HOOFDREDACTIE Neal Petersen Geert Jan Darwinkel EINDREDACTIE Kasper Dijk REDACTIE Lennart Beishuizen Pieter Brouwers Geert Jan Darwinkel Vincent Van Genechten Eva Gerritse Pieter Horstman Justin Kevenaar Paul Klomp Jasper Laman Marco Post Joep Smeets Jurian Ubachs KlaasJan ter Veen Jeroen Veenstra Seb Visser Richard van Welie Frank Wielaard Jules Zane COLUMNISTEN Jeroen Elshoff Leander Schaerlaeckens FOTOGRAFIE Getty Images PRODUCTION, ART DIRECTION & DESIGN DarChicago Ltd. MET DANK AAN Issuu, Scribus SportAmerika The Magazine is een uitgave van Petersen Media. Niets uit deze uitgave mag op welke wijze dan ook worden gekopieerd zonder uitdrukkelijke toestemming van de uitgever. © Petersen Media 2012 2013 Alle rechten voorbehouden.
ARod
Alex Rodriguez gaat niet in beroep tegen zijn schorsing.
Het was het meest opvallende MLB‐bericht in maanden. Nu moet ik ook eerlijk toegeven dat ik mij weer ga focussen op het honkballen wanneer de Spring Training begint, maar dit bericht viel niet te missen. De meningen over A‐Rod verschillen enorm binnen mijn Nederlandse en Amerikaanse vriendengroep. (Laat ik duidelijk zijn: Ik moet sowieso weinig hebben van New York Yankees‐spelers.) Over een ding zijn we het over het algemeen wel eens: de laatste jaren heeft hij zijn enorme talent niet meer laten zien in de honkbalstadions.
Dat hij een buitengewone speler is/was, staat buiten kijf. Nooit was sloeg iemand op zo jonge leeftijd zeshonderd homeruns. In 2010, Rodriguez was toen 35, verdreef hij Babe Ruth als recordhouder uit de boeken. Maar daarnaast is hij ook de enige speler die veertien seizoenen minimaal honderd binnengeslagen punten wist te produceren. Ik vrees echter dat het hierbij zal blijven wat hoogtepunten betreft. In 2014 zal het in ieder geval niet beter worden. Met een vol seizoen schorsing voor de boeg is de kans heel klein dat we A‐Rod nog ergens in de buurt van een honkbalveld zullen zien. Waar hij namelijk nog eerst aangaf wel op Spring Training te verschijnen, trekt hij die woorden nu ook in.
Mijn tip? Stoppen. Hij zal zich nog meer bezig gaan houden met het leven buiten de MLB. En grote kans dat dat leven, opdraven in talkshows, analyses geven, filmrolletje spelen, weer een bekende Amerikaanse chick daten, hem goed zal bevallen.
Waarom wil je dan nog terugkeren in een wereld waarin iedereen je uitkotst, inclusief je eigen teamgenoten? De enige, overigens vrij logische, reden: geld. Maar laat A‐Rod daarvan nu al genoeg hebben. Veel leesplezier,
De rel rond de naam van
Washingtons football team blijft voortleven. Ditmaal zijn het twee congresleden die in een brief richting NFLcommis sioner Roger Goodell hun onvrede uiten over de naam Redskins. Senatoren Maria Cantwell (Washington) en Tom Cole (Oklahoma) vinden de naam racistisch en dreigen zelfs met het opheffen van de wet die de NFL vrijstelt van het betalen van belastingen. Cole: "De NFL hoeft als organisatie geen belasting te betalen, onder andere om meer geld in opvoedkundige campagnes te steken, maar tegelijkertijd laat het wel een team met een racistische naam spelen" • De kans dat de Houston Texans in de draft voor Johnny Manziel gaan, is kleiner geworden. Wade Phillips, vorig jaar interimcoach na het ontslag van Gary Kubiak en nu werkloos thuis, zei het volgende over zijn sollicitatie bij de Texans enkele weken geleden: "Toen ik met de eigenaar om de tafel zat, zei ik dat het draften van Manziel een must was. Hij is een Texaan, winnaar van de Heisman Trophy... het leek mij een hele mooie deal. En nu zit ik werkloos thuis." Phillips insinueert dat zijn mislukte sollicitatie inhoudt dat de Texans Manziel links laten liggen. Of dat echt zo is, zal later dit jaar blijken. De Texans hebben de eerste keuze • De Kansas City Chiefs nemen afscheid van cornerback Dunta Robinson. Robinson (31), die vorig jaar nog een driejarig contract ter waarde van 14 miljoen dollar tekende, was een zwakkere schakel in de defensie en verloor zijn basisplaats aan rookie Marcus Cooper •
Kevin Love is blij met zijn
verkiezing tot AllStar. De for ward is populair bij de fans – hij mag zelfs starten in de AllStar Game van aankomend weekend. Voorafgaand aan een thuiswedstrijd van zijn Minnesota Timberwolves bedankte Love de fans in het stadion door een microfoon te grijpen en ze persoonlijk toe te spreken. Hij deed er nog een schepje bovenop door zelf een paginagrote advertentie te bekostigen. In de 'Star Tribune' van afgelopen zondag was één volledige pagina gereserveerd voor Love en zijn dankwoord • Behalve Love en de andere AllStars, zijn ook de hoogvliegers geselecteerd die voor het nodige spektakel moeten gaan zorgen tijdens de Slam Dunk Contest. Dit jaar zullen er voor het eerst geen individuele winnaars zijn van de losse evenemen ten. Het gehele weekend wordt een strijd tussen Oost en West. Bij de dunkcontest houdt dat in dat John Wall, Paul George en Terrence Ross de eer van het Oosten hoog gaan houden. Voor het Westen zullen Damian Lillard, Harrison Barnes en Ben McLemore ten strijde trek ken • Chris Paul maakte nét voor de AllStar Game zijn rentree. De pointguard van de Los Angeles Clippers was enkele weken uit de roulatie met een schouderblessure. Het verlies van CP3 werd in Los Angeles als een aderlating gezien, maar dat bleek mee te vallen. In de tijd dat Paul niet speelde, wisten de Clippers twaalf duels te winnen en verloren ze er zes. Nu Paul terug is, kunnen de fans hem gelijk bewon deren tijdens het AllStar Weekend •
De Nashville Predators
kenden een verstoorde voorbe reiding op hun uitduel bij Minne sota Wild. GM David Poile moest opgenomen worden in het ziekenhuis nadat hij tijdens de ochtendtraining van de Predators aan het hoofd geraakt werd door een puck. Poile is de enige GM in de historie van de Predators en was ook aangewezen als GM voor Team USA op de Olympische Spelen, maar hier zal hij vanaf zien. Ray Shero (Pittsburgh Penguins) vervangt hem • Henrik Sedin reist eveneens niet af naar Sotsji. De Zweedse aanvaller heeft teveel last van een gebroken rib en ziet daarom af van deelname aan de Olympische Spelen. Marcus Johansson werd opgeroepen als zijn vervanger • Ook Slowakije kreeg te maken met een forse tegenvaller. Marian Gaborik is niet op tijd fit geraakt en moet worden vervangen door Branko Radivojevic van Slovan Bratislava • De Finse bondscoach kreeg zelfs te maken met twee tegenvallers. Zijn centers Valtteri Filppula en Mikko Koivu moesten zich geblesseerd afmelden voor de Spelen. De KHLspelers Jarkko Immonen en Sakari Salminen vervangen het duo • Voormalig Tilburg Trapper Dale Weise werd door de Vancouver Canucks verruild naar de Montreal Canadiens. Weise speelde ten tijde van de lockout vorig seizoen in Tilburg. In ruil voor Weise kregen de Canucks Raphael Diaz terug van de Canadiens •
Er wordt weer gehonk
bald! De Arizona Dia mondbacks beognnen als eerste MLBteam aan hun seizoensvoorbereiding met trainingen voor pitchers en catchers. De rest van de MLB volgde kort daarop, of komt deze week voor het eerst in actie • Alex Rodriguez staakt zijn juridisch verzet tegen de MLB en accepteert de schorsing die hem is opgelegd voor zijn rol in de Biogenesiszaak. ARod kreeg enkele weken geleden na hoger beroep een schorsing van tenminste 162 wedstrijden opgelegd, eventueel aangevuld met playoffs, mochten de Yankees zich daar voor plaatsen. Reden voor het opgeven van de juridische strijd is dat ARod de kosten voor het voortzetten van de zaak te hoog vindt worden. Rodriguez hoopt in 2015 terug te kunnen keren in de MLB • Curt Schilling heeft kanker. De oudwerper, die wereldkampioen werd met de Arizona Diamondbacks en tweemaal met de Boston Red Sox, maakte niet bekend met wat voor soort kanker hij kampt • Fernando Rodney vervolgt zijn carrière in Seattle. De Mariners, die deze winter toch al stevig investeerden door onder meer Robinson Canó aan te trekken, legden de closer voor twee seizoenen vast • De Los Angeles Dodgers hebben hun rotatie versterkt met Paul Maholm. Ondertussen tekende pitcher Bronson Arroyo voor twee jaar bij de Arizona Diamondbacks • Was het Weight Watchers of toch iets anders? Feit is dat David 'Big Papi' Ortiz slanker dan ooit begint aan een MLBseizoen •
Toen basketballer Jason Collins in mei
van vorig jaar uit de kast kwam, was dat een big deal. Bijkans alle Amerikaanse media pakten dan ook groot uit. Cover story in SI, op de bank bij Oprah het kon allemaal niet op. Want Collins was toch maar mooi de eerste actieve atleet uit een van de vier grote sporten die open lijk uitkwam voor zijn homoseksualiteit. Niet helemaal, natuurlijk. Collins was al uitgespeeld bij de Washington Wizards toen hij met z'n ontboezeming kwam. En zijn contract werd in DC niet verlengd. En hoewel de halve NBA op zoek was naar bigs, kwam Collins maar niet onder dak. Ook niet bij titelverdediger Miami Heat, dat Greg Oden en z'n twee holle knieen verkoos. Reden, een homofobe NBA? Misschien. Al konden de Heat cum suis ook legi tieme excuses aanvoeren. Collins was
altijd slechts just a guy geweest. Geen hoogvlieger. Bovendien dik in de dertig, al weer over the hill, die in zijn geval dus nooit zo hoog was.
