SportAmerika Magazine No. 9

HOOFDREDACTIE Neal Petersen Geert Jan Darwinkel EINDREDACTIE Kasper Dijk REDACTIE Lennart Beishuizen Pieter Brouwers Geert Jan Darwinkel Vincent Van Genechten Eva Gerritse Pieter Horstman Justin Kevenaar Paul Klomp Jasper Laman Marco Post Joep Smeets Jurian Ubachs Klaas­Jan ter Veen Jeroen Veenstra Seb Visser Richard van Welie Frank Wielaard Jules Zane COLUMNISTEN Jeroen Elshoff Leander Schaerlaeckens FOTOGRAFIE Getty Images PRODUCTION, ART DIRECTION & DESIGN DarChicago Ltd. MET DANK AAN Issuu, Scribus SportAmerika The Magazine is een uitgave van Petersen Media. Niets uit deze uitgave mag op welke wijze dan ook worden gekopieerd zonder uitdrukkelijke toestemming van de uitgever. © Petersen Media 2012­ 2013 ­ Alle rechten voorbehouden.

De Olympische Spelen zitten erop. Een prachtige prestatie van de Nederlandse équipe is de conclusie, niks meer dan lof daarvoor. Het gedrag van schaatscoach Jillert Anema was echter een smet op de uitstraling van de Nederlandse ploeg.

Het was een discussie op de Amerikaanse zender CNBC die menig wenkbrauw deed fronsen bij de kijkers. Anema, een schaatscoach waar het gros van de Nederlanders voor de Spelen in Sochi nog nooit van gehoord had, eigende zichzelf de hoofdrol toe.

Dat hij in eerste instantie in de discussie over het Amerikaans schaatspak fel van leer trok kon ik nog wel begrijpen. Goud wordt behaald door een sporter en niet door het supersonische pak. Maar waar hij vervolgens allemaal over begon te praten... Het is toch logisch, zo stelde Anema, dat de Amerikanen geen plakken bij het schaatsen hadden behaald gezien hun focus op stomme sporten als American Football, een sport die in de rest van de wereld niet wordt gespeeld?

Anema’s stelling dat het Amerikaans voetbalelftal niet tot de wereldtop behoort is op dit moment juist. Maar juist dit punt onderstreept de onkunde van Anema over hoe er in Amerika over sport wordt nagedacht.

Uit eigen ervaring weet ik juist dat Amerikanen enorm

allround zijn op sportgebied, juist door hun opvoeding. Waar in Nederland de overheid amper invloed uitoefent op het stimuleren van sporten na schooltijd, is dat in de VS wel anders.

Het is jammer dat een coach, dus iemand die zich ondergeschikt moet maken aan de sporter, in een sport als schaatsen, waar echt niemand zich druk over maakt over de hele wereld, zichzelf zo in de spotlights wilde zetten.

Veel leesplezier,

De NFL wil zo snel mogelijk

racistisch taalgebruik op het veld bestraffen. Met micro­ foons wil de league registreren wanneer een speler zijn boekje te buiten gaat, waarop 15­yard penalties moeten worden uitgedeeld. Of de regel er komend seizoen al komt, is nog onduidelijk. Eerst zal moeten blijken of het daadwerkelijk uitvoerbaar is, pas dan krijgen de eigenaren het voorstel definitief op hun bureau • Afgelopen week kwam er een verrassend bericht naar buiten vanuit Cleveland: de ploeg zou in haar zoektocht naar een coach bijna een trade hebben opgezet voor 49ers­coach Jim Harbaugh. In ruil daarvoor zou San Francisco meerdere draftkeuzes ontvangen, maar uiteindelijk ging de deal niet door. Zowel Harbaugh als de San Francisco 49ers ontkennen de berichten, terwijl de Cleveland Browns het bericht, zoals dat zo mooi heet, bevestigen noch ontkennen • Ray Rice, runningback van de Baltimore Ravens, zit in de problemen. Afgelopen week kwamen er beelden naar buiten waarin hij zijn bewusteloze vriendin uit een lift draagt in een casino in Atlantic City.

Ravens GM Ozzie Newsome schrok van de beelden, maar gaf aan te zullen wachten op de resultaten van verdere onderzoeken • Tom Coughlin verlengde zijn contract bij de New York Giants met één jaar. In 2011 tekende Coughlin een driejarig contract dat hem één van de bestbetaalde coaches in de NFL maakte.

Coughlin, de oudste coach in de NFL met zijn 67 jaar, zal nu tot en met 2015 aan de zijlijn staan bij het team waarmee hij al twee Super Bowls won •

LeBron James krijgt een mas­

kertje. (Nee, niet van modder, voor zover wij weten). James kreeg in de wedstrijd tegen de Oklahoma City Thunder een tik op z'n neus en brak deze. Bloedend ging LeBron van het veld. The King zal de komende wedstrijden met een gezichtsmasker moeten spelen om zijn neus te beschermen. De meningen over een dergelijk masker lopen uiteen. Kobe Bryant vond het helemaal niets terwijl Richard Hamilton er (letterlijk) niet meer zonder kan • De trade deadline is afgelopen week gepasseerd. De meest opvallende spelersruil is die van Danny Granger en Evan Turner. Granger speelt nu voor de 76ers en Turner voor de Pacers.

Volgens kenners zijn de Indiana Pacers door deze ruil nóg sterker geworden en zullen ze het de Miami Heat nóg moeilijker gaan maken om de NBA Finals te bereiken • Het zal je maar gebeuren: Je trekt een (relatief) gezonde speler aan en een paar dagen later blijkt diezelfde speler toch niet zo fit en is­ie voor de rest van het seizoen uitgeschakeld. Het overkwam de Sacramento Kings. Zij kwamen met de Brooklyn Nets overeen om Jason Terry en Reggie Evans te ruilen voor Marcus Thornton. De Kings wisten dat Terry last van z'n knie had, maar hadden niet verwacht dat ze hem voor de rest van het seizoen kwijt zouden zijn. Al met al heeft het geen catastrofale gevolgen, want het seizoen van de Kings gaat ook dit jaar als een nachtkaars uit. Ook Jason Terry had daar geen verandering in gebracht •

Terwijl de Olympische Spelen

nog maar net achter de rug zijn, gaat de NHL alweer in volle vaart door. In Chicago worden de voorbereidingen getroffen voor de laatste wedstrijd uit de NHL Stadium Series. Op zaterdag 1 maart treffen de lokale Blackhawks op Soldier Field de Pittsburgh Penguins. Een dag later vindt in BC Field, Vancouver, de laatste buitenwedstrijd van dit seizoen plaats. Dan nemen de Vancouver Canucks het in de Heritage Classic op tegen Ottawa Senators • De New York Islanders zullen het de rest van het seizoen zonder John Tavares moeten doen. De nummer 3 op de topscorerslijst van de NHL en aanvoerder van de Islanders raakte tijdens de Olympische Spelen in Sotsji geblesseerd aan zijn knie in de kwartfinale tegen Letland • De blessure van Tavares deed direct de discussie weer oplaaien over het wel of niet meedoen van NHL­spelers aan de Olympische Spelen.

