PC_119_15_1_8
24-02-2009
23:02
Pagina 1
119e JAARGANG No. 15 Redactie: JELTE SONDIJ OLGA KORTZ BERT BRUSSEN JOHANNES VISSER STEPHAN TER BORG JIM GLERUM
JS HOUDT HET DROOG
No Sweat
D
e Volkskrant heeft een website en die website heeft een vies hoekje. Een pagina waar je clips kunt bekijken, van een zweterige man van middelbare leeftijd die cd’s bespreekt, terwijl hij hijgt, zweet, kreunt, trilt, zijn gezette lichaam tussen cd-bakken doorperst. Die zwetende kalende man heet Gijsbert Kamer en ik ben een fan. Een guilty pleasure is het, dat wel. Want gadverdamme, wat is die man smerig.
W
ie een beetje thuis is in de medische hoek ziet in een oogopslag dat Volkskrantrecensent Gijsbert Kamer niet alleen aan obesitas en hyperventilatie lijdt, maar ook aan hyperhydrosis. Overmatige transpiratie, veelal lokaal op handen, voorhoofd of voeten, maar in het specifieke geval van Gijsbert zo ongeveer overal. Het gutst en het kleddert alle kanten op, in zijn eigen gore hoekje op de Volkskrantsite, waar hij wekelijks cd’s recenseert. Kamer geeft zijn mening soms op locatie, soms vanuit Concerto in de Utrechtsestraat, waar hij paars aangelopen van enthousiasme cd’s uit de verpakking peutert. De vieze man van Kees van Kooten, maar dan in een uitvoering van Michiel Romeyn. Meestal gaat Kamer gekleed in een lamswollen trui, al dan niet in combinatie met een poloshirt, en je vraagt je als kijker af: waarom Gijsbert, waarom? Waarom doe je niet iets luchtigs aan? En tegelijkertijd is dat wat zijn ranzige hoekje maakt tot wat het is. Tot de rubriek die ik geen week oversla, van die recensent buiten adem, in zijn zeiknatte lamswollen trui. Vaak komt Gijsbert in zijn filmpjes niet eens tot een volzin, omdat de adem stokt en de woorden in horten en stoten zijn natte bovenlip verlaten. Hij kijkt dan als een angstig speenvarken de lens in, met zijn kloppende hoofd en die kleine vragende ogen, happend naar zuurstof. En je kunt zijn recensies drie of vier keer bekijken, je kunt de platte tekst gerust drie of vier keer lezen, in de wereld van Gijsbert is elke zin een schitterend doolhof van versprekingen en ademnood. Kamer in een webcolumn over een verzamelalbum van New Yorkse rappers – en pro-
miskenbaar. MGMT speelde die avond in de grote zaal van de Melkweg, en daar stond hij. Honderd kilo Kamer. Een aktetas tussen zijn benen, een polo met een hoofdletter V van transpiratievocht op de borst, het resterende haar – ‘de nekpartij’ zou mijn kapper dat noemen – in dunne slierten langs de hals geplakt. Terwijl de support act A Place to Bury Strangers haar eerste akkoorden speelde, moest ik denken aan een muzikale wetmatigheid die iedereen kent. De wetmatigheid dat wie niet kan dansen maar beter zelf muzikant kan worden, want muzikanten dansen niet. En wie ook geen muziek kan maken, zo is de volgende wetmatigheid, die kan maar beter verstand hebben van muziek. Zoals de sportman zonder balgevoel maar beter aanschuift bij Voetbal Insite of op zolder ringbanden met Voetbal Internationals verzamelt. Dat moet ook het verhaal van Kamer zijn. In de angst dat een dans met een meisje tot glibberpartijen en moge-
lijk zelfs ongelukken zou leiden, en drumstokjes al na de eerste roffel uit zijn handen richting publiek vliegen, was er maar één uitweg. Verstand hebben van muziek. En nu, dertig jaar na de keuze die zijn leven richting gaf, is hij nog steeds niet bevrijd. De aktetas, ook na de support act angstig tussen de benen geklemd, is zijn alibi voor een verblijf langs de zijlijn.
