Bir ikiyüzsüzlük biçimi olarak yalnızlık; Bir yalnızlık başlangıcı olarak, ikiyüzlülüğe tahammülsüzlük!
Rafadan Her Kafadan! rafadandergi@gmail.com
Düşünce, Edebiyat Dergisi Şubat, 2014 Yıl: 2 Sayı: 13
Köy Anıları Sevil Kuzu Büyük bir adım attı, girdi içeri. Yorulmuştu, bir nefes almaya ihtiyacı vardı. Eh, yanında da bir bardak çay onu kendine getirirdi. Köy kahvehanesi iyiydi de, bir türlü anlatamamıştı. “Açık içiyorum” Bunu kaç kez tekrarladığını düşünür dururdu, her tekrarladığında. Çayından birkaç yudum aldı. Sonra kendisi için özel hazırlanmış masaya kuruluverdi çabucak. Bir makamı andırıyordu ona bu masa. Şehrin samimiyetsizliğinden, kibrinden uzak kalmasına sevinirken şimdi bu masa da nereden çıkmıştı? “Ne ünlü bir yazarım, ne siyasetçi ne de kaymakam, belediye başkanı… Şimdi nereden çıktı bu masa?” İnsanların samimiyetinin makam-mevkiye, iki yüzlülüğe, çıkara dayandığı bir mekândan; havası, suyu, çiçeği, böceği, her şeyi ama her şeyinin temizliği düşündürdüğü bir mekâna gelme cesaretini nasıl bulduğunu şimdi anladı. Bu insanları tanımıyordu bile. Elbet tanıyacaktı…. İçeri girdiğinde herkesin dikkatlice ona bakıp, öylece beklediğini gördü. Bu bekleyişe sabırsızlık da eşlik ediyordu anlaşılan. Ama hayır! Onlar beklemekten sıkılmamışlardı ki. Beklemekten sıkılan insanlarla yaşadığı onca yılı hatırladı bekleyen insanları