SportAmerika Magazine No. 6

HOOFDREDACTIE Neal Petersen Geert Jan Darwinkel EINDREDACTIE Kasper Dijk REDACTIE Lennart Beishuizen Pieter Brouwers Geert Jan Darwinkel Vincent Van Genechten Eva Gerritse Pieter Horstman Justin Kevenaar Paul Klomp Jasper Laman Marco Post Joep Smeets Jurian Ubachs Klaas­Jan ter Veen Jeroen Veenstra Seb Visser Richard van Welie Frank Wielaard Jules Zane COLUMNISTEN Jeroen Elshoff Leander Schaerlaeckens FOTOGRAFIE Getty Images PRODUCTION, ART DIRECTION & DESIGN DarChicago Ltd. MET DANK AAN Issuu, Scribus SportAmerika The Magazine is een uitgave van Petersen Media. Niets uit deze uitgave mag op welke wijze dan ook worden gekopieerd zonder uitdrukkelijke toestemming van de uitgever. © Petersen Media 2012­ 2013 ­ Alle rechten voorbehouden.

Dank

Idek ben eindelijk bijgekomen van deze Super Bowl. Niet dat wedstrijd zo verschrikkelijk episch en spannend was, integendeel, maar ons derde Super Bowl Feest was dat wel. Coco’s Outback bruiste met

Natuurlijk ben ik de eerste om te zeggen dat het feest erg geslaagd was. Ik bekijk het elk jaar kritisch en probeer invalshoeken te vinden waarmee het nog sfeervoller gemaakt kan worden dan het jaar ervoor. De grote reden waarom ik het een succes vond? De samensmelting van alle #SportAm‐fans was hartverwarmend. Onze redactie drijft op vrijwilligers en het doet goed om die in groten getale naar de hoofdstad te zien reizen.

Ik heb er dit jaar bewust op gelet. De redactieleden en fans kwamen dit jaar vanuit Groningen, Maastricht, Nijmegen, Doetinchem, Rotterdam en ga zo maar verder.

Allemaal om met elkaar de Super Bowl te kijken en een mooie avond en nacht te hebben.

H et is inmiddels meer dan dat geworden. Waar de interactie normaal plaatsvindt via Twitter en/of Facebook

raken mensen nu ook echt met elkaar in gesprek. Het was erg mooi om de binding te zien toenemen. De community wordt op deze manier hechter en hechter en dat is een fijne constatering.

Ik wil dus alle lezers en schrijvers bedanken voor hun inbreng tijdens het derde #SportAm Super Bowl Feest. Ik heb de hele avond met een dikke glimlach rondgelopen.

Volgend jaar doen we het dunnetjes over.

Veel leesplezier,

Afgelopen week reikte de NFL

diverse awards uit. Peyton Manning ging zoals verwacht naar huis met de trofee voor meest waardevolle speler na een seizoen waarin hij record na record verbrak. De overige prijzen werden gewonnen door Luke Kuechly (Defensive Player of the Year, CAR), Phillip Rivers (Comeback Player of the Year, SD), Ron Rivera (Coach of the Year, CAR), Sheldon Richardson (Defensive Rookie of the Year, NYJ), Eddie Lacy (Offensive Rookie of the Year, GB) en Charles Tillman (Walter Payton Man of the Year Award, CHI) • Champ Bailey (Denver Broncos) gaf voor de Super Bowl aan dat dat wellicht zijn laatste wedstrijd zou zijn.

De 35­jarige cornerback kwam na het pijnlijke verlies echter terug op deze opmerking en kondigde aan dat hij in 2014 alsnog voor zijn eerste Vince Lombardi Trophy gaat • De Washington Redskins verklaarden dat Robert Griffin III ondanks alle problemen van vorig seizoen hun franchise quarterback blijft. De aankondiging leidde tot ontevredenheid bij het management van Kirk Cousins. De backup gelooft zelf dat hij klaar is om in de basis staan. Een mogelijke bestemming voor Cousins zou Cleveland kunnen zijn, dat op zoek is naar een nieuwe spelverdeler en met de kersverse offensive coordinator Kyle Shanahan iemand in huis heeft die Cousins nog kent uit zijn tijd in Washington •

Vorige week werden de starters

voor de All­Star Game al bekend­ gemaakt en afgelopen week was het de beurt aan de reserves. De coaches in de NBA mogen de bankspelers kiezen en elk jaar leiden die keuzes weer tot ophef. Opvallende spelers die buiten de boot vielen: Anthony Davis, Lance Stephenson en DeMarcus Cousins • Laatstgenoemde nam, zoals wel vaker, geen blad voor de mond en riep tegen de pers dat hij het verdient om een All­Star te zijn. De kans bestaat nog dat Cousins mee gaat doen, aangezien er voor de geblesseerde Kobe Bryant nog een vervanger aangewezen moet worden • De Indiana Pacers versterkten zich met enfant terrible Andrew Bynum. De lange center, die bij de Cleveland Cavaliers werd weggestuurd wegens onprofessioneel gedrag, zal als back­up van Roy Hibbert fungeren. De Pacers verrassen met het aantrekken van Bynum. Niet alleen omdat Bynum op z'n zachtst gezegd omstreden is, maar ook omdat ze dus al beschikken over een 'reus' in de vorm van Hibbert • Wederom moet een NBA­speler een streep door de rest van het seizoen zetten vanwege blessureleed. Dit keer niet iemand van het allure Kobe Bryant of Russell Westbrook, maar wel iemand die belangrijk kan zijn voor zijn team. Nate Robinson van de Denver Nuggets moet zich laten opereren aan zijn knie en zal daardoor dit seizoen niet meer in actie komen. Het succes van de Nuggets zal niet afhangen van Robinson, maar de kleine man wil het voorna­ melijk in de playoffs wel eens op zijn heupen krijgen •

Zach Parise is verkozen

tot aanvoerder van Team USA op de Olympische Spe­ len. De aanvaller van Minnesota Wild was er vier jaar geleden ook bij, toen een zilveren medaille werd behaald. Parise forceerde toen in de laatste minuut van de derde periode een overtime.

Ryan Suter en Dustin Brown werden gekozen tot alternates • Semyon Varlamov verlengde zijn contract bij Colorado Avalanche. De doelman, die eerder dit jaar vooral in het nieuws kwam vanwege een vermeende mishandeling, tekende een vijfjarig contract ter waarde van 29,5 miljoen dollar, een cap hit van 5,9 miljoen per seizoen • Johan Franzen kan niet in actie komen voor Zweden tijdens de Olympische Spelen. De aanvaller van de Detroit Red Wings heeft te veel last van een hersenschudding, die hem al een maand aan de kant hield. Zweden mag nog een vervanger oproepen, wie dit gaat worden is nog onbekend • Of Steven Stamkos in Sotsji actief zal zijn, blijft onzeker.

De aanvaller hervatte bij de Tampa Bay Lightning de contacttraining, maar kwam nog niet uit in een wedstrijd. De Canadees is wel geselecteerd door bondscoach Mike Babcock • Jay Pandolfo kondigde zijn afscheid als ijshockeyspeler aan. De 39­jarige Pandolfo won twee keer de Stanley Cup met de New Jersey Devils en speelde 1030 wedstrijden in de NHL namens de Devils, New York Islanders en Boston Bruins • De Phoenix Coyotes spelen vanaf volgend seizoen hun wedstrijden onder de naam Arizona Coyotes. De naamswijziging was een eis van de gemeente bij de overname van de Coyotes door IceArizona •

Roger Bernadina heeft

een nieuwe ploeg ge­ vonden. De Nederlandse buitenvelder tekende een Minor League­ contract bij de Cincinnati Reds. De 29­ jarige speler krijgt tijdens de voorbereiding op het nieuwe seizoen de kans een plaats in het MLB­team te veroveren. Bernadina werd afgelopen seizoen door de Washington Nationals ontslagen en speelde daarna nog even bij de Philadelphia Phillies, waar hij geen indruk wist te maken • Lance Berkman en Michael Young hebben een einde gemaakt aan hun carrière als speler.

