SportAmerika Magazine No. 14

HOOFDREDACTIE Neal Petersen Geert Jan Darwinkel EINDREDACTIE Kasper Dijk REDACTIE Lennart Beishuizen Pieter Brouwers Geert Jan Darwinkel Vincent Van Genechten Eva Gerritse Pieter Horstman Justin Kevenaar Paul Klomp Jasper Laman Marco Post Jurian Ubachs Klaas­Jan ter Veen Jeroen Veenstra Seb Visser Frank Wielaard Jules Zane COLUMNISTEN Matthijs van den Beukel Gijsbregt Brouwer Jeroen Elshoff Leander Schaerlaeckens FOTOGRAFIE Getty Images PRODUCTION, ART DIRECTION & DESIGN DarChicago Ltd. MET DANK AAN Issuu, Scribus SportAmerika The Magazine is een uitgave van Petersen Media. Niets uit deze uitgave mag op welke wijze dan ook worden gekopieerd zonder uitdrukkelijke toestemming van de uitgever. © Petersen Media 2012­ 2013 ­ Alle rechten voorbehouden.

Innovatie

New York. Het is weer mooi om hier te zijn. Wandelend door de straten van The Big Apple realiseer ik mij dat het land van de dromen en de onbegrensde mogelijkheden mij elke keer weet te fascineren. Ooit kwam ik in Boston terecht met een studiebeurs, waarna ik verliefd werd op de Verenigde Staten.

Wat mij misschien nog wel het meest aantrekt is dat de alle sportcompetities zich constant bezighouden met innovatie.

Hoewel je als toonaangevende competitie best even op je lauweren zou kunnen rusten, denken ze daar in de VS anders over.

Zomaar wat voordelen: nieuwe graphics tijdens een MLB‐ wedstrijd, 3D‐projectie bij de introductie van de spelers van de Cleveland Cavaliers of een 360‐graden camera die bij een NFL‐wedstrijd wordt ingezet.

Blijven we in Nederland dan achter? Op sportgebied wel. Met Erwin Blom, één van de meest innovatieve mensen uit mijn omgeving, heb ik hier laatst een lang gesprek over gevoerd.

Erwin is bezig met het oprichten van The Innovation Station, een (online) tv‐kanaal dat zich, zoals de naam al verklapt, richt op innovatie.

Een fantastisch initiatief, zeker omdat wij in andere facetten

wel vooruit lopen op dat gebied. Zou het dan niet kunnen in de sportwereld? De jonge knappe koppen hebben toch vast ook wel wat met sport?

Wij met #SportAm proberen ook door te gaan met innoveren.

Twee jaar geleden startten wij met een digitaal magazine.

Destijds heel hip, nu al bijna mainstream.

Tijd om zelf de komende weken in New York en Boston goed rond te kijken en inspiratie op te doen. Zodat SportAmerika een voorbeeld wordt tijdens The Innovation Station. Dromen mag altijd, zeker hier. ;) Veel leesplezier,

Geen gebrek aan interesse

voor DeSean Jackson. Jack­ son en de Philadelphia Eagles namen vorige week af­ scheid van elkaar, omdat de eerste banden zou hebben met een beruchte gang in Los Angeles. De Eagles, die al langer op zoek waren naar een tradepartner, vonden de connecties een te groot potentieel gevaar en verscheurden het contract van de wide receiver. Ondanks deze berichten zijn er zeker tien teams die al contact opnamen met Jackson, die zelf alle aantijgingen van zijn vorige werkgever ontkent • Maurice Jones­ Drew keert terug naar huis en tekent bij de Oakland Raiders.

Vanaf het begin hoopte Jones­Drew op een aanbieding vanuit Oakland, de stad waarin hij opgroeide en nog steeds woonachtig is.

In het afgelopen seizoen stelde Jones­Drew teleur, maar in 2011 leidde hij de NFL nog in rushing yards. In Oakland zal hij samen met een andere blessuregevoelige runningback, Darren McFadden, de taken gaan verdelen in het backfield • Een onverwachte ontwikkeling in het verhaal van Ray Rice, die beschul­ digd wordt van het mishande­ len van zijn vriendin. Een dag nadat hij in staat van beschuldiging werd gesteld, kwam naar buiten dat de Ravens­ runningback in het huwelijksbootje zal stappen met de vrouw die hij bewusteloos zou hebben geslagen. Dit zou de zaak voor de aanklager juridisch gezien een stuk lastiger maken en daarnaast zou het ook bedoeld zijn om het imago van Rice te herstellen. Mocht Rice in hoger beroep geen gelijk krijgen, dan kan hij een gevangenisstraf van drie tot vijf jaar krijgen •

Basketbalspelers zijn naast super­

sterren natuurlijk ook rolmodellen.

Zo ook LeBron James. Voorafgaand aan de wedstrijd van zijn Miami Heat tegen de Milwaukee Bucks nam James even de tijd om Ebony Nettles­Bey te ontmoeten. Ebony is zestien jaar en lijdt aan een ernstige vorm van kanker. Eén van haar laatste wensen was om LeBron te ontmoeten. Die wens kwam uit toen ze samen met haar held aan de warming­up mee mocht doen. James over de ontmoeting: "Zo zie je maar weer hoe klein basketbal eigenlijk is. Dat het Ebony's wens was om mij te ontmoeten is ongelooflijk. Het is een ongelooflijke eer haar te ontmoeten en zij is duidelijk de sterkste van ons twee" • Glen 'Big Baby' Davis werd in het tweede kwart van de wedstrijd tussen zijn LA Clippers en de Houston Rockets naar de kleedkamer gestuurd en kwam de rest van de wedstrijd niet meer in actie. Davis werd in dat kwart gewisseld en was het daar klaarblijkelijk niet mee eens. Hij ging tekeer tegen zijn coach Doc Rivers en die zat daar niet op te wachten.

Hij stuurde de bonkige forward/center naar kleedkamer en Davis kon een vroegtijdige douche pakken • De Philadelphia 76ers hebben, op het nippertje een negatief NBA­record weten te voor­ komen. De wedstrijd tegen de Detroit Pistons werd met 123­98 gewonnen en zo bleef de reeks verloren wedstrijden steken op 26. Zouden ze ook nog van de Pistons verloren hebben, dan hadden ze dus een nieuw NBA­record te pakken door 27 wedstrijden op rij te verliezen •

Buffalo Sabres gaat het rug­

nummer 39 nooit meer gebruiken.

Het rugnummer is teruggetrok­ ken ter ere van Dominik Hasek.

De Tsjechische doelman speelde negen seizoenen voor de Sabres en won daarin zes keer de Vezina Trophy voor de beste goalie. Een Stanley Cup zat er niet in voor Hasek bij de Sabres, maar die pakte hij met Detroit Red Wings nog wel twee keer. The Dominator ging in 2012 op 47­jarige leeftijd met pensioen na een kort dienstverband bij Spartak Moskou • Martin Brodeur denkt erover om zijn pensioen nog een jaartje uit te stellen. De 41­jarige doelman denkt dat hij nog van waarde kan zijn in de NHL en overweegt om er een 22ste seizoen aan vast te plakken. Of dat dan bij de New Jersey Devils zal zijn, staat niet vast.

Brodeur maakt zijn definitieve keuze deze zomer bekend • Jarome Iginla scoorde zijn dertigste treffer van dit seizoen en 2013/14 is voor hem al het twaalfde seizoen waarin hij deze mijlpaal bereikt. Enkele grote namen die deze prestatie nooit konden vervolmaken: Mario Lemieux, Mark Messier, Mike Bossy, Teemu Selänne, Steve Yzerman en Sergei Fedorov. De aanvaller van de Bruins wist echter nog nooit de Stanley Cup te winnen • James van Riemsdyk evenaarde namens Toronto Maple Leafs tegen Philadelphia Flyers het record voor het snelste doelpunt in een periode. In de tweede periode scoorde van Riemsdyk al na vier seconden. De aanvaller evenaarde daarmee het record van Claude Provost (Montreal Canadiens, 1957) en Denis Savard (Chicago Blackhawks, 1986) •

Het was de week van de

gigantische contracten in de MLB. Miguel Cabrera tekende een contract tot 2023 ter waarde van 292 miljoen dollar bij de Detroit Tigers. Kort na het bekend worden van die deal maakten de Los Angeles Angels bekend dat Mike Trout zijn handtekening zette onder een contract­ verlenging van zes jaar ter waarde van 144 miljoen dollar. Daarmee liggen de twee beste spelers van de afgelopen twee seizoenen vast • David Ortiz tekende ook een nieuw contract. De aangewezen slagman van de Boston Red Sox ligt vast tot en met 2015 en kan in dat seizoen een verlenging voor 2016 afdwingen als hij vaak genoeg aan slag komt • Jonathan Schoop bemachtigde een plekje op het MLB­roster van de Baltimore Orioles. Schoop zal de startende tweede honkman zijn van de Orioles. Mogelijk moet Schoop wel vrezen voor zijn plek als derde honkman Manny Machado weer fit is • Grady Sizemore opent het seizoen als de startende midvelder van de Boston Red Sox. Sizemore keert daarmee definitief terug in de MLB na twee seizoenen vol blessureleed • Jurickson Profar mist een groot deel van het seizoen. Profar heeft een spierscheuring in zijn werpschouder en zal daardoor ongeveer drie maanden aan de kant staan • De MLB verzwaarde de straffen voor dopinggebruik.

