Kjmv kontakt3 2013 by Peter van der Zon

KJMV Kontakt

Klassieke Japanse Motorfietsen Vereniging

1oktober2013

INHOUD

COLOFON

KONTAKT oktober 2013

Voorzitter Peter van der Zon voorzitter@kjmv.nl 06 81501492

Voorblad: Frans Forrer op zijn Honda CB750K0

Colofon 2 Beste mensen 3 Column Ernst Hagen Clubdag uitnodiging 13 oktober 2013 Raceverslag Ernst Hagen

Secretaris Albert Brouwer secretaris@kjmv.nl 06 12969216

4 5 6

Buddy bekleden... 9 Cruise controle voor klassieke motoren 10 Kaboutertoerrit 2013 11 Black Bomberrit 2013 12 Lek&Graafstroomrit 2013 13 Brit op zijn Honda C90 naar Noordpool 14 Activiteitenkalender 2013 15 Middenpagina: het YCRTeam van Ferry Brouwer 16 Een Honda CB350 kopen in Japan...(2) 18 Honda CB77-restauratie (16) 23 Achterblad: advertentie KAWASAKI 650 32

Penningmeester/ledenadministratie Wiebe Eenling penningmeester@kjmv.nl 0594 612047/614320 of 06 21853400 Activiteiten Marieke Aalders-Knot activiteiten@kjmv.nl 06 20902463 Webmaster Iris van Geerenstein webmaster@kjmv.nl 06 38266304

Kopij inleveren vóór 1 december 2013. Komt allen naar de clubdag 13 oktober. Staat in het kader van de Suzuki 2-takten!

Public Relations Klaas Poutsma pr@kjmv.nl 06 45065355

WOESTHOFF

Redactie (tijdelijk) Peter van der Zon redactie@kjmv.nl 06 81501492

Used parts & motorcycles in- en verkoop gebruikte motoren en onderdelen

Redactieleden Peter van der Zon, Ernst Hagen, Hans Wijmer, Paul Hof, Lidmaatschap De kosten van het KJMV-lidmaatschap bedragen: € 30,00 per kalenderjaar met girokaart € 27,00 per kalenderjaar bij automatische incasso Inschrijfgeld: € 3,00 Bankrekening Rabobank nr.: 1170.62.332 t.n.v. KJMV Informatie info@kjmv.nl

www.kjmv.nl

KJMV Joost Woesthoff Hazenberg 16 6971 LC Brummen

Klassieke Japanse Motorfietsen Vereniging

Tel.: 0575 56 00 15 Fax.: 0575 56 03 42 Mobiel: 06 53332181 www.woesthoff.nl

Beste mensen... De activiteiten-kalender heeft tot nu toe vele interessante beurzen en mooie ritten opgeleverd. Zelf heb ik ook met veel plezier aan een aantal van deze activiteiten mogen deelnemen en vond het steeds leuk dat ik vele bekende, maar ook onbekende gezichten gezien heb. Voor de Kaboutertoerrit van volgend jaar zoeken we nog nieuwe organisatoren. Wie oh wie neemt het stokje over van Erik Hobo en Peter Bothof? Heeft u het voornemen óók een rit ergens in ons land te organiseren, geef dat dan tijdig (met alle info erbij) door aan Marieke en mij. Wij zorgen voor plaatsing in het blad en de site. De KJMV-website. De gezondheid van Iris is al een tijdje niet dat wat zij graag zou willen en heeft het beheer van de website aan mij overgelaten. Helaas komt daar op kort termijn nog geen verandering in en mijn verzoek is nu ook of er iemand in de club is die dit over zou willen nemen. We werken met een CMS-systeem, dus behoeft er géén kennis van codes bij te zijn. Wie gaat ons hierbij helpen? Financieel gaat het met de club steeds beter, maar helaas zijn er nog steeds mensen die niet betaald hebben, en die we dan ook schrappen uit ons ledenbestand en dus ook geen clubblad meer krijgen. We willen u ook met klem vragen of u, als u dat nog niet gedaan heeft, het machtigingsformulier wilt downloaden, invullen en naar ons opsturen/mailen. Dat maakt het voor ons makkelijke en u vergeet niet te betalen. Zo houden we met elkaar de club gezond. Met vriendelijke groet, Peter van der Zon

Voor velen van u is de vakantie voorbij en is de herfst weer ingetreden. Wat een pracht weer was het deze zomer. Er zullen weer vele kilometers op de klassieke motoren verreden zijn en de mooie landweggetjes gaven veel plezier door die prachtige natuur. Maar aan alles komt een eind en dus ook aan de vakantiepret. Het motorrijden blijft echter voor menigeen nog doorgaan al of niet recreatief. Laten we hopen dat het weer dat ook mogelijk maakt.

et eerste punt dat ik wil aanroeren is het verdwijnen van een groot klassieker spektakel, n.l. de demonstraties van het Yamaha Classic Racing Team. Zoals u al in het vorig blad heeft kunnen lezen heeft Ferry Brouwer, met het laatste optreden eind augustus op Zandvoort, de knoop doorgehakt en is gestopt met dit mooie klassieker gebeuren. Zijn doorzettingsvermogen, evenzo zijn technische kennis en vaardigheden hebben dit al die jaren mogelijk gemaakt en vele ‘oud’ coureurs hebben met veel plezier op zijn motoren mogen rijden op vele circuits in heel Europa. Jammer maar wel begrijpelijk. Om het YCRTeam te eren is de middenpagina aan dit team gewijd. Velen, ook van onze club, hebben er van genoten. Op zondag 13 oktober staat de jaarlijkse clubdag weer gepland in ons vertrouwde adres te Alkmaar. Henk op de Weegh is dan weer onze gastheer en wij zijn blij dat hij ons weer wilt herbergen. Mijn oud-klasgenoten (Old School Sixties Band) zijn driftig aan het oefenen om ons gebeuren met muziek uit de 60-70er jaren te laten opvrolijken. Bij dit gebeuren zal oud-coureur uit diezelfde 70er jaren, Marcel Ankoné, zijn race-carriëre bespreken aan de hand van vele plaatjes en zijn mooie Suzuki-racer. We hebben hem bereid gevonden om naar ons toe te komen om ons thema, 2-takt SUZUKI, hier met zijn technische kennis en ervaring met ons te willen delen. Marieke is al druk bezig om zo veel mogelijk oude Suzuki 2-takt machines in onze zaal te krijgen. Zijn er toch nog clubleden die ook hun ‘special’ 2-takt Suzuki willen showen, neem dan direct contact met ons op. Uitgewerkte blokken zij ook welkom. De nieuwe leden heten we hierbij welkom en we hopen hen ook op deze dag te kunnen begroeten. Ons KJMV-KONTAKT staat weer boordevolverhalen en techniek, maar zoals u zult kunnen lezen is het restauratieverhaal van Fred Appelman ten einde. Fred is reeds met zijn nieuwe project, Honda CBX, bezig en daar zal hij ongetwijfeld wel weer een verhaal van maken. Toch wil ik u oproepen om ook een restauratie-verhaal in te sturen, zoals dit jaar Jan Louwrink ook al had gedaan, zodat techniek een vast item in ons mooie clubblad kan blijven. Graag voor begin december naar mij mailen voor het laatste blad van dit jaar. Wat de redactie betreft moet ik u ook melden dat Paul Hof zijn Honda CB750 verkocht heeft omdat zijn gezondheid het hem niet meer toelaat om te kunnen rijden. Hij stopt ook met hulp aan de redactie. Binnenkort zal ik Hans Wijmer wegwijs gaan maken in het opmaken van de pagina’s, zodat dat mij ontlast in de toekomst, maar bij deze de oproep: wie wil helpen met de redactie?

O.S.S.B.

COLUMN Morrie luitjes…, Over het weer… Na een uitgesproken kil en koud voorjaar hebben wij toch nog een prachtige zomer gekregen. Dat is uiterst aangenaam voor een ieder.., paraplu- en erwtensoepverkopers daargelaten. Voor mensen zoals wij, die gaarne met motorfietsen plegen te spelen is het in het toch allemaal erg fijn. Zelf ben ik, zoals u weet, nogal regelmatig aan het ‘snelbrommeren’ op diverse circuits en wordt daarbij dan dikwijls begeleid door vriend Frans Forrer, alias de Heerlijk Helderse Hondazorgverlener… Ook is reeds tamelijk bekend dat deze schoonheidsspecialist nogal van ‘netjes’ houdt en zijn kleine, doch kwalitatief hoogstaande verzameling uiterst propere Japannertjes immer zorgvuldig koestert en veelvuldig van nog nauwelijks met het blote oog te ontwaren smetjes ontdoet… Zijn automobiel ondergaat dezelfde behandeling en is zelfs zowel onder de motorkap als onder de vloermatjes in vlekkeloze nieuwstaat… Ik verdenk Frans ervan dat hij zelfs de uitlaat aan de binnenkant poetst.., hij is er slank genoeg voor. Dit alles is natuurlijk heel mooi en doet menig toeschouwer en liefhebber deugd en genoegen…, maar het heeft ook een keerzijde..! Wil je Frans eens mee hebben voor een ritje, dan wordt eerst wekenlang de buienradar en alle andere mogelijke en onmogelijke meteorologische media dagelijks geraadpleegd en gecontroleerd aleer Frans tot een toezegging tot mee reizen kan komen en dan nog houdt hij een slag om de arm… Tja… Je vraagt je soms af waarom Frans zijn motoren eigenlijk nog voorzien zijn van bijvoorbeeld spatborden en banden met profiel… De eerste gebruikt hij alleen om zijn poetslusten op bot te vieren en de banden hebben slechts profiel omdat dat nu eenmaal verplicht is. En áls Frans dan al eens gaat rijden en met droog weer vertrekt, gaat het natuurlijk volgens de wet van Murphy prompt regenen… Frans zou zeer gebaat zijn bij een ‘pekelfiets’ of zo’n zwart geteerde ‘ratbike’… Dan kan hij ook eens onbekommerd en zorgeloos genieten van het motorrijden. Ik vrees alleen dat wanneer wij Frans een dergelijke ‘pekel-bike’ zouden verstrekken.., deze er binnen de kortste keren toch weer 100% pico bello, origineel en in concoursstaat uit zal zien… Ernst Hagen

Clubdag 13 oktober te Alkmaar Op zondag 13 oktober staat de jaarlijkse clubdag weer gepland in ons vertrouwde adres te Alkmaar. Henk op de Weegh is dan weer onze gastheer en wij zijn blij dat hij ons weer wilt herbergen. Als jullie dit lezen is de organisatie voor de clubdag in volle gang. Om weer een leuke middag voor u te krijgen is veel werk verzet en ik wil dan ook alle mensen die hier aan meewerken bedanken voor hun inzet.

et item van de clubdag hadden we in het bestuur vastgesteld op de 2-takt SUZUKI’s in de breedste zin van het woord. Dat wil zeggen dat we zowel straat- als race-fietsen de revue laten presenteren. Suzuki is begonnen als Colleda en heeft met hun 2-takten grootse triomfen behaald in de 60-70er jaren. De bekenden in de 500 cc klasse uit die tijd waren natuurlijk Wil Hartog, Jack Middelburg, Boet van Dulmen en Marcel Ankoné. Zoals ik al in mijn ‘Beste Mensen’ aangaf komt één van deze oud-coureurs, Marcel Ankoné, ons verblijden met zijn race Suzuki en gaat hij in op zijn ervaringen als coureur vanaf het begint tot heden. Tijdens de vele classic races heeft u hem vaak in actie gezien, al dan niet op zijn racemotor. Laatst gaf hij acte de présence in Eext, waar hij (en ook Boet van Dulmen) geflankeerd werd door wee mooi gebodypainte dames (mooie foto’s, maar niet geschikt voor ons blad). Zijn verhaal moet niet statisch zijn, maar interactie van de aanwezigen geeft een levendiger geheel aan zijn betoog. Wij rekenen op een grote opkomst. Mijn oud-klasgenoten, die de Old School Sixties Band opgericht hadden ter ere van de reünie die ik in juni ook in deze ruimte heb gehouden, zijn driftig aan het oefenen om ons gebeuren met muziek uit de 60 en 70er jaren te laten op te vrolijken. Henk was toen zo enthousiast dat hij voorstelde hen te vragen om op te treden tijdens de clubdag. Dat zagen zij wel zitten en zijn driftig gaan oefenen de afgelopen maanden. En niet zonder succes; het klink goed. Zij zullen in delen hun repertoire, aangepast aan onze club, ten gehore brengen. Het is muziek uit ons aller jeugd... Dat wordt genieten dus.

