Stop de criminalisering

Door: Feije Wieringa

Bouazza vervolgt: ‘De War on Drugs berust op een wrange misvatting van de mens, berustend op een naïef wereldbeeld: een drugsvrije wereld heeft nooit bestaan en een oorlog tegen drugs is een oorlog tegen de behoefte van de mens aan een roes, wat voor roes dan ook. De mens kon bier brouwen voordat hij brood kon bakken. Cannabisgebruik is niet iets van de laatste decennia, maar van de laatste paar duizend jaar. De strijd tegen roesmiddelen is alleen wel nieuw: die is in feite pas zo'n honderd jaar geleden begonnen.’

Cannabis

Johan en Ankie wonen in een klein plaatsje in het noorden van het land. Omdat het daar om een kleine gemeenschap gaat, willen ze vooralsnog liever niet met hun echte naam in de publiciteit. “We hebben niks te verbergen, maar voor je het weet ben je gestigmatiseerd,” licht Johan toe. Ze zijn inmiddels beiden de zestig gepasseerd en cannabisgebruik is al decennia geïntegreerd in hun – sobere – stijl van leven. Geen hedonistische grootverbruikers, maar mensen die genoegen nemen met een eenvoudige levensstijl. Ze wonen op het platteland in een knus boerderijtje en hebben zelfs geen behoefte aan de moderne 'eerste levensbehoeften' van de grote massa. Dus geen computer, geen mobiele telefoon, geen breedbeeld TV en zeker geen gadgets. “We lezen liever en hoeven niet zo nodig de waan van de dag op de voet te volgen. Maar dat betekent natuurlijk niet dat we wereldvreemd zijn.”

Vanzelfsprekend recht

dwars en dat wordt met de jaren erger. We vinden dat het tijd wordt dat we onze mening naar buiten moeten brengen. Het zijn niet alleen maar jongeren die blowen. Er zijn talloze ouderen zoals wij die zonder problemen en zonder dat iemand daar last van heeft een joint roken. Dat zou een vanzelfsprekend recht moeten zijn. Helaas is het dat niet. We willen een poging ondernemen om daar iets aan te doen. Natuurlijk weten we wel dat wij samen het taboe rond recreatief drugsgebruik niet kunnen doorbreken. Maar misschien zijn er geestverwanten en als we daarmee in contact zouden komen, kunnen we misschien een soort van actie beginnen. Als niemand aan de bel trekt, dan verandert er natuurlijk nooit wat. Vandaar.”

Inval

Ik citeer, deels in mijn eigen woorden, anders wordt het te lang, uit een brief die Johan aan een bekende advocaat stuurde. “We zijn een echtpaar van in de zestig en kweken wiet (dat doen ze overigens niet op grote schaal, we hebben het hier niet over op winst beluste professionals F.W.). In 1993 hebben wij een inval gehad van de politie. Uiteindelijk is de zaak geseponeerd. Daarna hebben we contact opgenomen met de politie in een grote stad in het noorden, voor het opzetten van een theehuis en de politie gaf ons volledige medewerking. Een en ander heeft ertoe geleid dat we een dossier hebben kunnen samenstellen van een aantal interessante publicaties en rapporten. Door de politieke omslag, later in de jaren 90, waardoor cannabisgebruik werd ontmoedigd en de teugels weer werden aangetrokken, ging dat helaas niet door. Ons streven is ons bekend te maken als kwekers, en daarbij gebruik te maken van de rapportage uit ons dossier. We vinden dat de gegevens uit onze stukken gedoseerd in de publiciteit moeten worden gebracht. Omdat de risico's groot zijn als je je openlijk bekend maakt als kweker, willen we dat onze zaak zorgvuldig wordt begeleid en daarom denken wij aan een goede jurist cq advocaat. In het dossier staat onder meer een rapport van een werkgroep van prominenten die zich destijds wilde inzetten om tot legalisering te komen. Die werkgroep ging ervan uit dat zoiets mogelijk was, terwijl de internationale verdragen in acht werden genomen. En waar zijn we nu, anno 2011? We hopen dat u ons te woord wilt staan en ons kan adviseren hoe wij de zaak zo goed mogelijk vorm kunnen geven, zodat we kunnen terugkeren naar de redelijkheid.”

