Propria Cures 120 07 - De trompetten van Jericho

propria_cures_120_07:standaardopmaak 4-11-09 21:09 Page 1

propria_cures_120_07:standaardopmaak 4-11-09 21:09 Page 2

De Joods-Christelijke traditie

Redactioneel

Een traditie om trots op te zijn!

We staan er zelden bij stil, maar de Joods-Christelijke traditie is overal om ons heen. Het zit hem in de kleine dingen. Die zoutloze platte crackers die we met pasen eten, dat kleffe, gevlochten wittebrood waar onze kinderen gek op zijn, het bolletje pastrami in de broodnodige pauze en dat ziltige stukje ossenworst bij de jonge borrel.

Maar daar houdt het niet op.

Waar denkt u bijvoorbeeld dat de kerken hun glimdingetjes sinds jaar en dag vandaan halen? Inderdaad, het Rokin.

En wat roepen enthousiaste Amsterdamse supporters als hun geliefde voetbalclub punten scoort? Juist, Joden.

En hoewel we er graag jolig over doen, gewoon omdat het kan, weten we toch allemaal dat de enige echte messias (Jezus) er ook een was. Het vervult mij met genoegen als ik door een volksbuurt loop en daar in menig huishouden de menorah vredig naast de heilige maagd op de schouw zie staan. Nee, het is niet iets waar we dagelijks over nadenken, maar het zijn precies die kleinigheden die onze kernwaarden onderschrijven.

Kernwaarden als gelijkheid tussen mannen en vrouwen, democratie, rechtvaardigheid en vrijheid. Kernwaarden die we moeten koesteren. Bij de Partij voor Volk en Vaderland begrijpen we dat. Wij begrijpen dat er in uw Delfts-

blauwe koektrommel een traditionele harmonie bestaat tussen mariakaakjes, jodenkoeken en zaanse kermis.

Een oeroud evenwicht. Een weerspiegeling van het vredig samenleven (op een paar akkefietjes na) van Joden, Christen en niet-gelovigen.

In die trommel is het goed.

Daar is geen plaats voor andere baksels. Daar is geen ruimte voor baklava.

Agathe Cohen, hoofdredacteur

1e JAARGANG No. 1

Vaderlandsch Partijnieuwsch

DE TROMPETTEN VAN JERICHO - VOOR VOLK EN VADERLAND

2 november – Steeds meer berichten krijgen wij binnen van leden die islampropaganderende kinderprogramma’s en liederen hebben ontdekt. De tune van het programma Boesboes, waarin wordt gezongen ‘hij laat zich niet koeioneren, couscous, couscous’ is op de zwarte lijst gezet.

3 november - Ook de lijst met kostenposten die de verregaande islamisering ons oplevert, wordt nog steeds aangevuld. Recentelijk werden toegevoegd: de ritprijzen van taxi’s in de Amsterdamse binnenstad, stankoverlast, het nieuwe album van Ali B en vier broodjes kebab met hete saus. Nieuwe ideeën aandragen kan nog steeds op www.watkostdemassaimmigratie.nl.

3 november - Vandaag heeft het bevriende staatshoofd Radovan Karadzic zijn proces weer bijgewoond. De leider van het Bosnisch-Serviche broedervolk geeft aan altijd prettig samengewerkt te hebben met de Nederlanders

7 NOVEMBER 2009 2

en prijst haar leiders voor ‘hun coöperatieve houding en vriendschap.’ Karadzic zou eerder deze maand een bijeenkomst bijwonen over de problematiek met moslimenclaves in Nederland

maar moest vanwege juridische redenen verstek laten gaan.

4 november – Toekomstig partijvoorzitter Ehsan Jami lijkt dit semester weer tien studiepunten te pakken.

Voor zijn eerste paper voor het vak ‘Analyse en methode: film’ heeft hij een 6,3 gekregen. Jami geeft aan ‘supermegablij’ te zijn.

6 november – De nacht van de lange flessen die in de nacht van 2 op 3 november gehouden werd in Raalte, is zonder ongeregeldheden verlopen. Zes kroegen gingen de deelnemers langs om daar de huisgebrouwen jenevers te drinken. Organisator Hero Brinkman spreekt van ‘een daverend succes’.

DE PICCOLO voor den kleinen patriot Met deze week: een dierenparabel van de hand van onze prinses!

Het was al veel te lang rustig in het Grote Dierenbos.

De bevers knaagden bomen om, het edelhert liet stralen van de ondergaande zon spelen over zijn gewei, de beer verzamelde bessen en noten voor de winterslaap die er ongetwijfeld weer aan zat te komen. De bomen bedekten de donkere en vette aarde met een dekbed van droge bladeren. Van groot tot klein speelde iedereen de rol die hem toebedeeld was door darwinistische processen.

Maar niet iedereen in het grote dierenbos deed even gezellig mee. De laatste tijd waren allemaal dieren van de hei naar het bos gekomen. Het schaap, de geit, zelfs de zandhaas waren bepakt en bezakt, in een tsunami van bont, zomaar de boomgrens overgekomen. Zelf zeiden ze dat er niet genoeg eten op de hei was, of dat de buizerd ze het leven zuur maakte.

De goede dieren van het bos wisten wel beter. Ze stuurden potverjume elke herfst een karrevracht eikeltjes naar de hei, op aandringen van het roodborstje.

en moesten alle hoefdieren voorzichtig omlopen. Het schaap schuurde tegen alle bomen, om daar plukjes wol achter te laten, die de specht danig hinderden. De geit deed de hele dag niks, behalve het sappige loof, dat eigenlijk bedoeld was voor het edelhert, op te vreten.

Voor de dieren was de maat vol. Dit kon toch niet veel langer doorgaan? Ze zagen hun rustige oude dag als sneeuw voor de zon verdwijnen, met dat constante geblaat van de heidieren op de achtergrond. De meeuw, van wie niemand zich nog afvroeg wat hij eigenlijk in het bos deed, ging alle holletjes langs van de bosdieren, om ze op te roepen voor de Grote Bos- en Landdag.

Twee dagen later (het bos strekte zich over vele heuvelruggen uit) hadden alle oorspronkelijke bosdieren zich naast de vijver verzameld. Het edelhert, de beer, het everzwijn, de oeros, een prachtig schouwspel van dieren, de een nog slimmer dan dat de ander sterk was. In een groepje ernaast stonden de dieren van de heide, een onooglijk zooitje, stinkend naar het voedsel uit hun uitheemse ruif.

Nu had de haas zijn leger gemaakt midden in het bos, De meeuw nam het woord. Hoog in de top van een eik gezeten, sprak hij over de teloorgang die hij met eigen ogen kon zien, herinnerde hij de dieren aan de prachtige tradities van het bos, en pleitte hij een eigen plekje onder de zon, die voor niks opkwam. De bosdieren juichten soms, pinkten dan weer een traantje weg en waren diep geroerd.

