SportAmerika Magazine #10

HOOFDREDACTIE Neal Petersen Geert Jan Darwinkel EINDREDACTIE Kasper Dijk SENIOR WRITER Jules Zane REDACTIE Lennart Beishuizen Pieter Brouwers Geert Jan Darwinkel Rob van Gameren Vincent Van Genechten Eva Gerritse Pieter Horstman Justin Kevenaar Paul Klomp Wietze­Willem Mulder Marco Post Robert Prins Jurian Ubachs Klaas­Jan ter Veen Jeroen Veenstra Seb Visser Frank Wielaard Joeri Zwarts COLUMNISTEN Matthijs van den Beukel Gijsbregt Brouwer Jeroen Elshoff Leander Schaerlaeckens FOTOGRAFIE Getty Images PRODUCTION, ART DIRECTION & DESIGN DarChicago Ltd. MET DANK AAN Issuu, Scribus

SportAmerika Magazine is een uitgave van Petersen Media. Niets uit deze uitgave mag op welke wijze dan ook worden gekopieerd zonder uitdrukkelijke toestemming van de uitgever. © Petersen Media 2012­2015 ­ Alle rechten voorbehouden.

Het is een discussie die ik al gaande sinds ik de NFL inten­ sief volg: krijgt Los Angeles weer zijn eigen NFL­team?

Sinds 1995, toen de LA Rams en LA Raiders besloten om The City of Angels achter zich te laten, is het elk jaar raak.

Een grote stad zonder NFL­team, dat kan eigenlijk niet.

Een aantal afleveringen van één van mijn favoriete series aller tijden, Entourage, ging er over dat Ari Gold zijn eigen NFL­team zou starten in LA. Daarin werd duidelijk dat de stad die alles al had (een winnend NBA­team, Hollywood, alle celebs uit de hele wereld) toch eigenlijk niet zonder een football­team kon. In de serie lukte het uiteindelijk niet, maar de hedendaagse realiteit leert ons dat het er nu wel weer op gaat lijken.

Zo zijn de San Diego Chargers en Oakland Raiders samen aan het onderzoeken om de handen in één te slaan om een stadion te bouwen in Carson, vlakbij Los Angeles.

Maar ook de St Louis Rams onderzoeken een terugkeer naar hun oude stad. Natuurlijk, ik snap dat het qua uit­ straling beter bij een grotere stad past, maar in hoeverre wordt er daadwerkelijk rekening gehouden met de fans?

Georgia Frontiere was in 1995 de grote vrouw die ervoor

zorgde dat de overstap van Los Angeles naar St Louis toch doorging. In eerste instantie bleken de andere NFL­ eigenaren tegen een overstap, mede doordat zij ook zagen dat er in LA een grote groep met trouwe fans zat, die de club al vijftig jaar had ondersteund.

Frontiere dacht daar anders over. Zij dreigde met juridische stappen nadat ze de eerste telling had gezien.

Daar hadden haar collega­eigenaren geen zin in en die stemden in een tweede ronde massaal voor een verhuizing.

En de fans? Die konden fluiten naar hun team. Precies zoals het nu weer kan gaan.

Veel leesplezier,

Ouch. Je zult maar Chicago­fan zijn...

Binnen twee uur raakten titelpreten­ denten Blackhawks en Bulls met Patrick Kane en Derrick Rose hun ster­ spelers voor langere tijd kwijt door blessures. En of het allemaal nog niet erg genoeg was, liet White Sox­ace Chris Sale op vrijdag ook nog 'ns een doos op zijn voet vallen, waardoor ook deze pitcher drie weken van de voorberei­ ding mag toekijken.

Soms zit 't tegen, en soms zit het echt goed tegen.

Lang niks over 'm gehoord, leek het wel. Handenvol kanshebbers om straks tot MVP te worden uitgeroepen kwamen intussen voorbij. Anthony Davis. Steph Curry.

Russell Westbrook.

James Harden... Ja, moet je net bij LeBron James zijn.

Vooral ook dankzij hem, hebben de Cavaliers het winnende spoor intussen gevonden, waardoor Cleveland in het oosten plotseling the team to beat lijkt. En om die ambitie kracht bij te zetten, schoof LBJ (42 punten) afge足 lopen week maar even Golden State (de #1 in het westen) terzijde.

Hier is m'n visitekaartje, ik ben er ook nog.

De schorsing van running

back Adrian Peterson is ingetrokken. Peterson, die afgelopen seizoen nog voor onbepaalde tijd werd geschorst wegens het naar verluidt mishandelen van zijn zoontje, kan zich dus gaan richten op het vervolg van zijn carrière. Peterson werd na de uitspraak door de NFL op de zogenaamde exempt list gezet, wat inhoudt dat de running back nog steeds niet mag deelnemen aan teamactiviteiten • De Baltimore Ravens kondigden aan hun selectiebeleid voor nieuwe spelers te verscherpen. Spelers die in verband zijn gebracht met huiselijk geweld hoeven niet op een plek in het team te rekenen, aldus general manager Ozzie Newsome. De nieuwe regels komen na een turbulent seizoen voor de Ravens, dat grotendeels werd overschaduwd door de uitspattingen van running back Ray Rice. De aangescherpte procedures leiden er ook toe dat de Ravens zich voor de komende draft niet zullen melden bij onder meer Dorial Green­Beckham, één van de grotere namen dit jaar • Met het oog op free agency, de periode die volgende week dinsdag begint, namen verschillende teams afscheid van veteranen. De Detroit Lions lieten running back Reggie Bush gaan, die twee jaar terug nog rushing leader was voor de Lions. De Baltimore Ravens zeiden vaarwel tegen Super Bowl­held Jacoby Jones, terwijl de Carolina Panthers de 31­ jarige running back DeAngelo Williams uitzwaaiden • Ook de Green Bay Packers namen afscheid van een oudgediende. Na negen jaar kwam er een einde aan de samenwerking tussen de ploeg uit Wisconsin en linebacker A.J. Hawk •

Paul George deed voor het

eerst sinds zijn blessure weer mee aan een volledige training met de Indiana Pacers. De shooting guard lijkt dit seizoen nog terug te kunnen keren. De Pacers doen nog volop mee in de strijd om een playoffticket, dus een rentree van de sterspeler zou het team erg goed uitkomen • Anthony Mason is op 48­ jarige leeftijd overleden.

De oud­speler van onder andere de New York Knicks had hartproblemen • Derrick Rose onderging voor de derde keer in drie jaar een knieoperatie.

