Keerpunt Stijlboek- Katern

.

Keerpunt Stijlboek

moodboard & doelgroep p .5

THEMA & INHOUD P .7

TYPOGRAFIE & opmaak P .9

De Redactie Sanne Veldhoven

Colofon Keerpunt is een katern met een sterke focus op de actieve 50-plusser die in de provincie Utrecht leeft.

Het doel is om de lezers te inspireren met verhalen van andere leeftijds genoten uit de regio die en keerpunt in hun leven hebben doorgemaakt.

Karlijn Boddeus

Tijn Roel

Vick ten Wolde

Merel Driessen

Denise Kwant

Marijn Pels Rijken

Dit katern verschijnt wekelijks als bijlage van het AD Utrecht.

Contact: ad-redactiekeerpunt @utrecht.nl 24II BB, Vredenburg, 3511 Utrecht 088 050 5050 Redactie: Sanne Veldhoven Karlijn Boddeus Tijn Roel Vick ten Wolde Merel Driessen Denise Kwant Marijn Pels Rijken

Colofon & inhoud .3

Moodboard & doelgroep .5

Thema & inhoud .7

typografie & opmaak .9

De plankl .11

Moodboard Voordat we aan de slag zijn gegaan met het moodboard, moesten we met elkaar bespreken wat we goed bij ons thema vonden passen en wat niet. We schrijven om de lezer te inspireren door verhalen van Utrechters, dus dit hielden we in ons achterhoofd. Geen felle kleuren of veel tekst op een plek, we willen de lezer niet afschrikken. Ieder bladerde voor zich wat tijdschriften

en kranten af en vervolgens mocht iedereen laten zien wat hij had uitgekozen. Wanneer hetgeen wat je had uitgekozen overeenstemde met het thema en goed te verklaren was, mocht het op het moodboard geplaats worden.

Er werden veel teksten op het moodboard geplakt.

Overeenkomend is de uitlijning en de witruimte.

De uitlijning van de brood-

Doelgroep Onze doelgroep komt uit de provincie Utrecht en de meerderheid van is 55+.

Zij hebben een lopende carrière en kinderen die wat ouder zijn en wellicht al uit huis. Ze zijn tevreden met het leven wat ze leven, maar weten dat er meer uit te halen is. Onze lezer is sportief en actief en staat open voor nieuwe dingen. Zo heeft onze doelgroep een verlangen naar verandering. Een verandering waar ze tegenaan hikken. Onze lezer heeft

net het laatste zetje nodig en is dus geïnteresseerd in inspirerende verhalen van mensen die de knoop doorgehakt hebben en de verandering gemaakt hebben in hun leven waar ze gelukkig van worden. Zo denkt onze doelgroep aan emigreren, aan een carrièreswitch of toch nog aan een echtscheiding. Onze doelgroep staat positief in het leven en deze veranderingen worden dus gezien als positief.

Naam & logo De naam en het logo van ons katern hebben we samen met de hele redactie bedacht. We wisten dat we verhalen wilden schrijven over verandering dus we dachten in de trant van ‘het roer omgooien’. Daar zijn we mee begonnen, maar voor het logo kwamen we daarmee niet verder dan een roer. Een roer gaf niet de boodschap die we wilden overbrengen.

We zijn op zoek gegaan naar synoniemen voor

“verandering”. Zo kwam ‘Keerpunt’ daaruit. De naam geeft aan dat er een punt of moment in je leven is waarop je denkt: nu gaan we het even helemaal anders doen. De naam wekt positieve gevoelens op en dat is belangrijk voor ons katern. Het is niet de bedoeling dat de veranderingen die in het katern aan bod komen gezien worden als negatief.

Het logo hebben we met

teksten is rechts. Doordat we zo min mogelijk felle keuren willen gebruiken, kom je al snel uit op veel wit. Rechts bovenin het moodboard is te zien welke kleuren we dan wel gebruiken. Dit zijn pastelkleuren blauw, geel, groen en rood.

De koppen die gekozen zijn op het moodboard hebben allemaal dunne letters. Meer over onze typografie is verder in het stijlboek te vinden.

Op ons moodboard zitten alleen foto’s, geen illustraties. We waren er nog niet echt over uit of we dat nou bij ons katern vonden passen, maar konden ook geen passende illustratie voor op ons moodboard vinden.

Het moodboard heeft een rustige uitstraling, maar pakt door de grote koppen toch je aandacht. Dat is wat we ook in ons katern willen overbrengen.

IJk personen Henk en Thea zijn beide 55 jaar. Ze hebben twee kinderen die net uit huis zijn. Henk is hoogopgeleid, Thea is middelhoog opgeleid. Henk werkt bij de gemeente Houten en Thea is secretaresse bij de tandartsprak-tijk.

Interesses: Wandelen samen met de hond Sjors.

Onderhouden van de moestuin: Thea spaart moestuintjes van de Albert Heijn. Vinden het leuk om te tennissen. Thea rijdt graag op haar elektrische fiets. Henk leest graag dikke literatuur en Thea leest de Linda. Op vakan-

tie gaan ze elk jaar met de auto naar Italië.

Droom: Een bed and breakfast beginnen in Italië. Henk wilt graag een motortocht door Europa houden.

Persoonlijk: Ze zijn niet gelovig, maar Thea heeft iets met spiritualiteit.

heel de redactie gemaakt.

Iedereen heeft een á twee schetsende ontwerpen ingeleverd en op basis daarvan zijn we verder gaan brainstormen. We wilden iets originelers dan een verkeersbord met een pijl, maar een pijl past wel goed. We hebben gebrainstormd over het verwerken van een punt in het logo en ook dat was een lastig gegeven. Uiteindelijk is het geworden zoals

op de voorkant van het stijlboek te zien is. De pijl zit verwerkt in het woord ‘keer’ en deze is elke keer terug te vinden op de rechterpagina van het katern. De punt staat achter het woord ‘keerpunt’ en voor het paginanummer wat op de rechterpagina staat in het katern. De kleur van het logo op de voorkant kan aangepast worden op basis van de illustratie waar hij in verwerkt wordt.

We willen ons katern niet alleen richten op Henk en Thea, maar willen ook Joost en Anne van 30 aanspre-ken. Toch willen we ongeveer 7 van de 10 verhalen schrijven voor de 55’er.

moodboard & doelgroep .5

Thema en inhoud Het thema van het katern is een Keerpunt, ook wel een bekende uitspraak: ‘Het roer om’. In ons katern laten we mensen uit de provincie Utrecht hun verhaal doen over de stap in een nieuwe richten die zij in het leven hebben gezet. Dit kan een grote, maar ook een wat kleinere stap zijn en ook hoeven het niet altijd succesverhalen te zijn. Bij al deze mensen is het roer in elk geval flink omgegooid.

Emigreren naar Australië om daar een nieuw leven op te bouwen? Of het dagelijks leven stil leggen en je terugtrekken in een klooster? In Keerpunt lees je dit soort verhalen. Menselijke verhalen. Een ding hebben de artikelen gemeen: ze moeten de lezer inspireren.

Een 55+er is in onze ogen namelijk nog lang niet oud, en heeft nog een heel leven voor zich. We bieden hem of haar een platform om te lezen over dromen en daden van anderen, waarna hij misschien zelf ook die stap zet!

Tekst- en beeldgebruik We streven in het katern een Tekst- beeldverhouding 40% om 60%. Hoewel dit in het 0 nummer niet helemaal gelukt is hebben, zijn we daar bij het 1-nummer meer in geslaagd. We hebben voor deze verhouding gekozen omdat het natuurlijk toch een katern moet zijn die je op de vrije zaterdagochtend op je gemak moet kunnen lezen.

Geen hele lappen tekst, en genoeg onderbroken door grote afbeeldingen. Op deze afbeeldingen in de interviews zijn de mensen ons hoofdthema. Het zijn immers de mensen die hun verhaal vertellen.

Bij elk interview staan vaak ook nog een aantal foto’s die het verhaal helemaal in beeld brengen en dus helemaal afmaken. Gaat het over de opbouw van een Bed and Breakfast dan zien we natuurlijk de persoon in beeld die zijn droom waargemaakt heeft, maar om de lezer een compleet beeld te geven laten we ook wat foto’s van die Bed and Breakfast zien.

De interviews zijn tussen de 1000 en 1300 woorden lang.

Flinke artikelen, maar hierin kunnen de geïnterviewden wel hun hele verhaal vertellen. Op deze manier krijgt de lezer genoeg informatie om te besluiten of dit misschien ook wel iets voor hem is.

Genres In ons katern wordt buiten de rubrieken vooral gewerkt met interviews. Dit omdat wij natuurlijk mensen hun verhaal laten doen, zij staan centraal in het katern Keerpunt. Hier kan geen ander genre dan het interview voor zorgen. Om er toch afwisseling in te houden worden de interviews wel op een van elkaar verschillende manier uitgewerkt. Zo krijg je verhalen in vraag-antwoord vorm, in full-quote maar ook in tekst-quote.

Rubrieken Rubrieken in het katern zijn: Column: In elk nieuwe katern staat een pagina geweid aan een column van een columnist. De columns gaan over Utrecht, de provincie of de stad zelf. In het 1-nummer spreekt Marieke Dubbelman haar ergernis uit over Utrecht Centraal. De terugkerende column dient uiteraard als vermaak en tevens als inspiratie voor de lezer.

Opinie: De opinie rubriek bestaat uit ingezonden brieven door de lezers, en tevens ook uit een stelling die op deze brief aansluit. Op de stelling kunnen de lezers van het katern uiteraard ook weer reageren. Deze rubriek daagt de doelgroep uit ergens over na te denken, net als dat ze dat moeten doen over de keuzes die ze maken in het leven.

Ontspanning: Helemaal op het einde van het katern als afsluiter komt de echte ontspanning en vermaak. Dan heeft de lezer na al de verhalen die hij gelezen heeft, een pagina waarin hij wat puzzels kan doen en strips kan lezen. Wij geloven dat dit een goede manier is om de gedane indrukken even te laten bezinken.

Op stap: Elke keer gaat een redacteur op stap door Utrecht om de beste plekjes te vinden. Dit kunnen cafeetjes, winkeltjes of zoals in het 1-nummer sportcafés zijn. Voor het laatste hebben we gekozen omdat we weten dat de 55+’er van tegenwoordig nog vrij sportief is en graag de gezelligheid van een vereniging opzoekt.

Is dit nog niet het geval, kan de ‘Op stap’ rubriek de lezer hier wel mee inspireren.

UIT-Agenda: In de UIT-Agenda lichten we elke editie ongeveer vier evenementen uit waarvan wij denken dat ze leuk en interessant zijn voor de doelgroep. Deze evenementen vinden uiteraard plaats in de provincie Utrecht.

In Beeld: In beeld is een terugkerende fotospread. Op deze spread wordt een grote foto getoond die in de provincie gemaakt is. Vaak heeft deze te maken met dieren en de natuur. Dit kan een ingezonden foto zijn of een door de redactie zelfgemaakte. Er staat altijd een kleine beschrijving bij.

Voorpagina Wat al onze voorpagina’s gemeen hebben is dat er gewerkt wordt met een bepaald voorwerp wat met het katern of de doelgroep te maken heeft, en een bijzondere achtergrond. Om dit door een voorbeeld te verduidelijken: onze voorpagina van het 0-nummer bestond uit de Dom (heeft te maken met waar doelgroep vandaan komt) en de achtergrond bestond uit ecoline druppels op een glasplaat. Dit geeft het een opvallend karakter.

De voorpagina van het 1-nummer bestaat uit een kompas (dit staat voor richting, de richting die mensen op gaan in het leven) en als achtergrond een foto

thema & inhoud .7 die boven de wolken is gemaakt. Opvallend en erg verrassend is de voorpagina steeds weer, terwijl er toch vaste patronen in te zien zijn. Dit doen we zodat het voor de lezer wel herkenbaar blijft Verder staat het logo van het katern groot boven de pagina en wordt er gewerkt met quote’s uit de interviews. Dit maakt de lezer alvast nieuwsgierig naar de verhalen. Er staat bewust een paginanummer achter, dit wijst de lezer de weg door het katern.

Pijlers: Ons katern heeft vier pijlers: Relaties & Gezin, Buitengewoon, Carrière en Droom. Deze pijlers zijn overkoepelende thema’s waarin veranderingen plaats kunnen vinden. Deze overkoepelende thema’s zijn interessant voor de lezer, omdat dit ook thema’s zijn die zijn in het dagelijks leven tegenkomen. Iedere pijler staat minstens een keer in het katern.

Relatie en gezin In deze pijler worden er verhalen verteld over bijvoorbeeld kinderen, op late leeftijd scheiden en andere zaken die met familie en relaties te maken hebben.

Buitengewoon In deze pijler worden er verhalen verteld door en over mensen met een bijzonder talent of een buitengewoon keerpunt in hun leven. De naam ‘buitengewoon’ is gekozen door het zoeken van synoniemen op het woord ‘anders’. Het woord ‘anders’ of ‘ongewoon’ wekte negatieve gevoelens op. De mensen die wij geïnterviewd hebben voor deze pijler zijn niet anders, maar hebben een buitengewoon verhaal.

Carrière De naam van de pijler zegt het al. Dit thema bevat verhalen die te maken hebben met de carrière van de geïnterviewde. Een carrièreswitch die goed uitviel, een eigen bed & breakfast opstarten. Alles wat te maken heeft met een verandering op het gebied van carrière.

