HOOFDREDACTIE Neal Petersen Geert Jan Darwinkel EINDREDACTIE Kasper Dijk REDACTIE Lennart Beishuizen Pieter Brouwers Geert Jan Darwinkel Vincent Van Genechten Eva Gerritse Pieter Horstman Justin Kevenaar Paul Klomp Jasper Laman Marco Post Joep Smeets Jurian Ubachs KlaasJan ter Veen Jeroen Veenstra Seb Visser Richard van Welie Frank Wielaard Jules Zane COLUMNISTEN Jeroen Elshoff Leander Schaerlaeckens FOTOGRAFIE Getty Images PRODUCTION, ART DIRECTION & DESIGN DarChicago Ltd. MET DANK AAN Issuu, Scribus SportAmerika The Magazine is een uitgave van Petersen Media. Niets uit deze uitgave mag op welke wijze dan ook worden gekopieerd zonder uitdrukkelijke toestemming van de uitgever. © Petersen Media 2012 2013 Alle rechten voorbehouden.
Homoseksualiteit
H et was afgelopen week weer raak. Chris Kluwe had sinds maanden weer eens alle schijnwerpers op zich gericht. De
voormalig kicker van de Minnesota Vikings trad naar buiten met wat volgens hem de ware reden was omtrent zijn abrupte afscheid bij het team.
Kluwe is zoals bekend een groot voorstander van het homohuwelijk. In zijn betoog nam hij de lezers mee naar hoe hij, gedurende zijn tijd bij de Vikings, steeds vaker het verzoek kreeg van voorvechters van het homohuwelijk om hen publiekelijk te steunen. Hierop deed Kluwe tegen alle belangrijke personen binnen de organisatie zijn betoog, waarbij hij duidelijk aangaf dat het om zijn persoonlijke mening ging. Hoewel hij bijval kreeg binnen de Vikings‐organisatie, veranderde in de maanden erna de stemming van zijn coaches. Vooral het gedrag en de anti‐homoseksuele uitspraken van zijn direct leidinggevende, Mike Priefer, stuitte hem enorm tegen de borst.
K luwe vertelde het verhaal nu pas, aangezien hij wilde wachten tot het NFL‐seizoen erop zat voor zijn oude ploeg.
Hij denkt dat hij, mede door zijn uitspraken, niet meer aan de bak zal komen. Priefer distantieerde zich twee dagen later door te zeggen dat hij helemaal niet tegen homo’s is.
Wat is waarheid? Ik neig ernaar het verhaal van de kicker te geloven. Dit is meer gebaseerd op andere sporters die in de voorbije jaren uit de kast kwamen en/of zich openlijk uitlieten over homoseksualiteit. Denk hierbij aan voetballer Justin Fashanu of basketballer Jason Collins. Dat beide spelers niet meer aan de bak kwamen, terwijl er tussen beide coming outs zo’n twintig jaar zat, is een teken aan de wand.
Idats eris iets veranderd in die twintig jaar? Ik denk het niet. En triest te noemen. Desondanks veel leesplezier,
Mike Munchak is ontsla
gen als coach van de Ten nessee Titans. Nadat Mun chak Black Monday overleefde, volgde zaterdag alsnog het ontslag. Hij was drie seizoenen lang de coach van Tennessee en had slechts één positief seizoen (97, 2011). Het ontslag volgde nota bene nadat Titanseigenaar Tom my Smith de clublegende een contractverlenging had aan geboden, met als enige voorwaarde dat de bezem flink door de technische staf zou gaan. Hier ging Munchak niet mee akkoord waardoor hij na 32 jaar als speler, assistent trainer en hoofdcoach afscheid neemt • De voornaamste kandidaat om Munchak op te volgen is Dan Quinn, defensive coordinator van de Seattle Seahawks. Munchak zelf staat op het lijstje van Penn State, dat hoofdcoach Bill O'Brien naar de Houston Texans zag vertrekken • De Detroit Lions zetten in hun zoektocht naar een nieuwe coach vol in op Ken Whisenhunt. Lions GM Martin Mayhew en Ken Whisenhunt zijn exteamgenoten en daarnaast maakte Whisenhunts werk met quarterbacks als Kurt Warner en Phillip Rivers indruk. Whisen hunt was zes jaar lang de coach van de Arizona Cardinals en behaalde in 2008 de Super Bowl. Dit jaar werd hij offensive coordinator van de San Diego Chargers en mede dankzij Whisenhunt en het verbeterde spel van Rivers, zitten zij nu bij de laatste acht • Een opvallende boete voor Marshawn Lynch, runningback van de Seattle Seahawks. Hij kreeg een boete van 50 duizend dollar voor het negeren van de media. Volgens de NFL is elke speler verplicht om zo nu en dan met de media te praten •
De ziekenboeg in de NBA vult zich
steeds verder met sterspelers. Chris Paul is het laatste slachtoffer. De point guard van de Los Angeles Clippers moet drie tot vijf we ken toekijken door een schou derblessure die hij opliep tegen de Dallas Mavericks. Onder anderen Kobe Bryant, Derrick Rose, Russell Westbrook en Al Horford gingen CP3 dit seizoen voor met langdurige blessures. Deze variëren in ernst en hersteltijd, van enkele weken toekijken (Westbrook, knie) tot de rest van het seizoen niet meer spelen (Horford, schouder) • Bryant roept zijn fans op hem niet in de AllStar Game te stemmen. De Lakersster speelde dit seizoen maar zes wedstrijden en hoopt dat jongere spelers, die wel constant speelden en presteerden, de kans krijgen. Bryant miste alleen als rookie in 1997 de showwedstrijd en is topscorer aller tijden in het evenement • Enfant terrible Dennis Rodman haalt zijn band met de Noordkoreaanse presi dent Kim Jong Un weer aan. Hij helpt ditmaal bij het organiseren van een basketbalwedstrijd ter ere van de verjaardag van ZKH. Rodman stelde een team van oudspelers samen dat het zal opnemen tegen een team uit NoordKorea • Los Angeles Clippers coach Doc Rivers is niet bepaald te spreken over de geruchten dat zijn team Blake Griffin zou willen ruilen voor Carmelo Anthony van de New York Knicks. "Absolute onzin. Geen idee wie zoiets belachelijks bedenkt, geen idee waar het gerucht vandaan komt.” •
De NHL Winter Classic
was opnieuw een evenement om nooit te vergeten. In Michigan Stadium bezochten 105.491 mensen de wedstrijd tussen Detroit Red Wings en Toronto Maple Leafs – een record voor een sportwedstrijd in de Verenigde Staten. Het oude record werd gevestigd in een NCAA wedstrijd tussen Michigan Wolverines en Michigan Spartans in 2010 (104.173), in hetzelfde stadion • Lees het sfeerverslag van de Winter Classic van onze man ter plaatse verderop in dit magazine • De New York Rangers deden enkele spelerstransacties. Taylor Pyatt werd on waivers gezet en geclaimd door de Pittsburgh Penguins, Dan Carcillo kwam in ruil voor een zevenderondekeuze in 2014 van de Los Angeles Kings. Carcillo speelde dit seizoen 26 wedstrijden voor de Kings • Het is niet uit te sluiten dat Steven Stamkos de Olympische Spelen haalt. De aanvaller, die in november zijn scheenbeen brak, doet alweer aan de training van Tampa Bay Lightning mee, maar is nog niet vrijgegeven voor contacttraining • Dion Phaneuf tekende een nieuw contract bij Toronto Maple Leafs. De verdediger en captain van de Maple Leafs zou na dit seizoen free agent worden, maar tekende een zevenjarig contract ter waarde van 49 miljoen dollar • Finland werd de winnaar van het goud op het WK voor spelers tot 20 jaar. In de finale werd Zweden met 32 verslagen dankzij een overtime goal van Rasmus Ristolainen (Buffalo Sabres). Rusland pakte het brons dankzij een 21 zege tegen Canada. Het was het tweede jaar op rij dat Canada geen medaille won op het toernooi •
De MLB nam deze week
afscheid van Hall of Famer Jerry Coleman, die op 89 jarige leeftijd overleed. Coleman maakte deel uit van de Yankeesdynastie die tussen 1949 en 1953 vier titels won. De infielder vocht namens de Verenigde Staten in de Tweede Wereldoorlog en in Korea, wat hem in de VS een heldenstatus heeft opgeleverd • Eerstehonkman James Loney heeft een nieuw, driejarig contract getekend bij de Tampa Bay Rays dat hem in totaal 21 miljoen dollar oplevert • Twinstalent Eddie Rosario moet vijftig wedstrijden aan zich voorbij laten gaan omdat hij voor de tweede keer is betrapt op het gebruik van prestatiebevorderende middelen. Carlos Ramirez van de Angels werd ondertussen voor de derde keer betrapt en moet honderd wedstrijden toekijken • Wie komend jaar wel hoopt te spelen is Mark Mulder. De linkshandige pitcher en tweevoudig AllStar stopte in 2008 na aanhoudende schouderprobleem, maar zal deze lente als lid van de Los Angeles Angels proberen een comeback te maken • Of Mulder dan Alex Rodriguez tegen zou komen valt nog te bezien, want ARod is nog steeds in afwachting van de afloop van de biogenesiszaak. Dat weerhoudt hem er echter niet van om goedgemutst in sociale media op te duiken. De Yankee vergezelde Oriole Manny Machado en Padre Yonder Alonso bij een concert van hiphopartiest JayZ •
Damn. Wat 'n indrukwekkend
Kansas City schoot daar in het Lucas Oil Stadium uit de start足 blokken! Alex Smith (!) die stond te gooien als een toekomstige Hall of Famer en die de Colts alle hoeken van 't veld liet zien. En dat zonder (grotendeels) Jamaal Charles, die met z'n hoofd op 't turf was gestuiterd. Goed, Indy (lees: Andrew Luck) hielp duchtig mee, door te grossieren in picks. Maar de Chiefs profiteerden. En hoe: 'n voorsprong van 38足10! Een van de belangrijkste kwaliteiten die quaterbacks (als ook pitchers) moeten hebben: vergeetachtigheid. Vergeet wat er een week of een play eerder is gebeurd. Focus op de play die gaat komen. Het is een talent waarover Luck als geen ander blijkt te beschikken. Als gunslinger Brett Favre in zijn beste dagen, nam Luck zijn Colts op de schouders.