DRose bleek een scheurtje in een meniscus van zijn rechterknie te hebben.

De point guard van de Chicago Bulls is er vier tot zes weken uit • Russell Westbrook had de week van zijn leven. De point guard van de Oklahoma City Thunder noteerde drie wedstrijden achter elkaar een triple­double. Het was voor het eerst sinds LeBron James dat een speler dit lukte – James deed dit in 2009 • Kevin Garnett speelde zijn eerste thuiswedstrijd voor de Minnesota Timberwolves sinds zijn terugkeer. Een prachtig introfilmpje en een oorverdovend applaus zorgden voor een echt kippenvelmoment • De 37­jarige Richard Hamilton kondigde zijn afscheid aan. De speler kwam veertien jaar uit in de NBA en won in 2004 een NBA­titel met de Detroit Pistons • Chris Bosh werd zaterdag ontslagen uit het ziekenhuis. De center van de Miami Heat werd afgelopen week behandeld, omdat hij bloedproppen had in één van zijn longen. Het gaat beter met Bosh, maar hij zal dit seizoen zeker niet meer in actie komen •

Jaromir Jagr geeft aan

‘nieuwe motivatie’ te hebben gevonden bij zijn nieuwe ploeg Florida Panthers. De 43­ jarige Tsjechische aanvaller werd afgelopen week door de New Jersey Devils verruild naar Florida. “Ik heb veel ervaring en hier spelen veel jonge spelers.

Dat maakt mij extra enthousiast. Op mijn leeftijd weet ik wat er moet gebeuren, maar kan ik dat fysiek niet altijd doen. Het is een stuk makkelijker om die jonge spelers te vertellen wat zij moeten doen, want zij hebben nog de benen en handen om het uit te voeren.” Jagr staat onder meer op het ijs met Jonathan Huberdeau en Alexander Barkov • Veel spelers hebben de Carolina Hurricanes juist verlaten in aanloop naar de trade deadline, maar verdediger Jay McClement tekende een nieuw contract. McClement zette zijn handtekening voor twee seizoenen bij en gaat per seizoen 1,2 miljoen dollar verdienen • Calgary Flames moet sterkhouder Mark Giordano voorlopig missen. De verdediger raakte afgelopen week geblesseerd in een wedstrijd met New Jersey Devils (3­1 winst). Giordano deed in het daaropvolgende duel tegen de New York Islanders nog wel mee aan de warming up, maar speelde niet. Giordano speelt per wedstrijd dik 25 minuten voor de Flames en scoort ook de nodige goals (11) en assists (37) • De Flames raakten ook Curtis Glencross kwijt. De aanvaller vertrok in ruil voor twee draftkeuzes naar de Washington Capitals. De ruil komt niet als een verrassing, de aanvaller liet weten ontevreden te zijn over de speeltijd die hij krijgt van coach Bob Hartley •

Problemen voor slugger

Josh Hamilton. De outfiel­ der van de Los Angeles Angels zou een terugval hebben gehad in de alcohol­ en drugsverslaving die hij enige jaren geleden had overwonnen.

Hamilton heeft inmiddels een gesprek gehad met officials van de MLB en lijkt te kunnen rekenen op een schorsing.

Hoe lang die schorsing zal zijn is echter nog niet bekend • Een ongelukje zit in een klein hoekje, zo ook in huize Sale. White Sox­ pitcher Chris Sale brak zijn voet terwijl hij thuis zijn truck aan het uitladen was, en zal zo’n drie weken moeten uitrusten voordat hij zijn Spring Training kan vervolgen • Hij ging al eens met pensioen, en kwam daar later op terug. En nu lijkt werper Johan Santana daadwerkelijk dichtbij een comeback. De ace van weleer tekende een minor league deal bij de Toronto Blue Jays, waar hij tijdens de lente de kans krijgt een plek in het MLB­ team te verdienen • Geen groot nieuws, wel apart: Marlins­ace Henderson Alvarez raakte tijdens een gesimuleerde wedstrijd Giancarlo Stanton op zijn heup. De slugger hield er niets aan over • Derde honk of outfield? Als het aan de Diamondbacks ligt kan hun Cubaanse aanwinst Yasmany Tomas op beide posities spelen. De van origine derde honkman zal tijdens de lente vaker in het outfield spelen om meer at­bats te krijgen. Het is nog niet duidelijk of Arizona die aanpak in het reguliere seizoen ook zal gebruiken • A­Rod keerde deze week terug bij de trainingen van de Yankees.

Opvallend daarbij was dat Rodriguez veel werk verrichte op het eerste honk •

Hoewel de persoon in kwestie hier

de beruchte wijk in Los Angeles. Een wijk die getergd wordt door ellende, zelf zeer stellig over is. Ook voor meer armoede en geweld. Gelukkig voor poen had hij nu niet meer voor het James stond zijn achtertuin in Rancho team uit Oklahoma gespeeld. Toch Dominguez, een deel van Compton blijft het mooi om te filosoferen over waar geweld iets minder hoogtij viert. een team waarin Kevin Durant, Russell Inbraken en kleine diefstallen zijn daar Westbrook en hij nog samen hadden wel dagelijkse kost, maar het is een gespeeld. Wellicht was het eerste peulenschil vergeleken met het grove kampioenschap dan al een feit geweld in andere delen van de wijk. geweest. Ondertussen speelt hij de Toch had Monja Willis, zijn moeder, pannen van het dak voor de Houston besloten dat de jonge James maar Rockets. James Harden is allang geen ergens anders naar de middelbare ondersteunende speler meer. school zou moeten gaan. En daarom schreef ze hem in 2003 ­ James is dan The American Dream veertien jaar ­ in bij Artesia High School in Lakewood, Het is de droom van vele jonge Ameri­ ongeveer vijftien minuten kanen. Uitgroeien tot professioneel at­ verderop. leet. Als je in Los Angeles geboren wordt, wil dat niet per definitie zeggen an jongs af aan blijkt dat je een goede carrière ­ op welk Harden bijzonder lichtvoetig, gebied dan ook ­ tegemoet gaat. Inte­ snel en atletisch. Kenmerken gendeel, vele jongeren maken hun die zijn halfbroer, Akili studie niet af en glijden weg in de Roberson, ook had. Die was maatschappij. Erkenning en bezigheid de grote man bij Locke High zoeken ze vaak bij beruchte straat­ School in South Los Angeles, bendes, vaak met alle negatieve als quarterback voor het gevolgen van dien. football team. Later zou Akili furore maken bij de oor James Edward Harden, Jr., had University of Kansas. het ook zo kunnen aflopen. Zijn vader, James Harden Sr., werkte bij de mari­ Terug naar Artesia. Een ne toen junior geboren werd. Maar middelbare school met een later zou pa afglijden in de wereld van grote historie op het gebied de drugs, en regelmatig in de gevan­ van basketball, met een genis belanden. Dat maakte het gerenomeerd programma onmogelijk om een band met hem op voor deze sport. Het perfecte te bouwen. Tot op de dag van vandaag weigert James Harden dan ook om Jr. aan zijn naam toe te voegen als hij deze ergens moet invullen. Interesse in die ouwe van ‘em opleidingsinstituut voor James dus. heeft hij niet. James blijkt al jong door Maar dat wist hij helemaal niet. Bij te hebben waar het om draait in het aankomst op de campus zag hij een leven. Op school focust hij zich en foto van Jason Kapono in de gymzaal leraren beschrijven hem als serieus en hangen, een speler die in James’ jonge attent. Geen afleidingen. jaren actief was voor UCLA, een bekende universiteit in Californië, en Zijn jeugd bracht hij door in Compton, waar Harden een groot fan van was.

