SportAmerika Magazine No. 18

HOOFDREDACTIE Neal Petersen Geert Jan Darwinkel EINDREDACTIE Kasper Dijk SENIOR WRITER Jules Zane REDACTIE Lennart Beishuizen Pieter Brouwers Geert Jan Darwinkel Rob van Gameren Vincent Van Genechten Eva Gerritse Pieter Horstman Justin Kevenaar Paul Klomp Jasper Laman Marco Post Jurian Ubachs Klaas­Jan ter Veen Jeroen Veenstra Seb Visser Frank Wielaard Joeri Zwarts COLUMNISTEN Matthijs van den Beukel Gijsbregt Brouwer Jeroen Elshoff Leander Schaerlaeckens FOTOGRAFIE Getty Images PRODUCTION, ART DIRECTION & DESIGN DarChicago Ltd. MET DANK AAN Issuu, Scribus

SportAmerika Magazine is een uitgave van Petersen Media. Niets uit deze uitgave mag op welke wijze dan ook worden gekopieerd zonder uitdrukkelijke toestemming van de uitgever. © Petersen Media 2012­2013 ­ Alle rechten voorbehouden.

“You can sleep with ’black people’. You can bring them in, you can do whatever you want. The little I ask you is not to promote it on that … and not to bring them to my games.”

Aldus Donald T. Sterling, eigenaar van de Los Angeles Clippers.

Het liefst had ik dit voorwoord geschreven over de fantastische NBA playoffs. Op het moment dat ik dit aan het tikken ben, zijn zeven van de acht series nog onbeslist.

Alleen Miami Heat lijkt weinig moeite te hebben met de Charlotte Bobcats.

Helaas. Meneer Sterling moest zonodig alle aandacht naar zich toe trekken. Voor de langst zittende eigenaar in de NBA niet de eerste keer. In 2006 verloor hij al eens een zaak over het verhuren van appartementen. Daarin zou hij Latino's en zwarte mensen gediscrimineerd hebben in hun zoektocht.

De fout die ik zelf de laatste dagen heb gemaakt is dat ik geprobeerd heb te begrijpen hoe het mogelijk is om zulke uitspraken te doen. Eerder, in 2010, kreeg hij het aan de stok met zijn eigen speler, Baron Davis. Gedurende de gehele wedstrijd schreeuwde hij onder andere dat Davis niet fit genoeg was en waarom hij in vredesnaam nog op het veld stond.

Ik ben er inmiddels mee gestopt, omdat je je simpelweg niet kunt inleven in een ziek persoon.

Gelukkig kan ik de column met een goed gevoel afsluiten.

De racistische uitspraken van Sterling zijn bedroevend, maar de reacties in de NBA zijn hoopgevend. Van Michael Jordan tot president Obama, iedereen sprak zijn afschuw uit over deze uitspraken. Als Adam Silver nou ook gewoon zijn taak als baas van de NBA goed uitvoert, dan zijn we weer een stukje dichterbij een competitie waar er voor racisme geen plek is.

Geniet van de playoffs en veel leesplezier,

Troy Vincent, de nieuwe

operationeel directeur van de NFL, wil in de toekomst een aparte competitie voor jonge talenten opzetten die te vergelijken is met de D­League in de NBA. Vincent: "Er is zoveel footballtalent om ons heen en we moeten een platform creëren waar dit talent zich kan ontwikkelen. De vormgeving zal naar gekeken moeten worden, wordt het een soort academie of een aparte competitie in de lente? We zullen gaan kijken of er animo voor is" • De Jacksonville Jaguars moeten het komend seizoen voor het eerst sinds lange tijd zonder Maurice Jones­ Drew doen. Zijn opvolger als runningback is Toby Gerhart, en het vertrouwen is groot bij de 27­jarige ex­Viking: "Ik had al direct een starter kunnen zijn, maar was nu eenmaal de backup van de beste runningback in de NFL (Adrian Peterson). Dankzij deze rol is mijn lichaam echter wel fitter dan dat van veel andere backs op mijn leeftijd en dus weet ik zeker dat ik mensen kan gaan verrassen in Jacksonville" • De NFL heeft weer eens een rechtszaak aan de broek. Een 49ers­fan die afgelopen seizoen naar de playoffwedstrijd tussen de Seattle Seahawks en de San Francisco 49ers wilde, mocht niet omdat hij in de verkeerde staat woonde. De Seahawks en de NFL pasten namelijk een restrictie toe waardoor alleen mensen uit Washington en de omliggende staten (o.a. Idaho, Montana en Oregon) kaarten konden kopen. John Williams woont echter in Las Vegas. Nu eist Williams vijftig miljoen dollar vanwege ‘economisch discriminerende praktijken’ •

LA Clippers­eigenaar Donald

Sterling ligt onder vuur. En niet zo'n klein beetje ook. De excentrieke Sterling heeft de woede van heel (basketballend) Amerika op z'n hals gehaald door tegen zijn vriendin te zeggen dat ze te veel met 'niet­blanke mensen' omgaat. De vriendin van Sterling is zelf half Afro­Amerikaans, half Latino. Volgens Sterling mag ze doen wat ze wil met donkere mensen, maar ze moet er niet mee te koop lopen en die mensen niet meenemen naar wedstrijden van zijn team. Het breed uitgemeten voorval gaat zeker nog een staartje krijgen • De kans is groot dat Mike D'Antoni ook volgend seizoen gewoon coach is van de LA Lakers.

Iedereen ging er blind van uit dat de geplaagde D'Antoni wel ontslagen zou worden na het dramatische seizoen dat de Lakers zojuist achter de rug hebben. Geen van de spelers wil inhoudelijk reageren op de geruchten, maar het is algemeen bekend dat mannen als Pau Gasol en Kobe Bryant geen grote fans zijn van Mike D'Antoni • Michael Heisley is overleden. Heisley is oud­ eigenaar van de Vancouver Grizzlies, die later de Memphis Grizzlies werden.

De 77 jaar oud geworden Heisley kocht het team toen ze nog in Vancouver speelden. Later zorgde hij ervoor dat het team, dat vorig seizoen nog de Conference Finals in het Westen haalde, naar Memphis kon verhuizen. Het is niet dat de Grizzlies nu zonder eigenaar zitten – Heisley verkocht zijn team namelijk aan Robert Pera, die sinds het seizoen 2012/2013 de touwtjes in handen heeft •

De misschien wel grootste

recidivist van de NHL, Matt Cooke, werd wederom voor langere tijd geschorst. De aan­ valler van Minnesota Wild werd bestraft met een schorsing van zeven wedstrijden voor kneeing jegens Colorado Avalanche­ verdediger Tyson Barrie.

Cooke werd in 2011, in dienst van de Penguins, al eens voor tien wedstrijden en een volledige ronde in de playoffs geschorst • Slachtoffer Tyson Barrie staat voor langere tijd aan de kant. De verdediger moet vier tot zes weken toekijken in verband met een knieblessure na de aanslag van Cooke • Ben Bishop werd net als Semyon Varlamov en Tuukka Rask genomineerd voor de Vezina Trophy en blijkt dat achteraf een half seizoen lang verdiend te hebben met het doorspelen ondanks gescheurde ligamenten in zijn pols. Bishop gaat aankomende week onder het mes en zal voor aanvang van het volgende seizoen weer speelklaar zijn.

Bishop miste de playoffs wel, door een blessure aan zijn elleboog • Tyler Johnson, Ondrej Palat (beide Tampa Bay Lightning) en Nathan MacKinnon (Colorado Avalanche) werden genomineerd voor de Calder Trophy, de prijs voor beste rookie. Het is voor het eerst sinds 2008 dat een ploeg weer twee deelnemers genomineerd zag worden voor de Calder Trophy. Toen werden Patrick Kane en Jonathan Toews (Chicago Blackhawks) genomineerd • Team USA won het goud op het WK U18 in Lappeenranta, Finland. In de finale werd Tsjechië met 5­2 opzij gezet. Team Canada won, mede dankzij een uitmuntende goalie Mason MacDonald (38 saves), brons dankzij een 3­1 zege op Zweden •

Bryce Harper (WAS),

Chris Davis (BAL) en Mark Trumbo (ARI) hebben zich gemeld in de ziekenboeg van hun clubs. Harper liep een duimblessure op, Davis blesseerde zijn hamstring en Trumbo heeft een stressfractuur in zijn voet, en daarmee lijkt de laatste het langst buitenspel te staan • De prijs voor meest originele blessure gaat naar Jean Segura. De korte stop van de Brewers liep achter Ryan Braun langs, die net met zijn bat rondzwaaide als onderdeel van zijn warm­up routine .

