HOOFDREDACTIE Neal Petersen EINDREDACTIE Geert Jan Darwinkel Kasper Dijk REDACTIE Lennart Beishuizen Bert Jan Brands Pieter Brouwers Geert Jan Darwinkel Vincent Van Genechten Pieter Horstman Justin Kevenaar Paul Klomp Aizo Lijcklama Ingmar Meijer Marco Post Joep Smeets Jurian Ubachs Jeroen Veenstra Seb Visser Richard van Welie Frank Wielaard Jules Zane Jan Willem Zeldenrust COLUMNISTEN Matthijs van den Beukel Jeroen Elshoff Leander Schaerlaeckens Peter van Vliet FOTOGRAFIE Getty Images PRODUCTION, ART DIRECTION & DESIGN DarChicago Ltd. MET DANK AAN Issuu, Scribus
SportAmerika The Magazine is een uitgave van Petersen Media. Niets uit deze uitgave mag op welke wijze dan ook worden gekopieerd zonder uitdrukkelijke toestemming van de uitgever. © Petersen Media 2012 Alle rechten voorbehouden.
Naast mijn fulltime baan voor Sport Amerika ben ik in de
gelukkige omstandigheid dat ik voor mijn betaalde werk (er moet toch brood op de plank in Huize Petersen, nietwaar?) volop actief ben in de sportwereld.
Een week in de weer met hockey (European Hockey League), zaalvoetbal (Nederlands team) en Sport Amerika je kan mij bijna niet blijer maken. De EHL, de Champions League van het hockey, is één van de weinige sportproducties die constant weet te verbazen. In 2007 werd deze nieuwe vorm gestart en sindsdien veranderde de EHL de hockeywereld. Niet alleen door nieuwe spelregels, maar ook door de wijze waarop het in beeld wordt gebracht. Niet alleen de sport, maar ook door de emotie eromheen.
Bij het zaalvoetbal ging het mij om de sfeer van de
wedstrijden zelf. Een heuse speaker probeerde de enkele duizenden supporters in het Topsportcentrum te Rotterdam te vermaken met opzwepende muziek en dito teksten. Als er een producent in durft te stappen, denk ik dat ook deze tak zeker een groot tvpubliek zou kunnen aantrekken. Het zijn evenementen die allebei nog niet bij het grote publiek bekend zijn, maar desondanks wel een absolute aanrader zijn om een keer van dichtbij mee te maken. Ik geloof namelijk heilig in de combinatie van sportief succes en entertainment.
Als je naar competities als de NFL en NBA kijkt, dan is het sportieve aspect de belangrijkste reden voor velen om de wedstrijden te bekijken. Maar zou het net zo leuk zijn als je niet die prachtige slowmotion ziet van een tackle of touchdown? Of een dunk vanuit vier verschillende posities? En dan heb ik het nog geeneens over de interactie met de spelers en coaches gedurende een game. Ongeëvenaard als je het mij vraagt, maar een evenement als de EHL doet zijn best.
De ultieme combinatie tussen inhoud en vorm proberen wij
ook aan dit magazine mee te geven. Gezien de reacties in de honderden ingevulde enquêtes slagen wij daar redelijk in, maar is er altijd ruimte voor verbeteringen. Reacties, suggesties en opmerkingen zijn daarom altijd welkom via info@sportamerika.nl Voor nu eerst veel leesplezier toegewenst,
De Buffalo Bills en quarter
back Kevin Kolb kwamen tot overeenstemming over een tweejarig contract. De Bills namen vorige week nog afscheid van Ryan Fitzpatrick en hadden slechts twee quarterbacks op hun huidige roster: Tarvaris Jackson en Aaron Corp. Kolb werd gedurende zijn jaren bij de Arizona Cardinals geteisterd door blessures en kon hierdoor nooit aan de verwachtingen voldoen • De QBcarrousel draait ook elders door. Matt Flynn verruilt de Seattle Seahawks voor de Oakland Raiders, dat voor de voormalige Packer twee draft picks over had. De daardoor in Oakland overbodige Carson Palmer belandt daardoor wellicht in Arizona, waar de Cardinals een lage pick voor hem over hadden • Goede tijden voor Tony Romo: de quarterback van de Dallas Cowboys tekent voor zes jaar en in totaal 108 miljoen dollar bij. Hiermee is Romo de bestbetaalde Cowboy aller tijden. Saillant detail: Romo krijgt gegarandeerd 55 miljoen (en eventueel de rest in bonussen), Super Bowl MVP Joe Flacco ‘maar’ 52 miljoen dollar • Troy Polamalu, de safety van de Pittsburgh Steelers, sprak zich uit over de recente veranderingen in de regelgeving van de NFL: “Elk jaar zijn er aanpassingen, het zou echter mooier zijn als er geluisterd zou worden naar de spelers. Wij realiseren ons immers wat de risico's zijn, want wij staan op het veld.” De uitspraak kwam na de meest recente aanpassing, die spelers verbiedt om buiten de tackle box met de kroon van hun helm tegenstanders af te schudden •
Dompertje voor de San
Antonio Spurs: de ploeg moet het waarschijnlijk drie tot vier weken stellen zonder Manu Ginobili. Reden? Een geirriteerde hamstring, die hij op 29 maart opliep in het treffen met de Los Angeles Clippers • Zonder Ginobili verloren de Spurs zondag van Miami Heat, dat op hun beurt aantrad zonder LeBron James en Dwyane Wade. Dit als 'vergelding' voor het feit dat Spurs coach Gregg Popovich eerder dit seizoen zijn sterren in het onderlinge treffen aan de kant had gehouden. De NBA heeft intussen laten weten dat de Heat niet op een boete hoeft te rekenen • Heatcoach Erik Spoelstra en zijn collega bij de Nuggets George Karl werden in respectievelijk het Oosten en Westen uitgeroepen tot Coach van de Maand maart • De Dallas Mavericks lijken aan het slot van de competitie het lek boven te hebben, en zijn plotseling weer volop in de race voor de playoffs. Voornaamste reden? Dirk Nowitzki, die vast van plan lijkt om straks aan zijn dertiende opeenvolgende naseizoen te beginnen • Kobe Bryant is zijn collega Laker Wilt Chamberlain gepasseerd op de all time topscorerslijst van de NBA. Een jumper in het tweede kwart van het duel met de Sacramento Kings bracht hem voorbij de 31.419 punten die The Stilt in zijn loopbaan verzamelde • Kobe is minder dan duizend punten verwijderd van Michael Jordan, die met 32.292 punten derde staat. De lijst wordt aangevoerd door Kareem Abdul Jabbar (38.387 punten), gevolgd door Karl Malone (36.928) •
Taylor Hall schoot afgelopen
zaterdag een 27jarig record uit de boeken. De left winger van de Edmonton Oilers scoorden drie goals binnen de eerste zeven minuten en 53 seconden van het duel met de Vancouver Canucks. Hiermee was hij bijna vijf minu ten sneller dan het oude Oilersrecord dat in 1986 door Wayne Gretzky werd neergezet • Dit was overigens niet het enige record van de Oilers dat sneuvelde; Edmonton nam in dit duel een 30 voorsprong in twee minuten en 43 seconden. Dit was ruim veertig seconden sneller dan het vorige record, dat sinds 1981 in de boeken stond • Peter Chiarelli is not amused. De general manager van de Boston Bruins kreeg vorige week woensdag nog te horen dat Jarome Iginla zijn team zou komen versterken, maar later bleek dat Iginla de trade had geblokkeerd en naar de grote concurrent in de Eastern Division, de Pittsburgh Penguins, verkaste. Dit zal het duel tussen de Bruins en Penguins op 14 april in Boston wel wat extra lading geven • De Penguins wonnen afgelopen zaterdag hun vijftiende duel op rij. Hiermee bleven zij de hele maand maart ongeslagen. De Pens zijn het eerste team in de geschiedenis van de NHL dat een hele maand zonder nederlaag bleef • Zowel Alex Ovechkin als Sidney Crosby kreeg de afgelopen week een puck in het gezicht. Ovechkin had na een training 22 hechtingen nodig om de wond te dichten terwijl Crosby direct na het duel met de Islanders een operatie aan zijn gezicht moest ondergaan •
Voor de fans van de
Houston Astros kon de zondagavond niet meer stuk. De ‘Stros versloegen de Texas Rangers op Opening Night en mochten zich koploper noemen van de AL West. De laatste keer dat de Astros op de eerste plaats stonden in een divisie was op 20 april 2007 • Met Opening Day als deadline lukten het Justin Verlander en Buster Posey om een mega contractverlenging bij hun clubs af te dwingen. Verlander speelt ook in de komende zeven jaar voor de Detroit Tigers voor het luttele bedrag van 175 miljoen dollar. Posey gaat in de komende negen jaar 167 miljoen dollar verdienen bij de San Francisco Giants • Slecht nieuws voor de New York Mets: pitcher Johan Santana moet een operatie ondergaan die hem het hele seizoen zal kosten. Dit nadat doktoren opnieuw een gescheurde pees in de linkerschouder ontdekten. Er wordt zelfs gevreesd voor het einde van Santana’s loopbaan. De changeup pitcher gooiden in 2012 de eerste nohitter in de geschiedenis van de Mets • Andy Pettitte wil niets weten over de verhalen dat de New York Yankees in 2013 een rol in de marge spelen. “Ik reken op de World Series”, beweert de 41jarige pitcher. • De Miami Marlins verrasten door hun toptalent Jose Fernandez toe te voegen aan het team. De 20jarige rechtshandige werper, die op 7 april debuteert tegen de Washington Nationals, beschikt over een harde fastball en een dodelijke slider, maar pitchte nog nooit hoger dan DoubleA •
Nadat de World Baseball Classic ons
door de winter hielp, kwam er afgelopen zondagavond eindelijk een einde aan het wachten op Amerikaans profhonkbal. Opening Night van het reguliere seizoen in de Major League Baseball!