Daarnaast zijn er weer clubleden die hun Suzuki’s in de zij-ruimte willen laten zien en ik hoop dat dit dan weer een mooie eregalerij gaat opleveren. We hopen op een grote opkomst en een gezellige, informele middag. Het adres is Varnebroek 31 1815 HA te Alkmaar. We starten om 12.00 uur. Inbreng van motoren is vanaf 10.00 uur. Als er nog leden zijn die ook hun Suzuki 2-takt willen exposeren, neem dan even contact op. Groet, Peter van der Zon

O.S.S.B.

KNMV NK Classic races van 2013 vervolg Na de Classic wedstrijd tijdens de Ducati Club Races te Assen is Duitsland aan de beurt. Deze keer is vrouwlief mee op weg naar Schleiz in het voormalig Oostblok op 22 en 23 juni. Het stratencircuit in dit plaatsje in Oost Thüringen is prachtig gelegen, behoorlijk snel maar toch vrij veilig. Het kent redelijk hoogteverschil, prima asfalt en heel veel rechts/linkse bochtencombinaties… Het is zeer inspannend om te rijden maar ook erg leuk! Na een beste onweersbui met grote hagelstenen die bus en sleurhut teisteren komen wij ongeschonden het rennerskwartier binnen.

Ook blijken er maar liefst 16.600 toeschouwers geweest te zijn! Er is ook een Canadees filmploegje, dat opnamen heeft gemaakt en zij gaan ook naar Oschersleben, dat nu op het programma staat en zij nodigen ons uit wat eerder te komen i.v.m. verder filmwerk. Enkelen van ons zijn toch al van plan er een vakantieweekje van te maken (waaronder Mart en ik) en zo koersen wij 200 km noordwaarts naar het mooie permanente circuit van Oschersleben. Wij bezoeken in de vrije dagen o.a. de Harz en de stad Magdenburg. Wij bivakkeren voor een ‘prikkie’ in het rennerskwartier en het is er best gezellig. We rijden met een paar leden wat extra rondjes voor de filmploeg en worden ook nog uitgebreid geïnterviewd. De film wordt een documentaire met de hamvraag: “Waarom doen mensen dit…?” Tja, dat vraagt mijn familie zich ook al jaren af… Wellicht dat er van deze filmbeelden nog iets terug te vinden zal zijn in het eindproduct… Volgend jaar zal de film uitkomen! De dubbele wedstrijden vinden weer in het weekeinde plaats en wederom samen met de IHRO. Het aantal deelnemers is wel wat bescheidener dan in Schleiz, ook in onze klassen. De twee kwalificaties zijn op zaterdag de 29 juni.., inderdaad de Dutch TT dag… In de eerste oefensessie is het niet helemaal droog, een tikje miezerig… Ik heb er wel wat last van, maar het gaat toch redelijk goed. Jan Frank en Willem stoppen er mee. Bijna iedereen is in de veronderstelling dat het ’s middags beter wordt qua weer… Dit blijkt een misvatting… Het wordt steeds natter!

e rest van het weekend is het puik weer! Er zijn zeer veel deelnemers in allerlei klassen (ook oude Trabantjes en Wartburgjes…) en het is eigenlijk allemaal een groot feest… Wij hebben een dubbele wedstrijd en rijden samen met de IHRO. De trainingen zijn hard nodig om de best moeilijke baan een beetje te leren kennen! Sommigen hebben hier al vaker gereden en dat blijkt wel een voordeel. Het startveld van IHRO en onze KNMV/CMRCH mensen is heel groot en alles staat aardig door elkaar op het startveld, maar wij rijden wel voor ons eigen klassement. Ik sta derhalve op plek negen, met alleen Niek Leeuwis, Jarno Jonker, Jan Frank Bakker en Willem van Kooij (van de CMRCH) voor mij. De start van Race 1 is wel goed. Door een kleine fout in de bochtige afdaling, raak ik even naast het asfalt maar kan de fiets er wel weer op sturen zonder problemen…, het kost alleen wat plaatsen en de aansluiting bij de kop. De wedstrijd wordt gewonnen door Niek, nipt voor Jan Frank, op afstand gevolgd door Willem en Jarno J. Eindelijk een verdiende podiumplek voor Willem en zijn snelle Suzuki T500! Zelf volg ik op de vijfde plaats. Mijn start bij Race 2 is geweldig en ik ga met de eersten mee de bocht in. Helaas is het in de opwarmronde al licht gaan spetteren en dit zet door in de eerste ronden. Op zeker moment is de helft van de baan helemaal nat en de rest half… Dit is niet echt fijn… Her en der vallen er dan ook rijders. Ik ga wat rustiger karren en zie eerst Jarno J. er hard af gaan. Niek valt ook, maar zit er zó weer op.., zelfs dat kan hij snel… Willem stopt, hij ziet niets meer en heeft een ‘jumpstart-penalty’, ook No Scholl en Rob van Teulingen stoppen er mee. Henk Nebbeling valt er ook af zodat het totale veld erg uitdunt. Niek wint ondanks zijn ‘uitstapje’ ook deze race voor Jan Frank en Guust van Gool pakt dit keer de derde podiumplek met zijn fraaie Norton. Ik beëindig de race als vierde. De plaatselijke krant maakt de volgende dag melding van ons race-gebeuren, inclusief foto’s!

Niek is er helemaal niet hij zit in Assen en komt ’s nachts naar hier… Hij mag zondag 2x achteraan starten. Hij krijgt achteraan gezelschap van Jan Frank die in het nat natuurlijk geen goede tijd kon zetten en ook Willem staat verder naar achter dan anders… Van de CMRCH deelnemers sta ik derde achter André Huijgen en Bart Bender. Mijn start is zeer goed bij de eerste ‘Sprintrace’ zondagochtend vroeg en ik duik als eerste de bocht in. Ik weet een ronde lang de kop te houden, ook voor de IHRO mensen, maar dan komen toch Jan Frank en Niek al voorbij… Ik kan hen niet volgen, maar weet wel de derde plek vervolgens vast te houden. Niek wint de race na tien rondjes met een flinke voorsprong op Jan Frank, die een klein probleempje heeft. Ik volg op de derde plaats voor Willem en Gerard van den Brom op de tweede Honda-4. De langere ‘Goldrace’ over 14 ronden is rond het middaguur. Mijn start is weer erg goed, maar nu zijn Jan Frank en Niek al in de eerste ronde langszij en wat ik ook probeer.., ik kan er niet bijblijven…

Niek wint ook deze race voor Jan Frank en ik krijg nog een probleem bij het dubbelen van Rob v. T. Hij gaat plots van zijn lijn en we raken elkaar daardoor en ook nog van de baan. Het lukt wel weer om de baan op te sturen, maar ik ben even twee plekken kwijt. Een plaats is gauw terug verdiend als de rijder in kwestie (‘Dean de St. Croix’) een lekke band krijgt maar de gepasseerde Willem moet ik zelf zien terug te pakken… Dit lukt, maar Willem weet wel te volgen en ik moet nog even alles uit de Honda en mijzelf halen om hem voor te blijven. Ook dit lukt en zo pak ik toch m’n tweede derde plek dit weekeinde!!

De eerste wedstrijd is heel snel na de tweede kwalificatie en de meesten van ons rijden die tweede sessie daarom maar enkele ronden. Zo kan het gebeuren dat ik de eerste ‘pole position’ in mijn carrière heb weten te behalen… Niek staat tweede en Jan Frank derde. De start van race 1 vindt plaats om tien over half zes en Niek gaat er direct als een raket vandoor. Jan Frank pakt de tweede plek en ik heb even moeite dit geweld te volgen… In de tweede ronde lukt het toch om in het achterwiel van Jan Frank te komen en vervolgens barst er een mooie strijd los om de tweede plek. In de lange doorlopende bochten weet J.F. steeds in de buurt, langszij of voorbij te komen… Op de Veenslang kan ik hem steeds weer passeren. De Honda loopt iets sneller dan de ABSAF, met uitaccelereren en op top… In de allerlaatste ronde geef ik nog even alles en weet voor Jan Frank te blijven. Op de meet is het verschil 1,2 seconde… Mooie strijd en mooie tweede plaats! Niek is behoorlijk ver weg gelopen en heeft ‘en passant’ het Classic race record verbeterd naar een geweldige 1.57.7..! Voor Race 2 op zondag heeft het ’s nachts en des morgens enorm geregend en pas om half één in de middag wordt het droog… Wij hoeven pas aan het eind van deze dag op te treden en dan schijnt het zonnetje alweer! Mijn start is redelijk, maar ik kom in het gedrang na de Haarbocht niet lekker weg. Niek is weer als een speer vertrokken en Jan Frank, op de snellere (!) fiets van zijn vader eveneens… Het lukt me dit keer niet bij hem aan te pikken en al helemaal niet naar hem toe te rijden. Langzaam zie ik hem in de verte verdwijnen… Ik rij mijn rondjes vrij eenzaam op de derde plaats en heb ook niemand direct achter mij. Ik besluit dit te consolideren en vindt plek drie eigenlijk ook best mooi… Dan valt Jan Frank in de achtste ronde uit met een defecte versnellingsbak en zo krijg ik toch nog de tweede plaats in de schoot geworpen…

Nu volgt een lange zomerstop, waarin ik wel gereden heb tijdens de ‘Bikers’ Classics’ op Spa/Francorchamps. Heel tof om weer eens op dit fabelachtig mooie circuit te rijden! Ook nog een ‘Twin Cup’ wedstrijd gereden met de VTR SP2, waarin ik vijfde weet te worden en een demo in Den Helder gereden in de ‘Specialklasse’. Dan eindelijk Assen; de uitgestelde ‘Lenteraces’… op 7 en 8 september. Wij rijden met de ‘Supermono’s… Niek, Jan Frank en Mike van Aken hebben op vrijdag al een vrije training gereden. Frans en ik arriveren vrijdagavond. De eerste kwalificatie op zaterdagmorgen onder een grauwe hemel, maar wel windstil en droog, verloopt heel goed. De motor loopt nog altijd als een zonnetje en heeft er toch al weer heel wat racekilometertjes opzitten zonder problemen en totaal geen sleutelwerk! Na afloop van deze eerste sessie blijk ik de magische 2 minutengrens te hebben doorbroken (1.59.8) en zelfs de snelste tijd te hebben gezet… Oeps…!! Dan denk je: “Och Niek duikt hier vanmiddag wel even onder.” Maar het weer wordt net een tikje minder en het lukt Niek daarom ‘even’ niet..!

