HOOFDREDACTIE Neal Petersen Geert Jan Darwinkel EINDREDACTIE Kasper Dijk REDACTIE Lennart Beishuizen Pieter Brouwers Geert Jan Darwinkel Vincent Van Genechten Eva Gerritse Pieter Horstman Justin Kevenaar Paul Klomp Jasper Laman Marco Post Jurian Ubachs KlaasJan ter Veen Jeroen Veenstra Seb Visser Frank Wielaard Jules Zane COLUMNISTEN Matthijs van den Beukel Gijsbregt Brouwer Jeroen Elshoff Leander Schaerlaeckens FOTOGRAFIE Getty Images PRODUCTION, ART DIRECTION & DESIGN DarChicago Ltd. MET DANK AAN Issuu, Scribus SportAmerika The Magazine is een uitgave van Petersen Media. Niets uit deze uitgave mag op welke wijze dan ook worden gekopieerd zonder uitdrukkelijke toestemming van de uitgever. © Petersen Media 2012 2013 Alle rechten voorbehouden.
Ik moet oppassen dat ik niet elk jaar in herhaling ga vallen
rond deze periode. March Madness staat voor de deur en dat zorgt er altijd voor dat ik overloop van enthousiasme. De laatste weken wordt nog eens enorm gestimuleerd door de college basketball‐redactie van SportAmerika. In de Whatsapp‐groep worden alle belangrijke spelers besproken en wie nou precies de grote kanshebber is op de titel. (Hebben jullie allemaal je bracket al ingevuld trouwens?
Een ding staat vast, de gekte rondom college basketball neemt de laatste jaren alleen maar toe. Daar speelden de NBA lockouts natuurlijk een rol in, maar vooral de league zelf ontwikkelt zich enorm goed.
Een voorbeeld van deze gekte was te lezen in dit rapport, dat in 2012 naar buiten kwam. Gedurende de eerste twee dagen van het toernooi keken er gemiddeld zo’n 2,5 miljoen kijkers per dag, elk gemiddeld zo’n 90 minuten. Klein probleem: de wedstrijden worden gespeeld onder werktijd.
Dit houdt dus in dat de fans onder de baas zijn tijd de wedstrijd kijken. Met bovenstaande gegevens in het achterhoofd, en wetende dat een gemiddeld uurloon in de privésector ruim 23 dollar per uur was, betekende het dat March Madness de bazen 175 miljoen dollar kostte. Geld dat wel werd uitbetaald aan de werknemers, maar waarvoor geen arbeid geleverd werd.
Die keken namelijk gepassioneerd op hun computerscherm
naar een livestream met de verrichtingen van Duke, Louisville of Florida State. Dit jaar zal het niet anders zijn in de Verenigde Staten en gelukkig bereikt die gekte Nederland nu ook. Sport1 zendt bijvoorbeeld het merendeel van de wedstrijden uit en ook op onze site zullen we er dagelijks meerdere artikelen aan wijden. En we beginnen de gekte natuurlijk in dit magazine! Veel leesplezier,
Justin Blackmon, receiver
van de Jacksonville Jaguars, kwam wederom in het nieuws om verkeerde redenen. De jonge receiver reed met zijn wagen tegen een boom toen hij tijdens het parkeren de controle over zijn voertuig verloor. Het goede nieuws is dat er geen drank of drugs in het spel waren, iets waar Blackmon in het verleden nogal problemen mee had. Momenteel is de receiver nog officieel geschorst nadat hij afgelopen jaar voor de derde keer werd betrapt op doping • De Oakland Raiders zijn op zoek naar een nieuwe quarterback. Op een lijst met mogelijke targets zou Matt Schaub bovenaan staan. Schaub staat momenteel nog onder contract bij de Houston Texans, maar zal naar alle waarschijnlijkheid binnenkort worden ontslagen. Op de lijst staan ook Mark Sanchez (New York Jets) en de free agents Josh Freeman en Michael Vick • Wide receiver Emmanuel Sanders vertrekt naar de Denver Broncos. Dit tot onvrede van enkele concurrerende teams, die Sanders en zijn zaakwaarnemer beschuldigen van 'asociaal ge drag tijdens de onderhandeling en'. Sanders' zaakwaarnemer, Steve Weinberg, zou een afspraak met de Chiefs hebben gebruikt om een beter contract binnen te slepen bij Tampa Bay en blies op het laatste moment een afspraak met de San Francisco 49ers af alvorens hij bij Denver tekende. Een anonieme bron zei het volgende: "Eerst je jawoord geven, vervolgens met een andere partij gaan onderhandelen en daar hetzelfde doen... da’s niet netjes." •
Van de Philadelphia 76ers
werd al verwacht dat ze een slecht seizoen tegemoet zouden gaan, maar dat ze twintig keer op rij zouden verliezen, overtreft alle verwachtin gen. Zaterdag werd een mijlpaal bereikt – het negatieve clubrecord van twintig nederlagen op rij werd geëvenaard tegen de Memphis Grizzlies. De Sixers begonnen nog verrassend sterk aan het seizoen door in hun eerste wedstrijd de Miami Heat met 114110 te verslaan (met bijna een tripledouble van rookie Michael CarterWilliams), maar sindsdien is het eenrichtingsverkeer richting de kelder van de NBA • Jason Collins heeft het voor elkaar. Hij tekende bij de Brooklyn Nets een contract voor de rest van het seizoen. De afgelopen weken speelde Collins al voor de Nets, waar hij tot twee keer toe een tiendagencontract tekende. Nu heeft hij de coaches dus kunnen overtuigen van zijn meerwaarde. Collins kwam de laatste maanden in het nieuws omdat hij de eerste professionele sporter in Amerika is die openlijk homoseksueel is • Kobe Bryant en Steve Nash komen dit seizoen niet meer in actie. Beide spelers van de Los Angeles Lakers kiezen ervoor om hun blessures volledig te laten behandelen en/of genezen. De Lakers spelen toch een verloren seizoen en beide heren zijn al aardig op leeftijd en kunnen de rust wel gebruiken. Bryant heeft al beloofd om nog minstens één seizoen in de NBA te schitteren. Nash is daar iets minder duidelijk in en het is dan ook nog afwachten om we hem nog terug gaan zien •
Nicklas Bäckström krijgt
alsnog een Olympische zilveren medaille. De aanval ler van Washington Capitals miste de finale nadat hij bij een dopingtest positief werd bevonden op het gebruik van ZyrtecD, een medicijn tegen allergieën. Zweden verloor de finale van Canada met 30 •Bäckströms teamgenoot Dmitry Orlov tekende een nieuw tweejarig contract bij Capitals. De 22jarige verdediger gaat twee miljoen dollar per seizoen verdienen • James Neal (Penguins) is voor onbepaalde tijd uitgeschakeld. Bij de aanvaller van de Pittsburgh Penguins werd door team doktoren een zware hersenschudding geconstateerd • Neal is niet de enige, want ook bij Islandersaanvaller Michael Grabner werd een zware hersenschud ding geconstateerd. Ook voor Grabner geldt dat hij voor onbepaalde tijd is uitgeschakeld • League commissioner Gary Bettman meldde eerder in de week juist dat het aantal zware hersenschuddingen in de NHL is gedaald. Cijfers die dit bewijzen wilde Bettman echter niet geven • Petr Nedved stopt met het spelen van ijshockey. De 42jarige Tsjech, die recent nog actief was voor zijn land op de Olympische Spelen, kondigde na de uitschakeling van zijn Tsjechische ploeg Bili Tygri Liberec zijn afscheid aan. Nedved werd bij de draft van 1990 als tweede overall gekozen door de Vancouver Canucks en speelde 982 wedstrijden namens de Canucks, Blues, Penguins, Rangers, Oilers, Coyotes en Flyers •
De nieuwe Amerikaanse
ambassadeur in Neder land sprak zijn steun uit voor het bid van Hoofddorp om de MLB naar Nederland te halen. De politicus is ‘fan van de Nederlandse cultuur en sport’ en wil helpen om de Amerikaanse honk ballers naar het nieuwe stadion in Hoofd dorp te halen • José Iglesias komt niet in actie totaan de AllStar break. De korte stop van de Detroit Tigers kampt met blessures aan beide scheenbenen. Detroit zou interesse hebben in free agent Stephen Drew om het gat om te vullen • De Baltimore Orioles leken zich te gaan versterken met pitcher Ervin Santana, maar in extremis belandt de rechtshandige starter in Atlanta. De Braves en Big Erv kwamen een een jarig contract ter waarde van veertien miljoen dollar overeen. De Braves hadden acuut een starter nodig, want zij missen bij de start van het seizoen drie man uit hun beoogde rotatie. Mike Minor keert na de start van het seizoen terug, maar Brandon Beachy en Kris Medlen lijken 2014 te kunnen verge ten. Medlen heeft deze week bevestigd dat hij opnieuw een Tommy John ingreep moet ondergaan • Als het aan de Nederlandse werper Tom Stuifbergen ligt, dan komt de bedenker van die operatie in de Hall of Fame. De Tommy John ingreep is zo belangrijk in de historie van de MLB dat dokter Frank Jobe volgens Stuifber gen in Cooperstown hoort. Dat liet Stuifbergen weten tijdens de SportAm Show, die wekelijks op maandag tussen 15:00 en 16:00 te horen is op ALLsportsradio •
Geeft niets. Ik incasseer glimlachend. Het
dekt namelijk de lading. Ik hoor dit ene zinnetje liever in maart dan in december. Want hij klopt March Madness is een feest. Een sportfeest. Dit jaar hoorde ik het deuntje al half januari. Belachelijk vroeg. Ik had er zin in. Toen al! En terecht. Er zijn zoveel titelkandidaten. En niet een duide lijke favoriet. Zoals deze editie van de Big Dance is, zo is het ooit bedacht. Onvoor spelbaar. Spectaculair. Hoog niveau. Verrassingen. Laat maar komen!
