SportAmerika Magazine No. 20

HOOFDREDACTIE Neal Petersen Geert Jan Darwinkel EINDREDACTIE Kasper Dijk SENIOR WRITER Jules Zane REDACTIE Lennart Beishuizen Pieter Brouwers Geert Jan Darwinkel Rob van Gameren Vincent Van Genechten Eva Gerritse Pieter Horstman Justin Kevenaar Paul Klomp Jasper Laman Marco Post Jurian Ubachs Klaas­Jan ter Veen Jeroen Veenstra Seb Visser Frank Wielaard Joeri Zwarts COLUMNISTEN Matthijs van den Beukel Gijsbregt Brouwer Jeroen Elshoff Leander Schaerlaeckens FOTOGRAFIE Getty Images PRODUCTION, ART DIRECTION & DESIGN DarChicago Ltd. MET DANK AAN Issuu, Scribus

SportAmerika Magazine is een uitgave van Petersen Media. Niets uit deze uitgave mag op welke wijze dan ook worden gekopieerd zonder uitdrukkelijke toestemming van de uitgever. © Petersen Media 2012­2013 ­ Alle rechten voorbehouden.

Ricky & Geraldo

De NFL draft was een groot spektakelstuk. Natuurlijk, veel draaide om de eerste keuze van de Houston Texans, maar hoe langer de avond duurde, hoe meer de aandacht uitging naar een steeds kleiner wordende Johnny 'Football' Manziel.

Het leek uren te duren voordat hij werd gekozen. Als tweeëntwintigste ging hij naar de Cleveland Browns. Online was Manziel al uren het gesprek van de dag, gezien de hashtags #manziel, #johnnyfootball en #BeforeManzielGetsDrafted, die trending topics waren gedurende de avond.

Er bleek veel te beleven op alle drie de dagen van de NFL Draft.

De St. Louis Rams kozen op zaterdag Michael Sam (als 249ste van 256 spelers), die eerder dit jaar uit de kast kwam en volgend seizoen de eerste openlijk homoseksuele speler in de geschiedenis van de NFL kan worden. De reacties waren veelal lovend, al waren er (uiteraard) ook opmerkingen van de Neanderthalers die het allemaal maar verschrikkelijk vonden.

Schijnt erbij te horen.

Hoewel bovenstaande spelers absoluut alle aandacht verdienen, werd ik heel blij nadat de draft afgelopen was.

Direct daarna begint namelijk het vastleggen van de enorme sloot aan spelers die niet gedraft zijn.

Diep in de Nederlandse nacht van zaterdag op zondag

ontving ik een sms‐berichtje van Rick Tjong‐A‐Tjoe.

'Gesigned bij the Chargers, ik ga morgen naar San Diego.'

Kort daarna las ik ook dat Geraldo Boldewijn door de Atlanta Falcons was binnengehaald als undrafted free agent.

Fantastisch nieuws! Natuurlijk, het is nog allerminst zeker of Rick en Geraldo ook begin september aan de aftrap zullen staan van het nieuwe NFL‐seizoen, maar dit is wel een hele grote stap.

Ik kan nu al niet meer wachten tot het begin van het nieuwe seizoen!

Veel leesplezier,

Afgelopen week vond de NFL

Draft plaats en zoals verwacht kozen de Houston Texans met hun eerste draftkeuze Jadeveon Clowney. Blake Bortles was de eerste quarterback die werd gekozen ­ hij ging als derde naar de Jacksonville Jaguars ­ terwijl Johnny Manziel pas als 22ste werd gekozen door de Cleveland Browns • Het grootste nieuws was echter de 249ste draftkeuze. Toen werd namelijk Michael Sam gekozen, als eerste openlijk homoseksuele speler ooit (door de St. Louis Rams). Ondanks overwegend positieve reacties, was Don Jones van de Miami Dolphins niet te spreken over de beelden die ESPN uitzond. Daarop was Sam met zijn vriend te zien en de Dolphins speler noemde het beeld onder meer ‘verschrikkelijk’. De Dolphins riepen de defensive back direct op het matje • Jones was niet de eerste speler van de Fins die tijdens de draft in opspraak raakte. Center Mike Pouncey sloot zijn twitteraccount af nadat hij de volgende tweet postte als reactie op Miami's eerste draftkeuze: "Ik ben benieuwd welke cadeaus wij krijgen!" De Dolphins konden dit niet gebruiken gezien de affaire met Richie Incognito en Jona­ than Martin in 2013. Toen ging het ontgroenings­ proces vele stappen te ver • Cleveland Browns­ receiver Josh Gordon zit in de problemen. Gordon is volgens geruchten betrapt op het gebruik van marihuana en het is niet de eerste keer dat Gordon gepakt wordt voor het snoepen van verboden vruchten. Vorig jaar werd hij twee duels geschorst en een nieuwe veroordeling kan hem zestien wedstrijden, oftewel een compleet seizoen kosten •

Sinds zijn emotionele MVP­

speech heeft Kevin Durant de sponsors voor het uitzoeken.

Als één van de beste spelers in de NBA heb je natuurlijk al niet te klagen over sponsordeals, maar zijn zachte kant legt hem ook zeker geen windeieren. Volgens zijn agent regent het aanbiedingen van bedrijven en merken die graag met zo'n jongen als Durant geassocieerd willen worden. Zeker na de lieve boodschap gericht aan zijn moeder. Volgens Jay­Z's Roc Nation, het sport­ agentschap waar Durant onder valt, ziet heel Amerika Durant nu als de ideale (schoon)zoon • Kobe Bryant wil een vinger in de pap hebben bij het zoeken naar een nieuwe hoofdcoach voor de Los Angeles Lakers. Mike D'Antoni, de veelbesproken coach van de Lakers het afgelopen seizoen, liet een contractverlenging links liggen en stapte zelf op. Het is geen geheim dat Bryant prima kan leven met die beslissing en geen groot fan is van D'Antoni. Nu heeft de superster aangegeven dat hij graag betrokken wil worden in de zoektocht naar een vervanger • Mocht het ervan komen dat Donald Sterling definitief de NBA en zijn Los Angeles Clippers verlaat, dan moet ook zijn vrouw Shelly vertrekken.

Shelly Sterling zei onlangs dat ze wilde vechten voor haar 'deel' van de Clippers, maar volgens de NBA gaat die vlieger niet op. In de NBA­regels staat namelijk dat als een clubeigenaar weggestemd wordt, de eigen­ dommen van eventuele andere eigenaren van de clubook vernietigd worden. Vette pech dus voor Shelly •

Martin St. Louis kende een

nare aanloop naar Game 5 in de playoffserie tegen Pittsburgh Penguins. De aanvaller ver­ loor een dag voor de wedstrijd onverwacht zijn 63­jarige moeder en vloog meteen naar Montreal om zijn familie bij te staan. St. Louis deed vervolgens ‘gewoon’ mee en won Game 5 met zijn Rangers met 5­1. “Ik was het aan haar verplicht om hier te spelen.

