HOOFDREDACTIE Neal Petersen Geert Jan Darwinkel (adj) EINDREDACTIE Kasper Dijk REDACTIE Lennart Beishuizen Bert Jan Brands Pieter Brouwers Geert Jan Darwinkel Vincent Van Genechten Eva Gerritse Pieter Horstman Justin Kevenaar Paul Klomp Aizo Lijcklama Marco Post Joep Smeets Jurian Ubachs Jeroen Veenstra Seb Visser Richard van Welie Frank Wielaard Jules Zane Jan Willem Zeldenrust COLUMNISTEN Matthijs van den Beukel Jeroen Elshoff Leander Schaerlaeckens Peter van Vliet FOTOGRAFIE Getty Images PRODUCTION, ART DIRECTION & DESIGN DarChicago Ltd. MET DANK AAN Issuu, Scribus SportAmerika The Magazine is een uitgave van Petersen Media. Niets uit deze uitgave mag op welke wijze dan ook worden gekopieerd zonder uitdrukkelijke toestemming van de uitgever. © Petersen Media 2012 2013 Alle rechten voorbehouden.
Het nadeel van een column tikken is dat je ingehaald
kunt worden door de actualiteit. Zo miste ik in de afgelopen weken nét het echte nieuws met Jason Collins, de blessure van Kobe Bryant en de nieuwe kans voor Tim Tebow. Zonder de hoop om een actuele columns te tikken te laten varen, blik ik hier nog één keer terug op De Amerikaanse Sportnacht. Het enthousiasme knalde uit de speakers. Niet alleen vanuit de presentatoren, maar ook bij de aanwezige gasten en de sporters die wij 's nachts belden. Stel je eens voor dat je 's nachts met een profvoetballer over zijn passie praat. Ruud Boymans, spits van NEC, zette zijn wekker en oreerde vol over zijn Miami Heat. Dat hij de volgende ochtend vroeg op moest voor een training deerde hem niet. Pascal Matla, Dave van den Bergh, Geraldo Boldewijn, Mike Dalhuisen, al die anderen... De passie was voelbaar.
En dan nog even dit. Henk Norel, vriend van de
#SportAmcrew, zat vorig jaar bij ons in de uitzending en was bezig aan zijn beste seizoen uit zijn carrière tot nu toe. De laatst gedrafte Nederlander in de NBA leek zijn belofte in te lossen bij het Spaanse Zaragoza. ”Ik wil gewoon een jaar pijnvrij basketballen en hopen dat ik daarmee de Minnesota Timberwolves kan overtuigen”, vertelde hij vorig jaar aan mij toen ik hem opzocht in zijn vakantiehuisje in Vinkeveen. Helaas sloeg het noodlot een maand geleden weer toe bij hem. Wederom een kruisbandblessure. Het zijn de trieste zaken waar een topsporter niks aan kan doen. Toch ben ik ervan overtuigd dat Henk zich, net als de vorige keer, terug zal vechten en laten zien hoeveel talent hij bezit.
Voor nu veel leesplezier,
Het was lange tijd stil rond
Hard Knocks, het HBOpro gramma dat een team volgt in de voorbereiding op het nieuwe seizoen. Afgelopen vrijdag werd echter bekend dat de Cincinnati Bengals voor een tweede keer centraal zullen staan in de serie. In 2009 werden de Bengals ook al gevolgd, toen nog onder leiding van Carson Palmer en Chad Johnson. Nu zullen dat Andy Dalton en A.J. Green zijn • Jason Seymour gaat toch niet naar de Atlanta Falcons. Alles wees erop dat de 33jarige defensive end richting Atlanta zou trekken. Seymour woont in Atlanta en heeft een goede band met de eigenaar, maar wilde meer geld dan die hem kon bieden. Seymour kwam in de afgelopen drie jaar uit voor Oakland en overweegt nu uit de NFL te stappen • Victor Cruz blijft bij de New York Giants. Nadat hij niet kwam opdagen bij de eerste trainingen tekende hij nu zijn restricted tender van 2,87 miljoen. Cruz gaf zelf aan dat hij en het team gaan onderhande len over een langdurige verbin tenis. Naar verluidt zijn de Giants bereid om Cruz acht miljoen dollar per jaar te betalen, Cruz en zijn zaak waarnemer willen echter meer • 49erscoach Jim Harbaugh deed afgelopen week uitspraken over de dopingperikelen bij divisierivaal Seattle. Seahawkscornerback Brandon Browner was daar niet van gediend en deed de volgende uitspraak: "Hij is een coach en staat dus nooit op het veld. Jammer, want ik zou mijn handen om zijn nek gooien." •
Jason Kidd is back! Deze keer
niet in shorts en een shirt, maar in driedelig pak. De 40jarige Kidd is de nieuwe coach van de Brooklyn Nets. Op zijn beurt kon Brian Shaw, assistentcoach van de Indiana Pacers, eigenaar Mikhail Prokhorov en GM Billy King in een ruim vier uur durend gesprek niet overtuigen. Wodka vergeten, Shaw? • Dwight Howard en Chris Paul in één team? Dat zou zomaar kunnen volgend seizoen. Beide heren zijn de belangrijkste free agents op de markt en zouden contact met elkaar hebben gehad om het plan te bespreken. Eerst zien, dan geloven • Dirk Nowitzki noemt het een kansloze missie van de NBA om ‘flopping’ uit te bannen. “Het hoort bij winnen en het hoort bij sport. Je zoekt als speler de limiet op en doet iets extra’s om een ‘call’ te verkopen”, aldus de ster van de Dallas Mavericks. Floppen en Duitsers. Een gebed zonder end • Overigens ontving Chris Bosh een boete van vijfduizend dollar voor zijn schwalbe in Game 4 van de NBA Finals • Kobe Bryant is vastbesloten om nog twee titels te winnen. Zo kennen we The Black Mamba weer • Andre Iguodala gaat niet verder bij de Denver Nuggets en kiest ervoor om de transfermarkt te testen. Dat krijg je als je de General Manager en de coach van het jaar laat gaan • Het gaat erg goed met Derrick Rose, zei coach Tom Thibodeau na een training. Summer League MVP? •
De geplaagde MarcAndre
Fleury zal ook aankomend seizoen als eerste goalie tussen de palen staan voor de Pitts burgh Penguins. Dat zei coach Dan Bylsma tijdens de laatste persconferentie van het seizoen. “Fleury komt terug in het net, wordt de nummer 1 en zal weer geweldig gaan spelen.” Fleury kende zwakke playoffs. De eerste keuze uit de draft van 2003 verloor zijn plek na vier wedstrijden aan zijn concurrent Tomáš Vokoun • Sergei Gonchar speelt in de komende twee seizoenen voor de Dallas Stars. De aanvallend sterke verdediger kwam in ruil voor een keuze in de zesde ronde van de draft van 2013 over van de Ottawa Senators • Ellende: twee talenten uit NHLorganisaties vonden in de afgelopen week de dood. De Edmonton Oilers bevestigden het overlijden van de 20jarige Let Kristians Pelss, bij wie al sinds vorige week dinsdag voor de verdrinkingsdood gevreesd werd. Op diezelfde dag verloren de Dallas Stars Scott Winkler. De 23jarige Noor werd dood gevonden in zijn ouderlijk huis • Drew Miller blijft langer bij de Detroit Red Wings. De left winger tekende een driejarig contract ter waarde van 4.050.000 dollar • Kevin Connauton tekende ook een driejarig contract, maar dan bij de Dallas Stars. De 23jarige verdediger kwam in april naar Dallas, in de ruil die Derek Roy naar Vancouver stuurde. • De Florida Panthers trokken aanvaller Bobby Butler van de Nashville Predators aan. In ruil voor hem krijgen de Predators TJ Brennan terug van de Panthers • (Jeroen Veenstra)
