Sport Amerika The Magazine Nummer 18

HOOFDREDACTIE Neal Petersen EINDREDACTIE Geert Jan Darwinkel Kasper Dijk REDACTIE Lennart Beishuizen Bert Jan Brands Pieter Brouwers Geert Jan Darwinkel Vincent Van Genechten Luc van Kemenade Paul Klomp Ingmar Meijer Marco Post Joep Smeets Jurian Ubachs Jeroen Veenstra Richard van Welie Frank Wielaard Jules Zane Jan Willem Zeldenrust COLUMNISTEN Jeroen Elshoff Matthijs Meeuwsen Leander Schaerlaeckens FOTOGRAFIE Getty Images PRODUCTION, ART DIRECTION & DESIGN DarChicago Ltd. MET DANK AAN Issuu Digital Publishing Scribus Desktop Publishing

SportAmerika The Magazine is een uitgave van Petersen Media. Niets uit deze uitgave mag op welke wijze dan ook worden gekopieerd zonder uitdrukkelijke toestemming van de uitgever. © Petersen Media 2012 ­ Alle rechten voorbehouden.

Het NFL­seizoen is onderweg en dat maakt een mens gelukkig.

Natuurlijk heb ik mij de afgelopen maanden vermaakt met de Europese sportzomer, maar nu de mannen in Amerika in training camp zijn, gaat het echt beginnen.

Het gevoel van een preseason is lastig te beschrijven. Zelf heb ik een keer een preseason mogen meemaken in de Verenigde Staten. Twee weken lang trainden wij twee á drie keer per dag en tussendoor vermaakten we ons, voor zover dat mogelijk was, in de dorms. Vaak was ik al blij als ik mijn bed zag om even bij te komen.

Nu, vijf jaar later, kijk ik er met enorm veel plezier op terug. Graag had ik een tv­docu als Hard Knocks als bewijs gehad voor mijn preseason, maar dat paste helaas niet in de begroting van Northeastern University.

Over Hard Knocks gesproken: da’s een fenomeen. Al seizoenen lang

draaien de makers van de Amerikaanse tv­zender HBO een aantal weken mee met een willekeurig NFL­team gedurende de voorbereiding op het nieuwe seizoen. Honderden uren aan video worden teruggebracht naar een zestal afleveringen waar je een echte kijk achter de schermen krijgt. Dat betekent ook dat je dit jaar, waarin de Miami Dolphins de Hard Knocks­crew over de vloer hebben, het ontslag van Chad ‘ex­Ochocinco’ Johnson zelf mee kon maken.

Hard Knocks is in Amerika een absolute toevoeging voor het medialandschap, getuige ook de Emmy Award die het programma in 2010 won voor Outstanding Edited Sports Series. Als ik dan lees dat hier in Nederland moeilijk wordt gedaan om trainingen te filmen bij voetbalclubs, dan hebben we hier nog veel te leren hoe clubs om moeten gaan met media en de impact daarvan op de fans.

Dat ik niet de enige ben op de burelen van de #SportAm redactie

blijkt wel uit de column van Jeroen Elshoff. De NOS­verslaggever beschrijft duidelijk zijn gevoel over het verschil van de sportmedia in Nederland en de Verenigde Staten.

Wat je nog meer kunt verwachten in de 18e editie van ‘Sport Amerika: The Magazine’? College Football­kenner Jules Zane blikt vooruit op het komende seizoen, Marco Post beschrijft de successen van de Cincinnati Reds, we verdiepen ons in de sportstad Baltimore en we denken terug aan de tijd waarin Drazen Petrovic ons verbaasde. Dat alles, en meer!

Veel leesplezier,

Weekly RoundUp

De Packers contracteerden

veteran running back Cedric Benson voor de broodnodige diepte op één van de weinige zwakke punten in de selectie van Green Bay ● Het drie­ koppige QB monster in Seattle gaat mogelijk snel op dieet: Tarvaris Jack­ son, vorig jaar nog starter, mag weg ● Bears linebacker Brian Urlacher, ‘the heart and soul of Chicago’s defense’, onderging een knieoperatie en is twijfelachtig voor de seizoensopener ● Precies hetzelfde overkwam Steelers linebacker James Harrison en ook zijn seizoensopening is twijfelachtig ● Ook Cowboy Jason Witten, één van de favoriete targets van Tony Romo, mist waarschijnlijk tijd door een blessure ● Positief nieuws aan het blessure­ front is er ook: Adrian ‘All Day’ Peterson is weer in training. Wie hem aan­ raakt op training wordt overigens direct bedankt voor bewezen diensten ● De eerste semiverrassing in QB land is aanstaande: niet Kevin Kolb maar John Skelton maakt de meeste kans om te starten voor de Cardinals ●

Ochocinco & TO

In de vorige editie konden we nog vol trots melden hoe Chad Ochocinco aan de ketting was gelegd door zijn kersverse vrouw Evelyn Lozada en zijn geuzennaam Ochocinco had ingeruild voor zijn oude, vertrouwde naam Johnson.

Welnu, Chad’s onvoorwaarde­ lijke toewijding duurde precies 41 dagen. Vrouwlief ontdekte een onverklaarbaar bonnetje voor condooms in Chad’s auto, confronteerde Chad hier (al rijdende) mee, ‘one thing led to another’ en voordat Evelyn Johnson­Lozada zich goed en wel realiseerde dat de zaak aan het escaleren was, had ze een kopstoot te pakken van manlief. Einde discussie. Ein­ de huwelijk. En ook: einde van Chad’s dienstverband met de Miami Dolphins.

Want Joe Philbin zette

Johnson snel en ‘on prime time television’ (dankzij Hard Knocks) op straat en liet subtiel doorsijpelen geen enkele behoefte te hebben aan ‘clowns’ in zijn ploeg. Het lijkt definitief ‘the end of the road’ voor #85.

En dan is er nog die andere illustere wide receiver. De man over wie Sport Amerika de afgelopen maanden regelmatig berichtte om hem, met goede smaak overigens, te ridiculiseren voor zijn kansloze pogingen een terugkeer te forceren in de NFL. Een terugkeer die er toch nooit

meer van zou komen omdat de NFL, in tegenstelling tot hemzelf, niet was blijven hangen in een verleden dat hem definitief ontglipt was.

Totdat Seahawks coach Pete Carroll (wie anders) toch teruggreep naar dat verleden en hem ene kans gaf. En dus is hij terug. Voor hoe lang, dat zal moeten blijken. Maar hij is er in elk geval weer. Dames en heren. The one. The only.

Terrell Owens!

Madden NFL’s top­10 WR’s

Nu we toch op het onder­

werp wide receivers zijn aanbeland (en aangezien iedereen dol is op lijstjes), presenteren we deel 2 van Madden NFL’s toonaange­ vende en iedere discussie overbodig makende spelers­ waardering voor de positie van wide receiver. U weet wel, de ballenvangers extraordinaire die vorig jaar collectief het nakijken hadden toen nota bene tight end Rob Gronkowski er met de prijs van meeste aantal touchdowns in de NFL vandoor ging. U raadt het dus al: Gronk kan niet ontbreken in dit lijstje. #1 ­ Calvin Johnson (Lions) – 99 #2 ­ Rob Gronkowski (Patriots) – 97 #3 ­ Larry Fitzgerald (Cardinals) – 97 #4 ­ Andre Johnson (Texans) – 97 #5 ­ Vernon Davis (49ers) – 95 #6 ­ Jimmy Graham (Saints) – 95 #7 ­ Steve Smith (Panthers) – 95 #8 ­ Wes Welker (Patriots) – 95 #9 ­ Roddy White (Falcons) – 94 #10­ Hakeem Nicks (Giants) – 94

De zomer van 2012 stond voor veel college footballfans in het teken van de nasleep van het misbruikschandaal op Penn State, maar nu de beslissing van de NCAA is gevallen (de Nittany Lions mogen blijven spelen en Jerry Sandus­ ky is door de rechter schuldig bevon­ den) kan de sport definitief vooruit. Er kan eindelijk vooruitgeblikt worden op een nieuw jaar van spektakel en span­ ning op de 124 velden van de Division 1 college football teams in Amerika.

Afgelopen seizoen ging de nationale

titel naar de Alabama Crimson Tide, die daarmee op de allerlaatste speeldag de tot dan toe ongeslagen LSU Tigers eindelijk dwars wisten te zitten. Tot grote opluchting van veel fans sloot geen enkel team, dankzij die finale, het seizoen ongeslagen af. Het verschil tussen de topteams en mindere scholen was soms groot, maar niemand bleek zo dominant dat ze onverslaanbaar waren. Wel dominant was de Southeastern Conference, want maar liefst vier van de top tien teams in de final rankings speelden in de SEC, waaronder dus de beide finalisten. ***

De eerste USA Today Poll van 2012 laten zien dat er weinig verandering in het vat zit. Zij plaatsen LSU op 1 en Alabama op 3. Daar tussenin staat USC uit de Pac­12, die na een ban van twee jaar voor onder meer illegale betalingen weer meedoen om de bowl games en met quarterback Matt Barkley een favoriet voor de Heisman Trophy (MVP) in huis hebben. LSU kan ook dit jaar weer leunen op het magistrale beukwerk van Tyrann “Honey Badger” Mathieu, die afgelopen jaar uitgroeide tot fan favorite en sterspeler voor de Tigers.

Alabama is uiteraard titelverdediger en heeft met QB A.J. McCarron en running back Eddie Lacey twee game­ changers in handen die afgelopen seizoen perfecte pionnen bleken in de tactiek van succescoach Nick Saban.

Toch is een verrassing niet uitgesloten en afgelopen jaar bewees Oklahoma

State nog maar eens dat de dominantie van de SEC heus wel kan worden aangetast. Het probleem schuilt echter in de spanning van de Conferences. Nu een aantal traditionele topscholen in de SEC even tegenvallen, zijn de statistieken van de topscholen meteen buitengewoon dominant. Daarentegen moeten de favorieten van de Pac­12 en in mindere mate de Big Ten vaker naar scholen die een bedreiging kunnen vormen.

Dat maakt die Conferences

spannender, maar bedreigt hun kansen op de beste bowls en de nationale titel.

Hoe zwakker je Conference, hoe groter je kans dat de computers je als topteam naar voren schuiven. LSU heeft dit jaar een zwaar schema en zal na een makkelijk begin onder meer de andere drie top tien ploegen van vorig jaar ontmoeten, terwijl Alabama slechts zal sparren met twee van hen en een van die duels is een treffen tussen beiden.

Het is nog maar de vraag of de topteams uit de polls stand kunnen houden. Als het seizoen ook maar enigszins zo verrassend is als vorig jaar – toen er weekenden waren met meer upsets dan normale uitslagen – dan kunnen we vuurwerk verwachten, want de succesploegen van vorig jaar bleven sterk, maar andere scholen kloppen op de deur.

Onze eigen top 20 van kanshebbers

geeft een overzicht van de ploegen waarvan Sport Amerika dit jaar veel verwacht. Uiteraard is onze lijst aangevuld met redenen waarom en vind je daarnaast een overzicht van wie op onze short­list staan voor de Heisman Trophy. Die trofee voor beste college footballspeler van het jaar ging afgelopen seizoenen naar Robert RGIII Griffin III, die daarop als tweede overall werd gedraft door de Washington Redskins. ***

Uiteraard komt er vanaf 2014 wel een stevige verandering in de strijd om de

1 ALABAMA Titelverdediger met uitstekende QB McCarron en voldoende terugkerende

krachten. En valt Alabama de laatste jaren ooit echt tegen?

2 LSU Hongerig na de verloren finale van vorig jaar en met CB Tyrann Mathieu als verdedigend anker staan de Tigers te trappelen van ongeduld voor hun kans op wraak.

3 OKLAHOMA Op plek 4 bij USA Today en ESPN, maar hebben met Landry Jones een uitstekende QB en spelen een schema pittig genoeg om te stijgen, maar makkelijk genoeg om te domineren.

4 USC ESPN’s nummer 1, USA Today’s nummer 3 heeft ijzersterk en diep team en met QB Matt Barkley de beste terugkerende QB. Hun speelschema is echter verraderlijk en upsets lonken.

5 OREGON Best of the rest, 2012 Rose Bowl winnaar en al jaren een topploeg, maar kan RB De’Anthony James de ploeg ook dragen zonder zijn maatje QB Darron Thomas?

6 GEORGIA Als QB Aaron Murray beter wordt dan Alabama’s McCarron, kan Georgia hun gunstige schema gebruiken om de SEC East te domineren.

7 MICHIGAN QB Denard Robinson is de Tim Tebow van deze generatie. Matige passing, geniale running skills en absolute gamer. Wolverines zijn de topploeg in de Big Ten Legends Division.

8 SOUTH CAROLINA Als RB Marcus Lattimore klaar is voor het seizoen na zijn blessure van vorig jaar, dan hebben de Gamecocks een Heisman­favorite­on­a­mission in huis. Linke outsider in de SEC. 9 WEST VIRGINIA Het wordt even aanpassen in de Big 12, maar met QB Geno Smith en de jonge WR Tavon Austin staat er een explosieve offense klaar voor de Mountaineers.

10 ARKANSAS Ze liepen de nation’s top recruit Green­Beckham net mis, maar QB Tyler Wilson had een topseizoen als first year starter en ondanks vertrek van veel offense is er genoeg potentie.

11 WISCONSIN De Badgers moeten QB Russell Wilson’s vertrek opvangen, maar hebben ijzersterke defense rond LB Chris Borland en offensieve wapens als RB Montee Ball en WR Jared Abbrederis.

12 FLORIDA STATE Eindelijk weer uit de schaduw van de Gators en bewezen vorig jaar na matig begin dat de ploeg genoeg diepte heeft en gebruik kan maken van zwakke ACC. 13 CLEMSON WR Sammy Watkins was beste freshman receiver van 2011, maar bezorgt zijn team kopzorgen na arrestatie voor marihuanabezit. Hij is en blijft echter de Tigers’ sleutel tot succes.

