SportAmerika Magazine #3

HOOFDREDACTIE Neal Petersen Geert Jan Darwinkel EINDREDACTIE Kasper Dijk SENIOR WRITER Jules Zane REDACTIE Lennart Beishuizen Pieter Brouwers Geert Jan Darwinkel Rob van Gameren Vincent Van Genechten Eva Gerritse Pieter Horstman Justin Kevenaar Paul Klomp Wietze­Willem Mulder Marco Post Robert Prins Jurian Ubachs Klaas­Jan ter Veen Jeroen Veenstra Seb Visser Frank Wielaard Joeri Zwarts COLUMNISTEN Matthijs van den Beukel Gijsbregt Brouwer Jeroen Elshoff Leander Schaerlaeckens FOTOGRAFIE Getty Images PRODUCTION, ART DIRECTION & DESIGN DarChicago Ltd. MET DANK AAN Issuu, Scribus

SportAmerika Magazine is een uitgave van Petersen Media. Niets uit deze uitgave mag op welke wijze dan ook worden gekopieerd zonder uitdrukkelijke toestemming van de uitgever. © Petersen Media 2012­2015 ­ Alle rechten voorbehouden.

Dit voorwoord zal twee adviezen bevatten. Het eerste:

omcirkel alvast het weekend van 17 en 18 januari 2016 in je agenda. Zorg ervoor dat niks en niemand je in de weg kan staan. De reden? De NFL Divisional Round met de wedstrijden waarin wordt beslist welke teams zich kwalificeren voor de Championship Games, een week later.

De Divisional Round is namelijk om van te smullen. Volgend weekend kunnen we ons verheugen op prachtige affiches in de strijd tussen de New England Patriots en Indianapolis Colts aan de ene kant en Seattle Seahawks­Green Bay Packers aan de andere, maar qua spanning en sensatie moet er heel wat gebeuren om het spektakel van het afgelopen weekend te toppen.

Mijn leermeester der Amerikaans sporten, Geert Jan Darwinkel (@Darch), adviseerde mij vorig jaar al dat het weekend van de Divisional Round het mooiste sportweekend van het jaar is. Ook in deze jaargang twitterde hij deze boodschap en werden we niet teleurgesteld.

Integendeel, hij kreeg volkomen gelijk. Ik had alle afspraken afgezegd, zodat ik mij volledig kon focussen op de vier wedstrijden. Een heel weekend spektakel met over twee dagen uitgesmeerde games. Geen moment spijt van gehad.

Wie de #SportAm hashtag het afgelopen weekend een

beetje volgde, weet dat de eerste wedstrijd tussen de New England Patriots en de Baltimore Ravens direct enorm veel spektakel opleverde. Het leverde enkele razende hartkloppingen op, maar uiteindelijk zegevierden ‘mijn’ Patriots, waardoor ik de rest van de wedstrijden een stuk relaxter kon bekijken.

Uiteindelijk waren de andere drie games even boeiend, en allemaal op een andere manier. en sportweekend uit het boekje: de beste plays gecombineerd met enorm veel spanning. En dat vier keer.

Advies 2, al hebben de die­hards dat natuurlijk niet nodig: blokkeer dit jaar alvast 1 en 2 februari en kom naar Coco’s Outback in Amsterdam om het SportAmerika Super Bowl feest met ons te vieren. Meer info vind je hier.

De NFL playoffs zijn vaak het podium voor inventieve plays. Ieder team heeft er wel een aantal onderin de kast liggen, waar ze pas uit komen als ze echt nodig zijn. Dat Julian Edelman een aardig balletje kon gooien, was wel bekend. Hij was immers nog quarterback in college, en werd 足 als QB! 足 zelfs gedraft in de zevende ronde. Toch duurde het tot afgelopen zaterdag eer Edelman zijn voor sommigen onvermoede kwaliteit weer 'ns mocht gebruiken.

Het resultaat mocht er zijn: een vlekkeloze pass op de open Danny Amendola, en een touchdown. Op 'n moment dat 't echt nodig was.

Man van de Wedstrijd in het duel tussen de Seahawks en Panthers was zonder twijfel Kam Chancellor. Er was natuurlijk de 90 yard interception return for touchdown, maar wat haast nog meer tot de verbeelding sprak was de wijze waarop hij 足 tot twee maal toe! 足 over de Panthers' D足line sprong in een poging de kick van Carolina te blokken.

"Chancellor damages people's souls", wist Richard Sherman na afloop.

Zou zo maar 'ns kunnen.

Niemand bij de NFL zag de

videotape van Ray Rice die zijn vrouw in een lift neersloeg. Dat is de belangrijkste conclusie van het interne onderzoek naar de veelbesproken zaak van Rice, dat afgelopen week verscheen. Het onderzoek zegt dat er geen bewijs is dat iemand bij de NFL de video zag of in handen had voordat TMZ de video lekte. De uitkomst pleit dus in het voordeel van NFL commissioner Roger Goodell, maar geheel vrijuit gaat de footballorganisatie ook niet • Rex Ryan wordt de nieuwe hoofdcoach van de Buffalo Bills. Hij tekende voor vijf jaar en 27,5 miljoen dollar bij het team uit Buffalo. De 52­ jarige Ryan wordt de vervanger van Doug Marrone, die verrassend zijn nog lopende contract bij de Bills inleverde. Na zes seizoenen bij de Jets werd Ryan vorige maand op straat gezet na opnieuw een tegenvallend seizoen. Hij eindigde met een 46­50 record in New York • Russell Wilson van de Seattle Seahawks wordt de bestbetaalde quarterback in de league. Hij verdient nu nog een ‘schamele’ 700.000 dollar, maar naar verluidt zal Wilson meer gaan verdienen dan Aaron Rodgers’ 110 miljoen dollar • De kans op een NFL­team in Los Angeles begint steeds meer vorm te krijgen. Stan Kroenke, eigenaar van de St. Louis Rams, zou een partner gevonden hebben om in Inglewood, een voorstad van LA, een NFL­ stadion met 80.000 plaatsen te bouwen. Ondertussen presenteerde St. Louis zelf ook plannen voor een gloednieuw stadion om een NFL­team in de stad te houden •

Kyle Lowry (Toronto Raptors)

en James Harden (Houston Rockets) werden verkozen tot spelers van de maand. Harden noteerde met 30,6 punten per game het hoogste gemiddelde van de NBA. De guard had onder meer drie wed­ strijden met minstens veertig punten. Ni­ kola Mirotic (Chicago Bulls) en Andrew Wiggins (Minnesota Timberwolves) waren de beste rookies • Op maandag vond er een ruil plaats tussen drie teams. De meest opvallende namen, die van club wisselden waren J.R. Smith, Iman Shumpert en Dion Waiters. Smith en Shumpert verlieten de New York Knicks en gingen naar de Cleveland Cavaliers. Waiters verliet de Cavaliers en ging aan de slag bij de Oklahoma City Thunder • Een aantal dagen later trokken de Cavs ook center Timofey Mozgov van de Denver Nuggets aan • Stephen Curry raakte woensdagnacht de duizendste driepunter uit zijn carrière. De point guard van de Golden State Warriors deed dat als snelste ooit, namelijk in zijn 369ste wedstrijd. Curry nam het record over van Dennis Scott (457 duels). Ray Allen, de speler met de meeste driepunters aller tijden, maakte zijn duizendste in zijn 473ste wedstrijd • Pau Gasol had zaterdagnacht de wedstrijd van zijn leven. Tegen de Milwaukee Bucks noteerde hij 46 punten, een nieuw persoonlijk record, en achttien rebounds • Robert Swift blijft maar negatief in het nieuws komen.