Islanders­GM Garth Snow: “Gaat de IIHF of het IOC nu de schade voor onze seizoenkaarthouders betalen? Het is een grote grap. Zij willen de voordelen van het meespelen van NHL­spelers op de Olympische Spelen, maar willen niet betalen als onze beste spelers geblesseerd raken.” • Er waren meer spelers die geblesseerd terugkwamen uit Sotsji. Een lijstje: Aleksandar Barkov, Tomáš Kopecký (Carolina Panthers), Henrik Zetterberg (Detroit Red Wings), Mats Zuccarello (New York Rangers), Paul Martin (Penguins), Fedor Tyutin (Columbus Blue Jackets). Alexander Ovechkin (Capitals) keert mogelijk ook later terug uit Rusland, om zijn vader Mikhail bij te staan die een hartoperatie moet ondergaan •

Andrelton Simmons

had zijn payday bij de Atlanta Braves. De win­ naar van de Gold Glove voor korte stops van afgelopen seizoen tekende een contract voor zeven seizoenen ter waarde van 58 miljoen dollar bij de Braves • Nelson Cruz heeft een nieuwe club gevonden. De rechtsvelder tekent een éénjarig contract ter waarde van acht miljoen dollar bij de Baltimore Orioles • Bij die Orioles wordt Cruz teamgenoot van onder meer werper Ubaldo Jiménez. De pitcher tekende voor vier jaar in Baltimore voor 48 miljoen dollar • Er vertrekt opnieuw een Boston Red Sox­speler naar de New York Yankees. Voormalig closer Andrew Bailey voegt zich met een Minor League­contract ter waarde van 2,5 miljoen dollar bij de Bronx Bombers. Terwijl Bailey vertrok, kregen de Red Sox vers bloed met startend werper Chris Capuano.

Capuano, die opgroeide als Red Sox­fan, tekende een eenjarig contract in Boston • De meeste baarden zijn in Boston trouwens afgeschoren. Alleen eerste honkman Mike Napoli lijkt geen afscheid te kunnen nemen van zijn gezichtshaar • Goed nieuws voor fans van de New York Mets. Matt Harvey, dé man voor de toekomst, is begonnen met werpoefeningen.

Toch wordt van Harvey geen rol van betekenis verwacht in 2014. De startend werper richt zijn pijlen voornamelijk op volgend seizoen • Yogi Berra kwam afgelopen week in actie en won. Wie, zegt u? Yogi Berra, het renpaard dat eigendom is van Jessica Steinbrenner, de dochter van wijlen George Steinbrenner, maakte zijn debuut en won prompt zijn eerste race. What’s is a name… •

Veel footballfans kijken naar de Combine

nemen thuis nog eens rustig de week door met een behoorlijke portie desinteresse. Ze en met name ook de wedstrijdbeelden van vragen zich af wat een aantal gymoefenin­ de voorbije jaren. De beelden liegen nooit.

En de spelers? Die worden achtergelaten gen te doen heeft met het echte spelletje.

Voor de spelers die de oefeningen afwerken met een nietszeggend ‘u hoort nog van ons is het echter vaak een bepalend moment in of niet’ en nemen vervolgens plaats in de wachtkamer voor de hun leven. Een toekomst kan worden verzekerd, maar ook in duigen vallen. Wat draft. Natuurlijk is er een groep beloften die er naast het veld gebeurd is daarbij nog nu al opduiken in iedere belangrijker dan erop. Achter gesloten voorbeschouwing en die deuren spreken agents, scouts, general we zeker gaan terugzien managers, coaches en spelers belangrijke in de NFL, maar een woorden. Of je de NFL Scouting Combine nu boeiend vindt of niet; het is wel degelijk nog veel grotere groep moet maar afwachten of een big deal. ze worden uitgekozen De gebroeders Ryan halen een pul bier bij door één van de 32 teams.

Hooters, general managers duiken op bij

de betere hamburgerrestaurants van Indianapolis en er lijkt op ieder moment van de dag wel een persconferentie te zijn.

Ook dat is de jaarlijkse Combine in Indy.

Er is tijd voor een foto, handtekening en een praatje, maar het is slechts een façade voor wat er daadwerkelijk op het programma staat. In kleine zaaltjes van het Lucas Oil Stadium worden honderden collegespelers aan de tand gevoeld en worden ze mentaal getest. Je zou het kunnen vergelijken met een sollicitatiegesprek en assessement van ongeveer een week. Daarbij zal je hele verleden erbij worden gehaald. Alles wat je hebt gezegd en als discutabel kan worden aangemerkt zal voor je voeten worden geworpen en dus is het vooral en kwestie van verdedigen en overleven.

Voor scouts en managers is de Combine

een fantastisch middel. Ze verzamelen hun informatie op veelzijdige manieren en

Quarterbacks

Zoals ieder jaar is het vooral leuk om te kijken welke quarterbacks aan de deur kloppen. Een goede defensive end of talentvolle wide receiver is natuurlijk nooit weg, maar de man die de ballen gooit of afgeeft heeft nog altijd de belangrijkste positie.

Het is ook de plek waar ieder jongetje in Amerika wil staan, mocht de NFL ooit bereikt worden. Quarterbacks zijn het gezicht en uithangbord van een franchise, tijdens goede en slechte tijden.

De groep quarterbacks van 2014 is goed.

Niet 2012 goed, maar het komt wel in de buurt. Er is een variëteit aan renners en passers, en sommigen kunnen beide. Er is dus voor elke stad weer hoop op een

nieuwe Tom Brady. Maar voor hetzelfde geld is het de nieuwe Ryan Leaf. Het eerste waar de teams naar kijken is accuraatheid.

Daarna gaat het over persoonlijkheid.

carrière op college iedereen verrast en is nu klaar voor de NFL. Vraag is echter of de NFL ook klaar is voor Manziel. Hij is namelijk alles behalve een klassieke quarterback. Hij is klein, speelt liever niet in de pocket, rent teveel en staat constant op zijn hakken te gooien.

Maar hij doet zijn ding constant en ook nog eens op een niveau waar menig Jets­ fan jaloers van wordt. Het is moeilijk Manziel te evalueren, en daarom is het ook de grote vraag welke manager hem ‘durft’ te nemen. Hij kan potentieel je ontslag zijn, maar ook voor een grote toekomst zorgen.

Een verbluffende combinatie van instinct, visie en snelheid. Manziel had trouwens helemaal geen trek in de Combine, maar liet zich uiteindelijk toch van zijn beste kant zien en werkte een paar oefeningen af.

Bortles

Een andere hoofdrolspeler is Blake Bortles. Niemand zag hem echter aankomen, om­ dat de algemene verwachting was dat hij nog een seizoen zou vastknopen aan zijn junior year. Bortles deed echter een slimme zet, toen hij hoorde dat collega’s zoals Marcus Mariota en Brett Hundley volgend jaar terug zouden keren bij hun teams.

De quarterback van Central Florida zag zijn kans dit jaar schoon en liet weten maar al Johnny Football te graag nu al de grote stap naar de NFL te willen maken. Media en teams reageerden Johnny Manziel a.k.a. Mr. Heisman en enthousiast op de speler, die vooral doet misschien wel de volgende Steve Young is denken aan Andrew Luck, maar dan met na Michael Sam de meest besproken speler een scheutje Ben Roethlisberger in de mix. dit jaar. De quarterback van Texas A&M Net als laatstgenoemde is hij een held in de wordt door velen op handen gedragen en pocket, maar ook daarbuiten staat hij z’n door een minstens even grote groep mannetje. Zijn ‘arm’ is goed en hij kan gehaat. Hij heeft tijdens een relatief korte plays maken. Bovendien is hij nog ruw

en daar zou iedere goede coach wat mee moeten kunnen.

Bridgewater

Zijn naam is lang niet zoveel gevallen als die van Manziel, maar Teddy Bridgewater zou wel eens de volgende franchise quarterback kunnen zijn na Andrew Luck. De Louisville passer heeft een geweldige uitstraling en is

tactisch ijzersterk. Bridgewater kan eigen­ handig een play veranderen zonder hulp van de zijlijn en doet dan ook nog eens op een intelligente manier zoals we dat bij college­ spelers zelden tot nooit zien. Hij is fysiek oersterk en kent zijn eigen lichaam als de beste. Of de Texans de absolute noodzaak zien voor een quarterback tijdens de eerste keuze in de eerste ronde valt te bezien, maar het zou eeuwig zonde zijn deze nieuwe quar­ terback van de toekomst te laten schieten.

