Sport Amerika The Magazine Nummer 8

HOOFDREDACTIE Neal Petersen EINDREDACTIE Geert Jan Darwinkel Kasper Dijk REDACTIE Lennart Beishuizen Bert Jan Brands Geert Jan Darwinkel Vincent Van Genechten Paul Klomp Ingmar Meijer Marco Post Joep Smeets Jurian Ubachs Richard van Welie Frank Wielaard Jules Zane Jan Willem Zeldenrust COLUMNISTEN Jeroen Elshoff Matthijs Meeuwsen Leander Schaerlaeckens FOTOGRAFIE Getty Images PRODUCTION, ART DIRECTION & DESIGN DarChicago Ltd. MET DANK AAN Issuu Digital Publishing Scribus Desktop Publishing SportAmerika The Magazine is een uitgave van Petersen Media. Niets uit deze uitgave mag op welke wijze dan ook worden gekopieerd zonder uitdrukkelijke toestemming van de uitgever. © Petersen Media 2012 ­ Alle rechten voorbehouden.

De Amerikaanse competities kan je niet serieus nemen aangezien

geen enkele ploeg kan degraderen. Deze boodschap ontving ik ongeveer een jaar geleden voorafgaande aan een wedstrijd in de Jupiler League van een collega­journalist. Twee andere collega’s keken met een schuin oog naar mij, benieuwd naar mijn reactie.

Het was voor mij natuurlijk heel makkelijk geweest om deze persoon erop te wijzen dat de competities juist wel interessant zijn vanwege het unieke draftsysteem en de salarycaps, iets waar over het algemeen voetbalclubs goed aan zouden doen, maar dat terzijde.

Ik koos er echter voor deze persoon zelf te laten onderzoeken of hij de Amerikaanse competities echt niks vond, of dat hij, en dat leek mij veel logischer, zich niet had verdiept in de materie en zomaar een stelling had aangenomen.

Heilig overtuigd van de pracht en praal van #SportAm, bood ik hem

het volgende aan: een seizoen lang een NBA League Pass gebruiken. In eerste instantie betaalde hij er zelf voor, maar mocht hij zijn mening veranderen na een seizoen, dan zou ik hem deze league pass schenken.

Afgelopen week kwam ik hem tegen en de uitkomst laat zich raden.

Meneer was helemaal verknocht aan de NBA en had zich in de afgelopen periode ook maar verdiept in de NFL. Zijn belangrijkste conclusie: nergens ter wereld bestaat er zo’n grote kans voor jouw team om het ene jaar laatste te eindigen en het jaar erop kampioen te kunnen worden. “Dat is toch mooi man? Zo’n draftsysteem.

Dat zou betekenen dat als Excelsior degradeert zij het jaar erop de beste jeugdspeler automatisch zouden kunnen krijgen. Waarom gebeurt dat eigenlijk niet in Nederland?”

Een dergelijk verhaal krijg ik, en zeker ook de rest van de redactie,

regelmatig te horen. Eerst scepsis, gevolgd door acceptatie en uiteindelijk verslaving. We merken dat Nederland steeds meer in de ban begint te raken van Amerikaanse sporten.

Dat is de beste drijfveer die we met #SportAm kunnen hebben. Wij willen mensen laten zien hoe mooi de sporten in Amerika zijn. Dat we hiervoor allemaal een verstoord dag­en nachtritme hebben opgelopen, nemen we op de koop toe.

De komende periode zullen we deze passie samen met jullie gaan verspreiden, daar ben ik heilig van overtuigd. Leve #SportAm,

Weekly RoundUp

Andre Bargnani mist de rest

van het seizoen voor de Toronto Raptors, evenals LaMarcus Aldridge voor de Portland Trail Blazers • David Lee komt waarschijnlijk niet meer in actie voor de Golden State Warriors. Reden? Ah, natuurlijk. Ze zijn aan het ‘tanken’ voor de komende NBA Draft • Dwyane Wade vindt dat spelers die naar de Olympische Spelen gaan, een vergoeding verdienen. Na hevige kritiek, slikte D­Wade zijn woorden in. Waarom? Het is jouw mening, Wade!

Goran Dragic is een hot item

Goran Dragic speelt op dit

moment fenomenaal voor de Houston Rockets. Geen Kyle Lowrie, geen probleem moet de 25­jarige spelverdeler hebben gedacht die goed is voor gemiddeld 20 punten en 8 assists als een starter. Zijn spel heeft veel weg van ‘good old’ Steve Nash. Dragic heeft in zijn drie seizoenen voor de Phoenix Suns dus goed opgelet tijdens de trainingen.

Leuk detail is dat Dragic de

komende zomer een free agent is en, dankzij zijn spel, de clubs voor het uitkiezen heeft. Teams met cap space, zoals Portland, Indiana en Dallas hebben de

mogelijkheid om Dragic een aantrekkelijk bod voor te leggen, maar vlak Houston niet uit. De Rockets zitten 18 miljoen dollar onder de cap space en zullen wellicht een keuze gaan maken tussen twee toppers: Lowrie of Dragic.

Lester Hudson = Jeremy Lin?

We hebben het dit seizoen

april tegen de New Jersey Nets (nog een vergelijking met Lin) naam voor zichzelf door in zijn eentje een verlenging te forceren. Niet verkeerd voor een speler die een paar weken geleden niet eens in de NBA speelde.

Andrew Bynum probleemgeval

Andrew Bynum is het

onderwerp van gesprek in Los zien gebeuren: een speler die de Angeles, en niet alleen vanwege overstap maakt van de D­League zijn goede spel. De big man naar de NBA en ‘lights out’ krijgt te vaak zes fouten en geeft speelt voor zijn team. Lester openlijk toe dat hem dat weinig Hudson is bezig met een beste uitmaakt. Aan huddles tijdens Jeremy Lin­imitatie voor de de timeouts heeft hij een Cleveland Cavaliers, met het broertje dood en hij grote verschil dat de Cavs al bombardeert zichzelf als ‘zen­ uitgeschakeld zijn voor de guy’. Ook maakt hij er een sport playoffs. Dat weerhoudt de van om in elke wedstrijd een tweede ronde draft pick uit 2009 driepunter te schieten. er echter niet van om te presteren en er wellicht een iet goed natuurlijk, zulke langdurig contract uit te slepen. neigingen. Maar laten we niet vergeten dat Bynum bezig is aan het beste jaar uit zijn loopbaan.

Bynum speelt voor het eerst een seizoen blessurevrij en nu zien de fans eindelijk een dominante 24­jarige center, die goed is voor achttien punten en twaalf rebounds per wedstrijd. Bynum geniet van dit seizoen, accepteert de rol van de slechterik en verstopt zich daar niet voor. “Hij is de startende center van de Western All­Stars. n zijn eerste week in Cleveland Waarom scoorde Hudson gemiddeld 23 zouden we punten in 30 minuten speeltijd. er niet Veteranen als Anthony Parker alles aan en Antawn Jamison passen de doen om bal naar Hudson als het team op hem in LA zoek is naar een score, een teken te houden?” dat hij het vertrouwen van de vraagt GM groep heeft gewonnen. Alsof de Mitch guard al jaren meeloopt in Kupchak zich Cleveland. Hudson maakte op 8 af. •

N

I

LBJ vs KD35 ONE ON ONE

Want dat is zeker, Derrick Rose gaat niet

Stats: 27 P (53,3 %, 35,9 % 3pt) 7,9 R, 6,4 A, 0,8 B, 1,9 S, 3,4 TO

Gevoelskwestie

LeBron James (27) – De Heat presteert goed als LeBron naar zijn potentie speelt. Hij kan op alle posities uit de voeten, zowel aan­ vallend als defensief, en doet dat over het algemeen op elite­ niveau.

Kevin Durant (23) – De dodelijkste schutter in de league sinds Kobe.

Heeft nog enkele jaren nodig om te rijpen, zijn allround­game te ont­ wikkelen en dan wordt hij een meervoudig MVP­winnaar.

Stats: 27,5 P, (50 %, 37,9 % 3pt) 7,9 R, 3,5 A, 1,2 B, 1,4 S, 3,6 TO

voor de tweede keer op rij winnen. De afgelopen tien jaar presteerden Tim Duncan, Steve Nash en LeBron James het, maar dit jaar gaat de award niet naar een speler van de Bulls.

Maar naar wie dan wel? Een simpele regel bij het kiezen van de MVP is de beste speler in het beste team. In de afgelopen tien jaar werd de award zesmaal gewonnen door een speler uit de beste ploeg; Allen Iverson (76ers), Steve Nash (Suns), Dirk Nowitzki (Mavericks), LeBron James (2x, Cavaliers) en Rose (Bulls).

Daar kun je vergif op innemen: de MVP komt uit een team met een winstpercentage van meer dan vijftig procent. Nog nooit won een speler van een team met minder zeges dan overwinningen de award. Sorry Kevin Love, maar volgende keer beter. Daarnaast wordt de kans op de award groter als een speler in meerdere van de vijf grote statistische categorieën (punten, rebounds, assists, steals en blocks) in de top tien staat.

Buiten de cijfertechnische gegevens speelt gevoel een grote rol. Welke speler kan avond aan avond zowel offensief als defensief domineren? Dit blijkt niet altijd uit de statistieken. Een offensieve charge in de slotseconden kan de wedstrijd beslissen, maar zie je niet terug in de boxscore. Sterk verdedigen en daarmee iemand in een moeilijke positie dwingen waardoor hij zijn schot mist idem dito.

Soms maken de zogenaamde regels,

statistieken of andere wijsheden echter niet zoveel uit. Soms is van tevoren al duidelijk wie om award gaan strijden. Daar is geen hogere wiskunde voor nodig. Soms zijn spelers zo dominant dat je al weet hoe het gaat lopen. Dit jaar was zo´n jaar. LeBron James had wat recht te zetten na het verlies in de NBA­finale. Je kon er de klok op gelijkzetten dat hij een weergaloos seizoen zou gaan spelen. Grote concurrent zou Kevin Durant worden. De tweevoudig topscorer van de league had een jaar extra ervaring en toonde tijdens de lockout in alle demonstratiewedstrijden dat hij meer dan klaar was voor het nieuwe seizoen. Derrick Rose had zich wellicht in die tweestrijd kunnen mengen, ware het niet dat hij eenderde van het seizoen miste door blessures.

VORIGE WINNAARS

2010­11 2009­10 2008­09 2007­08 2006­07 2005­06 2004­05 2003­04 2002­03 2001­02 2000­01 1999­00 1998­99 1997­98 1996­97 1995­96 1994­95 1993­94 1992­93 1991­92 1990­91 1989­90 1988­89 1987­88 1986­87 1985­86 1984­85 1983­84 1982­83 1981­82 1980­81 1979­80 1978­79 1977­78 1976­77 1975­76 1974­75 1973­74 1972­73 1971­72 1970­71 1969­70 1968­69 1967­68 1966­67 1965­66 1964­65 1963­64 1962­63 1961­62 1960­61 1959­60 1958­59 1957­58 1956­57 1955­56

Derrick Rose LeBron James LeBron James Kobe Bryant Dirk Nowitzki Steve Nash Steve Nash Kevin Garnett Tim Duncan Tim Duncan Allen Iverson Shaquille O'Neal Karl Malone Michael Jordan Karl Malone Michael Jordan David Robinson Hakeem Olajuwon Charles Barkley Michael Jordan Michael Jordan Magic Johnson Magic Johnson Michael Jordan Magic Johnson Larry Bird Larry Bird Larry Bird Moses Malone Moses Malone Julius Erving Abdul­Jabbar Moses Malone Bill Walton Abdul­Jabbar Abdul­Jabbar Bob McAdoo Abdul­Jabbar Dave Cowens Abdul­Jabbar KaAbdul­Jabbar Willis Reed Wes Unseld Wilt Chamberlain Wilt Chamberlain Wilt Chamberlain Bill Russell Oscar Robertson Bill Russell Bill Russell Bill Russell Wilt Chamberlain Bob Pettit Bill Russell Bob Cousy Bob Pettit

Chicago Cleveland Cleveland Los Angeles Lakers Dallas Phoenix Phoenix Minnesota San Antonio San Antonio Philadelphia Los Angeles Lakers Utah Chicago Utah Chicago San Antonio Houston Phoenix Chicago Chicago Los Angeles Lakers Los Angeles Lakers Chicago Los Angeles Lakers Boston Boston Boston Philadelphia Houston Philadelphia Los Angeles Houston Portland Los Angeles Los Angeles Buffalo Milwaukee Boston Milwaukee Milwaukee New York Baltimore Philadelphia Philadelphia Philadelphia Boston Cincinnati Boston Boston Boston Philadelphia St. Louis Boston Boston St. Louis

LeBron James

De koning is dood. Lang leve de koning. James is dit seizoen al meerdere malen uit zijn graf herrezen. Bij de start van het nieuwe jaar was hij afgeschreven, na de verloren NBA­finale tegen Dallas Mavericks. Hij was al in het bezit van de bijnaam LeChoke, vooral bij personen met anti­Heat en ­LeBron gevoelens. Na een aantal wedstrijden dit seizoen bleek hij post­ play aan zijn spel te hebben toegevoegd. Iets wat de meeste sterren pas in de latere fase van hun loopbaan doen, omdat ze minder atletisch worden. James is er op 27­jarige leeftijd alvast mee begonnen, op het hoogtepunt van zijn fysiek. In het belang van het team, want de Heat missen een center. Wekenlang speelde hij op een ongekend niveau, zowel offensief als defensief. Algemene opinie 1: hier zien we de nieuwe MVP aan het werk.

Maar na de All­Star Game laaide de

LeChoke­discussie weer op. In plaats van zelf de beslissende schoten te nemen liet hij het in de slotfase van de galavoorstelling tweemaal over aan anderen en de derde maal beging hij een turnover. Vlak daarna was er de wedstrijd tegen Utah Jazz, die Miami met één punt verloor. James passte de bal vanuit een double­ team naar de vrijstaande Udonis Haslem.

