GROOTouders

TEJO-bezielster Ingrid De Jonghe

Zo maak je jouw huis veilig

Column oma An: Geen veilige stolp

"Mij hoor je niet zeggen dat het nu onveiliger is dan vroeger" —

Grootouders ontdekken nieuwe fietsroutes, maken een eindwerk af, krijgen een andere jobinvulling, moeten dringend de planten verpotten… Kortom: er zijn lijstjes en redenen genoeg om de boot af te houden. Maar als de kleinkinderen zich melden, wijst het kompas maar naar één richting.

Er wordt geluisterd. Geknuffeld. Scherpe kantjes afgerond. Grootouders zijn een haven waar het veilig aanmeren is. Het voordeel van clichés? Dat je meteen doorhebt waarover het gaat.

Met dit nummer loodsen we je binnen in de grootouderwereld van barones Ingrid De Jonghe. In Roeselare maken we kennis met de sterke arm der wet die een zachte inborst heeft. En in de column volgen we nog steeds de stappen van Cato, veilig aan de hand van oma.

Lieve veilige havens, dat jullie er zijn, is geruststellend en hartverwarmend!

Ronny De Schuyter

Redactie GROOTouders

4 Wat als je kleinkind angstig is? Interview met filosoof

Damiaan Denys.

8

TEJO-bezielster Ingrid

De Jonghe is ‘moelie’ van elf kleinkinderen

12 GROOT vermaak: rebus en kruiswoordraadsel

13 Column oma An: Geen

veilige stolp

14 Zo maak je jouw huis veilig

18

Lezersvraag: Met de kleinkinderen op vakantie

20 Hoofdcommissaris Curd over onze (on)veilige samenleving

23 Ledenkortingen

“Aan de schoolpoort zijn de veilige handen van oma’s en opa’s vaak onmisbaar”

Herwig De Coninck, voorzitter Grootouders- en Seniorenactie Gezinsbond

“ Toon je kleinkind dat de wereld best meevalt”

Heb jij als kleine pagadder vooral buiten gespeeld en kampen gebouwd? Dan is de kans groot dat je jouw kindertijd omschrijft als ‘zorgeloos’. Konden je vast gestolen worden: de klimaatopwarming, virussen die de wereld lamleggen en een gezond gewicht. Voor kinderen en jongeren anno 2023 is dat anders. De algemene overbezorgdheid en onheilspellende nieuwsberichten waarmee zij nu worden geconfronteerd, planten al vroeg angst en onzekerheid in hun hoofd. “Geef als grootouder vooral het goede voorbeeld en toon dat de wereld best meevalt”, tipt filosoof Damiaan Denys.

tekst KRISTINA RYBOUCHKINA

Vijftig jaar geleden speelden kinderen dag in, dag uit buiten zonder dat hun ouders wisten waar ze precies uithingen. Vandaag lijkt dat ondenkbaar.

Hoe komt dat precies?

Damiaan Denys: “Doordat ouders nu meer bezorgd zijn. Vroeger waren gezinnen natuurlijk nog veel groter. Je kreeg zeven of acht kinderen, en het was bijna normaal dat er eens iets misliep. De kinderen waren er ook deels uit praktische overwegingen: zodat ze vanaf hun twaalfde konden gaan werken en mee voor een inkomen zorgen. Vanaf de jaren zeventig is dat gekeerd. Het aantal kinderen ging omlaag, en voortaan werden ze beschouwd als een kleinood van de familie. Elk kind was een diamant waar je trots op was, dus je wou uiteraard niet dat hem of haar iets zou overkomen. Die tendens kwam er ook op andere domeinen in ons leven: we staan steeds meer stil bij wat er allemaal kan misgaan en willen graag zoveel mogelijk de controle behouden. Dat is eigen aan onze tijd.”

De Expert

Damiaan Denys is filosoof, hoogleraar en psychiater gespecialiseerd in angst(stoornissen).

Damiaan Denys: “Kinderen krijgen inderdaad steeds minder bewegingsvrijheid. Een Engelse journalist heeft onderzocht hoe ver kinderen van huis mogen dwalen, over verschillende generaties heen. In 1910 speelde een kind van tien jaar tot vijf à zes kilometer verderop. Rond 1940 bedroeg die afstand twee à drie kilometer, rond 1970 ongeveer één kilometer en in 2000 zo’n vijfhonderd meter. Tegenwoordig mogen sommige kinderen amper alleen tot de hoek van de straat lopen.”

Ouders van vandaag zien de wereld dus als een gevaarlijkere plek dan vroeger?

Damiaan Denys: “Absoluut, er is meer angst. Terwijl het aantal ongevallen, overlijdens door ziektes, de criminaliteitsgraad, noem maar op, nu allemaal veel lager liggen dan vijftig jaar geleden! Het spijtige is dat ouders hun eigen angsten doorgeven aan hun kroost door hun kinderen zoveel te beschermen. Want vroeger waren kinderen nog op hun gemak in een straal van zes kilometer rond huis. Dat was allemaal veilig speelterrein. Vandaag eindigt de vei-

lige leefwereld van kinderen als het ware op het einde van de straat. Alles erbuiten is de boze buitenwereld. Omdat ze amper de kans krijgen om op verkenning te gaan, leren ze minder hun plan te trekken, kweken ze minder zelfvertrouwen en zijn ze minder zelfredzaam.”

Tegengas geven

Is de doorsnee grootouder anno 2023 ook zo beschermend? Of houden de meesten nog vast aan de ideeën en gewoontes uit hun eigen kindertijd?

Damiaan Denys: “Heel wat kinderen voelen zich zo prettig bij hun grootouders, omdat ze van hen wel degelijk meer vrijheid krijgen. Bij oma en opa mag er vaak wat meer, het is allemaal wat losser. Dat veel grootouders wat afstand nemen van de normen en waarden van hun eigen kinderen vind ik persoonlijk een goede zaak. Het is eigenlijk een beetje je rol als grootouder om wat tegengas te geven.”

“Zelf heb ik dat ook gezien in mijn eigen opvoeding. Toen ik een jaar of zestien was, heb ik een oorring laten steken. Dat was hip. Mijn moeder was razend. Wat gaan de mensen denken! Ze was bang voor reacties van anderen. ‘Wacht maar tot je oma dat ziet’, zei ze. Oma haar reactie was: ‘O tof, een oorbel, mijn grootvader had dat ook.’ Dat vind ik een geweldige illustratie van de manier waarop heel wat grootouders zich niet laten meeslepen door de heersende opvattingen in de maatschappij.”

Sommige opvattingen van vandaag zijn natuurlijk terecht. Geen enkele ouder zou z’n kind nu in de zon laten lopen zonder het in te smeren met zonnecrème, terwijl men vroeger niet wakker lag van kanker. Er is ook veel meer aandacht voor gezonde voeding. Is dat dan geen positieve evolutie?