2013. Er is, mede dankzij een grote groep talentvolle quarterbacks, veel meer aan variatie dit jaar. En dat is het belangrijkste wat is blijven hangen, tussen alle oefenin­ gen door. In Jake Matthews (Texas A&M) zagen we een veelzijdige, maar tegelijkertijd ook uitgebalanceerde outside lineman.

Misschien wel de beste van de afgelopen vijf jaar. Hij heeft op zijn positie concurrentie van Greg Robinson (Auburn), een zeer consistente pass ruher.

Sammy Wat­ kins liet zien wat we al van hem wisten.

De wide re­ ceiver (Clem­ son) kan net als Cordarrelle Patterson (Vikings) overal op het veld uit de voeten en zou een prima toevoeging zijn voor bijvoor­ beeld de Oakland Raiders van Al Davis.

Top of flop

Toch zeggen goede prestaties op de Combine niet altijd alles. In 2012 zagen we een ongeïnspireerde Vontaze Burfict die op

Clowney

Tot zover de beloftevolle top drie quarter­ backs, want de Combine is meer dan dat.

Alle oefeningen één voor één doornemen zou een compleet SportAmerika Magazine kunnen opleveren, dus we pakken er even wat opmerkelijke zaken uit. Manziel liep daarbij overigens uitstekende tijden die je mag vergelijken met die van Luck twee jaar geleden. Een andere opvallende verschijning, mede dankzij zijn lange zwarte dreadlocks, was Jadeveon Clowney (4'53" op de 40yd!).

De voormalige defensive end van South Carolina had vorig jaar al prof willen worden, maar koos ervoor nog een jaar indruk te maken op college. Het bleef niet onopge­ merkt en hij zou een ideale toevoeging voor bijvoorbeeld de Jacksonville Jaguars zijn.

Als we één ding hebben geleerd van de

Combine is het wel dat de beloften van dit jaar compleet anders zijn in vergelijking tot

Jadeveon Clowney's persconferentie.

de draft ook nog eens een vrije val had.

Vorig jaar voerde hij echter de league aan met 171 tackles voor de Cincinnati Bengals.

Hetzelfde gold voor cornerback Joe Haden die op bijna alle onderdelen onderuit ging.

Tegenwoordig is hij voor de Cleveland Browns één van de beste jonge spelers op zijn positie. Maar het kan ook andersom.

Jared Cook is één van de beste tight ends in competitie, maar viel pas op tijdens de

Even zweten voor CJ2K

Vergis je niet,

footballers zijn egogevoelig en trots, en Titans� running back Chris Johnson is geen uitzondering. CJ2K gaat er bijvoorbeeld prat op dat hij in het bezit is van het Combine�record op de 40 meter sprint (4'24", gezet in 2008).

Afgelopen zondag was het echter even zweten voor Johnson, toen Kent State's Dri Archer tot drie maal toe akelig dicht in de buurt kwam: 4'29", 4'28" en 4'26"). De Titan was via Twitter niet te beroerd om de wereld te laten weten dat hij 'm best even had zitten knijpen.

"Can't lie Archer had the boi nervous." [sic]

Combine van 2009. Daarvoor was hij een onbeduidende speler. En wat heeft men zich in 2010 vergist in safety Earl Thomas. Er zou van alles aan hem mankeren, maar na een uitstekend gesprek met de Seahawks op de Combine koos het team hem in de eerste ronde en hij was het afgelopen seizoen een steutelspeler voor “Legion of Boom.” Het bekendste voorbeeld is wellicht J.J. Watt.

De defensive end van de Houston Texans was voor de Combine geen grote naam, maar was de absolute topspeler op zijn positie. In 2012 werd de All­Pro NFL Defensive Player of the Year.

Mediaspektakel

Voor het publiek blijft het evenement een vreemde gebeurtenis. En toch zitten vele Amerikanen voor de buis. Dit komt allereerst door het simpele feit dat het op televisie is. Omdat het naar football hunkerende volk een maand na de Super Bowl wel weer wat actie wil zien nemen de kijkcijfers ieder jaar toe. En ook ieder jaar zijn er weer meer camera’s, journalisten en televisie­uren. Maar daarbij sluipt gelijk het gevaar dichterbij dat de kijker een overkill aan informatie tot zich krijgt. En dat is precies wat er gebeurd. Gelukkig weten de grote sportsites online prima de hoogte­ punten eruit te vissen, want anders is het geen doen.

Sam

De Combine is uiteindelijk vooral bedoeld voor scouts, coaches en managers. Bovendien gebeurt het belangrijkste gedeelte achter gesloten deuren. Maar door het spektakel dat de media ervan maakt is het wel leuk om naar te kijken. Meest interessant zijn de perscon­ ferenties. Die van defensive end Michael Sam was afgelopen weekend één waar uitzonderlijk

veel aandacht voor was. Hij zal de eerste actieve NFL speler worden die openlijk voor zijn homoseksualiteit uitkwam. Wat voor de pers een issue is, is het voor Sam niet meer.

Hij wil gewoon als speler worden gezien en worden beoordeeld op zijn prestaties. "Ik zou willen dat jullie me zien als de footballer, en niet als de homoseksuele footballer." De teams lijken dit in ieder geval te begrijpen.

Tijdens de interviews werd geen enkele keer gevraagd naar zijn seksuele oriëntatie.

Dan zijn we ook weer terug bij af. Bij de

gesprekken die zich afspelen achter de deuren van Lucas Oil Stadium. Voor de camera’s worden prestaties neergezet en soms zijn ze goed en soms zijn ze slecht.

Het zegt echter maar gedeeltelijk iets over de toekomst van spelers. Je kunt nog zo snel zijn, tegenwoordig is een goed stel hersens net zo belangrijk. En dat laatste is precies waarom Sam komend najaar in de NFL te zien zal zijn. Natuurlijk, hij is een goede pass rusher, maar bovenal een jongen die precies weet wat hij wil en dat gaat ergens één van de 32 general managers overtuigen. Was de Combine toch nog ergens goed voor. •

Dieptepunt

Vrijwel de volledige NFL gaf afgelopen

weekend acte de présence in Indianapolis voor de Draft Combine. Het ging natuurlijk over 40‐yard dashes, reps op de ‘bench press’ en hoe hoog de heren kunnen springen, zoals het een ware beauty contest betaamt. Mannen op leeftijd schreven hun notitieblokjes vol, front office executives hadden zware gesprekken met het jonge grut dat miljoenen van ze gaat ontvangen en er waren natuurlijk legio persconferenties van iedereen die er ook maar een beetje toe doet.

Reikhalzend werd vooral uitgekeken naar de persco’s van Michael Sam (want homo) en Joe Philbin (want belastingadviseur verkleed als NFL hoofdcoach die er op de een of andere manier in slaagt het debacle Jonathan Martin‐Richie Incognito te overleven). Het verschil tussen beide evenementen, want zo werden ze toch wel gepresenteerd, had bijna niet groter kunnen zijn. Sam maakte indruk met zijn sterke persoonlijkheid, evenwicht en zelfbewustzijn.

Los van de vraag of Sam goed genoeg is voor de NFL (daar lopen de meningen over uiteen); als iemand in staat is te overleven als eerste publieke homo in de NFL (het is eigenlijk bespottelijk dat we er zo over praten) dan is het Michael Sam wel.

Dezelfde lovende woorden gaat Joe Philbin

van mij niet krijgen. Philbin overleefde omdat hij alles en iedereen om zich heen afrekende op datgene waarvoor hij alleen verantwoor‐ delijk was: de slechte prestaties op het veld (wat OC Mike Sherman, Philbin’s mentor, de kop kostte) en de chaos in de kleedkamer.