March Madness is mateloos populair in Amerika, dat is bekend. Ongeveer tien miljoen Amerikanen vullen een bracket in na Selection Sunday. De vergelijking met de oerhollandse WKpoule gaat hier éénop één op. Het verhoogt de beleving van een toernooi. En iedereen denkt datie er verstand van heeft. Terwijl we toch allemaal weten dat je alleen de poule wint als je gewoon zomaar wat invult. Zonder na te denken.
Pot met goud
Nu is Amerika het land van de ongekende mogelijkheden en er komt altijd wel een voorbeeld voorbij dat dit gegeven bewijst. Er is dit jaar een consortium aan partijen opgestaan die een onbedaarlijk hoog bedrag zet op een foutloos ingevuld bracket. Wie dat lukt is miljardair. Dat is geen tikfout. Het staat er echt, miljardair.
Quicken Loans, Berkshire Hathaway
en zakenman Warren Buffett maakten eind januari bekend dat ze meewerken aan de Billion Dollar Bracket Challenge. De winnaar krijgt in veertig termijnen telkens 25 miljoen dollar uitbetaald. Opgeteld een miljard. Hoe groot is de kans dat iemand dit lukt? Nihil. En dat is ruim genomen. Er zijn 9.223.372.036.854.775.808 (dik 9 triljoen dus) verschillende manieren waarop je een bracket kunt invullen. De kans dat daar een 100% goede bij zit, is te verwaarlozen. Deskundigen hebben uitgerekend dat dit fenomeen zich één keer in de 400 jaar zal voordoen, met dien verstande dat iedere
De polls en standaard rankings
volgen kunnen we altijd nog, maar nu dus even niet. Wars van Tournament seeds, NCAA politics, winning records – dit zijn de teams die een indruk gaan achterlaten tijdens March Madness. One way, or the other… 1 Louisville Cardinals (29‐5) – De titelhouder had een moeizame start, maar staat er heel goed op. Russ Smith is top, PF Montrezl Harrell is een revelatie. Benieuwd. 2 Michigan State Spartans (25‐8) – Het was een rocky road dit jaar. Maar iedereen is fit nu. Tournament finale gezien tegen Michigan? Wow! Topcontender. 3 Florida Gators (31‐2) – Dit is een topteam als het gaat om verdedigen. Ze jagen teams op. Beangstigend. Als ze dat lukt tegen de top, worden ze kampioen. 4 Iowa State Cyclones (26‐7) – De beste zeven spelers van de Cyclones zijn goed genoeg voor de Final Four. Wat?! Yep! Heerlijk team. Uitkijken voor foutenlast. 5 Arizona Wildcats (30‐4) – Hun frontcourt is heel goed. Nick Johnson is heel goed. Maar verliezen van California, Arizona State, Oregon en UCLA? Come on! 6 Virginia Cavaliers (28‐6) – ACC gewonnen. ACC Tournament gewonnen. De Cavaliers kunnen heel diep komen. Of… ja ehm, niet dus… 7 Michigan Wolverines (25‐7) – De Wolverines kunnen goed schieten. Stauskas is top. Michigan moet ook wel goed schieten, want ze rebounden niet best. 8 Wisconsin Badgers (26‐7) – Dit is geen Elite 8 team, maar in een goede week kunnen ze je pijn doen. Die verdediging. They mess with your head. Love it. 9 Creighton Bluejays (26‐7) – Ze delen de bal heel goed. En ze hebben Doug McDermott. Die gun je een spot bij de Elite 8. Dat zou een droom z… *plop*
Amerikaan een bracket invult. Bij de ruim 30 miljoen brackets die bij ESPN zijn ingevuld in de laatste zestien jaar zat bijvoorbeeld nooit een foutloze.
populair. Understatement. De Obama administration moet alle zeilen bijzetten om die wet erdoor te krijgen. En omdat college basketball en Obama zo goed matchen, waarom daar dan niet Obama us het is leuk. Maar waarom doen? Het care tussendoor fietsen? Dus is deze week is reclame. Het is gokken. Het is een kans. de leus ‘Sweet 16 reasons to get covered’ Daar houden Amerikanen van. En het is gereleased. En dat is nog maar het begin. niet eens een one shot opportunity. Mocht Wie van basketball houdt en in Amerika het perfecte bracket er niet bij zitten dit woont, zal niet ontsnappen en zich achter jaar (duh…), dan krijgen de twintig besten Obamacare scharen. Ook LeBron James dit jaar alsnog honderdduizend dollar. Ook wordt ingeschakeld. Die kan tenslotte ook mooi toch?! frisdrank en hamburgers verkopen.
D
Obamacare
Het woord reclame is gevallen. De NCAA leert in veel opzichten van de NBA als het gaat om geld onttrekken aan de markt. Shirts vier keer vernieuwen per seizoen. Sokken van kleur laten veranderen. Meer dere schoendesigns. Maar ook: wedstrijden op neutraal terrein spelen als ‘toernooien’ en geld inzamelen voor kankeronderzoek (coaches against cancer), etc.
Het publiek slikt het en betaalt grif. Dat
president Obama een fan van college basketball is, mag genoegzaam bekend zijn. Zijn zwager is notabene coach van Oregon State. In maart is Obama bij basketball liefhebbers een geliefd fenomeen. Hij vult live op televisie zijn bracket in, bezoekt wedstrijden en leeft intens mee met andere fans. Obamacare daarentegen is niet zo
Florida
Gek genoeg is Obamacare door de Senaat krijgen makkelijker dan een foutloos bracket invullen. Dat je uitgerekend dit seizoen zo’n bedrag kunt winnen is natuurlijk geen toeval. Alleen de winnaar van March Madness voorspellen wordt al een knap kunstje. Titelhouder Louisville misschien? Of Michigan State? En anders toch gewoon de nummer één van het land op dit moment: Florida Gators.
Headcoach Billy Donovan had even tijd
nodig om zijn ervaren groep in de juiste plooi te trekken. Maar toen het eenmaal zover was, bleek de winnende formule gevonden. Vier starters draaien al vier jaar mee onder de succesvolle coach. De filosofie van Donovan is helder: gruwelijk fel verdedigen en de bal delen. Er zit chemie in de Gators. Ze gedragen zich alvast onverslaanbaar. En als ze niet heel gek doen, dan zullen ze ook onverslaanbaar zijn tot de Final Four. Er zijn maar weinig teams die de enorme druk die Florida geeft kunnen weerstaan. Dat één van de twee nederlagen die Florida leed tegen Wisconsin was, is geen toeval. De Badgers kunnen ook heel goed verdedigen. En daarop trainen leert je ook hoe je daar onderuit komt.
10 Kansas Jayhawks (24‐9) – Zwaar schema gespeeld. Wiggins moest warmdraaien. Embiid moet fit zijn, dan ga ik ervoor zitten. Want dan pak je ze niet zomaar. 11 Duke Blue Devils (28‐6) – Vind het niks. Behalve Jabari Parker! En de sfeer in Cameron Indoor Stadium. Maar daar spelen we niet. Dus, doei! 12 Wichita State Shockers (34‐0) – Uniek record. Maar tegen wie? Beste tegenstander was St. Louis. Wel Final Four afgelopen seizoen. Dus… 13 Syracuse Orange (27‐ 5) – Het hele jaar cool. Slow start, strong finish. Maar het sei‐zoen eindigen met een 2‐5 record?! Dat gaat vast ergens knagen. 14 Cincinnati Bearcats (27‐6) – Met de Bearcats is iets geks. Je vergeet ze steeds. Tot eind december ofzo. En dan zie je hun record en cijfers. Koekoek! Zijn ze weer! 15 San Diego State Aztecs (29‐4) – Je kent ze niet hè? Is niet gek. Kunnen verdedigen en vinden rennen wel lekker. Alles voorbij de 3rd Round is een Cinderella story. 16 Villanova Wildcats (28‐4) – Big East‐kampioen. Vóór Creighton. Goed seizoen gedraaid. Hebben iets goed te maken in maart. Vooral benieuwd of dat lukt. 17 UConn Huskies (26‐8) – Ze mogen weer. Vorig jaar geschorst geweest. Shabazz Napier is the name of the game. 18 Baylor Bears (22‐11) – Geen geweldig record. Wel fantastisch slot. Tien van laatste 12 gewon‐ nen. Let op hun zoneverdedi‐ ging. Tot voorbij de driepuntslijn! 19 Kentucky Wildcats (24‐10) – Misschien gek, maar ik verwacht helemaal niks bijzonders van Kentucky en Julius Randle. Ben niet zo onder de indruk.