Damiaan Denys: “Vroeger aten mensen wat er voorhanden was. Was dat iets lekkers, dan waren ze vooral blij. Daardoor was er inderdaad minder aandacht voor gezondheid. Maar nu is er zo een overvloed aan voeding beschikbaar, dat de balans dreigt over te slaan naar de andere kant. Voeding wordt als het ware gemedicaliseerd. We zien producten niet meer als ‘lekker’ maar als ‘gezond’ of ‘ongezond’, soms op het neurotische af. En kinderen nemen dat al op

jonge leeftijd over. Is dat echt wat we willen? Een Amerikaanse collega vertelde me dat hij op het kinderfeestje van zijn dochter een glas kraantjeswater wou inschenken toen een negenjarig vriendinnetje water vroeg. ‘Dat wil ik niet, er zit geen filter op die kraan’, antwoordde ze. Is het de bedoeling dat kinderen vrezen voor hun gezondheid door de vele berichten over verontreiniging? Dat denk ik niet.”

Hoe ga je er tegenin als je kleinkind met zo’n uitspraak komt aandraven?

Damiaan Denys: “Ik raad vooral aan om zelf het goede voorbeeld te geven. Demonstreer dat je zonder zorgen water van de kraan kan drinken. Toon welke bessen je kan plukken uit de natuur en mag opeten. Serveer eens iets wat minder gezond is. Durf te tonen dat er andere manieren van leven mogelijk zijn dan wat kinderen dagelijks zien. Een soort onverschrokkenheid aan de dag leggen, bewijst dat het niet verplicht is om je krampachtig aan de heersende waarden en normen vast te houden.”

(On)veilig online

Iets waar grootouders op hun beurt wellicht meer wakker van liggen dan hun kinderen of kleinkinderen, zijn de gevaren van sociale media en het internet. Is dat terecht?

Damiaan Denys: “We weten dat sociale media verantwoordelijk zijn voor heel wat angstige en depressieve gedachten bij jongeren. Die zorg is dus zeker terecht. Via sociale media krijg je een wereld voorgeschoteld die niet strookt met de realiteit. Een wereld die zichzelf bovendien steeds bevestigt. Stel dat je eens ‘anorexia’ intypt, zal je steeds vaker beelden te zien krijgen van magere mensen. Op den duur zie je alleen nog dat. Je kunt en hoeft je kleinkinderen niet weg te houden van sociale media. Maar ook hier helpt het om tegengewicht te bieden. Beperk de schermtijd wanneer ze bij jou zijn en maak tijd voor andere activiteiten samen, die voor een bredere blik zorgen. Of voor een goed gesprek. Over wat zij online zien, bijvoorbeeld. Zo kan je nog eens benadrukken dat zij zich niet aan die valse wereld moeten spiegelen.”

MEER WETEN

Op veiligonline.be krijg je heel concrete tips over o.a. schermtijd, apps, sociale media, gamen en je online privacy.

5%

Ongeremd genieten

samen met de kleinkinderen, kriebelbuikjes inbegrepen

Voel jij wat ik voel?

SPEELSE ZOEKTOCHT VOOR KLEUTERS EN HUN (GROOT)OUDERS

Hoe voelt goudleder? En de manen van een paard? En hoe voel jij je als je bij je oma of opa bent?

Ontdek het deze zomer in Museum Mayer van den Bergh in hartje Antwerpen.

De zoektocht en de toegang voor kinderen zijn gratis, (groot)ouders betalen enkel de toegang tot het museum.

Ontdek het programma op www.museummayervandenbergh.be

Een veilige haven, een veilig nest… Ingrid De Jonghe (67), bezielster van Therapeuten voor Jongeren (TEJO), ontmoet vaak jongeren voor wie het gezin geen veilig nest is. Daarover was ze zo verontwaardigd dat ze dertien jaar geleden het eerste TEJO-huis oprichtte, een initiatief dat nu over heel Vlaanderen bestaat. Zoals ze een ‘houvast’ is voor heel wat jongeren, zo spreekt ze ook over de band met haar elf schatten van kleinkinderen. Deze ‘moelie’ – ooit hoorde ze die naam en zo wilde ze als oma genoemd worden – vond het heel fijn om ook dat verhaal eens te kunnen delen.

“Ik probeer voor mijn kleinkinderen een extra houvast te zijn”

tekst GEERT VAN HECKE foto’s KRISTOF GHYSELINCK

In welk nest ben jij zelf opgegroeid?

Ingrid De Jonghe: “Ik kom uit een gezin waar ik alle kansen kreeg om mij te ontplooien. Ik zat graag op school en in mijn vrije tijd las ik veel, speelde gitaar en ging naar de muziekacademie. Ik herinner me vooral sommige gesprekken met leerkrachten die me veel deugd deden. Onze ouders werkten hard en hadden niet veel tijd voor ons, zeker mijn vader niet. Maar de momenten in het weekend met hem koesterde ik wel. Mijn papa was mijn held! Ik keek naar hem op, al kon hij ook streng zijn. Vooral als ik ziek was, soigneerde hij mij enorm. Ik was dus vaak ziek. (lacht) Maar hij vertelde mij ook dat ik goed bezig was en zo’n mooi

gezin had… Ik ben trouwens van plan om een boekje over mijn ouders te schrijven. Het wordt iets heel poëtisch over de empathie van mijn papa en de warmte van mijn mama, of hoe zij mij het taalgevoel bijbracht en mooie boeken gaf.

Almaar meer besef ik hoe dat alles mij als mens gevormd heeft. Helaas is mijn vader vroeg gestorven door een hartinfarct en ook van mijn moeder kon ik niet echt afscheid nemen. Op het eind van haar leven was ze dement. Het feest met de kleinkinderen toen ze negenentachtig was – ik vond dat we in die zomer het leven mochten vieren – is niet meer kunnen doorgaan… Gelukkig hebben we de jaren voordien wel

Ingrid De Jonghe is jurist, pedagoog, psycholoog en psychotherapeut. In 2009 richtte ze Therapeuten voor Jongeren (TEJO) op. Deze vrijwilligersorganisatie werkt met vrijwilligers die therapeutische ondersteuning bieden aan jongeren tussen tien en twintig jaar. Intussen telt Vlaanderen meer dan twintig TEJO-huizen en satelliethuizen. Ook in Nederland zijn er drie huizen. De therapeutische hulp is laagdrempelig, kortdurend, anoniem en gratis. Na publicaties als ‘Toveren met jongeren’ (2013) en ‘Verlies ze niet!’ (2019) plant Ingrid De Jonghe nu een volgend boek. Daarin wil ze het hebben over hoe we allemaal een houvast voor opgroeiende jongeren kunnen zijn en zo werkelijk kunnen inzetten op preventie. “Jongeren hebben pas een veilig gevoel als ze een echt vertrouwens-contact ervaren”, zegt ze over die plannen. “Als dat niet lukt met hun ouders, kan dat misschien met een grootouder, een opvoeder, een leerkracht… Dat is het doel van de Houvast-beweging, die we nu met TEJO op gang brengen. We willen de samenleving wakker schudden door op een andere manier met jongeren om te gaan, door ze positieve aandacht te geven en opnieuw in hun kracht te zetten. En dat vanuit de overtuiging dat iedereen iets kan doen.”

