SportAmerika Magazine No. 16

HOOFDREDACTIE Neal Petersen Geert Jan Darwinkel EINDREDACTIE Kasper Dijk SENIOR WRITER Jules Zane REDACTIE Lennart Beishuizen Pieter Brouwers Geert Jan Darwinkel Rob van Gameren Vincent Van Genechten Eva Gerritse Pieter Horstman Justin Kevenaar Paul Klomp Jasper Laman Marco Post Jurian Ubachs Klaas­Jan ter Veen Jeroen Veenstra Seb Visser Frank Wielaard Joeri Zwarts COLUMNISTEN Matthijs van den Beukel Gijsbregt Brouwer Jeroen Elshoff Leander Schaerlaeckens FOTOGRAFIE Getty Images PRODUCTION, ART DIRECTION & DESIGN DarChicago Ltd. MET DANK AAN Issuu, Scribus

SportAmerika Magazine is een uitgave van Petersen Media. Niets uit deze uitgave mag op welke wijze dan ook worden gekopieerd zonder uitdrukkelijke toestemming van de uitgever. © Petersen Media 2012­2013 ­ Alle rechten voorbehouden.

Jules Zane

Door de jaren heen haalde ik hier zelden een schrijver van

ons magazine naar voren als onderwerp. Een uitzondering ontstond door het plotselinge en intrieste overlijden van Gino van Montfort, maar normaal gesproken spreken de verhalen voor zichzelf. Vandaag wil ik toch nog één uitzondering maken.

Ditmaal om mooi nieuws te brengen over een zeer gewaardeerde kracht.

Komende zaterdag staat namelijk het afscheidsfeest van Jules Zane op het programma. Jules gaat emigreren naar de Verenigde Staten en daar wonen met zijn vriendin en toekomstige vrouw Grace.

Door de jaren heen is onze crew groter en groter geworden. Er zit soms wat verloop in een redactie, zoals bij elk medium, maar Jules was vanaf het eerste uur aanwezig en nooit meer weggegaan. Toen hij binnenkwam was het niet eens redactie te noemen, SportAmerika, maar mede dankzij het tomeloze initiatief van onze Limburgse vriend groeide de groep uit tot wat die nu is. Jules zelf werd gedurende de tijd eindverantwoordelijk voor NHL en college football.

Naast de site was hij ook vanaf het begin betrokken bij het

magazine. En dat is niet onopgemerkt gebleven. Het verhaal over Joe Paterno is één van de beste artikelen die ik ooit heb gelezen. Meerdere malen las ik vol trots het werk van Jules en voelde mij bevoorrecht dat zijn teksten in ons magazine te bewonderen waren.

Gelukkig blijft hij voor ons schrijven. Hij wordt, zoals je hier links kunt zien, senior writer voor het magazine. Jules is de eerste met die titel en het is duidelijk dat hij die door de jaren heen absoluut heeft verdiend.

Veel leesplezier,

Center Alex Mack blijft

ook de komende seizoenen verbonden aan de Cleveland Browns. De 28­jarige offensive lineman kreeg een vijfjarig contract aangeboden van de Jacksonville Jaguars, maar omdat Mack een restricted free agent was, mochten de Browns elk bod evenaren en dit deden zij dan ook. Mack krijgt de aankomende drie jaar gegarandeerd 26 miljoen dollar en hiermee is hij de best betaalde free agent van het huidige offseason • Chad Johnson zal niet snel terugkeren naar de NFL. Daarom gaat hij het nu in Canada proberen waar de Montreal Alouettes van de CFL hem op proef laten komen. De 36­jarige receiver kwam in 2011 voor het laatst uit in de NFL en werd in 2012 nog ontslagen bij de Miami Dolphins nadat hij was gearresteerd voor het mishandelen van zijn vriendin • TMZ bracht het nieuws dat Colin Kaepernick (San Francisco 49ers) verdacht zou worden van poging tot aanranding. De quarterback ontkent de geruchten in alle toonaarden, maar een rapport van de politie in Miami laat wel zien dat een onbekende vrouw naar bed ging met Kaepernick op 1 april.

Vervolgens werd de vrouw bewusteloos naar het ziekenhuis gebracht en zelf beweert zij zich niks te herinneren van het verdere verloop van de avond • Receiver Andre Roberts verliet de Arizona Cardinals voor de Washington Redskins omdat hij geen derde receiver meer wilde zijn, een rol die hij "uitermate frustrerend" noemde. Vlak na zijn komst werd echter DeSean Jackson aangetrokken. Roberts’ lot lijkt bezegeld – derde receiver achter Jackson en Pierre Garçon •

De laatste weken laat de NBA dro­

men uitkomen. Twee weken geleden nog was er de 16­jarige Ebony Nettles­Bey. Het terminaal zieke meisje had als grote droom LeBron James te ontmoeten. Dat gebeurde en ze mocht zelfs meedoen met de warming­up van de Miami Heat. De Washington Wizards deden daar afgelopen zaterdag nog een schepje bovenop. De hoofdstedelingen lieten de 10­ jarige Amaris Jackson een officieel contract ondertekenen. Het contract was slechts voor één dag, maar het was voor Jackson, tevens terminaal ziek, de dag van haar leven • Mark Cuban heeft weer eens van zich laten horen.

De excentrieke eigenaar van de Dallas Mavericks staat vierkant achter zijn stadionspeaker. De club moet een boete van 25 duizend dollar betalen omdat de man achter de microfoon openlijk kritiek had op de scheidsrechters tijdens de wedstrijd tussen de Mavericks en de Golden State Warriors. Cuban over de kwestie: "Het zou hypocriet zijn als ik nu de speaker ging bestraffen. Hij zit daar onder andere om het publiek op te zwepen, net zoals ik wel eens doe. Dat moet kunnen vind ik" • Paul Pierce bereikte in de afgelopen week als achttiende speler ooit in de NBA de magische grens van 25 duizend punten. Van alle actieve spelers zijn er maar drie die hem voorgingen – Kobe Bryant, Dirk Nowitzki en Kevin Garnett.

Pierce maakte het grensoverschrijdende punt in een wedstrijd voor de Brooklyn Nets, maar hij behaalde het gros van de 25 duizend natuurlijk voor zijn oude liefde: de Boston Celtics •

Jaromir Jagr gaf te kennen

dat hij het liefst nog tot zijn vijf­ tigste verjaardag op de schaatsen blijft staan als professioneel ijshockeyspeler. “Ik weet niet waar ik ga spelen, maar ik wil doorgaan tot ik niet meer kan lopen. Leeftijd zegt mij niks. Ik word niet oud. Geen idee waarom niet. Dat moet je aan God vragen.” Jagr doet het dit seizoen nog prima in de NHL, de 43­jarige aanvaller is topscorer van de New Jersey Devils • De Shanaban, een schorsing opgelegd door de Department of Player Safety van de NHL, was al een begrip geworden, maar kan uit de woordenschat van de NHL­ liefhebber verdwijnen. Naamgever Brendan Shanahan verlaat de instantie per direct voor een baan als president bij Toronto Maple Leafs • Columbus Blue Jackets zal de playoffs moeten beginnen zonder Nathan Horton. De aanvaller was eerder dit seizoen lang uitgeschakeld na een schouderblessure, nu staat hij zes weken aan de kant door een operatie aan zijn buik • Ryan Malone (Tampa Bay Lightning) werd vrijdag door de politie opgepakt.