Het duw en trekwerk tus
sen de Los Angeles Dod gers en de Arizona Diamondbacks leverde acht schorsingen op. Zo moet Ian Kennedy, pitcher van de DBacks, tien wedstrijden brommen voor het opzettelijk raken van Zack Greinke. Yasiel Puig hoeft slechts de portemonnee te trekken, ondanks het uitdelen van een tik aan Eric Hinske • Rookie pitcher Gerrit Cole kende een goed debuut voor de Pittsburgh Pirates met 6 1/3 innings tegen de San Francisco Giants waarin hij slechts twee runs opgaf. De eerste keuze van de 2011 MLB Draft opende de wedstrijd met een strikeout pitch van 99 mijl per uur • José Fernández noteerde tegen de St. Louis Cardinals tien keer drie slag met alleen breaking balls. De curveball van de 20 jarige pitcher van de Miami Marlins heet dan ook niet voor niets ‘The Defector’ • Pech voor de Colorado Rockies, die het vier tot zes weken moeten stellen zonder hun sterspeler Troy Tulowitzki (gebroken rib). De 28jarige korte stop, die in 2012 slechts tot 47 wedstrijden kwam, was in vorm met 16 home runs, 51 binnen geslagen punten en .347/ .413/.635 aan slag • De MLB gaat Down Under. De Dodgers en de Diamond backs openen op 22 maart 2014 het nieuwe seizoen in Sydney • De eerste home run voor Mike Zunino is binnen. De talentvolle catcher van de Seattle Mariners krijgt de voorkeur boven de tegenval lende Jesus Monte ro en bewees dus direct waarom •
De oprechte basketballliefhebber hinkt
overwinningen op een rij dat de ploeg op twee gedachten. Moet je niet het mees halverwege tegen een schier onoverbrug te respect en bewondering hebben voor de bare achterstand aankeek, om in het der de kwart even een tandje bij te schakelen wijze waarop de Miami Heat zowel in om de zaken alsnog naar hun hand te verdedigend als aanvallend opzicht over een aanuit knop lijkt te beschikken, die ze zetten? In het reguliere seizoen was een pak 'm beet zeven minuten durende naar believen kunnen bedienen? Of is er explosie van LBJ daarvoor voldoende. vooral de frustratie en irritatie, dat de ploeg van Erik Spoelstra en LeBron James n de playoffs komt er natuurlijk even hun overvloed aan talent en het vermogen de tegenstander hun wil op te leggen niet wat meer bij kijken (de tegenstanders zijn immers ook geen krullenjongens), maar veel vaker tentoonspreidt? het principe blijft hetzelfde. We hebben Want laten we eerlijk zijn: de Heat strooit het op deze plek al zo vaak geschreven: als Miami's Grote Drie op alle cilinders de fans, z'n tegenstanders en de analitici meestentijds natuurlijk gewoon zand in de draaien, dan is de ploeg ongenaakbaar. Als LeBron James dominant speelt zoals ogen. Hoe vaak hebben we dit seizoen al alleen hij dat kan, en voldoende hulp niet gezien ook tijdens krijgt van z'n secondanten Dwyane Wade die imposante en Chris Bosh, dan is de Heat streak van 27 onverslaanbaar.
I
Toch sloeg de afgelopen weken bij menig een ondergetekende incluis de vertwij feling toe. De scorende en dominerende James leek ineens als sneeuw voor de zon verdwenen. Wade deed slechts bij vlagen (en nooit meer dan een helft) denken aan de 2006 en 2012Wade. En Bosh was weer die slappe zeurpiet die hem in 2011 nog vrachten vol met hoon, schimpscheu ten en leedvermaak opleverde. Twoand ahalf men, weet u nog?
Game 3 was het summum. Bij #6 leek aanvallend niets te lukken, en dus beperkte hij zich maar tot faciliteren, screenen, passen en verdedigen. Wade was een helftje redelijk, maar daarmee was de tank leeg. En Bosh beperkte zich tot z'n laffe jumpertje. Einde Heatverhaal dus, zo dacht (hoopte) de ganse natie.
Niet zo snel, al lijkt Miami die nationale
twijfel en hoon nodig te hebben om te worden getriggerd. Verwend door hun eigen talent, lijkt de ploeg om de een of andere reden moed te (moeten) putten uit die allesomvattende aversie. Frustrerend? Ja. Imponerend? Absoluut.
Want waar de meesten (wees maar eerlijk) dachten dat de San Antonio Spurs na hun machtsvertoon in Game 3 de klus in eigen huis wel even zou klaren, daar vond Dr. Jekyll het nu wel mooi genoeg geweest. Een magistrale Tony Parker spartelde voor rust nog even tegen, maar na de pauze was het de Heat足machine die, zowel aanvallend als vooral ook verdedigend, op volle kracht draaide. Het gevolg was een weergaloze basketballshow.
LeBron James (33 punten, 11 rebounds)
penetreerde en schoot zoals 't de beste speler van de wereld betaamt, Dwyane Wade (30 punten) schitterde als in z'n beste jaren en Chris Bosh (20 punten, 13 rebounds, 2 blocks) was voor de verandering 'ns een beest onder de borden. De met volle over足 gave uitgevoerde team defense deed de rest. De genialiteit van Gregg Popovics was er niet tegen opgewassen, en de driepunters van Gary Neal en Danny Green voelden als niet meer dan speldenprikken aan. En nee, het feit dat de hamstring van Ton Parker de pijp aan Maarten gaf, plus het feit dat Manu Ginobili zonder enige kennisgeving al met pensioen was gegaan, werkten ook al niet echt mee.
*
Ho even! Manu met pensioen? Ha! Popp
had bedacht dat de Argentijn met z'n vier eerdere erbarmelijke Final足optredens in Game 5 wel een basisplaats had verdiend, en het resultaat was ernaar. Met Tony Parker (wat nou hamstring die op springen staat?) en Tim Duncan als bliksemafleiders, scoorde en faciliteerde Ginobili dat het een aard had. 24 punten en tien assists prijkten er na afloop achter zijn boxscore. De zes driepunters van Danny Green tikten ook lekker aan, als ook de dertien floaters en layups van de aalgladde Parker.
En Miami? Dr. Jeckyll had weer eens
ook maar blij zijn dat de Miami Heat z'n plaatsgemaakt voor Mr. Hyde. Individueel aanuit knop af en was de Big Three niet eens onaardig (al toe maar laat voor zijn zes rebounds voor Chris Bosh watie is. Want zou natuurlijk veel te weinig), en ook de wil de ploeg wedstrijd in, wedstrijd uit op was best aanwezig, maar de in Game 4 nog zo florerende team defense liet het nu de toppen van z'n kunnen spelen, dan was er natuurlijk geen lol meer aan. volledig afweten. En gefingeerde spanning is tenslotte Waardoor de ploeg nu met een 32 achter ook spanning. Niet waar, WWE fans? stand terugreist naar South Beach. Vinden ze wel lekker, kennelijk: met de rug tegen de muur, zich geen misstap meer kunnen Oh, en voor de LeBronhaters: doe jezelf een plezier, en veroorloven, klaar om de haters voor de realiseer jezelf dat je getuige zoveelste maal hun ongelijk te bewijzen. bent van iets heel Dat Game 6 naar de Heat gaat, geven we speciaals. Kun je over een jelui op een briefje. Waarna we eindelijk jaar of vijftien zeggen dat antwoord zullen krijgen op de Grote je erbij was, en het altijd Vraag: kan de Miami Heat het twee wedstrijden achter elkaar? Vast en zeker, al had gezegd. • gokken wij.
