HOOFDREDACTIE Neal Petersen EINDREDACTIE Geert Jan Darwinkel Kasper Dijk REDACTIE Lennart Beishuizen Bert Jan Brands Pieter Brouwers Geert Jan Darwinkel Vincent Van Genechten Pieter Horstman Justin Kevenaar Paul Klomp Aizo Lijcklama Ingmar Meijer Marco Post Joep Smeets Jurian Ubachs Jeroen Veenstra Seb Visser Richard van Welie Frank Wielaard Jules Zane Jan Willem Zeldenrust COLUMNISTEN Matthijs van den Beukel Jeroen Elshoff Leander Schaerlaeckens Peter van Vliet FOTOGRAFIE Getty Images PRODUCTION, ART DIRECTION & DESIGN DarChicago Ltd. MET DANK AAN Issuu, Scribus
SportAmerika The Magazine is een uitgave van Petersen Media. Niets uit deze uitgave mag op welke wijze dan ook worden gekopieerd zonder uitdrukkelijke toestemming van de uitgever. © Petersen Media 2012 Alle rechten voorbehouden.
De NFLplayoffs deden hun naam en faam meer dan eer
aan in het afgelopen weekend. Kort na mijn landing in Boston afgelopen week vertelde mijn cabdriver vol trots dat hij al enkele Super Bowls live had mogen aanschouwen. Fantastische belevenissen, vond hij, maar het plezier van de Super Bowl haalde het nooit bij het playoffweekend. Met deze wetenschap, en die van onze eigen Geert Jan Darwinkel (@Darch), die via Twitter aangaf klaar te zijn voor het mooiste weekend van het jaar, ging ik er zaterdagmiddag goed voor zitten (toch lekker, zo zonder tijdsverschil).
Over alle wedstrijden kan je natuurlijk
alles lezen in dit nummer, maar ik wil er even een speciaal moment uithalen. Denver en Baltimore namen in de eerste wedstrijd direct alle twijfels weg. Vrijwel elke NFLgame is genieten, maar dit weekend gingen alle remmen nog eens extra los. Nadat de torenhoge favoriet Denver er in eigen huis verrassend uitvloog, ontspon zich na afloop een prachtig moment. Terwijl de meeste fans, journalisten en zelfs spelers het stadion al hadden verlaten, zocht Peyton Manning de kleedkamer van de Ravens op. Peyton, vaak de grond in geschreven vanwege zijn slechte houding na nederlagen, wilde Ray Lewis nog even in alle rust feliciteren met de overwinning – een beeld met twee toekomstige Hall of Famers die enorm veel respect voor elkaar hebben en dat ook tonen. Juist dit tekent voor mij het echte NFLgevoel. Hoe hectisch, passievol en chaotisch het er soms aan toe gaat, het respect blijft altijd aanwezig. Dat maakt de NFL fantastisch om te volgen.
Gelukkig merken wij dat steeds meer mensen #SportAm gebruiken tijdens een NFLgame en stromen de aanmeldingen voor onze gratis SuperBowlParty massaal binnen. Nederland lijkt steeds meer te ontdekken hoe fantastisch deze sport is. Veel leesplezier,
Doug Marrone wordt de
nieuwe head coach van de Buffalo Bills. Marrone stond in de afgelopen vier seizoenen aan het roer van de Syracuse Orange en had hier een 2525 record. De 48jarige coach tekent een contract voor vier jaar • Jerry Jones was ontevreden over de defense van de Dallas Cowboys in 2012, en dus mocht defensive coordinator Rob Ryan vertrekken. Vol gens de uitgesproken eige naar waren de nederlagen tegen Seattle (727) en Chi cago (1834) de spreekwoor delijke druppel. Ryan zelf reageerde laconiek: “Binnen vijf minuten heb ik wel weer een baan.” Monte Kiffin zal Ryan opvolgen • Tien dagen na ‘Black Monday’ viel toch nog het doek voor Jacksonville Jaguarscoach Mike Mularkey. Na een desastreus 214 seizoen besloot de nieuwe GM David Caldwell schoon schip te maken. Volgens geruchten zou de nieuwe eigenaar van de Jags een oude bekende binnen willen brengen: Greg Roman, offensive coördinator van de San Francisco 49ers. De twee waren huisgenoten in hun studententijd • Terwijl de discussie over het spelen van Robert Griffin III nog steeds een hot topic is, heeft de jonge QB inmiddels de noodzakelijke operatie achter de rug. De kruisband van RGIII was volledig afgescheurd nadat hij in het vierde kwart van de playoffwedstrijd tegen Seattle met zijn voet in het gras bleef steken. Hij ligt er 68 maanden uit •
De Sacramento Kings verhuizen
naar Seattle. De gebroeders Maloof verkopen de club voor zo’n 500 miljoen dollar. De bedoeling is om de club opnieuw om te dopen tot de Supersonics, de spelers in de originele goudgroene outfits te laten opdraven en de eerste twee seizoenen in de oude Key Arena wedstrijden af te werken alvorens te verhuizen naar een gloednieuw stadion • Steve Nash werd in de afgelopen week de vierde speler die de kaap van de 10.000 assists bereikte. Nash voegde zich daarmee bij het selecte gezelschap Magic Johnson, John Stockton en Jason Kidd • De Milwaukee Bucks en coach Scott Skiles hebben met onderlinge toezegging hun samenwerking opgezegd. Skiles was sinds 2008 aan de slag in Milwaukee en leidde ze in 2010 naar de playoffs • Legende Phil Jackson heeft dan weer laten weten dat hij niet van plan is om ooit nog te coachen. Meer uitleg wou de excoach van de Chicago Bulls en de LA Lakers niet geven. Dit was geen goed nieuws voor de Brooklyn Nets, die Jackson graag hadden aangeworven na het ontslag van Avery Johnson • Het was goed mis tussen Carmelo Anthony en Kevin Garnett. Na een opstootje tijdens de wedstrijd vielen er heel wat woorden tussen beide supersterren. Die woorden waren voor Anthony blijkbaar zwaar genoeg om Garnett op te wachten aan de spelersbus van de Boston Celtics. Gelukkig bleef alles onder controle. “Ik wilde enkel een gesprek van man tot man”, vertelde Anthony •
We beginnen deze week met
triest nieuws. In een ziekenhuis in Boston overleed vorige week Katie Moore, de 32jarige vrouw van Dominic Moore. De center van de San Jose Sharks miste al de laatste twee playoffwedstrijden van zijn club tegen de St. Louis Blues in 2012, omdat hij zijn vrouw wilde bijstaan in haar strijd tegen leverkanker • De Columbus Blue Jackets zullen hun tweede draftkeuze van vorig jaar in 2013 moeten missen. Verdediger Ryan Murray onderging de afge lopen week een operatie aan zijn schouder en is zes maan den uitgeschakeld • Goed nieuws voor de LA Kings. Jonathan Quick onderging in augustus een kleine medische ingreep maar lijkt op tijd klaar om bij aanvang van het seizoen zijn vertrouwde plek tussen de palen in te nemen. Een fitte Quick is essentieel als de Kings hun huzarenstukje van vorig jaar willen herhalen • Het is nog niet zeker of de New Jersey Devils dit seizoen kunnen beschikken over hun sterspeler Ilya Kovalchuk. De general manager van SKA St. Petersburg, de KHL club waar Kovalchuk nu nog voor uitkomt, wil al het mogelijke doen om zijn landgenoot voor de club te behouden. Er gaan zelfs geruchten dat ze hem voor dertig miljoen dollar per jaar in Rusland willen houden • Nicklas Bäckström keerde niet zonder kleerscheuren terug uit de KHL. De steraanvaller van de Washington Capitals liep in de afgelopen maand een blessure aan zijn nek op en bezoekt nu in de VS een specialist die hem van zijn problemen moet afhelpen. Eén van deze problemen is duizeligheid •
Wat een fantastische
shutout van The Baseball Writers Association of America. Voor de tweede keer in 42 jaar treedt er geen één speler toe tot de Hall of Fame. Een duidelijk statement richting The Steriod Era. Maar hoort Coopers town een museum te zijn over de geschiedenis van de sport, of toont het slechts schone schijn? • Eén schrijver vond het nodig om één stem uit te brengen aan pitcher Aaron Sele (wie??). Dit zijn dus de 'writers' die we serieus moeten nemen? • Hall of Famer Goose Gossage was in zijn nopjes dat mannen als Barry Bonds en Roger Clemens niet werden toegelaten. "Alsof je aan je kinderen moet uitleggen dat valsspelen mag". Gossage vergeet even dat 'cheaten' van alletijden is, zoals het stelen van tekens, het knoeien met knuppels en het fixen van wedstrijden • Curt Schilling had de mooiste uitspraak over de Hall of Fame stemming: “Iedereen was schuldig, of je nou PED's gebruikte of er niets tegen deed om het gebruik een halt te stoppen. Deze generatie is rijk geworden, maar het lijkt erop dat we nu een dure prijs betalen” • Toeval of niet: een dag later maakte de MLB bekend dat er nu ook gedurende het seizoen bloedtesten afgenomen mogen worden • Justin Upton van de Arizona Diamondbacks heeft een trade naar de Seattle Mariners geblokkeerd • Adam LaRoche heeft voor twee jaar bijgetekend bij de Washington Nationals. Het lukte LaRoche niet om op de markt de gewenste betere aanbieding te vinden •
Boston Celtics is bezig aan de beste
reeks wedstrijden van het seizoen. De recordkampioen won vijf duels op een rij en Jared Sullinger laat eindelijk van zich horen. De rookie van het jaar zal Sullinger hoogstwaarschijnlijk niet worden, maar in de laatste tien wedstrijden toonde hij zijn potentie.
Sullinger was een potentiële topvijf keuze bij de Draft van afgelopen juni, maar door problemen met zijn rug lieten veel teams hem links liggen. Uiteindelijk belandde hij op de 21ste plaats en viel in de handen van de Celtics. Sullinger speelt dit seizoen gemiddeld slechts negentien minuten, maar is daarin goed voor zes punten en zes rebounds. In de laatste tien wedstrijden scoorde hij echter ruim tien punten en pakte hij meer dan acht rebounds. Opvallend: zijn plusminus is het met plus75 het hoogste van alle spelers. Na hem komt Kevin Garnett met plus60.
Tegen de Phoenix Suns deze week
speelde Sullinger statistisch gezien zijn beste wedstrijd van het seizoen. De 20 jarige forward noteerde zijn tweede doubledouble van het seizoen met twaalf punten en maar liefst zestien rebounds. Zo werd Sullinger de eerste niet startende Celticsrookie sinds 1979 die zestien of meer rebounds pakte. Dit werd meteen gevolgd door een derde double double in de zege op Houston Rockets.