Ze was zo trots op momenten dat ik mijn ploeg kan helpen. Ik weet zeker dat zij had gewild dat het zo zou zijn” • Brian Bollig (Chicago Blackhawks) kreeg een schorsing van twee wedstrijden aan de broek voor een harde charge tegen de boarding jegens Keith Ballard (Minnesota Wild). Ballard, die pas net terug was van een blessure, keerde niet meer terug in de wedstrijd • Een opmerkelijk moment in Game 4 tussen Los Angeles Kings en Anaheim Ducks. Na een periode spelen haalde coach Darryl Sutter bij een 2­0 achterstand zijn doelman Jonathan Quick van het ijs. Geruchten gaan dat hij in de kleedkamer tegen zijn ploeg gezegd heeft dat zijn ploeg te zwak presteerde om Jonathan Quick als hun doelman te mogen beschouwen. Martin Jones verving Quick in de laatste twee periodes met verve, maar kon een nederlaag al niet meer voorkomen • Connor McDavid, algemeen gezien als hét toptalent van de draft van 2015, is door Medvescak Zagreb gedraft in de KHL. Dit betekent dat zij de KHL­rechten hebben voor McDavid. Het lijkt echter onwaarschijn­ lijk dat McDavid ooit voor de Kroaten zal uitkomen •

Je hebt heet, je hebt de

Colorado Rockies... en dan heb je nog Troy Tulo­ witzki. Geen enkele bal is veilig in de buurt van de korte stop van de Rockies, die bezig is aan een monsterseizoen. Tulo zou boven de .400 qua slaggemiddelde en ruim boven de dertig homeruns en 125 binnengeslagen punten uit kunnen komen. Dat is iets wat alleen Rogers Hornsby hem voorgedaan heeft • Tulowitzki's ploeggenoot Nolan Arenado ging trouwens ook lekker met een reeks van 28 wedstrijden met minstens één honkslag, maar verder dan dat ging het helaas niet • Weer geen no­no voor Yu Darvish. De Japanse ace van Texas hield de Red Sox tot in de negende inning van honkslagen af, maar kreeg toen toch een single van David Ortiz om de oren. De no­hitter zou overigens controversieel zijn geweest, want eerder in de wedstrijd werd wat leek op een honkslag uitgelegd als fout van outfielder Alex Rios, waardoor de no­hitter een beetje geforceerd in stand werd gehouden • We melden helaas vaak blessures, maar er is ook wel eens goed nieuws: deze week keerden onder meer Chris Davis (BAL), Wilson Ramos (WAS) en Aroldis Chapman (CIN) terug van de blessurelijst.

Die laatste was daar zo enthousiast over dat hij bij zijn eerste savemogelijkheid voor Cincinnati slechts twee ballen onder de 100mph gooide • Minder fijne tijden echter voor CC Sabathia (NYY), Aramis Ramirez (MIL) en Matt Wieters (BAL), die wel met blessures moeten toekijken •

Eind april overleed de legendarische coach

Jack Ramsay. Hij was samen met Bill Walton hét symbool van het snelle succes van de Trail Blazers. In 1970 kreeg Portland eindelijk een sportteam. Het duurde tot 1976 alvorens de Blazers de playoffs haalden, maar het was meteen was raak. Ramsay en Walton haalden de titel binnen met ongekend teamspel, het voorbeeld voor de San Antonio Spurs van vandaag. Tegen die Spurs spelen de Blazers in de tweede ronde van de playoffs, die ze voor het eerst sinds 2000 bereikten. Portland staat eindelijk terug op de basketbalkaart.

Pech in het kwadraat

Sinds de gewonnen titel in 1977 misten de Blazers tot en met 2003 slechts één keer de playoffs (1982). Dat leidde tot de selectie van Clyde Drexler, die uitgroeide tot een ster. In 1990 en 1992 haalde Portland onder leiding van coach Rick Adelman de Finals. De eerste keer stuitten ze op de ‘Bad Boy’ Detroit Pistons, de tweede keer op de Chicago Bulls van Michael Jordan. De Blazers hadden in 1984 overigens de kans om Jordan te selecteren in de draft, maar kozen voor Sam Bowie, die amper 139 wed­ strijden speelde in vijf seizoenen in Portland.

Daarna volgden enkele uitschakelingen in de eerste ronde, tot Scottie Pippen in 1999 het team kwam versterken. De ‘Jail Blazers’ met onder meer ook Rasheed Wallace waren bad ass en haalden twee maal op rij de Conference Finals. In 2000 moesten ze de duimen leggen voor de LA Lakers van Shaq en Kobe nadat ze eerst van 3­1 terugkwamen maar in Game 7 een voorsprong van vijftien punten in het laatste quarter uit handen gaven.

Na opnieuw enkele first round exits viel

Blazermania in 2003 helemaal stil. Toenmalig redder van de franchise, Darius Miles, bezat veel talent maar nauwelijks karakter, Zach Randolph was nog niet volwassen genoeg, Sebastian Telfair werd een fiasco en het aantrekken van veteranen als Nick Van Exel leverde weinig op.

In 2006 kwam er nieuwe hoop met rookies LaMarcus Aldridge en Brandon Roy. In 2008 hadden de Blazers bovendien de eerste draftkeuze. Bij nood aan een stevige center kozen ze voor Greg Oden. Het team haalde opnieuw de playoffs en de toekomst van Blazermania zag er rooskleurig uit.

Toen sloeg echter het noodlot toe. Oden viel na 21 wedstrijden in het seizoen 2010/2011 uit met een knieblessure en was nooit meer dezelfde. Hij speelde pas opnieuw in 2013, bij de Miami Heat. Ondertussen groeide de tweede keuze in de 2008 draft, Kevin Durant, uit tot een superster. Roy hing in 2011 de schoenen aan de haak, probeerde het in 2012 opnieuw bij Minnesota maar stopte ook daar na vijf wedstrijden. Met zware blessures voor twee van hun drie beste spelers zaten de Blazers dan ook in zak en as. In 2012 en 2013 werden de playoffs opnieuw niet gehaald. In de 2012 draft legde GM Neil Olshey echter de fundering voor hernieuwd succes van de Blazers: de selectie van Damian Lillard.

No guts, no glory

Lillard hoorde zijn naam als zesde tijdens de draft.

De nummer één selectie was Anthony Davis en nagenoeg niemand twijfelde eraan dat de forward van de New Orleans Pelicans (toen Hornets) de Rookie of the Year Award in de wacht zou slepen. Lillard had echter andere gedachten.

Hij had pakken meer ervaring want de point guard speelde vier jaar in college bij Weber State. Lillard mocht aan het einde van het seizoen dan ook pronken met de ROY Award.

Hij won alle Rookie of the Month Awards en werd de vierde speler ooit die de eer van Rookie of the Year unaniem in de wacht sleepte. De anderen: Ralph Sampson (1984), David Robinson (1990) en Blake Griffin (2011).

Hij was ook de derde rookie na Oscar Robertson en Allen Iverson die minstens 1500 punten combineerde met 500 assists.

De kleine man uit Oakland,

California, moest heel wat obstakels overwinnen maar met een hoop zelfvertrouwen en motivatie bereikte Lillard dan toch de NBA. “Vroeger was ik soft.. Ik speelde eerst football maar ik was bang van het contact. Mijn familie kon niet stoppen met mij dat duidelijk te maken. Ik werd dan ook dagelijks in de tuin afgemat zodat ik wist wat afzien was. Twee jaar later werd ik Defensive Player of the Year. Mijn

later werd ik Defensive Player of the Year.

Mijn familie heeft me dus vooral geleerd wat zelfvertrouwen is. Op een bepaald moment dacht ik zelfs dat ik een professionele worstelaar kon worden.

Denken dat je iets kan en er vol voor gaan, dat is de sleutel tot succes.”

Ook toen Lillard zich beschikbaar

maakte voor de NBA was niet iedereen overtuigd van zijn kwaliteiten. Maar zoals verwacht, trok hij zich daar vooral niets van aan. “Ik was niet groot genoeg en speelde niet tegen sterke competitie, zeiden de critici. Dat was echter niets nieuws voor mij. Ik kwam in de NBA en bewees mijn plaats. Ik maakte er dan ook niets uit wat mensen van mij dachten. Ik werkte zo hard ik kon, werd als zesde gedraft en ging vol voor die ROY Award.

