The Greek Angelina

η έλληνιδΑ ΑνΤζέλινΑ

η πρωταγωνιστρια τησ ταινιασ «miss violence», eλενη ρουσσινου, μιλα για το φιλμ που απορριφθηκε απο το φεστιβαλ των καννων, για να σαρωσει, επειτα, τα βραβεια

στη βενετια. απο τη ληδα καρανικολου / φωτογραφιeσ: νικοσ καρανικολασ eleni roussinou, currenTly sTarring in "miss violence", discusses The film ThaT was rejecTed by The cannes film fesTival buT wenT on To scoop awards in venice.

by lida karanikolou / phoTo: nikos karanikolas

έ ΜΤο που έμφΑνισΤηκέ στη Μόστρα, στην πρεμιέρα της ταινίας «Miss Violence», όλα τα φλας στράφηκαν πάνω της, ενώ κοινό και κριτικοί μιλούν ακόμη για την «Εleni» που κέρδισε τις εντυπώσεις στο φετινό Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Βενετίας. Ποια είναι όμως η κοπέλα που μέχρι εχθές γνωρίζαμε ελάχιστα και σήμερα ο διεθνής τύπος την αποκαλεί «ελληνίδα Αντζελίνα Τζολί»; Η Ελένη Ρουσσινού μας συστήνεται και μιλά για τη «Μiss Violence», την ταινία του Αλέξανδρου Αβρανά που σάρωσε τα βραβεία φέτος στη Βενετία, αποσπώντας τον Αργυρό Λέοντα, το βραβείο ανδρικού ρόλου για τον Θέμη Πάνου, το βραβείο των κριτικών feDeOrA και το νεανικό βραβείο Arca.

Το «Miss Violence» βασίζεται εν μέρει σε αληθινά γεγονότα, σε μία ιστορία που συνέβη στη Γερμανία το 2010. Η ταινία ξεκινά με ένα 11χρονο κορίτσι -την Αγγελική, που αυτοκτονεί την ημέρα των γενεθλίων του. Η οικογένειά της, αντί να θρηνήσει, προσπαθεί να ξεχάσει και να συνεχίσει κανονικά την ζωή της. Σταδιακά όμως αποκαλύπτονται φρικτά μυστικά σεξουαλικής κακοποίησης και οικογενειακής βίας. Η πραγματική ιστορία είναι πολύ πιο σκληρή, η ταινία φαντάζει πολύ μαλακή μπροστά της… Παρουσιάζει μία οικογένεια με κανονικούς ανθρώπους που θυμίζει κατά πολύ τη δική μας. Δεν υπάρχουν μέσα βίαιες σκηνές. Τα μηνύματα περνάνε με έμμεσο τρόπο, αλλιώς θα ήταν ένα ντοκιμαντέρ.

Στην Ελλάδα, όπου η οικογένεια είναι βασικός πυρήνας, είμαστε εξοικειωμένοι με τέτοια περιστατικά; Η υπόθεση της ταινίας είναι άτοπη και άχρονη. Θα μπορούσε να είναι μία ελληνική, αλλά και μία άλλη ευρωπαϊκή οικογένεια, σε οποιαδήποτε χρονική στιγμή. Οι ιστορίες αυτές δυστυχώς συμβαίνουν και στην Ελλάδα, πολύ περισσότερο απ’ όσο νομίζουμε. THE MOMENT SHE APPEARED IN VENICE, at the première of Miss Violence, she was bombarded with camera flashes, while the public and critics alike are still raving about eleni, who stole the limelight at this year's Venice film festival. Who is this girl that burst onto the scene and is being referred to as the "Greek Angelina Jolie" by the international press? eleni roussinou introduces herself and speaks about Miss Violence, a film directed by Alexandros Avranas that won many awards in Venice, including the Silver lion for best director, the Volpi Cup for best actor for Themis Panou, the feDOrA critic's award and the Arca Cinema Giovanni award for young people.

Miss Violence is based on true events, on a story that took place in Germany in 2010. The story begins with an 11-year-old girl, Angeliki, who commits suicide on her birthday. rather than grieving, her family tries to forget and to continue living a normal life. however, horrific secrets of sexual abuse and domestic violence are gradually revealed. The real story is much harsher than the one portrayed in the film, which is more moderate and introduces a family with normal people, much like our own. There are no violent scenes in the film. The themes are obliquely presented, or else it would be a documentary.