Een eerste overtreding levert vanaf nu 80 wedstrijden schorsing op. De tweede overtreding kost een speler een seizoen. In beide gevallen mag de speler niet meer deelnemen aan de playoffs van dat jaar. Een derde keer degen de lamp lopen, betekent een levenslange schorsing. •

s ack b r rne unnen o c e k . oed tje en gelijk n g t ech spelle llen te nsie e. e e D jn. or het aanva je def ultaat en i z iesoinct vo sen en n van het reset mak oit w o s inst pas ilare oor jd h ste o m a te een n, aan teunp end v is alti de be voor t e h ben leze ee s pal ack wel elde ol足 e , b D eb be n w er h ekken n de t dien cornersschie Hij sp iami ijftig e d t zij ven en i ley. ls M hij v is m de M o . e e b m e H zijn van epti Buck end a erde hij de a van e t ze t doel interc errell al bek note won riots. n je kelingntinu e i k e en as T oor enen 002 Pat i足 ac twik t co chis n H b l r a an eDoug en is v seizo ruari 2 gland de hu rne De on all ga e fran et zij v o c as eams rtien n feb ew En ussen ite aard. footb ieder ner. H van l w e e i en d w het 2014 cor nters tisch es t . In d es en t de N at er t r zit. z u i n n e i n d go ne k no ow spr atl kste phi ercept wl merk op pvolge j i r danval bin s is an shutdal. De luf en etje ge 足 g e f int per Bo er ste een o lan en op e b aanr en du ar een en elft s die been ben onb ichzel t e o Su t lijk erati a e s deal te d ooit. i e n n doo oek n s van jongenar ooke op eelgens z, maar H e ge z rman aanv rback e ig op eeper n. De n, ma s die j vervo het er heel h d e rd Som ee e corn a de kpeloto hebbeinnaar ten en ol zijn n een h ic aat best het ogen lute w nt zet ndjev ces va did y als n a c m u a o r k ckle ve . Abs and k Een h het su l . i n Bu r e j zij nd e dden voo eten en o woonen re alend p at ms binn d n kunzijn be , l e ne rback ar s l ze m. i n np ig e corne d tea u n e e ee St Beh tw

E

R

orig hie足 v s c e dueg ges intig i d ks, op w ij al twerweg w a ah hard rde h s ond t e S le n, is otee ij du lijk i足 t t a o k n u e Se owl w 2011 en is h erbac Ook b ij d van per B Sinds h gezi e corn den. en. H r e l r u spe n de S rijven. tistisc lzijdig te wo spreke aan足 e D zoe sch sta vee ter zich ij d t en sei is te ties en d. De aar ben van dat h rnalis on足 denercep recor t het j erma mond re jou perso int r een n me et Sh grote a iede ander t lijkt k naa endie eld do anig bijn genst en. He erbac bov het v dusd kt vaneen te e vall e corn er ten ft een ht tre bang l aan t goed zond voure hee dac niet erbaa of een meer n bra is jk v als niet nd e li ijna fety mo b f sa ote o n gr ee n. ka

Betere QBs, betere CBs

De echte elitespelers op de positie van cornerback zijn tegenwoordig nog maar lastig te vinden. De Tampa Bay Buccanneers gaven vorig jaar een draftkeuze uit de eerste ronde weg aan de Jets voor Darrelle Revis. Free agent Champ Bailey (ex­Broncos) is 35, maar wordt nog steeds gezien als elite op zijn positie. De voorbije jaren zien we dat de nieuwe lichting quarterbacks (Andrew Luck, RGIII, Colin Kaepernick) weer meer gaat rennen, maar dat was lang anders. Quarterbacks kozen (en kiezen) vaker voor gooien dan vroeger en halen een hoger niveau. De goede cornerback, en trouwens ook een safety, kan zich daardoor meer onderscheiden. De lat komt dus steeds hoger te liggen. Iedere franchise is op zoek naar de perfecte balans tussen lengte, instinct, snelheid en ‘betrouwbare handen’.

Voordat we gaan kijken naar de impact van de corner­

backs anno 2014, noemen we de drie basistechnieken die een cornerback onder de knie moet hebben.

Press Coverage

Een cornerback stelt zich dicht bij zijn receiver op en zal proberen een opstopping te veroorzaken op de line of scrimmage en op die manier de route van de receiver te onderbreken. Vervolgens zakt de cornerback terug naar zijn zone. Het geschetste proces is niet simpel, omdat een pass interference altijd op de loer ligt, zeker bij een snelle worp van de quarterback. De betere cornerbacks besparen met een goede uitvoering hun safeties en linebackers veel moei­ te die dan weer hun focus op andere zaken kunnen leggen.

Man­To­Man Coverage

Nog veel lastiger is man­to­man coverage. Volgens veel coaches zelfs de lastigste tactiek op het veld. Het is niet voor niets dat van cornerbacks vaak wordt gezegd dat ze op een eiland staan met hun receiver. Logisch, gezien het feit dat ze de verste receiver als tegenstander hebben. Die heeft ook het voordeel aangezien de receiver de eerste beweging maakt en als het goed is weet waar de bal heen gaat. Klinkt allemaal heel aannemelijk, maar in de praktijk is het erg zwaar; vind je man, dek je man, laat hem de bal niet vangen.

Zone/Bail Technique

Wanneer een quarterback staat te bepalen wat de volgende tactiek wordt, kijkt hij uiteraard hoe de verdediging staat.

Staan de cornerbacks bijvoorbeeld man­to­man? Een verdediging kan de impressie geven dat ze aan andere tactiek toepassen dan ze laten blijken. Op het laatste moment veranderen de safeties bijvoorbeeld van ‘cover 3’ naar ‘cover 2’ of de cornerbacks duiken snel de zone in, in plaats van in mandekking. Snelheid is hierbij uiteraard van groot belang en het foppen van de aanval het doel.

3 Jairus Byrd (FS) New Orleans Saints

Schrik van bijna 1 Richard Sherman (CB) iedere quarterback Seattle met buitengewone Seahawks vaardigheden in man‐ en Het zonedekking. eeuwigdurende Gaat de debat tussen komende jaren Sherman en een voor steeds fitte Revis is meer intercepties gerechtvaardigd, tekenen. Ondanks maar totdat gebrek aan Revis het weer snelheid wel scherp en laat zien is de atletisch. eerste plaats toch echt voor Sherman. Vind hij zelf trouwens ook. Geeft bovendien kleur aan de NFL.

2 Darrelle Revis (CB) New England Patriots

Al jaren een elitespeler op zijn positie die alles zal doen om in 2014 weer de beste in zijn soort te worden.

Bewijst eigenlijk constant op een zeer hoog niveau zijn waarde, maar ziet ook dat Sherman hem passeert.

4 Eric Weddle (FS) San Diego Chargers

Net als Byrd enorm veelzijdige free safety die iedere receiver of tight end aankan. Staat bekend als solide, is een consistente tackler en zeer compleet. Heeft grip op iedere play, welke down of afstand het ook is.

5 Antonio Cromartie (CB) Arizona Cardinals

Sterk, groot, snel en explosief. Deed zelfs Revis na diens blessure even vergeten en mocht naar de Pro Bowl. De Cardinals hebben met Cromartie zonder twijfel één van de meest imponerende corners uit de league in huis gehaald.

6 Earl Thomas (FS) Seattle Seahawks

Ziet de bal als een kat 'n muis. Hij is duidelijk op zijn best in de zone, waar zijn bereik en snel‐heid de belangrijkste wapens zijn.

Omdat Thomas niet zo sterk is, moet hij het hebben van inschattings‐ vermogen en visie.

7 T.J. Ward (FS) Denver Broncos Bewees zich bij de Browns en mag het nu bij de Broncos laten zien. Is goed tegen de run, maar intimideert ook zeker receivers die het proberen over het midden.

Schuwt ook het uitdelen van harde klappen niet.