Luck 足 het zal de naam
zijn 足 heeft trouwens nog 'n andere kwaliteit: geluk. Want een goal line fumble had de epische comeback nog bijna in de kiem gesmoord. Als door een wonder plofte de football echter voor de voeten van Luck, die alsnog naar een touchdown kon duiken (zie foto). Andy Reids aloude clock mismanagement deed de rest.
Laten we hopen dat Andy Reid ook heeft zitten kijken naar Eagles足Saints. Want aan 't slot van die wedstrijd gaf Sean Payton een staaltje clock management ten beste om je vingers bij af te likken. Eating clock, en een game winning field goal zonder de opponent een kans te geven om ook maar iets terug te kunnen doen. Dat is coaching! A propos, zagen we de NFL de voorbije jaren niet shiften naar een passing league? Nieuwe regel op nieuwe regel hadden verdedigen onmogelijk gemaakt, right? High powered offenses zouden de komende decennia in de league de dienst uit gaan maken. Toch? Hmm: de vier overgbleven NFC足ploegen beschikken allen over een defense die in het reguliere seizoen eindigde in de top足5. Wint defense dan toch nog steeds championships?
Man van de Wedstrijd zaterdagavond? Cam Jordan, die Eagles QB Nick Foles het
leven constant zuur maakte. Als hij erin slaagt om ook Russell Wilson komend weekeind 'n nare avond te bezorgen, en als de O足line Drew Brees uit de wind weet te houden, dan hebben de Saints in Seattle zo waar een kans(je).
Geinige nugget: wat hebben de Baltimore Ravens, New York Giants, Green Bay
Packers en New Orleans Saints met elkaar gemeen? Inderdaad: het zijn de laatste vier Super Bowl足winnaars. Maar er is meer: alle vier waren ze tijdens hun winnende seizoen de eerste tegenstander van de Eagles in Philadelphia. Wie in het afgelopen voor het eerst in Philly mocht aantreden? De San Diego Chargers.
Als eerder gesteld op deze pagina's: de Bolts hebben alles om uit te groeien tot de dark horse van de 2014 NFL playoffs. Met hangen en wurgen (en met de nodige arbitrale hulp) het naseizoen in, en een quarterback die wedstrijden kan winnen. Zelfs op Mile High, wat Philip Rivers een maandje geleden al bewees.
Moet gezegd dat het de Chargers in Cinci wel heel erg makkelijk werd gemaakt. Al
willen we rookie coach Mike McCoy en z'n staff op deze plaats niet tekort doen. Want het waren twee coaching adjustments tijdens de rust die San Diego's zege vorm gaven: Rivers mocht losgaan, terwijl Andy Dalton de ene na de andere blitz kreeg te verduren. Het gevolg waren back足to足back足to back turnovers. En wie slordig omgaat met de bal, wint nooit een wedstrijd.
Aaron Rodgers was na afloop vooral kwaad op zichzelf. Hij had in deze do or die
wedstrijd wel wat meer plays mogen maken, vond ie zelf. In games als deze moet je het beste van jezelf laten zien, vond ARod. Zeker nu de Packers defense voor de verandering 'ns z'n mannetje stond, en slechts 23 punten toestond.
Rodgers was daarmee wel erg hard voor zichzelf. Want de San Francisco defense met een hoofdrol voor linebackers Aldon Smith en Ahmad Brooks oogde dominanter dan ooit. Bovendien kreeg Rodgers aan het slot van de wedstrijd eenvoudig de kans niet om uit te groeien tot held van de dag, zoals hem dat een week eerder in Chicago nog wel was gegund.
Want wat Sean Payton en de Saints een dag eerder in Philly flikten, speelden Jim
Harbaugh en de 49ers klaar op de Frozen Tundra van Lambeau Field: een text book game winning drive. En we geven 't je te doen: moeten scoren met maar liefst vijf minuten op de klok, met de restrictie dat je #12 niet nog een keer de bal wilt geven.
Dat we we Rodgers de komende weken niet meer terugzien is jammer. Maar daar staat de battle tussen twee freaky QBs en de twee beste front sevens van de league tegenover. Smullen! •
Sommige miljonairs maken hun jongensdroom
werkelijkheid: een sportclub als speeltje. Roman Abramovitsj heeft Chelsea. Phil Wrigley had de Cubs. En de Boston Red Sox? Tom Yawkey was schatrijk en een honkbalfan. In 1933 kocht hij de Sox. Hij vond het fantastisch om voor de wedstrijd op het veld een balletje met Ted Williams te gooien. Het coachen liet hij wijs genoeg aan Eddie Collins over. Als er aan het eind van het seizoen verlies geleden was, trok hij glimlachend zijn portemonnee. Een man moet een hobby hebben en dat mag wat kosten! Terry Francona zou dolblij geweest zijn met zo'n baas toen hij in 2004 de manager van Boston werd. Een bestuurder op afstand die zou zeggen: “Terry, ik heb het volste vertrouwen in je. Baseball is je met de paplepel ingegoten: je vader was een bekende Major Leaguer en zelf speelde je tien jaar op het hoogste niveau. Je hebt als manager van AAteam Birmingham Barons, toen Michael Jordan daar honkbalde, bewezen dat je met de pers kunt omgaan. In je vier jaar aan het roer in Philadelphia werd duidelijk dat je de kunst verstaat om bij spelers respect af te dwingen. Je bent mijn man, het team is jouw pakkiean.”
Dus niet! Andere tijden. Francona krijgt te
maken met drie bazen: eigenaren Tom Werner en John Henry en clubpresident Larry Lucchino. De Red Sox zijn voor hen geen speeltje, maar een investering die rendement moet opleveren. Bij deze heren is er geen sprake van 'besturen op afstand'. Zij willen een vinger in de pap. Wie betaalt, bepaalt. Francona wordt geregeld op het matje geroepen en na een wedstrijd liggen er vaak
TITEL: Francona – The Red Sox Years AUTEUR: Terry Francona and Dan Shaughnessy UITGEVER: Houghton Mifflin Harcourt BESTELLEN: BOL.COM mailtjes in zijn inbox met het verzoek om uitleg. 'Waarom werd Manny Ramirez niet opgesteld?' Heel irritant.
Francona houdt zich goed staande, gesteund
door GM Theo Epstein. Altijd is er wat, incidenten met spelers, onenigheid met de directie. Hij blijft er rustig onder en wordt de succesvolste Red Sox manager ooit. Twee keer winst in de World Series en 820 wedstrijden op rij het stadion uitverkocht.
We hoeven met de Manager van het Jaar 2013 geen medelijden te hebben. De Red Sox hebben ook minder sympathieke trekjes: alles draait om geld. De eigenaren breiden het aantal plaatsen in het stadion uit en vragen voor elke activiteit in en rond Fenway Park veel dollars. De club is een geldmachine geworden. Spelers en manager pikken een graantje mee – het signeren van ballen en knuppels laat de kassa rinkelen en Francona zelf begeeft zich in het sprekerscircuit. Hij huurt soms een privéjet om al zijn afspraken na te kunnen komen.
