Sport Amerika The Magazine Nummer 12 by SportAmerika.nl

HOOFDREDACTIE Neal Petersen EINDREDACTIE Geert Jan Darwinkel Kasper Dijk REDACTIE Lennart Beishuizen Bert Jan Brands Geert Jan Darwinkel Vincent Van Genechten Paul Klomp Ingmar Meijer Marco Post Joep Smeets Jurian Ubachs Jeroen Veenstra Richard van Welie Frank Wielaard Jules Zane Jan Willem Zeldenrust COLUMNISTEN Jeroen Elshoff Matthijs Meeuwsen Leander Schaerlaeckens FOTOGRAFIE Getty Images PRODUCTION, ART DIRECTION & DESIGN DarChicago Ltd. MET DANK AAN Issuu Digital Publishing Scribus Desktop Publishing SportAmerika The Magazine is een uitgave van Petersen Media. Niets uit deze uitgave mag op welke wijze dan ook worden gekopieerd zonder uitdrukkelijke toestemming van de uitgever. © Petersen Media 2012 Alle rechten voorbehouden.

Terwijl men in Nederland elkaar in de haren vliegt over een

nieuwe mogelijke politieke leider, de discussie toeneemt over wie de spits moet zijn in het Nederlands Elftal tijdens het EK en of wij de 40 miljard moeten afstaan aan onze bondgenoten in de EU, gaat het in de Verenigde Staten alleen maar over sport. De playoffs in de NBA en de NHL naderen hun ontknoping. In beide competities staat het al vast dat een ander team dan vorig jaar de felbegeerde trofee in de lucht kan steken. Dat wordt een daverend slotstuk.

Waar de heren basketballers nog minimaal vier wedstrijden verwijderd zijn van een strijd om de Larry O’Brien Trophy, gaat het in de NHL al om het allerhoogste. Daar strijden vanaf deze week de New Jersey Devils en Los Angeles Kings om de Stanley Cup. Voor de ploeg uit New Jersey is het de eerste keer in negen jaar dat het team mag strijden om de prijs der prijzen, terwijl ze in de ‘City of Angels’ negentien jaar geleden voor het laatst de strijd om de Stanley Cup in eigen stad zagen plaatsvinden.

Wat nog opmerkelijker aan deze ontmoeting tussen beide

ploegen is? Zowel de Devils als de Kings waren verre van favoriet aan het begin van deze playoffs. De Devils plaatsten zich als zesde van het Oosten, terwijl Kings als achtste en laatste de strijd moesten aanvangen in het Westen. Voor het eerst in de historie van de NHL bereiken twee zo laag geklasseerde teams de eindstrijd. Mochten de Kings winnen, dan voegt Los Angeles zich eindelijk bij de steden Boston, New York, Chicago, Pittsburgh, Detroit en Philadelphia. Deze zes steden wonnen de ‘Grand Slam’: minimaal één titel in football, honkbal, basketball en ijshockey.

We blikken in dit nummer natuurlijk terug op de afgelopen week in de NHL en NBAplayoffs, beschouwen de beste dertig pitchers in de Major League Baseball en laten zien hoe het grootverdieners met weinig verstand van geld kan vergaan. Verder portretteren we Mariano Rivera en Ozzie Guillen.

Ik sluit af met groot, voorlopig geheim nieuws. We gaan half juni geschiedenis schrijven met Sport Amerika. Over het hoe en wat lees je zeer binnenkort op de site. Veel leesplezier,

Weekly RoundUp

J.R. Smith bracht na het

seizoen zijn talenten naar South Beach en werd gearresteerd voor het niet bezitten van een geldig rijbewijs • Shaquille O’Neal gaat zich niet mengen in de strijd om de nieuwe GM van de Orlando Magic te worden • Lamar Odom wordt gelinkt aan de New York Knicks. Khloé en Lamar in The Big Apple • Phil Jackson wil weer gaan coachen in de NBA. Is hij de perfecte vervanger van Eric Spoelstra bij de Miami Heat? • Verslaggever tegen Ray Allen: “Hoe is het eigenlijk om op één been te spelen?” Allen: “Ik heb twee benen.” • Tyson Chandler niet opgenomen in de NBA AllDefensive Team. Wat moet de Defensive Player of the Year nog meer doen?

De Van Gundy's zijn laaiend

Het ontslag van coach Stan

Van Gundy bij de Orlando Magic zit bij broer Jeff nog altijd niet lekker. In een gesprek op ESPN Radio maakte hij Alex Martins, eigenaar van de Magic, met de grond gelijk en zei dat hij basketballkennis miste en dat hij loog over de reden waarom zijn broer de zak kreeg. “Luister. Alles wat je in die 25 jaar hebt gedaan is het uitbrengen van

persverklaringen. Je weet niet eens of er lucht of zand in de bal zit.”

De oudcoach van de New

York Knicks herhaalde meerdere malen dat sterspeler Dwight Howard een groot aandeel had in het ontslag van broer Stan. Howard ontkent het en wordt daarin gesteund door Martins. “Om iedereen te laten geloven dat Howard hier geen rol in heeft gespeeld, is absurd. Zeg dan: ‘we hebben Stan ontslagen omdat het de beste kans is om Howard voor Orlando te behouden’. Al het andere is onderdeel van een vuil spel.”

laatste playoffticket, terug in de lineup. Hill was dit seizoen goed voor 10,2 punten, 3,5 rebounds en 2,2 assists per wedstrijd en hoopt in het komende seizoen weer vrijuit te kunnen spelen. Kudos.

Ook AI wil door

Grant Hill met pensioen? Ben je gek!

Hij is bijna 40 jaar oud, maar

heeft geen plannen om zijn basketballschoenen aan de wilgen te hangen. Grant Hill is één van de weinige Suns spelers die de stad nog niet heeft verlaten en bezoekt regelmatig de trainingsfaciliteite n. “Ik focus mij nu op mijn gezondheid en fitheid”, verklaart de veteraan. “Het is fijn om hier een groot deel van de zomer door te brengen, te werken met onze trainersstaf en mijzelf klaar te stomen voor het komende seizoen.”

Hill miste dit seizoen een

aantal wedstrijden na een kleine operatie aan zijn rechterknie. De small forward keerde in de slotfase van het seizoen, toen de Suns in de race waren voor het

De wedstrijdbal voor aanvang

van Game 6 tussen de Philadelphia 76ers en de Boston Celtics werd gegeven door niemand minder dan Allen Iverson. Het publiek ging uit hun dak toen de voormalige Sixer het veld betrad en trakteerde hem op een staande ovatie. ’The Answer’ maakte de blits met een Lou Williams shirt, deelde hugs uit aan scheidsrechter Joey Crawford, coach Doug Collins en alle spelers van de Sixers in de huddle.

Het beeld was ontroerend. Het meest opzienbarende was dat de 37jarige Iverson geen haar is veranderd. Je had dan ook het idee dat hij zo mee had kunnen doen tegen de Celtics. In een gesprek met ESPN’s Lisa Salters zei hij het volgende: “Ik wil zo graag basketballen. Ik accepteer dat de NBA waarschijnlijk niet meer gaat gebeuren, maar ik wil nog altijd blijven basketballen.” •

Verloren jaar voor Kobe

Toch wordt verwacht dat de Lakers een en ander gaan veranderen. Ergens in de Het is een jaar om snel te vergeten voor komende weken gaat het management van de Kobe Bryant. Een verloren jaar voor de club toch wel proberen om Dwight Howard Black Mamba. Na de uitschakeling door naar LA te krijgen. Veel opties hebben de de Thunder zijn er niet veel kansen Lakers echter niet. De club zit al boven het over meer om die zo begeerde zesde salarisplafond, hoeft met hun 60e en laatste ring aan zijn verzameling toe te voegen. pick ook niet veel van de draft te verwachten Drie, op zijn hoogst vier. In augustus en kan eigenlijk alleen iets bewerkstelligen in wordt hij al 34. Kobe voelde zich de midlevel exception (3 miljoen dollar onwennig na de uitschakeling. Voor het salaris). De enige echte troef is de trade tweede jaar op rij strandden de Lakers exception van bijna 9 miljoen dollar die de in de halve finale. Op zulke momenten Lakers hebben overgehouden aan de transfer is het serieus onrustig in de goud van Odom naar Dallas. paarse gelederen. aar met dit team is meer mogelijk dan dit ndanks dat de Lakers de series redelijk seizoen is bereikt. Door de lockout was er afgetekend verloren, hadden Kobe & co met geen trainingskamp, tijdens het volgepakte iets meer geluk ook zomaar met 31 voor seizoen nauwelijks trainingen, terwijl Mike kunnen staan. Als Los Angeles iets beter zou Brown als nieuwe coach elke dag nodig had hebben gespeeld op de beslissende om zijn ploeg de nieuwe schema´s te leren. momenten. Game 2 werd met 7775 verloren Bryant heeft vertrouwen dat hij nog kansen omdat de Lakers in de laatste twee minuten krijgt, hoewel hij weet dat het einde nadert. niet meer tot scoren kwamen. Game 4 werd “Als je 21 bent lijkt het alsof het nooit met 103100 verloren omdat Gasol de bal ophoudt, maar op je 33e voel je dat het einde zomaar in de handen van Kevin Durant zo dichtbij is. Maar ik ga nergens heen, we gooide, die vervolgens de beslissende komen terug. We zullen een oplossing vinden driepunter binnenschoot. Iets scherper, iets om weer te winnen.” alerter, en de Lakers hadden in de finale van de Western Conference gestaan. Misschien is er dus niet zoveel aan de hand.

De realiteit van Frank Vogel

Frank Vogel werd anderhalf seizoen geleden voor de leeuwen geworpen. Hij werd halverwege het seizoen als interim aangesteld nadat de Pacers afscheid hadden genomen van Jim O’Brien, die nauwelijks resultaat meer behaalde met de Pacers. Vogel deed het uitstekend en werd in de zomer officieel aangesteld als hoofdcoach. Indiana presteerde uitstekend, maar bleef 't hele seizoen onder de radar. Ondanks een derde plek achter Chicago en Miami werden de Pacers nauwelijk serieus genomen. De best of the rest, niet meer en niet minder. In de playoffs werd in de eerste ronde overtui gend gewonnen van Orlando Magic. Maar ja, zonder de ge blesseerde Dwight Howard. Totdat de Pacers tegen de Miami Heat een 21 voorsprong namen in de series en game 4 in eigen huis wel eens voor een stunt zouden kunnen zorgen.

Indiana kreeg alle aandacht.

Even leken Vogel en de Pacers optimaal te profiteren van de wanorde bij de Heat. Het bleek vals alarm. Na de vele steken onder water die via de media werden uitge deeld, waren het LeBron James en Dwyane Wade die besloten op het veld volledig los te gaan. Het voordeel dat Indiana met twee grote mannen in David West en Roy Hibbert dacht te heb ben, vooral door de afwezigheid van Chris Bosh, bleek toch niet zo’n voordeel.

Vogel accepteerde het na afloop. “Dat Bosh niet speelde, betekende dat de bal vaker in de handen van James en Wade terecht zou komen. Dat is niet echt een voordeel.”

De coach hoeft niet te treuren. Hij heeft van zijn Pacers een top drie team gemaakt in het oosten en ze hebben slechts één trade nodig om een serieus kampioensteam te worden. Een sterspeler die Indiana naar de elite in de league kan leiden is wat Vogel nodig heeft. Om de competitie met de Heat en de Bulls echt aan te kunnen. “Op dit moment zijn we nog niet goed genoeg”, aldus een realistische coach Vogel.

Vintage TD & KG

De vintage Dirk hebben we deze play offs nauwelijks gezien. Zijn Dallas vloog er als verdedigend kampioen al in de eerste ronde uit tegen de Oklahoma City Thunder. De vintage Kobe hebben we zeker aanschouwd. Iets minder efficiënt dan zijn tien jaar jongere versie, maar enkele reversedunks tegen de Thunder zetten de klok een aantal jaren terug. Bryant en de Lakers werden vervolgens ook door OKC naar huis gestuurd.

In de Conference Finals zullen we bij twee spelers de term vintage nog regelmatig voorbij horen komen: Tim Duncan en Kevin Garnett. Beide spelers krijgen in de series te maken met jongere gasten, de nieuwe garde. Maar The Big Fundamental, goed voor vier NBA titels en twee MVP awards, en The Big Ticket, één titel en één MVPaward, zijn verre van afge schreven.

De beste weergave van de jongere versie van hemzelf liet TD zien in Game 1 van de series tegen de Los Angeles Clippers. Hij

maakte 12 van zijn 20 schoten voor 26 punten. Verder noteerde hij tien rebounds, twee assists, twee blocks en twee steals. Vintage TD!

De ultieme wedstrijd van KG kwam

tegen de Philadelphia 76ers in Game 3. Hij scoorde 28 punten en maakte 12 van zijn 17 schoten, meer dan 70 procent. Daar naast pakte hij veertien rebounds, blokte hij vijf schoten en verzamelde hij drie steals. Hij leidde de Celtics als in zijn beste jaren bij de Minnesota Timberwolves, zowel offensief als defensief. Het is maar de vraag of we de leeftijdsgenoten, beiden 36 jaar, terug gaan zien in de NBA Finals. De San Antonio Spurs zullen hun handen vol hebben aan Kevin Durant & co. Hetzelfde geldt voor de Celtics, die in LeBron James´ Miami Heat de uitgesproken favoriet treffen. Daarom dit advies: geniet van de momenten die deze twee oud MVP´s je nog voorschotelen. voor je het weet zijn ze met pensioen.

West Final: Spurs vs OKC

Na een kwartet aan series waarbij er van enige spanning zo goed als geen sprake was, wordt de finale in het Westen een ware clash. De Oklahoma City Thunder en de San Antonio Spurs zijn het beste wat de Western Conference te bieden heeft.

Voor de mannen van coach Gregg Popo vich is het voor het eerst sinds 2008 dat ze weer in een Conference Final spelen. OKC was hier vorig jaar nog en ging toen onder uit tegen het oude, maar ervaren Dallas Mavericks. Van die nederlaag hebben ze in Oklahoma City veel geleerd, aldus Kevin Durant (23). Hij wordt bijgestaan door Russell Westbrook (23) en James Harden (22). Bij de Spurs praten we over Tony Parker (30), Tim Duncan (36) en Manu Ginobili (34). Het is een strijd tussen jong en oud, zoveel is wel duidelijk.

Een gezegde in de NBA luidt dat het

team met meer talent altijd wint. Na een blik op deze ploegen lijkt deze wijsheid in het voordeel van de Thunder uit te vallen.

Ervaring gaat in deze series echter een belangrijke rol spelen. Hierin ligt het zwakke punt van de Thunder. Offensief ijzersterk, maar defensief niet geweldig. En mentaal? Durant is een ijskoude, maar hoe houden Westbrook en Harden zich als de druk echt oploopt. San Antonio heeft dit seizoen namelijk bewezen offensief tot de elite te behoren. De ploeg had zelfs de hoogste efficiëntie in de league. Ze hebben een diepe bank, met een berg scherpschutters, en in Ginobili hun eigen beste Sixth Man.

Hebben de Spurs nog een finalerun in

huis? Kunnen ze de overheersing van de Thunder nog uitstellen of krijgt de wisseling van de wacht in het westen nu echt zijn beslag? Prognose: 42 Spurs.

gezien de blessure van Chris Bosh. (Bosh was vorig jaar goed voor twaalf punten per duel en een kleine tien rebounds.)

De Big Two van Miami is echter ook een

jaar langer op elkaar ingespeeld, dat hebben de Indiana Pacers de laatste drie duels in de halve finale wel geweten. LeBron James & Dwyane Wade zijn op een missie en de Celtics hadden daar afgelopen seizoen al geen antwoord op, waarom dan dit jaar wel? De kans is groot dat coach Doc Rivers ook dit jaar het antwoord op het geweld uit Miami schuldig moet blijven.

Essentieel is het spel, en de fitheid, van Rajon Rondo. De guard raakte vorig jaar in Game 3 geblesseerd en daarmee was het pleit beslecht voor de Celtics. Dit jaar is Rondo de aanjager van Boston, strooit hij met assists, schiet hij zelfs beslissende driepunters raak en bracht hij Sixerscoach Doug Collins tot de uitspraak om niet langer Na de blessure van Derrick Rose en de te spreken van de Big Three maar van de daaropvolgende uitschakeling van de Championship 4. Iedereen bij de Celtics Chicago Bulls, is de best mogelijke realiseert zich dat dit hoogstwaarschijnlijk finale in het oosten natuurlijk Miami de laatste kans is voor KG, Pierce en Allen Heat tegen de Celtics. Zo geschiedde. om voor de titel te gaan. Dat zorgt voor extra Het is een rematch van de halve finale energie. van vorig jaar. De uitslag toen: 41 voor de Heat. en series tussen twee defensieve eliteteams, waarbij Miami het offensieve Is er veel veranderd ten opzichte van een voordeel heeft, maar Boston het mentale. jaar geleden? Ja. Om te beginnen is de Big Het is aan de Heat om te laten zien dat ze de Three van de Celtics een jaartje ouder Celtics definitief van hun kampioensdroom geworden en is de kans klein dat Miami in kunnen afhelpen. Prognose: 42 Heat. • deze series met een Big Three aantreedt,

East Final: Heat vs Celtics

Toegegeven: het was lang niet altijd even sprankelend wat de Los Angeles Lakers dit sei足 zoen lieten zien, en okay, 't mokkeltje mag er best zijn, maar om je als Justin Timberlake zijnde, courtside nog wel, dan zo te laten gaan... Getty Images.