Segura werd op zijn hoofd geraakt en moest door een flinke wond enkele wedstrijden missen • Yankees­pitcher Michael Pineda smeerde in een wedstrijd tegen de Boston Red Sox hars op zijn nek om meer grip op de bal te krijgen. Op verzoek van Red Sox­manager John Farrell controleerden de umpires de jonge starter, die vervolgens een uitsluiting voor de kiezen kreeg. De MLB schorste Pineda daarop voor tien wedstrijden • De als een raket gestarte José Abreu heeft in zijn eerste maand in de MLB direct een record te pakken. De eerste honkman van de Chicago White Sox ging in april ruim over de 27 binnengeslagen punten heen, het vorige record voor een rookie in de maand april. Het record stond op naam van Albert Pujols • Diezelfde Pujols rondde inmiddels de boei van de 500 homeruns.

Tegen de Washington Nationals sloeg Pujols in één wedstrijd nummer 499 en 500 van zijn carrière.

Wellicht belangrijker: Pujols lijkt na enkele seizoenen vol blessureleed weer op de levensgevaarlijke slugger van weleer •

Het bericht kwam aan als een mokerslag. De man die hun

oversteek zou financieren had het geld nog niet rond en tot die tijd zaten ze vast in een schimmig motelletje in de achter足 buurten van Cancun. Mexico was zoveel dichter bij het beloofde land, maar in handen van drugssyndicaat Los Zetas is niemand dicht bij de vrijheid.

Er moest een kwart miljoen dollar op tafel komen en tot die tijd werden Yasiel Puig, zijn maatje Yunior Despaigne, zijn vriendin en een priester continu bewaakt door zeker vier gewapende handlangers van een van de gevaarlijkste mannen in Mexico. Zij hadden de oversteek naar het vasteland geregeld, de baas had zelf in de boort gezeten, want een 21足 jarig supertalent uit Cuba is goud waard in deze regio. Als ruilmiddel of als afhankelijke vriend, dat is ze om het even.

In het motel zaten ook gezinnetjes. Vrouwen en kinderen, die

dag na dag angstig hoopten dat iemand vanuit Amerika het geld zou overmaken om ze over de grens te krijgen. Duurde dat

allemaal te lang, dan werden ze op straat geschopt en door de Mexicaanse overheid gedeporteerd naar Cuba. Niet alleen waren ze dan terug bij af, hun spaargeld zou op zijn en de volwassenen verdwijnen vaak voor jaren achter de tralies. Niemand verlaat zonder toestemming het Cuba van de Castro’s.

Varkensbaai

Ze hadden zich urenlang een weg gebaand door het natte kustgebied aan de zuidkant van Cuba. Dit was poging vijf. Ze waren al eens opgepakt op verdenking van pogingen tot vertrek. Ze waren ooit ternauwernood ontsnapt bij een politiecontrole. Maar nu stond Yasiel er dan echt, in het holst van de nacht, met zijn bevreem­ dende vriend Yunior, zijn geliefde en die priester.

Hoe lang ze precies in het duister stonden te wachten, weten ze niet meer zeker. Maar er kwam een moment dat ze begon­ nen te geloven dat hun boot niet meer zou arriveren. De tijd van vertrek was gekomen en gegaan zonder rumoer. Voor­ zichtig pakten ze hun tassen weer op hun rug en begon de voettocht terug naar de bewoonde wereld.

De priester die hen begeleidde besefte echter al vlug dat hij een geliefd beeldje had vergeten op het strand. Eenmaal terug op het strand sloeg de schrik hen om het hart. Er was, uren later dan gepland, plots een boot in de verte. Rennen was te laat, dit was hun redding of hun ondergang. Dit was de boot naar een leven als miljonairs of het begin van jaren in een kille Cubaanse cel.

“Ben jij Puig? En jij Despaigne?”, vroeg een man vanaf de speedboot. Ze waren verdwaald geraakt in de duistere, verraderlijke wateren rond de Varkensbaai en opgelucht dat

hun passagiers er nog stonden. Het levenspakketje van een kwart miljoen was ongedeerd en stapte aan boord van hun boot. Ze voeren weg van de plek die debet is aan deze schimmige wereld van talentensmokkel.

Want was er in de eerste jaren van de Koude Oorlog nog

hoop dat de communistische Cubanen een immigratiedeal zouden sluiten met de Amerikanen, die hoop vervloog na de InvasiĂłn de Bahia de Cochinos. De invasie op de Varkensbaai was de mislukte inval van overgelopen Cubaanse troepen onder supervisie van de Amerikaanse overheid, maar president Kennedy vreesde de nasleep en liet hen op de valreep stikken. De schade was echter al geleden en het vertrouwen definitief weg.

Het valt te betwijfelen of Puig en zijn gezelschap ook maar een moment stil hebben gestaan bij de invloed van de Varkensbaai op hun situatie. Voor hen was dat stille zandstrand niet de plek waar de ellende voor Cubanen met grote dromen was begon­ nen. Voor hen was de locatie hetzelfde als wat het april van 1961 voor de invasietroepen was͞ een doodstil strand, ver van de bewoonde wereld en hopelijk nog veel verder van de Cubaanse overheidstroepen.

Vissen

Ze brachten een paar dagen op zee door. Eerst omdat de brandstof van de boot per ongeluk op was en ze moesten wachten op versterking, later omdat ze door de vertraging overdag waren aangekomen aan de kust van Mexico en ze alleen ’s nachts veilig van boord konden. Ze zaten urenlang met hengels zonder aas op de rand van het schip. Een dure speedboot met wat jonge hippe vissers zou waarschijnlijk een stuk minder aandacht trekken.

Na een paar weken op Isla Mujeres, op een steenworp

afstand van feestende Amerikaanse jeugd en de rijkdommen die hen waren beloofd, is het geld van de mysterieuze Pacheco er nog steeds niet. De prijs is omhoog gegaan en wie Puig nu wil halen, om straks te kunnen cashen als hij zijn eerste contract tekent, moet 400.000 dollar betalen. Het blijkt een deal die voor sommige een poosje in levensgevaar waard is.

Plots vernemen Puig en Despaigne via Skype dat ze zich klaar moeten maken voor een nachtelijk vertrek. Geen vragen stellen, geen namen noemen, maar spullen pakken en wegwezen. Voor ze het weten zitten ze in Mexico­Stad.

Iemand had valse papieren geregeld voor hun vlucht en van bewaking was tijdens hun nachtelijke ontsnapping niets te merken geweest.

De tijd drong echter. Vage bedrijven uit Florida van

Cubaanse investeerders in vluchtende landgenoten hadden Puig, die in Cuba al enige tijd was doorgebroken als groot talent, al aangeboden bij clubs in de Major Leagues en het werd hoog tijd te cashen. Niet langer in handen van de vrienden van Los Zetas, maar onder supervisie van de mysterieuze El Rubio, die aan de telefoon over astronomische bedragen sprak.

Vervreemd

Bewaakt door meerdere huurlingen verblijft Puig kortstondig in de grootste stad ter wereld. Je mag Amerika als Cubaan niet in via het water, maar kom je binnen via het land, dan krijgen Cubanen op wonderlijke wijze binnen no­ time een verblijfsvergunning. Als Nederlander ben je jaren zoet met papierwerk, maar smokkelt een louche gangster je als kakelverse inwoner van Mexico met Cubaanse roots de Amerikaanse grens over, dan is het zo gepiept.

Eenmaal in de Verenigde Staten maakt het niemand meer

iets uit. Of je nu goudeerlijk was of door mensensmokkelaars in groot gevaar werd gebracht, van het wegkapen van talenten uit Cuba genieten de Amerikanen met volle teugen.

Zelfs nu Despaigne in de Amerikaanse media dit verhaal uit de doeken deed. Het is onredelijk Puig te deporteren, want het is een misdaad zonder slachtoffers, al krijgt zijn handelen in Cuba misschien een bevreemdend staartje.

In Cuba is niemand veilig. Het staatsapparaat doet bij vlagen denken aan de Stasi in Oost足Duitsland en wie met goede informatie komt, plukt daar de vruchten van. Sommige mensen verraden daarom vrienden of kennissen, al dan niet dankzij aangedikte of soms zelfs verzonnen verhalen, zodat ze zelf minder gevolgd worden, omdat ook zij illegale plannen hebben.

Yasiel Puig wordt nu ook verdacht van dit soort twijfelachtige praktijken. Het wordt door Cuba aangemoedigd, maar in de VS loopt een rechtszaak tegen Puig. Corbacho Daudinot stelt dat zijn zeven jaar celstraf voor poging tot mensensmokkel het resultaat is van een afleidingsmanoeuvre door Puig en diens familie. Hij wil twaalf miljoen dollar van de Dodgers足outfielder.

