PC_119_15_1_8
24-02-2009
23:02
Pagina 1
119e JAARGANG No. 15 Redactie: JELTE SONDIJ OLGA KORTZ BERT BRUSSEN JOHANNES VISSER STEPHAN TER BORG JIM GLERUM
JS HOUDT HET DROOG
No Sweat
D
e Volkskrant heeft een website en die website heeft een vies hoekje. Een pagina waar je clips kunt bekijken, van een zweterige man van middelbare leeftijd die cd’s bespreekt, terwijl hij hijgt, zweet, kreunt, trilt, zijn gezette lichaam tussen cd-bakken doorperst. Die zwetende kalende man heet Gijsbert Kamer en ik ben een fan. Een guilty pleasure is het, dat wel. Want gadverdamme, wat is die man smerig.
W
ie een beetje thuis is in de medische hoek ziet in een oogopslag dat Volkskrantrecensent Gijsbert Kamer niet alleen aan obesitas en hyperventilatie lijdt, maar ook aan hyperhydrosis. Overmatige transpiratie, veelal lokaal op handen, voorhoofd of voeten, maar in het specifieke geval van Gijsbert zo ongeveer overal. Het gutst en het kleddert alle kanten op, in zijn eigen gore hoekje op de Volkskrantsite, waar hij wekelijks cd’s recenseert. Kamer geeft zijn mening soms op locatie, soms vanuit Concerto in de Utrechtsestraat, waar hij paars aangelopen van enthousiasme cd’s uit de verpakking peutert. De vieze man van Kees van Kooten, maar dan in een uitvoering van Michiel Romeyn. Meestal gaat Kamer gekleed in een lamswollen trui, al dan niet in combinatie met een poloshirt, en je vraagt je als kijker af: waarom Gijsbert, waarom? Waarom doe je niet iets luchtigs aan? En tegelijkertijd is dat wat zijn ranzige hoekje maakt tot wat het is. Tot de rubriek die ik geen week oversla, van die recensent buiten adem, in zijn zeiknatte lamswollen trui. Vaak komt Gijsbert in zijn filmpjes niet eens tot een volzin, omdat de adem stokt en de woorden in horten en stoten zijn natte bovenlip verlaten. Hij kijkt dan als een angstig speenvarken de lens in, met zijn kloppende hoofd en die kleine vragende ogen, happend naar zuurstof. En je kunt zijn recensies drie of vier keer bekijken, je kunt de platte tekst gerust drie of vier keer lezen, in de wereld van Gijsbert is elke zin een schitterend doolhof van versprekingen en ademnood. Kamer in een webcolumn over een verzamelalbum van New Yorkse rappers – en pro-
miskenbaar. MGMT speelde die avond in de grote zaal van de Melkweg, en daar stond hij. Honderd kilo Kamer. Een aktetas tussen zijn benen, een polo met een hoofdletter V van transpiratievocht op de borst, het resterende haar – ‘de nekpartij’ zou mijn kapper dat noemen – in dunne slierten langs de hals geplakt. Terwijl de support act A Place to Bury Strangers haar eerste akkoorden speelde, moest ik denken aan een muzikale wetmatigheid die iedereen kent. De wetmatigheid dat wie niet kan dansen maar beter zelf muzikant kan worden, want muzikanten dansen niet. En wie ook geen muziek kan maken, zo is de volgende wetmatigheid, die kan maar beter verstand hebben van muziek. Zoals de sportman zonder balgevoel maar beter aanschuift bij Voetbal Insite of op zolder ringbanden met Voetbal Internationals verzamelt. Dat moet ook het verhaal van Kamer zijn. In de angst dat een dans met een meisje tot glibberpartijen en moge-
lijk zelfs ongelukken zou leiden, en drumstokjes al na de eerste roffel uit zijn handen richting publiek vliegen, was er maar één uitweg. Verstand hebben van muziek. En nu, dertig jaar na de keuze die zijn leven richting gaf, is hij nog steeds niet bevrijd. De aktetas, ook na de support act angstig tussen de benen geklemd, is zijn alibi voor een verblijf langs de zijlijn.
H
et heeft trouwens ook iets anachronistisch, hoe Gijsbert Kamer in zijn lamswollen trui, daar in die muffe Concerto-winkel op de Utrechtstestraat, cdhoesjes betast. In cd-bakken graaien in een webfilmpje, terwijl op datzelfde internet iedereen muziek gratis kan downloaden – en dat ook doet, als je kijkt naar het aantal cd-winkels dat nog over is, of alleen al het feit dat de Free Record Shop inmiddels de helft van haar omzet uit de Chupa Chups op de toonbank haalt – dat is eigenlijk niet eens anachronistisch, dat is gewoon een beetje raar. Maar Gijsbert Kamer is van de generatie van voor het wereldwijde web, en zolang hij de kans krijgt blijft hij dat hoekje op de Volkskrant-website ongetwijfeld vullen, elke recensie eindigend met meer zweetdruppels op zijn voorhoofd dan Freddy Mercury na drie uur Wembley en een combinatietherapie. Niet uit kwade zin of onverschilligheid, maar gewoon omdat hij het niet ziet. Nee, dat is het, hij ziet het niet Gijsbert, omdat hij al lang blij is dat iemand belangstelling heeft in zijn mening over de zoveelste ontdekking uit IJsland, of de dubbelaar van die anarchistische Poolse percussiegroep (let u ook op de teksten?). Al is de enige toehoorder de cameraman van de Volkskrantsite – ik stel mij een man voor in
Bandirah
spijke Gijsb loofde nis va te kun Waar funde van L bers Gijsb klever maakt mense vinde ook. E Gijsb en da kijken (let o Gijsb beert De n nieuw wij, e meer was. wat h dacht lijk? H gewor adem kunst zijn e krants laatste van E Gijsb op zij ten: d secon maar hebbe zo kn
Ook z van G naar
Ne PC
Kie
Fok non