Propria Cures 119 24

119_24_propria_cures:standaardopmaak 2-7-09 22:56 Page 1

119_24_propria_cures:standaardopmaak 2-7-09 22:57 Page 2

STUDENTENWEEKBLAD PROPRIA CURES

119e JAARGANG No. 24/25

4 JULI 2009 2

STU

INHOUDSOPGAVE ZOMERNUMMER PAGINA

2.

3.

4.

5.

6.

7.

8&9.

10.

11.

12.

13.

14.

15.

16.

LV - KELLINEK STB - PARADIJSVOGEL CORRESPONDENTIE DE MEELOPER - BUFVET OK - DE SIMPLE ZIEL AREND-JAN BOEKESTIJN - DANSEN LANGS DE RAND VAN DE VULKAAN UVUZELA EBUTANTOE

LV ZIT AL BIJ STAP 6

Kellinek

V

orig jaar stond ik op het Boekenbal bij de trap, toen daar een man afliep die over zijn eigen voeten struikelde en viel. Hij viel recht in mijn armen. Hij was dronken, maar dat waren er daar wel meer. De man herstelde zich en stelde zich voor. Tom Kellerhuis. Wat een avond. Viel daar zomaar een van mijn journalistieke helden in mijn armen.

T

ST

BRAM VERMEULEN -V ROBERT VUIJSJE - D JURYVERSLAG VOX POP KATJA DE BRUIN - ZOETEDAG JV - KUTBOEK GEESTELIJK LEVEN VOX POP STB - DOE MIJ MAAR EEN BORDERLINER ZOMERPUZZEL JS - SCHRIJFTAFELVOETBAL JG - ALARMOE HANS HOGENKAMP - MOEDERMAFIA

om Kellerhuis maakte voor HP/De Tijd met enige regelmaat interviews die 100 Brutale Vragen heetten. Bijna altijd waren ze geweldig, en dat had doorgaans weinig met de geïnterviewde te maken. De interviews van Kellerhuis waren interviews waarbij het meer ging om de vragen dan om de antwoorden. Ze draaiden om Tom Kellerhuis. Dat is bij wel meer interviewers zo, dat ze zichzelf zo belangrijk vinden dat je je afvraagt waarom ze eigenlijk niet na de vraag zelf ook het antwoord geven. Maar die fingeren dan toch interesse. Kellerhuis niet.

Hij was niet uit op de lik-me-vestje-psychologie van het kaliber ‘Denk je dat je nu bindingsangst hebt omdat je vader wegliep toen je drie was?’, nee: hij wilde een vechtgesprek. Ik herinner me een interview met Arnon Grunberg, dat niets anders was dan een pagina's lang verslag van twee mannen die elkaar te snel en te

slim af wilden zijn. Heerlijk.

O

f Bennie Jolink, die van Kellerhuis de openingsvraag kreeg wanneer exact hij had besloten de pose van een boerenkinkel aan te nemen. Kellerhuis' tweede vraag was: ‘Eigenlijk bent u een intellectueel?’ En Jolink maakte het af met het superieure: ‘Een wat?’ Dat was het mooie aan zijn interviews: de geïnterviewde die de lol er van in zag, ging terug sarren. En wie niet om zichzelf kon lachen, die viel door de mand.

Helaas is Tom Kellerhuis weg bij HP/De Tijd (zoals daar wel meer auteurs weg zijn, meer dan er nog zitten). Een tijd geleden kreeg ik een mail van een uitgever over Kellerhuis. Hij bleek zich te laten omscholen, tot topkok.

Hilarisch, wel. Van coke naar koken.

L

aatst stond er in HP/De Tijd een nieuwe serie brutale vragen, aan Hugo Borst. Ik veerde op. De comeback van Kellerhuis? Helaas; iemand anders had ze geschreven. Andermaal werd duidelijk dat wel meer mensen brutale vragen kunnen stellen, maar dat je daarmee nog geen Kellerhuis bent. Het verschil tussen een valse zuiger spelen en er een zijn.

Vorige week moest ik nog aan hem denken. In de Revu stond een interview met Clarence Seedorf. Ik heb geen verstand van voetbal, dus ook niet van Clarence Seedorf. Ik weet dat hij geregeld respect opeist en moet altijd lachen om mensen die dat doen, zoals om alle mensen die niet om zichzelf kunnen lachen In het interview sprak hij zijn bewondering uit voor Sylvio Berlusconi. Dat heb ik ook, maar dan het zelfde type bewondering dat je ook kunt hebben voor een zeer gewiekste bankovervaller. De bewondering van Seedorf was een andere, een oprechtere. De interviewer vroeg of dat zuiver was. Seedorf antwoordde niet met een antwoord, maar met een vraag: ‘Nou ja, wie is wel zuiver in een wereld die meer en meer in de greep van de negativiteit komt?’

Ik vrees dat Seedorf dit zelf een diepe, misschien wel existentiële, wellicht zelf filosofische vraag vindt. Je zou er honderden varianten op kunnen verzinnen.

‘Vindt u dat wel kies; de Holocaust ontkennen?’

‘Nou ja, wat is kies, is een wereld waarin de liefde het steeds aflegt tegen de haat?’

‘Vindt u dat rechtvaardig; oproepen om homo's van gebouwen te gooien?’

P

S

hun spo dat bro ook

t

‘Och ja, wat is rechtvaardigheid nog, in een wereld waarin de waan van de dag regeert?’

Als Clarence spreekt, zouden pallets vol tegels moeten worden afgeleverd. Voor iedere zin een tegeltje.

Deze zou ik zeker bestellen voor boven de schouw: ‘Kijk, het vervelende van welke politieke discussie dan ook is dat het altijd strijd oplevert.’

Ook leverbaar: blanco tegeltjes, die Clarences veelbetekenende stiltes verbeelden. Ook Jezus werd vermoord in eigen land, legt de Revu Seedorf voor in een passage over erkenning in eigen land.

‘En door zijn eigen volk,’ voegt hij er meteen aan toe. Hierna zwijgt Seedorf veelzeggend.”

H

et zijn de momenten waarop ik Tom Kellerhuis mis, de man die nog vragen over de overeenkomsten tussen Jezus en Clarence zou bebben gesteld. Ook al had dat tien veelzeggende stiltes opgeleverd.

LV

Be ee een als fakk land Ik v ga's gehe graa aler ren geen rech gank jour ning dere een gesa staa ten m en k hon doo toes ke k poo vero voo

D

wee het zoal zijn van land een zit m broo kijk en n ken en zijn schr ka? een stati

H

ne, vaar

119_24_propria_cures:standaardopmaak 2-7-09 22:58 Page 3

09 2

STUDENTENWEEKBLAD PROPRIA CURES

119e JAARGANG No. 24/25

4 juli 2009

119e JAARGANG No. 24/25

R

4 JULI 2009 3

Redactie en administratie: Vendelstraat 2 1012 XX AMSTERDAM Telefoon 020-525 77 69

Redactie: JELTE SONDIJ OLGA KORTZ LEON VERDONSCHOT JOHANNES VISSER STEPHAN TER BORG JIM GLERUM

E-mail: redactie@propriacures.nl Losse nummers: 1,50 euro

WE HEBBEN EEN WINNAAR!

STB LAAT HEM ZIJN SLANG ZIEN

Paradijsvogel S

oms zijn mensen er ineens. Je hebt nog nooit van ze gehoord, hebt ze nog nooit gezien en plots gaat er geen dag voorbij zonder dat je hun naam ergens tegenkomt. In 2005 was er de pianoman, die aanspoelde op een Engels strand en wekenlang het nieuws beheerste omdat het eerste wat hij deed niet het aantrekken van een schone onderbroek was, maar het spelen van een riedeltje piano. Sjuul Paradijs is ook zo’n iemand.

t

g, in dag

vol Voor

oven van dat

Claeeligen een and. ij er dorf

Tom vraJeOok pgeLV

Begin dit jaar was hij er. Gewoon, ineens. Niet dat hij tot nu toe blijk van een speciaal talent heeft gegeven, maar als hoofdredacteur van de Telegraaf en fakkeldrager van hardwerkend Nederland is dat geen vereiste.

Ik vermoed dat hij net als al zijn collega's een opleiding heeft genoten in het geheime bunkercomplex waar de Telegraaf haar journalisten opleidt tot de alerte nieuwsjagers die ze zijn. Daar leren ze nieuws brengen zoals het hoort: geen nuance of achtergronden, maar recht voor zijn raap, voor iedereen toegankelijk. Een hele kluif voor de meeste journalisten, en het hypermoderne trainingsprogramma is dan ook niet voor iedereen weggelegd. Ze leren er typen op een computer waarop het toetsenbord is gesaboteerd en de capslock altijd aanstaat, ze worden er nachtenlang opgesloten met mensen die Berry en Truus heten en krijgen video's te zien van babyzeehondjes die aan stukken worden gereten door orka's terwijl ze in hun koptelefoon toespraken van linkse politici horen. Elke keer dat ze er dan een zien in Nieuwspoort, beginnen ze weer te zweten van verontwaardiging. Welkom bij de krant voor wakker Nederland.

Je ging studeren of iets met je handen doen. Tegenwoordig krijgen zelfs mensen die één gen verwijderd zijn van het maken van rotsschilderingen een opleiding waarmee ze op de kantoorvloer eindigen. Ziehier de emancipatie van de hardwerkende Nederlander. Wie zijn vmbo heeft afgerond krijgt toegang tot opleidingen als juridisch medewerker of facilitair dienstverlener. Ik heb me laten vertellen dat het allemaal te maken heeft met zelfvertrouwen. Het geeft betekenis aan je leven wanneer je een opleiding volgt die je niet kunt uitspreken zonder je eigen tong in te slikken. Ergens heeft het wel iets weg van een poedel met een roze designerjasje aan. Iedereen ziet dat

het een beest is. Het zeikt tegen bomen en braakt over het leer als je het te lang op de achterbank zet. Het is vooral het baasje dat er lol van heeft. De poedel zelf is ongetwijfeld gelukkiger met een bot en wat modder. Net zoals het publiek van Paradijs diep van binnen gelukkiger is op de bouwplaats. en eenvoudige bakkerszoon als Sjuul Paradijs kan niet aanzien hoe het eelt op de handen van zijn mensen plaatsmaakt voor een roze gloed, omdat ze het plastic bekertje met café latte iets te lang hebben vastgehouden. Gewone mensen zijn niet meer gewoon, ze zijn speciaal geworden. Hoofdredacteur of niet, Sjuul staat vast nog elke morgen om half vijf op om wat verse broden te bakken. Om te zorgen dat hij niet verslapt.

In een profiel in de Volkskrant stond enkele maanden terug hoe Paradijs vroeger rondreed in een bestelbus met daarop de tekst: 'Wees wijs, eet brood van Paradijs.' Nee, dit is niet het vroege werk van Driek van Wissen. Dit was een teken aan de wand. Een eenvoudige jongen met een dichterlijke ziel. Voorbestemd als braveheart van het deel van Nederland dat de handjes uit de mouwen steekt en na twaalf uur onafgebroken kolen scheppen geen tijd heeft voor moeilijke woorden. En nu vervult hij de profetie. Dit is zijn tijd.

E

T

oen ik hem een paar maanden terug de oprichting van zijn omroep Wak-

Bandirah.com

ker Nederland zag toelichten, begreep ik het. Klodders speeksel en woorden als ‘tuig’ en ‘schande’ vlogen afwisselend zijn mond uit, terwijl hij een tirade hield over de huidige omroepen. Normaal gesproken komen types als Sjuul Paradijs alleen op televisie als ze in het publiek bij Bananensplit zitten, maar dit was retoriek zoals ik het zelden gezien heb. Cynisch en betweterig waren ze, dat NOVA en Buitenhof. ‘Voor de hardwerkende Nederlander is geen plaats in Hilversum,’ riep hij met opgeheven vinger. Ik keek naar het opgewonden tonnetje in mijn beeldscherm en schrok. Deze man meende wat hij zei. Niet alleen twijfelt hij er niet aan dat ook een postbode gewoon premier moet kunnen worden, hij is bereid om te sterven om het zover te laten komen. En ik met hem.

T

e lang heb ik toegekeken hoe mensen die op een vorkheftruck thuishoren in de collegebanken plaatsnemen en mensen die een heggenschaar verdienen een Blackberry vasthouden. Sjuul en ik verschillen niet zoveel. Wij willen dat de gewone Nederlander weer gewoon wordt, dat hij ziet dat het geen schande is om je handjes te laten wapperen en het denkwerk aan een ander over te laten. De krant en de omroep zijn er al. We zijn getuige van het begin van een imperium.

Er zullen slagers komen, discotheken, zwembaden. Plekken waar hardwerkende Nederlanders terecht kunnen na een dag hard arbeiden, waar niemand zeurt over zweetvlekken of bruine poetsen op je shirt.

W

e zullen dierentuinen bouwen met alleen koeien, bakkers met slechts casino wit in de schappen en kappers die enkel de tondeuse hanteren. Weg met alle fratsen, lang leve de gewone, hardwerkende Nederlander. Ons land zal weer een Paradijs zijn. En ik weer speciaal.

StB

D

e talentscouts van Neerlands grootste krant moeten wel content geweest zijn toen ze Sjuul Paradijs tegen het lijf liepen. Hij is een Telegraafman zoals je ze nog maar zelden ziet. Naast zijn werk als journalist, zit hij in de jury van 'het lekkerste broodje van Nederland'. Ik stel me zo voor dat hij achter een grote, fraai opgemaakte lunchtafel zit met verschillende fijnproevers als de broodjes worden binnengebracht. Hij kijkt eens goed, ruikt, voelt aan de pitjes en neemt een hap. Paradijs laat zijn kaken twee keer zakken, bolt zijn wangen en sproeit vervolgens de inhoud over zijn juryformulier uit. 'Rucola?!' schreeuwt hij uit, 'wilde zalm uit Alaska?!' waarna hij opstaat, wegbeent en een krentenbol gaat halen bij het pompstation. Gewoon zijn, het is een roeping.

H

et is geen toeval dat Sjuul Paradijs juist dit jaar is opgestaan. De gewone, hardwerkende Nederlander is in gevaar. Vroeger had je niet zoveel opties.

Neem nu een abonnement op Propria Cures en krijg gratis een boek dat je zelf nooit zou kopen.

U kunt kiezen uit: Henk Spaan - De rapen zijn gaar (nog maar 49 stuks over!)

Nico Dijkshoorn - De tranen van Kuif den Dolder Fokke & Sukke - De beta-canon P. Kouwes - Daar schrik je toch van Elke Geurts - Het besluit van Dola Korstjens Ga naar www.propriacures.nl

119_24_propria_cures:standaardopmaak 2-7-09 22:58 Page 4

STUDENTENWEEKBLAD PROPRIA CURES

119e JAARGANG No. 24/25

persiflage oftewel een klassieke "studentengrap"uitgehaald door een van Uw redacteuren.

Toen ik "Le" Beau zag verschijnen op de televisie bij gelegenheid van het boekenbal, dacht ik eerst nog dat ie er met een valse perskaart in was geslopen.

17 juni 2009 Hoog beste, Betreft Dringend verzoek: aanpassen adressering Bureau Jeugdzorg

Susiana Hutagalung Indonesie

Dat boek "Pijn" (?) bestaat dus echt!? Ik vond het als in scene gezette versie veel geslaagder!

Geachte relatie, De beste Susiana, Onlangs heeft u een of meerdere poststukken verzonden naar onze voormalige locatie op de Jan Luijkenstraat 76, 1071 CT Amsterdam. Sinds september 2008 zijn wij echter gevestigd op een nieuw adres.

Post, gericht aan Bureau Jeugdzorg, bevat veelal privacy-gevoelige informatie van cliënten. Het is daarom van groot belang dat de post juist wordt geadresseerd. Wij verzoeken u dan ook dringend het postadres in uw adressenbestanden aan te passen.

Albert Alberts.

Natuurlijk willen wij uw vragen beantwoorden. Wij betreuren het dat u unsollicited stijf studentblad van ons gestuurde werden. Uw adres heeft op bijgehouden StB zijn laatste reis naar uw mooi land. Wij zullen de toezending stoppen.

Hoogtepunt best, Het opmaak 21 juni 2009

Met vriendelijke groet,

Geachte redactie,

Erik Gerritsen, Bestuursvoorzitter Bureau Jeugdzorg

Bijgaand een stuk voor uw blad.

