SportAmerika Magazine Nr 21

HOOFDREDACTIE Neal Petersen Geert Jan Darwinkel (adj) EINDREDACTIE Kasper Dijk REDACTIE Lennart Beishuizen Bert Jan Brands Pieter Brouwers Geert Jan Darwinkel Vincent Van Genechten Pieter Horstman Justin Kevenaar Paul Klomp Aizo Lijcklama Ingmar Meijer Marco Post Joep Smeets Jurian Ubachs Jeroen Veenstra Seb Visser Richard van Welie Frank Wielaard Jules Zane Jan Willem Zeldenrust COLUMNISTEN Matthijs van den Beukel Jeroen Elshoff Leander Schaerlaeckens Peter van Vliet FOTOGRAFIE Getty Images PRODUCTION, ART DIRECTION & DESIGN DarChicago Ltd. MET DANK AAN Issuu, Scribus

SportAmerika The Magazine is een uitgave van Petersen Media. Niets uit deze uitgave mag op welke wijze dan ook worden gekopieerd zonder uitdrukkelijke toestemming van de uitgever. © Petersen Media 2012­2013 ­ Alle rechten voorbehouden.

Je kunt op twee manieren verliezen. Zelf kan ik heel erg slecht

tegen mijn verlies en dat zorgt er automatisch voor dat ik er altijd alles, maar dan ook echt alles, aan doe om het mijn tegenstander zo moeilijk mogelijk te maken. Met tennis, voetbal, Risk... Noem maar op.

Afgelopen week zagen diverse teams hun dromen over het winnen van de Larry O’Brien Trophy in rook opgaan. De NBA Playoffs den­ deren in sneltreinvaart door en niemand kijkt om naar de teams die op de route uitgeschakeld worden. Waar één team vol overgave vocht (zij het tevergeefs), schoot een sterspeler hierin tekort.

De Golden State Warriors zaten op een roze wolk en leken op een stunt te mogen hopen tegen de San Antonio Spurs. Vooral in de laatste weken wekte dit team sympathie op. Was het niet door de drietjes van Stephen Curry of het sterke teamspel, dan was het om de sfeer in de Oracle Arena in Oakland. Het meest luide thuispubliek zorgde ervoor dat er geregeld tijdens de live­ uitzendingen een geluidsmeter in beeld kwam die het aantal decibellen aangaf.

De spelers waardeerden de support enorm en Curry bedankte na de laatste game uitvoerig het thuispubliek.

De Warriors kunnen met opgeheven hoofd afscheid nemen en hebben er volgend jaar, indien ze het team bij elkaar weten te houden, vele fans bij. De bandwagon, waar columnist Matthijs van den Beukel al voor aanvang van dit seizoen op zat, wordt volgend seizoen besprongen door enkele #SportAm­leden, dunkt mij.

Zo uitgelaten is Chicago niet. Oké, een uitschakeling tegen de torenhoge favoriet Miami Heat is geen schande, maar de Bulls konden zich toch veel beter presenteren. Of liever gezegd: Derrick Rose kon zich beter presenteren. De 24­jarige point guard raakte in april 2012 zwaar geblesseerd aan zijn knie, maar werd op 8 maart fit verklaard.

Een comeback lonkte tijdens de serie tegen de Heat, maar meneer Rose speelde geen minuut.

Laat ik voorop stellen dat ik een enorme Rose­fan ben. Toch snap ik niet dat hij, toen het team, de supporters en de stad hem het hardst nodig hadden, niet zijn verantwoordelijkheid nam en tenminste goede wil toonde. De liefde tussen de fans en de sterspeler is enigszins bekoeld.

Veel leesplezier,

De San Diego Chargers

moeten het in het komen­ de seizoen zonder Melvin Ingram doen. De 24­jarige linebacker raakte tijdens de training zwaar geblesseerd aan zijn knie en moet onder het mes. Om het verlies op te vangen, trokken de Chargers veteraan Dwight Freeney aan.

Freeney (33) speelde elf seizoenen voor de Indianapolis Colts en verzamelde in zijn gehele carrière maar liefst 107,5 sacks. Hij tekent voor twee jaar en zal in de AFC West zijn oude teammaat Peyton Manning tegenkomen wanneer de Chargers het tegen de Broncos opnemen • Bruce Irvin moet de eerste vier wedstrijden van de Seattle Seahawks vanaf de zijlijn bekijken vanwege een dopingschorsing. Vorig jaar kwamen ook Seahawks­cornerbacks Brandon Browner en Richard Sherman in het nieuws vanwege doping. Browner kreeg ook vier wedstrijden schorsing terwijl Sherman in hoger beroep werd vrijgepleit • Vorige maand tekende linebacker Rolando McClain nog een contract bij de Baltimore Ravens, een maand later besluit de pas 23­jarige Alabama alumnus de NFL te verlaten. McClain was de achtste keuze in de NFL draft van 2010 maar had veel problemen buiten het veld. Zoals vorige week: McClain werd vlak na het tekenen van zijn nieuwe contract in Baltimore voor de derde keer dit jaar gearresteerd en wil nu zijn leven op orde krijgen • Ook David Garrard kapt ermee. De 35­jarige quarterback kwam na afloop van vorig seizoen naar de New York Jets, maar de ex­ Jacksonville Jaguar moet vanwege knieproblemen direct een einde maken aan zijn carrière •

Gentleman Dwyane Wade liet

zich in de afgelopen week weer 'ns van zijn charmantste kant zien.

Wade reageerde op een oproep van Nicole Muxo, een laatstejaars scholiere uit Miami die een video maakte waarin zij aan Wade vraagt of hij haar mee wil nemen naar de prom, de beroemde Amerikaanse eindexamen­ feesten. Nicole kreeg de avond van haar leven toen D­Wade gehoor gaf aan de oproep en op het feest verscheen. En alsof dat nog niet genoeg was: hij vroeg haar zelfs nog even ten dans.

Ze leefden nog lang en gelukkig • Het getouwtrek tussen Seattle en Sacramento is ten einde. De Kings blijven in Sacramento en dat is voor velen verrassend. De Board Of Governors van de NBA stemde al tegen een eventuele verhuizing naar Seattle en nu is het team definitief verkocht aan een groep investeerders uit Sac­town. Voor het schamele bedrag van 535 miljoen dollar doet de familie Maloof het team van de hand. De investeerders, onder leiding van softwaretycoon Vivek Ranadive, mogen zich de nieuwe eigenaar noemen • Phil Jackson komt met een nieuw boek, getiteld Eleven Rings: The Soul Of Success. Jackson staat hierin uitgebreid stil bij de discussie Michael Jordan/Kobe Bryant.

Jackson, die met beide spelers meerdere titels binnensleepte, kiest in bijna alle gevallen voor MJ. Hoewel veel mensen die keuze zullen begrijpen, is het altijd weer reden voor discussies en vergelijkingen.

Dat is nu al het geval, terwijl het boek nog in de winkels moet verschijnen •

De San Jose Sharks kregen

een flinke boete aan de broek vanwege opmerkingen van hun GM. Doug Wilson liet in een officieel statement in niet te misverstane woorden weten dat hij het niet eens was met de schorsing van Raffi Torres, die de gehele serie tegen de LA Kings niet meer in actie mag komen vanwege een niet toegestane hit. De club krijgt nu 25 duizend dollar boete omdat het verboden is om binnen 48 uur officieel te reageren op een disciplinaire sanctie en nog eens 75 duizend omdat de boodschap van Wilson volgens de regels van de NHL niet door de beugel kon • Rangers­coach John Tortorella en zijn collega van de Capitals, Adam Oates, zijn geen beste vrienden. Na de overwinning van New York op Washington in de eerste ronde van de playoffs liet Torts weten dat hij zich had geërgerd aan het ‘gehuil’ van de Capitals omdat zij te weinig power plays zouden hebben gekregen. Oates reageerde hierop door tijdens een interview te zeggen dat dit helemaal niet het geval was, dat de Rangers­coach zich met zijn eigen zaken moest bemoeien en dat, als het moest, hij Tortorella gemakkelijk de baas zou zijn in een één­tegen­één­gevecht • Goed nieuws voor de Carolina Hurricanes. Aanvoerder Eric Staal hoeft toch geen knieoperatie te ondergaan en is naar alle waarschijnlijkheid fit voor de start van het nieuwe seizoen • Sidney Crosby is een mijlpaal rijker. De aanvoerder van de Pittsburgh Penguins scoorde in de tweede wedstrijd tegen de Ottawa Senators zijn honderdste punt in de playoffs •

David Price was vorig

jaar nog CY Young Award­ winnaar in de American League, maar dit jaar draait het voorlopig vierkant. De 27­jarige werper is na negen wedstrijden 1­4 met een binnengesla­ gen puntengemiddelde van 5.24 en daar komt nu een tricepsblessure bij.

