.n l
ed it
oo
Motorfietsen Vereniging
ww .
KJMV Kontakt w
Klassieke Japanse
INHOUD
COLOFON
KONTAKT oktober 2014 Voorblad: Goldwing GL1000 met zijspan 1 Colofon 2
Secretaris Albert Brouwer secretaris@kjmv.nl 06 12969216
Berichten van het racefront NK Assen 5 Berichten van het racefront NK Spa (B) 6 Een Honda CB350 kopen in Japan...(6) 7 Brabant-toertocht 2014 12 Gersloot-weekend 13 Middenpagina: Honda CB400A en CB750A zijspannen 16 Simon gaat racen... 18 Voor u gezien... 20 Lek&Graafstroomrit 2014 21 Aktiviteitenkalender 2014/2015 22 Aankondiging: clubdag 16 november 23 Kijkje in de keuken van Nico Bakker 24 Honda CBX restauratie-project (3) 26 Achterblad: Suzuki GT380 versus Yamaha RD350 32
.n l
Voorzitter Peter van der Zon voorzitter@kjmv.nl 06 81501492
Beste mensen Column Ernst Hagen
oo
Penningmeester/ledenadministratie Wiebe Eenling penningmeester@kjmv.nl 0594 612047/614320 of 06 21853400
Public Relations Klaas Poutsma pr@kjmv.nl 06 45065355 Redactie (tijdelijk) Peter van der Zon redactie@kjmv.nl 06 81501492
ed it
Activiteiten Marieke Aalders-Knot activiteiten@kjmv.nl 06 20902463 Webmaster Iris van Geerenstein webmaster@kjmv.nl 06 38266304
3 4
Kopij inleveren vóór 1 december 2014. Het bestuur wenst alle nieuwe leden een plezierige tijd binnen onze vereniging en hoopt hen ook op de activiteiten te mogen ontmoeten.
ww w.
Redactieleden Peter van der Zon, Hans Wijmer, Ernst Hagen,
WOESTHOFF
Used parts & motorcycles in- en verkoop gebruikte motoren en onderdelen
Lidmaatschap De kosten van het KJMV-lidmaatschap bedragen: € 30,00 per kalenderjaar met girokaart € 27,00 per kalenderjaar bij automatische incasso Inschrijfgeld: € 3,00 Bankrekening Rabobank nr.: 1170.62.332 t.n.v. KJMV Informatie info@kjmv.nl
www.kjmv.nl
KJMV
Klassieke Japanse Motorfietsen Vereniging
2
Joost Woesthoff Hazenberg 16 6971 LC Brummen
Tel.: 0575 56 00 15 Fax.: 0575 56 03 42 Mobiel: 06 53332181 www.woesthoff.nl
Beste mensen... Ik ben in de pen geklommen om over het laatste Gerslootweekend te schrijven en ik kan met trots zeggen dat Ank en Wytze het weer prima voor elkaar hadden. Het was heel gezellig en ik was blij Jos en Tiny Creusen en Jensen Akkerman te kunnen begroeten. Wie pakt de draad op om volgend jaar dit weekend te gaan organiseren? De laatste beurzen komen er weer aan en Wiebe is hard bezig om de bemensing hiervoor in orde te krijgen. Als er nog liefhebbers zijn om in Leek of Eelde te willen staan of zijn/haar motor wil exposeren, neem dan contact met Wiebe op. Hij doet dit ook voor de beurzen die gehouden worden in 2015 in het noorden van het land. Voor de andere evenementen/beurzen kunt u contact opnemen met Klaas; hij behartigt de rest van deze zaken. Verder in het blad staat de activiteiten-kalender en deze is al weer aardig gevuld. Heeft u nog iets te melden hiervoor, mail de gegevens dan aan ons door. Deze zomer is door het slechte weer helaas de Black Bomberrit afgelast, maar we houden goede moed voor volgend jaar. Daarnaast is de Kabouterrit wél doorgegaan (zie foto hieronder), maar niemand heeft hierover iets ingestuurd. Gaat Rien Stouthart het volgend jaar de organisatie wéér oppakken? Dan even iets over het Bestuur. Het gaat beter met Marieke en wij hopen haar in 2015 weer in goede doen te zien. Dat geldt ook voor Iris. Lars, haar man, neemt haar taken voorlopig waar. Ik sluit met de dringende oproep om Albert te gaan vervangen als secretaris. Wie meldt zich bij mij aan?! Met vriendelijke groet, Peter van der Zon
.n l
September vordert al aardig, dus dat betekent dat het clubblad weer gereed voor verzending gemaakt moet worden. De diverse artikelen die binnen zijn gekomen staan weer op hun plaats en als laatste moet dit artikel erin. De middenpagina heb ik deze keer voor de 3-wielers bestemd, zoals ook de voorpagina. Er zijn toch nog aardig wat Japanse zijspancombinatie in Nederland.
D
ww w.
ed it
oo
e zomer is nog steeds niet voorbij en de zon laat zich gelukkig nog vaak zien. Ik hoop dat iedereen weer veilig terug is gekomen van vakantie en vol zit met mooie vakantie(motor)-verhalen. De één na laatste zondag is traditioneel ingeruimd voor de Lek&Graafstroomrit en het was weer een mooie rit. Dit las ik in het artikeltje van Ernst Hagen en ook van Jules Tebbes. Ernst is na lange tijd toch weer eens op zijn wegmotor gestapt, niet om te racen, maar nu eens weer om een toerrit mee te maken. Ik plaats het artikel van Jules in ons volgend blad, want het blad zit weer vol, vol met verhalen en technische informatie. Ik ben daar blij mee, omdat er vanuit de leden toch het een en ander binnendruppelt. De KJMV-clubdag, die plaatsvindt op zondag 16 november heeft een andere locatie gekregen. U kunt verderop in het blad meer lezen waar de nieuwe locatie is. Bij deze bedankt ik Henk op de Weegh met zijn dames voor alle jaren dat we in ‘zijn ruimte’ in Alkmaar mochten neerstrijken met onze club. Wij hebben dat zéér gewaardeerd.
3
Kaboutertoerrit 2014
COLUMN Morrie luitjes…,
oo
.n l
Nu de rollatorgerechtigde leeftijd aan de verre horizon zoetjesaan lijkt op te doemen.., nog een jaartje of dertig, schat ik.., slaat men zo nu en dan toch aan het mijmeren… Men probeert eens tot bezinning te komen. “Ik stop met racen..!”.., is het plotselinge resultaat van mijn laatste zen-boeddhistische meditatie… “Zou je dat nu wel doen, jochie..?” probeert mijn alter-egoïstische innerlijke stemmetje nog… “Zo’n jeugdig talent.., in de kiem gesmoord..!” “Hou je kop!” antwoord ik een beetje bits… en met weinig Zen… Maar meteen knaagt weer wat twijfel.
ed it
Edoch, het lijf vertoont nu toch werkelijk zo langzamerhand flink sleetse plekken. Volgende maand gaat men zelfs een compleet nieuwe knie monteren en later welzeker nog eentje links… Tja.., ’t is mooi dat het kan.., dat wel natuurlijk. Maar dat racen.., ik zal het missen..! Zou ik nu eindelijk eens toekomen aan al die prachtige projecten, die al jaren op voltooiing wachten? In mijn beleving gaat de tijd zó onvoorstelbaar snel… en net als de meesten weet je niet hoeveel je er nog van krijgt… Er moeten wel wat objecten het veld ruimen.., in ieder geval de racers (3). Ook de SP2 moet er aan geloven, zo’n circuit kanon op straat lijkt mij toch een duidelijke vorm van zinloos geweld… Ik hoor het stemmetje in mij alweer nijdig mopperen…
ww w.
Vijftig jaar geleden begon ik zo’n beetje aan mijn brommertje te prutsen en kwam de positieve motorische gestoordheid allengs, maar gestadig tot leven… Er is weliswaar heel veel gepasseerd in de decennia sedertdien.., maar waar is die tijd gebleven..? In mijn beleving nu lijkt het me beter wat minder te gaan doen.., maar met meer diepgang. Net als in het begin..!.. Roots…’66…! Ernst Hagen
4
Berichten van het racefront - Assen Ducati Club race
.n l
Het weekend van 17 en 18 mei staat in het teken van de Ducati club races. De NK Classics rijdt hier al jaren een eigen wedstrijd tussen al dat Italiaanse geweld… Dit jaar wordt het evenement echter niet onder de KNMV vlag verreden maar is toenadering gezocht met het CRT van Henny Lentink die de organisatie ook wel is toevertrouwd. Een conflict echter derhalve tussen de Ducaticlub en de KNMV, waar helaas de Supermono’s en de Classics de dupe van zijn… Wij krijgen als NK Classics namelijk te verstaan door de KNMV dat het geen kampioenswedstrijd zal zijn… Jammer allemaal…!
V
oo
oor mij wordt het weer een overvol en lang weekend. Frans en ik gaan op donderdagmiddag al heen om het kamp op te slaan. Vrijdag zal ik vier keer vrij trainen met de Honda VTR 1000 SP2. Vervolgens op zaterdag twee keer trainen voor de NK Classics en twee keer voor een wedstrijd met de SP2 voor de TwinCup race.
Dan gaat het in de Ruskenhoek een beetje mis..; ik ga er zo hard in dat ik de motor niet goed van z’n rechter op z’n linkeroor kan krijgen en de linkerbocht niet houden kan. Met een gangetje van zo’n 180 km ga ik over de curbstones de grindbak in en kom er na 200 meter pas bij de Stekkenwal weer uit, steek deze over en sta vervolgens in de grindbak daar pas stil… Gelukkig heeft niemand mij geraakt… ik ben niet gevallen en mag dus verder. Een heel geploeter om eerst weer uit dat grind te komen en dan mijn race te vervolgen. Heel in de verte zie ik nog juist de laatste man de Bult in sturen… Een nogal ‘deja vu’ bekruipt mij.., twee jaar geleden ging het precies zo… Tja…
ed it
Het weer is goed, wel heb ik de pech dat ik donderdagavond een beetje ziek wordt; grieperig met keelpijn… De vrijdagtrainingen gaan echter goed en ik rij wel knappe rondjes met de nieuw gemonteerde Metzeler Racetec banden… ( heel goed..!) Zaterdag dus weer flink aan de bak. De Classics trainingen gaan goed met het vijfbakblok en de zware krukas. Ik sta achter Niek, die net op 2.00.1 blijft steken op de tweede startplek, nipt voor Jan Frank en Willem van Kooij. Gerard v.d. Brom is vierde en Jarno O. vijfde. We hebben een goed startveld met wat Engelse vrienden, waaronder Colin Stockdale. Ook Frank Lemstra is van de partij en het is een gezellige boel..!