Gr. John Welgemoed

Ja hallo Erik, we proberen al tijden JV onder te brengen in een pleeggezin, en nu blijkt dat we al die tijd de brieven naar een verkeerd adres hebben gestuurd? Vertel ons dan eens aan wie we JV dan wél hebben meegegeven?

18 juni 2009 Geachte Mevrouw or Meneer, Ik ben Susiana Hutagalung. Ik heb al drie keer stukjes stundentenblad van u gekregen. Ik weet niet waarom ik deze stukjes krijg want ik heb nooit studentenblad van u bestelde. Ik will ook willen vragen hoe je mijn address heb gekregen??

Neemt u me niet kwalijk als ik zo vraag maar ik ben heel nieuwsgierig ervan.

Hopelijk u mijn vragen wil beantwoorden.

Glazen plafond groot probleem voor zwakbegaafden Van onze verslaggever AMSTERDAM, 4 juli. Vandaag maakte stichting MEE bekend dat veel zwakbegaafden en ander geestelijk gehandicapten klagen over de aanwezigheid van een glazen plafond.

De stichting, die mensen met een achterstand ondersteunt, trekt aan de alarmbel over deze kwestie.

Volgens woordvoerder Annemarie Doppers heeft het glazen plafond een remmende invloed op de ontwikkeling van zwakbegaafden. 'Ze zijn niet in staat om daar doorheen te breken en kunnen op die manier nooit hogerop komen. De man die volgens velen verantwoordelijk is voor het glazen plafond is de Vlaamse onderzoeker Peer Zwemmer van de universiteit Leuven. Hij ontwikkelde het glazen plafond om het potentieel van mensen met een ontwikkelingsachterstand te meten. Inmiddels hebben verschillende zwakbegaafden hun hoofd gestoten aan het plafond en worden er kritische vragen gesteld. Zwemmer wuift die kritiek weg: 'Dit is de meest geschikte methode om het probleemoplossend vermogen van deze mensen te

Geachte John, Dacht het niet.

Gr. De Redactie 19 juni 2009 Redactie PC: Na 2 decennia omzwervingen in verre landen ben ik sinds kort teruggekeerd in Nederland en lees weer ouderwets PC. Mijn complimenten voor het Diesnummer, 17 januari, 119de jaargang, no.12, waarin mij nog bekende -inmiddels oude- kanonnen in stelling worden gebracht.

Het stukje van Hubert Kramer begreep ik eerst niet: het leek wel een recensie van een boek van Beau van Erven Dorens! Terwijl ik bij de voorpublicatie van een van de hoofdstukken van desbetreffend "boek" in PC - een paar nummers eerder- er rotsvast van overtuigd was dat het ging om een geraffineerde

Dat boek bestaat echt. En als u niet oppast sturen we het u toe.

23 juni 2009 Beste samenwerkingspartner, Reeds 4 jaar ben ik een vertrouwd gezicht geweest op de afdeling Marketing & Publiciteit. Per 1 juli aanstaande zal mijn dienstverband stoppen bij de Amsterdam Village Company.

Ik kijk terug op een zeer leerzame periode en vooral een prettige samenwerking met jullie allen.

Deze week zal ik mij volledig richten op het schrijven van mijn overdracht en zal een aantal lopende zaken nog afronden.

Uit deze overdracht zal ook duidelijk worden wie jullie nieuwe aanspreekpunt gaat worden.

Op dit moment heb ik nog geen concrete nieuwe uitdaging, dus alle ideeën zijn welkom. Mijn interesse gebieden zijn Online Marketing & Promotie, Crossmediale Marketing Consultancy, Event Promotion, Product Development & Implementatie MarcomPro of gelijkwaardige systemen.

Met vriendelijke groet, Alex Matatula Marketing & Publicity Nog geen concreet nieuwe uitdaging?

JS: De Exit binnenlopen met alleen een jockstrap aan?

OK: Een mormel van een hond proberen te temmen?

JV: Buschauffeur?

StB: Brieven schrijven naar Bureau Jeugdzorg?

JG: De Boy Edgarprijs winnen?

Meeloper: Meeloper?

meten.

Daarnaast, het is bijzonder amusant om ze zo aan te zien klooien.'

Onder druk van collega-wetenschappers heeft Peer Zwemmer inmiddels voor een menselijkere testomgeving gezorgd.

'We hebben nu glas dat ook in filmproducties wordt gebruikt. Het breekt makkelijk en laat geen snijwonden achter.

Daarnaast hebben we beneden bakjes met voedsel en water, een hoekje waar ze zich kunnen ontlasten en een krabpaal.' Voor MEE is dat nog niet voldoende: 'Wij willen dat het glazen plafond direct wordt verwijderd zodat ze direct toegang hebben tot de beloningen.' 'Belachelijk,' vindt Zwemmer, 'Als ze daar zonder enige belemmering bijkunnen, kun je dit experiment wel opdoeken.'

Tot nu toe is het geen van de zwakbegaafden gelukt om het glazen plafond te omzeilen. Toch maakt Peer Zwemmer zich vooralsnog geen zorgen: 'De beloningen, waaronder knuffels, een banaan en Natasha Froger zijn misschien niet interessant genoeg. Vanaf volgende week proberen we het met negatieve motivatie. Dan laten we de benedenverdieping langzaam onder water lopen.

Doppers heeft namens MEE alvast een zwemleraar ingehuurd. Volgende de Vlaamse wetenschapper is dat overbodig: 'Ja, Jezus, ze kunnen ook gewoon de trap nemen.'

4 JULI 2009 4

Redactie: Vendelstraat 2 1012 XX Amsterdam Telefoon (020) 525 77 69 E-mail: redactie@propriacures.nl Website: www.propriacures.nl Administratie: Dirk van Oostveen Vendelstraat 2 1012 XX Amsterdam Email: administratie@propriacures.nl Advertenties: Bureau Van Vliet BV Postbus 20 2040 AA Zandvoort tel.: 023-5714745 fax.: 023-5717680 S. Lloyd Trumpstein: S.J. de Weert Tekening voorkant: Bandirah Tekenaar H.G.: Harry Gijsberts Cartoon Voorpagina: Trumpstein en Van Leeuwen Abonnementen: E 45,- per jaar Studenten: E 25,- per jaar Tientjeslid: E 10,- voor zes maanden Postbank Arnhem 2903882 Postbank Amsterdam 4600578 U blijft geabonneerd tot wederopzegging.

Bewijsnummers: Voor adverteerders automatische en kosteloze toezending. Voor inzenders alleen op aanvraag. Ongevraagde bijdragen worden niet teruggestuurd. Diskettes al helemaal niet.

ISSN: 0033-141 Uitgever: Nieuw Amsterdam ism Stichting Propria Cures

STU

ME

B

H

van hee rea telo tisc ven jare me een dan

Z

kikk zijn en hore in F oud lukk koel couv visin Daa iede iets Zow aan heef Dat onv kan hij show som men blijf land dien eens nenk gem wich

28 juni 2009

D

HELEMAAL HAMER Onlangs schreef JV kritisch over de fotograaf Aarsman, voor wie foto's vaak aanleiding zijn voor de wildste fantasieën.

Het grappige is dat er ook mensen zijn die wel kijken maar niks zien.

Neem nu OK. Zij schreef een heel verhaal over Mariëtte Hamer naar aanleiding van een coverstory over dit Kamerlid in Volkskrant Magazine.

Dat Magazine ligt voor me; het bevat vier paginagrote kleurenfoto's. Het enige wat OK daarop ziet, is dat Hamer bruine ogen heeft.

Ik vind dat weinig.

Mijzelf viel in ieder geval nog iets anders op, nl. de vogelkooi. Mevrouw Hamer laat zich pontificaal fotograferen voor haar vogelkooi. Daarnaast wordt ze geciteerd met de woorden: “Ik hou van mensen in de modder.”

Toen dacht ik: “Ja, mensen in de modder, dieren in een kooi, --- helemaal Hamer.” d’Estrée U heeft de Volkskrant Magazine van 11 april met vier grote kleurenfoto’s

van Mariëtte Hamer nog steeds op de wc liggen? Ouwe viespeuk.

Walter van Teeffelen: Vooruit, een 8puntertje voor u. Maar alleen omdat JV uw dialect ook spreekt.

Op himmels De eerste zeiltocht onder katoen voor het houten skutsje belina zal op zaterdag 22 augustus direct na de officiële tewaterlating plaatsvinden een skip te wetter litte en fuortendaliks sile is op himmels al een unikum dit wordt een machtig moaie dai - voorzitter piet herrema piet herrema van skutsjemuseum earnewald onthulde dit geheim alvast tijdens de presentatie van het boek belina en de doem van eer

Joubert Pignon: Gefeliciteerd, neemt u even contact op met de redactie?

blij sme crui te in mee vrou mee blot beye ruik te, ‘Oo jes hijs cam Rott gaat ook Van gaar hem rige len, zelf net je g grill duu ken ‘pur zelf

119_24_propria_cures:standaardopmaak 2-7-09 22:58 Page 5

09 4

STUDENTENWEEKBLAD PROPRIA CURES

119e JAARGANG No. 24/25

MEELOPER EET EEN HAPJE MEE

Bufvet

.nl

0

n

eg-

ers enanoral

sm

H

Mijn vriend De simpele ziel Leest Shakespeare Nu ik zei Wil jij Ooit nog bij me passen Zonder dat ik tassen Pak, Ieder weekend, Om de schrik je aan te jagen Wil jij Ooit nog bij me passen Toon dan eens een keertje klasse.

Z

Mijn vriend De simpele ziel Leest Shakespeare Nu ik zei Wil jij Mij ooit nog eens tussen je benen voelen Zonder de vrees Te hebben Dat ik In koelen bloede Door zou bijten Laat me je dan eens Niets verwijten.

olland krijgt langzamerhand een meer extravagante en meer mondaine eetcultuur. De tijd van het calvinistische een-twee- drietje van aardappels, vlees en groente is voorbij. Elke slimme journalist heeft tegenwoordig wel een culinaire column en uit de stortvloed van reality kookprogramma’s blijkt dat de gemiddelde Nederlander moeiteloos velouteetjes, zalfjes en schuimpjes fabriceert van de meest exotische delicatessen. Wie geen roestvrijstalen kookeiland met stoomoven heeft hoort er niet meer bij, met zelfgemaakte hummus maak je al jaren geen indruk meer en met pesto hoef je al helemaal niet aan te komen zetten. De chef-kok heeft een sterrenstatus. Gordon Ramsay is een sekssymbool en Herman den Blijker maakt meer programma’s dan Sophie Hilbrand. achtaardige Britse jongens en poldernegers die met hun handen grove kikkererwtensalades in elkaar draaien zijn uit. De tv-chef van nu is hard, heftig en onmiskenbaar een doorgewinterde horecaprofessional. Hij is in een stertent in Frankrijk gedrild door een beul van de oude stempel. Als hij een saus liet mislukken moest hij de hele nacht in de koelcel garnalen pellen en als hij een couvert vergat mocht hij met zijn mond visingewanden uit de afvoer schrapen.

Daar is hij trots op en dat zal hij dan ook iedere keer dat een van zijn leerlingen iets laat aanbranden herhalen.

Zowel Ramsay als Den Blijker voldoet aan deze omschrijving, maar Herrie heeft iets extra’s: honderd kilo ongeveer.

Dat maakt hem nog geloofwaardiger als onvoorwaardelijke levensgenieter. Dat kan je van Gordon met zijn sixpack, dat hij overigens bijna elke keer wel even showt, niet zeggen. Waar chef Ramsay soms bovendien het irritante temperament van een Italiaanse puber heeft, blijft Herman, die toch een echte Nederlander is, altijd rustig. Wie het echt verdiend heeft wordt in zijn keuken nog wel eens uitgemaakt voor klootviool of pannenkoek maar Herman heeft over het algemeen genoeg aan zijn natuurlijk overwicht.

D

p de

een t JV

elina

al een

eer

mt u

De simpele ziel

e kandidaten van zijn show Herrie aan de horizon lijken dan ook altijd blij om hem te zien wanneer hij in een smetteloos witte buis op het dek van het cruiseschip verschijnt om ‘zijn kokkies’ te instrueren. Hij laat de mannen zich meer man voelen en de vrouwen meer vrouw. De heren neemt hij bijvoorbeeld mee naar de markt om ze daar met hun blote handen aan een prachtige, vette ribeye te laten voelen en met de dames ruikt hij bij de volgende kraam aan grote, rijpe, vochtige vijgen en dadels.

‘Oooooh waanzinnig!’ roepen de meisjes dan en Herman neemt tevreden een hijs van zijn dikke sigaar, knipoogt in de camera en zegt in bijna onverstaanbaar Rotterdams: ‘Mooie producten, daar gaat het om!’ En van hem neem je dat ook aan.

Van Herman krijg je zin om ook zo’n sigaar te kopen en zo’n hoed en zo’n overhemd. Om ook over zo’n zonnige, kleurige markt te wandelen en alles te voelen, te ruiken en te proeven, zoals hij dat zelf vaak zegt. Herman maakt ook dat je net als hij met twee levende kreeften in je grote klauwen achter een vlammende grill wil staan en dat je de zoetste en duurste Madeira zo uit de fles wil drinken, een boer laten en iets mompelen als: ‘pure engelenpis!’ Helaas is Herman zelf de enige die het kan maken. Hij kan

vrouwen bovendien ‘meissie’ noemen zonder dat het vies klinkt; hij kan uit zijn Range Rover stappen met een stompje Cohiba tussen zijn tanden, de Erasmusbrug weerspiegeld op zijn hoofd, en zich er totaal geen zorgen over maken dat hij een hedonistische dikzak is.

A

ls hij met zijn mollige vinger in het darmkanaal van een langoustine en zijn lippen glanzend van de eendenlever vertelt over lekkere en mooie ‘vissies’ ‘vleessies’ en ‘meissies’ kan ik het niet helpen te denken dat hij ook zo de liefde moet bedrijven: gulzig en ruw maar met een gigantische passie. Herman is een verfijnde bullenbak. In Volkskrant magazine zei hij: ‘Een Bentley is een prachtige auto, maar soms heb je een tractor nodig.’ Hij is het allebei.

Raimon Pelikaan

Mijn vriend Leest Shakespeare Hij staat hier voor me Met een mes En zegt dat hij wraak Moet nemen Het was een les Die de tragedie hem net gaf Op mijn graf Zal hij een kroontje leggen.

Dat is alles Wat hij wilde zeggen.

OK

4 JULI 2009 5

119_24_propria_cures:standaardopmaak 2-7-09 22:58 Page 6

STUDENTENWEEKBLAD PROPRIA CURES

WAT ZIJN NGO’S? SPANNEND!

Dansen langs de rand van de vulkaan

H

et geluid dat NGO’s in Den Haag laten horen reikt ver. Buitenlandse journalisten verbazen zich erover. Nergens in de wereld krijgen NGO’s zo’n groot deel van het nationale ontwikkelingsbudget.

En nergens hebben zij zo’n grote invloed op het beleid. De verklaring voor die grote invloed is niet zo moeilijk. Ons ontwikkelingssamenwerkingbeleid kreeg gestalte in een verzuilde samenleving waarin NGO’s hun eigen eveneens verzuilde partij meebliezen.

I

n deze constellatie van krachten werd een deel van de uitvoering van het beleid gedelegeerd aan verzuilde organisaties die reeds ervaring hadden met lokale organisaties en groepen in de Derde Wereld.

Die ontwikkeling was helemaal niet zo vreemd. Hulp van Westerse regeringen aan regeringen in arme landen is immers altijd problematisch. Voor dat je het weet houd je een dictator in het zadel. En voor dat je het weet eindigt ontwikkelingsgeld op een Zwitserse bankrekening. In een dergelijke situatie is er veel voor te zeggen om NGO’s, die immers meestal niet met regeringen samenwerken, van onderop te laten opereren.

D

oor deze logica en de verzuiling raakte politieke partijen sterk verweven zijn met de NGO’s. Om een paar voorbeelden te noemen. De vorige Minister voor Ontwikkelingssamenwerking Van Ardenne (CDA) was vice-voorzitter van Cebemo (nu onderdeel van Cordaid) en Secretaris Van Unicef Nederland. De minister daarvoor, Herfkens (PVDA), was actief in Novib. En de voormalig OS woordvoerster van Groen Links, Karimi, leidt tegenwoordig Novib. Zo zijn er nog vele voorbeelden.

Die verwevenheid garandeert een grote invloed op het beleid. Kamerleden krijgen een voortdurend een stroom van informatie te verwerken van de lobbyisten van de NGO’s en zelfs van een professioneel lobbybureau. Dit leidt tot de kolderieke situatie dat door NGO’s geformuleerde Kamervragen door Kamerleden worden overgenomen. Soms zelfs letterlijk.