Deze keer werd de oud­speler van de Seattle SuperSonics en de Thunder gearresteerd voor een poging tot inbraak. In november kwam hij nog in de problemen omdat hij een afgezaagde shotgun in zijn bezit had. • (Robert Prins)

Sergei Bobrovsky blijft

langer verbonden aan Columbus Blue Jackets. De Russische goalie tekende een vierjarige contractverlenging die hem tot en met het seizoen 2018/2019 aan de Blue Jackets bindt. Bobrosvky gaat met zijn nieuwe contract 29,7 miljoen dollar verdienen, een slordige 7,425 miljoen dollar per seizoen. Alleen goalie Henrik Lundqvist van de New York Rangers verdient meer • Dat laatste is niet geheel onterecht, want met een 3­1 zege bij San Jose Sharks bereikte Lundqvist een mooie mijlpaal. De Zweedse goalie werd de eerste in de NHL­historie die in zijn eerste tien seizoenen steeds minstens twintig wedstrijden wist te winnen.

Wat de prestatie van Lundqvist extra knap maakt, is dat één van die tien seizoenen een door de lockout verkorte jaargang van 48 wedstrijden was • Teemu Selänne zag zondag zijn rugnummer 8 teruggetrokken worden door Anaheim Ducks. De Finnish Flash is de eerste speler wiens rugnummer door de Ducks wordt retired. Selänne werd in 1988 als tiende overall gedraft door de originele Winnipeg Jets en kwam later uit voor San Jose Sharks en Colorado Avalanche. Selänne bracht echter vijftien seizoenen door bij de Ducks en won met die ploeg in 2006/2007 de Stanley Cup • In de Duitse variant van de Winter Classic (DEL Winter­ game) werd een Europees bezoekersrecord bij een ijshockeywedstrijd neer­ gezet. Op het duel Düsseldorfer EG – Kölner Haie kwamen 51.125 mensen af. In de Esprit Arena van Fortuna Düsseldorf won de thuis­ ploeg met 3­2. Het duel werd vanwege zeer slechte weersomstan­ digheden afgewerkt met het dak dicht •

En daar zijn ze dan, de

vier nieuwe leden van de Hall of Fame. Randy Johnson, Pedro Martinez en John Smoltz bereikten Cooperstown bij hun eerste poging, terwijl Craig Biggio, die vorig jaar zeven procent tekortkwam, zich ook bij het klasje mocht voegen • Ben Zobrist en Yunel Escobar zetten hun carrière voort bij de Oakland A’s. De Tampa Bay Rays liet het tweetal vertrekken in ruil voor catcher John Jaso en twee Minor Leaguers. Het was Oakland vooral te doen om de multi­inzetbare switch­hitter Zobrist, die bij de Rays regelmatig het tweede en derde honk, alsmede de drie outfieldposities bespeelde. Volgens Oakland­general manager Billy Beane hingen er binnen vijf minuten na het bekend worden van de trade al twee teams aan de telefoon die Zobrist wilden overnemen • De Rays hebben de vervanger van Yunel Escobar al binnen: deze week tekende korte stop Asdrubal Cabrera voor een jaar • José Valverde lijkt een thuis te hebben gevonden bij de San Diego Padres. Volgens nog onbevestigde berichten zou de voormalig closer van de Detroit Tigers een Minor League­ contract hebben getekend.

Valverde is sinds mei clubloos nadat de Mets hem wegens slechte prestaties lieten vertrekken • De wonderen zijn de wereld nog niet uit. Pitcher Johan Santana heeft aangekondigd komend seizoen te willen terugkeren in de MLB. Santana zou momenteel een fastball van 86­89 mijl per uur kunnen werpen en komt deze week in actie in Venezuela. Het is niet bekend of er MLB­teams geïnteresseerd zijn in de diensten van de ace van weleer •

Wat de Ohio State Buckeyes de

afgelopen drie wedstrijden hebben laten zien, is een van de meest magische runs allertijden in college football. Wisconsin werd verpulverd, Alabama bleef beduusd achter na de Sugar Bowl en in de eerste finale onder ’t nieuwe systeem werden Heisman­winnaar Marcus Mariota en de Oregon Ducks vakkundig onschadelijk gemaakt.

Een ietwat wonderlijke uitkomst, eigenlijk, voor ’n team dat sinds de tweede helft van de jaarlijkse reguliere afsluiter tegen Michigan moest aantreden met de back­up van hun back­up, na blessures voor Braxton Miller en J.T. Barrett, die beide quarterbacks van het Heisman­ kaliber zijn. Dat bleek de nog zo jonge Cardale Jones ook, die ondanks vier turnovers een ster in de finale was.

De echte legende is na deze finale echter

Urban Meyer. Na Nick Saban is Meyer pas de tweede coach die met twee verschillende scholen de nationale titel wint. Hij kwam naar de Big Ten om de nationale titel te winnen en dat lukte. Niet alleen bracht hij een geslagen programma in amper drie jaar tijd terug op de allerhoogste trede, hij nam een geslagen conference op sleeptouw en dwingt vriend en vijand om hun toekomstvisie te herzien.

Als je in back­to­back­back wedstrijden de drie Heisman­finalisten kunt reduceren tot weinig meer dan voetnoten heb je een systeem weten te smeden waar men de hoed voor af moet nemen. 42­20 in de nationale finale is als underdog, zeker na vier turnovers, een ongekende uitslag, maar het was meer dan verdiend.

Ohio State, nummer vier van de ranglijst, heeft in een klap bewezen dat die play­offs er zoveel eerder hadden moeten komen, maar wat was ’t groots nu ze er zijn.

TEKST JULES ZANE

Er gaat inderdaad helemaal niets boven

Divisional Weekend. Vier finales, tussen de acht beste ploegen van het moment.

Dood of de gladiolen. Alles of niks. Win or go home. En van die vier zijn er altijd minstens twee die de boeken ingaan als legendarisch. Dit jaar waren het er zelfs drie. Honderdtachtig minuten bloed, zweet en tranen. Controversie en drama tot en met. Voor de ware liefhebber om de vingers bij af te likken. Voor de nieuw­ bakken fan liefde op 't eerste gezicht.

En Championship Weekend dan? Ook leuk, jazeker. Maar al weer twee wedstrijden minder. Bovendien begint tijdens de title games het onbehaaglijke gevoel te knagen dat het onvermijdelijke einde van 't NFL­sei­ zoen er weer aan zit te komen. Dat nare het laatste­weekeinde­ van­de­grote­vakantie­ gevoel. Die sluimeren­ de knoop in je buik die tijdens de Super Bowl nog nadrukkelijker de kop opsteekt.

Maar goed, Divisional

Weekend dus. Een handjevol zaken die ons opvielen:

• Tom Brady is nog altijd Tom Brady.

Niks slijtage. Geen verrassing in New England zelf, hoor.