H
et heeft trouwens ook iets anachronistisch, hoe Gijsbert Kamer in zijn lamswollen trui, daar in die muffe Concerto-winkel op de Utrechtstestraat, cdhoesjes betast. In cd-bakken graaien in een webfilmpje, terwijl op datzelfde internet iedereen muziek gratis kan downloaden – en dat ook doet, als je kijkt naar het aantal cd-winkels dat nog over is, of alleen al het feit dat de Free Record Shop inmiddels de helft van haar omzet uit de Chupa Chups op de toonbank haalt – dat is eigenlijk niet eens anachronistisch, dat is gewoon een beetje raar. Maar Gijsbert Kamer is van de generatie van voor het wereldwijde web, en zolang hij de kans krijgt blijft hij dat hoekje op de Volkskrant-website ongetwijfeld vullen, elke recensie eindigend met meer zweetdruppels op zijn voorhoofd dan Freddy Mercury na drie uur Wembley en een combinatietherapie. Niet uit kwade zin of onverschilligheid, maar gewoon omdat hij het niet ziet. Nee, dat is het, hij ziet het niet Gijsbert, omdat hij al lang blij is dat iemand belangstelling heeft in zijn mening over de zoveelste ontdekking uit IJsland, of de dubbelaar van die anarchistische Poolse percussiegroep (let u ook op de teksten?). Al is de enige toehoorder de cameraman van de Volkskrantsite – ik stel mij een man voor in
Bandirah
spijke Gijsb loofde nis va te kun Waar funde van L bers Gijsb klever maakt mense vinde ook. E Gijsb en da kijken (let o Gijsb beert De n nieuw wij, e meer was. wat h dacht lijk? H gewor adem kunst zijn e krants laatste van E Gijsb op zij ten: d secon maar hebbe zo kn
Ook z van G naar
Ne PC
Kie
Fok non
PC_119_15_1_8
24-02-2009
23:03
Pagina 2
STUDENTENWEEKBLAD PROPRIA CURES
119e JAARGANG No.
Angolezen werken langer door 12 februari 2009 Lieve redactie, Ik ben een vrij uitgebreid artikel aan het schrijven over light verse en dan met name waarom het genre niet meer leeft. Ik heb sterk het idee dat dat komt doordat alles superbraaf is, met geestige woordspelinkjes enzo. We hebben in het light verse geen Gummbah of Nekschot. Na Drs. P heeft de humor zich niet meer mee-ontwikkeld. Kijk maar naar Driek van Wissen. Nu meen ik dat er vroeger ook regelmatig light verse verscheen in PC. Light verse van het betere soort. Maar ik weet eigenlijk niet of dat nu nog steeds het geval is. Krijgen jullie wel eens inzendingen en zijn er ook weleens absurdistische light verse inzendingen als de Snelkookpan van Hans Teeuwen ofzo? Groet, Quirien van Haelen Helaas ontvangen wij geen poëzie meer. Wij hebben hier nog wel een hele doos vol oude gedichten met geestige woordspelinkjes. Kom maar Halen. 17 februari 2009 Beste broeder Brussen, Hartelijk dank voor uw prachtige predikatie in PC van 14 februari. Het einde der tijden kan inderdaad niet ver meer zijn. Het deed evenzeer deugd in dit nummer weer eens aandacht besteed te zien aan het onvolprezen Huis van Oranje. Ik denk dat met u eindelijk de juiste persoon voor dit blad gevonden is. Ik houd me bereid op uw eerste teken scheep te gaan op de Ark van Johan Huibers. Helaas is er een praktisch probleem met de bavianen. U stelt voor een paartje van die soort aan boord van de Ark te nemen in Rhenen. Nu zitten er in Nederland zo'n 200 (tweehonderd) bavianen opgesloten in dierentuinen, maar nu juist niet in die welke langs de vaarroute liggen. Niet in Rhenen (Ouwehands), niet in Arnhem (Burgers) noch in Rotterdam. Ik zou u willen voorstellen om in plaats daarvan de gorilla Bokito (met wijfje) aan boord te nemen. Dit dier verdient een beter lot dan in dat armzalige Rotterdamse Treurdorp. d'Estrée Hoewel God Liefde is, reken ik erop dat we JG achterlaten, gezien zijn verhouding tot de dieren (in 'Koekoek'). 22 februari 2009
houdbeurs een dag extra open te houden? Ik kan u tenminste twee pagina's aan publiciteit garanderen. Omdat ik ook wel begrijp dat dit extra geld kost, heb ik besloten af te zien van onbetaalde perskaarten. We hebben een redactie die zich snel en efficiënt voortbeweegt dus het kan zomaar zijn dat een halve dag voldoet. Hieronder een lijstje van de onderdelen die wij willen bezoeken:'Doe mee met het SBS6 sterrenspel' (OK) 'Wil je buschauffeur worden?' (JV) 'Op de foto met Chocomel Hot' (JS, StB) 'Lingerieworkshop' (StB) 'Grandioos optreden van Gordon' (JS + mystery guest) Krijg uitleg over diverse bordspellen' (JG) 'Demonstratie aquarellen door Wiebe van der Zee, koeienschilder van Nederland' (allen) Kunt u ervoor zorgen dat er maandagochtend zes kaarten bij de kassa klaarliggen? Als u nog giftbags over heeft dan waarderen we dat, maar voor de zekerheid nemen we zelf ook boterhammen mee. Met hartelijke groet, Stephan ter Borg
Van onze verslaggever LUANDA, 28 februari De pensioensgerechtigde leeftijd in Angola zal vanaf januari 2010 met twee jaar omhoog gaan, dat heeft de regering van het Afrikaanse land gisteren bekendgemaakt. De Angolees werkt voortaan door tot zijn 29ste. ‘De toenemende vergrijzing, de kredietcrisis, er moest iets gedaan worden om onze economie stabiel te houden’, meent Mgori Mbamdani, sinds 1998 minister van welvaart en tevens broer van het staatshoofd van Angola. Al jaren woedt er een felle strijd om de pensioensgerechtigde leeftijd in het Zuid-Afrikaanse land. De komst van de economische crisis is voor voorstanders dan ook een geschenk uit de hemel. ‘Lange tijd was zo’n maatregel onbespreekbaar, wij waren de enige partij die voorstellen in deze richting durfden te doen’, zegt Mbami Mleke, leider van de FFSR-partij die nu met drie zetels in het parlement zit. Dat Mleke zelf nog slachtoffer worden van de nieuwe regeling is onwaarschijnlijk. Vorige week kreeg hij de uitslag van zijn bloedonderzoek.