Net als Danilo Curbelo Garcia, die een celstraf van tien jaar

kreeg door toedoen van Aroldis Chapman. Chapman zei door Curbelo te zijn benaderd met uitgebreide ontsnappings足 plannen, maar besloot tegen Curbelo te getuigen. De pitcher van de Cincinnati Reds zou zelf enige tijd later uit het oog van zijn bewakers glippen in Rotterdam, tijdens het 2009 World Port Tournament, en via Andorra als free agent naar de Verenigde Staten vertrekken.

Curbelo wordt, net als Daudinot, vertegenwoordigd door Avelino Gonzalez, die ook met Despaigne sprak. De advocaat

in Miami maakt zich druk over de slachtoffers van de handel in Cubaans honkbaltalent, waar de latere sterren handelaren en handlangers verraden, tot ze een plan vinden dat werkt als de aandacht voor hun mogelijke ontsnapping is verslapt.

Gonzalez regelde ooit dat een ontsnapte Cubaanse kayakkampioen kon uitkomen van Team USA. Het leverde hem persoonlijke aandacht op van Fidel Castro, die hem consequent ‘dat ene advocaatje uit Miami’ noemde.

Geld

Toch gaat de zaak om veel meer dan verraad, want als Gonzalez genoegdoening eist voor Curbelo en Daudinot, dan moet hij aantonen dat ze geen geld wilden verdienen aan de smokkel van een honkballer en dat wordt een lastig verhaal, want wie precies wat doet en hoe hij dat precies vroeg is vaag in deze schimmige onderwereld van Havana, Miami en de Mexicaanse oostkust.

Los van het grote geld, loop je ook continu gevaar, want je

getuigen hebben allemaal een agenda en niemand wil een cent mislopen van de percentages die worden verdeeld van het eerste salaris van de speler in kwestie. Niemand kent die risico’s beter dan Yasiel Puig, want zelfs in het veilige Amerika en zich rustig voorbereidend op het afgelopen seizoen achtervolgde zijn ontsnapping hem continu.

Tijdens 2013 Spring Training in Arizona werd er ’s nachts op de deur geklopt. Het was een loopjongen van Los Zetas, die hem er niet bepaald vriendelijk aan herinnerde dat El Rubio en

Puig nog een rekening open hadden staan bij Tomasito, de man van de boot in de Varkensbaai. Op straat in Miami werd Despaigne, die steeds minder hoorde van de geschrokken Puig, met een volautomatisch wapen bedreigd en hoewel hij claimde geen zeggenschap te hebben, drong hij aan bij Yasiel Puig op het vereffenen van de rekening bij het drugssyndicaat.

Bij hoog en laag beweren allerlei betrokken dat, hoe illegaal

en risicovol ook, iedereen naar behoren voor zijn diensten is betaald. Behalve Yandrys Leon, die kort na een gesprek tussen Puig en een van de vele vage zakenmensen in Miami doorzeefd met kogels werd aangetroffen in een buitenwijk. Hij had de boot naar Mexico bestuurd en kende als een van de weinigen het hele netwerk rond Puig.

Spinnenweb

Niemand weet wat precies klopt in dit verhaal.

Puig heeft er baat bij te zwijgen tot de rechtszaak eventueel voorkomt. Despaigne heeft door zijn vervreemding van Puig en zijn contact met advocaat Gonzalez er baat bij dat het verhaal in de media wordt uitgemeten en hij consequent kan verhalen van vrijwel niets te hebben geweten en de kartels, handelaren en zelfs de Major League足franchises spinnen

garen bij de schimmigheid van de smokkel in Cubaans honkbaltalent.

Het is een doolhof, een web van leugens, bedrog en

bedreiging. Je riskeert je leven voor een droom als honkballer, of voor een stevig percentage van de eerste salarisstrook van andermans droom. In een land vol propaganda en opportu足 nisme, maar ook vol van armoede, is het risico de moeite waard. Ook de smokkelaars zijn vaak mannen op zoek naar die homerun, waardoor ze uit de zorgen zijn en via hun eigen netwerk eindelijk ook hun gezin uit het gesloten Cuba kunnen laten komen.

Hoe anders is dat voor Despaigne. Ooit met Puig aan tafel in een net restaurant in Mexico足Stad, hun vrijheid vierend, maar inmiddels een man in angst, die van足 uit Miami lijdzaam moet toezien hoe zijn broer gevangen is genomen voor mensensmokkel. Hij zou geld hebben aangenomen van een bekende honkballer om

een betaling af te leveren bij het volgende talent met ontsnappingsdromen. Na de levering zou de politie hebben aangeklopt.

Van wie het verdachte geld kwam? Yasiel Puig, zo stelt Des­

paigne, die aan onder meer ESPN papieren liet zien waaruit Puig’s betrokkenheid moet blijken. De veelbesproken slugger zou woedend zijn dat Despaigne met Gonzalez heeft gesproken over hun ontsnapping en vrezen voor zijn reputatie en hij zou Despaigne’ broer doelbewust in de val hebben laten lopen.

Vergeten

Zelf weigeren de Dodgers en ook Puig over de hele kwestie te spreken. Zij doen alsof er geen vuiltje aan de lucht is en alsof de honkbalrevelatie van 2013 uit het niets in Los Angeles verscheen. Hij is de nieuwe Babe Ruth, die nieuwe superster van de MLB, wiens acties doen denken aan de alleskunners van weleer.

Maar Yasiel Puig, niet alleen als

getalenteerde outfielder, maar ook als Cubaanse informant, mensensmokkelaar, verrader en met criminele connecties, doet door alle onthullingen inmiddels niet meer denken aan weleer. Zijn verhaal is een pijnlijke indicatie van de schrijnende situatie in Cuba en de keiharde verborgen realiteit waarin de rijkste honkbalclubs zich zonder schroom durven te mengen. Het zal menigeen beangstigen dat uitgerekend die keerzijde nu in de spotlight staat. •

NAAM: Chase Cameron Utley GEBOREN: 17 december 1978 in Pasadena, California GOOIT: Rechts SLAAT: Links BURGERLIJKE STAAT: Getrouwd met Jennifer, 1 zoon POSITIE: 2B BIJNAAM: The Man TEAM: Philadelphia Phillies HIGH SCHOOL: Long Beach Polythenic High School, California COLLEGE: UCLA, California DRAFT: 15e overall pick, 2000, Phillies DRAFT CLASS: Adrian Gonzalez (1e), Adam Wainwright (29e), Joel Hanrahan (57e), Grady Sizemore (75e), Mike Morse (82e), Cliff Lee (105e), Yadier Molina (113e), Jose Bautista (599e).

CONTRACT: In het eerste jaar van een tweejarig contract ter waarde van $25M. TOTAAL VERDIEND: $100 miljoen PRIJZEN: 5x All­Star (2006­2010), World Series (2008), 4x Silver Slugger (2006­2010) CAREER STATS: .288 AVG., 220 home runs, 821 RBI, .374 OBP., 865 runs en een WAR van 59.4.

STERKE PUNTEN: Indien fit, behoort Chase Utley samen met Robinson Cano, Jason Kipnis en Ian Kinsler tot de elite tweede honkmannen. Utley slaat voor een redelijk hoog gemiddelde en sloeg in zijn topjaren ook nog eens gemiddeld 30 homeruns per seizoen. Voeg daarbij bovengemiddeld goede defense en je hebt een elite tweede honkman.

ZWAKKE PUNTEN: Het vorige kopje verraadde eigenlijk al een beetje. Utley heeft de laatste jaren de grootste moeite om op het veld te blijven staan. Hij heeft sinds 2009 slechts twee seizoenen meer dan 110 wedstrijden gespeeld. Vorig seizoen speelde hij 131 wedstrijden en ook dit seizoen is Utley goed begonnen.

HALL OF FAME: Chase Utley is een hele goede tweede honkman, maar heeft dankzij zijn blessuregevoeligheid te weinig seizoenen op hoog niveau gespeeld om statistieken bij elkaar te spelen waarmee hij echt in aanmerking komt voor de Hall of Fame. Op 35­jarige leeftijd lijkt de kans ook

klein dat hij in de komende seizoenen nog wel in de buurt komt. Hij zal ongetwijfeld op de ballot verschijnen, maar komt net te kort voor Cooperstown.

OVER HEMZELF: “Ik ben niet de meest gracieuze speler in de MLB. Al vanaf jonge leeftijd is mij geleerd dat je keihard moet werken, op trainingen en tijdens wedstrijden. Ik zou niet eens weten hoe je het spel op een andere manier moet spelen.