In 2011 missen de Sox op dramatische wijze de
playoffs, Francona wordt geslachtofferd. Hem wordt verweten dat hij 'de grip op zijn spelersgroep kwijt is'. Hij zou verslaafd zijn aan pijnstillers en ligt in scheiding. Uiteindelijk gaan de club en manager 'in goed overleg' uit elkaar. Geen nieuw tweejarig contract à 5 miljoen dollar, maar een afkoopsom.
Toch hoeven we geen medelijden met hem te hebben. In 2013 komt Terry Francona ijzersterk terug in dienst van de Cleveland Indians en wordt hij manager van het jaar in de American League! •
TEKST KEES WIJDEKOP
In de vroege ochtend van zondag 5 augustus
2012, wordt in een kamer in Lehigh University in Lehigh Pennsylvania, alwaar de Philadelphia Eagles jaarlijks hun trainingkamp beleggen, het ontzielde lichaam gevonden van Garrett Reid. Garrett (29), die een problematisch leven vol met druggebruik achter zich heeft, blijkt te zijn gestorven aan een overdosis heroine.
• Andy Reid op de begrafenis van zoon Garrett.
De begrafenis is twee dagen later, op dinsdag 7 augustus, in Broomall Pennsylvania. Nog geen 24 uur later meldt Andy Reid zich al weer in de vroege ochtend op het Eagleskamp op Lehigh University. Op een persconferentie meldt hij zijn toehoorders hoe nederig hij zich voelt, door alle hulp en steun betuigingen die hij en z'n familie de voorbije dagen hebben mogen ontvangen. En dat hij drie dagen na de dood van z'n zoon Garrett al weer aan 't werk is? "Garrett zou het niet anders hebben gewild." Aldus Andy Reid.
Vijf maanden later, na opnieuw een teleurstellend seizoen voor de Philadelphia Eagles, krijgt Andy Reid op 31 december 2012 na een ambstermijn van veertien jaar zijn ontslag.
Het lijkt een uitgelezen moment om het
eventjes wat rustiger aan te gaan doen. Een jaartje golf of een reis rond de wereld, bijvoorbeeld. Of een jaartje tegen een vorstelijk salaris de footballanalist van 't een of andere tv station uithangen. In ieder geval om voor even verlost te zijn van de dagelijkse stress van het moeten winnen, van het first inlast outritme dat hij de voorbije drie decennia als footballcoach hanteerde. Niets van dat al. Nog maar vijf dagen later, op 4 januari 2013, komt het nieuws naar buiten. Andy Reid is de nieuwe coach van de Kansas City Chiefs. Jazeker, Andy Reid had wel 'ns eerder een 'break from football' genomen. Eentje van 39 dagen maar liefst. 'n Dikke maand! Dat was in
de winter/het voorjaar van 2007, toen het gezin Reid in een diepe crisis was geraakt. Op 30 januari van dat jaar reed zoon Garrett, high on heroin, door het rode licht in Plymouth Township PA, en veroorzaakte een ongeluk waarbij de chauffeur van de andere auto ernstig gewond raakte. Op nagenoeg hetzelfde moment, aan de andere kant van 't stadje, bedreigde Reids tweede zoon Britt een andere automobilist na een gevalletje road rage.
Bij het doorzoeken van beide auto's van de
jongens, als ook het huis van de Reids (waar beiden wonen), vindt de politie verschillende soorten drugs en honderden pillen. Als de rechter later dat jaar Reids huis een 'drug emporium' en het gezin Reid een 'family in crisis' noemt, is de publieke steniging een feit.
Andy Reid en vrouw Tammy nemen dan samen met zoon Garrett hun intrek in een afkickcentrum in Florida. Na een dikke maand, keert hij terug naar de Eagles. Back to work.
"We dachten dat we het lek boven hadden", aldus Reid, die zelf bekende ook twee verslavingen te hebben: eten en voetbal ('Als ik net zoveel zou eten als ik footballfilm zou kijken, zou ik 400 kilo wegen').
Spijt? Reid: "Achteraf is
makkelijk praten. Maar op dat moment leek 't dat we op de goede weg waren. We hadden een goed plan, en dus ging ik weer aan het werk."
*
Andy Reid werd in 1958 geboren in Los Angeles, CA. Hij was, zoals dat heet, een kind met zware botten. Legen darisch is het filmpje uit 1971, waarin de dertienjarige Andrew Ried [sic] uit LA maar liefst twee koppen (want dan al bijna twee meter groot) uitsteekt boven z'n leeftijdgenootjes in een Punt Pass Kickcompetitie.
Dat jonge Andy football ging spelen met dat postuur, was dan ook zonneklaar. Het bracht
• Zoon Britt op weg naar de rechtbank, waar hij moet voorkomen voor DUI en 'drug violence'.
hem uiteindelijk naar Brigham Young University (BYU) in Provo UT, waar hij drie jaar als offensive lineman zou spelen. Het was ook op BYU waar hij zijn liefde voor het leven Tammy ontmoette.
"She was way out of my range", blikte Reid daar later op terug, "but I'm a good recruiter."
Als speler was de NFL niet voor hem weggelegd. Maar daarom niet getreurd. Integendeel. Andy Reid had al vroeg in de gaten dat zijn toekomst in het coachen lag. Na zijn afstuderen (in 1981) begon hij als offensive line coach by BYU, een functie die hij ook bekleedde bij San Francisco State, Northern Arizona, El Paso en Missouri. Reids kwaliteiten bleven niet onopgemerkt, en in 1992 klopte de NFL op de deur. De Green Bay Packers, waar op datzelfde moment ook ene Brett Favre binnenstapte, strikten hem als offensive assistant.
In 1999 was het dan zo ver. Andy Reid kreeg bij de Philadelphia Eagles zijn eerste gig als hoofd coach. Niet dat iedereen die promotie even logisch achtte. Jazeker, hij had onder Mike Holmgren en met Brett Favre indrukwekkende dingen gedaan, maar ervaring als zelfstandig headcoach had ie nul. En dat terwijl er tal van ervaren (en winning) coaches beschikbaar waren. Reid was zelfs niet eens zelfstandig coordinator geweest!
*
10 oktober 1999. Het stortregent pijpenstelen die middag in Veterans Stadium. De 04 Philadel phia Eagles spelen in de eerste twee kwarten tegen de Dallas Cowboys zoals ze dat de eerste vier duels onder Andy Reid deden. Bedroevend slecht.
Als de Iggles na de eerste helft met een 100
achterstand de kleedkamer opzoeken, schreeuwen de hysterische fans toch al niet bekend als de meest vredelievende van 't land om rookie (backup) quarterback Donovan McNabb. Andy Reid recht z'n rug en haalt z'n schouders op. Geen haar op z'n hoofd (en op z'n gezicht) die er aan denkt. Ook in de tweede helft verschijnt starting QB Doug Pederson, onder luid boegeroep van de fans, voor de Eagles binnen de lijnen. Het is (zeker achteraf) een do or diemoment voor de
coach. Philadelphia, Reid en Pederson sluiten de wedstrijd af met een 1310 overwinning.
De toon is gezet, en voor footballminnend
Philly breekt een gouden periode aan. In zijn tweede seizoen al, sluiten de Eagles nu wel met McNabb under center de competitie af met een 115 record. De eerste playoffsopwachting in vier jaar tijd is een feit.
Reid wordt na afloop van dat seizoen executive vice president of football operations, en bezorgt zijn team in de vier seizoenen die volgen een gecombineerd record van 4816. De Eagles winnen vier NFC East titels op rij, en duiken evenzovele malen op in de NFC Championship game. Het hoogtepunt wordt bereikt in 2004, als het reguliere seizoen met een 133 record wordt afgesloten, en de NFC title game wordt gewonnen. Super Bowl XXXIX gaat tegen de New England Patriots nipt (2421) verloren.
Hoewel ook in 2006, 2008, 2009 en 2010 het
naseizoen nog wordt gehaald, komen Reid en zijn Eagles nimmer meer in de buurt van de heilige graal. Zijn laatste twee seizoenen in The City of Brotherly Love worden zelfs een regelrechte sof. Bulkend van het talent en met de overhypte quarterback Michael Vick gaan de Iggles tot twee maal toe als zelfverklaard Dream Team de competitie in, om evenzovele malen de playoffs met 't schaamrood op de kaken al in november op hun buik te schrijven.
*
Het ontslag na veertien jaar bij zijn Philadelphia Eagles deed pijn, maar bij de pakken neerzitten was er niet bij. Even afstand nemen? Meer tijd voor de familie? 't Football voor een periode 't football laten? Ammehoela. Jammer wel, vond Tammy Reid. "Ik had er best even tussenuit gewild. Maar ik wist dat ze zouden bellen."
