HOOFDREDACTIE Neal Petersen Geert Jan Darwinkel (adj) EINDREDACTIE Kasper Dijk REDACTIE Lennart Beishuizen Bert Jan Brands Pieter Brouwers Geert Jan Darwinkel Vincent Van Genechten Eva Gerritse Pieter Horstman Justin Kevenaar Paul Klomp Aizo Lijcklama Marco Post Joep Smeets Jurian Ubachs Jeroen Veenstra Seb Visser Richard van Welie Frank Wielaard Jules Zane Jan Willem Zeldenrust COLUMNISTEN Matthijs van den Beukel Jeroen Elshoff Leander Schaerlaeckens Peter van Vliet FOTOGRAFIE Getty Images PRODUCTION, ART DIRECTION & DESIGN DarChicago Ltd. MET DANK AAN Issuu, Scribus SportAmerika The Magazine is een uitgave van Petersen Media. Niets uit deze uitgave mag op welke wijze dan ook worden gekopieerd zonder uitdrukkelijke toestemming van de uitgever. © Petersen Media 2012 2013 Alle rechten voorbehouden.
En opeens zaten we in een studio in Hilversum een tv
show op te nemen. Vier NBAgekke sportfreaks die ooit het idee opperden om een tvshow te wijden aan de grootste basketballcompetitie ter wereld. Het idee ontstond ongeveer een jaar geleden.
Ik ontving een mailtje van Edwin Valent, één van de grote bazen bij SBS. Edwin, ook bekend als @Bruut op Twitter, volgde Sport Amerika al een tijdje en was dusdanig onder de indruk dat hij een keertje wilde babbelen. Wat volgde was een energierijke eerste ontmoeting waarin de basis werd gelegd voor de show een mengeling van Pardon The Interruption en Voetbal International. Onze huis columnisten Peter van Vliet en Matthijs van den Beukel sloten zich er al snel bij aan en zodoende ontstond er een groepje van vier die koste wat kost een show over de NBA wilde maken.
Na een jaar zoeken en onderhandelen met tvbazen
vonden we uiteindelijk de studio die we zochten. We waren te gast bij Quadia, in een luxe villa die omgebouwd is tot één van de mooiste ruimtes van Hilly Town. Liefst vier uur duurden alle opnames, en het resultaat mag er zijn. Onder meer de falende New York Knicks, de tradeopties van Dwight Howard en de toekomst van Chris Paul vlogen als onderwerpen over tafel. Al tijdens de nazit mochten wij de eerste complimenten in ontvangst nemen. De crew waarmee wij deze pilot schoten, had geen flauw benul van alle onderwerpen, maar was wel onder de indruk van de snelheid van het programma, afgewisseld met de droge humor van Peter en Matthijs.
Op het moment van het tikken van deze column wordt de pilot nog afgemonteerd door een editor. Hopelijk kunnen wij zeer spoedig deze opnames tonen aan jullie lezers en is ons enthousiasme wat beter plaatsbaar voor jullie. Voor nu, veel leesplezier met alweer editie 22 van 2013,
Voor het eerst sinds dertien
jaar zal Brian Urlacher niet in het centrum van de Bears defensie staan. De 35jarige linebacker kreeg geen nieuwe aanbieding in Chicago en besloot te stoppen met football. Urlacher was de negende pick in de draft van 2000 en was vanaf dag één de uitblinker in de gevreesde Bearsverdediging. Urlacher is één van vier spelers in de NFL die in zijn carrière minimaal veertig sacks en twintig intercepties verzamelde. Ook heeft hij de meeste tackles in de geschiedenis van de Chicago Bears (1779) • Vorig jaar brak receiver Michael Crabtree door in San Francisco, maar de vraag is of hij komend seizoen überhaupt zal spelen. De 25jarige receiver scheurde een achillespees af tijdens een training en zou weleens het hele seizoen kunnen gaan missen. Coach Jim Harbaugh is echter positief en stelt dat Crabtree vroeg of laat zijn opwachting zal maken. Crabtree kan moed putten uit het feit dat zowel Terrell Suggs (Baltimore Ravens) als Da'quan Bowers (Tampa Bay Buccaneers) vorig jaar dezelfde blessure opliepen en terugkwamen. Suggs won zelfs de Super Bowl • Gezien de successen van de recente jaren valt het Ravensmanagement niet dom te noemen. Joe Flacco's zaakwaarnemer, Joe Linta, is echter een andere mening toebedeeld: "Ik heb nooit in mijn leven een team zo'n domme fout zien maken als dat de Ravens met Joe Flacco deden. De deal liep afgelopen zomer stuk op één miljoen, en dat kost ze nu 35 miljoen." Linta duidt op de vijfjarige aanbieding die Flacco vorig jaar kreeg waarin hij gemiddeld zestien miljoen per jaar zou verdienen •
Alles wijst erop dat Jeff Horna
cek de nieuwe hoofdcoach wordt van de Phoenix Suns. Volgens een anonieme bron zijn beide partijen dichtbij een overeenkomst voor drie jaar. Hornacek, nu nog assis tent bij de Utah Jazz, speelde zelf zes seizoen in Phoenix. De meeste mensen zullen hem echter het beste kennen van zijn glorie dagen in Utah. Aan de zijde van John Stock ton bezette hij één van de meest gevreesde backcourts in de NBA. De 50jarige Hornacek moet interimcoach Lindsey Hunter opvolgen • Tim Duncan staat de laatste weken behoorlijk goed te basketballen. Het zou er misschien mee te maken kunnen hebben dat hij zich vrij voelt. Of misschien is basketbal een welkome afleiding in emotionele tijden? Duncan kreeg namelijk de echtschei dingsformu lieren van zijn vrouw Amy in de brievenbus • Ook bij de Los Angeles Clippers zijn ze op zoek naar een nieuwe coach. Daar werd vorige week bekend dat het contract van Vinny Del Negro niet verlengd zal worden. Dat nieuws kwam voor velen niet als een verrassing. Del Negro wordt gezien als een redelijke coach, maar in LA zijn ze op zoek naar meer dan dat met name om Chris Paul tevreden te houden. De naam die het meest genoemd wordt als mogelijke opvolger is die van oudUtah Jazzcoach Jerry Sloan •
De Colorado Avalanche
geven de macht binnen de organisatie steeds meer in handen van oudspelers. Zo krijgt Joe Sakic meer verant woordelijkheid in het front office en staat Hall of Famegoalie Patrick Roy vanaf komend seizoen voor de spelersgroep. Naast hoofdcoach gaat Roy ook de positie van vice president of hockey operations vervullen • John Tortorella duldt geen kritiek op zijn beslissing om de ervaren center en reserveaanvoerder Brad Richards buiten het team te houden. In de persconfe rentie na de gewonnen Game 4 tegen de Boston Bruins vertelde hij het volgende: “Ik heb veel respect voor hem en ken hem al heel lang. Ik vind hem een fantastisch persoon en een geweldige speler, maar ik moest deze beslissing wel nemen, so kiss my ass als je iets anders op wilt schrijven • De Vancouver Canucks nemen drastische maatregelen nadat ze kansloos ten onder gingen in de eerste ronde van de playoffs. De ploeg ontsloeg hoofdcoach Alain Vigneault en zijn assistenten, maar volgens sommigen zijn de verkeerde mensen op straat gezet. De spraakmakende hockeyanalist Don Kelly is van mening dat juist general manager Mike Gillis de verkeerde beslissingen nam door bijvoorbeeld de gebroeders Sedin te behouden en een goaliedilemma te creëren met twee goalies die allebei voor een flink bedrag op de loonlijst staan • De Phoenix Coyotes gaan langer door met hun general manager. Don Maloney zette vorige week zijn handtekening onder een langdurig contract •
Deze meimaand is er één
om snel te vergeten voor Detroit Tigerspitcher Justin Verlander. In vijf wedstrijden gedurende deze maand heeft de Tigers ster een binnengeslagen puntengemiddel de van 7.32. In april was dat slechts 1.32. Volgens Verlander ligt het aan aanpas singen die hij wilde maken op de heuvel: "Dit was misschien wel mijn beste aprilmaand ooit, maar ik ben een perfectionist, dus ik wilde nog verder verbeteren. Het voelt momenteel alsof het averechts werkt" • Van starter op Opening Day tot degradatie naar TripleA. Het komt zelden voor, maar Vance Worley van de Minnesota Twins overkwam het. Worley had in tien wedstrijden een binnengeslagen puntengemiddelde van 7.21, en nadat hij vorige week woensdag tegen de Braves maar liefst acht punten opgaf in drie innings, bleef er voor de Twins niets anders over dan hem naar hun AAAteam te sturen. Worley kwam vorig jaar over van de Philadelphia Phillies in een ruil die Ben Revere de andere kant opstuurde. Daar kreeg Worley in drie seizoenen gemiddeld 3.50 punten per negen innings tegen • Blessures blijven de New York Yankees teisteren. Nadat Curtis Granderson vorige week terugkwam, is hij nu weer voor een kleine maand uitgeschakeld. Afgelopen vrijdag sloeg het noodlot wederom toe voor Granderson toen hij een pitch van Tampa Bay Rays werper Cesar Ramos op zijn hand kreeg. Het gevolg is een breuk in de linkerhand •
De laatste ronde van de Indy 500 was
huilen toen Kanaan het zwartwit geblokt pakte. “Ik begin te geloven dat de medaille het langste rondje dat Tony Kanaan ooit echt geluk bracht”, zei Zanardi na de reed op The Brickyard. Twaalf eerdere wedstrijd, “het is als een droom die pogingen de legendarische race te winnen, eindigden in bittere pech. Ook de uitkomt om Tony te zien winnen.” Kanaan reageerde: “Ik heb de medaille echt dertiende poging eindigde met tranen, geknuffeld voor de wedstrijd.” maar deze keer van geluk. Twee ronden voor het einde had Kanaan de koppositie op regerend kampioen Ryan HunterReay veroverd en prompt werd de wedstrijd geneutraliseerd tot de finish vlag, waardoor inhalen niet meer mogelijk was. De neutralisatie werd veroorzaakt door een crash van drievoudig winnaar Dario Franchitti, maar deze reageerde sportief: “Toen ik zag wie er aan de leiding ging voelde ik me wat beter. He’s a very, very deserving winner.”