Een speciale avond in meerdere opzichten, want buiten het feit dat het seizoen officieel afgetrapt werd, debuteerden de Houston Astros in de American League. Jarenlang speelden zij in de National League, maar vorig jaar werd besloten dat zij de overstap moesten maken naar de American League. De Astros komen nu uit in de Western Division, waarin in ook dat andere Texaanse team (de Rangers) uitkomt.
Een nieuwe rivaliteit is geboren en de
MLB laat er geen gras over groeien, want de eerste confrontatie vond gelijk plaats op Opening Night. De jonge Astros, van wie wordt verwacht dat zij het lachertje van de divisie worden, namen het in eigen huis op tegen de sterke Rangers, die opnieuw een gooi gaan doen naar de divisietitel. Op papier zou dit een simpele overwinning voor de Rangers moeten worden, maar dat liep even anders. Werpers Bud Norris en Erik Bedard hielden de slagploeg van de Rangers in toom, terwijl Justin Maxwell (2 driehonkslagen) en Rick Ankiel (pinch hit 3run homer) de show stalen. De eerste wedstrijd van het seizoen eindigde daarom in een gemakkelijke overwinning voor de underdogs.
Het was voor Houston de eerste
Opening Dayoverwinning sinds 2006 en de vierduizendste overwinning in de historie van de franchise. De onverwachte zege werd in Houston groots gevierd en de fans hopen dat dit een voorteken is voor een mooi seizoen, waarin niet – zoals door veel kenners voorspeld – het record in verliespartijen wordt verbroken. TEKST SEB VISSER
De Cardinals spelen misschien nog
wel overtuigender dan Kentucky vorig jaar. De Wildcats struikelden bijna in de Sweet 16, terwijl Louisville vrolijk door alle ronden fladderde. Van North Carolina A&T (Round 2) hadden we ook niet meer verwacht. Van Colorado State (Round of 32) misschien gehoopt en op Oregon (Sweet 16) niet gerekend. De laatste horde, Duke Blue Devils in de Elite Eight, werd met zo’n groot gemak genomen dat we niet anders kunnen concluderen: Louisville Cardi nals maakt zijn favorietenrol helemaal waar.
Trey Burke leidt Michigan
De mannen van Pitino hebben in dit sei zoen één dipje gehad. Het liep aanvallend ineens niet meer. Er werd te weinig gescoord. Nu loopt het als de gesmeerde bliksem bij de Cardinals. Even vanuit de leunstoel concluderen: datzelfde geldt voor alle Final Four scholen. Michigan maakte gehakt van South Dakota State, VCU en Florida Gators. Alleen Kansas werd pas na overtime verslagen. Maar qua speelstijl, spelers en ervaring had Michigan die wedstrijd misschien wel moeten verliezen. En dat getuigt van de kracht van de Wolverines op dit moment. Spelverdeler Trey Burke is met de meeste stemmen (evenveel als Georgetown’s Otto Porter) in het First Team All America gekozen. Tim Hardaway jr. is meer een atleet en daarom een zeer complementaire guard naast Burke. Nik Stauskas is een wingman die voluit profiteert van de aandacht die naar beide backcourt spelers uitgaat. Het enige nadeel dat Michigan heeft is dat het ‘klein’ is en niet ‘groot’ kan spelen. Daarmee is het afhankelijk van de aanval, vrije worpen en het verdedigen van de driepuntslijn. Tot nu met succes.
Daarna was winnen van het verrassend knap in het toernooi gebleven Marquette een peulenschil. Dat Syracuse en zijn karakteristieke 23 zone defense (twee mannen verdedigen hun ruimte in het frontcourt, drie hun ruimte in het backcourt) moeite had met winnen van California was op zich logisch. California bleek in staat tempo te ontwikkelen, meer kansen te creëren in de aanval en zo lang levend te blijven. Dat hadden we ook verwacht van Indiana. Meer nog, eigenlijk. Maar tegen de Hoosiers steeg Michael CarterWilliams boven zichzelf uit. Victor Oladipo (First Team All America) en Cody Zeller bleven het antwoord schuldig.
Shockers reuzendoder
De meest verrassende Final Four school is #9 seed Wichita State Shockers. Hier had iedereen Gonzaga of Ohio State ingevuld. Een kenner had misschien nog gehoopt op Iowa State, maar hun befaamde driepunter viel precies één keer te weinig in de Round of 32 tegen Ohio State. Wichita rekende in de West region ruim af met Pittsburgh, #1 seed Gonzaga en versloeg Cinderella La Salle met ruime cijfers. Hard werken en een overweldigend goede rebound zijn de wapens van de Shockers. Tegen Ohio State kwam daar nog een vlijmscherpe driepunter bij. Wichita State is de meest onderbelichte Cinderella in het bracket van dit seizoen. Maar het heeft dan ook geen sexy hoog tempo in de aanval en vlammende driepunter.
Cinderella Eagles
Het regende verrassingen deze Big
Dance. Wichita State (West region) houdt het ’t langst vol, maar ook #13 La Salle (West region) deed drie keer zo lang mee als verwacht. Dat geldt ook voor #12 Oregon (Midwest region) dat The Orange zone in de Sweet 16 moest buigen voor Syracuse Orange maakte ook zo’n run. Louisville. Marquette verloor bijna van Davidson in Round 2 (East). Twee Grote zege tegen Montana (Round 2), ronden later (Sweet 16) bleken de benauwder dan verwacht tegen California, en de klapper tegen Indiana. Golden Eagles te sterk voor Miami
Hurricanes, voor velen een zekere Final Four kandidaat. Maar Marquette is een #3 seed, en dus geen Cinderella. Dat geldt wel voor Florida Gulf Coast. Sterker nog, De Eagles zijn een schoolvoorbeeld Cinderella. Een #15 seed. In Round 2 kansloos geacht tegen het in prima vorm verkerende Georgetown.
Maar Otto Porter & co. kwamen vlot in de eerste helft achter en het nietige FGCU rook bloed. Brutaal werden de spelers van Georgetown opgejaagd en uitgedaagd. De Hoyas wankelden. Onder leiding van junior guard Sherwood Brown en spelverdeler Brett Comer vliegen de dunks alley oops en driepunters over het veld. Het is de eerste keer dat Florida Gulf Coast University, pas opgericht in 1991, mag deelnemen aan March Madness. En de Eagles hebben er na Round 2 een flinke schare fans bij. Cinderella heeft zich gemeld. Pas in de Sweet 16 is het sto誰cijns opererende Florida ons aller Eagles de baas.
Final Four
Louisville Cardinals speelt komende vrijdag op zaterdagnacht tegen Wichita State Shockers. De Shockers zijn fit en scherp. De Cinderella zonder sprookjesachtige erkenning heeft een diepe bank, maar geen verhaallijn met hoog tempo en driepuntersgeweld. Wichita State rebound vooral en verdedigt keihard de eigen paint. Tegen betere teams als Gonzaga en Ohio State was de driepunter er ineens ook. En die is weer welkom tegen Louisville.
