HOOFDREDACTIE Neal Petersen Geert Jan Darwinkel EINDREDACTIE Kasper Dijk REDACTIE Lennart Beishuizen Pieter Brouwers Geert Jan Darwinkel Vincent Van Genechten Eva Gerritse Pieter Horstman Justin Kevenaar Paul Klomp Jasper Laman Marco Post Jurian Ubachs KlaasJan ter Veen Jeroen Veenstra Seb Visser Frank Wielaard Jules Zane COLUMNISTEN Matthijs van den Beukel Gijsbregt Brouwer Jeroen Elshoff Leander Schaerlaeckens FOTOGRAFIE Getty Images PRODUCTION, ART DIRECTION & DESIGN DarChicago Ltd. MET DANK AAN Issuu, Scribus SportAmerika The Magazine is een uitgave van Petersen Media. Niets uit deze uitgave mag op welke wijze dan ook worden gekopieerd zonder uitdrukkelijke toestemming van de uitgever. © Petersen Media 2012 2013 Alle rechten voorbehouden.
Terwijl mijn vrienden zich klaarmaakten voor carnaval,
tikte ik deze column. Vrijdagnacht is voor mij #SportAm‐ nacht. Naast het evalueren van de afgelopen week, de bezoekersaantallen doorlezen die collega Eva Gerritse keurig elke week naar de redactie doorstuurt, maak ik ook alvast de voorlopige invulling van ons wekelijkse radioprogramma op ALLSportsradio. Naast deze bezigheden is het ook een moment om alle Amerikaanse sportliteratuur van de afgelopen week door te nemen. Vaak tref ik dan artikelen aan die een glimlach op mijn gezicht doen verschijnen. Zo las ik deze week het artikel van Connor Barwin. Barwin, is dat niet de outside linebacker van de Philadelphia Eagles? Jazeker, maar hij schreef afgelopen week ook dit artikel voor Sports Illustrated.
Zijn inspiratie haalde hij mede uit het verhaal van de pesterijen bij de Miami Dolphins afgelopen seizoen. Heel terecht merkte Barwin op dat het spelen in een NFL‐team met geen enkele baan ter wereld te vergelijken valt, maar dat zulk gedrag nooit moet worden getolereerd.
Bij ons op de redactie zijn diverse verhalen en columns
over de pesterijen geschreven waarin wij Barwins mening steunen, maar hoe krachtig is het dat een gerespecteerd NFL‐speler zelf de pen pakt en zo zijn mening deelt.
Het brengt ons een beetje dichterbij de wereld waar wij zo graag deel van uit willen maken. Dank Connor! Veel leesplezier,
Afgelopen week werden er
meerdere franchise tags ge plaatst. Die regel geeft teams de macht om één speler ook voor het komende seizoen tegen een vastgestelde prijs (gemiddelde van de top 5salarissen op hun positie) aan zich te binden. Vooralsnog hebben Greg Hardy (defensive end, Carolina), Jimmy Graham (tight end, New Orleans), Brian Orakpo (linebacker, Redskins) en Nick Folk (kicker, New York Jets) een franchise tag gekregen • De Seattle Seahawks lijken al te zijn begonnen met het creëren van cap room om hun sterspelers te behouden. Zowel wide receiver Sidney Rice als defensive end Red Bryant werden daarom nu al ontslagen. Beide spelers zouden komend seizoen flink op de begroting drukken. Rice kwam in 2011 als free agent naar Seattle maar had vanaf het begin blessurepro blemen. Bryant was al vanaf de NFL Draft in 2008 een Seahawk en was met de sterke bezetting van Seattle's defensive line ook overbodig geworden • Richie Incognito, de speler om wie dit seizoen veel te doen is geweest in Miami, heeft zichzelf aangemeld bij een psychiatrische inrichting. De offensive lineman kwam afgelopen week in het nieuws toen hij zijn Ferrari met een honkbalknuppel bewerkte. Het nieuws komt twee weken nadat Incognito zich op Twitter liet gaan en onder andere zijn exteamgenoot Jonathan Martin een verrader noemde. Diezelfde Martin heeft inmiddels via zijn zaakwaar nemer laten weten dat er ge zien de situatie die is ontstaan geen kans bestaat dat Martin nog voor Miami uitkomt •
Jimmer Fredette maakt het
seizoen af bij de Chicago Bulls. Fredette, als tiende gekozen in de draft van 2011, is een contract voor de rest van het seizoen overeenge komen met het team van onder anderen Derrick Rose en Joakim Noah. De 25jarige guard komt over van de Sacramento Kings, waar hij werd uitgekocht. Fredette zegt voor de Bulls te hebben gekozen omdat ze hard werken en coach Tom Thibodeau het beste in spelers naar boven kan halen. Dat is iets wat hij wel kan gebruiken, aangezien hij werd gezien als een talentvolle speler • Brandon Jennings van de Detroit Pistons had graag gezien dat Maurice Cheeks langer hoofdcoach was gebleven van de Pistons. Cheeks werd onlangs ontslagen wegens tegenvallende resultaten en volgens Jennings was dat een overhaaste beslissing: "Ik heb niets tegen onze huidige coach John Loyer, maar ik vind dat ze Cheeks meer tijd hadden moeten geven om aan dit team te werken", aldus een teleurgestelde Jennings • Marcus Thornton lijkt het naar zijn zin te hebben bij de Brooklyn Nets. De guard, die onlangs overkwam van de Sacramento Kings, beloont het stijgende aantal speelminuten met punten. In zijn eerste twee wedstrijden speelde hij weinig en was hij goed voor 'slechts' negen en tien punten. In de wedstrijd tegen de Milwaukee Bucks van afgelopen zaterdag speelde hij bijna 24 minuten en was hij goed voor 25 punten. Tijd voor een volledige wedstrijd voor Thornton? •
Dan Girardi tekende een
nieuw zesjarig contract ter waarde van 33 miljoen dol lar bij de New York Rangers. Het huidige contract van de 29jarige verdediger loopt deze zomer af • Pekka Rinne is dicht bij een terugkeer in de NHL. De Finse doelman van de Nashville Predators is door zijn ploeg teruggestuurd naar de AHL om daar wedstrijdritme op te doen. In zijn eerste wedstrijd met de Milwaukee Admirals maakte Rinne 16 saves in een 91 overwinning tegen Iowa Wild • Marian Gaborik keerde al terug in de NHL. De aanvaller moest eveneens de Olympische Spelen aan zich voorbij laten gaan, maar keerde voor de Columbus Blue Jackets terug op het ijs in de wedstrijd tegen de New Jersey Devils. • Alexander Ovechkin bereikte een mooie mijlpaal tegen de Boston Bruins. De Russische aanvaller van de Washington Capitals scoorde twee powerplay goals en noteerde daarmee zijn achthonderdste punt in de NHL • Het dienstverband van Pat LaFontaine bij Buffalo Sabres is slechts van korte duur geweest. LaFontaine, die op 13 november pas werd ingehuurd als president of hockey operations, verruilde zijn baan bij de Sabres vlak na de ruil die Ryan Miller in St. Louis bracht voor zijn oude baan bij de NHL als vicepresident Development and Community • Vandaag (woensdag) is de laatste dag dat spelers verruild mogen worden naar een ander team. De trade deadline is vastgesteld op woensdag 5 maart 21:00 uur NLtijd •
Het begin van Spring
Trainingwedstrijden bete kent voor diverse grote na men een rentree op het veld. Zo maakte Derek Jeter zijn eerste minuten voor de Yankees sinds zijn blessure, en bij de Dodgers keerde werper Josh Beckett terug op de heuvel. Beckett was sinds mei vorig jaar niet meer in actie gekomen • Meer aandacht ging uit naar de eerste worpen van Masahiro Tanaka. De Japanse werper, die voor zeven seizoen vast ligt bij de New York Yankees, gooide twee innings in relief tegen de Phillies, die niet wisten te scoren • Mike Trout heeft een nieuw, éénjarig contract getekend bij de Los Angeles Angels. Het bedrag van één miljoen dollar lijkt laag, maar is een record voor een speler die nog niet arbitration eligible is. De Angels zien het wat hogere bedrag als een investering in de toekomst, wanneer de club hoopt Trout voor langere tijd aan zich te kunnen binden • De MLB toonde deze week een nieuw systeem dat de actie dieper dan ooit kan ontleden. Het systeem meet en laat zien hoe lang een bal in de lucht hangt, hoe snel spelers reageren en hoe efficiënt outfielders hun route kiezen richting de plaats waar de bal gevangen wordt • Er zijn weer wedstrijden en dus ook blessures. De Dodgers schrokken toen starter Zack Greinke het veld moest verlaten, maar zijn blessure lijkt mee te vallen. San Diego's Cameron Maybin blesseerde zijn schouder •
Wie googelt op de naam BLAKE BORTLES, zal voornamelijk plaatjes van z'n bloedhete vriendin te zien krigen. Dat zal nog wel even zo blijven ook, al maakte de quarterback van Central Florida de voorbije weken een behoorlijke naam voor zichzelf. Toen enkele getalenteerde QBs eerder deze winter besloten de 2014 draft nog maar even aan zich voorbij te laten gaan, trok Bortles de stoute schoenen aan. En niet zonder succes. Hij imponeerde op zowel de Senior Bowl als de Combine met zijn lengte van bijna twee meter, stevige postuur, mobilteit en goeie arm. Gevolg: zijn naam steeg met stip op menig draft board. Laat je niet van de wijs brengen door de vele geruchten. Het zal met pijn in 't hart gaan, maar Houston zal Jadeveon Clowney aan zich voorbij laten gaan. De Texans hebben 't talent om 't rampjaar van 2013 ineens te doen vergeten, maar hebben daarvoor dan wel een quarterback nodig. De keuze zal vallen op Johnny Football Manziel, Teddy Bridgewater of voor足noemde Bortles, waarbij de laatste voor足lopig de voorkeur lijkt te genieten.