‘Als ze voer willen hebben, dan gaan ze maar naar dat rode bos van Toon Tellegen, lekker de hele dag beukennotentaartjes en honing vreten!’ loeide het oeros. Het everzwijn knorde instemmend. De egel noemde het schaap een geitenneuker, wat mevrouw schaap een dieprode blos over haar wangen deed jagen.

De geit keek betrapt.

‘Terug naar de hei! Turfhappen!’ baste het hert.

De opgezweepte massa bosdieren dreef de geit, het schaap en de zandhaas, met al hun voor galg en rad opgroeiende kinderen rechtstreeks het bos uit, totdat de grond onder hun voeten droog en mul werd. ‘Dop jullie eigen boontjes voortaan maar!’ kraste de meeuw. Het schaap, met zijn door zweet opgezwollen wollen vacht, wroette vergeefs naar peulvruchten, de geit blaatte ongelukkig. De goede dieren keerden terug naar het bos, en leefden hun eigen leven verder, in groot geluk. Alles was weer op zijn plaats. Want onthoud kinders, ook in het dierenrijk zijn niet alle dieren gelijk.

Prinses Laurentien

propria_cures_120_07:standaardopmaak 4-11-09 21:09 Page 3

DE TROMPETTEN VAN JERICHO - VOOR VOLK EN VADERLAND

Linkse literatuur viert hoogtij bij shortlist AKO Misselijkmakend is het. Hoe de elite haar literaire wansmaak aan de eerlijke burger wil opleggen middels de wanstaltige kortlijst (spreek je moerstaal!) van Neerlands belangrijkste literatuurprijs. Van de zes genomineerden zijn er vijf hopeloos linkse aanzetten tot multicultureel drama, alleen Lelystad kan ook de deugdzame lezer bekoren.

Caesarion is geschreven door de uitgesproken skinhead Tommy Wieringa. Dat het boek zich buiten de grenzen van Nederland afspeelt, mag echter opgevat worden als een grove belediging van ons cultuurgoed. Kan de schrijver geen inspiratie putten uit de schone Hollandse velden? Vormen de vrome mannen uit de polder, de blosjes nog op de wangen, geen uitmuntende personages? Nee, zegt Wieringa. Die naar het onheilspellend linkse Engeland trok om tot zijn boek te komen en daarmee de Hollandse cultuurconsument recht in het gezicht spuugt. Een fluim is het, een prijs onwaardig.

Niet veel beter maakt Joke van Leeuwen het ervan af, met haar roman Alles Nieuw.

Een verhaal over generatieverschillen, terwijl in wezen alle Nederlanders één horen te zijn. Zonder verschillen dus. Wist u bovendien dat sommige gevangenissen de verwarming hoger hebben staan dan bejaardentehuizen? Dat onze oude van dagen bibberend op bed liggen terwijl Achmed de profiteur in blote bast de kabels van zijn Playstation uit de knoop haalt? Een schande is het, mede mogelijk gemaakt door de Chamberlainliteratuur van Joke van Leeuwen.

Over schande gesproken. Christiaan Weijts vindt zichzelf een hele pief, met zijn intellectuele brilletje. Maar dat bleek niet genoeg. In Via Capello 23 gebruikt hij aan de lopende band dure Italiaanse woorden als espresso en cappuccino. Meneer vindt zichzelf te slim voor een bakkie pleur? Alsof het allemaal niet verschrikkelijk genoeg is, speelt het verhaal zich voor een groot deel in Venetië af. Een stad die alleen maar uit grachtengordel bestaat. Bah!

1e JAARGANG No. 1

7 NOVEMBER 2009 3

Geestelijk leven Als u een Marokkaan ziet, maakt u in uw hoofd dan ook een daderprofiel?

Wijdt u de derde plaats van Ajax in de competitie aan het aantrekken van Aissati?

Vindt u Saidjah en Adinda ook het saaiste deel van de Max Havelaar?

Wanneer kreeg u voor het laatst een mes tussen uw ribben?

Vindt u het niet verdacht dat u nog nooit een Marokkaanse gehandicapte heeft gezien?

Godenslaap van Erwin Mortier is niet zomaar een boek, het is een Vlaams boek.

Eerst willen ze onze Westerschelde annexeren, en nu komen ze ook onze prijzen stelen. Kan iemand ons uitleggen wat dit boek op onze lijst doet? Hebben ze in België soms geen literatuurprijzen? Dit is capitulatie, deze jury buigt als een zieke treurwilg voor de Vlaamse literatuur met al haar frieten en urinerende standbeelden van dien.

Wat ons betreft mag Mortier op zijn prijs wachten tot het gedesoriënteerde Vlaanderen weer bij Nederland is gevoegd.

Vindt u Hakim ook een matige mimespeler?

Dit is echter nog niets in vergelijking met Carolina Trujillo, die helemaal uit Montevideo is gekomen om zich als een onverbeterlijke parasiet vast te zuigen in het Amsterdamse woud van subsidies en kunstbeurzen. Als een op hol geslagen koekoek stoot ze de vaderlandse eieren uit het nest om haar eigen neo- imperialistische werk ervoor in de plaats te leggen. Niet alleen heeft ze helemaal geen recht om hier te zijn, ze schrijft ook nog eens bijzonder neerbuigend over onze vrienden van de Uruguayaanse militaire junta. De terugkeer van Lupe García, heet haar boek. Nou, wat ons betreft blijft hij weg.

Wist u dat Ahmed Marcouch bijna een perfect anagram is van ‘Nederland moet kapot’?

Is er dan helemaal geen hoop meer? Toch wel. De roman Lelystad speelt zich geheel binnen de landsgrenzen af en is geschreven door een ferme, jonge knul: Joris van Casteren. Dat door de hoogmoedswaanzinnige elite in Nederland neerbuigend wordt gesproken over het prachtige Lelystad, is voor van Casteren allerminst een belemmering om een lofzang te schrijven over de stad waar hij opgroeide. Over boerderijen en hofjes, suikerbieten en aardappelen, maar bovenal over de liefde voor al wat Hollands is. Volksche literatuur zoals het hoort.

Uitspraak: 10 november

Laat mijn volk eten!

Mocht u deze winter honger lijden, dan is dat nog geen excuus om u te bezondigen aan expansionistische gerechten uit den vreemden. Geen taco die uw hongerklop zal doorbreken, geen shoarma op ons blazoen en geen koriander zolang wij waken.

De Partij voor Volk en Vaderland biedt u deze voedselbonnen aan. Slechts inwisselbaar voor oer-Hollandse gerechten.

Hete Bliksem bon inleveren Fleur Agema.

Schrikt het u af dat Yes-R vader is geworden?

Het Vraagbaken Landgenoten. Er gaat geen dag voorbij of onze volksvertegenwoordigers werken met veel ijver en vlijt aan voorstellen die ons vaderland nog mooier zullen maken. Omdat wij een door en door democratische partij zijn, stellen wij u graag op de hoogte van onze vorderingen. Deze week aandacht voor de Kamervragen die lid Bosma aan de minister van Cultuur stelde naar aanleiding van schaamteloze pogingen tot indoctrinatie van kinderzieltjes middels het televisiebeeldprogramma ‘Power Rangers’.

