SportAmerika Magazine No. 4

HOOFDREDACTIE Neal Petersen Geert Jan Darwinkel EINDREDACTIE Kasper Dijk REDACTIE Lennart Beishuizen Pieter Brouwers Geert Jan Darwinkel Vincent Van Genechten Eva Gerritse Pieter Horstman Justin Kevenaar Paul Klomp Jasper Laman Marco Post Joep Smeets Jurian Ubachs Klaas­Jan ter Veen Jeroen Veenstra Seb Visser Richard van Welie Frank Wielaard Jules Zane COLUMNISTEN Jeroen Elshoff Leander Schaerlaeckens FOTOGRAFIE Getty Images PRODUCTION, ART DIRECTION & DESIGN DarChicago Ltd. MET DANK AAN Issuu, Scribus SportAmerika The Magazine is een uitgave van Petersen Media. Niets uit deze uitgave mag op welke wijze dan ook worden gekopieerd zonder uitdrukkelijke toestemming van de uitgever. © Petersen Media 2012­ 2013 ­ Alle rechten voorbehouden.

Super Bowl

T egenwoordig gebruikt men te pas en te onpas de term ‘Super Sunday’, vooral voor onze vaderlandse voetbalcompetitie, maar de NFL had recht van spreken.

In de eerste wedstrijd, die door een groepje #SportAm‐ redacteuren werd bekeken in Coco's Outback, had ik tot het derde kwart het gevoel dat mijn New England Patriots wel terug zouden komen. Want, zo stelde ik het hardop, Peyton Manning zou toch niet de hele wedstrijd zo goed blijven gooien? Het antwoord viel nadelig uit voor mij, maar aan de andere kant kan ik wel vrede mee hebben. Mr. #OmahaOmaha leidde de Denver Broncos dik verdiend naar de strijd om de Super Bowl.

Waar het in de eerste wedstrijd vooral draaide om wie de slimste van de twee was, ging het in de tweede om de fysieke strijd. Een prachtwedstrijd, waar eigenlijk alles in zat, nog meer dan bij de Patriots en Broncos.

T ot de laatste minuut bleef het boeiend. Om eerlijk te zijn ben ik wel blij met Seattle als finalist. Zo krijgen we namelijk de finale tussen de twee beste ploegen uit het reguliere seizoen, iets wat niet vaak voorkomt. Ik hoop op een zege van Wilson en zijn mannen, maar wanneer Manning hetzelfde niveau laat zien als afgelopen zondag dan is daar geen kruit tegen gewassen. Het gaat sowieso een prachtig duel worden, dat staat vast.

Laat ik deze gelegenheid gebruiken om alle lezers te wijzen op ons Sport Amerika Super Bowl Feest. Meld je snel aan, de aanmeldingen vliegen binnen!

Veel leesplezier,

Ook de Minnesota Vikings

hebben hun hoofdcoachvaca­ ture opgevuld: Mike Zimmer wordt de opvolger van de ont­ slagen Leslie Frazier. De 57­jarige Zimmer was de afgelopen vijf jaar defensive coordinator van de Cincinnati Bengals. Naar verluidt wil Zimmer ook aanpassingen maken in de huidige technische staf. De huidige offensive coordinator van de Cleveland Browns, Norv Turner, moet de overstap naar Minnesota maken. Of special­teams coach Mike Priefer mag blijven ­ hij liet zich volgens ex­punter Chris Kluwe zeer negatief uit over homoseksualiteit ­ is nog onbekend • Darren McFadden wil aankomend seizoen zijn waarde testen op de free agency markt. McFadden (26) was in 2008 Oakland’s draftkeuze in de eerste ronde, maar heeft vanwege blessures nooit aan de verwachtingen kunnen voldoen • Problemen voor de Jets: afgelopen vrijdag wilde Geno Smith op het vliegtuig stappen richting Florida. Nog voordat het vliegtuig was vertrokken, moest de quarterback echter het vliegtuig verlaten. Hij kreeg ruzie met een stewardess over zijn koptelefoon.

Ondanks dat Smith niet is aangeklaagd, was het weder­ om negatieve reclame voor de jonge spelverdeler. Een dag eerder was het Kellen Winslow die in het nieuws kwam. De 30­jarige tight end kreeg eerder in november een aanklacht aan zijn broek vanwege marihu­ anabezit. Om het nog gecompliceerder te maken: hij werd ook door een anonieme vrouw aangeklaagd voor publieke zelfbevrediging •

Dallas Mavericks­eigenaar Mark

Cuban kreeg voor de zoveelste keer een boete van de NBA. Cuban kon zijn mond niet houden tegen de scheidsrechters tijdens een wedstrijd van zijn Mavericks. De exorbitan rijke Cuban moet honderdduizend dollar aftikken. Daarmee komt de flamboyante eigenaar op een totaalbedrag van ongeveer anderhalf miljoen dollar aan boetes.

De meeste daarvan werden uitgedeeld voor wangedrag en/of grof taalgebruik richting de scheidsrechters.

Cuban reageerde luchtig als altijd: "Ik wilde David Stern toch een passend afscheidscadeau meegeven". Cuban doelt op het naderende afscheid van de NBA­baas• Dennis Rodman is al jaren gestopt met het spelen van basketbal, maar toch behaalt de kleurrijke verschijning geregeld het nieuws. Zijn tripjes naar Noord­Korea worden breed uitgemeten in de pers (zie ons vorige issue) en de reden daarvoor komt nu wellicht bovendrijven. Rodman liet zich namelijk opnemen in een kliniek om af te kicken van zijn alcoholverslaving. In hoeverre Rodman straalbezopen was toen hij bij zijn nieuwe beste vriend Kim Jong­un op bezoek ging, is niet bekend • De Golden State Warriors trokken Jordan Crawford en MarShon Brooks van de Boston Celtics aan in een deal met drie teams. De Warriors sturen op hun beurt Toney Douglas naar Miami en Miami stuurt Joel Anthony, in combinatie met draftkeuzes, naar Boston. Brooks en vooral Crawford zijn nuttige spelers die van de Warriors een breder team maken.

Voor de Celtics en Heat geldt vooral dat ze ruimte willen maken op de loonlijst •

Jamie Langenbrunner zet

een punt achter zijn carrière.

De 38­jarige winger speelde zestien seizoenen in de NHL en wist hierin tweemaal de Stanley Cup te winnen. Langenbrunner speelde 1109 wedstrijden namens de Dallas Stars, de New Jersey Devils en de St. Louis Blues. Hierin was hij goed voor 243 goals en 420 assists • Zdeno Chára krijgt van coach Claude Julien toestem­ ming om eerder naar de Olympische Spelen af te reizen. De Slowaak is uitverkoren om bij de openingsceremonie op 7 februari de vlag van zijn land te dragen. De verdediger mist daardoor het duel van de Boston Bruins tegen de Ottawa Senators op 8 februari • Team Canada en Team Rusland benoemden hun aanvoerder voor de Olympische Spelen. Sidney Crosby draagt de C namens Canada, Pavel Datsyuk doet dat namens de Russen • De Edmonton Oilers waren erg actief op de transfermarkt. Eerste doelman Devan Dubnyk werd verruild naar de Nashville Predators, die daarvoor aanvaller Matt Hendricks richting Canada stuurden. Ter vervanging van Dubnyk haalden de Oilers Ben Scrivens van de Los Angeles Kings.

Zij kregen hier een derderondekeuze in de draft van 2014 voor terug • De draft van 2015 zal plaatsvinden in het BB&T Centre in Florida, de thuisbasis van de Florida Panthers. Dat maakte de NHL bekend.

