SportAmerika Magazine Nr 24

HOOFDREDACTIE Neal Petersen Geert Jan Darwinkel (adj) EINDREDACTIE Kasper Dijk REDACTIE Lennart Beishuizen Bert Jan Brands Pieter Brouwers Geert Jan Darwinkel Vincent Van Genechten Eva Gerritse Pieter Horstman Justin Kevenaar Paul Klomp Aizo Lijcklama Marco Post Joep Smeets Jurian Ubachs Jeroen Veenstra Seb Visser Richard van Welie Frank Wielaard Jules Zane Jan Willem Zeldenrust COLUMNISTEN Matthijs van den Beukel Jeroen Elshoff Leander Schaerlaeckens Peter van Vliet FOTOGRAFIE Getty Images PRODUCTION, ART DIRECTION & DESIGN DarChicago Ltd. MET DANK AAN Issuu, Scribus SportAmerika The Magazine is een uitgave van Petersen Media. Niets uit deze uitgave mag op welke wijze dan ook worden gekopieerd zonder uitdrukkelijke toestemming van de uitgever. © Petersen Media 2012­ 2013 ­ Alle rechten voorbehouden.

NBA Finals! De weg hier naartoe was boeiend, maar het

gaat natuurlijk om de grand finale. Ik ben blij om te zien dat de San Antonio Spurs zich presenteren zoals ik, met al mijn basketbalkennis, had verwacht. Hadden de Miami Heat in de vorige ronde al moeite met de Indiana Pacers, nu treffen ze een nog taaiere opponent en één met Finals­ ervaring.

Cruciaal als je het mij vraagt. Clichés dat het allemaal wedstrijden op zichzelf zijn komen nu allemaal voorbij, maar dat is natuurlijk de grootste onzin. De zenuwen zijn voor mij zelfs voelbaar door mijn tv­scherm, laat staan als je daar op het veld staat.

Over zenuwen gesproken. Ik voelde deze zelf heel erg

afgelopen dinsdagnacht. Voor het eerst in mijn leven mocht ik een radio­uitzending presenteren. Niet zomaar op een lullig lokale omroep, maar op het grootste platform van Nederland: Radio 1. Omroep WNL nodigde ons uit om samen met hen een uitzending te maken over #SportAm.

Het was één groot feest. Het enthousiasme tijdens de show was Amerikaans en ik denk dat we dat gevoel op de nachtelijke luisteraars konden overbrengen. Ik heb er in ieder geval erg van genoten en het toont mij nog maar eens dat, naast de geslaagde tv­pilot, dat Nederland klaar is voor een full­media project als Sport Amerika.

Een cruciale rol hierin zal de vernieuwde website zijn. Al

maanden zijn wij bezig om de juiste snaar te raken bij een nieuwe site. Inmiddels denken we dat dat gelukt is. De eerste stappen gemaakt qua ontwikkeling zijn gezet. De opgedane ervaring in de laatste jaren maakt het een stuk makkelijker om door te pakken.

Daarom wil ik vanaf deze plek alvast de Spurs feliciteren met hun zege in de NBA Finals. Ik merk volgende week wel of deze ervaring goed is uitgepakt ;­) Veel leesplezier,

De Chicago Bears namen

afscheid van Gabe Carimi.

De 24­jarige offensive lineman gaat naar Tampa Bay en hier krijgen de Bears een draftkeuze uit de zesde ronde voor terug. Carimi was in 2011 nog Chicago's eerste draftkeuze (29ste), maar de Wisconsin alumnus stelde veelal teleur.

In zijn eerste seizoen raakte hij al snel geblesseerd en in zijn tweede jaar raakte hij na tien wedstrijden zijn basisplek kwijt • NFL­ legende Jim Brown is van mening dat NASCAR momenteel veiliger is dan de NFL. De 77­jarige ex­ runningback, die momenteel adviseur in Cleveland is, zei het volgende: "We liggen ver achter. NASCAR deed al veel om de veiligheid te vergroten, en de coureurs merken dat er aan hun veiligheid wordt gedacht. Het zijn weliswaar twee totaal verschillende sporten, maar bij beide moet veiligheid voorop staan." NASCAR paste in 2001 de regels drastisch aan nadat Dale Earnhardt omkwam bij een ongeluk in de Daytona 500. De NFL volgende met aanpassingen rondom de kickoff en komt vanaf komend seizoen met een nieuwe regel die het runningbacks verbiedt om met de kroon van hun helm tegenstanders af te schudden • Brett Favre deed voor het eerst uitspraken over zijn vertrek bij Green Bay. "Het is over en uit, maar ik ben degene die de meeste blaam treft.

Natuurlijk deden beide partijen dingen verkeerd, en allicht zouden we allebei dingen anders aanpakken als we het over konden doen." Ook gaf Favre aan dat hij sinds februari weer goed contact heeft met de huidige Green Bay­quarterback Aaron Rodgers, en dat het voor hem een eer zou zijn als geen enkele toekomstige Packer meer zijn nummer zou dragen •

Josh Kroenke, president van de

Denver Nuggets, zegt dat het niet bepaald makkelijk was om zowel de 'Executive of the Year' als de 'Coach of the Year' te laten gaan.

Respectievelijk Masai Ujiri en George Karl behaalden die titels in dienst van de Nuggets, maar zullen volgend seizoen niet terugkeren in Denver.

Ujiri wordt general manager bij zijn geliefde Toronto Raptors en George Karl is simpelweg ontslagen en zit dus (nog) zonder nieuwe baan. Kroenke over het verlies van de twee: "Ik ben hier niet om awards te winnen, ik ben hier om titels te winnen" • Jason Collins, die onlangs nog met veel (positieve) bombarie uit de kast kwam, liet afgelopen week zijn trots zien door mee te lopen in de Boston Gay Pride Parade. De center, die als eerste actieve speler uit alle grote Amerikaanse sporten openlijk homo is, liep vijf kilometer mee in een parade van duizenden mensen. Collins droeg daarbij een shirt met de tekst 'BeTrue' • Kevin Durant is weg bij zijn zaakwaarne­ mer Rob Pelinka.

Waarom KD en Pelinka, die onder andere ook Kobe Bryant en James Harden vertegen­ woordigt, uit elkaar zijn is niet helemaal duidelijk. Wel wordt er volop gespecu­ leerd over de volgende stap van Durant. De hard­ nekkigste geruchten zijn dat hij zich aan gaat sluiten bij het Roc Nation Sports Agency van Jay­ Z. De rapper verdiept zich steeds meer in de sportwereld en hij en Durant zouden wel oren hebben naar een toekomstige samenwerking •

Andy McDonald zette

vorige week een punt ach­ ter zijn carrière. Hij nam deze beslissing omdat hij nog steeds klachten ondervindt van hersenschuddingen die hij tijdens zijn loopbaan opliep. De 35­jarige aanvaller speelde 685 wedstrijden op het hoogste niveau, waarin hij goed was voor 389 punten en in 2007 de Stanley Cup won.

McDonald wil nu het risico op een eventuele volgende hit met slechte gevolgen niet meer nemen • De NHL en de NHLPA, de spelersorga­ nisatie van de league, bereik­ ten overeenstemming wat betreft de gezichtsbe­ scherming tijdens wed­ strijden. Vanaf komend seizoen is het voor elke nieuwe speler in de NHL verplicht om met dergelijke bescherming te spelen, terwijl degenen die al in de league speelden, zelf mogen beslissen of zij met of zonder gezichtsbescherming op het ijs verschijnen. Uit onderzoek bleek dat al 73 procent van de ijshockeyers een vizier droegen het afgelopen seizoen en dat aantal zal na het verschrikkelijke ongeluk van Marc Staal, die een puck vol in zijn gezicht kreeg en hierdoor zwaar gewond raakte, niet minder worden • Met de neder­ laag van de LA Kings in Game 4 van de Western Conference Finals tegen de Blackhawks kwam er een einde aan een mooie reeks. De ploeg uit Californië was in het eigen Staples Center 15 playoffwedstrijden ongeslagen • De Edmonton Oilers zetten hun coach aan de kant.