Voor sommige jongens, die misschien iets meer puur talent hebben, kan het er erg makkelijk uitzien, bij mij niet. Dat is niet natuurlijk voor mij.” – Utley legt uit dat hij misschien niet het grootste talent ooit is, maar dat hij door hard te werken erg ver gekomen is. Hij wordt daarom ook vaak gebruikt als voorbeeld voor de jeugd.

OVER HEM: “Op basis van zijn cumulatieve statistieken moeten we concluderen dat Utley waarschijnlijk net iets te kort komt voor de Hall of Fame, maar er is nog een klein kansje dat hij het op basis van zijn piekjaren wel haalt. Utley was goed in elk aspect van het spel en was daarom op basis van zijn WAR over zijn piekjaren (2005­2010) na Albert Pujols de beste speler in de MLB. Op zijn positie waren er in een vergelijkbare piekperiode slechts vier spelers ooit beter. Utley is geen ‘no­doubter’, maar maakt absoluut kans.” – ESPN SweetSpot blogger Dave Schoenfield over Utley’s Hall of Fame kansen.

SPORTAM OVER UTLEY: Het is echt heel erg zonde dat we niet langer hebben mogen genieten van Chase Utley in zijn piekjaren. Utley is het type speler die op elk vlak uitblinkt en is vanwege zijn grote inzet een voorbeeld voor kinderen en volwassenen die het spelletje volgen. Hij is niet voor niets de grote favoriet bij de fans in Philadelphia.

Dat zijn blessures hem parten hebben gespeeld is dus niet alleen voor hem zonde, maar ook voor zijn fans en de gemiddelde honkbalfan. Hij is dit seizoen gelukkig erg sterk begonnen dus wij hopen dat we Chase Utley uit zijn glorietijd terug zullen zien. Al zijn het maar flitsen. Het wordt genieten!

EINDCIJFER:

8

Vier op een rij

Ajax werd afgelopen weekend voor de

vierde keer op rij kampioen. In Nederland wordt al snel gekeken naar het niveau van de andere teams, de kwaliteit van het spel en wordt stiekem toch wel weer geroepen dat dit het kampioenschap van de armoede is. In Amerika zouden ze heel anders omgaan met een kampioen.

Sterker nog, een team dat in de laatste 10 seizoenen vijf keer kampioen werd en drie keer tweede werd, wordt in Amerika een ‘dynasty’ genoemd. Daarvan heb je er in de Major League niet eens zoveel gehad. Er zijn (volgens Wikipedia weliswaar) slechts zes franchises die ooit het label ‘dynasty’ hebben mogen dragen. Sommige teams, Yankees en Athletics, kregen het stempel meerdere malen opgedrukt.

De meest recente ‘dynasty’ werd tussen 1996 en 2003 met 6 AL pennants en 4 titels gevormd door de New York Yankees.

De Yankees zijn ook het enige team dat, net als Ajax en PSV in de Eredivisie, vier maal op rij de titel wist te pakken.

Zouden we Ajax de Yankees van de

Eredivisie mogen noemen? Er is nog een ander team dat in haar gloriejaren leek op de Amsterdamse voetbalclub. Terwijl de Ajacieden in 1971, 1972 en 1973 de Europa Cup I won, wonnen de Oakland Athletics drie keer op rij de World Series. Het record voor meeste titels op een rij staat in de MLB op naam van (wie anders?) de Yankees met 5 titels tussen 1949 en 1953. De Boston Celtics (basketball) zijn met 8 titels op rij recordhouder in de VS en de kans dat Ajax dat gaat redden lijkt klein, maar laten we eens wat trotser zijn op unieke gebeur‐ tenissen in ons eigen sportland! ∙

Seb Visser.

Browns draft

Het is een jaarlijks terugkerende traditie:

een top‐10 draftkeuze voor de Cleveland Browns. Als het niet zo treurig was, zou je het een wonder kunnen noemen dat de Browns met zoveel hoge keuzes nog altijd zo onkundig zijn. De enige tastbare vooruitgang? Elke jaar weer worden de geluiden sterker dat ‘dit de draft is die van de Browns een playoffteam maakt’. De grootste constante? Elk jaar verandert er niets. Toch zou 2014 weleens werkelijk het jaar kunnen zijn dat alles verandert.

Waarom? Nou, wat dacht u van die extra draftkeuze in de eerste ronde (op plek 26) die de Browns halverwege vorig seizoen ontvingen van de Colts in ruil voor 3 dollar en een rol drop, uuhhm... Trent Richardson. Dat, de extra selecties in ronde drie en vier, het bemoedigende spel in het eerste deel van afgelopen seizoen, de uitermate getalenteerde defensie én de steeds serieuzer wordende mogelijkheid dat alles op 8 mei aanstaande in het voordeel van de Browns gaat uitpakken (zowat voor het eerst) maakt het in elk geval een stuk waarschijnlijker.

Zo is er een scenario denkbaar waarbij de Browns met pick 4 WR Sammy Watkins binnenhalen en op 26 het geschenk van het decennium ontvangen in QB Teddy Bridgewater. Een running back ergens in ronde drie (keuze te over) en een cornerback tussendoor in ronde 2 en Cleveland heeft weinig meer nodig. Vooral de tandem Bridgewater‐Watkins is er een om van te watertanden. Een franchise quarterback en een onbetwiste nummer 1‐ receiver toevoegen aan een offense die al beschikt over Josh Gordon en TE Jordan Cameron? Bring on the playoffs baby! ∙

Paul Klomp.

De populariteit van honkballers kun je aflezen aan de hoogte

van de prijzen voor memorabilia op eBay. Voor een echte door Joe DiMaggio gesigneerde foto moet je diep in de buidel tasten.

Vergeet vooral niet een 'certificate of authenticity' erbij te vragen, anders is de kans groot dat er naast de valse Rembrandt een valse Dimaggio bij je aan de muur hangt.

Joe, Ted Williams, Babe Ruth, er blijven maar boeken over hen en over de glorietijd van het baseball verschijnen. Robert Weintraub schrijft in “The Victory Season” over honkbal en de oorlog in de jaren 1945/1946. Hij geeft geschiedenisles aan de hand van de belevenissen van de honkballers in Europa en de Pacific.

In 1945 is het spelniveau in de Majors

laag, het is een Mickey Mouse­competitie.

Honderden Major Leaguers krijgen geen uitstel meer en moeten voor hun nummer opkomen. De prestaties van hun plaatsvervangers kunnen de fans niet bekoren. Het publiek laat de stadions links liggen.

Wanneer de oorlog in Europa in mei 1945 afgelopen is, komen meteen de knuppels uit de zak en klinkt het 'play ball'. Het leger organiseert een echte competitie om de verveling tegen te gaan. Er is namelijk te weinig scheepsruimte beschikbaar om alle soldaten snel terug naar huis te vervoeren.

In september vinden op een enorm veld in Neurenberg, bekend

van de 'Reichsparteitage' in de Hitlertijd, een soort 'World Series' plaats tussen een in Duitsland gelegerd Amerikaans team en hun in Frankrijk gestationeerde wapenbroeders. Meer dan 50.000 solda­ ten zijn getuige van de winst van de Duitse 'Overseas Invasion Ser­ vice Expedition All­Stars' , met twee Negro Leaguers in het team.

Het is de eerste wedstrijd op niveau van een geïntegreerd team!

TITEL The Victory Season. The End of World War II and the Birth of Baseball's Golden Age AUTEUR Robert Weintraub BESTELLEN BOL.COM

In 1946 is het weer ‘back to normal’. De grote sterren zijn terug en de tribunes zitten voller dan ooit. De Cardinals verslaan de Red Sox in de World Series. Jackie Robinson wordt in Montreal klaargestoomd voor het echte werk. De laatste glorietijd van het honkbal is begonnen.

Robert Weintraub strooit met anekdotes, daardoor wordt het boek nooit saai. Het mooiste verhaal gaat over baseballbobo Larry McPhail (o.a. Dodgers en Yankees) die in de Eerste Wereldoorlog als piepjonge officier in Luxemburg gelegerd was.

De eerste wedstrijd op niveau van een geïntegreerd team vond plaats in het net bevrijde Europa Na de wapenstilstand was de Duitse keizer Wilhelm II naar

Nederland gevlucht. Dat vond McPhail maar niets, de keizer moest als oorlogsmisdadiger voor het gerecht. Hij trommelde wat soldaten op, ritselde papieren om de grens over te kunnen en ‘ging de keizer halen’. Zo stonden er in januari 1919 acht soldaten in een kasteel in Amerongen waar Wilhelm tijdelijk onderdak had gevonden. De keizer gaf echter niet thuis en de Amerikanen maakten dat ze wegkwamen. McPhail pikte nog snel een asbak met het monogram van Wilhelm II mee.