De aanvaller reed onder invloed en was in het bezit van cocaïne. Hij mocht nog wel meespelen in de wedstrijd tegen Columbus op vrijdag, maar werd zondag (tegen Washington Capitals) door zijn ploeg buiten de selectie gelaten • Ryan Smyth beëindigde zijn carrière in de NHL. De aanvaller, die als zesde werd gekozen in de draft van 1994 door Edmonton Oilers, speelde negentien seizoenen, waarvan vijftien voor de Oilers, waar hij ook zijn laatste duel voor speelde •

Bijna zeker, maar nog net

niet helemaal. In 2015 zullen er naar alle waar­ schijnlijkheid drie MLB­wedstrijden afgewerkt worden in het nieuwe stadion in Hoofddorp. Welke ploegen Nederland zullen vereren met een bezoek is nog niet bekend, maar het lijkt vast te staan dat het om twee ploegen van de oostkust gaat. Daarbij zou de MLB rekening houden met de aanwezigheid van Nederlandse spelers • De Nationals moeten het voorlopig zonder Ryan Zimmerman doen. R­ Zimm brak zijn duim bij een duik naar het tweede honk • Alarm in Boston. Closer Koji Uehara was vloog vanuit New York terug naar Boston om zijn schouder te laten onderzoeken. In Uehara’s afwezigheid nam Edward Mujica een save voor zijn rekening • Bij Tampa Bay wel duidelijkheid, maar geen vreugde. Pitcher Alex Cobb blesseerde zich aan zijn schuine buikspieren en lijkt zeker een maand te moeten missen. Eerder in de week plaatsten de Rays ook pitcher Matt Moore op op de DL • Ook Adrian Beltre belandde deze week op die lijst, met een dijbeen­blessure • Een primeurtje voor Justin Verlander. Dat hij kan werpen is bekend, maar tegen de San Diego Padres sloeg ‘JV’ zijn eerste twee honkslagen van zijn carrière • De moeilijkste baan van de MLB heeft zijn eerste slachtoffer van het seizoen al geëist. De Oakland A's maakten bekend dat Jim Johnson voorlopig niet meer de closer zal zijn •

Sinds The Big Three in Miami samenspelen, doen zij ieder jaar mee om de

knikkers. In het eerste jaar gingen de Heat in de Finals nog ten onder tegen een briljante Dirk Nowitzki, maar in de jaren daarna mochten LeBron James, Dwyane Wade en Chris Bosh de ring om hun vinger schuiven. In ieder seizoen waarin deze heren bij elkaar zijn, zal hun team als topfavoriet gelden. De Heat wil de vierde titel in de geschiedenis van de franchise en de derde op rij met The Big Three.

Dat dit team ook dit jaar het te kloppen team is, is evident. Natuurlijk, de Indiana

Pacers zijn dit jaar meer een concurrent in het Oosten dan vorig jaar en James, Wade, Bosh en alle rolspelers moeten op hun best zijn. Een titel krijg je niet cadeau.

Toch kan de Heat alleen zichzelf in de weg staan. Als de knieĂŤn van Wade het houden, Ray Allen zijn driepunters raak schiet en LeBron gewoon LeBron is, kan er niks misgaan. Het verschil is eenvoudigweg te groot.

De grote mannen van de tegenstander. Dwight Howard en zijn Rockets zouden bij een eventuele ontmoeting een probleem kunnen vormen. Laat staan wat Kevin Durant en de Oklahoma City Thunder kunnen doen. Hun offensieve rebounds en verdedigende kracht maken dat James en Wade meer moeten vertrouwen op hun schot en hun medespelers.

In de Finals van vorig seizoen, tegen de San Antonio Spurs, ging dat bijna mis. In de eerste paar wedstrijden raakten James en Wade geen pepernoot van afstand en het scheelde niet veel of de Spurs gingen met de titel aan de haal.

De zwakkere broeders uit de Eastern Conference zijn geen uitdaging voor de Heat.

Charlotte, Atlanta of Washington zullen er in vier of vijf wedstrijden aan moeten geloven, en ook de Brooklyn Nets of de Toronto Raptors zijn geen match voor Miami.

Alleen teams met sterke big men zijn een echte bedreiging. In de Eastern Conference zijn dat de Chicago Bulls (Joakim Noah) en de Indiana Pacers (Roy Hibbert), in het Westen zoals gezegd de Thunder (Kevin Durant) en de Rockets (Dwight Howard).

Desondanks zal elk verlies, tegen welk team dan ook, als een grote verrassing gelden.

Spelers die in de media de vuile was buiten hangen, het benchen van Roy Hibbert, de zoveelste teambespreking, het catfish­verhaal rond Paul George. Je zou bijna vergeten dat er ook gebasketbald wordt in Indiana.

Het lijkt lang geleden, maar de Pacers domineerden de eerste twee maanden van het NBA­seizoen met hun defensie en old skool­stijl van spelen (twee bigs onder het bord). Indiana stond bovenaan in alle defensieve statistieken, waaronder het schotpercentage in de buurt van de ring en het verdedigen van de driepunter. Mede dankzij George’s hot streak tussen 29 oktober en 31 december 2013 (23.8 punten, 47% FG, 40% 3PT, 86% FT) vernederden de Pacers hun tegenstanders.

Toegegeven, er zit zand in de motor na de All­Star break en de spelers lijken mentaal niet tegen een stootje te kunnen, maar play­off basketbal is een ander verhaal. En de Pacers zijn gemaakt voor play­off basketbal. Afgelopen seizoen eindigden ze het reguliere seizoen met elf nederlagen in twintig wedstrijden om vervolgens in de play­ offs op één wedstrijd te komen van de NBA Finals.

Betere spacing in de aanval, want met een goede verdediging en het scorend

vermogen van de Philadelphia 76ers kun je het kampioenschap vergeten, laat staan het verslaan van de Miami Heat. Hibbert die op het juiste moment de bal in de lage post krijgt, George die inside gaat wanneer zijn afstandsschot niet valt, Luis Scola die zijn schotje van de elleboog terug vindt, een fitte C.J. Watson als back­up guard van George Hill en Danny Granger terug ruilen voor Evan Turner (geintje, natuurlijk).

Vermoeidheid. De startende vijf van de Pacers speelden veel minuten in het

reguliere seizoen vergeleken met de startende vijf van bijvoorbeeld de Miami Heat en de San Antonio Spurs. Coach Frank Vogel zei ook al dat hij er spijt van heeft dat hij zijn basisspelers in de maand maart niet meer rust gunde. Oh, en uiteraard hero ball van Lance Stephenson.

Sinds de nederlaag vorig jaar in Game 7 van de East Finals ligt de focus in Indiana

op Miami. George had als het ware een poster van James op zijn koelkast geplakt om er in de zomer dagelijks aan herinnerd te worden. Miami houdt niet van fysieke tegenstanders die hen pijn doen onder het bord met scoren en rebounds. Maar dan moet je wel eerst komen, want defensief sterke ploegen als de Chicago Bulls en de Charlotte Bobcats willen graag de rol van spelbreker spelen.

Het makkelijke antwoord? Omdat ze dat altijd zijn, tegen alle wetten van de NBA in. Sinds de Spurs Tim Duncan zeventien jaar geleden op de kop tikten in de draft, won het team uit Texas elk jaar meer dan zestig procent van zijn wedstrijden en haalde het ieder seizoen de play­offs. Dit jaar wonnen de Spurs negentien wedstrijden op rij, vijftig procent van alle teams die dat eerder deden, werden dat seizoen kampioen. Ook wonnen ze meer dan dertig uitwedstrijden. Zeven van de laatste twaalf teams die het laatste deden, werden de uiteindelijke kampioen. Ook statistisch kans genoeg.

Zoals bij elk ander team is gezondheid een grote factor in mogelijk succes voor de

Spurs, hoewel het voor San Antonio minder belangrijk lijkt dan bij veel concurrenten. Het systeem dat Greg Popovich in elkaar heeft gezet, lijkt elke speler die er in speelt beter te maken. Ondanks het nagenoeg perfecte teamsysteem zou een blessure van Duncan, Parker of veel roet in het eten van de Spurs kunnen gooien.

Tiago Splitter, Patty Mills en Marco Bellinelli zijn goed, maar boezemen toch net iets minder angst in dan hun gepokt en gemazelde teamgenoten.

Zeker Leonard is na de Finals uitgegroeid tot een ware talisman voor San Antonio.

De forward, volgens Charles Barkley een van de beste vijftien spelers in de NBA, was de kracht achter de negentien overwinningen op rij. Zijn terugkomst na een gebroken hand tekende namelijk het begin van de winstreeks.

Met de jonge alleskunner in de gelederen wonnen de Spurs zo’n 85 procent van alle wedstrijden dit seizoen. Een blessure of vormcrisis á la Paul George van zijn kant zou misschien niet zo desastreus zijn als een zieke Pop, maar het komt in de buurt.

In de eerste twee rondes zullen de Spurs voor geen enkel team écht bang zijn. Alleen

Memphis kan ze misschien fysiek wat pijn doen. Omdat ze in de tweede ronde niet de Clippers kunnen tegenkomen wordt in San Antonio ernstig rekening gehouden met een trip naar de Western Conference Finals.