Ideologisch verschillen die verzuilde NGO’s natuurlijk van elkaar maar over een vraag zijn zij het altijd eens. Hulp in de huidige vorm helpt. Wee je gebeente als men daar aan durft te twijfelen. Er staat in Nederland een batterij aan ontwikkelingseconomen en dominees klaar die iedereen die kritische kanttekeningen maakt van repliek dient.

vorming waarin ook de neiging van NGO’s om zich op de sociale sectoren te richten aan de orde werd gesteld. De meeste partijen in de Kamer leek ook helemaal niet geïnteresseerd in een inhoudelijke discussie. Zij maakten zich voornamelijk kwaad over het feit dat de Minister het woord hulpindustrie in de mond had genomen. Het was duidelijk, de NGO’s hadden niets te vrezen. Een meerderheid van de Kamer besloot het Medefinancieringsstelsel (MFS II in de volksmond) te accorderen. In de periode 2011 tot 2015 krijgen de NGO’s die voldoen aan de criteria 2,5 miljard uitgekeerd.

Bij dat debat gebeurde echter iets heel opmerkelijks dat de NGO’s nog lang zal achtervolgen. Uit een tussentijdse evaluatie van de Inspectie Ontwikkelingssamenwerking en Beleidsevaluatie van het Ministerie van Buitenlandse Zaken bleek dat er tijdens de huidige subsidieperiode die loopt van 2007 tot 2010 (in de volksmond MFS I) een afspraak was gemaakt die lang niet door alle NGO’s was nagekomen. In oktober 2006 had het ministerie met de NGO’s afgesproken dat 15% van de jaarlijkse toegekende subsidie zou worden geëvalueerd in de vorm van programma evaluaties. Dat was reeds een zeer bescheiden percentage. Het IOB stelde echter vast dat sommige NGO’s die 15% afspraak niet jaarlijks hadden geïnterpreteerd maar vierjaarlijks (dus de hele subsidielooptijd) waardoor het jaarlijkse percentage uitkwam op een schamele 3,6 %. Ook hadden sommige NGO’s nog steeds niets geëvalueerd.

E

n toch is er sprake van een aanzwellende kritiek op ontwikkelingssamenwerking. Vroeger was alleen de VVD kritisch over ontwikkelingssamenwerking. Tegenwoordig stellen ook de PVV en Ton kritische vragen over de effectiviteit van ontwikkelingssamenwerking. En uit recente enquetes blijk dat ruim 60% van de Nederlandse bevolking deze zorgen deelt. Dagbladen en tijdschriften publiceren meer kritische artikelen dan vroeger. Ook hulpverleners en ex-hulpverleners laten zich daarbij niet onbetuigd. De NGO’s kozen een nogal defensieve lijn of hielden zich koest.

M

inister Koenders begreep dat hij iets moest doen. Hij koos de vlucht naar voren. In een lezing aan de Universiteit Amsterdam kondigde hij aan dat hij de hulpindustrie zou gaan openbreken. Hij achtte de versnippering van de NGO wereld niet meer van deze tijd en nam maatregelen om de ontwikkelingswereld te stroomlijnen. Er moest wat meer geëvalueerd worden en de NGO’s moesten zich meer gaan richten op onze zogenaamde partnerlanden. Er was dus geen sprake van een fundamentele her-

H

ierdoor ontstond de merkwaardige situatie dat de Kamer gevraagd werd om een besluit te nemen over het MFS II stelsel voor de periode 20112015 zonder dat er de mogelijkheid bestond om lessen te trekken uit de evaluaties van het MFS I stelsel van de periode 2007-2010.

Het is moeilijk voor te stellen dat de Kamer een dergelijke procedure zou willen accorderen voor elk willekeurig ander beleidsterrein. Hier gebeurde dat echter wel. Een ruime meerderheid van de Kamer accordeerde het MFS II stelsel. En een motie van de VVD om het debat uit te stellen totdat de evaluaties van het MFS I stelsel beschikbaar zouden zijn zodat er lessen zouden worden getrokken voor MFS II werd verworpen.

Deze gang van zaken en de arrogantie waarmee deze procedure werd verde-

119e JAARGANG No. 24/25

digd staat in schril contrast met de wens van een meerderheid van de Nederlandse bevolking om het OS beleid effectiever te maken. Het toch al aan erosie onderhevige draagvlak voor ontwikkelingssamenwerking zal door deze gang van zaken verder afnemen. Het is dan ook voorstelbaar dat bij de volgende kabinetsformatie deze afspraak met de NGO’s voor de periode 2011-2015 aan de orde zal worden gesteld.

H

et is verbijsterend om te zien dat een ruime Kamermeerderheid plus de NGO’s zelf zo onverstandig hebben geopereerd. Men hoeft niet helderziende te zijn om te kunnen bedenken dat het behoud van het draagvlak voor ontwikkelingssamenwerking fundamentele hervormingen vereist. Wat was het mooi geweest als NGO’s zelf initiatieven hadden genomen om zich veel meer te gaan richten op de private sector waar immers

4 JULI 2009 6

de groei vandaan zal moeten komen.

W

at was het mooi geweest als NGO’s hadden erkend dat veel activiteiten die dienen om het maatschappelijk middenveld in ontwikkelingslanden te versterken vaak stuklopen omdat het regime infiltreert. En wat was het mooi geweest als NGO’s zelf het initiatief hadden genomen om door middel van evaluaties van hun fouten te leren.

Het heeft niet zo mogen zijn. Kennelijk beseft men in deze kringen nog steeds niet dat men danst aan de rand van de vulkaan.

Arend Jan Boekestijn Arend Jan Boekestijn is woordvoerder Defensie en Ontwikkelingssamenwerking voor de VVD.

DE GROTE

AFRIKA-PAGINA! MET AL HET NIEUWS OVER NEGERS, EN HET GEHEIM VAN HOE ZIJ ZO BRUIN WORDEN. VOELT U DIE INHEEMSE RITMES AL?

STU

VE

V

A

Die Con Voe ting gez weg

H

trad voet van als gold den zie.

‘Va Lou dat gan leef mee Maa dat. land zen geze gym ans. de e se. H gren een vuze

G

van tenl open voer er n ren den schu ande kun Zuid 20.0 krac over gels tel e Niet voet hers de gew voet De m ka, o past kend tuss in Z moe log.

I

n ge pen le e vol fans will train zijn den niet len o in d

09 6

als achaplanmdat het itiaddel ren. elijk eeds n de

tijn

rder wer-

!

119_24_propria_cures:standaardopmaak 2-7-09 22:58 Page 7

STUDENTENWEEKBLAD PROPRIA CURES

VERMEULEN HAALT DE TOETERS UIT ‘T VET

119e JAARGANG No. 24/25

4 JULI 2009 7

VUIJSJE IS LEKKER GEWOON GEBLEVEN

Vuvuzela Debutantoe

A

rme Nederlandse voetbalsupporter. Er is geen twijfel over mogelijk, voor de ware liefhebber van de sport wordt het een rampjaar.

Die Vuvuzela’s! Om gek van te worden. Nog voor de aftrap van de Confiderations Cup in Zuid-Afrika, de generale repetitie voor het WK Voetbal 2010, regende het klachten bij de Nederlandse Omroep Stichting over de Afrikaanse schaltrompetten. Of het stadiongeluid niet uit gezet kon worden. Of anders die toeterende negers maar naar huis, weg ermee. Volkstraditie my ass.

H

ad nou niemand die Afrikanen kunnen bijscholen over de eeuwenoude tradities rond de velden in de Europese voetbalgrootmachten? Geef ze in plaats van zo’n toeter, een Oudhollands versje als ‘Hi ha Hondenlul’, of desnoods een golden oldie als ‘Hamas, Hamas, alle Joden aan het Gas’. Dat is tenminste poëzie.

‘Van Gaal, die had een kankerwijf.

Louis van Gaal die woont alleen.’ Kijk, dat was een grap waar de voetbalhooligan jaren later nog steeds plezier aan beleeft. Goede cadans, lekker refrein, een meedeiner voor het hele stadion.

Maar die Vuvuzela’s, wat een negorij is dat. De verdraagzaamheid van de Nederlandse voetbalsupporter kent zijn grenzen. Een internationalist is hij, laat dat gezegd zijn. Een wereldburger. Van zijn gympen, made in China, tot aan zijn jeans. Hij volgt alle leagues, de eerste en de ere, de Britse, de Spaanse, de Italiaanse. Hij haalt zijn bier geregeld over de grens en wil nog wel eens zonnen aan een Zuid-Europese costa. Maar de Vuvuzela, dat is net een continent te ver.

le onlusten zoals die wekelijks te zien zijn rond de Arena of De Kuip kunnen volgens Zuid-Afrikanen alleen bewijs zijn van een achterlijke cultuur die gevreesd moet worden.

D

e Zuid-Afrikanen houden hun hart vast voor de komst van de blanke voetbalsupporter. Voor het appartement van een kennis in Kaapstad verscheen deze week een metershoge muur die het uitzicht op de Atlantische Oceaan ontnam aan alle bewoners op de begane grond en eerste verdieping. De versteviging van de vesting had niets te maken met de paranoia voor de misdaad, waar Zuid-Afrikanen zo om bekend staan. De board of trustees nam de beslissing met het zicht op 2010, als in het Greenpoint stadion achter het flatgebouw een aantal WK-wedstrijden worden gespeeld. De barbaren komen, wapen u.

Als het aan de Kapenaren had gelegen was dat stadion ver buiten de stad ge-

G

elukkig vond de Wereldvoetbalbond dat ook. De FIFA deelde de zorgen van de kijkers en liefhebbers in het buitenland liet de organisatie direct na de openingswedstrijd weten. Een woordvoerder beloofde de regels en richtlijnen er nog eens bij te pakken om te controleren of de toeters niet alsnog kunnen worden verboden. ‘Levensgevaarlijk’, waarschuwde een official. Je zou er zo een andere voetbalhooligan de hersens mee kunnen inslaan.

Zuid-Afrika is tenslotte het land van 20.000 moorden per jaar, 50.000 verkrachtingen. Een Wereldkampioenschap overleven wordt het, duiken voor de kogels op de weg tussen het viersterrenhotel en het stadion.

Niet dat er ooit een Zuid-Afrikaanse voetbalsupporter met een Vuvuzela de hersens is ingeslagen. Heel anders dan de Nederlandse voetbalhooligan thuis gewend is, eindigt een Zuid-Afrikaanse voetbalwedstrijd zelden in een veldslag.

De meeste voetbalstadions in Zuid-Afrika, op last van de FIFA drastisch aangepast of met de grond gelijk gemaakt, kenden tot voor kort niet eens hekken tussen het veld en de tribune. Voetbal is in Zuid-Afrika nog steeds een spelletje, moet je weten. Volksvermaak, geen oorlog.

I

n Soweto is nog nooit een stadion afgebroken na een teleurstellend verlopen wedstrijd. In Soweto heeft de mobiele eenheid niet elke zondag de handen vol aan de ‘echte fans’ die andere ‘echte fans’ de liefde voor hun club met geweld willen bijbrengen. In Soweto hoeft geen trainer of coach na afloop persoonlijk zijn excuses, of zijn ontslag, aan te bieden aan de F-side. Die bestaat namelijk niet. Zuid-Afrika is niet vreemd van rellen of opstootjes, dat zeker niet. Er wordt in dat land heel wat geknokt. Maar triba-

bouwd, zoals dat in de meeste Europese steden gebeurt met voetbalstadions.

Geen burgemeester die de Arena op de Dam had durven bouwen. Maar dit is Afrika en daar hoeft de FIFA niet te luisteren naar de zorgen van de buurtbewoners. De Wereldvoetbalbond wilde een stadion met uitzicht op de zee. De Kapenaren moeten niet zeiken. Ze mogen blij zijn dat de supporters uit de beschaafde wereld komen.

Als ze de stadions al afkrijgen natuurlijk.

Want dat zit de blanke voetbalsupporter ook niet lekker. Het Afrikaanse bouwtempo, de mentaliteit van mañana mañana. Wat Zuid-Afrika dit WK zoal kost, is de zorg niet voor de Nederlandse voetbalsupporter. Dat een stad als Johannesburg aan de renovatie van het bestaande stadion in Soweto al twee keer zoveel uitgeeft als het hele regeringsbudget voor volksgezondheid, inclusief aids-bestrijding bij elkaar. So what? The show must go on. De Hollandse voetbalsupporter wil ongecompliceerd vermaak.

Gelukkig vindt de FIFA dat ook. Gelukkig dreigt de grote baas Joseph S. Blatter zo nu en dan het hele toernooi alsnog naar Duitsland te verplaatsen, of Spanje, een eerste wereldland in ieder geval, waar ze wel weten hoe het moet. Zo’n dreigement zal ze scherp houden, die Afrikanen. Opdat ze niet denken dat dit hun toernooi is. Vuvuzela spelen ze maar in hun eigen tijd.

Bram Vermeulen Bram Vermeulen (34) was zeven jaar correspondent in Zuid-Afrika en publiceerde in april het boek ‘Help, ik ben blank geworden’.

V

oor alle jongelingen die plannen hebben om de debuutroman te schrijven die alle andere debuutromans overbodig maakt: dit is een waarschuwing. Begin er niet aan.

t

Laten we eerlijk zijn, je wist niet per se wie vorig jaar de Gouden Uil had gewonnen. En je wist niet wat ook weer het verschil was tussen de Librisprijs, waarvoor je op de shortlist kwam te staan, en de AKO-prijs. Tot maart 2009 was de situatie als volgt: je had een debuutroman geschreven die een tweede druk bereikte, en zelfs een derde. Sinds maart 2008 waren bijna 4000 exemplaren verkocht.

Het was, kortom, best een goede debuutroman, niets meer en niets minder.

En toen zetten binnen een week twee literaire jury’s het boek op hun shortlist.

W

at er dus gebeurt wanneer je een debuutroman schrijft die de Gouden Uil wint en waarvan in een maand (mei 2009) 31.679 exemplaren worden verkocht.

Je bouwt een gigantische collectie vieze rode wijn op. Dat is het standaard presentje bij televisie-uitzendingen en andere publieke optredens. De flessen staan in dozen vol bij je thuis. En je houdt niet eens van vieze rode wijn.

Je wordt in allerhande tv-programma’s uitgemaakt voor racist. In het ene programma (De Wereld Draait Door) ben je een racist die blanke vrouwen discrimineert, in het andere (Pauw & Witteman) een racist tegen de zwarte vrouw, en eigenlijk ook wel tegen de zwarte man.

Je collega-schrijvers, en andere beroemdheden, begroeten je alsof jullie elkaar al kenden. Zij hebben kennelijk jou op de televisie gezien en jij hun, maar het was je niet bekend dat dit betekende dat mensen elkaar kennen. Je collegaschrijvers reageren op twee verschillende manieren. Als ze zelf bestsellers schrijven, voorspellen ze: jouw boek gaat zeker over de 100.000 exemplaren heen, vermoedelijk over de 200.000. Ze gaan er blindelings vanuit dat wat met hun boeken is gebeurd, voor ieder boek zal gelden. Als ze zelf geen bestsellers schrijven, zeggen ze: jij bent geen echte schrijver, je schrijft geen onvergetelijke en wonderschone lange zinnen vol onbegrijpelijke woorden. (Oftewel: ik ben veel beter, waarom verkoop jij dan 31.679 boeken in een maand en ik 2386 in totaal?) Dit zijn de schrijvers die een paar maanden eerder, toen jij als beginneling nog ver beneden ze stond, je zo liefdevol hadden verwelkomd in ‘de literaire wereld’. (Overigens zeggen ze het meestal niet tegen je, maar schrijven ze het in zure stukjes in de krant. Je bent zelf jarenlang journalist geweest, maar ineens begrijp je wat mensen bedoelen die zeggen dat ‘de media’ het hebben gedaan.)

Je wordt door het UvA-periodiek Folia geïnterviewd voor de rubriek Roem, waarin zogenaamd succesvolle alumni worden ondervraagd over hun studietijd.

Het is dezelfde UvA waar je in de jaren ‘90 een paar keer bijna van werd verwijderd omdat je zeven jaar deed over een studie van vier jaar.

J

e wordt een soort publiek figuur.