Haslem miste en James was de pineut. Hij zou bang zijn om in de slotfase zijn verantwoordelijkheid te nemen. James argument: ik probeer altijd de juiste play te maken. Dat is natuurlijk niet sexy. Het liefst zien we de Kobe´s, Durants, Carmelo´s van deze wereld de wedstrijd in de laatste paar minuten overnemen en het verschil tussen winst of verlies maken. Heroïsche gamewinners willen we zien.

In basketball hebben ze daar een term voor:

hero­ball. Vorig seizoen werden Dwyane Wade en James verketterd vanwege het spelen van hero­ball. Er zat geen lijn in het spel, geen gedachte. Het enige dat de Heat in halfcourt deden was één­op­één gaan met James of Wade. Dit seizoen maakt James heel vaak de juiste play, zit er wel een gedachte achter, krijgt Miami een schotkans met een veel hoger scoringspercentage en blijkt volgens velen dat James bang is om zijn verantwoordelijkheid te nemen. Algemene opinie 2: Kevin Durant verdient de MVP want die neemt die verantwoordelijkheid wel.

DE

3. CHRIS PAUL – Dankzij Paul worden de Clippers voor het eerst in de clubhistorie echt serieus genomen.

Zonder hem was de ploeg waarschijnlijk buiten de top acht in het westen gevallen.

De guard brengt een hoop energie met zich mee, zowel aanvallend als verdedi­ gend en is niet te stop­ pen als hij op dreef is.

4. KOBE BRYANT – Bryant voegt zomaar nog een topscorerstitel toe aan zijn erelijst. Hij zal er niet wakker van liggen. Het enige doel in Kobe´s leven is die zesde NBA­titel. Met de nieuwe Twin Towers (Gasol & Bynum) tot zijn beschikki ng kan hij zo­ maar slagen in die missie.

OUTSIDERS

5. TONY PARKER – De spelverdeler die het succes van de Spurs grotendeels mogelijk heeft gemaakt.

Als Parker een slechte dag heeft, wordt het

7. CARMELO ANTHONY – Het lijkt erop dat de Knicks het juiste spoor in aanloop naar de play­offs te pakken hebben. Met dank aan Anthony, die zich dit seizoen op verdedigend vlak positief heeft ontwikkeld.

9. DIRK NOWITZKI – Zonder Nowitzki hebben de Mavs niets te zoeken in

8. DWIGHT HOWARD – Howard is de beste center in league. Zonder twijfel heeft D12 verdedigend de meeste impact en is hij bijna onmogelijk in bedwang te houden in aanvallend op­ zicht. Maar dit sei­ zoen speel t hij veel te wis­ selval­ lig.

10. KEVIN LOVE – Eigenlijk hoort hij niet in dit rijtje thuis omdat zijn ploeg tot de slechtsten in de league behoort. Maar aangezien de tiende plaats uitsluitend dient als ereplaats staat Love toch in de lijst. Omdat hij scoort, re­ boundt en ook nog eens uit­ blinkt in het schieten van drie­ punters.

Een feno­ meen. •

een lastig verhaal voor San Antonio.

6. RAJON RONDO – De grote inspirator die het leven van de Big Three weet te verlengen en van de Celtics een ge­ vaarlijke outsider maakt.

Met Rondo als guard krijgen de erkende schut­ ters Garnett, Pierce en Allen zoveel open schoten dat missen bijna niet kan.

Indrukwekkend spel sinds de All­ Star Game.

de play­offs.

Met de Duitser wel.

Mits in vorm.

Die is af en toe nog afwezig en dat breekt Dallas aanvallend op.

Spanning

We zijn weer wat weken verder en James heeft de criticasters de mond gesnoerd. Ondanks het mindere spel van de Heat is LeBron James de MVP van Sport Amerika dit seizoen. LBJ presteert nog steeds constant, deze maand zelfs op een hoger niveau dan in maart, en zijn enige echte concurrent Durant presteert juist minder. Het zal echter een fotofinish worden.

Allebei laten ze het de laatste duels meermaals afweten op het beslissende moment. Zo miste James tegen de Bulls afgelopen week een beslissend schot en een vrije worp in de laatste halve minuut. Durant faalde tegen Los Angeles Clippers met een gemiste driepunter. 100­98 nederlaag.

James is zonder twijfel de

meest complete speler in de league. Hij maakt het verschil aan beide kanten van het veld. The King is ook de meest efficiënte van iedereen. Daarnaast is hij de op twee na meest scorende speler in de league. James schiet per duel minder dan nummer twee Durant en leider Kobe Bryant, maar is veel effectiever met een schotpercentage van 53 procent tegen 50 procent voor Durant en 43 procent voor Kobe. LeBron is als forward vierde in de league in steals, staat als eerste niet­guard op een veertiende plek in assists en behoort bij de beste dertig rebounders. Het zal dan ook niet verbazen dat hij de Heat leidt in al die vier catego­ rieën. Op basis van zijn spel dit seizoen verdient James de award. Ondanks dat hij nog nooit kampioen is geworden, ondanks dat hij Cleveland verliet en ondanks dat hij misschien niet de ideale schoonzoon is zoals Durant. Get over it. Hij is simpelweg de beste basketballer. •

Je zal maar Mike D’Antoni heten. Elk jaar

wordt er van je verwacht dat je het team naar grote hoogten stuwt, terwijl de selectie het beste omschreven kan worden als een bij elkaar geraapt geheel.

Van je baas hoef je al helemaal geen steun te verwachten. James Dolan werd onlangs in een Sport Illustrated­verkiezing verkozen tot de slechtste eigenaar van een NBA­team en werd door de grote baas van de NBA, David Stern, ook nog eens aardig op zijn nummer gezet. ”Er zit bij de Knicks niet echt een model achter waarbij je kan zien dat hier intelligent zaken wordt gedaan,’’ was de verklaring die Stern, zelf verre van populair, zich liet ontglippen over Dolan’s beleid.

Hoogmoed...

Toch moet de 56­jarige Dolan een goed gevoel hebben gehad op het moment dat zijn ploeg aan dit seizoen begon. Het jaar er­ voor hadden de Knicks voor de eerste keer sinds tien seizoenen weer eens met een winning record het reguliere seizoen afgesloten en bereikten ze voor

het eerst sinds 2004 de playoffs. Dat daarin met 4­0 werd verloren van de Boston Celtics is slechts een klein detail.

De hoop op betere tijden werd versterkt

door het aantrekken van Tyson Chandler en Baron Davis. Met deze ervaren krachten leek niets een succesvol verkort seizoen in de weg te staan. Het begin mocht er ook zijn toen in een kolkende Madison Square Garden de Boston Celtics in de opening game van het seizoen met 106­104 werden verslagen. Het bleek slechts een opleving, want vanaf de maand januari, waarin de Knicks een 6­11 record neerzetten, begon het gezaag aan de stoelpoten van D’Antoni.

...komt voor de val

De 60­jarige coach over­ leefde de eerste storm, maar dat was meer geluk dan wijsheid. Op het moment dat het leek dat hij zich zou moeten neerleggen bij de conclusie dat hij waarschijnlijk niet de juiste man was voor dit team, verscheen Jeremy Lin ten tonele.

In het duel tegen de New Jersey Nets greep de 23­jarige ex­Harvardstudent zijn kans.

Hierna kreeg hij van D’Antoni, op ondermeer aanraden van Carmelo Anthony, het ver­ trouwen. Lin beschaamde

dit niet en leidde de Knicks naar een winning streak van zeven wedstrijden.

Alle schijnwerpers waren op hem gericht.

Dit veranderde op het moment dat Anthony weer terug in de arena verscheen na een hardnekkige liesblessure. De combinatie Anthony – Lin werkte niet, een pijnlijke conclusie voor D’Antoni, die stug vol bleef houden dat het uiteindelijk wel zou werken.

Die schijn hield hij naar buiten toe vol,

maar binnen de muren van de MSG ging het er heel anders naar toe. Deze haperende samenwerking tussen de point guard en forward zorgde er namelijk voor dat D’Antoni vlak voor de All Star Break opperde om ‘Melo’, na slechts één jaar in New York alweer van de hand te doen. Dolan luisterde aandachtig naar de coach, maar besloot niet mee te gaan in deze redevoering.

Op 14 maart barstte de bom definitief: D’Antoni maakte bekend dat hij uit eigen

beweging niet verder wilde, aangezien ‘zijn toekomstplannen niet overeen kwamen met die van het management.’ Met andere woorden: Dolan was klaar met zijn coach.

Puinruimen

Assistent­coach Mike Woodson werd naar voren geschoven om te proberen nog wat van het seizoen te maken. De voormalig headcoach van de Atlanta Hawks, waarmee hij drie keer de playoffs haalde, startte goed door een losing streak van zes wedstrijden direct te stoppen via een overwinning op de Toronto Raptors.

Zijn aanpak is duidelijk anders dan zijn

voorganger. Waar het bij D’Antoni vooral ging om de offense, hamert Woodson vanaf het begin op de defense. Daarnaast rept hij vanaf de eerste dag over de ‘accountability’ van zijn spelers en dat hij er hen op aan zou spreken.

Dutch Knicks vol vertrouwen

Als voorzitter van de Nederlandse New York Knicks Fanclub volgt hij zijn team op de voet. Met het twitter­ account @NYKnicksNL en de website www.nyknicks.nl probeert Stephan Punt zijn passie voor het team uit ‘The Big Apple’ te verspreiden via het internet.

“Het is natuurlijk een heel merkwaardig seizoen geweest. Het wegsturen van Mike D’Antoni vond ik lastig. Zijn ‘seven seconds offense’ kon ik altijd goed waarderen, maar aan de andere kant is het niet meer van deze tijd. De situatie was onhoudbaar geworden en dus snap ik de beslissing wel.”

Deze verandering bracht direct succes, want in zijn eerste zestien wedstrijden zette hij een 13­3 record neer. Hiermee behouden de Knicks nog uitstekende kansen op plaatsing voor de playoffs. Sterker nog: door deze serie, waaronder een zege op de directe concurrent Milwaukee Bucks, is zelf de zevende plek binnen handbereik gekomen voor Woodson en zijn mannen.

Knieproblemen

Hoewel Patrick Ewing (zie kader) zelf het hardste roept dat hij graag de Knicks in het nieuwe seizoen onder zijn hoede zou willen nemen, denkt Punt toch aan andere opties. ,,Ik snap dat Ewing dat zegt, maar ik denk dat je hem niet bij een team als de Knicks voor de leeuwen moet gooien. Hij is tot nu toe alleen assistent geweest en dat zou voor hem ook een mooie rol zijn in New York.

Ikzelf hoop op Jeff van Gundy. Hij is een coach die bekend staat om zijn focus op de defense en is ook iemand die spelers aanspreekt op zijn fouten. Verder, en dat is zeker niet onbelangrijk in New York, is het iemand die heel veel respect heeft opgebouwd bij de spelers.’’

Van Gundy was al eerder voor de Knicks actief, zowel als assistent en headcoach, in de periode 1989­2011.

Wie de Knicks ook volgend jaar zal mogen leiden, Punt is er van overtuigd dat zijn Knicks het goed zullen gaan doen. “Ik heb veel vertrouwen in Jeremy Lin. Hij is een jonge pointguard die nog veel kan leren. Zijn court­ vision is al erg goed en daarmee gaat hij andere spelers beter maken. Ik geloof ook zeker dat hij goed kan samenspelen met Carmelo Anthony. De toekomst van de Knicks ziet er rooskleurig uit.’’

De vraag is alleen in welke formatie, indien de Knicks zich plaatsen, zij ten tonele zullen verschijnen in het naseizoen. Woodson hoeft zich op dit moment nog niet druk te maken over het probleem van twee kapiteins op één schip.

Dankzij knieproblemen is Lin in ieder geval tot en met de eerste ronde van de playoffs uitgeschakeld. •

‘Ewing droomkandidaat voor nieuwe seizoen’ Onder de leiding van interim­coach Mike Woodson lijken de New York Knicks net op tijd de juiste vorm te pakken te hebben.

Woodson boekt met zijn aanpak succes, maar is desondanks niet verzekerd van een plek op de bank voor het volgend seizoen.

Het geruchtencircuit draait op dit moment overuren rondom Madison Square Garden.

Knicks­eigenaar James Dolan realiseert zich dat hij zich niet nog één misstap kan permitteren als grote baas. Hij is al verre van geliefd onder de fans en mocht hij iets wat krediet willen terugwinnen dan is het belangrijk dat de nieuwe eindverantwoor­ delijke successen gaat boeken.

Eén van de veelgenoemde namen voor de post van head coach is Patrick Ewing. De huidige assistent­coach van de Orlando Magic is een legende in New York. De nu 49­ jarige Ewing was gedurende 1985 en 2000 actief als center voor de Knicks en speelde zich in die jaren in de recordboeken. Niet alleen is hij de speler met de meeste gespeel­ de wedstrijden (1039), maar ook Knicks­ topscorer aller tijden (23.665 punten). In 2003 besloten de Knicks dan ook om zijn #33 te retiren.

Enkele weken geleden speelde Ewing met

zijn Magic tegen de Knicks en liet daarin duidelijk zijn ambities horen. “Ik ben klaar om op eigen benen te staan. Natuurlijk sta ik open voor elke baan, maar de Knicks zijn toch wel mijn team. Ik voel me thuis in MSG en heb nog altijd een huis in New Jersey. Ik ken dit team op mijn duimpje,” solliciteerde Ewing.

De fans lieten gedurende het duel blijken hoe speciaal Ewing nog steeds voor hen is.