En dat deden ze. Kansas City als eerste. De
Chiefs, die al enkele jaren golden als dark horse in de NFL, maar die vooral aanvallend te impotent waren om het defensieve misfortuin
De MVP van het Jaar in de NFL
2013 is natuurlijk een gelopen koers. Zonder ook maar enige twijfel wordt dat natuurlijk Peyton Manning. Bij de verkiezing van de Coach van het Jaar ligt het allemaal iets genuanceerder. Onze favoriet is, voor zover dat nog niet duidelijk was, Andy Reid. Van de slechtste franchise van de league (2‐14) een playoff‐team (11‐5) maken... Poeh.
Maar wat te denken van Ron Rivera? Defensief mastermind 'Chico' startte met z'n Panthers tamelijk desastreus, en als hij in Week 3 van de Giants had verloren, zou het op zeker gebeurd zijn met de koopman. Maar Carolina won, en hoe, en keken nooit meer achterom. Uiteindelijk werd op de laatste speeldag zelfs nog bijna het beste record in de NFC bemachtigd.
En zoals altijd op de shortlist: Bill
Belichick. Het zat zijn Patriots nou
niet bepaald mee aan de aanval‐ lende kant van de bal. Goed, hij had zelf Wes Welker weggebonjourd, maar het overgrote deel van 't seizoen moest ie 't doen zonder z'n prime ballenvangers Danny Amen‐ dola en Rob Gronkowski. Voeg daarbij het wegvallen van Vince Wilfork en we tippen onze pet voor 't feit dat New England ‐ zij het niet altijd even fraai ‐ maar bleef winnen.
Chip Kelly, anyone? Er waren
maar weinigen die dachten dat z'n high powered Ducks‐aanval ook in de NFL succesvol zou zijn. De opening tegen de Redskins oogde veelbelovend, maar vervolgens leek z'n Eagles‐huisje rap in elkaar te storten. De I told you so's vlogen Kelly in de weken die volgden om de oren, maar met nota bene backup quarterback Nick Foles rechtte hij z'n rug, om vervolgens betrekkelijk eenvoudig de NFC East voor zich op te eisen.
Goed, hij haalde met z'n Arizona
Cardinals dan weliswaar niet de playoffs, maar oh, wat was rookie coach Bruce Arians er in die loodzware NFC West dichtbij. Arians maakte van de Arizona‐verdediging een van de beste defenses in de league, en zou met enkele aanvallende draft picks (ja, ook een quarterback, want met Carson Palmer hebben we 't zo zoetjes aan wel gehad, volgend jaar zo maar een echte contender kunnen worden. Nog een rookie coach die van zich liet horen: San Diego Chargers' Mike McCoy. Kreeg voormalig bijna‐elite quarterback Philip Rivers weer aan 't ballen, en haalde (met de dank aan de NFL‐refs, okay) ondanks de aanweizgheid van kleppers als de Denver Broncos en Kansas City Chiefs in de divisie zo maar de playoffs.
De eervolle vermeldingen tenslotte.
Zeker, Pete Carroll's Saehawks bulken van 't talent aan beide kanten van de bal, maar verdient hij het daarom om niet in aanmerking te komen? Bezorgde Seattle toch maar mooi homefield advantage throughout. Sean Payton dan. Terug van zijn schorsing, zette hij de Saints terug op de kaart (11‐5, playoffs). Met behulp van DC Rob Ryan inderdaad, die de New Orleans D ten opzichte van vorig seizoen ongeveer tien keer verbeterde. Tenslotte: Chuck Pagano en Jim Harbaugh: opnieuw een puik seizoen. En aan de top blijven is moeilijker dan er te komen.
quablessures te compenseren. 214 waren ze in 2012 geeindigd, als zielige allerlaatste in de league. Hun only way was up.
De Kansas City Chiefs, dat was precies wat
Andy Reid nodig had, na veertien jaar Philly. Journalisten en kennissen, die hem in augustus van het vorig jaar weer voor het eerst zagen, constateerden een vernieuwde Reid, die vooral in mentaal opzicht een verjongingskuur leek te hebben ondergaan. "Dit is voor hem een uitdaging", aldus z'n voormalige quarterback en tegenwoordige analist McNabb. "En hij houdt van uitdagingen."
Het grootste verschil tussen Philadelphia en Kansas City? In Missouri is Reid weer vooral coach, waar hij aan de oostkust vooral ook de general manager was, die veel van zijn coaching taken delegeerde. Nu zit hij er als louter hoofd coach veel meer met zijn neus bovenop. "En I like it op deze manier", vertrouwde hij deze week breedlachend NFL.com toe.
De blijkbare metamorfose (van 214 in 2012
naar 115 in 2013) laat zich vooral gelden in uiteraard de aanvallende stats. De Chiefs, geleid door running back en MVPkandidaat Jamaal Charles en de van de San Francisco 49ers overgekomen game manager QB Alex Smith, scoorden gemiddeld 26,9 punten per wedstrijd, waarmee ze gedeeld zesde zijn in de league. En qua turnover differential (plus 18) is de ploeg tweede in de NFL. In beide categorieën (13,2 punten p/w en min 24) eindigde KC vorig jaar stijf laatste. "Hij is zo gedetailleerd", aldus backup QB Chase Daniel. "Hij installeert plays. Hij is bij iedere play die wordt geïnstalleerd aanwezig. Hij mist er niet een. Hij onderwijst ons. Onderbreekt de training, indien nodig. Geen enkel detail wordt onbesproken gelaten."
En Andy Reid zelf? Die vindt het heerlijk zo. "Het gekke is: ik was close met die kids in Philadelphia, maar DeSean Jackson of Brent
• Eaglesfans blijken Andy Reid bij zijn terugkeer (met KC) in Philly nog niet vergeten.
Celek hebben me nooit een play zien installeren. Niemand van de Eagles heeft me ooit over football horen praten zoals ik nu doe."
*
Het is maar goed dat de titel Coach van het Jaar wordt vergeven op basis van het reguliere seizoen. Want hoewel Andy Reid zijn ploeg voor het wild card duel met de Colts in Indianapolis tot in de puntjes bleek te hebben voorbereid (getuige een 3810 voorsprong, een excellerende Alex Smith en dat grotendeels zonder Jamaal Charles, die met een hersenschudding al snel uitviel), ging het na de pauze in het Lucas Oil Stadium goed mis voor de Chiefs.
De schuld van Reid? Dat
voert te ver. Maar zijn aloude zwakte clock management stak in Indy weer eens te meer de kop op. Daardoor ontnam hij zijn ploeg, na de late voorsprong van de Colts, op een reele kans om alsnog een ronde verder te geraken.
*
Afgelopen zomer werd Reid gevraagd of hij iets anders zou doen, zou hij de kans krijgen het nog eens helemaal over te doen, refererend aan zijn gezinssituatie en workaholisme.
"Moeilijke vraag", antwoordde hij. En na minutenlang nadenken: "Er zijn altijd dingen in het leven die je beter had kunnen aanpakken. Je leert iedere dag. Maar over het algemeen genomen, zeg ik: nee." •
Slachtoffer
Rob Chudzinski was een ‘sitting duck’
vanaf het moment dat hij minder dan een jaar geleden verrassend werd aangesteld als hoofdcoach van de Cleveland Browns. Zoveel is inmiddels duidelijk. Kersvers Browns‐eigenaar Jimmy Haslem en zijn rechterhand Joe Banner (voormalig Philadelphia Eagle) gingen all‐in voor Chip Kelly en verloren. Rob Chudzinski was ‘next best’. Althans, dat vonden de heren in Cleveland. Daarbuiten was Chudzinski een vreemde keuze.
‘Chud’ was Cam Newtons offensive coordinator in Carolina en blonk vooral uit door vrijwel niets te doen met het grootste multitalent in de NFL. Wat de Browns in hem zagen, zeker in vergelijking met Chip Kelly, begreep eigenlijk niemand. Totdat vorige week zondag de hamer neerkwam in Cleveland en we het ineens wisten: Chud‐ zinski was voor Haslem een ideale tussen‐ paus, de ‘fall‐guy’ voor mislukt seizoen nummer vijftien op een rij. Alleen liet Haslem natuurlijk na dat mede te delen aan Chud‐ zinski zelf, de getormenteerde Browns fan‐ base en u en ik van het algemene publiek.
De trade die Trent Richardson naar
Indianapolis stuurde, was een teken aan de wand. T‐Rich verhandelen was achteraf een voltreffer van jewelste (lees: één van de beste trades van de afgelopen 5 jaar) maar geen actie voor een franchise die speelt om de prijzen. Dat Joe Banner en GM Mike Lombardi daar toch voor kozen, spreekt voor ze. De Browns zijn op zijn minst een franchise quarterback verwijderd van succes. Een hoge draftkeuze is dus bittere noodzaak. Maar was daar dan eerlijk over geweest, in plaats van Rob Chudzinski te slachtofferen omdat hij precies deed wat nodig was. ∙
Paul Klomp.