Kenners vergelijken KHALIL MACK maar al te graag met St. Louis' revelatie Robert Quinn, waarbij Mack zelfs nog 'n tikje veelzijdiger wordt geacht 足 hij is op iedere positie binnen de front seven inzetbaar. Mack is snel, sterk, heeft krachtige armen en handen, en is soepel in de heupen. Hij heeft alles in zich om uit te groeien tot een van de beste sack machines in de NFL, en kan bovendien als geen ander gebruikt worden om de run te stoppen.
Een minpuntje dan toch: niet de beste tackler in space. Hij zal bovendien moet leren om iets beter te reageren op de snap.
Het moet raar lopen wil Mack niet
in Atlanta terechtkomen. De Falcons kunnen hulp op de defensive end positie meer dan goed gebruiken. Nou maar hopen dat Clowney voor de Browns behouden blijft, opdat ze Mack niet voor de Falcons' neus wegkapen.
Het is once in a blue moon dat
een freak als JADEVEON CLOWNEY voorbij komt. Groot, sterk, snel 足 de defensive end heeft 't allemaal. Waarom dan toch niet de #1 pick? Simpel: zowel de Texans als Jaguars behoeven een quarterback, terwijl de Rams met Robert Quinn al 'n pass rusher hebben waar je u tegen zegt. En Quinn en Clowney in een en dezelfde liD足line 足 dat willen we de quarterbacks toch niet aan doen...
Downside? Z'n werkethiek wordt hier en daar in twijfel getrokken. Hij liet het 2013 seizoen aan zich voorbij gaan, om z'n toekomst niet in de waagschaal te stellen. 'n Blessure is immers snel opgelopen nietwaar? Een begrijpelijke beslissing, maar niet erg football足 like. Niettemin: het grootste talent en de beste speler in de opkomende draft.
En ja, ook de Browns hebben
behoefte aan een quarterback. Maar die hebben verderop in de eerste ronde nog een pick, en met 'n beetje mazzel staat Derek Carr dan nog steeds op 't bord. En da's een gok die ze in Cleveland, met Jadeveon Clowney op 't spel, best durven te nemen.
"De Texans maken een grote
vergissing, als ze aan mij voorbij gaan." Was getekend, JOHNNY FOOTBALL. Vonden ze niet leuk, in Houston, want NFL足franchises laten zich niet graag de les lezen 足 zeker niet door blagen. "Ik ga winnen, waar dan ook." Nogmaals Manziel. Succes daarmee in in Jacksonville, want daar gaat ie als derde keus terecht komen. De Jaguars zullen geen problemen hebben met de negatieve bagage die hij met zich mee brengt.
Z'n grootste minpunt?
Z'n geringe lengte. Om die reden wordt Manziel veelal vergeleken met Russell Wilson. 'n Vergelijking die mank gaat, omdat Wilson vooral een puike pocket passer is, zuinig op de bal bovendien, die een play indien nodig met z'n benen kan verlengen. Manziel is vooral een gunslingertje, die 't het liefst meteen al op 'n rennen zet. Kan 'm in de NFL nog lelijk opbreken. Vraag dat maar aan RGIII.
In Minneapolis wordt dezer dagen
volop gebeden. Want wat zou 't toch mooi zijn als TEDDY BRIDGE足 WATER, lang beschouwd als de meest getalenteerde quarterback van zijn lichting, helemaal naar #8 zou duikelen... Zou hij 't QB足geploeter van de Vikings van de afgelopen jaren dan eindelijk naar de vergetelheid kunnen brengen? Voorlopig lijken de voortekenen Minny goed gezind. Al zou Bridgewater ook heel goed nog in Houston, Cleveland of Oakland terecht kunnen komen. Kapers voldoende op de kust. Edoch: toen Bridgewater in 2013 liet weten er nog een jaartje college aan vast te plakken, werd hem op zeker een #1 verkiezing in 2014 voorspeld. Hij toonde zich gedurende zijn sophomore足jaar immers de beste pocket passer van zijn lichting.
Wat er misging? Met hemzelf
eigenlijk niks. 3,970 yards, 31 touchdowns en vier interceptions, stonden er afgelopen seizoen achter z'n naam. Me dunkt. Het zijn vooral andere spelers/quarterbacks, zoals Derek Carr en Jimmy Garapolo, die op hem zijn ingelopen.
Aan kwalitatief goede wide
receivers geen gebrek in de draft van 2014. Mike Evans, Marqise Lee, Kelvin Benjamin, Odell Beckham Jr, Jarvis Landry, Davante Adams, Brandin Cooks, Allen Robinson en Jordan Matthews zouden stuk voor stuk zo maar in de eerste ronde gekozen kunnen worden.
En Clemsons SAMMY WATKINS, natuurlijk, in onze ogen de beste van allemaal. Watkins wordt beschouwd als de beste WR in de draft sinds AJ Green. Zijn stats van 2013: 101 receptions voor 1.464 yards en 12 touchdowns. Hij is een playmaker om de vingers bij af te likken, beschikt over een skillset waar je u tegen zegt, en is bovendien niet vies van een block hier en daar.
Smetje op het blazoen: hij heeft een drugs gerelateerde arrestatie (2012) op z'n cv staan. Het zal Oakland 足 mochten ze afzien van een QB 足 er niet van weerhouden om Watkins al als nummertje vijf van het bord te plukken.
(Top) safeties zijn een schaars
goedje in de 2014 draft. Eigenlijk zien we maar twee die in de eerste ronde opgepikt gaan worden: Calvin Pryor en HA HA CLINTON足DIX (wat moet de ouders van die arme jongen hebben bezield?). Ze ontlopen elkaar nauwelijks.
Pryor is een hard足hitting safety, die van het creeren van turnovers een specialiteit lijkt te hebben gemaakt. Hij eindigde 2013 met 75 tackles, drie picks en twee forced fumbles. Hij heeft 't postuur om tight ends en uit de kluiten gewassen wide receivers te verdedigen. Clinton足Dix deed niet veel voor hem onder, met 50 tackles en twee interceptions.
Ploegen zat trouwens die verlegen
zitten om een goeie safety. De Rams, Bears, Cowboys en Packers, bijvoorbeeld. Mocht St. Louis hem laten lopem, dan eindigt Pryor vast en zeker in Chicago. Clinton足Dix is voor de Packers.
Een ding is zeker: niet alleen
footballfans blijven ook na de eerste avond aan de buis gekluisterd om uit te vinden of en waar MICHAEL SAM zal worden gedraft. Op basis van zijn 2013 stats en uitverkiezing tot Defensive Player of the Year in de SEC, luidde de aanvankelijke prognose: ergens rond de vierde ronde. Na zijn coming out, volgde een kritischer blik, en die was niet altijd even fraai.
Een bloemlezig: Sam verzamelde z'n indrukwekkende stats in slechts een handjevol wedstrijden. Hij is niet groot genoeg om als defensive end in de NFL te fungeren, en linebacker spelen ging hem op de Senior Bowl ook nog 'ns niet goed af. De Combine werd voor Sam ook al geen onverdeeld succes. Zowel bij de benchpress als de 40 yard dash zakte hij door 't ijs.