Tijdens het duel ontving hij een staande ovatie op het moment dat zijn gezicht op het grote scherm te zien was. “Patrick heeft het voordeel dat hij enorm veel krediet heeft bij alle fans. Naast Phil Jackson kan ik geen andere coach opnoemen die dat zou hebben hier in New York. In dat opzicht is hij absoluut een droomkandidaat voor ons,” stelden twee fans na afloop van het duel tussen de Magic en Knicks vast.

Als Steve Nash in het oude Egypte had

geleefd, dan had hij ongetwijfeld bekend gestaan als Ra; de zonnegod. In de basketbaltempels in de Verenigde Staten probeert hij vooral zijn medespelers te laten schitteren. Soms is hij zelf het stralende middelpunt. Meestal heeft dat dan weer te maken met het duizelingwekkende aantal assists, want hij blijft vooral dienend.

Dit alles gaat gepaard met een prettige vorm van bescheidenheid. De inmiddels 38­jarige veteraan is Mister Nice Guy himself. Een bepalende kernkwaliteit, zo liet Hall of Famer Bill Russell zich al eens ontvallen.

“Zijn teamgenoten spelen graag met hem.

Hij weet een sfeer te creëren waarin ze wedstrijden winnen. Dat is een belangrijk aspect waarom hij zo goed is.”

Normaliter is er niets dodelijkers dan

uitgemaakt worden voor een aardige vent.

Geschikte kerels aarden in bierelftallen, maar hebben niks in topsport te zoeken.

Nash, een modelprof, is daar de uit­ zondering op. Critici zullen meteen zeggen dat ze nog geen kampioensring om z’n vinger zien, dus geen winnaar. Deze LeBron James­achtige drog­ reden valt in de categorie flauw en makke­ lijk. Dat Nash een exceptionele speler is, staat buiten kijf. Hard bewijs: twee MVP­ uitverkiezingen (2005 en 2006) en acht deelnames aan de All­Star Game.

“De wijze waarop hij de ruimte gebruikt, en belangrijker nog, hoe hij deze voor zich ziet, maakt hem tot zo’n unieke speler”, legt Doug Eber­ hardt uit. De Canadees volgt zijn landgenoot al sinds 1991, toen Nash de distributeur was van British Columbia onder zeventien.

“Hij geeft passes die een ander niet eens probeert te maken.

Als je dat combineert met zijn positivisme, zijn genegenheid voor zijn teamgenoten en de liefde voor het spel, dan heb ik verklaard waarom hij

iemand in de buitencategorie is.”

Sinds 1996, toen hij in de eerste ronde van

de draft als vijftiende gekozen werd door de Phoenix Suns, profiteren zijn ploeggenoten van zijn spelinzicht, vlugge handen en scherpe passes. Tijdens zijn eerste stint in Phoenix kon hij niet imponeren. Nash moest genoegen nemen met een bijrol. Dat had alles te maken met de aanwezigheid van Kevin Johnson en Sam Cassell.

Na twee seizoenen Suns verkaste de spelverdeler naar Dallas. Daar was hij van acquit af starter. Gestaag kon de jongeman werken aan zijn game. In het seizoen 2000/2001 kwam hij voor het eerst uit in de playoffs. Samen met spelers als Dirk Nowitzki, Michael Finley en Juwan Howard moesten de Mavs pas in de halve finales hun meerdere erkennen in San Antonio Spurs.

Nash en zijn talentvolle Duitse

ploegmakker werden rijper, alleen een titel bleef uit. Een doorn in het oog van eigenaar Mark Cuban die de franchise in 1999 had ge­ kocht.

Na weer twee mislukte kampioens­ races – in 2003 bij­ voorbeeld nog uitschakeling in de Western Conference Finals – was het exit voor de toen 30­jarige Canadees. Cuban bood hem wel een nieuw contract, hij wilde echter niet zo diep in de buidel tasten voor z’n ‘oude’ pointguard als voor Nowitzki, Finley, Antoine Walker en Antawn Jamison.

De free agent probeerde Cuban nogmaals

te overtuigen van z’n ongelijk. Maar die was niet te vermurwen en zo belandde de in het Zuid­Afrikaanse Johannesburg geboren basketballer in 2004 opnieuw bij de Suns.

Onder leiding van coach Mike d’Antoni en samen met Joe Johnson, Amar’e Stoudemire en Shawn Marion wist Nash zijn belofte volledig in te lossen. Niet alleen loodste hij

het team met een 62­20 record naar de playoffs. Terwijl ze het jaar ervoor niet verder kwamen dan 29­53.

Ook de jaargang erna was Nash ontketend.

Voor het tweede opeenvolgende seizoen

Ieder jaar organiseert Steve Nash een voetbalwedstrijd in New York. Dan komt hijzelf in actie en bewijst dat hij ook met de bal aan de voet aardig kan dribbelen. Volgens eigen zeggen had hij profvoetballer kunnen worden als hij zich daarop toegelegd had.

Zijn passie voor deze mondiale sport heeft hij van zijn vader, die in Londen ter wereld kwam, niet zo gek ver van het stadion van Tottenham Hotspur. De liefde voor die Spurs zit in zijn DNA. “Al mijn hele leven ben ik een gepassioneerd supporter”, zei hij ooit tegen The New York Times.

Op den duur zou hij best eigenaar willen worden van z’n cluppie. “Het is niet zo dat ik een Yank ben die gewoon geld wil verdienen aan het voetbal. Ik geef niet om geld. Ik wil gewoon dat de Spurs succesvol zijn en als ik ze daarbij kan helpen, dan is dat fantastisch.”

was hij de MVP van de league. Daarmee was hij de eerste Canadees die deze eer te beurt viel en slechts de derde spelverdeler ooit. Met z’n spel en z’n individuele prijzen haalde hij z’n gram op Cuban, al zit deze

denkwijze niet in zijn systeem, zoals dat bij de Mavs­eigenaar wel is ingebakken. De prestaties van Nash in het Phoenix­tenue waren ook de biljonair opgevallen. Dat verleidde Cuban destijds in de show van David Letterman tot de bittere uitspraak waarom Steve niet als een MVP kon spelen in Dallas.

Inmiddels acht jaar verder en Nash speelt

nog steeds in Phoenix. De laatste seizoenen kan hij al vroeg aan de zomervakantie beginnen. Het lekkere toetje is niet voor de Suns. Daar moet verandering in komen voor de naderend free agent. Ja, de 38­ jarige is geenszins van plan zijn van afval gemaakte basketbalschoenen op te bergen.

Nog drie jaar wil hij door. Hij is fit genoeg.

Zijn rug – hij heeft een aandoening geheten spondylolisthesis – voelt beter aan dan een decennium terug, zoals hijzelf gezegd heeft.

Ook qua spelniveau zit het snor. Nash kan ondanks zijn leeftijd makkelijk mee met de jonge generatie spelverdelers, zoals Chris Paul, Rajon Rondo, Russell Westbrook, Ricky Rubio en John Wall. De man die bijna 10.000 assists gaf in zijn carrière, staat anno 2012 weer met stip op 1 als het aankomt op wie dit verkorte seizoen de meeste assists heeft op z’n naam heeft. Sleet zit er nog niet op. Daar zorgt hij zelf ook voor door onder meer hard te blijven werken aan z’n schot en vrije worpen.

Wat gaat Nash deze zomer beslissen?

Het meest logische lijkt een verlenging bij Phoenix. Voordat hij zijn handtekening zet, moeten er wel aan wat voorwaarden voldaan zijn. “Ik wil absoluut winnen. Ik keer niet terug naar de Suns als ze niet ambitieus genoeg zijn in het upgraden van het roster. Ik denk dat ze dat wel zijn, maar ik hou alle opties open.”

Zo wordt het spel gespeeld in de NBA. Kijk maar naar Dwight Howard. Nash wil graag bij een contender spelen; kampioen worden. Een ring is het enige dat ontbreekt op zijn palmares. Hoe dan ook; voorlopig kan hij nog geen genoeg krijgen van het basketball en gaat hij door. “Ik hou nog steeds van het spelletje”, is de simpele uitleg. •

Bucket list

Toen Michael Jordan voor de eerste keer bekend maakte te stoppen met

basketbal heb ik gehuild. Op 6 oktober 1993, nog geen twee maanden na de brute moord op zijn vader, liet de beste basketballer aller tijden weten niet meer de juiste motivatie te hebben en dus zette hij een punt achter zijn carrière. Ik was 16, volop aan het puberen en liep op de middelbare school rond in een bijna compleet Chicago Bulls­outfit.

De reden echter dat ik het niet droog hield, was dat ik Jordan nooit in het echt had zien spelen, maar alleen op televisie. Geldgebrek was daarvan de oorzaak.

Van het salaris van mijn krantenwijk kon ik nauwelijks een videorecorder kopen, laat staan een vliegticket naar de Windy City of een entreeticket voor het Chicago Stadium. En dan heb ik het nog niet eens gehad over de blik van mijn moeder als ik op die leeftijd had gezegd: “Mam, ik vlieg morgen naar Chicago, houd jij in de tussentijd mijn kamer schoon?”

Na zijn rentree is het er ook niet van gekomen om hem met eigen ogen te zien.

Dichterbij dan 1500 kilometer van een spelende Michael Jordan ben ik niet geweest. Inmiddels is als volwassene Barcelona voor je gevoel om de hoek. De plek waar Jordan met het eerste ‘Dream Team’ Olympisch goud won in 1992.

Sindsdien ben ik van mening, dat als je de kans krijgt om de grote sporters van onze generatie in het echt te zien, je daar als sportliefhebber eigenlijk alles voor moet doen. Mits je daar dus de mogelijkheden toe hebt, want niet iedereen kan zomaar even het geld ophoesten dat daar soms voor nodig is. Hetzelfde gaat trouwens wat mij betreft ook op voor muziek. Ik ben geen groot fan van Madon­ na, maar wilde haar toch een keer live zien optreden en dus bezocht ik een paar jaar terug een concert in Amsterdam. En dan merk je het verschil tussen een grootse persoonlijkheid en een gewone artiest pas echt. Wat een show!

Marco van Basten, Ruud Gullit, de omstreden Barry Bonds, Derek Jeter, Curt Schilling, David Ortiz, Romario, Ronaldo, Cristiano Ronaldo, Ronaldinho en Messi. Het zijn een paar voorbeelden van unieke sporters die ik met eigen ogen heb kunnen bekijken. Soms weet je na jaren pas dat ze echt bijzonder waren, maar meestal zie je het gelijk. Natuurlijk is Messi daar het beste voorbeeld van.

De beste voetballer die ik ooit gezien heb.

Er deed zich een paar maanden geleden een nieuwe kans voor om iemand van mijn Sporters Bucket List te gaan schrappen. NFL­spelers zijn voor mij een moeilijk te grijpen groep. Het seizoen loopt voor een groot deel tijdens het eredivisievoetbal en dat maakt het vrij onmogelijk om zomaar af te reizen naar Amerika.

De dag na de Superbowl verscheen er opeens een banner in mijn internet browser. ‘Buy Tickets Wembley 2012: St Louis Rams ­ New Engeland Patriots’.

Mijn hartslag versnelde. Een buitenkans om Tom Brady te zien spelen! Zonder discussie een van de beste quarterbacks ooit. In drie klikken was het geregeld.

Op zondag 28 oktober gaat er een dikke, vette streep door weer een grootheid van mijn tijd: Tom Brady. Got him!

In de sport gaat het over atleten, be­

slissingen van managers, schandalen en kampioenschappen. Zelden gaat het over wat anders. We hebben altijd wel wat te mekkeren, of juist op te hemelen. We volgen ons favoriete team met passie en we haten onze aartsrivalen met een nog grotere passie. Iemand die daarover mee kan praten is Vin Scully, vaste commen­ tator van de Los Angeles Dodgers. Hij is overal geliefd en zijn stem is uit duizen­ den te herkennen. Scully is de personi­ ficatie van 'America’s favourite pastime'.

Bliksemcarrière

Scully is geboren in de Bronx op 29 november 1927, het jaar waarin de legendarische film Metropolis uitkwam en misschien wel het beste baseball­team ooit de World Series won: de New York Yankees met Babe Ruth en Lou Gehrig, beter bekend als 'Murderers' Row'.

Als student deed Scully ervaring op bij

de Fordham University in New York.

Nadat hij daar was geslaagd werd hij gerekruteerd door CBS Radio en mocht hij verslag doen van college football. Dat diende als springplank voor de toen 22­ jarige Scully, die indruk maakte tijdens een footballwedstrijd in Bostons Fenway Park. Scully, die er vanuit ging dat hij op de perstribune kon zitten en dus zijn jas en handschoenen in de hotelkamer had gelaten, moest verslag doen vanaf het dak op Fenway. Daarmee maakte hij zelfs zo veel indruk dat hij werd toegevoegd aan de radio­booth van de Brooklyn Dodgers in 1950. Door omstandigheden was hij zelfs de announcer in de World Series van 1953 tussen de Brooklyn Dodgers en de New York Yankees, die door de Yankees werd gewonnen. Met zijn 25 jaar werd hij de jongste announcer ooit tijdens de World Series. Een record dat hij nog steeds in handen heeft.

In 1958 verhuisden de Brooklyn Dodgers naar Los Angeles om daar verder te gaan als de Los Angeles Dodgers. En Scully ging mee.

Dodgerslegende

De populariteit van Scully werd direct groot in de stad waar baseball niet ingeburgerd was. Dit ging zo ver, dat de bezoekers van de Dodgers in het Los Angeles Memorial Stadium zelfs transistorradio's meenamen om zo met de stem van Scully op de oren de actie op het veld te volgen. Zelfs na 1962, het jaar waarop de Dodgers zich vestigden in hun huidige Dodger Stadium, bleven de fans hun radio's meenemen. Dit tot ergernis van andere radio­ en televisiezenders, die moeite hadden om boven de stem van Scully uit te komen.