NAAM: Jay Christopher 'Cutty' Cutler GEBOREN: 29 april 1983 POSITIE: Quarterback TEAM: Chicago Bears COLLEGE: Vanderbilt STAAT BEKEND ALS: Iemand die snel opgeeft en een watje. Dit heeft zijn oorsprong in de 2010 NFC Championship Game tegen de aartsrivaal Green Bay Packers. Vlak na rust moest Cutler op last van de medische staf met een knieblessure de wedstrijd verlaten. Spelers en oud spelers als Maurice JonesDrew en Deion Sanders vonden dat Cutler zich aanstelde en te makkelijk opgaf. IS JUIST: Een doorzetter en voor geen kleintje vervaard. Is in zijn NFL loopbaan al 218 keer gesacked, lijdt aan diabetes type 1 en moet zichzelf dus meerdere keren per dag een insuline injectie toedienen. Het is dan ook niet voor niets dat hij na de bewuste NFCCG niet alleen werd verdedigd door teamgenoten, maar ook door tegen standers als Aaron Rodgers en B.J. Raji. DRAFT: Cutler werd in 2006 met de elfde overall pick gekozen door de Denver Broncos. Voor Cutler werd gekozen waren er al twee QB's gedraft, Vince Young (3e pick) en Matt Leinart (10e). De eerste overall pick was defensive end Mario Williams, andere opvallende namen in deze draft class zijn Reggie Bush, Vernon Davis en DeAngelo Williams. TRADE: Na twee seizoen in Denver werd Cutler naar Chicago getrade. CONTRACT: Vorige week werd bekend dat de Chicago Bears en Jay Cutler een nieuwe zevenjarige verbintenis overeen zijn gekomen. Cutler heeft voor deze periode zo'n 55 miljoen dollar aan gegarandeerd geld bedongen. PRESTATIES: Won met de Bears de NFC North in 2010 en werd in 2008 als
Bronco uitverkozen tot de Pro Bowl. In Denver werd hij ook tweemaal AFC offensive player of the week, deze eer viel hem eenmaal te beurt in Chicago. CAREER STATS: Verbrak bij zowel de Broncos als de Bears de nodige franchise records. Zijn Broncorecords zijn inmiddels weer door Peyton Manning verbeterd, maar hij is sinds dit seizoen wel de meest produktieve quarterback in de geschiedenis van de Chicago Bears. STERKE PUNTEN: Jay's sterkste punt is zijn arm. Hij heeft misschien wel de sterkste arm in de league en hij kan schijnbaar moeiteloos de bal naar de andere kant van het veld gooien. Ook heeft hij met een slechte Oline en beroerde receivers nog behoorlijke prestaties kunnen leveren. ZWAKKE PUNTEN: Hij gooit teveel intercepties. Onder druk forceert hij de bal nogal eens naar een speler in dekking. HALL OF FAME: Als hij drie Super Bowls wint misschien. OVER HEMZELF: "Ik ben vooral bezig met mijn persoonlijkheid en niet met mijn reputatie. Mijn persoonlijkheid is wie ik echt ben, mijn reputatie is slechts wat andere mensen van me denken." OVER HEM: "Jay Cutler hoeft niet beter te zijn als Aaron Rodgers. De Bears moeten als team beter zijn dan de Green Bay Packers." Bears GM Phil Emery. SPORT AMERIKA OVER JAY CUTLER: Cutler is een QB in het rijtje Romo, Rivers, Flacco, Eli Manning. Je kan er prima een Super Bowl mee winnen, maar ze kunnen ook op de meest verschrikkelijke manier een wedstrijd voor je verliezen. EINDCIJFER: 7,5
Bij sommige momenten in het leven stel je auto
matisch de vraag: “Waar was ik op dat moment?” Toen de Cleveland Cavaliers op 27 juni 2013 Anthony Bennett als eerste selecteerden in de NBA draft ging er een kleine schok doorheen de basketbalwereld. Sommigen gingen meteen uit van een enorme fout, anderen waren genuanceerder en meenden dat de Cavaliers mogelijk iets gezien hadden dat niemand anders had gezien. Spijtig genoeg doet Bennett zijn draftpositie helemaal geen eer aan. Als het een troost mag zijn voor hem: zo zijn er dit jaar wel meer. Is de 2013 draft een big bust?
Mislukkingen
Er zijn nu eenmaal teams die elke keer een waardevolle speler lijken te draften. Voorbeelden zijn de San Antonio Spurs en OKC Thunder. Er zijn echter ook die de plank meer dan eens volledig misslaan. Voorbeelden hiervan zijn de Minnesota Timberwolves en Cleveland Cavaliers. Draften is een kunst, en sommige teams zijn er gewoon veel beter in dan andere.
De Cavaliers hadden de eerste keuze in 2013 en
kozen Bennett, een sterke maar ietwat kleine forward van UNLV. Hij toonde er zijn talent als veelzijdig scorer, rebounder en fysiek beest. Maar nummer één in de draft? Meteen na zijn selectie rezen er twijfels. “Ik was even verrast als iedereen”, zei Bennett zelf. De Canadees maakte amper één FG in zijn eerste zeven wedstrijden en is sindsdien op zoek naar zichzelf. Bennett werd gewoon te hoog gedraft én door het verkeerde team. De Cavs kozen een type speler waarvan ze er al een aantal hebben en één die ze niet op zijn natuurlijke positie willen laten spelen. Dat is om problemen vragen. Ook de derde, vierde en vijfde keuze laten tot nu toe te wensen over. Otto Porter Jr. (3) heeft wel een excuus. Hij miste het grootste deel van de voorbereiding en het seizoen door een heupblessure. Maar zijn zwakke optreden in de Vegas Summer League was een veeg teken. Porters offensieve spel is te weinig ontwikkeld en defensief is hij verre van sterk genoeg. En ook de Wizards hebben niet veel minuten voor hem. Mogelijk zit ook Porter gewoon bij het verkeerde team.
Cody Zeller (4) geraakt voorlopig niet verder
dan achttien minuten per wedstrijd. De fysieke kwaliteiten zijn aanwezig maar in de NBA is er
Achteraf is het makkelijk praten. Na
goed een half seizoen is het echter tijd om de draft van 2013 opnieuw te ordenen naar de verhoudingen zoals ze in de realiteit zijn. #SportAm ranking. (2013 draftpick), speler – team – impact 1‐10
1. (11) Michael Carter‐Williams – PHI – 9,5
Carter‐Williams took the NBA by storm. Statistisch monster met uitstekend leiderschap, offensief spelinzicht en defensieve kwaliteiten. Complete speler.
2. (9) Trey Burke – UTA – 9
Burke miste de start van het seizoen door een blessure maar is nu al dé leider van de Jazz. Vlot scorende point guard met uitstekende jumper en krachtig lichaam.
3. (2) Victor Oladipo – ORL – 9
Magic weten niet goed op welke positie ze Oladipo best kunnen laten spelen. Verdedigt echter altijd uitstekend en valt met veel energie de basket aan. Sterke combo‐guard.
4. (6) Nerlens Noël – PHI – nvt
Noël staat waarschijnlijk het hele seizoen geblesseerd aan de kant. Idee om hem te koppelen aan Carter‐Williams doet vele fans in Philly echter nu al watertanden.
5. (24) Tim Hardaway Jr. – NYK – 8
Bij een Knicks‐team in chaos laat Hardaway Jr. zich opmerken als een constant lichtpunt. Veel meer dan scoren doet hij niet, maar voorlopig is dat voldoende.
6. (12) Steven Adams – OKC – 8
De vrees voor zijn laag basketball IQ bleek een misvatting. Adams is een efficiënte big man die de Thunder defensief heel wat bijbrengt. Deze man is reckless en nuttig.
7. (15) Giannis Antetokounmpo – MIL – 7,5 Keuze voor de toekomst? Nee, de Bucks hebben een ster in wording in de rangen. De Greek Freak laat zich vooral opmerken door zijn veelzijdigheid en atletisch vermogen.
meer nodig dan atletisch vermogen om het te maken. Zeller moet vooral werk maken van zijn voetenwerk (offensief en defensief) en zijn agressiviteit. Alex Len (5) begon het seizoen ook al geblesseerd. De Suns waagden een gok op de center van Maryland, maar hij is nog ver verwijderd van het gewenste niveau. Ook Len heeft alle fysieke kwaliteiten om het te maken, maar daar kom je vandaag niet ver meer mee. Gelukkig willen de Bobcats en Suns investeren in hun hoge draftkeuzes en dat vraagt tijd.
Verder konden spelers als Ben McLemore, Kelly
Olynyk, Shabazz Muhammad, Shane Larkin en Dennis Schroeder de verwachtingen tot nu toe verre van inlossen. Het talent is zonder twijfel aanwezig maar er bestaat een basketbalgezegde dat al jaren standhoudt: hard work beats talent when talent doesn’t work hard. Deze kerels hebben het potentieel om degelijke tot erg goede NBAspelers te worden, maar dan zullen ze er harder dan ooit voor moeten werken. Het is enkel te hopen dat zij dit ook zullen inzien. Vooral voor een speler als Shabazz Muhammad is dat de harde waarheid. Waar is de speler die ooit het most wanted high school talent in het hele land was?