Het is de tweede keer dat de Panthers de draft mogen organi­ seren •

Diverse big leaguers ver­

lengden deze week hun contract, maar niemand haalde met zijn handtekening zoveel keiharde dollars op Dodgers­werper als Clayton Kershaw. De linkshandige pitcher tekende een zevenjarig contract dat hem 215 miljoen dollar zal opleveren • Ook de andere Cy Young Award­winnaar van 2013, Max Scherzer, tekende een nieuw contract.

Scherzy blijft voor één seizoen à 15,5 miljoen dollar bij de Detroit Tigers, die daarmee vrijwel zeker één van de sterkste rotaties in de American League houden • Doordat afgelopen week de deadline was voor clubs en arbitration­eligible spelers om tot een akkoord te komen, werden er veel deals gesloten. Onder meer David Price (Rays), Chris Davis (Orioles), Giancarlo Stanton (Marlins), Jordan Zimmermann en Ian Desmond (beide Nationals), Craig Kimbrel (Braves), Brett Gardner (Yankees) en Chase Headley (Padres) tekenden een nieuw éénjarig contract bij hun club • De MLB voert komend seizoen het gebruik van videoherhalingen verder door.

Managers mogen nu een beslissing van de scheidsrechters aanvechten.

Bij een correcte challenge kunnen managers dat nog een tweede keer doen, maar dat is dan ook het maximum. Dit betekent een forse uitbreiding van het gebruik van replays; tussen 2008 en 2013 werden alleen bij twijfel homeruns nader bekeken door de umpires •

En toch... Toch bleven niet alleen de

49ers足fans, maar ook de neutrale toeschouwers, na afloop met een kater(tje) zitten. Want staat er met de Seattle Seahawks over een kleine twee weken nou ook daadwerkelijk de beste ploeg uit de NFC in de Super Bowl? Niemand die het met zekerheid durfde te zeggen. Daarvoor hadden referee Gene Steratore en z'n crew nou eenmaal een te grote rol gespeeld.

Ruim een helft hadden de San Francisco 49ers bewezen prima raad te weten met de vooraf zo gevreesde Twelfth Man. Maar toen Steratore cum suis zich opwierpen als dertiende man, keerde het tij.

Meest saillante voorbeeld: de roughing

the kicker call aan het einde van het derde kwart, die door Steratore volledig verkeerd werd beoordeeld.

Waar een 15 yard penalty had moeten volgen (waardoor San Fran de bal had be足 houden), besloot de referee tot een running into the kicker call (5 yard penalty), die balbezit voor Seattle opleverde. Lang verhaal kort: de Seahawks scoorden met de drive die dat opleverde de go ahead (en naar later zou blijken winnende) run. Ouch.

Het had voor Steratore nog desastreuzer

kunnen aflopen, toen z'n crew niet veel later mistte hoe Navorro Bowman (die daarbij op gruwelijke wijze z'n knieband scheurde) Hawks receiver Jermaine Kearse de bal ontfutselde. De refs besloten tot een fumble recovered bij Marshawn Lynch op de 1 yard line van San Francisco. Maar omdat Wilson/Lynch op slag van een touchdown fumbleden, liep deze mispeer met een sisser af.

Het zou ook te ver voeren om te stel­ len dat de Seahawks straks onterecht om de Vince Lombardi trophy mogen strijden. San Francisco kreeg in het resterende kwart namelijk nog voldoende kansen om de opgelopen schade ongedaan te maken. Ze waren aan Colin Kaepernick echter niet besteed.

Dat was op z'n minst sallaint. De jonge

quarterback had voor de pauze namelijk nog aangetoond dat hij ­ vooral rennend ­ over een puike vorm te leek beschikken.

Het waren vooral zijn plays geweest (een running play van 57 yards en een magistrale touchdown pass naar Anquan Boldin) die de Niners op voorsprong hadden gebracht.

Na de pauze volgde echter een complete Kaepernick meltdown, in de vorm van een domme worp die resulteerde in een simpele pick, en een slordige fumble. Met nog twee minuten op de klok (en drie timeouts in de zak) leek Kaep zich echter alsnog te herpakken: middels een perfecte drive leidde hij z'n ploeg tot in de redzone van de Seahawks.

Maar waar Kaepernick een wedstrijd lang

de bal uit de buurt van cornerback Richard Sherman had gehouden, besloot hij met nog twintig tellen tellen te gaan toch maar in de richting van de door Sherman gedekte Michael Crabtree te gooien.

Dom, zo deelde THE BEST CORNER IN THE GAME het Amerikaanse volk een minuutje later via de microfoon van Erin Andrews even fijntjes mee. •

In een ver verleden was er Johnny Unitas.

Een generatie later, waren er Dan Marino en Joe Montana. Brett Favre fungeerde als tussenpaus en overlapping naar Tom Brady en Peyton Manning, die op hun beurt weer gezelschap kregen van Aaron Rodgers en (misschien) Drew Brees. Het is te hopen voor de fans die pas de voorbije vijf jaren werden besmet met het NFL­ virus zich realiseren dat ze getuige zijn van iets heel bijzonders.

De Amerikaanse media deden de afgelopen week hun best een equivalent te vinden voor de rivaliteit tussen Peyton Manning en Tom Brady ­ twee van de beste quarter­ backs aller tijden. Chris Evert en Martina Navratilova werd genoemd, en mondiaal gezien komt Lionel Messi­Cristiano Ronaldo in de buurt. Toch is er maar een rivaliteit die zich echt kan meten met Peyton vs Brady: Larry Bird en Magic Johnson.

Peyton Manning is al weer 37 jaar oud.

Ondanks dat, en ondanks vier nekoperaties twee jaar geleden, leverde hij in 2013 het beste seizoen af van zijn indrukwekkende carriere. Hij bleef de records maar aaneenrijgen. Maar liefst 55 touchdowns gooide hij binnen (tegenover slechts tien picks). Hij wierp voor niet minder dan 5477 yards. En hij eindigde de competitie met een QB­rating van 115,1.

Manning zal komend weekeinde dan ook volkomen terecht worden uitgeroepen tot MVP van het reguliere seizoen. Een presatie waar je U tegen zegt, al vind ik persoonlijk de prestatie die Tom Brady in 2013 neerlegde nog ietsje knapper.

Brady, van wie altijd werd gezegd dat hij

meer doet (kan) met minder, moest het 't afgelopen seizoen grotendeels doen zonder z'n vijf (!) beste receivers van een jaar eerder. Ergo: een enorme devaluatie qua kwaliteit, ervaring en automatismen.

Brady ­ toegegeven, met de hulp van Bill Belichick ­ bleef met een handjevol onervaren rookies echter gewoon winnen.

Fraai was het zeker niet altijd, maar in de NFL tellen alleen de W's.

• Typerend beeld uit de AFC Championship game: Peyton Manning wordt perfect beschermd door z'n offensive line, en heeft alle tijd van de wereld om een open receiver te vinden.

Persoonlijk ben ik ook een sucker voor de momenten waarop supertalenten zich lovend uitlaten voor hun grootste rivalen. In de Amerikaanse sport gaat zulks ­ zeker in de aanloop naar wedstrijden ­ vaak op de automatische piloot, en worden er in rap tempo even wat gemeenplaatsen ten beste gegeven, om maar niet in bulletin board material te voorzien. Maar de lof over en weer, en het onderlinge respect tussen Manning en Brady, was (is) oprecht gemeend.

Zoals Peyton het ook serieus meende toen hij zei hij dat Bill Belichick de beste NFL­coach aller tijden vond. Hoodie deed 't ­ in tegenstelling tot bijvoorbeeld George Halas, Vince Lombardi, Paul Brown, Don Shula, Bill Walsh en Tom Landry ­ in het tijdperk van de salary cap. Roeien met de riemen.

Zo positief was Peyton ook over Brady.