Berkman ziet zichzelf door een slepende knieblessure niet meer terugkeren op zijn oude niveau, terwijl Young meer tijd met zijn familie wil doorbrengen. De beide mannen zijn 37 jaar en speelden afgelopen seizoen voor de Texas Rangers • Diezelfde Rangers lijken zich te gaan versterken met relief pitcher Daniel Bard. Na een sterk begin bij de Boston Red Sox belandde Bard in een diep dal nadat zijn overgang van reliever naar starter mislukte. Bard werd daarna nooit meer de oude, maar lijkt in Texas een nieuwe kans te krijgen • Ook veteraan Jason Hammel lijkt een nieuwe club te hebben gevonden.

De Chicago Cubs grepen naast Masahiro Tanaka en lijken in hem een troostprijs te vinden. De startend werper krijgt een eenjarig contract ter waarde van zes miljoen dollar • In de achterklap van de MLB deze week aandacht voor het New England Sports Network, kortweg NESN. Reporter Jenny Dell zal komend seizoen niet langer de sideline reporter bij de Boston Red Sox zijn. Reden? Ze heeft een relatie met derde honkman Will Middlebrooks… •

Wat het gevecht van de eeuw had moeten wor­

den, met de beste aanval tegen de beste verdedi­ ging en de beste ploegen uit beide Conferences tegen elkaar, werd een grote deceptie voor Peyton Manning en zijn Denver Broncos. Russell Wilson was heer en meester en de verdediging van de Seahawks stond als een huis. Resultaat, een klinkende 43­8 overwinning voor Pete Carrolls legioen uit Seattle en een keiharde klap voor Denvers plotsklaps tandeloze offense.

Wie het weet mag het zeggen. Waar kwam de collectieve wanprestatie van de Denver Broncos vandaan? Schortte het aan een goede voorberei­ ding (normaal gesproken iets waar Manning geen last van heeft) of was de wil om te winnen bij de Seahawks vele malen groter dan bij AFC champ?

Alle spelers van Seattle maakten hun debuut in

de belangrijkste eendaagse sportwedstrijd ter wereld. En ze wilden er wat van maken. Denver’s kick returner Trindon Holliday werd al in de eerste play van de wedstrijd getackeld op de 14­yard­lijn, terwijl de Bronco met een simpele fair catch de norm de twintig yards had kunnen claimen. Seattle boekte hiermee de eerste kleine winst, als je de toss niet meerekent. Nor­maal gesproken noem je zoiets een detail. Ditmaal zette het de toon voor de rest van de avond.

In de weken voor de grote finale zijn alle discussies over Manning en de kou (wiens zogenaamde zwakte bij koud weer in een eerdere editie van dit magazine al de kop werd ingedrukt) wel gevoerd. Met ruime plustemperaturen op de thermometer speelden de omstandigheden echter geen enkele rol. Toch leek Manning als enige van de protago­nisten tot op het bot bevroren. Speelde hij ooit in zijn carrière zo zwak als zondagavond in Met­ Life Stadium? Intercepties, een fumble, puddingpasses bij de vleet – één van de beste spelverdelers ooit was een schim van zichzelf.

En daarom was de wedstrijd al snel geen wedstrijd meer.

Safety. Fieldgoal. Fieldgoal. Zelfs met deze

vroege tegenslag konden de Broncos nog leven, dachten de neutrale toeschouwers. Een achterstand van acht puntjes is gemakkelijk te overbruggen voor een quarterback die tijdens het reguliere seizoen een compleet nieuwe statis­ tische standaard ontwierp voor de sport. Een standaard die hem en passant de MVP Award

opleverde. Niets bleek echter minder waar – de verdediging van de Seahawks peuzelde de aanval van Denver met huid en haar op.

Vooraf werd ‘de pocket van Peyton’ als steutel

voor winst­ of verlies beschouwd: zou Seattle daarin kunnen doordringen, dan was het pleit al een heel stuk beslecht. Tijdens een drive in het tweede kwart deed Seattle juist dat: hoewel de Broncos­aanval voor het eerst een first down wist te behalen, werd Manning stelselmatig onder druk gezet. In de zestiende play van de drive zorgde een geweldige pass rush van de linkerkant voor een underthrow die in de handen van Malcolm Smith belandde voor een pick six. Voor deze drive was het al 15­0 en Manning leek eindelijk iets van ritme te vinden. De touchdown was de genadeslag, Seattle drukte alle positieve vibes bij Manning genadeloos de kop in.

Ja, het cliché kan weer uit de kast: offense wins games, defense wins championships. Coach Carroll zei het vantevoren al: de offense van Denver behoort tot de beste aanvallende units ooit in de NFL, maar speelde nog nooit tegen een zo sterke defensie als de zijne. Cornerback Richard Sherman deed er een schepje bovenop: Manning gaat zwakke passes gooien, voorspelde hij. Ze kregen gelijk. Het fort werd verdedigd, dat van de tegen­ stander veroverd en de Twaalfde Man mocht al feestvieren tijdens de halftime show van Bruno Mars en de Red Hot Chili Peppers. Nachtkaars of niet, de luidruchtigste supporters in de (Ameri­ kaanse) sport hadden er maling aan.

Dat uiteindelijk Malcolm Smith tot meest

waardevolle speler werd gekroond, was niet zozeer te danken aan hem, zijn interceptie en bijbehorende touchdown, maar eerder een blijk van waardering voor de Legion of Boom. De verdediging van Seattle gaat de NFL­geschiedenis in als één van de beste afweerlinies ooit.

Het was triest om te zien hoe een groot sportman als Peyton Manning op het hoogste podium door het ijs zakte. Alle credits voor het slechte spel van de Broncos gaan echter naar de spelers en coaches van de Seattle Seahawks, die perfecte aanvallende plays ontwikkelden, verdedigend Manning een rad voor de ogen draaiden en van seconde één tot 3600 onoverwinnelijkheid uitstraalden. •

Ook nadat de kruitdampen al weer lang

gunstige veldpositie en plotseling valt alles jouw kant op. Zaak is dat je er klaar voor en breed waren opgetrokken, waren ze in bent als de kansen zich aandienen. En dat Denver nog volop op zoek naar antwoorden waren we, vanaf Denvers mislukte snap. We op de vraag hoe dit debacle had kunnen pakten alle kansen die ons werden gebo­ voltrekken. Maar niemand die ze kon den. Zij leden vier keer balverlies, wij niet geven. "Het was een afgang", wist receiver een keer. Zo'n wedstrijd wordt het dan."

Wes Welker. "In m'n stoutste dromen had ik dit niet verwacht. We speelden gewoon a afloop overigens geen smack talk uit slecht. Enorm frustrerend." de mond van de geblesseerd uitgevallen Richard Sherman. Sterker nog: de corner­ "We speelden zo ver­schrik­ke­lijk slecht", back putte zich uit in respect en super­ beaamde Eric Decker. "Ik heb zelfs 't gevoel latieven. Over de verliezende quarterback dat we helemaal niet hebben gespeeld. Ik Peyton Manning, bijvoorbeeld, die nader­ dacht dat we er klaar voor waren, dat we hand had geinformeerd naar z'n blessure. goed waren voorbereid. Dat bleek niet het geval." En cornerback Dominique Rodgers­ "Hij was echt bezorgd hoe 't met me ging", Cromartie: "We moeten Seattle de credits aldus Sherman. "Na zo'n wedstrijd heeft hij geven, aan alles was te merken dat ze 't nog de klasse om te vragen How are you zoveel meer wilden dan wij... Zij wilden doing? Dat toont toch wel de nederigheid absoluut geen genoegen nemen met een en klasse van zo'n man." nederlaag. Ze hebben ons alle hoeken laten zien."