Dankzij de zegereeks staan de Celtics ‘gewoon’ weer in de topacht van de Eastern Conference (overigens wel precies op plek acht). Als de ploeg van coach Doc Rivers constant kan blijven presteren, zal Boston nog wel stijgen in de rankings. Al is het vooruitzicht van een matchup tussen Boston Celtics en Miami Heat in de eerste ronde van de playoffs ook best aanlokkelijk. TEKST JAN WILLEM ZELDENRUST
Russell Wilson verdient de Rookie of
the Year Award niet alleen vanwege zijn prestaties op het veld, maar nog meer om wat hij heeft moeten doen om zelfs maar genoemd te worden onder de kandidaten voor die prijs. Terwijl Andrew Luck en Robert Griffin III als eerste en tweede werden gekozen in de Draft, moest Russell Wilson wachten tot de derde ronde voordat hij door de Seattle Seahawks als 75ste overall werd opgepikt. Het meest gehoorde argument bij de teams die hem links lieten liggen: Wilson zou met zijn 1 meter 80 te klein zijn voor een NFL quarterback.
Luck en Griffin werden al direct als sterren aangemerkt en dus stond voor het seizoen al vast dat één van hen de Rookie of the Year zou worden. Wilson moest in Seattle eerst de strijd aangaan met free agent signing Matt Flynn om de positie van starting quarterback te verdienen.
Terwijl de Seahawks in het begin van
het seizoen nog een vereenvoudigde offense speelden, was het spel van Wilson al snel reden voor coach Carroll om zijn quarterback meer vrijheid te gunnen. Die vrijheid leidde vanaf Week 10 tot zestien touchdownpasses tegenover slechts twee interceptions. Over het hele seizoen gooide Wilson voor 3118 yards en 26 touchdowns (een evenaring van het rookierecord) en voegde daar bovendien 489 rushing yards en vier rushing touchdowns aan toe. Wilson is een complete quarterback, hij doet passend niet onder voor Luck en is over de grond even goed als Griffin.
Russell Wilson kwam geruisloos de
NFL binnen, maar hij heeft het door zijn prestaties verdiend om het seizoen als Rookie of the Year af te sluiten.
Aizo Lijcklama.
Rookies die in de derde ronde
worden gedraft, horen niet zo goed te zijn, althans niet zo snel. En al helemaal niet als het quarterbacks betreft. Russell Wilson bewees het tegendeel: hij was niet eens goed, hij was fenomenaal.
Volgens velen was hij te klein, en toen hij als 75ste speler gekozen werd door de Seattle Seahawks zou hij volgens de experts als backup dienen voor Matt Flynn. Andrew Luck en Robert Griffin waren de grote namen die met elkaar voor deze prestigieuze award zouden vechten, Wilson zou geen rol van betekenis gaan spelen.
Maar toen begon het seizoen, en
Wilson was zowaar de starter voor Seattle. Het was een gewaagde zet van coach Pete Carroll, die echter donders goed wist wat hij deed. Gaandeweg het seizoen boekte de jonge quarterback vooruitgang en de cijfers lieten dit zien. Na week 10 gooide Wilson zestien touchdowns tegenover slechts twee interceptions. Hij zou zelfs het rookierecord van Peyton Manning evenaren voor meeste touchdowns in één seizoen. Maar laten we niet vergeten wat echt belangrijk is: hij bracht Seattle naar de playoffs, en was zelfs de last rookie standing.
Luck verzamelde de meeste passing
yards voor een rookie in één seizoen. Griffin behaalde de hoogste quarterback rating. Maar touchdowns winnen wedstrijden, en daarin blonk Wilson uit. Neem daarbij mee dat Seattle op de ranglijst van zwaarste schema’s in de NFL 11e staat, en Washington en Indy respectievelijk 24e en 14e, en je kan maar tot één conclusie komen: RWIII verdient deze award!
Justin Kevenaar.
De Washington Redskins hadden er
veel voor over om Robert Griffin III als tweede overall pick in de draft van 2012 in te kunnen lijven. Ze ‘betaalden’ de St. Louis Rams maar liefst vier draftkeuzes waaronder drie first round picks (2012, 2013 en 2014) voor de tweede keuze overall. Een hoge prijs, maar RGIII, zoals hij liefkozend wordt genoemd, rechtvaardigde deze beslissing meteen.
In zijn debuutwedstrijd voor de Redskins, op bezoek bij de New Orleans Saints, gooide hij 320 yards en twee touchdowns bij elkaar waarmee hij direct tot NFC’s offensive player of the week werd gebombardeerd. In week 11 deed RGIII er nog een schepje bovenop. In de met 316 gewonnen wedstrijd tegen de Philadelphia Eagles behaalde hij een een perfect passer rating van 158,3. Niet alleen is hij daarmee de jongste QB uit de geschiedenis van de NFL die dit huzarenstukje voor elkaar kreeg, hij is in 2012 ook de enige quarterback die een perfecte score haalde. Ook was er nog nooit eerder een rookie die minstens 200 passing yards, vier touchdowns en 75 rushing yards in een enkele wedstrijd op het bord zet.
Natuurlijk zijn Russell Wilson (Seattle
Seahawks) en Andrew Luck (Indianapolis Colts) ook uitstekende kandidaten om Rookie of the Year te worden, maar Robert Griffin III is simpelweg de beste keuze. Wilson heeft van de drie waarschijnlijk het beste team om zich heen waardoor hij makkelijker goed voor de dag komt, Luck is met zijn grote aantal interceptions verantwoordelijk voor teveel turnovers. Griffin is de complete package. Een loepzuivere pass, een dodelijke diepe bal en levensgevaarlijk als hij over de grond terreinwinst wil boeken.
Pieter Brouwers.
Waarom schrijf ik dit stuk eigenlijk?
Robert Griffin III was een kandidaat voor de MVPtitel voordat Adrian Peterson de hemel bestormde, wat nou Rookie of The Year? In elk ander jaar dan 2012 had Griffin deze prijs al in oktober ontvangen, maar RGIII had de ‘pech’ onderdeel uit te maken van de beste rookie quarterbackklas in de historie van de NFL. Die Class of 2012 was er één voor de eeuwigheid en klasgenoten Andrew Luck en Russell Wilson verdienen alle lof die hen wordt toegezwaaid, zeker omdat ook hun teams het tot de postseason schopten. Maar even voor de goede orde: The Black Jesus zijn ze niet.
Want The Black Jesus zette de hele NFL in vuur en vlam, betoverde een natie, werd heilig verklaard door de Redskinsfans nog voordat hij ze liet winnen en ontketende samen met offensive coordinator Kyle Shanahan eigenhandig een revolutie in het aanvallende denken in de normaal zo conservatieve NFL. Ondertussen leidde hij zijn Redskins, met een wedstrijdje hulp van collega rookie Kirk Cousins en ondanks een forse knieblessure, naar zeven overwinningen op rij, een 106 record op één van de lastigste schema’s in de NFL en uiteindelijk het NFC kampioenschap, ten koste van pak ‘m beet Super Bowlkampioen New York Giants.
Alsof dat allemaal nog niet genoeg is:
Griffin had de derde passer rating van alle NFLquarterbacks (na Rodgers en Manning), de zesde total QBR in de NFL en het op drie na beste comple tion percentage. Hij gooide hij voor twintig touchdowns tegenover slechts vijf (!) interceptions en rushte voor nog eens zeven touchdowns. Maar eigenlijk zijn die cijfers in het geval van RGIII niet meer dan ruis. Hem zien spelen is genoeg. Poetry in motion.
Paul Klomp.
Maar meteen een Mea Culpa met de
deur in huis: het was me altijd een doorn in het oog dat Brett Favre en Barry Sanders (in 1997), en Peyton Manning en Steve McNair (in 2003) de MVP award ooit moesten delen. Wat een slappe gulden middenweg, dacht ik altijd. D'r steekt er toch altijd wel eentje bovenuit? Maak verdorie een moedige keuze!
Dit seizoen werd ik van die gedachten kronkel voorgoed genezen. Ik zou name lijk absoluut geen keuze kunnen maken tussen Peyton Manning en Adrian Peterson. Een seizoen eruit en vier nekoperaties tegenover een lege knie en in recordtempo terug. De nummer 1 seed in de AFC met de Broncos, tegenover hoogstpersoonlijk verantwoordelijk voor playoffdeelname voor de Vikings... Poeh. Hetzelfde geldt voor onze onnavolgbare rookies. Andrew Luck en Robert Griffin III die hun immense verwachtingen al meteen helemaal waarmaakten. Russell Wilson die als third round pick vriend en vijand verbaasde.
Een touchdown of pick meer of minder,
een hogere QBrating of een hoger completionpercentage het zou me aan m'n reet roesten. Andrew Luck loodste het zwakste (!) team van afgelopen seizoen (zouden ze uberhaupt een wedstrijd winnen, vroeg men zich af) al op de voorlaatste speeldag het naseizoen in. Robert Griffin was grotendeels verantwoordelijk voor de divisiewinst in de op papier zo sterk geachte NFC East. En backup Russell Wilson die zijn Seahawks redhot de playoffs inrende (en gooide). Geen van voornoemde spelers verdient het om de respectievelijke awards niet te krijgen. Delen die trofeeën!
Geert Jan Darwinkel.
De mobiele QB is zo gek nog niet
San Francisco 49ers quarterback Colin
Kaepernick rushte afgelopen zaterdag avond voor 181 yards en 2 touchdowns en passte nog eens voor263 yards en 2 touchdowns in de Niners 4531 afdroging van de Green Bay Packers in de Divisional Playoffround. Waarmee ik maar wil zeggen, lieve lezers, dat het tijdperk van de mobiele, two way threat, do it all quarter back eindelijk gearriveerd is in de NFL en oh by the way: pot verdorie wat gaan we er veel plezier aan beleven.
Het heeft even geduurd en menigeen riep dat het niet kon in de NFL, omdat defenses zoveel sneller en defensive schemes in de NFL zoveel gecompliceerder zijn dan in de college game, maar ook de pro game is nu om: een NFL offense kan prima geleid worden door een quarterback die even goed kan rushen als dat hij kan passen. Sterker nog, langzaam maar zeker ontstaat het besef dat zo’n type quarterback dat misschien wel veel beter kan dan de traditionele, pocket passing quarterback. Want de logica achter de mobiele quarter back is zo klaar als een klontje, omdat het een kwestie van wiskunde is. Tampa Bay Buccaneers head coach Greg Schiano doceert: “Wat ik al tijden zeg, wanneer de speler die de snap ontvangt een mogelijke rusher is, verandert dat de complete rekensom van de defense: minus één.”