Sterker nog: Bill Belichick heeft nog zoveel vertrouwen in #12, dat hij voor het duel met de Baltimore Ravens volledig op Brady gokte. Waar hij gedurende het reguliere seizoen nog de ene na de andere running back van de straat haalde om de kastanjes uit 't vuur te halen, werd de running game nu volle­ dig gelaten voor wat ie was. Brady moest 't doen, en Brady deed 't. Uiteraard. 33

for 50, drie touchdowns tegenover een pick. Belichick noch Brady verbloosde toen de ploeg tot twee maal toe op achterstand werd gezet. Evenzo vaak werd de zaak weer rechtgetrokken, tegen de vermaarde Baltimore D nog wel. Alsof 't niks was. We geven het ieder ander team te doen.

• Belichick bewees nog maar 'ns dat hij ­ met afstand ­ de beste coach van de league is. Baltimore (lees: coach John Harbaugh) schreeuwde moord en brand, en #RavensNation had het Belicheat al weer voor in de mond, toen Hoodie zijn bag of tricks vol opentrok. Geen left tackle, eligible receivcers die zichzelf ineligible verklaarden. Volkomen legaal,

maar nog nooit vertoond.

Ontsproten aan de geniale brein van Bill Belichick, die for good measure ook Julian Edelman nog maar een touchdown liet gooien...

Belichick, er is geen betere.

• Het lijkt 'n open deur, maar we roepen het nog maar 'ns een keer: zonder elite (of dan tenminste hele goede quarterback) is er in de hedendaagse NFL geen beginnen meer aan. Arizona kon het met 'n fantastische D in het reguliere seizoen prima bolwerken, maar eenmaal in het naseizoen kwam het

gebrek aan een puike spelverdeler pijnlijk aan 't licht. Ga maar na: Tom Brady, Joe Flacco, Aaron Rodgers, Tony Romo, Russell Wilson, Cam Newton, Peyton Manning, Andrew Luck.

Daar kun je mee thuiskomen.

Toen de kruitdampen zondag waren opgetrokken, waren niet alleen de vier beste ploegen komen

bovendrijven, maar ook de vier beste quarterbacks (van dit moment).

Rodgers, Brady, Luck en Wilson.

• Ja, ook Russell Wilson, die hier en daar nog altijd niet voor vol wordt aangezien.

Maar de sympathieke en razendslimme kabouter speelde zaterdag dus een foutloze partij, met drie touchdowns, geen picks en een QB­rating van 149.

• Niet dat hij er zelf om maalde, maar Wilsons prestatie raakte een tikkie onder­gesneeuwd door de verrichtingen van de heropgestande Legion of Boom, en in het bijzonder Kam Chancellor. De safety wisselde de ene spectaculaire play af met de andere, zowel als special teamer (tot twee maal over Panthers

springend in een poging een kick te blocken) als als verdediger (90 yard interception return for touch­ down). Chancellor belichaamde de herboren Seahawks, die weer op precies het juiste moment lijken te pieken. Met een foutloze Wilson en een messcherpe defense, is de ploeg van Pete Carroll nog altijd de meest comple­ te ploeg. De Packers (en ver­ volgens Pats) zullen 't merken.

• A propos elite quarterbacks. Enter Aaron Rodgers. Aaron friggin' Rodgers.

Hij hinkelde, strompelde en waggelde zondag Lambeau Field over. Onwillige spier in z'n kuit, die hem het bewegen en afzetten bijkans onmogelijk maakte.

Het deed soms pijn aan de ogen, en de goegemeente vroeg zich af waarom Mike MCarthy Matt Flynn dan toch geen kans gaf? Hoe slecht die wel niet moest zijn?

Het antwoord kwam van Rodgers zelf.

McCarthy wilde winnen, en zelfs in 'n rolstoel laat A­Rod z'n collega­QB's nog 'n poepie ruiken: 24 for 35, drie TD's, en opnieuw geen pick. Wat wel weer zuur voor Tony Romo was, trouwens.

Romo speelde foutloos, en had de fraaiste worp van de wedstrijd in petto, maar kreeg nul credits. Buck & Aikman hadden de mond vol over de kuit van Rodgers, maar over 't feit dat Romo voor iedere wedstrijd een paar spuiten in z'n rug laat jagen, om twee gebroken wervels koest te houden, hoorde je ze niet.

• Het regelboek van de NFL zuigt apenballen. Hoe het toch bestaat dat Romo de fraaiste bal van 't weekend liet vliegen, gevolgd door de meest spectaculaire catch van 2015, maar dat er ergens in 't rulebook staat dat er toch iets niet helemaal in de haak was?! Miljoenen Cowboys (en neutrale)

fans sprongen een gat in de lucht toen Dez Bryant Dallas geheel onverwacht nog in gewonnen positie leek te brengen, maar bleven vervolgens met een kater achter. WTF?

Ja, er gaan opnieuw stemmen op om

de regel te herschrijven. Moet je net bij de spelregelcommissie zijn. Toen Calvin Johnson in 2010 op Soldier Field een vergelijkbare catch (TD) zag worden geannuleerd, gingen diezelfde stemmen. De commissie verkoos destijds echter een glas en een plas.

• De koning is dood, lang leve de koning! Goed, de kogel is nog niet door de kerk, want er is nog een dijbeen­ blessure die ooit nog weer zou kunnen helen, maar het onvermijdelijke lijkt

inderdaad niet te vermijden. De loopbaan van Peyton Manning zit erop.

It was fun while it lasted, maar de pijp lijkt nu dan toch echt leeg.

Het verval zette zich eigenlijk al in

december in. Met meer picks dan touchdowns tekende Manning voor de slechtste maand van z'n carriere. De running game met de vers ontdekte CJ Anderson verdoezelde toen nog 't een en ander, maar zondagavond, in de playoffs, voor het oog van gans de natie, was er geen verstoppen meer aan. Jammer wel, want er zijn maar weinig footballfans die

Manning geen afscheid met nog een Lombardi Trophy gunden. Aan de andere kant: voor de negende (!) keer one and done in de playoffs, is natuurlijk geen toeval meer.

• Grap van de avond: Peyton Manning wilde de fakkel overgeven aan Andrew Luck, maar liet 'm voor z'n voeten vallen. Alsof het zo had moeten zijn: dat de neergang van Manning uitgerekend plaats moest vinden tegen zijn opvolger bij de Indianapolis Colts, was in eerste instantie mooi, maar tenslotte vooral ook erg pijnlijk. Hopelijk zet Manning er gauw definitief een punt achter, om een algehele teloorgang voor te zijn. Daar zit zelfs Ryan Leaf niet op te wachten.

• Zondagavond was meteen het gelijk van Jim Irsay, die drie jaar geleden besloot dat het tijdperk Manning voorbij was. Het waren drie hele fraaie reguliere jaren in Colorado, edoch zonder slagroom op de taart. Manning is verleden tijd, Andrew

Luck heeft de toekomst. Zondag won de 25­jarige (ten koste van z'n voor­ ganger) al weer zijn derde playoff­ wedstrijd. Als er binnen afzienbare tijd een QB opstaat die Aaron Rodgers (als straks ook Brady stopt) naar de kroon kan stijgen, dan is 't Luck. En of hij Peytons vijf MVP­titels gaat evenaren valt te bezien, maar een Super Bowl gaat hij zeker winnen.

Wat wij je brommen. •

1. AARON RODGERS QB, GREEN BAY PACKERS

Kuitblessure of niet ­ Aaron Rodgers zette afgelopen zondag een der puikste prestaties van zijn al imposante carriere neer. Vooral dankzij hem werd er dit seizoen op Lambeau Field nog niet verloren door de Pack (persoonlijke serie: 39 TD's ­ 0 picks) en speelt Green Bay komend weekend om de NFC titel. ARod is de WINNAAR VAN DE WEEK.