Oh, en wat betreft de Super Bowl: die was wat betreft de CB twee weken geleden al in oor coach John Fox was het onmiddel­ CenturyLink gespeeld. "De NFC lijk na de wedstrijd nog even te vroeg voor Championship game, dat was dit jaar de een reactie. "Laat me eerst even m'n echte Super Bowl", aldus Sherman. "De San wonden likken", prevelde hij, nog niet Francisco 49ers zijn het het op een na beste bekomen van de schok. Zijn GM John team in de NFL. Twee weken geleden in Elway: "Het is gewoon teleurstellend dat je Seattle was 't te doen." zo dichtbij komt, en dan het ultieme doel

N

V

niet kunt bereiken. Dit is een great team dat hard heeft gewerkt. Ze hebben geknokt en teleurstellingen overwonnen. Het is gewoon jammer dat we niet beter hebben gespeeld."

"Het moeilijkste komt nog", wist Denvers OC Adam Gase: "Het terugkijken van de game film. Ik had gewild dat ik een play had gevonden die ons uit die negatieve spiraal had kunnen krijgen."

Negatieve spiraal. De winnende coach

Pete Carroll sprak van een lawine. "De ene score volgt de andere op, je hebt steeds een

A propos Peyton Manning. De verliezend

quarterback werd na afloop gevraagd of hij embarrassed was door hetgeen de Broncos hadden getoond. Schaamde hij zich? Was hij afgegaan? De vraag schoot 'm bepaald in het verkeerde keelgat.

“It’s not embarrassing at all. Ik zou dat woord nooit gebruiken. Er zitten in die kleedkamer een hoop professionele footballers, die keihard hebben gewerkt om hier te komen. Het woord embarrassing is een belediging, om eerlijk te zijn." •

• “OMAHA! Fired up for the Super Bowl! #GamePlan #BedazzledMVP #ManningLegacy #SB48 ­­ Dwayne 'The Rock' Johnson • “This is what an unprepared team looks like. What were they DOING all week? #BroncosBreakdown #SuperBowl” ­­ Rob Lowe • “Turning to the Puppy Bowl. More competitive. Bye!” ­­ Nogmaals Lowe.

• “Weak effort byt the @Broncos. Not to take anything away from Seattle who are killing it. Can we end the Manning vs Brady conversation now?” ­­ Michael Chiklis • “It’s so much more fun to watch FOX when it’s someone else being blitzed & sacked! #SuperBowl” ­­ Hillary Clinton • “I think that was ONE OF THOSE DUCKS Sherman was talking about! Swooped upon by a SEAHAWK!!!!! ­­ Samuel L. Jackson • “As much as I want to see Peyton win ­ can't hate on the Seahawks... Seriously playing this good they deserve to win.. 2ed half starts!! ­­ Serena Williams • “When i train, it pours" [sic] ­­ LeBron James • “This Seattle defense is insane #SuperBowl” ­­ Kobe Bryant • “Wow, the Broncos are sunk. Waving the white flag here. Run on third and long and punt? please. Might as well get on the plane.” ­­ Jason La Canfora • “He gone. # Harvin” ­­ Ian Rapoport • “The @Seahawks score 12 seconds into each half. I think they're onto something with this 12 thing.” ­­ Rich Eisen • “Like I always say in sports, "Defense wins championships." Seattle's defense and team was better than Denver's”. ­­ Magic Johnson • “Congrats Seattle! You deserve it!!” ­­ Kevin Durant • “Congrats to Seattle, well deserved.” ­­ Ray Rice • “JUBILATION TIME in SEATTLE #PETECARROLLSWAGBABY” ­­ Dick Vitale • "Sorry I let you down" ­­ Sms van Shaun Philips naar zoontje Jaylen • "It's ok daddy u r still my hero" ­­ Het antwoord van Jaylen • Don't try uploading the Game to Pornhub because we don't allow rape" ­­ @pornhub

SAMENSTELLING MERLIJN VAN DIERENDONCK

De 24­jarige outside linebacker, die met een

pick­six de stand op 22­0 bracht en als beloning tot MVP van de Super Bowl werd uitgeroepen, is een exponent van de sterkte van de Seahawks­defensie. Hij toont bovendien aan hoe goed GM John Schneider en coach Pete Carroll zijn in het herkennen van talent. Toch had het niet veel gescheeld of Smith had helemaal niet in de Super Bowl gestaan.

Malcolm Smith was van kleins af aan een getalenteerde speler en koos al snel voor het prestigieuze USC waar Pete Carroll destijds nog hoofdcoach was. Smith had echter moeite om zich direct aan te passen aan het hogere niveau en kwam pas vanaf zijn derde jaar meer in actie. Vanaf dat moment begon de jonge Smith steeds beter te spelen maar toch had hij het bij tijd en wijle moeilijk. Dit kwam allerminst omdat Smith niet getalenteerd was; achalasie, een zeldzame ziekte waarbij de slokdarm constant aangespannen is, zorgde ervoor dat Smith niet het maximale uit zichzelf kon halen.

Het gevolg was dat Smith in zijn laatste

seizoen bij USC wekelijks gewicht verloor. Dat komt het spel van een zware linebacker uiteraard niet ten goede. De ziekte maakte het eten van vast voedsel moeilijk en Smith raakte steeds vaker ondervoed, omdat hij zijn eten niet binnen kon houden. Ondanks alles bleef Smith doorspelen, in de hoop dat hij zijn NFL­ droom alsnog kon vervullen. Ondertussen onderging hij een operatie die de klachten verminderde. Desalniettemin zorgde de ziekte er voor dat Smith een aangepast dieet moest volgen waarbij onder andere rijst en tonijn verboden waren, langzaam eten een must was en sloten water voor de doorstroming moesten zorgen.

Door deze problemen op en naast het veld kreeg Smith geen uitnodiging voor de NFL Combine. Hij werd dus niet werd beschouwd als één van de meest getalenteerde verdedigers van het land. Toch liet hij op de Pro­Day van USC zien dat hij ondanks zijn ziekte fysiek stabiel was. Smith rende de 40­yard dash in 4.43, een bijzonder snelle tijd voor een linebacker, en blonk ook in de krachtonderdelen uit.

Toen kwam de draft van 2011 en Smith

moest wachten, heel lang wachten, voordat hij zijn naam te horen kreeg. Het was uiteindelijk zijn oude bekende, coach Carroll, die hem een kans wilde geven in Seattle en hem zodoende oppikte in de zevende ronde van de NFL Draft. Carroll wist als geen ander van de zwaktes en problemen van de jonge Smith, maar wist ook dat hij fysiek veel te bieden had en weleens een heel hoog plafond kon hebben.

In zijn eerste twee jaar toonde Smith weinig.

Hij was vooral reserve en maakte nog te veel foutjes om aanspraak te mogen maken op een basisplaats.

Daar kwam in 2013 verandering in. Bruce Irvin miste de eerste vier wedstrijden door een schorsing en K.J. Wright worstelde lange tijd met een voetblessure. Smith werd na twee jaar in de basis gezet en greep direct zijn kans. Hij bleek te hebben geleerd van zijn fouten en behoorde heel stilletjes tot de uitblinkers van de gevreesde Seahawks­ defensie. Sterker nog, als we de statistieken van ProFootballFocus mogen geloven, dan was Smith dit jaar één van de beste outside linebackers en waren er statistisch gezien slechts vier spelers die beter presteerden.