Droom In het katern is maar een verhaal onder de pijler ‘Droom’ te vinden. Dit hebben we zo gekozen, omdat dit een speciaal en bijzonder verhaal moet zijn wat de toon van ons katern zet. In dit verhaal wordt verteld De vormgeving van de pijl is een vast element. de pijl komt uit het logo. de ronding van de P loopt door in een pijl, symbolisch voor een keerpunt. we hebben besloten de pijl een herkenbaar stijlelement van het katern te laten zijn. De pijlers zijn ook in dit stijlboek overal terug te zien.

Advertenties Utrechtse Heuvelrug Blond: Deze advertentie is simpel, van hoge kwaliteit en heeft een mooie kleur. Het merk hebben we gekozen omdat de mensen van onze doelgroep iets meer dan normaal zijn geïnteresseerd in lokale producten en een lekker biertje uit eigen regio past daar perfect bij.

Jumbo: Ook deze advertentie is van zeer hoge kwaliteit en heeft een duidelijk kleurpatroon wat goed in ons katern past. In tegenstelling tot het lokale product van de vorige advertentie is Jumbo natuurlijk een landelijk bedrijf. De mensen van onze doelgroep gaan goedkoop boodschappen doen natuurlijk niet uit de weg. Vandaar deze advertentie.

Calvé: Deze advertentie lijkt qua opmaak een beetje op de bier advertentie, hij is simpel en duidelijk. Daarnaast wederom van hoge kwaliteit.

De boodschap past ook goed bij onze doelgroep. Kleine jongens worden groot slaat hier op de Koning maar ook onze lezers hebben in veel gevallen kinderen die of uit huis gaan of al volwassen zijn. Daarnaast is onze gemiddelde lezer redelijk positief tegenover het koningshuis.

AH Allerhande: Onze doelgroep winkelt natuurlijk bij de Albert Heijn, net als bij de Jumbo advertentie. Omdat onze lezers hier en daar vrije tijd hebben zijn ze ook geïnteresseerd in lekker eten. De allerhande van Albert Heijn sluit daar goed op aan.

FNV: Veel mensen van onze doelgroep zullen hier en daar te maken hebben met de FNV. Misschien zijn ze al lid en misschien zijn ze dat niet maar zou het wel goed zijn.

Mensen van onze doelgroep hebben nu eenmaal wat vaker problemen op hun werk wat kan leiden tot ontslag. De FNV kan daar bij helpen als geen ander en past dus perfect in ons katern.

Pickwick: Iedereen drinkt thee, dus ook onze doelgroep.

Waarschijnlijk meer dan andere mensen. Als ik bijvoorbeeld naar mijn ouders kijk (die perfect in de doelgroep passen) dan zie ik dat hun dag begint en eindigt met een kopje thee. Misschien toevallig, maar ik denk dat de gemiddelde lezer van ons katern zich wel in deze advertentie kan vinden.

Typografie

Wij hebben vier vaste lettertypes gekozen. De koppen gaan allemaal in Myanmar Sangam MN, korpsgrootte is in het voorbeeldbestand 46, maar hiermee mag gespeeld worden. De interlinie staat dan op 55,2, dit past zichzelf automatisch aan. Ook heeft deze letter de optie om hem vetgedrukt te maken, voor een wat dynamischere koptekst. Voor de introtekst hebben we Avenir Book op lettergrootte 15 gekozen. Ook hier past de interlinie zich automatisch aan. De creditlines moeten bij het intro geplaatst, met dezlfde regels die gelden voor de intro’s. Beide lettertypes zijn vrij modern wat past bij de vormgeving. De broodtekst is een gedownload lettertype: Book Antiqua op 10p. Het is een klassieke letter met schreef die het katern de uitslatring van een krant geeft. Ook de fotobijschriften zijn in deze stijl, maar dan dikgedrukt. Dit is ook het geval bij eventuele tussenkopjes. De streamers zijn in de gedownloade letter Basic title font, 18p. Ze staan gecentreerd op de pagina en vormen door de grafische uitstraling een mooie onderbreking van de broodtekst. De letter bestaat volledig uit kapitalen.

Formaat

Keerpunt wordt gedrukt op A3 formaat, net zoals het Algemeen Dagblad Utrecht. Zo past de bijlage netjes in de krant. Keerpunt bestaat uit 28 pagina’s waarvan 5 pagina’s gebruikt worden voor advertenties. Ons raster geeft aan de onderkant en de zijkanten 20mm aan ruimte en aan de bovenkant 30mm. We hebben 10 tekstkolommen gemaakt met een grid van 4mm.

Het begin van een eigen Bed and Bre

Net buiten het randje van de binnenstad vind je aan de Vecht Bed and Breakfast ‘Het gekroonde visje’, dat zijn naam dankt aan de onder de woning gevonden kleipijpjes met een daarop gelijknamig merkje. Eig Willem de Bruijn (54) besloot met zijn vrouw dit stukje historie te eren in hun trots: een B&B in eigen huis. Begin 2013 is de B&B van het stel geopend, inmiddels zijn ze zo’n zeshonderd verblijven verder.

Stijl

Het katern heeft een vrij moderne uitstraling. Door het gebruik van vaste elementen met een grafische look, zoals de pijlervormgeving en het streamer lettertype, hebben we dit kunnen bereiken. Om toch het gevoel van de krant te brengen zie je het klassieke terug in de letter van de broodtekst en de rustige, overzichtelijke opmaak. Om diezelfde reden hebben we de tekst ingedeeld over vijf kolommen. Het behoud het gevoel van een krant.

Met onze stijl streven we ernaar het hele katern zo toegankelijk mogelijk te maken voor de lezer.

Kleuren

Op basis van de oude foto van Utrecht in ons moodboard hebben we vier basiskleuren geselecteerd door middel van het kleurenpipet in InDesign. De motivatie hiervoor is dat dat de meest natuurgetrouwe kleuren oplevert, die passen bij de rustige maar vrolijke uitstaling van het katern. Met de gedachte dat het gebaseerd is op een foto van Utrecht sluiten de kleuren ook goed aan bij de doelgroep.

De kleurcodes van de vier stalen zijn zijn: Blauw - C=37 M=6 Y=13 K=0. Rood – C=24 M=65 Y=66 K=14. Groen - C=46 M=22 Y=73 K=5.

Geel - C=19 M=31 Y=51 K=6.

Het kingsizebed in de slaa Door Sanne Veldhoven Waarom zijn jullie een Bed and Breakfast begonnen?

“Dat had twee redenen. We hadden een beetje een te groot huis. Twee van de drie kinderen waren namelijk het huis uit waardoor zo goed als een hele verdieping van het huis leeg kwam te staan. Eigenlijk wilden we gewoon kleiner gaan wonen, maar dat was in de tijd van de crisis. Als we het huis dan hadden verkocht hadden we heel veel geld laten liggen. We bedachten ons wat je nog meer met die ruimte zou kunnen doen. Zo kwamen we op de Bed and Breakfast.”

“Dat idee van het beginnen van een B&B speelde al langer.

We waren eigenlijk van plan om dat in het buitenland op te starten. Dit leek ons een goede manier om het uit te proberen en te kijken of het wel zo leuk was als wij dachten. Een soort voorproef, want misschien is het wel super vervelend om de hele tijd mensen over de vloer te hebben.”

Wat komt er allemaal bij kijken?

“Per gemeente verschillen de regels een beetje. Zolang je minder dan vijf kamers tot je beschikking hebt in Utrecht, hoef je eigenlijk zo goed als niks te regelen. Dan hoef je het alleen maar te melden.

Als je zes kamers of meer

hebt komen er toestanden als brandveiligheid bij kijken.

Maar je start wel een eigen bedrijfje natuurlijk. Je inschrijving bij de Kamer van Koophandel, de boel inrichten en zorgen dat je gevonden wordt, is dus eigenlijk de manier waarop je een Bed and Breakfast begint.”

Best een sprong in het diepe, hoe spannend was dat?

“Ja, best wel spannend. We hebben wel een eigen site en we zijn aangesloten bij een boekingssite. Maar je vraagt je natuurlijk toch af of mensen je zullen vinden. Dat bleek later geen probleem; binnen twee dagen hingen de eerste mensen al aan de telefoon.

Het ging heel snel. Dat is de mazzel in een stad als Utrecht.

Er komen steeds meer toeristen en de capaciteit voor overnachtingen is eigenlijk gewoon nog te weinig. Wat dat betreft hebben we het best makkelijk. Als je een Bed and Breakfast in bijvoorbeeld Drenthe opzet dan ben je heel erg afhankelijk van het seizoen. In de stad loopt het gewoon continu door.”

‘Binnen twee dagen hingen de eerste mensen al aan de telefoon’

Zijn er veel buitenlandse boekingen?

“Dat valt heel erg mee. Tachtig of negentig procent van onze gasten zijn Nederlanders.

Af en toe hebben we Belgen of Duitsers op bezoek. Fransen, Engelsen en Amerikanen hebben we ook weleens langs gehad, maar dat is heel incidenteel. Dat heeft ook te maken met hoe je je profileert, wij staan op een website waar meer Nederlanders terecht komen. Dat is niet per se bewust. De organisaties waarbij je ook veel buitenlandse toeristen aantrekt zijn gewoon vrijblijvender wat betreft annuleringen en maken meer winst ten nadele van ons. De manier waarop wij het nu doen is commercieel interessanter.”

Hoe is jullie omgang met de gasten?

“Heel af en toe kloppen we een keer aan maar in principe willen we redelijk veel afstand houden. De Bed and Breakfast is bij ons min of meer gescheiden van de woning. Onze woning is op de eerste en tweede verdieping. Dat was al zo. En op de begane grond hebben we de ruimte dus omgetoverd in een B&B. We wisten zeker dat we niet gasten bij ons aan de keukentafel wilden zetten. Mensen vinden dit ook gewoon prettig.”

Wat maakt jullie Bed and Breakfast nou zo aantrekk lijk?

“Dat is best een suffe maar zakelijke reden. We hebben een parkeervergunning geregeld voor de gasten. Daar komen veel mensen op af, want parkeren is hartstikke duur. En er zijn fietsen voo gasten. Ook zitten we op ee locatie waar het nét wat rus ger is, maar wel heel dicht de stad. Zo kun je de drukt van de stad opzoeken zond dat je er echt last van hebt.”

Speelt de stad een grote ro het succes?

“Ja, zonder twijfel. We krijg zoveel gasten die ook gewoon komen voor concerte in Tivoli of de musical in he Beatrixtheater. Daar komen gigantisch veel mensen op Maar ook gewoon vriendin nen die een weekendje kom shoppen.”

Hebben jullie nog wel privacy?

“Op zich leveren we daar niks van in. Alleen een beet van de tuin, want de gasten hebben daar ook een stukje van voor zichzelf. Wat som wel een nadeel kan zijn, is d je altijd beschikbaar moet z Als je een weekend weg wi kan dat wel, maar dan moe je daar eerst wel wat voor regelen. Dat is weleens last Onze oudste dochter en ha vriend nemen het dan mees van ons over, want die won

typografie & opmaak .9

Voorbeeldbestand

Na het vaststellen van de vaste vormen (zoals de lettertypes, vorm van de pijlers, kleuren, kadergebruik en de algemene stijl) is dit verwerkt in een voorbeeld bestand op InDesign, zodat iedereen dit kon openen en overnemen tijdens het vormgeven van de artikelen. Op die manier kom je sneller bij een goede samenhang.

Een voorbeeld van een van de vormgegeven artikelen

droom .13

eakfast

d

genaar n l

Heb je dan even spijt?

“Dat niet, maar wel het gevoel van: wat heb ik nou aan mijn fiets hangen?! Maar ja, je kunt moeilijk bij het boeken vragen of je even het trouwboekje mag zien. Maar goed, we

n r

e or de en stibij te der ”

ol in

gen

en et n af. nmen

-

tje n e ms dat zijn. il et

tig. aar stal nen

‘Dat is de consequentie, het is ook gewoon werk’

hebben tot nu toe sinds we begonnen zijn zo’n zeshonderd overnachtingen gehad denk ik. Daarvan hebben we maar drie keer een negatief gevoel gehad.”

Aanrader of afrader?

“Dat is heel persoonlijk. Wij vinden het een aanrader! Je moet wel de ruimte hebben en het leuk vinden om een praatje te maken. Ik vind het ook leuk om Utrecht een beetje te promoten en restaurantjes aan te prijzen. Als je nieuwe mensen ontmoeten niks vindt, dan moet je het natuurlijk niet doen. Het komt wel allemaal in je huis, ik kan me voorstellen dat sommige mensen daar moeite mee hebben.”

Wat is de volgende droom?

“In het begin zei ik al dat het een beetje oefenen was. Onze droom is om hetzelfde in Italië te beginnen. We zouden dan wel appartementen willen hebben, want een Bed and Breakfast is toch wel een stuk intensiever. Financieel gezien is het breakfast-onderdeel helemaal niet zo interessant.

Dat is gewoon een stukje service. In een appartement kunnen mensen zichzelf helpen.

We willen dan niet emigreren, maar de helft van de tijd hier spenderen en de helft van de tijd in Italië. Dat is het ideale plaatje. Best of both worlds!

Met de klok mee: eigenaar Willem, de ruime badkamer, decoratie van de B&B, de bijzondere keuken

apkamer van de Bed&Breakfast

ke-

niceren met de hulpverlener van 112. Ik kreeg toen de telefoon in mijn handen gestopt.

Achteraf viel het mee, want het was gewoon een soort allergische reactie. We schrokken wel heel erg; die jongen was doodziek. De hele vloer was vol gekotst, haha. Dat is maar een keer gebeurd. Soms hebben we weleens bezoekjes die niet helemaal goed voelen.

