SportAmerika Magazine #4

HOOFDREDACTIE Neal Petersen Geert Jan Darwinkel EINDREDACTIE Kasper Dijk SENIOR WRITER Jules Zane REDACTIE Lennart Beishuizen Pieter Brouwers Geert Jan Darwinkel Rob van Gameren Vincent Van Genechten Eva Gerritse Pieter Horstman Justin Kevenaar Paul Klomp Wietze­Willem Mulder Marco Post Robert Prins Jurian Ubachs Klaas­Jan ter Veen Jeroen Veenstra Seb Visser Frank Wielaard Joeri Zwarts COLUMNISTEN Matthijs van den Beukel Gijsbregt Brouwer Jeroen Elshoff Leander Schaerlaeckens FOTOGRAFIE Getty Images PRODUCTION, ART DIRECTION & DESIGN DarChicago Ltd. MET DANK AAN Issuu, Scribus

SportAmerika Magazine is een uitgave van Petersen Media. Niets uit deze uitgave mag op welke wijze dan ook worden gekopieerd zonder uitdrukkelijke toestemming van de uitgever. © Petersen Media 2012­2015 ­ Alle rechten voorbehouden.

Maandagochtend vroeg, op weg naar de YIRO­studio,

ging het gesprek in de bus voor mij over die ‘epische comeback van de Seattle Seahawks.’ Ja, in een bus in Nederland werd er gesproken over een NFL­wedstrijd! Ik ben totaal geen ochtendmens, maar hiervan werd ik toch wel heel erg blij.

Want dat de NFL in het ‘echte’ leven nu ook al besproken wordt door Nederlandse sportfans is wel een dingetje.

Online is dat namelijk al wat langer aan de gang, vooral op Twitter.

We hadden eerder met #SportAm de eer om trending topic te zijn. Als ik mij goed herinner was dat tijdens de vorige NBA Finals. Maar op een zondagavond, tussen de kijkcijferkanonnen Boer Zoekt Vrouw en Studio Voetbal, flikten de Sport Amerika fans het wederom en dat was toch een teken aan de wand.

Beetje bij beetje lijken Nederlandse sportfans de NFL te omarmen. We kloppen ons natuurlijk niet te veel op de borst, want de sport maakte afgelopen weekend wederom uitstekende reclame voor zichzelf met een fantastische NFC Championship Game.

Toch is wel tijd voor ons om door te pakken. Om naast onze website en de sociale media nog een stapje verder te gaan. Wij zullen voorafgaand aan de Super Bowl met een online tv­show komen waarin wij uitgebreid vooruitblikken op de 49ste editie van de strijd om het kampioenschap in de NFL.

Over de precieze details zal deze week worden vergaderd, maar hij komt er sowieso.

En zo wordt de missie die wij vier jaar geleden optekenden, de liefde voor Amerikaanse sporten onder een groter publiek brengen, stapje voor stapje uitgebreid.

En dat is een heel mooi gevoel.

Veel leesplezier,

Het staat 'm goed, oranje en blauw.

Vandaar dus dat John Fox ­ amper vier dagen nadat hij 't bij de Denver Broncos voor gezien hield ­ al weer in Chicago tekende.

De Bears waren niet de enige die afge­ lopen week hun vacante positie van hoofdcoach opvul­ den. De Jets strik­ ten Todd Bowles, Jack Del Rio teken­ de bij de Raiders, terwijl de 49ers hun DC Jim Tomsula promoveerden en de Denver Broncos Gary Kubiak vermurwden om Baltimore toch maar te verlaten. Op moment van schrijven zochten nog slechts de Falcons (Adam Gase/Dann Quinn?) een nieuwe roerganger.

't Internet staat er vol mee, met van die koddige rampen足 filmpjes waarop cheerleaders onder de voet worden gelopen door aanstormende footballers. Deze dansmarieke overkwam 't vorige week maandag足 avond tijdens de National Title Game tussen Ohio State en Oregon. Naar verluidt heeft ze 't allemaal zonder noemenswaardige kleerscheuren overleefd.

De NFL coachescarrousel

draaide afgelopen week op vol­ le toeren. John Fox besloot een punt te zetten achter zijn functie als headcoach van de Denver Broncos. Na opnieuw uitgeschakeld te zijn in de playoffs werd de druk op Fox te groot, waardoor Fox en de Broncos uit elkaar gingen. Lang hoefde hij niet te wachten op een nieuwe baan, want vier dagen na zijn vertrek uit Denver werd hij aangesteld bij de Chicago Bears, waar hij Marc Trestman opvolgt • Ondertussen in New York: Todd Bowles is de nieuwe coach van de New York Jets. De voormalige defensive coordinator van de Arizona Cardinals was ook de topkandidaat bij de Atlanta Falcons, maar verkoos New York boven Atlanta. Bowles tekende afgelopen woensdag een vierjarig contract ter waarde van 16 miljoen dollar.

Ook de Oakland Raiders en de San Francisco 49ers vonden een nieuwe headcoach: Jack Del Rio gaat aan de slag bij de Raiders, terwijl de Niners hun defensive coordinator Jim Tomsula een promotie naar de hoofdcoachpositie gaven • Nu de Cowboys uitgespeeld zijn, kunnen de bewindvoerders in Dallas zich focussen op het behouden van de sterren. Coach Jason Garrett tekende al een contractverlenging van vijf jaar en ook Dez Bryant blijft waarschijnlijk behouden, maar of DeMarco Murray volgend seizoen in Big D te bewonderen is, valt nog te bezien. Murray, dit seizoen de leading rusher in de NFL, beschikt over een aflopend contract en weigerde afgelopen week zijn handtekening te zetten onder een vierjarige verbintenis ter waarde van zestien miljoen dollar •

De week begon wederom met een

trade. Jeff Green verruilde de Boston Celtics voor de Memphis Grizzlies. Tayshaun Prince bewan­ delde de omgekeerde weg. Daar­ naast ging Quincy Pondexter van de Grizzlies naar de New Orleans Pelicans • Kendall Marshall komt de rest van het seizoen niet meer in actie. De guard liep op donderdag tegen de New York Knicks een gescheurde kruisband op. Hij noteerde dit seizoen gemiddeld 4,2 punten en 3,1 assists per wedstrijd • Op vrijdag volgde er nog meer slecht nieuws voor de Bucks. Larry Sanders werd voor tien duels geschorst vanwege een drugsovertreding. Het is de tweede keer dat hij wordt geschorst in minder dan een jaar tijd. Vorig seizoen kreeg hij een schorsing van vijf duels aan de broek vanwege het gebruik van marijuana. Aan het begin van het vorig seizoen tekende hij nog een nieuw vierjarig contract ter waarde van 44 miljoen dollar • Op donderdag trokken de Los Angeles Clippers Austin Rivers aan. Op vrijdag debuteerde hij.