Zodoende werkte Smith zich op tot een

onbekende sterkhouder in de defensie. En hoewel zijn teammaten vaak ietwat raar opkijken als Smith in zijn eentje nog zijn eten wegwerkt met wat glazen water, is hij de verpersoonlijking van de opmars die de Seahawks de afgelopen vier jaar hebben gemaakt.

De Seahawks hebben zich, net als Smith, ondanks alle tegenslagen omhooggewerkt naar de top van de NFL. En beiden hebben ze gisteren daarin de laatste stap gezet en het hoogst mogelijke bereikt door de Vince Lombardi Trophy voor het eerst naar Seattle te brengen. •

Cirkel

N EW YORK – De Super Bowl. Leuk en aardig. Grappige pseudo‐feestdag.

Maar dit festijn neemt zo onderhand ook schrikbarende vormen aan. Het geweld op het veld dat debet is aan zoveel lijden in latere levens is één ding. De onstuitbare commercie een tweede. Maar het militarisme, het afgevlakte, gecommercialiseerde patriottisme begint zo onderhand eng te worden.

Het was weer hetzelfde verhaal als in vorige jaren. Als bij bijna elke wedstrijd.

Uiteraard het volkslied. Maar ook God Bless America. En de flyover van de straaljagers. En de militairen op het veld. En op de tribunes. En het kijkje bij de militairen die in Afghanistan aan de TV gekluisterd zaten. En de reclame over de soldaat die (heelhuids) thuiskomt en vrouw en kinderen verrast. En vervolgens een spontane welkomstparade kreeg van heb ik jou daar – alles echt gebeurd en gesponsord door onze lieve vrienden van Budweiser, uiteraard.

En zelfs het lezen van de Onafhankelijkheidsverklaring.

D e spelers waren weer de ‘soldaten,’ de linies de ‘loopgraven,’ en een lange hoge bal de ‘bom’. Niks ging te ver als metafoor. Want football houdt van het leger, en het leger van football. Ze horen bij elkaar als summum van het Amerikaan‐zijn. Althans, dat maken ze je graag wijs.

Want beide entiteiten zijn veel slechter voor je dan ze graag zouden willen toegeven. Zowel de NFL als het leger spugen hun werknemers snel uit zodra deze hun waarde verliezen – niks parades. En vanaf dat moment moeten de gebroken veteranen met alle macht tegen die enorme machine opboksen om nog te krijgen wat hen toekomt, waar ze recht op hebben. Pensioen en bovenal hoognodige zorg.

Maar sinds het einde van de Vietnamoorlog is kritiek op het leger hier taboe.

Want dat wordt dan verdraaid als kritiek op ‘onze jongens en meisjes’ – ondanks dat deze professioneel militair zijn, hetgeen tijdens de Vietnamjaren niet het geval was – en in het verlengde daarvan op Amerika zelf. Dat is de mentaliteit waar de president George W. Bush Amerika mee opzadelde: ‘You’re either with us or you’re against us.’

Kritiek op de NFL is ook uit den boze. Want dat is en blijft de sport. (Totdat er geen aanwas meer is vanwege het vele hersenletsel onder kinderen, maar dat duurt nog even.) Een sport van mannelijkheid en kameraadschap. Het leger wordt daar graag mee geassocieerd. En andersom. Want mannelijkheid is nog altijd zeer goed te verkopen. En op de verkoop drijft de hele Super Bowl nog steeds.

En zo is de cirkel weer een jaartje rond. ∙

Manning en zijn center Manny Ramirez

zaten niet op dezelfde golflengte. Het resultaat was een te vroege snap die over Manning heen vloog. De bal rolde de endzone in en dat zorgde voor twee punten voor de Seahawks, zonder dat een speler van de Seahawks de bal daarvoor had aangeraakt.

De quote van Welker geeft te denken. De miscommunicatie tussen Manning en Ramirez was er, omdat Ramirez Manning niet of niet goed verstond. Hoe kan het toch zijn dat je, als beste aanval in de league, als center­quarterback tandem, als vijfvoudig MVP, als student of the game, als een levende legende, tekort schiet in de voorbereiding?

Dit verlies komt voornamelijk op het conto van Manning, die zijn vijfde MVP­verkiezing met alle liefde in zou ruilen voor een tweede Super Bowl­ring. Als Manning alle credits krijgt tijdens het seizoen, verdient hij ook de blaam als het misgaat.

Na twaalf seconden stond het 0­2. Twaalf, van de twaalfde man in Seattle, het rugnummer van Mannings eeuwige rivaal Tom Brady. Brady, die drie Super Bowl ringen heeft. Twee meer dan Manning. Twee, het aantal ringen dat broer Eli Manning heeft.

Flags fly forever is een uitspraak die vaak gedaan wordt bij fantasysporten.

Je moet je best doen om te winnen.

Aan het einde van het seizoen de beker omhoog houden. Dat is het doel van fantasy en van 'real life' football. Het maakt niet uit hoe je kampioen wordt, als je het maar wordt. Want alleen de kampioenen worden onthouden. In 2007 gingen de Patriots niet 18­1. Nee, ze gingen 0­1 in de Super Bowl, de enige wedstrijd in het seizoen die telt.

Ja, de New York Giants en ook de Baltimore Ravens waren de afgelopen twee jaar niet de beste teams in de league, maar ze wonnen.

Zonder MVP's, zonder een wide receiver corps om je vingers van af te likken, zonder Papa John's reclames.

Peyton Manning, de lieveling van de

Amerikaanse media (en ja, ook van ons), kreeg de NFL­titel op een presenteerblaadje aangereikt. Het enige wat hij moest doen was fatsoenlijk communiceren met zijn center en geen interceptions gooien. Deze Broncos zullen de geschiedenis ingaan als het team met de beste aanval ooit. En dat is terecht.

Maar dit team zal ook de geschiedenis in gaan als het team dat op alle facetten gedomineerd werd door de tegenstander in de Super Bowl.

De safety was exemplarisch voor de rest van de avond. En het was niet zo dat de Seahawks in het eerste kwart zo onverslaanbaar goed speelden. Twee keer scoorden de Hawks een field goal, maar met 8­0 was de wedstrijd allesbehalve gespeeld. Daarna kwam de tweede fout van Manning. Hij gooide de bal recht in de handen van Kam Chancellor, die daarmee voor de eerste interception van de wedstrijd zorgde en de Seahawks aanval ideale veldpositie gaf om hun eerste touchdown van de avond te scoren.

Alsof dat nog niet genoeg was gooide Manning, weliswaar onder zware druk, zijn tweede interception van de dag in het tweede kwart. Malcolm Smith, Super Bowl MVP, bracht de bal naar de endzone voor een 22­0 achterstand. Totale zelfdestructie van Manning, die in de eerste helft zijn team nooit de kans gaf om op het scorebord te komen.

John Fox zal zijn team nijdig hebben

toegesproken tijdens de rust. Manning zat wellicht met zijn hoofd tussen zijn benen in schaamte. “Kom op jongens, jullie kunnen het.”

Met frisse moed begonnen de Broncos de tweede helft. En daarin zagen we waarom Percy Harvin één van de beste atleten in de NFL is. Harvin bracht de kickoff Hesteresque de endzone van de Broncos in. 29­0. Einde wedstrijd.

Super Bowl XLVIII gaat de geschiedenis in als één van de grootste blowouts en het grote demasqué van de beste quarterback in het reguliere seizoen. Denver en Peyton likken hun wonden. Totaal overklast binnen en buiten het veld. Schaamrood op de kaken. •

Al snel is duidelijk dat dit een schoolboek zou kunnen zijn.

Pure natuurkunde en nog niet eens simpel. Ondanks dat is het wel erg fascinerend. Honkbal is een schaakspel, maar dan iets actiever. Een fysieke sport, maar dan iets rustiger.