Ik was dan ook niet verrast om dat te winnen. Gewoon omdat ik er alles voor deed. Maar daar stopte het niet. Ik verwacht elk jaar meer van mezelf want het draait niet alleen rond de aandacht en het winnen van één of andere award.”

Voorbeeld

De instelling van Lillard is cruciaal in het succesverhaal van de Portland Trail Blazers. De point guard is het voorbeeld voor de rest van het team. “Hij is nooit tevreden, echt nooit”, zegt coach Terry Stotts. Lillard was gespreksonderwerp nummer één nadat hij met een buzzer beater in Game 6 de Houston Rockets in de eerste ronde van de playoffs naar huis stuurde. Hij leidde daarmee zijn Blazers voor het eerst sinds 2000 naar de tweede ronde. Een dag later postte Lillard op Twitter echter volgend typerend statement: “If what you did yesterday still looks big, then you haven’t done much today.”

Lillard was al op jonge leeftijd bewust van de nood aan hard werken om succesvol te zijn. “Toen Damian die quote op Twitter postte, was ik niet verrast”, stelt Phil Beckner, assistent bij Weber State. “We hadden het regelmatig over het verschil tussen de pijn van discipline en de pijn van spijt. Hij stond elke zaterdag en zondag klaar om vanaf de ochtend te trainen.

De meeste collegespelers gingen in het weekend feesten, Damian niet.” Soms liet Beckner Lillard alleen trainen, waarna hij steeds vroeg naar het aantal gemaakte schoten via sms. “400, 500.. Op een dag kwam er binnen: ‘675, schouder doet pijn’.

Dat waren dus gemaakte schoten, geen pogingen. Die sms liet ik zien aan NBA­ scouts, met de boodschap: dat is waarom Damian Lillard het gaat maken in de NBA.”

Die ultieme competitieve

mentaliteit haalde Lillard in

Oakland, waar hij opgroeide met lokale helden als Gary Payton en Jason Kidd. “Als je van Oakland komt, deins je voor helemaal niemand terug”, aldus Chris Farr, assistent bij Loyola Marymount en trainer van Lillard voor de NBA draft. “Het lijkt wel alsof hij felle kritiek nodig heeft om zijn doel als basketballspeler te bereiken.

Damian Lillard kwam als een wervelwind de NBA binnen. Heel wat ervaren NBA‐spelers en ‐coaches zagen meteen dat de point guard een speciaal talent is. Zij lieten dan ook hun licht al eens schijnen over Lillard.

“Hij is fantastisch, echt fantastisch. Heel

wat spelers raken in hun zone maar hij heeft de moves, het geduld, de intelligen‐ tie, de balans met zijn jumpers. Hij is de real deal.” ‐ Kobe Bryant (LA Lakers)

“Hij is een complete speler. Hij is nog jong maar je moet hem krediet geven, hij speelt hard en het team leunt zwaar op hem. Hij is niet bang om het belangrijke laatste schot te nemen. The sky is the limit voor hem.” ‐ DeMarre Carroll (speler Atlanta Hawks)

“Wat je eerst en vooral apprecieert in Lillard is het feit dat hij met ongeloof‐ lijk veel motivatie speelt. Hij is één van die underdogs die naar een kleine universiteit ging en elke dag opnieuw wil bewijzen dat hij zijn plek in de NBA waard is.” ‐ Dwayne Casey (coach Toronto Raptors)

“Lillard kan gewoon blijven

gaan en gaan en gaan. Hij is één van de best geconditio‐ neerde spelers in de NBA. Weinig mensen beseffen dat.”

– Brian Shaw (coach Denver Nuggets) “Tijdens de draft combine wilde hij domineren. Maar hij wilde niet enkel dat. Lillard wilde vooral in de ogen van zijn tegenstanders kijken en zien dat zij begrepen dat hij aan het domineren was.” – Jay Williams (ex‐speler Chicago Bulls en ESPN‐ analist)

Damian is wel anders dan bijvoorbeeld Gary Payton. Hij zegt niet veel. Lillard is een werkwoord, een actiewoord. Hij laat zich horen via zijn acties. Hij is dan ook zeer bescheiden, een beetje zoals Derrick Rose.”

Blazermania 2.0?

Met Lillard als voorbeeld dromen de fans in Portland van een tweede titel. De Trail Blazers hebben dan ook alle middelen in handen om de NBA opnieuw te domineren. Lillard is op weg om één van de beste point guards te worden en misschien wel de beste clutch speler van zijn generatie. Hij is bovendien een uitstekend schutter, een talent waar enkel Stephen Curry nog verder in staat.

LaMarcus Aldridge zette dit seizoen alweer een stap voorwaarts en wordt meer en meer genoemd als de beste power forward in de NBA. Het is misschien wat ver gezocht maar ergens heeft het duo Lillard/Aldridge wel wat weg van John Stockton en Karl Malone. De manier waarop de pick­and­roll succes heeft in Portland, is in zekere mate te vergelijken met het succes destijds in Utah.

Daarnaast beschikken de Blazers over twee ondergewaardeerde spelers in Nicolas Batum en Wesley Matthews. Batum is een soort miniversie van LeBron James omdat de Fransman enorm veelzijdig is. Defensief is hij van goudwaarde voor de Blazers, die vooral in dat aspect nog moeten bijleren.

Maar ook offensief is Batum erg belangrijk.

Zo kan hij zonder veel problemen de rol van ballhandler overnemen, waardoor Lillard kan fungeren als scorer. Matthews kwam ooit als undrafted rookie terecht bij de Jazz maar speelt ondertussen al vier jaar in Portland. Hij is vooral een uitstekend schutter maar vaak wordt zijn defense vergeten. Matthews is een echte hustle speler die zijn basketball­ IQ ten volle inzet. De basisvijf wordt vervolledigd door center Robin Lopez. Die werd voor een prikje

weggehaald in New Orleans en speelde zijn beste seizoen tot nu toe. Hij is geen Greg Oden op zijn best maar Lopez doet er alles aan om de draft bust van 2008 te doen vergeten.

Wat de Blazers wel missen, is een

kwaliteitsvolle bank. Mo Williams is al even over zijn hoogtepunt heen, het trio Thomas Robinson/Meyers Leonard/Joel Freeland voldoet te weinig en C.J. McCollum mist nog ervaring. Enkel

Dorrell Wright is echt een meerwaarde.

Op dat vlak zal GM Olshey zijn magie moeten tonen. Hij heeft geen cap space en ook geen draftkeuze (de eerste keuze gaat naar Charlotte, de tweede naar Denver).

Het zal dus werken worden met trades en/of het lokken van free agents met kleine contracten.

Of de Blazers volgend seizoen een echte titelkandidaat zijn, valt dus nog af te wachten. Feit is echter dat Portland

opnieuw leeft voor het basketball, de enige sport die de stad rijk is. “De identiteit van deze stad is zo verbonden met de Trail Blazers. Het is enorm belangrijk dat dit team het goed doet”, aldus Olshey. Met Damian Lillard als cultheld staat het team, dat de voorbije jaren door enorm veel pech geteisterd werd, er eindelijk weer goed voor. Na zijn buzzer beater en series winner tegen de Rockets pakte Lillard de microfoon vast nam en riep hij: “RIP

CITYYYYYY!!!”. Het voelde perfect aan.

Blazermania is terug en als je daaraan twijfelt, zal the kid with the big guts je er wel aan herinneren. •

Honkbalboeken in de VS zijn vaak net als voetbalboeken

in Nederland. Vrij voorspelbaar. Een biografie van een oude voormalige vedette. Een onvoltooide biografie van de ster van dat moment. Een seizoen van een bepaalde club. Een boek met cijfertjes en statistieken.