De Cardinals zijn verdedigend
een topteam. De trapping defense is vermaard en feilloos. Als Peyton Siva en Russ Smith buiten de drie punter ook in the lane hun punten maken, is Louisville de beste. Zelfs met eigenlijk alleen Gorgui Dieng onder het bord tegen al dat Shockers rebound geweld.
Michigan treft Syracuse in de andere Final Four matchup. De Wolverines zijn juist uitzonderlijk in aanvallend opzicht. Een vreemde eend in de bijt dus. Zonder echt frontcourt ook. En een kleine rotatie, er komen weinig spelers van de bank. Maar tot nu geeft dat niet. Syracuse is het tegenovergestelde. Een loaded frontcourt en guards die de driepunter kunnen verdedigen door hun lengte. Als CarterWilliams en Triche normaal doen en niet zelfzuchtig zijn, wint Syracuse.
Verondersteld dat de finale om de
landstitel gaat tussen Syracuse Orange en Louisville Cardinals, dan wint het verdedigende basketball. Beiden doen dat op geheel eigen wijze uitstekend. De breakdown van elkaars defense wordt een interessant gegeven. Syracuse heeft een beter bezet frontcourt, Louisville een griezelig goed turnover ratio. Het zal spannend worden. En aan het einde staat Rick Pitino met de schaar in zijn handen en de ring om zijn vinger. Is Louisville Cardinals toch gewoon de beste.•
1. Georgetown Hoyas vs
Florida Gulf Coast Eagles 6878 Een school die pas sinds 1991 bestaat, verslaat het aloude basketball programma van de Hoyas. Vooral de manier waarop, rennend, dunkend en vernederend, maakt van de Eagles meteen het meest geliefde team van de Big Dance.
2. Iowa State Cyclones vs
Ohio State Buckeyes 7578 De Cyclones schoten zich een weg langs Notre Dame in de tweede ronde. In de Round of 32 werd vervolgens De Buckeyes het vuur aan de schenen gelegd. De Cyclones vertrokken met opgeheven hoofd uit het toernooi. De Buckeyes waren een ervaring rijker.
3. Marquette Golden Eagles vs
Davidson Wildcats 5958 Vander Blue vervolmaakte de inhaalrace voor Marquette tegen Davidson en voorkwam daarmee een upset van jewelste. Tegen Butler zouden de Golden Eagles dat kunstje nog eens herhalen. En daarmee zat Marquette ineens lekker in het toernooi.
4. Arizona Wildcats vs
Ohio State Buckeyes 7073 Opnieuw de Buckeyes. Eén van de smaakmakers van het toernooi. De Wildcats maakten het Ohio State heel moeilijk. Twee tellen voor tijd showed Russ Smith zijn specialiteit, het scoren van clutch points, met een loepzuiver drietje. Een spektakelstuk van A tot Z.
5. Michigan Wolverines vs
Kansas Jayhawks 8785 Michigan had inside geen kans tegen Kansas. Dat wist iedereen. Wolverines spelverdeler Trey Burke kan een drietje schieten, wisten we ook. Maar de 7676, 2,5 meter achter de driepuntslijn, onder grote druk was impressive en de omme keer. Fantastische overtime game.
6. Duke Blue Devils vs Louisville Cardinals 6385 Niet de meest spannende wedstrijd in dit rijtje. Maar juist dat is veelzeggend. Duke zakte op het moment supreme door het ijs. De Cardinals juist niet. Zo’n uitslag neerzetten tegen één van de best aanvallende teams in het land zegt veel over de kunde van Louisville.
7. Wichita State Shockers vs Ohio State Buckeyes 7066 De Shockers slagen erin de onstopbare Buckeyes te stoppen. De hele wedstrijd loopt Ohio State achter de feiten aan. Steeds vertrouwend dat het goed komt, want ooit stopt het een aanval van Wichita State. Niet dus, not this time…
8. Wisconsin Badgers vs Ole Miss Rebels 4657 Twee lelijke eendjes tegen elkaar. Wisconsin is degelijk, droog en effectief. Ole Miss is alles behalve dat, aangevuld met grazy dude Marshall Henderson. En juist hij schiet na rust de Badgers aan flarden. Het begin van een korte Cinderella run. 9. Kansas State Wildcats vs La Salle Explorers 6163 De Explorers kwamen uit de First Four round en hadden een makkie moeten zijn voor de Wildcats. Maar dit seizoen ging niets vanzelf bij Kansas State. Jammer voor La Salle was, dat Florida Gulf Coast het Cinderella stickertje al had ingepikt. Toch een mooie run gemaakt.
10. Syracuse Orange vs Indiana Hoosiers 6150 Klassiek gevalletje "qua speelstijl + spe lersmateriaal had dit andersom moeten zijn". De 23 zone defense van The Orange bezorgde Indiana onvoorstel baar veel problemen. Spelverdeler Michael CarterWilliams' 24 punten closed the deal. Syracuse is klaar voor de finale. •
Peter!
In de NBA spelen de 400 beste basketballers
ter wereld. Maar zelfs in dat hoge echelon van professionele topatleten lopen een paar vervelende mannetjes rond. Zeikerdjes. Snode geniepigaards. Achterdeellebogiërs. Floppofielen. Ginobilietjes. Hoewel dat volkomen logisch en menselijk is, vind ik dit soort kreuken in het gedrag en karakter van waanzinnig goede basketballers altijd een beetje verdrietig. Daarom, nameenshame. Namen en rugnummers. Wie zijn grootste jankballerige goorlappen van de NBA?
Matthijs!
Drie woorden: Meta World Peace. Aka The
Peter!
Artist formely known as Ron Artest. De aanstichter van de Malace @ The Palace waarbij hij op de vuist ging met de halve tribune. De grootste schurk die er ooit op een basketbalveld heeft rond gelopen. Mister geniepe kloteovertreding + wekenlange schorsing. Als MWP een fout maakt haalt de hele NBA inclusief David Stern zijn adem in. De runner up? Zijn maatje Stephen Jackson aka Dark Alley Guy die eveneens vrolijk meedeed met de beroemdste brawl in bbalgeschiedenis. Tevens is Cpt. Jack een ouderwetse gunslinger. Deze twee straatvechters ain’t bout diz life!
Whehe. Daar noem je ook twee aandachtsjunkies zeg. Weet je wie ik dus
de laatste tijd steeds vervelender vind worden? LARRY! SANDERS! Die man is de vleesgeworden blockparty. Speelt het defensieve seizoen van zijn leven. Heeft meer blocks dan een doos technisch Lego voor vergevorderden. En toch. De laatste tijd. Drie wedstrijden op rij ejected. 95.000 dollar in tien dagen aan boetes. Voor dit soort idioterie op het veld. Arroganter dan een breezerslet in het Cool Down Café. Jammer, want dit soort kinder achtig gedrag verpest wel de naam die hij block voor block heeft opgebouwd dit seizoen.
Matthijs!
Jammer is dat toch, als een van je favoriete spelers ook
aantoonbare trekjes van een gestoorde narcist heeft. Neem nou Chris Paul. Dat is toch wel beschouwd de beste point guard van deze league? Die niet kijkt op een waanzinnig circusshotje meer of minder? Waarom zet hij zich dan steeds zo voor lul met flopacties als deze? Kijk naar dat gezicht dat hij trekt. Alsof zojuist zijn been zonder verdoving met een bot broodmes net onder zijn knie is geamputeerd. Dit soort naaistreken leveren hem niet alleen boetes op. Het kost hem op ten duur ook de gunst van NBAdiehards die dit soort ‘Mark van Bommeltjes’ heel slecht trekken.
Peter!