Afijn, het gaat verder goed en ik weet nog een aantal collega’s te verschalken en eindig als dertigste… Later op de middag dan de Classics race… Weer een zeer goede start en voor de Haarbocht heb ik net Niek te pakken. Jan Frank volgt als derde. Bij de eerste doorkomst lig ik nog altijd op kop maar wordt dan door Niek en Jan Frank bij het aanremmen voor de Haarbocht in de tang genomen… Ik weet het snelle tweetal nog een tweetal ronden min of meer te volgen maar moet toch afhaken. Het tempo is net een beetje te gek…
Met de SP2 sta ik in een startveld van maar liefst 43 Ducati’s, waaronder nogal wat nieuwe Panigale’s…, als enige Honda. Ik weet tussen al dit geweld toch nog een 26e startplek te bemachtigen… Ook nog een nieuw p.r. in 1.56.1..!
ww w.
De wedstrijdzondag betekent nogal lang wachten… De Classics zullen pas heel laat in de middag rijden..!
’s Middags om een uur of half vier eerst de TwinCup race met de SP2… Ik ga heel goed van start en weet in de eerste ronde nog aardig wat luitjes te pakken en kom bij de eerste doorkomst zo rond de 14e/15e plek door.
Een derde plek is ook mooi en als ik na een aantal ronden omkijk zie ik dat Willem op de Suzuki T500 een flink stuk achter ligt. Ik kan gecontroleerd deze situatie tot de laatste ronde handhaven en dan bij het vol accelereren op de Veenslang slaat jammer genoeg toch weer het noodlot toe… Mijn achter ketting vliegt er af..! Einde wedstrijd… Weg mooie derde plek..! Niek, die de hele wedstrijd met Jan Frank aan het bakkeleien is geweest wint nipt de race en Willem wordt nu fraai derde..! Gerard van den Brom vierde en Jarno O. vijf. Roel Pasop pakt plek zes en Colin heeft Jeroen de Jager net te pakken en wordt zevende. Frank wordt negende en Bernhard Bakker maakt de top tien vol. Slechts twee uitvallers deze keer…, waaronder ik dus. Mijn geborgde(!) sluitschakeltje blijkt er toch vanaf gevlogen te zijn… Op naar Oss dan maar..! Het was wel weer een zeer fraai weekend! Ernst Hagen
5
Berichten van het racefront - NK Classic Spa-Francorchamps
.n l
Hagen winnaar NK Classics te Spa-Francorchamps - Tijdens ‘the Bikers’ Classics’ op het fameuze Ardenner circuit, waar ook de ‘Belgian Classic Grand Prix is verreden, heeft Ernst Hagen de overwinning in de NK Classics klasse weten te behalen.
I
oo
n een internationaal veld van maar liefst 78 deelnemers vindt op een natte zaterdag de enige kwalificatietraining plaats. Althans, dat is de bedoeling… Terwijl iedereen klaar staat wordt de training tien minuten uitgesteld vanwege een enorm oliespoor op de snelle baan. Als men de baan opgaat begint het opnieuw te regenen… Eén der coureurs legt bovendien nog veel meer olie op de baan en na veel vlaggenvertoon wordt reeds na drie ronden de rode vlag gegeven en is het klaar. Niek Leeuwis is snelste na deze ultrakorte sessie, voor Jan Frank Bakker, Ton Groot, Gerard van den Brom en Jarno Jonker. De volgende (race)dag is het zowaar droog, warm en verschijnt er zelfs een voorzichtig zonnetje. Er zijn aanvankelijk twee races gepland, maar er is besloten van race 1 een tweede kwalificatietraining te maken, daar de eerste dus feitelijk nogal in het water en de olie gevallen is.
Ernst blijft aan de leiding voor Niek maar Jarno J. valt uit dus schuiven de anderen een plaatsje op. Er vinden mooie gevechten plaats, ook in de achterhoede. Ernst gaat onverdroten voort; wel gaat het wat harder regenen hier en daar hetgeen de baan enigszins onberekenbaar maakt en er weer met vlaggen gezwaaid wordt. Het tempo gaat bij de meesten dan ook omlaag… Niek, Roel en Rob den Tieter vallen uit met pech. Na zes ronden finisht Ernst met zijn viercilinder Honda als eerste, op grote afstand gevolgd door Gerard en Jarno O. (BSA) op plek drie. Henk Nebbeling brengt de derde Honda binnen op de vierde plaats. André Huijgen knap vijfde als eerste 350-er (Honda-2) en dan volgt Gert Boon (Triumph) en No Scholl (Seeley). Jan Koning wordt met zijn BSA achtste.
ed it
Na deze tweede kwalificatie onder zeer goede omstandigheden staat Niek eerste met een tijd van 3.02.6 en Ernst Hagen tweede voor Jan Frank, Ton en Gerard. Jarno J. is zesde en daarna volgen Jarno Onstenk, Roel Pasop en Henk Nebbeling. Guust van Gool maakt de top tien vol en André Huijgen is eerste 350-er op plek elf.
De wedstrijd ’s middags start om half drie. Na de opwarmronde al problemen voor enkele rijders waaronder Ton Groot. Het regent inmiddels ook heel licht… Na het vallen van de vlag is Ernst als een raket weg en neemt de kop van de NK Classics mensen. Bij de eerste doorkomst Ernst ruimschoots aan de leiding met Niek op de tweede plaats en we missen Jan Frank… Jarno J. is derde voor Jarno O. en Gerard. Bij de derde passage Ernst riant op kop voor Niek, beide Jarno’s, Gerard, Roel en Guust. Richard v.d. Linden valt uit met pech.
ww w.
“Mijn eerste overwinning..!” verzucht Ernst met blijdschap. “…en de eerste voor een Classic Honda sinds lange tijd..!”
6
Ernst Hagen, met dank aan Jos van Wessel.
Een Honda CB350 kopen in Japan...(6) verblijfsvisum kon verlengen enig (positief) gevolg heeft. Van de bank heb ik een bewijs van mijn financiën, want ik moet aantonen dat mijn middelen voldoende zijn. Over financiën gesproken: Japan is Inmiddels bekomen van de Nixon-shock van 15 augustus 1971, waarmee de VS de gouden standaard verliet, want de vaste dollarkoers van ¥360, is nu variabel en inmiddels (af)gedaald naar ¥338. Inmiddels weet ik ook waarom ik in de vakantieperiode nog zoveel kinderen in schooluniformen zag. De pater vertelde mij dat zij naar de juku – de (dure) privé bijlesschool – gaan. Niet dat die kinderen zo dom zijn (misschien een enkeling), maar omdat de ouders het beste voor hun kroost willen. Dat wil zeggen naar de universiteit en liefst naar een prestigieuze, bijvoorbeeld Universiteit van Tokyo (rijks) of Waseda (privé). Voor toelating is een examen verplicht. De competitie is hevig, zo niet moordend. En om je niveau nog (veel) meer op te krikken, ga je ná de reguliere schooltijd naar de juku. Ook in het weekeinde en in de schoolvakanties. Het verklaart meteen, nu de scholen weer zijn begonnen, waarom ik zo laat leerlingen met de schoolrugtassen om op straat zag. De scheepsbel onderbreekt mijn gemijmer, de ferry meert af. Na de ontscheping in Hakodate vind ik snel de woning van de heer Sakae Yoshida, mijn nieuwe gastheer. Ik val met mijn neus in de boter, want die avond is er een Esperanto bijeenkomst met vooraf een gezamenlijke avondmaaltijd. De volgende ochtend breng ik in gezelschap van mijn gastheer door. We gaan per kabelbaan naar Hakodate-dake, de huisberg van de havenstad. Op de 320 meter hoge top waar drie TV-stations hun zendmasten hebben staan, heb ik een bijzonder fraai uitzicht over de stad.
oo
.n l
De weg naar Oma voert voor een groot deel langs de kust. Afhankelijk van de geografische gesteldheid van het landschap soms op zeeniveau maar waar de heuvels tot aan de zee reiken op zo’n 30 à 50 meter daarboven met een verrukkellijk uitzicht over de omgeving. Als motorrijder geniet ik ervan. Dan besef je welk voordeel je heb boven het zitten in een auto.
ww w.
ed it
Tegen half drie kom ik in Oma aan: een charmant klein dromerig vissersplaatsje. Ik heb nog tijd om rond te wandelen langs de kade waar pas geoogste kombu (breed zeewier) ligt te drogen voordat de boot vertrekt.