2. TOM BRADY QB, NEW ENGLAND PATRIOTS

Afgeschreven, he? Tom Brady zelf dacht van niet. En zijn coach Bill Belichick evenmin. Hoodie liet zaterdag de Pats running game voor wat ie was, en vertrouwde volledig op zijn quarterback.

Het betaalde zich uit: New England maakte tot twee maal toe een achterstand van veertien punten ongedaan en mag (opnieuw) op voor de AFC titel.

3. KAM CHANCELLOR S, SEATTLE SEAHAWKS

Ah, eindelijk weer 'n verdediger die zichzelf tot man van de wedstrijd mocht kronen. Kam was beter dan Cam, en reeg de ene spectaculaire play na de andere aaneen. Aaron Rodgers kan z'n borst namaken.

1. PEYTON MANNING QB, DENVER BRONCOS

Het was bij vlagen pijnlijk om te zien, maar het einde van Peyton Manning lijkt nu dan toch echt gekomen. En dat uitgerekend tegen Andrew Luck, de man die hem opvolgde bij zijn Indianapolis Colts. We doen het met pijn in ons hart, maar er is geen ontkomen aan: Peyton Manning is de LOSER VAN DE WEEK. •

The End

Het was verrassend en toch ook weer

niet. Peyton Manning die met zijn Denver Broncos in de playoffs onderuit ging tegen de Indianapolis Colts. Voor de negende keer in zijn carrière verloor Manning in zijn eerste playoffwedstrijd en de teller zal daardoor blijven staan op één Super Bowl.

Toch karig voor een quarterback die, meer dan terecht overigens, de boeken in zal gaan als één van de besten op zijn positie in de geschiedenis van de NFL. Alleen is er die zwarte vlek, de playoffs, waar vaak de mannen van de jongens worden gescheiden en waar Manning vaak niet wist te winnen. Mede daarom zal hij, ondanks zijn 38 jaar, nog steeds willen door gaan. Want hoewel hij het niet snel zal toegeven, zal 't toch aan hem vreten.

Toch moge het duidelijk zijn dat de koek op is. Na de vernedering in de Super Bowl van vorig seizoen kon Manning simpelweg niet weglopen. Daar had hij te veel trots voor en dus keerde hij terug, maar uitge­ rekend tegen zijn ploeg, de Colts, werd pijnlijk duidelijk dat het beste er vanaf is.

De toekomst zal uitwijzen of Manning

inderdaad met pensioen gaat, de sportman in hem zal nog een jaar door willen gaan en een tweede ring willen winnen. Maar het is weinigen gegeven om op het absolute hoogtepunt te stoppen.

Peyton Manning behoort sinds 1998 tot de beste quarterbacks in de NFL. Hoewel je het zo'n groot sporter gunt, kan niet alles met een feel­good story eindigen. Als Manning nu afscheid neemt, zorgt hij er in ieder geval voor dat hij niet op een absoluut dieptepunt stopt. Dat verdient hij niet. Het ga je goed, Peyton! •

Justin Kevenaar.

Cuba Libre

De komst van Cubaanse vluchtelingen

naar Amerika is iets dat al jaren gebeurt.

Dat Cubanen erg goed kunnen honkbal­ len, weten we ook al jaren en in 1963 was Rogelio Álvarez de eerste gevluchte Cubaanse speler die uitkwam in de MLB. Sindsdien hebben we hele grote sterren voorbij zien komen. In de jaren negentig maakten steeds meer Cubanen de overstap: Rey Ordóñez en de broertjes Livan en Orlando ‘El Duque’ Hernández waren de bekendste en verreweg de meest succesvolle Cubanen in die jaren.

Zij vormden een voorbeeld voor veel jonge Cubaanse honkballers en gaven hen het idee dat ook zij later erg veel geld met de sport zouden kunnen verdienen. De laatste jaren, sinds 2009, is het aantal gevluchte Cubanen snel gegroeid. Met elke nieuwe Cubaan in de MLB krijgen we een nieuw indrukwekkend verhaal over hun vlucht van het communistische eiland.

De een vertrekt in het holst van de nacht op een vissersbootje (El Duque), de ander op een vlot (Fernández), nog een ander wandelt zo het hotel in Rotterdam uit (Chapman) en weer een ander wordt weggesmokkeld en komt in de handen van criminele Mexicanen (Puig).

Op dit moment staan er ook weer Cuba­

nen in de belangstelling. Nadat de afgelo­ pen weken Yasmany Tomás (Dbacks) en Roberto Baldoquin (Angels) al een con­ tract tekenden, zijn de ogen nu gericht op Yoan López (21/SP), Héctor Olivera (30/ 2B) en vooral supertalent Yoan Moncada (19/IF). De verwachting is dat ook zij snel onderdak zullen vinden en zo zien we steeds meer Cubaanse sterren in de MLB. Zien we hen binnenkort ook tijdens de WBC nu de grenzen ‘geopend’ zijn? •

Seb Visser.

W 足 L R e c o rd 213足155

S aves 1 54

ER A 3.26

Strikeouts 3011

W AR 66.5

Drie pitchers die in hetzelfde jaar toetreden tot de Hall of Fame. Dat

is een unieke gebeurtenis, nog unieker is dat er in twee jaar tijd vijf werpers naar Cooperstown kwamen en dat drie daarvan jarenlang onderdeel uitmaakten van dezelfde starting rotation. Na Greg Maddux en Tom Glavine mag nu ook John Smoltz zich Hall of Famer noemen en zo zijn de grote drie van de Atlanta Braves herenigd.

Gedurende de jaren negentig vormden deze drie de meest gevreesde rotatie in de Major League. Terwijl Maddux en Glavine de nummers één en twee waren, was Smoltz misschien wel de beste ‘big game pitcher’. In de belangrijkste wedstrijden, in de play­offs, was Smoltz 15­4 met een ERA van 2.67. Een belangrijke reden voor zijn uitverkiezing.

Een andere prestatie waarvoor hij erg veel krediet heeft gekregen is het feit dat hij de enige werper ooit is met meer dan 200 wins en meer dan 150 saves. Nadat Smoltz in 2000 een volledig seizoen miste vanwege een blessure besloot hij terug te keren als reliever. Hij groeide uit tot de closer van de Braves en bleek een van de beste relievers in de league. Toch besloot hij later weer terug te keren als starter zodat hij toch nog zijn 200e win kon pakken.

Alle drie de nieuwe Hall of Fame pitchers van dit jaar hebben een

zogenaamde signature pitch. Voor Smoltz was dit de splitfinger. Het was naar eigen zeggen de pitch die zijn loopbaan gered heeft. In zijn eerste jaren had Smoltz erg veel moeite met het uitscha­ kelen van linkshandige slagmensen. Hij had geen goede changeup en met alleen zijn harde fastball kwam hij er niet. Zijn toenmalige pitching coach Nardi Contreras leerde hem zijn split finger en opeens had Smoltz een pitch waarmee hij ook lefties uit kon schakelen. De split finger is een pitch waarbij de pitcher de bal tus­ sen twee vingers pakt. Door de bal te gooien alsof het een fastball is, raakt de slagman in de war. Terwijl hij een hard pitch verwacht, duurt het langer voordat de bal de thuisplaat bereikt en op het moment dat hij er is, duikt hij ook nog eens tientallen centimeters naar beneden. Het leverde Smoltz veel swings and misses en uiteindelijk dus zelfs een plek in Cooperstown op.