Philbin’s lulverhaal tijdens de Combine, waar hij heerlijk vrijblijvend bleef kletsen over alles wat er ging verbeteren, was dieptepunt nummer zoveel. ∙

Paul Klomp.

Eén van de hoogtepunten van een vakantie in de

Verenigde Staten is altijd het bezoek aan een honkbalwedstrijd. Belangrijk is wel dat je je portemonnee niet vergeet: parkeren kost 15 dollar en een plaats met redelijk zicht op het veld al gauw 40 dollar. Overal in Amerika zie je het hele jaar door in winkels het bordje “sale”, maar niet in de fanshop van het stadion. Wanneer je met een vijfdollarbiljet in je hand een pilsje wilt bestellen, kijken ze je vreemd aan: “Wij tappen geen halve bekers!”

Ja, Major League Baseball is Big Business.

En dan zijn ze ook zo streng: je flesje water moet bij de ingang weggegooid worden, ze kijken in je tas, je schoenen hoef je nog net niet uit te trekken zoals op de luchthaven, maar vanaf 2015 schijnen metaaldetectiepoortjes verplicht te worden. Na elke halve inning staan er opeens security mensen op het veld, want wee je gebeente als je met beide voeten op het speelveld komt. Dan hangen er verschrikkelijke straffen boven je hoofd. Het zal wel allemaal noodzakelijk zijn, maar het wordt er niet gezelliger door.

Andere tijden, andere gewoontes. In de glorietijd van het

honkbal, in de jaren ‘30, ‘40 en ‘50, ging het er veel relaxter aan toe. Voor en tijdens de wedstrijden waren er fotografen op het speelveld, fans konden om een handtekening vragen, de spelers lieten bij het wisselen gewoon hun handschoen op het veld achter. Na anderhalf à twee uur was het ‘game over’ en liepen de toeschouwers over het gras naar de dichtstbijzijnde uitgang. Niemand maakte daar een punt van.

Er zijn veel boeken over deze tijd

geschreven. De geschiedenis van de national pastime is voor Amerikanen belangrijk. Er is zelfs een organisatie die zich daarmee bezig houdt: SABR: Society for American Baseball Research. Er is ook een documentaire over deze gouden periode van het honkbal gemaakt ­ bij HBO home video verscheen een driedelige dvd­serie met de mooie titel: When it was a game.

De ondertitel van When it was a Game had Ieder voor zich, God voor ons allen kunnen zijn.

Het bijzondere is dat alle opnames niet door professionele cameramensen gemaakt zijn, maar met behulp van 8 en 16mm­camera's door fans en spelers zelf. Zo krijg je een goede indruk van de oude stadions, de sterren van toen ( wat droegen ze slobberige pakken), spring training (slapen in barakken) en contractonderhandelingen (iedereen hetzelfde papier: tekenen bij het kruisje). Spelers uit die tijd komen ook aan het woord. De mooiste opmerking gaat over de concurrentiestrijd binnen het team. Tegenwoordig worden de sociaal wenselijke zinnen er door de mediatrainer bij de spelers ingeramd: “Het gaat niet om mij, alleen het team is belangrijk, bla bla bla”.

Heel verfrissend is het om zo'n man uit de jaren '40 over zijn concurrenten te horen zeggen: “Niemand komt aan mijn vreten”. De titel van de zeer interessante documentaire is dan wel When it was a game, maar een ondertitel zou kunnen zijn: ieder voor zich, God voor ons allen.

TEKST KEES WIJDEKOP TITEL: When It Was A Game (Triple Play Collection) BESTELLEN: AMAZON.COM

NAAM: Andrelton Simmons GEBOREN: 4 september 1989 in Mundu­Novo, Curaçao SLAAT: Rechts BURGERLIJKE STAAT: Vrijgezel POSITIE: Korte stop TEAM: Atlanta Braves COLLEGE: Western Oklahoma State College DRAFT: Als 70ste (tweede ronde) gedraft door de Atlanta Braves CONTRACT: Tekende onlangs een zevenjarig contract ter waarde van 58 miljoen dollar TOTAAL VERDIEND: $0,5 miljoeN PRESTATIES: 2013 was zijn eerste volledige seizoen als korte stop bij de Atlanta Braves nadat hij in Spring Training de concurrentiestrijd van Tyler Pastornicky won. Maakte direct veel indruk op verdedigend vlak en kreeg als beloning hiervoor al meteen een Gold Glove Award. In bijna alle defensieve statistieken kwam Simmons in 2013 tevoorschijn. Zo had hij het hoogste Defensive Wins Above Replacement van alle verdedigers in de National League en was zijn totaal aantal Wins Above Replacement goed voor een zesde plek in de National League.

CARRIÈRESTATS: .256 slaggemiddelde, twintig homeruns en 78 binnengeslagen punten.

STERKE PUNTEN: Zoals gezegd is Andrelton Simmons een geweldige verde­ diger. Op alle defensieve statistiekenlijst­ jes zie je de naam van Simmons voorbijkomen en afgaande op de prestaties van vorig jaar kan je hem zelfs één van de de beste verdedigers van het moment noemen in het honkbal. Hij is snel, zowel qua reactietijd als met zijn bewegingen en houdt daarmee menig bal in het infield.

ZWAKKE PUNTEN: Het zwakke punt vormt op dit moment zijn spel in aanvallend opzicht. Met de knuppel weet Simmons nog niet altijd het verschil te

maken. Gelukkig is de korte stop pas 24 jaar en heeft hij nog genoeg tijd om ook aan dit deel van zijn spel te werken. Als Simmons zijn slaggemiddelde rond de .300 kan krijgen, is hij de meeste complete korte stop in het hele honkbal.

HALL OF FAME: Voor de Hall of Fame is het op dit moment nog te vroeg, maar als Simmons zijn verdedigende kwaliteiten op peil weet te houden en aanvallend flink groeit, is er veel mogelijk voor de jonge Antilliaan. Als hij over tien jaar nog steeds één van de beste verdedigers in de MLB kan zijn dan is de Hall of Fame zeker niet uitgesloten.

CITAAT: "Chipper is zo kalm als een komkommer. Hij raakt nooit in paniek en weet altijd wat hij moet doen. Dat vind ik zo mooi aan hem en ik ben blij dat ik met zo iemand kan samenwerken.

Je kan hem altijd om advies vragen en hij zal je altijd helpen." Simmons over Braves­legende Chipper Jones, die vorig jaar zijn carrière beëindigde.

OVER HEM: "Wanneer hij aan het einde van zijn carrière zit, weet ik niet of vijf mensen genoeg handen gaan hebben om zijn Gold Gloves aan te trekken."

Braves­catcher Gerald Laird overdrijft graag. "Hij is ongelooflijk goed, de ballen die hij pakt... Soms gooit zo snel hij naar het eerste honk dat het lijkt alsof hij de bal niet eens heeft gevangen met zijn handschoen." Eerste honkman Freddie Freeman moet zijn ogen goed openhou­ den als de bal richting Simmons gaat.

SPORTAM OVER SIMMONS: Voor ons Nederlanders is het geweldig om een landgenoot het zo goed te zien doen.

Maar ook in Amerika heeft Simmons inmiddels een reputatie opgebouwd. Als je bedenkt dat Simmons vorig jaar pas zijn eerste volledige seizoen doormaakte, dan kun je maar tot één conclusie komen: deze jongen gaat heel ver komen.

EINDCIJFER:

8

Verlengen

De Atlanta Braves staan niet op de lijst van teams die zich deze winter het meest ver‐ sterkt hebben. Sterker nog op veel lijstjes wordt het offseason van de ploeg uit Atlanta omschre‐ven als teleurstellend.

Ze kozen er dit jaar bewust voor niet heel veel geld te besteden aan de dure free agents.