Van die rendez-vous achtige afspraakjes.”

dichtbij. Als dat niet lukt, is de Bed and Breakfast gewoon niet te boeken op die datum.

Maar ja, dat is de consequentie, het is ook gewoon werk.

Het levert geld op dus dan moet je compenseren.”

Hoe combineren jullie het met de vaste baan?

“Ik ben eigen baas en werk niet zo ver van de B&B vandaan. Het gebeurt heel vaak dat ik gewoon even op de fiets spring om mensen te ontvangen of even heen en weer schiet om ontbijtspullen op te ruimen.”

Hadden jullie jezelf kunnen onderhouden van alleen de Bed and Breakfast?

“Nee, het is voor erbij. Je zou een van de twee inkomens op kunnen geven en dan kun je er net van rondkomen. Wij hebben natuurlijk maar een kamer, dus ik weet niet hoe het zit als je meerdere kamers zou kunnen verhuren.”

Hebben jullie weleens wat geks meegemaakt in de Bed and Breakfast?

“We hadden een keer Griekse studenten in de kamer. Ze waren hier voor Summerschool. Het meisje had op een gegeven moment 112 gebeld want haar vriend, de andere student, zat helemaal onder de uitslag en was gigantisch aan het kotsen. Ze kon alleen helemaal niet goed commu-

Als je in de B&B aan de Lauwerecht verblijft heb je de benedenverdieping tot je beschikking. Die kan afgesloten worden door een eigen deur. Je mag gebruik maken van de tuin waar je ook vanuit het appartement toegang tot hebt. In de slaapkamer staat een flink bed en een tafeltje voor twee.

Er is een ruime badkamer, apart toilet en een keukentje dat van alle gemakken is voorzien. En in het fietsenhok dat zich in het pand bevindt staan fietsen, om de stad te bekijken op de meest Utrechtse manier die er is: op de fiets.

1

Keerpunt.

2

3 vers van de pers .3

Namens de redactie

10 | 06 | 2016

'Ik mocht hem niet meer zien, want ik zou zijn dood worden' p. 4

Naar het klooster: 'Ik denk dat dit is wat ze roeping noemen' p. 10

We waren op vakantie en dachten: als we dit nou eens kunnen doen' p. 12

‘Ik mocht hem niet meer zien, want ik zou zijn dood worden.” p.4

relaties& gezin

Beste lezer, Misschien was het u de vorige keer niet opgevallen.

Misschien had u geen tijd om het te lezen Geeft niets, hier is er nog een. Inmiddels is het niet meer nieuw, maar de verhalen die erin staan wel. De redactie van het Algemeen Dagblad Utrecht presenteert u graag de tweede uitgave van de maandelijkse bijlage: Keerpunt. Met deze bijlage hopen wij u te blijven verassen. Het is immers een cadeautje wat u eens per maand gratis bij het Algemeen dagblad krijgt.

Iedere eerste zaterdag van de maand ontvang u deze bijlage waarin u verhalen kunt lezen van inwoners uit de provincie Utrecht. Deze mensen hebben het roer omgegooid en zijn een heel ander leven gaan leven sinds dat keerpunt.

Sommigen hadden geen keus, omdat voor hen het roer om is gegooid. Dat betekent niet dat de verandering niet goed is geweest. De verhalen zijn aangrijpend, mooi en bovenal inspirerend. Wacht niet langer en gooi zelf dat roer om! Doe wat je gelukkig maakt en begin bij jezelf!

Er zijn waargebeurde verhalen en interviews te lezen over relaties & gezinnen, over buitengewone mensen en over hen die hun droom waargemaakt hebben. In de bijlage kunt u die categorieën rechts bovenin terugvinden met al herkenningspunt de

pijl. De verhalen gaan over mensen die al een hele carrière erop hebben zitten, of juist over hen die nog moeten beginnen. Elke uitgave zullen er ook verschillende columns te lezen zijn. Deze zijn geschreven door bekende columnisten, die schrijven met “verandering” als hoofdthema. Verandering kan eng zijn, maar hoeft niet slecht te zijn!

carriere

Heeft u weleens aan verandering gedacht? Het moment in je leven dat je denkt: Nu ga ik doen wat ik altijd al heb willen doen.

Je verhuist voorgoed naar Italië, omdat daar altijd de zon schijnt. Je zegt je baan op, want zo spannend was het inderdaad niet meer en begint je eigen Bed & Breakfast. Wat heb je te verliezen of wat houdt je tegen? Misschien heb je dat moment al gehad.

Misschien hoopt je nog dat het gaat gebeuren, of juist helemaal niet. Maar waar wacht je nou eigenlijk op?

‘Ze wilden niet zo’n ‘oude man’ achter de bar hebben staan’ p.6

‘Ik denk dat dit is wat ze roeping noemen’ p.10

Wij, de redactie van het Algemeen Dagblad Utrecht, hopen u te inspireren. Niet denken maar doen! Niet twijfelen, maar doorzetten.

Het is nooit te laat om te doen wat je leuk vindt. Maak jezelf gelukkig! Bent u geïnspireerd geraakt door onze eerste uitgave, of door deze? Laat het ons weten en wie weet kunnen we anderen met uw verhaal inspireren.

Droom

buitengewoon

‘We waren op vakantie en we dachten: als we dit nou eens kunnen doen’ p.12

Met inspirerende moed, De redactie van Keerpunt.

‘ik kan nergens duidelijk zien waar ik heen moet’ p.19

Bijlage van het AD Utrecht

Column

Voor vragen en opmerkingen kunt u terecht bij: ad-redactiekeerpunt@utrecht.nl 24II BB, Vredenburg, 3511 Utrecht 088 050 5050

8

9

10

11

opinie .9

Sigarettenpakjes Er was een tijd dat roken stond voor kracht, spanning, sportiviteit en glamour. Reclaa meaffiches toonden cowboys te paard, avonturiers in de jungle, stralende vrouwen in een avondjurk of net terug van de tennisbaan. Op vera jaardagen stonden glazen met sigaretten op tafel, binnen een kwartier stond de huiskamer blauw van de rook en jonge kinderen zaten er gewoon bij.

In 1958 rookte zestig procent van de Nederlanders.

In 1990 was dat nog maar 35 procent en vorig jaar 25 proa cent. Sinds de gezondheidsa schade duidelijker werd, is het aantal rokers gestaag gedaald.

Dat is mooi, maar het betekent

Maar als roken zoiets vreselijks is, waarom doet de overheid er dan niet meer tegen? tegelijk dat er een soort harde kern overblijft; het wordt steeds lastiger het percentage verder omlaag te krijgen. Er moeten steeds nieuwe maatrea gelen worden bedacht. In 1994 kwamen er waarschuwende teksten op de verpakking.

Vanaf deze week komen er gruwelijke plaatjes bij van wat roken met je lichaam doet.

Dat schijnt iets te helpen, blijkt in landen die er al ervaring mee hebben. Meer mensen willen stoppen met roken en minder mensen willen ermee beginnen. Of ze ook echt hun gedrag veranderen, is minder duidelijk. Het effect op langere termijn – je kunt aan die plaa

tjes wennen – is nog niet ona derzocht. Het belangrijkste is of die foto’s jongeren kunnen weerhouden om te beginnen met roken. Nog altijd rookt in Nederland een kwart van de achttiena en negentienjarigen iedere dag. Voor pubers zijn de gruwelijke foto’s niet het effectiefste middel. Bij een plaatje van een verrot gebit of verkoolde longen denken ze: ik poets goed mijn tanden, ik doe aan sport en leef redelijk gezond. Enge ziektes – dat is iets van oudere mensen. Dat worden zijzelf natuurlijk ook een keer, maar jongeren zijn geen kampioenen in vooruita denken. Om effectief te zijn moeten die plaatjes niet alleen indruk maken op de rokers, maar vooral in hun leeftijdsa groep: wordt erover gepraat, gaan ze het ranzig vinden, komt er iets van groepsdruk om te stoppen? Zo niet, dan wennen ze waarschijnlijk gauw aan de plaatjes. Of ze gaan vrolijke hoesjes voor shaga en sigarettenpakjes kopen.

Maar als roken zoiets vresea lijks is als die plaatjes moeten suggereren, waarom doet de overheid er niet méér tegen?

Uit het buitenland is bekend dat het nog beter werkt als shag en sigaretten in een grauwe, merkloze verpakking zitten – niet met vrolijke kleua ren en logo’s. En als ze niet zichtbaar zijn uitgestald in de winkel, zodat je er speciaal om moet vragen. En vooral: als de prijs nog eens flink omhoog gaat. En een overheid die echt wil, kan plannen bedenken om de verkoop geleidelijk uit te bannen. Bij dit kabinet is de weerzin tegen een écht antirookbeleid merkbaar. Een volgende minister of staatssea cretaris van Volksgezondheid kan er naam mee maken.

Wanneer je er langs loopt zal het niet meteen opvallen, maar achter de gevels van een gebouw naast de Sint-Jacobskerk leven vrouwen op basis van het geloof samen. Ja, midden in de binnenstad van Utrecht, vlak aan de Oude Gracht staat een klooster. Het klooster van de Zusters Augustinessen van Sint Monica. Een van hen is zuster Corbière (94).

Door Denise Kwant

Intreding in het klooster

Op haar 27e komt ze voor het eerst in aanraking met het klooster. ‘’Ik had al vier baantjes gehad en was vlak voor ik in het klooster kwam maatschappelijk werkster in de Nicolaaskerk in Amsterdam. Een goede baan en ik had het erg naar mijn zin’’, vertelt ze. Toch wist zuster Corbière dat ze dit niet haar hele leven vol zou gaan houden. ‘’Ik zag veel dingen, veel armoede en verdriet. Maar wie was ik om daar echt iets aan te kunnen doen? Ik kon niets doen en dat ergerde mij. Ik wilde echt iets kunnen betekenen.’’

Toen iemand haar had gewezen op een nieuw kloostergemeenschap in Utrecht, wilde ze er eerst niks van weten. ‘’Ik had nog echt dat oude beeld van een klooster. Toen ik van de middelbare school kwam ging er een meisje naar het klooster. Dat vond iedereen zo raar en ook ik zag

Stelling

Moeten pakjes sigaretten nóg enger worden gemaakt?

Brent Vleesenbeek (23), student, Utrecht Als je het doet, doe het dan goed.

Hoe afschrikwekkender, hoe beter. Maar ik denk niet dat het afschrikwekkende effect nog kan worden vergroot door nóg ergere plaatjes, teksten of wat dan ook.

Lekker zo houden dus.

Martien Stam (71), gepensioneerd chauffeur, Nieuwegein Gewoon een algeheel rooka en verkoopverbod is een beter siga naal. Maar ja, die schatkist hè.

Hendrik Blokhuis (53), directeur, Bilthoven De gemiddelde game die onze jongeren spelen laat heftigere beelden zien. Of je verklaart tabak illegaal of je staat ’t toe en bemoeit je er niet mee.

Kees Hendriks (54), Houten

Cor Verkade (57), vastgoedbelegger, Amersfoort De overheid moet het waken over de volksgezondheid serieus nemen en daarbij hoort ook het waarschuwen voor gevaarlijk gebruik van overbodige genotsa middelen als sigaretten, suiker, vetten etc. Wellicht dat de focus

16

nu te veel op het ene thema ‘roken’ ligt.

je enkel een gezond verstand nodig, en natuurlijk moet je de handen uit de mouwen kunnen steken!’’

Midden in de samenleving

Een klooster waar de zusters compleet afgesloten zijn van de samenleving?

Nee dat is hier absoluut niet het geval.

De zusters hebben zich vanaf de oprichting in 1934 ontzettend ingezet voor de samenleving. ‘’Ik denk dat ik ‘’Toen ik in het klooster kwam werd nog dichter in de maatschappij sta dan niet gekeken naar wat ik kon of wat de meeste mensen van nu. Zo hebben voor opleiding ik gedaan had. Dat vind we vroeger Meisjesstad opgebouwd, ik het fijne van onze levensstijl. We zijn wat overigens inmiddels niet meer ons er bewust van dat wij niet beter of van ons is. In Meisjesstad vingen we slechter zijn dan andere mensen. Om alleenstaande dakloze vrouwen op die zuster te worden in ons klooster heb zwanger waren of een kindje hadden.’’

Ook stond het klooster altijd open voor daklozen en andere mensen die hulp nodig hadden. ‘’Het Christendom is goed doen en vanaf het begin af aan wilden we dienstbaar zijn.’’ Het ideaal van de zusters is duidelijk: iedereen is gelijk en iedereen verdient dezelfde

‘Ik denk dat dit is wat ze roeping noemen’

kansen.

Deze kloostergemeenschap wil compleet onafhankelijk zijn van de overheid. De zusters hebben dan ook geen betaalde banen. Toch moest er geld binnenkomen voor het voeden en verzorgen van de daklozen en andere hulpbehoevenden. ‘’Vrienden. We hebben veel vrienden die ons helpen en giften brengen. Toch is dit meestal niet genoeg. Om geld op te halen voor meisjesstad hebben we 50 jaar lang loten verkocht.’’ De zusters reisden het hele land door. ‘’We waren nog jong en duidelijk anders dan de andere zusters toen in Nederland. Zo liftten we wel eens van plek naar plek. Velen

‘Wij deden de dingen een beetje anders dan gebruikelijk’

de volgende stap in hun leven gaan zetten. Er is zelfs een nieuw woord ontstaan: ‘voluntourism’, een samenvoeging van de Engelse woorden voor vrijwilligerswerk (volunteering) en toerisme (tourism).