Niek natuurlijk winnaar en nu ook reeds Nederlands kampioen bij de Classics..!! Hij heeft alle wedstrijden (10) gewonnen en kan in de laatste 2 races op 12 en 13 oktober niet meer ingehaald worden. Gerard van den Brom is in race 2 derde geworden, nipt voor Willem. Het is Gerards eerste podiumplek dit jaar. In het kampioenschap sta ik derde op slechts 12 punten achterstand op Jan Frank. Gerard staat vierde. Ernst Hagen

113

Jaargang 19,

® sep/okt 2011

TWEEMAANDE LIJKS TIJDSCHRIFT

VOOR ALLES

Ned € 5,25 - Be WAT KLASSIEK

€ 5,75

IS OP TWEE WIELE

113

Het oudste, grootste èn dikste blad in de Benelux over alles wat klassiek is op twee wielen: motoren, scooters, techniek, brommers, beurzen, shows en treffens. En natuurlijk nieuws over klassieke motorsport: classic speedway, race-demo’s, cross en trial.

Documentatie

Voor alles wat klassiek is op twee wielen!

INDIAN NA ’45 De kleintjes van

Simson

– HONDA RC11

0 – BENELLI DE

Vespa’s in India

SIGN

Harley-Davidso n 1939

Kijk ook op: WWW.MOTORRIJWIEL.NU Verschijnt elke twee maanden. Losse nummers € 5,75 (België € 6,25). Jaarabonnement (6 nrs.) € 27,50 (buitenland v.a. € 50,00), 2 jaarsabonnement (12 nrs) € 48,50 (buitenland v.a. € 93,50) door overmaking op ING-rekening 5135 t.n.v. Stichting Historische Motor Documentatie, Den Haag. IBAN nr: NL23INGB0000005135, BIC code: INGBNL2A. Of bel +31-(0)70 - 3650 860 en wij sturen een acceptgiro.

Zoekt u iets of wilt u iets kwijt? In elk nummer vindt u vele honderden particuliere advertenties. Als abonnee kunt u zo’n advertentie GRATIS plaatsen!

“Ernst Hagen Motoren” Honda Classic Specialist

Onderhoud, reparatie en verkoop van Japanse motoren

Witte Paal 332Q 1742 LE Schagen T 0224 29 20 08 M 06 20975139 ernsthagenmotoren@zonnet.nl

Nieuwe buddy...? Beste clubleden, voor mijn Honda CB900 Custom was ik wel toe aan een nieuwe buddy. Hij was enigszins doorgezakt, gescheurd en ik zat er niet echt lekker op omdat ik van die lange benen heb en daarom steeds op de rand zat. Jullie kennen dat wel, je gaat steeds verzitten, maar prettig is dat niet. Zeker niet nadat ik in Amerika zo lekker op de Harley zat. Maar ja waar laat je deze weer mooi bekleden.

al een nieuw dek had gekocht via E-bay. Deze heb ik in mijn auto gestopt toen we de BMW gingen ophalen en reden vanuit Arnhem (daar woont Stef) naar Didam. Aangekomen bij vriendelijke mensen en werden direct geholpen met het verhogen van de buddy. Deze man, Cor van den Ende vertelde mij dat hij de 2 buddy’s onderhanden zou nemen en als ze klaar waren zou ik wel een telefoontje krijgen. Welnu dat gebeurde al snel, maar ja je gaat niet zo maar vanuit de kop van Noord-Holland naar Didam. Daar ik toch nog een keer naar Ferry Brouwer zou gaan was dit te combineren. Met Klaas Poutsma ben ik op een vrije dag eerst naar Ferry en daarna naar Didam vertrokken. Omdat het zo gezellig bij Ferry was kwamen we pas tegen vieren bij Cor aan, waar zijn vrouw ons direct op koffie met koek tracteerde. De zoon des huizes liet zich ook nog even zien op een moderne Japanner. En nu wilt u natuurlijk weten hoe het met de buddy’s was gesteld? Welnu, ze zien er prachtig uit (de stalen grondplaat van de CL had hij ook nog even gelast) en voor maar € 100,de twee. Ik was als een kind zo blij. U kunt het op de foto’s met eigen ogen zien. Cor, bedankt! Peter van der Zon

elnu, ik vertel u het volgende. Mijn broer rijdt al jaren op een Yamaha XT350 (bouwjaar 1988) die hij ooit nieuw in 1997 gekocht had bij de firma Selling te Amsterdam. Achteraf bleek dat hij dus door deze firma belazerd was omdat zij vertelde dat hij bouwjaar 1997 had. Maar goed dat terzijde. Daar mijn broer voor een groot deel in Griekenland woont en deze motor ook op zijn catamaran mee ging, is het uiterlijk wel wat aangetast. De mensen die op de beurs in Rosmalen zijn geweest hebben hem daar kunnen aanschouwen. Maar omdat mijn broer last met zijn voorrem had kwam hij bij een motorzaak in Utrecht. Daar zag hij een mooie gele BMW staan (ja u zult nu zeggen mooi? Ja hij vond dat wel) en omdat hij 65 jaar wordt, wilde hij eens gek doen. Hij vroeg aan mij advies (ook ik ben begonnen met een BMW) en vertelde hem eens op Marktplaats te gaan kijken of er niet meer te koop was. En u snapt het al, we vonden een pracht exemplaar bij een particulier. Niet zo maar een particulier, maar een oud cross-kampioen Stef van der Sluis, die de gele BMW te koop aan bood in showroomconditie. Echter Stef is een stuk kleiner dan wij en had de buddy laten verlagen. Hij vertelde dat hij dat had laten doen door iemand uit Didam. Hij zou wel even bellen of we de buddy daar ter plaatse konden verhogen als wij de motor kwamen ophalen (ja hij heeft hem ook gekocht en staat nu bij mij in de schuur). Toen ik dat hoorde dacht ik gelijk aan mijn buddy van mij 900, maar ook van mijn restauratie-object, de Honda CL125A. Hiervoor had ik een totaal versleten buddy, waarvoor ik wel

Wilt u ook uw buddy opnieuw laten bekleden, neem dan contact op met deze vakman: Cor van den Ende, Didam 0316 225468

LAZY Cruise Control... NIEUW: LAZY Cruise Control voor motorfietsen LAZY is de naam, een innovatieve mechanische cruise control voor motorfietsen. Het unieke aan deze cruise control is twee-ledig: • VEILIGHEID: door het inknijpen van de voor-rem wordt de gasblokkering direct opgeheven; • GEMAK: LAZY is door iedere motorrijder binnen 3 minuten zelf te monteren. Daarnaast betekent het gebruik van LAZY Cruise Control: • relaxter, dus veiliger rijden; • geen slapende rechterhand meer; • minder kans op snelheidsovertredingen.

Wij hebben gezocht naar een veilige oplossing. En die hebben we gevonden: LAZY Cruise Control de-blokkeert namelijk direct door je voor-rem in te knijpen. En LAZY is bovendien supermakkelijk en snel te monteren”. Vele tests door ervaren motorrijders Er is uitgebreid getest met LAZY. “We hebben diverse motorrijders, waaronder de motorpolitie en verschillende motorjournalisten, LAZY laten uitproberen. Met de input van deze testrijders is het product geperfectioneerd”. Prijs LAZY Cruise Control wordt verkocht via de webshop www. lazycruisecontrol.com voor een consumentenprijs van € 95,-

LAZY is geïntroduceerd tijdens ons 25 jarig jubileum vorig jaar en voor de pers op de Motorbeurs Utrecht 2013. Daar was de interesse voor de cruise control groot. Veel motorrijders vinden het een gemak als zij hun rechterhand kunnen ontspannen en de snelheid kunnen vasthouden met LAZY Cruise Control. N.B. LAZY past op 90% van alle motorfietsen, scooters en brommers. De enige beperking is namelijk de hoogte van de remhendel. Als deze hoger is dan 16 mm, zoals bijvoorbeeld bij HD, dan past LAZY niet.

Webshop LAZY is verkrijgbaar via www.lazycruisecontrol.com. Aan de verkoop via de gespecialiseerde motorhandel wordt gewerkt. Voor meer informatie: aad@lazycruisecontrol.com

Materiaal en Verpakking LAZY Cruise Control is volledig van RVS met drie kunststof onderdelen. Elke LAZY Cruise Control is individueel verpakt in een doosje van 160 x 160 x 28 mm. In het doosje vind je ook Gebruiksaanwijzing, Garantievoorwaarden en een handig Montagesleuteltje. De bedenkers De ervaren motorijders en ontwerpers van LAZY Cruise Control zijn Jaap van Baar (ingenieur) en Aad Boon (marketeer); “Voor motorfietsen zijn er een aantal producten op de markt, maar de bestaande mechanische cruise controls vinden wij niet bevredigend.”

Kabouterrit 2013 In de tijd dat Theo de Rooij nog kabouterritjes organiseerde ben ik toch wel enigszins besmet geraakt met het ‘kleine motor virus’. Zo erg zelfs, dat ik met Erik Hobo had besloten een bestaande rit bij ons in de buurt in te korten, zodat deze kleine machientjes met plezier konden sturen over mooie kronkelige wegen.

fijn dit keer ruim van tevoren te samen een planning gemaakt en 7 Juli moest het gaan worden. Maar ja ik had geen kabouter meer en Erik had er maar 1 voor hemzelf. Meestal doe ik dan maar een beroep op de Tsjechische Zündapp (een CZ 180) van m’n vader, maar dat is natuurlijk niet de bedoeling. Het moest eigenlijk dus een tweetakt Kawasaki (de Kawa-vrienden te vriend houden, tweetaktdag rijden en een kabouter) worden, hoe anders zou het lopen... Tijdens speurwerk op internet kwam ik een in mijn ogen leuke machine tegen in de vorm van een Yamaha RD200A uit ‘74 , bekeken en gekocht. Ja het was kort dag zo’n 2 dagen voor de rit en het was het waard. Zondag 7 Juli even na tienen aangekomen in een zonovergoten Maarsbergen, alwaar Erik al met 2 andere liefhebbers aanwezig was. Langzaam maar zeker groeide het aantal kabouters tot 7 stuks 2-takt en 2 stuks 4-takt, waarbij er 3 ‘reuzen’ de achtervolging inzetten met in totaal 13 motorrijders. Na een korte briefing rond 11.00 uur vertrokken we en na ± 10 km even een tankstop om alles op vol te gooien (kleine tankjes). Ongeveer om 11.30 uur even een bezoekje gebracht aan de Café-racerdag in Achterveld (http://toobmedia.blogspot.nl/2013/05/caferacerdag-achterveld-2013.html) om de mensen die hiermee onbekend zijn of er weleens van hebben gehoord even te laten proeven aan dit evenement. Na een half uurtje rondgekeken te hebben zijn we weer op de ‘brommers’ geklommen en onze weg vervolgd voor het langste gedeelte. Op het lunchadres aangekomen was het inmiddels 13.10 uur, “een mooie tijd om zelf even bij te tanken”.

