Sport Amerika The Magazine Nummer 10

HOOFDREDACTIE Neal Petersen EINDREDACTIE Geert Jan Darwinkel Kasper Dijk REDACTIE Lennart Beishuizen Bert Jan Brands Geert Jan Darwinkel Vincent Van Genechten Paul Klomp Ingmar Meijer Marco Post Joep Smeets Jurian Ubachs Richard van Welie Frank Wielaard Jules Zane Jan Willem Zeldenrust COLUMNISTEN Jeroen Elshoff Matthijs Meeuwsen Leander Schaerlaeckens FOTOGRAFIE Getty Images PRODUCTION, ART DIRECTION & DESIGN DarChicago Ltd. MET DANK AAN Issuu Digital Publishing Scribus Desktop Publishing SportAmerika The Magazine is een uitgave van Petersen Media. Niets uit deze uitgave mag op welke wijze dan ook worden gekopieerd zonder uitdrukkelijke toestemming van de uitgever. © Petersen Media 2012 ­ Alle rechten voorbehouden.

Met de start van de play­offs in de NBA, de NFL draft en de halve

finales in de NHL Conferences is het genieten geblazen voor de #SportAm­liefhebber. De laatste week stond voor mijzelf in het teken van zoveel mogelijk kijken. Doordat de televisiebazen in het land van de onbegrensde mogelijkheden goed rekening houden met alle sportbonden, zijn de wedstrijden van de verschillende sporten prima te volgen. Heel af en toe echter, ben je overgele­verd aan je eigen creativiteit om alles te kunnen volgen.

Zodoende kon het zo zijn dat ik afgelopen week op ESPN America de MLB­game New York Yankees ­ Texas Rangers keek, op mijn laptop de stream van Game 6 van New York Rangers ­ Ottawa Senators (NHL) had lopen en nog eens via de NBA League Pass de laatste thuiswed­strijd van de New Jersey Nets tegen de Philadelphia 76ers probeerde mee te pikken. Een ideale avond/nacht in mijn opinie.

Natuurlijk, ik heb niet alle drie de wedstrijden helemaal gezien, maar schakelde steeds naar de wedstrijd die het meest om mijn aandacht schreeuwde. Ben ik met dit gedrag bijzonder? Nee, dat denk ik absoluut niet.

In een interview dat ik afgelopen week afnam met Kees Jansma, de welbekende persvoorlichter van het Nederlands Elftal en presenta­ tor van Eredivisie Live, vertelde hij mij dat voor hem iedere dag identiek begint. “Als ik wakker word, zet ik gelijk de televisie aan en klik naar Teletekst. Daar bekijk ik dan achtereenvolgens de pagina’s 617, 633 en 860. Zodoende krijg ik gelijk alle uitslagen vanuit de NBA, MLB en NHL te zien en kan voor mij de dag beginnen.”

Nadat ik hem mijn levensstijl uitlegde zuchtte Jansma diep. “Het is dat ik daar niet de tijd en leeftijd voor heb, maar anders had ik ook zeker meer gekeken. Je kan blijven kijken naar die sporten,” aldus de sportverslaafde tv­presentator. In het volgende nummer kun je het uitgebreide interview met Jansma teruglezen.

Maar eerst verschijnt dit jubileumnummer (want het is nummer

tien) op jullie beeldscherm. Hierin komen zoals gebruikelijk MLB, NBA, NHL en NFL uitgebreid aan bod, nemen we je mee naar Sportstad Miami en lees je persoonlijke columns van Jeroen Elshoff en Leander Schaerlaeckens. Als ultieme smackdown bieden we een enthousiaste impressie van het WWE Revenge Tour Event in Antwerpen aan.

Geniet van deze fantastische #SportAm­tijd,

Weekly RoundUp

Voormalig spelverdeler Steve

Francis focust zich nu op een carrière als rapper • Kevin Durant mag zichzelf de topscorer van het seizoen noemen. Het verschil met Kobe Bryant? 0,17 punten • De Charlotte Bobcats zijn het slechtste team aller tijden. In huize Jordan brand nu al een kaars in de hoop op de komst van Anthony ‘Unibrow’ Davis.

Ron Artest, gefeliciteerd!

De elleboogstoot op het hoofd

van James Harden leverde Ron Artest –World Peace kun je hem niet meer noemen – een schorsing op van zeven wedstrijden. De forward van de Los Angeles Lakers bereikte daarmee de bijzondere grens van 100 wedstrijden schorsing in zijn carrière. #SportAm feliciteert Artest door drie opzienbarende schorsingen eruit te pikken.

Voor ‘The Malice in the Palace’ stond Artest bekend om deze schorsing. Na een nipte nederlaag tegen de New York Knicks in de Madison Square Garden hield Artest zijn emoties niet onder controle. Hij pakte een televisiecamera en gooide het op de grond en sloopte vervolgens een HD camera van MSG cameraman Mike Miner.

Schade? Een paar honderdduizend dollar.

29

• januari 2003, vier wedstrijden voor allerlei randzaken Artest gaat compleet door het lint tijdens een wedstrijd tussen de Pacers en de Miami Heat. Hij daagt het publiek uit, begaat een flagrant foul op Heat’s Caron Butler, komt in aanraking met coach Pat Riley en maakt de reserves van de Heat uit voor rotte vis.

26

• februari 2003, één wedstrijd om disciplinaire redenen De reden voor de schorsing werd tijdens de officiële persverklaring niet bekend gemaakt, maar volgens de geruchten gooide Artest in de wandelgangen van het stadion van de Pacers een fotolijst kapot, zijn eigen welteverstaan.

Brad Miller geëerd

NBA­spelers. Ze worden nog

4 januari 2003, drie •

wedstrijden voor het gooien van een televisiecamera

weleens uitgemaakt voor geldwolven, verkassen van club naar club en denken alleen aan hun eigen brand. Gelukkig bestaan er ook nog basketballers met emotie, neem nou Brad Miller van de Minnesota Timberwolves. De veteraan stopt met basketballen en dat deed hem zichtbaar wat in de laatste competitiewedstrijd van het seizoen tegen de Denver Nuggets.

Miller kon zijn tranen niet in

bedwang houden nadat hij met een publiekswissel werd bedankt voor bewezen diensten. Speciaal voor Miller droegen zijn teamgenoten een hoofdband, net zoals hij dat altijd deed. Kevin Love en Ricky Rubio moesten er ook aan geloven. “Als je in het woordenboek een center opzoekt die kan passen, dan lees je Brad Miller”, meent Rubio.

Dan Gadzuric terug in de NBA

“Met hem hebben we nog

een grote man. Die kunnen we gebruiken voor fouten en rebounds. Hij heeft al een hoop ervaring in de NBA.” Duidelijke woorden van New York Knicks­ coach Mike Woodson na het contracteren van de 34­jarige Nederlander. Het wordt het tiende seizoen voor de Hagenaar in de NBA, na negen jaargangen met de Milwaukee Bucks.

Gadzuric maakte speelminuten voor de Knicks in de laatste twee wedstrijden van het reguliere seizoen, hij kwam niet tot scoren, maar pakte wel vijf rebounds in veertien minuten. •

Blessure Derrick Rose dompelt Chicago in rouw

Er werd bij aanvang van het seizoen al voor gewaarschuwd: het zware seizoen zal op den duur zijn tol eisen en zorgen voor heel wat blessures.

Tijdens de reguliere competitie hadden heel wat spelers last van kleine tot erg zware blessures. En deze trend is niet gestopt met het begin van de play­offs.

Denk maar aan de zware blessures

van Ricky Rubio, Al Horford en onlangs Dwight Howard, en de vele kleine blessures van Dwayne Wade, Jason Kidd en Derrick Rose. Zelfs ‘warrior’ Kobe Bryant miste enkel wedstrijden.

Voor Bulls point guard Derrick Rose zit het seizoen er na één play­offwedstrijd al op. De MVP van het vorige seizoen scheurde een kruisband in zijn linkerknie. Rose miste dit seizoen al 27 wedstrijden door een reeks aan blessures terwijl hij amper zes wedstrijden miste in zijn eerste drie seizoenen. De Bulls konden de afwezigheid van hun ster toen redelijk goed opvangen maar in de play­offs zal dat moeilijker zijn. Rose begon fris aan de weg naar een eerste titel voor de Bulls sinds 1998. Hij had op het moment van zijn blessure 23 punten, negen rebounds en negen assists.

De titelkansen van de Bulls zijn dus

enorm geslonken. Ze zullen de Sixers misschien wel opzij kunnen zetten maar vanaf dan wordt het heel lastig zonder hun beste speler. En dat is spijtig. De Bulls hadden de beste balans in de NBA en dus valt mogelijk een spannende Eastern Conference Finals tegen de Heat in het water.

DRose was overigens niet de enige die een kruisband scheurde want ook Iman Shumpert, guard bij de Knicks, was hetzelfde lot beschoren.

Rajon en Amar'e zijn 'n beetje dom Ze mogen dan wel basketbalsterren zijn, altijd even slim zijn ze niet. We hebben het over Celtics point guard Rajon Rondo en Knicks forward Amare Stoudemire.

Beiden verloren even hun kalmte en brengen daardoor hun respectievelijke teams in onnodige moeilijkheden.

Het is al langer bekend dat Rondo

een moeilijk karakter heeft. Hij schrikt er niet voor terug om in de clinch te gaan met coach Doc Rivers en laat wedstrijden tegen mindere tegenstanders al eens aan zich voorbij gaan. In Game 1 van de serie tegen de Atlanta Hawks zagen we 43 minuten lang de ‘goede’ Rondo. Hij scoorde twintig punten, deelde elf assists uit en pakte vier steals.

Maar met nog 45 seconden op de klok kwam de ‘slechte’ Rondo weer eens piepen. Hij was het niet eens met een beslissing van de scheidsrechters en kreeg een technische fout aan de broek na overmatig protest. Daarna struikelde hij licht over de rechtervoet van scheids Marc Davis. Hierdoor bewoog hij richting Davis en dat volgde hij op met een lichte ‘bump’.

Gevolg: tweede technische fout, uitsluiting en één wedstrijd schorsing.

Stoudemire kreeg de hele Big Apple

over zich heen nadat hij zichzelf onbeschikbaar maakte voor minstens één wedstrijd in de serie tegen de Heat. De man die in New York tekende voor honderd miljoen dollar sloeg naar verluidt tegen een brandblusser na het 104­94 verlies in Game 2. Hierdoor liep hij een diepe snee op aan de linkerhand. Game 3 mist hij zeker en ook rond Game 4 bestaan er grote twijfels, hoewel STAT zelf gelooft dat hij zal spelen. Maar zowel voor hem als voor Rondo geldt: denk na voor je de kalmte verliest!

OKC Thunder wordt volwassen De Oklahoma City Thunder maakten dit seizoen opnieuw een stap voorwaarts en pakten de tweede plaats in het Westen. Maar in de eerste twee wedstrijden van de serie tegen de Mavericks lieten de Thunder hun grootste vooruitgang zien: ze worden volwassen.

Dat de Thunder een topteam in

de making zijn, werd al enkele jaren geleden voorspeld. Dit seizoen stonden ze lang aan de top van het Westen en was het duidelijk dat ze eindelijk een echte titelkandidaat zijn. Maar om de NBA­titel te pakken, moesten de Thunder winnen aan maturiteit.

Dit houdt in: slim spelen, efficiënt spelen, wedstrijden afmaken, vechten als het even minder gaat, omgaan met verlies enzovoort.

Tegen de verdedigende kampioenen uit Dallas lieten de Thunder zien dat ze volwassen zijn geworden. Ze wonnen de eerste twee wedstrijden omdat ze het gevecht niet opgaven en de ervaren Mavericks een koekje van eigen deeg gaven door telkens een sterk vierde kwart te spelen. Bovendien schrikten ze niet terug voor het fysieke spel en ‘trash­talking’.

Beide wedstrijden werden gekenmerkt door een aantal opstootjes, onder andere tussen Serge Ibaka en Dirk Nowitzki.

Een belangrijke rol in het

volwassen worden van de Thunder is weggelegd voor Kendrick Perkins. Die speelde onder de vleugels van Kevin Garnett en lijkt de visie van de Celtics perfect over te brengen op Durant en zijn ploegmaten.

Historische comeback voor Clippers

De play­offs zorgen altijd voor het nodige drama. De Los Angeles Clippers zijn er voor het eerst sinds 2006 nog eens bij en wilden dan ook door de grote poort binnenkomen. Dat lukte hen tegen de Grizzlies echter niet…tot het vierde kwart van Game 1 .

De serie tussen de Clippers en de

Grizzlies was er op voorhand al één om duimen en vingers van af te likken. Beide teams zijn erg jong en zorgen voor het nodige spektakel, zeker de mannen van ‘Lob City’. De Grizzlies leken echter op weg naar een makkelijke zege in Game 1. In het derde kwart hadden ze in het eigen FedExForum een voorsprong van liefst 27 punten bijeen gespeeld. Aan het begin van het vierde kwart bedroeg de kloof nog steeds 21 punten.

Toen schoten de Clippers plots wakker. Chris Paul smeekte coach Vinny Del Negro om hem te laten spelen en de wedstrijd niet op te geven. De Clippers waren offen­ sief niet te stoppen en defensief moordend. Na meer dan negen minuten maakte Rudy Gay einde­ lijk een korf voor de Grizzlies maar twee vrijeworpen van Paul zorgde voor de onwaarschijnlijke zege voor de Clippers.

De comeback evenaarde het

record gezet door de Boston Celtics in 2002. Die maakten toen ook een achterstand van 21 punten aan het begin van het vierde kwart goed tegen de New Jersey Nets. Aan het einde van de dag kwamen de Clippers dus toch door de grote poort de play­offs opnieuw binnen.

De motor van de Heat staat al lekker warm

De Miami Heat verloren vorig jaar de Finals van de Mavericks. Dit jaar lijken ze helemaal klaar om wél die fel begeerde titel te pakken. Ze hebben hun bijnaam echt niet gestolen want de motor van de Heat staat warm!

De New York Knicks kwamen met goede

bedoelingen naar het zonnige Florida. Het zelfvertrouwen was aanwezig en zelfs de hoop op een stunt tegen de machtige Heat hing in de lucht van de kleedkamer van de Knicks. Maar de ‘Big Three’ hadden andere plannen. Ze wilden vanaf de eerste wedstrijd laten zien dat zij dé grote titelfavoriet zijn, zeker in het Oosten.

De Heat startten dan ook furieus en lieten

nauwelijks iets heel van de Knicks in Game 1.

Offensief gingen ze volop in de aanval. De Heat dwongen in totaal 33 vrijeworpen af tegenover slechts elf voor de Knicks.

Defensief zetten ze hun ‘killer mode’ aan. Ze dwongen de Knicks tot liefst 27 balverliezen, een schotpercentage van amper 36% en 67 punten. Ze hielden Carmelo Anthony op elf punten en Amare Stoudemire op negen.

Ook in Game 2 lieten de Heat zich van hun beste kant zien en deze keer vooral offensief.

Ze maakten liefst 52% van hun schoten, waaronder 43% van hun driepunters. Ook dwongen ze opnieuw 27 vrijeworpen af. Ten slotte hadden ze slechts acht balverliezen.