"Grote speler, Tom", aldus Manning. "Hij werkt hard aan z'n talent, nog iedere dag, en dat bewonder ik. Verder spreken z'n prijzen en titels natuurlijk vioor zich. Daar hoef ik niets aan toe te voegen."

Andersom was de liefde al precies eender.

Brady: "Ik heb Peyton altijd enorm bewonderd en enorm tegen hem opgekeken. Ik beschouw hem als een vriend, ja. Vooral tijdens het off season hebben we dikwijls contact, vooral via sms.

Omdat hij op dezelfde piositie speelt, weet hij toch als geen andere wat jij in bepaalde situaties doormaakt. Ik respecteer hem enorm, en steek nog altijd dingen van hem op."

Peyton is als gezegd al weer 37, terwijl

Brady maar net een jaartje jonger is. Wie weet spelen ze beiden nog een jaartje of drie, maar het zou ook heel goed mogelijk kunnen zijn dat we afgelopen zondag de vijftiende en laatste editie van Peyton vs Brady hebben gezien. In dat laatste onverrhoopte geval, en opdat we nooit vergeten, op de volgende pagina's de rivalry in vogelvlucht.

Peytons laatste wedstrijd in 't oude

Foxboro stadion, was zeker niet z'n beste ­ en da's een understatement.

Hij was goed voor maar liefst drie interceptions, en omdat Brady weinig risico nam en de zaken simpel hield (13 for 23 en 'slechts' 168 yards), was een ordinaire blowout voor de Patriots. "Dat we zo zouden weglopen, had ik vooraf nooit kunnen bedenken", aldus Brady.

Het werd de wedstrijd van Brady

noch Peyton, maar van David Patten. De wide receiver scoorde niet alleen een rushing touchdown; hij ving er bovendien een, terwijl hij er ook nog 'ns eentje binnen gooide ­ een kunstje dat sinds Walter Payton niet meer was vertoond. Drie Brady touchdowns (voor het eerst in z'n carriere) maakten de Patriots sweep in 2001 af.

O

h, bummer! De NFL besloot in 2002 tot 't omgooien van meerdere divisies, waardoor er niet meer automatisch twee keer per seizoen een Peyton­Brady op de rol stond.

Maar in 2003 was 't weer zo ver: NFL co­MVP Manning had een geweldige game (4 TDs, 1 pick), maar Brady ging andermaal met de zege aan de haal, onder meer doordat de Patriots defense de Colts tot vier maal toe stopten op de goal line.

Whaddayakniow! Toch 'n tweede Peyton­Brady in 2003 (het seizoen), en wel in de AFC title game. De Colts waren de favoriet in een koud Gillette Stadium, waar het bovendien sneeuwde. Het was aan Manning ­ die niet minder dan vier picks (drie door Ty Law) gooide ­ niet besteed. Brady deed 't een tikkie beter (237 yards, 1 TD, 1 INT) en ging maar meteen door om tegen de Panthers z'n tweede Lombardi Trophy op te halen.

De NFL liet er geen gras over

groeien: na de kraker in januari, werd het seizoen maar meteen geopend met een Peyton­Brady. En andermaal was het de New England QB die ­ met 335 yards en drie touchdowns ­ als winnaar uit het strijdperk stapte. Dat alleen was echter niet voldoende: een fumble recovery van rookie Vince Wilfork in de slotminuten was nodig om de Manning­trein te stoppen, en de Pats­zege te bezegelen.

Weer een playoff­ontmoeting, en

de kenners wisten het zeker: ditmaal zouden de Colts in Foxboro dan eindelijk gaan winnen. Mispoes.

Het was de Patriots­defense die niet meer dan drie (!) punten toestond, waarna de New England­running game (bijna 38 minuten balbezit) de zaak afmaakte. QB battle: een gegooide­ en een rushing touchdown voor Brady; geen TDs en een pick voor Peyton.

Hehe, eindelijk. Na een 6­0 stand

voor Brady, was het dan een keertje Peyton die aan 't langste eind mocht trekken. Overigens speelden beide quarterbacks op de toppen van hun kunnen: Manning was goed voor 321 yards, drie touchdowns en een interception. Brady (drie TDs, geen picks) deed nauwelijks voor hem onder, maar het was dit keer niet voldoende. Blowout.

De bordjes verhangen? De achtste

onderlinge ontmoeting ging de boe­ ken in als de slechtste wedstrijd van Tom Brady, die geen touchdowns produceerde, maar die wel vier picks gooide. Voor Manning en de Colts, die met een 7­0 record naar Gillette waren afgereisd, was het dus zaak om zelf geen fouten te maken. Het was overigens vooral ook de wed­ strijd van kicker Adam Vinatieri, die van ploeg had geruild. Hij miste twee FGs, en schoot er twee binnen.

Een clean sweep voor Peyton en

de Colts in het 2006­seizoen. Maar het hing erom, in de AFC title game, waarin de Pats een 21­3 voorsprong namen. Een 80 yard­drive van Manning nog voor rust was de aanzet voor weer een gelijke stand in 't derde kwart. Daarna begon het stuivertje wisselen, die uiteindelijk werd beslist door een Brady pick in de slotminuut. Peyton ging door voor z'n eerste (en enige) Lombardi (ten koste van de Bears).

2007 ­ en dan weten de kenners

genoeg. Het onnavolgbare en (bijna) ongeslagen seizoen voor Brady en de Patriots. Toch ging het begin november in Indianapolis bijna mis. De Colts, op moment van spelen zelf ook nog ongeslagen trouwens, gingen met een 20­10 voorsprong het vierde kwart in.

Twee Brady touchdown passes binnen vijf minuten deden de balans echter volledig omslaan. De finale Peyton­poging strandde middels een sack­fumble.

M

eteen maar door naar 2009, want Brady miste vrijwel het gehele 2008­seizoen vanwege z'n knieblessure. Beide QBs speelden beter dan ooit. Brady tekende voor 375 yards, drie touchdowns en 1 interception; Manning kwam tot 327 yards, vier TDs en een pick. De wedstrijd werd uiteindelijk beslist door een Patriots' 4th and 2 die 't net niet redde. Peyton wist vervolgens wel raad met 't korte veld voor z'n winnende drive.

Niet de meest interessante

wedstrijd van de vijftien, in wat later zou blijken de laatste rivalry game voor Peyton als een Colt. Brady had maar twee touchdowns nodig om om Indianapolis op de knieen te krijgen. Vooral dankzij een Peyton­ redzone pick aan het slot van het vierde kwart. "Het was een slechte worp", mopperde Manning na afloop. "Jammer, ik had Vinatieri graag nog 'n kans gegeven."

Een nieuw begin, want Peyton is

een Bronco. Met een 31­7 voorsprong voor de Patriots in het derde kwart, leek de wedstrijd al in een vroeg stadium beslist. Toch kwamen de Broncos nog terug tot een achterstand van 'maar' tien punten, met nog dik zes minuten te spelen. Denver had na een Ridley fumble bovendien de bal... Tot een sensatie kwam het echter niet, omdat ook Willis McGahee de football aan 't slot nog verloor.

Een wedstrijd die natuurlijk nog

vers in 't geheugen ligt: bij rust leek de game al een gelopen koers, door de 24­0 voorsprong die de (bijna) ongenaakbare 9­1 Broncos op dat moment hadden genomen ­ vooral dankzij een drietal Pats­fumbles.

Maar kijk aan, na rust bleken de bordjes verhangen. Brady counterde met 31 unanswered, waarna er uiteindelijk OT aan te pas moest komen. Daarin won kicker Gostkowski uiteindelijk de game.

Het verschil was groter dan de

uitslag van 26­16 doet vermoeden.

Peyton had een field day, en kon met een schoon shirt van het veld stappen: 400 yards, twee touch­ downs en nul picks. En Brady?