Die positieve som opent voor de offense
een breed scala aan mogelijkheden om het verschil te maken: de pistol offense, play action in the shotgun en natuurlijk de readoption om zelfs de beste pass rushers voor schut zetten. Vraag dat maar aan Clay Matthews en DeMarcus Ware. •
Paul Klomp.
‘Wow!’
Dat was alles wat Atlantacoach Mike Smith te zeggen had na een knotsgekke wedstrijd die even op een nachtmerrie leek uit te draaien voor Atlanta.
Tegelijkertijd klonk er een zucht van opluchting in het Georgia Dome. Want na drie playoffnederlagen onder het bewind van Mike Smith en quarterback Matt Ryan was daar eindelijk de begeerde over winning in het naseizoen. Vraag alleen niet hoe.
Vantevoren zagen de Falconsvolgers al op tegen de wedstrijd, overal hadden de experts het erover: Atlanta zou niet opgewassen zijn tegen Seattle vanwege de mismatches, en omdat ze nu eenmaal bekend stonden als chokers.
De eerste helft leek dan ook te mooi om waar te zijn. Atlanta domineerde en Seattle gooide keer op keer zijn eigen ruiten in. Toen leek echter Atlanta’s ware aard weer naar boven te komen, het werd 1427, 2127, en ja, het werd ook 2827 voor Seattle met slechts een halve minuut te gaan. De lokale kranten konden hun voorpagina’s weer gaan aanpassen na deze nieuwste Deceptie met een hoofdletter D. Here we go again, zullen de Atlantafans en –spelers gedacht hebben.
Maar Matty Ice had het laatste het
woord. Op Seattle’s ‘prevent defense’ had Matt Ryan ineens wel weer een antwoord. Uiteindelijk schopte Matt Bryant, na een mislukte poging die teniet werd gedaan door een timeout, de gamewinner tussen de palen. Feest in Atlanta: na lang wachten een playoffoverwinning voor Smith en Ryan, en na zestien NFL jaren ook eindelijk een playoff overwinning voor Tony Gonzalez. Het is hem van harte gegund. (JK)
Elk jaar zijn er wel vragen rond de New
England Patriots zoals: ‘Is de defense wel goed genoeg?’ Of:’ Gaat het gebrek aan een running game de Pats niet aan parten spelen?’ En toch weten Tom Brady en co. jaar in
jaar uit een rol van betekenis te spelen in de playoffs en zijn ze ook nu maar weer één stap verwijderd van een plek in de Super Bowl. Het wordt zo langzamerhand een bekend riedeltje, en met deze zeventiende playoff overwinning van Tom Brady laat hij de legende Joe Montana achter zich die ‘maar’ tot zestien kwam.
Maar Tom en New England zijn nog
lang niet klaar, na de wat simpele overwinning op de Houston Texans zijn de vizieren nu gericht op de Ravens voor nummer achttien. Een tegenstander waarvan de Pats eerder dit jaar nog verloren, met ene Ray Lewis als emotionele leider van een roemruchte verdediging.
Diezelfde Lewis is van zins zijn afscheids toernee zo lang mogelijk te laten duren, en dus zal Brady’s jacht naar een acht tiende overwinning in de playoffs waarschijnlijk een stuk lastiger worden. Toch lijken de Patriots wederom the team to beat. Ze hebben voor het eerst sinds jaren een running game. De defense is niet meer het lachertje dat het voorheen was. En ze hebben Tom Brady. En vooral die laatste factor maakt dit team elk jaar zo gevaarlijk. Want als er een man is die je niet in de playoffs wilt tegen komen, dan is het Tom Brady wel. • (JK)
Vlak voor de wedstrijd was het voor de
oplettende kijker al te zien. Ondanks dat het zo’n dertien graden vroor in Mile High had Ravensquarterback Joe Flacco besloten geen handschoenen te dragen. Hij leek vastbesloten te laten zien dat deze wedstrijd gespeeld moest worden op zijn voorwaarden. Niet de vrieskou, niet de solide Broncos verdediging, noch veteraan Peyton Manning zou daar verandering in brengen.
In een turbulente eerste helft vielen de touchdowns over en weer. Het begon met een punt return van Trindon Holliday voor de Broncos en een deep bomb van Flacco naar Torrey Smith. Kort daarop gooide Manning een pick six, waardoor de Ravens op voorsprong kwamen. Twee opeenvolgende touchdown passes van Manning brachten de Broncos weer aan de leiding, maar het opnieuw trok de tandem Flacco/Smith de stand op slag van rust gelijk.
Aan het begin van het derde kwart lieten
Baltimore’s special teams wederom steken vallen. Trindon Holliday liep ditmaal de kickoff terug voor een score. Aan beide kanten viel nog een touchdown waardoor de Broncos alsnog aan het langste eind leken te trekken. Joe Flacco besliste anders. Met een indrukwekkende 70yard pass stelde hij Jacoby Jones met nog 30 seconden op de klok in de gelegenheid een verlenging af te dwingen. Dat Broncoshead coach John Fox die 30 seconden niet gebruikte om in ieder geval in field goal range te komen, is tot op dit moment een raadsel. Met twee timeouts ter beschikking hadden de Broncos er best een play of zes uit kunnen persen. Mar wat deed Fox? Hij liet Manning zijn knie in het gras planten en ging vrijwillig in overtime. De gevolgen lieten zich raden: Flacco mar cheerde vroeg in de tweede overtime zijn troepen over het veld om Justin Tucker de beslissende field goal te laten maken. • (PB)
De echte groten zijn vaak onnavolgbaar.
De Belichicks, Mourinhos en Cruijffs van deze wereld nemen af en toe beslissingen die voor een normale sterveling (aanvankelijk) maar moeilijk te bevatten zijn. 49ers coach Jim Harbaugh deed het halverwege afgelopen seizoen. Hoewel starting quarterback Alex Smith niets had gedaan wat hem normaal gesproken zijn basisplaats zou kunnen kosten, besloot Harbaugh na Smiths hersenschudding om de jonge Colin Kaepernick te laten staan. Kaepernick, wist oudQB Harbaugh, zou namelijk in staat zijn om zijn team met z'n puike arm en dito voetenwerk over the hump te laten geraken.
Vrachten kritiek was zijn deel. Want waar
had Smith dit aan verdiend? En moest de voormalige Cubspitcher zich niet eerst nog maar even bewijzen? De criticasters leken aanvankelijk bovendien gelijk te krijgen. Kaepernick was wisselvalliger dan menig Ninersfan lief was en nam vooral in prime time topwedstrijden (Patriots, Seahawks) niet altijd de juiste beslissingen.
San FranciscoGreen Bay was voor Harbaugh dan ook do or die. Een nederlaag zou zonder twijfel een storm aan kritiek over voornoemde beslissing hebben opgeleverd.
Mocht daar zaterdagavond enige vrees
over hebben bestaan, dan bleek die volledig ongegrond. Colin Kaepernick betaalde het vertrouwen in zijn coach dubbel en dwars terug. Hij rende dat het een aard had (181 rushing yards, twee touchdowns, alstublieft!), gooide als Dan Marino in z'n beste jaren (nog eens twee touchdowns, dank u wel!) en vooral: toonde een geweldige mentale weerbaarheid nadat hij de wedstrijd (3145) was begonnen met een pick six. Jim Harbaugh is een dijk van coach, en is hard op weg een hele grote te worden. • (GJD)
Deze week zouden we het over de LA Lakers Peter!
hebben. Ik zeg liever La Lakers, want wat een stel diva's zijn dat, zeg. Hebben ze een heel sterrenen semble gekocht om Kobe Bryant nog eenmaal een kans te geven op een kampioensring voordat ze KB24 in de uitverkoopschappen leggen, blijken deze super ego's helemaal niet samen te kunnen werken. Goh. Laat het maar aan Hollywood over om een dergelijk drama in scene te zetten. Tegen de Houston Rockets waren zowel Gasol als Howard stuk en stond rookie Robert Sacre in de basis. Zijn grootste talent blijkt omhoog kijken te zijn, om te zien vanaf welke kant James Harden nu weer over hem heen komt dunken.
Kobe gefrustreerd en Nash oud. Dat betekent dat ze op de guardpositie voorbij gelopen gaan worden door Russell Westbrook, James Harden, Chris Paul, Damian Lillard, Ricky Rubio, Stephen Curry en Tony Parker. Om maar wat Western Conference guards te noemen. En dat dan aangevuld met Mental World Pieces, een kapotte Dwight Howard en een weggepeste Pau Gasol. Nope, dit wordt niet het seizoen voor de Lady Lakers.
LA = klassiek drama. Dat hoort Matthijs!
gewoon zo. Pas nu ze wedstrijden verliezen valt het extra op. Boze tongen beweren dat Bryant en Howard al gevochten zouden hebben in de kleedkamer na de zoveelste smadelijke inmaakpartij. De mediashitstorm die daarop volgde heeft de Black Mamba slim opgevangen door een twitteraccount (700K volgers) te beginnen. Eén van de eerste tweets was een in scene gezette foto waarop Kobe en Dwight als twee breed grijnzende boksers over coach D'Antoni staan gebogen. (klik hier voor de foto) De boodschap? Wij zijn dikke vrienden.
Maar wie in LA gelooft dat nog? Kobe en D12 haten elkaar zichtbaar. Bryant is een bikkelharde en chagrijnige killermachine die al boos wordt als er een lamp in Staples Centre scheef hangt. Howard daarentegen is een volwassen kind van 2 meter 11 die vooral plezier en gezelligheid belangrijk vindt. Met die combi win je geen ring. Dat deze twee ego's zouden botsen viel te verwachten. Maar dat LA voor de AllStar break eigenlijk al is uitgeschakeld voor de playoffs had niemand kunnen vermoeden. Tijd voor alweer een nieuwe coach bij de Lakers?
Een coachwissel bij de Lakers? Phil Jackson schijnt nog beschikbaar te zijn. Peter!
Die foto is een hoax. Kobe Bryant heeft geen vrienden. Ja, twee: de bal en de basket. Als je je teamgenoten als minderwaardige balparasieten beschouwt, ga je geen playoffrondes winnen. Of überhaupt de playoffs halen. Nou ja, behalve dan Allen Iverson in 2001 en LeBron James in 2007. Okee. Misschien moeten we Kobe Bryant niet onderschatten. Omdat het nu eenmaal Kobe Bryant is. Qua percentages heeft hij een topseizoen en het duurt nog heel wat wedstrijden voordat de playoffplekken vergeven zijn. KB + Nash + D12 + Gasol is op papier en in NBA 2K13 nog steeds een nachtmerrie voor elke tegenstander.