Rivers is de zoon van coach Doc Rivers. Het was voor het eerst in de geschiedenis van de NBA dat een speler uitkwam voor het team van zijn vader • NBA­baas Adam Silver zei woensdag nog maar een keer dat NBA­shirts in de toekomst sponsoring krijgen.

Hij gaf aan dat het onvermijdelijk is • De Oklahoma City Thunder zetten zondagavond een nieuw clubrecord neer. De club van coach Scott Brooks scoorde 79 (!) punten in de eerste helft tegen de Orlando Magic. Uiteindelijk wonnen ze de wedstrijd met 127­99 • (Robert Prins)

Pekka Rinne (Nashville Preda­

tors) en Jimmy Howard (De­ troit Red Wings) zijn geblesseerd en kunnen daardoor niet uitko­ men in de NHL All­Star Game.

Zij worden vervangen door Jaroslav Halak (NY Islanders) en Marc­Andre Fleury (Pittsburgh Penguins).

Rinne, met 29 overwinningen koploper in de NHL, is drie tot vijf weken uitgeschakeld met een knieblessure • Reto Berra (Colorado Avalanche) werd de elfde doelman ooit die een doelpunt maakte in de AHL. Met Lake Erie Monsters wist hij de 4­1 in het lege doel van Chicago Wolves te schieten. Berra is de zevende doelman die de puck zelf in het net schoot, de andere vier kregen de goal toegewezen nadat een tegenstander de puck in eigen net legde • David Pastrňák blijft bij Boston Bruins. De jonge Tsjechische aanvaller maakte afgelopen week vier goals. Pastrňák speelde inmiddels meer dan negen wedstrijden en verbruikt daarmee dit seizoen het eerste jaar van zijn contract bij de Bruins. De draftkeuze in de eerste ronde van dit seizoen noteerde in de AHL al 27 punten in 24 wedstrijden en was op het WK U20 met zeven punten in vijf wedstrijden belangrijk voor zijn thuisland • Los Angeles Kings trok voor aanvang van het duel tegen Anaheim Ducks het rugnummer 4 terug, ter ere van oud­verdediger Rob Blake. Blake leidt alle verdedigers van de Kings in goals en gespeelde wedstrijden. Ook is hij de enige verdediger die in dienst van Los Angeles Kings beslag wist te leggen op de Norris Trophy

Hij werd een ster bij de

Seattle Mariners, maar Randy Johnson gaat de Hall of Fame in als een Arizona Diamondback. The Big Unit noemde Arizona in een verklaring ‘de meest logische keuze’, maar benadrukte al zijn teams dankbaar te zijn • Het regende deze week nieuwe contracten. Op 16 januari moesten clubs en spelers hun aanbod met elkaar uitwisselen, en dat leverde op diverse plaatsen deals op. Zo verlengde Stephen Strasburg zijn contract bij de Nationals voor 7,4 miljoen dollar. Het hoogste bedrag ging naar pitcher David Price, die komend jaar liefst 19,75 miljoen dollar van de Detroit Tigers. Verder tekenden onder meer Porcello (Red Sox), Chris Davis (Orioles), Samardzija (White Sox) en Hellickson (Diamondbacks) nieuwe contracten • Het zal even een raar gezicht zijn in Chicago. De verbouwing van het 100 jaar oude Wrigley Field is in volle gang, maar de bleachers zullen niet gereed zijn voor Opening Day. Naar verwachting zullen de tribunes in het outfield in mei gereed zijn • Zou het dan toch? Na de investeringen van deze winter, waarbij coach Joe Maddon en pitcher Jon Lester werden gehaald, ziet eerste honkman Anthony Rizzo het helemaal zitten met de Chicago Cubs. “Wij winnen de NL Central”, wist Rizzo deze week te melden • En dan nog zo’n bericht dat valt in de categorie ‘huishoudelijke mededelingen’. De 45­jarige Arthur Rhodes, die al sinds 2011 niet meer actief was in de MLB, heeft bekendgemaakt officieel met pensioen te gaan. Rhodes was in 2010 nog Allstar en had daarna kennelijk wat tijd nodig om zich neer te leggen bij het einde van zijn profcarrière •

Russell Wilson kon zijn emoties niet ver­

bergen. Voor de camera’s van Fox barstte de Seahawks QB na de 28­22 zege in tranen uit. “De jongens in deze ploeg zijn onvoorstelbaar,” zei Wilson. “Vier inter­ ceptions en toch bleven ze in mij geloven.

Je moet de Packers krediet geven, zij speelden een ongelofelijk seizoen.”

Waar de Seahawks uitzinnig van het veld stapten, overtuigd van het feit dat zij de wedstrijd toch vooral hadden gewonnen, zagen de Packers dat heel anders. Hun ongelofelijke seizoen, voor zover daar al sprake van was voor een franchise waar de Superbowl winnen altijd de verwach­ ting is, kwam ten einde door vier onvoor­ stelbare minuten. Zij hadden de wedstrijd toch vooral verloren, een plek in de Super Bowl was letterlijk door hun vingers geglipt.

Meer precies, door de vingers van Bran­ don Bostick, die besloot zijn rol als blocker bij de onside kick van de Sea­ hawks op te geven voor een kans om als held de bal te vangen. Hij ving de bal echter niet, waardoor Seattle met uitstekende veldpositie de comeback kon completeren. Bostick zat een half uur na de wedstrijd, nog altijd in zijn pads, wezenloos voor zich uit te staren in de kleedkamer.

Toch was hij niet alleen. Coach Mike McCarthy deed het af met clichés als “ook dit is football,” maar hij was in vierde kwart veel te conservatief. Na de interception met vier minuten te spelen werden vijf running plays gespeeld, terwijl de Seattle secondary – met Richard Sherman voorop – slechts nog met verband aan elkaar hing. Dat was ’n gemiste kans voor de Packers, want één first down was waarschijnlijk voldoende geweest en als iemand een geblesseerde cornerback kan verschalken is ’t de combinatie Aaron Rodgers naar Jordy Nelson wel.

De Seahawks zijn het eerste team sinds de Patriots in 2003 en 2004 dat in back­

D e w i n n e n d e t o uc h d o w n i n b e e l d : J e r m a i n e K e a r se i s i n d e e x t r a t i j d Tr a m o n W i l l i a m s t e sl i m a f .

to­back Superbowls zal verschijnen. In veel opzichten is Wilson daarmee Brady’s de facto opvolger. Toen was Brady de jonge quarterback die na vier seizoenen als starter drie Superbowl­ ringen aan zijn vingers had. Nu is Wilson mogelijk op weg naar zijn tweede titel in amper drie jaar en voelt deze Superbowl als de clash tussen jong en oud, oud en nieuw.