De Miami Heat zijn er klaar voor, zoveel is duidelijk. Zowel offensief als defensief presteren ze top. Met het verlies van Derrick Rose zijn ze met voorsprong dé titel­ kandidaat van het Oosten. Welbeschouwd kunnen de Heat eigenlijk alleen zichzelf nog kloppen. •

Nevenstaande Geinig niet, foto van Boston's Tyler Seguin vond vorige maand z'n weg over 't internet. Tyler, we sucked ur dick in high school. En of足ie ze nog (her)kende.

Lachen natuurlijk, maar wel een photoshop.

Want we vonden 't orgineel (foto onder) bij Getty Images.

Ook leuk.

deze woord足 speling op Full Metal Jacket's Me Love You Long Time.

Geen idee wat Yu Darvish (Japanner, en geen Vietnamees) ervan vond, maar politiek correct Amerika vond 't in ieder geval niet kunnen: racisme!

Gratis bier voor Leafs足fans!

't Is even zoeken (tussen 't publiek), maar dan schrik je je ook werkelijk 't leplazerus. En dat nog wel in New York. Laat Cosmo Kramer 't niet horen...

Geloof 't of niet, maar ook dit is een photoshop.

Theo Epstein schijnt helemaal niet over water te kunnen lopen!

LOL. 't Nieuwe logo van de Canucks met ingang van afgelopen week.

E SPN ‘Play of the Day’ op SportsCenter in 2008. Freshman Paul George zet namens de

Fresno State Bulldogs een drive in naar de basket en dunkt hard – en stijlvol – over een arme tegenstander. De commentatoren zijn hoorbaar onder de indruk, roepen teksten als ‘watch the young fella stretch out’ en ‘this is poster material’. De dunk heeft George enorm geholpen om zijn naam op de basketballkaart te zetten. Fresno State speelde tegen St. Mary’s, één van de topploegen in Amerika, en de wedstrijd werd live uitgezonden op ESPN.

Amper twee jaar na De Dunk kiezen de Indiana Pacers Paul George als tiende in de NBA Draft, en de verwachtingen zijn direct hoog. ‘De nieuwe Tracy McGrady’ tekenen de journalisten op als zij hun analyses loslaten op de draft.

George verdiende zijn hoge uitverkiezing omdat hij een echte game­changer was voor de Bulldogs ­ of de ploeg nou een rebound, een steal of een score nodig had, op George konden ze rekenen. Dat is iets wat de Pacers fans niet meer zagen sinds clublegende Reggie Miller.

G eorge scoorde afgelopen seizoen in zijn rookiejaar acht punten en pakte vier rebounds

per wedstrijd en kreeg als beloning een uitverkiezing voor de NBA All­Rookie Second Team. “Hij is één van de vijf beste jonge spelers die ik heb meegemaakt”, zei Pacers president Larry Bird. Een groot compliment, aangezien Larry Legend niet met de minste basketballers heeft gespeeld. George leefde op in de tweede helft van het seizoen. Coach Jim O’Brien kreeg de zak en interim Frank Vogel gaf de atletische guard een belangrijke rol in de Pacers second unit, beter bekend als de ‘goon squad’, oftewel knokploeg. George veroverde zelfs een plaats in de starting lineup, scoorde meer dan tien punten in twaalf van zijn negentien starts en hielp zijn ploeg voor het eerst sinds 2006 aan een ticket voor de playoffs.

De spectaculaire dunks, de blocks, de enorme potentie. George zag zichzelf steeds vaker in de spotlights verschijnen, maar realiseerde snel dat het werk nog niet klaar was. “In het begin, wanneer ik niet de kans kreeg om te spelen, was goed verdedigen de enige manier voor mij om in het veld te komen”, meent George. “Dat is altijd mij bijgebleven.” De test volgde in de eerste ronde van de playoffs tegen de Chicago Bulls, de nummer één in de Eastern Conference. George kreeg de ondankbare taak

om superster Derrick Rose in bedwang te houden. Het was echter George’s verdediging op Rose (enkele steals, big stops en drie blocks) die de serie spannend maakte. DRose moest hard werken voor zijn punten. “Die prestatie wil ik elke avond brengen”, aldus George. “Dat is mijn mentaliteit.”

Toekomstig All­Star

Hij had een grijns van Orlando tot Indianapolis. George genoot zichtbaar van NBA All­Star Weekend in Orlando, waar hij deelnam aan de Rising Stars Challenge en de Slam Dunk Contest. Juist. De man die met neonlicht in het donker dunkte. Hij keek echter met een schuin oog naar de All­Star Game en zijn teamgenoot Roy Hibbert. “Die wedstrijd opende mijn ogen”, bekende George. “Uiteindelijk draait alles om de zondag. Ik kreeg de kans om Roy en de andere spelers in actie te zien en dacht: daar wil ik later ook staan.”

G eorge werkte in de offseason hard om zijn schot te verbeteren, was veel in het

krachthonk te vinden en groeide zelfs twee inches. How about that? Ondanks de komst van shooting guard George Hill startte

George in alle 66 wedstrijden voor de Pacers, waarin hij goed was voor twaalf punten en bijna zes rebounds per wedstrijd.

George bleek vooral een steunpilaar in de verdediging en één van de redenen dat de Pacers als nummer drie in het oosten eindigde, achter favorieten Chicago en Miami.

“Hij kan scoren, maar belangrijker nog, hij is een uitstekende verdediger”, meent teamgenoot Danny Granger. “Hij kan op meerdere posities uit de voeten vanwege zijn lengte en is een superatleet; één van die spelers die je zelden tegenkomt.” Coach Vogel ziet vooral verbetering in George’s hand­oogcoördinatie. “Hij blokt beter, pakt meer steals en is sterk in de één­tegen­één­ en pick and rollverdediging. Ik denk dat hij het verdient om stemmen te krijgen voor het All­Defensive team”, aldus Vogel. “Zo goed is hij.”

Gzijn eorge’s teamgenoten ook onder de indruk. “Hij is nu al één van de beste verdedigers in de competitie”, zegt pointguard Darren

Collison. “De inzet die hij dag in dag uit toont is geweldig om te zien.” Granger ziet in George een jongere versie van zichzelf, maar dan atletischer. “Toen ik in de NBA kwam, dacht ik ook alleen aan verdedigen”, zegt hij.

“Ik kreeg allerlei directe tegenstanders en ik probeerde ze uit te schakelen. Ik denk dat Paul erg op mij lijkt toen ik op zijn leeftijd was.” George en Granger zijn goede vrienden en trainden al met elkaar voordat ze teamgenoten werden bij de Pacers. George ziet hem als een mentor. “Danny is als een grote broer voor mij en heeft mij geholpen om te wennen aan de NBA.”

Land der fabelen Na twee seizoenen kan de vergelijking tussen George en T­Mac naar het land der fabelen, als het aan Vogel ligt.

“McGrady verdedigde niet als jonge speler.

Hij toonde er geen interesse voor, maar hij was er ook niet toe in staat”, zegt de coach van de Pacers. “George heeft geleerd om zijn lengte als voordeel te gebruiken en spelers als Rose en Chris Paul op afstand te houden.

We zeiden, ‘laat ze jumpers schieten over jouw lengte’.”

G eorge is nog altijd niet uitgeleerd en moet de komende

seizoenen een grotere rol krijgen in de aanval. “Hij heeft de kans om echt een goede speler te worden, meer dan goed”, meent tweevoudig All­Star en team­ genoot David West. “Hij heeft niet in de gaten hoe dominant hij kan zijn.” •

Danny Granger 6

Mindere stats dan afgelopen seizoen, maar nog altijd de scorer van het team. De vraag is: kan hij zijn ploeg op sleeptouw nemen tegen sterke ploegen als Miami en Chicago?

David West 7

De 31足jarige power forward heeft een redelijk regulier seizoen (13pt en 7reb) achter de rug na zijn blessure. Loopt over het veld met een aura van onoverwinnelijkheid en toughness.

Roy Hibbert 7,5

Groeide onder coach Vogel uit tot een All足Star en heeft zijn plafond als center in de NBA nog lang niet bereikt.

Darren Collison 6

Voor een startende point guard is 4.8 assists aan de lage kant, daarnaast raakte hij aan het eind van het seizoen geblesseerd en lijkt zijn plek kwijt te raken aan George Hill.

George Hill 7,5

Scorer vanaf de bank, maar blijkt een prima starter na het wegvallen van Collison. Bijna 15 punten en ruim 5 assists in de laatste acht wedstrijden van het seizoen.

Tyler Hansbrough 6

Met de komst van David West verbannen naar de bank. Mindere cijfers dan afgelopen seizoen, maar je weet wat je van Psycho T krijgt in die 20 minuten.

Leandro Barbosa 7

De voormalig Sixth Man van de Phoenix Suns is voor de Pacers een pure scorer vanaf de bank. Een wapen dat de ploeg gaat helpen in de playoffs.

Lou Amundson 7

Qua type spel het broertje van Hansbrough. Energy guy die vecht voor elke bal als Hibbert en West even tot rust komen.

Dahntay Jones/A.J. Price 5 Onopvallende bankspelers.

Jeff Foster 足

De enige Pacer die nog onderdeel was van het team dat in 2000 de NBA Finals speelde, de back足up center van Rik Smits. Moest dit seizoen een punt achter zijn loopbaan zetten.

Lance Stephenson 5

Speelde te weinig minuten om een impact te maken, maar Stephenson is een working project. Larry Bird noemt hem niet voor niets de beste speler van het team.

Kyrylo Fesenko en Jeff Pendergraph speelden te weinig wedstrijden om in aanmerking te komen voor een cijfer.

Tot voor kort konden spelers aangeven of

ze mee willen doen in de 2012 NBA Draft of niet. Voor senior (laatstejaars) spelers is dat niet zo'n moeilijke keuze. Zij zijn klaar op school, in ieder geval met hun sportcarrière daar, en zoeken een manier om professio­nal te worden. Voor eerste­ (freshman), tweede­ (sophomore) en derdejaars (junior) ligt dat anders. Het toetreden tot de NBA Draft betekent het einde van de college­carrière.

Dus: geen opleiding meer en de 100% 'gok' nemen op een basketballbestaan in Amerika of ergens anders in de wereld. Ohio State's Jared Sullinger liet vorig jaar de Draft 2011 lopen om dit jaar kampioen te worden (wat niet lukte). Sullinger was vorig jaar een zekere top­drie pick. Nu stapt hij alsnog in als sophomore. Hij is nu geen top­vijf pick, misschien zelfs geen top­tien, maar wel een zekerheid in de eerste ronde van de 2012 NBA Draft. Financiële zekerheid lonkt.

Wildcats topleverancier

Kampioen Kentucky Wildcats ziet al zijn starters van het afgelopen seizoen terug in de lijst voor de 2012 NBA Draft. Top prospect is power forward Anthony Davis; ooit een pointguard in highschool en, na een enorme groeistuip, in het afgelopen (freshman) jaar een angstaanjagende speler on defense met snelheid en een spatzuiver middenafstandschot on offense. Hij is een cadeautje voor de Charlotte Bobcats, dat de eerste pick van de 2012 NBA Draft heeft. Het enige dat Davis nog moet, is groeien… Niet in de hoogte, maar in de breedte. Hij is dun en licht en hangt dus aan de gewichten as we speak.

De enige jongeman die Davis als de

nummer één draftpick kan bedreigen is junior power forward Thomas Robinson (Kansas). Niet de allerslimste, wel een vastberaden speler die gaat slagen in de NBA. Robinson had een bewogen jaar onder coach Bill Self. Na een freshmanjaar vanaf de bank, haalde hij nu als starter minstens even goede cijfers. Robinson verloor afgelopen seizoen zijn geliefde oma en moeder, kort na elkaar. Zijn hoofddoel is: zorgen voor zijn kleine (half)zus. Robinson is een geboren 'role player' en dat maakt hem zeer geschikt voor de NBA. Hij is een energieke 'slasher' en

heel redelijke post up speler in de aanval en een lastpak in de verdediging.

Michael Kidd­Gilchrist is meer dan een

lastpak in de verdediging. De freshman short forward van Kentucky is een 'hands on'

BOUND TO BUST

1. JARED SULLINGER (Ohio State) Wat!? Sullinger ja. Vorig jaar top, dit jaar veel minder intens. Heeft moeite met post­ up tegen grotere tegen­ standers. Kan de knop om? Dan wordt 'ie toch top!

2. PERRY JONES III (Baylor) Hij heeft alles in zich om top te zijn, maar als het moment daar is, zien we hem niet.

3. DRAYMOND GREEN (Michigan State) Een persoonlijke favoriet, maar geen PF in de NBA en onvoldoende op 'kleinere' posities. Zijn alternatief? Europa. En hij wil commentator worden.

4. DAMIAN LILLARD (Weber State) Pointguard die liever eerst schiet en dan open medespelers zoekt. Goed, maar niet speciaal genoeg voor de NBA. 5. MASON PLUMLEE (Duke) Groot, en mobiel voor een power forward.

Maar is hij goed genoeg? Dat wordt kneden voor een NBA­team. Langeter­ mijnproject dat zal worden uitgeleend.

verdediger. Hij is er altijd, de hele tijd.

Tegenstanders werden het afgelopen jaar al moedeloos bij het idee dat ze Kidd­Gilchrist gingen tegenkomen. In die rol kan de wingman goede zaken doen in de 2012 Draft.

Erkende scorers als Kobe Bryant vinden het leuk tegen dit soort gasten te spelen, tot ze verslagen worden. En Kidd­Gilchrist kan dat voor ieder NBA team bewerkstelligen.

Jaar van grote mannen

Over de top 3 draftpicks zijn de meeste

kenners het wel eens, al zet 40 procent van de mock draft websites, internetpagina's waar je kunt meedoen aan het draftspel 'wie wordt op welke positie gekozen', op de plek van Thomas Robinson liever Andre Drum­ mond neer. In de lijst van SportAmerika is Drummond (power forward/center, UConn) echter de nummer vier. Deze freshman heeft enorme potentie en NBA­teams pikken graag zo'n speler op. Of ze durven het juist niet.

Andre Drummond is zo'n speler die ervoor zorgt dat de scouts uit de club worden geknik­ kerd als hij zijn potentie niet waarmaakt.

Harrison Barnes (#5 pick) van North

Carolina is een soort Glen Rice. De short forward sophomore maakt te weinig gebruik van zijn power als hij naar de basket gaat, maar heeft een goed, en vooral mooi schot, kan passen en plukt tijdig zijn rebound mee.

En omdat hij lijkt op Glen Rice, heeft Barnes de 'gun factor' mee.

Bradley Beal (#6 pick) is een freshman­ schutter van Florida. Wat hij in de lijst doet voor Duke´s Austin Rivers? Beal kan passen en doet dat ook. Beal breekt defensies open met zijn drives en kan hoge schotpercentages halen. Vooral in dat laatste moet Beal constanter worden, maar dat geldt ook voor 'conculega' Rivers.

Dat deze lichting collegespelers veel goede

grote mannen (en dan vooral power forwards) voortbrengt, wordt duidelijk als ook John Henson (#7 pick) van North Carolina in de top­tien opduikt. Henson is een derdejaars toprebounder die kan passen en rennen en daarmee ook zijn aandeel krijgt in de aanval. Zijn 'role player ability' maakt hem een topkandidaat voor de 2012 Draft.