Als daar dan maar niet Kevin Durant en de Thunder wachten. Oklahoma City is sinds de Conference Finals van 2012 een angstgegener voor de Spurs. Elke wedstrijd werd verloren dit seizoen. Atletische point guards zijn als kryptonite voor de super Spurs.

Zelfs Thunder back­up point guard Reggie Jackson maakt tegen de Spurs 20+ punten per wedstrijd.

Elk team dat Kevin Durant in de gelederen heeft, zou een contender zijn. KD is in

de vorm van zijn leven en niets wijst erop dat hij die vorm niet kan vasthouden. Voeg daar nog een superster bij met Russell Westbrook en je beschikt als ploeg qua offense over het meest dynamische duo in de NBA. Op defensief vlak zit het ook wel goed.

Voor de All­Star game was OKC statistisch gezien de op twee na beste verdediging in de NBA. Door het wegvallen van Thabo Sefolosha en Kendrick Perkins werd het wat minder, maar beide spelers zijn naar verwachting op tijd fit voor de play­offs.

Uiteraard moeten Durant en Westbrook hun niveau halen, maar dat is niet

voldoende. Sinds het vertrek van James Harden in 2012 ontbreekt het aan een derde scorer. Mannen als Reggie Jackson, Jeremy Lamb en Caron Butler zullen al dan niet afwisselend voor die extra scorende impuls moeten zorgen. Qua defense hangt veel af van Serge Ibaka. De 'Serge Protector', die dit seizoen tot nu toe de meeste blocks achter zijn naam heeft staan, moet in de play­offs power forwards als Blake Griffin, LaMarcus Aldridge en Dirk Nowitzki in toom houden.

Een blessure voor Durant of Westbrook. Vorig jaar bleek OKC in de play­offs niet

bij machte het gemis van Westbrook (knieblessure) op te vangen. De Rockets werden nog opzijgezet, maar een ronde later waren de Grizzlies veel te sterk. Er zijn twijfels of de knie van Westbrook het houdt. Zo niet, dan kan Durant nog zo de sterren van de hemel spelen, maar met Ibaka als nummer 2 en Jackson als nummer 3 is een vroege uitschakeling in de sterke Western Conference niet uitgesloten. Teleurstellend was vorig seizoen ook het optreden van Ibaka, die in de play­offs slechts tot een schotpercentage van 44% kwam. Dat moet beter, wil OKC zich tot kampioen kronen.

Mocht OKC de Conference Finals halen dan wacht mogelijk San Antonio. En laat

dat nu juist de ploeg zijn van wie de Thunder dit seizoen nog niet heeft verloren. Vier duels, vier overtuigende zeges. De Spurs hebben vooral moeite in de omschakeling, waar Durant en Westbrook hun atletisch vermogen tentoon kunnen spreiden. Bij een eventuele Finals­ontmoeting met de Heat mist OKC een Big Man, die aanvallend gezien kan profiteren van een van de zwaktes van Miami: het ontbreken van een All­ Star center. Maar, voor het zo ver is, liggen er nog genoeg obstakels op de weg met misschien wel de Blazers als grootste hobbel. Portland kiest moeiteloos voor een jumper van afstand of driepunter dan voor een aanval in de paint, waar de Thunder floreert.

De Los Angeles Clippers zijn meer dan ooit tevoren klaar om een serieuze gooi

naar de titel te doen en dat is te danken aan Doc Rivers. De succescoach kwam vorige zomer over van de Boston Celtics en laat zijn team met de maand beter spelen. Twee mannen die aanzienlijk beter zijn geworden onder de nieuwe coach zijn Blake Griffin en DeAndre Jordan. En de captain van het team is natuurlijk Chris Paul. De beste point guard in de NBA dicteert het spel van de Clippers en lijkt in de playoffs altijd wat extra’s te kunnen geven. Voeg daarbij een selectie met enorm veel ervaring, diepte en honger naar een titel en je hebt een geweldige ploeg om de playoffs mee in te gaan. Een ploeg die bovendien de meeste punten scoort per wedstrijd en alleen de Spurs voor zich moet dulden in punten verschil.

Het spel van Griffin is zelfs zoveel sterker dat zijn naam dit seizoen hoog op de MVP­lijstjes terug te vinden is. Niet langer is hij het dunkende YouTube­ fenomeen, Griffin is uitgegroeid tot een ware superster met een geweldig offensief arsenaal en is wellicht de beste power forward in de league. Als Griffin op de toppen van zijn kunnen blijft acteren, is er veel mogelijk.

Voor de Clippers is het grootste gevaar blessures. Het hele jaar door heeft de

selectie te maken gehad met blessures. CP3 en J.J. Redick zijn inmiddels weer fit, maar Griffin greep de laatste weken een aantal keren naar zijn rug. Daarnaast ligt de verassende uitschakeling tegen de Memphis Grizzlies nog vers in het geheugen.

Griffin had destijds geen antwoord op het fysieke spel van Zach Randolph. Op intensiteit werd de ploeg afgetroefd.

Zeker gezien het naseizoen van vorig jaar, zijn de Grizzlies ook nu weer een

angstgegner, maar er zijn meerdere team waar de Clippers moeite mee hebben.

Golden State Warriors, bijvoorbeeld. De teams troffen elkaar vier maal dit seizoen en het overwinningen was gelijk aan het aantal nederlagen. De Rockets werden echter met 4­0 aan de kant gezet, de Mavericks 3­1 en de Thunder 2­1. Van de Spurs werd dan weer met 2­1 verloren. Tegen de toppers uit het oosten hebben de mannen het helemaal moeilijk. De Clippers verloren alle ontmoetingen tegen de Miami Heat en de Indiana Pacers. Maar met Doc Rivers, die vijf diepe play­off runs had in de afgelopen zes jaar, is een titel nooit ver weg.

Houston sloeg afgelopen zomer een grote slag. Dwight Howard tekende een

langdurig contract bij de club uit Texas. Coach Kevin McHale speelt een up tempo spel, wat de Rockets offensief moeilijk te stoppen maakt. Defensief is er nog werk aan de winkel, maar met Howard hebben ze één van de beste rebounders en shot blockers in de NBA, die veel defensieve fouten van zijn ploegmaats goedmaakt. De Rockets zijn geen titelfavoriet, maar kunnen voor een verrassing zorgen wanneer andere teams falen.

McHale heeft van zijn team een offensieve machine gemaakt. James Harden is een superster en kan exploderen hoe en wanneer hij dat wil. Howard is ook zonder post moves een beest onder de borden. Chandler Parsons kan zowat alles en met bijkomende opties als Jeremy Lin, Terrence Jones en een bende schutters (Omri Casspi, Francisco Garcia, Aaron Brooks) heeft iedere tegenstander een vette kluif aan de Rockets.

Uiteindelijk zal het succes van dit team afhangen van de prestatie van James

Harden. Die is in amper vijf jaar tijd uitgegroeid tot dé shooting guard in de NBA. The Beard is linkshandig en dat weet hij optimaal te benutten. Harden kan scoren zoals hij dat wil. Hij bezit een dodelijk schot van nagenoeg overal. Harden heeft ook een drive die amper af te stoppen is en hij mist niet vaak rond de basket. Hij ziet bovendien open teamgenoten en is één­tegen­één enorm gevaarlijk.

De grootste vraag bij de Rockets is allereerst de fitheid. Patrick Beverley is out met

een knieblessure. Zijn status voor de playoffs is onduidelijk. Daarnaast heeft Dwight Howard last van zijn enkel en de vraag is of de center wel 100 procent fit is om de altijd fysieke gevechten in de playoffs in het Westen aan te kunnen gaan.

Houston is absoluut geen slecht defensief team. Ze staan in de top­tien qua fieldgoal­ en driepuntspercentage van tegenstanders en zijn sterk on the boards. Probleem bij de Rockets is hun hoge tempo. Dat levert offensief voordeel op maar defensief leidt dat tot veel schotpogingen van tegenstanders en ook tot veel offensieve rebounds. Bovendien zijn de Rockets niet geweldig in het creëren van balverliezen en maken ze veel fouten.

Vorig seizoen moesten de Rockets hun meerdere erkennen in de Thunder. Harden

was daarin goed, maar niet meer dan dat. Als Harden echter top is, Howard zichzelf, Parsons zijn veelzijdigheid toont en de rolspelers raak schieten, pas dan maar op voor Houston.