General Manager Frank Wren weet namelijk dat hij met zijn team, waarvan de kern bestaat uit talentvolle jonge spelers, al bovenin de National League Eastern Division meedraait. Ook de Washington Nationals, het andere topteam in de division, heeft zich – buiten de komst van starter Doug Fister – niet ontzettend versterkt en de Mets hebben absoluut nog een jaar nodig voordat zij zich weer aan de top melden. De Phillies en de Marlins kunnen we waarschijnlijk voorlopig wel buiten beschouwing laten.

De strategie die de Braves dit jaar toegepast hebben, wijkt af van die van de grote ploegen met de dikke portemonnee. In plaats van dure free agents besloten zij hun geld te besteden aan het verlengen van de contracten van hun kern van jonge sterren.

Jason Heyward (2 jaar), Craig Kimbrel (4 jaar), Julio Teheran (6 jaar), Freddie Freeman (8 jaar) en Andrelton Simmons (7 jaar) zetten afgelopen winter hun handtekeningen onder een nieuw contract en vorig jaar werden de Upton broertjes al voor lange tijd vastgelegd.

Het verlengen van de contracten van door

henzelf opgeleide sterren lijkt op dit moment de juiste manier om de weg naar de absolute top te vinden. Kijk dan ook niet raar op als de Braves de komende jaren weer terug zullen keren naar de World Series, waarin zij in de jaren negentig al meer dan eens te vinden waren. ∙

Seb Visser.

Gebarentaal

De tijd dat ik op m’n knieën ga voor een quote heb ik gehad. Als beginnend

journalist doe je er vaak alles voor om een sporter voor je voor je microfoon te krijgen. Berichtjes sturen, aankondigen dat je komt, mailen enzovoorts. Dat is allemaal nog redelijk te doen. Maar al sinds ik mijn journalistieke carrière begon heb ik een grondige bloedhekel aan smeken. Roepen naar voetballers in een mixed zone, de plek waar de pers na afloop klaarstaat om de spelers te spreken, het is nooit mijn roeping geweest. Mijn bloed kookt als ik een voetballer fatsoenlijk aanspreek en hij niet eens reageert, zelfs negeert en de andere kant op kijkt. Mijn vader zou mij naar mijn kamer sturen als ik dat vroeger deed. ‘Ga maar eens nadenken over je gedrag en kom dan pas weer naar beneden.’

In de Verenigde Staten is de cultuur wat dat betreft om stikjaloers op te zijn. De overkoepelende bonden, zoals de NFL, verplichten spelers contractueel de pers te woord te staan. Het leidde dit seizoen tot een boete van tienduizenden dollars voor Marshawn Lynch van de Seattle Seahawks. Praten met de media deed hij het hele jaar niet en dat kostte hem rond de 50.000 dollar. Een schijntje overigens voor iemand met zijn miljoenensalaris.

In het NFL handvest staat ‘Praten met de media is essentieel voor de

populariteit van de sport en de financiële inkomsten. Niet praten met de media schaadt de club waarvoor je uitkomt en kan leiden tot boetes.´ Duidelijker kun je het niet krijgen. Maar als je als speler dit nodig hebt om te beseffen dat je jezelf een dienst kan bewijzen via de camera of de krant, ben je eigenlijk al verloren.

Vorige week deed ik commentaar bij de topper in de Eredivisie tussen FC Twente en Vitesse. Luc Castaignos is niet de populairste speler bij de fans in Enschede. De dure aankoop straalt niet altijd uit, wat de Tukkerse supporters van een Twente‐speler verwachten. In voetbalpraatprogramma’s wordt Castaignos vaak bekritiseerd vanwege het missen van de vele kansen die hij krijgt. Ondanks dat staat de aanvaller op een respectabel aantal goals.

In de schijnwerpers staan brengt nu eenmaal mee dat men over je praat. Op kranten en televisie wordt Castaignos niet uitgescholden, niet gedemoniseerd.

Er wordt gediscussieerd over zijn kwaliteiten als spits. Niks meer, niks minder.

Toen Castaignos tegen Vitesse scoorde hield hij zijn vinger voor zijn mond en maakte een ‘stop met praten’ gebaar. Allemaal nog best leuk, maar na afloop was hij vervolgens niet mans genoeg om dit ook uit te leggen voor de camera.

Ronduit zielig was dat de trainers van FC Twente het in eerste instantie ook nog voor zijn keuze opnamen. Na een storm van kritiek krabbelden zij terug.

Het honkbalseizoen is langzaam op gang aan het komen en overal duiken

spelers en coaches op. Ze lachen, praten over goed en slecht, kijken uit naar wat gaat komen en staan welbespraakt elke journalist te woord. Hiermee bereiken ze de fans, die staan te springen om hun helden weer te zien slaan en vangen. De sport is een topmerk en iedereen geniet. En genieten van zijn mooie voetballeven en dat delen met de rest van het land, dat is nu precies wat Luc Castaignos ook eens zou moeten doen. For the love of the game. ∙

De point guard van de Cleveland Cavaliers blonk uit in zijn eerste twee seizoenen in de NBA, maar heeft in deze jaargang wat moeite om elke wedstrijd uit te blinken.

Dat was voor de fans geen probleem – zij selecteerden hem als starter in de All­Star Game. Tijdens het All Star Weekend konden wij hem in hotel en tijdens de media­ bijeenkomsten wat vragen stellen.

Nadat hij als nummer 1 werd gedraft in 2011, waren de verwachtingen torenhoog voor Kyrie Irving. Een jaar eerder vertrok namelijk LeBron James uit Cleveland en Irving moest de rol als superster gaan overnemen. Die verwachtingen maakte hij ook waar. Hij werd verkozen tot beste rookie van het jaar. In zijn tweede seizoen zette hij die lijn door en werd hij door de coaches beloond met een plek in de All­Star Game.

Dit seizoen is het echter een heel ander verhaal voor de

point guard. Tegenstanders kennen zijn kwaliteiten en hij heeft dan ook vaak te maken met double en soms triple teams. “Het was te verwachten dat dit zou gaan gebeuren. Elk team heeft goede scouts die elke speler in de NBA goed in de gaten houden en dat is bij mij ook gebeurd. Als rookie krijg je vaak de vrijheid om te doen en laten wat je wil, maar die tijd is voor mij nu echt voorbij. Ik moet leren omgaan met deze situatie, die mij persoonlijk ook sterker zal maken. Zonder een uitdaging kun je als speler niet beter worden.”

Byron Scott

Het is sowieso een ander seizoen voor de Cavaliers. In de afgelopen drie seizoenen was Byron Scott de eindverantwoordelijke van de groep, na het ontslag van Mike Brown in 2010.

Scott bouwde een goede band met Irving, zoals hij die ook had met Chris Paul in New Orleans.

Voor Irving was het daarom wel even wennen.

“Byron was net een vader voor mij. Hij is zelf ook een guard geweest en heeft mij heel veel dingen geleerd. We hebben nog af en toe contact met elkaar.”

Na het vertrek van Scott afgelopen zomer keerde Mike

Brown terug. Die hamerde vooral op de verdedigende aspecten binnen het team. “Hij is gek op verdedigen, en dat is ook goed. We moeten als team 48 minuten lang geconcentreerd blijven verdedigen om wedstrijden te winnen. We hebben een jonge ploeg die ook gemotiveerd

is om het allemaal te leren. Ik wil zelf ook altijd die extra stap maken om mijzelf te verbeteren. Ik maak graag uren op het trainingsveld. Niet alleen tijdens de reguliere trainingstijden, maar juist daarna.” Dat Irving uren maakt op het trainingsveld was afgelopen zomer te zien toen hij met onder andere teamgenoten Tristan Thompson, Tyler Zeller en CJ Miles een eigen trainingskamp organiseerde.