8 Tim Jennings (CB) Chicago Bears

Staat garant voor intercepties en vormt met Charles Tillman een geweldig duo bij de Bears. Jennings sluit de weg richting de receivers degelijk af, is altijd scherp en goed voor een geforceerde fumble of pick six.

9 Patrick Peterson (CB) Arizona Cardinals

Zag Cromartie naar Arizona komen en daarmee hebben de Cardinals twee cornerbacks van eliteniveau. Zeer explosieve atleet die zelf vindt dat hij de beste in de league is (waar lazen we dat toch eerder?) Kan zich komend seizoen definitief bewijzen.

10 Joe Haden (CB) Cleveland Browns

Het is moeilijk geen fan te zijn van Haden. Hij heeft de verdediging van de Browns daadwerkelijk beter gemaakt en heeft bewezen topreceivers een wedstrijd lang in de tang te hebben. Zuinig op zijn, Cleveland!

Onmisbaar?

Tot zover de tactiek achter de cornerback, onmiskenbaar zeer belangrijk op het veld. De grote vraag die zich nu opwerpt is of ze daadwerkelijk ook zo belangrijk zijn als ze zelf roepen. Cornerbacks hebben met hun grote mond een mythe rond zichzelf gecreëerd en vinden dat ze onmisbaar zijn.

Of dat ook zo is, moeten we nog uitzoeken, maar dat ze het niet makkelijk hebben is moeilijk te ontkennen. Door de decennia heen zijn de spelregels steeds strenger geworden en is het instinct veel belang­rijker geworden dan die ouderwetse combinatie van snelheid, kracht en hardheid.

We zouden ook de stelling kunnen

aangaan dat een cornerback net zo goed is als de defensive end in dezelfde verdediging. Dit zijn namelijk de jongens die de laatste jaren het grote geld zijn gaan verdienen. Denk aan Jared Allen, Dwight Freeney etc. Ze krijgen belachelijke zakken met geld omdat de pass rush zo belangrijk is geworden. En wanneer die in orde is, dan krijgt de cornerback het alleen maar makkelijker. En wanneer het grote geld is uitgegeven aan een J.J. Watt of een Clay Matthews, is een dure cornerback dan nog zinvol?

Waarde

Een goede manager en een uitgekiende franchise zal moeten spelen met het salarisplafond om de importantie van een elite cornerback tot zijn recht te laten komen. Een verdediging is namelijk zo sterk als zijn zwakste speler. Een geweldige pass rush heeft minder waarde wanneer de cornerback steeds te veel vrijheid weggeeft. Ieder team zou uiteraard eerst de pass rush op orde moeten hebben, maar aangezien we het in de titel al hadden over een ‘copycat league’ doet zich momenteel een merkwaardige trend voor.

Het offseason is natuurlijk het ideale

moment voor ieder team om eens de successen van de concurrentie te bestuderen. Zonder al te diep in te gaan op de verschillende technieken, zal iedere coach eens goed gaan zitten voor de verdediging van de Seahawks. Was het dan zo ingewikkeld wat Seattle afgelopen seizoen lieten zien? Valt wel mee, maar ze hadden er domweg het juiste personeel voor. Met op de hoeken Richard Sherman en Byron Maxwell en Earl Thomas als safety stond het achter de lijn als een huis en pakten de Seahawks wekelijks hun winst. Wat gebeurde er tijdens de openingsweek van free agency? Ieder team probeerde de secondary een upgrade te geven op zowel de positie van safety als cornerback.

Perfecte blauwdruk

De New Orleans Saints hadden een gegarandeerde 28 miljoen dollar over voor free safety Jairus Byrd die een geweldig duo gaat vormen met Kenny Vaccaro. Bill Belichick’s New England Patriots voegden Darrelle Revis en ex­ Seahawk Brandon Browner toe en daarmee heb je al twee teams te pakken die lieten zien waar hun prioriteiten liggen. Het is dus onmiskenbaar dat de Seahawks invloed hebben op het huidige proces van scouten en draften. Het team gaf de rest van de league het voorbeeld hoe te winnen met een single­ high­safety defensie en iedere coach heeft dat ondertussen door. Het is maar de vraag hoeveel teams precies het juiste personeel vinden om te presteren wat Seattle vorig seizoen liet zien.

Daarnaast is de vraag gerechtvaardigd of het ook zin heeft een kopie te maken van een succesvolle secondary. Het is wat dat betreft dan hopen op een goede cover.

Want die is bijna nooit zo goed als het origineel. •

Revis Island, Massachusetts

Darrelle Revis beschreef de Heilige Bill

‘Hoodie’ Belichick ooit moedwillig en ongegeneerd als ‘lul’. Dat was toen Revis nog een New York Jet was en met ijzeren vuist zijn eigen eiland bestierde te MetLife Stadium. Hij wist niet beter. Dingen veranderen. Want nu, nog geen twee jaar later, is Revis is een Patriot en Belichick plotseling ‘Coach’. Darrelle wist niet hoe snel hij moest zeggen dat “we’ve put the whole ‘jerk’ comment in the past” en de Patriots‐fanbase was door acute dementie gemakshalve Darrelle’s heiligschennis vergeten.

Pragmatisme is een groot goed, zeker als je in ruil daarvoor kunt beschikken over de beste cornerback in de NFL (Richard Sherman schijnt een andere mening te zijn toegedaan maar hey, waar heeft Richard Sherman eigenlijk geen mening over?).

Belichick zal het in elk geval worst zijn, want die realiseert zich als geen ander hoeveel mogelijkheden de aanwezigheid van Revis Island in de New England secondary hem biedt. Revis is een formidabele ‘man to man’ cornerback die elke receiver in de NFL lam kan leggen.

Dat sluit naadloos aan bij Belichick’s

agressieve pressing, waaraan Aqib Talib zijn monstercontract van de Denver Broncos heeft overgehouden. Met Revis voor Talib, en de aanvulling van Brandon Browner (ook een uitstekende presscorner), beschikt Belichick nu over het juiste materiaal in de secondary om creatief te zijn met de front seven. Dat zal nodig zijn – met het aanstaande vertrek van Vince Wilfork en de zeer matige pass rush (Chandler Jones en dat was het wel zo’n beetje) moet er uit een ander vaatje worden getapt dan dat van talent alleen. ∙

Paul Klomp.

Je zou door de huidige miserie bij de Los Angeles Lakers haast

vergeten dat ze de sport in de jaren ‘80 compleet domineerden. In navolging van de Boston Celtics in de zestiger jaren zijn de Lakers de volgende dynasty in de NBA­geschiedenis. Knotsgekke gebeurtenissen en fantastische kampioenschappen maken het boekwaardig. In Showtime van Jeff Pearlman komt elk detail van die fantastische LA­jaren naar boven, door middel van interviews en sfeervolle met de sterren van toen en sfeervolle beschrijvingen.

Het eerbetoon start op het moment dat Magic Johnson word gedraft door de Lakers in 1979 en eindigt vijf NBA­titels later wanneer hij in 1991 aankondigt met basketball te stoppen vanwege zijn HIV­besmetting. Een tijdperk dat sterren bevat als Magic Johnson, Kareem Abdul­Jabbar, James Worthy en coach Pat Riley (tegenwoordig hoge baas bij de Miami Heat, die aan een nieuwe dynastie bouwen). Showtime puilt in ruim vierhonderd pagina’s uit van de sappige verhalen: tripjes naar de Playboy Mansion, orgieën, cocaïneverslavingen en andere gekkigheden die de Amerikaanse boulevardpers gretig uitbuitte.

Daarnaast blinkt het boek ook uit in

aangrijpende interviews met de genoemde en Jack McKinney. Wie? McKinney wordt door betrokkenen destijds genoemd als een geniale coach en de grondlegger van het succes. Een tragisch fietsongeluk in november 1979, op weg naar een potje tennis met assistent­coach Paul Westhead, levert hem flinke hersenschade op. Westhead neemt zijn taken waar tijdens de revalidatie en wint zowaar het kampioenschap. De Lakers vrezen dat McKinney niet meer de oude is en wijzen hem voor het nieuwe seizoen de deur, waarna hij prompt de titel Coach of the Year wint bij de Indiana Pacers dat seizoen. De hersenschade leidde er wel toe dat McKinney grotendeels zijn geheugen kwijtraakte, getuige het volgende fragment uit een interview:

TITEL: SHOWTIME: Magic, Kareem, Riley, and the Los Angeles Lakers Dynasty of the 1980s.

AUTEUR: Jeff Pearlman BESTELLEN: AMAZON.COM

Jeff Pearlman: “Laten we het hebben over Spencer Haywood

(door de Lakers ontslagen center vanwege cocaïneverslaving, waardoor hij tijdens de training in slaap viel, red.).”

