HOOFDREDACTIE Neal Petersen Geert Jan Darwinkel (adj) EINDREDACTIE Kasper Dijk REDACTIE Lennart Beishuizen Bert Jan Brands Pieter Brouwers Geert Jan Darwinkel Vincent Van Genechten Eva Gerritse Pieter Horstman Justin Kevenaar Paul Klomp Aizo Lijcklama Marco Post Joep Smeets Jurian Ubachs Jeroen Veenstra Seb Visser Richard van Welie Frank Wielaard Jules Zane Jan Willem Zeldenrust COLUMNISTEN Matthijs van den Beukel Jeroen Elshoff Leander Schaerlaeckens Peter van Vliet FOTOGRAFIE Getty Images PRODUCTION, ART DIRECTION & DESIGN DarChicago Ltd. MET DANK AAN Issuu, Scribus SportAmerika The Magazine is een uitgave van Petersen Media. Niets uit deze uitgave mag op welke wijze dan ook worden gekopieerd zonder uitdrukkelijke toestemming van de uitgever. © Petersen Media 2012 2013 Alle rechten voorbehouden.
Wat een NBA Finals hebben we achter de rug! LeBron
James zorgde er eigenhandig voor dat de mannen uit Miami zich voor het tweede jaar op rij tot de besten van de wereld mochten kronen. Mijn sympathie ging ditmaal echter niet uit naar de allerbeste speler ter wereld, maar na de sobere, oude garde van de San Antonio Spurs. Tijdens de pilot van de Dutch NBA Show werd ik door Peter en Matthijs ‘verweten’ een romanticus te zijn. (Op NBAgebied dan hè.) Waar ik daar eerst tegenin ging, realiseerde ik mij al snel dat ze een punt hadden. Zeker nu ik terugkijk op de Finals.
De doorbraak (en ineenstorting) van Danny Green vond ik fascinerend. Natuurlijk kwam hij niet uit het niets, maar bij het grote publiek was hij minder bekend dan zijn oudere teamgenoten. Ik genoot van Green, maar hij haalde het niet bij de Grote Drie van San Antonio.
Tony Parker was in de eerste games imponerend, raakte
toen geblesseerd, maar dat bleek mee te vallen, waardoor hij in de rest van de serie een belangrijke rol bleef spelen. Game 5 was het verhaal van Manu Ginobili. De Argentijn mocht starten en liet gelijk zijn waarde zien.
En dan Tim Duncan. Hij had alles. Als 37jarige ging het niet meer zo snel (met alle respect: hij heeft een draaicirkel van een olietanker), maar met zijn slimheid compenseerde hij heel veel. Game 6 en Game 7 waren zíjn wedstrijden. Daarom was het zuur dat juist hij, op het moment dat het er echt om ging, de simpele layup miste die de aansluiting met de Heat misliep.
Romanticus of niet, Miami won verdiend. Toch stal de
oude Grote Drie uit San Antonio mijn hart voor wat het waard is. Veel leesplezier,
Omdat de New England
Patriots normaal gesproken bekend staan als een oase van rust, sloeg het nieuws rondom Aaron Hernandez vorige week des te meer in als een bom. Vorige week werd het lichaam van Odin Lloyd, een bekende van Hernandez, levenloos aangetroffen op nog geen kilometer afstand van Hernandez‘ huis. Vervolgens kwam het nieuws naar buiten dat Hernandez onder meer zijn mobiel had gesloopt en ook het beveiligingssysteem in zijn huis had hij verwijderd. Zijn arrestatie lijkt een kwestie van tijd • Brian Urlacher is helemaal klaar met de NFL, zo liet hij afgelopen week weten: "Ik wil niet meer spelen, de wil is er niet meer en ik heb ook gewoon niets meer gedaan wat met football te maken heeft. Misschien krijg ik er spijt van zodra ze weer beginnen, maar ik ga niet het gevoel missen dat mijn lichaam na afloop van elke wedstrijd had." Daarnaast ziet Urlacher ook geen toekomst als analist of coach: "Ik denk niet dat ik erg goed zou zijn als TVanalist. En wat betreft het coachen, ik heb met trainers te doen. Tijdens het seizoen werken zij wel 90 uur per week, daar heb ik geen trek in." • Bij de New York Jets staat de spotlight op de strijd tussen Mark Sanchez en Geno Smith. Als het aan center Nick Mangold ligt, start Sanchez: "Deze kleedkamer wil winnen, en dus willen we spelen met de quarterback die ons de grootste kans geeft op de zege. In onze ogen is dat nog steeds Mark.” •
Terwijl alle aandacht uitging naar
de prachtige strijd in de NBA Finals, draaide de coachcarrousel vrolijk door. Zo was er de saga rondom de deal die Boston Celticscoach Doc Rivers naar de Los Angeles Clippers zou sturen. Een ruil van de coach voor een speler werd echter door de NBA verboden en dat zorgde ervoor dat (tot op heden) de transfer is afgeketst • Nee, wacht even. We krijgen zojuist door dat Rivers toch de nieuwe coach van de LA Clippers wordt. De Clips nemen z'n nog lopende contract (drie jaar a 21 miljoen) over, en geven de Celtics bovendien een eerste ronde draft pick in ruil • Pin ons er echter niet op vast: het kan over een paar uur weer helemaal anders zijn • Ook bij de Denver Nuggets zijn ze nog naarstig op zoek naar een nieuwe man voor de groep. Daar zou voormalig Clipperscoach Vinny del Negro al op gesprek geweest zijn • Tot slot twee nieuwtjes van het spelersfront: Kobe Bryant sprak zich uit voor een langer verblijf van Dwight Howard bij de Los Angeles Lakers. “Dat soort gasten groeien niet aan bomen”, aldus Bryant • En de Cleveland Cavaliers deden volgens de immer interessante geruchtenmachine een bod op Paul Pierce van de Boston Celtics. De Cavs zouden twee draftkeuzes uit de tweede ronde overhebben voor de tienvoudig AllStar. Je zou dat diefstal kunnen noemen. •
De spanning van de Stanley
Cup Finals is niet voor iedereen goed, zo blijkt. Blackhawks fan Dave Thomas kreeg tij dens de derde wedstrijd tussen Chicago en Boston een hartaanval, maar dat weerhield hem er niet van om in het ziekenhuis gewoon naar Game 4 te kijken. “Mijn hartmonitor ging als een dolle tekeer en ik schreeuwde naar de tv alsof ik in de kroeg stond. Ik hou van de Hawks maar die gasten zijn niet goed voor mijn gezondheid.” • Lindy Ruff gaat als hoofdcoach aan de slag bij de Dallas Stars. De 53jarige Canadees was vijftien jaar coach van de Buffalo Sabres, totdat hij tijdens het afgelopen seizoen zijn ontslag kreeg • De Philadelphia Flyers en Danny Briere gaan niet met elkaar verder. Het team maakte afgelopen donderdag bekend de laatste twee jaar van het contract van de right winger af te kopen, waarmee het de komende twee seizoenen 6,5 miljoen dollar bespaart op de salary cap • Jhonas Enroth zette zijn handtekening onder een contract voor twee seizoenen (1,25 miljoen dollar per jaar) bij de Buffalo Sabres. Enroth was in 2013 nog tweede goalie achter Ryan Miller, maar kan in het komende seizoen eerste keus zijn, aangezien de toekomst van Miller bij de Sabres onzeker is • De overstromingen in Alberta zorgden voor problemen bij de Calgary Flames. Het eerste acht rijen van de tribunes in het stadion kwamen onder water, maar volgens de club zal het onderkomen aan het begin van het komende seizoen weer helemaal in orde zijn. •
Fans van de New York
Mets hebben 18 juni 2013 gemarkeerd in hun agenda. Hoewel de Mets als jaren niets voorstellen, gloort er vanaf deze dag hoop aan de horizon. In het tweeluik tegen de Atlanta Braves domineerden de jongelingen Matt Harvey (13 keer drie slag in 7 innings) en rookie Zack Wheeler (6 innings zonder een punt tegen). Een gedroomde 12 punch in de rotatie op jacht naar een World Series • Max Scherzer is de eerste Tigerspitcher sinds George Mullin in 1903 die het seizoen start met een elf zeges en nul ne derlagen • Wil Myers heeft zijn eerste home run binnen. De rookie van de Tampa Bay Rays sloeg een grand slam in Yankee Stadium. Niet verkeerd • Mark Teixeira en Kevin Youkilis keerden voor de Bronx Bom bers terug op de DL. Verras send? Nee. Wel verrassend was de eerste home run van de 24 jarige rookie Zoilo Almonte. Wat een geweldige naam, al kan hij niet tippen aan Cannonball Titcomb (pitcher 18861890) • De strijd om de eerste plaats in de NL Central is razend spannend. De Cardinals, Pirates en Reds ont lopen elkaar nauwelijks. Hebben The Buccos eindelijk een winning season, missen ze de playoffs. Het zou zomaar kunnen • Shortstop Munenori Kawasaki is het gezicht van de wederopstan ding van de Toronto Blue Jays. De Japanner speelt catch met fans in het sta dion, moedigt zijn team genoten aan in het Japans (niemand die 'm verstaat) en kan een aardig balletje raken. •
Herinneren we ons allemaal die
heerlijke Harlem Shake足video van de Miami Heat halverwege het seizoen nog? Het was Lebron James' non足verbale boodschap naar de (buiten)wereld: ik ben niet langer degene die jullie willen die ik ben. Dit ben ik, deal with it. De korte clip straalde een en al vreugde uit. Alles echt, niks gespeeld, geen spoortje gemaaktheid. Gewoon plezier maken en gek doen als een stel grote kinderen. Shane Battier kwam met de meeste kostuums aanzetten, en Mario Chalmers moest worden overtuigd zich te verkleden als SuperMario. Maar het idee
was van James himself, de absolute leider van de Miami Heat.