Wanneer Kyrie speelt en praat is er nauwelijks een

glimlach van zijn gezicht af te lezen. “Zo ben ik eenmaal, ik dol graag met teamgenoten en vrienden, maar dat moet niet ten koste gaan van mijn prestaties.” Die zijn dit jaar wel wat minder. Wanneer zijn puntloze wedstrijd ter sprake komt gaat het hoofd naar beneden. “Volgende onderwerp.... Het was gewoon een totale offday, laten we het daar bij houden”, zegt de point guard, die op 7 december in eigen stadion geen punt maakte tegen de Atlanta Hawks.

Het gaat sowieso niet zo goed met de Cavaliers dit seizoen. In de zomer waren de verwachtingen hoog. Met de komst van Jarrett Jack en de inmiddels vertrokken Andrew Bynum zouden de Cavaliers makkelijk in de top­ 4 moeten eindigen. Toch gaat het niet zoals ze het hadden gehoopt. Bynum vertrok na onenigheid binnen de organisatie, waarna Luol Deng van de Chicago Bulls als vervanger werd gehaald.

“Deng is belangrijk voor ons. Hij heeft veel meegemaakt in Chicago en is daarnaast een hele goede speler. Zijn ervaring is wat onze jonge ploeg nodig heeft.” Voor de All­Star break ging het wat beter met de Cavaliers. Voor het eerst na het vertrek van LeBron James werden er vier wedstrijden op rij gewonnen. De vraag blijft of het door het vertrek van General Manager Chris Grant komt, sinds zijn vertrek bleven de Cavaliers winnen.

“Het gaat goed. We vertrouwen elkaar steeds meer en we bleven in de afgelopen wedstrijden vechten, met name tegen de Pistons. Het zorgde ervoor dat ik ook met een positief gevoel naar New Orleans ben vertrokken.”

All­Star Weekend

Tijdens het All­Star weekend had Irving een goede band met een nog grotere vedette, namelijk LeBron James.

Beide spelers trokken veel met elkaar op buiten de lijnen en hadden een klik erbinnen. Tijdens de training praatte James ook veel met de 21­jarige point guard. Of hij vroeg over de situatie in Cleveland of dat hij vertelde graag

LBJ OVER KYRIE Na afloop van de All Star

Game kreeg Kyrie Irving veel lof van zijn collega’s, waaronder van LeBron James. Die in Irving een toekomstige superster ziet.

“Kyrie is speciaal. Hij heeft alles in zich om een grote speler te worden. Hij kan uit alle hoeken en standen scoren en heeft een fantastische balbehandeling.”

Over een toekomstige samenwerking met Irving wilde ook hij niet op in gaan.

“Weet je deze All Star MVP prijs van Kyrie is niet alleen voor Cleveland, hij is ook Duke en zijn High School. Ik heb hem van jongs af aan gevolgd en het is leuk om met hem samen te kunnen spelen tijdens de All Star Game.”

terug te willen keren is en blijft een raadsel. “Ieder team wil LeBron wel hebben. Ik weet ook dat er een mogelijkheid bestaat dat hij naar Cleveland kan komen, maar het is daar nu te vroeg voor om over te discussiëren. We hebben nu vijftien spelers op ons roster en geen van hen heet LeBron James.” Naast Kyrie Irving is ook teamgenoot Tristan Thompson een goede vriend van James. En of het nou toeval is of niet: alle drie de spelers hebben in hun twitterbio ‘La Familia’ staan.

Over familie gesproken. De vader van Kyrie is een van zijn belangrijkste coaches geweest in zijn carrière. Drederick Irving speelde basketbal in Australië, waar Kyrie ook werd geboren. In de zomermaanden helpt hij zijn zoon op allerlei manieren zich te verbeteren op het trainingsveld. “Hij is de belangrijkste persoon in mijn leven. Hij heeft mij alles geleerd zowel buiten als op het basketbalveld.” Zijn vader was ook aanwezig tijdens de All­Star Game in New Orleans en zag hoe zijn zoon werd uitgeroepen tot Most Valuable Player. Daarmee werd Irving de jongste MVP in de geschiedenis van de wedstrijd.

Glimlach

Dan vraagt Irving mij ineens waar ik vandaan kom. “You don’t look Dutch.” Als ik dan zeg dat ik zoon ben van Marokkaanse migranten komt er eindelijk een glimlach op het gezicht van Irving. “Dat is het mooie aan de NBA. De wedstrijden zijn toegankelijk voor bijna iedereen in de wereld. Het is zo gegroeid en dan niet alleen in de Verenigde Staten, maar juist daarbuiten. Dat komt allemaal door David Stern. Ik ben blij dat ik zijn hand heb mogen schudden toen

ik gedraft werd in 2011.” De dag dat hij door de Cavaliers werd gedraft blijft ook zijn meest memorabele moment. “Ik was gezegend om dat mee te mogen maken. Als 19­jarige gedraft te worden, waar mijn familie bij was.”

Een paar dagen voor het interview maakte LeBron James

zijn selectie van beste spelers aller tijden bekend, maar wie zijn de besten volgens Kyrie? “Michael Jordan, Kobe Bryant en Wilt Chamberlain, zonder enige discussie.” Het is afwachten of Kyrie Irving een keer in dat lijstje wordt genoemd, daarvoor moet hij wel eerst proberen de playoffs te halen met de Cavaliers. •

Op een speciaal belegde persconferentie tijdens het NBA All Star Weekend konden een aantal journalisten vragen stellen aan Lakers­ster Kobe Bryant. De guard was door de fans geselecteerd voor de show­ case, maar kwam door een blessure niet in actie. Voor de internationale media was het een teleurstelling, maar de NBA organiseerde daarvoor een speciale persconferentie. Bryant hoefde daarvoor niet op te komen dagen bij andere mediaverplichtingen.

Dit is de zestiende keer dat je geselecteerd

bent voor de All­Star Game, denk je dat er nog een nummer 17 gaat komen?

“Wie weet? Dat bepalen de fans natuurlijk. Ik hoop dan natuurlijk wel fit te zijn.”

Hoe zie je de toekomst van de Lakers?

“Je moet altijd positief blijven. Met de salarismogelijkheden volgend seizoen en mogelijke draftkeuzes kan het wel eens een goede zomer worden voor de Lakers. Het kan dus best heel snel weer goed gaan, maar dat hangt af van wat er komende zomer gaat gebeuren. Ik heb er wel vertrouwen in dat het goed gaat komen en dat we niet weer een paar jaar moeten wachten.”

Hoe lang ga je het denk je nog volhouden?

“Dat antwoord kan alleen mijn lichaam geven. Al zegt mijn hoofd dat ik nog jaren door kan gaan, zal mijn lichaam de doorslag geven. Ik wil

niet als een bejaarde op het veld lopen en niks kunnen betekenen voor mijn team.”

Op zijn persconferentie vooraf werd de Bryant ook gevraagd over zijn beste spelers aller tijden.

“Michael Jordan, Larry Bird, Magic Johnson en Bill Russell.”

In het verleden heb je aangegeven graag

deel te willen nemen aan bijvoorbeeld de Three Point Contest. Is dat nog iets wat je wil proberen?

“Absoluut. Ik heb al meegedaan aan een dunk contest en wil ook nog een driepunt contest uitproberen. Misschien volgend jaar als ik weer fit ben. Alleen wil ik dan wel als individu winnen. Het format van All­Star Saturday is namelijk dit jaar niet iets waar ik een fan van ben. Ik ben opgegroeid met de oude garde als MJ en Wilkins die het tegen elkaar opnamen tijdens de Slam Dunk Contest. Ik hoop en denk dat het format uit die jaren weer terug zal keren.”

Ben je nog wel van plan terug te keren dit jaar en hoe gaat het met je blessure?