Vreemden houden je aan op straat om te vertellen dat ze ‘achter je staan’ - of juist niet. Op verjaardagen komen mensen zeggen dat je vast geen zin hebt om weer over je boek te praten, maar dat ze

er toch even snel iets over willen vragen.

Na die korte vraag blijven ze nog anderhalf uur naast je staan. Op internet schrijven mensen dat ze je boek stom vinden, en zonder diepgang, ze snappen niet waarom iedereen zich zo druk maakt over zoiets insignificants, hebben al die mensen niets beters te doen? Meestal is dat een reactie die is ‘gepost’ op dinsdag om 03.48 uur in de ochtend.

E

en debuutroman gaat, kortom, niet over rozen. Wel gaat het soms over joden die lijken op Marokkanen en daardoor in grote verwarring raken en op zoek gaan naar voluptueuze zwarte vrouwen met een ketting om de nek waaraan in mooie gouden krulletters hun naam hangt, ze zoeken zo’n vrouw omdat ze een bloedhekel hebben gekregen aan de aanstellerige elitaire mensen tussen wie ze zijn opgegroeid, en het verhaal is misschien wel bedoeld als een zogenaamde metafoor over de verwarring die Nederland in 2009 voelt over ‘de multiculturele samenleving’, alleen is die verwarring zo groot dat het verhaal niet wordt geïnterpreteerd als een metafoor uit een roman, maar als een wetenschappelijk onderzoek of een politiek pamflet of – stop.

Jongelingen, begin er niet aan, het is alleen maar ellende. Daarenboven, en dat is zonder ironie bedoeld, de weg erheen is altijd mooier dan aankomen. Een debuutroman kan maar één keer worden geschreven. Als je er eenmaal een hebt geschreven, kun je het nooit meer overdoen.

Robert Vuijsje Robert Vuijsje is gevierd auteur tegen wil en dank. Zijn debuut ‘Alleen maar nette mensen’ verscheen vorig jaar.

119_24_propria_cures:standaardopmaak 2-7-09 22:58 Page 8

STUDENTENWEEKBLAD PROPRIA CURES

J

G en JV komen rood van de inspanning binnen met de inzendingen. ‘De redactieprinter was kapot,’ verklaart JV. Zijn collega kijkt een beetje geschrokken. ‘We moesten naar de copyshop. De computers daar hadden alleen Windows 95 en toen ik de inzendingen nummerde keek de kopieerturk mee over mijn schouder en maakte roggelende geluiden.’ ‘Zal ik anders een leuke turkenmop vertellen?’ probeert StB zijn vrienden op te vrolijken.

‘Geen racistische grapjes vandaag, jongens,’ galmt het zangerige Bossche dialect van OK uit de badkamer. ‘Onze nieuwe meeloper is een neger en ik wil niet dat jullie hem zich ongemakkelijk laten voelen.’ Drie keer wordt er op de deur geklopt. ‘Als je het over de duvel hebt!’ gilt JG, en doet open. Daar staat de meeloper, die de instructies slaafs heeft opgevolgd en een kratje bier, knoflookolijven en meergranenstokbrood met Port Salut meetorst. ‘Jullie vinden het toch niet erg als ik voor mezelf een emmer kip heb meegenomen?’ vraagt hij. Dat vindt niemand, zeker niet als kort daarop gastjuryleden Leon Verdonschot en Bert Brussen binnenkomen met een pizzadoos onder hun armen.

‘W

e komen net van de borrel van Nieuwe Revu en hebben nog niets gegeten,’ legt Verdonschot uit. ‘Waren er geen hapjes ofzo?’ informeert JS die in de satijnen badjas van OK de badkamer komt uitgelopen. ‘Die waren er wel, maar daar moest je voor betalen.’ ‘Net als voor de drank,’ vult Brussen aan. ‘Dus je schrijft gratis columns voor een amper gelezen blaadje en geeft een godsvermogen uit aan drank. Het lijkt zowaar op een redacteurschap bij PC’ vat OK samen. Bert Brussen gromt iets over oude media, dode bomen en twittert dat het gezellig is. ‘Jezus, wat is dat?!’ Verdonschot veert op en wijst trillend naar de meeloper. ‘Bijt hij?’

‘Geen zorgen Leon, het is maar een Antil-

ten extra op, voor de stand maakt het niets uit. 28 punten en een voorlopige eerste plaats in de lijst van grootste ergernissen in de maand juni voor u.

Z

owaar een stuk over de literatuur van uw hand G. V. Berg. Literatuur die zich verplaatst lijkt te hebben van de toog van De Zwart naar studio de Plantage, want al in uw eerste zin wordt duidelijk dat ook u inspiratie hebt geput uit de uitzendingen van DWDD. Connie Palmen ging daar onlangs in debat met Saskia Noort en dat is kennelijk reden genoeg voor een open brief, te beginnen met ‘Lieve Connie.’ U zegt vroeger een beetje verliefd geweest te zijn op Connie Palmen en luistert deze bekentenis op door haar consequent als hoer en teef aan te duiden.

Volgens de meeloper vinden de vrouwtjes (sic) het sexy als je ze zo aanspreekt, JG zweert juist bij een sissend geluid. De tweede inzending is het startschot voor een discussie over hoe een open brief te beginnen. Verdonschot pleit voor een ouderwetse hoi, OK vindt hallootjes wel sympathiek en volgens Bert Brussen zijn open brieven hopeloos ouderwets. Wij geven u 46 punten en een dikke doei.

A

an u de eer om de discussie levend te houden, Freek Basterman. En dat lukt aardig. Uw bijdrage handelt over Maurice Seleky, vriend van de sterren en receptionist in ons redactiegebouw.

Grootste prestatie: hij borrelt wel eens met Kluun. De observatie dat Seleky opzettelijk in een gebouw vol blanke muzikanten en balletdanseressen met overgewicht achter de balie gaat staan om zelf de grote ster te zijn, kan vooral StB bekoren.

‘Zelfs na een half jaar redacteurschap vraagt hij nog of ik de nieuwe meeloper ben,’ zegt hij met trillende onderlip. JG springt in de bres voor het slachtoffer, die een facebookvriend van hem schijnt te zijn. ‘Heb je die foto’s van hem wel gezien? Hoe kun je zo een mooie jongen nou zo afbreken?’ zegt hij hoofdschuddend.

‘Ja, vooral die ene met die witte designerzonnebril en het leren jackie. Dat hij lijkt te zweven tegen de felblauwe Amsterdamse hemel,’ zwijmelt JV. ‘Jullie lijken wel een stel homo’s,’ brult JS plots. ‘Wat moeten onze gasten wel niet van ons denken?’ JV en JG kijken schuldbewust naar de grond. Als de rust is hersteld resten u een magere 39 punten en het verzoek om voortaan te schrijven over mensen die ook buiten Vendelstraat 2 bekend zijn.

119e JAARGANG No. 24/25

niet, want LV grijpt het eerste draaglijke stuk aan om zijn eerste onvoldoende te geven. ‘Wat is hier aan de hand?’ speurt JV. ‘Heeft dit er soms mee te maken dat jij deze zomer samen met Nico Dijkshoorn op theatertour gaat?’ ‘Helemaal niet!’ haast Verdonschot zich te zeggen.

‘Trouwens, P.F. Thomese gaat ook mee, en Herman Koch ook. Kunnen we het niet gewoon over muziek hebben, ik vind deze inzending het niet waard om de goede sfeer te verpesten.’ De gastredacteur begint spontaan Streets of Philadelphia te neuriën. Ook de rest is positief. 54 punten en een gedichtje voor u: Eerste Nou ja Voorlopig dan

D

e eerste die daar verandering in probeert te brengen, bent u, Hylke Dijkstra. U verwijt Prins Claus ‘ondanks alles nog steeds een Duitser te zijn’, maar gezien het alternatief kunnen wij hem dat niet kwalijk nemen. Om uw stelling te onderstrepen, put u rijkelijk uit jeugdherinneringen, de grootst mogelijke no-go op de redactie. Als u dan ook nog beschrijft hoe een korte ontmoeting met Prins Claus bij de paardenrennen u voor even ‘het meest trotse jongetje van de wereld’ zou maken, begint StB spontaan bloed op te hoesten en draait zijn duim naar beneden.

De volgende die afvalt is JS, die bij uw opmerking dat het maar eens afgelopen moet zijn met ‘dat gemier over die stropdas die hij afdeed, op een manier waar zelfs een crackverslaafde stripper zich voor zou schamen’ ook zijn duim laat zien. Zelf kan hij niet wachten om om vijf uur zijn boord open te trekken en met zijn collega’s van de Telefoongids dasloos de Zebra Lounge onveilig te maken. 47 punten, tweede plaats zonder voldoende, en een vlinderstrikje voor u. Er zijn er die het voor minder doen.

J

ordy Kassninck bijvoorbeeld. Een man van de letteren, want net als vorige keer pakt u iemand uit het wereldje: Arnon Grunberg. Mocht u evenveel punten krijgen als dat u hyvesberichtjes naar OK stuurt, dan hadden we u al een tijdje geleden tot redacteur mogen slaan. Die vernedering blijft ons nog even bespaard, maar

4 JULI 2009 8

JURYVERSL PC-ONTHOOF

M

et een ruk opent OK de deur van haar centrum van Amsterdam. ‘Gátverdamm eerste gast StB. ‘Wat stink jij naar Conimex. sen en komt pas terug als die woklucht is ve wie er achter de geschrokken redacteur staat. onmiskenbaar oudste redacteur JS. Zes maa naar Azië, en nu weer terug. OK vliegt hem o vast een mooi plekje uitzoekt. De rest van de g wijl de gastvrouw het zongerijpte mannenlich met een washandje bewerkt. ten’, taalfouten en zinnen waarin u Grunberg met huilende baby’s vergelijkt, houdt de redactie het voor gezien. Daardoor missen wij uw beste zin: Een boekje van jou mooi proberen te vinden, is hetzelfde als je proberen af te trekken op een schilderij van Jenny Saville. Dat lukt niet.

Binnen de redactie zijn de meningen daarover verdeeld. Dat kan niet gezegd worden over uw stuk, na uw derde plek van vorige keer zakt u unaniem naar de laatste plek. Of om op uw niveau te blijven: 8 punten, lekker puh.

‘H

eeft Jordy trouwens ook twitter?’ vraagt Bert Brussen zich af. ‘Nee, ik heb maar een follower en dat is Victoria Koblenko,’ pocht OK. JV verslikt zich in een brie. ‘Dus Grunberg betaalt duizenden euro’s om in de Oekraïne een vrouw te zoeken en jij hoeft alleen je iPhone aan te zetten?’ informeert hij jaloers. ‘Moderne technologie is het mooiste wat de mens ooit is overkomen,’ doceert Brussen.

‘Vandaag heb ik op mijn website bijvoorbeeld een filmpje waarop Javier Guzman een collega molesteert.’ ‘Guzman, is dat niet die Spanjool met het drankprobleem?’ vraagt OK zich af. ‘Ik heb gehoord dat hij zijn eigen grappen niet schrijft.’ claimt StB, ‘Ja, en zelfs dat drankprobleem schijnt een PR-stunt te zijn,’ vult JG aan. ‘Bestaat Javier Guzman

D

liaan,’ legt rasamsterdammer JG uit. ‘In Limburg bijna uitgestorven, maar hier in de hoofdstad een alledaagse verschijning.’ ‘Nou, als jij het zegt,’ twijfelt Verdonschot, en gaat in de uiterste hoek zitten. ‘Zullen we dan maar beginnen?’

e vriendschap van Kluun en Seleky noopt Bert Brussen tot een kleine bekentenis: ‘Soms ga ik naar een antiquariaat en vraag dan of ze ook Kluun hebben.

Daar kan ik echt dagen om gniffelen.’

Verdonschot zegt een eerste druk van Komt een vrouw bij de dokter te hebben: ‘van toen zijn vrouw nog leefde.’ Voordat OK een einde kan maken aan deze misselijke grappen, klinkt er een hartverscheurend gejank uit de slaapkamer. ‘Zou je niet eens bij je vriendje kijken?’ vraagt JG bezorgd. ‘Volgens mij is het de hond,’ riposteert ze. ‘Zal ik hem opvrolijken met een Henk Westbroek imitatie?’ probeert JS, en voegt tot ieders enthousiasme de daad bij het woord. Als de hond zwijgt en het speeksel is opgeruimd, kan het jureren voortgezet worden.

U

E

LV kan wel om het stuk lachen, zijn wenkbrauwen niet.

bijt het spits af, Max Cramer. Vrij letterlijk, want u belooft een literaire onthoofding van Jan Mulder. U probeert duidelijk te maken dat Jan Mulder teveel kankert, door op Jan Mulder te kankeren.

Heel verwarrend allemaal. Nog veel onduidelijker wordt het als u hem met Jan Lul begint aan te duiden. ‘Het was de hoogste tijd dat iemand die oer-SP’er aanpakte,’ juicht Verdonschot en geeft zowaar een voldoende. ‘Het gaat over Jan Mulder, niet over Marijnissen,’ corrigeert OK. Het misverstand levert u enkele pun-

en aardige imitatie doet u ook, Joubert Pignon. U schrijft over Nico Dijkshoorn in verdacht Dijkshoorniaans proza. Naast een gedichtje, bevat uw schrijven ook een zin die door Nico himself opgetekend had kunnen zijn: Of zal hij schrijven over Rinus Michels die een keer een voetbal opat omdat hij dacht dat het een biefstuk was? Ondanks het feit dat wij de inzendingen over het meubilair van Matthijs van Nieuwkerk onderhand een beetje beu zijn, weten uw grappen de eerste voldoende te bezorgen. Unaniem is het

STU

Zes maan aan het ge

D

e wre ons b nog de be een gespre krachte vr is allang b Draait Do in om een tens, vagi teit saai t waar u na dat de ve doodschie uw buis z de jury vo zen dan a Brussen m al weken over Thijs verbaast z ook een s zijn en als ken wordt rape kit te keer iets t

D

e laa veen. de koning er beter va ker. Dat i nog voord beschrijft prins met bips pakt. geeft vrij verhalen g dat ze ve baard uit h gin ervan ren: ‘Het lijk.’ Anti huisgezin OK de m geltjes en is, wordt h ten om u e teverstaan

M V.l.n.r&v.b.n.o..: stalamp, JS OK, JG, Bert Brussen, StB, LV, JV. u zet wel een opmerkelijk record neer.

Nog nooit werd onder de huidige redactie het voorlezen zo snel gestaakt als bij uw infantiele bijdrage. Daar kan zelfs de terugkeer van the voice (JS) niets aan veranderen. Een door StB enthousiast onthaalde jodenmop wint u enkele seconden extra, maar na een halve minuut aan woordgrapjes, tweemaal het woord ‘schij-

eigenlijk wel?’ mijmert Verdonschot.

‘Jongens, ik wil niet dat er zo gesproken wordt over een collega-grappenmaker.

We hebben geen enkel bewijs dat Javier Guzman de grappenjattende, talentloze, naar Iberisch zweet en paella ruikende zielenpiet is die jullie beweren dat hij is.

Dat soort dingen mag je niet zeggen zolang je geen bewijzen kunt aandragen.’

aar w nog dient eige gratie om Hans Hog zitten, vo jongere v sprong vo u het woo excessief Jordy Kas het mees avond, HP gens. ‘Ja vinden r Brussen. haar colum gastredact selen beh

119_24_propria_cures:standaardopmaak 2-7-09 22:58 Page 9

009 8

STUDENTENWEEKBLAD PROPRIA CURES

YVERSLAG NTHOOFT 2009

K de deur van haar fraaie appartement in het dam. ‘Gátverdamme,’ roept ze richting haar jij naar Conimex. Je gaat je thuis maar wasdie woklucht is verdwenen.’ Pas dan ziet ze ken redacteur staat. Daar op de overloop staat acteur JS. Zes maanden geleden verdwenen g. OK vliegt hem om zijn nek terwijl StB alekt. De rest van de gasten druppelt binnen tergerijpte mannenlichaam van de verloren zoon kt.

n u Grunvergelijkt, ien. DaarEen boekje en, is hetken op een t lukt niet. ngen daarzegd worplek van de laatste blijven: 8

k twitter?’ af. ‘Nee, t is Victorslikt zich alt duizeneen vrouw Phone aan . ‘Moderat de mens Brussen. e bijvoorr Guzman man, is dat drankprok heb geppen niet zelfs dat R-stunt te r Guzman

donschot. gesproken penmaker. dat Javier alentloze, ruikende dat hij is. eggen zoandragen.’

Zes maanden Azië hebben niets afgedaan aan het gezag van JS.