Er was echter wel een verschil in toon

van de Seahawks deze week. Het team dat soms zo verguisd wordt om hun solide aandeel van spelers met een te grote mond wist verdomd goed dat ze gemazzeld hadden. Natuurlijk speelt nooit opgeven een rol, maar zonder meerdere individuele blunders van de Packers was het nooit zo ver gekomen.

Als we Las Vegas moeten geloven, dan wordt het een bloedstollend treffen over anderhalve week. Zij zien statistisch een verschil van minder dan één punt, maar blessures zullen een rol spelen en de zo geroemde Seattle defense kwam afgelopen zondag bont en blauw van het veld.

Alle analyses daargelaten, wie deze

NFC Championship Game zag herinnert zich over tien jaar nog die krankzinnige fake field goal voor ’n touchdown, de beastmode runs van Marshawn Lynch toen het moest en die quasi­ onmogelijke two­point conversion lob pass. Het was de ontknoping waar je als liefhebber van droomt, maar waar de Packers nog wel een poosje van wakker zullen liggen. •

Waar het na de Divisional Round al

schijn van had, bleek zondag waarheid te zijn: de officieuze AFC Championship Game werd een week voor de officiële editie van zondag gespeeld, tussen de New England Patriots en Baltimore Ravens. De Indianapolis Colts hadden niets te zoeken in Foxboro in een wed­ strijd die niet in de schaduw mocht staan van de NFC Championship Game. De Colts gingen kopje onder met 45­7.

Net als in 2013 was New England het eindstation in de playoffs voor de Colts, die nog lang niet sterk genoeg blijken om de laatste horde richting de Super Bowl te overbruggen. De Colts maakten geen moment aanspraak op de overwinning in een wedstrijd die van het begin tot het einde gedomineerd werd door de geba­ lanceerde aanval van de Patriots onder leiding van quarterback Tom Brady en runningback­du­jour LeGarrette Blount.

Was Blount in 2013 nog goed voor 166 rushing yards en vier touchdowns, zon­ dag bleef het bij 'slechts' 148 yards en drie touchdowns voor de grote running back. Ook in de onderlinge strijd in het reguliere seizoen lieten de Patriots de Colts kansloos, toen in Indianapolis waarin Jonas Gray voor tweehonderd yards rende en vier touchdowns scoorde.

Tom Brady gooide drie touchdowns.

Eentje ging naar een usual suspect in Rob Gronkowski, de andere twee gingen naar spelers die slechts één reception kregen.

Fullback James Develin kreeg de bal naar hem geworpen vanaf de één yard lijn en in het derde kwart liet Patriots coach Bill Belichick net als een week eerder weer wat creativiteit zien door in dit geval offensive lineman Nate Solder als 'eligible' aan het spel deel te laten nemen. De Colts pikten dat niet goed op, waardoor de grote Solder zestien yards richting de endzone kon marcheren.

In het vierde kwart mocht back­up QB

Jimmy Garoppolo zelfs nog even opdra­ ven, terwijl Brady op het grote scherm in Gillette Stadium het publiek vermaakte.

Fat Guy Touchdown in the making: offensive lineman Nate Solder voert de score op in de AFC title game.

Voor de Patriots betekent de

overwinning van zondag een zesde Super Bowl deelname in het Brady­ Belichick tijdperk. Dit keer gebeurt dat echter met een solide verdediging, iets waar in de twee verloren edities in 2007 en 2011 tegen de Giants niet van gesproken kon worden.

Ook voor de nieuwe NFL golden boy Andrew Luck was het opnieuw een wedstrijd om snel te vergeten. Slechts twaalf van zijn 33 passes kwamen aan.

De derdejaars quarterback gooide twee interceptions (Jamie Collins en Darrelle Revis) en kon geen touchdowns

overleggen. Slechts één keer werd de gevaarlijke T.Y. Hilton bereikt in een wedstrijd waarin punter Pat McAfee vijf keer in actie kwam.

De les van zondag was dat de Colts

wellicht een grote toekomst hebben, maar nog lang geen aanspraak mogen maken op meedoen met de grote jongens. Waar de Patriots (en een week eerder de Ravens) met goede coaching, creatieve playcalling en intensiteit speelden, waren de Colts flets en leken ze te hopen op een perfecte dag van Andrew Luck. Iets wat niet gebeurde. •

Carcassonne

Ik kan niet zo goed tegen mijn verlies. Daarom is het doorgaans bij ons thuis niet zo gezellig als er een spelletje wordt gespeeld. Geregeld loopt het behoorlijk uit de hand. Van huiselijk geweld is dan weliswaar geen sprake, maar mijn vrouw en ik hebben meerdere malen urenlang niet met elkaar gesproken nadat een potje Carcassonne compleet uit de hand liep. Vaak krijg ik daarvan de schuld. Mijn echtgenote speelt voor de sfeer, ik doe er alles aan om die via trash talk te vergallen en zodoende zo snel mogelijk de buit binnen te halen. Tegenwoordig speel ik online en mijn vrouw leest een boek. We hebben de hoop opgegeven.

Waar die extreme drang om te winnen, of in ieder geval niet te verliezen, vandaan komt weet ik niet. Het zat er al vrij vroeg in. In mijn jonge tienerjaren behoorde ik op de middelbare school niet tot de populaire jongens. Ik droeg geen dure Nikes, laat staan dat ik kon pronken met toffe merkkleding. Het interesseerde mij simpelweg niet. Voeg daaraan toe dat ik in de brugklas zo groot was als Pinkeltje en een bril droeg en tel uit je winst. Ik moest knokken om letterlijk en figuurlijk gezien te worden. En waar kon dat beter dan in de gymzaal of op het voetbalveld?

Daar is de wil geboren om niet snel tevreden te zijn. Met sporten, spelletjes en op latere leeftijd ook qua werk. Het is een eigenschap die even lastig als prettig is.

Het zit vaak in de weg, maar brengt ook veel.

Slecht tegen je verlies kunnen of het beste uit jezelf halen heeft schijnbaar vaak een oorzaak. Ik lees vaak verhalen van topsporters over een slechte jeugd, een armoedig gezin of een vader die er nooit of zelfs niet was. Overigens lijkt het er tegenwoordig steeds meer op dat bij de huidige generatie profvoetballers in Nederland het qua mentaliteit allemaal wat minder wordt. Laatst liep ik op het parkeerdek van de Amsterdam ArenA langs de lichtrode Mercedes van de achttienjarige spits Richairo Zivkovic en begreep dat ook nog wel. Waarom zou hij na een nederlaag kotsmisselijk zijn, hij hoeft immers niet op een afgetrapte oma­ fiets naar huis. Echt uitmaken doet het niet meer.

Op 1 februari staat Tom Brady voor de zesde keer in zijn carrière in de Super

Bowl. Hij won er al drie, maar de laatste zege is alweer tien jaar geleden. Op zich heeft Brady niet veel redenen om zich nog druk te maken in het leven. Hij is multimiljonair, getrouwd met het Braziliaanse supermodel Gisele Bundchen en samen hebben ze twee kinderen.