Bij Michael Sam (24) ligt dat dus
duidelijk anders. Collins is (was) on the way out, Sam is up and coming. De 1 meter 85 grote en 120 kilo zware defensive end kende een dijk van een
senior year in Missouri, die hem niet alleen een uitverkiezing tot First Team All American opbracht, maar die hem bovendien de SEC Defensive Player of the Year opleverde. Voorwaar geen kleine jongen dus op het eerste gezicht.
*
Michael Sam besloot afgelopen augus tus, tijdens de voorbereiding op het college footballseizoen, de stoute schoenen aan te trekken: hij zou zijn seksuele geaardheid aan zijn ploeggenoten opbiechten. "Ik keek ze recht in de ogen nadat ik ze verteld had dat ik gay was. Maar alles wat ze deden was met hun hoofd schudden, waarmee ze wilden zeggen: Alsof wij dat nog niet wisten", aldus Sam in een interview met de New York Times, afgelopen zondag.
Op Missouri University was de coming out van Sam dus geen enkel probleem. Het is tekenend dat bijkans iedereen rondom Mizzou dik een half jaar van Sams geaardheid op de hoogte was, maar dat er nooit iemand uit de school is geklapt. Geen van z'n medespelers had er een issue mee, getuige ook het 122 record waarmee de Tigers het seizoen afsloten. En Sam zelf speelde beter dan ooit tevoren. Door kenners werd hem voor afgelopen weekend een draftspot tussen de derde of vijfde ronde voorspeld.
Voor hij z'n geluk gaat beproeven op het allerhoogste footballniveau, wilde Michael Sam open kaart spelen, en z'n geaardheid met heel de wereld delen. Op zaterdagavond dineerde hij met Brendon Ayanbadejo en Chris Kluwe (bekende NFL homorechtenvoorvechters), op zondag vertelde hij z'n verhaal aan de New York Times en ESPN. "Voordat er
allerlei geruchten de ronde gingen doen, wilde ik m'n eigen waarheid vertellen."
De reacties? Wisselend, uiteraard. De
NFL zelf was alvast positief. "We bewon deren de eerlijkheid en moed van Michael Sam. Michael is een footballspeler. En iedere speler met talent en vastberaden heid kan slagen in de NFL. We
Daarnaast spraken verschillende
general managers hoopgevende woorden naar aanleiding van Sams coming out party. Zij bepalen van 8 tot 10 mei aanstaande immers wie er daadwerkelijk gaat worden opgepikt in de 2014 NFL draft. "Iedere speler in de NFL is een uniek individu, zoals iedereen", aldus Bears GM Phil Emery. "En we dwingen allemaal respect af door de wijze waarop we functioren in onze baan. Zo formuleerde Michael het, en ik ben het met hem eens. Hij zal straks door ons op z'n skill set en de ma nier waarop hij aan ons doel kan bijdragen worden beoordeeld."
*
kijken ernaar uit om hem in 2014 te verwelkomen en steunen", aldus de league in een statement.
Ook tal van spelers staken de trail
blazer een hart onder de riem. Jonathan Martin, weggepest uit Miami, bijvoorbeeld: "Hats off to you Michael Sam, that takes some guts. #respect" En diens pestkop Richie Incognito: "Bro. It takes guts to do what you did. I wish u nothing but the best." Of Carolina Panthers running back DeAngelo Williams: "I could care less about a man's sexual preference! I care about winning games and being respectful in the locker room!"
De entree van Michael Sam over een paar maanden in de Natio nal Football League is dus een gelopen koers? Niet zo snel. Want te genover de stortvloed aan steunbetuigingen, stuitten de woorden van Sam uiteraard ook op de nodige weerstand.
"No comment, but it can be a distrac
tion in the locker room. At least he's open with it much respect!", tweette Panthers cornerback Drayton Florence de wereld in. En het was nog maar een week gele den dat New Orleans Saints linebacker Jonathan Vilma in een interview met NFL Network onomwonden liet optekenen dat hij geen homoseksuele ploeggenoot zou willen. "Ik denk niet dat dat zo eenvoudig geaccepteerd zal worden als men misschien wel denkt", dreigde de veteraan. Maar Michael Sams onmiskenbare talent dan? 11,5 sacks! 31 solo tackles! Negen tien tackles for loss! First Team All
American! SEC Defensieve Player of the Year! Enig idee wie de voorbije jaren de Defensive players uit de SEC waren? Jarvis Jones, Morris Claiborne, Patrick Peterson, Rolando McClain, Eric Berry, Glenn Dorsey en Patrick Willis! Stuk voor stuk eerste ronde picks, en met merendeels een behoorlijk reputatie in de NFL! Me dunkt...
Uiteraard ligt het allemaal een
stukje genuanceerder. Emery en Sam zeiden het al: ieder individu is uniek. En als gememoreerd: de prognose
luidde voor dit weekend rond de vierde ronde, maar er zijn ook gerede twijfels. Bij senior analist Gil Brandt, bijvoo rbeeld: "Ik heb Sam niet in mijn top 100. Hij is een speler zonder positie, kan niet in de ruimte verdedigen, en is te klein om met z'n hand op de grond te spelen." Michael Sam heeft nog een combine om eventuele twijfelaars over de streep te trekken. De tijd zal 't leren. •
Om de hele geschiedenis van David Stern
als NBAbaas te beschrijven, is het wellicht beter om meteen af te trappen met de feiten. Of je hem nu haat of van hem houdt, dit zijn grootse cijfers:
NBA VOOR EN NA DAVID STERN
Leaguewaarde in dollars Gemiddelde salaris in dollars Jaarlijkse tvgelden in dollars Merchandising in dollars Aantal NBA uitzendende landen Aantal teams in NBA Aantal medewerkers NBA
1984
165 miljoen 290.000 28,5 miljoen 35 miljoen 2 23 24
2014
5,5 miljard 5,7 miljoen 937 miljoen 3 miljard 215 30 1100
Op het moment dat Stern in 1984 het
kantoortje van Larry O’Brien (de naam waaraan de huidige kampioenschapsbokaal is verleend) overneemt, is het een grote bende in de NBA. De Finals zijn niet live op televisie en er heerst een drugsprobleem. Het imago van de gemiddelde NBA’er is er één van een wandelende cokereus. Stern beseft meteen wat hem te doen staat: keihard ingrijpen. Het levert in de daaropvolgende jaren een waslijst aan schorsingen op. Zes spelers krijgen een levenslange schorsing, waarvan er echter weer vier worden opgeheven. Het dieptepunt is het overlijden van Len Bias, de nummer twee in de NBA Draft van 1986. Anderhalve dag na zijn glorieuze uitverkiezing overlijdt hij aan een overdosis drugs in combinatie met alcohol. Stern: “Er verschenen kranten berichten dat tot wel 75 procent van de spe lers drugs gebruikten. Het vooroordeel dat lange, zwarte mensen veel geld verdienden en daarmee automatisch dus verkeerde dingen deden, was lastig te bestrijden. De NBA Draft van 1984 hielp mee aan die bestrijding.”
Advocaat
De kleine Stern groeit op in New York en maakt al tijdens de basisschool kennis met de NBA. Hij kan als jeugdige fan voor vijftig cent kaartjes kopen voor een avondje Madison Square Garden. “Dan ging ik samen met mijn vader naar een dubbele wedstrijd kijken”, zegt Stern in zijn afscheidsinterview op NBAtv. “Eerst een collegewedstrijd en daarna
de New York Knicks.” Stern studeert in 1966 af als advocaat aan de Columbia Law School en komt al meteen in aanraking met de NBA. “De NBA was simpelweg een cliënt bij het advocatenkantoor waar ik werkte. Zodoende ben ik in het wereldje terechtgekomen. Als advocaat is het altijd je doel om je cliënt te verdedigen – en dat heb ik tot de laatste dag altijd gedaan. Er was geen respect voor de league in 1984. De tvzenders hadden de macht. Ze zeiden welke wedstrijden ze wilden uitzenden en welke niet. Zo erg was het toen.”