De Gators zijn ook kwetsbaar. Ze schieten bijvoorbeeld niet best vrije worpen. En ze winnen geregeld op het nippertje. Daarin zijn ze overigens niet alleen. Syracuse overkwam dat dit jaar ook veel. Eén verschil: uiteindelijk ging The Orange verliezen, Florida niet. En dat is een groot verschil met vorig seizoen. Toen gingen alle puntjepuntjewedstrijden verloren. Nu werden ze, op de confrontatie met UConn na, allemaal over de streep getrokken. Dat er chemie is binnen het team is best bijzonder. Scottie Wilbekin bijvoorbeeld, werd aan het begin van het seizoen geschorst omdat hij zich niet aan teamregels hield. Hij was niet de enige die moest worden ingepast. En er kwamen spelers van andere scholen, natuurlijk ten koste van spelers die er al waren. Maar point guard Wilbekin zette zijn ego aan de kant, Patric Young laat zijn ervaring onder de borden gelden en omdat er geen exceptioneel talent rondloopt, is de bank ook redelijk diep. Een goede start lijkt een gegeven. De Gators startten in Orlando, Florida, voor een uitverkocht huis.
Concurrentie
In het bracketkwart van Florida (South), zitten wel een paar serieuze hobbels op weg naar de Final Four in Arlington, Texas.
#2 Kansas Jayhawks kan gevaarlijk zijn. Niet persé omdat Andrew Wiggins daar speelt. Eigenlijk vooral om Joël Embiid, als hij fit is. De center is dé ontdekking van het seizoen voor NBA scouts die speuren naar talent voor de 2014 NBA Draft, maar heeft last van zijn rug. De eerstejaars Embiid viel meteen op met zijn lengte, zijn aanwezigheid binnen de lijnen, zijn lange armen en vooral zijn zachte handen. Embiid wordt vergeleken met Hakeem Olajuwon. Maar zijn rugklachten lijken een waarschuwing. Als een jaar fysiek college basketball zo zijn tol eist, wat gaat de NBA dan doen met deze jongeman? Scouts halen hun schouders op en pushen voor een draft entry. Kansas coach Bill Self hoopt om te beginnen dat Embiid kan spelen tijdens
20 VCU Rams (26‐7) – Deze schrijf je altijd op als surprise. Giant killer waiting to happen. De Rams press onder coach Shaka Smart is legendarisch. 21 Iowa Hawkeyes (19‐12) – Big Ten play was een ramp voor de Hawkeyes. Maar ze kunnen wel wat. Stel ze openen tegen St Louis, dat ook problemen heeft. 22 St Louis Billikens (26–6) – Vier van de laatse vijf wedstrijden verloren. Seizoen kan uitgaan als een nachtkaars. Maar dat hoeft niet. Billikens kunnen nog verrassen. 23 Texas Longhorns (23‐10) – Gewoon leuk om te laten zien dat ze er weer bij zijn. Geworsteld in de Big 12. Alive and kickin’ in the Tournament. 24 Memphis Tigers (22‐9) – Meer van verwacht. Eerlijk is eerlijk. Maar press team en dus goed voor een fun game in March Madness. Of twee. Of drie. Of … 25 Iona Gaels (22‐10) – Aargh! Zijn er niet bij! Verloren in MAAC Tournament‐finale van Manhattan. Mijn favoriete run and gun team… Message to anybody: Crush Manhattan! Please? ∙
March Madness. Alleen dan heeft Kansas genoeg wapens om bijvoorbeeld Florida in het Zuiden pijn te doen.
En dan is er altijd nog Syracuse Orange.
De glans lijkt eraf bij de mannen van Jim Boeheim. Het hele seizoen ging het goed met de zoneverdediging en de aanval geleid door eerstejaars point guard Tyler Ennis. Hij en Trevor Cooney leken de ontdekking van het jaar in het backcourt te worden, tot The Orange instortte in Conference play. Van de laatste zeven wedstrijden werden er vijf verloren.
Buiten de favorieten vallen vooral de poten tieel gevaarlijke scholen op in het Zuiden. Pittsburgh Panthers heeft alles in huis om topteams pijn te doen. Ze pakken veel ballen af en rebounden heel goed, ook aanvallend. Het is niet ondenkbaar dat Florida Pittsburgh al tegenkomt in de derde ronde. En als de Gators die test doorstaan, zou zomaar de potentiële reuzendoder Virginia Common wealth de volgende horde kunnen zijn. De mannen van Shaka Smart pressen hun tegenstanders graag, zoeken de steal en gaan hard voor de aanvallende rebound. VCU Rams moet in de eerste ronde wel afrekenen met soortgenoot SF Austin Lumberjacks. Dat team voegt aan de stijl van de Rams nog een moordend tempo toe.
East: helder
In het Oostelijk deel van het bracket vin den we een paar uitgesproken favorieten. Virginia Cavaliers heeft de Atlantic Coast Conference gewonnen. En het ACC tournament daarna ook. Het leverde de Cavaliers een #1 seed op. Zijn ze daarmee een favoriet voor de Final Four? Eerlijk? Nee. De Cavaliers lopen in de Sweet 16 tegen Michigan State Spartans op. Als die nog fit en compleet zijn, is dat de school die de volgende stap wél kan zetten. Want de manier waarop de Spartans in de finale van het Big Ten Tournament afrekenden met de Michigan Wolverines maakte grote indruk.
Als Iowa State Cyclones in Oost in de Sweet 16 kan afrekenen met Villanova
of UConn krijgen we een interessante clash in de Elite 8 tussen de Spartans en de Cyclones. Potentiële stoorzenders voor de favorieten zijn waarschijnlijk: Harvard, dat goed draaide in de Ivy League; Providence, dat zomaar met de Tar Heels kan afrekenen in de tweede ronde. Of UConn, dat genoeg in huis heeft om van iedereen te winnen, maar dat niet vaak genoeg achter elkaar kan.
West: Arizona
De Midwest overleven is een serieuze pres tatie. De enorme hoeveelheid potentie van deze editie van March Madness valt allemaal samen in Midwest. Veel favorieten, veel subtoppers en een enkele Cinderella in de dop. Veel mooier kan het niet. Behalve als je erdoorheen moet.
Dat geldt behalve voor Wichita State ook
voor #2 Michigan Wolverines. Of voor #4 Louisville Cardinals, de titelhouder. Deze In West gaat de favorietenrol al heel snel scholen kunnen allemaal de Final Four naar Arizona met hun beresterke front halen, en zouden daar niet misstaan. Het court en Johnson als spelbepaler. De Wildcats moeten echter wel wat concurren bewijs daarvoor? Ze haalden de halve ten afschudden. De eerste problemen kun finale van March Madness vorig jaar ook alle drie. Wat?! Drie van de vier halve nen worden veroorzaakt door Oklahoma State Cowboys. Het team van pointguard finalisten in één kwart van het bracket?! Ja. De NCAAkeuzecommissie heeft Marcus Smart presteert dit seizoen gevoel voor drama. Of humor. Het is maar ondermaats, maar dit is niet voor niets hoe je het bekijkt. March Madness. Ook San Diego State Aztecs kan al vroegtijdig een eind maken Want dit is het nog niet. Duke Blue Devils aan de droom van een diepe run voor Arizona. De Aztecs zijn ervaren en hebben zit ook in Midwest. Net als Kentucky Wildcats. Dus. Duke heeft een redelijk alles in huis om topteams pijn te doen. goed team en een hele goede Jabari n het onderste deel van de West bracket Parker. Zij kunnen in de Sweet 16 al roet in het eten van de Wolverines gooien. wordt Wisconsin Badgers geacht de Elite Duke maakte geen hele grote indruk dit 8 te halen. Dat is niet ondenkbaar en de Badgers hebben een gun factor. In eerdere jaar. Jabari Parker trouwens wel. Maar de Blue Devils zijn onder leiding van coach seizoenen viel iedereen in slaap bij het Mike Krzyzewski een toernooiploeg. Altijd kijken naar wedstrijden van Wisconsin. al geweest. Dat is nu niet zo. Het huurleger van Oregon Ducks lijkt de eerste hobbel te n Kentucky? Daar kun je hetzelfde over worden voor de Badgers, dat ook zeggen. Vorig seizoen was de toen Creighton (met topspeler Doug titelhouder er niet bij. Dat was gênant. McDermott) of Baylor (en hun hoge Zeker ook omdat in het verliezerstoernooi, zoneverdediging) nog kan tegenkomen de National Invitational Tournament, voor het de Elite 8 haalt. Kentucky in de eerste ronde al werd verslagen. Nu de Bracket des doods Wildcats er En dan is daar het Midwest bracket. Over Wichita State Shockers heeft heel Amerika een mening. Die varieert van ‘topteam’ tot ‘wie!?’. Feit is dat Wichita State vorig seizoen de Final Four haalde met goed basketball. Toen heetten ze nog een Cin derella te zijn. Nu zijn ze ongeslagen en volwassen. En zij die twijfelen aan de kwaliteit van de Shockers krijgen hun zin.