Ralph Krueger, die in 2012 was aangesteld als hoofdcoach, slaagde er niet in om zijn talentvolle groep naar de playoffs te loodsen en de Oilers gaan nu via een andere weg proberen om eindelijk weer successen te behalen •

Puig­mania in Los

Angeles. De 22­jarige Cubaan is de tweede speler ooit die vier home runs wist te slaan in zijn eerste vijf wedstrijden in de Majors. Hoogtepunt was een Grand Slam • Bryce Harper keert voorlopig niet terug in de line­up en laat zijn gezwollen knie onderzoeken door specialist Dr. James Andrews. Vaak een rode vlag wanneer je als speler in één zin wordt genoemd met Dr. Andrews • De Houston Astros kozen Mark Appel als eerste in de MLB Draft. I’m coming home, tell the world I’m coming home! twitterde Appel die opgroeide in Houston • De Arizona Diamondbacks maakten een mooi gebaar door in de 34e ronde van de draft Cory Hahn te kiezen. In een college wedstrijd in 2011 raakte Hahn voor een gedeelte verlamd. “Het gaat niet om de keuze of om ons, maar om Corey en zijn familie en dat hij straks volledig bij ons in dienst kan draaien als medewerker”, zei president Derrick Hall • Hoeveel fast food kan een Amerikaan wegwerken in een wedstrijd over 20 innings? Goede vraag, die tijdens Mets­Marlins afgelopen zaterdag wellicht beantwoord zal zijn. In de twintigste inning maakte de ploeg uit Miami pas een einde aan de marathonpartij.

Tegelijkertijd hadden de fans van de Blue Jays en de Rangers geluk. Hun wedstrijd duurde slechts achttien innings • De Nederlanders Andrelton Simmons en Roger Bernadina werden door ESPN uitgeroepen als de beste verdedigers van de maand mei • 250 wins voor Andy Pettitte! •

"Play­offs zijn niet leuk. Als speler

beleef je er geen enkel plezier aan, tot ze eindelijk over zijn en je gewonnen hebt."

Was getekend, Dwyane Wade.

Die wijsheid zal gelden voor de meeste atleten, maar als iemand 't kan weten, dan is het Wade. Want wat moet het lopende naseizoen 'n straf voor 'm zijn. Geteisterd door een klotsende knie, proberen het verschil te maken als een van de Grote Drie. In Game 7 tegen de Pacers was hij nog weer een keertje goed voor een solide partij, maar dergelijke oprispingen zijn te­ genwoordig eerder regel dan uitzondering.

LeBron James is er maar lekker mee. Want behalve met een hinkende Wade, moet hij het ook nog 'ns doen met een zeurende Chris Bosh. #1 heeft namelijk geen zin om de centers van de opponent ­ of ze nou Hibbert heten of Duncan ­ te verdedigen.

"Daar ben ik niet voor aangetrokken."

Een dergelijke instelling is funest voor de

Heat. Althans, die conlusie konden we met z'n allen voor de zoveelste maal trekken na Game 1. Met Wade en Bosh op hun best ­ of als ze dan tenminste hun taak tot in de puntjes uitvoeren ­ is de ploeg ongenaakbaar, maar als ze de kantjes eraf lopen omdat ze de bal te weinig krijgen, is er voor James geen beginnen aan. Alsof 't overnemen van een NBA Finals game al niet moeilijk genoeg is, moet de King ook nog eens faciliteren om z'n maatjes happy te houden.

En da's de dood in de pot voor Miami, dachten we. In Game 1 finishte James op 18­18­10. 'n Triple­double om de vingers bij af te likken, wauw. Maar het bleek

onvoldoende. Niet louter omdat de Heat niet 't optimale uit z'n beschikbare moge­ lijkheden peurde, maar vooral ook omdat San Antonio een perfect vierde kwart afleverde. De ploeg van Gregg Popovics (slechts vier keer balverlies in de hele wedstrijd, geen enkele in het laatste kwart!) deed tijdens crunchtime werkelijk niets fout. En aldus werd de Heat tijdens in het openingsduel van de Finals simpelweg outplayed. Kan gebeuren.

Hoe anders was het in Game 2. Dat wil

zeggen: LeBron James bleek z'n schot verloren. Maar geen nood, dit keer. Wade kende een redelijke eerste helft, Bosh was voor zijn doen onbedaarlijk actief, terwijl Mario Chalmers offensief de kastanjes uit 't vuur haalde. Daarbij was the league's best defender 't verdedigen natuurlijk niet verleerd. Ook de meeste van z'n loeiharde en loepzuivere passes kwamen aan, terwijl James (ja, wie anders?) screende dat 't een aard had.

Het wierp pas halverwege het derde kwart z'n vruchten af, maar toen was het ook binnen een vloek en een zucht gepiept.

Wellicht in de hand gewerkt door de Heats messcherpe D, werkte San Antonio dapper mee aan de indrukwekkende run. Tony Parker grossierde plots in turnovers, Tim Duncan leverde z'n poverste playoff­game aller tijden af, terwijl het aangekondigde pensioen van Mano Ginobili kennelijk stiekem al is ingegaan. Niet om aan te gluren meer, die Mano.

Op het moment dat Miami de Spurs in de

tweede helft aan gort speelde, zat DWade overigens op de bank, een beetje opgebrand en geblesseerd te wezen. Play­offs zijn niet leuk, zag je 'm denken. Maar wie weet zijn dit wel z'n laatste ook. Want kan Old Man Buckets nog 'ns zo'n slopend seizoen op­ brengen? Dat lijkt hoogst twijfelachtig, zeker als de huidige titelrun strandt in schoonheid.

Wat ons brengt bij de volgende vraag: mogen we The Decision een succes noemen, met drie finales maar met slechts een ring als resultaat? Dat antwoord lijkt nee. Maar goed, zo ver is 't nog lang niet. •

Op 1 juni zette Grant Hill een punt

achter zijn loopbaan als basketbalspeler.

Een seizoen bij de Los Angeles Clippers en een exit in de eerste ronde van de playoffs waren zijn laatste wapenfeiten.

Op 3 juni volgde het pensioen van Jason Kidd. Zijn laatste wedstrijd was met de New York Knicks in de tweede ronde van het naseizoen. Op één maand na negentien jaar geleden werden de beide heren gedraft, Kidd als tweede en Hill als derde. Ze maakten hun debuut op één dag van elkaar.

Vroege ontmoeting

De basketballevens van Kidd en Hill kwamen echter al eerder met elkaar in contact. Hill won in 1991 en 1992 de NCAA­titel met de Duke Blue Devils. In 1992 zorgde hij voor de superlange assist op Christian Laettner die zijn legenda­ rische buzzer­beater maakte tegen de Kentucky Wildcats in de regionale finale.

Hill zou ook in 1994 de NCAA Finals bereiken, maar die uiteindelijk verliezen van de Arkansas Razorbacks.

Een jaar eerder werden Hill en de Blue

Hill: allround klasse

Tegenwoordig wordt LeBron James

vaak vergeleken met Michael Jordan of Kobe Bryant, maar eigenlijk is hij best te vergelijken met Grant Hill.

Beide beschikken over een krachtige drive, een degelijke jumper, een superontwikkeld spelinzicht, goede verdedigende kwaliteiten en kunnen rebounden. Hill is één van slechts zes spelers die tijdens hun eerste zes seizoenen minstens twintig punten scoorden, vijf rebounds pakten en vijf assists uitdeelden. De anderen: LeBron James, Michael Jordan, Larry Bird, Jerry West en Oscar Robertson.

Hill was present bij zeven All­Star

Games en maakte vijf keer deel uit van een All­NBA Team. Hij klokte ondanks alle blessures af op meer dan 1000 wedstrijden, 17.000 punten, 6000 rebounds, 4000 assists en 1200 steals.

Hill won ook Olympisch Goud als lid van Dream Team II op de Spelen van 1996 in Atlanta. Tot slot kreeg hij drie maal de NBA Sportsmanship Award.

Devils uitgeschakeld in de tweede ronde van het NCAA­toernooi. De California Golden Bears wonnen met 82­77, onder leiding van… Jason Kidd. De Bears kregen een dag eerder bezoek van Michael Jordan, die de beste speler van het team ‘Justin’ Kidd noemde. Die laatste wilde koste wat het kost tonen aan de wereld was JASON Kidd allemaal kon.

erg constant jumpshot? Of toch Grant Hill, de ingetogen, maar extreem complete forward die drie op vier NCAA Finals haalde? De Dallas Mavericks gingen voor Kidd aangezien ze al Jamal Mashburn hadden en dus gingen de Detroit Pistons voor Hill.

De NBA Draft van 1994 was geen hoogvlieger. Glenn Robinson werd als eerste gekozen. De discussie over de volgende selectie ging tussen Jason Kidd en Grant Hill. Wordt het Kidd, de te grote, allround point guard met een niet

zijn selectie. Kidd ontpopte zich meteen tot een echte floor leader en bezorgde de Mavs 33 overwinningen meer dan in het jaar ervoor. Hij leidde ook de NBA in triple­doubles en werd bekend voor zijn ‘baseballpass’. Hill was nog beter dan verwacht. Hij toonde elke keer zijn talent

Gedeeld succes

Geen van beide teams kreeg spijt van

winnen altijd daar, iets dat hij had leren ontwikkelen via coach Mike Krzyzewski bij Duke.