22 februari 2009 Helaas, volgend jaar beter! Succes met jullie blad! Met vriendelijke groet, Huishoudbeursteam Teun Hoevenaars: ‘Enkel in de schaduw van een bewolkte woensdagochtend waag ik mij nog op de slordig geplaveide straat.’ Probeert u het de volgende keer eens zonder bijvoeglijke naamwoorden.
PC Redactie: Vendelstraat 2 1012 XX Amsterdam Telefoon (020) 525 77 69 E-mail: redactie@propriacures.nl Website: www.propriacures.nl Administratie: Nina van de Ven Vendelstraat 2 1012 XX Amsterdam E-mail: ninapropriacures@gmail.com Advertenties: Bureau Van Vliet BV Postbus 20 2040 AA Zandvoort tel.: 023-5714745 fax.: 023-5717680 S. Lloyd Trumpstein: S.J. de Weert Tekening voorkant: Teekenkundig Genootschap door Lust tot Verveeling Tekenaar H.G.: Harry Gijsberts
Lie kin afh ken Ne me nis
Van o HILV Voetb Meis specia Kenn lande voor e men huis. ‘Reize Louis mijn h natuur Sylvie zij uit huis a medel tjes? ‘ delijd sentat tend n hun g naar d Hoe M voorb Spanj huis n opnam oprich roen v met d dat he door i
PC_119_15_1_8
24-02-2009
23:03
Pagina 3
STUDENTENWEEKBLAD PROPRIA CURES
JG SPEELT TWEEDE VIOOL
Cellolitis
H
ij lag nog in zijn bed toen zijn vriendin hem wakker kuste. Ze was al gedoucht en aangekleed, en hij voelde zich viezer dan normaal toen ze haar mond even op de zijne liet rusten. ‘Ik moet ervandoor schat, ik heb om tien uur een repetitie met het ensemble.’ Ze pakte haar vioolkoffer en liep de deur uit.
H
aar kont kwam altijd goed uit in de zwarte rok die ze droeg naar openbare repetities. Hij hoopte dat ze zittend zou spelen, ook tijdens haar solostukken. De cellisten die achter haar zaten vertrouwde hij niet. Met hun nette pakken aan. Alsof je daar geen stijve in kon krijgen. Hij wachtte tot ze weg was met het bed uit komen. Nu kon hij tenminste de koffie zo sterk zetten als hij het wou. Anders zat ze weer misprijzend te kijken hoe hij het koffiefiltertje tot de rand toe vulde. Miles Davis deed het ook altijd zo, dus waarom hij niet. En met de trillende handen die hij ervan kreeg zou het ook nog lijken alsof hij, net zoals Charlie Parker, aan de speed zou zitten. Jammer dat de cafeïne wel zou zijn uitgewerkt als hij op school was, maar ze hadden daar ook nog wel Red Bull in de automaat. Zijn vrienden zou hij straks ook wel zien bij de bandrepetities. Waarschijnlijk hadden ze net zo’n kater als hij. Gisteren was het dinsdag, dus had hij eerst seks gehad. Na afloop was zij gaan slapen, hij was nog de stad ingefietst. Eerst nog wel een twintigje uit haar portemonnee gehaald, want je kan niet verwachten van kunstenaars dat ze zichzelf kunnen onderhouden. Daar hebben ze blanke vrouwen voor. Dat deed Miles immers
ook. Zijn vrienden zouden wel nog ergens aan het drinken of spelen zijn. En als het dinsdag was, konden ze maar op één plek zijn. Voor zijn incrowd had elke dag een vast café en een vaste jamsessie. Ze zaten er inderdaad, in de verre uithoek. De drummer met de enorme armspieren, die hij zelf aan het vele spelen weet, maar eigenlijk in de sportschool waren ontstaan. De pianist met het hippe petje, omdat hij nog wel eens met dj’s speelde. Echte jazzvogels, en met een diploma om het te bewijzen. Hij ging zitten en wachtte tot iemand een rondje zou geven. Het gesprek was zo te horen al een tijdje bezig. ‘Oh ja, en nog eentje: Bill Evans spoot op een gegeven moment de heroïne recht in z’n vingers, omdat er op zijn armen geen plek meer was. Zijn vingers zwollen zo op, dat hij bijna geen piano meer kon spelen.’ De muzikanten aan de tafel knikten respectvol, hij zelf keek onopvallend naar zijn eigen vingers. Een beetje te kort, maar zeker niet dik. Hier was nog ruimte voor verbetering. De biertjes kwamen eindelijk door, de stof werd dieper en dieper. Van spelen zou waarschijnlijk niets meer komen, maar een theoretische achtergrond is ook belangrijk. ‘We moeten niet vergeten dat we hier in een traditie staan,
STB KUST HAAR WAKKER
Slaapmuts Z
ijn met botox gestoffeerde gezicht trok zich als een blaasbalg samen van woede. ‘Maar dat is morrelen met de schepping!’ riep hij verontwaardigd richting zijn ineenkrimpende assistent. Die had zojuist het bericht gebracht dat het ziekenhuis waarin Cira Benetti verbleef, het voederen zou staken.