Ook elders in de paddock was men blij
met de zege van Kanaan. Oudcoureur en paralympisch medaillewinnaar Alex Zanardi, die zijn beide benen verloor na een crash in 2001, had ‘TK’ voor de wedstrijd één van zijn medailles gegeven om geluk te brengen en stond achter de pitmuur te
Terwijl het publiek massaal zijn naam
scandeerde kuste Kanaan zijn vrouw en nam hij de traditionele fles melk en de BorgWarner trofee in ontvangst, de kroon op zijn carrière. Tot afgelopen zondag had Kanaan maarliefst 221 ronden op kop gereden in Indianapolis, maar wist hij nooit hoger te finishen dan de tweede plaats. In de 97e editie van de Indy 500 kwamen daar nog 34 ronden bij, waar onder de belangrijkste de laatste. • TEKST PIETER BROUWERS
Tony Kanaan (midden) leidt het veld voor Marco Andretti (links).
De uncontested layup van LBJ
Grote spelers worden geboren in
grote wedstrijden. Voor coaches is het niet anders. Vraag dat maar aan de Phil Jacksons, Pat Rileys en Gregg Popoviches van deze wereld. De juiste beslissingen nemen with the game on the line, dat is waar 't om draait.
Frank Vogel is nog niet zo ver. Het respect voor de Pacers足coach steeg de voorbije jaren gestaag, dankzij het bouwen van een solide (bijna足)contender met behulp van midrange draft picks. Kudos daarvoor. Game changing beslissingen tijdens crunch time is echter een ander verhaal. Die zijn hem (nog) niet gegund.
Jazeker, de door Erik Spoelstra
opgetekende play waarmee de Miami Heat via een layup van LeBron James Game 1 voor zich opeiste was fantastisch. Vijf potentiele schutters op de vloer en een brush backscreen dat voor verwarring alom zorgde. Chapeau. Bovendien: de verdediging van Paul George (die te gretig was en James aldus een vrije doorgang verleende) tijdens die alles足 beslissende slotseconden was op z'n zachtst gezegd niet sterk. Maar toch. Als je dan toch wordt verslagen, dan door een schot van buiten de perimeter. En niet door een oncontested layup. Basketball足 coaching 1.0. Waar was in vredesnaam Roy Hibbert? De ringbewaker van 7 foot was door Vogel tijdens de slotminuut door Vogel op de bank gehouden. Omdat hij bang was voor een winnende jumper van Chris Bosh, zo verklaarde hij later.
Nee, het is niet gezegd dat het met
Hibbert op de vloer allemaal anders was gelopen. Maar de center bij het sluiten van de martkt tot toeschouwer bombarderen, was de slechtste van alle mogelijke opties.
It's dejavu all over again
Iemand anders ook het idee dat ze
de huidige HeatPacers series al 'ns eerder hebben gezien? Dat kan klop pen. Vorig jaar rond deze tijd werd ie namelijk ook al gespeeld. It's dejavu all over again.
Voor wie zich de editie van 2012 niet meer zo helder voor de geest kan halen: ook toen ging het ogenschijnlijk allerminst van een leien dakje voor Miami. Dwyane Wade kampte ook toen al met een klotsende knie, Indiana leek in de series meermalen de overhand te hebben, en leek de titelfavoriet oprecht aan het wankelen te brengen. Tot de Heat (lees: LeBron James) een tandje bij zette, en de zaken uiteindelijk gewoon naar z'n hand zette.
Het is dit jaar niet anders. De Pacers
hadden Game 1 voor het grijpen, en gingen er in Game 2 daadwerkelijk met de poet vandoor. De Heat is met een solide DWade en een Chris Boshopschot onverslaanbaar en ongenaakbaar, maar als het alle maal vooral van LeBron James moet komen, blijkt de ploeg plotseling menselijke trekjes te vertonen. En dat terwijl LBJ dezer dagen op de toppen van z'n kunnen speelt. Geef 'm een seconde of een centimer, en je bent de sigaar. In de beslissende minuut van Game 2, bleek James echter ook maar gewoon een mens. Twee keer dom balverlies leidde de Pacerszege in. Het was het gevolg van te weinig hulp van zijn secondanten. Wade leek oud, Bosh gaf niet thuis, en de roleplayers waren weer 'ns gewoon roleplayers.
Oh, en bij de tegenpartij leek
Paul George eindelijk weer 'ns te beseffen hoe goed hij kan zijn. Beetje de Frank Rijkaard van de NBA, die George. Talent van hier tot gunder, maar (nog) geen
benul hoe groot z'n mogelijkheden zijn.
Maar goed, we dwalen af. De goegemeente dichtte de Pacers na het zien van de eerste twee confrontaties al een stek in de Finals toe. Totdat LBJ en zijn Heat nota bene in het schier onneembare Indianapolis even wat orde op zaken stelde. Wade leverde een solide game af, evenals Bosh, en ook Udonis Haslem en Mario Chalmers (alle starters haalden dubbele cijfers) lieten zich gelden. Het gevolg was een statement van jewelste. Maar goed, dat hadden we dus al 'ns eerder gezien. (GJD)
Return of the Mac
Met nog iets meer dan garbage time op de klok stond Tracy McGrady klaar om in te vallen. Return of the Mac klonk er uit de stadionspeaker in San Antonio.
In de zomer van 1997 gebeurden twee dingen die in deze playoffwedstrijd in 2013 bij elkaar kwamen. Eerst werd Tracy McGrady gedraft door de Toronto Raptors en slechts een paar weken daarna werd Return of the Mack van Mark Morrison een enorme hit in Amerika. Voor de duidelijkheid, in 1997 speelde Michael Jordan zijn ‘Flu Game’. Zo lang is dat geleden. Het was de tijd dat de gladde R&B van mannen in leren pakken floreerde. Toen al speelde Tracy McGrady professioneel basketball.
Na de zomer van 1997 gingen
de carrièrepaden van Morrison en McGrady compleet andere kanten op en hadden ze weinig met elkaar te maken. Morrison ging alleen maar bergafwaarts (hij scoorde nooit meer een echte hit), terwijl McGrady totaan 2013 zes NBAteams in veertien jaar versleet. De laatste werd twee keer topscorer in de NBA en zeven keer een AllStar. Verder dan een eerste ronde van de playoffs kwam hij echter nooit.
Toch, vijftien jaar na dato, herhaalde de
geschiedenis zich. Tracy McGrady keerde na een jaartje China terug op het hoogste niveau om voor de San Antonio Spurs te spelen. Prompt won hij voor het eerst een NBA playoffserie. Toegegeven, hij scoorde nog niet voor de Spurs, en speelt slechts enkele minuten of seconden per wedstrijd, maar alleen al die invalbeurten zijn het bekijken waard. Eventjes zijn dan zowel TMac als Mark Morrison terug op ons netvlies.
Real recognize real
Toen de Amerikaanse columnist Bill
Simmons aan Russell Westbrook vroeg wie de beste speler van zijn generatie was, gaf de jonge spelverdeler van de OKC Thunder een opvallend antwoord.