GM Pat Riley had zich al eerder
uitgelaten over de leidersrol van LBJ. Op het moment dat Ray Allen zich na een moeilijke breuk met de Celtics meldde in South Beach, deed James werkelijk alles om het de ervaren schutter naar de zin te maken. Nam hem op sleeptouw en nodigde hem
ontelbare keren mee uit eten. Alles onder het mom van: welkom, je bent een van ons nou, part of the family.
Toen Chris Andersen qua
persoonlijkheid toch een complete tegenpool van Allen halverwege de competitie in Miami aanschoof, was het niet anders. Niets was King James te dol om Birdman zich op zijn gemak te laten voelen. Dat Andersen een prominente rol vervulde in de Harlem Shakevideo, was geen toeval. Typisch James, die vergeef ons de
formulering een mensenmens is. James wil aardig gevonden en gerespecteerd worden. Niet door u en mij, maar wel door z'n ploeggenoten, vrienden, collega's en familie.
Donderdagavond, in een prachtig post
gameinterview na het winnen van zijn tweede titel, liet hij in al z'n eerlijkheid ook weten wat hem onderscheid van Michael Jordan. Alles wat Jordan een mean son of a bitch tegenover z'n ploegmaats wilde was winnen, ten koste van alles. Ook James wil winnen, natuurlijk, maar bovenal wil hij dat z'n ploeggenoten, met wie hij stuk voor stuk een goede band heeft, het naar hun zin hebben.
"Echt", aldus James, "het geeft mij meer voldoening wanneer een ploeggenoot scoort uit een pass van mij, dan andersom. Als al die anderen goed in de wedstrijd zitten en goed spelen, doet me dat meer dan wanneer ik zelf goed speel."
Het feit dat hij z'n ploeggenoten vooral ook binnen de lijnen happy wil/moet houden, moet hem veel onnodige energie kosten. Maar James lijkt er niet om te malen. Daarvoor heeft hij dit seizoen, zeker ook als speler, een te grote groei doorgemaakt.
"We gaan deze series zien hoe zeer je
bent gegroeid", voegde Spurscoach Gregg Popovich hem voor het begin van de Finals toe. James had op dat moment nog geen benul waar Popp op doelde. Het zal ongeveer na Game 3 zijn geweest dat het bij LBJ begon te dagen. Ze respecteren m'n midrange jumper niet, zag James na het analyseren van de videobeelden. De King: "Ze zaten constant onder onze picknroll, dwongen me van midrange te schieten. Daarop dacht ik bij mezelf: hier heb ik honderden uren in gestopt, ik was dit seizoen een van de beste midrange schutters en ik heb nog nooit z'n hoog percentage driepunters geschoten. Ik moet er niet langer voor weglopen. I just have to knock 'm down."
De rest is geschiedenis, al sleepte de Heat
de zege in Game 6 weg voor de poorten van de hel. Wat was de achterstand, halver wege het vierde kwart? Dertien punten, ofzo? Vele Heatfans hadden de ploeg op dat moment al afgeschreven. Zo niet LBJ, die de game dan eindelijk overnam, en de ploegen hoogstpersoonlijk weer op gelijke hoogte bracht. Waarna Dwyane Wade, die tegenwoordig door het leven gaat als Trhee Wade, middels twee egoschoten de game (en dus de titel, en misschien zelfs de legacy) bij het sluiten van de markt toch weer in gevaar bracht. "Voor het winnen van een NBAtitel, heb je wat geluk nodig", bekende James. "En geluk hadden we. Een paar gemiste vrije worpen van hun, een paar offensive
rebounds, die driepunter van Ray Allen, het blok van Chris Bosh... We had Jesus on our side."
En oh ja, Game 7. We zouden het bijna
vergeten. Toch 'n beetje een let down na die weergaloze Game 6. Legio turnovers en domme schoten, maar omdat die broederlijk werden verdeeld, bleef het tot het einde aan toe spannend. Totdat James, middels z'n midrange jumpshot (jawel!), het pleit definitief in het voordeel van de Heat beslechtte. Een passend slot, al zou James James niet zijn als hij de lof niet doorwuifde naar een van z'n ploegmaats. "Vorig jaar was het Mike Miller die in onze closeout game vanuit het niets de grote man was, nu was het Shane Battier, met z'n zes driepunters. Dat zegt alles over onze ploeg."
En over LeBron James. En als je nu nog
niet om bent wat betreft 's mans kunsten, dan weten wij het ook niet meer. Maar wees gerust. Je bent nog ruim op tijd om op de LBJÂbandwagon te springen, want er gaan op zeker nog vele titels volgen. Maar of dat ook in Miami zal zijn, is vers twee. •
Bijgeloof
Michael Jordan droeg twintig jaar lang
zijn universiteitsonderbroek en Jason Terry sliep in de nacht voor de wedstrijd altijd in een (gedragen) broekje van de tegenstander. Bijgeloof geeft basketballers het gevoel dat ze het toeval onder controle hebben, maar ondertussen is er geen sport waarin kleine momenten zo bepalend zijn. Als Ray Allen dat ene schot in Game 6 mist of als Kawhi Leonard in diezelfde wedstrijd allebei zijn vrije worpen raak gooit, zouden we nu schrijven dat er geen coach slimmer is dan Popovich, geen point guard beter dan Parker, geen carrière mooier dan die van Duncan en geen talent groter dan Leonard. En LeBron James? Die zou niet clutch zijn.
In zijn Cleveland periode hield ook LeBron er nogal bizarre rituelen op na. Hij gooide voor de wedstrijd een wolk talkpoeder over zichzelf heen en deed speciale handjeklapchoreogra fieën met elk van zijn teamgenoten. In de loop der jaren zijn die dwangmatige hande lingen steeds minder geworden. En tijdens deze Finals bleek zelfs de meest waardevolle talisman van de King niet meer heilig.
Het was in het vierde kwart van Game 6.
James blokte een schot van Tim Duncan en de hoofdband verdween uit beeld. LeBron zonderhoofdband leek sterker dan ooit en besliste de wedstrijd. LeBron lachte, haalde zijn schouders op en deed in Game 7 gewoon zijn hoofdband weer op. Omdat hij dat gewend is, omdat het lekker zit of om zijn wijkende haargrens te verstoppen. Maar niet omdat hij het nodig heeft. LeBron James gelooft niet meer in bijgeloof. Hij gelooft in zichzelf en dat is meer dan genoeg. •
Eva Gerritse.
7.5
door JAN WILLEM ZELDENRUST & ROB VAN GAMEREN
Het was uiteindelijk Spoelstra die aan het langste eind trok.
Weliswaar duurde het lang voor hij Danny Green aanpakte, maar hij had telkens een antwoord op de aanpassingen van Popovich. Hij ging op het juiste moment naar een kleine lineup en had Battier achter de hand als geheim wapen.