‘Ik vind het geen mooie vrouw, die Fleur Jurgens.’ LV: ‘tenzij je valt op chagrijn natuurlijk.’ Uw grootste bezwaar tegen de columniste blijkt te zijn dat ze schrijft vanuit de wij-vorm. Wij vinden dat een beetje mager voor een polemiek. 14 punten en een bevestiging van uw observatie dat vrouwen beter de afwas kunnen doen.

‘V

olgens mij zijn we doorheen, boys’, besluit gastvrouw OK, en haalt haar poedel tevoorschijn. Het wollige schepseltje begint gelijk naar de meeloper te blaffen, maar komt al snel tot inkeer als die zijn gouden tand laat zien.

Bert Brussen vult de stilte met een binnengekomen tweet: ‘Ik krijg hier een bericht of die jongen in het midden Jim Glerum is.’ ‘Wat?! Zit jij al de hele tijd stiekem foto’s van ons het net op te slingeren?’ briest een aangedane JG. ‘Wie vraagt dat dan wel niet?’ ‘Ene RGFTW’, antwoordt Bert Brussen. ‘Toch niet dé RGFTW?’ stamelt StB. Volgens JS heeft Brussen met zijn getwitter de redactiestatuten geschonden. ‘Je twittert toch ook

D

e wreed afgekapte discussie brengt ons bij u, Jip Veentop. Uw naam is nog de beste grap in het stuk dat gaat over een gesprek tussen Jeroen Pauw, een verkrachte vrouw en een zedendeliquent. JS is allang blij dat het niet over De Wereld Draait Door gaat. U slaagt er wonderwel in om een verhaal met ingrediënten als ketens, vaginale verbrandingen en bestialiteit saai te maken. Aan het einde blijkt waar u naartoe wilt, u koesterde de wens dat de verkrachter ook Jeroen Pauw zou doodschieten (met wat?) zodat deze van uw buis zou verdwijnen. De clou ontgaat de jury volledig omdat er aan het voorlezen dan al een einde is gekomen. Bert Brussen merkt op dat Pauw & Witteman al weken voorbij is en laat zijn fantasieën over Thijs van de Brink de vrije loop, JV verbaast zich over het feit dat Johannes ook een synoniem voor penis schijnt te zijn en als de rode oortjes zijn weggetrokken wordt besloten om u 15 punten en een rape kit te geven. Probeert u de volgende keer iets te schrijven ná een zaadlozing?

D

e laatste dans is voor J.H. Hoogeveen. U mikt op niemand minder dan de koningin en we hopen oprecht dat u het er beter vanaf brengt dan die andere knakker. Dat is aan u wel toevertrouwd, want nog voordat u in de tweede versnelling zit beschrijft u hoe onze koningin de kroonprins met een voorbinddildo tussen de bips pakt. En dat niet alleen: de koningin geeft vrijwel zeker ooit seks gehad. De verhalen gaan, draagmoeder daargelaten, dat ze verschillende dochters heeft gebaard uit haar kut. StB verdenkt de koningin ervan dat ze ook uit de anus kan baren: ‘Het blijft wel de koningin natuurlijk.’ Antillianen zijn van nature koningshuisgezind en voor de zekerheid probeert OK de meeloper te paaien met wat spiegeltjes en kraaltjes. Als het verhaaltje uit is, wordt het volkslied gezongen en besloten om u een 10 te geven. In punten, welteverstaan.

119e JAARGANG No. 24/25

NAKOMERTJES Onno Duijvenbode – Uw stuk gaat over Jim Jansen, hoofdredacteur van studentenblad Folia. Een dankbaar onderwerp, vooral als je met je vingers zachtjes rond z’n kontgaatje kietelt. U verwijt hem dat hij niet kan schrijven, een chronisch gebrek aan humor heeft en een saaie lamlul is. Oftewel: u vertelt ons niets nieuws.

Het levert u 21 punten op.

Ben Hoving – Uw stuk levert u al na twee regels een duim op. U meent Mei Li Vos te moeten beledigen en dat gaat er bij StB niet in. ‘Zij gaat de PvdA anders mooi wel weer uit het slop trekken hoor.’

JV maakt een grapje over Arie Slob maar niemand reageert. ‘Zei je dat ook niet toen Ehsan Jami op een verkiesbare plek kwam te staan?’, antwoordt OK. StB wil niet meer luisteren. De rest van de voordracht houdt hij zijn vingers stevig in zijn oren. De overige redactieleden hadden zijn voorbeeld maar beter kunnen volgen, want uw stuk is geen moment interessant.

Wel is het de aanleiding voor JS, JV en JG om hun favoriete Mei Li-anekdotes te vertellen. Alle drie beginnen ze met: ‘Ik kwam Mei Li Vos een keer straalbezopen tegen op een borrel’. U krijgt 17 punten.

Barry Volmer – U heeft van de gelegenheid gebruik gemaakt om uw mening te geven over de existentialistische filosoof Soren Kierkegaard. U vindt zijn uitleg van het begrip synthese ‘niet meer van deze tijd’ en pleit voor herwaardering van Fichte’s meer dualistische invulling. ‘Tering, wat een kankermongool’, eindigt u uw stuk. JG veinst een oma die overleden

Bert Brussen twittert dat er een vieze meneer naar hem staat te kijken. geen foto’s uit de Trêveszaal?’ OK is overstuur en eist dat Bert Brussen haar huis verlaat. ‘Jij mag blijven hoor, Leon.’

‘Nee, ik moet weer eens op huis aan. Mijn auto staat helemaal bij het museumplein.’

‘Zal ik anders een snorder voor je bellen?’ biedt de meeloper vriendelijk aan. Maar Verdonschot is zijn collega al tot onderaan de trap gevolgd.

twee voorpootjes beetpakt. Het dansje dat volgt maakt wel duidelijk dat niemand voorlopig iets hoeft te vrezen.

is aan kanker en geeft u 0 punten. Dat brengt uw totaal op 11.

Marije Wester – Waarschijnlijk studeert u Engels, want uw stuk over Jort Kelder staat bol van de leenwoorden. Het is een fucking schande dat een bretelsdragend jongetje dat zelf tonnen per jaar binnensleept vooral bekend is van het stellen van zogenaamd kritische vragen aan highbrow Amsterdam over hun ongetwijfeld veel te dure shawls en pimpin’ auto’s. Ja, zo fancyen we er nog wel een paar, verder niets dan shame. 13 punten voor u.

Fouad Yacoubi – U verwijt in uw stuk Ahmed Aboutaleb Marokkanen een slechte naam te geven. Straks gelooft men nog dat alle mocro’s hun dikke lijf tegen beter in proberen te camoufleren met een iets te strak maatpak. Dat wij allemaal praten alsof we de woorden uit moeten spreken terwijl we twee koude bolletjes ijs in onze wangen houden. Echt. Geloof mij. Zo zijn we niet allemaal. Sommigen van ons stelen ook gewoon. Die conclusie levert u 23 punten op. Schrijft u er volgende keer ook een fatsoenlijk stuk boven?

De corveejury JS OK JV StB JG

Scorebord

De redactie De Jury: JS OK JV StB

JG LV Bert Brussen Raimon Pelikaan

‘E

n laat je hier nooit meer zien!’ gilt OK nog door de brievenbus richting Bert Brussen. ‘Of we laten de hond op je los,’ vult JS voor de zekerheid aan. Vanaf de straat is te zien hoe een gehurkte JV

M

aar wacht. Drie uur te laat komt u nog door, Marijn Sikken. U verdient eigenlijk diskwalificatie maar krijgt gratie omdat u het vriendinnetje bent van Hans Hogenkamp. Die hebben wij hoog zitten, vooral omdat hij een twintig jaar jongere vriendin heeft. Een kleine voorsprong voor u dus, die elke keer slinkt dat u het woord ‘kut’ gebruikt. Dat doet u zo excessief dat u zelfs moet vrezen onder Jordy Kassninck te eindigen. Wel kiest u het meest originele slachtoffer van de avond, HP/De Tijd columniste Fleur Jurgens. ‘Ja, wat een flutblaadje die HP,’ vinden revumannen Verdonschot en Brussen. ‘Zou ze betaald krijgen voor haar column?’ peinst JG op zijn beurt. De gastredacteur en zijn internetvriend wisselen behendig van onderwerp. Brussen:

4 JULI 2009 9

OK probeert Lotje terug te vouwen in zijn oorspronkelijke vorm.

1. Joubert Pignon

54

2.Hylke Dijkstra

47

3.G.V. Berg

46

4.Freek Basterman

39

5.Max Cramer

28

6.Jip Veentop

15

7.Marijn Sikken

14

8.J.H. Hoogeveen

10

9.Jordy Kassninck

8

119_24_propria_cures:standaardopmaak 2-7-09 22:58 Page 10

STUDENTENWEEKBLAD PROPRIA CURES

119e JAARGANG No. 24/25

4 JULI 2009 10

ST

PRAATJES VULLEN GEEN GAATJES

Vox Pop! Hoe gaan de sterren zich weren tegen de Mexicaanse griep?

Adam Curry, ambassadeur van het gekleurde brillenglas Alleen losers krijgen de griep en ik ben een winnaar.

Sinds ik met Micky ben, lig ik niet meer blowend op de bank, maar laat ik me gaan in de Supperclub, daar is Micky bedrijfsleider you know. Ik noem het overigens liever de ‘Upperclub’. Daar hebben mensen geen griep, maar hiv. Griep is voor losers, maar dat zei ik geloof ik al. Ik ga het hierbij laten nu, you’re wasting my time.

Michel Houellebecq, schrijver Ik blijf binnen, desnoods een hele zomer. Ik zit meestal binnen, dus die clochard van een Mexicaanse griep gaat mij niet uitroeien. Hoe minder contact met de medemens, hoe beter. Mooie kutjes hebben de vrouwen in Mexico trouwens, ik had er graag een paar bezeten deze vakantie. Nu zal ik het moeten doen met mijn pornobanden, maar ik deed het toch al een tijdje alleen maar op mijn pornobanden.

Zoetedag

T

oen ik klein was, kreeg ik vrijwel nooit snoep. Het waren de jaren zeventig en mijn moeder was van de gezonde school. Zo gezond dat ze een bruine boterham met honing eigenlijk al het toppunt van verwennerij vond. 's Middags bij de thee kregen mijn zusjes en ik steevast een scheepskoek; een gortdroge en keiharde beschuit waaraan een minimale hoeveelheid suiker was toegevoegd om het etiket ‘koek’ nog enigszins te rechtvaardigen.

D

at ging bij vriendinnetjes thuis wel anders. Daar stonden trommels en potten vol lolly’s, schuimpjes en spekjes op het aanrecht, waaruit je om half vier zomaar een handvol mocht pakken. Onze vriendschappen werden in belangrijke mate bepaald door de snoepomstandigheden. Zo ging mijn zusje graag spelen bij Barbara Smit, omdat daar op het dressoir een vissenkom stond die geheel gevuld was met kauwgomballen. Als Barbara even naar de wc was, probeerde mijn zusje zo geruisloos mogelijk een bal in haar broekzak te moffelen, totdat ze op heterdaad betrapt werd en in het vervolg alleen nog maar verlangend naar die vissenkom durfde te kijken. Kauwgom stond bovenaan de lijst van meest verboden snoep, op de voet gevolgd door de lolly. Dergelijke geneugten waren voor asocialen, net zoals shag roken en in het openbaar een warme Hemaworst eten.

Noraly Beyer, TV-persoonlijkheid Mijn grootmoeder heeft me wegwijs gemaakt in de wonderbaarlijke wereld van de kruidenmengsels en andere middeltjes. Toen ik een keer zwanger was van oom Harold heeft zij me met behulp van een kris weer kinderloos gemaakt. Sindsdien vertrouw ik al haar recepturen. Ik heb het opgezocht en voor het elixer tegen de Mexicaanse griep heb ik nu bijna alle ingrediënten in huis. Ik heb alleen nog schubben van de Indische zandboa nodig. Selamat siang!

Koningin Beatrix, vorstin Wanneer de Mexicaanse griep echt uitbreekt, verhuizen we met de familie naar Engeland. Vanaf daar zal ik alle landgenoten toespreken via Radio Oranje. Canada is misschien nog een beter toevluchtsoord. Maar het is belangrijk dat de rest van Nederland overgaat tot de orde van de dag.

We laten ons niet terroriseren door dergelijk natuurgeweld. Koninginnedag gaat volgend jaar, griep of niet, dus gewoon door.

Pepijn Lanen, intellectueel geweten van De Jeugd Van Tegenwoordig Als mensen mij vragen ‘mag ik het zout’, zeg ik ‘never’, als die griep naar Damsko komt zeg ik ‘aju met die flu’. Kanker.

Ik ga sowiesotjes bij een chick die ik laatst geregeld heb, die chick werkt kankerhard bij een apotheek, regelen dat ze naast alle andere vitamientjes die ze altijd voor me meebrengt, me ook wat stripjes tamifluffer toestopt.

Dan trakteer ik haar op een wrap en mogen onze maats ook komen en dan noem ik het een wrap-party.

De Kaaanker!

N

iet alleen speelden wij vanwege die kauwgomballen en lolly’s geregeld bij meisjes met wie we verder nauwelijks bevriend waren, we aten er ook graag tussen de middag een boterham.

Een witte boterham met hagelslag, vlokken of vruchtenhagel betekende in ons suikerloze universum een ongekende tractatie.

Toen ik een jaar of negen was, besloot mijn moeder het fenomeen ‘zoetedag’ in te voeren. Tante Els, een in Oud-Zuid woonachtige hippie, had haar uitgelegd hoe in tout Amsterdam kinderen uitsluitend nog op zaterdag mochten snoepen.

Doordeweek werd alle snoep opgespaard in een grote pot, waarna er op zaterdag naar hartelust gesnoept mocht worden. Mijn nichtjes werden al enkele maanden onderworpen aan dit regime en vonden het volgens tante Els zelf ook een geweldige vondst. Enthousiast geworden door dit grootstedelijke voorbeeld wees mijn moeder een trommeltje aan waarin we voortaan ‘al ons snoep’ mochten deponeren. Niet alleen die paar koekjes die we doordeweek thuis kregen verdwenen in die trommel, maar ook de tractaties die op school werden uitgedeeld en de ulevellen die we een enkele keer kregen toegestopt door onze hoogbejaarde buurvrouw als we haar de krant brachten.

Deze trommel, die strategisch in het zicht maar buiten ons bereik werd neergezet in een kast in de woonkamer, vormde voor ons een ware Tantaluskwelling. De hele week dacht ik koortsachtig na over wat ik zou kiezen als het eindelijk weer zaterdag was. Qua totaalconsumptie gingen we er met de introductie van de zoetedag trouwens op achteruit, want het was nu ook weer niet de bedoeling dat we die trommel op zaterdag zomaar leeg zouden eten. Dan zouden we, gewend als we waren aan een suikerloos bestaan, misselijk kunnen worden. Zo werd snoep dankzij zoetedag een nog grotere obsessie waar de hele week om leek te draaien.

M

et mijn zakgeld, dat een schamel kwartje per week bedroeg, kocht ik bij de sigarenboer op weg naar school een schuimblok, een zakje zwartwit, een chocolollie of een dropsleutel. Die kostten allemaal een dubbeltje per stuk en het was moeilijk kiezen. De sigarenboer was geen kindervriend en zijn geduld werd tot het uiterste beproefd door ons eindeloze dralen voor de stopflessen in zijn krap bemeten zaakje. Uiteindelijk keek hij zo woest als we met z’n drieen binnenschuifelden om gezamenlijk een kwartje te besteden dat we niet langer naarbinnen durfden en waren aangewezen op andere dealers.

‘ h

D k

B d

T

V

O

ok toen zoetedag na enige tijd weer werd afgeschaft, bleef ik geobsedeerd door de gedachte aan snoep. Dat bleef zo toen ik naar de middelbare school ging. Hoewel ik daar ook de genoegens van bessen-jus en pisang-ambon ontdekte, en van de Marlboro’s gaandeweg overstapte op pakjes Drum, bleef snoep mijn belangrijkste verslaving. Ik keek dan ook verwachtingsvol uit naar het moment waarop ik het huis uit ging en eindelijk ongestraft kon gaan inkopen. Het kastje dat ik in mijn eerste studentenkamer voor mijn voorraad gebruikte, stond algauw bekend als ‘Katja’s kastje’ en heeft tot op de dag van vandaag een mythische status onder oudstudiegenoten.