De vloek van de NBA Draft

Voor Westland Stars Heren 3 is er geen draft, maar slechts de hoop bij spelers dat ze ooit een special invite krijgen om bij ons te komen spelen. In de NBA werkt dat anders. Maar dat hoef ik jullie niet uit te leggen, want de enige reden dat je deze column leest, is omdat je weet hoe de NBA werkt. Of op zoek bent naar inside info over Westland Stars Heren 3. Logisch.

Mij valt iets op aan de NBA Draft. Of nou ja, een Amerikaanse NBA‐expert meldde het, ik jat het en doe net alsof ik zelf tijdens het met mijn vuist onder de kin mijmeren over de NBA op het idee ben gekomen. Wist u dat er vloek heerst op de NBA Draft? En dan met name op de tweede plek? De speler die op plek twee gekozen wordt, is meestal een prutser tegen de tijd dat zijn derde seizoen erop zit.

En ik zeg nu expres derde seizoen, omdat het vooralsnog niet lijkt te gelden voor de laatste twee drafts, dus die negeer ik volkomen om zodoende mijn volledig uit de lucht gegrepen theorie in stand te houden.

Kijk even mee naar de nummers 2, met tussen haakjes de nummer 1 en er achter wat er nog meer beschikbaar was.

2011: Derrick Williams (Kyrie Irving). Beschikbaar: Kemba Walker, Kawhi Leonard, Kenneth Faried.

2010: Evan Turner (John Wall). Beschikbaar: Paul George, Greg Monroe, Eric Bledsoe.

2009: Hasheem Thabeet (Blake Griffin). Beschikbaar: James Harden, Stephen Curry, DeMar DeRozan.

2008: Michael Beasley (Derrick Rose). Beschikbaar: Kevin Love, Russell Westbrook, Roy Hibbert.

2007: Kevin Durant (Greg Oden). Beschikbaar: Joakim Noah, Marc Gasol, Al Horford.

2006: LaMarcus Aldridge (Andrea Bargnani). Beschikbaar: Rajon Rondo, Rudy Gay. 2005: Marvin Williams (Andrew Bogut). Beschikbaar: Chris Paul, Deron Williams, David Lee. 2004: Emeka Okafor (Dwight Howard). Beschikbaar: Andre Iguodala, Josh Smith, Luol Deng.

2003: Darko Milicic (LeBron James). Beschikbaar: Chris Bosh, Carmelo Anthony, Dwyane Wade.

Holy fuck.

2002: Jay Williams (Yao Ming). Beschikbaar: Amar’e Stoudemire, Caron Butler, Carlos Boozer.

2001: Tyson Chandler (Kwame Brown). Beschikbaar: Tony Parker, Pau Gasol, Joe Johnson.

Ziet u wel, er heerst een vloek op die tweede plek. Op Tyson Chandler na heeft

niemand van de afgelopen dertien jaar een NBA‐titel gewonnen. En voor 2007 (KD), 2006 (LaMarcus) en 2001 (Chandler) was de vloek dat zij dat jaar eerste hadden moeten zijn en de nummer één niet eens in de buurt van de top 10 gekozen had moeten worden. Over 2003 ga ik niet eens beginnen, die tweede draftkeuze is hopelozer dan de meeste tegenstanders van de Westland Stars Heren 3 halverwege het tweede kwart.

Afijn, u ziet het. Ik heb gelijk. En dat lijkt me een mooie en terechte conclusie van deze column. ∙

Doc Rivers

kende Blake Griffin niet persoonlijk toen hij in de zomer aan zijn nieuwe klus begon als coach van de Los Angeles Clippers. De man die in 2008 de titel terugbracht naar Boston hoorde wel de verhalen. Spelers zijn geen fan van zijn manier van spelen, zijn reclames en het theater wanneer er stevig contact is. Kortom: Blake Griffin is soft.

gekomen in de playoffs.

‘Ze moeten altijd mij hebben’, zou B100 zeggen en dat terwijl Griffin het beste basketbal uit zijn carrière speelt. Rivers kan er met zijn pet niet bij. “Het is lastig om van het etiket soft af te komen. Spelers horen de verhalen, En omdat Griffin in de league wordt gezien staan tegenover hem in het veld en worden vervolgens fysiek en op als slappeling, komt het dit seizoen snelheid afgetroefd door Griffin. Hij meerdere malen voor dat hij betrokken maakt schoten, post­ups en blijkt een raakt bij een opstootje in het veld. hardere speler dan dat ze dachten. Ik denk Afgelopen maart nog tegen de Phoenix dat tegenstanders het persoonlijk opvatten.

Suns. Hij domineerde in de met 112­105 Ik laat dit niet gebeuren, niet tegen deze gewonnen wedstrijd door 37 punten te scoren op slechts zestien schoten, maar na softie. Maar ze snappen niet dat hij die speler niet is.” afloop wilde iedereen praten over één moment. Het grondworstelen met Suns Betere schutter forward P.J. Tucker.

Tucker, een veteraan die voor de duvel en

Griffin is de beste post­speler in de buurt van de ring. Er is niet één speler die dit seizoen meer scores maakt binnen tweeënhalve meter van de basket. Zijn percentage van 64 procent ligt zelfs hoger dan in zijn rookieseizoen, 59 procent. Toch is het niet verrassend, aangezien het scoren van dichtbij het handelsmerk is van Griffin.

De man schijnt aardig te kunnen springen en dunken.

zijn oude moeder niet bang is, deelde een elleboog uit en ontving een schorsing van één wedstrijd. Griffin had ook een aanvaring met veteraan Jermaine O’Neal van de Golden State Warriors, al bleef het bij een pittige woordenwisseling in de spelerstunnel. En dan is er nog Zach Randolph. De power forward van de Memphis Grizzlies heeft het al sinds de komst van Griffin in de NBA op hem e vraag is of hij zijn spel buiten the gemunt. Door te sleuren, te trekken en te praten kruipt hij onder de huid van Griffin, paint zou ontwikkelen. Wat een goede power forward in de NBA onderscheidt van één van de redenen waarom de Clippers een uitstekende power forward is het nog niet voorbij de tweede ronde zijn maken van een jump shot. Kevin Garnett,

D

Grafics door @kirkgoldsberry, bron: Grantland

Tim Duncan, Chris Bosh kunnen met hun gezicht naar de basket spelen en met hun schoten vanaf de elleboog een verdediging uit elkaar trekken.

In zijn eerste jaar in de NBA was

Griffin voornamelijk actief in de buurt van de ring en maakte hij slechts 33 procent van zijn mid足range schoten.

Dat is slecht, aangezien het gemiddel足 de van de league 39 procent is. In zijn tweede jaar steeg het percentage naar 36 procent, mede dankzij wat meer schoten vanaf de linkerkant van het veld. Dit seizoen schommelt het percentage rond de 40 procent, zijn vrije worpen schiet hij rond de 70

Wat denken zijn coach en teamgenoten over de vernieuwde Blake Griffin? Rivers, DeAndre Jordan, J.J. Redick en Ryan Hollins in gesprek met Jonathan Abrams van Grantland.

Doc Rivers: “Ik kende Blake niet. Maar dan probeer je te ontdekken hoe hij persoonlijk is, wat hem beweegt, want dat zie je als coach niet van een afstand. Hij is zoveel meer dan ‘Hé, coach, hoe gaat het met je?’ Als ik hem in één woord moet omschrijven: everything.

J.J. Redick: “Hij is één van de hardst werkende spelers die ik

heb meegemaakt. En je ziet het terug op het veld. Hij heeft zijn spel verbeterd. Na een training gaat hij op bezoek bij zijn persoonlijke trainer. Voor een training gaat hij aan de slag met trainers Howard Eisley en Bob Thate (shooting coach). Hij is constant bezig om zijn spel te verbeteren en met zijn natuurlijke talent wordt hij één van de grootste allertijden.”

Ryan Hollins: “Je ziet dat zijn harde werken wordt beloond. Hij is een slimme speler, mensen zien niet dat het meer is dan alleen dunks. Het zijn de schoten. Het werd niet op prijs gesteld dat hij jump shots nam, maar nu respecteer je zijn schot. Hij probeert een veel constantere speler te worden. Afgelopen seizoen gaf hij je bijvoorbeeld dertig punten en twintig rebounds en in de wedstrijd daarna was hij onzichtbaar. We winnen veel wedstrijden en Blake speelt daar een grote rol in, vooral toen Paul uitviel. Misschien kon je dat eerder niet over hem zeggen.”