LEVOODOO JAMES

Blijft de vraag: waar had Brad Richards er twee van deze wedstrijd? Shots of Hits? Of toch...?

Je bent fan van de Spurs, snappen we. En je hebt rood haar, okay. Maar om nou 'n portret van Matt Bonner op je hoofd te laten scheren... What's next? Tiago Splitter?!

Wat? 4足2 voor hunnie? Ja, soms is 't gewoon een kwestie van afdrukken op 't juiste moment.

En ineens wist iedereen weer wie Ron

Artest was. Op 22 april liet hij na een dunkje tegen Oklahoma City Thunder de slaap van James Harden hard kennismaken met z’n puntige gewricht. Via Twitter, YouTube en zelfs het Sportjournaal kwam zijn actie bij de grote menigte terecht. Aan de koffietafel op het accountskantoor, waar nog nooit iemand van hem gehoord had, was hij gewoon het gespreksonderwerp.

Ron Artest. Goede basketballer. Geweldige verdediger. Aardige schutter. Snelle handen. Zonder skills word je natuurlijk geen beste verdediger van 2004 of word je verkozen tot de AllStar Game in dat zelfde jaar. Het is niet voor niets dat Kobe Bryant Andrew Bynum en Pau Gasol diskwalificeert tijdens de afgelopen playoffs door te stellen dat World Peace de enige speler van het roster is, waar hij altijd op kan vertrouwen. Hij kent maar één manier van spelen: bikkelhard en megaintens.

was dan ook duidelijk voor z’n tegenstanders, die met de regelmaat van de klok een soejang kregen. Als ze mazzel hadden, bleef het alleen bij verbaal geweld.

Tegelijkertijd was het een verdere

kennismaking met het ruige straatleven. Het ging verder dan alleen met een basketball hard tegen hard spelen. Zo was hij in 1991 bijvoorbeeld getuige van een moord op een van de spelers. ,,Het ging er zo competitief aan toe dat ze een tafelpoot afbraken, waarmee ze gooiden. Die poot ging recht door het hart en hij stierf daar op het plein. Ik ben dus gewend om echt ruig basketball te spelen”, vertelde hij. Zijn stijl bleef niet onopgemerkt. Via LaSalle Academy kwam hij bij St. John University terecht. Daar pikten scouts Artest pas echt op. In 1999 verklaarde hij prof te willen worden. Chicago Bulls lieten zijn wens uitkomen.

erzaken komt niet voor in z’n Ruig geldt niet alleen voor zijn spel, maar V woordenboek. Daarom heeft Bryant hem zo is eveneens het woord dat het best bij z’n jeugd past in Queens, New York. In zijn ouderlijk huis stapelden de problemen zich op. Teveel mensen op de vierkante meter is een garantie voor gedonder. Zo ook in huize Artest, waar Ron Sr. – ex Golden Gloves bokser en marine veteraan en zijn vrouw Sarah kassier bij een bank regelmatig met elkaar overhoop lagen.

Als oudste van de zes kinderen kreeg kleine Ron Williams Jr. daar veel van mee. Hij had hetzelfde opvliegende temperament van zijn vader, die vervolgens geprobeerd heeft zijn zoon naar de boksschool te laten gaan. Dan kon hij zijn woede kwijt. Maar op advies van een schooladviseur belandde Artest al op achtjarige leeftijd op de basketbalpleintjes in de getto. Het was een vlucht van huis. Een uitlaatklep voor de problemen tussen z’n vader en moeder en later hun scheiding. Dat

graag in z’n team. Tot een bepaald punt weet je wat je van hem krijgt. Zijn wedstrijdinstelling is ongekend. Daar zit echter wel een maar aan zo groot als Manhattan. Ja, hij beschikt over kwaliteiten die van hem een meer dan gemiddelde basketballer maken, MAAR wat er gaande is in de bovenkamer van Artest is niet na te gaan.

Hij zal moeten accepteren dat hij meer om z’n excessen bekend staat dan om zijn toch meer dan behoorlijke skills als basketballer. Het Hardenincident staat velen nu nog goed op het netvlies. Maar meest berucht is de massale vechtpartij die uitbrak tijdens Indiana PacersDetroit Pistons game van 19 november 2004. Artest maakte een foul op Ben Wallace. Die reageerde vervolgens. Maar de kortsluiting ontstond pas bij de Pacer toen een toeschouwer een drinkbeker naar hem

toegooide. Niet the shit hit the fan, maar Artest hit the fan.

Al met al kon de small forward 86

wedstrijden gaan zitten. Door dit grapje liep hij 7 miljoen dollar mis aan salarisinkomsten en kon hij gaan uitkijken naar een nieuwe werkgever. Medespelers en Pacerspresident Larry Bird verklaarden openlijk dat zij zich verraden voelden en teleurgesteld waren in de agressieveling. Vele boetes en schorsingen volgden. En ook buiten het stadion liet hij z’n vuisten nog wel eens wapperen. Zo mocht hij in 2007 tien dagen brommen in de cel en kreeg hij een taakstraf opgelegd vanwege huiselijk geweld. Uiteindelijk leidden deze privéproblemen nog tot een schorsing van zeven wedstrijden.

En dan hebben we

het nog niet eens over de rare uitspraken en excentrieke dingen die hij sinds zijn intrede in de NBA laat zien – in 1999 kozen de Chicago Bulls hem als 16de in de draft. Maar eigenlijk knippert niemand er meer met z’n ogen van. Of het nou is dat hij verklaart Harden geen hand te schudden bij het weerzien in de playoffs, omdat hij nietstarters weigert te begroeten. Of dat hij verklaart in z’n eerste NBAseizoen tijdens halftime Hennesy te drinken. Of dat hij enkel in z’n badjas kwam aankakken bij een training van de Pacers. Of dat hij ineens een standup comedy carrière begint. Laatste idiote wapenfeit buiten het parket is natuurlijk z’n naamswijziging. Sinds

september 2011 gaat hij door het leven als Metta World Peace. Zelf zei hij dat hij zijn naam beu was. ,,En als fans boos worden op mij, dan kunnen ze niet zeggen: ‘ik haat World Peace.’” De redenatie is veelzeggend voor het onnavolgbare brein van deze 32 jarige Amerikaan. En over de lijst van zouden we nog wel even doorgaan.

Natuurlijk is niet alles zwartwit. Zo is

Artest tevens de man die z’n eerste miljoenen teruggaf aan zijn familie, vrienden, kennissen en gemeenschap. Ondanks een contract met zes nullen was hij al snel weer blut. In zijn high school tijd liet hij een belangrijk toernooi in Parijs schieten, omdat hij al z’n woord had gegeven om op te komen dagen bij een rolstoel basketball benefietwedstrijd. Dat is de kant van hem die weinig aan het licht komt of die hij zelf amper laat zien.

Artest is een opmerkelijk mens en het bewijs dat je een jongen uit de getto kan halen, maar een getto nooit uit een jongen kan krijgen. Zoals ze dan zeggen: z’n sterkte is meteen z’n zwakte. Al heeft die gedrevenheid en die harde scholing op straat hem wel naar de NBA gebracht. ,,Hij heeft een angst om te falen”, zei zijn oude hoofdcoach van St. John’s University Fran Fraschilla ooit. ,,Ik denk dat het voortkomt uit de wil nooit meer zonder status terug te keren naar Queensbridge. Het heeft met trots te maken; het is een competitieve kwestie.” •

Uitfluiten

Ik ben op weg naar Duitsland. Naar Aken om precies te zijn. De

voorbereiding van een NOScommentator op een Europees Kampioenschap voetbal, leidt tot vele plaatsen. In Aken woont een voetbalgekke vriend die vanavond mijn brein gaat injecteren met zijn kennis van het Duitse elftal. Johannes, want zo heet hij, heeft speciaal een werkkamer ingericht voor onze sessie straks. Hij pakt het bloedserieus aan, ik neem ter ontspanning bier mee.

Johannes is fan van Bayern München, de ploeg waar wij Nederlanders vorige week ineens een merkwaardige sympathie voor ontwikkelden. Een dodelijke ontwikkeling voor de, in mijn ogen, prachtige sportieve rivaliteit tussen ons en de Duitsers. Totdat er in de rare oefenwedstrijd tussen Oranje en Bayern ineens een geschenk van de tribunes rolde: Arjen Robben werd uitgefloten door zijn eigen fans.

Waarom een geschenk? Omdat na alle uitspraken van de bondscoach en zijn aanvoerder de hekel aan Duitsers een beetje terug is, met straks NederlandDuitsland op het programma. Ik vind dat mooi. Begrijp mij niet verkeerd, ik heb weinig tegen Duitsers, ben zelfs zoals gezegd nu onderweg naar mijn vriend, maar ik begin de laatste jaren de rivaliteit met de Oosterburen te missen.

“Schande, je eigen speler uitfluiten!”, was een veel gehoorde reactie

na afloop. Ik dook in mijn geheugen en kwam tot tal van voorbeelden, ook in Amerika. Het eerste dat ik mij kon heugen was Andre Rison, voornamelijk door zijn pittige reactie. In zijn periode bij de Cleveland Browns ging het mis toen er sprake was van een verhuizing van de club naar Baltimore. In 1995 werd de wide receiver de gehele wedstrijd tegen de Packers uitgefloten door zijn eigen fans. Rison reageerde verbitterd na afloop. Vrij vertaald: “Wij hebben die fucking verhuizing toch niet besloten? Dus aan iedereen die mij uitschold: fuck you too! Ik zal blij zijn in Baltimore, daar zullen we ons tenminste thuisvoelen.” Er kwam uiteindelijk wel een team in Baltimore, maar de Browns bleven in Cleveland. Rison maakte dit allemaal niet mee, hij vertrok al snel naar de Jacksonville Jaguars.

Het komt in de sport natuurlijk geregeld voor dat thuispubliek de eigen speler uitfluit. Recentelijk nog Albert Pujols, die voor veel geld naar de LA Angels verkaste, maar daar zijn topniveau niet eens half benadert. Dit is emotie die bij sport hoort, die sport juist zo mooi maakt. Als Pujols zijn vorm hervindt en ineens de winnende homerun slaat in de World Series, is hij de held van LA. Daar kunnen we dan weer uren over praten: wat een prachtig verhaal blablabla.

Dat doen we ook over Arjen Robben na NederlandDuitsland, let op

mijn woorden. En Johannes? Die zal die avond niet opnemen als ik hem bel.

Alsof het zware seizoen nog niet genoeg was:

deze zomer staan in Londen de Olympische Spelen op het menu. Team USA Basketball is daar de titelverdediger na de sterke prestatie van het ‘RedeemTeam’ in 2008. Toen leidde een groep van supersterren (Kobe Bryant, LeBron James, Dwyane Wade, Dwight Howard, Chris Paul…) de VS naar een perfecte balans en eindelijk opnieuw goud. Het was de wederopstanding van hét basketballand bij uitstek na het fiasco van het WK van 2002 (zesde) , de mindere Spelen van 2004 (derde) en de teleurstelling van het WK van 2006 (derde). Dat een groep van jongere sterren (Kevin Durant, Russell Westbrook, Eric Gordon, Stephen Curry…) in 2010 de wereldtitel pakten, maakte het feestje compleet.

Zware tol

De vraag is of 2012 opnieuw goud zal brengen. Goed ziet het er alvast niet uit. Van de originele groep van geselecteerden moeten Derrick Rose, Dwight Howard, LaMarcus Aldridge en Chauncy Billups zeker forfait geven. Ook Chris Bosh viel uit met een blessure en speelt nog steeds niet. Jerry Colangelo, voorzitter van USA Basketball, moest hals over kop uitstel vragen aan het Amerikaans Olympisch Comité voor de definitieve selectie. Die moest normaal binnen zijn ten laatste op 18 juni. Gezien het wegvallen van vier zekerheden en de onzekerheid over de toezegging van de andere finalisten, kreeg Colangelo uitstel tot 8 juli. Daarnaast zorgde hij ervoor dat er twee namen toegevoegd konden worden aan de lijst met finalisten. Dat werden James Harden, recent verkozen tot Sixth Man of the Year, en Anthony Davis, NCAAkampioen met de Kentucky Wildcats en de waarschijnlijke eerste selectie van de 2012 Draft.

Naast de blessures zit Team USA nog met een

andere probleem: hebben alle finalisten wel zin in een maand durend Olympisch avontuur in Engeland? Dwyane Wade zei onlangs dat hij eerst wil nagaan hoe het zit met zijn gezondheid alvorens te beslissen of hij deel wil uitmaken van de selectie. Een Finals tussen de OKC Thunder en de Miami Heat zou in dit verband een ongelukkig scenario kunnen zijn. LeBron James, Dwyane Wade, Chris Bosh (als hij

FIBA, de Internationale Basketbalfederatie, opende in 1989 de Olympische poort voor professionele spelers. Het betekende de start van een reeks superteams uit de VS.

1992

Het originele Dream Team bestond uit tien spelers die vier jaar later verkozen zouden worden tot de ’50 Greatest Players In NBA History”. Dat waren: Michael Jordan, Scottie Pippen, David Robinson, Patrick Ewing, John Stockton, Karl Malone, Charles Barkley, Clyde Drexler, en teamcaptains Magic Johnson en Larry Bird. De andere twee waren Chris Mullin en collegester Christian Laettner, die ene Shaquille O’Neal thuishield. Coach Chuck Daly hoefde tijdens het Olympisch toernooi geen enkele timeout vragen, logisch aangezien zijn team tegenstanders versloeg met een gemiddeld verschil van 44 punten. In de finale werd Kroatië (Kukoc, Petrovic) verslagen met 11785. Topscorer was Charles Barkley met gemiddeld achttien punten.

1996 Dit team kreeg de naam

Dream Team III omdat ook op 't WK van 1994 een sterrenteam aantrad.

Vijf spelers van het originele Dream Team deden opnieuw mee: Scottie Pippen, David Robinson, Charles Barkley, Karl Malone en John Stockton. Daarnaast deden nog twee legendes mee in de personen van Hakeem Olajuwon en Shaquille O’Neal. De anderen: Gary Payton, Reggie Miller, Penny Hardaway, Grant Hill en Mitch Richmond. Coach was Lenny Wilkens. Ook hij had weinig zorgen want zijn team versloeg tegenstanders met een gemiddeld verschil van 32 punten. In de finale werd gewonnen van Joegoslavië (Vlade Divac) met 9569. Topscorer was opnieuw Barkley, nu met gemiddeld dertien punten.

2000 De VS bracht een aantal sterren mee

naar Sydney: Kevin Garnett, Vince Carter, Gary Payton, Jason Kidd, Ray Allen, en Alonzo Mourning. Daarnaast: Shareef AbdurRahim, Tim Hardaway, Allan Houston, Antonio McDyess en Steve Smith. Coach was Rudy Tomjanovic. De VS waren minder dominant dan voorheen. De groepswedstrijd tegen Litouwen werd gewonnen met een verschil van slechts negen puntjes en in de halve finale wonnen ze van datzelfde Litouwen met krappe 8583 cijfers. De shock bij NBC was zo groot dat ze besloten de finale live uit te zenden. De VS wonnen die met 8575 van Frankrijk. Het

hoogtepunt van het tornooi was Vince Carters “dunk of death”, toen hij over de boomlange Frédéric Weis sprong en dunkte. VC was ook topscorer met gemiddeld vijftien punten.

2004 De schande van het

WK van 2002 werd verlengd door een zwakke prestatie van het Nightmare Team op de Spelen in Athene. Het team bestond uit: Allen Iverson, Tim Duncan, Dwyane Wade, Carmelo Anthony, LeBron James, Amar´e Stoudemire, Shawn Marion, Carlos Boozer, Stephon Marbury, Lamar Odom, Richard Jefferson en Emeka Okafor. Coach was Larry Brown. Er werd in de eerste ronde verloren van Puerto Rico (Carlos Arroyo) en Litouwen. De uitschakeling in de halve finale door Argentinië was dus geen verrassing. De VS haalden nog wel brons door Litouwen te verslaan met 10496. Iverson was topscorer met gemiddeld veertien punten.

