SportAmerika Magazine No. 26

HOOFDREDACTIE Neal Petersen Geert Jan Darwinkel EINDREDACTIE Kasper Dijk SENIOR WRITER Jules Zane REDACTIE Lennart Beishuizen Pieter Brouwers Geert Jan Darwinkel Rob van Gameren Vincent Van Genechten Eva Gerritse Pieter Horstman Justin Kevenaar Paul Klomp Jasper Laman Marco Post Jurian Ubachs Klaas­Jan ter Veen Jeroen Veenstra Seb Visser Frank Wielaard Joeri Zwarts COLUMNISTEN Matthijs van den Beukel Gijsbregt Brouwer Jeroen Elshoff Leander Schaerlaeckens FOTOGRAFIE Getty Images PRODUCTION, ART DIRECTION & DESIGN DarChicago Ltd. MET DANK AAN Issuu, Scribus

SportAmerika Magazine is een uitgave van Petersen Media. Niets uit deze uitgave mag op welke wijze dan ook worden gekopieerd zonder uitdrukkelijke toestemming van de uitgever. © Petersen Media 2012­2013 ­ Alle rechten voorbehouden.

Ongemakkelijk

Het is niet makkelijk om verslaafd te zijn aan Sport

Amerika. Dan heb ik het nog geeneens over de liefde van de sport, maar ook de manier van leven als een #SportAm‐er.

Elke dag alles willen lezen en zien van je favoriete sporten. Elk gesprek een opening zoeken om jouw voorliefde voor de Boston Celtics, New England Patriots of Boston Red Sox te tonen. Het is niet makkelijk.

Ik ben daar zeker niet alleen in. Het zijn de kleine dingen waar aan je het ziet dat de passie van #SportAm ook bij anderen enorm diep zit. Zo hoorde ik van de week onze columnist Jeroen Elshoff een anekdote vertellen over Kobe Bryant. Niet in de kroeg met wat vrienden, nee Jeroen deed dat voor een miljoenenpubliek bij de NOS tijdens het duel Brazilië ‐ Mexico, dat hij van commentaar voorzag.

Prachtig. Natuurlijk, Black Mamba kwam even voorbij, maar Jeroen greep het moment direct aan.

Van dit moment kan ik intens genieten. Nu is er nog weinig aanleiding voor gezien het WK voetbal, maar kort erna begint het NFL‐seizoen weer. Gelukkig nog even de tijd om weer bruggetjes te verzinnen in gesprekken en mensen erop te wijzen hoe prachtig #SportAm is.

Veel leesplezier,

Komkommertijdtumult in de

AFC East. Volgens de nieuwe Cleveland Browns­coach Mike Pettine (ex­Jets DC) zou New England Patriots­coach Bill Belichick het playbook van de New York Jets in zijn bezit hebben.

Alabama­coach Nick Saban was te gast bij de Jets en coach Rex Ryan gaf hem een kopie van zijn playbook mee. Volgens Pettine zou Saban dit vervolgens hebben doorgespeeld aan Belichick. Ryan noemt dit onzin: “Elke wedstrijd tussen ons is beslist op het veld. Ik vind het respectloos om de Patriots ergens van te gaan beschuldigen.” Belichick zelf weigerde commentaar, Saban ontkende de aantijgingen vanaf zijn vakantieadres • Chad Johnson speelde afgelopen weekend weer, alleen niet voor een NFL­ team, maar in de CFL. In Canada maakte hij zijn debuut voor de Montreal Alouettes. In de laatste voorbereidingswedstrijd ving Johnson één bal voor zestien yards.

“Ik heb nog veel werk te doen, maar ik vind het geweldig om weer op het veld te staan” • Derek Carr maakt een goede indruk in Oakland. Toen Carr werd gekozen in de NFL Draft kondigde de Raiders­organisatie aan dat de kans groot is dat hij in het komende seizoen de derde quarterback is. Coach Dennis Allen is echter onder de indruk en ziet hem momenteel als de back­up van Matt Schaub: “Hij moet nog stappen zetten, maar ik zie heel veel goede dingen.” Ook veteraan Maurice Jones­Drew was vol lof over Carr: “Hij doet het geweldig, en je merkt dat ook de jongens om hem heen aanvoelen dat hij goed bezig is.” •

General managers van de lottery

teams sloegen harmonisch met de vuist op tafel na het horen van Joël Embiid’s onheilstijding. Met een gebroken voet zit de voorbes­ temde eerste keuze in de NBA Draft vier tot zes maanden aan de kant. Cleveland zal waarschijnlijk op zoek gaan naar een andere optie. Embiid zelf staat met een glimlach in het leven – hij maakte vlak voor de operatie nog even een selfie • De Chicago Bulls verkennen de markt op zoek naar een schutter om volgend seizoen naast de terugkerende Derrick Rose te posteren. Een startende vijf met Rose, Arron Afflalo/Jimmy Butler, Carmelo Anthony, Taj Gibson en Joakim Noah is absoluut geen utopie, als je Twitter mag geloven • Manu Ginobili speelt mee met Argentinië tijdens het WK, dat eind dit jaar in Barcelona plaatsvindt.

Goed nieuws voor de basketballiefhebber, slecht nieuws voor de San Antonio Spurs • David Blatt is de nieuwe coach van de Cleveland Cavaliers. Blatt reeg de successen aaneen in Europa en gaat zijn debuut maken in de NBA • De vader van Klay Thompson haalde het nieuws door te bevestigen dat zijn zoon genoemd wordt in een trade tussen de Golden State Warriors, de Minnesota Timberwolves en de Los Angeles Lakers. Kevin Love zou dan naar de Bay Area vertrekken.

Eerst zien, dan geloven • De nieuwe shirts van de Charlotte Hornets zijn gepresenteerd, en kennen een opvallend detail. Het NBA­logo zit nu op de achterkant van het shirt, om op de voorkant ruimte vrij te houden voor een shirtsponsor • (Marco Post)

Gerard Gallant is de nieu­

we coach van Florida Pan­ thers. De coach neemt het stok­ je over van Peter Horacek, die op zijn beurt de in november ontslagen Kevin Dineen verving. Gallant komt over van Montreal Canadiens, waar hij assistent­coach was. Eerder was de 50­ jarige Gallant hoofdcoach bij Columbus Blue Jackets • Carolina Hurricanes koos voor Bill Peters als nieuwe coach. Peters was de afgelopen drie seizoenen assistent bij Detroit Red Wings • Willie Desjardins lijkt de nieuwe coach van Vancouver Canucks te gaan worden. De coach won dit seizoen met Texas Stars de titel in de AHL en was ook in beeld om hoofdcoach te worden bij Pittsburgh Penguins • Brad Richards is niet langer een speler van New York Rangers. De aanvaller, die in 2011 een negenjarig contract tekende, zag zijn contract uitgekocht worden door de Rangers. Richards krijgt tweederde van zijn resterende salaris (12,6 miljoen dollar) uitbetaald, gespreid over een periode van twaalf jaar • Jamie McGinn blijft langer bij Colorado Avalanche. De aanvaller tekende een tweejarig contract en zal in die periode in totaal 5,9 miljoen dollar verdienen • Het gaat beter met aanvaller Rich Peverley van Dallas Stars. Peverley, die 10 maart in een wedstrijd tegen Columbus Blue Jackets werd getroffen door een hartstilstand, weet echter niet of hij ooit weer terug kan keren op het ijs. “Ik probeer de stappen één voor één te maken en ik zie wel wat er gebeurt. Als ik weer kan gaan spelen, zou dat fantastisch zijn.” •