De bijnaam van Randy Johnson is “The Big Unit” en een snelle blik op

de lefty maakt al snel duidelijk waarom: Johnson is 2.08m lang en heeft armen die oneindig lijken. Het is dan ook niet zo vreemd dat Johnson 'n keiharde fastball in zijn arsenaal had. Die harde fastball, zijn lengte en zijn wilde lange manen boezemden veel slagmensen de nodige angst in.

Die angst kwam overigens deels voort uit het feit dat Johnson niet alleen heel hard gooide, maar in het begin van zijn loopbaan ook erg wild was en nog wel eens een slagman vernietigend hard wilde raken.

Hoewel ‘The Big Unit’ ook in zijn jonge jaren al veel strikeouts gooide, kon hij zijn grote potentie nog niet helemaal waarmaken omdat hij te vaak vier wijd gooide en zo veel tegen problemen aanliep. In zijn eerste vijf seizoenen gooide Johnson gemiddeld per negen innings bijna zes(!) keer vier wijd.

In 1993 wist hij het tij te keren. Zijn BB/9 zakte van 6.3 in 1992 naar 3.5 en in de rest van zijn loopbaan zakte dat gemiddelde zelfs naar 2.7. Hij bleef ondertussen strikeout op strikeout stapelen en begon steeds meer succes te oogsten. In 1993 pakte hij namens de Mariners al bij de de AL Cy Young Award. Twee jaar later ging hij 18­2 met een ERA van 2.48 en pakte hij de eerste van vijf Cy Young Awards. Bij de Diamondbacks, waar hij via de expansion draft terecht kwam, won hij tussen 1999 en 2002 vier Cy Young Awards op rij en in 2001 speelde hij een grote rol in de winst van de World Series. Zo groot dat hij samen met Curt Schilling de World Series MVP Award won.

De signature pitch van Johnson? Zijn slider. Dankzij

zijn gigantische postuur en lange armen leek het voor de slagman of hij de bal pas vlak voor je neus losliet. Het gaf de slagmensen maar weinig tijd om in te schatten of er een fastball van 97 mijl per uur op je af kwam of een zeer scherpe slider. Zelden heeft een werper slagmensen er zo vaak slecht uit laten zien als Randy Johnson. Het is niet voor niets dat hij vijf Cy Young Awards won, een perfect game en een no­hitter gooide en tweede is op de lijst met meeste strikeouts all­time.

Een zeer terechte Hall of Famer.

W足L Record 303足166

ER A 3.29

Strikeouts 4 87 5

K /9 10.6 (All足Time L e a de r )

W AR 104.3

Vier spelers boven de 75% is een vrijwel

unieke gebeurtenis, maar er waren natuurlijk nog meer vraagstukken dan alleen wie wordt dit jaar Hall of Famer?

Hoe ging het met de vermeende steroid gebruikers? Welke spelers vielen van de ballot af (<5%) en welke spelers waren de grote stijgers? De volledige uitslag vind je hier.

Mike Piazza, die in de tussenstanden nog een goede kans leek te maken, eindigde uiteindelijk 69.9% van de stemmen en lijkt volgend jaar, naast nieuwkomers Ken Griffey Jr. en Trevor Hoffman, de grootste kanshebber om toe te treden. Vermeende steroid gebruikers Bonds en Clemens stegen een beetje naar 37% en 38%, terwijl McGwire en Sosa ongeveer dezelfde score hadden als een jaar eerder en Gary Sheffield, die genoemd werd in het Mitchell Report, kwam als nieuw足 komer binnen op 11.7%. De grootste stijgers? Mike Mussina en Tim Raines.

Don Mattingly (15

jaar op de ballot) en Carlos Delgado (3.8%) zijn de belangrijkste spelers die we volgend jaar niet meer terug zien op de ballot.

De ballot was dit jaar zeer goed gevuld.

Op basis van hun statistieken waren er zeker vijftien spelers die een legitieme kans hebben om ooit toe te treden tot de Hall of Fame. Toch zijn er dit jaar “maar” vier spelers verkozen en dat heeft te maken met twee zaken. 1. Schrijvers mogen per jaar op maximaal tien spelers stemmen. 2.

Het gros van de spelers op de ballot kwam uit in het ‘Steroid Era’ en is daarom per definitie voor veel schrijvers verdacht.

Veel keuzeheren kiezen ervoor om spelers met een dopingverleden van hun ballot af te laten. Een keuze waar absoluut iets voor valt te zeggen, hoewel het niet mijn keuze zou zijn. In mijn ogen eren wij in de Hall of Fame de beste spelers van hun tijdperk.

Dus ook van het tijdperk waarin het gros van de league aan de steroids zat – wat overigens niet verboden was in de MLB in die jaren.

M

aar goed, als jouw standpunt is dat je niet op dopinggebruikers stemt dan kun je mannen als Bonds, Clemens, McGwire, Sosa en Sheffield van de ballot laten, maar er zijn andere spelers die lijden onder het imago van het ‘Steroid Era’. Mike Piazza en Jeff Bagwell worden door veel schrijvers gestraft, omdat men hen verdenkt van dopinggebruik.

Je zou zeggen dat men in het land van het motto ‘Innocent until proven guilty’ iets ruimdenkender zou zijn, maar ondertus­ sen zijn de beste offensieve catcher aller tijden en een van de top­5 eerste honk­ mannen aller tijden nog altijd geen lid van de Hall of Fame. Dit ondanks het feit dat er van beide mannen geen enkel bewijs is dat zij ooit naar de, op dat moment niet zo, verboden middelen hebben gegrepen.

Sterker nog, de belangrijkste bron voor

het beroemde Mitchell Report, dat in 2007 uitkwam, was een clubhouse employee van de New York Mets. Piazza, in die tijd de sterspeler van de Mets, zag zijn naam niet één keer voorbij komen in het rapport. Over Bagwell zijn er zelfs nog nooit geruch­ten geweest. Laten we hopen dat de twee vol­ gend jaar de eer krijgen die ze verdienen.

W足L Record 219足100

ER A 2.93

Strikeouts 3 1 54

K /9 10.0

W AR 86.0

De Dominicaanse Republiek staat de laatste jaren bekend als een

zeer belangrijke bron voor toptalenten in de Major League, maar het eiland uit het Caribische gebied kende tot dit jaar maar een Hall of Famer. Niet geheel toevallig was dit topwerper Juan Marichal, een van de idolen van de kleine Pedro Martinez, die het op de Dominicaanse Republiek vooral moest doen met verhalen over de legendarische Marichal van zijn vader en uit honkbalboeken.

Martinez, één van de kleinste Hall of Fame werpers ooit (1.80m), boe­ zemde slagmensen ondanks zijn kleine statuur net als Randy Johnson veel angst niet. Dat had vooral te maken met het feit dat hij zelf geen angst kende en op de meest onverwachte momenten de grootste en belangrijkste slagmensen van zijn tegenstander opzettelijk raak gooide. Zo was er eens een wedstrijd tegen de Yankees waarin hij in twee innings tijd zowel Derek Jeter als Alfonso Soriano uit de wedstrijd gooide. Beide spelers moesten met hun blessure naar het ziekenhuis voor onderzoek en de rest van de Yankees, duidelijk geïntimideerd, sloeg die wedstrijd geen deuk in een pakje boter.