*
Op de keper beschouwd, moeten de fans, tegenstanders en analitici
Carrièreswitch
Hij is niet de eerste NBAspeler die een
doorstart maakt als coach, maar Jason Kidd is wel één van de snelsten. De point guard was nog geen tien dagen met pensioen of hij tekende een contract als nieuwe hoofdcoach van de Nets. Het regende felicitaties aan het adres van Kidd. Zo liet Deron Williams weten dat hij er zin in heeft, vindt Magic Johnson het een fantastisch idee en noemt Mikhail Prokhorov, de steenrijke eigenaar van de Nets die vorig jaar nog presidents kandidaat in Rusland was, Kidd een geboren coach.
Waar de Rus dat vandaan haalt, is overigens een raadsel. Op Kidds cv staat geen enkele coachingservaring. Hij is één van de beste point guards ooit, snapt het spel als geen ander en stuurde zijn teamgenoten aan, maar dat is niet hetzelfde als de verantwoordelijk heid die hoort bij een baan als hoofdcoach.
Het kost moeite om voorbeelden te
bedenken van grote NBAsterren die het tot uitmuntend coach schopten. Larry Bird is een positieve uitzondering. Magic Johnson was dan weer zo slecht dat hij die passage waarschijnlijk het liefst van zijn Wikipedia pagina zou schrappen. Veel goede coaches waren middelmatige spelers en de meest succesvolle van dit seizoen, Spoelstra en Popovich, speelden nooit een NBAwedstrijd. Jason Kidd kan de volgende AllStar worden die een slechte coach blijkt te zijn, of juist de uitzondering die de regel bevestigt. Het is koffiedik kijken. Kidd is een rookie in het coachesgilde en het fijne aan deze nieuwe baan is dat hij zich niet druk hoeft te maken om de afloop van zijn eerste periode. Alle coaches worden uiteindelijk ontslagen. •
Eva Gerritse.
Yasiel Puig is bezig aan één van de meest
gedenkwaardige en misschien wel beste entrees in de Major League aller tijden. Mooie vangballen, majestueuze aangooien en daverende home runs. Puig bereikt met zijn prestaties in no time cultstatus in LA en omdat de Dodgers een zogenaamd ‘big market team’ zijn, blijft die cultstatus niet beperkt tot alleen de Westkust van de Verenigde Staten.
Oversteek
Wie een aantal jaar geleden had gezegd dat Puig in 2013 al een held zou zijn in de MLB werd waarschijnlijk met pek een veren zijn Cubaanse dorp uitgejaagd. De jonge outfielder mocht namelijk een jaar lang niet honkballen, omdat de Cubaanse regering hem ervan verdacht tijdens het Rotterdamse World Port Tournament een vluchtpoging gepland te hebben. Bij zijn eerste echte poging werd hij gepakt en dat leverde hem een nieuwe schorsing op. Uiteindelijk lukte het hem vorig jaar toch om van het communistische eiland te vluchten.
Puig vond een thuis in Mexico en werd
heeft niet veel teams de kans gegeven om hem in een showcase te bekijken. Grote organisaties als de Yankees en de Red Sox hebben Puig nooit kunnen zien spelen, want de Dodgers waren er erg snel bij en gaven de outfielder een zevenjarig contract ter waarde van 42 miljoen dollar. Veel geld voor een speler die nog vrij weinig bewezen had, maar het talent was duidelijk aanwezig, want Puig werd al vergeleken met Vladimir Guerrero en Sammy Sosa.
Eerste indruk
Op 21jarige leeftijd debuteert Puig in de Minor Leagues bij het Rookie League team van de Dodgers. Na negen wedstrijden, waarin hij vier home runs en drie driehonkslagen sloeg, was al duidelijk dat hij op hoger niveau zou kunnen spelen. In Aball sloeg hij .300, maar omdat hij pas laat in het seizoen getekend had, speelde zijn nieuwe team nog maar 14 wedstrijden. In die korte periode sloeg hij .300 en zo liet hij in zijn eerste seizoen in 23 wedstrijden al een goede indruk achter. Zo goed dat hij zich voor aanvang van het huidige seizoen al mocht melden bij de hoofdmacht voor Spring Training.
W
officieel een free agent. Terwijl in die at hij daar liet zien, was ongekend. periode twee andere Cubaanse outfielders, Zijn slaggemiddelde was zo hoog (.526) dat Yoenis Cespedes en Jorge Soler, erg veel er lang gespeculeerd werd dat Puig, mediaaandacht kregen, kwam Puig nauwelijks voor in de nieuwsberichten. Hij ondanks de aanwezigheid van outfielders
Bij wedstrijden van de Dodgers wordt sinds jaar en dag het commentaar verzorgt door Vin Scully. Scully is verreweg de oudste en langst zittende commentator en heeft de kwaliteit met zijn ouderwetse commentaar sommige plays nog mooier te maken dan ze eigenlijk waren. Hier het voorbeeld van de aangooi van Puig waarmee hij zijn eerste wedstrijd eindigde met een dubbelspel:
“There goes Denorfia and a high flyball to deep right field. Puig to the track.. Onehands it, guns it back to first baaaaaaaaaase.. OUT for the double play! Hello Yasiel Puig. What a way to start a career! There’s one happy Cuban!”
Het commentaar van Scully bij de grand slam van Puig:
“And a high flyball to deep right field… I don’t believe it! A grand slam homerun!” Scully houdt 20 seconden zijn mond en vervolgt: “I have learned over the years that there comes a rare and precious moment where there’s absolutely nothing better than silence. Nothing better than to be absolutely speechless to sum up the situation. And that was the moment.”
Ethier en Crawford, wel eens vanaf het begin van het seizoen bij het team zou kunnen blijven. Toch besloten de Dodgers hem nog even in DoubleA te laten rijpen en drie andere outfielders met dure contracten te laten starten op Opening Day. De Dodgers begonnen erg matig aan het seizoen en zagen sterren als Hanley Ramírez en Matt Kemp sukkelen met blessures. Op 3 juni vonden ze het hoog tijd om hun grootste talent uit de Minors op te roepen naar de hoofdmacht.
Debuut
Vanaf het moment dat hij in Dodger Stadium het veld opstapte is Puig een regelrechte sensatie. De Cubaan viel in zijn eerste wedstrijd vooral op door zijn sterke arm. Met één uit in de negende inning in een close game werd er een bal diep in het rechtsveld geslagen. Honkloper Chris Denorfia dacht dat de bal een kans had om te vallen voor een honkslag en was al vrij ver richting het tweede honk gelopen toen Puig de bal vlak voor het hek ving. Wat er vervolgens gebeurde was nog niet vaak vertoond in de Major League. Vanaf het diepste punt in het rechtsveld gooide Puig de bal in een streep naar het eerste honk, waar Adrian Gonzalez de bal net op tijd kon vangen voor een dubbelspel waarmee de wedstrijd eindigde.
Een dag later sloeg hij zijn eerste home
run en in zijn eerste dertien wedstrijden zouden er nog drie volgen. Zijn belangrijkste home run was een grand slam in de wedstrijd tegen de Atlanta Braves op 6 juni. Bij een 1足0 voorsprong besliste hij de wedstrijd met een home run naar het rechtsveld. In het kader lees je het commentaar op deze prachtige home run van de legendarische Vin Scully.