Toch maakt dat niks uit. Ooit, in het jaar 2000, werd Brady pas als 199ste speler door de New England Patriots gekozen om bij hun te komen spelen. Vlak voor dat moment was de wanhoop bij de quarterback toegeslagen. Huilend liep hij over straat en vroeg hij zich af wat hij met zijn leven zou moeten. Het voelde als groot onrecht dat niemand zijn kwaliteiten zag. Dat litteken, die woede, is nu al vijftien jaar de drijfveer voor een van de beste spelverdelers uit de geschiedenis van de NFL. Hij wil en moet winnen. Ik zou graag een potje Carcassonne tegen Brady spelen. En mijn vrouw vermoedelijk niet. Alhoewel… •

2011 was een bewogen jaar voor de

Ohio State Buckeyes. Vijf spelers waren geschorst omdat zij handtekeningen had­ den gegeven in ruil voor tatoeages. De toenmalige coach Jim Tressel wist hier van en kreeg uiteindelijk een schorsing van de NCAA omdat hij verzuimd had de school en de NCAA in te lichten. Nadat Ohio State de schorsing had verhoogd naar vijf wedstrijden besloot Tressel ont­ slag te nemen. Luke Fickell, nu de linebacker coach van de Buckeyes, nam als interim­coach de honneurs waar in 2011.

De school ging op zoek naar een nieuwe man voor de groep. De kernwoorden in de zoektocht waren integriteit en leiderschap.

Volgens de media was er dan maar één kandidaat mogelijk: Urban Meyer. De voormalige coach van de Florida Gators komt oorspronkelijk uit Ohio en staat niet alleen bekend als een sterke leider, maar ook als iemand die leiderschap over kan brengen op zijn belangrijke spelers. Het beste voorbeeld hiervan is Tim Tebow, de quarterback die Meyer hielp om twee nationale kampioenschappen te winnen bij Florida.

De verwachting was echter dat Meyer de job nooit zou aannemen. Hij zou volgens velen nog steeds last hebben van de gezondheidsproblemen die leidden tot zijn vertrek bij Florida en hij had een goede baan als commentator bij ESPN. Het feit dat de Buckeyes één jaar niet mee moch­ ten doen in kampioenschapswedstrijden zou hem ook afschrikken.

Speciaal

Er werd dus met enige verbazing gerea­ geerd toen in november 2011 Urban Meyer de 24ste coach van de Buckeyes werd. Het eerste seizoen van Urban Meyer was gelijk al speciaal. Er was niet veel om voor te vechten, maar de motivatie straalde er bij alle spelers vanaf. Er werd onder andere gewonnen van Michigan State, Nebraska, Wisconsin en Michigan.

Ze eindigden het seizoen als derde in de AP poll achter Alabama en Notre Dame.

Ze waren zelfs het enige ongeslagen team aan het einde van het seizoen. Als ze in aanmerking waren gekomen voor kampioenschapswedstrijden was de kans groot geweest dat ze bij winst in de Big Ten Championship Game om de BCS­titel hadden kunnen strijden. Voor Meyer was dit het bewijs dat de Buck­ eyes binnen drie jaar een nationaal kampioenschap konden behalen. Zeker als hij zijn eigen spelers kon gaan rekruteren.

Urban Meyer staat bekend als een

agressieve recruiter. Er zijn weinig mensen in college football die zo ver gaan als hij, en soms is dat

daadwerkelijk te ver. Hij staat bekend als iemand die informele afspraken met andere coaches aan zijn laars lapt en intimidatie gebruikt om spelers te over­ tuigen om naar zijn school te komen en eerdere afspraken te negeren. Als je kijkt naar de spelers met wie Meyer wer­ ken, dan zie je dat dit vruchten afwerpt.

En zo lang hij geen NCAA­regels breekt, vindt hij zelf dat hij niks fout doet.

LeBron James

Tijdens de wedstrijd om het nationale kampioenschap van twee weken geleden stond LeBron James aan de zijlijn van Ohio State.

Het eerste contact tussen de twee was al in 2000. Meyer was toen de quarter足 back coach bij Notre Dame, LeBron een talentvolle middelbare scholier die zowel excelleerde in basketball als in football.

Meyer zag in hem een hybride receiver, een onverslaanbare atleet die nu alleen nog te vergelijken zou zijn met Rob Gronkowski van de New England Patriots.

Meyer was overtuigd dat LeBron naar

Notre Dame zou komen. James had namelijk gezegd over het aanbod: "Dat neem ik zeker in overweging." Daarna bleef het echter stil. De twee spraken elkaar pas weer nadat ze allebei

kampioenschappen hadden gewonnen in Florida. Over de ontmoeting tussen de twee zei Meyer met een glimlach "Ik zei hem dat hij een vergissing maakte."

Nadat LeBron bekendmaakte dat hij terug zou keren naar de staat Ohio stuurde Meyer hem een bericht dat hij altijd welkom was aan de zijlijn bij Ohio State.

Onderschat niet hoe belangrijk de

aanwezigheid van LeBron James is voor de aanwerving van Ohio State. Welke achttienjarige zou niet dromen van de mogelijkheid om naast LeBron James te staan tijdens een wedstrijd? Meyer zet ook andere mensen uit zijn netwerk in.

Na amper drie college­

duels ­ toegegeven, heel indrukwekkende ­ werd Cardale Jones voor de keuze gesteld: zich beschikbaar stellen voor de 2015 NFL draft of niet. Doen, zeiden velen: z'n draft stock zou immers nooit meer zo hoog worden zoals 't nu is. 12 Gauge liet zich echter niet vermurwen. Hoewel hij zelf vooraf op Twitter sprak van 'n life changing decision, besloot Jones de Buckeyes nog een jaar trouw te blij­ ven. "Het was 'n simpele beslissing", verklaarde hij nadat hij de deadline had laten passeren. "'n College­ opleiding is meer waard dan een hoge draft pick."

Tim Tebow gaf vlak voor kerst een speech aan de spelers om ze te motiveren voor de wedstrijd tegen Alabama in de Sugar Bowl. Meyer is dan gelijk zo slim om een foto van het moment op Twitter te ver­ spreiden zodat de allure van Ohio State groeit bij mogelijke aanwinsten.

Tegenslag trotseren

In 2013 kreeg Meyer voor de eerste keer de kans om te laten zien wat Ohio State kon doen als ze daadwerkelijk de kans kregen om voor het nationale kampioen­ schap te gaan en als hij zijn eigen rekru­ ten kon laten spelen. Het was ook niet voor niets dat Ohio State voorafgaand aan het seizoen als nummer twee werd gezien in alle rankings. Tijdens het reguliere seizoen stelde Ohio State dan ook niet teleur gezien alle twaalf wedstrijden gewonnen werden.