Ook naast het veld werd Hill één en al

bejubeld. Hij zou het nieuwe gezicht van de NBA worden en in de voetsporen van Michael Jordan treden. Hill had een charmerende lach, een aparte stijl, een sportieve familie (zijn vader speelde in de NFL), een vrouw in de showbusiness en het talent om zelf piano te spelen en te zingen. Grant Hill had alles en niemand zou hem stoppen in zijn weg naar het sterrendom.

Verandering van omgeving

Ondertussen kookte het potje in Dallas over. De ego’s van Jason Kidd, Jamal Mashburn en Jim Jackson waren niet meer met elkaar te verenigen en de Mavs spatten uit elkaar. Jackson ging naar New Jersey, Mashburn naar Miami en Kidd kwam terecht in Phoenix. Kidd bereikte voor het eerst de playoffs maar kon zich slechts één keer plaatsen voor de tweede ronde. De gedroomde koppeling aan Penny Hardaway kwam nooit echt tot stand door blessures.

I

n de zomer van 2001 werd Kidd en kreeg als eerste rookie ooit de meeste stemmen voor de All­Star Game. Kidd en verscheept naar New Jersey voor onder andere Stephon Marbury. Kidd leidde een Hill deelden dan ook de Rookie of the jong team meteen naar succes door twee Year Award. jaar na elkaar de NBA Finals te bereiken.

Hij eindigde tweede in de MVP­stemming Nieuwe superster? (na Tim Duncan), maar velen zag hem Grant Hill kwam als een rockster de NBA juist als de verdiende MVP. De Nets binnen en werd meteen gebombardeerd verloren beide Finals kansloos (van de Lakers en de Spurs) maar Kidd maakte tot de nieuwe godenzoon van de sport.

Hill zorgde elke wedstrijd wel voor één of naam als de beste point guard in de NBA ander hoogtepunt. Hij kon alles: scoren, en werd tweede in de 2002 MVP­voting. verdedigen, passen, rebounden… Hill Terwijl Kidd het mooie weer maakte in had een degelijk schot maar vooral een New Jersey, ging de carrière van Hill killer drive en hij was niet te stoppen in steil bergaf. Hij tekende een lucratief transitie. Bovendien was zijn wil om te contract bij de Pistons, die hem direct

naar Orlando stuurden voor onder meer Ben Wallace. De Magic wilden Hill verbinden aan de puntenmachine Tracy McGrady, net overgekomen van de Toronto Raptors.

Maar beide heren kregen nooit de kans

om echt samen te spelen. Hill tekende voor vier wedstrijden in zijn eerste seizoen in Orlando, veertien in zijn tweede, 29 in zijn derde en nul in zijn vierde. Goed voor 47 wedstrijden op een mogelijk totaal van 328. Hill had zware enkelproblemen en onderging daarvoor maar liefst vier operaties. Na de operatie in 2003 moest hij met een potentieel dodelijk virus zelfs zes maanden zware antibiotica slikken.

Leeftijd trotseren

Hill piekte dus noodgedwongen in het eind van de jaren ’90, terwijl Kidd zijn piek kende in het begin van de jaren ‘00.

Maar beide spelers kenden ook na hun hoogdagen nog heel wat basketbalmomenten. Kidd trok van New Jersey terug naar Dallas. Daar won hij in 2011 de titel met de Mavs, naast Dirk Nowitzki. In het afgelopen seizoen stond hij paraat voor de New York Knicks. Hill tekende in 2007 een contract bij de Phoenix Suns van Steve Nash en sloot zijn loopbaan af met een jaar bij de Los Angeles Clippers.

Allebei speelden ze tot na hun veertigste, iets dat slechts weinigen gegeven is.

Vooral voor Grant Hill was dat een overwinning op zichzelf. Hij vond zichzelf opnieuw uit in Phoenix als een taaie verdediger, offensieve vijfde optie en mentale leider.

Hill speelde vier seizoenen na elkaar minstens 70 wedstrijden. Hij bereikte de Western Conference Finals in 2010. Hij won toen voor het eerst een playoffserie en werd daarmee de eerste NBA­speler om dit te volbrengen na een loopbaan van vijftien jaar.

Hall of Fame

Zonder ongeluk zullen beide heren op termijn plaats mogen nemen in de Basketball Hall of Fame. Voor Kidd zal dat op basis van zijn carrière in de NBA zijn.

Hij onderscheidde zich als een unieke speler op zijn positie en maakte zijn teams telkens beter dan voordien. Hij bleek een superieure passer, een extreem goede rebounder voor zijn lengte, uiteindelijk een degelijke schutter, een stealmachine en één van de beste verdedigende guards ooit.

Ook Hill zal in de HoF geraken,

zij het waarschijnlijk meer gebaseerd op zijn collegecarrière. Drie NCAA Finals in vier jaar, waarvan twee gewonnen, dat is top­ klasse. Zonder blessures had Hill ongetwij­ feld brokken gemaakt in de NBA. De realiteit was anders en de ‘wat als’­vraag klinkt steeds opnieuw bij het horen van zijn naam.

Bij deze willen wij Jason Kidd en Grant Hill bedanken voor hun jarenlange promotie van het basketbal. Ze bewezen dat basketball een totaalsport is, maar vooral dat spelers met een goed karakter en een ‘team­first’ mentaliteit het ver kunnen schoppen. •

Kidd: historische statistieken

De ultieme complete point guard blijft Magic Johnson, maar Jason Kidd was

de perfecte opvolger. Kidd was een lopende triple­double. Hij verzamelde er maar liefst 107 in zijn loopbaan, waarmee hij enkel moet onderdoen voor Magic en Oscar Robertson. Daarbovenop was hij goed voor elf triple­doubles in de playoffs. Kidd is ook samen met Magic en Wilt Chamberlain de enige die in meer dan één playoffserie een triple­double maakte en met Robertson de enige dit tijdens een heel naseizoen deed (2007).

Verder liet Kidd op één na de meeste assists en steals noteren, in beide

gevallen achter John Stockton. Hij tekende voor minstens zes rebounds en acht assists in vijftien verschillende seizoenen. Kidd is de enige speler ooit met minstens 15.000 punten, 10.000 assists en 7000 rebounds. Hij maakte ook op twee na de meeste driepunters. Hij won twee maal Olympisch Goud met Team USA (2000 en 2008), was tien keer All­Star, zes keer lid van een All­NBA Team en vijf maal van een All­Defensive Team. Kidd leidde de NBA ook vier keer in assists. Tot slot won hij de NBA Sportsmanship Award twee keer op rij.

Afscheid

Het is mooi geweest. Grant Hill en Jason Kidd verlaten de NBA met een voldaan gevoel en kijken trots terug op een lange basketballcarrière. In de week van het afscheid van de twee veertigers kan ik het niet helpen af en toe aan Kobe te denken.

Hij is weliswaar vijf jaar jonger, maar de speculaties over het einde van zijn carrière zijn er niet minder om.

In een toch al dramatisch seizoen sloeg twee maanden geleden het noodlot toe voor de Black Mamba. Een afgescheurde achillespees is geen kattenpis. Kobe’s fans willen graag geloven dat hij een soort superman is, maar ook superman moet met zo’n blessure gewoon op de bank met zijn been omhoog en wachten.

Voor ons NBA­volgers zit er niks anders op dan te speculeren over zijn herstel en de toekomst van Kobe bij de Lakers. Sla er een willekeurige Amerikaanse sportwebsite op na en je vindt een basketballgoeroe die uitlegt wat de Lakers moeten doen om Kobe aan zijn zesde ring te helpen. En waarom?

Omdat Jordan er zes heeft? Nou en.

Ik gun Kobe zijn zesde ring, maar

misschien zit het er gewoon niet in. En is het dan niet beter om dat te accepteren?

Leidt doorgaan dan niet alleen maar tot frustratie? Nu gaan er natuurlijk mensen zeggen dat dat geen topsportmentaliteit is.

Die mensen mogen het cv van Bryant er even bijpakken. Daar met je topsportmentaliteit. Bryant heeft die ring niet nodig om een legende te worden.

Ja, ik gun Kobe zijn zesde ring. Maar ik gun hem nog meer een trots en tevreden afscheid. Net als Kidd en Hill. •

Eva Gerritse.

