HOOFDREDACTIE Neal Petersen Geert Jan Darwinkel EINDREDACTIE Kasper Dijk REDACTIE Lennart Beishuizen Pieter Brouwers Geert Jan Darwinkel Vincent Van Genechten Eva Gerritse Pieter Horstman Justin Kevenaar Paul Klomp Jasper Laman Marco Post Jurian Ubachs KlaasJan ter Veen Jeroen Veenstra Seb Visser Frank Wielaard Jules Zane COLUMNISTEN Matthijs van den Beukel Gijsbregt Brouwer Jeroen Elshoff Leander Schaerlaeckens FOTOGRAFIE Getty Images PRODUCTION, ART DIRECTION & DESIGN DarChicago Ltd. MET DANK AAN Issuu, Scribus SportAmerika The Magazine is een uitgave van Petersen Media. Niets uit deze uitgave mag op welke wijze dan ook worden gekopieerd zonder uitdrukkelijke toestemming van de uitgever. © Petersen Media 2012 2013 Alle rechten voorbehouden.
Isaiah Austin
March Madness is nu een week onderweg en leidt bij mij tot een compleet verstoord levensritme.
Het ‘vervelende’ aan het jaarlijkse college basketballfeest is dat elke wedstrijd wel een verhaal heeft. Is het geen verrassing, dan wel een toekomstige NBA‐ster. En dat betekent dat ik evenveel tijd kwijt ben aan het zoeken naar alle achterliggende verhalen dan aan het kijken van de wedstrijden. Toch draait deze editie voornamelijk voor mij om één speler: Isaiah Austin. De 2 meter 16 lange center speelt voor Baylor University en is gezien zijn lengte sowieso al iemand die snel opvalt.
Maar dat was niet de reden dat ik geinteresseerd raakte in zijn verhaal. Austin draagt namelijk een Edgar Davids‐bril. Zo één die zo lelijk is dat je weet dat een speler van zijn leeftijd die bril niet voor zijn plezier draagt. Dat bleek te kloppen. Austin raakte op de middelbare school blind aan een oog. In de warming‐up dunkte hij een bal en bij het neerkomen voelde hij dat er wat mis was. Zijn voorgevoel bleek te kloppen.
Voor iemand die altijd droomde van een NBA‐carrière kwam deze klap hard aan. Want hoe kan je nou als half‐blinde het hoogst haalbare halen?
Austin knokte zich terug en belandde bij Baylor. In zijn eerste jaar maakte hij zoveel indruk dat hij zich beschikbaar stelde voor de NBA Draft. Een schouderoperatie zorgde ervoor dat dat verhaal niet doorging. Weer een klap voor Austin, maar ook die teleurstelling overwon hij.
Ik gun Austin en Baylor nu allebei het hoogst haalbare. Baylor de titel en Austin de stap naar de NBA. Dat zou pas het echt een Cinderellaverhaal zijn. Veel leesplezier,
De Oakland Raiders heb
ben een nieuwe quarter back gevonden in Matt Schaub. Schaub, die vorig jaar zijn basisplek bij de Houston Texans kwijtraakte na een belabberde start, komt in ruil voor een keuze in de zesde ronde van de komende NFL Draft. Hoofdcoach Dennis Allen is tevreden: "Vanaf dag één was ons vizier gericht op Matt. Ik denk dat hij nog zeker vier jaar kan presteren en ik zie hem dan ook als onze spelverdeler komend seizoen" • Jared Allen bracht afgelopen week een bezoek aan de Seattle Seahawks, maar vertrok zonder contract. Wel was hij zeer te spreken over zijn bezoek en is de kans aanwezig dat hij binnenkort alsnog tekent bij regerend Super Bowlkampioen. De Dallas Cowboys zitten echter op het vinkentouw voor de defensive end • Voor het tweede jaar op rij zal Geno Smith voor zijn plek moeten vechten bij de New York Jets. Afgelopen week tekende de ervaren Michael Vick voor één seizoen en de kans is groot dat hij de voorkeur zal krijgen boven de wisselvallige Smith. Smith (of zijn mediatrainer, oordeel zelf) bekijkt het van de positieve kant: "Vick is iemand waar ik veel van kan leren. Ik kijk dan ook uit naar onze samenwerking" • De samenwerking tussen DeSean Jackson en de Philadelphia Eagles komt ten einde. De Eagles zijn druk bezig om een team te vinden dat in Jackson wil investeren. Als dit niet lukt, dan is het team van Chip Kelly bereid om het contract van de wide receiver per direct te ontbinden •
LeBron James maakte het een
paar weken geleden nog spannend, maar de afgelopen week pakte de strijd om de MVP Award toch echt in het voordeel van Kevin Durant uit. Met 51 punten, twaalf re bounds en de winnende driepunter ontdeed de superster zich vrijdag vrijwel eigenhandig van de Toronto Raptors, en dat is slechts één van de hoogtepunten • De komst van Phil Jackson als president of basketball operations pakt tot nu toe goed uit voor de New York Knicks. Sinds de geruchten en daadwerkelijke komst van Jackson, die 15 miljoen dollar per jaar gaat verdienen, realiseerden de Knicks hun langste overwinningenreeks van het jaar • Minder goed gaat het in Philadelphia, waar ‘Tankers’ zowat de bijnaam is geworden van de lokale 76ers. Het veredelde DLeague team bouwde afgelopen week verder aan de langste verliesreeks in de NBA dit jaar • Steve Nash maakte vrij onverwacht nog zijn rentree voor de continu verliezende Los Angeles Lakers. De veertigjarige point guard speelde bij zijn rentree tegen de Washington Wizards voor het eerst in bijna duizend wedstrijden eens niet vanaf het begin mee. Achteraf zei Nash dat het waarschijnlijk geen goed idee was dat hij speelde. “Maar ik wilde gewoon”, aldus de tweevoudig MVP • Jason Collins zegt vrijwel geen last te hebben van andere spelers die hem bekritiseren vanwege zijn seksuele geaardheid. Collins kwam vorig jaar uit de kast en speelt sinds een maandje voor de Brooklyn Nets. Tot nu toe zou slechts één ‘knucklehead’ iets negatiefs gezegd hebben, aldus de center zelf •
T.J. Ramos heeft er een
nieuwe favoriete club bij. De negenjarige fan van de Phila delphia Flyers overleefde op jonge leeftijd een hartstilstand en had direct door wat er gaande was toen Rich Peverley, aanvaller van de Dallas Stars, hetzelfde overkwam. De spelers van de Stars hebben de jongen ontmoet rond het duel met de Flyers in Philadelphia. Hij vond het zo leuk, dat hij verklaarde dat de Stars nu zijn op één team na favoriete team zijn. De Flyers blijven nummer één • De Detroit Red Wings en de Pittsburgh Penguins speelden een hard duel. James Neal kreeg een boete van vijfduizend dollar voor een cross check op het hoofd van Luke Glendening. David Legwand kreeg dezelfde boete, omdat hij met zijn stick in de edele delen van Evgeni Malkin ramde • Een mooie week voor doelmannen. Allereerst Jonathan Quick: hij nam een franchise record over namens de Los Angeles Kings. De 0 4 zege van de Kings tegen Florida Panthers betekende de 172ste overwinning van Jonathan Quick in een Kingsuniform. Hij werd daarmee de goalie met de meeste overwinningen achter zijn naam namens de Kings • Quicks collega Henrik Lundqvist brak maar liefst twee clubrecords van de New York Rangers. Met de 8 4 zege van zijn ploeg tegen Ottawa Senators boekte Lundqvist zijn 302de zege als Ranger. Met een 20 winst op New Jersey Devils noteerde Lundqvist ook nog zijn vijftigste shutout. Die mijlpaal bereikte geen enkele doelman van de Rangers vóór hem •
Het nieuwe MLBseizoen
begon zaterdag op de Cricket Grounds van het Australische Sydney. De Los Angeles Dodgers wonnen tijdens het openingsweekend beide wedstrijden van de Arizona Diamondbacks. Kenley Jansen pakte in de eerste wedstrijd een save • In Australië ging commissioner Bud Selig in op de toekomst van de internationalisering van de MLB. Selig wilde nog niet bevestigen welk land in de nabije toekomst mag rekenen op een bezoekje van MLBteams, waar ook Nederland en in het bijzonder Hoofddorp vurig op hoopt. Wel sprak Selig over zijn droom dat de World Series ooit een ‘echte’ World Series wordt, met teams uit andere landen dan de VS of Canada • Korte stop José Iglesias van de Detroit Tigers mist een groot deel van het honkbalseizoen. Iglesias heeft een stress fractuur in beide scheen benen en staat vier tot zes maanden buitenspel • Tot zover de frisse start. Josh Johnson mist de seizoensopening bij zijn nieuwe club San Diego Padres door een verrekking van een pees in zijn onderarm. Johnson zal ongeveer een maand uitgeschakeld zijn • De Cincinnati Reds moeten het voorlopig stellen zonder hun closer Aroldis Chapman. De werper kreeg na een pitch een bal recht in zijn gezicht teruggeslagen. De schade viel relatief mee, maar Chapman mist naar verwachting ongeveer twee maanden • Hij krijgt wat minder aandacht dat Simmons, Jansen en Bogaerts, maar ondertussen doet Roger Bernadina ook nog mee. The Shark maakt een uitstekende voorberei ding door bij de Reds •
1. Neerlands trots! Xander Bogaerts
bevestigt en zal niet meer uit de lineup van de Red Sox weg te denken zijn.