DeAndre Jordan: “Hij is

onze vocale leider geworden. In het jaar voordat Chris Paul bij ons kwam hoorde je Blake amper praten in het veld. Nu is hij echt aanwezig.

Toen Paul uitviel met een blessure moest Blake er zowel aanvallend als verdedigend een stapje bijdoen voor ons om succesvol te blijven. We hebben veel geleerd, maar het is duidelijk dat hij zich dit seizoen sterk heeft verbeterd.”

procent (career­high) en zijn post­moves, hoewel van het niveau Tyler Hansbrough, blijken dodelijk effectief.

Griffin is tussen 16 en 24 voet zelfs een betere schutter dan LeBron James.

Het is hem niet allemaal aan komen waaien, want Griffin werkt elke dag keihard om een betere speler te worden. Zo zie je hem uren voor een wedstrijd schieten, schieten en nog eens schieten.

Jumpers van mid­range, via het bord vanaf de zijkant en schoten vanaf de kop. Zijn voorbereiding doet haast denken aan topschutter Ray Allen van de Miami Heat.

“Blake heeft meer vertrouwen in zichzelf

gekregen”, meent Chris Paul. “Wij wisten al dat hij het in zich had. Niemand werkt harder dan hij. Elke dag weer. Hij is al goed en hij wil nog beter worden. Geweldig om te zien dat het dit seizoen samenkomt.”

Point forward

En over Paul gesproken. De zevenvoudig All­Star zag dit seizoen met eigen ogen de verandering in het spel van Griffin. In de achttien wedstrijden die CP3 miste vanwege een schouderblessure leidde Griffin de Clippers naar een 12­6 record met gemiddeld 27.2 punten, 8.2 rebounds en 4.4 assists.

Rivers maakte van Griffin

een point forward, omdat hij niet het vertrouwen had in back­up guard Darren Collison

om belangrijke beslissingen met de bal te maken. “Elke outlet­pass ging naar Blake.

Toen Chris wegviel met een blessure zeiden we eigenlijk dat hij onze spelmaker en scorer moest zijn.” Die rol pakte Griffin met beide handen aan. Zo zag je hem vaak de bal opbrengen in de fast break. “En met Paul er weer bij maakt dat ons nog gevaarlijker”, aldus Rivers.

Teamgenoten zetten nu screens op hem zodat hij vrij komt in de buurt van de basket of op de elleboog voor een schot of om naar binnen te snijden voor een dunk of een pass naar een schutter.

Zijn shot chart is veranderd vergeleken

met de eerste drie seizoenen in de NBA. Natuurlijk, Griffin is nog altijd erg actief onder de basket, maar je ziet dat hij zich riffin stak voorafgaand aan het NBA­ nadrukkelijker toelegt op schoten rond de seizoen niet onder stoelen of banken hoe elleboog. Er is nog ruimte voor blij hij was met de komst van Coach verbetering, maar een 24­jarige power Rivers. Onder zijn vorige coach, Vinnie Del forward die kan springen als de beste met Negro, was Griffin meer een post­up speler een league average jump shot is niet die screens zette voor de pick­and­roll. verkeerd. Dat klinkt toch veel beter dan het Met Rivers aan het roer is het spel van etiket soft. • Griffin veelzijdiger geworden.

G

Grafics door @kirkgoldsberry, bron: Grantland

NAAM: Tom ‘Thibs’ Thibodeau GEBOREN: 17 januari 1958, New Britain, Connecticut BURGERLIJKE STAAT: single COLLEGE: Speelde tussen 1977 en 1981 voor Salem State University.

COACH: 1981­1984 Salem State University (assistent­coach), 1984­1985 Salem State University, 1985­1989 Harvard University (assistent­coach), 1989­1991 Minnesota Timberwolves (assistent­coach), 1992­1994 San Antonio Spurs (assistent­coach), 1994­1996 Philadelphia 76ers (assistent­coach), 1996­ 2003 New York Knicks (assistent­coach), 2003­2007 Houston Rockets (assistent­ coach), 2007­2010 Boston Celtics (assistent­coach), 2010­heden Chicago Bulls COLLEGE RECORD: 7­19 (.269) NBA RECORD: 204­105 (.660) PRIJZEN: NBA­kampioen als assistan van de Celtics in 2008 INDIVIDUELE PRIJZEN: NBA Coach of the Year (2011) STERKE PUNTEN: Zijn visie op verdedigen. Als assistent specialiseerde hij zich in het analyseren van de aanval van de tegenstander om daar een werkend verdedigingsplan tegenover te kunnen zetten. Dit leidde bij elk NBA­team waar hij werkte direct tot resultaat. In New York zorgden de Knicks in het seizoen 2000/2001 voor een record door de tegenstander 33 wedstrijden onder de honderd punten te houden. Hij zorgde er mede voor dat zijn teams zeventien keer in de top­10 eindigden op het gebied van team defense. In 2007 werd hij door Doc Rivers naar Boston gehaald als defensive coach, waar ze mede door hun sterke defense twee keer de NBA Finals haalden en in 2008 kampioen werden. Ook dit jaar lukt het de Chicago Bulls wederom om tegenstanders in een wedstrijd vaak onder de honderd punten te houden. Daarnaast lukt het hem om spelers als bijvoorbeeld

Boozer, Dunleavy en Augustin, die nou niet bekend staan om hun defensieve kwaliteiten, beter te maken.

ZWAKKE PUNTEN: Hij geeft spelers geen rust. Hij gaat elke wedstrijd voor de winst en verwacht en eist daarbij alles van zijn spelers. Da’s prima, maar hij laat zijn topspelers veel minuten maken tijdens het reguliere seizoen, waardoor de Chicago Bulls tijdens de playoffs er vaak uitgeblust uitzien. Vorig seizoen wonnen ze in de Eastern Conference de eerste wedstrijd nog wel tegen Miami, waarna ze 4 wedstrijden achter elkaar verloren, vooral door spelers met pijntjes en blessures.

Waar teams die zich hebben geplaatst voor de playoffs de laatste wedstrijden hun vedettes rust geven, speelt bij de Bulls iedereen vol door tot het einde van het seizoen. Thibodeau neemt grote risico’s met spelers als Jimmy Butler. In het eerste seizoen van Butler speelt hij vaak meer dan veertig minuten per wedstrijd met als gevolg dat hij het hele seizoen al last heeft van kleine kwetsuren.

QUOTE: “Ik probeer zoals Phil Jackson te zijn.” – Thibs toen hem werd gevraagd naar zijn reden om zijn spelers zoveel minuten per wedstrijd te laten spelen. Hij refereerde hier aan het feit dat Jackson in zijn tijd bij de Bulls spelers als Jordan en Pippen ook veel minuten liet maken.

SPORTAM OVER THIBODEAU: SportAm roemt Tom Thibodeau’s kwaliteiten op het gebied van defensie en het smeden van een goed team. Toch is er een kritische noot te kraken: als coach wordt je uiteindelijk afgerekend op resultaten. En die komen niet verder dan alleen een keer de Conference Finals in de vier jaar dat hij nu coacht bij de Chicago Bulls. En dat is wat mager als je kijkt naar zijn spelersarsenaal en zijn winstpercen­ tage gedurende het reguliere seizoen.

EINDCIJFER:

8,5

Running back Maurice Jones­Drew speelt graag Fantasy

Football, en draft waar mogelijk altijd zichzelf. Meestal laten zijn leaguegenoten dit ook toe, maar soms is er een dwarsligger. Chicago Bear Matt Forte zat met Jones­Drew in een league en pikte hem voor zijn eigen neus weg. Hij zag het helemaal voor zich: elke goede prestatie van Jones­Drew op het veld zou tegen hem werken in hun Fantasy Football league. “Ik ga jou met jou verslaan”, aldus Forte.

Dit is één van de vele verhalen die Matthew Berry deelt in zijn boek 'Fantasy Life'. Berry heeft zijn sporen als schrijver en fantasy­ expert ruimschoots verdiend. Zijn mening wordt door velen gebruikt voor elke fantasydraft, terwijl zijn schrijftalent hem werk opleverde bij diverse sitcoms en enkele films. In Fantasy Life maakt Berry er geen geheim van dat de wereld van fantasy sports hem altijd veel meer heeft aangesproken dan Hollywoord. Wie het boek leest begrijpt waarom.