I
E
weer bijzijn, zal coach Calipari alles doen wat in zijn macht ligt om goed voor de dag te komen. Maar topspeler Julius Randle valt een beetje tegen. Aanvallend prima, verdedigend slordig. Of eerlijker: lui. En dat kan natuurlijk niet. Maar Kentucky (en Duke) uitvlakken in Midwest is simpelweg dom.
Onvoorspelbaar
Kunt u er nog wijs uit? Er zijn zoveel favorieten en vooral kanshebbers. It’s anybody’s championship! Zes wedstrijden winnen en je bent kampioen. Dat klinkt makkelijk. Maar met zoveel kwaliteit in het toernooi zullen de toppers hooguit twee en waarschijnlijk maar één relatief makkelijke wedstrijd hebben. De rest is een dubbeltje op zijn kant.
Er zal weinig ruimte zijn voor
Cinderella’s, sprookjesteams die onverwacht ver komen. En dat geeft ook niets. De leukste Cinderella van de laatste jaren, Florida Golf Coast University afgelopen jaar, is er toch niet bij. Natuurlijk gaan we ‘dunk city’ (FGCU bijnaam) missen dit jaar. Maar daar komt zo veel moois voor terug. Het worden mooie weken, met zonder twijfel een topfinale in het stadion van de Dallas Cowboys op 7 april. •
Kareem AbdulJabbar toen nog Lew Alcindor met de lijst van de laatste 55 March Madnesskampioenen. Met UCLA werd hijzelf, van 1967 1969, drie maal opeen kampioen. Hij werd bij alle drie titels verkozen tot 'Most Outstanding Player'.
le 2013 Louisvily 2012 Kentuck cut 2011 Connecti 2010 Duke arolina 2009 North C 2008 Kansas 2007 Florida 2006 Florida arolina 2005 North C cut 2004 Connectie 2003 Syracus d 2002 Marylan 2001 Duke n State 2000 Michiga cut 1999 Connectiy 1998 Kentuck 1997 Arizona y 1996 Kentuck 1995 UCLA s 1994 Arkansaarolina 1993 North C 1992 Duke 1991 Duke 1990 UNLV n 1989 Michiga 1988 Kansas 1987 Indiana le 1986 Louisvil a 1985 Villanov wn 1984 Georgetoarolina St 1983 North C arolina 1982 North C 1981 Indiana le 1980 Louisvil n State 1979 Michiga y 1978 Kentucktte 1977 Marque 1976 Indiana 1975 UCLA arolina St 1974 North C 1973 UCLA 1972 UCLA 1971 UCLA 1970 UCLA 1969 UCLA 1968 UCLA 1967 UCLA 1966 UTEP 1965 UCLA 1964 UCLA ll.) 1963 Loyola (Iati 1962 Cincinn ati 1961 Cincinn te 1960 Ohio Staia 1959 Californ y 1958 Kentuckarolina 1957 North Cncisco 1956 San Fra
Basketballers van Amerikaanse universiteitenteams leven
tegenwoordig als wereldsterren. Op salarissen na, genieten ze van alle mediaaandacht, spelen ze in uitpuilende stadions en trekken ze het land door in riante vliegtuigen. Allemaal in de hoop op dat felbegeerde NCAAkampioenschap tijdens March Madness.
Hoe anders was het in 1939. College basketball staat dan nog in de kinderschoenen en is pas toe aan het eerste nationale kampioenschap voor universiteitenteams. Basketball als sport bestaat überhaupt pas een halve eeuw en er zitten nog veters in een bal, wat het moeilijk maakt om feilloos te dribbelen en eenhandig te schieten. Daarnaast volgt na iedere score een sprongbal in de middelcirkel. Vanaf volgende week kijkt heel Amerika gefascineerd naar March Madness: een groot, commercieel evenement waar gehypte jochies op weg gaan naar een sterrenbestaan.
De grondleggers van dit
hedendaagse evenement komen uit Eugene, Oregon. Het universiteitsteam van Oregon, de Webfoots, maakt onder leiding van coach Howard Hobson mooie sier in het westelijke deel van het land. Na een sterk seizoen plaatsen de lange Webfoots (dan omgedoopt tot Tall Firs, vanwege hun lengte) zich na drie winstpartijen voor de finale van de eerste editie van het NCAAtoernooi. Na een treinreis van vier duizend(!) kilometer winnen ze ook die partij, waardoor ze de boeken in gaan als de eerste NCAAkampioen in het basketball ooit.
Coach Hobson van de University of Oregon is een visionair. Hij laat zijn point guard eenhandig dribbelen en vraagt zijn spelers om met één hand te schieten. Daarnaast stelt hij in die tijd al de
Titel: MARCH 1939, BEFORE THE MADNESS – The story of the first NCAA Basketball Tournament Champions. Auteur: TERRY FREI Bestellen: AMAZON.COM driepunter, de 24secondenschotklok en bredere lijnen voor. Ook zijn speelstijl is opvallend. Zijn mannen spelen sneltreinbasket ball: een onnoemelijk hoog tempo om zodoende de tegenstander te ontregelen en weinig tijd te geven om een verdediging te formeren. Kijk een wedstrijd van de huidige Philadelphia 76ers en je ziet het voor je. De basisspelers, met klinkende namen als Bobby Anet, Wally Johansen, Slim Wintermute, Laddie Gale en John Dick beheersen dat fantastisch. Tot aan het NCAAtoernooi winnen ze achttien van hun laatste negentien wedstrijden.
Dehuidigegeneratiecollegespelerskanditboek rustigtijdenshunbusinessclassvluchtlezen... Liefhebbers van heroïsche basketballwedstrijden komen echter
wat bedrogen uit bij het lezen van het boek. De betekenis March Madness heeft in het boek een diepere betekenis. Het Amerikaanse leger staat in dat jaar op het punt uit te rukken naar Europa en Japan om mee te strijden in de Tweede Wereldoorlog en spelers weten dat ze wellicht ook daar hun opwachting mogen maken – wat later ook gebeurt. Auteur Terry Frei (59) besteedt veel aandacht aan de naderende oorlog, mede ook omdat het basketballtoernooi niet bijster veel voorstelt en de betrokken personen geen markante personen zijn. De tribunes zijn matig gevuld en mediaaandacht is er niet echt.
Frei geeft aan dat hij eigenlijk eerder aan het boek had moeten beginnen. Alle coaches en spelers zijn inmiddels overleden. Het levert daardoor een waslijst aan indirecte betrokkenen op, waardoor het verhaal wat van zijn waarde verliest, maar nog altijd indrukwekkend is. Hij is er eerlijk over: “Er zijn geen excuses voor. Ik ben simpelweg te laat begonnen, terwijl ik wel de kans had om het eerder te beginnen.”
Een aanrader voor de huidige lichting collegespelers is het zeker.
Zij kunnen dit boek rustig lezen tijdens hun businessclassvlucht en hoeven niet bang te zijn dat ze volgend jaar met Kalasjnikovs door Afghanistan moeten patrouilleren. •
TEKST ROB VAN GAMEREN
Fred VanVleet
Soms kom je zo’n naam tegen die blijft
hangen. Ik had dat ergens in de loop van vorig jaar met Fred VanVleet, de twintigjarige point guard van Wichita State. Waarschijnlijk viel hij me in eerste instantie op door zijn Nederlands klinkende naam (Fred van Vliet zou net zo goed de naam van de kroegbaas op de hoek kunnen zijn), maar VanVleet is me blijven boeien.
De kans dat hij zou eindigen als werkloos bendelid was een stuk groter dan een carrière als basketballer, maar VanVleet is zo’n typisch Amerikaans voorbeeld van een jongen die het maximale haalt uit de weinige kansen die hij krijgt. Toen VanVleet vijf jaar oud was, werd zijn vader (zelf niet onverdienstelijk basketballer) doodgeschoten bij een drugsdeal. Moeder Susan stond er alleen voor in Rockford, een stad met veel werkloosheid, drugs, wapens en leegstaande huizen.