2. Andrelton Simmons eist 'n hoofdrol op bij de Braves. Zijn straatgenoot op Curacao, Jurickson Profar, krijgt het zwaar om na zijn blessure goede cijfers neer te zetten.
3. Didi Gregorius gaat ons opnieuw verblijden met schitterende acties, maar het grootste deel van het seizoen buiten Arizona.
4. Andrelton Simmons speelt dankzij zijn verdedigende kwaliteiten het hoogste WAR in de National League bij elkaar.
5. Jonathan Schoop gaat definitief doorbreken.
6. Minstens één speler met een Nederlands paspoort krijgt een Gold Glove.
7. De MLB beslist om NOOIT meer ergens in het
midden van Spring Training aan de andere kant van de wereld twee potjes te gaan spelen.
8. De MLB maakt desondanks bekend dat er in 2015
wedstrijden gespeeld gaan worden in Hoofddorp, zij het op een beter moment.
9. Derek Jeter ontvangt van elk team een
supermodel cadeau wanneer de New York Yankees op bezoek komen. Wat nou een vishengel en een fiets, Mariano Rivera!?
10. Derek Jeter pakt in zijn laatste seizoen de
Comeback Player of the Year Award en wordt MVP van de AllStar Game.
11. De Yankees gaan Mariano Rivera missen (DUH!)
12. In de schaduw van Jeter neemt ook Paul Konerko
van de Chicago White Sox afscheid. Hij pikt zijn homeruns nog even mee voordat hij de knuppel aan de wilgen hangt.
13. De Colorado Rockies zullen nooit meer een speler
hebben die met #17 speelt. Todd Helton speelde er zijn hele carrière mee in Denver en daarvoor wordt hij geëerd.
14. Het nieuwe tracking datasysteem in de MLB belooft veel. We kunnen bijvoorbeeld precies zien hoe perfect Andrelton Simmons naar geslagen ballen loopt.
15. De Washington Nationals maken gehakt van de NL East en staan in oktober in de World Series.
16. Bryce Harper. NL MVP!
17. Of de Atlanta Braves doen dat en staan in oktober in de World Series. Maar dan moet de medische staf wonderen verrichten bij de werpersstaf.
18. BJ Upton blijft kwakkelen met zijn slagpercentage.
19. Het blessurespook blijft rondwaren bij de Braves, maar toch haalt het team het naseizoen.
20. We gaan het debuut van Byron Buxton, het
allergrootste talent in de MLB, bij de Minnesota Twins meemaken.
21. De Houston Astros kiezen met hun eerste keuze in de MLB Draft de linkshandige werper Carlos Rodon. Rodon gooide nog voor Team USA op de Haarlemse Honkbalweek.
22. Het volgende Astrostalent zal zich al vroeg aandie
nen. George Springer maakt vroeg zijn debuut en mag over een paar jaar met Buxton strijden om MVP Awards.
23. En Jonathan Villar (ook Astros) ontpopt zich als de Jean Segura van 2014. Schiet als een komeet uit de startblokken met honkslagen en steals, maar koelt af na de AllStar break.
24. De talenten van de Chicago Cubs gaan in 2014 van
zich laten horen – Javier Baez, Kris Bryant, Jorge Soler, Albert Almora, Mike Olt en ook een beetje Anthony Rizzo.
25. Dit rijtje spelers gaat het 100jarige bestaan van
Wrigley Field kleur geven. Meedoen om het naseizoen zit er echter voor de Cubs nog niet in.
26. Het MLBdebuut van voormalig NBA
superster Tracy McGrady is iets om naar uit te kijken.
27. Yordano Ventura, de jonge pitcher van de Kansas
City Royals, doet een gooi naar Rookie of the Year in de American League.
28. Robinson Cano raakt niet onder de indruk van de grotere afmetingen van Safeco Field en gaat toch gewoon homeruns slaan.
29. Het gaat klikken bij de Los Angeles Angels, die met onder meer Trout, Pujols en Hamilton de beste ploeg van LA kunnen worden.
30. Ook al wil de kersverse Detroit Tiger en exTexas Ranger Ian Kinsler het graag – de Rangers gaan niet 0162 in 2014.
31. Miami gaat stilletjes meestrijden om een Wild Card in de National League.
32. Craig Kimbrel gooit de ene na de andere wedstrijd in het slot. Minstens 50 saves in totaal.
33. Clayton Kershaw zal zijn hegemonie in de National League voortzetten en de Cy Young Award binnenslepen.
34. Kershaw’s ALequivalent heet dit jaar Yu Darvish. De Japanner van de Texas Rangers zal wat minder vaak drie slag gooien, maar wel slagman na slagman uitschakelen.
35. Nieuwe regels of niet: botsingen bij de thuisplaat
zullen in het heetst van de strijd niet te voorkomen zijn.
36. 50? 60? 75? Billy Hamilton (Reds) gaat een enorme berg gestolen honken verzamelen, al zal hij veel ervan als pinch runner binnenslepen.
37. De Yankees gaan aansturen op een breuk met de gevallen superster Alex Rodriguez. Het wordt smerig.
38. De Cleveland Indians zetten de goede lijn uit 2013 voort en halen de ALCS.
39. Werpers in het Petco Park van de San Diego Padres gaan het goed doen, ondanks het ver kleinen van het speelveld: Ian Kennedy beleeft een wederopstanding en Andrew Cashner breekt door.
40. Oneanddone:
Bostons veteranen komen niet in de buurt van het vorige seizoen, waarin alles op zijn plek viel.
41. De discussie over hoofdbescherming voor pitchers laait weer op na een aantal gekopte linedrives.
42. We krijgen weer minimaal één Game 163, want de Wild Cardraces worden erg spannend
43. Dit jaar gaat Mike Trout toch echt de MVP Award in de American League winnen.
44. Miguel Cabrera ziet die prijs aan zijn neus
voorbijgaan, maar zal die graag willen inruilen voor een World Seriesring.
45. Free agent Kendrys Morales vindt pas na de MLB draft in mei een werkgever. Hij slaat vervolgens minstens 10 homeruns.
46. Gregory Polanco wordt al vroeg opgeroepen door de Pirates en wordt een nieuwe ster in Pittsburgh.
47. Nieuwelingen Michael Pineda (hem
rekenen we daar ook maar bij) en Masahiro Tanaka worden sterkhouders op de heuvel van de Yankees.
48. De Red Sox zullen zich na een pijnlijke verliesreeks eindelijk van die stinkende gezichtsgroeisels ontdoen.
49. Gladgeschoren komen de playoffs alsnog in zicht.
50. Yasiel Puig gaat tegenvallen dit seizoen. Kijk, dáár: een slaggemiddelde van .250 aan de horizon!
51. José Abreu en Alex Guerrero (bij zijn oproep)
schieten op zijn Puigs uit de startblokken, maar zullen in augustus en september stilvallen.