En weet je wie ook een stel zeikwijven zijn? De Oklahoma Thunder. Check dit lijstje van meeste Technical Fouls dit seizoen. Drie keer OKC in de top 10. Kevin Durant, Kendrick Perkins, Russell Westbrook. De enthousiaste good guys zijn ineens niet meer zo good. Een technical foul is het resultaat van zeuren op de scheids. Nu zijn ze in de NBA heel streng, maar dat weet je toch als professionele atleet? Zeuren op de scheids is echt heel droevig. Daar zouden jongens als Westbrook en KD toch boven moeten staan. Is dit arrogantie die naar de hoofd stijgt? En dan vergeet ik nog Serge Ibaka. Blijkt dus ook een strontverveeltje te zijn. Keiharde defense? Dat is okee. Hulpmiddelen nodig hebben als een klap in de ballen om Blake Griffin uit te schakelen? Niet okee. Als ik dat zo allemaal eens bezie, is dit jaar de Thunder eigenlijk het Evil Team. En niet Miami. De sympathieke zwarte Messias James Harden vertrok en wat er over blijft zeurt, huilt, dreint en slaat onder de gordel. Jammer. Om een bekende oudcabaretie te quoten: Dat hebben die jongens toch niet nodig? •
Terwijl in een ietwat muffige zaal negen mensen zich vorige week bogen over één van de meest besproken sociale onder werpen in de Verenigde Staten, maakte Kenneth Faried zich op voor een wed strijd tegen de New Orleans Hornets. Die avond zouden zijn Denver Nuggets proberen hun winning streak uit te breiden naar zestien zeges op rij, maar wat voor Faried misschien nog wel belangrijker was, speelde zich een paar duizend kilometer ten noordoosten van New Orleans af. De negen rechters van het Amerikaanse hooggerechtshof begonnen daar namelijk met de hoorzittingen over het homohuwelijk en de legitimiteit daarvan.
Kenneth Faried zelf is niet
homoseksueel, zijn ouders zijn dat wel. Faried werd geboren op 19 november 1989 in de stad Newark in New Jersey als het kind van biologische vader Kenneth Lewis en moeder Waudda (spreek uit: waadieuh) Faried. Echt makkelijk begon het leven van de jonge Kenneth
niet. Zijn vader liet hem en zijn moeder in de steek en hij groeide op in het slechte deel van de stad. Veel beter werd het niet toen zijn moeder de hyper zeldzame ziekte lupus te verduren kreeg toen hij in de vierde klas zat. De lupus zorgt ervoor dat Waudda Faried nog steeds op de meest onverwachte momenten een aanval kan krijgen waardoor ze soms maanden tot haar bed veroordeeld is.
Twee moeders
Dik tien jaar geleden veranderde er echter wel degelijk iets ten goede van de familie Faried. Waudda ontmoette een vrouw genaamd Manasin Copeland, en die zou een grote invloed hebben op het leven en de normen en waarden van Kenneth. “Ik geloof heel erg in aura, en toen ik haar voor het eerst ontmoette, voelde dat heel goed”, zegt Kenneth. Manasin en Waudda werden verliefd en sindsdien noemt hij hen ‘zijn moeders’. De liefde van zijn moeders leerde Faried ook dat niet iedereen wegloopt voor de moeilijke dingen in het leven. “Mensen die zich ergens aan binden, ook al gaat dat soms ten koste van henzelf, tonen commitment. Dat vind ik echt geweldig”, stelt de power forward van de Nuggets.
Faried had buiten een
stabielere thuissituatie nog een geluk, hoewel dat voor een gedeelte van iemand kwam die hij niet als ouder zag. Hij had namelijk ook van zijn vader goede genen meegekregen. Hij groeide zelfs tot boven de twee meter en kon een aardig potje basketballen. Er was echter ook een ding dat een carrière
in basketball een beetje in de weg stond: zijn gewicht. Ondanks zijn dikke twee meter woog de jonge basketballer slechts een kilo of tachtig. Faried werd daardoor als high school leerling in New Jersey niet hard achternagezeten door grote colleges. Een school die echter wel een gokje wilde nemen was Morehead State.
Faried had nog nooit van ze gehoord en had geen idee waar deze gevestigd was.
Morehead ligt in de staat Kentucky, in
het Zuiden van de VS. In de vier jaar dat Faried er speelde, leidde hij zijn team één keer naar het NCAA Tournament: in 2009 was het als zestiende geplaatste Morehead State niet opgewassen tegen de nummer 1 Louisville. Niet echt iets om de NBAscouts te doen watertanden. Wat ze wel het water in de mond deed lopen waren zijn rebounds. In vier jaar college greep hij er precies 1673. Dat zijn er meer dan Tim Duncan of Ralph Sampson. Sterker nog: het is het hoogste aantal ooit in Division One college basketball.
Progay
Desondanks waren scouts nog niet overtuigd. Hij was immers wel wat klein voor een power forward en was eigenlijk niet sterk genoeg. Wat ze uiteindelijk over de streep trok, was zijn commitment, precies datgene dat hij zelf zo waar deerde in zijn moeders. De Nuggets besloten de gok te nemen door Faried te selecteren met de 22ste pick in de draft van 2011. In zijn eerste jaar als prof betaalde hij dat vertrouwen al meteen
uit met uitstekende cijfers en hij veroverde de harten van de fans door ze in te palmen met zijn aggressieve en emotionele spel. Hij kreeg de bijnaam ‘The Manimal’, vanwege zijn beestachtige gedrag op het veld. Faried is iedere wedstrijd ‘fully committed’.
Op het veld mag hij dan
een beest zijn, als je hem dan
Kenneth Faried typeert de gemiddelde speler bij de Denver
Nuggets. Hij is superatletisch, werkt hard, is energiek en speelt in het belang van het team. De Nuggets hebben geen echte ster, maar met zijn allen vormen ze bij tijd en wijle een onverslaan baar team. Daarnaast heeft Faried een fijn karakter, hij bekijkt het leven van de positieve kant en is altijd optimistisch. De conditie en fitnesstrainer Steve Hess van de Nuggets verbaast zich nog telkens over de houding van Faried. “Hij straalt zoveel positieve energie uit, dat is ongelooflijk. Hij is de enige speler in de ruim vijftien jaar dat ik hier werk, die het voor elkaar heeft gekregen om de sfeer tijdens mijn warmingups te veranderen. Ik praat heel hard en ben niet de meest makkelijke persoon in de omgang. Dat vinden spelers vaak irritant. Maar Faried heeft de gave om de sfeer totaal naar zijn hand te zetten.”
Basketballtechnisch ligt de kracht van Faried voorlopig voor
namelijk op verdedigend vlak. Hij is ondanks zijn relatief kleine postuur in staat om rebounds voor de neus van iedereen op het veld weg te pikken. Zijn wil en zijn drive zijn van een extreem hoog niveau. Een blik op de statistieken leert dat Faried zich in een jaar tijd heeft ontpopt tot één van de beste rebounders in de league. Met een gemiddelde van 9,3 rebounds, een enorme sprong ten opzichte van de 7,7 een jaar eerder, staat hij op een veertiende plek. Typerend voor zijn energie en kracht is dat hij in de lijst van de aanvallende rebounds de top10 binnenkomt.
Rebounding is ook waar de forward de meeste impact heeft op het spel van de Nuggets. Met hem op het veld pakt Denver zes procent meer rebounds dan zonder hem. Als je nagaat dat de Nuggets bijna honderd possessions per wedstrijd hebben, praat je over zes rebounds extra die niet naar de tegenstan der gaan maar naar Denver. Dat betekent op het hoogste niveau, waar details bepalend zijn voor succes, een groot verschil tussen winst en verlies. De statistische vooruitgang is overigens mede een gevolg van de ruim zes minuten meer speeltijd die Faried als starter krijgt van coach George Karl. Hij scoort dit seizoen in totaal weliswaar meer punten, zijn efficiëntie is echter gedaald (van 58,6 naar 55 procent) en over 36 minuten bekeken kwam hij in zijn rookiejaar tot meer punten.
Echter, verdedigend ontwikkelde Faried zich dit seizoen sterk.
Waar hij vorig jaar eigenlijk weinig verschil maakte op het defensieve vlak, is hij nu een waardevolle kracht. Zijn atletische vermogen komt hem ook hier goed van pas en met een jaar extra ervaring heeft de snelle leerling Faried zich flink verbeterd in ééntegenéén situaties en het verdedigen van schutters buiten de bucket. In zijn eerste jaar noteerde hij een offensive rating van 107,5 punten en 107,1 verdedigend. Dit seizoen staat hij op 107,4 aanvallend, maar op 102,1 verdedigend. Faried heeft zich boven verwachting snel ontwikkeld en is daarmee voor een belangrijk deel verantwoordelijk voor het succes van de Nuggets dit seizoen.
weer op een bank ziet zitten tussen zijn twee moeders, lijkt hij een klein jongetje. Misschien was het basketballveld ook wel een testosteronuitlaatklep voor Faried, iets dat hij vanzelfsprekend thuis weinig tegenkwam. In januari van dit jaar liet hij, met Manasin en Waudda aan weerszijden, zijn zachte kant zien. Faried vertelde zijn verhaal: "Niemand kan mij vertellen dat ik geen twee moeders kan hebben, want ik heb er echt twee." Hij was de eerste NBAspeler die publiekelijk een beweging steunde die wil dat homostellen dezelfde rechten krijgen als heteroseksuele stellen.