Voor Appel is dit niet de

eerste draft; vorig jaar was hij al de topfavoriet voor de eerste keuze. Door twijfels of hij daadwerkelijk een contract zou ondertekenen, viel hij in de schoot van de Pirates op plaats acht. De

bedenkingen waren terecht: Appel kreeg niet de bonus die hij eiste van de Pirates, en dus koos hij voor een laatste jaar college. Een harde fastball, een scherpe slider en een goede changeup maken van hem een complete pitcher, die van alle spelers waarschijn­ lijk ook het snelst impact kan hebben op een MLB­ team. In 2013 ging Appel voor Stanford 10­4 met een binnengeslagen puntenge­ middelde van 2.12 en 130 keer drie slag in 106 innings.

Carlos Rodon

Het moge duidelijk

zijn: er waren vorig jaar een hoop toppers uit de draft van 2013 actief op de Haarlemse Honkbalweek. De beste speler van dat Team USA is echter nog niet verkiesbaar. De linkshandige werper Carlos Rodon staat te boek als de vroege favoriet voor de eerste keuze van 2014. Rodon heeft een snoeiharde fastball en een slider die vergelijkbaar is met die van Reds­closer Aroldis Chapman. In 110 innings gooide hij dit seizoen al 160 keer drie slag en met North Carolina State is hij nog altijd in de race voor de College World Series titel. Van hem zullen we vanzelfsprekend nog veel horen.

Kris Bryant is de absolute

power hitter in de top van deze draft. Als je denkt dat je zijn naam eerder hebt gehoord dan zou dit goed kunnen; net als een aantal andere grote talenten speelde hij vorig jaar met Team USA op de Haarlemse Honkbalweek. Bryant wordt gezien als de man met de meest krachtige knuppel in de draft. Hij zal niet voor

een hoog gemiddelde slaan, maar kan wel 30­35 home runs produceren op het hoogste niveau. Dit jaar sloeg hij op college niveau wel .329 en met 31 home runs sloeg hij alleen er meer dan 228 van de 196 Division 1 collegeploegen als team.

Ook voor power pitcher

Gray is niet voor het eerst dat zijn naam op de draft voorbijkwam. Twee jaar geleden werd hij in de tiende ronde gekozen door de New York Yankees en een jaar eerder in de dertiende ronde door de Kansas City Royals, maar zij vingen bot bij de jonge

rechtshandige werper. Hij besloot naar Oklahoma State te gaan en groeide daar door. Inmiddels gooit Gray zijn fastball hoog in de negentig mijl per uur en topt hij soms al op de honderd. Zijn tweede pitch is een sterke slider. Gray wordt geprojecteerd als een goede starter in de top van de rotatie van een MLB team. Gray is dit jaar 10­2 met een binnengeslagen puntengemiddelde van 1.59 en 138 keer drie slag in 119 innings.

Het grootste talent in de

draft is dit jaar een high school speler. Hij is ontzet­ tend atletisch en zou, mocht hij het als werper niet redden, ook nog als veld­ speler ver kunnen komen.

Ondanks de enorme potentie is Stewart ook de speler met het hoogste risico. De Twins nemen een

DE EERSTE RONDE

derde honkman, maar zijn snelle en krachtige swing maken een hoop goed. Hij wordt naar verwachting geen superster, maar een loopbaan als die van zijn oom ligt wel in de lijn der verwachting.

1. MARK APPEL RHP Houston Astros

2. KRIS BRYANT 3B/OF Chicago Cubs

3. JONATHAN GRAY RHP Colorado Rockies 4. KOHL STEWART RHP Minnesota Twins 5. CLINT FRAZIER OF Cleveland Indians 6. COLIN MORAN 3B Miami Marlins 7. TREY BALL LHP Boston Red Sox

8. HUNTER DOZIER SS Kansas City Royals

9. AUSTIN MEADOWS OF Pittsburgh Pirates 10. PHIL BICKFORD RHP Toronto Blue Jays 11. DOMINIC SMITH 1B New York Mets

gok met Stewart, omdat hij zich in principe al verbon­ den heeft aan Texas A&M College en dat hij ook nog eens één van de beste jonge quarterbacks van het land is. Het is dus aannemelijk dat hij niet tekent. Stewart wordt al vergeleken met Shelby Miller, het toptalent van de Cardinals.

Deze derde honkman van

de Tar Heels bewees zich op het hoogste collegeniveau door dit seizoen .357 te slaan en zijn team aan te voeren met dertien home runs, 69 runs en 84 binnen­

12. DJ PETERSON 3B Seattle Mariners

13. HUNTER RENFROE OF San Diego Padres 14. REESE MCGUIRE C Pittsburgh Pirates

15. BRADEN SHIPLEY RHP Arizona Diamondbacks 16. JP CRAWFORD SS Philadelphia Philles

17. TIM ANDERSON SS Chicago White Sox

geslagen punten. Dat zijn team ook dit jaar weer één van de favorieten is om de College World Series te winnen, geeft aan dat dit goede prestaties zijn. Het neefje van voormalig Major Leaguer B.J. Surhoff is verdedigend geen elite

In de eerste Mock Drafts van de kenners kwam je deze naam niet of nauwe­

lijks tegen. Met een erg sterk einde van zijn seizoen heeft Bickford zich echter in de kijker gespeeld. Een grote pitcher met een harde fast­ ball, die ook nog eens stevig naar binnen tailt (op de rechtshandige slagman af) en perfecte controle. De pas 17­jarige Bickford heeft ontegenzeggenlijk veel talent, maar bond zich ook al aan een college (Cal State Fullerton) en het is nog maar de vraag of zijn nieuwe team hem goede breaking pitches aan kan leren. De Blue Jays nemen daarom (net als de Twins bij Kohl Stewart) een riskante keuze.

Als Bryant de sterkste

slagman is in de draft, dan is Peterson de meest complete.

Over zijn knuppel heeft niemand twijfels, sterker nog: hij wordt al vergeleken

met Mike Piazza. Zijn veldspel op het derde honk is echter niet erg solide.

Peterson kan volgens de scouts wel eens op het

Vargas, op dit moment de nummer­drie starter van de Los Angeles Angels. Hij kan profiteren van een redelijk magere draft class op het gebied van college starters en zou wel eens een mooie bonus kunnen binnenhalen als hij zijn handtekening zet.

In St. Louis voegt hij zich bij een grote groep spectacu­ laire werptalenten.

Crawford maakte vorig eerste honk eindigen. Dit is de positie die hij ook tijdens de Honkbalweek van vorig jaar bemande. Dit jaar slaat Peterson .408 met achttien home runs. In beide statis­ tieken staat hij in de top­vijf van alle collegespelers.

Deze lefty kwam ook uit

voor Team USA in Haarlem.

Hij ging in Nederland 2­0 met een binnengeslagen puntengemiddelde van 1.29 en negentien keer drie slag in vijftien innings. Zijn succes heeft hij vooral te danken aan een goede changeup, de beste in de draft van dit jaar. Qua postuur en arsenaal aan pitches lijkt hij op Jason

jaar naam door als tweedejaars op college een no­hitter te gooien. Het leverde hem selectie op voor

Nog een werper met een

goede fastball en slider, nog een speler die al eens gedraft werd (derde ronde in 2010) en nog een speler die je zou kunnen kennen van de Honkbalweek.

Stanek kwam in Haarlem uit als reliever, maar dit jaar groeide hij uit tot een bovengemiddeld goede starter. Stanek is een potentiële #2 of #3 starter in een MLB­rotatie en is dus niet van het niveau van Appel of Gray. Toch heeft ook hij dit jaar erg mooie statistieken: 9­2 met een binnengeslagen punten­ gemiddelde van 1.40. De succesvolle werperscoaches Rays­organisatie hebben er een nieuw projectje bij. •

Team USA, waarmee ook hij deelnam aan de Honkbalweek. In Haarlem gooide hij onder andere de halve finale, waarin hij het sterke Cuba in zeven innings op twee punten hield. Een tegen­ vallend seizoen maakt van hem een iets minder gewilde draftop­ tie, maar met een degelijke fastball en een sterke slider projecteren de kenners hem als toekomstig MLB­starter, zeker als hij als prof ook een Stanford de leverancier van 1st round picks: Andrew goede changeup aanleert.

Luck en Mark Appel.

