Portret van 2 blowers

Portret van een blower

“Nederlanders zijn burgerlijk”

Door: Michiel Panhuysen

Ik zit in de Mellow Yellow in Amsterdam, nazaat van de roemruchte eerste coffeeshop annex theehuis van Amsterdam. Aan de overkant van de (Vijzel)straat wordt met man en macht geprobeerd enkele wegens metroboorproblemen instortende panden overeind te houden. Tegenover mij zitten Damian en Ramon, beiden net geen twintig jaar oud.

Damian is gra sch vormgever in wording en zit op school in Hoorn. Zijn maat Ramon werkt. Hij knapt sinds twee maanden boten op voor een vriend van hem, nadat hij daarvoor maandenlang zonder werk had gezeten. School is niets voor hem.

“Ik vind dat veel Nederlanders een passieve levenshouding hebben”, steekt Damian van wal. “We doen te weinig in dit land, er is weinig actie, en we laten alles zo maar over ons heenkomen. Eigenlijk zijn we best verwend. Een coffeeshop vinden we heel normaal, terwijl het toch best bijzonder is dat we hier op deze plek gewoon naar binnen kunnen lopen om een jointje te kopen en op te roken. Weinig mensen realiseren dat. Aan de andere kant knokken we er ook nauwelijks voor om ze open te houden, nu de overheid het coffeeshops steeds moeilijker maakt. Nederlanders zijn best burgerlijk.” Nee, dit zijn geen uitspraken van een getergde hippie, maar van een betrokken jongeling. Als ik hem vraag of hij iets positiefs wil gaan doen met zijn kritische houding reageert hij afhoudend. “Soms denken mensen teveel, dat is niet goed, daar los je niets mee op. Ze kunnen beter wat gaan blowen.” Is hij dan toch een hippie?

Ramon zegt heel relaxed: “Ik blow net om de boel lekker rustig te houden in mijn hoofd. Ik denk nergens aan als ik blow. Ik heb gewoon mijn werk op de boot. Dat vind ik prima. Vandaag is het mooi weer, heerlijk. Ik leef van dag tot dag. Dat vind ik eigenlijk al heel wat.” Damian voegt daaraan toe: “Ja die rust is prima, maar ik blow ook als een soort statement. Overal in de wereld zie je dat waar twee blowers elkaar ontmoeten ze gewoon samen heel ontspannen een joint kunnen delen. Blowers zitten altijd op dezelfde gol engte, onder blowers is geen stress. Het zorgt voor een soort saamhorigheid.”

De eerste keer dat Damien blowde was op het pleintje waar hij altijd voetbalde met jongens uit de buurt. Hij was een jaar of 15. “Ik was heel erg stoned na die eerste joint, dat kan ik me nog wel herinneren. Als ik blowde kon ik erg creatief voetballen, iedere beweging die ik in mijn hoofd had, lukte zonder problemen. Het enige nadeel was dat ik stoned voetballen niet langer dan vijf minuten vol hield.”

Damian en Ramon zijn beide afwachtend en kijken van een afstandje rustig toe wat de wereld zal brengen. Tijd zat. Keuzes kun je later nog maken, mocht dat nodig zijn. Toch huist er een opstandige ziel in Damian, die zelfs door dagelijks blowen niet helemaal verdwijnt: “Op school ben ik vaak iemand die initiatief neemt. In mijn klas ben ik een van de oudsten. Al die jongere leerlingen om me heen vinden altijd alles wel best zo en laten zaken een beetje op hun beloop. Ik kan daar soms niet tegen. Onze leraren zijn slecht . Ze snappen vaak niet waar het in de wereld om gaat. Ze luisteren niet naar de leerlingen en ze nemen ons niet serieus.” Hij geeft toe dat blowen geen beste strategie is om goed te kunnen leren op school. “Het doet iets geks met je. Hoewel je concentratievermogen afneemt maakt het je toch leergieriger. Ik zoek wel eens iets op via Wikipedia en als ik dan stoned ben dan kan dat wel uren duren. Dan lees ik echt alles wat met dat onderwerp te maken heeft. Het nadeel dan weer wel is dat je het weer niet kunt onthouden. Je moet er een beetje een balans in zien te vinden”. Om te concluderen: “Leren met een jointje moet je leren.”

Ik sta perplex van zoveel inzichten.

We verlaten de Mellow ellow. Amsterdam bakt in een nawinters zonnetje. De jongens lopen richting het centrum. De grote stad trekt...