Pedro begon zijn Major League loopbaan bij de Los Angeles Dodgers als teamgenoot van zijn oudere en veel langere broer Ramon Martinez. Men verwachtte niet veel van de jonge kleine werper, maar al snel bleek dat hij een gigantisch talent was. Omdat de Dodgers dringend een tweede honkman nodig hadden, besloten zij Pedro in een trade naar de Expos. In Montreal en later in Boston groeide hij uit tot de fenomenale ace die wij ons allemaal herinneren. Drie Cy Young Awards, meer dan 3000 strikeouts en de meest dominante piek van een loopbaan die wij de laatste decennia gezien hebben. Pedro ging in tussen 1997 en 2004 134­45 met een ERA van 2.43(!) en let op: dit waren eveneens de piekjaren van de Steroid Era waarin slagkracht het boventouw voerde. In 2004 leidde hij zijn Red Sox naar hun eerste titel in ruim 80 jaar.

Zijn beste pitch? De changeup. In zijn piekjaren had Pedro misschien wel drie van de beste 10 pitches in de league, maar zijn changeup maakte slagmensen volledig gek. Dankzij zijn lange vingers kon hij de bal erg lang controleren en zo kon hij zijn changeup in snelheid en zelfs in movement af laten wisselen.

A v e ra g e .281

Hits 3060

Doubles 668

Ru n s 1 84 4

W AR 65.1

De enige slagman in de Hall of Fame Class van 2015 is

het gezicht van de Houston Astros. Craig Biggio speelde tussen 1988 en 2007 twintig seizoenen voor de Astros. In die twintig seizoenen speelde Biggio nooit minder dan 100 wedstrijden. Zijn duurzaamheid gaf hem de kans om te werken aan een indrukwekkend curriculum. De kleine snelle man was één van de grootste gamers ooit. Er ging geen dag voorbij dat zijn pak niet onder het gravel zat, zijn gezicht niet onder de eye black en zijn lichaam niet onder de blauwe plekken.

Biggio begon zijn loopbaan als catcher en ving zo veel klappen op en gedurende zijn loopbaan was er niemand die zo vaak geraakt werd door een pitch als de captain van de Astros. Opvallend genoeg was het niemand minder dan Hall of Fame catcher Yogi Berra, die Biggio aanraadde om te stoppen met catchen en op een andere positie te gaan spelen. Net als Berra probeerde Biggio het daarom ook in center field, maar zijn beste positie bleek uit eindelijk het tweede honk. Als tweede honkman won Biggio vier Golden Glove Awards.

Dankzij zijn ongekende duurzaamheid kon Biggio zeer indrukwekkende prestaties leveren. Hij haalde de 3000 hits, werd drie keer league leader in gespeelde wedstrijden, vijf keer in meeste slagbeurten, twee keer in meeste runs en drie keer in doubles. Nu we het toch over tweehonk­ slagen hebben, slechts vier mannen hebben ooit meer doubles geslagen dan de 668 van Biggio.

Opvallend genoeg werd Biggio na zijn 3000ste honkslag uitgegooid toen hij van zijn single een double probeerde te maken. Een minimaal smetje op een Hall of Fame loopbaan. •

Yuppie kvetch

We krijgen het met zijn allen steeds drukker. Althans zo ervaren we

dat ­ de stadse mens in de spits van het leven in het bijzonder. Ooit dachten we dat apparaten ons leven eenvoudiger zouden maken. Van de wasmachine tot de computer en van de roltrap tot de stofzuiger.

Maar het moment dat een robot al ons werk doet en wij met een cocktail in de hangmat liggen is nog heel ver weg. Ondertussen is er wel wat veranderd aan de waarde die we aan tijd hechten. Doordat we minder uren maken tegen hogere tarieven ontstaat de paradoxale situatie dat we eigenlijk weer langer willen werken omdat dit zo goed verdient. Yuppie kvetch noemen de Amerikanen dat. En eerlijk gezegd, veel mensen zeker in de VS, moeten ook gewoon veel werken, juist omdat ze bijna niets per uur verdienen. Dus de druk op vrije tijd komt van twee kanten. En wat is onze favorite pastime ofwel de belangrijkste bijzaak van het leven? Juist: baseball of breder gezien, sport.

Sport krijgt komende jaren flink te maken met deze druk op onze vrije tijd. Allereerst zullen we dat zien in de actieve sporten. Vooral de individuele sporten zullen steeds meer gericht zijn op efficiëntie. Waar Amerikanen normaal gesproken graag spreken van bang for your buck, zal dat steeds vaker draaien om bang for your minute. We zien dit in de grote yuppie­agglomeraties al terug. De gyms in New York City en San Francisco specialiseren zich steeds meer in korte trainingen. Waar eerder sessies van een uur of meer normaal waren, zien we nu veel nieuwe lessen van minder dan een half uur. De bekendste is de 7­ minute­workout (ook bekend als HIT, High Intensity Training) gestoeld op het werk van professor Tabata. Maar er zijn al onderzoeken die aantonen dat zelfs enkele keren per dag een minuut (!) intensief trainen tot gezondheidsverbetering leidt.

Ook sport kijken gaat last krijgen van onze tijdsarmoede. Niet voor

niets noemde ik hierboven baseball, de langste en meest onvoorspelbare van Amerika's grote vier sporten. Het is niet ongewoon om midden in de wedstrijd te komen en/of te gaan en dit zal alleen maar toenemen. Ook het kijkgedrag op TV en vooral internet zal de Amerikaanse teamsporten tot veranderingen dwingen. Het grote succes van Vines (extreem korte video's op social media) is hiervan een voorbode. We willen alleen nog de hoogtepunten zien, het liefst in real time.

Onze gepercipieerde tijdsdruk gaat de gehele sport veranderen. Dit biedt kansen voor nieuwe korte sporten en sporten die met de tijd meegaan. Als sporten te conservatief zijn, gaat dit ze fans en beoefenaars kosten. •

Anthony Davis, power forward/center Echter, het grote succes van Anthony bij de New Orleans Pelicans, is op dit moment de nummer één kandidaat om over een paar jaar betiteld te worden als de beste speler ter wereld. De 21­ jarige is vorig NBA­seizoen definitief doorgebroken. Aan het einde van dat seizoen stonden er achter zijn naam gemiddeld meer dan twintig punten, ruim tien rebounds en bijna drie blocks.

Ook werd hij voor de eerste keer geselecteerd voor de All­Star Game.

Davis was niet tot stand gekomen als hij op latere leeftijd niet nog een flinke groeispurt had gekregen.

Dit seizoen begint Davis zich echt onder de grote jongens te scharen. Langzaam komt hij bij de fans en critici op gelijke hoogte te staan met andere NBA­super­ sterren (LeBron, Durant, Carmelo, Kobe, Chris Paul, etc.). Ook in het veld maakt hij nog stappen, want bijna halverwege 2014/ 2015 scoort Davis gemiddeld 24 punten en zit hij tegen de elf rebounds en drie blocks aan.

mogelijkheden zijn om aan de crimina­ liteit te ontsnappen. Davis mocht van zijn ouders absoluut niet de zes blokken alleen naar school lopen, laat staan basketbal spelen in een park. Zijn vader (een timmerman) had hiervoor een oplossing. Hij liet in de lengte van de tuin een basketbalveld op ware grote namaken. Zodoende konden Davis en zijn zussen zich in volledige veiligheid richten op het spelen van basketbal.