T

ot mijn schaamte moet ik bekennen dat er dertig jaar na de introductie van zoetedag bar weinig is veranderd.

Alleen strikte discipline behoedt mij ervoor de godganse dag door te snoepen.

En zelfs die discipline is betrekkelijk, want ik vrees dat ik voor een veertiger beschamende hoeveelheden snoep naarbinnen werk. Mijn eigen kinderen vormen een geweldige dekmantel voor het in stand houden van een flinke voorraad waarvan ik zelf verreweg het grootste deel opeet.

Met roken ben ik al jaren gestopt en ook alcohol vormt geen enkele verlteiding voor me. Mijn voedingspatroon is buitengewoon verantwoord, met weinig vlees, verantwoorde vis, roggebrood, linzen en sla uit eigen tuin. Maar nooit is het me gelukt af te komen van mijn snoepverslaving. Nog steeds kan ik overvallen worden door een intens verlangen naar kaneelstokjes, mintnopjes, trekdrop, salmiaklolly’s, spekjes of bananenschuimpjes. Misschien moet ik een voorbeeld nemen aan mijn oma, die drieennegentig werd op een dieet van witte wijn, zwarte thee en bonbons. Elke keer als ik naar de kast loop om een greep uit mijn voorraad te doen, hoor ik haar opgewekt zeggen: ‘Zo, even een zoeterdje,’ en dan vind ik weer dat ik het volkomen verdiend heb.

Katja de Bruin Katja de Bruin was jarenlang de vrouw achter VPRO’s Achterwerk. Onlangs verscheen haar boek ‘Varkensliefde’

D

D d

T

V

‘ e

R g

N o

‘ k

Z

D p

V b

E z h

V m

S w

W b G

Z k b

09 10

119_24_propria_cures:standaardopmaak 2-7-09 22:58 Page 11

STUDENTENWEEKBLAD PROPRIA CURES

Wijverij

ren ond van teeeen nog

weer bseDat bare geamro’s um, rslasvol huis gaan erste geKatvan oud-

nnen uctie erd. j erpen. lijk, iger aarvorhet raad otste

ook ding buiinig ood, oit is mijn ik verpjes, baeen driewitte keer p uit opdje,’ men

ruin

uw s

4 JULI 2009 11

JV STAAT ZIJN MANNETJE

g

mel ht ik hool een ostk en boer duld ons n in elijk ieen een nger we-

119e JAARGANG No. 24/25

W

ij is de nieuwste roman van Elvis Peeters. Een goedgekozen titel, want wij gaat over een groep. Een titel als Ik zou de roman tekort doen. Op de voorkant van het werk is, bij wijze van marketingtruc, een sticker geplakt: Waarschuwing, expliciete roman. De sticker zit net iets te hoog. Vier centimeter lager had ie moeten zitten, over de breedte van alle bladzijden heen geplakt, zodat de inhoud van Wij een klein geheimpje tussen uitgever en schrijver had kunnen blijven.

*** ‘Ik hou van klein leed. Zodra ik ergens een dikke jongen zie staan, breekt mijn hart al.’

Durft u er op uw rafting-en-outdoor-climbing-expeditie ook nooit voor uit te komen dat u een reisverzekering heeft afgesloten?

Bij het zien van de blonde jongen met de roze trui kon hij niet meer aan iets anders denken dan glacé’s.

Treurig: een veertigjarige vrouw op muziekles, op een muziekschool.

Voelt bij u de was ook altijd schoner als hij nog nat is?

Dat Verkade-gevoel, heeft u dat ook nooit gehad?

De oosterse ervaring die het pakje Conimex beloofde werd teniet gedaan door de aanblik van haar man.

Tegeltjeswijsheid: bij de koffieautomaat staat men nooit alleen.

Vindt u ook dat Martinus Nijhoff eigenlijk 's lands eerste rapper was?

‘Ja, uw auto heeft natte banden’ zei de automonteur, en eventjes voelde Jennifer zich helemaal op haar plaats.

Restauranttip: bij gewervelde dieren kluiven, bij dieren met een exoskelet, zuigen.

Na deze diepe belediging kon hij alleen nog maar reageren met een moeizaam onderdrukte ‘grnf’.

‘We leven in een dictatuur, alleen merken we er niets van’ en andere gesprekken bij de haringboer.

Zomerzon: een extra excuus om de gordijnen dicht te houden.

Doet één goede liefdesscène van Hemingway u ook meer dan de hardste porno?

Vindt u het ook zo jammer dat buideltasjes echt niet meer kunnen, omdat ze op bepaalde momenten toch zo verdraaid handig zijn?

Een perfecte avond met goede wijn, een uitmuntende selectie kaasjes, de Kreuzersonata van Beethoven op de stereo, en twee vadsige hoeren die je lul tussen hun tieten stoppen.

Vond u Cato ook zo irritant toen hij elke keer weer zijn toespraken eindigde met 'ceterum censeo Carthaginem esse delenbla bla bla'.

Spekkoek: het Indonesische dessert waarvan je altijd dacht dat het Nederlands was.

Wanneer heeft u voor het laatst een paar mooie bladeren gedroogd voor uw herbarium? En welk boek gebruikte u? Toch niet de Verzamelde Sprookjes van de Gebroeders Grimm?

Zodra ze de catheter in zijn plasbuis aanbrachten was Gerri er niet meer zo zeker van dat het wel zo goed was dat de medische wetenschap het niveau van bloedzuigers en aderlatingen ontstegen was. ***

D

e groep van Peeters bestaat uit een stuk of zeven jongeren. ‘Jongeren van deze tijd’, zou een gewillige recensent zeggen. Niet omdat de roman daar ook echt over gaat, maar omdat het de roman en daarmee de recensie een stuk aantrekkelijker maakt. Eén iPodje ergens op pagina 123 is genoeg om de roman over ‘eigentijdse pubers’ (de Volkskrant) of ‘de wereld van vandaag’ (Het Parool) te laten gaan. Het zijn mooie eufemismen voor een boek dat niet meer is dan een aaneenschakeling van ranzige fragmenten. Fragmenten waarover Matthijs van Nieuwkerk zei: ‘ik gooide dit boek een keer of vier door de kamer heen’, al was dat waarschijnlijk tijdens het kijken van De zomer draait door.

M

et leuzen als ‘wij waren vrij’ en ‘de wereld lag aan onze voeten’ neukt de groep jongeren ze de wereld in. En wie denkt vrij te zijn, doet rare dingen.‘Karl smeerde met een blote vinger olijfolie aan het spleetje, we knipten ook wat plukken haar weg. Daarna goten we olijfolie over onze lullen. Druipend gingen we onze gang. Alleen Thomas was klaargekomen. Hij had de kat het diepst geraakt. Hij wierp de zak in het kanaal.’

Het is van een stuitende smerigheid, het woord ‘spleetje’ wanneer het niet gebruikt wordt om de lucht tussen je tanden aan te duiden. Maar het favoriete spel van de groep is toch wel dat waarbij een voorwerp in de mond, vagina of anus van een van hen wordt gestopt en hij of zij mag raden of het om een aansteker, een chocoladereep, een rietje (‘soms bliezen we erin’), schroevendraaiers, hondenbrokken, een iPod dan wel een fietspomp gaat. ‘Sommige meisjes raadden opzettelijk fout om het langer te laten duren.’ Ja, als de autoshuffle van je iPod bij het binnengaan van je anus toevallig een goed nummer afspeelt zeker.

Er is natuurlijk niets mis met verhalen over fietspompen in anussen. Ik hoor wel eens zeggen dat er in moderne literatuur te weinig fietspompen in anussen verdwijnen. Vroeger, ja vroeger, toen kon er nog geen fietspomp in een anus verdwijnen of er moest betekenis aan gehecht worden, maar bij Peeters is betekenis ver te zoeken. Wij kan dan ook alleen samengevat worden als een aaneenschakeling van ranzigheid: dan weer laat de groep de schaamlippen van een van de groepsleden piercen door een wesp, dan overlijdt er een wanneer een ijspegel in haar vagina gestopt wordt, niet veel later worden de letters HOER in de buik van een door de drank bewusteloos geraakt meisje gekerfd. Met een draad waarop geplast is wordt de wond vuilgemaakt, zodat deze niet snel zal helen. De scènes waarin een man overgehaald wordt van een elektriciteitsmast te springen en waarin een miskraam opgewekt wordt door middel van een honkbalknuppel, zal ik achterwege laten.

H

et zijn allemaal verhalen die ooit eens de krant hebben gehaald die Peeters nu achter elkaar zet en door één groep jongeren laat uitvoeren. Zo kan één hoofdpersoon ook Polen binnenvallen, de Gaykrant oprichten, een maanlanding maken, de winnende goal in de finale van ‘88 scoren én een middel tegen zweetvoeten uitvinden. Allemaal even spectaculair, maar een verhaal heb je er nog niet mee. Een echt verhaal wordt Wij dan ook niet. Als Peeters niet kan teren op het krantennieuws en zelf iets aan het verhaal toe moet voegen, gaat het mis. Zo probeert hij van de voornaamste verteller een intellectueel te maken. Peeters’ denkwijze: als ik de hoofdpersoon om de bladzijde het werk van een filosoof laat lezen, dan is hij een intellectueel. En zo leest de hoofdpersoon, een jaar of 16, in de 171 bladzijden onder andere Zizek, Finkielkraut, Rimbaud, Popper, Sartre, Saramago, Kant, Cioran, Flaubert en Kafka. Ongeacht of hij de bladzijde daartussen een fietspomp rectaal getoucheerd heeft. Je mag nog hopen dat Rimbaud en Popper niet als woordgrap zijn bedoeld. Nog zo’n voorbeeld van Peeters’ denkwijze: het verhaal gaat over pubers, dus moet ik af en toe laten zien dat ik weet waar jongeren zich mee bezighouden. Gevolg: een van de groepsleden mag, nadat haar met wespensteken bewerkte vagina geneukt is, nog even snel een breezer wegdrinken. En hier blijkt dat Peeters zich niet zo goed heeft verdiept in de ‘jongeren van deze tijd’: die breezers moet je ze natuurlijk geven vóórdat je ze verkracht.

E

n zo is Wij niet meer dan een serie opsommingen van gruwelijkheden zonder spanningsboog. Met een voorspelbaar einde bovendien: de groep groeit uit elkaar en iedereen gaat op eigen houtje verder. De één gaat door met een prostitutiebedrijfje, de ander besluit haar foetussen als kunst te gaan verkopen en zo doet iedereen iets, wat jongeren ‘van deze tijd’ nu eenmaal doen.

JV

119_24_propria_cures:standaardopmaak 2-7-09 22:58 Page 12

STUDENTENWEEKBLAD PROPRIA CURES

Vox Pop!

119e JAARGANG No. 24/25

4 JULI 2009 12

Doe mij maar een borderliner

Vorige week overleed op mysterieuze wijze (overdosis) popicoon Michael Jackson (11). PC vroeg de Nederlander om een reactie.

Ik wil een meisje Een meisje dat meer drinkt dan mijn vrienden En voor het slapen gaan Met het braaksel rond haar mond Vraagt Of ze nog steeds mijn prinsesje is

Rob de Nijs, zanger

Ik wil een meisje Dat als je eventjes niet oplet Abortus pleegt En zegt dat als een foetus in een breinaald Zijn meerdere erkent Het waarschijnlijk toch Een sukkel was geworden

De King of Pop dood? Nee hoor, ik leef nog gewoon.

Volgend weekend bijvoorbeeld sta ik in café ’t Huuske in Bavel. En ik kan je vertellen, het dak zal eraf gaan in Bavel hoor. Kaartjes zijn te koop achter de bar, maar je kan me natuurlijk ook altijd even bellen: 06-53324641.

Geert Wilders, leider Blijkbaar leven we in een klimaat waarin popsterren zomaar dood neer kunnen vallen, mevrouw de voorzitter. En ik zeg u één ding: het is werkelijk een schande.

Wij, Nederlanders, hebben een idool verloren en dat allemaal door het laffe gedrag van dit pseudo-kabinet bestaande uit, en ik zeg het maar voorzitter, koranchristenen. Het wordt hoog tijd dat dit stelletje linkse lafbekken eens goed de oren afge-.. eh.. gewassen wordt.

Pieter Broertjes, hoofdredacteur Volkskrant Michael en ik waren goede vrienden. De maandag voor zijn dood sprak ik hem nog, ik zat aan de rand van zijn bed, en vroeg hem hoe het ging. We praatten over vroeger en over de tijd die we samen gehad hadden, niet wetend dat aan onze zielsverwantschap zo snel daarna een einde zou komen. Aan een half woord hadden Michael en ik genoeg. Great minds think alike. De Volkskrant gunt Michael zeker het waardige dat zo’n man, zo’n vriend, verdient. Gratis, dat wel natuurlijk.

Maar wilt u me nu excuseren? Ik moet nog een grafrede schrijven voor mijn grote vriendin Farrah Fawcett.

Ik wil een meisje Dat tijdens Lion King naar Simba schreeuwt Dat het een homo is En even later Huilt Om zoveel onrecht Ik wil een meisje Dat voor haar verjaardag Een otter wil Met een strikje eromheen En als ze dan een katje krijgt Naar boven rent En vanaf de vliering roept dat ik dood ben voor haar Maar de volgende dag Weer naast me ligt En zegt dat het haar spijt Dat ze 's nachts Het poesje Heeft gewurgd

StB Karl Noten, aerobics-icoon De dood van Jackson heeft me diep geraakt. Al jaren was hij een groot voorbeeld voor me. Die passie, die beleving die hij erin stopte. Michael Jackson werd er helemaal één mee. Geweldig zoals hij dat elke keer wist klaar te spelen. En ik vond zijn liedjes ook best leuk.

Jomanda, medium Jomanda: Cardiac arrest, cardiac arrest, tututu. Al tijden zag ik dat Jackson uit balans was. Hij belde mij onlangs nog, de dokters hadden huidkanker bij hem gediagnosticeerd. Ik heb hem toen een kop kamillethee en twee stuks fruit toegestuurd. Blijkbaar hebben die zijn adres nooit bereikt. Maar eigenlijk mag ik dit helemaal niet zeggen, ‘het’ wil dat ik de komende maand niet praat.

Nico van Ulf, belastingbetaler Ik heb nachten niet kunnen slapen. Ik zit helemaal stuk zeg maar. Met het gezin zouden we van het weekend met de caravan vertrekken naar Zuid-Frankrijk, maar dat hebben we voorlopig even op een lange baan gegooid. Michael Jackson was een grote held voor mij en Connie. Dat ene nummer, god hoe heet het ook alweer, ja, dat My Way, dat hebben we nog gedraaid op ons huwelijk. Vijfentwintig jaar geleden alweer. Zevenentwintig? O, zevenentwintig. Kippenvel. Elke keer weer.

ST

P

De Zw ric win

STUDENTENWEEKBLAD PROPRIA CURES

119e JAARGANG No. 24/25

4 JULI 2009 13

PC’S ZOMERDECLARATIESPEL De caravan staat al op de oprit, maar u heeft nog geen idee hoe u zich die acht lange uren richting de zon gaat vermaken.

Zweedse puzzels kennen voor u geen geheimen meer, van uw vrouw mag u geen luisterboeken opzetten en uw dealer is al richting Ibiza. Geen nood! Met PC’s grote zomerdeclaratiespel bent u uren zoet. Vind het juiste bonnetje bij elke regent en win een tweedehands zonnebril van Rayban.