Jack McKinney: “Spencer Haywood? O ja, natuurlijk. Excuses voor mijn slechte geheugen.”

JP: “Ja, Spencer Haywood. U coachte hem…”

JM: “Heb ik hem gecoacht?”

De jaren ‘80 Lakers: vijf kampioen­ schappen, veel uitspattingen, een blankemensenhater, een speler met HIV en een center met moordplannen Het jaar na het kampioenschap in 1980 probeert Westhead veranderingen aan te brengen in een team dat geen veranderingen behoeft. De tweedejaars NBA­speler Magic Johnson verzet vervolgens het nodige werk om Westhead buiten te werken. Dat lukt. Zijn opvolger: Pat Riley, dan nog een redelijk onbeduidende assistent bij de Lakers. Al op jonge leeftijd zette Johnson de boel naar zijn hand, zoals hij dat als point guard ook deed op het veld.

Ook dat komt in het boekwerk duidelijk naar voren.

Daarnaast kom je ook te weten dat Kareem Abdul­Jabbar blanke

mensen haat en dat Haywood in 1980 plannen had om coach Westhead te vermoorden. Verhalen die we nog nooit gehoord hebben, maar ook nieuwe details van verhalen die we al wel kennen, zoals een openhartig interview met Johnson over zijn HIV­ biecht. De herinneringen zijn uiterst leesbaar opgeschreven en je waant je haast tussen de lijntjes coke en sekspartijen.

Tegenwoordig gaat dat allemaal veel discreter, maar wie weet blijken de huidige Miami Heat­spelers net zo knotsgek te zijn en lezen we dat over dertig jaar. •

TEKST ROB VAN GAMEREN

I

n een land waar de helden dermate hoog in het vaandel staan, is het niet vreemd dat er alom respect wordt betuigd bij het noemen van de naam Phil Jackson. Natuurlijk spreken de elf gewonnen titels voor zichzelf. Ook heeft Jackson het hoogste winstpercentage van alle coaches uit de historie van de NBA. Maar zelfs toen duidelijk werd dat er voor Jackson niet langer een rol als coach in zat, werden de geruchten er niet minder om. Is een dienstverband van de inmiddels 68­jarige man puur een promotiestunt om de achterban tevreden te houden, of kan Jackson met zijn ervaring en kennis van het basketbal echt voor een ommekeer zorgen bij de Knicks?

Williston, North Dakota

Om de mens Phil Jackson, en daarmee ook de coach, te kunnen begrijpen, moet je zijn achtergrond kennen. Kleine Philip Douglas Jackson groeide op in een omgeving waar dansen op televisie kijken niet was toegestaan. Alles stond in het teken van de Heer. Het was voor iedereen duidelijk dat een toekomst als priester in het vooruitzicht stond. “De kentering kwam toen er op zijn eerste school aan sport gedaan werd,” zegt zijn broer Chuck, “want op die momenten mocht Phil doen wat iedereen van zijn leeftijd deed, en hij was er nog goed in ook.” Van atletiek tot honkbal, aan alles deed Phil mee.

Kenmerkend voor veel geloofsgemeenschappen is

de saamhorigheid. Het helpen van je medemens staat hoog in het vaandel. Phil Jackson groeide op in zo’n zwaar christelijke gemeenschap, en die binding is hij nooit vergeten. Zelfs bij zijn eerste persconferentie als Knicks­bestuurder hamerde hij op het teambelang. “There is no I in team,” zo luidde de boodschap.

Dat Jackson deze boodschap al bij zijn eerste persmoment uitdraagt, is kenmerkend. Vanaf het moment dat hij stopte als speler, en zich als coach rond de basketbalvelden begaf, zag hij een bepaald patroon. De meeste teams bestonden uit een of twee sterspelers, met een team dat vooral tot taak had om de hen te ondersteunen. De coaches van het team probeerde hun teams vaak te stimuleren tot betere prestaties door te gaan schreeuwen. Op basis van zijn eigen ervaringen en opvattingen was Jackson ervan overtuigd dat het team méér was dan stel individuën. In zijn filosofie schreeuwt hij niet tegen spelers ging schreeuwen, maar behandelt hij ze ook niet als kleuters.

PHIL JACKSON ALS SPELER 1967‐1978 1978‐1980

New York Knicks New Jersey Nets

1968

NBA All‐Rookie 1st Team

PRIJZEN 1970, 1973

NBA‐kampioen

STATISTIEKEN 5428 (6,7 per game) Punten: 3454 (4,3 per game) Rebounds: 898 (1,1 per game) Assists:

PHIL JACKSON ALS COACH 1983‐1988 1989‐1998 1999‐2004 2005‐2011

Albany Patroons Chicago Bulls Los Angeles Lakers Los Angeles Lakers

1992, 1996 2000, 2009

Coach van de NBA All‐Star wedstrijd

PRIJZEN 1991‐1993 1996‐1998 2000‐2002 2009‐2010 1996

NBA‐kampioen " " " NBA Coach van het jaar

Wat hem mede tot deze opvatting moet hebben

gebracht, is zijn tijd als NBA­speler. Twaalf seizoenen lang kwam Jackson uit voor de New York Knicks. Hij won in die periode twee kampioen­ schappen, maar was nooit van doorslaggevende waarde. Een gemiddelde speler, die alle fundamentele aspecten van het basketbal goed onder de knie had. Zijn aanvallende spel was zijn zwakte, maar met ongekend hard werken en slim nadenken compenseerde hij dat. Vooral bij het tweede kampioenschapteam was Jackson een prominente reserve. Ondanks dat het team niet bol stond van het talent, werd de titel toch behaald. Het collectief stond voorop, en dat bracht het succes.

Phil Jackson was geen hoogvlieger, desondanks was hij wel één van de favorieten van het publiek. Zijn opvallend lange armen vielen op. Op het veld oogde hij altijd was slungelig en onhandig, maar was hij wel zeer nuttig. Door zijn ongewone overtuigingen met betrekking tot het geloof en zijn vreemde haardracht werd hij geliefd. Ook het feit dat hij op de fiets naar thuiswedstrijden kwam, droeg bij aan zijn populariteit bij de fans.

Zen Master

Toen Jackson in 1973 als speler van de New York Knicks kampioen werd, was de sfeer vanzelf­ sprekend uitgelaten. Toch hoorde hij de hele avond een stem in zijn hoofd afvragen: “Is dit alles?” De overwinning smaakte zoet, maar de volgende dag moest er gewoon weer getraind worden. Die bewuste dag op het trainingsveld was Jackson geen blok euforie. “Er moet meer zijn dan dit,” hield Jackson zichzelf voor. Het geloof dat zo een belangrijke rol in het leven van Jackson had gespeeld, bracht hierbij geen uitkomst. De zoektocht die volgde, bracht hem tot Zenmeditatie. Later als coach introduceerde Jackson meditatie en andere focustechnieken ter ontspanning bij zijn teams, iets wat met veel gelach werd ontvangen, bij zowel pers als spelers.

Toen Jackson arriveerde bij de Los Angeles Lakers,

waar Shaquille O’Neal toen speler was, kreeg Shaq te maken met een ware cultuurshock. In zijn biografie zegt hij over zijn eerste ervaringen met de Zen Master: “Phil sprak een onbegrijpelijke taal, het leek soms wel alsof hij aan de drugs zat, maar doordat hij zoveel gewonnen had, luisterde iedereen uit respect naar hem.”

The Triangle

In 1987 kreeg Jackson eindelijk een kans in de NBA. Voor die tijd was hij al een aantal jaar coachervaring op aan het doen, zowel in de CBA als in Puerto Rico, maar toch hielden nog veel teams de boot af. Hij stond bekend als een man die er nogal vreemde overtuigingen op nahield, en daardoor waren de teams nogal sceptisch. Als assistent­coach van de Chicago Bulls kreeg hij te maken met Tex Winter, één van de grondleggers van de beroemde triangle offense. Kort gezegd heeft deze aanval het doel dat iedere speler constant bewegende spelers om zich heen heeft, zodat er verschillende afspeelmogelijkheden zijn, of verschillende opties om te scoren.

Het vergt veel van het team, en vooral van de

sterspelers, om deze strategie succesvol toe te passen. Dus toen Jackson in 1989 tot hoofdcoach benoemd werd, was het eerste wat hij deed een gesprek met Michael Jordan aanknopen. “Jij moet minder punten scoren,” zei Jackson tegen hem, “de spelers met de meeste punten winnen geen kampioenschappen.”

Jarenlang was het gebruikelijk dat Jordan de bal kreeg van de andere spelers, ook al werd hij gedekt door twee of drie man. De plays waarin Jordan in een één­tegen­één positie gebracht werd, schrapte Jackson direct.