Afgelopen woensdag moest hij vroegtijdig de heuvel verlaten in de wedstrijd tegen de Red Sox. Price belandt voor het eerst in zijn carrière op de disabled list • De Chi­ cago Cubs verwelkom­ den ondertussen hun beste werper nu lang blessureleed. Matt Garza had sinds vorig jaar juli last van zijn elleboog en stond afgelopen dinsdag eindelijk weer op de heuvel, tegen de Pirates. Om ruimte te maken is Carlos Villanueva naar de bullpen vertrokken. Garza gaat zijn derde seizoen in voor de Cubs • Meer bullpenproble­ men voor de Atlanta Braves. Nadat eerst bekend werd dat Jonny Venters voor de tweede keer een Tommy John­ operatie zal moeten ondergaan, is ook het seizoen van Eric O'Flaherty ten einde • Daarmee houdt het niet op voor Atlanta: set­up man Jordan Walden staat minimaal twee weken aan de zijlijn met schouderproblemen • Ondanks zijn sterke binnenkomst in de Majors zetten de Cincinnati Reds Tony Cingrani terug naar Triple­A Louisville. Omdat Johnny Cueto terugkwam van de blessurelijst is er geen plek meer voor Cingrani. De 24­jarige werper vertrouwde vooral op zijn fastball en kan nu in de Minors zijn andere pitches aanscherpen •

De Boston Bruins stonden in Game 7

tegen de Toronto Maple Leafs met nog een kwartier te spelen 4­1 achter. De New York Rangers moesten een 3­2 achterstand in wedstrijden goedmaken door voor het eerst in hun historie als uitploeg Game 7 te winnen.

Beide teams troffen elkaar enkele dagen later in de TD Garden in Boston.

In de laatste minuten van Game 7 tegen de Leafs voltrok zich een wonder en in de

verlenging schoot Patrice Bergeron de winnende treffer tegen de touwen. Nooit eerder had een team zo’n comeback klaargespeeld op zo’n cruciaal moment.

De Rangers baanden zich in Game 6 en

Game 7 een weg langs de Washington Capitals. Dit dankzij Henrik Lundqvist, die twee keer op rij zijn doel schoon hield, en een explosie van vijf doelpunten in Game 7, behoorlijk veel voor de moelijk scorende Blueshirts. Nooit eerder won een bezoe­

5­2 overwinning in Game 2 werd door de Rangers slechts mondjesmaat bestreden.

Uitgerekend Henrik Lundqvist begon na et bleek de opmaat naar een historisch twee meesterwerken op rij de serie treffen tussen de twee grote sportsteden teleurstellend en zonder de Zweedse aan de Oostkust. Een treffen dat veertig doelman komt New York er zelden aan te jaar op zich liet wachten ­ voor het eerst pas. sinds 1973 knopen de Bruins en Rangers met elkaar de strijd aan in het naseizoen. amen met de Wings­Hawks serie (zie verderop in dit magazine) zijn twee Hoewel, strijd. De eerste duels werden een Original Six­series echter een mooie prooi voor de Boston Bruins en vooral de bekroning van dit ongewone seizoen. •

H

S

TEKST JULES ZANE

kend team een zevende wedstrijd dankzij een shutout met meer dan vier goals.

Herhaling van zetten

Heel anders dan in 2011.

Toen de Memphis Grizzlies in 2011 de San Antonio Spurs versloegen in de eerste ronde van de NBA playoffs was dat eigenlijk de eerste keer dat het grote publiek kennis maakte met het team uit Tennessee.

Twee jaar en twee playoffuitschakelingen verder, staan ze nu (eindelijk, voor het eerst) in de Conference Finals en komen ze diezelfde Spurs weer tegen. In 2011 rekenden de Grizzlies eigenlijk vrij gemakkelijk af (4­2). Gaan ze nu net zo makkelijk de NBA Finals halen?

In eerste instantie zou je denken dat

Memphis een goede kans maakt. Zo won het team van coach Lionel Hollins dit jaar meer wedstrijden dan ooit sinds de oprichting in 1995. Daarnaast hebben de spelers meer ervaring en hebben ze nu officieel en officieus de beste verdedigers in de NBA in huis ­ Marc Gasol onder de basket, Tony Allen daarbuiten. Zelfs het feit dat Rudy Gay het team dit jaar ver­ liet, is een non­factor. Gay speelde geen minuut in de series tegen de Spurs in 2011 vanwege een blessure. Eigenlijk zijn bei­ de teams amper veranderd, qua spelers.

Mike Conley jr. is een andere reden waarom de Grizzlies zich goed mogen voelen over hun kansen. De point guard lijkt dit naseizoen de roltrap te hebben genomen naar een hoger niveau, daar waar zich niet zoveel spelverdelers bevinden. In de eerste ronde van de playoffs ging hij recht op Chris Paul af, en won. Er zijn niet zoveel spelers die dat kunnen. Misschien is hij dan toch die 45 miljoen voor vijf jaar waard, een deal die minstens een jaar als belachelijk werd omschreven.

Zijn ze dan echt klaar om een echte run te maken om het kampioenschap? Dat is

misschien te vroeg gejuicht. Het Spurs­ team dat ze nu tegenkomen is heel anders dan dat van 2011. De groep waar coach Gregg Popovich destijds over beschikte, was een offensief bolwerk dat zelfs niet in de top­tien van beste defensieve teams van dat jaar stond.

Gasol en Zach Randolph maakten daar op dat moment handig gebruik van door dichtbij de basket hun wil op te leggen aan Tim Duncan, die daar eigenlijk maar in zijn eentje stond.

Dat is in de laatste jaren geleidelijk veranderd. De Spurs waren dit jaar het op­twee­na beste defensieve team in de NBA (na de Grizzlies en Pacers) en Tim Duncan mag dan wel twee jaar ouder zijn, slechter is hij niet echt geworden aan die kant van het veld. Bijkomend voordeel voor de Spurs is dat ze nu een goede tweede grote man naast de beste power forward aller tijden kunnen zetten. Tiago Splitter maakte dit jaar de stap naar goede speler.

Van alle teams waar Z­Bo dit jaar tegen speelde, had Randolph het meeste moeite met San Antonio. Z­Bo wist slechts 21 van zijn 58 schoten te raken in vier wedstrijden tijdens het reguliere seizoen, voor een flink ondermaats percentage van 36. Zeker in de laatste drie wedstrijden nam hij een stuk minder schoten dan normaal.

Gedeeltelijk heeft dat te maken met dezelfde, zojuist geprezen, Mike Conley jr. Jazeker, in zowel aanvallend als verdedigend opzicht verbeterde hij enorm, maar tegen de Spurs krijgt hij te maken met een paar verdedigers die hem de entry pass alleen maar willen ontnemen. Zeker Kawhi Leonard, en ook Danny Green, wil ervoor zorgen dat de point guard Randolph niet zo opzet als hij zou willen.

Die strubbelingen zijn geen toeval. In de Spurs ontmoeten ze voor het eerst in deze playoffs een goed gecoacht team dat weet wat het moet doen. Zowel de

Oklahoma City Thunder (Durant) als de LA Clippers (Paul) hadden een superieure spe­ ler, maar daarachter geen echt alternatief.

Alle Spurs kunnen scoren en het is de vraag hoe het defensief ingestelde Memphis daarmee omgaat.

Sinds de tweede ronde in 2011 wonnen de

Grizzlies acht wedstrijden van de Spurs. San Antonio won er tien. Dus wie een blauwdruk verwacht vanwege het vergelijkbare spe­ lersmateriaal, kan bedrogen uitkomen. Dit kan alle kanten op.

Geen pussies, maar knokkers

“Sorry to all the women in here.

But we played like pussies.” Dat is een zin die je niet al te vaak hoort tijdens een persconferentie na een NBA­wedstrijd.

Toch kwam hij uit de mond van Indiana Pacers center Roy Hibbert na Game 5 van de Eastern Conference halve finales tegen de New York Knicks. Hoe de Pacers rea­ geerden in Game 6 moet zelfs hun komende tegenstanders angst inboezemen.