14 TCU Eindelijk spelen de Horned Frogs in een waardige Conference en na het verrassend goede seizoen van QB Casey Pachall kunnen de Texanen nu bewijzen wat ze echt waard zijn.

15 NEBRASKA Na een middelmatig eerste jaar in de Big Ten hebben de Cornhuskers opnieuw geen makkie voor de boeg, maar ze zijn gevaarlijke horde voor teams als Wisconsin en Michigan.

16 Michigan State Het vertrek van starters als QB Cousins en WR Cunningham verzwakt de Spartans behoorlijk en ze zullen boven verwachting moeten presteren voor nieuwe Big Ten finaleplek.

17 TEXAS Het was lang stil rond de Longhorns, te lang, maar de eerste polls wijzen erop dat ze als outsider worden gezien en dat is een goed begin voor de boys uit Austin.

18 STANFORD Tijd voor een spotlight op Stepfan Taylor, die de ploeg moet gaan dragen na het vertrek van superster Andrew Luck, die in 2012 als eerste pick overall naar de Indianapolis Colts vertrok.

19 NOTRE DAME Vooralsnog als Independent, maar rijke Conferen­ ces lonken. In 2012 kunnen de Fighting Irish onder andere Stanford, Michigan, USC en Pittsburgh het vuur aan de schenen leggen.

20 KANSAS STATE QB Collin Klein had vorig jaar 27 rushing TDs en 13 passing TDs. Als hij dat kunstje nogmaals flikt, is Kansas State een mooie outsider.

om de nationale titel. Dat geeft teams uit minder eenzijdige Conferences meer kans op een plek in die prestigieuze wedstrijd, maar het is nog niet bekend wat de invloed gaat zijn op kwalificatie voor de grote bowl games als de Rose Bowl en Orange Bowl.

Dat maakt het winnen van de grote

bowls een belangrijkere doelstelling dan voorheen. De onduidelijkheid die bestaat over de toekomst van die bowlverdeling verdient dan ook geen schoonheidsprijs. Het is al meer dan eens een twijfelachtig selectieproces gebleken – zoals Michigan’s plek in de 2012 Sugar Bowl ten koste van verliezend Big Ten­finalist Michigan State ­ en met grote aanpassingen op komst wordt de titelstrijd misschien eerlijker en spannender, maar er zijn veel teams die liever een traditionele bowl winnen dan die gekunstelde National Championship Game. Dat bleek ook wel uit de tegenvallende kijkcijfers voor dat duel dit jaar.

Een andere belangrijke serie veranderingen is de verschuiving en verhuizing van teams tussen Conferences. Vaak gaat dat gepaard met televisierechten en andere inkomsten en afgelopen jaar bleek dat een factor van onrust. Texas A&M vertrok uit de Big 12 naar de SEC, de Big East zag een massale exodus van football­ programma’s en ving dat op door teams uit Idaho, Tennessee en de US Armed Forces te strikken en de Big 12 heeft nog slechts tien teams, terwijl de Big Ten er sinds 2011 twaalf heeft.

De chaos is echter nog niet helemaal

voorbij, want de Big East is opnieuw een geliefde eindbestemming voor zwerven­ de teams die hopen een graantje mee te pikken uit de nieuwe televisiedeal die de zwalkende Conference op korte termijn kan sluiten. Wetende dat andere Conferences sinds kort bijna 250 miljoen dollar per jaar binnenharken uit de budgetten van Fox en ESPN, lijkt de Big East te beseffen dat hun aanbod van meer uitzendrechten voor live sport momenteel goud waard is.

1 Matt Barkley (QB USC) Barkley moet de hoop van USC op een titel of de Rose Bowl waarmaken en heeft potentie de beste QB in college football te zijn. De opdracht is simpel: winnen.

2 Montee Ball (RB Wisconsin) Vorig jaar evenaarde hij Barry Sanders’ TD record in één seizoen met 39 stuks. Zonder QB Russell Wilson wordt ’t lastig, maar Ball is een ster in wording.

3 Denard Robinson (QB Michigan) Meer potentie als NFL RB dan QB, maar perfecte speler voor het college football spelletje van vandaag. Ongekende running skills achter een goede offensive line.

4 Marcus Lattimore (RB South Carolina) Als ie dit jaar gezond blijft is hij absolute kanshebber voor de Heisman, zeker met een inmiddels meer ervaren Shaw als spelverdeler voor de ‘Cox. 5 Tyrann Mathieu (CB LSU) Dominante tackler, finalist in 2011 en ook nog eens een sterke punt returner. Mathieu is een favoriet bij de fans en zeer diverse, explosieve speler.

6 Landry Jones (QB Oklahoma) Als de Sooners de verwachting waarmaken, dan is Landry Jones met zekerheid een finalist. Het seizoen valt of staat met zijn consistentie.

7 De’Anthony Thomas (RB Oregon) Thomas domineerde eigenhandig de Rose Bowl met 314 all­purpose yards, waaronder een beestachtige TD van 93 yards. Dat was geen geluk.

8 A.J. McCarron (QB Alabama) Als QB onder Nick Saban is passing skills bewijzen soms lastig, maar wie in deze Crimson Tide­ selectie niet schittert doet iets verkeerd.

9 Casey Pachall (QB TCU) Vaak werden TCU­spelers overgeslagen, want de tegenstand was nooit voldoende. Dit jaar spelen ze in de Big 12 en dat is een prachtig podium voor Pachall en de zijne.

10 Tyler Wilson (QB Arkansas) Vorig jaar te vaak een unsung hero. Als Wilson de rust van vorig jaar ook in de spotlight voortzet is hij een ruwe diamant.

Het is daarom interessant om te blijven volgen of de Conference zich verder gaat versterken, want na het vertrek van grote namen als West Virginia, Pittsburgh en Syracuse is de komst van Navy en Boise State (beide alleen voor football) als ook Houston, Temple en Memphis misschien niet voldoende.

Zowel financieel als traditioneel staat er

dus veel op het spel voor de toekomst van college football en de verscheidene

Conferences. Dat maakt 2012 dus niet alleen op, maar ook naast het veld een belangrijk jaar voor deze populaire tak van American football. De NCAA zal er scherp op moeten toezien dat bestuurders met dollartekens in de ogen niet de sport laten ontsporen door geld te prefereren boven de schitterende tradities en rivaliteiten die college football maken tot het herfstfeest dat Amerikanen ieder jaar van kust tot kust in zijn greep houdt. •

Lachen om JoePa: too soon? Welnee!

Even verderop in de magazine een eerste impressie van de heetste cheerleaders van dit moment. De squad van de Packers miste op 'n haar na de cut. Jammer, volgende keer Is het te vroeg om grappen te maken over JoePa? Nee, natuurlijk niet.

Dacht ook komiek Jeffrey Ross verkleed als Joe Paterno 足 compleet met twee naakte jongetjes 足 opdook bij de Roseanne Roast. Maar bekijks trok hij wel.

Wie had 't kunnen denken: Chad Johnson uit de league (jammer), Terrell Owens er nog eenmaal in. Leuk, die terugkeer van TO, maar dan natuurlijk vooral vanwege de randverschijnselen.

Persconferentie op de oprit, iemand?

Hoe beter de dag te beginnen dan met Cheerios uit de Stanley Cup op de porch, dacht Justin Williams van de LA Kings. Smakelijk!

1 Bill Belichick (175­97)

Bill Belichick staat al bij menigeen op de Mount Rushmore van NFL­coaches. Hij zet de standaard: Hoodie is onnavolgbaar, eigenwijs, creatief, rigoureus, onconventio­ neel, uitermate intelligent en voor de duivel niet bang. De laatste Lombardi dateert weliswaar al weer van zeven jaar terug, maar vijf Super Bowl­opwachtingen (drie zeges) nemen ze 'm niet meer af. De dynastie is door hemzelf hoogstpersoonlijk, zowel als coach als als manager, geboetseerd. Edoch: nog 'n Super Bowl van Coughlin verliezen, en hij zal een plaatsje zakken.

2 Tom Coughlin (142­114)

Zet de klok er maar op gelijk: zo rond de vijfde, zesde wedstrijd van 't seizoen zit Tom Coughlin weer op de schopstoel. Volgens de New Yorkse media, althans. Zo was het, en zo zal het blijven. Niettemin kan Tomato face als enige zeggen dat hij in de afgelopen vijf jaar twee Super Bowls won als underdog en bovendien twee NFC titels on the road.

Hij haalt op de belangrijkste momenten het beste uit zijn team naar boven.

3 Mike Tomlin (55­25)

Had met het opvolgen van Bill Cowher in Pittsburgh big shoes to fill, maar verblikte of verbloosde niet. Tomlin is dan ook verreweg de coolste head coach van allemaal, zeker als hij bij goed weer zijn Ray­Ban aviator draagt. Afgezien van deze niet onbelangrijke kwalificatie vooral een uitstekende, evenwichtige coach met al een Super Bowl,

twee AFC championships en drie divisie titels, en hij is nog maar 40 jaar. Met afstand de beste jonge coach in de NFL.

5 Sean Payton (62­34)

Huh? Wat staat Sean Payton hoog op de lijst! Die is toch geschorst? Jazeker, maar Mike McCarthy (63­33) wij zijn niet zo naief te denken dat zijn invloed ondanks dat niet onverminderd Zelfs in Green Bay zijn er velen die menen groot zal zijn. En die was groot: Payton is dat de invloed van Joe Philbin, Dom Ca­ de man die van de Aints een gevreesde en pers en (achter de schermen) Ted winnende organisatie maakte.

Thompson groter was/is op het Packers­succes dan Mike McCar­ thy. Niettemin is hij voor het oog 6 John Harbaugh (44­20) van het publiek de grote man Aan het hoofd van één van de meest achter de beste NFL­selectie gevreesde teams in de NFL staat een jonge van de afgelopen paar jaar. En hij coach die in zijn eerste vier seizoenen elk heeft een Super Bowl om het te jaar de playoffs bereikte. De Super Bowl bewijzen. laat nog op zich wachten, maar een Harbaugh team maakt elk jaar kans.

4

7 Jim Harbaugh (13­3)

Wat goed is komt snel: Met slechts een seizoen under his belt al meteen met stip de top 10 binnen. De meest flamboyante van de gebroeders Harbaugh maar ook iemand die in zijn eerste jaar grote indruk achterliet met de glorieuze wederopstan­ ding van de San Francisco 49ers onder zijn leiding. Op alle gebieden is Harbaugh een verrijking voor de NFL.

8 Andy Reid (126­81­1)

Al sinds 1999 de grote baas in Philly en

niet zonder reden. Reid leidde zijn Eagles naar 9 playoffs, 5 NFC East Championships en 1 (verloren) Super Bowl. Deed dat door te bouwen via de draft, de salary cap slim te bespelen en talent een kans te geven. Vorig jaar met een van de meest getalenteerde ploegen echter teleurstellend. Zal nu minimaal de play­offs moeten halen.

9 Lovie Smith (71­57)

Met z'n reguliere record is weinig mis, maar aan 't naseizoen schort wel 't een en ander. Heeft dit seizoen in Chicago zijn beste ploeg als Bears­ coach onder zich, en zal daarmee minimaal de play­offs moeten halen.

Zo niet, dan is het einde verhaal.

10 Gary Kubiak (47­49)

Onbekend maakt onbemind. Kubiak is geen hoogvlieger bij het grote pu­ bliek maar is nadrukkelijk verantwoor­ delijk voor de opkomst van de Texans, en hun prachtige vorige seizoe. Deed bovendien een meesterzet door Wade Phillips binnen te halen als defensive coördinator.

11 Mike Smith (43­21)

Atlanta lijkt al een aantal jaren klaar voor de volgende stap, maar het play­ off record onder Smith liegt niet: 0­3.

Bovendien niet altijd gelukkig als game manager.

12 Jeff Fisher (142­122)

De laatste jaren in Tennessee waren magertjes, en er staat hem een ontzettend grote klus te wachten in St. Louis. Toch kan je er op rekenen dat Fisher jaarlijks een winnend team op het veld zet.

13 Marvin Lewis (69­74­1)

Installeerde een nieuwe offense rond groeibriljantjes AJ Green en Andy Dalton en haalde en passant de play­ offs. Werd daarvoor beloond met contractverlenging. Het wachten is nu op (een) playoff­overwinning(en).

14 Rex Ryan (28­20)

Als er Big Mouth Rankings zouden bestaan, zou Rex Ryan met vlag en wimpel bovenaan prijken. Het be­

reiken van twee AFC Championship games in drie seizoenen is zeker niet niks, maar het uiteenvallen van de lockerroom afgelopen seizoen mag een coach als Ryan niet gebeuren. Er staat hem een make­or­break­seizoen te wachten.

15 Jim Schwartz (18­30) Schwartz heeft het geluk de komende jaren met de tandem Stafford­ Megatron te kunnen werken en zijn Lions staan daarmee garant voor het nodige spektakel. Nu nog even de rest van de kleedkamer, en dan met name de heren Suh, Fairley en Leshoure, onder controle krijgen.

16 Norv Turner (106­113­1) Norv en de Bolts: slow starters en slechte finishers. Zat vorig jaar al nadrukkelijker dan ooit op de schopstoel. Geen play­offs, of een sof in datzelfde naseizoen, zal 'm dit keer op zeker zijn baan gaan kosten.

17 John Fox (81­79)

In zijn eerste seizoen bij de Broncos wist Fox het team na jaren weer in de play­offs te krijgen. Zonder Tebow, maar met Peyton Manning, kan Fox zich focussen op de defensieve stijl van football waar hij van houdt.

18 Ken Whisenhunt (40­40)

Met Hall of Fame­quarterback Kurt Warner en top notch receivers Larry Fitzgerald en Anquan Boldin was Whisenhunt dichtbij het ultieme succes, zonder blijkt hij nauwelijks meer dan een bottom feeder. Jaar van de waarheid, ook voor hem.

19 Pete Carroll (47­49)

Heeft in Seattle de beschikking over een heerlijk jonge ploeg, vooral defensief. Staat voor een uitermate interessant coaching jaar: het is aan hem om de jonge quarterbacks te laten klikken met een aantal receivers die het nog een keer willen laten zien.