2008 De spelers

noemden zichzelf het Redeem Team. Het team bestond uit: Kobe Bryant, LeBron James, Dwyane Wade, Carmelo Anthony, Dwight Howard, Chris Paul, Deron Williams, Chris Bosh, Jason Kidd, Carlos Boozer, Tayshaun Prince en Michael Redd. De missie: Team USA opnieuw naar de top leiden. Dat lukte volledig. In de finale werd Spanje verslagen met 118107. Topscorer was Dwyane Wade met gemiddeld zestien punten. •

terugkeert van zijn blessure), Kevin Durant, Russell Westbrook én James Harden die spelen tot mogelijk eind juni? Dat zou een ramp zijn voor de titelkansen van de VS. Het eerste trainingskamp ligt vast op 6 juli in Las Vegas, amper tien dagen later. En twee dagen erna moet de selectie worden gekozen.

Coach K heeft dus terecht kopzorgen, hoewel

Colangelo dat tracht te relativeren: “We kunnen enkel vooruit kijken. Niets gaat ons doen veranderen van strategie. We hopen en bidden dat er geen blessures meer voorvallen. Zij die lang mee moeten in de playoffs, zullen zich minder kunnen tonen op training. Maar dat is hoe het altijd is geweest .”

En dan nog iets…

Nu het goede nieuws? Nee, nog even niet. Er duikt namelijk nog een bijkomend probleem op. Vanaf 1 juli start de ‘Free Agency’periode. Een speler als Deron Williams zal dus meer met zijn toekomstige werkgever in zijn hoofd zitten dan met de Olympische Spelen, zeker omdat hij pas vanaf 11 juli mag tekenen bij een club. “Van wat wij begrijpen, is het Deron’s plan om zo snel mogelijk ergens te tekenen. Dus hij zal meetrainen, maar hij zal terugdeinzen van het fysieke contact”, vertelt Colangelo.

Voorlopig lijken de zekerheden: LeBron James,

Dwyane Wade, Kobe Bryant, Chris Paul, Carmelo Anthony, Tyson Chandler, Kevin Durant, Russell Westbrook, Kevin Love en Deron Williams. Daar moeten nog twee namen bijkomen, aangenomen dat alle tien toezeggen. Een afzegging van één van bovengenoemde spelers zou een nieuwe dreun zijn voor Team USA.

Zover is het gelukkig nog niet en Colangelo geeft zijn voorlopige selectie alvast wat raad mee: “In discussies van anderhalf jaar terug zeiden we dat wijzelf onze grootste vijand zijn. We moeten mentaal klaar zijn. Dat waren we met de vorige selectie omdat we op missie waren om het goud terug naar de VS te halen. Sommige mensen twijfelen daarom nu aan ons. Maar net omdat er al zoveel gebeurd is, zullen onze jongens op de toppen van hun tenen lopen.”

Het Olympisch toernooi start op 29 juli en bestaat uit twee groepen van zes teams. De VS zitten in Groep A met Argentinië, Frankrijk, Tunesië en een qualifier. In de andere groep zitten Brazilië, China, Spanje, Verenigd Koninkrijk en een qualifier. De eerste vier van elke groep gaan door naar de volgende ronde. Op 12 augustus vindt de finale plaats. •

Voordat professionals mochten meedoen, speelde de VS met collegespelers en amateurs. Toch domineerde Team USA bijna altijd.

Basketball werd voor het eerst

gespeeld op Olympische Spelen in 1936. Bekende namen waren er niet bij, maar Team USA won al zijn vijf wedstrijden op weg naar het eerste goud. Ook op de volgen de zeven Spelen pakten de VS on geslagen het goud. De eerste be kende naam was Clyde Lovellette bij het team van 1952 en Celtics legende K.C. Jones was erbij in 1956. Het beste team was ongetwij feld dat van de Spelen van Rome in 1960, met onder meer Jerry West, Oscar Robertson, Jerry Lucas en Walt Bellamy. In 1968 zette Spencer Haywood het toenmalige record van zestien punten per wedstrijd neer. In 1972 moest Team USA genoegen nemen met zilver na een contro versiële finale tegen de Sovjet Unie. Doug Collins had de VS op een 5049 voorsprong gezet en de Sovjets konden niet meer scoren. Maar er waren problemen met de buzzer en de klok werd tweemaal teruggezet. Alexander Belov maakte bij de derde poging de winnende layup.

In 1980 besloot de VS om niet deel te nemen aan de Spelen in Moskou door de invasie in Afghanistan. In 1984 wonnen ze opnieuw goud met een team geleid door Michael Jordan, Patrick Ewing, Chris Mullin en Alvin Robertson, hoewel de communistische staten deze Spelen boycotten.

In 1988 pakte Team USA opnieuw geen goud. Een team met o.a. David Robinson verloor in de halve finale van de SovjetUnie (Arvydas Sabonis) met 8276. Ze pakten brons door Australië te verslaan.

Conclusie: de balans voor Team

USA vóór het Dream Team: 9x goud, 1x zilver en 1x brons. Om te domineren zijn dus niet altijd de beste spelers nodig. •

Team USA mag dan de enige echte superfavoriet zijn om Olympisch goud te pakken, de tegenstand is niet te onderschatten.

Spanje maakte er vier jaar geleden een

enorm spannende finale van. Veertig minuten lang waren de Spanjaarden gelijkwaardig aan de VS en enkel een late spurt van Kobe en de zijnen deed alle hoop verdwijnen. Deze zomer zullen de Spanjaarden klaar zijn om wraak te nemen. Wat dacht u van deze lineup: José Calderon, Juan Carlos Navarro, Rudy Fernandez, Pau Gasol en Marc Gasol? Voeg daar bankspelers aan toe als Serge Ibaka (naturalisatie), Felipe Reyes en Jorge Garbajosa, en er staat een erg goed team. Het is enkel spijtig dat Ricky Rubio niet zal kunnen spelen vanwege de zware knieblessure die hij opliep tijdens het afgelopen NBAseizoen.

Ook vanuit Europa komt het Franse

gevaar. Zij kunnen een volledig NBAteam op het parket zetten met Tony Parker, Rodrigue Beaubois, Nicolas Batum, Boris Diaw en Joakim Noah.

Daarnaast beschikken de Fransen over jonge talenten als Nando De Colo en Andrew Albicy, en ervaren spelers als Michaël Pietrus, Florent Pietrus en Ronny Turiaf.

Daar stopt het niet. Rusland, met onder andere Andrei Kirilenko, pakte brons op het afgelopen EK, Servië bezit tonnen ervaring, Litouwen kan altijd verrassen met talloze schutters, de Grieken vormen een hecht blok, de Turken hebben veel talent en misschien stijgen de Britten onder leiding van Luol Deng wel boven zichzelf uit.

Ten slotte is er de ZuidAmerikaanse

furie van Argentinië en Brazilië. De Argentijnen hebben vooral een sterke basisvijf met Pablo Prigioni, Manu Ginóbili, Carlos Delfino, Luis Scola en Fabricio Oberto. Van de bank komen onder andere Andrés Nocioni en Pepe Sánchez. Brazilië beschikt over Alex Garcia, Marcelinho Huertas, Leandro Barbosa, Nêne Hilario, Anderson Varejao en Tiago Splitter. Team USA is gewaarschuwd. •

Nergens in de wereld worden

sporters zo goed betaald voor hun unieke talenten als in Amerika. De basis salarissen zijn, zeker voor de echte sterren, exorbitant hoog en worden in veel gevallen ook nog eens aangevuld met nog hogere inkomsten uit merchandising, sponsoring en de zogenaamde ‘endorsements’. Met de oudedagvoorziening van exsporters zou het dus wel snor moeten zitten, zou je denken. Niets is minder waar. Zestig procent van de NBA spelers is binnen vijf jaar failliet, driekwart van de NFL spelers presteert dat binnen drie jaar. Schokkende cijfers voor sporters die in veel gevallen een jaarsalaris per week ontvangen. Vaak opgegroeid in armoede, niet wetende hoe met geld en vrouwen om te gaan en omringd door verkeerde raadgevers laten de jonge miljonairs zich verleiden tot dubieuze investeringen, het onderhouden van een heel peloton ‘homies from the hood’, buiten echtelijke kinderen en de aanschaf van een eindeloze rits dure auto’s en juwelen. Hieronder een uiteenzetting van de meest bekwame geldverdampers in de NBA, NFL en MLB, gerangschikt naar verkwanseld vermogen.

Allen Iverson – NBA $250.000.000

Iverson verdiende om en nabij de 250 mil joen dollar tijdens zijn carrière en verkwan selde het overgrote deel voordat hij goed en wel in de gaten had dat zijn NBAcarrière er toch echt opzat. Iverson’s voorliefde voor juwelen, met diamant ingelegde horloges, auto’s en de kosten verbonden aan het onderhouden van de kennelijk noodzakelijke entourage van fulltime profiteurs deden hem bijna de das om. Gelukkig voor ‘The Answer’ is er iemand in zijn omgeving zo verstandig geweest een bankrekening te vullen met 35 miljoen dollar. Die rekening komt pas op Iverson’s 55e verjaardag beschikbaar maar keert wel jaarlijks een miljoen dollar uit, waarmee Iverson’s bestaan als miljonair voorlopig verzekerd lijkt.

Michael Vick – NFL $130.000.000

Michael Vick is een geval apart in deze lijst van sporters die het uitgeven van een miljoentje of wat niet schuwen. Niet alleen is Vick nog steeds actief, als startende quarterback van de Philadelphia Eagles,

hij is ook aardig op weg zijn verloren fortuin weer terug te verdienen, dankzij een vorstelijk nieuw contract à honderd miljoen dollar met de Eagles. Hoe Vick dat geld in de eerste plaats kwijtraakte is genoegzaam bekend: hij onderhield een ‘dog fighting kennel’ (treffend genaamd ‘Bad Newz kennels’) en draaide daarvoor een kleine twee jaar de bak in. Vick verloor daarop zijn miljoenensalaris van de Atlanta Falcons en moest uiteindelijk faillissement aanvragen toen bleek dat de gevangenis toch minder lucratief was dan de NFL. Wat ook niet hielp was dat Vick met zijn miljoenen een posse van dertig man onderhield, zijn broertje ieder jaar een nieuwe auto cadeau deed en zijn geld investeerde in enkele zeer dubieuze projecten. Benieuwd wat hij met de volgende honderd miljoen gaat doen.

Scottie Pippen – NBA $120.000.000

Michael Jordan’s onvergetelijke luitenant won zes NBA titels en was de meest onmis bare Bull na ‘His Airness’, maar bewees zich vanaf dag één als financieel onbenul.

Pippen spoelde vrijwel al zijn zuur verdiende centen door de plee op weg naar een lach wekkend faillissement waarvan hij ternau wernood werd gered door de Bulls, die goddank niet waren vergeten hoe cruciaal Pippen’s rol was tijdens de beide ‘threepeats’ van het Michael Jordan era in Chicago. Karakteristieke anecdote over het financiële beleid van Pippen? Hij gaf ooit vier miljoen dollar uit aan een privéjet dat uiteindelijk nooit vloog.

Antoine Walker – NBA $110.000.000

Dat Antoine Walker überhaupt meer dan honderd miljoen dollar verdiende tijdens zijn carrière is al lichtelijk curieus, maar dat hij al dat geld binnen drie jaar na uit de NBA te zijn verdwenen verjubelde is natuurlijk helemaal volstrekt belachelijk. Walker onderhield tijdens zijn carrière een entourage van meer dan 70 personen en zijn in het geheel niet bescheiden voorliefde voor exclusieve auto’s, dusdanig dat hij er een heuse parkeerplaats voor nodig had,

bleek vreemd genoeg ook een forse kostenpost. Walker beëindigde zijn actieve basketbalcarrière op de bank bij de Idaho Stampede uit de DLeague, wat hij ongetwijfeld lachend had gedaan als hij niet zojuist zijn volledige kapitaal er doorheen had gejaagd.

Latrell Sprewell – NBA $100.000.000

een zekerheidje, net als dat Owens voorlopig niet van de alimentatie af is, met 4 kinderen bij evenzovele moeders. Om zijn financiële problemen te verklaren (opgegaan aan dubieuze investeringen hem aangeraden door nog dubieuzere financiële adviseurs, waaronder zijn eigen zaakwaarnemer Drew Rosenhaus) nog maar een keer Terrell’s onbetwiste money quote: "When Drew (Rosenhaus) heard about what had happened with my money, he said, 'Oh man, is there anything I can do?' " says Owens, pushing back from the table with disgust. "And I said, 'Dude, are you going to give me my money back? I don't think so, so why bother trying to appease me?'" ("In my opinion," said Rosenhaus, "the conversation did not go down that way.").

Veegde ooit een contractvoorstel voor drie jaar à 21 miljoen dollar van tafel met de legendarische woorden: ‘I have to feed my family’. En daar zat hem nu net de crux; Latrell gaf overal geld aan uit, behalve aan eten voor zijn familie. In plaats daarvan besteedde Sprewell zijn enorme vermogen liever aan jachten en allerhande andere luxe artikelen om binnen enkele jaren na carrière einde uit zijn villa gezet te worden wegens het Deuce McAllister – NFL $70.000.000 niet afbetalen van de hypotheek. Een hypo theek Latrell? Met al die miljoenen? SMH. Deuce McAllister waande zich een tijdje het slimste jongetje van de klas. Hij was immers Terrell Owens – NFL een uitermate goed betaalde running back $80.000.000 voor de New Orleans Saints en bovendien Het verhaal van TO is bekend, mede dankzij trotse eigenaar van ‘Deuce McAllister een stuk in een eerdere editie van dit maga Nissan’. Financiële toekomst verzekerd zou je zine over Terrell’s pogingen zich een weg zeggen. Dus niet. McAllister’s autohandel terug in de NFL te forceren. Dat ging kopje onder nog voordat die terugkeer McAllister zijn carrière er nooit van glorieus beëindigde met een komt is Super Bowlring in 2010.

McAllister’s villa was toen al publiekelijk geveild. Super Bowlwinnaars moeten kennelijk ook gewoon hun rekeningen betalen. Eentje van 7 miljoen dollar aan Nissan bijvoorbeeld.

Warren Sapp – NFL $60.000.000

Warren Sapp, één van de beste defensive linemen van zijn generatie, komt tegenwoor dig rond van 45 duizend dollar per maand, betaald door NFL Network voor Sapp’s acti viteiten als analist. Voor de gewone sterve ling voorwaar geen verkeerd salaris. Voor de ‘QBkilla’, wiens vermogen ooit de zestig miljoen aantikte, echter een fooi. Zeker met schuldeisers ter waarde van 7 miljoen dollar. Om daarvan af te komen ging Sapp onlangs ‘gecontroleerd’ failliet. De alimentatie die hij aan de vier moeders van zijn kinderen moet betalen hakt er evengoed nog steeds aardig in. Wellicht daarom ook dat Sapp zich in een eerder stadium al genoodzaakt zag zijn trofeeën van de hand te doen; zowat de ultieme vernedering voor iedere sporter. Zeker wanneer het de Super Bowlring

betreft die Sapp won met de Tampa Bay Buccaneers in 2002.