In de visie van Jackson kon het team veel succesvoller zijn als iedereen zich zou schikken naar het gemeenschappelijke doel, in plaats van naar de kunsten van de ster.

Het werd de eerste grote test voor zijn systeem. Jordan ging niet gelijk overstag, maar zag het effect toen hij de andere spelers meer betrok bij het spel. Zijn gemiddelde puntenaantal ging inderdaad omlaag, maar het aantal gewonnen wedstrijd omhoog.

“Soms moet je jezelf wegcijferen

om bij te dragen aan het geheel,” zegt Jackson. “Het kan beter zijn om een groep spelers te hebben die iets minder getalenteerd is, maar wel het hele hebben en houden inzet voor het team, dan een

extreem getalenteerd team, waarbij de sterren vooral met zichzelf bezig zijn. De San Antonio Spurs doen dat op dit moment ook heel goed.”

Vrijheid

Kenmerkend voor zijn stijl van coachen is ook de vrijheid die hij de spelers gunt. Spelers als Kobe Bryant gedijen minder in een vast stramien, en dus genoot hij onder Jackson.

“Phil heeft in al die jaren misschien, zonder overdrijven, drie keer een defensieve training gegeven. Hij vond dat spelers het zelf maar uit moesten vogelen. Dat is denk ik wat hem een fenomenale coach maakte.

Hij kon achterover zitten en vertrouwde op zijn spelers, dat zij het onderling op zouden lossen.” In één van zijn boeken zegt Phil Jackson dit ook: “De meest effectieve manier van winnen is vertrouwen op het team, en het aan de spelers te laten.”

Opvallend is de tegenstelling van een vast

systeem, maar toch de vrijheid die binnen dat systeem genoten werd. Op een hem typerende manier legt hij het uit: “Basketbal is een sport waarbij je spelers op volle snelheid subtiel met elkaar moet verweven, zodat ze op een punt komen dat ze bewegen en denken als een geheel.”

Bestuurder

Als coach van een team in de NBA zit je niet met de meest gemakkelijke mensen in een ruimte. Van kinds af aan wordt hen verteld dat ze bijzonder zijn. Daarbij hebben ze intussen al het geld van de wereld, vaak veel meer dan de coach, en de entourage die spelers meebrengen spreken de speler nooit tegen. De belangenbehartiger van de spelers is vrijwel altijd alleen uit op geld, dus ook hij biedt nooit tegenwicht. De kans dat een NBA­ speler dus niet normaal nadenkt, zich niet normaal gedraagt, of een combinatie van beide is ruim aanwezig. In die wereld waar spelers vooral bezig zijn hun eigen speelminuten en statistieken wordt Jackson wordt geroemd voor zijn vermogen om absolute vedettes bereid te krijgen om zich in het belang van het team te gedragen. Bij de Chicago Bulls en de Los Angeles Lakers kreeg hij

Toen Phil Jackson in 2011 vertrok als coach van de Los Angeles Lakers zei hij voor de derde keer dat hij met pensioen zou gaan. Mede door het feit dat hij al twee keer eerder terug kwam voor een rol als coach bleven teams de naam van Jackson elke keer noemen als kandidaat voor vrijgekomen posities.

Al in juni van 2012 werd de naam van Jackson gelinkt aan een dienstverband bij het team waar hij zo lang voor speelde. Vanuit zijn huis in Montana noemde hij ze toen lomp. “Amar’e Stoudemire en Carmelo Anthony passen niet goed bij elkaar,” zei hij toen.

Een andere optie was de vrijgekomen positie van hoofdcoach bij de Orlando Magic. Maar ook deze positie vervulde zijn behoeftes niet. “Te ver weg van mijn huis,” zo luidde de uitleg.

In datzelfde jaar werd Mike Brown als coach van

zijn Los Angeles Lakers ontslagen en voor elke Laker‐liefhebber maar een man die de klus kon klaren. De fans leken hun hoop waarheid te zien worden, maar het bestuur koos unaniem voor D’An‐ toni. Vlak voor Mike D’Antoni aangesteld werd als coach scandeerde het Staples Center “Wij willen Phil!”

In mei 2013 spraken de Brooklyn Nets, in de persoon van Billy King met Jackson. Vooral het vermogen van eigenaar Prokhorov leek aanleiding om weer als coach aan de slag te gaan. Jackson hield de boot af en daarop volgend werd Jason Kidd tot hoofdcoach benoemd.

Een paar operaties aan de rug verder kwam het besef dat hij toch wel weer graag betrokken zou willen worden bij het basketbal.

Een rol als coach was niet meer mogelijk vanwege zijn fysieke ongemakken, dus ging hij zijn horizon verbreden.

Na een rol als adviseur bij de Detroit

Pistons, waar hij een bijdrage leverde aan de zoektocht naar een nieuwe coach. Was er sprake van dat, als de Sacramento Kings gingen verhuzien naar Seattle, hij een bestuursfunctie had gekregen bij het nieuwe team. Dat feest ging niet door en nu heeft Jackson een vijfjarig contract getekend bij de New York Knicks ter waarde van $60m.

het voor elkaar om van teams die bol stonden van het talent, maar zonder echt succes, meervoudige kampioenen te maken.

De meningen van de mensen die met hem

gewerkt hebben zijn dan ook unaniem. Metta World Peace: “Ik ben er zeker van dat hij zijn carriere wilde afsluiten bij de Los Angeles Lakers.

Hij is kampioen geworden met de Bulls en met de Lakers, en op het laatst vergat iedereen zijn dagen in Chicago. Ik denk dat hij ervoor gaat zorgen dat we zijn jaren bij de Lakers ook vergeten.” Tyson Chandler, vlak na het tekenen van Jackson bij de Knicks: “Ik denk dat we met hem het talent dat we hebben maximaal kunnen benutten.” Michael Jordan, die hij zes ringen bezorgde: “Phil is een grootheid. Hij is onwijs slim, dus hij zal binnen afzienbare tijd wel uitvogelen wat er moet gebeuren. Een groot voordeel daarbij is dat veel mensen, waaronder ik, hem daarbij wel willen helpen. Ik wens hem alle geluk. Ik heb heel veel vertrouwen in hem, en ben ervan overtuigd dat uiteindelijk alles wat hij doet wel goed komt.”

De eerste grote taak die hij

bij New York krijgt, is het benoemen van een hoofdcoach voor volgend seizoen. Het is afwachten of de Zen Master zich afzijdig kan houden van het coachen.

Een jaar later mag hij zijn eerste belangrijke draftkeuze gaan selecteren en de beste free agents gaan overtuigen naar New York te komen.

Vrijwel iedereen is overtuigd van de kunsten van Jackson op het gebied van omgaan met mensen, maar of hij ook als bestuurder uit de verf zal de komende jaren moeten blijken. •

NAAM: Dirk Nowitzki GEBOREN: 19 juni 1978 in Würzburg, Duitsland LENGTE: 2,13 meter POSITIE: Power Forward TEAM: Dallas Mavericks (gedraft door de Bucks, maar meteen verhandeld) DRAFT: negende keuze in 1998. 1.

Michael Olowokandi 2. Mike Bibby 3.

Raef LaFrentz 4. Antawn Jamison 5.

Vince Carter 10. Paul Pierce CONTRACT: Zijn laatste contractjaar ter waarde van $22,721,381 loopt komende zomer af. Dan is Dirk vrij om te gaan waar hij wil.

PRIJZEN: De NBA­titel in 2011, Finals MVP in 2011, MVP van het reguliere seizoen 2007, twaalf keer NBA All­Star, vier keer NBA First Team, World Cup MVP 2002, en nog veel meer uitverkiezingen.

CARRIERESTATS: 22,5 punten, 8,1 rebounds, 2,6 assists, 0,9 steal, 0,9 blocks, .476 FG%, .381 3P% en .879 FT% VORIG SEIZOEN: 17,3 punten, 6,1 rebounds, 2,5 assists, 0,7 steals, 0,7 blocks, .471 FG%, .414 3P% en .860 FT% HOOGTEPUNT: De NBA Finals van 2011. Onder leiding van Nowitzki rekenen de Dallas Mavericks af met de Miami Heat. De grote drie van Miami spelen voor het eerste seizoen samen en worden met 4­2 afgedroogd in de finale. Bovendien krijgt Dirk de MVP­trofee voor beste speler in de Finals.

DIEPTEPUNT: Vorig seizoen. Niet alleen miste Nowitzki de eerste twee maanden van het seizoen door een knieblessure,

tot overmaat van ramp haalden de Mavs niet eens de play­offs. Ook het gemid­ deld aantal punten dat Nowitzki scoorde was het laagst sinds zijn rookieseizoen.