20 Romeo Crennel (26­41)

Een grote knuffelbeer als head coach, het is ongelofelijk maar waar in Kansas City. Crennel komt uit de

Belichick­tree en kent dus zijn pappen­ heimers maar of hij nu de juiste persoon is om de Chiefs er weer boven op te brengen?

21 Jason Garrett (13­11)

De play­calling door Garrett is niet altijd even indrukwekkend (het icing van z'n eigen kicker zal 'm nog lang blijven achtervolgen), maar de vraag is ook of hij volledig zichzelf kan zijn in een organisatie die gedomineerd wordt door Jerry Jones.

22 Mike Munchak (9­7)

9­7 in zijn eerste seizoen is zeker een redelijke prestatie, maar desondanks heeft Munchak nog weinig ervaring als headcoach. Over zijn volgende grote beslissing word al maanden gespeculeerd: Wanneer start Jake Locker?

23 Mike Shanahan (154­110)

Shanahans succes dateert alweer van de John Elway era. Nadien wist het offensieve genie nooit meer het hoogste niveau te behalen. Met Robert Griffin III heeft Shanahan opnieuw een juweeltje in handen om een dynastie rond te bouwen.

24 Ron Rivera (6­10)

"Thank God we picked Cam Newton”, moet de defensieve kanjer Ron Rivera gedacht hebben na afloop van vorig seizoen. Zijn Panthers zijn ver verwijderd van de Super Bowl, maar zolang Chico Newton de ruimte geeft en de defensie blijft versterken komt die vanzelf binnen bereik.

25 Chan Gailey (28­36)

In zijn derde seizoen als headcoach zal de druk op Gailey groot zijn. Het team trok de portemonee voor enkele grote namen (Mario Williams!) tijdens free agency, en Gailey zal er voor moeten zorgen dat daar­ mee positieve resultaten worden behaald.

Make or break, is het devies in Buffalo.

26 Mike Mularkey (14­18)

Zijn lage positie in deze ranking komt niet zozeer op zijn eigen conto ­ hij moet immers eerst een eerlijke kans krijgen ­ maar vooral op dat van de hopeloze fran­ chise die hem aanstelde. In Jacksonville was het niks, is het niks en wordt het niks. 't Is wachten op een move naar St. Louis.

27 Leslie Frazier (6­16)

Is nu bijna twee jaar coach van de ziel­ togende Vikings en liet in die tijd bar

weinig zien. Dat is niet alleen de schuld van Frazier maar om nu te zeggen dat hij zijn matige team boven zichzelf kan laten uitstijgen, nou nee.

Hot seat voor hem.

28 Pat Shurmur (4­12)

Als offensieve coach zal Shurmur blij zijn geweest met de aanwinsten tijdens het offseason ­ al gooit de blessure van Trent Richardson al vroeg roet in het eten. Hij zal de druk voelen na een 4­12 seizoen vorig jaar.

29 Joe Philbin, Chuck Pagano, Dennis Allen, Greg Schiano (0­0)

Het blazoen is nog schoon, maar de verwachtingen zijn uiteraard hoog. Joe Philbin werd speciale offensieve gaven toegedicht, maar werd in Miami al meteen geconfronteerd met een Qb­controverse en het Chad Johnson­echec.

Chuck Pagano werd in Baltimore bedolven onder de complimenten, en zal nu in Indianapolis de tijd krijgen iets moois rondom Andrew Luck op te bouwen. Hopelijk krijgt Greg Schiano die tijd ook bij de Buccaneers, want het geduld lijkt in Tampa Bay met zoveel jong talent zo zoetjes aan op te raken. Dennis Allen tenslotte, kreeg vorig jaar alle lof toegezwaaid vanwege de puike Broncos­defensie, maar het is nog maar de vraag of hij de hongerige Raiders­ambities kan inlossen. Time will tell. •

Mediacensuur

Vol jaloezie kijk ik als Nederlandse sportjournalist naar Amerika. Vooral als ik na een voetbalwedstrijd weer eens moet bedelen om een speler te spreken, of een uur moet wachten voordat de spits van een willekeurige club eerst even uitgebreid moet douchen en omkleden voordat hij twee minuten tijd voor de televisiecamera heeft. Verschrikkelijk irritant. Het is het meest frustrerende deel van mijn werk, al zijn er gelukkig nog wel wat spelers en trainers die vriendelijk ruimte maken.

Op ESPN zie ik interviews met sporters niet ver voor een wedstrijd, in de rust en kort na het einde. De kleedkamerdeur gaat open en hoppa, camera’s en microfoons omsingelen de Amerikaanse sporthelden. Zij gaan rustig achterover zitten en beantwoorden doorgaans altijd uitermate respectvol alles wat op ze afgevuurd wordt. Ook de kritische, lastige, vervelende of zelfs domme vragen.

Als journalist word je opgevoed met een aantal grondbeginselen. Eén van

de voornaamste daarvan is: probeer altijd kritisch te zijn. Dit punt zorgt vaak voor de meeste frictie tussen een sporter en de journalist. Kritisch zijn is een vak, maar met kritiek kunnen omgaan is nog meer dan dat.

Ik moest vorige maand lachen toen ik een interview zag met Santonio Holmes, speler van de New York Jets. Hij deed een oproep aan de New Yorkse media louter nog positief te berichten over zijn ploeg. Het moraal van het verhaal: ‘Als de media deel wil uitmaken van ons team en zich ook belangrijk wil voelen, moeten ze ons steunen en niet afbreken.’

Vooral uit de mond van Holmes is dit een hilarische opmerking. De wide re­ ceiver heeft een allesbehalve schoon verleden binnen en buiten het veld, heeft er een handje van de regels te overtreden en bekritiseerde in het verleden meerdere malen in het openbaar zijn ploeggenoten. Wellicht is dat de onderliggende gedachte van zijn belachelijke oproep geweest, een wanhopige poging om zichzelf te beschermen tegen een nieuwe uitglijder in de toekomst.

Het is aan de spelers en trainers zelf om gevoelige zaken binnen de muren

van de kleedkamer te houden in de huidige Amerikaanse vorm van mediabeleid. Het succes van de sporten is de openbaarheid en overal hoor en zie je dat ook terug. De sport is vooral voor en van de fans, zonder hen zou Amerika nooit zo’n sportbeleving hebben. En daar hoort ook bij dat er gepraat wordt over de dingen die misgaan, de moeizame teamrelaties en nog veel meer. Daar komt de journalistiek bij kijken.

Vorige week ging het voor de camera’s in het trainingskamp van de New York Jets al mis. Een opstootje werd vastgelegd en uiteraard op alle kanalen uitgezonden. Ik moest denken aan Santonio Holmes toen ik het zag. Als het aan hem had gelegen, waren de bandjes uit de camera’s vermoedelijk direct vernietigd. Maar na het tellen van de in totaal meer dan vijftien tv­ploegen, kwam vermoedelijk zelfs Holmes tot de conclusie dat er geen beginnen aan was. Wellicht dat ie de laatste jaren van zijn carrière in Noord­Korea kan gaan spelen. Daar schijnen ze iets makkelijker over censuur te denken. •

“He looked funny”, merkte pitcher

Bronson Arroyo op over zijn teamgenoot Joey Votto, een paar uur voor de wed­ strijd tegen de Arizona Diamondbacks.

“Ik vroeg aan hem, ‘Ga je nog spelen?’ hij zei, ‘Nee, ik heb een operatie nodig’.”

Bam! De mededeling van 15 juni jongstleden slaat in als een bom. Een mri­ scan wijst uit dat de 2010 National League MVP een gescheurde meniscus heeft opgelopen in zijn linkerknie.

Manager Dusty Baker noemde het nieuws ‘very tough’, net nu de Reds met de Pittsburgh Pirates verwikkeld zijn in een race om de eerste plaats in de divisie.

Gelukkig waren er ook strijdvaardige teksten te horen. “We hebben de tijd om Joey op te lappen en hopelijk staan er andere spelers op”, hoopte Baker. “Ik ben ervan overtuigd dat wij de mensen hebben om dat te realiseren”, voegde outfielder Jay Bruce toe.

Zo geschiedde. Amper twee weken later wonnen de Reds tien wedstrijden achter­ een en toonden ze aan ook prima te kun­ nen presteren zonder hun sterspeler.

“Iedere lid van het team verricht fantas­ tisch werk”, zegt Bruce. “Iedereen schikt zich in zijn rol en doet alles wat nodig is om het team te helpen. Geweldig.”

achterover gaan hangen. Leuk detail is dat er steeds een andere speler opstond om het team aanvallend te helpen. Als eerste was daar Todd Frazier. De 26­ jarige rookie kreeg de ondankbare taak om Votto te vervangen. Hij maakte afgelopen seizoen zijn debuut, maar wist tijdens spring training geen plek op het roster te veroveren.

Sinds 19 april zit Frazier vast bij het

team, eerst als invaller voor Scott Rolen op het derde honk en de laatste weken voornamelijk als eerste honkman. Hij presteert beter dan verwacht, ga er maar aan staan om midden in het seizoen twee Gold Glovers te doen vergeten. Hoewel Bryce Harper van de Washington Nationals over media­aandacht niet hoeft te klagen, presteert Frazier, weg van alle spotlights, eigenlijk veel beter.

Todd Frazier (88 games): 14 HR, 48 RBI’s en .280/.339/.528 Bryce Harper (93 games): 10 HR, 32 RBI’s en .251/.328/.405

Drew Stubbs en Ryan Ludwick tilden

hun spel ook naar een hoger niveau, net op het moment dat de komst van Shane Marty Brenneman, de trouwe broadcaster Victorino, om de ploeg van de club, moest zelfs door het stof. Hij aanvallend een zei dat hij zijn hoofd kaal zou scheren als impuls te geven, de Reds tien wedstrijden op rij zouden winnen. Homer Bailey had de eer om als eerste de schaar te zetten in Brenneman’s kenmerkende witte haren.

Frazier, beter dan Harper

De Reds zijn na de winning streak niet

Cincinnati stond altijd al bekend als een ploeg met aanvallende kwaliteiten met namen als Joey Votto, Jay Bruce en Brandon Phillips. De pitching was echter te zwak om in oktober mee te doen om de prijzen. Dat is met de komst van Latos veranderd en als Votto straks terugkeert in de lineup zijn de Reds nog gevaarlij­ ker. De vraag is echter wanneer Votto zijn comeback gaat maken? De All­Star heeft een terugslag gehad in zijn herstel.

‘Hij komt niet terug voordat hij alles weer kan doen als een honkballer’ weet de Cincinnati Enquirer te melden. Posi­ tief is dat de Reds red hot zijn na het wegvallen van Votto en als zelfs Charlie Sheen regelmatig op bezoek komt in The Great American Ballpark, dan weet je dat het goed zit: WINNING!

mislukte. Alsof Stubbs en Ludwick vreesden voor hun baan. “Het grote verhaal is het krijgen van de nodige lucky breaks”, zegt Stubbs over het succes van de Reds. “Als je kijkt naar teams die titels winnen, zij hebben een combinatie van goed en solide honkbal met een dosis geluk.”

Dat zijn teksten die horen bij de aanstaande

kampioen van de World Series. Ludwick is overigens de laatste unsung hero van de Reds. Een ‘koopje’ voor 2,5 miljoen dollar die vooral als parttime outfielder is gehaald, want de beste jaren van de 33­jarige veteraan lagen inmiddels ver achter hem.

Yeah right, moet Ludwick hebben gedacht.

Hij is on fire de laatste weken. Zijn cijfers in de maand juli: zeven homeruns en negen­ tien binnengeslagen punten met een .333 slaggemiddelde en een 1.089 OPS. “Iedereen hier gaat goed met elkaar om”, aldus Ludwick. “We geloven erin en je moet er ook in geloven nu Votto zo lang uit de lineup is.”

The Fantastic Five

In de aanval staan er steeds ‘nieuwe helden op’, met de pitching staff is dat niet het geval. De Reds bouwen het hele jaar al op de vijf zelfde namen in de starting rotation. Johnny Cueto, Mat Latos, Homer Bailey, Bronson Arroyo en Mike Leake. Geen enkele andere pitcher verscheen dit seizoen als starter op de heuvel. Bijzonder.

De 26­jarige Cueto noteerde

op 12 augustus tegen de Chica­ go Cubs alweer zijn vijftiende overwinning van het seizoen

door acht shutout innings te gooien. Gek genoeg werd de Dominicaan niet geselecteerd voor de jaarlijkse All­Star Game. Heeft dat te maken met zijn aparte en trage stijl van gooien? Je zou het haast gaan denken. Feit is dat Cueto niet zo domineert in statistieken zoals R.A. Dickey, Ryan Vogelsong of Jordan Zimmermann. Als het om presteren en mentaliteit gaat is Cueto juist weer één van de beste. De rechtshandige werper kreeg dit seizoen slechts acht homeruns tegen, een grote reden waarom hij wel genoemd wordt in de race voor de Cy Young Award.

Cueto staat erom bekend dat

zijn cijfers in de tweede helft van het seizoen omhoog gaan.

Dat is ook dit jaar het geval, al kun je een 5­1 record met een 2.61 ERA tegenover een 10­5 record met een 2.39 ERA in de eerste helft van het seizoen, amper een terugval noemen.

De meeste pitchers dromen van zulke cijfers.

Mat Latos is de andere

opvallende naam in de rotatie.

De 24­jarige pitcher kwam over via een trade met de San Diego Padres in ruil voor talenten Yonder Alonso, Yasmani Grandel en pitcher Edinson Volquez. De boodschap van de Reds was duidelijk. De postseason moest gehaald worden na een teleurstellend seizoen in 2011.

En Latos is dit jaar precies wat de Reds van hem hadden verwacht. Awesome. Latos staat op een tweede plaats in het team met tien overwinningen en een 3.63 ERA en een 1.18 WHIP.