Have we been exposed to such events in Greece, where the family is a core value? The subject matter of the film is both unseemly and timeless. it could be a Greek family or any other family in europe and could take place at any time. unfortunately, these stories are more common in Greece than we think. i didn't realise how much common, before i started working on the film.

You portray the daughter of themis panou and reni pittaki, who lives at her parent's house with her children and "accepts" everything that happens. How did you immerse yourself in such a difficult role? The film deals with the way we accept violence into our lives. indirect, direct, verbal, non-ver-

βαίνει. Πώς καταφέρατε να μπείτε σε έναν τόσο δύσκολο ρόλο; Το έργο πραγματεύεται το πώς δεχόμαστε τη βία στη ζωή μας. Βία έμμεση, άμεση, λεκτική, μη λεκτική… Όσο δούλευα το ρόλο σκεφτόμουν αυτό: τί σημαίνει καταπιέζομαι και δεν αντιστέκομαι.

Πώς προέκυψε ο τίτλος της ταινίας; «Miss Violence», δηλαδή η «βία που μας λείπει», ως μία παραπομπή στο σύνδρομο της Στοκχόλμης.. Αλλά και η βία που ασκείται στις γυναίκες του έργου και αναπαράγεται από γενιά σε γενιά. Είναι ένα παιχνίδι λέξεων, όπως τα παιχνίδια εξουσίας που παίζονται μέσα στην οικογένεια.

Πώς ήταν η συνεργασία σας με τον Αλέξανδρο Αβρανά; Η συνεργασία μας ήταν άψογη, ο Αλέξανδρος μου ανέθεσε έναν ρόλο κόντρα σε ό,τι έχω κάνει. Συνήθως μου πρότειναν να παίζω την ωραία. Τελικά, είναι η φαντασία των σκηνοθετών που σε μεταμορφώνει.

Τι δυσκολίες αντιμετωπίσατε; Η δουλειά με το σενάριο, καθώς και οι πρόβες ήταν μία επώδυνη και πολύμηνη διαδικασία. Όπως επίσης και τα γυρίσματα με τα παιδιά. Το θέμα απαιτούσε προσοχή κι ευαισθησία στην προσέγγισή του.

Περιμένατε τέτοια επιτυχία; Όλοι μας πιστεύαμε πως κάναμε κάτι σημαντικό και πιστεύαμε στο όραμα του Αλέξανδρου. Είχαμε στείλει την ταινία και στις Κάννες, αλλά δυστυχώς απορρίφθηκε. Το να πας σε ένα μεγάλο φεστιβάλ εξαρτάται απο πολλούς παράγοντες και πολύ συχνά σκεφτόμαστε ότι είναι θέμα γνωριμιών και σχέσεων. Όμως, στην περίπτωση του Φεστιβάλ της Βενετίας, δε συνέβη κάτι τέτοιο και αυτό είναι που μου δίνει μεγάλη χαρά και αισιοδοξία, αφού νιώθω πως υπάρχει ακόμη αξιοκρατία.

Σπουδάζατε στην ΑΣΟΕΕ και ενώ χρωστούσατε μόνο δύο μαθήματα για το πτυχίο, τα παρατήσατε και πήγατε στη Δραματική Σχολή του Γιώργου Κιμούλη. Και πολύ κάθισα! Μου άρεσαν πάντα τα κλασικά κείμενα. Τα διάβαζα δυνατά, χωρίς όμως να θέλω να τα παίξω. Κάποια στιγμή έγινε η στροφή. Ο πατέρας μου, που ποτέ δεν μου χαλάει χατήρι, με παρακάλεσε ένα πράγμα: να πάρω το πτυχίο μου. Δυστυχώς δεν το πήρα. Τώρα όμως είναι πολύ περήφανος…

Προτιμήσατε να εργαστείτε ως γραμματέας, μέχρι που προέκυψε η συνεργασία με το Στάθη Λιβαθηνό. Θα μπορούσε να πει κάποιος πως υπήρξατε αρκετά επιλεκτική στους ρόλους σας. Όχι από ματαιοδοξία. Ούτε βέβαια είχα λύσει το θέμα του βιοπορισμού μου. Δεν με νοιάζουν οι πρωταγωνιστικοί ρόλοι, ούτε μετράω πόσες ατάκες έχω. Απλά, θέλω να θαυμάζω σκηνοθέτη και συναδέλφους! Από την άλλη βέβαια, δεν μπορείς να δουλεύεις μόνο με τον αείμνηστο Βογιατζή, γιατί υπάρχουν και νέοι ταλαντούχοι άνθρωποι. Απλά ξεκινώντας, είχα ανάγκη από δασκάλους.