Dit boek is een mooie uitzondering hierop. Blake heeft jaren gewerkt aan deze collectie verhalen en heeft een geweldig criterium bedacht: alleen de mooiste verhalen op papier. Hij sprak dus vele honderden honkballers en vroeg ze om hun beste verhaal. En daar dan weer de beste van staan in dit boek. Het boek gaat dus niet over de beste honkballers. Niet over een recordseizoen. Niet over de grootste schandalen, maar gewoon de leukste verhalen. Sommige spelers zijn geboren vertellers, anderen waren geweldige spelers, maar hebben niets te melden. Het is geen boek om in een ruk uit te lezen. Elke keer een paar stukjes en je hebt een tijd lang leesplezier.

Mooi voorbeeld van een speler die

alleen in dit boek zou kunnen verschijnen is Buddy Hancken. Zijn MLB carrière was kort. Erg kort. Als pinchrunner in het veld gekomen in de laatste inning, twee uit, is hij de catcher voor de laatste drie uit. Verder heeft hij nooit meer een wedstrijd gespeeld op het allerhoogste niveau. Maar sluit hij zijn verhaal lachend af: “I may be the only catcher in baseball history to have a perfect catching career – no one ever got on against me.”

Grappig nutteloos feitje: Op 19 augustus 1951 speelt komt als pinch hitter Eddie Gaedel aan slag. Hij krijgt vier wijd en verlaat het veld voor een pinch runner. Gaedel is 3’7” lang (91 cm). Hij kreeg rugnummer 1/8. Nog een bijzondere:

TITEL: Baseball Chronicles: An Oral History of Baseball Through the Decades AUTEUR: Mike Blake BESTELLEN: AMAZON.COM Richie Ashburn raakt dezelfde toeschouwer twee keer in een slagbeurt. Eerst breekt hij haar neus, dan raakt hij haar nog een keer als ze op een brancard wordt afgevoerd. In totaal slaat hij zeventien foutballen in die ene keer aan slag.

Is er dan niets aan te merken op dit boek? Tuurlijk wel.

Een belangrijk criterium van de schrijver is dat hij verhalen alleen in zijn boek opnam, als hij ze zelf hoorde van de bewuste speler. Zo zijn er vele mooie verhalen gemist. Ook de eindeloze lijst feiten had een stuk korter gekund. Een bijna perfecte wedstrijd van een werper is niet boeiend.

Niet elk verhaal is even interessant, maar dat kan ook niet als je er honderden vastlegt. Jammer is de indeling per decennium. Zeker omdat er ook aan het begin van elk hoofdstuk een lijstje met ‘hoogtepunten’ uit dat tijdsvak staat. Nu is het best goed om een tijdsbeeld te hebben waarin de anekdotes te plaatsen vallen, maar om nu voor de zoveelste keer te lezen dat een bepaalde speler 5HR en 12RBI in een wedstrijd behaalde, is niet echt relevant.

Baseball Chronicles is te lezen als een geschiedenis van de Verenigde Staten aan de hand van honkbalverhalen Vele verhalen van de spelers zijn leuk om te lezen, ze hebben het over beroemde teammaten, over kleedkamerhumor, over het leven als honkballer. De verdeling in tijdvakken betekent automatisch dat dit boek een stukje geschiedenis beschrijft. De verhuizing van de New York teams naar de Westkust, de eerste zwarte spelers in de MLB, het verschil tussen Noord en Zuid. Alles zit er in. Zo kan dit boek ook gelezen worden als een beschrijving van de VS aan de hand van honkbalverhalen. Alleen daarom al is het een leuk boek. •

TEKST GERBEN KAPPERT

Vreemdgaan met de San Antonio Spurs

Okee. Eerste dingen eerst. Westland Stars Heren 3 heet vanaf volgend jaar Westland Stars Heren 2. Ik vond dit een gepaste plek voor deze officiële mededeling, gezien jullie altijd enorm meeleven met de belevenissen van dit team.

Dat gezegd hebbende, NBA.

De meest spectaculaire Round 1 van de NBA Playoffs ooit ever in de geschiedenis van Round 1's is plotsklaps overgegaan in een ietwat matig aanvoelende Round 2. Geeft niet, kan gebeuren. Er zijn ergere dingen in deze wereld. Zoals een lege batterij van je Nintendo DS, bijvoorbeeld. En kinderAIDS.

Mooi moment om eens stil te staan bij het meer geriatrische deel van de

NBA. De San Antonio Spurs. Spelen in dezelfde samenstelling sinds de Amerikaanse Burgeroorlog en doen elk jaar mee om de prijzen. Wat dat aangaat, doen ze mij denken aan de Westland Stars Heren 3. Uhm. 2.

Gedegen, intelligent en gepassioneerd basketbal, een hoop ervaring aangevuld met goed begeleid jong talent en er rijdt er eentje in een Lexus.

Hoewel mijn hart verpand is aan de Golden State Warriors, nog voordat ze überhaupt de vorige keer relevant waren, krijg ik steeds meer bewondering en waardering voor de San Antonio Spurs. Dat komt met de jaren. De Spurs zijn geen team voor jonge fans. De coaching, het spel, de kalme uitstraling, het leiderschap van Tim Duncan, de snelheid van Tony Parker, de creativiteit van Manu Ginobili, de waardering voor deze uitgekiende basketbalmachine rijpt als goede wijn.

Nee, het is geen Lob City. Het is niet het schot van Durant. Het is niet de kracht van LeBron. Het is niet de driepunter van Stephen Curry. Maar het werkt wel. Het is wel echt basketbal. Fundamenteel, nagenoeg niet af te stoppen edoch flexibel genoeg om zich aan te passen aan tegenstanders en effectief. Zoals ik al zei, het doet mij enorm denken aan Westland Stars Heren 3.

Stiekem ben ik het de afgelopen weken San Antonio gaan gunnen. Een

finaleplaats ten koste van Durant en CP3. Een kampioenschap ten koste van de o zo zeldzame threepeat van de LeHeat. Ik gun het Tim Duncan om in zijn herfst een titel te pakken alsof het 1999 is. Ik gun het Popovich omdat het zo'n eindbaas is. Ik gun het Tony Parker en Boris Diaw omdat Fransen geen Duitsers zijn. Ik gun het Manu vanwege die vleermuis die hij ooit uit de lucht sloeg. Ik ga deze playoffs vreemd met de San Antonio Spurs, qua gunfactor.

En dan gaan we volgend jaar wel weer voor het spektakel. #dubnation. ∙

Jadeveon Clowney was hands down de meest getalenteerde speler in de

2014 NFL Draft. Nee, niet de beste. Da's Khalil Mack, de meest NFL­ready van allemaal. Clowney is degene met het meeste talent, en de speler die op den duur veruit het hoogste plafond zal blijken te hebben.

Dat is te zeggen: potentieel veruit het hoogste plafond. Want er waren twijfels. Over z'n instelling. Over de echte honger en ambitie om te beste van allemaal te willen worden. Maar of de Houston Texans op basis daarvan aan de talenten van de freakische defensive end van South Carolina voorbij zouden gaan? Nee toch zeker.

Nou, bijna wel. In de laatste 48 uur naar de draft toe liepen de Texans

te leuren met hun #1 pick. De Falcons kwamen in de verleiding, net als de Jaguars. Maar de prijs die Houston wilde, was niet misselijk. Bovendien wensten de Texans niet in zee te gaan met een team dat zelf pas als achtste of nog later mocht kiezen. Daardoor kwam Clowney ­ uiteraard ­ alsnog bij Houston terecht, al liet het team de volle tien minuten aflopen, in de ijdele hoop dat zich toch nog een wondertje zou voltrekken.