Het laatste stukje zijn we om ongeveer 14.10 uur gestart om om 14.45 uur weer terug in Maarsbergen te zijn, waarna een enkeling meteen huiswaarts ging en de meesten nog even wat dronken en een nabespreking hadden. In ieder geval had ik en volgens mij velen met mij, het erg naar hun zin en dat was het doel, nietwaar?

Al met al hopen wij dat er vanuit allerlei delen vanuit het land leden zijn die het stokje over nemen en de kabouterliefhebbers andere delen van het land laten verkennen. Wie meldt zich aan bij het bestuur? Groeten van Erik Hobo en Peter Bothof

Black Bomberrit 2013 Op zaterdag 24 augustus 2013 was het zover; de jaarlijkse Black Bomberrit ging van start. Ons lid en Black Bomber eigenaar Wessel Slagter uit Enumatil had weer een mooie rit voor ons uitgezet door het fraaie Drentse landschap. We startten, net als vorig jaar, vanaf het theehuis ‘Vredewold’ in het kleine dorpje boven de stad Groningen, Midwolde. De eigenaar had zelfs de deuren een half uur eerder geopend, speciaal voor ons; waar vindt je zo’n service nog in deze tijd. Direct tegenover het theehuis staat de bekende kerk van Midwolde welke van oorsprong dateert uit de 12e eeuw. De adel welke op het Leekster landgoed/kasteel Nienoord woonde ging hier ter kerke; met name de families Van Ewsum en Van In- en Kniphuisen. Dit blijkt ook uit het interieur van de kerk met name de herenbanken en het grafmonument voor één van de familieleden. Maar nu genoeg cultuur gehad, we gaan starten met de rit. Rond elf uur vertrokken we met in totaal 8 motoren, waarvan 6 Bombers. Twee leden uit het zuiden des lands kwamen ook even bij de start kijken. De rit ging via Leek, Roden en Norg via mooie binnenwegen en vele kleine pittoreske dorpjes door het Drentse land. De eerste stop was in Grolloo waar we iets aten en dronken bij het bekende café Hofsteenge De band Cuby & the Blizzards traden hier wel op met Harry Muskee (helaas overleden). Ook Herman Brood speelde wel mee. Een beeldje van Muskee staat tegenover het café en het museum over Cuby is in de tegenoverliggende straat. Een bekend album van deze groep is “Groeten uit Grollo“ (met 1 letter o). We reden hierna verder richting Drents – Friese grens en aten onderweg nog een ijsje (lekker). Hierna ging het via fraaie kleine wegen weer richting Midwolde waar ieder zijns weegs ging. Voor mijzelf was het waarschijnlijk de kortste rit naar huis; ongeveer 2 minuten. Groeten, Wiebe Eenling

Lek- & Graafstroomrit 2013 Ja hoor, het is weer zo ver, de start van de Lek- en Graafstroom toerrit. Ons trouw clublid heeft weer een mooie dag in petto voor de rijders op zondag 15 september. Helaas kon ik niet komen vanwege een sterfgeval van een tante van mijn vrouw en waren we er voor onze neven en nichten. Zoals elk jaar heeft Jan een lijntje met de weergoden, want het was de hele week regen, regen en nog eens regen, maar zondag... u voelt het al: redelijk mooi droog weer.

weer moeilijk. Vervolgens ging de rit over de Lekdijk richting Lexmond waar even een tankstop plaatsvond. De kleinste tankjes werden tot aan de teller volgegooid en we vervolgden de rit richting Noordeloos. Hier aangekomen bezochten we het museum van Nol Bikkers.

es morgens op tijd de motor naar buiten, want stel je voor dat je te laat komt! Rond 11.00 uur allemaal naar het verzamelpunt in Groot Ammers, Café Sluis. In dit café kregen we een hartelijke ontvangst met koffie en cake van het huis; uiteraard niet vergeten het geleuter over motorfietsen. Tja, waar zou het anders over moeten gaan. Om 12.00 uur is het tijd om te vetrekken, nou ja, bijna, want voor vertrek knapte er nog een benzineslangetje van een Yamaha. Maar met zoveel liefde voor Japanse oldtimers in de gelederen was dat klusje zo geklaard! Na 10 minuten konden wij voor de tweede maal de motoren starten en konden we daadwerkelijk op weg. De groep was het meest vertegenwoordigd door Honda’s, gevolgd door Yamaha, Kawasaki en een paar Suzuki’s (toch de 4 groten uit het land van de rijzende zon). De rit wordt al jaren gereden zonder bezemwagen, want er zijn immers geen Europese motoren bij. Oh nee, toch nog een Europeaan, Moto Guzzi, deze bleef gelukkig wel heel haha. Het was weer ouderwets genieten van de tweetaktjes, de 1, 2 en 3 cilinders waren volop vertegenwoordigd en walmde er lustig op los. Na een tijdje boemelen werd er flink aan de gashandel geschroefd en hadden de milieu snuffelpalen het

We konden hier een heerlijke lunch gebruiken, de winkel en het museum bekijken. Na een uur zijn we richting Goudriaan gereden, waar Nol nog een pakhuis vol met onderdelen heeft staan. Die middag wordt er zowaar nog een motor door een van ons gekocht. Na Nol hartelijk bedankt te hebben voor zijn gastvrijheid zijn we aan etappe drie begonnen. Deze route ging over Hoornaar, Giesenbrug, Molenaarsgraaf en Brandwijk. Nederland laat daar zijn mooiste stukjes polderlandschap zien. Rond 14.00 uur is de aankomst bij Café Sluis en er is nog voldoende tijd voor een afzakkertje… natuurlijk weer geleuter over motorfietsen. Oh ja, het weer, dat kon niet beter. Leuke dag? Ik dacht het wel!! Tot volgend jaar, Gerard Verheij

Brit rijdt op een Honda C90 naar de ‘Noordpool’ De Brit Ed March is geen gewone motorrijder. Hij doet namelijk een motortrip naar de Arctic Circle, midden in de winter. Veel motorrijders zullen denken: ‘Wat een mafkees’. Maar dan weet je nog niet eens voor welke motor Ed koos: een Honda C90! Ed reist alleen, vergezelt van cameraspullen, kampeerset, z’n oude vertrouwde Honda C90 en de Britse vlag, de Union Jack. Waarom op een Honda die eruit ziet als een brommer zul je je misschien afvragen? ‘Om de wereld te laten zien dat je echt geen BMW R1200 GS nodig hebt om een lange reis te maken. En: ‘Ik krijg het gewoon niet over m’n hart de Honda weg te doen.’ Aldus Ed... Het is niet de eerste keer dat March met een langeafstandstrip bezig is. Voor hij naar het Hoge Noorden vertrok, had Ed z’n C90 al van Maleisië naar naar z’n huis in Groot-Brittannië gestuurd. Tijdens die trip schoot hij zoveel filmbeelden dat hij een succesvolle ‘geldophaalactie’ startte op Kickstarter. Met het opgehaalde geld kan hij een documentaire maken over zijn reis. Aan de reis op zich had hij zoveel lol dat hij nog een reis wil doen van Mongolie naar Groot-Brittannie, maar nu met een filmcrew en tien motorrijders op een Chonda, een Chinese Honda. Als je zin hebt, klik je hier: http://vimeo.com/66523665# Aan de documentaire over de Arctic Circle trip begint hij als hij die van Maleisië gereed heeft. Tot die tijd moet je het doen met de korte clip eerder genoemd. Of bezoek Eds website: http://www.c90adventures.co.uk/

Activiteitenkalender 2013-2014

KJMV Klassieke Japanse Motorfietsen Vereniging

5 oktober

Najaars motormarkt

Hardenberg

motormarkthardenberg.nl

13 oktober

Clubdag

Alkmaar

KJMV.nl

30 nov-1 dec

Flowerdome

Eelde

KJMV.nl

11-12 januari 2014

Oldtimer beurs in Autotron

Rosmalen

KJMV.nl

17-19 januari 2014

DĂŠ Noordelijke Motorbeurs

Groningen

denoordelijkemotorbeurs.nl

20-23 februari 2014

4 Machtige Motordagen

Utrecht

motorbeursutrecht.nl

16 maart 2014

Algemene Leden Vergadering

Alkmaar

KJMV.nl

29 maart 2014

Voorjaars motormarkt

Hardenberg

motormarkthardenberg.nl

? april 2014

Voorjaarsrit

KJMV.nl

Kaboutertoerrit

KJMV.nl

? juni 2014

Brabantrit

Rosmalen

KJMV.nl

? juli 2014

Ouwe Joekeldag

Anna-Paulowna

MIOS.nl

? juli 2014

Zeelandweekend

Zaamslag

KJMV.nl

? augustus 2014

Black Bomberrit

Midwolde

KJMV.nl

14 september 2014

Lek&Graafstroomrit

Groot-Ammers

KJMV.nl

4 oktober 2014

Najaars motormarkt

Hardenberg

motormarkthardenberg.nl

19 oktober 2014

Clubdag

Alkmaar

KJMV.nl

Zijn er activiteiten die u ook gemeld wilt zien op de website en/of clubblad, geeft u dat dan spoedig door aan onze activiteitencommissie: Marieke Aalders-Knot, activiteiten@kjmv.nl - 06 20902463. Zij zal er dan voor zorgen dat uw activiteit wordt geplaatst. Kijk voor actuele info: www.kjmv.nl.

Onderhoud, reparatie en restauratie van klassieke motorfietsen. Uitgebreide sortering onderdelen, nieuw en gebruikt van klassieke Japanse motoren. Geopend op: woensdag, donderdag, vrijdag en zaterdag.