Westbrook was vol lof over AllStars als Derrick Rose en Kevin Love, maar toen de jongens nog speelden in high school gymzalen in kleine stadjes was er maar één de allerbeste: Jerryd Bayless.
Bayless speelde sinds 2008 al voor vier NBA teams en is nu bankspeler van de Memphis Grizzlies. Hij haalde, in tegenstelling tot de anderen die Westbrook noemde, nog nooit een AllStar team. Tot nu toe was Bayless te wispelturig om zijn ware talent echt te laten zien. Hij wisselt wedstrijden van twintig punten af met dagen waarop hij niet op het veld lijkt te staan.
Toch is de 24jarige Bayless belangrijker dan
veel mensen denken voor de Grizzlies. Hij is één van weinige spelers die vanaf de bank voor een vonkje kunnen zorgen als de wedstrijd op slot zit. Als snelle, agressief scorende point guard die ook kan schieten, kan hij de punten aaneenrijgen. Het enige dat man uit Arizona moet inzien, is dat hij niet meer de speler is die hij was in high school. Soms probeert Bayless nog als een superster te spelen (veel slechte schoten, veel risico), terwijl hij dat niet meer is. Hij is in de NBA niet de speler die Westbrook zag in high school en hij moet zijn sporen opnieuw verdienen. Ziet hij dat in, moeten we met z’n allen geheid op hem gaan letten. De echte sterren weten namelijk wie de echte sterren zijn. Real recognize real.
Westbrook weet het al, het moet er nu alleen nog uitkomen. (PH) •
Zen
De LA Clippers zoeken een nieuwe head
coach. Na de bekendmaking van het vertrek van Vinny Del Negro duurde het op onze redactie welgeteld één minuut voordat iemand de onvermijde lijke naam noemde: Phil Jackson. Je kon deze week sowieso moeilijk om de Zen Master heen. Een mediaoffensief rondom zijn boek “The Eleven Rings” bracht Phil in zowat elke Amerikaanse tv en radioshow. Hij maakte gretig gebruik van de spotlights om en passant wat nieuwtjes over allerhande bijzaken te droppen.
Zo weten we nu hoe Jackson reageerde op de aanstelling van Mike D’Antoni als coach van de LA Lakers (“Ik moest lachen”) en vergeet niemand meer dat hij eigenlijk dertien ringen heeft. Verder nam hij het op voor het zwarte schaap van de playoffs (Derrick Rose) en liet hij weten dat hij liever Bill Russell dan Michael Jordan in zijn team zou hebben. Ondertussen draait Jackson zijn hand niet om voor wat advies aan MLBmanagers, een Israëlische voetbalcoach en de Detroit Pistons.
Ik vind het allemaal maar weinig zen, zo’n plotseling mediaoffensief. Sterker nog, ik word een beetje Jacksonmoe. Het enige offensief dat ik van Phil wil zien is de triangle offense.
De 67jarige Jackson houdt vol dat zijn lichaam een nieuwe termijn als coach niet aankan, maar we weten allemaal hoe zijn vorige drie pensioenen zijn verlopen. Phil kent de weg in het Staples Center, het is vlakbij huis en hij kan er doen wat hij het allerliefste doet. Dat is pas zen. Get back on the court, Phil! •
Eva Gerritse.
Dingen die opvallen als je een pilot opneemt
Weet u wat er niet is in Nederland? Een TVshow over de NBA!
H
ey, ga rustig zitten. Hebben we geregeld voor jullie. Onder de bezielende leiding van Neal en rustend op de presentatieschouders van Edwin schoven Peter en ik aan in een luxe villastudio in Hilversum. Glanzend laktafeltje, vier NBAfans, de Spalding van Peter, paar camera's erop en draaien maar. Inclusief geluidsman, makeupmeisje en schakelaar, want we gaan gelijk professioneel. Hier wat zaken die ons opvielen tijdens de opnames van de TVshow.
• Een flamboyante, charismatische studioveteraan als Erik Huizinga is niet per se nodig om een show op te nemen, maar het maakt de show wel honderd keer beter. Bovendien, een man die tomaatjes voor zijn gasten neerzet is een goede man. • De sik van Edwin heeft meer Uniek Talent dan heel Matthijs van Nieuwkerk bij elkaar. En autocue is voor mietjes. Misverstanden en versprekingen maken juist een uitzending.
• Als je lang naar iemand staart die aan het woord is en dat is te zien in het two shot (vaktermjargonwoorden FTW), dan lijkt het net alsof je enorm verliefd bent.
• Natuurlijk kun je een prima pilot opnemen in een klein zweterig hokje ergens in een gesubsidieerd pand in Amsterdam centrum. Maar waarom zou je dat doen als je ook de beschikking hebt over een dikke Hilversumse villa met inpandige TVstudio + zeer professionele crew? Bedankt nog Erik voor alles. • Het werkt goed wanneer twee van de tafelgasten die hard supporters zijn van een bepaald team (NY Knicks en Boston Celtics) Waarom? Kijk naar de resultaten van deze teams in de playoffs. Neal moet in ieder geval gaan wennen aan Paul Pierce met een nietgroene haarband. • (Peter:) Ik wiebel veel. (sorry nog voor het geluid)
• Niet iedereen heeft backstage evenveel tijd nodig in de makeup. Werknemers van een niet nader te noemen shockblog zijn zo klaar. De hoofdredacteur van een succesvolle
website over Amerikaanse sporten kijkt niet op vijf minuten.
• Dingen die je alleen zegt als de camera uitstaat: Wim Kieft heeft een cocaïneverslaving!
• Hevige fascinatie voor die glanstafel bij de praathoofden. Iedereen kijkt naar beneden als hij begint te praten. Althans. Ik dan. • Neal Petersen doesn't care about injured people.
• De Stichting ter Bevordering van het Nationale Bewustzijn rondom de Kastanjeboom kan tevreden zijn. Hij is genoemd. • Kijkersvragen zijn een hoax.
• De sluiproute tussen Weesp en Hilversum is niet te rijden zonder minimaal één keer te driften. • Twee woorden: naakte. cheerleaders.
• Door elkaar heen brullen werkt wellicht in de kleedkamer na een wedstrijd, maar niet tijdens een talkshow over basketball. Tenzij je graag de apenkooi uit Artis simuleert. Dan wel. • Peter en ik willen geluidsman worden tijdens een talkshow met playmates. Geluidsmannen weten waarom.
• Als je twee uur over NBA kan lullen zonder de vrouw des huizes met een NBAIQ van 44 dood te vervelen doe je iets goed • Een originele Spalding als tafeldecor kan. Het Book Of Basketball van Bill Simmons ernaast is net te veel van het goede. TV hates readers, zullen we maar zeggen. • De Westland Stars Heren 3 krijgen hun vaste item in de Dutch NBA Show. Einde discussie. • Bumpertjes zijn cool.
• Neal Petersen gaat de grootste mediamogul van Nederland worden. Ooit. • We hebben al een twitteraccount.
• We hebben ook al een video op Vine. • En de aftiteling is er ook al.
• Het opnemen van een pilot voor een NBAshow is vooral heel erg gaaf. Maakt niet uit wie je bent. Het is gaaf. •
Zo. 't Hoge woord is eruit
exclusief voor SportAmerika. Van een eventuele terugkeer van Derrick Rose gedurende het voorbije seizoen (of de lopende playoffs) is nooit enige sprake geweest.
office al afgelopen najaar (!) besloten dat er van #TheReturn hoe dan ook niet eerder sprake zou zijn dan het najaar van 2013. Hoe de revalidatie ook zou verlopen en welke nood er ook aan de man zou zijn.