Voluntourism is natuurlijk niet alleen weggelegd voor jongeren.

Arnout van Omme (52) had jarenlang een goede baan in de designwereld, maar na

ruim tien jaar begon het idee in zijn hoofd spelen om wat anders te doen. “Ik heb in mijn hele leven veel gereisd en op veel plekken zou ik graag wat langer zijn gebleven. Dat idee heb ik vaak gehad maar het is er nooit echt van gekomen.

Rond mijn veertigste begon ik langzaamaan te beseffen dat ik wilde weten hoe het zou zijn om voor langere tijd in het buitenland te wonen en werken.” Het duurde nog

even voordat Arnout daadwerkelijk de stap naar het buitenland zou zetten. “Er zijn natuurlijk veel dingen die je tegenhouden, al helemaal op die leeftijd. Je hebt nu eenmaal verantwoordlijkheden.

Ondanks alle dingen in mijn leven bleef ik toch het gevoel houden. Elke keer als ik beelden van verre landen op televisie zag werd ik onmiddellijk nieuwsgierig naar de mensen die daar woonden.” Al met al

duurde het ruim een jaar voordat Arnout zijn volgende stap richting het buitenland zou zetten. Uiteindelijk was het een advertentie in de krant die de emmer deed overlopen.

“In die advertentie stonden maar een paar dingen.

Ze zochten iemand die kon helpen met het verbeteren van een jeugdorganisatie in Kampala, de hoofdstad van Oeganda. Ik reageerde gelijk.

Tessa Bos (21), student, Utrecht Ik vind het geweldig dat roken steeds abnormaler wordt.

Denk allen niet dat nog ergere plaatjes werken. Daar kijken rokers wel overheen

Afrika was immers een deel van de wereld waar ik graag naar toe wou en het werk leek ook belonend. Ik kreeg vrij snel een antwoord en een paar dagen later kon ik al op gesprek komen. Bij dat gesprek was natuurlijk een van de belangrijkste vragen waarom ik op dit punt in leven vrijwilligerswerk wilde gaan doen.

Voor mij was dat niet één reden. Natuurlijk wilde ik mijn steentje bijdragen aan een betere wereld maar ik wilde ook ervaring opdoen en misschien nog wel het belangrijkste: mijn leven verrijken. Al met al was het een heel positief gesprek en niet lang daarna boden ze mij de positie aan. Voor het gesprek had ik het er wel eens over gehad met mijn vriendin.

Ze wist dat er in mijn hoofd speelde. Na dat gesprek was ineens alles concreet. Gelukkig was mijn vriendin alleen maar blij voor me, ze wist dat ik dit nodig had. Toen was eigenlijk de kogel door de kerk, ik ging voor zes maanden naar Oeganda.”

heel veel voorbereiding. Als eerste moet je natuurlijk je werkgever inlichten. Ik was van plan om ontslag te nemen maar dat bleek niet nodig.

Mijn werkgever wilde graag dat ik terug kwam en daarom nam ik in plaats van ontslag een sabbatical. Daar stond wel tegenover dat ik een vervanger moest zoeken en die ook periode moest inwerken. Verder de standaard dingen zoals het vinden van een appartement en een budget maken om van te leven. Ik kreeg geen vergoeding en al helemaal in deze tijd is dat niet de standaard. Andere dingen zijn bijvoorbeeld een IPod kopen, nu heel gewoon maar toen was dat allemaal net nieuw en je moet ook weten hoe dat werkt. Tot slot was het belangrijk dat ik goede kleding had. Zomerkleding voor zes maanden heeft de gemiddelde Nederlander immers niet in de kast liggen. Al met al ben ik ruim twee maanden bezig geweest met de voorbereidingen.

In die tijd had een beetje een apart gevoel. Ik was ontzettend blij dat ik een besluit had genomen maar het was toch ook een beetje eng. Oeganda is niet een land waar je lekker op vakantie gaat. Met je familie

overleggen is daarom ook erg belangrijk. Ik vind niet dat je zoiets moet ondernemen als je familie er niet achter staat. Als

“Expats komen en gaan maar met lokale vrienden om je heen kan je ook echt het lokale leven ervaren.

Dat lukt niet iedereen, maar als het wel lukt dan is dat het mooiste wat er is.” er iets gebeurt zijn zij namelijk net zo betrokken als dat jij bent. Bij deze combinatie van gevoelens stak er één emotie

boven alle andere uit: enthousiasme, ik had er ontzettend veel zin in.”

Eenmaal aangekomen in ampala begon Arnout met zijn werk. Hij moest er voor zorgen dat je jeugdorganisatie waar hij voor werkte zelfvoorzienend zou worden en minder afhankelijk van subsidies. “Vooral het werken met de lokale mensen vond ik heel leuk dat was ook een van de redenen waarom ik dit wou doen. Ik vond die eerste periode wel gelijk het moeilijkste.

Ik miste vooral mijn vriendin heel erg en dat had ik eigenlijk niet verwacht, niet zo heftig in ieder geval. In die tijd heb ik veel steun gehad van andere, voornamelijk Nederlandse expats. In totaal waren er ruim een miljoen expats in Oeganda waarvan zeker driehonderd Nederlanders. Nederlanders hebben in het buitenland een sterke behoefte om elkaar te ontmoeten en in Kampala waren daar hele netwerken voor.” Langzaamaan begon Arnout zich steeds meer thuis te voelen en zich steeds meer te gedragen als een ‘local’.

“Mijn leukste periode vond de laatste twee maanden voor mijn vertrek. Ik was toen klaar met mijn werk en had veel

‘Ik voelde mij meer de moeder van mijn ouders’ In 1994 verhuisde Anja naar Driebergen, samen met haar man Guido. Hier kregen zij Maaike, een dochter van inmiddels 19 jaar oud en student aan de School voor Journalistiek. “Toen Maaike een jaar of vier was, heeft mijn moeder een zware val gehad. Door deze val kreeg zij chronische rugklachten en was ze niet meer in staat om het huishouden zelf te doen.” Vanaf toen werd Anja mantelzorger voor haar moeder. “Je bent mantelzorger wanneer je dingen doet voor een ander die meer tijd in beslag nemen dan gemiddeld.

Zo voelde ik mij op een gegeven moment meer de

van hun dochter”, aldus Anja.

Naast de chronische rugklachten van Anja’s moeder, had zij ook nog last van COPD. Ondertussen werd bij de vader van Anja in 2005 de diagnose stembandkanker vastgesteld. Dit betekende dat Anja vaak naar het UMC moest, waar haar vader lag.

Hier had ze gesprekken met artsen en diëtisten. Haar moeder belandde op de Intensive Care in het UMC met een gecompliceerde longontsteking. Anja’s vader kreeg veel last van de bestralingen die hij had tegen de stembandkanker.

Op een gegeven moment kon hij niet meer eten of drinken en kreeg hij sondevoeding.

Hij belandde op de afdeling Neurologie. Anja: “Op deze afdeling werd mijn vader erg slecht verzorgd. Hij werd er verdrietig van en ik maakte me zorgen. Je wilt gewoon dat de zorg goed voor hem is.” Anja’s vader revalideerde

Uit school naar opa en oma “Vooral de laatste vijf jaar draaide mijn leven om de mantelzorg voor mijn ouders.

Elke dag was er wel iets en ging ik naar het ziekenhuis.”

Niet alleen Anja’s ouders had den een slechte gezondheid, ook haar broers gezondheid is niet helemaal op orde.

“Mijn broer is verstandelijk gehandicapt en blind.

Wanneer hij mijn ouders wilde zien, kon hij er niet zelf naar toe. Dat betekende dat ik hem moest

‘Je bent mantelzorger wanneer je dingen doet voor een ander die meer tijd in beslag nemen dan gemiddeld.’

Zelfs station Overvecht ziet er nog gezelliger uit Marieke is jaloers op Rotterdam. Dat heeft wél een pareltje van een nieuw centraal station, waar het vernieuwde Utrecht Centraal een aaneenschakeling van teleurstellingen vormt.

Door Marieke Dubbelman Ik ben zó teleurgesteld over het nieuwe station Utrecht Centraal. Sorry. Ik kan gewoon geen andere zin bedenken om deze week mee te beginnen.

Na jarenlang vlinderen, boren, kloppen, zagen, storten, stutten, timmeren, lassen, schroeven, dremelen, lijmen, kitten, is het eindresultaat een glazen winkelkas XXL met een ufo-dak van golfplaat, waar toevallig ook treinen onder stoppen en rafelige duiven met een pusoog nog steeds de platgetrapte patat bij de vuilnisbakken wegslepen.

Het stationsgebied is een consumptiefuik geworden waar de reiziger amper aan kan ontsnappen.

Het stationsgebied is een consumptiefuik geworden waar de reiziger amper aan kan ontsnappen. Zelfs niet via een perrontrap naar de Rabobrug, omdat in Utrecht niet de gemeente, maar een Franse geldmaakmachine het op cruciale plekken voor het zeggen heeft.

Onbegrijpelijk en eng dat je in geval van nood niet via de Rabobrug kunt ontsnappen uit het station.

Om mijn aanvankelijke teleurstelling te toetsen, zat ik afgelopen week een uur lang op het lege terras van Bar Beton vanwaaruit je een goed overzicht heb over de stationshal.

Niks in de hal wijst erop in wel ke mooie stad de bezoeker terecht is gekomen. Nergens

Geboorteplaats: Gorssel Geboortedatum: 29 mei 1963

Moeder Anja

Lege terrasstoelen Boven op de winkeltjes staan honderden lege terrasstoelen te wachten op reizigers zonder haast en werkenden uit de omliggende kantoorpanden, die straks een ov-chipkaart nodig hebben om bij hun vrijdagmiddagborrel te komen.

Wat opviel tijdens mijn halstudie: ik kon behalve de mooie, houten wachtbanken en de goede daglicht-inval nauwelijks schoonheid ontdekken. Bovendien heb je een haviksoog nodig om je weg te vinden. De letters op de borden van de vele eettentjes en winkeltjes zijn groter dan die van de reisinformatie.

Een groot scherm leidt de reiziger nog verder af: koop een staatslot, kom gokken bij Holland Casino en luister naar Beyoncé. Zoals mijn moeder zei: ,,Ik kan nergens duidelijk zien waar ik heen moet.’’ Gelukkig kan ze prima overweg met een smartphone om aan de benodigde informatie te komen. Maar toch, kon dat blauwe klepperbord maar terugkomen. Dat maakte alles in één keer duidelijk.

Ik vroeg de ober of hij één ding kon bedenken dat de nieuwe hal een ziel gaf Hij zei: ,,De piano.’’ Ik keek naar beneden. Een jongen stond met gebogen knieën te spelen. Onder zijn billen lag de doormidden getrapte kruk.

Niemand van het NS-personeel besteedde er gedurende dat uur enige aandacht aan.

En dan is er nog de asgrauwe en winderige entree aan de Jaarbeurszijde, waar één bak schaamgroen er nog het beste van probeert te maken.

Zelfs station Overvecht ziet er gezelliger uit. De stationsklok, normaal gesproken de parel aan of het liefste boven op de stationsgevel, ziet eruit als een exemplaar van de Lidl.

Nee, dan het nieuwe Rotterdam Centraal. Nota bene ontworpen door hetzelfde architectenbureau.

Beeldschoon Eenmaal de koopsleuf onder aan de perrontrappen uitgelopen, kom je terecht in een beeldschone, open ruimte. In het indrukwekkende houten plafond zit een metersbreed beeldscherm verwerkt dat direct duidelijk maakt, wáár je bent gearriveerd: golven, boten, havenarbeiders: Rotterdam. Eenmaal buiten, valt je mond verder open. Achter je staat het letterlijk schitterende gouden haaivormige gebouw en voor je ligt een evenzo mooi ruim stationsplein met smaakvolle groene vakken.

Marieke Dubbelman

Hoe kon het toch gebeuren dat in (nota bene) de residentiestad van Nederlandse Spoorwegen, het grootste station van Nederland zo’n matige facelift kreeg en ik nu stikjaloers op Rotterdam ben?

Thuissituatie: samenwonend, geen kinderen Werk: ISK Utrecht

26 Relaties&gezien .25

27 ontspanning .27

UIT-AGENDA Vrijdag 17 juni - vrijdag 24 juni

De maaltuin

De Maaltuin is een 8-daags pop-up restaurant in de Botanische Tuinen van Utrecht. Midden in de tuinen verrijst De Maaltuin.

Een lange eettafel met plaats voor iedereen, een open keuken en vooral een hele bijzondere en intieme sfeer. In de keuken wordt door The Colour Kitchen ter plaatse een 4-gangen diner bereid.

Maar daarvoor wordt er eerst een inspirerende wandeling door de Botanische Tuinen gedaan. Diner-tickets zijn 39,95 euro p.p.

Daarbij zijn inbegrepen: een welkomstdrankje, 4-gangen diner, koffie en een exotische wandeling.

Paspoort: Anja van Woerdekom Geboortedatum: 9 augustus 1962 Komt uit: Veenendaal

Zondag 12 juni - zondag 19 juni

Utrechtse waterweek

Werk: Na de dood van haar vader is Anja hormoonverpleegkundige geworden. Ze werkt voor de franchiseorganisatie Care for Women. In 2010 heeft Anja samen met een collega van Care for Women een praktijk opgezet, genaamd De Hoofdzuster. Hier behandelt ze mensen met ernstige hoofdpijn, door middel van onder andere hoofdmassages.