V

V

Na vorig seizoen op offensief

gebied al fantastisch te hebben gedraaid, heeft James Harden er dit seizoen een flinke schep bovenop gedaan. Voor de All­Star Break voerde hij de lijst aan van topschutter met een gemiddelde van 27,2 punten per wedstrijd, op een totaal van 55 wedstrijden waarin hij gemiddeld 36,5 minuten speeltijd kreeg. Nu iets meer dan de helft van het reguliere seizoen erop zit, kunnen we de balans een beetje opmaken. Harden is de real deal en kan weleens de opvolger worden van Kevin Durant.

Naast de #13 van de Rockets is er natuurlijk die andere guard: Stephen Curry. De leider van de Golden State Warriors ­ die (op het moment van schrijven) pas tien keer verloren hebben in 53 wedstrijden en hard op weg zijn om dit seizoen het beste league record in de NBA neer te zetten.

Het is nu onmogelijk om die

keuze te maken. Zelfs LeBron James is hard op weg om zich weer te mengen in de MVP­race.

Want zijn Cleveland Caveliers hebben de klik weten te maken met elkaar. En vormen meer­en­meer een op elkaar ingespeeld team. Met LeBron als onbetwiste katalysator hiervan. Bovendien komt ook zijn ex­ploegmaatje Russell Westbrook weer om de hoek kijken. En dan is er natuurlijk altijd nog Anthony Davis.

Voor James Harden is het van belang om te blijven scoren. Maar hij mag zijn teamgenoten niet uit het oog verliezen. James kenmerkt zich namelijk ook door het geven van assists: 6,8 per wedstrijd (Curry staat op een gemiddelde van 7,9 assists) dit seizoen. Houdt hij dat vast, dan is er maar één gegadigde voor die felbegeerde individuele prijs.

Dat deed een lichtje bij hem branden.

Onder coach Scott Pera (een naam die later in zijn carrière nog eens voorbij zal komen) zou James in zijn tweede jaar doorbreken als starter, met een gemid­ delde van 13,2 punten per wedstrijd.

Artesia sloot het jaar af met een 28­5 record.

Het seizoen daarop was hij nog belang­

rijker: 18,8 punten, 7,7 rebounds en 3,5 assists. Artesia wordt kampioen van de staat Californië en verliezen slechts één keer: 33­1. In zijn laatste jaar high school prolongeren Harden en Artesia deze titel.

Band met Scott Pera

James maakte indruk op de middel­ bare school. En Scott Pera had daar een groot aandeel in. Hij wist de ster in spé te kneden en te prikkelen.

Toen bekend werd dat Scott Pera naar Arizona State zou verhuizen om daar assistent coach te worden, was de keuze voor James waar hij college zou gaan spelen dan ook zo gemaakt; bij de Sun Devils.

Pera, overigens, leerde James een

truc om op een sluwe manier per­ soonlijke fouten uit te lokken. James Harden is dit seizoen de leider op het gebied van aantal vrije worp pogin­ gen met een gemiddelde van 9,3 per wedstrijd, waarvan hij er 8,1 raak mikt. Nummer twee op deze lijst

schiet er liefst 120 minder (over het gehele seizoen bekenen) dan Harden.

En vrije worpen zijn een immens belangrijk wapen. Elke dag moest Harden van Pera acht lay­ups op rij converteren, terwijl de coach hem een flinke duw gaf met een paar arm pads.

En daar kwam een weddenschap bij om de hoek kijken: als Harden meer dan zes vrije worpen mocht nemen, trak­ teerde Scott hem op een hamburger.

Minder dan zes, dan moest de jonge hond sprintjes trekken. Beu van al het geren en het vooruitzicht van een sappige hamburger, leerde James Harden zichzelf aan om door tussen, onder en door tegenstanders heen te gaan, met als resultaat een foul en dus een trip naar de vrije worp lijn. Hij zoekt dus bewust tegenstanders op en verleid ze tot het maken van een overtreding.

Terug naar de hal van de Sun Devils.

In zijn eerste seizoen hielp hij Arizona State aan een 21­13 record, waarmee

ze gedeeld vijfde eindigden in de PAC­ 10 conference. Harden wordt dan ook verkozen tot het conference all­ freshmen team. In zijn tweede seizoen schittert hij op de cover van Sports Illustrated. Op 30 november 2008 scoort hij veertig punten in een met 88­ 58 gewonnen wedstrijd tegen de UTEP

(University of Texas at El Paseo) Miners.

Hij sluit zijn sophomore year af met gemiddeldes van 20,1 punten, 5,6 rebounds en 4,2 assists per wedstrijd.

In de tweede ronde van het NCAA Tournament verliezen de Sun Devils van Syracuse. Harden vindt het mooi geweest en stelt zich beschikbaar voor de NBA Draft van 2009.

Intrede in de NBA

Met de derde pick kiezen de Oklahoma City Thunder ­ die net verhuist zijn vanuit Seattle ­ voor James Edward Harden, Jr. Zijn NBA carrière kan van start gaan.