Naast de variëteit in de aanval en de solide starting rotation kun je de rol van closer Aroldis Chapman niet vergeten in het succes van de Reds. De 24­jarige lefty is unhittable en heeft al sinds 24 juni geen enkele run meer tegengekregen. Chapman’s seizoen is zo indrukwekkend dat er zelfs geluiden op gaan of hij niet in aanmerking moet komen voor de Cy Young Award. De laatste reliever die dat lukte was Eric Gagne in 2003.

• 106 strikeouts en slechts 25 honkslagen tegen. Bizar. Chapman kan de eerste reliever in de historie worden met 110 strikeouts meer dan honkslagen.

• Gemiddeld gooit hij bijna 17 strikeouts per negen innings (16,74 om precies te zijn). Hij kan daarmee het MLB­record van onze eigen Kenley Jansen afpakken die afgelopen seizoen 16,10 strikeouts gooide per negen innings.

• Succes als je dit seizoen als slagman tegenover Chapman staat. Gezamenlijk slaan ze een magere .127 tegen de lange Cubaan.

Niemand in de geschiedenis van de MLB die meer dan 50 innings in een seizoen gooide kreeg dit voor elkaar. Gagne was er in 2003 met .133 dichtbij.

• Chapman’s dominantie in de National League is haast met geen pen te beschrijven. Hou je vast. Hij heeft een 0.17 ERA in 47 wedstrijden.

Dat is slechts één run tegen in 51.2 innings.

Slagmannen slaan slechts .099 tegen hem (17 uit 172). Van de 190 slagmannen haalden slechts 34 het honk.

• Jered Weaver geldt in de American League als de grote favoriet voor de Cy Young Award.

Let op! Chapman heeft net zoveel strikeouts als Weaver in 81 minder gegooide innings.

Ongelooflijk. Zeker als je weet dat er een fastball komt. (cijfers bijgewerkt tot 16 augustus)

“Je hebt nu veel gasten die 100mph gooien, maar ik heb nog nooit iemand gezien met zo’n fastball”, aldus Skip Schumaker van de St. Louis Cardinals. “Hij wisselt zijn pitches soms af met een slider, maar als je bij de thuisplaat staat dan weet je wat je krijgt, zijn fastball. Ook al weet je wat er komt, de bal is voorbij je voordat je er zelfs over kan nadenken.”

Niet slecht voor Chapman, die in 2009 het World Port Tournament in Rotterdam verliet om zijn droom in Amerika na te jagen.

Hij leidt de Reds in strikeouts met 134 en tegenstanders slaan verreweg het laagste (.233 slaggemiddelde) tegen hem. De Reds wisten precies wat voor speler ze in huis hadden gehaald. Een jonge, talentvolle pitcher die nog tot 2016 onder contract staat.

Bovendien zit er ook een goede kop

op, zoals ze dat zo mooi zeggen. “Ik maak mij totaal niet druk over een overwinning op dit moment”, zei

Latos op 14 augustus na zijn no­decision tegen de New York Mets. “Het maakt niet uit wie de overwinning krijgt, voor mij part zet je een veldspeler op de heuvel.

Als het team maar wint, daar gaat het voor mij om. Het zegt veel over onze pit­ ching staff dat we er niet zijn om te kijken wie de meeste ‘wins’ kan pakken.” •

Weekly RoundUp

resultaat van het gebruik van iets wat ik niet had moeten gebruiken. Ik accepteer mijn orte stop Starlin Castro schorsing en probeer door te tekende een contractverlen­ ging van zeven jaar voor zestig gaan met mijn leven. Ik heb heel veel spijt van mijn fout en miljoen dollar bij de Chicago ik bied mijn excuses aan mijn Cubs • De Totonto Blue teamgenoten, Giants en de Jays verzekerden zich op fans, omdat ik ze heb hun beurt twee jaar lang teleurgesteld.” van de diensten van catcher Jeff Mathis. De 29­ oor zijn schorsing kan jarige catcher kwam dit jaar Cabrera pas in de vijfde door een trade over van de Los wedstrijd van de play­offs Angeles Angels • Ja, de Washington Nationals hebben weer instuiven. Althans, als de Giants de play­offs halen, bij het ter perse gaan van dit zonder één van hun beste magazine het beste record in slagmannen. baseball. Halen de Nats de playoffs, dan is dat voor het En dat is eerst sinds 1981 voor de drie(ëntwintig) Montreal Expos/Washington eattle Mariners starter Nationals franchise • Er zijn Felix Hernandez wierp vorige nog twintig teams die of week de 23e Perfect Game in nu een play­off plek in de MLB­historie en de derde handen hebben, of er maximaal negen vandaan van dit seizoen. Na Philip Humber en Matt Cain kan de staan. Recente historie leert naam van King Felix de dat, met nog veel baseball te geschiedenisboeken in. gaan, al die teams nog kans maken.

Slachtoffers van de Cabrera positief perfecte an Francisco Giants outfiel­ Hernandez waren de Tampa Bay der Melky Cabrera is gepakt op het gebruik van testosteron. Rays, die sowieso De All­Star moet een schorsing de afgelopen jaren (verdacht) vaak van vijftig wedstrijden betrokken zonder betaling uitzitten. zijn Dat bete­kent dat 'The Melk Man' dit regular season in ieder geval niet bij no­ meer in actie komt. hitters en perfectos.

In tegenstelling tot bijvoor­beeld Ryan ernandez had twaalf Braun eerder dit strikeouts in Safeco Field in jaar, gaf Cabrera Seattle en was gewoonweg direct toe: “Mijn niet te raken. King Felix positieve test vergat na afloop van was het de wedstrijd niet zijn

K

D

S

S

H

catcher John Jaso te bedanken, die op zijn beurt weer alle lof had voor Hernandez.

Het was de tweede perfecto in Safeco Field dit jaar, nadat Chicago White Sox pitcher Humber eerder dit seizoen al 27 man achtereen terug naar de dug­out stuurde.

Leyland: Miggy is de MVP

Als Jim Leyland het voor het zeggen had gehad, wist hij het wel: Miguel Cabrera wordt de AL MVP en niet Mike Trout.

Dat is op zich geen nieuws natuurlijk, aangezien Leyland de manager is van Miggy bij de Detroit Tigers.

Trout heeft echter in elke belangrijke stat die niet cumulatief is een (soms kleine) leiding op Cabrera. In de 'counting' stats is het om het even: Trout heeft natuurlijk veel meer steals, maar Cabrera meer honkslagen en homeruns.

Oh ja, er is nog een andere

stat waarin Cabrera voor staat, namelijk gespeelde wedstrijden: 119 om 97.

Het moet wel heel gek gaan wil Leyland gelijk krijgen, maar voters houden van veteranen.

Leylands argument: “Het gaat niet alleen om wat je dit jaar presteert.” Ah, dan weten we dat ook weer. •

Het is dat LeBron James' 'The Decision' niet te

evenaren valt, maar Albert Pujols deed zijn best. Na lang wikken en wegen besloot de 32­jarige eerste honkman 'zijn' St. Louis Cardinals te verruilen voor de Los Angeles Angels (voor een schamele 240 miljoen dollar over tien jaar). Daarmee schep je, net als James, een verwach­ tingspatroon.

Dan is het wel heel vervelend als je de eerste maanden bij je nieuwe club moeite hebt om de 'Mendoza­line' van .200 te ontstijgen.

Pujols werd, net als Hamilton, in 1999 gedraft, maar in tegenstelling tot Hamilton werd hij niet als eerste gekozen, maar hoorde hij pas in de dertiende ronde zijn naam.

Op 6 mei had Pujols zijn eerste goede wedstrijd, toeval­ lig een dag nadat hij voor het eerst in dit seizoen op de bank zat. Pujols sloeg een homerun! Niet zo heel gek zou je denken, bij een speler die jarenlang de beste slagman in baseball was. Echter was het de eerste keer in 28 wedstrijden dat hij een homerun sloeg. De grappen op Twitter waren ook niet aan te slepen. Zo werden voor die bewuste 6 mei dagelijks alle spelers opgenoemd die meer homeruns hadden dan Albert Pujols. En nee, dat was niet zo'n mooi rijtje als je Prince Albert heet.

Het was echter niet het einde van de grote slump. Het

duurde nog ruim een week eer hij hoger dan .200 sloeg, maar langzaam­aan kreeg hij de smaak te pakken. Zo eindigde hij mei met acht homeruns en een slaggemiddelde van .243, nog steeds niet echt waar de Angels op gehoopt hadden.

Gelukkig was daar coverboy van de vorige SportAmerika The Magazine, Mike Trout, die de Angels in contention hielp. Veel mensen suggereerden ook dat het misschien wel zo eerlijk zou zijn als Trout en Pujols van contracten zouden wisselen.

Uiteindelijk sloeg Pujols veertien homeruns met een slaggemiddelde van .268 in de eerste seizoenshelft.

Middelmaat, zeker voor zijn doen en voor zijn contract.

Wie wil nog een washed up 32­jarige eerste honkman die jaarlijks gemiddeld 24 mil­joen dollar verdient? Als het nu al zo belabberd gaat, hoe moet het dan over vijf, of over negen jaar gaan? Het contract Albert Pujols kon heel goed de grootste 'albatross' in baseball worden, amper drie maanden nadat hij voor tien jaar had getekend.

Als een maniak schoot Josh

Hamilton uit de startblokken.

De center fielder van de Texas Rangers was een half jaar eerder voor het tweede jaar achtereen met zijn team gestrand in de World Series en Hamilton was duidelijk op een missie.

In 79 wedstrijden in de eerste seizoenshelft sloeg de slugger maar liefst 27 homeruns, had hij een .308 slaggemiddelde en stal hij ook nog eens zes honken. Alle dominosteentjes vielen precies de goede kant op voor de man die ook veel met tegenslagen te maken heeft gehad.

De 31­jarige Hamilton werd in 1999 als eerste overall gedraft voor de, toen nog, Tampa Bay Devil Rays en een prachtige carrière lag in het verschiet.

Hamilton kon echter niet van de fles afblijven en hij draaide uit op één grote teleurstelling.

In 2006 pikte de Chicago

Cubs hem op bij de Rays en stuurden hem meteen door naar divisierivaal Cincinnati Reds. Na een half seizoen in de Majors voor de Reds wisten de Rangers hem te verkrijgen.

Sindsdien is hij de ster in de 'lone star state' en ook dit seizoen was hij weer goed op weg. De comfortabele voorsprong die de Rangers nu in de American League West genieten, werd vroeg in het seizoen opgebouwd. Vooral dankzij Hamilton. Het leverde hem een All­Star selectie op en hij was op weg om misschien wel het beste seizoen in het post­steroid era neer te zetten.

De tweede seizoenshelft is inmiddels 29

wedstrijden onderweg en van de goddelijke Josh Hamilton uit de eerste seizoenshelft is nog maar weinig over. Sterker nog: hij lijkt een heel ander persoon.

Met twee spelers die de

Zijn slaggemiddelde van .248 is zelfs slechter dan 'first half Pujols'. En sloeg hij in de eerste seizoens­ helft nog 27 homeruns, nu heeft hij er nog maar zeven. Als je dat door zou trekken naar evenveel wedstrijden, dan zou hij uiteindelijk op negentien homeruns eindigen in de tweede seizoenshelft. Niet heel slecht natuurlijk, aangezien dat gewoon een 46 homerun season betekent, en dat in een tijd waarin pitching de overhand heeft.

ene helft belachelijk goed zijn en in de andere helft belachelijk onderpres­ teren, is het leuk om te kijken hoe de stats zouden zijn als je de eerste helft van Hamilton bij de twee­ de helft van Pujols optelt en de eerste helft van Pujols bij de tweede helft van Hamilton, omgere­ kend naar zeshonderd at bats (ongeveer een volledig seizoen):

Het vervelende voor vooral Hamilton is, dat hij aan

600 at bats, .263 slaggemiddelde, .324 OBP, 31 homeruns, .792 OPS.

Niettemin, met dat slaggemiddelde is hij een soort Jay Bruce, van de Cincinnati Reds. Good, but not great.

het einde van dit seizoen een free agent is. Met zijn drank­ en drugsverleden heeft hij sowieso een sterretje bij zijn naam staan. Zijn slumps in de tweede seizoenshelft helpen hem niet een topcontract te krijgen. Kan hij het seizoen nog goed af sluiten, door 'first half Hamilton' te herontdekken?

Wat wel in zijn voordeel spreekt is dat Hamilton dit seizoen nog geen wedstrijd gemist heeft door blessures. Bijna elk jaar heeft Hamilton wel ergens een pijntje en 140 wedstrijden per jaar is dan ook een grens die hij weinig slecht.

Maar toch, na zo'n begin hoop je toch op iets legendarisch. Dat heeft Hamilton laten zitten. En dat is niet per se zijn schuld. Zijn stats van de eerste helft waren in bijna alle opzichten niet normaal.

Een streaky speler als hij kan dat amper volhouden. Edoch, een fan mag hopen.

THE BAD:

Dat zijn de stats van pak ‘m beet Alfonso Soriano en Ryan Ludwick, met de kanttekening dat zij een hoger OPS hebben. Dat zijn niet de typische MVP­ kandidaten.

THE GOOD:

600 at bats, .309 slaggemiddelde, .377 OBP, 56 homeruns, 1,031 OPS.

Dat zijn de stats van....

een MVP. Mike Trout komt daar nog het meest bij in de buurt, maar hij slaat lang niet zo veel homeruns, al kan hij aardig honken stelen.

Kortom: combineer de twee op hun zwakheden en ze zijn middelmaat, combineer ze op hun sterke punten en ze zijn de beste speler in de Major Leagues.

Albert Pujols was drie keer de MVP in de National League en

eindigde in de elf jaar dat hij in de league speelt slechts één keer niet in de top­vijf van de MVP voting. Dat is ongelooflijk goed en dat is ook wat de Angels hoopten te krijgen van Pujols.

Sinds juli is Pujols dan ook op weg om die speler te zijn.

In de dertig wedstrijden die hij in de tweede seizoenshelft speelde heeft hij een slaggemiddelde van .311 en twaalf homeruns. Dat zijn dus twaalf homeruns meer dan in dezelfde tijdspanne in april.