De stuiterbal van Miami. Drie duels speelde hij min of meer goed.
Die werden allen door Miami gewonnen. Drie slecht, die leidden nederlagen in. Een duel middelmatig, daarin nam Wade de honneurs waar. Degelijke Finals voor Chalmers, maar minder dan een jaar eerder.
Game 4 was de hernieuwde ontmoeting met Flash. Nu noemt Wade zich Three, als in drie kampioenschappen. De man is een legende en speelde de hele Finals dwars door knieblessures heen. Mentaal ijzersterk. Liet in laatste duels zien nog steeds tot top te behoren.
Waren het de perfecte Finals? Nee. Maar in zeven duels twee
tripledoubles noteren en in Game 6 en 7 de wedstrijd overnemen en beslissen: indrukwekkend. De jumper met nog 28 seconden te gaan, gevolgd door een steal en twee rake vrije worpen om Game 7 te beslissen, gaan de geschiedenisboeken in.
Noteerde vier doubledoubles en was de grote man in de
beslissende Game 6 met bloks op Parker en Green. Bosh is niet meer de 2010 speler zoals bij de Raptors, maar verdedigend van grote waarde voor Miami. De kritiek van buitenaf is groot, maar in de kleedkamer zijn ze blij met hem.
Zag zijn minutenaantal steeds verder afnemen, totdat hij in Game 6 een DNP kreeg van Spoelstra. Mocht in de laatste wedstrijd nog twee minuutjes op komen draven, maar kon zijn stempel niet drukken op de Finals, zoals hem dat wel lukte in de Conference Finals tegen de Indiana Pacers.
De man van Het Schot. Ray Allen speelde totaan de laatste
seconden van Game 6 ‘redelijke’ Finals. De rake driepunter die voor overtime zorgde, was echter het moment dat alles samenviel in de loopbaan van Sugar Ray. Daarna was de tank leeg, gezien de nul punten in Game 7.
De bank van de Heat speelde een belangrijke rol. Birdman leverde weer een hoop energieke minuten, Mike Miller zorgde voor een schoenloos hoogtepunt en Shane Battier draaide de tijd terug met twee uitstekende duels. Norris Cole bleef onzichtbaar (net als Juwan Howard trouwens).
7
7.5 9.5
7.5 6
7.5 7
7
7.5 7.5 8 6
7.5 5.5 5.5
De hele series leek hij de juiste beslissingen en aanpassingen te
maken, maar maakte in wedstrijd zes een grote fout door Duncan in crunch time op de bank te houden. Bosh pakte zodoende de aanvallende rebound, waardoor Allen gelijk kon maken.
Zijn hamstringblessure zorgde ervoor dat hij vanaf game 5 wat
minder flitsend was, waardoor hij daarna niet over zijn volle kwaliteiten kon beschikken. De Heat hadden de handen vol aan de watervlugge point guard, die met zijn geniale circusshot in game 1 zijn hoogtepunt van de Finals beleefde.
Green leek op weg om de MVP van de Finals te worden. Met zijn
dodelijke precisie from downtown pakte hij het recordaantal driepunters van rivaal Ray Allen af. In game 6 en 7 onzichtbaar, de wedstrijden dat het echt moest. Anders een dikke negen.
Als je het deze Finals over de Big Three had voor de Spurs, dan had je het over het trio ParkerLeonardDuncan. De 22jarige introverte Leonard speelde waanzinnig goed: schoot tegen een hoog percentage en pakte veel belangrijke rebounds. Was verdedigend een ware plaag voor LeBron.
De Heat wist maar moeilijk raad met de tandem SplitterDuncan. De Braziliaan startte sterk in de Finals, maar nadat hij ingGame 4 bij ongeveer elke schotpoging werd geblockt, werd hij onzichtbaar. Raakte in game 6 en 7 ook nog zijn startersplek kwijt.
Timmy deed in de Finals zijn bijnaam weer eer aan; de Heat
(met name Bosh) kreeg maar geen grip op de Big Fundamental. Zijn gemiste hook shot en tipinn in de laatste minuut van game 7 om gelijk te maken, waren niet des Duncans.
Turnovers, turnovers, turnovers. Manu leefde op in Game 6,
zijn eerste wedstrijd als starter dit seizoen, maar game 7 was werkelijk drama. Ginobili zwiepte met zijn ellebogen en speelde met glijmiddel in zijn handen. Was ‘devastated’ na game 6, en zo speelde hij ook in ultieme finale.
De Bench Mob van de Spurs was magertjes. Cory Joseph is nog lang
geen Parker, Ginobili leek verroest, Bonner kon niet raketten, Neal had een eenmalige opleving en Diaw deed soms wat leuks. De handdoektrucs van Patty Mills waren het hoogtepunt van een onzichtbare bank.
De Finals ontpopten zich als een tactisch
steekspel, waarin Spo en Pop om de beurt aan zet waren. Spoelstra’s meesterzet was misschien wel Game 4. Niets is moeilijker dan de eerste wedstrijd na een afstraffing (Game 3: 11377). Zijn aanpassingen voor de vierde wedstrijd waren succesvol en Spoel stra slaagde erin zijn team te laten geloven in de ommekeer. De Heat won overtuigend (10993) en zowel Bosh, Wade als James zetten een grote score op het bord. Pas in de zevende wedstrijd moest Popovich zich gewonnen geven. Met zijn tweede kampioenschap op rij schaart Spoelstra zich in een select gezelschap van succesvolle coaches. Hij is de dertiende coach die meer dan één titel wint en de achtste die twee titels op rij pakt. Onder meer Pat Riley, Spoelstra’s leermeester en baas, ging hem voor, net als Phil Jackson en Bill Russell. Geen slecht rijtje om tussen te staan, en dat met slechts vijf jaar ervaring als hoofdcoach.
Carrière
Spoelstra’s vader (die half Nederlands is) werkte als chef marketing voor meerdere NBA teams en zijn opa was een beroemd sportjournalist. Een carrière in de sport lag dus voor de hand. Erik kon aardig basketballen, maar kwam niet verder dan de Duitse competitie, waar hij op zijn 25ste moest stoppen door rugproblemen.
Na een telefoontje van vader Jon kon
Spoelstra aan de slag bij de Heat als videoanalist. In hetzelfde jaar (1995) werd Pat Riley hoofdcoach in Miami. Spoelstra bleek over groot tactisch inzicht te beschikken en klom langzaam omhoog in de hiërarchie van de franchise, van videoanalist naar scout naar assistent coach. In 2006 was hij als assistent van Riley betrokken bij de eerste NBAtitel van de Heat. Pat Riley bleef tot 2008 hoofdcoach in South Beach en droeg die functie daarna over aan zijn assistent Spoelstra.
Nadat Miami in het seizoen 2007/2008 slechts vijftien wedstrijden won, bracht Spoelstra het team in zijn eerste twee seizoenen als hoofdcoach terug naar de playoffs. Dit alles voordat, in de zomer van 2010, het management hem twee supersterren bezorgde: LeBron James en Chris Bosh. Met het supertrio James, Wade en Bosh op het roster ontstond echter ook een enorm verwachtingspa troon voor een tweede kampioenschap.
veel fans. Maar na de tweede titel op rij moeten de critici toch erkennen dat Spoelstra iets goed doet met de Heat.