52. José Fernández blijft daarentegen verbazen. Hij
wordt de beste Cubaan in de MLB en neemt de Marlins op zijn schouders.
53. Giancarlo Stanton gaat de verste home
run ooit slaan. Nu staat die mijlpaal nog op naam van Mickey Mantle met 656 voet (200 meter dus! ) in 1953.
54. Grady Sizemore beleeft een wederopstanding bij de Red Sox, tot hij wéér geblesseerd raakt en stopt.
55. De Royals bouwen verder aan een sterk team en gaan voor een Wild Card.
56. Prince Fielder sloeg in de afgelopen jaren als vierde slagman in de lineup. MVP’s Ryan Braun en Miguel Cabrera sloegen vóór hem. Dit jaar wordt Adrian Beltre dus MVP.
57. Prince Fielder bellyflops in Texas. Sowieso iets om naar uit te kijken.
58. De Pirates boeken weer een seizoen met meer
overwinningen dan nederlagen, maar zullen de playoffs mislopen.
59. Het 65ste seizoen van Vin Scully, commentator van de Los Angeles Dodgers, wordt het beste uit zijn carrière.
60. Het nieuwe reviewsysteem gaat voor meer
duidelijkheid zorgen, maar minstens één umpire maakt desondanks na het bekijken van de beelden alsnog de verkeerde beslissing.
61. Joe Mauer profiteert van zijn
positiewisseling van catcher naar eerste honk. Komt hij in de buurt van zijn 2009 AL MVP seizoen? Toen sloeg hij .365/.444/.587 met 28 homeruns en 96 binnengeslagen punten.
62. Mauer is zelfs outsider voor de batting title.
63. De New York Mets vormen een werpersrotatie die ijzersterk zal blijken. Nog niet dit seizoen, maar wel in 2015.
64. De American League behaalt thuisvoor
deel in de World Series, maar het team uit de National League gaat met de eer strijken.
65. Commissioner Bud Selig doet er alles aan om van
het seizoen 2014 vooral een grote Bud Selig show te maken. Daarna neemt Bud Selig afscheid met een door Bud Selig zelf georganiseerde Bud Selig Memorial.
66. De Cleveland Indians schaffen
het controversiële Chief Wahoologo langzaam maar zeker af.
67. Petjes met het herkenbare
figuurtje worden dan ook collector’s items.
68. Matt Kemp moet in april
genoegen nemen met een reserveplek, gaat ruzie maken en wordt verhandeld.
69. De Yankees blijken voor de catcherspositie Brian McCann te hebben gehaald, niet Brian McCann’t.
70. Een recordaantal Tommy Johnoperaties
overspoelt de MLB. We gaan allerlei diepgravende onderzoeken lezen naar de arm van een pitcher.
71. Het wordt wel weer eens tijd voor een
perfect game. Kershaw? Darvish? Wainwright misschien? Of verlengt Homer Bailey zijn reeks van seizoenen met een no hitter tot drie?
72. Max Scherzer gaat grote moeite krijgen om in zijn
contractjaar te laten zien dat vorig jaar geen toeval was.
73. Brad Ausmus, rookie manager van de Tigers, ziet
dat ook en geeft Justin Verlander de eer om op Opening Day te werpen.
74. Verlander keert terug in zijn oude topvorm. 2013 blijkt slechts een hobbeltje in de weg.
75. Ook Matt Cain (Giants) laat zien dat 2013 een foutje was. Een verdwaalde stem bij de Cy Young Award verkiezing is niet uit te sluiten.
76. Zodra Josh Johnson (Padres) fit is, toont hij goede vorm en wordt hij Comeback Pitcher of the Year.
77. Minstens 50 procent van de teams heeft aan het
einde van het seizoen een andere closer dan op Opening Day.
78. Ryan Braun heeft na zijn slim getimede schorsing iets te bewijzen en zal dat ook doen. (Doping gebruiken bij een bierteam (Milwaukee Brewers), je moet er maar opkomen.)
79. Dat hij overal uitgejouwd wordt, kan hem daarbij weinig schelen.
80. Johan Santana gaat dit jaar in elk geval één wedstrijd winnen. Matt Harvey niet.
81. Manager Ron Washington gaat
met een bizarre beslissing zijn Texas Rangers uit de World Series houden.
81. Manager Ron Washington gaat met een bizarre beslissing zijn Texas Rangers uit de World Series houden.
82. Chris Davis gaat weer veel homeruns slaan, maar zal het aantal van vorig jaar (53) niet benaderen.
83. De St. Louis Cardinals vliegen als altijd onder de radar, maar zullen de NL Central winnen.
84. We noemden de naam Prince Fielder al. Hij is de
speler met de langste onafgebroken reeks gespeelde wedstrijden. Is hij opnieuw 162 keer actief, dan eindigt hij 2014 op 667.
85. Alle ogen zijn in Detroit gericht op
Miguel Cabrera, de werpers en Ian Kinsler, maar over een half jaar is Nick Castellanos ook een man die iedereen kent.
86. Krijgt Baltimore de Ubaldo Jimenez van 2012 of
die van 2013? Het ongeleide projectiel wordt cruciaal in de playoffambities van de Orioles.
87. De Chicago White Sox winnen meer wedstrijden dan de Cubs (maar nog steeds verrekte weinig).
88. Als de Kansas City Royals het niet gaan redden, wordt James Shields een hot item voor de trade deadline. Het team dat hem oppikt, voegt kwaliteit toe.
89. Oakland A Sonny Gray krijgt de bal op Opening Day. Gray is een ace.
90. Grant Balfour zal uitkijken naar de negende
innings in de wedstrijden tegen divisierivaal Baltimore. Hij moet en zal ze in het slot gooien.
91. Bij Baltimore kwam Balfour niet door de medische keuring. In St. Petersburg blijft hij fit en toont hij zijn waarde.
92. R.A. Dickey, de koning van de knuckleball, zal verder in de anonimiteit wegzakken. Toch houdt iedereen van hem.
93. Let op Starlin Castro, korte stop van de Chicago
Cubs. Wat hij vorig jaar liet zien was bedroevend, maar de Dominicaan kan ballen.
94. Nolan Arenado (Colorado Rockies) was vorig jaar één van de best bewaarde geheimen in de MLB. Zijn verdediging was al elite en dit jaar laat hij ook de knuppel spreken.
95. Hoeveel tweehonkslagen slaat Manny
Machado? Vorig jaar was hij op weg naar het record in een seizoen (67, Earl Webb in 1931), maar door een knieblessure stokte de teller op 51.
96. Seattle betaalde een godsvermogen voor Robinson Cano, maar de playoffs halen lijkt een utopie in de AL West.
97. Het gemis van Hisashi Iwakuma en Taijuan Walker bij de seizoensstart kan al het begin van het einde betekenen voor Seattle.
98. 99 Problems, but Seattle ain’t one – Cano’s
spelersmakelaar JayZ zullen we zelden bij de Mariners op de tribune zien zitten.
99. Bij het verschijnen van dit magazine zijn er nog 211 dagen te gaan tot het begin van de World Series.
100. Maar zover is het
gelukkig nog niet. Two games down, 2428 to go! Let the season begin!
Sommige sporters zorgden er door hun uitstraling voor dat de
prestatie van een heel team naar een hoger niveau werd getild: Michael Jordan, Babe Ruth, Joe DiMaggio. “Je stond al met 10 voor als je met hem in je elftal in de spelerstunnel stond te wachten”, werd er over Ruud Gullit gezegd.
De meest charismatische baseballpersoonlijkheid was een goede speler, maar niet de beste. Hij speelde door zijn huidskleur nooit in de Major League. Hij was speler, coach en scout maar vooral de verteller van ‘hoe het toen was’, daar in de Negro Leagues. Zijn naam: Buck O’Neil. Een man die qua uiterlijk veel weg had van Nelson Man dela en Kofi Annan. Oordeel zelf.
