7 minute read
Ronald A. Westerhuis, de lasser die beeldhouwer werd
Nederland kent hem als de maker van het Nationaal Monument MH17, maar het werk van beeldhouwer Ronald A. Westerhuis gaat de hele wereld over. In zijn Zwolse atelier neemt hij het publiek van Kunstwegen graag mee in zijn grenzenloze universum. “Ik geloof in de kracht van groot.”
Hij serveert koffie in de multifunctionele ruimte achter de werkplaats aan de Willemsvaart in Zwolle. Een paar tochtsluizen door en je staat te knipperen met je ogen, bij de glanzende aanblik van een selectie van zijn werk. Normaal staat en hangt het daar niet, zegt Ronald A. Westerhuis (48), gehuld in werkoverall. Op droge toon: “Ik vind mijn eigen werk niet zo interessant om naar te kijken.” Liever geeft hij collega-kunstenaars hier de ruimte. Hun exposities worden omlijst met andere culturele activiteiten, zoals lezingen, voorstellingen en concerten. “In 2019 hadden we 16.000 bezoekers”, meldt Westerhuis.
De RAW-space – de naam is afgeleid van zijn initialen - is kortom wel ingericht op de ontvangst van mensen die de route van Kunstwegen graag even onderbreken, om een indruk te krijgen van het ambacht dat kunst maken óók is. Zeker in het geval van Westerhuis, de lasser die kunstenaar werd. Met zijn team van zeven mannen en een vrouw temt hij roestvrij staal tot sculpturen, waarvoor naast het Zwolse atelier ook een constructiehal in Meppel beschikbaar is. “Ik maak de ruwe vorm, de jongens doen de afwerking. Het is voor mezelf ook elke keer weer een verrassing om een werk terug te zien.”
De buitenwereld verbaasde hij recent met het ontwerp voor de enorme sculptuur The Drop. Die moet het gezicht van de Friese havenstad Harlingen gaan bepalen. Westerhuis voegt hiermee een nieuwe dimensie toe aan zijn werk, dat toch al zelden bescheiden van formaat is. Behalve als landmark aan de Waddenkust krijgt het druppelvormige bouwwerk functies als hotel, restaurant, educatief centrum en uitkijkpunt. Met 58 meter moet het >
de hoogste rvs sculptuur ter wereld worden. Ter vergelijking: de vuurtoren de Brandaris op Terschelling is 56 meter hoog.
Geen concessies
“Dit past bij me. Ik geloof in de kracht van groot”, zegt Westerhuis over dit plan van een Friese projectontwikkelaar, die op grond van een haalbaarheidsstudie 150.000 bezoekers per jaar voorziet. Zelf is Westerhuis al langer overtuigd van de economische waarde van kunst. “Ik heb er een hekel aan als mensen roepen dat kunst alleen maar geld kost.” Wat niet betekent dat hij zich laat leiden door commerciële motieven, zoals hij benadrukt. “Wat ik maak is wat ik wíl maken. Op dat punt doe ik geen concessies.”
In die zin is er weinig veranderd, sinds schipperszoon Westerhuis twintig jaar geleden besloot om zijn baan in de offshore-industrie - waar hij zich van lasser had opgewerkt tot opzichter - op te geven voor een onzeker bestaan als kunstenaar. Zijn baas verklaarde hem voor gek, “de familie was in rep en roer.” Maar Westerhuis had genoeg aan het zetje dat een expositie in Dalfsen hem gaf om méér te willen dan vrijblijvend dingen uitproberen in de weken dat hij aan wal was. De gigantische kluwen van pijpen, buizen en boren waarmee hij op het booreiland was omringd werd een inspiratiebron.
Kunstwegen verruimt de geest
Twintig jaar later is hij een internationaal succesvol kunstenaar. Zijn werk wordt getoond en verkocht van Mallorca tot Los Angeles. Naast de werkplekken in Zwolle en Meppel heeft hij een atelier in Shanghai, waar zijn werk razend populair is. Dat hij de kunstwereld ervaart als een ondoorzichtige slangenkuil, zeker in vergelijking met de genadeloos eerlijke omgeving van een booreiland, neemt hij voor lief. Meer precies gezegd: “De enige manier om er je weg in te vinden is te accepteren dat dat nooit zal lukken. Er is maar één optie en dat is bij jezelf blijven.”
Zo levert hij ook op zijn eigen manier een bijdrage aan Kunstwegen, waarvan het belang in zijn ogen nog wel wordt onderschat. “Zo’n route is eveneens een voorbeeld van hoe kunst voor een
Ronald A. Westerhuis is net zo lang kunstenaar als Kunstwegen bestaat. In twintig jaar nam zijn carrière als beeldhouwer een internationale vlucht. Wat daarbij komt kijken, ook aan ambachtswerk, laat hij het publiek graag zien in zijn Zwolse atelier. Dat is elke zaterdag van 11.00 tot 17.00 uur geopend voor bezoekers van Kunstwegen. Bovendien is hier informatiemateriaal over de route verkrijgbaar.