Op een basketballtoernooi kwam ze Joe Danforth tegen. Danforth ‐ toen nog politieagent in Rockford ‐ staat aan de basis van de sportieve carrière van zijn stiefzoon. Hij haalde Fred en oudere broer Darnell dagelijks voor zonsopkomst uit hun bed en onderwierp de jongens aan een bijna militair trainingsregime.
De harde discipline van stiefvader betaalt
zich nu uit. VanVleet beleeft een geweldig seizoen. Hij werd bekroond als speler van het jaar in de MVC en hoort bij de tien genomineerden voor de Naismith Trophy. Wichita State begint mede dankzij hun point guard ongeslagen aan March Madness. Er worden van de Shockers desondanks geen wonderen verwacht, maar hé, Fred Van‐ Vleets verhaal laat zien dat verwachtingen er zijn om overtroffen te worden. ∙
Eva Gerritse.
Een onconventionele keuze.
Vierdejaars DeAndre Kane is al jaren heel goed. Alleen was hij dat bij Marshall, en dus zag bijna niemand dat. Alle seizoenen meer dan 15 punten gemiddeld per wedstrijd. Maar een echte passer, met 6 assists gemiddeld per wedstrijd. En een reboun dende guard bovendien, met bijna 7 rebounds gemiddeld. Is hij zo spectaculair dan? Ja! Vind maar eens een speler die heel weinig foute keuzes maakt in een wedstrijd en die dat een heel jaar vol houdt. Om maar te zwijgen van vier jaar…
Met kerst wonnen de Cyclones
een ‘vakantietournooi’ op Hawaï. En ook al waren daar geen grote tegenstanders bij betrokken, de manier waarop maakte enorme indruk op de kenners. Ze keken allemaal naar Melvin Ejim en Georges Niang, maar fronsten uiteindelijk de wenkbrauwen bij het zien van Kane. Hoe was deze meneer onder radar gebleven?! In januari was Kane geblesseerd. De Cyclones verloren prompt vier keer. Maar toen wisten we al dat ze een toernooiploeg hadden. Met een top pointguard.
Hij valt niet met
een op, deze veteraan onder de vleugels van coach Rick Pitino. Maar het is onmogelijk om hem niet op te merken. Russ Smith is er. Altijd. Dat is al vier jaar zo. Dus we zijn het gewend. Het is normaal geworden. Russ Smith was al heel goed en belangrijk voor de titelhouder. Waarom zou dat dan veran deren? We vergaten een beetje op te letten na de fletse start van de Cardi nals dit seizoen, maar de wederopstan ding van Pitino’s boys kunnen we toeschrijven aan Russ Smith. Point guard Peyton Siva was weg na de landstitel, net als center Gorgui Dieng. Jongens die hun stempel drukten op het team, zeker verdedigend. Daar kwam een boel gezanik rond de zichzelf onmogelijk makende Chane Behanan bij. En toen de rook was opgetrokken, had Russ Smith het team bij de hand genomen. Letterlijk.
Rick Pitino had aan het begin van het seizoen al aangegeven dat Russ Smith,
formidabel schutter en uitstekend verdediger, een dimensie aan zijn spel moest toevoegen. Russ Smith is getransformeerd tot shooting pointguard. En nog een hele goeie ook! Naast bijna twintig punten gemiddeld en dik drie rebounds per duel, gunt Smith nu nog wat vaker de bal aan een ander. Hij is een floorleader, zoals dat heet. Een baas. Een voorbeeld ook van hoe je kunt groeien in college ball. Want kiezen voor een vlotte doorstroming naar de profs is goed voor snel geld (als het lukt). Kiezen voor een (basketbal)opleiding en daar alles uithalen, is kiezen voor een carrière. Russ Smith deed dat laatste met succes. Rick Pitino wist het vorig jaar al, toen hij voor Smith de bijnaam Russdiculous openbaar maakte. Dankzij hun shooting pointguard is Louisville stiekem toch weer een outsider voor de nationale titel.
Lawrence, Kansas, was dolgelukkig.
Het one and done wonderkind koos voor hun Jayhawks. Een jaar lang volle bak in Allen Fieldhouse (als altijd, trouwens). De hele zomer wachtten de fans gespannen op Late Night in the Fog, de eerste officiële training van het seizoen. Toegankelijk voor het publiek en dus uitverkocht met 16.300 toe schouwers (ook als altijd). Lawrence, Kansas houdt van basketball. Bij de gedachte alleen al aan al dat volk en vele oudgedienden die aanwezig zijn werd de arme Andrew Wiggins ineens bloednerveus. Ploeggenoten zagen verbaasd hoe de ster in wording in de catacomben leed aan plankenkoorts. Hij stond letterlijk te trillen als een rietje. Dientengevolge bakte Wiggins er geen pepernoot van tijdens zijn eerste publieke optreden. Het wonderkind bleek gewoon kind.
Tot er geen publiek
was tijdens practice. Op
die momenten sprong Wiggins lachend uit stand over ploeggenoten heen om te dunken en te rebounden. Zijn coach, Bill Self, en teamgenoten wisten genoeg. Kwestie van geduld. Dat werd beloond toen het reguliere seizoen zich aandiende in januari. De Jayhawks heersen al een decennium in de Big 12 en Wiggins liet zich steeds vaker, en steeds langer ook, gelden. Het leverde Kansas de gedeelde Conferencetitel op. Alweer. Andrew Wiggins is op stoom. Versloeg de Cyclones bijna in z’n eentje in het Conference Tournament. Kansas had het zwaarste speelschema van alle teams in Amerika. En dat is met goed gevolg doorlopen. De Jayhawks zijn klaar voor March Madness. Het is de kans om Wiggins alvast op topniveau te zien acteren. Nee, hij is geen LeBron James. Hij is Andrew Wiggins. Cana dees en steengoed. Volgend jaar te bewonderen bij een gelukkig team met blije aanhang in de NBA.
Deze naam schrijf je
glimlachend op. Gewoon. Omdat het kan. Iedereen verwachtte dat Doug zich zou melden voor de 2013 NBA Draft nadat hij weer twintig punten gemiddeld had gescoord en voor de tweede keer op rij tot All American was gekozen. Doug was een zekere eersterondekeuze. Maar McDer mott bleef! Waarom wist niemand. Zelfs zijn vader, de coach van Creighton Bluejays, was verrast. Wilde Doug nog een jaar onder zijn vader spelen (Greg McDermott werd coach bij Creighton in Doug’s sophomore jaar)? Wilde hij het eerste seizoen van zijn school in de Big East meemaken? Misschien. Maar waarschijnlijk had zijn vader de beste verklaring: “Doug is een liefhebber. Hij weet dat zijn volgende stap een perma nente is. Dan is hij prof. Dan wordt het werk. Hij wilde gewoon nog een jaar voluit genieten.”
En geweldig goed spelen. McDermott is
goed voor bijna 27 punten gemiddeld en gezegend met een dodelijke driepunter. Rebounden kan hij ook, net als passen. In zijn uitzwaaiwedstrijd, de laatste thuis wedstrijd van het reguliere seizoen, tekende Doug voor een persoonlijk record van 45 punten in één wedstrijd. Dat is de opmaat naar het NCAA Tournament van Creighton. Vorig seizoen gingen de Bluejays er te vroeg uit (3rd Round). Dit jaar wil Doug McDermott eruit with a bang. En dan is hij klaar voor een mooie, hele lange, profcarrière. En mag hij de Wooden Award (voor de beste speler van het land) meer dan terecht ophalen.
Ook deze topper had al in de NBA
kunnen spelen. Daar is tenslotte dringend behoefte aan lengte. Maar (toen derdejaars) Adreian besliste anders. Tot ieders verrassing overigens, ook die van coach Tom Izzo. Maar die was wel zielsgelukkig met de keuze van zijn center. Payne is afgelopen seizoen volwassen geworden. Dat gebeurde ergens in januari 2013. Het kwartje viel. Payne was serieus beter aan het worden. Vooral mentaal. En omdat dit vrij laat gebeurde had hij het gevoel dat de 2013 NBA Draft te vroeg kwam. Daarom keerde hij terug naar Lansing, Michigan.