MEER INFO tejo.be

veel mooie feestelijke momenten met haar en de familie beleefd. En ik zal nooit vergeten wat ze mij nog verteld heeft voor ze begon te dementeren: ‘Ingrid, wat jij doet, had ik ook graag gedaan in mijn leven.’ Ik vond die uitspraak heel ontroerend, maar tegelijk voelde ik daarin de tristesse van een ‘kind van de oorlog’. Nog altijd breng ik mijn ouders geregeld ter sprake en vertel ik liefdevol over hen, want zo hou ik ze levend.”

Zijn er familiegewoonten die je nu ook als oma aan je kleinkinderen doorgeeft?

Ingrid De Jonghe: “Dan denk ik spontaan aan de soep die mama zo fantastisch kon maken. Dat waren lekkere combinaties, waarvan ik haar vaak vroeg of ze de recepten eens wilde opschrijven. Ze vond dat niet nodig, maar toch hou ik die soeptraditie in ere. Zoals ook andere gewoonten. Zo zie ik bijvoorbeeld hoe mijn kinderen aan hun kroost verhaaltjes voorlezen bij het slapengaan, net als wij dat bij hen deden. En ik probeer ook te tonen hoe belangrijk het is dat kinderen de aandacht krijgen die ze nodig hebben. Met het ene kind doe je vaak iets anders dan met het andere, want elk kind is verschillend en uniek.”

Moelie & pappijo

Je hebt elf kleinkinderen. Hoe maak je tijd voor hen, naast je nog altijd drukke leven?

Ingrid De Jonghe: “Ik heb met allemaal een heel fijn contact. Dat is natuurlijk anders bij de jongsten van bijna twee jaar oud dan bij de grote kleinkinderen. Elke woensdagnamiddag zorg ik voor vijf van hen. Mijn man – die ze pappijo noemen – haalt ze samen met mij van school en ze blijven dan de hele namiddag bij ons. Ik maak bewust tijd. We genieten van de maaltijd – met lekkere soep! – en beluister hun verhalen. Ze lezen wat en we spelen samen spelletjes. Voor hen is dat uiteindelijk chilltijd, al zijn er intussen twee die ook huiswerk moeten maken. Dan zet ik mij met hen apart, bijvoorbeeld om een dictee te oefenen. Telkens als de kleinkinderen er

Hoe TEJO jongeren houvast biedt

zijn, ben ik bijzonder blij. Maar ik geef toe dat ik dan ’s avonds ook echt moe ben. Die momenten zijn best intens.”

Komen ze soms logeren?

Ingrid De Jonghe: “De kleinkinderen van Ronse, die verderaf wonen, zijn soms een heel weekend bij ons. Ook dan hebben we natuurlijk onze rituelen. Ik kook hun lievelingseten, we stoppen ze in bad en dat vinden ze heel leuk. Hun mama belt dan nog eens, bijvoorbeeld om te zeggen dat ik ook hun haartjes mag wassen. Voor het slapengaan bekijken ze meestal nog een kort filmpje en dan volgt er een verhaaltje. Ze vragen ook weleens naar verhalen uit mijn kindertijd toen ik zelf bij mijn grootouders ging logeren. Die hielden dieren en hadden een grote tuin vol groenten en bessenstruiken. Ik vertel dan over de besjes die ik daar plukte en ruilde tegen snoepjes van de buurjongen. ‘Jawel’, zeg ik dan, ‘moelie was best wel ondeugend als kind.’ (lacht)”

Kaakbijtritueeltje

Op welke manier ben jij als oma een ‘houvast’ voor je kleinkinderen, zoals jullie dat ook bij TEJO willen zijn?

Ingrid De Jonghe: “Als we bij TEJO over ‘houvast’ spreken (zie ook kadertje, red.), bedoelen we iemand in je omgeving die je graag ziet, je vertrouwt, goed voor je zorgt en naar je probeert te luisteren. Elk kind heeft immers behoefte aan structuur, warmte en positieve aandacht. Alleen als er in je leven een volwassene is die ziet wie je echt bent, kan er een relatie ontstaan. En zo’n extra houvast – want ze hebben gelukkig wel hun ouders als houvast – probeer ik ook voor mijn kleinkinderen te zijn. Zo herinner ik mij hoe Joanna (13) nauwelijks zes jaar oud was en tegen mij zei: ‘Moelie, ik vind het zo fijn om met jou te babbelen. Ik vind het zo jammer dat we niet even oud zijn. Jij gaat misschien dood en ik wil je mijn hele leven bij mij hebben.’ Zoiets geeft een warm gevoel en zorgt voor een band. We hebben ook een soort ‘kaakbijtritueeltje’. We geven dan een zoentje en een knuffel als we elkaar zien.”

Weten de kleinkinderen waar je zoal mee bezig bent bij TEJO?

Ingrid De Jonghe: “De oudsten zijn daar zeker van op de hoogte. Mattia (15) maakte eens met LEGO-figuurtjes een filmpje over pesten om zo onze werking in beeld te brengen. Schitterend was dat. Ook Ella Lucia (10) weet goed wat ik doe. Ze beseft bijvoorbeeld dat niet elk kind de aandacht van zijn ouders krijgt zoals dat bij haar wel is. Als zij een probleempje heeft, kan ze altijd bij haar mama of papa terecht. Haar mama ontwierp de ‘houvast-broche’ en Ella Lucia gaf onlangs een spreekbeurt over TEJO, zoals ook andere kleinkinderen dat al deden.”

Nog urenlang zou moelie Ingrid kunnen doorgaan met allerlei anekdotes over hoe ze geniet van de wakkere gesprekken die ze met haar kleinkinderen voert. Naast Federika en Jean, de allerjongsten van twee jaar, zijn er nog Lou en Oliver (bijna vier), Viola (7), Sanna Linnéa (8), Arthur (bijna 10) en Aïnda (bijna 12 jaar). “Ik vraag altijd hoe het met hen gaat zodat ze zich echt beluisterd voelen. Alleen zo neem je kinderen serieus. Ik wil hier dan ook zeker geen enkele naam vergeten te noemen. In 2019 kreeg ik de Prijs voor de Opvoeding. Bij de bedanking noemde ik de namen van mijn kleinkinderen en ik vergat Viola, die dan pas vier jaar was. Ze wist heel goed dat ze niet in het rijtje voorkwam en liet dat ook blijken… En toen ik de titel van barones kreeg, maakte elk kleinkind een tekening. Joanna tekende zelfs het schild na. Die tekeningen zitten bij mijn officiële papieren en ik koester ze even hard als dat chique document.”

“Toen mijn kleindochter zes was zei ze: ‘Moelie, ik wil je mijn hele leven bij me hebben’”

Breng letters uit de puzzel over naar de hokjes met het corresponderende nummer.

Geen veilige stolp

Toen onze kinderen klein waren en ik op zaterdagavond sirenes van een ziekenwagen hoorde, was ik blij dat zij veilig in hun bed lagen. Ik besefte dat de tijd zou komen dat zij vaak onderweg zouden zijn zonder ons, en dan met elk ziekenwagengeluid de ongerustheid me om het hart zou slaan.