Een sport voor het volk. Een typisch Amerikaanse sport, niet voor niets ‘America’s favourite pastime’.

Een sport van cijfertjes, voor elke situatie is een relevante stat beschikbaar. Ook een sport waar de wetenschap wat mee kan. De schrijver van dit boek heeft een Ph.D., hij kan dus baseball uitleggen vanuit zijn vakgebied. En dan krijg je hoofdstukken als ‘The flight of the Baseball’, ‘Batting the ball’ en ‘Properties of Bats’ en mooie grafieken die soms duidelijk zijn, maar soms ook alleen te begrijpen door hen die in 6 VWO een voldoende scoorden voor natuurkunde.

Aan het eind van elk hoofdstuk worden de

natuurkundige regels nog eens uitgelegd en toegelicht. Voor een niet­natuurkundige erg lastig te begrijpen, zeg maar onmogelijk. Ook het baseballregelboek wordt er geregeld bijgehaald. Tekstuele hoogstandjes waar waarschijnlijk menig avond over vergaderd is: The bat handle, for not more than 18 inches from the end, may be covered or treated with any material to improve the grip. Any such material or substance, which extends beyond the 18­inch imitator, shall cause the bat to be removed from the game. No colored bat may be used in a professional game unless approved by the Rules Committee. Het gewicht en materiaal van de bal is ook precies vastgelegd, zelfs het aantal (216) steken waarmee het is dichtgenaaid.

Gevolg is een boek dat gelezen moet worden ter informatie, niet ter vermaak. Het leest niet simpel, maar wel is het spelletje nog beter te begrijpen als je uit hebt. Sommige dingen hebben minder invloed dan verwacht, andere juist

Titel THE PHYSICS OF BASEBALL Auteur ROBERT K. ADAIR Uitgever HARPER COLLINS Bestellen AMAZON.COM veel meer. Je staat aan slag, hebt slechts een fractie van een seconde om te beoordelen of je gaat slaan, waar de bal komt en hoe je die moet raken. Zelfs het aantal milliseconden dat nodig is voor informatie om van de ogen naar het brein te gaan.

De zogenaamde ‘corked bat’ blijkt een mythe, al schijnen vele honkballers er nog wel in te geloven. De rotatie van de geworpen bal is wel belangrijk. Zonder die rotatie is het bijna onmogelijk een bal echt ver te meppen. Volgt u het nog?

De hardst geworpen bal is niet per definitie de beste. Juist het kunnen voorspellen wat de slagman gaat verrassen is de kunst.

De hardst geworpen bal is niet per definitie de beste. Juist het kunnen voorspellen wat de slagman gaat verrassen is de kunst. Vandaar ook dat een speler met veel variatie zoals Greg Maddux (Hall of Famer sinds kort), één van de beste pitchers ooit werd. Zijn fastball was niet zo hard, maar hij ‘las’ de wedstrijd en de tegenstander beter dan wie ook. Hij had een arsenaal aan worpen. Voor de rest is er dit boek.

Citaat: “The inelasticity is usually described in terms of a

coefficient of restitution (COR), which is the ratio of the velocity of the ball rebounding from the surface of a hard, immovable object to its incident velocity. Consequently, the COR is equal to the square root of the proportion of the collision energy returned to the kinetic energy of the ball’s flight.” (p.82) •

TEKST GERBEN KAPPERT

NAAM: William Lance Berkman GEBOREN: 10 februari 1976 in Waco, TX GOOIT: Links SLAAT: Switch BURGERLIJKE STAAT: Getrouwd met Cara, vier dochters POSITIE: 1B/OF/DH BIJNAAM: Fat Elvis en Big Puma TEAMS: Astros, Yankees, Cardinals en Rangers HIGH SCHOOL: Canyon High School, TX COLLEGE: Rice University, Houston, TX DRAFT: Zestiende overall in 1997 door de Houston Astros DRAFT CLASS: 2. J.D. Drew, 3. Troy Glaus, 5. Vernon Wells, 22. Jayson Werth, 76. Chase Utley, 149. Michael Young CONTRACT: Gestopt TOTAAL VERDIEND: 124 miljoen dollar PRIJZEN: 6x All­Star (2001, 2002, 2004, 2006 en 2011), World Series en NL Come­ back Player of the Year (2011) CAREER STATS: .293 AVG., 366 homeruns, 1234 RBI, .406 OBP., 1146 runs en een WAR van 51.8.

STERKE PUNTEN: Berkman was één van de betere switch hitters in de Major League en waarschijnlijk zelfs één van de tien beste in de geschiedenis van de sport. Hij had in maar liefst acht seizoenen een OBP van boven de .400 en beschikte bovendien over de nodige power. Hij sloeg zes keer 30+ homeruns in een seizoen en werd bovendien twee keer league leader in doubles.

ZWAKKE PUNTEN: Zijn defense was absoluut een zwaktebod. Hij begon zijn loopbaan als midvelder, maar werd steeds minder beweeglijk en eindigde als eerste honkman en aangewezen slagman. Zijn carrière WAR wordt dan ook ernstig bena­ deeld door zijn defensieve tekortkomingen, want in het defensieve gedeelte (dWAR) scoort hij ­11.8. Blessures speelden hem ook parten. In slechts zeven van zijn vijftien seizoenen speelde hij meer dan 150 duels.

HALL OF FAME: Zijn blessuregevoelig­ heid en het feit dat zijn lichaam na vijftien jaar op is, reduceren Berkmans kansen. Hij kende een erg goede piek en behoorde zeker

tot de betere slagmensen, maar heeft niet de cumulatieve statistieken om overtuigend een kans te maken op Cooperstown. Hij zal ongetwijfeld de nodige stemmen krijgen als hij over vijf jaar op het ballot verschijnt.

OVER ZICHZELF: “Mijn vader zag meteen dat ik honkballer moest worden. Ik gooide ook nog eens links, dus dat vond hij helemaal mooi. Wat hij wel jammer vond, is dat ik rechtshandig sloeg. Zo jammer zelfs, dat hij besloot mij met links te leren slaan.

Zo werd ik als vijfjarige al op een toekomst als switch hitter voorbereid.” ­ Berkman over zijn kindertijd.

OVER HEM: “Berkman was een geweldige slagman en zal zeker de nodige stemmen krijgen omdat hij een switch hitter was, goed presteerde in oktober en gewoon een goed mens is, maar hij was net niet goed genoeg voor de Hall of Fame. Dat hij geen plaquette krijgt in Cooperstown doet echter niets af aan een fantastische loopbaan van een fantastisch mens.” – Sports Illustrated­ journalist Cliff Corcoran “Berkman werd gebeld door een radiostation over zijn nickname ‘Fat Elvis’. Hij gaf aan dat hij dat, ondanks de gelijkenis, niet zo goed bij hem vond passen. Nadat zij hem een aantal andere bijnamen voorgelegd hadden waar hij zich niet in kon vinden, kwamen zij op de Poema. ‘Hmm.. Poema.. Sterk.. Snel..

Beweeglijk.. Ja! Die is perfect. Vanaf nu wil ik alleen nog the Big Puma genoemd worden.” – Richard Justice van MLB.com vertelt hoe de tweede bijnaam van Berkman ontstond.

SPORTAMERIKA OVER BERKMAN: Uit het bovenstaande blijkt wel dat Berkman naast een geweldige honkballer ook een goed mens is. De Hall of Fame lijkt iets te hoog gegrepen, maar je weet het nooit. Er zijn twee onvergetelijke momenten van Berkman: zijn geweldige vangbal op Tal’s Hill (die rare heuvel in het midveld in Minute Maid Park) en de manier waarop deze grote kerel, nadat hij net een bal zo’n beetje vermorzeld had, bijna kinderlijk teder zijn knuppel op de grond neerlegde voordat hij begon te rennen.