PLUSPUNTEN: De turn around fade away jumper op één been is zijn kenmerk. Een niet te stoppen schot en Dirk beheerst het nog steeds tot in de perfectie. Daarnaast is hij de man die je de bal toevertrouwt in de laatste seconden. Ook zijn defense is ondergewaardeerd.

MINPUNTEN: Vorig seizoen leek het er even op dat Nowitzki aan het aftake­ len was, maar een matig team en een knieblessure zorgden voor een kwakkel­ jaar. Dirk heeft in de zomer weer als vanouds met zijn Duitse trainer in het Duitse sporthal getraind en is dit jaar weer in zijn ouderwetse vorm. Zijn steals en blocks zijn wat aan de lage kant, maar om hem daar op af te rekenen zou oneerlijk zijn. Zijn blessure­ gevoeligheid is logisch gezien zijn lange carrière. Dirk kent weinig zwakke plekken, ook al haalde hij nooit een NBA All Defensive team.

Toch scoort hij hoog in geavan­ceerde verdedigende statistieken.

OVER HEM: “Dirk is één van de weinige spelers waar ik mijn zoon naar zal laten kijken en zal vragen het te kopiëren.” ­ Shaquille O’Neal SPORTAM OVER DIRK: Een grootheid, 'n zekere Hall of Famer en een onwijs goede professional.

Zijn kenmerkende schot, zijn MVP titel in de Finals, de NBA­titel, alles is van grote klasse. Hij is een teamspeler en tegelijk de grootste vedette. Een ware gentleman met een hoge gunfactor – en dat voor een Duitser.

CIJFER:

9

Tankgroet

De Philadelphia 76ers zijn onwijs slecht.

Het laagterecord van negen overwinningen en 73 nederlagen in het seizoen 1972‐ 1973 is niet te evenaren, maar de langste verliesreeks ooit maakt veel ‘goed’. Het team bestaat op drie spelers na, uit een compleet NBA D‐League team. Alles om komende zomer een toekomstig superster binnen te hengelen in de van talent bulkende NBA Draft.

In alle commotie over het slechtste team, vergeten ‘we’ allemaal dat er nog een team onder de armzalige Sixers staat in de Eastern Conference: de Milwaukee Bucks.

Vorig seizoen nog keurig achtste – en met 4‐0 weggeveegd door LeBron & co in de eerste playoffronde. Afgelopen zomer vertrok koning der wisselvalligheid Brandon Jennings, haalden de Bucks OJ Mayo en Brandon Knight en kreeg blockmonster Larry Sanders een fikse contractverlenging.

Op het oog een talentvol groepje.

De werkelijkheid is anders. OJ Mayo speelt bijna niet meer, omdat hij zowaar nog wisselvalliger is dan Jennings (goed voor het tanken), Larry Sanders blockt alleen maar barkrukken tijdens kroeggevechten en speelde slechts een ‐gebroken‐ handvol wedstrijden. Alleen Brandon Knight speelt goed. Wellicht soms te goed.

Knight krijgt waarschijnlijk meer

telefoontjes van general manager John Hammond dan van journalisten. “Een klein verzoekje om niet te veel wedstrijden te winnen. Met dwingende tankgroet, Johnny.” Je franchise in handen van een nieuweling leggen, waarvan nog maar moet blijken of hij de NBA‐weelde kan dragen: een fenomeen waar ik maar lastig aan kan wennen. ∙

Rob van Gameren.

Krijger

NEW YORK – Tim Cahill heeft hele grote ogen. Als je tegenover hem

zit kun je het pas goed zien. Het resultaat van de exotische cocktail die zijn Samoaanse moeder en Engelse vader in Australië op aarde zetten.

Cahill is een krijger. Op het veld vooral. Hij is maar 1 meter 78 groot.

En toch wint hij alle kopduels, zelfs van de verdedigers die een kop groter zijn. Omdat hij slim is en erop traint. Maar vooral omdat zijn vechtlust vele malen groter is. Hij rent zich kapot; tacklet zich een ongeluk. Met zijn jaarsalaris van 3,6 miljoen dollar is hij in de Major League Soccer een grootverdiener. Dat zegt hem niks. Cahill blijft koppen en rennen en tacklen.

Samoa bestaat uit twee eilanden ten oosten van Australië.

Stammenkrijgers maakten er eeuwen de dienst uit. Hun tatoeages zijn beroemd. Cahill kreeg het ook mee. Sterker nog: toen hij 14 was werd hij een keer opgeroepen voor Jong‐Samoa. Hij ging op de aanbieding in omdat hij geen toekomst in het voetbal leek te hebben – want: te klein – en zijn zieke oma wou gaan bezoeken. Hij speelde twee keer mee. Vandaar dat hij pas op zijn 24ste zijn debuut voor Australië kon maken, nadat de regels veranderd waren. Met succes: voor de Socceroos scoorde niemand meer goals dan zijn 31.

Bij Everton werd Cahill met zijn arbeidslust een volksheld. En toen

kwam hij halverwege 2012 naar New York. Hij was 32 en kon nog wel even mee in Engeland. Maar New York lonkte. Cahill heeft niks met steden, en dan al helemaal New York niet. Maar net als hij dat vroeger zelf deed, acteren zijn kinderen graag, en staan ze model voor kinderkleding. Zijn oudste zoon Kyah, 11, gaat binnenkort een album opnemen.

En Tim zelf, die is al jaren dikke vrienden met Giorgio Armani en begon onlangs zijn eigen lijn van maatpakken. Hij ontwerpt ze zelf, zoekt zelf de stoffen uit en beslist de prijs. Dat soort dingen kunnen allemaal in New York.

Maar hij heeft zich hier bovenal in de harten van de fans laten sluiten.

Met Cahill in de ploeg kwam er eindelijk de nodige hardheid bij de New York Red Bulls. De vedettes van weleer kwamen hier het voetbal uitzwaaien en zelfs de nog altijd fanatieke Thierry Henry doet dat in zekere zin. In 2013, Cahill’s eerste volledige seizoen, werd er eindelijk wat gewonnen, na zeventien mislukte seizoenen. Cahill blijft voor ze vechten. Want Cahill is een krijger. ∙

Een puck is 2,5 centimeter dik, heeft een

diameter van 76 millimeter en bestaat uit maximaal 170 gram gevulkaniseerd rubber, dat met soms wel 160 kilometer per uur op een goalie wordt afgevuurd. Je moet eigenlijk knettergek zijn om als ijshockeygoalie tot aan de absolute top van de sport te geraken, want waar in de voetballerij een onhoudbare bal vaak het gesprek van de dag is, zijn in het ijshockey juist de schoten die te houden leken aan het einde van de rit het grote gesprek. Zo ben je als goalie de held die de voorsprong wist te bewaren, zo ben je de schlemiel die de puck even niet zag op dat ene cruciale moment.

In een niet te missen stuk van The Atlantic over Finse goalies en hun mentor Urpo “Upi” Ylönen, wordt de rol van een goalie niet geheel toevallig vergeleken met de geografische situatie waar Finland in verkeerd. Eenzaam, je eigen wereld, over gelaten aan de elementen en soms zo lang zo donker dat je mentale weerbaarheid constant op de proef wordt gesteld.

Er schuilt nog veel meer achter de opkomst

van Finse goalies in de National Hockey League, maar dat ze uit het verre Finland zijn gekomen om in Noord­Amerika te blijven is duidelijk. Niemand nam een beter trio van goalies mee naar Sotsji, vrijwel alle teams dromen van een ster als Rask of Niemi in het doel en steeds vaker dingen de Finse doelverdedigers mee naar prijzen die vroeger alleen voor Canadezen waren weggelegd.

Positie

In de National Hockey League heeft geen enkele positie sinds de oprichting van de liga in 1917 zo’n evolutie meegemaakt als de goalie. Wie de stevig ingepakte, gigantische goalies van tegenwoordig voor het eerst in het doel ziet staan weigert vaak te geloven dat pas

Miikka Kiprusoff

GEPENSIONEERD

Hij was niet de eerste Finse

starter, maar wel de man die hen op de kaart zette.

Gefrustreerd over zijn rol als back‐up in San Jose werd hij in 2003 als groot talent naar Calgary verruild, waar hij amper een jaar later gruwelijk dicht bij de Stanley Cup kwam (de Flames verloren game 6 én 7 van Tampa Bay) en hij hield ook na de lockout van 2005 Calgary nog jaren in de playoffs. Kipper won in 2012 zijn driehonderdste duel in de NHL, maar besloot afgelopen zomer op 36‐jarige leeftijd niet meer gemotiveerd genoeg te zijn om de rebuild van de Flames door te maken en ging met pensioen.