Op het bordje dat de richting naar de veerboot aangeeft staat ‘farry’. Een typisch Japanse vergissing bij het omzetten van Engels klinkende woorden vanuit het katakana (Japans fonetisch schrift dat gebruikt wordt voor niet-Japanse woorden) in Romeins schrift. Vanwege de ligging van Oma duurt de overtocht zo’n anderhalf uur en is daarmee de goedkoopste vanuit Honshu naar Hokkaido. Gelet op de vaartijd neem ik de eenvoudigste accommodatie. Dat wil zeggen geen (dek)stoel of hut maar zittend of liggend op een hele grote tatamivloer met andere reisgenoten. Voor een beetje steun in de rug vind ik een plekje tegen de achterwand van de salon. Mijn motor heb ik eerder met touwen vastgesjord aan een paar ringen aan de scheepswand. Tijdens de overtocht blik ik terug op de afgelopen periode in Morioka. Het was een tijd van TV kijken, brieven ontvangen en schrijven onder andere naar mijn achterneef in Perth in Australië. Ik vraag mij af of mijn brief naar de immigratiedient in Sapporo waarin ik uitleg waarom ik niet tijdig mijn
7
Na afloop brengen we nog een bezoek het nabij gelegen Hakodate Park en aan het Ainu-museum. De Ainu’s zijn de oorspronkelijke bewoners van Hokkaido, Sakhalin en de Koerillen. Hun uiterlijk is eerder Caucasisch dan Mongools. Opvallend is de uitbundige haargroei (over hun oorsprong is inmiddels veel meer bekend dan in 1971 dankzij recent DNA-onderzoek). Na de lunch (sukiyaki – dun gesneden plakjes rundvlees, kortstondig gaargekookt in een mengsel van sojasaus, suiker en mirin – een soort zoete rijstwijn met een laag alcoholpercentage, en gedoopt in eigeel; mmm lekker!) neem ik tegen een uur afscheid van Yoshida-san en ga op weg naar mijn volgende reisdoel Otaru, een afstand van ruim 230 km. Dat moet in zo’n vijf à vijfeneenhalf uur te doen zijn, zo schat ik in. De start is eenvoudig want Highway no. 5 begint vlak bij zijn woning.
Na een uitgebreid ontbijt – ik schrik ervan wat ik verstouw – toont Yamaga-san mij de stad Otaru. Het eindigt in een draaiend restaurant zo’n 40 meter hoog waar een aantal esperantisten ons opwacht. Na de lunch vertrek ik rond de klok van twee naar Shikotsu-ko (ko = meer). Daar ben ik van 24 t/m 26 september te gast van 14 leden van de Hokkaido-Esperanto-Groep. Zij houden daar in een jeugdherberg een studieweekeind. Highway 5 voert mij via de zuidelijke buitenwijken van Sapporo, dat slechts 36 km van Otaru verwijderd is, naar het centrum van die stad. Na enig zoeken en rondvragen pik ik met Route 36 de draad weer op naar Chitose. Daar sla ik rechts af een half verharde weg op, zoals in Zweden er veel van zijn. Uiteindelijk na een kleine 100 km tuffen ik om vijf uur ter plekke. Ik word hartelijk begroet door leeftijdgenoten. Waardoor het komt weet ik niet – misschien als buitenlandse motorrijder die ook nog een ongeluk heeft gehad, of als buitenlandse Esperanto-spreker op een motor – maar hoe dan ook ik wordt geïnterviewd door zo’n vijf journalisten van lokale, regionale en landelijke kranten. Een van die journalisten, Morio Ikemoto, is zelf esperantist en is de lokale correspondent in Chitose van Asahi Shimbun, een van Japans grootste kranten. Er worden foto’s gemaakt en ik moet op de motor met de cursisten eromheen. Dolle pret. Mijn ‘naked bike’ wordt een beetje versierd. Ik krijg een Esperantosticker op de linker voorvork en een vlag (de deuken in de benzinetank zijn goed te zien). Maar tijdens mijn verblijf in Osaka heb ik mijn motor al een beetje opgeleukt met aan weerszijden van de tank een sticker met mijn initialen.
ww w.
ed it
oo
.n l
De stad heb ik al snel achter mij. Het landschap is vlak en doet met de vele zwart-bonte koeien die in de weide staan bijna Nederlands aan. Hokkaido staat bekend om zijn zuivelproducten. Er is veel politie op de weg: snelheidscontrole. Hoewel de wegconditie, het kalme verkeer etc. een hogere snelheid dan 60 km/u toelaat, heb ik toch maar een rustig vaartje. Na zo’n 25 km begin ik een beetje te zwabberen en ik vraag mij af of de bagage wel goed zit. Ik minder vaart en stop. Alles zit nog goed vast, maar ik zie dat mijn achterband wel aardig zacht is. Verdomd ik heb een lekke band constateer ik. Goede raad is duur, want ik heb geen plakspullen of ander gereedschap bij me dan de set die in het gereedschapvakje van mijn motor zit. De intensieve verkeerscontrole komt mij nu goed van pas. Al snel zie ik een politiewagen aanrijden en ik zwaai om aandacht te trekken. De wagen stopt en met gebaren en wat Engels maak ik de inzittenden duidelijk wat er aan de hand is. Met hulp van de politie kom ik bij een Honda-dealer terecht in de omgeving van Onuma die er een nieuwe binnenband inzet. Tegen half vier ben ik opnieuw op pad met nog zo’n 210 km voor de boeg. Bij Oshamanbe, halverwege de route, draait de weg van de kustlijn van Uchiura Baai weg en duikt linksaf het binnenland in. Niet veel later, het begint al te schemeren, voer ik de snelheid voorzichtig op. Dat kan probleemloos: er is weinig verkeer. Ondanks de snel invallende avond is toch te zien dat ik door een mooie omgeving rij. Eindelijk, nadat ik eerst bij een politiepost had gevraagd waar ik moet zijn, bereik ik pas tegen achten de woning van de heer Yamaga. Ik ben bekaf. In de wachtkamer – hij is oogarts met een eigen ziekenhuis – zijn ongeveer 10 esperantisten bijeen. Het onthaal is gemoedelijk. We drinken koffie en kletsen honderd uit. Daarna eten we sashimi (= in zeer dunne plakjes gesneden rauw vlees en zeevis geserveerd met sojasaus vermengd met wasabi – een soort mierikswortel), mmmm heerlijk hoor. Van mijn nieuwe gastheer krijg ik een stapeltje brieven uit Nederland die Shindo-san heeft doorgestuurd. Nu nog een bad en ik slaap als een roos.
8
Zondagmiddag de 26e vertrek ik naar Chitose waar ik een afspraak heb met enkele esperantisten in hun clubhuis Verda Domo. Het regent weer eens voor de zoveelste keer terwijl het regenseizoen feitelijk al voorbij is. Ik word er een beetje miezerig van. Om de moed er maar in te houden neurie ik een deuntje. Plots schiet mij de melodie van Who’ll stop the rain van Creedance Clearwater Revival te binnen. Mijn stemming wordt er wel beter van. Aangekomen in het clubhuis van de Esperantogroep laad ik mijn bagage af en stal mijn motor in de aanpandige garage. Het is een gemengd gezelschap van jong en oud, mannen en vrouwen. Het is gezellig converseren met een glas bier erbij. Na een uur vertrekken de meesten. Ik blijf achter met Ikemoto-san, Tetsuo Kondo, journalist van de Chitose Mimpoo, en dr. Nagasato. Iemand stelt voor naar een bar te gaan, maar voor dat we dat uitvoeren leggen we eerst in een nabij gelegen restaurantje een bodem in de vorm van sashimi. De bar blijkt de ‘thuisbar’ van Ikemoto-san te zijn. Achter de toonbank heeft hij zijn privé-fles whiskey staan.
Als bijzondere gast laat ik mij overhalen iets te vertellen over mijn verblijf in Japan. De avond verloopt net zoals gisteren: met een – klein en kennelijk select groepje – een bezoek aan een bar. Ditmaal een andere dan eergisteren. Ja, de Japanners houden wel van een drankje. Niet veel, maar wel vaak. Laat in de avond arriveren Nagasato-san en ik bij zijn huis en met zijn vrouw praten we nog een heel eind door over van alles en nog wat. Het bed zie ik pas om 3 uur in de ochtend. Wat een dag! Ik ontbijt laat, maar mevrouw Nakasato heeft nog iets voor mij in petto. Naar aanleiding van het gesprek van gisteravond en mijn getoonde belangstelling voor de traditionele Japanse dracht laat zij mij een paar kimono’s zien en toont mij hoe die gedragen wordt. En passant vertelt zij nog het een en ander over kleur en motief en veel andere dingen, zoals over de accessoires die erbij horen. Heel interessant.
ww w.
ed it
oo
.n l
Gevieren hebben we wat je noemt een goed gesprek. De kelen blijven soepel dankzij whiskey, sake en bier. Na een tijdje stappen we op en begeven ons naar de woning van Nakasato-san, mijn gastheer in Chitose. Hier praten we nog wat na o.a. over de invloed van het Nederlands op de Japanse taal en de kelen blijven nog steeds soepel. Het is een studentikoze avond vol jolijt. Het is inmiddels kwart voor twee als ik – gekleed in yukata (=katoenen zomerkimono) – in bed (Japanse stijl) stap. De volgende dag zie ik tijdens het ontbijt op de tv het vertrek van keizer Hirohito en zijn vrouw op weg naar Nederland voor een statiebezoek. Het regent nog steeds en daarom brengt Ikemoto-san mij in zijn auto naar Sapporo. Bij de universiteit aangekomen staat Kazushi Arata al te wachten. Hij was een reisgenoot vanaf Irkutsk tot daags na aankomst in Yokohama. Het weerzien is hartelijk en doet ons beiden goed. Na de lunch brengt hij mij naar de Immigratiedienst waar mijn verblijfsvergunning probleemloos wordt verlengd tot 20 december. Immers, te rekenen vanaf datum binnenkomst 22 juni 1971, moest ik mijn verblijfsvergunning uiterlijk op 20 september (na 90 dagen) verlengen. Oorspronkelijk zou dat geen probleem geven, maar het ongeluk bij Numakunai heeft alles doorkruist. De brief schijnt dus wel geholpen te hebben. Kazushi heeft inmiddels een baan als docent scheikunde op de universiteit. Onderweg praten we honderd uit o.a over de andere Japanse reisgenote Kimiko. Ik overnacht bij een broer van Kazushi. Na het ontbijt bezoeken we met de auto diverse locaties voor de komende Olympische Winterspelen waaronder die voor skispringen, schaatsen en ijshockey. Vrijwel alles is gereed. De Japanners hebben het goed voor elkaar, is mijn conclusie. Helaas is het weer niet al te best – regen. Veel van de locaties zie ik daarom vanuit de auto. Onderweg koop ik voor mijn ouders een programmaboekje met alle gegevens over de activiteiten en ‘bird’s-eye views’ van de diverse locaties.