Groeispurt

Anthony Marshon Davis Junior werd op 11 mei 1993 geboren in Chicago. Hij groeide op in het zeer gewelddadige zuidelijke (overwegend zwarte) deel van de stad, waarbij maar weinig

Gedurende de wintermaanden trainde

Davis in de gymzaal van de school waar zijn oom sportief directeur was.

Vanwege zijn toen nog geringe lengte werd Davis door zijn oom gestimuleerd om met oudere jongens te trainen. Met als gevolg dat zijn guardskills en voetenwerk sterk vooruitgingen. Op zijn dertiende stapte Davis over naar de Perspectives Charter School. Deze school stond bekend om zijn goede onderwijs, maar niet zozeer vanwege een excellent sportprogramma. De trainingen van het basketbalteam waren namelijk in een lokale kerk. Toch had het vele trainen van Davis resultaat, want een nieuwe coach werd bij zijn aankomst direct gewezen op de ‘kleine’ talentvolle speler met sportbril.

Davis stond in het begin voornamelijk

bekend als de kleine knul die graag driepunters schoot uit de hoek. De groeispurt zette bij hem pas echt door na het eerste jaar. In de vier jaar die speelde bij The Wolves of Perspectives High nam zijn lengte van toe van 1 meter 83 in het eerste jaar tot 2 meter 8 in zijn laatste jaar. Het bijzondere hieraan is dat Davis nooit last gehad heeft van ernstige groeipijnen. Hijzelf zei hierover: “Ik ben zeer dankbaar dat ik de groeispurt heb gehad zonder pijn in knieën.”

De groeispurt van Davis zorgde ervoor dat hij de vaardigheden en het voeten­ werk van een point guard heeft in een lijf van een power forward. De kwaliteiten van Davis bleven niet onopgemerkt en na zeer goede prestaties bij de Nike Global Challenge in de zomer van 2010 werd hij benaderd door verschillende hoog aan­ geschreven college­teams. Davis koos uiteindelijk voor de fameuze Kentucky Wildcats.

Pay for play

In augustus 2010 gaf Davis een mondeling akkoord aan de Kentucky Wildcats. Toch was de overgang van hem naar de Wildcats uiterst omstreden.

Volgens een artikel in de Chicago Sun­ Times vroeg de vader van Davis 200.000 dollar van Kentucky voor een toezegging van zijn zoon. Dit is tegen de regels van de college­organisatie NCAA. In hetzelfde artikel kwam naar voren dat Davis senior voor de diensten van zijn zoon bij meerdere topscholen bedragen liet vallen tussen 125.000 en 150.000 dollar. Zowel Kentucky als de familie Davis dreigden met een rechtszaak tegen de Chicago Sun­Times. Tot zover kwam het nooit, uiteindelijk werden Davis en zijn vader niet vervolgd voor het spelen voor geld.

Davis senior heeft altijd volgehouden dat hij niks heeft gevraagd en dat niemand hen wat heeft aangeboden.

Het duurde nog tot 2011 voordat Davis

ging spelen bij de Wildcats, maar op het moment dat hij daar aantrad, was er het geloof dat hij de eerste keus zou kunnen worden in de NBA Draft van 2012. Coach John Calipari van de Wildcats zei al na maand dat Davis op weg was om een hele grote te worden. Davis maakte ook direct zeer veel indruk in het NCAA Tournament.

Scorend en reboundend was hij belangrijk voor het team, maar het waren vooral de blocks die hem gevreesd maakten.

In zijn eentje blockte Davis bijvoorbeeld meer schoten dan sommige teams in totaal. Als eerstejaars brak hij meerdere records en de Wildcats waren de nummer één kandidaat voor de titel. Met een ijzersterk team met onder meer Michael Kidd­Gilchrist en Marquis Teague werd uiteindelijk de finale gewonnen van de Kansas Jayhawks.

Davis maakte in één jaar college een geweldige indruk: hij eindigde met gemiddeld meer dan veertien punten, tien rebounds en bijna vijf blocks.

Ook kreeg hij meerdere onderscheidingen, variërend van de NCAA Basketball Tournament Most Outstanding Player tot de NABC Defensive Player of the Year.

Olympisch goud

De NCAA­titel en zijn indrukwekkende spel ontging ook Mike Krzyzewski niet, de coach van het Amerikaanse basketbal­ team. De Olympische Spelen in Londen stonden voor de deur en door een blessure van Dwight Howard zat Coach K verlegen

om een center. Davis kreeg zijn kans om te strijden voor de laatste drie plekken in het team. Na een enkelblessure leken zijn kansen verkeken, maar omdat Blake Griffin zijn knie blesseerde kreeg Davis alsnog de gelegenheid om samen met de grote sterren te spelen. Logischerwijs kreeg hij maar weinig speelminuten en

Het indrukwekkende spel van Anthony Davis is de spelers en

coaches in de NBA ook zeker niet ontgaan. Unaniem zijn ze zeer lovend over hem en zijn potentie.

“Wanneer je met hem speelt, schiet hij zo ontzettend makkelijk van middenafstand. Zijn schot is zo soepel.”

Teamgenoot Jrue Holiday na zijn 43 punten tegen de Jazz.

"Ik denk dat hij een van de elitespelers is op dit moment."

LeBron James, Cleveland Cavaliers

"Hij is een uniek talent."

Hoofdcoach Monty Williams van de Pelicans.

"Hij realiseert zich wat voor impact hij kan hebben op het spel en hij maakt zich totaal geen zorgen over het maken van een fout."

Coach Gregg Popovich, San Antonio Spurs “De visie, de timing, de kracht, hij beweegt zijn lichaam altijd met een doel.”

Te amgenoot Ryan Anderson “Hij kan één van de grootste power forwards aller tijden worden.”

Kobe Bryant, LA Lakers

“Elke dag maakt hij progressie. Elke dag staat hij een trede hoger op de ladder. Het is eng, echt eng!”

Kevin Durant, OKC Thunder “Hij is absoluut één van de opkomende sterren in de NBA.” Mike Krzyzewski, coach van Team USA en Duke University.

“Om hem in dit tempo te zien schitteren, dat hadden we nooit verwacht!”

Vader Anthony Davis senior

“Anthony Davis zal binnen vijf jaar de beste speler van de NBA zijn” John Calipari, coach Kentucky Wildcats

fungeerde hij vooral als veredelde ‘teammascotte’. Toch was Davis de eerste speler sinds Emeka Okafor in 2004 die zonder NBA­ervaring lid was van het Amerikaanse basketbalteam.

En welke speler kan nu zeggen dat hij op zijn negentiende al een NCAA­titel en een Olympische titel op zijn palmares heeft staan?

Moeizaam rookiejaar

natuurlijk een zekerheid en velen hadden ver­wacht dat hij deze ook ging winnen. Met twintig double­doubles leidde hij namelijk ook alle rookies.

Toch was het Damian Lillard die aan de haal ging met de award. Davis toonde zich een groot verliezer door te zeggen dat Lillard deze award ook absoluut had verdiend.