Ik hoop vooral dat D12 en Kobe gaan matten tijdens de AllStar Game. Zou dat niet geinig zijn? Als ze slim zijn wachten ze tot Garnett en Carmelo op de vuist gaan, die dan wellicht ook teamgenoten zijn. Je hebt vast wel meegekregen hoe Carmelo zelfs bij de bus van de Celtics was gaan wachten om KG uit te foeteren nadat hij schandelijk vernederd was in zijn eigen Madison Square Garden. Tussen het dunken en niet verdedigen door zouden een paar matpartijen zo’n AllStar Game van de nodige peper voorzien. Idee voor de volgende column: onze persoonlijke AllStar Teams uit de doeken doen. Basis + reserves + coach en waarom. Op 17 februari gaat het namelijk los in Houston.
Ik ben helemaal voor meer NBAvechtpartijen jaren ‘80 style. Bloed aan
Matthijs
de ring. Tandafdrukken in het parket. Bring back the old days! Melo was woest en wilde serieus in de parkeergarage een dreun uitdelen aan KG. Hoe vaak zie je dat tegenwoordig nog? Niet zo gek overigens: naar verluidt zou Garnett tijdens de game hebben geroepen dat Melo's vrouw naar ‘Honey Nut Cheerios’ smaakt. Dat is het betere trashtalkwerk. Het beste is: ze spelen dit jaar nog drie keer tegen elkaar!
Goed idee van die AllStar picks volgende week. Heb ik nu al zin in. Gaat trouwens ook gezellig worden in de Eastern Conference met Melo en KD en Wade en Rondo. De kans op een vechtpartij in de kleedkamer lijkt me niet gering met deze aartsvijanden in een team.
Iets anders: Zullen we gewoon in februari naar Houston vliegen en de AllStar Game bijwonen voor onze column? Klinkt als een goed plan toch? En kost ook helemaal niet buitenproportioneel veel geld ofzo. Een stoel in de nosebleeds van het Toyota Centre gaat al weg voor 800 dollar. Een courtside ticket heb je al vanaf 10K. Dat betaalt Sport Amerikahoofdredacteur Neal Petersen vast wel voor ons. Toch Neal? •
“Ik ben de laatste jaren niet omringd
met erg veel steun”, klaagde Love, onge veer een jaar nadat hij een vierjarige con tractverlenging ter waarde van 62 miljoen dollar accepteerde, richting GM David Kahn van de Timberwolves. Het tekende Love, en wel op twee manieren: in zijn aandacht voor de media en in zijn voortdu rende verlangen naar betere teamgenoten.
Fame kwam ook zijn neefje ter wereld.
We schrijven 1988. Kevin Love werd geboren op 7 september in Santa Monica, California, maar een jaar later verruilde de familie dat voor Lake Oswego in Oregon, een dikke duizend kilometer noordelijker. Zijn vader had grote invloed op het spel en de latere carrière van Love. Van jongs af aan liet Stan Love zijn zoon de bekende rivalries Wie Love een tijdje volgt, zal niet geschrok in de NBA zien en toen hij zijn zoon zag ken zijn van de uitlatingen. Kevin Love groeien besloot hij, strategisch, om ook speelt niet alleen op het veld, maar ook in beelden te laten zien van de grote de media. Hij heeft namelijk een mening passende centers. Op die manier kreeg (geen kleintje), en maakt daar volop Kevin al vroeg te maken met beelden van gebruik van. De twee meter acht lange Hakeem Olajuwon, Wes Unseld en Bill power forward van de Minnesota Walton. Ook leerde zijn vader hem Timberwolves leende zich voor tongue opdrukken op zijn vingertoppen. Toen incheek reclames en Grantlandcolumns hij eerder dit jaar dit advies in de wind (‘Love Life: Kevin Love's Awesome sloeg door pushups op zijn vuisten te Summer’) en maakte zelfs complete doen, brak hij prompt zijn hand en was parodieën op de site Funny or Die van hij maanden uit de running. Will Ferrell. Love was ook degene die de foto twitterde van een compleet slapend e mediasavviness die hem later zo Dream Team (inclusief kwijlende Chris herkenbaar zou maken, kwam al op Paul) tijdens de Olympische Spelen vroege leeftijd om de hoek kijken. In afgelopen zomer. Kevin Love weet hoe Oregon was Love midden 2000 in een hij zichzelf moet verkopen. spannende strijd verwikkeld met (inmiddels) NBAspeler Kyle Singler. Niet van een vreemde Destijds schreef hij al een column voor Slam Magazine over zijn high school Echt heel opvallend is dit allemaal niet. avonturen. Het waren tijden die het Love komt uit een familie vol bekende basketball in Oregon tot dan toe nooit
D
mensen die weten hoe ze moeten omgaan met mediaaandacht. Zijn vader, Stan Love, was behalve ultiem snordrager ook een toptien pick in de Draft van 1971 en speelde een jaar of vier in de NBA. Zijn oom, Mike Love, was vooral fanatiek baarddrager, maar succesvoller als oprichter en zanger van de Beach Boys. Toen Mike Love Good Vibrations zong, was Kevin nog lang niet geboren. Maar in het jaar dat hij werd toegelaten tot de Rock and Roll Hall of
had gezien, en misschien ook wel een tijdje niet meer zal zien. Love en Singler waren niet alleen de beste basketballers in Oregon, maar zelfs topvijf rekruten van dat jaar door colleges. Twee jaar voordat hij Lake Oswego High School zou verlaten had Love al dezelfde gemiddelden die hij vorig jaar in de NBA liet zien: 25 punten en vijftien rebounds per wedstrijd. Wanneer hij dezelfde progressie voortzet in de NBA, zal hij volgend jaar voor 33,9 punten, zeventien
rebounds en vier assists per wedstrijd tekenen. Dat waren namelijk de gemid delden van zijn laatste jaar in Oregon.
twee waren defensieve specialist Luc Mbah a Moute (nu Milwaukee Bucks) en Dallas Maverickspoint guard Dar ren Collison. Onder leiding van deze ijn laatste wedstrijd was echter geen vier grote talenten behaalde de universi prettige. Ondanks 37 punten en vijftien teit een nummer 1klassering voor het rebounds van Love verloren de Lakers NCAA Tournament. Een status die ze (zoals spelers van Lake Oswego worden net niet waar wisten te maken. In de genoemd) de laatste wedstrijd van het Final Four waren de Memphis Tigers, seizoen. In de kampioenswedstrijd met Derrick Rose, te sterk voor de waren Kyle Singlers Panthers van de Bruins. Teleurgesteld besloot Love, net South Medford High School te sterk. als Westbrook en Mbah a Moute dat het Het was een situatie die wel wat lijkt op genoeg was, en na slechts een jaar wat Love nu, voor zijn gevoel, UCLA mengde hij zich in de Draft van meemaakt. In zijn vier jaar als Laker 2008. De Twolves uit Minneapolis maakte hij 2628 punten, de meeste ooit legden daarin zijn diensten vast door voor een high school speler in Oregon. hem als vijfde overall te selecteren. Desondanks won hij de belangrijkste laatste wedstrijd niet. Probleemkind: defense
Z
Korte collegetijd
Fans van de University of Oregon waren enorm enthousiast over het vooruitzicht dat Love net als zijn vader voor de Ducks zou gaan spelen. Zeker nadat Singler koos voor Duke. Enorm verrast waren ze dan ook toen hij er voor koos om naar California te verhuizen. Love werd geen Duck zoals zijn vader, hij werd Bruin zoals zijn oom. Dat was echter niet de voornaam ste reden dat hij naar de campus van UCLA dichtbij zijn geboorteplaats in California verhuisde. De belangrijkste reden was dat hij hulp kreeg bij UCLA. Hulp op het basketballveld.
Zijn eerste seizoenen speelde Love goed mee door bijna een doubledouble per wedstrijd te noteren. Zijn derde seizoen in de NBA was echter het seizoen dat alles veranderde. Mede door flink wat af te vallen lukte het Love om wat beweeglijker te worden op het veld. Dat resulteerde in meer rebounds en driepunters wat hem zo’n zes punten per wedstrijd meer liet maken. Ineens was Love een 2015 speler, en daarvan zijn er maar een stuk of drie in de NBA op dit moment. Dwight Howard, Andrew Bynum (wanneer gezond) en zo af en toe Blake Griffin, hoewel die een kleine terugslag lijkt te hebben. Elite gezelschap dus, statistisch gezien.
In Los Angeles, dichtbij de grote
Door die statistische status kampt Love,
Lakers, was namelijk een opvallende lading talent bij elkaar verzameld. Behalve Love speelden drie andere talenten bij UCLA die binnen twee jaar de NBA zouden halen. Een daarvan is inmiddels een toptien speler in de NBA, Russell Westbrook, die ook de kamergenoot werd van Love. De andere
zeker voor zijn gevoel, nu met hetzelfde scenario als Kevin Garnett een aantal jaren geleden in dezelfde stad. De komst van een goede pointguard (Rubio voor Love, Cassell voor Garnett) maakt van de Timberwolves een goed team, maar nog niet echt een contender. Garnett wachtte ook een aantal jaar af voordat hij besloot
om Minneapolis te verlaten, en echt te gaan voor die titel. Love speelt via de media in op dat brandende gevoel van Wolvesfans, bij wie het vertrek van Garnett nog steeds pijn doet. Die angst zou kunnen leiden tot het aantrekken van versterkingen door het front office van Minnesota, al was het al om de fanbase tevreden te houden.
Het probleem is dat Love realis
tisch gezien wel op Garnett lijkt qua aanvallende kwaliteiten, maar defen sief nog steeds een grap is voor de snelle, hybride forwards in de NBA. Als de vraag is of je een kampioens team kunt bouwen om Love is het antwoord: waarschijnlijk niet, totdat hij defensief beter wordt. Love is op dit moment eerder die belachelijk goede nummer twee voor een kam pioensteam. De Pau Gasol bij Kobe Bryant. De Chris Bosh bij LeBron James. Hij is de slimme, gevatte, en grappigironische belichaming van een groep basketballers die van alles doet naast hun basketballcarrière. Denk aan sterren als Blake Griffin, Roy Hibbert en (niet geheel toevallig) Russell Westbrook. Tijdens de lockout van vorige zomer schreef Love: ‘’Hoewel bas ketball nog mijn grootste prioriteit is... kijk ik uit naar de andere activiteiten in de komen de tijd.’’ Zoiets zou Kevin Garnett nooit zeggen, nooit. •
It's all about Greg
Stel je wordt gekozen als beste basketbal
ler van je draftjaar. Dan mis je je eerste seizoen vanwege een blessure. Dan speel je in twee daaropvolgende seizoenen het aantal wedstrijden wat je normaal in een jaar speelt (82), om vervolgens in meer dan drie jaar geen duel meer in actie te komen. Klinkt als een jongensboek? Niet echt. Welkom in de wereld van Greg Oden. Oden zou de Portland Trail Blazers tot een titelkandidaat maken. Samen met Brandon Roy en LaMarcus Aldridge. Alleen Aldridge speelt nog in Portland, waar ze ondertus sen genieten van rookiesensatie Damian Lillard. Oden ging Roy voor op de weg van de blessures. Hij volgde niet veel later.