De bestrijding van het slechte imago waar
Stern het over heeft, begint bij de NBA Draft van 1984. Het is de eerste draft voor de nieuw bakken NBAcommissioner. Hij mag die avond in juni onder anderen de hand schudden van Hakeem Olajuwon, Michael Jordan, Charles Barkley en John Stockton. Later groeien zij uit tot supersterren in de NBA – en bovenal blijven ze vrij van drugsgerelateerde problemen. De aanwezigheid van Air Jordan in de league trekt de NBA in zijn geheel naar een hoger plan. De commercie ruikt zijn kans met de superster en Stern beseft dat hij zijn karretje aan moet haken. “Michael Jordan maakte mijn baan een stuk gemakkelijker. Hij was een fenomeen, een wereldwijd fenomeen. Het was een grandioze wending voor de NBA. We konden maar beter snel begrijpen wat er
“Hij is de beste commissioner in
welke sport dan ook in de wereld” – Charles Barkley “De NBA is nu echt een wereldwijde sport en dat is het directe gevolg van zijn visie” – Kobe Bryant “Hij lijkt geboren voor de baan die hij zo geweldig heeft vervuld” – Julius Erving “Ik krijg de kans om kinderen wereld‐ wijd te inspireren en dat is te danken aan David Stern” – LeBron James “Hij heeft van de league eigenhandig een major league gemaakt” – Bill Russell
De grootste fan van Stern is wellicht
Magic Johnson. Als Johnson in 1992 bekendmaakt te stoppen met basket‐ ball vanwege het HIV‐virus, staat Stern vierkant achter hem. “Ik dacht dat Magic zou sterven”, zegt Stern in zijn afscheidsinterview. “We moesten hem dus steunen als familie. Het was een lange weg, maar we wisten iedereen te overtuigen dat het geen gevaar voor andere spelers was om tegen of met hem te spelen.” Johnson is hem daar nog altijd dankbaar voor. “De manier waarop hij mij steunde, was ongelooflijk. Ik zal hem altijd dankbaar blijven.”
David Stern met de groten der aarde: Larry Bird, Michael Jordan,
De laatste veertien jaar kreeg Stern
te maken met Mark Cuban, de flamboyante eigenaar van de Dallas Mavericks. In totaal mocht Cuban 1,8 miljoen dollar in de boetepot van de NBA stoppen vanwege scheldkanonnades richting scheidsrechters, uitbranders op internet en ga zo maar door. “Dat is allemaal naar een goed doel gegaan”, beweert Stern. “Ik moet Mark helaas teleurstellen. Hij was namelijk niet zo moeilijk als hij hoopt dat hij is. Sterker nog, we zijn vrienden. Wat hij deed, heeft me nooit boos gemaakt. Het was echter vaak wel genoeg om boetes uit te schrijven. Andere eigenaren zeiden me vaak: ‘Hij tast je geloofwaardigheid aan. Je moet hem wel bestraffen.’ Een week voor mijn afscheid vroeg hij nog om een laatste boete. Die heb ik dan ook maar gegeven, haha.”
gaande was, want we moesten hierin mee. Hij tilde commercie naar een ongekend hoog plan.”
In de glorietijd van His Airness staan de
sponsoren in de rij en neemt wereldwijd de interesse in de NBA toe. De echte mondiale doorbraak vindt plaats als de boomlange Chinees Yao Ming in 2002 de NBA binnenwandelt. Het opent de deuren voor de NBA in China en daarmee ook een ander groot deel van Azië. De 2 meter 29 lange Ming is het boegbeeld voor de globalisering. Sindsdien vinden er jaarlijks voorbereidings wedstrijden plaats in Azië. Ook het aantal internationale spelers in de NBA stijgt flink. Dit seizoen begon met maar liefst 92 buitenlandse spelers uit 39 verschillende landen.
Daarnaast introduceerde Stern in 2001 NBA
Without Borders. NBAspelers reizen naar veelal arme landen om daar clinics te geven en de lokale bevolking te ondersteunen. In 2005 kwam daar het NBA Caresprogramma bij. Daarin maken spelers mensen bewust van het belang van educatie, gezond voedsel, beweging en persoonlijke ontwikkeling. Sinds oktober 2005 haalde NBA Cares al 230 miljoen dollar liefdadigheidsgeld op en leverde het 2,8 miljoen werkuren.
SportAm's Neal Petersen, LeBron James en Kobe Bryant.
‘Gefixte’ draft
Slechts een jaar na de talentvolle generatie van 1984 is er de eerste controverse rond Stern. Bij de NBA Draft van 1985 hanteert Stern voor het eerst het idee van een lottery draft. Het team met de slechtste prestaties in voorafgaand seizoen krijgt niet meer automatisch de eerste keuze. De zes minste teams gaan nu in een envelop en de commissioner mag ‘blind’ een envelop trekken. Echter, de envelop van de New York Knicks is lichtjes gekreukt, door de kracht waarmee de envelop in de glazen pot is geduwd. De Knicks kunnen wel een kwaliteitsboost gebruiken en niet toevallig is het vanuit commercieel oogpunt gezien voor Stern erg aantrekkelijk. Uiteraard kiezen de Knickerbockers voor Patrick Ewing en dat betekent het begin van een succesvolle periode. Tot op de dag van vandaag zingen er samenzweringstheorieën rond.
Als Stern op 19 november 2004 in zijn
kantoor de tv aanzet om nog even ontspannen naar de wedstrijd Indiana Pacers tegen de
Detroit Pistons te kijken, krijgt hij bijna een hartverzakking. Een opstootje tussen Ron Artest (nu bekend als Metta World Peace) en Ben Wallace loopt volledig uit de hand. Vanuit het publiek wordt er een flesje tegen Artest gegooid, waarna hij met reuzensprongen de tribune betreedt om de dader even een paar ferme tikken te verkopen. Stephen Jackson en Jermaine O’Neal doen gezellig mee. Het levert de drie heren respectievelijk 86, dertien en vijftien duels schorsing op.
Stern: “Ik belde meteen met collega’s om ze
te attenderen op de wedstrijd. Ik wist werkelijk niet wat ik zag. Alles ging verkeerd. Spelers die zich misdragen, publiek dat zich misdraagt, de beveiliging die niet ingrijpt. Het was verschrik kelijk. We zijn de dag erna bijeen gekomen om de straffen te bepalen. Ik heb vervolgens
De 51‐jarige Adam Silver is net als
Stern geboren in New York City en afgestudeerd als advocaat. Sinds 1992 is hij betrokken bij de NBA en werkte hij samen met de man die hij nu opvolgt. Twee dagen na zijn officiële aantreden, mocht Silver meteen zijn eerste boete uitschrijven. Niet Mark Cuban, maar Joakim Noah kreeg de twijfelachtige eer om vijftien duizend dollartjes over te schrijven na een drievoudige f***‐verwensing richting de scheidsrechters. De nieuwkomer is echter van plan om zijn eigen stempel op de NBA te drukken. LeBron James gaf al aan graag met Silver om de tafel te willen zitten om wat ideeën uit te wisselen.
Tijdens de persconferentie in
Londen bij de NBA Global Games half januari gaf Silver tegenover Sport Amerika aan niet van plan te zijn om het aantal wedstrijden terug te schroeven. “Dit systeem bestaat al zo lang, daar ga ik niet aan tornen. We moeten uitzoeken waar de huidige golf van blessures door ontstaat. Het aantal wedstrijden aanpassen staat echter niet op mijn lijstje.” In de laatste zes jaar als vice‐commissioner werd Silver nauw betrokken bij alle belangrijke zaken van de NBA en zodoende is hij klaargestoomd voor het grote werk. “Stern heeft de NBA in een fantastische staat achtergelaten en ik zal zeer bedachtzaam zijn op het maken van veranderingen. Ik leg mijn oor bij iedereen te luister en zal zeer weloverwogen eventuele veranderingen doorvoeren.”
eigenhandig de straffen bepaald. Het was een goed moment om te zeggen: zo kan het niet verder. Ik wilde per se dat fans op het parket konden blijven zitten en niet dat we beveiligingshekken om het veld moesten zetten. Zwaar straffen was dus de oplossing. Daarna ontstond ook het idee van de dress code.”
Elf maanden na het slagveld voert Stern
de NBA Dress Code in, tot ongenoegen van de excentrieke Allen Iverson. De badboy van weleer houdt van wijde tshirts, veel kettingen, hippe caps en baggy broeken. Vanaf dan mag hij zich braaf in pak verto nen en de hippe versiersels thuis laten. Het is tijd voor een braver imago, besluit Stern. Zowel voor als na de wedstrijd, tijdens persmomenten en maatschappelijke evenementen dienen de heren keurig gesoigneerd te zijn. Saai hoeft dat niet altijd te zijn, zo bewijst Russell Westbrook van Oklahoma City Thunder tegenwoordig.