Excuses genoeg derhalve voor GM's
die de eerste openlijk homoseksuele footballer uit hun kleedkamer willen weren. Aan de andere kant: hoewel er met draft picks zuinig dient te worden omgesprongen, zal er ook best eentje zijn die een statement wil maken. We voorspellen dat ie laat in de zesde ronde zal gaan.
Defensive tackles, gotta love 'm. De
beste twee in de 2014 draft: Ra'shede Hageman en LOUIS NIX III. Beware! Hageman, de senior van Minnesota, 38 tackles, waarvan 13 for loss, zeven passes broken up, een pick en twee sacks. Hij moet vooral constanter worden, al waren soms double teams niet voldoende om hem te stoppen. Lijkt ons een mooi projectje voor Belichick.
Dan Nix. Ofwel: Irish Chocolate.
154 kilootjes bij een lengte van 1 meter 90 schoon aan de haak. Had ie vorig seizoen geen kapotte meniscus opgelopen, waarmee hij bovendien doorspeelde, dan was hij vast en zeker nog 'n stuk hoger gedraft dan de #30 die we nu voor hem in petto hebben. Nee, de Notre Dame'r zal in de D van de 49ers absoluut niet misstaan. •
De Washington Red‐
skins (RGIII) en India‐ napolis Colts (T‐Rich) kiezen niet in de eerste ronde van de 2014 NFL draft. Zijn ruilden hun eerste ronde‐picks vorig jaar met respectievelijk de St Louis Rams en Cleveland Browns, die op de eerste avond in Radio City Music Hall dus twee keer mogen kiezen.
Clowney
Wie is er 1,98m, weegt 120 kg, noteer‐
de dertien sacks en 23,5 ‘tackles for loss’ in zijn sophomore jaar, won de ‘zou abso‐ luut moeten bestaan Highlight of the Year‐award’ van 2012 door Michigan running back Vincent Smith letterlijk onder het gras te stoppen (gaat dat zien op YouTube!), werd verkozen tot All‐America Player of the Year, deed het lekker rustig aan in zijn junior jaar, liep vorige week op de Combine de 40‐yard dash in een ongelofelijke 4,53 seconden en wordt toch en plein publiek in twijfel getrokken door een hele rits scouts die er helemaal niks van begrijpen? Juist. Jadeveon Clowney. That’s who.
Clowney is onbetwist en met een
comfortabele marge het grootste talent in een draft die alom wordt gekarakteriseerd als de beste in een decennium. Alleen Teddy Bridgewater en Johnny ‘Football’ Manziel (bij de gratie van hun quarterback‐ zijn) en JJ Watt (de alleszins behoorlijke defensive end reeds op het roster van de als eerste selecterende Texans) vormen een bedreiging voor Clowneys verdiende status als ‘number one pick’. Nou ja, zij en iedere ‘kenner’ die klaagt over Clowneys matige junior jaar. Over gelul in de ruimte gesproken. De heren kenners vergeten kennelijk voor het gemak even hoe Clowney twee jaar terug op de eerste rij zat toen oud‐teamgenoot Marcus Lattimore bijna zijn been verloor en zijn status als eerste ronde keuze, en de bijbehorende miljoenen, als sneeuw voor de zon zag verdwijnen. Daar had Jadeveon natuurlijk geen zin in en dus besloot hij wijselijk tot een verkapte sabbatical op weg naar de top vijf van de NFL draft. Wie hem dat kwalijk neemt, heeft een aardige pak boter op het hoofd. ∙
Paul Klomp.
Curt Schilling behoeft geen introductie. Wie pretendeert iets te
weten van de Major League Baseball, of überhaupt iets van Amerikaanse sporten, heeft de naam Schilling wel eens voorbij horen komen. Twee decennia lang was Curt Schilling één van de meest dominante pitchers van de MLB. Zeker in het huidige millennium, als startend werper van de Arizona Diamondbacks en de Boston Red Sox, wierp de in Alaska geboren honkballer zijn status als toekomstig Hall of Famer bij elkaar.
Toch is het verhaal van Curt Schilling niet het stereotype succesverhaal waar de Amerikaanse sportliefhebber zo dol op is. Geliefd door velen, ja, maar verguisd door hen zich niet kunnen vinden in zijn gedachtegoed. Waar de inmenging van de gemiddelde sporter stopt bij het doen van prtechnisch zeer wenselijk liefdadigheidswerk, daar heeft Schilling zich in het verleden laten gelden in de politiek en de entertainmentindustrie. Meer dan menig andere sporter stak 'Schill' zijn nek uit en ging hij het gevecht aan.
Schilling versus zijn lichaam
Curt Schilling meest fameuze gevecht staat los van zijn bezigheden buiten het honkbal om. Hoewel Schilling de grens van 200 geworpen innings meerdere keren ruimschoots overschreed, bleef zijn lichaam altijd zijn eerste en belangrijkste tegenstander. In zijn tijd bij de Philadelphia Phillies hielden ernstige schouderproblemen en daaropvolgend een operatie hem al eens lang aan de kant. Dit gevecht vond echter plaats in de kantlijn. Updates via de berichten over blessures en zo af en toe een artikel, meer niet.
Hoe anders zag dat plaatje er uit in oktober 2004. Gedurende het reguliere seizoen had Schilling al vaker last gehad van zijn enkel
en aan de vooravond van de American League Division Series speelden die problemen weer op. Een dramatische prestatie in Game 1 was het gevolg en de Red Sox vreesden voor verdere deelname van ace aan het naseizoen. Artsen vonden echter een noodoplossing en voor het oog van alle camera’s en een miljoenenpubliek wierp Schilling, met een door bloed rooddoorlopen sok, de Boston Red Sox langs de New York Yankees in Game 6. Enkele dagen later herhaalde Schilling zijn huzarenstukje in Game 2 van de World Series, door de Cardinals zeven innings lang nagenoeg kansloos te laten.
De uitkomst van die wedstrijden is niet eens datgene dat
Schilling hierbij het meest kenmerkte. Het waren vooral de vraagtekens bij de Red Sox zelf. Hoewel een kind had kunnen zien dat Schilling fysiek niet volledig in orde was, hield de werper naar Boston’s management en naar de buitenwacht toe altijd vol geen wedstrijd te hoeven missen. “Ik sprak hem enkele dagen geleden en hij maakt zich geen
zorgen. Maar hij is zo’n vechter dat je dat eigenlijk niet echt kunt weten”, liet Red Soxeigenaar John Henry daags voor de ALCS optekenen in de Boston Globe, nadat hem gevraagd was of hij dacht dat Schilling fit genoeg zou zijn om te pitchen in de Bronx.
Het overwinnen van de enkelblessure op weg naar het
ultieme succes is een prachtig honkbalverhaal, maar stopt voor de gemiddelde kijker bij het beeld van Schilling en de Red Sox die de World Seriestrofee omhoog houden. Voor Schilling zelf kreeg de heroïek nog een vervelend staartje. De enkelproblemen hielden aan en Schilling moest toezien hoe hij in 2005 weinig kon betekenen voor de regerend kampioen, die dat jaar in de ALDS door de White Sox werden gewipt.
In 2006 werd Schilling 40. Zo sterk als in 2004 en de jaren daarvoor was het werkpaard niet meer, maar het feit dat hij ook als veertiger nog steeds werd
aangemerkt als één van Boston’s belangrijkste werpers zegt genoeg over zijn natuurlijke fitheid. Toch begon nen de jaren meer en meer te tellen. Achteraf mag het een klein wonder genoemd worden dat Schilling zichzelf fit én op niveau wist te krijgen voor de playoffs van 2007, die hem zijn tweede titel met de Red Sox en derde World Seriesring in totaal opleverde.
De sporter Curt Schilling verloor het gevecht van zijn
lichaam pas op 42jarige leeftijd, toen duidelijk werd dat nieuwe schouderproblemen niet meer overkomen zouden worden, na heel 2008 al niet in actie te zijn gekomen voor de Boston Red Sox. Zijn actieve carrière leidde in 2013 en 2014 nog niet tot een plaatsje in de Hall of Fame, maar de kans dat daar de komende jaren nog verandering is zeker aanwezig.
Schilling versus zijn uitspraken
Zou je een gemiddelde Amerikaanse honkbalfan echter vragen of Schilling een Hall of Famer is, dan kun je zomaar een negatief antwoord krijgen. Zijn openhartigheid en het feit dat hij nooit een blad voor zijn mond neemt zijn twee eigenschappen van Schilling die minstens zo bekend zijn als zijn kwaliteiten als werper. Nooit was Schilling bang om kritiek te geven op spelers, journalisten of andere mensen die dat in zijn ogen verdienden, en dat heeft hem niet alleen maar positieve reacties opgeleverd.