Zo werd de loop van de geschiedenis net niet door een honkbalbestuurder veranderd. Wilhelm II stierf in 1941 op zijn kasteel in Doorn. McPhail kwam in de Hall of Fame. De asbak stond overal waar hij werkte op zijn bureau en is nu in het bezit van de familie. Als de nood aan de man komt, zal hij wellicht op Ebay te koop worden aangeboden, met een certificaat van echtheid!

TEKST KEES WIJDEKOP

Als coach moet je gillend gek worden als

hij meteen 62 overwinningen in het reguliere seizoen, het beste seizoen sinds je in twee seizoenen tijd slechts tien wed­ Michael Jordans laatste in Chicago. De strijden van je sterspeler en tevens voo­ Miami Heat zijn vervolgens met 4­1 te rmalig MVP van 2011 kunt genieten. De sterk in de Eastern Conference Finals. Hij knieblessures van Derrick Rose doorkrui­ krijgt de titel van Coach of the Year 2011 sen de ambities van Tom Thibodeau en de en behaalt halverwege zijn tweede seizoen hele Bulls­organisatie. Vorig seizoen was als snelste coach ooit honderd een verloren seizoen, maar dit seizoen zou overwinningen. het anders worden. Rose nam lang de tijd om volledig te herstellen en de ploeg leek it seizoen speelt de ploeg van Thibs klaar om dit seizoen Miami van de kampi­ wederom sterk basketball, ondanks het oenstroon te stoten. Na tien wedstrijden verlies van hun superster. De statistieken raakt hij wederom geblesseerd en is het zoals de Bulls ze laten optekenen, zijn seizoen voor hem ten einde. En daarmee symbool voor het spel dat ook voor de Bulls zou je zeggen. Funda­ de coach pretendeert. De mentspeler Luol Deng mag tot overmaat Bulls zijn, met slechts 91,8 van ramp voor de Bulls­fans in januari ook punten tegen, de best nog eens vertrekken naar de Cleveland verdedigende ploeg in de Cavaliers, waardoor de hoop op succes tot NBA. Alleen de Indiana het vriespunt is gezakt. Hoe anders zou Pacers (met 92,3) en de het lopen.

Memphis Grizzlies (94,6) blijven enigszins in de Defense buurt. Qua gescoorde punten staan de Bulls Als debuterend hoofdcoach Tom echter stijf onderaan, met Thibodeau in de zomer van 2010 arriveert gemiddeld slechts 93,7 bij de Chicago Bulls, moet hij een einde punten per wedstrijd, ruim brengen aan de grote leegte in de

D

prijzenkast sinds het laatste kampioensjaar van 1998. Met een jonge, talentvolle ploeg en wat routiniers zet Thibs een ijzersterk defensief team neer.

In de voorgaande twaalf seizoenen bereiken de Bulls slechts één keer de tweede ronde van de playoffs en in het reguliere seizoen winnen ze nooit meer dan 49 wedstrijden. Thibodeau bewijst zich tot aan zijn eerste trainersklus al jarenlang als assistent bij onder andere de New York Knicks, San Antonio Spurs, Houston Rockets en uiteindelijk de Boston Celtics, waarmee hij als rechterhand van Doc Rivers in 2010 de NBA­titel pakt. Het blijkt een goede zet van de Bulls. In zijn eerste seizoen boekt

een punt achter de Utah Jazz. Daarnaast hebben ze het laagste fieldgoalpercentage en in de kolommen van gemaakte driepunters bevinden ze zich ook in de staart.

Dat de Bulls zich na aan het eind van het reguliere seizoen in de top van de Eastern Conference terugvonden, mag bijna een wonder genoemd worden. Niet alleen was het Oosten enorm zwak, maar ook de Bulls hervonden zich. Op 28 december slopen de Dallas Mavericks de Bulls met 105­83 en bezorgen hen daarmee de zeventiende nederlaag van het seizoen tegenover slechts elf overwinningen. Twee weken daarvoor hebben ze free agent DJ

dachten ook de bestuursmensen dat, maar Augustin gecontracteerd. Hij kwam bij de Toronto Raptors niet aan spelen toe en in de dat is buiten de talentvolle groep en coach eerste wedstrijden bij de Rode Stieren speelt Thibodeau gerekend. hij ook maar mondjesmaat. Echter, met egin maart staat de teller inmiddels op ingang van het nieuwe jaar verandert alles.

34 overwinningen en 27 nederlagen, goed voor een vijfde plek in het Oosten. De Wederopstanding echte sprong komt daarna. Uiteindelijk behalen de Bulls in het reguliere seizoen De goede voornemens van Chi Town pakken goed uit. Joakim Noah brengt zijn 48 overwinningen en 34 nederlagen, op gelijke hoogte met nummer drie Toronto niveau naar grote hoogte, zesde man Taj Raptors. Vanwege het onderlinge resultaat Gibson verdedigt en dunkt er op los, DJ eindigt Windy City op plek vier ­ een Augustin is een scoringsmachine, Mike onmogelijkheid als je dat op 1 januari Dunleavy Jr. is een nuttige aanwinst en

B

Luol Deng is simpelweg Luol Deng, een stofzuiger, een alleskunner. Na een weekje in het nieuwe jaar en drie opeenvolgende overwinningen verpatsen de Bulls Luol Deng naar de Cleveland Cavaliers in ruil voor Andrew Bynum, waar ze onmiddellijk afscheid van nemen. Voor de fans is het dan duidelijk: de hoop op een succesvol jaar is opgegeven en er wordt gekeken naar de komende NBA Draft, die bulkt van het talent. Noah erkent met Deng een ‘broer’ te verliezen en ook bij de zelfbenoemde kenners is het wel duidelijk: de Bulls kun je wel doorstrepen. Wellicht

2014 had voorspeld. Omdat de Brooklyn Nets een kleine ineenstorting kennen op het einde, eindigen de jonge Washington Wizards op de vijfde positie en zijn daarmee de tegenstander in de playoffs.

Tijdens het reguliere seizoen blijkt al dat de Wizards geen makkelijke horde zijn, aangezien ze twee van de drie onderlinge ontmoetingen verliezen.

Rots(en) in de branding

De sterke tweede seizoenshelft kan gro­ tendeels op het conto van Joakim Noah en

DJ Augustin geschreven worden. De excentrieke Noah noteert in de laatste paar maanden liefst drie triple­doubles en laat bovendien de meeste assists noteren in de maand maart – en dat als center(!). Zijn defensieve kracht levert hem uiteindelijk ook nog de titel Defensive Player of the Year op, terwijl die titel al lang vergeven leek aan Roy Hibbert van de Indiana Pacers, die juist een enorm zwak einde van het seizoen kent.

Noah scoort een geweldige statistiekenlijn: gemiddeld 12,6 punten, 11,3 rebounds, 5,4 assists, 1,2 steals en 1,5 blocks tegen een schotpercentage van 47 en 74 procent vrije worpen.

Ook aanvallend is de herboren

Augustin. De 26­jarige point guard komt tot december al anderhalf jaar lang zelden tot spelen bij eerst de Indiana Pacers en nadien de Toronto Raptors en lijkt een rol in de marge van de NBA tegemoet te gaan. De Bulls in nood vissen hem op en geheel in de traditie van de laatste jaren (zie kader) groeit hij in Chicago uit tot speelmaker en smaakmaker. Het is veilig om te zeggen dat de Bulls zonder hem de playoffs niet hadden gehaald.

Thibodeau maakt zijn naam weer eens waar als coach die afgewezen talenten weer kan laten ontbolsteren.

Eindafrekening

Wat heeft dit merkwaardige jaar de Bulls gebracht?

Vooral respect. Een team dat voor de tweede keer te maken krijgt met het verlies van hun x­ factor Derrick Rose en het vertrek van fundament Luol Deng en alsnog de playoffs weet te bereiken, is simpelweg een ijzersterk geheel. Hoewel de Bulls de afgelopen seizoenen niet ver kwamen in de playoffs (de Conference Finals in 2011 is de top), arriveerden alle tegenstanders met licht tot zwaar knikkende knieën in het

Hoe hij het voor elkaar krijgt is een myste‐

rie, maar Tom Thibodeau is zo langza‐ merhand een fenomeen in het opvissen van uitgerangeerde point guards. Het begon in 2010 met CJ Watson. In 2011 was Rose al veelvuldig geblesseerd en dirigeerde Watson de Bulls naar de eerste plaats in de Eastern Conference, samen met de andere stand‐in John Lucas III. De zoon van de beroemde John Lucas speelde nooit betekenisvolle minuten in zeven profjaren, maar groeide bij de Bulls uit tot een publiekslieveling. Zowel Watson als Lucas maakte een lucratieve transfer in de zomer van 2012. Opnieuw presteerde Thibs het om een in verval geraakte speler tot grote hoogte te stuwen: Nate Robinson.