Award
Het duurde ook niet lang voordat Puig zijn eerste award binnen had, want hij werd al snel NL Player of the Week. Niet alleen waren zijn prestaties noemenswaardig (honkslagen in 11 van zijn eerste 13 wedstrijden, meer dan 1 hit in acht daarvan), maar ook de prestaties van het team werden beter. De Dodgers zijn eindelijk weer wat beter gaan spelen en het lijkt er sterk op dat dit komt door de positieve energie die de komst van de Cubaan met zich meebracht. De Dodgers zullen ongetwijfeld hopen dat Puig eenzelfde impact heeft als 2012 AL Rookie of the Year Mike Trout vorig jaar had op de Angels aan de andere kant van de stad.
Ook bij de fans valt Puig in de smaak. In
de eerste twee weken dat Puig in de Majors speelt, worden er gigantische hoeveelheden van shirts met zijn naam op de rug verkocht. In deze korte periode werd er meer merchandise verkocht met zijn naam erop dan dat de Dodgers ooit in eenzelfde periode verkochten van andere spelers. En Puig is niet de eerste cultheld die in LA gespeeld heeft, denk bijvoorbeeld aan
Yasiel Puig mag dan de (aan
vallende) sensatie zijn van juni; de Nederlander Andrel ton Simmons is door ESPN uitgeroepen tot de beste ver dediger van de maand mei. De 23jarige korte stop van de Atlanta Braves noteerde onder meer vijf Defensive Runs Saved (DRS) in de afgelopen maand. Met elf DRS over het gehele seizoen had hij op dat moment één minder dan lijstaanvoerder Gerardo Parra van de Arizona Diamondbacks. Simmons baarde vooral opzien met enkele aangooien die 97 mph klokten.
Nummer twee in de stem
ming is ook een bekende: Roger Bernadina van de Washington Nationals. De 28 jarige outfielder eindigde de maand met acht DRS, de meeste van alle outfielders en slechts één minder dan lijstaanvoerder Chase Headley van de San Diego Padres. The Shark excelleert vooral in het vangen van ballen buiten zijn gebied. Fangraphs.com houdt dat bij onder de noemer ‘Out of Zone’ plays. Bernadina had er maar liefst veertien in 153 1/3 innings in mei. Dat is één per elf innings, terwijl het gemiddelde in de Major League op één per vijftien innings ligt.
Fernando Valenzuela, Hideo Nomo en natuurlijk Manny Ramírez (‘Mannywood’).
Viva Cuba
Puig is de twintigste Cubaanse speler in de MLB dit seizoen. Niet allemaal zijn het AllStars, maar naast Puig zijn ook Yoenis Céspedes, Aroldis Chapman en Alexei Ramírez bekende namen op het hoogste niveau. Céspedes maakte vorig jaar al zijn debuut en had, als er niet opeens een jonge ster genaamd Mike Trout was opgestaan, waarschijnlijk de Rookie of the Year Award gepakt. In feite lijken landgenoten Puig en Céspedes over dezelfde talenten te beschikken. Een zeer sterke arm, goede defense en ontzettend veel kracht aan slag.
Chapman is de fenomenale
linkshandige closer van de Reds, die ontzettend hard kan gooien (met 106 MpH zette hij al het record voor hardste pitch ooit) en ook nog eens een erg scherpe slider in zijn arsenaal heeft. Of zij de stats van hun voorgangers Rafael Palmeiro, José Canseco, Minnie Miñoso en Orlando en Livan Hernández bij elkaar kunnen spelen is nog maar de vraag, maar op dit moment zijn zij absolute sterren in de MLB. •
Bij een cultheld hoort natuurlijk een passende bijnaam. Overal op internet vind je suggesties. Wij zochten een paar mooie voor je uit en kijken welke nickname de beste kans maakt:
• Brute 66 (naar de nabijgelegen Route 66 en zijn brute kracht) • The Cigar (naar de Cubaanse sigaren, niet omdat hij de sigaar is) • SparkPuig (naar Sparkplug, omdat hij ervoor zorgt dat de Dodgers nieuw leven ingeblazen lijkt) • Azul Nuevo (naar de blauwe kleur die onlosmakelijk is verbonden aan de Dodgers) • ManBearPuig (naar zijn gigantische lichaam)
Hoewel deze laatste niet heel erg lekker van de tong rolt, lijkt het
op dit moment de favoriet in het clubhouse van de Dodgers en zou daarom wel eens kunnen blijven hangen. Nu nog afwachten of ManBearPuig zelf een blijvertje is in de Majors en zijn goede eerste weken een vervolg kan geven.
Passie
Deze week worden in Omaha de College
World Series gespeeld. Dit is eigenlijk het enige moment waarop we college baseball op tv kunnen volgen. In tegenstelling tot college football en college basketball, dat eigenlijk het hele jaar door te zien is, krijgt de honkbalvariant een stuk minder aandacht.
Die aandacht is een stuk kleiner omdat de spelers die in de CWS (College World Series) spelen veel verder verwijderd zijn van het hoogste niveau dan spelers die in March Madness of de verschillende college bowls spelen. Een top college honkballer moet over het algemeen, nadat hij gedraft is, nog een aantal seizoenen in de Minor Leagues rijpen voordat hij de stap naar de MLB kan maken, terwijl basketballers en footballers vaak vrijwel direct in het diepe gegooid worden.
Dat betekent overigens niet dat het niveau van de collegeteams niet hoog is. De spelers zijn vaak nog ruwe diamanten, maar omdat zij voor de eer van hun school strijden, is de passie waarmee zij spelen en de passie waarmee zij door de fans aangemoedigd worden gigantisch. Voeg daarbij het feit dat de spelers niet met houten knuppels slaan, maar met aluminium en je hebt gegarandeerd kijkplezier.
Heb je de kans deze week, probeer dan eens een College World SeriesÂwedstrijd mee te pakken. Ook als je niet bovengemiddeld fan bent van de sport. Het is namelijk een ideale manier om in aanraking te komen met honkbal. Als je deze week lekker uitgebreid van het zonnetje hebt genoten of net weer binnenkomt nadat je uitgebreid in de tuin hebt gegeten, zet dan ESPN America even op en geniet! •
Seb Visser.
NAAM: Joseph Daniel Votto GEBOREN: 10 september 1983, Toronto, Ontario, Canada BURGERLIJKE STAAT: In een relatie met Jeanne Paulus POSITIE: Eerste honkman GOOIT: Rechts SLAAT: Links HIGH SCHOOL: Richview Collegiate Institute COLLEGE: Geen TEAMS: Cincinnati Reds (2007heden) DRAFT: Tweede ronde in 2002, 44ste keuze door de Cincinnati Reds DRAFTCLASS: 2. B.J. Upton, 6. Zack Greinke, 7. Prince Fielder, 17. Cole Hamels, 57. Jon Lester, 674. Jacoby Ellsbury DEBUUT: 4 september 2007 tegen de New York Mets, 117 verlies met één strikeout in één slagbeurt voor Votto CAREER STATS: 796 wedstrijden, 903 honkslagen, 43 gestolen honken, 144 home runs, 490 binnengeslagen punten, .317/.418/.548 en 30.7 WAR (t/m 15 juni 2013) AWARDS: National League MVP (2010), 3x All Star (2010, 2011, 2012), National League Hank Aaron Award (2010), Golden Glove Award (2011) STERKE PUNTEN: De afgelopen drie seizoenen had Votto het hoogste on base percentage in de National League en dat laat ook meteen zien waarom hij tot één van de beste spelers in de Major League hoort. Hij is redelijk slumpproof, omdat hij ook als hij niet in vorm is wel een manier weet te vinden om op de honken te komen. Van alle actieve spelers is Votto degene met het hoogste OBP. ZWAKKE PUNTEN: Votto is zo ongeveer de saaiste speler in de MLB. Hij zal nooit iets interessants zeggen en dat straalt af
op het veld. Ja, hij pakt veel vrije lopen, maar dat is toch een stuk minder spectaculair dan spelers als Pablo Sandoval, die een bal die tien centimeter buiten de slagzone komt nog uit het park wil slaan. Daarover gesproken: de power lijkt een beetje weg te zijn bij Votto. Na 37 homeruns in 2010 sloeg hij er vorig seizoen slechts veertien en heeft hij er nu elf. Niet MVPwaardige statistieken. HALL OF FAME: Het is nog veel te vroeg om te praten over een Hall of Fame case voor Votto. Hij is de meest constante spelers in de MLB en als hij fit kan blijven kan hij de historie in gaan als de speler met het meeste geduld in de historie van baseball. OVER HEMZELF: • “Je kunt dingen als je wilt heel ingewikkeld maken. Ik blijf bij de basis.” OVER HEM: • “Als je de statistieken van Hank Aaron, Joe DiMaggio en Frank Robinson omzet naar huidige waardes past Joey Votto in dat rijtje.” – ESPN's Buster Olney SPORTAMERI KA OVER VOTTO: De ruggengraat voor de Cincinnati Reds won in 2010 terecht de MVP prijs en kan er nog een paar binnenslepen eer zijn carrière afgelopen is. Hij moet dat dan echter wel doen met hele goede stats, want zijn saaie persoonlijkheid levert weinig 'sympathy votes' op. EINDCIJFER:
8
Het succes van vorig jaar
vond navolging: een week geleden presenteerden Omroep WNL en Sport Amerika voor het tweede jaar op rij 'de Amerikaanse sportnacht', een vier uur durende liveshow op Radio 1 over wat met de grote sporten in de Verenigde Staten te maken heeft. Een terugblik.