Waar Roy na een jaar met pensioen
besloot weer te gaan basketballen in Minnesota, lijkt Oden zich nu te richten op een terugkeer in de NBA voor volgend seizoen. Niets minder dan de Miami Heat zijn de voornaamste kandidaat om de 2 meter 13 lange man in te lijven.
Het klinkt allemaal vrij ongeloofwaardig. Hoe graag ik ook had gezien dat Oden zich net zo had ontwikkeld als de nummer twee van die Draft in 2007, ene Kevin Durant. Maar het is precies 1138 dagen geleden dat Oden een NBAduel heeft gespeeld. Gaat hij nu echt na ruim drie jaar en meerdere operaties aan beide knieën nog voor vuurwerk zorgen?
Het lijkt me niet. Ik kan echter niet
wachten tot de Heat Dancers hun nieuw ingestuurde dansje plus zang uitvoeren. Puur voor de effort. We hebben O, we hebben een D, we hebben een E, we hebben een N. ODEN!!! •
JanWillem Zeldenrust.
Kruisband
Ruim zes weken geleden opereerde dokter Janco Barentsz mijn knie. Het was
een routineingreep, ik had te veel last van mijn gescheurde meniscus om pijnvrij door het leven te lopen. Via voetbalclub AZ kwam ik bij deze arts terecht en al snel bleek ik aan het juiste adres. Geen overdreven gedoe, hij zei mij gewoon waar het op stond. Een ingreep was de beste optie. Mijn vraag of ik dan nog wel zou kunnen skiën over vijf weken beantwoordde hij ook behoorlijk direct. “Dat moet je kunnen halen.”
Helaas ben ik vrij ervaren als het gaat om knieproblemen. De operatie aan mijn linkerknie die dokter Barentsz uitvoerde was al de vijfde binnen twaalf jaar. Ik weiger mij echter neer te leggen bij een leven zonder de sporten te beoefenen waar ik lol aan beleef. Lang geleden, toen ik nog vrij aardig tegen een bal kon trappen, ging het voor het eerst mis. Er leek niet eens zo heel veel aan de hand. Ik leunde met mijn volle gewicht op mijn linkerbeen, om zo met rechts een tegenstander te kunnen verdedigen. Knak. Een flinke pijnscheut en dat was het. Eigenlijk een moment van niks. Het leverde me een scheurtje in mijn voorste kruisband op, die later volledig afscheurde toen ik een traptrede oversloeg.
Topsport zat er voor mij nooit echt in, maar het afscheuren van mijn kruisband
veranderde mijn leven behoorlijk. Ik kon twee jaar niet sporten en dat haal je nooit meer in. Uren bracht ik door in de sportschool om mijn bovenbeenspier sterker te maken, alleen maar om in de reserve tweede klasse weer een doelpunt te kunnen maken. En om gewoon normaal te kunnen lopen. Sinds anderhalve week heb ik iets gemeen met Robert Griffin III. Of eigenlijk zeg ik het verkeerd: sinds 2009 hebben RGIII en ik al iets gemeenschappelijks. Toen ging het bij hem voor het eerst mis en werd er operatief voor een nieuwe kruisband gezorgd. Nu, tegen de Seattle Seahawks, ging het voor de tweede keer mis. Inmiddels is hij in Florida geopereerd.
Ik las dat de laatste tik die de kruisband van Griffin III kreeg bij een normaal mens geen enorme problemen had opgeleverd. Maar hier gaat het om een topsporter die op het punt staat de NFL te veroveren en dus was er geen enkele keuze: opnieuw onder het mes. Over de revalidatie is men uitermate optimistisch, de superster moet de start het nieuwe seizoen ‘gewoon’ kunnen halen.
Ik ben geen medicus, dus ik ga hier zeker niet de wijsneus uithangen als het gaat om het revalideren van kruisbandblessures. Ontelbaar veel topsporters overwonnen deze kwetsuur glorieus. Van de huidige NFLspelers springen Tom Brady en Adrian Peterson er bovenuit. Maar het gaat ook (of vooral) om wat er zich tussen de oren afspeelt. Hoe overwin je de angst? Wanneer durft je er weer vol in te gaan? Het wordt een lange, slopende weg voor RGIII. Ik hoop dat hij er glansrijk doorheen komt. Tot zover vanuit Oostenrijk. De zwarte piste roept. •
NAAM: Tyson Cleotis Chandler GEBOREN: 2 oktober 1982 (Hanford, CA) LENGTE: 2,16 meter BURGERLIJKE STAAT: Getrouwd, drie kinderen POSITIE: Center TEAM: New York Knicks VORIGE TEAMS: Bulls, Hornets, Bobcats, Mavericks HIGH SCHOOL: Dominguez, Compton CA COLLEGE: DRAFT: 2001, 2th pick DRAFTCLASS: Kwame Brown 1th , Tyson Chandler 2th, Pau Gasol 3th, Eddy Curry 4th, Jason Richardson 5th CONTRACT: 4 jaar, 2011, $58 miljoen TOTAAL VERDIEND: $103 miljoen ENDORSEMENT: Fuse Science, Athlete Promotions, Foot Locker PRIJZEN: Kampioen NBA (2011), goude Olympische medaille (2012) Defensive Player of the Year (2012), 2x NBA AllDefensive 2nd Team (20112012) CAREER STATS FG% 0.585 | 3P% 0.000 | FT% 0.637 | PTS 8.7 | RBS 9.0 | AST 0.8 2012/2013 STATS FG% 0.694 | 3P% 0.000 | FT% 0.687 | PTS 12.8 | RBS 10.5 | AST 0.9 STERKE PUNTEN: Hij is extreem lang, atletisch en wendbaar voor zijn lengte, weet wat hij wel en vooral ook niet kan. Alley oopt makkelijk. Een van de beste verdedigers in de NBA. ZWAKKE PUNTEN: Maakt veel overtredingen, weinig creatief, creëert weinig eigen schietkansen. HALL PF FAME: De kans dat hij in de Hall of Fame komt is niet heel groot. Maar op zijn 30ste is hij bezig met een van de beste seizoenen uit zijn carrière. Als hij deze vorm een paar jaar vast kan houden en nog een paar persoonlijke titels of een NBAtitel met de Knicks daaraan toe kan voegen, dan maakt hij kans. Al is het dan nog steeds een kleine.
OOVER HEMZELF: • “It’s all about pride with defense.” Tyson Chandler verklapt zijn geheim. • "I'm ecstatic that this contract is done. To know that I will be in Chicago for the next six years is definitely a dream." Een jaar later was hij weg bij de Bulls, OVER HEM: • “I feel Tyson has been our anchor defensively all season long.” Dirk Nowitzki weet dat hij zijn titel ook aan Chandler te danken heeft. • “He's a rebounder and a defender, and there's nothing wrong with that.” Sportverslaggever Rick Morrisey vat Chandler in een zin samen. SPORTAMERIKA OVER TYSON CHANDLER: Hoewel Tyson Chandler vooral bekend staat als een verdediger scoort hij dit jaar gemiddeld twaalf punten per wedstrijd. Tel daar de negen rebounds bij op en je hebt een speler die ieder team wel zou willen hebben. De Knicks maken een fantastisch seizoen door en Chandler deelt mee in dat succes, Chandler maakt sterren sterker. Hij deed het al met Dirk Nowitzki tijdens het kampioens jaar in 2011 en dit jaar doet hij het met Carmelo Anthony. Precies om die reden was hij mee naar de Olympische spelen. En je kan Kobe, Kevin en LeBron allemaal vragen. Ze waren blij dat hij erbij was. EINDCIJFER:
8
Ongelooflijk. Een ballot met daarop meer
Hall of Shame
gekregen. Dat er op hen niet gestemd werd, kan ik ergens nog wel billijken (hoewel ik dan tien spelers met een goede Hall of het er niet mee eens ben), maar laten we Famecase en niemand die van de schrijvers eens kijken naar de andere kandidaten. van de Baseball Writers Association of America genoeg stemmen ontving om toe te p de ballot stond namelijk ook de beste treden tot de Baseball Hall of Fame. offensieve catcher aller tijden (Mike Piazza, foto), een lid van de 3000hit club (Craig De tot stemmen bevoegde schrijvers hebben Biggio), een van de meest complete sluggers zich dit jaar volledig voor schut gezet. Voor van de jaren negentig (Jeff het eerst sinds 1996 werd er niemand de Bagwell), misschien wel de beste HoF ingestemd. In ’96 stonden Phil Niekro, leadoff hitter ooit (Tim Raines), Tony Perez, Don Sutton, Ron Santo, Jim de beste DH aller tijden (Edgar Rice en Bruce Sutter op de ballot. Stuk voor Martinez) en de beste Canadese stuk spelers van grote kwaliteit en spelers slagman ooit (Larry Walker). die later wel in Cooperstown terecht kwamen, maar het is een lichting die Geen misselijk lijstje. Sterker nog: verbleekt bij die van 2013. Piazza en Biggio zouden elk ander jaar waarschijnlijk first ballot HallofFamers Ter verduidelijking: dé website voor geweest zijn. Dit jaar durfde een groot statfreaks (baseballreference.com) heeft aantal schrijvers simpelweg niet op hen te een statistiek ontwikkeld, gebaseerd op de stemmen. Waarom? Omdat ze in een career stats van spelers op de ballot afgezet periode uitkwamen waarin anderen doping tegen die van huidige HallofFamers, gebruikten. Zij kunnen daarom niet waarmee de waarschijnlijkheid van uitsluiten dat ook deze mannen wellicht, verkiezing wordt berekend. Hoe hoger je heel misschien wel prestatiebevorderende scoort, hoe groter de kans dat je verkozen middelen hebben gebruikt. wordt. De top10 uit de stemming van 1996 scoorde samen 1190 HOFm (Hall of Fame uilty until proven innocent dus. Geheel Monitor). De top10 van 2013? 1848. niet Amerikaans en belachelijk. In geen enkel rapport of positieve dopingtest kwam de ls je weet dat een speler die boven de naam van een van deze spelers naar voren. honderd scoort een goede kans maakt om Misschien moet er eens worden gekeken de Hall of Fame te halen dan is een naar het kiessysteem. Waarom mogen gemiddelde van bijna 185 in de top10 een schrijvers maar op 10 spelers stemmen als er gigantische score. En tussen plek 11 en 20 volgend jaar 15 HoFwaardige spelers op de staan ook nog scores van 170, 178 en 202. ballot staan? Waarom mogen gepensioneerde Bernie Williams (134) ontving niet eens schrijvers, die al decennia niet meer bij de genoeg stemmen om op de ballot te blijven sport betrokken zijn nog stemmen? Waarom voor 2014. Zo goed was de ballot van 2013. zijn er schrijvers die op Aaron Sele stemmen Des te schandaliger dat geen van deze als ook Roger Clemens, Curt Schilling en spelers uiteindelijk werd verkozen. Jack Morris op de ballot staan?