Brady ­ ziek in de aanloop naar de wedstrijd ­ werd opgejaagd en gesackt, en als hij al eens de tijd had, was hij zelf niet altijd on target.

Manning is op weg naar z'n derde Super Bowl, met de kans om z'n tweede Lombardi Trophy te winnen.

Zoals zo vaak bleek de voorpret vele

malen leuker. Peyton vs. Brady part 15 werd niet wat menigeen ervan had verwacht, om de doodeenvoudige reden dat er voor een kraker nou eenmaal twee ploegen nodig zijn. De Denver Broncos verschenen op het appel, maar de New England Patriots kwamen niet opdagen.

Naar de oorzaak kunnen we slechts gissen.

Wellicht kampte Tom Brady zelf nog met (de naweeen van de) griep, die hem in de aanloop naar de AFC title game van het trainingsveld had gehouden. Het zou in ieder geval zijn gebrek aan scherpte verklaren, op de momenten dat hij al eens een open receiver kon ontwaren.

Maar het feit de running game met

LeGarrette Blount (zes luttele yards in vijf pogingen) maar niet van de grond kwam?

Of de offensive line die Brady op kritieke momenten maar niet uit de wind kon houden? De meest schrijnende stat werd echter opgetekend aan de andere kant van de bal: Peyton Manning werd geen enkele maal gesackt. Sterker: #18 kreeg zelfs geen enkele hit te verduren! Het shirt van de Broncos QB was na afloop nog zo schoon zoals het uit de wasmachine was gekomen.

Wie tegen Peyton Manning moet aantre­ den, z'n pass rush thuislaat en hem alle tijd van de wereld geeft, heeft natuurlijk geen schijn van kans. Vierhonderd yards stond er na een uur football achter de naam van Manning, plus twee touchdowens, geen picks, en een QB­rating van 118,4. De 26­ 16 die er uiteindelijk op het bord kwam, was dan ook maar een slappe aftekening van wat zich werkelijk op Mile High had voltrokken.

Raar, maar waar: Wes Welker werd Man • Peyton Manning, intens genietend van feestvierende ploegmaats: de AFC titel is binnen. Hij ziet dat 't goed is.

of the Match, door Patriots' cornerback Aqib Talib bij een 3­0 stand uit de wedstrijd te kegelen. Het was voor New England, dat het voor grote delen van 't seizoen zonder z'n beste spelers Gronkow­ ski, Amendola en Wilfork had moeten stellen, misschien net de druppel die de emmer deed overlopen. (GJD)

Stel je voor dat een Nederlandse atletiekcoach zou zeggen: “De zwarte atleet blinkt uit omdat hij dichter bij de primitieve mens staat dan de blanke atleet. Nog niet zo lang geleden was zijn talent om te sprinten en te springen noodzakelijk om te overleven in de jungle.” Voorpaginanieuws. De hele week zou het een item zijn op televisie en in de kranten. Ontslag van de coach was onvermijdelijk. Dean Cromwell, coach van de Amerikaanse atletiekploeg in 1936 zei het gewoon en niemand maakte er een punt van. Tientallen miljoenen blanke landgenoten waren het volledig met hem eens.

Donald McRae (o.a. The Guardian) schreef een boek over de twee beroemdste donkere sporters van de jaren ‘30: bokser Joe Louis en atleet Jesse Owens. De twee vrienden hadden veel gemeen.

Hun grootouders waren nog slaven, hun ouders trokken van Alabama naar het Noorden, ze stotterden allebei, ze hadden een onweerstaanbare aantrekkingskracht op vrouwen. En... ze versloegen de Duitsers! In eigen land waren ze slechts ‘niggers’, tweederangs burgers. Dat betekende onder meer dat ze niet bediend werden in ‘blanke’ restaurants, achterin moesten zitten in de bus en niet mochten wonen op de campus van de universiteit.

Maar ze waren wel goed genoeg om voor Amerika overwinningen te behalen!

Jesse Owens, de superatleet, won bij de Olympische Spelen van 1936 in Berlijn vier gouden medailles, tot woede van de nazitop.

Hij was echter populair bij de ‘gewone’ Duitsers. De Duitser Lutz Long, Owens’ concurrent bij het verspringen die sneuvelde in de Tweede Wereldoorlog, werd zijn beste vriend. Na de wedstrijd liepen ze gearmd het veld af. Joe Louis, The Brown Bomber, versloeg in 1938 in Yankee Stadium de Duitse ‘ariër’ Max Schmeling en werd wereldkampioen zwaargewicht.

Duitsland kon het niet geloven. Volgens McRae vierden miljoenen zwarte Amerikanen de overwinning uitbundig op straat.

TITEL: IN BLACK & WHITE – The Untold Story of Loe Louis and Jesse Owens AUTEUR: Donald McRae BESTELLEN: BOL.COM

Werden Owens en Louis rijk na hun heldendaden? Verre van

dat. Jesse Owens wilde na de Spelen van 1936 naar huis en weigerde om nog een aantal weken in Europa wedstrijden te lopen. Het gevolg was een levenslange schorsing. Hij moest zijn kostje bij elkaar zien te scharrelen: pompbediende, eigenaar van een stomerij, speaker bij het basketbalteam van de Harlem Globetrotters en – heel vernederend – hardlopen tegen racepaarden. Op YouTube zijn de beelden te zien.

Owens moest zijn kostje bij elkaar zien te scharrelen: pompbediende, eigenaar van een stomerij, speaker bij de Globetrotters en – heel vernederend – hardlopen tegen racepaarden.

Joe Louis bokste na zijn zege op Schmeling nog vele partijen.

Hij verdiende bakken met geld, maar kon er niet mee omgaan.

Belasting betaalde hij nooit. Uiteindelijk zat hij financieel aan de grond. Hulp kwam van zijn voormalige tegenstander. De geslaagde zakenman Max Schmeling ondersteunde hem in zijn moeilijke laatste levensjaren met geld.

Owens en Louis werden beiden slechts 66 jaar oud.

McRae verrichtte voor zijn boek zeer uitgebreid onderzoek.

Hij laat de personages echter uitspraken doen die oncontroleerbaar zijn. Daardoor weet je niet wat de feiten zijn en wat er ten behoeve van de leesbaarheid bij verzonnen is. Lees dit boek zeker als je geïnteresseerd bent in het leven in de Verenigde Staten van zo’n zeventig a tachtig jaar geleden, in de tijd voorafgaand aan de doorbraak van Jackie Robinson als eerste zwarte honkballer in de Major League Baseball.

TEKST KEES WIJDEKOP

He’s a hemroid. Een aambei. Bill Sim­

mons neemt in zijn Grantland­podcast geen blad voor de mond om te verduidelij­ ken waarom de Toronto Raptors beter af zijn zonder Rudy Gay. Hij neemt te weinig driepunters uit de hoek zeggen analytici, hij moet vaker op de vrije worplijn komen, teamgenoten worden knettergek van zijn mid­range jumpers en hij houdt de bal te lang in bezit. “Een computer kan niet zeggen of iemand talent heeft”, countert de achtste keuze uit de 2006 NBA Draft in gesprek met NBA.com.

Bij de Memphis Grizzlies nemen ze de geavanceerde statistieken serieus en zo vertrekt Gay halverwege het seizoen 2012­ 2013 naar de Raptors. De Grizzlies willen voorkomen dat tegenstanders the paint op slot gooien vanwege het duo Marc Gasol en Zach Randolph, want Gay en vooral shooting guard Tony Allen zijn absoluut niet gevaarlijk van afstand.