Bij de Dodgers werd hij mateloos

populair, maar Scully hield het niet bij baseball alleen. Ook als CBS footballwedstrijden uitzond was hij erbij.

In zijn laatste wedstrijd callde hij de beslissende touchdown van San Francisco 49ers wide receiver Dwight Clark waardoor de Niners zich voor Super Bowl XVI plaatsten. Zijn legendarische woorden: “[Quarterback Joe] Montana... looking, looking, throwing in the endzone... Clark caught it! Dwight Clark! It's a madhouse at Candlestick!”

In 1983 verhuisde Scully van CBS Radio naar NBC, nadat CBS besloot niet Scully, maar Pat Summerall samen met John Madden de play­by­plays te laten doen in Super Bowl XVI. Bij NBC werd Scully in de jaren '80 The Voice of Baseball. Hij callde drie World Series, vier National League Championship Series en vier All­Star wedstrijden.

Inmiddels zit Scully weer op het

vertrouwde nest bij CBS Radio en doet hij nog steeds het commentaar voor de Dodgers. In zijn 63e jaar als commentator doet hij alle thuiswedstrijden van de Dodgers en de uitwedstrijden in Californië (San Francisco Giants, San Diego Padres, Los Angeles Angels of Anaheim en Oakland Athletics) en Arizona.

In 63 jaar play­by­playcommentaar zag Vin Scully veel historie voor zijn ogen ontstaan. Een greep uit de vele beroemde momenten:

– De enige World Series­titel die de Dodgers in de Brooklyn tijd haalden.

In 1955 wonnen de Dodgers van de New York Yankees.

– De legendarische perfect game van Don Larsen in de World Series van 1956, op 8 oktober. Deze World Series ging ondanks de perfecto verloren voor de Dodgers tegen opnieuw de Yankees.

– Sandy Koufax', misschien wel de beste pitcher ooit, perfect game op 9 september 1965.

– De 715e homerun van Hank Aaron op 8 April 1974, waarmee Aaron Babe Ruth voorbij schoot en de homerunranglijst aanvoerde.

– De legendarische fout op het eerste honk van Boston Red Sox eerste honkman Bill Buckner op 25 oktober 1986, waardoor de New York Mets Game 6 konden winnen en uiteindelijk een dag later de World Series pakten.

– De perfect game van Tom Browning van de Cincinnati Reds tegen de Dodgers op 16 September 1988.

– De no­hitter van Fernando Valenzuela op 29 juni 1990.

– De perfect game van Dennis Martínez op 28 juni 1991, de enige perfecto in de historie van de Montreal Expos.

– De back­to­back­to­back­to­back homeruns (Jeff Kent, J.D. Drew, Russell Martin en Marlon Anderson) van de Dodgers tegen de San Diego Padres op 18 september 2006.

Thuis

Die grenzen neemt Scully serieus. Hij komt nauwelijks meer ten westen van Denver. Bij hoge uitzondering callde hij in 2010 een interleaguewedstrijd van de Dodgers in Fenway Park.

Scully is verbonden met Dodgers baseball, maar zelf zegt hij zelden tot nooit baseball te kijken als hij dat niet professioneel hoeft te doen. In 2004 en 2010 deed hij dat wel, toen hij op uitnodiging van de toenmalige eigenaar Frank McCourt wedstrijden van de Dodgers bezocht in, toevalligerwijs, weer Fenway Park.

Ook dit jaar zit Scully weer achter de micro­ foon. Helaas moest de 84­jarige Scully de home opener van de Dodgers aan zich voor­ bij laten gaan, vanwege een koutje. Dat was pas voor de tweede keer in 63 jaar dat Scul­ ly een home opener aan zich voorbij moest laten gaan. De vorige keer was in 1977, toen hij het Masters golftoernooi becommentari­ eerde. Wel maakte hij dit jaar Opening Day mee, toen de Dodgers in San Diego speel­ den tegen de Padres. Dat deed hij weer op legendarische wijze. Scully doet zijn com­ mentaar in zijn eentje. Dat is in Nederland de regel, maar in Amerika de uitzondering.

Ongeveer drie uur achtereen commentaar geven bij een honkbal­wedstrijd. En dat al 63 jaar lang. Veel mensen zouden niet meer weten wat ze moesten zeggen, maar Scully heeft daar geen last van. Hij houdt het spel interessant met zijn nog steeds haarfijne analyses en scherpe blik. Zelfs op zijn leeftijd gaat geen detail verloren. Nooit zul je hem betrappen op een verkeerd uitgesproken naam of een gebrek aan kennis. Deze vakman komt altijd goed beslagen ten ijs en weet precies waar hij het over heeft.

Scully is een absolute baseballschat. Als je naar Scully luistert voel je America’s favourite pastime, zonder de snelle, flitsende schakelingen en zonder de flauwe grappen. Scully ademt baseball, net als de Dodgers en Dodger Stadium dat doen. En hopelijk kunnen wij daar nog jaren van genieten. •

Weekly RoundUp

De afgelopen weken zijn

goed geweest voor veel contractverlengingen. Onder andere Ian Kinsler, Brandon Phillips, Carlos Santana, Matt Cain en Joey Votto tekenden langdurige verbintenissen bij hun teams • David Wright brak zijn pink en voor onbepaalde tijd uitgeschakeld voor de Mets, die goed aan het seizoen begonnen • Víctor Martínez heeft geen tweede operatie aan zijn knie nodig.

Hierdoor kunnen de Detroit Tigers misschien al aan het einde van dit seizoen beschikken over V­Mart. Dat kan goed uitkomen tijdens de playoffs, al is het wel de vraag hoe je vijf aangewezen slagmannen tegelijk opstelt •

Johnny Damon speelt dit seizoen voor de Cleveland Indians. De linksvelder gaat tijd

delen met Shelley Duncan in een zogeheten platoonrol: Damon speelt als lefty tegen righties, Duncan speelt als righty tegen lefties • Ozzie Guillen bood vorige week uitgebreid zijn excuses aan, nadat hij in een interview aangaf dat hij hield van de Cubaanse ex­ dictator Fidel Castro; een opmerking die niet goed viel in de grote Cubaanse gemeenschap in Miami •

Fenway opende vijf dagen

Het oudste stadion in de

Rick van den Hurk heeft

Fenway Park bestaat 100 jaar

Major Leagues bereikt een mijlpaal. En niet zomaar één.

Boston viert op 20 april het honderdjarig bestaan van de baseballtempel Fenway Park aan Yawkey Way. Oud­spelers Jason Varitek en Tim Wakefield werden opgetrommeld tijdens de home opener van de Red Sox voor de ceremoniële eerste worp. (De Red Sox wonnen uiteindelijk met 12­2 van de Tampa Bay Rays.)

nadat de Titanic op haar eerste reis zonk en heeft twee wereldoorlogen meegemaakt.

Naast de Red Sox speelden ook de Boston Patriots wedstrijden in Fenway.

Fenway is beroemd om de eigenaardige dimensies in het buitenveld en natuurlijk het Green Monster in het linksveld, waar sinds 2003 ook publiek op kan zitten.

VDH is nu een Pittsburgh Pirate

bijkans heel Amerika gezien.

Eindigde de werper het vorige seizoen nog bij de Baltimore Orioles, dit jaar heeft hij al bij de Toronto Blue Jays en Cleveland Indians onder contract gestaan. De volgende club die hem een kans geeft om te laten zien dat hij goed genoeg is voor een plek in de rotatie of de bullpen, is Pittsburgh. De Pirates stallen VDH bij het Triple­A­team Indianapolis Indians. •

Overtuigd van zijn eigen kunnen, meldde hij zich deze lente in het trainingskamp van de Oakland Athletics. De A´s wonnen kort daarvoor de strijd om de handtekening van de gewilde Cubaan en gaven hem een vier­ jarig contract voor 36 miljoen dollar.

Niet lang daarna sloeg hij, op Japans grondgebied, zijn eerste home run voor de A’s, waarmee hij een cruciale rol speelde in de eerste ‘W’ van het seizoen voor Oakland. Op Amerikaans grondgebied volgde de longball ook al snel.

Droomstart

Het sprookje kent dus een passende start, maar zo vanzelfsprekend als het nu al begint te klinken, zo onzeker was de toekomst van de 26­jarige Cubaan nog geen jaar geleden. Het was in de zomer van 2011 dat Céspedes besloot zijn geluk te gaan zoeken in de Verenigde Staten. Dat gaat voor inwoners van Cuba nog steeds gepaard met een ingrijpende beslissing. Honkballers van Cubaan­ se afkomst zijn feitelijk vluchtelingen die het vaderland de rug hebben toegekeerd. Zij storten zich in een wereld van onzekerheid alvorens het verlossende contract getekend kan worden en de werkvergunning in orde kan worden gemaakt.

Nu wil het geval dat Céspedes zich weinig zorgen hoefde te maken over een contract. Nederlandse honkbalvolgers zullen het zich wellicht nog herinneren: tijdens de Haarlemse honkbalweek in 2006 noteerde Céspedes een indrukwekkend slaggemiddelde van .481 voor Cuba.

En dit is slechts een voorbeeld van een lange reeks prachtige prestaties die terug te vinden zijn op de palmares van Oaklands nieuwe center fielder. Niet behaald tegen toppitchers, maar toch.

Five tool player

Lang voordat Céspedes zijn handtekening zette onder het 36 miljoen dollar wegende contract, waren scouts het er wel over eens dat de jonge Cubaan buitengewoon is.

Céspedes is een zogeheten ‘five tool player’. Spelers worden door scouts beoordeeld op snelheid, hitting contact, power, fielding en hun arm. Wanneer een speler in alle vijf de categorieën hoog scoort, spreekt men over een five tool player.

De bekendste speler in die categorie? Willie Mays.

De outfielder die furore

MONEYBALL?

Wie de transfermarkt van de MLB deze winter op de voet volgde, zal zich even achter zijn oren hebben gekrabd toen bekend werd dat Céspedes naar Oakland ging. Waren de A’s niet in de uitverkoop, trade­ bait voor een verzameling prospects? Werden vrijwel alle spelers van naam niet de deur uit gedaan? De Athletics leken meer bezig met een verhuizing naar San Jose en de (verre) toekomst. En toen was daar ineens Céspedes, een dure free agent, een gok bovendien. Wie een blik werpt op de statistieken van de outfielder door de jaren heen, en de werkwijze van Billy Beane in het achterhoofd houdt, kan niet om zijn on­base percentage heen. Céspedes noteerde in Cuba slechts één seizoen een lager percentage dan .400 en zat er verder altijd boven.

Ruim zelfs. Natuurlijk is het afwachten hoe die statistiek zich ontwikkelt als Céspedes tegenover professionele pitchers komt te staan in de Majors, maar de voortekenen zijn uitstekend. MLB­scouts verwachten dat Céspedes weliswaar wat moeite zal hebben zijn Cuba­stats te noteren in de MLB, maar claimen dat zijn plate discipline daar niet onder zal lijden. Een potentiële slugger dus, die in het slechtste geval hoe dan ook een hoge OBP zal halen. Het enige dat afwijkt van general manager Billy Beane’s ‘Moneyball­principe’ is het prijskaartje…

maakte in het tenue van de San Francisco Giants eindigde tijdens zijn carrière meerdere keren bovenaan de klassementen voor batting average, home runs en steals.

Daarbij was Mays de beste outfielder van zijn generatie en had hij een krachtige arm waarmee hij honklopers die vanaf het tweede honk dachten te kunnen scoren op een honkslag naar het outfield regelmatig te grazen nam. Andere beroemde five tool players zijn Ken Griffey Jr. en Mickey Mantle.

essentiële stap in de ontwikkeling van Céspedes te zijn, wil hij een blijvertje worden in Oakland en in de MLB.