TEKST NEAL PETERSEN
Om iets na 22.00 uur verschijnen
bovengetekende en schrijver Maarten Kolsloot in het NOSgebouw op het Mediapark in Hilversum. Daar treffen ze
presentator Anne de Jong en de redactie leden Robert Smid en Nathalie Hoogeveen van Omroep WNL al aan. Die drie gingen al een uur eerder van start om de show zo goed mogelijk voor te bereiden.
Dankzij een flinke opkomst van redacteu ren van SportAmerika, konden er uitein delijk zo'n tien mensen actief deelnemen aan de radiouitzending. Dat is nog buiten alle gasten gerekend. Waar wij tijdens de eerste editie onder meer Henk Norel live in de studio mochten verwelkomen, boden we de luisteraars ditmaal een breed spectrum aan telefonische interviews aan, naast het studiogesprek met Kolsloot uiteraard.
Robert Eenhoorn had de eer om het pro
gramma te openen. Nederlands bekendste honkballer aller tijden liet zich openhartig uit
over het niveau van Nederland en blikte alvast vooruit op de (zonnige) toekomst van het Nederlands team. Kort hierna was het de beurt aan Mart Smeets. De anchorman der anchormannen van de Nederlandse sporttv stond op het punt om het commentaar te verzorgen voor Sport1 bij Game 3 van de NBA Finals. Vol passie en met zijn scherpe opmerkingen liet Smeets zich tien minuten lang uit over de San Antonio Spurs en de Miami Heat. Die wedstrijd liep als een rode draad door het programma. Na de wijze woorden van de kenner Smeets was het de beurt aan profvoetballer Ruud Boymans. De NECspits had speciaal zijn wekker gezet om de wedstrijd te bekijken en voorspelde een zege voor zijn Heat.
Maar het waren niet alleen de MLB en
NBA die aan bod kwamen. Het is overbodig om hier alle gesprekken van de nacht uit te
schrijven. Daarvoor is het terugluisteren veel te leuk. Uiteindelijk kwamen de NFL, NHL, WWE, MLS, college football en lacrosse voorbij. Waar we bij sommige sporten bewust de actieve sporter aan het woord lieten, kwamen bij onder meer WWE en MLS juist experts aan het woord die de sport vanaf de zijkant beleefden.
Iets voor 06.00 uur zat het er weer op. Die vier uur vlogen voorbij voordat we er erg in hadden.
Nog een opvallend detail: Net als in de vorige editie wist Miami Heat niet een Finals Game winnend af te sluiten gedurende onze uitzen ding. Benieuwd of de ploeg van Erik Spoel stra daar volgend jaar weer last van heeft. Want één ding is zeker: volgend jaar zullen Omroep WNL en Sport Amerika de handen wederom ineenslaan voor de Amerikaanse sportnacht. Want de WNL Sportnacht moet een jaarlijkse traditie worden. •
De spanning was woensdagavond in
een mooi spektakel van gemaakt. Zes doelpunten in totaal leverden echter Chicago om te snijden. Niet alleen geen winnaar op en overtime zou de zouden hun geliefde Blackhawks de Stanley Cup Finals in eigen huis openen, altijd spannende kers op de taart worden. Het publiek kreeg echter een ze deden dat onder de donkere wolken van een onweer dat vanuit de verte kwam tweede taart voorgeschoteld, want de aangeraasd. Wie zich zorgen maakte om winnende treffer van Andrew Shaw – eigenlijk een schot van Michal Rozsival een natte reis huiswaarts kon zich in de dat via een station of drie achter Tuukka handen wrijven. Het duel werd een van Rask caramboleerde – viel pas na in de de langste wedstrijden in de recente derde bonusperiode. NHLgeschiedenis. Voordat de beslissing viel hadden beide teams er in de eerste drie periodes vast
De 01 achterstand van de Boston
Bruins was pas hun tweede verliespartij
in de tien duels sinds backtoback losses in games vijf en zes tegen de Toronto Maple Leafs. Het betekende vooral werk aan de winkel, want sinds de vorige lockout was geen enkele Stanley Cup Finals begonnen met een 11 stand na twee duels. Aangezien meer dan tachtig procent van de teams die in de NHL op 20 komen ook hun serie winnen, was de boodschap duidelijk. Winnen in het tweede duel.
De eerste periode van de tweede wedstrijd leek dat niet bepaald
doorgedrongen tot de Bruins, die totaal werden overrompeld door de Blackhawks. Goalie Tuukka Rask hield Boston echter in de strijd en toen halverwege het duel hij zijn dertigste save al rap zag naderen, gebeurde het overmijdelijke voor Chicago. Net als in het voetbal is ’t belangrijk niet alleen te domineren, maar ook te scoren.
Op pas ’t achtste schot van de wedstrijd voor Boston viel de gelijkmaker en dat was duidelijk een kantelpunt in de wedstrijd. De Bruins wisten dat ze in de
eerste periode goed waren weggekomen met slechts één tegengoal en de gelijkmaker was hun reddingsboei. De wedstrijd vertragen en de puck meer bezitten werd het plan en dat plan werd uitstekend uitgevoerd.
Even had Boston de aandacht laten
verslappen, meer dan dat ze dat tegen de Penguins was overkomen, maar Chicago had de kans niet benut en toen Boston de speelstijl die Crosby tot wanhoop dreef weer gevonden had, werden ze beter en
beter. “Het leek even alsof ze steeds een man meer hadden,” zei Rask over het duel. “We waren echt heel slecht. Maar weet je wat, het was goed dat we maar één treffer achter stonden en nadien konden hergroeperen.”
Waar de Bruins vooral hun eigen comeback prezen, waren de Blackhawks kwaad dat ze het duel uit hun handen hadden laten glippen. Coach Quenneville vroeg zich af of zijn ploeg toch iets fout had gedaan in de eerste periode, terwijl
Marian Hossa de fout later in ’t duel zocht. “Het ging niet om wat zij deden, maar om wat wij niet meer deden. Ik vond dat we stopten met onze snelheid, het snelle passen en hun defensie aanvallen,” concludeerde de Slowaakse winger. “Het lag er echt aan dat we stopten met dat te doen.”
toe heeft getrokken. Het aloude adagium is dat een serie pas verloren raakt, als je vaker dan één keer thuis verliest, maar één keer thuis verliezen kan voor de meeste teams al de genadeklap zijn.