Lawrence Taylor – NFL $50.000.000

Over verkochte Super Bowl ringen gespro ken. Eerder deze maand leek het de zoon van Lawrence Taylor, de beste verdediger in de historie van de NFL, wel een goed idee om papa’s ring uit 1990 online te veilen. Een paar nieuwe sneakers misstaan immers nooit moet Lawrence jr. gedacht hebben. De verontwaardiging in sportminnend Amerika was natuurlijk groot maar vader Lawrence ‘couldn´t care less’ (het kleinood werd naar verluid voor 230.000 dollar opgeduikeld door #winner Charlie Sheen). Natuurlijk. Wanneer je de meest verschrikkelijke been breuk ooit vastgelegd op live televisie op je naam hebt staan (met de vriendelijke groeten aan Joe ‘snap goes the leg’ Theismann), vrijwel je volledige footballvermogen hebt besteed aan cocaïne, drank en vrouwen, al een faillissement achter de rug hebt en recentelijk in het nieuws kwam door drie

honderd dollar te betalen voor een minde rjarige prostituee, leer je de zaken wel in het juiste perspectief te plaatsen. Bovendien, LT kan altijd nog zijn schitterende rol als Luther Lavay oppakken in Any Given Sunday Pt 2.

professioneel atleet (ja, echt waar) maar zag alles uiteindelijk op de fles gaan. Hij bezat diverse huizen, waaronder een schitterende villa die hij voor achttien miljoen dollar overnam van Wayne Gretzky, maar raakte ze stuk voor stuk kwijt toen zijn eerst zo Mark Brunell – NFL succesvolle beleggingsactiviteiten zonken als $50.000.000 een baksteen. Een GQartikel over het Brunell, eind jaren negentig en begin deze bewind van Dykstra bij zijn diverse eeuw startend quarterback voor de Jaguars, ondernemingen kopte treffend: ‘You think was nooit een ster, maar zijn faillissement is your job sucks? Try working for Lenny niettemin typerend. Brunell was eigenaar van Dykstra’. zijn eigen investeringsvehikel ‘Champion’ Travis Henry – NFL (wat heet) en belegde daarmee vrijwel zijn $20.000.000 gehele vermogen in onroerend goed en in enkele lokale vestigingen van de de burger Tijdens zijn actieve carrière (tussen 2001 en franchise ‘Whataburger’ (opnieuw, wat heet). 2007) leidde running back Travis Henry de Toen de huizenprijzen in Amerika neerzegen NFL in buitenechtelijke kinderen: met tien namen ze Brunell’s Champion in hun val kinderen bij elf verschillende moeders mee. Brunell vroeg daarop in 2010, op 41 bewees Henry dat hij zijn gereedschap, om jarige leeftijd, faillissement aan met ongeveer het netjes te stellen, niet had versleten met vijf miljoen dollar in bezittingen tegenover 25 urineren. Het koste hem helaas wel 120.000 miljoen in schulden. Godzijdank overleefden dollar op jaarbasis aan alimentatiekosten. de Whataburger vestigingen wel. Dat steeg Henry al snel boven het hoofd, zeker nadat hij van zijn gegarandeerde Lenny Dykstra – MLB contract van 25 miljoen dollar met de Denver $30.000.000 Broncos slechts zeven miljoen kreeg De enige baseballer in deze lijst en eigenlijk uitbetaald door een positieve dopingtest. Als ook de enige die failliet ging met geld dat hij klap op de vuurpijl werd Henry (‘I love all my voor een belangrijk deel na zijn carrière kids’) ook nog eens gepakt voor drugshandel. verdiende. Dykstra was eigenaar van een ‘car Tja. • wash’, een aandelenwebsite en een magazine over hoe het goede leven te leven als

Weekly RoundUp

Tight End Kellen Winslow

transfereerde voor een grijpstuiver van Tampa Bay naar de Seattle Seahawks. Ooit een top10 draftkeuze, nu was Winslow slechts een zevende ronde keuze waard. De nieuwe Bucscoach Greg Schiano wil nogal graag schoon schip maken •

De Phila delphia Eagles deden wat de Saints, Ravens en Patriots (zie hierna) nog altijd nalaten: ze betaalden hun ster speler. LeSean ‘Shady ‘ McCoy, ongrijpbare running back van beroep, tekende een contract voor vijf jaar • Je weet dat je carrière de verkeerde kant opgaat als je publieke lijk moet smeken voor een bescheiden contractje bij één van de 32 NFL fran chises. Zeker als je een cv hebt om u tegen te zeggen. Plaxico Burress, beste general managers! Voorma lig sterreceiver van de NY Giants en recentelijk bajes klant. Tegen ieder aanne melijk bod op te halen •

Contractperikelen

De NFL is aanbeland in de

schier eindeloze offseason periode. Een marteling van geduld die pas tijdens de zomer ten einde komt, mits we de

OTA’s (zie hierna) niet meetellen. Free agency is inmiddels doodgebloed en de draft, het hoogtepunt van het football jaar voor de fans van de ‘bottom dwellers’, is ook alweer een maand oud.

Behalve een incidentele trade

tussen team X en team Y voor onbekende speler 1 en onbekende speler 2 is er eigenlijk niets te beleven in de NFL. Of toch? De New Orleans Saints en Drew Brees, de Baltimore Ravens en Ray Rice en de New England Patriots en Wes Welker brengen gelukkig nog wat leven in de brouwerij. De franchises en franchisesterren in kwestie slagen er al maanden in niet tot overeen stemming te komen over wat zo logisch lijkt voor de voltallige buitenwereld. Moeten we het dan echt uitspellen voor de diverse partijen? Ok, dan doen we dat. (1) De New Orleans Saints zonder Sean Payton én Drew Brees? Hallo top10 pick in de draft van 2013. (2) Stel je voor: de Baltimore Ravens offense zonder Ray Rice. Natuurlijk, Joe Flacco is… ok, stop maar. (3)

Tom Brady is Tom Brady en blijft Tom Brady maar Wes Welker helpt.

Minicamps & OTA's

Ook zo benieuwd hoe alle

rookies en free agents eruitzien in het outfit van hun nieuwe NFL team? Of gewoon nieuwsgierig naar de incidentele ‘training camp holdout’? De Organized Team Activities (OTA´s) bieden uitkomst. Dit kleine trainings kamp is een soort van prelude voor het echte werk dat vanaf komende zomer volgt en is vooral van belang voor de introductie van nieuwe spelers. Het magische ‘playbook’ wordt hier immers voor het eerst in de praktijk gebracht en dat maakt het vooral voor rookies een leerzame en nuttige periode.

orig jaar ging dit kamp echter niet door vanwege de lockout en dat voorspelde uiteraard weinig goeds voor de rookies en first overall pick Cam Newton, de onervaren quarterback en beoogd redder van de Carolina Panthers, in het bijzonder. Dus wat deed Newton? Hij had het beste rookie jaar voor een quarterback aller tijden. Nuttig inderdaad, die OTA’s. •

Het begin van het nieuwe NFLseizoen

verloopt tot dusver allesbehalve rustig. Niet alleen domineerden Peyton Manning en Tim Tebow de verhaallijnen rond het veld, maar ook buiten het gridiron was er voor football fans genoeg om over te praten. Een waslijst aan rechtszaken, deels aangewakkerd door het bountyschandaal in New Orleans (waar coaches en spelers geld zouden hebben uitgedeeld om tegenstanders te blesseren) en de zelfmoord van NFLlegende Junior Seau doet de NFL momenteel op zijn grondvesten schudden.

De zelfmoord van Seau leek tot in details

op die van Dave Duerson, die zichzelf een jaar geleden van het leven beroofde. Doktoren maakten onlangs bekend dat Duerson leed aan CTE (Chronic traumatic encephalopathy), een conditie die veroorzaakt wordt door hersenschuddingen en doorgaans alleen na de dood officieel geconstateerd kan worden. CTE veroorzaakt onvoorspelbaar gedrag en geheugenverlies dat zich ontwikkelt tot volledige dementie. De familie van Seau heeft al aangegeven dat

ook zijn hersenen onderzocht zullen worden.

Als gevolg van de onderzoeken naar de

relatie tussen football en hersenschuddingen van de laatste jaren, hebben op het moment van schrijven inmiddels 2240 spelers in totaal 81 verschillende rechtszaken aangespannen tegen de National Football League, en die getallen groeien nog wekelijks. Dit levert de league niet alleen een hoop imagoschade op, maar zal ook een aardige kostenpost gaan vormen. Onder de huidige spelers zijn de meningen echter verdeeld. Miami Dolphins legende Jason Taylor denkt dat 95 procent van de spelers zo weer zou kiezen voor de sport, mochten de spelers aan het begin van hun carrière staan. “Je weet dat er risico’s aan de sport verbonden zijn.” Echter, running back Ricky Williams ging zelfs zo ver door te zeggen dat hij het verband tussen hersenschuddingen en hersenbeschadiging als gevolg van football niet bewezen achtte.

Toch hebben inmiddels twee rookies

besloten om een kans op een NFLcarrière aan zich voorbij te laten gaan. Fullback

De huidige discussie over de gevaren van de sport met betrekking tot hersenschuddingen valt in het niet vergeleken bij de discussies die aan het begin van de twintigste eeuw werden gevoerd. Destijds was er weinig ophef rond de blessures, de aandacht was voornamelijk gericht op het aantal doden dat jaarlijks viel bij het spelen van de sport. In 1905 waren dat er 18, waarop een groep fanatiekelingen een felle campagne startte om de sport te laten verbieden. Dat ging president Teddy Roosevelt, een fan van de sport, een stap te ver. Hij was zich bewust van de problemen die zorgden voor massale protesten, maar tegelijk beschouwde hij football als een sport die jongens in mannen veranderde, een belangrijke functie met het oog op de toekomst van zijn land. In een gesprek met de coaches van Harvard, Princeton en Yale drong Roosevelt aan op grondige veranderingen die moesten voorkomen dat er doden vielen tijdens wedstrijden. Enkele maanden later, in de winter van 1906, werd de ‘forward pass’ ingevoerd. Dit revolutionaire idee maakte de sport niet alleen een stuk veiliger, maar veranderde ook het speelbeeld in de richting zoals we die nu kennen.

Chad Diehl (Clemson) en line backer Andrew Sweat (Ohio St) werden niet gekozen in de NFL Draft, maar kregen allebei een contract aangeboden en waren aanwezig bij respectievelijk de Bal timore Ravens en Cleveland Browns voor rookie minicamps. Beiden besloten echter om het voor gezien te houden, uit angst voor het effect van hersenschuddingen. Diehl verklaarde zelfs tijdens zijn rookie camp een hersenschudding te hebben opgelopen: “Met deze hersenschudding, zo snel na één die ik opliep tijdens de Senior Bowl, maakte zowel mijn familie als ikzelf me zorgen over het effect op mijn toekomstige gezondheid. Met het oog daarop heb ik in overleg met de doktoren besloten om mijn footballcarrière te beëindigen.”

Van vader op zoon

Kurt Warner, de quarterback die in 1998 uitkwam voor de Amsterdam Admirals en daarna een Super Bowl won met de St. Louis Rams, kreeg enkele weken geleden een hoop

kritiek over zich heen na uitspraken over zijn kinderen en de sport. In een interview met Dan Patrick zei de voormalige ster dat de gedachte dat zijn kinderen in de NFL willen spelen hem beangstigt. Op de vraag of hij zijn kinderen liever een andere sport ziet kiezen, antwoordde de veteraan volmondig ja. “Als je over de bounties hoort, en de dingen die ik weet na jaren gespeeld te hebben, de snelheid, het geweld, en dan hoor je over Junior Seau. Is dat een gevolg van jaren spelen? De commissioner doet zijn best om de situatie te verbeteren, maar het blijft me beangstigen.”

Met de uitspraken maakte Warner zich

zelf er niet populairder op bij zijn voormali ge collega’s. Receiver Amani Toomer beschuldigde Warner van het vernielen van de sport, en zei dat hij geen enkele moeite had met de wensen van zijn zoon om football te spelen: “Dat hoort nu eenmaal bij de Toomerfamilie. We spelen allemaal football.” Merril Hoge zei in ESPN’s NFL Live: “De hersenschuddingen zelf zijn niet het probleem. Het gaat erom hoe ze na constatering behandeld worden. Daar hebben we de laatste jaren grote verbeterin gen in gemaakt, de sport is voor de jeugd veiliger dan ooit.”

Wie staat er straks op 't veld? Achter de schermen van de NFL wordt er door teameigenaren, agents en spelers stilletjes gespeculeerd over de invloed van de waslijst aan rechtszaken en de informatie rond de gevaren van de sport. Niet alleen zijn er zorgen over de doemscenario’s waarin eventuele schadevergoedingen uitgekeerd zouden moeten worden. Met het imagoverlies zullen ook sponsoren zich terugtrekken en televisiemaatschappijen minder bereid zijn te betalen.

Waar de details in de rechtszaken

afhangen van de spelers die hun naam onder de aanklacht hebben gezet, komen ze in grote lijnen overeen in de aanklacht dat de NFL bewust sinds de jaren ’20 bewijs over de gevaren van de hersenschuddingen in de doofpot heeft gestopt. Het zal aan de spelers zijn om te bewijzen dat de NFL dit al die jaren bewust en met opzet heeft gedaan, wat een moeilijke opgave lijkt. Als verweer

kan de NFL zich beroepen op de proactieve houding van de laatste jaren. De league heeft de regels rond kickoffs drastisch veranderd en deelt sneller hoge boetes en schorsingen uit.

Ondanks de claims van Toomer en Hoge

over de veiligheid van het spel, lijkt de commotie rondom de hersenschuddingen veel ouders te doen kiezen de sport voor hun kinderen te verbieden. Wanneer dit op grote schaal plaats gaat vinden, bestaat de kans dat de NFL een terugloop in het beschikbare talent gaat zien. Toch zal het nooit tot een volledige stop van spelerstoevoer komen, aangezien de sport voor een groot deel van de arme bevolking een kans blijft om een nieuwe weg in te slaan, ongeacht de fysieke tol die daarvoor betaald moet worden. Daarnaast blijft de grote vraag welke rol de Amerikaanse overheid gaat spelen in de toekomst van de NFL. Al in 2010 kondigde Congress een onderzoek aan naar het beleid van de NFL omtrent hersenschuddingen. Later werd ook collegefootball aan dit onderzoek toegevoegd. Het opleggen van veranderingen door de overheid zou niet de eerste keer zijn (zie kader), maar zulke drastische ingrepen lijken alleen denkbaar wanneer de NFL zelf niet in staat is om de sport zelf veiliger te maken.

De NFL zal zich ongetwijfeld blijven

richten op het verbeteren van de veiligheid en zal op dat gebied de samenwerking aan moeten gaan met de organisaties van college, high en middleschool football . Na het lange gevecht in de rechtszaal over de CAO van de sport vorig jaar zullen de advocaten van de NFL echter opnieuw hun handen vol hebben aan de lijst aan zaken die een grote impact kunnen hebben op de toekomst van American football. •

9 mei 2012, negende inning. De New York

Yankees hebben in eigen huis een 10 voorsprong op de sterke Tampa Bay Rays. Nog drie outs en de overwinning zit in de tas. David Robertson komt de bullpen uitgelopen om de klus te klaren. De talentvolle 27jarige reliever maakte vorig jaar naam als de setup man van Mariano Rivera in de achtste inning en kreeg in zijn dertien optredens dit seizoen geen enkele run tegen. Tot vandaag. De Rays brengen vier man over de thuisplaat en gaan er met de zege vandoor. “Het is het verschrikkelijkste gevoel in de wereld”, zei een diep teleurgestelde Robertson na zijn blown save en prees tegelijkertijd teamgenoot Rivera voor zijn kwaliteit om dag in, dag uit wedstrijden op slot te gooien. Het is even wennen voor de Yankees die voor het eerst sinds jaren in Yankee Stadium niet meer de klanken van ‘Enter Sandman’ horen in de negende inning voor de man die al vanaf 1997 op de heuvel staat om wedstrijden in het slot te gooien: Number 42.

Rivera raakte op 3 mei geblesseerd tijdens het vangen van onschuldige fly balls voor de wedstrijd tegen de Kansas City Royals. ‘Mo’ kwam ongelukkig terecht en scheurde zijn kruisband af. Het beeld dat de beste closer aller tijden met een golfkarretje van het veld wordt gereden zal bij de meeste fans op het netvlies blijven staan. Direct laait er de discussie op of het voor een pitcher wel verantwoord is om mee te doen met

batting practice? “Jullie hebben Mo allemaal rond zien rennen, voor hoe lang? 40 jaar?”, aldus manager Joe Girardi tegenover de verzamelde pers. “Je kunt ook een blessure oplopen als je van de stoep valt.” Het is eigenlijk niet eens vreemd dat Rivera meetraint. Afgezien van 70 innings per seizoen, is het leven van een closer in de Major League vrij saai. Mo bereidt zich op deze manier voor op een wedstrijd en kan tijdens de drills zijn energie kwijt. Als je aan de spelers vraagt wie de beste center fielder van het team is, dan roepen ze in koor de naam van Rivera.

Hoewel de verslaggeving over de blessure

van Rivera doet vermoeden dat we te maken hebben met een nationale ramp, is de impact voor de Yankees minder erg dan het lijkt. Een closer is een belangrijk onderdeel voor een team, maar een klein onderdeel. De blessure van de jonge startende werper Michael Pineda heeft voor de Pinstripes dit seizoen grotere gevolgen, simpelweg omdat een starter meer innings gooit dan een closer. Nee, de berichtgeving heeft te maken met Rivera’s loopbaan, want sinds begin 2000 roepen de kenners dat het jaar is aangebroken dat de closer instort. Rivera bewijst elk jaar het tegendeel en is zelfs op 40jarige leeftijd niet te kloppen. “Hij is een zombie” of “een robot” wordt er voor de grap weleens gezegd, iemand die eenvoudig tot

NINTH INNING HEROES

Trevor Hoffman speelde een

zijn vijftigste op topniveau kan blijven pitchen.

Dennis Eckersley was een beest

Joe Torre, voormalig Yankeesmanager,

groot deel van zijn carrière voor matige San Diego Padresteams, maar domineerde als reliever op de heuvel. Hoffman noemden ze in Amerika een filthy pitcher met een ijzersterke changeup. It looked like a fastball until it deployed a parachute and just died in front of the plate. Een betere beschrijving is er niet te vinden. Hoffman bezet nu de tweede plaats op de alltime saves lijst achter Mariano Rivera met 601 saves, noteerde een 2.87 ERA en een 1.06 WHIP over zijn carrière. Een ticket naar Cooperstown is een kwestie van tijd. van een pitcher, en dat niet omdat hij een fantastische snor liet staan. Eck speelde 24 seizoenen in de Major League en maakte naam bij de Oakland Athletics, waar hij in 1992 de AL MVP werd als closer. Fascinerend is, als je goed naar zijn statistieken kijkt, dat hij 197 overwinningen behaalde als startende werper en 390 saves als closer een combinatie die in deze tijd ondenkbaar is. Zijn twintig shutouts, honderd complete wed strijden en zijn rol als dominante closer van de A's leverde Eck in 2004 een plaats op in de Hall of Fame.