Grappig genoeg heeft Pujols in de tweede helft een betere On Base Plus Slugging Percentage (een stat waarin de vaardigheden om op het honk te komen en de slagkracht worden gemeten) dan Hamilton in de eerste helft met 1.067 om 1.016. Dat is ook niet zo gek, aangezien Pujols met zijn homerun ratio van nu gemeten over een heel seizoen meer dan zestig homeruns zou slaan. Welkom terug Prince Albert!

Gelukkig zorgen Trout en Miguel Cabrera er voor dat Pujols de

MVP niet meer kan worden in de American League. Maar misschien is 'Comeback Player of the Year in a Year' wel te winnen voor hem.

Albert is weer Albert en op deze manier kunnen de Angels nog wel een paar jaar plezier van hem hebben. Toch gek, een ver­ schil van dag en nacht in één seizoen.

Wat Pujols (en Trout) Rangers bijhalen in want daarin hebben de

alleen nog moeten doen is de de American League West, Rangers nog steeds een voorsprong van zes wedstrijden.

De prijs die de Dodgers dienden te betalen

voor Ramírez zegt eigenlijk wel alles; de club stond rookie pitcher Nathan Eovaldi en Minor League­pitcher Scott McGough af aan de Miami Marlins in ruil voor Ramírez èn reliever Randy Choate. Een dergelijke ruil was een paar jaar geleden absoluut ondenkbaar. Het toont dan ook aan dat Ramírez zijn beste tijd in Miami wel had gehad en dat de Marlins maar al te graag het dure contract van de korte stop/derde honkman wilden lozen.

Neerwaartse spiraal

De cijfers van HanRam over de afgelopen anderhalf jaar spraken ook niet in zijn voordeel. Na een uiterst succesvolle periode tussen 2006 en 2010 werd de Dominicaan voorafgaand aan 2011 gezien als een van de beste spelers in de Majors. Dit kon hij dat seizoen echter niet meer waarmaken en uiteindelijk sloot hij 2011, mede vanwege een slepende schouderblessure, af met de tegenvallende cijfers: slagge­ middelde .243, tien homeruns, 55 runs, 45 binnen­ geslagen punten en 20 gestolen honken.

In het offseason dat volgde, ondergingen de

Marlins een ware metamorfose. Niet alleen kreeg de club een andere naam en een nieuw stadion, ook de portemonnee werd getrokken om nieuwe spelers van naam aan te trekken. Zo werden closer Heath Bell, starters Mark Buehrle en Carlos Zambrano en korte stop Jose Reyes voor veel geld naar Zuid­Florida gelokt. Vooral de komst van Reyes had een grote impact op de positie van Ramírez binnen de club. Hij was nu namelijk niet meer de onbetwiste nummer één als shortstop. Sterker nog: al gauw werd duidelijk dat Reyes de voorkeur kreeg en dat HanRam genoegen moest nemen met een plek op het derde honk.

Aanvankelijk zag Hanley deze verhuizing allerminst zitten, maar uiteindelijk accep­ teerde hij zijn nieuwe rol schoorvoetend. Het betekende voor hem een nieuwe start, op een andere positie in een sterk gerenoveerd team dat om de prijzen mee zou gaan doen. Hij

hoopte vooral dat hij het vorige seizoen achter zich kon laten en de draad van 2010 weer op kon pakken.

Helaas voor Ramírez en de Marlins

verliep het allemaal net even anders. Het lukte hoofdcoach Ozzie Guillen niet om van het team een geoliede machine te maken en al snel werd duidelijk dat de Marlins ondanks alle investeringen en goede bedoelingen dit seizoen geen contender zijn.

Ook de prestaties van Ramírez bleven achter. Op het moment dat hij naar de Dodgers werd getrade, had hij ongeveer evenveel wedstrijden gespeeld als in het teleurstellende seizoen ervoor en was hij nu goed voor een slaggemiddelde van .246, 14 homeruns, 49 runs, 48 RBI en 14 gestolen honken. Met andere woorden, praktisch dezelfde cijfers als een jaar eerder; een prestatie die toch niet echt past bij een speler waarvan al vroeg werd beweerd dat hij een onvervalste five­tool player was.

Natuurtalent

Hanley Ramírez zag op 23 december 1983 het levenslicht in Samana in de Dominicaanse Republiek. Net als voor vele andere jonge Dominicanen was baseball een grote passie voor hem en droomde hij van een grootse profcarrière. Het enige verschil met de meerderheid van zijn leeftijdsgenootjes was dat Hanley ook echt over het talent beschikte dat nodig was om het hoogste podium te halen.

Zijn ouders wilden aanvankelijk dat hun

zoon een ingenieur zou worden, maar toen ze doorkregen hoeveel baseball voor hem betekende en dat hij een goede kans maakte om te slagen, zetten zij zich volledig in voor zijn sporttoekomst ­ zolang hij maar braaf zijn huiswerk bleef maken.

Op zijn vijftiende strekte Hanley’s roem tot over de landsgrenzen en kregen ook de grote MLB­ploegen lucht van het talent dat zich in de Dominicaanse Republiek bevond. Aanvankelijk moest hij niets hebben van die Amerikaanse scouts, maar toen hij doorkreeg dat er in de VS het meeste geld te verdienen was, begon hij toch te dromen van een carrière aldaar. In juli 2000 waren het de Boston Red Sox die

het wel aandurfden met dit natuurtalent en Ramírez tekende een contract ter waarde van 55.000 dollar.

Zoals gezegd werd Hanley gezien als een

five­tool player: hij kon voor een hoog gemiddelde slaan, had de nodige power in zijn slag, was verdedigend sterk, beschikte over een sterke arm en was in staat om met zijn snelheid honken te stelen. In zijn eerste Minor League­jaren bewees Ramírez meteen dat de scouts het goed hadden gezien en het leek er op dat hij snel deel ging uitmaken van de hoofdmacht van de Red Sox.

Glorietijd in Florida

Tot een echte promotie kwam het echter niet, al had dat niets met de prestaties van de korte stop te maken. Het probleem voor hem was dat Boston op dat moment al over genoeg goede infielders beschikte. De ploeg had meer behoefte aan een goede startende werper en daarom werd Ramírez in 2005 samen met Aníbal Sánchez in een ruil betrokken waarmee onder anderen Josh Beckett naar Fenway Park werd gehaald.

Hanley manifesteerde zich direct in

aanloop naar het seizoen 2006; in de spring training presteerde hij zo goed dat de toenmalige manager van het team, Joe Girardi, niet meer om hem heen kon als de startende korte stop. De 22­jarige rookie schaadde het vertrouwen van zijn coach niet en schoot uit de startblokken. Ramírez’ rookie season was er dan ook één om je vingers bij af te likken (zie kader).

Hij trok zijn goede debuut uitstekend door in zijn sophomore year en werd al snel een belangrijke kracht in de lineup van de Marlins. Sterker nog, toen de All­Stars Miguel Cabrera en Dontrelle Willis in 2008 naar de Detroit Tigers werden getrade, werd de nog jonge Ramírez het gezicht van de ploeg. Dat hij goed met deze extra druk om wist te gaan, blijkt wel uit het feit dat hij later dat seizoen tot de startende korte stop van de NL werd gekozen voor de jaarlijkse All­Star Game, een positie die hij de twee volgende jaren ook nog zou bekleden.

Daarnaast wist hij in 2009 ook nog eens de titel van batting champion in de National League binnen te slepen met een

slaggemiddelde van .342.

geruime tijd op de Disabled List doorbracht. In het offseason na 2011 onderging Ramírez een medische ingreep aan het gewricht, en tot op heden heeft dit nog niet tot een terugkeer van zijn oude cijfers geleid.

In totaal kan Ramírez zeer indrukwek­ kende cijfers overleggen in zijn eerste vijf jaar bij de Marlins. Zo had hij over deze periode een average van .313 en was hij goed voor gemiddeld ruim 39 steals en 112 runs per jaar. Deze cijfers staan in schril Frisse start in LA contrast met zijn eerder genoemde prestaties die hij neerzette vanaf 2011.

Met het aantrekken van Ramírez nemen de Dodgers een grote gok. Natuurlijk was et verval begon eigenlijk al in 2010 de prijs voor de trade niet al te hoog, maar toen vooral zijn power numbers de Dominicaan verdient, dankzij een significant minder werden (zijn slugging megacontract dat hij in 2008 tekende bij percentage verviel van .543 in 2009 naar de Marlins, de komende twee jaar ruim .475 in 2010). Als reden hiervoor kan zijn vijftien miljoen dollar per seizoen. Om dat schouderblessure worden gegeven, prijskaartje te rechtvaardigen, moet hij waarvan hij gedurende een groot deel van toch echt de cijfers uit zijn succesperiode 2010 last had en waardoor hij in 2011 in Miami gaan overleggen. •

H

Als speler uit de oplei­ ding van de Red Sox houdt Hanley Ramírez er een wat vreemde idool op na. De Domini­ caan heeft namelijk al meerdere malen aangegeven dat hij het grootste respect heeft voor New York Yankee Derek Jeter, toch niet de meest geliefde speler binnen de Red Sox Nation. “Ik houd van de manier waarop hij het spelletje speelt,” zegt HanRam. “Hij speelt hard, maar met respect voor de sport.

Daarnaast is hij niet egoïstisch en geeft hij alles voor zijn team.”

2006 NL Rookie of the Year

In zijn eerste jaar in de Majors kwam HanRam direct 633 keer aan slag. Hierin kwam hij tot een slaggemiddelde van .292, 119 runs, 17 homeruns, 59 binnengeslagen punten en 51 gestolen honken. Hiermee was hij de tweede speler ooit die in één seizoen meer dan 115 runs èn meer dan vijftig steals op zijn naam wist te zetten. Daarnaast was hij pas de tweede rookie in de NL die zeventien homers sloeg terwijl hij meer dan honderd wedstrijd als shortstop fungeerde. Ten slotte was hij sinds 1900 pas de vijfde speler (naast onder anderen Hall­of­Famers Lou Brock en Ty Cobb) die meer dan 45 tweehonkslagen produceerde èn meer dan vijftig honken stal. Het verbaasde dan ook niemand dat hij na afloop van het seizoen werd uitgeroepen tot Rookie of the Year in de National League.

Weekly RoundUp 1992 vs. 2012

Het is gedaan met de pick

and rolls en verwoestende dunks van Amar’e Stoude­ mire. De power forward van de New York Knicks trainde in het offseason met niemand minder dan Hakeem Olaju­ won, de uitvinder van The Dream Shake. Verwacht komend seizoen een hoop lage post moves. “Jullie zullen het niet geloven”, voorspelt Olajuwon • Spanje speelde op de Olympische Spelen zonder Ricky Rubio en ook de Minnesota Timber­ wolves moeten het tot december zonder hun spelverdeler doen. Rubio onderging in maart een operatie aan zijn knie.

Goed nieuws: zijn herstel gaat sneller dan verwacht • Greg Oden werkt hard aan een comeback in de NBA. De ongelukkige center richt zijn pijlen op het seizoen 2013/ 2014. Dat is maar goed ook, want nog geen enkel team toonden interesse. “Ik wil naar een plek waar ik weer gezond en fit word en naar een team dat in mijn kwalitei­ten gelooft.” • Derrick Rose over zijn blessure: “Closest to death I’ve got.” • De Indiana Pacers hebben een nieuw scorebord.

Eentje van het niveau Dallas Cowboys. De fans hoeven voortaan niet meer naar het veld te kijken.

Je kon tijdens de Olym­

pische Spelen geen blog of website lezen of er kwam wel een verhaal voorbij over de Dream Team en Team USA. Welke ploeg is er nou beter?

Een zinloze discussie, want het Dream Team beschikte over Michael Jordan in zijn prime. Goed. Er is eindelijk een manier gevonden om de discussie eens en voorgoed te eindigen. 2KSports heeft beide teams gecreëerd in het spel NBA2K13.

Hoe gaaf is het om Larry Bird,

Magic Johnson en Michael Jordan te laten strijden tegen mannen als Kobe Bryant, LeBron James en Kevin Durant? En om Christian Leattner in de lage post te zien domineren tegen Tyson Chand­ ler en Kevin Love? Just kid­ din. Enig minpuntje is het ontbreken van Scottie Pippen. Volgens de geruchten konden Pippen en 2K Sports niet tot een akkoord komen.

Balen. Gelukkig is Charles Barkley er wel voor de no­ dige technische fouten, uit­ barstingen tegen de scheids­ rechters en nachtelijke avonturen in Barcelona.

Kareem: twijfels over Bynum

Kareem Abdul­

Jabbar steekt zijn mening niet onder stoelen of banken. De legendarische center van de Los Angeles Lakers denkt dat Dwight Howard een betere

instelling heeft dan Andrew Bynum, de kersverse superster van de Philadelphia 76ers. Abdul­Jabbar, die jarenlang samenwerkte met Bynum, uitte in een gesprek met de LA Times kritiek op Bynum’s werkethiek en vraagt zich af of hij het team in Philly kan leiden.

“Dwight is vastberaden om hier te spelen en te winnen”, zegt Abdul­Jabbar. “Andrew had zo zijn momenten. Er waren zelfs tijdens dat hij niet zo gefocust leek. Toen ik voor het eerst met hem ging trainen wilde hij zichzelf graag verbeteren, totdat het moment kwam genoeg geleerd had. Andrew wilde dat ik hem niet meer lastig zou vallen over zijn fundamentals.”

Abdul­Jabbar zet dan ook

vraagtekens bij de ‘leider’ Bynum. “Het is aan hem wat voor een leider hij gaat zijn voor de Sixers, binnen en buiten het veld. Sommige spelers voelen zich thuis in zo’n situatie en passen zich daarop aan. Er zijn ook spelers die zich niet comfortabel voelen als zij het hele team moeten dragen.”