Omkoping
Matchfixing in de NBA, het gebeurde in 2007. Scheidsrechter Tim Donaghy blijkt dan al twee jaar regelmatig op wedstrijden te gokken waarbij hij zelf betrokken is. De gokverslaafde Donaghy is dan al dertien jaar scheidsrechter in de NBA. Hij krijgt vijftien maanden gevangenisstraf en flinke boetes.
“Dit was misschien wel het ultieme dieptepunt”, blikt Stern terug. “Beschuldigingen dat wedstrijden van tevoren beslist zijn, doen pijn. Dat gebeurde eerder al en ik had dat niet moeten toelaten. Coaches kwamen te vaak makkelijk weg met dat soort uitspraken. Na dat schandaal zaten we echter weer even op de bodem. Als je je scheidsrechters niet meer kunt vertrouwen, is de basis van het spel weg. De lockouts waren geen pretje, de vechtpartij in Detroit was niet leuk, maar dit was het dieptepunt.”
Na dertig jaar draagt Stern het
stokje over aan Adam Silver, de man waarmee hij al 22 jaar samenwerkte. De vraag is of Silver dingen radicaal gaat veranderen. Vermoedelijk niet. De NBA staat als een huis. Advies geven doet Stern dan ook liever niet. “Hij heeft het niet nodig. Als ik iets moet zeggen, is het: wees jezelf en doe het helemaal zoals je zelf wilt. Veranderingen zijn goed.” •
Vuurwerk
De dunk contest moet het meest
spetterende stukje vuurwerk zijn van het jaarlijkse All‐Star weekend. Wereldberoemde basketballers die in flitsende discolichten hun circusfratsen vertonen. Het is groots entertainment, maar toch waren de dunkwedstrijdjes de laatste jaren niet zo populair meer. Het is niet dat er de afgelopen tijd minder goed gedunkt werd, maar de glans was er een beetje af. Van een spectaculair hoogtepunt veranderde het langzaam in gewoon één van de onderdelen van het All‐Star weekend. Bovendien is het alweer zes jaar geleden dat de winnaar van de dunk contest ook actief was in de All‐Star Game (Dwight Howard). En groots entertainment kan niet zonder grote sterren.
Tijd voor verandering, moet de NBA gedacht hebben. En dus gaan we het dit jaar helemaal anders doen. In plaats van een individuele strijd, gaat de dunk contest tussen Team Oost en Team West. We krijgen twee rondes voorgeschoteld, met eerst korte freestyles en dan één‐op‐één battles. Zoals bij elke verandering zijn de meningen verdeeld. Vooral het idee van een teamwinnaar valt niet bij iedereen in de smaak.
Maar wat kan het eigenlijk kwaad? Het
voornaamste doel van de dunk contest is om een mooie show neer te zetten. Ik denk dat de nieuwe opzet daar prima in gaat slagen. Er is meer snelheid, het teamwork kan voor verassingen zorgen en de battles maken het spannend. En anders hebben we altijd de line‐up nog om het vuurwerk te redden, want die is komend weekend een stuk aansprekender dan de afgelopen jaren. ∙
Eva Gerritse.
NAAM: Joakim Simon Noah GEBOREN: 25 februari 1985 in New York FAMILIE: Zoon van een Franse vader (ex tennisser Yannick Noah) en een Zweedse moeder (Miss Sweden 1978, Cécilia Rhode). LENGTE: 2 meter 10 GEWICHT: 105 kilogram TWITTER: @JoakimNoah POSITIE: Center HIGH SCHOOL: The Lawrenceville School in Lawrenceville, New Jersey COLLEGE: Universiteit van Florida DRAFT: Als negende gekozen in de draft van 2007 door de Chicago Bulls. DRAFT CLASS: 1. Greg Oden, 2. Kevin Durant, 3. Al Horford, 6. Yi Jianlian, 27. Arron Afflalo, 48. Marc Gasol TEAMS: Chicago Bulls (2007 – heden) CONTRACT: 11.100.000 dollar in 2013/2014, contract loopt tot zomer 2016. PRIJZEN: Tweevoudig NBA AllStar, NBA AllDefensive Team (2013), tweevoudig NCAAkampioen met de Florida Gators (2006, 2007), NCAA Final Four Most Outstanding Player (2006). CARRIÈRESTATS: 443 wedstrijden, gemiddeld 29,2 minuten, 9,6 punten, 9,3 rebounds, 2,4 assists, 0,8 steals en 1,4 blocks. Verder schiet hij 50 procent van zijn schoten raak en heeft hij 45,0 Win Shares. VORIG SEIZOEN: 66 wedstrijden, gemiddeld 36,8 minuten, 11,9 punten, 11,1 rebounds, 4,0 assists, 1,2 steals en 2,1 blocks, schotpercentage 48. HOOGTEPUNT: Noah scoorde zestien punten, pakte dertien rebounds en blokte zes schoten in de 2006 Championship Game tegen UCLA. De eerste titel voor de Florida Gators. En wat te denken van zijn derde tripledouble uit zijn NBA loopbaan? Op 28 februari 2013 was Noah in de 9382 overwinning op de Philadelphia 76ers goed voor 23 punten, 21 rebounds en tien blocks. DIEPTEPUNT: Zijn tirade dit seizoen tegen de scheidsrechters in de wedstrijd tegen de Sacramento Kings. Noah was
het niet eens met een fout en deelde de nodige Fbombs uit. Al scheldend liep hij het veld af richting de kleedkamer. Op YouTube werd een song van 2Pac eronder gemonteerd, dat was wel weer grappig. PLUSPUNTEN: The Noble One, bijnaam verkregen op het beroemde pleintje Rucker Park, speelt met veel energie en blinkt uit in de verdediging en in het bijzonder in het pakken van verdedigende rebounds. Hij is niet voor niets het defensieve anker onder leiding van coach Tom Thibodeau. Hij heeft de skills van een guard, is een goede passer en een koning van de zogenaamde hockey assist, de pass vóór de daadwerkelijke assist. Verkocht ooit Tshirts waarvan de opbrengst naar de arme kinderen van Kameroen ging, vandaar de bijnaam. MINPUNTEN: Geen goede schutter, pakt zijn punten vooral uit tweede kansen, aanvallende rebounds en hustle plays. Dit neemt niet weg dat hij een betere vrijeworpschutter is geworden. OVER HEM: “Joakim is een slimme jongen, hij weet wat er gaande is in de wereld. Het is een bijzonder eigenschap. Het geeft hem nederigheid. Het enige dat Joakim moet doen is zorgen dat hij alles geeft. Dat weet hij. Ik denk dat dat zijn drijfveer is.” – Vader Yannick toont zich een realistisch beschouwer. SPORTAMERIKA OVER NOAH: Wil je defensief iets betekenen in de NBA, dan doe je er goed aan om Noah in je team op te nemen. CIJFER:
8
Opgeruimd staat netjes
Alex Rodriguez houdt de gemoederen
van alles wat met honkbal te maken heeft al maanden bezig. Samen met een aantal andere prominente spelers werd hij in beschuldigd van het gebruiken van doping. Terwijl alle andere spelers in de Biogenesis‐zaak netjes hun schorsing accepteerden en uitzaten, ging Rodriguez er vol tegen in.
A‐Rod moest zijn ‘legacy’ beschermen. Zijn naam mocht niet opnieuw door het slijk gehaald worden in verband met een dopingzaak. Hij bleef alles fel ontkennen en vocht zijn originele schorsing van 211 wedstrijden aan. Het werden er 162, maar ook daar was hij het niet mee eens. Hij besloot nu zelfs de MLB en de MLBPA (spelersvakbond) en diens onlangs overleden aanvoerder aan te klagen om er maar voor te zorgen dat hij gewoon weer op het veld mocht verschijnen.
Collega’s spraken er in de publiciteit en
soms ook direct met A‐Rod schande over en kondigden acties aan mocht de derde honkman weer op het veld verschijnen. Of dat de reden is dat hij de twee rechtszaken nu heeft laten vallen, of dat het komt omdat hij waarschijnlijk onder ede zou moeten verklaren, is nog niet duidelijk, maar hij heeft zijn strijd gestaakt. Nu is het tijd voor Rodriguez om een jaartje van de zijlijn toe te kijken en even helemaal niet in de buurt van het veld te komen. Laat de storm maar even overwaaien en richt je op een comeback, voor zover er teams zijn die daaraan mee willen werken natuurlijk. Voor nu zeggen we dus gewoon: Opgeruimd staat netjes! ∙
Seb Visser.
Soms stuit je per toeval op de mooiste verhalen.