Ballmovement is het toverwoord in

Memphis en de algemene opvatting is dat Gay (salaris van 17,9 miljoen dollar) vervangbaar is. De Grizzlies schopten het in 2011 immers tot de tweede ronde in de play­offs zonder de geblesseerde Gay. Na de trade laat Grizzlies’ coach Lionel Hollins in een interview met journalist Zach Lowe doorschemeren dat zijn team beter speelt zonder Gay. “Tayshaun Prince (overgekomen van de Detroit Pistons) neemt niet, net zoals Rudy,

twintig schoten per wedstrijd. Dat houdt in dat meer spelers de bal aanraken in de aanval, de belangrijkste verandering in ons spel.”

De Grizzlies eindigen het

reguliere seizoen met een franchise­best 57 overwinningen (27­11 record na de Gay­trade) en plaatsen zich voor de finale in het westen, waarin de San Antonio Spurs een maatje te groot zijn. Gay: “Ik denk dat Memphis’ kansen in de finale beter waren geweest met mij in de ploeg, maar ik heb het gevoel dat ik beter kan worden in Toronto.”

Ball Hog in Toronto

option van 19,3 miljoen dollar voor het seizoen 2014­2015) drukt zwaar op de begroting en, ondanks de hoge verwach­ Fast forward naar de voorbereiding van het huidige NBA­seizoen. Masai Ujiri komt tingen van zichzelf, stelt Gay binnen de lijnen teleur. Zijn 15.9 Player Efficiency de Raptors versterken en hij heeft als de nieuwe general manager een Rating (PER) is ver onder de maat, hij schiet een career­low 38,8 procent van het boodschap meegekregen: saneren. Ujiri bewees in Denver veld en heeft daarvoor een career­high 18,6 schoten per wedstrijd voor nodig. dat hij zijn vak goed verstaat Defensief heeft hij geen enkele impact voor door een kwalitatief team op de Raptors die een 101.7 defensive rating het veld te zetten na de Carmelo Anthony­trade. Het hebben wanneer hij op het veld staat en 101.6 wanneer hij aan de kant zit. leverde hem afgelopen seizoen de Executive of the De statistiek usage percentage is echter Year Award op. veelzeggend. Als Raptor neemt Gay 31 et is geen geheim dat Gay procent van het balbezit voor zijn rekening, een hoger percentage dan de eerst domino is die moet omvallen. Zijn megasalaris sterspelers Kevin Durant, Carmelo Anthony en LeBron James. (en player

H

Net zoals bij de Grizzlies wordt Gay bij de Raptors ver voor het sluiten van de trade deadline verhandeld. De Sacramento Kings happen op het aanbod van Ujiri en sturen daarvoor Chuck Hayes, Patrick Patterson, Greivis Vasquez en John Salmons voor terug. Het nieuwe eigenaarschap van de Kings wil een klap maken en verlengde eerder al het contract van sterspeler DeMarcus Cousins.

Wederom een nieuwe omgeving voor

Gay en de analisten voorspellen dat zijn loopbaan in Sac­Town in de vergetelheid raakt. Niets is minder waar. Gay leeft op bij de Kings, getuige zijn field goal percentage van boven de 50 procent (39 procent bij de Raptors). In Toronto nam Gay negentien schoten per 36 minuten; in Sacramento slechts vijftien schoten met een hoger percentage van mid­ range en dicht onder de basket.

Gay raakt ongeveer de helft van zijn mid­range jumpers (cijfers die bij Dirk Nowitzki horen) en ruim zestig procent van zijn schoten binnen twee en een halve meter van de basket. En toen de Miami Heat op 27 december op bezoek kwamen in Sacramento, schuwde Gay (26 punten) het duel niet met LeBron James, de beste basketballer van de wereld. Gay voelt zich op z’n gemak in Sacramento, me dunkt.

Minder balbezit, hoger percentage

Gay heeft veel kritiek over zich heen gekregen, deels terecht over zijn spel, maar het beeld dat werd geschetst dat hij niet kan basketballen, is absurd. Het was D’Alessandro die direct na de trade voor Gay zijn vraagtekens zette bij de geavanceerde statistieken die in het nadeel van de speler spraken. “We kijken anders naar hem. Het gaat erom waar de speler de bal ontvangt, waar hij staat in het veld en waar hij scoort. Ik denk dat wij een goed beeld hebben hoe we Gay kunnen gebruiken.”

In de aanval van de Kings heeft Gay veel minder de bal in zijn handen dan de laatste seizoenen bij de Grizzlies en de

Wanneer teams beter presteren als de sterspeler

geblesseerd of de deur uit is, dan komt het begrip The Ewing Theory de hoek om kijken, vaak in columns van Grantland oprichter Bill Simmons. Een vriend van de schrijver was er namelijk halverwege de jaren negentig sterk van overtuigd dat teams waarin Patrick Ewing in speelde beter presteerden wanneer de center aan de kant zat of in foutenlast verkeerde.

In Game 2 van de 1999 Eastern Conference Finals tegen de Indiana Pacers scheurt Ewing zijn achillespees af. De weg naar de NBA Finals ligt wagenwijd open voor de ploeg van Reggie Miller en Nederlander Rik Smits. De New York Knicks winnen drie van de vier volgende wedstrijden en plaatsen zich voor het kampioenschap, zonder Ewing. Tim Duncan, David Robinson en de San Antonio Spurs zijn in de finale een maatje te groot voor de Knicks, maar de theorie is geboren.

Er zijn uiteraard meer voorbeelden in de

Amerikaanse sport die The Ewing Theory versterken. Neem de 1999 St. Louis Rams. Nog voor het NFL‐seizoen begon scheurde Rams’ QB Trent Green zijn kniebanden af. Einde seizoen voor Green, einde seizoen voor de Rams. Aan de hand van Arena Football League‐ster Kurt Warner wonnen de Rams de Super Bowl, en dat terwijl de odds in Las Vegas 300‐tegen‐1 waren. Wow.

Nee, dan de Philadelphia Flyers in 2000.

Superster Eric Lindros valt in het reguliere seizoen uit met een zware hersenschudding, toch eindigen de Flyers eerste in de conference en verslaan in de play‐offs Buffalo en Pittsburgh. In de halve fina le nemen de Flyers een 3‐1 voorsprong in de serie en het gerucht gaat de rondte dat Lindros zijn comeback maakt. De Flyers verliezen Game 5 en Game 6 waarin Lindros terugkeert. En ook de beslissende zevende wedstrijd gaat verloren (detail: Lindros verlaat halverwege het duel het ijs met een hersenschudding).

Tot slot de Miami Dolphins die in 2000 een wederopbouwjaar tegemoet gaan nadat QB Dan Marino een punt achter zijn loopbaan zet. De Fins schoppen het echter tot de tweede ronde van de play‐offs met QB Jay Fiedler. Wie? Jay Fiedler!

Raptors. En je ziet dat hij met een lager usage percentage veel efficiënter schiet, net zoals bij de Grizzlies in het seizoen 2010­ 2011, voordat hij geblesseerd raakte. Gay scoorde 19,8 punten per wedstrijd met een 47 procent schotpercentage en 39 procent driepunters. Zijn usage percentage was slechts 23,3 procent.

Belangrijk is dat zijn scores bij de Kings

vaker uit assists komen van teamgenoten, terwijl hij in Toronto twintig seconden de bal in zijn handen hield om vervolgens een baksteen naar de ring te gooien. Gay speelt graag tweede viool achter alpha dog DeMarcus Cousins (derde viool wanneer je spelverdeler Isaiah Thomas hoger acht).

Niet iedereen kan James, Durant of Kobe Bryant zijn, bovendien krijgt hij er goed voor betaald.

Toegegeven, het aantal wedstrijden van Gay bij de Kings is een small sample size.

Dat neemt niet weg dat je een verandering ziet in zijn spel. Minder balbezit, meer scores vanuit de assist en een betere afmaker onder het bord. Het is de vraag of de Kings hem willen blijven betalen, maar Gay heeft de mogelijkheid om in Sacramento uit te groeien tot een echte clubspeler.