A
We weten allemaal waar dit door komt. Op de ballot stonden dit jaar een aantal spelers, die op zijn zachtst gezegd niet onomstreden waren. Barry Bonds, Roger Clemens, Sammy Sosa, Mark McGwire en Rafael Palmeiro hebben genoeg aandacht
O
G
Dat er discussie is over wie wel of geen Hall of Famer is, is terecht en zelfs wenselijk. Het re sultaat van de stemming van dit jaar was ech ter ronduit teleurstellend en zelfs schandalig. •
Seb Visser.
Sport Amerika blikt uitgebreid
vooruit op het aankomende seizoen aan de hand van power rankings, die je al eerder voor andere leagues hebt kunnen lezen. De belangrijkste punten van ieder team komen naar voren en we wagen een gokje of ze de playoffs halen of niet. Het seizoen 2013 is voor de nieuwe #SportAm足liefhebbers een uitgelezen kans gegrepen te worden door het ijshockeyvirus. Zeven maanden regulier seizoen en 82 wedstrijden per team is namelijk een fikse zit als je er zomaar aan begint, maar met slechts 48 wedstrijden om de playoffs veilig te stellen, is het postseason eigenlijk op Opening Day al begonnen.
Het wordt een spurt naar de
finishlijn en met deze preseason rankings in de hand, weet jij precies wie je moet volgen en waarom.
1. Boston Bruins
De onbetwiste favoriet in deze divisie. Tuukka Rask neemt als doelman het stokje over van Tim Thomas en de ploeg heeft weinig sleutelspelers verloren. Marc Savard zien we door hevige naweeën van zijn zoveelste hersenschudding definitief niet meer terug, maar met een fitte Nathan Horton en reus Zdeno Chara als anker in de verdediging haalt Boston gemakkelijk de playoffs. Hun fysieke spel met Milan Lucic op de flanken en de steeds beter spelende Tyler Seguin gaat de jonge divisiegenoten nachtmerries bezorgen. Boston is dit seizoen niet slechts een zekerheidje voor de playoffs, ze zijn een outsider voor de kroon in de Eastern Conference.
waarmaakt, kan het korte seizoen wonderen doen voor de playoffkansen van de Habs.
4. Buffalo Sabres
Buffalo leek met Terry Pegula een droomeigenaar te hebben gevonden. Het geld rolde in Buffalo, maar niet in de richting van de juiste spelers. De Sabres liepen daarom de playoffs mis en ondanks Ryan Miller als betrouwbare doelman ziet het er dit seizoen niet veel beter uit voor de ploeg uit upstate New York. Buffalo is een long shot voor de playoffs en mag blij zijn dat de Maple Leafs ook in deze divisie meespelen.
5. Toronto Maple Leafs
Het zou de league, de stad en het land goed doen als de Leafs weer eens 2. Ottawa Senators de playoffs haalden, maar nog voor het Vorig jaar waren de Senators twee seizoen goed en wel begonnen is staat wedstrijden op rij dicht bij het GM Brian Burke na vier jaar uitschakelen van de New York Rangers, aanrommelen op straat en is die maar verdediger Erik Karlsson en zijn broodnodige center voor de eerste lijn mannen kregen de klus niet geklaard. nog altijd niet gevonden. Ondanks de Karlsson is als 2012 Norris Trophy winnaar wel een verdediger om je vingers faam van de club en het vele geld was er bij af te likken en als ouwe rot en captain op de free agent markt weinig te halen Daniel Alfredsson in zijn laatste jaar nog voor Toronto en met te veel dure verdedigers en te weinig talent onder de één keer kan vlammen, dan hebben de aanvallers ziet het er slecht uit voor de Senators opnieuw de potentie om Leafs. Luke Schenn was de fairst betaalde behoorlijk te verrassen. Behalve de verdediger en uitgerekend hij werd Bruins is echter geen enkel team in de geruild naar Philadelphia voor James van Northeast een zekerheidje voor de Riemsdyk, die een versterking is, maar playoffs en het verlies van face geen redding. Te veel vragen, te veel offtovenaar Zenon Konopka is link. onrust, dus wordt het al weer een verloren jaar voor de 3. Montréal Canadiens Maple Leafs. En dat is 2012 was een rampjaar voor Les Habitants, maar een goede Draft en een ontzettend zonde. prima zomer op free agent gebied bieden houvast voor ijshockeyfans in Quebec. Colby Armstrong en Brandon Prust zullen de Canadiens een nieuw gezicht geven qua energieke forwards en met de komst van Blake Geoffrion, wiens grootvader Boom Boom een Habslegende is, en super talent Alex Galchenyuk (derde keuze overall in de 2012 Draft) ziet de toekomst er prima uit. Montréal is een team in opbouw, maar als goalie Carey Price zijn faam weer eens
1. New York Rangers
voor veel geld op de loonlijst, maar grote onzekerheid en soms totaal verlies van Niet alleen de topfavoriet in de Atlantic Division, maar ook favoriet voor de titel. focus zijn voor een goalie onacceptabel en Bryz lijkt een prijzige fout. Offensief is de De Blueshirts werden vorig jaar in de ploeg echter als altijd een genot om te Conference Finals uitgeschakeld door zien, met ijshockey zoals het bedoeld is. aartstrivaal New Jersey, en dat steekt. Fysiek, snel, aanvallend en vaak met veel Henrik Lundqvist is als Vezina Trophy doelpunten. Philadelphia is een ploeg die winnaar een opperbeste doelman en de verdediging staat met Staal, Girardi en de de playoffs gaat halen, maar het succes jonge Ryan McDonagh als een huis. Vorig aldaar hangt wel af van de goalies en die jaar won de ploeg dankzij het lage aantal positie is nou niet bepaald het sterkst bezet. tegendoelpunten en de klus van toen willen ze dit jaar wel afmaken. Offensief 4. New Jersey Devils was het spel van de Rangers vorig jaar Vorig jaar Stanley Cupfinalist, dit jaar echter iets achter. Met superster Rick Nash als nieuwste attractie op Broadway slachtoffer van het grote geld. Minnesota kaapte aanvoerder Zach Parise weg, lijkt één van de beste lijnen in de NHL terwijl de Devils vooral naarstig naar geboren. Nash, Team Canadamaatje financiers zochten om de ploeg in New Brad Richards en de slinkse Marián Jersey te houden. Dat is inmiddels gelukt, Gáborík gaan voor vele doelpunten maar met Ilya Kovalchuk’s dreigende zorgen. Talent Chris Kreider en onvermoeibare Ryan Callahan bieden de muiterij in Rusland en doelman Martin Brodeur die alweer de veertig gepasseerd Rangers nog meer wapens. is, ging de ploeg er niet bepaald op vooruit. Je mag ze nooit uitvlakken, maar 2. Pittsburgh Penguins Niemand komt dichterbij de Rangers dan we doen het wel. Exit Devils. de Penguins. Sidney Crosby en Evgeni Malkin zijn de beste spelers ter wereld en 5. New York Islanders met James Neal en Brandon Sutter erbij Niets om voor te spelen en geen cent te makken, dat waren de Islanders. Maar heeft de ploeg de gewenste wingers in met hun aanstaande verhuizing van de huis om hen te begeleiden. Het vertrek suburbs op Long Island naar het van Jordan Staal zal echter gevoeld bruisende Brooklyn moet aan klanten worden en maakt de ploeg kwetsbaar in binding gedaan worden. Getalenteerde het geval van blessures. Zeker gezien Crosby’s recente geschiedenis is het voor jonkies als John Tavares en Nino de Pens te hopen dat dat scenario zich Niederreiter zullen niet ontvouwt. Verdedigend zullen geregeld stunten, Letang en Orpik ook aan de bak moeten maar playoff en goalie Fleury moet zich revancheren voor een bar slechte playoffserie tegen de kandidaat zijn ze nog niet. Flyers, die vorig jaar verrassend de Misschien Penguins in zes buitengewoon volgend jaar, of spectaculaire duels naar huis stuurden. Pittsburgh haalt echter zeker de playoffs het jaar daarna. en mag op herhaling.
3. Philadelphia Flyers
De Flyers zijn een beetje een twijfelgeval. Ze staan er in principe goed voor, maar met Chris Pronger nog altijd uitgescha keld door een hersenschudding en Ilya Bryzgalov als vraagteken dreigt een probleem. Bryzgalov staat nog vele jaren
1. Washington Capitals
Ze hadden een dynastie op moeten bouwen, maar dat gebeurde niet. De ploeg van aanvoerder Alexander Ovech kin stelt al een tijdje teleur en stagneert keer op keer in de playoffs. Het verlies van Dennis Wideman verzwakt de verde diging, maar de komst van Mike Ribeiro en de enigmatische Wojtek Wolski versterkt de aanval en met Carlson en Alzner is het defensief stevig. De onervaren doelman Braden Holtby bleek afgelopen jaar in de playoffs een stabiele factor en is misschien wel de vaste doelman die de ploeg al te lang zoekt.
2. Carolina Hurricanes
Washington wordt echter op de hielen gezeten door de Hurricanes, die door het aantrekken van voormalig Capitals wonderkind Alexander Semin en de trade voor Jordan Staal, tenslotte het broertje van aanvoerder Eric, laten zien dat ze zaken willen doen. Als kampioen in het eerste jaar na de vorige lockout is niets uitgesloten. Cam Ward is een ondergewaardeerde doelman, maar de verdediging kent een paar vraagtekens (hoewel Jamie McBain een jonge speler is om in de gaten te houden) en aanvallend is de langdurige blessure van Tuomo Ruutu een aderlating. Ze halen de playoffs, maar pakken geen titel.