18. CHRIS ANDERSON RHP Los Angeles Dodgers 19. MARCO GONZALES LHP St. Louis Cardinals 20. JONATHON CRAWFORD RHP Detroit Tigers

21. NICK CIUFFO C Tampa Bay Rays

22. HUNTER HARVEY RHP Baltimore Orioles 23. ALEX GONZALEZ RHP Texas Rangers 24. BILLY MCKINNEY CF Oakland Athletics

25. CHRISTIAN ARROYO SS San Francisco Giants 26. ERIC JAGIELO 3B New York Yankees

27. PHILLIP ERVIN CF Cincinnati Reds

28. ROB KAMINSKY LHP St. Louis Cardinals 29. RYNE STANEK RHP Tampa Bay Rays

30. TRAVIS DEMERITTE SS Texas Rangers 31. JASON HURSH RHP Atlanta Braves 32. AARON JUDGE CF New York Yankees

33. IAN CLARKIN LHP New York Yankees

Loopstok

Het is altijd spannend om de eerste paar

rondes van de draft te volgen. Zoals je net hebt gelezen, zitten er altijd wel een paar toekomstige Major Leaguers tussen en soms zelfs een paar toekomstige sterren. Nog mooier wordt het als je in de latere rondes komt.

Buiten het feit dat er daar soms nog juweeltjes worden gevonden, zoals bijvoorbeeld Mike Piazza (62e ronde), gebruiken de teams een hele andere benadering. Niet langer wordt er alleen gekeken naar wie de beste keuze is. Deze spelers die in de latere rondes worden gedraft, vormen over het algemeen slechts opvulling voor de Minor League teams.

In deze rondes wordt daarom ook wel eens, als eerbetoon, een familielid van een belang­ rijk persoon binnen de organisatie geselec­ teerd. Mike Piazza was bijvoorbeeld het neefje van legendarische Dodgers manager Tommy Lasorda toen het team uit LA hem selecteerde. Dit jaar kozen de Yankees Josh Pettitte, de zoon van starter Andy.

De Dbacks maakten een mooi gebaar door

in de 34e ronde van de draft dit jaar Cory Hahn te kiezen. Een outfielder van Arizona State die na een verkeerd afgelopen head first sliding in een rolstoel terecht kwam met een kwetsuur aan zijn ruggengraat. Hoewel hij nooit meer een wedstrijd zal spelen, hoopt Arizona hem een full­time baan te kunnen bieden binnen de organisatie. Mooi gebaar.

Tenslotte krijg je soms het idee dat een speler vrijwel alleen vanwege zijn naam gedraft wordt. Dit gold bijvoorbeeld voor de Aru­ baanse catcher/infielder Sicnarf Loopstok.

Houd hem in de gaten! Misschien komt hij over een paar jaar wel voor Nederland uit! •

Seb Visser.

NAAM: Carlos Iván Beltrán GEBOREN: 24 april 1977 Manati, Puerto Rico BURGERLIJKE STAAT: Getrouwd met Jessica Lugo TWITTER: @carlosBeltrán15 POSITIE: Rechtsvelder GOOIT: Rechts SLAAT: Switch HIGH SCHOOL: Fernando Callejo High School TEAMS: Royals (1998­2004), Astros (2004), Mets (2005­2011), Giants (2011), Cardinals (2012­heden) DRAFT: Tweede ronde in 1995, 49ste keuze door de Kansas City Royals DRAFTCLASS: 4. Kerry Wood, 8. Todd Helton, 17. Roy Halladay, 66. Ryan Demp­ ster, 69. Bronson Arroyo, 84. J.J. Putz DEBUUT: 14 september 1998 tegen de Oakland A's, 16­6 overwinning met two run single van invaller Beltrán.

CAREER STATS: 1975 wedstrijden, 2129 honkslagen, 307 gestolen honken, 347 home runs, 1283 binnengeslagen punten, .283/.359/.497 en 63.1 WAR (t/m 8 juni 2013) AWARDS: AL Rookie of the Year (1999), Gold Glove (2006, 2007, 2008), Silver Slugger (2006, 2007), All­Star (2004, 2005, 2006, 2007, 2009, 2011, 2012) STERKE PUNTEN: “De meest complete honkballer waar ik ooit mee speelde”, aldus teamgenoot David Freese. Beltrán kan een goed gemiddelde slaan, fielden, heeft een sterke arm om honklopers uit te gooien, is efficiënt in het stelen van honken (87% succes) en heeft power. Oh, en hij leerde zichzelf aan zowel links als rechts te slaan.

ZWAKKE PUNTEN: Een term die je vaak tegenkomt als je de loopbaan

van de 36­jarige Puertoricaan onder de loep neemt is: ‘Beltrán, goede speler, maar geen geweldige’. Hij heeft zijn uitstraling tegen, omdat hij het spelletje er zo eenvoudig uit laat zien. Scouts hebben het gevoel dat hij met zijn talent meer uit zijn loopbaan had kunnen halen. Beltrán bewijst de criticasters in de herfst van zijn carrière echter het tegendeel.

HALL OF FAME: Hij haalt de Hall of Fame als hij nog drie, vier jaar doorgaat als aangewezen slagman en de grens van 400 home runs passeert.

OVER HEMZELF: • “Ik dacht altijd bij mezelf, ‘Op een dag wil ik zoals Bernie Williams zijn.’”

OVER HEM: • Al slaat hij nog zoveel ballen over de hekken, in New York wordt hij nog altijd herinnerd aan één moment in Game 7 van de 2006 NLCS. De Cardinals hebben een 3­1 voorsprong in de tweede helft van de negende inning als Beltrán aan slag komt met twee uit en de honken vol. Hij kijkt naar een derde strike en de wedstrijd is voorbij. “Al had hij maar een poging gedaan en miste, dan was zijn lot wellicht anders ge­ weest”, schreef de NY Times.

SPORTAMERIKA OVER BELTRÁN: Sloeg als rookie .293 met 22 home runs, 27 gestolen honken en 108 binnengeslagen punten zonder ook maar één wedstrijd in Triple­A te hebben gespeeld.

Niemand heeft een hogere OPS in het postseason dan Beltrán (1.252). Zelfs Babe Ruth en Lou Gehrig niet. Een complete speler die op latere leeftijd alleen maar beter lijkt te worden.

EINDCIJFER:

7+

DECOACHES

Net als zijn opponent Quenneville

hanteert ook Julien een tactiek waarmee hij recent een Stanley Cup won. Sterker nog, Julien deed amper aanpassingen. Dat was ook niet nodig. De Bruins hielden de kern van hun Cupteam bij elkaar en vervingen vertrokken spelers met vergelijkbaar materiaal. Juliens grote zwakte is zijn temperament.

Waar Quenneville alleen uit zijn slof schiet als het héél gortig wordt, laat Julien zich nog wel eens ongelukkig uit over de gedragingen van zijn tegen­ stander. Wie zonder zonde is… lijkt aan Julien nooit uitgelegd, waardoor zijn team soms onder een vergrootglas komt en wordt benadeeld door scheids­ rechters. Als Julien zijn mond houdt en het team het werk laat doen, is er echter niets aan de hand.

Toen Joel Quenneville de jonge

Blackhawks in 2009 onder zijn hoede kreeg, koos hij voor een uitgebalanceerd systeem. Dit minimaliseerde de zwakke punten van de ploeg en was niet te gecompliceerd voor de jonge selectie. Met succes: reeds een seizoen later leverde het Chicago de Stanley Cup op. Die succestactiek uit 2010 hanteert hij in grote lijnen nog steeds. De grootste verandering is de nieuwe opzet van aanvallende druk bij langdurig puckbezit, dat tegenstanders vastpint in hun verdedigende zone en het wisselen van lijnen vaak onmogelijk maakt.

Quenneville optimaliseerde zo het gebruik van de offensieve diepte van zijn team, wat de absolute kracht van deze Black足 hawks is.

DEDEFENSE

De defensie van de Boston Bruins is

de perfecte combinatie van jonge talenten en ervaren rotten, die net als bij Chicago hun rol kennen en vooral ook beheersen. Het gezicht van hun defensie, en misschien wel het gezicht van de Bruins in het algemeen, is de Slowaakse reus Zdeno Chára, die met zijn 2 meter 6 letterlijk de grootste actieve NHL­speler is. Wie nog twijfelde aan de defensieve kracht van de Bruins moet na de serie tegen de Pittsburgh Penguins inmiddels toch wel overtuigd zijn. Twee shut­outs en in totaal twee tegengoals in vier duels is indrukwekkend, en dat tegen de meest scorende ploeg van het reguliere seizoen. De ploeg hield Sidney Crosby, Evgeni Malkin, Kris Letang en Jarome Iginla samen op welgeteld één assist in vier wedstrij­den. Het wordt interessant om te zien wat Quenneville gaat bedenken tegen de goud­zwarte muur die de Bruins heet.