EINDCIJFER:

8+

Honkbal!

Toekomstdroom

De Super Bowl is voorbij. Gefeliciteerd

Het is met recht het einde van een tijdperk

Hij moet het team dat nog nooit de World Series won en in de laatste vijf jaar twee keer de World Series verloor, motiveren en leren hoe ze moeten winnen. Zijn toespraken zullen na zijn winst in de Super Bowl net even wat overtuigender overkomen.

Zoveel liefde als de teams voor Stern hadden in zijn laatste werkweek is er niet zijn hele regeringsperiode geweest. Bijvoorbeeld toen hij een stokje stak voor de transfer van Chris Paul naar de Lakers, met harde hand curieuze boetes uitdeelde en zich gedroeg als een onverzettelijk rotsblok in onderhandelingen tijdens de lockout.

Seattle Seahawks fans! Leuk dat er een link is tussen honkbal en de winnende quarterback Russell Wilson. Wilson staat namelijk onder contract bij de Texas Rangers. Dat team selecteerde hem afgelopen herfst in de Rule 5 draft. Frappant, want hij speelde al twee jaar geen honkbal meer. Bij de Rangers zal hij vooral fungeren als motivational speaker.

Goed. Tot zover de Super Bowl, nu is het tijd voor honkbal! Morgen (donderdag 6 februari) melden de pitchers en de catchers van de Arizona Diamondbacks zich als eerste voor Spring Training. Tien dagen later zijn alle pitchers en catchers al in Florida en Arizona. Niet veel later volgen de veldspelers. Dan gaan we eindelijk weer bewegende beelden van honkballers zien.

Hoe de Nederlanders er voor staan en vooral welke spelers er dit jaar weer ‘in de vorm van hun leven zijn’.

Laten we eerlijk zijn… Spring Training is

leuk, maar het duurt wel erg lang. Dan gaan journalisten dus hard op zoek naar nieuws en verschijnen de BSOHL‐verhalen (Best Shape Of His Life). Het is de moeite waard om BSOHL eens te googlen om te zien hoe verschillende blogs op grappige manier omgaan met deze berichten. Ik kan niet wachten om de eerste BSOHL‐verhalen van dit jaar te lezen, want dan is Opening Day weer wat dichterbij! ∙

Seb Visser.

te noemen. Na dertig jaar de baas van de NBA te zijn geweest, nam David Stern dit weekend afscheid. De troonswisseling ging gepaard met een vloedgolf aan bedankjes en lofuitingen aan het adres van de 71‐jarige Stern.

Stern verdient alle lof. De NBA is de afgelopen dertig jaar onder zijn leiding in alle opzichten gigantisch gegroeid. De stand van zaken is voor zijn opvolger compleet anders dan in de tijd dat David Stern werd benoemd als topman van de league. In 1984 werd het Amerikaanse basketbal nog maar in twee landen uitgezonden op tv en kampte de league met drugsproblemen en discriminatie.

Adam Silver krijgt één van de meest waardevolle sportcompetities ter wereld onder zijn hoede, met wereldsterren, exorbitante sponsordeals, lucratieve tv‐ rechten en fans in alle continenten. Het is nogal een erfenis.

Troonopvolger Silver werkt al twintig jaar

aan Sterns zijde en kent het klappen van de zweep. De vraag is nu vooral wat zijn plannen zijn met de league. Een gebrek aan visie en ambities is Stern nooit te verwijten geweest. Wat is de ultieme toekomstdroom van Adam Silver? Over een jaar of dertig weten we of hij is uitgekomen. •

Eva Gerritse.

Er bestaat een kleine kans dat deze

voorbeschouwing nog de prullenbak in kan voordat de Olympische Spelen in Sotsji überhaupt begonnen zijn. De National Hockey League volgt namelijk met argusogen de zorgelijke berichten over de veiligheid in Rusland. Verschillende groepen hebben met aanslagen gedreigd en slechts enkele weken geleden was er nog een zeer bloedige aanslag op een treinstation in Volgograd. De daders bleken Tsjetsjenen, niet geheel toevallig dezelfde afkomst als de daders van de aanslag op de marathon in Boston afgelopen jaar.

Eigenlijk wilde de NHL sowieso al niet naar Sotsji met hun spelers. Teams klagen steen en been dat hun spelers vlak voor de playoffs geblesseerd terugkomen, de twee weken verplichte vakantie is voor spelers die niet worden opgeroepen vaak een vervelende onderbreking van hun speelritme gedurende het lopende seizoen en de NHL aast al een poosje op het mee­organiseren van een nieuwe opzet voor de World Cup of Hockey.

Waarom dan toch naar Sotsji? Omdat

vooral de Europese spelers, met voorop natuurlijk de Russen, daar op hebben gehamerd tijdens de staking van vorig seizoen. Salaris inleveren was voor veel spelers tot daar aan toe, maar op korte termijn horen dat men niet naar de Olym­ pische Spelen mocht gaan, was een brug te ver. De dreiging dat spelers de NHL zouden verlaten voor de Oost­Europese Kontinental Hockey League (KHL) bleek reëel en de league ging schoorvoetend overstag.

Zeker omdat Zuid­Korea niet bepaald een ijshockeyland is, is het nog maar sterk de vraag of we over vier jaar in Pyeongchang de

sterren van de NHL terug zullen zien op het Olympische ijs. En als dat inderdaad niet meer gebeurt, kiest het IOC dan voor een toernooi met profs, maar dan simpelweg zonder NHL­spelers, of voor een terugkeer naar een toernooi met jeugd­ en amateurspelers?

Er zijn veel vragen over de status van het

Olympische ijshockeytoernooi, nu en in de toekomst, maar laten we er voor deze voorbeschouwing verder vanuit gaan dat het toernooi vlekkeloos en met de gedroomde sterrenensembles zal verlopen, want er valt als dat zo is voldoende te smullen de komende weken.

Regerend kampioen

Laten we maar meteen met de deur in huis vallen: er moet een serieuze verrassing volgen wil Canada de titel niet met succes verdedigen. Het sterrenteam van coach Mike Babcock heeft als vierde lijn spelers tot de beschikking die elders op de eerste lijn zouden staan. Als je de luxe hebt om te twijfelen of je Rick Nash wel mee moeten nemen omdat ie niet in vorm is, sta je er als team uitermate goed voor.

Eigenlijk heeft het Canadese team slechts

twee valkuilen. De eerste is de twijfel over wie het doel gaat verdedigen voor de rood­ witten. Carey Price maakt lastige weken door met Montréal, Luongo stelde in de spotlight wel vaker teleur en Mike Smith is niet elite. Dat is de rest van de ploeg natuurlijk wel, maar ze zullen even moeten wennen aan het grotere ijs.

Op papier zou dat voor de extreem getalenteerde selectie een pluspunt moeten zijn, omdat ze zo meer ruimte hebben om te combineren, maar in Turijn bleken de extra meters tegen de Europese teams een zwakke plek. Er werd tijdens dat toernooi zelfs verrassend verloren met 2­0 van Zwitserland en ook in de kwartfinale tegen Rusland was 2­0 de eindstand.

Het huidige Team Canada is door de

bank genomen echter veel completer en treft een unieke generatie spelers in hun beste jonge jaren. Geboren leiders, doelpuntenmachines, defensieve tovenaars en kanonschoten vanaf de blauwe lijn, dit team heeft het allemaal.

Jonathan Toews, John Tavares, Sidney Crosby, Corey Perry, Shea Weber, Drew Doughty en heel misschien zelfs Steven Stamkos. Ze zijn er allemaal bij, dus wie kan deze ploeg straks serieus stoppen?