Ook is Anja al jaren oogartsassistente bij Barthimeus.

S1nlge

Wist je dat: De eerste krantenstrip in Nederland in 1921 werd gepubliceerd?

Suske en Wiske in 27 talen vertaald is, onder andere het Zweeds, Swahili en Esperanto?

Dokter Sigmund

Samen met Utrechtse partners organiseert Utrecht Natuurlijk de Waterweek. Van zondag 12 t/m zondag 19 nu zijn er verspreid over de stad allerlei waterweekactiviteiten voor jong en oud te beleven. Ontdek alles over gezond en zuiver water in Utrecht en geniet van verfrissende waterweekactiviteiten. De officiële start van de Utrechtse Waterweek is op zondag 12 juni tijdens het symposium over klimaatverandering in de stad.

Maaike met haar vader en haar moeder, Anja zodat ze altijd snel bij Anja’s ouders konden zijn.

Voor andere leuke dingen was er ook niet veel tijd in het leven van Anja, Guido en Maaike. “We probeerden het heel erg om leuke dingen te doen. Maar als we dan de tijd hadden, waren we veel te moe daarvoor”, vertelt Anja.

Dochter Maaike heeft het altijd begrepen dat er niet veel tijd was voor leuke dingen. Ze heeft dan ook niet het idee dat ze wat gemist heeft: “Ik heb zelf scoliose, wat betekent dat er een soort bocht in mijn wervelkolom zit. Ik had dus vaak ook niet de energie om een dag in een pretpark rond te hangen.”

‘Mijn vader werd op de afdeling Neurologie erg slecht verzorgd.’

Dochter Maaike

een visitekaartje te bekennen.

De tragiek van een overstapstation?

Proef nu de drie nieuwe smaken van Pickwick: Caramelised Pear, Smooth Chai en Chocolate Mint. Verwen jezelf!

Hoogst genoten opleiding: Post-HBO-opleiding voor school leider gevolgd bij mijnIdee.nu

Woont nu in: Doorn samen met haar man Guido en dochter Maaike. brengen en ophalen, wat een hoop tijd in beslagnam.” De mantelzorghad ook een grote invloed op Maaike’s leven, de dochter van Anja. “Uit school ging ik eigenlijk altijd naar mijn opa en oma. Ik vond het lastig om te zien dat hun gezondheid achteruitging.

Mijn vriendinnetjes begrepen het niet altijd als ik daarom verdrietig was. Zij waren bezig met andere dingen.”

Als het gezin op vakantie wilde, regelden ze eerst dat er mensen in die tijd langskwamen bij Anja’s ouders. Vervolgens was het nog maar de vraag of de vakantie wel door kon gaan.

Anja: “Onze vakanties zijn

Casella is in 2001 opgericht als leefgroep en is inmiddels naar Hilversum verhuisd. De groep is opgericht door diverse zusters met als droom om op eigentijdse manier gestalte te geven aan hoe goed het is om als zuster te leven. In Casella is het mogelijk om voor kortere tijd te verblijven. Midden in de bossen is het een stille plaats waar je dichtbij de natuur bent. ‘’Bidden en helpen, dat is kortweg ons leven. Wij geloven dat de wereld daar mooier van wordt. Sterker nog, dat ervaren wij elke dag opnieuw.’’

19

“Als ik het met leeftijdsgenoten heb over mijn tijd in Oeganda merk ik wel dat het mensen aanspreekt, maar de stap daadwerkelijk zetten is natuurlijk best heftig. Ik hoor dan ook vaak van mensen dat ze mijn besluit heel dapper vonden.” Voor senioren die wel besluiten om Arnout’s voorbeeld te volgens heeft hij nog wel een advies. “Je moet de juiste combinatie vinden tussen aanpassen aan de lokale cultuur en jezelf blijven, dat is volgens mij het belangrijkste.”

Door Merel Driessen vervolgens in Sparrenheide in Driebergen.

Haar leven draaide om de zorg van haar vader. In 2007kwamen vader en moeder dan eindelijk weer bij elkaar.

Ze gingen samenwonen in een zorgappartement in Zeist.

“Maar ook dit liep anders dan verwacht. Na drie maanden samenwonen, kreeg mijn vader een maagperforatie. Hij overleed in het verpleeghuis in Zeist.” In 2010 overleed Anja’s moeder, zeer waarschijnlijk aan de gevolgen van COPD.

In 1934 is in Utrecht het eerste klooster opgezet van de Zusters Augustinessen van Sint Monica. Inmiddels heeft de gemeenschap zeven locaties door heel het land gehad en bestaat het uit 52 zusters. Deze zusters zetten zich in voor verschillende dingen, waaronder: Parochiewerk, huisbezoek, ziekenbezoek Hulp bij voedselbank Utrecht Nazorg van contactgezinnen rond de opvang Ontvangen van groepen: jong en oud Vertellen over het leven- en werk, in- en buitenshuis Wekelijks vrijwilligerswerk bij zorginstellingen en zieken huizen in de stad.

Bron: zustersaugustinessen.nl

vrije tijd.” Expat vrienden had hij inmiddels ingeruild voor echte lokale vrienden.

“Expats komen en gaan maar met lokale vrienden om je heen kan je ook echt het lokale leven ervaren. Dat lukt niet iedereen, maar als het wel lukt dan is dat het mooiste wat er is.” Inmiddels is Arnout al een keer terug geweest naar Oeganda. “Dat was een beetje een tegenvaller omdat ik toen echt als toerist kwam. De mensen daar ruiken dat en gaan zich dan anders gedragen.”

Verzorgings- en verpleeghuizen verdwijnen en er wordt van ons verwacht dat we zelf voor onze naasten zorgen. Anja van Woerdekom (53) was tien jaar lang mantelzorger voor haar ouders. Maar hoe is het als de zorg van je ouders op jouw schouders komt te liggen?

moeder van mijn ouders in plaats

In de zomer dragen de zusters een wit habijt, in de winter een zwarte

Zusters Augustinessen van Sint Monica

In de kapel zit zuster Corbière elke ochtend voor het gebed

“De kogel was toen door de kerk, ik ging voor zes maanden naar Oeganda”

Anja was tien jaar lang mantelzorger

Anja groeide op in Veenendaal met haar ouders en haar broer.

Ze herinnert zich haar moeder als een vrouw die altijd al een slechte gezondheid had. Vanaf kinds af aan zorgde Anja voor haar: “Mijn moeder ging ziekenhuis in, ziekenhuis uit.

Ze heeft veel operaties gehad.”

Of in de toekomst andere jonge vrouwen deze droom ook nog zullen najagen is onzeker. Vanuit de Zusters Augustinessen van Monica is een nieuwe gemeenschap opgericht die wat meer de jongeren aan wilt trekken. ‘’Ik ben me er bewust van dat de wereld zo veranderd is dat een jong persoon niet meer kan functioneren op de manier zoals wij hier leven. Maar ik ben me er ook bewust van dat mensen blijven verlangen naar steun en naar het zoeken van een boodschap. Ik denk daarom dat een klooster die Augustines kan vertalen in deze tijd wel degelijk een toekomst heeft.’’

column .19

25

24

Zuster Corbière kan uren over praten over het kloosterleven. Ze draait er inmiddels ook al 66 jaar in mee. Alle verhalen gaan gepaard met een lach op het gezicht. ‘’Ik heb echt een ontzettend fijn leven gehad. Een rijk leven ook, niet rijk met geld maar met mensen om mij heen. Nee ik ben niet getrouwd en ik heb ook geen kinderen, maar toch denk ik dat ik minder alleen ben dan anderen.

Kijk maar om je heen, al de zusters die hier rondlopen! In de tijd van Meisjesstad hadden we ook nog eens heel veel kinderen hier wonen. Nee ik zal nooit spijt hebben, ik had een droom en heb deze ook nagejaagd.’’

‘Ik had een droom en heb deze ook nagejaagd’

Biografie: Vrijwilligerswerk in doen in derde wereld landen is de laatste jaren een ontzettende hype geworden. De vraag naar goedbedoelende vrijwilligers is flink gestegen. Over het algemeen zijn het ambitieuze jongeren tussen de achttien en dertig jaar die de belangrijkste doelgroep vormen voor dit fenomeen. Ze zijn net klaar met de middelbare school of hun opleiding en willen eerst wat van de wereld zien voordat ze

Een rondje door het klooster, wat voor het grootste gedeelte bestaat uit witte gangen en kamers waar de zusters onder andere samen kunnen eten, lezen en werken. In de kapel komen de zusters elke ochtend om half acht bij elkaar voor het gebed. Er worden stukjes gelezen uit de bijbel en uit de belijdenissen en andere schriften van Augustinus, de grondlegger van het Christendom in Europa. Zoals de naam van de zusters al doet vermoeden, wordt er in de gemeenschap geleefd volgens de idealen van deze bisschop, theoloog, filosoof en kerkvader. ‘’Hij is onze inspiratie en het lezen van zijn stukken verveelt nooit. In zijn belijdenissen beschrijft hij zijn

Koos de Geest (59), arts, Houten Afschrikwekkender dan de aanblik van een eindstadium van COPD, al dan niet gecoma bineerd met een kwaadaardia ge longtumor zal niet gauw lukken. Misschien helft het om te laten zien hoe gerimpeld de huid ervan wordt – die cosmea tica helpen echt niet.

Het Kawempe Youth Centre in Kampala waar Arnout werkte.

door Tijn Roëll

zoektocht, de zoektocht naar geluk. Het hele leven is een zoektocht. Vanaf het moment dat je uit God’s handen komt totdat je weer terug naar hem gaat, dat is een zoektocht. En blijf vooral zoeken!’’

buitengewoon .17

Het is niet zo dat Arnout een week later in het vliegtuig zat. “Ik denk dat mensen zich daarop wel een beetje verkijken want het kost nu eenmaal

Vrijwilligerswerk doen in het buitenland is niet alleen weggelegd voor idealistische jongeren. Bij Arnout van Omme begon het idee pas te spelen rond zijn veertigste. Ruim een jaar later hakte hij de knoop door. Hij nam een sabbatical en vertrok voor zes maanden naar het Afrikaanse land Oeganda om daar te helpen bij het leiden van een jeugdorganisatie.

vonden dit een schande, zusters die aan het liften waren!’’, roept zuster Corbière lachend uit. ‘’Maar wij deden de dingen nu eenmaal een beetje anders dan gebruikelijk. Ja, wij zijn vrij.’’

Leven in een klooster

Boven: Vroeger werd een gedeelte van het gebouw gebruikt als kindercrèche, de schilderingen herinneren hier nog aan.

Onder: Een kamer in het klooster is ingericht als kapel.

18

‘Voluntourism’

Arnout vertrok op zijn toen hij 42 was naar Oeganda om zes maanden lang vrijwilligerswerk te doen.

mezelf daar niet.’’ Toen ze eenmaal toch contact op had genomen met de Zusters Augustinessen, viel ze ervoor. ‘’Ik vond het meteen zo gezellig en de levenshouding die er heerste paste helemaal bij mij. Ik kan het niet uitleggen, maar ik denk dat dit is wat ze een roeping noemen’’, vertelt zuster Corbière met een glunderend gezicht.

Suze de Wolff (37), vrijwilliger, Utrecht Afschrikwekkende reclame op sigarettenpakjes, hoe erg ze ook worden gemaakt, heeft weinig effect. Het is een verslaving. Een grote dosis zelfdiscipline is beter; maar veel moeilijker.

17

is niet alleen voor jongeren

buitengewoon .11

Leven in een klooster: ‘Ik sta dichter in de maatschappij dan de meesten’

Ingezonden brief

Een waardevolle periode Volgens Anja en Maaike is hun band als gezin erg sterk geworden door de afgelopen jaren. Maaike: “We hebben alles altijd met z’n drieën gedaan. Ik werd er altijd bij betrokken, ook al was ik nog

een kind. Dat vond ik heel fijn.” Het gezin kijkt terug op een waardevolle periode waarin niet alleen hun band met elkaar, maar ook de band met Anja’s ouders sterk werd.

“Ik zie het niet als een ellendige tijd. Zo’n type ben ik niet.

Het is een periode wat me veel heeft opgeleverd. Zelfs mijn huidige baan”, vertelt Anja.

Het leven van Anja, Guido en Maaike is ontzettend veranderd nadat Anja’s moeder in 2010 overleed. Anja: “Het heeft een paar jaar geduurd voordat we helemaal hersteld waren. Ik vond het erg moeilijk om tijd voor mezelf te nemen.” In het begin heeft Anja een lange periode gehad waarin ze heel moe was. Ze was alleen in staat om de hoognodige dingen te doen. Ook had ze veel last van nekpijn. “In de St. Maartenskliniek heb ik een zenuwblokkade gehad.

Dat was een keerpunt voor mij waardoor ik meer rust kon nemen en meer energie had.” Ook Maaike merkte dat ze meer tijd en rust had. Ze maakte zich minder zorgen om dingen. “Ik vroeg mezelf vaak af: ‘Wat nou als ik ergens ben en er gebeurt wat?’” Ze heeft veel geleerd van de peri-

ode waarin haar ouders mantelzorgers waren. “Die periode heeft me sterker gemaakt als persoon. Ik merk dat ik daardoor wat volwassener ben dan leeftijdsgenoten. Maar ik kan me ook goed inleven in andere mensen. Vriendinnen komen vaak naar mij toe als ze met iets zitten. Ik vind het heel fijn om er zo voor andere mensen te kunnen zijn.”

dere kant vindt Anja dat ook de zorg niet helemaal in orde is. Volgens haar kan de zorg wel wat beter worden. “Maar ook een mantelzorger weet niet alles van de zorg”, voegt Maaike daaraan toe.