De aanvallende lijnen

van de Boston Bruins bestaan niet bepaald uit spelers die neutrale fans als eerste zouden opnoemen als je ze vraagt naar sterren in de NHL, maar in alle stilte hebben David Krejci en kornuiten het toch maar mooi voor elkaar gekregen. Krejci is met 21 punten in de playoffs de leider in het puntenklassement, gevolgd door teamgenoot Nathan Horton met 17 punten. Krejci scoorde daarmee ruim dertig procent meer punten dan Patrick Sharp, die de Blackhawks aanvoert. Toch is het scoren niet eens hun sterkste punt. Ze grinden, checken en schaatsen zonder om te kijken en slopen de tegenstander zo avond in, avond uit. Die combinatie is dodelijk, maar in tegenstelling tot de Blackhawks, spelen ze wel al op de top van hun kunnen. Is dat genoeg?

In een team zo compleet en diep

als de Blackhawks steekt er niemand echt bovenuit. De Hawks D zit vol met uitstekende spelers, die stuk voor stuk hun rol kennen en die tot in de puntjes uitvoeren.

Hun meest complete verdediger is Duncan Keith, die zowel verdedigend als aanvallend zijn mannetje staat. Zelfs Keith is echter vervangbaar, want toen hij geschorst werd na zijn akkefietje met Kings­ center Jeff Carter, wonnen de Blackhawks alsnog Game 4 van de Conference Finals. Die diepte en de chemie tussen de verschillende duo’s, gesteund door de rust die goalie Corey Crawford uitstraalt, maakt van de Blackhawks defensie een sextet waar weinig op aan te merken valt.

DEOFFENSE

Als je naar het hele seizoen kijkt,

presteerde de Blackhawks offense over alle lijnen uitstekend. In deze playoffs loopt het echter wat moeizamer en de ploeg moet vertrouwen op jongens als Michal Handzuš en Bryan Bickell om de aanval op gang te brengen. Usual suspects als Jonathan Toews, Patrick Kane en Marián Hossa stellen ietwat teleur. Het is echter veelzeggend dat de ploeg het desondanks wel allemaal klaargespeeld krijgt. Boston moet er daarom rekening mee houden dat de chemie ieder moment terug kan keren en dan zal de Boston defense, hoe goed die ook is, totaal overlopen worden. Om de Stanley Cup te winnen, zal het wel allemaal een tandje beter moeten bij de heren Toews en Kane.

Niet alleen Corey Crawford moest

een Cupwinnende goalie opvolgen.

Tuukka Rask trad in de voetsporen van Tim Thomas, die dankzij een .940 reddingspercentage en 1,98 tegengoals per wedstrijd zelfs de Conn Smythe Trophy als Playoff MVP won. Een behoorlijke klus voor Rask, maar wel een uitdaging die hij omarmt. Zijn statistieken zijn niet alleen gelijk aan die van Tim Thomas, ze zijn ook nóg beter dan Crawford: .943 en amper 1,75 goals tegen per duel. Zijn twee shutouts kwamen tot stand tegen de Pittsburgh Penguins, die tot voor de Conference Finals de beste offense van de NHL konden worden genoemd. Rasks enige minpunt is zijn temperament, dat hem soms uit zijn concentratie haalt en zijn team de wedstrijd kost.

DEJOKERS

I

n 2011 was ouwe rot Mark Recchi een baken van rust in de Bruins­kleedkamer. Dit jaar neemt Jaromír Jágr die rol op zich.

Na een poosje in de KHL is de goedlachse legende bezig aan zijn laatste tour de force in de NHL. Hij scoorde in deze playoffs nog niet, maar houd ‘m in de gaten.

DEGOALIES

In 2010 wonnen de Blackhawks

met goalie Antti Niemi. Dit jaar klaarden ze de klus in het reguliere seizoen met het duo Corey Crawford en Ray Emery. Die eerste heeft zich inmiddels gemanifesteerd als starter.

Niemi won de Cup in 2010 met een save percentage van .910 en een gemiddeld aantal tegendoelpunten van 2,63. Als dat voldoende was, dan hoeven we aan de .936 en 1,72 per wedstrijd van Crawford (statistieken na Game 4 tegen de Kings) niet te twijfelen toch? Crawford is geen stergoalie, maar hij klaart de klus en staat er als hij er moet staan. Hij is allesbehalve een zwakke schakel en dat is meer dan voldoende voor een compleet team als de Blackhawks.

De grootste jokers die de

Blackhawks achter de hand hebben, zijn hun supersterren. Als die allemaal, net als Kaner in de Conference Finals, op 't juiste moment in vorm raken is dat zo’n boost voor de Hawks, dat de Bruins D meer zal kraken dan tegen de Penguins. Maar zal die uiteindelijk ook breken? •

Met de Pittsburgh Penguins (2009), Chicago Blackhawks (2010), Boston Bruins (2011) en Los Angeles Kings (2012) stonden dit jaar de NHL­kampioenen van de afgelopen vier jaar in de Conference Finals. De winnaars van 2010 en 2011 drongen door tot de eindstrijd.

De Tweestrijd

• Voor het eerst in de NHL­geschiedenis treffen de Boston Bruins en de Chicago Blackhawks elkaar in de Stanley Cup Finals. Dit is opvallend, omdat de teams tot de Original Six behoren en al sinds 1927 in dezelfde competitie spelen.

• De meest recente Finals tussen twee Original Six­teams was die tussen de Montreal Canadiens en de New York Rangers in 1979. 34 jaar geleden wonnen de Canadiens.

• Voor het eerst sinds 2002 treffen twee clubs elkaar die in het seizoen ervoor nog in de eerste ronde struikelden.

• Alle Stanley Cups vanaf 2003 zijn gewonnen door verschillende teams. Deze trend zal eindigen na deze finaleserie.

• In de afgelopen vijf seizoenen wisselden de Eastern en de Western Conference kampioenschappen af. Houdt dit ritme aan, dan winnen de Bruins (East) de Stanley Cup. • De coaches Claude Julien (Bruins) en Joel Quenneville (Hawks) wonnen allebei eenmaal de Stanley Cup. Zij kunnen zich bij dertien coaches voegen die meer dan één titel pakten.

• De Bruins en de Hawks wonnen dit seizoen allebei een Game 7 na verlenging – Boston tegen de Toronto Maple Leafs in de eerste ronde, Chicago tegen de Detroit Red Wings in de tweede ronde.

• De Bruins en de Hawks kwamen elkaar niet tegen in het verkorte reguliere seizoen.

Boston Bruins

• De Bruins wonnen zes keer de Stanley Cup, waarbij de laatste eindzege in 2011 was.

• Het team uit Boston kan voor de tweede keer in drie jaar de Cup winnen. Het laatste team dat dit presteerde: de Red Wings in 1997 en 1998.

• De Bruins verloren al twaalf keer in de teamgeschiedenis de Finals. Alleen de Red Wings verloren vaker: dertien keer. Bij een nieuwe nederlaag evenaren de Bruins dit record.

• De Bostonians stuiten op de winnaar van de Presidents’ Trophy. In 2011 was dit ook zo.

Toen versloegen ze de Vancouver Canucks, destijds het beste team in het reguliere seizoen, met 4­2 in de Finals.

• Jaromír Jágr won twee Stanley Cups ­ in 1991 en 1992. Maar liefst 21 jaar later kan hij zijn derde pakken. Dat zou de langste periode tussen twee titels evenaren ­ Lester ‘The Silver Fox’ Patrick won in 1906 en 1907 met de Montreal Wanderers, voordat hij in 1928 met de New York Rangers (als speler­manager) het record neerzette.

Chicago Blackhawks

• De Hawks wonnen de Stanley Cup vier keer, voor het laatst in 2010. Een vijfde zege brengt hen naast de Edmonton Oilers. Alleen de Bruins (6), Red Wings (11), Maple Leafs (13) en Canadiens (23) hebben er meer.

• De Hawks kunnen de Cup voor de tweede keer in vier seizoenen binnenhalen. De laatste ploeg die dit deed: de New Jersey Devils in 2000 en 2003.

• De Hawks veroverden de Presidents’ Trophy voor beste team in het reguliere seizoen. Vanaf 2003 is het maar één team gelukt om vervolgens ook de Stanley Cup te winnen: de Red Wings in 2008.

• In eigen huis is Chicago bijna niet te verslaan in deze playoffs.

Het team won negen van de tien thuiswedstrijden.

Finaledeelnames ­ Teams

Statistisch gezien is het niet onlogisch dat de Bruins de felbegeerde Cup vaker wonnen. De Bruins beginnen aan hun negentiende eindstrijd, de Hawks aan hun twaalfde.