Hoop
De 2013 NBA draft bracht voorlopig dus heel wat teleurstellingen. Maar alles is niet verloren voor deze draft class. Er zijn namelijk drie eerstejaars spelers die de eer hoog houden door zich elke wedstrijd te laten gelden als mogelijk toekomstige AllStars. Daarnaast lieten een aantal minder bekende spelers zich positief opmerken.
Hét gezicht van deze draft is Michael Carter
Williams, als elfde gekozen. De grote point guard van de Philadelphia 76ers liet meermaals zien waartoe hij in staat is. MCW is een wandelende triple double en geeft de Sixers hoop voor de toekomst, zeker wanneer Nerlens Noel fit geraakt. Hij debuteerde met een monster statline (22712 met 9 steals) én een zege tegen de Heat. Daarna trok hij de lijn door met een allaround game dat eigenlijk wel wat wegheeft van dat van Magic Johnson. Hij miste ondertussen een aantal wedstrijden met kleine blessures, maar dat is voorlopig geen reden tot paniek. De Sixers haalden een ster in huis met de elfde pick. De tien teams voor hen moeten zich voor het hoofd slaan. Trey Burke en Victor Oladipo doen ook hun best om deze lichting nog wat glans te geven. Burke miste de start van het seizoen met een vingerblessure, maar
8. (38) Nate Wolters – MIL – 7,5
Wolters viel knap in bij afwezigheid van Brandon Knight en blijft zijn kans krijgen bij de Bucks. Degelijke floor leader met een uitstekende visie en passing ability. 9. (7) Ben McLemore – SAC – 7 McLemore kreeg zijn kans als starter maar is vaak te passief en constant presteren is niet zijn sterkste kant. Potentieel als goed scorer/schutter is er, maar vraagt tijd.
10. (10) C.J. McCollum – POR – nvt
Blazers zijn top maar wachten nog op debuut van McCollum. Scorende combo‐guard met tonnen college‐ervaring zal bank van Portland eindelijk veerkracht geven.
11. (8) Kentavious Caldwell‐Pope – DET – 6,5 Starting shooting guard van de Pistons is vijfde optie op het terrein. Geen geweldige statistieken dus maar wel nuttig als space creator en defensieve stopper.
12. (4) Cody Zeller – CHA – 6
Leek bij aanvang een kandidaat voor ROY maar heeft last met atletisch vermogen in de NBA. Doet zijn ding bij de Bobcats als energieke bankspeler en vooral rebounder.
13. (13) Kelly Olynyk – BOS – 5,5
Heerste tijdens de Orlando Summer League maar kon dit niet doortrekken bij de Celtics. Vooral zijn atletisch vermogen is beperkt. Had ook wel last van paar blessures.
14. (22) Mason Plumlee – BKN – 5
Door al het blessureleed en ouderdom bij de Nets kreeg Plumlee zijn kans. Antwoordde met aantal knappe wedstrijden als rebounder en scorer.
15. (5) Alex Len – PHO – 5
Phoenix nam een risico met de risk or bust selectie van Len. Speelde tot nu toe weinig maar liet enkele flitsen van zijn talent zien. Wel een man voor de toekomst.
16. (20) Tony Snell – CHI – 4,5
Door blessures bij Derrick Rose en Jimmy Butler gebombardeerd tot starter bij de Bulls. Goede schutter en verdediger maar nog te weinig constant.
17. (1) Anthony Bennett – CLE – 4
Typisch voorbeeld van speler bij verkeerde team. Cavaliers hebben teveel forwards en willen Bennett verkeerde positie laten spelen (SF). Te vroeg voor stempel ‘bust’.
liet meteen zien waarom hij de College Player of the Year was bij Michigan. Natuurlijk leiderschap, spelinzicht, kan passen, goed jump shot, defensief sterk, groot hart – de point guard van de Utah Jazz (gekregen van de Wolves voor Shabazz Muhammad en Gorgui Dieng) heeft het allemaal. Victor Oladipo heeft ook een hoop kwaliteiten. De comboguard is vooral defensief erg waardevol voor de Orlando Magic en laat zich met momenten ook offensief gelden. Oladipo is een fysiek fenomeen die wel wat wegheeft van Russell Westbrook en in het slechtste geval een betere versie kan worden van Tony Allen.
Tot slot zijn er de verrassingen. Giannis
Antetokounmpo van de Milwaukee Bucks leek een investering voor de toekomst, maar hij staat er nu al. De 19jarige Griek is een goddelijke atleet en liet al enkele malen zien dat hij aan beide kanten van het terrein een meerwaarde kan zijn. Daarnaast selecteerden de Bucks Nate Wolters als 38ste. De point guard is efficiënt en een geweldige passer. Op termijn kan hij een degelijke backup worden. En dan zijn er nog de exploten van Tim Hardaway Jr. De zoon van de
18. (26) Andre Roberson – OKC – 4
Mocht aantal keren starten bij Thunder bij afwezigheid Thabo Sefolosha. Nuttig als defensieve stopper, slasher en rebounder.
19. (25) Reggie Bullock – LAC – 3,5
Miste een deel van het seizoen met een blessure en staat alweer aan de kant. Raakte daarom moeilijk in de rotatie van de Clippers, maar talent als schutter is aanwezig.
20. (27) Rudy Gobert – UTA – 3,5
Krijgt op zich weinig speelkansen bij de Jazz maar toont flitsen wanneer het kan. Offensief beperkt, maar gebruikt enorm lichaam voor rebounds en blocks.
21. (17) Dennis Schroeder – ATL – 3
Domineerde in alle jeugdcategorieën. Startte als backup‐PG bij de Hawks maar verloor strijd met Shelvin Mack. Moet nog volwassen worden maar potentieel is er.
22. (31) Allen Crabbe – POR – 3
Speelt weinig bij de Trail Blazers maar doet zijn ding wanneer hij speelt. Zorgt voor ruimte inside door dreiging als uitstekend schutter.
23. (23) Solomon Hill – IND – 2,5
De Pacers zijn erg diep en daarvan is Hill een slachtoffer. Potentieel als verdediger en scorer is er. Moet nog rijpen maar leert veel van Paul George en Danny Granger.
24. (18) Shane Larkin – DAL – 2
Moest de backup worden van José Calderón bij de Mavericks. Liet soms goede dingen zien, maar heeft moeite met de snelheid in de NBA. Moet ook werken aan schot.
25. (21) Gorgui Dieng – MIN – 2
Krijgt weinig kansen door diep front court bij Minnesota. Kan ooit als degelijke big man van de bank komen met rebounding en shot blocking.
26. (29) Archie Goodwin – PHO – 2
Critici vroegen zich af of Goodwin niet te vroeg de sprong naar de NBA maakte. Heeft te weinig ervaring en skills opgebouwd. Project op de lange termijn voor de Suns.
speler met één van de beste crossovers ooit is nagenoeg het enige lichtpunt in een anders dramatisch seizoen voor de Knickerbockers.
Conclusie
Ja, de 2013 NBA draft class blijkt voorlopig erg zwak en zal naar alle waarschijnlijkheid de geschiedenis ingaan als één van de slechtste ooit. Toch is er hoop. Spelers als Michael CarterWilliams, Trey Burke en Victor Oladipo hebben de kans om erg goed te worden. Toch zal deze draft class snel overvleugeld worden door de gruwelijke diepe lichting van 2014, met potentiële topspelers als Jabari Parker, Andrew Wiggins, Julius Randle, Marcus Smart en Joel Embiid. •
(3) Otto Porter Jr. – WAS – 1,5
Had het lastig in de Vegas Summer League en maakte nog maar net NBA‐debuut. Te vroeg voor stempel ‘bust’ maar Wizards hebben werk aan Porter Jr.
(19) Sergey Karasev – CLE – 1,5
Kreeg stempel als uitstekend schutter maar dat betaalt zich (nog) niet uit bij de Cavaliers. Vooral tempo en niveau zijn nog iets te hoog gegrepen voor Karasev.
(30) Nemanja Nedovic – GSW – 1
Atletisch vermogen en talent zijn aanwezig bij Nedovic. Heeft moeite met NBA‐niveau. Liet knappe dingen zijn in de D‐League. Project voor de toekomst voor GSW.
(14) Shabazz Muhammad – MIN – 1
Ooit grootste talent op high school, nu een schim van zichzelf. Speelt nauwelijks bij de Timberwolves en lijkt op weg naar tijd in de D‐League.