Waarom die rigoreuze beslissing niet gewoon wereldkundig gemaakt? Logisch: men besefte dat die mededeling (Ja, hij is Het kampRose (Adidas, broer Reggie, fit, de knie is in orde, hij kan spelen, maar agent BJ Armstrong en z'n trainers en coaches in California, waar hij immer zijn we nemen met het oog op eventuele andere blessures even wat meer tijd in off season workouts houdt) besloot acht met jullie welnemen) niet bijster vrijwel onmiddellijk na De Blessure dat goed zou vallen. Noch bij de Chicago het lichaam van hun pupil een grondige Bulls, noch bij de fans, noch bij de media. makeover nodig had. De gescheurde ACL, zo was hun stellige at was vast en zeker een juiste overtuiging, was een gevolg inschatting. Een dergelijke mededeling van de vele eerdere zou op zeker in menig verkeerd keel blessures waar Rose de gat zijn geschoten. En hindsight is voorbije jaren mee ge natuurlijk 20/20, maar de vraag kampt had. Of het nou dringt zich op of het publici z'n enkel was, of z'n taire fiasco dat zich de afge achillespees, of z'n rug. lopen maanden landelijke afspeelde, het imago van et kampRose was Derrick Rose niet nog ervan overtuigd dat een veel meer schade heeft rentree in het 2012/2013 berokkend. seizoen de pointguard als vanzelf weer van de ene Maar gelukkig heeft blessure in de andere had ook hier elk nadeel laten rollen. Twee zomers z'n voordeel. en een compleet seizoen Derrick Rose zal rehab was, in hun optiek, straks in oktober weer de enige remedie om Rose op in volle glorie terug de lange termijn vaker dan de keren. Sterker, beter voorbije seizoenen op 's lands en sneller dan ooit basketballcourts te kunnen tevoren. (GJD) • houden. En dus werd volgens een bron hoog in de Bulls' front
D
H
Vroeger was niet alles beter in het
ijshockey. De sport was langzamer, er werden meer overtredingen gemaakt en de technologie om alles in de herhaling juist te beoordelen was er ook nog niet. Toch kijken veel liefhebbers vol romantiek terug naar de tijd dat de politieagenten van de sport niet in een New Yorks kantoor zaten, maar gewoon op het ijs stonden. Niet als scheidsrechters, maar als spelers.
filmpjes nog eens extra aan de schandpaal genageld.
Het lijkt bij tijd en wijle niet te helpen. Een steeds kleiner wordend, hardnekkig groepje spelers komt keer op keer in de problemen. Zelfs beteren ze hun leven op het ijs, dan nog wordt ieder incident (ernstig of niet) breed uitgemeten in de media. Ze worden de spelers waar niemand tegen wil uitkomen, maar die iedereen in zijn kleedkamer wil hebben, omdat er te Deze zogenaamde enforcers zijn dus een overblijfsel uit de tijd dat de ijshockeysport veel spelers in de NHL rondschaatsen die de memo hebben gemist. een ander karakter had. Steeds meer teams kiezen er tegenwoordig voor om nog att Cooke beterde zijn leven na een slechts spelers op te stellen die aan alle lange reeks van schorsingen en incidenten. situaties op het ijs iets kunnen bijdragen. Het is mooi meegenomen als je een aardig Iemand die daar blijkbaar niet aan denkt is Raffi Torres. Torres robbertje kunt vechten, maar tien goals is voor het tweede bijdragen is veel beter. Uiteindelijk doe je in vrijwel iedere sport je tegenstander toch jaar op rij langdurig geschorst in de vooral pijn op het scorebord. Zowel playoffs. sportief als financieel.
M
Het ontbreken van de ouderwetse sociale controle heeft tot gevolg dat sommige spelers het zich permitteren om risicovoller dan voorheen te spelen. Gaat een tegenstander fysieke confrontaties uit de weg, dan kun je in toenemende mate de sterspelers van je rivaal aanpakken en hen bont en blauw naar de kleedkamer sturen. Er is niets mis mee om die grens op te zoeken, want iedere ijshockeyer weet dat hij moet kunnen incasseren, maar wat als iemand de rode lijn passeert?
*
Hét moment
Een groot deel van die groep heeft de risico’s niet nodig om een plek in de NHL te verwerven. Raffi Torres wordt in 2000 als vijfde in de eerste ronde gedraft door de New York Islanders en staat jaren te boek als een toptalent.
Je vraagt je soms af wat een speler bezielt Dat komt er nooit als hij een hit uitdeelt ‘die aanzienlijk gevaar oplevert voor een tegenstander’. Daar heeft de NHL namelijk de grens getrokken. Schouder tegen schouder kan niet hard genoeg, maar doe het wel tegen of ver weg van de boarding. Spring niet met je schaatsen van het ijs en richt onder geen beding hits op het hoofd. Doe je dat wel, dan mag je zonder salaris brommen in het persvak en wordt je via duidelijke
helemaal uit, maar met 27 goals in het reguliere seizoen en elf punten in de playoffs speelt hij een belangrijke rol in de miraculeuze run van de Edmonton Oilers in 2005/2006, het als achtste geplaatste team dat in de Western Conference pas in Game 7 van de Stanley Cup Finals het hoofd moet buigen. Sindsdien scoort
Torres gemiddeld zo’n vijftien treffers in veelal door blessures verkorte seizoenen. Hij is daarmee een voldoende producerende speler om met gemak een plek in de NHL te verdienen.
offrun van de Coyotes en dankzij de lockout van het afgelopen najaar staat Torres pas op 1 februari 2013 weer op het ijs.
We zijn dan bijna tien maanden verder en vriend en vijand gaan ervan uit dat och prijkt die ene kop zo duidelijk op Torres zijn les wel geleerd heeft. zijn Wikipediaprofiel dat je niet om het moment heen kunt: 25game Recidivist suspension. De carrière van Raffi Torres blijft voor altijd in ieders Het is dinsdag 14 mei 2013 en de San geheugen gegrift door dat ene moment Jose Sharks, die Raffi Torres recentelijk op 17 april 2012. Het is de eerste ronde inlijfden, spelen hun eerste wedstrijd van de Stanley Cup playoffs en de van de tweede ronde van de playoffs Phoenix Coyotes, op dat moment tegen de Los Angeles Kings. De twee werkgever van Torres, spelen tegen de rivalen kijken uit naar een verbeten Chicago Blackhawks. strijd, die vooral voor de getergde Sharks een kans is om tegen de titelver Vrijwel uit het niets deelt Torres een dediger hun chokersimago af te schudden. verwoestende hit uit op Marián Hossa, die roerloos op het ijs blijft liggen. De ls de tweede periode op zijn einde scheidsrechters zien er, tot blinde loopt, proberen de Kings vanuit hun woede van alles dat Chicago een warm eigen zone nog een laatste keer aan te hart toedraagt, geen overtreding in. Uit vallen. De puck komt even vrij en de herhaling blijkt dat Torres Kingscenter Jarrett Stoll leunt richting rücksichtslos sprong en zijn schouder de puck. Uit zijn blinde hoek wordt hij pontificaal tegen het hoofd van Hossa amper een seconde later hard op zijn beukte. hoofd geraakt en, hoewel hij snel weer op staat, schaatst hij enigszins ede door de langdurige gedwongen geschrokken naar de bank. De pauze voor Hossa (zware hersen scheidsrechter bestraft de hit slechts schudding) besluit de NHL om Raffi met een normale straf voor charging, Torres ongekend lang te schorsen. Ze maar kijkers thuis zien de bui al nemen daarbij zijn geschiedenis als hangen. Het is weer Raffi Torres. druktemaker en gevaarlijke klant mee in hun beoordeling en De NHL twijfelt geen moment en besluiten hem voor liefst 25 schakelt de veiligheidscommissie onder duels aan de kant te zetten. leiding van Brendan Shanahan in. Die Dat wordt uiteindelijk na besluit al snel dat opnieuw een protest verlaagd tot behoorlijke straf gepast is. “In plaats 21, maar ondanks van Stoll op het lichaam te raken, kiest de diepe Torres voor een route die Stolls hoofd play het primaire punt van de impact maakt,” stelt de commissie, die een herhaling ziet van de aanslag op Hossa, maar tegelijkertijd erkent dat de gevolgen voor Stoll lang niet zo ernstig zijn. De intentie is volgens de NHL echter dezelfde en Torres blijkt dus weinig te hebben geleerd van zijn straf van amper een jaar eerder.
T
A
M
De strafmaat is opvallend. Er wordt niet
gekozen voor een vastgesteld aantal duels, maar voor een schorsing voor de duur van de lopende playoffserie. Zo voorkomt de NHL eventuele wraak door spelers van de Los Angeles Kings en laten ze zien dat ze het verschil erkennen tussen de hits. De San Jose Sharks zijn er niet minder woedend om. Zij zijn van mening dat de straf hoogst ongepast is. Schromelijk
overdreven bovendien. Een beeld dat door de meeste analisten niet wordt gedeeld余 het is weer Raffi Torres, het is weer op het hoofd en het was weer te voorkomen. De NHL is zo ontstemd over de publieke kri足 tiek van het Sharks足management, dat zij een boete van 100.000 dollar opleggen en te kennen geven boven alles de veiligheid van spelers in gedachten te hebben.
Gouden bergen voor de King
De kleedkamer van de New York Rangers
was na afloop van de vijfde wedstrijd tegen de Boston Bruins muisstil. Een enkeling sprak. De meeste spelers verweten zichzelf dat ze tekort waren gekomen en coach John Tortorella verweet zichzelf dat hij tactisch niet op tijd geschakeld had.