Gerard Numeijer Molenveld 9 1777 HN Hippolytushoef T 0227 59 36 90 F 0227 59 34 72 M 06 25448565 e info@nubomotors.nl

www.nubomotors.nl 15

Een Honda CB350 kopen in Japan...(2) De Grote Reis Gotemba ligt op de zuidoostelijke flank van de Fuji san en de lokale jeugdherberg is mijn bestemming. Na wat rondvragen kom ik er uiteindelijk aan. Het is er gezellig druk. Veel Japanners uiteraard maar ook, gelukkig voor mij, een aantal buitenlanders. Eén groep Japanners valt op. Onderling spreken zij Engels, zij het met een licht karakteristiek Amerikaans accent. Nieuwsgierig maak ik een praatje met een paar leuk uitziende jonge vrouwen uit de groep. Het zijn ‘nissei’ (tweede generatie Japanners) uit Hawai op bezoek in het land van hun (voor)ouders. Vlak voor mijn aankomst zijn enkele leden van de groep teruggekeerd van de top van de Fuji-san. Ik hoor hun enthousiaste verhalen vol belangstelling aan. Nog voor de avondmaaltijd raak ik in gesprek met Jim McCarter uit Minnesota. Al snel komen we op het onderwerp Fuji san. Nog onder invloed van het enthousiasme van de Amerikaanse dames en met de juist verworven kennis dat de beklimming niet moeilijk is, zeg ik impulsief ‘ja’ op de vraag van Jim om de berg op te gaan. Ik ben krap één uur in de jeugdherberg.

tie. Terug dus. Uiteindelijk belanden we met hulp bij het Fuji View Hotel; het is inmiddels half tien en pikkedonker. Na enig gemor van de receptionist lukt het Jim om voldoende cash te verkrijgen. Terug naar de tolpoort waar we vlak voor sluiting aankomen. De man herkende ons al van de problemen een uur geleden en moest erg lachen. Met een vaartje van 60 à 70 km in zijn drie rijden we de meanderende tolweg op. Een paar tegenliggers passeren ons op dit tijdstip. Om kwart voor elf bereiken we uiteindelijk Go-home. Ik parkeer de motor. Het is een toeristische plek vol souvenirwinkels en aanverwante zaken aan het eind van wat later zal blijken een landschappelijk buitengewoon fraaie route te zijn. In een met fel tl licht verlichte winkel koopt Jim twee paar katoenen handschoenen en twee plastic regenjassen want het regent. We eten nog wat meegenomen broodjes. Om half twaalf beginnen we de klim. De regen is inmiddels gestopt. We zigzaggen langs de helling omhoog. We passeren station zes. De waard en zijn gasten bezweren ons niet verder te gaan en de nacht bij hen door te brengen: er is een taifoen op komst. Wij negeren hun waarschuwingen en gaan verder. Het weer blijft redelijk goed tot station zeven, al wakkert de wind intussen wel wat aan. Ook hier weer de waarschuwing voor een taifoen. Ook dit keer geen succes voor de waard en zijn gasten. Dan begint het lichtjes te regenen. Voor mij is het niet meer dan zo’n typisch Nederlands zomerbuitje met wat wind. Daar ben ik mee vertrouwd, zo vertel ik Jim, dus zetten we door. Zo ook de regen en als spoedig soppen we in onze schoenen. De broekspijpen kleddernat. We raken de weg kwijt. Er is echter maar één richting om niet te verdwalen en dat is recht omhoog over de sintels. De regen neemt in hevigheid toe en ook de wind. Plotseling vinden we een rubber kabel en met hulp daarvan trekken we ons omhoog langs de steiler wordende helling. De zaklantaarns doen het niet meer en de regenjas heeft ook al het grootste deel van zijn functie verloren. Omhoog in de verte zien we een paar lichtjes flikkeren. Met vernieuwde energie gaan we erop af. We hebben geen idee waar en hoe hoog we zijn. Vermoeid en met een te kort aan slaap vallen we een hut binnen. Het is inmiddels half vier in de ochtend

Na de avondmaaltijd vertrekken we, nauwelijks voorbereid. We trekken wat warme kleren aan, lenen twee zaklantaarns en een waterfles die we meteen vullen. Op dit uur van de dag aan de oostkant te beginnen is ondoenlijk, maar de noordelijke route, zo adviseert men ons, biedt wel soelaas. De bus vanuit Kawaguchiko vertrekt om half negen. Met de motor gaan we naar het busstation waar we na veel zoeken en vragen uiteindelijk vijf minuten te laat aankomen. Dan maar per motor richting de tolweg: op weg naar ‘Go chome’ (het vijfde station) gelegen op 2500 meter. Dat is het startpunt voor de noordelijke route. Maar zo snel gaat alles niet. Want ik rij inmiddels op mijn reserve en moet dus nodig tanken. Ik heb onvoldoende contant geld bij mij, zodat Jim de volle tank betaalt. Aangekomen bij de ingang van de tolweg blijkt dat we 120 yen te kort komen voor de tol van 400 yen. Zijn reischeques wil men niet aannemen. Inwisselen bij een hotel is de sugges-

Op de terugweg nemen wij de ‘snelweg’: over de sintels hollen we al glijdend ruim 1200 meter naar beneden, een stok die we bij de tempel hebben gekocht en versierd met stempels als noodzakelijke rem gebruikend. Onderweg zien we dat de paden weer vol zijn met klimmers. De taifoen is immers voorbij, dus veilig en het weer is goed: Japanners zijn gehoorzaam. Slechts de gaijin (vreemdeling) in al zijn zorgeloosheid trotseert de elementen.

en de duisternis neemt langzamerhand af. De waard is half wakker als we binnen strompelen. Na een kom hete ‘o cha’ (Japanse groene thee) hangen we de doorweekte kleren voor een snorrende kachel en kruipen rillend van de kou onder een ‘futon’ (een gewatteerde deken). Dat is behaaglijk en binnen tien tellen vallen we in slaap. Het is inmiddels één uur in de middag als we wakker worden. Het weer is nog steeds bar en boos. De storm giert door de spleten van de hut en de regen striemt de kleine ruitjes. Jim heeft pijn in zijn borst en slaapt weer in. Om vijf uur komen zowaar uit het grauwe niets twee Yankees, vader en zoon, aan, die om acht uur zijn gestart. Zij hebben de hele dag regen gehad en zijn niemand tegengekomen. Zij zijn de enige mensen op de berg die vandaag het weer trotseren. Zij bestellen ‘oedong’ (Japanse noedels) om een beetje warm te worden en vervolgens horen we dat we in de laatste lodge van station acht zitten: zo’n kleine 400 meter onder de top: als we dat geweten hadden...

Haastige spoed is zelden goed, aldus het spreekwoord. Ook ditmaal, want we komen aan bij het verkeerde vijfde station, het oude. Dat kost ons nog twee uur voordat we uiteindelijk om één uur ‘s middags nat bezweet bij Go-chome aankomen. We eten en drinken wat voordat we teruggaan naar de jeugdherberg. Daar komen we om drie uur aan. Net op tijd, want de inmiddels bezorgde beheerder staat op het punt de politie te waarschuwen. De aanwezige gasten hangen aan onze lippen over onze belevenissen van de beklimming. Ik blijf nog een aantal dagen in de mooie omgeving rondhangen. Een van de redenen is dat de cheques van de ABN problemen geven om bij een willekeurige Japanse bank in te wisselen voor contant geld. Meestal gaat het mis; dat moet anders. De bank raadt mij aan traveller cheques van de Bank of Tokyo te nemen. Dat blijkt dat een goede greep te zijn. Een andere reden is dat ik met vrienden enkele fraaie historische tempels en de Daibutsu in Kamakura – een oude hoofdstad van Japan – bezoek. Op weg naar Osaka Het is tijd om naar Osaka af te reizen want daar wacht de heer Shindo, mijn gastheer, al twee weken vol spanning op mijn aankomst. Een paar dagen na de beklimming van de Fuji-san rij ik vanuit Kamakura over de Tomei Expressway richting Nagoya. Onderweg geniet ik van de weg, niet alleen van het wegdek maar ook van de omgeving voor zover dat, gelet op de verkeersveiligheid, mogelijk is. De weg buigt in sierlijke bochten zich rond de zuidelijke flanken van de berg Fuji. Bij het plaatsje Yui is het dringen geblazen. Daar wringen zich de spoorweg, Higway 1 en de Tomei zich over een smalle strook langs de kustlijn: de laatste zoekt noodgedwongen de zee op. Even voorbij Hamamatsu tank ik bij het wegrestaurant Hamana-ko en drink een kop koffie. Beneden bij de halte van de snelbus zie ik tot mijn verrassing mijn klimgenoot Jim staan. We wisselen snel een paar woorden en dan verdwijnt hij uit mijn gezichtsveld. Wat overblijft zijn dierbare herinneringen. Inmiddels heb ik begrip gekregen voor de aanleg van tolwegen in Japan. De snelweg waar ik op rij is een fraai aangelegde brede 4-baansweg met een ruime vluchtstrook.

De twee vertrekken na een half uur, op weg naar boven. Jim en ik blijven die nacht nog binnen. De volgende ochtend is de wind geluwd en de regen is gestopt. Om vijf uur vertrekken we, de lucht is prachtig helder. Vijf kwartier later bereiken we de buitenste krater-rand. Er staan een paar gebouwtjes van de Japanse zelfverdedigingsorganisatic (het officieuze leger) en een boed-dhistische tempel (station tien). Jim en ik maken een omgang rond de krater en passeren op het hoogste punt (3776 meter) een radarkoepel van het meteorologisch instituut. We genieten van een fantastisch panorama in de opkomende zon. De Pacific helder blauw in het zuiden; Tokyo, gehuld in blauwgrijze nevel, zo’n 100 km noordoostwaarts en in het noorden zien we, deels gelegen in de kegelvormige schaduw van de berg, de idyllisch gelegen ‘Fuji-go-ko’ (de vijf Fuji meren) met aan de horizon de Japanse Alpen. Als we na 45 minuten terug zijn bij de tempel zien we op de veranda onder het afdak vader en zoon aan het ontbijt, zij hebben in de tempel overnacht. Wij sluiten ons bij hen aan en nemen ook een ontbijt.

Rijdend in noordelijke richting passeer ik de stad Toyota en zie ik veel fabrieken van de gelijknamige autoproducent langs de snelweg staan, versierd met de naam in vette neonletters. Bij Nagoya IC verlaat ik de snelweg en duik het drukke verkeer van het industrie-agglomeraat van Nagoya in op zoek naar de jeugdherberg.

Met flauwe bochten en glooiingen, zo veel mogelijk de anatomie van het landschap volgend, soms gaat dit door goed verlichte tunnels en een enkele keer gebeurt dit bij een rijbaan, voert de Tomei mij westwaards. Op min of meer regelmatige afstanden zijn er in- en uitvoegwegen, de interchange (IC), waar tolpoorten staan en die de verbinding vormen voor de aansluiting op de overige wegen. Gelijkvloerse kruisingen komen er dus niet voor. Soms is een heel traject verhoogd, met name in bewoonde gebieden maar ook over landbouwgebieden met rijstvelden en theeplantages. Over de gehele route van Tokyo tot Osaka zijn er 10 ‘service areas’ (wegrestaurants met parkeerplaatsen en tankstations met garage). Onderweg zie ik regelmatig verbodsborden met 100 km erop. Maar, zo is mij verteld, de Japanners beschouwen dit als een gebodsbord, m.a.w. minimumsnelheid 100 km/u! Dat kan ik goed begrijpen want op de rijkswegen is de maximale snelheid 60 en in de steden 40 km/u. Dat schiet niet erg op. Zeker niet als je ziet hoe (over)vol die wegen zijn. Bovendien zijn die rijkswegen, die eigenlijk meer te vergelijken zijn met de provinciale wegen in Nederland, vaak aan-gelegd over de oude onverharde tracé’s uit de periode dat alles nog te voet en te paard ging. Vaak vol kronkels en bochten en dwars door de dorpen en stadjes en steden heen vol met gelijkvloerse kruisingen en dus met verkeerslichten. Dus als je eindelijk eens wil en kan opschieten op een mooie brede 4-baansweg dan doe je dat en ben je ook bereid er voor te betalen. Trouwens het spreekwoord zegt het al: tijd kost geld. Zeker in Japan. Vanaf het begin van de Tomei in Tokyo tot aan Nagoya, Komaki IC (zie foto rechts) kostte in 1971 ¥2200 voor lichte en ¥2750 voor standaard auto’s voor een afstand van 347 km. Thans (2012) betaalt men ¥7100. Maar om die 100 km-limiet onder controle te houden staan op bepaalde plekken in de middenberm of langs de vluchtstrook verkeersagenten die met een vlag zwaaien. Bij het passeren blijken het echter verplaatsbare manshoge poppen te zijn met een beweegbare arm. Voor mij een zeer verrassend ervaring om te zien.