De zesde wedstrijd was er één van maffe

statistieken, maar wel cijfers die de teams kenmerken. De Pacers schoten 46 vrije worpen, de Knicks achttien. Voor de rekenaars: dat scheelt mogelijk 28 punten!

Hoe de wedstrijd nog 106­99 kon worden in het voordeel van de Pacers en niet in een afslachting eindigde? De Knicks schoten dertig drietjes (waarvan dertien raak) en de Pacers misten flink (twaalf) wat vrije worpen.

Eigenlijk was het krachtsverschil groter dan de score deed vermoeden. De Pacers gingen naar de basket. De Knicks schoten drietjes.

Iedereen kan raden waar je qua percentage meer punten mee verdient.

Naar de basket gaan klinkt altijd makkelij­ ker dan het lijkt. Je hebt er het juiste spe­ lersmateriaal voor nodig, en vooral de juiste instelling. Een instelling die de Pacers niet hadden in Game 5. In die wedstrijd schoten ze meer raak buiten het gemarkeerde

gebied, dan erin. Daar kan je bijna geen wedstrijden mee winnen. Hibbert had wel een beetje gelijk, de Pacers leken bijna bang.

Hoe de Pacers zich herstelden tekent

het team, maar rechtvaardigt ook het vertrouwen van coach Frank Vogel.

Schrijver Zach Lowe van Grantland had het er al eerder over. “Ik zag ik iets in de ogen van Vogel toen ik hem sprak. Het was geen angst, maar een vol vertrouwen in zijn team.” Vogel wist al wat de Knicks nu ook weten: dat zijn team bestaat uit knokkers.

Ze waren het beste defensieve team van het afgelopen seizoen en over het algemeen staan goede verdedigers niet echt bekend als watjes. In de gehele serie tegen de Knicks pakte Indiana zeventig rebounds meer dan New York. Ook rebounds pak je niet als je je handen niet vies wil maken.

De Pacers hebben geen enkel probleem

met wat eelt op hun handen, en met hard werken kom je ver. Zelfs als Paul George erg slecht schiet (slechts twaalf van zijn 45 driepunters gingen raak tegen de Knicks), kunnen de Pacers door hard werken wedstrijden winnen. Dat is een enorm en niet te onderschatten wapen.

Nu volgen de eerste Conference Finals voor Indiana sinds 2004, waarin de Miami Heat wachten. Dat is hele andere koek dan de Knicks, maar één ding is zeker. Als ‘pussies’ zullen de Pacers niet spelen. Laat dat precies het soort team zijn waar de Heat soms moeite mee hebben. •

Afscheid

Even met de deur in huis: dit is mijn laat­ ste column voor SportAmerika Magazine.

In achttien maanden publiceerde ik, inclu­ sief site, ruim achthonderd artikelen.

Achttien maanden die voorbij zijn gevlogen. Een heerlijk cli­ ché, maar bij zo’n reflectiemo­ ment word je altijd weer even met je neus op de feiten gedrukt.

Zo was LeBron James anderhalf jaar geleden nog ringloos, had niemand van Klay Thompson gehoord, was Derrick Rose nog MVP, waren de Dallas Mavericks de regerend kampioen, leefde Jerry Buss nog, hadden de Houston Rockets met 22 wedstrijden de op­één­na langste winstreeks ooit, waren de New York Knicks en Carmelo Anthony waardeloos en de Charlotte Bobcats gewoon het slechtste team in de league, leefde Dwight Howard in Orlando de Dwightmare en was Tracy McGrady nog zonder zege in een eerste playoffronde.

Hoe anders ziet de wereld er nu uit. Mike

Brown is in de tussentijd ontslagen bij de LA Lakers en teruggekeerd op het Cleveland Cavaliers­nest. Kyrie Irving staat daar op het punt om de league volledig over te nemen. Kevin Durant dreigt de Joop Zoetemelk van de NBA te worden, ook al heeft hij zo’n grondige hekel aan het feit dat hij altijd al tweede is in zijn leven (dan denk ik, zeik niet zo, er zijn er miljoenen die het nog veel slechter doen dan jij). Zo kan ik nog wel even doorgaan.

De playoffs zijn nog in volle gang. Ik zet mijn geld op de Miami Heat. Zoals zovelen.

Verder volg ik het spelletje wat meer op afstand. Het was me een waar genoegen, bedankt voor het trouwe lezen. Adieu! •

Jan Willem Zeldenrust.

Gewoon een wedstrijd in 2011. De

Detroit Lions lijken in een goede drive onderweg naar een touchdown tegen de New Orleans Saints, die een zwalkende defensie hebben staan. Dan besluit echter Titus Young op de twee yardlijn zijn vuist in een verdediger te planten. De logische straf van vijftien yards doet de drive van de Lions stokken en in plaats van de volle zeven punten resulteren de inspanningen slechts in een field goal. Lions head coach Jim Schwartz is furieus en wil Young aanvliegen. Offensive coordinator Scott Linehan weet een gevecht maar net te voorkomen.

Dit incident staat niet op zich. Het is kenmerkend voor Youngs problemen op en buiten het veld.

Titus was een verwende jongste in een

gezin van vijf kinderen. “TY”, zoals zijn vrienden hem vroeger noemden, was een broodmagere, rappe jongen die opgroeide in het ruige Los Angeles. In zijn jonge jaren is hij het best te omschrijven als een charismatische en supersnelle atleet die al voor zijn puberteit vaak in problemen kwam. Het waren toen nog geen serieuze gevallen, maar een verontrustend patroon begon toen al te ontstaan. In klas 9 op University High School in Los Angeles zocht Young head coach E.C. Robinson op en maakte enkel het statement “Hé coach, ik ben uw nieuwe startende wide recei­ ver!” De coach barstte in lachen uit en zei dat Young vooral terug moest komen wan­ neer hij een aantal centimeters langer was, twintig pond zwaarder, uit de problemen zou blijven en goede cijfers zou halen.

Stroomversnelling Het was in hetzelfde jaar dat twee gebeurtenissen het levenspad van

Titus Young veranderden. Allereerst lever­ den de herhaaldelijke tripjes naar het kantoor van de directeur Young een lange schorsing van school op. Ten tweede kwam de groeispurt. Hij was eindelijk op lengte en intussen ook op gewicht. Een nieuwe missie volgde. Young liet zijn problemen achter zich, haalde opeens goede cijfers en werd officieel een Califor­ nia All State student athlete. Young was opeens een ster en stond in het midde­ lpunt van de belangstelling. Een diva. Een vriend van Young filmde hem destijds tijdens een oefening op straat met een apparaat dat politie gebruikt om snelhe­ den te meten van auto’s. Titus haalde 28 mijl per uur, wat echt elitesnelheid is.

In 2007 werd Young gerekruteerd door

Boise State, waar head coach Chris Peterson en zijn staff al snel uitvonden dat hun diva gezegend was met veel talent, maar niet te coachen was. Zij probeerden hem duidelijk te maken dat hij de bal anders moest vasthouden, maar Young luisterde niet en steeds meer fumbles waren het resultaat. Uiteindelijk belandde Young op de bank zonder ook maar enige vorm van berouw. Gedurende het seizoen, en met name in het daaropvolgende, verslechterde de houding van de receiver.

Hij miste diverse bijeenkomsten van het team, weigerde zijn playbook bij te werken en kwam uiteindelijk niet meer in aan­ merking voor academische verkiesbaar­ heid. In 2008 had coach Peterson het wel gezien. Hij schorste Young van alle teamactiviteiten. Peterson stelde zelfs voor om Young te transfereren naar een andere school, zodat hij 'n nieuwe start kon maken.

Als Young nog wilde spelen voor the

Broncos, moest hij smekend op zijn knieën de weg naar zijn coach hervinden. Niet echt iets voor een diva. De ouders van Young pikten hun zoon echter weer op. De gewijde predikanten wisten hem weer enigszins op een normaal pad te brengen en Boise State kwam weer in zicht. Mensen hebben de kracht en mogelijkheid om zichzelf te vernieuwen, en dat was exact was Titus Young deed – voor de tweede maal in zijn jeugd. Young presenteerde zich in 2010 met een schoolrecord voor receiving yards (1215) en behaalde in vier jaar college de meeste receiving yards (3063) en touchdowns (25) ooit voor een speler van Boise State. Maar belangrijker dan goede statistieken; Young won zijn teamgenoten en coaches voor hem terug.