Een team met geweldige spelers is niet
per definitie een succesvol team (met de Lakers als levend bewijs). Ondanks zijn onervarenheid heeft Spoelstra het voor elkaar gekregen dat de beste basketballers ter wereld hem respecteren als coach. Hij houdt grote ego’s onder controle, is niet bang om keuzes te et eerste seizoen met de Grote maken (zelfs als niet iedereen in de Drie begon slecht en een vroege kleedkamer daar blij van wordt), aftocht dreigde voor Miami’s gebruikt zijn kennis van technologie en jonge coach. Maar Pat Riley scouting en leert gretig van mentor Riley. stond pal achter zijn protégé en dat vertrouwen in Hall of Fame? Spoelstra bleek terecht. In 2011 waren de Dallas Van de twaalf coaches die net als Erik Mavericks nog te sterk in de Spoelstra meer dan één NBAtitel op zak Finals, maar Spoelstra’s team hebben, zijn er al er zeven opgenomen in is nu al twee jaar op rij het de Hall of Fame. Popovich is de zekere beste van de league. nummer acht. Voor Spoelstra is de Hall of Fame wellicht nog een vervanzijn Waardering bedshow, maar met zijn tweede titel komt hij er in elk geval een stuk Ondanks zijn twee titels als dichterbij. hoofdcoach hoeft Spoelstra niet bang te zijn voor de poelstra’s carrière als coach is eigenlijk spotlights. In de ogen van de nog maar net begonnen. Hij is met zijn toeschouwer is het vooral 42 jaar op dit moment de opvierna LeBron James die Miami jongste coach in de NBA (Jason Kidd de hoofdprijs bezorgde. meegerekend). Zijn grote voorbeeld Pat Ook vorig jaar gingen de Riley hield het bijna drie decennia vol, complimenten voor het dus Spo heeft nog zeker twintig jaar te Miami’s kampioenschap gaan als hoofdcoach in de NBA. Tel naar de Grote Drie in plaats daarbij op dat de Miami Heat van naar de man die aan de continuïteit in de coachingstaff hoog in zijlijn de schaakstukken zet. het vaandel heeft staan en het lijkt Met zulke spelers in je team waarschijnlijk dat Spoelstra’s prijzenkast kan iedereen kampioen de komende jaren voller wordt. • worden, zo is de gedachte van
H
S
• “Hij heeft jullie niet nodig om hem iets te vertellen. Hij weet meer dan jullie allemaal bij elkaar. Hij snapt het spelletje” Gregg Popovich tegen reporters over LeBron James voor Game 1. • “Ik kijk de Finals (wel boos. lol). Iemand vragen?” Kevin Durant • “Héé, ik kom tenminste op het nieuws” Tiago Splitter over zijn bijna dunk die geblokt werd door LeBron in Game 2. • “Dit is een spel voor grote jongens!” Gregg Popovich tijdens Game 5. • “Ik denk dat ie van binnen heel blij zal zijn’ Manu Ginobili over een mogelijk standbeeld voor Tim Duncan • “Danny Green zal de volgende wedstrijd niet vrij staan.” Chris Bosh na Game 5. • “Ik draag ook nooit meer mijn hoofdband. #riptotheheadband” Denver Nuggets PG Ty Lawson • “Jeeeeessssuuuusssss!!!! #hegotgame” Minnesota Timberwolves PF Kevin Love na de gelijkmaker van Ray Allen • “Niks beter dan een Game 7 voor alle knikkers. Gaan jullie kijken vanavond? Barack Obama (of zijn campagneteam) voor Game 7. • “Voor all die mensen die weggingen, kom niet meer terug voor Game 7” Chris Bosh over de Miami fans die het stadion verlieten omdat ze dachten dat de Heat gingen verliezen. • Media: "Waarom zat Tony op de bank tijdens het laatste balbezit toen Manu de bal verloor?” Pop: "Omdat ik had besloten dat te doen” Media: "Kun je daar wat meer over zeggen?” "Pop: "Nee." • “Het is beter om tijdig te zijn, dan alleen goed.” Shane Battier • “Felicitaties aan de winnaars van het 2002013 kampioenschap. De Miami Heat!” David Stern na Game 7. • “Voor mij. Ik kan me niet druk maken om wat iedereen over me zegt. Ik ben LeBron
James uit Akron, Ohio. Uit de stad. Ik zou hier eigenlijk niet eens moeten zijn. Dat is genoeg. Iedere avond als ik de kleedkamer in loop, zie ik een nr. 6 shirt met James op de achterkant. Ik ben gezegend. Wat iedereen over me zegt als ik niet op het veld sta, maakt niks uit. Ik heb geen zorgen. “ LeBron James na Game 7 • “Van een aantal jongens heb ik nog steeds hun stem niet gehoord... Kawhi Leonard, ik heb echt geen idee hoe zijn stem klinkt” Dwyane Wade na Game 7 over het feit dat de Spurs zo weinig trash talken. • “Uhh, we praten niet zoveel.” Kawhi Leonard over het advies van Tim Duncan. • “Mijn naam is Three. Niet Dwyane” Three Wade zijn eerste zinnen tijdens de persconferentie na Game 7. • "Spellen we dat dan ook als Trhee?" Twitter. • “Ik wilde nog even zeggen over The Decision... <zap>” ESPN columnist Bill Simmons wordt (op ESPN) wel op een heel raar moment onderbroken door een zwart scherm. • "Denk maar niet voor een seconde dat ik bij hen was om feest te vieren. Ik was toevallig op dezelfde plaats. Verkeerde timing.” Danny Green was in dezelfde club als de feestvierende Miami Heat. • “Dit wordt jouw league binnen niet al te lange tijd. Ik waardeer het dat je ons dit jaar hebt gegeven” Tim Duncan in 2007 tegen LeBron James. • "Ik zag dat hij op de grond viel en bad dat hij nog een schot de lucht in kreeg. Uiteraard maakte Tony dat ongelooflijke schot " Tim Duncan over het schot van Parker in Game 1. • "Ik dacht: je komt sowieso op SportsCenter. Of er wordt over je heen gedunkt of je blokt hem" LeBron James over zijn blok op Tiago Splitter in Game 2. • "Ik ging richting de bucket om de bal te pakken, om er iets van te maken. Op dat moment is er geen enkele garantie voor wat er gaat gebeuren. Toen ik zag dat Bosh de bal had, liep ik achteruit tot bij de driepuntslijn, hopend dat dit de plek was waar ik moest zijn. Ik wist het niet zeker. Maar door jarenlange schietervaring kwam ik op de goede plek terecht." Ray Allen over zijn schot in Game 6 •
Dit jaar zijn er een aantal twijfelgevallen.
(Phoenix Suns) vergezellen in de NBA. Net als zijn broers is Cody een slimme speler. Om te beginnen Shabazz Muhammed en Hij is een goede center in transitie die snel Cody Zeller. Beide spelers streden vorig van basket naar basket kan rennen. Een jaar nog om plek 1 in de Amerikaanse nadeel is dat hij soms vergeet hoe goed hij mock drafts. Inmiddels zijn de spelers afgezakt en zouden zelfs buiten de toptien is. In Indiana begon hij uitstekend, maar kunnen eindigen. Vooral Muhammed is de zwakte hij af naarmate het seizoen vorder de. In de NBA zal hij zich ontwikkelen als laatste maanden gekelderd op de lijstjes hij tegen de fysiek sterkere centers speelt. van veel ploegen. De shooting guard was
Wie wil wat?
één van de grote spelers op high school, maar kon het niet waarmaken bij UCLA. Nog iets dat niet in zijn voordeel werkt: in maart meldde de Los Angeles Times dat Muhammed een jaar ouder is dan hij beweerde. Zijn prestaties op high school werden daarmee als oneerlijk beschouwd. Toch blijft Muhammed een interessante speler. Verdedigend laat hij het wel eens afweten, maar hij heeft de eigenschappen om een goede speler te worden in de NBA.
Cody Zeller is één van de vele centers in de draft. Hij zal in het komende seizoen zijn broers Tyler (Cleveland Cavaliers) en Luke
De Cleveland Cavaliers wonnen voor de tweede keer in drie jaar de draftloterij en mogen dus als eerste uit de bak van spelers vissen. De Cavs lijken weer een speler te kiezen die maar een half seizoen in actie kwam. In 2011 dacht iedereen dat de Cavaliers voor Derrick Williams zouden gaan. De keuze viel echter op Kyrie Irving (die er maandenlang uitlag met een teenblessure) en de point guard groeide in zijn tweede seizoen al uit tot een AllStar.
Iedereen wist het lange tijd zeker: Nerlens
Noel komt naar Cleveland. De lenige center lag er echter door een zware knieblessure sinds februari uit en de verwachting is dat hij pas met kerst speelklaar zal zijn. De Cavs hebben een small forward en een center nodig. De forwardpositie hopen ze volgend jaar in te vullen met LeBron James, of zoals ze hem tegenwoordig in Cleveland noemen: “The Elephant in the Room”. Naast Noel is ook Alex Len erg populair in Cleveland. De in Oekraïne geboren center maakte met zijn lenigheid
veel indruk op GM Chris Grant. In tegenstelling tot Noel is Len wel direct beschikbaar voor de Cavaliers, ondanks dat hij ook een operatie heeft ondergaan aan zijn voet.