Daarom waren de steunbetuigingen aan zijn adres dan ook overweldigend. Rivera moest bekennen dat hij ontroerd raakte van alle reacties die hij ontving na zijn blessure. Zelfs LeBron James van de Miami Heat stuurde een berichtje. “Hij is speciaal”, reageerde Boston Red Sox manager Bobby Valentine. “Ik hoop dat hij terugkomt, ook al speelt hij voor the bad guys.” Philadelphia Philliescloser Jonathan Papelbon noemt Rivera ‘The Godfather’ van de closers. “Het is moeilijk om jouw leider, jouw idool zo te zien.” vindt het een ongelukkige blessure, maar is ervan overtuigd dat Rivera nog genoeg vechtlust in zich heeft om terug te keren. “Het is tekenend voor zijn benade ring van het spelletje dat hij geblesseerd raakte terwijl hij zich voorbereidde op een wedstrijd, zoals hij altijd doet.” Derek Jeter en Rivera zijn naast teamgenoten al ruim twintig jaar vrienden en één ding weet Mister 3000 zeker: Mo laat zich niet dwingen tot een retirement. “Afgezien of hij wel of niet

gaat stoppen, ik denk dat we hem gaan herinneren voor alles wat hij heeft gedaan”, zegt Jeter. “Mensen gaan hem niet herinneren vanwege zijn blessure.”

Hartverwarmende woorden. Dat heeft

Rivera allemaal te danken aan zijn, tot dusver, imposante carrière. Geplukt van de straten in Panama en sinds 1997 de vaste closer voor de Yankees, alles dankzij één pitch: de cutter of cutfastball. Rivera ontdekte de pitch per ongeluk na wat ballen gegooid te hebben in de bullpen. Hij gooide een fastball, maar de bal boog op het laatste moment sterk af naar de buitenkant. Rivera had er geen verklaring voor, noemde het ‘a gift from god’. De rest is geschiedenis. Slagmannen weten wat er komt, maar dat weet je ook in horrorfilms. Toch schrik je elke keer weer. “De pitch waar je op slaat is een fastball. De pitch waar je contact mee maakt is de cutter. Het is ongelofelijk”, liet slugger David Ortiz een keer optekenen.

Rivera heeft met die ene pitch gigantische schade aangericht. In 1998 wonnen de Yankees de World Series met een weergaloze Rivera. In de postseason ging hij zes uit zes in savesituaties en gooide hij 13,1 scoreless innings. Het jaar daarop presteerde Rivera nog beter en werd hij de derde reliever in de geschiedenis die MVP van de World Series werd, dankzij een overwinning en twee saves in 4,2 puntloze innings tegen de Atlanta Braves. Rivera was ook de man die de laatste pitch gooide in het oude Yankee Stadium, hoe kan het ook anders, en afgelopen seizoen passeerde hij Trevor Hoffman voor de meeste saves

(inmiddels 608) aller tijden.

Gedurende het reguliere seizoen is Rivera

niet te stoppen, maar hij bewaart het beste voor het postseason. Een 0.71 ERA in 139,2 innings zijn cijfers van een andere planeet. “Slagmannen concentreren en focussen zich het meeste in de playoffs”, zegt teamgenoot CC Sabathia. “En ze kunnen Mo nog steeds niet raken.” Dat is niet helemaal waar, denk aan zijn blown save in Game 7 van de 2001 World Series of zijn blown saves in Game 4 en Game 5 van de 2003 ALCS tegen de Boston Red Sox. Maar vergeet even de statistieken. Er is geen closer in de wereld die zoveel angst inboezemt bij fans en spelers van de tegenstander. Als hij op de heuvel staat, dan is de wedstrijd al gespeeld. Een groter compliment is er niet. De blessure bracht ook iets vreemds met zich mee. De dag die zijn trouwe volgers vreesden, de dag dat mindere goden hem van de heuvel wegslaan, komt (vooralsnog?) niet. Rivera’s laatste herinnering op het veld is dat hij de handen schudt met zijn catcher na de laatste out en save nummer 608, tegen de Baltimore Orioles.

Rivera dacht

dat het einde oefening was, want voor een 42jarige is het niet eenvoudig om te revalideren en voor de start van het seizoen gaf hij min of meer al aan dat hij bezig was aan zijn laatste seizoen. Een nachtje slapen heeft Rivera echter goed gedaan. “Ik wil niet stoppen omdat ik mezelf blesseerde tijdens het vangen van fly balls. Schrijf maar op in koeienletters: Ik kom terug.” •

JUSTIN VERLANDER Detroit Tigers

Geen werper is zo dominant als Justin Verlander. De American League MVP en Cy Young Award winnaar van 2011 heeft weinig concurrentie in deze lijst. De 29jarige Verlander is elke start in staat een nohitter te gooien en er met de 'W' vandoor te gaan. Hij wierp de afgelopen vijf jaar meer dan tweehon derd innings en zijn ERA is de afgelopen jaren niet boven 2.50 geweest. De righty voert deze lijst daarom ook terecht aan. Zijn fastball van 98 MPH, die in de late innings niet afzwakt, is bijna niet te raken. Ook dit jaar dingt hij weer mee om de prijzen en gaat hij met de Tigers voor eeuwige glorie...

ROY HALLADAY Philadelphia Phillies

De 35jarige Roy Halladay is de beste werper van zijn generatie. Na jaren te hebben gekwak keld met zijn gezondheid bij de Toronto Blue Jays is hij van 2006 tot en met 2011 niet meer onder de 220 innings in een jaar gekomen. Als je zoveel innings werpt en ook nog eens op topniveau, ben je jaarlijks een kandidaat om met de Cy Young Award aan de haal te gaan. In die afgelopen zes jaar eindigde hij dan ook zes keer in de topvijf van de Cy Young Award stemming, waarvan één keer eerste en twee keer tweede. Halladay zit al langer op topniveau en was dan ook de enige concurrent voor Justin Verlander.

CLAYTON KERSHAW Los Angeles Dodgers

JERED WEAVER Los Angeles Angels

FELIX HERNANDEZ Seattle Mariners

Met zijn 24 jaar ligt er voor Clayton Kershaw een mooie carrière in het verschiet. De lefty won vorig jaar de Cy Young in de National League en bleef daarmee Halladay voor. In tegenstelling tot 'Doc' heeft Kershaw echter weinig ervaring in de playoffs. We hebben hem nog niet op het hoogste podium kunnen aanschouwen. Zijn carrièreERA is 2.80 en dat illustreert perfect hoe goed hij is, zeker op deze leeftijd. Met de nieuwe dollars voor de Dodgers is het zaak hem voor lange tijd vast te leggen, zodat ze in Hollywood nog lang van deze strikeoutmachine kunnen genieten.

In tegenstelling tot de top drie is King Felix niet gezegend met een aanval om de vingers bij af te likken. De Seattle Mariners offense heeft de 26jarige Hernandez weinig liefde gegeven de afgelopen jaren. Toch won de righty in 2010 volledig terecht de Cy Young Award met een WL record van 1312. Ook Felix heeft nog geen tekenen gezien van fysieke ongemakken en de M's kunnen elk jaar rekenen op minstens dertig starts. In 2011 was het iets minder, maar dit jaar is hij weer helemaal zichzelf. We kunnen ons slechts afvragen wat hij zou doen met een echte offence achter zich.

De eerste nietCy Youngwinnaar uit het lijstje. Weaver was lang 't broertje van (Jeff), maar is inmiddels een force. Vorig jaar was hij na Verlander de beste werper in de American League. Stond hij in de eerste jaren van zijn carrière nog bekend als een 'flyball' pitcher, nu blijven de geslagen ballen veel vaker op de grond, wat resulteert in meer nullen en minder homeruns. Een goede combinatie. De 29jarige Weaver zit in het eerste seizoen van zijn vijfjarige contract bij de Angels. Met een nohitter achter zijn naam is hij een beter pitcher dan zijn broer. Nu nog een World Series.

Lang werd er getwijfeld aan de persoonlijkheid van Greinke. Hij heeft nogal moeite met veel aandacht. Vandaar dat de relatieve rust bij de Royals en nu bij de Brewers hem goed lijkt te doen. De 28jarige righty won in 2009 de Cy Young Award en de vraag rees meteen: zou hij het ook kunnen in een grote stad? Gelukkig voor hem kozen de Royals er voor om hem te ruilen naar de Brewers. Greinke is echter free agent aan het einde van dit seizoen en als hij voor de dollars wil gaan zal hij ook naar grote markten moeten kijken.

ZACK GREINKE Milwaukee Brewers

Niet elk team heeft een werper in deze top30. Met de rotations van de Angels, Phillies en de Giants valt amper te concurreren, eens. Maar sommige teams hebben wel een belachelijk slechte pitching staff.

Baltimore Orioles: De AL East is goed vertegenwoordigd met zes pitchers, maar de O's zitten zonder ace. Brian Matusz is upandcoming. Cleveland Indians: Ubaldo Jimenez was een ace, nu is hij vooral op zoek naar zijn oude zelf. Kansas City Royals: Veel hoge draftpicks in de afgelopen vijftien jaar, maar tot goede pitching heeft het niet geleid. Minnesota Twins: Tsja... Miami Marlins: Geen Josh Johnson in deze lijst? De belangrijkste stat is gegooide innings, en die krijg je niet op de disabled list. New York Mets: Johan Santana zou in de lijst staan als hij vorig jaar veel had gespeeld. Zijn blessuregevoeligheid is helaas een dikke min. Houston Astros: Wandy Rodriguez is de beste pitcher, maar wisselvallig. Chicago Cubs: Matt Garza viel net buiten de boot. Ook Ryan Dempster is topveertig. Honderd jaar middelmaat in de North Side. Pittsburgh Pirates: James McDonald is goed en zeker een pitcher die door kan stoten tot de toptwintig. Nu nog te wisselvallig. Arizona Diamondbacks: Ian Kennedy had ook in deze top dertig kunnen staan. Gelukkig voor hem werpt hij al anderhalf jaar op een hoger niveau dan zijn stats aangeven. Ook Daniel Hudson komt eraan. Colorado Rockies: Een extreem hitterspark hebben en de 49jarige Jamie Moyer is je ace. Tsjah, dan zit er iets niet goed.

CLIFF LEE Philadelphia Phillies

Als dikke vette ace toch de opéénnabeste pitcher van je team zijn? Ja, de Philadelphia Phillies zijn loaded qua pitching. De lefty is de eerste 'finesse'werper in deze lijst. De negentig mijl per uur haalt hij amper, maar zijn controle is subliem. Tot en met 2007 was Lee een middelmatige pitcher. Maar opeens was daar de herboren Lee en prompt won hij in 2008 met groot machtsvertoon de AL Cy Young Award. Sindsdien is hij een ace en speelde hij voor veel teams. Nadat hij in 2009 al een Philliesperiode had, besloot hij in 2011 voor minder geld terug te keren naar de City of Brotherly Love. Verstandige keuze.

STEPHEN STRASBURG Washington Nationals

Strasburg is de meest gehypte pitcher van de afgelopen tien jaar. Op geen werper werd met meer smart gewacht dan op de righty. Helaas voor hem moest hij in 2010 een Tommy Johnoperatie ondergaan aan zijn elleboog, na een ijzersterke start in de Majors. Daarom is dit zijn eerste volledige seizoen. Net als bij Verlander, Halladay en Kershaw is het bij elke start weer genieten geblazen bij hem. Hij gooit meer strikeouts dan innings en dat is altijd een goed teken. Dit is een mooie carrière in wording, zolang zijn elleboog de 100 MPH maar blijft aankunnen.

MATT CAIN

San Francisco Giants

Jarenlang zette Matt Cain in de schaduw van Tim Lincecum geweldige stats neer voor de Giants. Nu de laatste niet meer zijn oude zelf lijkt, is het veilig om te zeggen dat de 27jarige righty de ace is in San Fran. De Giants denken daar net zo over, want niet Lincecum maar Cain kreeg voor dit seizoen een nieuw contract aangeboden. Hierdoor is hij na dit jaar in plaats van een free agent de trotse eigenaar van een contract van honderd miljoen verdeeld over de komende vijf seizoenen. Dit jaar is hij beter dan ooit.

COLE HAMELS Philadelphia Phillies

Als dikke vette ace toch de op tweenabeste pitcher van je team? Ja, de Phillies zijn loaded qua pitching. Net als Greinke is de 28jarige Hamels een free agent na dit seizoen. Veel mensen vergeten hoe goed hij is. De lefty wierp drie van de laatste vier jaar 200 innings en heeft net als vorig jaar nu een ERA van diep onder de 3.00. Dan ben je heel erg goed. Met de werpersproblemen bij de Yankees en de Red Sox, het nieuwe geld bij de Dodgers en de schuwe Greinke als enige concurrent zal er deze winter voor Hamels veel te halen zijn.

CJ WILSON

Los Angeles Angels

Velen zijn vergeten dat Wilson tot 2010 een succesvolle closer was voor de Rangers. Hij maak te zoals zovelen de overstap van de bullpen naar de rotation, maar in tegenstelling tot veel anderen heeft hij wèl succes. In zijn eerste twee jaar als starter kwam hij boven de 200 innings en ook dit jaar lijkt dat weer mogelijk. De nieuwbakken Angel is niet de beste pitcher van de staff en kan dus lekker in relatieve luwte innings en wins verzamelen. De 31 jarige is een top werper en leuk om te volgen op Twitter:

@str8edgeracer

JAKE PEAVY

Chicago White Sox

De comeback kid! Peavy was jarenlang dominant in en dankzij PETCO Park in San Diego. Na veel lichamelijke ongemakken leek de carrière van de righty als een nachtkaars uit te gaan. Maar niets is minder waar. Dit jaar laat hij weer zien hoe goed hij is. Met een minder snelle fastball dan voorheen snijdt hij als een warm mes door de slagploegen. Dit jaar heeft hij een ERA van 2.39 en al twee complete games. Peavy is herboren en kan dit seizoen van veel waarde zijn voor de White Sox en eventueel als tradechip. Dan moet hij wel gezond blijven.

DAVID PRICE Tampa Bay Rays

De lefty van de Rays is pas 26 jaar en draait zijn vierde sei zoen in de Majors. In die vier jaar heeft hij laten zien uit welk hout hij gesneden is. In de competitieve AL East houdt hij prima stand en na een iets min der 2011 is hij dit jaar weer do minant. Price is één van de vele jonge pitchers in deze lijst, iets wat pakweg tien jaar geleden ondenkbaar was. Toen waren het de veteranen die de toppo sities innamen. De verjonging van de top, en het dominantere werpen in het algemeen, laat zien dat pitching booming is.

MADISON BUMGARNER

San Francisco Giants

Ook Madison Bumgarner is op dit moment beter dan Lincecum. De 22jarige lefty is tot en met 2019 verbonden aan de Giants en met slechts 64 wedstrijden in de Majors achter de kiezen heeft Bumgarner al een heel mooie ERA van 3.06 verzameld. Hij is geboren om te pitchen op het hoogste niveau.

JAMES SHIELDS Tampa Bay Rays

In highschool werd de righty 'Big Game' Shields genoemd. Die bijnaam heeft hij nog steeds, maar daar is sinds vorig jaar een nieuwe bijgekomen: 'Complete Game' Shields. Hij finishte derde in de Cy Young stemming achter Verlander en Weaver, mede dankzij zijn elf complete games en vier shutouts – meer dan welke pitcher ook.

TIM LINCECUM SF Giants

Hij is 27 jaar en heeft al twee Cy Young Awards gewonnen èn nog twee top tien finishes bij de voting. Met zijn aparte stijl trekt hij veel bekijks. Echter lijkt de kleine Timmy zijn kruit al te hebben verschoten. De snelheid van zijn fastball daalt en zijn hits en walks nemen toe. Neerwaartse spiraal.

YU DARVISH Texas Rangers

De 25jarige righty kwam deze winter over uit de Japanse JLea gue en lijkt al op een veteraan in de Majors. Hoewel hij veel vrije lopen weggeeft, weet hij zijn ERA te onderdrukken door weinig homeruns toe te laten en veel strike outs te werpen. De vraag is of hij dit ni veau de rest van het jaar vol kan hou den.