1. Bent u bekend met het programma ‘Power Rangers’, een schandelijke uit was van de onverzoenlijke leer van het multiculturalisme?

2. Heeft u kennis genomen van de vele kleurrijke karakters en in het bijzonder de zwarte Power Ranger?

3. Is de minister het met mij eens dat het hoogst onwaarschijnlijk is dat zwarte Power Rangers een baan hebben, laat staan zich bekommeren om het redden van de wereld?

Jan-in-de-zak bij

dubbele portie als u een immigrant in de zak inlevert.

4. Acht de minister het verstandig dat de zwarte Power Ranger in vrijwel iedere aflevering kleimannetjes te lijf gaat en daarmee aanzet tot rassenhaat en etnisch gemotiveerd geweld?

5. Zet een ander personage, de groene Power Ranger, aan tot klimaathysterie en het verafgoden van smeltende ijsberen? Zo ja; is de minister het met mij eens dat de groene Power Ranger zijn linkse hobby’s dan maar op de Noordpool moet uitvoeren?

Poffertjes

Hachee

slechts verkrijgbaar bij aantoonbaar lidmaatschap van de Madlenerjeugd.

Vernieuwd recept!

Met echt varkensvlees.

6. Zouden kinderen niet gebaat zijn bij realistische en leerzame televisie? En zou het dan niet zo moeten zijn dat de zwarte Power Ranger in plaats van tegen buitenaardse vijanden te vechten, zijn vrienden in het buurthuis ophaalt om met gezwinde spoed de roze Power Ranger te verkrachten?

Volgende week: vragen over het schandelijke personage ‘meneer Cactus’, een beschamende buiging naar links voor de ongetemde woestijnvolken van Noord-Afrika.

propria_cures_120_07:standaardopmaak 4-11-09 21:09 Page 4

DE TROMPETTEN VAN JERICHO - VOOR VOLK EN VADERLAND

1e JAARGANG No. 1

7 NOVEMBER 2009 4

Als kind wist ik: ik zal nooit houden van een man met slappe knieën en een week geestelijk gestel.

Die mij zal kiezen aan zal wijzen en gaat eisen mijn vliezen te doorboren met zijn bevroren hart en over mij zijn smart beklagen bij zijn echte liefde: zijn islamitische geloof.

Ik beloof: Ik zal niet buigen voor terreur en sleur van wat men wenselijk vind: een uitverkoren huwelijk, o gruwelijk, een moslimkind.

Ik houd alleen van u mijn Leider Vader mijn Minstreel.

waar geluiden en trompetten uit Venlo doen marcheren.

Ik zal zweren op mijn graf: ik wacht en wacht en ben u toegewijd als vrouw slavin als meid.

Ik ben uw buit, Ik ben uw bruid.

Geert Wilders, leid!

Zo veel, Zo veel.

Bandirah .com

Zoo denkt de Hollandse vrouw over onze leider

Als maagd gedaagd sla ik mijn kruis naar het Zuiden

Vraag het aan... Daphne Deckers Beste Daphne, Al heel lang ben ik op zoek naar een zeldzame eerste druk van het boek ‘De kutzolder en andere verhalen’ van J.K. Barnett, in 1982 uit het Engels vertaald en in gelimiteerde oplage verschenen in de Nederlandse boekwinkels. Nu kreeg ik onlangs een tip van iemand die een exemplaar had gevonden, maar eenmaal in de betreffende boekwinkel bleek het al te zijn verkocht. De koopster bleek een terminaal zieke Somaliër. Nu is mijn vraag: is het ethisch voor iemand die terminaal ziek is om een zeldzaam boek voor zichzelf in te pikken?

Groetjes, Annepien Beste Annepien, Dank voor je leuke vraag. Je klinkt alsof je reuzedik bent. Ben je dik? Oink oink!

Is dat een nijlpaard onder je trui of kon je weer niet van de roze koeken afblijven? Vette zeug, papzak, vadsige Chinees dat je er staat. Je BMI is vast hoger dan de maximumsnelheid op de autobahn. Wel eens van een looptrainer gehoord? Nee hè, tonnetje van me. En nu rennen, dan komt dat boek vanzelf. Succes!

Lieve Daphne, Ik heb alles verslonden wat jij over opvoeden te vertellen hebt. Ik reken mezelf inmiddels tot de experts en geef mensen geregeld commentaar over hoe ze hun kinderen moeten hanteren. Soms wordt dat op prijs gesteld, maar vaker noemen mij een bemoeial en vragen me te vertrekken. Ik heb nochtans goede bedoelingen, maar het komt gewoon niet over op de mensen. Ik ben radeloos, wat nu?

Kimberley uit Assen Alles begint bij goede bedoelingen. Afvallen bijvoorbeeld ook. Hebben ze een McDonalds in Assen, Kimberley? Ik ken Kenianen die weigeren een marathon te lopen rond de omtrek van je heupen. Hoeveel kinnen heb je precies? Ik ben de tel kwijt. Sebas-, Sebastiaan, kom eens kijken! Wat een enorme reet heeft dat mens. Alsof ze omgekeerde liposuctie hebben gedaan en de machine zijn vergeten uit te zetten. En nu naar de salad bar, hoer. Nou, ik hoop dat ik je vraag een beetje afdoende heb beantwoord. Groetjes!

Hoi Daphne, Ik ben heel erg verliefd op een meisje dat Lotte heet. Het probleem is dat zij doet alsof ze niet op mij is. Dan zoek ik toenadering en duwt ze me weg. Ze zegt dat ik met mijn vieze smeerpoten (haar woorden) van haar af moet blijven en dat ze me anders nooit meer wil zien. Ik wil niet leven zonder haar en eerlijk gezegd denk ik niet dat zij kan leven zonder mij. Hoe maak ik een einde aan deze ellende en win ik haar hart? x Een verliefde jongen van 15 Dag verliefde jongen van 15. Wees maar niet bang hoor, veel meisjes van jouw leeftijd zijn onzeker. Dat is waarom ze zich zo naar gedragen af en toe. Ze zijn onzeker omdat ze dik zijn. Dik, jazeker.

Als je even niet kijkt dan stoppen ze zich helemaal vol met taartjes, chips en eigenlijk alles wat voorhanden is. Het beste is om ze van een heuvel af te rollen, dat ervaren ze als erg romantisch. Koosnaampjes helpen ook. Obesitasprinsesje bijvoorbeeld, of blubberteef. Nou, dat moet haast wel goed komen met de vrouwtjes. Pak ze, fatso!

Nee

, dan hebben we het niet over die neger met de bolle wangen. We

Trompetter?

Invullen en opsturen in een ongefrankeerde envelop naar Propria Cures, Vendelstraat 2, 1012XX Amsterdam.