Er zat voor de slechtste ploeg van het afgelopen seizoen namelijk nog 'n ander addertje onder het gras. Een financiele. Jadeveon Clowney en JJ Watt op een D­line klinkt weliswaar bijzonder imponerend en gruwelijk scary voor opponen­ ten, maar kwaliteit in de NFL komt niet gratis...

JJ Watt wil waarschijnlijk

deze zomer al de harde revenuen zien van zijn geleverde toparbeid in de afgelopen twee jaar (kijk niet raar op als Watt in augustus de kicksen weigert onder te binden tot hij op financiele waarde is geschat), terwijl Clowney ­ mits hij laat zien wat de meeste kenners verwach­ ten ­ dat over twee jaar evenzeer zal doen.

Maar, zullen de Texans afgelopen vrijdagnacht uiteindelijk schouder­ ophalend hebben ge­ dacht: wie dan leeft, die dan zorgt.

Bijna iedere draft is er wel een speler die

vooraf een top pick werd toegedicht, maar die we naarmate de avond vordert met het uur kleiner zien worden. Brady Quinn kan erover meepraten, Aaron Rodgers heeft er een enorme chip on his shoulder aan overgehouden, terwijl het vorig jaar nog maar Geno Smith overkwam.

Dit jaar kwam die twijfelachtige eer toe aan Johnny Manziel. Johnny Football zou misschien wel als eerste kunnen gaan, dachten velen 足 onder wie z'n maatje LeBron James. En anders toch wel zeker als #4, naar de om een quarterback verlegen zittende Cleveland Browns. En mocht alles toch nog in het honderd lopen: sommigen meenden zeker te weten dat Jerry Jones namens zijn Dallas Cowboys, als zestiende, op zeker voor Manziel zou gaan.

Het liep even anders. De Texans gingen

gewoon voor Jadeveon Clowney. De Jaguars kozen weliswaar een quarterback, maar eentje die luisterde naar de naam Blake Bortles. De Browns dan op #4? Eerst maar eens een trade met de Buffalo Bills. En toen ze op #8 opnieuw aan de beurt waren? Liever toch maar Justin Gilbert. Dus Jerry Jones toch maar full Jerry Jones als zestiende? Neen. Jones bleek plotseling verstandig en verkoos Zach Martin.

Uh足oh.

Uiteindelijk kwam alles toch nog op z'n

pootjes terecht, toen GM Farmer omhoog ruilde naar pick #22, om daarmee alsnog Manziel naar Cleveland te halen. "Let's do this", kreeg Johnny Football aan de telefoon te horen.

Hij leek er nog blij mee ook. De martelgang was tenminste voorbij.

e door d ( t k u l p wegge van de hype足 d r e w n t ft de dra nhanger ben Pro Days eeje. n i k c a arterba el als je 'n a nior Bowl en, zijn mannet u q e t s e W als eer rote schok? Combine, S ethlisberger s e l t r o en ge足 ke B kelijk zo'n g oor wie de ay Ben Ro d a l r e B t w a d s QB n worden. feit d s) nou wer lijk. Niet v n modern e i t r e d h r s a a ma den kunne berger guar et, natuur Bortles, ee t a p J u e a l l i h r n u he d nv de ube el 'ns acht zo t Zach Mette Carron Jackso e die ESPN . Daarin ston n o r e t a c de eerst dat dat er w eggeplukt, d eet of AJ M . machineeft gevolgd n i r e t . w h w . h a beetje t feit d eden nog dace ronde werdlijk niemand erd gekozen e h l a r l w o d was vo n half jaar geas in de twee , en dat eigen uberhaupt d n e k Schok waar men ee erek Carr p ron Murray draft 足 end was dat Dte, net als Aa Schokk zover zak

W

Op vrijdagavond nog leken de CLEVE足 LAND BROWNS een van de grote winnaars van de NFL draft te zullen worden. GM Ray Farmer had tijdens z'n allereerste draft van de Buffalo Bills toch maar mooi de hoofdprijs ontvangen voor de #4 pick (waarmee de Bills wide recei足 ver Sammy Watkins prompt van 't bord plukten). En ondanks dat pakte Farmer later die avond toch nog gewoon de best beschikbare cornerback (met Justin Gilbert), plus quarterback Johnny Manziel 足 van wie iedereen toch al verwachtte dat ie in Cleveland terecht zou komen.

Op vrijdagmiddag werd echter alles anders, toen het nieuws naar buiten kwam dat Browns wide receiver Josh Gordon voor de derde keer aan een pretsigaret had zitten lurken, waardoor er straks automatisch een schorsing van zestien wedstrijden (een compleet NFL足 seizoen) zal volgen. Hadden de Browns nou maar gewoon Watkins als vierde gekozen.

Toch?

Wie in de NFC West gelijke tred wil houden met de 49ers en Saehawks, kan zelf

in de draft maar beter geen steken laten vallen. En dat deden de ST. LOUIS RAMS dan ook niet. Op #2 werd eerst als verwacht OT Greg Robinson binnen­ gehengeld, waarna op #13 ook nog 'ns DT Aaron Donald voor de neus van onder meer de Chicago Bears werd weggekaapt. Het gevolg: een D­line met onder anderen Robert Quinn, Chris Long en Aaron Donald, en een O­line met Jake Long en Greg Robinson. Wow. De selectie van Michael Sam betekende ­ al was 't alleen maar qua statement ­ de slagroom op de taart.

Overigens: de Rams­oogst als gevolg van de RGIII­trade, twee jaar geleden: Michael Brockers, Janoris Jenkins, Isaiah Pead, Rokevious Watson, Alec Ogletree, Stedman Bailey, Zac Stacy en Greg Robinson... Wow.

Even hadden ze bij de Atlanta Falcons de ijdele hoop dat Khalil Mack ze ­

zonder trade nog wel ­ zo maar in de schoot zou vallen. Maar dat was buiten OAKLAND gerekend, dat het deze keer 'ns niet op z'n RAIDERS aanpakte.

En na het pakken van Mack, plukten ze in de tweede ronde ook nog even Derek Carr van het bord. Geluk moet je hebben, soms.

Aan Ozzie Newsome kun je het draften wel overlaten. En soms moet je 'ns een gokje durven wagen. Nee, dan hebben we het natuurlijk niet over linebacker CJ Mosley. Da's een zekerheidje, van wie 't eigenlijk verrassend was dat ie op #17 nog altijd op het bord stond. Nee, de gok zat 'm in Timmy Jernigan, die door Newsome en de BALTIMORE RAVENS in de tweede ronde (als 48ste) werd opgehaald. Was Jernigan niet betrapt op verboden snoepgoed tijdens de Combine, dan was ie vast en zeker hoog in de eerste ronde gegaan.

Oh, en op de valreep ook nog maar

even kudos voor de MINNESOTA VIKINGS. Na het vastleggen van linebacker Anthony Barr, werd op slag van zaterdag nog maar even opgetrade met de Seahawks, om met de 32ste pick quarterback Teddy Bridgewater binnen te halen. Nog wel steeds de zwakste ploeg van de NFC North, dat wel.

Toen op zaterdagmiddag tegen het einde van de zesde

ronde de naam van Michael Sam nog altijd niet was afgeroepen, begon het internet zich te roeren. Kreten als Lafaards! Homofobe NFL! En Wat een gemiste kans! vielen met het verstrijken van de tijd en het afnemen van de potentiele picks meer en meer waar te nemen.

Begrijpelijk, natuurlijk. Want was Michael Sam in zijn laatste jaar bij Missouri niet gewoon SEC Defensive Player of the Year geworden? En waren de meeste andere SEC DPotY­spelers niet al in de eerste ronde gedraft? Ja en ja.

Maar de eerlijkheid gebied te zeggen dat vele scouts al voor Sams coming out hun twijfels hadden. Ze achtten hem veel­ al te klein om in de NFL als DE kans van slagen te hebben.