C
ira lag al sinds haar negende jaar in een diepe coma en was gisteren dertig jaar geworden. Van die hele Cira had hij nog niet eerder gehoord maar aan zijn betrokkenheid deed dat niets af. Eerst zou hij een kaarsje branden voor de arme vrouw, de rest van de dag wilde hij besteden aan het kapot maken van de familie Benetti. Hij greep naar de telefoon. Een paar olijfgaarden verderop zat een
D
e president zat aan het hoofd van de tafel. Om hem heen een dozijn wetenschappers, geestelijken en kabinetsleden. Toen de aanwezige topjurist uitlegde dat de beslissing van de vader niet wettelijk kon worden verhinderd, stond de president op. ‘Deze vrouw....’ begon hij aarzelend. ‘Deze vrouw heeft al haar vitale functies nog. Correct?’ De wetenschappers knikten. ‘Haar nagels groeien
119e JAARGANG No.
gasten. Wij zijn de opvolgers van Mingus, Ornette Coleman, John Coltrane. We moeten échte jazz maken, niet van de Room Eleven-shit.’ ‘God, wat zou ik dat zangeresje daarvan nog eens graag hard neuken’, voegde hij in gedachte eraan toe.
H
et hete water had zich met moeite door de dikke laag koffie heen weten te werken. Wie was het nou die altijd ontbeet met appelmoes en sigaretten? Hij wist het niet meer, maar het was wel een goeie om te gebruiken als hij een nieuw meisje had, het liefst die ene van Room Eleven. Wrijvend over zijn voorhoofd dronk hij de mok leeg, terwijl de trillingen zich door zijn lichaam heen begonnen te werken. Tijd om toonladders te oefenen. Toen ze een kwartier voor sluit nog een laatste jam wilden gaan doen, hadden ze misschien net iets te
veel bier op gehad. Die cellist die erbij was, die ze eerst nog hadden uitgelachen omdat ‘ie ook jazz wou spelen’ was toch een stuk nuchterder geweest. Zijn docenten op het conservatorium prentten hem weliswaar in dat muziek geen wedstrijd was, maar die waren waarschijnlijk nooit tijdens ‘Summertime’ het bos in gestuurd door een uitwisselingsstudent op zijn cello. Met z’n uitsloverige brede klankspectrum en notenhouten timbre. Alsof het niet erg genoeg was dat ze al de hele tijd achter zijn vriendin aanzaten, moesten ze nu ook nog zijn muziek koComa is een duursport, maar eenentwintig jaar was zelfs voor de gelouterde patiënt een lange tijd. De eerste jaren had hij nog hoop. Dan liet hij haar plotseling schrikken of kneep haar neus dicht. Op een keer had hij bijna succes toen hij zijn dochter ondersteboven een glas water liet drinken. ‘Ze leeft!’ juichte hij toen ze stikkend aan zijn armen bungelde. Het apparaat dat haar hersengolven registreerde, gaf geen krimp. De dokter zei dat hersengolven niet liegen. De verplegers hielden jaarlijks een wedstrijd wie het snelst met Cira op de rug rond het ziekenhuis kon rennen. Een lijstje van persoonlijke records hing aan de muur van de kantine. Giuseppi wist als enige ooit binnen de zes minuten te blijven. Voor haar twintigste verjaardag werd een zeskamp georganiseerd waar naast het rennen ook zwemmen, fietsen, slepen, zak- en kruiwagenlopen met Cira op het programma stond. Vader Benetti vond het maar niets dat zijn dochter geen weerstand bood. Een twintigjarige vrouw moet op eigen benen kunnen staan. Giuseppi won alweer. Zijn roem
men j
E
in op zou d deur g beter Na ee ongew hem v ladder Maar ool. ‘K je gita uitkom jij ma die ce dat ik dig ee zette lachte deed opleid hande op de dan! I ‘Nou, ting? ‘Opva klinke me! D vattin swing verwa zijn a rug. D jonge Er mo moete bij he kend ‘Eline sen m gitaar dat de nu de gitaar
een p met d niet a Luiste moet hij en tie ve hij do De he ze zo beetje dienst geven ploeg dat hi den d brach aan o haar n kwest luchti te die en lie de ca fect. D derdij tussen
PC_119_15_1_8
24-02-2009
23:03
Pagina 4
STUDENTENWEEKBLAD PROPRIA CURES
119e JAARGANG No.