Of doe het makkelijk en ga naar: www.propriacures.nl

hebben het hier over een beweging, een opgeheven vuist naar de linkse elite. Bij het schallen van onze

trompetten zal Pechtold bevend knielen en Eberhard smeken om genade.

Dit is het geluid van revolutie, op naar Jericho! Doet u mij ondertussen ook maar abonnement op Propria Cures, de tuba die uitsluitend brown noise speelt. Ik wacht met betalen tot het land weer van ons is.

naam ......................................................................................... adres.........................................................................................

0 Tientjesleden 10 euro (half jaar PC voor 10 euro!)

0 Studenten 25 euro (jaarabonnement) 0 Gewone mensen 45 euro (jaarabonnement) Neem nu een abonnement op PC en kies je cadeau uit! Ga na www.propriacures.nl

STUDENTENWEEKBLAD PROPRIA CURES

JV IS EEN BANKZITTER

120e JAARGANG No. 7

7 NOVEMBER 2009 4

AAN BB’S SIXPACK VOELEN?

Handycap Sportdrank A

l een paar jaar heb ik de oncontroleerbare neiging om kinderen van een jaar of drie– zeker als ze nog waggelen alsof ze voortdurend in hun rug geduwd worden – hard met mijn wreef in hun maag te trappen zodat ze, zou dit alles een stripverhaal zijn, hoog de lucht in vliegen en een meter of tien verder weer op hun kont terechtkomen.

V

rijwel hetzelfde heb ik met mensen op krukken. Zie ik iemand lopen op die ziekenfondsbenen dan krijg ik onherroepelijk de drang er eentje weg te tikken, zodat de patiënt even zijn kunstmatige evenwicht verliest en niet anders kan dan even met het volle gewicht op zijn verkeerde been te staan. Het is mijn voetballerinstinct dat op zulke momenten naar boven komt: alles wat over de grond beweegt moet worden weggetrapt, alles wat onderuit gehaald kan worden, zal onderuit gehaald worden.

Ik doe zulke dingen natuurlijk niet. In de praktijk ben ik een fatsoenlijk mens.

Toegegeven, voornaamste reden is dat ik bang ben dat de werkelijkheid tegenvalt.

Dat mijn middenvoetsbeentje het aflegt tegen het peutervet rond de navel, of dat de dreumes stoïcijns blijft staan of hooguit in huilen uitbarst. En dan wint de grap het niet van de mogelijke gevolgen.

Met de krukloper heb ik medelijden. De onbeholpen manier waarop hij vooruit probeert te komen, de pijn van de blauwe plekken in zijn handpalmen die hij probeert te verbijten en de Zeemangrijze joggingbroeken die hij dag in dag uit moet dragen: de krukloper is iemand die je wilt helpen.

N

u ik zelf op krukken loop, is het over met het medelijden. Een korte geschiedenis: De vijfdeklassewedstrijd Hellas Sport zaterdag 2 - Zilvermeeuwen zaterdag 6 is, ook als beide teams over een fitte selectie beschikken, geen hoogvlieger. Ik sta koud een kwartier in het veld als ik, onder het oog van vier toeschouwers, met de bal op de rand van het 16-metergebied voor het doel verschijn.

De 40-jarige, wat logge verdediger van Zilvermeeuwen6 wil koste wat kost de 7-2 voorkomen en glijdt met twee benen vol in op m’n knie. Resultaat: een gescheurde kruisband, en een matige 6-2 overwinning. Drie punten en zes weken krukken.

En ik moet zeggen: tot nu toe zijn het de mooiste zes weken uit mijn leven. Terwijl ik dit schrijf, lig ik op de bank met mijn benen en omhoog, met m’n rechterhand kan ik de televisie en muziekinstallatie aanzetten, met links een boek lezen (of masturberen), terwijl mijn vriendin aan een stuk door druifjes –pitloos- en gecarameliseerde dadels mijn mond in schuift. Dat, en ik mag poepen met de deur open, omdat de buigbaarheid van mijn knie het nog altijd verliest van het oppervlakte van de wc. Het leven van de gehandicapte is een levenslange all-inclusive vakantie in Bodrum, maar dan zonder Nederlanders die de toetjes voor je neus weggraaien.

dicap en een peloton aan mensen met medelijden zal hem helpen.

Dan zou ik ook m’n best niet doen om ooit m’n rolstoel uit te klimmen. Als iedereen denkt dat ik niets kan, dan wil ik best doen alsof ik niets kan, als dat betekent dat ik niets hoef te doen en wel kan profiteren van allerlei gehandicaptenvoordeeltjes.

W

ant dat is ook nog eens zo: de gehandicapte hoeft niet alleen niets te doen, hij krijgt zelfs van alles. Gratis.

Voor niets. Overal waar hij komt mag hij vlak voor de deur parkeren. Waarom?

Geen idee. Het lijkt mij dat 50 meter lopen meer energie kost dan wanneer je die 50 meter aflegt door met je kin een wagentje te besturen. Of neem de theateren televisieprogramma’s waarin gehandicapten steevast vooraan mogen zitten.

Net zo goed kun je helemaal achter in de zaal een plaats maken waar gehandicapten kunnen zitten, maar nee. De gehandicapte moet en zal per se daar zitten waar je het tepelvocht van Chantal Janzen bijna ruiken kan en je, gelukkig is daar weinig animo voor, het spuug van Paul de Leeuw met je mond op kan vangen.

Hypocriet is het. De lichamelijk gehandicapte, de krukloper, krijgt alles gedaan omdat hij te lui is om zijn handicap de baas te zijn. Hij mag profiteren van allerlei voordelen terwijl de gezonde man hard moet werken om het leven leuk te maken. Bah. Misselijkmakend vind ik het.

Zo. Dan ga ik nu kaartjes bestellen voor The Prodigy. Uitverkocht, maar er zijn nog vier rolstoelplaatsen vrij.

JV

D

e vele legendarische redacteuren die dit fameuze krantje de afgelopen decennia heeft gekend, zullen hun stukken niet zelden hebben geschreven onder het genot van rookwaren en / of alcoholhoudende dranken. Journalisten en schrijvers, en dan vooral de omvangrijke subgroep die in Amsterdam domicilie had gekozen, hadden niet zelden hun reputatie (mede) te danken aan de hoeveelheden drank die ze wisten weg te werken in hoofdstedelijke etablissementen als cafe de Zwart of sociëteit De Kring.

M

aar ook politici, acteurs en andere publieke figuren waren minder terughoudend in het gebruik van genotsmiddelen, lijkt het. In ieder geval maakte men zich er minder druk om, en was het niet zo noodzakelijk om het stiekem te doen.

Maar de tijden lijken veranderd: je kan bijna geen schrijver meer verzinnen of hij of zij doet aan hardlopen. Een literaire zwaargewicht als A.F.Th. is steeds meer aan het verworden tot iemand die in het verleden is blijven hangen, qua levensstijl dan. Abdelkader Benali loopt hard, heel hard zelfs, en schrijft daar ook nog over. Kader Abdolah doet het, en zelfs iemand als Thomas Roosenboom, die er dan nog wel bij schijnt te roken en drinken. Gelukkig maar, zou je haast gaan denken. In Haarlem en Bloemendaal is er een Letterenloop.