Tuukka Rask

BOSTON BRUINS

De beste Finse goalie van dit

moment, mede dankzij een verrassende bronzen plak in Sotsji en zijn recente successen met de Boston Bruins. Hij was back‐up van Tim Thomas tijdens hun kampioenschap in 2011 en bracht de ploeg afgelopen jaar tot in de finale, waar Chicago wel de betere bleek. Dit jaar zijn de Bruins, met Rask als grote ster, opnieuw een enorme titelkandidaat en dat terwijl de soms onkarakteristiek vurige Tuukka pas 27 jaar is en zijn beste jaren nog in het verschiet heeft liggen. Na Kipper is Rask, samen met Niemi, hét gezicht van de Finse goaliemachine.

in 1959 Jacques Plante voor een revolutie zorgde, door als eerste doelman een masker op te zetten.

Voor die tijd, en zelfs tijdens de

geleidelijke invoering daarna, hadden goalies de gruwelijke littekens in hun gezicht op de koop toe genomen. Een beeltenis uit 1966 van de Hall of Famer Terry Sawchuk deed recent de ronde op Twitter, waar zijn markante aangezicht door duizenden werd geretweet.

Sawchuk zou, mentaal gesloopt door alcoholisme als gevolg van depressie, in 1970 al op zijn veertigste overlijden aan inwendige verwondingen, na een ongelukkige val bij een onschuldig en bezopen handgemeen met Rangers­ teamgenoot Ron Stewart over een huis dat ze samen huurden.

Maar de tijdlijn van evolutie in de ijshockeysport kan altijd gekker. Toen in 1959 Plante een masker opzette en de NHL’s Original Six al decennia lang voor tienduizenden fans in gigantische stadions speelde, moest in Finland de eerste overdekte ijshal nog gebouwd worden. Die volgde pas zes jaar later en toch maakten de Finnen vijftig jaar achterstand in even zoveel tijd meer dan goed.

Yoda

Het is komisch, maar ook intrigerend, hoe The Atlantic’s Chris Koentges de pelgrimage naar het kleine Finse stadje Turku omschrijft, die hij ondernam om het zo gesloten brein achter het Finse keeperssucces te spreken.

Als je als fan meedoet in de manie over het tevreden houden van de naamloze ijshoc­ keygoden, dan is het verhaal van de meester van Turku des te meer aansprekend.

Finse goalies schijnen aan Urpo Ylönen

slechts te refereren als Upi. De wijze man in het verre Turku, die je alles kunt vragen over techniek, omdat hij in de jaren zestig zelf de revolutie meemaakte en als coach bleef revolutioneren. Koentges ziet in de magische Upi iets terug van Yoda, de wijsgeer uit Star Wars, terwijl de goalies die met hem trainden als de Jedi’s zijn, die hunkeren naar kennis.

Upi werd de Yoda van het Finse ijshockey, omdat de ijshockeybond hem vroeg om een systeem op te zetten om goalies beter op te leiden.

Zijn invloed was wereldwijd merkbaar geworden en de legendarische Vladislav Tretiak – door velen gezien als de beste goalie aller tijden ­ speelde in zijn jonge jaren zelfs met een stick die Upi ooit ‘geleend’ had aan een coach van de gehaaide Russen.

Kalm

Canadese goalie, maar hij maakte het niet altijd waar en deed de fakkel inmiddels Subtiele verschillen zorgen voor een andere over aan Carey Price, die dan wel niet in Quebec geboren werd, maar wel aantreedt stijl. Door de bank genomen zijn Finse voor Montréal. goalies de rust zelve. “Finse goalies zijn meer kalm, ze zijn beter in het lezen van de ls Canada al een eigen Yoda voor goalies wedstrijd,” legt Ylönen uit. Dat is heel anders dan de Russen, die hij te robotachtig zou hebben, dan hebben ze er twee. De vindt. De Tsjechen zijn weer te zeer gericht broers François en Benoit Allaire. Francois was jarenlang de mentor van trotse op hun reflexen, terwijl Zweden een soort middenweg vinden tussen de Canadese en Quebecois Patrick Roy en won twee Cups met hem in Montréal (’86, ’93), om de Finse stijl. vervolgens tien jaar later de tot dan toe vrij onbekende en jonge Quebecse goalie Jean­ Sebastien Giguere bij de Anaheim Ducks naar de Conn Smythe Trophy in 2003 en de Stanley Cup in 2007 te coachen.

Zijn broer Benoit volgde hem in 1996 voor één jaar op in Montréal en kwam via Phoenix terecht in New York, waar hij dan wel geen Canadees traint, maar wordt gezien als de genius achter het ongekende succes van de Zweedse stergoalie Henrik Lundqvist.

A

Kipper

Die Canadese stijl werd vooral

gedomineerd door goalies uit Quebec. In ’t recente verleden was het bijvoorbeeld Patrick Roy en momenteel zijn we getuigen van de nadagen van Martin Brodeur. Even leek Roberto Luongo, ook geboren in Quebec, diens opvolger als de beste

Na de val van de Sovjet Unie veranderde veel in de NHL. Het werd een league die steeds diverser werd, met een toenemend aantal spelers uit Europa. Scandinaviërs, Oost­Europeanen, veel Russen, ze vonden allemaal hun plek in Noord­Amerika. Toch fluctueren de successen ook, want het aantal Tsjechen nam de laatste jaren af, terwijl een aantal Slowaken zich manifesteerden als sterspelers, en ook het aantal Scandinaviërs met een hoofdrol lijkt afgenomen.

Behalve in het doel, want waar vroeger

vrijwel iedereen met een Canadese goalie besloot aan te treden, is het aantal Canadese starters behoorlijk teruggelopen.

Hun plekken zijn ingenomen door Amerikanen, zoals Ryan Miller, Jimmy

Howard en Jonathan Quick, en door Europeanen uit verrassende en minder verrassende landen.

Niemand kijkt op van een paar Zwe­

den, zoals Henrik Lundqvist (Rangers) en Viktor Fasth (Oilers), maar het goa­ lieduo van de Anaheim Ducks komt uit Dene­marken en Zwitserland, er staan met nogal wisselend succes Tsjechen en Slowaken onder de lat, er lopen een paar Russen rond en dan is er nog dat fasci­ nerende aantal succesvolle starters uit Finland, die de afgelopen jaren de NHL voor zich hebben weten te winnen.

Een pad dat werd vereffend door Miikka Kipprusoff, liefkozend meestal Kipper genoemd, en ook Pasi Nurminen, die aan het begin van het nieuwe millennium als eerste Finse goalies een plek als nummer één in het doel van een NHL­team wisten te veroverend. Keerde Nurminen na twee jaar in Atlanta echter weinig succesvol weer terug naar Europa, Kipper haalde in 2004 met de Flames een (verloren) Game 7 van de Stanley Cup Finals en in 2006 won hij de Vezina Trophy voor beste goalie in de NHL.

Aan het werk

Inmiddels is Kipprusoff sinds een jaartje met pensioen, maar tegenwoordig weten we niet beter dan dat vrijwel iedere avond een Finse goalie als starter aan het werk is in de NHL. Het doel van Nash­ ville wordt bijvoorbeeld al een poosje verdedigd door de fantastische Pekka Rinne, wiens waarde pas echt bewezen werd toen hij geblesseerd raakte en Nash­ ville de playoffs al snel kon vergeten.

Opperhoofd van de Finse goalies is

Tuukka Rask, die bij de Boston Bruins na lang wachten Tim Thomas opvolgde en hem meteen deed vergeten. De rust zelve tijdens de wedstrijd, maar een onkarak­ teristieke driftkikker achteraf. Het zal hem door de Finnen en Bostonians worden vergeven, want na de Stanley Cup Finals van vorig jaar, een knap brons in Sotsji en nu als ster van de beste ploeg

Antti Niemi

SAN JOSE SHARKS

Toen Antti Niemi in 2010 met de Chicago Blackhawks de Stanley Cup won, als eerste (startende) Finse goalie, werd hij het succesvolle product van een defensief geweldig team genoemd, maar eenmaal als lid van de San Jose Sharks zet hij zijn uitstekende niveau makkelijk voort. San Jose is een minder high‐profile franchise als Boston en dus denkt het publiek eerst aan Rask en dan pas aan hem, maar op zijn palmares prijkt vooralsnog als enige Finse goalie de trofee waar ’t echt om draait.

Pekka Rinne

NASHVILLE PREDATORS

Echte playoffsuccessen kende

Pekka Rinne nog niet, maar dat lag meer aan ’t team voor hem.