Zo is het ook gegaan. Niet alleen op zaterdagavond trouwens. Ook op ochtenden als ze de deur uit waren naar school, en elk moment dat ze niet thuis waren. Nog een geluk dat ik in Brussel werkte en dat een ziekenwagen die daar uitrukte, niet voor mijn kroost kon zijn. En dat ik die ziekenwagens in onze thuisstad niet hoorde op de meeste weekdagen. Al ben je ook zonder alarmerende sirenes nooit helemaal gerust, tot ze weer thuis zijn.

Dat er je kind iets ernstigs kan overkomen, het is de schrik van elke ouder. Hetzelfde herhaalt zich met kleinkinderen. Nu zit Cato in de bakfiets of in de buggy. Of ze loopt aan de hand van een volwassene om over te steken. Enkel op verkeersvrije paden en plaatsen mag ze alleen stappen. Maar ooit zal ook zij de weg op gaan. Nu al wil ze op de zeedijk geen handje geven en loop ik de hele tijd te waarschuwen dat ze dan niet van de ene kant naar de andere kant moet lopen, want: ‘Pas op, fietsen!’ en ‘Pas op, Cato!’ Haar bij de kap van haar jas vasthouden – zoals ik soms onopvallend probeer te doen – is geen succes. ‘Neen, oma!!!’ Een kind dat zich kwaad maakt en probeert los te rukken, is niet veilig. En ik begrijp die vrijheidsdrang ook wel. Dus blijf ik de dijk voor en achter ons in de gaten houden en blijf ik haar waarschuwen. En als ik dat nodig acht, grijp ik haar vast. Zone 30, fietsstraten en autovrije stadscentra zijn een verademing waar we vroeger alleen van konden dromen. Maar verkeer blijft gevaarlijk. En het idee dat je je kleinkind daarin moet loslaten, is beangstigend. Als ze leert fietsen, wil ik niet met haar de weg op voor ze het heel goed kan. De leerfase is me te stresserend. Mijn deel van de angsten heb ik gehad met onze kinderen. Die kelk laat ik nu liever aan mij voorbijgaan. De jongste redde ik destijds, tijdens het prille fietsen, eens van een duik in de parkvijver door hem bij zijn kap te grijpen. Een andere keer was hij zonder mijn tussenkomst een grote weg op gereden, omdat hij ineens zijn remmen niet onder controle had. Voor een aanrijding met een paaltje, heb ik hem niet behoed. Dat had ik lange tijd wel gedaan, maar toen hij bij de zoveelste waarschuwing geërgerd riep: ‘Dat zie ik ook wel!’, heb ik bij het volgende paaltje gezwegen. Waarop hij er pardoes tegen fietste, viel en voor altijd onthield dat hij moest uitkijken. Wie niet horen wil, moet voelen. En uit je fouten leer je het best. Maar dat kan je in het verkeer niet laten gebeuren. Ook Cato zal stap voor stap moeten oefenen. Eerst op veilig terrein. Dan met begeleiding, heel voorzichtig, in het verkeer. Om ooit, fietsvaardig, alleen de weg op te gaan. Brr, nog niet aan denken. We kunnen ze niet onder een stolp zetten. Ik zou dat nochtans soms heel hard willen.

— AN

Zo maak je jouw huis kleinkinderenproof

De Expert Bart Van Overmeire is kinderarts, adviserend arts veiligheid

bij Kind en Gezin én grootvader.

De meeste oma’s en opa’s kijken reikhalzend uit naar het moment waarop ze een dagje of een weekend op de kleinkinderen mogen passen. Maar bij de ene gaat dat gepaard met heel wat meer zelfvertrouwen dan bij de andere. Want hoe doe je dat ook alweer, een kleintje veilig in bed steken? Hoe werkt die ellendige babyfoon? En welke risico’s moet je in de kiem smoren voor een kleuter op ontdekkingstocht kan? “Onderschat kinderen vooral niet”, drukt Bart Van Overmeire collega-grootouders op het hart.

tekst KRISTINA

“Op je kleinkinderen passen, is sowieso leuk. Maar omdat je als grootouder al even geen kinderen meer in huis hebt gehad, heb je de ontwikkelingen niet meer gevolgd op het vlak van opvoeding, technologische snufjes en veiligheidsvoorschriften. Die plotse verantwoordelijkheid kan dus best wat uitdagingen met zich meebrengen”, zegt Bart Van Overmeire.

De grootvader van vier ondervindt het zelf ook. “Buggy’s klikken tegenwoordig op bijzondere manieren in elkaar. Gaat een kind mee in de auto, moet je de Maxi-Cosi of het kinderstoeltje juist vastmaken. Vroeger was daar geen sprake van, nu zit je te prutsen met kliksystemen en riempjes. Een kennis van mij werd daarbij onlangs nog gecorrigeerd door zijn eigen kleinkind: ‘Opa, je moet dat zó doen.’ Babyfoons moeten soms op voorhand geïnstalleerd worden. Zo’n ding kan best ingewikkeld zijn en begint soms uit het niets te piepen. Weet je, wij zetten het geluid van de babyfoon vaak uit. (glimlacht) Dan luisteren we gewoon door de deur die op een kier staat of we iemand horen wenen, een beetje zoals vroeger. Hoe dan ook: voldoende uitleg vragen aan je kinderen voor ze hun kroost met alle toebehoren droppen, is zeker de boodschap.”

Is het een must om je huis kindveilig te maken? Uiteindelijk blijven de kleinkinderen maar even, en alle scherpe hoeken van je meubels afplakken, vraagt best wat tijd.

Bart Van Overmeire: “Zonder twijfel: ja, dat vind ik een must. Tenzij je kleinkind maar één keertje langskomt. Dan kan je je beperken tot één veilige kamer, waarin jullie samen blijven. Maar ik ga ervan uit dat de meeste kleinkinderen vaker op bezoek komen, en dan zou ik hier toch de nodige tijd voor nemen. Want zelfs als er maar één keer iets misgaat, kan dat ernstige gevolgen hebben. Het is verleidelijk om te denken dat het ‘vroeger toch ook allemaal gelukt

is’. Maar toen je zelf ouder werd, keek je met een andere bril naar je woning. Je hebt toen óók bepaalde zaken aangepast.”

Hoe begin je aan dat veilig maken?

Bart Van Overmeire: “Door eens terug te denken aan de dingen die je vroeger als ouder hebt gedaan. De kans is groot dat je destijds je stopcontacten hebt afgedekt. Doe dat nu ook. Waarschijnlijk heb je er als jonge mama of papa voor gezorgd dat er geen gevaarlijke producten stonden op voor kinderen bereikbare plaatsen. Dat is stap twee: geef die een veilige plek. Ik denk bijvoorbeeld aan afwastabletten, schoonmaakproducten en zaken als waspoeder. Dat is wit en ziet er wat suikerachtig uit, waardoor kindjes er soms hun vingers in durven te steken en ervan proeven. Afwasproduct prikt niet in de mond en is niet te warm of koud, waardoor ze het niet meteen weer uitspuwen en je misschien niet direct door hebt wat er aan de hand is. Maar het blijft wel kleven aan de slijmvliezen en gaat irriteren, waardoor er levenslange schade kan ontstaan aan de slokdarm. Medicatie is nog zo’n gevaarlijke. Vroeger had je dat misschien niet in huis, of gebruikte je het alleszins veel minder. Maar met de leeftijd is de kans groot dat het aantal pilletjes dat je slikt toeneemt. Die worden zo vanzelfsprekend, dat ze op den duur overal liggen. Denk maar aan slaappillen op of in het nachtkastje. Onderwerp je lage kasten dus zeker aan een grondige controle.”