Henrik Lundqvist staarde aan vankelijk vooral voor zich uit. Hem treft geen blaam. Zonder zijn inspanningen had de ploeg de afgelopen jaren de playoffs niet eens gehaald. Vervang Lundqvist voor een middelmatige goalie en de Rangers bungelen de komende jaren kansloos onderaan. Lundqvist’s huidige contract loopt volgende zomer af en hij gaf eerder te kennen “te houden van New York”, maar “nog meer te houden van winnen.” Vriend en vijand dachten dat hij dat dit jaar zou doen, maar zijn Rangers stelden teleur. Na enige stilte sprak ook Lundqvist tegen de pers. “Dit seizoen was een stap terug.”
Zo, die zit. Zelfs als het misschien niet
helemaal was wat hij dacht. Dit seizoen was eerder een pas op de plaats, want de problemen zijn overkomelijk en er kwam ook enige pech bij kijken. Het was echter een duidelijke hint aan het management. Er zullen serieuze moves moeten volgen, want anders kiest King Henrik voor zichzelf en niet de Rangers. Zeker een dozijn talentvolle teams met cap space zullen hem gouden bergen bieden.
Hopelijk is die boodschap dit keer ook bij Raffi Torres aangekomen. •
Fans mogen zich zorgen maken. Waar jonge Rangerssterren met aflopende contracten als Derek Stepan en Ryan McDonagh vol enthousiasme zeiden Rangers te willen blijven, was Lundqvist een stuk voorzichtiger. “We zullen zien. Eerst maar eens met mijn agent praten.” •
Jules Zane.
NAAM: Jose Miguel Cabrera Torres GEBOREN: 18 april 1983 (Maracay, Venezuela) GOOIT: Rechts SLAAT: Rechts BURGERLIJKE STAAT: Getrouwd, drie kinderen POSITIE: Derde honk BIJNAAM: Miggy TEAM: Detroit Tigers VORIGE TEAMS: Florida Marlins DRAFT: Cabrera werd als amateur uit Venezuela door de Marlins binnengehaald. CONTRACT: Zit in het vijfde jaar van een achtjarig contract t.w.v. 152 miljoen dollar TOTAAL VERDIEND: 116 miljoen dollar ENDORSEMENTS: Franklin en New Balance PRIJZEN: World Series titel (2003), MVP Award (2012), Triple Crown (2012), 2x batting title (2008, 2012), 7x AllStar, 4x Silver Slugger Award CAREER STATS: .321 slaggemiddelde, 335 home runs, 1178 binnengeslagen punten, 399 tweehonkslagen, 50.2 WAR. STERKE PUNTEN: Simpel: Miggy kan alles met een knuppel. Hij slaat een hoog gemiddelde, beschikt over immense kracht en kan met twee slag beter dan wie dan ook de bal toch nog voor een honkslag wegslaan. ZWAKKE PUNTEN: Op het veld zijn zijn verdedigende kwaliteiten het enige minpunt. Hij is nu noodgedwongen derde honkman bij de Tigers, omdat zij in Prince Fielder en Víctor Martínez al een eerste honkman en een aangewezen slagman in dienst hebben. Waarschijnlijk wordt Miggy binnen nu en een paar jaar zelf aangewezen slagman. Buiten het veld is het gedrag van Cabrera niet altijd even goed geweest. Dit zou ook wel eens een reden kunnen zijn dat hij nog geen echte grote endorsements heeft. HALL OF FAME: De BBWAA kan absoluut niet om hem heen als hij gestopt is. OVER HEMZELF: • " Dat vind ik nog veel te vroeg om te zeggen. Ik heb ontzettende veel respect voor
de sport en haar historie. Er zijn mannen die al 3000 hits hebben en meer dan 500 home runs. Ik ben goed op weg, maar ik ben pas 30 en ik ben er nog lang niet!” – Cabrera geeft antwoord op de vraag of hij zichzelf al onder de beste slagmensen in de geschiedenis van de sport schaart. • "Begrijp me niet verkeerd. Baseball is natuurlijk heel belangrijk, maar het blijft maar een spelletje. Ik vind het belangrijk dat je plezier hebt. Tijdens de wedstrijd moet je gefocust zijn, maar ervoor, erna en tussen de innings is er absoluut ruimte om lol te hebben met je teamgenoten. Je gaat er in mijn ogen alleen maar beter door spelen." OVER HEM: • "Hij is de beste. Verreweg! De absolute topper van zijn tijd. Of hij net zo goed is als ik? Ik vergelijk nooit iemand met mij. Ik was de beste van mijn tijd, en mijn spel was completer. Ik was niet alleen de beste met de knuppel, maar ook de beste in het veld. Hij heeft nog niet mijn MVP Awards en mijn stats, nog niet in elk geval. Hij heeft absoluut de mogelijkheid om dat te bereiken." – De altijd bescheiden slugger (en doper) Barry Bonds over Cabrera. SPORTAMERIKA OVER MIGGY: Miguel Cabrera is ontegenzeggelijk de meest complete en verreweg de beste slagman in de Major League op dit moment. Hij heeft een slaggemiddelde van tegen de .400 en ligt op schema dit seizoen nog eens vijftig home runs te slaan en 191 binnengeslagen punten te pakken. Dat laatste aantal zou een dik record zijn. Waar we normaal zeggen dat we niet mogen verwachten dat een speler dit niveau vast kan houden, weet je het bij Miggy nooit. Hij verbaast ons telkens weer. EIND CIJFER:
9
"Er zijn twee dingen waar ik me niks van aantrek. De media en de fans. Die roepen maar van alles over de coach en de spelers. Maar dat boeit me dus niet, omdat ze niet weten waar ze over praten."
Het was, afgelopen seizoen, de uitspraak van een gekrenkte veteraan op zijn retour. Het kwam Brian Urlacher, sinds 2000 de face of the Chicago Bears franchise, op een karrevracht aan kritiek te staan. #54 haalde er z'n brede schouders over op. Wie aan z'n collega's komt, komt aan hem. Deuk in z'n eigen imago of niet. It's as simple as that.
Een half jaar later kreeg ie een tweede tik. Als
free agent had hij gehoopt er in zijn Chitown nog twee jaar aan vast te kunnen plakken, a $4.5 miljoen per seizoen. De Bears, met een compleet nieuwe coaching staff, zaten met de kloten voor het blok. Wat nu gedaan? De onbetwiste leider van de Bears D behouden, met het risico dat hij halverwege het seizoen voorbij zou zijn gestreefd door een rookie, en zich zou ontpoppen tot een gezwel in de kleedkamer? Of hem zijn geluk elders laten beproeven, op het gevaar af dat Urlachers rancune de Bears zou gaan opbreken?
De middle linebacker kreeg tenslotte een eenjarig contract a $1 miljoen gegarandeerd voorgelegd. Een klap in het gezicht, vond hij. Maar waar zijn Bears vonden dat z'n carriere erop zat, vond de rest van de league dat kennelijk ook. Niet meer dan 'n kortstondige flirt met de Vikings kwam zijn kant op. En dus kwam bij Urlacher dan eindelijk zelf ook het besef dat zijn prachtige dertienjarige carriere erop zat. Middels een korte tweet maakte hij z'n beslissing vorige week wereldkundig. Het was mooi geweest.
En mooi was 't. Bij een team dat bijna
een eeuw prat ging op de positie van middle linebackers, behoorde hij tot de allerbesten. Nee, niet de allerbeste 足 er is tenslotte maar een Dick Butkus. Maar Theodore Roosevelt is ook geen Abraham Lincoln, maar staat toch maar mooi op Mount Rushmore. En tussen Hall of Famers Bill George en Mike Singletary, zal Urlachers tronie absoluut niet misstaan. Hij was zelfs niet de beste van zijn generatie. Die eer gaat uit naar Ray
Lewis, vindt Urlacher zelf ook. ,,Ik vind mezelf behoorlijk goed, maar Lewis was de beste van allemaal."
Al dan niet toevallig stoppen ze beiden op hetzelfde
moment. En dus is zowel Lewis als Urlacher straks in 2018 eligibale voor de Hall of Fame. Beiden als First Ballot inductees. Daarover bestaat althans in Chicago geen twijfel.
In Green Bay trouwens evenmin. ,,Jij was altijd een van de zwaarste tegenstanders die tegenover mij in de line of scrimmage stond", zo liet Brett Favre in een tweet weten. En Aaron Rodgers: ,,Ik heb ongelooflijk veel respect voor 'm, voor de manier waarop he played the game. Hij picked me off meer dan welke speler ook. Het over en weer maken van checks was puur genieten. Maakte ik een check, dan kwam hij er meteen overheen, en dan ik weer. Prachtig. Maar het meeste ga ik de conversaties tussen de plays met hem missen. Als ie een microfoon om had gehad, had dat hele fraaie unedited NFL film stuff opgeleverd."