Ποιες ήταν οι πιο αξιομνημόνευτες στιγμές στη Βενετία; Το τέλος της ταινίας, όπου μας χειροκροτούσαν επί 10-15 λεπτά! Επίσης, το να περπατάς στο κόκκινο χαλί ήταν πολύ συγκινητική εμπειρία. Για εμένα όμως, έχει πολύ μεγάλη σημασία το ότι πήραμε το βραβείο των κριτικών, αλλά και το νεανικό Βραβείο ArCA. Το κοινό της Βενετίας είναι το κάτι άλλο! Από 18 μέχρι 60 χρονών μας σταματούσαν στο δρόμο και μας φώναζαν με τα μικρά μας ονόματα! Εκεί δεν είναι ανάγκη να είσαι η Σκάρλετ Γιόχανσον για να σου μιλήσουν.

Πώς νιώθετε που το «Variety» και άλλα ξένα ΜΜΕ σας χαρακτήρισαν «εκθαμβωτική» και «ελληνίδα Αντζελίνα Τζολί»; Αν και πιστεύω πως κάποια πράγματα προκύπτουν από την ανάγκη να μπαίνουν ταμπέλες και τίτλοι, σε κάθε περίπτωση είναι τιμή μου. bal violence... While i was working on the role, i focused on what it meant to be oppressed and not resist.

tell us about the name of the film. "Miss Violence" means "the violence that we are missing", in reference to the Stockholm Syndrome. And also the violence experienced by women in the film that passes from generation to generation. it's a play on words, like the power games played in the family circle.

What was working with alexandros avranas like? Alexandros gave me the role and it was an impeccable collaboration. A role completely different from all others i have portrayed. i've always been cast as the pretty girl. Only livathinos, Pateraki and now Alexandros have realised that i can also be strict and harsh. ultimately, it is the imagination of the director that transforms an actor.

What difficulties did you encounter? Working with the rehearsals and the script were two painful processes that lasted for months. Shooting with children was also difficult. The issue required close attention and a sensitive approach.

Did you expect the film to become so successful? We all believed in Alexandros' vision and that we had been part of something important. These are the kind of stories that audiences should be exposed to. We sent the film to Cannes, but it was rejected. Attending a large festival is dependant on many factors and can often be a matter of who you know. however, this was not the case at the Venice film festival and i feel very happy and optimistic that meritocracy still exists.

You studied at the athens University of economics and Business. With only two credits to graduate, you dropped out and went to the Yiorgos Kimoulis Drama school. i stayed at university much longer that i should have! i have always loved classic texts. i would read them aloud, but not act them out. eventually that changed. My father, who gave me everything i could ask for, only wanted one thing: that i get my degree. unfortunately, i never did. but he is very proud of me now...

Instead of "chasing" auditions, you chose to work as a secretary at a foreign language institute, until you began working with renowned Greek directors stathis livathinos, roula pateraki, lefteris Bogiatzis, pantelis Voulgaris... one could say that you have been quite selective in your choice of roles. not out of vanity. And i hadn't quite figured out how i would make a living. i don't focus on lead roles. i took small parts, even when working with livathinos. i simply want to admire my director and colleagues! On the other hand, it's not possible to only work with the late Vogiatzis, because there are new talented people that shouldn't be discounted. When i first started, i felt the need for teachers.

What were the most memorable moments in Venice? When the film ended, the applause lasted for 10-15 minutes! Walking the red carpet was also a very moving experience. for me, the fact that we got the Critic's and the youth ArCA awards was very significant. The audiences in Venice are in a class of their own! We would be stopped in the road by people aged 18 to 60, who would call us by our first names! in Venice, you don't need to be Scarlett Johansson, to be recognised and spoken to.

What was it like to be referred to as "dazzling" and "the Greek angelina Jolie" in Variety and by the foreign press? Although i believe that some things arise from a need for labels and titles, i am truly honoured.