Schilling is
bijvoorbeeld één van de bekendste voorvechters van maatregelen tegen collegahonkballers die aan de doping hebben gezeten. Zo heeft Schilling al vaker laten weten dat hij vindt dat Mark McGwire niet thuishoort in de Hall of Fame, en zelfs niet eens verkiesbaar zou moeten zijn. Ook stelde de werper van weleer al eens dat de volledige statistieken van José Canseco ongeldig verklaard en verwijderd zouden moeten worden uit de historie van de MLB. Ook Barry Bonds, Alex Rodriguez en Manny Ramirez werden door Schilling onder vuur genomen.
In 2013 en 2014 werd
Schilling niet toegelaten tot de Hall of Fame. Zijn statistieken in het reguliere seizoen, een 216‐146 record en een 3.46 ERA, leveren geen zekere uitverkiezing op. Zijn 3.116 strikeouts leveren hem een vijftiende plaats op die ranglijst op, wat weer voor hem spreekt. Ook zijn status in het postseason, namelijk 19 starts met een 11‐2 record en 2.23 ERA, is indrukwekkend. Met onder meer Randy Johnson en Pedro Martinez op komst zal de Hall bereiken ook komend jaar lastig worden voor Schilling, maar de kans dat hij er uiteindelijk komt, lijkt groot. Een aardige statistiek: in zijn hele carrière had Schilling maar 19 ‘goedkope’ overwinningen, waar een slechte start toch een ‘W’ opleverde. Hij had echter wel 41 nederlagen waarbij hij wel een quality start noteerde, maar geen overwinning mee mocht nemen. Die balans drukt op zijn record, en die achtergrond zou de twijfelaars nog wel eens over de streep kunnen trekken.
Schilling dankt de afkeer die sommige mensen van hem hebben
niet alleen aan zijn uitspraken. De drievoudig World Serieswinnaar staat er om bekend van aandacht te houden. Op dagen dat hij niet hoefde te pitchen haalde hij regelmatig rare fratsen uit om te worden opgezocht door de camera’s. In zijn Philadelphiatijd kreeg Schilling om die reden van zijn manager, de onlangs overleden Jim Fregosi, de bijnaam ‘Red Light Curt’ mee. Het opeisen van de aandacht en spotlights opeisen maakte Schilling tot een weinig geliefd persoon, en deed hem in 2006 zelfs op GQ’s lijst van ‘meest gehate sporters’ belanden.
Schilling versus de politiek
Politici kunnen over het algemeen meepraten over gehaat worden door een bepaald deel van de bevolking. In dat licht bezien is het niet raar dat Schilling zich met enige regelmaat heeft beziggehouden met de Amerikaanse politiek. Schilling is een Republikein, en ondersteunde de presidentiële campagnes van George W. Bush in 2004 en John McCain in 2008. Ook gaf Schilling openlijk zijn steun aan de Republikeinse kandidaat in de verkiezingen voor een nieuwe senator voor Massachusetts in 2010, Scott Brown. Brown won, mede doordat zijn voornaamste tegenstander, Martha Coackley, Schilling omschreef als een ‘Yankeefan’. Die fout werd door Brown en zijn team aangegrepen om te laten zien dat Coackley niet meer zou weten wat er in haar staat speelde.
In de aanloop naar die verkiezingen werd Schilling zelf ook benaderd
om een gooi te doen naar de op dat moment vacante zetel van de Senator van Massachusetts, en dat was toen niet eens voor het eerst. In 2008 weigerde Schilling om deel te nemen aan verkiezingen omdat
hij zich toen nog op zijn actieve carrière richtte, en in 2010 gaf hij aan eerst meer tijd te willen nemen voor zijn familie. Desondanks heeft Schilling de deur om ooit een publieke functie in te vullen altijd open gehouden. Hier zou in de toekomst dan ook één van Schillings volgende ‘gevechten’ plaats kunnen vinden.
Schilling versus de economie
Al tijdens zijn actieve carrière als honkballer maakte Schilling er nooit een geheim van dat hij een voorliefde had voor videogames. Die liefde leidde zelfs tot een carrière in de gameindustrie.
Schilling startte de studio ’38 Studios’, een knipoog naar zijn vaste rugnummer, en maakte samen met comicsschrijver Todd McFarlane de game Kingdoms of Amalur: Reckoning. Het spel werd gematigd positief ontvangen door critici, maar werd een flop. Hoewel het spel 1,2 miljoen keer werd verkocht wereldwijd, werd het aantal van drie miljoen exemplaren, dat nodig was om break even te draaien, bij lange na niet gehaald.
Het bracht 38 Studios in diepe problemen. Een lening van 75
miljoen dollar van de staat Rhode Island kon niet worden terug betaald. Schilling moest zijn mensen laten gaan en faillissement aanvragen voor zijn bedrijf. Hierop werd Schilling door de gouver neur van Rhode Island hard aangepakt. De voormalig werper had niet alleen zijn belofte om 450 banen te creëren gebroken, maar had ook een fiks bedrag aan belastinggeld verkwanseld. Het kwam Schilling op een rechtszaak te staan, die nog steeds niet afgewikkeld is. Om schuldeisers te kunnen blijven betalen veilde Schilling onlangs een groot deel van zijn bezittingen, waaronder de fameuze ‘bloederige sok’. De sok, gedragen in Game 2 van de 2004 World Series, bracht 92.613 dollar op voor Schilling, die zijn volledige met honkbal verdiende vermogen al kwijtgeraakt is.
Schilling versus kanker
Hoe zwaar Schilling en zijn familie op economisch vlak ook mogen hebben, het staat niet in verhouding tot het meest recente gevecht dat Schilling aan heeft moeten gaan. Begin februari maakte de zesvoudig AllStar en drievoudig World Serieswinnaar bekend dat er kanker bij hem was geconstateerd. Schilling werd kort daarop geopereerd en is herstellende van die operatie. Zijn huidige werkgever, ESPN, heeft laten weten dat Schilling weer zal aansluiten bij het baseballcoverage team zodra hij daar klaar voor is. Of om het in Schillings eigen woorden te zeggen: zodra hij nog één grote wedstrijd heeft gewonnen. •
'The called shot' is waarschijnlijk de bekendste anekdote uit de
Amerikaanse honkbalgeschiedenis. Het is 1 oktober 1932, in Chicago spelen de Yankees in de World Series tegen de Cubs. De sfeer is vijandig. Veel scheldpartijen en provocaties over en weer. Vooral Babe Ruth moet het ontgelden. Als hij aan slag komt, wordt hij door het fanatieke publiek op Wrigley Field verwelkomd met een enorm fluitconcert. Pitcher Charlie Root gooit snel 2 slagballen. En dan gebeurt het: Babe wijst met zijn arm, 2 vingers gestrekt, naar de tribunes in het buitenveld. Televisie bestaat nog niet, het gebaar van Ruth is slechts op een zeer vage foto vastgelegd. Wat bedoelt de Bambino?
Er zijn verschillende interpretaties:
'De volgende bal gaat daar het stadion uit'. 'Ik heb pas 2 slag, dat zegt nog niets'. En volgens grappenmakers : 'Twee hotdogs graag voor straks in de dugout'. Natuurlijk slaat hij de volgende bal voor een homerun het stadion uit!
Voor de journalisten is deze gebeurtenis een zegen. Ze hebben iets om over te schrijven in de lange winter zonder baseball. Het verhaal van 'the called shot' wordt met veel fantasie steeds mooier gemaakt. Never let the truth get in the way of a good story.
Harvey Frommer gebruikt in zijn in 1982 verschenen boek 'Red
Sox vs. Yankees. The Great Rivalry' ook zijn fantasie. Daardoor wordt het een vlot leesbaar boek met veel anekdotes en een historische overzicht van 'the biggest rivalry in American Sports'. Waarom werd Babe Ruth aan de Yankees verkocht? Was Joe Dimaggio of Ted Williams de beste hitter? Hoe zat het ook al weer met The Curse of the Bambino? Leuk en interessant allemaal, maar ook in 1982 is dat eigenlijk al oude kost.