Het is niet altijd leuk om te keepen bij de Nashville Predators, die sinds Rinne’s NHL‐debuut in 2006 maar twee keer verder kwamen dan de eerste ronde ‐‐ en nooit verder dan de tweede. Toch staat zijn talent niet ter discussie en werd door aanhoudend blessureleed dit jaar goed duidelijk hoe cruciaal hij voor ’t succes van #Smashville is. Anders dan andere Finse goalies speelt de gigantische Rinne (196cm) een ouderwetse butterfly‐stijl, waarbij hij op reflexen leunt bij schoten boven heuphoogte.

in de Eastern Conference mag je best eens met een stick gooien als je boos bent.

Maar Rask en Rinne zijn niet

alleen, Antti Niemi pakte de Cup met de Chicago Blackhawks in 2010 en Niklas Bäckström staat, ondanks recent blessureleed, al jaren onder de lat in Minnesota. Ze zijn niet allemaal protegés van Upi, maar ze kennen hem wel, ze trainden met coaches die hij trainde, ze keken naar goalies die hij op­ leidde. De stempel van Upi zit op iedere Finse doelman.

Calgary

Nergens is die stempel echter sterker dan in Calgary. Niet alleen begon hier de opkomst van de Finse goalies met Kiprusoff, het wordt er ook met veel vertrouwen voortgezet. Na het plotse pensioen van Kipper besloot de club om voormalig Tampa Bay goalie Kärri Rämö als free agent uit Rusland te plukken. Hij had als jonge speler, net als Kipper, met Upi gewerkt en speelde al een poos met succes in de KHL. Tel daarbij op dat Calgary een mentor zocht voor hun Finse talent Joni Ortio en Rämö was een goede kandidaat.

Rämö kende na ruim dertig

respectabele starts echter enig blessureleed, waardoor de pas 22­ jarige Ortio inmiddels als back­up voor de Zwitser Berra zo’n tien wedstrijden mocht spelen en met wisselend succes. Het is namelijk geen goed jaar in Calgary en de ploeg bungelt onderaan aan de vooravond van een broodnodige rebuild, maar hij won er een paar en hield zijn gemiddeldes ondanks de tergend dunne selectie vergelijkbaar met Berra.

Inmiddels is Rämö terug met meteen twee overwinningen. De playoffs

Kärri Rämö

CALGARY FLAMES

Hij werd al in het artikel

genoemd, omdat hij momenteel de opvolger van Kipper in Calgary lijkt te zijn en het gegeven vertrouwen niet beschaamd. Een dramatisch begin van het seizoen kwamen de Flames niet meer te boven, maar ze spelen inmiddels losjes en vertrouwen op Rämö, die na verloren jaren in Tampa Bay en in Rusland eindelijk laat zien wat hij in zijn mars heeft. Een buitengewoon kalme goalie, die zijn verdedigers in een rigide systeem laat verdedigen, waarbij hij de hoeken klein houdt. Rämö keept als rechtstreeks uit het wonderboek van Upi.

Antti Raanta

CHICAGO BLACKHAWKS

Chicago heeft vier jaar na hun

eerste titel van deze generatie alweer een Antti in ’t doel.

Raanta werd in 2013 met Ässät nog kampioen, playoff MVP en MVP van ’t regulier seizoen in de Finse topcompetitie SM‐Liiga. Hij tekende slechts een éénjarige contract bij de Blackhawks, maar mag inmiddels door uitstekend werk als back‐up van Crawford rekenen op veel aandacht. Zoals zoveel Finse goalies maakte ook Raanta zijn debuut pas na succes in eigen land, waar door Upi en zijn discipelen op de fundamentele elementen van de positie is gehamerd.

zijn dan wel buiten beeld en er waait een stevige wind door de burelen, maar niet op het gebied van doelmannen.

Daar houdt Calgary met vertrouwen vast aan wat hen de afgelopen vijftien jaar zo ver heeft gebracht en waar steeds meer teams van doordrongen lijken te raken. Jonge Finnen in de selecties van topclubs als Chicago en Colorado en Kaapo Kahkonen als een van de grootste keeperstalenten in de aankomende draft voor 2014 zijn het bewijs van het succes van Ylรถnen en zijn systeem.

Want dankzij de kennis van de

mythische Upi loopt de nieuwe Plante, Roy of Brodeur waarschijnlijk niet langer rond op de boerderij van zijn opa in Quebec, maar pakt hij als bijbaantje vis in op de afslag van een mistig havenstadje in Finland. โ ข

Kari Lehtonen

DALLAS STARS

Lehtonen werd in 2002 in de

eerste ronde als tweede overall gedraft door de Atlanta Thrashers, waarmee nog altijd hij de hoogste gedrafte Europese goalie en hoogst gedrafte Finse speler ooit is. Zijn stats bij de Thrashers en later de Stars zijn eigenlijk prima, maar hij speelde vooralsnog slechts in twee playoffwedstrijden (in 2007), waarin hij liefst elf goals toestond en een clean sweep door de Rangers niet kon voorkomen.

Nog voor de Thrashers ook maar ĂŠĂŠn playoffwedstrijd konden winnen in Atlanta verhuisden ze naar Winnipeg en was ook Lehtonen al verruild, maar ook met de even wisselvallige Dallas Stars kon hij nog geen playoff win bijschrijven. Een smet op zijn CV, want Lehtonen nadert ondanks zijn karige teams inmiddels rap de tweehonderd career wins.

Deals

De twee beste spelers in de MLB tekenden

afgelopen week miljoenencontracten. Dat is in geen enkele tak van sport een gebeurtenis waarvan we raar opkijken. De laatste jaren is er op gebied van contracten in de Major League Baseball een duidelijke trend zichtbaar. Contracten voor free agents zijn van 2007 tot 2014 gemiddelde jaarlijkse waarde van iets minder dan zeven miljoen dollar gestegen naar negen miljoen dollar.

Het totale door teams uitgegeven bedrag in free agency steeg van 1,2 miljard naar 1,8 miljard en nog opvallender: de gemiddelde contractduur steeg van 1,62 jaar naar 2 jaar.

Die groei in de contractduur heeft voornamelijk te maken met de grotere frequentie waarin zogenaamde megacontracten worden uitgedeeld. Deze winter alleen al zagen we Clayton Kershaw, Robinson Canó, Masahiro Tanaka, Jacoby Ellsbury en Masahiro Tanaka contracten van minimaal zeven jaar tekenen. Vorige week tekende Miguel Cabrera een contractverlenging, waardoor de bijna 31‐jarige eerste honkman nu voor tien seizoenen onder contract staat, waarin hij bijna 300 miljoen dollar zal verdienen.

De deal leverde nog al wat verbaasde

reacties op. Zeker met het oog op de vergelijkbare deals van Albert Pujols en Alex Rodriguez, die slecht uitgepakt (lijken te) zijn. De 22‐jarige Mike Trout tekende in dezelfde week een zesjarig contract ter waarde van 144 miljoen dollar. Het grote verschil? Waar Cabrera al richting het einde van zijn piekjaren gaat, moet Trout die piek nog bereiken.

De kans dat de Tigers over vijf jaar dertig miljoen dollar uitgeven aan een schim van de Cabrera die twee keer MVP werd lijkt groot. Zonde van het geld. ∙

Seb Visser.

Feestdag

In Amerika gaan er stemmen op om van Opening Day een nationale feestdag te maken. Er zijn zelfs genoeg handtekeningen verzameld voor een petitie, waardoor het Witte Huis een officiële reactie moet geven.

De kans dat Opening Day een nationale feestdag wordt is nihil natuurlijk, maar het geeft wel aan hoe belangrijk de dag, en eigenlijk de hele week, is voor Amerikanen. Opening Week is niet alleen maar de eerste kennismaking met de nieuwe rosters van de MLB teams, maar ook het startsein van de lente.

Het vervult mijn hart altijd weer met warmte als de eerste wedstrijden in het seizoen gespeeld worden. Een vers begin voor iedereen. 0‐0 en alles wat je het afgelopen jaar hebt gedaan doet er niet meer toe.

Dat gevoel is maar voor even. Over een paar maanden zijn er weer genoeg sterren geblesseerd, dromen in duigen gevallen, nieuwe contenders opgestaan, staan de usual suspects weer bovenaan en hebben de Astros en Phillies hun laatste plek zo goed als binnen.

Maar toch, deze week, waarin alles

mogelijk is, het kaf nog van het koren gescheiden moet worden. Van deze week houd ik het meest. Wat mij betreft moet er geen sprake zijn van een nationale feestdag, maar een internationale feestweek met hot‐dogs, hamburgers, bier en natuurlijk het lentezonnetje. •

Lennart Beishuizen.