Longshot
Op internet was ik aan het lezen over testen tijdens de zwangerschap van een vrouw, waaruit blijkt of jouw nog ongeboren kindje vermoedelijk het levenslicht zal zien met het Syndroom van Down. In Nederland kan dat worden gedaan door het doen van een zogeheten combinatietest, waar een kansberekening uit komt. Bij de buren in België kunnen zwangere vrouwen een bloedtest doen, waarbij door middel van DNA‐onderzoek veel meer zekerheid qua uitslag geboden wordt. Vanaf 1 april is deze, veel minder risicovolle test, in Nederland onder bepaalde voorwaarden ook mogelijk. Aan de hand daarvan kan een vrouw besluiten om de ongeboren baby wel of niet weg te laten halen. Het lijkt mij hoe dan ook, een zeer ingrijpende beslissing. Tot mijn verbazing zag ik toen op mijn scherm ineens de link naar de korte ESPN documentaire ‘Longshot’. Toen veertien jaar geleden bij familie Groesser in Michigan bleek dat er een tweede baby op komst was, konden de aanstaande vader en moeder hun geluk niet op. Zeker niet toen duidelijk werd dat er na een dochter, een zoon zou volgen. Vader Chris was gek van sport en zag er naar uit zijn passie te delen. Hoe kon dat beter dan met de aanstaande kleine man?
Na drie maanden zwangerschap bleek uit een test dat de baby in de buik van Kari
Groesser het Syndroom van Down had. De aandoening maakt het moeilijker om sport te bedrijven, omdat het de fysieke en mentale ontwikkeling beperkt. Kari en Chris moesten het nieuws verwerken en hun toekomstbeeld bijstellen. Vol trots werd op 27 februari 1999 Owen geboren. Al op vroege leeftijd werd hij gevangen door basketbal. Owen was nog geen twee jaar oud toen hij met kerst een basketbal in een kinderbasket deponeerde.
Op de lagere school had Owen het niet altijd makkelijk. Hij werd gepest door zijn klasgenoten. Kinderen zijn soms oneerlijk hard tegen elkaar. Toen Owen elf jaar was, maakte hij de stap naar de middelbare school. Daar kwam na een paar jaar zijn moeder op het idee om de coach van het basketbalteam te benaderen, met de vraag of Owen niet kon aansluiten als teammanager. Zo geschiedde. Na bijna een seizoen aan de zijlijn, onthulde coach Jeffrey Howell een geheim plan. Na overleg met het team werd een training gestart met maar één doel: Owen zou in de laatste thuiswedstrijd van het seizoen zijn debuut maken als basketballer. De trainingsvorm moest voor een sensatie zorgen: een driepunter van Owen.
Met bibberende knieën betrad Owen het speelveld. Na een paar seconden werd de
beoefende play uitgevoerd. Met ongelooflijk succes. Owen gooide zijn driepunter raak! En even later deed hij het nog een keer! De sporthal ontplofte. Het gemaakte filmpje werd door tienduizenden geretweet. En als klap op de vuurpijl haalde Owen Groesser de top‐tien op sportzender ESPN.
De ouders van Owen keken vol trots toe en lieten de tranen de vrije loop. Het was een van de mooiste momenten uit hun leven. Niet alleen de droom van Owen was uitgekomen, maar ook die van zijn vader. De driepunter van Owen Groesser is voor mij het mooiste sportmoment van 2013. Per toeval ontdekt. ∙
Serge Ibaka heeft het goed. Hij speelt een belangrijke rol bij een titelkan didaat in de NBA, heeft een contract van 48 miljoen dollar op zak, een prachtige vriendin (R&Bzangeres Keri Hilson) en een huis naast Kevin Durant, één van zijn beste vrienden. Vorig seizoen eindigde Ibaka derde in de verkiezing voor Defender of the Year, en leidde hij de league in blocks. Het leverde hem de bijnaam Iblocka op. Het zijn echter niet alleen schoten die hij moet blokken, maar ook veel nare herinneringen uit de Congolese Oorlog.
Ibaka wordt geboren op 18 september
1989 in Brazzaville, de hoofdstad van Congo en is het vijftiende kind van een uiteindelijk aantal van achttien kinderen. De eerste acht levensjaren noemt Ibaka een geluk kige periode in zijn jeugd, waarin basketbal al een grote rol speelde. Zowel zijn vader als zijn moeder
speelde basketbal op het hoogste niveau en beiden speelden interlands voor hun geboorteland. “Elke dag moest ik basketballen van mijn vader. Als ik niet speelde, kreeg ik geen nieuwe schoenen of mocht ik niet mee op vakantie”, zegt hij in een interview met ESPN over de strenge aanpak van zijn vader. Hij vind het niet erg om veel met de sport bezig te zijn, want het biedt hem afleiding van de politieke spanningen in zijn land en buurlanden. Maar niet voor lang.
Donkere tijden
In de kleedkamer van Oklahoma City Thunder bereidt iedereen zich anders voor op een wedstrijd. Kevin Durant zit met een koptelefoon op en Russell Westbrook eet zijn boterhammetje met jam en pindakaas. Ibaka zit met de ogen dicht op
zijn stoeltje. Voor elke wedstrijd mediteert hij eventjes en laat zijn gedachten voor afdwalen naar de donkerste periodes in zijn leven, die beginnen bij het uitbreken van de Eerste Congolese Oorlog in 1997. Terwijl Michael Jordan zijn ploeg op sleeptouw neemt in de Finals tegen de Utah Jazz, ziet Ibaka door zijn slaapkamerraam steeds meer jongens met geweren. De schoten van MJ kleuren de straten Chicago rood, terwijl het bloed van slach toffers hetzelfde doet in de straten van Brazzaville.
Vlak voordat Serge negen jaar wordt breekt de
Tweede Congolese Oorlog uit, de bloederigste oorlog uit de Afrikaanse geschiedenis en de oorlog met de meeste slachtoffers sinds de Tweede Wereldoorlog. Negen landen en twintig verschil lende groepen kwamen ernstig met elkaar in aan raking, waaronder de Hutu en Tutsi. De oorlog leidde tot 5,4 miljoen dodelijke slachtoffers, waar van het merendeel aan ziektes of verhongering. De moeder van Ibaka overlijdt al snel aan een ziekte en Ibaka vlucht met zijn oma naar Ouesso, een klein dorpje in het regenwoud waar niet wordt gevochten. Zijn vader blijft achter. Drie jaar lang leeft Ibaka in het dorpje waar slechts een zeer beperkte bron van schoon water en elektriciteit aanwezig is.
“I
k heb veel geweld gezien. Ik heb mensen doodgeschoten zien worden en mensen zien doodgaan door hongers nood. Het was de absolute horror”, vertelt de 2 meter 8 lange forward later. Met tranen in zijn ogen vertelt hij over de ergste dag in zijn leven. Ibaka was inmiddels teruggekeerd naar zijn geboor testad en leefde bij zijn vader. “De dag dat hij niet terugkeerde van zijn werk was de ergste dag uit mijn leven. Mensen kwamen op me af om te vertellen dat hij gevangen genomen was, omdat hij zich op vijandelijk terrein begaf. Ik wist niet of ik hem ooit nog zou zien.”
Na de oorlog
In 2003 is de oorlog ten einde en zijn vader komt op vrije voeten. Basketbal wordt weer de orde van de dag voor vader en zoon en met succes. In 2006 speelt Ibaka een jeugdtoernooi in Zuid Afrika. Zijn lengte en lenigheid blijven niet onopgemerkt bij de Europese scouts. Het helpt ook mee dat hij aan het einde van het toernooi de trofee voor de MVP krijgt uitgereikt. Nog geen half jaar later meldt Air Congo zich op het trainings veld van het Spaanse L’Hospitalet. Ibaka ervaart, hoe kan het ook anders, een enorme cultuurshock. Maar met een enorme motivatie en een uitstekende werkersmentaliteit spreekt hij in enkele maanden vloeiend Spaans en is hij gewend.
Pere Gallego, zijn Spaanse
zaakwaarnemer, heeft al snel door Ibaka
zijn plafond als basketballer nog lang niet bereikt heeft . “Hij heeft op straten geslapen en eten van tafels gepikt. Hij heeft karton in zijn schoenen gestopt om wat demping te krijgen tijdens het basketballen. Het heeft hem mentaal erg sterk gemaakt, waardoor hij nu het ene na het andere persoonlijke doel haalt.”
hij kan springen scoorde hij maximaal, ofwel meer dan het apparaat kan meten. De aandacht van NBAteams was op hem gevestigd.
Sam Presti, General Manager van
destijds de Seattle SuperSonics (nu OKC Thunder), staat bekend om zijn uitstekende picks en zijn neus voor niet Amerikaans talent. Zo koos hij eerder al Tony Parker voor de San Antonio Spurs. ESPN voorspelde dan ook dat de atletische Ibaka wel eens in de handen van Presti zou kunnen vallen en ze hadden gelijk. “Met de 24ste pick in 2008 NBA Draft selecteren de Seattle SuperSonics Serge Ibaka”, klonk het op 26 juni uit de mond van David Stern. Daarmee werd Ibaka de eerste speler uit Congo die werd gedraft in de NBA en jaar later debuteert hij in het blauwe uniform van de Thunder, die inmiddels de plaats van Sonics hebben ingenomen.