Dark horse: Oladipo
Een andere naam die de afgelopen weken opdook in Orlando was die van Victor Oladipo. De shooting guard van Indiana is één van de outsiders in de draft. De voor De topper: McLemore bije weken steeg hij bijna ongemerkt in de mock drafts. Zijn prestaties tijdens de De beste speler op dit moment is geen combine openden veel ogen, waaronder center, maar shooting guard Ben die van GM Rob Hennigan. Oladipo zou McLemore. Weinigen zien de guard van meer indruk hebben gemaakt dan Kansas naar Cleveland gaan, omdat ze al McLemore tijdens de trainingen in Dion Waiters hebben op die positie. Wat Orlando. De 20jarige Oladipo wordt ze vergeten is dat Waiters tijdens zijn regelmatig vergeleken met Dwayne Wade collegejaren als zesde man fungeerde en en beschikt over goede defensieve kwalitei die rol ook uitstekend invulde. Het ten. Orlando heeft geen echte prioriteit op afgelopen seizoen kende Waiters ook een de draft, waardoor ze vooral zullen mindere periode en herpakte zich pas toen afwachten wat de Cavaliers zullen doen. hij vanaf de bank begon. De keuze voor McLemore is voor de Cavaliers niet zo gek. en guard hebben ze niet nodig bij het team dat na Orlando aan de beurt is cLemore zal bij de Magic, die de Washington. Met John Wall en Bradley tweede keuze hebben, meer minuten Beal bezitten de Wizards een talentvol maken en vooral vaker de bal zien. In backcourt. De prioriteit voor de Washing tegenstelling tot Cleveland heeft Orlando ton Wizards ligt op de forwardpositie. geen Kyrie Irving. Orlando kan op elke Daarvoor staan twee namen op het lijstje positie wel een versterking gebruiken. van Washington: Otto Porter en Anthony Maar de Magic hebben geen haast en Bennett. Als de Wizards zekerheid willen, kunnen naast McLemore ook ‘gewoon’ dan gaan ze voor Porter. De small forward Nerlens Noel draften. Dat Orlando goede van Georgetown kan scoren, rebounden, centers draft is niet nieuw. In 1992 werd maar (heel belangrijk) ook goed Shaquille O’Neal gekozen en in 2004 verdedigen. Moet wel wat kilo’s aankomen Dwight Howard, voordat ze na een aantal om in de NBA het fysieke geweld aan te seizoenen vertrokken naar Los Angeles. kunnen. Porter is een echte allround Als je kijkt naar de lange termijn is Noel forward die ook hoog op het lijstje staat in misschien wel de beste optie voor Cleveland, maar in Washington zal hij Orlando. beter tot zijn recht komen.
M
E
Het is aanstaande woensdag exact tien jaar geleden dat misschien wel
de beste NBA Draft ooit plaatsvond in de Madison Square Garden. Net als dit jaar mochten de Cavaliers als eerste selecteren. De keuze was makke lijk: LeBron James besloot college over te slaan en direct de overstap te maken naar de NBA. Die draft had vier spelers die tot supersterren uitgegroeiden en een gouden medaille op de Olympische Spelen pakten. James werd vanaf zijn veertiende al bestempeld als ‘The Next Michael Jordan’. Ondanks alle druk voldeed hij aan die verwachtingen. De jongen uit Akron werd bij de buren als held binnengehaald, maar vertrok na zeven seizoenen naar Miami waar hij wel een titel kon winnen.
In Miami is hij teamgenoot van twee andere
spelers uit die draft, namelijk Chris Bosh (vierde keuze, Toronto Raptors) en Dwyane Wade (vijfde, Miami Heat). Wade wist in 2006 zijn eerste NBAtitel te winnen, samen met Shaquille O’Neal. In Toronto groeide Chris Bosh uit tot superster, alleen had hij daar geen kans op een kampioenschap.
Opvallend genoeg werd de Servier Darko Milicic als tweede geselecteerd in 2003. In negen jaar tijd speelde Milicic voor zes teams. Vorig jaar november speelde hij voor het laatst een wedstrijd in de NBA voor de Boston Celtics.
Last but not least kozen de Denver Nuggets Carmelo Anthony als derde. De small forward was net als James een sensatie op high school en die hype nam hij mee naar de NBA, waar hij inmiddels voor de New York Knicks acteert en in het afgelopen seizoen Scoring Champion werd.
De Wizards kunnen ook risico nemen en Anthony Bennett selecteren. De UNLV forward toont bij vlagen aan over enorme potentie te beschikken. De afgelopen weken dook zijn naam op bij steeds meer teams en dat kan alleen maar positief zijn voor Bennett, die ook als power forward uit de voeten kan. Hij zal door een bles sure waarschijnlijk in de voorbereiding niet direct beschikbaar zijn.
Populair: point guards
De afgelopen twee jaar werd een point guard uitgeroepen tot Rookie of the Year en ook dit jaar zitten er goede spelver delers tussen. Kijk er niet vreemd van op
wanneer Trey Burke er met die prijs vandoor gaat. De guard van Michigan mist lengte, maar is een echte leider op het veld. Tijdens het NCAAtoernooi loodste hij zijn team meermaals naar de zege door zijn prestaties in de slotfase. Charlotte heeft liever een center. In
Phoenix hopen ze op Ben McLemore of Victor Oladipo, waardoor Burke zomaar in New Orleans of Sacramento kan belanden. Vorig jaar haalden de Portland Trail Blazers hun Rookie of the Year ook binnen als zesde.
Burke kun je vergelijken met Chris Paul.
Een echte winnaar die een wedstrijd kan beslissen met een pass of een schot. In New Orleans kan hij een uitstekend duo vormen met Anthony Davis. Met Davis als bliksemafleider kan Burke veel driepunt pogingen krijgen. C.J. McCollum zou die positie ook kunnen invullen. Detroit hoopt met de achtste keuze de lokale held Trey Burke binnen te halen, en wanneer dat niet lukt hebben ze in McCollum een echte schutter. In tegenstelling tot Burke is de speler van LeHigh geen pure point guard. McCollum kan ook als shooting guard spelen en veel scouts vergelijken hem met Stephen Curry. In tegenstelling tot de voorgaande drafts is er dit jaar geen echte nummer 1. Een flink aantal spelers kan als eerste opduiken. Veel teams kijken al uit naar de zomer van 2014, wanneer onder meer LeBron James free agent is en met Andrew Wiggins een grote sensatie in de NBA Draft beschikbaar komt. De draft van dit jaar kent met Burke, McLemore en Noel drie spelers die kunnen winnen of breken. De toekomst zal het uitwijzen! •
Het is 22 mei 2013 en de Atlanta Braves versloegen zojuist de Minnesota Twins met 83 dankzij een Grand Slam van de 26jarige catcher Evan Gattis, de eerste in zijn loopbaan. Braves’ manager Fredi Gonzalez noemt de start van zijn speler legendarisch en teamgenoot B.J. Upton maakte na de home run in de dugout een gebaar van ‘gebeurt dit echt?’ Wie is Evan Gattis en waar komt hij opeens vandaan?
kon hij niet met de druk en de hoge verwachtingen omgaan die de buitenwacht hem oplegde. Gattis meldde zich nooit bij Texas A&M, in plaats daarvan schreef hij zich in bij een afkickkliniek. “Ik was zo bang. Ik wilde niet afgaan door gepakt te worden bij een dopingtest en dat iedereen zou zeggen ‘daar heb je weer zo’n jongen die al zijn talent te grabbel gooit.’”
Zijn ouders vreesden dat hij verslaafd
was aan drugs, maar slaakten een zucht Vraag dat maar aan Braves’ reliever Eric O’Flaherty, die tijdens de voorberei ding in 2012 op een harde manier kennis maakte met Gattis. “Slag mannen werken tijdens Spring Op 3 april 2013 maakte Evan Gattis zijn Training aan hun swing, maar deze Major Leaguedebuut voor de Braves. Als hij jongen niet. Hij sloeg op elke pitch die voor de eerste keer aan slag komt, interviewt ik gooide en vernietigde de ballen.” een verslaggever van de huiszender zijn Het is gebruikelijk in de vader op de tribune. ‘Of hij dit had verwacht’ voorbereiding dat een pitcher vertelt is de (niet bijster originele) vraag. “Nee, niet”, welke type pitch hij naar de slagman antwoord Gattis’ vader. “Hij vertelde me dat gooit. O’Flaherty gaf het signaal voor hij klaar was met de sport en...” Het gesprek een fastball, maar gooide een bal die wordt onderbroken door een harde knal. sterk afboog. Dat zal hem leren, moet Gattis raakt een worp van Philliespitcher hij hebben gedacht. “En ook die bal Roy Halladay perfect. “There he goes”, sloeg hij over de hekken.” glundert zijn vader. “Geweldig.”