Nog even wennend aan het andere

spel bij de professionals, eindigde hij met redelijke statistieken voor een rookie: 9,9 punten gemiddeld, ver­ spreid over net geen 23 minuten speel­ tijd per wedstrijd (76 van de 82). Het seizoen daarop: 12,2 punten en 13

Nog bekender dan James Harden

zelf, is zijn baard. Denk je aan Har­ den, dan zie je die glorieuze, volle baard als eerste voor je. Het is zijn trademark geworden. Memorabilia betreft die verschijning zijn dan ook alom vertegenwoordigd. The James Harden Illustrated project is een kunstproject, in het leven geroepen door ontwerper Filip Peraic, waarbij zijn baard met verschillende tech­ nieken en stijlen geïllustreerd wordt.

James’ beard is zelfs bezongen in muzikale stukken.

Die baard was er natuurlijk niet in­ eens. Die is uit luiheid ontstaan. In 2009, een jaar nadat Harden gedraft werd, was hij weer eens te lui om zich te scheren. En dat was niet de eerste keer. Al sinds zijn college­ dagen had hij niet meer met een blotebillengezicht rondgelopen. Ik raad u aan om eens wat foto’s van Harden zonder baard te bekijken op internet. Je weet niet je ziet. Bijna MVP onwaardig. Maar MVP word je niet op basis van je uiterlijk.

2009. Harden laat zijn baard groeien.

En groeien. En groeien. En wat hij ziet in de spiegel bevalt hem eigenlijk wel. Dus besluit James de baard wat te trimmen en bij te knippen. De legende van een legende is geboren. Tegenwoordig leidt het ding bijna een eigen leven. En wordt keurig en op professionele wijze bijgehouden en verzorgd door zijn persoonlijke baard­stylist.

Harden zelf is er maar wat trots op.

Voor een miljoen scheert hij hem niet af. Voor vijf miljoen ook niet.

Tien miljoen dan James? Dan valt er misschien wel over te praten.

Veel NBA­spelers zijn image consious. Ze we­ten wat ze mooi vinden. Ze weten hoe ze zichzelf willen profile­ren. Vele doen dat middels een eigen sneaker­lijn, anderen plakken zich vol tattoo’s.

James Harden niet. Die heeft zijn baard.

punten gemiddeld in de play­offs. In seizoen 2011­12 wordt hij verkozen tot NBA Sixth Man of the Year (noem het de MVP Award voor spelers die niet in de basis starten) met een mooi moyenne van 16,8 punten per wedstrijd. Meer dan welke bench player ook.

Bij de Thunder lijkt een drie­éénheid

geboren: Kevin Durant, Russell Westbrook en James Harden zorgen er voor dat de Thunder in 2012 tot de NBA Finals rijken, waarin de Miami Heat te sterk bleken. Maar met zo’n rotatie kon het niet lang duren of de mannen uit Oklahoma City zouden die Larry O’Brien Championship Trophy snel boven hun hoofden getild mogen hebben.

It’s not all about the money

Na dat fantastische seizoen bieden de Thunder hem tijdens de free agency periode een verlening aan. De Thunder schotelen hem een vierjarig contract voor met een waarde van rond de 55 miljoen dollar. Maar James weigert bij te

tekenen. En dus kunnen de Thunder niks anders dan hem als ruilwaar te gebruiken. Ze sturen hem naar de Rockets alwaar hij een vijfjarige verbintenis ondertekent in ruil voor tachtig miljoen dollar. In Houston wrijven ze in hun handjes. En terecht.

James Harden is ondertussen uitgegroeid tot een vedette binnen de NBA. In één adem genoemd met LeBron James en Kevin Durant. Een scorer. Een franchise player. Een ster.

Een toekomstige MVP. En wellicht een toekomstige NBA Finals MVP. Zijn toekomst binnen de NBA is ­ mits hij blessurevrij blijft ­ gegarandeerd. Bij de Rockets wel te verstaan.

Maar wat blijft het mooi om te fantaseren over Harden, omringd door zijn maatjes Durant en Westbrook. Samen spelend in die Chesapeake Energy Arena. Kippenvel.

Ze hadden samen de Jordan, Pippen en B.J. Armstrong van deze generatie kunnen zijn.

Back­to­back, Three­Peat, roept u maar. Weer een toer door het centrum van Oklahoma City in juni. De heren met een grote sigaar in de mond. Weer een nieuwe ring voor op de schoorsteenmantel.

Maar de verleiding van het grote geld of het idee in de schaduw van anderen te moeten staan, past niet bij ieder individu. James Harden is er zo één. Die wil zelf de show stelen. En dat is hem gegund. Maar daardoor zullen we nooit te weten komen, hoe groot de legende van die drie­éénheid had kunnen zijn. •

Vorig seizoen eindige op zijn zachtst gezegd teleurstellend voor de Houston

Rockets. Na een goed regulier seizoen waarin de Rockets 54 wedstrijden wisten te winnen en 28 keer verloren, plaatsten zij zich als fourth seed voor de NBA playoffs. Maar in de eerste ronde ging het direct mis tegen de verrassend sterke Portland Trail Blazers, die voor een stunt zorgden door de serie met 4足2 op hun naam te schrijven. Dit seizoen moet dat beter.

Momenteel bivakkeren de Houston Rockets op een derde plek in het Westen, met een record van 40足18. Alleen de Memphis Grizzlies (hun divisiegenoten) en de Golden State Warriors doen het beter.

De laatste keer dat de Texanen een kampioensbanner mochten hijsen, is

inmiddels alweer bijna twintig jaar geleden. Met Hakeem Olajuwon als alleskunner en door het feit dat ene Michael Jordan met tijdelijk pensioen ging, wisten de Rockets zowel in 1994 als in 1995 de NBA Finals te winnen. Hun laatste Conference titel dateert ook uit die jaargang.

De Rockets vinden trouwens hun oorsprong in San Diego, waar in 1967 het team werd opgericht. Omdat er toentertijd in de regio veel ontwikkeld werd op het gebied van rakettechnologie, werd de naam Rockets bedacht. En zo werd een franchise geboren. In seizoen 1967足68 sloten ze als expansieteam aan bij de NBA. In 1971 nam Texas Sports Investments het team over en een verhuizing naar Houston kon niet uitblijven. Daarmee werden de Houston Rockets het eerste Texaanse team dat actief zou zijn in de NBA. Gezien de historie van de staat Texas op het gebied van de ruimtevaart, kreeg de naam Rockets nog eens een extra lading.

