nederlanden. Enig gevoel voor humor kan de man duidelijk niet ontzegd worden.

Vooruitgang Wij stellen voor om een nieuw keurmerk voor scholen in het leven te roepen: de scholen van Babel.

Welke school haalt als eerste het oogmerk om honderd talen op de speelplaats te kunnen laten horen?

Laat gelijk Toen twee jaar geleden de achtste Antwerpse stadsdichter werd aangesteld, bleef het ter linkerzijde oorverdovend stil dat het al de zevende man was in die functie.

In een opiniestuk in De Standaard wees de dichter die ook de teksten van de voorbije Zangfeesten leverde, op die anomalie en droeg enkele geschikte kandidaten voor.

En kijk, de negende dichter van ‘t stad komt uit dat lijstje!

Slimme Vlamingen kiezen Reisfamilie

Simpel Hebt u zich ook door de zeven bladzijden lange brief van prins Laurent – nu ja, van zijn advocaat – geworsteld? Eigenlijk valt dat kort samen te vatten: ‘t is een prins, blijf er af!

Soms wel, soms niet Heel raar. Op een top van Europese en Afrikaanse regeringsleiders kan heel snel worden besloten dat in Libië (letterlijk) vastzittende migranten per vliegtuig weer naar hun land van oorsprong zullen worden gebracht.

Als ze met één teen Europese bodem hebben geraakt, is dat de grootste onmogelijkheid ter wereld. Raar.

Luikersteenweg 62 • 3800 Sint-Truiden 011 705 500 • info@deblauwevogel.be

www.deblauwevogel.be

Kruisende woorden 1086

1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12

A B C D E F G H I J K L HORIZONTAAL A. Het bewerken van een foto op de computer B. Ondoordringbaar bos - Vervoermiddel C. Emeritus - Afgescheidenheid D. Neemt met het oog waar - Gave aan God E. Pers. vnw. - Metalen wasbak - Ongevulde F. Antwerpse gemeente - Poolse dans G. Geloof dat iemand eerlijk is Legervoertuig H. Hindoeïstische godheid - Huivert I. Sterrenbeeld - Inwoner van een land met als hoofdstad Jerevan J. Verzamelnaam voor bedrijfsgegevens Neemt een houding ten teken van eerbiedigheid en dankbaarheid aan K. Deelgemeente van Doornik Opperwezen - Radium L. Kleine zeekreeften

VERTICAAL 1. Literair werk 2. Antwerpse gemeente - Papegaaienras 3. Ondernemingsraad - Beginnen 4. Sociaalnetwerksite - Zijrivier van de Kleine Nete 5. Out of stock - Erg groot - Oosters bordspel 6. Finland in het Fins - Knolgewas - Lage temperatuur 7. Cholesterol-vervoerend lipoproteine met een hoge dichtheid (afk.) - Schotse Laaglanden 8. Nederlandse omroep - Trichlooretheen 9. Kort, gedrukt geschrift over een actueel onderwerp - Honingproducent die voor heen een pretpark had 10. De voorkeur verdienend 11. Telwoord - Vervelend wezen 12. Verifiëren - Limburgse gemeente

DE OPLOSSINGEN VAN HET KRUISWOORDRAADSEL NUMMER 1085 VINDT U OP BLZ. 14