Voorafgaand aan het seizoen werden
de Spartans gezien als topcontender. Het team is zeer ervaren dankzij Payne, maar ook pointguard Keith Appling, shooting guard Gary Harris en short forward Brandon Dawson hebben al een loodzware rugtas met topduels op de rug. Michigan State was ook heel lang heel goed. Tot eerst Payne, toen Appling en meteen daarna Dawson voortdurend geblesseerd raakten. Het ritme is weg bij de Spartans. Ze verliezen (te)veel, maar steeds minimaal. Payne staat intussen wel weer als een beest te rebounden. Hij neemt de leiding on defense. Hij kan rennen, slashen en met zijn energie een team opjutten naar grote daden. Dat gaat hij laten zien tijdens March Madness en daarna in de NBA. Adreian Payne, beest met brein aan het werk. Lovin’ it already…•
1976 – Kent Benson, Indiana 1939 – Jimmy Hull, 1977 – Butch Lee, Ohio State Marquette 1940 – Marvin 1978 – Jack Givens, Kentucky Huffman, Indiana 1979 – Earvin Johnson, 1941 – John Kotz, Michigan State Wisconsin 1980 – Darrell Griffith, 1942 – Howie Dallmar, Louisville Stanford 1981 – Isiah Thomas, Indiana 1943 – Ken Sailors, 1982 – James Worthy, NC Wyoming 1983 – Akeem Olajuwon, 1944 – Arnie Ferrin, Utah Houston 1945 – Bob Kurland, 1984 – Patrick Ewing, Oklahoma A&M Georgetown 1946 – Bob Kurland, 1985 – Ed Pinckney, Villanova Oklahoma A&M 1986 – Pervis Ellison, Louisville 1947 – George Kaftan, Holy 1987 – Keith Smart, Indiana Cross 1988 – Danny Manning, Kansas 1948 – Alex Groza, Kentucky 1989 – Glen Rice, Michigan 1949 – Alex Groza, Kentucky 1990 – Anderson Hunt, UNLV 1950 – Irwin Dambrot, CCNY 1991 – Christian Laettner, Duke 1951 – (geen) 1992 – Bobby Hurley, Duke 1952 – Clyde Lovellette, Kansas 1993 – Donald Williams, NC 1953 – B. H. Born, Kansas 1994 – Corliss Williamson, Ark. 1954 – Tom Gola, La Salle 1955 – Bill Russell, San Francisco 1995 – Ed O'Bannon, UCLA 1996 – Tony Delk, Kentucky 1956 – Hal Lear, Temple 1957 – Wilt Chamberlain, Kansas 1997 – Miles Simon, Arizona 1998 – Jeff Sheppard, Kentucky 1958 – Elgin Baylor, Seattle 1999 – Richard Hamilton, UConn 1959 – Jerry West, West Virginia 2000 – Mateen Cleaves, Michigan 1960 – Jerry Lucas, Ohio State State 1961 – Jerry Lucas, Ohio State 2001 – Shane Battier, Duke 1962 – Paul Hogue, Cincinnati 2002 – Juan Dixon, Maryland 1963 – Art Heyman, Duke 2003 – Carmelo Anthony, 1964 – Walt Hazzard, UCLA Syracuse 1965 – Bill Bradley, Princeton 2004 – Emeka Okafor, 1966 – Jerry Chambers, Utah UConn 1967 – Lew Alcindor, UCLA 2005 – Sean May, NC 1968 – Lew Alcindor, UCLA 2006 – Joakim Noah, Florida 1969 – Lew Alcindor, UCLA 2007 – Corey Brewer, Florida 1970 – Sidney Wicks, UCLA 2008 – Mario Chalmers, Kansas 1971 – (geen) 2009 – Wayne Ellington, NC 1972 – Bill Walton, UCLA 2010 – Kyle Singler, Duke 1973 – Bill Walton, UCLA 1974 – David Thompson, NC State 2011 – Kemba Walker, UConn 1975 – Richard Washington, UCLA 2012 – Anthony Davis, Kentucky 2013 – Luke Hancock, Louisville
Carmelo Anthony met de lijst van 'Most Outstanding Players' tijdens March Madness. In 2003, als speler van de Syracuse Orange, werd hij zelf uitverkozen.
NAAM: Richard Andrew ‘Rick’ Pitino GEBOREN: 18 september 1952, New York BURGERLIJKE STAAT: Getrouwd met Joanne Minardi. Samen hebben ze vijf kinderen COLLEGE: Speelde tussen 1970 en 1974 als guard voor UMass COACH: 19741976 Hawaii (assistent coach), 1976 Hawaii (interimcoach), 1976 1978 Syracuse (assistentcoach), 19781983 Boston University, 19831985 New York Knicks (assistentcoach), 19851987 Providence, 19871989 New York Knicks, 19891997 Kentucky, 19972001 Boston Celtics, 2001nu Louisville COLLEGE RECORD: 688240 (.741) NBA RECORD: 192220 (.466) PRIJZEN: NCAA Division I Champion (1996, 2013), Regional Championships/Final Four (1987, 1993, 1996, 1997, 2005, 2012, 2013), America East Tournament Champion ship (1983), America East Regular Season Championship (1980, 1983), SEC Tourna ment Championship (1992, 1993, 1994, 1995, 1997), SEC Regular Season Championship (1995, 1996), CUSA Tournament Championship (2003, 2005), CUSA Regular Season Championship (2005), Big East Tournament Championship (2009, 2012, 2013), Big East Regular Season Champion ship (2009, 2013), American Athletic Regular Season Championship (2014) INDIVIDUELE PRIJZEN: NABC National Coach of the Year 6th time (1987), John Wooden National Coach of the Year (1987), SEC Coach of the Year (1990, 1991, 1996), CUSA Coach of the Year (2005), Basketball Hall of Fame (2013) STERKE PUNTEN: Pitino’s voorbereiding. Toen zijn team het de volgende dag moest opnemen tegen North Carolina of Eastern Kentucky: “We waren op Kentucky zo goed voorbereid op wedstrijden”, zei voormalig Kentucky en NBAspeler Walter McCarthy. “De manier waarop we trainden. We waren iedereen een stap voor.” McCarthy was een belangrijke schakel van het Kentucky team dat in 1996 (342 record) de titel won ten koste van Syracuse. ‘The Untouchables’ leverden maar liefst elf
spelers af aan de NBA. Derek Anderson, Tony Delk, Jamaal Magloire, McCarthy, Ron Mercer, Nazr Mohammed, Scott Padget, Mark Pope, Jeff Sheppard, Wayne Turner en Antoine Walker. Pitino’s teams speelden snel en dwongen tegenstanders tot het maken van fouten met de bekende full court press. ZWAKKE PUNTEN: Zijn geduld. Het lukte Pitino niet om na Kentucky zijn manier van spelen over te brengen op de Boston Celtics. Ik bedoel, anders verhandel je lottery pick Chauncey Billups niet na 51 wedstrijden. “Er waren veel ego’s die niet nader tot elkaar kwamen”, herinnert McCarthy zich over zijn periode onder Pitino in Boston. “Ik begreep de visie van de coach, maar de andere NBAspelers begrepen het niet. Wij wisten dat wanneer de coach tegen je schreeuwde, hij het twee minuten later weer vergeten was. Veel spelers konden dat niet aan. Ze wilden niet geconfronteerd en vernederd worden. Hij had zoveel succes in Kentucky en wilde dat ook in Boston. Hij kon niet het geduld opbrengen. Ik denk niet dat hij er een goede groep voor had.” BEROEMDE QUOTE: Dat het verliezen knaagde aan Pitino werd duidelijk op 1 maart 2000 na een nederlaag tegen de Toronto Raptors. “Luister, fans. Larry Bird komt niet door die deur lopen, Kevin McHale komt niet door die deur lopen en Robert Parish komt niet door die deur lopen. Wij zijn een team van jonge, enerverende, harde werkers. En we worden beter.” SPORTAM OVER PITINO: Als je verhalen van (vooral) Kentuckyspelers hoort die onder Pitino speelden, dan lees je bewondering voor de mans werkwijze. Hij is eerlijk, geeft vertrouwen, bereidt zijn spelers goed voor en geeft naast het veld ook nog advies aan die jonge gasten, hoe bijvoorbeeld met geld om te gaan. Zijn record en prijzen spreken voor zich. Terecht dat hij in de Hall of Fame is opgenomen. En hoewel hij niet slaagde in de NBA, opende hij wel de deur voor een generatie jonge coaches, zoals Brad Stevens. EINDCIJFER:
9
Rookies
Hey, weet je wat lastig is? Je eerste jaar in de in de grotemensen‐
basketballwereld. Rookies hebben het echt zwaar. Acht wedstrijden per week, continentale vluchten, een bankrekening met meer nullen dan de reservebank van de Lakers en gewillige vrouwen bij de vleet. En dan hebben we het alleen nog maar over mijn eerste jaar als guard bij Westland Stars Heren 3. Laat staan als je rookie bent in de NBA. Spelletjestijd! Welke starting five + coach van nieuwelingen in de NBA kan de playoffs halen? Plottwist: in de East. Daar zouden zelfs de Westland Stars Heren 3 de playoffs halen, maar het gaat om het idee. Goed. Leuke vraag, even denken.
Victor Oladipo (Orlando Magic) en Michael Carter‐Williams (Philadelphia 76'ers) op guard. Sorry, Tim Hardaway Jr. en Trey Burke, jullie zijn cool, doen het leuk en zouden niet misstaan op de reservebank van Westland Stars Heren 3, maar ik mag maar twee guards opstellen. Dat zeggen de spelregels van dit spel wat ik zojuist zelf verzonnen heb.