Ohio State ging de kampioenschapswed­ strijd van de Big Ten in als de nummer twee in de BCS ranking.

In deze wedstrijd moes­ ten ze het opnemen tegen de nummer tien Michigan State. In een spannende wedstrijd werd er echter voor de eerste keer in 24 wedstrijden verloren. Ohio State moest

genoegen nemen met een plek in de Orange Bowl tegen Clemson in plaats van een plek in de wedstrijd om het nationale kampioenschap. Uiteindelijk zou Ohio State die wedstrijd ook nog eens verliezen en eindigen op een teleurstellende twaalfde plek in de laatste AP poll.

In de aanloop naar het 2014 seizoen

kreeg Ohio State een flinke tegenslag.

Startende quarterback Braxton Miller blesseerde opnieuw de schouder waar­ aan hij in februari geopereerd was en zou het hele seizoen missen. Eerste­ jaars J.T. Barrett zou hem vervangen als starter. Mede hierdoor werd Ohio aan het begin van het seizoen slechts gezien als de nummer vijf in de AP poll.

Na een moeizame overwinning in de openingswedstrijd tegen Navy moest Ohio State op

tegen Virginia Tech. Barrett speelde een dramatische wedstrijd. De verdediging van Virginia Tech was goed voor zeven sacks en ze hielden Barrett tot een completion percentage van 31 procent.

Ohio State leek even terug te komen in het vierde kwart, maar verloor de wed­ strijd uiteindelijk met 21­35. De kansen van de Buckeyes op een achtste kam­ pioenschap leken verkeken.

J.T. Barrett kwam de volgende

wedstrijd echter sterk terug. Tegen het zwakke Kent State was hij goed voor zes touchdowns en hij was ook overtuigend in de wedstrijden tegen Cincinnati, Maryland en Rutgers. De volgende grote uitdaging voor Ohio State was Penn State. De Buckeyes kwamen al snel op voorsprong, maar verspeelden die bijna. Uiteindelijk was

het Barrett die in overtime goed was voor twee touchdown rushes om zo de winst binnen te halen. Zijn statistieken door de lucht waren echter nog wel wat zorgwekkend. Barrett was namelijk maar goed voor 79 passing yards.

Ohio State sloot het reguliere seizoen

goed af. Running back Ezekiel Elliott werd steeds beter en de Buckeyes wonnen onder meer van Michigan State en Michigan om uit te komen op de zesde plek in de rankings voorafgaand aan de Big Ten kampioenschapswed足 strijd tegen Wisconsin. Er moest een wonder gebeuren in die wedstrijd om bij de eerste vier te horen en zo de playoffs te halen. Zeker nadat J.T. Barrett in de wedstrijd tegen Michigan zijn enkel brak. De Buckeyes moesten nu leunen op hun derde QB, Cardale Jones.

Drie dagen voor de wedstrijd tegen Wisconsin leek het wonder nog verder weg. Ohio State足speler Kosta Kara足 george werd namelijk dood gevonden in een vuilnisbak nadat hij zijn eigen leven had genomen. Karageorge had al enkele tijd last van duizeligheid en warrigheid als gevolg van hersenschud足 dingen. Senior Michael Bennett zou tijdens de wedstrijd nummer 53 dragen, het nummer van Karageorge, ter nagedachtenis.

Dat wonder tegen Wisconsin kwam er

uiteindelijk wel. Elliott leek niet te stoppen en eindigde met 220 yards en twee touchdowns. De verrassing van de avond was echter toch Cardale Jones.

De tweedejaars was in zijn eerste wedstrijd als starter goed voor 257 yards en drie touchdowns door de lucht

en viel ook op door een rush voor 20 yards. De eindstand was 59­0, wat uiteindelijk goed genoeg was om de vierde plek in de playoffs binnen te halen, ten koste van TCU en Baylor.

Ohio State moest wel het onmogelijke

doen: nummer één Alabama verslaan in de Sugar Bowl. Op Nieuwjaarsdag was het zo ver in New Orleans. Cardale Jones speelde beter dan je mag verwachten van een reserve tegen Alabama, maar het was vooral Ezekiel Elliott die de show stal. De negentienjarige running back brak met 230 yards het record voor het aantal rushing yards in de Sugar Bowl en hielp Ohio State met twee touchdowns langs Alabama. Zijn laatste touchdown run was er één van 85 yards die wedstrijd eigenlijk in het slot gooide.

16

Vanaf het laatste fluitsignaal stond alles in het teken van het nummer 16. In de kleedkamer, in de vergaderkamers, overal was het nummer 16 aanwezig. Meyer had de hele voorbereiding om één ding vormgegeven. Als de Buckeyes in staat zouden zijn om Oregon te forceren om er langer dan zestien seconden er over te doen om de bal te snappen, dan zouden de Buckeyes in controle zijn over het tempo van de wedstrijd. Het is een goed voorbeeld hoe Meyer zijn team kan focussen en een haalbaar doel centraal kan stellen om zo de spelers voorafgaand aan en tijdens de wedstrijd te motiveren.

Meyer kan motiveren als geen ander,

zowel op het veld als daarbuiten. Ohio State spelers krijgen een life coach, CEO’s komen praten om spelers voor te bereiden op het leven na football.

Quarterback Stephen Collier zegt dan ook heel duidelijk: “Als je je niet kunt laten motiveren op Ohio State, dan is er echt is mis met je.” Uiteindelijk gaat het erom dat Meyer snapt hoe de hersenen werken van spelers in de leeftijdsgroep 18 tot 21.

Hij snapt dat je ze een wortel aan een stok moet geven en ze deze constant voor moet houden om ze te motiveren.

In de wedstrijd tegen de Oregon Ducks

lukte alles. Cardale Jones speelde een goede wedstrijd, maar weer was het Ezekiel Elliott die zijn klasse alweer liet zien. Hij was goed voor 246 yards en vier touchdowns. Uiteindelijk was het vooral de verdediging die in staat was om die ‘nummer 16’ uit te schakelen. Oregon was geen schim van wat ze aanvallend het hele seizoen waren. De snelheid en de flow zaten er niet in. Het resultaat was dat de spelers en coaches van de Buckeyes mochten feesten onder een zee van confetti.

In 2015 worden de Buckeyes hét team om te verslaan. De starters die ze verliezen zijn niet onvervangbaar en er komen, zoals het nu lijkt, maar liefst tien rekruten met vier sterren. De grootste vragen zijn eigenlijk wie er volgend jaar zal starten op de quarterbackositie en wie offensive coördinator Tom Herman gaat vervangen. Maar ja, als Urban Meyer net zo goed is in het rekruteren van coaches als hij is in het rekruteren van spelers dan komt dat ook wel goed. Eén ding is zeker: de Buckeyes blijven nog wel even bovenaan staan in de rankings zo lang Urban Frank Meyer aan de zijlijn staat. •

1. RUSSELL WILSON QB, SEATTLE SEAHAWKS

We geven je het te doen: op 't moment supreme speel je de met afstand slechtste wedstrijd van je carriere, en gooi je niet minder dan vier (!) picks. Menig ander atleet zou in elkaar storten van ellende, maar niet Wilson: hij herpakte zich grandioos, gooide zijn ploeg alsnog naar de zege, en is daardoor de WINNAAR VAN DE WEEK!