Wat kan hem het nu schelen dat de

Raptors zonder hem bovenin meedraaien in de Eastern Conference? Toch? •

Blessuregolf

Het verhaal van dit seizoen is de blessure� golf die de NBA teistert. Hamstrings, kniebanden, achillespezen, alles gaat kapot. En het zijn niet de minsten die in de ziekenboeg belanden. Derrick Rose, Kobe Bryant, Brook Lopez, Russell Westbrook, Chris Paul: de grote namen vallen bij bosjes.

Wordt er te intensief of verkeerd getraind?

Is de toegenomen snelheid van het spel te belastend voor knieĂŤn en enkels? Of is het spelen van 82 wedstrijden in nog geen zes maanden gekkenwerk? Het is gissen naar de oorzaak van de fysieke problemen dit seizoen en het aantal blessures is niet hoger dan eerdere jaren. Wat de ziekenboeg indrukwekkend maakt, is de invloed die de uitvallers hebben op het verloop van het seizoen.

Teams die erin slagen hun grote spelers heel te houden, maken vooralsnog het meeste kans op succes. En de weg die regerend kampioen Miami Heat aflegt naar een nieuwe NBA Finals is al vroeg een stuk gemakkelijker gemaakt doordat concurrenten in Brooklyn en Chicago geplaagd worden door blessures. Al met al de hoogste tijd om het risico op blessures wat te verkleinen, zou je zeggen.

Een korter seizoen betekent minder

inkomsten en staat dus niet op het wensenlijstje van de NBA. Maar hoe wenselijk is het dat de beste en meest geliefde spelers als dominostenen omvallen? En dat er in het Oosten nu nog maar twee teams zijn die meedoen om de prijzen? Het maakt de competitie minder aantrekkelijk en levert dus indirect minder geld op. Het is de hoogste tijd voor maatregelen. ∙

Eva Gerritse.

NAAM: DeMar DeRozan GEBOREN: 7 augustus 1989 in Compton, Californië LENGTE: 2,01 meter POSITIE: Shooting guard TEAM: Toronto Raptors DRAFT: Negende keuze in 2009. 1.

Blake Griffin, 2. Hasheem Thabeet, 3.

James Harden, 4. Tyreke Evans, 5. Ricky Rubio, 7. Stephen Curry.

CONTRACT: Tekende in oktober 2012 een vierjarige contractverlenging ter waarde van 38 miljoen dollar (9,5 miljoen per jaar) dat per dit seizoen ingaat. Hij ligt dus nog tot de zomer van 2017 onder contract bij de Raptors.

PRIJZEN: Behalve wat awards tijdens zijn jaar als collegespeler en een tweede en derde plek bij de Dunk Contest tijdens het NBA All Star Weekend is de schoorsteenmantel in huize DeRozan akelig leeg.

CARRIÈRESTATS: 15,8 punten, 3,6 rebounds, 2,0 assists, 0,9 steals, 0,3 blocks, .448 FG% en .807 FT% VORIG SEIZOEN: 18,1 punten, 3,9 rebounds, 2,5 assists, 0,9 steals, 0,3 blocks, .445 FG% en .831 FT% HOOGTEPUNT: Het huidige seizoen.

DeRozan is in beeld voor een All­ Starselectie met gemiddelden van 21,2 punten, 4,6 rebounds, 3,7 assists en 1,2 steals per wedstrijd. Besloot om slechts één jaar college te spelen om zodoende zijn zieke moeder te kunnen onderhouden van zijn NBA­salaris. Zij lijdt aan de auto­ immuunbindweefselziekte lupus.

DIEPTEPUNT: In het seizoen 2010/2011 raakte DeRozan slechts vijf van zijn 52 driepuntspogingen, oftewel een percentage van .096.

PLUSPUNTEN: De meeste fans zullen meteen aan de explosieve dunks van DeRozan denken.

Echter, naast een prima offensief

seizoen staat hij ook verdedi­gend prima zijn mannetje. Uit de statis­tieken blijkt dat hij maar net iets minder punten toestaat dan defensieve topper Paul George van de Indiana Pacers.

MINPUNTEN: Zijn schotpercentage, inclusief driepunters. Ondanks dat hij het hoogste puntengemiddelde van zijn loopbaan neerzet, raakt hij dit seizoen minder schoten dan ooit tevoren 42 procent. Zijn driepuntspercentage daarentegen is gestegen tot dertig, vijf procent boven zijn carrièregemiddelde.

Hij maakte er nu al meer dan vorig jaar in het hele seizoen.

OVER HEM: “Hij is enorm verbeterd sinds ik hier twee jaar geleden kwam.

Vooral defensief. Hij leest het spel veel beter en weet daardoor hoe tegen­ standers pijn te doen.” Dwane Casey, hoofdcoach Toronto Raptors, is tevreden over DeRozans ontwikkeling.

SPORTAMERIKA OVER DEROZAN: Ondanks zijn 24 jaar is dit al zijn vijfde NBA­seizoen. DeRozan blinkt dit jaar uit, maar wil sterke pres­ taties nog wel eens afwisselen met enorm slechte wedstrijden.

Heeft wel de potentie om uit te groeien tot één van de sterke­ re shooting guards in de NBA. Zijn schotpercentage opvijze­ len is daarbij wel noodzakelijk.

CIJFER:

6,5

Instant replay!

Het is eindelijk zover! Het gebruik van

instant replay wordt uitgebreid in de MLB. Waar sporten als tennis, American football, hockey en ijshockey al jaren gebruikmaken van de beschikbare middelen, bleef de MLB (net als de FIFA) ver achter. Natuurlijk, homeruns mochten aangevochten worden als er twijfel was of de bal wel echt over de omheining verdween en/of langs de juiste kant van de foutpaal, maar vanaf nu gaat de sport echt met de tijd mee.

Elke manager krijgt bij aanvang van de wedstrijd één challenge en daarmee mag hij, naast homeruns, onder meer ground rule doubles, acties met gedwongen loop op de honken, tikacties, geraakt werpers en net wel of net geen foutballen in het outfield aanvechten.

Heeft de manager gelijk, dan behoudt hij zijn challenge. Had de scheidsrechter het toch goed gezien, dan is de manager zijn challenge voor de rest van de wedstrijd kwijt.

Per wedstrijd krijgt elke manager maximaal twee challenges en na de zevende inning mag het hoofd van het scheidsrechtersteam op het veld zelf beslissingen checken door naar de herhaling te kijken.

Tegenstanders van het gebruik van

herhalingen zullen zeggen dat er te veel onderbrekingen in het spel zullen komen, maar omdat beide teams maximaal twee challenges per wedstrijd krijgen, zal dat wel meevallen. Bovendien ligt het spel bij honkbal wel vaker stil. Bij tennis en American football bleek al dat het moment waarop de replay in het stadion getoond wordt, alleen maar voor extra spanning en sensatie zorgt. Ik durf zelfs te zeggen dat het spel alleen maar leuker wordt, in elk geval eerlijker! ∙

Seb Visser.

Jaime Estrada

N EWBURGH – Ze zeggen dat het boksen dood is. Dat de sport die ooit heel Amerika in de ban hield niemand meer interesseert.

Jaime Estrada hoopt van niet.

In een oude ring omcirkelt hij een denkbeeldige tegenstander. Uit zijn kleine lijf pompt hij machtige slagen de lege lucht in. Op zijn linkerbiceps kun je het litteken zien, van die ene keer dat hij ruzie had op een feestje met een jongen die hem drie keer met een mes stak. Op zijn rechterarm staat een tatoeage: Success is my revenge.

Hij nam geen wraak maar ging nog serieuzer boksen. Hij won een week na zijn zeventiende verjaardag de Golden Gloves in New York, het meest prestigieuze amateurtoernooi van Amerika. In de finale domineerde hij de vier jaar oudere verdedigende kampioen.