Een ware primeur in de

MLB deze week. Werper Alex Torres van de San Diego Padres was de eerste Major League­ speler die een protective cap droeg op de heuvel. Torres verklaarde na afloop dat het beschermende gevaarte nauwelijks anders voelt dan een normale cap. Volgens Torres, die aanwezig was toen Tampa Bay­werper Alex Cobb op zijn geraakt werd door een hard geslagen bal, wegen de voordelen dan ook niet op tegen de nadelen • Het lijkt afgelopen te zijn met de carrière van Raúl Ibáñez. De 42­jarige aangewezen slagman kreeg deze week van de Los Angeles Angels te horen dat hij niet langer nodig is binnen de organisatie. Hij is daardoor free agent, maar of er veel clubs in zijn diensten geïnteresseerd zullen zijn, is nog maar de vraag • Ook slecht nieuws voor Roger Bernadina. De Nederlandse verre velder werd door de Cincinnati Reds designated for assignment, wat inhoudt dat Bernadina zich bij de Minor Leagues moet melden. The Shark sloeg, na een uitstekende voorbereiding, slechts .153 met vijf binnengeslagen punten voor de Reds • Beter nieuws was er voor K­K­K­Kershaw. De 26­ jarige starter van de Los Angeles Dodgers gooide tegen de Colorado Rockies de eerste no­ hitter van zijn carrière, en deed dat in stijl: met maar liefst vijftien keer drie slag. Kershaw miste een perfect game doordat één honkloper het eerste honk bereikte door een fout van korte stop Hanley Ramírez.

Hij was al de tweede pitcher met een no­hitter voor de Dodgers dit seizoen, na Josh Beckett •

Begin dit jaar nam commissionair David

#1 Hakeem Olajuwon (Houston Rockets)

Center, University of Houston 2x NBA‐kampioen NBA Most Valuable Player 12x NBA All‐Star 2x Defensive Player of the Year Basketball Hall of Fame

#3 Michael Jordan (Chicago Bulls)

Shooting Guard, North Carolina 6x NBA‐kampioen 5x NBA Most Valuable Player 14x NBA All‐Star NBA Defensive Player of the Year Rookie of the Year Basketball Hall of Fame

#5 Charles Barkley (Philadelphia 76ers)

Power Forward, Auburn NBA Most Valuable Player 10x NBA All‐Star Basketball Hall of Fame

#16 John Stockton (Utah Jazz)

Point Guard, Gonzaga 10x NBA All‐Star Basketball Hall of Fame

Stern afscheid. Dertig jaar eerder mocht hij als baas van de NBA zijn eerste NBA Draft openen. Over kwaliteit had de NBA voor die draft van 1984 niet veel te klagen. Met de rivaliteit tussen Magic Johnson en Larry Bird en de dunks van ‘Dr. J’ Julius Erving ging het steeds beter met de competitie. Toch had iedereen het over de Draft en de spelers die een grote impact zouden hebben in de NBA. Een speler waar iedereen voor ging was center Hakeem Olajuwon. Het seizoen 1983/1984 was voor de Houston Rockets een seizoen om te tanken (lees: expres te verliezen).

Vroeger had je vijftig procent kans op de nummer 1­keuze als je onderaan eindigde in de competitie. Er was geen draft lottery, maar het ouderwetse kop­of­munt.

De Rockets wonnen en mochten dus als eerste kiezen.

Die eerste keuze was

eigenlijk al maanden bekend. De Rockets selecteerden Olajuwon en hadden daarmee twee topcenters in het team. De Nigeriaanse center speelde al in Houston voor de universiteit en hoefde dus niet zo ver te verhuizen. Zijn spel, kracht en lenigheid was iets nieuws voor de NBA. In die tijd was het heel belangrijk om een goede center in je team te hebben. Iets wat je duidelijk zag in de tweede keuze. De Portland Trail Blazers hadden de keuze uit heel wat talentvolle spelers, zoals Michael Jordan, Charles Barkley en center Sam Bowie. Laatst­ genoemde werd uiteindelijk de speler van Portland. De boomlange center had een goed seizoen achter de rug bij Kentucky en was volgens de kenners klaar voor de NBA.

De eerste twee keuzes in de Draft waren

grote spelers die moesten gaan domineren in de NBA, zoals Kareem Abdul­Jabbar, Bill Walton en Wilt Chamberlain dat ook deden.

De keuze van de Trail Blazers was daarom niet verrassend. Ze hadden met Clyde Drexler tenslotte al een hele goede shooting guard in huis. De Chicago Bulls hadden wel een guard nodig (eigenlijk was elke speler wel welkom bij dat team). Enkele minuten voordat de Bulls hun keuze bekend moesten maken, kregen ze aanbod van de Philadelphia 76ers.

Julius Erving en hun nummer 5­keuze werden aangeboden aan de Bulls in ruil voor hun derde keuze. Voor Chicago was het onbespreekbaar, want ze wilden per se Michael Jordan binnenhalen. Jordan was een ruwe diamant die indruk maakte bij North Carolina. Een team zonder egoïsten waarin het teambelang voorop stond, maar waar Jordan af en toe lak aan had. Hij deed waar hij goed in was en dat was scoren, heel veel scoren.

Veel teams kregen de kans om de

collegespelers in actie te zien tijdens het trainingskamp van Team USA. Toentertijd mochten er geen NBA­spelers meedoen aan de Olympische Spelen, waardoor jonge talenten de kans kregen om een Olympische medaille te winnen. Tijdens het trainingskamp dat jaar deden onder andere Michael Jordan, John Stockton en Charles Barkley mee. Een paar weken voor het trainingskamp werd Barkley uitgenodigd door de Philadelphia 76ers voor een pre­ draft trainingskamp.

De excentrieke power forward deed het goed en maakte

#1 Allen Iverson (Philadelphia 76ers)

Point Guard, Georgetown NBA Most Valuable Player 11x NBA All‐Star Rookie of the Year

#5 Ray Allen (Milwaukee Bucks)

Shooting Guard, Connecticut 2x NBA‐kampioen 10x NBA All‐Star

#13 Kobe Bryant (Los Angeles Lakers) Shooting Guard, Lower Merion High School 5x NBA‐kampioen NBA Most Valuable Player 16x NBA All‐Star

#15 Steve Nash (Phoenix Suns)

Point Guard, Santa Clara 2x NBA Most Valuable Player 8x NBA All‐Star

#1 LeBron James (Cleveland Cavaliers)

Small Forward, St. Vincent‐St. Mary High School 2x NBA‐kampioen 4x NBA Most Valuable Player 10x NBA All‐Star Rookie of the Year

#3 Carmelo Anthony (Denver Nuggets)

indruk op de Sixers, al was er een klein probleempje: Barkley moest ongeveer vijf kilo afvallen. Dat was voor hem geen probleem, maar hij had weinig zin in Philadelphia. Tijdens het trainingskamp met Team USA deed hij er alles aan om indruk te maken op de andere teams.

Het teambelang tijdens het trainingskamp was voor Barkley niet belangrijk. Hij wilde aan de scouts laten zien hoe goed hij was, zodat hij niet in Philadelphia zou eindigen.

Het kon hem daarom ook weinig schelen of hij wel of niet naar de Spelen ging. Barkley viel ondertussen tien kilo af en hoopte genoeg indruk te hebben gemaakt tijdens het USA trainingskamp. Het probleem voor hem was alleen dat alleen de 76ers interesse

Small Forward, Syracuse 7x NBA All‐Star

#4 Chris Bosh (Toronto Raptors) Power Forward, Georgia Tech 2x NBA‐kampioen 9x NBA All‐Star

#5 Dwyane Wade (Miami Heat) Shooting Guard, Marquette 3x NBA‐kampioen 10x NBA All‐Star

hadden in zijn diensten, de andere top­5 teams hoefden hem niet.