Bynum lijkt er in ieder geval klaar voor. De center werd als een rockster welkom geheten door de fans in Philadelphia. •

Superman heeft een nieuw thuis gevonden. Dat

was het commentaar van Kobe Bryant nadat bekend werd dat Dwight Howard door de Magic, in een voor Orlando dramatische deal, naar zijn Lakers was gestuurd. Een zucht van verlichting ging er door de NBA­burelen en in de huiskamers van basketball­liefhebbers werd het nieuws met gejuich ontvangen. Niet zozeer omdat Howard naar de Lakers vertrok (daarover later meer), maar wel omdat de trade het einde van de Dwight Saga betekende.

Wellicht dat de bijnaam Superman na de maanden van self­centered gedrag van de drievoudig verdediger van het jaar kan worden veranderd in Spotlight. Vanaf nu dus: Dwight Spotlight Howard.

De wensen van Howard waren het afgelopen jaar veranderlijker dan het weer en slechts twee jaar na The Decision van LeBron James heeft D12 het vaandel van slechterik al met verve overgenomen van James. Bij de Lakers kan de beste en meest dominante center in de league zich dan eindelijk weer bezighouden met wat hij zo goed kan: basketballen.

Big market Lakers

Nog geen jaar geleden kampte de NBA met een lockout. Eén van de voornaamste redenen van die lockout was dat de clubs in de kleine markten vonden dat de clubs in de grote markten (lees: de clubs met ­veel­ meer geld) een eerlijke competitie in de weg stonden. De nieuwe arbeidsovereenkomst tussen de eigenaren en spelers moest er, kort door de bocht gezegd, voor zorgen dat de sterspelers niet meer zomaar bij de grote clubs terechtkwamen. De inkt van de cao was echter nog niet opgedroogd of de Lakers haalden New Orleans Hornets­ster Chris Paul binnen. Althans, dat dachten ze. NBA­ president David Stern, in feite eigenaar van de toen door de NBA geleide Hornets, stak daar hoogstpersoonlijk een stokje voor. Terecht bevreesd voor gezichtsverlies, aangezien dit precies een deal was die door de nieuwe overeenkomst voorkomen zou moeten worden.

24 juni 2004

Orlando Magic kiezen Dwight Howard als eerste pick bij NBA Draft.

30 mei 2009

Orlando plaatst zich voor het eerst sinds 1995 voor de NBA Finals door LeBron James’ Cleveland Cavaliers met 4­2 te verslaan. De finale verliezen Howard & co vervolgens kansloos met 4­1 van de Lakers.

1 maart 2011

De eerste tekenen van de Howard Sweepstakes. De dan nog New Jersey Nets halen Deron Williams bin­ nen en hebben Howard als nr. 1 op hun lijstje om een duo met D­Will te vormen.

13 juni 2011

D12 laat weten dat hij geen contractverlenging te­ kent bij Orlando. In de zomer van 2012 heeft hij mogelijkheid om free agent te worden.

10 december 2011

Howard eist net voor de start van het seizoen een trade naar de Nets.

22 december 2011

Voordat de Nets en Magic tot een akkoord kun­ nen komen, raakt Brook Lopez zwaar gebles­ seerd. De Nets­center is belangrijkste onderdeel in de deal, die dan dus ook geen doorgang kan vinden.

15 maart 2012

D12 waivt zijn early termination optie en geeft zijn zomerse free agency op.

27 maart 2012

Howard wil niet naar de Lakers. Hij wil naar verluidt een team dat om hem heen is gebouwd, niet een team waar een egoïstische Kobe Bryant kapitein is.

5 april 2012

Pijnlijk moment tussen Stan van Gundy en Howard. De coach vertelt media dat Howard om zijn ontslag heeft gevraagd bij het management.

Een paar seconden later komt Howard voorbij en zegt van niets te weten.

7 april 2012

De center speelt, naar later blijkt, zijn laatste wedstrijd voor de Magic. In Philadelphia leidt hij zijn team met 20 punten, 22 rebounds en 6 assists naar een 88足82 zege op de 76ers.

20 april 2012

Het blijkt dat Howard een operatie moet ondergaan voor de rugblessure waar hij mee kampt. Het is definitief einde seizoen voor de center.

21 mei 2012

Stan van Gundy en general manager Otis Smith worden ontslagen.

10 juli 2012

Brooklyn Nets leken de deal rond te hebben met Cleveland Cavaliers als derde team.

De Cavs haken echter af en leggen een bom onder een eventuele trade.

11 julli 2012

De Nets stappen na lang onderhandelen uit het proces om Howard aan te trekken.

De onzekerheid duurt te lang en ze dreigen Lopez kwijt te raken. Lopez krijgt vierjarig contract.

15足30 juli 2012

Orlando wil Howard houden, D12 naar de Lakers, Rockets een optie voor Howard, Orlando houdt vast aan Howard, Howard wil naar Nets, Mavericks en Lakers ook mogelijk.

10 augustus 2012

Na weken van speculatie maken de Los Angeles Lakers de komst van Dwight Howard officieel bekend.

Na acht seizoenen vertrekt Dwight Howard uit Florida en verruilt de Orlando Magic voor de Los Angeles Lakers. In 621 wedstrijden komt hij gemiddeld tot 18,4 punten, 12,9 rebounds en 2,2 blocks per duel. In 57 play足offduels voor de Magic noteert hij 19.9 punten, 14,3 rebounds en 2,8 blocks.

Een jaar later komt die grote trade er

alsnog voor Team Hollywood. Eigenlijk tegen alle verwachtingen in. Want Howard zou naar de Brooklyn Nets gaan, dat was zijn eis, zijn wens, en zo zou het geschieden. Niet dus. De Nets haakten af en Dwight belandde tot grote ergernis van fans en een hoop clubeigenaren, met Dan Gilbert van de Cleveland Cavaliers voorop, bij de Lakers. Het is niet helemaal eerlijk om de schuld daarvoor bij de ploeg van Kobe Bryant neer te leggen. Het waren tenslotte de Orlando Magic die voor deze oplossing hebben gekozen, ze hadden Howard ook naar de Rockets of de Mavs kunnen sturen. Ze­ ker is dat de Magic niet de beste deal kregen voor hun sterspeler. Zeker is ook dat zij en de fans daar nog jaren voor op de blaren zullen zitten.

Daarnaast doet zich, buiten de

leeftijden van Steve Nash (38) en Bryant (33), nog een ander probleem voor.

Howard wordt komende zomer eindelijk free agent en zal een maximum deal willen van ruim honderd miljoen dollar voor vijf jaar.

Als de Lakers dat gaan betalen voor de center, komen ze in volle vaart in aanraking met de luxury tax voor teams die boven de salary cap uitkomen. Daar komt de nieuwe cao om de hoek kijken. Want door hogere boetes plus het feit dat Los Angeles meer van zijn inkomsten moet delen met kleinere teams, zal de totale kostenpost van de Lakers voor volgend seizoen zo’n 240 miljoen dollar bedragen.

Een jaar later zal Boomerang­ het huidige effect Lakers­team nog duurder zijn De Lakers zijn ondertussen van midden­ vanwege de opeenvolgende jaren dat de moot omhooggeschoten naar de top­drie in club boven de salary cap uitkomt. Een de league, achter de Miami Heat en Oklaho­ bedrag van rond de 260 miljoen dollar is ma City Thunder. De Lakers worden door de verwachting. Hoe kan een ploeg die velen al gezien als de topfavoriet voor het dergelijke exorbitante bedragen moet winnen van de Western Conference. Als afdragen nog winstgevend zijn? Het enige coach Mike Brown een starting five met dat dit soort investeringen rechtvaardigt Kobe Bryant, Steve Nash, Dwight Howard, is het winnen van titels. In meervoud. En Pau Gasol en Metta World Peace de vloer dat is makkelijker gezegd dan gedaan. op kan sturen, is die mening gerechtvaar­ digd. De ervaring leert echter dat nieuwe e Lakers hebben een mooie slag teams, hoe mooi ze er op papier ook uitzien, geslagen met de komst van Howard. De tijd nodig hebben om chemie te creëren. Zie oorlog is echter nog lang niet gewonnen. • de Miami Heat. Zie ook de Lakers zelf, ten tijde van de komst van Shaquille O’Neal.

D

Krokodillentranen

NEW YORK – Joe Paterno was net ontslagen, coach af. En hij

moest onbedaarlijk hard, zieltergend hard huilen. Dat staat in een nieuwe biografie over de voormalige football coach van Penn State, door GQ magazine voorgepubliceerd.

Het was november. Hij zou zijn 85ste verjaardag nog net meemaken, alvorens in januari aan longkanker, en wellicht een gebroken hart, te overlijden.

Het Sandusky schandaal had hem de das omgedaan. Jerry Leander Schaerlaeckens schreef De Amerikaanse Sportdroom, online en in boekwinkels verkrijgbaar.

Sandusky, 30 jaar lang de assistent van Paterno, was een kinderverkrachter. Hij werd in november gearresteerd en verdacht van een serie gevallen tussen 1994 en 2009, waarvan hij onlangs schuldig werd bevonden. Paterno zou niet genoeg gedaan hebben toen hem in 2002 nieuws bereikte over een incident met Sandusky en een jongetje in de douches van de footballfaciliteit van Penn State. Onder hevige publieke druk volgde het ontslag van Paterno, die het zich al langer moeilijk maakte bij de leiding van Penn State, een universiteit waarvan hij graag de indruk wekte dat hij deze zo’n beetje in zijn eentje had gebouwd. 46 jaar was hij hoofdcoach geweest, na 16 jaar als assistent van de Nittany Lions.

En dus moest hij huilen.

“Mijn naam,” zei hij. “Ik heb mijn hele leven lang geprobeerd die naam wat te laten betekenen. En nu is het verpest.”

Na zijn dood kwam het Freeh Report uit, waaruit bleek dat Paterno al ver voor 2002 van Sandusky’s ontucht wist. Maar hij deed niks.

Hij had de universiteit zelfs zover gekregen het in de doofpot te stoppen. En dus veranderde een goede naam in een synoniem voor hoogmoed en kwaad.

Die naam. Paterno. Het betekende voorheen integriteit, trouw en

hard werk. Amerikaanse deugden. Penn State stond inderdaad voor iets. Daar werd het netjes gedaan, niet gesjoemeld, niet gesteggeld.

Uit het Freeh Report bleek dat Paterno al voor zijn ontslag een gouden handdruk van 5,5 miljoen dollar en bonussen zoals het gebruik van een privéjet had geregeld. Publiekelijk speelde hij het slachtoffer.

Maar om de werkelijke slachtoffers huilde hij niet. Om de universiteit, waarvan de reputatie eeuwig geschaad is door de man die het zogenaamd op de kaart gezet zou hebben, huilde hij niet. Hij huilde om zichzelf en zijn verguisde naam.

Zouden al die kinderen ook zo hard gehuild hebben? •

Het Joegoslavische team won het EK van 1989 op indrukwekkende wijze. Petrovic scoorde gemiddeld dertig punten. “In LA noemde ze het ‘Showtime’ maar toen in Zagreb was de echte ‘Showtime’ te bekijken”, zegt Alexander Petrovic. Een jaar later pakten de Joegoslaven opnieuw een prijs door het WK te winnen. Ze versloegen eerst de VS met onder andere Alonzo Mourning en daarna de Sovjet Unie. Nu was Petrovic goed voor achttien punten.

Sinds het begin van het Olympisch basketbal­toernooi leeft het debat over de kracht van het huidige Dream Team. Kobe Bryant dacht er het zijne van: “Dit team zou het Dream Team van 1992 verslaan”, zei de Black Mamba. Weinigen gingen mee in die redenering, hoewel Team USA op indrukwekkende wijze goud pakte in Londen.

vrije worpen te maken (deze titel werd Sibenik later ontnomen na een dispuut over de scheidsrechters). Daarna trok hij naar Cibona Zagreb. Daarmee won hij in vier jaar tijd twee titels, drie bekers en drie Europese prijzen. Hij scoorde gemiddeld 38 punten in de nationale competitie en 34 in de Europese. Petrovic liet tegenstanders vaak alle hoeken van het parket zien en was een dodelijke scorer. Zo maakte hij in een competitiewedstrijd in 1985 liefst 112 punten. Hij raakte veertig op zestig schoten, waarvan tien op twintig driepunters en 22 op 22 vrije worpen. In de Euroleague maakte Petrovic een keer 62 punten. Daarnaast had hij wedstrijden van 51 punten met tien assists en 45 punten met 25 assists. Ondertussen pakte hij brons op de Spelen van 1984, het WK van 1986 en het EK van 1987.

Iedere basketballfan kende Petrovic en vele opkomende talenten keken naar hem op. aar in 1992 was er al één speler die “Hij was ons idool. Iedereen zei dat hij de geen schrik had van het Dream Team. Die beste speler in Europa ging worden. We man was Drazen Petrovic. John Stockton volgden allemaal zijn carrière”, zegt Vlade verwoorde het zo: “Als ik op de bank zat, Divac, ex­center van de Los Angeles Lakers voelde ik me bijna slecht voor het andere en de Sacramento Kings. Ex­Chicago Bull team. Ik wist dat zij wisten dat ze geen kans Toni Kukoc voegt daaraan toe: “Hij was hadden. Je kon het aan alles zien. De meteen een ster. Ons doel was altijd om uitzondering was Drazen Petrovic. Hij was hem bij te benen.” En Dino Radja, ex­ de enige die ervan overtuigd was dat hij speler van de Boston Celtics: “Hij was de een kans had en ook zo speelde.” Het eerste speler die thuiskwam met een bewijst de status van de man die het Porsche. Wij zeiden ‘wooow, dat is een Europese basketbal mede op de kaart zette. ruimteschip! Hij was een ‘killer’, iemand die een team kon verslaan op zichzelf.”

M

Nationale held

Petrovic werd geboren in het Kroatische Sibenik, zo’n 75 kilometer van Split. Hij oefende dagelijks tegen zijn oudere broer Alexander, die zelf professioneel basketballde. Drazen liet al snel zijn talent zien. “Hij stond elke dag om zes uur op om te gaan trainen. Hij hing ook altijd aan de keukendeur omdat hij groter wilde worden.