Nu, met James Harden als absolute vedette

van het team, met een eigentijdse Olajuwon in de vorm van Dwight Howard en met daaromheen een aantal spelers met de nodige kwaliteiten (denk bijvoorbeeld aan een Trevor Ariza en een Patrick Beverly), moeten de Rockets minimaal mee kunnen strijden om een plek in de Conference Finals. Coach Kevin McHale weet als geen ander wat er moet gebeuren om dat af te dwingen, maar in het verleden ging het al vaker mis. Maar, het team is inmiddels weer een jaar rijper, Harden speelt nog dominanter dan vorig seizoen en weet daarbij ook zijn medespelers veel beter in goede scoringsposities te brengen. Als de chemie goed is en het geluk aan hun zijde, dan kan dit seizoen wel eens een mooi avontuur worden. En als je kampioen wilt worden, dan zal je van iedereen moeten kunnen winnen.

Vandaag is het haast ondenkbaar: een

NBA zonder spelers van Afro­Amerikaan­ se origine. Tot 1950 was dat echter het geval. Waturu Misaka was in 1947 de eerste niet­blanke speler in de NBA. Zijn carrière bij de New York Knickerbockers duurde drie wedstrijden. Op zwarte spe­ lers was het toen dus nog drie jaar wachten.

Chuck Cooper werd de eerste zwarte speler die gedraft werd, als veertiende door de Boston Celtics in de 1950 draft.

Nathaniel Clifton tekende als eerste zwarte speler een vast contract, bij de Knicks. Maar het was Earl Lloyd die als eerste zwarte speler mocht meespelen in een NBA­wedstrijd.

Lloyd speelde zijn college basketball bij

West Virginia State. Hij leidde de Yellow Jackets naar een ongeslagen seizoen in 1947­1948 en kreeg er de bijnaam Moon­ fixer. Hij werd in de 1950 draft als 108e gekozen door de Washington Capitols. Op 31 oktober 1950 mocht hij invallen tegen de Rochester Royals. Lloyd scoorde zes punten en pakte tien rebounds in een 78­ 70 nederlaag.

Gek genoeg was van deze histo­ rische gebeurtenis de dag nadien nauwelijks wat te merken. In de kranten werd zijn naam nauwe­ lijks genoemd. Lloyd spendeerde de volgende twee jaar als soldaat in Korea en kwam in 1952 terug als speler van de Syracuse Nationals. Daar kroonde hij zich in 1955 tot kampioen. Lloyd tekende voor gemiddeld negen punten, zes rebounds en drie assists in de Finals.

Dat vandaag ruim 75% van alle

NBA­spelers van Afro­Amerikaan­ se origine zijn, hebben zij vooral aan de moed en doorzetting van Earl Lloyd en zijn kameraden te danken. RIP. •

TEKST VINCENT VAN GENECHTEN

1. KING JAMES HARDEN SG, HOUSTON ROCKETS

Eigenlijk hadden we op deze plek al LeBron James staan, na diens weergaloze prestatie tegen de Warriors. Maar op zondagavond gaf de King in 'n andere topper (met de Rockets) plotseling niet thuis, en was het juist King James­voor­ een­dag Harden die z'n MVP­kandidatuur luister bij zette. En die is daarom de WINNAAR VAN DE WEEK.

2. LOS ANGELES KINGS

Even had 't er alle schijn van dat de regerend kampioen de playoffs wel 'ns zou kunnen missen. Maar de turbo werd intussen aan­ en de winning streak ingezet. De Kings zijn er straks gewoon bij, hoor. En favoriet voor de titel op de koop toe.

3. RUSSELL WESTBROOK PG, OKC THUNDER

Is het al weer voor de derde achtereenvol­ gende week dat Westbrook in deze top drie staat? Tekenend. Met 'n hobbelende Durant naast zich, lijkt 't zijn persoonlijke missie te zijn geworden dit Thunder­ seizoen te redden. Z'n waanzinnige stats spreken boekdelen.

1. CHICAGO

Binnen twee uur twee sterren (Patrick Kane en DRose) van ploegen met titelaspiraties verliezen door blessures? Wow. En afgelopen weekeinde kwam daar de ace van de White Sox (Chris Sale) nog 'ns bij. Zoveel misfortuin...

Sportstad Chicago is de LOSER VAN DE WEEK.

Slangenwijn

Michael Beasley is back in town. Na een

avontuur in China werd hij deze week door zijn Miami Heat­familie in de armen gesloten. Als een zoon die een jaartje was gaan backpacken door vreemde oorden, keerde hij terug op het vertrouwde nest.

Het was me wat geweest dat China. Beas­ ley had paarden­ en hagedissenvlees gege­ ten en slangensap gedronken. Als je dan toch in een vreemd land bent, moet je er ook van profiteren, zal hij gedacht hebben.

Waar zijn collega­emigranten zo snel mo­ gelijk op zoek gaan naar de bekende Amerikaanse ketens, proeft Beasley van bijzondere diersoorten. Met dat slangen­ sap zal hij overigens ongetwijfeld slangen­ wijn bedoelen, het drankje dat in Oosterse landen wordt gemaakt door giftige slangen in de alcohol te laten weken.

Slangenwijn is volgens Aziaten een uitste­ kende remedie voor van alles en nog wat.

Heb je last van haaruitval, zweetvoeten of rugpijn? Twee glazen slangenwijn per dag helpen je er vanaf. De Noord­Koreaanse leider Kim Jong­un schijnt slangenwijn te drinken tegen zijn potentieproblemen (volgens sommige Oosterse medici zou het zelfs je geslachtsdeel doen groeien).

Heat­coach Spoelstra noemde het

terughalen van Beasley een “no­brainer”.

Voor mij was die keuze niet gelijk klip en klaar, maar nu snap ik het wel.

Het is die slangenwijn. Bij de Heat hebben ze ook gehoord over de mysterieuze krachten van het drankje. Beasley gaat vliegen! En wees niet verbaasd als Udonis Haslem en Chris Andersen straks ook ineens vleugels krijgen. Beasley lijkt me niet de beroerdste om de fles met zijn vrienden te delen. Proost. •

Eva Gerritse.

Spring Training

Het is eindelijk zover! Spring Training is begonnen en gisteravond (dinsdag) vonden zelfs al de eerste (oefen) duels plaats. Spring Training­ wedstrijden zijn over het algemeen niet heel boeiend.

Starters gooien in het begin maar twee innings en de echte sterren spelen hooguit een halve wedstrijd. Pas richting het einde van de maand zien we onze echte helden uitgebreider in actie, maar omdat het zo lang geleden is, zijn wij als fans uitermate blij dat honkbal weer terug is!