“Dat is nog wel het plan, ja. Het gaat alleen heel erg traag allemaal. Misschien komt dat door mijn leeftijd, of misschien ben ik te snel teruggekeerd. Het zijn vragen die op dit moment niet beantwoord kunnen worden, maar ik ben nog altijd gemotiveerd om terug te keren. De passie en de liefde voor het basketbal is er nog altijd. Hopelijk hoef ik volgend jaar geen aparte mediabijeenkomst te organiseren, waar ik weer in een pak aanwezig zal zijn.” •

Traditiegetrouw worden de Olympische Winter­

spelen afgesloten met de gouden ijshockeyfinale. Qua sfeer werd de meest finalewaardige wedstrijd al dagen eerder gespeeld en qua treffen eigenlijk ook. In beide duels schitterenden de gemotiveerde Ameri­ kanen, die aartsrivaal Rusland in een zinderende Bolshoy Ice Dome stil kregen, maar in de halve finale bleef revanche tegen Canada uit.

De echte finale was daarom Canada tegen Zweden, maar een wedstrijd werd het na de openingstreffer van Jonathan Toews niet meer. Canada was te diep, te compleet, te perfect, terwijl Zweden door een bizar dopinggeval en een keur aan blessures was gedecimeerd. Dat tekort aan talent werd gedurende de wedstrijd steeds duidelijker en de rood­witten van bondscoach Mike Babcock door­ stonden de Zweedse storm met speels gemak.

Henrik Lundqvist was een van de weinige Zweedse

sterspelers die er het hele toernooi lang bij was. Hij kreeg in de finale drie goals om zijn oren, waarbij geen enkele echt zijn schuld was. Als je uitgeputte defensie Sidney Crosby breakaways blijft gunnen, slinken je kansen op de titel zienderogen. Dat is geen schande, maar de finale werd er nooit een echte strijd door.

Dat is eeuwig zonde, want de kans bestaat dat dit de laatste finale was met de sterren uit de NHL. Zuid­ Korea is zo’n bizar tijdsverschil met Noord­Amerika, dat de teams jetlags vrezen en de televisiepartners nu al in paniek zijn over mogelijke uitzendschema’s. Wie gaat in ’s hemelsnaam om vier uur ’s nachts opstaan om zo’n wedstrijd te kijken?

Dat u en ik in Europa zó gek van de NHL zijn dat

we nachtelijke kijksessies doorstaan, wil helaas niet zeggen dat Noord­Amerikaanse fans dat ook zullen doen. Het is eigenlijk vrij duidelijk dat ze dat niet zullen doen en dat de waarde van het Olympi­ sche toernooi vooral wordt hooggehouden door de Europese deelnemers.

Voor Europa was het daarom fantastisch dat outsider Finland brons won en Zweden zich tot de finale knokte, maar als het nummer één ijshockeyland en de terechte kampioen Canada er niet meer aan trekt, is het te hopen dat u er vanmiddag nog een keer goed van heeft genoten. De kans is groot dat het laatste keer NHL­sterren op de NOS was en dat maakte het een finale met een bitter smaakje.

Vooraf zeiden de bookmakers dat de Canadese kans op de titel zo’n dertig procent was. Rond de tien procent minder was weggelegd per land voor Zweden, Rusland en de Verenigde Staten en de overige paar procentjes werden uitgesmeerd over de rest. Het bleek geen faire afspiegeling van de verhoudingen, want geen seconde stonden de Canadezen op achterstand.

Geen seconde.

Het was even penibel tegen Letland, natuurlijk, maar leek het er op een kleine Lets kansje na ooit op dat ze die wedstrijd zouden verliezen? Het is tien keer lastiger om een goede aanval op te zetten zonder trainingskamp, maar verdedigend stond het vanaf minuut één als een huis. De Canadese defensie was niet alleen dit toernooi, maar zelfs historisch gezien, een klasse apart.

Arme Roberto Luongo zal ook wel hebben gedacht, waarom had ik deze verdedi­ gende kliek niet altijd voor me de afgelopen tijd? Want Carey Price werd zelden getest, maar als ie werd getest, dan bleek hij meer dan ade­ quaat in vorm. Price en de zijne incasseerden welgeteld drie goals. In het hele toernooi. Dat is twee goals minder dan de Amerikanen incas­ seerden in de wedstrijd om het brons.

Wat moet je werkelijk toevoegen aan back­to­back shutouts in de Olym­ pische halve finale en finale? En niet bepaald tegen kleine tegenstanders, maar tegen de Amerikanen, die Rusland versloegen en ook Tsjechië kansloos lieten, en de Zweden, die Finland versloegen en – ondanks alle blessure leed ­ als eerste geplaatst uit de poulefase kwamen.

Eigenlijk was de Canadese hegemonie, voor wie er vanwege

andere voorkeuren weinig van genoot, ook de enige smet op het toernooi.

Het betekende dat het treffen tussen de Russen en Amerikanen in de poulefase de spectaculairste wedstrijd was, want vanaf de eliminatieronde bleken de verhoudingen overduidelijk. Geen schande, want Canada was simpelweg een klasse apart. De Canadese muur was in Sotsji niet te slechten.

5 SOCHI TOPS

1) Canadese defensie: het was een

adembenemende clinic van bijna 2,5 uur, de Canadese verdedigende kunsten tegen Letland, de Verenigde Staten en Zweden. Dit was het meest succesvolle moderne verdedigende systeem ooit vertoond op de Spelen.

Catenaccio op schaatsen.

2) Teemu Selänne: 43 jaar en 234

dagen oud en gewoon een bronzen plak in de fysiekste sport van de Winterspelen. Tijdloze Teemu mocht en kon nog één keer schitteren voor zijn geliefde Finland en deed dat met verve.

3) Dwerglanden: Letland piepelde de

Zwitsers en liet Canada hevig zweten, Slovenië verschalkte Oostenrijk en Slovenië won ook van Slowakije en de Zwitsers lieten zien een zeer waardige competitie te kennen. Hoera voor meer strijd in de poulefase!

4) De Damesfinale: Er was te weinig

aandacht voor, maar de damesfinale kende een onvergetelijke ontknoping.

Amerika leek de winst binnen te hebben, maar stond twee late goals en de gamewinner in overtime toe voor alsnog de vierde Canadese titel op rij.

5) Kameraadschap: Weinig beelden

van deze Spelen zo mooi als Jonathan Toews, die na de halve finale zijn maatje Kaner troostte in de mixed zone. Zo hard als de wedstrijd soms is, zo groot is het onderlinge respect.

Teemu wilde nog een jaartje door. Zijn

Ducks zijn een goede ploeg en hij geloofde in Finland. Een bronzen plak – zijn vierde (!) medaille in zes (!) Spelen – Lehtonen lieten zien, bewees dat een goed stel keepers je heel ver kan brengen in het met zijn Suomi heeft ie vast binnen en korte Olympische toernooi. ook voor de Stanley Cup ligt Anaheim, mede dankzij Teemu’s tijdloze spel, stevig een best­of­sevens, geen lang seizoen. op koers.

Een wedstrijdje gestolen door je keeper, een beetje mazzel in de loting en een Vooraf werden de Finnen helemaal niet uitgeputte opponent in de kleine finale tot de favorieten gerekend. Een aantal later staat het Finse team – een echt sterspelers zaten een ziekenboeg, onder wie Mikko Koivu, en nog in de poulefase team, dat zijn ze – toch maar mooi met het brons in handen. Een brons dat werd raakte ook jonge vedette Alexander gevierd alsof het goud was, omdat Barkov geblesseerd. Maar wat Rask en

G

uiteindelijk slechts van rivaal Zweden werd verloren in de halve finale, maar zowel favoriet Rusland als favoriet Amerika genadeloos over de knie waren gelegd.