2. MARSHAWN LYNCH RB, SEATTLE SEAHAWKS

Van 't veld geblazen werden ze, de Seattle Seahawks, de regerend kampioen, in nota bene het eigen onneembare stadion. Maar Beastmode wilde van geen opgeven weten, en bleef doorbuffelen, net zo lang tot de vonk oversloeg op z'n (bijna) verslagen ploeggenoten.

3. LEGARRETTE BLOUNT RB, NEW ENGLAND PATRIOTS

Laat dit een les voor jullie zijn, kinderen.

Als het even niet meer gaat, geef je de pijp aan maarten, om vervolgens weer met alle liefde te worden opgenomen door je vorige werkgever. Voor je het weet sta je in de Super Bowl, en lever je middels drie touchdowns nog 'n belangrijk aandeel ook.

1. MIKE MCCARTHY COACH, GREEN BACK PACKERS

Soms zit 't mee, en soms zit 't bepaald tegen. Als Brandon Bostick nou gewoon met z'n fikken van die bal was afgebleven, of als Ha Ha Clinton足Dix niet had staan slapen bij Seattle's two point conversion, had niemand 't nog gehad over McCarthy's conservatieve en slappe manier van coachen.

Maar nu is Mike McCarthy de LOSER VAN DE WEEK.

Bedankt Mike!

"Net als met alles, is het belangrijk dat

iedereen doet wat hij moet doen, vooral in een cruciale situatie als deze." Getekend, Mike McCarthy, hoofdcoach van de Green Bay Packers, die met deze uit­spraak verwees naar de succesvolle onside kick van de Seattle Seahawks. Packers­tight end Brandon Bostick ging voor de bal ­ iets wat niet de bedoeling was ­ en door­ dat hij de bal door zijn handen liet glippen kon Seattle de bal pakken en uiteindelijk één van de meest onwaarschijnlijke comebacks ooit completeren.

Wat McCarthy echter vergeet, is dat hij in het eerste kwart tot tweemaal niet deed wat hij moest doen. De Packers kregen in het eerste kwart tot twee keer toe een cadeautje van de Seahawks, en tweemaal kwamen ze tot aan de 1­yard line. Twee keer stond er een 4th­and­goal op het scorebord op de 1­yard line, maar alles wat het opleverde waren zes schamele pun­ ten. McCarthy durfde er niet voor te gaan en koos beide keren voor de veilige FG. Mike McCarthy speelde niet om te winnen, hij speelde om niet te verliezen. Een beslissing die hem aan het einde van de wedstrijd duur kwam te staan. Waar de Seahawks op een 4th­and­10 voor een fake field goal gingen (die een touchdown opleverde), gingen de Packers tot twee keer toe op 4th­and­1 voor een field goal.

In de playoffs gelden andere

regels en enkel de Seahawks leken die te begrijpen. Seattle speelde om te winnen, Green Bay speelde om niet te verliezen, en daarmee riep Mike McCarthy het onheil over zichzelf af. Als Seahawks­ fan zeg ik dan ook graag: bedankt Mike! •

Justin Kevenaar.

James vs. Bryant

Al voor de twintigste keer stonden ze

tegenover elkaar, maar het werd een ontmoeting zoals we die niet eerder zagen. Na respectievelijk negentien en twaalf jaar NBA, leek het alsof Kobe Bryant en LeBron James elkaar deze week ontmoetten in een ander universum.

In de afgelopen negentien duels tussen de twee werd gestreden tot op het bot en daar kwam geen vriendelijkheid aan te pas. In het Staples Center zagen we deze week een heel ander beeld. Er werd heen en weer gegrapt, gelachen en geknipoogd.

De twee voormalig rivalen huppelden als beste vrienden over het parket en hadden daar zelf de grootste lol in. Het leek af en toe wel een vriendschappelijk oefenduel.

Om eerlijk te zien, weet ik nog steeds niet zeker of ik blij ben met deze nieuwe knuffelstrijd. Weg is de rivaliteit die je op het puntje van je stoel doet zitten. James vs. Bryant was ineens een feelgood verhaal. Ik heb Kobe Bryant nog nooit zoveel zien lachen tijdens een NBA wedstrijd. En al helemaal niet tijdens een wedstrijd die hij aan het verliezen is. Zou hij met zijn 36 jaar eindelijk geleerd hebben te relativeren?

Bryant zelf wijt zijn goede humeur aan

het feit dat er niet meer om een kampioenschap wordt gestreden. Dat klinkt inderdaad relativerend en volwassen, maar is dat niet ook het einde van de basketballer Kobe Bryant? Wat blijft er over van de Black Mamba zonder zijn onuitputtelijke en onvoorwaardelijke wil om te winnen? Niets. Het duel met de Cavaliers was een vervroegde afscheidswedstrijd. •

Eva Gerritse.

LeBron James was hoofdvogel

nummer één tijdens de free agency periode afgelopen zomer. Hij koos voor een terugkeer naar ‘zijn’ Cleveland Cavaliers, op een wijze die dienst had kunnen doen als script voor een film in Hollywood. De Cavs werden meteen gebombardeerd tot dé titelfavoriet in het Oosten. In de schaduw van The King maakten de Bulls hun puzzel echter compleet, volledig naar het voorbeeld van het team dat het zo al jaren doet: de San Antonio Spurs.

Winnaars free agency

Bijna de hele basketbalwereld had Pau Gasol na twee zwakke seizoenen bij de LA Lakers afgeschreven. Te soft, te oud, versleten… Het niveau van de 34­ jarige Spanjaard ging mee bergaf met dat van de Lakers. Gasol had last van een kleine blessures tijdens het mislukte experiment met Dwight Howard en zonder de geblesseerde Kobe Bryant moest Gasol vorig seizoen plots een weinig getalenteerd team op sleeptouw nemen in het oersterke Westen. Voor velen zou gemiddeld 17­10­ 3 met 1,5 blocks super zijn.

Blijkbaar niet voor Pau in LA.

En dus kwam

een bod van de Bulls als geroepen, nadat die Carlos Boozer hadden bedankt via een amnesty.

Gasol wilde vooral weg uit LA, weg van Kobe. “Geld was geen prioriteit”, zei de Spaanse big man bij zijn voorstelling. “Ik wees financieel interessantere aanbiedingen

af om voor een titelkandidaat te kunnen spelen. Ik denk dat Chicago alles heeft om de titel te winnen.” Een gemotiveerde Pau Gasol is nog steeds goud waard. Hij speelt opnieuw op zijn niveau van toen hij naar de Lakers kwam: killer in de post, rake jumpers, defensief degelijk en altijd big time.