De Negro Leagues ontstonden zo rond
1885 na een ‘herenakkoord’ tussen de eigenaars van de clubs (met andere woorden: geen zwarten in de Major Leagues). Buck O'Neil is zo’n beetje de enige Negro Leaguer die in 2005 nog in leven is. Hij woont in Kansas City, maar is zelden thuis. Hij vliegt van hot naar her om overal in Amerika op de radio of televisie te vertellen over de tijd tussen 1920 en 1950, de glorietijd van de Negro Leagues. Joe Posnanski, journalist van de Kansas City Star, vergezelt hem op die reizen in 2005 en schrijft er een ontroerend boek over.
Het waren sterke teams. In een oude bus, waarin vaak ook geslapen werd, trokken ze door het land. ’s Avonds speelden ze een wedstrijd tegen een plaatselijk team, vaak zes dagen per week, maar niet op zondag. Dan waren ze in de grote stad voor een doubleheader tegen een ander Negro Leagueteam. De kerkdienst werd dan een uur vervroegd en de tribunes zaten vol.
Titel THE SOUL OF BASEBALL ‐ A ROAD TRIP THROUGH BUCK O'NEIL'S AMERICA Auteur JOE POSNANSKI Bestellen AMAZON.COM
De Kansas City Monarchs tegen de Homestead Grays, dat was
zoiets als de Yankees tegen de Red Sox. Het niveau? Minstens zo goed als in de Major League, volgens Buck. Na het gewone seizoen speelden de beste blanken en de beste Negro Leaguers vaak tegen elkaar. ‘Barnstorming’ heette dat. In het tijdperk vóór de televisie wilden ook de fans op het platteland in het echt hun helden zien.
Buck kende iedereen : Jackie Robinson, Josh Gibson, Satchel Paige en ook Count Basie en Louis Armstrong. Baseball en jazz, dat was zijn leven. Hij gaf de mensen geen hand. Ontmoette hij iemand, dan was het “Give it up” en volgde er een omhelzing. Bij de vrouwen duurde die wat langer dan bij de mannen en bij knappe jonge vrouwen weer ietsje langer dan bij knappe oudere vrouwen. Een charmeur tot het einde. Of hij zei: “I am Buck O’Neil, what’s your name?” Altijd volgde er een gesprek en een lach.
Buck kende iedereen : Jackie Robinson, Josh Gibson, Satchel Paige, Count Basie en Louis Armstrong. Baseball en jazz, dat was zijn leven. Als je zo goed kon honkballen en de beroemdste vertegenwoordiger was van het “Black Ball”, dan verdien je waardering. In 2006 werden een aantal grote Negro Leaguers en anderen die over het hoofd waren gezien, in de Hall of Fame gekozen. Buck kwam twee stemmen tekort. Was hij verbitterd? Zijn antwoord leek wel een gedicht; Where does bitterness take you? To a broken heart? To an early grave? When I die I want to die from natural causes Not from hate Eating me up from the inside.
Een jaar later overleed Buck from a natural cause. TEKST KEES WIJDEKOP
Een doodgewone jongen uit Mundo Novo,
Curaçao die gek is op honkbal. Hij is een vaste waarde voor de Atlanta Braves, een ster in wording en een voorbeeld voor velen. Goede kop, bescheiden en wars van sterallures. Zo komt Andrelton Simmons over. Terwijl de prijzen met vrachtwagens tegelijkertijd binnenkomen in Huize Simmons, inclusief tientallen loftrompetten, blijft de honkballer in kwestie er ogenschijnlijk rustig onder. Een compliment van Hall of Famekorte stop Barry Larkin bezorgde bijna blosjes op de wangen. Alsof hij net een kusje op de wang heeft gekregen van het meisje waar hij heimelijk verliefd op is.
“Wauw. Heeft Larkin echt over mij gezegd dat hij mijn wedstrijdinstelling prijst. Dat is fantastisch. Ik voel me echt gevleid, zeker omdat ik van mening ben dat ik nog lang niet naar mijn kunnen presteer. Ik heb nog een lange weg te gaan. Ik ben altijd kritisch, want verbeteren kan altijd”, reageerde hij kenmerkend.
De carrière van Andrelton A. Simmons, die
het levenslicht zag op 4 september 1989, rijst als een komeet. Op 9 juni 2010 draftten de Atlanta Braves, het team waar eilandgenoot Andruw Jones groot werd, hem als twintigjarige in de tweede ronde. Dat jaar nog speelde hij 62 wedstrijden voor de Danville Braves (Rookie League), in 2011 kwam hij 132 keer uit voor de Lynchburg Hillcats (Advanced A) en in 2012 trok hij 44 maal het tenue van de Mississippi Braves (AA) aan. Relatief snel, na 237 partijtjes, liet hij de Minors achter zich. Wat goed is, komt snel. Terwijl sommige jongens een jarenlange strijd voeren om zich door de vele divisies onder de Majors omhoog te werken, zoals bijvoorbeeld Roger Bernadina, dartelde Simmons er zo vrij als een vlinder doorheen. Onverstoorbaar op weg naar zijn eindbestemming. Voor het eerst kwam hij in actie in The Big Show op 2 juni 2012 tegen de Washington Nationals. Zijn eerste
honkslag liet een dag op zich wachten. Stephen Strasburg liet hem in zijn drie eerste slagbeurten geen kans, maar een worp van Gio González promoveerde Simmons op 3 juni tot een tweehonkslag. Een week na zijn debuut was daar de eerste homerun. Toronto Blue Jayspitcher Drew Hutchison heeft de eer die stadionklap te mogen incasseren.
Direct liet de Curaçaoënaar zich gelden op
het defensieve vlak. Zo degelijk als een huis, met een groot bereik op de ‘6’ en spectacu laire acties meldde hij zich aan het firmament alsof hij nooit anders gedaan had. ESPN benoemde hem gelijk tot de beste korte stop van de maand juni. De MLB riep de toen 22 jarige uit tot rookie van de maand. Na dik dertig dagen geacteerd te hebben in de Majors hield een blessure aan z’n rechter hand hem twee maanden aan de kant. Dat betekende slechts dat de handrem tijdelijk aangetrokken moest worden, want inmiddels is de nummer 19 van Atlanta niet meer weg te denken uit de lineup. Manager Fredi Gonzalez kan niet meer om hem heen, voornamelijk vanwege z’n defensieve kwaliteiten. Waarschijnlijk is de Zwitserse bank net een tikje safer dan hij, maar het scheelt niet veel.
N
a één volledig seizoen heeft hij zijn definitief gevestigd. Simmons is nu al elite. Geen twijfel over mogelijk, getuige zijn impo nerende defensieve statistieken en optredens die geleid hebben tot een vollere schoorsteen mantel. De cijfers van 2013 in vogelvlucht: een veldgemiddelde van .981, slechts veertien veldfouten en dat in 156 wedstrijden of 1352 1/3 innings waar hij in actie kwam. Hij noteerde zelf 240 nullen en was betrokken bij 499 nullen. In z’n up voorkwam hij door zijn sterke verdediging 41 punten. Ruim, ruim, ruim voldoende om na afloop van de jaargang 2013 twee prestigieuze prijzen op de schoor steenmantel te zetten: een Rawlings Platinum Golden Glove en een Platinum Glove Award voor de beste verdedi gende speler in de National League.
Curaçao is inmiddels de kleine Domini‐
caanse Republiek te noemen. Goed, het aantal honkballers uit de DR in de MLB is nog steeds het veelvuldige van dat van het eiland dat hoort bij het Koninkrijk der Nederlanden. Maar met Andrelton Sim‐ mons, Jurickson Profar, Didi Gregorius, Kenley Jansen, Roger Bernardina en Jonathan Schoop is een kleine enclave toch wel neergestreken in het honkbalwalhalla. “Dit is het nieuwe honkbaleiland”, verklaarde Rangers scout Jesus Halabi, die zelf ook opgroeide op Curaçao. “Het gaat om kleine gemeenschappen waar kinderen een goede opvoeding krijgen. Het begint met de structuur thuis en daarna die van de Little League, waar ze
al op hun zesde beginnen. En ze spreken Engels, Spaans, Nederlands, Papiamento en een beetje Frans. Het zijn slimme kinderen met perfecte honkballichamen.”