Eén van de besten, Scott Machado (Iona), wordt zwaar ondergewaardeerd als late tweede ronde pick en kan zomaar in Europa opduiken komend seizoen ­ Eredivisie­ coaches opgelet! Onze keuze als hoogst gekozen spelverdeler is Kendall Marshall (#8 pick), en ook hij komt van North Carolina.

Marshall staat te boek als te langzaam. Maar hij kan met zijn geweldige inzicht het tempo in het spel wel enorm verhogen. Hij is een floorleader die eerst passt en dan kijkt of hij misschien zelf kan schieten.

Nog een schutter die hoger op de lijst kan

uitkomen dan Austin Rivers is Jeremy Lamb (#9 pick). Lamb speelde in het kampioens­ jaar van UConn (2011) achter Kemba Walker een prima rol. Zonder Walker was Lamb een kandidaat leider, maar die verwachting maakte hij nooit waar bij het kwakkelende UConn. Dat Lamb kan ballen lijdt geen twijfel, maar of hij in de buurt van de vergelijkbare topper Reggie Miller kan komen is een intrigerende vraag.

En #10 in deze 2012 NBA Draft lijst is dan toch voor Austin Rivers van Duke. Hij kan point­ en shooting guard spelen, maar is eigenlijk te klein om in de NBA potten te breken. Hij is intens, razendsnel en kwikzil­ verachtig voor de beste verdedigers. Als hij zich ontwikkelt tot pointguard zal het nog vele tegenstanders duizelen als hij speelt.

In de draft gekozen worden is een droom,

maar het leeuwendeel van de gekozen spelers verdwijnt via achterdeuren richting clubs elders in de wereld. Het sterrendom is weinigen gegeven. Zeker is wel dat de top­30 draftpicks een startsalaris krijgen van meer dan één miljoen dollar. Dat is in ieder geval iets na vier jaar top NCAA prospect te zijn Minder succesvol zijn de pointguards dit jaar. geweest zonder inkomsten. •

Draftstress

Ik heb de wekker dit jaar niet gezet voor de NFL Draft. In deze drukke voet­

baltijden met het Europees Kampioenschap voor de boeg heb ik mijn slaap helaas te hard nodig. Of het verstandig was om de draft over te slaan? Geen idee. Maar het gevoel waarmee je wakker wordt is toch niet helemaal prettig.

De mooiste verhalen ontstaan pas na de draft. Natuurlijk is de avond zelf een geweldig spektakel, de schreeuwende fans in de zaal, de blijdschap en tranen bij de geselecteerde spelers, de verontwaardiging over een ruil. Maar ik vind toch vooral de dramatische verhalen het mooist. Dat klinkt als leedvermaak, maar zo is het niet bedoeld. Maar de tranen van een teleurgestelde sporter, dat raakt simpelweg meer je ziel dan een juichende atleet. Bij mij althans.

In de aanloop naar deze draft zag ik vele beelden en las ik talloze verhalen. De Amerikanen weten natuurlijk als geen ander hoe de spanning moet worden opgebouwd, met missers en goudhaantjes uit het verleden.

Vorige week las ik hoe Matt Bowen de spanning omschreef toen hij als

speler thuis voor de tv zat te wachten op een telefoontje van een club. De sociale druk van buitenaf moet voor die jongens ook onvoorstelbaar zijn. Stel je voor: je bent op je school een van de populairste mannen, je speelt in het footballteam en je familie en vrienden pronken met je. Aan het einde van je schoolcarrière komt dan ineens dat ene moment waar je gehele toekomst vanaf kan hangen.

Bowen: “Mijn gehele familie was bij ons thuis, ik woonde nog bij mijn ouders.

Iedereen verwachtte dat ik in een van de eerste drie rondes gekozen zou worden. De sfeer was goed, feestelijk. Maar de telefoon bleef stil. Op een gegeven moment besloot ik naar boven te gaan, ik trok het niet meer. Ik hoorde mijn ooms en tantes mompelen. Het enige wat ik deed was heen en weer lopen in de gang. Verschrikkelijk.”

Ik probeerde mij de situatie van Bowen in te beelden. Het moet als jonge volwassene echt stress zijn. Voor je gevoel hangt je totale persoonlijkheid af van dat ene moment. Alsof je iedereen teleurstelt als geen enkele club je uiteindelijk wil hebben. Het heeft eigenlijk iets afschuwelijks. Het niet gedraft worden door een team kan zelfs traumatisch werken.

Bowen: “In de zesde ronde was ik bezig met het plannen van een dag om

een pak te gaan kopen. Ik zag mijn gehele footballtoekomst in duigen vallen.

Solliciteren, op zoek naar een baan. Een cv had ik niet. Het gevoel was meer dan ellendig. Toen ging de telefoon. De Rams hadden mij geselecteerd. De huiskamer beneden ontplofte van vreugde. Mijn ooms en tantes zagen mijn naam over de beeldbuis schieten in kapitalen.”

Doe je ogen dicht en probeer je de spanning van zo’n dag eens voor te stellen.

Ondenkbaar. En dit liep nog goed af. Matt Bowen speelde zeven jaar in de NFL en is nu journalist. Hij werd als 198ste speler gekozen in 2000. Door het gejuich in huize Bowen ontging het daar iedereen wie er als 199ste werd gedraft. Ene Tom Brady.

Mike Trout (Angels)

Elk jaar zijn ze er: de Top 100 Talents lijstjes.

Baseball America, ex­scouts en journalisten als Keith Law stellen ze op na weer een seizoen Minor League ballparks bezoeken, scouts en Front Office­personeel spreken en statistieken bestuderen. Op al die lijstjes komen dezelfde namen naar boven: samen met Bryce Harper is Mike Trout het grootste talent in de Minors.

De 20­jarige

Trout wordt geroemd om zijn 'five tool' potential: power, hitting, running, fielding en throwing. En dat liet hij tijdens een kleine call­up in 2011 ook zien: in 123 slagbeurten sloeg Trout vijf homeruns en had hij vier steals. Zijn slaggemiddelde bleef wat achter met .220, maar wel dartelde hij over het gehele buitenveld.

En het goede nieuws is: Trout vernietigde AAA­ pitching voor zijn recall. Hij lijkt als geen ander klaar voor de Majors.

Het probleem voor de Angels is dat het team

qua buitenvelders goed bezet is. Vernon Wells (21 miljoen dollar) en Torii Hunter (18 miljoen dollar) verdienen veel te veel om op de bank te zitten en spelen nu goed genoeg om ook van waarde te zijn voor de Angels (als is het natuurlijk geen 39 miljoen dollar aan waarde). Verder staat de 25­ jarige verdedigende tovenaar Peter Bourjos op het roster.

Nu Trout op het Major League­roster staat, lijkt Wells de kind van de rekening te worden. Dat is niet verbazingwekkend. Trout is een betere fielder en een betere baserunner. Ook al zou hij langzaam uit de startblokken komen, dan nog is hij minstens een gelijkwaardige slagman in vergelijking met Wells.

Bryce Harper (Nationals)

In de korte tijd dat dit blad bestaat is de naam van Bryce Harper al meermaals gevallen. De eerste pick van de 2010 MLB Draft is gewoon zo goed.

Hoewel: de 19­jarige Harper speelt nu voor het tweede jaar professioneel baseball, maar het gaat hem niet zo goed af als de Washington Nationals hadden gehoopt. Desondanks mocht hij zaterdag zijn debuut maken voor de Nats.

Harper kreeg dit seizoen in AAA de kans zich

te ontwikkelen als een center fielder. Dat is belangrijk voor de Nationals, want een speler met zijn talent is nog meer waard op een positie 'up the middle' (catcher, tweede honk, korte stop en midvelder).

Met de komst van Harper is Ryan Zimmerman op de DL geplaatst. De kans is aanwezig dat Harper bij een slechte start weer terug naar AAA moet.

Maar als hij meteen goed slaat en Zimmerman en eerste honkman Michael Morse terugkeren, kunnen de Nats het de Phillies heel moeilijk gaan maken. De pitching van de Nationals is minder dan die van de Phillies, maar helemaal zo slecht nog niet.

De offence van de Nats is echter veel potenter.

Niet alleen deze talenten kunnen hun team

een flinke boost geven. Er zijn nog genoeg teams die spelers in de minors of op de Disabled List hebben die goed genoeg zijn om van een pretender een contender te maken. En vergeet een belangrijke free agent niet...

Chase Utley (Phillies)

De Philadelphia Phillies zijn inmiddels al vijf jaar het echte powerhouse van de National League. De World Series­kampioen van 2008 is in de loop der jaren getransformeerd van een top offence­ naar een top pitching­team. Waren het eerst slagmannen Jimmy Rollins, Ryan Howard en Chase Utley die de dienst uitmaakten, nu zijn het pitchers Roy Halladay, Cliff Lee en Cole Hamels die ervoor zorgen dat de Phillies één van de favorieten zijn in de NL.

Eén van de favorieten, want hoewel het credo

'pitching wins championships' nog steeds geldt, betekent dat niet dat je er zonder fatsoenlijke aanval ook komt. Vandaar dat de terugkeer van de geblesseerde Utley veel kan betekenen voor de Phillies. De Phils krijgen bijna geen offence vanuit het tweede honk, iets waar ook Utley ook buiten zijn prime veel mee kan helpen.

Zijn snelheid is misschien niet meer wat het ooit was, door zijn slechte knieën, maar zijn 'bat' is nog steeds legit. De 33­jarige vijfvoudig All­Star kan de Phillies de boost geven die ze nodig hebben. Misschien hoeft dat niet eens vanaf het tweede honk. Phillies­manager

manager Charlie Manuel gaf onlangs name­ lijk aan dat ook een plek op het eerste honk mogelijk is voor Utley. Met hem, en in een later stadium waarschijnlijk ook Howard, krijgen de Phillies net het extra zetje dat ze nodig hebben om de drie aces van genoeg ondersteuning te voorzien en zo te zorgen voor de zesde titel op rij in de NL East.

Roy Oswalt (geen team)

De regerende World Series­kampioenen St. Louis Cardinals moesten het vorig jaar doen zonder ace Adam Wainwright. Gelukkig voor de Cards waren Albert Pujols, de ineenstorting van de Atlanta Braves en Chris Carpenter daar om het team richting de play­offs te sturen ­ en uiteindelijk de eindoverwinning. Dit jaar zijn de rollen omgedraaid: Pujols is weg, Wainwright is terug, maar zoekt hevig naar vorm en collega­pitcher Chris Carpenter is voor een nog onbekende tijd geblesseerd.

De Boston Red Sox kenden vorig jaar net als de Braves een gigantische collapse, mede dankzij de blessures in de pitching staff. GM Ben Cherington heeft weinig gedaan om het werpersgilde van brood­ nodige versterking te voorzien.Voor de Cardinals en de Red Sox is Roy Oswalt een goede optie om een boost te geven aan het team. Oswalt is nog steeds Free Agent en is dus voor elk team een haalbare speler. De 34­jarige rechtshander was drie keer een All­Star en eindigde in zijn carrière al zes keer in de top­zes bij de stemming voor de Cy Young Award.

BEST OF THE REST...

Trevor Bauer (Diamondbacks)

#freetrevorbauer is een Twitter­hashtag die zo eens in de vijf dagen trending wordt in Phoenix en omgeving. De 21­jarige rechtshandige pitcher werd vorig jaar als derde gedraft en lijkt nu al geen moeite te hebben met de slagmannen in AA: in 22,2 innings heeft Bauer een minuscuul ERA van 0.40 met maar liefst 28 strikeouts.

Het lijkt dus een kwestie van tijd dat

Bauer kan aansluiten bij de Arizona Diamondbacks, die één van de favorieten zijn in de NL West. En dat is maar goed ook, want zonder goede pitching is het las­ tig in deze divisie. Concurrenten San Fran­ cisco Giants en Los Angeles Dodgers beschikken over betrouwbare aces. De komst van Bauer kan de D­Backs daar een duwtje in de rug geven, terwijl de boven­ gemiddelde offence voor de punten zorgt.

Victor Martinez (Tigers)

Prince Fielder en Miguel Cabrera. Is dat nog niet genoeg? Nee! Als je de World Series wilt winnen is nooit iets genoeg.

Victor Martinez raakte ernstig gebles­

seerd aan zijn knie tijdens de offseason en had een operatie nodig. Iedereen ging er vanuit dat hij dit seizoen aan zich voorbij moest laten gaan. Maar... Een geplande tweede operatie is geschrapt en het kan zomaar zijn dat de catcher/eerste honk­ man/aangewezen slagman in september nog in actie kan komen voor de Detroit Tigers. Precies op tijd om Detroit in de play­ offs een slagploeg te geven om de vingers bij af te likken. •

Naast Utley, Oswalt, Bauer en V­Mart zijn er meer spelers die voor hun teams waarde kunnen hebben 'down the stretch'. Een greep.

Johnny Damon (Indians) – Damon tekende onlangs een contract bij de Cleveland Indians. De outfielder is nu bezig helemaal fit te worden en kan binnen nu en een paar weken aansluiten bij de Tribe.

Chris Carpenter (Cardinals) – De broer van schaatser Kip Carpenter is voor onbekende tijd uitgeschakeld, maar kan als hij terugkomt voor veel waarde zijn voor de Cards.

Shelby Miller (Cardinals) – Datzelfde geldt voor Miller, die nu in AAA pitcht. In principe wordt er gedacht dat Miller pas in 2013 van echte waarde zal zijn voor de Cardinals, maar het is mogelijk dat Miller een soortgelijke rol kan vervullen als Matt Moore vorig jaar: een rookie starter aan het slot van het seizoen.

Daisuke Matsuzaka (Red Sox) – Dice­K kan na de All­Star Game terugkeren bij de Red Sox. De Japanner zal de boeken ingaan als mislukking voor de Red Sox. Echter heeft hij in het verleden in periodes heel sterk gepitcht. Misschien kan hij verrassenderwijs voor de nodige quality innings zorgen?

Weekly RoundUp Pujols trade bait

Slecht nieuws voor pitchers Het kost een paar centen, uit New York. Michael Pineda (Yankees) en Mike Pelfrey (Mets) missen de rest van het seizoen wegens blessures •

maar dan heb je ook niets: Albert Pujols heeft (tot 27­4) nog 0,0 homeruns geslagen voor de Los Angeles Angels met een slaggemiddelde van .224.

Paniek in de tent! Een

Ook Boston Red Sox­ outfielder Carl Crawford moet langere tijd aan de zijlijn blijven. De verwachting is echter dat hij dit jaar nog wel in actie komt • De Kansas City Royals voelen zich niet zo thuis in KC. De outsiders in de AL Central zijn het jaar 0­10 begonnen in eigen huis.

Gelukkig winnen ze buitenshuis wel wedstrijden • Philip Humber wierp vorige week de 21ste perfect game in de MLB­ geschiedenis. Dat deed hij tegen de Seattle Mariners.