Om ervoor te zorgen dat je niet urenlang naar onbekende Minor Leaguers zit te kijken die de tijd waarin de sterren al douchen, moeten opvullen, heb ik hier een mooi lijstje voor je van dingen die je in Spring Training in de gaten moet houden.

Spring Training viewer’s guide:

• Hoe doen de jonkies van de Cubs het?

Kan Kris Bryant 'n basisplaats afdwingen?

• Hoe lossen de Red Sox hun overschot aan outfielders op?

• Is Cliff Lee weer fit en kunnen de Phillies hem traden?

• Wie wordt de closer van de Yankees?

• Kan Chris Davis weer slaan nu hij legaal Adderall gebruikt?

• Hoe is het met Matt Harvey?

• En uiteraard: Hoe vergaat het de Nederlanders? We weten dat Kenley Jansen en Jurickson Profar geblesseerd zijn en dat Andrelton Simmons redelijk zeker is van zijn plek bij de Braves. Gregorius en Bogaerts lijken ook zeker, terwijl mannen als Roger Bernadina en Jair Jurrjens bij de Rockies hard zullen moeten vechten voor een plek in de hoofdmacht. Houd vooral ook tijdens Spring Training SportAmeri­ ka.nl in de gaten voor de laatste updates en onze previews voor 't komende seizoen! •

Seb Visser.

Kamperen

Tot mijn zestiende namen mijn ouders mij mee naar de camping. Veel variatie in

de bestemming was er niet. Het land waar de familie Elshoff op zomervakantie ging was namelijk altijd hetzelfde: Frankrijk. Met de caravan achter de stationwagen en met onze Golden Retrevier achterin kachelden we richting het zuiden om daar vervolgens drie weken met je toiletrol dagelijks langs andere caravans en tenten te paraderen richting de WC. Zo gaat dat namelijk op een camping. Ik behoorde tot de groep die altijd wanhopig probeerde z’n toiletrol te verstoppen onder zijn t­shirt.

Kansloos natuurlijk. De uitjes waren: een Tour de France etappe, het plaatselijke meer en de diverse dorpjes waar mijn moeder gek genoeg altijd ging kijken naar de prachtige graven op de begraafplaats. Ieder z’n ding, zullen we maar zeggen.

Ondank het feit dat ik warme herinneringen bewaar aan mijn jeugdvakanties, is er toch ergens een kink in de kabel gekomen. Tegenwoordig heb ik namelijk een afgrijselijke bloedhekel aan kamperen. Als ik er alleen al aan denk, word ik kotsmisselijk. Mijn vrouw vind dat ik overdrijf. Ik negeer dat zonder tegenargumenten. Als het aan mij ligt zet ik tot mijn dood geen stap meer op een camping, al helemaal niet in Frankrijk. Met alle respect voor iedereen die dat wel doet, uiteraard.

De vraag is of ik dit campingloze leven kan volhouden. De reden is inmiddels 70 centimeter groot, kruipt tegenwoordig al vooruit, zorgt voor veel volle luiers en staat bij ons thuis beter bekend onder de naam Pella.

Gek eigenlijk, hoe zoiets werkt. Na jarenlang naar de mooiste bestemmingen vliegen tijdens je vakantie, kijken mensen je nu ineens met gefronste wenkbrauwen aan als je over Amerika of andere plekken aan de andere kant van de oceaan begint. Er is immers een kind in het spel. Bedoeld of onbedoeld geeft een groot deel van je directe omgeving je het gevoel dat de lol tijdens vakanties er nu wel vanaf is.

Het gaat namelijk niet meer om jou, maar om het kind. En wat is er nu een mooiere plek voor een kind dan de camping?

Ik ken er velen. Namelijk eentje waar de ouders gelukkig van worden en daardoor

de kleine spruit wellicht ook wel. Het is een land waar in de zomer talloze jonge gezinnen met baby’s en kinderen gewoon naar stadions gaan, zonder daar last te hebben van debiele hooligans met opblaasbananen of doorgesnoven flessengooiers.

Daar waar de sport juist gemaakt is voor kinderen en volwassen tegelijkertijd.

Half juni vliegen we met Pella naar Toronto. We gaan babyhonkbaltesten bij de Blue Jays. Dan door naar Fenway Park in Boston met een extra stoel voor de kleine, want anders wordt het allemaal wel heel krap. Bij de Mets mag je gewoon met je kinderwagen naar binnen, als je hem maar opklapt en onder je plaats legt. Pella’s eerste verjaardag vieren we bij de Nationals, waar onze Giants op bezoek komen.

Later als ze groot is, leg ik haar allemaal wel uit hoe bijzonder dat was. Als we voor onze tent zitten op de camping in Frankrijk. •

In Vancouver behoorde Wayne

Gretzky tot de iconen die in 2010 het Olympische vuur mochten ontsteken tijdens de openingsceremonie. The Great One is voor velen de beste speler die het ijshockey ooit heeft gekend.

Vraag ijshockeyfans naar de beste speler op iedere andere positie en ze zullen de lijnen vullen met Hockey Hall of Famers uit Noord­Amerika.

zilver. Hij won met de Sovjet Unie tussen 1970 en 1983 liefst tien van de dertien vergeven wereldtitels en pakte in de overige drie toernooien twee keer zilver en een keer brons. Wie aan de ijshockeyploeg van de Sovjet Unie denkt, denkt aan die nederlaag tegen de Amerikanen, terwijl ze toch vooral sportgeschiedenis schreven door aan de lopende band te winnen.

H

et is daarom dat we ons Lake Placid Er is echter een uitzondering. De beste zo goed kunnen herinneren, al dan niet goalie aller tijden, daar zijn vrijwel alle door de duizend keer dat de wedstrijd liefhebbers het over eens, speelde geen is herhaald en de recente speelfilms seconde in de NHL. Vladislav Tretiak was de doelman van CSKA Moskou en het Rus­ sische team van eind jaren ’60 tot halverwege de jaren ’80 en hij domineerde als geen ander.

Zijn enige Olympische

minuten in Noord­Amerika speelde hij op die gewraakte Spelen van 1980 in Lake Placid, waar zijn ploeg na de nederlaag tegen de Amerikanen in de medailleronde alsnog zilver won. Hij won echter drie keer Olympisch goud, in Sapporo, Japan in 1972, in Innsbruck, Oostenrijk in 1976 en in Sarajevo, Joegoslavie in 1984, op zijn 37ste en in zijn allerlaatste jaar als prof.