GATTIS'EERSTE
High School
In 2004 stond Gattis bekend als één van de beste high schoolspelers in Amerika. Zo speelde hij in Dallas onder meer met toekomstig Cy Young Awardwinnaar Clayton Kershaw van de Los Angeles Dodgers, Austin Jackson van de Detroit Tigers en mannen als Billy Butler, Homer Bailey en Justin Upton voor de junior Olympische ploeg. “Hij is de sterkste man op aarde die ik ooit de hand schudde”, gaf Gerald Turner, scout in Dallas, toe.
Universiteiten vochten om de diensten
van Gattis, waaronder NCAA titelverde diger Rice, maar hij wilde een catcher worden en koos voor de universiteit van Texas A&M. “En toen verdween hij van de aardbodem”, aldus Turner.
van opluchting, hoe gek dat ook klinkt, toen hij werd gediagnosticeerd met een depressie. De scheiding van zijn ouders speelde daar een grote rol in. Gattis verbleef in een psychiatrische inrichting, maar kon de eerste week niet slapen. “Ik was zo depressief, dat ik alleen maar kon denken aan zelfmoord.”
Gattis verliet de kliniek na een half jaar, maar hij was allesbehalve de oude. Zijn moeder kocht voor hem een vliegticket om zijn zus op te zoeken. Gattis had het er zo naar zijn zin dat hij er bleef wonen, hij verkocht zijn truck en nam een baantje in een pizzarestaurant en als bediende in het Eldora Mountain Resort. Elke dag ging hij liftend naar zijn werk.
Zeven maanden later had Gattis het wel
weer gezien en keerde hij samen met zijn broer terug naar Texas. Hier gingen ze als Rond zijn laatste jaar in high school raakte conciërges en later als cartboys bij de golfclub aan de slag. “En zo waren er nog Gattis aan de drank en de marihuana en
Depressie
tientallen baantjes, op een gegeven moment raakte ik de tel kwijt. Ik denk dat ik mezelf probeerde te vinden.” Spiritualiteit
Gattis raakte steeds meer gecharmeerd van de spirituele boodschappen die hij vond op YouTube. “Deze mensen spreken mijn taal”, zei hij en zo vertrok hij vanuit zijn hostel in Taos, waar hij in een ski resort werkte, naar Californië. Dat was nog een hele klus, aangezien zijn Dodge pickup truck uit 1995 problemen had en hij de hele rit de motor niet één keer mocht laten afslaan.
Hij ontmoette er een beroemd
spiritueel persoon en vroeg deze wat hij met zijn leven aan moest. “Het was eigenlijk een teleurstelling”, vond Gattis. “Ik hoef niets te doen en ik hoef ook niets te vinden. Hij zei eigenlijk dat ik moest gaan chillen.” Twee dagen later had Gattis een open baring. Hij wilde weer honkbal gaan spelen. Hij gaf een sixpack aan een zwerver die meehielp om zijn Dodge te starten en belde zijn vader dat hij eindelijk thuiskwam. Gattis nam contact op met zijn stiefbroer, Drew Kendrick, die speelde voor de universiteit van TexasPermian Basin. Coach Brian Reinke herinnerde de Gattis van high school nog wel en zei dat er nog wel een plekje voor hem vrij was.
Gattis had in vier jaar geen knuppel
gezien of aangeraakt, maar hij verraste vriend en vijand met een .403 slagge middelde en elf home runs. Reinke belde zijn vriend en scout Turner om eens te komen kijken. “Wat hij die dag presteerde zal ik nooit vergeten”, blikt Turner terug. “Het waaide als een gek, maar hij wist evengoed vijftien tot twintig home runs te slaan.”
Beloning
In 2010 kwam de beloning. In de 23ste ronde van de MLB Draft kozen de
Atlanta Braves Evan Gattis. Hij barstte nogmaals in huilen uit toen manager González hem aan het begin van dit seizoen meedeelde dat hij een plek op het roster had veroverd. De periode dat hij niet met de druk kon omgaan is voorgoed voorbij.
“Ik heb het gevoel dat ik harder kan
werken dan andere spelers omdat ik het écht wil. Ik hou ervan om te buffelen en mezelf te verbeteren.” Gattis sloeg in de maand mei 20uit63 met zes home runs en zestien binnengeslagen punten, goed voor een .317/.362/.683 statline. Samen met Yasiel Puig van de Los Angeles Dodgers is hij een kandidaat voor NL Rookie of the Year. De opmars van Gattis bij de Braves is ook de fans niet ontgaan. Shirts met zijn naam vliegen als warme broodjes over de toonbank. Zo stond hij ook in het middelpunt van een promotiecampagne rondom de thuiswedstrijdenserie tegen de Washington Nationals. ‘The Nats are coming to town. Time to show some #Gattitude.’ Een knipoog naar de slagzin van de Nationals, #Nattitude.
“Het is gek, maar ik voel me nu zo
relaxed. Ik heb de tijd van mijn leven. Ik heb een moeilijke periode achter de rug met de depressie als dieptepunt, maar ik heb het overwonnen. Ik hoop dat ik een inspiratie kan zijn voor jonge mensen die hetzelfde meemaken.” •
Nieuwe generatie
Wij kijken als Nederlanders graag naar onze eigen korte stops, die inmiddels ook de harten van Amerikaanse fans aan het veroveren zijn. Andrelton Simmons en Didi Gregorius horen inmiddels al bij de beste verdedigende korte stops in de league en mannen als Profar en Bogaerts komen er nog aan.
Zij zijn echter niet de enige top korte stops, die dit jaar bezig zijn met een echte doorbraak. Het lijkt erop dat er een nieuwe generatie korte stops is opgestaan, want naast onze mannen is ook Brewers' korte stop Jean Segura een heuze sensatie. De 23jarige Dominicaan slaat op het moment .334, voert de National League aan met 97 hits, waaronder een league leading 8 triples en 11 home runs. Voeg daarbij zijn 22 honkslagen en zijn bovengemiddelde defense en je hebt nog een sensationele korte stop.
Dan loopt er in Baltimore nog Manny
Machado, league leader in doubles, die op dit moment nog op het derde honk speelt, maar de toekomstige korte stop van de Orioles is. Het lijkt er dus op dat er eindelijk weer een generatie korte stops op is gestaan die in talent in de buurt komt van de groep Derek Jeter, Alex Rodriguez en Nomar Garciaparra. Welke spelers van de nieuwe generatie de Jeter, ARod en 'Nomaaah' worden en welke de Edgar Renteria, Rey Ordonez en Alex Gonzalez (de net iets mindere goden) worden, moeten we nog even afwachten, maar duidelijk is dat we de komende jaren gaan genieten van geweldige defensieve plays en daverende home runs van deze nieuwe garde korte stops in de MLB. •
Seb Visser.