Zuiderburen

Ho, stop, niet zo snel. De kans dat Canada met ’t goud naar huis gaat is groot, maar laten we niet doen alsof er geen andere kanshebbers zijn. Ook de ploeg van die andere finalist van de vorige Spelen ziet er weer goed uit en als de Amerikanen alvast een streepje voor zoeken, dan is ’t wel in het doel, waar ze de afgelopen tijd keuze te over hadden. Een luxeprobleem voor Team USA.

De Amerikaanse selectie ziet er meer

her en der bestaat uit spelers uit de KHL, die buiten de speellanden slechts gebalanceerd uit dan de Canadezen. mondjesmaat wordt gevolgd. De Misschien zijn de eerste twee lijnen wat erg topzwaar, maar de rest van het team bekendste KHL­naam is natuurlijk wel is opgebouwd als een gebruikelijk kampi­ Ilya Kovalchuk, die pas recent de NHL voor gezien hield en de New Jersey Devils oenschapsteam uit de NHL. Ze hebben spelers die keihard kunnen checken en de verruilde voor een geheimzinnige deal bij tegenstander uitputten, ze hebben verde­ SKA St. Petersburg. digers die strikt focussen op de defensie­ ve aspecten van hun rol en het is al met al Als de Russen willen winnen, moeten ze een knap opgebouwde ploeg met potentie. hopen op piekmomenten van hun grootste sterren. Alexander Ovechkin en Evgeni Malkin trekken de kar, zeker nu De zuiderburen van topfavoriet Canada Pavel Datsyuk waarschijnlijk te ernstig hebben met mannen als Patrick Kane, geblesseerd is om te spelen. Defensief is ’t Phil Kessel, Zach Parise offensieve echter weinig opvallend en mag goalie zwaargewichten in de gelederen en Sergei Bobrovsky, de 2013 Vezina defensief staat ’t met Ryan McDonagh, Ryan Suter en het Penguins­duo Brooks Trophy­winnaar voor beste doelman van dat NHL­seizoen, zijn borst nat maken Orpik en Paul Martin echt als een huis.

Voldoende ervaring, maar vol energie en tegen de betere tegenstanders. met genoeg frisse gezichten (James van huisvoordeel zal echter wel een fiks Riemsdyk en Justin Faulk, bijvoorbeeld) steuntje in de rug zijn en van de drie om ook een onverwachte held bij zich te topfavorieten is Rusland het enige land hebben. waar op het grote ijs wordt gespeeld. Ook dat is voor de thuisploeg een klein Thuisploeg voordeel, omdat voor hen minder aanpassingstijd nodig zal zijn. Als de Toch zullen zowel de VS en Canada niet rusten voordat het thuisland is uitgescha­ defensie van Rusland onverwacht klikt, halen ze sowieso een medaille, maar het keld. Het officiële Twitteraccount van is sterk de vraag welke dat zal zijn. deze 22ste Olympische Winterspelen noemde ijshockey alvast ‘de grootste Best of the rest sport van dit evenement’ en de Russen willen niets liever dan ’t Het toernooi kent iedere keer weer ver­ kunstje van Canada in rassingen. Je speelt tenslotte maar een Vancouver herhalen. Het zeer beperkt aantal wedstrijden thuisland met het ge­ op weg naar de titel en één liefde ijshockeygoud aan slechte periode kan je het goud de haal, het zou wat zijn. kosten. Er is geen return, geen best­of­three, laat staan een e Russen zijn best­of­seven. Verliezen allesbehalve kansloos, maar na de poulefase is exit en nu eenmaal geen topfavoriet. dat is waarom de bo­ Deels komt dat, omdat de selectie venstaande grote

T

D

drie zulke vrees hebben voor de Scandinavische grootmachten Zweden en Finland, die beiden een angstaan­ jagende troefkaart bezitten.

Die troefkaarten heten Henrik Lund­

qvist en Tuukka Rask. Twee goalies die de afgelopen jaren in de spotlights van de grootste sportmarkten van de VS hebben bewezen dat een waardeloze wedstrijd van de mannen voor hen alsnog uit het vuur kunnen slepen. Als de Canadezen of Amerikanen op de verkeerde dag op een van deze twee heren stuiten, kan het dus ook plots voorbij zijn.

Tenzij er een ongekende verrassing in de pijplijn zit, hoeven we van de andere landen geen wonderen te verwachten.

Tsjechië lijkt te hebben gekozen voor een laatste hurrah voor enkele van trouwste strijders en mist een zekere visie, terwijl Slowakije kampt met blessures en een minder sterke ploeg dan vier jaar geleden, al is veertien NHL­spelers een hele aardige opkomst en mogen we hun bekendste namen (Chara, Hossa en Handzus) zeker niet onder­ schatten.

Oostenrijk en

Zwitserland mogen een poging wagen om de West­ Europese eer hoog te houden, waarbij Zwitserland met wat puntjes in de poulefase voor het eerst

hoopt aan te tonen dat hun nationale competitie zich kan mengen met iets wat op een wereldtop lijkt. Oostenrijk leunt sterk op enkele namen uit de NHL, maar het is vooral een prachtkans voor jongens uit de Europese competities om tegen de All­Stars uit de NHL uit te komen.

All the way

Als je alle teams tegen elkaar afstreept, blijven vooral Canada, de VS en misschien Rusland over als de grootste kandidaten. Hun hegemonie is bij tijd en wijle doorbroken door de Scandinaviërs, maar dit jaar gooien blessures en een exceptionele generatie spelers uit Noord­Amerika voor de Europeanen waarschijnlijk roet in het eten.

Het is aan Canada om deze

Olympische titel, mogelijk dus voor het laatst in de huidig opzet, binnen te halen en alles minder dan dat mag een verrassing voor de rest en nationale teleurstelling voor de verdedigend kampioen heten. Sotsji 2014 wordt Canada all the way.

D e regerend kampioen is, zoals gezegd, ook deze editie weer de

grote favoriet. Het sterrenensemble van Team Canada kent alleen maar spelers uit de eigen Noord‐ Amerikaans competitie. De meeste van hen kunnen statistieken overleggen, waarmee zij hoog in de toppen van hun linie staan in de NHL. Steven Stamkos (Tampa Bay) is geselecteerd, maar of hij mee kan doen is door zijn scheenbeenbreuk van november nog onzeker. Team Canada bezit zonder enige twijfel de beste spelers en de grootste vraag is dan ook of coach Mike Babcock van de beste spelers ook het beste team weet te maken, net als in Vancouver. Enige twijfel? Misschien de doelmannen. Absolute topfavoriet, punt.

T eam USA moest het in 2010 pas in de finale afleggen tegen Team

Canada en lijkt ook dit jaar weer een grote kanshebber om mee te doen om de medailles. Net als de Canadezen bestaan de Amerikanen ook louter uit spelers die spelen in de NHL. Met name op doel is de kwaliteit hoog. Ryan Miller speelde fantastisch in Vancouver, Jonathan Quick is elite en Jimmy Howard is al jaren een sta‐in‐de‐weg namens de Detroit Red Wings. Bobby Ryan (Senators) ontbreekt opvallend genoeg om tactische redenen, maar zijn kwaliteiten zijn voor Team USA geen overbodige luxe. De defensie en aanval zijn sterk, maar op papier net niet zo sterk als die van Team Canada.

R usland speelt 'n thuis‐

wedstrijd en lijkt op voorhand een ideale kandidaat om Team Canada het vuur na aan de sche‐nen te leggen.

De selectie bevat voorn‐ amelijk spelers uit de NHL, aangevuld met enkele spelers uit de KHL. De Russen hebben met onder andere Alexander Ovechkin, Ilya Kovalchuk en Evgeni Malkin een sterke aanval. Defensief moeten de Russen echter uitkijken.