Titel: RED SOX VS. YANKEES: THE GREAT RIVALRY Auteurs: HARVEY FROMMER & FREDERIC J. FROMMER Bestellen: AMAZON.COM
In 2004 schrijft Frommer samen met zijn zoon Fred een herziene
versie met daarin een uitgebreid verslag van het seizoen 2003 . Dit boek is tegenwoordig bij amazon.com te koop voor 1 dollarcent, het is dus zeker geen collector's item. En nu, in 2014, volgt de derde versie . Waarom eigenlijk? Het grootste verschil met de vorige druk is de toevoeging van een overzicht van het seizoen 2004, toen de Red Sox voor het eerst sinds 1918 de World Series wonnen.
De 2014 versie is al weer de derde van The Great Rivalry. Waarom eigenlijk? Richt de uitgever zich op een nieuwe doelgroep, een lezerspubliek dat opgegroeid is met internet? Het zou kunnen. De nieuwste versie is natuurlijk ook als e足book te downloaden. De tekst is zo geschreven dat je met een paar klikken de bijbehorende beelden via (vooral) YouTube op kunt roepen: 'From the moment Aaron Boone hit Tim Wakefield's 11th足inning pitch into the left field seats to win the 2003 American League Pennant.....' Intikken en even later zie je beelden van de homerun en het uitzinnige publiek in Yankee Stadium.
'Martinez grabbed at Zimmer's head with both hands and
threw the 72足year足old man down'. Het filmpje op YouTube laat zien dat de Boston Red Sox pitcher de oude coach van de Yankees een zwieper geeft. Don Zimmer is er letterlijk en figuurlijk ondersteboven van.
Zo wordt het boek een leidraad en krijg je door de combinatie van tekst en beeld een compleet overzicht. Echter, zoals Cruijff altijd zegt: elk voordeel heeft zijn nadeel. Het laat namelijk niets meer over aan de fantasie!
TEKST KEES WIJDEKOP
Het verhaal van de offseason periode
transfergebied. Ook de winnaar en de in de MLS was natuurlijk Toronto FC. De runnerup van de MLS Cup in 2013, franchise uit Canada’s grootste stad sloeg respectievelijk Kansas en Salt Lake hebben vertrouwen in hun selecties van een fenomenale dubbelslag met het het vorige jaar en hielden zich koest op de binnenhalen van Michael Bradley en Engels international Jermain Defoe. Met transfermarkt. Bradley als één van de grote namen van Laagvliegers het Amerikaanse voetbal en het indrukwekkende doelpuntenmoyenne Een club waar erg veel gebeurde in de van Defoe (171 goals in 471 wedstrijden) toont Toronto haar ambities. Later werd offseason periode was Chivas USA. De Argentijnse zakenman Jorge Vergara hier Julio Cesar aan toegevoegd, die op verkocht zijn franchise voor een grove huurbasis overkomt van Queens Park Rangers. Uiteraard springen deze namen zeventig miljoen dollar terug aan de MLS, die op den duur op zoek zal gaan naar eruit, maar ook op de achtergrond een nieuwe franchise eigenaar. Na het versterkte Toronto zich. Zo werden voormalig MVP Dwayne de Rosario, spits teleurstellende seizoen in 2013 werd Gilberto en Blackburnhuurling Bradley coach Jose Luis Real’s contract niet verlengd en werd USA onder 17coach Orr aan de selectie toegevoegd. Wilmer Cabrera aangesteld als nieuwe coach. Cabrera heeft bij zijn debuut als Topclubs hoofdcoach in de MLS in elk geval niet te Maar ook enkele clubs waarmee Toronto klagen over ervaring in zijn ploeg. Chivas hoopt te gaan concurreren zaten niet stil. heeft met onder andere Carlos Bocanegra al de nodige ervaring en voegde daar LA Galaxy vond dat met name aanval Mauro Rosales (33) en Adolfo Bautista lende versterking gewenst was en versterkte zich met Zweeds international (34) aan toe. Daarnaast werd de jonge Stefan Ishizaki en voormalig Heerenveen Andrew JeanBaptiste, vorig jaar vaste kracht bij het succesvolle Portland, aan speler Rob Friend. Zij moeten er samen voor zorgen dat de doelpuntenproductie de selectie toegevoegd. minder afhankelijk wordt van alleen en andere relatieve laagvlieger van wie Robbie Keane en Landon Donovan. Ook in 2014 wat verwacht mag worden is Seattle, dat voor het eerste het gehele Philadelphia. Door de kenners wordt seizoen kan beschikken over Clint Dempsey, wil hoge ogen gaan gooien. De Philly gezien als één van de grote club verloor weliswaar Eddie Johnson en winnaars van de transferperiode. Zo wist de club Amerikaans international Jhon Hurtado, maar haalde met Marco Maurice Edu op huurbasis over te nemen Pappa (overgekomen van Heerenveen) van Stoke City en kwam ook voormalig en keeper Stefan Frei spelers binnen aanvoerder van Sochaux Maurice waar veel van verwacht wordt. Nogueira de ploeg versterken. Ook had Philadelphia de eerste pick in de draft en ortland vergrootte in de kozen zij het veelbelovende talent Andre transferperiode haar succesvolle Argentijnse enclave door het aantrekken Blake. Blake werd hiermee de eerste keeper ooit die in de MLS als eerste van spits Gaston Fernandez en gekozen werd bij een draft. verdediger Norberto Paparatto. Verder zag Portland, dat in 2013 een uitstekend Van Blake wordt erg veel verwacht, net regulier seizoen kende, weinig reden tot als van de nummer twee uit de draft, verandering. Zo redeneerden eigenlijk verdediger Steve Birnbaum. Hij gaat het merendeel van de succesvolle clubs. spelen voor D.C. United, dat naast New York trok veteraan Bobby Convey Birnbaum ook verdedigers Sean aan, en hield zich verder rustig op Franklin, Jeff Parke en Bobby Boswell
E
P
NEW YORK RED BULLS
De winnaar van de Supporters Shield (de overall ranking over het reguliere
seizoen) van 2013 is opnieuw de grote favoriet voor het winnen van de Eastern Conference. De ploeg heeft in Tim Cahill en Thierry Henry, die zijn laatste contractjaar in gaat, zijn twee grote sterren behouden. Daarnaast beschikt New York in Luis Robles over één van de sterkste keepers van de MLS en werd het contract van verdediger Jamison Olave vernieuwd, waardoor ook hij voor de club behouden blijft. Tel daarbij Peguy Luyindula, die zijn eerste volledige MLS seizoen gaat spelen, op en je hebt een erg sterke titelkandidaat.
SPORTING KANSAS CITY
Uiteraard gaat ook de titelverdediger van de MLS Cup 2013 weer in de bovenste
regionen meedoen. De selectie van coach Peter Vermes bleef nagenoeg intact, waardoor er een ingespeeld elftal aan de start van het nieuwe seizoen zal staan. Belangrijk voor de club was het behouden van de spil van het elftal, Graham Zusi. Hij stond op het lijstje van een aantal Europese clubs als resultaat van zijn uitstekende ontwikkeling, maar koos ervoor om in Kansas te blijven, waar hij opnieuw een sterke as van het elftal zal gaan vormen met Benny Feilhaber en geroutineerde spits Claudio Bieler.
TORONTO FC
Na de twee absolute favorieten ligt de subtop in de Eastern Conference open.
Montreal en Houston kunnen hoge ogen gooien maar gezien de kwaliteitsinjectie kan Toronto zomaar erg veel punten gaan pakken. Jermain Defoe, Michael Bradley en Julio Cesar zijn spelers die niet elke ploeg in de MLS kan overleggen en zouden op basis van hun kwaliteiten en ervaring Toronto snel omhoog moeten kunnen stuwen. De vraag is echter in hoeverre zij ook een leidersrol in het team kunnen oppakken en of de rest van het team in staat is om zich op te trekken aan het niveau. Dit zal bepalen of Toronto middel‐ maat of (sub)top wordt dit seizoen, maar de potentie is er zeker.
LA GALAXY
Galaxy wordt door de bookmakers die tot nu toe voorspellingen durven te
doen gezien als de grootste kanshebber op de MLS Cup in 2014. De ploeg heeft dit met name te danken aan het surplus aan offensieve kracht. Robbie Keane, Landon Donovan, Gyasi Zardes en nieuwelingen Stefan Ishizaki en Rob Friend zorgen voor veel keuze in aanvallend opzicht. Daarachter staat een gedegen middenveld met onder meer Marcelo Sarvas en Juninho. Aan creativiteit en scorend vermogen dus geen gebrek. De defensie met sterkhouders A.J. DeLaGarza en Omar Gonzalez zal een tandje moeten bij schakelen ten opzichte van vorig jaar, te meer omdat doelman Carlo Cudicini uit LA vertrokken is.