Voor de forward graag Kelly Family Olynyk (Boston Celtics). Iets meer intensiteit en lef en Olynyk kan de status van Joakim Noah bereiken. Als andere forward doe ik dan Giannis Antetokoudinges (Milwaukee Bucks), omdat ik helemaal niks heb met lui met achternamen als Zeller en Plumlee. The Greek Freak is een sensatie en het enige leuke aan de Milwaukee Bucks dit seizoen.
Center? Pero Antic. De 31‐jarige rookie van de Atlanta Hawks uit
Macedonië. Hij is bijna net zo oud als ik, dus dat geeft een man hoop. Het is heel simpel: zonder hem zuigen de Hawks. Mét hem is het een feestje. Bovendien ziet hij er indrukwekkend uit.
Tot slot de coach. Dat wordt dan Brad Stevens van de Boston Celtics of Jeff Hornacek van de Phoenix Suns. Beide slimme coaches die zwakke teams op het randje van de playoffs krijgen, misschien wel erin. Dan kies ik voor Hornacek, vanwege mijn eeuwenoude voorliefde voor het Stockton/Malone‐tijdperk bij de Utah Jazz en omdat hij het met een slechter team in een zwaardere Conference voor elkaar krijgt. Nou, kom maar op. Met welk team van rookies gaan jullie mij verslaan? Met geen enkel, dát is welk team. Want mijn rookieteam heerst. •
Hij stond ooit op de cover van Sports Illustrated met de titel De beste high schoolspeler sinds LeBron James. Hij landde dan ook met big hype bij de Duke Blue Devils. Vervolgens opende hij zijn collegecarrière met zeven wedstrijden boven de twintig punten en statistieken vergelijkbaar met sterren Carmelo Anthony en Kevin Durant bij aanvang van hun tijd in college. Jabari Parker en hype, het klikt. Toch blijft deze 19jarige kerel (en mormoon) er altijd rustig bij, nederig als hij is. “Teamsucces is wat mij motiveert.”
Jabari Parker heeft zijn voor en
tegenstanders. Volgens de voorstanders is hij de nieuwe superster van de NBA. Volgens de tegenstanders heeft hij talent maar is hij vooral overschat. Of je nu fan of geen fan bent van Parker, deze jongen leeft voor zijn sport. Basketball is zijn passie. “Ik speel voor mezelf, voor een jongen die met weinig opgroeide. Dan vind je letterlijk je beste vriend met het basketball. Iemand die je hoort en naar je zal luisteren. The Game brengt je rust en is gewoon prachtig”, zei Parker tegen exBlue Devil Jay Williams. Zo getalenteerd en zo nederig, het is wat Parker ook typeert in zijn speelstijl.
Melo 2.0?
Het is altijd een uitdaging om aanstormende talenten te vergelijken met actieve of gepensioneerde NBAspelers. De speler waarmee Jabari Parker het vaakst vergeleken wordt, is Knickssuperster Carmelo Anthony. In vele opzichten klopt de vergelijking. Ten eerste lijken beide heren fysiek enorm op elkaar. Parker staat in de boeken met 2 meter 3 en 106,5 kilo, Anthony met 2 meter 3 en 104,3 kilo. Bovendien zijn ze allebei niet erg atletisch en lijken ze om de één of andere reden steeds te kampen met een beetje overgewicht.
Ten tweede beschikt Parker over een offensief arsenaal dat veel weg heeft van dat van Anthony. Jabari en Melo (klinkt trouwens erg mooi samen) kunnen op een veelvoud aan manieren scoren. Er is de mooie jumper van mid足range en de driepuntslijn. Dan zijn er de effectieve en sterke drives naar de basket. Tot slot zijn er de dodelijke moves in de post. En oh ja, ook Parker is een natuurlijke gamer: hij geniet van belangrijke wedstrijden en staat er wanneer nodig.
Dit vertaalt zich
dan ook in vergelijkbare statistieken. Melo tekende in zijn enige seizoen bij de Syracuse Orange voor gemiddeld 22 punten en tien rebounds met een schotpercentage van 45, waarvan bijna 50 op tweepunters en bijna 34 op driepunters. Parker was tot nu toe gemiddeld goed voor negentien punten en negen rebounds met een schotpercentage van 49, waarvan bijna 52 op tweepunters en bijna
37 op driepunters, zij het in zes minuten per wedstrijd minder. “Parker heeft die Carmelo invloed op een wedstrijd”, vertelde Grant Hill aan USA TODAY Sports. “Hij kan dezelfde rol spelen als Melo in de NBA. Parker is beter als power forward dan als small forward, te sterk voor de meeste wings en te begaafd voor nogal wat big men. Daarnaast zijn beide spelers erg goede rebounders maar soms een defensief vraagteken”, aldus Jonathan Givony van Draft Express. Nederige ster
Of hij nu de nieuwe Carmelo Anthony is of niet, Jabari Parker is vooral op zijn best als Jabari Parker. De exspeler van Simeon High School in Chicago is de geknipte persoon om zichzelf te omschrijven. “Ik hoop dat Jabari een goede jongen is. Dat probeer ik althans te zijn. Zo wil ik ook herinnerd worden. Niet als iemand die arrogant is of zichzelf boven het team plaatst”, bekende Parker aan Jay Williams.
De nederigheid van Parker is
verbazingwekkend. Hoe kan een speler met zo’n goddelijk talent toch zo bescheiden blijven? Parker lijkt altijd de perfecte balans te vinden tussen persoonlijk domineren en het betrekken van zijn teamgenoten. “Wat op mij het meest indruk maakte, was de manier waarop Jabari altijd rekening hield met zijn team. Hij kon al vroeg voor vele gerenommeerde universiteiten kiezen, maar wachtte tot het einde van het seizoen zodat scouts ook zijn teamgenoten aan het werk konden zien”, stelde Robert Smith (zijn coach bij Simeon) toen Parker in 2012 de Gatorade National Boys Basketball Player Of The Year Award ontving uit handen van voormalig NBAster Alonzo Mourning.
Bij Parker draait alles rond teamsucces en het voortdurend verbeteren van zichzelf. “Ik hoop de meest veelzijdige speler in college te worden”, zei Parker nog voor het seizoen aan Jay Williams. “Dat kan door ontwikkeling en luisteren naar de training staff. Het zal echter niet makkelijk worden. Er zijn altijd mensen die je veroordelen. Het is echter mijn
Wanneer de draft dichterbij komt, worden de prestaties van de talenten steeds kritischer geanalyseerd. Die van Jabari Parker zijn daarop geen uitzondering. Hieronder geven enkele college‐experts hun mening.
“Ik heb met sommige van de
beste spelers in de wereld gewerkt. Ze kijken gewoon anders naar de dingen. Spelers als Jabari hebben geweldige instincten die je simpelweg niet kunt aanleren. Wanneer je dat koppelt met zijn talent, ontstaan toppres‐ taties.” ‐ Mike Krzyzewski – coach Duke Blue Devils
“Zijn veelzijdigheid is ongeloof‐ lijk. Hij kan op verschillende posities uit de voeten, verschillende posities verdedigen, met de bal in zijn handen overweg, spelen in de post, drie‐ punters knallen… En dan is er zijn basketball‐ IQ. Bovendien heeft hij een fantastische persoonlijkheid. Hij gaat er 100 procent voor en is emotioneel betrok‐ ken, dat is het teken van een kampioen. Hij heeft een geweldig gevoel voor het spel.” ‐ Grant Hill – voormalig Duke Blue Devil
“Jabari Parker weet hoe hij moet
spelen. Er is een bepaald niveau van intelligentie bij alle dingen die hij doet wanneer hij speelt. Wat meteen opvalt is zijn voetenwerk, zijn jump shot, zijn lichaamsbouw, hoe hij zijn lichaam positioneert… Kortom: hij weet wat, wanneer en hoe hij bepaalde dingen moet doen.” ‐ Stephen A. Smith – ESPN
verantwoordelijkheid om er elke keer te staan, als leider. Dat is wat mij het meest motiveert, klaar staan voor mijn team.”
Parker is daarin anders dan Carmelo Anthony (en
ineens ook anders dan Andrew Wiggins). Hij gewoon one of the guys zijn. Zo spendeerde hij een middag in de keuken om zijn illustere ‘Jabari Bars’ te maken. Dat zijn een soort marshmallows met een mix van veel boter, pindakaas en chocolade. Hij deelde ze nadien uit aan zijn teamgenoten en studiegenoten. “Als dit snoepgoed op de markt komt en ik daardoor beroemd word, ben ik bang dat ik vroeger zal moeten stoppen met de universiteit.”
