18 NAWOORD
FOKUS-ONLINE.BE
Tom De Cock
De roze pleegwolk Een zevende hemel van dutjes, knuffels en wandelen in de zon. Zo zag ik de komst van onze gezinsuitbreiding: een pleegbaby. Mijn man was iets nuchterder en rekende al op voorhand het aantal gemiste uren slaap uit dat ons stond te wachten. We kregen allebei gelijk.
O
nze dochter was tien weken toen we haar adopteerden. Drie minuten later is ze zeven. Jasmijn wordt sneller groot dan de gemiddelde rondetijd van Max Verstappen. En zoals in elk jong gezin dient zich dan de vraag aan: willen we een tweede kind? Als mijn man een vrouw was geweest, was ze nu voor de derde keer zwanger. Mijn biologische klok tikt stevig. Verlangen naar een goedgevuld huis, een eigen familie. En wat zou het heerlijk zijn nog eens voor zo’n kleine baby te zorgen. Een soulmate voor Jasmijn, om mee te ravotten. Later samen voor die twee bejaarde papa’s te zorgen. En ruzie te maken over de erfenis. Het hele pakket! Alleen duurt adoptie vandaag al snel acht jaar. Tegen die tijd is Jasmijn meer met puistencrème en opgevoerde elektrische steps bezig dan met een babyzusje. En zijn wij te oud om nog met de juiste swag aan de schoolpoort te staan. Mijn man, die zijn hormonen beter onder controle heeft dan ik, stond ook wat op de rem: paste zo’n nieuw jong leven wel in ons drukke bestaan? Uiteindelijk landden we op een oude liefde: pleegzorg. Dat waren we al van plan vóór we Jasmijn adopteerden, maar het
Het engagement is fors. Maar Baby B’s bijdrage aan ons gezin is onmeetbaar. leek ons toen vooral iets voor superhelden die dat hele gezinsding al onder de knie hadden. Na zeven jaar zelf opvoeden voelden we ons eindelijk klaar. In vergelijking met adoptie is de screening kort maar degelijk. En toen was hij er: Baby B. Een guitige brok energie van intussen tien maanden. Zijn mama zorgt voor hem als een leeuwin, maar haar netwerk is erg klein en dus kan ze alle extra handen gebruiken. Baby B logeert elk ander weekend bij ons. We vielen in een vast ritme van halen en brengen. Vrijdag zeul ik alle babyspullen naar beneden, zondag weer naar boven.
Zo’n pleegbaby om de twee weken is niet hetzelfde als een tweede kind. Ons gezin leeft niet permanent in babymodus, en dus is elk Baby B-weekend een aanslag op ons bioritme. En als je al vond dat opgroeien snel gaat, dan moet je eens een baby proberen die je maar om de twee weken ziet. Plots heeft-ie een mond vol tanden! En het volgende weekend kruipt hij! Gelukkig kijken we via WhatsApp elke dag mee in het leven van B. Onze pleegrelatie is een lotje uit de loterij. Het engagement is fors. Maar Baby B’s bijdrage aan ons gezin is onmeetbaar. Jasmijn is de vertederendste grote zus uit de geschiedenis. Ze leert aandacht én speelgoed delen. Voor ons, als drukbezette millennials, is het een oefening in prioriteiten, rust en regelmaat. Het uitzetten van onze laptop. Het geven van echte, waardevolle aandacht aan die beide kinderzielen die ons zijn toevertrouwd. We tellen af naar elk logeerpartijtje. Baby B maakt ons gekke, door het universum samengebrachte gezin compleet. En dan is die slapeloosheid snel vergeten. Door Tom De Cock, radio- en televisiemaker en schrijver
Kinderen van Freek Braeckman gepassioneerd door de paardensport "De paardensport is voor ons een echte gezinsactiviteit, daar genieten we van met het hele gezin!" Freek Braeckman heeft in zijn jeugd zelf paardgereden en gaf de microbe door aan zijn kinderen Mila (16) en Max (14). "In mijn tienerjaren reed ik bij de pony’s, ik vond het een prachtige hobby . Daarnaast heb ik geschermd op hoog niveau maar paardrijden was voor mij een soort uitlaatklep. Door het studeren verdween de paardensport naar de achtergrond." "Mijn kinderen vonden van jongs af aan paarden betoverend. Toen heb ik de onvergefelijke fout gemaakt om met hen eens naar de manege te gaan en we waren vertrokken (lacht). Het is cliché maar paarden, dat is echt magie en het laat die gasten niet meer los. Ondertussen is het een serieuze microbe. Vandaag rijden ze alle twee met heel veel goesting en passie!" '"Ik vind het fantastisch om samen met mijn kinderen hun sport te beleven!" "Paardensport is een soort levenstijl. Bij een andere sport ga je een uurtje trainen, en daarna weer naar huis. Paardensport beleef je, dat is veel breder. Mijn twee kinderen gaan helemaal op in elke wedstrijd, maar spreken net zo graag af met hun vrienden op de weide van de paarden om daar samen frietjes te eten en te kamperen! De paardensport is een echte gezinsport, iedereen is betrokken. Ik vind het fantastisch om samen met mijn kinderen hun sport te kunnen beleven. Onze vakantie staat vaak in functie van wedstrijden met de paarden, maar we krijgen daar ongelofelijk veel voor terug. Wat ik uniek vind aan de paardensport is dat ze je, veel meer dan andere sporten, leert wat respect is. Als je niet correct en respectvol rijdt, dan kan je nog op je hoofd gaan staan, maar wordt je geen goede ruiter. Onze kinderen leren dat hun paard geen tegenstander is maar een teambuddy!"
www.paardensport.vlaanderen - www.ikwilpaardrijden.be