Terug naar vorige week. Toen de
rechters allang weer in hun studie kamers zaten om zich te beraden op de uitspraak die in de zomer volgt, speelde Faried zijn basketballwedstrijd. Hij was goed voor dertien punten en zeven rebounds, maar voor het eerst in meer dan een maand verloren de Nuggets een wedstrijd. Faried zal hebben gebaald, maar wat er die dag in Washington gebeurde, was belangrijker dan welke winstreeks dan ook. •
Zegereeks
“LeBron James, was die nou zoveel beter
dan James Riod? En dit Knicksteam is toch veel sterker dan de Heat toen?” Riod is de league MVP in het seizoen 2052/2053. Hij stuwde zijn New York Knicks, de beste ploeg in de league, naar grote hoogten. Je aait je kleinzoon, een groot fan van Riod, over zijn bol en surft naar YouTube. “Kijk hier maar eens naar”, zeg je, terwijl een documentaire over de Miami Heat van 2012/2013 start. “Een winstreeks van 27 wedstrijden, daar kan die Riod van jou nog wat van leren.” De Miami Heat speelden 27 duels zo dominant. Geen enkel team sinds de Bulls van Michael Jordan in 1995/1996 kwam daarbij in de buurt. Geen enkel team sinds de 33 wedstrijden op een rij winnende Lakers deed het zo vaak achter elkaar. En geen enkele speler speelde tijdens een dergelijke reeks zo dominant als LeBron James.
The King kwam tot gemiddeld 27 punten, acht rebounds en acht assists. Alleen Jordan kon eind jaren ‘80 zulke cijfers overleggen, maar zijn team presteerde bij lange na niet zo sterk als de Heat van dit seizoen. In februari startte James de motor met zes duels op rij van 30+ punten en 60%+ schotpercentage en de rest van Miami volgde.
Beat the Heat! is een veel gebezigde kreet bij alle Miamihaters. Maar als liefhebber van het spel kun je niets anders dan respect hebben voor de prestaties van LBJ & co. De Miami Heat hebben dit seizoen iets gepresteerd waar wij over veertig jaar nog praten en schrijven. #GoHeat
Jan Willem Zeldenrust.
Alles heeft een begin, zo ook de
National Basketball Association. Na de Tweede Wereldoorlog bestonden er twee professionele basketbalcompetities: de Basketball Association of America (BAA) en de National Basketball League (NBL). De BAA werd in 1946 in het leven geroepen door een groep eigenaars van ijshockeystadions. Walter Brown, eigenaar van de Boston Garden, was van mening dat deze stadions vaker gebruikt konden worden. Maurice Podoloff werd benoemd tot president. In tegenstelling tot de NBL wilde de BAA voornamelijk spelen in grote stadions van grote steden, zoals behalve de Boston Garden ook Madison Square Garden en Chicago Stadium.
Vreemde start
In het eerste seizoen bevochten elf teams elkaar in een programma van 60 wedstrijden. De wedstrijd tussen de Toronto Huskies en de New York Knickerbockers in de Maple Leaf Gardens van Toronto gaf het startschot van de nieuwe league. Ossie Schectman van de Knicks maakte de eerste officiële score en New York won met 6866.
wonnen onder impuls van Joe Fulks (gemiddeld 23 punten) met 41.
Noodzakelijke fusie
De BAA kende veel problemen doordat de invloed van het ijshockey te aanwezig bleef. Eigenaars e Washington Capitols wonnen liefst legden soms de basketvelden letterlijk op het hockeyijs. Gevolg: plassen en 49 wedstrijden onder leiding van ene Red Auerbach. In de playoffs moesten ze uitstel van wedstrijden. Ook werd nogal eens vergeten om stadions te het echter in de halve finales afleggen verwarmen, waardoor fans in tegen de Chicago Stags van Max winterkleren kwamen kijken en spelers Zaslofsky. De bedenkers van de BAA op de bank handschoenen droegen. besloten om de eerste seeds aan elkaar Daarnaast werden ideeën besproken als te koppelen, net als nummers twee en wedstrijden van 60 minuten, het spelen drie. Door deze hersenkronkel werden de Finals gespeeld tussen de Stags en de van innings zoals in het baseball en het enkel schieten van vrije worpen aan het Philadelphia Warriors. Die laatsten
D
De BAA kreeg al snel te kampen met financiële problemen en in 1949 werd overgegaan tot een fusie met de NBL. De NBA was geboren.
Ook het huidige succesverhaal kende
aanloopproblemen. Er vonden regel matig vechtpartijen plaats en er waren nauwelijks regels om tijdrekken tegen te gaan. Een wedstrijd tussen de Minnea polis Lakers en Fort Wayne Pistons eindigde op 1918 voor de Pistons. De score in het vierde quarter was Pistons 3, Lakers 1. En tijdens de playoffs van 1953 schoten teams gemiddeld 80 vrije worpen.
Redder in nood
Tegen 1954 waren er slechts acht teams over: Syracuse, New York, Boston en Philadelphia in het Oosten; Fort Wayne, Minneapolis, Rochester en Milwaukee in het Westen. De Lakers van George Mikan vormden de eerste dynastie met vijf titels tussen 1949 en 1954. De grote ommekeer kwam echter met de invoering van de schotklok voor het seizoen 1954/1955, een idee van Syracuseeigenaar Danny Biasone. Vanaf dan hadden teams 24 seconden om een korf te maken. Het gemiddeld aantal punten op dat moment was 79. Vier jaar later overschreed dit gemiddelde de kaap van de honderd punten.
Daarnaast werden de foutenregels
aangepast. Teams konden nu geen fouten meer maken waar ze dat wilden en niet alle fouten resulteerden in vrije worpen. Tot slot werden er ook eindelijk zwarte spelers toegelaten. Earl Lloyd en Jim Tucker werden in 1955 de eerste zwarte kampioenen toen de Syracuse Nationals (toeval?) de eerste titel pakten in de NBAmétschotklok. Hierbij: bedankt meneer Biasone!
Eerste rivalry
Een andere nieuwtje dat tijdens het midden van de jaren vijftig geïntroduceerd werd, was de MVP Award. De eerste die deze in ontvangst mocht nemen was Bob Pettit, de power forward van de St. Louis Hawks, in 1956. Die konden echter niet de titel pakken in de Conference Finals gaven ze een 20 voorsprong uit handen tegen de Detroit Pistons van George Yardley en Larry Foust.
De Hawks bereikten in 1957 wel de
Finals maar moesten daarin opnieuw het onderspit delven. Deze keer waren
Bob Cousy
Voordat Bill Russell in Boston arriveerde, was Bob Cousy de grote man voor de Celtics. De point guard werd geboren in New York en werd in 1950 als vierde gedraft. Hij bleek voor de Celtics op dat moment de beste passer ter wereld. Cousy leidde de NBA in assists van 1953 tot en met 1960, acht seizoenen na elkaar. Hij kreeg de bijnaam ‘Houdini of the Hardwood’ voor zijn spectaculaire manier van spelen. Cousy maakte geregeld een pass achter zijn rug en door zijn benen. Hij maakte daardoor van basketball een leuke sport om naar te kijken.
Bob Pettit
Bob Pettit was de eerste MVP in 1956 (wat hij herhaalde in 1959) en een pionier in de ontwikkeling van big man play. Hij speelde elf seizoenen voor de St. Louis Hawks en miste geen enkele AllStar Game. Pettit was aan zijn pensioen in 1965 de eerste speler die de kaap van de twintigduizend punten rondde. Meer dan zesduizend daarvan scoorde hij van achter de vrijeworplijn. Pettit is de enige speler in de geschiedenis van de NBA die meer dan twintig punten per wedstrijd scoorde in elk seizoen dat hij speelde. “Hij zou ook vandaag nog supergoed zijn”, meent Lenny Wilkens.