Zijn volgende start was ook memorabel: hij gaf negen runs op in vijf innings tegen de Boston Red Sox. Nog nooit gaf hij zo veel punten op in een start • Net als vorig jaar kunnen de Baltimore Orioles in het begin van het seizoen aardig meekomen met de 'Beasts in the East'. Vooral catcher Matt Wieters en outfielder Adam Jones beginnen ijzersterk.

anonieme bron meldde exclusief aan SportAmerika dat de Angels er aan zitten te denken Pujols te releasen, omdat ze denken dat hij zijn homerun­stroke kwijt is.

persoonlijkheid in de clubhouse verworven. En dat voor slechts 21 miljoen dollar per jaar. Een steal.”

Een andere optie voor de

Halos is het zoeken van een tradepartner. Onze bron meldt dat de Angels met alle liefde Chone Figgins terug willen halen van de Seattle Mariners. We hebben de M's om een reactie gevraagd, maar niemand in Seattle wist van het bestaan van een lokale baseballploeg af.

Giants: geen vertrouwen in Tim Lincecum?

Wie San Francisco Giants

zegt, zegt Tim Lincecum. De 27­jarige righty heeft in zes jaar in de Majors al twee keer de Cy Young Award gewonnen en de fans verkozen hem vier keer voor het All­Star team.

Geen misselijke pitcher De bron: “Bij de Angels

komen nu alleen nog maar jonge, onervaren spelers door. Wij gaan voor routine.

Vorig jaar haalden we de headlines door Vernon Wells naar Anaheim te halen voor Mike Napoli. Napoli is een belabberde, onderbetaalde catcher die per ongeluk 25 homeruns per jaar slaat als hij een keertje structureel wordt opgesteld. Met Wells hebben we een sterke

dus... Maar de Giants gaven enigszins verrassend de nummers twee en drie in de rotatie, Matt Cain en Madison Bumgarner, een contractver­ lenging. Dat feit, gekoppeld aan Lincecum´s zeer zwakke seizoenstart en de dalende snelheid van zijn fastball, roept veel vraagtekens op.

Heeft hij al zijn kruit al verschoten? Is Lincecum geblesseerd? Kortom: denken de Giants dat het een aflo­ pende zaak is met Timmy?

Wij bij Sport Amerika

genieten van deze energieke pitcher en hopen dat hij nog lang door kan werpen. Maar ook wij maken ons zorgen. •

Elk jaar lees je ze weer, de berichten over

contractonderhandelingen van grote, maar inmiddels oude namen met hun clubs.

Accepteert een club het risico van een meerjarig contract voor een routinier, of laten ze één van hun grootste namen de free agent markt op wandelen? Vaak bewandelen speler en club een gulden middenweg proosten de partijen op een overeenkomst van één tot twee jaar.

Mindere jaren

Ook Ortiz kan meepraten over deze situatie.

Het was het najaar van 2010 dat de Red Sox zonder blikken of blozen de optie van 12,5 miljoen dollar op het contract van Ortiz lichtten. Moord en brand. Was dit de eerste move van een club die net de playoffs had gemist?

Natuurlijk, Big Papi had een heldenstatus en lag al verankerd in de harten van Red Sox

Nation, maar zelfs de meest verstokte Red Sox fan moest toch even slikken bij het horen van de peperdure contractverlenging. De designated hitter had immers net de twee minste jaren van zijn carrière achter de rug.

Het leuke van oude spelers met

kortlopende contracten is dat je het spelletje elk jaar opnieuw mag spelen. Ortiz, die dit seizoen waarschijnlijk het plateau van 400 homeruns zal bereiken, beloonde zijn club voor het geschonken vertrouwen en beleefde in 2011 een flinke opleving. Ortiz noteerde een slaggemiddelde van .309, wat ruim hoger was dan de .270 uit 2010 en de magere .238 waar hij in 2009 op uitkwam, en deed den­ ken aan de topjaren 2004­2006. En dus was daar weer de vraag waar het heen moest met de slugger. Twaalf miljoen was het bod van de Red Sox, zestien miljoen was de eis aan andere kant van de tafel. Op het laatste moment werd een zitting voor de arbitragecommissie voorkomen en tekende Ortiz bij voor nog een jaar

De namen David Ortiz en Big

Papi zijn onlosmakelijk met elkaar verbonden, maar de herkomst van de herkenbare nickname is niet bij iedereen even bekend. De naam stamt uit 2003, het eerste seizoen van Ortiz in Boston. De Dominicaan vond het niet eenvoudig alle namen van de medewerkers van Red Sox uit zijn hoofd te leren, en noemde daarom vrijwel iedereen ‘papi’, wat vergelijkbaar is met het Engelse woord ‘dude’.

Hierdoor werd Ortiz snel om­ gedoopt tot ‘The Big Papi’, wat na verloop van tijd gewoon ‘Big Papi’ werd. Het gebruik van de nickname bereikte een hoogtepunt tijdens de legendarische American League Championship Series in 2004; nadat Ortiz de Red Sox langs de Yankees had geslagen in Game 5 van de ALCS, grapte werper Pedro Martinez: “The Yankees have to think about who is their Big Papi”.

T­shirts met de tekst ‘The Curse of the Big Papi’ waren na afloop van de serie niet aan te slepen. •

een jaar Fenway Park. Prijskaartje: 14,575 miljoen dollar.

Lichtpuntje

Een keiharde overpay, of welbesteed geld? Die vraag kan alleen Ortiz beantwoorden, maar de eerste voortekenen zijn goed.

Ortiz begon zelden zo goed aan een seizoen. De inwoner van de Dominicaanse Republiek was in de eerste weken van april zelfs één van de weinige lichtpuntjes in de geplaagde Boston line­up.

Daarnaast legt Ortiz nog iets anders op tafel, dat helemaal losstaat van zijn statistieken. Ortiz is, in tegenstelling tot zoveel teamgenoten die hij door de jaren heen heeft gehad, van vrijwel onbesproken gedrag.

Natuurlijk: Big Papi was in wat we nu

kennen als de ‘steroid era’ een net even iets Bigger Papi dan hij nu nog is. Niet alleen Ortiz, maar de MLB als geheel zal die sluier nog wel een tijdje over zich gedrapeerd krijgen. Bovendien bestaan over de aangewezen slagman van de Red Sox alleen vermoedens, geen bewijzen.

Ortiz’ naam verscheen op de lijst van 100 honkballers waar naar verluidt bewijs van zou zijn gevonden dat ze zich schuldig hadden gemaakt aan het gebruik van performance enhancing drugs. Ortiz ontkende en het bewijs werd nooit geleverd. Het is niet iets waar The Big Cat, zoals voormalig Red Sox­speler David Millar hem noemde, dagelijks wakker van zal liggen.

Legendarisch sinds 2004

Sinds Ortiz werd gedumpt door de Minnesota Twins en begin 2003 werd opgepikt door de Red Sox, beleven de Fenway faithful en Big Papi één van de gelukkigste huwelijken ooit, in welke sport dan ook. Zijn legendarische status in Boston dankt hij met name aan de zo vaak gedocumenteerde maand oktober 2004.

Een series ending walk­off homerun tegen de Angels, gevolgd door zo’n zelfde homerun in Game 4 en een walk­off single in Game 5 tegen de Yankees. Big Papi droeg de Sox op zijn rug naar hun eerste titel in 86 jaar. Geen speler was zo clutch, zo cruciaal als David Ortiz.

Ondanks de onmiskenbare kwaliteiten

die Ortiz nog steeds bezit, liggen die gloriedagen toch alweer een tijdje achter hem. In de jaren nadat Big Papi samen met Manny Ramirez het meest gevreesde koppel in de Majors vormde, zakte de slagman af naar soms wel de zevende plek in de slagorde. Seizoen 2010 begon met een langdurige cold streak, en 2009 was het zwakste jaar uit zijn carrière. Dat jaar sloeg Ortiz pas in mei zijn eerste homerun van het seizoen, om eigenlijk na de All­Star break pas echt op stoom te komen.

Tekenend: 2009 was het eerste jaar sinds 2003 dat Ortiz niet van de partij was bij de All­Star festiviteiten.

En toch die nieuwe, niet goedkope

contracten. Als één van de belangrijkste iconen is het ergens wel logisch dat Ortiz het voordeel van de twijfel krijgt. Zeker afgelopen winter, toen de Red Sox al afscheid namen van oudgedienden Jason Varitek en Tim Wakefield, zou het verliezen van de bekendste designated hitter en de breedste glimlach van de MLB een wel zeer ingrijpende metamorfose met zich meebrengen. Bovendien is Ortiz ook buiten het veld van toegevoegde waarde; de Dominicaan zet zich al jaren keihard in voor minderbedeelde kinderen in de wereld.

Children’s Fund Foundation Ieder pr­team zal een speler vertellen dat

het goed is voor je imago om je in te zetten voor goede doelen. Wie daar verdere uitleg bij nodig heeft, hoeft maar naar Ortiz te kijken. Weinig goede doelen komen zo vaak voorbij op de officiële website van de Boston Red Sox als de David Ortiz Children’s Fund Foundation, die hij in 2007 startte. Zijn jaarlijkse barbecue en golftoernooi, waarbij de opbrengst uit de verkoop van de peperdure toegangskaartjes volledig naar de Foundation gaat, zijn inmiddels gewaardeerde tradities. Ortiz kreeg na het seizoen 2011 de jaarlijkse Roberto Clemente Award uitgereikt, voor de speler die de honkbalsport op een positieve manier vertegenwoordigt, zowel op het veld als buiten de stadions.

Ortiz weet als geen ander dat baseball

hem alles gegeven heeft, en geeft om die reden graag terug aan kinderen in New England en in de Dominicaanse Republiek die zijn hulp goed kunnen gebruiken. De houdbaarheidsdatum van het succes van de Foundation is echter voor een deel ook gekoppeld aan de houdbaarheidsdatum van Ortiz zelf. De vraag rijst dan ook hoe lang de slugger het moment uit weet te stellen dat zijn leeftijd zijn prestaties echt onder druk gaat zetten.

Nieuw miljoenencontract?

Hoe de Red Sox dat zien is duidelijk. Toen Boston en Ortiz de eenjarige overeenkomst van 14,575 miljoen dollar tekenden, lag er ook een aanbieding van Boston op tafel die Ortiz in twee jaar tijd 25 miljoen euro zou opleveren. Zo groot was het vertrouwen in de slagman dus nog wel. Ortiz heeft zich echter in een positie gemanoeuvreerd waarin hij in de winter van 2012­2013 opnieuw zijn eisen op tafel mag leggen bij Red Sox GM Ben Cherrington en zijn team.

En mocht Ortiz zijn huidige vorm lang vast weten te houden, dan kan het totaalbedrag dat hij in 2012 en 2013 verdient zomaar aanzienlijk hoger liggen dan de 25 miljoen die de Red Sox afgelopen winter boden. Als dat zijn team voor het eerst sinds 2010 een plek in het postseason oplevert, zal niemand er in Boston een seconde wakker om liggen. •

1. Aaron Rodgers ­ Geen discussie over mogelijk:

Rodgers is de beste. Heeft de arm, is accuraat, heeft het overzicht, het atletisch vermogen en de wapens.

2. Tom Brady ­ Houdt zich al een decennium op in de top 10. Heeft, op 't atletisch vermogen na, alles wat Rodgers ook heeft. Twee smetjes: z'n laatste twee Super Bowls gingen verloren. Zal 'm niet lekker zitten.

3. Drew Brees ­ Is stylistisch misschien wel de mooiste quarterback om naar te kijken. Bovendien de kleinste, maar dat lijkt 'm niet te deren. En dat passing record, dat­ie vorig jaar overnam van Dan Marino, nemen ze 'm niet meer af.

4. Eli Manning ­ Kwam vorig jaar niet eens voor in de lijst van beste 100 NFL­spelers (bij elkaar gestemd door z'n collega's), maar trok afgelopen seizoen de laatste twijfelaars over de streep. Leidde z'n ploeg intussen naar twee Super Bowl­titels, en is zonder discussie elite.

5. Matthew Stafford ­ De man van glas bleef vorig jaar eindelijk 'ns een keertje overeind, en het resultaat was ernaar. Heeft de beschikking over Megatron, de beste wideout van allemaal, en dat scheelt een slok op een borrel.

6. Ben Roethlisberger ­ Fraai ziet het er niet altijd uit, maar op Big Ben kun je bouwen, hoewel­ie de pigskin altijd net een tikje langer lijkt vast te houden dan noodzakelijk. Is ondanks z'n imposante erelijst trouwens nog maar dertig jaar, en kan dus nog wel even mee.

7. Peyton Manning ­ Dik tien jaar in de top 2, maar nu zijn er vooral vraagtekens. Over dat jaartje toekijken komt­ie nog wel heen, maar vier nekoperaties en een aangetaste zenuw? Krijgt­ie de zip in z'n arm terug, dan nestelt Manning zich onmiddellijk weer in de top. Zo niet, dan heeft Denver 'n heule goeie game manager.

8. Cam Newton ­ Kende vorig jaar het beste rookieseizoen ooit, en het moment dat hij wordt uitgeroepen tot seizoens MVP is niet ver meer weg. Geeft zijn ploeg ieder wedstrijd weer een kans op de overwinning. Nu alleen nog even 't aantal inteceptions minimaliseren.

9. Jay Cutler ­ Gunslinger, die de Bears zonder wapens en O­line op playoffkoers zette, maar pas toen­ie er niet bij was kwam het respect. Heeft komend seizoen ­ met zijn oude maatje Brandon Marshall en rookie Alshon Jeffery bovendien twee receivers van formaat ­ letterlijk. Staat voor 'n breakout jaar.

10. Philip Rivers ­ Donderde met stip uit de subtop, na een kwakkeljaar. En dat ondanks de aanwezigheid van V­Jax. 11. Matt Schaub ­ We kunnen alleen maar raden hoe ver de Texans waren gekomen als Schaub was fitgebleven.

12. Michael Vick ­ Z'n enorme atletische vermogen compenseert z'n gebrek aan arm, die wel de power heeft, maar niet de precisie om elite te mogen worden genoemd. Z'n lust om te rennen brengt bovendien 't risico van blessures met zich mee, zoals we afgelopen seizoen hebben kunnen zien.

13. Matt Ryan ­ Was jarenlang de rising star, maar moest afgelopen jaar even pas op de plaats maken. Mattie Ice was in 2011 niet altijd even koel.

De Top 32 NFL Quarterbacks (van 2012) is samengesteld op basis van de persoonlijke ranglijsten van de leden van de NFL足redactie van SportAmerika, bestaande uit Geert Jan Darwinkel, Joep Smeets, Bert Jan Brands en Paul Klomp.

Het is nog vroeg, we weten het, en resultaten behaald in het verleden bieden geen garantie voor de toekomst. Maar dat maakt het maken van lijstjes ook zo leuk.