Waar Midas Dekkers, ook al zo’n ouderwetse innemer, zich nog altijd op guitige wijze presenteert als anti-loper, lijken zijn collega-schrijvers de gunstige effecten van regelmatig bewegen steeds meer te gaan waarderen. Met flauwe cliché’s als ‘hardlopers zijn doodlopers’ kom je in ieder geval niet meer weg tegenwoordig.

Als ik tegen een boom een rekoefening doe, hoor ik zelden meer uit een auto roepen ‘dat-ie al recht staat’. De klassieke flauwe grap ‘ze hebben hem al’ heb ik vele jaren geleden voor het laatst gehoord. Wel krijg ik nog veel commentaar op de elastische sokken die ik tegenwoordig om mijn onderbenen draag, ter voorkoming van blessures. Vooral Ma-

rokkaanse jongens zien hier een aanleiding in om naar mij te schreeuwen dat ik een homo ben. Nou zijn die dingen ook wel zeer erotiserend, moet ik zeggen...

Als over een tijdje iedere renner ze draagt hoor je daar ook niets meer over.

N

a vele jaren te hebben beweerd dat we veel meer moeten bewegen, om niet enkel het lijf, maar ook het hoofd in vorm te houden, lijkt deze aanbeveling steeds overbodiger. Als ik op woensdagochtend de kinderen naar school breng, zie ik talloze moeders in een flitsende outfit met elkaar het schoolplein afrennen zodra ze hun kroost hebben gedumpt. Er zijn meerdere moeders die een marathon hebben gelopen, en er zijn er steeds meer die het van plan zijn. De ultieme marathon is die van New York, ieder jaar op de eerste zondag van november, en ieder jaar met nog meer deelnemers dan het voorgaande jaar. Niet geheel ten onrechte, want in de vijfentwintig jaar die zijn verstreken sinds ik mijn eerste marathon liep ontdekte ik ook geen bijzonderder marathon, maar bij de laatste editie vroeg ik me oprecht af of het ook ietsjes minder kan... Ruim 43.000 deelnemers, waarvan de overgrote meerderheid ook nog de finish haalde.

Onder hen een kleine tweeduizend Nederlanders, met vliegtuigen vol aangevoerd en in hotelkamers rond Times Square gepropt, na betaling van forse bedragen. Want deze ‘experience’ is een kostbaar goed. Je mag al blij zijn als je een startnummer bemachtigt, want ieder jaar doen ruim honderdduizend mensen mee aan de loterij om zo’n deelnamebewijs.

Iedere twintig minuten vertrekken er een dikke veertienduizend mensen, allemaal tegelijk is niet meer realistisch.

D

e dag voor de marathon zaten we ergens in een hippe buurt met tien landgenoten te lunchen. Even veel mannen als vrouwen. Slechts een van de tien ging niet hardlopen, een gezellige man met ouderwetse grappen, veel bier drinkend en gezegend met een vorstelijke buik.. Alle vijf dames waren behalve marathonloper ook moeder, echtgenote en werkend burger. Wat bezielt ze om ver van huis 42 kilometer te gaan rennen, met mannen en kinderen thuis in Holland? Een geslachtsloze midlife crisis?

Een enorme modegril?

Het leek nog het meest alsof men op bedevaart was, daar in the Big Apple. Het katholicisme als religie vervangen door het hardlopen. Sportdrank als wijwater.

Ik houd niet van religies, wel van hardlopen. Maar veel gekker moet het niet worden. Het schijnt dat Beau van Erven Dorens, toch ook een soort van schrijver, zelfs op blote voeten mee had willen doen. Dat werd hem gelukkig niet toegestaan, want er zijn gelukkig nog grenzen aan de overeenkomsten met een bedevaart naar Santiago de Compostela...

Maar veel gekker moet het allemaal niet worden, want dan ga ik uit dwarsigheid weer ouderwets aan de zuip...

BB

D

e lichamelijk gehandicapte is een profiteur. Hij schreeuwt dat hij een gewoon leven wil leiden, maar vergeet dat volledig werkende mensen zich zo nu en dan ook kut voelen. Het normale leven dat de gehandicapte wil leiden is er een waarin er suikerwater uit de kranen komt, huizen gemaakt zijn van marsepein en waarin Mariëtte Hamer gewoon bij de Etos is gaan werken. Afzien ho maar. Daar is de de gehandicapte simpelweg te lui voor. Als hij iets niet kan dan kan hij dat altijd afschuiven op zijn han-

propria_cures_120_07:standaardopmaak 4-11-09 21:09 Page 5

STUDENTENWEEKBLAD PROPRIA CURES - vervolg Intree in technokelders en havenloodsen had de geheimzinnige sfeer die er om dat grauwe krantje hing een merkwaardige aantrekkingskracht. Het leek me best leuk om ook eens een vuig stuk te schrijven maar ik begon vooral een Jambersachtige interesse te ontwikkelen voor de morsige wereld van de literaire relschoppers.

120e JAARGANG No. 7

7 NOVEMBER 2009 3

JG altijd aanbiddend spraken alsof het over God ging. Een beest van een kerel dus, voor wie ik maar beter op mijn hoede kon zijn. Ik had de legende nog nooit in levende lijve ontmoet en ik bleek geluk te hebben. JS kwam namelijk net terug van een reis naar het verre Oosten waar hij zichzelf blijkbaar op allerlei gebieden had ontplooid. Hij was niet langer

O

nder een pseudoniem schreef ik een recensie over de uitgescheurde voorbips van Claudia de Breij. Ik stuurde hem in, maar een paar dagen later schaamde ik me zo dat ik me had laten gaan over een zelfhulpboek en dat ik bovendien zo laf was geweest om dat onder een schuilnaam te doen dat ik nog een stuk schreef met mijn eigen naam eronder. JG vertelde me kort daarna dat ik derde was geworden. Dat het best een aardig stuk was over Robert Vuijsje maar niet echt PC. Wat hij bedoelde was natuurlijk dat het een kutstuk was maar omdat hij waarschijnlijk verwachtte dat ik het bij PC toch nooit zou halen was hij zacht. Met een trillend onderlipje vroeg ik hem wie er dan had gewonnen. ‘Een zekere Raimon Pelikaan’ zei hij. Ik maakte een inwendig vreugdedansje maar zei met uitgestreken kop: ‘Wat een eikel, en wie heet er trouwens Reemon Peelikaan!’ Een aantal weken hield ik de schijn op maar zoals gezegd kwam tijdens een ontmoeting in café De Tuin de aap uit de mouw, en hoewel ik de redactie teleurgesteld had en geen roos voor Dirk en geen krat bier had meegebracht sloegen ze me die avond, achter in de kroeg, tot meeloper.