JLucia aime heeft een effen bruine huid en sprankelende ogen. Zijn moeder komt uit Saint en voedde hem vrijwel alleen op. Zijn Panamese vader werd het land uit gezet nadat hij opgepakt was voor het verhandelen van drugs.

Dat was tien jaar geleden. Jaime is nu 19. Hij is nog altijd maar één meter zestig. Hij vecht in de gewichtsklasse tot 55 kilo en staat op de rand van een profcarrière. Deze week bokst hij de nationale kampioenschappen. Die wil hij graag winnen. Daarmee zou hij in het nationale team komen. Maar dat is niet wat hem trekt. Met een landskampioenschap kan hij, samen met de tweede Golden Gloves‐titel die hij won, een sterk cv aan de promoters voorleggen en een flinke tekenbonus tegemoet zien.

Jaime wil voor zijn moeder zorgen, die twee banen heeft. En voor zijn broer, die net als hij schappen vult. Het zou een mooie eindbestemming zijn van de weg die hij insloeg toen hij zeven jaar geleden de Newburgh Boxing Club binnenliep. Dit stadje aan de oever van de rivier de Hudson ging decennia geleden kapot aan werkloosheid, gangs en drugs. Daar is het nooit meer bovenop gekomen.

A merican football vond Jaime niks. Hij was er goed in, maar had er de pest aan als een ander het team deed verliezen. Hij had de uitkomst van een wedstrijd graag in eigen hand.

Dus ging hij net als zijn broer boksen. Hij deed dat bij Ray Rivera, die op zijn veertiende zijn Puertoricaanse huishouden en de beruchte South Bronx uitgegooid werd omdat hij een zoon kreeg. Een zoon die net als hij een kind van de straat werd, en al jong werd vermoord. Ray begon een boksclub. Om anderen datzelfde lot te helpen besparen.

Anderen zoals Jaime Estrada. Die deze week dus naar de nationale kampioenschappen gaat.

Wordt vervolgd… ∙

Het meest vervelende is: het is erger dan

Wie zich daarbij bedenkt dat teams in conferences minimaal één keer vaker tegen het lijkt. Zo erg dat de Portland Trail Blazers in december gekscherend vroegen elkaar spelen dan tegen teams uit de of ze misschien naar de Eastern Conference andere conference, zal concluderen dat de kwaliteit in de Eastern Conference ver mochten verhuizen. In de zomer had onder die van hun westelijke evenknie ligt. niemand dit soort opmerkingen in Het is direct ook een verklaring waarom december verwacht. In juli voorzag ESPN Miami en Indiana maar blijven winnen. Ja, in zijn Power Rankings zelfs nog dat het ze zijn goed, maar ze treffen vaker mindere Oosten een comeback zou maken na de jarenlange dominantie van het Westen. De teams. zo onder de maat presterende conference Cavs had immers genoeg om naar uit te kijken.

In Washington verwachtten de insiders een opmars van de Wizards en hun talentvolle jonge guards Bradley Beal en John Wall. In Detroit zagen de sportjournalisten de Pistons aan het langste eind trekken en Josh Smith en Brandon Jennings inlijven.

In Brooklyn werd door de Nets kosten nog moeite gespaard door Kevin Garnett, Andrei Kirilenko en Paul Pierce toe te voegen aan een kern die al bestond uit All­ Stars Joe Johnson, Brook Lopez en Deron Williams. Bij de buren van de Knicks dachten ze nog wel even voort te borduren

op wat ze de laatste jaren deden met Carmelo Anthony. En in Chicago, in Chicago kwam verlosser Derrick Rose terug. Op papier was alles goed met de Eastern Conference.

Papier zegt echter niets. Van al deze

teams hebben alleen de Wizards en de Bulls een record dat in de buurt komt van meer winstpartijen dan verliesbeurten.

Eigenlijk viel geen enkel blokje op zijn plaats in het Oosten. Voorbeeld: begin januari hadden de zeven teams met de slechtste records in de Eastern Conference bij elkaar 32 wedstrijden op rij verloren.

Het meest schrijnende, en ook meest passende voorbeeld doet zich voor in Cleveland, Ohio. De stad die bijna vervloekt lijkt als het gaat om professionele sporten in Amerika. Cleveland leed in zijn historie onder The Catch (honkbal), The Drive (football), The Fumble (football), The Shot (basketbal) en The Decision (basketbal).

Vaak waren dit momenten in wedstrijden waar de Indians, Browns en Cavaliers niets of weinig zelf aan konden doen. Op kritieke momenten ging het op kritieke punten net even mis. Misschien is het daarom wel pas­

send om de Cavaliers dit jaar The Example te noemen in de Eastern Conference.

Soms kan alles op papier goed gaan, maar

wil de werkelijkheid gewoon niet meewerken. Toen de Cleveland Cavaliers in 2010 afscheid moesten nemen van LeBron James (The Decision), besloot het team van de woedende eigenaar Dan Gilbert alles te zetten op een aantal slechte seizoenen. Dat loont immers in de Amerikaanse sport. Het team dat laatste wordt in het reguliere seizoen, heeft in de NBA een kans van ongeveer 25 procent op de eerste keuze in de draft. Wie een club dus wil opbouwen,

dacht Gilbert net als tientallen andere eigenaren in de NBA, moet dus een tijdje slecht zijn. Je bouwt een roster met spelers die net goed genoeg zijn voor de NBA, betaalt ze net genoeg om niet in de proble­ men te komen met de minimale salary cap.

Prompt verlies je veel wedstrijden en heb je een grote kans op een hoge draftkeuze.

Bij Cleveland liepen die plannen

gesmeerd. Kyrie Irving, eerste keuze in 2011, ontpopte zich in de eerste twee seizoenen van zijn professionele carriere als een (toekomstige) superster. Dio

Waiters, vierde keuze in 2012, liet zich in zijn eerste seizoen zien als beloftevolle schutter. Toen Cleveland in 2013 nogmaals de eerste draftkeuze mocht maken, en daarmee Anthony Bennett selecteerde, leek een mooie kern van jonge spelers rond. Het enige dat eigenlijk nog moest gebeuren was het aantrekken van een aantal passende spelers, gezond blijven en het ontwikkelen van een mooie chemie binnen het team. Daar ging het fout.

Andrew Bynum werd binnengehaald als verlosser. Als hij zou spelen zoals hij kon, dan zou Cleveland meedoen in de playoffs en zou de toekomst rooskleurig zijn.

Hetzelfde soort optimisme heerste in andere steden in het Oosten. Derrick Rose

zou de verlosser worden in Chicago, Garnett en Pierce in Brooklyn en Josh Smith en Brandon Jennings moesten Detroit er weer bovenop helpen. Bynum bleek echter alles te zijn dat mis kon gaan in de hoop op verandering. Hij bleek de belichaming van de blessures die Chicago velden en de missende chemie bij de Pistons en Nets in één. Bynum wilde weg.

En Cleveland had eigenlijk geen keus.

Denkwijze

Wat de Cavaliers toen deden was een ander voor­ beeld van het schisma dat heerst binnen de Eastern Conference. Er zijn namelijk twee soorten eigenaren in de NBA. 1. Eigenaren die het geld en de support van hun fans hebben om dan opnieuw op te bouwen. 2. Eigenaren die niet willen verliezen, al dan niet omdat hun fanbase dat niet pikt. Die laatste categorie blijkt de laatste jaren een niet erg rendabele. En de Eastern Conference telt veel teams met eigenaren die nog op de oude manier denken. Nolan van de Knicks is daar het schoolvoorbeeld van.