ADAM WAINWRIGHT St Louis Cardinals

De 30jarige Wainwright kwam in 2009 en 2010 heel dichtbij een Cy Young Award. Vorig jaar moest hij aan zich voorbij laten gaan vanwege een Tommy Johnoperatie. Dit jaar is hij terug en langzaam maar zeker weer de oude. Recent wierp hij zijn eerste shutout en dat geeft vertrouwen voor de tweede seizoenshelft.

CC SABATHIA NY Yankees

How the mighty have fallen... Nee, dat is niet helemaal eerlijk. Carsten Charles Sabathia is terecht de ace van de grootste baseballfranchise. En CC is wat hij is: heel betrouwbaar en heel constant. Er zijn weinig pitchers die beter een werpersstaf kunnen leiden dan hij. Geen Verlander, wel elite.

CHRIS CARPENTER St Louis Cardinals

Nog een CC. Carpenter is dit jaar nog niet in actie gekomen en wordt ouder en ouder. Wel was hij een sleutelfiguur bij het kampioenschap van de Cardinals en kan als hij werpt is hij nog steeds één van de betrouw baarsten. Helaas is dat een grote 'als', bij de NL Cy Young Award winnaar van 2005.

Ricky Ro wordt vaak over het hoofd gezien in de AL East. Dit is te wijten aan de andere sterke lefties in de rotaties. Hij wordt elk jaar beter en dat is knap in de sterke divisie. Toronto beloonde Romero vorig jaar met een contractverlenging en als de Blue Jays prijzen gaan pakken, zit Romero op de voorste rij.

Gonzalez is een fan van de National League. In zijn eerste negen starts heeft hij een ERA van 1.98. En dat is ook niet zo gek als je de minste honkslagen per negen innings toelaat en de meeste strikeouts per negen innings hebt. Als hij de vrije lopen ook laag houdt, kan hij de verrassing van het jaar worden.

RICKY ROMERO Toronto Blue Jays

GIO GONZALEZ WashingtonNationals

JON LESTER Boston Red Sox

De lefty eindigde in 2010 vierde in de Cy Young voting, maar kan niet echt door stoten tot de echte top. Ook hij komt veel goede slagploegen tegen in de AL East en een hoger ERA is dan ook geen schande. Maar ook hij kon de Red Sox niet naar de play offs helpen vorig jaar.

BRANDON MORROW Toronto Blue Jays

Een gutsy call. Morrow wordt in Fantasy Baseballkringen vaak 'Morrible' genoemd, omdat hij er patent op had een shutout op te volgen met zes runs in drie innings. Nu lijkt hij het op de rails te hebben en kan hij zomaar een verrassen de Cy Young Award winnaar zijn dit seizoen. Zeker nu hij bijna geen walks opgeeft.

Blessures zijn het grote probleem bij Cueto, want de keren dat hij op de werpheuvel staat is hij steengoed. Hij is niet sexy met veel strikeouts, maar hij krijgt de klus geklaard. Nu wordt het tijd constantheid te laten zien en een keer uit de lappenmand zien te blijven.

Haren was altijd een werper die niet opviel en toch goede stats had aan het einde van het seizoen. Nog steeds valt hij niet zo op, maar zijn stats zijn niet zo goed meer als voorheen. Toch is de 31jarige Haren een gevaarlijke werper met al acht jaar achter elkaar minimaal tweehonderd innings achter zijn naam.

JOHNNY CUETO Cincinnati Reds

BRANDON BEACHY Atlanta Braves

Tijdens het schrijven van deze top dertig is Beachy de ERAleider in de Majors met 1.77. Echter gaat hij dit niveau niet houden. Hij geeft te veel vrije lopen op in vergelijking met zijn strikeouts. Maar de 25jarige Beachy heeft wel potentie en staat daarom één plaats hoger dan zijn grote voorbeeld in de Braves rotatie.

DAN HAREN LA Angels

TIM HUDSON Atlanta Braves

Hudson levert haast ongemerkt een fantastische carrière af. Zijn ERA hangt meestal rond de 3.00 en doet dat zonder veel uitschieters naar beneden of omhoog. Helaas is hij de laatste jaren vaker geblesseerd. Zo stond hij dit jaar ook een lange periode op de disabled list.

JAIME GARCIA St Louis Cardinals Over niet opvallen en goede stats gesproken. De 25jarige Garcia zorgde er vorig jaar voor dat het verlies van Wainwright op te vangen was en doet dat dit jaar bij Carpenter. De lefty is geen bijzondere pitcher, maar extreem constant. En dit is pas zijn derde seizoen in de Majors. Een groei briljant.

BRANDON MCCARTHY Oakland Athletics

Erg sexy zijn de pitchers aan het eind van dit lijstje niet. Ook McCarthy valt in het groepje 'heel degelijk'. McCarthy is een werper die het meer van zijn inzet en inzicht moet hebben dan zijn talenten. De 28jarige ace van de A's wordt elk jaar beter en kan nog een tijdje mee. •

Weekly RoundUp

Adam Jones verlengde zijn

contract met zes jaar. De Baltimore Oriolesoutfielder verdient de komende jaren 85 miljoen dollar • Matt Kemp zag zijn 'iron man' streak van 399 achtereenvolgend gespeelde wedstrijden in duigen vallen door een trip naar de DL. Nu is Prince Fielder of all people de speler met de meeste wedstrijden achter elkaar gespeeld • Sinds zijn perfect game heeft Philip Humber in dertig innings 28 runs opgegeven. Ouch! • Na bijna vijftig wedstrijden hebben de Houson Astros verrassend genoeg meer punten gemaakt dan tegengekregen. Nu is de vraag: hoe kan dit?!?

nerds. De Rays kwamen het vliegtuig uit met hipsterhoeden, skinny jeans, bretels en vlinderdasjes. Dit is een nogal onconventionele manier om de druk eraf te halen en aan teambuilding te werken. Maddon: “Het heeft met kameraadschap te maken. En ook met risico's nemen: jezelf kleden op een manier waarin je jezelf niet helemaal prettig voelt. Ze lopen een hotel binnen en er staat een camera op hun neus. Ik houd van dat oncomfortabele moment.”

Crawford speelde dit jaar nog geen wedstrijd, midvelder Jacoby Ellsbury kreeg Reid Brignac op zijn schouder en Cody Ross sloeg een bal op zijn eigen voet. Ook backupoutfielder Ryan Sweeney is geblesseerd.

e malaise in de buitenveld zorgde er zelfs voor dat manager Bobby Valentine het risico nam eerste honkman Adrian Gonzalez in het rechtsveld te posteren. Gelukkig voor de Red Sox raakte niet ook hij geblesseerd.

Het is niet alleen

maar gein: de spelers deden allemaal een Giancarlo donatie aan een slaat homers goed doel dat ondersteund wordt door baseballjournalist Ken ang maakten we ons zorgen: Rosenthal van Foxsports, die Giancarlo slugger formerly Nerdy Rays ook altijd een vlinderdas draagt. known as 'the Mike' Stanton kwam wat langzaam uit de startblok oe Maddon is zonder twijfel Red Sox outfield ken. Was hij al zijn kracht kwijt de beste manager in baseball en door een naamsverandering, net is een puinhoop misschien ook wel de coolste. als Samson uit het beroemde Rockt de 58jarige Maddon in de aniel Nava, Marlon Byrd en boek 'Bijbel', die geen kracht playoffs altijd een mohawk, dit Scott Podsednik startten vorige meer had nadat zijn lange jaar heeft hij een nieuw idee week tegen de Rays in het manen waren afgeknipt? gevat voor roadtrips: buitenveld voor de Boston Red verkleedpartijtjes. Sox. Nava werd een paar jaar geleden opgevist uit de Independent League (een competitie voor mislukte prospects en talentloze veteranen), Byrd werd door de Cubs naar de Red Sox gestuurd voor overbodige reliever Michael Bowden en Scotty Pods speelde vorig jaar het hele jaar in de e Heer is Giancarlo blijkbaar Minors en werd door de Sox genadig. Stanton ligt na bijna gekocht (!!) van de Phillies. een derde van het seizoen op schema voor iets minder dan Oftewel: het is een veertig homeruns en is samen bijelkaargeraapt zootje. De met Josh Hamilton de grote reden van dit outfield van favoriet voor de titel homerun Afgelopen week was het de derde middelmatigheid is de king in de Majors. Misschien dat editie van het nieuwe fenomeen blessuregolf die Boston opnieuw ze 't tegen elkaar gaan opnemen en dit keer was het thema: bereikte. Linksvelder Carl in de Homerun Derby. •

Ozzie Guillen en zijn ‘I love Fidel Castro’

quote. Het is een nieuw hoofdstuk in de toch al veelbesproken loopbaan van de kersverse manager van de Miami Marlins. Het Miami van Tony Montana uit Scarface, inderdaad. Weliswaar een fictief personage, maar illustratief voor een aanzienlijk deel van de bevolking die Miami zijn thuisstad noemt. Drugsdealers zullen het niet allemaal zijn, maar Cubaanse vluchtelingen – gevlucht voor het regime van Fidel Castro – vaak wel. “Alsof je in de Joodse wijk van New York zegt dat die Hitler best een goeie peer was”, omschreef USA Today treffend. Diep door het stof moest Ozzie. In een persconferentie en diverse interviews bood de manager, zich zichtbaar bewust van zijn misstap, zijn excuses aan. Hij had niet nagedacht. De drank, die hij naar eigen zeggen elke dag rijkelijk nuttigt op zijn hotelkamer, won het van zijn denkvermogen en zijn fatsoen. Het kwam hem op een storm aan woedende reacties uit de gemeenschap, diverse vileine krantenartikelen, moord en brand schreeuwende analisten op televisie en een schorsing van vijf wedstrijden van zijn club te staan. En lokale politici eisten zelfs dat de Marlins hem op straat zouden zetten.

Foei Ozzie, stoute Ozzie, niet meer doen.

Het zal niet aan dovemansoren gericht zijn, maar of Guillen vanaf nu een eerzaam bestaan zal gaan leiden en nooit meer in opspraak zal komen, valt ernstig te betwijfelen. Woede van het publiek, woede van de MLB, woede van zijn club… been there, done that.

Succes in Chicago

De honkballer Oswaldo José Guillen Barrios begon op 9 april 1985 als korte stop van de Chicago White Sox. Hij zou de club dertien seizoenen trouw blijven, voordat hij zijn nadagen sleet in Baltimore, Atlanta en Tampa Bay. Na als coach bij de Montreal Expos en de Florida Marlins te hebben gewerkt, ging Ozzie in 2004

aan de slag als manager van de Chicago White Sox. Het succes liet niet lang op zich wachten; in 2005 won Guillen met zijn White Sox de World Series, en daarmee was hij de eerste hispanic manager die de World Series won.

Elke honkbalvolger zal je vertellen dat dat is waar 't om draait. Leuk wat iemand buiten het veld doet, het gaat om de prijzen, de ringen en de pegels. Klink klare onzin natuurlijk. Ozzie kan nog negen kampioen schapsringen aan zijn vingers toevoegen, het zal z'n imago niet verande ren. Wat Guillen onderscheidt van

andere managers in de Majors is niet zijn succes, maar juist de momenten dat het even niet gaat zoals hij wil. Waar de meeste managers even tot tien tellen en hun schouders ophalen, gaat Ozzie uit zijn plaat. En we zijn er maar wat dol op.

Ejections altijd en overal

De woede van Ozzie manifesteert zich vaak zat op 't veld. Dat is eigenlijk al geen nieuws meer. Er zijn weinig managers actief die zo vaak zijn weggestuurd als Guillen, al is het alltime record van Bobby Cox, met 161 ejections, nog wel even bui ten bereik. Al te veel respect voor de man in het zwart die beslist over balls en strikes kan Ozzie ook niet verweten worden. Zelfs tijdens spring training vond Ozzie het nodig om de umpire te laten weten dat hij het niet eens was met een van zijn calls. Het kwam hem op zijn eerste ejection in 't uniform van de Marlins te staan.

De tirades op het veld sorteren

vaak weinig effect, al bestaan er wel onderzoeken die een verband leggen tussen managers WEG MET die TWITTER

vaak een scheldkanonnade ten gehore bren gen en het algemene succes dat managers hebben. De conclusie luidt dat er wel degelijk een correlatie te vinden is. Zeven van de tien meest weggestuurde managers wonnen de World Series al eens. Terry Francona, Joe Torre, Tony LaRussa, Mike Scioscia en Ozzie maken deel uit van die groep.

Als de Marlins een vlammetje nodig

hebben om zichzelf te ontsteken, hoeven ze dus niet verder dan de bank te kijken. De vraag is alleen of de eigenaren op de tribune daar net zo blij mee zullen zijn. Ozzie’s drift beperkt zich immers niet tot discussies met umpires. Hij valt doorgaans niet te betrappen op al teveel denkwerk alvorens hij zijn verklaringen de wereld in slingert. Journalisten misten in zijn tijd bij Chicago dan ook zelden een van zijn persconferenties. Ze wisten immers nooit wanneer Ozzie de wereld weer eens op zijn kop zou zetten.

Niet naar het Witte Huis

Dat deed Ozzie bijvoorbeeld in 2005. De Chicago White Sox waren net kampioen geworden, en dus stond de traditionele trip naar het Witte Huis op de agenda. Ozzie weigerde echter. Hij was het niet eens dat diverse familieleden van spelers en mensen van de staf niet mee mochten. Bovendien was hij op vakantie in de Dominicaanse Republiek, en had hij weinig zin die vakantie te onderbreken voor een trip naar Washington. Er lagen echter geen politieke redenen aan ten grondslag; Ozzie gaf destijds al aan een prima relatie te hebben met zittend president George W. Bush, en was eerder al als thirdbase coach van de Florida Marlins als kampioen op visite geweest.

Ozzie rekende onlangs af met de Twittergemeenschap. De manager kondigde via zijn eigen twitteraccount, @OzzieGuillen, aan dat hij zou stoppen met het versturen van tweets. Ozzie is van veel markten thuis, maar op grammaticaal perfect geschreven Engels zul je de Venezolaan niet betrappen. De kritiek die hij op Twitter te verduren kreeg vanwege zijn slechte Engels schoot bij Ozzie in het verkeerde keelgat. “Volg me niet meer. Ik haat Twitter. Het is een stom ding waar ik toch nooit geld aan zal verdienen”, gaf Ozzie journalisten mee. Hij vertelde ze dat ze beter Marlinsoutfielder Logan Morrison (@LoMoMarlins) konden volgen. “Hij is leuker en tweet leukere dingen dan ik”. Ozzie zelf is er wel klaar mee. “Er zitten zoveel vervelende mensen daar. Ik heb er geen behoefte aan. Ik ben Kim Kardashian niet.”

Jay Mariotti is een fag

Nog geen jaar naar het ‘Witte Huis incident’ was het weer raak. De in Amerika bekende, kritische columnist Jay Mariotti had het na het zoveelste kritische stuk over de White Sox gedaan

bij Ozzie. De manager van de White Sox noemde de journalist openlijk een ‘fag’, oftewel: homo. En dus kon de heksenjacht weer beginnen. Later bood Ozzie zijn excuses aan aan de Amerikaanse homogemeenschap, maar niet aan Mariotti. “In Venezuela refereert dat woord niet aan iemands seksuele geaardheid, maar aan zijn dapperheid. Mariotti is niet dapper genoeg mij iets te vragen voor hij dingen opschrijft”, aldus Ozzie, die een schorsing opgelegd kreeg van de MLB.

richten op de wedstrijden. Mocht die opvatting iets te maken hebben met de controversies, dan zou je Ozzie misschien wel briljant kunnen noemen.

Bengeltje

Als er ooit een boekje geschreven wordt voor mensen die graag manager willen worden in de MLB en zich afvragen hoe dat moet, zal Ozzie Guillen vast nooit als voorbeeld genomen worden. Veel General Managers zullen de samenwerking met de flamboyante s het simpelweg een opvliegend, niet al te skipper niet aandurven. Toch is Ozzie niet de doordacht karakter dat er voor zorgt dat recidivist die zich keer op keer mag melden Ozzie zich keer op keer in de nesten werkt, of op het politiebureau. Veel eerder is hij het zit er meer achter? In een interview met The bengeltje van de klas, dat keer op keer het New Yorker gaf Ozzie ooit te kennen dat hij bloed onder de nagels van de leraar vandaan het de taak van een manager vindt om zoveel haalt. Maar laten we wel wezen: zonder dat mogelijk mediaaandacht op te slokken, bengeltje waren de schoolreisjes en de zodat de spelers zich in relatieve rust kunnen werkweken een stuk minder leuk… •

Droombaan: closer

Toen ik tiener was wilde ik closer worden. In de Major League

natuurlijk. Niet dat ik goed genoeg was om ook maar in het eerste van onze Belgische hoofdklasser te pitchen hoor. Maar closers waren stoer. Alleen maar gooien als de wedstrijd op het spel staat. Druk. Loeiharde fastballs, wegduikende sliders. Overdreven rituelen. Mooi vak.