REAL SALT LAKE
De verliezend finalist in de strijd om de MLS Cup 2013. Salt Lake hield de selectie
intact en voegde NASL‐topper Luke Mulholland aan de ploeg toe om de keus op het middenveld uit te bereiden. Vooral het middenveld van Salt Lake herbergt een hoop kwaliteit, met aanvoerder Kyle Beckerman, Sebastian Velasquez en hét creatieve brein Javier Morales. Het is voor Salt Lake te hopen dat de Argentijnse nummer tien de vorm van het vorige seizoen weet te continueren, want dan kunnen er voor de ploeg mooie dingen gebeuren. Met keeper Nick Rimando heeft de ploeg naast het goede middenveld een uitstekende keeper.
PORTLAND TIMBERS
Portland was in 2013 winnaar van de Western Conference. De ploeg liet Andrew
Jean‐Baptiste vertrekken en haalde daar Norberto Paparatto voor terug. Hij zal samen met Pa‐Madou Kah en Mamadou Danso belangrijk zijn in defensief opzicht. De belangrijkste speler van het elftal is echter Diego Valeri. Net als Salt Lake heeft Portland een technisch begaafde Argentijnse spelmaker, die landgenoot Gaston Fernandez en Fransman Frederic Piquionne in staat moet stellen om veel doelpunten te maken. Zo heeft Portland dus een zeer allround elftal, en daarnaast één van de kleurrijkste keepers van de MLS: Donovan Ricketts.
wist te contracteren. Naast al deze verdedigende versterking werd ook aanvallend het nodige werk verzet met het aantrekken van Eddie Johnson en Fabian Espindola. D.C. United hoopt door deze vele nieuwe gezichten het miserabele vorige seizoen snel te kunnen vergeten.
Nivellering?
De winterse transferperiode laat een duidelijk algemeen beeld zien: de goed presterende ploegen van 2013 behouden het vertrouwen in de selecties en versterken zich bijna allemaal niet noemenswaardig. De mindere clubs van 2013 daarentegen waren uitermate actief op de transfermarkt en komen met veel nieuwe spelers ten tonele. Zo hebben de onderste drie ploegen van de ranglijst in 2013, Toronto, Chivas en D.C. United, hebben allen duidelijk gewonnen aan kwaliteit in de selectie.
In dit licht gezien wordt het komend
seizoen in de MLS erg interessant; kunnen de laagvliegers het (behoorlijke) gat met de topploegen dichten en zal dit leiden tot een meer genivelleerde competitie of halen de goed presterende teams hun gelijk door te laten zien dat de continuïteit van de selectie loont en houden ze zo de laagvliegers op achterstand? Toronto zal met de kwaliteitsinjectie die ze ondergaan hebben minimaal gaan uitgroeien tot een
subtopper, terwijl ook D.C. United en Chivas ongetwijfeld hoger zullen gaan eindigen dan het vorige seizoen. Het is aan de topclubs om aan te tonen dat stabiliteit loont… •
NAAM: Danny Granger GEBOREN: 20 april 1983 in New Orleans, Louisiana LENGTE: 2,06 meter POSITIE: Small forward TEAM: Los Angeles Clippers VORIGE TEAMS: Indiana Pacers, Philadelphia 76ers DRAFT: zeventiende keuze in 2009. 1. Andrew Bogut 2. Marvin Williams 3. Deron Williams 4. Chris Paul 10. Andrew Bynum 30. David Lee 40. Monta Ellis CONTRACT: Tekende op 28 februari een contract bij de Clippers voor ongeveer 350.000 dollar voor de rest van het seizoen, nadat hij met de Sixers een overeenkomst bereikte om zijn contract ter waarde van 14.000.000 dollar uit te kopen. PRIJZEN: Most Improved Player in 20082009. Granger speelde een topseizoen bij de Indiana Pacers, wat hem tevens ook een AllStarverkiezing opleverde. Hij was reserve voor het team van het oosten. CARRIERESTATS: 17,7 punten, 5,1 rebounds, 2,0 assists, 1,0 steal, 0,9 blocks, .435 FG%, .382 3P% en .849 FT% VORIG SEIZOEN: 5,4 punten, 1,8 rebounds, 0,6 assists, 0,4 steals, 0,2 blocks, .286 FG%, .200 3P% en .625 FT% (Granger speelde maar vijf wedstrijden door blessures) HOOGTEPUNT: Het fantastische jaar 2008 2009 dat Granger had. In 67 wedstrijden scoorde hij gemiddeld 25,8 punten, 5,1 rebounds, 2,8 assists, 1 steal en 1,4 blocks tegen .447 FG%, .404 3P% en .878 FT%. DIEPTEPUNT: Door een zware knieblessure
miste Granger vorig seizoen de eerste maand van het seizoen. Hij keerde snel terug, maar raakte na vijf wedstrijden weer geblesseerd aan zijn knie en lag er het hele seizoen uit. Zijn statistieken kelderden naar drastische laagten en door de opkomst van Lance Stephenson verdween hij zelfs naar de bank dit seizoen. PLUS: Granger is in topvorm een prima scorer. Daarnaast is hij de man om het laatste schot te nemen. Ook zijn verdediging is niet te onderschatten. Mantegenman is hij niet top, maar lay ups van achteren blokken en de open zijde van het speelveld verdedigen doet hij prima. Daarnaast een zekerheidje bij vrije worpen. MIN: Indien niet in vorm: veel. Ook in het huidige seizoen zijn zijn percentages dramatisch laag, op zijn vrijeworpenper centage na. Hij raakte er maar liefst 51 van de 53. Sinds 2012 kampt hij bovendien met zware blessures en die hebben zijn productie flink gereduceerd. OVER HEM: “Een verschrikkelijke dag: mijn broer en mentor is vertrokken. Je hebt me enorm veel geleerd en je bent nog altijd één van de moeilijkste tegenstanders. Niets dan liefde voor je, Geezy!” – Paul George, op 21 februari jongstleden na de bekendmaking dat Granger –kortstondig naar de Philadelphia 76ers vertrok. SPORTAM OVER GRANGER: Speelde enkele goede seizoen bij de Indiana Pacers. Echter, hij haalde slechts drie keer de playoffs, waarin hij twee keer met de Pacers in de eerste ronde werd uitgeschakeld. Miste het succesvolle playoffseizoen vorig jaar vanwege blessures. De carrière van Granger gaat bergafwaarts, maar wellicht kan hij er met de Clippers iets leuks uitslepen dit seizoen. CIJFER:
6,5
Rolmodellen
In Amerika staan elke dag miljoenen
jongetjes in buitenwijken op een oprijlaan talloze keren met een bal naar een basket te gooien. Als ze later groot zijn, worden ze LeBron James of Kevin Durant. Stuk voor stuk. Of ze het nu leuk vinden of niet, NBA spelers zijn naast talent‐ volle grootverdieners ook rolmodellen voor een hele generatie dromende jongeren. Dat is een waardevolle kans in een land waar elk jaar grofweg 1,5 miljoen minderjarigen worden gearresteerd. Maar het is niet voor iedereen een even gemakkelijk te vervullen rol.
Zo was daar vorige week Knicks point guard Raymond Felton, die een vuurwapen op zijn eigen vrouw richtte. Vrouwlief wil van hem scheiden omdat hij er na 19 maanden huwelijk al een stuk of wat minnaressen op nahoudt. In alle opzichten een beroerd rolmodel dus. Bij zijn arrestatie droeg Felton een sweater met de tekst ‘Love more, no war’ en een peace teken. Het leek op een kansloze opzichtige poging om zijn imago te redden.
De Knicks doen ook al geen moeite om het goede voorbeeld te geven. Felton betaalde op dinsdag een borgsom van 25.000 dollar en speelde donderdag gewoon weer tegen de Heat. Niks aan de hand. Maar er is hoop. Elders in New York maakte één man alles goed. Jason Collins werd met een staande ovatie bij de Nets ontvangen als eerste actieve openlijk homoseksuele sporter in Amerika’s grote vier competities. “Wees nooit bang en schaam je niet voor jezelf,” zei Collins bij zijn debuut. Ik hoop dat alle Amerikaanse jongetjes naar Collins hebben geluisterd. ∙
Eva Gerritse.
Land der dromen
N EW YORK – Een paar columns terug vertelde ik jullie over Jaime Estrada, een negentienjarige bokser die aan de vooravond van een profcarrière staat.