Chicago heeft zich de afgelopen weken echter meester getoond in het terugkeren uit schier onmogelijke e waarheid ligt in het midden, maar achterstanden. Detroit had de de belangrijkste les van de gelijke stand Blackhawks stevig in de tang en had een is dat Boston het thuisvoordeel naar zich dominante 31 voorsprong in de serie
D
genomen. De ploeg van Quenneville panikeerde echter geen moment en vond rustig een weg terug naar de winst.
Boston daarentegen heeft de afgelopen
jaren een imago opgebouwd dat ze worstelen met killer instinct. In 2010 liet de kern van deze ploeg al eens een 30 voorsprong tegen Philadelphia ontsnappen in een historische comeback en ook tegen Toronto leek een zekere winst in de serie op dramatische wijze verloren gegaan. De hockeygoden bepaalden anders, maar de Bruins weten beter dan Chicago hoe cruciaal die vierde overwinning gaat zijn.
Een 11 gelijke stand in deze Stanley Cup Finals is daarom niet alleen een welkome afwisseling van de gebruikelijke gang van zaken, het is ook de spannende voorbode van een zeer gelijkopgaande serie. Vooralsnog mogen de fans alvast niet klagen. De eerste twee duels duurden alles bij elkaar opgeteld langer dan drie duels in het reguliere seizoen. •
Lief dagboek,
Ik vroeg mij van de week af of de Amerikaanse inlichtingendiensten ook niet stiekem de topsporters afluisteren. De veiligheidslui die met het inmiddels befaamde PRISM burgers in de gaten houden, hebben namelijk ook allemaal een favoriete club. Het lijkt mij verleidelijk. Tijd voor een fantasiedagboek.
Maandag 5 oktober.
Mijn vrouw heeft nog steeds niks door. Dagelijks kus ik haar na het ontbijt en maak ik haar wijs naar kantoor te gaan. In principe is daar niks aan gelogen. Ik ga ook iedere dag naar kantoor, maar niet zoals zij denkt om verzekeringen te verkopen. De waarheid kan ik moeilijk aan haar vertellen. Sterker nog, ik mag het niet. Hoe graag ik het ook zou willen.
Dinsdag 7 oktober.
Ik heb mij nog nooit zo kut gevoeld. Mijn intense liefde voor de San Francisco Giants wordt extreem op de proef gesteld. Gisteren hadden we de World Series binnen kunnen halen, maar die verdomde Yankees zijn net Duitsers. In de negende inning sloeg Alex Rodriguez een homerun. Weg champagne, hallo wedstrijd 7. Ik haat de Yankees. Ik haat ARod. Het is tijd voor een maatregel.
Woensdag 8 oktober.
Mijn baas hoeft niet te weten dat wat ik exact uitspook. In de laatste drie jaar heb ik vier aanslagen voorkomen door honderd uur per week voor mijn vak te leven. Ik speurde, luisterde, reageerde alert en was wantrouwend. Dat moet je wel zijn bij alle gesprekken die voorbij komen met PRISM. Opgeven is geen optie. Nu ga ik mijn macht misbruiken. Zeg maar dag met je handje ARod. Stomme kwal.
Donderdag 9 oktober.
Samen met mijn vrouw kijk ik naar ESPN. De voorbeschouwing op de beslissende wedstrijd in de World Series worden overschaduwd door een groot dopingschandaal dat juist op de dag voor de cruciale zevende wedstrijd naar buiten is gekomen. Een anonieme bron tipte de New York Times over het structurele bezoek dat Alex Rodriguez bracht aan een omstreden dopingarts in Florida. De Yankees liggen onder vuur en de teamgeest schijnt volledig naar de klote te zijn. Een roddelblad kwam er nog eens overheen met een vermeende buitenechtelijke relatie van mevrouw Rodriguez met Derek Jeter. Niemand snapt waar het vandaan komt, maar het is BREAKING NEWS.
Vrijdag 10 oktober.
Tienduizenden mensen vieren feest in San Francisco. De Yankees zijn in eigen huis weggevaagd door de Giants. Ik drink champagne met mijn vrouw. Ze heeft mij nog nooit zo vrolijk gezien, zegt ze. Ik vertel haar dat er een dikke bonus aankomt op werk, dat maakt het allemaal nog mooier. Weet zij veel dat ze de echte bonus zojuist al heeft ontvangen… •
Voor politieke opponenten van president
Barack Obama is Nate Silver al jaren de brenger van slecht nieuws. Silver analyseert en berekent er lustig op los en laat geregeld fijntjes weten dat de Republikeinen het gat naar de Democraten amper nog kunnen dichten. Zijn formules brengen peilingen, demografie en media samen tot simpele getallen, die zowel vooraf als achteraf wonderwel dicht bij de waarheid blijken liggen.
mocht sinds de 1993 Montréal Canadiens geen enkele Canadese ploeg de Stanley Cup optillen? Het antwoord is heel simpel: niets dan botte pech. Het was veertig keer waarschijnlijker dat er op zijn minst één Canadese kampioen zou zijn geweest, dan helemaal geen. Tot die conclusie komt Silver op basis van een aantal interessante economische en sportieve elementen.
Als alle negentien seizoenen (2004/2005
werd niet gespeeld) uit de dertig teams een willekeurige winnaar was geloot, dan was Gelukkig voor ons is Nate Silver ook een de kans 99,2 procent dat daar minstens één liefhebber van de diepe databases aan keer een Canadese ploeg bij zat. Uiteraard statistieken die de Amerikaanse sporten is dat niet hoe een competitie wordt opleveren. Wie van rekensommen, bepaald, dus is het belangrijk te bepalen gemiddeldes en kansen houdt, ziet niets welke factoren er voor zorgden dat deze dan een goudmijn. Het is niet onze bedoeling die rekensommen aan jullie voor kans kleiner zou worden. Die blijken er te te leggen. Veel interessanter is de uitkomst, zijn, maar niet zodanig dat Canadese clubs een onrealistisch kleine winstkans hadden. want waarom winnen Canadese clubs de Stanley Cup niet meer? En zijn grotere Er zijn in deze negentien seizoenen steden wel per definitie betere markten maximaal acht Canadese clubs voor een NHLfranchise? tegelijkertijd actief geweest in de NHL. In 1993 waren het er acht van de 26, in 2001 Oh, Canada waren het er nog zes van de dertig en sinds Die eerste vraag zal voor liefhebbers van de 2011 zijn het er zeven van de dertig. Stuk voor stuk doen deze teams het economisch sport de meeste prangende zijn. Waarom aardig tot fantastisch en dat zonder titel.
Dat is echter wel een probleem. De sport is zo populair dat de clubs toch wel uitverkopen, waardoor de onbeantwoordbare vraag kan worden gesteld of dit clubs in mindere mate dwingt om succesvol te zijn. Ameri kaanse clubs zijn namelijk qua populariteit veel meer afhankelijk van hun succes.
dat de afgelopen twintig jaar vier Canadese teams alleen de zestiende overwinning in de playoffs niet uit het vuur gesleept kregen? Als je er vijftien kunt winnen, ben je ook goed genoeg om die zestiende naar je toe te trekken. Daar komt geen ticket verkoop of slechte wisselkoers bij kijken.