GEERT JAN DARWINKEL

1. Aaron Rodgers 2. Tom Brady 3. Drew Brees 4. Eli Manning 5. Jay Cutler 6. Matthew Stafford 7. Ben Roethlisberger 8. Peyton Manning 9. Cam Newton 10. Philip Rivers 11. Matt Schaub 12. Tony Romo 13. Matt Ryan 14. Michael Vick 15. Robert Griffin III 16. Andrew Luck 17. Sam Bradford 18. Joe Flacco 19. Matt Flynn 20. Josh Freeman 21. Andy Dalton 22. Matt Moore 23. Mark Sanchez 24. Ryan Fitzpatrick 25. Alex Smith 26. Jake Locker 27. Kevin Kolb 28. Matt Cassel 29. Christian Ponder 30. Colt McCoy 31. Blaine Gabbert 32. Carson Palmer

JOEP SMEETS

1. Aaron Rodgers 2. Tom Brady 3. Drew Brees 4. Matt Schaub 5. Philip Rivers 6. Matthew Stafford 7. Eli Manning 8. Cam Newton 9. Peyton Manning 10. Ben Roethlisberger 11. Michael Vick 12. Tony Romo 13. Josh Freeman 14. Jay Cutler 15. Robert Griffin III 16. Matt Ryan 17. Matt Flynn 18. Andrew Luck 19. Joe Flacco 20. Ryan Fitzpatrick 21. Mark Sanchez 22. Alex Smith 23. Kevin Kolb 24. Sam Bradford 25. Matt Cassel 26. Andy Dalton 27. Matt Hasselbeck 28. Blaine Gabbert 29. Christian Ponder 30. Matt Moore 31. Colt McCoy 32. Carson Palmer

BERT JAN BRANDS

1. Aaron Rodgers 2. Tom Brady 3. Drew Brees 4. Eli Manning 5. Peyton Manning 6. Matthew Stafford 7. Cam Newton 8. Ben Roethlisberger 9. Philip Rivers 10. Matt Ryan 11. Jay Cutler 12. Michael Vick 13. Matt Schaub 14. Tony Romo 15. Joe Flacco 16. Andy Dalton 17. Andrew Luck 18. Robert Griffin III 19. Sam Bradford 20. Josh Freeman 21. Mark Sanchez 22. Matt Cassell 23. Ryan Fitzpatrick 24. Carson Palmer 25. Matt Hasselbeck 26. Alex Smith 27. Matt Flynn 28. Christian Ponder 29. Colt McCoy 30. Kevin Kolb 31. Matt Moore 32. Blaine Gabbert

PAUL KLOMP

1. Aaron Rodgers 2. Tom Brady 3. Drew Brees 4. Eli Manning 5. Michael Vick 6. Jay Cutler 7. Ben Roethlisberger 8. Peyton Manning 9. Cam Newton 10. Matt Schaub 11. Matthew Stafford 12. Philip Rivers 13. Matt Ryan 14. Tony Romo 15. Josh Freeman 16. Joe Flacco 17. Robert Griffin III 18. Andy Dalton 19. Jake Locker 20. Andrew Luck 21. Alex Smith 22. Sam Bradford 23. Matt Flynn 24. Mark Sanchez 25. Ryan Fitzpatrick 26. Matt Cassel 27. Matt Moore 28. Kevin Kolb 29. Colt McCoy 30. Carson Palmer 31. Christian Ponder 32. Blaine Gabbert

14. Tony Romo ­ Zoek inconsistentie op in 't

woordenboek, en je vindt de naam van Tony Romo. Kan wedstrijden voor je winnen, maar vooral ook verliezen (Jets). Hoogste tijd voor de ware Romo.

15. Josh Freeman ­ Z'n definitieve doorbraak werd vorig jaar verwacht, maar kwam niet. Zakte in de tweede helft van 't seizoen mee met z'n ploeg. Lijkt fysiek echter alles te hebben.

16. Robert Griffin III ­ Armkracht, atletisch vermogen, intelligent en een aardige gozer bovendien. De Skins hadden een godsvermogen voor hem over ­ en terecht. Dat­ie niet als eerste ging in de draft, had vooral te maken met 't feit dat Luck blessuretechnisch gezien op de lange termijn iets minder risico's met zich meebrengt.

17. Andrew Luck ­ Zie Griffin III. 18. Joe Flacco ­ Laat geen interview onbenut om zichzelf als 'elite' te omschrijven. Haha, die Joe. 19. Matt Flynn ­ Wat drie NFL starts en een Packers­ passingrecord al niet vermag. 'Hawks gaan nog veel plezier aan hem beleven.

20. Sam Bradford ­ Menigeen had hem reeds afgeschreven, maar Jeff Fisher had voldoende vertrouwen om vooral dankzij hem voor de Rams te kiezen.

21. Andy Dalton ­ Toch wel 'n beetje de rookie QB sensatie, die Dalton. Met dank aan die andere rookie AJ Green, vooral.

22. Ryan Fitzpatrick ­ Kende vorig seizoen een goede start, en dat legde hem financieel gezien geen windeieren.

Good for him.

23. Mark Sanchez ­ Ook voor Sanchez geldt: nu of nooit. Wordt 't nooit, dan zijn de gevolgen ­ met Tim Tebow op de bank ­ voor hemzelf, de Jets en New York niet te overzien. Meemaken, beleven.

24. Alex Smith ­ Heet onderschat te zijn. Dacht 't niet.

Smith is wat­ie is. Sobere game manager. Niks mis mee.

25. Matt Cassel ­ Dat ene jaartje Brady vervangen beloofde veel, maar werd in Missouri nog maar zelden ingelost.

26. Jake Locker ­ Of Matt Hasselbeck. Dat de Titans het hele huisraad wilden opgeven in ruil voor Peyton Manning, zegt eigenlijk wel voldoende.

27. Kevin Kolb ­ Gigantisch overbetaald na een paar aardige potjes voor de Eagles. Maar no more excuses: heeft met Larry Fitz en Michael Young een krachtige one­two punch.

28. Matt Moore ­ Vlees noch vis. En nou ook nog de hete adem van Tannehill in z'n nek.

29. Christian Ponder ­ Kreeg vorig seizoen vervroegd z'n kans, maar 't hield allemaal nog niet over.

30. Colt McCoy ­ De NFL staat doorgaans niet bekend om z'n geduld: het is nu of nooit voor McCoy. 31. Carson Palmer ­ Is twee jaar geleden al gestopt, maar bij de Raiders hebben ze 't nog niet door.

32. Blaine Gabbert ­ Arme Gabbert. Voor de leeuwen gegooid in een dramatische ploeg, zonder wapens. Ga er maar aan staan. •

Weekly RoundUp

Aanstaand Hall of Fame safety

Brian Dawkins kondigde onlangs zijn footballpensioen aan via Twitter ● De Patriots kiezen misschien wel een nieuwe running back uit het rijtje Ryan Grant, Tim Hightower en Joseph Addai ● Wide receiver Jerome Simpson, wereldberoemd van de ‘back­flip touchdown’ afgelopen seizoen, tekent bij de Vikings● Pro Bowl cornerback Asante Samuel is door de Eagles getrade naar de Atlanta Falcons ● De Saint zijn wanhopig op zoek naar goed nieuws maar hebben nog steeds geen overeenstem ming bereikt met Drew Brees over een nieuw contract.

Pay the man already! ● Hetzelfde kan gezegd worden van de Patriots, die in onderhan­ deling zijn met Wes Welker, Tom Brady’s favoriete receiver, over contract­ verlenging. Opnieuw: pay the man already!

Vikings naar LA?

In de lijst van 32 NFL­steden

ontbreekt één hele grote naam: die van Los Angeles. Met het vertrek van de Raiders begin jaren negentig verdween professioneel football uit de grootste stad aan de Amerikaanse westkust, ondanks diverse pogingen van de lokale jetset om een nieuwe franchise naar ‘The City of Angels’ te

brengen. Het lijkt echter een kwestie van tijd voordat LA weer van de NFL kan genieten.

Werden eerder al de Jacksonville Jaguars in verband gebracht met een overstap naar de westkust, de nieuwste kandidaat om te verhuizen naar de op één na grootste mediamarkt van Amerika zijn de Minnesota Vikings.

De Vikings proberen al enkele

jaren toestemming, en de nodige financiële ondersteuning, te krijgen voor de bouw van een nieuw stadion maar de lokale politiek is allesbehalve welwillend. Een zoveelste voorstel voor de goedkeuring van stadionfinanciering werd onlangs nog afgeschoten door de plaatselijke senaat en dat noopte NFL commissioner Roger Goodell een bezoekje te brengen aan de heren politici.

Deze ‘show of force’ van de

NFL zorgde er prompt voor dat een aangepast voorstel wél werd aangenomen, zij het met de kleinst mogelijke meerderheid.

Daarmee lijkt een snelle overstap van de Vikings naar Los Angeles vooralsnog van de baan. Dat komt LA misschien niet eens zo slecht uit, getuige de voorzichtige pogingen van de stad om de San Diego Chargers tweehonderd kilometer noordelijker te laten verhuizen.

De Ryan Tannehill­soap

Ryan Tannehill en de

Dolphins; gaat het door of niet?

Op het moment van schrijven is dat onduidelijk. Op het moment van lezen is alles duidelijk. Zeker is dat de Dolphins er alles aan doen om geruchten over een zeker zijnde keuze voor de QB door Miami te ontkennen.

Dolphins eigenaar Stephen Ross ging zelfs zo ver om de website profootballtalk.com een mail te sturen om officieel alles te ontkennen betreffende Tannehill.

Het gerucht ging namelijk dat

Ross er persoonlijk bij general manager Jeff Ireland en coach Joe Philbin op zou hebben aangedrongen om Tannehill te nemen met de achtste keuze in de aanstaande NFL draft. Ross: “So there’s no confusion, Jeff Ireland will make the call who we draft”. Of het klopt? U weet het al. Ryan Tannehill werd op vrijdagavond zoals gedraft door de Miami de Dolphins. •

De running back van de Chicago Bears is

teleurgesteld in zijn werkgever. Forte's contract liep na het afgelopen seizoen af en hij hoopte vurig op het soort contract dat collega's Chris Johnson en Adrian Peterson binnensleepten, maar daar wilde toenmalig Bears General Manager Jerry Angelo niet aan beginnen.

Forte brak vier jaar geleden door bij de Bears en liet sindsdien zien een betrouwbare back te zijn. Hij wist zich terug te knokken na een minder 2009. In twee van zijn vier seizoenen (2008, 2011) eindigde hij in de top tien van meest productieve backs per wedstrijd. Ook als receiver uit het backfield draagt Forté, met een gemiddelde van 8.9 yards per reception, zijn steentje bij.

Zijn 4233 rushing yards hebben de Bears

echter relatief weinig gekost, omdat hij nog onder zijn originele free agent “contractje” ­ goed voor iets meer dan 700.000 dollar op jaarbasis ­ speelde. Daarom neemt Forte nu geen genoegen met de éénjarige franchise tag. Die levert hem in 2012 weliswaar het gemiddelde op van de top­vijf jaarsalarissen van spelers op zijn positie

($7,700,000), maar biedt hem niet de zekerheid van een langdurig contract.

Uitgestorven feature back

De feature backs die het soort contracten krijgen voorgeschoteld waar Forte naar op zoek is, worden steeds schaarser. De Bears twijfelen nu of Forte, die de laatste vier wedstrijden van het afgelopen seizoen miste met een knieblessure, wel zo'n duurzame every down back is. Een NFL seizoen is een slijtageslag. De gemiddelde carrière van een running back in de NFL duurt slechts tweeënhalf jaar en Forte heeft al vier seizoenen op de kilometerteller.

Steeds meer franchises kiezen ervoor om hun kansen – en risico's – te spreiden door in het backfield te rouleren tussen twee of zelfs drie running backs. Met het oog daarop hebben de Bears zich ook al versterkt met Michael Bush, die afgelopen seizoen de werklast in Oakland mocht dragen na de blessure van Darren McFadden.

De feature back is nog niet helemaal

verdwenen uit het NFL­landschap, maar dat running back committees steeds

BANG FOR YOUR BUCK: DOLLARS PER YARD

populairder (en succesvoller) worden, blijkt uit de rushing statistieken. In 2011 noteerden slechts twee running backs meer dan driehonderd rushes; Maurice Jones­Drew en Michael Turner. Dat is niet alleen een historisch dieptepunt in de moderne NFL, het is ook een trend (zie grafiek). In 2009 wisten nog zeven van de teams die beschikten over een top­tien running back zich bij de beste tien rushing teams in de NFL te scharen.

In de afgelopen twee jaren waren dat er slechts vijf. In 2011 beschikten uit de top tien rushing teams alleen de Vikings, de Eagles, de Ravens en de 49ers over een klassiek éénmans backfield.

Bang for your buck

De Bears hebben het afgelopen seizoen met interesse gekeken naar de situatie bij de Tennessee Titans en divisiegenoot Minnesota. Beide franchises legden respectievelijk Chris Johnson en Adrian Peterson in de aanloop van het afgelopen seizoen een enorm contract voor, maar moesten tot dusverre wachten op de prestaties die daarmee gepaard horen te gaan. De twee bewezen hun collega in Chicago geen dienst door te laten zien dat een groot contract niet per se gelijkstaat aan rendement. Johnson kende het zwakste seizoen uit zijn carrière en was geen schim van de back die in 2009 nog meer dan 2000 yards overbrugde.

Peterson kampte gedurende het seizoen met blessureleed.

De cijfers spreken niet in het voordeel van Forte.

Zoals uit de tabel blijkt betalen de franchises die een echte feature back in dienst hebben het meeste per yard. Dat komt voornamelijk door de blessures van Adrian Peterson, Darren McFadden en het mindere seizoen van Steven Jackson. Drie backs die ondanks hun hoge salarissen relatief weinig yards binnenhaalden. De Kansas City Chiefs ne­ men de veertiende plaats in op deze ranglijst, maar

waren misschien wel het beste voorbeeld van het risico om een running back een monstercontract voor te schotelen. Jamaal Charles haalden welgeteld 83 yards binnen voordat een zware knieblessure hem voor de rest van het seizoen uitschakelde. Die 83 yards kostten de Chiefs 12,5 miljoen dollar. Dat is precies het scenario dat de Bears in de toekomst willen voorkomen. Middels de éénjarige franchise tag hoeven de Bears Forté geen bedragen te garanderen voor de aankomende seizoenen die hij door mogelijke blessures niet meer zou kunnen belonen met yards.

De running back als passant

Evenals Baltimore's Ray Rice, die in een soortgelijke situatie verkeert, werd Forté in 2008 pas in de tweede ronde van de draft geselecteerd. Dankzij Rice's bijdrage in het laatste jaar van zijn rookiedeal zijn de Ravens het goedkoopste uit per yard. De dagen de dat beste running backs dure contracten opstreken als top­tien picks lijken voorbij. In 2011 kondigde Mark Ingram, Heisman Trophy winnaar van Arkansas, aan dat hij beschikbaar zou zijn in de draft. Hij moest maar liefst achtentwintig selecties wachten voordat de Saints hem kozen. DeMarco Murray werd pas in de derde ronde door de Dallas Cowboys verkozen, en heeft daarom een iets kleiner contract dan Ingram. Maar met zijn 5.5 yards per rush was hij veel effectiever.

Steeds meer franchises zien ook in dat het verschil

tussen de veel gehypete running backs die in de eerste ronde van de draft worden verkozen en de ruwe (goedkopere) diamantjes die een ronde of drie later nog beschikbaar zijn kwalitatief niet zo groot is.