NAAM: Manuel Arturo Machado. GEBOREN: 6 Juli 1992 (Miami, FL) GOOIT: Rechts. SLAAT: Rechts. BURGERLIJKE STAAT: Verloofd met de zus van MLBspeler Yonder Alonso. POSITIE: Derde honkman. BIJNAAM: Baby Face Assassin. TEAM: Baltimore Orioles. HIGH SCHOOL: Brito High School, FL DRAFT: 1st round (3rd overall) door de Orioles in 2010. DRAFT CLASS: Bryce Harper (1e), Jameson Taillon (2e), Yasmani Grandal ((12e) en Chris Sale (13e). CONTRACT: Machado komt nog niet in aanmerking voor arbitration en verdient daarom dit jaar 495.000 dollar. TOTAAL VERDIEND: Nog geen 500.000 dollar. ENDORSEMENTS: Nog niets. CAREER STATS: .299 AVG, 12 home runs, 64 RBI, 41 doubles, 8 stolen bases en een WAR van 6.1. STERKE PUNTEN: Machado is snel, speelt goede defense op verschillende posities, slaat voor gemiddelde en heeft gaptogap power waardoor hij ballen over het hele veld met kracht kan verspreiden. In korte tijd heeft hij al flitsen laten zien van een geweldig honkbalinstinct. Machado is een groot talent. ZWAKKE PUNTEN: We hebben Machado nog niet heel lang op het hoogste niveau zien spelen, maar hij vertoont geen enkele moeite met de aanpassing van de Minor Leagues naar de MLB. Ook lijkt hij absoluut geen hinder te ondervinden van de beruchte sophomore slump, getuige zijn ranglijst aanvoerende 33 twee honkslagen dit seizoen. HALL OF FAME: In potentie absoluut, maar hier kunnen we na 500 at bats natuurlijk nog niets over zeggen. OVER HEMZELF: "Het is een eer om te spelen voor een organisatie waar ook infielders als Earl Weaver, Cal Ripken Jr. en Brooks Robinson voor gespeeld hebben. Deze geweldige stad verdient een honkbalteam met succes en een kans op de
playoffs en dat is precies wat wij proberen hen te geven. ” – Machado over zijn nieuwe thuisstad, Baltimore. OVER HEM: • "Het gaat erom dat je plezier hebt en dat straalt Manny uit. Hij speelt het spelletje op de juiste manier en alles wat hij doet zier er smooth uit. Hij slaat mooi, fielden op het derde honk ziet er ongelooflijk makkelijk uit. Alles ziet er bij hem makkelijk uit. Wij gaan dit spelletje allebei nog heel lang spelen en dan is het leuk om af en toe naar hem te kunnen kijken." – Generatiegenoot Bryce Harper over Manny Machado. • “Ik let extra goed op hem, want hij staat als 20jarige al vol in het spotlicht. Dan moet je focus koppelen aan talent. Talent dat hij overduidelijk heeft en hij blijft erg bescheiden. We hebben hier ook een clubhouse vol met jongens die hetzelfde over honkbal denken en dat heeft hem nu al tot een op en top professional gemaakt.” Baltimore Orioles' infield coach Bobby Dickerson over zijn pupil. SPORTAMERIKA OVER MANNY: Het is niet voor niets dat Machado vlak voor zijn doorbraak als het allergrootste talent in de Minors werd gezien. Het is erg speciaal dat zo'n jonge speler al zo snel van groot belang kan zijn voor zijn team. Machado brengt naast zijn huidige prestaties ook nog eens het vooruitzicht met zich mee in de toekomst de nieuwe korte stop van het team te worden (hopelijk vormt hij tegen die tijd een keystone met Nederlander Jonathan Schoop). Terwijl Harper en Trout alle aandacht lijken te krijgen, zorgt Machado ervoor dat ook hij inmiddels in een adem met deze mannen genoemd moet worden. De jonge infielder voert op dit moment de Major League aan met doubles en kan, als hij dit tempo vast kan houden, het alltime record in doubles in een seizoen verbreken. Ondertussen strijdt hij ook nog eens met Miguel Cabrera voor de meeste hits in de league. Het mag duidelijk zijn dat Machado een mooie toekomst tegemoet gaat. Een superstar in the making! EINDCIJFER:
7,5
NEW YORK – Het was een lange maand. Druk, vooral.
Achtbaan
Hij begon voor mij en het Amerikaanse voetbalelftal in Cleveland. Daar stond een oefenpot tegen België op het programma. Het gigantische klasseverschil was op de training al duidelijk merkbaar. Waar de Belgen haarscherp en op rap tempo in een ingewikkeld patroon vier ballen tegelijk rondspeelden, stonden de Amerikanen een uurtje later maar wat te lanterfanten. Het werd 42 voor de Belgen, maar had makkelijk 80 kunnen zijn. Het projectKlinsmann leek eens te meer gedoemd.
Maar toen gebeurde er iets raars. In Washington werd om de honderdste verjaardag van de Amerikaanse voetbalbond luister bij te zetten ook tegen Duitsland geoefend. Zij moesten het weliswaar zonder hun spelers van Bayern, Dortmund en Real Madrid stellen, maar hadden desondanks voldoende talent binnen de ploeg om Amerika van de mat te spelen. Maar in de eerste wedstrijd tegen zijn thuisland gooide Klinsmann er een verrassing uit.
Al dat gebazel van de afgelopen twee jaar over hoge baldruk, snelle omschakelingen en van achteruit opbouwen, kwam na eindeloze moeilijkheden plotsklaps uit de verf. De Amerikanen namen een 41 voorsprong en wonnen zowaar met 43, ondanks laat concentratieverlies. Jozy Altidore van AZ scoorde zelfs. Dat had hij voor zijn vaderland al bijna twee jaar niet meer gedaan.
Toen volgde de eerste WKkwalificatiewedstrijd, uit tegen Jamaica. Het broeide in Kingston. Het National Stadium, ook wel The Office genoemd, kolkte. Het was er heet. En verschrikkelijk vochtig. Wietpluimen waaiden langs en de dj bleef maar door de dancehallmuziek krijsen. De speakers stonden op de tribunes gemikt en oorverdovend afgesteld. Alle zintuigen werden aangevallen. Maar Amerika won opnieuw, voor het eerst in Jamaica in een kwalificatiewedstrijd. Ze gaven in de 89ste minuut de voorsprong weg en wonnen hem in de 92ste weer terug. Tegen de tijd dat ze weer in Amerika waren was Klinsmann de gevierde man. Alles klopte ineens. En toen tikten ze in Seattle Panama helemaal zoek. Drie overwinningen op rij. Huppatee. Koud kunstje.
En toen, in Salt Lake City, nog een toetje. Zelfs het stugge Honduras werd aan de zegekar gebonden. Zo staat Amerika ineens met dertien punten uit zes wedstrijden op kop in de CONCACAFgroep. Van de zes resterende teams zullen er zich drie automatisch plaatsen. Na een jaar van chaos is Amerika vrijwel zeker van het WK in Brazilië.
Voor mij zat er donderdag nog een leuk staartje aan al dit voetbalgeweld. In de Red Bull Arena in New Jersey wonnen de Amerikaanse vrouwen met 50 van ZuidKorea. Op zichzelf niet bijster noemenswaardig, maar Abby Wambach scoorde in de eerste helft vier keer en zette zo haar teller voor de VS op 160. Daarmee verbrak ze het wereldrecord interlanddoelpunten (voor zowel vrouwen als mannen) van Mia Hamm van 158. Dus dat pikte ik nog even mee. Zo, en nou ga ik naar bed. •
Wat een heerlijk seizoen hebben die
maken. Tegen aartsrivaal Detroit Red Chicago Blackhawks achter de rug. Vanaf Wings was het manco echter zonneklaar: het punt dat ze het seizoen begonnenmet de Wings kwamen zelfs op 31 in de series, en uitschakeling van de Hawks die imponerende recordstreak, is het leek nabij. genieten geblazen in de Madhouse on Madison. Aanvallend en ubertechnisch et probleem? Uit angst voor het hockey om de vingers bij af te likken, de surplus aan fysieke tegenstand in het ene goal nog mooier dan de andere, de ene comback nog indrukwekkender dan naseizoen, had Blackhawkscoach Joelle Quenneville z'n topline Marian Hossa de voorgaande. Jonathan ToewsPatrick Kane uit elkaar gehaald. De enige Blackhawk die garen In de playoffs leek het allemaal wat spon bij deze wissel, was Bryan Bickell. minder gladjes te verlopen. De combinaties liepen allemaal niet meer zo De mannetjesputter wist wel raad met de vloeiend, en doelpunten waren plotseling extra ruimte (en twee toppers aan z'n zijde), en zal deze zomer als free agent duur in de United Center. In de eerste ronde, tegen de Minnesota Wild, viel het flink gaan cashen. De Blackhawks zelf allemaal nog niet zo op, al had dat meer leken hun schwung echter op slag verloren. met de zwakte van de tegenstander te
H
Met de rug tegen de muur en
uitschakeling nakende, koos Quenneville toch maar weer eieren voor z'n geld: het duo Kane足Toews (nu vaak met Bryan Bickell) werd in ere hersteld. Het gevolg was ernaar. Kaner en Tazer hebben onderling zo'n chemie en non足verbale verstandhouding, dat de Red Wings in het verdere verloop van de series nauwelijks meer wat hadden in te brengen. Goed keeperswerk van Corey Crawford, en niets ontziende defense van Brent Seabrook, Duncan Keith en Niklas Hjarmarsson deed de rest. Tegen de Los Angeles Kings was het niet anders. Patrick Kane en Jonathan Toews schitterden als nooit te voren, en de angst voor supergoalie Joanthan Quick
bleek een tikkeltje over足 schat. Binnen een vloek en een zucht was ook de regerend kam足 pioen aan de kant geschoven.