Closers genoten echter niet altijd het aanzien van onze tijd. Decennia geleden, toen er nog van startende werpers verwacht werd dat ze hun wedstrijden uitgooiden, was de relief pitcher – en er was er vaak maar één – het kneusje van de werpersstaf. En de starter die de reliever nodig had was een slappeling. Leander Schaerlaeckens woont in New York en schrijft onder meer voor de New York Times, ESPN The Magazine en ESPN.com. Van zijn hand verscheen het boek De Amerikaanse Sportdroom.

Dat veranderde evenredig aan de rol van de startende werper, die het in het heden met zes degelijke innings goed heeft gedaan. De closer werd respectabel, en naargelang er meer relievers kwamen zelfs een ster.

Moderne statistieken ondermijnen daar de logica echter van. Zo

weten we al een paar jaar dat de meeste wedstrijden in de zevende inning worden beslist en dat het dus dom is je beste reliever voor de negende inning te bewaren. Retrosheet toonde onlangs aan dat teams die na de achtste inning met één punt voorstaan 85.7% van hun wedstrijden winnen. Zelfs een hele goede closer kan daar maar een paar puntjes aan toevoegen.

Komt bij dat het verschil tussen een team met een topcloser en een nobody in de negende inning miniem is. De machtige New York Yankees winnen sinds Mariano Rivera – unaniem de beste closer aller tijden – met een voorsprong voor hun de negende gooit 97.2% van de wedstrijden. De lachwekkende Pittsburgh Pirates daarentegen, die het zonder closer van naam moeten doen, winnen daarvan 94.7 procent van de wedstrijden. Closers zijn bijna zonder uitzondering mislukte starters. Waarom pak je als MLB club tijdens de spring training niet gewoon een handvol starters uit de AAA en laat je ze het uitvechten om de closersbaan? Veel goedkoper dan de zeven nullen die je aan een grote naam kwijtbent.

Als zijn uitstraling en intimidatie statistisch niet uit de verf komt ligt de werkelijke waarde van de closer misschien wel in zijn herkenbaarheid. Het is een mooi ritueel. De oude, onoverwinnelijke krachtpatser struint op AC/DC richting heuvel. Wedstrijd afgelopen. Het voegt wat toe. Spektakel. Beter dan het anonieme en rap wisselende korps van middlerelievers, lefthanded specialists en set up men.

All the King's Men

Na de 43overwinning in Game 5 tegen de Phoenix Coyotes verzekerde de Los Angeles Kings zich als eerste van deelname aan de Stanley Cup finale. De Kings zetten in de playoffs een imponerend 122 record neer en gelden dan ook als topfavoriet om de finale te gaan winnen. Maar hoe serieus moeten we die favorietenrol nemen? De Kings waren immers pas de als achtste geplaatste ploeg in de Western Conference. Zeker gezien de sterke(re) opponenten die de Kings eerder uitschakelden, mag de aankomende tegen stander het team van coach Darryl Sutter zeker niet onderschatten. De Kings schakelden immers de drie Divisiewinnaars uit het Westen uit. Daarmee zijn zij de eerste ploeg sinds de Calgary Flames in 2004, die zowel de nummers 1,2 als 3 uitschakelden.

De Kings deden dit met een hele brede ploeg, maar

de man die alle aandacht op zich vestigde is Jonathan Quick. De doelman noteerde tot dusverre twee shutouts en is de beste in de playoffs op het gebied van het gemiddeld aantal tegendoelpunten (1,54) en het reddingspercentage (94,6%). In het reguliere seizoen eindigde Quick hierin ook in de topvijf, en deed er in de playoffs nog een schepje bovenop.

Groter is de verandering in de linies. De Kings blijven weinig doelpunten incasseren, maar het grote verschil zit in het aantal treffers dat zij zelf scoren. In het reguliere seizoen eindigden de Kings nog als 29ste (eennalaatste!) in de NHL met 2,29 doelpunten per wedstrijd. In de playoffs noteren de Kings echter een gemiddelde van 2,93 doelpunten per wedstrijd.

Die forse verbetering komt vooral door de

derde lijn, meestal bestaand uit Jarret Stoll (78 wedstrijden), Trevor Lewis (72) en Dustin Penner (65). Deze lijn was in het reguliere sei zoen goed voor 41 punten. In de playoffs staat dit trio na veertien wedstrijden al op twintig punten. Ook de tweede en vierde lijn zijn qua punten erg aanwezig. De eerste lijn toont een iets lichtere verbetering, maar met spelers die achter hen boven zichzelf uitstijgen, kunnen zij zichzelf ook wat meer op de achtergrond posteren. In de playoffs maken de Kings van de overgebleven deelnemers de meeste doelpunten per wedstrijd. Opvallend hierbij is wel dat de powerplay van de Kings in de playoffs behoorlijk zwak is: slechts 8,1% leverde een doelpunt op. Tijdens

het seizoen noteerden de Kings nog een powerplay success rate van 17%.

et een man minder zijn de Kings juist succesvoller. Na 88 procent penalty killing tijdens het reguliere seizoen, brengen de Kings nu 91,8% tot een goed einde. Ook werden er al vijf shorthanded doelpunten gemaakt, tegenover negen in het hele seizoen. Op basis van de cijfers zijn weg naar de ultieme allereerste Stanley clubgeschiedenis.

de Kings hard op beloning: de Cupwinst in de

Koninklijke records

Zoals gezegd verbeterden de Kings zich enorm naarmate het afgelopen seizoen vorderde. Terugkijkend op de geschiedenis van de Kings zien we dat ze met hun prestaties dit jaar een aantal indrukwekkende records hebben neergezet. Met de plaatsing voor de finale evenaren ze in ieder geval hun beste prestatie ooit. De Kings wisten één keer eerder de Stanley Cupfinale te bereiken. In 1993 won het team Game 1 van de Montreal Canadiens, alvorens de vier volgende wedstrijden te verliezen.

Ook in de serie die de Kings dit

jaar neerzetten, zijn zeer interessante cijfers terug te vinden. De Kings bereikten met een 122 record de finale van de Stanley Cupplayoffs, maar interessant is vooral het record na eerste 12 duels: 111. Die beginserie werd in de afgelopen dertig jaar door drie andere ploegen neergezet. (Minpuntje: die andere drie wisten wel de finale te bereiken, maar verloren die ook).

Iemand die de Kings kan helpen om te bewijzen dat deze cijfers slechts verhalen uit het verleden vertellen, is doelman Jonathan Quick. De goalie behaalde tussen Game 5 uit de serie in de eerste ronde tegen de

Vancouver Canucks tot en met Game 3 in de serie tegen de Phoenix Coyotes een serie van 8 winstpartijen. In die acht par tijen stond hij nooit meer dan twee doel punten toe; een evenaring van de pres tatie van Terry Sawchuk, die dit als doelman van de Detroit Red Wings in 1952 presteerde. Een positief gegeven voor de Kings is dat de Red Wings dat jaar ook de Stanley Cup binnensleepte.

Een wapen dat de Kings naar eenzelfde

prestatie kan helpen, is hun vermogen om buitenshuis overwinningen te boeken. LA won acht achtereenvolgende uitwed strijden in de playoffs en verloor er nul, waar mee ze NHLgeschiedenis schreven: tot dusver slaagde geen enkel ander team hierin. Tijdens de Stanley Cupfinale spelen de Kings vier uitduels. Een simpele rekensom leert: deze serie door zetten en de Stanley Cup is binnen.

Hudson River rivalry

Na de Battle of Pennsylvania in de eerste ronde en de clash tussen de New York Rangers en de Washington Capitals in de tweede, stonden er in de Eastern Conference Finals weer twee grote rivalen tegenover el kaar. In de strijd om een plek in de Stanley Cupfinale namen de Rangers het op tegen hun ‘buren’ aan de overkant van de Hudson River, New Jersey Devils. Deze vete tussen deze twee teams ont stond toen de Devils in 1982 van Colorado naar New Jersey verhuisde en dus in de ‘achtertuin’ van de Rangers gingen spelen. In de jaren negentig kwamen de Rangers en de Devils elkaar meerdere malen tegen, waarbij in het begin de ploeg uit New York stelselmatig de beste bleek.

Ook Martin Brodeur ont

wikkelde haatgevoelens jegens de Rangers, toen zijn team in de eerste ronde van de playoffs in 1992 na zeven wedstrijden het onderspit dolf. Deze haat werd de afgelopen jaren alleen maar erger en dat kwam vooral door de aanwezigheid van Sean Avery.

De relatie tussen deze twee kemphanen is

nooit echt goed geweest, maar bereikte in de eerste ronde van de playoffs van 2008 een kookpunt. Brodeur had zich al eens laten ontvallen dat hij Avery op z’n zachtst gezegd niet mocht en dat werkte voor de Rangers aanvaller blijkbaar als een rode lap op een stier. Hij speelde die serie niet alleen erg sterk met drie goals en twee assists, hij wist Brodeur met irritant gedrag en ruw spel ook dusdanig uit z’n spel te halen dat deze zijn Devils niet meer voor uitschakeling kon behoeden.

Dat de haat inmiddels erg diep zit bij de goalie, bleek wel uit zijn opmerkingen na Game 1. Na een frustrerende 30 nederlaag in de MSG liet hij zich ontvallen dat ze maar eens op de voeten en hoofden van de goed blokkerende Rangers moesten gaan richten. Brodeur bedoelde dit natuurlijk niet serieus, maar een dergelijke opmerking gooit toch onnodig olie op het vuur en is derhalve niet slim van de veteraan.

Maar Brodeur was niet de enige die buiten het ijs de boel op scherp

wist te zetten; ook de beide hoofdcoaches deden hierbij een duit in het zakje. Nadat Rangersaanvaller Brandon Prust in de derde wedstrijd van de serie een hit tegen het hoofd van verdediger Anton Volchenkov had uitgevoerd, verklaarde Devilscoach Peter DeBoer dat dit een doelgerichte actie was geweest. Zijn collega John Tortorella nam het op voor zijn pupil en beschuldigde New Jersey zelf van theater en dubieuze tactieken.

Vervolgens sloeg in Game 4 de vlam even

in de pan toen Mike Rupp (een exDevil nota bene) na een penalty call een slaande beweging naar Brodeur maakte. Hierbij ontstond niet alleen een opstootje op het ijs, ook de beide coaches hadden elkaar veel te vertellen en stonden dreigend tegenover elkaar. Na afloop wilden beide heren hier niet verder op ingaan en dus liep het allemaal met een sisser af. Uiteindelijk zorgden de Devils voor een nieuwe upset in deze playoffs door de Rangers in zes wedstrijden te verslaan. Dankzij alle actie binnen en buiten de ring vormde deze serie weer een enerverend nieuw hoofdstuk in de voortdurende rivaliteit aan de Hudson River. •

CONN SMYTHE BOUND

Elke ronde wordt het iets duidelijker wie de grootste kanshebbers zijn om aan het einde van de rit de Conn Smythe Trophy in ontvangst te mogen nemen. Ook dit keer zijn de goalies de grootste kanshebbers. MARTIN BRODEUR De Canadese Devil lijkt immuun voor ouderdomsverschijnselen en laat dat elke wedstrijd weer zien.

ILYA KOVALCHUK De Russische aanvaller maakt deze playoffs zijn dure contract meer dan waar en heeft een groot aandeel in de overwinningen van de Devils. JONATHAN QUICK De Kingsgoalie was tijdens het seizoen al heel goed, maar lijkt nu helemaal van een andere planeet te komen.

DUSTIN BROWN De fysiek sterke aanvoerder van de Kings maakte al drie winnende doelpunten en scoorde de meeste punten van alle spelers die nog meedoen.

Weekly RoundUp

Capitalshoofdcoach Dale

Hunter legde zijn functie neer na de uitschakeling in de playoffs tegen NY Rangers • Het seizoen duurde duidelijk te lang voor de Flyers: sinds hun uitschakeling ondergingen al vijf spelers een operatie. Claude Giroux (beide polsen), Wayne Simmonds (vinger), Matt Carle (buikspier), Kimmo Timonen (rug) en James van Riemsdyk (heup) hebben de vakantiemaanden hard nodig om te revalideren • Martin Bro deur zette in Game 4 tegen de Rangers weer een record op z’n naam met z’n vierde assist • Kingsaanvoerder Dustin Brown gaat vrijuit na zijn controversiële hit tegen Coyotes verdediger Michal Roszival. Dit tot onbegrip van goalie Mike Smith, die vond dat Brown voor het leven geschorst had moeten worden • De Blue Jackets verlengden het contract met Derek Dorsett met drie jaar. De verdediger kreeg het afgelopen seizoen de meeste penaltyminuten in de NHL aan z’n broek: 235 • De Oilers ontbonden het contract van Tom Renney. Ze vonden dat de resul taten onder de hoofdcoach maar bleek afstaken bij het talent dat de spelersgroep herbergt • De vader van Devilsaanvoer der Zach Parise wil van geen Hudson Riverrivaliteit weten. Volgens hem past zijn zoon, die na dit seizoen free agent is, perfect in het team van de Rangers.

Bruins willen Nash

De Boston Bruins willen naar verluidt graag Rick Nash aantrekken. Gedurende het afgelopen seizoen zong zijn naam al veelvuldig rond op de trade market, maar uiteindelijk slaagden de Columbus Blue

Jackets er niet in om een geschikte ruilpartner te vinden voor hun aanvoerder. Volgens de geruchtenmachine zijn de Bruins nu na hun teleurstellende playoffs bereid om ver te gaan voor de 27jarige Nash. Dat is ook wel nodig, want Columbus zou in ruil in ieder geval graag Milan Lucic of Tyler Seguin en Dougie Hamilton de omgekeerde weg zien bewandelen.

De Bruins

kunnen zich overigens niet zo maar van de diensten van Nash verzekeren. De rightwinger verdient op dit moment 7,8 miljoen dollar per seizoen en dat kan de ploeg uit Boston zich niet veroorloven. Als ze Nash willen aantrekken, moe ten ze eerst een eigen grootver diener kwijt zien te raken.

Gretzky onder de indruk van Kings

Zoals je op de pagina's hier

voor kon lezen, plaatsten de LA Kings zich de afgelopen week voor de tweede keer in hun historie voor de Stanley Cup finale. De andere keer dat de club dit voor elkaar kreeg, was in 1993, toen levende legende Wayne Gretzky de aanvalsleider was van het team. The Great One is onder de indruk van het spel

van het team waarvoor hij tussen 1988 en 1996 uitkwam. “Het is ongelooflijk wat ze tot nu toe hebben bereikt,” aldus de Canadees. “Ik geniet elke keer weer van hun spectaculaire spel. Ze zijn verreweg het beste team uit de Western Conference in de playoffs.”

olgens Gretzky dwongen de Kings hun succes helemaal zelf af en speelt geluk hierbij geen enkele rol van betekenis. De trainerswissel aan het begin van het seizoen is voor hem doorslaggevend geweest, want onder Darryl Sutter speelt de ploeg nu een stuk agressiever en zetten de spelers veel meer druk op de tegenstander.

Dodgers azen op Winter Classic

Amerika staat al lang bekend

als land van onbegrensde moge lijkheden. De nieuwe eigenaren van de Los Angeles Dodgers willen dit nog maar eens bena drukken door hun wens uit te spreken om in de nabije toekomst de NHL Winter Classic te orga niseren. Dit klinkt na tuurlijk vreemd gezien het warme klimaat in Los Angeles, maar de plaat selijke Kings toonden in het verleden al eens aan dat het zeker mogelijk is: in 1991 organiseerden zij een demonstratiewedstrijd in de open lucht in Las Vegas, waar het zelfs nog wel een paar graadjes warmer is dan in LA. Of zoals de kersverse voorzitter van de Dodgers, Mark Walter, het verwoordde: “Het is ook gelukt om ooit een man op de maan te krijgen. Dan moet dit ook wel lukken.” •

het gemiddelde in de National League.

De bouw van het stadion liep nog wel Wie de drukte van Chicago achter zich

laat en de kustlijn van Lake Michigan volgt, komt na ruim een uur aan in de grootste stad van Wisconsin. Milwaukee heeft anderhalf miljoen inwoners (op een totaal van 5,5 miljoen Wisconsinites)en is daarmee de enige miljoenenstad. Niet alleen is Milwaukee de thuisstad van Harley足 Davidson, bluesgitarist Steve Miller en de Miller Brewery Co., ook twee professionele franchises spelen hier hun wedstrijden.

