SportAmerika Magazine No. 21

HOOFDREDACTIE Neal Petersen Geert Jan Darwinkel EINDREDACTIE Kasper Dijk SENIOR WRITER Jules Zane REDACTIE Lennart Beishuizen Pieter Brouwers Geert Jan Darwinkel Rob van Gameren Vincent Van Genechten Eva Gerritse Pieter Horstman Justin Kevenaar Paul Klomp Jasper Laman Marco Post Jurian Ubachs Klaas­Jan ter Veen Jeroen Veenstra Seb Visser Frank Wielaard Joeri Zwarts COLUMNISTEN Matthijs van den Beukel Gijsbregt Brouwer Jeroen Elshoff Leander Schaerlaeckens FOTOGRAFIE Getty Images PRODUCTION, ART DIRECTION & DESIGN DarChicago Ltd. MET DANK AAN Issuu, Scribus

SportAmerika Magazine is een uitgave van Petersen Media. Niets uit deze uitgave mag op welke wijze dan ook worden gekopieerd zonder uitdrukkelijke toestemming van de uitgever. © Petersen Media 2012­2013 ­ Alle rechten voorbehouden.

Playoffs

Het was feest afgelopen weekend. Drie van onze NFL‐

redacteuren zagen hun voetbaltrots, FC Groningen, kwalificatie voor Europees voetbal afdwingen. Een feest wat tot in de vroege uurtjes op de Grote Markt voortduurde.

Elders in Nederland brak het feest los vanwege de promotie van FC Dordrecht en Excelsior. Op zo'n zondag krijg je dan wat langer de kans om na te denken hoe deze ploegen uiteindelijk in deze situatie terecht zijn gekomen.

Vooral het verhaal van Sparta deed mij de wenkbrauwen fronsen. De Rotterdammers eindigden het seizoen als nummer 16 van de Jupiler League. Dat betekent dat er slechts vier teams slechter wisten te presteren in het betaalde voetbal. Maar doordat zij aan het begin van het seizoen een periodetitel wisten te pakken, konden ze tot zondag meestrijden om een ticket naar de Eredivisie.

Het geeft aan hoe krom het systeem is, wat de KNVB ooit

bedacht heeft om het voetbal 'attractiever' te maken. Zowel de strijd om Europees voetbal als om promotie/degradatie is zo verpest. Laat nou gewoon iedereen tegen elkaar strijden in de reguliere competitie en aan de hand daarvan conclusies verbinden. Kortom, de nummer 5 van de eredivisie speelt Europees en de nummer 2 en 3 van de Jupiler League spelen tegen de nummers 16 en 17 van de Eredivisie.

Het is daarom zo'n genot om nu de NBA en NHL playoffs te kunnen volgen. Het is zo duidelijk mogelijk, er zijn geen vrijlotingen in de eerste ronde, en het levert genoeg spektakel op. Zoveel spektakel dat elk stadion tot de nok gevuld is, ongeacht dat iedereen alles al heeft meegemaakt tijdens het reguliere seizoen.

Zou er op de burelen bij de KNVB in Zeist wel eens naar gekeken worden? Laten we het hopen.

Veel leesplezier,

De Indianapolis Colts zul­

len het in de eerste vier weken van het komende seizoen zonder Robert Mathis moeten doen.

De 33­jarige defensive end, die vorig jaar 21,5 sacks noteerde, werd door de NFL betrapt op het gebruik van een verboden middel. Mathis gaf direct toe dat hij in de fout was gegaan en gaf aan dat de positieve test te maken had met vruchtbaarheidsmedicijnen die hij eerder dit seizoen nam. Zijn dokter verzekerde hem dat dit geen kwaad kon maar het tegendeel bleek dus waar. De NFL kon geen uitzondering maken en Mathis zelf besloot dan ook direct de schorsing te accepteren • Vorige week kreeg Johnny Manziel in Cleveland direct te horen dat hij komend seizoen de backup zal worden van Brian Hoyer.

Manziel reageerde uiterst bescheiden op de berichtgeving: "Ik ben een rookie, dus ik zal het moeten verdienen. In de NFL ga je niks aangereikt krijgen zonder ook maar iets te doen. Behaalde resultaten uit het verleden zijn hier niets waard" • Devon Walker, een ex­ college football speler van Tulane University, had afgelopen week de dag van zijn leven toen hij een contract kreeg aangeboden van de New Orleans Saints. Walker raakte in 2012 tijdens een wedstrijd van Tulane ernstig geblesseerd en is sinds die dag verlamd vanaf zijn nek. De Saints en Tulane hebben al jaren goed contact en besloten dat Walker dit na zijn zware periode verdiende. De bedoeling is dat Walker als bron van inspiratie zal worden betrokken bij de New Orleans Saints •

De Minnesota Timberwolves

staan open voor een eventueel ver­ trek van Kevin Love. De sterspeler heeft nog een contract voor een jaar, maar als er een mooi bod komt dan willen ze in Minneapolis best praten. Love wordt al langere tijd in verband gebracht met on­ der meer de Los Angeles Lakers, de Golden State Warriors en de Chicago Bulls. Het is geen geheim dat Love zelf ook wel weg zou willen bij de Timberwolves. De power forward heeft namelijk nog nooit een playoffwedstrijd gespeeld en daar moet ooit eens verandering in komen... • Oklahoma City moet wederom een belangrijke speler missen tijdens de playoffs.

Serge Ibaka raakte geblesseerd aan zijn kuit en moet de rest van het seizoen toekijken.

Vorig jaar raakte sterspeler Russell Westbrook nog geblesseerd en dat kostte OKC een finaleplaats in het Westen. Nu staan ze in die finale en moeten ze hun verdedigende rots in de branding missen. Eens kijken in hoeverre ze dat opbreekt • Donald Sterling is niet van plan zijn opgelegde boete van 2,5 miljoen dollar te betalen. De eigenaar van de LA Clippers kreeg de boete voor zijn racistische uitlatingen van drie weken geleden. NBA­baas Adam Silver liet Sterling weten dat hij niets meer met de NBA te maken mag hebben en legde hem daarnaast de maximale boete op. De advocaat van Sterling liet echter weten dat zij aan de boete voorlopig nog niet mee gaan werken.

Het gaat hoe dan ook een staartje krijgen •

Pittsburgh Penguins is na

de uitschakeling in de Stan­ ley Cup Playoffs op zoek gegaan naar een nieuwe general manager. GM Ray Shero werd ontslagen en zijn voormalig assistent Jason Botterill neemt voorlopig zijn taken waar. Geruchten gingen dat ook coach Dan Bylsma ontslagen zou worden, maar het lot van de coach ligt in handen van de nog te benoemen GM • Columbus Blue Jackets legde Alexander Wennberg vast. De Zweedse aanvaller werd in de draft van 2013 als veertiende gekozen door Columbus en maakte indruk in zijn eerste seizoen in de Zweedse profcompetitie SHL. Wennberg, die voor drie seizoenen tekende, maakte zestien doelpunten en was één van de genomineerden voor de prijs Rookie of the Year in Zweden • Zenon Konopka werd voor twintig wedstrijden geschorst na een positieve dopingtest. De aanvaller van Buffalo Sabres kreeg het middel in via ‘een alledaags product’ waarvan hij niet wist dat dit verboden middelen bevatte. Konopka bood zijn excuses aan richting zijn teamgenoten, Buffalo Sabres en zijn vrienden en familie • Henrik Lundqvist kreeg een boete van vijfduizend dollar voor het leegspuiten van zijn bidon over aanvaller Sidney Crosby. Het was een reactie op een grove overtreding van Crosby jegens Dominic Moore, die onbestraft bleef • Er was meer onrust rond Crosby. Lokaal columnist Joe Starkey sabelde Crosby neer om zijn matige inzet. Crosby liet aan de media weten dat de Penguins als team beter hadden moeten presteren, Starkey vindt dat de captain te weinig als leider optrad namens zijn ploeg •

Het heeft even geduurd,

maar de gebruikelijke na­ men komen langzaam bovendrijven in de MLB. Tigers’ Miguel Cabrera begint op stoom te raken, en Mike Trout sloeg onlangs de eerste walk­ off homerun van zijn carrière. Geen van hen is echter zo heet als Troy Tulowitzki, die net als vorige week ballen blijft verpul­ veren • Met José Abreu lijkt Chicago White Sox een kandi­ daat voor de AL MVP in huis te hebben, maar de ChiSox zullen hun eerste honkman even moeten missen. Zijn enkelproble­ men hebben hem een tripje naar de disabled list opgeleverd. Ondertus­ sen lijkt Abreu wel de gedoodverfde favoriet om de startende eerste honkman te worden voor de American League in de All­Star Game • De National League verloor deze week de beste werper van het moment voor dit seizoen. Marlins­star­ ter José Fernandez onderging een Tommy John­ingreep en mag zich gaan richten op 2015. Minder heftig maar ook vervelend: de New York Yankees moeten het tot juli zonder CC Sabathia stellen. Maar goed dat Tanaka inderdaad een echte ace blijkt te zijn… • Slecht nieuws voor de Nederlandse catcher Rodney Daal. De speler, die onder contract staat bij de San Diego Padres, kreeg een schorsing van vijftig wedstrijden aan zijn broek wegens het gebruik van verboden middelen • Heath Bell heeft weer een club. De voormalig closer tekende een minor league­ contract bij de Baltimore Orioles, en er zou een kans zijn dat Bell de closer­positie van Hunter over kan gaan nemen •

Al op vroege leeftijd werd duidelijk dat

Mark Buehrle een exceptioneel talent had.