En met de hand aan de grond spelen kon ie ook al niet.

Voeg daarbij dat Sam op de Senior Bowl als linebacker

aantoonde moeite te hebben met verdedigen in de ruimte, en dat hij er op de Combine helemaal niks van bakte, en het gedraal van menig NFL­GM is ook op legitieme wijze verklaard.

Maar zie: aan het einde van de zevende ronde was er plotseling reden tot luid gejuich. Jeff Fisher en de St. Louis Rams meenden in Michael Sam wel degelijk een NFL­waardige footballer te zien, en plukten hem als 249ste van het bord.

Wat volgde was prachtige emo­tv van het zuiverste water, en door ESPN langdurig en zonder aarzelen uitgezonden: een huilende Sam die snikkend het verlossende telefoontje in ontvangst nam, ter zijde gestaan door zijn ook al wenende vriend. Waarna de twee elkaar al zoenend in de armen vielen.

Kijk het bewuste frag­ ment hier nog even rus­ tig na. En lees vervolgens ook nog even in alle rust de comments die eronder staan. Michael Sam heeft nog 'n lang weg te gaan.

Maar het begin is er.

Goed, gedraft werden ze weliswaar

geen van beiden, de Nederlanders Geraldo Boldewijn en Ricky Tjong­A­ Tjoe, maar hun droom om in de NFL uit te komen, is nog geenszins vervlogen.

De kruitdampen van de 2014 NFL draft waren nog maar nauwelijks opgetrokken, of de twee oud­Boise State'rs waren al onder dak ook. Wide receiver Boldewijn tekende een verbintenis bij de Atlanta Falcons, terwijl defensive tackle Tjong­A­ Tjoe werd vastgelegd door de San Diego Chargers.

Tekenen bij een NFL­

franchise betekent echter niet dat het kostje van de twee Nederlanders nu wel is gekocht. De selecties van de teams zullen aan 't einde van de zomer met zo'n beetje de helft moeten worden ingekrompen.

Boldewijn en Tjong­A­Tjoe hebben ze zaken echter wel weer in eigen hand.

En dus blijft de kans aanwezig dat Harald Hasselback eindelijk (een) opvolger(s) krijgt. Wordt hopelijk vervolgd. •

Hebbeding

“You get a car, you get a car, you get a

car! Everybody gets a car!” Het is één van de meest hysterische en typisch Ameri‐ kaanse televisiefragmenten die ik ken. In haar jaarlijkse ‘Oprah’s Favorite Things’‐ show deelt Oprah Winfrey haar favoriete spulletjes ‐ waaronder een gloednieuwe Pontiac ‐ uit aan het iedereen in het publiek in de studio.

Tegenwoordig staan er geen Pontiacs meer op Oprah’s verlanglijstje. Haar nieuwste favoriete hebbeding is een basketballteam.

Ze wil de Los Angeles Clippers kopen.

Maar Oprah is niet de enige celebrity die Donald Sterling met pensioen wil sturen.

Ook Sean Combs (a.k.a. P. Diddy), Floyd Mayweather, Magic Johnson, Dr. Dre en Mindy Kaling staan al met hun portemon‐ nee klaar voor de poorten van het Staples Center.

Wie had een aantal jaar geleden kunnen

denken dat hip en rijk Amerika in de rij zou staan voor de LA Clippers? Het team dat precies nul prijzen won, was de aandacht niet waard. Hollywood ging liever naar stadsgenoot LA Lakers. Daar was het glitter en glamour, daar was het stadion uitverkocht en daar zaten de sterren op rij één. De Clippers moesten het doen met Billy Crystal als trouwste fan.

En nu zijn de Clippers plotseling Holly‐ woods nieuwste must have. De sterren staan te popelen om ermee aan de haal te gaan.

Alsof het om de nieuwste smartphone of designertas gaat. Van lelijk eendje naar publiekslieveling; het verhaal van de Clippers is een feelgood film. Daar hoort een hysterisch Hollywoodeinde bij. En wie kan dat beter dan Oprah? ∙

Eva Gerritse.

Blake Bortles??

De Jacksonville Jaguars hebben het exact één jaar volgehouden: vasthouden aan de winnende methode van best player avai‐ lable in plaats van draften naar behoefte. Dat ene jaar bij de beste jongetjes van de klas bleek meer dan genoeg voor de Jaguars. Tijd om te ‘reachen’ voor een quarterback alsof het 2011 is en de blonde lokken van Blaine Gabbert voor je gezicht dansen.

Bij Blake Bortles geen lokken, eerder een kale plek, maar wel weer een quarterback die de Jaguars waarschijnlijk met alle gemak ook in de tweede helft van de eerste ronde hadden kunnen oppikken. Genoeg teams immers die blind willen betalen voor een trade‐up, vraag dat maar aan de Buffalo Bills. Een dergelijke trade had de Jaguars waarschijnlijk een eersteronde‐ keuze in de draft van 2015 opgeleverd (zoals de Cleveland Browns, waarvoor hulde). Picks die ze in Jacksonville nog altijd heel hard nodig hebben, want het talentniveau ligt niet bijster hoog. Dit is een team dat minimaal een seizoen of twee is verwijderd van de playoffs en dan houd ik zelfs rekening met de relatief zwakke AFC South waarin Gus Bradley en consorten dat moeten bewerkstelligen. Maar goed, in Jacksonville hebben ze kennelijk niet zoveel op met talent.

Wellicht verklaart dat ook waarom Brad‐

ley voorafgaande aan de draft naar verluidt enkele intimi toevertrouwde dat hij zelfs voor Bortles zou kiezen als Jadeveon Clowney beschikbaar was. Of Gus rambe‐ zopen was toen hij die onzin uitkraamde weet ik niet, maar vraagt u zich nog af waarom de Jacksonville Jaguars al jaren in de NFL‐kelder bivakkeren? Ik niet. ∙

Paul Klomp.

Om te begrijpen hoe knap het is dat de

omgekeerde weg bewandelde. De korte stop sloeg in 2013 .294 met twaalf Brew Crew dit seizoen bovenin meedraait, homeruns en 44 gestolen honken en was moeten we eerst even terugblikken op het daarmee offensief een van de beste korte voorgaande seizoen. Een seizoen waarin de stops in de MLB. ploeg uit Milwaukee slechts 74 wedstrijden wist te winnen en er 88 verloor. Alleen de arlos Gomez kenden we al als een snelle Cubs deden het binnen de eigen divisie en defensief uitstekende outfielder, maar minder goed. Nu werd vooraf van de naast zijn grote aantal vangballen van Brewers al niet verwacht dat zij het ongekende schoonheid en zijn veertig naseizoen zouden bereiken, maar het was gestolen honken, bleek hij in 2013 ook nog vooral de manier waarop gespeeld werd. eens een power hitter te zijn. Dankzij zijn snelheid, defense en 61 extra base hits was hij – samen met Mike Trout van de Los Angeles Angels – de speler met het hoogste WAR (Wins Above Replacement).

C

Opvallend genoeg was het juist lichtpunt Segura, die het lichtend voorbeeld vormde voor een van die acties waarmee de Brewers op de een of andere manier altijd weer een wedstrijd wisten te verliezen.

Segura bereikte het eerste honk en wist direct het tweede honk te stelen. Ryan Braun kreeg vervolgens vier wijd en met het eerste en tweede honk bezet besloot Segura te proberen het derde honk te stelen. Al snel bleek dat hij het niet zou redden en hij probeerde terug te rennen naar het tweede honk, maar daar stond inmiddels ook Braun.