Missen zal Packers head coach Mike McCarthy hem
echter niet. ,,Hij was met recht een student of the game", aldus McCarthy. ,,Er was niemand die zo goed op de hoogte was van onze offensieve tactiek als hij. We hebben hier in Green Bay ongelooflijk veel respect voor hem." Z'n meest legendarische plays? De return van 90 yards for touchdown, na een Michael Vick fumble, misschien. Of z'n return for touchdown van 85 yards na een Brett Favre interception, welllicht. Of dan toch de Aaron Rodgers interception, in de NFC title game van een paar jaar terug? ,,Ik kon nog net een knie of dijbeen van 'm te pakken krijgen", aldus ARod. ,,Anders was 't een touchdown geweest. M'n mooiste Brian Urlacherherinnering."
Bij de meeste Bearsfans staat echter nog de MNFgame tegen de Arizona Cardinals vers op 't netvlies. De Chicago Bears waren op weg naar de Super Bowl, maar de quarterback Gross(man)ierde die maandag voor volk en vaderland weer 'ns in talloze picks. Op dat moment nam Brian Urlacher een van de zeven spelers die het schopte tot zowel defensive ROY en POY het volledige team op z'n schouders, om middels onder meer 25 tackles de zege uit het vuur te slepen. Met de legendarische rant van Cardinalscoach Dennis Green als gevolg. Diezelfde Cardinals kwamen afgelopen week, bij wij ze van kwinkslag, dan ook met de mooiste afscheids tweet op de proppen. You were who we thought you were. Prachtig.
Het ga je goed, #54. So long. •
Harlem
NEW YORK – Het is een druilerige ochtend in Harlem. Koud, en
winderig. Het is al 30 graden geweest deze week, maar daar is op deze ochtend weinig van te merken. Eigenlijk wel toepasselijk: in Harlem is het altijd wel een beetje droef. Dit gedeelte van New York City mag dan bij Manhattan horen, maar van alle weelde van het culturele wereldcentrum maakt het geen deel uit. Harlem was oorspronkelijk de zwarte buurt, en dat is het eigenlijk nog steeds. Er zijn hier nog steeds meer fastfoodketens, kappers en goedkope juweliers dan luxe winkels. Er staan geen fiere wolkenkrabbers of architecturele juweeltjes. Vrijwel alles is simpel en oud en afgeleefd en uitgewoond. Mensen met geld wonen hier vrijwel niet. Hier en daar loopt een blanke. De één besloot dat Harlem de nabijheid van het bruisende gedeelte van het eiland waard was, de ander werkt in een kantoor van een bedrijf dat te krenterig was wat verder zuidelijk werkruimte te huren.
Onder twee viaducten vlak aan de Hudson gebeurt iets bijzonders.
Wat spelers van Chelsea die de moeite namen hiervoor op te staan, geven op een klein kunstgrasveldje een clinic aan twee dozijn jeugdspelertjes van FC Harlem. Morgen spelen Chelsea en Manchester City een oefenpot in Yankee Stadium, maar vandaag zijn ze hier voor de kinderen. De meeste deelnemers kunnen er niet veel van, maar dat mag de feestelijke sfeer niet drukken.
Ik babbel wat met de sympathieke Nathan Aké, een Hagenaar van net 18 die Feyenoord in 2011 voor Chelsea achterliet en dit seizoen mocht debuteren in het eerste. Met zijn korte, nette dreadlocks lijkt hij net een jonge Ruud Gullit, voordat die aan modieuze kapsels ging doen. Aké oogt niet heel anders dan de spelers van FC Harlem, maar terwijl hij weldra miljonair zal zijn, hebben de voetballertjes met de armoede van Harlem te kampen.
Op de wandeling terug naar de trein stop ik bij een voor New Yorkse begrippen piepkleine Starbucks. Ik kan dit oerblanke etablissement zelden links laten liggen. Ik ga met m’n broodje en thee zitten. Naast me is een Latino een bord aan het maken. Zijn dochtertje kijkt aandachtig. “Single disabled father,” schrijft hij. We raken aan de praat. Ze gaan in de metro een toneelstukje opvoeren. Zij gaat zingen. Ze hopen zo een paar dollar te verdienen, een paar dollar dichter bij hun ontsnapping aan Harlem. •
Als bij één quarterback football in het
bloed zit, dan is het bij Aaron Rodgers. Op tweejarige leeftijd bekeek peuter Aaron (van 2 december 1983 te Chico, Californië) al volledige NFLwedstrijden. Amper drie jaar later herkende hij de formaties van zijn favoriete team, Joe Montana’s San Francisco 49ers, en gooide hij op vrij constante basis ‘pigskins’ door een hangende autoband. Vader Edward: “Ik raakte ervan overtuigd dat Aaron een speciaal talent had. Maar je verwacht natuurlijk nooit dat jouw kind het uiteindelijk tot de Super Bowl schopt.”
sterke arm, aangeboren footballinstinct en een rotsvast vertrouwen in eigen kunnen. Rigsbee overtuigde Rodgers en zijn ouders ervan om voor Butte te komen spelen.
“Dat was het belangrijkste jaar in mijn footballcarrière” zegt Rodgers achteraf. “Ons team was een samenraapsel van jongens van allerlei achtergronden uit het hele land. We hadden een 25jarige center, exbajesklanten, jongens die het niet had den gered in Division I, lokale helden. Dat team aanvoeren als 18jarig broekie leerde mij heel veel over leiderschap en over mij zelf. Daar bouwde ik mijn zelfvertrouwen op en ik heb het nooit meer verloren.” In In high school deed Rodgers aan alle grote zijn enige jaar voor Butte leidde Rodgers balsporten. Hij was pitcher, point guard de Roadrunners met 26 touchdownpasses en zelfs doelman, maar football was altijd naar tien zeges (tegenover één nederlaag) en onbetwist nummer één. Net als zoals en de tweede plaats op de nationale bij miljoenen andere Amerikaanse jon juniorcollegeranglijst. Maar het was niet gens was de NFL de ultieme droom. Het zijn formidabele spel dat ervoor zorgde verschil met die andere jongens was dat dat Rodgers op de radar kwam van Rodgers ook daadwerkelijk het benodigde Division I football. Dat had hij te danken talent had. Er was alleen één probleem: aan zijn tight end Garrett Cross. Rodgers begon high school als een klein en mager ventje. Ron Souza, zijn high C Berkeley coach Jeff Tedford van de school QB coach: “Aaron was inderdaad Cal Golden Bears was op bezoek bij Butte een klein ventje, maar hij had ontzettend om Cross te scouten, toen hij de quarter veel talent. Zijn techniek en spelinzicht back van de Roadrunners zes touchdowns waren fantastisch, net als zijn leergierig zag gooien. Tedford: “Ik zei tegen mezelf: heid en instelling. En toen begon hij ook ‘wie is die quarterback?’” De volgende nog eens te groeien.” maandag reisde Tedford opnieuw af naar Butte om Rodgers éénopéén te kunnen Craig Rigsbee bekijken in een training die Rigsbee volledig op hem afstemde. Nog diezelfde Rodgers’ groeispurt kwam echter te laat middag deed Tedford Rodgers een om de Division I colleges te overtuigen aanbieding voor een Cal footballbeurs. In van zijn immense talent. Geen enkele van twee seizoenen Berkeley gooide Rodgers de grote scholen liet zich zien in Chico en 5469 yards, dertien touchdowns (tegen Rodgers ontving welgeteld nul aanbie slechts dertien intercepties) en vestigde hij dingen voor een footballbeurs. “Ik hield een schoolrecord voor passer rating. via internet de lijsten van gescoute quarterbacks bij en mijn naam was Draft nergens te vinden. Dat terwijl er jongens op stonden die ik kende en waarvan ik Eindelijk ontdekte Amerika het grenzeloze dacht dat ik er op zijn minst de talent van Aaron Rodgers en bij de 2005 concurrentie mee aan kon gaan. Dus ik NFL Draft was Rodgers één van de vroeg mij af: ‘wat zie ik over het hoofd?’” favorieten voor de eerste keuze, die de San Francisco 49ers mochten nemen. Een lleen Craig Rigsbee, head coach van het week voor de draft zat Rodgers in het nabijgelegen Butte Community College, kantoor van offensive coordinator Mike zag wat verder helemaal niemand anders McCarthy en kreeg hij het gevoel dat de had gezien: een quarterback met een
U
A
Niners (zíjn Niners), inderdaad voor hem zouden kiezen.