Toekomstperspectief

Er is natuurlijk een kans dat Céspedes inderdaad ‘all that and more’ blijkt te zijn en zich binnen mum van tijd kan meten met andere outfield sluggers als Granderson, Hamilton of Bautista. Mochten die vergelijkingen echter nog even op zich laten wachten, dan is de vraag voor Oakland vooral olgens hemzelf, zijn agent en diverse hoe lang het zal duren voordat Céspedes op scouts is Céspedes ook zo’n speler. Zijn dat niveau komt. Een 26­jarige speler begint imposante postuur geeft in elk geval blijk van normaal gesproken aan zijn piekjaren en de kracht die de outfielder bezit. Toch houdt dat dan tot even na zijn dertigste vol, beletten zijn bouw en bovenmatig waarna er over het algemeen een subtiele ontwikkelde spierbundels hem nauwelijks in daling volgt. Céspedes lijkt echter nog tijd zijn snelheid. Céspedes behoort niet tot de nodig te hebben om volledig tot wasdom te allersnelsten, maar is eerder snel dan komen. Daarbij komt dat de geboortedatum langzaam. Bij de keuze van de A’s om hem van Cubaanse spelers lastig is vast te stellen. als center fielder neer te zetten, mogen Extra kanttekening is dus dat de leeftijd van desondanks vraagtekens worden gezet; op 26 jaar mogelijk met een korreltje zout het oog lijkt de Cubaan geschikter als links­ genomen dient te worden. of rechtsvelder. e komst van Céspedes betekent niet dat Uitdaging: de breaking ball Oakland direct in de ‘win now’­modus moet springen, maar ergens tussen nu en het einde Toch zijn dat niet de vraagtekens die er toe van Céspedes’ vierjarig contract in 2015 zal doen voor Oakland en voor de superster in dat wel moeten gebeuren. Niet alleen de dop zelf. De hamvraag is vooral hoe Céspedes, maar ook de Athletics zelf zullen Céspedes zich zal houden tegen de ervaren daarvoor nog moeten groeien. Het is geen werpers in de MLB. Zelfs de meest lyrische geheim dat goede hitters beter zijn als de scouts wijzen er op dat de 26­jarige line­up om hen heen goed is, en hun honkballer nog nauwelijks ervaring heeft met aanwezigheid maakt andere hitters ook pitchers die degelijke off­speed worpen in beter. Céspedes mist in dat opzicht nog een huis hebben. Bovendien richt Céspedes’ bat ‘partner in crime’. Daarnaast is de rotation zich met name op zijn pull field. Mocht de van Oakland voorlopig te licht om het de Cubaan inderdaad nauwelijks gebruikmaken grootmachten Texas Rangers en Los Angeles van zijn opposite field, dan zullen zijn Angels echt lastig te maken in de AL West. statistieken door daarop inspelende defensieve positionering onder druk komen. Dat maakt voor nu nog niet uit. Ongeacht het record dan aan het eind van het seizoen ebet aan dat mogelijke probleem is dat onder de streep staat, gaat Oakland een Céspedes tot nu toe heeft laten zien interessant seizoen tegemoet. De eerste problemen te hebben met het inschatten van voortekenen zijn hoe dan ook positief. Zelfs ballen die aan de buitenkant van de plaat als de breaking ball zijn hitting average worden geworpen. Daarnaast herkent de onderuit haalt, zal Céspedes vermoedelijk het Cubaan ook niet altijd de spins als de bal uit plateau van dertig homeruns kunnen de hand van de pitcher komt. Die combinatie bereiken in zijn eerste jaar in de MLB. Lukt maakt dat de breaking ball, gegooid voor een dat, dan ligt er een basis waar de Cubaan en slag aan de buitenkant van de plaat, dé de A’s op verder kunnen. En die basis is dan zwakke plek van Céspedes zou kunnen vergaard tegen échte pitchers, in de be­ worden. Het goed raken van die bal lijkt een langrijkste honkbalcompetitie ter wereld. •

V

D

D

EXCUSES

Céspedes begon zijn MLB­carrière

door rap excuses te maken voor zijn gedrag na de homerun ­ een vuurpijl die 462 feet verderop pas landde – tegen Seattle starter Jason Vargas.

Céspedes stond even stil bij de plaat terwijl hij zijn big fly bewonderde.

“Dat zal niet meer gebeuren”,

verklaarde de Cubaan later. “In Cuba zijn de wedstrijden van lager niveau, daar kan het wel. Maar hier wil ik dat eigenlijk niet doen”, aldus Céspedes.

Het al te demonstratief bewonderen van een net geslagen homerun wordt hitters niet in dank afgenomen in de Major Leagues.

Een goed begin…

In het begin van de jaren ´90 werd de NHL steeds populairder vanwege de groeiende media­aandacht. Steeds meer steden en ondernemers zagen de enorme winstmogelijkheden van een eigen hockeyteam en boden grote bedragen voor een teamlicentie. Een van deze ondernemers was Harry Wayne Huizenga, de toenmalige eigenaar van de Blockbuster­keten, en op 10 december 1992 kreeg hij toestemming een NHL­team op te richten in Miami.

In oktober 1993 was het dan zover: NHL­

hockey in Zuid­Florida met de Florida Panthers. De nieuwe ploeg kwam onder leiding te staan van de ervaren hoofdcoach Roger Neilson en kreeg een aantal goede spelers tot haar beschikking. Spelers die het debuut van de Panthers in de NHL meemaakten, waren onder meer voormalig Vezina Trophy­winnaar John Vanbiesbrouck, die overkwam van de New York Rangers, first­round draft pick Rob Niedermayer en Scott Mellanby, die werd geclaimd van de Vancouver Canucks.

Het eerste jaar van de Panthers verliep vervolgens helemaal zo slecht nog niet. Sterker nog, de ploeg was één van de beste debutanten ooit in de NHL. Mede dankzij een nieuwe verdedigen­ de tactiek (die overigens veel kritiek opleverde, omdat deze de sport zou verpesten) draaide het team van Neilson een goed seizoen.

Uiteindelijk kwam het echter één puntje tekort om zich te plaatsen voor de playoffs. Het seizoen erop was ingekort vanwege een lockout van vier maanden. Hierdoor speelde men slechts 48 wedstrijden en aan het einde van de rit bleven de Panthers wederom op één punt verstoken van deelname aan de playoffs.

Hoogtijdagen

Onder de nieuwe coach Doug MacLean begonnen de Panthers ijzersterk aan het seizoen 1995/1996. Tijdens de All­Star break stond Florida zelfs bovenaan in de Eastern Conference. In de tweede helft van het jaar werden de prestaties iets minder, maar na 82

wedstrijden stonden de Panthers op een mooie vierde plek, waarmee plaatsing voor de playoffs dus een feit was.

In het naseizoen kregen de Panthers hun

goede vorm weer te pakken. Na achtereenvolgens de Boston Bruins, de Philadelphia Flyers en de Pittsburgh Penguins verslagen te hebben, bereikte de ploeg uit Miami in het derde jaar van haar bestaan de Stanley Cup­finale al en dat is natuurlijk een prestatie van formaat. Helaas voor MacLean en zijn mannen ging de finale kansloos met 4­0 verloren tegen de Colorado Avalanche, maar het leek erop dat de Panthers een ploeg was om rekening mee te houden.

Het reguliere seizoen erop was een blauwdruk van het vorige. De Panthers bleven hun eerste zeventien wedstrijden ongeslagen en hadden halverwege wederom de eerste plek in het Oosten in handen.

Opnieuw werden de prestaties vervolgens wat minder, maar Florida kon zich toch weer op gaan maken voor de playoffs. Dit keer volgde er echter weinig successen, want de New York Rangers waren de Panthers in vijf wedstrijden de baas in de eerste ronde.

Veranderingen

Hiermee was het eigenlijk gedaan met de solide jaren van de Panthers. Deze mindere periode werd vooral gebruikt om te bouwen aan een nieuw team. Er vonden nogal wat mutaties plaats, waaronder een verhuizing naar een gloednieuw onderkomen in het nabijgelegen Sunrise. Daarnaast vertrok goalie Vanbiesbrouck als free agent naar de Philadelphia Flyers,

maar daar tegenover stond de komst van Pavel Bure, die via een blockbuster trade overkwam van de Vancouver Canucks. Deze deal pakte goed uit voor de Panthers, want de Russian Rocket liet zijn beste spel zien in Florida. Mede hierdoor wisten Florida in 2000 nog één keer de playoffs te halen, waar het in de eerste ronde echter al kansloos onderuitging tegen de New Jersey Devils.

De Panthers gingen vervolgens door met

herbouwen. Zo kwamen Olli Jokinen en Roberto Luongo via een trade over van de New York Islanders en kwam ook Bure’s broer Valeri het team versterken. Alhoewel Jokinen en Luongo goede versterkingen bleken, leidden deze mutaties niet tot successen.

Slecht management

Na de laatste deelname aan de playoffs volgden er tien bijzonder magere seizoenen voor de Panthers, waarin de ploeg zich geen enkele keer onder de acht beste ploegen van de Eastern Conference wist te scharen.

Dit was voor een groot deel te wijten aan het slechte management. Naast het feit dat het een komen en gaan was van general managers en trainers, kan dit aan de hand van twee voorbeelden worden verduidelijkt.

dat zij Bouwmeester niet zouden kiezen met hun tweede pick. Hierdoor konden de Panthers dus alsnog Bouwmeester kiezen met hun derde pick, oftewel hetzelfde resultaat dat ze met hun eerste pick gehad konden hebben, al kostte dit nog eens twee extra draft picks.

Het tweede voorbeeld is de blockbuster

trade die de Panthers in 2006 uitvoerden met de Vancouver Canucks. Florida stuurde namelijk onder anderen topgoalie Luongo naar Canada in ruil voor Todd Bertuzzi, Alex Auld en Bryan Allen. Al gauw werd duidelijk dat Vancouver de grote winnaar was van deze trade, want waar Luongo nog steeds een van de betere keepers in de league is, hebben de Panthers maar weinig overgehouden aan de deal. Bertuzzi raakte namelijk al snel geblesseerd en werd datzelfde jaar nog naar Detroit getrade. Auld bleek op zijn beurt een slechte vervanger te zijn voor Luongo en ook hij vertrok al snel bij de club.

De Florida

Panthers waren in hun jaren van droogte geen rustige en sta­ biele werkplek.

In het eerste decennium van deze eeuw versleet de club namelijk maar liefst acht general managers, terwijl er zeven verschillende coaches voor de spelersgroep stonden.

Eerherstel

De playoff­droogte in Zuid­Florida duurde uiteindelijk tot en met vorig seizoen. Na een troosteloze laatste plaats in de Eastern Conference in 2011 trok men de portemonnee en werden er verschillende goede versterkingen iteindelijk waren het dus aangetrokken. Met ervaren GM Dale Tallen en hoofdcoach Kevin Dineen die spelers als Jose Theodore, Brian Campbell, Ed dit seizoen het zwalkende Jovanovski, Kris Versteeg schip op de juiste koers en Tomas Kopecky m te beginnen hadden kregen en plaatsing voor de rekenden de Panthers de Panthers voor de draft playoffs afdwongen. eindelijk af met het van 2002 de eerste keuze en verleden en wonnen ze zelfs de Southeast zij maakten er geen geheim van dat ze top Division. Met deze eerste divisietitel in de prospect Jay Bouwmeester wilden hebben. clubgeschiedenis plaatste Florida zich dus Kat in ’t bakkie zou je zeggen, maar eindelijk weer voor de playoffs, waar het in toenmalige general manager Rick Dudley de eerste ronde een oude bekende besliste anders. Hij stuurde namelijk eerst tegenkomt. Net als twaalf jaar geleden zijn first pick naar de Columbus Blue wachten ook dit jaar de New Jersey Devils.

Jackets, in ruil voor hun derde pick en de Het is te hopen voor iedereen die de afspraak dat de beide teams het jaar erop Panthers liefheeft dat de geschiedenis zich hun picks in de eerste ronde zouden ruilen.

Vervolgens stuurde hij twee draft picks naar verder niet gaat herhalen. • de Atlanta Thrashers in ruil voor de garantie

O

U

'Blijf honkballen!'

NEW YORK – Op het veldje om de hoek wordt weer gehonkbald.

Little League. Spruiten van een jaar of zes met te grote helmen, uniforms en knuppels. Aandoenlijk. Nostalgie. Achter hen zinkt de heuvel samen met de middagzon langzaam de Hudson Rivier in. Wat een uitzicht. Ze hebben er geen oog voor. De kinderen concentreren zich op een bal die ze met geen mogelijkheid weten te raken.

Leander Schaerlaeckens woont in New York en schrijft onder meer voor de New York Times, ESPN The Magazine en ESPN.com. Van zijn hand verscheen het boek De Amerikaanse Sportdroom.

Lang zullen ze het niet volhouden. Een vader vertelde me onlangs dat de kinderen hier in Westchester, de peperdure buitenwijken ten noorden van New York City, massaal hun national pastime voor lacrosse verloochenen. Ik huiver ervan. Misschien omdat ik lacrosse niet begrijp. Of het niet wil begrijpen – dat kan ook. Ik stond als kind zelf met een te grote helm, uniform en knuppel aan een verlegbare thuisplaat te klooien. Dat was weliswaar in Belgie tussen Amerikaanse kinderen maar dat heeft niettemin mijn geloof in het heilige belang van Little League – in Nederland peanutball – gesterkt. Ik leerde er Engels.

En falen. Een uurtje of twee honkballen en dan een hotdog en een Fanta – de drie strikeouts weer vergeten. Een gelukzalige zucht. Waar blijven die tijdmachines?

Ze doen er overigens geen goed aan de sport te verlaten. Deze

kinderen van het millenium krijgen het nog zwaar. De Amerikaanse economie heeft zich ten tijde van crisis, maar ook daarvoor al, tegen de jeugd gekeerd. Er wordt systematisch roofbouw op de toekomst gepleegd door de nu­machtige Baby Boomers. Van de in 2010 universitair afgestudeerden woont 85 procent weer bij hun ouders. In 1984 had de gemiddelde Amerikaan van onder de 35 een netto vermogen van $11.500. In 2009 was dat nog $3.600. Het systeem bereikt een breekpunt van overbetaling aan ouderen en overbelasting op jongeren, die thans niet eens een baan kunnen vinden.

Wat heeft dit met honkbal te maken? Honkbal blijkt recessie­resistent.

Ik hoor het op straat steeds minder over de kunst van het slaan gaan maar de bezoekerstallen en kijkcijfers blijven in de Major League Baseball hoog. De eigenaren rekenen op een forse klim in de televisie­ inkomsten. Afgelopen winter gaven deze Baby Boomers zeven spelers alleen al voor $1.17 miljard aan nieuwe contracten. Alle zeven zijn ze onder de 35 – jongeren dus. 89 spelers zullen dit jaar minstens $10 miljoen verdienen. 14 minstens $20 miljoen. De best­betaalde professionele lacrosse spelers brengen overigens maar $25.000 per jaar in het laatje.

Ik aanschouw de aanmodderende kinderen. ‘Blijf honkballen,’ wil ik hen toeschreeuwen. ‘Het is jullie enige kans!’

Ik laat het. Al zou deze simplistische redenering de sport onder jongeren misschien wel relevant helpen houden.

We hebben het hier natuurlijk

over Henrik en Daniel Sedin. De tweeling kwam 26 september 1980 ter wereld in Örnsköldsvik, een stadje dat dichter bij de pool­ cirkel dan hoofdstad Stockholm ligt en dankzij topclub MODO een broedplaats is voor ijshockeytalent. Niet alleen de Sedins zijn lokale helden, ook voormalige All­Stars als Peter Forsberg en Markus Näslund komen uit dit wonderlijke havenstadje.