Al met al was het rookiejaar van

Davis misschien enigszins licht teleurstellend, maar het werd duidelijk Davis werd op 28 juni 2012 door de toen nog New Orleans Hornets gekozen wat voor enorme potentie hij heeft. Dat als eerste keus in draft en in zijn eerste Davis zich ook buiten het basketbalveld op een positieve manier laat gelden, wedstrijd tegen de sterke San Antonio bleek nadat hij in de zomer van 2013 Spurs liet hij direct een goede indruk 65.000 dollar had geschonken aan zijn achter met 21 punten en zeven oude highschoolteam (Wolves of rebounds. Toch werd het rookiejaar van Davis regelmatig gekenmerkt door Perspec­tives High) voor de aanleg van een nieuw basketbalveld. blessures (hij speelde maar 64 van de 82 wedstrijden) en de gebruikelijke Gevestigde naam eerstejaarsspanning. Op zich ook niet zo vreemd voor een speler van In het seizoen 2013/2014 liet een jaar negentien die maar één jaar op oudere Davis bij een nieuw ‘team’ (de collegeniveau speelde. naam Hornets was ingeruild voor Peli­ cans) steeds meer zien wat een onge­ esalniettemin liet hij vaak zien kend talent hij wel niet is. Hij ging in­ waarom velen hem een grootse drukwekkend van start. In een duel carrière toebedelen. In een wedstrijd tegen de Memphis Grizzlies liet hij een met de Orlando Magic werd hij met 26 indrukwekkende double­double noteren punten en zeventien rebounds de jong­ ste speler ooit van het team die een van twintig punten en achttien re­ double­double van dit kaliber regi­ bounds. Ook zijn blockcapaciteiten vielen direct op, want in meerdere streerde. Al vroeg in het seizoen liet Davis zien dat hij ook verdedigend een wedstrijden zette hij minimaal groot gevaar begon te worden. Zowel vijf blocks achter zijn naam. zijn gemiddelden in blocks als steals Er was echter ook nog genoeg werk aan de winkel. namen aanzienlijk toe en hij was door zijn goede voetenwerk vaak in staat Coach Monty Williams zei om meerdere posities te verdedigen. dat hij zijn isolation en

D

post­up vaardigheden nog flink kon verbeteren.

Dat Davis mee zou doen om

de Roo­kie of the Year Award was

Naarmate het jaar vorderde werd

duidelijk dat Davis flinke stappen had gemaakt in vergelijking tot zijn rookieseizoen. Zijn schot was flink

verbeterd en hij scoorde zodoende steeds meer punten verder onder de basket vandaan. Doordat hij flink had getraind in de sportschool nam zijn gewicht toe en kon hij zich beter staande houden in de reboundduels, met als gevolg hier ook een aanzienlijk toename in.

Op 16 maart 2014 tegen de Boston

Celtics werd Davis de op drie na jongste speler met meer dan veertig punten en twintig rebounds. Hij was hiermee de eerste speler van deze leeftijd die dit bewerkstelligde sinds Shaquille O'Neal in 1993. Hiermee werd hij definitief een gevestigde naam in de NBA. Het enige smetje van het vorige seizoen was dat hij aan het einde last kreeg van blessures, waardoor de teller stokte op 67 gespeelde wedstrijden.

’s Werelds beste

Het gaat niet lang duren voordat Anthony Davis de titel van beste speler te wereld overneemt van LeBron James (sorry Kevin Durant en Stephen Curry, maar Davis is next). Davis liet dit seizoen één van de beste seizoensopeningen aller tijden zien.

In de wedstrijd tegen de Orlando Magic had hij in 36 minuten deze statistieken: 26 punten, zeventien rebounds, negen blocks, drie steals en twee assists. Davis gaat dit seizoen als een beest tekeer en natuurlijk zitten er mindere wedstrijden bij, maar welke actieve speler heeft nu na bijna de helft van het seizoen een PER (Player Efficiency Rating) van 31.1?

Niemand! Het seizoen is nog niet voorbij, maar Davis speelt nu al op niveau van de allergrootsten (Chamberlain, Jordan en James). Over een paar jaar, als LeBron James midden dertig is, is het moeilijk voor te stellen dat Davis niet stevig op troon van de beste individuele speler zit.

Ook al zijn er genoeg andere supersterren die er dan rondlopen, geen enkele zal aan het niveau van Davis komen. Waren er maar meer liefdesbaby’s van Tim Ducan en Kevin Garnett… •

Niks

In Madison Square Garden wordt niet

gejuicht, noch gejoeld. De vreselijk slechte New York Knicks zijn al die moeite niet waard. Deze week gingen de beelden van vijf fans die met bruine papieren zakken over hun hoofd op de tribune zaten de hele wereld over. Het is letterlijk niet om aan te zien.

Ook de media zijn helemaal klaar met de Knicks. ESPN vond die bruine zak wel een goed idee en besloot om drie van de vier Knicks­wedstrijden die nog op het uitzendschema stonden te schrappen.

Alleen het duel met de ook al vrij erbarmelijke LA Lakers op 1 februari blijft op de planning staan.

Op TNT werd afgelopen week vooral smalend gelachen om de dramatisch slechte nummer laatst in de oostelijke conference. Met name de goedbedoelde peptalk van coach Derek Fisher kon op hoongelach rekenen. Zijn “Believe in who you are, you can play the game” klonk dan ook als een slechte Amerikaanse feelgood­film over een vader die het basketballteam van zijn twaalfjarige zoon coacht.

De Knicks stevenen rechtstreeks af op

een historisch dieptepunt en solliciteren naar de prijs voor het slechtste seizoen in de NBA­geschiedenis. Volgens Phil Jackson is het allemaal langetermijnvisie en via Twitter beloofde hij de wereld beterschap voor 2015.

Maar wie gelooft daar nog echt in? Carmelo Anthony? Mwah.

James Dolan? Vast niet. De fans met hun bruine zakken? Zeker weten van niet. Voorlopig is het helemaal niks in New York. Gelukkig is het niet op tv. •

Eva Gerritse.

Wisseling van de wacht

De Divisional ronde in de NFL staat er

traditioneel om bekend dat het voor het beste weekend in een NFL seizoen zorgt.

En die traditie zette zich dat jaar weer voort.

De beste wedstrijd van het jaar was afgelopen zaterdag te zien tussen de New England Patriots en de Baltimore Ravens. Het was een wedstrijd die van tevoren al veel beloofde, maar uiteindelijk veel beter was dan gehoopt.

De Ravens waren weliswaar de underdog, maar heel veel fans waren er van over­ tuigd dat als er één ploeg was die voor 'n upset kon zorgen, het de Ravens waren.

Daar zag het vroeg in de wedstrijd ook naar uit. De Ravens kwamen twee keer op een voorsprong van veertien punten en de Patriots konden twee keer een comeback bewerkstelligen, met als hoogtepunt de touchdown pass van wide receiver Julien Edelman op Danny Amendola.

De zondagduels stonden ook bol van de spannende momenten. Natuurlijk was er de (terechte) call (voor een domme regel) die de Dallas Cowboys de wedstrijd kostte.

Maar het hoogtepunt van het weekend was toch wel de wedstrijd tussen de Indianapolis Colts en de Denver Broncos.

Niet zozeer om wat er op het veld afspeelde (de Colts wonnen vrij gemakkelijk), maar om de symboliek van het verlies van Peyton Manning.

Opnieuw 'one and done', dit keer tegen het team waarmee hij wél een Super Bowl ring mee won. En oja, tegen zijn opvolger Andrew Luck. Een wisseling van de wacht vond zondag plaats. •

Lennart Beishuizen.