In de namiddag nemen we afscheid van elkaar en pak ik de bus naar Chitose. Het weer is nog steeds knudde. Ikemotosan en zijn eveneens esperanto-sprekende vrouw ontvangen mij bij hen thuis. Zij zijn het eerste esperanto-echtpaar dat ik ontmoet. ’s Avonds ben ik te gast bij een samenzijn van gegradueerden van de medische faculteit van Hokkaido University waarvan Nakasato-san voorzitter is.
9
Wegens de regen vertrek ik die woensdag laat in de middag uit Chitose op weg naar Tomakomai via Highway 36, zo’n 30 km naar het zuiden, gelegen aan de kust. Vanwege mijn noodgedwongen verblijf in Morioka blijft er van het oorspronkelijke reisprogramma niet veel meer over – immers ingekort met twee weken. Qua data hou ik zo veel mogelijk mijn reisschema aan. Helaas vervalt daardoor de trip naar het noordelijk deel van Hokkaido en dus mijn bezoek aan de Ainu gemeenschap. Na een kleine 45 minuten rijden kom ik droog In Tomakomai aan. Het weerbeeld is gelukkig verbeterd. In café Wien ontmoet ik mijn gastheer Kodama-san met enkele esperantisten. Ter plekke wordt onder het genot van een kop koffie het programma voor morgenochtend doorgenomen. Daarna ga ik met hem naar zijn woning, waar zijn vrouw een warm bad en maaltijd voor ons heeft klaar staan. ’s Morgens zet ik mijn bepakte motor neer voor het stadhuis van deze havenstad, want ik heb een ontmoeting met de burgemeester. Mevrouw Kitabatake, een esperantiste die op het stadhuis werkt, heeft dit geregeld.
.n l
ed it
Na afloop bezoek ik met de heer Hoshida de belangrijkste werkgever van Tomakomai: Oji Paper Mill. Het is de Japans grootste krantenpapierfabrikant. De papiermachines lijken wel slagschepen.
Het is aangenaam kouten met hem en al snel komt het gesprek op bowlen wat naar mijn waarneming zeer populair is in Japan. Dat beaamt hij volmondig en geeft een mooi voorbeeld. Muroran heeft circa 120.000 inwoners en bezit drie bowlingcentra met in totaal 40 à 50 banen en binnenkort wordt een vierde met 20 banen gebouwd, zo vertelt hij. De bowlingcentra openen iedere dag om 8 uur ’s morgens en zijn open tot middernacht. Met uitzondering van de zondag, want dan gaan de deuren al om 6 uur, let wel 6 uur, ’s morgens open. Om 5 uur vormt zich al een rij, zegt Hirata-san. Komt men om 6 uur dan kan men zo’n 1½ à 2 uur wachten tot men aan de beurt is. Natuurlijk sluit men ook op zondag pas om middernacht. Kosten per ‘game’ afhankelijk van tijdstip ’s morgens, ‘s middags of ’s avonds ca ¥200 à ¥250. Inmiddels loop ik weer synchroon met mijn oorspronkelijk reisschema. Het is imiddels 1 oktober geworden en de herfst valt langzamerhand in. Het wordt al wat koeler, zeker hier in het noorden. Gelukkig schijnt de regenperiode voorbij te zijn. De hemel is helder met hier en daar een dikke schapewolk. Prima motorweer. Rond het middaguur maak ik aanstalten om mijn reis te vervolgen. Maar helaas ik heb startproblemen. Ook via de kickstarter slaat de motor niet aan. Ik ben niet zo technisch dus hulp van een deskundige is onafwendbaar. Wat blijkt: defecte bougiekabel, circuit is dus onderbroken, linker bougie functioneerde daardoor niet, dus ook de linkercylinder liet het afweten. Mysterie van gisteren opgelost. Enfin na twee uur pielen en manipuleren en afregelen van de ontsteking door de motorreparateur en ¥850 (hoe bestaat het, in Nederland zou dezelfde handelingen zeker f 5,-- of meer gekost hebben), ben ik eindelijk op weg. Via de goed berijdbare Highway 37 rij ik langs de fraaie kust tot Oshamanbe alwaar Highway 5 het verdere traject langs de Baai van Uchiura overneemt. Zo bereik ik – op het laatst met een vaartje van 70 km/u achter vrachtwagens in colonne – na 190 km Hakodate waar ik tegen zevenen bij Yoshida-san aanbel. Meestal ben ik degene die foto’s/dia’s maakt, maar dit keer staat mijn gastheer erop dat hij mij op de gevoelige plaat vastlegt voordat ik met de ferry naar Oma vertrek. Wordt vervolgd...
oo
Tevens zijn lokale journalisten hierbij aanwezig. Het gesprek verloopt gemoedelijk waarbij zij als tolk optreedt. Gratis propaganda voor het Esperanto.
ww w.
Het is fascinerend te zien hoe over een afstand van zo’n 100 meter de dampende brei van natte pulp verandert in een kolossale rol papier van circa twee meter in doorsnede en zeven meter breed. Deze rol wordt later weer ‘verkleind’ tot rollen van zo’n 2 meter breed.
Oji is de kurk waar Tomakomai op drijft. Kortom Oji is voor deze havenstad wat Philips is voor Eindhoven en misschien nog wel meer met zijn eigen ziekenhuis, supermarkt en hotel. Het ijshockeyteam van het bedrijf levert de meeste mankracht voor het nationale team van Japan en is meervoudig Japans kampioen. Na de lunch vertrek ik richting Muroran, eveneens een havenstad, zo’n 73 km naar het westen. Dat is dus 5 kwartier rijden. Maar helaas; het zit mij niet erg mee. Onderweg zakt mijn snelheid en de accelleratie is ook ver te zoeken. Maar gelukkig ik kom vooruit en bereik pas tegen vijf uur mijn gastheer Hirata-san.
10
oo
Het oudste, grootste èn dikste blad in de Benelux over alles wat klassiek is op twee wielen: motoren, scooters, techniek, brommers, beurzen, shows en treffens. En natuurlijk nieuws over klassieke motorsport: race-demo’s, cross en trial.
.n l
Voor alles wat klassiek is op twee wielen!
Kijk ook op: WWW.MOTORRIJWIEL.NU
ed it
Verschijnt elke twee maanden. Losse nummers € 5,90 (België € 6,45). Jaarabonnement (6 nrs.) € 28,95 (buitenland v.a. € 52,50), 2 jaarsabonnement (12 nrs.) € 51,50 (buitenland v.a. € 97,50) door overmaking op rekening NL23INGB 0000 0051 35, BIC INGBNL2A, t.n.v. Stichting Historische Motor Documentatie, Den Haag. Of bel +31-(0)70-3650 860 en wij sturen een acceptgiro.
Zoekt u iets of wilt u iets kwijt? In elk nummer vindt u vele honderden particuliere advertenties. Als abonnee kunt u zo’n advertentie GRATIS plaatsen!
“Ernst Hagen Motoren”
ww w.
Honda Classic Specialist
Onderhoud, reparatie en verkoop van Japanse motoren 11
Witte Paal 332Q 1742 LE Schagen T 0224 29 20 08 M 06 20975139 ernsthagenmotoren@zonnet.nl
.n l
Toen ik zondag 15 juni jongsleden om 10.30 uur op de Driesprong in Rosmalen aankwam, stonden Piet van Wingereden en Sienneke Karssen al te wachten. Zij hadden zich een uur vergist in de vertrektijd van de Brabantrit 2014. Met drie Goldwings op het plein, leek het even op een Goldwing-rit. Maar al snel daarna arriveerden ook de andere deelnemers. Erik Hobo en Jules Tobbe op Suzuki’s, Kees Vergeer op zijn Honda, Peter Sirach en Adrie Kraayeveld op een Kawasaki en Jan Verhey op zijn Yamaha. De bekendste Japanse merken waren daarmee vertegenwoordigd.
N
oo
a de koffie vertrokken wij om 11.30 uur, want om 12.00 uur werden we verwacht bij Boet en Ineke van Dulmen in Ammerzoden. Boet liet ons de garage zien waar vroeger gesleuteld werd aan de racers. De motoren waren er niet meer, behalve een paar speelgoed-motoren van kleinzoon Boet. Wel waren een aantal motorpakken, bekers en foto’s te bewonderen. Ineke trakteerde ons op worstenbroodjes, en toen kwamen de “sterke verhalen”. Na zo’n drie kwartier “buurten” namen we afscheid. We kregen allen een foto met handtekening van “den Boet”. Toen over dijkwegen terug naar Brabant. Via Wijk en Aalburg, Andel, Giessen, reden we naar Woudrichem. Daar hebben we aan een oude haven gelunched. Na de lunch en nog meer “sterke verhalen” ging Kees alweer huiswaarts. Met zeven motoren reden we weer over dijkjes langs de maas door Gelderland. Zo kwamen we door Poederoijen, Aalst, Wellseind, wederom Ammerzoden, Hedel, Kerkdriel, en Alem.
ww w.
ed it
Daar namen we de pont en zo kwamen we weer terug in Brabant. Om 16.10 uur stonden we weer op de Driesprong in Rosmalen. De motoren hadden het prima gedaan. Na een laatste drankje (en Jan een sorbet) ging iedereen om 16.30 uur weer naar huis. Het was een geslaagde Brabantrit, ook door het prachtige weer. Alle deelnemers nogmaals bedankt voor de gezellige dag, en ik hoop tot volgend jaar. Bert Alferink
12
Gersloot-weekend
Het aanwezig zijn van oud-(bestuurs)leden, zoals Jos Creusen met vrouw en zonen én Jensen Akkerman werd door iedereen op prijs gesteld en de strijdbijlen zijn gelukkig begraven. Ze werden door iedereen begroet met veel enthousiasme. Welkom in de familie… Hierdoor kan ik vermelden dat het 3-Landen weekend te Kerkrade weer op de kalender geplaatst gaat worden en wel op het 3e weekend van juni 2015. Later in het 2015 meer informatie hierover.