Näslund speelde ten tijde van de 1999 NHL Draft al voor de Vancouver Canucks, maar dat zijn ploeg door zijn bijzondere stadgenoten werd versterkt bleek geen vanzelfspre­ kendheid. De Sedins wilden namelijk graag bij dezelfde ploeg spelen, wat betekende dat zij óf extra jaren in lagere leagues in de Verenigde Staten moesten spelen, of dat één van beiden een jaar later gedraft zou worden. Alle scou­ tingrapporten zeiden dat hun effectiviteit zou afnemen als ze afzonderlijk zouden spelen.

Meesterzet

Op miraculeuze wijze kwamen de broers alsnog terecht bij dezelfde franchise. De Vancouver Canucks hadden namelijk een aantal matige jaren achter de rug en kregen daardoor de derde overall pick voor de draft van 1999. Er zullen heel wat lange gespreken over zijn gevoerd, want Burke moest niet alleen twee hoge achtereenvol­ gende picks zien te krijgen, hij moest ook nog eens zeker weten dat eventuele teams boven hem

niet voor één van de Sedins zou kiezen. En zowaar, het lukte, en wel als volgt:

Burke stuurde eerst verdedi­

ger Bryan McCabe – die later wel een All­Star zou worden ­ en een 2000 first round pick naar Chicago voor de vierde overall pick in 1999, waardoor de Canucks nu pick drie en vier hadden. Vervolgens stuurde hij die vierde pick naar Tampa Bay, samen met twee picks in de derde ronde, voor de eerst overall die de Lightning in handen hadden. Hierdoor had hij zowel één als drie, maar liep dus nog steeds het risico dat Atlanta op plek twee een Sedin zou kiezen.

Daarop besloot Burke om zijn eerste overall pick naar Atlanta te traden voor hun tweede overall pick en een voorwaardelijke pick in de derde ronde van 2000. Dat lijkt een slechte deal, ware het niet dat Burke in ruil voor die trade de belofte kreeg dat zij niet voor een van de Sedins zouden gaan.

Samengevat had Burke dus op

basis van bluf en vertrouwen slechts Bryan McCabe, zowel de 1999 als 2000 first round picks, als ook twee picks in de derde ronde geruild voor de mogelijkheid om Henrik en Daniel Sedin naar dezelfde club te halen en eventueel nog een extra pick te scoren in 2000. Een absolute meesterzet.

Ongelooflijke stats

Verguld met de mogelijkheid om samen te spelen, tekenden Henrik en Daniel hun eerste contract in de zomer van 1999. Wel kondigden ze aan nog een extra jaar te willen

rijpen bij hun jeugdliefde MODO in de SEL. ijshockeysport. Ook wonnen ze in 2006 op Een jaar later stapten ze over naar de NHL fenomenale wijze Olympisch goud op de en bleken meer dan klaar voor de Spelen in Turijn. Eén minpuntje: ze wonnen grote stap. Altijd spelend op met MODO nooit de Zweedse titel, dus het dezelfde lijn en met een is voor de Canucks te hopen dat dit geen ongekende chemie scoorden ze als slecht teken is voor de playoffs. rookies samen al 29 doelpunten en die aantallen liepen snel op.

Klasse Playoffs meegerekend scoorden Henrik en Daniel Is er dan helemaal niets aan te respectievelijk 177 en 272 merken op de beide HENRIK & DANIEL SEDIN doelpunten in hun NHL heren? Nou nee, 26 september 1980 carriere. Ongelooflijker nog misschien wel niet. Er is Örnsköldsvik, Zweden zijn hun assiststatistieken: wel eens gemopperd dat Henrik mocht afgelopen 1999 2nd & 3rd overall picks ze fysiek contact zouden zomer terugkijken op 555 en Center en Left Wing schuwen en daardoor Daniel op 441 assists. medespelers in de Drievoudig en tweevoudig problemen brengen, All­Star ie cijfers stijgen ook dit maar zodra ze de puck seizoen vrolijk verder, want 2006 Olympisch Goud hebben is hun puckbezit (Turijn) als de Vancouver Canucks zo sterk, dat verdedigen ver komen in de playoffs niet hun sterkste kant 2011 Verliezend finalisten hebben de beide broers hoeft te zijn. Toch minstens negentig punten in Stanley Cup hebben ze daar wel aan het vizier. Ongekend, maar gewerkt en hun niet verwonderlijk, want met 31 jaar oud positionering is de zijn ze niet alleen bezig aan hun beste jaren, laatste jaren sterk ze zijn ook nog eens zelden geblesseerd. verbeterd, mede door Henrik miste sinds het einde van de lockout het feit dat de broers in 2005 geen enkel duel in het reguliere elkaar vervolgens blind seizoen. Laat dit even op je inwerken: dat kunnen vinden met zijn bijna 500 wedstrijden – en zijn broertje snelle break­out passjes.

Daniel was aanwezig op het ijs voor zeker 460 daarvan.

Die snelle acties en hun vele, vele doelpunten maakten de broers al bijna Sterren onsterfelijk bij de fanatieke aanhang in Vancouver, die eind jaren ’90 snakte naar Dat brengt ons bij de factoren achter hun nieuwe successen. De afgelopen jaren succes en dat van de Canucks. Eén Sedin is hebben ze die gekregen en ook dit jaar een voorbeeld van de speler die iedere ploeg behoort hun team weer tot de topfavorieten wel wil hebben: vrijwel altijd beschikbaar, voor de titel. defensief verstandig, offensief geniaal, teamspeler en nooit in opspraak. Eén zo’n ocht die titel er onverhoopt niet komen speler in het team, daar droomt zeker de tijdens het Sedintijdperk in British helft van de franchises van, laat staan dat je Columbia, dan hebben Henrik en Daniel twee van dit soort sterren hebt. zelf in ieder geval alles er aan gedaan om niet alleen zichzelf, maar ook anderen e eerdergenoemde ongekende chemie is onsterfelijk te maken. Letterlijk, want er een genot om naar te kijken. Zoals deze kan niet genoeg lof worden uitgesproken spelers elkaar vinden, dat zie je vrijwel voor de donatie van meer dan 1 miljoen nergens. Ze mogen dan nog wel geen euro die ze recent deden als bijdrage aan de Stanley Cup hebben gewonnen met hun nieuwbouw van het BC Children’s Hospital.

Canucks, ze maakten van een worstelende Klasse, dat woord omschrijft de tweeling franchise wel in een decennium tijd een van uitstekend, grote klasse. • de meest gevreesde ploegen in de

D

M

D

Weekly RoundUp

Steven Stamkos werd op de

laatste speeldag van het reguliere seizoen de twintigste speler uit de historie van de NHL die zestig doelpunten wist te maken in één enkel jaar • Edmonton Oilers­ coach Tom Renney kreeg een boete van 10.000 dollar vanwege een te grote mond.

Na een 2­0 nederlaag tegen de LA Kings voelde Renney zich benadeeld door de arbitrage en zei hij dat “de NHL waarschijnlijk wilde dat Hollywood de playoffs haalde” • De Carolina Hurricanes willen zich in het aankomende offseason in aanvallend opzicht versterken met een grote naam. Zach Parise is nummer één op het lijstje. De aanvaller van de New Jersey Devils is na dit seizoen een free agent • Het hing al langer in de lucht, maar inmiddels is het officieel: Nathan Horton komt dit seizoen vanwege een hersenschudding niet meer in actie voor de Boston Bruins • Canucks­aanvaller Byron Bitz kreeg een schorsing van twee wedstrijden voor een boarding­overtreding in de eerste playoff­wedstrijd tegen de LA Kings • De Calgary Flames kunnen weer op zoek naar een nieuwe coach. Het con­ tract met de huidige coach Brent Sutter is in onderling overleg ontbonden • Preda­ tors­verdediger Shea Weber kreeg een boete van 2.500 dollar voor de overtreding die hij maak­ te op Henrik Zetterberg in de wedstrijd tegen Detroit.

(gedwongen) van club naar club.

Voorafgaand aan dit seizoen kreeg hij de kans zich te bewijzen bij de ‘Hawks en dit leverde hem dus een eenjarig contract op. Hij gaat 1,15 miljoen dollar verdienen.

Jagr keerde afgelopen seizoen

terug in de NHL en koos hierbij enigszins verrassend voor Philadelphia, de grote rivaal van de Pittsburgh Penguins, de club waar hij in de jaren negentig groot werd. De veteraan liet met negentien goals en vijfendertig assists in drieënzeventig wedstrijden zien dat hij nog steeds goed uit de voeten kan op het hoogste niveau.

Devils­center Josefson weken uitgeschakeld

Het zit Jacob Josefson niet Emery heeft een gedegen jaar

achter de rug en vormt samen met Corey Crawford een goede keeperstandem in Chicago. Hij won dit jaar vijftien wedstrijden en verloor er dertien, waarvan vier na verlenging. Met deze contractverlenging laat de club uit Chicago dus blijken zeker tevreden te zijn over de prestaties van de goalie.

Jagr wil verder

De playoffs zijn

nog maar net begonnen, maar Jaromir Jagr is al bezig met zijn Jaar extra voor Emery toekomst. De 40­ jarige aanvaller van e Chicago Blackhawks geven de Philadelphia Flyers heeft het goalie Ray Emery nog één jaar weer goed naar het vertrouwen. De 29­jarige goalie was de afgelopen jaren een zijn zin in de NHL en sprak echte nomade en trok

D

de wens uit om er sowieso nog een jaar aan vast te plakken. Hij liet daarbij wel in het midden of dat dan bij zijn huidige ploeg zou zijn of ergens anders, al had hij alleen maar lovende woorden over voor de Flyers­organisatie.

mee in zijn nog jonge carrière.

De 21­jarige center van de New Jersey Devils miste dit seizoen al dertig wedstrijden door een gebroken sleutelbeen en zat vorig seizoen ook al eens zevenendertig wedstrijden aan de kant met een blessure aan zijn rechterhand.

De laatste weken leek de

center in de vierde lijn van de Devils in vorm te raken, totdat het noodlot weer toesloeg.

Josefson brak zijn pols in de wedstrijd tegen de New York Islanders en moet hierdoor weken toekijken.

“Dit is echt balen,” klaagt Devils­coach Pete DeBoer. “Dit is erg vervelend voor hem, maar ook voor ons. Hij begon zeer waardevol te worden voor het team.” •

1. ANDREW LUCK QUARTERBACK

“With the first pick...” Ach, doet het er eigenlijk nog toe? Iedereen weet wat er gaat gebeuren als Roger Goodell de eerste keuze voor gaat lezen. Met zijn ongekende verstand van het spel en leiderschaps­ kwaliteiten zal Luck een waardig opvolger worden van Peyton Manning zijn.

Tannehill draften is dus een mogelijkheid, maar het gat dat door Peyton Hillis werd achtergelaten is te groot om niet te vullen met een speciale back als Richardson.

5. MORRIS CLAIBORNE CORNERBACK

LSU blijft geweldige cornerbacks produceren. Vorig jaar was het Patrick Peterson, dit jaar Claiborne, en volgend jaar waarschijnlijk Tyrann Mathieu. De Bucs be­ ROBERT GRIFFIN III taalden in free agency al te veel voor corner­ QUARTERBACK back Eric Wright, maar kunnen met Clai­ borne een zorgwekkende positie versterken.

De Redskins verzekerden zich op 12 maart al van de tweede keuze in een ruil JUSTIN BLACKMON met de Rams. Ze betaalden een hoge prijs, WIDE RECEIVER maar het team zoekt al jaren naar een Evenals de twee bovenstaande quarterback om rond te bouwen. Met RGIII teams kan St. Louis zowel Richardson, halen ze een goede in huis.

Claiborne als Blackmon goed gebruiken, dus MATT KALIL het is een kwestie van afwachten wie OFFENSIVE TACKLE overblijft. Blackmon kan qua talent niet worden vergeleken met A.J. Green, de top Een betere offensive tackle dan Kalil kom je zelden tegen in de NFL Draft, en receiver in de 2011 draft, maar is als solide nummer 1 hard nodig in St. Louis. hij kan jaren de blindside van quarterback Christian Ponder beschermen. Charlie MELVIN INGRAM Johnson, die afgelopen seizoen die rol DEFENSIVE END vervulde, was de zwakste speler van de De Jaguars hebben veel ‘needs’ en offensive line en is aan vervanging toe. kunnen de beste speler op hun draftboard TRENT RICHARDSON selecteren. De verdediging had afgelopen RUNNING BACK seizoen moeite met het sacken van quarterbacks, en Ingram biedt hen een mix Iedereen lijkt het erover eens dat van explosiviteit en energie die de pass rush Colt McCoy niet het antwoord is als een boost moet kunnen geven. quarterback op lange termijn. Ryan

2.

6.

3.

4.

7.

8. RYAN TANNEHILL QUARTERBACK

De Dolphins waren niet in staat Peyton Manning naar Miami te halen en hebben tot nu toe een offseason dat weinig hoop biedt voor de fans. Het draften van een franchise quarterback kan daar verandering in brengen, al zou Tannehill in de ideale situatie eerst plaatsnemen achter een veteraan.

9. LUKE KUECHLY LINEBACKER

Quarterback Cam Newton heeft in zijn eerste seizoen bewezen punten te kunnen scoren, dus het is zaak de verdediging te verbeteren om andere teams daarvan te weerhouden. Defensive tackle of end is een mogelijkheid, maar Kuechly is de beste linebacker in de draft sinds Patrick Willis in 2007.

10.OFFENSIVE RILEY REIFF TACKLE

Het vertrek van tackle Demetress Bell laat een groot gat achter in de offensive line van de Bills. Ryan Fitzpatrick verloor afgelopen seizoen een deel van z'n effectiviteit na een ribblessure, dus 't beschermen van de quarterback heeft de hoogste prioriteit.