Stap omhoog

De Detroit Lions toonden hun eerste interesse in Young rond de Senior Bowl, waar receivers coach Shawn Jefferson een gesprek met hem had. Op dat moment gold Young als een zekere tweede ronde draftkeuze en werd hij vergeleken met Anquan Boldin (nu San Francisco 49ers).

Ook coach Jefferson deelde deze mening en schatte Young zelfs nog hoger in. Hij kan een bal vangen met over de ellebogen gekruiste armen. Probeer het eens, het lukt je niet. Niet alleen dat sprak tot de verbeelding, ook de variatie in pass routes waarbij hij de bal achter zijn rug kan vangen is uniek.

In 2011 verscheen Young op het roster van de Lions. Op 30 oktober ving hij zijn eerste professionele touchdown.

De wedstrijd op nieuw­ jaarsdag, waarin Young twee touchdowns maakte (45­41

verlies tegen de Green Bay Packers), vergeten de Lions足fans niet snel.

De diva in Young was echter nooit ver weg.

Echt mis ging het weer in mei 2012. De Detroit Lions kweekten al een behoorlijke reputatie als team met te veel spelers die hun temperament niet onder controle hadden. Young werd naar huis gestuurd

nadat hij safety Louis Delmas een klap had verkocht tijdens een ruzie. Tijdens een oefening ontstond een confrontatie en net op het moment dat Delmas even wegkeek krijg hij een tik om de oren. De lage en misselijkmakende actie was de druppel voor coach Jim Schwartz, die de eerdergenoemde ruzie tijdens wedstrijd tegen de New Orleans Saints nog niet vergeten was.

Er zijn veel mensen die het somber inzien voor Titus Young, maar er is ook een

andere visie op de problemen rondom de wideout. Er speelt de laatste tijd een discussie rond hersenbeschadiging van NFL­spelers. Ook Young is hier volgens een aantal mensen slachtoffer van. In 2011 was Young rookie bij de Detroit Lions. Een voormalig teamgenoot van Young (die niet bij naam genoemd wil worden) zegt in een interview met CBS Sports dat hij zich nog goed herinnert dat Young een gigantische tik tegen zijn hoofd kreeg in het begin van het seizoen. Na terugkomst bij de zijlijn dacht Young zelf aan een hersenschudding.

Volgens de ex­teamgenoot stond Young te tollen op zijn benen en begon hij woorden uit te kramen waar geen touw aan vast te knopen viel. “Hij was het helemaal kwijt.” De medische staf viel het niet op. Het was volgens de teamgenoot het breekpunt. Vóór de klap was Young sterk en gemotiveerd en erna werd zijn gedrag steeds slechter. Een aantal spelers waren op de hoogte van de problemen en staken hem de helpende hand toe. Eén van hen was wide receiver Brandon Marshall van de Chicago Bears, die Young wilde laten behandelen. Marshall kreeg zelf ook hulp voor persoonlijkheidsproblemen.

Het algehele plaatje van Young is verontrustend. Zou het kunnen dat

hersenbeschadiging aan de basis ligt van de laatste problemen in een toch al vertroebelde hersenpan? Het is slechts één lezing van velen over het leven van Young, maar zeker de moeite waard serieus te nemen. Natuurlijk, er waren eerder problemen. Maar deze vielen allemaal binnen de context van de sport.

Dat is nu veranderd. Ook de vader van Young wijt de huidige problemen aan hersenbeschadiging. Hij verwijst naar hetzelfde incident als de anonieme ex­ teamgenoot. Ook vertelt hij Detroit News dat zijn zoon Seroquel moest slikken, een antipsychotisch medicijn om schizofrenie tegen te gaan.

Dat de problemen van Young escaleerden door hersenbeschadiging is niet zomaar te bewijzen. Meerdere verhalen van hersenbeschadiging staken echter de laatste tijd de kop op. Titus Young was de laatste maanden hoe dan ook de weg kwijt. Zijn vader beschrijft in het interview een moment van slechts een paar weken geleden waarbij vader en zoon met elkaar spraken terwijl Titus op bed lag te huilen: “Papa, ik weet niet wat er met mij aan de hand is. Ik voel me helemaal niet goed. Ik voel me ziek en ben mezelf niet. Papa, ik weet niet wat er met mij gebeurt...”

Het kwam niet meer goed. Tijdens het

seizoen 2012 koos Young (bewust danwel onbewust) herhaaldelijk voor verkeerde posities tijdens de line­up. Vele discussies aan de zijlijn volgden tussen de coaches en Young. Zijn laatste down in Detroit was gespeeld. Hij mocht zijn tas inpakken en naar huis vertrekken. Tot het einde van het seizoen werd Young op de blessurelijst geplaatst. In een reactie zond Young een tweet de wereld in waarin hij schreef niet meer te willen spelen als hij de bal toch niet kreeg. Het wegsturen van Young op 4 februari van dit jaar was een logisch gevolg na het destructieve seizoen 2012.

Terug bij af

Heel even mocht Young het proberen bij de St. Louis Rams. Maar het verblijf was kort en blijkbaar niet heel krachtig.

Coach Jeff Fisher verklaarde dat er vooraf te weinig achtergrondonderzoek was gedaan en noemde Young ’niet de beste optie’ voor de Rams. “We zagen Titus als een uitstekende jonge speler,” zei Fisher. “We hebben zo’n vier dagen met hem doorgebracht en daarop besloten dat we beter een andere richting uit kunnen gaan.” Wat zullen de Rams blij zijn, want tussen februari en mei 2013 ging het steeds slechter met Young.

Deze maand werd de man zonder club drie keer gearresteerd. Young wordt tegenwoordig achtervolgd door politieagenten op straat, niet door verdedigers op het veld.

Het is de trieste balans na twee jaren

NFL en een jeugd vol problemen. Rijden onder invloed, het stelen van zijn eigen auto na inbeslagname, vechten met politieagenten die hem aanhielden na een achtervolging, inbraak, huisvredebreuk, het beledigen van agenten en verzet bij arrestatie is de score van mei 2013. Je moet wel van de meeste positieve garde zijn als je denkt dat Titus Young ooit nog een bal gaat vangen in de NFL. •

Pensioen

Rolando McClain was Al Davis’ allerlaatste eerste ronde draftkeuze en één van de minst gewaagde. Davis selecteerde McClain als achtste in de draft van 2010 en dacht met hem een inside linebacker binnen te halen die zijn ‘front seven’ kon leiden en de abominabele runverdediiging op peil zou brengen.

Het gebeurde niet en het was niet eens Al’s schuld. Rolando McClain had vrijwel alles wat je zocht in een ‘Quarterback of the Defense’. In college gaf hij leiding aan de complexe defense van Alabama Crimson Tide’s coach Nick Saban en leefde hij volledig voor zijn sport. McClain had bovendien het perfecte lichaam en bijzondere football­ instincten. Niets stond een succesvolle NFL­ carrière in de weg. Behalve McClain zelf.

Vanaf het moment dat hij prof werd, ging het bergafwaarts en stapelden de misdragingen en bijbehorende arrestaties zich op. Coaches vonden hem een vervelende klant, teamgenoten klaagden over zijn gedrag in de kleedkamer en op het veld bakte McClain er helemaal niets van.

De Raiders hoopten tweeënhalf seizoen

lang tegen beter weten in op rehabilitatie en hadden er toen genoeg van. McClain werd in november geschorst voor zijn gedrag en vervolgens dit offseason geloosd door GM Reggie McKenzie, als onderdeel van diens grote schoonmaak in Oakland.

Baltimore Ravens GM Ozzie Newsome gaf McClain een laatste kans. McClain beant­ woordde dat vertrouwen met weer een arres­ tatie. Niet lang daarna kwam hij tot ­t dappe­ re inzicht dat het beter was om te stoppen met football en zich “te concentreren op het op orde krijgen van mijn leven”. Word Rolando, word. •

Paul Klomp.

Sweet Home Chicago

Chicago is meer dan geweldig. Wat kan een stad je verrassen.

Verbazingwekkend mooie architectuur, heerlijke restaurants met goed eten, frisse strandjes en een bruisend uitgaansleven. The Windy City is echt te gek.

De eerste keer Wrigley Field van de Chicago Cubs bezoeken is als een perfecte ontmaagding. Vol genot, sensationele tintelingen, adrenaline dat met de snelheid van het licht door je lichaam vloeit. In de Major League is Wrigley na Fenway Park het oudste stadion en dat is te zien, te ruiken en voelbaar. Een scorebord dat nog met de hand bediend wordt, geen ultramodern scherm, veel beton en staal, maar vooral sfeer.