Simmons, Profar en Gregorius zijn met
elkaar opgegroeid. De vrienden woonden vlakbij elkaar, in de buurt van Mundo Novo. Tien jaar lang, van hun zesde tot zestiende, vormden korte stop Simmons en tweede honkman Gregorius een berucht binnenveldduo. “Ik denk niet dat je ooit twee zes‐ of zevenjarigen zoveel dubbelspellen hebt zien maken als wij”, zegt de Brave. In hun jeugd pakte het trio niet alleen de honkbalknuppel
op. Regelmatig kwam ook de voetbal van pas. Een tak van sport die Simmons ook aardig beheerste. Overigens beweerde Robert Eenhoorn eens dat door het voetbal deze jongens ’t verdedigend zo goed doen. Daarmee hebben zij het goede voetenwerk geleerd.
In de komende tien jaar volgen nog veel
meer spelers van het eiland het voorbeeld van de drie vrienden, is de stellige overtuiging van Halabi. Of, zoals Gregorius concludeert: “Je kunt best zeggen dat wij momenteel de besten van Curaçao zijn, maar er is nog zo veel potentieel. Ik geloof dat wij echt de ogen openen.”
Hij zou zelfs de leider zijn van het infield van
de Braves. In de dugout hebben ze hem de taak toevertrouwd de spelers die de honken bewaken per slagman op de juiste positie te zetten. Dat getuigt niet alleen van ongekend talent. Tevens houdt dat ontzettend veel honkbalkennis en overzicht in. Simmons herbergt mentale sterkte, atletisch vermogen en een computeraangedreven honkbalbrein. Voor hem is het een abc’tje wat te doen, in welke situatie dan ook. Hij is nauwelijks op een denkfout te betrappen. En in september viert hij pas zijn 25ste verjaardag. Logisch dat zijn werkgever er niet lang over hoefde na te denken hun aankomende ster langer aan zich te binden.
De speler van Curaçao moet
een van de dragende krachten worden van de Braves, die weer dominant willen zijn in de eigen divisie en de National League). In februari tekende hij een zevenjarige verbintenis die hem nog zeven jaar in Atlanta houdt. Daarvoor vangt de honkballer in kwestie 58 miljoen dollar. “We hebben het gevoel dat Andrelton één van de beste korte stops is, vandaag de dag in de Major League. Wij zijn blij dat we hem langer hebben kunnen vastleggen”, luidde het duidelijke statement van BravesGM Frank Wren nadat de deal bezegeld was. Aanvallend valt er nog veel progressie te boeken. In de slagvolgorde jojoot hij meer dan Oprah Winfrey met haar gewicht. Dan weer leadoffslagman om vervolgens als
achtste in het slagperk te komen. Waar hij het beste tot z’n recht komt, is nog te finetunen.
Daar mogen ze in Atlanta aan gaan werken. Betere herkenning van de slagzone, wat meer rust en overzicht kunnen zijn slaggemiddelde van .256 (in 206 potjes in de Majors) opstuwen of ertoe leiden dat hij vaker met vier wijd naar het eerste honk kan gaan. Al komt hij nu al in 30,4 procent van de gevallen op de honken, wat een aardige gemiddel de is. Tegelijkertijd valt er nog te werken aan het
Met een contract van zeven jaar en 58 miljoen dollar op zak, lijkt het kostje van Andrelton Simmons wel gekocht. Vorig jaar maakte de geboren Curaçaoënaar zijn debuut voor het Nederlands team. De wereldkampioen van 2011 gooide in maart 2013 hoge ogen tijdens World Baseball Classic (WBC), met de korte stop van de Braves voor het eerst in de gelederen. Maarten Kolsloot, schrijver van onder meer Honkbalgoud en Hollandse Honkbalhelden, zat met z’n neus op Oranje en geeft een inkijkje in de mens achter de honkballer en de mooie toekomst die Simmons wacht in het Nederlands team.
Kolsloot begint met een anekdote over
de toevallige ‘ontdekking’ van de inmiddels gelauwerde en bekende korte stop. “Twee jaar geleden, toen ik nog in Amerika woonde, ging ik naar Spring Training. Ik bezocht het stadion van de Atlanta Braves in Florida, waar zij speelden tegen de Washington Nationals. Ik kwam speciaal voor Roger Bernadina, maar die speelde niet vanwege een vage blessure. Er was een kies getrokken of iets dergelijks.”
“Toen zag ik ineens de naam van Simmons in de line‐up staan. Ik kende hem niet, maar ik ontdekte dat hij van Curaçao kwam. Bobby Cox was nog de manager en Simmons kreeg in de voorbereiding op het seizoen best veel speeltijd. Het viel me tijdens die wedstrijd wel direct op dat hij heel talentvol was. Dat zag je aan een aantal goede acties als verdediger.”
Na de wedstrijd wilde Kolsloot wel
eens kennismaken met deze nog redelijke anonieme honkballer. Namen ontbraken op de shirts en heel goed had de journalist niet gelet op het rugnummer van de
honklopen. Sinds Simmons actief is op het hoogste niveau steelt hij beduidend minder honken dan op lagere niveaus.
Opvallend is dat de 24jarige een
explosieve groei had in zijn homerun aantal. Van 2010 tot en met 2012 knuppelde hij negen ballen de tribune in. Vorig jaar waren daar ineens zeventien stadionklappen. Het seizoen 2014 moet uitwijzen of dat een uitschieter is geweest.
Dat hij op aanvallend gebied een belangrijke factor kan zijn, bewees Simmons tijdens de World Baseball Classic. Op het netvlies staat nog altijd de gelijkmakende tweepuntshomerun in de achtste inning tegen aartsrivaal Cuba. De bal vloog over het linksveld in het Tokyo Dome en het was 66. Alle aandacht ging uiteindelijk naar Kalian Sams omdat hij Andruw Jones in staat stelde het winnende punt te scoren.
Maar het hele toernooi was hij, naast z’n geroemde verdedigende kunnen, ook aan slag bepalend. Een hoog slaggemiddelde, honkslagen en binnengeslagen punten op de momenten waarop het moest. Het zijn de kenmerken van een speler die weet wat hij moet doen wanneer dat van hem gevraagd wordt. Dat zijn kwaliteiten die je een leider kunt toedichten.
Van de jongens met wie hij opgroeide op Curaçao is hij momenteel het verst in zijn ontwikkeling. Dat rechtvaardigt al de titel ‘leider van de nieuwe school’. Maar een gezaghebber op het gravel en de dugout of niet; Andrelton Simmons is vooral een sieraad voor het honkbal. Of zoals bonds coach Hensley Meulens hem omschreef: “Hij zal een goede speler voor een hele lange tijd!” •
speler. Een klein gokje in de hal leverde hem een ontmoeting met de toen 22‐ jarige op. “Er liep een grote, donkere jongen langs me. Ik had het gevoel dat hij het was, maar ik wist het niet zeker, dus ik schreeuwde door die gang: ‘Simmons’. Hij draaide om en we raakten in gesprek. Wat me direct opviel dat het een ontzettend vrolijke jongen is. Meestal willen de profs in de MLB wel met je praten, maar het is een harde wereld waarin de antwoorden vaak zakelijk zijn.”
In het geval van Simmons was dat toch
net even een ander verhaal. “Hij sprak wel in clichés maar dat deed hij wel met veel energie en vrolijkheid. Hetzelfde zag ik vorig jaar in San Francisco. Dat is me echt bijgebleven.” Met talentvolle jongens als Jurickson Profar, Xander Bogaerts,Mariekson ‘Didi’ Gregorius en Simmons ziet de toekomst van het Nederlands team er rooskleurig uit, meent Kolsloot. “Daar gaan we nog veel plezier van hebben. Wat ook zo leuk is, is dat deze jongens het echt tof vinden om op de WBC te spelen. Ze kunnen het goed met elkaar vinden omdat ze elkaar al heel lang kennen. Profar en Simmons woonden op vijf minuten van elkaar op Curaçao. Het is belangrijk te realiseren dat ze een band hebben. Verder zijn ze gewend om op hoog niveau te acteren, van jongs af aan.”