Strikt economisch gezien hebben Canadese clubs wel geleden. In de jaren van het vrije spenderen – tot de salary cap in 2005 – stond de Canadese dollar er slechter voor dan de Amerikaanse. Dat weerhield sommi ge spelers ervan om in Canada te tekenen. Het was eenvoudigweg lucratiever om voor één van de Amerikaanse clubs te kiezen.
Canadese winstkansen wel minder groot. Silver gebruikt het Simple Ratings System van hockeyreference.com om te bepalen hoe goed Canadese teams presteerden in het reguliere seizoen. Via deze statistieken, die in het artikel voor de New York Times ruimschoots aan bod komen, is een berekening te maken die aan iedere ploeg die de playoffs bereikt een kans toedicht om de titel te winnen.
(On)gelijk
Sinds de salary cap staat het er beter voor:
behaalden tussen 1993 en 2004 slechts twee Canadese teams de Stanley Cup Finals, sinds 2005 deden drie Canadese teams dat. Het probleem zat echter al in de vraag, ze wonnen er geen. Een zeer onwaarschijnlijk verloop, want vier van de vijf teams verloren zelfs in de zevende wedstrijd. Alle statistieken en economische benade ringen daargelaten, hoe groot was de kans
Op grotere schaal gekeken, waren de
Het aantal Canadese teams dat de playoffs bereikte als nummer één of twee in hun conference is beperkt. En dat terwijl in veertien van de negentien seizoenen een toptwee geplaatst team de titel pakte. Slechts twee keer, zo berekende Silver, ging een Canadees team als favoriet de playoffs in. Die twee teams (2006 Ottawa Senators, 2011 Vancouver Canucks) haalden beiden de Stanley Cup Finals. Enfin, u weet hoe ’t afliep.
Maar hoe belangrijk is winst in Canada nu? Eerder werd al belicht dat Canadese teams financieel uitstekend renderen zonder succes. De Toronto Maple Leafs hebben veruit de grootste fanbase in de sport, de duurste tickets en verkopen vrijwel iedere avond uit, terwijl de ploeg dit seizoen voor het eerst in negen jaar überhaupt weer de playoffs haalde. Een teken aan de wand.
Markten
Eén van de interessantste onderdelen van Silvers uitgebreide onderzoek is de berekening hoe groot de potentiële fanbase van clubs in hun eigen markt is. Op basis van specifieke zoektermen op Google berekent Silver het percentage toegewijde ijshockeyfans in een regio, waarop een interessant beeld ontstaat. Er bestaat een direct verbanden tussen kleine fanbases en financiële moeilijkheden.
Veruit de grootste markt is Toronto en
omgeving, waar van de 9,7 miljoen inwoners meer dan 50 procent een echte ijshockeyfan is, gevolgd door New York, waar drie clubs de aandacht opeisen van 13 procent van de twintig miljoen inwoners. Geen wonder dat de Maple Leafs en Rangers ondanks exorbitante ticketprijzen probleemloos winst maken. Er zijn veel sponsoren, veel potentiële kijkers en desnoods voldoende nietfans en toeristen die uit interesse toch maar eens een duel meepikken.
De markten met miljoenen fans zijn echter op exact twee handen te tellen. Het aantal markten met meer dan dertig procent NHLfans is nog beperkter. Het zijn er acht: de zeven Canadese teams plus een team letterlijk op de Canadese grens. Dat is geen toeval en een duidelijke aanwijzing dat de NHL in haar hunkering naar nieuwe markten de plank totaal missloeg.
New York, Philadelphia, Boston, Los
Angeles en Chicago zijn de vijf grootste
markten in de Verenigde Staten. Allemaal een miljoen fans of meer, maar nergens meer dan zeventien procent echte fans. Ze zijn strikt het grootst vanwege de omvang van de stad. Combineer die lage cijfers, en vaak nog lagere, en het wordt al snel duidelijk waarom een aantal teams maar geen winst kunnen maken.
Pittsburgh heeft met 27 procent fans onder ruim drie miljoen inwoners een goede markt en Buffalo’s 33 procent is de sterkste markt in de VS op basis van percentages. Maar zelfs de Minnesota Wild, nota bene uit de zelfbenoemde ‘State of Hockey’ in de VS, doen het met dertien procent in de Twin Cities matig.
Locatie
Er is bij de onderste elf teams op basis van absolute fanbase een heel
interessant verband te zien. Teams met een arena downtown kunnen de beperkte populariteit van hun team compenseren door casual bezoekers, terwijl de grootste probleemploegen uit die groep in stadions spelen waar fans specifiek naar toe moeten reizen. Dat blijkt voor een aantal teams een onoverkomelijk probleem.
Nashville trekt slechts zes procent van
haar inwoners, maar de arena ligt in het uitgaansgebied van de stad en is een belangrijke zaal voor countryconcerten. Washington trekt slechts negen procent, maar het stadion ligt op steenworp afstand van het Capitool, het Witte Huis en andere trekpleisters. In New York putten de ijshockeyclubs uit 2,5 miljoen fans, maar ondanks het veel
grotere succes van de Devils en Islanders in de jaren tachtig en negentig, regeren de Rangers financieel en qua fanbase de stad. Zodanig zelfs, dat de Devils naar downtown Newark verhuisden en de Islanders op het punt staan in een voor ijshockey behoorlijk ongeschikt stadion in Brooklyn te gaan spelen.
Ooit speelden de Phoenix Coyotes in
downtown Phoenix, maar het stadion was voor basketbal gebouwd en de configuratie van ijshockey was duidelijk geen pretje. Achter één van de doelen zaten de fans zelfs op een soort balkon, omdat het ijs anders gewoonweg niet paste. De slechte zichtlijnen waren zo’n groot probleem, dat de ploeg op den duur naar de suburbs van Glendale vertrok. Daar betrokken de Coyotes een stadion dat uitermate geschikt was voor ijs hockey, maar de fans verhuisden niet mee.
Nu verlaten de Islanders een vervallen en gedateerde arena in de buitenwijken op Long Island, maar de keuze om in een stadion te gaan spelen waar ijshockey duidelijk op het tweede plan staat, is niet zonder risico. Dat wil niet zeggen dat de verhuizing naar Brooklyn de franchise niet zal helpen om eindelijk weer winst te maken, maar het gaat ten koste van de stadionbeleving en ze gaan het proberen in een gebied waar toch vooral Rangersfans verblijven.
Verhuizing
Eigenlijk laten de statistieken van Silver een hele duidelijke tendens zien. IJshockey zit in de lift, maar loopt gigantisch achter op de andere sporten en kan op den duur zelfs worden ingehaald door voetbal. De NHL maakt desondanks recordwinst, maar dat is niet dankzij, maar ondanks een aantal franchises in dramatische locaties.
Twee jaar geleden waren we getuige van het tweede vertrek van een franchise uit Atlanta. In 1980 vertrokken de Flames naar Calgary en in 2011 vertrokken de Thrashers naar Winnipeg, waar ze de nieuwe Jets werden, terwijl de originele Jets als de noodlijdende Phoenix Coyotes zonder eigenaar in de woestijn voortploeteren. De Thrashers speelden downtown in metropool Atlanta,
maar vier procent ijshockeyfans in de gehele markt bleek bij lange na niet voldoende.
P
en betere verdeling van rijkdom in de league.