Gasol begon met 21 punten en elf

rebounds tegen de Knicks, gevolgd door zes blocks tegen de Cavs. Vanaf dan werd de Spanjaard enkel vertrouwder met zijn ploegmaats. Hij miste tot nu toe ook nog maar drie wedstrijden en lijkt de Bulls een dimen­ sie te geven die ze de voorbije seizoenen misten. Gasol wordt vaak onderschat, zeker na zijn mindere periode in LA. Zijn career­high 46 punten en 18 rebounds tegen Milwaukee waren echter het bewijs: Pau is back en de Bulls sloegen dé slag van de free agency periode door hem te halen.

Nieuwe stijl?

Afgelopen zomer haalden de Bulls ook college sensatie Doug McDermott en Europees supertalent Nikola Mirotic in huis, en kreeg Kirk Hinrich een nieuw contract.

‘McBuckets’ viel echter na zeventien wedstrijden uit met een knieblessure en moest al onder het mes.

Gelukkig was het een kleine ingreep en is zijn terugkeer voor binnenkort. Mirotic doet het prima en heeft ergens zelfs een case voor Rookie of the Year. Aan de andere

Defensief gaat het dan ook minder dan de voorbije jaren. Qua defensive rating zijn de Bulls momenteel pas twaalfde.

Lees: middelmatig. De voorbije vier seizoen onder Thibodeau waren ze daarin eerste, tweede, zesde en tweede. Chicago gaf dit seizoen al in meer wedstrijden minstens 100 punten dan gedurende het hele vorige seizoen. In dat geval verliezen ze ook het merendeel van hun wedstrijden. “Als we proberen om meer te scoren dan teams, gaan we nergens heen”, zei Thibodeau na de nederlaag tegen Orlando. “Ik weet dat dit niet werkt. We zullen veel intensiever moeten gaan spelen. En dat kan alleen door harder te werken. Zo simpel is het.”

De sleutel ligt bij…

Derrick Rose en Joakim Noah. Als de Bulls hun defensieve kracht opnieuw willen vinden, zal dat in grote mate afhangen van Noah. De Franse center sukkelt al het hele seizoen van de ene blessure in de andere. De regerende Defensive Player of the Year is dan ook een schim van zichzelf en in verdediging een stuk minder aanwezig en bepalend. Noah is ook veel meer dan het defensief monster van de Bulls, hij is hun ziel en motivator. En omdat die zich dit seizoen veel minder sterk voelt, zit er wat sleet op de defense van de Bulls. Dat is logisch, maar daarom niet minder verontrustend.

Wat echter ook bijdraagt aan de zeker berusting in verdediging, is de ver­ nieuwde en vooral verbeterde offense in Chicago. Jimmy Butler (zie kader) kan plots ook serieus scoren, terwijl Derrick

Rose terug is (hoewel niet op volle kracht) en er is natuurlijk de komst van Pau Gasol. Voorts zorgen bankspelers Taj Gibson, Aaron Brooks en Mirotic voor de nodige fire power.

“Ik denk dat we soms vergeten dat je meer relax gaat spelen als de je vlot scoort”, aldus Gibson. “Ik zie hoe teams het tempo de hoogte injagen tegen ons en hoe wij te snel gaan denken dat het wel goed komt. In plaats van nederig te zijn, met beide voeten op de grond. We moeten opnieuw naar die mentaliteit van underdog.”

Extra versnelling

sterk offensief team? Daar lijkt het dit seizoen toch op. Zonder twijfel heeft de terugkeer van Rose daarmee te maken. De voormalige MVP is verre van zijn oude zelf, maar blijft enorm van waarde als offense creator. Het is vaak zijn penetratie die voor open schoten zorgt voor Brooks, Mirotic, Butler, Mike Dunleavy en Hinrich.

Zij schieten allemaal minstens 35% van hun driepunters raak.

Bovendien hebben spelers als Gasol en Butler geprofiteerd van de afwezigheid van Rose om offensief vertrouwen te tanken. De Bulls staan elfde in de NBA qua offensive rating, vorig seizoen hadden ze de op twee na slechtste. Ze scoren gemiddeld dan ook 102 punten, bijna negen per wedstrijd meer dan vorig seizoen.

pak beter. Dan zijn ze ter plaatse blijven trappelen met een verandering van stijl zeker? Toch niet. De Bulls zijn sterker dan ooit en maken daarom meer dan de voorbije jaren aanspraak op titel nummer zeven. Bij geen enkel team heerst zo sterk het gevoel dat er zoveel meer in zit. Met andere woorden: dat de Bulls, eens in de play­ offs, een extra versnelling in huis hebben. En geen versnelling van een Mini Cooper, maar van een echte rode Ferrari.

De Bulls een

Dus: defensief zijn de Bulls een stuk minder dan we van ze gewoon zijn, offensief doen ze het verrassend een

Voorheen

hadden de Bulls één offensief wapen: Derrick Rose.

Vandaag heeft Tom Thibodeau er drie, met naast Rose ook Jimmy Butler en Pau Gasol. Dat is een enorme

vooruitgang en zorgt ervoor dat de Bulls ook offensief wedstrijden kunnen winnen. Vooral de aanwezigheid van Gasol doet veel. Met een puntenmachine in de low post heeft Rose nog nooit gespeeld in Chicago, met alle respect voor Carlos Boozer. Dat Gasol bovendien een uitstekend passer is, helpt natuurlijk ook. Voeg daarbij een versterkte bank met naast Gibson en Hinrich nu ook Brooks, Mirotic en straks weer McDermott, en je ziet dat de Bulls van niemand schrik moeten hebben.

Hoe je het echter ook bekijkt, de Bulls en Thibodeau blijven een defensief powerhouse. Versterkte aanval of niet, dit team wint enkel een titel met zijn defense. Als Noah weer 100% fit is, die underdog mentality terug komt en de nieuwe jongens volledig ge誰ntegreerd zijn, zal het zwoegen worden voor de tegenstand in de play足offs. En ja, ook voor de kampioen uit het Westen als ze de NBA Finals halen. De Bulls zijn

Niemand weet exact waar de offensieve vooruit­

gang van Jimmy Butler plots vandaan komt. Van gemiddeld dertien punten en nog geen 40% shooting naar ruim 21 punten gemiddeld en 46%.

Van Jimmy Butler naar Jimmy Buckets, waarbij hij meteen de nummer één kandidaat voor de Most Improved Player award is.

Afgelopen zomer weigerde Butler zijn rookiecontract te verlengen in Chicago, wat hem na dit seizoen een restricted free agent maakt. Paniek bij de Bulls?