Dat houdt een juiste wedstrijdinstelling
in en een winnaarsmentaliteit. Of Simmons de kwaliteiten heeft om zich te ontpoppen als de leider van het Nederlands team, vindt Kolsloot nog te vroeg om te concluderen. ‘’Hij staat wel echt symbool voor de jonge succesvolle generatie. Hij is de eerste die een vette deal binnensleept en succesvol jaar draaide. In Andrelton Simmons zie je zeker leiderschap. Dat potentieel is er zeker. Maar de beste speler is niet altijd de leider. Kijk, Andruw Jones is een echte leider, alleen al op basis van wat hij heeft bereikt.”
NAAM: Curtis Granderson Jr. GEBOREN: 26 maart 1981 in Blue Island, Illinois SLAAT: Links BURGERLIJKE STAAT: Vrijgezel POSITIE: Outfielder TEAM: New York Mets VORIGE TEAMS: Detroit Tigers (20042009) en New York Yankees (20102013). COLLEGE: University of Illinois Chicago DRAFT: Als tachtigste (derde ronde) gedraft door de Detroit Tigers. CONTRACT: Tekende onlangs een vierjarig contract ter waarde van 60 miljoen dollar. TOTAAL VERDIEND: Verdiende tot dusver 44 miljoen dollar. PRESTATIES: Was vanaf 2004 de startende centerfielder voor de Tigers en maakte defensief veel indruk: hij maakte in 151 opeenvolgende duels geen enkele error. In 2007 werd hij de zesde speler in de geschiedenis die de zogeheten 20 2020 club behaalde door minimaal twintig doubles, twintig triples en twin tig homeruns te noteren. Hij is, samen met Willie Mays (1957), Frank Schulte (1911) en Jimmy Rollins (2007) daar naast één van vier spelers die daar ook nog eens twintig gestolen honken bij had. CAREER STATS: .261 slaggemid delde, 217 homeruns en 606 RBI's. STERKE PUNTEN: Het feit dat Granderson één van slechts vier spelers is die lid is van de 20202020 club geeft aan dat hij aanvallend een heel veelzijdige speler is. Hij heeft kracht, is snel en beschikt over genoeg inzicht, wat ook te zien is aan zijn sterke defense. Hoewel dat de afgelopen jaren door blessures iets minder is geworden, is hij nog steeds een goede verdediger. ZWAKKE PUNTEN: Vooral afgelopen jaar zaten kleine blessures Granderson telkens dwars. Verder is hij een stuk
minder effectief in aanvallend opzicht wanneer hij tegenover linkshandige werpers staat en heeft hij soms de neiging om te agressief te zijn, wat resulteert in een hoog aantal strikeouts. HALL OF FAME: Granderson zal geen unanieme keuze zijn, maar maakt zeker kans. Vanaf het begin van zijn carrière is hij namelijk een zeer veelzijdige speler gebleken die ook nog eens lid is van één van de meest exclusieve clubs in het honkbal waarvan drie van de vijf leden (George Brett, Willie Mays en Jim Bottomley) al zijn verkozen tot de Hall of Fame. Het is voorlopig een twijfelgeval, maar als Granderson de komende jaren zijn oude vorm kan hervinden dan kan hij weleens een goede kans maken. LEUK FEITJE (1): Ondanks dat de meeste mensen om hem heen opgroeiden als fan van de Chicago Cubs werd Gran derson al vroeg fan van de Atlanta Braves. Als klein jongetje rende Granderson dagelijks naar huis om de hitserie Saved by the Bell te kijken. Dit feest ging alleen niet altijd door omdat de Cubs vaak in de middag speelden waardoor zijn favoriete serie niet werd uitgezonden. Zodoende kreeg de jonge Granderson een hekel aan de Cubs en werd hij fan van een ander team: de Atlanta Braves. LEUK FEITJE (2): Draagt altijd zijn sokken hoog als eerbetoon aan de eer ste zwarte honkballers die traditioneel ook altijd hun sokken hoog droegen. SPORTAM OVER CURTIS: Het zal voor veel honkbalfans wennen zijn om Granderson komend seizoen voor het andere team uit New York uit te zien komen. Maar voor de Mets lijkt het een uitstekende aanwinst: Granderson is en blijft een veelzijdige speler die daarnaast bekend staat als één van de meest vriendelijke personen in het honkbal. EINDCIJFER:
7,8
Geslaagd
Natuurlijk, de MLB heeft wel eens
wedstrijden gespeeld in het buitenland. Meerdere keren werd het seizoen geopend in Japan of werden er wedstrijden in Puerto Rico gespeeld, maar de opening van het seizoen in Sydney was weer een nieuw experiment.
Een geslaagd experiment overigens, want het Australische publiek ontving de sport met open armen. In het sportgekke land was de opkomst voor beide wedstrijden erg goed en ook de twee oefenwedstrijden tegen het Australische nationale team trokken een hoop publiek naar het Sydney Cricket Ground, dat speciaal voor deze gelegenheid volledig werd omgebouwd van crickettempel tot honkbalstadion.
Commissioner Bud Selig was na afloop dan ook zeer tevreden over de reis naar Australië. Hij vergeleek de sfeer in het stadion met die tijdens wedstrijden in de World Series en was zeer verheugd over het feit dat hij in Sydney mensen zag lopen in shirts van Major League‐teams. “De groei in populariteit van de sport moeten we het komende decennium vooral zien te realiseren op de internationale markt.”
Dit soort uitstapjes naar andere
werelddelen lijken daarom wel vaker te zullen gaan gebeuren. In de Sport Amerika Show vorige week vertelde Robert Eenhoorn dat de kans nog altijd aanwezig is dat het volgende uitstapje in 2015 naar Nederland is. En Selig gaf nogmaals aan dat hij graag nog wedstrijden in het reguliere seizoen in Europa wil spelen. Wie weet dus volgend jaar in Hoofddorp! ∙
Seb Visser.
Schoppertje
Ik word vader. Het is een geweldig gevoel. Het zijn woorden waarvan ik lang heb
gedacht dat ik ze nooit zou uitspreken. Er zijn jaren geweest dat ik ervan overtuigd was dat kinderen in mijn leven niet zouden voorkomen. Kroeg, sport, het vrijgezellenbestaan, veel gezelligheid en geen gedoe lagen daaraan ten grondslag. Toen ontmoette ik mijn huidige vrouw en alles veranderde. Met een volgend hoogtepunt aan de horizon.
Het leven is wat je gebeurt, terwijl je andere plannen maakt, zongen Acda en de Munnik en dat is een waarheid als een koe. Mijn plannen komende zomer lagen in Brazilië, op het wereldkampioenschap voetbal. Iets waar ik al sinds Zuid‐Afrika erg naar uitkijk. Van kinds af aan is het mondiale toernooi voor mij het enige voetbalhoogtepunt dat echt telt. Het is een uitgekomen droom om daar als commentator bij te mogen zijn. Een voorrecht. Net als het krijgen van een kind. Onze baby is uitgerekend in de eerste week van juli, in de derde fase van het WK. Nadat we huilend naar een positieve zwangerschapstest hadden staan kijken kwam het besef. Gelukkig hadden we ooit gekscherend op een gezellige avond de optie al eens doorgenomen. Stel je voor dat het dan zou komen tijdens een voetbalzomer. Met een kalender in de hand ‘mikken’ past echter niet bij onze levensopvatting. Het leven kiest zijn eigen weg. Met dit dus als gevolg.
Joe Flacco, de quarterback van de Baltimore Ravens, kreeg afgelopen september zijn tweede kind. Hij koos ervoor om zijn vrouw Dana in goede handen achter te laten en met zijn team in Baltimore gewoon te gaan spelen. Tijdens de warming‐up kreeg hij een telefoon van een van de begeleiders in z’n handen gedrukt. We hebben weer een jongen, hoorde hij zijn vrouw zeggen aan de andere kant van de lijn. Flacco hing op, leidde zijn team tot een overwinning, stapte onder de douche, stond de pers te woord en reed naar het ziekenhuis waar hij zijn zoon voor het eerst zag.