Daarom stretchte hij altijd en sprong hij rond in het huis”, zegt mama Biserka. “Hij wilde alles beter doen. Een psycholoog zei dat hij naast het terrein een engel was maar erop een duivel.”

Van de hemel…

Petrovic had het ondertussen wel gezien in Joegoslavië en kreeg een nieuwe uitdaging aangeboden door Real Madrid. Hij tekende er in 1988 een lucratief contract ter waarde van vier miljoen dollar. Zijn team verloor nipt de titel aan rivaal Barcelona maar won wel de beker en een Europese prijs. In de finale van de Beker voor Bekerwinnaars schoorde hij opnieuw 62 punten.

Ook voor het nationale team presteerde

hij. Met Divac, Kukoc en Radja opende hij een heleboel ogen, ook in de VS. Na een razen speelde op zijn vijftiende in de nipt verloren oefenpartij tegen de Celtics Joegoslavische eerste klasse bij BC Sibenik. waren de commentaren lovend. “Ik hoorde In 1983, op amper 18­jarige leeftijd, schonk teamgenoot Dennis Johnson constant hij zijn club de titel door de beslissende praten over Drazen”, zegt Larry Bird. “Hij

D

zou de beste speler in Europa zijn, misschien van de wereld. Niemand kon hem stoppen, hij was te getalenteerd.”

…naar de hel

Ondertussen koos zowel Petrovic als Divac voor een Amerikaans avontuur.

Divac trok naar de Lakers, Petrovic was al in 1986 gedraft door de Portland Trail Blazers. Na een juridische strijd met Real Madrid tekende hij voor de Blazers. Zijn afkoopsom zou zo’n 1,5 miljoen dollar geweest zijn. De competitieve Petrovic was gebrand op een sterke prestatie in de NBA, maar al snel werd duidelijk dat de NBA anders was dan Europa. Petrovic zat gevangen op de bank van een Blazersteam met op zijn positie ervaren spelers als Clyde Drexler, Danny Ainge, Terry Porter.

“Ik kon zien dat zijn frustratie groeide. Hij was niet tevreden met vijftien minuten, hij wist dat hij zoveel beter was en wij ook.

punten in twintig minuten.

Het volgende seizoen mocht hij zich

zelfs opmaken voor een rol in de basis. Hij startte alle 82 wedstrijden en stond gemiddeld 37 minuten op het parket.

Daarin was hij goed voor 21 punten, drie rebounds, drie assists, één steal en een schotpercentage van 51 procent, waaronder 44 procent vanachter de driepuntslijn. Dat laatste was goed voor de tweede plaats in de NBA. De Nets haalden de playoffs met een zesde plaats maar moesten buigen voor de Cleveland Cavaliers. Drazen tekende in zijn eerste playoffserie voor 24 punten en een schotpercentage van 54 procent.

Hij verdiende om meer te spelen maar

het gebeurde gewoon nooit”, zegt Drexler.

Toenmalig coach Rick Adelman kon zijn Joegoslavische ster niet overtuigen om geduld te hebben. “Het waren niet de juiste omstandigheden voor hem en hij kon dat niet begrijpen. We probeerden hem duidelijk te maken dat zijn tijd wel zou komen, maar hij wilde dat niet aanvaarden.”

Vriend Divac hing vaak uren aan de telefoon met een gefrustreerde Petrovic.

“Ik vond het erg om te horen dat een man die veertig, vijftig, zestig punten scoorde in Europa me belde om te zeggen dat hij twee punten gescoord had. Ik probeerde hem op te beuren door te zeggen dat de wereld zou zien hoe goed hij was.”

En terug in de hemel

Ook na het winnen van het WK kreeg Petrovic niet de kans die hij verdiende bij de Blazers. Na 38 wedstrijden, waarvan hij er amper achttien speelde, was hij onderdeel van een deal die hem naar de New Jersey Nets bracht. Eindelijk mocht hij opnieuw ‘Mozart’ zijn. In zijn eerste halve seizoen als ploeggenoot van onder andere Kenny Anderson en Derrick Coleman tekende hij voor bijna dertien

Het wrak waarin Drazen Petrovic op 7 juni 1993 de dood vond. Hij werd 28 jaar.

In de zomer daarop vonden de Spelen plaats in Barcelona. Het basketbaltoernooi leek op voorhand beslist met de komst van het Dream Team. Maar Drazen had geen schrik, ondanks het uiteenvallen van het Joegoslavische team omwille van de burgeroorlog en dus het verlies van vooral Divac. Kroatië won zes op acht wedstrijden. De twee verloren partijen waren tegen Team USA. Petrovic leidde met gemiddeld bijna 25 punten en een schotpercentage van 49 procent, waaronder 39 procent van zijn driepunters, zijn team naar de finale. Het Dream Team was daarin uiteindelijk veel te sterk, maar moest toch even doorduwen bij een 25­23 achterstand in het eerste kwart. Petrovic tekende voor 24 punten en vijf assists in een rechtstreeks duel met Michael Jordan.

Gevestigde ster

In het daaropvolgende seizoen duwde Petrovic het gaspedaal volledig in. Hij voelde zich aanvaard in New Jersey en dat vertaalde zich op het parket. Hij stond mee aan de top in efficiëntie van guards. “Het enige dat Drazen nodig had, was een uitdaging. Als hij die had, wilde hij je vernietigen”, zegt Radja.

“Hij scoorde dertig punten zo snel… Ik had een hand in zijn gezicht voor elk schot maar hij was een machine”, zegt ex­Detroit Piston Joe Dumars. Ook van ‘trash­talk’ was hij niet vies. Reggie Miller speelde graag tegen Drazen omdat “hij kon trash­talken in vier talen.” Miller zou later ook zeggen dat Petrovic de beste schutter is die hij ooit zag. En van Michael Jordan had Drazen ook geen schrik. “Hij ging gewoon ‘right at’ Jordan, alsof het niets was. Hij had iets van ‘Kom op, ik voel het. Ik pak hem!’”, zegt Kenny Anderson.

Petrovic was ‘on top of his game’ op

zijn 28ste. Hij was een gevestigde ster in de NBA, het was zijn ultieme droom.

En dan op weg naar München, na een kwalificatiewedstrijd met Kroatië voor het EK, reed zijn vriendin met de auto tegen een truck. Petrovic lag naast haar te slapen en verloor op slag het leven.

Maar laten we daaraan niet teveel denken en Drazen Petrovic onthouden om de speler die hij was. De afsluitende woorden zijn voor Michael Jordan: “Het was een sensatie om tegen Drazen te spelen. Steeds wanneer we de strijd aangingen, streed hij met volle overgave. We hadden dus een paar geweldige veldslagen.” Een man die geen schrik had van de man waarvoor iedereen schrik had…

Het ga je goed, Mozart. •

Het Jaar van de 'Bron Het jaar 2012 gaat voor basketballers de geschiedenis in als het jaar van LeBron James. Er zijn wel meer jaren die eerder al in aanmerking kwamen voor deze titel.

Het jaar 2003, toen hij als een wervelstorm debuteerde in de league. Het jaar 2007, toen hij zijn Cleveland Cavaliers naar de NBA Finals loodste om daar vervolgens met 4­0 klop te krijgen van de San Antonio Spurs. Het jaar 2010, toen hij de Cavs in tranen achterliet voor een nieuw leven in Miami. Het jaar 2011, toen hij de Miami Heat naar de NBA Finals leidde, om daarin de grootste verdwijntruc in basketbalhistorie te tonen.

Geen jaargang maakte echter zo

overtuigend aanspraak op de titel ‘Jaar van de ‘Bron’ als 2012. Alles wat de zelfbenoemde koning van de NBA door iedereen al jaren kreeg toegeschreven, kwam in dit jaar samen. Belangrijkste was natuurlijk zijn eerste NBA­titel.

Eindelijk. Gecombineerd met de NBA Finals MVP, ook zijn eerste. En de MVP van het reguliere seizoen, voor de derde keer. Om als toetje ook nog eens zijn tweede gouden medaille op de Olym­ pische Spelen in Londen te veroveren.

Na 24 duels voor Team USA op drie Spelen is hij de nummer twee op de all­ time topscorerslijst (achter David Robinson), zevende wat betreft rebounden en degene met de meeste assists achter zijn naam.

James won alles wat hij winnen kon en deed dat met de gratie van een koning.

Weekly RoundUp

De Colorado Avalanche en

reservegoalie Jean­Sebastien Giguere kwamen een eenjarige contractverlenging à 1,5 miljoen dollar overeen • Terwijl de moeilijke onderhandelingen tussen de spelers en de clubs doorgaan om een mogelijke lockout te voor­ komen, wordt NHL­com­ missioner Gary Bettman er in ieder geval niet slechter van. Naar verluidt verdiende hij over het afge­ lopen seizoen bijna acht miljoen dollar, zo’n 500.000 dollar meer dan het jaar ervoor • De NHLPA neemt alvast het zekere voor het onzekere. De spelersbond van de NHL is al bezig met het plannen van exhibition series tegen de beste spelers uit de KHL mocht er uiteindelijk toch een lockout komen volgend seizoen • Hopelijk gaat ‘drie keer is scheeps­ recht’ ook op voor Taylor Hall. Het talent van de Edmonton Oilers heeft er nu twee seizoenen opzitten die vooral werden gekenmerkt door blessures. De twintig­ jarige winger is nu blessurevrij en hoopt komend seizoen eindelijk te kunnen laten zien waarom hij in 2010 als eerste werd gedraft • Jeff Skinner verlengde zijn contract bij de Carolina Hurricanes. De

aanvaller staat nu tot en met 2019 onder contract in Raleigh en gaat in die periode ruim 34 miljoen dollar opstrijken.

Ducks GM voor het gerecht

In Detroit is de rechtszaak

begonnen tegen Bob Murray.

De general manager van de Anaheim Ducks zou zich na de ayne Simmonds verleng­ uitschakeling van zijn club de de afgelopen week zijn door de Detroit Red Wings in contract bij de Philadelphia 2009 nogal hebben misdragen Flyers. De rightwinger, die nog en een vrouw hebben geslagen een verbintenis had voor het met een barkruk. komende seizoen, zette zijn krabbel onder een De vrouw deed aangifte van contractverlenging van zes mishandeling en eist nu een jaar. Hij gaat in deze periode forse schadevergoeding van naar verluidt een kleine 24 Murray. Volgens haar miljoen dollar verdienen. advocaat verloor de vrouw door het immonds kwam in het incident haar baan, vorige offseason over van huis en auto en ze de Los Angeles Kings als wil hiervoor onderdeel van de trade financieel van Mike Richards. Hij gecompenseerd liet zich in Philly worden. meteen van zijn beste Daarnaast kant zien en zette claimt ze dat met 28 goals, 49 ze ook fysieke punten, elf klachten aan het power play­ voorval heeft goals en overgehouden; vooral van 197 haar schouder zou ze schoten bijzonder veel last hebben en op doel de ze beweert dat ze geen lange beste cijfers uit zijn carrière afstanden meer te voet kan neer. Door het vertrek van afleggen.

Jaromir Jagr en James van Riemsdyk komt er nu meer e advocaat van Murray druk op de 23­jarige speler te beweert echter dat de vrouw liggen en de Flyers rekenen liegt en alleen maar uit is op erop dat Simmonds zijn veel geld en dat hij dit kan goede prestaties van bewijzen. Via een privé­ vorig jaar door kan detective beschikt hij over zetten en hopelijk nog foto’s waaruit blijkt dat de wat kan verbeteren. vrouw onder meer in staat was om met een zware boodschap­ pentas naar haar huis te lopen en om een gevulde jerrycan omhoog te tillen en in haar auto te zetten. •

Simmonds verlengt

W

S

D

In de popcultuur is Baltimore tegenwoordig het bekendst vanwege The Wire. De in verval geraakte havenstad was het podium voor David Simon’s fenomenale televisieserie. De serie brengt de zelfkant van het eens zo welvarende Bmore op een beklemmende wijze in beeld. “The fine line between heaven and here.” Ooit was de stad bekend vanwege Edgar Allen Poe, vanwege de heerlijke kreeft uit de Chesapeake Bay en vanwege de haven die door de strategische ligging aan de monding van de Patapsco River in de Chesapeake Bay eens

zoveel welvaart bracht. Tegenwoordig kenmerkt Baltimore zich vooral vanwege de hoge criminaliteitscijfers, de hoge werkloosheid en, voor ons belangrijker, van de aansprekende sportteams. De Baltimore Orioles vertegenwoordigen de stad in de Major League Baseball en met de Ravens heeft Baltimore een echte AFC powerhouse binnen de stadsgrenzen.

Baltimore Colts

In 1953 wordt Baltimore de nieuwe thuis­ haven van de Colts. De franchise heeft dan een nogal schimmig verleden met verschei­ dene naamwijzigingen en relocations. Zo hebben ze gespeeld in Dayton, New York en Dallas en hebben ze namen versleten als Dodgers, Tigers, Yanks en Texans. Ook op sportief vlak kent de franchise eigenlijk geen noemenswaardige resultaten. Met de relocation naar Baltimore komt er een eind aan de turbulente periode en komt de franchise in

rustiger vaarwater. De naam ‘Colts’ refe­ reert aan de paardensport die in Maryland nogal populair was. Een colt is een jonge hengst. Het karakteristieke blauw en wit van het tenue is een overblijfsel uit de tijd dat de franchise in Dallas onder de naam Dallas Texans uitkwam.

De Colts werken hun thuiswedstrijden af in het Memorial Stadium dat ze delen met de Orioles. Zoals het een blue collar town betaamt, is het thuispubliek fanatiek. Het stadion krijgt dan ook al snel de bijnaam “The World’s Largest Outdoor Insane Asylum”. De tribunes vormden een hoef­ ijzer, waardoor de noordkant open bleef.

In hun eerste wedstrijd in het Memorial Stadium op 27 september 1953 weten ze direct de Chicago Bears te verslaan met 13­ 9. Dit blijkt echter geen voorbode voor de rest van het seizoen, want daarin zijn de Colts aanzienlijk minder succesvol.