NBA
Ibaka maakte snel naam voor zichzelf en is inmiddels niet meer weg te denken bij de Thunder, waarmee hij dit jaar op nieuw een serieuze gooi zal doen naar de titel. In zijn beginjaar blonk hij vooral uit in blocks, wat hem de bijnamen Serge Protector en Iblocka opleverde. Al snel won hij het vertrouwen van zijn coach en allego verhuist zijn speler in het tweede seizoen naar DKV Joventut, waar zorgde hij samen met een andere rookie, Russell Westbrook, voor de grote Ibaka snel naam maakt als verdediger. ommekeer binnen de franchise. De In het seizoen 2006/2007 haalt hij ploeg haalde de playoffs en ontmoette gemiddelden van 13,3 punten, negen rebounds en 1,7 blocks. Daarop wordt hij daarin de Los Angeles Lakers. Hoewel de ploeg in zes duels het onderspit moest uitgenodigd voor een trainingskamp in New Orleans, waar de beste talenten van delven, zette de Thunder zichzelf op de kaart, evenals Ibaka, die in het tweede 18 jaar en jonger samenkomen. Bij een duel een record vestigde als jongste oefening waar werd gemeten hoe hoog
G
speler met zeven blocks in een playoffduel.
Ibaka geniet met volle teugen van zijn
huidige team, waar een goede balans is tussen hard werken en plezier. Binnen het team heeft hij niet alleen collega’s, maar ook vrienden. In Durant heeft hij iemand gevonden die net zo gedreven is als hijzelf. Ze willen de beste zijn in wat ze doen en Ibaka werkt daarom enorm aan zijn offensieve spel. Hij wil niet alleen spectaculair kunnen dunken, zoals hij laat zien in de 2011 Slam Dunk Contest waarin hij verliest van Blake Griffin, maar ook een goed afstandsschot hebben. Zijn vooruitgang is ook terug te zien in de resultaten. De Thunder schoppen het in 2011 tot de Western Conference Finals, waarin ze verliezen Dallas Mavericks, de latere kampioen. Een paar maanden later wordt Ibaka Europees kampioen met het Spaanse team. Met meer vertrouwen dan ooit begint Ibaka aan zijn derde seizoen. De jonge ploeg van Scott Brooks heeft een missie, namelijk kampioen worden. Met zeer attractief basketbal eindigt de ploeg als tweede in het reguliere seizoen, achter de Spurs. In Ibaka heeft de ploeg een verdedigend anker. Hij leidt de league
met een ruime marge in blocks. Maar liefst 3,7 maal per duel weet hij met zijn hand de bal uit de basket te houden en hij eindigt op de tweede plaats in de verkie zing tot Defensive Player of the Year.
In de playoffs neemt de ploeg in de
eerste ronde revanche op de Mavericks. Dirk Nowitzki & co. hebben geen kans en worden gesweept. Vervolgens worden de
Lakers met 41 aan de kant gezet en de Thunder staan wederom in Western Conference Finals. Tegen de San Antonio Spurs komt de ploeg op een 20 achterstand, waarop Brooks besluit Ibaka een grotere rol te geven in de aanval. In het vierde duel beleeft Ibaka een hoogtepunt in zijn loopbaan, wanneer zijn elf schoten allemaal door het netje gaan. Met nieuw vertrouwen worden de Spurs uiteindelijk met 42 verslagen en de Miami Heat is de laatste horde naar het kampioenschap. LeBron’s sterrenensemble blijkt echter een brug te ver en de Thunder worden met 41 verslagen.
Jumpshot
De groei die Ibaka als speler door maakt, is indrukwekkend. Zijn jump shot verbetert elk seizoen en inmid dels kijkt niemand meer raar op als hij aanlegt vanachter de driepunts lijn. Statistisch gezien bleek hij vorig seizoen zelfs de beste midrange schutter in de NBA met een raak schotpercentage van 49,4. Wan neer je hem vergelijkt met andere talenten als Griffin (37 procent) of DeMarcus Cousins (34 procent) steekt hij er met kop en schouders bovenuit. “Het is een erg belang rijk onderdeel in mijn spel, omdat ik zo de tegenstanders kan verrassen.” Zijn schotpercentage op grotere afstanden is behoo rlijk gestegen in de laatste twee jaar, terwijl hij juist meer scho ten is gaan nemen. Het vertrek van James Harden legde meer aanvallende verantwoordelijk heid neer bij Ibaka.
Het is zeldzaam dat een
spelers die bekend staat als schotblokker van afstand kan scoren. Het typeert de werklust van Ibaka, die in alle onder delen goed wil zijn. Het levert hem veel lof op van zijn teamgenoten. Westbrook: “Doordat hij op afstand speelt maakt hij het Kevin en mij een
stuk makkelijker. Hij is een fantastisch wapen.”
Durant is ook blij met zijn teamgenoot, vriend en buurman. “Soms hoor ik wat ritselen en denk ik dat er een inbreker is. Als ik dan beneden kom, zie ik Serge achter de Xbox zitten met mijn cornflakes naast zich. Hij loopt regelmatig bij me naar binnen en eet mijn hele voorraadkast leeg.”
Dit seizoen speelt de Thunder voor een
groot deel zonder de geblesseerde Westbrook, maar dankzij een ontketende Durant en de nog steeds groeiende Ibaka staat de ploeg er toch florissant voor. Dat hij dit jaar geen All Star is, is een smetje op een seizoen waarin hij meer scoort en reboundt dan tevoren. Ibaka is samen met spelers als Paul George en Damian Lillard een voorbeeld wat er kan gebeuren als iemand in de juiste omgeving belandt, waar talent en hard werken hand in hand gaan. Op de vraag waarom hij zo makkelijk extra uren in de gym kan zitten antwoordde hij deze zomer kalm: “Ik weet dat ik er niet dood van ga.” Het is een voorbeeld voor velen van ons die het leven zwaar noemen als ze het te druk hebben en laat zien dat er een groot verschil zit tussen ‘hard werken’ en een ‘hard leven’. En met het hard werken kun je het heel ver schoppen. •
Wat wilde je als fan begin jaren '60 toch graag een echte
Amerikaanse honkbalwedstrijd zien! Teams uit de Verenigde Staten namen weliswaar deel aan de Haarlemse Honkbalweek, maar dat waren militairen, amateurs of studenten. Nee, het echte werk, de Major League, daar was je benieuwd naar. Eens per jaar, twee weken na de World Series, zag je in het bioscoopjournaal een nieuwsflits van 30 seconden: New York Yankees wereldkampioen. De laatste ‘uit’ werd gemaakt en dan een kluwen juichende spelers, dat was alles. In die tijd was de radio eigenlijk je enige bron van informatie wat betreft honkbal. American Forces Network (AFN), het radiostation van de Amerikaanse militairen, zond in Europa bijna elke avond live het verslag van een wedstrijd uit, heel vaak van de Chicago Cubs. Niet omdat de Cubs zo goed waren, verre van dat, ze stonden meestal onderaan. Ze speelden echter hun thuiswedstrijden op Wrigley Field en daar was geen verlichting. Waarom niet? De eigenaar, Phil Wrigley (ja, de man van P.K. Wrigley Chewing Gum) vond dat honkbal overdag gespeeld moest worden. Punt uit. Het was altijd een middagwedstrijd in Chicago en dus een avondwedstrijd in Europa.
De kwaliteit van de uitzendingen was matig. Af en toe viel
het geluid weg en er was veel ruis op de achtergrond. Maar je fantasie werd geprikkeld. Wat zou je graag daar in het zonnetje in zo'n vol stadion willen zitten op een doordeweekse dag. Niet naar school of werk, maar kijken naar Ernie Banks en Billy Williams!
In juli 1962 werd de communicatiesatelliet Telstar gelanceerd, die live televisieuitzendingen tussen Amerika en Europa mogelijk maakte. Op 23 juli was het zover. President
Titel WRIGLEY FIELD ‐ 100 STORIES FOR 100 YEARS Auteurs DAN CAMPANA & ROB CARROLL Uitgever THE HISTORY PRESS Bestellen AMAZON.COM Kennedy zou een toespraak houden die tegelijkertijd in de VS en Europa te zien zou zijn. Miljoenen mensen zaten voor de buis. De verbinding was al tot stand gebracht, maar de president was nog niet klaar. Om de tijd te overbruggen werd het televisiesignaal van de wedstrijd Phillies tegen Cubs vanaf Wrigley Field overgenomen. Tony Taylor van de Phils sloeg een bal naar het rechtsveld en George Altman van de Cubs ving hem. We maakten het live mee! De speaker maakte bekend wat er aan de hand was en het spel werd stilgelegd. De camera's zwenkten langs de zeer matig bezette tribunes en alle toeschouwers zwaaiden, wel een minuut lang. Toen werd er overgeschakeld naar het Witte Huis.