Nate the Great was bijna eigenhandig verantwoordelijk voor het succes van de Bulls in de playoffs van 2013. Ze ver‐ sloegen het favoriete Nets in de eerste ronde en kwamen zelfs op 1‐0 tegen de Heat. Ook Robinson tekende een vet contract na zijn succesjaar, bij de Nuggets.

Sinds december 2013 is daar DJ Augustin. Op een zijspoor beland bij eerst de Pacers en daarna de Raptors. Bij de Bulls noteert hij gemiddeld vijftien punten en vijf assists voor een minimaal contract.

Komende zomer zullen de teams ook voor hem aan de deur bellen.

Ondertussen is Kirk Hinrich sinds de zomer van 2012 de startende point guard onder Thibs. Hij blinkt vooral in degelijkheid en vooral niet in flitsende prestaties. Hij blinkt vooral uit in (defensieve) degelijkheid en vooral niet in flitsende prestaties. Ideaal als backup voor Rose, maar als starter is Captain Kirk misschien wel de zwakste in de hele NBA.

United Center. Voor mooi spel moet je er niet komen, maar het is moeilijk om niet van het team te houden als je ze iedere wedstrijd lelijk, maar o zo hartstochtelijk werkbasketbal ziet spelen. Feyenoord足 voetbal tot de tiende macht.

Komende zomer staat de organisatie voor

een dilemma. Hou je deze kern intact of sla je een andere weg in? De Bulls hebben de mogelijkheid om Boozer van zijn contract te ontdoen middels de amnestieclausule.

Hoewel hij veel kritiek krijgt, bewees hij de afgelopen vier jaar wel degelijk van offensieve waarde te zijn. Zijn contract ter waarde van zestien miljoen dollar per jaar is echter wat zwaar voor zijn beperkte kwaliteiten. Er is offensief bloed nodig voor de Bulls. Derrick Rose keert natuurlijk weer terug komende zomer, maar de vraag is wat er nog van zijn spel over is na ruim twee jaar blessuredrama. Met Gibson, Noah en Butler hebben de Bulls sterkhouders.

Gaan ze wellicht een poging wagen om Carmelo Anthony binnen te slepen? Hij kan de laatste schakel zijn die dit offensief matige team nodig heeft.

Daarnaast is het de vraag: wat wil Thibodeau? Naast de vele loftuitingen zijn er ook kritiekpuntjes aan het adres van de permanant hese coach. Hij laat zijn basisspelers (soms onnodig) veel minuten maken, waardoor het vuur er in de playoffs wat uit lijkt en blessure足 gevoeligheid een issue wordt.

Toch is de Coach of the Year 2011 een gewild persoon op de markt. De New York Knicks zouden een moord doen voor een coach die er wat discipline in krijgt. Helaas voor hen tekende Thibodeau dit seizoen een contractverlenging tot en met 2016/2017 bij de Bulls, maar dat is in de NBA geen zekerheid. Ook de Los Angeles Lakers zouden een man als Thibs goed kunnen gebruiken.

Vooralsnog heeft hij zelf geen interesse.

“Ik ben de coach van een team waar ik van houd”, zei hij in februari na zijn contractverlenging. “Er was voor mij nooit een reden om andere oorden op te zoeken.”

Toekomst

Toch zal er iets moeten gebeuren bij de Bulls, wil Thibodeau zijn persoonlijke ambitie kunnen waarmaken: kampioen worden. Deze formatie mist offensieve kracht om voor de titel te kunnen spelen.

Het adagium offense wins games, but defense wins championships is in het geval van de Bulls niet waar. Als je niet kunt scoren, kunt je ook niet winnen, zou Johan Cruijff zeggen. Samen met Steve Clifford van de Charlotte Bobcats bewijst Thibodeau dat je door een defensieve manier van spelen ver kunt komen, maar je hebt pure kwaliteit in het veld nodig om daadwerkelijk om de titel te vechten. Zijn verzachtende omstandigheid is al twee seizoenen Derrick Rose, maar het geduld raakt ooit op bij een ambitieuze coach.

Helemaal als je de clubs voor het uitkiezen hebt. Het is aan de Chicago Bulls om hem binnenboord te houden met de juiste schakels. Carmelo Anthony zou zo’n schakel kunnen zijn. •

Donald Sterling

De Amerikaanse sportwereld loopt mijlenver

voor op de rest van de wereld. Dan heb ik het niet alleen over de stadions, marketing en live‐uitzendingen, maar ook over sporters die belangrijke maatschappelijke rollen vervullen.

Zo haalde Jason Collins vorige week Time Magazine als één van de honderd meest invloedrijke Amerikanen. Helaas hielp Clippers‐eigenaar Donald Sterling die vooruitstrevende reputatie weer vakkundig om zeep.

Donald Sterling is een racist. Dat is niet mijn persoonlijke mening, de verhalen over zijn uitspattingen zijn legio. Jaren geleden werd hij al eens veroordeeld omdat hij inwoners van de appartementengebouwen die hij bezit bij voorkeur selecteert op basis van etniciteit.

Bewoners met een volgens hem ongewenste afkomst werden door Sterling weggepest.

Roddelwebsite TMZ registreerde deze week een verbijsterend gesprek tussen Sterling en zijn grofweg vijftig jaar jongere vriendin. Het model (zelf half‐latino, half‐Afro‐Amerikaans) had op Instagram een foto van zichzelf met Magic Johnson geplaatst. Sterling maakt haar duidelijk dat ze zich niet in het openbaar moet vertonen met “zwarte mensen” en dat ze niet met Johnson gezien mag worden bij een wedstrijd van de Clippers. Sterling windt zich vooral op over wat de buitenwereld ziet en dat maakt zijn tirade sneu en schokkend tegelijk.

Ex‐NBA‐baas David Stern heeft de

uitspattingen van Sterling dertig jaar lang getolereerd. Hij is immers steenrijk en dus machtig. Maar het is hoog tijd dat iemand Sterling even goed door elkaar schudt, want dit soort gedrag schaadt de reputatie van de Amerikaanse sport. Misschien heeft Jason Collins nog tijd over? ∙

Eva Gerritse.

NCAA

NEW YORK – Mitch McCarry, de ster van het basketbalteam van de

University of Michigan, was geblesseerd. Dus toen iemand hem een jointje aanbood, zei hij voor het eerst ja – een student die deed wat studenten doen.

Twee weken later zat hij bij een NCAA Tournament wedstrijd op de bank. Niet met de intentie om te spelen, maar als opkikker voor zijn ploeg. Na de wedstrijd werd hij op doping getest. Positief.

Hij werd door de NCAA voor een jaar geschorst en dus meldt McGarry zich nou aan voor de NBA draft, vertelde hij Yahoo Sports. De NCAA, het overkoepelende orgaan dat college sport organiseert, toont nooit genade. De NCAA kent geen begrip wanneer haar duizenden regeltjes omtrent hoeveel sporters mogen eten en drinken en doen overtreden worden, alleen maar straf.

Nu wankelt de NCAA. Het oude systeem lijkt niet meer getolereerd te worden.

En dat is geen wonder. In de laatste twintig jaar werden collegesporten als football en basketbal big business. Er gaan miljarden in om aan televisierechten, sponsoring, tickets en merchandise. Er wordt geschat dat het basketbalteam van Duke University alleen al 30 miljoen dollar per jaar aan omzet draait.

Maar de sporters zelf vangen niks. Daar wordt hard over gedebatteerd. Er bestaat nog romantiek omtrent amateurisme op het universitaire niveau. Maar dat is oneerlijk als er met de verkoop van hun shirtjes grof geld verdiend wordt. Ze zitten zelfs in videospelletjes, maar krijgen daar niks voor. Da’s niet helemaal waar, zeggen de tegenstanders: ze krijgen gratis een opleiding die over vier jaar soms ruim een kwart miljoen dollar waard is. Maar zoveel kost het de universiteit niet om dat weg te geven, zelfs als dat de marktwaarde is.

De publieke opinie lijkt in het voordeel van de sporters te kantelen. Er zijn

natuurlijk heel veel collegesporten die alleen maar verlies leiden – de overgrote meerderheid zelfs – en daar mag de universiteit best voor gecompenseerd worden door de winstgevende sporten. Maar wat er uiteindelijk overblijft, en dat is in sommige gevallen heel erg veel, moet naar de rechtmatige eigenaars. Vooral als de NCAA haar sporters wel als werknemers behandelt, zie dopingtesten en dergelijke, maar ze als stagiairs betaalt. Trouwens, Mark Emmert, de voorzitter van de NCAA, verdient 1,7 miljoen dollar per jaar.