Bijkomend probleem voor Barkley: bij

de Sixers zou hij heel weinig verdienen, 75.000 euro voor een eenjarig contract.

Voor Barkley een reden om omgekeerde te doen en proberen een slechte indruk achter te laten op Philly. Een dag voor zijn tweede ontmoeting met de ploeg ging hij stappen en uitgebreid eten bij

wat fastfoodrestaurants. De volgende ochtend kwamen daar nog tien pannenkoeken bovenop en wat vlees. Eenmaal in het trainingscomplex van de 76ers was hij niet vijf kilo afgevallen zoals afgesproken, maar juist twee kilo aangekomen. Voor Philadelphia was dat nog geen reden om hem niet te draften, want er werden spelers weggestuurd waardoor ze Barkley alsnog een meerjarig contract konden aanbieden met een goed salaris.

In New York was David Stern alweer

aanbeland bij keuze zestien. De Utah Jazz mochten een speler kiezen en dat werd een kleine point guard van Gonzaga. John Stockton speelde vier jaar bij die universiteit en bleef altijd een beetje in de anonimiteit, tot hij werd uitgenodigd voor het trainingskamp van Team USA. Daar maakte hij indruk op de scouts. Voor de technische staf van de nationale ploeg was hij echter niet goed genoeg. Hij en Barkley haalden het team niet en mochten dus niet mee naar de Olympische Spelen.

In tegenstelling tot Barkley was Stockton een rustige, verlegen speler.

Voor Stockton was de teleurstelling groter, aangezien hij ook niet meer had gerekend op een plek in de NBA draft.

Hij was daarnaast ook niet uitgenodigd door de NBA om in de zaal live aanwezig te zijn, waardoor het leek alsof hij sowieso niet in de eerste ronde geselecteerd zou worden. De point guard overwoog zelfs om naar Europa te gaan en daar basketbal te spelen, tot hij zijn naam hoorde uit de mond van David Stern.

#1 David Robinson (San Antonio Spurs)

Center, Navy 2x NBA‐kampioen NBA Most Valuable Player 10x NBA All‐Star Defensive Player of the Year Rookie of the Year Basketball Hall of Fame

#5 Scottie Pippen (Chicago Bulls)

Small Forward, Central Arkansas 6x NBA‐kampioen 7x NBA All‐Star Basketball Hall of Fame

#10 Horace Grant (Chicago Bulls) Power Forward, Clemson 4x NBA‐kampioen NBA All‐Star

#11 Reggie Miller (Indiana Pacers)

Shooting Guard, UCLA 5x NBA All‐Star Basketball Hall of Fame

De NBA Draft had nog een bijzondere

#1 Patrick Ewing (New York Knicks)

Center, Georgetown 11x NBA All‐Star Rookie of the Year Basketball Hall of Fame

#7 Chris Mullin (Golden State Warriors) Small Forward, St. John’s 5x NBA All‐Star Basketball Hall of Fame

#13 Karl Malone (Utah Jazz)

Power Forward, Louisiana Tech 2x NBA Most Valuable Player 14x NBA All‐Star Basketball Hall of Fame

#18 Joe Dumars (Detroit Pistons)

Shooting Guard, McNeese State 2x NBA‐kampioen 6x NBA All‐Star Basketball Hall of Fame

naam die werd gedraft door de Chicago Bulls. Olympisch sprintkampioen Carl Lewis werd in tiende ronde geselecteerd, ondanks dat hij geen basketbal speelde op zijn universiteit. Lewis liet de kans om voor de Bulls te spelen aan zich voorbijgaan en focuste zich liever op zijn atletiekcarrière.

Voor de Bulls maakte dat niet zoveel uit, aangezien Jordan vanaf het begin het team op sleeptouw nam. Binnen enkele maanden waren de Bulls wereldnieuws dankzij het spel van de jonge shooting guard uit North Carolina. Het duurde zeven jaar voordat hij zijn eerste NBA­titel pakte, maar daar bleef het dan ook niet bij. Na drie titels op rij stopte hij met basketballen, om zich te focussen op honkbal. In die periode profiteerde Olajuwon van zijn afwezigheid.

Met de Houston Rockets werd hij in 1994 en 1995 kampioen, waarna Michael Jordan terugkwam en de jaren erna de drie titels op rij pakte. Hij versloeg daarin onder meer Stockton en een paar jaar daarvoor ook al Barkley (die toen inmiddels voor de Phoenix Suns speelde).

In 1984 veranderde het landschap in de NBA dankzij deze vier spelers. Stockton, Jordan en Barkley waren daarnaast in 1992 ook teamgenoten van elkaar. Op de Spelen in Barcelona schreven ze geschiedenis en zetten ze basketbal definitief op de kaart in de rest van de wereld.

Misschien dat de huidige draft class dat

ook zal gaan doen. Net als in ’84 is het nu ook de eerste draft van de nieuwe commissioner, in dit geval Adam Silver. Toen werd Hakeem de eerste Afrikaanse speler die als eerste werd geselecteerd. Laat het nu zo zijn dat de Kameroener Joel Embiid ook een center is en mogelijk ook als nummer 1 wordt gekozen. Dan hebben we Philadelphia weer. Zij wilden heel graag traden om Michael Jordan te krijgen, nu hebben ze hetzelfde idee voor Andrew Wiggins. Een speler die een vergelijkbaar lichaam heeft als Jordan destijds. Over een paar jaar weten we pas hoe goed deze groep zal zijn, maar de spelers moeten alles uit de kast halen om in de buurt te komen van Hakeem, MJ, Barkley en Stockton. •

Verrassing

In de afgelopen zestien maanden waren

er in de NBA maar liefst 21 wisselingen van coach. De hoofdcoachmolen draait op volle toeren en vacante posities zijn voortdurend onderwerp van speculatie. De Cavs toverden deze week een verrassend konijn uit de hoge hoed. Ze lieten de 55‐jarige David Blatt ‐ die geen enkele NBA‐ervaring heeft ‐ een vierjarig contract tekenen.

De echte kenners wisten natuurlijk allang dat Blatt voorbestemd was om NBA‐coach te worden. Zijn voormalig Princeton‐coach Pete Carril zag het al aankomen door de manier waarop Blatt naar het spelletje kijkt.

En twee jaar geleden twitterde Adrian Wojnarowski, de alom gerespecteerde basketballexpert van Yahoo Sports, het volgende: “Op een dag zal iemand in de NBA het idee krijgen om coach David Blatt in te huren. Hij is simpelweg één van de besten op de planeet.”

Wojnarowski was niet voor niks zo enthousiast. Blatt is in Europa één van de succesvolste coaches ooit. Hij leidde teams in Israël, Rusland, Italië, Turkije en Griekenland. Blatt pakte met het Russische nationale team brons op de Olympische Spelen in Londen en hij won met zijn team Maccabi Tel‐Aviv zo’n beetje alles wat er in Europa te winnen valt.

Bij de Cavs volgt David Blatt de zes

weken geleden ontslagen Mike Brown op.

Daarbij erft hij gelijk ook de eerste draftkeuze. Dat betekent dat we deze week al getuige zullen zijn van het eerste wapenfeit van de kersverse coach. Kiest hij ‘gewoon’ voor Wiggins of Parker, of wordt het net zo’n verrassende keuze als hij zelf was? ∙

Eva Gerritse.