Hij bereidde zich toen voor om naar de nationale kampioenschappen te vertrekken. Daar hoopte hij onder de amateurs voldoende indruk te maken om bij een promoter een flink contract in de wacht te slepen waarmee hij zijn loopbaan rustig op kon bouwen. Laatst sprak ik hem weer. Ondanks zijn bijna obsessieve voorbereiding – hij drinkt wekenlang alleen water en vervangt maaltijden door proteïne shakes – had hij in de voorronde verloren. Van de jongen die tweede zou worden. Slecht geloot. Vette pech. Het nationale team kan hij vergeten. Nu zal hij een ander pad moeten bewandelen. Hij hoopt binnenkort de Golden Gloves van New York voor een derde keer te winnen en zich zodoende te plaatsten voor de nationale Golden Gloves, het zeer prestigieuze toernooi dat Sonny Liston, Muhammad Ali en Mike Tyson als amateurs ook wonnen. Daar kan hij weer in het oog springen.
Een moeilijke opgave, maar zo is het hele leven van Estrada altijd al moeilijk geweest – zie de column van 22 januari. In een stad als Newburgh, de thuisstad van mijn vrouw, zijn er voor een zwarte jonge man als Jaime, zonder geld voor universiteit of perspectief op een goede baan, weinig uitwegen. De straat biedt een antwoord. Maar eentje die vroeg of laat in ofwel de gevangenis of de dood uitmondt. En dat is nou juist de bestaansreden van de Newburgh Boxing Club van Ray Rivera. Bij hem kun je je agressie kwijt en als je hard genoeg je best doet, word je er heel misschien zelfs rijk van. En je bent in elk geval van de straat af.
D e aantrekkingskracht van het boksen is al een eeuw lang hetzelfde. Structuur, discipline en misschien zelfs wel roem. Het speelt zich af tegen een achtergrondmuziek van tragiek. De mainstream heeft veelal niks meer met de sport, maar jonge kerels als Jaime blijven de droom najagen.
Dit is immers het land der dromen, en het boksen het kanaal bij uitstek voor de vervulling daarvan. In Amerika is het al lang geen recessie of economische crisis meer en de handel groeit weer gestaag. Maar het gat tussen rijk en arm wordt alsmaar groter. In de achtergestelde buurten van een verlepte stad als Newburgh valt aan kansen bijna niks meer te halen. En dus is Jaime op zijn vuisten aangewezen. Hij blijft vechten voor zijn droom, en voor zijn toekomst. ∙
De strijd om de Most Valuable Player Award werd in vier van de voorbije vijf seizoenen al vroeg beslecht. LeBron James was de onbetwistbaar beste speler in de NBA en dat vertaalde zich dan ook in vier MVP Awards voor The King. Tot nu toe kon enkel Derrick Rose een James op zijn piek verslaan maar dit seizoen lijkt Kevin Durant op weg naar zijn eerste MVP. Dit is hét jaar van The Durantula en daar mag eigenlijk niemand aan twijfelen.
LeBron James werd in 2009, 2010, 2012 en 2013 verkozen tot MVP. In 2011 werd hij slechts derde achter Rose ondanks een alweer superieur seizoen. In 2014 lijkt het LeBron opnieuw niet te lukken om drie keer na elkaar de MVP Award in de wacht te slepen, als eerste speler sinds Larry Bird midden jaren ‘80. Ligt dat aan de
waarschijnlijk mee maar het is vooral Durant die klaar is om The King van zijn troon te stoten, althans wat de MVP betreft.
Statistisch monster
Er was de voorbije seizoenen weinig te doen aan de statistische dominantie van James. LeBron scoorde als de beste, pakte rebounds als een big man, strooide met assists als een point guard, pakte steals, zorgde voor blocks en zijn schotpercen tages waren nagenoeg buitenaards. Beetje bij beetje heeft Durant zijn beste vriend én grootste rivaal echter ingehaald. Durant is dit seizoen gemiddeld goed voor meer dan 31 punten, bijna acht rebounds, bijna zes assists, meer dan één steal en bijna één block. Voeg daarbij schotpercentages van meer dan vijftig algemeen, meer dan veertig vanaf de driepuntlijn en dicht tegen de negentig op vrije wor pen, en je mond zou moeten openvallen van verbazing.
Offensief kan niemand nog
competitie (lees: Kevin Durant) of is er eerder sprake van ‘kiezersmoeheid’, het fenomeen dat onder andere Michael Jordan van twee extra MVP’s hield (1993 en 1997)? Het tweede speelt
tippen aan KD. Deze 25jarige knul uit Washington DC is niet te stoppen, zelfs niet op een slechte dag. Er gaan geruchten de ronde dat de NBA denkt aan vierpuntlijn. Are you kidding me? Durant zal lachen aangezien die zowat van overal op een basketballveld de bal door het net kan gooien. Zijn dodelijke jump shot, nagenoeg uniek voor een speler van zijn lengte, open mogelijkheden voor drives naar de basket. Ook daarin heeft KD enorme vooruitgang geboekt. Durant is sterker geworden en baant zich daarmee makkelijker een weg naar de basket, een beetje zoals James dat oh zo makkelijk
kan. Daarnaast ontwikkelde Durant een verbazingwekkend efficiënt midrange game. Als verdediger ben je dus overge laten aan de genade van The Durantula.
Durant de teamspeler
Durant scoort daarbij over de dertig punten, meer dan een punt beter dan LeBron, en verdubbelt daarmee het NBA gemiddelde van vijftien. Als het seizoen nu zou eindigen, plaatst KD zich in deze statistiek als veertiende aller tijden net achter Shaquille O’Neal in 1999.
E
Waarin James zich de voorbije seizoenen het meest onderscheidde, was het ongekende r zijn meer belangrijke geavanceerde talent om zijn ploegmaats beter te maken. statistieken waar Durant LeBron van de Ook op dat vlak beent Durant zijn rivaal troon stoot. KD leidt namelijk ook de NBA echter bij en dat is wat hem dit seizoen beter maakt dan James. Vroeger was Durant aanvallend af te remmen als je zijn scoring wegnam. Dat tijdperk is echter voorbij. KD betrekt meer dan ooit zijn ploegmaats en maakt daarmee zijn OKC Thunder beter, die dan ook het beste team in de Western Conference zijn.
Dat vertaalt zich in de geavanceerde
statistieken. Durants Player Efficiency Rating (PER) is het hoogste in de NBA. PER is de index die bijna alle statistische gegevens weegt en omvormt tot één getal dat aangeeft hoe efficiënt een speler is.
in Value Added (VA) en dat met een erg grote voorsprong. De VA geeft aan hoeveel punten een speler extra genereert boven een willekeurige andere gemiddelde speler op dezelfde positie. Durant en James zijn daarbij een klasse apart maar KD tekent hier tot nu toe voor bijna honderd punten meer dan The King en het dubbele van Chris Paul en James Harden. Tot slot domineert Durant ook de Estimated Wins Added (EWA). Dit cijfer geeft aan hoeveel extra zeges een speler bijbrengt in tegenstelling tot wanneer hij niet zou meespelen. Durant schommelt daarbij rond 22, LeBron komt net niet aan negentien. KD is in deze zin dus waardevoller voor zijn team dan James.
De bepalende streak
Elke MVPkandidatuur gaat gepaard met een bepalend moment of bepalende periode waarbij de MVPkandidaat zijn pleidooi voor het winnen van de MVP klaar en duidelijk in de verf zet. Voor
De speler die verkozen wordt tot MVP zou
volgens de theorie de speler moeten zijn die het meest waardevol is voor zijn team. Dat is daarom niet altijd de beste speler in de NBA, hoewel niet alle personen met stemrecht dat onderscheid kunnen of willen maken. Soms treedt er bij de stemming voor de MVP ook het fenomeen van de ‘kiezersmoeheid’ op (voter fatigue). Daarbij is men het beu om steeds voor dezelfde speler te stemmen. Het gevolg is dat een andere speler de MVP Award in de wacht sleept, zij het onverdiend.
Een voorbeeld hiervan is de verkiezing van 1997, toen Karl Malone verkozen werd tot MVP ten nadele van Michael Jordan. Malone kreeg 986 punten, Jordan 957. The Mailman won 64 wedstrijden met zijn Utah Jazz en tekende voor gemiddeld 27 punten, tien rebounds en vijf assists met een schotpercentage van 55. Toegegeven, dat zijn geweldige statistieken. Jordan en de Bulls wonnen echter 69 wedstrijden met MJ die gemiddeld goed was voor dertig punten, zes rebounds en vier assists met een schot‐ percentage van bijna 49. Jordan voegde een nieuwe scoringtitel toe aan zijn palmares en was top in Win Shares. De Bulls waren daarnaast een beter verdedigend team dan de Jazz en speelden in de brutaal sterke Central Division met vier teams die meer dan vijftig wedstrijden wonnen (naast Bulls ook Hawks, Pistons en Hornets).