BB IS DE WEG KWIJT
OLIE BLIJFT POSITIEF
H
A
Amsterdam 2012 Cabare
et was een stralende lentedag in mei 2012 toen ik, op zoek naar (bij voorkeur een christelijk) meisje om zoals gewoonlijk in klaar te komen, bij het half ingestorte “metrostation” Vijzelgracht een cameraploeg van Wakker PowNed Nederland (WPN) zag staan. De verslaggever, een druk doende blonde jongen met een enorm dik hoofd, lepelde zijn felroze microfoon tussen zijn mond en de mond van een hysterisch uitziende mevrouw. Ik sloop richting het geinige tafereeltje om te weten te komen welke mevrouw er nu weer werd gesloopt door die tendentieuze en nodeloos kwetsende journalistiek van de commerciële zender WPN.
D
e hysterische mevrouw bleek Rowena Tiggers te heten en ze schreeuwde tegen de blonde jongen met het enorm dikke hoofd dat hij “niet moest denken dat vrijheid van meningsuiting ook gelijk maar betekende dat je alles kunt zeggen of schrijven wat je wilt” en dat als Rowena Tiggers “de naam Rowena Tiggers terugvindt in Google” ze dan zeker “een ton schadevergoeding zou gaan eisen want dat is hét merk Rowena Tiggers zeker waard!”. De blonde jongen (hij droeg een opvallend felgekleurde en voor de tijd van het jaar erg warme spencer) giechelde en vroeg aan de hysterische Rowena Tiggers of ze wellicht een spindoctor had. Rowena Tiggers viel stil en hield vervolgens zeven punt achtentwintig minuten haar mond. Terwijl Rowena Tiggers (niet vindbaar in Google) dom naar de blonde verslaggever staarde, staarde ik dom naar de puinhopen van achthonderd jaar PvdA in de hoofdstad. De zevenenzeventig dure monumentale panden die waren ingestort na het illegaal hervatten van de boorwerkzaamheden onder de Vijzelgracht in 2009 zagen er uit als volledig vernietigde panden die ingestort zijn na illegale ondergrondse boorwerkzaamheden. Het deels ingestorte “metrostation” Vijzelgracht was niets meer dan een soort betonnen fort. Het was door de inwonende junks en daklozen gebarricadeerd met golfplaten, stoelen en vuilnis en bovenop het betonnen gedeelte dat uit de voormalige bouwpout rees hing de stalen kooi met daarin het skelet van Geert Dales. Die was in 2009 door een woedende menigte bakfietsrijders, zeiljackdragers en andere mensen die werkzaam zijn in de creatieve sector gelynched en levend in de kooi gestopt om te creperen nadat hij in een uitzending van het televisieprogramma Buitenhof hardop voor de camera had gezegd dat er “niets aan de hand is met de Noord/Zuidlijn” en dat hij “zich niet verantwoordelijk voelde voor het instorten van monumentale panden”.
H
et “metrostation” Vijzelgracht werd in die tijd ook wel het Tjeerd Herrema plantsoen genoemd. Het standbeeld van Tjeerd Herrema, die na zijn vrijwillige aftreden als wethouder door premier
meisjes met lief neusje waren maar het Job Cohen Achterhuis bleek gesloten. Verzetslieden van Een Ander Joods Geluid onder leiding van Harry “als dit in Propria Cures zou staan dan had Het Gesprek wel meer dan zes kijkers gehad” de Winter hadden de kastanjeboom op de binnenplaats voor de zeventiende keer omgehakt. Voor de achttiende keer waren De Enige Echte Vrinden van Anne nu bezig met het stutten van het stuk brandhout en dat leverde gevaar op voor zowel bezoekers als onderduikers, vertelde de mevrouw die ook wel bekend stond als Chava Fosforgranaat.