Minimaal drie redenen waarom Tretiak vier jaar na Gretzky in Sotsji de Olympische vlam onder luid gejuich mocht ontsteken.

*

Tretiak won echter niet ‘slechts’ drie keer Olympisch goud en een keer

over het Miracle on Ice, want dat die bij elkaar geraapte Amerikaanse ‘studen­ tenploeg’ won mocht na een decennium van Russische macht met recht een mirakel heten.

Tretiak zou uitgerekend het einde van die wedstrijd vanaf de bank meema­ ken, een paniekreactie van coach Viktor Tikhonov, die bij de 2­2 zijn team wilde wakkerschudden. “Het was

de grootste fout van mijn leven,” zou Tikhonov later toegeven. “Tretiak werd altijd beter nadat hij een puck binnen liet. Nadat hij Johnson liet scoren door die slappe rebound, was mijn bloed aan de kook. Ik heb er nog altijd spijt van.”

We weten allemaal hoe ‘t afliep. De

Russen zouden met backup Vladimir Myshkin op 3­2 komen en dachten met vertrouwen terug aan de 10­3 oefenoverwinning op diezelfde Amerikanen enkele weken eerder in New York, maar Team USA sloeg terug en uiteindelijk bleek Mike Eruzione’s 4­

3 genoeg om commentator Al Michaels die historische zin te laten roepen: “Do you believe in miracles?! Yes! Yes!”

*

Terwijl Tikhonov achteraf vooral spijt had van zijn keeperswissel, hielden zijn spelers hem vooral zijn spijkerharde stijl voor. Red Army­regisseur Gabe Polsky probeerde maandenlang om Tikhonov voor de camera te krijgen,

maar de coach weigerde resoluut.

Polsky denkt, geheel terecht, dat Tikhonov wist dat hij er niet best op zou komen te staan en zijn naam in de aftiteling zou de kritiek legitimeren.

De film, waarin de soms nukkige,

soms hilarische Slava Fetisov ­ verdediger voor het Russische team in de jaren ’80 en ’90 ­ de kijker en ook Polsky aan de hand neemt door de wonderlijke en bijzondere topjaren van het Rode Leger op schaatsen, is er niet minder goed door. Tikhonov krijgt een pluim vanwege de tactiek van zijn

ploeg, een beeld dat wordt versterkt door mooie archiefbeelden van verloren gewaande en vergeten wedstrijden, maar hij wordt gekielhaald als het gaat om zijn omgang met de spelers.

Sergei Makarov, teamgenoot van

Tretiak en Fetisov, herinnert zich vooral dat Tikhonov na de verloren wedstrijd tegen de VS iedereen de schuld gaf behalve zichzelf. “Dit is jouw verlies!

Jouw verlies,” schreeuwde hij tegen Tret­ iak en zijn sterspelers. Door tussenkomst van Makarov werd een handgemeen tussen Tikhonov en enkele spelers in het vliegtuig huiswaarts voorkomen.

Veelal spelers zonder zilveren

medaille in hun bagage, overigens.

“De mijne ligt in een prullenbak in Lake Placid,” gaf Makarov ooit toe.

*

Het zijn echter de verhalen van Fetisov en de anderen waar Polsky mee spreekt, die de documentaire een enerverende achtbaan door een bijzonder ijshockeytijdperk maken. Als kijker zou je Fetisov soms liever zijn nek omdraaien, zoals wanneer hij liever nog even blijft SMS’en en bellen in plaats van de volgende vraag te beantwoorden en zijn middelvinger opsteekt naar de camera als Polsky hem tot ophangen maant, maar de geheimen die hij prijsgeeft doen je snakken naar meer.

Wie wil er tenslotte niet horen hoe

Tikhonov vakkundig werd geselecteerd door de KGB om het Sovjet­ sterrenensemble in het gareel te houden.

Tikhonov zou na de jaren met de goedlachse Anatoly Tarasov de ploeg met militaire aanpak nog beter maken. Je kunt niet ontkennen dat het succes van de ploeg aanhield onder Tikhonov, maar dat was met het talent dat hij ter beschikking had ook niet zo wonderlijk.

Red Army is echter niet alleen een kijkje in de keuken van het succesvolste ijshockeyteam allertijden, het is een historische document, dat perspectief geeft aan verhalen die Westerse sportfans voor lief nemen. Dat is het aan zien waard.

*

Fetisov had het lef om het machtige Sovjet­regime in de ogen te kijken en te vragen of, nee, te eisen dat hij in de National Hockey League mocht spelen. Hij brak de ban die sterren als Vladislav

Tretiak en Valeri Kharlamov hun leven lang had weerhouden van de overstap naar de beste competitie ter wereld.

Fetisov’s gok bleek de moeite en hij won, samen met zijn maatje Igor Larionov, twee Stanley Cups met de Detroit Red Wings in 1997 en ‘98.

Kharlamov is, samen met Tretiak,

de enige speler in de Hall of Fame die nooit in de NHL speelde, maar die verkiezing mocht hij helaas niet meer meemaken. Kharlamov overleed in de zomer van 1981 op 33­jarige leeftijd in een auto­ ongeluk. Het monument langs de weg waar het ongeval gebeurde spreekt voor zich: ‘Hier viel de ster van het Russische ijshockey.’

Tegenwoordig krijgt de beste speler in de KHL, verkozen door zijn medespelers, de Kharlamov Trofee overhandigd en de Rus­ sische sterspeler Ilya Kovalchuk draagt zijn nummer 17 als eer­ betoon, al is hij gedwongen voor de Russische ploeg met 71 aan te treden, omdat 17 vlak na Kharla­ mov’s dood door de bond in de ban werd gedaan.

*

Wie weinig van ijshockey weet en Red Army kijkt, zal zich twee dingen afvragen over het veelbesproken Miracle van 1980. Een van die vragen is eerder al beantwoord, want de Amerikanen won­ nen door overschatting van de Russen en Tikhonov’s paniekreactie op hun tweede doelpunt, maar de tweede vraag is, waarom praten we niet meer over hoe goed de Russen waren?

Fetisov laat de kijker nog eens stevig • De verslagen Red Army kijkt verbouwereerd toe hoe 'n groepje Amerikaanse studenten hun Miracle vieren.

nadenken over de vraag, of in het grotere verhaal van het Russische ijshockeysucces Lake Placid wel echt zo belangrijk is. Het was op dat moment een sportieve

verrassing, maar het was de Koude Oorlog die het vooral in Amerikaanse ogen tot een absoluut spektakel maakte. Een spektakel dat, als we heel eerlijk zijn, zelfs 35 jaar later nog steeds wordt uitgebuit.