Bijna een uur keek ik alleen maar naar de tribunes die op de

appartementen zijn gebouwd. Voor vijftig dollar zit je als een koning aan de overkant van de straat en is het nog onbeperkt drinken ook. In geen ander stadion wordt 'Take me out to the ballgame' zo meegezongen als in Wrigley Field, altijd live gezongen door een beroemdheid, lokaal of landelijk. Lieve lezers, ik smeek u, ga in uw leven minimaal één keer naar Wrigley.

Ik mijd die rode dubbeldekkers. Hop on, hop off is niks voor mij. Ik huur een fiets met een tasje aan het stuur. Dat is minstens net zo erg, maar het voelt beter. Van Navy Pier knalde ik binnen mum van tijd naar Soldier Field, het domein van de Chicago Bears. Een omstreden stadion, waar de Bears sinds de jaren '70 spelen nadat ze Wrigley Field verlieten. Na een omstreden modernisering ziet het stadion eruit als een UFO dat op een museum is geland. De één vindt het prachtig, de ander noemt het 'The mistake by the lake'. Soldier Field ligt aan Lake Michigan.

De portier was niet aardig. Ik mocht niet naar binnen om een foto te

maken en de rondleidingen beginnen pas volgende week. Ik laat mij niet wegsturen. Een rondje fietsen om het stadion bracht mij bij een open hek. Het bord 'No Trespassing' negeerde ik. Mijn hartslag steeg naar 150. Ik klom via een ander hek op een muur en zag een groot deel van Soldier Field. Met gevaar voor eigen leven en een gevangenisstraf maakte ik een foto. Heel even was ik weer een kind dat verstoppertje speelde. Mijn vrouw keek mij aan alsof ik achterlijk was. Maar in plaats van een belerende opmerking, zei ze: “Is het gelukt? Laat de foto zien!” Of zoals Amerikanen zeggen: It's the effect that counts. Op de terugweg zwaaiden we naar de boze portier.

Chicago, I love you. •

Onbegrijpelijk is de verhuizing van de

Detroit Red Wings niet. Het tijdperk van de Original Six ligt al decennia achter ons en herindelingen kwamen sindsdien geregeld voor, aangezien de National Hockey League bovenal in zuidelijke en westelijke richting besloot uit te breiden.

Herindeling van de Conferences werd twee jaar geleden opnieuw een heet hangijzer, omdat de Atlanta­franchise naar Winnipeg verhuisde. Een ploeg uit het hart van Canada hoort niet thuis in een divisie met teams uit Florida en Carolina.

Er is na langdurig overleg echter besloten niet simpelweg Winnipeg te ruilen voor één van de oostelijke teams uit de Western Conference. Zowel de Columbus Blue Jackets als Detroit Red Wings hadden sterke argumenten om die kandidaat te zijn en de NHL besloot beiden te belonen met een plek in de Eastern Conference.

De reden daarvoor is eigenlijk

eigen tijdzone en Columbus verdient, behalve het tijdsvoordeel, wat extra zakgeld dankzij het creëren van een nieuwe geografische rivaliteit met Pittsburgh.

Is er dan niets mis met dit plan?

Natuurlijk wel. De Eastern Conference gaat zestien teams tellen en de Western Conference maar veertien, waardoor het (ongeacht de wildcardsituatie en het veranderde speelschema het in het Westen) procentueel makkelijker gaat worden de playoffs te halen. En dan is er nog die schitterende rivaliteit die verloren gaat.

De Chicago Blackhawks blijven als enige

vertegenwoordiger van de Original Six over in de Western Conference. Ooit gingen de ‘Hawks wel een dozijn duels per jaar aan met hun buren aan de overzijde van Lake Michigan. Nu zal, op eventuele

heel simpel. Detroit en Columbus zijn de enige twee teams in de Western Conference die in de oostelijke tijdzone spelen. Dat betekende voor Jackets­ en Wings­fans dat zeker een derde van hun wedstrijden om 21.00 of later aanvingen, terwijl thuiswed­ strijden al om 19.00 van start gaan.

Vooral de noodlijdende Blue Jackets zaten in een vreemd parket. Hun meest nabije buren zijn namelijk de Pittsburgh Penguins, die ze gemiddeld echter maar één keer per twee seizoenen in eigen huis troffen.

Het verhuizen van Columbus naar de East levert hen drie thuiswedstrijden per jaar tegen de Penguins op, van wie de fans de reis van amper drie uur met plezier zullen maken.

Tel uit je winst, zal de NHL gedacht

hebben. De trotse Red Wings eindelijk in een Conference met teams strikt in hun

finales na, de rivaliteit verworden tot twee wedstrijdjes per jaar ­ het jammerlijke einde van een tijdperk en het gevolg van de hunkering naar het grote geld.

Lange historie

De ijshockeyfranchises uit Detroit en Chicago speelden in slechts tien van de afgelopen 87 jaar niet in dezelfde Conference. Ooit opgericht als de Detroit Cougars en de Chicago Black Hawks troffen zij elkaar voor het eerst in 1926 en na jaren met slechts vier andere opponenten groeide de NHL in 1971 dusdanig dat de verdeling tussen Oost en West noodzakelijk werd.

Chicago kwam in de West Division

konden bereiken. Gedurende de tijdelijke herindeling (1970­1981) haalden de beide teams niet gelijktijdig de finale.

Op 15 mei jongstleden speelden de teams hun 75ste onderlinge playoffduel en 800ste wedstrijd in totaal. Geen enkel affiche kwam in de geschiedenis van de National Hockey League vaker voor dan de strijd tussen de Motor City en de Windy City. Die frequentie zal in de komende jaren echter behoorlijk stagneren. Meer wedstrijden in de playoffs kunnen slechts het resultaat zijn van een onderling treffen om de Stanley Cup en het aantal wedstrijden in het reguliere seizoen blijft beperkt tot twee.

terecht, terwijl Detroit in de East Division ging spelen. Amper tien jaar later breidde de NHL verder uit, waardoor de geografische scheidslijn verder naar het Oosten kwam te liggen. Chicago en Detroit Terug werden herenigd in de Norris Division, die Ondanks dat de rivaliteit de laatste jaren daarna onderdeel van de Western vooral is uitgemeten in de successen van Conference werd. de beide teams, is het spel op het scherpst van de snede er niet vanaf. Er wordt niet De ploegen kwamen elkaar in de meer zoveel gevochten als vroeger, maar afgelopen 87 jaar vijftien keer in de fans winnen het liefst van de aartsrivaal de playoffs tegen. Slechts twee en de spelers weten dat succes in deze ontmoe­ tingen behoorlijk telt.

Het is daarom ook een zegen voor de NHL dat na te veel lange jaren onder Bill Wirtz, de Blackhawks de afgelopen seizoenen hun come­back maakten aan de top.

“Dollar Bill” Wirtz

keer was dat om de Stanley Cup, waarbij die zowel in 1934 als in 1961 door de Black Hawks werd gewonnen. Later werd het playoffsysteem zo aangepast dat Conferencegenoten niet meer gelijktijdig de Stanley Cup Finals

was 41 jaar lang de gierige eigenaar van de Blackhawks. Wirtz zette de rivaliteit met Detroit nog slechts op scherp door met ze te ruilen, want van succes voor de ploeg was vaak weinig sprake. In 2004 werden de Blackhawks onder Wirtz door ESPN uitgeroepen tot de slechtst gerunde franchise in de Ameri­ kaanse sport, ten dele omdat Wirtz mensen naar het stadion wilde lokken door de ploeg niet langer op televisie uit te zenden.

Na zijn dood maakten de Blackhawks

Canucks en Buffalo Sabres (nog nooit in 41 een vliegensvlugge omslag door. Bill Wirtz’ jaar). zoon Peter runt het team met nieuw elan, wat er voor zorgde dat de ‘Hawks eindelijk Incidenten gelijke pas lopen met het aanhoudende Toch zijn niet alleen de figuurlijke topniveau van de Red Wings. Terwijl gevechten om bragging rights van belang Chicago te vaak op de golfbaan stond, bij het beschouwen van de waarde van behaalde Detroit in de afgelopen 23 jaar onafgebroken de playoffs en wonnen ze in deze rivaliteit. YouTube staat vol met eindeloze gevechten en talloze incidenten die periode vier Stanley Cups. tussen de Hawks en de Wings. Wie als Chicago’s kampioenschap in 2010 was het speler fysiek zijn stempel drukt in een onderling duel, wordt op handen eerste in 47 jaar. Daarmee kwam de langste titelloze reeks in de historie van de gedragen. Tenzij die de overstap maakt.