T
eleurgesteld droop ik af om mijn heil te zoeken op voorheen De Dam, wat na het overrijden van een complete Montessori-klas door een cementwagenchauffeur die de klas echt niet had gezien in zijn dooie hoek, op de schop was gegaan om te worden verherbouwd tot Anna Enquist-plein (het Damrak was toch al “enkele millimeters” verzakt dus dat ging in één moeite door). Er was daar nu een bouwput met daarin de resten van Het Paleis en de Europub, inclusief zeshonderd kaalgeschoren bezopen Engelse toeristen. En er stond een ijscokarretje. Ik kocht een ijsje bij het karretje (twee bolletjes pistache), lapte zeventien euro vijftig, en besloot het eerste meisje dat ik tegenkwam te vragen of ze zin had in neuken. Het eerste het beste meisje dat langskwam was klein, lekker en had mooi rood haar. Ik vroeg haar of ze wilde neuken. Ze zei” “Graag! Maar momenteel ben ik egocentrisch bezig met mijn carrière en daar moet iedereen voor wijken. Normaal gesproken neuk ik iedereen en dat voor nog geen tien euro, mijn beroep is namelijk goedkope hoer, maar helaas: ik heb een baan als supercommerciele hoer in Israël aangeboden gekregen dus ik moet het vliegtuig halen”. “Zullen we anders mailen” vroeg ik haar nog maar ze heeft in al die tijd één keer gemaild om te vertellen dat ze enorm succesvol was en dat ze echt met iedereen neukte. Het volgende meisje sloeg ik over. Ze leek verdacht veel op een miniversie van Ella Vogelaar en ik zag al voor me hoe zij haar neukavontuurtjes door een
ls cabaretiers, langere tijd aan de we voeglijk gif op innemen dat het mom iemand te kennen zal geven genoeg te h en derhalve 'de diepte' in wenst te gaan m Soms wordt er ook nog expliciet bijgez heeft van 'makkelijke grappen'. Deze men door zowel Freek de Jonge als Sarah Kro
W
elliswaar onvergelijkbare grootheden, maar dan nog Dit getuigt van hooghartigheid en vooral miskenning van de grap. Want 'makkelijke grappen' bestaan niet. Er is alleen onderscheid tussen goede en slechte grappen. Een goede grap verzinnen en ook nog eens zo uitserveren dat de mensen moeten lachen is een kunst. Een ware kunst. Een ambacht. En dan kun je je wel verschuilen achter pretentieuze, wollige deftigdoenerij, maar dit is slechts een middel om te maskeren dan het humorgehalte te wensen over laat. En daarom vind ik comedy ook veel mooier dan cabaret. Echter ook. Puur. Iemand gaat staan achter een microfoon en kwakt er zoveel mogelijk goede grappen uit. Dit alles liefst zonder gebruik te maken van rare costuums, gekke hoedjes of videopresentatie. Bij standupcomedy hoeft er ook geen sprake te zijn van een rode draad, maatschappelijke betrokkenheid of wat ook, nee, deopdracht is vooral dat de mensen, liefst van begin tot eind, gierend van het lachen uit hun stoel vallen. Eigenlijk ben ik door de comedy ook wel verwend/verpest. Cabaret acht ik onderhand een kunstvorm die nogal gedateerd is. Moet je je eerst door een hele vracht aan gewichige bespiegelingen over relaties, problemen in de wereld of andere eetlustremmers heen werken, krijg je als je pech hebt ook nog een liedje over je heen en dan pas een grap. Maar goed; ieder het zijne. Zolang er mensen zijn die hun avond er aan op willen offeren en hun centjes er aan spenderen, soit! Dit is zeker niet minder dan je vrije tijd te versoppen aan 'line dancing' of 'onderwater steengrillen'. En zolang dit ales gebeurd zonder subsidie, mijn zegen hebben ze! Zelf doe ik nu zo'n zeven jaar aan comedy. En uit de commentaren die ik kreeg naar aanleiding van mijn aanvaring met Rob Kamphues is het mij nu duidelijk dat ik een 'talentloze vadsige Tokkie' ben met een 'chemohoofd'. Of zoals een ander schreef 'een schande voor het vak'.
En zo de gro weerh binne met e geen lijk zi ook k een ro schap je oud als de De he met o op, w schele nooit het te mij oo minde
T
en br hoertj Voor Belan ring' v van d kwali taids' onder meer adem heid, de ind hoger grapp medy dat m gewaa gevaa van ee festifa Passio kent g
Dona zonda het P sterda
D
PC_119_15_1_8
24-02-2009
23:03
Pagina 5
STUDENTENWEEKBLAD PROPRIA CURES
119e JAARGANG No.
PC-TEST!
WELKE OMROEP PAST BIJ 1.Clairy Polak? a. Bah b. Blegh c. Iejl d. Marmot
6. U ziet zomaar een Marok kaan. Wat nu? a. Snel, dit moeten uw internetvrienden weten b.U spreekt hem daar als hardwerkende Nederlander op aan c. Rennen d. Ik voer hem wat wortels en halve appels
2. 7.
10. Een dag zonder internet a. Dat wordt mijn deaud b. Geeft niet, dan lees ik de privepagina twee keer c. Biedt des te meer tijd om Pim te eren d. Maak ik vegetarische hapjes voor de meneer van UPC
11. .
a. Teen +1 b. Vrouw -1 c. Moet hij wel zo om? d. Marianne? a. Fapfapfap b. Daar zou ik graag mijn hardwerkende piemel in steken c. Van Pim mag ik niet naar vrouwen kijken d. Paard
3. U stamt af van de: a. Even kijken op Wikipedia b. Hardwerkende mensen c. Vikingen d. Rupsen
8.
4.