quarterback.” En dus sloegen de Packers toe toen Rodgers bij keuze 24 nog altijd in de Green Room zat. Craig Rigsbee zag het es te harder landde het deksel op direct helemaal zitten en berichtte Rodgers: Rodgers’ neus toen de 49ers, nota bene op “Dit is het beste dat je kon overkomen.” uitdrukkelijke voorspraak van McCarthy, kozen voor Alex Smith. Plotseling bevond Achter Brett Rodgers zich in een vrije val van het draft board, zonder einde in zicht. “Dat was één Brett Favre was minder gelukkig met de van de zwaarste momenten in mijn selectie van Aaron Rodgers door ‘zijn’ carrière. De hele tijd denk je: heb ik er niet franchise en liet dat direct duidelijk genoeg aan gedaan, niet hard genoeg blijken: “Het is niet mijn taak om hem het gewerkt? Je hoopt zo dat iemand je kiest.” vak te leren.” Rodgers: “Ons eerste jaar samen was moeilijk. In 2006 en 2007 Ted Thompson, general manager van de groeiden we echter naar elkaar toe en Green Bay Packers, eigenaar van de 24ste werd onze relatie hecht. Dat was een zeer keuze en iemand die zijn carrière bouwt waardevolle tijd. Wat ik vooral van Brett
D
op het principe waarde boven noodzaak, verwachtte in eerste instantie dat Rodgers ergens in de topvier gekozen zou worden. Maar in de dagen voor de draft signaleerde hij de potentiële val van de quarterback op de draft boards: “Ik verzamelde mijn scouts in een donkere kamer en vroeg ze een hele berg videobeelden te bekijken van Aaron. Onze conclusie was dat Aaron tot de beste spelers in de draft behoorde en toen pick zeventien passeerde, durfde ik te dromen.”
heb geleerd is zijn trainingsmentaliteit. Dat had Favre als geen ander, hij was altijd vol energie en enthousiasme.”
Over het technische deel van het
quarterbackvak leerde Rodgers echter meer van de man die er tijdens de draft nog voor verantwoordelijk was dat Rodgers vierenhalf uur doorbracht in de Green Room. Mike McCarthy was inmiddels head coach in Green Bay en in oewel de Packers destijds beschikten zijn zelfbenoemde ‘Quarterback School’ over een uitstekende quarterback (Brett concentreerde Rodgers zich op zijn oog Favre), was het front office in Green Bay al handcoördinatie, vingerbehendigheid en nadrukkelijk bezig met het postFavre techniek. Iedere week van woensdag tot tijdperk. Toenmalig scoutingdirecteur (en en met zaterdagochtend runde Rodgers de huidig Kansas City Chiefs GM) John aanval van het zogenaamde scout team Dorsey: “Er was sprake van dat Favre na (trainingsteam) als een bezetene: “Aaron het volgende seizoen met pensioen zou speelde iedere scout team snap alsof het gaan. Dat deed hij uiteindelijk niet, maar zijn laatste was”, herinnert ervarings voor de zekerheid kun je maar beter een deskundige Donald Driver zich. Collega jonge quarterback hebben die klaar is voor receiver James Jones: “Aaron gooide het grote werk. Bovendien vonden we ballen die ik Brett nooit zag gooien. altijd dat drie jaar de optimale Natuurlijk, Brett was ouder en niemand ontwikkelingstijd was voor een jonge wist toen hoe goed Aaron zou worden
H
maar ARod gooide passes zonder te kijken, diepe ballen, passes die ik nog nooit had gezien, alsof het niks was.”
Rodgers: “Ik zeg het nu altijd tegen mijn
backups: in het scout team kun je dingen verbeteren. Gooi moeilijke ballen, doe dingen waarbij je je niet comfortabel voelt. Voor mij was het een fantastische ervaring en mijn eerste drie jaren waren absoluut onmisbaar voor mij.” Aan het einde van Rodgers’ tweede jaar was hij in de ogen van McCarthy en Thompson al van starterska liber. Ondertussen bestudeerde Rodgers tot in detail iedere Packersplay van het vorige seizoen en verving hij Favre (die op vakantie was) tijdens spring training. Op den duur richtte Rodgers zich meer op de defensies van tegenstanders en waarom die kozen voor bepaalde strategieën. Daardoor leerde hij, met de bal in de hand, niet langer te zoeken naar zijn receivers, maar naar de verdedigers, hun posities, waar zij naartoe zouden kunnen bewegen en de mogelijke redenen daarachter. Vervolgens gooide hij naar receivers die zich richting open terrein bewogen.
Machtsovername
Met zijn manier van trainen en zijn stormachtige ontwikkeling dwong Rodgers definitief het respect af van zijn medespelers en coaches en stelde hij het front office voor een voldongen feit: het was tijd om afscheid te nemen van Brett Favre. Thompson en McCarthy realiseerden zich dat als geen ander en hadden ook de moed om daarnaar te handelen. Onder het vergrootglas van de volledige footballnatie werd Favre terzijde geschoven en kondigde Green Bay het tijdperk Aaron Rodgers aan.
Favre ging in tranen met pensioen, maar
kwam daar heel rap weer op terug. Een rel, die zijn weerga niet kende in Wisconsin, was geboren. Rodgers was plotseling het middelpunt van een strijd tussen oud en nieuw, verleden en toekomst, legende en broekie. Een hele horde scheldende Brett Favrefanatici overspoelde het Packers trainingskamp. Via talloze fijnbesnaarde beledigingen aan het adres van Rodgers brachten zij één boodschap: Rodgers zou
nooit zo goed worden als Favre. ‘Wij willen NFLquarterback. Bovenal leerden ze hem Brett.’ te genieten van iedere week, omdat je nooit zeker wist of je er de volgende week odgers deed ondertussen alsof zijn weer zou staan. Voor zover die twijfel neus bloedde, liet zich niet meeslepen in daadwerkelijk bestond bij de uitermate het drama en deed zo goed en zo kwaad als zelfverzekerde Rodgers, nam hij die in dat ging zijn werk. “Aaron handelde dat 2010 volledig weg. hele Brett Favregebeuren op de meest respectvolle manier af”, vond toenmalig odgers’ derde seizoen als starter werd teamgenoot Daryn Colledge. En Greg getekend door blessures bij Green Bays Jennings: “Ik weet niet of je er beter mee beste spelers, inclusief twee hersenschud kunt omgaan dan Aaron deed. Hij werd dingen voor de spelverdeler zelf. Vijf wed uitgejouwd door zijn eigen fans, alleen strijden voor het einde leek het compleet maar omdat hij Brett niet was. Toch liet hij verloren. Dankzij Rodgers werd het echter alles langs zich heengaan en greep hij zijn de grootste triomftocht voor ‘Titletown’ kans. Dat was heel indrukwekkend en ik sinds 1996. Met een serie van vijf zeges aan weet niet of ik dat had gekund.” het einde van het reguliere seizoen dwon gen de Packers via de wildcard playoffdeel Rodgers won zijn eerste officiële wedstrijd name af. Vervolgens wisselde Rodgers de (2419 tegen aartsrivaal Minnesota) en ene weergaloze vertoning met de andere keek niet meer achterom. Zes wedstrijden af. Hij was ongrijpbaar tegen achtereen later ondertekende hij een contract tot volgens de Eagles, de Falcons en de Bears. 2014. Die overeenkomst verloste hem definitief van Brett Favre en welke In de Super Bowl wisten Ben Roethlisber toekomsttwijfels dan ook. Als eerste ger’s Steelers zich lange tijd te meten met quarterback ooit in de NFL passte Rodgers Green Bay, maar uiteindelijk werd de con in zijn eerste twee jaar telkens voor meer stante druk ook hen te veel. De Packers dan vierduizend yards. Zijn 4434 yards en wonnen met 3125, Rodgers werd 103,2 passer rating in 2009 waren allebei verkozen tot Super Bowl MVP en voegde beter dan Favre ooit presteerde. daar een 2010 MVP Award aan toe ter afsluiting van één van de beste statistische Heldendom seizoenen in NFL historie: 4643 passing yards, 45 TDpasses, slechts zes INTs en Tijdens zijn eerste jaren als starter had de beste passer rating (122,5) aller tijden. Rodgers veel aan drie mentoren met de nodige kennis van zaken: Steve Young, oveel grootheid blijft in het sportgekke Kurt Warner en Trent Dilfer. Deze heren, Amerika niet onopgemerkt. Rodgers ver allen trotse dragers van een Super Bowl anderde in een superster die optrad in alle ring, begeleidden Rodgers langs de vele grote talkshows, deelnam aan Saturday pieken en dalen in het bestaan van een Night Live en hoofdrollen kreeg in nationale
R
R
Z
reclamecampagnes. ‘Mr. Discount Double Check’ was geboren, tegen wil en dank van Aaron Rodgers zelf. Want als er iemand niets op heeft met de status van ‘Bekende Amerikaan dan is het small town guy Rodgers wel. De man die zich verloofde met een dorpsgenote en een hekel heeft aan interviews, bevond zich ineens in het middelpunt van de belangstelling en vond dat maar niets.
of Fame komt.” Oud Calploeggenoot Geoff McArthur: “Als Aaron Rodgers tegen een zonedekking speelt, kan mijn moeder zelfs ballen vangen.”