SÃO PAULO (en eigenlijk ook Manaus) – Ik moest en zou erbij zijn. Het

interesseerde me niet dat ik maar twee uur geslapen had en dat het wel erg krap zou zijn. Na het gelijkspel van Amerika met Portugal in Manaus, in het hart van het Amazone regenwoud waar ik op een bootje nog door de krokodillen en slangen had gevaren, vlogen wij, het Amerikaanse voetbalperskorps, gezamenlijk terug naar onze basis in São Paulo.

Daar is de basis van het Amerikaanse elftal tijdens dit WK, dus daar komen we na elke wedstrijd weer terug. De eerste was in Natal, drie uur vliegen. Voor bovenal Amerikaanse fans werd met 2‐1 gewonnen, onverdiend eigenlijk, maar dat is voetbal. In Manaus gaven de Amerikanen in de vreselijke hitte en vochtigheid in de malariale junglestad de overwinning in de 95ste minuut weg.

Het was weer een avondwedstrijd. Maar waar we na Natal direct naar het vliegveld gingen om vervolgens om 9 uur ‘s ochtends weer bij ons hotel in Sao Paulo aan te komen, was er dit keer tijd om een paar uurtjes te slapen voor de vlucht van vier uur.

We zouden om 10 uur landen. Om 1 uur speelde Nederland. Ik had Oranje op dit WK nog niet gezien. Bij het vorige WK heb ik geloof ik maar één wedstrijd van ze gemist. Dit was mijn kans, want ik heb in Brazilië de opdracht het Amerikaanse team niet uit het oog te laten, waar ik in Zuid‐Afrika vrij rondreisde.

Het zou moeilijk worden. Maar ik heb teveel WK’s op televisie moeten kijken om dit te laten glippen.

Om 10 uur stapten een collega en ik in een taxi, want onze vlucht kwam te vroeg aan, een unicum in dit land. De chauffeur sprak, zoals bijna dit hele land, alleen maar Portugees. Met mijn huis, tuin en keuken‐Spaans kan ik me net verstaanbaar maken. Naar het stadion rijden was uitgesloten, was wel duidelijk, vanwege de barricades van de FIFA. De veiligheidsmaatregelen zijn achterlijk ver doorgevoerd bij een WK, maar dat krijg je als je zo onpopulair bent als het voetbalorgaan. De demonstraties mogen het imago niet schaden.

Hij zette ons bij een metrostation af en wenste ons het beste. Vandaar was de reis naar het grote witte stadion, dat meer op een warenhuis lijkt, wel te doen. Maar daar werd het moeilijk. We waren bij het verkeerde station uitgestapt, dat naar de ingang voerde waar de pers niet binnen kan.

Ondanks dat dat helemaal nergens stond aangegeven. We hadden met onze zware tassen drie kilometer met de mensenmassa meegelopen. En hoezeer we ook smeekten en scholden, nou moesten we terug, stroomopwaarts. Terug de metro in, volgende halte, daar weer hetzelfde.

Ik had een oranje t‐shirt aan, met een afbeelding van Cruijff erop. Ik had niet gedacht de wedstrijd nog te halen dus had mezelf in het oranje getooid. Maar een journalist in de kleding van een fan, dat kan niet. Hoogst onprofessioneel. Dus hield ik mijn dikke trui van FOX Soccer aan en zwom ik in mijn eigen zweet. We hadden tegen die tijd zes kilometer gelopen en er nog een paar te gaan, terwijl het veel warmer was dan natuurlijk weer was voorspeld.

Een halfuur voor de wedstrijd waren we eindelijk bij de goede tent. Nou de volgende opgave: FIFA

zo gek krijgen me een ticket te geven. Denkende dat ik het niet zou gaan halen had ik mijn perskaart voor de wedstrijd afgezegd – want als je je ticket niet ophaalt zwaait er wat. Gelukkig toonde een FIFA‐man uit Zweden begrip. Hij gaf me zelfs nog toegang tot de persconferentie.

Ik greep een hotdog en hoognodige cola – cafeïne! – en kleedde me snel om. Ik liep binnen terwijl het Wilhelmus speelde. Nederland won en ik was erbij. Juichen mag op de perstribune niet, maar van binnen glom ik. Louis van Gaal zorgde na de wedstrijd onbedoeld voor veel amusement. Nu zit ik in de bus naar m’n hotel. En als ik daar aankom ga ik heel hard naar bed. Want morgen reizen we naar Recife voor de pot met Duitsland. ∙

Bij aanvang van dit college basketbal­

seizoen raasde er een ontzettende hype doorheen de basketbalwereld. Het instromende talent “was nooit zo groot en de NBA Draft van 2014 zou wel eens de beste aller tijden kunnen worden.” Wel, we zijn nu zover en de hype is toch wat gaan liggen. Jonge sterren als Jabari Parker, Andrew Wiggins en Julius Randle toonden niet enkel hun sterke punten in college, ze toonden ook hun minder sterke aspecten.

En dan was er die Joel Embiid, die een week voor de draft zijn voet breekt. De 2014 NBA Draft is één en al chaos, van een speciale en onverwachte wending gesproken…

Aan de ene kant hebben de critici gelijk: deze draft is op zich niet héél speciaal als je alle spelers op voorhand analyseert. Neem de beste vijf, die er toch wel een beetje bovenuit steken. Embiid moet mogelijk een half jaar revalideren van zijn gebroken voet en er waren al vragen rond zijn rug.

Wiggins toonde vlagen van talent maar ook dat hij nog helemaal geen constante factor is. Bij Parker rezen vragen rond zijn defense en fysieke kwaliteiten. De Australiër Dante Exum is al helemaal een mysterie en het spel van Randle is niet zo makkelijk om te zetten van college naar de NBA. De realiteit is plots dat deze draft misschien wel helemaal niet speciaal is en de geschiedenis in zal gaan als zovelen: middelmatig.

Een hype begint altijd met rozengeur en maneschijn maar eindigt steeds met de harde realiteit: dat niets of niemand perfect is. Want we leven nu eenmaal in een tijdperk waar elke beweging tot op het bot geanalyseerd wordt. Dat heeft zijn voordelen maar ook zijn nadelen. Neem Wiggins: nee, hij domineerde niet in college zoals verwacht werd. Hij werd zelfs ietwat overvleugeld door zijn ploegmaat Embiid. De vraag is echter: is dat nu zo erg en genoeg om hem dan maar af te schrijven? Hetzelfde geldt voor Parker. Ja, hij ging er in ronde één van het NCAA Tournament uit. Who cares?

Het punt is: een hype is altijd

overroepen, ook als ze negatief begint uit te draaien. Wiggins, Parker, Embiid, Randle, Exum, Aaron Gordon, Tyler Ennis, Noah Vonleh, James Young… Dit zijn allemaal jongens van 19­20 jaar.

Zij zijn nu al zo goed. Geef ze enkele jaren tijd en ze maken misschien wel de nieuwe sterrenbasis van de NBA uit. Weet je wel, wanneer ene LeBron James het tijd vindt om ermee te kappen.

Vul daar meer ervaren spelers bij aan aten we echter niet zomaar het aanwezige talent inpakken en klasseren als als Doug McDermott, Dario Saric, Nik Stauskas, Marcus Smart, Adreian onvoldoende. Want laten we ook heel Payne, T.J. Warren, Kyle Anderson, eerlijk zien: wie kan er zonder twijfel P.J. Hairston…en je hebt een talentijke zeggen welke spelers het wel en welke draft die tot in de tweede ronde degelijke spelers het niet gaan maken in de NBA? spelers kan opleveren.