Vrijdag stemden de footballers van Northwestern University of ze een vakbond wilden organiseren.

Het begin van het einde van de NCAA is in zicht. ∙

Winst in de Kentucky Derby. Winst in

de Preakness Stakes. Winst in de Belmont Stakes. Het zijn maar een paar woorden, maar het verzamelen van dit trio zeges is een karwei dat maar elf paarden met goed gevolg hebben uitgevoerd in 138 jaar.

Toch laait elk jaar de hoop op dat de winnaar van de Derby het onmogelijke mogelijk maakt en vijf weken later met drie grote prijzen om zijn nek staat. En dan het liefst een local hero, want Ken­ tucky is knotsgek op paardenrennen en de geboortegrond van vele extreem succes­ volle volbloedpaarden.

Decadent

De energie tijdens de Kentucky Derby is enorm. Twintig tot in de perfectie getrain­ de paarden snuivend en strampvoetend in de startboxen, met hun jockeys die veelal dromen van die ene kans, wachten op die fractie van een seconde waarin de hekjes openklappen. De race is maar 1,25 mijl lang, duurt twee minuten, maar dat zijn wel de Most Exciting Two Minutes in Sport. Tactiek is belangrijk: wie even ingesloten raakt, verspilt kostbare energie en kan het vergeten. Te vroeg op kop komen is voor veel paarden ook het begin van het einde. Anderzijds Al is de kans op een Triple Crown is er de perfecte miniem, het publiek geniet met volle combinatie die een teugen. 155.000 mensen komen kijken plan heeft, dat goed naar de twintig paarden die één en een uitvoert en ver kwart mijl rennen voor een plek in de eeuwigheid. Miljoenen bekijken de race op komt. Halver­ NBC, waar de discussie over wie het com­ wege de laatste mentaar mag doen ook de krantenkoppen bocht in positie liggen, dan doe beheerst. In 2013 werd er 130,5 je mee. miljoen dollar aan wedden­ schappen ingezet. De Derby is van iedereen.

Of je de Kentucky Derby nu Decadent and Depraved vindt, zoals Hunter S. Thomp­ son (zie kader), of niet, het wordt aan­ staande zaterdag voor de 140ste keer een feest van adrenaline.

Thompson had overigens wel een punt,

want decadent is het tot zekere hoogte zeker. Op ‘Millionaire’s Row’, de speciaal ingerichte tribune voor de rijken der aarde, is het dragen van passende kleding verplicht, waaronder de onvermijdelijke hoed. Net als tijdens Royal Ascot of de Grand National in Engeland is het een feest voor de galafreaks en is de ene hoed nog belachelijker dan de andere.

gericht op datgene waar het werkelijk om draait. De sfeer proeven, paarden en jockeys toeschreeuwen en wedden­ schappen afsluiten. In het deelnemersveld duiken, de paarden al een jaar voor de race observeren en peilen. Alles voor die ene zaak: de weddenschap der weddenschappen. Heel Amerika vult de keuzes op de betting slips in voor de grootste race, en hoopt dan vooral dat de geplande winnaar niet de favoriet blijkt.

Triple Crown

De winnaar van de Kentucky Derby wordt in de watten gelegd en klaargestoomd voor de tweede etappe in de Triple Crown: de Preakness Stakes, een vlakke race van Churchill Downs helpt er als locatie ook één en drie­zestiende mijl op Pimlico Race aan mee. Het is er statig en heeft de Course in Baltimore, Maryland. Vrijwel uitstraling van geld, veel geld. De karakteristieke torentjes op de zeker start hij als favoriet na zijn zege in tribune zijn hét symbool van de Derby. Maar twijfel is er ook. Hij zal de Derby en van Churchill van buitengewone klasse moeten zijn om Downs zelf. Daar wil je niet een kans te maken op het allerhoogste. in je spijkerbroek gezien aarom is het zo moeilijk om de Triple worden als je tot bepaalde Crown te winnen? In de Major League rangen behoort.

Baseball werd de ban gebroken door och is het overgrote Miguel Cabrera van de Detroit Tigers, in 2012. Cabrera sloeg in één seizoen de deel van het 155.000­ meeste homeruns, verzamelde de meeste koppige publiek meer

T

W

Wie Hunter S. Thompson (Fear and

Loathing in Las Vegas, The Rum Diary) zegt, heeft het al snel over gonzo‐ journalistiek, de stijl van verslag‐ geving waarbij het onderdeel zijn van de beschrijving de overhand heeft boven het beschouwend toeschouwer zijn.

Tijdens de Kentucky Derby van 1970 vocht Thompson als jour‐ nalist van een obscuur magazine tegen de deadline voor zijn repor‐ tage over de grote paardenrace. Hij had weinig materiaal om zich aan vast te grijpen, zowel voor zijn verhaal, qua geboden ondersteu‐ ning als wat betreft genotsmiddelen – hij en zijn kompaan Ralph Steadman (illustrator) hadden geen drugs ter beschikking en dienden op het laatste moment een perskaart voor de Kentucky Derby te bemachtigen. Oplossing?

Sjacheren, bluffen en ellebogen gebruiken, meemaken in plaats van observeren, gaan, gaan en nog eens gaan. Het resultaat: The Kentucky Derby Is Decadent and Depraved – het verhaal dat sindsdien wordt gezien als de geboorte van gonzojournalistiek.

Redacteur Bill Cardozo van de Boston Globe riep na het lezen uit: “This is it, this is pure Gonzo!”, waarop Thompson reageerde: “Okay, that’s what I’ll do. Gonzo.”

Dat deze reportage het lezen waard is,

behoeft hier geen extra toevoeging. “The Derby, the actual race, was scheduled for late afternoon, and as the magic hour approached I suggested to Steadman that we should probably spend some time in the in eld, that boiling sea of people across the track from the clubhouse. He seemed a little nervous about it, but since none of the awful things I’d warned him about had happened so far ‐ no race riots, restorms or savage drunken attacks ‐ he shrugged and said, “Right, let’s do it.”

binnengeslagen punten en haalde het hoogste slaggemiddelde. Sinds Carl Yastrzemski in 1967 wachtte Amerika op Superman. Waarom zou dit jaar Superhorse niet aan de beurt zijn?

Vooral omdat het winnen van alle

drie de races een combinatie van verschillende specialiteiten behoeft.

De ene baan is de andere niet, de afstanden zijn verschillend (200 meter is véél voor een sprinter) en het gaat om drie individuele momenten waarop alles moet kloppen.

Bovendien is ieder paard is maar één jaar een driejarige (ja, echt) en dus is er maar één kans om de vette kluif binnen te slepen.

Stel dat een explosief paard de eerste twee races wint. Race drie is de Belmont Stakes in Elmont, New York, en met anderhalve mijl de langste van de drie. Het kan (en zal) gebeuren dat er op de Belmont ineens specialisten van de langere adem opduiken. Paarden die de Derby en de Preakness niet liepen, omdat ze zich niet kwalificeerden. Probeer tegen zulke ‘stayers’ maar eens de Triple Crown te veilig te stellen, net nu je vijf weken inspanning in de benen hebt.

Nee, al hopen de locals in Elmont al decennialang op een onvergetelijke climax, de odds worden er niet beter op.

2014

Om de hamvraag toch maar te stellen: bevat deze generatie driejarigen een potentiële Triple Crown­winnaar? Het is veilig om nee te

Het beste paard dat nooit de Triple

Crown won, is Man O’ War. De hengst werd in 1920 op driejarige leeftijd door zijn eigenaar Samuel D. Riddle nog niet rijp genoeg bevonden om ‘zo vroeg in het seizoen één‐en‐een‐kwart mijl op Churchill Downs te rennen’. Bovendien haatte Riddle paardenrennen in Kentucky en dus liet hij de Kentucky Derby voor wat het was. Dat Man O’ War later zowel de Preakness als de Belmont met twintig lengtes verschil en in recordtijd won, zal Riddle nog wel eens hoofdpijn bezorgd hebben, al had de Triple Crown toen nog niet het aanzien dat die nu heeft. Man O’War kwam in zijn carrière 21 keer in actie en won twintig keer. Hij versloeg als laatste kunstje Triple Crown‐winnaar Sir Barton met speels gemak in een match race. In de enige race die hij niet won, kwam een paard met de naam Upset als eerste over de finish. What’s in a name?

In 138 jaar dat alle drie de races jaarlijks plaatsvonden, wisten maar elf

paarden met hun jockeys de Triple Crown te winnen. Sinds 1978 is het niet meer gebeurd. Ieder paard heeft een verhaal en daar gaan we hier kort op in.