A

Declaraties week 17 3x Double Whopper menu 6x Chicken McNuggets (20) Ab King Pro 4x Big Tasty met Bacon 3x Chicken Bucket (12) 2x Quarter Pounder menu 14x Extra fritessaus Medium Salademenu (met cola)

B

Declaraties 27 juni, 21:00 - 03:45

6,60 72,60 119,95 9,20 53,85 11,90 3,50 4,95

3 flessen Rosé (JP Chenet) 2 pitchers bier 18,5 Bloody Maries 4 bodyshots Audi A8

9,23,80 168,40 16,95.000

1 C Declaraties juni 2x Kaartje EO jongerendag (eBay) 90,00 4x Zetel van de PvdA 20,00 Verjaardagscadeautje Katja - Christine le Duc 120,00

3 Declaraties september 2008/juni 2009 Lidmaatschap Eddy Terstall Spindoctor Mariëtte Hamer Spindoctor Jacqueline Kramer Overnachting hotel Parijs Videocamera Samsung SMX-F30 Adjiedj Bakas

5

F

E

120,00 140.000,00 140.000,00 420,00 199,00 40.000,00

2

Declaraties september 2008/juni 2009 Reis Kenia ivm aidsbestrijding Waterputproject Sudan (retourtje) Project ‘save our beaches’ Gran Canaria Inventarisatie ontwikkelingshulp Mallorca (4 personen) Tekentang

6 Declaraties maart 2009 (voorjaarsschoonmaak)

Antwoorden: 1C - 2A - 3E - 4F - 5B - 6D

09 12

119_24_propria_cures:standaardopmaak 2-7-09 22:58 Page 13

Swiffer 2 x Vanish Oxi Action Kalkreiniger Cillit Bang 4 x Robijn Stralend Wit 5 x Dreft (limoen) Huur Frans dienstmeisjeskostuum

10,14,90 2,8,50 18,60 16,35,-

D 4

1220,00 1423,10 2300,50 10.530,80 1,95

119_24_propria_cures:standaardopmaak 2-7-09 22:58 Page 14

STUDENTENWEEKBLAD PROPRIA CURES

119e JAARGANG No. 24/25

JS DOET EEN DUBBELE SCHAAR

Schrijftafelvoetbal A

ls je een ongelooflijke hekel aan sport hebt, dan kun je daar natuurlijk gewoon voor uitkomen. Je kunt de Champions League-finale luid zuchtend afzetten en zo’n heerlijk Zweeds kwaliteitsdrama van Ingmar Bergman in je dvd-speler stoppen. Of als het gejuich van de buren in hun feesttent je teveel wordt, dan draai je de volumeknop van je B&O net wat hoger, zodat ze overstemd worden door een lekker stukkie Mahler – koper, het liefst veel koper. Bij de Volkskrant hebben ze ook een grondige hekel aan sport, en als je kijkt naar de oplossing die ze hebben gevonden, dan zit het blijkbaar erg diep. De Volkskrant heeft de Utrechtse stadsdichter Ingmar Heytze ingezet als sportcolumnist. Een grotere middelvinger kun je haast niet opsteken.

On another note, zou Heytze vernoemd zijn naar die Zweedse cineast, of naar het IKEA-bed waarin hij te vroeg ter wereld kwam?

M

aargoed, een middelvinger dus.

Want om welke andere reden zet je iemand op de sportpagina, die met zijn kromme ruggetje altijd als laatste gekozen werd met gym? Mij ga je niet vertellen dat Ingmar tijdens het potje voetbal in de pauze ooit een andere rol heeft gekregen dan die van doelpaal. Ingmar zelf gaat je dat trouwens ook niet vertellen, want in zijn columns schrijft hij zijn verloren jeugd nog maar eens van zich af: ‘Maar welke arena ik tot nu toe ook betrad, ik maak er al sinds het prille begin zo goed als niets klaar. Een bevriende aannemer, met wie ik voetbalde toen we een jaar of acht waren, mag graag memoreren dat ik vooral goed was in de bal recht omhoog schoppen, om daarna zonder succes te gaan staan kijken waar hij gebleven was.’

Ik zie het wel voor me. De jonge Heytze, toen al met die vaalbleke huid, dat wat ongezonde gezicht alsof er al jaren geen zon meer op heeft geschenen. Zo’n jongen die de broodkorstjes niet weg krijgt en dat dagelijkse gevecht met zijn lunchpakket al competitie genoeg vindt. Daar staat hij dan, op het voetbalveld mijmerend over een nieuw puntdichtje terwijl een leren voetbal op een centimeter na zijn hoofd mist. Pas als iedereen begint te lachen heeft hij het door, of eigenlijk zelfs dan niet. Ingmar voelt dat er iets is, maar wat er is dat weet hij niet. Waarmee hij, toch nog dankzij de sport die hij uiteindelijk zo haat, een onderwerp heeft voor alweer een gedicht.

Als ik later groot word dan pak ik ze terug, dacht hij op zijn zolderkamer, tussen de boeken en zijn muizenkooitje. De jongens die hem na een sliding aan de okselharen omhoog trokken en tijdens het afdouchen hun goudgele straal lieten kletteren tegen de dunne beentjes van

M

et een knalrode kop van de inspanning zit Nico Dijkshoorn achter zijn laptop. Door de werkkamer van zijn rijtjeshuis in Amstelveen gonst de muziek van het zoveelste hippe bandje.

Vier sterren in de OOR! Mooi vindt Nico de muziek van het hippe bandje niet, maar oud en versleten gevonden worden vindt Nico nog erger. Hij heeft al zoveel tijd verspild in de bibliotheek, waar hij dag in dag uit stapels boeken langs een bliepje haalde.

Even doorbijten dus maar.

Nico verplaatst zijn gedachten van de muziek naar het lege scherm van zijn laptop. Hij moet een stukje schrijven.

Het onderwerp weet hij al. 'Vroeger'.

Nico gaat een stukje over vroeger schrijven en over hoe alles toen beter was. Nu alleen nog een kapstok vinden. Zal hij over de veters in de voetbalschoenen van Sjaak Swart schrijven, die Sjaak zelf moest betalen? Ha, kom daar nu nog maar eens om, met die verwende voetballers van tegenwoordig. Of zal hij

Heytze. Of hem met z’n allen stonden uit te lachen als hij weer eens voorover van de bok was geflikkerd.

En nu is het moment daar voor Ingmar om ze terug te pakken, en dat doet hij op de manier waarop hij ze het beste aankan, met de pen. Door de paar pagina’s in de Volkskrant die nog een beetje te doen zijn te verpesten met zijn columns.

Ingmar Heytze: 'Hebben jullie em door jongens? Voetbal? Muurtje?

Gelukkig krijgt hij daarvoor alle kans, want sport, tja, dat is toch iets waarover je op de redactie maar beter niet kan beginnen bij de koffieautomaat. Een stevige okkernoot van Pieter Broertjes kun je krijgen.

Ergens had ik er ook wel bij willen zijn, die redactievergadering waarop besloten werd een sportcolumn aan Ingmar Heytze toe te wijzen.

Hoofdredacteur Pieter Broertjes: ‘We hebben een nieuwe sportcolumnist nodig.’

Onderknuppel van de sportredactie: ‘Ja, laten we een oud international vragen, iemand die alle sporters bij hun voornaam kent. Of wat denk je van Foppe de Haan?’

Pieter Broertjes: ‘Nee, ik heb een veel beter idee, we vragen die Utrechtse stadsdichter. De auteur van meesterwerken als Aan de bruid, Over rozen en Elders in de Wereld. Prachtwerkjes, wat zeg ik, juweeltjes. Ja, we vragen Ingmar Heytze!’

Onderknuppel van de sportredactie: ‘Huh, maar waarom dan?’

Pieter Broertjes: ‘Omdat wij de Volkskrant zijn. En wij haten sport.’

A

ls ik de naam ‘Ingmar Heytze’ tegenkom, dan moet ik altijd even terugdenken aan een ontmoeting die ik had met Tommy Wieringa. Het zal ergens in 2000 zijn geweest en Tommy had in de Volkskrant – waar anders - een dubbelinterview gegeven met de Utrechtse stadspoëet. Een week later las Tommy met de redactie van Propria Cures voor op sociëteit Lanx in Amsterdam, waar ik in die tijd lid was. Na afloop van zijn optreden dronk hij een biertje aan de bar. Ik was toch wat teleurgesteld in deze man, die als één van de eersten vroegtijdige kaalheid sexy wist te maken. Voor Propria Cures schrijven, met een redactie die in die jaren de gewoonte had Ingmar compleet af te drogen, maar ondertussen wel een interviewtje met hem meesnaaien. Ik stapte op Tommy af en vroeg om verantwoording.

Wieringa keek mij eerst een tijdje aan, niet om naar woorden te zoeken, maar gewoon omdat Tommy dat doet. Mensen een tijdje aankijken en ondertussen lekker niks zeggen. Toen, na wat misschien wel een halve minuut was, antwoordde hij: ‘Ach ja, Ingmar. Ingmar die drinkt kruidenthee.’ Wieringa keek me nog een tijdje aan en nam toen een slok van zijn bier. Ingmar die drinkt dus kruidenthee.

Ja, daarmee was alles wel zo’n beetje gezegd. Of nee, daar had alles mee gezegd moeten zijn. Maar het werd nog erger.

Ingmar drinkt niet alleen meer kruidenthee, inmiddels schrijft hij ook nog eens een wekelijkse sportcolum. Columns die met elkaar gemeen hebben dat Heytze geen moeite doet te verbergen dat hij net zoveel van sport weet als een feministe zonder kabelaansluiting. En het daarom maar over zichzelf laat gaan – zijn favoriete onderwerp. Over de miljoenentransfer van Cristiano Ronaldo: ‘Toch geloof ik dat spelers wel te koop zijn, maar de chemie tussen die spelers, het ongrijpbare element dat een team onderscheidt van een verzameling spelers,

WINNAAR PC-ONTHOOFTPRIJSVRAAG 2009 schrijven over Rinus Michels die een keer een voetbal opat omdat hij dacht dat het een biefstuk was? Om in vorm te komen schrijft Nico snel een gedicht, een gedicht dat hij later die avond voor zal lezen op de televisie in De Wereld Draait Door: Het Ego Van Matthijs Is zo Groot Als We Het Vangen en Doden en Opbakken

Kunnen We Er een Jaar Van Eten In Deze Tijden Van Crisis Succes verzekerd. Zelfs Matthijs zal lachen, weet Nico. Matthijs beseft als geen ander hoe dol de Nederlander is op beroemdheden met zelfspot. Zelfspot tonen kan wonderen doen voor je bankrekening.

4 JULI 2009 14

niet. Dat komt vermoedelijk doordat ik geen verstand van geld heb. Er gaan dagen voorbij dat ik mijzelf niet terugverdien.’ Het is een omhaal waar zelfs Ronaldo met verbazing naar zou kijken.

En jezelf in een column over Valentino Rossi al in de eerste alinea een hoofdrol geven, het lijkt onmogelijk. Maar dat is het niet, niet voor Ingmar Heytze. Hij doet het gewoon: ´Iedere gewone sterveling heeft recht op één ridicule claim to fame. De mijne is dat ik jarig ben op 16 februari en daarmee dezelfde geboortedag heb als Valentino Rossi, die dit weekend zijn 100ste Grand Prix won op de TT in Assen.´

H

oe lang dat ding er al in staat, ik zou het niet weten. Eigenlijk ontdekte ik het ook meer bij toeval. Dat ging zo: wat gedachteloos bladerde ik door de Volkskrant, met een zomerzonnetje op het hoofd. Tot ik halverwege een beetje in de war raakte, wat was er tijdens mijn maanden in het buitenland gebeurd met deze krant? Van een verslag over een zinderende wedstrijd in het vrouwentennis belandde ik zomaar in een bespiegeling over het Holland Festival. De Nederlandse Opera tegen Les Ballets Russes: 1-0, na een zinderende strafschop van de één of andere nicht in een maillot.

Ik bladerde de bijlage nog eens door, en zag toen de naam Heytze op de sportpagina staan. Een wat opmerkelijke vermenging van sport en kunst – Kunst! En na het nog eens rustig bestudeerd te hebben werd mij duidelijk hoe het zat. De sportbijlage liep al na krap anderhalve pagina over in de kunstbijlage, en om de afkeer van sport nog wat kracht bij te zetten was Ingmar Heytze er bijgehaald.

De enige sportjournalist van Nederland die het voor elkaar krijgt een column over de rentree van Raymond Sluiter uiteindelijk over Ingmar Heytze te laten gaan. Je moet wel heel goed je best doen om in een stuk van nog geen 500 woorden over Sluiter 18 keer het woord ‘ik’ te gebruiken, en ook nog eens af te sluiten met een hartverscheurde jankpartij over je eigen doffe ellende: ‘Binnen drie minuten voert mijn totale gebrek aan doorzettingsvermogen een verbeten gevecht met mijn astmatisch piepende gebrek aan conditie en mijn protesterende gewrichten. Ten slotte wint de zwaartekracht. Mijn sportcarrière zou kunnen worden samengevat als een verzameling steeds slechter gelukte comebacks. Ik weet alleen niet waarnaar’.

Ik zou het antwoord ook niet weten.

Tommy?

JS

noemt Mart Smeets een keer. Dat zal hem leren niet om Nico te lachen.

Terwijl de cd van het hippe bandje afgelopen is, gaat Nico even op zijn schrijversbankje liggen. Net zo één als Harry Mulisch heeft. Dat heeft Nico eens gezien in een tijdschrift. Zelf staat Nico de laatste tijd ook vaak in tijdschriften. Hij schrijft stukken en geeft interviews af.

Daar is Nico trots op. Hij vindt het leuk om eindelijk erkenning te krijgen voor zijn schrijverschap. Nico pakt één van de tijdschriften en scheurt het interview met hemzelf eruit. De rest van het tijdschrift gooit hij in een hoek. Één voor één legt hij de blaadjes over zijn lichaam. Een deken van zijn eigen zinnen bedekt hem. Dan valt Nico Dijkshoorn in een tevreden slaap. Hij slaapt alsof hij weer vier jaar oud is.

Joubert Pignon

S

nel tikt Nico zijn column af. Iets over vroeger, een overdrijvinkje er in, een vergelijking met het hier en nu en hij

ST

ST

A

H

Wa kw Sur vol mak

E

allem waa klei geno sen leun altij te ze som de b Beh pad lang ring wan mijd Beu op s twij buu

E

zoon was Nu zwa scha moe de w zwa touw re k dat voo toen larm ke k ‘em ‘ala legd zich gedr den larm

119_24_propria_cures:standaardopmaak 2-7-09 22:58 Page 15

09 14

at ik daverRo. tino drol at is Hij rvem to p 16 ortedit n op

zou te ik wat lkshet e in mijn met een tenegeNeRushop llot. r, en tpaver! En hebDe alve m de ij te aald. land umn uitaten doen oork’ te iten over mioorecht brek geartennen ling . Ik ten.

JS

STUDENTENWEEKBLAD PROPRIA CURES

et was niet alsof ze er altijd over zat te klagen. Mevrouw Schrödermeier voelde zich alleen soms wat ongemakkelijk op straat. ’t Was ook allemaal zo anders geworden. Toen de Indiëgangers terugkwamen, had je daar helemaal geen last van. Maar nu, al die Turken en Surinamers en al die andere soorten mensen die ze op school nog bij volkenkunde hadden behandeld, daar voelde ze zich niet helemaal gemakkelijk bij.

haar meestal tot halfweg vergezelde.

Eindelijk kon ze weer zorgeloos lopen.

Ze passeerde een paar jongens, en ook al voelde ze spanning, echt bang was ze niet. Het was de spanning van bij een leeuwenkooi staan, en de tralies wegdenken. Bij elke aangename huivering ging haar hand naar haar borst, en voelde ze het apparaatje, dat haar midden op straat een onzichtbare bescherming bood.

Nog vier blokken van haar huis af. Op de verste straathoek was een groepje wel erg luidruchtig aan het doen. Ze besteedden geen aandacht aan haar, maar leken zich te richten op twee donkere jongens die een paar meter van hen afstonden. Ze begreep niet precies wat ze zeiden, maar er werd heen en weer geschreeuwd en één van hen kreeg zo’n harde duw dat hij viel.

E

M

STIL! OPA VERTELT

Alarmoe

H

n als ze dan ’s avonds terugkwam van de Rotary, dan stonden ze daar allemaal op straat, precies op de weg waar ze langs moest. Het was maar een klein eindje, en toch keek ze er altijd tegenop. Vroeger stonden er ook wel mensen buiten op te praten, tegen het hek geleund, en als er geen hek was, dan was er altijd wel ergens een paaltje. Toen maakte ze nog een praatje op de terugweg, die soms uren kon duren. Over de mensen in de buurt, of bekende mensen uit de stad.

Behalve met gekke Piet van het Beukenpad, daar liep ze altijd zo snel mogelijk langs. Maar dat was toen een uitzondering, en nu leek het wel alsof ze bij haar wandeling alleen nog maar aan het vermijden was. Net zoals bij Pietje van het Beukenpad kon ze de jongens die hier nu op straat stonden niet verstaan. Ze betwijfelde ook of het nog steeds over de buurtnieuwsjes ging.

E

n ze had er geeneens over geklaagd.

Ja, ze had het wel gezegd, tegen haar zoon, maar alleen maar omdat het zo was. Ze bedoelde er verder niets mee.