Prokhorov van de Nets lijkt dit over te nemen. Eigenaar Gilbert van de Cavaliers

Sinds het huidige draftloterij in 1990 in

werking trad, is er kritiek op het systeem.

Omdat de teams met de meeste verliespartijen in het seizoen ervoor procentueel de meeste kans krijgen op een vroege keuze, zou het ‘tanken’ in de hand werken. Tanken is het proces waarbij een team expres slecht is, om zo een hoge draftkeuze in het jaar erop te bemachtigen. Goede spelers krijgen ineens ‘blessures’ en slechte spelers maken ineens meer speelminuten in de tweede helft van het seizoen.

TANKEN

Alles voor de hoge draftpick. En soms lukt het.

De San Antonio Spurs in 1997 bijvoorbeeld. In het seizoen 1995/1996 wonnen de Spurs 59 wedstrijden. Het seizoen voor de draft met Tim Duncan verloren ze er ineens 62 (mede door een blessure van David Robinson). Hoewel supporters tanken begrijpen, wordt het vaak gezien als vorm van competitievervalsing.

Vooral in de tweede helft van het seizoen kunnen speelschema’s voor sommige teams wel degelijk gemakkelijker zijn dan voor andere dankzij de tankende teams.

Toen Grantland‐schrijver Zach Lowe

in december een nieuw systeem openbaarde waarbij teams op basis van een wheel voor de komende dertig jaar hun picks toegewezen zouden krijgen, waren veel mensen enthousiast. Het was in ieder geval eerlijk en daarom zou het al besproken zijn in de hoogste burelen van de NBA zelf, waar enkelen positief waren.

Wellicht is er bij het aantreden van de nieuwe NBA‐commissioner Adam Silver op 1 februari ook de politieke wil om iets aan het systeem te doen. Toch denken insiders dat de veranderingen niet radicaal zullen zijn. De draft lottery geeft eigenaren van teams namelijk in ieder geval nog de optie om snel hun geluk om te draaien. Zij zullen dus niet staan te springen van de zekerheid om maar eens in dertig jaar de eerste keuze te krijgen.

besloot dat hij wel genoeg had verloren en voegde zich aarzelend bij dat laatste rijtje. Hij haalde Luol Deng binnen.

Of dat nodig was, is de vraag. Juist de

teams die rustig bleven nadat ze een spelers verloren, doen het nu goed. De Toronto Rap­ tors (verhandelden Rudy Gay), de Chicago Bulls (verloren Derrick Rose) en de Atlanta Hawks (verloren Al Horford) besloten alles op te blazen om de wederopbouw te starten, en winnen ongeveer evenveel westrijden als dat ze verliezen. Dat heeft te maken met goede coaches, maar vooral ook met goede General Managers. Managers die inzien dat je dit jaar in de Eastern Conference kunt herstellen en tegelijkertijd nog de playoffs kunt halen ook. Als je maar geen overhaaste beslissingen maakt en daarmee aan de che­ mie van een spelersgroep rommelt. Met een hardwerkend team dat goed in elkaar steekt, kun je als eigenaar geld verdienen en ook nog eens aan de toekomst denken. Een win­ winsituatie die je vrijwel nooit ziet in de NBA.

Mede daardoor is nog niet alles verloren voor teams als de Knicks en de Nets. Ze spelen namelijk tegen teams die qua talent minder zijn dan zij. “We mogen onszelf gelukkig prijzen dat we in de Eastern Conference spelen. Hoewel we te veel verloren hebben, is er geen paniek dat we eventueel de playoffs mislopen”, verklaarde Joe Johnson aan SportAmerika­verslaggever Rob van Gameren in Londen. De veteraan heeft gelijk.

De vraag is echter of we daar blij mee moeten zijn. De nummer negen van de Western Conference zou qua record immers de nummer drie zijn in het Oosten.

Een slechte Eastern Conferentie is in ieder

geval niet iets dat de NBA wil. In het Oosten van de VS wonen veruit de meeste mensen en die vinden het niet leuk om een heel seizoen naar saai, ongeïnspireerd basketbal te kijken, wetende dat de Heat en de Pacers waar­ schijnlijk toch wel de bovenliggende partij worden tijdens de playoffs. Dat is namelijk de andere kant van het verhaal. Wanneer een conference in de laatste tien jaar slechts één keer beter is dan de andere, maar wel vijf keer de kampioen levert, kun je de vraag stellen of het systeem nog eerlijk is. •

Omaha!

Peyton Manning riep het in de Divisional

Round tegen San Diego bij welgeteld 44 plays: Omaha! Het had veel weg van een revolutionaire in‐game reclamecampagne voor de voormalige ‘Gate City to the West’.

Zeker omdat ‘Mr. Endorsement’ Manning erbij betrokken was. Dat dachten ze in Omaha zelf dus ook. Zo tweette het Omaha Visitors Bureau tijdens de wedstrijd: “We certainly appreciate all the love from Peyton Manning #OmahaOmaha”. Origineler nog was ‘Omaha Steaks’: “Woke up to 652 missed calls from Peyton Manning #OmahaOmaha”. Een consortium van bedrijven uit Omaha stelde vervolgens 500 dollar ter beschikking aan de Manning Foundation voor iedere keer dat Peyton tegen de Patriots ‘Omaha’ zal roepen.

Kortom, de reclamecampagne was aan.

Behalve dan dat het natuurlijk helemaal geen reclamecampagne is. Want ‘Omaha’ is zeer waarschijnlijk niet meer of minder dan Mannings snap count starter, waarmee hij aan zijn offensive line communiceert dat hij klaar is met audiblen (het corrigeren van ‘protections’ of de play zelf) en dat de snap nadert. Wanneer dat precies gebeurt (na één signaal of juist na meerdere) weet alleen de offense. Maar de defense probeert dat moment natuurlijk perfect te timen.

Dat dat niet altijd lukt bewezen de door

Omaha murw gebeukte Chargers wel. Maar liefst vijf maal bewoog een Charger te vroeg omdat de snap verkeerd getimed werd. En dat is niet eens een schande. Manning is, samen met Brady (“Alpha, Go!” of “Alabama!”) en Rodgers (“Green18!”), een absolute meester in het manipuleren van de defense. Daardoor staan Manning & co. al met 3‐0 voor, nog voordat de bal in beweging komt. ∙

Paul Klomp.

Perfect game

In het seizoen 2013 werden er geen

perfect games geworpen in de MLB. Ze zijn een rariteit. Slechts 23 werden er gegooid in de historie. De verdediging moet alle ballen vangen, de werper moet de vorm van de dag hebben en het geluk aan zijn zijde. Zondag wierp Peyton Manning een perfecto. Ik kan als Patriotsfan heel moeilijk en verdrietig doen, omdat de Pats van de Broncos verloren, maar dat heeft geen zin. Manning was té goed en gaf geen moment de indruk dat de Patriots konden winnen.

In de lange carrière van Manning wordt hem vaak, ook door mij, verweten dat hij het in de playoffs laat afweten. Hij is niet clutch zou je bijna kunnen zeggen. Daar rekende hij zondag mee af en nu gaat hij als favoriet richting de Super Bowl.

Manning was een machine. Geholpen door zijn receivers maakte hij gehakt van de defensie van de Patriots. Manning is niet snel, heeft geen buitengewone arm en gooit ook geen tight spiral. Maar verdomme, hij de beste quarterback, op 37‐jarige leeftijd. Niemand is zo'n student of the game als Manning. Niemand, ook Tom Brady niet, kan een verdediging zo ontmantelen als Manning. Als Peyton in vorm is, is hij niet te stoppen.

Als Patriotsfan is dat moeilijk te

accepteren, maar het is zo. Manning gooide zondag een perfect game en liet zien dat alleen de Broncos recht hebben op deelname aan de Super Bowl.

Peytje af. •

Lennart Beishuizen.