4. Tampa Bay Lightning
Ondanks de aanwezigheid van doelpuntenmachine Steven Stamkos slaagde de ploeg van GM Steve Yzerman er vorig jaar niet in de playoffs te halen. Het verschil tussen de goede en minder goede spelers was voor deze ploeg te groot. De komst van Benoit Pouliot en B.J. Crombeen versterkt de aanval, terwijl Sami Salo en Matt Carle goede nieuwe verdedigers zijn. Offensief zijn sterspelers als Lecavalier en St. Louis echter alweer enigszins op leeftijd aan het raken en als Garon en Lindback het duo in het doel moet worden is ook dat een fiks vraagteken. Tampa Bay heeft een kansje, maar moet dan wel flitsend aan het seizoen beginnen.
5. Winnipeg Jets
De verhuizing van Atlanta naar Winnipeg kwam voor velen vorige zomer als een fikse verrassing, maar afgaande op de hoeveelheid verkochte tickets is het vooralsnog een goede zet. De ploeg speelt, omdat een nieuwe indeling voor de conferences niet is beklonken in de nieuwe CAO, nog even in de voor hen zo onhandige Southeast, waardoor de aanstaande concurrentie in het Westen nog even misloopt hoe zwak deze ploeg is. Evander Kane is een dwarse kerel, Dustin Byfuglien snackt wat 3. Florida Panthers graag en Ondrej Vorig jaar won de ploeg uit Sunrise Pavelec is een goede door handig inkopen van GM Dale doelman, maar niet Tallon nog de divisie, maar Ovech de revelatie van kin had een offyear in twee jaar geleden. Washington en Carolina is Zeker gezien de er aanvallend met stappen van de sprongen op vooruit concurrentie lijkt gegaan. Zulke veran Winnipeg dit jaar deringen maakten kansloos. de Panthers niet door en dus zijn er vraagtekens over hun kansen op herhaling. Bergenheim, Campbell, Upshall, Versteeg, Weiss en Skille zijn spelers om te volgen en Florida is een hecht team, maar als Carolina en Washington de verwachtingen waarmaken wordt het niet makkelijk voor deze ploeg.
De SportAmerikahockeyredactie waagde zich behalve aan divisional power rankings ook aan een serie voorspellingen. AnneGeert Pruim (AGP), Bastiaan Boelhouwer (BB), Jeroen Veenstra (JV), Richard van Welie (RvW) en Jules Zane (JZ) beantwoorden negen prangende vragen.
Wie wint de 2013 Stanley Cup? JZ: New York Rangers, zeker met Nash. RvW: Pittsburgh Penguins! AGP: Pittsburgh Penguins, logisch, geen enkele twijfel. JV: Vancouver Canucks, echt waar. BB: Let’s go Rangers!
Wie is dan verliezend finalist? JZ: Los Angeles, Quick versus Lundqvist dus! RvW: Vancouver Canucks. AGP: LA Kings, geen twee keer op een rij winst. JV: New York Rangers, sorry Jules! BB: Los Angeles Kings.
Win! Win! Win!
Een print van deze achtergrond winnen? Dat kan! Sport Amerika verloot een prachtige A4 print van deze door Meike Zane (@MeikeZane) gemaakte inkttekening van Vezina Trophy winnaar Henrik Lundqvist. Wat moet je er voor doen? Simpel: tweet een link naar dit magazine met de hashtag #SportAm of share het magazine op Facebook en vertel ons, ongeacht welk medium je gebruikt, welke ploeg jij denkt dat de 2013 Stanley Cup gaat winnen.
Welke ploeg gaat verrassen? JZ: Calgary Flames, mijn bold prediction. RvW: Carolina Hurricanes en Edmonton Oilers. AGP: Minnesota Wild, met Suter en Parise in playoffs. JV: Edmonton Oilers halen ook de playoffs. BB: Columbus, puur omdat ze geen hekkensluiter worden.
En welke toppers missen de playoffs? JZ: New Jersey, zo zonder Parise. RvW: New Jersey Devils. AGP: Philadelphia gaat tegenvallen, Bryzgalov blijft een grabbelaar. JV: Detroit Red Wings, zij gaan Nicklas Lidström missen. BB: New Jersey Devils. Wie wordt MVP? JZ: Wie anders dan Malkin? RvW: Sidney Crosby. AGP: Ja, Crosby blijft hele seizoen gezond. JV: Een der beide Sedins (Vancouver). BB: Ik zet ook mijn geld op Crosby.
En wie scoort meeste goals? Hoeveel? JZ: Steven Stamkos, stuk of 35. RvW: Steven Stamkos, 31 goals. AGP: Malkin zet vorm uit KHL door, 33 goals. JV: Wederom Steven Stamkos, 32 goals. BB: Team Stamkos! Maar niet meer dan 30. Beste rookie? JZ: Chris Kreider (NY Rangers), als ie met Nash mag spelen. RvW: Justin Schultz (Edmonton Oilers). AGP: Mikael Granlund gaat profiteren in Minnesota. JV: Alex Galchenyuk bij Montréal. BB: Granlund/Kreider/Granlund/Kreider, doe maar Kreider.
Grootste kanshebber op fikse schorsing? JZ: Dan Carcillo (Chicago) lijkt me goeie kanshebber. RvW: Steve Downie (Colorado Avalanche). AGP: Zdeno Chara verliest zijn zelfbeheersing. JV: Arron Asham, opnieuw. BB: Boston’s bad boy Milan Lucic. Vezina voor beste goalie? JZ: Brian Elliott gaat stunten bij de Blues. RvW: Jonathan Quick (LA Kings). AGP: Een troostprijs voor Quick. JV: Henrik Lundqvist! BB: Kings goalie Quick houdt zijn doel ’t schoonst. •
48 wedstrijden
Die eerste titel van de New Jersey Devils,
dat was geen echte, want de Devils wonnen hun eerste Stanley Cup in 1995 en net als nu was dat een seizoen van slechts 48 duels. Eigenlijk is zo’n opmerking voor al het pesten van een franchise die weinig vrienden kent. Terug kijkend was het namelijk best spectaculair en zo’n verkort seizoen is de wens van veel geïnteresseerde sportfans, die regulier hockey kijken te lang vinden.
Het jaar werd gekenmerkt door de overmacht van verliezend finalist Detroit in het Westen en het succes van de Quebec in het Oosten, terwijl verdedigend kampioen Rangers met pijn en moeite het naseizoen haalde. Wat vooral opviel was hoe hard iedereen streed om de playoffplek. Net als in de NFL gangbaar is, telde iedere wedstrijd. Je kon in de eerste maand de playoffs niet veiligstellen, maar wel definitief uit het oog verliezen. Die aanhoudende spurt maakte de 1995 Stanley Cup playoffs vervolgens uniek.
Na de gebruikelijke acht openingsseries
werden de zeven daaropvolgende series in amper 32 wedstrijden afgewerkt. 4 clean sweeps (waaronder de finale), twee keer 41 en ’n keer 42. Zelfs de machtige Red Wings bleken uitgeblust. En zo'n verkort seizoen bleek niet bepaald makkelijker. Tactisch moeilijk, razende roadtrips en boven alles onvoorspelbaar, want zet je alles op alles voor een goede uitgangspositie of spaar je jezelf een beetje?
Dus vergeet die asterisk bij de kampioen van toen en straks. Liever een titel met een verhaal, dan weer lege handen. •
Jules Zane.
1. St. Louis Blues
Vorig jaar verrasten de Blues, aangevoerd door de plots uitstekend keepende Brian Elliott en zijn partner in crime Jaroslav Halak,vriend en vijand door lang in de top van de Western Conference mee te spelen. De Blues zijn een uitgebalanceerde ploeg die met aanvallers als Backes, Perron, Berglund en de ervaren Langenbrunner de puck kan vasthouden en met getalenteerde verdedigers als Pietrangelo en Shattenkirk vanuit de defensie kan opbouwen. De komst van het Russische toptalent Vladimir Tarasenko geeft de aanval een extra injectie en niets wijst erop dat het succes van de St. Louis Blues vorig jaar eenmalig was.
2. Chicago Blackhawks
Afgelopen jaar was allesbehalve denderend voor de Blackhawks, maar met vrijwel dezelfde ploeg en de toevoeging van de ervaren verdediger Michal Rozsíval is het team wel op elkaar ingespeeld. Dat is gezien de korte duur van dit seizoen uiterst waardevol en als Chicago een iets zekerdere goalie weet binnen te halen, dan is dit een linke ploeg. Patrick Kane, Jonathan Toews en een vast en zeker ontketende Marián Hossa gaan voor vuurwerk zorgen in het Madhouse on Madison.
3. Nashville Predators
Het was geen leuke zomer voor de Predators. De ploeg had zich op de trade deadline uitstekend versterkt en was een favoriet in de playoffs, maar het avontuur eindigde vroegtijdig. Vervolgens vertrok Ryan Suter voor het grote geld – en zijn familie – naar Minnesota en werd Shea Weber slechts behouden door Philadelphia’s absurde aanbieding te matchen. De trade voor Hal Gill kostte ze toch het aanvallende talent Blake Geoffrion, die ze met het vertrek van Alexander Radulov naar de KHL goed hadden kunnen gebruiken. Een lichtpuntje is de komst van Scott Hannan, die zich in Nashville kan ontpoppen tot een vaste waarde in de verdediging.
4. Detroit Red Wings
Ondanks het vertrek van de legendarische aanvoerder Nicklas Lidström is Detroit er niet bepaald jonger op geworden. Jiri Hudler is op weg naar Calgary en de ervaren Mikael Samuelsson is een twijfelachtige vervanger, zeker nu Tomas Holmström heeft besloten zijn carriere vroegtijdig te beëindigen. Jordan Tootoo is wel een interessante toevoeging aan de nog altijd getalenteerde lineup van de Wings, maar zal het verlies niet opvangen. Iedere ijshockeyfan kan genieten van de moves van Pavel Datsyuk en de inzet van Henrik Zetterberg, maar het is de vraag of dat dit seizoen genoeg is in Hockeytown. De inmiddels ruim twintig jaar durende playoffstreak is in groot gevaar.
5. Columbus Blue Jackets
Het was een rampjaar in Columbus. Aanvoerder Rick Nash is de deur uit en dat ze daar Brandon Dubinsky, Artem Anisimov en het defensieve talent Tim Erixon voor terugkregen is leuk, maar het vult geen stoeltjes en wint geen prijzen. Lichtpuntje Ryan Murray, die als tweede overall werd gedraft dit voorjaar, is voor dit seizoen uitgeschakeld en de grote aankoop van vorig seizoen, center Jeff Carter, vertrok na 60 wedstrijden alweer om in LA de Stanley Cup te winnen. Zelden was een poging om op korte termijn te winnen zo’n debacle. De Jackets bestaan uit te dure contracten, spelers die weg willen en een magere prospect pool. Veruit de slechtste ploeg in de NHL, die het geluk heeft dat je in de NHL met een beetje mazzel toch af en toe wint.