Quarterback Ben Roethlisberger, vanwege diverse seksschandalen lang niet altijd de
meest correcte mens op aarde, zei dat voor hem de keuze gemakkelijk zou zijn. Er is op zijn hoofd geen haar te vinden die het risico zou nemen de bevalling van zijn vriendin te missen. Wedstrijd of geen wedstrijd. Commentator en oud‐voetballer John Barnes denkt daar heel anders over. Hij deed in Londen vanuit de studio gewoon commentaar van een voetbalduel, terwijl iets verderop zijn zevende kind op aarde werd gezet.
Zo zie je maar. Ieder zijn eigen keuze. Die van ons is dat ik straks zal afreizen naar Brazilië. Of het de juiste beslissing is, weet ik niet. Het is wel een van de zwaarste. Mijn vrouw vindt dat ik ook moet gaan, Paula weet hoe zeer het WK in mijn hart zit. Zij natuurlijk ook samen met de aanstaande herrieschopper, die ik nu al kan voelen als ik mijn hand op de buik van de toekomstige moeder leg. Misschien komt het allemaal goed en ben ik op tijd terug om erbij te zijn. Hopelijk speelt het kleine schoppertje, tot diep in het WK verstoppertje. ∙
Chicago staat bekend als de City of Big
De brede schouders gingen eronder, en zeven weken later werd Weeghman Park Shoulders. Hetgeen zoveel wil zeggen als kosten 250.000 dollar opgeleverd. Het blue collar, geen woorden maar daden, niet stadion, met een capaciteit van 14.000 lullen maar poetsen. Restaurantmagnaat toeschouwers, was op 23 april 1914 het Charles Weeghman kocht in het najaar van decor van Chicago ChiFeds Kansas City 2013 een lap grond op de hoek van Clark Packers (91). Voor het oog van 21.000 en Addison, waar eerder een Lutherse kerk fans (vraag ons niet hoe dat mogelijk was). had gestaan. Eind februari 2014 waren de formaliteiten rond en de barre winter r was in 1914 overigens nog geen eindelijk voorbij: op 4 maart ging de eerste Chicago Cub te bekennen op Weeghman schop de grond in. Haast was geboden, Park. Die franchise werd door Weeghman want al op 23 april stond Opening Day op namelijk pas in 1916 voor de som van een de baseballkalender. Geen probleem. half miljoen dollar overgenomen. Een wijze investering. De Cubs hadden tussen 1910 1916 vier National League pennants
E
gewonnen, en herhaalden dat kunstje in 1918, hun derde jaar op Weeghman Park. Weeghman verkoos 足 vanwege de capaciteit 足 de World Series echter op Comiskey Park aan de zuidkant van de stad te laten spelen. Het is wellicht een verklaring waarom de Boston Red Sox er met de hoofdprijs vandoor gingen.
Weeghman Park (toen
inmiddels Cubs Park geheten) en de Chicago Cubs moesten tien jaar wachten op een nieuwe World Series.
Weeghman
Park werd in 1920 Cubs Park, en kreeg in 1926 z'n huidige naam, toen het team werd overgeno men door kauwgum magnaat William Wrigley. Het stadion groeide in z'n 100 jarig bestaan uit tot een waar icoon in de Amerikaanse sport. Sterker nog: op de lijst van 150 gebou wen van America's Favorite Architecture, prijkt Wrigley Field op een trotse 31ste plaats voor schoonheden als Carnegie Hall. Opvallend genoeg is het stadion zelfs het hoogst genoteerde gebouw van Chicago toch niet vies van fraaie architectuur.
Minder bekend is de multi functionaliteit van Wrigley Field. Je kunt het zo gek niet bedenken of het heeft er plaats gevonden. Ze sprongen er op ski's van een schans, er werd gevoetbald (Dick Advocaat en Wim van Hanegem speelden er met de Chicago Sting regelmatig hun thuiswedstrijden), er werd geijskockied, terwijl de Chicago Bears het stadion bijna vijftig (!) jaar (van 1921 tot 1970) hun thuishaven noemden.
En er waren concerten. De meest le
gendariche was vorig jaar. Het concert van Pearl Jam, de band van local boy en diehard Cubsfan Eddie Vedder, werd onderbroken door noodweer, en duurde tot twee uur 's nachts.
8 augustus 1988 (inderdaad, 88'88) is
een toch wel legendarische datum in de geschiedenis van Wrigley Field. Op die dag, om 8 uur 's avonds nog wel, werd er na 5687 thuisduels alle andere teams hadden veertig jaar eerder al een lichtinstallatie aangeschaft voor het eerst onder kunstlicht gespeeld. Geheel op z'n Cubs moest de wedstrijd tegen de Phillies echter na drie innings worden gestaakt wegens hevige regenval. Daardoor ging het duel met de New York Mets (64), een dag later, als eerste officiele Cubsthuiswed strijdonderkunstlicht in de boeken.
De Cubs hadden avondwedstrijd lang proberen tegen te houden, maar eind jaren tachtig was er geen houden meer aan. Toen
de MLB Wrigley Field dreigde uit te sluiten van het houden van thuiswedstrijden in de playoffs, en de League de Cubs zelfs forceerde uit te wijken naar Busch Stadium in St. Louis, ging de club dan eindelijk overstag. Overigens is het aantal avond wedstrijden op Wrigley als gevolg van een stadsverordening nog altijd gelimiteerd.
Aisle 4, row 8, seat 113. Wie Wrigley
spelen een 3足0 voorsprong in de wedstrijd, verliezen vervolgens ook de beslissende Game 7, en zien de World Series aan zich voorbij gaan.
Field bezoekt, wil dit stoeltje gezien heb足 ben. Het is de plek waar Steve Bartman zat toen hij de bal aanraakte voor de grijpgrage handschoen van Cubs outfielder Moises as het de schuld van de Curse of Billy Alou, en die zorgde voor een van de zwart足 Goat? Kroeghouder Billy Sianis, wiens geit ste bladzijdes in de geschiedenis van de tijdens de World Series van 1945 werd Chicago Cubs. verbannen van Wrigley, sprak de vloek uit: "De Cubs zullen nooit meer winnen." Tot Voor wie het verhaal niet kent, in kort dusverre kreeg hij gelijk. bestek (hier de lange versie in een eerdere uitgave van het magazine): op 14 En Steve Bartman? Hij dook onder, en trad oktober 2003 zijn de de Chicago Cubs in de nimmer meer in de openbaarheid. NLCS nog slechts vijf outs verwijderd van de World Series, als fan Bartman een vangbal van Alou voorkomt. Het gevolg? De vlam slaat in de pan, de Cubs ver足
W
Dat de Chicago Cubs ondanks hun
iconische uitstraling niet bijster succesvol zijn, mag een understatement heten. Laatste World Serieswinst 1908, laatste World Seriesopwachting 1945. Sterker: het playoff record van de Cubs op Wrigley Field, is een schamele 720. En nog nooit
waren Cubsfans in eigen huis getuige van een winnende playoffclincher. De meeste Cubsfans zijn de bijnaam Lovable Losers dan ook meer dan zat. Al komt er gelukkig nog wel 'ns een echte kampioen op Wrigley buurten. Zoals de 2010 Chicago Blackhawks.
Wrigley Field/de Chicago Cubs kennen vele typische iconen, die ofwel stand足 hielden aan Clark en Addison, dan wel er hun oorsprong vonden. We noemen de klimop die de muren rondom het veld bekleden, de W足vlag, het Go Cubs Go (bij winst of verlies), het handbediende scorebord, de seven inning stretch en natuurlijk de onvermijdelijke rooftops.
Maar het meest kenmerkend van allemaal is natuurlijk de WRIGLEY FIELD Home of the CHICAGO CUBS足marquee boven de hoofdingang. Het art deco足bord werd rond 1934 geplaatst, en was tot de zestiger jaren altijd blauw van kleur. Overigens draaien de Cubs er zich de hand niet voor om om de kleur van de marquee per gelegenheid aan te passen. Zoals in 2010, toen de footballers van Northwestern op Wrigley een thuiswedstrijd afwerkten tegen Illinois.
Meest bekend popculture opwachting:
The Blues Brothers. Vanwege het adres op Elwood Blues' rijbewijs (1060 W Addison), werden de Illinois Nazis in de John Landis rolprent (1980) op een dwaalspoor gezet.