Ik was trots dat ik het illustere gezelschap om de tuin had geleid. Ik was trots dat ze me meeloper hadden gemaakt en ook was ik zo trots geweest dat mijn stuk over Claudia was geplaatst dat ik het dezelfde dag naar mijn moeder had gestuurd, ondertekend met: ‘liefs van je zoon, Raimon’. Wat overmoedig verscheen ik op de redactie het waar eerste wat me opviel was dat alle mannen maaltijdsalades aten. Van deze metroseksuele pussy’s heb ik niets te vrezen,

Ook tijdens het voorlezen van haar intree was NP nog beducht op harde kritiek van JG dacht ik nog. Het was naïef. Wat volgde was namelijk een periode die je nog het best kan vergelijken met de hoogtijdagen van een puberteit waarin je druk experimenteert met verschillende identiteiten (de een nog ongeloofwaardiger dan de ander) om maar aardig gevonden te worden.

De enige redacteur die met aanvankelijk wat angst inboezemde, was JS. Een begaafde maar vileine nicht, zo was me verteld, met een nogal imposante lengte en stem. De man die StB en OK aan het huilen had gemaakt en over wie JV en

de God van JG en JV. Hij was nu meer een goeroe. Zacht en zenachtig voorzag hij mijn tweede stuk van weloverwogen maar mild commentaar. Tot mijn verbazing was het juist jongste redacteur JG die in de maanden die volgden het voortouw nam in het ontgroenen. Dat uitte zich vooral in oneliners als: “Tja, het leven van een meeloper is zo makkelijk nog niet’, en (met gedragen stem) ‘Ik weet nog goed dat ik een meeloper was.’

Ik heb het JG echter nooit kwalijk genomen dat hij me zo nu en dan autoritair probeerde te bevelen om direct bier te gaan halen. Ik weet immers nog dat het als tweede klasser nu eenmaal het leukst was om bruggers het leven zuur te maken.

W

at mijn stukken betreft: die waren afwisselend te laf, te beschrijvend, te kort, te saai, teveel over televisie, te vaak over mannen, te vaak over vrouwen, uiteraard altijd te autobiografisch, te saai, teveel Martin Bril, teveel Aaf, teveel Frits Abrahams en te saai. Met als dieptepunt een treffend commentaar van JG: ‘Nu heb je gewoon een Folia stuk geschreven!’ Los van een ontmoeting met oud-redacteur JD die meteen naar me begon te schreeuwen dat ik poep was en dat ik bier moest halen was het zware van mijn tijd als meeloper dus vooral dat ik terecht kwam in een journalistieke identiteitscrisis. Ik probeerde een aantal keer krampachtig om net zo pijnlijk te schrijven als OK en net zo hilarisch als StB. Natuurlijk met geforceerde troep als gevolg. Er is immers niemand anders die ermee weg kan komen om zo onbevangen te vertellen over zieke SM met een manke Gerrit Hiemstra. Ik kwam dan ook tot de pijnlijke conclusie dat ik daar helaas iets te normaal voor was.

Toch hebben ze het goed gedaan die redactie, want ik begon als vanzelf steeds beter door te krijgen wat er van me verwacht werd. Therapeutische gesprekken met meelopervertrouwenspersoon DM zijn daarbij onmisbaar geweest. Soms kreeg ik de indruk dat het meeloperschap een over de jaren geperfectioneerd, uitgebalanceerd psychologisch programma is om bruikbare redacteuren te scheppen.

Ik geloof nog steeds dat ik er niet ver naast zit.

I

k ben blij dat de tijd is gekomen dat ik door kan gaan met vrienden verliezen, vijanden maken, mijn lever verpesten en met vieze mannetjes praten in de Zwart zonder de gedachte dat het misschien wel allemaal voor niets is geweest. Van mijn exotische alterego moet ik helaas afscheid nemen. Maar hoewel ik mijn status als grote zwarte man best nog wat had willen uitbuiten sta ik hem ook met liefde af om door te gaan in een hoedanigheid die me eigenlijk beter past: als klein, wit, vrouwtje met de heel wat minder uitheemse naam: NP. NP

propria_cures_120_07:standaardopmaak 4-11-09 21:10 Page 6

STUDENTENWEEKBLAD PROPRIA CURES

Redactie: Vendelstraat 2 1012 XX Amsterdam Telefoon (020) 525 77 69 E-mail: redactie@propriacures.nl Website: www.propriacures.nl Administratie: Dirk van Oostveen Vendelstraat 2 1012 XX Amsterdam Email: administratie@propriacures.nl Advertenties: Bureau Van Vliet BV Postbus 20 2040 AA Zandvoort tel.: 023-5714745 fax.: 023-5717680 S. Lloyd Trumpstein: S.J. de Weert Tekening voorkant: Bandirah Tekenaar H.G.: Harry Gijsberts Abonnementen: E 45,- per jaar Studenten: E 25,- per jaar Tientjeslid: E 10,- voor zes maanden Postbank Arnhem 2903882 Postbank Amsterdam 4600578 U blijft geabonneerd tot wederopzegging.

Bewijsnummers: Voor adverteerders automatische en kosteloze toezending. Voor inzenders alleen op aanvraag. Ongevraagde bijdragen worden niet teruggestuurd. Diskettes al helemaal niet.

ISSN: 0033-141 Uitgever: Nieuw Amsterdam ism Stichting Propria Cures

24 oktober Fanny van de Reijt, schrijft u nog eens wat, lees ik in PC van 24 oktober. Welnu, je kunt van PC veel zeggen, maar niet dat het niet bij de tijd is.

Als het zoontje van de president burgemeester kan worden, dan moet de dochter van een gewezen PC-redacteur (Vic van de Reijt) toch minstens in dit blaadje kunnen schrijven.

120e JAARGANG No. 7

7 NOVEMBER 2009 2

Hier te bekijken: http://www.internetpillen.nl Vriendelijke groet! beurt in het bijzijn van de kinderen en ouders die meegewerkt hebben aan de hartverwarmende reportage.

Wat? Laat u deze kinderboerderijdieren helemaal alleen met van die vieze, zieke kinderen ѐn Robert ten Brink? d’Estrée, zeg er wat van!

Elisa U verdenkt onze doelgroep ervan online pillen te kopen? Of schat u in dat ze van gore filmpjes houden? Hoe dan ook, u krijgt een sticker plus krul voor uw mensenkennis.

3 november

27 oktober Verschijnt 16 november:

Een goede relatie met die man kan sowieso nog wel eens van pas komen: hij is uitgever. d’Estrée Met ingang van dit nummer gaan we over op een systeem van erfopvolging, zo weten we zeker dat ons duizendjarig rijk in goede handen is.

26 oktober APS: 500ste column Robert ten Brink in Vriendin Weekblad Vriendin heeft een 'special guest': Robert ten Brink. Al 500 columns lang schrijft Robert over zijn gezin en zijn leven. Om dit te vieren staat Vriendin 44 in het teken van haar columnist en krijgen lezeressen een bijzonder kijkje in zijn leven. Op verzoek van Robert brengt Vriendin een reportage over het Emma Kinderziekenhuis.