Valgevaar

Volgens de website van Kind en Gezin is het voornaamste risico bij kinderen: vallen.

Bart Van Overmeire: “De meest voorkomende ongelukken in huis zijn inderdaad valpartijen. Natuurlijk vallen alle kinderen wel eens tijdens het spelen of als ze pas leren stappen. Dat hoort erbij en van zul-

RYBOUCHKINA foto’s KRISTOF GHYSELINCK

ke kleine incidenten moet je niet wakker liggen. Situaties die een groter risico met zich meebrengen kan je vaak voorkomen door bijvoorbeeld die scherpe tafelhoeken af te plakken en een hekje aan de trap te plaatsen. Ook bij de grootouders thuis is dat zeker geen overbodige luxe.”

Je mag dus niet denken dat je de kleinkinderen sowieso in de gaten zult kunnen houden?

Bart Van Overmeire: “Klopt. Als grootouder zie je jouw kleinkinderen niet elke dag. Voor je het goed en wel beseft, kunnen die al kruipen of stappen! Het is leuk om

steeds te ontdekken welke nieuwe dingen ze geleerd hebben. Maar omdat je hun ontwikkeling niet van dag op dag meemaakt, kan je jouw kleinkinderen heel gemakkelijk onderschatten. Ik heb het zelf meegemaakt toen ik mijn beweeglijke kleindochter van toen bijna twee jaar op de arm had. Plots had ze beslist dat zij op de grond wou gaan staan, en gooide ze zich met zo’n kracht achteruit dat ik haar bijna uit mijn handen liet vallen. Nooit had ik verwacht dat ze al zo sterk zou zijn. Plus, als je wat ouder bent, heb je soms al wat minder kracht, of minder snelle reflexen. Wees dus aandachtig en verwacht altijd het onverwachte. Daarom mag je een baby of peuter ook nooit alleen in de zetel of op de verzorgingstafel laten liggen. Je denkt snel iets te kunnen nemen, maar dan blijkt dat die baby nog veel sneller kan draaien en ligt je kleinkind voor je het weet naast het kussen of op de grond.”

Net als thuis

Sinds de wiegendoodcampagne, gelanceerd in de jaren negentig, gaat er veel meer aandacht naar slaaphygiene bij jonge kindjes. Welke adviezen zijn er zoal rond veilig slapen?

Bart Van Overmeire: “De meeste grootouders weten intussen dat baby’tjes op de rug moeten slapen. Leg ze ook in hun eigen, veilig bed, aangepast aan hun leeftijd. Overleg met de ouders welk type veilig matrasje het kinderbedje bij hen thuis heeft, en koop hetzelfde. Dat hoeft niet het duurste van het duurste te zijn. Het bedje kan gerust tweedehands zijn als het in goede staat is. Het matrasje koop je beter nieuw. Leg een baby of peuter sowieso nooit zomaar bij je in het grote bed met wat kussens errond. ‘Het is maar af en toe, dus dan kan het’ is een foute redenering. Als het over veiligheid gaat, zouden de standaarden dezelfde moeten zijn als thuis.

Als het over slaaprituelen gaat trouwens ook. Plots in een andere omgeving slapen, doet wat met een kind. Probeer daarom zoveel mogelijk dezelfde ritueeltjes als thuis toe te passen bijvoorbeeld over het nachtlampje, de tut, de deur op een kier… Zelfs al ben je ervan overtuigd dat jouw slaapmethode beter kan werken, volg liever het ritueel van de ouders om voor continuïteit te zorgen. Toch zeker in het begin, daarna kan je nog zien. Ik moet toegeven dat ik in mijn omgeving regelmatig hoor dat kleinkinderen minder op tijd gaan slapen bij oma en opa. Waarom? Grootouders zijn nu eenmaal makkelijker te overtuigen om wat langer voor te lezen of nog een extra keertje terug naar de kamer te komen. (lacht)”

Hoe zit het met huisdieren, mag de lieve kat nog even mee in bed?

Bart Van Overmeire: “Huisdieren zijn onvoorspelbaar. Voor een hond of kat die geen kinderen gewoon is, kunnen die kleinkinderen aanvoelen als indringers. Wees daarom altijd extra alert. Een dier kan ook schrikken wanneer een kind begint te roepen of een plotse beweging maakt, met een hap of krab tot gevolg. Wat slapen betreft moet je er rekening mee houden dat een dier vol microben zit. Maar los daarvan kan een kat of hond bij een klein kindje in bed ronduit gevaarlijk zijn naar verstikking toe. Dat zou ik dus absoluut afraden.”

Moet je jouw EHBO-kennis opfrissen als je kleinkinderen komen slapen?

Bart Van Overmeire: “Ik ga zeker niet zeggen dat grootouders cursussen moeten volgen. Loopt er iets mis, gebruik dan vooral je gezond verstand. Rolt je kleinkind bijvoorbeeld van de verzorgingstafel, aarzel dan niet om je arts te contacteren of ga er even langs, want dat is toch een aanzienlijke hoogte. Bij ‘kleinere’ valpartijen kan je veel afleiden uit de reactie van het kind. Heeft het even geweend, maar wordt het vanzelf rustig en zet het zijn activiteiten verder? Dan is er niets ergs aan de hand. Blijft je kleinkind huilen? Of wordt het juist abnormaal kalm? Dan is het aangewezen om toch even de dokter te contacteren.”

“Sowieso is voorkomen altijd beter dan genezen. En dat lukt beter als je fris en alert bent. Daarom wil ik tot slot nog de tip meegeven om de tijd die je op je kleinkinderen let stapsgewijs uit te breiden. Die kleine kinderen hebben véél energie en de periode dat jij zelf jong, energiek en dag in dag uit met kinderen bezig was, is voorbij. Neem ze dus niet meteen een week in huis, ervan uitgaande dat het wel zal lukken. Start met een paar uur. Ga daarna voor een dag, daarna een weekend. Anders ben je voor je het weet volledig uitgeteld, en net dan gebeuren er meer ongelukken. Trouwens, het is ook beter voor je eigen gemoedsrust. Als je gestresseerd loopt, is het noch voor jou noch voor de kleinkinderen plezant.”

Kijk uit!

Nog enkele zaken om rekening mee te houden:

→ Sommige kamerplanten zoals de aronskelk, de ficus en de monstera zijn giftig. Je zet ze best buiten het bereik van jonge kinderen.

→ Let op als je eten of drinken serveert in plastic bekers. Tegenwoordig hebben sommige een isolerende laag waardoor je van buitenaf niet voelt hoe warm de inhoud is, met het risico op een verbrande mond tot gevolg.