Opmerking: Lucas Nogueira (16) en Livio Jean‐Charles (28) spelen nog in het buitenland. •
Voorbeeldfunctie
N EW YORK – Het was, laten we eerlijk zijn, geen jaar om heel erg trots op te zijn in de Amerikaanse sport in 2013. Er waren hoogtijdagen, maar er was nog veel meer schandaal, rumoer en verdere afkalving van idealen en voorbeeldfuncties.
De sporters bleken zoals nooit tevoren ontvankelijk voor egoisme, bedrog en zelfs criminaliteit. Aaron Hernandez en Alex Rodriguez werden bij uitstek verguisd. En dan hebben we het nog slechts over de mannen wier naam met een A begint. Het was zo’n soort jaar, waarin de helden weinig heldhaftig bleken en wij als bewonderaars van de Amerikaanse sport weer een heel pak illusies armer werden. En dat terwijl de sport zelf het geld koortsig bleef ophopen, veelal gesubsidïeerd door steden die in elkaar dreigden te donderen en het geld eigenlijk onmogelijk konden missen.
M aar aan dit alles is wat te doen. Amerika heet het mekka van het kapitalisme te zijn. Maar topsport is er zwaar gesubsidïeerd, zoals dat zelfs in Europa niet bestaat. Sterker nog, de Europese Commissie doet nu onderzoek naar de Spaanse voetbalclubs die staats‐steun kregen.
Maar bijna elke Amerikaanse profclub met een eigen stadion ontving een flinke zak centen van hun stad, die een mes op de keel kreeg . Kwam het er niet, dan zou een andere stad hun graag een stadion geven, wordt er altijd maar weer gedreigd. En dus kan de belastingbetaler dokken.
Voor zijn geld weinig waar. Kaartjes zijn voor hun net zo duur als anderen – dat is te zeggen, schier onbetaalbaar –, de omringende wijken worden er zelden beter van en er wordt niet in de winst gedeeld. En daar komt dan nog bij dat de werknemers van deze zwaar gesubsidiëeerde ondernemingen, die onafhankelijk ook ruimschoots winst zouden draaien, niet bepaald het goede voorbeeld geven. Dat is als burger‐cum‐geldschieter dan toch het minste dat je mag vragen.
B ij deze dus aan voornemen voor de Amerikaanse sport: ofwel wordt volledig financiëel onafhankelijk van overheidsinstanties, of wordt clean. Van een
ambtenaar wordt het ook niet getolereerd dat hij zich misdraagt. Toch kun je als sportman, en meestal dus ook deels en indirect door de overheid tewerkgesteld, veel maken. Als deze steun al niet volledig af te schaffen is – want de kosten worden afgewenteld aan de belastingbetaler en de winst geprivatiseerd – moeten er tenminste meer voorwaarden aan gesteld worden. Goed gedrag en voor de belastingbetaler een werkelijk aandeel in de ondermening, en dus ook de winst. Daarmee zou je al een hoop verhelpen. •
De buitenwijken van Ann Arbor, Michigan
zijn zoals je de suburbs kent van tv. Lange rechte straten met brievenbussen aan de stoep, veranda’s met vlaggetjes, grote houten huizen en hier en daar een kerkje. Een paar dagen per jaar worden deze wijken echter overspoeld door luidruchtige karakters, die met de tienduizenden tegelijk zoeken naar een parkeerplek voor hun pickup trucks en SUVs en liefst nog even blijven grillen en een biertje drinken. Normaal gesproken vinden deze ietwat bevreemdende invasies plaats op zaterdagen en de fans in kwestie dragen blauw en goudgeel, maar op woensdag 1 januari 2014 was alles anders. Plotseling was er een invasie van fans in het rood met kentekens uit Michigan, Indiana en Ohio en fans in het blauw met kentekens uit Ontario, Quebec en zelfs Manitoba.
Als ook wij een parkeerplek hebben
gevonden – bij een kleine baptistenkerk, die zo een mooie zakcent bijverdienen en ons haast aandoenlijk vragen of we ook aanstaande zondagochtend een bezoek willen overwegen en ons een weg banen
door steeds dieper wordende sneeuw besef ik dat ik nog altijd niets heb gezien van de plek waar we naar op weg zijn. Ze mogen het dan wel de Big House noemen, het Michigan Stadium domineert geenszins de skyline van het studentenstadje.
Eenmaal uit de wijk sluiten we aan in een stroom van honderden, zo niet duizenden, ijshockeyfans die uit werkelijk alle straten komen en massaal richting Main Street gaan. Pas op de hoek van de straat wordt
ontvingen. De wedstrijd had als doel om rond de feestdagen in een innovatief ijshockeyevenement te bieden, waar ook de nietfans van de sport voor zouden inschakelen. De eerste Classic werd een daverend succes en al snel werd het doel om niet alleen buiten te spelen, maar om dat te doen in de meest unieke stadions van de VS.
Het leverde klassiekers op in Boston’s
Fenway Park en Chicago’s Wrigley Field, er was een Classic die bijna letterlijk in het water viel toen een regenbui neerplensde in Pittsburgh’s Heinz Field en in 2011 stopte Henrik Lundqvist een penalty shot in de laatste minuut toen zijn Rangers tegen de Flyers speelden in Philadelphia’s Citizens Bank Park.
Maar het kan altijd groter en de University of Michigan gaf in 2010 al eens de perfect assist door met 104.173 toeschouwers het wereldrecord voor meeste fans bij een ijshockeywedstrijd ruimschoots te breken. Het record was vooraf in handen geweest van de Duitse Veltins Arena, thuisbasis van Schalke 04, waar in 2009 de openingswed strijd van het wereldkampioenschap tussen Duitsland en de Verenigde Staten werd bijgewoond door 77.803 fans.
Die ‘Big Chill at the Big House’ in 2010 het stadion goed zichtbaar en we vinden al snel onze weg door de poorten. Daar sta ik dan, nog altijd niet helemaal doordrongen van het feit dat ik mijn eerste Winter Classic bezoek.
Innovatief
was een treffen tussen de Michigan Wolverines en Michigan State Spartans en vooral de lokale aantrekkingskracht had veel fans getrokken. De NHL wist daarom dat, als ze voor Michigan Stadium zouden kiezen, behalve de nabije Detroit Red Wings er goed moest worden nagedacht over wie een verstandige tegenstander zou zijn.
De keuze viel uiteindelijk op de Toronto De NHL Winter Classic vond voor het eerst Maple Leafs, die als eerste Canadese ploeg mochten deelnemen aan het evenement. plaats in 2008, toen de Buffalo Sabres in Er waren eerder wel Heritage Classics het Ralph Wilson Stadium van de NFL’s gespeeld in Calgary en Edmonton, maar Buffalo Bills de Pittsburgh Penguins niet eerder speelde een Canadese NHL
ploeg in de open lucht op nieuw jaarsdag. De rit van Toronto naar Detroit is echter maar een uurtje of vier en er wonen veel Leafssupporters dicht bij Michigan. Detroit is tenslotte maar één brug verwijderd van Ontario en afgaand op de vele fans in blauw was de keuze absoluut de juiste.
drinken zijn. Je staat een half uur in de rij voor een lauw biertje – dat vervolgens nog in je handen bevriest door de kou van ruim negen dollar en misschien nog wel langer te wachten om even snel te plassen. Ik weet niet waar die driehonderd miljoen aan op zijn gegaan bij de recente verbouwing, maar aan verbetering van de infrastructuur is te weinig geld besteed.
Het is een geluk dat de fans van de Leafs en de Wings zo gebroederlijk met elkaar om kunnen gaan, want mijn eerste indruk van het Michigan Stadium is vooral hoe krap de gangen en hoe slecht bereikbaar de toiletten en de standjes met eten en
één klap vergeten als je via de lange trappen je eerste passen in het stadion zet. De pure omvang, zonder tweede ring of hinderlijke obstakels in je zicht, is werkelijk adembenemend. Er is geen slechte stoel te koop in deze machtige arena, waar al sinds
Indruk
Die slechte eerste indruk ben je echter in
november 1975 iedere thuis wedstrijd van het Michigan Wolverines college football team is bezocht door minimaal honderdduizend fans.
Die zitten er ook vandaag, ondanks de
steeds verder verslechterde weersomstan digheden. Een officieel bezoekersaantal is er vooralsnog niet, maar met 105.491 verkochte tickets lijkt het wereldrecord in zicht. Daar konden temperaturen tot –15, zeker twintig centimeter verse sneeuw en steeds hevigere windstoten gelukkig geen verschil in maken.
op de grote schermen van voorgaande Winter Classics en over de geschiedenis van de teams. Eenmaal tijdens de warm ups volgt er een optreden van lokale held Mayer Hawthorne, die opgroeide en studeerde in Ann Arbor en eerder schitterde als muzikant in talkshows en op de soundtracks van populaire series. Zijn vrolijke soul kreeg het publiek echter maar moeizaam op de banken.