Een hype is altijd overroepen, kijk maar naar Wiggins. De Canadees werd de hemel ingeprezen als de nieuwe Kobe Bryant, één Conclusie: de 2014 NBA Draft gaat zonder twijfel de geschiedenis in als één van de college seizoen later is deze amper 19­ jarige knul mogelijk een ‘bust’. Zelfde voor meest gehypte drafts aller tijden. Zal ze ook één van de beste ooit worden? Daar Parker, van de “beste high school spelers kan enkel de tijd raad over brengen. De sinds LeBron James” tot een speler die voortekenen zijn echter ontzettend defensief een probleem wordt en fysiek positief. Laten we deze jonge gasten dus misschien nooit zal meekunnen in de vooral eerst een kans geven alvorens te NBA. oordelen.

L

Als één van de meest gehypete high school basketballers ooit heeft Andrew Wiggins

wat te bewijzen. Dergelijke hoge verwachtingen zijn niet nieuw voor de 19­jarige forward. Toen hij voor Kansas University koos, lag de lat hoog: hij moest en zou de Jayhawks aan titels helpen en tegelijkertijd de nodige records in de boeken zetten, maar dat viel toch een beetje tegen. Dit zal de teams er niet van weerhouden om vroeg voor Wiggins te gaan ­ misschien zelfs als #1, door de voetblessure van Embiid. De Canadees is atletisch, snel, heeft een enorm lange armen en kan bovendien een uitstekend potje verdedigen. Wiggins sprak als wens uit om ooit te mogen spelen voor de Toronto Raptors uit zijn thuisland, maar het gebrek aan een hoge draftkeuze staat dat (voorlopig) in de weg. Is hij eeuwige belofte of zien we een NBA­superster? Het team dat hem uiteindelijk binnenhaalt (misschien toch de Cavaliers?), goed begeleidt en wellicht wat aanpassingstijd geeft, kan over een jaar of twee de hoofdprijs te pakken hebben.

Dario Saric wordt al sinds zijn vijftiende levensjaar gevolgd door NBA­scouts. Hij geldt dan ook als één van de grootste internationale talenten ooit. De kracht van Saric ligt in zijn veelzijdigheid. Hij is zo begaafd met de bal in zijn handen, dat hij alleen al door zijn basketbal­IQ een wedstrijd kan domineren. Offensief staat de 20­jarige Kroaat al ver aangezien hij over een breed arsenaal aan wapens beschikt: post moves, fadeaways, dribble moves in isolation, snelheid om zich vrij te lopen, passingkwaliteiten, anticiperend vermogen en ga zo maar door. Saric is ontzettend creatief en dat maakt hem gevaarlijk. Bovendien is hij een competitiebeest. Saric stond maandenlang bij de eerst tien in nagenoeg elke mock draft. Maar hoe dichter de draft kwam, hoe meer er getwijfeld werd aan de Kroaat. Zijn jump shot is niet bepaald constant te noemen.

Daarnaast is hij niet echt een groot atleet en zijn scouts er nog steeds niet uit wat zijn beste positie zal zijn in de NBA: small forward of power forward. Voor de small forward lijkt hij te traag en voor de power forward niet sterk genoeg.

Ach, talent komt altijd boven als dat talent hard wil werken.

Marcus Smart is een talentvolle guard die

in het afgelopen collegeseizoen uitkwam voor Oklahoma State. De explosieve en atletische Smart zou eigenlijk al meedoen aan de vorige editie van de NBA Draft, maar gaf uiteindelijk toch de voorkeur aan een extra jaar bij de Cowboys. Dit jaar was het team rondom Marcus Smart niet al te succesvol: de Cowboys eindigden in de middenmoot van de Big 12 Conference en ook in het NCAA Tournament wisten ze geen grote indruk achter te laten. In 36 wedstrijden had Smart wel een gemiddelde van 18 punten. Het team dat Smart zal draften, zal ook hem disciplinair in het gareel moeten houden. Dit jaar kwam Smart namelijk vooral in opspraak nadat hij een fan van Texas Tech te lijf ging. Smart verklaarde achteraf dat hij racistisch bejegend werd, waarna de stoppen doorsloegen. Ondanks dat Marcus Smart snel zijn excuses aanbood en braaf een schorsing uitzat, is het wel een teken dat hij licht ontvlambaar is. En in de NBA, waar trash talking tot kunst verheven is, kan dat gevolgen hebben.

Werd ontdekt door NBA足speler en landgenoot

Luc Mbah a Moute. Speelde in zijn eerste seizoen bij de Kansas Jayhawks de sterren van de hemel en veel experts geloven dat de 20足jarige Kameroener de grootste kans heeft om als eerste te worden gekozen in de aankomende NBA Draft. Hij wordt nu al vergeleken met grote namen als Hakeem Olajuwon en Tim Duncan, en niet geheel onterecht. Vooral de vergelijking met Hakeem The Dream wordt vaak gemaakt vanwege zijn Afrikaanse roots en het feit dat hij dit jaar al de fameuze Dream Shake liet zien. Het maakt van Embiid een intrigerend talent, want ondanks zijn lengte speelt hij verfijnd en maakt hij 75 pogingen van zijn pogingen zodra hij bij de basket is. Toch is Embiid geen keuze zonder risico. Zo was er vorig jaar een rugblessure die hem uit het NCAA Tournament hield en ook in high school had hij al vaker rugproblemen.

En nu is er weer de voetbreuk, die hem hier naar #4 doet afglijden...

Verder heeft hij minder ervaring dan veel leeftijdsgenoten uit Amerika en dit liet zichzelf soms zien in het aantal fouten dat hij tegen kreeg bij Kansas. Met andere woorden, Embiid heeft gezien zijn spel en zijn fysieke capaciteiten een ontzettend hoog plafond...alleen niemand weet of hij dit ook ooit zal bereiken.

Bij aanvang van het collegeseizoen wisten

enkel de insiders wie Elfrid Payton was.

Maar maand voor maand werkte de voormalige point guard van de Louisiana – Lafayette Rajin’ Cajuns zich op tot een mogelijke lottoselectie. Het is vrij simpel: Payton heeft alles om de volgende Rajon Rondo te worden. Rondo werd in 2006 pas als 21ste geselecteerd en zo lang willen teams niet opnieuw wachten. Payton heeft een enorm spelinzicht en passingkwaliteiten. Zijn instelling is altijd eerst de open man te vinden en dan pas te denken aan zelf scoren. Daarnaast is Payton een geweldige verdediger, die steals pakt alsof het niets is. De kritiek op Payton is, net als bij Rondo, gebaseerd op zijn haperende jump shot. Daar heeft de 20­ jarige point guard nog enorm veel werk voor de boeg. Dat vertaalt zich ook in een zwak schotpercentage vanaf de vrijeworplijn, hoewel hij makkelijk fouten afdwingt door zijn snelheid en dribbelvermogen. Zijn instabiele jumper maakt hij echter ook nog goed met een superieur vermogen voor een guard om rebounds te pakken. En laten we eerlijk zijn, Rajon Rondo is toch gewoon een ster in de NBA?

Teams die op zoek zijn naar een shooting guard

voor de toekomst en Andrew Wiggins mislopen, nemen best een kijkje naar Nik Stauskas. De Cana­ dees maakte furore bij de Michigan Wolverines als een veelzijdige guard met een lichaam dat perfect gebouwd is voor de NBA. De Wolverines waren afgelopen seizoen opnieuw top, ondanks het vertrek van toppers Trey Burke en Tim Hardaway Jr. Geen nood want Stauskas was klaar om het heft in handen te nemen. Zijn kracht ligt vooral in zijn scorend vermogen. Stauskas is een geweldige schutter, zowel als ontvanger van een pass als in een situatie waarbij hij zijn schot zelf moet creëren. Hij heeft in die zin veel weg van Klay Thompson. Stauskas kan echter ook als ball­handler en dus grote point guard aan de slag. Hij toonde bij Michigan de wil om zijn ploegmaats te betrekken, getuige zijn drie assists per wedstrijd. Stauskas is een uitstekende ball­handler in een pick­and­roll. Het pijnpunt van Stauskas is zijn defense. Heeft hij wel de nodige fysieke kwaliteiten om op een hoog niveau te verdedigen in de NBA? Terechte vraag, maar een dodelijke schutter/scorer, dat kan toch elk team gebruiken?