Twee man op een honk kan

De ene na de

andere wedstrijd werd op een verschrikkelijke manier verloren. De 2013 Milwaukee Brewers vonden altijd wel een manier om te verliezen. De enige lichtpuntjes van het seizoen waren korte stop Jean Segura en midvelder Carlos Gomez. Segura, de inmiddels 24­jarige Dominicaan, kwam over van de Angels in de trade waarin werper Zack Greinke in 2012 de

natuurlijk niet en toen beide lopers getikt werden gaven de scheidsrechters Braun uit. Segura dacht echter dat hij uit was en begon richting de dugout te rennen, totdat hij van zijn coach vernam dat niet hij, maar Braun uit was. Hij bereikte veilig het eerste honk en mocht daar blijven staan. Hij werd zo waarschijnlijk de eerste speler in de historie die bij een poging het derde honk te stelen op het eerste honk terecht kwam. Laten we het een negatief gestolen honk noemen, of een teruggegeven honk. Toen hij poogde opnieuw het tweede honk te stelen, werd hij uitgegooid. Dit moet zonder meer de slechtste inning uit de geschiedenis van het honklopen zijn. Exemplarisch voor de 2013 Milwaukee Brewers.

Schorsing

H辿t grote thema van het 2013 seizoen in Milwaukee was echter de schorsing van sterspeler Ryan Braun. De outfielder was na Alex Rodriguez de grootste naam die werd gelinkt aan de Biogenesis足kliniek van Anthony Bosch. In de Biogenesis足zaak werden dertien spelers geschorst. Elf van die spelers kregen een schorsing van vijftig wedstrijden, de standaard schorsing voor een speler die voor het eerst wordt betrapt op het gebruik van doping. Van zowel Rodriguez als Braun werd door de MLB echter een voorbeeld gemaakt. Zij waren niet alleen de grootste namen in de hele zaak, maar hadden beide al een link met doping. Rodriguez had in 2009 al bekend dat hij voor 2003 (toen het nog niet verboden was) anabolen had gebruikt.

Een gevoelig punt voor c

ommissioner Bud Selig, die besloot de derde honkman hard te straffen met 211 wedstrijden schorsing.

Braun leverde in 2011 al eens een positief

plasje in en zou daarom eigenlijk voor hon足 derd wedstrijden geschorst moeten worden.

Braun vocht zijn schorsing in 2011 echter met succes aan. Hij bleef stug volhouden dat hij nooit gebruikt had, maar kon dat niet bewijzen. Hij werd vrijgesproken omdat zijn positieve plasje niet op de juiste manier bij het dopingagentschap werd afgeleverd. De test werd in het weekend afgenomen en kon daarom niet meer op dezelfde dag met de post verstuurd worden. De man die de dopingtest

afgenomen had, besloot daarop de test een nachtje in zijn eigen koelkast te bewaren.

Een procedurefout en Braun mocht in 2012 gewoon weer spelen.

Ook in de Biogenesis足zaak was zijn

initiele plan van aanpak glashard ontkennen. Je kan het hem bijna niet kwalijk nemen, want wie weet werd er weer ergens een foutje gemaakt en kon hij weer gewoon verder spelen. Onder de nodige druk van de MLB en Bud Selig (voormalig eigenaar van de Brewers) besloten Braun en de Brewers een schikkingsvoorstel van 65 wedstrijden te accepteren. De Brewers speelden al een verloren seizoen en zouden met

deze schorsing hun ster in 2014 gewoon weer terug krijgen. In een vrij zwakke persconferentie verontschuldigde Braun zich ten opzichte van de fans, de Brewers en zijn vriend Aaron Rodgers (QB van de Packers) die hij voorgelogen had, maar hij bekende zijn dopinggebruik eigenlijk niet.

Slechter kan niet

Het was een verschrikkelijk seizoen voor de Brewers, die sowieso al niet een van de meest succesvolle franchises zijn. In 1982 stonden zij voor de eerste en laatste keer in de World Series, maar ze pakten nog nooit de titel. Sindsdien werd nog wel twee keer het naseizoen bereikt, maar in de ruim 30 seizoenen sinds hun enige deelname aan de World Series werden er in slechts in elf seizoenen meer wedstrijden gewonnen dan verloren.

De fans in Milwaukee zijn niet zo veel gewend als je het hebt over playoffraces. In 2008 waren zij echter toeschouwer van een van de meest indruk‐ wekkende prestaties van een startende werper ooit in zo’n playoffrace. In juli, vlak voor de trade deadline, besloten de Brewers CC Sabathia over te nemen van de Cleveland Indians.

Sabathia was het jaar ervoor American League Cy Young Award‐winnaar geworden, maar had op het moment van de trade een record van 8‐9. Een verandering van spijs deed voor Sabathia duidelijk eten, want in Milwaukee ging de grote lefty 11‐2 met een ERA van 1.65 in zeventien starts.

Ondanks de trade halverwege het seizoen leidde hij de NL in complete wedstrijden en shutouts. Dankzij zijn heldendaden op de heuvel pakten de Brewers op het nippertje de Wild Card.

De Brewers verloren helaas in de eerste ronde van de latere World Series winnaar Philadelphia, maar CC was in korte tijd zo ontzettend goed dat hij op de achtste plaats eindigde in de NL MVP‐stemming.

Later dat jaar tekende hij een megacontract bij de Yankees.

Op het slechte seizoen van 2013 na,

gecombineerd ERA van slechts 3.21 en hebben een record van 14­9. Met de sterke waarin de Brewers slechts 640 runs wisten bullpen erbij zakt het ERA zelfs naar 3.15 te scoren, was de slagploeg nooit het en daarmee staan de Brewers op de zesde probleem in Wisconsin. Elk ander seizoen plaats van beste pitching staffs in de MLB. in de afgelopen vijf jaar stonden zij boven­ Buiten Garza zijn alle starters het seizoen gemiddeld goed te slaan met natuurlijk sterk begonnen en in de bullpen is 2011 NL MVP Ryan Braun als leider van Francisco Rodriguez een ware revelatie de de slagploeg. Het probleem zat hem in met 15 saves in 16 kansen, een win en een de pitching, die van jaar tot jaar erg ERA van 0.45. wisselvallig was. Niet heel erg opvallend als je ziet dat een groot deel van de rotatie at de Brewers nu een win­loss record al een aantal seizoenen bestaat uit van 24­14 hebben en bovenaan staan in de talentvolle, maar jonge werpers. Van hun NL Central Division is dus voor een groot grillen kun je genieten, maar ook gillend deel te danken aan de pitching, maar ook gek worden. aanvallend is er een aantal spelers in goede vorm. De aanval wordt op dit Yovani Gallardo is een goed voorbeeld van moment gedragen door Aramis Ramirez, zo'n werper, die over gigantisch veel talent Jonathan Lucroy, Rickie Weeks beschikt. De Mexicaan brak in 2007 op 21­ (verrassend genoeg) en uiteraard Carlos jarige leeftijd al door in Milwaukee en is Gomez. De van een schorsing sindsdien het toonbeeld voor de wissel­ teruggekeerde Ryan Braun kampt in het vallige werper. Hij wisselt briljante starts begin van het seizoen nog met de nodige af met wedstrijden waarin hij zomaar vijf pijntjes. Hij heeft last van een punten tegen krijgt. Het probleem van de duimblessure en stond twee weken op de Brewers was vaak het ontbreken van blessurelijst met een buikspierblessure. veteranen die leiding kon nemen over de jonge rotatie. Zack Greinke is een gewel­ Vooral de duimblessure is een gevaarlijke dige werper, maar ontbeert de kwaliteiten kwetsuur waar andere spelers lange tijd om andere werpers beter te maken. mee rondgelopen hebben. Voor zijn verblijf op de DL sloeg Braun .318 met zes at is iets waar General Manager Doug homeruns en drie gestolen honken. Dat Melvin de afgelopen twee winters hard zijn hele goede statistieken en het is aan gewerkt heeft. Op verrassende wijze precies hoe we de outfielder kennen, maar werd in de winter voor het afgelopen we moeten opmerken dat hij vijf van zijn seizoen Kyle Lohse binnengehaald. Het zes homeruns sloeg in twee wedstrijden. kostte de Brewers een draft pick en deze Op 8 april sloeg hij tegen de Phillies drie keuze werd op dat moment niet door homeruns en twee weken later sloeg hij er iedereen begrepen. Zeker ook omdat er in twee in een wedstrijd tegen de Pirates. Hij de jeugdopleiding van de Brewers al niet heeft dus pas in drie van zijn 22 erg veel talent rondloopt, maar de keuze wedstrijden een homerun geslagen. werd een jaar later iets begrijpelijker toen ook veteraan Matt Garza als free agent et is dus nog maar de vraag welke werd aangetrokken. Met Lohse en Garza Ryan Braun we terug gaan zien nu hij deze beschikken de Brewers nu over twee week teruggekeerd is van zijn buikspier­ veteranen die leiding geven aan een rotatie blessure. Kan hij ondanks de pijn aan zijn die uiteraard al steeds ervarener wordt. duim nog altijd dezelfde statistieken produceren als voor zijn schorsing, toen IJzersterke start hij ieder seizoen bij de MVP­kandidaten hoorde, of krijgen de Brewers de Braun En het lijkt erop dat die ervaring nu begint terug die slechts in een op zeven duels een uit te betalen, want de Brewers zijn het homerun slaat en dan nog maar 17 nieuwe seizoen ijzersterk begonnen. De homeruns zou slaan dit seizoen. startende werpers hebben een