Zaterdag 18 juni

fatu Vaderdagspecial Op 18 juni leiden cabarateries Rayen Panday, Jörgen Raymann en Jeffrey Spalburg Vaderdag in met een sterk staaltje stand-upcomedy in de Stadsschouwburg in Utrecht. Ze vertellen lachwekkende herkenbare situaties uit het gezinsleven van henzelf.

Vanaf 19:00 uur kunnen vaders zichzelf (laten) verwennen in de Escherfoyer. Moeders zijn ook welkom! De voorstelling begint om 20:30 uur en kaartjes zijn beschikbaar vanaf tien euro.

‘Elke dag was er wel iets en ging ik naar het ziekenhuis.’

Anja vindt niet dat je van iedereen kan verwachten dat ze mantelzorger worden: “In de tijd dat ik mantelzorger was, werkte ik maar heel weinig. Dat betekende dat er minder geld binnenkwam. Wij konden dat hebben als gezin, maar een hoop andere mensen niet. Ook kostte het een hoop tijd om te zorgen voor mijn ouders en ook dat heeft niet iedereen. Bovendien heeft niet elke oudere familie of andere contacten die voor hem of haar klaar staan.” Aan de an-

Vrijdag 17 juni - Zondag 19 juni

Festival het havikconcert Drie dagen lang muziek op de oudste gracht van Amersfoort, het Havik. Een uniek muziekfestival met klassieke en hedendaagse muziek. Festival het Havikconcert slaat een brug tussen musici en publiek. Er komen topmusici uit binnen- en buitenland. De toegang van het muziekfestival is gratis.

Zweedse Puzzel

Sudoku

de plank .11 4

5

7

6 relatie & gezin .05

Geboren in Utrecht en gestudeerd in Arnhem. Gefietst naar Damascus en vervolgens weer terug naar Nederland gekomen om weer verder reizen naar China. Tenminste, dat was het plan. Sophia Anastasia (54) wilde de wereld zien en liet haar door niets en niemand tegenhouden.

Nooit.

carriere .7

In de ochtend heeft Jan maar drie dingen nodig: de krant, een kop koffie en een sigaret

dat kon nu niet. Ik zat thuis niks te doen. Maar ach, dat hoort misschien ook wel bij ouder worden.”

Door Karlijn Boddeus

Liefde voorbij grenzen “Ik heb gestudeerd aan de kunstacademie in Arnhem.

Niet dat ik zo van kunst hield, maar ik hield wel van knutselen, tekenen en schilderen.

Blijkbaar had ik talent en dat werd gezien door mijn moeder en mijn kunstdocent van de middelbare school. Ik had er nooit aan gedacht om iets met kunst te studeren, maar mijn moeder nam me aan de hand naar de kunstacademie.

Toen ik eenmaal aangenomen

was en er studeerde was het verschrikkelijk. Dan heb ik het over de jaren ’80 en dat was een dieptepunt voor de kunst. Je was namelijk pas een echte kunstenaar als je door een diep dal was gegaan en als gevolg frustratiekunst maakte.

Ik zag die studie dus echt niet meer zitten. Gelukkig kwam ik Jacob tegen op school. Een hele leuke jongen die van reizen hield. Het leek mij ook fantastisch om meer van de

wereld te zien en weg te gaan van de academie, dus nam hij me mee. Elke vakantie gingen we samen liftend de wijde wereld in. We reisden gratis de wereld over, sliepen nooit in hotels, maar bij vreemden en zorgden ervoor dat we er iets voor terug konden doen.

Van Frankrijk tot Turkijë. Van tekeningen maken als betalingsmiddel tot entertaining.

Reizen was echt mijn ding.”

Op de fiets naar Afrika “Het reizen met Jacob was fijn. Voor een schoolproject besloten we om naar Afrika

“Ik mocht Lorne niet meer zien, want ik zou zijn dood worden”

te fietsen. We zijn niet verder gekomen dan Damascus en toen zijn we teruggekeerd.

We waren een paar maanden weg en voor we het wisten kwamen we weer terug op de kunstacademie. We keken elkaar aan en zeiden tegen elkaar: Wat een vergissing zeg, dat we naar Nederland zijn terug gegaan! We wilden weer weg, maar nu voor altijd. Voor het gemak en de praktische redenen trouwde ik met Jacob.

Onze families waren gek op ons en dachten dat we echt verliefd op elkaar waren, maar we wilden ons huwelijk zo stil mogelijk houden. Het is nou eenmaal veiliger om getrouwd te zijn als je samen reist. We hadden een Chinees visum in ons paspoort en al liftend gingen we er weer vandoor.

We kwamen door Turkije, Pakistan, Iran en India. Er was van alles gaande, maar we bleven nooit lang. Tot we in Nepal kwamen, wat grenst aan China. We zaten bij de grens van Tibet, wat destijds een bezet gebied was. Ik had de behoefte om te blijven en te rusten in Kathmandu, maar Jacob dacht daar anders over. Er werd gezegd dat je vanuit Nepal niet in Tibet kon komen, maar daar trok Jacob zich niets van aan. Hij besloot om het te proberen en het lukte. Twee weken later kwam hij me weer halen in Kathmandu.

We besloten om beide onze eigen weg te gaan. Ik reisde naar Singapore en bleef daar nog zo’n acht maanden. Waar Jacob heen ging weet ik niet, maar we kwamen elkaar weer op Bali tegen. Vanuit daar zouden de vliegtickets naar Nederland goedkoper zijn.

Bali is namelijk echt een toeristeneiland. We zijn terug naar Nederland gegaan en daar ben ik van Jacob gescheiden. Dat hadden we namelijk al afgesproken voordat we gingen

Sophia laat haar reis naar Bali zien.

Na acht maanden ben ik weer teruggekeerd naar Bali met onze dochter. Ik wilde best ergens anders wonen, maar Lorne had al een huis voor ons gekocht vlakbij dat van hem. Elke dag kwam hij langs en ons contact herstelde. Ik kwam erachter dat Lorne nooit wilde dat ik weer naar Nederland vertrok, maar dat zijn hele familie slecht over mij praatte. We ontdooiden en werden weer een gezin met zijn drieën. Tot Lorne bijna vijftig werd. Deze dag zou een vervelende dag worden met zijn familie, die niet wist dat ik weer terug op Bali was. Lorne zei: Ik sla die verjaardag gewoon over hoor, dan ben ik er niet. Drie weken voor zijn vijftigste verjaardag brak hij zijn been en kwam hij in het ziekenhuis terecht. Daar overleed hij en niemand weet waarom.

Die vijftigste verjaardag is er dus nooit gekomen.

Een echte kunstenaar In totaal heb ik veertien jaar trouwen. In Nederland wilde ik weer terug naar Bali, dus ik ging. Deze keer zonder Jacob” Op Bali kan alles “Op Bali was alles mogelijk wat in Nederland onmogelijk was. Ik kon mijzelf ontplooien en ontwikkelen in de kunst.

Het was er geweldig. Het zou mooi zijn als iedereen in Nederland ooit eens twee jaar in een ander land zou

“Reizen was echt mijn ding” wonen. Er is namelijk veel meer dan Nederland, maar voor twee weken naar Spanje vliegen vind ik onnodig en is niet goed voor het milieu. Ik ging weer terug naar Bali en op een dag leerde ik een man kennen die een huis wilde bouwen. Zulke dingen kun je namelijk zomaar doen op Bali. Lorne heette de man en

Lorne, Sophia en hun dochter in Bali.

12

niet mijn schuld.

hij was wel zestien jaar ouder dan ik. Ik had nooit een oogje op zijn uiterlijk, maar zodra ik hem mocht helpen met het bouwen en ontwerpen van het huis begon ik steeds meer op zijn persoonlijkheid te vallen.

Hij was zo vriendelijk en we lagen elkaar zo goed. Zo’n man zal ik nooit meer tegen komen. Op de een of andere manier gebeurde het toch dat we geliefden werden en na anderhalf jaar kregen we samen een dochter. Zijn familie stond niet achter onze relatie en dacht dat ik uit was op Lorne zijn geld. Zijn moeder waarschuwde hem dat het foute boel was en dat ik hem kapot zou maken. Niet veel later kreeg Lorne een hartaanval en zijn moeder gaf mij de schuld en vertelde mij dat ik moest gaan. Ik mocht Lorne niet meer zien, want ik zou zijn dood worden. Gedwongen voor zijn leven vertrok ik met onze dochter naar Nederland.

Ik wilde niet dat hij dood zou gaan, ook al was het natuurlijk

op Bali gewoond. In het laatste leerde ik een Amerikaanse man kennen die met mij mee naar Nederland kwam, tot ik hem vertelde dat ik zwanger van hem was. Hij vertrok en ik heb hem nooit meer teruggezien. Ik stond er in Ned-

“We wilden weg, maar nu voor altijd” erland weer helemaal alleen voor, maar nu met een dochter én een zoon. Ik werd au pair en nam mijn eigen kinderen mee. Ik had geen tijd meer om te schilderen, ik moest er zijn voor mijn kinderen. Acht jaar geleden ben ik toch weer begonnen met schilderen en huur ik een eigen atelier. Nu de kinderen ouder zijn kan ik schilderen voor een inkomen.

Zo vrij als een vogel voel ik me nu. Ik heb ontzettend veel meegemaakt en heb me ook tijden onveilig gevoeld,

Het waren voor Jan moeilijke tijden, maar hij bleef altijd positief. “Ik heb op dat moment nooit overwogen te gaan stoppen met werken.”

En dat deed Jan ook niet.

Op het moment dat hij weer zelfstandig door het leven kon gaan zocht hij direct zijn plek weer op: de bar.

Voor Jan was een dergelijke operatie, het stilzitten en niet kunnen werken gewoon iets wat bij het leven hoorde. Dat zag hij niet als een keerpunt.

Maar toen de Gasterij werd overgenomen leek de klok wel even stil te staan.

waar ook ter wereld. Toch heb ik nergens spijt van. Het zijn mooie ervaringen die ik iedereen kan aanraden. Tegenwoordig zal dit op andere manieren gaan. We vliegen alleen al meer dan dat we nog over land reizen. Reis de wereld over en doe kleine dingen voor een ander. Dat heeft mij en anderen veel goeds mogen bezorgen. Ik ben door een diep dal gegaan, maar ik maak geen frustratiekunst. Ik ben een echte kunstenaar.

Wie: Sophia Anastasia (artiestennaam) Leeftijd: 54 (1961) Geboorteplaats: Utrecht Woonplaats: Utrecht Kinderen: 1 dochter (23) en 1 zoon (15) Opleiding: ArtEZ

“Ik ben gewoon Jan de

barman”

Sophia heeft de wereld over gereisd.

Het begin Op jonge leeftijd verhuisde Jan vanuit Friesland naar Utrecht om diergeneeskunde te gaan studeren aan de universiteit.

Dit deed hij twee jaar, maar het was niet echt wat hij zocht in het leven. Hij besloot medicijnen te gaan studeren, maar ook dit maakte hem niet gelukkig. Jan hield niet zo van studeren, maar wel van kroegen, bier en vrouwen. Jan

14

naar huis gegaan: “We kwamen er toen achter dat we zoveel raakvlakken hadden en sindsdien is hij nooit meer weg gegaan.”

geweest niet, dat vond ik niet meer leuk”, legt Paul uit. Hij ging terug de zorg in, in een ziekenhuis in Utrecht, waar de twee samenwoonden.

Paul begon zich na anderhalf jaar te storen aan de onvriendelijke vakantiegangers. “Ik kwam uit de zorg voordat ik steward werd. Mensen die je tegenkomt in de zorg, die mogen echt wel zeuren, maar als je net op vakantie bent

Zuid-Franse zon Een half jaar later stopte Sander ook, die de ambitie had om bij de politie te gaan: “Toen ik bijna klaar was met doorleren, begon Sander aan zijn opleiding.

Zo waren we altijd samen aan

was een mensenmens, een man die energie krijgt van de mensen om zich heen en het hebben en onderhouden van een groot sociaal netwerk. Hij nam een bijbaantje als barman en kreeg al snel een vaste baan aangeboden. “Het horecaleven ligt mij wel. Je leert zoveel mensen kennen. Je ziet ze komen en gaan. Sommige vaste klanten van vroeger, die dan aan mijn bar kwamen

staan, zijn nog steeds goede vrienden van mij.”

De jaren vlogen voorbij. Jan werd een gewaardeerde en bekende Utrechter. Het kroegleven kende Jan, en Jan kende het kroegleven.

Maar wie ouder wordt, krijgt ook te maken met fysiek ongemak. Dat maakte Jan hoogstpersoonlijk zelf mee.

het doorgroeien en elkaar daarin aan het ondersteunen”, zegt Paul. Sander heeft bijna acht jaar bij de politie gezeten en Paul werkte tien jaar in de zorg.”Die organisaties zijn beide zo groot, dat we ons op een gegeven moment afvroegen: voor wie ben ik nou aan het werk? Op vakantie in Zuid-Frankrijk zaten we bij een heel schattig horecatentje waar die mensen zelf naast woonden. We dachten: als we dit nou eens zouden kunnen doen”, zegt Paul glunderend.

In de Franse zon is hun grootste avontuur begonnen.

Na zo’n drie jaar is hun droom werkelijkheid.