Jordan had echter de voorbije twee MVP
Awards gewonnen en was daarmee al vijf keer verkozen tot MVP. Malone kwam altijd tekort (beste resultaat tot dan toe was derde) maar werd door de NBA enorm gerespecteerd. De forward van de Jazz kreeg daarom plots meer stemmen dan de beste speler aller tijden, gewoon omdat de kiezers beu waren om voor Jordan te stemmen. In het seizoen ervoor, toen de Bulls een historische 72 wedstrijden wonnen, werd Jordan ook al niet unaniem verkozen tot MVP.
tot eind februari, de periode toen Russell Westbrook aan de kant zat met een blessure. KD is altijd een bepalende factor voor zijn team (zo scoort hij ongeveer 37% van zijn teams punten en dwingt hij meer dan 40% van de fouten af voor de Thunder) maar toen Westbrook tijdens Kerstmis uitviel, liet Durant al zijn duivels los op de NBA.
Toch was het aanvankelijk afwachten hoe
KD zou reageren. Tijdens de playoffs van 2013 viel hij toch wat tegen met zijn running mate langs de zijlijn. Deze keer was Durant echter voorbereid en toonde hij ongekende prestaties aan de basketballwereld. In 26 wedstrijden zonder Westbrook scoorde The Durantula twintig keer meer dan dertig punten (waarvan twaalf opeenvolgende wedstrijden), zeven keer meer dan veertig punten en één keer liefst 54 punten. In januari was hij gemiddeld goed voor 35,9 punten en werd hij de eerste speler met minstens 550 punten en negentig assists in één maand sinds Michael Jordan het deed in 1987. Be Like Mike wordt stilaan Be Like Kevin!
De factor Westbrook
Met Westbrook aan de zijlijn was Durant zonder twijfel de eerste optie bij de Thunder. Nu de energieke point guard terug is, moet Durant uitkijken dat zijn MVPkandidatuur niet opnieuw een deuk krijgt en LeBron hem voorbij steekt. Westbrook en Durant staan op nummer één en twee als het aankomt op Usage Rate (UR),
de statistiek die meet hoe vaak een speler bij het spel van een team betrokken wordt. Beide heren zitten boven de 32% terwijl LeBron net boven de 30% zit. Dat wil zeggen dat Durant meer mogelijk heden krijgt om zijn team te helpen maar ook dat Westbrook nogal wat kansen wegneemt van KD.
Durant zal zich dus
moeten opwerpen als leider tegenover Westbrook om LeBron af te houden. Want de Durant met Westbrook is de Durant zoals we hem kennen, maar de Durant zonder Westbrook is een gek. Wie echter dieper graaft in de geavanceerde statistieken moet besluiten dat KD ondanks een hogere UR sowieso efficiënter is dan James. Zo krijgt James meer touches per wedstrijd dan Durant en houdt hij de bal langer bij. The Durantula scoort echter
meer punten per touch én meer punten per wedstrijd dan The King.
Sorry LeBron
Conclusie: Kevin Durant is de MVP van het seizoen 20132014. Het maakt op zich nog weinig uit wat er gebeurt tot het einde van de reguliere competitie. De Thunder zijn top en dat hebben ze vooral aan KD te danken. Hij liet zonder Westbrook zien dat hij een geniale basketballspeler is die zijn gelijke niet kent, ook niet in LeBron. OKC heeft Westbrook nodig om kampioen te worden maar niet om succesvol te zijn, daarvoor zorgt Durant in zijn eentje. In een NBA waar teams met meerdere sterren domineren, was de eenzame strijd van KD voer voor een superheldenverhaal. Sorry LeBron, dit jaar is de MVP voor je buddy! •
Een ander voorbeeld van een MVP
Award die uitgedeeld werd aan een speler die het niet echt verdiende, was die in 1973. Dave Cowens won toen met 444 punten, voor Kareem Abdul‐Jabbar met 339 en Nate Archibald met 319.
Cowens was de center van de Boston Celtics die dat seizoen liefst 68 wedstrijden wonnen. De Big Red liet gemiddeld 21 punten, zestien rebounds en vier assists optekenen. Kareem speelde toen nog in Milwaukee en won zestig wedstrijden met de Bucks. Abdul‐ Jabbar was gemiddeld goed voor dertig punten, zestien rebounds en vijf assists. Archibald leidde de NBA in scoring en assists maar miste de playoffs met de Kansas City‐Omaha Kings.
Kareem was de voorbije
twee seizoenen verkozen tot MVP en dus voelden de MVP‐kiezers ook hier een moeheid om voor de beste speler te stemmen. De Bucks speelden in de zwaarste divisie en hadden de op één na beste defense omwille van Kareem. De Celtics hadden de twee zwakste teams in hun divisie. Bovendien valt het te betwijfelen of Cowens wel in zijn eigen team de beste speler was. Bij de Celtics speelde namelijk ook John Havlicek. Het waren echter vooral de vele (onbegrijpelijke) stemmen voor Archibald die Kareem de das omdeden.
Mediacircus
Spring Training is voor iedereen het
startpunt van het nieuwe seizoen. Niet alleen de spelers, de staf en de fans kijken er reikhalzend naar uit. Ook voor de pers is het fijn om eindelijk weer langs het veld te staan. Elk jaar zien we eind februari, begin maart weer de bekende gezichten van FOX, ESPN en MLB Network en kunnen we genieten van bewegende beelden van de honkballers. Rondom Steinbrenner Field, de thuishaven van de New York Yankees in Florida, is het altijd net even wat drukker dan bij de andere stadions. Pers vanuit New York, landelijke pers en zeker ook internationale pers zijn daar goed vertegenwoordigd. Van die internationale pers komt dit jaar het overgrote deel uit Japan. Bij de Yankees speelt namelijk niet alleen Japanse superster en toekomstig Hall of Famer Ichiro Suzuki, maar ook werper Hiroki Kuroda en in dit geval nog veel belangrijker: nieuwe aanwinst Masahiro Tanaka.
De man die vorig seizoen 24‐0 ging in
Japan met een minuscuul ERA, Game 6 in de Japan Series startte en een dag later als closer Game 7 in het slot gooide. Voor deze nieuwe held, die 155 miljoen dollar op zijn rekening mag bijschrijven, is er gigantische belangstelling van de pers uit eigen land. Het is een waar mediacircus rondom de Yankees en het vuurtje werd nog even aangewakkerd door een niet erg politiek correcte voorpagina van de New York Post. Een internationaal relletje was het gevolg. Sensatie! En dat terwijl het seizoen nog niet eens echt is begonnen! •
Seb Visser.
Simba
Het gaat goed met de Nederlandse honk‐ ballers. Een jaar na de succesvolle World Baseball Classic die Nederland naar de halve finale in San Francisco bracht, zijn er verschillende Nederlanders met een gegarandeerde basisplaats op de korte stop positie.
De beste van deze groep is tot nu toe Andrelton 'Simba' Simmons. Het is bijna beschamend om te zien hoeveel com‐ plimenten hij krijgt voor zijn defensieve spel. Kan iemand echt zo veel beter zijn dan de rest? Is hij dan zo ontzettend getalenteerd? Ja. Als je alleen maar de beelden van Simmons bekijkt, valt je kin al snel op de grond van verbazing. De manier waarop Simmons de bal vanaf de knuppel leest, het atletische vermogen dat hij heeft om naar onmogelijk te vangen ballen te rennen, de dubbelspellen die hij maakt. Ongelooflijk.
En de statistieken ondersteunen hoge waardering voor zijn spel ook. Ondanks zijn niet overtuigende kwaliteiten op de slagplaat was hij toch de zevende meest waardevolle speler in de MLB. Voor Miguel Cabrera, de MVP van de American League.
Defensief maakt Simmons zo veel goed op alle andere spelers in de Major Leagues dat hij tot de tien beste spelers behoort.De Atlanta Braves zien ook de waarde van de 24‐jarige Curaçaoënaar en beloonden hem met een verbeterd contract ter waarde van 58 miljoen dollar in zeven jaar. Simba is niet alleen maar de koning van de jungle, maar ook de koning van het infield. En daar kunnen de neutrale honkbalfans en zeker ook wij Nederlanders nog lang van genieten. ∙
Lennart Beishuizen.