NHL ten einde. Op dit moment voeren de ie fout maakte Chris Chelios ooit.

Toronto Maple Leafs die lijst aan met 44 Chelios (zie kader) werd in 1991 na negen seizoenen sinds hun laatste titel, samen jaar als Blackhawk als 37­jarige ‘veteraan’ met de St. Louis Blues (nog nooit in 44 naar de Wings gestuurd, om daar jaar) en gevolgd door de Vancouver vervolgens nog absurd veel jaren verder te

D

spelen. Hij wordt, ondanks dat het een faire win­win ruil betrof en de Blackhawks weinig toekomst in Chelios zagen, sindsdien als verrader bestempeld.

Blackhawks­Red Wings is namelijk een rivaliteit met hart en ziel en de fans eisen maximale inzet. Zelfs als de Wings niet in de buurt zijn, scanderen fans in Chicago “Detroit sucks!” tijdens thuiswedstrijden.

Niemand begreep die animositeit beter dan de legendarische Bob Probert, die na negen jaar in Motown de omgekeerde weg van Chelios bewandelde en in Chicago eindigde.

Probert vocht met iedere Blackhawk

die te dicht bij captain Steve Yzerman kwam, maar tekende bij de Blackhawks toen Detroit de buik vol had van zijn drugsproblemen en andere capriolen.

Probert maakte het daarop zijn doel om met iedereen te vechten die Yzerman beschermde, wat hem als één van de weinigen het respect van beide supportersgroepen opleverde. Probert overleed in 2010 op 45­jarige leeftijd.

Ondanks zijn controversiële rol in de rivaliteit, stonden legendes van zowel Wings als ‘Hawks zij aan zij op zijn uitvaart.

Ten einde

Probert zal hebben getold in zijn graf bij het bericht dat de rivaliteit nu zo abrupt wordt geslachtofferd ten bate van meer geld en betere kijkcijfers. Natuurlijk is groei van de competitie waardevol en natuurlijk is het belangrijk dat Detroit en Columbus financieel stabieler worden, maar was er echt geen mogelijkheid de meest historische wedstrijd in de NHL beter te beschermen?

Het lijkt er niet op. Ter bescherming van eventuele vervallen rivaliteiten, koos de NHL er al voor om voor het eerst alle teams een thuis­ en een uitwedstrijd tegen elkaar te bieden.

Dat levert niet alleen de garantie op dat Detroit en Chicago elkaar altijd treffen, maar ook dat de minder rijke en minder populaire teams enkele franchises kunnen

Geboren op 25 januari 1962 in Chicago, Illinois, VS

Verdediger – rechtshandig schot 40ste keuze (tweede ronde) in 1981

1983 NCAA Championship (Wisconsin Badgers) 1986 Stanley Cup (Montréal Canadiens) 2002 Stanley Cup

ontvangen met supporters die overal wonen of graag reizen. Het zal Phoenix en de andere sunbelt teams zonder twijfel steunen.

• Drie Norris Trophies voor beste verdediger (1989, 1993, 1996) • Twaalfvoudig NHL All­Star, vijf keer in “First team” • Eerste speler met 22 jaar verschil tussen deelnames aan Olympische Winterspelen (1984­2006 met Team USA) • Speelde 26 seizoenen in de NHL • Deed ooit mee aan try­outs voor de Griekse bobsleeploeg • Tegenwoordig restauranthouder in Michigan

Toch is er ook een gouden randje

aan het verliezen van de vele duels tussen Chicago en Detroit. Veel fans ervoeren in de afgelo­ pen jaren 82 wedstrijden en soms wel acht onderlinge duels als een overkill. Dit jaar was het door de lockout beperkt tot vier of vijf, afhankelijk van speelschema en loting, en veel supporters vonden dat waardevoller.

Laatste keer?

We moeten echter wel optimaal genieten van de serie die nu bezig is.

Terwijl de Blackhawks de toekomst hebben en voor de derde keer in vijf jaar als favoriet aan de playoffs begonnen, zijn de Red Wings bezig met een wederop­ bouw. De ploeg uit Detroit zag sterk­ houder Nicklas Lidström met pensioen gaan en leunt nog zwaar op ervaren mannen als Zetterberg en Datsyuk, die toch ook niet meer de jongsten zijn.

De serie tussen de aartsrivalen uit het

sjieke Chicago en het vuige Detroit is dan ook een voorbode van een mogelijk definitieve wisseling van de wacht. Bijna een kwart eeuw behoorde Detroit tot de absolute top in de NHL, terwijl Chicago bij vlagen vocht voor haar bestaan. Nu zit uitgerekend Detroit in de problemen, zowel sportief als financieel, terwijl Chicago zonder twijfel kan uitkijken naar vele succesvolle jaren. Hun jonge kern heeft degelijke contracten en is buiten­ gewoon loyaal aan het team, dat zich na de leegloop van 2010 knap herstelde.

Onder de streep verliezen dus vooral de fans. Het management zal zich minder zorgen maken. De NHL ziet slechts voordelen in de verhuizing van zowel Detroit

als Columbus en weet dat de Blackhawks met of zonder Red Wings hun wedstrijden toch wel uitverkopen. Detroit en Columbus zullen echter meer aanloop krijgen, en dat is van levensbelang.

Detroit zal, al zoekende naar meer

argumenten voor een nieuwe arena elders in de stad, vooral de Canadese fans met open armen ontvangen. Dat is niet bepaald het soort welkom dat Blackhawks­fans meestal te wachten staat ­ een uitstervend verschijnsel in een league die harde dollars verkiest boven historie.

Laten we er deze week dus nog maar even van genieten. •

Softe Europeanen

In de afgelopen weken werd in Zweden en

Finland het WK ijshockey gespeeld. Een ietwat vreemd toernooi, omdat in tegenstel­ ling tot in het voetbal de Olympi­ sche hockeytitel het summum is.

De teams van de landen met weinig NHL­spelers zijn er op hun sterkst, maar onder meer Rusland, Canada en de Verenigde Staten sturen een eclectische mix van toptalenten, veteranen en sterspelers die, eenmaal uitgeschakeld in de playoffs, een snoepreisje nog wel zien zitten. Zo leverde de uitschakeling van de Vancouver Canucks het Zweedse team de komst van Daniel en Hen­ rik Sedin op. Dat bleek voor Zweden voldoen­ de om in eigen land de titel te veroveren na een finale tegen Zwitserland, dat in de halve finale knap de VS met 3­0 verschalkte.

Toch zullen NHL­fans dit toernooi geregeld met kromme tenen bekijken. Supporters in Vancouver zullen zich afvragen waar deze ijzersterke Sedins twee weken geleden waren.

Bovendien ontsierde een gevaarlijke hit van Alex Edler (altijd teamgenoot van de Sedins) het toernooi. Edler raakte Eric Staal op zijn knie, waardoor de laatste tot in ieder geval september in de lappenmand zit.

En dan was er nog dat bericht over

Alexander Ovechkin, die teleurstelde in de serie tegen de Rangers, om vervolgens naar Zweden te vliegen voor slechts een 8­3 oorwassing tegen de Verenigde Staten. De bij vlagen onzichtbare Ovechkin bleek in Game 5 van de playoffs zijn voet te hebben gebroken, maar speelde toch.

Kunnen ze in Canada wel lachen om die softe Europeanen, het management van de Capitals zal op zijn zachtst gezegd not amused zijn geweest. •

Jules Zane.

GETTY IMAGES

NAAM: Brock Lesnar GEBOREN: 22 juli 1977, Webster, SD BURGERLIJKE STAAT: Getrouwd met Rena ‘Sable’ Lesnar TWITTER: @BrockLesnar HIGH SCHOOL: Webster High School COLLEGE: University of Minnesota DEBUUT: Brock Lesnar debuteerde op 18 maart 2002 in de WWE, de dag na Wrestle­ Mania X8. Vanaf dat moment liet ‘The Next Big Thing’ een verpletterende indruk achter. Zijn eerste WWE pay­per­view match vond plaats tijdens Backlash 2002.

Lesnar liet in die match geen spaan heel van Jeff Hardy.