Gaf iemand hem een object en een doelwit om te raken? Dan raakte Buehrle dat. Zijn ouders reden met hem door heel Missouri om langs verschillende kermissen te gaan.

De jonge Mark won de ene na de andere prijs en vaak trok zijn talent nog een groot publiek ook.

plek in de bullpen. De lefty begon dus als reliever zijn Major League­loopbaan, een rol die hij nooit eerder vervulde. Een rol die hem bovendien niet zo goed lag. In zijn eerste seizoen op het hoogste niveau had de op dat moment 21­jarige linkshandige werper een ERA van 4.21.

In 2001 besloot manager Jerry Manuel Buehrle toe te voegen aan zijn rotatie. In de schaduw van Zijn talent kwam ook op het honkbalveld ervaren lefty David Wells, die tot uiting, maar op de een of andere voorheen al wierp voor de Blue Jays, manier had hij moeite met het genereren de Tigers, de Orioles en de Yankees van snelheid voor zijn fastball. Het zorgde en op dat moment al 161 ervoor dat hij in de eerste twee seizoenen wedstrijden had gewonnen op high school uit het team gezet werd, (waaronder 20 voor de Blue Jays omdat hij geen progressie boekte. Hij een jaar eerder), mocht Buehrle besloot zelfs te stoppen met honkbal, maar zich rustig ontwikkelen als starter. toen zijn ouders dat hoorden werden zij gek. Ze hadden toch geen 'quitter' ells werd aangetrokken om opgevoed. Hij droomde ervan de Major leiding te geven aan een jonge League te halen en die droom moest hij rotatie en hoewel hij echt niet naleven. altijd van onbesproken gedrag was, liet hij een goede indruk oen hij in zijn derde jaar eindelijk begon achter op Buehrle: “Hij is zo'n te groeien, lukte het hem zijn fastball wat speler naast wie je gaat zitten op harder te gooien en kwam hij toch bij het een dag dat je allebei niet hoeft te team. Na twee goede seizoenen werd hij starten en dan praat je de hele dag echter niet gescout door een goed college. over honkbal. Hoe val jij die Hij besloot dicht bij huis te blijven en slagman aan? Wat doet die slagman speelde twee seizoenen voor het kleine met een bal aan de binnenkant?”

Jefferson College. Het bleek een goede Buehrle baalde dan ook dat Wells na beslissing, want in 1998 werd Buehrle pas een seizoen al weer moest vertrek­ de achtste speler die ooit vanuit Jefferson ken: “Wells is een echte winnaar, ook al College werd geselecteerd in de MLB draft. had hij niet zo'n goed seizoen. Ik had hem graag teruggezien.”

De Chicago White Sox gaven hem na een selectie in de 38ste ronde een kans, maar vertelden hem dat linkshandige werpers vaak zeker vijf seizoenen nodig hadden om te rijpen voordat ze in aanmerking kwamen voor een plek op het Major League roster. Na twee seizoenen in de Minors voor Burlington (Single­A) en Birmingham (Double­A) had hij een 15­8 record met een 3.11 ERA.

W

T

South Sider

In 2000 werd hij, na slechts twee seizoenen in de Minors, al opgeroepen naar de hoofdmacht van de White Sox. Na een sterk oefenseizoen won Buehrle een

De waardering was overigens wederzijds,

want vanaf het moment dat Wells Buehrle zag pitchen, voorspelde Wells een grote toekomst voor Buehrle. Hij zou volgens 'Boomer' zelfs wel eens de Cy Young Award kunnen winnen.

Zover kwam het nog niet – Buehrle werd in 2005 vijfde in de verkiezing – maar de southpaw groeide wel uit tot een publiekslieveling in Chicago.

Grote successen

Hij zou er van 2000 tot 2011 gooien en beleefde er de mooiste successen, die een speler zowel in teamverband als individueel kan beleven. Vier All­Star­verkiezingen, drie Golden Gloves (voor de pitcher met de beste defensieve kwaliteiten) en als starter gooide hij over elf seizoenen gemiddeld 220 (!) innings. Buehrle is een werkpaard en in 2005 werden hij en zijn teamgenoten beloond voor het harde werk. De Chicago White Sox pakten dat jaar de derde World Series­titel uit hun rijke geschiedenis.

Opvallend genoeg bewaart Buehrle de

warmste herinneringen aan die World Series niet aan zijn start, maar aan zijn optreden als reliever in de voorlaatste wedstrijd. Diep in de verlenging pakte hij met een sterke inning de eerste en enige save uit zijn loopbaan. “Ik ben denk ik nog nooit zo zenuwachtig geweest. Al een aantal innings lang vroeg ik aan 'Coop' (pitching coach Don Cooper, SV) of hij me nodig had. Ik denk dat hij op een gegeven moment zo moe van me werd dat hij me maar naar de bullpen stuurde. Vanaf dat moment tot het moment waarop ik op de heuvel stond, kan

ik me weinig meer herinneren. Zo gespannen was ik! Maar het pakte goed uit en een dag later waren we kampioen.”

Op individueel vlak zijn er twee wedstrijden

die zonder twijfel boven alle andere wedstrij­ den uitsteken. Op 18 april 2007 tegen Texas strandde de ene na de andere slagman van de Rangers. Buehrle werkte vrij gemakkelijk zijn weg door de potente slagploeg van Texas en stond alleen vier wijd toe aan Sammy Sosa, die prompt met een pickoff werd uitgeschakeld.

Na zeven no­hit innings begon het publiek bij elke nul te juichen en met twee­uit in de negende sloeg catcher Gerald Laird een tergend langzaam rollertje richting derde honkman Joe Crede, die eerder in de wedstrijd al een aantal zeer belangrijke acties had om de no­hitter in leven te houden. Crede rende op de bal af en gooide Laird op het nippertje uit.

Buehrle had zojuist een no­hitter gegooid! Het zou niet de laatste no­hitter uit zijn loopbaan zijn, want in 2009 gooide hij nog net even iets beter tegen de Tampa Bay Rays en voegde hij een perfect game aan zijn palmares toe (zie kader).

Langzaam, maar toch snel

In de inleiding van dit artikel las je het al: dit seizoen staat in het teken van elleboogbles­ sures van jonge en hardgooiende pitchers.

Eenieder ziet daarom natuurlijk de ironie in het feit dat Mark Buehrle op dit moment de Major League leidt in wins en de American League aanvoert in ERA. Waar veel zoge­ naamde vlammenwerpers, die regelmatig

Het was een mooie zomerdag in 2009. De

wedstrijd tussen de Chicago White Sox en Tampa Bay Rays op 23 juli duurde, geheel in Buehrle's stijl, slechts 2 uur en drie minuten. In die periode wist Buehrle voor de tweede keer in zijn loopbaan een no‐hitter te gooien. Waar Sammy Sosa in 2007 nog met vier wijd het eerste honk bereikte, leek Buehrle nu echt ongenaakbaar.

Na acht inning was er nog niemand in de buurt van een honkslag geweest en had nog niemand het eerste honk bereikt. Het publiek voelde het: hier wordt geschiedenis geschreven. Gabe Kapler, de eerste slagman in de negende inning sloeg prompt een bal heel erg hard naar het midveld, waar de net ingebrachte DeWayne Wise zich richting de muur snelde.