1919 – Sir Barton (jockey: Johnny Loftus)

Het klassieke verhaal – eigenaar heeft paard, ziet het in de eerste zes races niet winnen, doet het voor een habbekrats van de hand en dan blijkt het een Triple Crown‐ winnaar. De Canadese zakenman J.K.L. Ross, die de Canadian Pacific Railway aanlegde, lapte tienduizend dollar voor Sir Barton en won het elfvoudige.

1930 – Gallant Fox (Earl Sande)

De favoriet wint vaker niet dan wel in de competitieve Preakness Stakes, Kentucky Derby en Belmont Stakes, maar Gallant Fox bewees het tegendeel: hij won alle drie de races terwijl een gokje op hem bij de wedkantoren het minste voor een dollar opleverde. Dankzij Gallant Fox (coole naam!) nam de media‐aandacht voor de Triple Crown een vlucht.

1935 – Omaha (Willie "Smokey" Saunders)

Een eindschot om jaloers op te zijn. Omaha kon als een dolle gas geven op de laatste honderden meters en weigerde soms zelfs in te houden nadat hij de finishlijn allang gepasseerd was. Na zijn successen werd Omaha naar Engeland verscheept om de Ascot Gold Cup te winnen, wat hem niet lukte.

1937 – War Admiral (Charley Kurtsinger)

Veulen van Man O’ War (zie kader elders). Neefje van Seabiscuit (inderdaad, van de film en het boek), van wie hij met vier lengtes een match race verloor. Eigenaar Samuel D. Riddle bleek geen ezel en stootte zich niet twee keer aan dezelfde steen: hij liet War Admiral meedoen aan alle drie de races en dat ging heel aardig.

1941 – Whirlaway (Eddie Arcaro)

De drie grote races winnen was voor Whirlaway niet genoeg. De hengst plakte er een zege in de Travers Stakes aan vast, waarmee hij de enige driejarige met dit kwartet aan overwinningen is. Eddie Arcaro zou met de legendarische Citation later nog een Triple Crown‐winnaar berijden.

1943 – Count Fleet (Johnny Longden)

Raakte kort voor de Kentucky Derby geblesseerd aan zijn been, racete toch en won.

Bleef op driejarige leeftijd ongeslagen en won de Belmont met 25 lengtes verschil. Dat record werd pas in 1973 door Secretariat naar de geschiedenisboeken verwezen. Uit zijn nageslacht kwamen grote winnaars.

1946 – Assault (Warren Mehrtens)

Een buitenbeentje. Terwijl de meeste winnaars gefokt zijn in Kentucky, is Assault de enige Texaanse Triple Crown‐laureaat. Volgens de overlevering een gevoelig beestje dat geluk had dat hij in een redelijk zwakke lichting van driejarigen zijn successen kon boeken.

1948 – Citation (Eddie Arcaro)

Eigendom van Ben A. en zijn zoon Horace A. Jones van de Calumet Farm, die eerder met Whirlaway een Triple Crown‐winnaar produceerden. Om logische redenen zijn vader en zoon Jones in de Hall of Fame opgenomen. Citation was het eerste paard dat een miljoen dollar aan prijzengeld won en wordt gezien als één van de beste paarden ooit in Amerika.

1973 – Secretariat (Ron Turcotte) (FOTO) De beste ooit? Velen zeggen ja. Door ESPN uitverkoren als nummer 35 van de honderd beste atleten van de twintigste eeuw. Zijn overwinning in de Belmont Stakes werd gewaardeerd als de op‐één‐na beste sportprestatie, achter Wilt Chamberlains 100 point game. Haalde de cover van Sports Illustrated. Stond met zijn kop op een postzegel.

Verwekte zeshonderd veulens.

1977 – Seattle Slew (Jean Cruguet)

Het enige paard in deze elfhoofdige lijst die de Triple Crown won zonder voor die tijd een race te verliezen. Seattle Slew was een typisch tempopaard, een koploper – zo snel mogelijk aan de leiding komen en die nooit meer afstaan. Verre familie van Secretariat.

1978 – Affirmed (Steve Cauthen)

Over het duel Alydar‐Affirmed zijn boeken volgeschreven. Tien keer was het volbloed tegen volbloed en vaak besliste een neusje of een nek over winst en verlies. Alydar, product van de Calumet Farm (zie Whirlaway, Citation) moest zeven keer het onderspit delven, zo ook in de drie belangrijkste races.

zeggen, maar laten we eens aannemen dat één van de twintig volbloeden het voor elkaar krijgt. Welke zou dat dan zijn?

California Chrome van de stokoude

trainer Art Sherman is de favoriet voor de Derby als hij vandaag (woensdag) een goed startpoortje krijgt in de loting, maar kan hij ook buiten zijn vertrouwde West­ kust successen boeken? Kan Vicar’s in Trouble, die de Louisiana Derby won, de kop pakken en ze race naar zijn hand zetten? Hopportunity wordt het niet, of hij zal tegen de geschiedenis in moeten gaan: de hengst liep geen enkele race als twee­

jarige en sinds 1888 heeft geen paard de Derby meer gewonnen zonder in het jaar ervoor ervaring op te doen.

Allemaal bespiegelingen en tot en met

zaterdag zal de molen van rumoer alleen maar harder gaan draaien. Favorieten vallen, onverwachte toppers staan op.

Wat het waard is? Niet al te veel. Het beste wat een liefhebber kan doen is op de lijst met deelnemers kijken, persoonlijke favorieten analyseren en er zoals half Amerika een bedragje op zetten. Dat maakt The Most Exciting Two Minutes in Sport nog spannender. Zaterdag 3 mei, schakel in. •

Heilig doel

Bijna zeventig jaar geleden pleegde

toenmalig president Harry Truman een van grootste misdaden tegen de menselijkheid, door atoombommen op Hiroshima en Nagasaki te droppen. Maar omdat 't het einde van de WOII betekende, de geallieerden wonnen en Truman 'dus' tot de good guys behoorde, kraaide er nauwelijks 'n haan naar. Het doel heiligt immers de middelen.

Het afgelopen jaar stond niet alleen Amerika, maar heel de wereld op z'n achterste benen toen Edward Snowden onthulde dat Barack Obama en z'n NSA bijkans iedereen afluisterden. Dat moest toch zo maar niet kunnen! Wat een schande!

Maar nu een vrouw gesprekken met d'r vriend in het geniep blijkt te hebben opgenomen, nota bene in z'n eigen huis, is er niemand die moord en brand schreeuwt.

Zelfs over vrijheid van meningsuiting, dat er doorgaans tot gek wordens toe en met de haren wordt bijgesleept, in the privacy of his own home ook nog, hoor je nu he‐ le‐maal niemand.

Ook dat 't hier een golddigger betreft, een halve eeuw jonger dan d'r lover, die wordt verdacht van verduistering, en uit is op wraak, en de tape voor harde doekoe aan 'n roddelsite verkocht, da's normaal gesproken toch iets waarvan schande gesproken wordt. Nu wordt er met geen woord over gerept.

Omdat Donald Sterling 'n onverbeterlijke racist blijkt, is dat misschien maar goed ook.

Het doel heiligt immers de middelen. ∙

Geert Jan Darwinkel.

Lange termijn

Nog een paar weken en dan gaat het NFL circus opnieuw op volle toeren draaien.

Nee, het seizoen begint nog lang niet, maar de NFL draft staat op het programma en dat is toch vaak één van de hoogtepunten in het jaar.

De voorpret is nu al begonnen.

Speculatie over welke speler als eerste gedraft wordt, welke teams een quarterback nodig hebben en wie er voor gaat kiezen om een paar plekjes hoger of lager te draften.

De filosofie bij de NFL draft verschilt ontzettend veel met die bij de MLB draft. In de MLB kiezen teams er vrijwel altijd voor om de best beschikbare speler te gaan, ongeacht de benodigdheden van het team.

De reden dat teams dat doen is omdat spelers natuurlijk langer nodig hebben om te ontwikkelen tot een MLB waardig niveau.

Bij de NFL gaat het om het nu: een speler die in deze draft wordt gekozen komt negen van de tien keer het komende seizoen in actie.

Dat heeft het nadelige gevolg dat teams dikwijls te veel de nadruk leggen op benodigdheden en niet voor het beste talent kiezen.

De NFL kan hierbij leren van de MLB.

Probeer iets meer naar de lange termijn te kijken en kies niet een middelmatige quarterback, omdat je (*kuch* Houston Texans *kuch*) nou eenmaal een quarterback nodig hebt, terwijl een toekomstige Hall of Famer voor het oprapen ligt.

Kies eens voor de lange termijn. ∙

Lennart Beishuizen.