Het is een internationaal gezelschap in de

top van de NBA Draft. Naast een Kameroener en een Canadees is er ook een AustraliĂŤr die zijn naam vroeg zal horen. Dante Exum is in Amerika nog een grote onbekende, maar hoopt vanaf komend seizoen zijn naam te vestigen. Op zijn vijftiende debuteerde hij al in het Australisch basketbalteam. Hij komt van dezelfde school als landgenoten Patty Mills en Andrew Bogut. Als point guard laat hij alles zien: hij maakt veel schoten af met beide handen, speelt met een hoge handelingssnelheid en is lastig te verdedigen vanwege zijn snelheid in combinatie met zijn lengte (1 meter 98). De vraag is alleen hoe snel hij klaar zal zijn voor de NBA. In AustraliĂŤ ligt het niveau immers lager en in tegenstelling tot zijn leeftijdsgenoten uit Amerika kwam hij daar geen toekomstige topspelers tegen. Ook is zijn percentage gemaakte vrije worpen enigszins zorgelijk (65% op internationale toernooien).

Tot slot is de vraag hoe hij zich houdt als hij geen sterspeler meer is. Iemand als Damian Lillard maakte de overgang van het kleine Weber State (waar hij alles zelf mocht doen) naar de NBA zonder problemen, maar kan Exum dat ook? Net als bij Embiid zien scouts hier een ontzettend hoog plafond, alleen is het de vraag of dat er ook echt uit kan gaan komen.

Size, size, size en nog eens size. De NBA

evolueert steeds verder naar ‘small ball’ maar teams met veel lengte en body hebben toch een extra wapen om succesvol te zijn. Jarnell Stokes zou dan ook een welkome aanwinst zijn voor nogal wat NBA­teams. De center van de Tennessee Volunteers is een fysiek monster. Akkoord, hij is niet erg groot voor een big man maar zijn lichaam is gewoon gigantisch. Daarmee kan hij bovendien goed overweg in de post.

Stokes is in die zijn ‘old school’, een big man die bijna steeds met zijn rug naar de basket opereert en vaak succesvol is.

Verder gebruikt hij zijn gewicht om steeds het voordeel te hebben bij het pakken van rebounds. Offensief zijn er weinig spelers in deze draft die inside meer zullen domineren dan Stokes, defensief is het echter een ander geval. De 20­jarige is absoluut niet explosief, hoewel hij ook weer geen slak is. Atletisch vermogen bezit Stokes echter niet veel, waardoor hij nooit een shot blocker zal worden.

Zijn sterke lichaam maakt van hem echter wel een degelijke één­op­ één verdediger. Conclusie: teams die een waardevolle big man nodig hebben, Jarnell Stokes is jullie man. •

NAAM: Adam Silver GEBOREN: 25 april 1962, NYC COLLEGE: Duke University FUNCTIE: Commissioner van de NBA, oftewel de grote baas van de league.

REPUTATIE: Een directe, open man.

Iemand die heel veel ideeën heeft over hoe hij de NBA groter en beter kan maken, en daar ook graag (ex­)spelers bij betrekt.

LOOPBAAN: Advocaat bij het gerenommeerde kantoor Cravath, Swaine & Moore. Sinds 1992 is hij werkzaam bij de NBA en vanaf 2006 werkte hij direct onder de vorige NBA­ chef, David Stern.

PRESTATIES: Als deputy commissio­ ner was hij al verantwoordelijk voor veel zaken in de NBA. Zo had hij een belangrijke rol bij het oplossen van gokschandaal rondom scheidsrechter Tim Donaghy. Ook deelde hij de straffen uit aan onder meer Ron Artest (die nu Metta World Peace heet) na het incident in de wedstrijd tussen de Indiana Pacers en de Detroit Pistons. Onlangs was hij nog in het nieuws toen hij Clippers­ eigenaar Donald Sterling voor het leven schorste – een zaak die nog in volle gang is, maar waarmee hij nu al een daadkrachtige indruk achterliet. Was verder verantwoordelijk voor de oprichting van NBA China, een enorme financiële goudmijn voor de NBA. Door zijn inzet spelen er nu elk jaar teams in China in de voorbereiding.

Daarnaast was hij ook verantwoordelijk voor de goede TV­contracten die de NBA ook heel wat geld opleverden.

OVER ZICHZELF: “Ik ben verantwoordelijk voor een financieel gezonde en competitieve competitie met dertig teams. We hebben vooruitgang geboekt na onze laatste CAO­

onderhandelingen, maar we zijn er nog niet. We hebben nog niet 30 teams die winst maken en daarnaast zijn ook heel wat teams nog niet in staat een goed team op het veld te zetten. Aan mij de taak om de competitie gelijkwaardiger te maken.”

OVER HEM: “David Stern was iemand die altijd voor zijn eigen ideeën ging. Adam Silver is heel anders, hij is het tegenover­ gestelde. Hij betrekt graag mensen uit het vak bij het oplossen van problemen” – Sonny Vaccaro, voormalig baas van Nike, ziet mogelijkheden.

“Er is meer veranderd tijdens zijn eerste vijftien dagen als commissioner dan in de afgelopen veertien jaar onder David Stern” – Mavericks­eigenaar Mark Cuban is dui­ delijk blij met de aanstelling van Silver.

SPORTAM OVER ADAM SILVER: Silver in zijn eerste maanden als grote baas van de NBA al heel wat meegemaakt, met de Donald Sterling­zaak als meest belichte aspect. Tot nu toe heeft hij steeds duidelijk en adequaat gereageerd. Hij is een slimme man die weet waar hij mee bezig is en de juiste mensen daarbij betrekt. Bij het probleem met Sterling sprak hij eerst met een aantal ex­spelers, waaronder Magic Johnson, alvorens een besluit te nemen. We hebben hier dus niet met een autoritair leider te maken, eerder met een verbinder. En dat belooft veel goeds voor de toekomst.

CIJFER:

7,5

Realityshows – we worden er anno 2014 mee kapotgegooid.

Iedere zelfverklaarde ster heeft inmiddels een cameraploeg achter zich aan lopen en daar wordt de wereld, op zijn zachtst gezegd, niet beter van. Positieve uitzonderingen zijn er echter ook van dergelijke shows, bijvoorbeeld in de sportwereld.

Uiteraard is Hard Knocks, waarin een NFL­team gedurende de voorbereiding alle deuren opent, het bekendste voorbeeld.

Lang voordat de hype voet aan de grond kreeg, dook H.G. ‘Buzz’ Bissinger een seizoen lang onder bij de Panthers, het team van Permian High School uit Odessa, Texas. Dit leverde het boek Friday Night Lights – A Town, a Team, and a Dream op.

Dit was wellicht één van de eerste boeken waarin de wereld van de high school footballsport in small town America zo waarheidsgetrouw is opgeschreven. Bissinger ging hierin veel verder dan alleen de actie in de kleedkamers en op het veld – hij beschreef een tijdsbeeld, en dan niet dat van de Amerikaanse glitter en glamour die onze Nederlandse huiskamers binnenkwam via het televisietoestel.

Odessa is een stadje dat aan het eind

van de jaren ’80 al veel van de ooit door opgedane glans verloren heeft.

