Herkes kendi sıfırını seçme ve kendi sıfırından başlama hakkına sahiptir 2012 ve sair kimseye dayatılamaz.
Rafadan Hep Sıfırdan! rafadandergi@gmail.com
Düşünce, Edebiyat Dergisi Mayıs, 2012 Yıl: 1 Sayı: 7
Bir gün beni de anlayan insanlar olacak sanıyordum yazmaya başlarken. Okudukça yüzündeki tebessüm gülümsemeye dönen, gözleri puslanan insanlar… Sonra buğulu gözleriyle, kahkahalarla ‘aptal, aptal, aptal!’ diye haykıracaklarını hayal ediyordum. Beni anladıklarını hissedeceğimi sanıyordum. Bir gün birlikte yürürken sahilde, ikimizin de saçlarının rüzgârda titreyeceğini ve aynı duygularla ayı arayacağımızı sanıyordum birbirimizden habersiz. Tutunmak için gözlerimiz, uzak bir minareyi seçecek diye bekliyordum doğrusu. Belki bir otobüste yaşlılara yer verdiğim için diyordum, toplum düzelecek, insanlar yeniden farkına varacaklar iyilik yapmanın keyifli bir şey olduğunu, hatırlayacak, özlerinde bir tatlı ürpertiyle onlar da ayağa kalkmak, bir şeyler yapmak isteyecekler… Yahut uzaktan geçen bir bozacının sesi alıp götürmeye yetecek hepimizi. Hep birlikte eskilerden bahsetmeye başlayacak ve çatlayana kadar da böyle konuşmaya devam edecektik. Konuştukça eskileşecek, eskiler gibi olacak, siyah beyaz, durağan, mutat ama ‘monoton’ olmayan bir şeyler gelip hayatımıza yerleşecek ve biz eskilerden olmanın aslında utanılacak bir şey olmadığı, övünerek haykıracaktık. Belki yere tükürmekten yalnızken de çekinirdik bir gün. Hep birlikte, yere düşen bir şeyi almak için eğilir, tokuşan kafalarımızın sızısıyla ismimizi söylerdik… hayatın bizce’si olan ismimizi, hiçbir karşılık beklemeden, yerdekini kaldırmak için eğildiğimiz gibi…