De selectie bezit prima spelers op doel en in de defensie, maar is in de breedte lang niet zo sterk als Team Canada. Dat verschil moet Rusland zien te overwinnen om voor eigen publiek Olympisch kampioen te worden.

N et als Team USA beschikt Finland over een trio topkeepers.

Tuukka Rask, Antti Niemi en Kari Lehtonen laten al jaren prachtige staaltjes en statistieken zien in de NHL. Met Teemu Selänne beschikken de Finnen over een zeer ervaren kracht, die het volgen meer dan waard is. De 42‐jarige Finnish Flash maakt zich op voor zijn zesde (!) Olympische Spelen. De selectie bevat voornamelijk spelers uit de NHL, aangevuld met enkele spelers uit de KHL en de Finse Liiga.

Finland neemt veel jonge spelers mee en heeft potentie om uit te groeien tot de sensatie van het toernooi. Uiteindelijk lijken de winnaars van Olympisch brons in Vancouver echter niet goed genoeg voor Olympisch goud.

D e Slowaken wonnen nog nooit een medaille op de Olympische

Spelen. De vierde plaats in Vancouver bood echter hoop voor de Oost�Europeanen, die onder leiding van Zdeno Chara op jacht gaan om die prestatie dit jaar te verbeteren. Met spelers als Jaroslav Halak, Marian Hossa en Michal Handzus lijkt er van alles mogelijk, maar veel zal ook afhangen van de beschikbaarheid van enkele geselecteerden. Veteraan Lubomir Visnovsky (Islanders) en Marian Gaborik (Blue Jackets) zijn wel in de ploeg opgenomen, maar zijn nog altijd geblesseerd. De selectie ontbeert breedte om hun gemis op te vangen en, zeker als deze sterren verstek moeten laten gaan, lijkt daarmee slechts een outsider.

H et Zweedse team won in Turijn in 2006 Olympisch goud, maar

moest in Vancouver genoegen nemen met een teleurstellende vijfde plaats. Het is echter wel een ploeg om eventueel rekening mee te houden. Slechts één speler uit de Zweedse selectie speelt in de Zweedse SHL, de rest komt uit in de NHL. De aanval‐ en verdedigingslinies van Zweden zijn misschien wel de beste achter de linies van Team Canada en met Henrik Lundqvist beschikt de ploeg over misschien wel beste all‐round goalie in de sport. King Henrik’s back‐ups zijn echter van een beduidend minder niveau, dus het is voor Zweden belangrijk dat Lundqvist fit en scherp blijft.

D e Tsjechische bondscoach Alois Hadamczik verraste vriend en vijand door Jiri Hudler en Radim Vrbata niet in zijn selectie op te nemen, want beide aanvallers behoren tot de meest trefzekere Tsjechische aanvallers in de NHL. Jaromir Jagr is er wel bij, hij zal mee gaan doen aan zijn vijfde Olympische Spelen. De ploeg bestaat voornamelijk uit NHL‐ spelers, aangevuld met spelers uit de KHL en de Tsjechische Extraliga. Eén van hen is de 42‐ jarige veteraan Petr Nedved, die bijna duizend wedstrijden speelde in de NHL. Op doel lijken de Tsjechen tekort te komen en ze hebben geluk nodig om ver te komen.

N atuurlijk doen er nog meer landen mee en

Zwitserland is van die teams best of the rest. De ploeg heeft met bijvoorbeeld Jonas Hiller, Roman Josi, Mark Streit en Nino Niederreiter een leuke kliek NHL‐sterren en de spelers uit eigen competitie zijn erop gebrand iets moois te laten zien. Elders zijn vooral individuele spelers leuk om te volgen, zoals de Noorse sterspeler Mats Zuccarello, die dit jaar een absolute revelatie is voor de New York Rangers. Oostenrijk neemt slechts twee NHL‐spelers mee, maar heeft met de beide Islanders Michael Grabner en Thomas Vanek wel aansprekende sterren. Geen van deze ploegen lijkt vooraf echter aanspraak te maken op een medaille, laat staan dat Slovenië (Anze Kopitar is hun enige NHL‐speler) of Letland dat kunnen. ∙

Coach van het Jaar ‘Riverboat’ Ron Rivera werd afgelopen weekend verkozen tot AP NFL Coach of the Year. Nu is onze Ron een reuze sympathieke kerel, zeker sinds hij de wonderbaarlijke transformatie maakt van schijtluis eersteklas naar de grootste durfal van de NFL, maar coach van het jaar is hij niet. Want dat kan er volgens mij maar één zijn: Bill Belichick.

Zelden deed een coach meer met zo weinig.

Ga maar na: in het offseason sneuvelde (aparte woordkeus, ik geef het toe) Aaron Hernandez al, zoals ook collega superster tight end Rob Gronkowski lang afwezig was (godzijdank om niet‐moordzaak gerelateerde redenen) alvorens halverwege het seizoen definitief af te haken met een kruisband‐ blessure. Op dat moment waren Vince Wilfork en Jerod Mayo, het onbetwiste hart en ziel van de Patriots D, al uitgeschakeld.

Wilfork’s collega DT Tommy Kelly volgde diens voorbeeld snel, waardoor Belichick gedurende driekwart van het seizoen genoodzaakt was twee undrafted rookies (Jones en Vellano) te posteren op de o zo belangrijke positie van defensive tackle. Tot overmaat van ramp brak right tackle Vollmer zijn been en ontbraken Vereen, Dobson en cornerbackster Aqib Talib voor grote delen van het seizoen.

De zeecontainer vol tegenslag kon niet

verhinderen dat de Patriots lachend gingen lopen met de AFC East‐titel en een bye in de eerste playoffronde.

En ook tovenaar Andrew Luck en zijn Indianapolis Colts waren in de Divisional Round geen partij. Dat het seizoen van New England een voortijdig einde kreeg in Mile High Stadium was zowel terecht als verwacht. Het deed echter niets af aan de masterclass coaching die ‘In Bill We Trust’ Belichick een seizoen lang gaf. ∙

Paul Klomp.

Fluke

Laten we het hebben over de hypocrisie van sportverslaggevers, waaronder ik.

De ene week is Peyton Manning de grootste held op de footballvelden, de andere week is het een choker en komt hij tekort in de playoffs. 'We' zijn kortzichtig.

Ook als fans. Ik denk dat alle niet‐Broncos fans zondag wel een beetje konden lachen om de implosie van het team. Zelden ging een favoriet zo hard onderuit. De Broncos hadden geen kans tegen de Seahawks.

Diezelfde Seahawks waren bij de bookmakers met maar liefst twee punten underdog. Kenners konden het niet met elkaar eens worden over de winnaar, maar voorspelden vrijwel allemaal een spannende wedstrijd.

Terwijl ik dit schrijf merk ik daar niets meer van terug. “De Seahawks hebben duidelijk het betere team”, “Als deze teams tien keer tegen elkaar spelen winnen de Seahawks negen keer”, “De Seahawks zijn beter in alle facetten”. En zo gaat het maar door.

Achteraf is het allemaal mooi praten. Feit is dat de hele wedstrijd een fluke was. Alles wat voor de Broncos fout kon gaan, ging fout. Ja, de Seahawks hadden duidelijk een beter gameplan, maar tegen een safety op de eerste play valt niet tegenin te plannen.

Voordat de Broncos doorhadden dat de wedstrijd begonnen was, was het verschil al 22 punten.

De Seahawks speelden een topwedstrijd en hebben verdiend met groot machtsvertoon gewonnen. Maar je maakt mij niet wijs dat de Broncos zo veel minder zijn. Ze hadden gewoon hun dag niet. Een fluke. •

Lennart Beishuizen.