De onderbuik van Wakker Nederland
a. -1!!! b. Een hardwerkende omroepsman c. Heeft hij Pim opgegeten ofzo? d. Paradijsvogel 12. Uw favoriete boek a. De ontvoering van Freddie Heineken b. De Woammm c. De zesde mei (non-fictie) d. Het Grote Dieren Gedichtenboek (Guus Luijters, 18,50, Nieuw Amsterdam)
a. Jakkes b. Getsiederrie c. Joao Varela d. Chimpansee 5.
a. Nog steeds bah b. Nog steeds blegh c. Nog steeds iejl d. Kalkoen dan? 9.
13. Oh nee! Er heeft krakers onder uw dak. Wat nu? a. Ik plaats een noodoproep op twitter b. Ik bied ze een leerbaan aan in de fabriek waar ik werk
Uk Slui gers hoe dat der reag om beel advi een tern naar ran ook Gro dien nen vrie
Uk Aha de N graa WN het tie. kren vrijw Van bou tien scho keuk beet stre u ku les d derh
Uk Oh tot spre voo acce zijn kom Pim een Mar poep niet heef een een nen
Uk Ben Een vlek
PC_119_15_1_8
24-02-2009
23:03
Pagina 6
STUDENTENWEEKBLAD PROPRIA CURES
119e JAARGANG No.
PC_119_15_1_8
24-02-2009
23:03
Pagina 7
STUDENTENWEEKBLAD PROPRIA CURES
Recensieprijsvraag 2009
119e JAARGANG No. 1
JV SMELT IN JE MOND
Chocop
Maak uzelf onster- T
felijk en win een redacteurszetel en/of een optreden op de party der party’s, het PC-Feest op 29 mei 2009.
Schrijf een keiharde recensie die niet langer is dan 500 woorden. Deadline: 27 maart, 17.00u. Doe wat u te doen staat.
weeduizend flessen champagne, vijfd duizend kreeften, vierduizend portie den, 100 kilo garnalen, vierduizend wor zend pakjes crackers en, hou je vast, ach cher. Mugabe is 85, tijd voor feest dus.
M
aar de inwoners van Zimbabwe zien een feestje niet zo zitten. En niet omdat ze het thema niet leuk vinden, maar het gaat al een tijdje niet zo heel goed met het land. En niet zo heel goed is dan een eufemisme van slecht en slecht is weer een eufemisme van ronduit kut. Mensen hebben er niet zo veel werk, weinig eten en geen Guitar Hero voor op de Wii. Alleen op het laatste punt verschilt de situatie in Zimbabwe eigenlijk van die van mijzelf. Mugabe dacht de zinnen van de inwoners eens te verzetten met een groot feest, overigens totaal gesponsord door het bedrijfsleven, maar nee: de Zimbabwanen hebben er geen trek in. Is er eens een feestje, gaan ze zeuren. De overheid zou, in tijden van economische crisis, mensen moeten betalen om kuilen te graven en weer dicht te gooien. Dat zei de econoom John Maynard Keynes ooit (maar dan in het Engels). Ik zou ook in welvarende tijden kuilen willen graven en dichtgooien, onder voorwaarde dat ik tussendoor de filosofische bespiegelingen van Bas Haring, of Bas Haring zelf, mee zou mogen begraven, maar dat is niet wat Keynes bedoelde (verklaring: Keynes heeft Bas Haring nooit gekend). Keynes bedoelde dat de overheid met het graven van kuilen banen creëert. Er is iemand nodig om scheppen te maken, iemand die de scheppen uitdeelt en een team dat graaft.
D
e economie blijft zo draaiende, dat je bezig bent met een zinloze onderneming maakt niet uit: het gaat erom dat je banen creëert. Net zoals de Noord/Zuidlijn. Ik heb het altijd een fascinerend concept gevonden, totdat ik afgelopen week las over de verjaardag van Robert Mugabe. Waarom zou je kuilen graven, als je met dezelfde moeite ook een leuk feestje kan geven? Banen creëren, dat is wat Mugabe wil. Honderd man om toastjes brie te maken, tachtig man die de drank inschenkt en twintig man die onverstoord de hele avond een toren van Ferrero Rochers probeert te maken. Tevergeefs, de toren stort keer op keer in. (Een metafoor. Voor de slimmeren: de toren staat gelijk aan het in-
storte Voor neger Keyne deaup
En de waard zien d een p Als h niet la aan c klinkt feest ment
V
e N mense mutsj Ik ben Dried en ach ben Z Muga volksh na kle crisis tanden dig en zoude feestd een k prach konde land. jaar, m waart bij, en
Nee
, ik d
volge
Oscars?
dycam
Voge
vol af
PC_119_15_1_8
24-02-2009
23:03
Pagina 8
STUDENTENWEEKBLAD PROPRIA CURES
OK HEEFT ER NOG EEN KATER VAN
Mispoes
W
anneer me gevraagd wordt ‘wat voor mens je?’, typeer ik mezelf het liefst als ‘creaief’ en vooruitstrevend’. ‘Op elk denkbaar gebied’, voeg ik graag aan deze omschrijving toe. Ik sluit liever niets uit.