Precies op het juiste moment sprong hij tegen de muur op en plukte hij de bal, die op weg was naar de handschoen van een fan, uit de lucht. Hij ving de bal, maar viel bij zijn landing om en raakte de controle over de bal kwijt. Met zijn blote hand wist, vlak voor hij de grond raakte met zijn bovenlichaam, de bal alsnog te vangen: vangbal!

Na een snelle tweede nul, kwam Sean Rodriguez

aan slag. De utility infielder sloeg een grondbal naar korte stop Alexei Ramirez. Het legendarische commentaar van Ken 'Hawk' Harrelson vertelt de rest: “Alexeeeeei.... YEEEES! YEEEES! YEEEES! YEES! YES! HISTORY!” Mark Buehrle gooide die dag de achttiende perfect game in de geschiedenis van de sport.

KIJK HIER DE 27 OUTS VAN MARK BUEHRLE NOG EVEN RUSTIG NA.

fastballs van rond de 100 mijl per uur richting de slagmensen afvuren, bij bosjes vallen, gooide de inmiddels 35­jarige Buehrle dit seizoen nog geen enkele pitch harder dan 88 mijl per uur.

Buehrle heeft nooit harder dan 92 mijl

Het is voor de fans van de Blue Jays dus een genot om naar Buehrle te kijken dit seizoen en wat daarbij helpt, is dat er niemand sneller achter elkaar ballen op de thuisplaat afwerpt dan deze linkshandige veteraan. Elke 15,8 seconden gooit hij een nieuwe pitch, gemiddeld ruim twee seconden sneller

per uur geworpen, maar is toch altijd succesvol geweest. Waar de White Sox hem in eerste instantie vertelden dat ark Buehrle is niet de enige honkballer die na het linkshandige werpers vaak seizoen graag op dieren jaagt. Buehrle zelf jaagde wel zes jaar nodig hadden om graag met White Sox‐teamgenoot Jim Thome. Dat is te leren hoe ze moesten iets wat twee van de beste honkballers aller tijden in de pitchen, kwam het jaren ‘20 ook al deden. Babe Ruth en Lou Gehrig natuurtalent van Buehrle om jaagden samen op eenden om de winst van de World elk object precies te kunnen Series van 1927 te vieren. J.D. Drew maakt het erg gooien waar hij wilde goed bont en jaagt zelfs op alligators. van pas. Hij beheerst volgens Brooks Baseball vijf et meest recente voorbeeld van een jagende verschillende pitches: de honkballer is Adam LaRoche, die afgelopen seizoen in fastball, de sinker, de verschillende outdoor televisieshows te zien was en op changeup, de curveball en de zijn Twitteraccount foto's plaatste van zichzelf met een cutter. cougar en een hert met een gigantisch gewei.

M H

Het knappe is dat hij al deze pitches precies op de locatie kan krijgen waar hij ze wil hebben. Dat maakt het voor slagmensen erg moeilijk om op een bepaalde pitch te gokken en daarom moeten ze reageren op de pitch.

Dit maakt de kans op succes voor slagmensen een stuk kleiner en het is de reden dat Buehrle al jarenlang meer dan 200 succesvolle innings per seizoen gooit in de Big Leagues. Dit jaar lijkt hij de manier waarop hij zijn repertoire gebruikt iets te hebben aangepast. Hij gooit zijn sinker (een bal die op het laatste moment scherp naar beneden duikt) en zijn curveball een stuk vaker en leunt minder op zijn fastball en cutter.

Het resultaat is tot op dit moment zeer

goed. Het slaggemiddelde van tegenstanders op zijn sinker is van boven de .300 in de afgelopen vier seizoenen gedaald naar .239. 51 procent van die sinkers wordt naar de grond geslagen en die grondballen worden tot op heden goed verwerkt door de veldspelers van de Blue Jays.

dan welke andere pitcher dan ook. Hij gooit zo snel met een reden: “Als ik op de bank zit tussen mijn starts in erger ik me kapot aan slagmensen die hun walk up songs luisteren en na elke pitch – ook al hebben ze geen swing gemaakt – hun slaghandschoentjes moeten verstellen. Ik kijk soms naar de klok in het stadion en dan denk ik 'Tering, is het al zo laat?!' Ik snap hoe de fans zich voelen en daarom wil ik snel pitchen.”

Zo is de man met de langzaamste

fastball buiten die van knuckleballer R.A. Dickey toch de snelste pitcher in de league.

Hondenleven

Buiten het veld zijn er vier dingen die Buehrle bezig houden. Allereerst natuurlijk zijn gezin, met vrouw Jamie en hun kinderen, maar ook zijn honden zijn uiterst belangrijk voor Buehrle. Zo belangrijk zelfs dat hij even twijfelde of hij nog wel wilde blijven honkballen toen

hij hoorde dat hij zijn pitbull Slater niet mee mocht verhuizen naar Canada nadat hij door de Marlins in een trade naar de Blue Jays werd gestuurd.

Uiteindelijk besloot hij dat zijn gezin, inclusief vier honden, maar in Amerika moest blijven wonen, terwijl hij gedurende de zomer in Toronto verbleef.

Als hij in de winter thuis is, moet zijn

gezin nog steeds maar hopen hem veel te zien. Buehrle is namelijk een fervent jager. Hij jaagt op eenden, ganzen, herten en zou zelfs tijdens een trip met teamgenoten Jim Thome, Jermaine Dye en AJ Pierzynski een beer hebben gedood met een pijl en boog. Opnieuw een bezigheid waarbij zijn miktalent van pas komt dus.

Tenslotte zou Buehrle graag nog eens voor zijn favoriete team uitkomen. Het team waar hij in zijn jeugd mee opgroeide: de St. Louis Cardinals. De veteraan heeft nog een contract tot eind 2015, maar als hij zo blijft gooien als in het begin van dit seizoen zal elk team interesse tonen als hij free agent wordt. •

Duveltje uit een Dozier

Wie is toch dat mannetje dat in veel

aanvallende categorieën hoog scoort? Hij speelt tweede honk voor de Minnesota Twins in dat gigantische stadion waar pitchers over het algemeen beter presteren dan slagmensen. Typisch zo’n speler die niet zoveel aandacht krijgt, omdat hij niet bij een groot team speelt.

Zet je Brian Dozier op het tweede honk bij bijvoorbeeld de Los Angeles Dodgers dan zou hij al een ster zijn, maar Dozier speelt in Minnesota. Hij is uitblinker bij een team dat verder eigenlijk in niets uitblinkt. Zeker nu sterspeler Joe Mauer nog niet de vorm heeft die we van hem kennen.

Vorig seizoen kwam Dozier eigenlijk uit het niets naar boven en sloeg hij achttien homeruns. Alleen Robinson Cano sloeg in de American League meer homeruns als tweede honkman. Toch horen we dit jaar voor het eerst echt van hem. Na ongeveer anderhalve maand staat Dozier namelijk al weer op elf homeruns, is hij lijstaanvoerder in gescoorde punten en stal hij al twaalf honken. We zitten op een kwart van het seizoen en Dozier ligt dus op een schema van 40+ homeruns en 40+ gestolen honken.

Als hij dit tempo vol kan houden, heeft hij kans toe te treden tot de uiterst exclusieve 40‐40 club. Slechts vier spelers speelden ooit die unieke combinatie van veertig homeruns en veertig gestolen honken bij elkaar. En dat zijn niet bepaalde de minsten: Jose Canseco, Barry Bonds, Alex Rodriguez en Alfonso Soriano.

Ik denk niet dat Dozier het gaat halen, maar zijn opmars komt in elk geval als een duveltje uit een Dozier! ∙

Seb Visser.

Ideale situatie

Maandenlang werd hem groot onrecht

aangedaan. Meerdere keren nam ik het op deze plek schaamteloos voor hem op. Het maakte niets uit. Arme Teddy Bridgewater kon niets goed doen bij de heren NFL scouts en front office executives en een val naar de peilloze diepte van de tweede ronde leek onvermijde‐ lijk. Totdat Vikings general manager Rick Spielman als enige van de ‘quarterback‐ needy teams’ (de Vikings hebben Matt Cassel en Christian Ponder, me dunkt) eindelijk bij zijn positieven kwam en naar plek 32 trade om Bridgewater te selecteren.

Noem het gerust een meesterzet van

Spielman en in elk geval een beslissing die hem zijn baan garandeert voor de komende seizoenen. Bridgewater is een franchise quarterback ‘if ever there was one’ en het feit dat een matige pro‐day scouts op ander gedachten bracht zegt meer over hen dan over Teddy. Achteraf zeg ik, als piloot van de Bridgewater‐ bandwagon: godzijdank zijn het de Vikings en is het pick 32. Een idealere situatie en betere bron van motivatie bestaat er niet.