Milwaukee's trots

Sinds 1970 vinden de Brewers hun thuis in deze stad余 voorheen in het County Stadium, maar sinds 2001 in het markante en indruk足 wekkende Miller Park. Gesponsord door de grote bierbrouwer en uitgevoerd in de zo geliefde retrostijl van de jaren dertig is deze Major League Baseballclub de trots van de stad. Sinds de verhuizing naar het stadion aan One Brewers Way trekt de Brew Crew gemiddeld meer dan dertigduizend fans en de afgelopen vijf jaren zitten ze zelfs, ondanks uitgebleven succes, ruim boven

behoorlijk vertraging op toen Big Blue, de grootste bouwkraan ter wereld, instortte en in het stadion viel. Gevolg: drie doden. Toen de bouwwerkzaamheden eenmaal afgerond waren kon de slagploeg echter definitief de bouwploeg vervangen en de weg omhoog inzetten. Na enkele zeer moeizame jaren werd vorig jaar voor het eerst in dertig seizoenen weer een divisietitel gewonnen.

Gemiddeld 37.918 bezoekers zagen dat

gebeuren en ondanks het vertrek van slugger Prince Fielder zijn de Brewersfans hoopvol dat hun ploeg mee kan blijven draaien in de NL Central. Volgend jaar wordt die divisie iets lichter, als de Houston Astros naar de AL vertrekken, maar om echt succesvol te zijn zullen ze Fielder op korte termijn moeten vervangen en zal NL MVP Ryan Braun zich niet meer in de dopingnesten moeten werken.

Milwaukee's zorgenkind

Minder hoopvol is de situatie voor de Milwaukee Bucks. Weinig NBA franchises zullen ooit zo succesvol zijn begonnen als deze ploeg, die in 1968 werden opgericht en in 1971 al hun eerste titel te pakken hadden. Tot ver in de jaren tachtig waren zij een topteam in de

league met 6 divisietitels op rij van 1980 tot 1985 als beste bewijs. Er volgen sindsdien echter vooral magere jaren. Alleen in 2001 won het team nog een divisietitel.

In de afgelopen zeven seizoenen werd slechts één keer de playoffs gehaald. Dat was in het uitstekende seizoen van 2010. Het jaar dat Fear The Deer als slogan werd geboren, maar een blessure van toenmalig sterspeler Andrew Bogut een einde maakte aan playoffhoop voor de wisselvallige Bucks. Bogut speelt inmiddels voor Golden State en de Bucks zijn vooral bezig met een rebuild rond Monta Ellis, Brandon Jennings en local hero Jon Leuer.

nemen we eerst de 43 naar het Noorden. Een highway die zo typisch is voor deze regio en op sporadische tankstations en dorpjes na slechts vergezichten biedt.

Na twee uur rijden naderen we dan

eindelijk Green Bay. Maar waar is die stad nu eigenlijk? Er zouden hier tweehonderdduizend mensen wonen en dat maakt het al de kleinste professionele et is echter veelzeggend dat de ploeg sportmarkt van de Verenigde Staten. Het worstelt met bezoekersaantallen en dat Mar doet nergens stads aan. Downtown blijkt een quette University die het Bradley Center verzameling pakhuizen en wat lokale winkels delen met de Bucks en het AHL ijshockey en de groene baai blijkt hier vooral vervuild team Milwaukee Admirals, een farmteam van door de industrie. Er is in de hele stad de Nashville Predators geregeld meer eigenlijk maar één bouwwerk van meer dan tickets verkoopt. Niet dat Bucksfans moeten vijf verdiepingen hoog en laten we daar nu vrezen voor een aanstaande verhuizing, maar precies naar op weg zijn. de successen uit de beginjaren zijn ver weg en dat begint toch langzaamaan bij fans en enoemd naar Packersoprichter, speler management te knagen. en coach Curly Lambeau torent Lambeau Field letterlijk en figuurlijk boven al het Succesvol slaapstadje andere uit in dit slaperige stadje. Ooit werden de Packers opgericht als ontspan Als we Milwaukee even laten voor wat het is, ningsmogelijkheid van de lokale Indian hebben we twee keuzes. I94 West zou ons Packing Company. Toentertijd vermoedde uiteindelijk na ruim zes uur roadtrip in de waarschijnlijk niemand dat zij Twin Cities, Minnesota brengen aan het begin stonden van wat en onderweg zouden we Wis de meest succesvolle football consin's hoofdstad Madison ploeg aller tijden passeren, maar nu zou worden.

Onder Coach Curly wonnen de

Packers na hun oprichting in 1919 vijf nationale titels tussen 1929 en 1944. Na de komst van meer professionele teams nam dat titeltempo tijdelijk behoorlijk af, maar de dertien titels die ze uiteindelijk vergaarden waarvan uiteraard de meest recente in 2011 overtreft voorlopig niemand.

's Zomers is het best aardig toeven in het rustige Green Bay. Het pittoreske Door County ligt op enkele minuten van de suburbs en de temperatuur tikt geregeld de dertig graden aan. 's Winters is dat wel anders en de Siberische omstandigheden die Wisconsin kunnen teisteren gaven de thuishaven van de Packers de legendarische bijnaam de Frozen Tundra. Er zit namelijk geen dak op 't stadion, er ligt ook natuurlijk gras in en een goede bries zwelt hier al snel aan tot een stevige storm.

Green Bay tart al jaren alle wetten

voor succesvolle franchises. Niet al leen spelen ze in een extreem kleine markt en op behoorlijke afstand van enigszins grote steden, de club han teert ook een nonprofit beleid sinds zij door de uitgave van aandelen aan sympathisanten officieel in handen zijn van duizenden individuele aandeelhouders. Vergaderingen worden zo massaal bezocht, dat ze vaak in Lambeau Field worden gehouden en een bijzondere factor achter het succes van de Packers zijn. Zonder de intense lokale betrokkenheid en brede sympathie in heel Amerika was deze franchise nooit zo succesvol geweest.

Hoe succesvol en populair zijn de Packers? Lambeau Field biedt na de aankomende kleine verbouwing plaats aan bijna tachtigduizend fans, en datzelfde aantal staat nog eens op een wachtlijst voor seizoenkaarten. Met een turnover van honderd á tweehonderd per jaar, is dat een behoorlijke poos hopen op een plek.

Midwesterners – en daarmee Wisconsinites zijn down to earth en eren hun sportlegendes gepast. Dat wil zeggen, zolang je hen niet bedondert en naar een rivaal vertrekt. Inzet, toegankelijkheid en klasse worden in Wisconsin gewaardeerd. In dit kader een blik op wie vereeuwigd werd en wie van zijn sokkel viel.

Sterker nog: zonder zijn succes en bestuurlijke hervorming was de Pack er waarschijnlijk niet meer geweest.

BRETT FAVRE Zeg je Green Bay Packers, dan moet je eigenlijk ook Brett Favre zeggen. Veel Packersfans willen hem echter het liefst vergeten. Gooide als enige NFLquarterback meer dan 70.000 yards VINCE LOMBARDI en 500 touchdowns en Zeg je Green Bay heeft nog veel meer Packers, dan zeg je records in handen. Het Vince Lombardi. Begon merendeel daarvan nen als assistent op de veroverde hij met de West Point Military Green Bay Packers Academy en via de New tussen 1992 en 2007. York Giants terecht Hij won echter slechts gekomen in Green Bay. één Superbowl (1996) Gaf na enkele abomina en de fans zullen hem bele seizoenen de fran de overstap naar de chise nieuw elan en Minnesota Vikings via kleur: onder Lombardi de New York Jets werd er overgestapt van waarschijnlijk nooit geelblauw naar het nu vergeven. overbekende geel groen. Bracht de Packers vijf NFLtitels (1961, 1962, 1965, 1966 en 1967) en een definitieve status als elite franchise.

AARON RODGERS Dat Favre zo snel vergeten was, is de verdienste van de huidige Packers QB Aaron Rodgers. Moest van 2005 tot 2007 wachten tot Favre eindelijk Lambeau Field verliet. Ontpopte zich volgens ons #SportAmpanel in Magazine 10 tot de beste quarterback van dit moment. Hij is toegankelijk, werkt keihard, gedraagt zich voorbeeldig, is succesvol op en naast het veld en pas 28.

LEW ALCINDOR Geboren als Lew Alcindor in NYC. Werd later moslim en hernoemd tot Kareem Abdul Jabbar. Lew is voor eeuwig verbonden aan de enige NBA titel die ooit naar Wisconsin kwam. 1969 first overall pick, 1970 NBA Rookie of the Year en een jaar later de speler

die de Bucks naar de titel leidde. Beste basketbal ler die ooit voor deze franchise speelde.

OSCAR ROBINSON Als er een man is die Lew van die troon kan stoten is het The Big O. Won samen met Alcindor die titel in 1971, was twaalf keer AllStar en had als enige NBAspeler ooit een tripledouble als gemiddelde over een heel seizoen. Speelde een belangrijke rol in de hervorming van free agency in de jaren ’70.

ze drie Rose Bowls (1993, 1999, 2000) en vijf andere bowls op hun naam. Alvarez kondigde zijn tijd aan met de woorden “You better get season tickets now, because not before long, you probably won’t be able to” en maakte dat helemaal waar.

BART STARR Als laatste sterspeler in Wisconsin mag de man met één van de beste namen ooit in American sports niet ontbreken. Starr was startend quarterback gedurende de succesjaren van Vince Lombardi BO RYAN in Green Bay en Er zijn meer basketballegen hielp de Packers des in Wisconsin en Ryan is aan hun ongekende er er één van. Hij speelde zegereeks in de nooit in de NBA, maar als jaren '60. Sinds pointguard in college voor het 1965 runt hij met kleine Wilkes University in zijn high school Pennsylvania. Hij werkte zich sweetheart Cherry in de afgelopen dertig jaar op een ranch in Wisconsin van assistent coach tot voor moeilijk opvoed inmiddels alweer elf jaar als bare succesvol hoofdcoach van de tieners. • Badgers. BARRY ALVAREZ Wisconsin sportfans kennen Alvarez als de Vince Lombardi van de Wisconsin Badgers. In 1990 kwam hij bij de weg gezakte Badgers aan als hoofdcoach en toen hij in 2005 pro motie maakte tot algemeen directeur sport zaken, hadden

Wat ooit begon als hobby voor de meat pac kers is tegenwoordig een miljoenenmachine met een verbazingwekkend toegankelijke en onorthodoxe aanpak. Het is ze daarom vergeven dat ze hun imago als kaaskoppen kracht proberen bij te zetten met hier en daar een beschamend hoofddeksel.

Booming Badgers

Hiermee hebben we de drie professionele franchises van Wisconsin besproken, maar Lambeau Field is niet het grootste stadion van de staat en Bradley Center is niet de modernste basketbalarena. Ingesloten door Lake Mendota en Lake Monona vinden we namelijk op anderhalf uur ten westen van Milwaukee nog college town Madison. Dit is de thuisbasis van de Wisconsin Badgers, die zowel in football, basketball als ijshockey op de hoogste NCAAniveaus meedraaien.

Badgers zijn de nachtdieren die wij als

dassen kennen. Deze bijnaam komt voort uit de mijnbouw die lang zo belangrijk was voor Wisconsin. Inwoners van de staat werkten overdag onder de grond en kwamen ’s nachts weer naar buiten. De naam Badger State was geboren.

Madison is als hoofdstad van Wisconsin en met de grote universiteitscampus vlakbij downtown een bruisende plek. Er wonen zo’n 400.000 mensen in de directe omgeving en daarvan passen er 83.000 in Camp Randall Stadium. Het stadion dat in verschillende configuraties sinds 1917 op de locatie van een voormalig trainingskamp uit de Amerikaanse Burgeroorlog staat is imposant en al helemaal als ’t tot de nok toe gevuld is met in rood uitgedoste studenten en alumni.

Gameday in Camp Randall staat bol van

tradities. Het opdrukken van mascotte Bucky na iedere score, de optredens van één van de grootste marching bands van Amerika en natuurlijk Jump Around na het derde kwart, als het hele stadion uit zijn dak gaat op de maat van de legendarische hit van House of Pain.

Toen de Badgers in 2010 #1 Ohio State versloegen, zeiden commentatoren van ESPN dat er die avond geen mooiere plaats was in Amerika dan Madison. Meemaken is geloven: een avondje Camp Randall Stadium is een ervaring voor het leven.

Op een aantal blocks van het stadion staat

Wisconsin als sportstaat is divers. De

afstanden tussen de teams zijn niet gering, maar ook niet onoverbrugbaar en dat er in NCAA football en ijshockey geen instate rivals zijn helpt de populariteit van de Badgers. Basketbal wordt juist gevoed door de clashes tussen Wisconsin, Marquette en UWMilwaukee. Honkbal van niveau wordt alleen in Milwaukee gespeeld, want er is in Madison geen collegeteam in deze sport.

sinds 1998 ook het Kohl Center, een stateof theart arena met ruim zeventienduizend plaatsen, die in NBA of NHL niet zou misstaan. Hier werken de ijshockey en basketballteams hun wedstrijden af. Ook hier Wisconsinites zijn fanatiek en kunnen terugkijken op vele mooie sportjaren. Geen maakt een luidruchtige student section de sfeer en ze hebben qua succes niet te klagen. enkele van hun teams is in de problemen en meer titels voor zowel Packers als Badgers zitten op korte termijn in de pijplijn, terwijl De Wisconsin Badgersfans maken namelijk prima jaren door. Twee verloren Rose Bowls ook Brewers en Bucks met een beetje geluk de komende jaren schade kunnen aanrichten zijn een smet, maar winst in de inaugurele Big Ten Football Championship Game tegen in hun leagues. rivaal Michigan State in 2011 maakt veel e huidige slogan van de staat vat hun goed. In 2006 was het ijshockeyteam sportcultuur eigenlijk prachtig samen. nationaal kampioen in de hoogste divisie en in 2010 waren zij verliezend finalist. Badgers Wisconsin, live like you mean it. • bball rekruteert minder makkelijk dan powerhouses elders, maar de Sweet Sixteen spots in 2011 en 2012 zijn daarmee des te knapper.

Playoffs

Hoewel ik er als Europeaan nog steeds

niet aan kan wennen dat de beste ploeg van 't seizoen aan het einde van de rit maar zelden met de cup staat te zwaaien, zijn playoffs toch de beste uitvinding sinds sliced bread. Niet voor niks is januari sinds een handvol jaren m'n favoriete maand, met mei en juni als goede tweede en derde. Niettemin kijk ik dezer dagen, zoals ook afgelopen januari al, met 'n knoop in m'n maag. Een half jaar geleden was dat te danken aan de blessure van Jay Cutler, die de Bears een zekere playoffplaats kostte. Nu is het de gescheurde ACL van Derrick Rose die me nog steeds een naar gevoel in de onderbuik bezorgt. This could have been the year, zeker gezien de ontwikkelingen in the East.

Los van de Bulls, zijn het in de NBA toch

weer de Usual Suspects geworden. Spurs, Thunder, Heat en Celtics. Het bewijst eens te meer dat het naseizoen in het basketball het meest voorspelbare van allemaal is. In een bestofseven komt in de NBA uiteindelijk altijd de beste bovendrijven.

Hoe anders is dat in de NHL (waar een hot goalie een volledige serie naar zijn hand kant zetten) of de MLB (waar eenmaal in oktober feest vierende dark horses eerder regel dan uitzondering zijn). Om van de NFL maar helemaal maar te zwijgen. Een mindere dag in januari, en dat hele onoverwinnelijke reguliere seizoen is niks waard geweest. Vraag dat maar aan de '07 Patriots of de '11 Packers.

Wie het dit jaar in de NBA en NHL gaan redden? Omdat je aandringt: Spurs in 6 (tegen de Heat), Kings in 5.

Franchise player

Hoe belangrijk is een franchisespeler? Dit is de speler die niet alleen het gezicht is van het team, maar soms ook het uithangbord van de stad. Spelers als Kobe Bryant, Derek Jeter en Tom Brady passen in dit rijtje. Vorige week tekende Adam Jones een nieuw zesjarig contract bij de Baltimore Orioles. Op Twitter werd deze deal door journalisten niet met veel enthousiasme ontvangen. Een overpay. En daar hebben ze een punt: Jones is aan zijn beste seizoen bezig in zijn nog jonge carrière en juist nu belonen de O's hem met een contract en salaris dat op die stats geschaald is. Buy high.

En toch vind ik het geen slechte keuze, al denk ik niet dat Jones de 85 miljoen dollar die hij de komende zes jaar gaat verdienen omzet in MVP awards.

Nee, de waarde van Jones zit hem in zijn

persoonlijkheid. Ik had in november de eer om hem te mogen interviewen en in tegenstelling tot veel andere sporters straalt de energie van hem af. Jones is grappig, sociaal begaan en een echte winnaar. Kortom, hij is een leider. En leiders zijn cruciaal voor een winnend team, maar soms moeilijk te vinden. Er moet iemand in 'de groep' zijn die zijn teamgenoten aanmoedigt en motiveert.

Zo'n speler is Jones. En waarom zouden de Orioles er dan niet alles aan doen om hem te behouden? De Orioles zijn geen big spenders en hebben niet de allure om een AllStar aan te kunnen trekken.

Met Jones hebben ze een winnaar in huis. En dat is stap één richting glorie.