'The Talented Mr. Roto', zoals

Berry zichzelf later ging noemen binnen de wondere wereld van de fantasy, ontwikkelde zich van buitenbeentje in zijn kindertijd tot een absolute autoriteit als het gaat om Fantasy Sports. In Fantasy Life is de lezer getuige van die ontwikkeling, waarbij sleutelmomenten in zijn leven afgewisseld worden met meesterlijke verhalen van allerlei fantasyspelers. De lezer is getuige van Berry’s eerste stapjes als analist bij (dan nog) kleine websites, van zijn breuk met zijn eerste vrouw en van zijn debuut als expert bij grote media als NBA.com en ESPN. Berry slaagt er daarbij steeds in bruggetjes te bouwen tussen zijn autobiografische vertellingen en verhalen van de spelers.

Auteur: MATTHEW BERRY Titel: FANTASY LIFE Bestellen: FANTASYLIFETHEBOOK.COM

Die verhalen tonen de goede en slechte kanten van fantasy sports. Ze tonen de misleidende, manipulatieve kant van de managers van ‘fake teams’, maar ook de onvoorwaardelijke loyaliteit en saamhorigheid die hoort bij een langlopende league.

Af en toe kietelt Berry de lezer met verhalen over bekende spelers, maar de show wordt gestolen door de hilarische verhalen van de gewone man.

Af en toe kietelt Berry de lezer met verhalen over bekende

spelers, zoals dus Jones­Drew, maar de show wordt gestolen door de hilarische verhalen van de gewone man. De student die zakte voor een eindexamen omdat hij verdacht werd van spieken, maar eigenlijk een draft zat te doen op zijn telefoon.

De militair die tijdens een raketaanval niet naar de schuilkelders wilde in een Amerikaanse legerbasis in Irak, omdat zijn draft bezig was, en hij dan geen internet zou hebben. Hun verhalen dragen het boek.

Het moge duidelijk zijn dat Berry verre van een neutrale arbiter is voor zijn eigen speelterrein. De meest extreme gevallen en verhalen kunnen rekenen op een milde veroordeling van de fantasygoeroe, maar in de meeste gevallen deelt Berry verhalen waar hij zelf waarschijnlijk hard om heeft moeten lachen.

En dat maakt ook helemaal niet uit. Fantasy Life is bedoeld om de charme van Fantasy Sports weer te geven, en Berry slaagt daarin met vlag en wimpel. Op die manier is het boek een uitnodiging voor de sportfan die nooit fantasyspellen heeft gespeeld, en tegelijkertijd is het voor de regulars een feest van herkenning. En misschien is het ook wel een beetje een handleiding of waarschuwing voor mensen met fantasyspelers in hun familie of vriendenkring. Zij zullen leren dat het altijd erger kan.

TEKST JURIAN UBACHS

Circus Elleboog

Elke week is het tegenwoordig raak. Kris

Medlen, Jarrod Parker, Brandon Beachy, Patrick Corbin en nu ook Matt Moore. Stuk voor stuk jonge en talentvolle werpers, die nog niet erg lang op het hoogste niveau uitkomen. Toch is er al iets zo ernstig mis met hun elleboog dat zij de beruchte Tommy John‐operatie nodig hebben – de ingreep waarbij de beschadigde pees uit de elleboog wordt vervangen door een pees uit bijvoorbeeld de hamstring en waarvan de herstelperiode op een jaar tot anderhalf jaar staat. Dat betekent dat we deze jonge en voor de fans aantrekkelijke werpers niet meer gaan zien dit seizoen. Jammer!

Waar komt die golf van elleboogblessures opeens vandaan? Elleboogspecialist Dr. James Andrews is van mening dat het komt doordat werpers op steeds jongere leeftijd beginnen met krachttraining en daardoor al heel vroeg heel hard gooien, terwijl hun spieren en pezen nog niet volledig ontwikkeld zijn. Daarom zie je ook in high school en op college steeds meer werpers die dit overkomt.

Hoe dit te voorkomen? Strengere regels

vanuit overkoepelende organisaties als de NCAA met betrekking tot bijvoorbeeld het aantal pitches dat een werper in een wedstrijd mag gooien, betere begeleiding bij krachttraining (hier is een rol voor de MLB weggelegd) en betere toelichting over bijvoorbeeld het herstel van de Tommy John‐operatie. De mythe dat iedereen er sterker uit terugkomt, moet ontkracht worden. Daar is namelijk niets van waar, hoewel er op dit moment ruim honderd werpers in de MLB succesvol zijn terug‐ gekeerd van de operatie, is ook het aantal mislukte pogingen nog altijd erg groot. ∙

Seb Visser.

Wanbeleid

ESPN publiceerde afgelopen week een

lijstje dat perfect de onvermijdelijke teloor‐ gang van de Oakland Raiders in de laatste jaren van Al Davis’ leven illustreerde. Op het lijstje de draftees van de Raiders tussen grofweg 2013 en 2004 en de namen van spelers die men in Oakland ook had kunnen selecteren. Laat ik het zo zeggen: die vergelijking viel niet heel positief uit voor de Raiders.

Natuurlijk, ‘hindsight is 20‐20’ maar Davis maakte er wel echt een enorm potje van.

Een korte greep: Robert Gallery in plaats van Larry Fitzgerald, Fabian Washington in plaats van Aaron Rodgers en JaMarcus Russell in plaats van Calvin Johnson. Zo kan ik nog even doorgaan maar dat zal ik niet doen.

Huidig GM Reggie McKenzie hoef ik er sowieso niet over bij te praten want die plukt volop de zure vruchten van al dat wanbeleid.

Dit voorjaar was er echter eindelijk, na twee seizoenen ongegeneerd snijden, de salarisruimte waar McKenzie (en met hem heel Oakland) naar snakte. Een top free agent of drie plus een goede draft en Oakland zou weer meedoen.

Een prima plan dat helaas geen vervolg

kreeg. In plaats van free agency te openen met een paar spetterende aankopen, vertrok eerst DE LaMarr Houston en toen OT Jared Veldheer, zeg maar de enige echte jonge bouwstenen die de Raiders hadden.

McKenzie bewoog vervolgens hemel en aarde maar kwam slechts terug met James Jones en een verzameling veteranen als Tuck, Jones‐Drew, Woodley en flop van het jaar Matt Schaub. Bepaald niet het type spelers waarmee je een fundament legt voor de toekomst. En laat dat nou net het enige zijn dat de Raiders verder helpt. ∙

Paul Klomp.

Het eerste volledige reguliere seizoen in

Islanders, die hun vage hoop op de playoffs definitief zagen vervliegen toen de NHL nieuwe stijl zit erop. Alle dertig hun sterspeler John Tavares in Sotsji tot teams hebben hun 82 wedstrijden afgewerkt en vanavond, woensdag 16 april, na de zomer uitgeschakeld raakte met een begint voor een aantal ploegen alweer hun zware knieblessure. eerste serie van de loodzware race naar de e nemen na dit seizoen ook afscheid Stanley Cup, maar het begon allemaal in van een aantal grootheden. Ryan Smyth oktober en werd al vlug een seizoen met speelde zijn laatste wedstrijd voor de vele gezichten.

Edmonton Oilers en in de NHL, Martin Brodeur speelde zijn laatste als New Jersey Dat begon met de opluchting dat we dit Devil en komt alleen terug als een seizoen weer eens op tijd begonnen. titelkandidaat zich deze zomer meldt en IJshockey op het allerhoogste niveau in oktober, het was alweer sinds 2011 dat we Teemu Selänne schittert nog een laatste keer voor de Ducks en behoort dit jaar met dat gezien hadden en de league stond er dit keer net een beetje anders voor. Zestien zijn team tot de grootste titelkandidaten. teams in het Oosten, veertien in het Westen en met nieuwe divisies, waarbij de 2014 is echter ook het jaar van enkele van de meeste teleurstellende teams in de re­ Atlantic Division plots niet langer om de regio New York draaide, maar om Boston cente geschiedenis. De Oilers waren weer en Florida. Het was allemaal even wennen. slecht, ondanks alle eerste draftkeuzes overall, de Florida Panthers en Buffalo Sabres braken alle diepterecords in het et was ook het seizoen van de vele wedstrijden zonder dak boven ’t ijs. In een Oosten en in beide conferences stelden een aantal outsiders voor de titel zo teleur, dat poging de verloren ze zelfs de playoffs niet wisten te inkomsten van vorig bereiken. seizoen te compenseren, werden wedstrijden Western Conference afgewerkt in Yankee Stadium, Dodger Stadium In de Western Conference steken een en Soldier Field als aantal hele goede teams er al het hele onderdeel van de Stadium seizoen bovenuit, maar de meest Series en werd Vancouver’s markante verhaallijnen zijn onder de BC Place omgetoverd tot streep te vinden. Te beginnen bij de ijshockeyarena voor de Edmonton Oilers, die jaren van Heritage Classic, terwijl de draften in de top drie en het beelden van de Winter binnenhalen van goede undrafted Classic en ruim spelers uit de NCAA nog altijd niet honderdduizend fans in hebben weten om te zetten in een sneeuwstorm in succes.