Dolph Schayes
Eveneens een speler die zijn hele loopbaan bij één team speelde. Deze forward was vijftien seizoenen lang een Syracuse National. Voor dit team werd hij in 1955 kampioen. Schayes wordt ook wel eens de ‘Larry Bird van Syracuse’ genoemd. “Dolph was één van de traagste spelers in de NBA maar hij stopte nooit met bewegen”, verklaarde exNBA’er Tom Gola. “Hij was één van de beste rebounders maar hij kon niet springen”, voegde exspeler Al Bianchi daaraan toe. Schayes was een top10 scorer én rebounder in zijn eerste twaalf seizoenen en miste geen enkele keer de playoffs.
de Boston Celtics met rookie Bill Russell te sterk. Russell was eigen lijk een selectie van de Hawks, maar die stuurden hem naar Boston in ruil voor Ed Macauley en Cliff Hagan. De Celtics wonnen hun eerste titel door een 125123 zege in Game 7. Rookie of the Year Tom Heinsohn tekende na twee verlengingen voor 37 pun ten. Pettit was goed voor 39 punten en negentien rebounds, maar miste een cruciale layup in de laatste seconden.
Een jaar later namen de Hawks
echter wraak. Russell zat geblesseerd aan de kant in een nieuwe game 7. Pettit was gedreven als nooit tevoren en scoorde liefst 50 punten, een absoluut record op dat moment. Hij maakte negentien van de laatste 21 punten voor de Hawks en gaf zijn team vijftien seconden voor tijd een beslissende voorsprong. De Hawks wonnen eindelijk hun eerste titel, wat ook meteen hun laatste zou zijn. Bovendien was dit het laatste team met enkel blanke spelers dat het beste van de NBA was. De rivaliteit tussen St. Louis en Boston zou nog een aantal jaren aanhouden. De beide teams troffen elkaar ook in 1960 en 1961 in de Finals, waarbij de Celtics telkens aan het langste eind trokken. Met dit succes ontsproot een succesvolle periode in de jaren ‘60. •
George Mikan
George Mikan was de eerste dominerende speler die de NBA ooit kende. Hij veroverde vijf titels in zes seizoenen met zijn Minneapolis Lakers. Mikan zag er dan wel uit als een loketbediende (inclusief bril en haarstijl), hij was een echte winnaar en had een verrassend goed hoekschot. Wanneer hij miste, had hij zelfs de snelheid om de offensieve rebound te pakken en alsnog een score te maken. Niemand kon aanvankelijk op tegen Mikan. De reus van de Lakers werd gestopt door Danny Biasone en zijn schotklok. Het veel hogere tempo bleek helemaal niets voor hem.
Paul Arizin & Neil Johnston
Paul Arizin en Neil Johnston staan te boek als het eerste droomduo in de geschiedenis van de NBA, de eerste onetwo punch. Beiden speelden hun hele carrière voor de Philadelphia Warriors en wonnen samen hun enige ring in 1956. Arizin was een guard met een toen uniek wapen: het jumpshot. Tot dan toe schoten spelers vanaf de grond en met twee handen. Hij was daarnaast een energieke verdediger én een oorlogs veteraan; Arizin miste twee seizoenen door legerdienst in de Koreaoorlog. Johnston was een aanvallende center. Hij leidde de NBA drie maal in scoring en in FG%. Op zijn 29ste moest hij gedwongen met pensioen door een zware knieblessure.
Geno wordt een Jag De 2013 NFL Draft is nog 22 nachtjes slapen, de stand aan de top van het draft board is in jaren niet zo vloeibaar geweest en toch kan ik u nu al vertellen wie de Jacksonville Jaguars met hun tweede keuze overall gaan selecteren. Want tenzij ik het slachtoffer ben van een wer kelijk formidabel rookgordijn van de veelgeplaagde fran chise uit Jacksonville (dat valt nooit uit te sluiten), is Geno Smith van West Virginia University op 27 april de nieuwe franchise quarterback van de Jaguars. U weet wel, diezelfde franchise die amper twee jaar geleden al zo iemand dacht te hebben gevonden in Blaine ‘Sunshine’ Gabbert. En dat is direct ook de eerste reden waarom het zo aannemelijk is dat de keuze op Smith gaat vallen. Gus Bradley, de nieuwe head coach in Jacksonville, en Dave Caldwell, de nieuwe GM, hebben momenteel de keuze uit Gabbert of de in Miami compleet mislukte Chad Henne. De term ‘lood om oud ijzer’ dringt zich op en daar neemt het splinternieuwe front office in Jacksonville, en vooral de schatrijke eigenaar Shahid Khan, geen genoegen mee. Kahn en zijn front office waren tot op de laatste man aanwezig op de pro day van Smith. Een duidelijkere aanwijzing voor Jacksonville’s draftplan bestaat niet.
Althans, dat dacht ik voordat de
Oakland Raiders en Arizona Cardinals, teams die na de Jaguars draften en waar de QBnood zo mogelijk nog hoger is, ineens in blinde paniek om zich heen grepen naar, hou je vast, Matt Flynn en Carson Palmer. Toen wist ik het pas echt zeker: Geno Smith wordt een Jaguar. •
Paul Klomp.
Bierregen
Leander Schaerlaeckens is in Amerika voetbalcolumnist voor Fox Sports en doet in deze column verslag van de WKkwalificatiereeks van de VS.
MEXICO STAD – Het bier regende over de perstribune. Ik was op advies van een veteraan achterin gaan zitten, tegen het muurtje van een televisiestellage aan, dus ik zat redelijk beschut en kon doorschrijven.
Er viel immers veel te noteren. Amerika had zojuist pas voor de tweede keer in haar geschiedenis een WKkwalificatiepot op Mexicaanse boden niet verloren. 93 minuten lang hield de Verenigde Staten stand tegen de technisch vernuftige Mexicanen. Het werd 00, en voor Amerika was dat zo goed als een overwinning, vooral met al die blessures en een coach (Jürgen Klinsmann) die zwaar onder vuur lag vanwege zijn chaotische werkwijze.
Voor Mexico was het een ramp. En dat lieten ze weten. Voor de derde keer in drie wedstrijden speelden ze gelijk. In het Estadio Azteca, het enige stadion ter wereld dat voor twee WK finales is gebruikt (1970 en 1986), past 115,000 man. Die maken gezamenlijk met toeters en het fluiten op hun vingers een hels kabaal, vooral als de keeper van de tegenstander een doeltrap in de op 2240 meter boven zeepeil zo dunne lucht inramt. ‘Puto!’ klinkt het dan in oorverdovend koor. Mannelijke hoer, dus. Toen de scheidsrechter affloot, volgde er een nog veel harder fluitconcert vanaf de tribunes. En toen kwamen de vloeibare stoffen. De 500 meegereisde Amerikaanse fans, die door twee linies ME en een hoog hekwerk met prikkeldraad beveiligd werden, vierden uitgebreid en kregen bier en, naar ze zeggen, pis over zich heen. Ook het veld werd bekogeld, net als de perstribune.