Sfeermiddel

Tot zover de inhoud van deze recente brief. Ik citeer ook (vrij) nog enkele zinnen uit een stuk waarin Johan een soort opzet van zijn idee schetst: “Cannabis is een sfeermiddel. Vooral voor jonge mensen is het daardoor van groot belang dat de atmosfeer en omgeving waarin wordt gebruik zo zuiver mogelijk is. Cannabis is in feite geheel en al geïntegreerd in de Nederlandse samenleving. Teelt en gebruik zijn niet meer weg te denken. Daar is het nu al veel te laat voor. Maar we kunnen proberen het in goede banen te leiden. Ik pleit daarom voor een soort open theehuis, waarin op verantwoorde wijze biologische Nederwiet wordt verkocht met duidelijke gedoog-afspraken, ook voor de telers. Ik denk dan aan telers die vrij mogen kweken op een oppervlakte van maximaal 4 vierkante meters. Kleine kwekers en gebruikers zijn niet crimineel bezig. Maar ze worden wel steeds in die hoek gedrukt. Omdat grote telers per de nitie crimineel zijn en ook nog eens hun opbrengsten moeten witwassen, krijgt de criminaliteit steeds meer grip op de maatschappij. Bij een rigoreuze aanpak van bo-

na de kof eshops, zoals we dat nu zien, ontstaat de tendens dat alle drugs weer op een hoop worden gegooid en daarmee wordt een van de pijlers van ons drugsbeleid, namelijk het scheiden van de hard- en softdrugsmarkt teniet gedaan. Dat is een desastreuze ontwikkeling.”

Wat heeft je brief aan dat advocatenkantoor opgeleverd?

Ik kreeg een vriendelijk briefje terug dat dit soort zaken eigenlijk niet bij hen thuis hoort omdat ze in strafrecht zijn gespecialiseerd.”

In feite probeer je een soort proefproces van de grond te krijgen. Volgens mijn expertise zijn er weinig advocaten, zelfs als ze in het drugsbeleid zijn gespecialiseerd, te vinden die zo'n proces willen voeren. Zo'n proces kan, zeker als je het tot op het niveau van het Europese Hof door procedeert in de miljoenen gaan lopen. Toen ik lid was van het Comité Recreatief Drugsgebruik, waarin onder meer mensen als Jaap Jamin van de Jellinek, de socioloog Eric van Ree, Peter Cohen en wijlen Theo van Gogh zaten, kwam het idee van zo'n proces ook naar boven. Afgeblazen op de kosten en pro deo waagt geen advocaat zich eraan.

Van juridische zaken heb ik natuurlijk geen kaas gegeten. Maar daarom heb ik ook contact met Highlife opgenomen. Het gaat me er in eerste instantie toch om een proces van de grond te krijgen. Ik zoek naar wegen om het gebruik van cannabis te normaliseren, iets wat het maatschappelijk al is, en het uit de taboesfeer te halen. Eerst decriminalisering en mogelijk is dat dan een opstap naar legalisering.

In feite gaat het dan over de politiek. Die maakt de wetten. Burgemeester en politie kunnen niks doen behalve een oogje toeknijpen. En dat laatste noemen we gedoogbeleid.

Dat realiseer ik me ook. Maar omdat je ergens moet beginnen heb ik het eerst via een advocaat geprobeerd.

Hoe nu verder? In de jaren negentig was het politieke klimaat rond cannabis al harder dan in de jaren daarvoor. Anno 2011 en nu met PVV, VVD en CDA aan het roer is het er alleen maar beroerder op geworden.

En dat is nou precies wat me zorgen baart. En omdat ik denk dat ik niet de enige ben, vind ik dat het tijd wordt dat mensen gaan beseffen dat ze in actie moeten komen en de politiek moeten aanspreken op het feit dat criminalisering een heilloze weg is. Dus zoek ik contact met de media om medestanders te vinden. Er zijn genoeg integere telers en blowers. Als die allemaal hun stem laten horen, dan bestaat er een kans dat ergens binnen de politiek een realist luistert die het begin van een denkomslag kan bewerkstelligen. En dat het voeren van een proefproces mogelijk wordt. Als bijna bejaarde blowers willen we als goede burgers worden aangemerkt. Want dat zijn we.

Een actiegroep?

Het zou al mooi zijn als naar aanleiding van dit artikel geestverwanten gaan nadenken. En als we dan met elkaar in contact komen, kunnen we misschien samen sterk worden. Dus laat iedereen die vindt dat cannabisgebruik een recht en geen misdrijf is, maar contact met me opnemen.

En dat theehuis, gaat dat nog door?

Die plannen zijn van de baan. De leeftijd gaat tellen. Ik wil me met hart en ziel inzetten voor de goede zaak: decriminalisering. Maar een blowtje roken doen we het liefst in eigen huis. Ik hoop dat ik het druk krijg met mensen die net zo denken als ik. En hoewel ik een afkeer heb van de moderne technologie moet er bij voldoende reacties maar een computer komen. Want als ik voet aan de grond krijg, moet er natuurlijk gecommuniceerd worden.

Steun

Iedereen die Johan en Ankie wil steunen kan zich melden via redactie@ highlife.nl of Highlife, Postbus 6024, 1005 EA, Amsterdam. Wij sturen de reacties door.