Michigan’s Big House de wereld over gingen. u is Edmonton geen populaire bestemming onder free agents, In februari moesten NHL­ waardoor een wederopbouw puur fans toezien hoe hun via drafts en trades moet helden lijf en leden gebeuren, maar alle lijn lijkt te riskeerden voor hun land. ontbreken en de talenten die ze Een ongebruikelijk beeld binnenhaalden zijn niet voldoende en misschien wel voor het om de ploeg zelfs ook maar van de laatste laatst. Canada pakte uiteindelijk, niet plek te krijgen. In anderhalf jaar bouwen geheel verrassend, het Olympische goud dankzij weergaloos defensief spel, maar de toont Calgary nu al meer potentie dan Edmonton en dat is stuitend. Er moet, ook hoogste prijs betaalden de New York

W

H

N

en vooral bestuurlijk, grondig worden herschikt in Oil Country, want dit is een weg naar nergens.

Minder hopeloos, maar niet minder

zorgwekkend, is de situatie voor de Van­ couver Canucks, die coach Alain Vigneault op straat zetten en vervingen door John Tortorella, maar ook beul Tortorella kreeg de boel niet op de rit en de Canucks zijn niet alleen hun twee topgoalies kwijt tegen een teleurstellende prijs, maar missen de playoffs dit jaar en moeten gaan overwegen om bij het juiste bod voorzichtig aan een nieuwe start te beginnen.

Datzelfde geldt ook voor Winnipeg, die eventueel afstand willen doen van enfant terrible Evander Kane in de hoop op een nieuwe start, en Nashville, die het vertrek van Ryan Suter vorig jaar en de blessure van stergoalie Pekka Rinne niet te boven

Na meer dan veertig titelloze

jaren hebben de Bruins de afgelopen tijd de wind weer in de zeilen. De Stanley Cup in 2011, vorig jaar de meeste miraculeuze ontsnapping in een Game 7 ooit en dit jaar de trotste winnaars van de Presidents Trophy. Terwijl de ene ster op leeftijd komt, komt de ander pas nu in zijn beste jaren.

De Bruins leunen namelijk stevig op de reeds 37‐ jarige Zdeno Chára, maar kunnen ook niet zonder de pas 27‐jarige Tuukka Rask.

De beestachtige verdediger Chára loopt al enige tijd mee en dat is aan zijn teruglopende snelheid af te lezen, maar zijn harde schoten en perfecte positiespel zijn een eindeloos genot om naar te kijken en zijn samenspel met goalie Rask is fantastisch om te zien.

Rask is de zoveelste ster uit de

generatie Finse goalies die de NHL als een storm hebben overgenomen (meer in Sport Amerika Magazine 14 van 2014) en een einde aan zijn successen lijkt nog lang niet in zicht. Als Boston het tegen de Red Wings beter doet dan in het reguliere seizoen, lijkt er niemand fysiek in staat hen tegenwicht te bieden op weg naar een nieuwe finaleplek.

kwamen in een ontzettend zware conference, want ondanks twee clubs in de West, hebben ze twee extra teams met honderd punten of meer.

Het feit dat de verdedigend kampioen

Chicago Blackhawks met liefst 107 punten slechts vijfde werd in de Western Confe­ rence laat zien hoe moordend de concur­ rentie was. De seizoensbalans tussen West en East was schandalig eenzijdig in het voordeel van het Westen, die halverwege het seizoen in interconference games bijna twee keer zoveel overwinningen hadden behaald. Voorafgaand aan de Olympische break hadden alleen Nashville en Edmonton een negatief record tegen ploegen uit de East.

playoffplek veilig stelde: de hernieuwde Dallas Stars, die in een nieuwe jersey en met nieuw personeel een goed seizoen speelden. Het verschil tussen de Ducks en Stars is echter 25 punten en dat niveauverschil in één serie overbruggen lijkt teveel gevraagd voor de Texanen.

Het spektakel van de Western

Conference wordt door de nieuwe playoff plaatsingslijst, waarbij de nummers twee en drie van iedere divisie verplicht tegen elkaar spelen, vooral verwacht van de series tussen de nummers drie tot en met zes. Titelfavorieten St. Louis en Chicago treffen elkaar namelijk deze week al, waardoor òf de verdedigend kampioen òf de ploeg die dit jaar lang koploper was al op de golfbaan zal staan nog voor de Het voorspellen van de Western Conferen­ maand mei goed en wel begonnen is. ce is dit seizoen dan ook quasi onmogelijk.

Los Angeles, de kampioen van twee jaar Anaheim heeft dankzij een late winning geleden, treft hun staatsrivaal San Jose, streak met 116 punten (54­20­8) de conference naar zich toe getrokken, terwijl wiens kansen op de titel opnieuw afhangen van de oude rotten. De komende de Colorado Avalanche met twee weken mogen Marleau en rookie coach Patrick Roy Thornton, misschien wel voor het vriend en vijand verrasten laatst met deze kern van Sharks, door de tweede plek naar bewijzen dat ze in de playoffs zich toe trekken als niet altijd onzichtbaar worden en divisiekampioen in de eventuele winst op de Kings zou nieuwe Central Division. een bevestiging zijn van het De ploeg uit Denver werd gevoerde beleid. vorig jaar nog laatste (!) in de Western Conference.

De winst van de Avalanche

is vooral opzienbarend, omdat de Central Division winnen betekent dat ze zowel de uitstekende St. Louis Blues als de dynastie uit Chicago achter zich wisten te houden.

Zij treffen dankzij hun tweede plek de Minnesota Wild, die hun vertrouwen in de dolende goalie Ilya Bryzgalov bevestigd zagen en hopen op een stunt tegen de Avalanche.

Anaheim speelt als conference­kampioen echter de enige serie tegen een ploeg die pas in de laatste twee wedstrijden een

Eastern Conference

Hoe anders is de stand van zaken in de Eastern Conference, waar eigenlijk maar twee teams er met kop en schouders bovenuit staken en zelfs die ploegen redenen hebben om te vrezen. Dat komt de spanning uiteraard ten goede, zij het om andere redenen dan in het Westen.

Na een fantastische start van

het seizoen zijn de Pittsburgh Penguins uiteindelijk tweede geworden in de conference. Hun seizoen werd grotendeels overschaduwd door aanhoudend blessureleed en het is ongekend knap dat ze nog altijd meedoen

in de hoogste regionen. De terugkeer van Kris Letang is een stevige boost aan de vooravond van de playoffs, nadat de verdediger bijna drie maanden was uitgeschakeld door een lichte beroerte.

Pittsburgh treft in de eerste ronde de

Columbus Blue Jackets, die tevreden mogen terugkijken op hun eerste volledige seizoen onder Jarmo Kekäläinen, de eerste Europese general manager in de NHL, en in de Eastern Conference. De ploeg uit Ohio speelt een fysieke stijl, die doet denken aan de tactiek waarmee de Flyers in recente jaren de Penguins nog wisten te verrassen. De soms moeizaam scorende Jackets zijn voor Fleury echter een kans om op tijd zijn groove te vinden.

Verdedigend kampioen Chicago,

die vorig jaar dankzij een wonderlijke ontknoping de titel na zes duels tegen Boston binnen hadden, speelt opnieuw een uitstekend seizoen, maar iets minder geluk hield ze slechts in het kielzog van hun rivalen. De ervaring van deze ploeg in de playoffs zal echter zwaar wegen tegen de St. Louis Blues, die vooralsnog een aantal goede seizoen nog niet hebben kunnen omzetten in diepe runs.

Voor Chicago’s kansen is het cruciaal dat Patrick Kane deze week gezond en wel terugkeert.

