Reinier maakt werk van werkgeluk 2

“Contact maken en houden is mijn ding"

Werkgeluk: het verhaal van Hans Ausma

Hoe ontlenen medewerkers van Reinier van Arkel zin aan hun werk? Hoe geven zij er betekenis aan en waar worden zij gelukkig van? In deze serie verhalen vertellen medewerkers op verschillende plekken in de organisatie over hun kleine en grote momenten van werkgeluk. Hans Ausma, ervaringsdeskundige op de High Intensive Care in Vught bijt het spits af.

Datgene wat voor Hans Ausma het verschil heeft gemaakt, past hij nu zelf toe in zijn werk. Hij kwam iemand tegen die hem ‘echt hoorde en zag’. Deze persoon erkende hem in datgene wat hij allemaal had meegemaakt. Maar zei tegelijkertijd ‘jongen, na alles wat jij hebt meegemaakt, verslaving, opname, psychische kwetsbaarheid: Je bent er nog steeds! Hoe ga jij die kracht gebruiken voor anderen?’ Hans werkt nu twee jaar op de High Intensive Care (HIC) in Vught. Wat maakt hem gelukkig in zijn werk? Een gesprek over contact maken en houden, over ruimte krijgen, samenwerken en nog meer.

Gehoord en gezien

Hans haalt me op in de wachtkamer van de HIC, hij is een grote, vriendelijk ogende man. We beginnen ons gesprek in de ruimte van de creatieve therapie. Dat hij veel heeft meegemaakt wordt me al snel duidelijk. Een leven met uitdagingen. Op verschillende momenten van zijn leven ging het mis. Zowel in de privé-sfeer als in zijn werkzame leven. Hans is van huis uit opgeleid en werkzaam in de logistiek. Hij werkte telkens voor andere bedrijven. “Niet langer dan twee jaar, want dan liep ik tegen mijn eigen patronen op en wilde ik iets anders.”

In 2016 liep het pas echt goed mis. Hij raakte alles kwijt, hield alleen zijn huis nog over en werd opgenomen in de psychiatrie. “Ik heb daar van alles meegemaakt, separatie, dwangmedicatie. Maar ben daar gelukkig iemand tegengekomen die het verschil voor me maakte. Ik voelde me door hem voor de eerste keer gehoord en gezien. Hij zei ‘ga nou eerst maar voor jezelf zorgen en ontdekken wie je bent’.” Na een intensief traject zette Hans de stap om zichzelf te ontwikkelen tot ervaringsdeskundige.

Ervaringsdeskundige

Twee jaar geleden zag Hans de vacature voor ervaringsdeskundige op de HIC in Vught. Na twee dagen meelopen was de keuze snel gemaakt en kon hij beginnen op de HIC.

Veilige werkomgeving

In het begin voelde hij aardig wat weerstand van het team. Het team was nogal terughoudend. Hans: “Ik moest mezelf bewijzen als ervaringsdeskundige, laten zien wat de meerwaarde is van die functie. Nu ervaar ik dat zeker niet meer. Ik voel me onderdeel van het team. Maar in die tijd was het wel fijn dat ik terecht kon bij de leiding en de behandelstaf van het team. En ook bij het Herstelpunt kon en kan ik altijd met mijn verhaal terecht. Zonder oordeel. Dat voelt heel veilig.”

Sinds kort heeft Hans er een collega ervaringsdeskundige bij. Daar trekt hij samen mee op. Er moet ook nog veel gebeuren en alleen lukt dat niet. Hans: “We kunnen de taken verdelen en bespreken wat we wel doen en wat niet. Hij is mijn sparringpartner, we zitten er hetzelfde in en we kunnen spiegelen. We zijn een team, heel fijn!”

Wat ik doe doet ertoe

“Mijn échte werkgeluk is dat ik geen rol hoef te spelen. Dat heb ik, in het verleden jarenlang gedaan. Ik was logistiek manager met een auto onder mijn kont en een stoere laptop. Status was voor mij een belangrijk ding.”

Wat ik hier doe doet ertoe, op een hele gezonde manier. Ik sta naast cliënten, cliënten maken verbinding met mij en ik heb verbinding met hen. Dat gaat vaak gemakkelijk omdat ik ook ervaring heb. Ik hoef geen rol te spelen, geen masker op te zetten, ik ben wie ik ben. En daarmee kan ik het verschil maken voor de cliënt. Maar ook voor naasten en medewerkers.”

Familie wordt nu echt gehoord

Toen Hans op de HIC begon, werden naasten bijna niet betrokken in de behandeling. Hans: “Terwijl dat echt belangrijk is. Naasten weten hoe cliënten echt zijn in de thuissituatie en ze kennen de voorgeschiedenis.” Samen met de familie- en betrokkenenraad en de leiding van de afdeling organiseerde hij een familieavond. En dat was direct al een succes. “Door alleen al de vraag te stellen hoe het met hen gaat, krijg je mooie gesprekken. Familie en naasten voelen zich gehoord en betrokken. Feedback nemen we weer mee naar het team.”

Op dit moment gaat het echt goed met het betrekken van familie. De familieavonden worden nog steeds georganiseerd. En familie en naasten worden nu ook betrokken bij de wekelijkse zorgafstemmingsgesprekken. “Dit is echt een mooie ontwikkeling waar het team trots op mag zijn. En ik ben blij dat ik mijn steentje heb kunnen bijdragen”, zegt Hans.

Hoe draag jij bij aan goede cliëntenzorg?

Hans: "Door dingen bespreekbaar te maken en zonder oordeel proberen te werken. Ik geef je een voorbeeld. Een opname op de HIC is heel ingrijpend. Mensen zijn de regie over hun leven voor een deel kwijt. De deuren zijn op slot. Als mensen geen vrijheden hebben, mogen ze niet naar buiten zonder dat ze toestemming hebben gekregen. En soms is het nodig dat mensen tot rust komen in een extra beveiligde ruimte. Ik vraag dan altijd waarom dat is, wat het plan is en wanneer mensen weer terug kunnen naar de afdeling. Ik ben hier kritisch op, omdat ik dit zelf heb meegemaakt. Ik probeer deze ervaring op een zinvolle manier in te zetten. Dat geeft voldoening."

Hans werkt vier dagen per week op de HIC. Hij zegt niet over zijn grens heen te gaan. Naast zijn werk doet hij een avond in de week vrijwilligerswerk bij ‘een dierbaar maatje’. Samen met zijn hond begeleidt hij een cliënt met een verstandelijke en een lichamelijke beperking. “Dat is mijn relativeringsmoment”, licht hij toe. “En op vrijdagen rijd ik in een taxibusje. Dat doe ik echt voor mijn ontspanning. Het zijn mensen van alle leeftijden met een zorgcontract. Bijvoorbeeld kinderen die naar school gaan. Meestal heb ik alle tijd voor ze, ik geniet van de gesprekken.” En in het weekend? “Dan ben ik er voor mijn gezin en rust ik uit. ”