Teams met de meeste Stanley Cup Finals (alleen NHL, sinds 1918) # 32 24 21 19* 12*

Team Montreal Canadiens Detroit Red Wings Toronto Maple Leafs Boston Bruins Chicago

Winst 23 11 13 6 4

Finaledeelnames ­ Spelers

Verlies 9 13 8 12 7

* inclusief 2013

Zes spelers werkten al twee of meer Finals af. Marián Hossa is legionair, Jaromír Jágr en Shawn Thornton wonnen altijd en Ray Emery verloor slechts. # 4 3 3 3 3 3

Spelers met meeste Stanley Cup Finals (alleen huidige Bruins en Hawks, incl. 2013) Speler Marián Hossa

Ray Emery Andrew Ference Jaromír Jágr Chris Kelly Shawn Thornton

Team Blackhawks Blackhawks Bruins Bruins Bruins Bruins

Eerdere deelnames (resultaat) Penguins 2008 (L), Red Wings 2009 (L), Blackhawks 2010 (W) Senators 2007 (L), Flyers 2010 (L) Flames 2004 (L), Bruins 2011 (W) Penguins 1991 (W), Penguins 1992 (W) Senators 2007 (L), Bruins 2011 (W) Ducks 2007 (W), Bruins 2011 (W)

NHL: Tijd voor veranderingen

IJshockey veranderde in de afgelopen jaren behoorlijk. De sport is sneller, regels zijn strenger en goalies steeds crucialer. De NHL besloot daarom enkele interessante veranderingen door te voeren voor komend seizoen.

Alle spelers die nieuw in de NHL komen of minder dan 25 wedstrijden speelden, moeten verplicht een vizier dragen.

Ande­re spelers behouden de keuze, maar zullen door hun teams wel aange­ spoord worden aanpassingen te doen. De nieuwe regel is het gevolg van de oog­ schade die New York Rangers­verdediger Marc Staal eerder dit jaar opliep.

spelen te veel goalies met bescherming die op het randje van het toelaatbare is.

Daarom komen er duidelijkere afspraken over wat wel en niet mag. Uiteraard is het doel ook hier om meer doelpunten mogelijk te maken.

Tot slot komt er in het voorseizoen een test met hybrid icing. In de afgelopen jaren raakten meerdere spelers ernstig geblesseerd door buitelpartijen bij races naar de puck bij een mogelijke icing. In de hybride variant, beoordelen de

Spelers schieten harder en blokken

bewuster, waardoor gezichtsbescher­ ming noodzakelijk is geworden, zo oordeelden de spelers zelf. Op hun voorspraak vindt de regelwijziging plaats. Dit is nogal een verandering van mening ten opzichte van enkele jaren geleden, toen meer dan de helft van de spelers nog niets wilde weten van het gebruik van een vizier.

scheidsrechters een situatie als icing zodra een van beide spelers dichtbij een Ook gaan de doelen veranderen. Ze blijven even groot aan de voorzijde, maar faceoffstip komt. Dit moet valpartijen dichtbij de boarding voorkomen. worden minder diep, waardoor meer ruimte achter het net ontstaat. Dit moet de offensieve kant van het spel ten goede In 1990 kostte een dergelijke valpartij de Tsjech Luděk Čajka zijn leven door een komen ­ teams kunnen zo een snellere ruggenwervelbreuk. Twee jaar geleden cycle spelen en makkelijker van achter liep Oilerstalent Taylor Fedun een het doel passen bij een powerplay. gecompliceerde beenbreuk op bij een Aanvallers in de NHL zullen ook blij zijn struikelpartij. • met het feit dat goalies waarschijnlijk TEKST JULES ZANE kleinere pads krijgen. Volgens velen

Voorafgaand aan het seizoen voorspelde

Formule Ford­festival op Brands Hatch, ESPN niet veel goeds voor Danica Patrick. eindigt ze als tweede van meer dan hon­ “Ze zal geen race winnen en waarschijnlijk derd inschrijvingen. Ook tijdens testen is zal ze ook geen Rookie of the Year worden.” ze veel sneller dan haar teamgenoten, tot onvrede van de teameigenaar, die het Patrick kan er niet mee zitten. “Het zou een belediging zijn voor de coureurs die al maar problematisch vindt dat een meisje veel sneller is dan de mannelijke coureurs tien, vijftien jaar racen in de Sprint Cup, die hij onder contract heeft staan. Uitei­ wanneer ze zouden schrijven dat een rookie zomaar even de klasse binnenstapt delijk verruilt ze Europa weer voor de en wedstrijden gaat winnen. Maar niets is States om daar een zitje te vinden. onmogelijk. Het zou geweldig zijn, maar at gaat haar niet zo makkelijk af. Nadat voorlopig ben ik tevreden als ik mijzelf ze op haar achttiende naar de Verenigde gaandeweg het seizoen verbeter en Staten terugkeert, zit ze twee volle seizoe­ misschien zelfs beste rookie word.” nen zonder werk. Met haar vader bezoekt ze alle Indy Light en ChampCar­races op Nuchter zoek naar een stoeltje. Dat is een lastige periode voor Patrick, waarin ze regelmatig De nuchterheid is typerend voor de 31­ bang is dat haar carrière erop zit. Maar ze jarige Patrick. Al haar hele carrière moet geeft niet op. Uiteindelijk belandt ze in de ze opboksen tegen vooroordelen jegens Barber Pro Series, voor Rahal Letterman vrouwen en inmiddels is ze gewend Racing, het team waarvan oud­coureur onderschat te worden. Ze maakt er zelfs gebruik van. Zo sleutelt ze zelden of nooit Bobby Rahal en talkshowpresentator aan haar eigen auto's. “Iedereen vraagt me David Letterman eigenaar zijn. Een jaar altijd of ik het kan, en dan hou ik me dom. later komt ze terecht in de Toyota Atlantic Vroeger sleutelde ik aan mijn go­karts. Ik Championship, waar een pole position verwisselde de assen, verstelde de versnel­ haalt, regelmatig op het podium weet te lingsbak en schroefde aan het motorblok. finishen en uiteindelijk de derde plaats in Dat kan ik nog steeds wel, maar ik hou me het kampioenschap opeist. liever dom en zeg dat ik niet weet hoe dat Risico's moet. Het is makkelijker als je dat soort dingen niet zelf hoeft te doen.”

In 2005 maakt ze haar debuut in de Indy­ Cars, en die race zal ze niet snel vergeten.

Op de oval van Homestead in Florida, nabij Miami, maakt ze het zwaarste ongeluk uit haar loopbaan mee. Na een herstart raakt ze, samen met acht andere auto's, betrokken bij een crash op hoge snelheid. Ze herinnert zich niet meer hoe ze uit haar brandende auto is gekomen.

Na de crash is het eerste bewustzijns­ moment dat ze wakker wordt in het medisch centrum op het circuit. Op de beelden is te zien hoe groggy ze bij haar auto vandaan waggelt, maar daar kan ze zich niks meer van voor de geest halen. atrick bewijst al vroeg dat ze wel dege­ Een jaar later komt haar teamgenoot Paul lijk thuishoort in de door mannen gedomi­ Dana om bij een crash op hetzelfde circuit. neerde autosport. Op haar zestiende racet ze in Engeland, in de Formule Ford. Keer elf is ze niet bang te verongelukken. op keer nestelt ze zich bij de snelste rijders “Natuurlijk is het risico niet uit te sluiten, in het deelnemersveld. In 1998, tijdens het

D

P

Z

maar het wil niet zeggen dat je gaat ver­ ongelukken enkel omdat je coureur bent.

Het is een gevaarlijke sport, maar meestal heb je enkel wat builen en schrammen na een ongeluk. De auto's en de circuits zijn tegenwoordig erg veilig. Ook is er de medische staf, een circuithospitaal en staat er een helikopter paraat om je naar een ziekenhuis af te voeren. Je moet vertrouwen hebben in de organisatie en de veiligheidsmaatregelen.”

Op de openbare weg weet Danica het

gaspedaal ook te vinden. Haar eerste auto, een Mustang Cobra, gaf ze behoor­ lijk de sporen in de korte tijd dat ze er in reed. Hoewel ze de auto alweer verkocht met slechts 8000 mijl op de teller, nog geen 13.000 kilometer, waren de remmen al twee keer vervangen. “Eigenlijk zou ik op het circuit net zo moeten rijden als ik soms op de openbare weg doe. Op de baan ben ik soms nog wat voorzichtig. En dat terwijl de openbare weg eigenlijk gevaarlijker is dan het circuit.

Daar kan je ook crashen, en daar staat geen helikopter klaar.”