→ Heb je nog oud speelgoed op zolder liggen? Aarzel niet om dat terug uit te halen, maar hou zeker rekening met de leeftijdsvoorschriften. Een klein stukje is snel ingeslikt. Gebruik ook je verstand: misschien zitten er wel kleurstoffen of bestanddelen in waarvan we nu weten dat ze gevaarlijk zijn.

→ Een tablet, smartphone of televisie lijkt een zegen om je kleinkinderen even rustig te krijgen. Ga toch heel bewust om met schermtijd. Je leest er meer over op veiligonline.be

→ Meer veiligheidstips vind je op kindengezin.be (> Thema > Veiligheid).

‘Verwacht het onverwachte’ en andere tips

LEZERSVRAAG

Op reis met de kleinkinderen

“Wij gaan deze zomer een weekje met onze (minderjarige) kleinkinderen naar Frankrijk. Wat moeten we daarvoor zeker in orde brengen? Welke documenten mogen we echt niet vergeten? Zo’n overzichtje zou heel handig zijn.”

MARIANNE

Op reis vertrekken is altijd een hele bedoening. Hebben we genoeg kleren bij? Ook als het de hele week regent? En is er voor iedereen iets leuks om zich bezig te houden? Nog wat drinken en snacks voor onderweg? Check! Maar wat af en toe wordt vergeten: de juiste reisdocumenten. Met dit lijstje kun je veilig en met gerust gemoed op weg.

1 Identiteitsbewijs

Je identiteitskaart heb je altijd nodig, ook als je naar Europese landen trekt die, net als wij, tot de Schengenzone behoren. In principe zijn er geen grenscontroles tussen deze landen, maar in (lucht)havens en bij bedreiging van de veiligheid (zoals bij terreurdreiging) mogen controles wel.

Hoe zit dat voor kinderen?

→ Kinderen jonger dan 12 jaar: Kids-ID

→ Kinderen ouder dan 12 jaar: identiteitskaart

→ Een kind dat geen EU-burger is: paspoort en/of visum

2 Europese Ziekteverzekeringskaart

De Europese Ziekteverzekeringskaart (EVZ) is een bewijs dat je in orde bent met de ziekteverzekering. Je kunt de kaart gebruiken voor onverwachte medische hulp in de 27 EU-lidstaten, plus: Liechtenstein, Noorwegen, Zwitserland en IJsland.

Je vraagt deze kaart aan bij je ziekenfonds, minstens een week voor vertrek. Bij de meeste ziekenfondsen kan dit zowel in een kantoor als online.

Let op! Deze kaart is niet geldig in privéziekenhuizen.

De Expert

An Declercq is jurist consumentenwerking bij Gezinsbond vzw.

Een identiteitskaart volstaat voor een vijftigtal landen. Voor de andere heb je een paspoort nodig, soms met visum en/ of inentingsbewijs. Bekijk op de site van Buitenlandse Zaken welke reisdocumenten je nodig hebt voor jouw reisbestemming. Let op! Deze documenten aanvragen kost tijd. Er bestaat een spoedprocedure, waarbij je de documenten een of twee dagen na de aanvraag krijgt, maar dat kost je ook een pak meer. Voor meer informatie over de aanvraagprocedures kijk je best op de website van je woonplaats.

3 World Assistance Card

Als je naar een ander land reist dan de EU-lidstaten, Liechtenstein, Noorwegen, Zwitserland of IJsland, neem je het best de World Assistance Card en Medical Assistance Card van alarmcentrale MUTAS mee. Deze kaarten kan je gewoon downloaden op hun website.

4 Kaart van de hospitalisatieverzekering

Wie een hospitalisatieverzekering heeft bij een privéverzekeraar, neemt het best ook deze kaart mee. Bel je verzekeraar altijd voor je wordt opgenomen in een buitenlands ziekenhuis.

5 Allergiekaart

Als jij of een van je kleinkinderen een ernstige allergie heeft (bijen, penicilline, noten…), draag je het best een kaartje bij je waarop dit vermeld staat. Noteer ook alvast hoe je dit uitlegt in een andere taal.

6 Ouderlijke toestemming

Grootouders die op reis gaan met hun kleinkinderen, zetten de toestemming van de ouders het best op papier. Dat kan via een standaardformulier bij de Dienst Burgerzaken van je gemeente of met een zelfgeschreven brief waarbij je de handtekening voor echt laat verklaren bij de Dienst Burgerzaken van de woonplaats van de ouders. Buitenlandse Zaken raadt deze ‘ouderlijke toestemming’ aan als het kind niet met de ouders reist.

7 Enzovoort

Deze zaken zijn niet strikt noodzakelijk, maar wel nuttig:

→ Een kopie van elk paspoort en/of identiteitskaart. Mail die ook naar jezelf door.

→ Jullie vaccinatiegegevens. Dit staan op je vaccinatiekaart of raadpleeg je online via Vaccinet of de Patient Health Viewer.

→ De bloedgroepkaarten.

→ Je annuleringsverzekering.

→ Je reisbijstandsverzekering. Zo’n verzekering dekt ook repatriëring en betaalt meer kosten terug dan het ziekenfonds. Met deze verzekering kun je ook kosteloos naar huis reizen als een familielid op sterven ligt of overleden is. Zelfs als er iets gebeurd is met je woning thuis.

→ Zo, nu alleen de onderbroeken nog!

MEER VRAGEN?

Als lid van de Gezinsbond kan je gratis beroep doen op de deskundigen van onze Sociaal-Juridische Dienst. Bel naar 02 507 88 66 of mail sjd@gezinsbond.be.

En, hoe zit het dan met de verzekering?”

Ga je samen met de kleinkinderen op reis of op uitstap, dan hopen we natuurlijk dat jullie veilig en wel naar huis komen mét zevenhonderd zotte selfies en evenveel vrolijke verhalen. Maar wat als je kleinkind daar iets kapot maakt? Ben jij dan aansprakelijk als grootouder?

Bespreek vooral vooraf met de ouders van jouw minderjarige kleinkind welke verzekeringen zij hebben. Want het is niet omdat jij verzekerd bent, dat het kind dat ook is.

Jouw gezinspolis (de familiale verzekering) geldt vaak alleen voor de leden van jouw gezin (die onder één dak wonen). Maar als de ouders van het kind ook een polis

hebben, dan zal die tussenkomen bij een schadegeval – ook dus als je kleinkind met jou meereist naar het buitenland.

Let op! Als je kleinkind schade veroorzaakt omdat jij niet oplettend genoeg bent en niet genoeg toezicht houdt, dan bestaat de kans dat jij – en dus jouw verzekering –zal moeten opdraaien voor de schade.

MEER LEZEN

Ben je verzekerd als grootouder als er iets gebeurt terwijl je de kleinkinderen opvangt? Op goedgezind.be/verzekerd legt onze expert dit duidelijk uit.