Leegstand, economische ellende en een lang vergeten olieboom, een wijde omgeving vol inactieve jaknikkers. Bissinger koos waarschijnlijk wel bewust voor een stadje als dit, ver weg van de spotlights aan de Oost­ en Westkust, maar waar de lichtmasten van het footballveld wel op zijn felst brandden.

Het échte Amerika, daar waar het niemand komt aanwaaien en het vroeger allemaal beter was. In Odessa is dat zo, en voor Bissinger extra prettig: er komen op vrijdagavond standaard twintigduizend (!) lokale toeschouwers naar het stadion om

Titel: FRIDAY NIGHT LIGHTS – A TOWN, A TEAM, AND A DREAM Auteur: H.G. BISSINGER Bestellen: BOL.COM naar de lokale Panthers te kijken. De Panthers zijn Odessa’s vleesgeworden droom, de lichtmasten verhellen een paar uur per week de donkere werkelijkheid.

Bissinger tekent als een ware realitypionier het leven in

Odessa op. En dan niet alleen het enorme effect van sport op het Amerikaanse leven, maar ook het beeld van een vergeten stuk Amerika, van nederzettingen met een enkele inkomstenbron, van vastgeroeste achterblijvers. De leraren, de ouders, de politici en de waarden van het kleinstadse Amerika.

Maar bovenal de studenten en de sporters, van wie we een menselijk beeld krijgen. Helden die de volwassenenleeftijd nog moeten bereiken, maar de trots en het imago van het stadje al op hun schouders dragen. De een gaat daar gemakkelijker mee om dan de ander en Bissinger laat het allemaal zien.

Bissinger schreef het eerste boek waarin high school football in small town America waarheidsgetrouw is weergegeven Reality is nu veelal (plat) entertainment. Bissinger toonde al in 1990, toen Big Brother alleen bij George Orwell bestond, aan dat het mogelijk is de staat van een land weer te geven vanuit de eeuwige droom van het winnen van het staatskampioenschap. En vanuit de kracht van de jongeren, die enerzijds Amerika zo gelukkig maken met hun prestaties, maar vaak ten onder gaan aan de druk en de verwachtingspatronen, in Odessa of welke uithoek van de States dan ook.

“There is no candle that burns out more quickly than that

of the high school athlete.” En dan wacht zo’n veel te jong opgebrande sporter hetzelfde lot als het stadje waarvoor hij de droom najoeg. •

TEKST KASPER DIJK

Komkommertijd

Het is komkommertijd in de NFL en niet

zo’n klein beetje ook. Waarom dan, vraagt u zich wellicht af? Wel, als de trade van een backup van de backup quarterback van de Houston Texans (TJ Yates) naar de Atlanta Falcons headlines haalt in de Ameri‐ kaanse media dan behoeft dat verder weinig toelichting. Leuk voor Yates, want die kreeg weer eens exposure na anderhalf jaar afwezigheid, minder voor ons NFL‐fans want het stilt onze grote honger bepaald niet.

Dus gaan we maar aftellen: nog maar x dagen tot de start van het NFL seizoen!

Schiet lekker op hoor. Johnny Manziel nieuws dan? Nee, daar valt ook weinig te halen want Browns‐coach Mike Pettine over Johnny Football als starter op dag 1: “In mijn ideale wereld start hij pas veel later.” Tot zover Manziel dus. Coach Pettine zat trouwens op zijn praatstoel deze week want hij suggereerde in een interview subtiel dat de New England Patriots misschien wel stiekem het defensieve playbook hadden van de New York Jets, via Nick Saban. Saban is bevriend met zowel Rex Ryan als Bill Belichick, dus het lijkt erop dat Pettine stevig uit zijn nek zat te lullen, iets wat Ryan eigenlijk ook stelde in een reactie.

En dan was er nog de kwestie Jimmy

Graham, tight end. Of toch wide receiver?

Want dat is de grote discussie tussen de Saints en de spelersvakbond. Een discussie ter meerdere eer en glorie van de portemonnee van dhr. Graham overigens, want die heeft hoe dan ook een franchise tag op zak, alleen valt die voor WR’s enkele miljoenen hoger uit dan voor TE’s. Lijkt mij voldoende reden voor een fijne arbitragezaak. ∙

Paul Klomp.

Juni 1986. Het is een warme dag in 's

werelds hoofdstad. Madison Square Garden, het toneel van de NBA Draft die dag, zindert van verwachting.

Een iemand op de voorste rij lijkt de koelheid zelve. Hij gaat gekleed in een strak grijs/wit gestreept pak. Het is Glen Bias, de ruim twee meter lange forward van de University of Maryland. ACC Speler van het Jaar, met 23 punten en zeven rebounds gemiddeld in zijn senior year. Het ligt in de lijn der verwach­ ting dat hij met de tweede keuze zal worden opggepikt door de Celtics. De Boston Celtics, die een week eerder nog maar hun zoveelste NB­titel binnensleepten.

Hij zat achter de Celtics­bank, en het voelde perfect. "Please draft me", voegde hij Jan Volk toe, toen hij de Boston GM later die avond tegen het lijf liep.

De Celtics hebben dat besluit dan al lang genomen. "Sinds Michael Jordan is er geen speler meer als Len Bias uit de draft gekomen", zegt scout Ed Badger. "Explosief en spectaculair."

Mocht er nog onzekerheid hebben bestaan, dan komt die even later tot een einde.

Nadat de Cleveland Cavaliers met de nummer 1 pick voor North Carolina's center Brad Daugherty hebben gekozen, klinkt het uit de mond van commissioner David Stern: "Met de nummer twee pick in De Celtics kunnen hun geluk niet op. De ploeg is er vast van overtuigd dat ze in Bias de NBA draft, kiezen de Boston een speler krijgen die in een moeite door de Celtics Len Bias, van de University of Maryland." fakkel van kleppers als Larry Bird, Kevin McHale en Robert Parish kan overnemen. ias juicht, als hij zijn naam Misschien in z'n eerste seizoen als prof nog hoort, opstaat en het podium als zesde man, komend vanaf de bank, oploopt, van blijdschap. Van zorgend voor de af en toe broodnodige binnen, welteverstaan. Hij oogt vonk. Maar misschien een jaar later al, zal koel als een kikker, en toont niet er in de Boston Garden een basisplaats meer dan een verlegen grijns. voor hem worden ingeruimd, uiteindelijk resulterend in een leidersrol van de nieuwe Hijzelf voelt zich echter on top of the world. Zweeft als hij even ­ en natuurlijk nog altijd succesvolle ­ later de felicitaties van Stern in Boston Celtics. ontvangst neemt.

B

*

Bias en Boston lijken op elkaars lijf

geschreven. Hij had een zomer eerder al een week lang een bezoek gebracht aan Red Auerbachs New England basketball camp.

Zoals hij ook te gast was in de Garden, toen de Celtics hun eerste wedstrijd van de titel­ series tegen de Houston Rockets speelden.

Na afloop stapt hij samen met zijn vader James en Celtics' Bill Shelton en Steve Riley in een taxi.

Eerst op weg naar La Guardia Airport, vervolgens naar Boston, om de pers te woord te staan, en om met Reebok z'n eerste sponsorcontract ($1,6 miljoen over vijf jaar) aan te gaan.