Anne & Max Het duo was eigenlijk niet van plan om te franchisen, maar compenseren was noodzakelijk: “De bank ziet ons al aankomen: hoi, we hebben geen ervaring maar denken dat we

“Op vakantie zaten we bij een schattig horecatentje waar die mensen zelf naast woonden.

We dachten: ‘als we dit nou eens zouden kunnen doen” dit kunnen”, lacht Paul. Daarom keken ze maar naar een franchiseonderneming. “We kwamen binnen, ik keek naar de gele muur en ik dacht oh my god wat een lelijke kleur!

Ik vond ook de broodjes hele-

maal niet lekker en ik kan niet iets verkopen waar ik niet achter sta”. Het duo wilde toch maar een tentje met ‘vijf tafels en een appeltaart’, totdat ze per toeval Anne & Max ontdekten. Ze trokken de stoute schoenen aan en gingen naar Anne & Max in Leiden: “Het voelde als pure verwennerij.

De lunch was een feestje, het interieur was mooi, het was stikdruk, maar we werden toch gezien en de supervriendelijke bediening ging even op een leuke manier door de knieën voor onze zoon Anko”.

Een mail werd gestuurd en er volgden heel veel gesprekken.

Prachtig pand De makelaar die voor Anne & Max de locaties zoekt, kwam met het pand: “We waren gelijk verliefd. Grote ramen, sfeervol en met die Domtoren erachter: supermooi. Boven zouden ze studentenkamers maken. Toen hebben we gevraagd of wij er niet boven konden wonen”. De franchisegever opperde hierna nonchalant het idee voor een B&B, want ruimte was er genoeg.

De aanvraag bij de gemeente werd gelijk goedgekeurd en de aannemer kon eerst beneden en daarna boven aan de slag. “Dan heb je ineens twee bedrijven, dat is gewoon gaan, gaan, gaan. Dag in dag uit ben je bezig”.

Samen aan het roer Door de vele vlieguren samen wist het stel dat ze goed samen konden werken. “We zijn nu op een punt dat we beiden onze eigen maniertjes hebben ontwikkeld en dat mag ook best zo zijn, zolang ze niet te veel verschillen”, legt Paul uit. “Tuurlijk hebben we onenigheden, maar welk stel heeft dat niet? Ik denk dat we veel van elkaar leren en elkaar erg respecteren, dat is een kracht”. Met de komst van warmer weer begeeft de zaak zonder terras zich in rustiger vaarwater: “Het was een lange winter en we hadden op een gegeven moment wel het gevoel dat het gewoon even echt niet meer leuk was.

Toen hebben we besloten dat we beter voor onszelf gaan zorgen”.

“Je moet het ook los kunnen laten, wil een ander verantwoordelijkheid kunnen nemen”, zegt Paul. “Het is nu belangrijk dat we ook een keer bij oma op visite kunnen en dat je familie ziet die je misschien wel twee jaar niet hebt kunnen zien. Maar we willen vooral een weekenddag vrij om met z’n drietjes te kunnen zijn”.

Aanrader of afrader?

“We hebben absoluut geen spijt en het is de beste keuze ooit. Maar als je dit voor jezelf wilt gaan doen, denk er dan heel goed over na. Vrije tijd ga je de eerste twee jaar zo goed als niet hebben. Het kost je heel veel energie. Als je dit als

“Je moet het ook los kunnen laten, wil een ander verantwoordelijkheid kunnen nemen”

Schets van de gang

De voor alsnog lege kantine van Kampong

partners wilt gaan doen, dan is het een aanrader om het te verdelen; welk stukje is van jou en welke van mij?”, luidt Pauls advies. Maar als je een droom hebt, dan moet je die najagen: “Bedenk je ook wat het ergste is wat kan gebeuren. Je kunt failliet gaan, maar als je de positieve dingen zwaarder laat wegen dan de negatieve, dan moet je alles opzeggen en ervoor gaan”.

Als Paul zichzelf en Sander toen in de Franse zon mocht adviseren, dan zou hij zeggen: “Neem de tijd, en laat kleine bommetjes bij familie vallen.

Zo kunnen zij zich er ook op voorbereiden dat er wat gaat gebeuren. Dat is het beste advies wat ik kan geven”.

21

7.5

Soenda Festival, een van de terreinen waar Hans op 64-jarige leeftijd nog altijd te vinden is.

Wat vindt je vrouw ervan?

“Mijn vrouw vindt het allemaal wel best. Ze gaat zelf alleen niet mee omdat ze niet zo van die muziek houdt. Ze vindt het allemaal van hetzelfde. Mijn dochter is nu nog wat jong, maar zou in de toekomst misschien wel een keertje met mij mee willen”.

Door Marijn Pels Rijcken

Je interesse heeft ook een tijd lang op een laag pitje gestaan.

Hoe kwam dat?

“Ik ben opgegroeid in de Achterhoek, mijn ouders zijn daar

techno van over de hele wereld.

De laatste tijd ben ik vooral heel erg gecharmeerd van Russische techno”.

Sinds die ene zaterdag ben je naar technofestivals blijven gaan?

“Ja, sindsdien ben ik naar elke editie van Soenda geweest, al zes jaar op rij. Tegenwoordig krijg ik vrijkaarten. Wanneer ze dan beginnen met opbouwen dan hebben ze nog helemaal niks, zelfs geen koffie. Dus dan loop ik daar rond met een thermoskan. Zo raak je aan de praat en zo ontstaan er warme banden met mensen binnen de organisatie. Ook bezoek ik andere (techno)festivals, wat kleinere dan Soenda. Dat blijf ik toch het leukste vinden”.

Is er een verschil tussen hoe en toen was en hoe het nu is?

“Ja, vroeger waren de evenementen kleiner, wat intiemer ook. Ik ben vroeger naar North Sea Jazz geweest en naar Pinkpop, die hadden in de beginjaren echt een geweldig programma. Dat werd op een gegeven moment heel massaal en de muziek werd wat

Zou je dit een levensstijl van jezelf kunnen noemen?

“Jawel. Het is weer onderdeel van mijn leven geworden.

voorspellen. Ik had natuurlijk nooit kunnen weten wat voor muziek nu populair zou zijn en of ik dat ook leuk zou vinden.

Dit is weer een nieuwe richting, ik vind het inspirerend”.

Heeft u voor zichzelf een grens dat u denkt ‘nu ben ik te oud’ om naar dit soort evenementen te gaan?

“Daar geldt eigenlijk hetzelfde voor. Zolang de muziek mij blijft aanspreken zal ik het leuk blijven vinden om te gaan”.

‘Een beetje mensen te kijken, dat is toch iets wat we allemaal wel leuk vinden’

vlakker, toen ben ik afgehaakt”.

Voel je je soms oud als je nu op een festival komt?

“Nee, ik voel me helemaal niet oud als ik daar ben! Je hebt wel van die typetjes er tussen lopen die dan roepen ‘Hé ouwe!’.

Maar daar trek ik me niet zoveel van aan”.

Positief bedoeld?

“Nou, niet altijd. Normaal gesproken is iedereen positief, maar degene die dat niet is ziet er meestal ook niet helemaal fris meer uit als je begrijpt wat ik bedoel.

Dat soort lui schaar ik ook meer onder het bouwvakkerpubliek.

Ik heb het idee dat er op technofestivals vooral studenten komen, en die stralen meestal wel iets uit wat mij meer aanspreekt. Zij hebben toch een bepaald soort bagage bij zich”.

Wat voor reacties krijg je nog meer?

“Over het algemeen is iedereen positief. Sommige mensen willen graag een selfie met mij maken, dat soort dingen. Er komen ook wel eens jongeren naar mij toe en die zeggen dan ‘volgens mij heeft u wat geslikt’. Daar moet ik dan wel om lachen, want dat is niet zo”.

Ken je mensen van jouw leeftijd die naar festivals gaan?

“Hmm, nee niet direct. Maar er is wel in Amsterdam ene Jan Bakker, die schijnt vrij bekend te zijn. Die is ondertussen in de technoscène een bekende Nederlander. Hij is ietsjepietsje ouder als ik ben (69) en ik heb laatst een interview met hem gelezen op internet. Die gaat ook veel naar feesten ’s nachts en die houdt ook wel pilletje”.

Wat vinden mensen om je heen ervan dat je festivals gaat?

“Vrienden van mij vinden het wel leuk dat ik het doe, maar willen er zelf niet heen”.

Het is heerlijk om te doen, elke keer weer genieten. Het speelt misschien ook mee dat ik een zorgeloos leven heb. Ik heb m’n hypotheek afbetaald en hoef me nergens meer druk om te maken. Ik kan op zo’n dag echt zorgeloos genieten. Ik heb wel met mezelf afgesproken dat ik het niet te vaak moet doen. Ik doe het drie keer per jaar, dan blijft het speciaal. Het moet niet zo zijn dat op een gegeven moment gewoontjes wordt, dat zou zonde zijn”.

Had je pakweg twintig jaar geleden gedacht dat je dit nu zou doen?

“Nee dat had ik niet gedacht. Je kan dingen natuurlijk moeilijk

Wat zou u voor advies geven aan mensen van uw leeftijd die dit ook graag willen doen, maar het niet durven, zich ervoor schamen of misschien de drempel de hoog vinden?

“Mijn advies is duik in een muziekstijl, ontdek het en leer het waarderen. Naast de muziek is het ook gewoon een heerlijk dagje uit. Je kunt bijvoorbeeld lekker mensen kijken. Als mensen op het terras gaan zitten doen ze dat ook niet altijd omdat de koffie daar nou per se zo lekker is, maar ook om een beetje mensen te kijken, dat is toch iets wat we allemaal wel leuk vinden”.

‘Sommige mensen willen graag een selfie met mij maken’ Hoe komt dat dan denk je?

‘Nou, ik kom wel vrolijk over omdat ik ook echt vrolijk ben op dat soort dagen. Het heeft er misschien ook mee te maken dat tegenwoordig veel jongeren XTC-pilletjes gebruiken en daardoor open-minded zijn en in voor een praatje. Ze zeggen wat ze denken op zo’n moment. Dat ligt mij wel, ik waardeer dat zeer”.

De LP’s die Hans in de loop der jaren verzameld heeft.

28

Waarom niet?

“Dat weet ik niet zo goed.

Mis schien is het schaamte.

Vrienden van mij die het niks vinden, die werken veel, zijn een beetje dikkig geworden en hangen dan op zaterdag liever op de bank. Daarnaast heb ik ook vrienden die de muziek simpelweg helemaal niks vinden”.

Hans Bekkink (midden) op een festival. Hij wordt regelmatig gevraagd voor een foto.

sfeeromschrijving: Concert van André Hazes in je favoriete bruine kroeg

Minpunt: Binnen te druk bij slecht weer Bierprijs: 1.85

De Potdeksel in Oranje sferen

Pluspunt: Personeel Minpunt: Niet echt een kantine

Bij

schrift

De fotograaf van deze week, Jordi de Jong (22), schoot deze foto met zijn macrolens in een Bilthovense achtertuin. “Deze bezige bij kwam bij de eerste dag zon de tuin ingevlogen en ging meteen aan het werk”, zegt Jordi. Hij greep zijn kans en schoot dit zomerse plaatje.

sfeeromschrijving: Flashback-gevoel naar de tijden van vroeger

7.5

Pluspunt: Versgelegde broodjes Minpunt: Gemiddeld redelijk jong volk Bierprijs: 2, 60

Aangekomen bij V.V. Odin. Daar kan je zien wat een echte voetbalkantine is: veel bier, muziek van de eigen bodem, jong en oud, dik en dun, wel of geen tatoeage. Iedereen is welkom. Deze kantine is tevens de plek waar alle die-hard Utrecht-fans voor de wedstrijd een biertje komen nuttigen.

De amateurclub ligt immers vlak naast het stadion De Galgenwaard. De staantafels buiten staan vol met bier, iedereen omarmt elkaar en zing mee met ‘krijg toch allemaal de klere’.

De nieuwe kantine van V.V. ODIN

Het clubhuis van TC Domstad

Café de Potdeksel. Eigenlijk een café, maar voor veel Utrechtse darters is het hun kantine. Aan de muur hangen nogal wat dartbordjes. Achterin het café hangt ook een enorme tv. Daar worden niet alleen voetbalwedstrijden op uitgezonden, maar vooral ook dartwedstrijden. Het barpersoneel bestaat uit jonge studenten en doorgewinterde barmannen. In vergelijking met de andere kantines, is het contact met het personeel ook vele malen prettiger. Een koud biertje, een terras waar de zon op schijnt en met een rustige lounge-muziek op de achtergrond is er voor elke kantineganger wel iets te halen.

sfeeromschrijving: Een gezellig afscheidsfeest van je beste vrienden

Liefde van de man gaat door de maag.

Maar de man vindt zijn liefde pas echt terug in de sportkantines. Na een sportieve prestatie wil de man even ontlasten, tot rust komen. Een biertje in de linker hand en een broodje kroket in de ander. Deze editie zoeken wij uit wat de leukste sportkantine in Utrecht is.

Om te beginnen direct een knaller, het ’t Pakhuis van de zondagmiddag: Kampong! De club die haar grote bekendheid te danken aan het hockey. Het is dan ook de enige professionele hockey club van de stad Utrecht. Wanneer zowel de mannelijke als vrouwelijke eerste teams thuisspelen wordt hier de Thé Dansant, kortweg TD, georganiseerd.