Zieke kinderen en hun ouders kunnen elke week even hun zorgen vergeten als er kinderboerderijdieren op 'knuffeluur' komen.

Vriendin zal dinsdagochtend 27 oktober op bijzondere wijze het 1e exemplaar aan Robert ten Brink overhandigen in het Emma Kinderziekenhuis. Dit ge- vervolg ‘Lieve Stacey’met je Yokidrink en sultanakoeken naast hem was komen zitten in de kantine.

‘Stacey Records,’ bedacht je snel, ‘laten we tekenen achter in het fietsenhok.’

Voor de vorm bood je ook de conciërge en twee klaar-overs een contract aan en zowaar, het bedrijf bestaat nog steeds.

Een sexy, ambitieuze vrouw. Bereid om een BV op te richten om maar op het instrument van die bassist te mogen tokkelen. Maar het mooiste van alles, vind ik dat je altijd kind bent gebleven.

Op een natuurkanaal heb ik ooit een documentaire gezien over chimpansees die konden schilderen. Die beesten kregen een kwast, doek en palet en begonnen dan enthousiast te kladderen. Ze konden er geen reet van natuurlijk, maar het was een fascinerend schouwspel. Ze staarden naar het doek, maakten af en toe een paar wilde bewegingen met de kwast en keken er gedurende het hele proces serieus bij, met artistiek opgetrokken wenkbrauw en al. Voor mij staat het vast dat jij deze uitzending ook gezien hebt en gelijk zo’n aap als visagist hebt aangenomen. De foundation en rouge zitten over je gezicht als tomatensaus op het gezicht van een peuter die voor het eerst zelfstandig spaghetti bolognese mag eten.

Diep van binnen ben je nog steeds datzelfde zestienjarige meisje dat haar eerste make-updoos krijgt en denkt dat het de bedoeling is dat alles er in één keer op moet. Hoe meer, hoe mooier: de lijfspreuk van elk pubermeisje. En weet je wat? Bij jou is dat ook zo. Zo mooi zelfs, dat ik concurrentie te duchten heb.

Een vriend vertelde het me laatst dat je

Waarom vrouwen seks hebben. Van avontuur tot wraak en alles daartussenin Waarom vrouwen seks hebben is de fascinerende neerslag van een ongeëvenaard onderzoek naar de raadselen van de vrouwelijke seksualiteit. Op basis van ruim duizend interviews, die uitsluitend voor hun eigen onderzoek zijn afgelegd, schetsen zij een rijk en genuanceerd beeld van wat vrouwen beweegt tot seks. De motieven variëren van avontuur tot wraak, van nieuwsgierigheid tot puur genot, van het bestrijden van hoofdpijn tot het plezieren van de partner. Ook geeft seks vrouwen vaak meer energie en zelfvertrouwen.

Waarom vrouwen seks hebben biedt een volledig en diepgaand psychologisch inzicht in de vrouwelijke seksualiteit.

Maak dat de kat wijs, vriend. OK en NP hebben alleen seks uit medelijden.

2 november Beste redactie, Misschien een aardig filmpje voor uw doelgroep: een redelijk goor filmpje ter waarschuwing tegen het gevaar van het kopen van pillen via internet. tegenwoordig met Guido Weijers date.

Je vindt het misschien raar dat ik het zeg, maar dat was een hele opluchting. Als dat je schele prins op het witte paard is dan maak ik zeker ook een kans. Een re-

Beste redactie PC, Vanmorgen las ik in een mail van de baliemedewerkers dat jullie hebben gerookt in jullie kantoor. Zelf kon ik het vanmorgen ( 8.10 uur) niet ruiken maar ik ben ook verkouden. Ik ga niet in discussie of het waar is of niet. Bij deze krijgen jullie van mij een eerste officiële waarschuwing.

In tegenstelling tot bij het honkballen (three strikes out) zijn de regels in het StudentenCentrum helaas nog iets strenger. Als dit door iemand nog een keer geconstateerd wordt verliezen jullie je kantoorruimte hier in het StuC. Graag een reactie, Ronald Vindt u het niet een beetje gek om aan andermans kantoor te ruiken? En waar komen al die lege pakjes Lucky Strike hier opeens vandaan? Complot!

Remy Baurichter: ‘Jan Peter Balkenende, de nieuwe EU-president is voor een weekendje terug in Den Haag om zijn oude maatje Wouter Bos, die nu premier is, weer eens te spreken.’

Wilt u nu ophouden met deze bangmakerij? StB heeft van schrik in z’n broek gepoept.

Misschien is dat het wel, Stacey. De definitie van roem, die je zo hulpeloos probeerde te verwoorden. Roem is champagne drinken met geroyeerde Lama’s.

Het is vertellen over je parkeerboetes op nationale televisie, het is de piemel van Guido Weijers en de vlekken op de rode loper van de Musical Awards.

Roem is een gevangenis van vrijkaartjes en narcisme. Ik ben blij voor je, blij dat je zweeg. Je wist het antwoord echt niet.

Gelukkig maar. Het is goed toeven in de cel waarvan je de muren niet ziet.

StB

Stacey kijkt naar een zonsondergang en denkt aan StB. latie met Guido hoeft ons liefdesgeluk niet in de weg te staan, ik kan gewoon in zijn dode hoek liggen. Als je wilt maak ik zelfs een paar slechte grappen. Toch maak ik me zorgen, knapperig reepje van me. Je omgang met Guido Weijers is exemplarisch, ik zie je tegenwoordig alleen maar in het gezelschap van bekende mensen.

Of het nu op televisie is of op het vipdeck van Lowlands, altijd zijn er de anderen. Ze verdringen zich rondom je omdat jij het nieuwe meisje bent in hun stinkende biotoop van BN’ers. Ze lachen luidkeels om hun eigen grappen, en van jou wordt verwacht dat je meedoet. Jij bent immers een van hen geworden.

propria_cures_120_07:standaardopmaak 4-11-09 21:10 Page 7

120e JAARGANG No. 7 Redactie: OLGA KORTZ JOHANNES VISSER BRAM BAKKER STEPHAN TER BORG JIM GLERUM NINA POLAK

7 november 2009 Redactie en administratie: Vendelstraat 2 1012 XX AMSTERDAM Telefoon 020-525 77 69 E-mail: redactie@propriacures.nl Losse nummers: 1,50 euro

OPGETREDEN ALS REDACTEUR: NINA POLAK

Lieve Stacey Intree

E

r is zoveel wat ik je vertellen wil. Laat ik vooral niet vervallen in een indianendans om de hete brei heen en je gelijk de waarheid vertellen. Ik wil je lichaam als roetsjbaan gebruiken. Ik wil alle letters die niet in je naam voorkomen verbranden en de as wegblazen in de k heb altijd wel geweten dat mannen het nu eenmaal vaak verder gure herfstwind, ik wil dove kinderen wurgen, alleen omdat ze jouw schoppen. Ook heb ik altijd vermoed dat de gemiddelde neger het op stem nog nooit gehoord hebben. En dit alles, lieve Stacey, uit naam een aantal zeer belangrijke vlakken nu eenmaal ook vaak verder der liefde. schopt (denk aan schoonheid, snelheid, kracht, en bovendien: bedprestaties) Het is daarom dat ik soms denk: het zou best eens leuk zijn om een man te zijn en helemaal: een mannelijke neger. Een groot voordeel van mijn meeloperschap was dat ik even beiden heb kunnen zijn.