Die blijkt een van de mooiste te zijn die ik tot nu toe heb gehad. Prachtig gelegen op een heuvel aan de noordzijde van de stad en prettig geprijsd: half pension voor ¥ 550. Vanuit mijn raam zie ik in de verte het kasteel van Nagoya.

De volgende dag brengt Highway 22 mij bij Ichinomiya IC en rij ik weer de tolweg op die inmiddels Meishin Expressway heet. Yokkaichi, de om zijn vervuiling beruchte indu-

naar Esperanto. Feitelijk leer ik van hem die taal in de praktijk. Dat gaat zo. Bij het ochtendnieuws en de programma’s eromheen vraag ik hem in het Engels om toelichting wat het scherm bood. Antwoord krijg ik in een mix van Esperanto en Engels. Dat eerste zoek ik op in een Van Goor’s zakwoordenboekje. Geleidelijk aan neemt de kennis van Esperanto toe en vermindert mijn Engelse taalgebruik en dus ook het gebruik van het zakwoordenboekje. Ik leer veel van Shindosan (san is een beleefdheids achtervoegsel dat zowel meneer als mevrouw betekent).

striestad, laat ik gelukkig op geruime afstand links liggen. De Meishin voert mij in de richting van het grootste zoetwatermeer van Japan: het Biwa-meer. Maar eerst gaat de weg langs Sekigahara. Een smalle vallei die twee bergruggen scheidt. In 1600 is hier een bloedige veldslag gevoerd tussen de legers van Mitsunari Ishida en Ieyasu Tokugawa om de hegemonie van Japan. De laatste won en dit leidde tot de vestiging van het Tokugawa shogunaat, de zogenaamde Edo-periode, dat tot 1867 duurde. Daarna begon de restauratie de zogeheten Meiji-periode. Het begin van het moderne Japan. Aan het eind van de vallei duik ik een van de laatste tunnels in en zodra ik eruit rij zie ik het meer voor mij liggen. Een fantastisch gezicht. De weg buigt naar het zuiden in de richting van de oude hoofdstad Kyoto. Nog even doorrijden tot aan Toyonaka IC en betalen aan de tolpoort en dan richting het centrum van Osaka via Highway 176 die eindigt in Umeda. Tegenover het gelijknamige station, o.a. van de Japanse nationale apoorwegen (JNR), vraag ik aan voorbijgangers de weg naar mijn correspondentie- en verblijfadres gelegen in het stadsdeel Kita-ku. Het gaat niet eenvoudig, het Engels blijkt toch lastig te zijn voor de vriendelijke en behulpzame Japanners, maar met de hulp van een ter plekke getekende routeschets kom ik toch op mijn bestemming aan. Het blijkt een kort ritje te zijn. Daar aangekomen word ik hartelijk begroet door de heer Sumiya, de directeur-eigenaar van Daido Kagaku Sooti KK, een milieutechnisch ingenieursbureau. Hij onthaalt mij op een heerlijke maaltijd. De communicatie gaat in gebrekkig Esperanto, gemengd met veel Engels. Gelukkig begrijpen we elkaar. Van hem krijg ik een gastenkamer op de bovenste verdieping van het gebouw tot mijn beschikking met uitzicht op de Hanshin Expressay Loop Line (zie foto) en mijn motor krijgt een plekje in de garage. ’s Avonds komt de heer Shindo mij ophalen, die mij direct een bundeltje brieven van het thuisfront overhandigd. We vertrekken naar zijn woning, in een nieuwbouwwijk in het noordelijk deel van Osaka waar zijn vrouw al op ons wacht.

De televisie in Japan is voor mij als Nederlander een fenomeen. Van ‘s morgens vroeg om zes uur begint het al tot ’snachts even na enen. Niet op twee kanalen zoals in Nederland toentertijd, maar wel 16 of meer. En alles in kleur! En met een overweldigende hoeveelheid reclame op de commerciële zenders. Al was ik als bewoner van de wijk Bezuidenhout in Den Haag wel een beetje verwend met de eerste probeerselen van kabel-tv. Thuis hadden we naast Nederland 1 en 2 ook nog België met 2 en Duitsland met 2 kanalen erbij.

Via Shindo-san maak ik kennis met veel leeftijdgenoten maar ook oudere personen van Esperanto-clubs waar ik dan geacht word mijn woordje te doen. Ik vertel dan over Nederland en waarom ik in Japan ben en hoe ik Japan beleef. Ik fungeer als het ware als lesmateriaal voor de Japanners, maar zelf heb ik er ook duidelijk voordeel van. Ik leer het Esperanto beter en ten tweede krijg ik her en der uitnodigingen om bij Japanners op bezoek te komen. Zo leer ik het Japanse familieleven en de Japanse keuken van dichtbij kennen. Als gevolg hiervan bezoek ik met een student Kyoto het bekende Gion Matsuri (=festival) dat in de maand juli plaats vindt. Het is de dag van de Yamaboko-praalwagens. Het is een fantastisch gezicht: per wagen zo’n 30 à 40 hossende jongelui in witte lendedoeken die de grote en rijkelijk versierde schrijn met houten wielen van bijna twee meter diameter voortslepen en -duwen. Op de wagens die zelf zo’n 8 meter hoog zijn, en dankzij de versiering soms wel tot 20 m hoog rijken, zitten trommelaars en fluitisten die in een fascinerend ritme een geweldig kabaal produceren. Dit alles onder begeleiding van heftig op een fluitje blazende regisseurs die wild heen en weer springen alsof zij door muskieten worden gestoken. Een ongelooflijk en kleurrijk schouwspel om nooit te vergeten.

ls nieuw lid van het gezin word ik als het ware meteen ‘ondergedompeld’ in het Japanse huiselijke leven. Osaka Mijn gastheer Shindo is een gepensioneerde ambtenaar en een bekend persoon binnen de Japanse Esperanto-vereniging. Eind twintiger, begin dertiger jaren van de vorige eeuw heeft hij als handelsman door Europa gereisd. Hij spreekt zowel Engels als Frans, maar zijn voorkeur gaat uit

Omdat Osaka mijn domicilie is in Japan heb ik inmiddels van Sumiya-san een cassette met meishi (naamkaartjes) gekregen met mijn naam en adres in (het) Japan(s); aan de achterzijde staan mijn naam en adres in (het) Nederland(s). Het gebruik van naamkaartjes is heel gewoon en praktisch in Japan. De ander ziet meteen wie en wat je bent.

Evenals in Yokohama en Tokyo zijn er ondergrondse straten, die tevens dienen als oversteek- of beter gezegd ondersteekplaatsen op drukke verkeerspunten. Deze ondergrondse straten, soms twee of drie etages diep met name in Umeda, zijn vol met winkels van allerlei soort. Het zijn eigenlijk meer winkelcentra met coffee-rooms, tea-rooms en een overvloed aan restaurants, groot en klein, want Osaka staat bekend om zijn smulpaperij. Tegen een bedrag van zo’n 200 à 400 yen heb je al een goede maaltijd. Deze eetgelegenheden hebben aan de straatkant een vitrine waar de inhoud van de menukaart netjes waarheidsgetrouw met nummers erbij in was is afgebeeld. Je hoeft het nummer van de maaltijd die je wilt nuttigen maar te zeggen of aan te wijzen en enige tijd later verschijnt het voor je op tafel. Precies zoals je het eerst hebt gezien. Letterlijk WYSIWYG! Voor mij is het een prima uitkomst. Wordt vervolgd...

Voor mijn vertrek uit Tokyo heb ik de ABN aldaar opdracht gegeven een deel van mijn tegoed naar het filiaal in Osaka over te boeken. Na mijn aankomst maak ik een afspraak met de Nederlandse manager Jhr. Van de Poll. Met mijn gastheer bezoek ik enkele dagen later het ABN-kantoor in downtown Osaka. Na binnenkomst zie ik een heleboel slingers en banners. Desgevraagd zegt Shindo-san dat er een staking is. Dat is vreemd, want ik zie het personeel gewoon doorwerken. Dat is niet ongebruikelijk, zo zegt hij en informeert mij wat er op staat. O.a dat het personeel al 5 jaar wacht op verbetering van salaris en werkomstandigheden en dat niemand hier de verantwoording voor neemt. Osaka ‘bruist’ en je kan wel merken dat deze stad het handelscentrum is van Japan. Dit komt in het bijzonder tot uiting in de karakteristieke ochtendbegroeting, in het bijzonder tussen handelslieden. Gebruikelijk zegt men in Japan ‘ohayo gozaimasu’ of simpelweg ‘ohayo’ wat in het Nederlands ‘goede morgen’ betekent. Maar in Osaka begroet men elkaar ’s morgens met ‘mookari makka’ wat zoveel zeggen wil als: hebt u vandaag al veel geld verdiend? Het is dan ook niet vreemd dat de Japanse Munt hier is gevestigd.

Honda CB77 Restauratie (16-slot) door Fred Appelman Dit is het laatste gedeelte van mijn verhaal over het restauren van mijn CB77. Een aantal van jullie hebben mij al lang op deze motor zien rijden en ik ben ook al een tijdje bezig met mijn volgend project, namelijk de Honda CBX 6-cilinder. Wellicht kom ik er toe om hier ook een verhaal over te schrijven. Het blok is reeds klaar (was al zichtbaar op het 25 jarig bestaan van de club) en aan de rest ben ik druk doende. Maar nu het slot...

e ontsteking zo goed als het gaat afgesteld (vooral de linker cilinder is vervelend afstellen want die heeft geen eigen grondplaat, dan kan je alleen de opening van de punten wijder of krapper maken), de carburators afgesteld met vacuümmeters (dat werkt wel zo prettig) mooi synchrone stationair en mooi gelijk openen als je gas geeft.

Figuur 175 de vergeelde uitlaatbocht

Als je dat moet doen zonder vacuümmeters moet je het op het zicht doen door nadat de luchtfilters er afzijn, kijken/ voelen of de gasschuiven gelijk omhooggaan als je gas geeft. Het gaat veel makkelijker met die vacuümmeters en ook preciezer. Nou dan is hij eigenlijk af en dan willen jullie het resutaat wel zien?!

