Niet gek...

Niet gek...

Je wilt niet in gesprek met mij. Het zit immers niet tussen je oren. Dat kan de arts wel gezegd hebben, maar het is gewoon niet zo.

Je ogen spuwen vuur en je handen proberen met woeste bewegingen je krullenbos te vangen in een staart. Het lukt je niet en je zucht. Het elastiekje gooi je op het bed en je benen bungelen wild over de rand.

Van de verpleegkundigen heb ik gehoord dat er lichamelijk niets met je aan de hand is. Toch heb je na de operatie nog steeds buikpijn. Zo erg dat er allerlei onderzoeken uitgevoerd zijn om de oorzaak te achterhalen. Je buikpijn is er, toch is er niets gevonden en je mag daarom vandaag naar huis. Maar eerst nog een gesprek met de psychiatrie heeft de arts gezegd.

Je herhaalt dat je niet gek bent. Maar zo te zien ben je wel erg boos. Zelfs je krullen lijken woest, grap ik en je glimlacht zowaar.

De stoel zet ik schuin naast je bed om je benen de ruimte te geven. Ik hoef je niets te vragen, je woorden rollen zo je mond uit. Over de operatie en het feit dat je eigenlijk blij moet zijn dat alles goed is gegaan. Dat je eerder in een ander ziekenhuis hebt gelegen met gecompliceerde blaasproblemen en dat er toen ook gezegd werd dat de pijn door stress zou komen. Wat niet zo bleek te zijn en door verkeerd ingrijpen heb je nu last van incontinentie en dat terwijl je nog maar begin 20 bent. Er rolt een traan over je gezicht. De boosheid maakt plaats voor verdriet.

Ik vraag je of je samen met mij wilt bekijken wat dit voor nu kan betekenen. Je knikt berustend. Eigenlijk weet je het wel, dat de focus zo enorm ligt op het ophouden van je urine dat je nu zelfs moeite hebt met de ontlasting. Dat je niet meer kan ontspannen bevangen door schaamte. Dat je zoveel angst hebt opgebouwd en het doemscenario zich genesteld heeft, dat deze operatie ook weer schade zal brengen in plaats van oplossingen. En de buikpijn is nu je bewijs.

Je laat het toe dat ik uitleg geef over angst. Ik mag je vertellen dat je eigenlijk een heel krachtig persoon bent. Iemand die geleerd heeft om voor zichzelf op te komen maar die zich ook heeft aangeleerd om bepaalde dingen weg te stoppen. Je bent doorgegaan met je leven zonder echt te accepteren dat je blaas niet meer functioneert. Alle verdriet en woede over wat jou is overkomen heb je binnengehouden. Letterlijk…

Nee, gek ben je zeker niet! Wel wordt het tijd dat je een andere strategie aanleert. Eentje waarin er ruimte is voor het leren omgaan met je handicap, waar verlies en rouw een plek hebben en waar angst wordt teruggebracht naar hapklare brokken. Waar je vooruit leert kijken zonder buikpijn.

Rustig kijk je me aan, je haar zit inmiddels in een strakke staart en je bent klaar voor ontslag. Een verwijzing naar de medische psychologie neem je dankbaar aan. Wanneer ik de kamer verlaat, geef je me met een glimlach mee dat een gesprek met de psychiatrie zo gek nog niet is.

Als sociaal-psychiatrisch verpleegkundige werkt Alice Corten al vele jaren bij Reinier van Arkel. Ze betreedt daarbij de leefwereld van de kwetsbaarste cliënten en is oprecht nieuwsgierig naar het verhaal van de mens achter de kwetsbaarheid. In deze column probeert ze onder woorden te brengen hoe ze de verbinding aangaat met de cliënten en hun omgeving