Alle Kampongers, of gewone hockeyfans, dan wel sportliefhebbers komen de eerste elftallen aanmoedigen, maar het gaat uiteraard om het drankje na de wedstrijd. TD gaat al lang niet meer om het drinken van thee en het wagen van een dansje. Nee tegenwoordig is dat voor de Utrechtse man nog een laatste kansje op een paar lekkere koude rakkers vóór de week afgelopen is en het werken op maandag weer begint. De sfeer is heerlijk, met als hoogtepunt een live-optreden van de officiële Kampong-band. De toon is gezet.

Pluspunt: Muziekkeuze

22 Buitengewoon .21

“Zolang de muziek mij blijft aanspreken, blijf ik het leuk vinden om te gaan”

Jan heeft volgens eigen zeggen nooit een saai leven gehad en is van plan het niet anders aan te pakken dan hij altijd al heeft gedaan. “Ik bridge twee keer per week en borrel nog vaak met vrienden. Ga vaak op vakantie en bezoek ook vaak het theater, daar kan ik echt van genieten”. Jan draait nog een sigaret en lijkt even in gedachte verzonken te zijn. “Weet je wat het ook is als je ouder wordt. Alles wordt minder”, na een diepe zucht gaat hij verder. “Klanten vallen weg, collega’s vallen weg en je vrienden vallen weg. Ik heb de afgelopen vijf maanden twee vrienden moeten begraven”. Het is even stil.

15 Ontdek je plekje

Dromenjagers Terwijl hij nadenkt over wat zijn volgende droom is, schiet Paul in de lach: “Ik houd heel erg van auto’s. En al is het een vijfdehands; ik wil ooit een cabrio. Dat vind ik zo’n stukje luxe! Ik ben helemaal niet materialistisch, maar lekker die wind door de haren die ik niet meer heb, dat lijkt me zo tof!” Ook qua ondernemerschap is het duo nog lang niet klaar. Paul zegt dat ze samen regelmatig bedenken hoe ze verder willen uitbreiden: “Een tweede Anne & Max in Utrecht, of alle lege appartementen om ons heen opkopen en een mini hotel met allemaal verschillende voordeuren beginnen. Dat is allemaal nog in het luchtledige, maar vaak weten we wel: als het daar ergens mee begint, kun je de rest zelf wel invullen”.

Loslaten Het duo wil vooral meer tijd gaan steken in hun zoon: “Als de een werkt, dan heeft de ander de kleine en andersom, maar we zijn weinig met z’n drieën. Soms voel je je wel een beetje een alleenstaande ouder”. Dat ze weinig tijd voor zichzelf zouden hebben, was voor heteerste jaar ingecalculeerd. Als volgende stap willen ze nu dat hun team het bedrijf ook zelfstandig kan runnen.

en lijkt er nog heel wat jaren aan te willen plakken. Het leven is daarentegen wel een stuk minder druk geworden.

“Ik heb mijn hele leven gezopen, dus die omslag was wel even wennen ja”, zegt Jan lachend. “Je ziet wel eens van die reclames op tv, waar oude mensen in hun eentje uit het raam staren naast hun geraniums. Dat kan wel, maar dat wil ik niet”

Jan neemt nog een hijs van zijn peuk en loopt richting de keuken en zijn koffiezetapparaat. Inmiddels is hij aan zijn derde kop koffie begonnen als hij zijn verhaal afmaakt. “Je raakt na je pensioen wel afgesloten van de samenleving. Dat ben ik niet gewend. Het wordt financieel moeilijker, je moet je gezondheid steeds beter in de gaten gaan houden terwijl steeds meer mensen uit je directe omgeving overlijden.

Dat is wel heftig”.

De leukste kantine van Utrecht

20

Wanneer heb je dat weer opgepakt?

“Zes jaar geleden werd er vlakbij waar ik woon een festival (Soenda, red.) opgebouwd. Er stond helemaal niks over in de krant en ik was toch wel nieuwsgierig. Het was zaterdag, ik was vrij dus ik ben toch even gaan kijken. Op afstand hoorde ik al een goeie beat, ik dacht bij mezelf ‘dat klinkt wel lekker’. Ik heb vervolgens ook tips gekregen waar ik techno kon beluisteren, van een collega van mij bij de bioscoop. Hij vertelde me dat ik eens op Soundcloud (een online audioplatform, red.) moest kijken. Dat staat tegenwoordig helemaal vol met

Sinds de zenuwoperatie maakt zijn moeder zich meer en meer zorgen om haar zoon. Maar Jan zit nog steeds vol energie

Terug aan het werk Op 61-jarige leeftijd werd Jan geopereerd aan zijn nek, een zenuwoperatie. De medische ingreep verliep succesvol, maar daardoor is Jan nu wel slecht ter been en loopt hij mank. De barman heeft lang moeten revalideren. Hij kreeg thuiszorg, ergotherapie en fysiotherapie. Het niet kunnen werken viel hem zwaar. “Ik heb altijd graag gewerkt. En

Bierprijs: 2.20

Wat vindt je er leuk aan, waarom ga je erheen?

“Ik ben een muziekliefhebber en ik hield altijd al van drum and bass en elektronische muziek. In de jaren ‘70 bestond dat al met bijvoorbeeld Pink Floyd. Techno en deep-techno, wat tegenwoordig populair is, vind ik heerlijke muziek. Dat ligt ook wel in het verlengde van drum and bass. Ik kom natuurlijk voor de muziek, maar ik hou ook heel erg van de gezelligheid eromheen”.

‘Vertrouw je vriend niet, ook als het je baas is. Je wordt genaaid waar je bijstaat’

De bar van de zaak waar Jan vroeger de biertjes tapte

Foto rechts: de zaak waar het zelden rustig is

“We gingen lijsten maken, wat wel, wat niet, prioriteiten, weer een nieuw lijstje, opnieuw brainstormen, huis te koop zetten, tweede auto eruit; we gaan opnieuw beginnen”, somt Paul op. “We zeiden tegen elkaar: als we onze banen niet opzeggen, dan gebeurt er niks en blijft het alleen maar onze droom. Ik kwam thuis en ik zei: nou, ik heb mijn baan opgezegd. Waarop Sander zei: ik zou toch eerst? Dan zeg ik nu ook op!”, zegt Paul lachend.

“We hadden nog niks behalve die grote droom. Iedereen verklaarde ons voor gek. Maar je moet op een gegeven moment het lef hebben en tegen jezelf zeggen: we zien wel”.

altijd blijven wonen. Ik ben enig kind, en toen mijn ouders wat meer zorg nodig hadden ging ik vaak bij ze langs. Omdat ik zelf in Utrecht woonde kostte dat simpelweg veel tijd.

Daarnaast had ik zelf ook een dochter. Naast mijn werk had ik hierdoor weinig tijd om me te verdiepen in nieuwe muziek. Ik ben toen voor een hele lange periode niet naar festivals geweest, was er niet meer mee bezig”.

Aanpakken De telefoon gaat. Jan begint Fries te praten. Het is zijn moeder. “Mijn moeder belt mij elke dag, rond 11:00, om te kijken of ik er nog ben”.

op stap .15

Logo links: silhouet van Sander en Paul. Ook te vinden in hun trouwring

Een schets van de zaak

Door Sanne Veldhoven

Ga je al lang naar festivals?

“Ik doe het al heel lang. Ik heb de hippietijd meegemaakt en vond het altijd heel leuk. Ik ging altijd naar een Hemelvaartsfestival in Lochem, dat was echt legendarisch, maar dat bestaat niet meer. Ik ben ook naar festivals in Duitsland geweest, heb daar grote artiesten gezien, zoals David Bowie. Dat was in Nederland vrij lastig toentertijd”.

Nu Jan met pensioen is heeft hij er vrede mee dat hij niet meer hoeft te werken. Zijn leven veranderde drastisch van een druk kroegleven waar je vaker de maan dan de zon zag schijnen, naar een leven met nieuwe hobby’s zoals

bridgen en tennis.

Door Vick ten Wolde Bij binnenkomst van het appartement van Jan krijg je vrij snel het gevoel dat je een studentenkamer binnenloopt.

Het ruikt naar sigaretten en koffie, de piano is omgedoopt tot een tijdelijk bureau en op tafel ligt de krant vlak naast een volle asbak. Het is ook een beeld dat past bij het eeuwige vrijgezellenleven en het leven van een barman. Ofwel, het leven van Jan.

In het hart van de stad en aan de voet van de Dom bevindt zich het trots van Paul (38) en Sander (34) Haarsma-Bakker: het oude stadspand met daarin hun twee bedrijven en eigen woning.

Het stel dat nooit stilzit, opende in december 2014 hun eigen ondernemingen. Paul vertelt hoe het duo samen al hun dromen najaagt.

‘‘Muziek is altijd mijn passie geweest. Maar toen ik zelf een kind kreeg, mijn ouders wat ouder werden en hulp nodig hadden, had ik er eigenlijk geen tijd meer voor’’. Hans Blekkink (64) is een kunstenaar, parttime bioscoopmedewerker en woonachtig in Utrecht. Hij vindt het prachtig om naar muziekfestivals te gaan.

Als energieke zestiger valt hij op tussen alle feestgangers die net komen kijken.

beetje en Lokaal 9 had het moeilik. “Mijn werkgever kon niet meer om mij heen en gelukkig zagen ze het belang van mij in. Ik mocht na een jaar lang weer de leuke dingen gaan doen. En daar was ik erg blij mee.” Langzaam verdwenen die ietwat gefrustreerde gelaatstrekjes en veranderde een boze blik weer in een lach. “Ik kan wel echt met trots zeggen dat ik de allermooiste baan van de wereld heb gehad.”

Jan Stellingwerff (65) is inmiddels met pensioen, maar heeft veel van zijn tijd doorgebracht achter de bar. Het kroegleven was hem op het lijf geschreven. Jarenlang stond hij achter de bar van Gasterij, inmiddels Lokaal 9, zijn klanten van drank te voorzien. De overname van Gasterij viel Jan erg zwaar.

ondernemerschap

Sander en Paul in een toen nog lege zaak

De frustratie is tot op de dag van vandaag nog steeds in zijn ogen te zien. Jan zag dat moment als een omslag in zijn leven. “Ik ben gewoon Jan de barman, ik hoor daar te staan!”, zegt Jan boos.

“Iedere lul kan wel een pilsje tappen of een kaasplankje serveren, maar je moet er veel meer van maken. Ik ben erg persoonsgericht, ze kennen mij hier.” De kroeg zat steeds minder vaak vol. Jans’ vaste klanten verdwenen stukje bij

Omslag Toen Jan 53 jaar was werd zijn geliefde kroeg, Gasterij, overgenomen door een aantal jonge ondernemers.

Jan was goed bevriend met de eigenaar van Gasterij en had ook interesse om de bar, waar hij al bijna zijn hele leven lang stond te tappen, over te nemen. Zijn baas en goede

De enige echte liefde in Jans’ leven: Lokaal Negen, vroeger Gasterij

Droom .13

in het Utrechts

Love is in the air Sander en Paul leerden elkaar zo’n dertien jaar geleden kennen bij de sollicitatie van Paul om steward te worden: “Mijn oom die piloot was, zei altijd: als je niet weet wat je wilt, dan ga je lekker vliegen. Sander was daar host, die ving mij en alle andere sollicitanten op.

Hij kwam binnen en ik dacht: wow!” Paul zat met Sander op zijn tweede vlucht als steward en later zijn de twee samen

Jan was toentertijd namelijk in bezit van een vast contract.

En dat betekende dat zijn nieuwe bazen hem niet konden ontslaan. Zijn nieuwe werkgevers maakte het Jan absoluut niet makkelijk. De 53-jarige barman ging een zware tijd tegemoet. “Ik was 53 en ze wilden mij weg hebben. Ze hebben mij alle leuke dingen ontnomen. Ze wilden niet zo’n ‘oude man’ achter de bar hebben staan.

Ze hebben mij een jaar lang het leven zuur gemaakt door mij alle rotklusjes te laten oplossen. Het was een soort pestcultuur. Ik veranderde van het middelpunt naar niets. Dat deed pijn. Ik bracht bijna geen tijd meer door achter de bar.

Mijn plek. Ik heb het toen heel moeilijk gehad.”

“Je ziet wel eens van die reclames op tv, waar oude mensen in hun eentje uit het raam staren naast hun geraniums. Dat kan wel, maar dat wil ik niet”

Biografie

13

Dromenjagers

vriend besloot echter voor een betere deal te gaan en verkocht zijn zaak aan Lokaal 9. Jan voelde zich verraden.

“Vertrouw je vriend niet ook als het je baas is. Je wordt genaaid waar je bijstaat.” Het enige waar Jan op dat moment zeker van was, was dat hij zijn werk achter de bar voort kon zetten.

8.0

Uiteraard mag de tenniskantine niet ontbreken in deze rubriek.

We zijn aangekomen bij TC Domstad. Het is een van de grootste tennisverenigingen van Utrecht met een wachtlijst van ongeveer twee jaar! Dat ligt niet alleen aan de mooie faciliteiten en ligging, maar vooral ook de kantine. Die bevindt zich net een verdieping boven de begane grond, waardoor je een prachtig overzicht hebt op alle velden. Het terras is groot, de bar is schitterend en binnen kan je lekker leuken op een staantafel, zitten in de lounge-ruimte of aan een van de meterslange tafels genieten van een bittergarnituur. De kantine van Domstad heeft alles in huis voor een topkantine: gezelligheid, sportfanaten, eigen barpersoneel, bitterballen, muziek en bier.

sfeeromschrijving: Vakantie-oord in Italië waar je niet weg te trekken bent

8.5

Pluspunt: gezelligheid, locatie, uitzicht Minpunt: wachtlijst van twee jaar Bierprijs: 1.95

23 In beeld .23

Keerpunt.