Figuur 176 eindelijk klaar

EINDELIJK KLAAR? Eindelijk klaar, nee natuurlijk niet, er moet wel een kenteken op. Omdat ik niet helemaal zeker was of de motor wel goed zou rijden en remmen, ik had alleen een stukje in de straat gereden, leek het me beter met een aanhangertje

naar de RDW te gaan. Een afspraak was zo gemaakt en Rob was zo lief om zijn motortrailer te lenen, bedankt Rob. Met de auto de trailer opgepikt, terug naar huis, motor op de trailer en de spanbanden vast zetten; eeuh dat gaat niet tegelijk. Het voorwiel was te smal voor de klembeugel aan het begin van de rijplaat. Erica was naar haar werk, wat nu. Hallo buuf, kunt u misschien... Met de hulp van de buurvrouw zat alles zo vast gespannen, wat kan die schat toch giegelen. Op naar de RDW. Hebt u dat nou ook, dat als je met zo’n aanhangertje op weg bent en je in je achteruitspiegel kijkt je het idee hebt dat de motor steeds schever gaat hangen en uiteindelijk voor zichzelf gaat beginnen? Nou ik wel, toch maar even stoppen voor mijn gemoedsrust. Niks aan de hand, dus door naar de RDW. Daar aangekomen, nummertje trekken, formulier invullen, krijg je een keurings oprijlaan aangewezen, motor van de trailer, even een van de andere keurings slachtoffers lief aan kijken, voor het gecontroleerd afspannen van de CB. Dan op naar de aangewezen oprijlaan, onderweg al de nodige complimentjes in ontvangst genomen. Jje zou er zowat van naast je schoenen gaan lopen. Dat is overigens niet aan te raden eind oktober, het was wel droog maar om nou te zeggen echt lekker weer voor blote voeten nou nee... De rij lost langzaam op en ik ben aan de beurt. De roldeur gaat open en gauw naar binnen (even uit de wind). De papierwinkel overgedragen aan de keurmeester, die er een rondje omheen loopt, uitvoerig naar het frame nummer kijkt en doet wat met zijn pc. Klaar, alleen nog even wegen meneer. “Oké, moet ik niet starten, remmen etc?” “Nee hoor, het ziet er zo goed uit dat moet in orde zijn.” “Zoals u wenst.” Weer naar buiten gegaan voor de weegbrug en ik hoefde met de motor niet meer naar binnen. De laatste afmeldingen in de pc en nog snel even gevraagd of ik nog keuze had in de datum van toelating. Dat kon. Ik had de verjaardag van mijn vriendin opgegeven, maar op een of andere manier is de datum van toelating een dag later dan de dag van haar verjaardag. Gelukkig was het jaar van toelating op het douanepapier gelijk aan haar geboorte jaar; dat kon dus niet fout gaat (let wel dit speelt in 2008 zonder die idiote regels die nu gelden voor een kenteken van een oldtimer met verklaring van geen bezwaar uit land van herkomst. Ze zien je al aan komen in...). De papiewinkel ging terug naar het kantoor en ik mocht aansluiten in de rij voor de douane, bpm en import vanuit de USA. Bpm is nihil voor een motor uit 1969 en de invoerrechten waren al betaald ten tijde van de daadwerkelijke import. Klaar was Klara, terug naar huis, kan iemand even de CB vasthouden, ‘dankuwelzeerbeleefd’. Hebt u dat nou ook, dat als je met zo’n aanhangertje op weg bent en je in je achteruitspiegel kijkt je het idee hebt dat de motor steeds schever gaat hangen en uiteindelijk voor zichzelf gaat beginnen. Nou ik wel. Toch maar even stoppen voor mijn gemoedsrust. Niks aan de hand dus, door naar huis. Daar aangekomen was mijn liefje inmiddels terug van haar werk kon ze mooi even helpen met afspannen. De CB in de schuur gezet en wachten maar op de kentekenpapieren van de RDW. Na een dag of vijf ploft er een dikke enveloppe op de mat van de RDW. Joepie het kentekenis er. Snel naar Vissertweewielers voor een kenteken plaat en dat duurt dan ook weer vijf dagen (zat een weekend tussen). Intussen een verzekering geregeld bij ‘van Maarseveen’ en maar wachten op die plaat. Ook die komt en kan ik legaal de weg op.

We zijn nu een paar dagen voor de clubdag in Alkmaar 2008. Ht leek me een goed idee om daar eens voorzichtig heen te rijden. Zo gezegd zo gedaan. Nou ben ik die bewuste zondag tot op de sluizen gekomen en ben toen maar rechts om keer naar huis gegaan. Waarom vraagt u zich af? Zodra de motor boven de 3000 rpm kwam begon de boel te sputteren, hoesten, etc. Dan maar met de cbf naar de clubdag. Elektrische ontsteking In mijn vrije dagen na de clubdag heb ik die @#$%$#@ puntjes-ontsteking met een soepele boog over met mijn rechterhand over mijn linkerschouder gegooid om plaats te maken voor elektronische ontsteking. Toen ik opzoek was naar elektronische ontsteking was er maar één leverancier en die werkte met de mechanische vervroeging die al op de motor zit, de pick-up zit op de plaats van de contactpunten. http://www.honda305.com/ignition/

Figuur 178 de ontstekings kast beugel

Maar nu is er een Duitse firma bijgekomen die ook elektronische ontsteking maakt voor de CB maar met de pickup op de krukas. http://www.elektronik-sachse.de/ Als ik het nu zou moeten kopen zou ik voor de duitse firma gaan omdat de vervroeging van de ontsteking elektronisch is en niet afhankelijk van oude vervroegings veertjes. Wat zit er in het honda305 pakket?

Figuur 179 de ontstekings kast op zijn plek

De grondplaat van de ontsteking ziet er zo uit.

Figuur 180 links de e-ontsteking en rechts de punten

En gemonteerd ziet het er zo uit

Figuur 177 de e-ignition van honda305.com Ik heb zelf een beugeltje gemaakt om het ontstekingsdoosje netjes weg te werken waar het voldoende koeling krijgt en vrij trillings-vrij is voor zover dat mogelijk is op een twin. Om tot zo’n beugel te komen, heb ik eerst een papieren uitvoering gemaakt om goed te kunnen passen. Papier is makkelijker te bewerken als metaal. Geplaatst ussen de luchtfilters in en voor de accu. Het ontstkingsdoosje zit vast met klittenband aan het beugeltje en de zijkanten van het ontstekings-doosje heb ik ingesmeerd met warmte geleidende pasta, zodat de warmte ook weg kan via het frame, mocht de luchtkoeling niet voldoende zijn omdat het doosje redelijk ingepakt zit tussen het frame en de accu.

Figuur 181 de pickup plaat en trigger hoedje op de contactpunt as

Dat hoedje zit vast met een Oetiker klem en kogeltje

Een stoppie is goed mogelijk en je voorwiel blokkeren ook. Eigenlijk is de achterrem, ook een double leading shoe, overbemeten en blokkeert snel, een gevoelig voetje is aan te bevelen. Al moet ik wel zeggen dat de voorremhandel wat pulseert, wat waarschijnlijk een ovaal trommeltje betekend. Dit gaat op de verlanglijst. Met wat dikkere olie in de vork, Hagon’s achter, conische balhoofdlagers en metalen lagerbussen in de achtervork stuurt het geheel best strak. Daarbij aangevuld met modernere banden wat natuurlijk ook bijdraagt tot stuurplezier; vind ik niet verkeerd. Ik durf hier best wel een bochtje mee te pikken; uiteindelijk was het vertrouwen dermate dat ik met de zeldzame zijstandaard over het asfalt schraapte en dat hoeft natuurlijk ook weer niet.

Figuur 182 de Oetiker klem met kogel

En vastgelijmd met loctite medium (sterk olie vast) en zo gemonteerd zodat het mogelijk is de installatie terug te draaien. En wel door de klem open te werken met een zegerringtang en dan met een waterpomp tang het hoedje beet te pakken, dit verdraaien zodat de loctite verbinding los breekt. Om de installatie te complimenteren gaan we de onsteking statisch afstellen. Dit kan door middel van een verklikker led op het ontstekings kastje.

De eerste paar honderd kilometers maar in de omgeving van mijn residentie afgelegd. Ik had een leuk heuvelachtig en bochtig parcours gevonden: de Zeeweg naar Zandvoort op en neer door naar het kopje van Bloemendaal, de hoge Duin en Daalsewegop met het lekkere afremmen op de motor. Dan langs de hockeyclub Bloemendaal, de Brederodelaan, afslaan naar de ruïne van Brederode, langs de Hoeve Duin en Kruidberg op de Middenduinweg. Daarna afslaan naar de Duin en Kruidbergweg naar begraafplaast Westerveld, de Driehuizer Kerkweg af. De rotonde driekwart rond richting IJmiuden de Herenduinweg af naar IJmuinderslag (leuk klein circuit). Weer terug de Herenduinweg richting Santpoort-noord, afslaan naar de Santpoortsedreef richting Santpoort zuid. Weer de van Dalenlaan, de Kennemerweg, de Hartelustlaan, via de Bloemendaalseweg, de Korte Zijlweg en dan de Duinlustweg op. Vervolgens de Brouwerskolkweg richting Zandvoort de Zeeweg op. Een compleet rondje door schoon Kennemerland met duinen, bos en strak asfalt met hier en daar wat klinkertjes voor de variatie. Het parcours is bochtig en heuvelachtig met tachtig kilometer weg, doordeweeks lekker rustig, prefect voor de eerste honderd kilometers en vlak bij huis (Velserbroek ).

Figuur 183 de verkikker led

NOKKENAS 1 Alles koek en ei? Nee natuurlijk niet, langzaam maar zeker begon er meer geluid uit de cilinderkop te komen: de nokkenas ketting spanning? Nee, de klepspeling? Nee, de deelbare nokkenas? Ja Dan heb je de keuze, de linker of de rechter helft. Nu is de linker helft makkelijker vast te zetten dan de rechter kant want dan moet het blok zakken en voor de linkerkant hoeft enkel de toerenteller aandrijving er af. Dus die kant maar eerst proberen vaster te zetten.

Na het statisch afstellen van de ontsteking wordt de ontsteking dynamisch afgesteld: de motor starten, opwarmen en de stroboscoop er aan hangen. De grondplaat verdraaien voor cilinder 2 zodat hij ‘op tijd’ staat en cilinder 1 staat ook meteen goed; dat gaat makkelijk. Nog even de maximale vóór-ontsteking nakijken bij 3000 tpm en als dat goed is, tada klaar. Wat een verschil... Als je al naar de starknop kijkt slaat de motor aan. Geen gehoest en geproest meer, maar een mooi ronddraaiende motor fantastisch, rijden maar. Hoe rijdt dat nu? Met het inrijden krijg je wel door hoe de motor rijd ook al ga je nog niet tot het gaatje; de eerste 500 km tot 5000 tpm en de tweede 500 km tot 7000 tpm. Met 5000 tpm haal je net niet de 100km/uur, snel genoeg dus voor provinciale wegen. Ja het rijd dus anders, anders als wat?? Zul je vragen. Nou bijvoorbeeld mijn dagelijks transport, de CBF1000A6, is veel makkelijker van zijn lijn af te brengen en eenmaal een bocht in gestuurd. Maar ja er zit wel dik veertig jaar ontwikkeling tussen. Die ‘doubel leading shoe’ voorrem en achterrem remmen best behoorlijk. Daar sta je best snel mee stil. Wel is het zo dat de remkracht opbouw niet mooi lineair is zoals bij een schijfrem.De remkracht lijkt zich een beetje tangentiaal op te bouwen, dat is wel even wennen.