I

D

e mensen thuis zullen je vooral kennen als jurylid bij het programma X-factor. Natuurlijk zou ik hier graag indruk maken door te zeggen dat ik alleen NOVA, Buitenhof en Blauw Bloed (met Jeroen Snel!) kijk, maar dat zou gelogen zijn. Ik ben dol op plat vermaak. Als iemand een blik met zingende negertjes opentrekt, dan ben ik van de partij. Zo simpel is het. Zelf ben ik overigens niet in het bezit van de X-factor. Wel heb ik X-benen, maar dat is nooit voldoende gebleken om de auditieronde mee door te komen.

Tijdens een avond van HappyChaos zag ik je voor het eerst in levende lijve. Het thema was roem en hoe daar mee om te gaan. Er waren allerlei goede sprekers zoals Arie Boomsma, Cornald Maas en Bert van der Veer. Maar het hoogtepunt; dat was jij. Als begeleider van kindsterretjes maak jij dagelijks mee hoe plotselinge roem mensen beïnvloedt en de organisatie moet gedacht hebben dat je er iets zinnigs over kon zeggen. De celebritycultus, de verafgoding van al wat op televisie komt, jij ontleedde het als volgt: ‘Wat verandert er als pubers, kinderen eigenlijk nog, van het ene op het andere moment veranderen van een scholier in een popster?’

‘Mensen vragen dan wel eens om een handtekening.’ ’Ehr, juist. En psychologisch?’ ’Ze willen ook wel eens met je op de foto.’

De interviewer nam er geen genoegen mee. ‘Wat is roem eigenlijk?’ vroeg hij je. ‘Wat is de definitie van roem? Je keek eventjes alsof hij je een onbetamelijk voorstel had gedaan, bedacht je, begon te giechelen en verklaarde vervolgens: ‘Hier heb ik op de fiets nog over nagedacht.’ Wat volgde was de mooiste stilte die ik ooit gehoord heb.

luiden zoals de roep van een kerkuil en het kraken van takken. Op het moment dat de angst je teveel zou worden, reed ik je klem en onthulde de waarheid: er is helemaal niets om bang voor te zijn. Er is helemaal geen bos, laat staan een kerkuil. Huilend van opluchting wierp jij je in mijn armen, en samen werden we nog heel oud en gelukkig.

Ik verloor je die avond uit het oog, maar ben nooit opgehouden met aan je te denken. Alles wilde ik van je weten. Zo leerde ik dat je al op zestienjarige leeftijd je eigen platenmaatschappij hebt opgericht. Een impulsieve actie, zo blijkt uit de naam van het label: ‘Stacey Records.’ Tsja. Ik ga er maar vanuit dat je dat alleen hebt gedaan om met de bassist van de schoolband naar bed te kunnen.’Zeg, hoe heet die platenmaatschappij van jou eigenlijk?’ vroeg hij nadat je - lees verder op pagina 2 -

R

aimon Pelikaan is niets anders dan een wat vergezocht, middelmatig kwalitatief anagram van mijn meisjesnaam. De redactie had vorig jaar echter, tijdens het jureren van de recensiewedstrijd onmiddellijk het idee dat ze met een grote Antilliaan te maken hadden.

Op de vraag waarom een grote, stoere Antilliaan in vredesnaam een stuk over een zelfhulpboek voor zwangere vrouwen zou opsturen naar het minst urban blad van Nederland, hebben ze tot mijn verbazing blijkbaar niet gereflecteerd.

Ze moeten het een leuk idee hebben gevonden om na het vertrek van JD weer eens een etnisch redactielid te verwelkomen. Toen ik weken later (het duurde lang omdat OK een stevige voedselver-

H.G

giftiging had opgelopen) eindelijk kennis mocht komen maken konden ze hun teleurstelling dan ook niet helemaal verbergen.

Niet alleen bleek Raimon niet de grote zwarte kerel op wie ze een beetje nerveus hadden zitten wachten, maar ik, met mijn bescheiden voorkomen, was in het geheel niets nieuws. Met het grootste deel van de redactie zat ik immers al jaren in de collegebanken. Wizkid JG, die mij had ingehaald met studeren, had zelfs wel eens op mijn bank gecrasht, en het mysterie OK had ik op een benevelde avond in de Sugarfactory ook al beter leren kennen dan alleen van naam. StB was me verder wel eens opgevallen op zijn eenzame struintochten door het P.C.-Hoofthuis en JV kende ik omdat hij na zijn intree iets had veranderd aan zijn kapsel dat sindsdien bij studenten Nederlands te boek stond als: het literaire kapsel van Johannes Visser.

H

oewel ik graag meepraatte over de nieuwe coupe van JV kan ik niet ontkennen dat ik ook wel een beetje geïntrigeerd was. Niet alleen omdat mijn eigen haar in de verste verte niet zo hip was, maar ook omdat er plotseling een mysterieuze air uitging van die lieve Johannes die voorheen minstens twee keer in de week met een Elmo shirt in colleges verscheen. Datzelfde gold voor die jongen van Glerum, de verlegen jazznerd, die ineens een grote bek begon te krijgen. OK, had ik altijd al ondoorgrondelijk gevonden (zo Indisch), maar dat was er zeker niet minder op geworden.

Duidelijk was in elk geval dat daar bij PC wel iets bijzonders met je moest gebeuren. Ik begon het blad te lezen dat ik vooral kende als gelig en bevlekt vodje op de plees van studentenhuizen. Het duurde niet lang voordat ik besefte dat ik een cultfenomeen in handen had. De onbegrijpelijk insidergrappen, de onooglijke vormgeving en de wazige foto’s van ongeschoren, dronken mannen (de redactie) droegen daar aan bij. Ondanks het feit dat ik me in die tijd vooral begaf - lees verder op pagina 3 -

J

e antwoord vertelde me twee dingen.

Dat je van nadenken houdt, een bewonderenswaardige eigenschap in een vrouw, en dat je op de fiets was. Je woonde dus in Amsterdam en dat betekende dat we niet zo’n ingewikkelde lange afstandsrelatie hoefden te beginnen. Belangrijker vond ik dat je na het feestje waarschijnlijk alleen over een slecht verlichte Wibautstraat naar huis zou fietsen. In mijn fantasie fietste ik je al achterna. Ik maakte spookachtige ge-

propria_cures_120_07:standaardopmaak 4-11-09 21:10 Page 8