D

D

H

In het hoofdartikel las je al

over de rare actie waarbij Jean Segura bij een steel� poging van het derde honk op het eerste honk belandde.

Bij die actie was ook Ryan Braun betrokken. Gek genoeg was dit niet de vreemdste actie waar beide spelers ooit bij betrokken waren.

Eerder dit seizoen gebeurde er namelijk iets heel raars in de dugout van de Brewers.

Jean Segura liep niets� vermoedend van zijn plek in de dugout richting de plek waar de knuppels en de helmen van de spelers staan.

Waarschijnlijk moest hij even zijn slaghandschoentjes in zijn helm leggen of iets dergelijks, maar voordat hij daar kwam, voelde hij een keiharde dreun op zijn hoofd.

Hij viel naar de grond en keek verdwaasd om zich heen. Al snel stond een bezorgde Ryan Braun over hem heen. Het was namelijk niemand minder dan Ryan Braun die in de dugout (!) met zijn knuppel stond los te zwaaien en daarbij zijn teamgenoot raakte.

Segura hield geen blijvend letsel over aan de dreun, maar had wel plastische chirugie aan zijn gezicht nodig om zo snel mogelijk terug te kunnen keren.

Contenders?

Met die eerste Ryan Braun zouden de Brewers zomaar de playoffs kunnen bereiken. Er is geen teken voor een hele erge regressie van de pitching van de Brew Crew en als je deze bovengemiddelde pitching koppelt aan een degelijke slagploeg met een uitblinkende Ryan Braun kunnen de Brewers de strijd aangaan met de Cardinals en de Reds om de titel in de divisie.

Op dit moment lijken de Brewers nog

een beetje geluk te hebben. Hun record van 24­14 staat gelijk aan een winstpercentage van .632, maar het pythagorische win­loss record, dat wordt berekend op basis van runsaldo, zou eigenlijk 20­17 moeten zijn (.540). De kans dat het winst percentage van .632 wordt behouden, is erg klein. De Brewers zouden daarmee uitkomen op een record van 102­60. Op basis van hun pythagorische winstpercentage zou de Brew Crew uitkomen op 88 overwinningen. Een aantal waarmee zij een seizoen eerder de playoffs op een haar na gemist zouden hebben.

Eens te meer blijkt hoe belangrijk Ryan Braun is voor het seizoen van de Brewers.

MVP­kandidaat Ryan Braun kan de Brewers de playoffs in slaan en naar een winstpercentage tussen het huidige percentage en het pythagorische brengen.

Met een matige en blessuregevoelige Braun zouden de Brewers wel eens net naast de playoffs kunnen grijpen. •

Thuisvoordeel

De Colorado Rockies zijn de revelatie van het nog jonge honkbalseizoen. En dan hebben we het vooral over de slagploeg, die de Major League in vrijwel elke relevante categorie aanvoert. Aanvoeren is eigenlijk niet het juite woord. De Rockies domineren de Major League Baseball als het op slagstatistieken aankomt.

Ze staan eerste in runs (30 meer dan de nummer 2), eerste in honkslagen (62!! meer dan de nr. 2), eerste in tweehonk‐ slagen, eerste in homeruns, binnenge‐ slagen punten, slaggemiddelde (als team slaan ze boven de .300), on‐base percentage en slugging. Bovendien gaan ze erg weinig met drie slag naar de kant.

De Rockies slaan gemiddeld elke 24,6 slagbeurten een homerun, ter vergelijking: het slechtste team op dit gebied, de Kansas City Royals, hebben daar gemiddeld 79,5 slagbeurten voor nodig.

Dat er bij de Rockies goede slagmensen spelen, wisten we al een tijdje. Carlos Gonzalez en Troy Tulowitzki horen bij de elitespelers in de MLB, maar ook spelers als Charlie Blackmon, Justin Morneau en Nolan Arenado doen het boven verwachting goed. Hoe kan het nou dat dit team zo verrassend goed bezig is?

Een groot voordeel voor de Rockies is dat

zij de helft van hun wedstrijden afwerken in Denver. Op grote hoogte vliegen de ballen verder door de ijle lucht. Dat is de reden dat de slagstatistieken van veel spelers al jaren een groot verschil laten zien tussen thuis‐ en uitwedstrijden. Dit jaar is het Rocky Mountains‐effect echter wel erg groot. Ik ben benieuwd hoe lang ze dit vol kunnen houden! ∙

Seb Visser.

Kans

Het was afgelopen zaterdag een goede dag voor seksuele minderheden in de wereld. Terwijl half Nederland voor de buis gekluisterd zat om te zien hoe transseksueel Conchita Wurst er met de eerste prijs in het Eurovisie Songfestival vandoor ging, werd de eerste homoseksuele NFL‐speler gedraft.

De woordgrappen laten zichzelf schrijven: Michael Sam is door de St. Louis Rams gedraft. Het filmpje met zijn reactie op het belletje van de Rams ging de wereld over en de kus met zijn vriend was er één die we al veel gedrafte spelers zagen maken, al was die kus nu met een man.

Dit was echter stap één. De volgende stap is de eerste openlijk homoseksuele NFL‐ speler die ook daadwerkelijk in actie komt.

En daar wordt het wellicht lastig voor de defensive end. Robert Quinn was vorig seizoen één van de beste verdedigers in de league en Chris Long is een voormalige tweede keuze overall, die als een topspeler op zijn positie geldt. Starten zit er voor Sam waarschijnlijk niet in.

William Hayes en Eugene Sims zijn de

backups en waren vorig seizoen zeer effectief, dus Jeff Fisher heeft geen redenen om Sam als defensive end in te zetten.

De enige mogelijkheid waarom Sam het team kan halen is als een special teams‐ speler. Sam zal zijn plek moeten verdienen, net als alle andere spelers. Het gaat lastig genoeg worden, maar hij heeft een kans.

En dat kan alles zijn dat hij nodig heeft. ∙

Lennart Beishuizen.