De Vikings hebben in Mike Zimmer een fantastische nieuwe coach, zijn te jong om mee te doen voor de knikkers in de uiterst drukbezette NFC North maar zijn nadrukkelijk een team voor de toekomst.

Teddy past perfect in dat plaatje. Als lagere draftpick in een jong team is de druk van buitenaf beperkt en krijgt Bridgewater tijd om te wennen aan de NFL en de kou van Minnesota (de Vikings verhuizen pas over 2 jaar naar hun nieuwe dome). Alle ingrediënten voor succes zijn voorhanden, niet in de laatste plaats in die van Bridgewater zelf. Geef hem de bal en een handschoen en de toekomst is zonnig in Minnesota. ∙

Paul Klomp.

“O’Neals botte geweld was niet voldoende om Smits af te stoppen, en daar was het team zich terdege van bewust. (...) Op alle mogelijke manieren probeerden we Rik in de problemen te brengen door hem persoonlijke fouten aan te smeren. Alles is geoorloofd tegen de vierde of vijfde beste center in de wereld.”

Het cliché wil dat Nederland niet goed is in het eren van zijn helden. Zeker niet de sporthelden. Dit klopt zeker voor degenen die een sport kozen die in Nederland niet zo populair is.

Zo is de linksback van RKC nog altijd bij meer mensen bekend dan Andruw Jones of Rik Smits.

Overdiek was jarenlang

correspondent in de VS, voor zijn generatiegenoot moet hij in het leven van Smits gedoken zijn. Als eerste Nederlander die het als basketballer maakte in de beste competitie ter wereld verdient hij ook absoluut een biografie. Of hij dat zelf ook vindt, is te betwijfelen. Het beeld dat je al snel van Smits krijgt in dit boek is er een van een introverte jongeman die door zijn lengte gedoemd was om basketballer te worden, maar eigenlijk het liefst sleutelt aan brommers en later aan oude auto’s.

Dat is ook meteen het clichébeeld dat blijft hangen. “Hij is zo gewoon gebleven”, “hij blijft een nuchtere Nederlander” en “hij is zichzelf en dat is een hele prestatie”. Best jammer, want de beste prestatie is nog altijd dat die jongen uit Eindhoven een van de beste spelers van de NBA werd. En dat was zeker geen logische levensloop.

TITEL Rik Smits, Dunking Dutchman AUTEUR Tim Overdiek BESTELLEN BOL.COM GESIGNEERD BESTELLEN RIKSMITS.NL

Hij begon laat met het spelletje. Kwam uit een land waar basketbal niets voorstelde. Had weinig natuurlijke aanleg.

Eigenlijk sprak er maar een ding voor hem: zijn lengte.

Daar kwam wat bij. Doorzettingsvermogen. En dat was een belangrijke eigenschap voor de puber uit Eindhoven die zijn school niet afmaakte en bij de beroepskeuze­ adviseur voor een schok zorgde: basketballen als beroep?

Bestond dat?

Hetclichebeeldisbestjammer.Wantdebeste prestatieisnogaltijddatdiejongenuitEind­ hoveneenvandebestespelersvandeNBAwerd.

Stap voor stap ging Smits verder. Zijn college, Marist, was geen grote naam in de NCAA. Maar voor hem was het de juiste stap. Hij moest er hard voor werken, maar werd er een belangrijke speler. En na een paar jaar weer een treetje omhoog. De Pacers uit Indiana. En elke keer weer verbaasde hij iedereen om zich heen. Elke keer weer moest hij beter worden en werd hij beter. Elke keer weer moest hij opboksen tegen vooroordelen. In de tussentijd had men in Nederland nauwelijks door dat hij zich aan het ontwikkelen was tot een wereldster.

Het boek is geen ‘Gijp’, door iedereen gelezen. Geen

smeuïge anekdotes. Daarvoor was het leven van Smits te eentonig. Daarvoor was zijn sport te belangrijk, in tegenstelling tot de meer getalenteerde voetballer die veel minder uit zijn loopbaan haalde.

Smits heeft het goed gedaan. All­Star. Beslissende punten.

Vele miljoenen verdiend. Het maximale uit zijn mogelijkheden gehaald. Overdiek beschrijft het goed, raakt de juiste snaar als het om de sportman gaat, objectief zonder afstandelijk te schrijven. Gewoon zoals Smits was.

Je best doen om zo goed mogelijk te worden. Dat is Overdiek ook gelukt. Passende biografie dus. • TEKST GERBEN KAPPERT

Š 2014 WWE, Inc. All Rights Reserved.

De WWE Superstars en Divas (noem ze geen pro­

wrestlers – ze doen meer dan alleen worstelen in de ring) zijn de meest complete performers ter wereld.

In geen enkele vorm van entertainment moet je over zo’n breed palet aan vaardigheden beschikken. De mannen en vrouwen die het weten te schoppen tot de top van de WWE zijn stuk voor stuk topatleten die bovendien beschikken over een unieke ‘look’, een personage waar fans in willen investeren en een immense portie charisma, het belangrijkste ingre­ diënt voor een succesvolle WWE­carrière. Ze zijn in staat om het publiek te bespelen en een tot de ver­ beelding sprekend verhaal te vertellen in de ring.

Ook is het van groot belang om een uitstekend visitekaartje te zijn voor de organisatie. WWE is inmiddels uitgegroeid van een regionaal opererende wrestling promotor tot een wereldwijd entertain­ mentmerk met kantoren in Stanford, New York, Los Angeles, London, Miami, Mumbai, Shanghai, Singapore, München en Tokio. De tijden dat de Superstars rond liepen in felgele trainingspakken en tanktops aangevuld met een ‘fanny pack’, waar ze hun volledige hebben en houwen in wisten te proppen, zijn voorgoed ten einde. WWE verwacht van hun sterren dat ze zich inzetten voor goede doelen en dat ze als rolmodel fungeren.

Non­stop

Het is een speciaal soort mens, iemand die zijn of haar privéleven opzij zet om 52 weken per jaar (in de WWE kennen ze geen zomerstop of kerst­ vakantie) te performen. Ieder weekend live events en de tv­uitzendingen Monday Night RAW en Friday Night SmackDown (op dinsdag opgenomen). En op die ene vrije dag per week kan het zo maar zijn dat je naar Abu Dhabi, Sydney of Londen vliegt om een live event te promoten, it’s all part of the job.

Voormalig WWE Champion The Miz vertelt: “In de 160

dagen dat ik WWE Champion was, heb ik geen enkele vrije dag gehad. Na het winnen van de titel wilde iedereen mij als gast. Het was non­stop door­ gaan: talkshows, radioprogramma’s, signeersessies, verzoeken van magazines en het bezoeken van zieke kinderen. Ik had geen tijd om te denken, maar je hoort mij niet klagen: het is een fantastisch leven.”

In de afgelopen weken was The Miz niet actief in de WWE omdat hij momenteel een film (The Marine 4) opneemt. Op zaterdag 24 mei is hij terug en zal de zelfingenomen Superstar iedereen, of je het wilt horen of niet, vertellen hoe awesome hij is.

Het is allesbehalve gemakkelijk om de absolute

top in de WWE te bereiken. Het is een reis gevuld met hoogte­ en dieptepunten. Ook zijn er zijn buitengewoon veel factoren van invloed op het succes van een WWE Superstar of Diva. “Het is soms lastig om als mens (achter het personage) om te gaan met het creatieve proces in de WWE”, meent Wade Barrett, de twee meter lange en 110 kilogram zware Engelsman die zaterdag 24 mei zijn Intercontinental Championship verdedigt in Ahoy. “Ik denk dat het succes van een WWE Superstar voor 50 procent op het conto van de performer komt. De andere helft is de input van het creatieve team (de schrijvers) van de WWE.” Wade Barrett gaat tegenwoordig door het leven als Bad News Barrett, een personage ontstaan in een WWE YouTube­show waarin hij een rol speelt. Kort nadat hij met zijn nieuwe personage terugkeerde in de WWE­ring bleek het inderdaad ‘bad news’ voor regerend Intercontinental Champion Big E, die het goud na een vernietigende Bull Hammer elbow moest inleveren aan de Engelsman. Hoe lang Barrett het goud in zijn bezit weet te houden, is nog maar de vraag. De mateloos populaire Rob Van Dam zou de Engelsman graag onttronen en Jack Swagger, een voormalig World Heavyweight Cham­pion, richt zijn vizier ook op de prestigieuze titel.