Als de titel voor de Ducks niet in de

pijplijn zit, dan is deze medaille voor Teemu alvast een onvoorstelbaar mooie bekroning op een gouden carriere. Over een paar maanden wordt hij 44 jaar oud, maar hij vliegt over het ijs alsof hij met Patrick Kane of Evgeni Malkin op school heeft gezeten. Tijdloos, een spelende legende, de beste Europese aanvaller in de NHL en zoveel meer.

Het was jammer dat de NOS weinig televisietijd had voor beelden van de Finse ploeg, want de Nederlandse sportkijker wierp tijdens die sporadische hoogtepunten veelal onwetend een blik op een van de allergrootste atleten die ons continent ooit heeft voortgebracht.

Zijn Finse fans, zijn teamgenoten, zijn tegenstanders, het publiek in Sotsji, NHL­fans wereldwijd, u en ik. Wij weten het.

Teemu Selänne, forever and ever.

Er was voor de Russen geen medaille zo

nationale ploeg bij elkaar komt. Geen ploeg is een recept voor teleurstellende prestaties.

belangrijk als het ijshockeygoud.

Schaatsen, biathlon, snowboarden, rodelen, het kon ze gestolen worden, e Russen openden het toernooi nog zolang hun jongens die nare Amerikanen, prima met een 5­2 overwinning op de die dominante Canadezen en nooit te Slovenen, die later tegen Oostenrijk en onderschatten Scandinaviërs maar Slowakije bewezen geen dwerg meer te zouden verslaan. Het gebeurde niet. zijn, maar de eerste grote barst ontstond door de poulewedstrijd tegen de Sterker nog, ze bereikten niet eens de Amerikanen. Even leken de Russen te halve finale. Waar ging het mis voor de winnen door een late goal, maar de Russische sterren? strengere IIHF­regels beslisten anders en de heldenshootout van T.J. Oshie bracht Misschien ging het wel mis door het feit Team USA op de valreep langszij. dat ze vooral individuele sterren zijn, maar geen ploeg. Malkin en Ovechkin e twijfel die in de ploeg sloop, kwamen kunnen elkaar in de NHL vaak niet de spelers niet meer te boven. Er werd luchten of zien, Radulov is zo’n enfant moeizaam met 1­0 in de shootout terrible dat­ie vaker van league wisselt gewonnen van het door blessures dan een two­way rookie en een deel van de defensie ziet elkaar alleen als de

D

D

5 SOCHI FLOPS

1) Rusland: Roemloos ten onder in de

kwartfinale en geen winst tegen de Amerikanen. De Russische ploeg stortte ineen onder het ondraaglijke gewicht van de hoop van de natie op hun schouders. Eigenlijk was het zielig.

2) Lege stoeltjes: Als direct gevolg van de Russische uitschakeling bleven de stoeltjes in de Ice Dome vaak, heel vaak, leeg. Geen sfeer bij de strijd om het brons, amper sfeer bij de finale.

Geen Rusland betekende geen fans.

Troosteloos.

3) Blessures: Paniek in New York!

Rangers smaakmaker Mats Zuccarello mist weken en Islanders sterspeler John Tavares is exit tot na de zomer door blessures uit het toernooi. Koren op de molen van de tegenstanders van NHL‐Olympiërs.

4) Team USA: Tja, ze kwamen voor

wraak op Canada en dolven weer het onderspit. De betraande ogen van badboy Kaner spraken boekdelen. Ze waren voor goud gekomen en konden zich voor het brons niet meer opladen.

5) Doping: Een smaakmaker uit de

finale houden vanwege een hoofdpijnmiddeltje? You even serious, IIHF? Geen enkele drug voor krachtpatsers gevonden, maar wel een zweem van doping om een futiliteit.

Smetje op een opvallend cleane Spelen.

gedecimeerde Slowakije, tegen Noorwegen werd het nog 4­0, maar er kwam in de kwartfinale tegen Finland nooit een antwoord op de atletische reddingen van Tuukka Rask, die de openingsgoal nog toestond, maar vervolgens geen moment meer faalde.

En zo liepen de Spelen van Sotsji, die

verder probleemloos verliepen en Rusland in een uitstekend daglicht plaatsten, stiekem toch uit op een enorme deceptie. Niet alleen was er geen medaille, ze hadden zich geen moment kunnen meten met de besten. De Russische ploeg als symbool voor het land en haar megalomane Winterspelen: voldoende grote ego’s, maar geen eenheid. •

Klassieker

Vorige week stond de klassieker van de

NBA op het programma. Veel mooiere affiches dan Celtics versus Lakers zijn er immers niet. Of moet ik inmiddels zeggen, die waren er niet?

Maar liefst twaalf NBA Finals speelden de eeuwige rivalen uit Boston en LA tegen elkaar.

De jaren ‘80 vormden met hoofdrolspelers Larry Bird en Magic Johnson een hoogtepunt van de rivaliteit. De storm ging daarna wat liggen, maar laaide in 2008 weer op en twee jaar later stonden de aartsvijanden voor het laatst tegenover elkaar in de grote finale.

Elke sportcompetitie heeft zo’n klassieker nodig. De rivaliteit zorgt voor duels met een magisch soort spanning, waar alle liefhebbers naar uitkijken. Maar hoe graag we ook zouden willen, de spanning rondom Celtics ‐ Lakers is niet meer wat die geweest is, nu beide teams onderaan de ranglijst van hun Conference bungelen.

Het publiek in Staples Center deed heus wel z’n best, maar de vurige strijd is voelbaar veranderd in een waakvlammetje. En “Beat L.A.!” zingen in de richting van een team dat zo’n beetje meer geblesseerde dan fitte spelers heeft, klinkt ook al niet hetzelfde.

De Lakers wonnen dit keer de Klassieker in eigen huis. Maar een spannend epos met grote stadshelden in de hoofdrol was het niet. Onbekenden Bazemore en Brooks, die pas de dag ervoor waren opgepikt bij de Warriors, zorgden voor de punten.

Het was een klassieker om weemoedig van te worden.

Komend weekend is Feyenoord‐ Ajax. Ik ga er extra van genieten, want je weet nooit hoe lang het nog duurt. ∙

Eva Gerritse.

Space Jam

Er komt een Space Jam 2. Toen ik het

nieuws hoorde sprong ik een gat in de lucht.

De originele Space Jam is voor mijn generatie een klassieker.

Michael Jordan die met een UFO van het honkbalveld gehaald wordt om samen met de Looney Tunes aliens te verslaan.

Space Jam kwam uit in 1996 en was voor mij, als negenjarige, de eerste kennismaking met Amerikaanse sporten. Je zou bijna kunnen zeggen dat Space Jam de fundering gelegd heeft voor mijn slapeloze nachten gedurende de NBA Finals, World Series en natuurlijk de NFL play‐offs.

In Space Jam 2 zal LeBron James de rol van Jordan vervullen en zullen Bugs Bunny, Daffy Duck, Tazmanian Devil en wie weet Lola Bunny weer hun opwachting maken.

Een blikje op IMDB laat zien dat mijn perceptie van de originele film nogal subjectief is. Space Jam krijgt een 6,1 van de kijkers en is daarmee niet een klassieker.

Space Jam was een kinderfilm en ik keek

hem toen ik kind was. Ik genoot ervan. Teken‐ filmfiguren die onder bizarre omstandigheden basketballen met een sportlegende in een spannend plot. Wat wil je nog meer?

De nieuwe film zal waarschijnlijk tegenvallen.

Een sequal bijna twintig jaar na dato moet in dit geval grafisch een beter resultaat opleveren, maar voor mij wordt het lastig om het gevoel terug te krijgen dat ik twintig jaar geleden had.

Maar aan de andere kant, het is voor James opnieuw een kans om in de voetsporen van Jordan te treden. ∙

Lennart Beishuizen.