“

“

Mij hoor je niet zeggen dat het vroeger veiliger was”

Curd Neyrinck werkt al bijna veertig jaar bij de politiezone Roeselare-IzegemHooglede en is daar sinds 2000 eerste hoofdcommissaris. Een boeiende loopbaan zegt hij zelf: “Het moet een beetje een roeping zijn. Samen met een ploeg collega’s ten dienste staan van de bevolking, dat is de grootste drijfveer.” De gedreven hoofdcommissaris heeft nog een tweede passie: zijn kleinkinderen Geraud en Aumerine. “Uiteraard wil ik mijn werk nog altijd goed doen, maar als ik de kans krijg om bij de kleinkinderen te zijn, zal ik dat proberen te regelen.”

tekst AN CANDAELE foto’s KRISTOF GHYSELINCK

Het mag duidelijk zijn dat zijn politiewerk een grote passie is en blijft van Curd. Al moet die job de laatste jaren toch regelmatig wijken voor de kleinkinderen: “Geraud (3 jaar) en Aumerine (4 maanden) zijn de kinderen van onze enige dochter en ze wonen vlakbij. Ik was zeker ook een betrokken vader, maar toen mijn dochter kind was, had ik het bijzonder druk. Zeker in de jaren dat ik mijn job en gezinsleven combineerde met studies criminologie in Gent. We zijn toen drie jaar lang nergens naartoe geweest met het gezin. Al mijn verlof gebruikte ik voor lessen, studeren en examens. Nu kan ik tijd maken voor die kleintjes. Mijn dochter heeft nogal de gewoonte om op het laatste moment opvang te zoeken. Telkens opnieuw zeg ik dat we het niet meer zullen doen als ze het niet wat vroeger vraagt, om dan de volgende keer toch weer al onze plannen om te gooien om op de kindjes te kunnen passen. De andere grootouders doen net hetzelfde. Tja, je wil de jonge ouders steunen, en ’t is gewoon ook heerlijk als de kindjes er zijn.”

Rapport relativeren

“De relatie die wij nu met onze kleinkinderen hebben, is veel hechter dan ik destijds had met mijn eigen grootouders. Voor mijn mémé en pépé waren goeie punten het hoogste doel. Met Kerstmis werden de rapporten van alle kleinkinderen afgeroepen. Ik stond meestal redelijk achteraan, en was blij als ik weer kon gaan voetballen. Ik heb me daarom voorgenomen om mijn kleinkinderen nooit naar hun punten te vragen, maar wel of ze zelf tevreden zijn met het resultaat. Door mijn eigen traject kan ik schoolresultaten relativeren. Ik was tweeëndertig toen ik een universitair diploma criminologie haalde, na drie jaar studeren in moeilijke omstandigheden. Geloof me, als je gemotiveerd bent en iets doet dat aansluit bij je capaciteiten komt het wel goed.”

“De ouders van mijn moeder heb ik niet gekend, een tante nam die rol over. Ik ging er slapen en spelen met de neefjes en nichtjes. Heerlijk! Dat wil ik zelf ook geven aan mijn kleinkinderen: een warme omgeving, een plek waar ze graag komen. Sowieso ben ik met de jaren milder en rustiger geworden. Ik hou rekening met het kind zelf en wat bij hem of haar past. In mijn vrijetijd ben ik voorzitter van een tennis- en padelclub. Daar komen ook veel kinderen. En ouders. Sommigen zien in hun kind een toekomstige wereldster en zetten het onder druk om te presteren. Ik laat mijn hoofd niet op hol brengen door grootse toekomstdromen. Daar hangt geluk niet van af. Ik wil de kleinkinderen steunen in al hun talenten – of dat nu een studie, sport of andere hobby is –maar niet pushen in een bepaalde richting.”

Veilige thuis

“Mijn job bracht me in allerlei situaties. Zo weet ik: voor jongeren is een thuis die hen steunt bijzonder belangrijk. Ook grootou ders kunnen daarin een rol spelen. Hoewel je niet altijd invloed hebt op hun vrienden en de keuzes die ze maken, moet je je best doen voor je (klein)kinderen. Al geeft dat je geen garanties op succes. Ik hoop dat mijn kleinkinderen de foute afslagen, die iedereen tegenkomt in het leven, links laten liggen of op tijd de weg terugvinden.”

“Daarbij zie ik trouwens een belangrijke rol weggelegd voor het verenigingsleven. Toneel, muziek, sport of jeugdbeweging? Het doet er niet toe. In een vereniging gelden bepaalde waarden en wordt iets van je verwacht. Als je op zondag voetbalt of met de harmonie optreedt, moet je op tijd zijn en je materiaal mee hebben. Dat lukt niet als je het de avond ervoor te bont maakte. Een vereniging geeft jongeren een waardevol doel en er is informele controle. Zonder verenigingsleven valt de samenleving uit elkaar. Daarom zet ik me ook in voor de tennis- en padelclub. Kinderen leren er winnen en verliezen, ongepaste reacties worden er niet geduld en volwassenen houden een oogje in het zeil. We moeten uiteindelijk allemaal ook een beetje voor elkaars (klein)kinderen zorgen. En zo wil ik de respectvolle houding die ik van mijn eigen ouders leerde, ook daar doorgeven.”

“Want ‘respectvol omgaan met elkaar’ is er in de loop van de jaren niet op verbeterd. Dat merk ik heel hard in mijn job. Als wij vroeger vaststellingen deden, aanvaardden de mensen dat. Nu wordt het heel vaak aangevochten, en komen er onwaarheden of halve waarheden online. Iedereen is tegenwoordig reporter en maakt zijn eigen gazet Aan meningen alvast geen gebrek. Sociale media zijn echt niet bevorderlijk voor een rustig en respectvol debat.”

Schaars geklede bv

“Of ik mij zorgen maak over de samenleving waarin mijn kleinkinderen zullen opgroeien? De wereld is er alleszins niet makkelijker op geworden. Er komt ontzettend veel op hen, dat ze moeten verwerken en waarbinnen ze hun weg moeten zoeken. Als er vroeger iets gebeurde aan de andere kant van de wereld, wisten wij daar niets over. Nu komt het allemaal in real time binnen. Volwassenen kunnen die informatie niet meer filteren voor kinderen. Als er vroeger een schaars geklede bv op tv kwam, ging mijn moeder voor het scherm staan. Zo gemakkelijk was dat toen! (lacht) Daar is vandaag, met de overvloed aan informatie en beelden, geen beginnen meer aan. Wat je wél kan doen: een beetje proberen volgen waarmee ze bezig zijn en daarover praten.”

“De voorbije jaren zijn er onrustwekkende zaken met kinderen aan het licht gekomen: misbruik, ontvoeringen… Natuurlijk hoop ik dat zoiets nooit meer gebeurt, maar ik besef tegelijk: je kan hen als ouder of grootouder jammer genoeg niet behoeden voor alle onheil. Ze zullen onvermijdelijk in situaties komen waar ze keuzes moeten maken, zonder dat wij erbij zijn.”