Over één ding zijn alle geïnterviewden het eens: de sfeer in Wrigley is uniek. De 6699 toeschouwers hadden thuis heel wat te vertellen.
“Hoe was de wedstrijd?” “Weer verloren, maar ze hebben me wel in heel Europa op de televisie gezien!” Wrigley Field werd honderd jaar geleden gebouwd. Miljoenen fans zijn er geweest en/of hebben er herinneringen aan. Er werd honkbal, American football en ijshockey gespeeld , de grootste artiesten gaven er concerten. Dan Campana en Rob Carroll interviewden vele fans, (oud )spelers, buurtbewoners, werknemers van het stadion, toeristen en wie ze allemaal nog meer tegenkwamen in en rond Wrigley.
Het resultaat is een overzicht van alle aspecten van Wrigley Field, opgeschreven in honderd hoofdstukken. Over één ding zijn alle geïnterviewden het eens: de sfeer in Wrigley is uniek. Mooie foto's, vooral die uit de tijd dat er alleen overdag gespeeld werd. Leuk om te lezen. •
TEKST KEES WIJDEKOP
In januari van dit jaar waren ze plotseling
uit in voetbal en atletiek. Z'n droom om op de Olympische spelen van LA (1984) uit te weer wereldnieuws, de Jamaicaanse bob komen valt in duigen, en als hij in 1986 sleeërs. Hadden ze zich na een absentie van twaalf jaar eindelijk weer eens weten te zijn enkel breekt na een parachutesprong, lijkt hij z'n Olympische ambities definitief kwalificeren voor de Olympische Spelen, ontbrak het aan (financiële) middelen om op 'n buik te kunnen schrijven. de reis naar Sotsji te maken. Liefst 80.000 otdat hij in september 1987 hoort van dollar waren er nodig, en dat geld was er niet. de plannen om een Jamaicaans bobslee team te beginnen. Harris: "Wat een Bij de sportliefhebberopleeftijd zal het belachelijk idee, dacht ik aanvankelijk. Bob hart zijn opengegaan bij het lezen van die sleeën in een land zonder ijs en sneeuw. onheilstijding. Aaah, het Jamaicaanse Maar langzaamaan begon 't idee te leven, bobsleeteam. Popcultuurfenomeen eind en toen ze team trials organiseerden, wist jaren tachtig, begin jaren negentig. De ik: dit is mijn kans om alsnog naar de jongere lezer zal zich daarentegen achter de oren hebben gekrabd. Jamaica en bob Olympische spelen te gaan! Dus ik gaf sleeen? Maar daar valt toch nooit sneeuw? werkelijk alles. En de rest is geschiedenis." Dat moet welhaast een grap zijn. Behalve Harris, halden ook Dudley Stokes, Michael White en Samuel Clayton de eer * ste cut. Pele: "In september 1987 vertrok ls de Amerikaanse zakenmannen ken we naar Lake Placid, om de oude track George Fitch en William Maloney in de daar te checken. Daar zagen we ook voor 't zomer van 1987 getuige zijn van de eerst een bobslee. Er was geen ijs, dus alles pushcart derby in Kingston, doet dit wat we zagen was een monster van een fenomeen hun onmiddellijk denken aan het aanduwen van een bobslee. Goed, er is betonnen track. En ik moet je zeggen: dat zag er behoorlijk intimiderend uit." op het eiland weliswaar nog nooit een sneeuwvolk gevallen, maar sprinters lijken erug op Jamaica, trainden we vier uur er daarentegen bij bosjes aan de bomen te groeien. Het gaat kriebelen per dag op 't strand. Voornamelijk op bij het tweetal, ze doen hier en daar sprinten en startsnelheid. Maar dat is natuurlijk nog geen bobsleeën. Daarom wat onderzoek om uit te vogelen vertrokken we in oktober naar Calgary. wat er nodig is voor het oprichten van een (Olympisch) bobsleeteam, Daar zagen we voor 't eerst in ons leven een echte bobsleebaan in z'n volle glorie, en leggen hun idee voor bij het en gingen we voor 't eerst naar beneden in Jamaicaanse leger. een slee. Zenuwslopend. Maar we overleefden 't." Daarin is de in 1964 geboren Devon Harris, bijgenaamd Pele, Vier maanden later werden de Jamaicaanse luitenant. Hij groeide op in Sunrise Drive (het ghetto van bobbers van het ene op het andere moment Kingston) en blonk op school het populairste bobsleeteam ter wereld. "Vooral omdat ze a fish out of the water,
T
A
"T
een vierkante schroef in een rond gat waren", herinnert ABC足reporter Joe Morgan zich. "En omdat de kwalificatie足eisen toentertijd nog niet zo streng waren, konden ze zo maar meedoen."
Harris vervolgt: "Aanvankelijk was het nog
niet eens de bedoeling om ook met een viermansbob mee te doen. Maar we dachten: als we ook dat proberen, kunnen we onze delegatie misschien wat uitbreiden. Opeens werden we enthousiast over 't idee. Ja, laten we ook de viermansbob doen! Kunnen we allemaal een medaille winnen!"
Dat was een behoorlijke gok. "Want we hadden eigenlijk nog nooit op viermans足 bobben geoefend", aldus Harris. "Sterker nog: onze eerste echte training als viermans足 bob, vond plaats op de eerste dag van de race. Oh, en Sammy, onze vierde man, moest op het laatste moment worden vervangen door Chris Stokes. Die had nog maar 'n weekje bobsleetraining achter de rug." Het resultaat was niettemin spectaculair: tijdens de eerste heat werd een dertiende starttijd neergezet, tijdens de tweede heat de elfde. Harris: "Maar pas tijdens de derde heat, de eerste op dag 2, viel alles op z'n plaats. Vier spierbundels in zo'n klein sleetje proberen te proppen, en dan op topsnelheid van de heuvel af, dat is poetry in motion. Zeker als het perfect gaat. En dat ging het. De start, het rennen, het instappen... BOOM. De zevende starttijd!"
"Dus we raasden naar beneden. Maar vlak na de achtste bocht tikten we de muur aan. En nog een keer... Met als gevolg dat we begonnen te slingeren. Op en neer, op een neer. En voor ik goed en wel in de gaten had wat er gebeurde, lagen we op onze kant. En ik kan je zeggen: als je op de kop over zo'n baan glijdt, voelen die zeven of tien seconden als een eeuwigheid."
"Uiteindelijk stopten we, en realiseerde ik met dat we geen eindtijd zouden krijgen. Wat een schande, dacht ik, vooral omdat dit allemaal op live tv gebeurde, voor 't oog van heel de wereld. Crashen zoals alleen
Jamaicanen dat kunnen... Het voelde als falen, omdat precies dat was gebeurd wat zoveel mensen vooraf hadden gedacht of gezegd, dat we daar helemaal niet hadden horen te zijn. Maar terwijl ik op zoek was naar een manier om me zo snel mogelijk doch stijlvol uit te voeten te maken, begonnen de mensen plotseling te juichen. Mensen wilden me de hand schudden. Geweldig!" Morgan: "Ze waren folk heroes over de hele wereld geworden."
*
"Zoveel mensen bleven ons vertellen
dat het onmogelijke was", blikt Harris terug. "Maar wij waren waarschijnlijk gewoon te dom om dat in te zien. Wij waren zelf helemaal bezeten van het idee om het goed te doen. Ik raakte het bobsleevirus nooit meer kwijt. We raceten ieder jaar, ondanks gebrek aan middelen. En in 1992, in Albertville, waren we weer van de partij, nu met mij als piloot van de tweemansbob."
Albertville werd geen onverdeeld succes, maar dat werd twee jaar later in Lilleham mer rap uitgewist met een veertiende plaats, waarmee de Jamaicanen onder meer een Russische, Australische, Franse en twee Canadese sleeën voorbleven. Harris hield het bobben in 1998, na Nagano, voor gezien. "Sindsdien ben ik motivational speaker. Ik praat over m'n ervaringen als bobsleeër, over het volgen van een droom, over nooit opgeven, ook al lijkt het doel nog zo onrealistisch en is de tegenslag nog zo groot."
En de fim Cool Runnings? Kan ie
zich daar in vinden? "De titel is alvast goed. Dat betekent in 't Jamaicaans zoveel als alles gaat zoals 't moet gaan. En ze hebben onze spirit, een team van underdogs dat veel moest overkomen, goed overgebracht. Voor het overige wilden ze natuurlijk vooral de Jamaicaanse stereotypen tot uitdrukking brengen. En in de film crashten we doordat de moeren losschoten, maar in
Cool Runnings (de film) is slechts
losjes gebaseerd op de avonturen van het Jamaicaanse bobsleeteam in de aanloop naar‐ en op de Olympische Spelen van Calgary. De basis‐ elementen van de rolprent uit 1993, geregisseerd door John Turteltaub, zijn ‐ uiteraard ‐ recht overein gebleven: vier jonge Jamaicanen die een droom hebben, en het onmogelijke waar willen maken: met de bobslee namens Jamaica de wereld veroveren in Calgary. Cool Runnings concentreert zich op de Canadese oud‐bobsleeer Irv Blitzer, tweevoudig gouden mediallewinnaar in 1968 (Grenoble). In 1972 in Sapporo wint hij opnieuw, ware het niet dat hij wordt betrapt op valsspelen. Met de staart tussen de benen van schaamte, druipt hij vervolgens af naar Jamaica, waar hij emplooi vindt als bookmaker.