Hij maakt een minder seizoen mee dan het vorige en stelde ook in Sotsji stevig teleur. Zijn blessure van de afgelopen weken zal hem geholpen hebben in het terugvinden van zijn rust, maar als hij snel zijn ritme ook terug weet te vinden kan het al voorbij zijn na maximaal zeven duels.

De Blackhawks oogden zonder

Kaner in de laatste wedstrijden van het reguliere seizoen namelijk enigszins verloren en hun aanvalslijnen misten de balans die hen de afgelopen jaren kampioen maakte. De ploeg zweeft al weken rond de .500 in winstpercentage, maar zal met (en zonder) Kaner uit een ander vaatje moeten tappen voor hernieuwd succes en titelkansen.

die serie treffen de New York Rangers Ook de andere ploeg die naar het Oosten IennPhiladelphia Flyers elkaar. Twee teams verhuisde haalde de playoffs, want Detroit verlengde hun playoffstreak tot een opzienbarende 23 seizoenen op rij. Detroit treft in de eerste ronde de Boston Bruins, die dankzij één puntje meer dan de Anaheim Ducks de Presidents Trophy pakken, maar zal daar niet ontevreden mee zijn. Van de vier duels die de twee teams

die het seizoen waardeloos begonnen en geleidelijk aan opkrabbelden. Philadelphia dankzij een opleving van Vincent Lecava­ lier en de Rangers dankzij opvallende teamdiepte en natuurlijk Henrik Lundqvist, die samen met de ploeg na de Olympische break gemiddeld een kwart

dit seizoen tegen elkaar speelden werden er drie gewonnen door de Red Wings, die pas laat in het seizoen en geleid door revelatie Gustav Nyquist echt gingen draaien en dat goede gevoel meenemen tegen de verliezend finalist.

minder doelpunten toestond. Zowel in de Montréal­Tampa Bay als de New York­ Philadelphia series is een winnaar voorspellen lastig, maar de winnaars van beide series zijn een verrassing elders verwijderd van een open route naar de finale.

Net als in de Western

Conference fascineren ook in het oosten de matchups tussen de divisierivalen. In de nieuwe Atlantic gaat de strijd tussen Montréal Canadiens en de Tampa Bay Lightning. Twee teams die met jong talent de successen van de afgelopen jaren voortzetten. Montréal is echter wel de enige Canadese ploeg die de playoffs haalde, onder meer omdat de Toronto Maple Leafs na een gelukkige start totaal implodeerden.

Tampa Bay moest het lang zonder superster Steven Stamkos stellen, maar hield dankzij Marty St. Louis knap stand.

Onmin met manager Steve Yzerman leidde echter tot het vertrek van St. Louis, die nu uitkomt in de andere divisieserie.

Conclusie

Het reguliere seizoen 2013/2014 was een nieuwe stap op weg naar meer succes voor een groeiende league en het onnodig ingewikkelde nieuwe playoffsysteem levert vooralsnog wel een paar intrigerende series op, die een aantal titelkandidaten en aartsrivalen al vroegtijdig de kop zullen kosten. Precies wat de league graag wilde bewerk­ stelligen en vooralsnog een geslaagd experiment.

De epidemie aan schandalige

overtredingen lijkt, voorzichtig gesteld, inmiddels voorbij en ondanks enkele zware blessures en penibele momenten was de NHL vooral positief in het nieuws. Als de playoffs net zulk spektakel gaan bieden als de afgelopen zeven maanden, dan zijn de fans en volgers de lockout echt definitief

vergeten en kan de league verder kijken naar groei en toekomst.

Die toekomst lijkt

nieuwe clubs en verhuisde clubs te herbergen, maar dat is van later zorg. Voor nu maken we ons op voor twee extra maanden ijshockeygenot en dat zonder uitgesproken favoriet. Een verademing en het directe resultaat van het nieuwe beleid, dat niet feilloos is, maar kansen biedt voor iedereen. Moge de ijshockeygoden dan ook jouw team gunstig gezind zijn. •

Als winnaar uit deze Western

Conference zal een prestatie van formaat zijn en dat de Ducks na 82 wedstrijden het pak leiden is niet minder knap. Ze openen tegen de minste van de teams die dit jaar het naseizoen haalden, maar zullen daarna stevig aan de bak moeten tegen de winnaar van de strijd tussen San Jose en Los Angeles.

Het succes van de Ducks is vooral afhankelijk van een steraanvallers, waarbij Ryan Getzlaf als de lijm dient. Getzlaf tekende afgelopen jaar, samen met zijn maatje Corey Perry, voor acht jaar bij in Anaheim en ziet die keuze meteen beloond. Zij aan zij met legendeTeemu Selänne doet de ploeg qua dominantie denken aan de Blackhawks vorig jaar, maar dan iets meer offensief sterk dan defensief.

Als er al een favoriet voor de

titel is, dan zijn het Getzlaf en de zijnen. Hun laatste titel stamt uit 2007, toen de league meer goals kende en nog zoekende was naar een nieuwe koers. Nu is het ijshockey plots enorm in Californië, met meer jeugdspelers in de zonnige staat dan ooit, en de kans op opnieuw een Californische finalist is levensgroot, met de machtige Ducks als topfavoriet.

Gelopen koers

Deze week moeten de stembiljetten voor de verkiezing van meest waardevolle speler van het reguliere NBA‐seizoen worden ingeleverd. De naam van LeBron James stond voor dit seizoen met potlood ingevuld op ieders formuliertje. Maar nu is alles anders.

Niet dat James er dit jaar niks van bakt. In tegendeel. Vorige maand bevestigde hij dat nog eens met die bizarre 61 punten tegen de Bobcats. En toch wint Kevin Durant de strijd om de MVP‐titel dit jaar op z’n sloffen. En dat komt niet door de kiezersmoeheid die zo vaak wordt aangehaald, maar doordat Durantula dit seizoen simpelweg consequent de beste is. Cijfers liegen niet en Durant heerst in vrijwel alle belangrijke statistieken.

Het is niet voor het eerst dat Durant geweldig basketbal laat zien, maar het was nooit genoeg voor de eerste plaats.

Altijd stond hij in de schaduw van James.

Drie keer werd hij tweede in de MVP verkiezing. Maar nu is hij er klaar mee.

Het is Durants tijd om de winnaar te zijn. ”Ik ben het zat om tweede te zijn. Ik neem daar geen genoegen meer mee.” Zo liet hij vorige maand optekenen in Sports Illustrated.

Het was LeBron James zelf die vorige week de knoop doorhakte voor de laatste twijfelaars in het verkiezingspanel. “Kevin Durant speelt MVP‐achtig basketbal en is de meest constante speler dit jaar”, aldus King James. En of dat nu enigszins neerbuigend of volledig oprecht was, LeBron James heeft wel gelijk. Kevin Durant is de MVP. ∙

Eva Gerritse.

IDGAF

Zoals vaste lezers van dit magazine vast

wel weten, heb ik een voorliefde heb voor de Boston Red Sox. Om die reden bekijk ik ook veel wedstrijden van het team van Fenway Park. In de afgelopen week viel mij iets op in de wedstrijden tegen de Milwaukee Brewers en de New York Yankees: er is een grote I don't give a fuck mentaliteit als het gaat om vermeende valsspelers.

Eerst was er de series tegen de Brewers, waarin dopingzondaar Ryan Braun in actie kwam. Ja, er kwam flink boegeroep vanaf de tribunes, maar de spelers deden onderling alsof het gewoon een normale wedstrijd was met een normale tegenstander en niet iemand die de hele league bij elkaar bedonderd heeft.

Vorige week donderdag was misschien nog wel opmerkelijker. Yankees‐werper Michael Pineda werd door de media beschuldigd van het knoeien met de bal. Hij had naar eigen zeggen wat modder in zijn handpalm, maar 'deskundigen' wisten het zeker: hier is iets niet in de haak.

Je zou bijna denken: de Red Sox zullen

hierop fel reageren. Ze zijn, wellicht, benadeeld. Maar nee hoor, helemaal niets.

Manager John Farrell deed alsof er niets aan de hand was en ook deze kwestie lijkt slechts een storm in een glas water te zijn.

Shit happens. Is dat slechts een ongeschreven code, dat men geen mening over valsspelerij heeft, of kan het men echt geen fuck schelen? ∙

Lennart Beishuizen.