In 2010 noteerde rookie LeGarrette Blount 1007 yards voor de Tampa Bay Buccaneers. Collega rookie Ryan Matthews behaalde er voor San Diego slechts in hetzelfde jaar slechts 678, maar verdiende vanwege zijn selectie in het begin van de eerste ronde meer dan het vijfvoudige. Dat is een risico dat NFL­teams willen vermijden.

Tot slot kiezen teams er steeds vaker voor om een

gokje te wagen met relatief onbekende running backs die niet eens worden verkozen in de draft. In de afgelopen seizoenen hebben backs zoals Blount, Chris Ivory, James Starks en niet te vergeten Arian Foster aangetoond dat er zelfs nog meer dan genoeg talent buiten de draft te vinden is. Uitgerekend Forte zelf is het schoolvoorbeeld van een back die uit het niets kwam en voor een laag basissalaris toch goede resultaten wist te behalen. De Bears weten dus als geen ander dat een goede running back tegenwoordig dus helemaal niet zo duur hoeft te zijn. •

The Battle of Pennsylvania

Zes wedstrijden, 56 goals, waarvan 21 powerplay­doelpunten en drie short­ handed goals, en maar liefst 314 straf­ minuten. Dit zijn wat cijfers die over­ blijven nadat de rook rondom de eerste play­offserie tussen de Pitts­ burgh Penguins en de Philadelphia Flyers is opgetrokken. Vooraf waren de verwachtingen bij Battle of Pennsylvania hooggespannen en uiteindelijk was er genoeg te beleven.

Vele volgers verwachtten een spannende serie die hoogstwaarschijnlijk zeven wedstrijden ging duren, maar de Flyers wensten hier aanvankelijk niet aan mee te werken. Zij wonnen namelijk de eerste drie wedstrijden door niet op te geven na een vroege achterstand, door de kwakkelende Marc­André Fleury onder druk te blijven zetten en door hun fantastische powerplays. Via hun sterke aanvalslinies, waarbij vooral Claude Giroux van zich deed spreken (zie kader), wisten zij hun eigen zwakke verdediging en keeperswerk voldoende te maskeren en leken ze op weg naar een verrassende sweep.

Na de 3­0 achterstand lieten de Penguins zien zich niet zonder slag of stoot over te willen geven. In Game 4 toonden ze een offensieve outburst die de Flyers niet konden bijbenen en nadat ze de vijfde wedstrijd ook met het nodige kunst­ en vliegwerk over de streep hadden getrokken, leek de serie toch op weg te zijn naar een allesbeslissende zevende wedstrijd. Zover lieten de Flyers het echter niet komen, want via een afgetekende 5­1 overwinning in Game 6 sloten zij de clash tussen de rivalen in hun voordeel af.

Wat vooral opviel in deze serie: het

zwakke optreden van de beide goalies.

Waar zowel Fleury als Ilya Bryzgalov in het reguliere seizoen hun kwaliteiten volop toonden, waren zij in het na­ seizoen de zwakke plekken van hun ploeg. Met savepercentages van .834 (Fleury) en .871 (Bryzgalov) is het wel duidelijk waarom er in deze serie zoveel goals vielen.

A Farewell to Champions

Eén ding is zeker na de eerste ronde van de play­offs: we krij­ gen een andere Stanley Cup­ winnaar dan in de afgelopen vier jaar. Behalve voor de Pitts­ burgh Penguins (2009 Champs), was deze openingsronde name­ lijk het eindstation voor de Detroit Red Wings, de Chicago Blackhawks en de Boston Bruins.

De Detroit Red Wings, kampioen in 2008, gingen

met 1­4 ten onder tegen de Nashville Predators, die hiermee afrekenden met een klein trauma. Vanaf het moment dat de Preds in 1998 hun intrede deden in de NHL waren de Red Wings de sterkere divisiegenoot, zowel in de competitie als in de play­offs. Althans tot dit seizoen. Dit jaar eindigde Nashville voor het eerst boven Detroit en na twee eerdere nederlagen rekenden de Predators vervolgens dus ook in het naseizoen af met hun voormalige nemesis.

De Stanley Cup­winnaar van 2010, de Chicago Black­ hawks, kon het in de openingsronde niet bolwerken tegen de Phoenix Coyotes. Deze confrontatie ging uiteindelijk met 4­2 naar de ploeg uit de woestijn, al was hiervoor in vijf wedstrijden wel een overtime nodig. Alleen in de laatste wedstrijd wisten de Coyotes ruim afstand te nemen van de ‘Hawks. Chicago was in deze serie overigens meer dan eens de bovenliggende partij, maar had over het algemeen geen antwoord op het ijzersterk keeperswerk van Mike Smith (zie kader).

Ten slotte viel ook voor de regerende kampioen het

doek. In een spannende serie van zeven wedstrijden waren de Washington Capitals uiteindelijk de Boston Bruins de baas, waardoor de ploeg uit DC de jacht op hun eerste Stanley Cup na een zwak regulier seizoen kunnen doorzetten. Beide teams leken voor aanvang van de play­offs hun goede vorm te pakken te hebben en dit resulteerde uiteindelijk in een defensief schaakspel dat gelijkop ging. Uiteindelijk waren het dus de Capitals die in de verlenging van het zevende duel een beslissing wisten af te dwingen.

Naast de uitschakeling van de laatste vier kampioenen was ook de overwinning van de LA Kings op de Vancouver Canucks opzienbarend. Hiermee ligt namelijk ook de winnaar van de Presidents’ Trophy van de laatste twee seizoenen eruit, waardoor er dus een totale wisseling van de wacht plaatsvond in deze enerverende play­offronde.

Kijkcijfers stevig in de lift

Kort na de lockout in 2005 had de NHL grote moeite om kijkers te trekken en de stadions te vullen. Dat afgelopen jaren is dat probleem echter verholpen en de afgelopen weken zijn de Stanley Cup playoffs qua kijkcijfers de best bekeken ijshockey足 wedstrijden in lange tijd.

De 8足4 overwinning in Game 3

tussen de Philadelphia Flyers en Pittsburgh Penguins trok in de VS 2,7 miljoen kijkers en daarmee was het op dat moment de best bekeken playoffwedstrijd sinds 2002, buiten de Stanley Cup Finals om. Plotseling is de NHL ook minutenlang te zien in de talkshows van ESPN, namen van spelers zijn worldwide trending topics op Twitter en de winst van de league dit seizoen kwam voor het eerst uit op meer dan 3 miljard dollar.

Dit soort signalen tonen aan dat de NHL zich in een uitstekende positie heeft gemanoeuvreerd, en dat fans gericht op zoek zijn.

Wedstrijden waarover massaal getwitterd wordt vanwege veel doelpunten of gevechten, pieken qua kijkcijfers in de derde periode. Wedstrijden tussen de topfranchises blijven het succesvolst, net als de grote evenementen: de 2012 NHL Winter Classic tussen de Flyers en Rangers had bijna vier miljoen kijkers.

Hoogtepunt was vooralsnog Game 6 tussen de Boston Bruins en Washington Capitals. NBC Sports Network liet trots weten dat ze nationaal 2,5% van de kijkers hadden getrokken. Dat maakte het de best bekeken ijshockeywedstrijd in ruim 14 seizoenen, dankzij een toename van 46% in kijkers ten opzichte van de best bekeken wedstrijd van vorig seizoen. Het zijn een aantal zware jaren geweest, maar de league lijkt eindelijk weer springlevend.

Strafbeleid onder de loep

Het waren drukke weken voor de Board of Player Safety, want er werden meer spelers geschorst in de eerste ronde van de play足offs dan ooit tevoren en na vele wedstrijden waren vooral de gevechten en het gevaarlijke spel het gesprek van de dag. Niet bepaald dat waar de spelers en coaches op zaten te wachten.

Carl Hagelin van de Rangers moest

drie wedstrijden toekijken voor zijn elleboog op Daniel Alfredsson en verscheidene andere spelers in die serie tussen de NY Rangers en Ottawa Senators kregen één wed­ strijd aan hun broek of werden stevig vermaand. In de eerder genoemde serie tussen de Pen­ guins en Flyers werden ook meer­ dere spelers geschorst en Black­ hawks­rookie Andrew Shaw werd hard bestraft voor zijn botsing met Coyotes­goalie Mike Smith.

Er volgde echter ook een golf van kritiek. Niet

omdat men het oneens was met de straffen, maar omdat men het oneens was met het feit dat verschillende sterspelers onbestraft bleven na vergelijkbare, zo niet ergere, overtredingen.

Daarbij spande de worstelmove van Shea Weber op Henrik Zetterberg de kroon. Toch lijkt de hardere aanpak wel degelijk te werken. Vrijwel alle series kalmeerden en er wordt vooral nog gesproken over de vele spectaculaire duels, maar of dat puur en alleen aan de aanpak van de league ligt valt te betwijfelen.

Rangers ontsnappen

Zoals je al kon lezen, zijn veel kam­ pioenen en topploegen in de eerste ronde uitgeschakeld. In de Eastern Conference had het er na vijf wed­ strijden in de verschillende series zelfs de schijn van dat de seeds vijf tot en met acht allemaal voor 'n verrassing gin­ gen zorgen.

Uiteindelijk wisten de New York Rangers dat als enige te voorkomen door met hangen en wurgen de Ottawa Senators te verslaan.

Er leek in eerste

instantie geen vuiltje aan de lucht. New York won Game 1 met 4­2 en pakte ook in Game 2 twee keer een voorsprong. Die hield niet stand en de wedstrijd ging verloren na verlenging. Game 3 in Ottawa werd echter weer gewonnen en Game 4 werd begonnen met een 2­0 voorsprong na amper 4 minuten spelen. Dat hield echter wederom geen stand en toen in Game 5 op haast gênante wijze in Madison Square Garden met 2­0 werd verloren, keken de Rangers tegen een behoorlijk probleem aan.

Onder de supporters

overheerste inmiddels teleurstelling, maar coach John Tortorella herhaalde keer op keer dat hij zich geen zorgen maakte en dat hij alle vertrouwen had in de kwaliteit van zijn ploeg.

Ondanks teleurstellende prestaties van sterspeler Marian Gaborik kreeg Tortorella gelijk en uitstekend spel van onder meer Henrik Lundqvist, Ryan Callahan en rookie Chris Kreider zorgde ervoor dat Game 7 er kwam en uiteindelijk ook door de Rangers werd gewonnen. Zij treffen nu hun angstgegner Washington Capitals, door wie zij in zowel 2009 als 2010 werden uitgeschakeld. New York is gebrand op wraak. •

OP WEG NAAR DE CONN SMYTHE

Natuurlijk waren er de nodige spelers die voor een groot deel verantwoordelijk waren voor het succes van hun club in de eerste ronde van de play­offs. Dit waren volgens ons de grootste uitblinkers: CLAUDE GIROUX: De rookie bekleedt pas sinds dit seizoen de rol van eerste center in Philadelphia en doet dat met verve. Na deze eerste ronde staat hij aan de kop van elk individueel klassement met veertien doelpunten, zes goals, acht assists en een +/­ rating van +6.

JONATHAN QUICK: De overwinning van de LA Kings op de als eerste geplaatste Vancouver Canucks was een grote verrassing en hiervoor was één persoon in grote mate verantwoorde­ lijk. Goalie Jonathan Quick stond zijn mannetje tegen de Canadese aanvalsgolven en hield zijn ploeg met fantastische reddingen vaak op de been.

ANDY MCDONALD: Deze left winger van de Blues is de enige speler in de top zes van het puntenklassement die niet uitkwam in de knotsgekke confrontatie tussen de Flyers en de Penguins. Met zijn vier doelpunten en vier assists in vijf wedstrijden loodste hij zijn ploeg langs San Jose Sharks.

MIKE SMITH: De goalie van de Coyotes trok zijn goede vorm uit de competitie door en was vaak een onneembare vesting voor de aanvallers van de Blackhawks. In totaal kreeg hij 201 schoten op zich afgevuurd, waarbij hij liefst 190 keer redding wist te brengen. Hiermee had hij dus een groot aandeel in de overwinning van zijn ploeg.

HENRIK LUNDQVIST: Alweer de derde goalie in ons rijtje, maar het was zijn rust en kwaliteit die de New York Rangers op de been hield.

Hij straalt net als in het reguliere seizoen veel vertrouwen uit en lijkt gemotiveerder dan ooit. •

Weekly RoundUp

De Montreal Canadiens

polsten oud­goalie Patrick Roy om de vacante positie van hoofdcoach bij de club op zich te nemen. De Habs lieten echter wel weten eerst een nieuwe general manager aan te willen stellen • Senators­aanvaller Milan Michalek ontloopt een straf voor een vermeende trap met zijn schaats naar Rangers­verdediger Dan Girardi. De bestaande videobeelden boden te weinig bewijs voor dit incident • Zach Parise en Ryan Suter staan boven aan het lijstje van de Detroit Red Wings om het team te versterken na de teleurstellende playoffs van dit jaar • Martin Brodeur zette een nieuw record op zijn naam. De 4­0 overwinning in de vierde wedstrijd tegen de Florida Panthers was de 24ste shutout uit zijn carrière in de playoffs • Chicago Blackhawks­coach Joel Quenneville kreeg een boete van tienduizend dollar vanwege kritiek op de arbitrage na de grove charge van Rafi Torres op Marian Hossa. Torres kreeg na de wedstrijd een schorsing van 25 wedstrijden aan de broek.

Lidstrom met pensioen?

Nicklas Lidstrom wil of kan

vooralsnog niet vertellen of hij volgend jaar weer terugkeert in de NHL. De bijna 42­jarige aanvoerder van de Detroit Red Wings wil deze beslissing nog even voor zich uitschuiven. Als het zijn coach lag, dan was de knoop zo doorgehakt. “Hij is gewoonweg nog te goed om er mee te stoppen,” zo vindt Mike Babcock. Na de beslissende wedstrijd tegen de Nashville Predators kreeg Lidstrom ook uit

een onverwachte hoek (Preds­ coach Barry Trotz) het verzoek om er nog een jaartje aan vast te plakken.

playoffs, kampen de Vancouver Canucks met een klein luxeprobleem. De club beschikt met Roberto Luongo en Cory Schneider over twee eerste goalies en dat is geen ideale situatie, omdat één van de twee dan te weinig speeltijd krijgt.

Toen Luongo weer eens zijn

Druk offseason voor de Penguins

General manager Ray Shero

van de Pittsburgh Penguins wil met zijn voorbereiding op het nieuwe seizoen niet wachten op overeenstemming over een nieuwe CAO, want de club staat voor een grote uitdaging deze zomer. Er is weinig ruimte onder de salary cap, en desondanks willen de Pens twee belangrijke contracten verlengen. Na komend seizoen is zowel Sidney Crosby als Jordan Staal free agent en de Penguins willen dit graag voorkomen. Vooral in het geval van Staal kan dit een moeilijk verhaal worden, omdat de center waarschijnlijk graag de free agent­markt op wil om te zien of hij ergens anders via een lucratief contract wel als eerste center aan de slag kan.

Luongo getrade?