1. Vancouver Canucks
ploeg doodeng. Ze hebben de potentie de beste aanval in de NHL te worden en als In de afgelopen jaren waren de Canucks we daar in dit korte seizoen vlagen van er vaak dichtbij. De uitschakeling van zien, is dat zonder twijfel genoeg om de vorig jaar tegen Los Angeles was een playoffs te halen. Verdedigend en in het incident, dat gaat ze niet nog eens over komen. Een ploeg met een stabiele verde doel zijn er nog wat fikse vraagtekens, diging en met offensieve sterren als Daniel maar dit wordt avond in, avond uit, en Henrik Sedin en een hopelijk spoedig gallery play. Een heerlijk team om naar te kijken. van zijn blessure terugkerende Ryan Kesler is gewoon een kandidaat voorde 4. Colorado Avalanche Stanley Cup. Het team is op elkaar inge speeld, Cory Schneider is meer dan klaar Geen enkele divisie is zo onvoorspelbaar als deze, want ook Colorado is allesbehalve om de rol als startende doelman van kansloos voor een playoffplek. Het speel Luongo over te nemen en als ze Luongo nog voor een goede speler weten te ruilen, schema bestaat echter wel voor de helft uit divisional games, dus intradivisioneel is dat een mooie bonus. Vancouver heeft kannibalisme is een risico. Vier van de vijf nog zeker twee jaar om mee te spelen in ploegen uit dezelfde divisie in de playoffs de absolute top. is dan ook onwaarschijnlijk. Colorado is goed, maar niet fantastisch. Aanvallend 2. Minnesota Wild Minnesota is de grote winnaar van de free zijn Duchene en Stastny spelers om van agent frenzy van deze zomer. Ryan Suter te likkebaarden en defensief is Erik Johnson een ster, maar met de overbe en Zach Parise sloegen voor veel geld de taalde P.A. Parenteau als meest aanval handen in elkaar om in hun geliefde lende aankoop is de ploeg te weinig Midwesten terug te keren. De ploeg had met Dany Heatley en Devin Setoguchi al verbeterd ten opzichte van vorig seizoen. prima aanvallers en voegde ook nog 5. Calgary Flames uitstekende spelers als Zenon Konopka Je moet het ze nageven en de veelgeprezen rookie Mikael Granlund toe. Verdedigend moet Suter de in Calgary. De hoop om met AllStar winger Jarome Iginla en doelman Miikka boel wel gaan dragen en hopelijk is de Kiprusoff nog één keer ver te komen strijd van doelman Josh Harding tegen multiple sclerose geen onnodige afleiding hebben ze nooit opgegeven en dit jaar ziet het er beter uit dan vorig jaar. Dennis voor zijn teamgenoten. Zijn collega Wideman is een goede toevoeging op de Nicklas Bäckström is in de afgelopen blueline, Roman Cervenka is een prima jaren uitgegroeid tot een uitstekende center die te lang in thuisland Tsjechië is doelman. Minnesota is een outsider, die blijven spelen en Jiri Hudler past goed bij eenmaal op stoom de Canucks kan Cervenka’s spel. De ploeg kan met beetje bedreigen. geluk de playoffs halen, maar moet 3. Edmonton Oilers misschien toch Ze zijn nog zo jong, zo onervaren, maar overwegen afstand te wat Justin Eberle, Justin Schultz, Ryan doen van Iggy en NugentHopkins en Taylor Hall dit Kipper in ruil voor najaar in de AHL lieten zien was gouden ongekend. Voeg daaraan toe dat Nail prospects. Yakupov een prima kans maakt om meteen in de NHL te beginnen en dat ze toch alweer allemaal net dat jaartje ouder zijn, en de Oilers zijn een lepe outsider. Het moet na jaren van afwachten eindelijk gaan klikken met hun offense en als dat gebeurt is deze
1. Los Angeles Kings
De Stanley Cup in Tinseltown. Eeuwig zonde dat de NHL de kans dat uit te buiten liet glippen door die belachelijke lockout, maar wie weet krijgen ze een tweede kans. De Kings werden alleen maar beter naarmate het seizoen vorder de en wisten hun kampioensploeg onge wijzigd te laten. Een prima plan, want zowel offensief als defensief stond het als een huis en met Jonathan Quick tussen de palen kun je het je zelfs veroorloven een keer een minder energieke wedstrijd te spelen. Anze Kopitar is de eerste paar weken geblesseerd, maar dat kunnen Jeff Carter en Mike Richards zonder twijfel opvangen. Los Angeles is here to stay en de meest waarschijnlijke kandidaat om New York of Pittsburgh te treffen om die loodzware trofee.
Maar om ze nou te prijzen als ploeg die vorig jaar kan evenaren, dat niet.
4. San Jose Sharks
San Jose is klaar voor een rebuild. Het venster om te winnen heeft zich, ondanks het aanblijven van Joe Thornton en Patrick Marleau, eigenlijk wel gesloten voor de ploeg uit ZuidCalifornië. Deze franchise heeft met Antti Niemi een prima doelman en met Martin Havlat en Dan Boyle goede spelers op de depth chart, maar dit seizoen wordt een chaotische race tegen de klok en als de echte titelkandidaten in paniek raken, zijn enkele huidige Sharks aantrekkelijke spelers om binnen te hengelen.
5. Dallas Stars
Mike Ribeiro de deur uit, maar wel Jaromir Jagr halen. Vreemde beslissingen van een ploeg die 2. Anaheim Ducks hinkt op twee gedachten. Ergens is het Na de Kings is de spoeling dun in de tijd om opnieuw te beginnen, maar het Southeast Division. De Ducks zijn een ploeg met voldoende aanvallend talent en laten verpieteren van Jamie Benn zonder enige teamgenoten is een slecht plan. dat held Teemu Selänne er nog een Jagr is er dus als mentor voor Benn jaartje aan vastplakt is fantastisch, maar met alleen het trio Getzlaf, Perry en Ryan bijgekomen en Ray Whitney werd uit Phoenix weggekaapt. Waarom is een kom je er niet. Defensief bleek het vorig jaar niet goed genoeg. Sheldon Souray en raadsel, want het vertrek van Sheldon Souray, Adam Burish en Jake Bryan Allen kunnen daar op basis van Dowell heeft hun ervaring misschien iets aan doen, de ploeg er maar of dat genoeg is voor de playoffs is niet sterker twijfelachtig. Anaheim kan verrassen en op gemaakt. misschien de playoffs in glippen, maar Dallas is niet net als Calgary is ook een gigantische bepaald een rebuild het overwegen waard. Selänne, Getzlaf en vooral Perry zijn als puur goud playoffkandidaat en kan Jagr en voor teams op zoek naar die ene ster. Whitney beter traden bij het 3. Phoenix Coyotes eerste redelijke De NHL heeft de ploeg aanbod dat bijna verkocht aan zakenman Greg voorbij komt. Jamison en hij wil ze ook nog eens in • Phoenix houden. Goed nieuws voor de locals, die eigenlijk nooit op komen dagen. Lege stoeltjes, weinig fans en toch finalist in de Conference. Het kan verkeren. De terugkeer van Shane Doan, die even flirtte met wat titelkandidaten, is mooi voor de franchise en nu Mike Smith zich heeft gemanifesteerd als een goede goalie, is de ploeg wederom niet kansloos.
Peyton
Iedereen weer 'n beetje bijgekomen? Asjemenou, wat een weekend.
Wat een openbaringen. Joe Flacco die weer voor 'n dagje elite bleek. Colin Kaepernick die met iedere wedstrijd meer fans voor zich wint. De miraculeuze comeback van Russell Wilson. Maar wat een foutenfestival vooral ook. We noemen Pro Bowler Champ Bailey en defensive goeroe Dom Capers, die voor de verandering beiden 'ns volledig werden afgebluft. En wat te denken van John Fox, die Peyton Manning liet knielen met nog een halve minuut en twee timeouts op het bord.
De heerlijke momenten waren niet aan
Aandacht
De lockout in de NHL is eindelijk ten
einde. Niets zo pijnlijk als een heel seizoen en daarmee ook veel inkomsten verloren te laten gaan, omdat je het niet eens wordt over geld. Met een nieuwe deal op de tafel zijn hiermee alle vier de grote sporten de komende jaren veilig en zal het woord lockout niet meer zo snel vallen. Gelukkig. Hockey is een beetje het onder geschoven kindje in de Ameri kaanse topsport, achter de grote drie. Hockey is voornamelijk in Canada ontzettend populair, maar wist steeds meer fans te lokken in de afgelopen seizoe nen. Het is voor mij dan ook een raadsel waarom de NHL en NHLPA zichzelf zo in de vingers snijden. Je eigen groei smoren.
te slepen. Jim Harbaugh die volledig uit z'n plaat ging bij een oliedomme penalty van Kaep. Pete Carroll die zich luid af vroeg wie toch die timeout had genomen om de kicker te icen, waarna de herhaling van FOX keurig liet zien dat 't toch echt Carroll zelf was geweest. LOL. Of Tom Brady die na afloop van het post game interview graag de groeten wil doen aan z'n vrouw, kinders en moeder. Hoodie die de TD van Vereen nauwe lijks een blik waardig keurde.
Dit seizoen zal uitwijzen hoeveel last de league zal hebben van de werkonderbre king. Het is te hopen dat fans nog steeds de stadions weten te vinden en de tv's aanzet ten. Dat fans zich niet vervreemd voelen van de sport. Dat ze geen seizoenskaarten gekocht hebben voor het lokale NBAteam, omdat ze geen vertrouwen hadden in een goede afloop. Dat de fans geen vette middelvinger opsteken naar de eigenaren en de spelers, die het allemaal over het algemeen zo veel beter hebben dan de mensen op de tribunes.
was toch wel verliezer Peyton Manning, die anderhalf uur na de nederlaag met z'n familie naar de Ravens' kleedkamer toog, om hoogstpersoonlijk Ray Lewis te feliciteren. Als toekomstig Hall of Famers onder elkaar. Machtig mooi. •
lange termijn bekend worden, maar uiteindelijk heeft het vooral voor veel negatieve publiciteit gezorgd. Het moddergooien over en weer, de verwijten, rijke eigenaren tegen 'arme' eigenaren.
Maar het mooiste moment
Geert Jan Darwinkel.
De effecten van de lockout zullen pas op
Al kunnen hockeyfans het ook positief zien: de sport kreeg eindelijk ook een beetje aandacht. •
Lennart Beishuizen.