11. DONTARI POE DEFENSIVE TACKLE

Kansas City’s 3­4 defense zit mo­ menteel zonder een duidelijke favoriet voor de nose tackle rol, die toch essentieel is voor het succes van die formatie. De gigantische Poe (1.91m, 157 kg) is gebouwd voor die positie, al laat zijn techniek nog te wensen over. Een echte boom­or­bust kandidaat.

12. QUINTON COPLES DEFENSIVE END

Coples is één van de meeste getalenteerde spelers in de draft, maar teams hebben vragen over zijn passie voor de sport.

Als hij bereid is hard te werken kan hij met zijn snelheid en atletisch vermogen één van de beste pass rushers in de NFL worden.

13. MICHAEL FLOYD WIDE RECEIVER

De Cardinals moesten vorig seizoen 54 sacks toestaan, dus een offensive tackle staat hoog op het lijstje voor het team.

Echter, Reiff is gekozen en Jonathan Martin zou een lichte ‘reach’ zijn. Een extra wapen voor quarterback Kevin Kolb om tegenover receiver Larry Fitzgerald te zetten moet ook goed klinken.

14. DAVIDOFFENSIVE DeCASTRO GUARD

Guards worden zelden gekozen voor het einde van de eerste ronde, maar DeCastro is een speciale. Hij zou ook zomaar al door Kansas City of Arizona van de draft boards kunnen worden geplukt. De Cowboys kunnen wel wat hulp gebruiken om Tony Romo beter te beschermen.

15. FLETCHER COX DEFENSIVE TACKLE

Ondanks het aantrekken van DeMeco Ryans zullen de Eagles hopen dat linebacker Luke Kuechly hier nog beschikbaar is. De Eagles hebben een solide groep linemen, maar coach Andy Reid zal nooit twijfelen over het selecteren van een talentvolle speler als Cox die voor de interior pass rush kan zorgen.

16. MARK BARRON SAFETY

Coach Rex Ryan zoekt al jaren naar een pass rusher die zijn agressieve verdediging kan definiëren, maar als je twee keer per jaar tegen tight ends Rob Gronkowski en Aaron Hernandez moet spelen is het kiezen van de beste safety in een zwakke groep zeker het overwegen waard.

17. STEPHON GILMORE CORNERBACK

Met twee keuzes in de eerste ronde kunnen de Bengals op dag één twee talentvolle spelers toevoegen, te beginnen met cornerback Stephon Gilmore. Zijn carrière als high school quarterback helpt hem nu bij 't anticiperen van de quarterbackbeslissingen. De Bengals secon­ dary heeft een infusie van talent hard nodig.

18. COURTNEY UPSHAW DEFENSIVE END

Aan het ‘Larry English’­experiment lijkt zo zoetjes een einde te komen, waardoor de Chargers weer een pass rusher moeten draften om het aantal sacks te verbeteren. Upshaw beschikt over goede instincten en een motor die nooit uitstaat. De Chargers kunnen met deze keus ook hun offensive line verbeteren.

19. JONATHAN MARTIN OFFENSIVE TACKLE

De Bears trokken in maart receiver Brandon Marshall aan in een ruil, maar kunnen

nog wel een top receiver gebruiken. Toch is het beschermen van quarterback Jay Cutler prioriteit nummer één. Zijn blessure aan het einde van het seizoen leidde tot het missen van de playoffs.

20. MICHAEL BROCKERS DEFENSIVE TACKLE

Sinds het vertrek van Albert Haynesworth zijn de Titans op zoek naar een speler die hun defensive line kan definiëren.

Brockers moet nog veel ervaring opdoen, maar kan uitgroeien tot één van de beste tackles in de NFL. Cornerback is ook een goede mogelijkheid.

21. KENDALL WRIGHT WIDE RECEIVER

Na het succesvolle rookieseizoen van receiver A.J. Green kan hij komend jaar op veel aandacht van de verdediging rekenen.

De Bengals verloren twee receivers in free agency, maar door de dynamische Kendall Wright te draften zal de tegenstander zijn aandacht moeten verdelen over twee playmakers.

22. CORDY GLENN OFFENSIVE TACKLE

Het ontbreekt in Cleveland aan wapens en na een running back met de vierde keus kan hier een wide receiver worden gekozen. Toch is ook een right tackle hard nodig, en om de talenten van Trent Richardson te benutten moeten er gaten worden gecreëerd door de offensive line.

23. DRE KIRKPATRICK CORNERBACK

Om op het succes van afgelopen seizoen voort te kunnen bouwen zullen de Lions hun pass defense moeten verbeteren. Wanneer Kirk­ patrick hier beschikbaar is zal het team waarschijnlijk niet lang twijfelen. De offen­ sive line is ook een aandachtspunt.

24. DONT'A

HIGHTOWER

CORNERBACK

Iedereen die de naam Steelers hoort denkt meteen aan de defensie die al jaren tegenstanders nachtmerries bezorgt. De sterren worden echter ouder, en James Farrior werd op

straat gezet vanwege zijn te grote contract.

Hightower zou een goede vervanger zijn.

25. DEFENSIVE DEVIN STILL TACKLE

De Broncos lieten met het aantrekken van Peyton Manning zien all­in te zijn. Wanneer zij hier dus een running back of wide receiver kiezen zal niemand verbaasd opkijken. Wat jong talent op de defensive line is echter hard nodig na het verliezen van Broderick Bunkley en mogelijk Marcus Thomas.

29. PETER KONZ CENTER

Baltimore center Matt Birk is ondertussen 35 jaar oud, dus het is tijd om te gaan denken over wie hem zal vervangen.

Konz is de beste center in de draft en kan in de nadagen van Birks carrière ook uit de voeten als guard.

30. COBY FLEENER TIGHT END

San Francisco had het afgelopen seizoen de beste verdediging in de NFL, en STEPHEN HILL wist alle spelers te behouden voor dit jaar.

WIDE RECEIVER Daardoor kan het team haar keuze gebrui­ De verdediging van de Texans ken voor een nieuw wapen voor QB Alex maakte afgelopen seizoen grote stappen Smith. Fleener, 'n hybride tight end, speel­ onder Wade Philips maar de aanval bleek de al voor coach Harbaugh bij Stanford. kwetsbaar tijdens de blessure van receiver JOSH ROBINSON Andre Johnson. Receiver Rueben Randle is CORNERBACK ook een optie, maar elk team moet geïntrigeerd zijn door Hills potentieel.

Wide receiver Julian Edelman NICK PERRY was afgelopen seizoen meerdere keren te DEFENSIVE END zien als cornerback, en de New England pass defense was een continue bron van De Patriots verloren verschillende zorgen. Op basis van talent staat Jenoris pass rushers in free agency en kunnen hun Jenkins hoger aangeschreven, maar de eerste keus gebruiken om de positie te ver­ vraagtekens rond zijn karakter doen hem stevigen. Perry brengt naast 'n grote motor uit de eerste ronde vallen. ook een goede variatie aan pass rush moves MIKE ADAMS en kan goed tegen de run uit de voeten.

26.

31.

27.

28. WHITLEY MERCILUS

DEFENSIVE END

Pass rusher Clay Matthews wist vorig seizoen maar zes keer de quar­ terback te sacken. Mercilus moet als outside linebacker de dreiging gaan vormen aan de andere zijde van Green Bays 3­4 defense die Matthews nodig heeft om vrij te komen.

32. OFFENSIVE TACKLE

In de laatste vier jaar heeft 60% van de NFL teams een offensive tackle gekozen in de eerste ronde van de draft.

Adams zal enige tijd nodig hebben om zich te ontwikkelen tot left tackle, maar kan tot die tijd uit de voeten aan de rechterzijde van de offensive line. •

DRIE TEAMS DOEN 'T ZONDER

Drie teams zullen op de eerste dag van de draft moeten toekijken hoe de toptalenten onder hun neus weg worden gekaapt. De Oakland Raiders, New Orleans Saints en Atlanta Falcons hebben hun draft pick gebruikt in trades waardoor Cincinnati, Cleveland en New England tweemaal kunnen kiezen. Oakland gaf in oktober hun keus op in ruil voor quarterback Carson Palmer, wat achteraf een slechte deal voor de Raiders lijkt. Atlanta gaf de 2012 pick op om vorig jaar eerder te kunnen kiezen en draftte toen receiver Julio Jones. De Saints selecteerden vorig jaar met hun eigen keus eerst defensive end Cameron Jordan, maar wilden later in de eerste ronde ook Mark Ingram binnenhalen, waarvoor ze hun eerste keus dit jaar naar New England stuurden.

Weekly RoundUp

Pro Bowl­cornerback

Terrence Newman vertrekt naar de Cincinnati Bengals • RGIII weigerde een privéworkout met de Colts, wellicht omdat hij liever niet meedeed aan het ‘heus, we hebben nog niet besloten over onze #1 pick‘ spelletje van de Colts • Joe Flacco noemde zichzelf in een interview de beste QB in de NFL. Het zoveelste bewijs van Joe’s wankele zelfbeeld • De Lions houden wel van een jointje, zo lijkt het. De rookies Mikel Leshoure en Nick Fairley werden afzonderlijk gearresteerd voor marihuanabezit • Aanstaand top­5 draftee Morris Claiborne scoorde 4 punten tijdens de fameuze wonderlic test. Van de 50 mogelijke punten in totaal • Een jaarlijkse ritueel keert ook dit jaar weer terug in de draft: het ‘overdraften’ van een quarterback omdat de nood hoog is. Overdraftee van dit jaar? Ryan Tanne­ hill. Wanhopig NFL team?

De Miami Dolphins •

onmisbaar als Michael Vick weer zo’n seizoen als twee jaar terug wil meemaken, is waarschijnlijk voor de rest van het seizoen out. Daarmee hing het seizoen van de Eagles plotseling aan een zijden draadje. Andy Reid handelde echter snel en contracteerde Demetress Bell, voormalig left

Alleen de Seahawks, bijkans

buren van de Oregon Ducks, durfde het aan een radicale make­over te doen. Een waar de meningen natuurlijk weer verdeeld over zijn. Over het algemeen waren de veranderingen bij de 31 andere teams in de NFL subtiel of niet bestaand. De kraag is wat aangepast tackle van de Buffalo Bills en (zogenaamd flywire) en de iemand met een uniek pasvorm is in elk geval verhaal. Buiten het feit dat strakker en ‘slicker’, zoals het Bell namelijk de Nike betaamt. Nu maar buitenechtelijke, nooit door de afwachten of er andere teams vader in kwestie erkende zoon zijn die het goede voorbeeld is van Karl ‘The Mailman’ van de Seahawks durven te Malone, speelt Bell ook pas volgen in de komende jaren. • georganiseerd football sinds zijn achttiende.

Nike neemt stokje Eagles: Bell over van Reebok

vervangt Peters

Een NFL­seizoen kan ook

verloren gaan in april, zo bleek afgelopen week toen de Eagles het trieste nieuws brachten over de achillespeesblessure van startende offensive left tackle Jason Peters. Peters, één van de beste blindside protectors in de NFL en absoluut

een trend gezet met opvallen­ de en steeds wisselende tenue’s en helmen en dus waren de verwachtingen voor de NFL hooggespannen. Voor de liefhebbers van de uitdos­ singen van Oregon, en wie is er niet verliefd op de reflec­ terende helm die de Ducks onlangs in de Rose Bowl droegen, viel de introductie van de Nike tenue’s vorige week lichtelijk tegen.

Eindelijk neemt Nike het

stokje over van Reebok als kledingleverancier van de NFL. Wie zich afvraagt waarom ‘eindelijk’; kijk even naar de NFL­tenues en vergelijk deze met die van het college football en ziedaar het antwoord. Nike heeft in dat college football via Oregon University, de alma mater van Nike oprichter Phil Knight,

Een dynastie, en dus meerdere Super

Bowl­overwinningen binnen een decennium, is normaal gesproken het unieke criterium om als franchise een eigen plek te veroveren in het veeleisende collectieve geheugen van de NFL. De St.Louis Rams van 1999 hadden alles om de eerste dynastie van het nieuwe millennium te worden maar lieten die titel om uiteenlopende redenen uiteindelijk aan de New England Patriots van Bill Belichick.

Niemand van de NFL­puristen en ­liefhebbers die ze dat kwalijk neemt. De Rams kwalificeerden zich namelijk op uitzonderlijke manier voor een eigen plek in de eeuwigheid: door onvergetelijk mooi football te spelen en een revolutie te ontkenen in de manier waarop in de NFL over aanvallen wordt gedacht.

Het seizoen van de Rams in 1999 leest bijna als een jongensboek, zo diep waren de dalen in het begin, zo onwaarschijnlijk hoog waren de toppen aan het einde. In het 1998 seizoen was St. Louis nog hopeloos als vierde geëindigd in de NFC West, met een abominabel record van 4­12. De Rams waren in dat jaar ironisch genoeg een aanvallend uiterst machteloos team. Dat had twee oorzaken: quarterback Tony Banks gooide twee keer zoveel intercepties dan touchdowns en de running game met Robert Holcombe bestond feitelijk niet. Er was in het offseason van 1999 kortom niets dat wees in de richting van een wederopstanding in welke orde van grootte dan ook, laat staan van het immense succes dat de Rams uiteindelijk zouden hebben.

Masterplan

In die periode werd echter de basis gelegd voor het komende gloriejaar. De overweldigende logica van de beslissingen die head coach Dick Vermeil nam, grenst achteraf aan genialiteit. Vermeil contracteerde eerst Trent Green als zijn nieuwe quarterback en draftte daarna wide receiver Torry Holt met de zesde keus in de draft van dat jaar om zijn quarterback een extra doelwit te geven naast de uiterst productieve Isaac Bruce. Vermeil deed vervolgens zijn eerste van twee absolute meesterzetten: traden voor Pro Bowl running back Marshall Faulk, waarmee de Rams in één klap een levensgevaarlijke

running game hadden. Het tweede deel van Vermeil’s masterplan was het benoemen van Mike Martz, de personal coach van Trent Green en voormalig wide receiver coach van Isaac Bruce, tot zijn nieuwe offensive coördinator.