Natuurlijk zijn de Divas ook van de partij. De 21­

jarige Paige debuteerde de dag na WrestleMania 30 in New Orleans en wist meteen de Divas Cham­ pionship te winnen van AJ Lee. De spierwitte

Kaarten voor WWE LIVE zijn verkrijgbaar via: www.ticketmaster.nl en aan de kassa van Ahoy

‘anti­diva’ uit Engeland is opgegroeid in de wrestling business, haar ouders staan beide in de ring en runnen een kleine wrestling promotie in hun woonplaats Norwich. Paige staat vanaf haar dertiende in de ring en bleek een natuurtalent. Na een try out in Londen kreeg ze ‘on the spot’ een contract aangeboden. Ze verhuisde naar Florida om het opleidingstraject van WWE te door­ lopen. Met Paige heeft WWE een performer die de Divas divisie een nieuwe boost kan geven.

S.H.I.E.L.D.

The Shield (Sierra, Hotel, India, Echo, Lima, Delta) is één van de grote publiekstrekkers in Ahoy. Het drietal, bestaande uit de ‘gestoorde’ Dean Ambrose, de architect Seth Rollins en krachtpatser Roman Reigns debuteerde op imposante wijze in november 2012. Rollins beschrijft zijn overgang van het onafhankelijke circuit naar de machine die WWE heet: “Ik heb een behoorlijke periode nodig gehad om alles in perspectief te kunnen plaatsen. De grootste verandering is het feit dat ik tegenwoordig overal word herkend, dat is natuurlijk leuk maar ook wel eens lastig. Je bent daardoor altijd aan het werk. Daarnaast is het vinden van tijd voor familie en vrienden een flinke uitdaging. Het schema van WWE is bijzonder vol en hectisch.”

In de eerste anderhalf jaar van hun WWE­

loopbaan werden ‘The Hounds of Justice’ intens gehaat door de fans, de rol die ze moesten vervullen en dat deden ze met verve. Maar zoals de legendarische Michael ‘PS’ Hayes, oud lid van The Fabulous Freebirds (een legendarisch trio uit de jaren ‘80 en tegenwoordig één van de meest invloedrijke executives achter de schermen) heeft gezegd: “Als ze je maar lang genoeg haten, gaan ze vanzelf van je houden”. Dat bleek ook te gelden voor The Shield. Het drietal, dat door het publiek naar de ring komt, wordt keer op keer met een oorverdovende ovatie ontvangen.

Dat zal in Ahoy niet anders zijn. De toe­ komst van WWE ziet er goed uit met deze drie uitmuntende performers, die de top van

hun kunnen nog lang niet hebben bereikt.

Bijkomend voordeel is dat de mannen van The Shield tijdens de elf dagen durende tour door Europa iedere dag in de ring staan met Randy Orton, de derde generatie Superstar die op zijn vierentwintigste het World Heavyweight Championship wist te winnen en ruim tien jaar in de ‘main event picture’ is te vinden.

Orton stond in het verleden bekend als een

enfant terrible. WWE­baas Vince McMahon heeft de nodige slapeloze nachten gehad dankzij Orton. (Hoewel, slapen doet McMahon niet veel. Een lange nachtrust is namelijk de vijand, volgens de excentrieke bestuursvoorzitter en CEO van WWE.) Inmiddels is ‘The Viper’ een stuk volwassener en vervult hij een zeer waardevolle rol binnen WWE. De WWE Superstars die beter zijn dan Orton in de ring kun je op één hand tellen. Het gaat ‘The Apex Predator’ allemaal zo onvoorstelbaar gemakkelijk af. In het verleden verloor Orton zijn geduld als hij met een ‘mindere god’ in de in ring stond. Tegenwoordig maakt Randy Orton zijn opponenten beter en is hij een echte leider in de ring. •

Daniel Bryan zou zijn WWE World Heavyweight Championship op zaterdag 24 mei in Ahoy Rotterdam verdedigen tegen Kane. Vanwege de nekoperatie kan Bryan niet in actie komen. Hij wordt vervangen door The Big Show.

Bryan heeft een emotionele periode achter de rug. Op zondag 6 april won hij

tijdens WrestleMania 30 de WWE World Heavyweight Championship. Vijf dagen later stapten Daniel Bryan en WWE Diva Brie Bella in het huwelijksbootje. Na terugkomst van zijn huwelijksreis kreeg Bryan het trieste nieuws te horen dat zijn vader onverwachts is overleden. Vorige week kwam daar het nieuws van de nekoperatie nog eens overheen.

NAAM: Daniel Bryan (Bryan Danielson) GEBOREN: 22 mei 1981, Aberdeen, WA BURGERLIJKE STAAT: Getrouwd met WWE Diva Brie Bella (Brianna Danielson­ Garcia) TWITTER: @WWEDanielBryan HIGH SCHOOL: Aberdeen­Weatherwax High School TRAINER: WWE Hall of Famer Shawn Michaels LENGTE: 1 meter 78 GEWICHT: 95 kilo SIGNATURE MOVES: Yes Lock, Running Knee, Flying Headbutt DEBUUT: Daniel Bryan maakte zijn WWE debuut als ‘rookie’ in het eerste seizoen van NXT (2010), een tv­programma waarin WWE opzoek ging naar ‘The Next Break­ out Superstar’. Bryan, de beste pro­wrestler ter wereld, werd tot groot ongenoegen van die­hard fans gekoppeld aan mentor en ex­ realityster The Miz. In zijn eerste officiële WWE match nam Bryan het op tegen Chris Jericho.

KAMPIOENSCHAPPEN: WWE World Heavyweight Champion, WWE Champion, World Heavyweight Champion, Tag Team Champion, United States Champion en winnaar van de SmackDown Money in de Bank Ladder Match (2011) STERKE PUNTEN: Daniel Bryan is de beste pro­wrestler ter wereld.

Dat is echter geen garantie voor succes in de WWE, waar de naam pro­wrestler is vervangen door Superstar. Bryan was in staat om zich aan te passen aan zijn omgeving en ontwikkelde zich in korte tijd tot een echte persoonlijkheid met een unieke look. Ook heeft hij een zeer sterke band met de WWE­fans die hem op handen dragen. Het is nooit de bedoeling geweest dat Daniel Bryan in de main event van WrestleMania 30 zou staan, maar dankzij de zeer luidruchtige fans, die non­stop “YES! YES! YES!” bleven roepen, kon de WWE niet meer om Bryan heen en kreeg hij zijn ‘WrestleMania moment’. De dag na

WrestleMania 30 schreeuwden 20.000 fans “you deserve it” tijdens de live uitzending van Monday Night RAW. ZWAKKE PUNTEN: Volgens echtgenote Brie Bella is Bryan te soft, hij moet achter de schermen meer voor zichzelf opkomen. Ook geeft Bryan al ruim tien jaar iedere match, met of zonder tv­camera’s, alles en nog een beetje meer, inclusief de Flying Headbutt vanaf de top rope. Het gevolg van deze ‘high impact style’ is dat hij veel ‘klappen’ moet incasseren en vorige week een nekoperatie moest ondergaan. Momenteel is het nog onduidelijk hoelang Bryan uit de roulatie is.

HALL OF FAME: De dertigste editie van WrestleMania, de grootste WWE­show aller tijden, stond (zo goed als) volledig in het teken van Daniel Bryan en zijn jacht op de titel. Hij was de grote publiekstrekker. Dan verdien je absoluut een plek in de WWE Hall of Fame.

OVER ZICHZELF: “Alle kleine stappen die je zet in je carrière hebben effect op het grote moment. Als je één stap weghaalt uit het proces kan het totaal anders lopen. Er zijn pro­wrestlers die net zo goed zijn als ik en zelfs over een betere ‘look’ en ‘personality’ beschikken die een stap hebben gemist in het proces of zelfs helemaal geen kans hebben gekregen.”

OVER HEM: “Iemand met zo’n laag ambitieniveau zou niet het succes moeten hebben dat hij nu heeft.”

WWE liet een assessment uitvoeren bij bovengemiddeld succesvolle performers. De psycholoog die het onderzoek uitvoerde was zeer verbaasd over het succes van Bryan, hij scoorde de laagste ambitie score die ze ooit had gezien.

SPORTAM OVER DANIEL BRYAN: YES! YES! YES! EINDCIJFER:

8,9

© 2014 WWE, Inc. All Rights Reserved.