Ondanks de vroege en

onverwachte uitschakeling in de

wisselvalligheid toonde tijdens de playoffs, kreeg zijn vervanger vanaf de derde wedstrijd de kans om zich als basisspeler te bewijzen. Dit deed Schneider met verve, al waren zijn sterke optredens (gemiddeld 1,31 goals tegen per wedstrijd en een savepercentage van 96 procent) niet genoeg om uitschakeling tegen de LA Kings te voorkomen.

Hierdoor kunnen de Canadezen hun blik dus vroegtijdig op het volgende seizoen richten en de keeperskwestie speelt daarin een belangrijke rol.

Luongo gaf al aan dat hij wel

wil afzien van de no­tradeclau­ sule in zijn contract, mochten de Canucks hem willen traden (het is overigens nog niet bekend of de ploeg uit Vancouver dit über­ haupt van plan is). Daarnaast zal het vinden van een ruilpartner een hels karwei worden, want Luongo tekende twee jaar geleden een twaalfjarig contract ter waarde van $64M. •

De WWE is de grootste en bekendste

sportentertainmentorganisatie ter wereld.

Onder leiding van CEO Vince McMahon groeiden ze uit van een regionaal opererende wrestlingpromotie naar een wereldwijd entertainmentmerk. De twee belangrijkste pijlers in de businessstrategie van de WWE zijn de tv­programma’s (Monday Night Raw op USA Network, Friday Night SmackDown op SyFy Channel en de maandelijkse pay­ per­view shows) en live events.

Wereldwijd

Vanwege de wereldwijde populariteit van de WWE Superstars en Diva’s richt de organisatie zich steeds meer op (nieuwe) markten buiten de Verenigde Staten. In februari van dit jaar organiseerde de WWE drie uitermate succesvolle ‘back­to­back’ live events in Abu Dhabi. Verder waren de fans in Moskou dit jaar voor het eerst getuige van een WWE Raw live event en blijkt Polen een uiterst lucratieve markt te zijn. Daarnaast komen de WWE­sterren met de regelmaat van de klok naar Japan, Australië en Europa.

Na het jaarlijkse hoogte­

punt, WrestleMania, is er in april traditioneel de WrestleMania Revenge Tour door Europa. Dit jaar was deze tour bijzonder zwaar en intensief voor de Superstars en Diva’s van de WWE. De Raw versie van de WrestleMania

Revenge Tour begon op 11 april in Moskou en zou via Polen, Duitsland, Engeland, Italië en Frankrijk naar België leiden. Elf dagen non­stop ‘on the road & in the ring’ en, alsof dat niet genoeg is, stappen de sterren na de show in Antwerpen meteen in het vliegtuig naar de Verenigde Staten. Op maandag is er namelijk gewoon weer een live uitzending van Monday Night Raw.

Geen offseason

In iedere vorm van entertainment en bij elke sport is er een offseason. Dit geldt echter niet voor de WWE. Na WrestleMania in april begint het ‘nieuwe’ WWE seizoen op maandagavond met de live uitzending van Raw en wordt er toegewerkt naar de volgende grote pay­per­view show.

Op de laatste dag van de WrestleMania

Revenge Tour sprak SportAmerika in Antwerpen met voormalige Money in the Bank winnaar en ex World Heavyweight Champion ‘The All­American American’ Jack Swagger. “Het is de zwaarste tour van mijn carrière, ik ben al ruim twee weken niet thuis geweest. Ik hoop dat mijn (in oktober 2011 geboren) zoontje nog weet wie ik ben. Maar dit hoort bij het leven van een WWE Superstar; ik zit in een bevoorrechte positie en geniet van ieder moment.”

WWE FACTS

­ WWE organiseerde één keer een show in Nederland, op 10 april 1992. Er waren 3000 toeschouwers in Ahoy, Rotterdam. ­ WWE is in Nederland en België iedere maandag te zien op Eurosport. Van 21.00 tot 21.30 uur zie je de belangrijkste gebeurtenissen van de week in ‘This week in the WWE’ en tussen 21.30 en 22.30 uur maak je een ‘trip down memory lane’ en zie je de grootste Superstars uit de geschiedenis van de WWE en de beste classic matches tijdens ‘WWE Vintage Collection’. Monday Night Raw zie je ´s maandags om 9pm op USA Network, Friday Night SmackDown op vrijdag om 8pm uur op SyFy Channel . ­ WWE is een beursgenoteerde onderne­ ming (NYSE: WWE) en levert 52 weken per jaar ‘original programming’ voor een wereldwijd publiek. De tv­programma’s van de WWE worden in meer dan 145 lan­ den en 30 talen uitgezonden. Het bedrijf is gevestigd in Stamford, Connecticut en heeft kantoren in New York, Los Angeles, Londen, Miami, Mumbai, Shanghai, Singapore, Istanbul en Tokio. ­ Op 7 november 2012 komt de WWE SmackDown World Tour naar Vorst Nationaal in Brussel, België.

N

aast het feit dat het een loodzware tour is, is het (hoe gek dat ook klinkt) voor de meeste WWE Superstars en Diva’s ook een welkome afwisseling. In tegenstelling tot hun tours in de Verenigde Staten wordt tijdens de internationale tours alles voor ze geregeld: chartervliegtuig, bus, hotel, sportschool en eten. WWE­performers zijn niet in dienst bij de WWE, maar worden als independent contractors ingehuurd. Ze zijn ‘on the road’ dus zelf verantwoordelijk voor het huren van een auto, het boeken van een hotel en het (vaak midden in de nacht) vinden van een restaurant (meestal een 24 hour Denny’s) en een sportschool waar ze die ‘veel te grote midnight Cheeseburger van Denny’s’ er weer af sporten.

Grote namen als CM Punk, ‘The Viper’

Randy Orton en The Big Show hebben zelfs een tourbus aangeschaft om van stad naar stad te trekken. De kortgeleden in de WWE teruggekeerde Brock Lesnar had in het verleden zoveel moeite met het hectische schema, dat hij tegen het einde van zijn eerste ‘run’ in de WWE een privévliegtuig aanschafte.

Makkelijk geld verdienen?

Kijkend naar de duur van een gemiddelde match (5 tot 20 minuten) tijdens een live event zou je zeggen: dat is eenvoudig geld verdienen. Niets is minder waar…

De Superstars en

Diva’s in de WWE zijn goed ge­ trainde pro­ fessionele atleten die allemaal een loodzwaar traject hebben afgelegd

om te komen waar ze nu zijn. De in Perry, Oklahoma geboren Jack Swagger heeft een lange weg moeten afleggen voor hij het tot ‘The Big One’ wist te schoppen.

“Ik ben de enige WWE Superstar die alle WWE ontwikkelingstrajecten heeft doorlopen. Ik ben begonnen bij Deep South Wrestling in Georgia, daarna overgeplaatst naar Ohio Valley Wrestling in Louisville, Kentucky en uiteindelijk in Tampa terecht gekomen bij FCW (Florida Championship Wrestling). Deze periode was zwaar maar ook bijzonder waardevol. Ik heb veel geleerd van ervaren (ex­)wrestlers zoals ‘The American Dream’ Dusty Rhodes, Bill DeMott en Dr. Tom Prichard.”

Op de vraag hoe hij in het in de WWE

trainingstraject is terecht gekomen, zegt Swagger: “Ik studeerde aan University of Oklahoma in Norman en was erg succesvol als amateurwrestler. Op 'n gegeven moment ben ik benaderd door (de in Norman woon­ achtige) WWE Commentator en destijds Vice President of Talent Relations Jim Ross. Het was, na het afronden van mijn studie, kiezen tussen een baan bij een bedrijf in financiële sector of de kans om WWE Superstar te worden. Ik heb de juiste keuze gemaakt!”

Swagger wist tijdens WrestleMania 26

(2010) in Phoenix, Arizona de Money in the Bank ladder match te winnen, en daarmee het recht om, op ieder moment, de WWE Champion of World Heavyweight Champion uit te dagen. Twee dagen na zijn Wrestle­ Mania overwinning maakte Swagger gebruik van zijn Money in the Bank­contract en versloeg hij tijdens SmackDown de toenma­ lige World Heavyweight Champion Chris Jericho. “Dat was een fantastisch moment.

Je bent op dat moment ‘the best in the business’. Ik ga de geschiedenis in als World Heavyweight Champion, dat kunnen ze me nooit meer afnemen!” Over zijn toekomst plannen is de All­American American duidelijk: “Volgend jaar sta ik in de main­ event van WrestleMania 29!”

Smart, Sexy, Powerful

Naast de mannelijke Superstars is er ook een prominente rol weggelegd voor de WWE Diva’s. In het verleden waren de vrouwen vooral buiten de ring actief als manager, tegenwoordig stappen ze zonder blikken of blozen de ring in voor een Diva’s match.

In Antwerpen sprak Sport Amerika met The

Bella Twins, Brie en Nikki. In tegenstelling In zijn laatste maanden bij FCW kreeg Swag­ tot Jack Swagger waren The Bella Twins geen echte wrestlingfans maar kwamen ze via hun ger de kans om voor het eerst in een WWE ring te stappen, tijdens een zogenaamde dark modellencarrière en voetbalachtergrond in de WWE terecht. Brie en Nikki gingen, net match voorafgaand aan Raw. “Mijn eerste als Jack Swagger, naar FCW voor hun match was een geweldige, zenuwslopende belevenis. Ik stond in de ring met de ervaren training.

William Regal. Als je geen goede match kunt “Ons opleidings­ traject verliep met hebben met Regal kun je maar beter een vallen en op­ staan, veel tranen, ander beroep zoeken. In deze match heb ik, blauwe plekken dankzij hem, een goede indruk achtergela­ ten. Een maand later mocht ik mijn WWE tv­ debuut maken. De rest is geschiedenis… ”

en urenlang gestrekt op bed liggen met ijs­ pakken op onze rug. Maar dankzij onze trai­ ner Dr. Tom Prichard hebben we het gered."

Real World van MTV) The Miz schreeuwde het enthousiaste (en in hun mening over Cena verdeelde) publiek in Antwerpen bijna als non­stop: “Let’s go Cena, Cena Sucks!”

Ook de chant: “Fruity Pebbles!” (vanwege zijn kleurrijke kledingcombinaties) galmde regelmatig door de Lotto Arena. Cena liet het allemaal glimlachend over zich heen komen en wist zijn match tegen The Miz overtuigend te winnen met zijn signature finishing move: The Attitude Adjustment.

Qua populariteit wordt Cena op de voet Tijdens het interview laten de aantrekke­

gevolgd door straight edge antiheld en WWE Champion CM Punk, comedy character Santino Marella en (de dankzij zijn YouTube show: Z! True Long Island Story doorgebroken) Zack Ryder.

lijke Bella Twins zien dat ze echte professio­ nals zijn. Ze pakken, na de eerste vraag: “Wie is de beste Bella?” meteen hun rol als kibbe­ lende tweelingzusjes die het nergens over eens zijn. Waar ze het trouwens wel over eens zijn is dat Nikki, net als haar 16 minuten jongere zus Brie, de WWE Diva’s Champion­ ship moet winnen. Deze droom zou twee dagen na het interview in Antwerpen uitko­ men, wanneer Nikki de WWE Diva’s Title tijdens Monday Night Raw in Detroit weet te winnen van ‘The Glamazon’ Beth Phoenix.

HOT in Antwerpen

In Antwerpen was duidelijk te zien (aan de vele groene T­shirts, caps en zweetbandjes) en te horen dat John Cena nog steeds de WWE Superstar is die de grootste reactie bij de fans oproept. Tijdens zijn match tegen voor­ malige reality star (The

8000 Belgische en Nederlandse fans hebben in Antwerpen kunnen genieten van een 2,5 uur durende topshow. De vraag is nu… wanneer komt de WWE terug naar Nederland? Let’s make it happen! •

Soccerleed

NEW YORK – Ik zat vorige week naar de achterlijke bombast van de

NFL Draft te kijken en moest aan m'n eigen voetbalploegje denken.

Tussen de 15 en 17 zijn ze, jongens en meisjes samen omdat er van elk niet genoeg waren om aparte teams te maken. Ik ben assistent coach; voor de lol en omdat ik ook altijd coaches gehad heb die de moeite namen met hun vrije tijd.

Leander Schaerlaeckens woont in New York en schrijft onder meer voor de New York Times, ESPN The Magazine en ESPN.com. Van zijn hand verscheen het boek De Amerikaanse Sportdroom.

Hartstikke leuke kinderen zijn het, maar ik vroeg me bij het aanschouwen van al dat talentengeweld op de televisie af waarom ze er niks van kunnen. Waarom Amerika, met al dat geld voor sport, met meer geregistreerde voetballers (18 miljoen!) dan welk land dan ook ter wereld, niet serieus om WK´s meestrijdt. Het argument dat het komt omdat de beste sportmannen in Amerika voor andere (beter betalende) sporten kiezen is al lang ontkracht, want de fysieke talenten die voor football of basketbal vereist zijn verschillen sterk van die in het voetbal. NFL­ster Chad Ochocinco ging tijdens de lockout op stage bij een MLS­team en was lachwekkend slecht.

Waar ligt het dan aan?

Mijn ploegje, de Tarrytown Spartans, biedt een goed beeld.

Ik had anderhalf jaar geleden niet de illusie de A1 van Ajax te gaan

trainen, maar ik schrok van het niveau. Er kunnen er een stuk of vijf echt voetballen – drie Spaanstaligen, een Italiaan en een Portugees. De rest holt maar een beetje mee. Totdat ze moe zijn (en dat zijn de meesten erg snel). In het superrijke Westchester County wordt door kinderen nauwelijks op zichzelf gespeeld of gesport. Daar hebben ze het veel te druk voor. Er zijn er zeker tien te zwaar.

De voetbalkalender bestaat uit een herfst­ en een lenteseizoen, met elk rond de acht wedstrijden. Van november tot april ligt het stil. Te koud. Ik denk elke keer aan Jari Litmanen die in zijn jeugd juichte als het warmer dan ­34 was. Dan werd er gevoetbald. Van onze spelers hadden er tijdens die vijf maanden twee een voetbal geraakt . Ik probeer aan de leiding uit te leggen dat de rest van de wereld de hele winter doorspeelt. “Kan hier niet.” Dan zijn andere sporten aan de beurt.

De knowhow is erbarmelijk. Met de beste wil van de wereld missen de

coaches (altijd vaders die de sport amper kennen) basiskennis van de sport. Eén keer raken, strak inspelen, rugdekking, ruimte opzoeken, buitenspelval – ho maar. Laatst speelden we tegen de ploeg van een coach die zich openlijk afvroeg of hij niet teveel linkspoten op het middelveld had staan.

Vorige week regende het. Wedstrijd afgelast.

Had ik al gezegd dat we het beste team uit de streek zijn?

‘In this fall, I’m taking my talents to South Beach and join the Miami Heat’. Als een atoombom in vredestijd deed LeBron James Amerika, Miami en de NBA ontploffen, die zomerdag in 2010 ­ de geboortedag van Miami als meest gehate sportstad van Amerika. Voor even dan, want Miami is zoveel meer dan alleen de Heat en South Beach. Het is de thuishaven van de splin­ ternieuwe (nou ja, bijna dan) Miami Marlins en de onwaarschijnlijke voedingsbodem van de ijshockeyende Florida Panthers. Boven alles is Miami een footballtown. Dan Marino’s Dolphins veroverde er in de jaren tachtig bijna de NFL en Miami University formeerde er jaar in, jaar uit legendarische teams. Met beide instituten ging het de laatste jaren echter bergafwaarts. Daarom is het fijn dat Miami in de tussentijd onvoor­ waardelijk en exclusief van de Heat van LeBron James kan houden.