Coach K
Toen Mike Krzyzewski in de winter van 2012 op bezoek ging bij Jabari Parker was hij gebrand om zijn nieuwste Dukespeler vast te leggen. Coach K wist van aanpakken en haalde het volgende statement boven: “De beste spelers hebben geen positie. Jij bent een geweldige speler dus bij Duke zal je een positieloze speler zijn. Als ik jou in een hokje zou
stoppen en zou zeggen dat je een small forward bent, zou dat een goed hokje zijn. Als ik je echter de vrijheid schenk om in verschillende zones te spelen, is er geen hokje. Dan ontwikkel je je op alle gebieden.” De Coach van Team USA sloot af door Parker uit te dagen om Speler van het Jaar te worden, een titel binnen te halen en zich te kronen tot de eerste keuze in de NBA Draft. “Ik ben er klaar voor”, zei Parker in aanwezigheid van vader Sonny.
Parker en zijn coach komen beide uit de omgeving van Chicago, maar zijn gescheiden door enkele generaties. Toch hebben de 18jarige Parker en 66
jarige Krzyzewski een enorm sterke band met elkaar. “Ik vroeg Jabari toen hij bij ons kwam om één ding te doen voor mij. Ik wilde dat hij naast zijn fysiek ons ook zijn verstand en hart gaf. Weet je, Jabari is een schat voor deze sport. Hij is echt puur”, zei Coach K aan CBS. “Ik ben hier om zoveel mogelijk te leren en nederig te zijn voor mijn coach, zoals een zoon voor zijn vader”, vulde Parker aan.
Leren, dat is wat Parker nog steeds veelvuldig doet van zijn coach. Hij zou in zijn eerste maanden veel tijd spenderen in het kantoor van Krzyzewski, waar hij uren tape bekeek van trainingen en wedstrijden.
Coach K leerde hem om zich beter te positioneren, manieren om zijn voetenwerk te verbeteren, effectiever gebruik te maken van zijn inside moves, om zich makkelijker vrij te lopen, beter de open man te vinden bij een double team enzovoort. Parker zei op een keer: “Ik realiseerde me nooit dat ik zo slecht was.” Waarop Krzyzewski antwoordde: “Het is niet persoonlijk, het is gewoon de realiteit.”
D
ie harde aanpak loonde bij Parker. Hij begon zijn collegecarrière als een gek maar viel bij het begin van Conference play een beetje stil. Sinds hij midden januari slechts acht punten scoorde tegen Virginia was er echter opnieuw geen houden aan voor de eerstejaars forward. Parker vond zijn game als het ware opnieuw uit. “Hij is een zeer gewillige leerling en hij accepteert mijn coaching erg gemakkelijk. Hij werkt samen met de staff om beter te worden. Dat is de sleutel tot succes. Veel getalenteerde spelers leren dat nooit, maar Jabari heeft die kwaliteit nu al”, zei Coach K tegen ESPN.
Dikkerdje
Bij aanvang van March Madness zijn alle ogen gericht op de prestaties van Parker. Het is namelijk de ultieme showcase voor de draft in juni. Assistentcoach Jeff Capel twijfelt er niet aan dat de Blue Devils de beste Jabari Parker te zien zullen krijgen. “Dat hij tot nu toe op zo’n niveau speelde ondanks alle kritiek, de druk die erbij hoort als je voor Duke speelt en de verwachtingen om dit team te dragen, is gewoon fenomenaal.”
Hoe de Blue Devils het ook doen in de Big Dance, Parker is een topselectie in de komende draft. Maar dan moet hij zich wel kandidaat stellen natuurlijk. Daarover is Parker echter nog niet 100 pro cent zeker. “Als ik aan het einde van het seizoen voel dat ik mezelf nog kan verbeteren op bepaalde vlakken, dan kom ik waarschijnlijk terug voor een tweede jaar”, zei Parker tegen ESPN. “Een beslissende factor is waar ik het meeste kan groeien, in college of de NBA.” Wanneer Parker in de NBA belandt, is dus nog een vraagteken. Het zou wel een geweldige prestatie zijn voor een jongen die in zijn jeugdjaren niet barstte van het zelfvertrouwen. “Ik was nogal chubby en kreeg daardoor nogal wat negativiteit te verwerken. Mijn vrienden noemden me zelfs dik. Uiteindelijk pakte alles goed uit voor mij.” Bericht aan de NBA: Jabari Parker heeft alles om een superster te worden. Bereid je voor! •
“Er zit veel van Carmelo Anthony
in hem, omdat hij een speler is die een verdediging totaan de driepuntlijn kan trekken. Hij kan ook driven naar de basket en ruimte creëren voor jump shots met zijn dribbel. En dan is hij ook goed in de post. Ik denk dus dat hij een zeer getalenteerde en begaafde speler is, zeker voor een eerstejaars.” ‐ Steve Alford – coach UCLA Bruins
“Jabari is zo freakishly skilled en getalenteerd. Offensief is hij een machine. Ook in de NBA zal hij een scoring machine zijn. Er zijn vragen rond zijn defense en atletisch vermogen, maar Parker gaat zonder problemen een geweldige scorer zijn in de NBA. Ik was nogal sceptisch over hem bij de start van het seizoen, maar hij heeft mijn verwachtingen overtroffen. En hij is gewoon een goede jongen met klasse. Alleen al daarom hoop je dat hij het goed doet.” ‐ Jonathan Givony – Draft Express
“De vraag bij een speler als
Parker is niet hoe hij in een NBA‐lineup zal passen. Het is net het omgekeerde: een NBA‐lineup moet passen rond hem. Een speler als Jabari is een nachtmerrie voor defenses. Je kan big spelen met hem als small forward en small spelen met hem als power forward zonder defensief afgeslacht te worden. Hij is niet af te stoppen in de post. Daar zorgen zijn lengte, fysieke bouw en geslepen talenten voor.” ‐ Peter Bukowski – Sports Illustrated
Grootheidswaanzin March Madness: voor de één betekent dit het begin van een million dollar carrière, voor de ander eerder het begin van het einde. Van de 2013 NCAA‐ kampioen Louisville Cardinals spelen Peyton Siva en Gorgui Dieng inmiddels in de NBA. Het was echter de toen nog 20‐ jarige Chane Behanan die de show stal in de gewonnen finale tegen Michigan door vijftien punten en twaalf rebounds te scoren.
Afgelopen december was er van die belofte weinig meer over. Behanan besloot vorig jaar om nog een jaartje college te spelen om komende zomer NBA‐klaar te zijn. Het liep net even anders. “Door de successen bij Louisville verloor ik het contact met de werkelijkheid”, zei hij onlangs. “Elke avond waren er feestjes en ik waande me onaantastbaar. Ik ben drugs gaan gebruiken en was nooit bang betrapt te worden.” Toch gebeurde het. Hij mocht meteen vertrekken bij Louisville. Vanaf december 2014 gaat Behanan voor Colorado State spelen, tegenwoordig een betrekkelijk matige universiteit waar de kansen op de Final Four net zo groot zijn als dat Kendrick Perkins Finals MVP wordt. In de tussentijd traint het enfant terrible in een rehabilitatiecentrum met John Lucas, vader van Utah Jazz‐speler John Lucas III en tevens ex‐verslaafde. Zijn nieuwe coach bij Colorado, Larry Eustachy, is eveneens een voormalig gebruiker die een tweede kans kreeg.
Behanan was voorbestemd om
vanaf volgend seizoen in de NBA te spelen, verklootte het en mag nu weer onder aan de ladder beginnen. Ook dat is March Madness. ∙
Rob van Gameren.
Beginnersgeluk
Eerlijk geef ik toe dat College Basketball
gedurende het jaar slechts één maand mijn aandacht krijgt. Elke maart weer kijk ik reikhalzend uit naar het begin van 'March Madness'. Nu is het weer zover en ik (en mijn nachtrust) ben er helemaal klaar voor om weer hele avon‐ den en nachten non‐stop te kijken hoe reuzen worden gedood en underdogs worden geboren.
Het mooiste van March Madness is natuurlijk de 'bracket' het pooltje dat je met heel veel wikken en wegen invult, daarna toch weer aanpast, nog even een derde blik gunt en opnieuw maakt, omdat je toch tot aan de finale mee wilt doen om de prijzen en je vrienden te kijk wilt zetten. Zo wordt het in Amerika beleefd, zo wordt het beleefd door de College Basketball kenners van SportAmerika. Zo wordt het niet beleefd door mij.
Ik doe maar wat. Vorig jaar had ik de
heldere ingeving om de Michigan Wolverines als winnaar aan te geven in de finale tegen Kentucky. Mensen lachten mij uit, hoe gaan de Wolverines dat ooit klaarspelen? Wie het laatst lacht, lacht het beste. Ze kwamen heel dichtbij en ik had de hele maand plezier van mijn bracket.
Beginnersgeluk natuurlijk, net als de secretaresse die in 2004 de bedrijfspool won tijdens het EK, omdat zij Griekenland als winnaar had ingevuld. 'Want het is zo'n fijn vakantieland.' Het is weer bijna zover. En nu hopen dat de Wolverines mij weer geluk brengen. ∙
Lennart Beishuizen.