Met Martz is direct de architect genoemd

van wat later bekend zou worden als ‘The Greatest Show on Turf’. Martz ontwierp een offensief systeem dat zijn tijd ver vooruit was. De basis daarvan was een uiterst explosieve ‘air assault’ passing game, mogelijk gemaakt door de onnavolgbare wideouts Bruce en Holt, waarbij vijf receivers werden gebruikt om het veld zowel horizontaal als verticaal maximaal op te rekken. In die opzet leverde de quarterback de bal op een vooraf vastgestelde plek af bij een receiver, waarna de receiver tijd en ruimte had om meters te maken. De altijd aanwezige dreiging van de running game met Marshall Faulk zorgde ervoor dat tegenstanders zich nooit exclusief op de passing game konden richten, waardoor secondary’s relatief onderbemand bleven.

Dat verschafte de passing game met de zo boordnodige ruimte in het achterveld. Martz maakte daarnaast gretig gebruik van allerlei soorten play action, pre snap bewegingen en originele trucs (screens en draws) om defensies te verwarren en de pass rush te ontregelen. In de hedendaagse NFL is een dergelijke aanvalsopzet gemeengoed geworden, maar Martz was één van de voornaamste innovators van die trend.

Geluk bij een ongeluk

Onder leiding van Martz en zijn volledig gerenoveerde offense kon succes bijna niet uitblijven voor St. Louis. De zware knieblessure van beoogd startend quarterback Trent Green, opgelopen in een preseason wedstrijd tegen de Chargers, gooide echter plotseling roet in het eten.

Zonder een fatsoenlijke quarterback leken de Rams terug bij af. Maar ook op deze

catastrofale blessure had Dick Vermeil een geniaal antwoord. In plaats van een vervanger van buiten aan te trekken benoemde Vermeil de volkomen onbekende Kurt Warner tot nieuwe quarterback. Warner had nul ervaring als starter in de NFL en was met zijn 27 jaar ook de jongste niet meer. Hij had zich weliswaar prima gepresenteerd bij de Amsterdam Admirals in de NFL Europe maar dat zei eigenlijk helemaal niks; de Amerikaanse NFL was heel andere koek. Maar met Warner gaf het lot de St. Louis Rams het ontbrekende puzzelstukje.

De Rams openden het reguliere seizoen tegen

de Baltimore Ravens en noteerden een overtuigende 27­10 overwinning onder impuls van Kurt Warner’s drie touchdown­passes. In de vijf wedstrijden die volgden, bleven de Rams winnen en kregen die overwinningen een steeds indrukwekkender karakter, met Warner die een record vestigde door in zijn eerste drie wedstrijden op rij drie touchdowns te gooien.

Tegen de Titans werd het eerste, nipte verlies (21­24) genoteerd en ook in het daaropvolgende treffen tegen de Lions was er een klein verlies (27­31). In de week erna begon St. Louis echter alweer aan een nieuwe zegereeks. Zeven wedstrijden op rij werd er gewonnen, met een point differential van 20,5 gemiddeld, indicatief voor de immense overmacht waarmee de Rams hun wedstrijden wonnen. In de laatste wedstrijd, met de divisietitel en thuisvoordeel in de play­offs al op zak, werd er nog verloren van de Philadelphia Eagles om te eindigen met een uitstekend 13­3 record en een regulier seizoen dat tot de allerbeste ooit wordt gerekend.

Kurt Warner

K urt Warner, ‘the greatest one year wonder in NFL

history’, had in 1999 een historisch dominant seizoen, zijn eerste en ook beste jaar als starter in de NFL. Hij gooide voor 41(!) touchdowns, 4353 passing yards, een ongelofelijke passer rating van 109,2 en werd gekroond tot MVP in zowel het reguliere seizoen als in de Super Bowl. En dat voor een undrafted free agent en veteraan van het arena football en de NFL Europe. Nooit weer zou Warner zo’n bovenmen­ selijk jaar spelen als in 1999, hoewel hij een meer dan uitstekende quarterback bleef in de jaren die volgden, opnieuw tot MVP werd verkozen in 2001 en in nog twee Super Bowl speelde: in 2001 met de Rams en in 2008 met de Cardinals.

Marshall Faulk

Isaac Bruce

1381 yards en zeven touchdowns en ving voor 1048 yards en vijf touchdowns.

Faulk kon alles en werd vaak gebruikt als receiver uit het achterveld om defensies tot wanhoop te drijven. Het is allesbehalve overdreven te stellen dat de Rams zonder Faulk de Super Bowl niet hadden gewonnen, zo belangrijk was zijn rol als running back in de air assault aanval van Mike Martz. Faulk rushte in zijn carrière uiteindelijk voor meer dan 12.000 yards en ving voor 6000 yards, als enige in NFL historie. In 2011 werd Faulk opgenomen in de Hall of Fame.

voor 1165 yards en twaalf touchdowns.

Zijn 73­yard touchdown in de laatste twee minuten van de Super Bowl vormt misschien wel de dierbaarste herinnering aan ‘The Greatest Show on Turf’. Bruce ontweek meerdere verdedigers alvorens zijn enorme motor aan te slaan en richting end zone te verdwijnen. Bruce speelde uiteindelijk veertien seizoenen voor de Rams en liep in zijn carrière voor een ongelofelijke 15.208 yards, derde op de NFL all­time lijst. Zijn rugnummer 80 werd in 2010 retired.

F aulk, ‘offensive player of I saac Bruce ving the year’ in 1999, rushte voor in 1999 77 ballen

Turftitanen

Thuis, op het kunstgras (‘turf’ dus) van de Trans World Dome, waren de Rams simpelweg onverslaanbaar. Ieder team dat in 1999 St. Louis bezocht deed dat in de wetenschap onder de voet gelopen te worden; geen enkel team verloor met minder dan 2,5 touchdowns verschil.

Het puntengemiddelde was enorm met 24,5. Het thuisvoordeel dat St. Louis in de postseason tot in elk geval de Super Bowl genoot, voorspelde dan ook weinig goeds voor de tegenstand. In de eerste play­off ronde volgde de bevestiging van dat beeld: de Minnesota Vikings werden met 49­37 omver geblazen en Kurt Warner toonde zich opnieuw als atypische rookie quarterback door in zijn eerste play­off wedstrijd voor vijf touchdowns te gooien.

In de NFC Championship

Game, tegen de zeer sterke defensie van de Tampa Bay Buccaneers, ging het voor het eerst down to the wire voor St. Louis. De Buccaneers slaagden erin, eigenlijk als enige team dat jaar, om de aanvallende stoomwals van de Rams af te stoppen en de wedstrijd verzandde daarop in een duel der field goals. Totdat Warner toch weer zijn stempel wist te drukken met een beslissende touchdown pass naar veteraan Ricky Proehl voor de 11­6 eindstand en de eerste Super Bowl deelname in de Rams­ geschiedenis.

Jongensboek

In Super Bowl XXXIV traden de Rams aan tegen de Tennessee Titans, eigenlijk het enige team dat St. Louis in het reguliere seizoen op waarde had geklopt.

Opnieuw werd de explosieve

Rams offense min of meer in toom gehouden, voerde defensief spel de boventoon en zou een enkel moment van genialiteit het verschil maken.

Als in een jongensboek was die rol weggelegd voor Kurt Warner.

Na drie field goals van Rams­ kicker Jeff Wilkins in de eerste helft, een eerste touchdown pass van Warner naar Torry Holt, twee touchdowns van Tennessee’s sterreceiver Eddie George, een Titans field goal en bij een gelijke stand van 16­16 met minder dan twee minuten te spelen vindt Warner, te midden van de om zich heen grijpende blitz van de Titans, Isaac Bruce voor een 73­yard touchdown pass en een 23­16 stand.

De Titans gaan vervolgens in volledige gung­ho modus en zetten onder leiding van quarterback Steve McNair een adembenemende laatste drive op (zie kader). Een drive die uiteindelijk zijn Waterloo vindt op welgeteld één yard van de end zone van St. Louis, dankzij een heroïsche tackle van Rams linebacker Mike Jones op receiver Kevin Dyson. De beslissende defensieve stop wordt door Dick Vermeil live via de headphone (en nogal ‘matter of factly’) begeleid met de woorden: “Didn’t make it, didn’t make it. No. No. That’s it.

We win! Woohooo!

That’s the game. It’s over. It’s over, we’re world champions!” •

A chter de schitterende façade van het droomseizoen van de Rams ligt het

'ONE YARD SHORT...'

ultieme ‘wat als’ scenario verborgen: wat als Titans receiver Kevin Dyson één stap meer had kunnen zetten of Rams linebacker Mike Jones één seconde later was geweest met zijn tackle? Het antwoord is een gelijkmakende touchdown van de Tennessee Titans, met time expiring en een field goal conversie tegoed. Dat moment, afhankelijk van wie je erover spreekt benoemd tot ‘The Tackle’ of ‘One Yard Short’, en de drive die eraan voorafging, is door ESPN verkozen tot het op één na meest enerverende Super Bowl moment en de grootste clutch play in Super Bowl historie.

Tennessee’s heroïsche drive begint

vanaf de eigen 12 yard lijn, met nog 1:54 te spelen. Quarterback Steve McNair passt en scrambled ieder twee keer om de Titans naar de Rams’ 38­yard lijn te brengen. McNair vindt daarna Dyson op de 32 yard­lijn en gooit vervolgens net geen interception. De uitgeputte Rams­ defense slaagt er in de volgende play bijna in McNair te sacken maar de quarterback ontsnapt miraculeus en vindt Dyson op de Rams’ 10­yard lijn. Met zes seconden te spelen, first and goal, gooit McNair uit de shotgun, zoekt en vindt opnieuw zijn receiver Dyson in een underneath route.

Dyson vangt de bal, draait naar de end zone maar wordt ternauwernood getackled door Mike Jones. Dyson strekt zijn arm uit naar de end zone maar strandt, op één yard van het beloofde land. •

Rivalries

Vraag hier in Chicago aan de gemiddelde

sportfan naar z'n favoriete sports rivalry, en je zult zult veelvuldig Bears­Packers en Cubs­ Cardinals te horen krijgen. Onzin, natuurlijk.

Voornoemde derby's hebben allang niet meer de scherpte die ze in vervlogen tijden ooit hadden.

Van onderlinge haat is allang geen sprake meer.

Bears en Packers (de spelers) zijn verdorie elkaars beste maatjes!

Bulls­Pistons, zelfde verhaal. Was ooit, toen Michael Jordan cum suis die nare Bad Boys uit Detroit maar niet konden verslaan, een rivaliteit om de vingers bij af te likken. Maar ook die derby is verleden tijd. Vage herinneringen.

Nee, rivaliteiten worden geboren in de play­

offs. Vandaar dat series met de Heat en de Pacers Chitown de komende jaren gaan beheersen. Pas als LeBron en z'n vrindjes op bezoek komen, of die boertjes uit Indiana, zal er een echte derbysfeer voelbaar zijn.

De rivaliteit hier in de stad wordt echter uitgevochten op het ijs. Blackhawks­Canucks, daarbij valt alles in het niet. De afgelopen jaren was het, in het naseizoen nog wel, tot drie maal toe raak. Wat een heerlijke series waren dat.

Onvergelijkbaar.

Ik had me er ook nu weer zo op verheugd, op opnieuw een clash tussen de Hawks en de Canuckleheads. Het lijkt er echter niet van te komen, want de number 1 seed uit Vancouver zou vandaag (woensdag) al wel uit de Stanley Cup­playoffs geknikkerd kunnen worden.

Als Hawks­fan kan ik daar aan

de ene kant natuurlijk niet om malen. Maar aan de andere kant had ik ze duizend keer liever hier in het United Center vernederd zien worden.

Vooropgesteld dat de Blackhawks de Yotes overleven, natuurlijk.

Eerbetoon

Het is één van de meest bijzondere baseball­

dagen van het jaar: Jackie Robinson Day. In onze vorige editie konden jullie al lezen over de impact die hij heeft gehad op baseball, en afgelopen zondag werd hij hiervoor opnieuw geëerd. Jackie Robinson Day is een themadag.

Iedere speler draagt het nummer 42 op de rug, een nummer, dat officieel 'retired' is door Major League Baseball.

Themadagen. Ze zijn er veel in baseball. Het zijn dagen waarop spelers hun liefde, passie en dankbaarheid laten zien.

Dankbaarheid voor het feit dat Robinson de deur opende voor niet­blanken in de sport. Een ander voorbeeld is Fourth of July. Op deze nationale feestdag tonen baseballteams gretig de passie voor hun land. Petten met logo's waarin de stars and stripes zijn verwerkt, vele ceremonies, dankwoorden voor de 'heroes overseas serving their country'. Baseball pakt dan uit.

Maar niets is echter pakkender dan liefde.

Liefde voor waar je vandaan komt: je ouders.

Dat gebeurt op moeder­ en vaderdag. Op moederdag spelen de spelers met roze zweetbandjes, roze riemen en natuurlijk roze knuppels. Idem dito op vaderdag, alleen is dan alles in het babyblauw.

Die dagen zijn echter niet alleen voor spelers om hun liefde te uiten. Amerikaanse sporten, en baseball in het bijzonder, hebben veel aandacht voor goede doelen. Door veilingen en bijeenkomsten wordt er geld ingezameld voor kankerbestrijding: borstkanker op moederdag, prostaatkanker op vaderdag.

Baseball is meer dan werpen en slaan, en dat is iets waar in Europa nog veel van te leren valt.