.n l
In aanloop op het laatste Gersloot weekend “oude stijl” bracht ik mijn motor (op de aanhanger) zondag 30 augustus bij Wytze. Ik had net een reünie-weekend achter de rug in Groningen met de groep waarmee ik de Route-66 had verreden in 2012. Dat gaf de mogelijkheid om nog met Wytze de laatste zaken door te nemen en de eventuele route te bespreken.
V
ed it
oo
rijdagmiddag 5 september stopte ik mijn spullen in de auto en reed naar de camping “De Vasthi Hoeve”, waar ik al een aantal KJMV-leden bij hun tent zag zitten en kon begroeten. Langzaam druppelden de anderen ook binnen en werd het een gezellig samenzijn, waarbij de dorst ook werd gelest met al/niet alcohol houdende dranken. Ook Henk op de Weegh met vrouw en Beuz met CX-vriend Theo (uit Kudelstaart) hadden hun plek op de camping gevonden. Helaas mag Henk geen motor meer rijden i.v.m. zijn gezondheid; jammer dat hij ook zijn motoren moest verkopen.
Om even op de toertocht terug te komen, Wytze had op verzoek van de meesten gekozen voor een andere route (niet langs Basse) en deze erg mooie route ging door zuidwest Friesland. Na de lunch in Rijs bij restaurant Jans, werd koers gezet naar de IJsselmeerkust alwaar wij bij het monument van de slag bij Warns een groepsfoto lieten maken door een toevallig passerende fietser op leeftijd. Hij schrok wel toen ik hem aansprak of hij deze foto wilde maken. De groep vervolgde zich door mooie plaatsjes en de tegen 5 uur was iedereen weer terug op de camping. Ik zelf had door problemen met mijn motor de groep in de buurt van Bolsward verlaten en werd naar de camping begeleid door Fred Appelman. Er kon tenslotte iets gebeuren was zijn reactie. Dat is gelukkig niet gebeurd en wij bereikten om vier uur de camping. Al met al een mooie rit. Bedankt nog hiervoor Wytze!
ww w.
Omdat de inwendige mens toch ook nog bevredigd moest worden bestelde Wytze bij de plaatselijke pizza-boer (uit Gorredijk) de door de aanwezigen opgegeven pizza’s en andere lekkernijen. Nadat alle afwas weer gezamenlijk schoongemaakt was zaten we op diverse plekken bij elkaar. De vuurkorf zorgde voor de nodige warmte. Daar we de volgende morgen weer fris moesten zijn voor de toertocht gingen velen bijtijds naar bed: de rust keerde weer over de camping terug… Een altijd gezellige gebeurtenis is het ontbijt. Wytze stelde zich weer op als de vermaarde eierbakker, waar menigeen van smulde. Het verorberen van de boterhammen met pindakaas volgde hierop. Wederom werd weer de afwas gedaan en maakten de groep zich klaar voor vertrek. De grootste groep ging achter Wytze aan en een paar wilde toch naar Basse voor de CRT-races. Niet zo slim achteraf want daar heeft het geregend, terwijl de andere tocht zonder regen is verlopen.
13
Felix de Vries zou eerder gekomen zijn, maar door zijn langdurige verbouwing kwam hij eind van de middag om tot zondag te blijven. Jensen en Fred Appelman gingen vóór het eten weer huiswaarts en werden door iedereen uitgezwaaid. Jensen had nog wel even iets te verhelpen aan zijn Black Bomber (hij was heel gelukkig dat de dynamo oplaadde tot ± 13,5 volt) alvorens hij vertrok.
.n l oo
Afgesproken was dat we een Chinese dis zouden neerzetten in de keuken wat resulteerde in het feit dat Ank en ik naar Gorredijk reden om de van te voren bestelde gerechten op te halen. Ik ging mee voor het vele sjouwwerk. De groep viel op de gerechten aan en zichtbaar genoten we van dit heerlijks. Voor een niet bierdrinker dat ik ben heb ik me toch maar bezondigd aan twee Amstel Radlers; erg lekker bij het Chinees eten. Een aantal anderen waren weer de afwasploeg en daarna zaten we heerlijk na te kletsen onder het genot van of een bietje, frisje, wijntje en sigaartje. Omdat de meesten erg moei waren geworden ging men redelijk op tijd naar bed.
Ik kan terug kijken op een geslaagd Gersloot-weekend “oude stijl” en wil hier namens alle aanwezigen Ank en Wytze bedanken voor hun hulp en werk die zij bij alle weekenden gegeven hebben. Dank…!
ww w.
ed it
Traditioneel begon Wytze de ochtend met een wandeling en dat was deze keer een deel van de “Wandeling van Mery” de jongste dochter van Ank en Wytze. Eerst een paar bakken koffie voordat ik mijn motorlaarzen aandeed, een goede zet van mij omdat we door hoog gras met distels het pad door moesten lopen. Altijd een fijn gevoel na deze tocht en langzaam waren de meeste weer wakker om met z’n allen te gaan ontbijten. Wederom gebakken eieren van Wytze en de bekende boterham met pindakaas.
Frans Forrer, met zijn prachtige blauwe CX500 was de eerste die zijn tent had afgebroken omdat hij bijtijds weg wilde. Dat lukte hem niet geheel… Ook Jos en Tiny waren druk in de weer om voor het laatst hun grote tent in te pakken. Zij hebben een aanhangertent (Weekender tenttrailer uit Enschede) besteld die achter het zijspan van Jos gehangen gaat worden. Even een opmerking; Jos reed met zijn Honda CB750A Hondamatic met zijspan en Tiny met een Honda CB400A Hondamatic met zijspan (te zien op de middenpagina). Zeldzame types in Nederland. Jos gaat in de 400 een 450 Hondamatic blok bouwen die hij in Amerika gekocht heeft. Was achteraf een duur grapje (invoerrechten) Ik ben benieuwd hoe dat gaat rijden; veel meer vermogen… Rond het middaguur reed ik mijn auto voor de aanhanger en met hulp van “sterke” mannen zette ik mijn motor hier op om daarn mijn weg naar huis aan te vangen.
14
Afsluitend aan dit relaas wil ik een oproep doen aan de leden. Als Ank en Wytze hun camping volgend jaar nog niet verkocht hebben, kunnen wij op de camping weer een evenement als boven beschreven organiseren, echter zonder de bemoeienissen van hen. Hiervoor moet een team samengesteld worden die deze organisatie op zich neemt van begin tot het eind. Liever hebben we voor hen dat de verkoop doorgaat, maar al vast starten met het samenstellen van het team voor het Gersloot-weekend “nieuwe stijl” kan geen kwaad. Wilt u zich vast opgeven? Dat kan dan met een mailtje/belletje naar Klaas Poutsma. Peter van der Zon
.n l oo ed it ww w.
Slag bij Warns - Friesland
15
ww w. .n l
oo
ed it
ww w. .n l
oo
ed it
Simon gaat racen... Dit werd een merkwaardig mengelmoesje. Ik meen dat het achter een Honda-naaf met een aluminium velg van een Yamaha XT werd en voor een naaf met smaller gedraaide remschijf van een Suzuki GT750 (daar had hij toen ook nog een berg onderdelen van). Als remklauw vond hij op SpaFrancorchamps een exemplaar van KTM. Why not! Uiteraard moest alles op maat worden gemaakt, maar Simon is erg handig op o.a. de draaibank. Als spatborden werden die van een Ducati 500 gekozen; die hij nog had liggen. Een sportief zitje moest er natuurlijk ook op en werd gevonden op de beurs in Barneveld. Het kwam van een FS1 brommer. Eigenlijk best onhandig want nu kan het zitje niet meer opklappen om makkelijk bij de accu te komen, maar dit terzijde. Voor een racy afronding heb ik een stuurkuipje aan hem verkocht dat al een paar jaar bij mij op zolder lag te verstoffen. Ondertussen had Simon bedacht dat hij de oliepomp voor de mengsmering weg zou laten, want hij was bang voor lekkage en dus een vastloper. Die heeft hij evengoed al vrij snel gekregen maar gelukkig had hij nog genoeg reserve-onderdelen. Wel de gasnaalden meteen wat hoger gezet. Ondertussen was het 2012 geworden en leerde Simon Ellen kennen… Zoals wel vaker gebeurt als er een vrouw in het spel komt, wordt geknutsel aan motoren dan op een laag pitje gezet.
.n l
Ik ontmoette Simon omstreeks 1997 in de toen bruisende Zaanse bromfiets-scene. Hij was een paar jaar jonger dan ik en reed op Honda. Hij had er een paar en stond ook op beurzen met onderdelen daarvan. Ook bleek hij verschillende motoren te hebben en er nog veel meer te hebben gehad. Zo trouw als hij was aan Honda bij de bromfietsen, en dan met name het model C320, zo divers was zijn motorverleden. Hij had van alles gereden.
N
ww w.
ed it
oo
aast alle Japanse merken waren daar ook Europese merken bij als Bultaco, MZ 500 viertakt (met Rotaxblok) en een Ducati Indiana (nooit van gehoord). Door de jaren heen hielden we via de inmiddels ter ziele gegane bromfietsclub contact. Omdat hij technisch beter onderlegd is dan ik heb ik meermaals een beroep op hem kunnen doen als ik een probleem had met één van mijn Yamaha FS1’s. Zo heeft hij eens de krukas van een onderwater Yamaha die ik zo nodig moest “redden” vervangen. Na zijn motor- en bromfietsbestand drastisch te hebben ingekrompen kreeg hij in 2007 het idee om een motor te bouwen die hij behalve op straat ook met goed fatsoen op een circuit zou kunnen uitlaten. Gezien zijn goede ervaringen in het verleden viel zijn keuze op een Yamaha 2-takt model. Maar dan niet zo’n kant-en-klare bloedsnelle RD350LC maar een luchtgekoelde RD400 (of het feit dat ik een RD350 heb, waarmee ik me omstreeks die tijd ook wel eens op een circuit waagde een rol heeft gespeeld weet ik eerlijk gezegd niet). Nu is het model 400 er eentje uit de nadagen van de tweetakten, dus behoorlijk dun gezaaid. Je vindt of hele mooie (en dure!) exemplaren of halve wrakken. Omdat Simon toch van alles wilde verbouwen, werden het 3 wrakken. En toen begon een redelijk bizarre verbouwing… Alles ging uit elkaar en werd naar zijn sleutelkamer op één hoog gebracht. Overbodige ophangpunten aan het frame werden verwijderd waaronder de zware steppenbalk, want hij wilde er toch een rem- schakelset op. Het frame werd gepoedercoat en van de beste delen een goed blok gebouwd. De reed-valves werden veranderd want op internet stond een verhaal dat er winst was te behalen door kunststof sluitplaatjes te gebruiken. Ook werden een paar expansie-uitlaten van een MZ gescoord, voor later eventueel. Op de beurs van Hardenberg werd een voorvork van een Yamaha Radian gevonden die hem wel wat leek. De standaard gegoten wielen vond hij te modern dus moesten er gespaakte wielen in komen.