Blijft de vraag waarom Joelle
Quenneville voor de Finals met de Boston Bruins z'n topline toch weer uit elkaar haalde? Het antwoord: angst. Angst voor de bovenmatig fysieke Bruins, en dan met name de boomlange alleskunner Zdeno Chara. De gedachtengang van coach Q: als Chara erin slaagt m'n eerste lijn kapot te spelen, wat blijft er dan nog over? Dan kan ik m'n toppers maar beter opdelen.
De redenatie bleek maar ten dele te werken. Game 1 ging dan weliswaar met tamelijk veel geluk naar Chicago, maar in
zowel Game 2 als Game 3 toonden de Blackhawks zich tamelijk kansloos en onmachtig. Jelui raadt het al: met een 21 achterstand in de series, en met het thuisvoordeel nu in Bruins' handen, bracht Quenneville z'n paradepaardjes toch maar weer bij elkaar in een lijn.
Game 4 werd daardoor een pracht van
bovendien besloten om niet van Chara weg te lopen, maar hem juist op te zoeken. Het gevolg was dat vijf van de zes Blackhawksgoals vielen met de Slowaak op het ijs. Bijkomende opsteker: de magie van de schier onpasseerbare Tuukka Rask werd eindelijk doorbroken. In Game 5 was het andermaal de beurt aan Patrick Kane. Kaner, as clutch as they come, zette zijn Hawks met twee treffers in de driver's seat. Niet alleen wat betreft de wedstrijd (31), maar ook wat betreft de Finals (32). Slechts een zege scheidt Chicago nog van Lord Stanley's Cup. Vanavond (maandag) kan de immense beker in de TD Garden al worden gehoist.
een wedstrijd en een waar schuttersfes tijn, waarin Chicago steeds het voortouw had. Er was uiteindelijk (opieuw) extra tijd voor nodig (Brent Seabrook werd andermaal scherprechter), maar de Blackhawks hadden (zichzelf) in ieder geval bewezen dat de aanval nog altijd de aar laat er geen misverstand over beste verdediging is. De ploeg had bestaan: de Finals zijn nog zeker niet
M
Die ene veteraan
De Stanley Cup Finals zijn nog niet voorbij en de eerste behoorlijke trade is al gemaakt. Toronto haalt backup goalie Jonathan Bernier uit Los Angeles om als eventuele startende goalie aan te treden, waarmee een interessante zomer vast is aangebroken.
Als de finale straks achter de rug is, krijgen teams met dure en lange contracten de moeilijke keuze afstand te nemen van veteranen. Dit is een uitzondering op de vaste regel door de lockout van eerder dit seizoen. Het terugschroeven van het salarisplafond leidde tot penibele budgetten en dat mag eenmalig worden opgelost door maximaal twee spelers zonder verdere straf uit te kopen.
gedaan. De Boston Bruins hebben bewezen ware comeback kids te kunnen zijn: 31 achter in de series tegen de Maple Leafs, 41 achter in de derde periode van de beslissende Game 7 in diezelfde series. Me dunkt.
Goed, het gemis van Patrice Bergeron
scheelt voor de Bruins natuurlijk als een slok op een borrel. Daar staat tegenover dat ook het meedoen van Jonathan Toews hoogst twijfelachtig is. Captain Serious leek zaterdagavond te kampen met hersenschuddingsverschijnselen en bleef de gehele derde periode aan de kant. En Stanley Cup Finals of niet: met dat soort blessures kun je toch maar beter geen risico's nemen. •
Dat zal in de praktijk betekenen dat enkele sterke spelers moeten vertrekken bij hun huidige teams. Marián Hossa, Brad Richards, Roberto Luongo en Danny Briere prijken op verscheidene lijstjes van potentiele free agents. Goed nieuws voor teams die nog net die ene veteraan missen, want terwijl deze heren de komende jaren door hun oude team worden doorbetaald, kunnen ze elders tegen een vriendenprijs tekenen.
Het is voor de Leafs echter vooral verstan
dig om te blijven ruilen. De ploeg is jong ge noeg om rustig te groeien en de successen van dit korte seizoen zijn onvoldoende indica tie voor de stand van zaken. Het is enerzijds begrijpelijk dat ze de plek van startende goalie mogelijk hebben ingevuld, maar het is anderzijds een klap in het gezicht van hun huidige starter James Reimer, die een dege lijk seizoen keepte en meer tijd verdiende. Maar geef sommige teams een vinger, en ze struinen plots de markt af voor een dure hand. •
Jules Zane.
Aaron Hernadez
In de categorie ‘de voorbeeldburgers van de
NFL en hun zomerse avonturen’ presenteren we u deze week Aaron Hernandez. Hernandez is gewaardeerd lid van de ‘Boston TE Party’, één van de beste tight ends in de NFL, dynamo van de Patriotsoffense en onmisbaar doelwit voor quarterback Tom Brady, nu Rob Gronkowski sukkelt met blessures en het wide receiverkorps te New England één groot vraagteken is. Genoeg reden om tevreden te zijn over je leven. Ziet Aaron Hernandez toch anders. Want die gaat liever ‘rolling with his homies from da hood’. Je weet, zoals vroeger. Marihuanahandeltje hier, moordpartijtje daar, moet allemaal kunnen toch? We hebben immers vakantie en wat Ray Lewis wel/niet kon, is ook Aaron niet vreemd. Toch?
Of vergissen we ons, berust alles op één groot misverstand en heeft Aaron Hernandez de schijn tegen? Lag hij allang te slapen toen zijn maten Odin Lloyd (een goede bekende van Hernandez) door het hoofd schoten? Is het toeval dat Hernandez’ huurauto op de plaats delict is gesignaleerd? Of dat Aaron vlak na de moord zijn hele huis professioneel liet schoonmaken en vervolgens een kapotte telefoon en defecte beveiligingsinstallatie overhandigde aan de politie?
Niemand die deze vragen vooralsnog kan beantwoorden, niemand behalve Aaron Hernandez zelf. Laat duidelijk zijn dat Hernandez onschuldig is tot het tegendeel bewezen is. Tegelijkertijd kunnen we gerust stellen dat het bepaald niet in het voordeel van Hernandez spreekt dat hij in deze nachtmerrie verzeild is geraakt. Al klopt het maar half wat er allemaal gezegd en geschreven wordt, Aaron Hernandez heeft de allerlaatste footballwedstrijd van zijn leven al gespeeld. Op 23jarige leeftijd. Over verspild talent gesproken. •
Paul Klomp.
Hard Knocks
De New England Patriots hebben voor
het komende seizoen geen gebrek aan mediaaandacht. Vorige week schreef ik al over de komst van Tim Tebow en vlak nadat dat magazine uitkwam werd bekend dat tight end Aaron Hernandez eventueel betrokken is bij een moord.
Op het moment van schrijven is Hernandez nog niet gearresteerd, maar alleen al het feit dat een huurauto op zijn naam vlak bij het lichaam van Odin Lloyd werd aangetroffen, is op z'n minst verdacht te noemen. Veel is nog onduidelijk over de zaak, maar Hernandez kan zomaar de nieuwe O.J. Simpson worden.
De NFL staat meer dan welke sport ook bekend om de op z'n minst twijfelachtige karakters van spelers. Er gaat bijna geen dag voorbij of er zit weer iemand in de lik. Chad Ochocinco zit momenteel bijvoorbeeld een straf uit van dertig dagen.
Een speler die ook vaak genoemd wordt door zijn twijfelachtige leven buiten de NFL is Adam 'Pacman' Jones. De Bengal is bezig zijn leven te beteren en mag zelfs spreken op het Rookie Symposium.
Niemand weet beter dan hij hoe makkelijk je op het slechte pad komt. In een interview vertelde hij laatst dat hij de eerste man aan zijn vaders kant is die het tot ouder dan 27 heeft geschopt. Naar zijn verhalen over zijn leven kijk ik dan ook enorm uit in de komende editie van Hard Knocks. •
Lennart Beishuizen.