Een dynastie in Miami

De introductie van het tijdperk van The Big Three in Miami was van het type ‘hoogmoed komt voor de val’. LeBron’s ‘Not one, not two, not three, not four, not five…’ viel niet in goede aarde bij de rest van Amerika, om het voorzichtig uit te drukken. Het was de steen des aanstoots in het grootse PR­drama van James’ langverwachte free agency. ‘The Decision’ om zijn thuisstad Cleveland de rug toe te keren, te verraden volgens sommigen, werd LeBron’s grote fall from grace.

De keuze voor de Heat van Dwyane Wade, de enige andere werke­ lijk superieure perimeterspeler aan de Oostkust, een teken van zwakte.

Nooit eerder leverde free agency voor één

team zo’n enorme buit op en was de woede en verontwaardiging erover zo groot.

Weinigen in Miami maalden daar echt om.

De Heat zouden de NBA gaan domineren, een dynastie bouwen. Maar toen LeBron en de rest van de ‘Heatles’ gedurende het seizoen in iedere arena waar men kwam hartstochtelijk werd uitgefloten en uitgejouwd was de lol er snel van af. Het vooraf aangekondigde kampioenschap moest de vele critici dan maar de mond snoeren.

Via overwinningen op Philadelphia, Boston en Chicago leken de Heat hard op weg. Ook in de Finals tegen Dallas genoot Miami in het begin het initiatief en leek een eerste ring voor LeBron en de tweede titel in Heat­ historie slechts een kwestie van heel weinig tijd. Juist op dat moment gaf LeBron niet thuis en liet hij het initiatief aan Dwyane Wade. Wade streed als ware het 2006, maar hij moest zijn meerdere

vooral een nieuw stadion inspireerden de ooit zo zuinige Marlins tot een ongelofelijke shopping spree in free agency. Behoudens het baseballende equivalent van LeBron James, Albert ‘The Machine’ Pujols, tekende zowat iedere grote free agent maar al te graag in sunny Miami om voor de veelbesproken manager Ozzie Guillen te komen spelen. erkennen in Dirk Nowitzki en de team effort van de Dallas Mavericks.

Miami bleef achter met lege handen en grote vraagtekens over de samenstelling van het Heat­team.

Buiten The Big Three met James, Wade en Bosh, waarvan die laatste eigenlijk niet eens een echte superster is, hebben de Heat weinig te bieden. Een nieuw kampioenschap zal dus vooral afhangen van de genialiteit van Wade en James. Wade deinst allesbehalve terug voor die druk zoals hij bewees tijdens de onvergetelijke Finals van 2006, maar het is de vraag of James het in zich heeft om in Miami’s ultieme hour of need boven zichzelf uit te stijgen.

Nieuw stadion, zak dollars

Naast de Heat is er sinds kort nog een overambitieuze Miami­franchise die zijn staart roert. De Miami Marlins, die in 1993 het levenslicht zagen als de Florida Marlins, ondergingen afgelopen winter een zelden vertoonde metamorfose. Een nieuwe naam, een nieuw outfit, een nieuwe manager en

De grote ommezwaai kwam geen moment

te laat voor de Marlins. Het laatste, weliswaar grote, succes (World Series winst) dateert alweer van 2003 en playoffdeelname bleek sindsdien een illusie. ‘Market corrections’, ‘rebuilding’ en de moeizame juridische strijd voor een nieuw stadion overheerste alles wat op het veld plaatsvond en maakte van de Marlins een duiventil van spelers, coaches en managers. De grote onrust en de zuinigheid bij de eigenaren zal de Miamians geen moment vreemd zijn voorgekomen. Ook na de World Series winst in 1997 stortte de Marlins zich immers direct de diepe afgrond in door in een ware fire sale vrijwel het gehele succesteam weg te traden.

De komst van het nieuwe stadion (Marlins Park) in Little Havana dit jaar vormt uiteindelijk de onbetwiste aanzet voor de recente daadkracht van de Marlins. Op de gewijde grond van de Orange Bowl staat nu een hypermodern stadion dat de ambities van de Marlins langdurig moet kunnen ondersteunen. Marlins Park levert daarmee de zak vol met dollars die, zoals dat nu eenmaal gaat in Miami, de sleutel moet vormen tot succes.

IJshockey in Sunrise

Naast de alom aanwezige (drugs)dollars zijn er drie dingen zeker in Miami: de Heat staan uiteraard op de voorpagina van de Miami Herald, de belastingen zijn laag en de zon schijnt altijd. Eén ding dat je niet verwacht van Miami: er wordt geijshockeyd. Ja, het is echt waar. IJshockey in het meest noordelijke puntje van de Caraïben. Een merkwaardiger combinatie is nauwelijks denkbaar. Zeker niet wanneer de thuishaven van de Florida Panthers officieel Sunrise is.

Voor wie in staat is zich in zwembroek en

flipflops naar de ijsarena te begeven, wacht sinds kort echter spektakel. De Panthers zijn voor het eerst in tien seizoenen, een record in futility in de NHL, namelijk weer een playoffteam. De eerste divisietitel in de historie van de franchise moet de opmaat vormen voor nieuw succes, want sinds de komst van ijshockey naar de Sunshine State was het, buiten het legendarische Stanley Cup seizoen van 1995 (nipt verloren), kommer en kwel met de Panthers.

Met de neergang van de NHL als gevolg

van de lockout in 2004, werd de toch al curieuze combinatie van wintersport met Zuid­Florida flink op de proef gesteld. De afgelopen tien jaar van compleet misma­ nagement kwamen daar nog eens overheen.

Managers en spelers werden in een dusdanig hoog tempo verwelkomd en weer afgedankt, dat de toch al wankele identiteit van het team met de palmboom en de hockey­ stick in het logo volkomen verdwenen leek. Het is goed beschouwd

een wonder dat professioneel ijshockey nog steeds in leven is in Miami. Zeker wanneer men zich bedenkt dat Miami boven alles een footballbolwerk is, dat twee grootse instituten herbergt: de Miami University Hurricanes en de Miami Dolphins.

‘The U’

Vijf nationale titels, negen Conferencekam­ pioenschappen en de officieuze titel van beste college football team ooit samengesteld (voor de klas van 2001). De Miami University Hurricanes zijn weliswaar geen professioneel team volgens de NCAA, maar wél de meest succesvolle ‘franchise’ in de sportgeschiedenis van de stad Miami. ‘The U’ bracht legendarische teams voort en veroverden vele ‘inner­city hearts’ tijdens de opkomst van Hurricane football in de jaren tachtig. Onder leiding van head coaches Howard Schnellenberger, Jimmie Johnson en Dennis Erickson vierden de ‘Canes’ nationale kampioenschappen in 1983, 1987, 1989 en 1991.

SCOTT MELLANBY Mellanby was het symbool van de korte glorietijd van de Florida Panthers. Hij scoorde de eerste Panthers goal ooit, was aanvoerder van 1997 tot en met 2001 en initieerde ‘the year of the rat’ in de Stanley Cup jaar van 1995: nadat hij in de kleedkamer ‘in enen’ een levende rat op de stick had genomen, werd het gooien van rubberen ratten op het ijs na een gemaakt doelpunt een vaste traditie.

concept van de ‘State of Miami’: al het footballtalent uit Miami en omgeving moest naar ‘The U’.

Schnellenberger slaagde glansrijk in zijn opzet en leidde de Canes naar hun eerste nationale kampioens chap in 1983.

HOWARD SCHNELLENBERGER Voor altijd herinnerd als de man die Hurricanes­football van een wisse dood redde en als grond­ legger van het grootse succes van Miami University.

Schnellenberger herkende het enorme lokale talent en introduceerde daarop het

DON SHULA Bracht Miami twee Super Bowls, leverde het eerste en enige perfect season in NFL­

LUIS CASTILLO Castillo speelde bijna tien jaar in Miami, was een notoire honkensteler en is de enige die de twee World Series overwinningen van de Marlins overleefde. Een unieke prestatie die allesbehalve in de schaduw staat van Castillo’s twee Gold Gloves en zijn drie All­Star selecties.

DWAYNE WADE Scoorde 34.7 punten per wedstrijd, noteerde een PER van 33.8, won Finals MVP en overrompelde in zijn eentje het volledige Mavericksteam op weg naar de eerste NBA­ titel voor de Heat, in 2006.

Herhaalde bijna hetzelfde kunstje in 2011, totdat LeBron James hem in de steek liet. Zeg je de Heat, dan zeg je DWade.

historie af en sloot 24 van zijn 26 seizoenen als head coach winnend af. Het waren zijn Dolphins die Miami voor altijd in het hart sloot.

DAN MARINO Miami’s quarterback voor de eeuwigheid.

Gaf de stad alles behalve een Super Bowl. Dat grote gemis doet niets af aan zijn onbetwiste status als beste en grootste ‘Fin aller tijden; de schaduw van Dan Marino werpt zich tot op de dag van vandaag over de quarterback­ positie van de Dolphins. •

‘The U’ rekruteerde vooral in de arme

delen van Miami en de rest van Florida, overtrad daarbij legio NCAA­regels en cultiveerde ondertussen een traditie van spijkerhard defensief spel en pure schoonheid in de aanval. Jim Kelly, Vinny Testaverde, Edgerrin James, Michael Irvin, Andre Johnson, Reggie Wayne, Warren Sapp, Jerome Brown, Ray Lewis, Ed Reed, Sean Taylor, Vince Wilfork; de lijst van Miami University alumni die hun weg vonden naar een grootse carrière in de NFL is eindeloos. De klas van 2001, met onder andere Andre Johnson en Ed Reed, wordt alom beschouwd als het beste college football team aller tijden en won uiteraard ook een nationale titel. ‘The U’ is bovendien de trotse bezitter van een onaantastbaar record in de NFL: tussen 2002 en 2011 werd er in 149 achtereenvolgende reguliere NFL

weekeinden een touchdown gescoord door een voormalig Hurricane. Dat is een grotere prestatie dan alles wat de enige echte representant van Miami in de NFL, de Dolphins, gedurende die periode lieten zien.

De vloek van Dan Marino

Onder leiding van de legendarische head coach Don Shula vestigden de Dolphins in de jaren zeventig hun eigen dynastie. De Fins wonnen twee Super Bowls en completeerden in 1972 het eerste en enige perfecte seizoen in NFL historie. Een prestatie waarvoor superlatieven tekortschieten. Vreemd genoeg staan de Dolphins niet synoniem voor die unieke periode. Dat heeft alles te maken met het Dan Marino­tijdperk.

Marino bracht de Dolphins slechts één keer naar de Super Bowl, die ook nog eens verloren werd van de 49ers, maar werd al snel de onbetwiste held van sportminnend Miami in een periode waarin de stad overspoeld werd door nieuwe expansion teams in basketbal, honkbal en ijshockey.

Marino schreef tijdens zijn carrière vrijwel ieder NFL­passingrecord op zijn naam en leidde zijn Dolphins naar tien playoffdeel­names en vijf divisiekampioenschappen.

Na Marino’s afscheid in 1999 ging

het snel bergafwaarts met de Dolphins. Met Jay Fiedler under center werd nog twee keer meegedaan aan de playoffs, maar in de jaren die volgden, verdwaalden de Dolphins in een eindeloze zoektocht naar de tweede Dan Marino. Maar liefst acht verschillende startende quarterbacks passeerden de revue sinds de millenniumwisseling en geen van allen mochten ze de veters van Marino strikken.

Een door de wildcat offense geïnspireerde opleving in 2008, inclusief plaatsing voor de playoffs voor de eerste keer in zeven seizoenen, was van korte duur. Met de komst van voormalig Packers offensive coordinator Joe Philbin hopen de Dolphins komend seizoen voor de zoveelste keer op betere tijden. Maar Dan Marino still ain’t walking through that door. •

Junior Seau

Waan van de dag

Het was afgelopen woensdag een zwarte

Small sample size, small sample size,

Nee, het was vooral de dood van Junior Seau, de voormalige leider van de San Diego Chargers, die insloeg als een bom.

Zelfmoord, luidde de voorlopige conclusie, veroorzaakt door een schot in de borst, zoals ex­Chicago Bear Dave Duerson dat vorig jaar ook al deed.

We zijn inmiddels een maand in het honkbalseizoen en dus zit ongeveer een zesde van de wedstrijden erop.

Nu al verdelen fans en zelfs sommige analisten de prijzen.

Albert Pujols heeft geen power meer, Derek Jeter weer is de beste korte stop ter wereld en Giancarlo Stanton had beter nog Mike Stanton kunnen heten.

dag voor de NFL. En dan heb ik het niet eens over de vier spelersschorsingen die commissaris Roger Goodell uitsprak in zake Bounty Gate.

Seau maakte deel uit van de '94 Chargers.

Die ploeg stond nog geen achttien jaar geleden in de Super Bowl. En geloof het of niet, maar van dat team zijn intussen acht spelers overleden.

Eind vorig jaar, vlak na z'n 42ste verjaardag, overleed linebacker Lew Bush aan de gevolgen van een hartaanval, ook al de oorzaak van de dood van defensive lineman Shawn Lee (44) aan het begin van 2011.

Defensive lineman Chris Mims overleed op 38­jarige leeftijd aan de gevolgen van een vergroot hart, terwijl een drug overdosis offensive lineman Curtis Whitley in 2008 op 39­jarige leeftijd fataal werd.

Linebacker Doug Miller (28) werd in 1998 getroffen door de bliksem, terwijl running back Rodney Culver twee jaar daarvoor een vliegtuigcrash niet overleefde.

Linebacker David Griggs, tenslotte, verloor op 28­jarige leeftijd het leven in een auto­ ongeluk.

En nu dus Junior Seau, pas 43 jaar oud.

May he Rest In Peace.

SMALL SAMPLE SIZE!!! Hoe vaak moet ik het nog zeggen?

Laten we een keer rustig aan doen.

In tegenstelling tot football, basketball, hockey en ook voetbal is baseball een ´streaky´ sport. Dat willen sommige mensen nogal eens vergeten.

Albert Pujols verdeelt zijn veertig homeruns niet netjes over de 162 wedstrijden die het baseballseizoen lang is. In tegendeel: ze komen in golven. Als Pujols volgende week vier homeruns slaat, dan praat niemand meer over zijn slechte start. Nee, dan rijst de vraag: als hij dit zo volhoudt, wordt hij dan MVP?

Een ander mooi voorbeeld is Cody Ross,

die ik op Twitter altijd aanduid als 'Grapefruit League MVP'. Net als een maandje regulier seizoen zegt Spring Training niet veel. Dat hij toevallig zijn hot streak in april heeft, betekent niet dat hij opeens MVP­kandidaat is. Hij is wat hij is: een doorsnee outfielder met wat power.

Uiteindelijk komen spelers ongeveer uit op de gemiddelden die we van ze gewend zijn.

Sommige spelers vallen mee, anderen tegen.

En dat maakt de sport zo mooi.