Het is voor Bias, vanwege alle

indrukken en plichtplegingen, een drukke dag. Nog diezelfde avond wordt ook nog eens het vliegtuig gepakt naar Washington, waar ze om tien uur 's avonds landen. Vervolgens wordt koers gezet naar het ouderlijk huis in

Luck of the Irish? Niet bepaald. Nadat hen in 1986 al de belofte Len Bias ontviel, werden

de Boston Celtics in 1993 getroffen door een nieuwe schok. Het is 27 juli, als er een einde komt aan het leven van Reggie Lewis. Tijdens een simpel schotoefeningetje valt de Celtic plotseling voorover en blijft doodstil liggen op de vloer. Politieagent James Crowley probeert de forward nog te reanimeren, maar het mag niet baten. De hartstilstand wordt hem fataal.

Reggie Lewis, vader van een kind en eentje onderweg, wordt 27 jaar.

Het overlijden is een ware klap voor de Boston Celtics, en niet alleen in menselijk opzicht.

Reggie Lewis is namelijk niet zo maar een huis‐, tuin‐ en keukenbasketballer. Lewis is de aanvoerder en topscorer van de Bhoys. Hij was al de all‐time leading scorer voor Northeastern University, en in het groen van Boston is hij goed voor bijna 21 punten per wedstrijd.

De Celtics komen de klap nimmer te boven. De club, die in de voorbije vier decennia de successen aan elkaar had geregen, heeft met de dood van Lewis binnen korte tijd de twee spelers verloren die de Celtics ook in de jaren negentig titels hadden moeten bezorgen.

De Celtics storten na de dood van Lewis volledig ineen. In 1993 worden nog 34 wedstrijden gewonnen, in 1994 32, terwijl er in 1995 niet meer dan vijftien winstpartijen volgen.

Pas in 2008 kan er weer een titel worden bijgeschreven.

Helemaal onverwacht komt de dood van Lewis overigens niet. In een playoff‐duel met de Charlotte Hornets, drie maanden eerder, was hij ook al onwel geworden. Onderzoek wijst dan uit dat hij lijdt aan cardiomyopathy, een aandoening die een onregelmatige hartslag veroorzaakt. De dienstdoende arts is onverbiddellijk, en vertelt de forward dat hij moet stoppen met basketball. Cardiomyopthy zou hem namelijk fataal kunnen worden, indien de hartslag escaleert naar een punt waarop de ciculatie wordt afgeknepen.

Lewis is echter niet voor een gat te vangen, en gaat op zoek naar een second opion bij een hartspecialist. Deze komt vervolgens met de aandoening neurocardiogenic syncope op de proppen, een ziekte die onschuldige flauwtes veroorzaakt.

Topbasketball moet geen probleem zijn voor Lewis, meent hij…

Autopsie wijst op veel littekenweefsel rond Lewis’ hart, en maakt duidelijk dat hij nooit meer op een basketballcourt had moeten stappen. Zijn weduwe sleept de hartspecialist voor de rechter, waar de dokter getuigt dat Lewis’ vergrootte hart kan zijn veroorzaakt door cocaine‐gebruik, en dat de forward hem had toevertrouwd dat hij gebruikte. Uiteindelijk wordt geen van de doktoren verantwoordelijk gehouden voor de dood van Reggie Lewis.

Lanwarme Dover. Maar 'thuis' vindt Bias ook geen rust. En dus vertrekt hij na een uurtje maar naar z'n kamer op de universiteit van Maryland, die hij deelt met z'n ploegmaten Baxter, Gatlin, Gregg, Nevin en Long.

Er wordt gelachen, gepraat en gesnackt, maar

ook het gezelschap van z'n vrienden kan Bias op den duur niet meer bekoren. Hij is het zat om te praten over zichzelf, de verwachtingen, z'n kersverse rijkdom en z'n roem. Plotseling voelt hij de druk van het moeten opborrelen.

Bias vertrekt, bezoekt een feestje, maar keert tegen drie uur 's ochtends terug op zijn kamer.

Daar is het nog altijd feest. En op een spiegel gaat de cocaine in de rondte.

Drie uur later, in het gezelschap van Long en Tribble, begint Bias plotseling hevig te ademen.

Gevolgd door een serie van aanvallen. Dan raakt Bias buiten bewustzijn, en zakt terug in z'n stoel.

Twee minuten later gaat de telefoon bij 911. "It's Len Bias. He passed out. His body his shaking. You have to get here fast. You have to save him."

De paramedics zijn

vier minuten later ter plaatse. Maar CPR mag niet baten. Op naar het ziekenhuis dan maar.

Daar doet dokter Edward Wilson wat hij kan. Vijf soorten medicijnen die het hart weer op gang moeten brengen. Niks. Electric­ shock therapie. Niks. Een pacemaker. Nog steeds niks.

Om tien voor negen 's ochtends wordt Bias officieel dood verklaard. •

Schwalbes

Klinsi

Wat hebben ze het geprobeerd, he? Die

Voor het WK begon was er ontzettend

Wat is dat toch met voetbal? Het is werkelijk de enige sport waarbij het loont je als een watje te gedragen en om het minste of geringste te laten vallen. In het rugby wordt je uitgelachen als je je zonder reden laat vallen. Als LeBron ‘flopt’ vind je er op internet wekenlang memes over op internet.

Dat gaat er gewoon niet in, in Amerika, terwijl iedere voetbalkenner weet dat Team USA niets te zoeken heeft in een halve finale, laat staan een finale.

Chilenen! Het leek een duidelijke opdracht van de coach: ‘Die Nederlanders hebben al een aantal keer een onterechte penalty tegen gekregen. Laat je lekker vallen in het strafschopgebied, wie weet halen wij er ook nog een penalty uit.’

Het lijkt wel of voetbal de enige sport is waarbij dit infantiele gedrag beloond wordt.

In het honkbal is het equivalent van een schwalbe het proberen te ontwijken van een geraakt werper. Een speler die wegduikt voor een pitch die hem op het lichaam zou raken, kan erop rekenen dat zijn teamgenoten hem iets toeroepen in de trant van: “Come on! Take it like a man!”.

Een speler die toch wegduikt, zal dus

belachelijk gemaakt worden. Deze college speler zal dan ook wekenlang in de maling genomen zijn door zijn teamgenoten. Don Baylor, de man die vaker dan wie dan ook in de geschiedenis van de sport werd geraakt door een pitch was misschien wel het mooiste voorbeeld van hoe je met een hit by pitch om moet gaan.

Laat de bal je raken, reageer heel kort even op de pijn en ren naar het eerste honk. Je bent een man, geen voetballer! ∙

Seb Visser.

veel kritiek op Jürgen Klinsmann. In het patriottistische Amerika is het 'not done' om voor het begin van het toernooi al te zeggen dat je eigen team geen wereldkampioen gaat worden.

Maar goed, in de VS zeg je niet dat je niet denkt te kunnen winnen. En dat begrijp ik.

Het zit totaal niet in de aard van Amerikanen om op te geven, ook al is het tegen beter weten in. Daar is het land groot door geworden.

Inmiddels hebben de Verenigde Staten twee wedstrijden gespeeld en is het juist die mentaliteit, die er mede voor heeft gezorgd dat de VS op het randje van de achtste finales staan.

Wie, net als ik en een steeds grotere groep

Amerikanen, de twee wedstrijden heeft bekeken, zag dat het USA van Klinsmann bijzonder goed speelt. Geen enkel moment in de twee wedstrijden leken de Amerikaanse mannen niet op hun plaats in Brazilië. De hardwerkende en stiekem toch ook wel talentvolle Amerikanen hebben de neutrale fan 180 minuten vermaakt.

En dat allemaal zonder Landon Donovan, die mee moest van de Amerikaanse kenners. De media hadden al een stok om Klinsmann mee te slaan bij een teleurstellend WK voor Amerika.

Maar Amerika stelt alles behalve teleur.

Heeft Klinsi er toch wel kijk op. ∙

Lennart Beishuizen.