Goed, de hoofdprijs mag dan nog nooit
op Wrigley Field zijn beland, dat betekent natuurlijk niet dat het aan de North Side altijd kommer en kwel was. Legio legendarische kleppers droegen de pinstripes, waarbij de ene naam nog epischer klinkt dan de andere: Mark Grace, Greg Maddux, Hippo Vaughn, Hack Wilson, Ryne Sandberg, Ron Santo, Fergie Jenkins, Billy Williams, Mordecai Brown, Cap Anson... Me dunkt. Maar de meest legendarische van allemaal is natuurlijk Mr. Cub Ernie Banks. Veertienvoudig All足 Star, tweevoudig MVP. In zijn negentien jaar bij de Cubs, was hij goed voor 512 home runs en een slaggemiddelde van .274. Edoch, ook hij kon Cubs Nation niet verblijden met de World Series...
Er is eigenlijk niemand
die weet waar de bijnaam van Wrigley Field 足 the Friendly Confines 足 precies vandaan komt. Er zijn er die zeggen dat het stamt uit de twintiger jaren, voor het eerst gehoord op en rond Ebbetts Field in Brooklyn, anderen reppen van de jaren vijftig. Maar zeker weten doet niemand het. Dankzij Ernie Banks werd Friendly Confines echter meer dan ooit een begrip.
Niet dat iedereen aan de
North Side van Chicago daar overigens even blij mee is 足 hoewel de bijnaam uitstekend bij de Cubs en Wrigley lijkt te passen. De bijnaam betekent zoveel als vriendelijke omgeving, als in: biertje, hotdog, popcorn, lekker gezellig uit met je familie en of vrienden in het zonnetje. Zonder moeten, en dus ook zonder moeten winnen. Typisch Cubs, dus. Als 't maar leuk en gezellig is.
Wanneer het gaat over Wrigley Field,
mag Cubsicoon Harry Caray (19141998) natuurlijk niet ontbreken. Ook al werkte de broadcaster leeuwendelen van zijn
loopbaan bij Cubsrivalen St. Louis Cardinals en Chicago White Sox.
Caray maakte vooral faam met het zingen van de seven inning stretch, voorafgegaan door zijn karakteristieke "All right! Lemme hear ya! AhOne! AhTwo! AhThree!..."
Na zijn dood in 1998, werd
het 'gezang' overgenomen door celebrities.
Huidig Cubseigenaar Tom Ricketts is
resultaat zal echter pas op z'n vroegst over een Cubsfan in hart en nieren. Als student een jaar, maar waarschijnlijk pas over twee jaar, zichtbaar worden. woonde hij tegenover Wrigley, en hij ontmoette zijn vrouw op de bleachers. Zijn De opleiding van de Chicago Cubs behoort verhaal heeft dus iets van de American intussen tot de beste van het land, en bulkt Dream, al maakte hij direct nadat hij en van het talent. Nog even geduld, en z'n familie de Cubs hadden overgenomen iedereen zal Javier Baez, Kris Bryant, van de Tribune Company een kardinale Albert Almora, CJ Edwards en Jorge Soler fout. Hij beloofde dat het team nooit van kennen. Maar verwacht van Epstein en z'n leven Wrigleyville zou verlaten. Hoyer geen overhaaste stappen. De aanwas Natuurlijk was het de waarheid, en je zal pas naar de Bigs worden overgeheveld mag het zeker denken, maar je moet zulks natuurlijk nooit hardop zeggen. Het ondermijnt namelijk je onderhandelings positie. Ricketts en de Cubs zit ten nu met de gebakken peren. Plannen om het vervallen Wrig ley Field drastisch te moderni seren, compleet met loopbrug gen, grote reclameschermen en aanpalende hotels, liggen al jaren klaar, maar het team wordt evenzo lang tegen gewerkt door tal van instanties. Door de City of Chicago, de wijk Wrigleyville, als ze er echt en honderd procent klaar en vooral door de eigenaren van de voor zijn. rooftops, die jarenlang een commercieel graantje meepikten m straks echt een rol van betekenis te van het succes van de Cubs. spelen, zal echter ook Wrigley meemoeten ubsfans hebben de voorbije in de vaart der volkeren. De plannen die niet minder dan een half miljard dollar vijf jaar het nodige geduld moeten be kosten zien er op papier wonderschoon trachten. Onder leiding van Theo Epstein en Jed Hoyer werd het farm system van de uit. Maar ja, die verdomde dwarsliggers, he. En serieus dreigen om dan toch maar te ploeg vanaf de grond af opgebouwd, met verkassen naar een suburb als Arlington als bijwerking dat er op Wrigley Field zelf nauwelijks iets viel te genieten. Het Heights of Rosemont, is er nu natuurlijk niet meer bij. En ach, da's eigenlijk ook maar goed ook. •
C
O
Reddingsboei
Het seizoen kon niet veel slechter voor de
New York Knicks. Slechte prestaties, gedoe met de coach, spelers die allerhande problemen veroorzaken en een eigenaar die niks van basketball snapt. Tel daarbij op het dreigende vertrek van Carmelo Anthony en de fans waren de wanhoop nabij. Er werd een heuse actiegroep opgericht en de Knicks Fans For Live zouden Jim Dolan tijdens een protest op 19 maart eens fijntjes laten weten dat ze er helemaal klaar mee waren. Maar even voor dat protest kregen ze de reddingsboei al toegeworpen. De legendarische Phil Jackson tekende een vijfjarig contract als teampresident. De zen master kreeg van Jim Dolan alle vrijheid bij het team waar hij ooit zijn basketballcarrière begon.
De spelersgroep – waar de wanhoop zo langzamerhand ook had toegeslagen – was lyrisch over de komst van de 68‐jarige icoon. Bovendien leken ze al met het idee van de komst van Jackson in het achterhoofd vleugels te krijgen op het parket. Het team dat in februari elf verliespartijen noteerde, won in maart al acht keer op rij.
Zo was er weinig meer te klagen voor de
fans in New York, zou je zeggen. Maar ze zaten wel nog met dat groots aangekondigde protest in hun maag. Het protest waar ze van Dolan de verandering wilden eisen die ze al hadden gekregen. Knicks Fans For Life geven niet zomaar op. Ze gingen alsnog de straat op en droegen borden met teksten als ‘Don’t trust Dolan’ en ‘Phil is the future’. Ik geef toe, ik moest lachen, maar ze verdienen credits voor hun volhardendheid. Het is voor hen te hopen dat Phil inderdaad de toekomst is. ∙
Eva Gerritse.
#loljets
Afgelopen weekend namen de New York
Jets afscheid van quarterback Mark Sanchez. Het betekent dat het tijdperk van de 'Sanchize' in New Jersey ten einde is gekomen. Ik, als New England Patriots‐fan, vind dat ontzettend jammer. Sanchez zorgde de laatste jaren vaak voor een lach in barre tijden.
Een hele avond NFL RedZone kijken kan soms zwaar zijn. Maar altijd was daar Sanchez weer, die door één of andere onbeschrijflijk slechte actie weer de Jets negatief beïnvloedde.
Hij had zijn moment suprême op Thanksgiving 2012 in een wedstrijd tegen de Patriots. Een simpele hand‐off naar de runningback ging fout en daar stond hij: bal in zijn handen en geen kant om op te gaan. Hij besloot te gaan lopen en liep pardoes tegen de bips van zijn eigen offensive lineman aan.
De rest is geschiedenis. De Patriots
wonnen en de 'buttfumble' was geboren. Het was de laatste keer dat Sanchez in de spotlights kwam. Hij maakte het seizoen af, in de achtergrond. Na vorig seizoen niet in actie te zijn gekomen is het nu exit voor Sanchez. Ik zal niet liegen: het doet me wat. Op hem kon ik terug vallen. Al ging alles fout met de Patriots of met mijn fantasyteam: Sanchez was daar om een lach op mijn gezicht te toveren.
Gelukkig was er even later het nieuws dat de Jets Michael Vick hebben aangetrokken. Potentieel een waardige vervanger. ∙
Lennart Beishuizen.