18
Begin dit jaar vond hij op internet een aankondiging van de RD350 club voor een voorjaarstraining. Die werd gehouden op het Midland circuit bij Lelystad. Dat leek hem een mooie gelegenheid om eindelijk zijn grote wens in vervulling te laten gaan. Of ik ook mee wilde doen. Eigenlijk doe ik niet meer aan gescheur op een circuit want ik vind het een beetje zonde van de motor. Maar het circuit bleek vrij kort te zijn; dus vooruit dan maar. En dus togen wij op 4 april 2014 met 2 motoren op de aanhanger naar Lelystad. In het gezelschap van + 15 Yamaha RD’s waren we de enige met luchtgekoelde exemplaren. Vanwege zijn onbekendheid met het rijden op een circuit vroeg Simon of een van de mannen voor ons uit wilde rijden om de juiste lijnen te leren kennen. Al snel ging het wat harder en maakte de duidelijk snellere voorrijder zich uit de voeten op zijn veel snellere LC. Simon had zijn draai gevonden en liep heel lichtjes bij me weg (hij heeft ten slotte ook 3 pk meer)! Na deze eerste sessie moest er natuurlijk driftig na-geanalyseerd worden. Simon had wat last gehad van een oppak-probleempje en zat op het laatst met de voetsteunen aan het asfalt.
oo
.n l
Ook viel op dat zijn achterband veel warmer was dan die van mij. Dat verklaart dat hij iets platter door de bochten kon dan ik. Hij rijdt op Heidenau banden en ik heb voor een Conti en achter een Michelin band. Niet helemaal ideaal blijkbaar. Kort daarop kwam clublid Gerrit Gorter de feestvreugde verhogen op zijn RD350LC. Hij heeft een paar van de afgebeelde foto’s geschoten. De volgende sessies verliepen ongeveer op dezelfde manier en hoewel we steeds iets sneller gingen, vlogen de LC’s ons met regelmaat voorbij. Slechts één wat minder kundige rijder konden we de baas. Na de derde sessie kwamen we er beiden achter dat we niet op onze teller hadden gekeken om te zien hoe snel we op het rechte stuk gingen. In de vierde sessie toch maar even kijken dus. Nou, dat bleek in mijn geval 50 mijl per uur te zijn, ofwel 80 km/u. Maar ja, het rechte stuk is ook maar ca. 200 m lang.
ww w.
ed it
By the way: heeft er nog iemand een kilometerteller van een RD van bouwjaar 1973-75 liggen? Ik hou me aanbevolen. Na de vijfde sessie waren we klaar en vonden we het ook wel genoeg. Simon vond toch wel dat het hard werken was geweest. Iemand van de organisatie kwam ons nog een flyer brengen voor een volgend evenement bij Emmen in de buurt. Met een voldaan gevoel hebben de motoren weer opgeladen en zijn we huiswaarts gekeerd. Simon heeft zich voorgenomen om nog wat verder “ontwikkelingswerk” te doen, zoals: de voetsteunen hoger monteren en meer vermogen zoeken door misschien een sessie op de proefbank, een elektronische ontsteking monteren of de expansieuitlaten monteren. We zullen het wel zien… Albert Brouwer
19
Voor u gezien...
.n l
Dit is één van de drie (!) door de Zwitser Marly Drixl gebouwde originele Drixton-Honda’s. Het blok is een opgeboorde 450 cc Honda-tweecilinder.
ww w.
ed it
Parkeerproblemen in drukke binnensteden. Als er iemand over mee kan praten is het Gerard van der Valk wel, die zich als zelfstandig klusser in de moeilijkste bochten moest wringen om een plek voor zijn klusbus te vinden. Tot zijn oog viel op de Kawasaki GT550 die jaren met een kapotte versnellingsbak in zijn tuin stond. Van der Valk verbouwde de Kawa grondig en komt met zijn nogal opvallende klusmotor nu makkelijk op de meest slecht bereikbare plekken.
Drixton-Honda motor Ons welbekende, helaas overleden clublid John Schermer Voest bezat een hele hoop, voornamelijk ‘Honda specials’. Een van die ‘specials’ was de racer op basis van de Honda 450 cc 2 cilinder motor uit de 60-70er jaren. In die tijd werd hiermee vaak geracet met het standaard frame, maar dat voldeed niet echt. Het moest een racer met een Drixton-frame worden.
oo
Kawasaki “Klus”-motor Onlangs kwam ik in het plaatsje Winkel een motorrijder tegen op een wel heel aparte Kawasaki. Een blauw gevaarte met allemaal ijzerwerk er op en er aan. De eigenaar bleek Gerard van der Valk te zijn die als ‘klusser’ werkt, maar omdat hij vaak parkeerproblemen had deze motor heeft aangepast.
20
neef Laurens Schermer Voest
De motor is in 1969 en 1970 bereden door de bekende Australiër TERRY DENNEHY. Deze reed in die tijd regelmatig in de top 10 van de 500 cc GP’s met als hoogste klassering een 4e plaats in de 1969 GP van Italië. Later werd de motor ingezet door onze landgenoot Herman Timman, die er in 1972 Nederlands kampioen mee werd. John heeft er wel een aantal malen mee gereden, maar veel is dit niet gebeurd. Omdat John in 2009 overleed en zijn vrouw Helen zijn verzameling grotendeels verkocht heeft was het spoor van deze Drixton duister. Na enkele omzwervingen kwam de motor enkele jaren geleden weer in het bezit van Herman, die er sindsdien mee rijdt bij het CMDT. In het plaatsje Basse testte de bekende Engelse motorjournalist Alan Cathcart de motor en zou er een artikel over schrijven dat in nationale en internationale motorbladen zou verschijnen. Of dit inmiddels gebeurd is weet ik niet, maar als een van u dit wél weet en hier ook het blad van heeft, zou ik willen vragen of ik deze mag scannen voor publicatie in ons blad/site. Peter van der Zon
bij John Schermer Voest
Lek & Graafstroomrit 2014
.n l
Op zondagmorgen rijden Willis, Sam en ik richting Zuidholland. De weergoden zijn ons ogenschijnlijk goed gezind..; een stralende hemel en (nog) niet zo erg veel wind…. (drs.P). Een keurige Honda delegatie: Willis rijdt op zijn fantasierijke CB 750 F3(?).., Sam op zijn bekende oer-CB 750 en ik laat voor het eerst de CBX 750 wat langer uit. Groot-Ammers is in tegenstelling met wat de naam doet vermoeden, een vrij kleine plaats, met een pittoresk oud dijkgedeelte en een ietwat slordig daaromheen gedrapeerd nieuwbouwagglomeraat.
B
ww w.
ed it
oo
ij aankomst blijkt er voor café Sluis al het nodige oudJapans geparkeerd te staan, voor het merendeel jaren zeventig en zelfs tachtig fietsen, waarbij de schitterende Yamaha tweetakt van de heer Stuy uit de vroege ‘sixties’ hierbij toch wel weer de positieve show steelt, maar ook o.a. de fraaie Kawasaki H2 wel indruk maakt… Het is fijn vele bekende alsmede wat minder bekende (voor mij) gezichten te zien en maakt meteen duidelijk dat ik weinig in deze activiteiten heb geparticipeerd de laatste jaren… De koffie van bouwbedrijf Sluis laat zich smaken en dan vertrekken wij om twaalf uur stipt. Jan Verheij heeft de regie streng doch rechtvaardig in handen. Een prachtige en afwisselende tocht volgt, in uiterst beschaafd tempo en leidt naar een historisch fort, waar gepauzeerd wordt met drink- en etenswaar faciliteiten en zelfs het fort bezichtigd kan worden… Het blijkt niet streng bewaakt te zijn… Het is duidelijk interessant en neemt wat tijd, maar daarna wordt de terugrit weer aanvaard. Bij terugkomst in Groot-Ammers gaan wij tamelijk direct huiswaarts, het is al redelijk laat, anderen blijven nog even napraten… Op de terugweg wat spettertjes bij Amsterdam en een heus buitje bij Avenhorn, maar dat was alles qua hemelvocht vandaag… Een mooie rit en een fraaie dag! Dank aan allen en fam. Verheij in het bijzonder! Ernst Hagen
21
Activiteitenkalender 2014/2015
KJMV
.n l
Klassieke Japanse Motorfietsen Vereniging 11-12 oktober
Oldtimerbeurs
Leek
25 oktober
Motor/bromfiets onderdelen
Kootwijkerbroek
KJMV.nl
www.oldtimeragenda.com
16 november
Clubdag
De Rijp
KJMV.nl
29-30 november
Oldtimerbeurs Flowerdome
Eelde
10-11 januari 2015
Oldtimerbeurs Autotron
Rosmalen
26 februari-1 maart
Motorbeurs Jaarbeurs
Utrecht
28 februari
Oldtimer tweewielerbeurs
Zuidbroek
28 maart
Motormarkt
Hardenberg
29 maart
Algemene Leden Vergadering
5-6 april
NH oldtimer Festival
april
Voorjaarsrit
KJMV.nl
KJMV.nl
www.motorbeursutrecht.nl KJMV.nl
oo
www.motormarkthardenberg.nl
De Rijp
KJMV.nl
Venhuizen
KJMV.nl
?