Maar waar anders? Vergelijkbare hoenix lijkt de volgende kandidaat om problemen in hele kleine markten komen te verhuizen. NHL topman Bill Daly zei ook bovendrijven in Kingston, Ontario of afgelopen week nog dat de league niet in Halifax, Nova Scotia, waar misschien kan beloven dat volgend jaar nog in wel vijftig procent van de inwoners verzot Arizona ijshockey wordt gespeeld. De is op ijshockey, maar de sponsormarkt league is al drie jaar eigenaar van de beperkt is en de stadiongrootte ook. Coyotes en probeert de ploeg inmiddels met spoed van de hand te doen. Lang e beste Amerikaanse optie lijkt was de prioriteit een eigenaar te vinden Seattle, waar vijf procent van de 4,5 die het in Phoenix wilde blijven miljoen mensen een aardige basis vormt proberen, maar misschien heeft ook de en het verleden en heden aantonen dat league eindelijk het licht gezien. de stad warm loopt voor sportclubs. De Seattle Sounders FC behoren tot de financiële hoogvliegers in de Nate Silver. voetbalcompetitie MLS, de stad zoekt nog een vervanger voor de vertrokken Supersonics (NBA) en het ontwerp voor een prachtige nieuwe arena in het bruisende havendistrict ligt al op tafel.
D
De sleutel
Silver zocht naar antwoord op de vraag waarom Canadese teams de Stanley Cup al zolang niet hebben gewonnen en beantwoordde die vraag door het doek te tillen van een buitengewoon interessante collectie aan data.
Als we de statistieken van Silver en de duidelijke verbanden tussen arenalocaties en succes moeten geloven, is het aantal interessante locaties voor de Coyotesfranchise zeer beperkt. Quebec City is met ruim een half miljoen fans – et probleem is niet Canada. Het 48 procent van 1,1 miljoen inwoners – de probleem is vooral pech. Canada is juist grootste ijshockeyfanbase zonder team. het antwoord. Het antwoord op de vraag wat de NHL moet doen om noodlijdende e stad had van 1972 tot 1995 echter al franchises terug in de zwarte cijfers te eens de Nordiques en kon hen financieel krijgen. Weg uit de woestijn, weg uit de onvoldoende ondersteunen, waardoor sun belt, weg uit de suburbs. Opdoeken is deze ploeg genoodzaakt was te verhuizen. geen optie, dus downtown en dicht bij Zij werden de Colorado Avalanche in Canada. Gelieve vanaf deze zomer en te Denver. Daarbij is het stadion in Quebec beginnen in Phoenix en Florida. City verouderd en plannen voor een nieuwe hal zijn rond, maar nog niet En die eerste Canadese Cup in de 21ste uitgevoerd. Twee risicofactoren die eeuw komt vanzelf. • mogelijk meer gewicht hebben dan de ster kere Canadese dollar
D
H
Stoelendans
Buffalo na 15 jaar verder zonder Lindy Ruff, New York op zoek naar een vervanger van John Tortorella, Vancouver uitgekeken op Alain Vigneault, Phoenix nog altijd niet rond met Dave Tippett en verschei dene grondheden die azen op een betere functie. Het is momenteel een behoorlijke stoelendans in de NHL.
Zo sta je op straat vanwege tegenvallende resultaten en zo word je met veel bombarie elders gepresen teerd als redder in nood. De cirkel van geliefde en gelauwerde NHLcoaches is relatief klein en enkele kroonprinsen hebben de afgelopen maanden aangegeven liever hun klus in Europa, in de NCAA of in de CHL af te maken.
Zelden waren zoveel franchises tegelijk op zoek naar een nieuwe strateeg. Edmonton had als eerste beet. Zij haalden uitgerekend wel zo’n kroonprins op. Dallas Eakins mag na goede jaren met de AHL’s Toronto Marlies het nu elders in Canada gaan proberen. Een uitstekende keuze van de Oilers, die in Eakins een frisse coach vonden voor hun jonge groep.
Hoe anders is ’t voor de Canucks en
Rangers, die de afgelopen jaren dachten de Stanley Cup zeker één keer binnen te halen, maar inmiddels hun kern ouder zien worden en zonder resultaat. Zij zoeken geen project, geen jonge vent. Nee, zij zoeken een veteraan en daarvan zijn er niet zoveel.
De Rangers hebben daarom Canuckscoach Vigneault maar vast getekend, terwijl de Canucks bijna rond zijn met Rangerscoach Tortorella. Dat laat slechts Lindy Ruff over voor de Dallas Stars. Zouden de heren onderling al gewed hebben over de eindstand van komend seizoen? •
Jules Zane.
St. Tim, Ocho & Pacman
Het was me het weekje wel in de NFL, en
dat had welbeschouwd niet eens veel met football te maken. Neem Tim Tebow, in een vorig footballleven ‘Mile High Messias’ maar inmiddels niet meer dan een waiver wire figurant. Saint Tim werd vorige week ineens opgepikt door de New England Patriots en krijgt daarmee een allerlaatste kans om, in de warme schoot van Bill Belichick en Josh McDaniels, zichzelf opnieuw te ontdekken. De media doken er ‘headfirst’ bovenop en één en ander leidde tot een vrij magistrale persconferentie van ‘The Hoody’ (op de website al op fijne wijze geanalyseerd door collega @lenmb), die vrijwel iedere Tebowvraag beantwoorde met een variatie op ‘we doen wat het beste is voor ons team’. Next. Elders in het eindeloze spectrum van de NFL deden twee randfiguren tegen wil en dank ondertussen ook nog een duit in het zakje. Alsof dat zakje niet al overliep met duiten van de heren Chad ‘Ochocinco’ Johnson en Adam ‘Pacman’ Jones. Vooropgesteld, als je jezelf Ochocinco of Pacman noemt of laat noemen zit het je niet heel erg mee. Maar als je dan ook nog eens een mediageile rechter (in het geval Ochocinco) of drie bijdehante vrouwen (in het geval Pacman) tegenkomt heb je pas echt pech.
‘Ocho’ gaf zijn advocaat een
vriendelijk tikje op de billen na een goede deal in de rechtzaal en kreeg prompt 30 dagen cel aan zijn broek. Pacman was op stap, kreeg wat onaardigs naar zijn hoofd geslingerd door een dame, besloot dan maar de vrouw in kwestie een pets in haar gezicht te geven en werd gearresteerd. ‘Travesty of justice’ noemde Pacman’s agent het en hij doelde ongetwijfeld op de straf voor Ocho. Toch? •
Paul Klomp.
Tebowmania
Timmy Tebow. Het is niet de eerste en
zeker ook niet de laatste keer dat ik over deze man schrijf. Vraag het aan de NFL kenners en ze zullen het allemaal zeggen: hij kan er geen zak van. De fans en de media kunnen echter geen genoeg van hem krijgen. En ik vorm geen uitzondering.
Wat je ook van hem vindt, hij zette in 2011 een prestatie van formaat neer door de Broncos naar de playoffs te loodsen en op een dramatische manier de Steelers te verslaan.
Nu trekt Tebow het tenue aan van mijn
favoriete NFL team, de New England Patriots. Zou hij bij één van de andere 31 teams tekenen, dan had iedereen de deal belachelijk gemaakt. Maar bij de Pats past hij.
Geen fan zal smeken om een basisplaats voor Tebow, want er is totaal geen reden om de bal ook maar één play uit de handen van Tom Brady te trekken. Dat zorgt voor relatieve rust, iets wat vrijwel nergens anders kan. Dan blijft de coaching over. Offensive coördinator Josh McDaniels wilde Tebow in 2010 zo graag in Denver hebben, dat hij destijds omhoog ruilde in de draft. Hij ziet iets in Tebow. En daarbij staat head coach Bill Belichick erom bekend dat hij iedereen een kans geeft.
Of dat als backup quarterback, special
teams speler, tight end of als iets wat nog uitgevonden moet worden zal zijn, is nog onduidelijk. Maar Tebowmania is geland in Foxborough en ik smul ervan! •
Lennart Beishuizen.