Figuur 184 de linker nokken as aanspan moer

Ver koop,r es t aur at i eenonder houd v ankl as s i ekemot or en

www. Smi t Br os . nl s mi t br os @het net . nl 0638894304 LONDON E XH AUST T ECHNOLOG Y BV Al 75 jaar:

›› Fabrikant van eersteklas uitlaatsystemen ›› De specialist voor antieke motoren en young timers ›› Diverse bochten en dempers op voorraad ›› Speciaal-uitlaten naar uw model gefabriceerd

W W W. L O N D O N - E X H A U S T. C O M

Mo le nwe g 1 a ››208181 BJ CR Heerd e ›› Te- l. Tel. (0578 ) 69 3391088 72 90 ›› - Fax 8) 69 31 86 Burg Moslaan - 8051 Hattem (038) Fax(057 (038) 3391087

de gecompliceerde constructie van het geheel en gevoeligheid voor speling tussen de as en lagers. Maar ik kon geen lekkage detecteren. Dan maar eens naar de keerring van de uitgaande versnellingsbakas gekeken en die bleek wel lek; dus die heb ik vervangen. Maar na het vervangen bleef het toch nog lekken. Nogmaals eens gekeken waar het vandaan kwam, maar nu met een speciale ontwikkelaar. Dat is een poeder wat je er op spuit met een spuitbus en dat laat een witte laag na waardoor je zo ziet waar het lekt.

Om die moer vaster te zetten zette ik de motor in de versnelling en met de achterrem ingedrukt heb ik de moer vaster gezet. Het ging goed. Weer gezeten op de motor, ja een CB77 heeft ook een middenbok, boeltje weer in elkaar en stil; pfft dat viel mee. WARMLOPEN Verder met inrijden, op naar Schagen, richting Ernst en op woensdag is Sam Kool er ook altijd. Dat is een mooi stukkje van Velserbroek via IJmiuden, Beverwiijk, Heemskerk, Castricum, Bakkum, Egmond binnen, Egmond aan den Hoef, Alkmaar, Sint Pancras naar Schagen. Op de Schagerweg (N245) ging het mis. Ik wilde nog even gauw een auto inhalen en dan naar de rechterbaan (even boven de 5000tpm) toen de uitlaat toonnatie veranderde. Snel de koppeling in: motor viel stil. “Heb ik dat, dacht ik.” Freewielend naar de kruising en parkeren op het fietspad wilde ik even de kickstarter bedienen. Resultaat: blok vast. Gelijk paniek in de tent; ik stond ergens bij Noord-Scharwoude. Gelukkig had ik telefoon bij me maar rijbewijsmap met pen en papier en zo lagen nog op het gangkastje. Ik naar huis bellen voor het telefoonnummer van Ernst Hagen. Mijn meisje gaf het door en ik probeerde het te onthouden; mis dus...Nog eens bellen en probeer het op te schrijven in het zand, geen zand wel gras, lukt dus niet. Al met al een poosje aan het klooien. Ik kijk even of het blok misschien los zit en ja, alleen een warmlopertje misschien. Ik start de motor en die loopt als of er niks gebeurt is. Rijden maar weer, kijk nog even achterom, geen blauwe wolken en met samen geknepen billen vervolg ik mijn weg richting Schagen met zeker niet meer dan 5000 tpm. Verder gereden (er was eigenlijk niks aan de hand) bij Ernst aangekomen en de motor geshowd. Praatje pot, de blaas legen na al die spanning maar weer huiswaards, de zelfde route terug en geen problemen.

Figuur 185 lekkage langs de olie keerring

Het bleek dat de oliekeerring wel lek was maar dat kwam omdat hij lekte langs de uitsparing in het carter en niet langs de as. De keerring er weer uit gehaald en vervangen zou niks helpen aangezien er waarschijnlijk iets van een deukje in het carter zit wat veroorzaakt dat het gaat lekken. Ik heb dus alles goed schoon gemaakt en met speciale kit voor vliegtuig brandstoftanks een rupsje langs de olie keerring gelegd om zo het lekken te stoppen; dat werkte uitstekend. Ik heb nu een oliedichte Honda, en zo hoort dat ook!

OLIE LEKAGE 1 Niet helemaal waar, door een langer stuk achtereen gereden te hebben bleek dat de nokkenas kettingspanner olie lekte. Even het Honda305.com forum geraadpleegd (helaas zitten er bij de kjmv weinig mensen met een CB77 op het forum) en blijkt dat er op de spanneras een o-ring hoort te zitten die niet getekend is in het partsmanual. Het partsnummer van deze O-ring is 91306-259-000 en meet 7.4x2.4mm. Deze O-ring was helemaal hard ondanks dat het een nieuwe nokkenas ketting spanner set was. Na het vervangen van de O-ring was de motor weer olie dicht. Voor zolang het duurt natuurlijk. Bij het démonteren van het motor koppelingsdeksel viel het me op dat er twee pakkingen waren gemonteerd en ik heb er bij het in elkaar zetten maar één gemonteerd; je raad het al olielekkage. Hoewel Honda de mogelijkheid geeft voor montage van twee pakkingen in een servicebulletin heb ik het er maar op een pakking gehouden en heb beide kanten van de pakking ingesmeerd met dat zelfde spul dat je gebruikt om het carter af te dichten; zo weer een lekkage minder. OLIE LEKAGE 2 Kilometers maken, verder met inrijden. Ik wil wel van die toeren beperking af en uiteindelijk boven de 1000km los met die hap. Zo voor de Lek&Graafstroomrit 2009 viel het me op dat er olie zweetsporen kwamen van onder het rechter carterdeksel. Nu ziten daar wel drie mogelijkheden voor lekkage; twee op de krukas/generator en een op de uitgaande versnellingsbakas. Eerst maar de generator/ krukas oliekeerringen nagekeken en deze waren goed. De kans dat daar wat gaat lekken is aanwezig in verband met

NOKKENAS 2 Naar mate de kilometers vorderden kwam er weer langzaam maar zeker meer geluid uit de cilinderkop; was het de nokkenas kettingspanning? Nee, de klepspeling? Nee. De deelbare nokkenas? Ja en het aandraaien van de linker kant had ik al gedaan, dus zat er niets anders op dan het blok te laten zakken om de moer op de rechter nokkenas aan te draaien. Dat betekent luchtfilters los, uitlaaten en voetsteunen er af, kickstarter-deksel en schakelpookje met de zijstandaard er ook af. Als laatste de grondplaat van de elektronische ontsteking er af; dan pas kan het blok zakken.

Figuur 186 het gaat om deze moer

Met een C-sleutel de moer strakker gezet, het boeltje weer opgebouwd en rijden maar weer. Gelukkig was alles stil. Maar zoals altijd ging de stilte na het verstrijken van de kilometers weg en kwam het geratel terug. In de tussentijd had ik dit euvel eens opgezocht in de boekjes van meneer Silver en vond een servicebulletin van Honda. Hier schreef men de dealers voor dat, als na het vastzetten van de nokkenas klemmoer het geluid bleef aanhouden, de nokkenas tandwiel constructie moest worden vervangen, inclusief de rechter helft van de nokkenas. Nu was het mij opslag duidelijk waarom er centerpunt inslagen zaten op de spie banen van de rechter nokkenas, zoals omschreven bij de inspectie van de uitgebouwde delen aan het begin van het verhaal. Intussen was ik op zoek gegaan naar vervangende onderdelen en was zo fortuinlijk om op Ebay een rechter nokken as te vinden, die bij een motor van 1967 hoorde; ook nog voor een schappelijke prijs. Mijn geluk kon eigenlijk niet op wat ik vond ook nog een nokkenastandwiel constructie en die was ook niet eens voor de hoofd prijs. Met al die nieuwe onderdelen kon ik de motor weer laten zakken en de kop loshalen van de cilinder en nokkenas uitbouwen. Met het nokkenas-tandwiel uitgebouwd kon je goed zien dat de nokkenas niet goed had geklemd, want er zaten gekarameliseerde oliesporen op de buitenzijde van het klem gedeelte van de spiebanen. Die verdikte olie ontstaat door het samen persen van de olie in een kleine ruimte; lees een rammelende nokken as spiebaan.

nokkenas tandwiel schuiven (dan kan je net de contactpuntenas verdraaien) zodat hij nu met de correcte timing in de uitsparing van het nokkenastandwiel past. Rijden maar weer. Het ratelende geluid is weg en blijft weg ook na wat meer kilometers; nu dat is dan mooi weer gefixed. CONTACTSLOT Natuurlijk zijn nog lang niet alle ouderdomsziekten er uit; het contactslot blokkeert, m.a.w. ik kan de sleutel niet meer op start zetten: toch wel handig als je een stukkje wilt gaan rijden. Na het los halen van het slot blijkt dat het inwendige van het slot zich aan het loswerken is van het slot huis

Figuur 188 de vels randjes

Nadat ik de kogeltjes en veertjes weer op hun oorspronkelijke plaast heb gezet, zet ik de velsrandjes, die de behuizing klemmen aan het inwendige gedeelte van het slot, voldoende om, om te voorkomen dat de boel zich weer loswerkt tijdens het bedienen van het slot. Na nog wat andere perikelen gaat het nu goed met deze motor en kom ik hiermee aan het einde van de CB77 restauratie en dus ook aan dit verhaal. Dan rest mij nog de personen te bedanken die mij hebben bijgestaan met dit project en een paar wil ik er uitlichten, namelijk: de buren die de pakjes aan namen als we niet thuis waren. Ook konden ze genieten van benzine dampen, ronkende compressors, verfluchten en hoestende motorblokken en andere knutselschuur bezigheden. En bovenal Erica als ik weer eens met smeer aan mijn schoenen met een benzinelucht in mijn broek en verf aan mijn vingers de woonkamer instapte en op mijn vrije dag toch maar met de CB een stuk was gaan rijden. Nu verder met mijn CBX-project...

Figuur 187 de verdikte olie

Dan maar de nieuwe spullen installeren en kom je er achter dat je de contactpuntenas 180 graden verdraaid hebt. Dan de rechter nokkenas maar weer loshalen en iets uit het

COK VAN DEN HEUVEL Onderdelen gebruikt, NOS, nieuw. Reparatie brommers en... Bridgestone Honda Kawasaki Lilac Suzuki Yamaha 1959 tot nu. Bewerkingen: van ‘gewoon onderhoud’ tot revisie, schadeafwikkeling en schadeherstel tot restauratie. Ook werken we aan klassieke racers. Wij zijn ook de makers van Motor Revue, dat blad met die eigenwijze mix van klassiek en modern, met die mooie grote kleurenfoto’s.

Tijdelijk adres: Gelukkig kan er nu dus écht gemeld worden dat wij een plek hebben gevonden om weer verder te gaan totdat het nieuwe pand aan de Bellstraat er weer staat! In samenwerking met gemeente Tiel zijn we nu dus gesitueerd in de oude Gemeentewerf te Tiel. Wij zullen hier weer gewoon verder gaan met reparaties en restauraties! Ons tijdelijke adres is: Bulkweg 1, 4005 LB Tiel

www.chclassics.nl

Direct mailen: info@chclassics.nl, dat werkt het best als iets op de site (nog) niet te vinden is. En er is nog altijd de telefoon: 0344 61 45 45. Open: di – za 10.00 tot 17.00 uur (do tot 21.00)

www.pietparts.nl Pietparts heeft een steeds wisselende voorraad van nieuwe Japanse onderdelen vanaf bouwjaar 1965, alle onderdelen kunt u vinden op de website :

Tevens inkoop van alle soorten nieuwe onderdelen

Peter Janssen tel. 06-25411838 E-mail: info@pietparts.nl

Frank Lemstra M O T O R E N

Dubbele Buurt 24, 1521 DC Wormerveer

â&#x153;&#x2020; 075 621 02 42