CHAMPIONSHIPS: Drievoudig WWE Champion, WWE King of the Ring (2002), Winnaar van de 30 Man Royal Rumble Match (2003), UFC Heavyweight Champion, Winnaar NCAA Division 1 Heavyweight Wrestling Championship (2000) SIGNATURE MOVES: F5, Kimura Lock LENGTE: 1,90 m GEWICHT: 120 kg STERKE PUNTEN: Brock Lesnar is een natuurtalent, doorzetter en een freak of nature. Na een succesvolle periode als NCAA amateurworstelaar wist hij zonder enige moeite de overstap naar de WWE te maken. In de WWE maakte hij zijn bijnaam, ‘The Next Big Thing’, meer dan waar. Lesnar werd binnen 6 maanden WWE Champion. De toen 25­jarige Brock Lesnar versloeg The Rock. Na twee dominante jaren in de WWE had alleskunner Lesnar zijn zinnen gezet op een carrière als defensive lineman in de NFL. Hij viel in 2004 als laatste speler af tijdens het trainingskamp van de Minnesota Vikings. Dat had vooral te maken met het feit dat Brock een aantal weken voor het trainingskamp betrokken was bij een zwaar motorongeluk en daardoor niet in topconditie was. Na het mislukte NFL avontuur was Lesnar drie jaar actief in de UFC (Ultimate Fighting Championship). Lesnar wist in zijn derde

officiële UFC match de World Heavyweight Championship te winnen van de legenda­ rische Randy Couture. Inmiddels is de dominante Lesnar terug in de WWE en is hij weer ouderwets aan het ‘asskicken’.

ZWAKKE PUNTEN: Lesnar is een matige spreker en niet goed instaat om zijn boodschap over te brengen op het publiek, één van de belangrijkste vaardigheden van een WWE Superstar. Verder is Brock Lesnar bijzonder eigenwijs, wispelturig en was hij in het verleden eenvoudig op de kast te jagen.

HALL OF FAME: Ja! De WWE carrière van Brock Lesnar is naar verhouding erg kort, maar er is geen enkele Superstar die in zo’n korte tijd zo veel heeft gepresteerd.

Brock Lesnar is een first ballot Hall of Famer.

OVER ZICHZELF: “Ik ben geen WWE Superstar, ik ben een asskicker!”

OVER HEM: Jim Ross, voormalig Execu­ tive Vice President of Talent Relations van de WWE: “Brock Lesnar is de beste rookie uit de geschiedenis van de WWE. Er is niemand die zo snel in main event matches stond als Brock Lesnar. Iedere keer als ik hem in actie zie verbaas ik me opnieuw over zijn atletische vermogens.”

SPORT AMERIKA OVER BROCK LESNAR: Brock Lesnar is een once in a lifetime performer die zijn miljoenencon­tract dubbel en dwars waard is. Brock staat garant voor hoge kijkcijfers, uitverkochte arena’s en voortreffelijke matches.

Boven­dien is Brock Lesnar een buitengewoon slimme zakenman, hij hoeft maar een beperkt aantal dagen per jaar te werken en wordt daar vorstelijk voor betaald.

EINDCIJFER:

9

Het Indycarseizoen is inmiddels vier

races oud. Na een drietal stratencircuits en één permanent circuit is de Indiana­ polis Motor Speedway de eerste oval die dit jaar wordt aangedaan. Ook is het de terugkeer van het IndyCar­circus op Amerikaanse bodem, nadat de vorige race in Brazilië werd verreden.

Dixon, die als tweede eindigt. Takuma Sato profiteert optimaal van tegenvallende resultaten bij de topteams in Long Beach, Californië en wint daar zijn eerste IndyCar­race van zijn carrière.

Door deze zege en zijn tweede plaats in

São Paulo verschijnt Sato op The Brickyard in Indianapolis als leider in het klassement aan de start. Marco Andretti en Helio Castroneves volgen hem op de voet. James Hinchcliffe deed het in de twee wedstrijden die hij niet won niet best en staat derhalve slechts vierde.

Titelverdediger Hunter­Reay bezet de zesde plek op de ranglijst en de winnaar

In de straten van São Paulo pakte de Canadees James Hinchcliffe alweer zijn tweede zege van het seizoen (en van zijn carrière), nadat hij ook de eerste race van het seizoen won, op het stratencircuit van St. Petersburg, Florida. Beide races ken­ den een spannende slotfase. Hinchcliffe stak op São Paulo in de allerlaatste bocht van de vorige editie, Dario Franchitti, Takuma Sato voorbij en had in St. moet het doen met een voorlopige Petersburg slechts een voorsprong van vijftiende positie. een seconde op nummer twee Helio Castroneves.

Permanent circuit

Legendarisch

De Indy 500 is de oudste en meest tot de In de twee races die de overwinningen van verbeelding sprekende race op de Hinchcliffe van elkaar scheidden, verdeel­ kalender. Het winnen van de Borg­ den oud­Formule 1­coureur Takuma Sato Warner trofee is bijna net zo belangrijk en regerend kampioen Ryan Hunter­Reay als het winnen van het de zeges. Op het permanente circuit van kampioenschap waar de race tegenwoordig onderdeel van is. De Barber, Alabama vertrekt Hunter­Reay van de pole position en gaat meteen aan raceklasse ontleent zelfs zijn naam aan deze wedstrijd. de leiding. Na een pitstop ligt hij echter tweede achter Helio Castro­neves, maar oen in 1911 de uiteindelijk weet hij de lei­ding terug te allereerste pakken en deze te verdedi­gen tegen herhaaldelijke inhaalpogingen van Scott International

T

De fotofinish van de editie van 2012: Dario Franchitti met een neuslengte!

500­mile Sweepstakes Race verreden werd op de dan twee jaar jonge kombaan in Indianapolis kan nog niemand bevroeden dat in ruim een eeuw de wedstrijd zou uitgroeien tot de legendarische wedstrijd die het nu is.

Toch was de eerste editie ook allerminst

grotendeels tweezitters met een monteur aan boord om olie te pompen en op het verkeer te letten. Op de finishlijn wachtte maar liefst tienduizend dollar op de win­ naar. In een tijd waarin de best betaalde baseball­speler, Ty Cobb van de Detroit Tigers, een heel seizoen moest honkballen voor eenzelfde beloning, was dit een gigantisch bedrag en de deelnemers waren dan ook bereid lijf en leden op het spel te zetten voor de hoofdprijs.

een saaie vertoning. Zo’n tachtigduizend toeschouwers zagen hoe veertig Draden, knikkers, telefoons auto’s aan de start verschijnen, De precisie van de tijdwaarneming liet in die tijd nogal te wensen over. De posities werden bijgehouden

door een ingewikkeld systeem van draden, Het kwam zodoende regelmatig voor dat knikkers, telefoons en honderden mensen de volgorde op het scorebord niet om uiteindelijk terecht te komen bij de overeenkwam met de stand van zaken op de baan. En met meerdere scoreborden gebeurde het ook nog eens regelmatig dat de weergegeven racevolgorde onderling verschilde.

Ook met de veiligheid nam men het niet zo nauw. Zo droegen de coureurs en

mannen die het scorebord bedienen. Deze doen de hele wedstrijd niets anders dan het ijverig ophangen van bordjes met de verschillende startnummers naast de corresponderende racepositie.

De start van de allereerste editie in 2011.

Dario Franchitti

reed alle negen keren dat hij aan de start verscheen de race uit. In zijn laatste zeven deelnames eindigde hij zes keer in de top足tien en won hij maar liefst drie keer: in 2007, 2010 en 2012. Hij heeft ervaring en wacht op de baan rustig zijn kans af. Hij kent voorlopig een tegenvallend seizoen, maar kan met een vierde overwinning op Indy voor een ommekeer zorgen.

Franchitti zal vertrekken vanaf de zeventiende startpositie.

Ryan Hunter足Reay is niet alleen de regerend kampioen van de IndyCar Series, in 2012 was hij ook de beste coureur op de ovals. De kombaan van Indianapolis zou dus een kolfje naar zijn hand moeten zijn. In 2008 werd hij in deze wedstrijd nog verkozen tot Rookie of the Year.

Nu, als ervaren rijder met een kampioenschap op zak, zal hij de wedstrijd voor het eerst op zijn naam willen schrijven.

Hunter足Reay kwalificeerde zich op de zevende startplek.

Tony Kanaan heeft de Indy 500 nog nooit op zijn naam geschreven, maar had al zomaar drievoudig winnaar kunnen zijn. Hij greep enkele keren net naast een overwinning, maar dit kan wel eens zijn jaar worden. Is vanwege pech uit het verleden misschien wel de populairste coureur op de brickyard. Zondag wordt zijn twaalfde start en slechts twee coureurs hebben op Indy meer ronden aan de leiding gelegen zonder ooit de race te winnen. Kanaan vertrekt vanaf plaats twaalf op de grid.