Plan B

Het valt niet mee om ‘nee’ te zeggen

tegen Phil Jackson, maar Steve Kerr bewees deze week dat het kan. Hij wees het aanbod van zijn voormalig coach af en koos voor een baan aan de Westkust. I want to be a part of it gaat voor Kerr blijkbaar niet op.

Steve Kerr is een reiziger. Door het werk van zijn vader – een hoogleraar met het Midden Oosten als specialisatie – bracht Kerr een groot deel van zijn jeugd door in Libanon en Egypte. Vader Kerr werd in 1984 vermoord door Jihad‐strijders in Beirut. Steve Kerrs basketballcarrière moest toen nog beginnen, maar ook in de NBA bleef hij nooit lang op één plek.

Tussen 1988 en 2003 speelde Kerr bij zes verschillende teams.

De vijfvoudig NBA‐kampioen vervolgde zijn reis met een carrière als tv‐ commentator en begint nu aan een nieuw avontuur als coach bij de Golden State Warriors. De New York Knicks hebben het nakijken. In Californië wordt Steve Kerr niet continu over zijn schouder gekeken door Phil Jackson en James Dolan, werkt hij met het betere team (met Steph Curry in plaats van Melo) en sloot hij de beste deal. Geef Steve Kerr eens ongelijk.

Phil Jackson buigt zich ondertussen over

een plan B. De toekomstige coach in New York moet bestand zijn tegen de bemoeizucht van Dolan en de onzekerheid rondom Carmelo Anthony en moet passen in Jackson’s filosofie.

Het is afwachten wie daar ‘ja’ op wil zeggen. ∙

Eva Gerritse.

Fan­tastic

De beelden waren emotioneel. Soms hartverscheurend, meestal vreugdevol.

Het laatste voetbalweekend in de Eredivisie stond garant voor schitterende plaatjes vanaf de tribune. De tranen in Kerkrade en een paar dagen later in Nijmegen, afgewisseld met de sprookjes van Dordrecht en Excelsior. Een jaar lang zijn dat eigenlijk de momenten waar het om draait. Het moment dat de oer‐emoties bij de fans naar boven komen. Ik kan er uren naar kijken.

De ware fan weet wat afzien is. Het winnen van een kampioenschap is immers niet voor iedereen weggelegd. Ooit stond ik in de rij voor een hotdog bij de New York Mets. Achter mij stond een vader met zijn tienjarige zoontje.

De man was al meer dan dertig jaar trouw aanhanger van de club uit Queens.

Hij had zijn team meer zien verliezen dan winnen. In ieder geval voor zijn gevoel. Ook die avond was dat het geval. De Mets sloegen geen deuk in een pakje boter. De vader keek naar zijn kind en er leek iets van schuldbesef in zijn blik te lezen. Hij was de reden dat zijn zoon de rest van zijn leven ook zou moeten afzien. Pa had immers het virus al dan niet gedwongen overgedragen.

De man vulde beide hotdogs met ketchup en uitjes en sprak woorden die bemoedigend bedoeld waren. “Yes kid, we’re born to be Mets fans, so we’re born to suffer.” Met een arm om de schouder van zijn zoon geslagen liepen ze terug naar de tribune. De band tussen beiden was een kampioenschap op zich.

Vier weken geleden trok ik met de BART van San Francisco naar Oakland voor een wedstrijd van de A’s. In 2011 had ik, op de mooiste plaatsen in het hele Coliseum, twee geweldige mensen ontmoet. Evelyn en Marvin Feldman, beide dik in de zeventig, hadden samen al 46 jaar een seizoenkaart!

Inmiddels gingen ze beide alleen nog naar daygames, de kans om kou te vatten bij een avondwedstrijd was te risicovol geworden. Via Facebook hielden we contact en nu, drie jaar later, zouden we opnieuw samen naar de A’s gaan.

Sinds de laatste keer was er veel veranderd. In 2011 stelden de A’s niks voor

en stal vooral Marvin de show door een aantal keer per inning ‘please give us a hit’ te schreeuwen, tot hilariteit van alles en iedereen. De fans van de A’s waren cynische volgers geworden. Een jaar later was alles ineens anders en ook nu doet Oakland mee met de beste ploegen. Na de gewonnen wedstrijd liep ik met Marvin en Evelyn naar de auto, want nog altijd reden ze naar de wedstrijden. Marvin vertelde mij dat ze moeilijke tijden hadden doorgemaakt, zijn vrouw was heel ziek geweest maar gelukkig ging het nu weer beter.

Iedere wedstrijd samen naar de A’s was meer dan ooit een geschenk. Ik kuste ze gedag en keek hoe ze arm in arm wegliepen. Nog altijd verliefd. Op elkaar en op de Oakland A’s. Winnen of verliezen, het is uiteindelijk allemaal relatief.

Samen sport kijken, dat is het ware kampioenschap. ∙

De 2014 Stanley Cup Playoffs gingen na

de eerste ronde vooral de boeken in als het jaar van de onveilige voorsprong. In vrij­ wel iedere serie werden royale voorspron­ gen van twee of meer goals vaker wegge­ geven dan vastgehouden. Nooit eerder waren er zoveel comebacks te noteren in de individuele duels tussen de zestien teams die de playoffs hadden gehaald.

De grootste voorsprong werd echter verkwanseld door de San Jose Sharks, die een 3­0 voorsprong in wedstrijden (!) lieten glippen en van de Los Angeles Kings de vijfde ploeg maakten in de Amerikaanse sport die ’n best­of­7 na zo’n achterstand alsnog wonnen. Drie keer eerder gebeurde het in de NHL (Philadelphia versloeg Boston in 2010, maar verloor de finale van Chicago), een keer in de MLB.

Tweede ronde

In de tweede ronde verliepen de wedstrijden heel anders, maar bleven de comebacks in de series komen. Slechts één wedstrijd in de hele tweede ronde werd verloren door het team dat als eerste had gescoord, maar de drie teams die als eerste de kans kregen hun opponent uit te schakelen verzuimden dat te doen en betaalden daarvoor de hoogste prijs.

De Boston Bruins, winnaars van de

Presidents’ Trophy en topfavoriet in de Eastern Conference, werden het lijdend voorwerp van een clinic door Canadiens goalie Carey Price en Montréal ging er in Beantown met de felbegeerde winst in Game 7 vandoor. Ook de Anaheim Ducks wisten hun kans bij een 3­2 voorsprong in de serie niet te verzilveren en de Los Angeles Kings ontsnapten alweer.

Alleen de Chicago Blackhawks grepen hun eerste kans om de serie

winnend af te sluiten. Zij wonnen Game 5 in eigen huis en maakten in Game 6 eindelijk korte metten met de kranige Minnesota Wild, die eerder de Colorado Avalanche hadden verrast. Toch was de comeback van de Rangers anders dan die andere twee. Niet alleen moesten ze drie keer op rij winnen, de ploeg leek uitgeteld en werd door drama getroffen op het ongelukkigste moment.

Duisternis

Henrik Lundqvist omschreef het moment als een “buitengewoon duistere ochtend.”

De Rangers hadden twee thuiswed­ strijden op rij en drie in totaal verloren en hun overwinning in de eerste wedstrijd leek een eeuw geleden. Vlak na de landing in Pittsburgh voor het vijfde duel rinkelde de telefoon van Marty St. Louis, de recent aangetrokken nieuwe sterspeler van de Blueshirts.

St. Louis’ moeder France was getroffen door een hartstilstand en op 63­ jarige leeftijd geheel onverwacht over­ leden. St. Louis haastte zich huiswaarts naar zijn familie in Quebec, de ploeg in vertwijfeling achterlatend of hij de dag erna wel zou kunnen spelen. De ervaren winger was 24 uur later echter terug in Pittsburgh en vertelde zijn team dat hij ook hen nooit in de steek zou laten.

In plaats van het verdriet van hun vriend en teamgenoot als druppel in de emmer te laten gelden, besloot de ploeg zich achter zijn gedrevenheid te scharen en de wed­ strijd voor zijn familie te winnen. Twee

snelle goals dwong de Penguins op hun achterste poten en de Rangers keken niet meer om. Een 5­1 overwinning op vreemd ijs was het gevolg en plots sprak de ploeg van hervonden motivatie.

Herhaling

Voor de Penguins was het vooral zaak niet te panikeren, maar hun series succesvol afsluiten was al een poosje een probleem gebleken en sinds hun Stanley Cup in 2009 waren ze consequent uitgeschakeld door lager gerankte teams. Verloren series tegen rivaal Philadelphia en de clean sweep door de Boston Bruins zaten nog vers in de hoofden van de kern van deze ploeg.