Het verbaasde vorige maand niemand dat de Packers en Rodgers een nieuw vijfjarig contract overeenkwamen a 110 miljoen dollar. Een som geld die eigenlijk niet eens volledig recht doet aan de waarde van a lang wachten speel ik football op het Rodgers voor zowel Green Bay als de NFL hoogste niveau. Ik leef voor de competitie, als geheel. Naast zijn officieuze status van de strijd. Dat mensen op me rekenen, me beste QB ter wereld is Rodgers het ideale vertrouwen, me uitjouwen en toejuichen uithangbord. daar gaat het allemaal om. Al het andere hoeft van mij niet. Mensen stappen odgers zet zich vol overgave, en buiten ongevraagd op me af, enkel en alleen voor het zicht van de camera’s, in voor het MACC een foto. Als ik nee zeg dan is het net of ik fonds; een onderzoeksfonds voor kinderkan een misdaad bega. Kunnen we geen ker. Onder de noemer ‘itsaaron.com’ bezoekt normaal gesprek hebben, denk ik dan.” Rodgers jonge kinderen met kanker, luistert hij naar hun verhalen en vertelt hij die door. Compleet “Wat ik me realiseerde is dat mijn succes mij een platform gaf waarop ik MACC kan Met de Vince Lombardi Trophy in de tas plaatsen.” Het fonds stond dan ook centraal verwierf Rodgers zich niet alleen een plek toen de staat Wisconsin 121212 uitriep tot in de spotlights, maar ook in de discussie Aaron Rodgers Day en hij stad en land over de beste quarterback in de NFL. Dat afging om zijn goede doel onder de de Packers in de twee seizoenen na de aandacht te brengen. winst in de Super Bowl net tekortkwamen, kan niet verhullen dat Rodgers is Motivatie uitgegroeid tot een complete, bijna onaantastbare quarterback. “Aaron is absoluut de quarterback die we hoopten dat hij zou worden” oordeelt e ervaren Greg Jennings is lyrisch over coach McCarthy nu. Een quarterback die zijn inmiddels exploeggenoot: “Aaron straalt zijn carrière naar verluidt bouwde op de heel veel vertrouwen en kalmte uit. Hij heeft twijfels van anderen en de bijbehorende altijd alles onder controle, gooit met snelheid wraakgevoelens (chips on his shoulder). en wanneer je als receiver opendraait is de Die nog altijd de afwijzingsbrieven van al bal er al. Zijn diepe bal is beter dan die van die universiteiten ergens bewaart en nooit Brett. Zijn nauwkeurigheid buiten de vergeet wie hem op die vervloekte stoel in ‘pocket’, al rennende, is buitengewoon.” de Green Room lieten zitten. James Jones: “Ik zeg het tegen de andere jongens: er zijn receivers in de league die odgers zelf: “Ik heb een heel goed geen goede quarterback hebben en nooit de geheugen, maar de motivatie die ik uit kans krijgen om hun ware talent te tonen. wraakgevoelens haal, staat niet in Wij zijn gezegend; we spelen met een verhouding tot mijn interne drive. Al sinds quarterback die zo goed als zeker in de Hall ik klein ben, wil ik altijd de beste zijn.” •
“N
R
D
R
New England Scarlet Knights
De Patriots houden deze weken een vrije
instuif voor elke Rutgers University Scarlet Knight die ooit het High Point Solutions Stadium betrad. Als je jong bent en onder voormalig coach Greg Schiano (nu van de Tampa Bay Bucs maar nog altijd dikke mik met Bill Belichick) uitkwam, dan ben je welkom. Of dat Belichick nu een vierde ronde draftkeuze kost of slechts een plek je op het offseason roster; kom je van Rutgers, dan mag je doorrij den bij de poort. Liefst met gierende banden.
Reserve offensive linemen Kevin Haslam was vorige week alweer Scarlet Knight nummertje zes dit offseason, en de achtste in totaal, die het 90koppige roster van de Patriots komt ver sterken met een gedegen Schiano footballop leiding en een gedisciplineerde en professio nele instelling. Althans dat schijnt de reden te zijn dat Belichick zijn eigen Rutgerskolonie aan het creëren is. Dat, en het feit dat (In) Bill (We Trust) enkele seizoenen vaste klant was op de Rutgerscampus, waar zijn zoon long snapper was. Belichick’s goede ervaringen met de Rutgers alumni Devin McCourty en Justin Francis kunnen natuurlijk ook geen kwaad.
Rest de vraag: worden de Patriots ook iets
wijzer van al die Scarlet Knights? Als Belichickadept en Tom Brady mancrushslachtoffer zeg ik uiteraard volmondig ja. Logan Ryan is een getalenteerde cornerback en daar hebben ‘we’ er in New England nooit te veel van. Wellicht dat Bill daarom ook zijn collega Brandon Jones binnenhaalde. Safety Duron Harmon was een ‘reach’ in de vierde ronde, maar is daarom nog geen prutser. Linebacker Steve Beauharnais is beter dan zijn zevende ronde draftpositie doet vermoeden en Mark Harrison is de eerste lange wide receiver in Foxboro sinds Randy Moss. Het kan slechter. •
Paul Klomp.
(C)losers
Het is eigenlijk het vreemdste beroep in
de honkbalwereld: closer. De beste werper uit de bullpen, die alleen de laatste inning van de wedstrijd gooit en dan eigenlijk ook alleen in een zogenaamde save situation. Vreemde gedachte, dat je de beste reliever alleen gebruikt in de negende inning. Ook als je drie punten voor staat en de staart van de slagploeg van de tegenstander aan slag is. Want terwijl je die closer bewaard hebt in de zevende inning, heeft een inferieure pitcher wellicht de voorsprong al verspeeld. Waarom zou je niet je beste reliever inzetten wanneer je in de zevende inning maar één punt voor staat en lopers op het eerste en derde honk hebt met slechts één uit? Het is zo’n gebruik dat in de komende jaren nog wel in stand gehouden zal worden door old school managers.
Een minstens zo opvallend gebruik is het constante vertrouwen van managers in de ‘ervaren closer’. Een reliever die in het verleden aantoonde met de druk van de negende inning om te kunnen gaan, krijgt alle credits. Dit terwijl we toch weten dat niemand zo wisselvallig is als de reliever (behalve het weer in Nederland dan...). Ook dit jaar zien we succesvolle closers van vorig seizoen keihard falen. Fernando Rodney en Jim Johnson, vorig jaar samen goed voor bijna 100 saves, hebben nu samen al negen blown saves en zeven nederlagen achter hun naam. De enige die jaar in, jaar uit succesvol is, is Mariano Rivera. Die moeten we dan ook niet zien als de beste closer aller tijden, maar als één van de beste pitchers ooit. •
Seb Visser.
Trout 2.0
De MVP race in de American League
was vorig jaar bizar. Miguel Cabrera had de Triple Crown binnengehaald en leidde de league in slaggemiddelde, RBI's en homeruns, maar had toch hevige concurrentie van Mike Trout. Trout werd na een geweldig rookieseizoen tweede in de MVP voting en één van de argumenten voor Miggy was dat hij over een langere periode had bewezen de beste in de league te zijn.
Dat argument is natuurlijk onzin,
aangezien een MVP prijs over één seizoen gaat en niet een geheel oeuvre beloont. Maar goed, Trout moest het allemaal maar nog een keer laten zien. Zijn criticasters leken het in het begin van dit seizoen bij het langste eind te hebben. Trout zag er flets uit en liet weinig zien.
Nu, op één derde van het seizoen, zien zijn statistieken er echter weer buitenaards uit. Zijn getallen over een geheel seizoen genomen: .306 slaggemiddelde, 33 homeruns, 118 RBI's, 124 runs en 37 gestolen honken. En dan hebben we het niet eens over zijn uitstekende verdedigende kwaliteiten.
Of hij daarmee Cabrera dit seizoen wel
kan verslaan is de vraag, aangezien Miggy er nog een schepje bovenop heeft gedaan. Maar het argument dat het rookiejaar van de nu 21jarige Trout een storm in een glas water was, kan nu definitief bij het grof vuil. •
Lennart Beishuizen.