Veel indrukwekkender waren de
volksliederen. Het Canadese volkslied werd door het sopraankwartet The Tenors uitgevoerd, die de tweede stem overlieten aan de naar schatting 60.000 Canadezen die de grens waren overgestoken voor dit Op de banken duel. Voor het Amerikaanse volkslied dat werd aangekleed met vuurwerk, “and the Voorafgaand aan de wedstrijd werd het rocket’s red glare, the bombs bursting in publiek vermaakt met gave highlightvideo’s air” – was de geliefde countryact Zac
Brown Band gestrikt, die het stadion deden schudden op zijn grondvesten.
Die sfeer en dat luidruchtige publiek zouden de rest
van de middag geen moment wegzakken. “Let’s go Red Wings” werd afgewisseld met “Go Leafs, go!” en als op de borden “DETROIT HOCKEYTOWN, MAKE – SOME NOISE” verscheen verdween de achtergrondmuziek in een zee van aanmoedigingen. • SportAm's Jules Zane in The Big House.
Want dat had de organisatie uitstekend begrepen. Je houdt het publiek warm met de juiste muziek. Heerlijke meezingers van Neil Diamond tot Guns ’n Roses, moderne klassiekers van Imagine Dragons tot letterlijke meespringers als House of Pain’s Jump Around en lokale anthems als Detroit Rock City van Kiss en natuurlijk Lose Yourself van Eminem tijdens de allesbepalende shootout. Dát krijgt de fans dus wel op de banken.
Eenheid
Gelukkig maar, want vooral de eerste periode was niet bepaald briljant ijshockey. De ploegen moesten duidelijk wennen aan de ongebruikelijke omstandigheden en veel vaker dan gewoonlijk werd het duel stilgelegd om het ijs te vegen met sneeuwschuivers en bezems. Het leverde vreemde situaties op, waarbij de puck soms in de sneeuw bleef liggen of spelers onverwacht onderuit gingen. Vanaf de tweede periode had de ijscrew de kwaliteit van het speelveld wat beter onder controle, waardoor ook de kwaliteit van de wedstrijd omhoog ging. Het leverde halverwege de eerste periode het eerste doelpunt op. Uitgerekend van veteraan Daniel Alfredsson, die kort voor de wedstrijd nog twijfelde of hij wel fit genoeg was om mee te spelen. Zijn doelpunt ontbrandde een vlam
het ijshockeyen op een lokaal onder de fans van de ‘thuisploeg’, die minutenlang hun meertje met je vrienden. Een sport die voor even ontsnapt aan de team hartstochtelijk toezongen. alledaagse locaties, die voor even ontsnapt aan het perfecte ijs van de e gelijkmaker van James van Riemsdyk, de onverwachte voorsprong van zoveelste arena, om zoveel mogelijk fans samen te brengen voor een de Leafs in de derde periode en de late wedstrijd die zowel toeschouwers treffer van Detroit’s local hero Justin als spelers nooit meer zullen Abdelkader, ze maakten voor een vergeten. interessante wedstrijd met voldoende te genieten voor fans over en weer. Maar de wedstrijd bleef gevoelsmatig ondergeschikt Mike Babcock, coach van de Detroit Red Wings, praat nooit met zijn team na aan het evenement zelf. Het was de sfeer, een verloren wedstrijd, maar na de Winter het gevoel van eenheid, die deze Winter Classic sprak hij met ze. “Vandaag sprak ik Classic onvergetelijk maakte. tegen ze. Ik zei, je mag zo trots zijn. Morgen krijgen jullie een dag vrij. Geniet Gouden ei van je familie. Ik vroeg gisteravond om niet overweldigd te raken door de Hier zaten ruim honderdduizend wedstrijd, maar vanavond en morgen mag uitzinnige liefhebbers van de ijshockeysport tijdens een sneeuwstorm in het. Wees dankbaar voor deze ervaring. een van Amerika’s beroemdste stadions – Vergeet deze ervaring nooit.” het op twee na grootste stadion ter wereld o zal het publiek de wedstrijd ook – urenlang intens te genieten van het spel hebben ervaren. ’n NHL Winter Classic waar ze zo verliefd op zijn. Opa’s, vaders, bijwonen is bucket list materiaal voor kleinkinderen, groepen vrienden en de ijshockeyfans en de kou, de sneeuw, het fans van beide teams hand in hand. uitzinnige publiek, het waanzinnige stadion maakten een herinnering om nooit it is de grootste ijshockeyliga ter meer te vergeten. Dit was voor mij, en wereld, die voor een paar middagen per waarschijnlijk voor de overige 105.490 jaar dezelfde sfeer weet op te roepen als
D
Z
D
toeschouwers, een sportevenement dat ik nooit meer zal vergeten.
Het enige puntje van kritiek is dat de NHL moet waken voor een overkill aan outdoor games. Huidig Tampa Bay Lightning GM en voormalig Red Wings captain Steve Yzerman zei ’t afgelopen week treffend. “Ik ben bang dat we de kip met de gouden eieren de nek omdraaien met al die wedstrijden buiten. De Winter Classic verliest zo haar uniciteit.”
M
aar tot de dag komt dat het publiek deze evenementen kotsbeu is, zal weinig de sfeer overtreffen van tienduizenden ijshockeyfans bij een wedstrijd in de vele elementen van Moeder Natuur, want ongeacht ongeacht een helderblauwe lucht of een sneeuwwitte deken, de NHL Winter Classic is puur goud. •
Op drift
Ongemotiveerd zijn, geen bal uitvoeren en toch al meer dan zestig miljoen dollar verdiend hebben. Andrew Bynum moet het nieuwe grote voorbeeld voor miljoenen Amerikanen zijn. ‘Gedrag dat schadelijk is voor het team’ maakte vorige week een einde aan zijn kortstondige carrière bij de Cleveland Cavaliers.
Het hele vorige seizoen zat hij aan de kant (of op de bowlingbaan) in Philly en Bynum heeft nooit echt de indruk gemaakt veel zin te hebben om ziel en zaligheid in de NBA te stoppen. De Cavs wisten dat ze een gokje namen met Bynum en wie gokt, verliest soms. Gelukkig voor Cleveland had deze gok relatief weinig gevolgen. Maar of het ooit nog goed komt met Bynums carrière is de vraag.
Hij heeft weliswaar twee kampioenschaps‐
ringen in de kast liggen, maar de loopbaan van Bynum is nooit veel verder gekomen dan zijn talent en zijn twee meter dertien in lengte. Zeventien jaar en 244 dagen oud was hij toen de Lakers hem selecteerden in de draft. De jongste ooit. Op je zeventiende naar de Lakers, onder de vleugels van een treiterende Kobe Bryant en je bankrekening elke dag met duizenden euro’s zien groeien. Daar ging het eigenlijk al mis met Andrew Bynum. Bynum is een schip op drift dat nooit een duidelijke koers heeft gevaren. Tegen de tijd dat dit Magazine verschijnt, is Bynum wellicht teruggekeerd bij het enige team waar hij ooit succesvol was, maar ook in LA gaat het roer niet meer om. En dat is eeuwig zonde van zijn talent en die twee meter dertien. ∙
Eva Gerritse.
Momentum
Vorig jaar schreef ik op deze plek een
column over 'momentum' en 'clutch'. Sindsdien word ik vrijwel dagelijks op Twitter geridiculiseerd. Bij het schrijven van die column had ik niets anders dan tegenspraak verwacht, maar in de tussentijd heeft niemand mij nog kunnen overtuigen van het bestaan van clutch spelers of dat momentum een groot aandeel heeft in een wedstrijd. Neem de wedstrijd tussen de Indianapolis Colts en de Kansas City Chiefs bijvoorbeeld. Shit, de Chiefs hadden vanaf het begin al het momentum aan hun zijde. Met 38‐10 stonden de Chiefs voor. Hoe veel momentum wil je hebben? En nog niet winnen.
En toen kwam het. De 'momentum changer'. Alex Smith werd gesacked en verloor de bal in te tussentijd. Het luidde de comeback voor de Colts in. De Colts stonden met 28 punten achter en een fumble van Smith was wat er voor zorgde dat de Colts wonnen.
Niet het feit dat de Chiefs running game
niets meer kon na blessures voor Jamaal Charles en Knile Davis, niet omdat Andrew Luck in de eerste helft twee interceptions gooide en Trent Richardson een fumble verloor en de Colts in de tweede helft beter met de bal omgingen. De Colts besloten in de tweede helft beter te spelen. Niet meer het foutenfestival van de eerste helft. Luck en de Colts verdienden de overwinning, omdat ze de betere ploeg waren. Niet door een momentum changer. En oja, Luck is niet clutch, maar hij speelde gewoon een erg slechte eerste helft. ∙
Lennart Beishuizen.