Onveiligheidsgevoel

“Mij hoor je zeker niet zeggen dat de samenleving onveiliger geworden is. Het onveiligheidsgevoel klopt vaak niet met de realiteit. Neem bijvoorbeeld vechtpartijen op café. In de jaren tachtig hadden we in Roeselare meer dan honderd cafés en enkele dancings. Daar werd stevig gedronken, en er ging geen weekend voorbij dat we niet werden opgeroepen. Bij zo’n interventie ben ik eens alle knopen van mijn hemd kwijtgespeeld. Nu zijn hier haast geen cafés meer en dus ook veel minder vechtpartijen. Maar van het minste voorval staan meteen beelden op sociale media. En dan volgen commentaren die de indruk wekken dat de stad een vechtershol geworden is. Het verschil is dat er vroeger niemand filmde en geen enkele buitenstaander van het voorval afwist.”

“Of drugs! Uiteraard wil je als (groot) ouder dat je (klein)kind daarvan wegblijft. Het is een terechte bezorgdheid. Wat niet klopt: dat er vroeger geen drugs waren en dat ze nu ineens overal zijn. Volgens mij zit het probleem bij hoe de media die cijfers brengen: onder grote koppen, maar zonder

de juiste interpretatie. Vergeet ook niet: als de politie volop inzet op drugs, dan vinden we er ook veel. Het wil dus niet zeggen dat er effectief meer circuleren in de samenleving.”

“Hetzelfde kan gezegd worden over het verkeer. Er is over het algemeen meer aandacht voor verkeersveiligheid en we hebben er met onze politiezone de voorbije decennia hard aan gewerkt. Dat leidde tot een drastische verlaging van het aantal dodelijke en zwaargewonde verkeersslachtoffers. Het kan en moet nog beter, maar het verkeer is niet moorddadiger geworden zoals wel eens wordt beweerd.”

“Wat wel is toegenomen: cybercriminaliteit. Inbraken in huizen dalen en overvallen van geldtransporten heb je bijna niet meer. Maar voor online criminelen is niemand veilig. De bedreigingen evolueren mee met de veranderingen in de samenleving. En daar probeer je (klein)kinderen op voor te bereiden en in te begeleiden. We gaan met de politie ook naar scholen om daaraan mee te helpen.”

Apetrots op pappie

Voor de heldhaftige verhalen over hun pappie bij de politie zijn Geraud en Aumerine nog wat jong. “Waar ‘gewone’ mensen onveilige situaties proberen te vermijden, is het eigen aan onze job dat wij ernaartoe gaan. We rijden naar een brand waar giftige stoffen kunnen vrijkomen of instortingsgevaar is, om de vaststellingen te doen en mensen in veiligheid te brengen. Als iemand wegvlucht bij een alcoholcontrole of na een overval, gaan wij erachteraan. Bij vechtpartijen worden we gebeld. Soms dacht ik achteraf wel eens: we hebben daar geluk gehad. Maar bang? Nee, dat ben ik nooit geweest.” Die verhalen krijgen de kleinkinderen wellicht later te horen. Wat Geraud wél al weet, is dat zijn pappie bij de politie werkt. “Als hij een combi ziet, roept hij enthousiast: ‘Pappie, pappie!’ Hij gaat ook dolgraag mee naar het politiekantoor. Binnenkort komen ze met de hele klas, hij zal apetrots zijn.”

“Als er vroeger iets gebeurde aan de andere kant van de wereld, wisten wij daar niets over”

Vakantievlinders

ZOMER 2023

VAB-BIJSTAND

Ledenkortingen

Goedkoper GROOTouder zijn

Zonder zorgen met vakantie

Met de VAB-reisformules verzeker je je van zorgeloos reizen in Europa of wereldwijd. Bij onverwachte ziekte op reis of een ongeval met lichamelijk letsel komt VAB tussen in de medische kosten, zonder vrijstelling. En je staat er niet alleen voor: de VAB-alarmcentrale staat aan je zijde en loodst je door deze minder fijne situatie. Ontdek de verschillende bijstandsproducten waarop je als lid van de Gezinsbond korting krijgt.

MEER INFO: gezinsbond.be/vab

DAOUST HUISHOUDHULPEN Altijd paraat

De zomer staat voor de deur. En dat betekent dat het tijd is om te genieten van gezellige uitstappen en leuke activiteiten. Heb je hierdoor minder tijd voor je huishouden? Laat je dan bijstaan door een huishoudhulp van Daoust. Als lid van de Gezinsbond kan je 0,60 euro besparen per gebruikte dienstencheque.

MEER INFO: gezinsbond.be/daoust

VAKANTIEVLINDERS Zomers genieten

Wie zomer zegt, zegt zonnige dagen, lekker luieren én leuke uitstapjes (met de kleinkinderen). Speciaal voor jou bundelden wij heel wat ideeën voor zomerse uitstapjes, dichtbij huis én met korting. Vergeet je Gezinsbond-lidkaart niet!

MEER INFO: gezinsbond.be/vakantievlinders

Blijf op de hoogte van al jouw kortingen als lid van de Gezinsbond. Surf naar gezinsbond.be/ledenkortingen en schrijf je in voor de maandelijkse nieuwsbrief Ledenkortingen.

COLOFON

GROOTouders

Magazine voor grootouders die lid zijn van de Gezinsbond vzw Algemene vragen 02 507 88 88 contact@gezinsbond.be

Redactie GROOTouders

Arduinkaai 16 1000 Brussel redactiegrootouders@gezinsbond.be

Abonnementen

Als lid van de Gezinsbond kan je jouw gratis abonnement op GROOTouders bestellen via goedgezind.be/ grootouders of 02 507 88 88.

Niet-leden kunnen eenmalig een proefnummer aanvragen.

Hoofdredacteur

Sarah Saelens

Redactie

An Candaele, Ronny De Schuyter, Veroniek de Visser, Sarah Van Gysegem, Geert Van Hecke

Werkten mee aan dit nummer

Herwig De Coninck, Kristina Rybouchkina, Herman Spruyt

Foto's en coverfoto

Kristof Ghyselinck

Teamleider

Helga Basteleurs

Verantwoordelijke uitgever

Bart De Cokere

Ontwerp en lay-out

Pjotr

Pieter Willems

Erin Scott

Druk

Roularta Printing

Publiciteit

Publicarto

053 82 60 80

Oplossing GROOT vermaak

Kruiswoordraadsel:

VEILIGHEIDSSPELD

Rebus:

"Veilig achterop bij vader op de fiets. Vader weet de weg en ik weet nog van niets."

Niets uit deze uitgave mag verveelvoudigd en/ of openbaar gemaakt worden door middel van druk, fotokopie of op welke andere wijze ook zonder voorafgaandelijke schriftelijke toestemming van de uitgever.

Blijf op de hoogte

Krijg je niet genoeg van dit magazine? Surf naar goedgezind.be en ontdek nieuwtjes over gezin en opvoeding, tips van experts en leuke activiteiten. Je vindt er artikels op maat van jouw kleinkind: van baby tot jongvolwassene. En voor jou als grootouder! Abonneer je op de nieuwsbrief voor grootouders en ontvang elke maand de laatste nieuwtjes in jouw mailbox.

GRATIS nieuwsbrief

Schrijf je in voor de gratis nieuwsbrief via www.goedgezind.be/grootouders of scan de QR-code.