Uiteindelijk wordt het eerste seizoen in Baltimore afgesloten met 3­9 record. De ommekeer komt enkele jaren later, in 1956. In de vierde wedstrijd van dat seizoen raakt quarterback George Shaw geblesseerd en moet de wedstrijd laten voor wat het is. De backup quarterback

maakt zijn debuut. Tot dat moment heeft niemand eigenlijk gehoord van Johnny Unitas, maar dat zal snel veranderen.

De succesjaren

Onder leiding van quarterback Johnny Unitas veroveren de Colts in twee jaar tijd evenzovele NFL­titels, in 1958 en 1959. De kampioenschapswedstrijd van 1958 staat nog steeds bekend als “The Greatest Game Ever Played”. In de slotfase dirigeerde Uni­ tas zijn troepen op een imposante manier over het veld en de Colts konden hierdoor de beslissende touchdown maken.

Ook in 1964 weten de Colts de eindstrijd

te bereiken, echter worden ze verpulverd door de Cleveland Browns, 24­0. Vier jaar later staan beide teams weer tegenover elkaar in de NFL Championship Game en nemen ze revanche. Met een 34­0 oorwassing worden de Browns weer naar Cleveland gestuurd. Met deze overwinning verzekeren de Colts zich van een ticket naar Super Bowl III in Miami, waar ze tot verrassing van de hele natie met 16­7 verliezen van de veel slechter gewaande New York Jets (onder aanvoering van Joe Namath). In Super Bowl V krijgt Baltimore toch de eerste Super Bowl­titel. De Dallas Cowboys worden, wederom in Miami, met 16­13 verslagen.

Na deze successen zal de ploeg nog enkele

keren deelnemen aan de playoffs, maar worden ze telkens vroeg uitgeschakeld. De overige seizoenen beëindigen ze veelal als laatste in de divisie. Dit heeft zijn weerslag op de toeschouwersaantallen, die steeds verder dalen. Wat weer tot gevolg heeft dat de stad Baltimore niet echt staat te springen mee te werken aan de bouw van een nieuw stadion, een wens die de franchise lang koestert.

JOHNNY THE GOLDEN ARM UNITAS Quarterback voor de Baltimore Colts. Hoewel hij een oud­speler van de Colts­franchise is, gaf Unitas altijd aan de Ravens als zijn footballteam te zien. Hij is van mening dat zijn records in Baltimore thuishoren. Op zijn palmares staan NFL­ kampioenschappen in 1958 en 1959, de Super Bowl van 1970, zes All­Pro uitverkie­ zingen en een plek in de Hall of Fame. Tot zijn grote ergernis is hij opgenomen als Indianapolis Colt, en niet als Baltimore Colt.

RAY LEWIS Linebacker voor de Baltimore Ravens. Eén van de meest karakteristieke en beste linebackers ooit in de NFL. Hij was er al bij vanaf het allereerste seizoen van de Baltimore Ravens en is nog steeds actief in M&T Bank Stadium. Lewis speelde

dertien Pro Bowls en was Super Bowl MVP. Met zijn tomeloze inzet, zijn kei­ harde manier van verdedigen en zijn waardevolle rol als mentor voor jonge spelers is hij een gegarandeerde first ballot Hall of Famer.

ED REED Speelt sinds 2002 op de safety­positie bij de Baltimore Ravens en wordt gezien als één van de beste safeties in de league. Hij is uitverkozen tot acht Pro Bowls, sleepte in 2004 de Defensive Player of the Year­award binnen en bezit het record voor de twee langste intercep­ tion returns voor een touchdown met 106 en 108 yards.

CAL IRONMAN RIPKEN Werd in 2007 met 98.53% van de votes in de Hall of Fame gestemd en geldt als één van de

grootste helden uit het moderne baseball.

American League Rookie of the Year in 1982, AL MVP in 1983 en 1991. Speelde korte stop, traditioneel een verdedigende positie waar weinig offence vandaan komt. Staat bekend om zijn onafgebroken reeks van 2632 wedstrijden die waarschijnlijk nooit meer verbroken gaat worden. Ripken groeide op in Maryland, is een echte Oriole en speelde daar ook zijn volledige car­ rière. Zijn nummer, 8, werd direct na zijn afscheid geretired.

STEADY EDDY MURRAY Van 1977tot 1988 first base­ man bij Orioles.Staat bekend als één van de meest betrouw­ bare en productiefste hitters ooit. Sloeg in zijn carriére 504 homeruns. In 2003 opgenomen in de Hall of Fame en tevens filantroop voor goede doelen in en om Baltimore.

Als een dief in de nacht

Indianapolis doet de geplaagde Colts een aanbieding die bijna niet te weigeren valt.

Een nieuw stadion en een rooskleurig financieel plaatje brengt eigenaar Robert Irsay in de verleiding de franchise te verhuizen. Om te voorkomen dat de Colts Baltimore gaan verlaten, willen de stad Baltimore en de staat Maryland een wet in het leven roepen de stad macht geeft controle over de franchise over te nemen.

Robert Irsay wacht deze wetgeving niet af en midden in de nacht pakken de Colts al hun bezittingen in grote Mayflower­ verhuiswagens en vertrekken naar Indiana. Als de stad ontwaakt is het team vertrokken en is er een bittere pil te slikken: Baltimore heeft geen professioneel football team meer.

een jaar gebruikt, want sinds 1902 werd dat team omgedoopt tot de New York Yankees.

Oorspronkelijk deelden de Orioles hun

stadion met de Colts en speelden ze hun thuiswedstrijden in het Memorial Stadium. Niet al te lang nadat de Colts naar Indianapolis waren vertrokken, kregen de Orioles een nieuw stadion in het centrum van de stad, voluit “Oriole Park at Camden Yards” geheten. Dit complex is het eerste van de “retro” Major League stadions die in de jaren negentig gebouwd zijn er wordt nog steeds als één van de mooisten beschouwd. In de meeste lijstjes hoeft het enkel PNC Park (Pittsburgh), Fenway Park (Boston) en Wrigley Field (Chicago Cubs) voor zich te dulden. US Cellular Field (Chicago White Sox) is zelfs binnen 10 jaar na de opening alweer verbouwd om meer te lijken op et vertrek van de Colts laat een groot gat achter in de stad. De showband van de Camden Yards.

Colts, de Baltimore Colts Marching Band, Alle 45.971 stoeltjes in het stadion zijn blijft in de stad achter als ambassadeurs voor terugkeer van professioneel football donkergrijs van kleur op twee na. In sectie 96, rij 7 is stoel 23 oranje van kleur in de stad. ESPN heeft daar in de vorm van “The Band That Wouldn’t Die” enkele om aan te geven waar O’s legende Eddie Murray’s 500ste homerun terecht kwam. jaren nog een schitterende 30 for 30­ documentaire over gemaakt. Ondanks de Stoel 10 in rij FF van sectie 86 is eveneens inspanningen van de band, de politiek en oranje van kleur. Dit is omdat daar Cal vele anderen zal het nog jaren duren voor “Ironman” Ripken’s 278ste homerun geland is. Met deze slag verbrak hij het professioneel football terugkeert naar de record voor het aantal homeruns geslagen stad. door een short stop.

H

The O’s

Overigens is het niet alleen football dat de klok slaat in Bmore. Ook heeft de stad een baseball franchise. En hoewel de Orioles misschien niet de meest tot de verbeelding sprekende franchise zijn, hebben ze een rijke geschiedenis en hebben ze hun stempel kunnen drukken op de hedendaagse Major League.

Hoewel er in 1901 al een baseballteam

met de naam Orioles was, vinden de huidige Orioles hun oorsprong in de originele Milwaukee Brewers, die in 1884 zijn opgericht. Dit team verhuisde in in 1901 naar St. Louis en ging daar verder onder de naam St. Louis Browns. In 1954 streek het team neer in Baltimore en werd de naam Orioles aangenomen. De originele Orioles hebben de naam slechts

De Orioles wisten de World Series drie

keer op hun naam te schrijven. Ze deden dit in 1966, 1970 en in 1983. De laatste keer dat ze überhaupt tot de playoffs doordrongen is ook alweer een poosje terug, dat was 1997. Ze werden toen uitgeschakeld door de Cleveland Indians.

Een jaar eerder wisten ze in de playoffs de Indians nog wel te verslaan, maar werden ze uiteindelijk verslagen door de New York Yankees.

The Ravens

De magere tijden in de Major League worden een klein beetje goedgemaakt door de successen die Baltimore’s nieuwe NFL­franchise weet te boeken. In 1996 geeft de league toestemming aan de Cleveland Browns om de kust van Lake Erie te verruilen voor de rand van Chesapeake Bay. Vlak naast het stadion van Orioles wacht met M&T Bank Stadium een schitterende nieuwe footballtempel op ze. Omdat men geen herhaling van het debâcle van de relocation van de Colts naar Indianapolis wilde, werd besloten dat Cleveland het recht op de teamkleuren, de records en de naam mocht houden. Feitelijk kreeg Baltimore dus een nieuwe franchise, enkel het gros van het personeel en de contractspelers van de Browns verhuisden om daar verder te gaan als de Baltimore Ravens.

Vanaf wedstrijd 1 drukken de Ravens

hun stempel op de league. Er zijn maar weinig teams waarvan de speelstijl zo aansluit bij de mentaliteit van de stad. De Ravens verdedigen hard, meedogenloos maar fair. Vooral in thuiswedstrijden zijn ze schier onverslaanbaar en zijn ze koning in eigen stadion. En in Baltimore weet

men: “When you come at the king, you best not miss.” En gemist hebben vele teams, sinds 1999 hebben de Ravens slechts drie losing seasons gekend. Onder leiding van linebacker en toekomstig Hall of Famer Ray Lewis weten de Ravens menig topteam onder de duim te houden en zijn ze een geduchte tegenstander voor hun rivalen in de AFC North.

Super Bowl succes

In 2000 volgt de ultieme triomf, de

Ravens winnen de Super Bowl. Formeel is het hun eerste, aangezien de NFL­ kampioenschappen en de eerder behaalde Super Bowl van de Colts met de franchise naar Indianapolis zijn vertrokken, maar als de Giants in Tampa worden vernederd met 34­7 weet dat Baltimore weer een footballteam heeft, en je dient rekening met ze te houden. Sinds 2000 haalden de Ravens de playoffs acht keer en vorig seizoen traden ze nog aan tegen de New England Patriots in de AFC Championship Game. Billy Cundiff miste de beslissende fieldgoal waardoor de Ravens overtime en waarschijnlijk een overwinning misliepen.

Dit jaar staan de Ravens er weer en zij zijn wederom een van de favorieten om de AFC te vertegenwoordigen in The Big One. Want, “the king stay the king.” •

Wekelijks zestien finales!

Soms vraag ik me wel 'ns af of ik een

echte sportliefhebber ben. Ik bedoel: de voorbije weken stroomde m'n Twitter timeline over met enthousiaste tweets over Team USA op de Olympische Spe­ len, en de start van preseason in de NFL.

Mij kon 't hoegenaamd niet boeien. Ster­ ker nog: op de Olympische finale (en wat honkbal) na, heb ik de afgelopen maand nauwelijks een seconde sport gezien.

Ik hou van sport, denk ik. Maar dan wel van topsport. Sport tussen teams en individuen die tegen elkaar opgewassen zijn, die elkaar geen duimbreed toegeven, en die pas in de slotseconden gaan uitmaken wie er met de hoogste eer mag gaan strijken.

Het Olympisch basketballtoernooi was

dan ook niet aan mij besteed. Team USA dat Nigeria met 'n verschil van 83 punten inmaakt? Boeien. Dergelijke fratsen heb ik hier nog wel ergens op 'n VHS­bandje van de Globetrotters staan.

Maar met sport heeft 't natuurlijk maar weinig van doen.

NFL­preseason, zelfde laken een pak. Geen coach die 't achterste van z'n tong laat zien, geen van de sterren die z'n arsenaal aan kunnen tentoon zal spreiden. Slechts wat rookies die als een kip zonder kop tot op de bodem gaan, voor ze over twee weken weer vakken staan te vullen bij de Wal­Mart.

Godzijdank staat de NFL op punt van

beginnen. Vanaf 5 september is 't weer iedere wedstrijd die telt: zestien finales per week!

Doping

Vals spelen is van alle tijden. Je stukken

op het schaakbord verzetten als je tegen­ stander naar de wc is, stiekem spieken als je hem bent bij verstoppertje en online opzoeken welke woorden je het beste kunt leggen bij Wordfeud. Als er wat te winnen valt, gaan mensen ver en soms iets te ver.

Sport is daarop geen uitzondering.

Was vals spelen vroeger nog relatief onschuldig, door bijvoorbeeld de bal vies te maken, waardoor je met net wat meer effect kon gooien, nu zijn het vooral doping.

Vorige week is Giants' outfielder Melky

Cabrera gepakt op het gebruik van testos­ teron.Gevolg: vijftig wedstrijden schorsing ­ hij kan eventueel pas midden in de play­ offs terugkeren. Een aderlating, niet alleen voor de Giants, maar ook voor baseball.

'The Melk Man' was bezig met het beste jaar van zijn carrière en haalde dit jaar niet alleen het All­Star team, hij was zelfs de MVP van de All­Star wedstrijd.

De vraag is nu: is Cabrera beter geworden door zijn dopinggebruik? Een blik op zijn statistieken geeft geen uitsluiting. Hij heeft bijvoorbeeld niet meer homeruns of steals dan vorig jaar, maar wel een hoger slaggemiddelde.

Maar is dat laatste een gevolg van de

PED's? Dat kan, maar je kunt ook kijken naar de onderliggende stats. Zo heeft Cabrera dit jaar een veel hoger 'Batting Average on Balls In Play' (BABIP) dan normaal. BABIP geeft aan hoeveel 'geluk' een speler heeft en Cabrera heeft daar gewoon heel veel van. Hij mag dan doping hebben gebruikt, maar geluk kan je niet inspuiten.