Op het voorplein van de werkplaats staat de tien meter hoge sculptuur Stepping Stones (2018, zie foto pagina 17).
economische impuls kan zorgen. Mensen moeten gaan begrijpen dat de kunst niet op zichzelf staat, maar dat je ook de omgeving heel anders ervaart. Je komt op plekken waar je anders misschien niet zou komen. Het verruimt je geest.” Zelf heeft hij nog niet de hele route verkend, geeft hij grif toe. “Dat gaat dit jaar gebeuren.” Met Kunstwegen als verbindende factor ga je kunst die buiten staat volgens hem anders beleven. “Door zo’n rode draad wordt een sculptuur minder statisch. Het is onderdeel van een geheel, dat houdt het levend.”
De meest recente (vooralsnog officieuze) toevoeging aan Kunstwegen is een werk dat hij onder zijn ogen zag groeien. Trials of Gavin, een reusachtige figuur in staal die sinds eind 2019 bij de achteringang van station Zwolle staat, is nu ook opgenomen in de route. De Amerikaanse kunstenaar Jason Myers maakte het als artist in residence in Westerhuis’ atelier. Toen de NS bij Ronald Westerhuis aanklopten schoof die Myers naar voren. “Ik vind het net zo interessant om een ander een podium te geven. Zo’n wandelende man die over het station heen kijkt, die past daar perfect.”
Voor gek verklaard
Zelf is hij nu in gesprek met de organisatie van het WK voetbal van 2022 in Qatar. “Ze willen 500 sculpturen plaatsen.” Veel kan hij nog niet kwijt over zijn aandeel, “maar het gaat om een groot werk. Groter dan daar wordt er nergens gedacht.” Het enthousiasme in Harlingen en nu ook in Qatar sterkt hem in zijn overtuiging dat hij zichzelf geen grenzen moet opleggen. “Ik ben lang voor gek verklaard met mijn ideeën over kunst van dit soort afmetingen. Je ziet nu dat mensen er toch in meegaan.”
Het hoort bij hem, dat tegen de stroom in roeien, merkt hij op. “Ik ga voor perfectie, maar wil ook het onmogelijke mogelijk maken.” Het monument voor de slachtoffers van de ramp met de MH17 in Vijfhuizen is het mooiste wat hij tot nu toe heeft gedaan, zegt hij. “Maar je bent zo goed als je laatste werk. Je kunt daar niet te lang bij stilstaan. Gelukkig lijkt er aan de inspiratie geen einde te komen. Ik verbaas mezelf nog steeds in wat ik maak.” En mocht dat veranderen, dan weet hij wat hem te doen staat. “Het is heel goed mogelijk dat ik nog weer iets heel anders ga doen.” \
Grenzenloses Universum aus Stahl
In den Niederlanden kennt man ihn vor allem durch sein nationales Denkmal MH17, das an die Opfer der Flugzeugkatastrophe aus dem Jahre 2014 erinnert. Aber die Werke von Bildhauer Ronald A. Westerhuis sind in der ganzen Welt zu finden. In seinem Atelier in Zwolle lädt er Besucher von Kunstwegen gerne ein in sein grenzenloses Universum.
Der ‚RAW-space‘ – der Name basiert auf den Initialen des Künstlers – ist der multifunktionelle Teil seines Ateliers, in dem er regelmäßig Ausstellungen, Lesungen und Konzerte organisiert. An Samstagen empfängt Westerhuis auch Besucher, die ihre Kunstwegen-Route gerne einen Moment unterbrechen, um einen Eindruck von dem handwerklichen Element zu bekommen, das bei der Schaffung von Kunst auch anwesend ist. Dies ist ganz besonders der Fall bei Westerhuis - dem Schweißer, der zum Künstler wurde. Gemeinsam mit seinem Team von sieben Männern und einer Frau ‚zwingt’ er das Material Edelstahl in Skulpturen, die ihren Weg über die ganze Welt finden, von Mallorca bis Los Angeles.
Aber auch in den Hafen der niederländischen Stadt Harlingen, denn hierfür hat der Künstler gerade ‚The Drop‘ entworfen, eine 58 Meter hohe Landmarke, die nicht nur das Wahrzeichen dieser friesischen Stadt, sondern auch ein Hotel, Restaurant, Aussichtsturm und Bildungszentrum werden soll. Inzwischen ist Westerhuis auch im Gespräch mit den Organisatoren der Fußballweltmeisterschaft in Katar, die auch Interesse haben an einem so monumentalen Werk. „Dies passt zu mir“, sagt Westerhuis. „Ich glaube an die Kraft der Größe.“