I
k omring me meestal met mensen van wie ik denk dat ze ook creatief en vooruitstrevend zijn, of op zijn minst aanleg voor deze eigenschappen bezitten. Met hen, mijn vrienden, bezoek ik graag debatten, concerten, theatervoorstellingen. Meestal georganiseerd door een van mijn vrienden. ‘Wij zijn de nieuwe generatie’, we herinneren elkaar er graag aan. Dat we soms ver moeten reizen om elkaar te kunnen zien, weerhoudt ons nergens van. We zijn ons er bewust van dat de wereld verder reikt dan Amsterdam. De provincie is de welvarende achterban en de provincie wil nog wel eens een ander licht op zaken schijnen. Zaken die voor ons vanzelfsprekend lijken. Dankzij de provincie zullen wij niet indutten.
D
it weekend was ik op de Veluwe. Eigenlijk om in te dutten. De hectiek van de stad kan een mens tot waanzin drijven, maar gelukkig houden mijn vrienden en ik elkaar goed in de gaten. Ik was nog niet waanzinnig, maar ik tref tegenwoordig preventieve maatregelen. ‘Verstandig’ was de reactie toen ik zei dat ik er even tussenuit ging. De herten hebben zich niet laten zien, het scheen dat er teveel dagjesmensen rondliepen op de Veluwe. Ik was er niet voor
de herten, dus niemand heeft mij horen klagen. De drie teken die ik had opgelopen, konden mijn rustweekend ook niet verstoren.
T
och ging het kriebelen. Het was zaterdagavond en ik bevond mij niet tussen de kunstenaars. Met wie zou ik alle filosofieën moeten uitwisselen die de komende uren ongetwijfeld door mijn hoofd zouden schieten? Ik herinnerde me dat Oostpool, het Arnhemse toneelgezelschap een nieuwe regisseur in de arm had genomen, om daarmee hun conservatieve koers voorgoed achter zich te laten. Mijn vrienden en ik waren nog erg opgewonden geweest toen we dit nieuws hoorden. Ik zag op internet dat ‘Wat het lichaam niet vergeet’, het eerste stuk van deze regisseur, vanavond zijn laatste voorstelling zou spelen. Dat garandeerde een feestelijke avond te worden. Ik bestelde een ticket en reserveerde bij het eetcafé tegenover het theater. Je valt je medetoeschouwers niet graag lastig met een knorrende maag. De actrices zagen er niet uit alsof ze die avond gegeten hadden. De avonden ervoor hadden ze waarschijnlijk ook het een en ander laten staan. Maar dat is het lot van een actrice. Op het toneel lag een blote man, ook een
119e JAARGANG No. 15
acteur. Hij was niet groot geschapen, maar dat schijnt dan weer het lot van acteurs te zijn. Hij had een koptelefoon op en de hele voorstelling zou hij muziek luisteren en er op dansen, de hele voorstelling naakt. Soms zong hij wat regels mee, pas aan het eind van de voorstelling sprak hij. Hij was overleden op zijn 42e. ‘Het was namelijk al bij zijn geboorte begonnen.’ Hij had veel ongelukken gemaakt en op toen hij eenmaal 42 was, was er niet meer aan te ontkomen; zijn hele leven had de dood hem achtervolgd. Nu beschrijf ik het al poëtischer dan de naakte man zelf op het toneel. Maar de man op het toneel was dan ook geen poëet, en ik wel.
maar den. I verbre aan na niets stellin te kun waren hun k kleren tig ge
O
ndertussen intimideerden de actrices het publiek. ‘Vind jij mij aantrekkelijk?’ vroeg de magerste van het stel aan een man die de vijftig inmiddels gepasseerd was. Waarschijnlijk zat de man er met zijn vrouw en hadden zij elkaar al een tijdje niet meer aangeraakt. Ter compensatie gingen ze nog wel samen uit, want voor uitgaan is een mens eigenlijk nooit te oud. ‘Ja, je bent knap’ zei de man. De vrouw naast hem bloosde. ‘En jij, vind jij mij knap?’ Het meisje wees nu naar een puistige puber. Ook bij begon te blozen. ‘Jawel’ was zijn antwoord. ‘Zou je het met mij doen? Zou je seks met me hebben?’ vervolgde de actrice. ‘Jawel’ antwoordde de jongen opnieuw. ‘Vanavond?’ vroeg de actrice. ‘Oké’ zei de jongen. De rest van het publiek lachte, waarschijnlijk uit opluchting zelf niet ondervraagd te zijn. Want humoristisch was dit acteerwerk niet te noemen, daar kan gen twijfel over bestaan. Het vragende meisje werd afgelost door twee mannelijke collega’s, zij hadden een modern dansje voorbereid. Ik weet niets van moderne dans, dus ik hoorde achteraf pas dat dit moderne dans was. ‘Jammer, want het zijn geen dansers,
W
toesch maar ‘Doe trice a maal zaal in de tw een d ‘’Ik w dus ik Vraag vroeg bleef het an
Redacteur Word