Tijd om als Amerikaanse pers af te dalen naar de persconferentie en de
mixed zone, om de nodige citaatjes af te nemen. Dat betekende dat we als groepje van twintig gringos tegen de stroom van meer dan honderdduizend kwade Mexicanen in moesten zwemmen naar de andere kant van het stadion. Geen pretje. Veel geduw, gedrang en scherpe schouders. In een grote tent naast het stadion speelde een DJ housemuziek. Ook daar moesten we langs, terwijl de mensenmassa richting muziek deinde. De Mexicaanse pers vroeg Klinsmann meermaals naar de penalty die er helemaal geen was. Wij spraken van een kwalificatiecampagne die met vier punten uit de laatste twee wedstrijden weer op koers is, ook nadat Amerika in Denver in een sneeuwstorm van Costa Rica won. Omringd door een cordon politiemotoren volgde onze persbus die van de spelers door het zenuwslopende verkeer de warme Mexicaanse nacht in, op naar de volgende horde op het pad naar het WK in Brazilië. In Jamaïca, begin juni, ben ik er weer bij. •
NAAM: Justin Verlander GEBOREN: 20 februari 1983 BURGERLIJKE STAAT: vrijgezel POSITIE: RHP, starter TEAM: Detroit Tigers DRAFT: Tweede pick overall in 2004. DRAFT CLASS: De San Diego Padres kozen Matt Bush als #1. Andere grote namen: Jered Weaver (12de), Billy Butler (13de) en Dustin Pedroia (65ste). CONTRACT: Verlander tekende vorige week een contract waarmee hij tot 2019 vastligt. De komende twee jaar verdient hij in totaal nog veertig miljoen dollar uit zijn vorige contract; in de vijf jaar daarna ontvangt hij liefst 28 miljoen dollar per seizoen (en eventueel 22 miljoen dollar in 2020). TOTAAL VERDIEND: $46.515.000 ENDORSEMENTS: Victory for Veterans, Fastball Flakescornflakes. PRIJZEN: AL Rookie of the Year (2006), AL Cy Young Award (2011), AL MVP (2011), 2x meeste overwinningen in MLB (2009 en 2011), 3x meeste strikeouts in AL (2009, 2011 en 2012), 5x MLB AllStar (2007, 2009, 2010, 2011 en 2012). Daarnaast wierp hij al twee nohitters (in 2007 en 2011) CAREER STATS: Regulier seizoen: 232 duels, 1553 2/3 IP, winloss record 12465, ERA 3.40, 1454 strikeouts, WHIP 1.17 PLAYOFFS: 12 duels, 70 1/3 IP, win loss record 64, ERA 4.22, 77 strikeouts, WHIP 1.24 STERKE PUNTEN: Verlander kan putten uit liefst vijf verschillende pitches, waaronder een 100mph fastball en goede offspeed pitches. Daarnaast is hij een echt werkpaard die tot diep in een wedstrijd kan pitchen. Sterker nog, naarmate de wedstrijd vordert, lijkt hij steeds beter te worden. ZWAKKE PUNTEN: Verlander kent weleens een
moeilijke start tijdens een wedstrijd. Het lijkt dan alsof hij nog niet helemaal warm of geconcentreerd is. HALL OF FAME: Aangezien Verlander al een keer de Cy Young Award wist te winnen en ook al werd uitgeroepen tot AL MVP, is de kans zeer groot dat hij in de toekomst wordt toegelaten tot Cooperstown. OVER HEMZELF: • “Ik realiseerde me dat ik de bal niet zomaar keihard langs slagmensen kan gooien. Op high school lukte dat wel, maar nu dus niet meer. Hier zal ik echt moeten pitchen” Verlander moest wat aanpassingen doen in de Majors. • “Ik wil in de Hall of Fame komen.” Verlander weet wat hij wil. OVER HEM: • “Hij is echt indrukwek kend en de prijs van het toegangskaartje meer dan waard” Tigersmanager Jim Leyland over zijn ace. • “Mijn god, die gozer gooit honderd mijl per uur in de zesde inning.” Toekomstig HallofFamer Chipper Jones is onder de indruk van Verlander. SPORTAMERIKA OVER JUSTIN VERLANDER: Verlander werd vorig seizoen al in een poll van Sport Amerika verkozen tot de beste pitcher van de Majors op dit moment. De ace van de Tigers kent soms wat opstartproblemen, maar als hij goed is opgewarmd, is er bijna geen stoppen meer aan en schakelt hij de ene na de andere batter uit met zijn indrukwekkende repertoire aan pitches. EIND CIJFER:
9+
De trade die Chris Pronger naar
Philadelphia stuurde in 2009 was er één die maar weinig general managers aan zouden durven. Maar Paul Holmgren is niet zomaar een general manager en Chris Pronger is niet zomaar een speler. Beide heren gaan dag in, dag uit voor het maximale. Nooit de veilige keuze, nooit de voorzichtige optie. Ze waren een perfecte match en het succes van de Flyers een jaar later bracht het bewijs van de kwaliteiten van beiden.
Holmgren stuurde winger Joffrey Lupul, de rechten voor verdediger Luca Sbisa, twee eerste ronde draftkeuzes en een nader te bepalen pick naar de Anaheim Ducks in ruil voor Chris Pronger en minor leaguer Ryan Dingle. Enkele dagen later tekende Pronger voor zeven jaar bij in Philadelphia. Het was een risicovolle trade, want een jonge aanvaller en zoveel hoge picks voor een verdediger van 35 jaar oud lijkt niet bepaald verstandig.
Chris Pronger is echter een geboren win
naar. Een speler die het klappen van de zweep kent en in verschillende Stanley Cup finales schitterde. Een speler die je haalt als je ervan overtuigd bent dat je team dicht bij het ultieme succes is. Holmgren kreeg gelijk, al strandden de 2009/2010 Philadelphia Flyers in het zicht van de haven. Ze waren na een miraculeuze playoff run amper twee overwinningen verwijderd van de Cup, maar verloren in Game 6 van de Chicago Blackhawks, die met hun eerste titel in bijna een halve eeuw aan de haal gingen. Rots in de branding
Afgaand op het succes in Prongers eerste jaren in Philadelphia leek Holmgrens move een schot in de roos, maar toen Pronger met zijn gezondheid begon te sukkelen bleek de toekomst misschien toch niet zo rooskleurig. Hij was namelijk de 35 gepasseerd toen hij zijn nieuwe contract tekende en volgens de regels van de NHL moeten die deals tot de laatste dollar worden uitbetaald. Oké, ze tellen niet mee
voor de salary cap als een speler langdurig geblesseerd raakt, maar zelfs dan moeten ze in de zomer worden opgeteld bij de totale contractkosten.
U
itgerekend dat scenario vouwt zich inmiddels uit. Het team worstelt hevig zonder Pronger als rots in de branding, een rol die hij al vervulde toen hij nog speelde voor de Hartford Whalers. De Whalers kozen hem als tweede speler overall kozen in de 1993 NHL Draft, maar stuurden hem in 1995 naar de St. Louis Blues in ruil voor Brendan Shanahan. Pronger zou de volgende negen seizoenen voor de Blues uitkomen en geen enkele keer de playoffs missen. Vlak na de vorige lockout werd Pronger opnieuw getrade. Dit keer vertrok hij naar de Edmonton Oilers, die net als de Flyers enkele jaren later, spontaan hun weg vonden naar de Stanley Cup Finals. Dat trok de aandacht van de Anaheim Ducks, die hem bleven volgen toen de Oilers aan hun rebuild begonnen. Het leverde Pronger de derde trade van zijn carrière op.
Anaheim stuurde Joffrey Lupul en
Ladislav Šmíd naar de Oilers, samen met een hele reeks draftkeuzes, waarmee onder andere Jordan Eberle later werd gedraft. Lupul werd opvallend genoeg dus zowel in 2006 als in 2009 getrade in een deal voor Chris Pronger. Pronger leidde de Ducks naar ijn tweede Stanley Cup Finals in even zovele jaren en dit keer won hij wel. Het is vooralsnog zijn enige Cup.
Ondanks de relatief magere oogst mag het palmares van Pronger er zijn. Hij was namelijk niet alleen de sterkhouder voor clubs als de Blues, Oilers en Ducks, maar ook voor Team Canada, waarmee hij in Salt Lake City (2002) en in Vancouver (2010) Olympisch goud won.
Depressief
De carrière van Pronger zit er nu naar alle waarschijnlijkheid op. Officieel sluit de Canadees nog niets uit, maar wie het
interview zag over zijn huidige conditie en de persconferentie volgde die hij daarna belegde, kon daaruit weinig positiefs opmaken.
De problemen begonnen in oktober
2011, toen Pronger in zijn oog werd geraakt door een stick. Na twee weken rust keerde hij terug, maar enkele wedstrijden later raakte hij opnieuw geblesseerd en dit keer was het een hersenschudding. Niet zijn eerste, al is Pronger altijd vaag gebleven over de hoeveelheid aan hersen schuddingen die hij heeft opgelopen door de jaren heen. Tot recent was de ijshockey sport zich ook niet bewust van de risico’s en werd hoofdpijn na een stevige botsing vaak afgedaan met pijnstillers en een paar dagen in bed. Voor Pronger werden een paar dagen een paar weken, een paar maanden en inmiddels meer dan anderhalf jaar. Zijn vrouw geeft toe dat zijn karakter is veranderd. Depressief over het feit dat alledaagse dingen hem tot wanhoop dreven en intens verdrietig over het gemis van de profsport in zijn leven. “Het gaat inmiddels wel vooruit,” vertelde hij de verzamelde pers, “maar ik krijg steeds weer symptomen bij harde geluiden, fel licht of veel beweging. Aan de rand van mijn blikveld ben ik blind.”
tegenstanders met indrukwekkende bodychecks de sterijshockeyer is verworden tot een depressieve huisvader, die weigert zijn plek in de ijshockeywereld op te geven.