Hun ergste nachtmerrie werd waarheid,

want ook in wedstrijd zes tegen de Rangers keek de ploeg tegen een achterstand aan en voor het eerst in weken stond Madison Square Garden als één man achter de thuisploeg. Twee wedstrijden eerder was Rick Nash nog massaal uitgefloten, omdat hij als verlosser was binnengehaald maar nog altijd geen enkel playoffdoelpunt had gescoord dit jaar.

Na de winst voor de Rangers in Game 6 bleven de Penguins erop hameren dat niets was veranderd, maar in de hoofden van de Rangers was alles anders. Ze moesten en zouden geschiedenis schrijven en voor het eerst in de 88­jarige historie van de club een 3­1 achterstand uitwissen en overwinnen. Het lukte, mede dankzij de heroïek van Henrik Lundqvist, die in de laatste drie duels van de serie 102 van de 105 schoten die hij zag wist te stoppen.

West Coast

In oktober en november leek niet alleen de Eastern Conference Final ver weg voor de Rangers, zelfs de playoffs leken mijlenver verwijderd van de waardeloos begonnen ploeg. Hun nieuwe coach Alain Vigneault kreeg zijn aanvallende ideeën maar niet fatsoenlijk overgebracht en de ploeg doolde tijdens een trip aan de westkust. Dieptepunt was een 9­2 nederlaag tegen San Jose, waaruit een wondergoal van rookie Tomas Hertl de wereld over ging.

Langzaam maar zeker heeft de ploeg echter

haar weg gevonden. Henrik Lundqvist tekende een nieuw contract en blijft de komende jaren aan de ploeg verbonden en twijfels over een nieuwe deal voor captain Ryan Callahan leken de ploeg niet te deren. Hier en daar een knappe winstreeks bracht de hoop terug dat deze Rangers misschien toch geen verloren seizoen speelden.

Terwijl niemand nog serieus naar ze keek had Vigneault in alle rust alsnog het complete team gebouwd waar hij eind september zo in gelooft had. Aanvallend dankzij alle lijnen, zijn beste verdedigers de opdracht mee op te stomen en uit het niets haalde “AV” talent uit spelers die onder John Tortorella buitengewoon eenzijdig hadden geleken.

Grinder

Cruciaal voor het succes van de Rangers zijn echter niet alleen de sterren. Vanaf het begin was vooral de dynamieke bottom six van de twaalf aanvallers belangrijk. Voormalig enfant terrible Dan Carcillo werd een verstandige jongen onder Vigneault, Brian Boyle speelt een van zijn beste seizoenen als Ranger en ook Derek Dorsett draagt zijn steentje bij – als hij geen domme penalties pakt.

Een stille kracht is echter Dominic Moore, de

grinder en veelzijdige forward die zijn profcarrière tien jaar geleden begon als Rangers, maar als journeyman vervolgens team na team versleet om twee jaar geleden de San Jose Sharks midden tijdens hun playoffrun te verlaten om privéproblemen.

Nu is Moore een geliefde teamgenoot van vele Rangers en een speler om op te vertrouwen tijdens de meeste penibele momenten aan het einde van de wedstrijd. Mentaal oogt niemand sterker dan hij en zijn relativeringsvermogen wordt geroemd door zijn coaches. Niet zo gek, als je weet wat Moore doorstond voordat hij terugkeerde in Manhattan.

Katie

Een ijshockeyer verlaat namelijk niet zomaar zijn ploeg in het heetst van de

Een Eastern Conference Final tussen de New York Rangers en Montréal Canadiens mag een verrassing heten. We spraken daarom met twee verraste fans, die hun teams vocaal in onze moertaal steunen op Twitter. Robert Vuijk (@robertvuijk) en Léon Barbiers (@MOTTENZEDAN) aan ’t woord over vijf van onze meest prangende vragen aan de vooravond van de serie.

1) Vocale fan van een club ver weg.

Hoe werd je eigenlijk fan van de NHL en van je club?

hebben ze de weg omhoog Robert Vuijk (RV): Vanaf mijn tiende ben weer gevonden. ik ijshockeyfan en eind jaren zestig ont‐ dekte ik de NHL. In 1970 ging ik voor het De over‐ eerst naar Montréal en na een keer in het winning op Boston had ik Forum te zijn geweest was ik verkocht. niet verwacht.

Frans‐Canadezen zijn fantastische hockeyfans. Ik voelde aan alle kanten de LB: Rangers stonden in 2012 rijke traditie van de club. Alles ademde ook al eens in de hockey. Ik wilde niet meer weg.

Confe‐rence Final, Léon Barbiers (LB): Een paar jaar maar werden in zes geleden heb ik tijdens een vakantie in games verslagen door New York een willekeurige ijshockeywedstrijd bezocht. Devils versus de Devils. Ze waren onlangs dus al eens aardig Rangers werd het en het was geweldig.

Thuis ben ik me verder gaan verdiepen in dichtbij. Dit seizoen kende veel de Rangers en hun historie en sindsdien schommelingen maar met de trade voor Martin St. Louis werd echt vol ingezet op ben ik vrij fanatiek fan. dit seizoen. In 2014 moet de Cup naar 2) Jullie clubs waren allebei voor 't Broadway! laatste Cup‐finalisten in begin jaren

'90. Is hun kans nu een grote verrassing voor je?

RV: Natuurlijk is het begrijpelijk dat de successen minder zijn dan in de tijd van de zes teams. Nu duurt het echter wel erg lang en eerlijk gezegd dacht ik de laatste jaren wel eens dat ze nooit meer een kans zouden maken. Vooral het aantrek‐ ken van middelmatige general managers was om gek van te worden. Franstalig zijn leek het enige criterium. Het aantrekken van Bergevin gaf hoop en gelukkig

3) Wie vrees je 't meest bij de tegenstander en welke speler wordt 't meest cruciaal voor je eigen team?

RV: Echt vrezen doe ik niemand bij de Rangers, maar wel hebben zij natuurlijk een enorme boost gekregen van de comeback tegen de Pittsburgh Penguins.

Het overlijden van de moeder van St. Louis is voor mij het moment geweest dat ze weer een team zijn geworden. Soms heeft een team zoiets nodig en daar kan geen coach tegenop. Bij de Canadiens

zijn individuele spelers iets minder belangrijk dan het geheel.

Natuurlijk zijn Price en Subban toppers en is Brière, met al zijn ervaring, heel belangrijk, maar wat ontbreekt is een 100‐ puntenman.

LB: Carey Price, de gouden medaille‐winnende goalie in Sotsji, is moeilijk te verslaan. New York zal hard moeten werken om hem het zicht te ontnemen en hem te verschalken. Ook bij de Rangers kom ik uit bij de goalie.

Lundqvist, die zilver won in Sotsji, is werkelijk in bloedvorm.

Als hij overeind blijft moeten we een eind kunnen komen.

4) Natuurlijk de niet te missen vraag: wie wint en in hoeveel wedstrijden?

RV: Ik ben heel slecht in voorspellen en ik ben er ook geen liefhebber van, maar vooruit: Montreal in zes.

LB: Beide teams zitten in een goede flow, dus ik vind het erg lastig. De Rangers zullen straffen tot een minimum moeten beperken en Lundqvist zal zijn slechte reeks in Montreal moeten doorbreken. Als dat lukt denk ik: Rangers in 7 games. Maar makkelijk wordt het niet.

5) Als je team verder komt, tegen wie speel je dan 't liefst en hoe schat je hun kansen in?

RV: Ik hoop vurig op de Blackhawks. Ten eerste is het een team dat ik graag zie en daarnaast vind ik niets mooier dan een serie tussen ploegen uit de 'Original Six'.

Als je eenmaal in de finale staat kan het alle kanten op. Voor alle hockeyfans hoop ik op een paar fantas‐ tische series met clean, technisch hockey.

LB: Met de Kings heb ik persoonlijk niet zoveel. Als we dan toch om de Stanley Cup gaan spelen, dan een Original Six‐ finale tegen de Blackhawks. Mooie franchise, sterk team. Dat lijkt me wel wat. Maar first things first, eerst die Habs maar eens verslaan.

strijd. Ze komen tijdens de playoffs terug op het ijs na de meest afschuwelijke blessures, maar na het bericht dat je als jonge dertiger weduwnaar zal worden keer je niet zomaar terug. Je wereld komt plots tot stilstand.

Dominic’s vrouw Katie – ze waren pas

net getrouwd – bleek onverwacht te lijden aan een agressieve en terminale vorm van leverkanker. Ze streed heldhaftig, maar verloor in januari van 2013 haar strijd.