Pionier

Danica Patrick is de eerste

vrouw in een grote autosport­ klasse die echt meedoet voor de prijzen. Ze won één wedstrijd in de IndyCars, finishte zeven keer op het podium en pakte drie pole positions. Ook pakte ze een pole position in zowel de NASCAR Nationwide Series als in de Sprint Cup Series. Verder was ze in 2005 Rookie of the Year in de Indy 500 en de beste rookie over het hele seizoen. Ze is tevens al jaren de populairste coureur op de baan. Van 2005 tot en met 2010 won ze Most Popular Driver in de IndyCars, in 2012 won ze deze prijs in de NASCAR Nationwide Series.

met sneeuwscooters, crossmotoren en buggy's. Van jongs af aan vertoefde Danica dus al in een wereld van snelheids­ maniakken en motorolie.

Ondanks dat ze al van jongs af aan

betrokken was in het racewereldje groeit ze op als een normaal meisje. Ze speelde met Barbiepoppen, bouwde daar poppenhuizen voor en ze was cheerleader op haar high school. Uiteindelijk begint ze op haar tiende te racen in de go­karts en skelters met grasmaaiermotoren die met vijf pk toch topsnelheden van zo'n 70 kilometer per uur weten te bereiken. Daar blijkt meteen al dat ze voor racen in de wieg is gelegd. Haar talent gecombineerd met een klein postuur leveren in haar eerste jaar al enkele overwinningen en bijna een kampioenschap op.

Danica Patrick in haar IndyCar­tijd voor SI's swimsuit issue.

Barbie

Danica Patrick werd in 1982 geboren in Beloit, Wisconsin, maar groeide op in Roscoe, Illinois, net ten Zuiden van de staatsgrens op nog geen 150 kilometer van Chicago. Haar moeder was monteur voor een vriend, die deelnam aan sneeuwscoo­ terraces en het was dan ook geen toeval dat ze haar toekomstige echtgenoot daar tegenkwam. T.J., Danica's vader, racete

Winnen doet ze uiteindelijk ook in de

IndyCars. Na verscheidene pole positions, waaronder eentje op haar 'thuiscircuit', de Chicagoland Speedway, pakt ze in 2008 de verlossende eerste overwinning ver van huis. Op het circuit van Motegi (Japan) is Danica Patrick de eerste vrouwelijke coureur die een IndyCar race wint. Ze finisht met ruim vijf seconden voorsprong op runner­up Helio Castroneves.

Een seizoen later pakt ze de derde plaats in de Indy 500, achter Castroneves en Dan Wheldon. Dit is haar beste finish op The Brickyard in vijf pogingen. Eerder eindigde ze er al eens als vierde en verbeterde haar eigen record van beste eindklassering voor een vrouw.

Inmiddels maakte Danica de overstap

naar de NASCAR Sprint Cup. Ze reed in de voorgaande seizoenen al de nodige wedstrijden in de stockcarklasse, maar omdat ze ook nog in de IndyCars reed, legde ze nooit een volledig NASCAR­ seizoen af. In 2013 gaat dit wel gebeuren.

In haar eerste race als full time coureur pakte ze meteen de pole position bij de openingswedstrijd, de Daytona 500.

Vanaf dat moment gaat het wat minder.

Ze kent dit jaar veel materiaalpech, zoals lekke banden, en is betrokken bij enkele crashes.

Ricky Stenhouse Jr

Eén van die crashes ligt extra gevoelig. In januari maakte Danica bekend een relatie te hebben met Ricky Stenhouse Jr, een collega in de Sprint Cup. Vanaf dat moment speculeerde de paddock al over de gevolgen van een eventuele crash met Patrick en Stenhouse, en bij de Coca­Cola 600 op Charlotte Motorspeedway gebeurde dat ook. Stenhouse maakte

contact met de bolide van Danica, die daardoor de controle verloor en in de muur terechtkwam. Haar kans op een goede rangschikking in de wedstrijd was daarmee definitief verkeken en ze eindigde als 29ste. Na de wedstrijd weigerden zowel Patrick als Stenhouse te

Danica Patrick en boyfriend Ricky Stenhouse Jr.

reageren op het incident, maar enkele dagen later liet Danica doorschemeren dat ze haar partner de silent treatment gaf, omdat ze hem verantwoordelijk achtte. Een dag later legden de twee het al bij. “Zulke dingen gebeuren tijdens een race. Normaal gesproken geven we elkaar ruimte, maar dit was zo'n situatie dat iedereen voor het maximaal haalbare ging. We komen er samen wel uit.”

De tegenvallende prestaties dit seizoen

zullen haar meer dwarszitten. Haar teamgenoten bij Stewart­Haas Racing presteren wisselvallig dit jaar (zowel Ryan Newman als Tony Stewart staan niet in de top­tien) en ook de rangschikking van Patrick (29ste op het moment van schrijven) valt tegen. “Ik heb gewoon wat geluk nodig”, verzucht ze. De beste vrouw op de baan zijn, is voor Danica Patrick nooit genoeg geweest. Ze wil de beste coureur zijn. •

Wat als?

Wat als Colin Kaepernick in de NFL Draft

van 2011 niet door de San Francisco 49ers was geselecteerd, maar door de geplaagde buurman uit Oakland: Al Davis’ Raiders? Die fascinerende vraag stelde vorige week Sports Illustrated’s Peter King in zijn wekelijkse rubriek ‘Monday Morning Quarterback’. King stelt dat Kaepernick de hoogst gewaardeerde quarterback op het draft board van de Raiders was, nog voor mannen als Cam Newton, Andy Dalton en Christian Ponder, en dat Al Davis de ‘pistol offense’ virtuoso uit Nevada dolgraag wilde binnenhalen.

Het moet één van Al’s laatste kraakheldere momenten zijn geweest. Een laatste stuip­ trekking als het ware, van Davis’ onvergelijk­ bare vermogen om talent te spotten waar niemand anders het zag. En het was ook nog eens voor niets, want aan de andere kant van de San Francisco Bay bleek 49ers GM Trent Baalke de oude meester te slim af.

Kaepernick zou vallen tot in de tweede

ronde, zoveel was duidelijk. De 49ers selecteerden als 45ste, de Raiders als 48ste en dus zaten Baalke’s 49ers er in principe warmpjes bij. Maar Baalke was pro­actief en wilde voorkomen dat de Raiders voor hem uit konden traden. Dus ging hij op zoek naar een keuze vroeg in de tweede ronde. Hij sprak met de Patriots over een trade naar plek 33, maar de prijs (toekomstige tweede­ en derderondekeuzes) was te hoog.

Drie plekken lager werkten de Broncos wel mee. Dat kostte Baalke slechts vierde­ en vijfderondekeuzes.

Toen de 49ers die pick gebruik­ ten voor Kaepernick, moet Al Davis uit boosheid een glas door de war room hebben gegooid. Dertig jaar geleden was Al zelf Trent Baalke. •

Paul Klomp.

Doping

Vorige week kwam het schokkende

nieuws naar buiten dat Anthony Bosh, eigenaar van de Biogenesis kliniek in Miami de kroongetuige van Major League Baseball is in een groots dopingschandaal.

Een lijstje van twintig namen werd naar buiten gebracht door ESPN. Op de lijst voornamelijk usual suspects zoals Ryan Braun, Alex Rodriguez en Mel­ ky Cabrera. ESPN bracht het groots en het nieuws werpt een schaduw over de MLB.

Maar echt schokkend is het niet. De MLB

is als enige Amerikaanse competitie vooruitstrevend in haar dopingbeleid. Geen wonder dus dat er namen naar buiten komen, want om te denken dat de MLB schoon is, is wel erg naïef.

Gaat dit grote gevolgen hebben dit jaar?

Nou, nee. De 'betrapte' spelers hangt een schorsing van honderd wedstrijden boven het hoofd, maar ik zie die schorsing dit jaar niet gerealiseerd worden. De spelers moeten aangeklaagd worden en dan volgt een juridisch gevecht wat er voor kan zorgen dat we over een jaar pas uitsluitsel hebben of de spelers daadwerkelijk wedstrijden gaan missen.

Hoe vervelend het voor baseball­fans ook is, we moeten er mee leren leven. In andere sporten wordt er natuurlijk ook gesnoept, maar zolang er niet actief op gejaagd wordt blijven schandalen uit.

Waar de NBA en NFL in het off­season

bijna dagelijks opgeschrikt worden door arrestaties is het qua dopingnieuws muis­ stil. Maar ooit gaan ook die bonden over stag. Ik kijk er met huivering naar uit. •

Lennart Beishuizen.