Blitzer wordt benaderd door 100
meter sprinter Derice Bannock, die Seoul 1988 maar net miste door een valpartij, en Sanka Coffie. Of hij hen, die nog nooit in een bobslee hadden gezeten, wilde gaan trainen?
We zien de worsteling om de financien rond te krijgen, de moeizame start in Calgary zelf, de tegenstanders die die rare Jamaicanen met de nek aan‐ kijken, en het respect dat uiteindelijk groeit. De finale begint grandioos, todat het noodlot toeslaat: de slee slaat om, en komt kort voor de finishlijn op z'n kant tot stilstand. Het hartverwarmende applaus zwelt echter aan als de ploeg met de slee op de nek alsnog de finish passeert. Zelfs van de aanvankelijke criticasters. Eind goed, al goed.
De film, die niet meer dan veertien
miljoen dollar kostte om te maken, kwam op 1 oktober 1993 in de bios‐ copen. Een half jaar later bleek de
prent niet minder dan 154 miljoen dollar te hebben opgebracht: een dikke verelfvoudiging!
Overigens doet ook de soundtrack
van de film het lekker: Jimmy Cliff's I Can See Clearly Now wordt een regelrechte hit, en schopt het tot top 40‐noteringen in onder meer Canada, Frankrijk en het Vereningd Koninkrijk. ∙
COOL RUNNINGS (1993)
REGISSEUR John Turteltaub STERREN John Candy, Leon, Doug E Doug, Rawle D Lewis, Malik Yuba SCREENPLAY Lynn Siefert STUDIO Walt Disney Pictures DUUR 98 minuten BUDGET $14 miljoen BOX OFFICE $155 miljoen
werkelijkheid was het de fout van de piloot. We waren een onervaren team in een grote arena."
*
Wie wel een absolute fan van de film is, is Winston Watts. Watts nam het stokje in feite over van Devon Harris, en noemt zichzelf Cool Runnings, the Second Generation. "Ik kijk de Cool Runnings nog altijd alsof het mijn eerste keer is. Heel erg inspirerend!", bekende Watts bij zijn aankomst in Sotsji, vorige week.
Want ja, het Jamaicaanse bobsleeteam
schopte het daadwerkelijk tot Sotsji, ondanks de financiÍle problemen waarover we aan het begin van dit verhaal repten: dankzij een hulpactie die begon op reddit, werden binnen een mum van tijd maar liefst 130.000 dollar opgehaald, waardoor Jamaica ook op de Olympische Spelen van 2014 z'n beste beentje weer kan voorzetten. Watts komt woorden tekort om z'n dankbaarheid tot uitdrukking te brengen. "Ik kan nauwelijks uitleggen hoe het voelt om hier te zijn", aldus Watts. "De sfeer, de fans, de media  ik vind 't allemaal even geweldig." De upbeat stemming van Watts is overigens opmerkelijk te noemen, want in de aankomsthal van Sotsji kregen hij en z'n ploeg de zoveelste tegenslag te verwerken. Toen de bagageband z'n rondjes leeg bleef draaien, was het Jamaicaanse materieel nog altijd niet gearriveerd. "Altijd blijven lachen", hield Watts het moreel hoog. "Heel frustrerend, omdat dit ons een trainingsdag heeft gekost, maar aan de andere kant: we kregen van allerlei kanten de helpende hand geboden. Iedereen wil ons helpen."
Maar nee, bekent Watts, een cakewalk
was 't allemaal bepaald niet. Vooral niet omdat de Olympische Federatie van Ja maica geen enkele steun verleende. Harris en de zijnen kregen in 1988 tenminste nog de steun van enkele gefortuneerde
voornoemde redditactie de nodige lucht verschafte, "Het is smeken, bedelen en schrapen. Ik krijg er af en toe koppijn van. Gewoon blijven focussen, zei m'n coach Tom Samuel af en toe. Maar hoe dan?!, wierp ik dan tegen." Wat je ook doet: noem Watts geen Olympische toerist. Hij heeft de agressie van een UFC fighter, zegt ie zelf, en is naar Sotsji gekomen om te winnen.
Overigens is Watts die in Sotsji al weer Amerikaanse zakenmannen. Watts heeft z'n eigen spaargeld moeten aanspreken om z'n ploegmakkers naar de VS over te kunnen vliegen, om te kunnen trainen. "Fiancieel kan ik maar net aan rondkomen", aldus Watts, voor de
aan z'n vierde Olympische Spelen deel neemt slechts drie jaar jonger dan zijn voorganger Devon Harris. Watts is al weer 46 jaar oud. Maar werp dat de tweemansbobber maar niet voor de voeten. "Leeftijd is slechts een nummer!", laat hij bulderend van het lachen weten. "Je zou me eens moeten zien, man! Je zou nooit geloven dat ik een man van 46 was. Als je zou moeten raden, zou je dertig zeggen, of 35. Ik ben groot, donker en knap, als een 1 meter 90 grote, 120 kilo zware running back!" •
UDFA
Tweehonderdeenenveertig jonge mannen
ging hem in 2011 voor in de NFL draft. Tweehonderdeenenveertig jonge mannen die allemaal niet hebben en zeer, zeer waarschijnlijk nooit zullen hebben wat Malcolm Smith sinds vorige week zondag wel heeft: eeuwige roem als Super Bowl MVP. Smith is misschien wel de meest onwaarschijnlijke Super Bowl MVP aller tijden. Non‐pass rushing linebackers komen simpelweg niet voor op het stat sheet of in de highlights, laat staan dat ze zich kronen tot man van de grootste wedstrijd van het jaar. Maar in veel opzichten is Malcolm Smith als Super Bowl MVP de poster boy voor het succes van de Seattle Seahawks.
Onder leiding van de geniale GM John
Schneider is in Seattle een selectie gesmeed met ongeëvenaarde diepte en kwaliteit. Niet door ‘high flying’ trades (ok, op Percy Harvin na dan) of een lange reeks hoge draftkeuzes maar juist door eindeloos speurwerk in de kelder van de draft en de grabbelbak van ‘undrafted free agency’ (UDFA). Zo kwamen liefst 21 van de 53 spelers op het Super Bowl roster van de Seahawks de NFL binnen via deze UDFA‐ weg. En de fameuze ‘Legion of Boom’ in de Seattle secondary? Die bestaat, naast eerste ronde draftkeuze Earl Thomas, uit twee vijfderonders (supersterren Richard Sherman en Kam Chancellor) en een zesderonder (Byron Maxwell). Over derderonder Russell Wilson hoeven we het natuurlijk niet eens te hebben. Het is het ultieme bewijs van Schneiders fantastische oog voor talent en de sleutel tot Seattle’s eerste Vince Lombardi Trophy. Mede mogelijk gemaakt door Malcolm Smith en de firma UDFA ∙
Paul Klomp.
Curt Schilling
Vorige week werd bekend dat Curt
Schilling kanker heeft. Ik hoef niemand te vertellen hoe slopend en naar deze ziekte is. Kinderen verliezen hun moeders, moeders verliezen hun mannen.
Het nieuws deed mij met weemoed terugdenken aan de playoffs van 2004. Daar stond Schilling, met een bebloede sok, in Game 6 te werpen voor de Boston Red Sox tegen de New York Yankees. De Red Sox waren toen al van een 3‐0 achterstand teruggekropen naar 3‐2 en hadden een overwinning nodig om het naar een zevende en beslissende wedstrijd te brengen. Schilling was niet fit, maar hij was wel het beste wat de Red Sox hadden. Hun ace, Pedro Martínez, had een dag daarvoor Game 5 geworpen en was niet beschikbaar. Het lot van de Sox lag in de handen en de sok van Schilling. De Yankees hadden hun topteam met Bernie Williams, Derek Jeter, Alex Rodriguez en Hideki Matsui allemaal in hun beste jaren.
Het leek een onmogelijke opgave voor
Schilling, maar hij zegevierde. Schilling is onlosmakelijk verbonden met de 2004 Red Sox die een 86 jaar oude vloek versloegen door de Yankees in eigen huis het deksel op de neus te drukken. Met een bebloede sok. Details rond de ziekte zijn niet naar buiten gebracht, maar we kunnen aannemen dat het een nog zwaardere strijd wordt dan in 2004. Ik hoop met heel mijn hart dat Curt Schilling na de Yankees ook de kanker verslaat. ∙
Lennart Beishuizen.