KJMV.nl
ed it
Zijn er activiteiten die u ook gemeld wilt zien op de website en/of clubblad, geeft u dat dan spoedig door aan onze activiteitencommissie: Marieke Aalders-Knot, activiteiten@kjmv.nl - 06 20902463. Zij zal er dan voor zorgen dat uw activiteit wordt geplaatst. Kijk voor actuele info: www.kjmv.nl - Voor meer beurzen, kijk op: www.oldtimeragenda.com OPROEP! OPROEP! OPROEP! OPROEP!
BETAAL UW CONTRIBUTIE! OPROEP! OPROEP! OPROEP! OPROEP!
Graag willen wij ons e-mail bestand opschonen. Daarom vraag ik aan u allen om een blanco e-mail te sturen naar onze penningmeester Wiebe Eenling, die ook de ledenadministratie bijhoudt. U kunt dit het beste doen naar het e-mail adres: penningmeester@kjmv.nl. Zodra u uw e-mail adres wijzigt, graag ook even melden aan Wiebe Eenling.
Onderhoud, reparatie en restauratie van klassieke motorfietsen.
ww w.
Uitgebreide sortering onderdelen, nieuw en gebruikt van klassieke Japanse motoren.
Gerard Numeijer Molenveld 9 1777 HN Hippolytushoef T 0227 59 36 90 F 0227 59 34 72 M 06 25448565 e info@nubomotors.nl
www.nubomotors.nl 22
Geopend op: woensdag, donderdag, vrijdag en zaterdag.
Clubdag-2014
.n l
Traditioneel wordt er door de vereniging een clubdag in het najaar gehouden. Ook dit jaar is dat weer het geval en wel op zondag 16 november. Al jaren zitten we met de club in de soos-ruimte van Henk op de Weegh, maar door bestuursperikelen is het voor Henk onmogelijk om dit te blijven doen, wat hij zeer betreurt. Ik zal hier niet over uitweiden, maar Henk is er op zijn zachts gezegd niet blij mee.
D
oo
aarom is het bestuur snel in actie gekomen en heeft gelukkig een gepaste locatie gevonden. Er is ruime parkeergelegenheid voorhande, een grote zaal met podium en plek voor onze motorgalerij en wat fijn is, het kost de club géén geld. U krijgt bij binnenkomst een kop koffie/thee, waarna u uw versnaperingen zelf mag afrekenen tegen redelijke prijzen (koffie/thee/frisdrank/bier/broodjes). Dit hotel lijkt wel een museum; de eigenaar is een groot liefhebber van design en techniek. Iets wat ook bij onze club past. We kunnen hier hopelijk nog lang onze clubdagen en ledenvergaderingen houden.
Het nieuwe adres is: Hotel “De Rijper Eilanden”, Zuiddijk 2-A, 1483 MA De Rijp 0299 675 656
ed it
We hebben Jan Huberts bereid gevonden om een verhaal te komen vertellen over zijn lange staat van dienst in de racerij. Jan heeft op vele merken en in diverse klassen gereden en weet daardoor vele annekdotes aan ons over te brengen. We hopen dat Jan in goede gezondheid blijft, dat hij dit ook kan komen doen. Daarnaast laten wij weer een eregalerij van classic racers zien van de diverse Japanse merken, zoals Bridgestone (Jos Schurgers), Kawasaki (Teun Rustenburg), Yamaha (Jos schurgers), Suzuki, Honda (Kees Schermer, Frank Lemstra en Ernst Hagen) en ook een of twee Yamsels (Antoine van Gemert en Theo Bult?). Tevens komt Ferry Brouwer zijn nieuw gemaakte ‘oude’ trial Yamaha showen. We hopen op nog meer van deze specials. Wie oh wie...? Mijn oud-klasgenoten, de Old School Sixties Band komen ook weer optreden, net zoals vorig jaar. Zij zijn al weer driftig aan het oefenen om ons, in een gemoedelijke sfeer, weer te amuseren. Wij rekenen op grote opkomst.
Alkmaar
ww w.
Het binnenbrengen van de motoren en dergelijke kan vanaf 10.00 uur. We starten om ± 12.00 uur en eidigen ± 17.00 uur.
23
Purmerend
D
ed it
e gemaakte afspraak ging in maart niet door omdat de vader van zijn medewerker ernstig ziek geworden was en helaas later overleden is. Dus is de afspraak verschoven. In aanvang was de groep niet zo groot, maar nadat de datum in zicht kwam, 16 augustus, groeide het aantal. Met een man of 18 druppelden wij op de bewuste zaterdag bij Nico binnen, alwaar de koffie (met koek) al klaar stond. Nico is al jaren één van de beste motorframebouwers van de wereld en de grote motormerken, zijn direct of indirect met zijn ontwerpen/prototypes aan de gang gegaan. Daarnaast bouwt hij ook complete motoren voor de diverse wereldklassen, zoals Moto3, Supersport en Superbike. In de voorbije jaren had hij het zo druk dat hij ook personeel had, waaronder de u wel bekende Kees Schermer.
oo
Eind vorig jaar liep ik bij Nico Bakker binnen met een autovelg van de auto van mijn dochter en schoonzoon. Er zat een klein scheurtje in en daarom liep de band steeds leeg. Omdat ik daar mijn ogen uitkeek, trok ik mijn stoute schoenen aan (maat 46) en vroeg aan Nico of wij met de club niet een keertje mochten komen kijken. Geen probleem zij hij, bel maar in het nieuwe jaar. Zo gezegd zo gedaan.
.n l
Kijkje in de keuken van...
ww w.
Even een stukje historie De coureur Nico Bakker, in 1967 startte Nico Bakker zijn race carrière met een Adler motorfiets. Destijds waren de rijwielgedeeltes van de beschikbare motoren sterk voor verbetering vatbaar. Nico ontwikkelde al snel diverse modificaties waarmee de stuureigenschappen van de motor sterk verbeterde. Het resultaat hiervan was dat er direct respectabele resultaten geboekt konden worden. Belangrijker nog: de framebouwer in Nico Bakker is ontwaakt.
24
In een volgend blad zal ik een artikel wijden aan deze frame-kunstenaar om u een beeld te geven wat voor persoon Nico in de motorwereld is geweest en nog is. Peter van der Zon
oo
Kawasaki 3-cilinder Specialisten
.n l
“Smitbros�
ed it
Alfons en Hans Smit Marsweg 7 1791 LV Den Burg Texel 06 38894304 smitbros@hetnet.nl
ww w.
Verkoop, restauratie en onderhoud van klassieke motoren
www.london-exhaust.com Specialist for classic and Vintage exhaust systems
info@london-exhaust.com
Complete systems for Kawasaki Z650 Z1000 double walled pipes 25
The Fast Freddy CBX-files (3)
oo
.n l
Fred Appelman houdt van techniek en omdat hij graag dit met ons wil delen is hij zijn CBX-verhaal al 2 nummers hiervoor begonnen om u deelgenoot te maken van zijn vorderingen. Een CBX spreekt ook tot de verbeelding en er zijn al vele varianten van dit model gemaakt door diverse techneuten, waaronder Nico Bakker uit Heerhugowaard. In dit blad heeft u al iets van deze constructeur kunnen zien bij ons verhaal “in de keuken van framebouwer Nico Bakker”. De schetsplaten waar de rollen aanvast zitten heeft een maat van me op zijn werk gemaakt op een lazer snijbank; “heel erg bedankt Dick. Ik zelf kon helaas niet met de gewenste precisie zagen/boren.” Zo dat werkt een stuk makkelijker. Nu moest het blok nog van zijn zwarte verf af, na dat debacle met de cilinderkop wilde ik geen risico meer nemen en ging voor een nieuwe manier van stralen, namelijk soda stralen en wel bij http://www.tst-volendam. nl/. Mocht dat soda spul in je blok komen dan is het geen schuur middel meer, je spoelt het zo weg met een beetje water en als het met olie in aanraking komt word het vet. Helaas schuurt het niet de corrosie van het materiaal, dat moet achteraf nog met de hand/borstel. Met mijn opgevoerde bokje kon ik ook makkelijk het motorblok achter in de auto laden, alleen was me dat nooit gelukt.
Figuur 39 aan de koopelings deksel kan je goed zien
dat de verweering van het aluminium er niet af gaat met soda
ww w.
ed it
Om het motor blok goed schoon te maken heb ik het ontstekings- en koppelingsdeksel gedemonteerd en om nog wat extra ruimte te krijgen wilde ik ook de koppeling zelf demonteren. Maar daar heb je een speciale sleutel voor nodig en die had ik niet. Bert Vonderman van Sixcenter wist raad; hij had in het verleden wat van die sleutels laten maken, maar ze waren niet geworden naar wat hij gehoopt had, hij stuurde er eentje mee met een bestelling als service, gratis. Ik moest hem zelf wel verder afwerken maar dat was niks dat een draaimachine en las apparaat niet kan. Hierdoor kon ik goed bij het centercarter om het schoon te maken met scotsbrite en om zo de verwering er af te schuren. Daarna alles in de alodine gezet en het blok was gereed om gespoten te worden, de zwarte verf is geschiedenis, hoera.
Figuur 40 het koppelings-moersleutel
GLIM GLIM - Daar gaan we weer, polijsten maar.
Figuur 37 een afgeplakt motorblok
Van te voren het motorblok toch maar goed afgeplakt, dat soda is dan wel niet schadelijk voor het blok, maar ik ziet niet te wachten op een motorblok vol soda dat schoon gemaakt moet worden.