Droomhuis
De ijshockeysport bedrijven zit er waarschijnlijk nooit meer in. Pronger kocht daarom in Missouri zijn droomhuis, ver weg van zijn huidige NHLteam. “Toch kijk ik soms wel wedstrijden en dan bel ik Paul (Holmgren, red.) om feedback te geven. Of ik help andere spelers, omdat ik dingen bespeur die zij niet direct zien.”
“Ik heb een
paar problemen waar de artsen erg bezorgd over zijn,” vertelt Pronger over zijn medische behandelingen. De arts die hem begeleidt, vroeg hem daarom nooit meer te spelen. “De zwaktes gaan misschien nooit meer weg. Ik moet vooral gezond worden. Dat is mijn belangrijkste doel. De goede dingen in het leven komen niet vanzelf.”
Een belangrijke wijsheid van Pronger, die tot de eerste generatie contact sporters behoort voor wie de problemen van hoofdblessures pas echt helder worden. De afgelopen jaren verloren r zijn momenten dat hij in zijn zowel de NHL als NFL meerdere (ex) ooghoek niets ziet en zijn kleine kinderen spelers aan suïcidale depressies en omver loopt of zich rot schrikt van een pijnstillerverslavingen. Tragische hond. Toch durft hij wel weer auto te overlijdensgevallen die voorkomen rijden. “Ik carpool de kids naar hadden kunnen worden door meer evenementen.” Geluk in de alledaagse voorzichtigheid na hersenschuddingen dingen in plaats van in het winnen van en betere fysieke en psychische de Stanley Cup of het verwoesten van begeleiding.
E
What goes around
Deze gevallen konden ook voorkomen worden als spelers voorzichtiger met elkaar waren omgegaan. Chris Pronger behoor de niet tot de voor zichtige generatie. De fameuze crosscheck in het gezicht van Brendan Morrow, cheap shots op Tony Granato, twee schorsingen tijdens de playoffs van 2007, de acht wedstrijden schor sing in 2007 voor het bewust met de schaats op het scheenbeen van Ryan Kesler trappen. De lijst van beruchte momenten met Chris Pronger is behoorlijk.
Hij had geen medelijden met
zijn tegenstander en verwacht dat ook nu niet van anderen. What goes around, comes around, is het niet? Pronger speelde altijd meedogen loos en dat maakte hem beter dan anderen. Soms was het overtreden van de regels nodig om zijn imago en de teamspirit weer op te vijzelen. Als bad boy Chris Pronger op het ijs stond, speelde je voorzichtiger.
Dat die imposante verdediger van toen na 19 seizoenen als depressieve huisvader thuis zit, is een onverdiend einde. Hij accepteerde zijn schorsingen, liet zich nooit al te kritisch over de straffen uit en speelde de sport met honderd procent inzet. Dat is een instelling om trots op te zijn en die past bij de NHL van voorheen. Een NHL die zich niet bewust was van de risico’s.
Treurig
De manier waarop Pronger nu zijn carrière beëindigd ziet, is daarmee even treurig als toepasselijk. Het is namelijk wel zeker dat hij zijn laatste wedstrijd gespeeld heeft. Hij zou wel gek zijn om de artsen te negeren. De Cup gewonnen, twee keer Olympisch goud en sinds zijn trade naar de St. Louis Blues in 1995 de playoffs niet meer gemist. Dan ben je een hele grote. •
Why play?
Niemand vatte de hysterie cynischer samen dan Ottawa Senatorscoach Paul MacLean: “Waarom zouden we ons überhaupt nog druk maken over het spelen van de playoffs?” Iedereen lijkt al klaar om de Cup maar meteen aan de Penguins te overhandigen. En waarom niet? Ray Shero heeft zijn ploeg met drie knappe trades uitstekende kaarten gedeeld en de zegereeks van meer dan een dozijn aan wedstrijden is indrukwekkend. Sidney Crosby op zijn best en Chris Neal, Evgeni Malkin en Jarome Iginla als tweede lijn is bizar. Maar laten we niet te snel oordelen, schreven een aantal experts.
Het is een vreemd seizoen in het Oosten. Gedoodverfde favorieten en succesteams van vorig seizoen ogen kansloos (Rangers, Flyers), teams met aanhoudende blessures tarten alle logica (Senators) en het vorige verkorte seizoen levert knotsgekke playoffs op.
Tevens is het niet verstandig om de Chicago Blackhawks te vergeten. Het is nog geen tien wedstrijden geleden dat iedereen de Cup al blind aan de Hawks toedichtte. Zijn we echt zo kort van geheugen dat we die miraculeuze run al vergeten zijn? Vergeet niet: alle teams die ooit zo goed begonnen wonnen de Cup.
Vorig jaar kostte een barslechte week van goalie MarcAndré Fleury de Penguins de kop en hoewel hun aanval imponerend is, oogt de defensie soms twijfelachtig. Dat moet met veteraan Douglas Murray er beter uit komen te zien, maar wat als dat niet lukt? Pittsburgh is de absolute favoriet in de Eastern Conference en de kans is groot dat ze op zijn minst de finale bereiken. Maar wie in de afgelopen jaren de NHL heeft gevolgd, weet dat niets een gelopen race is. •
Jules Zane.
GVDRose
Zal het ooit weer helemaal goedkomen? Het management van de Chicago Bulls is namelijk zwaar teleurgesteld in Derrick Rose, die twee maanden geleden door de heren medici weer speelklaar werd geacht. Rose zelf echter acht het moment nog altijd niet gekomen. Pijntje hier, reactietje daar.
Ook onder z'n collega's neemt de onvrede en de frustratie over het uitblijven van de rentree toe. Ook wij lijden pijn, lopen op ons tandvlees en spelen met pijntjes, laten ze off the record weten. Nogmaals, niet dat er voor dit seizoen met of zonder Rose iets te halen valt. Het gaat om het feit dat speeltijd onderdeel is van de revalidatie. Rose wil 110% fit zijn [sic] voor het zich weer in wedstrijdver band meldt. Maar iedereen behalve Rose realiseert zich dat hij die 110% nooit zal halen zonder wedstrijdritme.
Met de dag neemt het gevoel toe dat
Rose' immense Adidascontract (dik een kwart miljard dollar) aan z'n getreuzel ten grondslag ligt. Onmiddellijk na z'n blessure, kwam de schoenenboer immers op de proppen met de virale campagne The Return. En die moet, in de ogen van de sponsor en Rose zelf, natuurlijk worden afgesloten met een spectaculaire en overdonderende apotheose. Zo werkt 't niet, zou ik 'm willen toeschreeuwen. Spelen moet je, GVD! •
Geert Jan Darwinkel.
365
Wat is nou eigenlijk het beste moment
in een sportseizoen? De NBA en de NHL stevenen langzaam maar zeker op de playoffs af, de MLB is net drie dagen onderweg en in de NFL zijn er nog dagelijks headlines met trades en free agent signings.
Ik weet het gewoon niet. Ame rikaanse sporten zijn zo mooi, omdat er eigenlijk vrijwel nooit een moment is in het jaar waarin er absoluut geen nieuws is in een sport.
Wie gaan het ver schoppen in de playoffs in de NBA en NHL? De Heat is toren hoog favoriet en de streaks van de Blackhawks en de Penguins maken hun de grootste contenders voor de Stanley Cup. De komende maanden gaan uit maken wie er met de prijzen naar huis gaan. Zoals altijd gaat dat voor veel spannende wedstrijden zorgen.
In de MLB is er weer een nieuw seizoen met nieuwe kansen. Welke teams gaan dit jaar verrassen en welke gaan teleur stellen? Zoals altijd ziet de eindstand er aan het einde van het seizoen compleet anders uit dan wat iedereen van tevoren dacht.
En dan de NFL. Er is een flinke dans ge weest. Van Percy Harvin naar de 'Hawks tot Kevin Kolb naar de Bills. Met ook nog de draft in aantocht is er nog genoeg te zeggen en schrijven over de NFL. 365 dagen per jaar nieuws over alle grote Amerikaanse sporten. Heel fijn als je ze allemaal probeert te volgen. •
Lennart Beishuizen.