“De wereld weet dat ik van Chicago houdt”, aldus Butler. “Dit is waar ik wil zijn. Ik denk ook dat dit is waar ik ga blijven. Vorig seizoen sprak iedereen over mijn tekortkomingen. Ik wist wel beter en wilde mezelf bewijzen dat ik beter kon dan mijn prestaties van vorig seizoen.”

En dus ging Butler op trainingskamp naar Houston.

Van zeven uur in de ochtend tot acht uur in de avond. Niets anders dan ballen, rusten en eten. “Ik wilde op mijn appartement geen televisie of internet. Als we ons verveelden (Butler ging met enkele vrienden), hadden we geen andere keuze dan naar de gym te gaan”, aldus Jimmy Buckets.

Verder gaf Butler zich over aan een dieet van kip en groenten, en herbekeek hij uren tape van zijn offensieve skills. Zijn harde werk werpt nu zijn vruchten af. Butler vraagt de bal, eist de bal vaak zelfs op. Hij is niet bang om te driven naar de basket en naar de vrije worplijn te gaan. Hij heeft veel meer zelfver­trouwen in zijn jumper en begint zelfs steeds beter te worden als driepuntschutter. En ook van big shots is Jimmy niet bang, integendeel.

En toch blijft Butler in zijn hoofd eerst een

verdediger. “Ik verdedig gewoon iedereen alsof hij de beste speler in de NBA is’, aldus Butler.

Tot jolijt natuurlijk van coach Tom Thibodeau.

“Jimmy doet echt alles. Hij verdedigt, hij scoort, hij maakt moeilijke plays, hij speelt fysiek, hij klaagt niet, hij werkt hard en speelt voor het team.” Vooral in dat laatste gelooft de 25­jarige Butler. “Het enige dat ik wil doen, is dit team naar een kampioenschap leiden. Dat is het. Je zal als All­ Star altijd wel een beetje herinnert worden. Als je echter een NBA­titel wint, word je nooit vergeten.

Ik vertel mezelf dat we dit seizoen die titel gaan binnen halen. We hebben namelijk een heel, heel, heel goede kans als iedereen fit is”, aldus Jimmy B.

momenteel 9­6 tegen het Westen met zeges tegen de Clippers, Blazers, Rockets en Grizzlies. Bovendien spelen ze op dit moment zelfs beter on the road dan in het eigen United Center, een teken van hun ervaring en vechtersmentaliteit.

Tot slot is er nog de

extra versnelling van Rose. Niemand weet goed of die zich op dit moment voor de volle 100% geeft. Net als zijn Bulls lijkt D­Rose soms onstopbaar en soms haal je hem beter naar de kant. De

statistieken zijn voorlopig niet erg overtuigend voor Rose, die ook al tien wedstrijden aan zich liet voorbij gaan.

De oude D­Rose komt nooit meer terug. Dat laten zijn knieën niet toe.

Maar een explosieve en agressieve Rose in de play­offs kan al voldoende zijn voor de Bulls.

Met een Rose op 90% van zijn ‘oude’ kunnen, een even sterke defensieve intensiteit als voordien, een vernieuw­ de offensieve kracht en een diepere bank dan ooit, zijn de Bulls dé grote uitdager van het Westen. Laat de analisten maar praten over de Cavs, Wizards en Hawks. Uithalen vanuit de schaduw, zo hebben de Bulls 't graag. •

Superrotatie

Het zijn altijd mooie lijstjes: ‘Wie was de

beste speler aller tijden?’ of in dit geval: ‘Welk team had de beste starting rotation aller tijden?’ Die laatste vraag is weer rele­ vant geworden dankzij het zevenjarige contract dat Max Scherzer afgelopen weekend tekende bij de Nationals. Hij voegt zich derhalve bij een rotatie met daarin al Stephen Strasburg, Jordan Zimmerman, Gio Gonzalez, Doug Fister en zelfs de jonge en talentvolle Tanner Roark.

Tijd om de lijstjes erbij te pakken. Wat waren nu echte toprotaties? De Yankees van eind jaren twintig stonden vooral bekend om hun slagploeg (‘Murderer’s Row’), maar ook de rotatie deed het erg goed. De drie beste starters, Waite Hoyt (22­7, 2.63 ERA), Urban Shocker (18­6, 2.84 ERA) en Herb Pennock (19­8, 3.00 ERA), deden het fantastisch, maar hun andere teamgenoten waren minder goed.

Welke teams staan er nog boven?

De Indians van halverwege de jaren 50

hadden de beschikking over Bob Feller, Bob Lemon, Early Wynn en Satchel Paige.

Vier Hall of Famers! De Los Angeles Dodgers waren in de jaren zestig ijzersterk dankzij Sandy Koufax, Don Drysdale en Don Sutton. In de ietwat recentere historie zagen we het gouden trio van de Athletics in Mark Mulder, Tim Hudson en Barry Zito de American League domineren en in elk lijstje met top­10 rotaties komen de 2011 Phillies voor met Roy Halladay, Cliff Lee, Cole Hamels en Roy Oswalt, maar overal staat er een team ver boven de rest: de Atlanta Braves eind jaren negentig. Het kersverse Hall of Fame­trio Maddux, Glavine en Smoltz stal de show. De vraag is nu: ko­ men de 2015 Nationals ook in dat rijtje? •

Seb Visser.

Kansen

De Super Bowl deelnemers zijn bekend

en wat mij betreft zijn het de twee teams met de beste coaching in de NFL. Bill Belichick is al jaren zonder veel discussie de beste coach in de league. Hij weet telkens op belangrijke momenten nieuwe dingen te verzinnen, waardoor de Patriots een voordeel hebben ten opzichte van de andere teams in de NFL.

Pete Carroll gelooft heilig in zijn spelers en heilig boontje Russell Wilson is daar het ideale voorbeeld van. Hij speelde bar en bar slecht in de wedstrijd tegen de Green Bay Packers, maar bleef tot het einde zijn best doen. Dat leverde de Seahawks de overwinning op.

Alhoewel? Packers­coach Mike McCarthy liet zien dat hij duidelijk niet bij de beste coaches in de NFL hoort. In de eerste twee drives van de Packers hadden de kaashoofden de bal op de één yard lijn van de Seahawks en beide keren kozen ze er voor om voor voor de field goal te gaan en niet voor een touchdown.

Als je de in vorm zijnde running back

Eddie Lacy en natuurlijk Aaron Rodgers hebt kan ik mij niet voorstellen dat je het niet probeert. Zelfs als het slechts één van de twee keer fout gaat heb je nog een punt meer dan bij twee field goals.

Het was een rare beslissing waardoor de Packers uiteindelijk te kort kwamen. Dat soort passieve playcalling zullen we in de Super Bowl waarschijnlijk niet zien. Caroll en Belichick weten deze kansen op waarde te schatten. •

Lennart Beishuizen.