In Europa is

Takuma Sato vooral bekend van de Formule 1. In de Verenigde Staten bouwde hij ondertussen een behoorlijke naam als IndyCar coureur op. Vorig jaar had hij de Indy 500 wellicht al moeten winnen, maar na een minimaal contact met uiteindelijke winnaar Franchitti raakte Sato in de laatste ronde naast de baan. Dit jaar komt hij als leider in het kampioenschap en met zijn eerste overwinning op zak naar Indy. Sato zal de race als achttiende starten.

Marco Andretti is

een telg uit Amerika's meest legendarische racefamilie. Zo'n beetje iedereen in zijn familie racet, heeft geracet of gaat nog racen.

Marco Andretti verschijnt voor de achtste keer aan de start en eindigde al drie keer in de top足 drie. Er won al meer dan veertig jaar geen Andretti meer op Indy, volgens bijgelovigen door de Andretti jinx.

Maar bijgeloof is bijgeloof en het team van Andretti is dit jaar zo dominant dat er dit jaar zomaar eens een eind kon komen aan de vloek. Andretti vertrekt van de derde startplek.

Evenals Dario

Franchitti jaagt Helio Castroneves op zijn vierde overwinning op Indy. Castroneves startte al twaalf keer en eindigde acht keer in de top足 tien en zes keer in de top足vijf. Hij staat derde in het algemeen klassement en met een zege mengt hij zich, met de nodige ovalraces nog voor de boeg, volop in de titelstrijd.

Castroneves kwalificeerde zich op de achtste startplaats.

Een Nederlandse coureur die zijn

grootste successen kende tijdens de 500­mijlsraces op de Indiana Motor Speedway is Arie Luyendyk. Hoewel hij één van de succesvolste Nederlandse coureurs ooit is, is hij relatief onbekend in ons land.

In de Verenigde Staten is The Flying Dutchman echter wereldberoemd.

Luyendyk vertrok in 1984, na geracet te hebben in Nederlandse en Europese autosportklasses, naar de Verenigde Staten.

Een jaar later werd hij al Rookie of the Year in zijn eerste volledige seizoen in de Champ Cars, de IndyCars van die tijd.

Vijf jaar later won hij

zijn eerste Indy 500 op indrukwekkende wijze.

Na 23 jaar staat hij nog steeds in de recordboeken als snelste winnaar ooit.

Luyendyk legde de 500 mijl af met een gemiddelde snelheid van 299,3 kilometer per uur. Luyendyk heeft ook het record voor snelste kwalificatieronde ooit in handen. In 1996 raffelde hij het rondje af met een gemiddelde snelheid van 382,2 kilometer per uur, maar vertrok hij niet van de pole position. Een jaar later, in 1997, lukte hem dit wel en won Luyendyk vanaf pole zijn tweede Indy 500. Op het circuit van Zandvoort is een bocht naar de inmiddels 59­jarige Luyendyk vernoemd.

boordmonteurs geen helm en geen gordel, hadden de auto's geen roll bar en werden de toeschouwers slechts door een veredeld tuinhek van het circuit gescheiden. Dat is natuurlijk vragen om ongelukken en die zouden dan ook gebeuren.

Toen coureur Arthur Greiner een wiel

verloor en de macht over het stuur van zijn bolide kwijtraakte, kwam hij al stuiterend in het gras van het infield terecht om daar, recht overeind, balancerend op de gril tijdelijk tot stilstand te komen. Greiner was toen al uit de auto geslingerd, maar zijn monteur Sam Dickson zat nog op zijn plek. Het publiek hield de adem in 足 viel de auto achterover op de drie overgebleven wielen, of voorover? In het laatste geval zou het onbeschermde hoofd van Dickson in het gras geboord worden.

Toeschouwers sprongen over de hekken en renden met gevaar voor eigen leven en dat van de overige deelnemers de baan op om de onfortuinlijke Dickson hulp te bieden. Voor Dickson

mocht het allemaal niet baten. Nog voordat iemand te hulp kon schieten, viel de auto voorover en stierf de monteur. De race ging onverstoord verder terwijl er nog toeschouwers op de baan liepen.

Tegen het einde van de race gaven de

scoreborden langs het circuit verschillen足 de koplopers aan. Zowel local hero Ray Harroun, de enige coureur zonder boord足 monteur, als Ralph Mulford werden als leider in de race aangeduid.

Uiteindelijk won Harroun, al tekende Mulford nog wel officieel protest aan.

Tevergeefs.

Tradities

Sinds de natuurlijk veel er zijn door de veel dingen Van de klinkerbestra足 circuit de

eerste race is er veranderd, maar jaren heen ook gelijk gebleven. oorspronkelijke ting, waar het bijnaam

Brickyard aan te danken heeft, ligt nog altijd een strook ter hoogte van start/finish.

Eén van de zaken die Indy ook zo uniek maakt is de afwijkende podium­ ceremonie. Ten eerste wordt er niet met champagne gespoten, maar al sinds de jaren '30 met melk. De winnaar krijgt de keuze uit volle, halfvolle of magere melk. Verder zal je de coureur nooit de trofee boven zijn hoofd zien tillen. De te winnen zilveren Borg­Warner trofee is namelijk zo'n anderhalve meter hoog en weegt ruim vijftig kilo. De hoofden van alle coureurs die de Indy 500 wonnen, staan er in gegraveerd. Komende zondag zullen 33 coureurs 500 mijl lang knokken voor een fles melk en om hun beeltenis bijgezet te krijgen in deze trofee. •

Fatalisme

Het zal toch niet weer, he..?

Nee, fatalisme is ons Chicagoans niet vreemd. Dat is wat een dikke honderd jaar Cubs­zonder­titel met een fanbase doet. De Bears (goede starts, vervolgens desastreuse blessures) en de Bulls (DRose's ACL) deden daar de voorbije jaren nog 'n schepje bovenop. Nooit de dag prijzen voordat de nacht gevallen is.

We weten 't hier maar al te goed.

Maar de Blackhawks, da's een ander

verhaal, toch? Die gingen in 2010 tenminste all the way. Niks geen stranden in het zicht van de haven, maar gewoon met de cup aan de haal. Met andere woorden: die zouden ook dit jaar wel even hun uiterst dominante seizoen in eremetaal omzetten.

No so fast. We zitten intussen twee nederlagen in de series met aartsrivaal Detroit Red Wings, en Hawks of niet: het fatalisme heeft toegeslagen. M'n Twit­ terstream liep maandagavond over van de fans die de moed al weer hadden opgegeven.

"They are done."

"Not so sure about this series anymore."

"Series over."

"When's tee time?"

Jazeker, een zege donderdag kan alles

weer doen omslaan. Maar wij 'weten' beter. Been there, done that. Welcome to Chicago. •

Geert Jan Darwinkel.

Onvoorspelbaar

Sport is onvoorspelbaar en baseball is

daar zeker geen uitzondering op. Elk jaar zijn er wel ploegen die bovenaan staan, waarvan je het niet verwacht.

Dit jaar is het anders. De favorieten leiden over het algemeen de divisies en zo is het seizoen tot nu toe wat iedereen ervan had verwacht.

Wat dat betreft is het een beetje saai.

Er is echter één uitzondering: de AL East. Wie staan daar bovenaan? De New York Yankees en de Boston Red Sox. Geen verrassing zou je zeggen, maar niets is minder waar. Als iemand dat voor dit seizoen zou hebben gezegd, dan had ik diegene recht in het gezicht uitgelachen. Heb je de Red Sox vorig jaar zien spelen? En hoe gaan de Yankees dat flikken? Met Vernon Wells zeker? Laat me niet lachen...

We zijn twee maanden in het seizoen

en verdomd, het ondenkbare is gebeurd.

Vernon Wells, Travis Hafner en Lyle Overbay dragen de Yankees op hun schouders. De Yankees, zonder Curtis Granderson, Mark Teixeira en Derek Jeter. En de Red Sox krijgen geweldige pitching van Jon Lester en Clay Buchholz.

Juist in een jaar waarin de Baltimore Orioles en vooral de Toronto Blue Jays een keer korte metten kunnen maken met hun grote rivalen laten ze het zitten.

Sport is onvoorspelbaar, maar in dit geval ook weer niet. •

Lennart Beishuizen.