Figuur 38 joepy de zwarte verf er af
26
Figuur 41 het koppelings deksel
BLOK SPUITEN - Met het blok nog afgeplakt voor het sodastralen was het makkelijk om het te spuiten, hier voor gebruik ik een ets primer speciaal voor aluminium. De primer is wat gelig van kleur, dat geeft niet wat er komt toch zilver overheen. De zilver verf die ik heb gebruikt is engine paint silver motip code 04093 op aanraden van Bert Vonderman van het sixcenter.
oo
.n l
Wat gaan we polijsten? Het koppelingsdeksel, onstekings deksel, de krukas-uiteinde kapjes en de nokkenas-uiteinde kapjes. Ik wilde graag de glim gelijk hebben aan hoe de fabriek het deed; dat is dus niet hoogglans. Je ziet er kleine krasjes in of te wel iets gematteerd. Aan de hand van dit verhaal www.digitalpizza.com/ CBX%20Restoration%20Story/Part%201%20CBX%20Resto. htm kwam ik op de volgende behandeling: Eerst hoogglans polijsten, dan terug schuren met waterproof 1500 en weer oppoetsen met belgom alu, dat benaderd de fabrieks glas aardig. Om het af te maken heb ik het aluminium nog behandelt met alodine en in de blanke lak gezet, zo klaar. Klaar?!?! What’s in a name
ed it
Figuur 45 het onderblok in de primer
Figuur 42 het gescheurde kapje
Een van de nokkenas kapjes was gescheurd op het bevestigings oog. Dat werd dus lassen en bijwerken, ook was een krukas kapje wat ruw behandeld in zijn leven, maar dat was met een zoetvijl goed op te knappen.
ww w.
Figuur 46 de cilinder en kop in de primer
Figuur 43 glim
Figuur 44 nog meer glim
27
Nu had ik de spuit-activiteiten over wat ochtenden verdeeld (ik had een weekje avonddienst), maar toen ik zo alles in de primer had, kwam de buurvrouw eens informeren of ik al klaar was met schilderen, want het rook nogal naar verf bij haar in huis. Dit vraagt natuurlijk wel om wat uitleg. Ik woon in een rijtjeshuis op een hoek. Tussen ons hoekhuis en het hoekhuis van het volgende rijtje zat 3,70 m. Die ruimte hebben mijn vorige buurman en ik gebruikt om een schuur tussen te zetten. Precies in het midden van de 3,70 m loopt een scheidings wand van cellbeton, waarvan de ondersteuning van het puntdak op de etage was met een open vakwerk constructie. Dat gaf niets toen alles nog een schuur was. Later hadden mijn vorige buren de achtergevel uitgebouwd en die uitbouw gekoppeld aan de schuur. Zo hadden ze een lekkere brede achterkamer en van een stuk van de schuur hadden ze een bijkeuken gemaakt. Toen de buren hun plannen voor de uitbouw presenteerden vertelde ik nog dat ze met de huidige open constructie van de schuur wel eens plezier van mijn bezigheden konden hebben. Nu hadden ze zich dat al gerealiseerd en vonden dat geen bezwaar, maar ik zei nog; “wat als jullie gaan verhuizen, dan denk ik dat de nieuwe buren daar heel anders overdenken.” Verhuizen nee daar was geen sprake van, ze wilde hier nog lang blijven wonen. Om dit even snel af te ronden, de buurvrouw had een sigaretje te veel gerookt, overleed, de buurman kreeg met de tijd een nieuwe buurvrouw en is toen verhuisd. Ten tijde van de verkoop van het huis van de buren had ik de buurman gevraagd om de potentiële kopers te informeren over mijn activiteiten in
oo
.n l
de schuur etc. Dat zou hij doen en heeft het ook gedaan. Maar misschien was vier dagen met primer in de weer wel iets te veel van het goede, want die primer ruikt nogal. De buurvrouw vertelde ook dat haar schoonvader al had geprobeerd om de tussenwand boven op het zoldertje dicht te maken, maar dat had blijkbaar niet geholpen. Dat kon ik me wel voorstellen want met wat oude kast panelen, zijl en afdekdoek krijg je geen gasdichte afsluiting. Aan de slag dus... Die nieuwe buren zijn ook aardige mensen dus vooruit, laat ik het dan maar goed aanpakken van mijn kant van de scheidingswand op de schuurzolder. De open delen tussen het vakwerk heb ik opgevuld met isolatiewol en de hele wand bekleed met spaanplaat-panelen en die panelen op de kopse kant afgedicht met kit, zodat er geen verfluchtje meer binnendoor naar de buren kan wapperen.
Figuur 49 even de verf laten uitharden in de oven
Met het zilver spuiten van het blok heb ik nog even gevraagd aan de buurtjes of ze nog iets geroken hadden, ze hadden gelukkig niks gemerkt, dus het werkte wel mijn manier van dicht maken.
(als het meisje aan het werk is )
ed it
Die spuitbussen van duplicolor had ik gehaald bij een automaterialenzaak en je raad het al, ben je bijna klaar met spuiten verstopt de laatste spuitbus als deze nog maar net gebruikt is. De automaterialen zaak deed niet moeilijk en ruilde de bus zo om en je zag op het laatste deeltje wat ik zou spuiten niet dat er een uur tussen verschillende spuitgangen zat. VERNIKKELEN - Met het spuitwerk gereed, kon ik mij richten op het schoonmaken van de blokbouten. Na de verf er afgehaald te hebben met wat thinner, staken ze toch wat schril af tegen een vers zilvergespoten blok. Laat ik ze dan maar glanzend vernikkelen. Ik had zo’n 90% van de bouten van de onderste helft losgehaald, schoongemaakt en naar de verchromer (Heijchroom Amsterdam) gebracht en het zou een week of twee duren. Hij zou bellen als het klaar was. Na drie weken zelf maar eens gebeld op een vrijdag, maar de man was steeds in gesprek. Na het weekend maar eens geprobeerd, en de receptioniste vertelde dat hij op vakantie was. Volgende week zou hij er weer zijn, maar we zijn nu vier weken onderweg.
Figuur 47 een mooie dicht scheidings wand
ww w.
Nu moet ik wel zeggen dat de luchtjes nu bij mij langer blijven hangen, want de ventilatie via de buren is er niet meer; ik zal maar eens een gevel-ventilator monteren.
Figuur 48 een mooi zilver onderblok
Die zilververf die Bert aanraadde werkt goed, gaf een mooie zijdeglanze zilverlaag op het blok. Ik ben benieuwd hoe het uitpakt als de motor warm wordt; vermoed dat dat wel snor zit, want hij gebruikt het ook op de blokken die hij repareert voor zijn klanten.
28
Figuur 50 de boutjes van de eerste lichting
Week vijf, bellen, ja volgende week, week zes, ik ga maar eens langs , in de tussen tijd had ik ook de resterende bouten van de onder- en bovenkant los gehaald en schoon gemaakt, een beetje persoonlijk contact wil wel eens werken, dus stond ik daar aan de balie, echt volgende week was het klaar, mooi dan kan je deze boutjes ook meenemen. En inderdaad het was de week erop klaar, ik werd zelfs gebeld dat het klaar was, kon ik mooi beginnen met het opbouwen van het blok, eindelijk.
oo
.n l
HET BLOK OPBOUWEN Het Carter - Er zat natuurlijk nog een addertje onder het gras, in de vorm van een stukje losgebroken carter, zie het plaatje 51 en 52.
Figuur 54 de locatie pen op de juiste hoogte
Nu vraag je jezelf af “waarom wordt dat lager op positie gehouden.” Nu, er zijn wat oliekanalen in het carter die aansluiten op de buitenste lagerschaal, dus als die pen het lager niet fixeert op de juiste positie, krijgt het lager geen smeerolie, met alle gevolgen van dien.
ed it
Figuur 51 stukje los carter
Figuur 55 de olie kanalen
Figuur 52 welk boutje zou dit los kunnen drukken?
ww w.
Met alle bouten los (in verband met het vernikkelen), kon ik makkelijk de beide carter helften scheiden; dus opsporen wat de oorzaak was van het losgebroken stukje carter.
Dan konden nu de beide carterhelften weer op elkaar. Dat is eigenlijk vrij simpel, maar wel even opletten of er nog locatiepennen op de juiste manier vallen in hun uitsparing en op de juiste plekken wat silicone pakking smeren; het werkplaats-handboek is daar duidelijk over.
Achteraf ben ik wel heel erg blij dat ik dat stukje carter niet zondermeer heb terug geplakt. De ‘bout’ dat het stukje carter heeft weggedrukt blijkt een locatie-pen te zijn die het lager van de primaire versnellingsbakas in de juiste positie houd.
Figuur 53 de ingedrukte locatie pen
29
Figuur 56 het begint alweer op een motorblok te lijken
Niets is lekkerder dan schone opgefriste onderdelen samen te bouwen tot een schitterend geheel. Wordt vervolgd...
.n l
Frank Lemstra M O T O R E N
Dubbele Buurt 24, 1521 DC Wormerveer
ww w.
ed it
oo
✆ 075 621 02 42
30
Onderdelen gebruikt, NOS, nieuw. Reparatie brommers en... Bridgestone Honda Kawasaki Lilac Suzuki Yamaha 1959 tot nu.
.n l
COK VAN DEN HEUVEL Bewerkingen: van ‘gewoon onderhoud’ tot revisie, schadeafwikkeling en schadeherstel tot restauratie. Ook werken we aan klassieke racers.
oo
Wij zijn ook de makers van Motor Revue, dat blad met die eigenwijze mix van klassiek en modern, met die mooie grote kleurenfoto’s.
Nieuw adres: Gelukkig kan er nu dus écht gemeld worden dat ons nieuwe pand aan de Bellstraat er weer staat! Wij zullen hier weer gewoon verder gaan met reparaties en restauraties! Ons adres is: Bellstraat 3a, 4004 JN Tiel
ed it
www.chclassics.nl
ww w.
Direct mailen: info@chclassics.nl, dat werkt het best als iets op de site (nog) niet te vinden is. En er is nog altijd de telefoon: 0344 61 45 45 of 06 39494122. Open: di – za 10.00 tot 17.00 uur (do tot 21.00)
www.pietparts.nl
Pietparts heeft een steeds wisselende voorraad van nieuwe Japanse onderdelen vanaf bouwjaar 1965, alle onderdelen kunt u vinden op de website :
Tevens inkoop van alle soorten nieuwe onderdelen
31
Peter Janssen tel. 06-25411838 E-mail: info@pietparts.nl
ww w. .n l
oo
ed it
www.editoo.nl