Nu zat ze aan tafel, met voor haar een zwarte hanger, die ze met de grote naaischaar uit zijn plastic verpakking had moeten knippen. Haar zoon had haar nog de werking ervan uitgelegd. Je kon de zwarte hanger met het bijgeleverde touwtje om je nek hangen (en mijn andere kettingen dan, had ze nog gezegd), en dat hoefde ze nooit meer bang te zijn voor ‘dat tuig’. Haar zoon liep rood aan toen hij dat woord uitsprak. De PersonAlarm, Personal Alarm System. Twee dikke knoppen, verder niets. Eentje voor ‘emergency call’, een andere voor ‘alarm call’. Hij had het allemaal uitgelegd, en ook laten zien. Hij had erg voorzichtig gedaan, en de knopjes net niet ingedrukt. In ieder geval, had ze onthouden, stonden de mensen van PersonAlarm voor haar klaar, zodra ze één van

die knopjes indrukte. Dan zouden zij de politie waarschuwen, of zelfs misschien een van hun eigen mannetjes langssturen om polshoogte te nemen. Ze wist niet hoe zij konden weten waar ze was, maar daar hadden ze vast wel iets op gevonden. Ze konden zoveel, tegenwoordig.

D

insdagavond. Rotary-avond. Mevrouw Schrödermeier had een hoogsluitend bloesje aangetrokken, om de PersonAlarm aan het zicht te ontrekken.

Haar kettingen had ze maar over het boordje heengehangen. Niemand zag het, ook al voelde ze elk moment het apparaat tegen haar borst drukken. Samen met de dames achterin had ze vooral de mannen laten praten. Ze waren allemaal gelijke leden van de commissie districtsavond, maar ze deden allang geen moeite meer om hun stem te laten horen. De mannen vonden het veel te leuk om weer te kunnen vergaderen, toespraken te houden, en voor degenen die nog geen weduwnaar waren, aan hun vrouw te laten zien hoe ze vroeger met ferme hand de zaak bestuurden.

Het maakte niet uit. Aan de vrouwentafel was het altijd gezellig, zelfs nu de meesten zich beperkten tot één glaasje sherry. Mevrouw Schrödermeier nam er twee. Misschien, dacht ze, lag het wel aan de PersonAlarm, dat ze nu veel lekkerder kon praten met haar vriendinnen, zonder zich zorgen te hoeven maken om de terugweg.

D

e mannen hadden besloten, de vrouwen hadden meegestemd. Iedereen was het toch wel zo’n beetje met elkaar eens. Er werden handen geschud, de dames die nog geen weduwe waren kregen hun jas aangereikt. Mevrouw Schrödermeier mocht zelf haar jas pakken. Ze voelde of de PersonAlarm er nog zat. Hij was er nog, en ze ging op weg, zonder zelfs maar te wachten op het echtpaar dat

zal

gerijarry gede Hij af. euk oor van ew ijdoor linen orn hij

non

119e JAARGANG No. 24/25

4 JULI 2009 15

PC’s grote nazomertour Komt dat zien!

Zondag 23 augustus: Lowlands, Biddinghuizen Met: Herman Koch, Fokke en Sukke, Leon Verdonschot en uw eigen redactie.

De presentatie is in handen van Frank Evenblij (De Jakhalzen)

evrouw Schrödermeier stond aan de overkant, en hield haar hand op de knoppen. Zou ze er iets aan doen? De mannen van PersonAlarm zouden dit toch wel op kunnen lossen, ook al ging het niet om haar, maar om twee wildvreemde jongens. Besluiteloos stond ze daar, totdat verschillende gezichten haar kant op draaiden, en gebaarden dat ze weg moest gaan. Eentje maakte zich los van de groep, en leek naar haar toe te willen lopen. Welke knop indrukken? Ze kon de hanger niet uit haar bloes krijgen, haar jas zat er overheen, en hij was te hoog dichtgeknoopt. En welke knop moest ze nou gebruiken, de ‘emergency call’ of ‘alarm call’? Welke zat er boven, welke onder? Ze kon het niet zien, en ze wist het ook niet. Ze drukte door haar bloes heen op de bovenste knop, die met een harde klik in het apparaat verzonk.

Dan maar iéts. Een seconde gebeurde er niets. Toen begon de PersonAlarm te piepen, hard genoeg om de hele straat te vullen. Het groepje jongens bleef aan de overkant staan, en keek verbaasd naar haar. Het piepen ging door, harder dan eerst leek het wel. Ramen werden opengegooid, en bewoners keken boos naar buiten.

Mevrouw Schrödermeier drukte op het andere knopje, nog maar eens op dezelfde. Niets hielp. Ze schudde het apparaat heen en weer, in de beperkte ruimte tussen haar borsten. Nog steeds bleef het ding maar piepen. Er werd in de straat geschreeuwd, gelachen.

Huilend van schaamte liep ze naar huis, zo snel als ze kon. Nog vier blokken te gaan, en het piepte nog steeds.

Dinsdag 2 september: PC op Nieuw Amsterdam live!

Stadsschouwburg, Amsterdam Donderdag 22 september: PC in Het Parool theater, Amsterdam

JG

Nee

,dan spuug ik nog liever op de buschauffeur zelf. Ik heb toch altijd al

Spitkid?

zo’n moeite met mikken. En dan in zo’n nauw buisje, dat doe ik alleen maar op maandagochtend bij de

GGD. Want dat hij met z’n vieze inkt op jouw strippenkaart zit te butsen, daar hoor je niemand over. Doe mij ondertussen maar een abonnement op

Invullen en opsturen in een ongefrankeerde envelop naar Propria Cures, Antwoordnr. 8397, 1000 RA Amsterdam.

Of doe het makkelijk en ga naar: www.propriacures.nl

Propria Cures, de kwispedoor onder de Rudi Völlers. Ik wacht met betalen tot de acceptgiro een vanillefantasie op mijn deurmat kwat.

naam ......................................................................................... adres.........................................................................................

0 Tientjesleden 10 euro (half jaar PC voor 10 euro!)

0 Studenten 25 euro (jaarabonnement) 0 Gewone mensen 45 euro (jaarabonnement) Neem nu een abonnement op PC en kies je cadeau uit! Ga na www.propriacures.nl

119_24_propria_cures:standaardopmaak 2-7-09 22:58 Page 16

STUDENTENWEEKBLAD PROPRIA CURES

119e JAARGANG No. 24/25

4 JULI 2009 16

HOGENKAMP IS GEEN MILFHUNTER

Moedermaffia D

at ze ouder, rimpeliger en dikker zijn geworden lijkt hen niet te deren. Oppervlakkige zaken als uiterlijk interesseren de grachtengordelmoeders niet meer. Zij weten dat het leven om hele andere dingen draait. Ze hoeven niet meer zonodig, weten wel beter. Ze zijn wijs geworden. Ze brengen de kinderen naar bed, en genieten van het uitzicht over de gracht terwijl ze in het laatste daglicht nog een cappuccino drinken, of, als de melancholie echt toeslaat, een roseetje.

H

et is genoeg. Geluk zit in kleine dingen, zeggen ze tegen elkaar. Lucas die een grappige opmerking maakt tijdens het eten, Esmee die een mooie tekening laat zien. Dat zijn de momenten die ze koesteren, die ze optekenen in een album met bladzijden van geschept papier, de dingen die hen op de been houden als hun blik via de badkamerspiegel per ongeluk op hun slappe borsten valt. De glimlach van een kind, en niet een incidentele maar een duurzame, dat zijn dingen die wezenlijk zijn, niet zoiets vergankelijks als lichamelijke schoonheid.

D

at hun mannen er anders over denken willen ze niet weten. Hun mannen zitten voor Shell in Nigeria waar ze het doen met negerinnetjes van achttien die hun overhemden komen strijken. De grachtengordelmoeders worden zelf nooit meer geneukt, maar dat kan ze niet schelen. Seks, dat is iets van vroeger, die tijd hebben we nu wel gehad. Ze kunnen er eigenlijk alleen nog maar om grinniken, om seks. Seks is een fase, welbeschouwd een heel kinderachtige fase, al heb je dat niet door wanneer je er midden in zit. Het vergt wijsheid en rijping dat inzicht te bereiken; de mensen die nog in de fase van de seks zitten zijn nog niet zo ver. Al zullen ook zij er onherroepelijk achterkomen.

Terwijl hun mannen het geld binnenbrengen houden zij zich onledig met een driedaagse werkweek. Ze doen iets met communicatie, liefst bij de Gemeente want daar is het ouderschapsverlof zo goed geregeld. Sommigen hebben een galerie, in het Spiegelkwartier of in de Negen Straatjes, die vier middagen in de week geopend is van 12 tot 3 uur ’s middags.

De tweede helft van de middag laten ze hun kinderen bij elkaar spelen. Als hun kind uit spelen gaat kunnen ze naar de kapper, of wat shoppen in de Utrechtsestraat; als er een vriendje bij hen te gast is, wordt er een activiteit ontplooid.

Koekjes bakken, trekpoppen maken, of er wordt een echt schildersdoek van 20 bij 30 cm op een ezel geplaatst en met echte acrylverf een kunstwerk gemaakt (oh wat móóói!). Als het vreemde kind wordt opgehaald wordt het maaksel meegegeven, als tastbaar bewijs dat het kind niet is verwaarloosd en passief voor de tv heeft gehangen.

D

e grachtengordelmoeders hebben een air dat we herkennen van mooie vrouwen; de vanzelfsprekende notie dat de hele wereld om hen draait. In feite is dat natuurlijk ook zo, al is die schoonheid, voorzover ooit aanwezig, vervangen door een kind. Het gezin is de hoeksteen van de samenleving, en zij zijn de hoeksteen van die hoeksteen. Zonder hen zou heel dit land omvallen. De waardering is misschien gering, maar dat compenseren ze met zelfbewustzijn.

Zij kennen de knoet des levens, zij hebben beproevingen doorstaan; een keizersnede, twee kinderen die tegelijkertijd buikgriep hebben terwijl de serre wordt verbouwd, in je slaapzak voor de deur liggen om je kind op zwemles te krijgen.

Ze hebben recht van spreken.

Met hun bakfietsen staan ze pontificaal op de rijbaan. Ze dragen een spijkerbroek van Diesel boven kekke laarsjes, of een zomerjurkje van H&M boven vlekkerige kuiten, maar in de herfst ook wel eens een joggingbroek en een parka, want dat moet kunnen. Ze nemen bezit van de openbare weg met dezelfde vanzelfsprekendheid waarmee ze vroeger met hun Bugaboos bezit namen van de tram. Deze onaantastbaarheid is ontstaan tijdens de zwangerschap, een periode waarin met de foetus ook de overtuiging groeit dat alles en iedereen voor je zal wijken.

Z

e praten over de belabberde kookkunsten van de au pair, loszittende melktanden, over nieuwe activiteiten die in de klas moeten worden ontplooid.

Want door een overschot aan vrije tijd en bemoeizucht zijn deze moeders regelaars in hart en nieren. Ze regelen de distributie van schoolfoto’s, het inroosteren van leesmoeders, de inventarisatie van medicijngebruik en diëten als de kinderen op schoolkamp gaan, het voorleesontbijt in het kader van de nationale voorleesweek, en op de laatste dag van de avondvierdaagse was er voor ieder kind een ballon en een raketje. Dit alles wordt bereikt ten koste van onvoorstelbare hoeveelheden e-mail, waarin iedere zin wordt afgesloten met 3 tot 7 uitroeptekens.

Als de juf jarig is maakt de één een lied, de ander bakt een taart, een derde zamelt geld in bij onwillige ouders (“wil iedereen die dit nog niet heeft gedaan morgen twee euro in het laatje van Fije leggen”) waar weer een ander cadeaubonnen van gaat kopen. (Wat voor cadeaubonnen?

Na tientallen plenaire e-mails valt de keuze op Ici Paris.) Voor het kinderkerstdiner maken ze allemaal gerecht (ook iets met groenten!), iedereen maakt genoeg voor de hele klas zodat 95% weggegooid moet worden - hoewel, nee, dat is zonde, ze doen het in tupperware bakken en geven het aan elkaar mee, juist handig, dan hoeven ze morgen niet te koken. De dag daarna staan ze op de stoep voor de school, als de kinderen net naar de klas zijn gebracht, en complimenteren ze elkaar; we hebben gisteren toch nog zo lekker gegeten van jouw pastasalade, ik had er alleen nog wat ciabatta bij gegeven, Fije en Kee hebben ervan zitten smullen. Héérlijk!

Wat dat kerstdiner betreft had een van hen nog een leuk idee gehad - de kinderen gaan elkaar bedienen. Ieder kind krijgt een klasgenootje toegewezen (waarbij vermeden wordt dat een kind wordt gekoppeld aan een vriendje waar het toch al veel mee speelt) en voor dat klasgenootje moet dan gezorgd worden: vragen wat hij of zij wil, de gekozen gerechten opscheppen op het kartonnen bordje, Jip&Janneke-appelsap met bubbels inschenken. Als alle kinderen dat tegelijk gaan doen wordt het natuurlijk een chaos bij het buffet, dus moet het om de beurt. Het duurt en het duurt, de kinderen gaan muiten en lopen van tafel, maar na vijftig minuten hebben alle kinderen

koud geworden eten op hun bord en kan het kerstdiner beginnen. Achter de piano zit de vader van een van de kinderen al die tijd kerstliedjes te spelen - de man ziet het zuchtend aan.

D

it succesvolle concept wordt herhaald met Pasen; ieder kind maakt voor een ander kind een ontbijtdoos die versierd en gedecoreerd wordt in paasstijl. Hun kinderen, zes of zeven jaar oud, zijn nog niet schaarvaardig genoeg om kuikens en hazen uit te knippen en geven er na een paar minuten knutselen al de brui aan. Gretig gaan de moeders zelf aan de slag. Ze maken paasdozen met vogelnesten, weilanden, volières of complete legbatterijen erop, creaties die onmogelijk door een kind van zes kunnen worden gemaakt. Er zitten croissantjes, minipaasstolletjes en aardbeien in, kaiserbroodjes met boerenkaas, een voorverpakt sneetje ontbijtkoek, een bakje vruchtenyoghurt en een bekertje verse jus.

F

ije krijgt een paasdoos die een beetje uit de toon valt. De doos is afkomstig van een jongen die altijd door zijn vader naar school wordt gebracht. Het is die man die piano speelde bij het kerstdiner, hij zegt nooit zoveel en kijkt vaak chagrijnig. Iemand heeft zijn foto wel eens in het Parool zien staan, hij schijnt schrijver te zijn. Waarschijnlijk niet zo’n beste, want bij Matthijs van Nieuwkerk hebben ze hem nog nooit aan zien schuiven en in plaats van Fije zegt hij altijd Fiedzje.

Z

ijn paasdoos stelt niets voor; een doos waar 500 vensterenveloppen in hebben gezeten en waar het zoontje één muizentrappetje aan vast heeft gemaakt, als een soort hengsel. Het muizentrappetje is van wit papier - die man heeft kennelijk niet eens vouwpapier in huis en heeft stroken geknipt van een uit de printer gegrist A4’tje. Dat jongetje had er zo te zien geen zin in, en papa was dus te beroerd om de paasdoos zelf te versieren. Die laat zijn kinderen alles mooi zelf opknappen. Laatst was dat zoontje jarig, en in plaats van een leuke zelfgemaakte traktatie (fruitspiesjes, plakjes worst met gezichtjes van mayonaise erop, zelfgebakken groentemuffins) had hij gewoon een paar zakken spekkies gekocht bij Albert Heijn.

D

iezelfde schrijver zien ze soms op de Prinsengracht fietsen met een piepjong vriendinnetje op zijn bagagedrager; zo’n mooi popje, duidelijk zo’n meisje dat nog in die fase zit en daar nog waarde aan hecht. Ach, zij is nog jong, dat arme kind. Maar die man zou natuurlijk beter moeten weten. Als je op die leeftijd nog om zoiets oppervlakkigs als uiterlijk geeft, is dat eigenlijk heel erg triest.

Sommige mensen worden nu eenmaal nooit volwassen.

Hans Hogenkamp

Deze mensen werkten mee aan het Zomernummer: Bandirah, Arend-Jan Boekestijn, Stephan ter Borg, Katja de Bruin, Harry Gijsberts, Jim Glerum, Hans Hogenkamp, Olga Kortz, Raimon Pelikaan, Jelte Sondij, Teekenkundig Genootschap door Lust tot Verveeling, Leon Verdonschot, Bram Vermeulen, Johannes Visser, Robert Vuijsje

PC wenst u een prettige zomer.

Wij zien u graag weer terug op 22 augustus met ons dubbeldikke Intreenummer.