Dat komt mede door de geopolitieke

situatie van vandaag, waardoor de Koude Oorlog dichterbij voelt dan ooit, maar het Russische ijshockey maakt een verval door en door te weinig te praten over hoe goed Tretiak en de zijnen waren, wordt de overwinning en de sport eigenlijk geen eer aangedaan. Red Army geeft daarom op knappe wijze zowel meer waarde aan de upset van 1980, als het succes van de opponent in de tweede decennia daarom­ heen. Dat is een prestatie van formaat.

*

Is er dan niets aan te merken op het prachtige Red Army? Natuurlijk wel, en vooral de Canadese media legde de vinger op de zere plek. Voor veel ijshockeyfans is de Summit Series van 1972 de beste clash tussen het Oosten en het Westen ooit gespeeld, maar er wordt met geen woord over gerept. Het is van voor Fetisovs en Tikhonovs tijd en voor de Amerikaanse kijker is alleen 1980 echt interessant.

Dat doet bij tijd en wijle de duur en

intensiteit van de strijd tekort en zelfs nu nog wordt er door ijshockeyhistorici met twijfel gesproken over de Rus­ sische prestaties van die bijzonder lange periode. “Het einde van de Sovjet Unie betekende ook het einde van Tikhonov’s unieke reeks,” schreef Martin Merk van de internationale ijshockeyfederatie IIHF onlangs. “Het was een tijdperk en een winstreeks die geen enkele coach ooit nog zal verbe­ teren, mede door het hogere niveau in het internationale ijshockey.”

Die laatste zin is een sneer die Tikho­ nov niet verdiende. Het was uiteraard een ander tijdperk en Tikhonov’s eigenzinnige harde lijn verdient kritiek, maar dat de Canadezen en Amerikanen – zelfs met teams vol NHL­sterren – de Sovjet Unie zo lang niet van de titel wisten te houden, dat is een diepe buiging waard.

*

Hier wringt uiteindelijk ook de schoen het meest voor deze verder prachtige documentaire. Dat de Amerikanen na

35 jaar van borstklopperij een keer niet aan het woord komen is een verade­ ming, maar Igor Larionov komt niet aan het woord en er is na alle kritiek geen weerwoord van Tikhonov zelf.

Zijn persoonlijkheid wordt hevig

bekritiseerd, zijn coachingstijl wordt na een poosje als achterhaald bestempeld en hij wordt enigszins weggezet als de grote slechterik. Niet langer zijn de communisten de boeven, maar is coach Tikhonov het brein achter een team van doorgewinterde topatleten, die niets liever deden dan winnen en daar in een veel te hard systeem voor werden klaargestoomd.

Dat Viktor Tikhonov niet wilde meewe­ ken aan Red Army is een groot gemis, want de documentaire brengt een bij­ zondere periode op unieke wijze tot leven en hij had een weerwoord ver­ diend, desnoods op een later moment.

Die kans is de legendarische coach niet gegund. Hij overleedt twee maanden voor de premiere van de film, op 21 november 2014, in een ziekenhuis in Moskou. Hij werd 84 jaar. •

Browns

De Cleveland Browns zijn al jarenlang het lachertje van de NFL. En afgelopen weekeinde werd iedereen er weer eens aan herinnerd hoe het kan dat een franchise zo disfunctioneel opereert.

De Browns besloten namelijk niemand minder dan Josh McCown voor drie jaar aan zich te binden. Dezelfde McCown die vorig jaar bij Tampa Bay één wedstrijd won en maar liefst tien wedstrijden verloor. Het is een move die totaal onlogisch lijkt, want waarom zou je een quarterback die in het verleden heeft laten zien dat hij niets meer dan een back­up is, voor drie jaar contracteren?

Het is het gevolg van het falende beleid van afgelopen seizoen, toen Brian Hoyer in eerste instantie tot quarterback werd benoemd en de beruchte Johnny Manziel werd gedraft om voor extra concurrentie te zorgen. Het was al van tevoren een experiment gedoemd om te falen. Hoyer begon sterk, zakte daarna in, waarna zijn coach hem direct liet vallen voor de jonge Manziel die overduidelijk niet klaar was om in een NFL­wedstrijd te starten.

Hierdoor is de relatie tussen Hoyer en het management verziekt, en omdat er bij Manziel ­ die momenteel in een kliniek zit om aan zijn problemen te werken ­ nog steeds hoop is dat hij tekenen van verbetering gaat laten zien, moet Hoyer weg.

Nu is het aan Josh McCown

om Hoyers positie in te nemen en de concurrentiestrijd met Johnny Football aan te gaan.

Een strijd tussen McCown en Manziel... het lijkt een garantie voor alweer een verloren seizoen in Cleveland. •

Justin Kevenaar.

Man van Glas

Het nieuws waarvan je wist dat het ging komen: Derrick Rose is opnieuw gebles­ seerd aan zijn knie en moest geopereerd worden. Wat eerst leek op een akkefietje dat hem het seizoen zou kosten, lijkt nu redelijk mee te vallen. Hij zal, als het goed is, over een week of vijf terugkeren en gewoon het seizoen uit kunnen spelen. Met de schrik vrijkomen heet dat.

DRose is één van de redenen voor mij, een marginale basketballfan, om de NBA te volgen. Het talent spat er bij hem vanaf en hij geeft elke wedstrijd alles voor de Chicago Bulls.

Het is dan ook ontzettend jammer dat hij inmiddels te boek staat als de man van glas. En dat is terecht. Zo speelde hij tussen 2011 en 2013 slechts 49 van de mogelijke 246 wedstrijden wegens zijn kniekwetsuren.

In de tussentijd gloorde er hoop voor de

fans van de Bulls. Ze waren namelijk ook goed zonder Rose. “Als Rose terug is, dan wordt dit een team om rekening mee te houden.” Ik moest daar om lachen, want het duurde zo ontzettend lang eer Rose terugkwam. En dit seizoen was hij pas écht weer terug.

De Bulls speelden goed en gelijk maakte de hoop plaats voor vrees. Vrees dat Rose weer geblesseerd zou raken. En dat gebeurde. De man van glas is opnieuw kapot.

Hopelijk neemt Rose een voorbeeld aan Arjen Robben, die nu afscheid heeft genomen van de titel ‘man van glas’. Want die titel verdient Rose niet. Daar is hij te goed voor. •

Lennart Beishuizen.