“Ik hoop dat ze weet dat ze toch een winnaar is. Dat je kanker niet hoeft te overleven om een winnaar te zijn,” zei Moore eerder deze maand tegen ESPN. Hij kan er eindelijk over praten.

Maar Moore had geen contract toen ze overleed en voelde zich ook niet in staat om in het verkorte seizoen ergens aan te treden, maar na een lang voorjaar stapte hij terug op het ijs en liet hij voorzichtig weten open te staan voor een rentree. Zijn eerste sportliefde belde, de New York Rangers, en ze boden hem één miljoen dollar om terug te keren naar de eerste stad waar hij na hun afstuderen van Harvard samen met Katie had gewoond. Acht maanden na haar overlijdden was hij terug op het oude nest, onder het toeziend oog van vrienden, zijn familie en ook haar familie.

Gunfactor

Lang werden de Rangers uitgekotst. Ze waren een allegaartje van spelers die ’t grote geld roken en dan niets waar maakten. Dit jaar is het anders. Henrik Lundqvist is een geliefd gezicht voor de league, Ryan McDonagh een van de jonge

sterren van Team USA en coach Alain Vigneault wordt door zijn humor en vriendelijkheid gezien als de anti­ Tortorella, wat voor velen een groot compliment is.

De terugkeer van Dominic Moore en de

saga rond de overleden moeder van Marty St. Louis zijn tevens de typische Hollywoodverhalen waar Amerikanen van

smullen. Het krediet dat St. Louis had verspeeld door zijn tumultueuze vertrek uit Tampa Bay heeft hij voor de meesten weer teruggewonnen en plotseling zijn de Rangers een voorbeeld van een team dat alles op orde heeft.

Die gunfactor is even wennen voor de Blueshirts, die hun meest geliefde speler naar Tampa Bay ruilden voor St. Louis.

Aanvoerder Ryan Callahan blufte te lang met general manager Glen Sather en toen er geen deal op tafel lag op de trade deadline werd hij pardoes verruild. De bomvolle kleedkamer moest de klap verwerken, maar ook zonder aanvoerder doet de ploeg het uitstekend.

Oude tijden

Het plotse succes van de Rangers en ook de Montréal Canadiens doet oude tijden herleven in de National Hockey League. De afgelopen jaren waren de Los Angeles Kings en Chicago Blackhawks veelvuldig aan de top te vinden en zij verdeelden drie van de afgelopen vier titels, maar voor de Red, White and Blue en de Bleu, Blanc, Rouge is het sinds respectievelijk 1994 en ’93 geleden dat zij de Stanley Cup Final haalden. Beiden wonnen in die jaren de titel.

Historie zegt dat de Canadiens en

Blackhawks de meest waarschijnlijke finalisten zijn. Nooit eerder haalde een team de finale als zij in de eerste twee rondes de volle veertien duels nodig hadden. Zowel de Rangers als de Kings hadden twee Game 7s nodig om hun huidige plek bij de laatste vier te verkrijgen, maar beide teams schreven in die series geschiedenis en zullen maling hebben aan wat de geschiedenisboeken zeggen over hun kansen.

De Rangers hebben tijdens het afronden van dit artikel de eerste stap al gezet. In Montréal werd het thuisvoordeel teruggewonnen dankzij een opvallende 7­2 overwinning. De Rangers hadden na een slopende serie met een ongewoon speelschema tegen de Penguins vijf dagen rust en speelden ook tegen hun nieuwe opponent als herboren.

In ’t Westen is de

Conference Final ook ruim opgezet, zodat er meer televisieaandacht mogelijk is en meer tijd voor de spelers om hun beste spel te laten zien. Als beide series diep gaan begint de Stanley Cup Final niet voor 3 juni. Het zal ze in geen van de speelsteden deren, des te meer kans op een parade in de zon. •

12 JAAR GELEDEN Voor de oudere garde lijkt het

helemaal nog niet zo lang geleden, maar voor de Twittergeneratie zijn de laatste titels van de Canadiens en Rangers een eeuwigheid.

MontrĂŠal won hun laatste Cup, tevens de laatste voor Canada, in 1993 en een jaar later wonnen de Rangers hun enige Cup in de afgelopen 74 jaar.

De grote ster voor de Canadiens was in die tijd Patrick Roy, de legendarische goalie. Hij zou twee jaar later met ruzie vertrekken uit Quebec en is inmiddels de hoofdcoach van de ploeg die hem met open armen ontving; de Colorado Avalanche, die pas even daarvoor uit Quebec City waren verhuisd.

De huidige Rangers hebben een van hun sterren uit 1994 binnenshuis gehouden en hij coacht de ploeg dagelijks.

Assistent coach Jeff Beukeboom was in het kampioenschapsjaar een van de meest meedogenloze bodycheckers in de sport en menig aanvaller bedacht zich nog wel eens om aan de zijde van Beukeboom de blauwe lijn te passeren.

Hoeveel de historie de beide

teams echter ook hebben, als de Rangers de Stanley Cup Final halen kan iets bijzonders gebeuren, want ondanks de Original Six speelden de New Yorkers nooit een finale tegen de Chicago Blackhawks. Een stukje nieuwe geschiedenis waar de Habs graag een stokje voor zullen steken.

Relnicht

Ik hoor 't hem nog zeggen, na z'n coming

out: "Ik hoop vanaf nu door het leven te gaan als die goeie footballer, in plaats van die homoseksuele footballer." Was getekend: Michael Sam. Prima instelling, dacht ik nog. De aap is uit de mouw, en nu weer over tot de orde van de dag.

Er waren er zelfs al die om die reden een kritische noot plaatsten bij 't feit dat er bij Sam camera's in z'n huis stonden op het moment dat ie het verlossende telefoontje kreeg van de St Louis Rams. Toen ie z'n vriend in alle euforie ook nog 'ns vol op de bek bakte, was het hek helemaal van de dam. De relnicht.

Onzin, natuurlijk. Vanwege de historische en sociale significantie, waren die camera's en zoen niet meer dan logisch. Vandaar ook onze cover van het magazine van vorige week.

Maar toen afgelopen week het nieuws naar buiten kwam dat Oprah Winfrey zou gaan komen met een Michael Sam reality soap, sorry: docu, gingen ook bij mij de alarmbellen af. En toen ‐ nog saillanter ‐ uitlekte dat dit al voor de draft was beklonken, en dat Sam dit wijselijk voor potentiele werkgevers had verzwegen, wist ik: dit gaat te ver. Dit wordt niet gepikt.

Daar gaat z'n goodwill.

Gelukkig dachten de Rams er

net zo over. Tot hier en niet verder. De reality soup, sorry: docu, gaat op sterk water. Eerst maar 'ns die goeie footballer proberen te worden. Kun je daarna altijd nog de relnicht uithangen. ∙

Geert Jan Darwinkel.

Kanker als middel

Afgelopen week overleed de moeder van NFL speler DeAngelo Williams. Op zich is dat niet zo bijzonder, want die dingen gebeuren helaas nou eenmaal.

Het was echter wel nieuws dat de running back van de Carolina Panthers afscheid moest nemen van zijn moeder.

Williams was in 2009 één van de initiatiefnemers van het dragen van roze in wedstrijden in oktober tijdens ‘breast cancer awareness month’. De reden was dat Williams in zijn omgeving ontzettend veel te maken had met borstkanker. Niet alleen zijn moeder had borstkanker, maar zijn oma en vier tantes waren er aan overleden.

Inmiddels is het dragen van roze in oktober

een marketinggoudmijn en een flinke cashcow. Roze shirtjes, bandjes, sokken en schoenen gaan als warme broodjes over de toonbank en de shirtjesindustrie spint flink garen bij deze maand. Slechts acht procent (!!) van de opbrengsten gaat daadwerkelijk naar het onderzoek naar kanker. De rest van de winst komt grotendeels terecht in de zakken van de NFL, merken en de winkeliers.

Alles aan de NFL is marketing en zo moet ook de bewustwording van kanker geld opleveren. Het is een schande dat een goed doel, dat honderden miljoenen mensen aangaat, een middel is in de marketingstoomtrein van de NFL en niet een doel. Een schande. •

Williams’ moeder, Sandra Hill, was de enige van vijf zussen die niet vóór haar vijftigste verjaardag overleden is aan borstkanker. Ze overleed twee weken nadat ze te horen had gekregen dat haar kanker terug was gekeerd. ∙

Lennart Beishuizen.